ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

หากเซียวอ้ีเป็นบคั , เช่นน้นั ตวั เธอเป็นอะไร? เกมมาสเตอร์ รึ? ห่ะ! เธอเป็นแค่เจา้ หนา้ ท่ีพฒั นาเกม, กไ็ ดอ้ ยหู่ รอกหากใหเ้ ธอ แกบ้ คั ในเกม แต่เธอจะสามารถแกบ้ คั ในโลกน้ีไดเ้ ช่นไร!? และ หากเธอเป็นเกมมาสเตอร์จริง, อยา่ งนอ้ ยที่สุดกต็ อ้ งมีสิทธิพิเศษ ในเกมใช่ไหม? อยา่ งเช่น, การอยยู่ งคงกระพนั หรืออะไรทานอง น้นั ทนั ใดน้นั , เธอนึกถึงการฟ้ื นคืนชีพอนั ผิดแปลกของตวั เอง, เธอเห็นประกาศแจง้ ใหก้ ลบั สู่จุดฟ้ื นคืนชีพหลงั จากเสียชีวติ คง ไม่ใช่วา่ เธอสามารถฟ้ื นคืนชีพโดยไม่มีที่สุดสิ้นหรอกนะ, ใช่ ไหม!? แต่จะมีประโยชน์อนั ใดกบั สิทธิพิเศษเช่นน้ี? ฉนั มิอาจ เอาชนะเขา, ดงั น้นั กต็ อ้ งปล่อยใหเ้ ขาดูฉนั ตายเรอะ? นรกสิ, ฉนั ไม่อยากไดโ้ หมดอยยู่ งคงกระพนั แมแ้ ต่นอ้ ย! เฮอ้ ! **** ซูเหยาที่ตระหนกั ถึงความเป็นจริงซึมเศร้าไปสามวนั สาม คืน เธอครุ่นคิดถึงโชคชะตาของตนเองท่ีตอ้ งขดั แยง้ กบั พระเอกผู้

เปิ ดใชร้ ะบบกลโกง พอครบสามวนั เธอจึงงดั ตวั เองข้ึนมา ไม่ว่า อยา่ งไร, เธอกเ็ ป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอ และเชื่อวา่ ในชีวิตน้ี ไม่มีธรณีประตูใดท่ีมิอาจกา้ วผา่ น ดง่ั คาพูดที่วา่ ‘ตราบใดท่ีคุณ กวดั แกวง่ พลวั่ ไดถ้ ูกตอ้ ง, ยอ่ มไม่มีป้อมปราการไหนที่มิอาจขดุ ผา่ น’ ถึงเขาเป็นพระเอกแลว้ เช่นไร” ไม่วา่ อยา่ งไร, เธอกค็ ือเกม มาสเตอร์ที่เปิ ดใชง้ านโหมดอยยู่ งคงกระพนั (ถึงไม่อยากไดก้ ็ เหอะ) กลา่ วโดยสรุปคือ, ขมุ ทรัพยอ์ นั ยง่ิ ใหญ่ของเซียวอ้ีคือจิต วิญญาณแห่งธาตุท้งั หา้ เน่ืองจากจิตวิญญาณท้งั หา้ สูญหาย จึงเป็น สาเหตุใหโ้ ลกพงั พินาศ, ณ เวลาน้ี เซียวอ้ีไดค้ รอบครอง ‘จิต วญิ ญาณแห่งโลหะ’ เช่นน้นั อีกสี่ธาตุที่เหลือเขาตอ้ งยงั ไม่ได้ ครอบครองอยา่ งแน่นอน “ซือฝ,ุ ในอีกสิบปี คือช่วงเวลาท่ีดินแดนล้ีลบั ‘แทสโยลกั ’[2] จะถูกเปิ ดใช่หรือไม่? อว้ีเยยี่ นมองดูนางดว้ ยความแปลกใจเลก็ นอ้ ย “ดินแดนล้ี ลบั แทสโยลกั จะเปิ ดทุกหา้ ร้อยปี ช่วงเวลาน้นั ใกลเ้ ขา้ มาแลว้ ”

ศิษยข์ องเขาคนน้ีไม่เคยใส่ใจเร่ืองราวภายนอก, นางรู้เรื่องน้ีได้ เช่นไร? แน่นอนวา่ เธอตอ้ งรู้ นนั่ กเ็ พราะเซียวอ้ีไดร้ ับจิตวิญญาณ แห่งไมจ้ ากดินแดนล้ีลบั น้ี แมน้ เธอไม่รู้วา่ ส่ิงน้ีเก่ียวเนื่องกบั ปราณธาตุของเขาหรือไม่ แต่สิ่งแรกที่เซียวอ้ีคน้ พบกค็ ือ ‘จิต วิญญาณแห่งโลหะ’ และ ‘จิตวิญญาณแห่งไม’้ ซ่ึงสอดคลอ้ งกบั ปราณธาตุของเขา และดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงสามารถทะลวงสู่ข้นั สมดุลยเ์ ป็นผลสาเร็จ “ซือฝ,ุ ขา้ ตอ้ งการไปท่ีดินแดนล้ีลบั น้ีเช่นกนั ” อว้เี ยยี่ นขมวดคิ้ว, แทสโยลกั คือมิติช่องวา่ งของเมลด็ มสั ตาด ซ่ึงถูกทิ้งไวโ้ ดยผยู้ งิ่ ใหญ่จากโบราณกาล มนั จะเปิ ดทุกหา้ ร้อยปี แมว้ า่ ภายในจะเตม็ ไปดว้ ยหญา้ ศกั ด์ิสิทธ์ิ, โอสถศกั ด์ิสิทธ์ิ, และสมบตั ิล้ีลบั มากมาย ทวา่ ภยนั ตรายกก็ ระจายอยทู่ ุกหนแห่ง รวมไปถึงสตั วเ์ วทยร์ ะดบั สิบซ่ึงอยภู่ ายใน “ไม่ได,้ สถานท่ีแห่งน้นั อนั ตรายเกินไป และเจา้ ยงั ไม่อาจ สร้างระดบั บาเพญ็ เพียรข้นั หลอมรวม” มีเพียงผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั หลอมรวมเท่าน้นั จึงมีสิทธ์ิเขา้ ไป ผบู้ าเพญ็ เพยี รซ่ึงมีระดบั ต่ากว่า

หรือสูงกวา่ ข้นั หลอมรวม เมื่อเขา้ ไปดา้ นในจะถูกสะทอ้ นออกมา ดว้ ยตนเอง “ขา้ จะสร้างระดบั บาเพญ็ เพยี รข้นั หลอมรวมภายในสิบปี !” ซูเหยามน่ั ใจในความสามารถดา้ นการเรียนรู้ของตนเอง อว้เี ยยี่ นขมวดคิ้วลึกยิ่งกวา่ เดิม “ถึงเจา้ จะทะลวงสู่ข้นั หลอม รวม แต่ระดบั บาเพญ็ เพียรของเจา้ กอ็ ยแู่ ค่ข้นั ตน้ เท่าน้นั แมน้ แท สโยลกั จะใหโ้ อกาสมากมาย, แต่เราจะพดู คุยเรื่องน้ีอีกที เมื่อเจา้ มี ความสามารถในการปกป้องตนเอง” เขาเคยเขา้ ไปในดินแดนล้ีลบั น้ีเช่นกนั เวลาน้นั , เขาอยู่ ระดบั สูงสุดของข้นั หลอมรวม และแมว้ า่ เขาจะอยรู่ ะดบั น้นั กย็ งั คิดวา่ มนั ยากลาบากอยดู่ ี เพราะเพยี งแค่ส่วนนอกกม็ ีสัตวเ์ วทย์ ระดบั หกถึงเจด็ รวมตวั กนั มากมาย และยง่ิ เดินลึกสู่ใจกลาง เท่าไหร่ ภยนั ตรายกย็ ่ิงเพม่ิ ข้ึนเท่าน้นั ไม่เคยมีใครไปถึงใจกลาง ของดินแดนล้ีลบั อยา่ งนอ้ ยท่ีสุด, นางกต็ อ้ งอยรู่ ะดบั สูงสุดของ ข้นั หลอมรวมจึงจะเอาตวั รอดได้ “เมื่อแทสโยลกั เปิ ดคร้ังต่อไป, ซือฝจุ ะไม่หา้ มเจา้ !”

“ซือฝ,ุ ขา้ จาเป็นตอ้ งไป” คร้ังหนา้ , จะไม่มีคร้ังหนา้ อีกแลว้ เพราะเธอประจกั ษแ์ จง้ อยา่ งชดั เจนวา่ ภายหลงั จากที่เซียวอ้ีนาจิต วิญญาณแห่งไมอ้ อกมา ดินแดนล้ีลบั กพ็ งั ทลายท้งั หมด, จะไม่ มีแทสโยลกั อีกต่อไป “ขา้ มีเหตุผลที่ตอ้ งทาเช่นน้ี ทวา่ ขณะน้ียงั ไม่สะดวกที่จะ บอกใคร ซือฝุ, ไดโ้ ปรดอนุญาตดว้ ย” อว้เี ยยี่ นนิ่งเงียบครู่หน่ึง, หาไดย้ ากท่ีศิษยป์ ัญญานิ่มของเขา จะร้องขออะไรบางอยา่ งดว้ ยท่าทางจริงจงั เขาจาไดว้ า่ หนสุดทา้ ย ที่นางออ้ นวอนคือ ขอของวเิ ศษที่ใชป้ ้องกนั ตวั ใหเ้ จา้ หนูตวั เหมน็ ศิษยข์ องจือโม่ ตอนน้นั เขาปฏิเสธ และผลสุดทา้ ย นางกไ็ ม่หวน กลบั จู่ๆ เขากเ็ กิดอาการวิตกกงั วล หากหนน้ีเขาปฏิเสธ, นางจะ ไม่หวนกลบั อีกคร้ังหรือไม่? ซูเหยารอคอยอยา่ งสงบนิ่ง ทวา่ เธอไดต้ ดั สินใจไปแลว้ ไม่ วา่ ซือฝจุ ะอนุญาตหรือไม่, จะอยา่ งไรเธอกต็ อ้ งไปอยดู่ ี อยา่ งมากก็ แค่แอบหนีไปสถานที่น้นั ต่อมาครู่หน่ึง, อว้ีเยยี่ นยนื ข้ึน แลว้ นาบางส่ิงบางอยา่ ง ออกมาจากแหวนเกบ็ ของ อึดใจต่อมา, ในมือของเขากย็ ดึ จบั

สายฟ้าสีม่วงซ่ึงมีประกายวูบวาบและส่งเสียงฟ้าลน่ั ฟ้าร้อง นรกสิ, เขาเกบ็ ของประเภทน้ีไวก้ บั ตวั ไดอ้ ยา่ งไร? ซูเหยามองหนา้ เขาดว้ ยความตะลึงงนั ซือฝ,ุ ท่านกาลงั ทา อะไร? แมน้ เขาจะโกรธ, กไ็ ม่สมควรเอาสายฟ้าออกมาแลว้ ฟาด ใส่เธอ, ใช่ไหม? “ตามขา้ มา!” อว้เี ยย่ี นส่งสญั ญาณใหเ้ ธอเดินตาม เขาหมุน กายกลบั และมุ่งหนา้ ตรงไปยงั ทิศทางของทะเลสาบอนั หนาว เหน็บซ่ึงต้งั อยบู่ นยอดเขา อว้ีเยย่ี นยนื ขา้ งทะเลสาบ พลางสะบดั มือและร่ายคาถาแยก น้าออกจากกนั ทนั ใดน้นั ทะเลสาบซ่ึงแผไ่ อเยน็ ยะเยอื กพลนั แยก ออกเป็นสองส่วนราวกบั ถูกตดั ผา่ น, ทะเลสาบท่ีปราศจากน้ามืด สนิท และกน้ ทะเลสาบกล็ ึกจนมิอาจมองเห็นดว้ ยตาเปลา่ อยา่ งไรกต็ าม, อว้เี ยย่ี นไม่ไดห้ ยดุ เดิน เขาเดินลงไปตามทาง ท่ีน้าแยกตวั ออกจากนั ตอนน้นั เองท่ีซูเหยาประจกั ษช์ ดั วา่ มีช้นั บนั ไดติดกบั ทะเลสาบ และมนั ทอดยาวไปสู่กน้ บ่อ ส่วนซือฝกุ าลงั เดินลง บนั ได ซูเหยาไม่รีรอและรีบตามไปดา้ นล่าง

________________________________ [1] ปรากฏการณ์ ‘ผีเส้ือขยบั ปี ก’ อา้ งถึงทฤษฎีโกลาหล เช่น ตวั แปรเลก็ นอ้ ยที่เป็นเงื่อนไขแรกของระบบท่ีเชื่อมโยงกนั เป็น ทอดๆ อาจส่งผลต่อตวั แปรขนาดใหญ่ในพฤติกรรมระยะยาวของ ระบบได้ กลา่ วอีกนยั หน่ึง ผีเส้ือขยบั ปี กหน่ึงคร้ังอาจทาใหเ้ กิด การเปลี่ยนแปลงในบรรยากาศ ซ่ึงสุดทา้ ยแลว้ จะส่งผลใหเ้ กิดพายุ ทอร์นาโด (หรือไม่เกิดหากผเี ส้ือสูญพนั ธุ์) เท่ากบั วา่ การขยบั ของ ปี กผเี ส้ือ แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงเพียงเลก็ นอ้ ยในเงื่อนไขของ ระบบนิเวศ แต่ส่งผลใหเ้ กิดเหตุการณ์ต่อเน่ืองเป็นลูกโซ่ท่ีนาไปสู่ ปรากฏการณ์ขนาดใหญ่ (credit: http://www.oknation.net/blog/butterfly/2007/02/11/entry-1) [2] แทสโยลกั ภาษาองั กฤษใชค้ าว่า Tasyoluk ไรทไ์ ม่แน่ใจ วา่ ออกเสียงถูกรึเปลา่ ถา้ ผดิ ยงั ไงแจง้ ไดน้ ะคะ ตอนแรกวา่ จะใช้ แบบสะกดตรงตวั ตามภาษาจีน 识云启 ซืออว๋นิ ฉ่ี คือคิดยงั ไง กค็ ิดไม่ออกวา่ มนั ออกมาเป็น Tasyoluk ไดย้ งั ไง อนั น้ีใครรู้บอก หน่อยกด็ ีคะ ภาษาจีนไรทไ์ ม่กระดิก เพราะง้นั ตอนน้ีกเ็ อาตาม ฉบบั องั กฤษไปก่อนนะ

บทที่ ๔๖ สัญญากลโกงของนางเอก ยงิ่ พวกเธอเดินลึกลงไปเท่าไหร่ มนั กย็ งิ่ มืดมิดมากข้ึน เท่าน้นั ราวกบั วา่ สถานท่ีแห่งน้ีไร้ซ่ึงแสงสวา่ งอยา่ งสิ้นเชิง มนั ถึง จุดท่ีวา่ กระทงั่ แสงจากรอบดา้ นกไ็ ม่มีแมแ้ ต่นอ้ ย มีเพียงสายฟ้า จากมืออว้เี ยย่ี นที่ส่องประกายวบู วาบดว้ ยเสียงดงั ปะทุ ซูเหยาจบั ชายเส้ือคนตรงหนา้ อยา่ งอดไม่อยู่ เน่ืองจากเธอกลวั วา่ ตวั เองจะ เหยยี บไปบนอากาศวา่ งเปล่า และล่ืนไถลไปไกล คงเป็นเรื่องน่า อบั อายขายหนา้ ยงิ่ อว้เี ยย่ี นท่ีถูกจบั ชะงกั ครู่หน่ึง แต่เม่ือคิดวา่ คนดา้ นหลงั คือ ศิษยป์ ัญญานิ่มของตวั เอง จึงมิไดห้ า้ มปรามและพานางลงดา้ นล่าง อยา่ งต่อเนื่อง ไม่รู้วา่ พวกเธอเดินมานานขนาดไหน จนกระทงั่ ซูเหยารู้สึก ถึงแสงสีขาวส่องวบู วาบอยตู่ รงหนา้ จากน้นั ราวกบั ผา้ ม่านสีดา ถูกยกข้ึนอยา่ งกะทนั หนั สภาพรอบตวั พลนั ส่องสวา่ ง มนั คือหอ้ งโถงศิลา ตรงกลางหอ้ งมีเพียงผืนเส่ือใชร้ องนง่ั เพอ่ื สวดมนตภ์ าวนา รอบตวั ไม่มีเคร่ืองเรือนอ่ืนใด มนั คลา้ ยถ้าท่ี

ใชใ้ นการบาเพญ็ เพียรทว่ั ไป ทวา่ สภาพแวดลอ้ มที่น่ีกลบั เตม็ ไป ดว้ ยพลงั ปราณสายฟ้า มนั ทาใหเ้ ธอรู้สึกอบอุ่นใจเป็นพิเศษ อว้ีเยย่ี นเดินไปกลางหอ้ ง เขายกมือข้ึน และขวา้ งสายฟ้าสี ม่วงไปในอากาศ ตอนน้นั เองที่ซูเหยาตระหนกั วา่ สิ่งที่ลอยอยู่ เหนือหวั คือสระน้าขนาดใหญ่ ทว่ั ท้งั ทะเลสาบสามารถมองเห็น อยา่ งชดั เจน และเธอยงั สามารถมองเห็นทิวทศั น์ริมตล่ิงของ ทะเลสาบ พวกเธออยใู่ ตท้ ะเลสาบ! ส่ิงน้ีช่างทา้ ทายทฤษฎีแรง โนม้ ถว่ ง จึงเป็นสาเหตุใหซ้ ูเหยาประหลาดใจยงิ่ “ซือฝ,ุ ซือฝ,ุ ทาไมน้าถึงไม่ร่วงลงมา?” เธอช้ีไปยงั เพดาน ดว้ ยท่าทางคลา้ ยคนบา้ นนอกเซ่อซ่า ดงั คาด, เธอไดร้ ับอาการกลอกตาจากซือฝุ “อาคม!” อยา่ งท่ี คาดการณ์ไวจ้ ากศิษยป์ ัญญาน่ิม “สถานที่แห่งน้ีคือที่ท่ีซือฝใุ ชใ้ น การฝึกฝนบาเพญ็ เพียรเป็นประจา ในช่วงเวลาไม่กี่ปี ต่อจากน้ี, เจา้ สามารถใชท้ ่ีแห่งน้ีเพ่ือสร้างระดบั บาเพญ็ เพียรข้นั หลอมรวม” เช่นน้นั ซือฝกุ ใ็ ชส้ ถานที่น้ีฝึกฝนเป็นประจา ไม่แปลกใจเลย วา่ ทาไมเขาหายตวั ไปบ่อยๆ

อว้ีเยยี่ นมองดูสายฟ้าสีม่วงที่เขาทาใหย้ ดึ ติดแน่นอยตู่ รง อากาศเบ้ืองบน “น่ีคือเกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วง, เจา้ สามารถชกั นาพลงั ปราณสายฟ้าท่ีตอ้ งจากจากมนั ” เกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วง, ไม่ใช่วา่ มนั คือด่านทดสอบ อสั นีสาหรับผบู้ รรลุสู่สวรรคห์ รอกหรือ? ซือฝสุ ามารถยดึ ครอง สายฟ้าไดด้ ว้ ย? ซูเหยาจบั สัมผสั ครู่หน่ึง, จริงทีเดียว, พลงั ปราณสายฟ้าที่อยู่ รอบตวั มีความหนาแน่นมากกวา่ เดิม เธอนงั่ ลงตรงกลางหอ้ งอยา่ ง วา่ ง่าย, และเร่ิมตน้ ทาสมาธิดว้ ยท่านงั่ ดอกบวั ซูเหยาชกั นาพลงั ปราณสู่ร่างดว้ ยวิธีท่ีเคยเรียนรู้ แลว้ ปล่อยใหพ้ ลงั ปราณสายฟ้า ไหลเขา้ ร่างกายอยา่ งชา้ ๆ เป็นเพราะประสบการณ์ก่อนหนา้ , จึง ทาใหเ้ ธอไม่รู้สึกเจบ็ ปวดเหมือนตอนพลงั ปราณเดือดพลา่ น และ รู้สึกเบาสบายไปท้งั ร่าง อว้เี ยยี่ นเฝ้าดูนางครู่หน่ึง และรู้สึกโลง่ อกเม่ือเห็นวา่ ไม่มี เหตุการณ์ใดผดิ ปกติกบั ศิษยข์ องตน หลงั จากครุ่นคิดชว่ั ครู่, เขา หยบิ สายฟ้าซ่ึงมีลกั ษณะเดียวกนั กบั อนั ก่อนหนา้ ไม่ผดิ เพ้ยี น แลว้ ยดึ พวกมนั ไวบ้ นอากาศ ก่อนหมุนกายออกจากหอ้ งศิลาอยา่ งไร้

กงั วล แทจ้ ริงแลว้ , เกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วงคือสายฟ้าจากด่าน ทดสอบอสนีสาหรับผบู้ รรลุสู่สวรรค์ ดงั น้นั จานวนพลงั ปราณ สายฟ้าท่ีบรรจุอยภู่ ายในจึงมีปริมาณมหาศาล โดยปกติแลว้ จะพบ เห็นนอ้ ยมาก, สายฟ้าพวกน้ีเขาบงั เอิญไดม้ าจากอาณาบริเวณกน้ สมุทร ศิษยข์ องเขาเพยี งแค่ชกั นาพลงั ปราณสู่ร่างกเ็ ป็นสาเหตุให้ เกิดปรากฏการณ์พลงั ปราณเดือนพล่าน ทวา่ ดว้ ยสายฟ้าพวกน้ี, นางจึงไม่จาเป็นตอ้ งซึมซบั พลงั ปราณสายฟ้าจากท่ีอ่ืน ฉะน้นั พวกมนั จึงเก้ือหนุนต่อการบาเพญ็ เพียรของนางพอดี ดว้ ยการทาสมาธิเพยี งคร้ังเดียว ทวา่ ซูเหยากลบั เขา้ ฌานถึง สองปี เมื่อเธอตื่นข้ึน, ร่างกายจึงปกคลุมไปดว้ ยช้นั ฝ่ นุ ละออง ดว้ ยการตบเพยี งเบาๆ กท็ าใหเ้ กิดพายทุ รายถล่มจนเธอสาลกั ซู เหยาไอออกมาอยา่ งหา้ มไม่อยู่ ยามเธอกาลงั ร่ายคาถากาจดั สิ่งสกปรก สายตาซูเหยาพลนั เหลือบไปเห็นธารน้าใสสะอาดเบ้ืองบน เธอจึงตดั สินใจออกไป อาบน้าชาระร่างกายขา้ งนอก แมน้ คาถากาจดั สิ่งสกปรกจะ สะดวกสบาย แต่สาหรับคนเคยอาบน้าเป็นประจา เธอรู้สึกวา่ มนั

สะอาดไม่เพียงพอ สิ่งน้ีอาจถือเป็นความผิดปกติทางดา้ นจิตใจใน เร่ืองความสะอาดกเ็ ป็นได้ ขณะเธอเดินออกจากกน้ ทะเลสาบ ซูเหยาสงั เกตุเห็นใบบวั วางไวต้ รงริมทะเลสาบ และส่ิงที่อยบู่ นกลีบใบกค็ ือชุดเส้ือผา้ ซ่ึง จดั เรียงอยา่ งประณีต หากดูจากรูปแบบและขนาด มนั ควรเป็น ของเธอ ซูเหยานึกไดโ้ ดยพลนั วา่ ใครเป็นคนจดั วางสิ่งเหล่าน้ี ดงั คาด, ซือฝเุ ป็นพอ่ ทูนหวั ของเธอ, ทกั ษะชีวติ ของเขาอยู่ ระดบั สูงสุด และเธอตอ้ งยกนิ้วให้ ซูเหยาหยบิ เส้ือผา้ ข้ึนมาดู และตระหนกั ว่านอกเหนือจาก เส้ือผา้ ยงั มีขวดยาอยดู่ ว้ ย ซือฝมุ กั ไม่เห็นดว้ ยกบั การกินยา ลูกกลอนเพื่อเพมิ่ ระดบั บาเพญ็ เพยี ร แลว้ ทาไมเขาถึงไดว้ างขวดยา ไวใ้ หเ้ ธอ? ซูเหยาเทยาออกมาอยา่ งใคร่รู้ และรับรู้วา่ มนั คือลูกอม นรกสิ! ร่างกายเธอแค่แปรสภาพเป็นเดก็ แต่ไม่ได้ หมายความวา่ เธอกลายเป็นเดก็ จริงๆ, เขา้ ใจไหม? เขาวางลูกอมไว้ ใหเ้ ธอเพื่อจุดประสงคอ์ นั ใด!? ซูเหยาเทลูกอมออกมากามือหน่ึง และยดั มนั เขา้ ปากดว้ ย ความโมโห จากน้นั เค้ียวจนเกิดเสียง ‘กรุบ กรุบ’ อืม, รสชาติดีจงั

เธอกวาดลูกอมที่เหลืออยใู่ นมือจนเรียบ จากน้นั ถอดเส้ือผา้ ออกจนหมด แลว้ ดาลงทะเลสาบ, ทะเลสาบแห่งน้ีคือทะเลสาบน้า เยน็ ดงั น้นั น้าจึงมีความหนาวเยน็ ต้งั แต่ทีแรก ทวา่ สาหรับผู้ บาเพญ็ เพยี ร, อณุ หภูมิของมนั กาลงั พอเหมาะ ซูเหยาชาระลา้ งฝ่ นุ ละอองตามร่างกาย แลว้ อดไม่ไดท้ ี่จะสารวจทะเลสาบน้าเยน็ แห่ง น้ี แทจ้ ริงแลว้ , ทะเลสาบแห่งน้ีมีขนาดกวา้ งใหญ่ มนั กวา้ งกวา่ สระน้ายคุ ปัจจุบนั ไม่รู้ก่ีเท่า ความลึกของมนั กล็ ึกมาก จนมิอาจ มองเห็นกน้ บ้ึงจากดา้ นบน อยา่ งไรกต็ าม, ดว้ ยมนตค์ าถา หาก มองจากหอ้ งศิลากลบั สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยดู่ า้ นบนได้ อยา่ งชดั เจน, ดีที่เวลาน้ีไม่มีใครอยดู่ า้ นลา่ ง ชา้ ก่อน! ในอดีตเหมือนเธอมาอาบน้าท่ีน่ีบ่อยๆ และเธอก็ เปลือยกายลอ่ นจอ้ น ในขณะท่ีดา้ นล่างคือหอ้ งศิลาที่ซือฝใุ ช้ สาหรับฝึกฝน ... เช่นน้นั กห็ มายความวา่ เธอ ..... นรกสิ! ทนั ใดน้นั เธอรู้สึกติดขดั ไปท้งั ร่าง ซือฝ,ุ พวกเรา ควรตอ้ งพดู คุยถึงการใชช้ ีวติ เสียแลว้ !

อยา่ งไรกต็ าม, เม่ือเธอนึกไดว้ า่ ตอนตวั เองเป็นเดก็ ทารก เธอถูกเขาจบั อาบน้าไม่รู้ก่ีคร้ังต่อกี่หน และเธอกเ็ ปลือยกาย ลอ่ นจอ้ นเช่นกนั ทนั ใดน้นั ความรู้สึกคบั อกคบั ใจพลนั สลาย หายไป ดงั คาด, หลกั จริยธรรมของเธอไมห่ ลงเหลือใหพ้ ดู ถึงอีก ต่อไป! หลกั พวกน้นั ถูดขดู จนไม่เหลือหลอ, และเธอกช็ าชินเสีย แลว้ ! **** ซูเหยาใชเ้ วลาอาบน้าเกือบชวั่ โมงก่อนจะคลานข้ึนฝั่ง หลงั จากเปลี่ยนเป็นชุดท่ีซือฝวุ างไวใ้ หต้ รงริมตล่ิง เธอยดั ลูกอม เขา้ ปากอีกหน่ึงกามือ ช่วงเวลาท่ีเธอกาลงั กลบั ลงหอ้ งศิลาเพ่ือ ฝึกฝนต่อ จู่ๆ เธอสมั ผสั ไดถ้ ึงมรสุมพลงั ปราณจากขนุ เขากระบ่ี พลงั ปราณอนั น้ีมีความคุน้ เคยกบั ตวั เธอเป็นอยา่ งยงิ่ ... มนั คือพลงั ปราณของหวงั ซีจือ! ซูเหยาเริ่มร้อนใจ, อยา่ งไรกด็ ี, เธอสมั ผสั ไดถ้ ึงกลมุ่ เมฆสีดา ทะมึนท่ีรวมตวั อยบู่ นทอ้ งฟ้าเหนือขนุ เขากระบ่ีอยา่ งฉบั พลนั อึด ใจต่อมา, ทว่ั ท้งั ทอ้ งฟ้ากม็ ืดสลวั มนั คือเมฆด่านทดสอบ, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมกาลงั ทะลวงสู่ข้นั หลอมรวม!

เธอตกตะลึงเลก็ นอ้ ย แต่ครู่ต่อมากร็ ู้สึกโล่งอก เวลาผา่ นมา เน่ินนาน, ดว้ ยความสามารถของหวงั ซีจือ, เขาสมควรสร้างระดบั บาเพญ็ เพียรข้นั หลอมรวมต้งั นานแลว้ แต่เป็นเพราะความตาย ของเธอ จึงทาใหป้ มภายในใจของเขามิอาจคล่ีคลาย ดว้ ยเหตุน้ี, จึง เป็นสาเหตุใหร้ ะดบั บาเพญ็ เพยี รของเขาหยดุ น่ิง เวลาน้ี, คลา้ ย คาพดู ท่ีเธอเอ่ยกบั เขาก่อนหนา้ จะเป็นผล ในท่ีสุด, เขากส็ ามารถ ปล่อยวาง เมฆด่านทดสอบข้นั หลอมรวมของหวงั ซีจือมิไดอ้ ลงั การ เท่าเซียวอ้ี, กอ้ นเมฆด่านทดสอบไม่ไดป้ กคลมุ ทว่ั ท้งั ฟ้า, ผนื แผน่ ดินมิไดม้ ืดสนิท และไม่มีฝ่ ุนทรายหรือกอ้ นหินปลิวกระจาย มนั เป็นไปตามกฎเกณฑ์ และปกคลมุ เฉพาะทอ้ งฟ้าเหนือขนุ เขา กระบี่ ส่วนอสนีสายฟ้ากฟ็ าดลงมา 81 คร้ังพอดี ไม่มากหรือนอ้ ย ไปกวา่ น้นั รวมท้งั ไม่มีสายฟ้าจากด่านทดสอบที่ทะล่ึงว่งิ มาหา เธอ แน่นอนวา่ ไม่มีปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติบนทอ้ งฟ้า เมื่อ เมฆด่านทดสอบฟาดลงมาครบ ทอ้ งฟ้าพลนั กระจายตวั และสวา่ ง สดใสดงั เดิม

ซูเหยารอคอยครู่หน่ึง จนกระทง่ั สมั ผสั ไดถ้ ึงพลงั ปราณของ หวงั ซีจือ เธอจึงรู้สึกโลง่ อกอยา่ งแทจ้ ริง เหมือนวา่ เขาทะลวงผา่ น ไปได้ และประสบผลสาเร็จในการเพ่มิ ระดบั ไม่วา่ อยา่ งไร, เขาก็ เป็นเดก็ ท่ีเธอเฝ้าดูการเจริญเติบโต ซูเหยารู้สึกชื่นชมยนิ ดีอยใู่ นใจ จากน้นั , เธอหนั กลบั มามองตวั เองโดยพลนั , เธอยงั เป็นผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั ปฐมภูมิ และไม่มีวแี่ ววของการสร้างระดบั ข้นั หลอมรวม จู่ๆ เธอกร็ ู้สึกแยม่ าก การเปรียบเทียบที่ดีกบั สถานกาณ์น้ีกค็ ือ ตอนเธอยงั เดก็ , คุณครูสั่งใหน้ กั เรียนจบั กลมุ่ กลมุ่ ละสองคนเพื่อช่วยเหลือกนั คน หน่ึงคะแนนเรียนดี ส่วนอีกคนคะแนนแย่ เธอเป็นเดก็ ท่ีอยใู่ น กลมุ่ คะแนนเรียนดี, เธอคอยช่วยเหลือเดก็ ท่ีคะแนนแยอ่ ยา่ งสุดจิต สุดใจ ผลสุดทา้ ย, เม่ือใบประกาศเกรดออกมา, คะแนนของเขา กลบั มากกวา่ เธอ มนั ทาใหเ้ ธอรู้สึกแยม่ าก และไม่อาจทนได้ แมแ้ ต่นอ้ ย นรกสิ, เกิดอะไรข้ึนกบั สญั ญากลโกงที่ใหไ้ วก้ บั นางเอกผู้ ซ่ึงขา้ มมิติมาท่ีแห่งน้ีเพือ่ ช่วยเหลือโลก!?

บทท่ี ๔๗ แก่นกลางข้นั หลอมรวม ซูเหยากลบั มาที่หอ้ งศิลาและฝึ กฝนบาเพญ็ เพยี รอยา่ งหนกั หน่วงยง่ิ กวา่ เดิม เธอซึมซบั พลงั ปราณจากสายฟ้าสีม่วงซ่ึงยดึ ติด อยเู่ บ้ืองบนอยา่ งต่อเน่ือง ในขณะท่ีสายฟ้าเร่ิมจางหายอยา่ งชา้ ๆ เม่ือสายฟ้าอนั ท่ีสองสูญสลายอยา่ งครบถว้ นบริบูรณ์ ในที่สุดซู เหยากร็ ู้สึกถึงความเจบ็ ปวดอนั คุน้ ชิน อยา่ งไรกต็ าม, การสร้างระดบั ข้นั หลอมรวมแตกต่างจาก การสร้างระดบั ข้นั ปฐมภูมิอยา่ งสิ้นเชิง, ข้นั ปฐมภูมิทาแค่เพียง ทะลวงเส้นเอน็ ภายในร่างกาย แลว้ เพ่ิมจานวนพลงั ปราณโดยการ ซึมซบั เขา้ ร่าง ทวา่ ข้นั หลอมรวมจาเป็นตอ้ งกดพลงั ปราณเขา้ ดว้ ยกนั และกกั เกบ็ ไวภ้ ายในร่างกาย ข้นั ตอนน้ีตอ้ งระมดั ระวงั เป็นอยา่ งยงิ่ เพราะความผดิ พลาดเพยี งเลก็ นอ้ ยอาจทาใหจ้ ุด ตนั เถียนแตกเป็นเสี่ยงๆ และการทะลวงสู่ข้นั หลอมรวมกจ็ ะ ลม้ เหลว ซูเหยาตรวจสอบภายในครู่หน่ึง และตระหนกั วา่ พลงั ปราณ สายฟ้าถกู เติมเตม็ โดยสมบูรณ์, พวกมนั เริ่มกระจายตวั ไปทว่ั

ทิศทาง หากยงั เป็นเช่นน้ีต่อไป เสน้ ลมปราณของเธอตอ้ งฉีกขาด อยา่ งแน่นอน เธอหมดหนทางนอกจากฝืนทนต่ออาการเจบ็ ปวด แลว้ ทาตามวธิ ีท่ีซือฝเุ คยสอน เธอค่อยๆ ชกั นาพลงั ปราณไปยงั จุด ตนั เถียน จากน้นั กดพลงั ปราณสายฟ้าเขา้ ดว้ ยกนั วธิ ีการน้ีคลา้ ยทาไดง้ ่าย ทวา่ ในความเป็นจริง, การควบคุม พลงั ปราณกลบั ทาไดย้ ากลาบากยงิ่ ในเม่ือตวั เธอมิใช่เคร่ืองสูบอดั และพลงั ปราณเป็นส่ิงไม่มีรูปร่าง ดงั น้นั เธอจะสามารถยอ่ ขนาด มนั ตามใจปรารถนาไดเ้ ช่นไร? ไม่วา่ เธอจะชกั นาพลงั ปราณดว้ ยความต้งั ใจสกั เพยี งใด ทวา่ ยามพลงั ปราณดา้ นหน่ึงถูกระงบั อีกดา้ นกลบั พองออก มนั ควบคุมไดย้ ากลาบากยง่ิ นอกเสียจากวา่ จะมีพลงั บางอยา่ งที่ สามารถป้องกนั มิใหพ้ ลงั ปราณหลง่ั ไหลไปทวั่ และสามารถ รวบรวมพวกมนั ไวต้ รงจุดเดียว ซูเหยาครุ่นคิดอยา่ งรอบคอบครู่หน่ึง และไม่รู้วา่ ทาไมจู่ๆ เธอกลบั นึกถึงแรงเหวีย่ ง หากสสารถูกหมุนวนไปทิศทางเดียวกนั อยา่ งต่อเน่ือง พวกมนั จะรวมตวั เป็นจุดเดียว ส่ิงน้ีคลา้ ยการคนน้า ในแกว้ ไปทางเดียวกนั มนั จะก่อใหเ้ กิดจุดวนเวยี นตรงกลางแกว้

หากเธอระงบั พลงั ปราณในขณะที่มนั หมุนเป็นเกลียวตรงจุด ก่ึงกลาง มนั จะมว้ นตวั เป็นลกู บอลประหน่ึงอนุภาคทรงกลม? เม่ือคิดไดด้ งั น้ี, เธอรีบโคจรพลงั ปราณตรงจุดตนั เถียน และ เคลื่อนยา้ ยเป็นเกลียวกน้ หอยโดยทาใหห้ มุนวนไปทิศทาง เดียวกนั ดว้ ยความเร็วต่อเนื่อง ดงั คาด, ตรงจุดก่ึงกลางของเกลียว กน้ หอย แรงดนั ค่อยๆ ยบั ย้งั พลงั ปราณจนกลายเป็นจุดกลม, จุดน้ี มีขนาดเลก็ มาก ทวา่ ดว้ ยจานวนพลงั ปราณที่เพ่ิมข้ึน ทาใหจ้ ุดกลม น้ีค่อยๆ ขยายใหญ่ข้ึนอยา่ งชา้ ๆ จากจุดเลก็ ๆ กลายเป็นขนาดเมลด็ ถว่ั อยา่ งไรกด็ ี, พลงั ปราณในร่างกายเธอกลบั ลดนอ้ ยลง ซูเหยาหมดหนทางจึงตอ้ งรีบซึมซบั พลงั ปราณอยา่ ง ต่อเน่ือง พลงั ปราณจานวนมหาศาลไหลเขา้ สู่ร่างกาย และถูกดูด ซึมรวมเขา้ กบั เกลียวกน้ หอยตรงจุดตนั เถียนอยา่ งรวดเร็ว เมลด็ ถว่ั มีขนาดใหญ่ข้ึนและใหญ่ข้ึน, สายฟ้าหา้ อนั ที่หลงเหลืออยใู่ นหอ้ ง ศิลาเริ่มสูญสลายดว้ ยความเร็วที่สามารถมองเห็นดว้ ยตาเปล่า ยามอว้ีเยยี่ นเขา้ มาในหอ้ งศิลา จึงทนั เห็นว่าสายฟ้าอนั สุดทา้ ยกาลงั จางหายไปพอดี เขารีบหยิบสายฟ้าออกมาอีกสามอนั แลว้ โยนไปดา้ นบน จึงสามารถป้องกนั เหตุการณ์พลงั ปราณไหล

ทะลกั อยา่ งฉิวเฉียด เขาหนั ไปมองศิษยท์ ่ีนง่ั อยกู่ ลางหอ้ ง คลา้ ยวา่ นางถกู หอ้ มลอ้ มดว้ ยอณูพลงั ปราณสายฟ้าจานวนมหาศาล และ อณูพลงั ปราณสายฟ้าเหล่าน้นั ประหน่ึงไดร้ ับคาส่ัง พวกมนั ลว้ น หมุนวนรอบตวั นางในทิศทางเดียวกนั ท้งั หมด แมน้ อว้เี ยยี่ นจะรับรู้ว่าพลงั ปราณสายฟ้ารักใคร่ชอบพอศิษย์ ของตนอยา่ งรุนแรง ทวา่ น่ีเป็นคร้ังแรกท่ีเขาพบเห็นอณูพลงั ปราณสายฟ้าที่ยนิ ยอมเชื่อฟังเช่นน้ี ราวกบั วา่ พวกมนั หมุนวนตาม เจตนารมณ์ของนางอยา่ งแทจ้ ริง ไม่รู้วา่ เวลาผา่ นไปนานแค่ไหน, ยามซูเหยาสมั ผสั ไดว้ า่ เมลด็ ถวั่ ในร่างค่อยๆ เติบโตจนมีขนาดเท่าไข่มุก และเธอไม่อาจ โคจรพลงั ปราณไดอ้ ีก ตอนน้นั เองท่ีซูเหยาหยดุ ซึมซบั พลงั ปราณ แก่นกลางข้นั หลอมรวมถูกสร้างข้ึน! ซูเหยาถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก เธอลืมตาเพ่อื มองเห็น วา่ อว้เี ยยี่ นนงั่ อยตู่ รงหนา้ พอดี เขากาลงั จอ้ งมองเธอดว้ ยสีหนา้ ตึง เครียด “ซือฝ?ุ ท่านอยทู่ ่ีน่ีเพ่ือช่วยคุม้ กนั ขา้ หรือ?”

“อืม!” อว้ีเยย่ี นกล่าวตอบ พลางยนื่ นิ้วมือมาแตะตรง ก่ึงกลางหนา้ ผากเธอ “ผอ่ นคลาย, ใหข้ า้ ตรวจดูจุดตนั เถียนของ เจา้ ” กระแสเยน็ เยอื กพงุ่ ตรงไปที่จุดตนั เถียน ดว้ ยปฏิกิริยา ตอบสนองทาใหซ้ ูเหยาอยากหยดุ ย้งั มนั ทวา่ เม่ือเธอไดย้ นิ คาพูด ของอว้ีเยยี่ น จึงพยายามผอ่ นคลายอีกหน อว้ีเยย่ี นตรวจสอบจุดตนั เถียนของนางอยา่ งละเอียด เขา มองเห็นแก่นวงกลมสีเงินลอยอยตู่ รงน้นั มนั อดั แน่นไปดว้ ยพลงั ปราณ และยงั มีร่องรอยประกายสายฟ้าหมุนวนอยรู่ อบๆ บริเวณ เมื่อเขามองดูอยา่ งใกลช้ ิด มนั มีกระทง่ั แนวริ้วสีม่วงอยภู่ ายใน อว้เี ยย่ี นรู้สึกประหลาดใจยง่ิ กวา่ เดิม โดยปกติแลว้ , แก่น กลางของข้นั หลอมรวม หาไดย้ ากยงิ่ ท่ีจะมีรูปร่างเป็นทรงกลม โดยไม่มีแมแ้ ต่เหล่ียมมุมเช่นน้ี, เป็นที่รู้กนั วา่ การกดพลงั ปราณ เขา้ ดว้ ยกนั เป็นเร่ืองเปลืองแรง มนั ตอ้ งใชพ้ ลงั งานและระยะเวลา อนั ยาวนาน เป็นไปไม่ไดท้ ่ีจะบรรลผุ ลสาเร็จโดยไม่เพลี่ยงพล้า ดว้ ยเหตุน้ี, รูปร่างแก่นกลางข้นั หลอมรวมของละคนจึงแตกต่าง กนั แต่โดยทวั่ ไป, พวกมนั จะเวา้ แหวง่ และเป็นเหลี่ยมมุม

ทวา่ แก่นกลางข้นั หลอมรวมที่ศิษยเ์ ขามี ... มิไดเ้ ป็นเช่นน้นั แมแ้ ต่นอ้ ย! อว้เี ยยี่ นถอนมือกลบั และมองหนา้ ซูเหยาครู่หน่ึง เขาเร่ิมที่ จะเขา้ ใจศิษยข์ องตนนอ้ ยลงทุกที “ซือฝ,ุ ซือฝ,ุ เป็นเช่นไร, เป็นเช่นไร?” แมน้ เธอจะสร้าง แก่นกลางข้นั หลอมรวมสาเร็จ ทวา่ ตวั เธอกลบั ไม่มีความเขา้ ใจ ใดๆ อว้ีเยยี่ นน่ิงเงียบชว่ั ครู่ก่อนจะพยกั หนา้ “ไม่เลว! แก่นกลาง ข้นั หลอมรวมของเจา้ รวมตวั กนั อยา่ งหนาแน่นกว่าของคนทว่ั ไป” เม่ือไดย้ นิ คาชมจากเขา ซูเหยาเขา้ สู่โหมดคุยโวอยา่ ง สมบูรณ์ “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า, ขา้ รู้วา่ ตวั เองสุดยอด ซือฝ,ุ ท่านเห็นไหมวา่ ขา้ สร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมไดแ้ ลว้ , ท่านมีรางวลั ใหข้ า้ หรือไม่?” ซูเหยายน่ื มือไปตรงหนา้ และแสดงใหเ้ ห็นวา่ กาลงั ขอคา เยนิ ยอและรางวลั จากเขา อว้ีเยย่ี นชะงกั ชวั่ ขณะ แต่เม่ือเขามองเขา้ ไปในดวงตาของ นางซ่ึงกาลงั เปลง่ ประกายแสงดาว จึงพยกั หนา้ อยา่ งคร่าวๆ, จริงๆ

แลว้ เขาสมควรใหร้ างวลั ที่นางสามารถสร้างแก่นกลางข้นั หลอม รวม ดงั น้นั จึงหยิบขวดบางอยา่ งออกมาและวางไวบ้ นมือนาง ดวงตาของซูเหยาทอประกายแวววาวทนั ที เธอรีบเปิ ดฝา ขวดและมองสิ่งท่ีอยขู่ า้ งใน ทวา่ ท่าทางต่ืนเตน้ ดีใจก่อนหนา้ กลบั ถูกแทนที่ดว้ ยสีหนา้ ดาทะมึนอยา่ งเฉียบพลนั นรกสิ, ทาไมถึงเป็นลกู อม!? เธอเงยหนา้ มองซือฝผุ มู้ ีท่าทีสงบนิ่ง ทาอยา่ งไรดี? ฉนั รู้สึก เหมือนกาลงั ทาลายอาจารยข์ องตวั เอง “ซือฝุ .....” ซูเหยาวางแผนพดู คุยกบั ซือฝเุ ก่ียวกบั ปัญหา เร่ืองแนวทางการใหค้ วามรู้ ทวา่ เมื่อเธอลุกข้ึน กลบั สะดุดกบั บาง ส่ิงอยา่ งกะทนั หนั และร่วงลงบนพ้ืนดว้ ยเสียง ‘ตุบ’ ซูเหยามองร่างกายตวั เองอยา่ งแปลกใจ ต่อมา, เธอตระหนกั วา่ ชายเส้ือและกางกางมีขนาดใหญ่ข้ึน นรกสิ! ทาไมเธอแปรสภาพเป็นเดก็ อีกแลว้ !? **** เนื่องจากซูเหยาใชพ้ ลงั ปราณท้งั หมดท่ีมีอยใู่ นร่างกายเพือ่ สร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวม ดงั น้นั เธอจึงแปรสภาพเป็นรูปร่าง

ดงั เดิมเฉกเช่นที่สมควรเป็น, ร่างของเดก็ อายเุ จด็ ขวบ ใช่แลว้ , เธอ ใชเ้ วลาถึงเจด็ ปี ในการสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวม ซือฝกุ ล่าววา่ เป็นเพราะเธอเพิง่ สร้างแก่นกลางสาเร็จ ดงั น้นั เม่ือใดท่ีเธอสามารถรักษาเสถียรภาพใหม้ นั่ คง เหตุการณ์แปร สภาพเป็นเดก็ กจ็ ะไม่เกิดข้ึนอีก ภายหลงั จากสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวม ส่ิงต่อมาท่ีตอ้ ง เผชิญกค็ ือด่านทดสอบอสนีขนาดใหญ่ ยามใดท่ีเธอกา้ วขาออก จากหอ้ งศิลา, ด่านทดสอบอสนีกจ็ ะฟาดลงมา ทวา่ ดว้ ยสภาพ ปัจจุบนั , มนั คงอนั ตรายอยา่ งยง่ิ หากเธอออกไป ดว้ ยเหตุน้ี, แผนการที่ดีที่สุดกค็ ือตอ้ งชาร์จแบตใหเ้ ตม็ เด๋ียว .. ไม่ใช่ละ, ฟ้ื นฟู พลงั ปราณก่อนออกจากหอ้ งศิลา เนื่องจากสถานท่ีแห่งน้ีแยกตวั อยตู่ ่างหากและถกู ร่ายดว้ ยอาคม ดงั น้นั ด่านทดสอบอสนีจึงมิอาจ พบตวั เธอชวั่ คราว ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงนงั่ ทาสมาธิและซึมซบั พลงั ปราณต่ออยา่ ง หมดทางเลือก ซูเหยาเงยหนา้ มองสายฟ้าสีม่วงอนั สุดทา้ ยซ่ึงจาง ลงไปมาก แลว้ พดู อยา่ งติดตลก “อยา่ ห่วง, ขา้ จะกินเจา้ ในไม่ชา้ ”

พอคาพดู น้ีหลุดออกมา, สายฟ้าซ่ึงเปล่งแสงอยา่ งสงบนิ่ง พลนั สั่นดุ๊กดิ๊ก และปลดปล่อยเสียงดงั เปร้ียงสนน่ั หวน่ั ไหว มนั ดู ต่ืนเตน้ ดีใจประหน่ึงโดนยากระตุน้ ซูเหยาอบั จนคาพดู เธอไม่รู้มาก่อนวา่ สายฟ้าพวกน้ีมี ลกั ษณะมาโซคิสม[์ 1] มนั ถึงกบั ดีใจเมื่อไดย้ นิ วา่ ตวั เองจะโดนกิน สายฟ้าอนั น้นั ส่นั ระริกอยา่ งมีความสุขมากยงิ่ ข้ึน ซูเหยา ตดั สินใจเพิ่มอตั ราความเคล่ือนไหว และรีบกินมนั โดยเร็ว หลงั จากพยายามมาคร่ึงค่อนวนั ในท่ีสุด, พลงั ปราณของซู เหยากฟ็ ้ื นฟู ร่างกายเธอเตม็ ไปดว้ ยพลงั งาน ... ไม่สิ, เธอหวน กลบั มาอยใู่ นร่างสาวนอ้ ยแรกรุ่น อยา่ งไรกด็ ี, เธอยงั ดูดซึมสายฟ้า อนั น้นั ไม่หมด “ขา้ ไปละ!” ซูเหยาโบกมือ และเดินออกจากหอ้ งศิลา สายฟ้าอนั น้นั ยดื ตวั เป็นรูปโคง้ งอ และส่ายตวั ไปมาใหเ้ ธอ เช่นกนั ประหน่ึงกาลงั โบกมืออาลา สีหนา้ ซูเหยาพลนั มืดคร้ึม, เป็นไปไดไ้ หมวา่ สายฟ้าอนั น้นั ไดแ้ ปรสภาพเป็นจิตวิญญาณ?

____________________________ [1] อาการเก่ียวกบั กามวติ ถารท่ีไดร้ ับความสุขเมื่อตวั เอง เจบ็ ปวด

บทท่ี ๔๘ ด่านทดสอบเล่ือนระดบั บาเพญ็ เพยี ร เม่ือซูเหยาออกมาดา้ นนอก, อว้ีเยยี่ นกย็ นื รออยกู่ ่อนแลว้ เขาไดล้ งอาคมบนพ้ืนที่วา่ งเปล่าขา้ งทะเลสาบ ซ่ึงสามารถ ช่วยคุม้ กนั ตวั เธอจากด่านทดสอบอสนี ซูเหยาเขา้ ไปนง่ั ณ ใจ กลางอาคม ตามคาช้ีแนะของอว้เี ยย่ี น ทุกอยา่ งถกู ตระเตรียมโดย พร้อมสรรพ เวลาน้ี, เธอเพียงแค่รอคอยใหด้ ่านทดสอบอสนีฟาด ลงมา ซูเหยาสูดลมหายใจลึก พลางมองไปยงั ทอ้ งฟ้าอนั กวา้ ง ใหญ่ไพศาล, และต่อมาหลงั จากน้นั ..... พระอาทิตยต์ กดิน นรกสิ, ด่านทดสอบอสนีมนั หายไปไหน!? ซูเหยาที่รอคอยมาท้งั วนั หนั หนา้ กลบั ไปขอความช่วยเหลือ “ซือฝุ ....” ทาไมถึงไม่มีสายฟ้าจากด่านทดสอบอสนี? เธอสร้าง แก่นกลางข้นั หลอมรวมไดแ้ ลว้ มิใช่หรือ! ทาไมเวลาที่สมควร ฟาด กลบั ไม่ฟาด, แต่เวลาท่ีไม่สมควรฟาด กลบั จงใจฟาดใส่เธอ! เห็นชดั วา่ โลกใบน้ีมีปัญหาอยา่ งแน่นอน!

อว้ีเยย่ี นกไ็ ม่รู้วา่ เกิดอะไรข้ึนเช่นกนั ตามหลกั ทวั่ ไป, ดว้ ย แก่นกลางข้นั หลอมรวม นน่ั หมายความวา่ ศิษยข์ องเขาไดอ้ ยขู่ ้นั หลอมรวมอยา่ งจริงแทแ้ น่นอน และพลงั ของด่านทดสอบอสนีท่ี ฟาดลงมากไ็ ม่น่าจะอ่อนดอ้ ย ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงเตรียมการเช่นน้ี ทวา่ หลงั จากรอคอยมาท้งั วนั กลบั ไม่มีวีแ่ ววการเคลื่อนไหวใดๆ บนทอ้ งฟ้า “พวกเรากลบั กนั ก่อนเถิด!” เขาไม่มีความคิดอ่ืนใด นอกจากน้ี ทุกสิ่งทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนกบั ศิษยข์ องเขามนั ผิดแปลก พิลึกพิลน่ั จนเขาเร่ิมคุน้ ชินเสียแลว้ ซูเหยาพยกั หนา้ และลุกข้ึน อยา่ งไรกต็ าม, สาหรับผบู้ าเพญ็ เพียร, การไม่ถูกสายฟ้าฟาดถือเป็นเรื่องดี เน่ืองจาก พวกเขา สามารถลดทอนด่านทดสอบไปไดห้ น่ึงด่าน ทวา่ ทาไมเธอกลบั รู้สึกขดั เคืองพกิ ล? “ชา้ ก่อน!” อว้ีเยยี่ นพลนั ยน่ื มือหา้ มเธอ เขาเงยหนา้ มอง ทอ้ งฟ้าดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม “มีเมฆด่านทดสอบอยใู่ นบริเวณน้ี” ซูเหยารีบเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้าอยา่ งร้อนใจ ขณะน้ี, เป็นเวลา พลบค่าทอ้ งฟ้าจึงมืดสลวั แต่ยงั พอมีแสงสวา่ งราไร หลงั จากใช้

เวลาจอ้ งมองครู่หน่ึง ทนั ใดน้นั เธอสังเกตุเห็นเมฆด่านทดสอบ กาลงั ลอยเขา้ มา ทวา่ ..... นรกอะไรกนั เนี่ย, ทาไมถึงไดม้ ีขนาดเลก็ เช่นน้นั ? ซูเหยาเพง่ มองเมฆด่านทดสอบซ่ึงมีขนาดเท่ากะละมงั อยา่ ง ตะลึงงนั ในขณะท่ีมนั ลอยตวั อยา่ งน่าตลกขบขนั ราวกบั วา่ มนั พรวดพราดมาที่น่ีแบบเร่งด่วน มนั ลอยละล่องมาทางเธอ โดย ระหวา่ งลอยยงั ปลอ่ ยอากาศใหร้ ั่วไหล .... มนั เหมือนท่อไอเสียรถยนตท์ ี่พ่นก๊าซไอเสียออกมา ทุกคร้ัง ที่พน่ , กอ้ นเมฆจะหดหายไปเลก็ นอ้ ย และเม่ือมนั มาถึงเหนือหวั เธอ, ขนาดของมนั กย็ อ่ เลก็ ลงจนเท่าชามขา้ ว แต่ประเดน็ สาคญั คือ, กอ้ นเมฆคลา้ ยไม่มีสัมผสั รับรู้ดา้ น ทิศทาง เน่ืองจากมนั ลอยล่ิวผา่ นหวั เธอ จากน้นั หยดุ ชะงกั ครู่หน่ึง แลว้ ถอยหลงั กลบั มาทางหวั ของเธอ ในที่สุด, เมฆด่านทดสอบกห็ ยดุ นิ่งตรงเหนือหวั ซูเหยา ต่อจากน้นั ราวกบั มนั กาลงั กลน่ั บางสิ่งบางอยา่ ง มนั หยดุ นิ่งชว่ั

ระยะเวลาหน่ึง ก่อนส่งเสียงปะทุใหไ้ ดย้ นิ ภายในกอ้ นเมฆ, สายฟ้าท่ีบางเสมือนเส้นดา้ ยถูกปลดปลอ่ ย และฟาดลงมาทางเธอ หลงั จากน้นั ..... มนั หยดุ ! ด่านทดสอบอสนีหยดุ ชะงกั มนั หยดุ ห่างจากเธอสองกา้ ว แลว้ บิดไปบิดมาอยา่ งขวยเขิน จากน้นั มนั กระแซะเขา้ กบั ใบหนา้ เธอ ปัง! ซูเหยา: “.......” อว้เี ยยี่ น: “.......” ปัง! ปัง! ปัง! นอ้ งสาวเจา้ สิ! อยา่ บงั อาจพูดเชียววา่ เจา้ คือ สายฟ้าจากด่านทดสอบอสนี! ทวา่ น่าเสียดายท่ีสายฟ้าอนั น้นั กลบั หายไปเสียแลว้ และ ต่อมา ... เมฆด่านทดสอบกล็ อยออกไป! กอ้ นเมฆลอยออกไป ... ห่างออกไป ... และจากไป! นรกอะไรกนั เนี่ย! เม่ือครู่มนั เกิดบา้ อะไรข้ึน? สวรรคส์ ่ง พวกนายมาแสดงท่าทางน่ารักน่าเอน็ ดูรึ?

ท่านอาจารยแ์ ละลูกศิษยต์ ่างตะลึงงนั ไปชว่ั ขณะ, ผา่ นไปครู่ หน่ึงจึงเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง “อว้ีวง่ั ?” “อา้ ?” “ช่างเถิด” “โอ”้ “.......” “.......” ครู่ต่อมา, อว้ีเยย่ี นค่อยๆ เกบ็ อาคมที่อยบู่ นพ้นื แลว้ ลูบหวั ศิษยข์ องตนที่ยงั อยใู่ นอาการโง่งมจากความสะเทือนใจอยา่ งแรง เขาพลนั เขา้ ใจข้ึนมาบา้ งวา่ ทาไมศิษยข์ องตวั เองถึงไดป้ ัญญาน่ิม ขนาดน้ี นน่ั กเ็ พราะสภาพรอบตวั นางน้นั เอง “ก่อนอ่ืน, กลบั ไปพกั ผอ่ นเสียหน่อย, พรุ่งน้ี ขา้ จะสอนวิชา อาคมใหเ้ จา้ !” “โอ!” ครู่ถดั มา .... “ความปรารถนานอ้ งสาวเจา้ สิ!”

**** ซูเหยารู้สึกสะเทือนใจ เธอสะเทือนใจเป็นอยา่ งยงิ่ เม่ือนึก ถึงเซียวอ้ีผเู้ ปิ ดใชก้ ลโกงของพระเอก ด่านทดสอบอสนีที่เขา ประสบ, ทวั่ ท้งั สานกั บรรพตโบราณถูกปกคลุมดว้ ยเมฆด่าน ทดสอบ ความกดดนั ของช้นั บรรยากาศท่ีมากเกินควร โดยเฉพาะ มงั กรขนาดมหึมาท่ีคร่ึงแรกของลาตวั เปล่งรัศมีสง่างามน่าเกรง ขาม ส่วนคร่ึงหลงั ของลาตวั นามาซ่ึงพายโุ หมกระหน่า เพยี งแค่ นึกถึง, เธอกร็ ู้สึกถึงแรงกดดนั ของอานาจท่ีร่ัวไหลออกมา! ถึงแมเ้ ธอไม่ยกเรื่องกลโกงของพระเอกข้ึนมาพดู ทวา่ แมก้ ระทงั่ หวงั ซีจือ, ด่านทดสอบของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ิน น้านม อยา่ งนอ้ ยท่ีสุดมนั กป็ กคลมุ ไปทวั่ ขนุ เขากระบี่ และสายฟ้า ของด่านทดสอบกม็ ีรัศมีครอบคลมุ ท้งั กอ้ นเมฆ แต่ทาไมของเธอ กลบั มีขนาดเท่ากะละมงั ... เธอรู้สึกสลดใจกบั ด่านทดสอบกะละมงั อยา่ งยง่ิ ยวด อยา่ งไรกต็ าม, วนั เวลายงั คงเดินผา่ น ... ซือฝตุ กลงใหเ้ ธอ เขา้ สู่ดินแดนล้ีลบั ‘เทสโยลกั ’ แมน้ เธอไม่รู้เหตุผลท่ีเขารอมชอม ทวา่ สาหรับเธอ, มนั เป็นส่ิงท่ีดี

เธอตอ้ งคน้ หา ‘จิตวญิ ญาณแห่งไม’้ ก่อนที่เซียวอ้ีจะพบเจอ มนั ... เซียวอ้ีมีปราณธาตุคู่โลหะและไม้ เวลาน้ี, เพียงแค่เขา ครอบครอง ‘จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ’ กท็ าใหร้ ะดบั บาเพญ็ เพยี รพงุ่ ข้ึนอยา่ งรวดเร็ว เธอเชื่อวา่ หากเขาไดค้ รอบครอง ‘จิตวิญญาณ แห่งไม’้ อีกอนั ถึงตอนน้นั , คงไม่มีมนุษยห์ นา้ ไหน ท่ีจะสามารถ หยดุ ย้งั เขาจากการเพ่ิมระดบั บาเพญ็ เพยี ร ดงั น้นั , เธอตอ้ งไม่ปลอ่ ยใหเ้ ขาครอบครอง ‘จิตวญิ ญาณ แห่งไม’้ โดยเดด็ ขาด อยา่ งไรกด็ ี, ดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพียรของซูเหยา เธอมิอาจหา เรื่องขดั แยง้ กบั เขาโดยตรง ดว้ ยเหตุน้ี, ซูเหยาจึงเร่ิมตน้ ฝึกฝน บาเพญ็ เพยี รอยา่ งหนกั หน่วงเป็นประวตั ิการณ์ คลา้ ยวา่ เธอดึงเอา แรงกระตุน้ จากช่วงเวลาท่ีเล่าเรียนเพ่อื การสอบเขา้ ในสมยั ก่อนมา ใช้ เธอบาเพญ็ เพยี รอยา่ งต่อเน่ืองท้งั กลางวนั และกลางคืน เธอ ตระหนกั ว่ามนตค์ าถาหลายอยา่ งในโลกแห่งน้ีมีหลายส่วนท่ี คลา้ ยคลึงกบั เกม ในฐานะเจา้ หนา้ ที่พฒั นาเกม, เธอสามารถรับเอา หลกั เกณฑพ์ วกน้นั มาใชอ้ ยา่ งง่ายดาย

ทวา่ แมจ้ ะเป็นเช่นน้นั , ซูเหยากใ็ ชเ้ วลาถึงสามปี กวา่ จะ สามารถใชง้ านพวกมนั ไดอ้ ยา่ งช่าชองครบถว้ นบริบูรณ์ ปัง! ซูเหยาถกู ซือฝกุ ระแทกลม้ ลงเป็นคร้ังท่ี 3,569 ซูเหยาลุกข้ึน, คายวชั พชื ท่ีเขา้ มาในปาก เธอเหวี่ยงกระบ่ีเล่มยาวที่อยใู่ นมือ แลว้ กลา่ ว “อีกคร้ัง!” เธอทะยานเขา้ ไปและจู่โจมอยา่ งรวดเร็ว ซูเหยาเชื่อมาโดย ตลอดวา่ วธิ ีที่ดีที่สุดในการพฒั นาเทคนิคคือการต่อสูท้ ี่เกิดข้ึนจริง ดว้ ยเหตุน้ี, ช่วงระยะเวลาสามปี ที่ผา่ นมา, สิ่งท่ีเธอกระทามาก ที่สุดกค็ ือ การถกู ซอ้ มจนน่วม อา ... ไม่ใช่, ชา้ ก่อน, มนั คือการใหซ้ ือฝุต่อสู้กบั เธอ อยา่ งไรกต็ าม, ความแตกต่างของระดบั ช้นั ระหวา่ งตวั เธอ และอว้เี ยย่ี นมิใช่นอ้ ย แมน้ เธอจะต่อสูก้ บั เขาเฉพาะกระบวนท่า ทวา่ กม็ ิอาจหลบเลี่ยงชะตากรรมถูกตอกลงกบั พ้นื แมส้ ามปี ท่ีผา่ นมาเธอจะฝึกฝนอยา่ งหนกั แต่กม็ ิอาจรับการ โจมตีจากซือฝไุ ดเ้ ลยสักหน เธอเร่ิมคุน้ ชินกบั มนั เสียแลว้ ...

เสียงกระแทกดงั ปังสนน่ั กึกกอ้ งอีกคร้ัง! คร้ังท่ี 3,570! “อีกคร้ัง!” ซูเหยาโจมตีอยา่ งต่อเนื่อง ทวา่ หนน้ี, อว้ีเยย่ี นมิไดต้ อบโต้ เขาเพยี งแค่สะบดั มือ, กระบ่ียาวท่ีอยใู่ นมือลูกศิษยพ์ ลนั ลอยเขา้ มือ เขาโดยอตั โนมตั ิ “วนั น้ีไม่จาเป็นตอ้ งฝึกซอ้ มอีกแลว้ !” “อา้ ?” มิใช่วา่ ก่อนหนา้ พวกเธอมกั ฝึ กซอ้ มจนกระทง่ั ค่ามืด ทุกวี่ทุกวนั หรอกหรือ? ซูเหยามึนงงเลก็ นอ้ ย ซือฝใุ จดีเกินไป, ไม่ อยากเช่ือเลย อว้เี ยย่ี นเดินเขา้ มาใกล้ และยนื่ มือลูบหวั นาง ทวา่ คิ้วของเขา กลบั ขมวดมุ่น “เจา้ ยงั ยนื ยนั ที่จะเขา้ ไปในเทสโยลกั หรือ?” ซูเหยาพยกั หนา้ “ขา้ ตอ้ งไป!” เธอไม่กลา้ พดู วา่ ตวั เองจะไป ช่วยโลกหรืออะไรกต็ ามแต่ อยา่ งไรกด็ ี, ในเม่ือเธอไดม้ ายงั โลก แห่งน้ี ดงั น้นั หากมีส่ิงใดท่ีเธอสามารถทาได,้ เธอจะทามนั ใหด้ ี ท่ีสุด

อว้เี ยยี่ นถอนหายใจแผว่ เบา และวิตกกงั วลยง่ิ กวา่ เดิม ทาไม ศิษยข์ องเขาไม่โง่กวา่ น้ีอีกสักหน่อย? “พรุ่งน้ีคือวนั ที่ดินแดนล้ีลบั จะเปิ ด เจา้ ควรเตรียมตวั เสียแต่เนิ่นๆ” “ซือฝ,ุ ขอบคุณ!” เช่นน้นั น่ีกค็ ือสาเหตุว่าทาไมจึงหยดุ ฝึกซอ้ ม “ตามขา้ มา!” อว้ีเยยี่ นหมุนกายเดินไปยงั กระท่อม ซูเหยารีบเดินตาม, เธอเห็นเขาวางกระบ่ีของเธอไวบ้ นโตะ๊ จากน้นั อว้ีเยยี่ นดึงพ่ปู ระดบั จากกระบี่ของตนเองออกมา หลงั จาก ครุ่นคิดชว่ั ครู่, เขาหยบิ กระดิ่งอีกอนั ซ่ึงมีสีขาวราวหยก และสาน พวกมนั เขา้ ดว้ ยกนั เสร็จแลว้ จึงผกู มนั ไวบ้ นกระบ่ีของเธอ ก่อน ส่งมนั กลบั คืน “ลองแทรกพลงั ปราณของเจา้ เขา้ ไป” ซูเหยาหยบิ กระบ่ีข้ึนมาอยา่ งฉงนสงสัย พลางโคจรพลงั ปราณในร่าง จากน้นั เธอเห็นวา่ กระบ่ีพลนั ถกู ปกคลุมดว้ ยสายฟ้า สีม่วง และเวลาน้ีมนั กลายเป็นกระบ่ีที่อบอวลไปดว้ ยสายฟ้า “พกู่ ระบี่อนั น้ีคงไวซ้ ่ึงตราประทบั ของขา้ มนั สามารถ ป้องกนั การโจมตีจากผบู้ าเพญ็ เพียรซ่ึงอยขู่ ้นั สมดุลยห์ รือต่ากวา่

น้นั และขา้ ไดผ้ นึกสายฟ้าจากเกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าไวท้ ่ีกระดิ่ง ตราบใดท่ีเจา้ แทรกพลงั ปราณลงไป, มนั จะยดึ ติดลงบนใบมีด ทุก คร้ังที่เจา้ เหว่ียงกระบ่ี จะเท่ากบั การใชค้ าถาสายฟ้าหน่ึงหน”

บทที่ ๔๙ เริ่มเดนิ ทางสู่เทสโยลกั ดวงตาของซูเหยาเบิกกวา้ งดว้ ยความต่ืนเตน้ ดีใจ สิ่งน้ีคือเกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้า ดว้ ยส่ิงน้ี, แมเ้ ธอตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ปี ศาจอสูร ซ่ึงมีระดบั สูงกวา่ เธอกไ็ ม่จาเป็นตอ้ งกลวั เกรง “ซือฝ,ุ ท่านดีท่ีสุดเลย!” ซาบซ้ึงใจยงิ่ ! อว้เี ยยี่ นมิไดเ้ อ่ยวาจาใด เขาเพียงแค่ยน่ื มือออกมายงั เส้นผม ของนางซ่ึงจบั กลมุ่ รวมกนั อยา่ งไม่เป็นระเบียบ แลว้ ทาใหม้ นั ยงุ่ เหยงิ ยง่ิ กวา่ ท่ีเป็น เขามองดูศิษยป์ ัญญานิ่มของตนเองที่ยงั ส่งยมิ้ อยา่ งโง่งม อว้เี ยยี่ นพลนั เกิดความกงั วลใจยงิ่ กวา่ เดิม ศิษยข์ องเขา ซ่ือบ้ือ ทวา่ นางกลบั ชอบมุ่งหนา้ สู่สถานที่อนั ตราย ตอนน้นั นาง ถึงกบั สูญเสียชีวิตไปแลว้ คร้ังหน่ึง หนน้ี, เขาอดเป็นห่วงนาง ไม่ได้ ... ไม่ได,้ ขา้ ตอ้ งมอบสิ่งของซ่ึงรับประกนั ความปลอดภยั ของนางใหม้ ากกวา่ น้ี “ภยนั ตรายภายในเทสโยลกั กระจายอยทู่ ุกหนทุกแห่ง ซือฝุ ไม่อาจอยเู่ คียงขา้ งเจา้ ดงั น้นั เจา้ ตอ้ งระมดั ระวงั ตนเองใหด้ ี กระบี่ อนั น้ี, ใชไ้ ดแ้ ต่เพยี งโจมตีเท่าน้นั ฉะน้นั เจา้ ตอ้ งเตรียมตวั ให้

พร้อมตลอดเวลา!” หลงั จากครุ่นคิดครู่หน่ึง, เขาหยบิ เอาเส้ือคลุม เวทยท์ ่ีใชใ้ นการป้องกนั จากแหวนเกบ็ ของ “สวมใส่ส่ิงน้ีเอาไว”้ ซูเหยามองดูเส้ือคลมุ เวทยส์ ีทองที่ทอประกายแวววาว ระยบิ ระยบั ประกายของมนั สวา่ งเจิดจา้ จนเกือบทาใหด้ วงตาเธอ บอด เธอพดู เสียงอ่อน “ซือฝ,ุ ส่ิงน้ีคงไม่เหมาะสมนกั , ใช่ไหม?” “เจา้ ไม่ชอบหรือ?” อว้ีเยยี่ นขมวดคิ้ว และหยบิ อีกชุดออกมา “ถา้ อยา่ งน้นั ชุดน้ีเล่า มนั ถูกลงดว้ ยอาคมคุม้ กนั ยามที่เจา้ สวมใส่ สิ่งน้ี จะสามารถป้องกนั มนตค์ าถาจู่โจมไดส้ ิบหา้ นาที” “อา ...” ชุดน้ีไม่ไดม้ ีสีทองประกายแวววาว ทวา่ มนั เป็นสี แดงและม่วงสด แถมถกู ปักเป็นลวดลายช่อดอกไมข้ นาดใหญ่ ราวกบั กาลงั ตอ้ นรับปี ใหม่ เธอไม่กลา้ ใส่มนั โดยเดด็ ขาด “เจา้ ไม่ตอ้ งการมนั เช่นกนั หรือ?” อว้ีเยย่ี นขมวดคิ้วลึกยง่ิ กวา่ เดิม และดึงอีกชุดออกมาอยา่ งต่อเน่ือง “เช่นน้นั ชุดน้ีเลา่ ” “.....” ชุดน้ีไม่มีประกายระยบิ ระยบั ไม่ไดม้ ีสีแดงหรือม่วง สด ทวา่ ซือฝุ, ทาไมมนั ตอ้ งถูกประดบั ประดาดว้ ยเพชรพลอยเป็น ร้อยเป็นพนั เช่นน้นั เลา่ !? เธอมิไดก้ าลงั ไปขายสินคา้ นะ!

ซูเหยามองดูซือฝผุ เู้ ปิ ดโหมดเทพเจา้ สายน้าอยา่ งอบั จน คาพดู จากน้นั หนั ไปมองชุดท้งั สามซ่ึงวางอยบู่ นโต๊ะ ชุดแรก, เธอมองเห็นถอ้ ยคา “ปัญญาออ่ น” เขียนอยบู่ นน้นั , ชุดสอง “มงั่ คงั่ อุดมสมบูรณ์”, ชุดสาม “รีบมาปลน้ , เร็วเขา้ !” เธอกาลงั มุ่งหนา้ ไปขโมยบางส่ิง และไม่ตอ้ งการเปลี่ยน วตั ถปุ ระสงคเ์ ป็นฉกชิงทรัพยจ์ ากขนุ นางทอ้ งถิ่น! ผลสุดทา้ ย, ดว้ ยการปฏิเสธอยา่ งหนกั แน่นของซูเหยา ซือฝุ จึงเกบ็ ของเหล่าน้นั อยา่ งผดิ หวงั เขามองหนา้ เธอดว้ ยสีหนา้ ท่าทางอนั ยากแก่การเขา้ ใจ ศิษยข์ องขา้ โง่เง่า, ยามนางออกไปขา้ ง นอกจะถูกคนอื่นข่มเหงรังแกหรือไม่? นางตอ้ งถูกรังแกเป็นแน่, ใช่ไหม? นางตอ้ งถูกรังแกอยา่ งแน่นอน, ถูกตอ้ งรึเปล่า? ซูเหยาไดแ้ ต่หาขอ้ อา้ งวา่ ตนเองตอ้ งการพกั ผอ่ น และชิ่งหนี การมีอาจารยผ์ ชู้ อบวิตกกงั วลเป็นชีวิตจิตใจ ทาใหเ้ ธอตอ้ ง ทนรับความกดดนั อยา่ งมหาศาล **** ในที่สุด, กถ็ ึงวนั ที่ดินแดนล้ีลบั เทสโยลกั เปิ ดออก ซูเหยา จดั เตรียมสิ่งจาเป็นสาหรับการดารงชีพ และเตรียมตวั มุ่งหนา้ สู่ทุ่ง

หญา้ โล่งท่ีขนุ เขาหลกั เพ่ือรวมกล่มุ เขา้ ไปในดนั เจ้ียน จงั หวะที่ เธอกาลงั ออกเดินทาง, ซือฝกุ ลบั โผล่ออกมาอยา่ งกะทนั หนั หวั ใจ ของซูเหยาพลนั ส่ันสะทา้ น เธอหวาดกลวั เหลือเกินวา่ เขาจะดึงเอา ชุดสีทองระยบิ ระยบั แลว้ ใหเ้ ธอนาติดตวั ไปดว้ ย <!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]--> ทวา่ นบั เป็นโชคดีที่หนน้ีซือฝมุ ีเหตุมีผลมากกวา่ เดิม เขา เพยี งแค่หยบิ จ้ีสร้อยคอหยกออกมา และสวมลงที่ลาคอของเธอ “จาเอาไวใ้ หด้ ี วา่ ตอ้ งสวมใส่ส่ิงน้ีติดตวั ตลอดเวลา หา้ มมิ ใหเ้ จา้ ห่างจากส่ิงน้ีโดยเดด็ ขาด, เขา้ ใจหรือไม่?” อว้ีเยย่ี นพดู ดว้ ยท่าทางจริงจงั และไม่มีท่าทีไร้เหตุผล เหมือนก่อนหนา้ ซูเหยารู้สึกวา่ ส่ิงน้ีตอ้ งเป็นของวิเศษสุดยอด อยา่ งแน่นอน เธอยดั มนั ลงหนา้ อก ตรงตาแหน่งซ่ึงสมั ผสั กบั ร่างกายของเธอพอดี และตบมนั เบาๆ สองคร้ัง “ซือฝ,ุ ไม่ตอ้ งเป็นห่วง ... หยกอยทู่ ี่ไหน ตวั ขา้ กอ็ ยทู่ ี่น้นั !”

อยา่ งไรกต็ าม, สีหนา้ ของอว้เี ยย่ี นกลบั แปลกออกไป เลก็ นอ้ ย เขาจอ้ งมองคอเส้ือ ตรงบริเวณท่ีเธอยดั สร้อยเขา้ ไปเม่ือ ครู่ จากน้นั หมุนกายจากไปโดยไม่กล่าวถอ้ ยคาใด ซูเหยาบิดริมฝีปากอยา่ งอธิบายไม่ถูก แลว้ เหาะออกจาก ขนุ เขาป่ าหยกดว้ ยกระบี่บิน ภายหลงั จากการฝึกซอ้ มแบบผดิ มนุษยม์ านานหลายปี , โรค กลวั ความสูงของเธอกถ็ ูกแกไ้ ขอยา่ งสิ้นเชิง ในที่สุด, เธอก็ สามารถโบนบินเสมือนนกนอ้ ยอยา่ งปลอดโปร่ง อว้เี ยย่ี นสมั ผสั รับรู้วา่ นางเหาะออกจากขนุ เขาป่ าหยก เขา หนั ไปมองยงั ทิศทางท่ีศิษยข์ องตนจากไป แลว้ ถอนหายใจเฮือก ใหญ่ เขามิอาจทาใจใหผ้ อ่ นคลายดงั คาด ทนั ใดน้นั , เมื่อเขานึกถึง ฉากท่ีศิษยข์ องตวั เองยดั จ้ีหยกเขา้ ไปในหนา้ อก ใบหนา้ ของเขา พลนั ร้อนผา่ วอยา่ งผิดปกติเลก็ นอ้ ย … หรือเป็นเพราะอากาศ วนั น้ี? **** ผคู้ นหลายสิบคนรวมตวั กนั เป็นกลุ่ม และท่ามกลางพวกเขา มีหญิงสาวสี่หรือหา้ คนรวมอยใู่ นน้นั ภายในดวงตาของพวกนาง

ลว้ นทอประกายแสงแห่งความรัก พวกนางวนเวียนอยรู่ อบตวั ชาย คนหน่ึง พลางสนทนากบั เขา และใบหนา้ ของชายผนู้ ้นั ปรากฎคา วา่ ‘BUG’ เป็นสีดาตวั หนา แมเ้ ธอไม่อยากยอมรับวา่ เขาคือเซียวอ้ี กเ็ ห็นจะเป็นไปไม่ได้ ดงั ที่คาดการณ์จากการโกงของพระเอก หญิงสาวจะรู้สึกอึด อดั ใจหากไม่ไดเ้ กาะติดกบั ตวั เขา “ซาลาเปานอ้ ย!” บ่าของเธอถกู แตะเบาๆ และเมื่อซูเหยาหนั ไปมองจึงเห็นวา่ เป็นหวงั ซีจือ ซูเหยาชะงกั ครู่หน่ึง แต่เมื่อเธอคิด อีกทีกส็ ามารถเขา้ ใจได้ เห็นชดั วา่ เขาสร้างแก่นกลางข้นั หลอม รวมสาเร็จ จึงเขา้ ร่วมเช่นกนั “เจา้ สร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมไดแ้ ลว้ หรือ?” หวงั ซีจือป ระหลาดใจยง่ิ เนื่องจากหลายปี มาน้ี เขาไม่เห็นมีใครสร้างแก่น กลางข้นั หลอมรวมในสานกั บรรพตโบราณ “ขา้ เพ่ิงกลบั มาจากการฝึกฝนภาคปฏิบตั ิ ขา้ สร้างแก่นกลาง ข้นั หลอมรวมท่ีดา้ นนอก” ซูเหยาหาขอ้ อา้ ง เธอไม่อยากพดู ถึง ด่านทดสอบกะละมงั อนั น้นั

แบบน้ีน่ีเอง หวงั ซีจือพยกั หนา้ จากน้นั เขาถามต่ออยา่ ง แปลกใจ “เจา้ จะเขา้ ไปในเทสโยลกั เช่นกนั รึ?” “ใช่แลว้ ! ดินแดนล้ีลบั จะเปิ ดทุกหา้ ร้อยปี ขา้ ไม่พลาดอยู่ แลว้ ” “แต่, เจา้ เพ่ิงสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมสาเร็จ” หวงั ซีจือ แสดงท่าทีไม่เห็นดว้ ย “เทสโยลกั มีอนั ตรายอยา่ งยง่ิ ยวด ใน ตานานกลา่ วไวว้ า่ แมแ้ ต่ผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียนกใ็ ช่วา่ จะ ปลอดภยั อยา่ งแทจ้ ริง ยามเขา้ ไปในบริเวณใจกลางดินแดนล้ีลบั ทาไมเจา้ ไม่ .....” “ซือฝยุ นิ ยอมแลว้ !” ซูเหยาขดั คาพดู เขา หวงั ซีจือรู้สึกวา่ ตวั เองมิไดอ้ ยใู่ นฐานะท่ีจะคดั คา้ น จึงมอง นางอยา่ งวิตกกงั วลเลก็ นอ้ ย เขาไดแ้ ต่ตกั เตือนนางอยา่ งหมด หนทาง “เม่ือพวกเราเขา้ ไปดา้ นใน จาเอาไวว้ า่ อยา่ อยหู่ ่างจากตวั ขา้ มนั ไม่เป็นไรหากพวกเราอยบู่ ริเวณรอบนอก, แต่อยา่ เขา้ ไปท่ี ใจกลางเทสโยลกั เดด็ ขาด, เขา้ ใจหรือไม่?”

เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม, นายเป็นห่วงฉนั หรือ? ซู เหยารู้สึกปล้ืมใจ เธอยนื่ มือแลว้ ลูบหวั ชายซ่ึงตวั สูงกวา่ ตนเอง อยา่ งอดใจไม่อยู่ “รับทราบ! ศิษย.์ พี.่ หวงั !” หวงั ซีจือตะลึงงนั ชวั่ ขณะ และจอ้ งมองเธออยา่ งมึนงง ครู่ ต่อมา, จึงถอนหายใจและรวบรวมสติกลบั คืน เขาแกลง้ ทาเป็น โกรธเคืองและตาหนินาง “เจา้ เดก็ เกเร!” ชวั่ ขณะน้นั , เขานึกวา่ ตวั เองกาลงั มองเห็นพส่ี าวซูเหยา หรือเป็นเพราะเขาหมกมุ่น จนเกินไป? “ศิษยน์ อ้ งเลก็ ผนู้ ้ี, พวกเราเจอกนั อีกแลว้ ” เซียวอ้ีโผล่ ออกมาจากที่ไหนสกั แห่ง ยามเขาส่งยมิ้ ใหเ้ ธอ จะเผยใหเ้ ห็นถึงลกั ยมิ้ ขา้ งแกม้ ระบบโกงของพระเอกเริ่มการทางานอยา่ งเตม็ ที เขา มองประเมินซูเหยา และซกั ถามดว้ ยความประหลาดใจ “ศิษยน์ อ้ ง , เจา้ สร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมไดแ้ ลว้ หรือ?” นบั ต้งั แต่เซียวอ้ีเดินเขา้ มา, สีหนา้ ท่าทางของหวงั ซีจือไม่ น่าดูทนั ควนั ถึงแมป้ มภายในใจของเขาจะถกู คล่ีคลาย ทวา่ คนท่ี เขาเกลียด กย็ งั เกลียดอยวู่ นั ยงั ค่า ก่อนท่ีซูเหยาจะมีปฏิกิริยา ตอบสนอง หวงั ซีจือไดเ้ ดินมาดา้ นขา้ ง และแทรกตวั เองเขา้

ระหวา่ งกลางอยา่ งแรง เขาจบั จอ้ งเซียวอ้ีอยา่ งต้งั ป้อม และดึงตวั ซู เหยาไปไวด้ า้ นหลงั ตนเอง “อาจารยอ์ าเซียว, สิ่งท่ีท่านพดู มาไม่ถูกตอ้ งนกั ท่านคือศิษย์ ผสู้ ืบทอดของอรหนั ตเ์ ฟิ งอ้ี หากนบั ตามลาดบั อาวโุ ส พวกเราควร เรียกท่านวา่ อาจารยอ์ า ดงั น้นั นางจะเป็นศิษยน์ อ้ งเลก็ ของท่านไป ไดอ้ ยา่ งไร!” “ลาดบั อาวโุ สเป็นเพียงสิ่งที่ผอู้ ื่นเรียกขาน ขา้ ไม่ถือสา แมแ้ ต่นอ้ ย” เนื่องจากประเดน็ พดู คุยของหวงั ซีจือ จึงเป็นเหตุให้ เซียวอ้ีรู้สึกขดั ใจเลก็ นอ้ ย “ถึงแมอ้ าจารยอ์ าไม่ถือสา แต่ผนู้ อ้ ยถือสา” อยา่ คิดใชอ้ ุบาย ศิษยพ์ ศ่ี ิษยน์ อ้ งเพื่อเขา้ ใกลน้ างโดยเดด็ ขาด ซาลาเปานอ้ ยคือศิษย์ นอ้ งของพ่สี าวซูเหยา เขาตอ้ งปกป้องนาง “หากผอู้ ่ืนรับรู้สิ่งน้ี พวกเขาอาจคิดวา่ พวกเราไม่มีสัมมาคารวะ” ดงั คาด, สีหนา้ ของเซียวอ้ีมืดคร้ึมทนั ควนั แมน้ เขารับรู้วา่ หวงั ซีจือไม่ชอบหนา้ เขา ทวา่ เขาไม่คาดคิดวา่ หวงั ซีจือจะกลา้ ทา้ ทายเขาเช่นน้ี ดงั ท่ีคาดการณ์เอาไว้ พวกท่ีถูกเรียกวา่ ศิษยฝ์ ่ ายใน พวกมนั คือผทู้ ่ีไม่รู้จกั ความหมายของคาว่าความตาย เซียวอ้ีระงบั

โทสะไวภ้ ายในใจ ยามมองดูศิษยน์ อ้ งเลก็ ที่น่ารักน่าเอน็ ดูที่อยู่ ดา้ นหลงั ผซู้ ่ึงกาลงั กระพริบดวงตาดาขลบั เสมือนผลองุ่น, น้าเสียงของเขานุ่มลงอยา่ งช่วยไม่ได้ “ศิษย์ ... หลาน, ขา้ สงสัยวา่ เจา้ คือศิษยจ์ ากขนุ เขาใดหรือ?” พอพดู จบ, เขาหนั ไปส่งยมิ้ เยน็ ชาใหห้ วงั ซีจือ มิใช่เจา้ พดู เองหรอกหรือวา่ พวกเราควรมีสัมมาคารวะ? หรือเจา้ จะหา้ มผู้ อาวโุ สมิใหซ้ กั ถาม?

บทท่ี ๕๐ คนนอกผู้เฝ้าดูความสับสนวุ่นวาย หวงั ซีจือขมวดคิ้วมุ่น เขามิอาจขบั ไล่เซียวอ้ีโดยตรง และไม่ สะดวกใจที่จะถอยห่างเช่นกนั เขาไดแ้ ต่ยนื ขวางตรงหนา้ ซูเหยา และตกอยใู่ นสภาพกลืนไม่เขา้ คลายไม่ออก ซูเหยารู้สึกขบขนั เลก็ นอ้ ย ยามมองดูเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กล่ินน้านมกระทาตนเสมือนแม่ไก่คุม้ ครองลกู เจี๊ยบ ทวา่ ภายในใจ เธอกลบั เตม็ ไปดว้ ยความรู้สึกรักใคร่ และความรู้สึกประหน่ึง ‘ใน ท่ีสุดลูกชายขา้ กเ็ ติบโตเป็นผใู้ หญ่ และรู้จกั ปกป้องสาวแก่ผนู้ ้ี’ เม่ือไดเ้ ห็นหวั ใจอนั อบอุ่นของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ิน น้านม แลว้ ตวั เธอจะไม่ไวห้ นา้ เขาไดอ้ ยา่ งไร? “แค่ก แค่ก ....” ซูเหยาแกลง้ ทาเป็นไอ เธอพยายามแสดง ท่าทางใหน้ ่ารักน่าเอน็ ดู, ไร้เดียงสา และท่าทีไม่รู้เร่ืองราว แลว้ ใช้ ดวงตากลมโตมองตรงไปท่ีเซียวอ้ี พลางกล่าววา่ “ท่านเป็นใคร หรือ?” เซียวอ้ี: “.....” ****

‘เทสโยลกั ’ ต้งั อยู่ ณ ตาแหน่งดินแดนทุรกนั ดารทางเหนือ ของโลกบาเพญ็ เพยี ร เนื่องจากพลงั ปราณที่เกลื่อนกลาดไปทวั่ และหนา้ ผาซ่ึงมีอยทู่ ุกหนทุกแห่งจนนบั ไม่ถว้ น โดยไม่ตอ้ งเอ่ย ถึงมนุษย์ เพราะแมก้ ระทง่ั ผบู้ าเพญ็ เพียงเองกไ็ ม่นิยมเหยยี บยา่ ง มายงั สถานที่แห่งน้ี อยา่ งไรกต็ าม, ทางเขา้ สู่ดินแดนล้ีลบั จะเปิ ด ออกทุกหา้ ร้อยปี ภายในน้นั , ลว้ นเตม็ ไปดว้ ยพลงั ปราณ และจิต แห่งหญา้ ซ่ึงแพร่กระจายไปทวั่ บริเวณ แมน้ สถานท่ีแห่งน้ีจะให้ โอกาสอนั ยงิ่ ใหญ่ ทวา่ กเ็ ตม็ ไปดว้ ยภยนั ตรายเคียงคู่กนั ในแต่ละ คร้ังที่เทสโยลกั เปิ ด, กลุ่มคนและสานกั ต่างๆ จึงมกั ส่งบุคคลช้นั ยอดของตนเพื่อเขา้ ไปสืบเสาะโอกาสเหล่าน้ี อยา่ งไรกด็ ี, มีเพียงผบู้ าเพญ็ เพียรซ่ึงอยรู่ ะดบั ต่ากวา่ ข้นั สมดุลยเ์ ท่าน้นั จึงมีสิทธ์ิเขา้ ไปในดินแดนล้ีลบั ดงั น้นั ในแต่ละ คร้ัง, คนท่ีถูกส่งเขา้ ไปจึงเป็นผบู้ าเพญ็ เพยี รที่ยอดเยย่ี มท่ีสุดจาก ข้นั หลอมรวม สิ่งน้ีเป็นเรื่องซ่ึงมีความหมายสาคญั มากสาหรับทุก สานกั ซูเหยาที่รู้สึกวา่ จานวนคนจากสานกั ตนเองมากมายแลว้ ทวา่ เมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง เธอกลบั พบเห็นศิษยจ์ ากสานกั

ต่างๆ รวมตวั กนั ณ ท่ีแห่งนน่ั ซ่ึงรวมไปถึงผบู้ าเพญ็ เพยี รพเนจร ทวั่ ทุกหนทุกแห่งลว้ นเตม็ ไปดว้ ยผบู้ าเพญ็ เพยี ร แมแ้ ต่งาน ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั คร้ังที่แลว้ เธอกย็ งั ไม่เห็นคนมากมาย ขนาดน้ี เธอประมาณจานวนคนโดยคร่าวๆ น่าจะมีมากกว่าพนั คน ศิษยจ์ ากแต่ละสานกั ถกู นาโดยผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั สมดุลย์ พวกเขาทุกคนลว้ นสวมใส่เคร่ืองแบบของสานกั และยนื รวมเป็น กลมุ่ ดงั น้นั จึงสามารถจดจาโดยง่าย ส่วนผบู้ าเพญ็ เพียรพเนจรมกั แยกตวั ออกห่าง อยา่ งไรกด็ ี, มีบางส่วนท่ีรวมตวั กนั เป็นกล่มุ เลก็ ๆ กลุ่มละสี่ถึงหา้ คน หนน้ี, สานกั บรรพตโบราณเชิญสองเจา้ บรรพตผยู้ ง่ิ ใหญ่ จากขนุ เขากระบี่และขนุ เขาศาสตราวธุ เพ่ือนาส่งตวั เหล่าลูกศิษย์ เขา้ ไปขา้ งใน ยงิ่ ไปกวา่ น้ี, คนท่ียนื เคียงขา้ งเจา้ ขนุ เขาศาสตราวธุ , จือหยวน .. เขามีใบหนา้ ที่คุน้ เคยยงิ่ และคนผนู้ ้นั กค็ ือเจา้ อว้ นเจา ซูเหยาไม่คาดคิดวา่ เขาสามารถสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมได้ แลว้ เช่นกนั