Edgar Allan Poe - Bütün Hikayeleri 2

leri göğüslerinde §iddetle çarpıyordu. Bu duyguların en dayanılmaz tür­ den duygulara dönü§mesine sadece birkaç gün yetmi§ti. Arnk, yabancı meteara hiçbir alışılmış dü§ünceyi uygulayamıyorduk. Tarihsel nitelikle­ ri yok olmu§tu. Yarattığı heyecanın korkunç yeniliği ile bizi eziyordu. Biz onu göklerdeki asıronomikbirolayolarak değil, yüreklerimizde bir . karabasan, beyinlerimizde bir gölge olarak götüyorduk. Akıl almaz bir hızla, tüm ufku kaplayan ate§ten bir örtü götüntüsüne bütünmü§tü. Bir gün daha geçti ve insanoğlu rahat bir soluk aldı. Kuyrukluyıl­ dızın etki alanına çoktan girmi§ olduğumuz halde, yine de ya§amaya devam ettiğimiz anlJ§ılmı§tı. Bunun üzerine, hal ve hareketierimize bir zindelik, zihnimize alı§ılmamı§ bir canlılık geldiği bile söylenebilir. Korkularımızın nesnesi olan §eyin a§ırı ölçüde seyrekliği gün gibi orta­ daydı; ötesindeki bütün gökcisimleri rahatça götülebiliyordu. Öte yan­ dan, bitki örtümüz gözle götülür §ekilde deği§tive ortaya çıkacağı önce­ den söylenen bu durum bilgelerin ileri götü§lülüğüne olan inancımızı peki§tirdi. Her türlü bitkinin üzerini o güne dek götülmemi§ gürlükte yapraklar kapladı. Ve bir gün daha geçti - ba§ınuza hiçbir felaket gelmedi. Kuyrukluyıl­ dızın önce çekirdeğinin bize ula§acağı artıkbelli olmu§tu. İnsanlar tuhaf bir deği§ikliğin pençesine dü§tüler ve duyulan ilk acı hissi, herkesin ağ­ layıp sıziarnaya ba§laması ve korkuya kapılması için ınüthi§ bir i§aret · oldu. Duyulan ilk acı hissi, göğüs ve ciğerlerde §iddetli bir sıkı§ma ve ciltre dayanılmaz bir kuruluk §eklindeydi. Atmosferimizin esaslı bir §e­ kilde deği§mi§ olduğu yadsınamazdı; bu atmosferin bile§imive uğramı§ olduğu deği§iklikler §imdi yeni ba§layan tartı§maların esas konusunu olu§turuyordu. Ara§tırmaların sonucu, en yoğun deh§et duygusunun yaratabileceği heyecan ve ürpermeyle insanoğlunun yüreğini hoplattı. Bizi saran havanın yüzde yirmi bir oranında oksijenle yüzde yetrni§ dokuz oranında azot gazlarından olu§an bir karı§ım olduğu çok uzun zamandan beri bilinmektedir. Yanma olayını sağlayanve ısının ta§ıyıcısı olan oksijen yJ§am için mutlak gerekli bir elementve doğadaki en ener­ jik, en güçlüunsurdu. Oysa azotun ne ya§am ne de ate§ açısından hiçbir önemi yokıu. Olağanüstü \"oksijen fazlalığı, bizim bu olayda da görül­ düğü gibi, hayatiyerin son derece yükselmesi sonucunu verirdi. Bu dü­ §Üncenin en ileri noktalarına kadar vardırılması, geli§tirilmesiydi insan­ !ann yüreğini korkuyla dolduran. Havanın tamamen azotsuz kalması nasıl bir sonuca yol açardı? Çok güçlü, her §eyi yalayıp yutan, dolaysız, kar§ı konulmaz bir yanma �Kutsal Kitap'ın her tarafı ate§e boğan deh§et ve­ rici kehanetlerinin en ince, en korkunç ayrıntılarına kadar gerçekle§mesi. 31 7

İnsanoğlunun o zamanki zincirlerinden boşanmış çılgınlığını sana betimlememe gerek var mı, Charmion? Kuyrukluyıldızın seyreltik bir küde oluşu daha önceleriyüreğimizi umutla doldururken, şimdi umut­ suzluğumuzun kaynağı olmuştu. Onun elle tutulamayan gaz niteliğin­ de, Yazgımızın tamamlanışını açıkça görüyorduk. Bu arada, son umut kınntılannı da beraberinde götürerek bir gün daha geçti. Hızla değiş­ mekte olan bir havayı soluyorduk. Kırmızı kan, dar kanallarda gürül gürül çağlıyordu. Herkes azgın bir sayıkiama nöbetinin pençesine düş­ müştü; insanlar korkutucu gökyüzüne doğru kollannı uzatıyor tir tir titreyerek feryat fıgan ediyorlardı. Ama tüm yaşamı tahrip eden kuyruk­ luyıldızın çekirdeği şimdi tam üstümüzdeydi; burada Cennette bile, sö­ zünü ederken korkudan titriyorum. Kısa keseceğim - felaketin kendisi kadar kısa. Yalnızca bir an için her şeye değen ve her şeyin içine işleyen tuhafparlakbir ışıkoluştu. Sonra, -yüce Tann'nın olağanüstü büyüklüğü önünde diz çökelim, Channion- sonra, bizzat ONUN ağzından geli­ yormuş gibi her tarafı kaplayan bir haykınş duyuldu; içerisinde yaşa­ dığımız bütün esir küdesi, olağanüstü parlaklığını ve her şeyi yakıp yıkan hararetini her türlü bilgiye vakıfmeleklerin bile isimlendiremediği, bir­ denbire parlayan bir alevle parladı. Her şey böyle sona erdi. 318