ลำธารชีวิต

ภาพของส”ี กนั มา จนเกดิ “ดวงตา” ในทางนเี้ ทา่ นนั้ ทจี่ ะเหน็ “วญิ ญาณ” ของมนั ได้ และแมท้ สี่ ดุ จะเปน็ เพยี งนทิ านหรอื นยิ ายทเี่ ลา่ ขนึ้ สรา้ งขน้ึ ลมๆ แลง้ ๆ มนั กย็ งั มี “วญิ ญาณ” กอ่ ความดดี ดนิ้ หรอื บนั ดาลอารมณใ์ หเ้ ปน็ ตวั ตนออกมาไดเ้ ชน่ กนั นน่ั คอื เกรน่ิ ดว้ ยคำ� วา่ “วญิ ญาณ” ใหท้ กุ คนตง้ั หลกั ใหด้ ี เรมิ่ แปลก แลว้ ใชไ่ หม? อยา่ เพง่ิ คดิ แยง้ อยา่ เพงิ่ งง ทง้ิ คำ� วา่ วญิ ญาณเกา่ แกท่ เ่ี ราหลง เขา้ ใจวา่ มนั คอื ภตู ิ คอื ผี คอื เทวดา คอื จติ อะไรนน่ั ใหห้ มดเสยี กอ่ น แลว้ คอ่ ยๆ พจิ ารณาตามทอี่ าตมาจะอธบิ ายใหฟ้ งั เพราะเหตวุ า่ “คน” ไปหลงเขา้ ใจผดิ หลงยดึ ถอื วา่ วญิ ญาณ คอื ชวี ติ วญิ ญาณคอื สงิ่ ทแี่ ตกตา่ งกวา่ พลงั งานธรรมดาๆ ในโลก ไปหลง ยดึ ถอื เขา้ ใจวา่ วญิ ญาณคอื ตวั ตน วญิ ญาณเปน็ อตั ตา วญิ ญาณเปน็ ภตู ิ เปน็ เทวดา เปน็ พรหม และเปน็ สง่ิ หนง่ึ ในกายคนและสตั วเ์ ทา่ นน้ั คนจงึ มอง เหน็ ไมไ่ ดว้ า่ แทท้ จ่ี รงิ ชวี ติ คน สตั ว์ ตน้ ไม้ กอ้ นหนิ กป็ ระกอบขน้ึ ดว้ ย พลงั งานกบั สสาร เหมอื นรถยนต์ เหมอื นโทรทศั น์ กเ็ ชน่ กนั แตม่ นั มี อปุ กรณ์ มเี ครอื่ งกลไกทำ� งานกนั ละเอยี ดมากนอ้ ยกวา่ กนั เทา่ นนั้ เอง เปน็ รถยนต์กม็ พี ลงั งานทม่ี สี มรรถภาพเท่านนั้ แค่น้นั ชีวติ มนั จงึ มี ความรบั รเู้ พยี งเทา่ นนั้ เปน็ ตน้ ไมม้ นั กม็ พี ลงั งานทท่ี รงสมรรถภาพ เพยี งเทา่ ขอบเขตของมนั มนั กม็ คี วามรสู้ กึ มคี วามรบั รไู้ ดเ้ พยี งเทา่ นนั้ เปน็ สตั วก์ เ็ ชน่ กนั มขี อบเขตแหง่ การรบั รไู้ ดเ้ ทา่ ๆ กบั ความวจิ ติ รพสิ ดารในตวั เครอ่ื งกลทมี่ อี ยู่ ในรา่ งในกายของมนั ซง่ึ แตล่ ะสตั ว์ กย็ งั แบง่ ความฉลาดรมู้ าก รนู้ อ้ ยออกไป อกี มากมายเปน็ ลา้ นๆ ระดบั และในคนกเ็ ชน่ กนั กค็ อื พลงั งานทใี่ ชร้ า่ งกาย เป็นโรงงานเคร่ืองกลท�ำงาน เป็นโรงงานช้ันพิเศษสุดของโลก พลังงาน ท่ีท�ำงานอยู่ในร่างกายคนจึงมีค่าสูงมาก มีสมรรถภาพเหนือสรรพสิ่งอ่ืน เพราะเปน็ พลงั งานทบี่ งการโลกทง้ั โลก เรยี กวา่ ฉลาด เรยี กวา่ มคี วามรบั รู้ ไดม้ ากกวา่ อะไรอน่ื หมด ลำ� ธารชวี ติ | ๒๕๑

…ทม่ี าของคำ� วา่ …“…ไม…ม่ เี ขา-ไ…มม่ …เี ร…า” (แตม่ อี ะไร?) แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ คน กค็ อื สสารกบั พลงั งาน ประกอบกนั อยเู่ ทา่ นนั้ เหมือนรถยนต์ เหมือนโทรทัศน์ ถ้าใครยังเห็นอย่างนี้ไม่ได้ ผู้นั้นจึงยัง “หลง” วา่ คนคอื “ชวี ติ ” คนคอื “ตวั ตน” จงึ หลงเขา้ ใจผดิ (มจิ ฉาทฐิ )ิ วา่ มคี น มสี ตั ว์ มแี กน่ ของทแ่ี ตกตา่ งกนั จงึ หลงยดึ วา่ มเี รา มเี ขา มตี วั เรา มตี วั เขา มคี นอนื่ มสี ง่ิ อน่ื มขี องตา่ งกนั มคี วามเปน็ ชวี ติ และมคี วามไมเ่ ปน็ ชวี ติ “คน” จงึ ละวางตวั ตน ทง้ิ ชวี ติ ไมไ่ ด้ เพราะหลงเขา้ ใจอยวู่ า่ ชวี ติ มี ชวี ติ เปน็ ของเรา เราตอ้ งหวงไว้ มคี วามเปน็ มคี วามตาย จงึ รกั ความเปน็ กลวั ความตาย แทท้ จี่ รงิ ถา้ คนตายไปกเ็ หมอื นวทิ ยเุ ครอื่ งหนงึ่ ทม่ี นั ผพุ งั ลง เมอ่ื วทิ ยุ เครอ่ื งทผี่ พุ งั นร้ี บั พลงั งานเสยี งไมไ่ ด้ คอื เปน็ รา่ งทจี่ ะใหพ้ ลงั งานเสยี งทเ่ี ขา สรา้ งขนึ้ ใหล้ อ่ งลอยวงิ่ ไปในอากาศ แลว้ ไปเขา้ รา่ งวทิ ยเุ ครอ่ื งตา่ งๆ แตเ่ มอื่ เครอ่ื งนพี้ งั แลว้ รบั ไมไ่ ด้พลงั งานเสยี งกต็ อ้ งไปหาวทิ ยเุ ครอ่ื งอน่ื เขา้ อยนู่ นั่ เอง ไมเ่ หน็ แปลกตรงไหน นนั่ คอื วญิ ญาณเสยี งนนั่ เอง เมอ่ื มนั เกดิ มาขน้ั หนงึ่ แล้ว ก็จะต้องเข้าไปสิงร่างวิทยุ มันก็หาเครื่องวิทยุเข้า และเคร่ืองวิทยุ เครอื่ งทจี่ ะเขา้ ไดก้ จ็ ะตอ้ งเปน็ เครอื่ งทเ่ี ปดิ คลน่ื ตง้ั เหลยี่ มตงั้ มมุ ใหพ้ อดกี นั กบั พลงั งานเสยี ง หรอื วญิ ญาณเสยี งอนั นด้ี ว้ ยนะ จงึ จะเขา้ ได้ ไมง่ นั้ เขา้ ไมไ่ ด้ เช่นเดียวกันกับ คนทรง เม่ือปรารถนาจะรับวิญญาณของคนผู้ใด กเ็ ปดิ คลนื่ ตงั้ เหลย่ี มตง้ั มมุ ใหพ้ อดี ใหเ้ กดิ คา่ ของพลงั งานของสงิ่ ๆ นนั้ ใหไ้ ด้ หรอื รบั วญิ ญาณคนทเี่ ชญิ ใหไ้ ด้ นน่ั เอง ถา้ ใครเกง่ จรงิ กค็ อื มเี ครอื่ งรบั วทิ ยุ หรือโทรทศั น์เครือ่ งท่ีมีคณุ ภาพเก่งเทา่ น้ันเอง แตก่ ระน้นั กด็ ี คนทรงก็จะ เชญิ วญิ ญาณไดด้ บี างวญิ ญาณเทา่ นน้ั จะปรบั คลน่ื ตงั้ เหลย่ี มมมุ รบั วญิ ญาณ ให้ได้ดี ทุกวิญญาณไม่ได้ และจะเข้าสิงสนิทพอเหมาะพอดีอย่างแท้จริง ไมไ่ ดง้ า่ ยๆ เปน็ อนั ขาด ๒๕๒ | ลำ� ธารชวี ติ

ทนี ้ี มาพดู ถงึ วญิ ญาณของคนหรอื พลงั งานอนั วจิ ติ รของคนวา่ ทำ� ไม ตายแลว้ ยงั มอี ย?ู่ กต็ อ้ งมอี ยู่ เพราะพลงั งานอะไรกต็ าม เมอื่ ถกู กอ่ ถกู สรา้ งขนึ้ กจ็ ะมกี ารรวมตวั เปน็ กลมุ่ เปน็ กอ้ น หรอื เรยี กใหต้ รงกค็ อื เกดิ เปน็ “ตวั ตน” ขนึ้ นน่ั เอง จงึ จะแสดงผลแหง่ พลงั งานของตวั ออกมาได้ พลงั งานแมเ่ หลก็ กต็ อ้ งเกาะกมุ ความเปน็ แมเ่ หลก็ ของตวั อยู่ สง่ ออกไปแมร้ อบๆ ตวั กย็ งั มี อานภุ าพ มปี ระสทิ ธภิ าพความเปน็ แมเ่ หลก็ ดว้ ย พลงั งานไฟฟา้ แมส้ ง่ ออกไปในอากาศกเ็ ชน่ กนั พลงั งานความรอ้ นแม้ กระจายออกไปในอากาศกเ็ ชน่ กนั มนั กย็ งั ทำ� หนา้ ทเ่ี กาะกมุ ทรงความเปน็ ตวั ตนของแมเ่ หลก็ เปน็ ไฟฟา้ เปน็ ความรอ้ น เปน็ พลงั งานแสง เสยี งอะไร ไดอ้ ยู่ ถา้ เจา้ ของพลงั กย็ งิ่ พยายามหาวธิ รี วบรวมใหพ้ ลงั งานของตนเกาะกลมุ่ อยใู่ หเ้ หนยี วแนน่ ทนทาน มนั กย็ งิ่ จะอยไู่ ดน้ าน และพลงั งานใด ถา้ ยงิ่ มคี วาม เลก็ ความถสี่ งู ความเรว็ มาก กย็ งิ่ มคี วามละเอยี ดวจิ ติ รนน่ั เอง พลงั งานนนั้ กย็ งิ่ มปี ระสทิ ธภิ าพมาก มแี รงมอี ำ� นาจคงทนถาวรมากยงิ่ ขน้ึ พลงั งานเสยี งทสี่ ถานวี ทิ ยสุ ง่ ออกไปตามอากาศนน้ั ถา้ มเี ครอ่ื งยนต์ กลไกดๆี คอื มกี ำ� ลงั สง่ สงู กส็ ามารถสง่ ไปไดไ้ กล สง่ ไปไดเ้ รว็ และเกาะกลมุ่ กนั อยไู่ ดน้ าน พลงั งานดงั กลา่ วนน้ั แหละ คอื อณตู า่ งๆ ทมี่ นั แสดงคา่ ของ แมเ่ หลก็ คา่ ของไฟฟา้ คา่ ของความรอ้ น คา่ ของแสง คา่ ของเสยี ง ดงั นนั้ อณเู หลา่ นน้ั จงึ คอื กายทพิ ยข์ องแมเ่ หลก็ กายทพิ ยข์ องไฟฟา้ กายทพิ ยข์ องความรอ้ น กายทพิ ยข์ องแสง กายทพิ ยข์ องเสยี งนน่ั เอง ทเ่ี รยี ก กายทพิ ย์ เพราะมนั เปน็ กองกาย ทเี่ ลก็ จนคนไมเ่ หน็ ได้ หรอื จบั ตอ้ งไมไ่ ด้ ตอ้ งแปรรปู มนั มาในรปู ทพี่ อจะทำ� ใหเ้ รารจู้ กั มนั ได้ เราจงึ จะรคู้ า่ รตู้ วั มนั ได้ เคร่ืองแปรรูปหรือเครื่องจับพลังงานต่างๆ น้ัน ก็คือ พวกมิเตอร์ต่างๆ พวกเคร่ืองกล พวกเครื่องรับเอาพลังงานต่างๆ น่ันเอง พลังงานต่างๆ เหลา่ นนั้ วทิ ยกุ ด็ ี แสงกด็ ี เสยี งกด็ ี ยงั มคี า่ หรอื มสี มรรถภาพตำ่� กวา่ วญิ ญาณ ของคน ของสตั ว์ หรอื อนั คอื พลงั งานของคน ของสตั วก์ อ็ นั เดยี วกนั ลำ� ธารชวี ติ | ๒๕๓

เคร่ืองมือเหล่าน้ันสร้างให้พอที่จะรับเฉพาะพลังงานต่างๆ น้ันได้ มคี วามละเอยี ดลออเทา่ นน้ั ๆ ยงั ไมล่ ะเอยี ดลออวจิ ติ รพสิ ดารอะไรมากมาย นกั ถา้ จะสรา้ งเครอื่ งมอื ใหร้ บั พลงั งานของคน ของสตั วไ์ ด้ กจ็ ะตอ้ งสรา้ ง ใหว้ จิ ติ รละเอยี ดยบิ ยงิ่ กวา่ นอ้ี กี มากมายหลายตอ่ นกั เพราะคนมพี ลงั งาน ทม่ี คี า่ สงู มาก เลก็ มาก เรว็ มาก จงึ ยากยง่ิ เหลอื เกนิ ทจ่ี ะสรา้ งเครอื่ งมอื จบั วญิ ญาณคน ใหม้ าทำ� งานไดง้ า่ ยๆ แมก้ ระนนั้ คนกพ็ ยายามลอกเลยี นและศกึ ษาคน้ ควา้ สรา้ งทำ� ขนึ้ มา เชน่ ทำ� โทรทศั น์ กค็ อื ลอกเลยี นการใชพ้ ลงั งานในคนชนดิ หนงึ่ สรา้ งวทิ ยุ ก็ลอกเลียนการใช้พลังงานของคนชนิดหนึ่ง การสร้างจรวด หรือสร้าง เครื่องมือวิทยาศาสตร์ใดๆ ก็ท้ังนั้นแหละ แม้การสร้างหุ่นยนต์ และแม้ การแบง่ เอาพลงั งานจำ� ลองของคนไปเกบ็ ไว้ อยา่ งเชน่ หมอมาโนช ชมุ สาย เคยเอามาเล่าว่าเก็บเชื้อของคนในวิธีต่างๆ ไว้น่ันแหละ มันก็ย่อมท�ำได้ และไมใ่ ชข่ องทเี่ ปน็ ไปไมไ่ ดอ้ ะไร ถา้ เขา้ ใจจดุ แทไ้ ดจ้ รงิ ๆ คอื ทำ� พลงั งานนน้ั ใหเ้ ปน็ พลงั งานศกั ยเ์ สยี การท�ำข้ันง่ายๆ ก็เช่นบันทึกถ่ายทอดพลังงานเสียงใส่เทปไว้ เป็นต้น เพราะในพภิ พจบมหาสากลจกั รวาลน้ี มนั มพี ลงั งานนนั่ แหละเปน็ เอก เปน็ ตวั เรม่ิ ตน้ ของสรรพสง่ิ ดงั ทพี่ ระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ กไ็ ดต้ รสั ไวแ้ ลว้ วา่ “จติ หรอื วญิ ญาณนน่ั แหละ เปน็ ทม่ี าแหง่ สง่ิ ทงั้ หลาย” (มโนปพุ พงั คมา ธมั มา - ธรรมบท ขอ้ ๑๑) ถา้ เราจะพดู ในสำ� นวนสมยั ใหมก่ ว็ า่ “พลงั งานนน่ั เองเปน็ บอ่ เกดิ แหง่ สรรพสงิ่ ” มนั กต็ รงกนั กบั นกั วทิ ยาศาสตรเ์ อกของโลกปจั จบุ นั น้ี กลา่ ว ไมเ่ หน็ มนั จะผดิ กนั ตรงไหน ถา้ เขา้ ใจไดแ้ ละทำ� ความเขา้ ใจใหถ้ งึ ใหพ้ อ คำ� วา่ พทุ ธศาสตร์ คอื บดิ าของวทิ ยาศาสตร์ นน้ั จะยง่ิ จรงิ แทข้ นึ้ ทกุ วนั และอนั ทจ่ี รงิ พลงั งานนน้ั มนั กม็ ชี นดิ เดยี วเทา่ นน้ั แหละทแ่ี ทๆ้ แตท่ ่ี มาเรยี กวา่ พลงั งานแมเ่ หลก็ พลงั งานไฟฟา้ พลงั งานความรอ้ น พลงั งานแสง พลงั งานเสยี งอะไรตา่ งๆ ออกไปมากมายนนั้ กเ็ พราะบทบาทของพลงั งาน ๒๕๔ | ลำ� ธารชวี ติ

มนั คลคี่ ลายขยายตวั เปน็ ตวั เปน็ ตน โตขน้ึ มรี ปู รา่ งเปลยี่ นไป มลี กั ษณะ หรอื ประสทิ ธภิ าพผดิ แผกแยกแยะออกไปตามระยะกา้ ว ตามระยะเวลา (คมา) และตามสง่ิ แวดลอ้ มทม่ี อี ยขู่ ณะนน้ั (ธมั มา) เทา่ นนั้ เอาละ เรอื่ งความละเอยี ดอนั นอี้ ยา่ เพงิ่ สบื สาวราวเรอ่ื งตอ่ เลย มนั ยงั มคี วามละเอยี ดลอออกี แยะ ไวโ้ อกาสตอ่ ๆ ไป คงจะไดค้ ลค่ี ลายขยายความ สกู่ นั ฟงั ใหย้ ง่ิ ๆ ขนึ้ เพราะฉะนั้น การเชิญทรง จึงคือ การปรับเคร่ืองยนต์ของตน รบั พลงั งานอนื่ เขา้ มาใช้ มาขบั เคลอ่ื นชวั่ คราว หรอื การแปรวญิ ญาณ ของตนใหเ้ ปน็ วญิ ญาณอนื่ หรอื การปรงุ แตง่ พลงั งานในกายตน (ซง่ึ มี ท้ังของตนและรบั มาจากทอี่ น่ื เขา้ ช่วยกัน) ให้เปน็ พลังงานใหม่ อนั มี ประสิทธิภาพแปลกเปล่ียนไปตามเจตจ�ำนงจะสร้าง เรียกว่า “รูปที่ สำ� เรจ็ ดว้ ยจติ ” กไ็ ด้ อนั เปน็ การกระทำ� แบบหนง่ึ ของ “รปู พรหม” นน่ั เอง เปน็ ได้ มไี ด้ ถา้ ตราบใด ผใู้ ดเขา้ ใจไดว้ า่ พลงั งาน คอื สง่ิ ทมี่ อี ยไู่ มส่ ญู หาย ไปจากโลก แมส้ สารกเ็ ชน่ กนั นอกจากมนั จะแปรเปลย่ี นหมนุ เวยี นไปตาม สภาพ และเหตกุ ารณเ์ ทา่ นน้ั …พลงั อะไรด…งึ…ด…ดู เหนย่ี …วร…ง้ั เร…าไวใ้ นโลก จงึ ขอใหท้ กุ คน จงพยายามทำ� ความเขา้ ใจใหด้ ี ใหไ้ ด้ ใหพ้ อเถดิ วา่ วญิ ญาณนน้ั มนั กค็ อื พลงั งาน มนั ไมใ่ ชต่ วั ตวั ทมี่ เี จา้ ขา้ วเจา้ ของอะไรหรอก มนั ไมใ่ ชช่ วี ติ ดงั ทเี่ ราหลงใหล หลงผดิ ยดึ ถอื นกั หนาอยนู่ ห่ี รอก มนั ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทนี่ า่ ยดึ ถอื อะไรดว้ ยซำ้� มนั มจี รงิ เปน็ จรงิ เปน็ สมบตั ขิ องโลก มอี ยใู่ นโลก หมนุ เวยี นอยแู่ ลว้ ๆ เลา่ ๆ พลงั ของอะไรถกู สรา้ งใหม้ อี ำ� นาจดงึ ดดู เกาะกลมุ่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๕๕

ไดเ้ หนยี วแนน่ กม็ อี ายเุ กาะกลมุ่ กนั อยไู่ ดน้ าน พลงั ดงึ ดดู เกาะกลมุ่ กนั อยู่ นแี่ หละ คอื “อปุ าทาน” หรอื “พลงั งานแมเ่ หลก็ ” นนั่ เอง ถา้ ใครทำ� ลายพลงั งานแมเ่ หลก็ ของตนเองนไ้ี ด้ กค็ อื ไดท้ ำ� ลายพลงั อปุ าทาน ความยดึ เกาะแหง่ พลงั งาน หรอื ความยดึ มน่ั ถอื มน่ั แหง่ จติ หรอื วญิ ญาณนน่ั เอง ผทู้ ำ� ลายไดก้ ค็ อื ผหู้ มดวญิ ญาณ ผทู้ ำ� ลายไมไ่ ดก้ ค็ อื ผยู้ งั มี พลงั งานอนั เกาะกลมุ่ อยู่ ผยู้ งั มวี ญิ ญาณลอ่ งลอยอยใู่ นพภิ พอยนู่ น่ั เองแล ถ้าใครพอเข้าใจได้ ไม่งง ก็จะเข้าใจได้แม้กระทั่งว่า ท�ำไมคนเชิญ วญิ ญาณ เชญิ ณ ทแ่ี หง่ ไหนกไ็ ด้ กเ็ ชน่ เดยี วกนั ถา้ เราเอาโทรทศั นห์ รอื วทิ ยมุ าเปดิ ทน่ี ่ี ถา้ มวี ญิ ญาณทเ่ี ขาสง่ มา เรากร็ บั ไดท้ นี่ ่ี พรอ้ มกนั นน้ั คนอน่ื รบั ทอ่ี น่ื กไ็ ดอ้ กี เปน็ รอ้ ยเปน็ พนั เปน็ หมน่ื กร็ บั ได้ ดร.ไอนส์ ไตน์ นกั วทิ ยาศาสตรเ์ อกของโลก กย็ นื ยนั นกั หนาวา่ ถา้ หาก ใครสามารถทำ� เครอ่ื งมอื ยอ้ นกาลเวลา หรอื เครอื่ งมอื ทวนแสงขนึ้ มาได้ คนผนู้ นั้ อาจจะเหน็ อดตี รอู้ ดตี ตา่ งๆ ไดท้ ะลปุ รโุ ปรง่ ทเี ดยี ว เพราะพลงั งาน ไมส่ ญู หาย ยงั คงอยไู่ ดต้ ามสภาวะ เปน็ แตว่ า่ คา่ ของพลงั งานมนั เปลย่ี น ไปบ้างเท่าน้ัน เหมือนคนเปลี่ยนภูมิไม่ผิดกันตรงไหน และก็เหมือน ยอ้ นอดตี ไปดู “วญิ ญาณ” ทลี่ ว่ งไปแลว้ นนั่ เอง ดงั นนั้ อปุ าทาน หรอื แรงแมเ่ หลก็ หรอื พลงั งานแหง่ ความดงึ ดดู พลงั แหง่ การรกั ษาความคงตวั คงรปู ไว้ จงึ เปน็ พลงั ทยี่ งิ่ ใหญค่ รองโลก แมโ้ ลก กต็ ง้ั อยไู่ ดเ้ พราะพลงั งานดงึ ดดู แมค้ นสตั วส์ งิ่ ของอะไรในโลก กอ็ ยไู่ ดไ้ มต่ กโลก กเ็ พราะพลงั งานดดู ของโลก ถา้ แมน้ โลกหมดอปุ าทาน คอื หมดพลงั ดงึ ดดู เมือ่ น้ันคนกป็ ลวิ หลุดจากโลก สัตวส์ ิง่ ของทกุ อยา่ งในโลกแม้อณตู า่ งๆ ก็ แตกกระจายไมเ่ กาะกลมุ่ อยไู่ ด้ โลกกถ็ งึ พนิ าศสน้ิ ดบั สญู หรอื คอื ถงึ สภาวะ “ปรนิ พิ พาน” นน่ั เอง เปน็ อสิ ระไมอ่ ยใู่ นอำ� นาจการผกู ใหค้ าขอ้ ง (สงั โยชน)์ เอาไว้ นน่ั คอื ตอ้ งทำ� ลายพลงั ดงึ ดดู คอื ตอ้ งทำ� ลายพลงั อปุ าทานหรอื พลงั แหง่ การเกาะเกยี่ ว ทย่ี ดึ มน่ั รกั ษาความมี ความเปน็ ความรวมตวั ตนไว้ หรอื ๒๕๖ | ลำ� ธารชวี ติ

คือท�ำลายอัตตาน่ันเอง ใครท�ำลายอุปาทานได้จึงคือผู้ท�ำลายล้างตัวตน ลา้ งชวี ติ ล้างแมแ้ ต่วิญญาณหรือพลงั งานท่มี ที ี่ไดส้ รา้ งสมมา จงึ จบลงได้ ดว้ ยเหตผุ ลเปน็ ประการดงั นี้ อาตมาไมแ่ น่ใจว่า ผูฟ้ งั จะเข้าใจไดแ้ ค่ไหน เพราะคิดว่าทอี่ ธบิ ายน้ี มนั คงจะแปลกและใหมไ่ ปบา้ ง จนอาตมากลวั วา่ จะไมย่ อมคดิ ตาม ผใู้ ดยงั หลงตดิ ภาษาศพั ทแ์ ละงมอยกู่ บั ความรเู้ กา่ กจ็ ะเขา้ ใจยาก แตถ่ า้ ใครพยายาม คดิ พนิ จิ พจิ ารณาตาม กจ็ ะเขา้ ใจไดจ้ รงิ ๆ …ทำ� ไมจงึ…เ…กดิ …ไมร่ จู้ บ…จ…ะจ…บยงั ไง? ในโลกนี้ พทุ ธศาสนาสอนเอาไวล้ ะเอยี ดลออมาก บอกแจง้ ไวแ้ ลว้ วา่ แม้พลังงานท่ีบังเกิดขึ้นมาก่อนสิ่งอื่นน้ัน คือ พลังงานแม่เหล็ก (อันคือ อปุ าทานและตณั หา) พอเกดิ พลงั งานแมเ่ หลก็ แลว้ จงึ จะเปน็ ปจั จยั ใหเ้ กดิ พลังงานไฟฟ้า คือมีโปรตอนกับอิเล็กตรอน นั่นคือ มีรูปกับนาม เม่ือ โปรตอนกับอิเล็กตรอนมันปรุงแต่งกัน (สังขารธรรม) มันก็แตกตัวสร้าง ลกู เตา้ ออกมาเปน็ ตวั ตนไมร่ จู้ บ เชน่ จติ เชน่ วญิ ญาณ เพราะทแ่ี ทม้ นั กค็ อื สงิ่ เดยี วกนั เนอื่ งดว้ ยโปรตอนมพี ลงั งานแมเ่ หลก็ อยไู่ มห่ ยดุ หยอ่ น หรอื คอื มอี ปุ าทานไมห่ มดสน้ิ ไปนน่ั เอง พลงั งานไฟฟา้ จงึ เกดิ อยไู่ มร่ จู้ บ (สงั ขารธรรมคอื การปรงุ แตง่ จงึ มอี ยู่ ณ สิ่งนั้นได้ตลอดกาล) เช่นเดียวกัน ถ้าคนท�ำพลังงานแม่เหล็ก อันคือ อปุ าทานทม่ี ใี นตนหรอื ในสงิ่ ใดกต็ าม ใหห้ มดไปจากรา่ งกายหรอื กลมุ่ กอ้ น ตวั ตนของตนหรอื ของสงิ่ นน้ั ใหเ้ กลย้ี ง การแตกตวั เปน็ ตวั ตนอยู่ หรอื การ กอ่ เกดิ ใดๆ เชน่ พลงั งานไฟฟา้ ความรอ้ น แสง เสยี ง อะไรกย็ อ่ มไมม่ ี กห็ มดสน้ิ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๕๗

จงึ ตอ้ งลา้ งอปุ าทาน หรอื ขน้ั ตน้ กล็ า้ งตณั หา หรอื แรงยดึ เหนยี่ วเอาสงิ่ น้ี มสี ง่ิ นนั้ ไดส้ งิ่ โนน้ เปน็ สงิ่ นนู้ อะไรตา่ งๆ ใหห้ มดไปจากใจใหไ้ ด้ โดยหลกั การ ปฏบิ ตั กิ ค็ อื คอ่ ยๆ ลดพลงั ดงึ ดดู อนั คอื ความอยากไดม้ าใหต้ นนนั่ แหละลง ตวั พลงั ดงึ ดดู ทม่ี คี า่ ดดี ดนิ้ ไดม้ ากกวา่ หรอื มอี ตั ราสงู กวา่ พลงั ดดู ทนี่ งิ่ (อนั เรยี กวา่ “อปุ าทาน” น)้ี พระพทุ ธองคท์ รงเรยี กพลงั ดงึ ดดู ทดี่ ดี ดน้ิ วา่ “ตณั หา” สว่ นพลงั งานดงึ ดดู ทนี่ ง่ิ ไมแ่ สดงคา่ ออกนอกตวั มากนกั พระพทุ ธองคท์ รงเรยี กวา่ “อปุ าทาน” เขา้ ใจสภาวะความแทจ้ รงิ นใี้ หด้ ี ดงั นนั้ ถา้ ใครลดตณั หาลงได้ ใหเ้ บาบางลงเรอ่ื ยๆ กค็ อื ทำ� ลายลา้ ง อำ� นาจของพลงั งานแมเ่ หลก็ ในตนลง ใหม้ คี า่ แหง่ การดงึ ดดู และการผลกั ไส ลดนอ้ ยลงๆ นนั่ เอง ถา้ ทำ� ลายเกลย้ี งจนเปน็ ผไู้ มม่ ตี ณั หา กค็ อื ผหู้ มดพลงั ดงึ ดดู ทจี่ ะปรงุ คดิ อา่ น สรา้ งความใหม่ เรอื่ งใหม่ ยตุ ติ วั ตนอนั ใหม่ เพราะฉะนนั้ จะเหลอื อยกู่ แ็ ตอ่ ปุ าทาน อนั คอื ความเปน็ แมเ่ หลก็ ทย่ี งั มแี รงดงึ ดดู หลงเหลอื อยู่ กเ็ ฉพาะในแทง่ เหลก็ หรอื แทง่ แหง่ ตวั ตน และทำ� หนา้ ทด่ี งึ ดดู อณแู หง่ ความ เป็นกลุ่มเป็นกอ้ นของตนเอาไว้เทา่ นั้น ไม่ส่งออกไปนอกตน ไม่มสี นาม แม่เหล็ก หรือสนามแห่งความโน้มถ่วงน่ันเอง (ซ่ึงก็จะต้องฝึกหัดท�ำวิธี ชะลา้ งหรอื ทำ� ลายแรงดงึ ดดู ทคี่ งั่ คา้ งเหลอื อยนู่ ้ี ใหห้ มดลงดว้ ยเหมอื นกนั ) จติ ทห่ี มดสน้ิ พลงั ดงึ ดดู ขน้ั “ตณั หา” คอื จติ หมดพลงั งานแมเ่ หลก็ ทส่ี ง่ ออกนอกตวั เองสน้ิ เกลยี้ ง จงึ คอื แทง่ เหลก็ ทม่ี คี า่ แหง่ แมเ่ หลก็ เปน็ สญู คอื ตวั ตนรา่ งกายทไ่ี รต้ ณั หา (จะคงมอี ยแู่ ตแ่ รงดดู อนั เรยี กวา่ “อปุ าทาน”) คอื มแี ตแ่ ทง่ เหลก็ เปลา่ ๆ หรอื ทำ� ตนใหม้ แี ตร่ า่ งกายเปลา่ ๆ มจี ติ กส็ กั แตว่ า่ จติ ไมด่ ดู ไมผ่ ลกั อะไร นนั่ คอื ไมอ่ ยากไดม้ า ทงั้ ไมอ่ ยากทำ� ลายหรอื ขจดั ออกไป นนั่ เอง ซงึ่ กค็ อื โลภะ กบั โทสะ เมอ่ื ผใู้ ดทำ� ไดอ้ ยา่ งน้ี เมอื่ นน้ั คนผนู้ นั้ กค็ อื ผู้มีจิต มีวิญญาณเป็น “นิพพาน” เป็นผู้หมดค่าแห่งพลังงานดึงดูดและ ผลกั ไส สนิ้ ตณั หา ๒๕๘ | ลำ� ธารชวี ติ

และเมอ่ื ถงึ เวลาจะดบั พลงั งานใหส้ น้ิ เกลย้ี งอยา่ งจรงิ จงั (คอื จะตาย) กอ่ นจะตายคนผนู้ กี้ ท็ ำ� ลาย “พลงั ดดู แหง่ อณขู องตน” (ทต่ี นยงั คงเหลอื ไวใ้ ห้ มนั อาศยั เกาะกลมุ่ เปน็ เนอ้ื หนงั มงั สาของตนไว)้ ใหส้ ญู สลายสน้ิ เกลยี้ งลงอกี ครง้ั หนงึ่ ตามแรงแหง่ สมรรถภาพทต่ี นไดฝ้ กึ ฝน ทำ� แบบฝกึ หดั กำ� จดั ชะลา้ ง มาอยตู่ ลอดในชว่ งทยี่ งั ไมถ่ งึ เวลานน้ี นั่ เอง นนั่ คอื ทำ� ลายใหส้ น้ิ แมก้ ระทง่ั อุปาทาน อันเป็นใยยึดแรงสุดท้าย ถ้าผู้น้ีท�ำได้หมดส้ินเกล้ียงพลังงาน ยดึ เกาะนอ้ี ยา่ งหมดจดจรงิ จงึ เรยี กวา่ “สญุ ญตา” หรอื “ปรนิ พิ พานแท”้ อันเรายกใหเ้ ปน็ ของพระสมั มาสมั พุทธเจา้ แตถ่ า้ ท�ำได้ไมห่ มดเกลี้ยงเกลา จรงิ ๆ จงึ แคข่ น้ั “นพิ พาน” อนั กม็ รี ะดบั สงู ตำ�่ ตามแรงสามารถแหง่ การดบั ของ พระอรหนั ตน์ น้ั ๆ ถ้าใครพอฟังได้ และเห็นว่าพอเข้าใจได้ แต่ยังไม่แจ้งใจ เดี๋ยวค่อย ซกั ถามตอ่ อาตมาจะขออธบิ ายวญิ ญาณในแงน่ ไี้ วเ้ พยี งแคน่ ี้ ทนี จี้ ะเลา่ เรอื่ ง วญิ ญาณตา่ งๆ ทคี่ นยงั อยากรวู้ า่ มนั มจี รงิ หรอื ใหฟ้ งั เลก็ นอ้ ย จะไดค้ ลาย สงสยั ขอ้ งใจ และจะไดห้ ยดุ คดิ ถงึ มนั เสยี และไมต่ อ้ งไปใฝร่ ู้ ใฝเ่ สยี เวลากบั มนั ดว้ ย อาตมาเคยศกึ ษาคน้ ควา้ เรอื่ งจติ เรอื่ งวญิ ญาณมา ๘-๙ ปี โดยแรกๆ กศ็ กึ ษาทางวทิ ยาศาสตร์ เรมิ่ ตน้ ดว้ ยการสะกดจติ แลว้ นำ� จติ ไปใชพ้ ลงั งาน และแล้วก็พยายามค้นคว้าทดสอบว่า การปลุกพระ การเข้าทรงอะไรน่ี มนั เปน็ อะไรกนั แน่ เปน็ การสะกดจติ ตวั เองเทา่ นนั้ กระมงั กไ็ ดพ้ ยายามไป จบั อทิ ธฤิ ทธ์ิ อทิ ธเิ ดชเจา้ เขา้ ทรง หรอื การแสดงปาฏหิ ารยิ ์ ตา่ งๆ อยหู่ ลายปี จนต่อมาก็อยากรู้เพ่ิมขึ้น จึงกระโดดเข้าเรียนทางไสยศาสตร์เลย จนกระทั่งสามารถเชิญเจ้าเข้าทรงได้ ก็มีอิทธิฤทธิ์อิทธิเดชพอควร รักษา คนไขก้ ไ็ ด้ ปราบผปี ราบสางกไ็ ด้ อาตมาเชญิ วญิ ญาณมานบั หมนื่ นบั พนั ครงั้ ตง้ั แตว่ ญิ ญาณผตี ายโหงตายดบิ ไปจนวญิ ญาณเจา้ พอ่ เจา้ แม่ เทพ เทวดา อนิ ทร์ พรหม ไปจนถงึ อรปู พรหม กไ็ ดเ้ ชญิ มาสนิ้ ทกุ ขนาดแลว้ อาตมาเชญิ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๕๙

วญิ ญาณทกุ ที กไ็ มแ่ นใ่ จซกั ทวี า่ เปน็ วญิ ญาณ? เพราะมนั ยงั ไมเ่ ชอื่ วา่ จะมี จรงิ หรอื ? เชญิ วญิ ญาณมาเขา้ ทรงจรงิ (เพราะในตอนนน้ั ยงั มคี วามรคู้ วาม เข้าใจในค�ำว่า “วิญญาณ” ยังไมพ่ อ ยงั เขา้ ใจได้เพียงแค่ เท่าๆ กับทา่ น ทง้ั หลายทยี่ งั ขอ้ งใจและฉงนในตวั “วญิ ญาณ” นเ่ี สยี จรงิ เชน่ ในขณะนน้ี น่ั เอง) กค็ ดิ อยแู่ ตว่ า่ เมอื่ มสี มาธดิ งิ่ ลกึ ดแี ลว้ จติ ใตส้ ำ� นกึ มนั กม็ พี ลงั มอี ำ� นาจพอควร ตามหลกั วทิ ยาศาสตร์ แตม่ นั กม็ ผี ลนา่ ทงึ่ นา่ งงอยบู่ อ่ ยๆ เหมอื นกนั แตก่ ย็ งั ไมเ่ ชอ่ื สนทิ สกั ที จนสดุ ทา้ ยแหง่ การพสิ จู น์ ซงึ่ เปน็ การนำ� ตวั เองเขา้ ไปพสิ จู น์ จรงิ ๆ ทำ� เองกบั มอื เองจรงิ ๆ …สนิ้ สงสยั ในการ…เ…ขา้ …ทรง จง…ึ เข…า้ ใ…จสภาวธรรมอนื่ รายทที่ ำ� ใหอ้ าตมาสน้ิ ความสงสยั กค็ อื อาตมาเชญิ วญิ ญาณเจา้ พอ่ เหง้ เจยี กบั เจา้ พอ่ กวนอ!ู เหตทุ จี่ ะเชญิ กเ็ พราะ อาตมาไปเหน็ เขาเชญิ เจา้ พอ่ เห้งเจีย พอเจ้าพ่อเห้งเจียมาเข้าทรง ก็มีการแสดงการปาดล้ินเลือดไหล เอาเลือดออกมาเขียนยันต์เขียนฮู้ได้ พูดภาษาจีนปร๋อ อาตมาก็เลยเชิญ เจา้ พอ่ เห้งเจียดูบา้ ง เพราะถ้าจริงอาตมากต็ ้องปาดลน้ิ พูดภาษาจนี อยา่ ง เขาได้ ตอนแรกเชญิ กป็ รากฏวา่ อาตมาเปน็ คนอยา่ งลงิ ไปทเี ดยี ว พดู จนี ได้ จรงิ ๆ ดว้ ย แตไ่ มม่ ใี ครกลา้ ยนื่ มดี ใหอ้ าตมาปาดลน้ิ ถงึ อยา่ งนน้ั อาตมากง็ ง แทบหวั แตกแลว้ เพราะอาตมาพดู จนี ไมเ่ ปน็ ไมเ่ คยรภู้ าษาจนี เลยในชวี ติ จะวา่ จติ ใตส้ ำ� นกึ ออกมาทำ� งาน กเ็ ปน็ ไปไมไ่ ด้ แถมคนทพ่ี ดู ดว้ ยเขา บอกวา่ ภาษาจนี ทท่ี า่ นพดู เปน็ ภาษากวางตงุ้ กบั ไหหลำ� เอาเสยี ดว้ ย อาตมา ยงิ่ งงใหญ่ เพราะเทา่ ทอี่ าตมามคี วามรใู้ นภาษาจนี กร็ สู้ กั ๑๐ คำ� ไดม้ งั้ ! และ เปน็ จนี แตจ้ ว๋ิ ดว้ ย ทว่ี า่ เจย๊ี ะ วา่ ขอื่ อะไรพวกน้ี นบี่ อกเปน็ ภาษากวางตงุ้ กบั ๒๖๐ | ลำ� ธารชวี ติ

ไหหลำ� อาตมากเ็ ปน็ อนั ยอมแพ้ อยา่ วา่ แตพ่ ดู ไดเ้ ลย มนั แตกตา่ งกนั ยงั ไง ในภาษากวางตงุ้ กบั ไหหลำ� อาตมายงั ไมร่ เู้ ลย จากวันน้ัน อาตมาก็ได้หาทางพิสูจน์อีกหลายครั้ง โดยไปหาล่าม ภาษาจนี มาฟงั มาคยุ เพอ่ื ใหแ้ นใ่ จจรงิ ๆ วา่ ตวั เองเชญิ จนี มาพดู จนี ได้ และ ไดเ้ ชญิ เจา้ พอ่ กวนอมู าพสิ จู นอ์ กี ดว้ ย กป็ รากฏวา่ พดู จนี ไดเ้ หมอื นกนั และ ยงิ่ ครงั้ สดุ ทา้ ย คอื ในคราวทเ่ี ชญิ เจา้ พอ่ กวนอดู ว้ ยน่ี ลา่ มกบ็ อกวา่ ภาษา ทพี่ ดู นั้น เปน็ ภาษาจีนโบราณและเปน็ ภาษาเจ้าๆ เอาด้วย อาตมาก็ยิง่ จนปญั ญาใหญท่ จ่ี ะดอื้ รนั้ วา่ ตวั เองรภู้ าษาจนี โบราณหรอื ภาษาจนี ทเี่ ปน็ ภาษาของเจา้ นี้ ตอนนน้ั จงึ ไดเ้ ชอื่ วา่ วญิ ญาณมจี รงิ เพราะทำ� ดว้ ยตนเอง แตใ่ นเวลานนั้ อาตมากย็ งั ไมม่ คี วามรวู้ า่ “วญิ ญาณ” คอื อะไร? จงึ ไม่ อาจรไู้ ดว้ า่ ถา้ เรยี กวา่ “วญิ ญาณของเหง้ เจยี ” อนั เปน็ “นามสมมตุ ”ิ ของสตั ว์ หรอื ของบคุ คลอยา่ งหนงึ่ ตามนทิ านทคี่ นทง้ั หลายเขา้ ใจกนั วา่ “ไมม่ ตี วั ตน จรงิ ๆ” แลว้ จะมามปี รากฏการณอ์ ยา่ งนไี้ ดย้ งั ไงกนั มนั กผ็ ดิ ละซ?ี ! ถา้ ผใู้ ด “เขา้ ใจ” หรอื “รแู้ จง้ แทงทะล”ุ ในความละเอยี ดได้ คอื รคู้ วาม แทจ้ รงิ ไดย้ งิ่ กวา่ คำ� วา่ “วญิ ญาณ” กจ็ ะไมเ่ หน็ ผดิ ตรงไหน เพราะนน่ั แหละ ยงิ่ พสิ จู นว์ า่ ทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งในโลกนี้ “ไมม่ จี รงิ ” มนั มอี ยกู่ แ็ ต่ “สมมตุ ”ิ เทา่ นนั้ ดงั นน้ั จะสมมตุ กิ นั ให้ “ม”ี ยงิ่ กวา่ “เหง้ เจยี ” กไ็ ด้ เกง่ กวา่ “เหง้ เจยี ” กไ็ ด้ ถา้ ผู้ สรา้ งสงิ่ “สมมตุ ”ิ นนั้ หรอื ผกู้ อ่ “ปรากฏการณ”์ นนั้ มคี วามสามารถ “เกง่ ” พอ แตแ่ ทจ้ รงิ ทกุ สรรพสง่ิ ในโลก มนั กเ็ ปน็ “สมมตุ ”ิ ทแี่ สดงเพยี ง “สภาวธรรม” ทแี่ สดงเพยี ง “ปรากฏการณ”์ ขนึ้ มา ชวั่ ระยะหนงึ่ ทงั้ สน้ิ นน่ั เอง มนั ไมม่ ขี องจรงิ ไมม่ ตี วั ตน ไมม่ ชี วี ติ ไมม่ คี น ไมม่ สี ตั ว์ ไมม่ สี ง่ิ ของ อะไรหรอก โดยความจรงิ แท้ (อรยิ สจั ) ตวั เชน่ นน้ั มนั “ไมม่ จี รงิ ” แตเ่ มอื่ “ม”ี หรอื เปน็ ไปได้ ดงั ทอ่ี าตมาทำ� ใหเ้ ปน็ ไปแลว้ คอื “สมมตุ ติ วั เหง้ เจยี ” ขน้ึ มา จรงิ ๆ หรอื “ปน้ั ตวั เหง้ เจยี ขน้ึ ” มาจรงิ ๆ ดงั ได้ “ปน้ั ” แลว้ นน้ั จนพดู ภาษาจนี กไ็ ด้ โดยทอ่ี าตมาเองพดู ไมไ่ ด้ (ปน้ั ขนึ้ จากเคา้ เพยี งนทิ านเทา่ นน้ั ) ลำ� ธารชวี ติ | ๒๖๑

กน็ ่นั แหละ คอื ความสามารถกอ่ หรือสรา้ ง หรือ “บนั ดาล” หรอื “ทำ� ” หรอื “เนรมติ ” หรอื “สมมตุ ”ิ จะเรยี กวา่ อะไรกไ็ ด้ อนั หมายความวา่ มคี วามเกง่ มพี ลงั อำ� นาจ มสี มรรถภาพ “กอ่ ” สงิ่ นน้ั “สมมตุ ”ิ สงิ่ นน้ั ๆ “ปน้ั ” สงิ่ นน้ั ๆ “สรา้ งสงิ่ ทเี่ พยี งแตเ่ ปน็ ความคดิ ฝนั ” นน้ั ๆ ทำ� “ปรากฏการณ”์ นนั้ ๆ ใหม้ นั ปรากฏสภาวะออกมาใหไ้ ด้ เรยี กวา่ “สรา้ งความยงั ไมม่ ี ใหม้ ขี นึ้ มาได”้ เรยี กวา่ แสดงฤทธก์ิ ไ็ ด้ หรอื เรยี กวา่ มี “อภญิ ญา” กไ็ ด้ คอื สามารถทำ� ความ พเิ ศษ เกนิ กวา่ ความธรรมดาของคนขน้ึ มาได้ อาตมาในขณะเปน็ ผเู้ ชญิ ทรงนน้ั จงึ เรยี กวา่ เปน็ “รปู พรหม” หรอื “อรปู พรหม” ตวั จรงิ คอื เปน็ “อาจารยท์ างทพิ ย”์ จรงิ ๆ แตเ่ ปน็ อาจารย์ ทางทพิ ยข์ องเดรจั ฉานวชิ า เปน็ ผมู้ วี ชิ าถงึ ขน้ั เรยี กวา่ ทำ� ได้ แตไ่ มม่ คี วามรวู้ า่ “เหตุ” ท่ีท�ำให้เกิดอย่างน้ี มีท่ีมาหรือเป็นไปได้อย่างไร ไม่รู้เหตุแท้ ตอนนนั้ จงึ ไมเ่ รยี กวา่ เปน็ “วชิ ชา” ของพทุ ธศาสนา ตราบจนมารถู้ งึ เหตแุ ท้ ของการกระทำ� นนั้ และรทู้ ม่ี า รู้ “เหต”ุ แหง่ ทเี่ กดิ นน้ั ได้ จงึ ไดแ้ จง้ ใจ และ การแจง้ อยา่ งหลงั นี้ จงึ จะเรยี กวา่ เปน็ “วชิ ชา” แบบพทุ ธ การท�ำตนให้เป็นลิงได้ ที่ชื่อว่าเห้งเจีย และพูดภาษาจีนได้ จึงคือ การกระทำ� ทเี่ รยี กวา่ แสดง “อทิ ธปิ าฏหิ ารยิ ”์ (คอื ใชพ้ ลงั จติ แปรสภาพ หรอื สร้างสภาวะจากไม่มีให้มีได้) นั่นเอง แต่ก็กระท�ำได้แค่ขั้นอาการเป็นลิง สรา้ งพลงั จติ เกง่ แคร่ ภู้ าษาจนี ได้ ยงั ไมเ่ กง่ ถงึ ขนาดแปรสภาพแมร้ า่ งกายใหเ้ ปน็ ลงิ ไปจรงิ ๆ ดว้ ยได้ ถา้ เกง่ ถงึ ขน้ั รา่ งกายกก็ ลายเปน็ ลงิ ไปไดจ้ รงิ ๆ นน่ั แหละ คอื แสดงอทิ ธปิ าฏหิ ารยิ ช์ ดั ๆ เรยี กวา่ แปลงกายได้ เพราะฉะนนั้ ยงิ่ มคี วามเกง่ ความสามารถมากเทา่ ใด กย็ งิ่ กอ่ ยง่ิ ปน้ั ยง่ิ สรา้ ง ยง่ิ สมมตุ ปิ รากฏการณน์ นั้ ๆ ใหอ้ อกมาไดพ้ ลิ กึ พลิ นั่ เกง่ กาจ เกนิ จรงิ หรอื ทำ� ไดโ้ ดย ผทู้ ยี่ งั เปน็ “ปถุ ชุ น” จะจบั ตน้ ชนปลายไมถ่ กู และจะไดแ้ ต่ งงสงสัย ลกึ ลบั และทง่ึ อยู่ว่า เป็นไปได้ถึงอยา่ งนเี้ จียวหรือ? อยู่น่ันเอง เชน่ ในโลกปจั จบุ นั นี้ เขากำ� ลงั สมมตุ กิ ารเหาะเหนิ เดนิ อากาศทะยานขา้ มโลก ๒๖๒ | ลำ� ธารชวี ติ

ไปยงั ดวงจนั ทรก์ นั อยนู่ นั่ แหละ ทำ� นองเดยี วกนั (ทจี่ รงิ พระพทุ ธองคท์ า่ น กเ็ คยตรสั ไวว้ า่ ทา่ นผมู้ ฤี ทธโ์ิ ดยปญั ญาวมิ ตุ กิ ไ็ ปลบู ไปคลำ� พระจนั ทรไ์ ดม้ า กอ่ นแลว้ แตผ่ ทู้ ยี่ งั ไมร่ แู้ จง้ ถงึ เหตแุ ละผลถว้ นทว่ั กจ็ ะยงั ไมเ่ ขา้ ใจอยนู่ น่ั เอง) คนปจั จบุ นั น้ี เขาพยายามกอ่ พยายามสรา้ ง ดว้ ยแรงตณั หาอนั มากมาย ลงทนุ กนั อยา่ งถงึ ขนาดเพอ่ื “สมมตุ ”ิ (หรอื แสดงปาฏหิ ารยิ )์ ทำ� สงิ่ ทแ่ี สนยาก นใี้ หเ้ ปน็ ปรากฏการณข์ น้ึ มาจรงิ ๆ ใหไ้ ด้ แลว้ กเ็ รยี กอทิ ธปิ าฏหิ ารยิ น์ ้ี หรอื ความเกง่ นว้ี า่ ความเจรญิ กา้ วหนา้ กจ็ รงิ เปน็ ความกา้ วหนา้ ทางวตั ถอุ นั คน ในโลกยี น์ เ้ี หน็ วา่ เทย่ี งแทจ้ รงิ จงั และหลงใหลยดึ มนั่ เอาจรงิ เอาจงั เหน็ เปน็ “อตั ตา” กนั อยู่ เขากจ็ ะไมร่ จู้ กั อมิ่ จกั พอ นแ่ี หละ่ คอื โลก นแี่ หละคอื ความ หลงโลก หลงสมมตุ ิ คนในโลกนจ้ี งึ หลงใหลและงมงาย มอี วชิ ชา อยกู่ บั “ปรากฏการณ”์ หรอื “สมมตุ บิ ญั ญตั ”ิ ทง้ั หลายนน้ั วา่ “เปน็ จรงิ ” มจี รงิ อยดู่ งั น้ี และแลว้ กย็ นิ ดปี รดี าพากนั ชนื่ ชมหลงงมอยกู่ บั โลก และสมบตั ทิ สี่ มมตุ ิ กนั ขนึ้ มาแลว้ ๆ เลา่ ๆ ในโลกนกี้ นั อยไู่ มถ่ อดถอน จงึ รไู้ มไ่ ดส้ กั ที ทงั้ ๆ ที่ เถยี งกนั อวดกนั วา่ เราเกง่ แลว้ เรารแู้ จง้ แลว้ เราบรรลแุ ลว้ เราเปน็ พทุ ธแท้ ทถ่ี กู ตอ้ งแลว้ จะโคน่ จะฆา่ ผไู้ มใ่ ชพ่ ทุ ธแท้ จะฆา่ ผทู้ ยี่ งั ไมร่ จู้ รงิ แต่ “ตวั ของตวั ผเู้ ถยี งเอง” หรอื ผอู้ า้ งวา่ รแู้ จง้ นน้ั กไ็ มร่ ู้ ไมซ่ าบซงึ้ ตวั เองไดว้ า่ ตวั ของตวั กย็ งั หลงตนดว้ ยมจิ ฉาทฐิ วิ า่ เหน็ ตวั เองเปน็ ของจรงิ ตวั เองเปน็ “คน” เปน็ ของมอี ยู่ สว่ น “เหง้ เจยี ” นน้ั เปน็ ของไมจ่ รงิ เปน็ ของ สมมตุ ิ “ไมม่ ตี วั ตน” มนั ผดิ กนั มนั แปลกกนั มนั ไมเ่ หมอื นกนั เพราะเขาเอง “มตี วั ตน” นแี่ หละแสดงชดั วา่ เขายงั “หลงผดิ ” (โมหะ) แทจ้ รงิ มนั กเ็ ปน็ “สมมตุ ิ บญั ญตั ”ิ เชน่ เดยี วกนั กบั “จรวดขา้ มโลก” นนั้ เชน่ เดยี วกนั กบั “เหง้ เจยี ” นนั้ คอื เปน็ เพยี ง “ปรากฏการณช์ ว่ั คราว” เทา่ นน้ั ซง่ึ มนั เพยี งแตจ่ ะมอี ายุ (ตง้ั อย)ู่ ยนื นานกวา่ กนั แทจ้ รงิ มนั ไมม่ อี ะไรเลยที่ “ม”ี อยใู่ นโลกน้ี มนั ไมใ่ ช่ ของแท้ ของจรงิ อะไรเลยทง้ั นนั้ มนั คอื “สมมตุ ”ิ ทตี่ ง้ั อยอู่ ยา่ ง “อนตั ตา” (คอื สงิ่ ทเี่ กดิ ขน้ึ มาตามเหตุ และกำ� ลงั แปรเปลย่ี นไปตามปจั จยั ทปี่ รงุ แตง่ ) ลำ� ธารชวี ติ | ๒๖๓

…การเกดิ โดยม…โน…ล…มๆ แล…ง้ ๆ…จ…นสำ� เรจ็ ขนึ้ มา ก็ลองย้อนไปคิดดูบ้างปะไรว่า “จรวด” ล�ำแรกในโลกน้ันมีไหม? อยทู่ ไ่ี หน? มนั ไมม่ หี รอก กอ่ นจะเปน็ “จรวด” ขน้ึ มาได้ ก็ “คน” นแ่ี หละ “สมมตุ ”ิ มนั ขน้ึ ในใจ ในความคดิ เสยี กอ่ น “สมมตุ ”ิ ทงั้ รปู รา่ งและ “สมมตุ ”ิ ทง้ั คณุ สมบตั ิ “พลงั งาน” บรรจใุ หม้ นั เสรจ็ แตก่ เ็ ปน็ เพยี งในสมอง ในความคดิ หรอื ในจติ เพอ้ ๆ พกๆ ของนกั คดิ คนแรกนน่ั เอง ตอ่ จากนน้ั จงึ จะนำ� มาเขยี น มาวาดเปน็ รปู ในกระดาษ นำ� มาคดิ มาคำ� นวณการจะกอ่ การจะเกดิ ใหม้ นั จนได้ “ยดึ รปู รา่ ง ยดึ สว่ นสดั ตา่ งๆ” เปน็ ทแี่ นใ่ จ จงึ ไดล้ งมอื ทำ� การ “เกดิ ” ใหม้ นั ตามทกี่ ำ� หนดทย่ี ดึ ทค่ี ดิ ไว้ (สรา้ งสญั ญา สรา้ งอปุ าทาน) นน่ั คอื “จรวด” ลำ� แรกในโลก “เกดิ ” มนั จะมาจากไหน? กม็ าจาก “สมมตุ ”ิ หรอื “ฝนั ” หรอื “หลงอยากใหม้ ”ี หรอื “หลงอยากใหเ้ กดิ ” นนั่ เอง เมอื่ “จรวด” ลำ� แรกเกดิ แลว้ กเ็ รม่ิ เปน็ พอ่ เปน็ แมข่ องลำ� ตอ่ ๆ มา ซงึ่ กจ็ ะไดม้ กี าร “สบื พนั ธ”์ุ ดว้ ยวธิ กี าร “ปรบั ปรงุ ” (พฒั นาหรอื ววิ ฒั นาการ) ของนกั “ผสมพนั ธ”์ุ (นกั วทิ ยาศาสตรท์ คี่ ดิ สรา้ ง) นน่ั แหละ สรา้ ง-กอ่ -หรอื ทำ� ใหจ้ รวด “เกดิ ” มาลำ� แลว้ ลำ� เลา่ ลำ� เกา่ กด็ บั ไป ลำ� ใหมก่ เ็ กดิ มา จนเดยี๋ วน้ี คน (ทว่ั ๆ ไป) พากนั ลมื “จรวด” ลำ� แรกของโลกแลว้ พากนั หลง “ของสมมตุ ”ิ อนั นว้ี า่ เปน็ “วตั ถธุ รรม” ชนดิ หนง่ึ ในโลก จะสรา้ ง จะทำ� ใหเ้ กดิ เปน็ “ชวี ติ ” ขนึ้ มาแสดงบทบาทในโลกเมอ่ื ใดกไ็ มป่ ระหลาดแลว้ ยงิ่ คนรนุ่ หลงั ๆ ทเี่ กดิ มาแลว้ กไ็ ดเ้ หน็ สงิ่ เหลา่ นที้ นั ทเี ลย เขายง่ิ จะไม่ ประหลาดใหญ่ ถา้ มนั เปน็ ไปได้ คอื จำ� นวน “จรวด” มมี ากเทา่ กบั จำ� นวน “คน” ในโลก และโรงงานสรา้ ง “จรวด” มจี ำ� นวนมากโรงเทา่ จำ� นวน “คน” ทง้ั โลกนน่ั แหละ คอื คณุ กผ็ ลติ “จรวด” ไดผ้ หู้ นงึ่ เหมอื นคณุ กผ็ ลติ “คน” ออกมาไดใ้ นทกุ วนั นอ้ี ยา่ งไมน่ กึ ประหลาดนน่ั เอง แลว้ ลองคดิ ดใู หด้ ๆี ซวิ า่ ๒๖๔ | ลำ� ธารชวี ติ

จะมโี รงงานใดในโลก ทเ่ี ลศิ วจิ ติ ร เกง่ มหศั จรรยเ์ กนิ กวา่ โรงงานสรา้ ง “คน” อนั สว่ นประกอบตา่ งๆ (รา่ งกาย) กว็ จิ ติ ร อนั พลงั งาน (จติ ปญั ญา) กว็ จิ ติ รลำ้� เช่นเดียวกับเด็กสมัยน้ี เขาจะไม่ประหลาดเลยว่า “ไฟฟ้า” มันคือ “ชวี ติ ” มนั คอื “พลงั งาน” หรอื “นามธรรม” ทเ่ี กดิ ไดเ้ ปน็ ไดใ้ นตอนแรกเรม่ิ อย่างไร? แต่ถ้าไปถามคนรุ่นท่ีเพ่ิงเห็นนักวิทยาศาสตร์ค้นพบ “ไฟฟ้า” สร้างไฟฟ้าขึ้นมาคนแรกสิ เขาก็จะงง จะแปลกประหลาด จะไม่เชื่อเอา งา่ ยๆ ถา้ ไมเ่ หน็ จรงิ ไมไ่ ดพ้ สิ จู นส์ มั ผสั จนแนใ่ จ กเ็ ชน่ เดยี วกบั ผทู้ ไี่ มเ่ ชอื่ วา่ “วญิ ญาณเหง้ เจยี เกดิ มาแสดงชวี ติ ในรา่ งของอาตมา” นน่ั เอง และ กเ็ หมอื น กบั “จรวด” ลำ� แรกของโลก แตก่ ระนน้ั แมเ้ ดยี๋ วนคี้ นกย็ งั จะงง ยงั จะฉงน มนั อยู่บ้าง เพราะมนั ยง่ิ มฤี ทธ์ิทบั ทวมี ากข้นึ ทกุ วัน จนขนาดมอี ภินหิ าร ปาฏหิ ารยิ ์ เหาะออกนอกโลกขา้ มฟา้ ไปถงึ อกี โลกหนง่ึ ได้ อนั ยงั ไมเ่ คยมใี คร แสดงไดอ้ ยา่ งนมี้ ากอ่ น ก็เชน่ เดียวกนั ถ้าอาตมาจะพยายาม สรา้ ง - ก่อ - หรือทำ� ใหช้ ีวิต “เห้งเจีย” น่ีเกิดมาเป็นตัวเป็นตนด้วยกรรมวิธีทาง “นามธรรม” อันมี คุณสมบัติตามที่อาตมาได้ยึดคิด ยึดวาดไว้แล้ว ก็เพียรใช้อิทธิบาท ๔ ประกอบปรบั ปรงุ การกอ่ การเกดิ มนั กย็ อ่ มจะ “เกดิ ” ขน้ึ มาได้ มไี ด้ และ ถา้ ยงิ่ อาตมาฝกึ ฝนตนพากเพยี รตน จนเปน็ รปู พรหม หรอื อรปู พรหมแทจ้ รงิ (หมายถงึ คนผเู้ กง่ จนแสดงฤทธไ์ิ ด)้ จนสามารถมพี ลงั จติ แปลงรปู แปลงรา่ งได้ มนั กจ็ ะไดอ้ ยา่ งจรงิ ไมใ่ ชข่ องพดู เลน่ ไมใ่ ชน่ ทิ านปรมั ปราอะไร อทิ ธปิ าฏหิ ารยิ ์ ตา่ งๆ ใดๆ เขากเ็ ปน็ จรงิ เมอ่ื สามารถสรา้ งสงิ่ “สมมตุ ”ิ นน้ั ใหเ้ ปน็ จรงิ ดว้ ยความสามารถได้ ก็พลังงานหรอื วญิ ญาณทีค่ นสร้างขึ้นภายนอกตนแทๆ้ มันยังสามารถพา จรวดหนักต้งั ร้อยต้งั พันตัน เหาะได้ ก็ท�ำไมคนแท้ๆ จะกอ่ พลงั งานหรือ วญิ ญาณใหต้ น จนสามารถพาตนเองเบาๆ แคน่ เี้ หาะไมไ่ ด้ ถา้ จะพากเพยี ร ทำ� จรงิ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๖๕

“คน” กเ็ ชน่ เดยี วกนั คอื “สมมตุ ”ิ ทไ่ี ดว้ วิ ฒั นาการตวั เองมาจากสงิ่ ที่ ยงั ไมเ่ รยี กวา่ “คน” มากอ่ น ซงึ่ กไ็ ดพ้ ยายามปรบั ปรงุ “ชวี ติ ” มาเรอื่ ยๆ กระทงั่ พฒั นาชวี ติ มาจนสงู ทาง “นามธรรม” มาแลว้ ในกาลกอ่ น คอื มี “ปญั ญา” เลศิ กวา่ สตั วโ์ ลกอน่ื ใด มี “พลงั งานจติ ” สงู มสี มรรถภาพมากมาย สามารถ พาตวั เองเหาะได้ หายตวั ได้ และแสดงฤทธปิ์ าฏหิ ารยิ อ์ นื่ ๆ ได้ ดงั ทมี่ ใี น ตำ� นานตา่ งๆ มานนั่ เอง (ตำ� นานกค็ อื เชอื้ ของ “วญิ ญาณ” เกา่ แก่ ทตี่ กคา้ ง หลงเหลอื มาใหผ้ มู้ ี “ตาทพิ ย”์ อา่ น หรอื เหน็ ไดน้ นั่ เอง) จนเมอ่ื “กเิ ลส” พาการพฒั นาตามแรงปรารถนาไปจนสงู สดุ ยอดแลว้ กไ็ มอ่ าจจะกา้ วขา้ ม “ยอด” นน้ั ไปไดอ้ กี กจ็ ะมี “ความเกง่ เยย่ี ม” อยา่ งนน้ั แหละ “เกดิ อย”ู่ เปน็ “สงิ่ เยย่ี มสดุ ยอด” อยู่ จนการ “เกดิ ” ของ “สงิ่ เยยี่ ม สดุ ยอด” นนั้ นาน-นานเขา้ ๆ “สมมตุ ”ิ นน้ั กจ็ ะเกดิ แลว้ เกดิ เลา่ จนคนรนุ่ หลงั ๆ ก็ “หลง” วา่ เปน็ “ของจรงิ ” เมอ่ื มนั เปน็ ของจรงิ นานเขา้ ไปอกี มนั กก็ ลายไปเปน็ “ของธรรมดา” เหมอื นเดก็ เหน็ รถยนตเ์ ปน็ ของธรรมดา และเหมอื นคนเหน็ การเกดิ ของตน้ ไม้ ของสตั ว์ หรอื แมต้ วั เองเปน็ ของธรรมดา สมบตั ใิ ดเมอ่ื มนั เปน็ ของพน้ื ๆ เปน็ ของธรรมดามากเขา้ นานเขา้ คา่ ของมนั กล็ ดลงๆๆ ไปเรอ่ื ยๆ จนทสี่ ดุ ไมม่ ใี คร อยากยดึ ไวห้ รอื หวงแหน หรอื อยากไดน้ น่ั เอง เขากจ็ ะดน้ิ รนเปลยี่ นแปลงไป หาความใหม่ สงิ่ ทค่ี น้ พบใหมก่ จ็ ะแสดงบทบาทแหง่ ความมคี า่ ขน้ึ มาทดแทน เชน่ เดยี วกบั “รถลากดว้ ยแรงคน” ทกุ วนั นห้ี ายไป รถทเี่ กง่ กวา่ เจรญิ กวา่ กแ็ สดงบทบาทมตี วั ตนขน้ึ มากลบเกลอ่ื นลบสงิ่ เกา่ ๆ ออกไปตามอายกุ าล ดงั นนั้ ความเกง่ ทาง “นามธรรม” จนขนาดคนเหาะได้ แปลงกายได้ ออกอยา่ งนน้ั มนั จงึ หมดคา่ ลงไปไดด้ ว้ ย เมอ่ื อายกุ าลมนั เพยี งพอ คนกห็ นั เห ไปหาความเกง่ ความกา้ วหนา้ ในทางอน่ื มนั กจ็ ะมที างไหนกนั นอกจากทาง “วตั ถธุ รรม” เพราะในสากลจกั รวาลนม้ี นั มอี ยแู่ ค่ ไม่ “นาม” ก็ “วตั ถ”ุ เทา่ นนั้ ๒๖๖ | ลำ� ธารชวี ติ

…ทำ� ไมคนจ…งึ ห…ล…งรกั ตวั …ตน…ส…มมตุ วิ า่ จรงิ ความเกง่ ทาง “นามธรรม” จงึ คอ่ ยๆ ลดตวั ลงไปๆ สดุ ทา้ ยกเ็ กอื บจะ ไมเ่ หลอื รอย จนเรยี กสงิ่ นนั้ อยา่ งนน้ั วา่ “ไมม่ ”ี ฉะนนั้ ถา้ ใครทำ� ความ “ไมม่ ”ี นใี้ ห้ “ม”ี ขนึ้ มาได้ จงึ เรยี กวา่ เกง่ ยง่ิ หรอื ยงิ่ กวา่ เกง่ กเ็ ลยเรยี กการกระทำ� นี้ วา่ “ปาฏหิ ารยิ ”์ แตถ่ า้ มคี วามเขา้ ใจอยา่ งดแี ลว้ ปาฏหิ ารยิ ก์ ค็ อื เรอ่ื งจรงิ ที่ ตอ้ งมเี หตผุ ล แต่คนเราก็ “โง่” อย่างยิ่งอยู่ส่ิงหนึ่งคือ ไม่รู้จักเบ่ือ “คน” และ ไมย่ อมฉลาด “เบอ่ื ” ตวั เองใหไ้ ด้ หรอื เบอ่ื ความเปน็ “คน” เบอื่ ความเปน็ “ตวั ตน” ของตนเองใหไ้ ด้ จงึ ยงั ไมเ่ หน็ วา่ “ตนเอง” เปน็ ทง้ั “วตั ถธุ รรม” เปน็ สรรพสง่ิ เปน็ ขา้ วของ เหมอื นจรวด เหมอื นรถลาก และเปน็ ทง้ั “นามธรรม” มฤี ทธิ์ มอี ำ� นาจ เหมอื นไฟฟา้ เหมอื นเหง้ เจยี จงึ หลงยดึ ถอื (อปุ าทาน) หลงผกู พนั (สญั ญา) รกั ตวั ตน รกั ความเปน็ เกลยี ดความตาย รกั มนั่ ในความ มตี วั ตนอยู่ เกลยี ดความสญู ตวั ตน จงึ มไิ ดพ้ ยายาม “ลมื ” มไิ ดพ้ ยายาม “ลบ” หรอื มไิ ดพ้ ยายามทำ� ให้ “ตวั ตน” สญู สน้ิ -ดบั เลอื น (นพิ พาน) ไป จากโลก กเ็ พราะหลงผดิ (โมหะ) คดิ ไมไ่ ดว้ า่ ตนเองกค็ อื “สมมตุ ”ิ แทๆ้ สง่ิ หนงึ่ เทา่ นนั้ นน่ั เอง (ทพี่ ากนั “ร”ู้ ๆ กนั อยใู่ นหมนู่ กั ธรรมสว่ นใหญใ่ นทกุ วนั นว้ี า่ ตวั ตนคนสตั วเ์ ปน็ “สมมตุ ”ิ นนั้ เขากร็ กู้ นั แคภ่ าษาจรงิ ๆ ดงั น)ี้ ดว้ ยหลกั การ ของสภาวะ ๒ สว่ น (รปู -นาม) คนผไู้ มห่ ลงใน “ตวั ตน” ทเ่ี ปน็ แทง่ เปน็ กอ้ น อนั เหน็ แจง้ ดว้ ยตานอกนี้ แมไ้ มห่ ลงใน “วตั ถธุ รรม” อนั โลกยคุ ปจั จบุ นั นี้ กำ� ลงั เปน็ ไป แตไ่ ดพ้ ยายามหนั เหพากเพยี รตนไป “หลง” ในทาง “นามธรรม” ซง่ึ เปน็ ทางตรงกนั ขา้ ม (คอื ทางตาใน) อยา่ งนก้ี ม็ กี นั อยู่ แทรกปะปนอยู่ แมใ้ นรา่ งของ “พทุ ธศาสนกิ ชน” อกี เยอะแยะ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๖๗

และสุดยอดของทาง “นามธรรม” แบบโลกีย์น้ัน ก็คือ เหาะได้ แปลงกายได้ ตาทพิ ยห์ ทู พิ ยไ์ ด้ (คอื รเู้ หน็ พลงั งานทลี่ ะเอยี ดยง่ิ กวา่ ตา/หู ของมนษุ ยธ์ รรมดาได)้ ลบู คลำ� พระจนั ทรพ์ ระอาทติ ยไ์ ดด้ ว้ ยตนเชน่ กนั แตก่ ็ ยงั มที สี่ งู ยงิ่ กวา่ “นามธรรม” แบบโลกยี น์ น้ั อนั เปน็ “วชิ า” ทพ่ี ระสมั มา สมั พทุ ธเจา้ ของเราทรงคน้ พบ แลว้ จะละทง้ิ ความ “หลง” ไดท้ ง้ั ๒ สว่ น จนเขา้ ถงึ ยอดทเี่ รยี กวา่ “โลกตุ ระ” ยอดอนั นนั้ กค็ อื “สญุ ญตาธรรม” คนผไู้ มร่ จู้ กั แยกแยะออกอยา่ งน้ี และเหน็ แจง้ จรงิ ชดั ไมไ่ ดอ้ ยา่ งนี้ กจ็ ะยงั “หลง” อยทู่ งั้ “สมมตุ ”ิ ทเี่ ปน็ นามธรรม และทงั้ ทยี่ งั เปน็ วตั ถธุ รรม จงึ แยก “สมมตุ ”ิ กบั “ปรมตั ถ”์ ไมอ่ อก จงึ จะเหน็ “ความแทจ้ รงิ ” (อรยิ สจั ) ไมไ่ ด้ ดงั นนั้ ใหส้ งั เกตดดู ๆี ถา้ ผใู้ ดไมร่ กั ในความ “กา้ วหนา้ ” ไปในทาง “วตั ถธุ รรม” กจ็ ะรกั ไปในทาง “นามธรรม” อยนู่ น่ั เอง คอื ถา้ ไม่ “หลง” สง่ เสรมิ ทาง “รปู ” ใหเ้ จรญิ ทาง “วตั ถ”ุ แลว้ กย็ นิ ดเี พราะเขา้ ใจวา่ เปน็ “ตวั ตน” เปน็ ของแท้ กจ็ ะยงั ไป “หลง” สง่ เสรมิ ทาง “นาม” ใหเ้ จรญิ ทาง “วญิ ญาณ” ทาง “พลงั งานจติ ” และยนิ ดปี รดี าเปน็ “ตวั ตน” วา่ เปน็ ของแทอ้ ยนู่ นั่ เอง เรยี กวา่ ยงั ทง้ิ “ตวั ตน” (หลงอตั ตา) ไมไ่ ดท้ ง้ั ๒ ฝา่ ย จงึ ยงั เอาเปน็ เอาตายกบั การสรา้ ง “จรวด” และยงั เอาเปน็ เอาตายกบั การสรา้ ง “ตาทพิ ยห์ ทู พิ ย์ หรอื แสดงฤทธดิ์ ว้ ยพลงั จติ ” อยู่ (แบบทอี่ าตมาสรา้ งเหง้ เจยี หรอื แบบหลวงพอ่ ย่ี เสกเปา่ แปรรปู ขา้ วของ หรอื แบบอบุ าสกิ าบญุ เรอื นลอ่ งหนหายตวั ได้ หรอื แบบอาจารยเ์ สารเ์ หาะได้ หรอื แบบอาจารยม์ น่ั หยงั่ รใู้ จผอู้ นื่ รใู้ จคนสตั ว์ แมผ้ เี ทวดา เปน็ ตน้ ) คนผนู้ นั้ จงึ ยงั มองไมเ่ หน็ ใน “สญุ ญตาธรรม” (หรอื มองหาความนา่ เบอื่ หนา่ ย มองความไมเ่ หน็ ดี ไมเ่ หน็ ชอบในสว่ นสดุ โตง่ ขา้ งไหนนน้ั ยงั ไมไ่ ด)้ จงึ ยงั “หลง” ปกั ใจเอนเอยี งไปขา้ งใดขา้ งหนงึ่ อยทู่ ง้ั สนิ้ สว่ นผเู้ หน็ “อรยิ สจั ” กจ็ ะเขา้ ใจความเปน็ “ปรมตั ถ”์ ไดว้ า่ ในยคุ นเี้ ปน็ ยคุ ของ “วตั ถเุ ดน่ ” ดงั นนั้ “วตั ถ”ุ กเ็ ปน็ ของจรงิ ของแทก้ วา่ “พลงั งานจติ ” หรอื “นามธรรม” แรงโนม้ เอยี ง ความยดึ ถอื จงึ ตอ้ งโอนออ่ นใหก้ บั “วตั ถ”ุ ๒๖๘ | ลำ� ธารชวี ติ

ดงั นน้ั คำ� วา่ “ปรมตั ถบญั ญตั ”ิ จงึ ไดย้ กมอบใหแ้ ก่ “วตั ถ”ุ ไป หรอื ยกให้ “รปู ธรรม” ไป และถา้ แมน้ ยคุ ความเจรญิ ทาง “วตั ถ”ุ นเี้ สอื่ มโทรมลง จนเรยี กไดว้ า่ “ไมม่ ”ี (ดงั ไดอ้ ธบิ ายดา้ นนามธรรมมาใหฟ้ งั แลว้ ) ดงั นนั้ จะ “ม”ี ได้ หรอื “เดน่ อย”ู่ ได้ กเ็ ฉพาะแต่ “พลงั นามธรรม” หรอื ความเจรญิ ทางพลังจิต หรอื ความเจริญใน “พลงั งานอันไมต่ ้องอาศยั วัตถุ” เมอื่ นน้ั “นามธรรม” กเ็ ปน็ ของจรงิ ของแทย้ งิ่ กวา่ “วตั ถ”ุ ดงั นนั้ แรงโนม้ เอยี ง ความยดึ ถอื กต็ อ้ งโอนออ่ นไปขา้ งฝา่ ยโนน้ คำ� วา่ “ปรมตั ถบญั ญตั ”ิ กจ็ ะ กลบั ไปใหแ้ ก่ “นามธรรม” อกี ครงั้ ความไมแ่ นน่ อน ไมเ่ ทย่ี งแท้ อยา่ งนี้ แหละคอื “อรยิ สจั ” คอื ความจรงิ ทยี่ งั เกดิ และดบั อยู่ ความจรงิ ทยี่ งั เปลยี่ น ยงั แปรอยู่ ความจรงิ บางอยา่ งทไี่ มจ่ รงิ คงท่ี โดยนยั นเี้ องคอื “อรยิ สจั ” และ มนั กเ็ ปน็ ความจรงิ โดยนยั นจี้ รงิ ๆ …ผรู้ ผู้ เู้ หน็ จรงิ……ยอ่ …มไมห่ ล…งใ…นส…ริ มิ หามายา ฟังแล้วแทบจะไม่รู้เร่ืองว่า อาตมาพูดอะไรกันแน่! นี่แหละคือ “ความยาก” ผใู้ ดยงั ไมแ่ จง้ หรอื ยงั มคี วาม “โง”่ ชนดิ นอ้ี ยู่ อนั เรยี กวา่ “อวชิ ชา” กท็ า่ นทง้ั หลาย โดยเฉพาะนกั ธรรม จงพยายามคดิ พจิ ารณาใหด้ ๆี การววิ ฒั นาการทก่ี ลา่ วมาครา่ วๆ น้ี จงึ เปน็ เรอื่ งจรงิ และไดก้ ำ� เนดิ มา แลว้ จรงิ เปน็ เวลานบั แสนนบั ลา้ นปี และไมใ่ ชเ่ รอ่ื งทคี่ นสมยั “วตั ถธุ รรม” น้ี จะเหน็ จะแจง้ จะเขา้ ใจไดง้ า่ ยๆ การวิวัฒนาการทาง “วตั ถุธรรม” เชน่ ในยคุ เดยี๋ วน้ี มนั กจ็ ะพฒั นากา้ วหนา้ ตอ่ ไปอกี มาก ยงั ไมจ่ บ ยงั ไมถ่ งึ ทส่ี ดุ “ยอด” หรอก เขาจะทะเยอทะยานตดิ ตาม “อยากร”ู้ ไปจวบจนกระจา่ งแจง้ ในสภาวะ “เอกภพ” ไดโ้ นน่ แหละ แลว้ เขากจ็ ะหยดุ จะจบเกม จะสดุ “ยอด” ลำ� ธารชวี ติ | ๒๖๙

จะละแลว้ ซงึ่ ความเกง่ หรอื ความทไ่ี ดร้ ทู้ ง้ั หลายนนั้ มนั กจ็ ะคอ่ ยๆ กลายเปน็ “ธรรมดา” ลงไปอกี แลว้ “คน” กจ็ ะหมนุ วนไป “เกง่ ” ทาง “นามธรรม” อกี กจ็ ะเปน็ อยอู่ ยา่ งนน้ี ริ นั ดรก์ าล สง่ิ ใดทป่ี รงุ แตง่ กนั เกดิ ขนึ้ ยอ่ มไมม่ อี ะไรเทยี่ ง ไมม่ อี ะไรยดึ มนั่ ตายตวั คงทจ่ี รงิ แท้ ไมม่ อี ะไรคงอยอู่ ยา่ งเดมิ เหมอื นเดมิ ได้ เลย เชน่ เดยี วกนั ถา้ เราจะยอ้ นกลบั ไปอดตี อกี สกั หมนื่ สกั แสนปี ไปพบกบั คนสมยั นนั้ แลว้ กใ็ หใ้ ครสกั คนบอกคนสมยั นนั้ วา่ คนเราสมยั นเี้ ขาทำ� “จรวด” ซงึ่ เปน็ แท่งเหล็กหนักต้ังร้อยตั้งพันตัน เหาะข้ามโลกข้ามฟ้าไปดวงจันทร์ได้แล้ว เชยี วนะ ทา่ นเชอื่ ไหมวา่ ความรสู้ กึ -ความไมเ่ ชอื่ ของคนในสมยั หมนื่ แสนปี มาแลว้ นนั้ เขากจ็ ะเปน็ เชน่ เดยี วกนั กบั คนสมยั น้ี ทก่ี ำ� ลงั ไดฟ้ งั อาตมาเลา่ เรอื่ งสงิ่ ทผี่ า่ นมาแลว้ นใี้ หฟ้ งั ไมผ่ ดิ กนั หรอก และเขากจ็ ะเหน็ วา่ เรอ่ื งอนั “เชอ่ื ไดย้ าก” น้ี เปน็ “ปาฏหิ ารยิ ”์ ของเขาเชน่ กนั ซงึ่ มนั กเ็ ปน็ “สมมตุ บิ ญั ญตั ”ิ หรอื “ปรมตั ถบญั ญตั ”ิ (ในยคุ น)ี้ ทไี่ ดด้ ำ� เนนิ การเกดิ มา ดว้ ยเหตดุ ว้ ยผล ตามระยะกาล แตน่ น่ั แหละ คนผทู้ ยี่ งั เหน็ ไมไ่ ด้ แมก้ ารสมมตุ วิ ญิ ญาณ หรอื ตวั ตน ของเหง้ เจยี ขน้ึ มา ตามทอ่ี าตมาไดท้ ำ� ขนึ้ ซง่ึ กแ็ คน่ น้ั ยงั ไมพ่ ลิ กึ พลิ น่ั อะไรเลย จงึ ยงั เหน็ เปน็ ของประหลาด “เชอื่ ไดย้ าก” จงึ ยงั ตอ้ ง “เถยี ง” แตถ่ า้ เขาเขา้ ใจ (ดว้ ยจติ เหน็ แจง้ แทงทะลไุ ดจ้ รงิ ) ไดว้ า่ แม้ “ตวั เขาเอง” กค็ อื ปรากฏการณ์ ทเี่ กดิ ขนึ้ มา และกำ� ลงั “ตง้ั อย”ู่ อกี ไมก่ ปี่ ขี า้ งหนา้ กจ็ ะดบั ไป แม้ “จรวด ขา้ มโลก” ทเ่ี ขาพากนั ปน้ั กอ่ ขน้ึ มานน้ั กค็ อื ปรากฏการณท์ เ่ี กดิ ขน้ึ มา และ ได้ “ตง้ั อย”ู่ เพยี งไมน่ านกไ็ ดด้ บั ไปแลว้ หลายลำ� และแม้ “เหง้ เจยี ทอี่ าตมา ปน้ั ขนึ้ มานน้ั ” ขณะนนั้ มนั กค็ อื ปรากฏการณท์ เี่ กดิ ขนึ้ มา และได้ “ตงั้ อย”ู่ ชวั่ ขณะทอ่ี าตมายงั ใช้ “อทิ ธบิ าท ๔” ประคองชวี ติ มนั ไวใ้ หม้ นั ตงั้ อยไู่ ด้ และ แลว้ มนั กไ็ ดด้ บั ไปแลว้ ทง้ั “ตวั ของเขา” (ผเู้ ถยี ง) ทงั้ “จรวด” ทง้ั “เหง้ เจยี ” ตนนนั้ มนั กค็ อื “ชวี ติ สมมตุ ”ิ เหมอื นๆ กนั ๒๗๐ | ลำ� ธารชวี ติ

…ความรสู้ ำ� ค…ญั…ต…นจงึ ไม…พ่ น้…ส…กั กายทฏิ ฐิ เขาผนู้ น้ั ถา้ รแู้ จง้ แทงทะลไุ ดด้ งั น้ี เขากจ็ ะไม่ “เถยี ง” และไมแ่ ยง้ เลยวา่ “เหง้ เจยี ” ทอี่ าตมาเชญิ ทรงหรอื ปน้ั ขน้ึ มานนั้ เปน็ ของ “ไมม่ ”ี จรงิ หรอื “ม”ี จรงิ แตเ่ พราะเขายงั เหน็ วา่ ตวั เขาเปน็ ของจรงิ และเหน็ วา่ เหง้ เจยี เป็นของไม่จริง เปน็ ของสมมุติ นจี้ งึ พิสูจน์ได้วา่ คนผเู้ ถยี งนั้น มี “จิต” รยู้ งั ไมถ่ ว้ นทวั่ พอ หรอื ไมล่ ะเอยี ดพอทจี่ ะรไู้ ดว้ า่ “ตวั ตน” คอื อะไร? “อตั ตา” คอื อะไร? และ “สมมตุ ”ิ คอื อะไร? หรอื แม้ “การเกดิ ” คอื อะไร? เขาจงึ ยงั พน้ “สกั กายทฏิ ฐ”ิ ไปไมไ่ ด้ (แตใ่ นตอนนนั้ คอื วนั เวลาทอ่ี าตมากำ� ลงั เชญิ ทรงอยนู่ น้ั อาตมาเอง กย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจไดม้ ากมายถงึ อยา่ งเดยี๋ วนหี้ รอก) ทจ่ี รงิ อาตมากเ็ ขา้ ใจความรสู้ กึ และจติ ใจของผทู้ ย่ี งั เถยี ง ผยู้ งั เขา้ ใจไมถ่ ว้ นทว่ั ทยี่ งั แยง้ คำ� อธบิ ายของอาตมา อยนู่ น้ั ไดด้ ี เพราะอาตมาเคยมี “จติ ” อยา่ งนนั้ มากอ่ นแลว้ ผา่ น “ความรสู้ กึ ทะนงตน” (มานะสงั โยชน)์ อยา่ งนน้ั มาแลว้ ดว้ ย “ปตี ”ิ มนั แรง มนั ออกฤทธิ์ เพราะเมอ่ื ผใู้ ดปฏบิ ตั ธิ รรมจรงิ และเรมิ่ จะไดร้ บั “รสของธรรม” เรม่ิ จะได้ “เหน็ ทางแท”้ ของธรรมะแหง่ พระพทุ ธองค์ จงึ รคู้ า่ วา่ “พทุ ธธรรม” นด้ี ี นสี้ งู มคี ณุ คา่ เมอื่ ตนเองเรมิ่ เขา้ ถกู ทาง จงึ มองเหน็ ผยู้ งั “หลงทาง” เหน็ ผอู้ ยนู่ อก ทางเปน็ ผผู้ ดิ ซำ้� ลากจงู ใหผ้ อู้ น่ื ออกไปนอกทางตามอกี ดว้ ย เลยยดึ ถอื เอาวา่ คนผนู้ น้ั เปน็ ผทู้ ำ� ลาย “พทุ ธธรรม” อนั เปน็ ของดเี อาซะเลย! เพราะอารมณ์ หวงแหน “ของด”ี จงึ ไดเ้ ปน็ เดอื ดเปน็ แคน้ นกั อาตมาเห็นใจท่ี “ปีติ” น้ันมันต้องปะทุออกมาในรูปการณ์อย่างนี้ จงึ ไดพ้ ยายามแนะเตอื นอยเู่ สมอวา่ อยา่ ไปเทย่ี ววา่ กราด วา่ สาดเสยี สง่ิ ที่ เรายงั ไมร่ แู้ จง้ ทคี่ นอน่ื เขา “ร”ู้ เลย เพราะเรายงั ไมใ่ ช่ “สพั พญั ญ”ู ทจ่ี ะชขี้ าด ตดั สนิ วา่ นน่ั ถกู นผี่ ดิ อยา่ งตรงแทไ้ มไ่ ด้ ถา้ ไปวา่ เขามนั เปน็ ผลเสยี ใหแ้ ก่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๗๑

ตนเองน่นั แหละเป็นใหญ่ เราแนะทางถกู ที่เราเห็นใหแ้ ก่คนเขาอยา่ งเดยี ว และก็ไม่จ�ำเป็นต้องไปสร้างความกระทบกระเทือนให้แก่ใคร ก็ดีกว่าเป็น ไหนๆ ส่ิงท่ีเราเห็นว่ายังคล่ีคลายไปมากมายกว่าของท่ีเราเห็น ก็ปล่อย เขาไป แนะเฉพาะผจู้ ะเหน็ ตามเทา่ นนั้ กเ็ พยี งพอ ธรรมแทๆ้ ขน้ั โลกตุ ระนนั้ ไมช่ นะโลกยี ะหรอก! (โดยเฉพาะในยคุ น)ี้ “มาร” นนั้ คอื ผชู้ นะ “พระ” นนั้ คอื ผแู้ พ้ ทางทถ่ี กู อนั เปน็ “หลกั การปฏบิ ตั ”ิ สว่ นใหญท่ พี่ ดู ทเี่ คยบรรยายอยนู่ น้ั อาตมากไ็ ดเ้ หน็ ดว้ ยวา่ ถกู แลว้ และเคย เนน้ ใหเ้ รง่ ลงมอื “ปฏบิ ตั ”ิ เอาเถดิ จะเกดิ ผลกบั ตนเองยง่ิ ๆ ขนึ้ เพราะยงั เปน็ ขนั้ ตน้ ขน้ั ประถม และอาตมาจะขอบอกลว่ งหนา้ ใหน้ ดิ หนงึ่ วา่ อกี นานไป เมอื่ ตวั เองมี “ปญั ญา” รแู้ จง้ ธรรมะไดส้ งู ขนึ้ กวา่ นแ้ี ลว้ กจ็ ะตอ้ งมานกึ ละอายใจตวั เองทหี ลงั ทไ่ี ดไ้ ปแสดงความ “ไมร่ ถู้ ว้ นทว่ั ” อนั เปน็ “ขเี้ ทอ่ ” ออกไว้เสียนักหนา แถมยิ่งถ้าไปว่ากราดผู้คนอื่นไว้น้ัน ยิ่งท�ำให้เป็นจุด เพิ่มความประหม่าอายไวม้ ากยิ่งขนึ้ (แต่ถา้ ผนู้ ้ัน จติ ปญั ญาไม่เขยบิ สูงขนึ้ ดงั กลา่ วน้ี เขากจ็ ะไมม่ โี อกาสไดป้ ระสบความรสู้ กึ นหี้ รอก) อาตมาสารภาพก็ได้ว่า แต่คร้ังเมื่อตอนท่ียังมี “จิตปัญญา” เทา่ นๆ้ี ดงั เชน่ นี้ กไ็ ดเ้ คยวา่ กราดผปู้ ฏบิ ตั ธิ รรมอนื่ ๆ ตลอดแมก้ ระทงั่ พระสงฆ์องคเจ้ามาแล้ว แม้กระทั่งเคยเข้าใจผิดเอากับข้อเขียนของ ท่านอาจารย์พุทธทาส ว่ายังวกวน ยังไม่สูง ก็ยังเคย พอผ่านพ้น “จติ ปญั ญา” ขน้ั นน้ั รเู้ ขา้ ใจในความควรความไมค่ วร เขา้ ใจไดแ้ มห้ นงั สอื เลม่ ไหน เขยี นกอ่ นเลม่ ไหน (ของทา่ นอาจารยพ์ ทุ ธทาส) โดยไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งตรวจดวู นั ทท่ี เ่ี ขยี นกำ� กบั ไวเ้ ลย และเขา้ ใจไดว้ า่ แมอ้ าจารยท์ า่ นนน้ั มจี ติ ขนั้ ไหน ปญั ญาขนั้ ไหน ความนกึ สงสารสมเพชตนเองจงึ ตามมา ถา้ ทา่ นผเู้ หน็ ทางและเรมิ่ จบั ทศิ ทถี่ กู ของพทุ ธธรรมไดแ้ ลว้ ผใู้ ดไดฟ้ งั อาตมาพดู แลว้ ละ “มานะทฏิ ฐ”ิ ลงบา้ ง พากเพยี ร “ปฏบิ ตั ”ิ มากขน้ึ เครง่ ครดั ขนึ้ อาตมาเชอื่ แนว่ า่ จะถงึ ธรรมไดเ้ รว็ ไดไ้ วยง่ิ ขน้ึ ทอ่ี าตมาตอ้ งนำ� เรอื่ งยาก ๒๗๒ | ลำ� ธารชวี ติ

เกนิ ไปกด็ ี หรอื ยงั ไมน่ า่ พดู กด็ ี มาพดู ในทนี่ ี้ กเ็ พราะตอ้ งการใหท้ า่ นผฟู้ งั สว่ นใหญไ่ ดเ้ ขา้ ใจ ใหถ้ งึ ใหล้ ะเอยี ด จะไดห้ มด “วจิ กิ จิ ฉา” เพอื่ จะไดฟ้ งั ความ ทงั้ สองขา้ งเทยี บเคยี งกนั ดู ถา้ ใครไดฟ้ งั ความแตเ่ พยี งขา้ งเดยี ว กน็ า่ จะไดฟ้ งั คำ� อธบิ ายของอาตมานบ้ี า้ ง จะไดเ้ กดิ ปญั ญาเพอื่ นำ� ไปพจิ ารณาใหด้ ไี ดม้ าก ขน้ึ ไมเ่ อนเอยี งหนกั ไปแตใ่ นขา้ งใดขา้ งหนง่ึ ขา้ งเดยี ว แม้อาตมาจะมีโอกาสได้มาอธิบายความน้อยคร้ังก็ไม่เป็นไร ขอให้ ฟงั ใหด้ ี คดิ ใหด้ กี แ็ ลว้ กนั ทจ่ี รงิ เรอื่ งนอ้ี าตมาจะวางเฉยเสยี เหมอื นหลายๆ เรอ่ื งทแี่ ลว้ ๆ มากท็ ำ� ได้ อาตมากจ็ ะไมท่ กุ ขไ์ มร่ อ้ นอะไรดว้ ย เพราะอาตมา ยอ่ มมสี ขุ รกั ษาตนเอาตวั รอดไดแ้ ลว้ แตเ่ รอ่ื งนเี้ หน็ วา่ เปน็ เรอื่ งทคี่ นสว่ นใหญ่ สนใจ และแมผ้ คู้ ดั คา้ นกไ็ ดจ้ งใจนำ� เรอื่ ง “เหง้ เจยี ” น้ี ไปกลา่ วไปยกกวา้ งขวาง มากไปดว้ ย อาตมาจงึ ตอ้ งนำ� ขนึ้ มาอธบิ ายเสยี บา้ ง และทที่ ำ� นกี้ ไ็ มใ่ ชเ่ พอ่ื ตอ้ งการจะ “เถยี ง” อะไรกห็ ามไิ ด้ อาตมานนั้ เปน็ ผแู้ พม้ าแลว้ ตง้ั นาน แมใ้ น สถานทนี่ อ้ี าตมากเ็ คยไดบ้ อกยนื ยนั ความเปน็ ผแู้ พไ้ ปแลว้ ทอ่ี าตมาบรรยาย ธรรมะอยู่ทุกวันน้ีก็ท�ำเพ่ือคนส่วนใหญ่ ไม่ได้ท�ำเพ่ือมุ่งแก่คนส่วนน้อย หนง่ึ คนหรอื สองคน ดงั นนั้ ถา้ จะใหม้ าเถยี ง เพอ่ื เอาชนะเอาแพก้ บั คนเพยี งหนง่ึ หรอื สอง คนแลว้ อาตมาจะไมย่ อมลงทนุ เหนด็ เหนอื่ ยสทู้ กุ ขท์ ำ� เปน็ แน่ แตท่ จี่ ำ� เปน็ ตอ้ งนำ� มาพดู กเ็ พราะหมายใจชว่ ยคนสว่ นใหญ่ เนอ่ื งจากตน้ เหตทุ จี่ ะทำ� ให้ เขา้ ใจผดิ ไดน้ ี้ มนั บงั เอญิ เกดิ จาก อาตมาไปบรรยายถงึ ความจรงิ ทอ่ี าตมาได้ เคยสมั ผสั ไดป้ ระสบมาจรงิ ๆ คอื เรอื่ ง “เหง้ เจยี ” ซง่ึ มนั เปน็ เรอ่ื งทอ่ี าตมาได้ พานพบ และพสิ จู นส์ มั ผสั มากบั ตนเปน็ ปจั จตั ตงั ทง้ั สนิ้ ไมไ่ ดค้ าดคดิ เอาเอง หรอื เพยี งสนั นษิ ฐานเอา กะคำ� นวณเอา หรอื เพยี งสรา้ งขนึ้ มาเปน็ อทุ าหรณ์ แลว้ นำ� มายกตวั อยา่ งเปน็ คำ� บรรยาย และแมค้ ำ� บรรยายทว่ั ถว้ นทง้ั หมดที่ ไดน้ ำ� มาพดู ในวนั น้ี กม็ ใิ ชข่ อ้ เถยี งทเี่ พยี งสนั นษิ ฐานเอา เพอ่ื นำ� มาแกข้ อ้ หา มใิ ชเ่ ลย มนั เปน็ ความรู้ ความเขา้ ใจ ทเี่ กดิ ทไี่ ด้ ทส่ี มั ผสั จรงิ ๆ อยา่ งทพ่ี ดู ออก ลำ� ธารชวี ติ | ๒๗๓

มาสกู่ นั ฟงั แลว้ นน้ั จรงิ ๆ จงึ ขอใหผ้ ฟู้ งั ทงั้ หลายนำ� ไปคดิ พจิ ารณาใครค่ รวญ ใหด้ ี แลว้ คอ่ ยเหน็ ตาม แลว้ คอ่ ยเชอื่ ถอื เมอื่ “ตน้ เหต”ุ มนั เกดิ เพราะอาตมา (เนอื่ งจากการบรรยายในวนั ท่ี ๒๓ มกราคม ๒๕๑๔ อาตมาจงึ ไดเ้ ขยี นขอ้ ความชว่ งนเี้ ตมิ ขน้ึ มาอกี กอ่ นพมิ พ)์ และการอธิบายในวันก่อนโน้น ก็ได้บรรยายไปอย่างกระท่อนกระแท่น ไมห่ มดขอ้ ความเนอ่ื งจากเวลาหมดลง ตอ้ งใหผ้ อู้ นื่ บรรยาย เลยเกดิ เหตุ คลมุ ๆ เครอื ๆ แตแ่ มจ้ ะคลมุ ๆ เครอื ๆ อยเู่ พยี งเทา่ ขอบเขตของวนั ทไ่ี ด้ อธบิ ายไวน้ น้ั ไมม่ ผี ใู้ ดนำ� ออกไประบายสี บดิ เบอื น (เพราะความเขา้ ใจยงั ไมไ่ ดข้ องตน) ไมไ่ ดน้ ำ� ไปทำ� ความเขา้ ใจผดิ ใหแ้ กผ่ ไู้ มเ่ ขา้ ใจอน่ื ๆ ไดห้ ลงผดิ คดิ ไม่ถงึ เข้าใจไม่ไดใ้ หม้ ากมายยิง่ กวา่ ท่ไี ด้เกิดแลว้ อาตมากจ็ ะไมน่ ำ� มา กลา่ วมาพดู หรอก เพราะอาตมาบอกและยนื ยนั แลว้ วา่ อาตมาไม่ “เถยี ง” มนั เปน็ “ทกุ ข”์ ถา้ จะเถยี งเพอ่ื แสดงความเกง่ แลว้ ไดเ้ ปน็ เพยี งผชู้ นะเทา่ นน้ั แต่ที่ต้องพดู เพราะเหน็ เรอื่ งมนั กระจายขยายวงออกไปไกลมาก แมน้ อก สถานทน่ี ้ี (วดั นรนาถฯ) ทไี่ หนๆ กไ็ ดม้ กี ารนำ� ไปอา้ งไปพดู มนั ไมอ่ ยใู่ น ขอบเขตที่อาตมาจะพึงช่วยได้เสียแล้ว และเหตุผลใหญ่ก็คือคนส่วนใหญ่ จะพลอยหลงตามไปเกินควร นัน่ เอง จึงต้องพดู ขน้ึ บา้ ง เพอ่ื ใหน้ �ำไปคดิ พจิ ารณาสรา้ งปญั ญาเพม่ิ เตมิ ขนึ้ มา …รแู้ จง้ ธรรมปญั ……ญา…ดว้ ยจ…ติ แ…ตข่ …อพดู ดว้ ยปาก ทจี่ รงิ แลว้ มนั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งสนั้ และไมใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยๆ เลย ทอ่ี าตมาไดน้ ำ� มา พดู มากลา่ วใหน้ ำ� ไปคดิ ในวนั นี้ เพราะมนั เปน็ เรอ่ื ง “อรยิ สจั ธรรม” โดยตรง ถงึ ขนั้ แทงทะลุ “อตั ตาตวั ตน” จนเหน็ แจง้ เปน็ “อนตั ตา” ไดอ้ ยา่ งแทจ้ รงิ ๒๗๔ | ลำ� ธารชวี ติ

ทเี ดยี ว ซงึ่ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งทจี่ ะพดู กนั ไดด้ ว้ ยปากเลยจรงิ ๆ ตอ้ งเปน็ เรอ่ื งทเี่ หน็ แจม่ แจง้ ไดด้ ว้ ย “จติ ” ดว้ ย “ธรรมปญั ญา” แตถ่ งึ อยา่ งนนั้ อาตมากจ็ ำ� ยอม นำ� มาพดู ดว้ ยปากในวนั นี้ เพอ่ื เปน็ ขอ้ ใหน้ ำ� ไปขดั เกลา ขอ้ จะนำ� ไปซกั ฟอก ปญั ญา ทผี่ ฟู้ งั จะไดน้ ำ� มนั ไปยกขน้ึ เทยี บขนึ้ ขดั กบั ความรเู้ กา่ ทม่ี อี ยู่ ใหไ้ ด้ ความรใู้ หมพ่ อกเพม่ิ ขน้ึ อนั เปน็ วธิ ที จ่ี ะเพม่ิ “ปญั ญา” ใหแ้ กค่ น ถา้ ใครผใู้ ดคดิ อยแู่ ตเ่ รอ่ื งเดยี ว แงเ่ ดยี ว และปกั ใจเชอ่ื แตข่ อ้ ความเดยี ว ไมน่ ำ� ขอ้ ความใหม่ ไปขดั ไปฟอก ไปเทยี บเคยี งความรเู้ กา่ ผนู้ น้ั คอื ผู้ “ยดึ ถอื ” เปน็ ผู้ “ยดึ ฝงั ” ลงหลกั ปกั เสาใน “ความรเู้ ดมิ ” ของตนเทา่ ทต่ี นมอี ยแู่ ลว้ เทา่ นน้ั เขาจะ ได้ “ความร”ู้ อนั เปน็ “ปญั ญาใหม”่ มาจากไหนกนั และการคดิ พจิ ารณา เทยี บเคยี ง หรอื ขดั ฟอกทว่ี า่ น้ี กจ็ ะตอ้ ง “ทำ� ใจใหเ้ ปน็ กลาง” ไมเ่ อนเอยี ง ปกั หลกั ยดึ ฝงั ความคดิ เหน็ เชอื่ ถอื ของตนไปไวเ้ สยี ขา้ งใดขา้ งหนง่ึ ดว้ ย จงึ จะ เกดิ “ปญั ญา” แท้ “ปญั ญา” จรงิ เปน็ ของถกู ของตรง แต่ถ้าใครปฏิบัติธรรมะเพียงด้วยปาก มันก็ย่อมง่าย พอพูดเสร็จ อธบิ ายจบ เขา้ ใจได้ กถ็ อื วา่ บรรลธุ รรม ผนู้ นั้ กจ็ ะ “จบพรหมจรรยด์ ว้ ยปาก” จะสำ� เรจ็ พทุ ธธรรมแบบปากๆ นน่ั เอง ทวา่ “จรรยะ” หรอื อาการแสดงออก ของเขาจะลงรอยกบั คำ� วา่ “สงบ-สนั ติ หรอื นงิ่ -วา่ ง” ไมไ่ ดเ้ ลย กใ็ หส้ งั เกตดู ดงั นน้ั อาตมาพดู ไว้ กเ็ ผอ่ื จะเปน็ ประโยชนแ์ กผ่ ทู้ ไ่ี มม่ ี “ทฏิ ฐมิ านะ” ดงั ได้ กลา่ วแลว้ นบี้ า้ ง จะไดพ้ ลอยรบั ผลสขุ ไปตามทางของพระพทุ ธองคด์ ว้ ยกนั สขุ อยา่ งใด กเ็ ทยี บ “สขุ แท”้ อยา่ งธรรมไมไ่ ด้ (สงบ-เยน็ -วา่ ง) ขอจง ใหท้ ำ� ความเขา้ ใจใหด้ เี ถดิ สขุ มุ ใหม้ าก พจิ ารณาใหล้ ะเอยี ด อยา่ เชอื่ ใครกอ่ น เปน็ อนั ขาด ตอ้ งเชอ่ื ตวั ของตวั เอง ตามปญั ญาทเี่ กดิ กบั ตวั เอง จงึ จะเรยี กวา่ “เชอื่ ถกู ” อยา่ เพง่ิ แตฟ่ งั แลว้ กเ็ ชอ่ื ทนั ที นน่ั เหมอื นถกู จงู จมกู งา่ ยๆ เทา่ นน้ั อาตมากย็ งั ไมใ่ ช่ “สพั พญั ญ”ู เพราะฉะนนั้ ใครอยา่ มา “ศรทั ธา” คอื “ยอมเชอื่ ” อาตมาเอางา่ ยๆ เปน็ อนั ขาด เพยี งแตฟ่ งั ไปแลว้ นำ� ไปคดิ เพง่ พจิ ารณาใหด้ จี รงิ ๆ แมไ้ ดพ้ จิ ารณาดแี ลว้ ได้ “ปญั ญา” ขนึ้ มา กน็ น่ั แหละ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๗๕

คอื บญุ กศุ ลทผ่ี คู้ ดิ พจิ ารณาผนู้ น้ั ได้ ไมใ่ ชอ่ าตมาได้ และกไ็ มต่ อ้ งมานกึ ถงึ อาตมาด้วย อาตมาเผ่ือแผ่เพื่อต้องการให้ผู้อื่นได้ปัญญาแจ้งธรรมบ้าง เทา่ นนั้ อาตมาไมต่ อ้ งการอะไรอกี แมส้ มบตั ิ แมค้ วามยกยอ่ ง ความเคารพ จงยกยอ่ งเคารพธรรมนน่ั เถดิ เพราะพระพทุ ธองคย์ งั เคารพธรรม และขอให้ ทกุ คนจงรกั ษาตนใหเ้ ปน็ สขุ ไดเ้ ถดิ อาตมาไมต่ อ้ งการพรรคพวก อาตมาไมข่ อ มฝี า่ ย ไมข่ อตงั้ กก๊ อาตมามตี วั คนเดยี ว อาตมาอยคู่ นเดยี ว และขอเปน็ คนๆ เดยี ว อาตมามสี ขุ เพราะความเปน็ คนๆ เดยี ว แลว้ กจ็ ติ อยใู่ นอารมณ์ สงบอารมณเ์ ดยี วเทา่ นน้ั เปน็ ยอดแหง่ สขุ สขุ รองลงมา กค็ อื คดิ หาทางให้ ผอู้ นื่ ไดร้ ู้ ไดแ้ จง้ สขุ อยา่ งนบ้ี า้ ง กเ็ ทา่ นนั้ ทจี่ รงิ แลว้ อาตมาไมอ่ ยากมายงุ่ เกย่ี ว ดว้ ยเรอื่ งเหลา่ นดี้ ว้ ยซำ้� แตเ่ พราะเมตตา สงสาร (พรหมอารมณ)์ เมตตา ผทู้ พี่ ยายามจะเหน็ ทกุ ขภ์ ยั ในสงั สารวฏั บา้ งเทา่ นนั้ และกไ็ ดพ้ ยายามเทา่ ท่ี ตวั เองจะทนทกุ ข์ ทนภยั ทเี่ กดิ จากมารได้ ถา้ ไมม่ มี ารกค็ งจะไดช้ ว่ ยกนั เลา่ แจง้ บอกทางสกู่ นั ฟงั ไดม้ ากๆ และนานๆ แตถ่ า้ มมี ารมากนกั อาตมาบอกกอ่ น ไดเ้ ลยวา่ อาตมาขอยอม “แพม้ าร” (โดยเฉพาะมารในรา่ งของ “รปู ธรรม”) เอาละ กลับไปเล่าถึงเร่ืองเชิญทรงกันต่อ อันที่จริงในตอนน้ันคือ วนั เวลาทอ่ี าตมากำ� ลงั เชญิ ทรง ซง่ึ มนั กห็ ลายปดี ดี กั มาแลว้ นนั้ อาตมาเองก็ ยงั ไมร่ ู้ ยงั ไมไ่ ดเ้ ขา้ ใจไดม้ ากมายเหมอื นอยา่ งเดยี๋ วนห้ี รอก ในตอนนนั้ เกดิ ผลรู้ ปจั จตั ตงั กบั ตนเทา่ ใด กม็ ี “ปญั ญา” เทา่ นน้ั ยงิ่ ผา่ นไปๆ กย็ งิ่ เขา้ ใจไดม้ ากขน้ึ ทน่ี ำ� มาพดู ในวนั นเี้ ปน็ “ปญั ญา” ในขณะนี้ ไมใ่ ชร่ แู้ จง้ อยา่ งนมี้ าแลว้ ตง้ั แต่ เมอื่ กอ่ น เมอ่ื กอ่ นกย็ งั เรยี กวา่ “งมงาย” อยู่ ตามฐานะตามระดบั ปญั ญา แตถ่ งึ กระนน้ั จากทอี่ าตมาไดเ้ ชญิ ทรงพสิ จู นข์ อ้ เทจ็ จรงิ เพยี งพอแลว้ และ เห็นว่ามันไม่ใช่ทางท่ีถูก อาตมาก็ได้เลิกราในวิชาเชิญเจ้าเข้าทรง และ ไสยศาสตรต์ า่ งๆ หมดสนิ้ ตงั้ แตบ่ ดั โนน้ หนั มาปฏบิ ตั ทิ างพทุ ธธรรม อยา่ ง แทจ้ รงิ อยา่ งเดยี ว ทงิ้ วชิ าการอนั ไมใ่ ชท่ างหลดุ พน้ นน้ั หมดสน้ิ เพราะอาตมา จบั ขอ้ เทจ็ จรงิ ไดข้ อ้ หนงึ่ ในเวลานน้ั คอื ๒๗๖ | ลำ� ธารชวี ติ

การเชิญเจ้าเข้าทรงน้ัน เป็นจริงได้ (เนื่องจากเป็นการก่อให้อุบัติ เปน็ การทำ� ให้ “เกดิ ” ชนดิ หนง่ึ ) และในการเขา้ ใจในตอนนนั้ กเ็ ขา้ ใจแทๆ้ จรงิ ๆ วา่ “วญิ ญาณม”ี จรงิ (แตย่ งั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทม่ี นี นั้ เพราะอะไร? หรอื เปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไร?) แตผ่ เู้ ขา้ ทรงจะประกอบ “วญิ ญาณ” (ตอนนนั้ เขา้ ใจวา่ ไมใ่ ชป่ ระกอบ เปน็ แต่ “รบั เอาวญิ ญาณ” มาเขา้ ในตวั แตถ่ า่ ยเดยี ว) ประกอบ ให้เป็นจริงเป็นจงั ไดย้ ากเตม็ ที คอื พูดง่ายๆ จะ “เกง่ ” จริงๆ นัน้ ได้ยาก อาตมาเชญิ เจา้ เขา้ ทรงอยหู่ ลายปี รดู้ วี า่ เชญิ ทรงเวลาไหนไดด้ ี เชญิ ทรงเวลา ไหนไมด่ ี (อนั คอื ครง้ั ใดเราจะประกอบพลงั งานขน้ึ มาไดด้ ี ครง้ั ใดเราประกอบ พลงั งานไดไ้ มด่ นี น่ั เอง) มนั จงึ เปน็ เรอื่ งไมแ่ นน่ อน และเปน็ เรอ่ื งทไี่ มม่ นั่ คง ถกู ตอ้ งอะไร อาตมาจงึ ไมต่ ดิ ใจหลงใหล อาตมารกั ษาไข้ ไลผ่ ี ปราบเทวดา มาไมน่ อ้ ย แตไ่ มต่ ดิ ใจชมชน่ื กบั ตำ� แหนง่ “อาจารย”์ ทค่ี นผศู้ รทั ธาเขามา เรยี กขาน จงึ ไดล้ ะขาด ทง้ิ วางมาปฏบิ ตั พิ ทุ ธแทๆ้ ผลแหง่ การปฏบิ ตั พิ ทุ ธแท้ ตามทอี่ าตมาไดเ้ พง่ เพยี รและเอาจรงิ เอาจงั นน่ั เอง จงึ ทำ� ใหอ้ าตมาหนโี ลก หรอื ทง้ิ โลกยี ม์ าบวชอยเู่ ปน็ พระสงฆน์ แ่ี หละ และการมาบวชของอาตมา กไ็ มใ่ ช่เพราะอาตมาขาดตกบกพรอ่ งทางโลก แตอ่ ยา่ งใดเลย หลายคนในทนี่ กี้ ค็ งจะทราบประวตั อิ าตมาบา้ งแลว้ อาตมา มชี วี ติ อยทู่ างโลกไดอ้ ยา่ งดี และอยใู่ นขน้ั ดพี อสมควร พรกั พรอ้ มในความมี ชวี ติ เปน็ มนษุ ยพ์ อสมควร การออกบวชจงึ ไมใ่ ชอ่ อกบวชอยา่ ง “หน”ี แตเ่ ปน็ การออกบวชอยา่ ง “เหน็ ” คอื “เหน็ ทกุ ข”์ อยา่ งแทจ้ รงิ ไมใ่ ชเ่ หน็ แตป่ าก ถา้ เหน็ แตป่ ากกจ็ ะ ไมม่ ี “การกระทำ� ” จรงิ ๆ เกดิ ขน้ึ เหมอื นหลายๆ คนทป่ี ากพดู อยวู่ า่ ตนเหน็ ๆ ตนรู้ ตนแจง้ แลว้ ทกุ ขอ์ รยิ สจั คอื ทกุ ขแ์ หง่ ความยงั หลง ทกุ ขท์ ย่ี งั ไมร่ ตู้ วั (โมหะ) ทกุ ขแ์ หง่ ความยดึ ถอื ทย่ี งั มใี นใจ (อปุ าทาน) ถา้ ผใู้ ด “เหน็ ” ดว้ ย ตาธรรม หรอื ตาทพิ ย์ ตาปญั ญา ไดว้ า่ ตวั ตนแหง่ ความยดึ ถอื (อปุ าทาน) มนั เปน็ ยงั ไง คนผนู้ น้ั จงึ จะเรยี กวา่ เหน็ ความจรงิ แท้ จงึ จะเรยี กวา่ เหน็ ทกุ ข์ อรยิ สจั ได้ จงึ จะกลา้ ทงิ้ ทกุ ขน์ นั้ หนไี ปหาความสขุ ทวี่ า่ งเบายง่ิ กวา่ สขุ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๗๗

ดงั นน้ั คำ� พดู ทว่ี า่ “ผทู้ ส่ี ญู เสยี สง่ิ หนงึ่ สง่ิ ใดไป กจ็ ะไดร้ บั สงิ่ ทชี่ ดเชย เปน็ อกี สง่ิ หนงึ่ มาทดแทน ผนู้ น้ั จงึ จะอยไู่ ด”้ นนั้ จงึ เปน็ ความจรงิ การกระทำ� ของอาตมาเปน็ การกระทำ� ทมี่ คี นคดั คา้ นอยมู่ าก และเหน็ วา่ เปน็ การกระทำ� ทไ่ี มถ่ กู เห็นวา่ อาตมาหนีออกจากความเปน็ อย่ทู ี่บรบิ ูรณ์ดีอยู่แล้ว คอื มงี านเปน็ หลกั ฐานดี มรี ายไดส้ งู มแี มก้ ระทงั่ ชอื่ เสยี ง มหี ลกั แหลง่ บา้ นชอ่ ง ครอบครวั พอเหมาะพอสมอยใู่ นขนั้ ดี อาจจะเรยี กวา่ ฟมุ่ เฟอื ยกไ็ ด้ เพราะ รถยนตก์ ม็ ไี ดต้ ง้ั ๒ คนั ๓ คนั สง่ นอ้ งสง่ นงุ่ ไปเรยี นถงึ อเมรกิ าไดด้ ว้ ยทนุ ส่วนตัว อะไรเหล่าน้ี แต่แล้วก็ทิ้งสมบัติเหล่าน้ันไปสู่ความไม่มีอะไรเลย มแี ตต่ ัวลอ่ นจอ้ น แมแ้ ตร่ องเทา้ กไ็ มม่ ีจะใส่ ขา้ วก็กินบา้ งอดบา้ ง มนั ช่าง ไม่สมบูรณ์เหมือนอย่างคนผู้มองน้ันนึกเอาเสียเลย (คนผู้คิดว่าอาตมา หนคี วามบรบิ รู ณ)์ แตเ่ ขาผนู้ น้ั จะรใู้ จอาตมาไดอ้ ยา่ งไรวา่ อาตมาหนคี วาม บรบิ รู ณอ์ ยา่ งโลกออกมานน้ั อาตมาไดร้ บั ความบรบิ รู ณท์ ยี่ ง่ิ กวา่ ในทาง ธรรม หรอื ทางโลกตุ ระน้ี หากจะใชค้ วามสงั เกตสกั นดิ จะเหน็ วา่ ในสมยั ทอ่ี าตมายงั ไมไ่ ดบ้ วชนนั้ รปู รา่ งผวิ พรรณของอาตมาเปน็ อยา่ งเดย๋ี วนไ้ี หม เดยี๋ วนอี้ าตมาสมบรู ณข์ น้ึ หรือว่ามนั ซูบซดี ผอมแห้งอับเฉาลง? ทัง้ ๆ ท่เี ขาเหน็ ว่ากำ� ลังหนอี อกจาก ความบรบิ รู ณ์ เขา้ มาทนทกุ ข์ เขา้ มาอยใู่ นแดนแหง่ ความไมบ่ รบิ รู ณ์ และ เข้าใจว่า อาตมาทรมานตนเองน่ีแหละ เพราะกินก็น้อย จ�ำกัดจ�ำเข่ีย ผดิ มนษุ ยม์ นาธรรมดา ขดี วงแคบใหต้ นเอง แมใ้ ครจะเอานำ�้ หวานนำ�้ เปรยี้ ว อะไรมาใหด้ มื่ นอกเวลาฉนั กไ็ มย่ อม ทำ� เครง่ อะไรกไ็ มเ่ สพ แมแ้ ตจ่ ะนอนก็ ไมค่ อ่ ยนอน จะไปไหนมาไหน ถา้ ไมม่ ใี ครสงเคราะหก์ เ็ ดนิ เอา รถยนตต์ วั เอง มี ๒ คนั ๓ คนั กใ็ หเ้ ขาไปหมดเสยี นี่ ทอ่ี าตมาทำ� อยา่ งนน้ั ถา้ มนั เปน็ การ ทรมานตนเอง สภาพแหง่ ความเปน็ จรงิ มนั กจ็ ะตอ้ งฟอ้ ง มนั จะทำ� ใหอ้ าตมา สมบรู ณข์ นึ้ ดขี น้ึ กวา่ กอ่ นไมไ่ ดเ้ ปน็ อนั ขาด แตน่ นั่ แหละ อะไรกไ็ มส่ ำ� คญั เทา่ “ปจั จตั ตงั ” อนั คอื การรู้ การสมั ผสั ไดเ้ ฉพาะตวั ผอู้ น่ื จะไมร่ ดู้ ว้ ย อาตมา ๒๗๘ | ลำ� ธารชวี ติ

ยอ่ มรใู้ นจติ ในตวั ของอาตมาดวี า่ อาตมากระทำ� อยอู่ ยา่ งน้ี ไดร้ บั ความสขุ หรอื ความทกุ ข์ อาตมาหนที กุ ขห์ รอื หนสี ขุ ถา้ แมน้ ใครยงั เหน็ ชวี ติ เยย่ี งเมอ่ื ครง้ั ยงั เปน็ ฆราวาสของอาตมานนั้ เปน็ ชวี ติ สขุ ผนู้ นั้ กค็ อื ยงั ไมเ่ หน็ ทกุ ขอ์ รยิ สจั เลย เพราะเขายงั ปรารถนาชวี ติ อยา่ งนนั้ อยู่ เขาผนู้ นั้ จงึ จะตอ้ งเสพ “ทกุ ขอ์ ยา่ งนน้ั ” อยู่ จะยงั ไมย่ อมวาง งา่ ยๆ เพราะเขาเหน็ เปน็ สขุ เขาไมไ่ ดเ้ หน็ เปน็ ทกุ ข์ เขาจงึ ทง้ิ ไมล่ ง และจะ ไมย่ อมทง้ิ เปน็ อนั ขาด จะคงยดึ ถอื กอดกา่ ยเอาทกุ ขน์ น้ั ไวอ้ ยอู่ ยา่ งนนั้ อยา่ ง เหนยี วแนน่ ยกตวั อยา่ งงา่ ยๆ เชน่ การรว่ มเพศ เสพเมถนุ ธรรม เปน็ ตน้ ถา้ คนทย่ี งั ละขาดยงั ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆเขากจ็ ะยงั เสพยงั รว่ มอยู่ เขาจะอดไดห้ รอื และ ถา้ เขาอดเขาฝนื มนั จะทกุ ขอ์ ยา่ งไร ผยู้ งั ไมข่ าดจากเมถนุ ธรรม แมจ้ ะอดเอา ขม่ เอา ทางกายไมเ่ สพละ่ คอื พน้ กามตณั หา แตท่ างใจละ่ ? เขาหยดุ คดิ หยดุ นกึ ไดห้ รอื ยงั อารมณท์ างเพศมนั ขาดสน้ิ จากจติ จากใจจรงิ ๆ หรอื ยงั ? หรอื ผทู้ ต่ี ดิ บหุ รแี่ ละหมากพลเู หมอื นกนั ลองอดไมส่ บู ไมก่ นิ จรงิ ๆ ดซู ิ แมท้ างกายกรรม หยดุ จรงิ สว่ นทางมโนกรรมมนั หยดุ หรอื มนั สงบเดด็ ขาดดว้ ยหรอื เปลา่ ? การเสพทางจิตหรือการยังไม่ขาดอารมณ์ทางจิตได้น่ี พุทธศาสนา เรยี กวา่ ยงั มี “ภวตณั หา” รจู้ กั “ภวตณั หา” กนั ใหถ้ อ่ งแทใ้ หไ้ ด้ คอื มนั ยงั เปน็ ตวั ตนอยใู่ นจติ มนั หมดสนิ้ จรงิ ๆ ทไ่ี หน เมอื่ ตณั หามนั ยงั เกดิ ดงั นนั้ จะพดู วา่ ตนหมดยดึ ถอื ละวางไดแ้ ลว้ เพยี งเขา้ ใจเอางา่ ยๆ วา่ เมอ่ื ใจ มนั นกึ กห็ ยดุ มนั ลงเสยี สิ เทา่ นน้ั กเ็ รยี กวา่ บรรลธุ รรม ดมู นั จะงา่ ยดาย เกนิ ไป ดชู า่ งไมส่ มกบั ทพ่ี ระพทุ ธองคท์ า่ นทรงเหน็ วา่ พระธรรมนสี้ ขุ มุ ลมุ่ ลกึ ยากทปี่ ถุ ชุ นจะพงึ เขา้ ใจไดง้ า่ ยๆ เสยี จรงิ ๆ คนผใู้ ดกต็ าม ทพ่ี ดู วา่ “งา่ ย” แตต่ นเองกย็ งั หาไดป้ ฏบิ ตั ไิ ดไ้ ม่ มแี ต่ เพยี งปากพดู เอาวา่ หมดยดึ ถอื ตดั อปุ าทานไดแ้ ลว้ กถ็ งึ สญุ ญตากนั ไดแ้ ลว้ แตแ่ ทจ้ รงิ อารมณต์ า่ งๆ ยงั เรา่ ๆ อยนู่ นั้ มนั จะเรยี กวา่ หมดยดึ มนั่ ถอื มนั่ หรอื เรยี กวา่ ทำ� ใจวา่ งไดอ้ ยา่ งไรกนั “อปุ าทาน” นน้ั มนั คอื รากเหงา้ แหง่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๗๙

“ตัวตน” คือ วิญญาณสุดท้ายแห่งการล้าง “ชาติ” ล้าง “ภพ” มันเป็น โคตรเหงา้ ใหญโ่ ตสำ� คญั แหง่ การกอ่ การเกดิ และมนั กเ็ ปน็ ธลุ สี ดุ ทา้ ยทจี่ ะ สนิ้ ซากจากการกอ่ ภพ กอ่ ชาติ อยา่ เพงิ่ อวดดวี า่ จะรจู้ กั “ตวั ตน” ของ “อปุ าทาน” กนั ไดถ้ ว้ นทว่ั ครบ ถงึ ไดง้ า่ ยดายๆ นกั ตวั มนั ใหญส่ ำ� คญั ถงึ ขนาดสรา้ ง “เอกภพ” หรอื มหาพภิ พจบสากลจกั รวาลโดยแท้ และวา่ โดย ความเลก็ มนั กเ็ ลก็ ละเอยี ดสดุ ยง่ิ กวา่ ธลุ ใี ดๆ ใน “เอกภพ” เสยี อกี จะรจู้ กั “ตวั ตน” ของมนั ไดง้ า่ ยๆ ละหรอื กล็ องคดิ ดเู อากแ็ ลว้ กนั ผยู้ งั ไมห่ มด ยงั ไมร่ าบเรยี บได้ นน่ั แหละเรยี กวา่ ยงั เสพกามคณุ อยู่ …การบร…รล…หุ …ลดุ พน้ …จบ…ชนั้ …ประถม ส่วนอาการขาดจากเมถุนธรรม หรือขาดจากการติดบุหร่ี และ หมากพลจู ากตวั อยา่ ง ๑ ในลา้ นของกามคณุ ๕ นน้ี นั้ คอื ไมม่ คี วามรสู้ กึ กบั รสชาติ และมนั พน้ ความอยากเสพแลว้ จรงิ ๆ มนั ไมม่ อี ารมณน์ กึ ถงึ หรอื โหยหาอาวรณอ์ ะไรเลย และอาการทางรา่ งกายประสาทกม็ ไิ ดป้ รากฏเปน็ ทกุ ขท์ รมานอะไรดว้ ย ดงั นจี้ งึ จะเรยี กวา่ พน้ จากกามคณุ ไมว่ า่ ในเรอื่ งเสพ เมถนุ ธรรมและตดิ บหุ รห่ี มากพลหู รอื อนื่ ๆ ถา้ เปน็ แตเ่ พยี งวา่ ใครนกึ อยากเสพ เมถนุ กบั คนทไี่ มใ่ ชเ่ มยี หรอื ผวั ของเราขน้ึ มาทใี ด อนั เปน็ การนกึ คดิ ทผี่ ดิ คลองธรรม พอนกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ ตนกำ� ลงั มมี โนกรรมทเ่ี ลว กร็ บี ระงบั การคดิ นนั้ ลงทนั ที แลว้ จะเขา้ ใจเอาวา่ นน่ั แหละคอื ตนบรรลแุ ลว้ เพราะระงบั อารมณท์ เี่ ลวไดแ้ ลว้ หรอื แมผ้ ทู้ ก่ี ำ� ลงั ฝกึ หดั พากเพยี รจะอดบหุ ร่ี อดหมาก พลูก็เหมือนกัน ถ้านึกคิดอยากสูบบุหร่ีหรืออยากกินหมากข้ึนมาเมื่อใด (ท้ังๆ ที่บุหรี่และหมากพลูน้ัน ก็เป็นของของตนท่ีมีอยู่โดยสุจริต และ ๒๘๐ | ลำ� ธารชวี ติ

พรั่งพร้อมด้วยซ้�ำไป) เม่ือจิตนึกข้ึนมาเป็นอารมณ์อยากเช่นน้ัน ก็มีสติ เตอื นตน รทู้ นั ขน้ึ มาไดว้ า่ ตนกำ� ลงั คดิ เลว จงึ รบี พยายามกดขม่ ใหส้ งบระงบั ลงเสยี ไมส่ บู ไมก่ นิ ละ พอสงบลงได้ กจ็ ะถอื เอาวา่ ตนเปน็ ผสู้ ำ� เรจ็ ถว้ นทว่ั แลว้ พ้นตณั หาราคะแล้วด้วย “ผลท่ีได้” ในการปฏบิ ตั เิ พยี งแค่นน้ี นั้ มันยังไม่ เรยี กวา่ “บรรล”ุ แทไ้ ดห้ รอก มนั เรยี กวา่ แคก่ ำ� ลงั หดั มสี ตริ ะลกึ รู้ และกำ� ลงั ทำ� แบบฝกึ หดั ในวชิ าวา่ ดว้ ยพทุ ธศาสตรใ์ นระดบั ขน้ั ประถม เสรจ็ ลงไดเ้ พยี ง ขอ้ หนงึ่ หรอื ครง้ั หนงึ่ เทา่ นน้ั ผทู้ เ่ี ขาทำ� แบบฝกึ หดั ไดค้ รบแลว้ หรอื จบชน้ั ประถมแลว้ เขาจะ ไม่มีอารมณ์นึกคิดอย่างท่ีกล่าวนี้เลยเด็ดขาด แม้จะมีบุหร่ีหมากพลู หรือคู่ร่วมเมถุนอยกู่ ับตวั กับตนแท้ๆ กต็ าม จึงจะเรยี กวา่ ตดั ขาดขั้น “สมจุ เฉท” คอื ขาดสน้ิ จากอารมณอ์ ยากนน้ั ไดเ้ ดด็ ขาดแทจ้ รงิ อยา่ งนน้ั รสทกุ ขร์ สสขุ จงึ จะไมเ่ กดิ ขน้ึ และการไมต่ อ้ งมรี สทกุ ขร์ สสขุ นเี่ อง มนั เปน็ รสทสี่ งู กวา่ รสสขุ ทางโลก มนั จงึ เปน็ รสทไี่ มใ่ ชจ่ ะรไู้ ดง้ า่ ยๆ แคค่ าดคะเน เพราะ มนั ทงั้ ไมท่ กุ ข์ ทงั้ ไมส่ ขุ อนั เปน็ รสสขุ ทเี่ ปน็ สขุ แบบใหม่ ยงั ไมม่ ตี วั อยา่ ง ในโลกหรอื โลกยี ะ แตเ่ ปน็ สขุ ทม่ี ใี นโลกตุ ระ พุทธธรรมน้ีจึงลึกซึ้งยิ่งนัก ไม่ใช่รู้จากต�ำรา รู้จากการฟัง แล้วน�ำมา คดิ คะเนเอาเลน่ ๆ ไดง้ า่ ยๆ แมต้ าเนอ้ื เหน็ อยโู่ ตง้ ๆ อยอู่ ยา่ งนี้ พรอ้ มกบั อาตมาเองกร็ บั วา่ อาตมาสขุ กวา่ เมอ่ื กอ่ น (ทเ่ี คยกนิ ๓ เวลา นอนมากๆ เสพกามคณุ ๕ ไมม่ กี ำ� หนดเสยี อกี ) ละเลกิ สนิ้ กไ็ มไ่ ดท้ กุ ขเ์ ลย คนอกี หลายคน ก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจไดง้ า่ ยๆ สำ� หรับผู้ท่ีเห็นทเ่ี ข้าใจได้ก็ดแี ลว้ แตผ่ ู้ท่เี ห็นไมเ่ ป็น เหน็ ไมไ่ ดน้ นั่ แหละจงึ ควรพยายามเหน็ ใหถ้ กู หากผลเกดิ มนั ไมป่ รากฏแกจ่ ติ ขน้ั ทเ่ี รยี กวา่ “ปฏเิ วธธรรม” ในผใู้ ด แลว้ ผนู้ นั้ กจ็ ะไมแ่ จง้ ชดั ไดเ้ ปน็ อนั ขาด แทจ้ รงิ แลว้ การปฏบิ ตั หิ รอื การบงั เกดิ หรอื การเปน็ ไปในชวี ติ ของอาตมา มนั ไมใ่ ชก่ ารทง้ิ โลกเลยสกั นดิ อาตมา ยงั อยกู่ บั หมชู่ น ยงั เหน็ หนา้ กนั อยู่ และยงั ไดม้ าพดู มาคยุ มาอธบิ ายกนั อยู่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๘๑

อยา่ งขณะนเ้ี ปน็ ตน้ หรอื แมผ้ ไู้ ปหาอาตมาถงึ วดั กไ็ ดต้ อ้ นรบั ขบั สไู้ ดค้ ยุ ได้ ไถถ่ ามกนั อยทู่ กุ คนเทา่ ทต่ี อ้ งการ อาตมาทงิ้ โลกทงิ้ คนทไ่ี หน? หรอื หนโี ลก หนีคนที่ไหน? ที่ถูกต้องตรงแท้นั้น อาตมาหนีกามคุณ ๕ ต่างหาก อาตมาทงิ้ กามคณุ นน่ั ตา่ งหาก เปน็ การหนี “ความเปน็ คน” ไมใ่ ชห่ นี “ผคู้ น” จงึ อยา่ เหน็ อาตมาใหผ้ ดิ เพราะการเหน็ ผดิ พระพทุ ธเจา้ ทรงเรยี กขานวา่ “มิจฉาทิฏฐิ” หาไม่แล้วจะพาลเห็นผิดไปหมดแม้กระทั่งพระพุทธเจ้าทรง ออกบวช หรือ “พระ” รูปอื่นๆ ออกบวช หรือเห็นผิดต่อคนในสมัย พระพทุ ธเจา้ ทล่ี ะทง้ิ ออกบวชกนั ออกมากมาย ทง้ั คนธรรมดา มหาเศรษฐี ตลอดจนเจา้ ฟา้ เจา้ แผน่ ดนิ ผจู้ ะรแู้ จง้ ถงึ ใจวา่ “เสพกามคณุ ดว้ ยจติ วา่ ง” คอื อยา่ งไร? นน้ั ตอ้ งเปน็ ผบู้ รรลปุ ฏเิ วธธรรมจรงิ ๆ อยา่ หลงตรรกะคาดคะเนเอาเองงา่ ยๆ เปน็ อนั ขาด จะทำ� ใหเ้ ราเปน็ “คนหลง” อยตู่ ลอดชาติ จงึ ตอ้ งพยายามรจู้ กั กามคณุ ๕ ใหด้ ี มนั คอื เรอ่ื งสำ� คญั ทส่ี ดุ ของนกั ปฏบิ ตั ธิ รรมในศาสนาพทุ ธ ดงั นน้ั ถา้ ไม่ ลงมอื ปฏบิ ตั โิ ดยจรงิ จงั ผลเกดิ อนั เรยี กวา่ แจง้ แทงทะลุ จะเกดิ ไมไ่ ดง้ า่ ยๆ และกพ็ ทุ ธเทา่ นน้ั ทจ่ี ะทำ� ใหเ้ ราเขา้ ใจแจง้ แทงทะลุ แมว้ ญิ ญาณอะไรกต็ าม ใครยงั หลงใหลสงสยั อยตู่ ราบใด กย็ งั มแี รงแมเ่ หลก็ ยดึ เหนย่ี วเกาะเกย่ี วอยู่ นนั่ เอง ปลอ่ ยวาง เลกิ สนใจ เลกิ สงสยั เสยี เถอะ มนั ไมน่ ำ� สขุ มาใหเ้ ราเลย มแี ตค่ วามอยากรอู้ ยากเหน็ อยากเขา้ ใจใหไ้ ดไ้ ปเทา่ นน้ั แตก่ จ็ ะเขา้ ใจไดเ้ พยี ง วา่ จรงิ หรอื ไมจ่ รงิ เทา่ นนั้ เอง จะรแู้ จง้ แทงทะลวุ า่ แมจ้ รงิ จรงิ อยา่ งไร? และ ไมจ่ รงิ นนั้ ไมจ่ รงิ เพราะอะไรนนั้ กย็ งั เขา้ ใจไมไ่ ด้ ตอ้ ง “ปฏบิ ตั ”ิ อยา่ งแทจ้ รงิ เทา่ นนั้ จงึ จะเขา้ ใจไดแ้ จง้ แทงทะลุ วา่ มนั จรงิ นน้ั จรงิ อยา่ งไร? และทวี่ า่ ไมจ่ รงิ นน้ั มขี อ้ บกพรอ่ งอะไร? ดว้ ยเหตนุ เ้ี ทา่ ทไ่ี ดพ้ ดู กนั มา แมห้ มอ่ มนำ้� เพชรพดู แมอ้ าจารยพ์ ร รตั นสวุ รรณ พดู ทงั้ คณุ เปง็ ฮวั้ พดู ทง้ั หมอมาโนช ชมุ สาย พดู และทงั้ คณุ ไสว แกว้ สม กบั ผทู้ เี่ ขา้ ใจในแนวเดยี วกนั กบั คณุ ไสว ไดข้ น้ึ มาพดู ในครง้ั กอ่ นโนน้ ทกุ คนจงึ ไมผ่ ดิ แตท่ กุ คนยงั ไมถ่ ว้ นทวั่ ๒๘๒ | ลำ� ธารชวี ติ

อาตมาจงึ ไดพ้ ยายามไกลเ่ กลยี่ และขอรอ้ งใหท้ กุ คนทม่ี าฟงั พยายามฟงั ดว้ ยปญั ญา แตก่ ม็ ผี ไู้ มย่ อมตง้ั ใจฟงั ตามทอี่ าตมาขอรอ้ งอยแู่ ยะ จะสงั เกต ไดว้ า่ ปรบไมป้ รบมอื แสดงความถกู ใจ ถงึ ใจในพรรคในขา้ งทฝี่ า่ ยตนชอบอยู่ ดงั นน้ั ผนู้ นั้ กย็ งั เขา้ ใจตามพรรคตามพวกอยเู่ ทา่ นนั้ จะไมไ่ ดป้ ญั ญาอะไร เพม่ิ จากวนั นน้ั มากมายนกั จงึ เปน็ การเสยี เวลาเปลา่ เทา่ กบั มานงั่ เชยี รก์ าร แขง่ ขนั อนั ไมม่ รี างวลั จา่ ยใหเ้ ปน็ การตอบแทนเทา่ นนั้ เอง ซง่ึ มนั นา่ เสยี ดาย เวลา เรายิ่งมีเวลากันคนละไม่มากเลย ใกล้วันตายเข้าไปทุกที จึงน่าจะ พยายามเปิดสมองสร้างปัญญาให้เกิดให้ได้มากๆ ไม่น่าไปยึดถือเข้าข้าง หรอื หลงใหลอยเู่ สยี ขา้ งใดขา้ งหนง่ึ ฝา่ ยใดฝา่ ยหนงึ่ อาการอยา่ งนน้ั แหละทภี่ าษาธรรมะเรยี กวา่ อปุ าทาน หรอื ยดึ มน่ั ถอื มน่ั วางหรอื ละการกระทำ� อนั นข้ี องตนเสยี กอ่ นเถอะ แลว้ กม็ านงั่ ฟงั ทกุ เสาร์ ทกุ อาทติ ย์ จงึ จะไดป้ ระโยชนเ์ ทา่ ทคี่ วร จะเกดิ ปญั ญาเพมิ่ ขนึ้ หาไมก่ ็ จะเสยี เวลาเปลา่ เพราะแมจ้ ะฟงั ใครพดู กไ็ มเ่ หน็ วา่ นา่ ฟงั หรอื เปน็ ขอ้ นา่ คดิ หรอื เปน็ ประโยชนอ์ นั ใดสกั ประตู จะยงั คงเหน็ วา่ เทา่ ทตี่ วั เองไดเ้ ชอื่ ไดเ้ หน็ ตามทเี่ คยไดเ้ หน็ มาแลว้ เทา่ นน้ั หรอื ตามทไี่ ดย้ ดึ มนั่ ถอื มน่ั หลงเชอื่ อยอู่ ยา่ ง นน้ั และเทา่ นนั้ ดว้ ย แลว้ จะมานง่ั ฟงั ทำ� ไม กเ็ ทา่ กบั รจู้ บแลว้ เทา่ กบั ปดิ ประตู วางตายแลว้ จงึ ไมเ่ กดิ ผลตามธรรมะทพี่ ระพทุ ธองคต์ รสั ไวว้ า่ ผลดที เ่ี ราจะได้ จากการฟงั ธรรม เมอื่ ฟงั ดว้ ยดี แลว้ พจิ ารณาตาม จนเขา้ ใจเหน็ แจง้ ในทส่ี ดุ ซงึ่ จะมอี านสิ งส์ ๕ ประการคอื ๑. ไดฟ้ งั สง่ิ ทย่ี งั ไมเ่ คยไดฟ้ งั (ไมใ่ ชซ่ ำ�้ ซากอยนู่ น่ั เอง) ๒. เขา้ ใจสง่ิ ทเ่ี คยฟงั ยงิ่ ขนึ้ (หมายความวา่ ยอ่ มมคี วามกา้ วหนา้ ใน ความเขา้ ใจ เชน่ แคค่ ำ� วา่ วญิ ญาณ หรอื อปุ าทาน เคยเขา้ ใจอยเู่ พยี งแคน่ ี้ กย็ งิ่ เขา้ ใจลกึ ซง้ึ เพมิ่ ขน้ึ อกี และการจะเขา้ ใจได้ กต็ อ้ งฟงั อยา่ งใจเปน็ กลาง ใจวา่ งๆ ไมใ่ ชใ่ จทย่ี ดึ ถอื หรอื เขา้ ขา้ งพวกตวั อยา่ งนเ้ี ปน็ ตน้ ) ลำ� ธารชวี ติ | ๒๘๓

๓. บรรเทาความสงสยั เสยี ได้ (อยา่ งวนั นี้ เปน็ ตน้ อาตมากไ็ ดเ้ พยี ร พยายามทจี่ ะบรรเทาความสงสยั เรอ่ื งวญิ ญาณแกท่ า่ นผฟู้ งั มนั พอจะถงึ ขนั้ บรรเทาไดไ้ หม ถา้ ยงั ฟงั แลว้ กย็ งั รสู้ กึ วา่ มนั ไมท่ ะลเุ พม่ิ ขนึ้ คอื ไมเ่ ขา้ ใจทะลุ เพม่ิ เตมิ จากทไ่ี ดเ้ ขา้ ใจแตเ่ ดมิ เลย กย็ งั เรยี กวา่ ในจติ เรายงั ปกั ยดึ แตข่ องเดมิ ไมไ่ ดร้ บั ผลอนั เกดิ จากการฟงั ใหมม่ าเลย) ๔. ทำ� ความเหน็ ใหถ้ กู ตอ้ ง (กเ็ ชน่ กนั ความเหน็ ตา่ งๆ ทเ่ี รายงั เขา้ ใจอยู่ อาจจะไมผ่ ดิ แคเ่ พยี้ นๆ ไป กป็ รบั เขา้ มาในแนวในทางทเ่ี ขา้ ทา่ หรอื ดขี น้ึ ได)้ ๕. มีจิตใจผ่องใส (น่ีเป็นของแน่นอน เม่ือเราได้รับผลเกิดในจิต เปน็ ผลดี เปน็ อานสิ งสม์ ากมาย มนั กย็ อ่ มทำ� ใหจ้ ติ เราผอ่ งใส อนั กค็ อื ปตี ิ หรอื ดใี จปลอดโปรง่ ใจ คอื พน้ ความหนกั ใจ นนั่ เอง) พระธรรมของพระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ไมใ่ ชข่ องกลว้ ยๆ หรอื ไมใ่ ชข่ อง ตนื้ ๆ อยา่ งทม่ี บี างคนหลงเขา้ ใจผดิ กนั อยู่ ไมเ่ ชน่ นนั้ พระพทุ ธเจา้ คงไมค่ ดิ ทอ้ พระทยั จนคดิ ทจี่ ะไมส่ อนมนษุ ยห์ รอก เมอ่ื ตอนพระองคต์ รสั รใู้ หมๆ่ จนตอ้ งมพี ระพรหมไดม้ าอาราธนา หรอื จนตอ้ งตรติ รอง ไตรต่ รองจนแจง้ ใน มหาเมตตา กรณุ า มทุ ติ า อนั ควรยงั ใหส้ ตั วโ์ ลกใหร้ ตู้ ามตอ่ ไป เพราะนนั่ คอื ประโยชนแ์ ทป้ ระโยชนจ์ รงิ จงึ ไดเ้ ออื้ อนเุ คราะหส์ ตั วโ์ ลก …ตาย…แ…ล…ว้ กห็ มด…สนิ้ …ห…รอื ? ถา้ ใครยงั หลงคดิ วา่ วญิ ญาณไมม่ ี การเกดิ สบื ตอ่ ไมม่ ี คดิ แตเ่ พยี งวา่ เกดิ มาชาตนิ ชี้ าตเิ ดยี ว ตายแลว้ กแ็ ลว้ ๆ กนั ไป นน่ั แหละคอื ความเขา้ ใจที่ พระพทุ ธองคเ์ รยี กวา่ พวก “อจุ เฉททฏิ ฐ”ิ คอื ผมู้ คี วามเหน็ วา่ ตายแลว้ สญู ตายแลว้ เลกิ กนั กจ็ งระวงั ไวเ้ ถดิ วา่ จะเปน็ ผปู้ ระมาทโดยแทเ้ พราะไมเ่ ชอื่ วา่ ๒๘๔ | ลำ� ธารชวี ติ

ชาตหิ นา้ มแี ลว้ น!ี่ ดงั นนั้ ชาตนิ อ้ี ยากไดอ้ ะไรกเ็ อา อยากเสพอะไรกเ็ สพ อยากกินอะไรก็กิน อยากโกงอย่างไรก็โกง ขอให้โกงอย่างฉลาดท่ีสุด อย่าใหเ้ ขาจบั ได้ก็แลว้ กนั ด้วยเหตุนี้ ถา้ ขนื ผู้ใดมคี วามคดิ เชน่ น้ี แม้นได้ โอกาสไปเปน็ ใหญเ่ ปน็ โต มชี อ่ งทางทจ่ี ะกนิ จะโกงได้ รบั รอง คนผนู้ จ้ี ะกนิ และโกงสะบน้ั เลย เพราะเขาไมห่ ว่ งชาตหิ นา้ นนั้ หนง่ึ และเขายงั คอื ผจู้ ะคง เสพกามคุณ ๕ อยู่ด้วย เขาจึงจะยังต้องการส่ิงแลกเปล่ียน ที่จะน�ำไป แลกเปลยี่ นเอากามคณุ ๕ นน้ั ๆ คอื ลาภ (และยศ-สรรเสรญิ ) หรอื ทแี่ ทๆ้ กค็ อื เงนิ นน่ั เอง ดงั นนั้ ผทู้ ไี่ มม่ คี วามเชอื่ วา่ ชาตหิ นา้ มี หรอื บาปอนั จะ ตกทอดไปถงึ ชาตหิ นา้ มี กเ็ ปน็ ผไู้ มม่ บี าปมบี ญุ กนั แลว้ ขอเสพสขุ สมใจ แตใ่ นชาตนิ เี้ ปน็ พอ ชาตหิ นา้ ไมม่ ไี ปหว่ งมนั ทำ� ไม เพราะฉะนน้ั กามคณุ ๕ เขาจงึ จะไมย่ อมลด จงึ คดิ ดเู ถดิ วา่ คนผนู้ ้ี คอื ผปู้ ฏบิ ตั ธิ รรมหรอื ? อาตมาอธบิ ายดงั น้ี ผทู้ เี่ ชอื่ วา่ วญิ ญาณไมม่ กี ารสบื ตอ่ กจ็ ะคดิ แยง้ ขึ้นมาทันทีว่า ตูข้ารู้หรอกน่าว่า ท�ำชั่วจะได้รับผลช่ัว ท�ำดีจะได้รับผลดี เพราะฉะนน้ั ตูขา้ ยอ่ มจะตอ้ งอดใจระงับ ไมท่ ำ� ความชั่วให้ได้ เพราะตขู า้ เปน็ ผพู้ น้ อวชิ ชาแลว้ เปน็ ผรู้ แู้ จง้ ดแี ลว้ วา่ ทำ� ชว่ั ตอ้ งไดร้ บั ผลชว่ั แตท่ า่ นผฟู้ งั เชอ่ื ไหมวา่ ทกุ คนในทน่ี ตี่ า่ ง “รดู้ ”ี แลว้ ทงั้ นนั้ วา่ ทำ� ดยี อ่ มไดด้ ี ทำ� ชวั่ ยอ่ ม ไดช้ วั่ เปน็ ผมู้ คี วามรอู้ ยา่ งนแ้ี ลว้ ดว้ ยกนั ทง้ั สนิ้ แลว้ ทำ� ไมในหมทู่ า่ นผฟู้ งั ท่ี นงั่ ฟงั อยนู่ แี่ หละ จงึ ยงั ทำ� ความชว่ั อยู่ ทง้ั ๆ ทบ่ี างที “ร”ู้ ดว้ ยซำ�้ ไปวา่ ขณะ ทก่ี ำ� ลงั จะกระทำ� อะไรลงไปในขณะนน้ั เปน็ โกรธ เปน็ โลภ แตก่ ย็ งั อดทำ� ลงไป ไมไ่ ด้ หา้ มไมอ่ ยู่ หยดุ ไมล่ ง นน่ั กเ็ พราะวา่ กเิ ลสอนั มฤี ทธม์ิ แี รงอยใู่ นใจ ในจติ มนั ยงั ไมต่ ายใชไ่ หมละ่ ? จงึ ตอ้ งทำ� อยา่ พดู ไปถงึ เรอื่ งบางเรอ่ื งทเี่ รา ทำ� ชว่ั หรอื โลภ หรอื โกรธ เพราะความรเู้ ทา่ ไมถ่ งึ การณเ์ ลย แมร้ ๆู้ อยวู่ า่ โลภ ว่าโกรธ ก็ยังหยุดไม่ได้ น่ีแหละจงน�ำมาคิดดู และผู้ท่ียังหักห้ามไม่ได้น้ี กม็ คี วามรู้ คอื รวู้ า่ ทำ� ชวั่ ยอ่ มไดช้ วั่ และรอู้ กี ดว้ ยวา่ การมกี เิ ลสคอื ยงั โลภ ยงั โกรธอยนู่ นั้ คอื ความชวั่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๘๕

ดงั นนั้ อวชิ ชาของผทู้ ย่ี งั เขา้ ใจวา่ วญิ ญาณไมม่ ี หรอื เขา้ ใจวา่ การเกดิ การตายไมม่ กี ารสบื ตอ่ บาป-บญุ ทสี่ บื ทอดไมม่ ี จงึ เปน็ อวชิ ชาทก่ี นิ ความ แคบๆ สนั้ ๆ งา่ ยๆ ตนื้ ๆ แคร่ วู้ า่ ทำ� ดยี อ่ มไดด้ ี ทำ� ชวั่ ยอ่ มไดช้ วั่ เทา่ นน้ั จนทำ� ใหค้ นผคู้ ดิ เพยี งเผนิ ๆ หลงเขา้ ใจเอาวา่ โธเ่ อย๋ ! แทท้ จี่ รงิ “อวชิ ชา” ของพระพทุ ธองคก์ ไ็ อง้ า่ ยๆ แคน่ เ้ี อง เขาจงึ จะเปน็ ผู้ “ทำ� ด”ี โดยไมร่ ะวงั ถา้ “ทำ� ชวั่ ” กร็ ะวงั หนอ่ ย อยา่ ใหใ้ ครจบั ได้ แตแ่ มจ้ ะจบั ได้ กร็ บั ผลตอบแทน เพยี งในชาตนิ เี้ ทา่ นนั้ กพ็ ยายามหาทางผอ่ นคลายเอา ดงั นน้ั เขาจะไมก่ ลวั เกรงความชว่ั เลก็ ๆ นอ้ ยๆ เลย จะเกรงบา้ งกแ็ ตค่ วามชว่ั ทหี่ นกั ๆ เทา่ นนั้ เอง เขาผนู้ จ้ี ะคำ� นงึ บา้ งกแ็ ต่ “กายกรรม” กบั “วจกี รรม” สว่ น “มโนกรรม” เขาจะ ไมพ่ ะวงเลย เพราะจะคดิ ชว่ั ยงั ไงกไ็ ด้ ไมท่ ำ� หรอื ไมพ่ ดู ออกไป กแ็ ลว้ กนั จติ ไมม่ กี ารสงั่ สม วญิ ญาณไมม่ กี ารสบื ตอ่ เพราะฉะนน้ั จติ จะฝนั เฟอ่ื งชวั่ ตำ่� ยงั ไงกท็ ำ� ได้ เมอื่ หยดุ คดิ มนั กจ็ บสนิ้ ไดท้ นั ที เขาผนู้ จ้ี งึ คอื ผจู้ ะมภี มู จิ ติ สงู สดุ ไดเ้ พยี งแคน่ ้ี แลว้ กท็ ำ� ใหค้ นผนู้ หี้ ลงผดิ วา่ ตนเขา้ ใจแลว้ ตนบรรลแุ ลว้ สำ� เรจ็ แลว้ เพราะความงา่ ยๆ ตนื้ ๆ แคบๆ นน้ั เขาจงึ เปน็ ผไู้ มส่ นใจจะตดั กเิ ลส ศกึ ษาหา นาม-รปู ตวั จรงิ ตามเรยี นตามรพู้ อ่ แมข่ องกเิ ลส อนั มที ง้ั นอกกาย และในกาย จงึ ยงั คงเปน็ ผยู้ งั ทำ� ชว่ั อยโู่ ดยทางใจนนั่ เอง ตลอดเวลาเปน็ สว่ นใหญ่ จงึ มไิ ดป้ ฏบิ ตั ใิ นขอ้ ทวี่ า่ “ทำ� จติ ใหผ้ อ่ งใส” เลย จติ ยงั อยเู่ ทา่ เดมิ เปน็ แคค่ อยกดคอยขม่ มนั ไวใ้ นบางขณะเทา่ นน้ั คนผนู้ ้ี อาจจะยนื ยนั แขง็ แรงไดว้ า่ เขารแู้ จง้ ความชวั่ ได้ แตเ่ ชอื่ ไหมวา่ เขาจะยบั ยง้ั การกระทำ� ชว่ั คอื ยงั ละใหห้ มดความโลภ ความโกรธยงั ไมไ่ ด้ เมื่อใดยังไม่ฆ่าตัวกิเลสให้ตายลงไปจริงๆ แม้จะเอาสติข่มฝืน หรือกด หรอื พยายามอยา่ งไรกต็ าม ดงั นน้ั ถา้ ผใู้ ดเขา้ ใจวา่ วชิ าพทุ ธศาสนางา่ ยและ ตน้ื แคน่ นั้ ผนู้ นั้ กค็ อื ผเู้ ขา้ ใจวา่ โลกนมี้ จี บสดุ แคข่ นั้ อนบุ าล หรอื ชนั้ ประถม จรงิ ๆ จะสงู ไปกวา่ นนั้ ไมไ่ ดเ้ ลย ถา้ ไมม่ องใหก้ วา้ งใหไ้ กลตอ่ ไปอกี โดยไป ตั้งข้อรงั เกยี จยดึ ถอื แตว่ ่า วชิ าวญิ ญาณหรอื ความร้ทู ่ีกวา้ งขวางกวา่ นี้ไมม่ ี ไมใ่ ชข่ องพทุ ธ คนผนู้ ก้ี ย็ อ่ มจะจบวชิ าพทุ ธศาสนาแคน่ ้ี ดว้ นๆ อยเู่ ทา่ นเ้ี อง ๒๘๖ | ลำ� ธารชวี ติ

จงึ มผี หู้ ลงตาม และเหน็ ตามความงา่ ยนม้ี ากมายอยใู่ นขณะนี้ เพราะ มนั งา่ ยจรงิ และเหน็ ไดเ้ รว็ ดว้ ย กม็ นั เปน็ การไข “วชิ ชา” ขนั้ อนบุ าล มนั จะ ไมง่ า่ ยไดอ้ ยา่ งไรกนั เลา่ เมอื่ เรอ่ื งมนั ตนื้ ๆ ผฟู้ งั กเ็ ขา้ ใจไดเ้ รว็ ซง่ึ ทจ่ี รงิ กด็ แี ลว้ แตอ่ ยา่ ไปยดึ ถอื ยดึ มนั่ วา่ พทุ ธศาสนามอี ยแู่ คน่ เี้ ทา่ นน้ั แหละ ทกุ คนลองคดิ ดใู หด้ ี ดว้ ยเหตนุ ี้ คนทมี่ คี วามเขา้ ใจวา่ วญิ ญาณไมม่ กี ารสบื ตอ่ จงึ ควรระวงั เพราะจะกลายเปน็ คนทน่ี า่ กลวั ทสี่ ดุ เราจะดคู วามจรงิ จากพระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ ไดเ้ อง งา่ ยๆ พระองคย์ อ่ ม เหน็ แจง้ จรงิ แลว้ วา่ การครองชวี ติ ดว้ ยดนี นั้ ตอ้ งระวงั ตอ้ งพากเพยี รปฏบิ ตั ิ อยา่ งมาก ตอ้ งควบคมุ ดว้ ยปญั ญา ตอ้ งใหจ้ ติ บรรลปุ ฏเิ วธธรรมจรงิ ๆ ไมใ่ ช่ พอไดร้ บั คำ� อธบิ ายแคว่ า่ “ทำ� ดไี ดด้ ี ทำ� ชว่ั ไดช้ วั่ ” กเ็ ขา้ ใจแจม่ แจง้ เปน็ ความ รู้ทะลุแล้ว และเห็นว่าแค่นี้แหละคือ “วิชชา” ของพุทธศาสนาแล้วก็พอ ยดึ มน่ั วา่ จบการศกึ ษาพทุ ธศาสนาแลว้ และแลว้ กจ็ ะมชี วี ติ อยเู่ ปน็ ฆราวาส ตลอดกาลก็ได้ โดยเสพสุขอย่างฆราวาส หรือมัวเมาอยู่กับกามคุณ อยากกนิ อรอ่ ยกก็ นิ เมอื่ มกี นิ อยแู่ ลว้ กก็ นิ ใหฉ้ ำ่� ใจ อยา่ งนน้ั ไมใ่ ชเ่ ลย นนั่ คอื ผหู้ ลงใหล ผไู้ มร่ จู้ กั กามคณุ ๕ นนั่ เอง …อยา่ เล…น่ …ล…นิ้ ดนิ้ วน…เส…พ…ไมข่ าด นนั่ คอื ผไู้ มร่ จู้ กั อรยิ สจั การปฏบิ ตั พิ ทุ ธธรรมนน้ั ตอ้ งหนี ตอ้ งหนา่ ย โลกหรอื โลกยี ะ หรอื อนั คอื กามคณุ ๕ นน่ั แหละ ตอ้ งหนตี อ้ งหนา่ ยกามคณุ ๕ ใหไ้ ด้ ไมใ่ ชย่ งั เสพอยู่ แลว้ กเ็ พยี งแตพ่ ดู ดว้ ยลน้ิ เอาวา่ ตขู า้ เสพดว้ ยความวา่ ง แต่แทจ้ รงิ ตนเองยังเอรด็ อร่อยอยู่ ถ้าผใู้ ดยงั ขนื หลงคดิ อย่วู า่ พุทธธรรม ลำ� ธารชวี ติ | ๒๘๗

สอนแค่ใหค้ นเสพกามคณุ ๕ ไมต่ ้องถงึ กบั หนีโลก หรือหนีออกบวชแล้ว ละก็ เมอื่ พระพทุ ธองคท์ า่ นตรสั รแู้ ลว้ พอทา่ นจะเสดจ็ กลบั เขา้ กรงุ เพอื่ โปรด สัตว์โลกในคราโน้น เม่ือมาพบพระราชบิดาคือพระเจ้าสุทโธทนะ และ แล้วพระราชบิดาก็ได้อัญเชิญให้พระองค์กลับเข้าวังเป็นพระเจ้าแผ่นดิน พระพทุ ธองคก์ ค็ งตอ้ งกลบั เขา้ ไปเปน็ แลว้ ละ่ สิ ทา่ นจะยงั ทรงดอื้ แกลง้ ฝนื เปน็ พระภกิ ษผุ ตู้ อ้ งฉนั มอื้ เดยี วอยทู่ ำ� ไม? ไมเ่ สพกามคณุ ทงั้ สนิ้ อยทู่ ำ� ไมใหป้ ว่ ยการ กเ็ มอื่ ใจหรอื จติ ของพระองคท์ า่ น กท็ ำ� ไดแ้ ลว้ พระองคล์ ะวางไดแ้ ลว้ ทา่ นทำ� ความไมย่ ดึ ถอื ไดแ้ ลว้ ทา่ นกน็ า่ จะกลบั มาเปน็ พระเจา้ แผน่ ดนิ เสพกามคณุ กามสขุ อยา่ งคน แลว้ กต็ งิ๊ ตา่ งวา่ ละวางเอาเหมอื นอยา่ งทหี่ ลายคนกำ� ลงั เขา้ ใจอยใู่ นเวลานวี้ า่ การละวาง นนั้ แสนงา่ ย พดู เดย๋ี วน้ี ทำ� เดยี๋ วนก้ี ไ็ ด้ หยดุ ยดึ ถอื เดย๋ี วนก้ี พ็ น้ ทกุ ขไ์ ด้ พระองคก์ ค็ งตอ้ งทำ� เชน่ นน้ั เปน็ ตวั อยา่ งแลว้ ละ่ สิ ทา่ นจะมวั มาเปน็ พระภกิ ษุ ทเ่ี ทยี่ วทรมานองคอ์ อกเผยแพร่ และเปน็ อยอู่ ยา่ งแรน้ แคน้ นนั่ ทำ� ไม? ยงั ไมเ่ ทา่ นนั้ แคพ่ ระองคไ์ มย่ อมกลบั คนื เขา้ ไปรบั ราชสมบตั คิ รองสขุ อยา่ งฆราวาสองคเ์ ดยี วยงั ไมพ่ อ แถมยงั บงั คบั จบั เอานอ้ งชายของพระองค์ คือ เจา้ ชายนนั ทะผจู้ ะตอ้ งเปน็ ผูค้ รองราชสมบัติสืบแทน ไปบวชเสียอีก ซำ้� มหิ นำ� จบั เอาไปบวชในวนั ทกี่ ำ� ลงั แตง่ งานเสยี ดว้ ย พรากนอ้ งชายจากครู่ กั แมก้ ำ� ลงั แตง่ งานกท็ ำ� ลายลงอยา่ งไมย่ อมเหน็ ใจเลย พระพทุ ธองคค์ ดิ ผดิ หรอื ? พระพทุ ธองคเ์ หน็ วา่ การครองเรอื น การเปน็ ฆราวาสเสพสขุ อยา่ ง ปถุ ชุ นนน้ั ดหี รอื ไมด่ ี กล็ องคดิ ดใู หเ้ ขา้ ใจใหถ้ อ่ งแท้ ยงั ไมพ่ อ ยง่ิ กวา่ นนั้ อกี พระราหลุ โอรสของพระองค์ พระนางพมิ พาสง่ ใหไ้ ปทลู ขอราชสมบตั แิ ทๆ้ พระพทุ ธองคย์ งั จบั ราชโอรสบวชเสยี ซำ้� อกี แนะ่ พระพุทธเจ้าโหดร้ายหรือ? จึงได้ทารุณคนถึงขนาดน้ัน หรือว่า พระพทุ ธองคโ์ งห่ รอื ? จงึ ทำ� อะไรตามอำ� เภอใจเอาอยา่ งนนั้ การออกบวช ๒๘๘ | ลำ� ธารชวี ติ

หนจี ากโลกไดน้ นั้ เปน็ การดกี วา่ อยเู่ ปน็ ฆราวาสหรอื ไม่ กจ็ งคดิ ดดู ๆี พระ พทุ ธองคย์ อ่ มรแู้ จง้ ดวี า่ การเปน็ ฆราวาสหรอื การไมห่ นจี ากโลกยี ะนนั้ แมจ้ ะ ใหม้ สี มบตั ิ อนั เปน็ สว่ นประกอบของโลกยี ะมากมายทว่ มฟา้ กจ็ ะพบสนั ตสิ ขุ หรอื นพิ พานอนั เปน็ ทสี่ น้ิ ตณั หาไมไ่ ด้ ตอ้ งตดั ขาดอปุ าทานในรสอรอ่ ยของ กามคณุ ๕ ใหไ้ ดอ้ ยา่ งแทจ้ รงิ จนจติ นนั้ เปน็ โลกตุ รจติ อยา่ งแทจ้ รงิ ขนั้ เรยี ก วา่ จติ เปน็ สญุ ญตาจรงิ ๆ นนั่ แหละ จงึ จะเรยี กวา่ บรรลหุ ลดุ พน้ อยา่ คดิ เอา งา่ ยๆ เปน็ อนั ขาด ดงั นนั้ จงึ ตอ้ งเขา้ ใจใหด้ พี อวา่ วญิ ญาณนน้ั มแี นๆ่ แมก้ ารสบื ตอ่ ของ วญิ ญาณกม็ ดี ว้ ย และแทจ้ รงิ แลว้ ถา้ จะพดู วา่ ฆราวาสเสพกามคณุ ๕ ดว้ ย ความวา่ งจรงิ ๆ กจ็ ะพดู ได้ แตไ่ มใ่ ชใ่ นขณะนห้ี รอื ในคนยคุ นี้ กจ็ ะมใี นยคุ อน่ื กปั อนื่ อนั เรยี กวา่ ทกุ คนลว้ นเปน็ อารยิ ะกนั ทงั้ นน้ั และไมต่ อ้ งไปออกบวช เปน็ พระดว้ ย เพราะคนเปน็ “อรหนั ตด์ บิ ” (อรหนั ตโ์ ดยไมต่ อ้ งเปน็ บรรพชติ ) กนั เสยี สว่ นมาก นน่ั กต็ อ้ งมคี วามรเู้ รอ่ื งวญิ ญาณ จงึ จะรจู้ ะเขา้ ใจได้ และท่ีถูกที่ต้องแล้ว จุดหรือขอบข่ายที่จะต้องเข้าใจให้ได้ จะต้อง ลงมอื เรยี นรเู้ อาใจใสใ่ หด้ ี และลงมอื ปฏบิ ตั ใิ หแ้ จง้ นน้ั กค็ อื ตอ้ งรู้ “วญิ ญาณ” อยา่ งท่ี คณุ ไสว แกว้ สม พดู ถงึ อยเู่ สมอๆ นนั่ เอง เราตอ้ งเรยี นรวู้ ญิ ญาณ ขน้ั นก้ี อ่ น เรยี นรแู้ ลว้ กต็ อ้ งเพง่ พนิ จิ ตดิ ตามปฏบิ ตั ริ ู้ ปฏบิ ตั ใิ หจ้ รงิ ใหเ้ หน็ แจง้ วญิ ญาณดงั กลา่ วนใ้ี หไ้ ด้ ซงึ่ กม็ แี ค่ วญิ ญาณทางตา วญิ ญาณทางหู วญิ ญาณ ทางลนิ้ วญิ ญาณทางจมกู และวญิ ญาณทางกาย นแ่ี หละคอื “วญิ ญาณ” ในกรอบขา่ ยของชนั้ ประถม เราตอ้ งกระทำ� ใหแ้ จง้ ตอ้ งรพู้ อ่ แมข่ องวญิ ญาณ ให้ได้ รรู้ ปู -นามของมนั ใหช้ ดั และตอ้ งพยายามฆา่ หรือดบั มันให้ถูกตวั จะดบั วญิ ญาณ ๕ ตวั นท้ี ไี ร ตอ้ ง “ดบั พอ่ -แมม่ นั ” จงึ จะเรยี กวา่ ดบั เหตุ แลว้ วญิ ญาณผกี เิ ลสกไ็ มเ่ กดิ ไมใ่ ชม่ าดบั เอาทต่ี วั ผล คอื ดบั วญิ ญาณหลงั จาก รับรู้เสพรสแล้ว จึงค่อยมาวางเฉยอย่างน้ันไม่ใช่เลย ต้องดับต้นทาง โดยสงั วรอยา่ ใหม้ กี เิ ลสมารว่ มปรงุ แตง่ หรอื มาสงั ขารธรรมดว้ ย ลำ� ธารชวี ติ | ๒๘๙

หรอื อยา่ เผลอใจ-หา่ งใจ จนปลอ่ ยใหพ้ อ่ -แมข่ องวญิ ญาณสบื พนั ธก์ุ นั นน่ั คอื ดบั เหตุ ตอ้ งไมม่ คี วามรสู้ กึ เกดิ จงึ จะเรยี กวา่ ไมม่ วี ญิ ญาณ (วญิ ญาณดบั คอื ดบั เฉพาะกเิ ลสทม่ี าสงั ขารกบั วญิ ญาณเทา่ นนั้ แตว่ ญิ ญาณกย็ งั รบั รอู้ ยู่ ไมไ่ ดด้ บั การรบั ร)ู้ จงึ จะเรยี กวา่ รอู้ ารมณเ์ ปน็ สญู รรู้ สอรอ่ ยไมม่ ี ตอ้ งทำ� ดง่ั นใ้ี หไ้ ดจ้ งึ จะเขา้ ใจ ความวา่ ง ความเปลา่ ความเปน็ สญู จงึ ควรคำ� นงึ ใหม้ าก และจงเอาใจใสว่ ญิ ญาณในกรอบเลก็ ๆ คอื ในตนเองนใี้ หแ้ จง้ เสยี กอ่ น …เหน็ กายในก…าย…-เ…หน็ จติ …ในจ…ติ …คอื มตี าทพิ ย์ เรยี นเทา่ น้ี ทำ� แบบฝกึ หดั เขา้ ไป เพอื่ จะเหน็ วญิ ญาณ แจง้ วญิ ญาณ สำ� เรจ็ วชิ าวญิ ญาณขน้ั ประถม คอื ขนั้ ภายในกายเรานใี้ หไ้ ด้ เรยี กวา่ จะตอ้ ง จบั ตวั มนั ไดจ้ รงิ ๆ เหน็ ไดด้ ว้ ยตาใน หรอื ตาใจแลว้ จรงิ ๆ เพราะวญิ ญาณ หรอื พลงั งาน มนั ไมม่ ตี วั ตนใหเ้ หน็ ไดด้ ว้ ยตาเนอ้ื หรอื ตานอก จงึ ตอ้ งเหน็ ให้ ไดด้ ว้ ยตาใน จงึ จะเรยี กผเู้ หน็ วญิ ญาณดว้ ยตาในนน้ั วา่ เหน็ แจง้ ตวั ตนของ วญิ ญาณ เรยี กเปน็ ภาษาพระกว็ า่ สำ� เรจ็ วชิ าเหน็ กาย ทเี่ หน็ สกั กายทฏิ ฐิ คอื สำ� เรจ็ การเหน็ กายในรา่ งกายของตนอยา่ งทะลุ นน่ั คอื เหน็ กายในกาย และเหน็ จติ ในจติ ของตนได้ หรอื เรยี กวา่ รจู้ กั กามคณุ ๕ ทเี่ กดิ -ดบั อยใู่ นตน ไดน้ นั่ เอง ตอ้ งเหน็ กายในกาย จติ ในจติ ดว้ ยตาในหรอื ทเี่ รยี กกนั ดว้ ยภาษาวา่ ตาทพิ ย์ นนั่ แหละ จงึ จะเหน็ กายในกาย จติ ในจติ ซงึ่ ตามภาษาคนกเ็ รยี ก วา่ เหน็ ผี เหน็ เทวดา เหน็ วญิ ญาณ จงึ เรยี กผนู้ วี้ า่ มี “ตาทพิ ย”์ ถา้ เหน็ ดว้ ย ตาเนอื้ ธรรมดาๆ นัน้ มนั เหน็ เพยี งกายภายนอก ยงั ไม่เหน็ กายภายใน ผเู้ หน็ เพยี งกายภายนอกนนั้ เดก็ ๕ ขวบ กเ็ หน็ กร็ กู้ ายภายนอกไดแ้ ลว้ ๒๙๐ | ลำ� ธารชวี ติ

ตาไม่บอดก็เห็นได้ แต่นี่มันกายใน ท่ีถ้าจะเรียกตรงๆ ว่า กายในก็คือ กามคณุ ๕ โดยตรงกไ็ มผ่ ดิ เลย ถา้ ใครสามารถเขา้ ใจได้ เพราะ “คน” นน้ั ทแ่ี ทก้ ค็ อื กามคณุ ๕ ดงั นนั้ ผทู้ ไี่ ดช้ อื่ วา่ “คน” กค็ อื ผเู้ อรด็ อรอ่ ยอยกู่ บั กามคณุ ๕ นนั่ เอง จงึ เหน็ กายของตนหรอื เหน็ กามคณุ ๕ จงึ คือเห็นในแงเ่ ดยี วกนั และตอ้ งเหน็ ด้วยตาทพิ ย์หรอื ตาท่ลี ะเอียดจรงิ ๆ และตาทิพย์น้ีก็ไม่ได้หมายความว่า ตาท่ีได้เที่ยวสอดส่าย ไปรู้ไปเห็นผี เหน็ เทวดา แลว้ คบกบั ผี กบั เทวดา พากนั สรา้ งนรกกอ่ สวรรคก์ นั อยแู่ ลว้ ๆ เล่าๆ หรือคบกับวญิ ญาณเพื่อเหน็ ของหาย ทายหวยเบอร์ เพ้อพกหาคู่ เป็นผู้วิเศษมีเดชฤทธ์ิศักดิ์สิทธ์ิต่างๆ อันเป็นการเห็นอะไรนอกเร่ืองนอก หลักสูตรของวิชาพุทธธรรม ตาทิพย์ท่ีแท้ของพุทธคือ เห็นนาม-รูป เหน็ วญิ ญาณดว้ ยความรชู้ ดั เปน็ จรงิ เหน็ นามคอื พลงั งาน เหน็ รปู คอื สสาร อันเป็นการเห็นแล้วหย่ังถูกสัจธรรม หรือถูกความแท้จริงตามที่เป็นจริง เทา่ นน้ั วา่ พลงั งานใดดี (เทวดา) พลงั งานใดชว่ั (ผ)ี สสารใดถกู (เทวดา) สสารใดผดิ (ผ)ี [พน้ ความเหน็ ผดิ ในสกั กายทฏิ ฐ]ิ เมอื่ เหน็ ไดด้ งั นจี้ นพน้ ความสงสยั ใดๆ [พน้ วจิ กิ จิ ฉา] และเปน็ ผรู้ รู้ อบ ขอบข่ายในขั้นภูมิของตน จึงเร่งรัดท�ำแบบฝึกหัดให้ตนได้ถูกต้อง คือ ดบั ดา้ น “ชวั่ ” กอ่ แตด่ า้ น “ด”ี หรอื ฆา่ “ผ”ี ใหห้ มดเสยี กอ่ น แลว้ คอ่ ยๆ มา คน้ ควา้ ฆา่ “ผ”ี ทอี่ ยใู่ นรา่ ง “เทวดา” ในขนั้ ภมู สิ งู ขนึ้ ของตนตอ่ และตอ่ ๆ ไป ตามลำ� ดบั ตอ้ งรขู้ น้ั ภมู ขิ องตนใหถ้ กู ไมไ่ ปหลงทำ� แบบฝกึ หดั นอกขอบขา่ ย นอกขน้ั ภมู อิ ยู่ จงึ เรยี กวา่ เปน็ ผไู้ มห่ ลงทางปฏบิ ตั ิ [พน้ สลี พั พตปรามาส] เปน็ ผเู้ ดนิ ทางถกู ตง้ั ทศิ ถกู เดนิ เขา้ หานพิ พานแท้ ถา้ นอกไปกวา่ นกี้ ย็ งั เฉไฉอยู่ ยงั หนั ทศิ ผดิ เรยี กวา่ ยงั จบั ทศิ ไมถ่ กู ยงั จะลงตวั หรอื เขา้ สกู่ ระแสธารแหง่ พระนพิ พานไมไ่ ด้ เรยี กวา่ ยงั จบั แพะชนแกะอยนู่ น่ั เอง คอื ยงั ไมถ่ กู ฝาถกู ตวั มนั ยงั เลอะ ยงั เปน็ ความหลงผดิ ทเ่ี รยี กวา่ โมหะ และยงั เปน็ มจิ ฉาทฏิ ฐิ จงึ ตอ้ งตงั้ หลกั ใหไ้ ด้ เขา้ ใจใหด้ ี ลำ� ธารชวี ติ | ๒๙๑

เพราะฉะนนั้ อยา่ เพงิ่ ไปหลงเอาวชิ าขนั้ สงู เกนิ กวา่ หลกั สตู รของตน มาสนใจ คอื อยา่ ไปหลงใหลใสใ่ จในเรอ่ื งวญิ ญาณ อนั เปน็ เรอื่ งนอกตนทมี่ นั เปน็ วญิ ญาณตวั โต ตวั ทกี่ วา้ งไกลขยายแถวอยไู่ กลๆ ขนั้ มธั ยม ขนั้ ปรญิ ญา แตก่ ใ็ หร้ ไู้ วว้ า่ ของเขาขน้ั นน้ั ยงั มี ยงั เปน็ ขนั้ ภมู ทิ ส่ี งู ขนึ้ ไปอกี เหมอื นเรารวู้ า่ วิชาวิทยาศาสตร์เขามีเรียนกันต้ังแต่ช้ันประถมไปจนถึงขั้นปริญญาเอก ซงึ่ มนั เปน็ ระดบั ๆ ไป อนั เรายงั ไมค่ วรไปจบั ไปแตะกอ่ น เมอื่ จบวญิ ญาณ ขนั้ ประถมจรงิ จบั ตวั วญิ ญาณถกู รชู้ ดั ในผี รแู้ จง้ ในเทวดาสำ� หรบั ขน้ั ภมู ิ ของตน จบั นาม-รปู ของวญิ ญาณในตวั ตนไดช้ ดั เจนแจง้ แลว้ ตาเราจะใสเอง ปญั ญาเราจะเฉยี บแหลมขน้ึ จนพอมองวญิ ญาณนอกตวั เองออก จะเหน็ ผี เหน็ เทวดา ทก่ี วา้ งไกลขนึ้ ไดเ้ อง ไมต่ อ้ งกงั วล ไมต่ อ้ งหว่ ง เมอ่ื นนั้ เราจะเขา้ ใจไดเ้ องวา่ วญิ ญาณของสตั วโ์ ลกมขี อบเขตแคใ่ ด วญิ ญาณของสรรพสงิ่ มขี อบเขตแคใ่ ด ตราบจนขน้ั ปรญิ ญาเอก กจ็ ะรคู้ า่ ของวญิ ญาณทกุ ชนดิ ในเอกภพ หรอื มหาพภิ พจบสากลจกั รวาล อนั หมดสน้ิ ทงั้ สรรพสงิ่ แร่ ธาตุ ดนิ นำ�้ ลม ไฟ พชื ตน้ ไม้ สตั ว์ คน ไปจน ผี เทวดา พรหม โลก ดวงดาว ดวงอาทติ ย์ จกั รวาล และมหาพภิ พจบแดนจกั รวาล ในขณะนี้ อาตมาจงึ ใครท่ ำ� ความเขา้ ใจกบั ทา่ นผฟู้ งั ดว้ ยปญั หาทว่ี า่ อย่าไปหลงคิดว่าตนเองสูงแล้วเสียก่อน โดยไปหลงเอาแบบฝึกหัดข้ัน ปรญิ ญา มาทำ� เสยี เพลนิ เชน่ เรอื่ งวญิ ญาณกอ้ นหนิ วญิ ญาณผี วญิ ญาณ จกั รวาล โดยเฉพาะวญิ ญาณขน้ั สญุ ญตา เปน็ ตน้ เพราะถา้ พดู วา่ “วญิ ญาณ ขนั้ สญุ ญตา” นนั้ มนั หมายถงึ วชิ าขนั้ ปรญิ ญาเอก แตต่ วั เรายงั ไมไ่ ดท้ ำ� แบบฝกึ หดั วชิ าวญิ ญาณแมเ้ พยี งขนั้ ประถม กย็ งั ทำ� ไมจ่ บ แลว้ มนั จะไปสำ� เรจ็ ปรญิ ญาเอกไดอ้ ยา่ งไร? จรงิ ! เราพดู ถงึ ได้ เราพดู ถงึ วทิ ยาศาสตร์ เรากอ็ าจจะพดู ถงึ ปรมาณู นิวเคลียร์ เอกภพ อะไรก็ได้ และอาจจะบรรยายได้บ้างเหมือนกันว่า มนั หมายถงึ อะไร? แตแ่ ทจ้ รงิ เรามคี วามรวู้ า่ ดว้ ยเรอื่ งปรมาณู นวิ เคลยี ร์ หรอื ๒๙๒ | ลำ� ธารชวี ติ

เอกภพนน้ั จรงิ ๆ หรอื ? เราสรา้ ง เราทำ� มนั ไดจ้ รงิ ๆ หรอื ? กโ็ ดยนยั เดยี วกนั เพยี งแตไ่ ปทอ่ งเอาตำ� ราเอาภาษาเรยี ก เอาชอื่ เอาหลกั การ เอาทฤษฎขี อง วชิ าวญิ ญาณขนั้ ปรญิ ญาเอก อนั คอื วญิ ญาณขน้ั สญุ ญตามา เรากน็ ำ� มาพดู ได้ แคท่ ำ� ความเขา้ ใจกบั ทเี่ ราจะพดู นนั้ เสยี หนอ่ ย ใหร้ เู้ หตแุ ละผลของตรรกะ และนริ กุ ตคิ อื รทู้ มี่ าและความหมายของคำ� ใหด้ ี เรากพ็ อจะเอามนั มาพดู สู่ ใครฟงั กไ็ ด้ แต่วิญญาณใน “จิต” ของเราเอง ผพู้ ูดน้ี อนั เป็นผีเปน็ เทวดาอยู่ ในรา่ งในกายของเราเองน้ี เรากย็ งั ดบั มนั ไมถ่ กู ตวั ดบั ยงั ไมล่ งได้ เพราะ ไมร่ จู้ กั ตวั มนั รจู้ กั มนั แตเ่ พยี งชอื่ จงึ ดบั ไมข่ าด ฆา่ ยงั ไมต่ าย มนั จงึ แสดง ตวั ตนของมนั ออกมาใหผ้ อู้ น่ื ทส่ี งั เกตเปน็ ไดเ้ หน็ อยู่ ผนู้ น้ั จงึ มแี ตห่ ลงเขา้ ใจ เอาเองวา่ เราดบั ได้แล้ว หยดุ มนั ฆา่ มันได้แลว้ แทจ้ รงิ วิญญาณทางหู ทางตา ทางลนิ้ ทางจมกู ทางสมั ผสั แมท้ างใจ กย็ งั เตน้ แรง้ เตน้ กา ออกโขน ออกลิเก แหกปากแลบล้ินปลิ้นตาให้คนเห็นอยู่ มันจะเรียกว่า “ดับ” ยงั ไมไ่ ด้ ตอ้ งดบั ไปเปน็ ขนั้ ๆ ใหไ้ ด้ ฆา่ ตวั โตๆ ทเี่ หน็ ไดช้ ดั ๆ นใ่ี หต้ ายเสยี กอ่ น แลว้ คอ่ ยไปตามประหาร ตามฆา่ วญิ ญาณตวั เลก็ ๆ ตวั ละเอยี ดยง่ิ กวา่ ทม่ี นั ยังแฝงลึกอยู่ขา้ งใน อนั เปน็ “วิญญาณ” ขน้ั ยาก แล้วค่อยกา้ วไปถึงข้ัน ปรญิ ญาเอก ผทู้ ห่ี ลงเขา้ ใจผดิ อยใู่ นขณะนว้ี า่ ตวั เองบรรลแุ ลว้ สำ� เรจ็ แลว้ หรอื คดิ วา่ เพยี งพอแลว้ ดบั โลภะ โทสะไดแ้ ลว้ ถงึ สญุ ญตาแลว้ หรอื ทำ� ความนงิ่ ทำ� ความวา่ งใหแ้ กจ่ ติ ตนเองไดแ้ ลว้ นนั้ มอี ยไู่ มน่ อ้ ย แตไ่ มไ่ ดบ้ รรลจุ รงิ ซำ้� ยงั มคี วามเหน็ ผดิ (มจิ ฉาทฏิ ฐ)ิ ผสมผเสอยใู่ นจติ สว่ นลกึ อนั ตนเองกย็ งั ไมร่ ตู้ วั ของตวั เองไดเ้ ลย จงึ เปน็ ความหลง (โมหะ) ทต่ี อ้ งระวงั ใหม้ ากทเี ดยี ว แมน้ ผใู้ ดมจี ติ เขา้ ใจในตวั เองอยา่ งนลี้ ะก็ พดู หนกั ๆ หรอื แรงๆ ไดเ้ ลยวา่ “ฉบิ หาย กนั ทเี ดยี ว” เพราะจะเปน็ ผหู้ ลดุ ผพู้ น้ ผกู้ า้ วหนา้ ในการปฏบิ ตั ธิ รรมไมไ่ ด้ ดว้ ยกเิ ลสดนุ้ เบอ้ เรม่ิ ยงั ขวางลำ� ปดิ หนทาง (มรรค) อยชู่ ดั ๆ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๙๓

…แคค่ มุ ส…ต…ไิ ด…ไ้ มใ่ ชอ่ …าก…าร…หลดุ พน้ อาตมาจะเปรยี บใหฟ้ งั งา่ ยๆ ผทู้ ห่ี ลงตนดงั กลา่ วนเ้ี ปน็ อยใู่ นลกั ษณะ อยา่ งไร คอื เหมอื นอยา่ งกบั วา่ คนผนู้ รี้ วู้ า่ เสอื นน้ั เปน็ ภยั นา่ กลวั เมอ่ื อยู่ ในแดนเสอื จงึ ไดห้ ดั มสี ตคิ อยระมดั ระวงั ตวั พรอ้ มกบั หาปนื ผาหนา้ ไมห้ รอื เครอื่ งปอ้ งกนั ตวั ทจี่ ะขม่ เสอื ไลเ่ สอื ได้ มาไวก้ บั ตน แลว้ กร็ ะมดั ระวงั ตวั เสมอ นน่ั คอื พยายามมี “สต”ิ เสมอ เมอื่ เหน็ เสอื โผลม่ าทใี ด กเ็ อาเครอื่ งมอื ที่ ข่มเสอื ได้หรือไลเ่ สือไดน้ ัน้ ออกมาไลเ่ สือไป เม่อื เสือวิง่ หนีไปแลว้ ตวั เอง กค็ ดิ วา่ ตวั เองพน้ ทกุ ขแ์ ลว้ สบายแลว้ ปลอดจากเสอื แลว้ ทจ่ี รงิ นน้ั ยงั เลย ยงั ไมป่ ลอดภยั เลย ผนู้ แ้ี หละคอื ผทู้ ก่ี ำ� ลงั ฝกึ หดั ปฏบิ ตั ธิ รรมขน้ั อนบุ าล คอื หดั มี “สต”ิ ระมดั ระวงั ตนใหไ้ ดเ้ ทา่ นนั้ ถา้ เผลอ “สต”ิ เมอ่ื ใด เสอื กเ็ ขา้ ถงึ ตวั และคาบเอาตัวไปกินเสียทุกที นั่นคือ ถูกวิญญาณหลอก หรือเกิดทุกข์ ถา้ ไมเ่ ผลอ “สต”ิ กพ็ อทำ� เนา พอไดต้ อ่ สกู้ นั กบั เสอื บา้ ง แต่กระน้ันก็ดี ถ้าเป็นนักเรียนอนุบาลข้ันต้นจริงๆ แม้จะมี “สติ” เหน็ เสอื มาเตน้ เรา่ ๆ อยตู่ อ่ หนา้ หรอื รวู้ า่ กเิ ลสมนั กำ� ลงั คกุ คามเราอยนู่ นั่ เอง แต่ก็ยังสู้เสือหรือดับกิเลสนั้นลงไม่ได้ ปล่อยให้เสือกินเอาเฉยๆ ก็ถมไป จนกวา่ จะเกง่ คอื “สต”ิ กม็ ี เสอื มาถงึ ตวั เมอื่ ใดกร็ ตู้ วั ไดท้ นั ที และพยายาม ขับไล่เสือให้หนีไปจนพ้นตนจนได้ และแม้จะมีความสามารถขับไล่เสือได้ แตถ่ า้ เผลอ “สต”ิ เมอ่ื ใด เสอื กถ็ งึ ตวั กอ่ นจะรตู้ วั ตนเองกเ็ ปน็ เหยอื่ ของเสอื ถูกเสือกินหรือถูกทุกข์คุกคาม หรือปล่อยให้วิญญาณมันเกิด ปล่อยให้ รสชาติ ทางห-ู ตา-ลน้ิ -จมกู -สมั ผสั กาย เกดิ ขน้ึ มาเสพนนั่ เอง กห็ ลงเพลนิ อยกู่ บั ภาพมายา (ผหี รอื เทวดา) นน้ั แทจ้ รงิ ตนกำ� ลงั ถกู เสอื กนิ หรอื กำ� ลงั ถกู วญิ ญาณมนั เตน้ ระบำ� หลอกอยแู่ ทๆ้ ๒๙๔ | ลำ� ธารชวี ติ

แต่ถ้าผู้ใดเข้าใจว่า สามารถขับไล่เสือไปได้ แล้วก็ดีใจหลงตนว่า พน้ ทกุ ขแ์ ลว้ นนั้ นนั่ ยงั ไมถ่ กู นน่ั คอื การบำ� บดั เพยี งชวั่ คราว คอื การขม่ ไว้ คอื อาการของผฝู้ กึ แตเ่ พยี งเอาหนิ ทบั หญา้ ไวเ้ ทา่ นนั้ หรอื คอื การแกลง้ ทำ� เปน็ ลมื โลภะ ลมื โทสะเสยี ใหไ้ ดช้ วั่ คราว เทา่ นน้ั เอง มนั ยงั ไมใ่ ชข่ น้ั บรรลหุ รอื ขน้ั ปฏเิ วธธรรม การฝกึ หดั ขน้ั มี “สต”ิ ใหไ้ ดท้ กุ เมอ่ื นน้ั คอื ขนั้ อนบุ าล เมอื่ รวู้ ธิ ดี แี ลว้ กเ็ ขยบิ ขน้ึ มาฝกึ หดั รจู้ กั เสอื และแลว้ กห็ าทางฆา่ เสอื ใหต้ ายสนทิ ไมใ่ ชไ่ ลม่ นั ไปเทา่ นน้ั ตอ้ งฆา่ เสอื ใหต้ าย จงึ จะเรยี กวา่ “ดบั เหต”ุ ได้ ถา้ ดบั เปน็ ดบั ถกู ตวั กเ็ รยี กวา่ ขน้ึ ชน้ั ประถม แลว้ กม็ าเพยี รดบั หรอื เพยี รฆา่ เสอื ใหไ้ ดม้ ากๆ ฆา่ เสอื ไดม้ ากตวั หรอื ดบั กเิ ลสไดม้ ากพอควรแลว้ จงึ จะไดช้ อื่ วา่ ขน้ึ ชน้ั มธั ยม ตราบใดยงั แคไ่ ลเ่ สอื หนไี ปเฉยๆ ยงั ถงึ กบั ฆา่ เสอื ยงั ไมไ่ ด้ กย็ งั ไมไ่ ดช้ อื่ วา่ จบสำ� เรจ็ ในชนั้ ประถมหรอก เสอื มนั ยงั วงิ่ วนเวยี นอยใู่ นปา่ ลกึ รอบตวั เรา หรอื กเิ ลสมนั กย็ งั วงิ่ วนุ่ เตม็ อยใู่ นจติ ของเราอยนู่ น่ั เอง เสอื เขา้ ปา่ ลกึ กค็ อื กเิ ลส มนั เขา้ ไปซอ่ นอยใู่ นจติ ขน้ั ในขน้ั ลกึ อนั คอื รปู าวจรจติ และอรปู าวจรจติ หรอื เรยี กอกี ภาษาศพั ทห์ นง่ึ กค็ อื อาสวจติ และ อนสุ ยั นนั่ เอง จงึ อยา่ เพง่ิ หลงเขา้ ใจธรรมะแคข่ นั้ ตนื้ ๆ งา่ ยๆ วา่ ธรรมะนช้ี า่ งกลว้ ย จรงิ หนอ เรยี นรวู้ นั เดยี วกย็ อ่ มได้ บรรลไุ ด้ ทจ่ี รงิ กบ็ รรลไุ ดถ้ า้ เปน็ ผมู้ บี ารมี สูงส่ังสมมาเพียงพอ แต่ยุคนี้ กัปน้ี อย่าพึงหวังเลย คนเช่นนั้นน้อยนัก แตน่ น่ั แหละ ทจ่ี รงิ ทถี่ กู มนั กต็ อ้ งเรมิ่ หดั เรมิ่ ทำ� ไปตง้ั แตต่ น้ื ๆ งา่ ยๆ นเี่ อง เพยี งระวงั อยา่ ใหเ้ ขา้ ใจผดิ หรอื หลงผดิ หรอื หลงตน เทา่ นนั้ เอง คำ� วา่ “วญิ ญาณสญุ ญตา” มนั คอื รรู้ อบทศิ แหง่ วญิ ญาณ และดบั วิญญาณได้รอบทศิ หรอื นำ� วญิ ญาณท่ีแม้จะมนี อกตนก็น�ำมาฆ่า หรือ จบั มาแสดงได้ ดงั นนั้ วญิ ญาณขนั้ แคป่ รญิ ญาตรี คอื เพยี งวญิ ญาณในตนนี้ กด็ บั มันใหไ้ ด้ก่อน แมม้ ันจะเกิดอยูใ่ นตนอนั เปน็ ขัน้ ประถม ก็ “ดับ” ได้ นน่ั คอื เรยี กวา่ ดบั “กามตณั หา” ไดข้ าดลง และแมม้ นั เหลอื เชอ้ื ไปเกดิ อยู่ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๙๕

ในจติ ลกึ ๆ หรอื ในโลกหนา้ กด็ บั ได้ อนั เรยี กวา่ ดบั “ภวตณั หา” และสดุ ทา้ ย แม้มนั จะเหลอื เช้อื อันละเอียดยบิ ยง่ิ จริงๆ ก็จะต้องใหม้ นั นอ้ ยลง-นอ้ ยลง จนเป็นพลังงานท่ีสูงท่ีสุดในตน จนเกิดผลที่สามารถท�ำให้รูปแห่งร่างกาย ของเรานน้ั แมต้ ายลงเผาเสรจ็ เหลอื กระดกู เปน็ เถา้ ถา่ นกย็ งั กลายเปน็ เมด็ เปน็ หนิ มมี นั มเี ลอื่ ม เหมอื นพลอย เหมอื นเพชรได้ …แกน่ แกน…ส…ดุ ข…องเอก…ภพ…ค…อื สญุ ญตา วญิ ญาณของพระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ หรอื จะเรยี กวา่ เปน็ พลงั งานของ พระพทุ ธองคก์ ไ็ ด้ กย็ งั ถงึ จดุ สญุ ญตา ขนั้ สามารถทที่ ำ� ใหร้ ปู แหง่ รา่ งกายของ พระองคเ์ กดิ เปน็ ไดแ้ คห่ นิ เปน็ ไดแ้ คพ่ ลอย ยงั ไมถ่ งึ ขนั้ เปน็ เพชรไดใ้ นทนั ที เลย เพราะอะไร? กเ็ พราะยงั ไมใ่ ชข่ น้ั “สญุ ญตา” อนั เปน็ จดุ แกนแกน่ สุดของเอกภพ หรือแกนกลางของมหาพิภพจบสากลจักรวาลจริงๆ นน่ั เอง หรอื แมแ้ คส่ ญุ ญตา ของโลกกลมๆ ทเ่ี ราอาศยั มนั อยนู่ ก้ี ย็ งั ไมถ่ งึ ยงั เปน็ เพยี ง “สญุ ญตา” แคค่ วามเปน็ “คน” อนั เปน็ เพยี งสรรพสง่ิ หนง่ึ ใน โลกนเี้ ทา่ นนั้ ซงึ่ กน็ บั วา่ สงู สดุ ยอดแลว้ สำ� หรบั “คน” ดงั นนั้ พระสารรี กิ ธาตุ ของพระองค์ อนั คอื รปู แทง่ กายแทๆ้ ทเ่ี หลอื เชอ้ื อยขู่ องพระองค์ จงึ แปร สภาพเปน็ ไดแ้ คห่ นิ หรอื พลอย ดงั ทถ่ี า้ ใครเคยเหน็ พระบรมสารรี กิ ธาตมุ าแลว้ กจ็ ะเขา้ ใจ และถา้ ยงิ่ ใครเคยเหน็ พระธาตขุ องพระอรหนั ตอ์ นื่ ๆ ดว้ ย อนั ยงั มี ความแตกตา่ งกนั อยู่ กย็ งิ่ จะเขา้ ใจไดม้ ากขนึ้ วา่ พระธาตเุ หลา่ นนั้ ยงั มรี ปู รา่ ง สสี นั ตา่ งกนั ยงั มรี ะดบั มคี ณุ ลกั ษณะตา่ งกนั ตามความสงู -ตำ่� แหง่ การเปน็ “อรหนั ต”์ นน้ั ๆ อยู่ เพราะความเกง่ ในการ “ดบั วญิ ญาณ” ใหห้ มดสน้ิ ไป จากตวั ของแตล่ ะองคน์ น้ั ยงั ไมเ่ ทา่ กนั ๒๙๖ | ลำ� ธารชวี ติ

และนนั่ แหละ มนั จงึ ไมใ่ ชค่ วามรขู้ น้ั งา่ ยๆ กลว้ ยๆ สำ� หรบั การเรยี น วชิ าวญิ ญาณ หรอื พทุ ธศาสตร์ จนจะมคี วามเขา้ ใจรแู้ จง้ แทงทะลถุ งึ ขนั้ เขา้ ใจ ไดด้ ว้ ยวา่ ทำ� ไมกระดกู ของพระพทุ ธเจา้ เมอ่ื เผาแลว้ จงึ แตกกนั จบั ตวั เปน็ เมด็ มลี กั ษณะเหมอื นพลอย และแมแ้ ตก่ ระดกู ของพระอรหนั ตต์ า่ งๆ เมอื่ เผาแลว้ จงึ คอ่ ยๆ จบั ตวั กอ่ รปู รา่ งขน้ึ มาเปน็ เมด็ ๆ มลี กั ษณะ มรี ปู ทรง แปรเปลยี่ น จากการเป็นเถ้าถ่านไปตามล�ำดับ ซ่ึงก็ต้องมีความรู้เร่ืองวิญญาณ หรือ พลงั งานทม่ี นั ทำ� งานแปรเปลยี่ นรปู โฉมอยใู่ นโลก เปน็ ความรู้ (วชิ ชา) เปน็ วชิ าวทิ ยาศาสตร์ เพราะพทุ ธศาสตรเ์ ปน็ พอ่ ของวทิ ยาศาสตรโ์ ดยแท้ ไมใ่ ช่ เรอื่ งเพอ้ พก หรอื เรอ่ื งปาฏหิ ารยิ โ์ ดยไมม่ เี หตผุ ล ในพทุ ธศาสตรไ์ มม่ ปี าฏหิ ารยิ ห์ รอื อภนิ หิ ารอะไร ทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ ง เปน็ ไปดว้ ยเหตุ และเมอ่ื เหตเุ ตม็ กบ็ งั เกดิ ผลทงั้ สนิ้ ผรู้ ไู้ มไ่ ดก้ เ็ หน็ เปน็ ของแปลก เหน็ เปน็ อภนิ หิ ารเปน็ ปาฏหิ ารยิ ไ์ ป ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งเกดิ อยา่ งนนั้ เปน็ อยา่ งนน้ั ตอ้ งมสี าเหตุ ตอ้ งมคี วามจรงิ อยา่ งนน้ั เปน็ ตน้ เหตุ มนั จงึ กลาย เปน็ ผลอยา่ งนน้ั ถา้ อยดู่ ๆี พระพทุ ธเจา้ ไมม่ คี วามสามารถดบั พลงั งานในตน ใหเ้ หลอื นอ้ ยหรอื ดบั วญิ ญาณของตนใหห้ มดสน้ิ ไมไ่ ด้ กระดกู กจ็ ะเกดิ แปร เปน็ อยา่ งนน้ั ไปตามความจรงิ ไมไ่ ด้ ตอ้ งมคี วามเปน็ จรงิ เหตตุ อ้ งเกดิ กอ่ น ผลจงึ ปรากฏตามความเปน็ จรงิ นนั้ ดงั นน้ั อยดู่ ๆี กระดกู คน เมอื่ เผาเปน็ ถา่ นแลว้ จะกลายเปน็ หนิ เปน็ พลอย เปน็ เพชรไมไ่ ด้ ตอ้ งมเี หตมุ นั จงึ จะเปน็ ไดต้ ามสภาวะทแี่ ทจ้ รงิ …อภญิ ญ…า…-ป…าฏหิ า…รยิ ์…คอื…อะไร? “อภญิ ญา” ในพทุ ธศาสนา ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ “อภนิ หิ ารหรอื ปาฏหิ ารยิ ”์ แตค่ อื ความรแู้ ท้ รจู้ รงิ รมู้ าก รยู้ งิ่ รชู้ ดั ถงึ เหตุ อยา่ ไปหลงผดิ วา่ “อภญิ ญา” ลำ� ธารชวี ติ | ๒๙๗

หมายถึง การแสดงอิทธิปาฏิหาริย์อยู่แค่น้ัน “อภิญญา” ของพุทธมี ความหมายสงู กวา่ นนั้ คอื รยู้ งิ่ รชู้ ดั รแู้ มก้ ารแสดงฤทธอ์ิ ยา่ งนนั้ แสดง ปาฏหิ ารยิ อ์ ยา่ งนี้ กร็ แู้ จง้ ถงึ ตน้ เหตขุ องมนั ได้ ซง่ึ ในการแสดงฤทธิ์ แสดง ปาฏหิ ารยิ ข์ องผทู้ เ่ี กง่ ๆ ทางจติ นอกพทุ ธศาสนากม็ ถี มไป แตค่ นเกง่ เหลา่ นนั้ แม้แสดงฤทธิ์น้ัน แสดงปาฏิหาริย์นั้นเองแท้ๆ ก็ยังไม่รู้แจ้งถึงต้นสาย ปลายเหตขุ องมนั ดว้ ยซำ�้ ไปวา่ มนั แปรเปลย่ี นไป หรอื บนั ดาลใหเ้ ปน็ อยา่ งน้ี อยา่ งนน้ั ไปไดน้ น้ั เพราะเหตผุ ลกลใดกนั “อภญิ ญา” หรอื “วชิ ชา” ของพทุ ธ จงึ ละเอยี ดลกึ ซงึ้ และสงู สง่ ดงั นี้ ดว้ ยความลกึ ซง้ึ ดงั นเ้ี อง ถา้ เราจะจดั ระดบั ของปาฏหิ ารยิ ์ พระพทุ ธองคจ์ งึ แบง่ ระดบั ของปาฏหิ ารยิ อ์ อกถงึ ๓ ระดบั คอื ๑. อทิ ธปิ าฏหิ ารยิ ์ กห็ มายถงึ แสดงฤทธต์ิ า่ งๆ อนั เปน็ ไปภายนอก แปลงกาย หายตวั อะไรเปน็ ตน้ ได้ อนั เปน็ ปาฏหิ ารยิ ข์ นั้ โลกยี ย์ งั ไมถ่ อื วา่ สงู ๒. อาเทสนาปาฏหิ ารยิ ์ กห็ มายถงึ เกง่ กวา่ แสดงไดเ้ สยี อกี แมใ้ คร คดิ อยใู่ นใจ ยงั ไมท่ นั แสดงออกมาเปน็ รปู รา่ งใหเ้ หน็ ไดด้ ว้ ยประสาทภายนอก คนผมู้ อี าเทสนาปาฏหิ ารยิ น์ กี้ ย็ งั อาจลว่ งรไู้ ดก้ อ่ น เรยี กวา่ ลว่ งรแู้ มน้ ามธรรม ในใจของคน กเ็ ปน็ ปาฏหิ ารยิ โ์ ลกยี ข์ น้ั สงู ขน้ึ มาอกี ๓. อนสุ าสนปี าฏหิ ารยิ ์ อนั นแ้ี หละคอื รแู้ จง้ รยู้ ง่ิ รชู้ ดั ถงึ ตน้ สาย ปลายเหตุ ไมใ่ ชร่ เู้ พยี งแสดงได้ และรเู้ พยี งหยงั่ ใจคนอน่ื แตร่ จู้ นสามารถ สอนคนอนื่ ใหร้ ตู้ ามทำ� ตามไดด้ ว้ ย ยอ่ มบอกแจง้ แถลงรายละเอยี ดใหค้ นอนื่ รตู้ ามไดด้ ว้ ยเหตผุ ล ทมี่ ที มี่ าและทเี่ กดิ ได้ ซงึ่ จะสอนใหจ้ ติ ละหนา่ ยคลาย จนจติ มอี ำ� นาจเหนอื การปรงุ แตง่ ของกเิ ลสได้ จงึ อยสู่ งู เหนอื กวา่ แรงอำ� นาจ โลกยี ์ จากเหตผุ ลตา่ งๆ ทจี่ ำ� เปน็ ตอ้ งยกขนึ้ มากลา่ วบา้ ง แมจ้ ะยากจะไกล เกินกว่าบางคนจะคิดตามได้ และท้ังท่ีได้หยิบจับเอาเรื่องราวของตัวเอง ขนึ้ มาพดู มากลา่ วในทน่ี ้ี อาตมากข็ ออภยั ทต่ี อ้ งนำ� มาเปน็ เรอื่ งเลา่ ประกอบ ๒๙๘ | ลำ� ธารชวี ติ

เพราะตอ้ งการจะใหท้ กุ คนทมี่ า เขา้ ใจไดท้ กุ คนและถว้ นทว่ั มากทสี่ ดุ ทกุ ระดบั ทกุ ขน้ั ไหนๆ กเ็ สยี เวลามากนั แลว้ เพราะฉะนน้ั แมอ้ าตมาจะพดู วา่ เพชร กม็ วี ญิ ญาณ กจ็ งอยา่ งง อยา่ สงสยั อยา่ เพงิ่ นำ� ไปคดิ เปน็ อนั ขาด เพยี งแต่ รับฟังรับทราบไว้ข้ันหนึ่งก่อนก็พอ ถ้าใครขืนอยากรู้โดยเกินภูมิ เกินขั้น ของตน คอื ผจู้ ะไมไ่ ดร้ อู้ ะไรเลย จงึ ควรระงบั การอยากรเู้ รอ่ื งเกนิ ภมู ไิ วก้ อ่ น เพราะกน็ นั่ แหละมนั คอื “วปิ สั สนปู กเิ ลส” อนั เปน็ กเิ ลสทไ่ี มร่ จู้ บ ทำ� ใหใ้ คร จบหรือถึงจดุ จบไมไ่ ด้สักทีนัน่ เอง ทีค่ นในสมยั ปจั จบุ ันนี้มีกนั เกอื บท้งั โลก ซงึ่ จะเรยี กชอื่ “วปิ สั สนปู กเิ ลส” เปน็ ภาษาสมยั ใหมก่ ไ็ ดว้ า่ “ความไมร่ จู้ กั อมิ่ จกั พอในขอบเขตของตนนน่ั เอง” ทกุ สรรพสง่ิ ในโลกนมี้ นั จรงิ ถา้ เราเขา้ ใจพอ ทว่ี า่ ไมจ่ รงิ ในสงิ่ ใด เพราะ เราไม่รู้สิ่งนั้นเพียงพอ แท้จริงท่ีสุดแล้ว สิ่งท่ีเกิดขึ้นจากการปรุงแต่ง มนั กไ็ มม่ อี ะไรจรงิ เลยสกั สงิ่ เดยี ว นอกจากสองสง่ิ คอื ๑ “มรี ปู ” อนั คอื ปรากฏการณห์ รอื สภาวะ หรอื สมมตุ บิ ญั ญตั ิ อนั เปน็ สภาพทเี่ ราจบั ใหค้ งที่ หรอื เปน็ ตวั ตง้ั แทจ้ รงิ มนั ไมค่ งทหี่ รอก และ ๒ “มนี าม” เปน็ ตวั ปรงุ ทำ� งาน หรอื เปน็ ตวั บวก ตวั ลบ ตวั คณู ตวั หาร อะไรกไ็ ด้ เปน็ สภาพอกี สภาพหนงึ่ ทจี่ ะแสดงคา่ แหง่ ความแตกตา่ งกบั รปู เพอื่ ใหร้ วู้ า่ เกดิ วา่ มี วา่ เปน็ เปน็ สภาพ ทเ่ี คลอ่ื นไหว หรอื ดดี ดนิ้ กวา่ สภาพของรปู ซงึ่ พระพทุ ธองคก์ ไ็ ดท้ รงบญั ญตั ิ ไว้ตายตัวแล้วว่า สภาวะอันปรุงแต่งในโลกนี้หรือนอกโลกก็ได้ มันมีอยู่ เพยี ง ๒ สภาวะเทา่ นน้ั คอื “รปู ” กบั “นาม” ไมม่ อี ะไรมากกวา่ นี้ และทงั้ ๒ สภาวะนก้ี ไ็ มม่ อี ะไรจรงิ สกั สงิ่ เดยี ว เปน็ แตก่ ารแปรเปลย่ี นเคลอื่ นไหวอยู่ อนั พระพทุ ธองคท์ รงเรยี กวา่ “อนจิ จงั - ทกุ ขงั - อนตั ตา” คอื มนั กห็ มนุ อยู่ ปรากฏขนึ้ มาใหเ้ หน็ แลว้ กค็ อ่ ยๆ แปรรปู เปลยี่ นรา่ งไปตามสภาพ สดุ ทา้ ย กห็ ายไป ทใ่ี ครๆ กค็ งเคยไดฟ้ งั มาวา่ เกดิ ขนึ้ ตงั้ อยู่ ดบั ไปนน่ั เอง กค็ อื ความหมายอนั เดยี วกนั สภาวะการเปน็ ไปอยอู่ ยา่ งนนั้ จงึ เรยี กวา่ เปน็ เรอ่ื ง ธรรมดาสามญั หรอื “สามญั ลกั ษณะ” หรอื จะเรยี กวา่ “ไตรลกั ษณ”์ กไ็ ด้ ลำ� ธารชวี ติ | ๒๙๙

แทจ้ รงิ อกี แมภ้ าษาเรยี กทเ่ี รยี กอะไรตอ่ อะไร เปน็ รอ้ ย เปน็ ลา้ นๆ สรรพสิง่ ก็ล้วนแตค่ ือ บญั ญตั ิ คือคำ� ก�ำหนด ทคี่ นเอาภาษานนั้ ไปแปะ ไปตดิ ไปยดึ ไวเ้ พยี งชว่ั ระยะนน้ั ๆ เทา่ นน้ั เอง แมแ้ ตค่ นกย็ งั กำ� หนดไวเ้ สยี ไมร่ ู้ กภ่ี าษา แถมยงั แบง่ แยกเรยี กระยะวา่ เดก็ แดงๆ เดก็ ไมเ่ ดยี งสา เดก็ นกั เรยี น เด็กหนุ่มเด็กสาว หนุ่มสาว กลางคน พ่อแม่ ปู่ย่า อะไรอีกเยอะแยะ แมก้ รรมกร ขา้ ราชการ พอ่ คา้ กะเทย ขอทาน ขข้ี า้ นายมหาโจรอะไรตา่ งๆ เหลา่ นี้ ลว้ นแลว้ แตห่ มายถงึ “คน” ทงั้ สน้ิ เมอ่ื ยอ่ ลงหรอื รวมลงคอื คนทม่ี ี สภาวะหรอื ฐานะตา่ งๆ กนั นนั่ เอง และเชน่ เดยี วกนั สงิ่ อนื่ ใดกค็ อื สมมตุ ิ ทกี่ ะทกี่ ำ� หนดความแตกตา่ งของระยะเวลาหรอื ความเรว็ ความชา้ และของ รปู รา่ งหรอื ตวั ตนออกไปเทา่ นนั้ แทจ้ รงิ มาจากสงิ่ เดยี วกนั ทง้ั นน้ั และ สภาวะรปู กค็ อื สง่ิ ทเี่ รายดึ หรอื ทเ่ี ราเรยี กวา่ “อตั ตา” นน่ั เอง สภาวะนามคอื สง่ิ ทเี่ คลอื่ นไป หรอื ทเ่ี รยี กวา่ “อนตั ตา” ไมม่ ตี วั ตน ไมค่ งท่ี เมอ่ื เขา้ ใจสภาวะ ๒ นไ้ี ดถ้ ว้ นทว่ั คอื รแู้ จง้ รปู กบั นาม ไดแ้ ทจ้ รงิ เมอ่ื ใด กจ็ ะ ไมง่ งในสรรพสง่ิ จะไมง่ งแมก้ ระทง่ั เพชร อนั กค็ อื วตั ถธุ าตุ ทเ่ี รารจู้ กั ดวี า่ คอื ถา่ น และเปน็ ธาตทุ มี่ วี ญิ ญาณดว้ ย เปน็ สรรพสงิ่ ทมี่ วี ญิ ญาณตวั เลก็ ยง่ิ ทส่ี ดุ ละเอยี ดทสี่ ดุ แรเ่ รเดยี ม (หรอื จะเปน็ ยเู รเนยี ม อะไรนแี่ หละ อาตมาจำ� นาม จำ� ชอื่ มนั ไมไ่ ด้ แตร่ วู้ า่ เปน็ ธาตชุ นดิ หนง่ึ ทม่ี คี วามเปน็ พลงั งานนอ้ ยทส่ี ดุ หรอื มคี วามวา่ งนอ้ ยทสี่ ดุ ธาตหุ นงึ่ แตพ่ ลงั งานทเี่ ปน็ อยนู่ นั้ มนั มคี วามเรว็ หรอื ถม่ี ากทส่ี ดุ ) ทเ่ี ขาเอามาใชส้ รา้ งปรมาณนู น้ั กย็ งั มวี ญิ ญาณไมเ่ ลก็ เทา่ เพชรนี้ และเพชรนแี่ หละถา้ เขาเอาไปใชส้ รา้ งปรมาณู มนั จะมพี ลงั งานสงู ทสี่ ดุ สงู กวา่ แรย่ เู รเนย่ี ม ถา้ เขารจู้ กั ใช้ ดงั นนั้ ถา้ เรายงั เขา้ ใจคำ� วา่ วญิ ญาณรอบทศิ ยงั ไมไ่ ด้ กจ็ ะฟงั อาตมาพดู นอี้ ยา่ งงงๆ มดื ๆ และจะเขา้ ใจมนั ยงั ไมไ่ ดเ้ ปน็ อนั ขาดวา่ อาตมาพดู เรอื่ งวญิ ญาณนี้ ไปเกยี่ วกบั ปรมาณู กบั เอกภพ กบั เพชร นมี่ นั คอื อะไรกนั ยงิ่ ชวนใหเ้ ขา้ ใจวา่ อาตมาเพอ้ พกไปใหญ่ ทจ่ี รงิ ไมใ่ ช่ เพอ้ หรอก มนั เปน็ เพยี งเรอ่ื งแปลกทใ่ี หมข่ น้ึ ทผี่ ฟู้ งั ทง้ั หลายจะเพง่ิ เคยไดย้ นิ ๓๐๐ | ลำ� ธารชวี ติ