ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

เวลาน้ี เจา้ อว้ นเจาไดเ้ กบ็ ลกั ษณะพเิ ศษดงั เดิม และกลายเป็น พี่เบิ้มเจา ซูเหยามิอาจล่วงรู้ไดแ้ น่ชดั วา่ เป็นเพราะรูปร่างของเขา หรือเป็นเพราะท่าทางกดข่ีอนั หยง่ิ ยโสในวยั เยาวไ์ ดม้ ลายหายไป จึงทาใหเ้ ขาดูเป็นมิตรและค่อนขา้ งน่าเอน็ ดู ทวา่ เขาคลา้ ยมีบางสิ่ง บางอยา่ งอยภู่ ายในใจ เพราะเขาไม่แมแ้ ต่จะตื่นเตน้ หรือ กระตือรือร้นเหมือนคนอื่นๆ ท่ีอยใู่ นบริเวณขา้ งเคียง ซูเหยาถกู หวงั ซีจือจบั จูงตลอดเวลา ราวกบั กลวั วา่ เธอจะ หลงทาง ระหวา่ งทาง, เขาพร่าสั่งเธอใหอ้ ยหู่ ่างจากเซียวอ้ี และ อยา่ ไวใ้ จเขาโดยง่าย อาการบ่นอยา่ งต่อเน่ืองของหวงั ซีจือ ทาให้ เขาเหมือนมารดามิมีผดิ “มาแลว้ ” เหล่าฝงู ชนพากนั ชุลมุนวนุ่ วายทนั ที และโดย ฉบั พลนั , ทุกแห่งหนต่างส่งเสียงเซ็งแซ่ คนจานวนมากแหงนหนา้ มองทอ้ งฟ้า พวกเขาเห็นทอ้ งฟ้า ซ่ึงกระจ่างใสและสงบน่ิง ทวา่ ทนั ใดน้นั , ราวกบั อากาศถูกบางสิ่ง ฉีกขาด รอยแตกขนาดมหึมาปรากฏต่อสายตา ประหน่ึงทอ้ งฟ้า ถกู แยกออกเป็นสองส่วน รอยแตกร้าวมีขนาดใหญ่ข้ึนและใหญ่

ข้ึน มนั ขยายออกจนผคู้ นนบั สิบสามารถเดินผา่ นโดยพร้อมเพรียง และในที่สุดกห็ ยดุ นิ่ง ผคู้ นซ่ึงอยดู่ า้ นล่างมิอาจรอคอยไดอ้ ีก คนแลว้ คนเลา่ ท่ีหยบิ กระบ่ีออกมา และเหาะไปยงั รอยแตก ทวา่ ผทู้ ี่เขา้ ไปดา้ นในลว้ น เป็นผบู้ าเพญ็ เพยี รพเนจร ไม่วา่ อยา่ งไร, ศิษยจ์ ากแต่ละสานกั ตอ้ ง คงไวซ้ ่ึงมารยาท พวกเขายนื นิ่งอยใู่ นตาแหน่งของตนเอง ผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั สมดุลยผ์ หู้ น่ึงเดินออกมา พลางส่งยมิ้ ให้ บุคคลท้งั สองซ่ึงเป็นผนู้ ากลุ่มสานกั บรรพตโบราณ “เจินเหรินท้งั สอง, สานกั บรรพตโบราณของท่านมีจานวนลกู ศิษยม์ ากมาย, ทาไมกล่มุ ของท่านไม่เขา้ ไปเป็นกล่มุ แรกเลา่ ?” จือหยวนคลา้ ยรอคอยคาน้ีอยนู่ านแลว้ จึงมิไดป้ ฏิเสธ เขา หมุนกายกลบั และกลา่ ววาจากบั ศิษยข์ ้นั หลอมรวมหา้ สิบกวา่ คน ท่ีอยดู่ า้ นหลงั “ทุกคน, การเดินทางคร้ังน้ีอาจมีอนั ตราย พวกเจา้ จงจาใหม้ นั่ ว่าอยา่ สะเพร่าโดยเดด็ ขาด ทางเขา้ แห่งน้ีจะปิ ดตวั ลง ในอีกหน่ึงเดือนขา้ งหนา้ , พวกเจา้ จงรีบกลบั ออกมาก่อนเวลาน้นั ” ทุกคนตอบโดยพร้อมเพรียงกนั “รับทราบ!”

จือหยวนโบกมือใหส้ ัญญาณ เหลา่ ลูกศิษยจ์ ึงเรียกกระบี่บิน ออกมา และเหาะไปยงั ทางเขา้ “เจา้ ตอ้ งระมดั ระวงั และอยา่ อยหู่ ่างจากตวั ขา้ !” หวงั ซีจือ หนั ไปกลา่ ววาจา และดึงซูเหยาสู่ทางเขา้ ระหวา่ งท่ีเธอเหาะผา่ น ทางเขา้ , จ้ีหยกท่ีอยบู่ นลาคอเปล่งแสงวบู หน่ึง ก่อนกลบั คืนสู่ สภาพเดิมอยา่ งรวดเร็ว อยา่ งไรกด็ ี, ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งน้ี พอผา่ นเขา้ มาดา้ นใน, สิ่งท่ีเขา้ สู่สายตาคือทิวทศั นซ์ ่ึง แตกต่างโดยสิ้นเชิง ภาพดา้ นหนา้ คือป่ าอนั กวา้ งใหญ่ไพศาลจนมิ อาจมองเห็นเขตแดน ศิษยท์ ี่เขา้ มาก่อนหนา้ ไดก้ ระจายตวั ไปแลว้ สถานท่ี ณ ขณะน้ี จึงมีแต่ศิษยจ์ ากสานกั บรรพตโบราณท่ีเพ่งิ เขา้ มา ซูเหยาบินตามกลุ่มคน ทวา่ เธอตระหนกั ว่าพวกเขากาลงั กล่าวคาอาลา คลา้ ยผคู้ นเหล่าน้นั ไดต้ ดั สินใจแยกเป็นกลมุ่ ต้งั แต่ที แรก พอพวกเขาเขา้ มาดา้ นในจึงเริ่มแยกยา้ ย ซูเหยาท่ีถูกทิ้งไวข้ า้ ง หลงั ไร้ซ่ึงคาพดู เธอกระตุกหวงั ซีจือที่อยดู่ า้ นขา้ ง “พวกเราจะไป กบั ใครหรือ?”

หวงั ซีจือช้ีไปที่เซียวอ้ีซ่ึงอยดู่ า้ นหนา้ ท่าทางของเขาไม่ค่อย ยนิ ดีสักเท่าไหร่ “อาจารยส์ งั่ ใหข้ า้ ติดตามกลุ่มของอาจารยอ์ า เซียว” ซูเหยามองดูหวงั ซีจือซ่ึงมีท่าทีฝืนใจยงิ่ ทวา่ ในใจเธอกลบั รู้สึกยนิ ดี เนื่องจากเธอไม่รู้ตาแหน่งท่ีแน่ชดั ของ ‘จิตวญิ ญาณแห่ง ไม’้ , ในความฝัน, เธอเห็นแต่เพียงเซียวอ้ีเจอมนั ในซากปรักหกั พงั โบราณ ทวา่ ตาแหน่งของสถานที่แห่งน้นั เธอไม่รู้วา่ อยตู่ รงไหน และก่อนหนา้ , เธอกาลงั วติ กกงั วลวา่ ตวั เองจะหาขอ้ อา้ งใดเพื่อ ติดตามเซียวอ้ี เจา้ อว้ นเจาเขา้ มาในดินแดนล้ีลบั เป็นคนสุดทา้ ย จงั หวะท่ี เขาร่อนลง, เขารีบว่งิ ไปหาหญิงสาวชุดเขียวที่ยนื อยใู่ นกลุ่มคน “ศิษยน์ อ้ งลู่ฉา!” รูปร่างของเขาซ่ึงแต่เดิมมีขนาดใหญ่ เม่ือแทรก ตวั เขา้ ไป จึงผลกั ดนั ศิษยส์ องสามคนท่ีอยดู่ า้ นขา้ งกระเดน็ ออก ทนั ที ผบู้ าเพญ็ เพยี รหญิงท่ีโดยเรียก นางยน่ หวั คิ้วเลก็ นอ้ ย ทวา่ ยงั กล่าวตอบดว้ ยรอยยมิ้ สุภาพ “ศิษยพ์ เี่ จา”

อยา่ งไรกด็ ี, เจา้ อว้ นเจาไม่ตระหนกั ถึงส่ิงน้ี และเริ่มตน้ สนทนาอยา่ งกระตือรือร้น “ศิษยน์ อ้ ง, เจา้ มีกลมุ่ แลว้ หรือยงั ? หาก ยงั .....” “ศิษยพ์ ่ีเจา, ขา้ ตดั สินใจรวมกล่มุ กบั อาจารยอ์ าเซียว” ลฉู่ า พดู แทรกก่อนท่ีเขาจะพดู จบ จากน้นั นางกา้ วถอยหลงั ไปดา้ นขา้ ง และยนื อยขู่ า้ งเซียวอ้ี “เช่นน้นั หรือ .....” เจา้ อว้ นเจาเศร้าสลดชว่ั ขณะ ทวา่ เขา คลา้ ยนึกบางอยา่ งข้ึนมาได้ จึงกล่าว “ไม่เป็นไร, บงั เอิญขา้ ยงั ไม่มี กลมุ่ , ถา้ อยา่ งไรใหข้ า้ อยกู่ ลมุ่ เดียวกบั เจา้ ?” “ศิษยห์ ลานเจา!” เซียวอ้ีหวั เราะอยา่ งเยน็ ชา พวกเขาท้งั คู่มี ความบาดหมางต้งั แต่ทีแรก เวลาน้ี, น้าเสียงของเขาจึงเยน็ ชายง่ิ กวา่ เดิม “มนั คงดีกวา่ หากเจา้ ติดตามศิษยจ์ ากขนุ เขาศาสตราวธุ กลุ่มของขา้ มีคนมากมาย ขา้ เกรงวา่ เจา้ คงไม่สะดวกสบายนกั และ พวกขา้ มิอาจดูแลเจา้ อยา่ งทว่ั ถึง” คาพดู เหล่าน้ี, ไม่เพยี งแต่ปฏิเสธ เท่าน้นั ทวา่ ยงั แฝงไวซ้ ่ึงการดูหมิ่นเหยยี ดหยาม เจา้ อว้ นเจาชะงกั เลก็ นอ้ ย ทวา่ ยามเขามองดูลฉู่ าซ่ึงอยู่ ตรงหนา้ ดวงตาเขาเผยใหเ้ ห็นถึงความหลงใหลอยา่ งแรงกลา้ เขา

พยายามระงบั โทสะที่กาลงั จะระเบิดไวภ้ ายใน “อาจารย์ ... อา เซียว, ไม่ตอ้ งเป็นห่วง, ขา้ สามารถดูแลตวั เอง” ในเม่ือเขาพดู เช่นน้ี, เซียวอ้ีจึงมิอาจกล่าวปฏิเสธไดอ้ ีก และ ไดแ้ ต่จายอมใหเ้ ขาร่วมกลมุ่ อยา่ งนิ่งเฉย ซูเหยาท่ีเฝ้าดูอยดู่ า้ นขา้ ง รู้สึกตีบตนั ใจเลก็ นอ้ ย สิ่งน้ีเรียกวา่ โชคชะตาพลิกผนั โดยแท้ ตอนพวกเขาท้งั สองเป็นเพียงเดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม, เซียวอ้ีมกั ถูกเจา้ อว้ นเจาข่มเหงรังแก ทวา่ เวลาน้ี, บทบาทของท้งั คู่กลบั พลิกตรงกนั ขา้ ม อยา่ งไรกต็ าม, เม่ือ เห็นท่าทางท่ีเจา้ อว้ นเจาแสดงออก ... เขาคงชอบเดก็ สาวที่ชื่อลู่ฉา มาก ช่างน่าเห็นอกเห็นใจ ..... ซูเหยามองไปยงั หญิงสาวที่เดินตามหลงั เซียวอ้ีไม่ห่าง และ นึกไดเ้ พยี งแต่: บุปผาร่วงหล่นเสาะแสวงหาความรัก, ธาราพร่าไร้ หวั ใจ ความรักจึงมิอาจสมหวงั “เจา้ มองอะไรอยรู่ ึ?” หวงั ซีจือเห็นนางส่ายหนา้ แลว้ ถอน หายใจซ้าแลว้ ซ้าเล่า

แน่นอนวา่ ฉนั กาลงั มองดูความสับสนวนุ่ วายตรงน้นั ซูเหยา ช้ีไปดา้ นหนา้

บทที่ ๕๑ น่ันคือหญ้าอะไร? หวงั ซีจือมองตามสายตานางอยา่ งสงสยั ใคร่รู้ แลว้ พลนั เขา้ ใจโดยทนั ทีทนั ใด จากน้นั จึงอธิบายใหฟ้ ัง \"เวลาน้ี, เจา้ อว้ น เจาเป็นศิษยส์ ายตรงของขนุ เขาศาสตราวุธ เขามีทกั ษะดีทีเดียว ทวา่ กลบั ชอบวิตกกงั วลเกินกวา่ เหตุ และมกั ใชย้ าลูกกลอนเพื่อ เพ่ิมระดบั บาเพญ็ เพยี รเป็นประจา แมเ้ ขาจะสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมไดส้ าเร็จ แต่ยงั มิอาจรักษาเสถียรภาพใหม้ นั่ คง ขา้ แปลกใจวา่ ทาไมจือหยวนเจินเหรินถึงยอมใหเ้ ขาเขา้ มาใน ดินแดนล้ีลบั \" \"ถา้ อยา่ งน้นั , แลว้ คนที่ยนื อยตู่ รงน้นั เลา่ ?\" ซูเหยาช้ีไปยงั เดก็ สาวนามลฉู่ าอยา่ งสงสยั เลก็ นอ้ ย \"นางคือลู่ฉา, ศิษยส์ ายตรงจากขนุ เขาโอสถ ผถู้ ือครอง ปราณธาตุคู่แห่งอคั คีและปฐพี นางสามารถสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวมไดก้ ่อนเจา้ อว้ นเจานานทีเดียว\" น้าเสียงของหวงั ซีจื อแฝงไวด้ ว้ ยความชื่นชม \"ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ เจา้ ขนุ เขาโอสถประสงค์

ใหน้ างหม้นั กบั เจา้ อว้ นเจา และใหท้ ้งั สองบาเพญ็ เพียรร่วมคู่ ทวา่ ยงั ไม่มีการประกาศอยา่ งเป็นทางการ แต่เม่ือดูจากปัจจุบนั ....\" หวงั ซีจือมิไดพ้ ดู ต่อ ทวา่ ซูเหยากลบั เขา้ ใจไดเ้ ป็นอยา่ งดี ... เรื่องราวเป็นเช่นน้ีน่ีเอง ไม่สงสยั เลยวา่ ทาไมเจา้ อว้ นเจาถึง เกาะติดนางขนาดน้นั ในสานกั , จานวนคนซ่ึงบาเพญ็ เพียรแบบ ร่วมคู่มีมิใช่นอ้ ย แมแ้ ต่ท่านเจา้ สานกั เองกบ็ าเพญ็ เพยี รแบบร่วมคู่ อยา่ งไรกต็ าม, มีข่าวเล่าลือกนั วา่ เจา้ ขนุ เขาโอสถไดเ้ กบ็ ตวั ฝึกฝน เพอื่ เสริมสร้างข้นั สมดุลย์ ซูเหยาจึงไม่มีโอกาสเจอนางเพอ่ื ซกั ถาม กลุ่มของพวกเธอมีท้งั หมดสิบคน, หากนบั รวมซูเหยา ยงั มี ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงอีกหา้ คน ส่วนผนู้ ากลุ่มคือศิษยจ์ ากขนุ เขา โอสถนามเฉินอ้ี เขาอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั หลอมรวม เฉินอ้ีนบั จานวนคนในกลมุ่ เพื่อใหแ้ น่ใจวา่ ไม่มีขอ้ ผดิ พลาด ก่อนเดิน นาเขา้ ไปในป่ า \"ไปกนั เถิด!\" ซูเหยาจูงมือหวงั ซีจือและเดินตามกลมุ่ คน ทวา่ บางคร้ังบาง คราว, เธอจะมุ่งความสนใจไปยงั เซียวอ้ีที่อยดู่ า้ นหนา้ เน่ืองจาก ในความฝัน, เขาคน้ พบ 'จิตวญิ ญาณแห่งไม'้ ดว้ ยตนเอง หรือพดู

อีกอยา่ ง, เวลาท่ีจิตวิญญาณแห่งไมป้ รากฏ คือเวลาที่เขาอยเู่ พยี ง ลาพงั ดงั น้นั เธอตอ้ งเฝ้ามองเขาอยา่ งใกลช้ ิด เซียวอ้ีคลา้ ยรู้สึกถึงสายตาของเธอ จึงหนั หลงั กลบั มามอง พลางส่งยมิ้ ที่เขาคิดวา่ ดูดีท่ีสุด ซูเหยาสาลกั ทนั ที เธอเกือบอาเจียน ออกมา มนั ไม่ใช่เพราะเซียวอ้ีหนา้ ตาน่าเกลียด ถา้ พดู ใหถ้ ูกกค็ ือ ยามใดที่เขาแสดงอารมณ์ทางสีหนา้ , คาวา่ BUG ท่ีอยบู่ นใบหนา้ จะบิดเบ้ียวตามไปดว้ ย และในฐานะเจา้ หนา้ ที่ฝ่ ายเทคนิค, เวลา เธอเห็นคาน้ีทีไร ปฏิกิริยาแรกท่ีเธอนึกถึงคือตอ้ งซ่อมแซม ใบหนา้ ใหเ้ ขา! อยา่ งไรกต็ าม, เป็นเพราะรอยยมิ้ เพียงคร้ังเดียวของเขา ซู เหยาจึงไดร้ ับจิตสงั หารโดยฉบั พลนั มนั ส่งตรงมาจากผบู้ าเพญ็ เพยี รหญิงไม่กี่นางที่อยดู่ า้ นหลงั ดวงตาของพวกนางราวกบั อยาก สวาปามตวั เธอท้งั เป็น น่ี, นี่, น่ี, แม่นางท้งั หลาย ไดโ้ ปรดอยา่ เขา้ ใจผิดจะไดไ้ หม? ฉนั ไม่มีความสนใจในตวั *** ของพวกเจา้ \"บริเวณน้ีน่าจะมี 'สมุนไพรสีเขียวสด', ทุกคน แยกยา้ ยกนั เกบ็ รวบรวมสมุนไพร จากน้นั อีกสองชวั่ โมงใหห้ ลงั ค่อยกลบั มา

เจอกนั ท่ีนี่\" เฉินอ้ีหยบิ แผนที่ออกมาตรวจสอบครู่หน่ึง ก่อนส่ง เสียงบอกเกา้ คนท่ีเหลือ ทุกคนไม่มีขอ้ โตแ้ ยง้ และกระจายตวั ไป ทวั่ ทิศทาง ซูเหยาซกั ถามอยา่ งแปลกใจ \"ดินแดนล้ีลบั มีแผนที่ดว้ ย หรือ?\" \"นน่ั คือแผนที่ท่ีวาดโดยเหลา่ ผอู้ าวโุ สที่เคยเขา้ ไปในเทสโย ลกั \" หวงั ซีจืออธิบาย \"ทุกสานกั ลว้ นมีส่ิงน้ี, ก่อนพวกเราออก เดินทางสู่ดินแดนล้ีลบั ศิษยซ์ ่ึงอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั หลอมรวม จะไดร้ ับแผนที่จากท่านเจา้ สานกั คนละอนั \" น่ีกค็ ือเหตุผลวา่ ทาไม ศิษยร์ ะดบั สูงสุดข้นั หลอมรวมจึงไดเ้ ป็นผนู้ ากลุม่ \"อยา่ งไรกด็ ี, มนั คือแผนท่ีสาหรับพ้ืนท่ีช้นั นอกเท่าน้นั ตรง บริเวณใจกลางดินแดนล้ีลบั เตม็ ไปดว้ ยปี ศาจอสูร จึงเป็นเรื่อง ยากลาบากสาหรับผูบ้ าเพญ็ เพียรท่ีจะรอดออกมาจากสถานที่แห่ง น้นั โดยยงั มีชีวติ ” เขา้ ใจละ, หากเป็นเช่นน้ี เธอกว็ างใจไดช้ วั่ คราว วา่ เซียวอ้ี จะไม่เจอซากโบราณน้นั ก่อน เพราะไม่วา่ อยา่ งไร, ทุกสานกั ลว้ น

มีแผนท่ีน้ี ถา้ หากมีซากโบราณอยทู่ ่ีน้นั จริง คงถูกคน้ พบไปนาน แลว้ “พวกเราไปดูตรงโนน้ กนั ” หวงั ซีจือช้ีไปยงั จุดวา่ งเปลา่ ทาง ทิศตะวนั ออก สมุนไพรสีเขียวสดคือส่วนประกอบสาหรับปรุง โอสถ และสามารถใชเ้ ป็นโอสถระงบั อารมณ์ ความจริงแลว้ , สมุนไพรชนิดน้ีสามารถหาไดจ้ ากดา้ นนอก ทวา่ ไม่ค่อยพบเห็น มากนกั ดว้ ยเหตุน้ี, ราคาของมนั จึงค่อนขา้ งสูง อยา่ งไรกด็ ี, สมุนไพรที่ข้ึนอยภู่ ายในดินแดนล้ีลบั กลบั แตกต่าง คลา้ ยมนั สามารถเจริญงอกงามไดเ้ ป็นอยา่ งดี หลงั จากเดินเพยี งสองชว่ั โมง พวกเขากค็ น้ พบสมุนไพรชนิดน้ีถึงสามตน้ ซูเหยาไม่มีความรู้ดา้ นปรุงยา เพราะซือฝไุ ม่อนุญาตใหเ้ ธอ กินยาลูกกลอน ดว้ ยเหตุน้ี, เมื่อพดู ถึงเร่ืองโอสถสมุนไพร เธอจึง ไร้ความรู้โดยสิ้นเชิง หากหวงั ซีจือไม่บอกวา่ ตน้ หญา้ เลก็ ๆ น้นั คือ สมุนไพรสีเขียวสด เธอคงเหยยี บลงไปแลว้ หวงั ซีจือขดุ สมุนไพรตน้ เลก็ น้นั อยา่ งระมดั ระวงั แลว้ ใส่ไว้ ในภาชนะพเิ ศษ เขาอธิบายใหเ้ ธอฟังวา่ จิตแห่งหญา้ มีพลงั ปราณ

อยภู่ ายใน หากไม่เกบ็ ไวใ้ นภาชนะพิเศษ ถึงแมจ้ ะนาออกไปไดก้ ็ ไร้ประโยชน์ เน่ืองจากพวกมนั ไดส้ ูญเสียพลงั ปราณ ซูเหยารู้สึกเบื่อหน่ายกบั คาอธิบายของเขาเลก็ นอ้ ย ตอนอยู่ ยคุ สมยั ใหม่, เธอคือคนท่ีสามารถเล้ียงตน้ กระบองเพชรจนมนั ตาย เธอไม่ใช่คนรักตน้ ไมใ้ บหญา้ ซูเหยามองดูรอบตวั ครู่หน่ึง, เธอมิอาจจาแนกแยกแยะตน้ หญา้ สีเขียวพวกน้นั ทวา่ เธอเป็นเดก็ ใฝ่ รู้ จึงสอบถามในส่ิงท่ีตวั เองไม่รู้ “หญา้ ตน้ น้นั คืออะไร?” “นน่ั คือมอสสีม่วง, สามารถใชป้ รุงโอสถเพมิ่ เลือด” “หญา้ ตน้ น้นั คืออะไร?” “นนั่ คือพชื น้าเตา้ , เป็นสมุนไพรท่ีพบเห็นโดยทว่ั มนั สามารถใชร้ ะงบั การหลงั่ เลือดในเสน้ ลมปราณ” “แลว้ หญา้ ตน้ น้นั คืออะไร?” “นน่ั คือป้ี เส่อ, มีพษิ ร้ายแรงถึงตาย” “ถา้ เช่นน้นั หญา้ ท่ีอยตู่ รงโนน้ คืออะไร?” “มนั คือ ... ตน้ หญา้ จริงๆ”

หวงั ซีจือรู้สึกปวดหวั เลก็ นอ้ ยจากการถูกซกั ถาม มิใช่วา่ เร่ืองพวกน้ีคือความรู้พ้นื ฐานที่ตอ้ งเรียนรู้ยามเขา้ สานกั หรอก หรือ? ทาไมนางไม่สามารถแยกแยะแมก้ ระทงั่ หญา้ ที่มีคุณสมบตั ิ เป็นยา? อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษไดส้ ั่งสอนศิษยผ์ นู้ ้ีอยา่ งจริงจงั หรือไม่? “ซาลาเปานอ้ ย, เจา้ ช่วยอยอู่ ยา่ งสงบสักครู่หน่ึงได้ หรือไม่, ตน้ ที่เจา้ กาลงั ดึงอยคู่ ือสมุนไพรสีเขียวสด” “อยุ๊ !” ซูเหยาค่อยๆ หดกรงเลบ็ ตวั เอง ทวา่ ทนั ใดน้นั , ดวงตาของเธอพลนั ทอประกายแสง “นี่, ซีจือ, ขา้ มีคาถาม สุดทา้ ย?” “อะไรละ?” หวงั ซีจือหนั หนา้ ไปมองอยา่ งอบั จนคาพดู ซูเหยาช้ีนิ้วไปดา้ นหนา้ “ผนื หญา้ ตรงน้นั , ทาไมถึง เปล่งแสงเรืองรอง?” เม่ือหวงั ซีจือหนั ไปมอง, ดวงตาของเขาเบิกกวา้ งทนั ควนั ส่ิงที่เห็นอยตู่ รงหนา้ ไม่ไกลสกั เท่าไหร่ คือดงหญา้ ขนาดใหญ่ท่ี เตม็ ไปดว้ ยหญา้ ตน้ เลก็ ๆ เปล่งประกายแสงสีเงิน ใบของตน้ หญา้ เหล่าน้นั โปร่งใสคร่ึงหน่ึง พวกมนั ดูใสสะอาดยง่ิ หากมองจาก ระยะไกล, มนั ดูคลา้ ยพ้ืนดินถูกปกคลุมดว้ ยช้นั กระจก

พวกเขาท้งั สองเดินเขา้ ไปใกล,้ หวงั ซีจือพินิศครู่หน่ึง ก่อน เอย่ อยา่ งตื่นเตน้ “ส่ิงน้ี ... ส่ิงน้ีคือหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสง แถมพวก มนั ยงั ข้ึนเตม็ ไปหมด ...” หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงคือส่วนประกอบสาคญั ในการปรุงยา ลกู กลอนปฐมภูมิ, ยาลูกกลอนปฐมภูมิเป็นโอสถซ่ึงหาไดย้ ากยงิ่ แมแ้ ต่ในสานกั บรรพตโบราณเอง กใ็ ช่วา่ ผบู้ าเพญ็ เพียรท่ีอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั แก่นแทจ้ ะไดร้ ับยาลูกกลอนน้ีทุกคน มีเพียงผทู้ ี่ผ่าน ภารกิจอนั ยากลาบากเป็นพเิ ศษจึงจะไดร้ ับโอสถน้ีเป็นของรางวลั แมว้ า่ หวงั ซีจือไดท้ ะลวงสู่ข้นั หลอมรวม และโอสถน้ีไม่มีความ จาเป็นสาหรับเขา ทว่าสาหรับสานกั บรรพตโบราณ, การไดร้ ับ หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงจานวนมากเช่นน้ี มีความหมายวา่ จานวน ศิษยข์ ้นั แก่นแทจ้ ะสามารถทะลวงสู่ข้นั ปฐมภูมิไดเ้ พม่ิ มากข้ึน \"หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสง?\" ทาไมช่ือน้ีฟังดูคุน้ หูนกั คลา้ ยเคย ไดย้ นิ จากที่ไหนมาก่อน \"สมุนไพรชนิดน้ีใชท้ าอะไรหรือ?\" \"มนั เป็นส่วนประกอบสาหรับปรุงยาลกู กลอนปฐมภูมิ\" หวงั ซีจือต่ืนเตน้ เลก็ นอ้ ย เขาหยิบภาชนะออกมา และเตรียมตวั เกบ็ รวบรวมมนั

\"ชา้ ก่อน!\" ซูเหยาควา้ มือเขาทนั ควนั \"เจา้ กาลงั บอกวา่ ส่ิงน้ี คือหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงที่มกั อยรู่ ่วมกนั กบั เมลด็ บวั สวรรคน์ ่ะ หรือ?\" หวงั ซีจือชะงกั , หลงั จากครุ่นคิดครู่หน่ึงจึงพยกั หนา้ \"จริงๆ แลว้ ขา้ เคยไดย้ นิ วา่ หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงข้ึนร่วมกนั กบั เมลด็ บวั สวรรค์ แต่ขา้ ไม่เคยไดย้ นิ วา่ มีใครพบเมลด็ บวั สวรรคอ์ ยใู่ กล้ หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงมาก่อน\" ในที่สุด, ซูเหยากน็ ึกไดว้ า่ เธอเคยไดย้ นิ คาวา่ 'หญา้ ใบไม้ โปร่งแสง' จากที่ไหน มนั มาจากเจา้ ขนุ เขาโอสถหงโฉวท่ีบงั เอิญ พดู ข้ึน ในฐานะที่นางเป็นเจา้ ขนุ เขาโอสถ ดงั น้นั จึงมีความคุน้ เคย กบั สมุนไพรซ่ึงมีคุณสมบตั ิเป็นตวั ยาอยา่ งดี ในตอนน้นั , ร่างกายเธอเป็นเพียงเดก็ ทารกอายไุ ม่ถึงหน่ึง ขวบ จึงมิอาจตรวจสอบปราณธาตุใดๆ หงโฉว, ผปู้ ่ วยคลงั่ ไคลโ้ ล ลิค่อนระยะสุดทา้ ย เคยพดู เล่นติดตลกออกมาวา่ แมซ้ ูเหยาจะมี ปราณจตุธาตุไร้ค่า นางกจ็ ะหาเมลด็ บวั สวรรคม์ าชาระลา้ งปราณ ธาตุ และช่วยส่งเสริมปราณธาตุของเธอใหเ้ ป็นระเบียบเรียบร้อย

ในเวลาเดียวกนั , นางจะไดร้ ับหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงที่อยดู่ ว้ ยกนั และสร้างผลงานใหก้ บั สานกั หากแปลเป็นภาษามนุษย:์ เกบ็ รวบรวมตน้ เมลด็ บวั สวรรค์ แลว้ คุณจะไดร้ ับกองหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงมาแบบฟรีๆ

บทที่ ๕๒ ปี ศาจอสูรพทิ กั ษ์สมบตั ิ \"เจา้ กาลงั บอกวา่ อาจเป็นไปไดท้ ี่จะมีเมลด็ บวั สวรรคอ์ ยู่ ที่น่ี\" สีหนา้ ของหวงั ซีจือแปรเปล่ียนเป็นตึงเครียดขณะกวาด สายตาผา่ นดงหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสง ตามตานานกลา่ วไวว้ า่ เมลด็ บวั สวรรคส์ ามารถใชใ้ นการฟ้ื นฟูเส้นลมปราณ ทวา่ ในความเป็น จริง กลบั ไม่เคยมีผใู้ ดพบเห็นมนั มาก่อน อยา่ งไรกด็ ี, อากาศ ภายในน้ีมีความชุ่มช้ืน แมแ้ ต่หญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงยงั สามารถ เจริญเติบโตงอกงามท่ีน่ี ทุกลาตน้ ลว้ นเขียวชอุ่มและมีชีวติ ชีวา บางที, ตรงหนา้ พวกเขาอาจมีบ่อน้าซ่ึงมีของพิเศษล้าค่าปรากฏข้ึน ทวา่ สถานที่ท่ีมีของล้าค่า นอกจากจิตแห่งหญา้ ท่ีมกั ข้ึนเคียง ขา้ งกนั มนั ยงั มีปี ศาจอสูรร่วมอยดู่ ว้ ย หรือกลา่ วอีกนยั หน่ึง, บริเวณน้ีอาจมีปี ศาจอสูรระดบั หกอาศยั อยู่ หรือบาทีอาจท้งั โขยง \"พวกเรากลบั กนั ก่อนเถอะ, ลองปรึกษาศิษยพ์ เ่ี ฉินอ้ีวา่ พวก เราควรตรวจสอบสถานท่ีแห่งน้ีหรือไม่\" หวงั ซีจือเกบ็ รวบรวมจิต แห่งหญา้ ไวใ้ นภาชนะ ใบหนา้ ของเขาไม่หลงเหลือความตื่นเตน้ ดี ใจ กลบั กนั , มนั แลดูตึงเครียดเลก็ นอ้ ย

ซูเหยาไม่คดั คา้ น, ยงิ่ มีคนมากเท่าไหร่ งานยงิ่ เสร็จเร็วข้ึน เท่าน้นั ไม่วา่ อยา่ งไร, อสูรระดบั หกเปรียบไดก้ บั ผูบ้ าเพญ็ เพยี ร ระดบั สูงของข้นั หลอมรวม พวกเธอท้งั คู่เป็นเพียงผบู้ าเพญ็ เพยี ร ระดบั ตน้ และระดบั กลางของข้นั หลอมรวม เมื่อตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ปี ศาจอสูรระดบั หก หากไม่ตายกต็ อ้ งบาดเจบ็ สาหสั อีกอยา่ ง หน่ึง, ดว้ ยปราณธาตุของพวกเธอ ไม่มีความจาเป็นใดที่ตอ้ งฟ้ื นฟู เสน้ ลมปราณ ดงั น้นั เมลด็ บวั สวรรคจ์ ึงมิไดม้ ีความหมายต่อพวก เธอมากมายนกั ทวา่ ก่อนท่ีพวกเธอจะไปถึงจุดนดั หมาย กลบั กระแทกกบั ใครบางคนซ่ึงสวนมาจากดา้ นหนา้ ... นางคือลู่ฉา, เดก็ สาวที่เจา้ อว้ นเจาฝักใฝ่ นางเดินดว้ ยความเร่งรีบจนแทบกลายเป็นวง่ิ เหยาะๆ นางชะงกั เลก็ นอ้ ยยามเห็นพวกเธอ ราวกบั ว่ากาลงั ซ่อน บางส่ิงบางอยา่ ง นางหนั ไปมองรอบตวั ครู่หน่ึง ก่อนผงกศรีษะรับ เป็นการทกั ทาย \"ศิษยน์ อ้ งลู่, เกิดอะไรข้ึนหรือ?\" หวงั ซีจือถามอยา่ งคร่าวๆ

สีหนา้ นางพลนั ซีดเผือด ท่าทางดูฝืนยมิ้ เลก็ นอ้ ย \"ไม่ ... ไม่ มีอะไร, พวกขา้ บงั เอิญเจอปี ศาจอสูร อาจารยอ์ าเซียวกาลงั จดั การ กบั มนั ขา้ จะไปแจง้ เรื่องน้ีใหศ้ ิษยพ์ ่ีเฉินทราบ\" ซูเหยาบงั เกิดความสงสัยยง่ิ กวา่ เดิม จึงหนั ไปมองทางทิศท่ี นางจากมา \"พวกเจา้ คงไม่ไดเ้ ขา้ ไปในสถานที่ท่ีเตม็ ไปดว้ ยหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงหรอกนะ, ใช่ไหม!?\" ใบหนา้ ของลู่ฉาซีดเซียวยงิ่ กวา่ เดิม และแสดงทีท่าใหร้ ู้วา่ ซู เหยาคาดเดาไดถ้ ูกตอ้ ง ทวา่ ทนั ใดน้นั เสียงคารามดงั สนน่ั ลอยมา จากระยะไกล ระดบั เสียงน้นั สน่ั สะเทือนไปถึงกอ้ นเมฆ ชว่ั ขณะน้นั , พวกเขาท้งั สามรู้สึกตวั สัน่ เทาอยา่ งหา้ มไม่อยู่ แมก้ ระทงั่ พ้ืนดินยงั เริ่มส่นั สะเทือนไปพร้อมกบั เธอ \"เสียงของปี ศาจอสูร\" หวงั ซีจือจอ้ งหนา้ ลู่ฉาอยา่ งตาหนิ ทุก คนพลนั กระจ่างแจง้ วา่ เม่ือครู่นางคิดจะทาอะไร ... ก่อนหนา้ น้นั , นางเดินไปพร้อมเซียวอ้ี พวกเขาท้งั คู่เห็นดงหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสง จากอีกฝั่งจึงเดินเขา้ ไป ทวา่ พวกเขาไม่คาดคิดวา่ การเดินเขา้ ไปจะ เป็นการรบกวนปี ศาจอสูรที่อยดู่ า้ นใน เซียวอ้ีเพียงลาพงั มิอาจ ตา้ นทาน ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงส่งนางออกมาขอความช่วยเหลือ

แต่ ... เพยี งแค่ไดย้ นิ เสียงคารามเม่ือครู่ กร็ ู้วา่ ปี ศาจอสูรตวั น้นั ไม่ธรรมดาอยา่ งแน่นอน ดงั คาด, อึดใจต่อมากไ็ ดย้ นิ เสียงฝีเทา้ วิ่งกึกกอ้ ง กระทง่ั วิหคอสูรท่ีอยบู่ นตน้ ไมต้ ่างพากนั บินหนี กระเจิดกระเจิง ในขณะที่ตวั อะไรบางอยา่ งกาลงั ไล่ตามมาจาก ดา้ นหลงั \"อาจารยอ์ าเซียว?\" ลู่ฉามองไปยงั ทิศทางของเสียงอยา่ งร้อน รนใจ ราวกบั เธอเพงิ่ ตระหนกั ถึงสถานการณ์ร้ายแรง \"พวกเรารีบกลบั ไปแจง้ คนท่ีเหลือก่อน, เร็วเขา้ !\" ซูเหยา เรียกกระบี่บิน แลว้ ดึงตวั หวงั ซีจือท่ีอยดู่ า้ นขา้ ง พลางส่งสายตา เป็นสัญญาณใหล้ ฉู่ าตามมา พอพวกเธอบินข้ึนทอ้ งฟ้า จึงเห็นวา่ บนพ้นื ดินซ่ึงห่างไปไม่ไกลนกั , อสูรขนาดมหึมาท่ีตวั สูงกวา่ บา้ น กาลงั ว่งิ ตรงมาทางพวกเธอ ท้งั สามเร่งความเร็ว เม่ือมาถึงจุดนดั พบ, เฉินอ้ีและศิษยพ์ ่ี ศิษยน์ อ้ งไดย้ นื รออยกู่ ่อนแลว้ \"เกิดอะไรข้ึน?\" เฉินอ้ีตระหนกั ถึงสถานการณ์ผดิ แปลก และรีบวง่ิ เขา้ มา

หวงั ซีจือเดินไปดา้ นหนา้ และอธิบายเร่ืองราวแก่คนท่ีเหลือ ทวา่ ก่อนที่เขาจะพดู จบ ทนั ใดน้นั เสียงคารามอีกเสียงหน่ึงลอยมา ใหไ้ ดย้ นิ ซูเหยาสมั ผสั ไดถ้ ึงเงาดาขนาดใหญ่ที่ค่อยๆปรากฏทาบ ทบั ตวั เธอ \"ซาลาเปานอ้ ย!\" หวงั ซีจือตะโกนดว้ ยความร้อนรนใจ สี หนา้ ของเขาซีดเผือด ยามมองมาทาง ... ดา้ นหลงั เธอ ซูเหยาค่อยๆ หนั หนา้ ไปมองอยา่ งตวั แขง็ ทื่อ ดา้ นหลงั เธอ คืออสูรกายขนาดมหึมา มนั ดูคลา้ ยหมี ทวา่ กลบั มีเกลด็ ปกคลมุ ทว่ั ลาตวั , บนหวั มีเขาอยสู่ ามอนั ซ่ึงมีลกั ษณะคลา้ ยใบมีดโลหะ มนั หยดุ น่ิงครู่หน่ึง แลว้ จู่ๆกอ็ า้ ปากมาทางเธอ เผยใหเ้ ห็นถึงฟันแต่ละ ซี่ซ่ึงมีขนาดยาวกวา่ ขาของเธอเสียอีก จากน้นั , มนั ยดื ลิน้ ออกมา และ... เลีย ซูเหยาที่ร่างกายเตม็ ไปดว้ ยน้าลาย \".....\" ฉนั ไม่ใช่ไอติม! เฮย้ ! ทุกสิ่งเหล่าน้ีลว้ นเกิดข้ึนภายในพริบตา ผูบ้ าเพญ็ เพียรหญิง ต่างพากนั หวาดผวาจากการปรากฏตวั อยา่ งกะทนั หนั ของปี ศาจ

อสูร พวกนางกรีดร้องเสียงแหลมสูงทะลุอากาศ และมิอาจลว่ งรู้ ไดอ้ ยา่ งแน่ชดั วา่ ใครเป็นคนทา ทวา่ ลูกไฟขนาดใหญ่ถกู ร่ายและ เขว้ยี งมาทางเธอ ตอนซูเหยากาลงั จะโดนเผา หวงั ซีจือวง่ิ เขา้ มาหาเธอดว้ ย ความรวดเร็ว เขาควา้ ตวั เธอแน่น จากน้นั ร่างของพวกเธอกลิง้ หมุนไปบนพ้ืนดินห่างจากระยะโจมตี ปี ศาจอสูรที่โดนลูกไฟจู่โจมโกรธจดั มนั คารามและพงุ่ เขา้ หากลุ่มคน ทุกคนหมดหนทาง จึงตอ้ งเรียกอาวธุ ของตนเอง ออกมาเพ่อื เตรียมตวั ต่อสู้ สารพดั มนตค์ าถาถูกเขว้ียงไปทางปี ศาจ อสูร หวงั ซีจือดึงตวั ซูเหยาข้ึน เขาเรียกกระบ่ีเล่มยาวของตวั เอง ออกมา แลว้ ยนื ป้องกนั อยดู่ า้ นหนา้ ซูเหยามองดูปี ศาจอสูรบา้ คลงั่ ท่ีอยกู่ ลางวงลอ้ ม เธอไม่แน่ใจวา่ ตวั เองอุปทานหรือไม่ แต่เม่ือครู่ เธอรู้สึกวา่ ปี ศาจอสูรตวั น้ีคลา้ ยไม่มีเจตนาฆ่าเธอ ในขณะที่ซูเหยากาลงั นึกถึงส่ิงเหลา่ น้ี, ปี ศาจอสูรยงิ ลกู บอล เพลิงออกมา และมนั พงุ่ มาทางเธอพอดิบพอดี ซูเหยาทะยานตวั หลบหลีก ยามเธอหนั ไปมองบริเวณที่ตวั เองยนื อยกู่ ่อนหนา้ มนั

แปรสภาพกลายเป็นแอง่ เปลวไฟ เอาละ, เธอไดร้ ับการยนื ยนั ... มนั ตอ้ งการฆ่าเธอ \"อสูรเพลิงคารณ!\" เฉินอ้ีมองปี ศาจอสูรท่ีอยตู่ รงกลางดว้ ย ความประหลาดใจ อสูรเพลิงคารณเป็นสตั วท์ ่ีมีความลึกลบั เป็นยงิ่ มนั มีธาตุไฟ ทวา่ กลบั ชอบอาศยั อยใู่ กลแ้ หลง่ น้า ดว้ ยเหตุน้ี, มนั จึง สามารถตา้ นทานไดท้ ้งั น้าและไฟ ปี ศาจอสูรแรกเกิดจะอยรู่ ะดบั หา้ แต่เมื่อมนั เติบใหญ่จะอยรู่ ะดบั หก ... ตอ้ งบอกวา่ เฉินอ้ีมีทกั ษะ การเป็นผนู้ า เมื่อเขารับรู้ถึงตวั ตนของปี ศาจอสูร, เขารีบตะโกน บอกทุกคน \"อยา่ ใชเ้ วทยอ์ คั คีและเวทยว์ ารี อสูรเพลิงคารณ สามารถตา้ นทานไดท้ ้งั น้าและไฟ\" เมื่อทุกคนไดย้ นิ ดงั น้ี, พวกเขาหยดุ ใชเ้ วทยอ์ คั คีและเวทย์ วารีทนั ที แลว้ เปล่ียนไปใชเ้ วทยอ์ ยา่ งอื่นแทน บางคนถึงกบั ทะยานเขา้ หามนั โดยตรงแลว้ ใชก้ ระบวนท่ากระบ่ี ทวา่ หากเทียบ กบั ทุกคนในท่ีน้นั , กระบวนท่ากระบ่ีของหวงั ซีจือมีความ แขง็ แกร่งที่สุด เขารุดไปดา้ นหนา้ เพยี งลาพงั แลว้ ใชท้ ่วงท่ากระบ่ี ที่ไม่เปิ ดช่องวา่ งใดๆ จนสามารถป้องกนั มิใหป้ ี ศาจอสูรกา้ วล้ามา ดา้ นหนา้ แมเ้ พียงหน่ึงนิ้ว

“มนั เป็นปี ศาจอสูรระดบั หา้ ” เฉินอ้ีลิงโลดใจเมื่อตระหนกั วา่ อสูรตวั น้ีเป็นเพียงอสูรแรกเกิด แมน้ ยามอสูรเพลิงคารณเติบโต เตม็ ที่ จะเปรียบไดก้ บั ผบู้ าเพญ็ เพยี รระดบั สูงสุดของข้นั หลอม รวม แต่สาหรับอสูรระดบั หา้ อยา่ งมากกเ็ ทียบไดก้ บั ผบู้ าเพญ็ เพียรระดบั กลางของข้นั หลอมรวมเท่าน้นั ถึงแมป้ ี ศาจอสูรจะ แขง็ แกร่งกวา่ ผบู้ าเพญ็ เพียรมนุษยโ์ ดยกาเนิด แต่ดว้ ยจานวนคนที่ เขามี การจะลม้ อสูรแรกเกิดตนน้ีถือวา่ กระทาไดโ้ ดยง่าย ซูเหยาตอ้ งการช่วยต่อสู้เช่นกนั ทวา่ นอกจากหวงั ซีจือกไ็ ม่ มีใครรู้วา่ เธอคือศิษยจ์ ากขนุ เขาป่ าหยก เธอจึงไม่สะดวกท่ีจะใช้ ทกั ษะของตนเอง ดว้ ยเหตุน้ี, ซูเหยาจึงไดแ้ ต่รวมกลมุ่ กบั ผูบ้ าเพญ็ เพียรหญิง และยนื ตรงจุดท่ีห่างออกไปเลก็ นอ้ ย ทวา่ บางคร้ังบาง คราว, เธอจะร่ายคาถาโซ่ตรวนและคาถาผกู มดั เพื่อจากดั การ เคล่ือนไหวของปี ศาจอสูร เฉินอ้ีคาดการณ์ไดถ้ ูกตอ้ งทีเดียว มนั คืออสูรแรกเกิด จึงมิ อาจตา้ นทานการโจมตีแบบรวมกลมุ่ ครู่ต่อมา, ปี ศาจอสูรกล็ ม้ ลง ดว้ ยผลจากคมกระบ่ี เลือดสีแดงสดไหลนองอยบู่ นพ้ืนดิน

ทุกคนต่างเปล่งเสียงแสดงความยนิ ดี และถอนหายใจดว้ ย ความโล่งอก เฉินอ้ีนบั จานวนคน และรับรู้วา่ นอกจากศิษยส์ าม คนซ่ึงไดร้ ับบาดเจบ็ จากแผลไฟไหม้ คนที่เหลือลว้ นสบายดี “เร่ืองราวเป็นมาอยา่ งไรกนั แน่?” เฉินอ้ีหนั มาซกั ถามหวงั ซีจือ เม่ือครู่ตอนพวกเขาไดย้ นิ ถึงคาวา่ ‘ปี ศาจอสูร’ แลว้ จู่ๆ อสูร ตวั น้ีกโ็ ผลอ่ อกมา หวงั ซีจือเขยบิ ไปดา้ นหลงั และเปิ ดทางใหล้ ู่ฉา สีหนา้ ของลู่ฉาแปรเปล่ียน ก่อนเอย่ คาอยา่ งแผว่ เบา “อาจารยอ์ าเซียว, ศิษยพ์ ี่เจาและตวั ขา้ พวกเราบงั เอิญเจอหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสงตรงบริเวณโนน้ ทวา่ ขา้ ไม่รู้มูลเหตุวา่ ทาไมจู่ๆ ปี ศาจอสูรถึงไดโ้ จมตี พวกเราไม่กลา้ ต่อสู้ ดว้ ยเหตุน้ี, ตวั ขา้ จึง ตอ้ งกลบั ออกมาอยา่ งหมดทางเลือก เพ่อื แจง้ ใหท้ ุกคนทราบ” “ถา้ เช่นน้นั , อาจารยอ์ าเซียวกบั ศิษยน์ อ้ งเจาอยทู่ ่ีไหน?” เฉินอ้ีถามต่อ สีหนา้ ของลู่ฉาพลนั ซีดเผือด ราวกบั นางเพ่งิ ตระหนกั ถึง ปัญหาขอ้ น้ี หากพูดตามเหตุผล, ปี ศาจอสูรถูกพวกเขาสังหาร ดงั น้นั สองคนน้นั สมควรกลบั ออกมาไดแ้ ลว้ นอกเสียจากวา่ .....

ก่อนที่ทุกคนจะขบคิดถึงปัญหา, ‘ตวั ไร้ประโยชน์’ ที่พวก เธอกล่าวถึง พลนั ร่วงลงมาจากทอ้ งฟ้า คนแรกท่ีร่วงลงมาบนพ้นื ดินคือเจา้ อว้ นเจา, ร่างกายเขาโชก ไปดว้ ยเลือด บริเวณเอวคลา้ ยถูกแทงดว้ ยบางสิ่ง ขณะน้ีเลือดกาลงั ไหลพรั่งพรูไม่ขาดสาย เส้ือคลุมสีขาวของเขาเปรอะเป้ื อนไปดว้ ย โลหิตสีแดงสด ก่อนท่ีทุกคนจะทนั ตรวจสอบหาความจริง ทนั ใดน้นั , กาแพงเพลิงสีแดงฉานร่วงลงมาจากเบ้ืองบน และพงุ่ เขา้ ใส่ทุกคน ศิษยส์ องคนซ่ึงก่อนหนา้ ไดร้ ับบาดเจบ็ มิอาจหลบเลี่ยงไดท้ นั เวลา จึงเป็นเหตุใหร้ ่างกายของพวกเขาสูญสลายกลายเป็นข้ีเถา้ ทนั ที ดว้ ยเสียงกระแทกดงั ปัง, ปี ศาจอสูรขนาดมหึมาซ่ึงมี ลกั ษณะเหมือนตวั ก่อนหนา้ มิผดิ เพ้ียน ทว่ากลบั มีขนาดใหญ่กวา่ ถึงสามเท่า มนั ยนื จงั กา้ ต่อหนา้ พวกเธอ กลิ่นคาวเลือดรุนแรงลอย ฟุ้งเขา้ จมูก และตรงปากของมนั ยงั คงมีเปลวไฟขนาดเลก็ ท่ียงั ไม่ ดบั

เซียวอ้ีร่อนลงบนพ้นื เขาแลดูอ่อนลา้ โดยสิ้นเชิง แมน้ เขา ไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ สาหสั เท่าเจา้ อว้ นเจา แต่ตามร่างกายยงั ปรากฏ บาดแผลเลก็ ๆ หลายแห่ง ตอนอสูรเพลิงคารณยกั ษร์ ่อนลงบนพ้นื มนั มองเห็นอสูร เพลิงคารณตวั เลก็ ที่นอนกองอยบู่ นพ้ืนบริเวณใกลเ้ คียง มนั ละทิ้ง กลมุ่ คนเบ้ืองหนา้ และรีบว่งิ เขา้ ไปหาเจา้ ตวั เลก็ ดว้ ยความร้อนรน มนั ใชเ้ ขาที่อยบู่ นศรีษะสัมผสั ศพอยา่ งอ่อนโยน ราวกบั รับรู้วา่ อีก ตวั ไดเ้ สียชีวติ แลว้ มนั ส่งเสียงร้องครวญคราง ‘ววู้ วว’ อยา่ งเศร้า เสียใจ ดูเหมือนมนั จะเป็นแม่อสูร หวั ใจของซูเหยาบีบรัดแน่น, เจา้ ตวั น้ีคงไม่ใช่แม่ของอสูร เพลิงคารณตวั เลก็ หรอกนะ, ใช่ไหม!? ดงั คาด, หลงั จากที่อสูรเพลิงคารณยกั ษส์ ่งเสียงโหยหวนสกั พกั หน่ึง จู่ๆมนั กค็ ารามเสียงดงั แสบแกว้ หู แลว้ หนั มามองเหล่าผู้ บาเพญ็ เพียรดว้ ยความแคน้ เคือง มนั ใชก้ รงเลบ็ ตะกยุ พ้ืนดินอยา่ ง หนกั หน่วง จากน้นั เปิ ดปากอนั กวา้ งใหญ่ และพน่ บอลเปลวเพลิง ซ่ึงมีขนาดใหญ่กวา่ อนั ก่อนหนา้ หลายเท่า

“ไม่ดีแน่, รีบหลบเร็วเขา้ !” เฉินอ้ีที่ยงั คงช่วยเจา้ อว้ นเจาปิ ด บาดแผลตะโกนเสียงดงั ประหน่ึงพวกเขาเพ่งิ ตื่นจากความฝัน, ทุกคนรีบใชก้ ระบี่ เหาะไปดา้ นบน บริเวณท่ีโดนลูกบอลเพลิงตกใส่กลายเป็นตอ ตะโกสีดา เห็นชดั วา่ ความแรงของมนั รุนแรงกวา่ ของเจา้ ตวั เลก็ เป็ นร้อยเท่า ล่ฉู าสะบดั มือเรียกแท่งน้าแขง็ แหลมคมขนาดใหญ่ แลว้ เขว้ี ยงไปท่ีปี ศาจอสูร จงั หวะท่ีแท่งน้าแขง็ สัมผสั โดนตวั ปี ศาจอสูร, ช้นั น้าแขง็ ขนาดมหึมาถกู สร้างข้ึนโดยฉบั พลนั ราวกบั นาง วางแผนจะแช่แขง็ ปี ศาจอสูร และยบั ย้งั การเคลื่อนไหว อยา่ งไรก็ ตาม, ปี ศาจอสูรรวดเร็วยงิ่ นกั บางส่วนของแท่งน้าแขง็ เร่ิมหลุด ออก เม่ือผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงอีกคนหน่ึงเห็นสิ่งน้ี, นางเรียกปราณ กระบี่มากมายนบั ไม่ถว้ น แลว้ โจมตีใส่ปี ศาจอสูรทว่ั ทิศทาง แม้ มนั ไม่อาจแทงทะลุผา่ นเกลด็ ของปี ศาจอสูร ทวา่ มนั สามารถเพ่ิม ระดบั ความเร็วของการแช่แขง็ ตอนปี ศาจอสูรกาลงั ถกู แช่แขง็ อยา่ งสมบูรณ์ อสูรเพลิงคา รณพลนั ส่งเสียงคารามดงั สนนั่ เกลด็ ที่อยบู่ นร่างกายเริ่มต้งั ข้ึนที

ละอนั ดว้ ยเสียง ‘ฟ่ ูวว’, เปลวเพลิงขนาดใหญ่ถูกปลดปลอ่ ยจาก ภายในเกลด็ ประหน่ึงทว่ั ท้งั ร่างลกุ ติดดว้ ยเปลวไฟ น้าแขง็ ที่อยู่ บนร่างพลนั ละลายอยา่ งสิ้นเชิง “อสูรเพลิงคารณกลายพนั ธุ์!” เฉินอ้ีอุทานออกมา ก่อนที่ทุกคนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง, อสูรเพลิงคารณที่ ร่างกายแผไ่ ปดว้ ยเปลวไฟ จู่ๆ กลบั หายตวั อยา่ งกะทนั หนั จากน้นั เสียงกรีดร้องดงั ออกมาจากบริเวณใกลเ้ คียง ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงซ่ึง ก่อนหนา้ ใชป้ ราณกระบ่ีโจมตีกลบั ถูกมนั คาบไวใ้ นปาก พอมนั งบั ปากลงมา, เสียงกรีดร้องของผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงกส็ ิ้นสุด เหลือ ไวเ้ พยี งแต่รอยเลือดสีแดงสดซ่ึงไหลยอ้ ยจากปากปี ศาจอสูร ทุกคนต่างพากนั หวาดผวากบั ฉากเขยา่ ขวญั ตรงหนา้ ใน เวลาเพียงพริบตา, มีคนตายไปแลว้ ถึงสามคน แต่ปี ศาจอสูรกลบั ไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ ใดๆ ปี ศาจอสูรกลายพนั ธุ์มกั มีระดบั สูงกวา่ ปี ศาจอสูรธรรมดาข้นั หน่ึง เจา้ ตวั น้ีคือปี ศาจอสูรระดบั เจด็ การ เคลื่อนไหวของมนั รวดเร็วเป็นพเิ ศษ เม่ือครู่, พวกเขามองไม่เห็น ดว้ ยซ้าวา่ มนั เขา้ ถึงตวั ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงไดอ้ ยา่ งไร

บทที่ ๕๓ สมาชิกทมี เหมือนหมู (อกี แล้ว) \"พวกเรา ... พวกเรา ... พวกเราไม่สามารถเอาชนะมนั ได!้ \" ภายในกลุ่ม, มีบางคนที่แสดงเจตนาลา่ ถอย ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิง สองคนเรียกกระบี่บินออกมา พวกนางหนั หลบั กลบั และต้งั ใจเผน่ หนี \"อยา่ ขยบั !\" เฉินอ้ีพยายามหยดุ ย้งั พวกนาง ทวา่ สุดทา้ ยกม็ ิ อาจหา้ มปรามไดท้ นั เวลา ปี ศาจอสูรกระโจนตวั และโดยฉบั พลนั , ร่างของมนั หายไปจากสายตาอีกคร้ัง อึดใจต่อมา, มนั ปรากฏตวั ตรงหนา้ ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงท้งั สองท่ีกาลงั หลบหนี และพน่ ลกู บอลเพลิงออกจากปาก ผบู้ าเพญ็ เพยี รท้งั คู่ไม่มีแมแ้ ต่เวลากรีดร้อง ร่างของพวกนาง สลายกลายเป็ นข้ีเถา้ แม่อสูรคลา้ ยแคน้ จดั มนั ไม่ยอมใหอ้ ภยั ทุกคนท่ีอยตู่ รงน้ี ซู เหยากามือแน่น เธอพยายามอยา่ งหนกั ท่ีจะระงบั ความหวาดกลวั ภายในจิตใจ แลว้ ฉวยโอกาสตอนปี ศาจอสูรเปิ ดช่องวา่ งยามมนั ยงิ ลกู บอลเพลิง และร่ายเวทยไ์ มเ้ รียกเถาวลั ยจ์ านวนนบั ไม่ถว้ น เพอื่

เหน่ียวร้ังแขนขาท้งั สี่ของปี ศาจอสูร, ปี ศาจอสูรไม่ทนั ระวงั ตวั ชว่ั ขณะ จึงลม้ ลงบนพ้ืน \"เอาเลย!\" ซูเหยาตะโกนเสีงดงั \"อยา่ ใหม้ นั หายตวั ไปไหน อีก\" กลมุ่ คนซ่ึงแต่เดิมมีสิบคน เวลาน้ีเหลือเพยี งซูเหยา, หวงั ซีจือ, ล่ฉู า, เซียวอ้ี, เฉินอ้ี, และเจา้ อว้ นเจาท่ีบาดเจบ็ สองคร้ังที่ผา่ นมา, ปี ศาจอสูรมีความรวดเร็วยง่ิ หากเพยี งแค่ มอง อาจคิดวา่ มนั วงิ่ ไปยงั แต่ละจุด ทวา่ ซูเหยากลบั ตระหนกั ไดว้ า่ ในแต่ละคร้ัง, มนั ไม่ไดต้ ้งั ท่ากระโจนแต่อยา่ งใด ความเร็วของมนั ไม่ไดเ้ ร็วเป็นพเิ ศษ แต่ตรงกนั ขา้ ม, ปี ศาจอสูรตวั น้ีสามารถเทเล พอร์ต หวงั ซีจือและเซียวอ้ีเป็นสองคนแรกที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง พวกเขาเรียกกระบ่ีเจตจานงออกมาและโจมตีใส่ปี ศาจอสูร .. มี เพียงผบู้ าเพญ็ เพียรท่ีอยขู่ ้นั หลอมรวมแลว้ จึงสามารถใชก้ ระบี่ เจตจานง เม่ือเปรียบเทียบกบั ปราณกระบ่ี, กระบี่เจตจานงบรรจุ ความมุ่งมน่ั อนั แรงกลา้ ของผรู้ ่าย ดงั น้นั ดว้ ยการฟันเพยี งหนเดียว อสูรเพลิงคารณจึงมีเลือดออก

อสูรเพลิงคารณคลา้ ยเดือดดาลยง่ิ กวา่ เดิม มนั เร่ิมดิ้นรนดว้ ย พละกาลงั ซูเหยาสัมผสั ไดว้ า่ เร่ียวแรงของตนเองค่อยๆ จางหาย ไม่วา่ อยา่ งไร, คาถาธาตุอนั นอ้ ยนิดจะสามารถยบั ย้งั ปี ศาจอสูร ระดบั เจด็ ไดอ้ ยา่ งไร? \"ล่ฉู า!\" ซูเหยาตะโกนใส่คนขา้ งๆ นางกาลงั อยใู่ นภาวะ ตะลึงงนั \"รีบมาช่วยกนั , เร็วเขา้ !\" ลู่ฉาชะงกั ครู่หน่ึง จากน้นั นางรีบยกมือและเรียกแท่ง น้าแขง็ \"นรกสิ! อยา่ ใชน้ ้าแขง็ !\" ซูเหยาเกือบอดใจไม่อยตู่ ะโกนด่า มารดาของนาง หญิงผนู้ ้ีก่อนออกจากบา้ น ลืมหยบิ สมองติดมา ดว้ ยหรืออยา่ งไร!? ทวา่ โชคร้าย, มนั สายไปเสียแลว้ แท่งน้าแขง็ พงุ่ เขา้ ใส่ปี ศาจ อสูร จงั หวะท่ีมนั สัมผสั ถกู ร่างกายปี ศาจอสูร, เปลวเพลิงบนร่าง อสูรเพลิงคารณพลนั ระเบิดเพ่มิ ข้ึน คาถาธาตุท่ีเธอเพยี รพยายาม เรียกออกมาถูกเผาไหมอ้ ยา่ งสิ้นเชิง ร่างของปี ศาจอสูรวบู หาย มนั เคล่ือนยา้ ยไปอยดู่ า้ นหลงั ลู่ฉาระหวา่ งพน่ บอลเพลิง

ลู่ฉาดวงตาเบิกกวา้ งทนั ควนั ใบหนา้ นางซีดเผอื ดขณะความ ตายเย้อื งกรายเขา้ หา ดวงตาท้งั คู่เตม็ ไปดว้ ยความสิ้นหวงั อสูรเพลิงคารณอา้ ปากมาทางนาง ทวา่ ทนั ใดน้นั , ร่างโชก เลือดของใครบางคนพงุ่ เขา้ มา แลว้ ผลกั ลู่ฉาไปดา้ นขา้ ง จากน้นั ใชร้ ่างของตวั เองรับคมเข้ียว เขาคือเจา้ อว้ นเจา! แมก้ ระทง่ั ซูเหยายงั อดต่ืนตะลึงมิได้ ทวา่ น่ีมิใช่เวลามามวั ยนื ตะลึง ซูเหยาทะยานหนีดว้ ยความรวดเร็ว โดยดึงตวั ลฉู่ าท่ี ตระหนกตกใจและนง่ั อยบู่ นพ้ืนอยา่ งโง่งม เธอรีบถอยห่างจาก อสูรเพลิงคารณ เจา้ อว้ นเจาถกู กดั ขาดเป็นสองท่อน ก่อนที่เขาจะ ทนั ไดเ้ หลียวมองลู่ฉา ลูฉ่ าท่ีถูกช่วยชีวิตมีท่าทีหวาดผวาสุดขีด นางไม่กลา้ หนั ไป มองเจา้ อว้ นเจาซ่ึงตายโดยซากศพไม่สมบูรณ์ นางอยใู่ นภาวะ ตกใจจนถึงข้นั น้าตาไหลพราก และร่างกายสัน่ เทาไปหมด ทา้ ยที่สุด, ซูเหยาทนไม่ไหวจึงตบหนา้ นางไปทีหน่ึง \"เจา้ โง่ เป็นควายหรืออยา่ งไร? ไม่รู้หรือวา่ อสูรเพลิงคารณสามารถ

ตา้ นทานน้าและไฟ!?\" นางเขา้ ใจหรือไม่วา่ ทาไมก่อนหนา้ ตวั เอง ถึงแช่แขง็ ปี ศาจอสูรไม่ได!้ ? \"ขา้ ... ส่ิงท่ีขา้ ใชค้ ือน้าแขง็ !\" ลฉู่ าโตเ้ ถียงประหน่ึงตวั เอง ไม่มีความผดิ \"น้าแขง็ กค็ ือน้า, อีงง่ั !\" นางรู้ดีแก่ใจวา่ แท่งน้าแขง็ ของตวั เองจะทาใหอ้ สูรเพลิงคา รณหลุดออกมา ทวา่ นางยงั กลา้ โยนน้าแขง็ ใส่มนั อิเลวน้ีกาลงั เล่น ตลกละครลิงอยหู่ รืออยา่ งไร!? ซูเหยาไม่มีอารมณ์สัง่ สอนเดก็ สมองพิการอีกต่อไป เธอ เรียกกระบ่ีบินออกมา และร่ายปราการคุม้ กนั บนร่างตนเอง พลาง ส่งเสียงเตือนคนที่เหลือ \"ทุกคน, ใชป้ ราการคุม้ กนั ตวั เอง, อสูร เพลิงคารณสามารถเทเลพอร์ต\" เวลาน้ีเธอไม่ใส่ใจปิ ดบงั ตวั ตนอีก ต่อไป ส่ิงแรกที่ตอ้ งกระทาคือ เอาชีวติ ใหร้ อด จากน้นั ค่อยพดู คุย ทีหลงั หนน้ี, ลู่ฉาไม่มึนงง นางสร้างปราการคุม้ กนั อยา่ งวา่ ง่าย ซู เหยาเหลือบมองเจา้ อว้ นเจาท่ีอยบู่ นพ้นื แลว้ รู้สึกรวดร้าวในใจ อยา่ งเฉียบพลนั

**** ซูเหยาโคจรพลงั ปราณ, กระบ่ีของเธอพลนั เอ่อลน้ ไปดว้ ย สายฟ้าสีม่วง เธอยกกระบี่ข้ึนฟ้าโดยไม่ลงั เล และฟันไปยงั ปี ศาจ อสูร \"เกลด็ ของปี ศาจอสูรมีความแขง็ แกร่งเป็นอยา่ งยงิ่ , เจา้ มิอาจ ....\" ก่อนที่เฉินอ้ีจะกล่าวจบ เขาเห็นปี ศาจอสูรกรีดร้อง และดว้ ย เสียงกระแทกดงั ปัง กระบี่ของซูเหยาฟาดลงมาจนถึงพ้ืนดิน จากน้นั ตามมาดว้ ยเลือดของปี ศาจอสูรซ่ึงไหลพร่ังพรูจาก บาดแผลขนาดเท่าฝ่ ามือบนร่างกาย \"ศิษยน์ อ้ งซาลาเปา, เจา้ ....\" นรกสิ, อะไรคือศิษยน์ อ้ งซาลาเปา? ซูเหยามองหนา้ เขา ทนั ใดน้นั เธอนึกข้ึนมาไดว้ า่ ตวั เองไม่เคยบอกช่ือเสียงเรียงนาม ส่วนหวงั ซีจือกไ็ ม่เคยถาม เขาเอาแต่เรียกเธอวา่ ซาลาเปานอ้ ย พวก เขาคงไม่ไดค้ ิดวา่ เธอช่ือซาลาเปาจริงๆ หรอกนะ, ใช่ไหม!? มุมปากซูเหยากระตุก เธอหนั หนา้ กลบั และเริ่มโตต้ อบ ปี ศาจอสูรอยา่ งจริงจงั การที่เธอสามารถสร้างบาดแผลบนร่าง ปี ศาจอสูรถือเป็นเหตุบงั เอิญโดยแท้ เพาะมนั ไม่คาดคิดวา่ คม กระบี่ของเธอจะซึมซบั ไปดว้ ยสายฟ้าซ่ึงเป็นปรปักษก์ บั ปี ศาจ

อสูร ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงสามารถฟันโดนตวั มนั ทวา่ หนหนา้ , เธอ อาจไม่โชคดีเช่นน้ี ดงั คาด, อสูรเพลิงคารณท่ีอยบู่ นพ้ืนหายตวั อีกคร้ัง หวั ใจ ของซูเหยาบีบรัดแน่น เธอไม่แน่ใจวา่ มนั จะโผลอ่ อกมาจาก ตรงไหน \"ซาลาเปานอ้ ย, เจา้ เป็นอะไรหรือไม่?\" หวงั ซีจือทะยานเขา้ มา และยนื ในตาแหน่งท่ีหลงั ของพวกเขาหนั ชนกนั \"เจา้ ทาใหม้ นั บาดเจบ็ ดงั น้นั มนั ตอ้ งหนั มาเล่นงานเจา้ เป็นคนแรกอยา่ ง แน่นอน, ตอ้ งระวงั ตวั ใหด้ ี\" ดงั ที่คาดการณ์เอาไว,้ อึดใจต่อมา, ปี ศาจอสูรปรากฏกาย ตรงเหนือหวั เธอพอดี ปากอนั ใหญ่โตซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยเลือดพงุ่ เขา้ มา ทวา่ มนั กลบั กดั โดนปราการป้องกนั ส่ิงที่กีดขวางมนั เอาไวค้ ือ พู่ กระบ่ีท่ีซือฝมุ อบไวใ้ ห้ ซูเหยาสามารถรอดพน้ จากการโจมตีที่ คุกคามถึงชีวิตคราน้ี ทวา่ หนหนา้ เธออาจไม่โชคดี ซูเหยาและหวงั ซีจือล่าถอยอยา่ งฉบั ไว ส่วนเฉินอ้ีและเซียว อ้ีพากนั โจมตีปี ศาจอสูร

เซียวอ้ีท่ีผา่ นการฝึกฝนจนมีฝีมือช่าชองในการใชก้ ระบ่ี เจตจานง กระบ่ีสีทองบินวนรอบตวั เขาประหน่ึงมีชีวิต และ ปลดปลอ่ ยไอกระบ่ีเยน็ ยะเยอื ก ทวา่ ปี ศาจอสูรกลบั ไม่ไดป้ ะทะโดยตรง ตรงกนั ขา้ ม, ร่าง ของมนั วบู หายอีกคร้ัง “พวกเราตอ้ งบีบมนั ออกมา!” เฉินอ้ีกามือแน่น ปี ศาจอสูร ตนน้ีตอ้ งการผลกั ดนั พวกเขาไปสู่ความตาย แมน้ พวกเขาจะมี ปราการคุม้ กนั แต่มนั สามารถป้องกนั การโจมตีไดเ้ พยี งหนเดียว หากปี ศาจอสูรโจมตีอยา่ งต่อเน่ือง พวกเขาคงมิอาจตา้ นทาน “ขา้ มีวธิ ีบีบใหม้ นั ออกมา!” ซูเหยายกกระบ่ีข้ึนและกล่าว วาจา ตอนน้นั เองที่ทุกคนสงั เกตเห็นกระบ่ีของเธอที่มีสายฟ้าส่อง สวา่ ง โดยเฉพาะเฉินอ้ี “เจา้ ... เจา้ คือศิษยจ์ ากขนุ เขาป่ าหยก?” ซูเหยามิไดป้ ฏิเสธ ไม่วา่ อยา่ งไรพวกเขากต็ อ้ งรู้ความจริงใน ที่สุด “ขา้ คิดวา่ , ถึงแมป้ ี ศาจอสูรจะสามารถเทเลพอร์ต แต่รัศมีไม่ น่าเกินสองกิโลคร่ึง ขา้ จะใชส้ ายฟ้าบีบบงั คบั มนั ออกมา ทวา่ พวก

เจา้ มีเวลาเพยี งสามวินาทีเท่าน้นั พวกเจา้ ท้งั สามตอ้ งฆ่ามนั ใหไ้ ด้ ภายในระยะเวลาน้นั ” สีหนา้ ของคนท้งั สามหนกั หน่วงเลก็ นอ้ ย แมน้ างจะ สามารถบีบใหป้ ี ศาจอสูรออกมาได้ แต่ไม่วา่ อยา่ งไร มนั กค็ ืออสูร ระดบั เจด็ ซ่ึงเทียบไดก้ บั ผบู้ าเพญ็ เพียรระดบั ตน้ ของข้นั สมดุลย์ ลาพงั พวกเขาท้งั สามซ่ึงเป็นเพยี งผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั หลอมรวม มนั อาจ ..... “พวกเราตอ้ งลองดู!” ไม่คาดคิดวา่ คนที่เห็นดว้ ยคือเซียวอ้ี “ใหศ้ ิษยน์ อ้ งซาลาเปาบีบปี ศาจอสูรออกมา ขา้ จะโจมตีมนั ดว้ ย พละกาลงั ท้งั หมด” “.....”ซาลาเปานอ้ งสาวเจา้ สิ! หลงั จากปรึกษาหารือเร่ืองแผนการ พวกเธอท้งั หมดเขา้ ไป ยนื อยภู่ ายในวงลอ้ มอาคมท่ีสร้างไวบ้ นพ้ืนดิน ลู่ฉาเดินอยา่ ง เชื่องชา้ และเขา้ ไปยนื ตรงกลางระหวา่ งพวกเธอท้งั สี่ ซูเหยาบิด ริมฝีปาก และไม่สนใจนาง

ซูเหยาแทงกระบ่ีเลม่ ยาวลงบนพ้ืนดิน เธอกมุ ดา้ มกระบี่ดว้ ย มือเพียงขา้ งเดียว แลว้ โคจรพลงั ปราณสายฟ้า จากน้นั ใชค้ าถา สายฟ้าช้ีนาสู่พ้ืนดิน พ้นื ดินซ่ึงก่อนหนา้ สงบนิ่งเร่ิมถกู ปกคลมุ ดว้ ยสายฟ้าจาก ทว่ั ทิศทาง มนั แผข่ ยายไปทุกทิศดว้ ยความรวดเร็ว อึดใจต่อมา, สายฟ้ากค็ รอบคลมุ ทว่ั บริเวณสองกิโลเมตรคร่ึง ซูเหยาต้งั อกต้งั ใจ ควบคุมมิใหม้ นั ขยายกวา้ งไปกวา่ น้นั ในทางตรงกนั ขา้ ม, เธอ เริ่มตน้ ชกั นาสายฟ้าโดยตรง โดยฉบั พลนั , สายฟ้าจานวนมากมายนบั ไม่ถว้ นพงุ่ พวด ข้ึนมาจากพ้ืนดินและตรงสู่ทอ้ งฟ้า ประหน่ึงการเจริญเติบโตของ กิ่งกา้ นตน้ ไม้ มนั พงุ่ ตรงไปยงั ทอ้ งฟ้าเบ้ืองบน ทศั นวสิ ยั ของทุก คนลว้ นเตม็ ไปดว้ ยสายฟ้าสีขาว เสียงหอนยาวลอยมาใหไ้ ดย้ นิ , อสูรขนาดมหึมาปรากฏกาย บนทอ้ งฟ้าเบ้ืองบน ร่างของมนั เตม็ ไปดว้ ยสายฟ้า มนั ดิ้นรนราว กบั เจบ็ ปวดเป็นอยา่ งยง่ิ “มนั ออกมาแลว้ !”

เฉินอ้ีรีบเรียกปราณกระบ่ีจานวนมากมายมหาศาลแลว้ โจมตีไปยงั ปี ศาจอสูร เซียวอ้ีและหวงั ซีจือกไ็ ม่ลงั เลเช่นกนั พวก เขาโคจรพลงั ปราณในร่างและจู่โจม ซูเหยาลดปริมาณพลงั ปราณของตนเอง และยน่ ขอบเขต สายฟ้า เพอ่ื ใหม้ นั โอบลอ้ มเฉพาะบริเวณปี ศาจอสูร และเป็นการ จากดั การเคลื่อนไหว ในท่ีสุด, การโจมตีกเ็ ร่ิมเห็นผล ร่างของปี ศาจอสูรเตม็ ไป ดว้ ยบาดแผล อยา่ งไรกต็ าม, สิ่งน้ียงั ไม่เพยี งพอสาหรับชยั ชนะ สี หนา้ ของเซียวอ้ีพลนั แปรเปล่ียนเป็นเยน็ ชา ความแหลมคมของ กระบี่เจตจานงซ่ึงก่อนหนา้ ยงั ไม่มากพอ บดั น้ี, มนั แปรสภาพเป็น ใบมีดแหลมคมนบั ไม่ถว้ น และโจมตีใส่ปี ศาจอสูรโดยไม่เปิ ด ช่องวา่ งใดๆ ซูเหยาตื่นตะลึงกบั ความแขง็ แกร่งของกระบ่ีเจตจานงที่ ปรากฏตรงหนา้ ดงั ท่ีคาดการณ์จากพระเอกผเู้ ปิ ดระบบกลโกง ระดบั ของเขาเพิ่มข้ึนอยา่ งรวดเร็วเป็นพเิ ศษ ... สายฟ้าของเธอ สลายหมดแลว้ คาถาสายฟ้าช้ีนาซ่ึงมีขนาดใหญ่เช่นน้ีสามารถอยู่ ไดเ้ พียงสามวินาที เธอมิอาจทนไดม้ ากกวา่ น้นั

อยา่ งไรกด็ ี, จากสถานการณ์ตรงหนา้ ดูเหมือนกระบี่ เจตจานงของเซียวอ้ีน่าจะสัมฤทธิผล ซูเหยานงั่ ลงบนพ้ืนอยา่ งสิ้นเรี่ยวแรง เวลาน้ี, เธอทาไดเ้ พยี ง ใชส้ ายฟ้าจู่โจม เพอ่ื เสริมการต่อสูเ้ ป็นคร้ังคราวยามสบโอกาส โจมตี เป็นท่ีชดั เจนวา่ ปี ศาจอสูรมิอาจต่อสู้ไดอ้ ีก มนั ไม่สามารถ ควบคุมร่างกาย และร่วงลงมาจากทอ้ งฟ้า “เอาเลย!” เฉินอ้ีตะโกนเสียงดงั ในเวลาเดียวกนั , เซียวอ้ี และหวงั ซีจือรวบรวมกระบี่เจตจานงท้งั สองเขา้ ดว้ ยกนั จนมีขนาด มหึมา แลว้ โจมตีใส่ปี ศาจอสูร ดูเหมือนชยั ชนะอยแู่ ค่เอ้ือม อสูรเพลิงคารณที่ไดร้ ับ บาดเจบ็ สาหสั มิอาจหลบหนีจากกระบ่ีเจตจานงพวกน้นั อยา่ ง แน่นอน ทวา่ ทนั ใดน้นั , มนั เปล่งเสียงคารามดงั สนนั่ ดวงตาท้งั สอง ซ่ึงเป็นรอยเลือดพลนั เปลง่ แสงสีแดงฉาน เปลวเพลิงบนร่าง ระเบิดออกแลว้ แผข่ ยายอยา่ งเฉียบพลนั เปลวเพลิงพวกน้นั แต่ เดิมท่ีมีสีแดงกลบั แปรเปลี่ยนเป็นสีดา กระทง่ั กระบ่ีเจตจานงของ

เซียวอ้ีและหวงั ซีจือกย็ งั ถกู เปลวเพลิงน้นั ทาใหก้ ระจดั กระจาย เกลื่อนกลาด ท้งั สองกระอกั เลือดคาโตจากการสะทอ้ นกลบั ของกระบ่ี เจตจานง เมื่อครู่, พวกเขาใชพ้ ลงั เป็นจานวนมาก ดว้ ยเหตุน้ี, การ สะทอ้ นกลบั จึงรุนแรงเป็นพเิ ศษ เวลาน้ี, พวกเขาไม่มีแมแ้ ต่ เรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว “มนั กาลงั ฝืนทะลวงสู่อีกระดบั !” เฉินอ้ีจอ้ งมองปี ศาจอสูร ดว้ ยสีหนา้ ไม่อยากเช่ือเสียทีเดียว พลงั ปราณรอบตวั เร่ิม เคล่ือนไหวอยา่ งรุนแรง หากปี ศาจอสูรทะลวงระดบั มนั อาจก่อใหเ้ กิดมรสุมพลงั ปราณอยา่ งรุนแรง และถา้ มนั สามารถทะลวงไดส้ าเร็จ จะนามาซ่ึง ด่านทดสอบสายฟ้า แต่หากไม่สาเร็จ, ปี ศาจอสูรกจ็ ะตายดว้ ยถูก ทาลายจากตวั ของมนั เอง หรือปี ศาจอสูรตนน้ีต้งั ใจแตกดบั ไป พร้อมพวกเธอ? “พวกเรา ... พวกเราจะทาเช่นไรดี?” ลู่ฉาท่ีใบหนา้ ซีดเผอื ด ยามมองดูปี ศาจอสูรท่ีทว่ั ท้งั ร่างลุกไหมไ้ ปดว้ ยเปลวเพลิงสีดา

ใบหนา้ นางเตม็ ไปดว้ ยน้าตา นางเกาะกมุ เซียวอ้ีท่ีอยขู่ า้ งกายแน่น “อาจารยอ์ าเซียว, พวกเราหนีไปไม่ไดห้ รือ? ขา้ ไม่อยากตายท่ีนี่” เซียวอ้ีมิไดก้ ล่าวตอบ แมแ้ ต่หวงั ซีจือและเฉินอ้ีกน็ ิ่งเงียบ พวกเขาลว้ นอยใู่ นอาการพลงั ปราณป่ันป่ วน น่ียงั ไม่รวมถึงความ จริงที่วา่ เวลาน้ีพวกเขาท้งั สองต่างบาดเจบ็ หนกั และมิอาจโคจร พลงั ปราณเพ่อื ใชก้ ระบ่ีบิน และถึงแมพ้ วกเขาจะไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ แต่ดว้ ยมรสุมพลงั ปราณอนั ใหญ่โตเช่นน้ี ไม่วา่ อยา่ งไร, พวกเขาก็ ไม่มีพละกาลงั เพียงพอท่ีจะฝ่ าออกไป ซูเหยากาดา้ มกระบ่ีในมือแน่น เธอยนื ข้ึนและดึงคมกระบ่ี ออกจากพ้ืนดินอยา่ งรุนแรง จากน้นั เดินมุ่งไปยงั ปี ศาจอสูรดว้ ยสี หนา้ น่าเกรงขาม การนงั่ รอคอยความตายมิใช่วิธีของเธอ

บทที่ ๕๔ ดอกเบญจมาศหลงั บทสรุปปี ศาจอสูร \"ซาลาเปานอ้ ย, เจา้ คิดจะทาอะไร?\" หวงั ซีจือควา้ มือเธอ อยา่ งอยา่ งร้อนรนใจ \"หากพวกเรานงั่ รอแบบน้ีมีแต่จะพา่ ยแพ้ ขา้ ตอ้ งทาอะไร บางอยา่ ง\" \"เจา้ จะตาย!\" \"ขา้ จะไม่ตาย!\" ซูเหยาหนั กลบั มาส่งยมิ้ และลูบหวั หวงั ซีจื อตามความเคยชิน \"รอขา้ นะ, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม!\" เม่ือหวงั ซีจือไดย้ นิ สิ่งน้ี ดวงตาเขาพลนั เบิกกวา้ ง ราวกบั ตวั เองเพง่ิ ไดย้ นิ บางสิ่งบางอยา่ งอนั น่าตะลึง เขาจอ้ งหนา้ เธอเขมง็ เสียงเรียกขานน้นั ดงั กอ้ งอยใู่ นใจ เขากามือตวั เองแน่นชวั่ ขณะ \"เจา้ คือ .....\" ซูเหยาหนั ดา้ มกระบ่ีในมือ และใชม้ นั กระแทกตน้ คอเขา หวงั ซีจือที่บาดเจบ็ หนกั ต้งั แต่ทีแรก เมื่อถูกกระแทกจึงหมดสติ ทนั ที \"เฉินอ้ี, ดูแลเขาดว้ ย!\"

เธอไม่ใส่ใจสีหนา้ ตกตะลึงของคนท้งั สาม ซูเหยาเดินโงน เงนไปยงั ปี ศาจอสูรท่ีกาลงั พยายามทะลวงสู่อีกระดบั หากมีส่ิง หน่ึงส่ิงใดในระยะเวลาสามปี ที่เธอเรียนรู้จากการฝึกซอ้ ม กระบวนท่ากระบ่ีอนั หมดรูปจากซือฝุ ... ส่ิงน้นั กค็ ือ การบากบน่ั มุมานะ ... หาหนทางเอาชนะ! **** ซูเหยาโคจรพลงั ปราณท้งั หมด แลว้ รวบรวมไวท้ ่ีกระบี่ ดว้ ย พลงั ปราณท่ีเขา้ มาเสริม สายฟ้าบนคมกระบี่แผข่ ยายใหญ่ข้ึน และ เพิ่มข้ึนอยา่ งต่อเนื่อง จนถึงจุดท่ีมนั ก่อร่างกลายเป็นกระบ่ีสายฟ้า ขนาดมหึมา ในสถานการณ์เช่นน้ี, มนตค์ าถาล้าลึกใดๆ คงไม่มี ประโยชน์ สิ่งท่ีเธอสามารถกระทาไดค้ ือ ปะทะกบั มนั โดยตรง ซูเหยายกกระบี่ข้ึนฟ้าและเหวยี่ งลงมา เธอโจมตีใส่อสูร เพลิงคารณซ่ึงอยู่ ณ ใจกลางมรสุมพลงั ปราณ เม่ือสายฟ้าสีม่วง สมั ผสั ถกู เปลวเพลิงสีดา, ประกายไฟปลิววอ่ นไปทวั่ บริเวณอยา่ ง เฉียบพลนั กระบ่ีสายฟ้าสามารถยบั ย้งั เปลวเพลิงสีดาถึงคร่ึงหน่ึง เน่ืองจากสายฟ้าสามารถสร้างความเสียหายแก่ปี ศาจอสูรทุกตน

นอกเสียจากวา่ อสูรตวั น้นั จะเป็นอสูรธาตุสายฟ้า ดงั น้นั จึงไม่มี ปี ศาจอสูรตนไหนท่ีสามารถตา้ นทานต่อสายฟ้า เวลาน้ี, เธอไดแ้ ต่ พ่งึ พาความเป็นจริงขอ้ น้ี เพ่ือใหไ้ ดม้ าซ่ึงชยั ชนะ อยา่ งไรกต็ าม, คาถาสายฟ้าช้ีนาท่ีเธอใชไ้ ปเมื่อครู่น้ีไดผ้ ลาญพลงั ปราณจานวน มาก ตอนน้ี, เธอไดแ้ ต่ใชพ้ ละกาลงั ที่เหลืออยเู่ พียงนอ้ ยนิดในการ ต่อสู้ดิ้นรน ยง่ิ เธอเดินเขา้ ใกลป้ ี ศาจอสูรมากเท่าไหร่ แรงต่อตา้ นยง่ิ เพม่ิ มากข้ึนเท่าน้นั เธอรู้สึกไดว้ า่ ตนเองเหลือพลงั ปราณอีกไม่มาก และตามร่างกายกเ็ จบ็ ปวดอยา่ งรุนแรง ทวา่ เธอไม่แยแสต่อสิ่ง เหลา่ น้ี ถึงเลือดจะหลง่ั ไหลออกมาจากหวั ใจและปอด หรือโลหิต พร่ังพรูจากปากเสมือนก๊อกน้า แต่เธอรู้วา่ ตนเองมิอาจลา่ ถอย หากเธอถอยหนี, ผคู้ นที่อยเู่ บ้ืองหลงั ตอ้ งตายอยา่ งแน่นอน ซูเหยามิใช่วรี สตรี และยง่ิ ไม่ใช่นกั บุญ เธอไม่สนใจ เสียสละตนเองเพอื่ ผอู้ ื่น เหตุผลที่เธอดิ้นรนขนาดน้ีกเ็ พราะเธอไม่ ตอ้ งการตาย ซูเหยาไม่รู้วา่ ทาไม แต่เธอรู้สึกวา่ การที่ตวั เองฟ้ื นคืน ชีพคร้ังก่อนมิใช่เหตุบงั เอิญ และแมว้ า่ หนน้ีเธอจะตายอีกคร้ัง, แต่ เธอจะหวนกลบั คืน

นบั ต้งั แต่เธอรู้ถึงเหตุผล ท่ีตวั เองมาโลกแห่งน้ีเพ่ือแกไ้ ขบคั เซียวอ้ี, ซูเหยากไ็ ม่เคยเคลือบแคลงกบั ความจริงขอ้ น้ี บางทีเธออาจไม่จาเป็นตอ้ งทาสิ่งน้ีเสียดว้ ยซ้า เพราะไม่วา่ ปี ศาจอสูรจะทะลวงสู่อีกระดบั สาเร็จหรือไม่ ผคู้ นท่ีอยตู่ รงน้ีก็ ตอ้ งตายกนั หมด หากเซียวอ้ีตาย, บคั กจ็ ะสูญสลาย จิตวิญญาณ แห่งธาตุท้งั หา้ กจ็ ะไม่ถูกนาข้ึนดินแดนเบ้ืองบน ภารกิจของเธอจะ เสร็จสมบูรณ์ และบางที, เธออาจไดก้ ลบั ไปยงั โลกเดิมของตวั เอง อยา่ งไรกด็ ี, ที่แห่งน้ีมิไดม้ ีเพียงเซียวอ้ี มนั ยงั มีเฉินอ้ีกบั ลู่ฉา และโดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ , หวงั ซีจือกอ็ ยทู่ ี่นี่ .. เขาคือเดก็ ที่เธอเฝ้าดู การเจริญเติบโตต้งั แต่เยาวว์ ยั การใหเ้ ธอละทิ้งชีวิตของเจา้ เดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมเพอ่ื บคั ท่ีไม่ชดั เจน ... โดยไม่ตอ้ งเอ่ยถึงท่าน หมอหวงั ท่ีฝากฝังเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมไวก้ บั เธอ ถึง เขาไม่ฆ่าบีบคอเธอจนตายกลายเป็นผี แต่เธอจะเหว่ยี งตวั เองทิ้ง เธอไม่ไดง้ ่ีเง่าขนาดน้นั ส่ิงน้ีไม่เก่ียวขอ้ งกบั หลกั ศีลธรรม หรือส่วนรวม แต่มนั คือ สามญั สานึกของความเป็นมนุษย์ และมนั คือสิ่งสุดทา้ ยที่เธอไม่มี วนั กา้ วล้า

เธอไม่มีส่วนไหนคลา้ ยวรี สตรี, เหตุผลที่เธอยกกระบี่ข้ึนสู้ นน่ั กเ็ พราะเธอยงั เป็นมนุษย!์ แมน้ พลงั ปราณของเธอคลา้ ยหมดเกล้ียง แต่ภายในใจซู เหยากลบั ลุกโชนไปดว้ ยจิตวิญญาณของการต่อสูอ้ นั ไร้ขอบเขต ประหน่ึงสายป่ านภายในจิตใจถูกกระชากอยา่ งเฉียบพลนั เธอ คน้ พบบางส่ิงบางอยา่ งท่ีตวั เองไม่เคยรับรู้มาก่อน มนั พลนั เปิ ด โล่งและกระจ่างแจง้ สายฟ้าบนกระบ่ีไดม้ ลายหายไป เน่ืองจากพลงั ปราณหมด สิ้น เงาร่างของซูเหยาซ่ึงเป็นเดก็ สาวกาลงั ถือกระบี่พลนั ถูกเปลว เพลิงสีดาดูดกลืน เฉินอ้ีและอีกสองคนที่เหลือไดแ้ ต่กม้ หนา้ อยา่ ง เศร้าสลด ดงั คาด, พวกเขามิอาจหลบหนีชะตากรรม ทนั ใดน้นั , เสียงร้องของวหิ คดงั กึกกอ้ งไปถึงกอ้ นเมฆ โดย ฉบั พลนั , ประกายแสงสีขาวจากสายฟ้าผา่ ทะลเุ ปลวเพลิงสีดา และทะยานสู่ทอ้ งฟ้า จากน้นั มนั ก่อร่างเป็นวิหคเพลิงขนาดใหญ่ ร่างของมนั หอ้ มลอ้ มดว้ ยประกายสายฟ้า ประหน่ึงวิหคจากสรวง สวรรคซ์ ่ึงถูกสร้างโดยสายฟ้า มนั สวยงามน่าหลงใหล และมีรัศมี อนั สง่างามน่าเกรงขาม ซ่ึงสามารถชาระลา้ งทุกส่ิงทุกอยา่ ง

\"นี่คือ ....\" เฉินอ้ีจอ้ งมองวหิ คเพลิงอยา่ งมึนงง จู่ๆ มนั ก็ ปรากฏกายอยา่ งกะทนั หนั \"มนั คือกระบ่ีเจตจานง!\" ดว้ ยการมองอยา่ งหลกั แหลม, เซียวอ้ีเงยหนา้ มองวิหคเพลิงตวั น้นั , วิหคสวรรคซ์ ่ึงมีรัศมีน่าเกรง ขามอยา่ งแทจ้ ริง \"นางบรรลกุ ระบี่เจตจานง\" \"กระบี่ ... กระบ่ีเจตจานง?\" เฉินอ้ีตกตะลึงยงิ่ กวา่ เดิม มิใช่ วา่ กระบี่เจตจานงควรมีรูปร่างเป็นกระบี่หรอกหรือ? ทาไมถึงไดม้ ี สภาพเป็ นวิหคเพลิง? วิหคเพลิงบนทอ้ งฟ้ากางบิกซ่ึงมีประกายแสงวบู วาบจาก สายฟ้า มนั พงุ่ ลงมาจากเบ้ืองบน และบินตรงไปยงั ปี ศาจอสูรท่ีอยู่ บนพ้นื ดิน เปลวเพลิงสีดาซ่ึงยงั มิอาจเพมิ่ ข้ึนแมเ้ พียงนิ้วเดียว ถกู สายฟ้าพดั พาไปและดบั วบู ลงทนั ที ในขณะปี ศาจอสูรซ่ึงอยตู่ รง กลาง มนั ถูกแรงกดดนั จากวิหคเพลิงบีบอดั อยกู่ บั พ้ืนจนมิอาจ เคล่ือนไหว วิหคเพลิงกางกรงเลบ็ และโดยฉบั พลนั , ปี ศาจอสูรที่ พยายามทะลวงสู่อีกระดบั ถกู ฉีกเป็นชิ้นๆ วิหคเพลิงเปล่งเสียงร้องสู่ทอ้ งฟ้า ก่อนเงาร่างของมนั จะ สลายหายไปอยา่ งชา้ ๆ