ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

“เป็นความผดิ ของซือฝุ” อว้ีเยย่ี นขมวดคิ้วลึกขณะยนื่ มือมา ลูบหวั นาง “เพราะขา้ ไม่ไดป้ กป้องเจา้ ใหด้ ี จึงเป็นเรื่องธรรมดาท่ี เจา้ ไม่เช่ือถือตวั ขา้ ” วนั น้นั , ยามเขาเห็นศพนาง, นบั เป็นคร้ังแรก ที่เขาเกิดโทสะจนเสียการควบคุม จึงทาลายป่ าโศกศลั ยไ์ ร้สาเนียง จนพงั พินาศ ทวา่ แมเ้ ขาจะทาเช่นน้นั กม็ ิอาจช่วยชีวติ ลูกศิษย์ เขา เป็นอาจารยท์ ี่ไม่เอาไหน “ไม่ไดเ้ ป็นเช่นน้นั !” ซูเหยาร้อนใจเลก็ นอ้ ย เหตุการณ์คราว น้นั , ซือฝไุ ม่ไดอ้ ยใู่ นที่เกิดเหตุ, ธารน้าอนั ห่างไกล ยอ่ มมิอาจดบั ไฟท่ีอยใู่ กล้ มนั ไม่ใช่ความผดิ ของซือฝแุ มแ้ ต่นอ้ ย ส่วนที่วา่ ทาไมเธอไม่ไดเ้ ปิ ดเผยตวั ตนที่แทจ้ ริง นนั่ ก็ เพราะวา่ ... “ขา้ คิดจะบอกท่านต้งั แต่ทีแรก ทวา่ แมแ้ ต่ตวั ขา้ เองกย็ งั ไม่รู้ วา่ ทาไมจึงเป็นเช่นน้ี และดว้ ยสภาพร่างกายของขา้ ในปัจจุบนั ขา้ ไม่อาจพดู ได้ ... เอ? ขา้ พดู ได?้ ” เมื่อรับรู้วา่ ตวั เองสามารถพดู ได,้ ซูเหยาถใู บหนา้ ตนเอง เธอ พดู ไดแ้ ลว้ จริงๆ ก่อนหนา้ , เธอเป็นเพียงเดก็ ธรรมดาวยั หน่ึงขวบ และไม่สามารถพดู เป็นประโยค ทว่าตอนน้ี, เธอพดู ไดแ้ ลว้ แถม

ยงั พดู เป็นประโยคโดยไม่ติดขดั แมแ้ ต่นอ้ ย เธอเติบโตเร็วเกินไป หรือเปล่า? “ระดบั บาเพญ็ เพียรของเจา้ ไดก้ ลบั คืนมาดงั เดิม” อว้เี ยย่ี น พดู อยา่ งสงบนิ่ง, ดว้ ยระดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิ ทาใหก้ ารพูดคุย มิใช่เรื่องยากลาบาก เอ? ซูเหยาชะงกั , ระหวา่ งท่ีซือฝกุ ล่าววาจา เธอพยายามจบั สมั ผสั ชว่ั ครู่ และรู้สึกไดว้ า่ มีพลงั ปราณไหลเวยี นอยภู่ ายในร่าง เธอโคจรพลงั ปราณแลว้ สร้างลาแสงสายฟ้า ดว้ ยเสียงดงั ‘เปร้ียง’ ลาแสงสายฟ้าสีขาวฟาดเขา้ ใส่ ... หวั อว้เี ยย่ี นโดยตรง “อา, มือขา้ ลื่น!” “เจา้ ตวั ป่ วน!” อว้ีเยย่ี นจอ้ งมองนางดว้ ยสายตาเรียบเฉย ทว่า น้าเสียงของเขามิไดส้ ่อแววติเตียนแมแ้ ต่นอ้ ย สายฟ้าจากผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั ปฐมภูมิไม่อาจทาอนั ตรายใดต่อตวั เขา และก่อนท่ีสายฟ้า จะสัมผสั ถกู ร่างกาย มนั ไดถ้ ูกแรงกดดนั จากร่างสลายไปสิ้น “ศิษยย์ อมรับผิด!” แมส้ ายฟ้าจะไม่ถูกตวั ทวา่ การยอมรับ ผิดยงั เป็นเร่ืองท่ีตอ้ งกระทา มนั เป็นเร่ืองของเจตคติและการ วางตวั “ซือฝ,ุ ทาไมจู่ๆ ระดบั บาเพญ็ เพยี รของขา้ ถึงได้

คืนกลบั มา? ก่อนหนา้ ขา้ พยายามโคจรพลงั ปราณ ทวา่ กลบั ไม่เจอ อะไรเลย” อว้ีเยย่ี นนงั่ ลงขา้ งๆ “ความจริงแลว้ , ตบะของเจา้ อยตู่ รงน้นั มาโดยตลอด แต่เพราะร่างกายไม่มีพลงั ปราณแมแ้ ต่นอ้ ย ดว้ ยเหตุ น้ี, จึงมิอาจใชม้ นตค์ าถา ก่อนหนา้ , ตอนเจา้ รับลาแสงอสนีสวรรค์ มนั ไดเ้ ติมเตม็ พลงั ปราณที่ร่างกายตอ้ งการโดยบงั เอิญ ในเม่ือเวลา น้ีเจา้ มีพลงั ปราณ จึงเป็นเรื่องปกติที่ระดบั บาเพญ็ เพยี รจะฟ้ื นคืน” ในกรณีน้นั , เธอตอ้ งขอบคุณอสนีสวรรคท์ ่ีจู่ๆ กผ็ า่ ใส่ตวั เธอ ซูเหยารู้สึกผดิ แปลกเลก็ นอ้ ย “ซือฝ,ุ แมว้ า่ ร่างกายขา้ จะ แปรเปลี่ยน แต่ทาไมระดบั บาเพญ็ เพียรถึงยงั คงอย?ู่ ” “ส่ิงน้ี ... ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั ” อว้เี ยย่ี นส่ายหนา้ ชา้ ๆ ความจริง, ไม่ใช่แค่ระดบั บาเพญ็ เพยี รของนาง แมก้ ระทง่ั สญั ลกั ษญ์ ศกั ด์ิสิทธ์ิที่เขาประทบั บนหนา้ ผากตอนรับนางเป็นศิษยก์ ย็ งั ปรากฏอยบู่ นร่าง ตามหลกั แลว้ , ไม่วา่ จะเป็นระดบั บาเพญ็ เพียร หรือสญั ลกั ษณ์ศกั ด์ิสิทธ์ิ พวกมนั สมควรสูญสลายยามนางตาย มนั เป็นไปไม่ไดท้ ่ีมนั จะเคลื่อนยา้ ยไปพร้อมจิตวิญญาณ แมก้ ระทง่ั การยดึ ครองวิญญาณ, บุคคลผนู้ ้นั กต็ อ้ งเร่ิมตน้ บาเพญ็

เพียรใหม่หมด ใครกนั ท่ีมีความสามารถทาใหน้ างกลบั มาเกิดใหม่ และยงั เกบ็ รักษาระดบั บาเพญ็ เพียรของนางไวไ้ ด?้ แลว้ คนผนู้ ้นั มี เจตนาเบ้ืองลึกอะไรจึงไดท้ าเช่นน้ี? “ก่อนเรื่องน้ีจะไดร้ ับการตรวจสอบอยา่ งชดั เจน, เจา้ ตอ้ งอยู่ แต่ภายในขนุ เขาป่ าหยก หา้ มออกไปไหนโดยเดด็ ขาด” “อา! ขา้ โดนกกั บริเวณอีกแลว้ ” ไม่นะซือฝ,ุ แค่การกกั บริเวณคร้ังเดียวแต่นานถึงหา้ ปี ... ศิษยท์ ี่รักมิอาจทนไดน้ านขนาด น้นั “เร่ืองน้ีเก่ียวเน่ืองกบั ร่างกายของเจา้ ... มนั แปลกประหลาด จนเกินไป! และระดบั บาเพญ็ เพยี รกข็ ้ึนเร็วเกินไป, เพอ่ื ป้องกนั ปัญหายงุ่ ยากเกินจาเป็น ดงั น้นั การอยทู่ ่ีนี่จะปลอดภยั ที่สุด” ซูเหยานิ่งเงียบ, กบั สถานการณ์ปัจจุบนั การปรากฏกายต่อ หนา้ ผอู้ ่ืนดว้ ยสภาพเช่นน้ี เป็นการกระทาท่ีไม่ฉลาดนกั , เดก็ อายุ หน่ึงขวบกบั ข้นั ปฐมภูมิ, ใครเล่าจะเช่ือ? ผคู้ นอาจคิดวา่ เธอ ครอบครองวตั ถุศกั ด์ิสิทธ์ิอนั ลึกลบั จากสวรรค์ มนั คงเป็นการ ดีกวา่ หากเธอเกบ็ ตวั ไม่ใหใ้ ครสังเกต

“อว้ี ... เหยา” อว้เี ยย่ี นยน่ื มือมาลูบศรีษะนาง ซ่ึงเส้นผมได้ งอกออกมาบา้ งแลว้ “ไม่วา่ ตอนน้ีเจา้ จะเชื่อถือในตวั ขา้ หรือไม่ ทวา่ ซือฝจุ ะทาทุกอยา่ งเพ่อื ปกป้องตวั เจา้ ” เขาจะไม่มีวนั ปล่อยให้ นางห่างหายจากสายตาอีกต่อไป ซูเหยาเงยหนา้ เม่ือเห็นวา่ ภายในดวงตาเขาไม่มีส่ิงอ่ืนใดเจือ ปน มนั ยงั คงความอ่อนโยนและสงบนิ่ง เธอสัมผสั ไดถ้ ึงคาพดู ที่ กลนั่ กรองออกมาอยา่ งระมดั ระวงั หรือเป็นเพราะเขารู้สึกผดิ ท่ีมิ อาจปกป้องเธอคราวน้นั ? และแมน้ จะไม่ใช่ความผดิ ของเขาสกั นิด ทวา่ เขากลบั โทษตวั เองและยงั แสวงหาความไวว้ างใจจากเธอ อีกหน ชวั่ ขณะน้นั , ซูเหยารู้สึกดวงตาร้อนผา่ ว, ของเหลวอนั อุ่น ร้อนกาลงั ไหลออกจากดวงตา ซูเหยาสูดจมูกเอาอากาศเขา้ ปอดอยา่ งแรง พลางแผดเสียง ดงั ลน่ั “ซูเหยาต่างหาก! แซ่ของขา้ คือซู!” จดจาช่ือลกู ศิษยข์ องตวั เองใหด้ ี, เจา้ บา้ ! “เช่นน้นั กเ็ รียกเจา้ วา่ อว้ีวง่ั เหมือนเดิม!”

“ความปรารถนานอ้ งสาวเจา้ สิ!” **** ถึงแมอ้ ว้ีเยย่ี นมีความแน่วแน่ท่ีจะตรวจสอบเก่ียวกบั ส่ิงที่ เกิดข้ึนกบั ร่างกายของลูกศิษยอ์ ยา่ งละเอียด ทวา่ บางคร้ังบางคราว, สิ่งท่ีวางเอาไวก้ ม็ ิอาจตามทนั ความผนั แปร อยา่ งเหตุการณ์ล่าสุดท่ี เกิดข้ึนกบั ซูเหยา เธอถกู ปลุกใหต้ ่ืนจากพลงั ความร้อนบางอยา่ ง บนขนุ เขาป่ า หยกคือฤดูใบไมผ้ ลิตลอดท้งั ปี ทวา่ ซูเหยากลบั ตื่นข้ึนมาดว้ ย ร่างกายชุ่มเหงื่อ มนั ร้อนราวมีเปลวเพลิงเผาไหมอ้ ยภู่ ายในร่าง และปะทุแผดเผาจนทนแทบไม่ไหว นบั จากเธอเปิ ดใจคุยกบั ซือฝุ เมื่อคืนก่อน ในท่ีสุดเธอกไ็ ดก้ ลบั มานอนกระท่อมของตวั เอง แต่ ดว้ ยมือและเทา้ อนั เลก็ จ๋ิว แมน้ เธอตอ้ งการเปิ ดหนา้ ต่างเพอื่ ระบาย ความร้อนกม็ ิอาจกระทาได้ ซูเหยาดึงผา้ ห่มออก พลางคิดคลานลงจากเตียงเพอื่ สูด อากาศดา้ นนอก ทวา่ เธอกลบั สมั ผสั ไดว้ า่ พลงั ความร้อนแผดเผา เม่ือครู่ไดจ้ างหาย พลนั มวลลมปราณกลบั ถูกอดั แน่นน่ิงตรง

บริเวณหนา้ อกอยา่ งกะทนั หนั และภาวะซ่ึงถกู ปิ ดก้นั น้ีทาใหเ้ ธอ รู้สึกอึดอดั ดว้ ยเหตุน้ี, ซูเหยาจึงโคจรพลงั ปราณภายในร่าง และ พยายามหาทางกระจายมวลลมปราณไปจุดอ่ืน อยา่ งไรกด็ ี, เธอไม่คาดคิดวา่ วธิ ีน้ีจะไดผ้ ล ดว้ ยมวล ลมปราณคลอ้ ยตามการโครจรของพลงั ปราณ มนั เคลื่อนยา้ ยไปยงั ขาของเธออยา่ งชา้ ๆ ก่อนที่ซูเหยาจะรู้สึกดีใจ ทนั ใดน้นั ‘กร๊อบ’ ขาของเธอซ่ึงก่อนหนา้ เหมือนกบั รากบวั ขนาดเลก็ จู่ๆ กลบั โตข้ึน หลายเท่า ซูเหยาจอ้ งมองขาชา้ งของตวั เองอยา่ งอศั จรรยใ์ จ ไม่, มนั ไม่ใช่ขาชา้ ง แต่มนั เหมือนขาของหญิงสาวที่เติบโตแลว้ ต่างหาก มนั เรียวยาวและไดส้ ัดส่วน ซ่ึงแตกต่างจากขาเดก็ อนั จ่าม่าอยา่ ง สิ้นเชิง เม่ือครู่มนั เกิดอะไรข้ึน? ทาไมจู่ๆถึงไดโ้ ตข้ึน? แลว้ ทาไม มนั โตแค่ขา้ งเดียว!? พระเจา้ , โผล่หวั มาที่น่ีหน่อย, พวกเรามีเรื่อง ตอ้ งพดู คุยกนั ! ซูเหยานึกอยา่ งละเอียดวา่ ปัญหามนั เกิดจากตรงไหน หรือ เป็นเพราะมวลลมปราณก่อนหนา้ ? เธอพยายามเรียกมวล

ลมปราณกลบั คืนอยา่ งชา้ ๆ จากน้นั ขาของผใู้ หญ่จึงหายไป และ กลบั คืนสู่สภาพรากบวั ขนาดเลก็ ดงั เดิม ต่อมาซูเหยาพยายามชกั นามวลลมปราณไปที่แขน อยา่ ง คาด, กร๊อบ, แขนของเธอกลายเป็นแขนขนาดผใู้ หญ่ โดยร่างกาย ส่วนที่เหลือยงั เป็นเดก็ ซูเหยาตื่นเตน้ เลก็ นอ้ ย พลางชกั นามวลลมปราณไปท่ีหวั , กร๊อบ, เธอไดร้ ับหวั ขนาดใหญ่ จากน้นั เธอลองไปเรื่อยๆ สลบั สับเปล่ียนมวลลมปราณไป ยงั ส่วนต่างๆของร่างกายอยา่ งต่อเนื่อง ดว้ ยเหตุน้ี, ภายในหอ้ งจึง ปรากฏฉากอนั พลิ ึกพิลนั่ อยา่ งปัจจุบนั ทนั ด่วน ... เดก็ ทารกซ่ึง เหมือนกอ้ นแป้งนงั่ อยบู่ นเตียง, ครู่ต่อมา, กลายเป็นเดก็ ทารกท่ีมี หวั ขนาดใหญ่, ในเวลาถดั มากลายเป็นเดก็ ทารกท่ีมีขาเบอ้ เร่อเท่อ, และอึดใจต่อมากก็ ลายเป็นแขนใหญ่โต และเม่ือซือฝุ, ผสู้ มั ผสั ไดถ้ ึงบางสิ่งผิดปกติเดินมา ตรวจสอบ จึงเห็นฉากลูกศิษยท์ ่ีเริ่มเสพติดการกระทา เขาหมุนตวั กลบั อยา่ งเงียบกริบและเดินกลบั กระท่อม ขา้ จะทาเช่นไรกบั ระดบั สติปัญญาเยยี่ ง ‘ไก่’ ของลูกศิษย?์

บทที่ ๔๑ มไิ ด้หยอกเย้าศิษย์แล้วจะตาย ซูเหยาคลา้ ยคน้ พบแหลง่ บนั เทิงรูปแบบใหม่ เธอขยายแลว้ หด, หดแลว้ ขยายทุกส่วนของร่างกายอยา่ งต่อเน่ือง เอ! ชา้ ก่อน, ทาไมเธอรู้สึกราวตวั เองเป็นลกู โป่ งท่ีขยาย ใหญ่ข้ึนในทุกๆที่ท่ีโดนเป่ า? ซูเหยาหยดุ เล่นดว้ ยอาการน้าตานองหนา้ เม่ือตระหนกั ถึง ความจริงขอ้ น้ี เธอสัมผสั ไดว้ า่ มวลลมปราณในร่างกายไม่ไดส้ ูญ หายไปไหน แต่กลบั ส่อแววเพมิ่ มากข้ึน ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงพยายาม กระจายมวลลมปราณไปตามส่วนต่างๆของร่างกายอยา่ งเท่าเทียม กนั การกระทาเช่นน้ีเปลืองแรงกวา่ การเคลื่อนยา้ ยมวล ลมปราณท้งั หมด เธอใชเ้ วลาถึงสองชวั่ โมงเตม็ กวา่ จะชกั นามวล ลมปราณใหก้ ระจายทว่ั ร่างจนเป็นผลสาเร็จ และตอนน้ีร่างกาย เธอไดแ้ ปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างของสาวนอ้ ยอายรุ าวสิบหา้ หรือสิบ หกปี

การเจริญเติบโตเพียงชวั่ ขา้ มคืน ทาใหร้ ู้สึกประหลาดชอบ กล! เธอสารวจร่างกายใหม่อยา่ งละเอียดถี่ถว้ น, ทุก ส่วนประกอบของร่างกายไดส้ ัดส่วนเป็นปกติทุกประการ จุดไหน ที่ควรเป็นส่วนโคง้ เวา้ , กโ็ คง้ เวา้ , และจุดไหนที่ควรนูน ..... แบนราบ! ไร้เหตุผลสิ้นดี! ซูเหยาสารวจซาลาเปาคู่เลก็ บนหนา้ อกตวั เองท่ีไม่ยอม พฒั นา แลว้ จู่ๆกบ็ งั เกิดความคิดบางอยา่ ง ในเม่ือเธอสามารถ ควบคุมขนาดของร่างกาย เช่นน้นั กห็ มายความวา่ เธอสามารถ ... ปรับแต่งจุดที่ขาดแคลน? เมื่อคิดไดด้ งั น้ี, ซูเหยาต่ืนเตน้ เลก็ นอ้ ย เธอควบคุมมวล ลมปราณโดยพลนั และชกั นามนั มาท่ีทรวงอก พลางร้องเพลง เบาๆ: b, c, d, e, f …… ทวา่ ไม่วา่ เธอจะชกั นามวลลมปราณมาที่ทรวงอกเพยี งใด, กอ้ นซาลาเปากระจ๋ิวหลิวตรงหนา้ กย็ งั เที่ยงตรง และคงไวซ้ ่ึง ขนาดด้งั เดิม

เธอไม่เช่ือความอยตุ ิธรรมตรงหนา้ จึงชกั นามวลลมปราณ ท้งั หมดมาตรงทรวงอก ผลสุดทา้ ย, เธอกลายเป็นกระเทย ... ซู เหยาจึงกลบั ร่างเป็นกอ้ นแป้งนอ้ ยดงั เดิม ประเสริฐ, ตอนน้ีแมแ้ ต่ ซาลาเปาคู่เลก็ กไ็ ม่มี นรกสิ! การจะทาหนา้ อกตวั เองใหอ้ ุดมสมบูรณ์ทาไมถึงได้ ลาบากยากเยน็ เพียงน้ี? ซูเหยายกเลิกเป้าหมายอนั ยงิ่ ใหญ่ เธอผสานมวลลมปราณ อีกหน จากน้นั หวนกลบั ไปยงั รูปร่างดรุณีนอ้ ยเหมือนก่อนหนา้ ดว้ ยความสงสยั ใคร่รู้วา่ รูปร่างหนา้ ตาตวั เองเป็นเช่นไร ซู เหยาจึงร่ายคาถาน้าแขง็ แลว้ ใชป้ ระโยชน์จากเงาสะทอ้ นของ น้าแขง็ เพอื่ ตรวจดูใบหนา้ ตวั เอง ดูเหมือนวา่ ใบหนา้ เลก็ จอ้ ยแบบ ซาลาเปาจ้าม่า ในท่ีสุดกม็ ีเคา้ โครงเรียวยาวข้ึนมาหน่อย มนั พฒั นาไปในทิศทางท่ีดีดว้ ยลกั ษณะคลา้ ยเมลด็ ฟักทอง อยา่ งไรกด็ ี , แกม้ อนั ยยุ้ เลก็ นอ้ ยยงั คงเหลือใหเ้ ห็นจากเคา้ เดิม, ดวงตาสองช้นั ของเธอกย็ งั เหมือนแต่ก่อน ใบหนา้ น้นั คลา้ ยใบหนา้ ตุ๊กตา, ดูแลว้ น่ารักน่าเอน็ ดูกวา่ คนทว่ั ไป ทวา่ ยงั ขาดเสน่ห์แบบหญิงสาวที่เป็น ผใู้ หญ่ โดยรวมถือวา่ ไม่น่าเกลียด แต่ไม่รู้วา่ เป็นเพราะผลพวงจาก

ใบหนา้ กอ้ นแป้งหรือไม่ ใบหนา้ เธอจึงแขง็ ทื่อไปหมด ซูเหยา ตอ้ งการยมิ้ ทวา่ กลบั ทาไดเ้ พยี งการงอริมฝีปากแบบแปลกๆ ไม่ดีแน่, เธอไม่เพยี งแต่มีหนา้ อกแบบราบ แต่ตอนน้ียงั มี ใบหนา้ เฉยเมยอีกดว้ ย! **** ซูเหยาตระหนกั วา่ หลงั จากที่เธอทาความคุน้ เคยกบั ร่างกาย อยา่ งครบถว้ น มวลลมปราณในร่างกอ็ นั ตรธานหายไป แมแ้ ต่ เส้ียวลมปราณกไ็ ม่เหลือหลอ ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงไดแ้ ต่แจง้ ใหซ้ ือฝุ ทราบถึงเร่ืองท่ีเธอเติบโตเพยี งขา้ มคืน อยา่ งไรกต็ าม, ซือฝคุ ลา้ ยรู้อยกู่ ่อนแลว้ และไม่ไดต้ ื่นตกใจ กบั รูปโฉมใหม่ของเธอ สีหนา้ ของอว้ีเยย่ี นเคร่งขรึมยามมองดูศิษยต์ รงหนา้ ซ่ึงมี ความสูงระดบั อกเขา “ในตอนแรก, ขา้ เป็นกงั วลวา่ ร่างกายเจา้ อาจ ไดร้ ับผลกระทบจากอสนีสวรรค์ แต่ตอนน้ีเหมือนจะไม่มีปัญหา” “อา?” เขาหมายความวา่ อยา่ งไร? อว้ีเยยี่ นหมุนกายกลบั และเดินนาเธอออกมาดา้ นนอก ดว้ ย การสะบดั มือ, ปราณกระบี่หลายอนั ลอยออกมาโดยเร็ว พวกมนั

ร่อนลงตามทิศต่างๆ เสียงร้องอนั ต่อเนื่องของจิ้งหรีดและนกพลนั หายไปอยา่ งสมบูรณ์, ปราการอนั โดดเดี่ยวถูกก่อตวั ข้ึน “ใชพ้ ลงั ท้งั หมดของเจา้ เพื่อปลดปล่อยกระบวนท่าที่ทรง พลงั ท่ีสุด” ซูเหยางุงงนเลก็ นอ้ ย ถึงเธอไม่รู้จุดมุ่งหมายของเขา แต่ก็ โครจรพลงั ปราณในร่างอยา่ งเช่ือฟัง และเรียกสรวงสวรรคร์ ่วง หลน่ สายฟ้าของอสนีสวรรคพ์ งุ่ ลงมาจากเบ้ืองบน และกระแทก ผนื หญา้ ไม่ห่างจากตวั เธอนกั ทวา่ ก่อนท่ีมนั จะกระแทกกบั พ้ืนดิน กลบั ถูกปราการสลายสภาพไปเสียก่อน ซูเหยากาลงั เอ่ยปากถาม แต่จงั หวะท่ีเธอกา้ วขา ‘ตุบ’ เธอ กลิง้ ไปบนพ้ืน นรกสิ! ทาไมเธอกลบั ไปเป็นเดก็ ทารก? และเธอไม่มีมวล ลมปราณที่ทาใหร้ ่างกายขยายและหดอีกต่อไป, ในหวั เธอมีแต่คา วา่ ‘เช่ียอะไรกนั เนี่ย’ ซ้าไปซ้ามา “อยา่ งที่ขา้ นึกไว!้ ” อว้ีเยย่ี นอุม้ กอ้ นแป้งนอ้ ยข้ึนจากพ้ืน อยา่ งสงบน่ิง และเดินกลบั กระท่อม

“ซือฝ?ุ ” เม่ือครู่เกิดอะไรข้ึน? เธอไม่เขา้ ใจแมแ้ ต่นอ้ ย! “เจา้ รู้หรือไม่วา่ ทาไมคนทวั่ ไปจึงตอ้ งรอใหค้ รบหน่ึงขวบ ก่อนถึงจะทดสอบปราณธาตุได?้ ” อว้ีเยย่ี นยกมือเลก็ จ้าม่าของเธอ แลว้ ตรวจร่างกายผา่ นการจบั ชีพจร ซูเหยาส่ายหนา้ “ปราณธาตุจะเกิดหลงั จากครบหน่ึงปี หรือ?” “ประเภทของปราณธาตุถูกกาหนดต้งั แต่แรกเกิด มนั จะไม่ ก่อกาเนิดหลงั จากน้นั ” พออว้เี ยย่ี นตรวจจนแน่ใจวา่ เธอปกติดีจึง ถอนมือกลบั “ส่วนท่ีวา่ ทาไมปราณธาตุจึงสามารถตรวจสอบได้ เมื่อครบขวบปี เท่าน้นั นนั่ กเ็ พราะร่างกายของเดก็ ทารกออ่ นแอ เกินไป จึงมิอาจทนรับพลงั ปราณ หากใหเ้ ดก็ ทารกฝืนร่างกาย บาเพญ็ เพียร เดก็ คนน้นั กจ็ ะตายเพราะเส้นลมปราณถูกทาลาย” นนั่ เป็นสาเหตุวา่ ทาไมเขาถึงทะลวงสู่ข้นั ปฐมภูมิตอนอายสุ ิบขวบ ท้งั ๆที่เขาเขา้ สานกั มาเมื่อตอนอายสุ ามขวบ เนื่องจากก่อนอายสุ ิบ ขวบ, ร่างกายเขามิอาจทนรับความกดดนั จากข้นั ปฐมภูมิ “แต่ขา้ สบายดี!” เธอเป็นกอ้ นแป้งนอ้ ยที่มีพลานามยั สมบูรณ์

“ตอนแรก, ขา้ กเ็ ป็นห่วงประเดน็ น้ีเช่นกนั ทวา่ วนั น้ี, ขา้ ประจกั ษช์ ดั วา่ เจา้ สามารถปรับเปลี่ยนขนาดร่างกาย” อว้เี ยย่ี นลูบ หวั นางอยา่ งอาทร “ร่างกายของเจา้ , มนั ราวกบั วา่ ... เตรียมพร้อม มาเป็นพเิ ศษเพ่อื ใหเ้ จา้ ฟ้ื นคืนชีพ” ซูเหยาชะงกั เลก็ นอ้ ย, ทนั ใดน้นั เธอรู้สึกประหน่ึงตวั เอง ไดร้ ับรางวลั ใหญ่จากการอพั เลเวล “ถา้ เช่นน้นั ทาไมตอนน้ีขา้ ยงั ไม่กลบั สู่สภาพเดิม?” “เพราะคาถาท่ีเจา้ ร่ายเม่ือครู่ไดใ้ ชพ้ ลงั ปราณจนหมด เมื่อใด ที่พลงั ปราณของเจา้ ฟ้ื นตวั เม่ือน้นั เจา้ จะกลบั คืนสู่สภาพเดิม” “.......” เธอรู้สึกราวตวั เองเป็นเอโดงาวะ โคนนั ! (ยอด นกั สืบจิ๋วโคนนั ) “เช่นน้นั ขา้ จะเปลี่ยนร่างไดเ้ ม่ือไหร่?” “เม่ือพลงั ปราณของเจา้ ฟ้ื นคืนสกั สองวนั , มนั น่าจะ เพียงพอ” “ซือฝ!ุ ” “อืม?”

“คราวหลงั ท่านช่วยกรุณาอธิบายใหข้ า้ ฟังก่อน, แทนท่ีจะ แสดงตวั อยา่ งไดไ้ หม?” เห็นชดั วา่ เขาสามารถบอกเธอไดโ้ ดยตรง , แต่ทาไมเขาตอ้ งพาเธอมาดา้ นนอกเพ่ือร่ายคาถาสายฟ้าจากอสนี สวรรคด์ ว้ ย? ท่านมิอาจหยอกเยา้ ศิษยข์ องตวั เองเช่นน้ีนะ! สีหนา้ ของอว้ีเยยี่ นแขง็ ทื่อทนั ควนั ทวา่ น่าเสียดาย, เนื่องจากเขาสงวนท่าทีเยน็ ชามาเน่ินนาน จึงทาใหม้ องไม่ออก “อยา่ คิดเอาเอง, วนั น้ีเจา้ พกั ผอ่ นเสียแต่เนิ่นๆ” เขาวางร่างลูกศิษยไ์ วบ้ นเตียงอยา่ งสงบน่ิง, ห่มผา้ ใหน้ าง อยา่ งสงบนิ่ง, จากน้นั เดินไปอีกดา้ นของหอ้ งอยา่ งสงบน่ิง, เปิ ดตู้ เส้ือผา้ อยา่ งสงบนิ่ง, และหยบิ ผา้ ฝ้ายสีขาวออกมาอยา่ งสงบน่ิง แลว้ กห็ นั มาถามอยา่ งสงบน่ิง “เจา้ อยากเปล่ียนผา้ ออ้ ม หรือไม่?” “เปลี่ยนใหน้ อ้ งสาวเจา้ สิ!” **** นบั แต่ซูเหยาคน้ พบวา่ ร่างกายของตวั เองสามารถโตข้ึน, เลก็ ลง, ยาวข้ึนและส้ันลงในเวลาท่ีไม่แน่นอน เธอจึงเริ่มประพฤติ ตนอยา่ งเป็นระเบียบเรียบร้อย และรอคอยการเจริญเติบโตอยา่ ง

อดทน ร่างกายของเธอมีปริศนาเยอะจนเกินไป ซ่ึงแมแ้ ต่ซือฝุกย็ งั ไม่รู้เกี่ยวกบั พวกมนั น่ียงั ไม่รวมเร่ืองศพของเธอตอนน้นั , แลว้ แถบโหลดขอ้ มูลประหลาดน้นั อีก แมแ้ ต่ตวั เธอกไ็ ม่รู้วา่ ควร อธิบายเช่นไร เธอรู้สึกวา่ ตวั เองมองเห็นการควบคุมบางประเภท ทวา่ เมื่อคิดอยา่ งรอบคอบกร็ ู้สึกวา่ มนั ไร้เหตุผล ดงั น้นั เพอ่ื มิใหเ้ กิดปัญหาที่ไม่จาเป็น ซูเหยาจึงตดั สินใจรอ คอยใหต้ วั เองเติบโตอยา่ งเตม็ ที่เสียก่อน อยา่ งนอ้ ยท่ีสุด, กจ็ นกวา่ จะมองไม่เห็นถึงความแตกต่างของร่างกายยามเธอใชพ้ ลงั ปราณ จนหมดสิ้น? แต่จะวา่ ไปแลว้ เธอคิดวา่ มนั น่าขนั มาก ตอนน้นั , ยามเธอเขา้ สานกั และถกู รายลอ้ มดว้ ยหวั ผกั กาดตวั นอ้ ย, เธอเอา แต่คิดวา่ ตวั เองแก่เกินไป ทวา่ เวลาน้ี, เธอกลบั ปรารถนาใหต้ วั เอง โตเร็วๆ ซูเหยาตดั สินใจวา่ จะไม่ลงจากภูเขาก่อนอายคุ รบสิบขวบ ทวา่ เชา้ วนั น้ี, เธอสมั ผสั ไดถ้ ึงพลงั ปราณกดดนั ของหวงั ซีจือ และพลงั ปราณกดดนั น้นั มาจากทิศทางของขนุ เขาหลกั มนั ท้งั หุนหนั พลนั แล่นและฉบั ไว, บรรจไุ วซ้ ่ึงไอสังหารลกุ โชนจน สามารถสมั ผสั ไดจ้ ากขนุ เขาป่ าหยก

ซูเหยารู้สึกวา่ ตอ้ งมีอะไรบางอยา่ งเกิดข้ึนกบั เขา เม่ือไม่กี่ วนั ก่อน, เซียวอ้ีไดท้ ะลวงสู่ข้นั หลอมรวม ดงั น้นั เวลาน้ีคงออก มาแลว้ ดว้ ยการที่หวงั ซีจือเคียดแคน้ เซียวอ้ีฝังแน่นอยใู่ นจิตใจ, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคงไม่ไดท้ าอะไรโง่เขลาหรอกนะ, ใช่ไหม? ทา้ ยที่สุด, ซูเหยากต็ ดั สินใจออกไปดู เธอออกจากขนุ เขาป่ า หยกและมุ่งหนา้ ไปยงั ทิศทางท่ีพลงั ปราณกดดนั กระจายตวั

บทท่ี ๔๒ โหมดแต่งเรื่องโกหกเริ่มการทางาน ระหวา่ งทาง, ซูเหยาพบเจอคนบา้ งประปรายสองหรือสาม คน พวกเขาคลา้ ยเพ่งิ แยกยา้ ยจากที่ไหนสักแห่ง สีหนา้ ของพวก เขาเตม็ ไปดว้ ยอาการต่ืนเตน้ เร้าใจ ราวกบั เพิง่ เกิดเรื่องน่าระทึก และพวกเขากาลงั พดู พร่าขณะเดิน “การต่อสู้เม่ือครู่น่าท่ึงมาก” “ใช่แลว้ , ดงั ท่ีคาดการณ์จากอาจารยอ์ าเซียวอ้ี, ศิษยผ์ สู้ ืบ ทอดของท่านอรหนั ต์ ช่วงเวลาที่โจมตี, พลงั ที่ท่านแผอ่ อกมาน่า ต่ืนตะลึงมาก” “ขา้ คิดวา่ คู่ต่อสู้ออ่ นแอเกินไป, เขาไม่อาจสกดั ก้นั การจู่โจม จากอาจารยอ์ า” “ไม่วา่ อยา่ งไร, คู่ต่อสู้กม็ ีระดบั บาเพญ็ เพียรต่ากวา่ จึงเป็น เร่ืองธรรมดาท่ีมิอาจต่อกรกบั ท่าน” “แต่อาจารยอ์ าเซียวอ้ีโจมตีเพียงคร้ังเดียว และเอาชนะดว้ ย กระบวนท่าน้นั ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ เวลาน้ี อาจารยอ์ าไดบ้ รรลุกระบ่ี

เจตจานง เจา้ รู้หรือไม่, ท่านเพ่ิงทะลวงสู่ข้นั หลอมรวม! ขา้ ไดย้ นิ เขาลือกนั วา่ อาจารยอ์ าเคยอยสู่ านกั ฝ่ ายนอกมาก่อน” “เคยอยฝู่ ่ ายนอกแลว้ เช่นไร? เม่ือเวลาผา่ น, อาจารยอ์ าอาจ ไล่ทนั คนผนู้ ้นั ท่ีอยขู่ นุ เขาป่ าหยก” “ฮ่าฮ่า! เจา้ พดู ถูก! อา, ดูน้นั ! อาจารยอ์ าเซียวอ้ี, ท่านกาลงั เดินมาทางน้ี” ซูเหยาไดร้ ับการยนื ยนั แลว้ วา่ คนท่ีพวกเขาเอ่ยถึงคือเซียวอ้ี จึงหนั หนา้ ไปมองอยา่ งอดใจไม่ไหว ทวา่ ดว้ ยการมองเพยี งแวบเดียว, หวั ใจเธอกห็ ยดุ เตน้ , ดวงตาเบิกกวา้ งทนั ควนั , และราวกบั เธอไดย้ นิ เสียงกรามของ ตวั เองร่วงลงพ้นื คนผนู้ ้นั คือเซียวอ้ี เขามีใบหนา้ ดงั เดิม, รูปร่างไม่ผิดแผก, และแมแ้ ต่ไฝท่ีดา้ นขา้ งลาคอกย็ งั เหมือนเดิม ทวา่ ทาไมบนใบหนา้ เขาจึงมีคาติดอย?ู่ มนั เป็นตวั หนาสีดา, และคาน้นั กส็ ะดุดตายง่ิ จะขาดกเ็ พยี งใส่กรอบสี่เหล่ียม … คาน้นั กค็ ือ: BUG!

นรกสิ, คาน้นั เป็นภาษาองั กฤษอีกต่างหาก! แลว้ ทาไมเหนือ หวั เขาถึงไดม้ ีเครื่องหมายอศั เจรีย์ [!] สีเหลืองอนั ใหญ่ลอยอย?ู่ แถมมนั ยงั กระพริบวูบวาบอยา่ งต่อเนื่องประหน่ึงพยายามบอกให้ รู้ถึงการคงอยู่ และราวกบั วา่ เธอไดย้ นิ เสียงเตือน ‘ป๊ี บป๊ี บปี๊ บ’ ไม่, ไม่, ไม่ ตอ้ งเป็นเพราะวธิ ีลืมตาของเธอผดิ พลาดอยา่ ง แน่นอน! ซูเหยาใชพ้ ลงั ท้งั หมดเพอื่ กระพริบตานบั คร้ังไม่ถว้ น ทวา่ คาบนใบหนา้ เซียวอ้ีกไ็ ม่มีวแ่ี วววา่ จะหายไปไหน เป็นไปไม่ได,้ มนั ตอ้ งเป็นภาพหลอนอยา่ งแน่นอน ซูเหยา ควา้ ผา้ จากมือใครคนหน่ึงซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ ง แลว้ ทาการเชด็ ถูใบหนา้ น้นั “อา, นน่ั มนั .....” ผา้ ข้ีริ้ว คนท่ีอยดู่ า้ นขา้ งกลืนคาพดู สุดทา้ ย ลงทอ้ งอยา่ งเงียบกริบ ฉนั ตอ้ งถมู นั ออก, ถมู นั ออก, ฉนั ตอ้ งลบมนั ออก! ทวา่ คาสี ดาตวั หนายงั ปรากฏเจิดจา้ อยบู่ นใบหนา้ เหยอื่ ใครกไ็ ดช้ ่วยอธิบาย ใหฉ้ นั ฟังที?

กลมุ่ คนที่อยรู่ อบดา้ นต่างตกอยใู่ นภาวะเงียบงนั อยา่ ง เฉียบพลนั ทวา่ ผบู้ าเพญ็ เพียรหญิงหลายคนซ่ึงยนื อยขู่ า้ งเซียวอ้ี กลบั ถลึงตามองซูเหยาที่จู่ๆ กโ็ ผลม่ าแบบกะทนั หนั สุนขั จิ้งจอก ตวั เมียนางน้ีมาจากไหน? หากซูเหยาเพง่ มองอยา่ งละเอียด เธอจะรับรู้วา่ ท่ามกลางผู้ บาเพญ็ เพียรหญิงเหล่าน้ีคือหลินหลงและซูจีซ่ึงเธอรู้จกั มกั คุน้ “ขอบคุณมาก, ศิษยน์ อ้ ง!” ในท่ีสุด, เซียวอ้ีกม็ ิอาจทนใหเ้ ธอ ลอกผิวหนา้ อีกต่อไป จึงหยดุ มือเธอ “ขา้ ไม่เหน่ือยแมแ้ ต่นอ้ ย!” แมน้ เขาไม่รู้วา่ นางเป็นใคร แต่นางคือคนท่ีเสนอตวั ช่วยซบั เหงื่อใหเ้ ขา หลงั จากพนิ ิจพเิ คราะห์ตวั นางครู่หน่ึง ดวงตาของเขา พลนั ฉายประกายแสงวบู วาบ แมน้ างยงั เติบโตไม่เตม็ ที่ และยงั มี ใบหนา้ เฉยเมย แต่หนา้ ตาของนางกน็ ่ารักน่าเอน็ ดูเป็นพิเศษ พวง แกม้ ของนางยงั มีเคา้ รางของแกม้ เดก็ ซ่ึงดึงดูดใหผ้ พู้ บเห็นอยาก กลืนกินตวั นางโดยเร็ว จู่ๆ หวั ใจของเซียวอ้ีกป็ รากฏระลอกคล่ืน สั่นไหว เขาอดใจไม่ไหวจึงแสดงใหเ้ ห็นถึงรอยยมิ้ อนั ละมุนละไม “ไม่ทราบวา่ ขา้ ควรเรียกศิษยน์ อ้ งวา่ เช่นไร?”

ซูเหยาชะงกั แลว้ จอ้ งมองไปยงั รอยยมิ้ ซ่ึงมากเกินจาเป็น แมก้ ระทง่ั คาวา่ BUG บนใบหนา้ ยงั เปล่ียนไปเลก็ นอ้ ย เธอเกือบ หา้ มตวั เองไม่อยู่ มิใหพ้ น่ น้าโซดาใส่ใบหนา้ น้นั ราวกบั เธอไดย้ นิ เสียงเปล่งออกมาจากดา้ นขา้ ง: ผเู้ ล่นเซียวอ้ีใชท้ กั ษะ “รอยยมิ้ อนั นุ่มนวล” ใส่คุณ x 1 ค่าความเสียหาย: พลาดเป้า! ซูเหยามองขา้ มตวั เขาทนั ควนั กลบั กนั , เธอค่อยๆ เงยหนา้ มองเคร่ืองหมายอศั เจรียส์ ีเหลืองซ่ึงมีขนาดใหญ่กวา่ เดิมตรงเหนือ หวั ! หากเธอถูคาบนใบหนา้ ไม่ออก, เธอสงสัยวา่ ตวั เองจะ สามารถดึงเครื่องหมายอศั เจรียล์ งมาไดห้ รือไม่? จู่ๆ เธอกร็ ู้สึกคนั ไมค้ นั มือ! “ศิษยน์ อ้ ง?” เมื่อเห็นนางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ, เซียวอ้ีจึงอดทนรออีกหน และรอยยมิ้ บนใบหนา้ กอ็ อ่ นโยน ละมุนละไมยง่ิ กวา่ เดิม “ไม่ตอ้ งหวาดกลวั , ขา้ เพยี งอยากรู้วา่ เจา้ เป็นศิษยจ์ ากขนุ เขาไหน?” ตอนน้นั เองที่ซูเหยาพลนั ไดส้ ติ นี่เขากาลงั ... ส่งประกาย ไฟฟ้าใหเ้ ธออยใู่ ช่ไหม?

ยามเห็นผบู้ าเพญ็ เพยี รหญิงมากมายหลายนางส่งจิตสงั หาร มายงั เธอ ซูเหยาจึงเขา้ ใจในบดั ดลว่ารอยยมิ้ ที่เซียวอ้ีส่งมาใหเ้ ป็น มิตรมากเพียงใด ทวา่ เธอคิดวา่ มนั ยากมากที่จะสานต่อความรู้สึก ดีๆ กบั ใบหนา้ ท่ีมีคาวา่ BUG ติดอยู่ ในฐานะเจา้ หนา้ ที่ดา้ นเทคนิคที่มีคุณสมบตั ิครบถว้ น ยาม เธอเห็นคาน้ี, ส่ิงแรกท่ีเธอนึกถึงกค็ ือการ DEL เขาซะ แลว้ รี โปรแกรมใหม่, ใช่ไหม? “ซาลาเปานอ้ ย? ก่อนที่เธอจะเอ่ยคาพดู ใด ทนั ใดน้นั ใคร คนหน่ึงแทรกเขา้ มา หวงั ซีจือเดินเขา้ มาอยา่ งกะทนั หนั โดยท่ีตวั เธอไม่ทนั สงั เกต เขาจอ้ งมองใบหนา้ เธออยา่ งตกตะลึง และโดยฉบั พลนั , คลา้ ยเขา นึกอะไรบางอยา่ งข้ึนมาได้ จึงดึงตวั เธอไปดา้ นขา้ ง แลว้ มองหนา้ เซียวอ้ีอยา่ งระแวดระวงั “เจา้ วางแผนจะทาอะไรอีก?” “ศิษยห์ ลานหวงั , เจา้ เขา้ ใจผิด ขา้ เพยี งแต่ทกั ทายศิษยน์ อ้ งผู้ น้ีเท่าน้นั ” หวงั ซีจือไม่กล่าวถอ้ ยคาใด เขาเดินมาดา้ นหนา้ และ พยายามอยา่ งหนกั เพ่ือกาบงั ตวั ซูเหยาท่ีอยดู่ า้ นหลงั แลว้ มองหนา้

อีกฝ่ ายดว้ ยสายตาเยน็ ชา เซียวอ้ีมิอาจคิดส่ิงใดชวั่ ขณะ จึงหมุน กายแลว้ เดินจากไป ผคู้ นรอบตวั เริ่มแยกยา้ ยเช่นกนั ทวา่ ก่อนท่ีพวกเขาจะเดิน จากกย็ งั ไม่ลืมช้ีนิ้วมาท่ีหวงั ซีจือ ราวกบั ไม่พอใจกบั ท่าทีที่ไม่ เคารพนอบนอ้ ม หวงั ซีจือคลา้ ยชาชินเสียแลว้ จึงไม่ใส่ใจแมแ้ ต่นอ้ ย เขาเพยี ง ดึงมือซูเหยาที่อยดู่ า้ นหลงั และเดินออกจากขนุ เขาหลกั ดว้ ยความ รวดเร็ว ซูเหยายงั จมอยกู่ บั อาการตกตะลึงท่ีหวงั ซีจือสามารถจดจา เธอไดด้ ว้ ยการมองเพียงแวบเดียว ยามเธอไดส้ ติกต็ ระหนกั วา่ ตวั เองไดม้ าถึงบา้ นซ่ึงดูคุน้ ตา นี่คือท่ีอยอู่ าศยั ของหวงั ซีจือ และ เมื่อก่อนเธอกเ็ คยมาท่ีน่ี “ทาไมเจา้ ถึงไดอ้ อกมาท่ีนี่?” ชว่ั ขณะที่พวกเธอเดินเขา้ บา้ น, สีหนา้ ของหวงั ซีจือด่ิงลงทนั ที พลางสารวจตวั เธอดว้ ยอาการวิตก กงั วลเลก็ นอ้ ย “แลว้ , ทาไมเจา้ ถึงได้ ... เป็นเช่นน้ี?” ซูเหยาชะงกั ครู่หน่ึง “เอ่ิม, หากขา้ บอกวา่ เจา้ จาคนผิด .....”

“เป็นไปไม่ได!้ ” สีหนา้ ของเขาตึงเครียดอยา่ งฉบั พลนั ราว กบั เสียใจท่ีเธอไม่ซื่อสตั ย์ เขายนื่ มือมาหยกิ แกม้ เธอ “ถึงซาลาเปา นอ้ ยจะโตข้ึน ทวา่ เจา้ กย็ งั เป็นซาลาเปา เร็วเขา้ , บอกขา้ มาวา่ เกิด อะไรข้ึน?” นอ้ งสาวเจา้ สิเป็นซาลาเปา! ซูเหยาตบมือปี ศาจออกจากแกม้ เลก็ จอ้ ยของตนเอง, เธอ เกลียดใบหนา้ ตุ๊กตาอนั น้ี “ขา้ เป็นเช่นน้ีอยแู่ ลว้ ต้งั แต่แรกเริ่ม!” ซูเหยาครุ่นคิดครู่หน่ึง และตดั สินใจวา่ จะยงั ไม่บอกความจริงกบั เขาในเวลาน้ี “ถา้ เช่นน้นั ก่อนหนา้ เจา้ เป็นอะไร?” เม่ือสองวนั ก่อนตอน เขาเจอนาง, นางยงั เป็นเดก็ ทารกอายไุ ม่ถึงขวบ, แลว้ ทาไมวนั น้ีถึง ไดก้ ลายร่างเป็นสาวนอ้ ยอายสุ ิบหา้ สิบหก? “ในอดีต, ขา้ ถกู สาปโดยมนตค์ าถาชวั่ ร้ายบางประเภท” เธอ เร่ิมตน้ เปิ ดโหมดแต่งเรื่องโกหก “คนที่ถูกคาถาชนิดน้ีสาป, อายุ ของพวกเขาจะเดก็ ลงเร่ือยๆ จนสูญสลายในท่ีสุด ทวา่ ขา้ โชคดีท่ี เจอซือฝ,ุ เขานาตวั ขา้ กลบั มาเพราะความเวทนาสงสาร ซือฝบุ อก วา่ คาถาชนิดน้ีไดส้ ูญหายไปเป็นเวลาเนิ่นนาน และตวั เขาเองก็

ไม่ไดย้ นิ เก่ียวกบั มนั มานานแลว้ จนเมื่อเร็วๆน้ี, ในที่สุดซือฝกุ ร็ ู้ วิธีถอนคาสาป” “จริงรึ?” อยา่ งไรกต็ าม, หวงั ซีจือยงั แคลงใจเลก็ นอ้ ย และ จอ้ งมองเธอดว้ ยความสงสยั “แน่นอนวา่ เป็นความจริง มิเช่นน้นั , หากตวั ขา้ ที่กลายเป็น ผใู้ หญ่ แต่ตวั ตนที่แทจ้ ริงเป็นเดก็ แลว้ ขา้ จะสามารถพดู คุยกบั เจา้ เช่นน้ีไดอ้ ยา่ งไร?” ยงิ่ เธอแต่งเรื่องราวมากเท่าไหร่ เธอยง่ิ รู้สึกวา่ มนั สมเหตุสมผลมากข้ึนเท่าน้นั “ขา้ จะบอกความจริงกบั เจา้ , แทจ้ ริงแลว้ อายขุ องขา้ เท่ากนั กบั เจา้ แต่เนื่องจากยงั มิอาจถอน มนตค์ าถาไดอ้ ยา่ งครบถว้ นสมบูรณ์ ดงั น้นั ขา้ จึงมีรูปร่างหนา้ ตา เช่นน้ี”

บทท่ี ๔๓ แก้ปมในใจ “เจา้ โกหก!” หวงั ซีจือเลิกคิ้วเลก็ นอ้ ย “หากเป็นตามที่เจา้ พดู จริง, เช่นน้นั เจา้ ถูกสาปโดยมนตค์ าถาประหลาดไดเ้ ช่นไร? และ ใครเป็นคนทา? แถมตอนน้ีระดบั บาเพญ็ เพียรของเจา้ คือระดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิ มนั แสดงใหเ้ ห็นวา่ เจา้ เคยเป็นผบู้ าเพญ็ เพียรมาก่อน ถา้ เช่นน้นั , ก่อนหนา้ ท่ีเจา้ จะถูกสาปดว้ ยมนตค์ าถา, เจา้ บาเพญ็ เพยี รอยสู่ านกั ไหน?” อา ... ทาไมจู่ๆ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมตอ้ งเกิด ฉลาดข้ึนมาดว้ ย? “ขา้ บอกเจา้ ไม่ได!้ ” “เพราะอะไร?” “เพราะวา่ .....” ในเมื่อเธอสวมบทบาทไปแลว้ กต็ อ้ งแสดง ใหถ้ ึงที่สุด, การบอกความจริงคร่ึงหน่ึงคือส่วนสาคญั ของ หลกั การโกหก ซูเหยากระพริบตา และพยายามอยา่ งหนกั ที่จะ แสดงท่าทีหมดหนทางและเป็นกงั วล “ขา้ ไม่อยากลากเจา้ มา

เก่ียวขอ้ งกบั เรื่องน้ี หากเจา้ รู้มากจนเกินไป ขา้ เกรงวา่ เจา้ อาจ ไดร้ ับความเดือดร้อน” “.......” อยา่ งท่ีคาดไว,้ หวงั ซีจือชะงกั , ดวงตาเขาเร่ิมทอแสง อ่อนโยน ราวกบั กาลงั นึกถึงบางส่ิงบางอยา่ ง, เขายน่ื มือมาลบู หวั เธอ “อยา่ งที่ขา้ นึกไว,้ เจา้ ท้งั สองเหมือนกนั มาก!” “เหมือนกนั ? กบั ใครรึ? ศิษยพ์ ี่ท่ีเจา้ เคยพดู ถึงน่ะหรือ?” ซู เหยาแสดงบทบาทต่อไป หวงั ซีจือถอนหายใจแผว่ เบา คลา้ ยไม่ตอ้ งการเอ่ยถึงเร่ืองน้ี “เอาละ, ถึงแมม้ นตค์ าถาบนร่างกายเจา้ จะถูกขจดั แต่เจา้ ไม่ควรซ้ี ซ้วั วิง่ ออกไปเช่นน้นั โดยเฉพาะเซียวอ้ี, หากไม่จาเป็นกไ็ ม่ตอ้ งไป ยงุ่ เก่ียวกบั เขา, เขา้ ใจหรือไม่?” “เพราะอะไรหรือ?” “ไม่ตอ้ งซกั ” หวงั ซีจือไม่ยอมอธิบาย เขาดึงมือเธอและมุ่ง หนา้ ออกไปดา้ นนอก “ขา้ จะไปส่งเจา้ ท่ีขนุ เขาป่ าหยก จาเอาไวว้ า่ วนั หลงั หากไม่จาเป็นกไ็ ม่ตอ้ งลงจากขนุ เขา” ซูเหยากลอกตาใส่เขาอยา่ งหา้ มไม่อยู่ สาเหตุที่ฉนั ลงมาก็ เพราะนาย, เจา้ หนูตวั เหมน็ แต่เม่ือเห็นวา่ เขาสบายดี เธอกไ็ ร้

กงั วล ทว่าแมต้ อนน้ีเขาจะสบายดี แต่ไม่ไดห้ มายความวา่ วนั หนา้ เขาจะโชคดีเช่นน้ี เม่ือกลบั ถึงขนุ เขาป่ าหยก, เธอดึงตวั หวงั ซีจือท่ีกาลงั หนั กาย เดินจากอยา่ งร้ังตวั เองไม่อยู่ “ก่อนหนา้ น้ี, เจา้ ต่อสูก้ บั เซียวอ้ีท่ีลานฝึกซอ้ มหรือ?” หวงั ซีจือน่ิงเงียบครู่หน่ึงก่อนพยกั หนา้ ซูเหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เจา้ คิดวา่ ดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพียรของตวั เองจะสามารถชนะเขาไดเ้ ช่นน้นั รึ?” หวงั ซีจือกาหมดั ตวั เองแน่น และบดฟันดว้ ยความเกลียดชงั “ไม่!” “เช่นน้นั , ที่เจา้ ไปต่อสูก้ บั เขา กเ็ พื่อรนหาที่ตายอยา่ งน้นั รึ?” เจา้ เดก็ คนน้ีอยากหาเรื่องตายเป็นเร่ืองเป็นราวขนาดน้นั เชียว? “เจา้ จะรู้อะไร?” ใบหนา้ ของเขาซีดเผือดอยา่ งมิอาจสะกด กล้นั เนื่องจากถูกแทงใจดา, อารมณ์ที่ถูกซ่อนอยภู่ ายในจึงระเบิด ออกโดยพลนั “เจา้ รู้หรือไม่วา่ มนั รู้สึกเช่นไร ยามเห็นคนซ่ึง

สาคญั ที่สุดตายไปต่อหนา้ ต่อตา? ตอนน้นั , หากมิใช่เพราะเซียวอ้ี เกิดความลงั เล ... หากเขาไม่ลงั เล!!” “หากเป็นเช่นน้นั แลว้ ตวั เจา้ ละ?” ซูเหยาเตือนตวั เองวา่ หา้ ม ใจออ่ น, เธอตอ้ งพดู บางส่ิงท่ีรุนแรงมากกวา่ น้ี ตอนเธอเห็นหวงั ซีจือคร้ังแรกนบั จากหวนคืน เธอรู้วา่ การเสียชีวิตของตนเองเป็น ปมขนาดใหญ่อยภู่ ายในใจหวงั ซีจือ ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงติดอยทู่ ี่ ระดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิ และไม่อาจกา้ วไปขา้ งหนา้ หากเขา ยงั ยดึ ติดอยกู่ บั เรื่องน้ีต่อไป ในไม่ชา้ , ปมอนั น้ีจะครอบงาจิตใจ เขา และจะทาลายโอกาสบาเพญ็ เพยี รเป็นเทพในทา้ ยที่สุด เพราะฉะน้นั วิธีการที่ดีที่สุดท่ีจะแกป้ มอนั น้ีคือ ตอ้ งทาใหม้ นั แตกเป็ นเส่ี ยงๆ “เจา้ บอกวา่ เป็นเพราะเซียวอ้ีเกิดความลงั เล จึงเป็นสาเหตุ ใหค้ นสาคญั ของเจา้ ตาย ในเมื่อนางเป็นคนสาคญั ของเจา้ , เช่นน้นั ทาไมเจา้ ตอ้ งพ่งึ พาคนอื่นเพอื่ ใหเ้ ขาช่วยเหลือนาง? แลว้ ตวั เจา้ เลา่ ทาอะไรอย?ู่ ” “ขา้ ... ขา้ เวลาน้นั ขา้ ตอ้ งตรึงปราการกระบ่ี!” ลมหายใจ ของเขาส่ันคลอนเลก็ นอ้ ย และดวงตากเ็ ร่ิมพร่ามวั

“เจา้ กาลงั บอกวา่ , เพราะสาเหตุน้นั ทาใหเ้ จา้ ไม่มีพละกาลงั เหลือพอช่วยชีวิตนางหรือ?” “ขา้ .....” “เจา้ มิอาจช่วยชีวิตนางดว้ ยตวั ของเจา้ เอง ดงั น้นั เจา้ มีสิทธ์ิ อนั ใดผลกั ภาระหนา้ ที่น้ีใหผ้ อู้ ่ืน? หรือเจา้ กาลงั บอกว่า เจา้ ไม่ได้ ตอ้ งการช่วยนางต้งั แต่ทีแรก?” “ไม่จริง, ขา้ ตอ้ งการช่วยนาง แต่, ขา้ .....” “เพราะเจา้ ไม่มีความสามารถมากพอ? ดว้ ยเหตุน้ี, เจา้ จึงมิ อาจช่วยชีวิตนาง!” “ขา้ .....” “ซีจือ, ที่สุดแลว้ , เจา้ เกลียดชงั เซียวอ้ีเพราะเขามิอาจลงมือ ไดท้ นั เวลา หรือเจา้ เกลียดตวั เองท่ีไม่สามารถช่วยชีวติ นางกนั แน่?” “.......” หวงั ซีจือยนื หยง่ั รากลึกลงไปบนพ้ืน ราวกบั เขาได้ ตระหนกั ถึงบางส่ิงบางอยา่ งโดยฉบั พลนั ใบหนา้ เขาจึงเผยใหเ้ ห็น ถึงความทอดอาลยั

อยา่ งไรกต็ าม, ซูเหยาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอ้ งเดด็ ขาด และใจแขง็ “คนที่เจา้ เกลียดชงั มาโดยตลอดกค็ ือตนเอง, ใช่ หรือไม่!?” หวงั ซีจือรู้สึกสิ้นหวงั อยา่ งแทจ้ ริง, ริมฝีปากของเขาขยบั เลก็ นอ้ ย เผยใหเ้ ห็นถึงท่าทีท่ีมิอาจปลอ่ ยวาง “ขา้ จะทาอะไรได้ อีก? นอกจากรู้สึกสานึกผดิ , ขา้ จะทาอะไรไดอ้ ีก?” “เช่นน้นั เจา้ คิดจะจมอยกู่ บั ความรู้สึกผิดไปชว่ั ชีวติ อยา่ งน้นั รึ?” “.......” “หากเจา้ ตอ้ งการจมอยกู่ บั ความเส่ือมทราม, ขา้ กไ็ ม่ใส่ใจ! ทวา่ คนท่ีตายเพอ่ื เจา้ , นางจะรู้สึกเช่นไร? เจา้ คิดวา่ นางตอ้ งการ เห็นตวั เจา้ ตกต่าไปเช่นน้ีเรื่อยๆหรือ?” หวงั ซีจือส่ายหนา้ อยา่ งแรง ซูเหยาตบไหล่เขาเบาๆ “ในเม่ือเจา้ คิดวา่ ตวั เองมิอาจ ช่วยชีวติ นางเพราะระดบั บาเพญ็ เพียรไม่เพยี งพอ เช่นน้นั เจา้ ก็ ตอ้ งฝึกฝนเพอ่ื ทะลวงสู่อีกข้นั จะไดช้ ่วยเหลือผอู้ ่ืน, เจา้ เดก็ บา้ !”

“.......” หวงั ซีจือไม่กลา่ วถอ้ ยคาใด ดวงตาเขาพร่ามวั เลก็ นอ้ ย ทวา่ ในท่ีสุดกเ็ ริ่มใคร่ครวญไดด้ ว้ ยตนเอง แลว้ ลากเทา้ อนั หนกั อ้ึงกลบั ออกไป ซูเหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอไดพ้ ดู ทุกอยา่ งท่ี จาเป็นตอ้ งกล่าว ไม่วา่ อยา่ งไร, ตอ้ งใหเ้ วลาเขาคิดตรึกตรองดว้ ย ตวั เอง อยา่ งนอ้ ยที่สุด, ระหวา่ งท่ีเขาใชเ้ วลาคิดทบทวน เธอกไ็ ม่ ตอ้ งวติ กกงั วลวา่ เขาจะว่ิงไปหาเซียวอ้ีและหาเรื่องตาย อยา่ งไรกด็ ี, ส่ิงแปลกประหลาดที่เกิดข้ึนกบั ตวั เซียวอ้ีมีมาก ยงิ่ ข้ึน และเธอกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ ทาไมจึงเป็นเช่นน้ี ดว้ ยคาพิลึกพิ ลน่ั อยา่ ง BUG ท่ีปรากฏบนใบหนา้ และเครื่องหมายอศั เจรียท์ ่ี ชดั เจนแจ่มแจง้ ตรงเหนือหวั ทวา่ กลบั ไม่มีใครมองเห็น หรือเธอ กาลงั ไดร้ ับคาใบห้ รือเบาะแสบางอยา่ ง? เธอเริ่มรู้สึกวา่ การท่ีตวั เองฟ้ื นคืนชีพหลงั จากขา้ มมิติมาโลก น้ี ไม่ใช่เรื่องสามญั อยา่ งท่ีปรากฏ และมนั ตอ้ งเก่ียวขอ้ งใกลช้ ิดกบั เซียวอ้ีโดยตรง ****

ซูเหยาฝันถึงบางส่ิงบางอยา่ งอนั ไกลโพน้ , ทวา่ มนั กค็ ลา้ ย ไม่ใช่ความฝันของตวั เธอเช่นกนั เน่ืองจากในความฝัน, เธอได้ รับรู้ถึงเร่ืองราวชีวิตของใครอีกคนหน่ึง และคนผนู้ ้นั กค็ ือบุคคลท่ี ทาใหเ้ ธอปวดหวั เป็นอยา่ งยงิ่ – เซียวอ้ี เซียวอ้ีเป็นเดก็ กาพร้านบั ต้งั แต่เขายงั เดก็ , พ้ืนเพของเขามิได้ สลบั ซบั ซอ้ นใหต้ อ้ งตระหนกตกใจ เขาเป็นเดก็ ท่ีถูกครอบครัว ทอดทิ้งเนื่องจากสภาวะขาดแคลนอาหาร เซียวอ้ีกเ็ หมือนกบั ขอทานทุกคนท่ีตอ้ งทาทุกวิถีทางเพอ่ื ใหม้ ีชีวติ อยรู่ อด เขาได้ กระทาหลายส่ิงหลายอยา่ งซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยเล่ห์เหล่ียมแกมโกง อยา่ งไรกต็ าม, เขาตอ้ งอดทนต่อสายตาเยน็ ชาไม่มีที่สิ้นสุดและถกู เหว่ียงทิ้งนบั คร้ังไม่ถว้ น แมก้ ระทงั่ เพือ่ ใหไ้ ดม้ าซ่ึงขา้ วสกั คา เขา ยงั ตอ้ งต่อสู้แยง่ ชิงกบั สุนขั ป่ า จวบจนเขาอายไุ ดส้ ิบขวบ จึงถกู รับ ตวั เป็นศิษยแ์ ละถกู นากลบั มาที่สานกั บรรพตโบราณ เขาถกู เลือกใหเ้ ป็นศิษยข์ องท่านเจา้ สานกั และไดร้ ับความ เคารพนบั ถือในทีแรก ทวา่ เนื่องจากเขามีเร่ืองกบั ศิษยฝ์ ่ ายใน, เจา้ อว้ นเจา จึงทาใหต้ บะถกู ทาลายและถูกโยนออกมาจากสานกั ฝ่ าย

ใน อยา่ งไรกด็ ี, ส่ิงน้ีกลบั เป็นการช่วยเหลือตวั เขา เพราะตอนท่ีเขา อยสู่ านกั ฝ่ ายนอก, เขาถกู ลงโทษโดยการเฝ้าดูแลหอโซวห่ ยวน สิ่งที่ถกู เกบ็ ไวใ้ นหอโซวห่ ยวนคือเศษวสั ดุชิ้นเลก็ ชิ้นนอ้ ยที่ เหลือจากการสร้างอาวธุ และเนื่องจากโชคชะตาความบงั เอิญ เขา ไดร้ ับเศษชิ้นส่วนอนั แปลกประหลาด ดว้ ยความนึกสนุกจึง ทดลองสวมใส่บนร่างกาย แต่เป็นเพราะเขาไดร้ ับบาดเจบ็ จาก เหตุการณ์บางอยา่ ง ทาใหเ้ ลือดหยดลงบนเศษวสั ดุชิ้นน้นั ต่อมา, เขาตระหนกั ไดว้ า่ มนั คือ ‘จิตวิญญาณแห่งโลหะ’ ... นบั ต้งั แต่ สวรรคเ์ บ้ืองบนและพ้นื ปฐพีถูกสร้าง, ระหวา่ งสวรรคแ์ ละพภิ พ, ‘จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ’ เป็นสิ่งท่ีบริสุทธ์ิที่สุดของพลงั ปราณ โลหะซ่ึงค่อยๆแปรสภาพมาเป็นจิตวิญญาณ, จิตวิญญาณแห่ง โลหะมีความสามารถในการรู้สึก เม่ือมนั สัมผสั ถกู เลือดของเซียว อ้ี ดงั น้นั มนั จึงรับเซียวอ้ีเป็นเจา้ นายโดยทนั ทีทนั ใด และเป็นเร่ืองบงั เอิญที่เขามีปราณธาตุโลหะพอดี, ‘จิต วญิ ญาณแห่งโลหะ’ คือจิตวิญญาณท่ีแปรสภาพมาจากพลงั ปราณ มนั มีพลงั อานาจในการควบคุมพลงั ปราณโลหะท้งั หมดท่ีอยบู่ น โลก ดงั น้นั การครอบครองจิตวิญญาณแห่งโลหะกเ็ ปรียบเสมือน

การครอบครองพลงั ปราณโลหะบนโลกหลา้ และดว้ ยปราณธาตุ โลหะคือปราณธาตุซ่ึงแขง็ แรงที่สุดจากบรรดาปราณธาตุท้งั หา้ , มนั ก่อใหเ้ กิดผลเด่นชดั ในการควบคุมอาวธุ และการใชก้ ระบวน ท่ากระบ่ี ดว้ ยเหตุน้ี, เพราะประสิทธิผลจาก ‘จิตวิญญาณแห่งโลหะ’, การโกงของพระเอกจึงถือกาเนินข้ึนทนั ที, ระดบั บาเพญ็ เพยี รของ เขาพฒั นาอยา่ งกา้ วกระโดดเกินขอบเขต และสามารถเขา้ สู่ข้นั ปฐมภูมิดว้ ยระยะเวลาเพียงส่ีปี เขาซ่อนระดบั บาเพญ็ เพยี รของ ตวั เอง แลว้ เขา้ ร่วมการประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั จนกระทงั่ ไดร้ ับชยั ชนะเป็นท่ีหน่ึง และนาเขาไปสู่การเป็นศิษยผ์ สู้ ืบทอด ของอรหนั ตเ์ ฟิ งอ้ี

บทที่ ๔๔ การโกงของพระเอกทาพษิ ภายใตก้ ารอบรมช้ีแนะของอาจารยผ์ มู้ ากบารมี ทาใหร้ ะดบั บาเพญ็ เพียรของเซียวอ้ีเพิม่ ข้ึนอยา่ งรวดเร็ว ประหน่ึงเขาไดเ้ จาะ เขา้ โปรแกรมคอมพวิ เตอร์ แมน้ วา่ ระหวา่ งน้นั จะมีคนบา้ ระห่า จานวนหน่ึงแส่มาหาเรื่อง ทวา่ กลบั ถูกพละกาลงั ของเซียวอ้ีข่มไว้ ท้งั หมด นอกจากน้ี, เขายงั สามารถควา้ ใจหญิงสาวหลายนางโดย มิไดต้ ้งั ใจ ช่วงระยะเวลาหลงั ของการใชช้ ีวิต, เขาบรรลุเป้าหมาย หลายอยา่ งอนั น่าประทบั ใจ อาทิเช่น การต่อสู้กบั ผบู้ าเพญ็ เพียร นอกรีต, สงั หารปี ศาจ, และเป็นผพู้ ชิ ิตดินแดนล้ีลบั ทุกคร้ังยามที่ คิดวา่ เขาตกอยใู่ นสถานการณ์อนั เสียเปรียบ ทวา่ เขากลบั พลิก วิกฤติกาลไดท้ ุกหน ไม่วา่ จะเป็นการท่ีจู่ๆ ความสามารถพิเศษ บางอยา่ งกถ็ กู ปลุก จากน้นั ดว้ ยการก่รู ้องดงั สนนั่ , เขากาจดั คนชว่ั ร้ายในนามของดวงจนั ทรา ยงิ่ ไปกวา่ น้นั , ดว้ ยการที่มีหญิงสาว บางคนซ่ึงลุ่มหลงในตวั เขาคอยใหก้ ารช่วยเหลือ จึงทาใหเ้ ขา ไดร้ ับโอกาสอนั ดียง่ิ กวา่ เดิม

ทา้ ยที่สุดดว้ ยความบงั เอิญ, เขายงั รวบรวมจิตวญิ ญาณท้งั หา้ ของโลหะ, ไม,้ น้า, ไฟ, และดิน และอญั เชิญมงั กร! โอ, ผดิ ไป หน่อย เขาบรรลสุ ู่สวรรค!์ ดว้ ยการจู่โจมเพยี งคร้ังเดียว เขา สามารถสยบไดแ้ มก้ ระทงั่ คนท่ีมีพรสวรรคใ์ นการเปลี่ยนแปลง ปราณธาตุ ซ่ึงรวมไปถึงปราณธาตุสายฟ้า และกลายเป็นคนแรก ในโลกเซียนท่ีสามารถบรรลุสู่สวรรคด์ ว้ ยระยะเวลาเพยี งสองพนั ปี ผบู้ าเพญ็ เพียรรุ่นต่อมา, ทาไดเ้ พียงมองตามกน้ เขาเท่าน้นั เมื่อซูเหยาดูมาถึงช่วงสุดทา้ ย, เธอไดแ้ ต่ยอกยอ้ นความฝัน ของตวั เองอยา่ งอดใจไม่ไหว เซียวอ้ีในความฝัน, ช่วงแรกยงั ค่อนขา้ งตื่นเตน้ เร้าใจ, เขาเพมิ่ ระดบั บาเพญ็ เพียรและเดินสู่ หนทางสุดยอดของชีวติ ทวา่ ช่วงหลงั , มนั แตกต่างโดยสิ้นเชิง จากการบาเพญ็ เพยี รอยา่ งหนกั กลายเป็นทางานอยา่ งหนกั เพือ่ แทะโลมหญิงสาว ตราบเท่าที่หญิงสาวผกู สมั พนั ธ์กบั ตวั เขา, พวกนางมกั ลง เอยดว้ ยการตกอยภู่ ายใตเ้ ส้ือคลุมของเซียวอ้ี เซียวอ้ีเริ่มสร้างรูปแบบฮาเร็ม, ไม่วา่ จะเป็นองคห์ ญิงจาก โลกปี ศาจ, ราชินีจากแดนมนุษย,์ ศิษยน์ อ้ งร่วมสานกั , ดอกไมร้ ิม

ทาง, ไม่วา่ ใครกต็ ามแต่, ตราบเท่าท่ีหญิงสาวมองเห็นเขา, พวก นางจะมีอาการบางอยา่ งคลา้ ย ‘ไม่ไดพ้ บเจอผชู้ ายมาเป็นพนั ปี ’ และจะเกาะติดกบั เขา แมว้ า่ ตวั เองตอ้ งตายกย็ นิ ยอม แถมพวกนาง ยงั สามารถเขา้ กนั เป็นป่ี เป็นขลยุ่ แต่ละนางจะรู้สึกเจบ็ ปวดหาก ไม่ไดร้ ักเขา และคานิยามความรักของเซียวอ้ีกค็ ือ หากเจา้ รักขา้ , ใหข้ า้ รักเจา้ [1] นรกสิ, นี่เป็นเรื่องมหศั จรรยม์ าก และท่ามกลาง พวกนาง, แมแ้ ต่อาจารยข์ องเขาซ่ึงเป็นอรหนั ตข์ ้นั เซียนกร็ วมอยู่ ในน้ี เมื่อซูเหยาดูถึงตรงน้ี เธอรู้สึกสมควรเรียกสิ่งน้ีวา่ ‘หนงั โง่เง่า’ ในท่ีสุด, เซียวอ้ีกส็ ร้างฮาเร็มขนาดใหญ่ และตอนท่ีเขาอยู่ ระดบั สุดทา้ ยของข้นั เซียน เขาถึงกบั จาเพาะเจาะจงอยบู่ นโลก บาเพญ็ เพยี รนานนบั พนั ปี ท้งั หมดกเ็ พ่ือรอคอยหญิงสาวที่เขา โปรดปราณหลายสิบนาง บรรลสุ ู่สวรรคพ์ ร้อมกนั สาหรับสิ่งที่เกิดข้ึนหลงั จากเขาบรรลสุ ู่สวรรค์ ซูเหยาไม่ สามารถมองเห็น เธอนึกวา่ ความฝันคงจบลงแค่น้นั ทวา่ ฉาก

ตรงหนา้ กลบั แปรเปลี่ยน จากภาพลาแสงบรรลสุ ู่สวรรคน์ บั ไม่ ถว้ น, เธอหวนกลบั มาเห็นโลกบาเพญ็ เพยี รอีกคร้ัง ภายหลงั จากเซียวอ้ีผเู้ ป็นตานานบรรลสุ ู่สวรรค,์ โลก บาเพญ็ เพยี รกลบั มิไดเ้ ขา้ สู่ยคุ สนั ติสุข เนื่องจากระหวา่ งที่เขาข้ึน สวรรค,์ การโกงอนั ไม่ชอบธรรมอยา่ งจิตวิญญาณท้งั หา้ ไดต้ ิดตาม ตวั เขาไปยงั ดินแดนเบ้ืองบน ดว้ ยการที่โลกบาเพญ็ เพียรขาดจิต วิญญาณปกครองท้งั หา้ , พลงั ปราณในโลกจึงเร่ิมสูญหายอยา่ ง ต่อเน่ือง และสุดทา้ ยกม็ ิอาจรวบรวมไดอ้ ีก ส่วนที่ไดร้ ับผลกระทบมากที่สุดกค็ ือ จิตแห่งพืชพนั ธุ์ ท้งั หมด โดยปราศจากจิตวิญญาณแห่งไมซ้ ่ึงเป็นผปู้ กครอง, ปราณจิตจึงมิอาจดูดซบั พลงั ปราณไมแ้ ละเริ่มเหี่ยวเฉา ในเวลา นอ้ ยกวา่ หน่ึงร้อยปี , แมแ้ ต่ส่ิงซ่ึงสามญั ที่สุดอยา่ งโอสถฟ้ื นฟู สภาพกม็ ิอาจพบเห็นไดอ้ ีกในโลกบาเพญ็ เพยี ร ... สาหรับผู้ บาเพญ็ เพียร, เน่ืองจากพวกเขามิอาจซึมซบั พลงั ปราณสู่ร่าง ดงั น้นั จึงลืมไปไดเ้ ลยเรื่องบรรลุสู่สวรรค์ เพราะแมแ้ ต่การเพิ่ม ระดบั กไ็ ม่สามารถทาได้

ถึงกระน้นั กด็ ี, ดินแดนมนุษยค์ ือผเู้ คราะห์ร้ายท่ีสุด เน่ืองจากขาดจิตวญิ ญาณท้งั หา้ , น้าจึงมิอาจใหค้ วามชุ่มช่ืนต่อส่ิง ใด แมก้ ระทง่ั พืชพนั ธุ์ธรรมดากไ็ ดร้ ับผลกระทบ และเห่ียวเฉาจน ตาย, ไฟมิอาจต่อตา้ นเช้ือโรค เหล่ามนุษยจ์ ึงติดเช้ือโรคประหลาด และตอ้ งตายเป็นจานวนมาก สรรพสิ่งท้งั หลายบนโลกเริ่มลม้ ตาย, พ้ืนดินมิอาจปลูกพืชผล แมน้ อาหารมิใช่สิ่งจาเป็นสาหรับผู้ บาเพญ็ เพียร ทวา่ หากไร้ซ่ึงอาหาร มนั คือหายนะสาหรับมนุษย์ ดว้ ยเหตุน้ี, ภาวะขาดแคลนอาหารจึงแพร่ขยายเป็นวงกวา้ ง และ โลกมนุษยก์ เ็ กลื่อนกลาดไปดว้ ยซากศพ ในช่วงระยะเวลาส้นั ๆ ไม่กี่พนั ปี , ทวั่ ท้งั พ้ืนพิภพกไ็ ม่มี สิ่งมีชีวติ ใดเหลืออยู่ และโลกกม็ าถึงจุดสิ้นสุด เม่ือซูเหยามองเห็นร่างแลว้ ร่างเล่าท่ีลม้ หายตายจาก และ จากมุมมองดา้ นบน, ดินแดนอนั แหง้ แลง้ ไม่หลงเหลือส่ิงมีชีวิต ใดๆ โดยเฉียบพลนั , ความรู้สึกเศร้าเสียใจอยา่ งหนกั หน่วงกดทบั ตวั เธอจนทาใหห้ ายใจไม่ออก ความรู้สึกเหลา่ น้ีไม่ไดม้ าจากตวั เธอ แต่ถึงกระน้นั ความหนกั หน่วงของมนั กส็ ามารถทาใหค้ น

หยดุ หายใจ ราวกบั วา่ มนั คือเสียงกรีดร้องสุดทา้ ยของโลกที่กาลงั พงั พนิ าศ เธอรู้สึกอึดอดั ใจเป็นอยา่ งมากและมากข้ึนทุกที จากน้นั ฉากตรงหนา้ วูบผา่ นอยา่ งกะทนั หนั , ความรู้สึกน้นั พลนั อนั ตรธานหายไป เธอตระหนกั วา่ ตวั เองนง่ั อยภู่ ายในบา้ นของ ตนเอง มนั ไม่ใช่กระท่อมธรรมชาติบนขนุ เขาป่ าหยก กลบั กนั , มนั คืออพาร์ทเมนทข์ นาดเลก็ เจด็ สิบกวา่ ตารางเมตร, หอ้ งชุดซ่ึงเธอ ทางานอยา่ งหนกั เป็นเวลาหลายปี เพ่ือซ้ือมนั เธอกลบั มายงั ยคุ ปัจจุบนั ! ซูเหยามองดูสิ่งของคุน้ ตาตรงหนา้ อยา่ งมึนงง ท่ีน่ีคือบา้ น ของเธอ, หอ้ งของเธอ, สิ่งที่อยตู่ รงหนา้ คือเครื่องคอมพวิ เตอร์ของ เธอไม่ผดิ เพ้ียน แมแ้ ต่แกว้ กาแฟซ่ึงพมิ พต์ วั ‘y’ ที่ต้งั อยขู่ า้ งเคร่ือง คอมกเ็ หมือนเดิมไม่มีผดิ มนั ทาใหเ้ ธอไม่อาจตอบสนองชว่ั ครู่ ทนั ใดน้นั , หนา้ ต่างสนทนา QQ[2]บนจอคอมพวิ เตอร์พลนั มี แสงวบู วาบและสนั่ ระรัว มนั คือขอ้ ความท่ีส่งมาจากเสี่ยวฟาง, เพื่อนร่วมงานของเธอ

เส่ียวฟาง: เจา้ นาย, บคั ท่ีคุณพดู ถึงเมื่อวนั ก่อนถูกจดั การ เรียบร้อยแลว้ คุณน่ีเทพจริงๆ! คุณสามารถระบุมนั ไดย้ งั ไง? ไม่วา่ จะเป็นช่วงปิ ดเบตา้ หรืออลั ฟา, ไม่มีใครรู้เลยสักคน! ซูเหยาชะงกั ครู่หน่ึง จากน้นั เธอพลนั นึกข้ึนได้ สิ่งน้ีมิใช่ เรื่องท่ีเพือ่ นร่วมงานของเธอพดู ก่อนที่เธอจะขา้ มมาอีกมิติหน่ึง หรอกหรือ? ตอนน้นั , คลา้ ยเธอกาลงั พดู คุยถึงเรื่องบคั ตวั ใหม่ซ่ึง ถูกคน้ พบในเกมออนไลน์ที่บริษทั ของเธอพฒั นา บคั ตวั น้นั ถือ เป็นหายนะร้ายแรงทางเทคนิค ซ่ึงอาจเป็นไปไดว้ า่ มนั เกิดจากการ ออกแบบที่ไม่สมดุล และอาจเป็นสาเหตุใหร้ ะบบเกมท้งั หมดตก อยใู่ นสภาวะเสียสมดุล หากเกมถูกปล่อยออกไปจริง มนั อาจทา ใหบ้ ริษทั สูญเสียคร้ังใหญ่ และเกมอาจถูกปิ ดตวั ลงเช่นกนั อยา่ งไรกต็ าม, เธอไม่ไดเ้ ป็นคนเจอปัญหาน้ีดว้ ยตวั เอง แทจ้ ริงแลว้ , คนท่ีตรวจเจอกค็ ือเพื่อนเก่าของเธอซ่ึงเป็นผเู้ ลน่ คน หน่ึง เธอเล่ือนเมาส์ไปหาแอคเคาท์ QQ ของผเู้ ลน่ คนน้นั โดยเฉพาะ – ดินแดนแห่งจิตวิญญาณ

ซูเหยามึนงงชว่ั ขณะ, ถึงกระน้นั เธอตระหนกั วา่ มือของ ตวั เองไม่อยใู่ นการควบคุม, เธอเริ่มพิมพบ์ างอยา่ งถึงเขา และมนั คือคาพดู อนั เดียวกนั กบั ขอ้ ความท่ีเธอส่งหาเขาก่อนขา้ มมายงั อีก โลกหน่ึงไม่ผิดเพ้ยี น ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: ขอบคุณ, บคั ที่คุณแจง้ ใหพ้ วกเรารู้ ไดร้ ับการแกไ้ ขเรียบร้อย คุณช่วยฉนั ไวอ้ ีกคร้ังแลว้ ดนิ แดนแห่งจิตวญิ ญาณ: ไม่มีปัญหา, ฉนั แค่ช้ีใหเ้ ห็นวา่ ปัญหามนั อยตู่ รงไหน แทจ้ ริงแลว้ คนที่คิดหาทางออกและลงมือ แกไ้ ขกค็ ือคุณ ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: ฮ่าฮ่า, ยงั ไงฉนั กต็ อ้ งขอบคุณอยดู่ ี ฉนั สร้างเกมน้ีข้ึนมากบั มือและทุ่มเทแรงใจไปมาก หากมนั พงั ทลาย ลงเพราะส่ิงน้ี ฉนั คงเศร้ามาก ดนิ แดนแห่งจติ วญิ ญาณ: คุณเป็นห่วงเก่ียวกบั โลกใบน้ีมาก หรือ? ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: แน่นอน, ไม่วา่ อยา่ งไรมนั กเ็ ป็นหยาด เหง่ือและแรงกายของฉนั ?

ดนิ แดนแห่งจติ วญิ ญาณ: ฉนั กม็ ีโลกของตวั เองเช่นกนั ทวา่ มนั กาลงั ประสบปัญหา ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: โอ? เกมอะไรหรือ? ฉนั สามารถช่วย อะไรไดบ้ า้ ง? ดนิ แดนแห่งจิตวญิ ญาณ: คุณเตม็ ใจช่วยฉนั หรือ? ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: แน่นอน, พวกเราควรช่วยเหลือกนั และ กนั ยามจาเป็น ไม่วา่ อยา่ งไรฉนั กเ็ ป็นเจา้ หนา้ ท่ีฝ่ ายเทคนิค การ แกบ้ คั หน่ึงหรือสองตวั ไม่ใช่ปัญหาแมแ้ ต่นอ้ ย! ดนิ แดนแห่งจติ วญิ ญาณ: ตกลง! ซูเหยาฝ่ ายเทคนิค: ออ้ , ใช่ ... มนั เป็นเกมประเภทไหน หรือ? แลว้ ปัญหาที่เกิดคืออะไร? ดนิ แดนแห่งจิตวญิ ญาณ: ปัญหาของฉนั กค็ ือ ..... ก่อนที่ซูเหยาจะมองเห็นอยา่ งชดั เจนวา่ ปัญหาคืออะไร, ลาแสงสีขาวอนั ทรงพลงั แทรกผา่ นตวั เธอ และซูเหยาสะดุง้ ตื่น โดยพลนั เธอมองสภาพรอบตวั อยา่ งงุนงง

สถานท่ีแห่งน้ีคือขนุ เขาป่ าหยก และเธอยงั อยใู่ นโลก บาเพญ็ เพยี ร ‘ดินแดนแห่งจิตวิญญาณ’ คือคนท่ีเธอรู้จกั นบั ต้งั แต่เริ่มตน้ อาชีพเกมเม่ือหา้ ปี ก่อน ในตอนแรก, เธอแค่ทาเกมเวบ็ เบราวเ์ ซอร์ และดินแดนแห่งจิตวิญญาณกค็ ือผเู้ ล่นคนแรกของเธอ เขามกั ให้ คาแนะนาที่ตรงกบั ปัญหาบ่อยๆ และทุกคราวกช็ ้ีถูกเป้าเสมอ ดว้ ย เหตุน้ี, เธอจึงทาการปรับเปลี่ยนโดยยดึ ความคิดเห็นเขาเป็นหลกั _______________________________ [1] หากเจา้ รักขา้ , ใหข้ า้ รักเจา้ ภาษาองั กฤษใชค้ าวา่ if you love me, give me n-play – ความหมายคือ หากเจา้ รักขา้ ใหข้ า้ *** เจา้ , ส่วนตวั n ใหแ้ ทนท่ีดว้ ยจานวนตวั เลขอะไรกไ็ ดเ้ ท่าที่จะ นึกออก (เขา้ ใจกนั เนอะ >//<) [2] QQ - โปรแกรมรับ-ส่งขอ้ ความทางอินเทอร์เน็ตท่ีไดร้ ับ ความนิยมในจีน

บทที่ ๔๕ โหมดการอยู่ยงคงกระพนั หลงั จากเวลาผา่ นไป, ท้งั สองจึงกลายเป็นเพื่อนกนั ตอนเธอ เขา้ ทางานท่ีบริษทั เกม และรับผดิ ชอบดา้ นฝ่ ายสนบั สนุนทาง เทคนิคของเกมออนไลนข์ นาดใหญ่ เขากต็ ามไปเลน่ เกมท่ีเธอ รับผดิ ชอบ และมกั แจง้ ใหเ้ ธอทราบทนั ทีเวลาท่ีเกมของเธอมีบคั ปรากฏ ขณะตวั เธอรับผดิ ชอบในการลงมือแกไ้ ข ดว้ ยฝีไมล้ ายมือ ที่เขาแสดงใหเ้ ห็น, ทาใหเ้ ธอคิดอยเู่ สมอวา่ เขาอาจเป็นผยู้ งิ่ ใหญ่ ดา้ นการออกแบบเกม หรือไม่กน็ กั เล่นเกมมืออาชีพ อยา่ งไรกด็ ี, ท้งั สองมกั ติดต่อกนั ผา่ นทางออนไลน์ และไม่ เคยเจอหนา้ กนั สักคร้ัง เวลาน้ีเมื่อเธอนึกถึง, มนั ทาใหเ้ ธอมีขอ้ สงสยั ยง่ิ กวา่ เดิม ตวั อยา่ งเช่น เธอเคยชกั ชวนใหเ้ ขาเขา้ ร่วมบริษทั และทางานกบั เธอที่ฝ่ ายสนบั สนุนดา้ นเทคนิค ทวา่ เขากลบั ปฏิเสธคาเชิญ ส่วนเหตุผลที่เขาใหม้ ากค็ ือ เขาไม่สามารถทาได้ มนั ไม่ใช่เพราะเขาไม่สนใจหรือเขาไม่เตม็ ใจ แต่เป็นเพราะ เขาไม่สามารถทาได้

และช่วงเวลาท่ีเธอขา้ มมิติมาอีกโลกหน่ึง คลา้ ยเป็นเวลา เดียวกนั กบั จงั หวะท่ีเธอตอบตกลงช่วยเขาแกบ้ คั จากน้นั เธอก็ ปรากฏตวั อยใู่ นหมู่บา้ นเลก็ ๆ แห่งน้นั มนั ทาใหเ้ ธออดสงสยั ไม่ได้ วา่ ผทู้ ่ีดึงตวั เธอมาโลกน้ีเพอื่ แกบ้ คั กค็ ือพระเจา้ ซ่ึงมีอานาจ สูงสุดบนโลกแห่งน้ี ส่วนส่ิงต่างๆ ท่ีเกิดข้ึนกบั เซียวอ้ี, มนั กาลงั บอกเธออยา่ ง ชดั เจนวา่ เขาคือบคั ! เธอครุ่นคิดอยา่ งรอบคอบครู่หน่ึง ถึงแม้ ความฝันดูแลว้ น่าตื่นตะลึงเกินไปหน่อย ทวา่ เหตุการณ์ที่เกิดข้ึน ตรงหนา้ คือส่ิงที่เกิดกบั เซียวอ้ีไม่ผดิ เพ้ยี น หากเธอคาดคะเนไม่ ผิด, ณ ปัจจุบนั เขาคงไม่ไดอ้ ยรู่ ะดบั ตน้ ของข้นั หลอมรวม กลบั กนั , เขาควรอยรู่ ะดบั สูงของข้นั หลอมรวม และกาลงั เขา้ สู่ ระดบั สูงสุดในไม่ชา้ แลว้ ตวั เธอซ่ึงเป็นเพยี งผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั ปฐมภูมิ จะไปต่อสู้ กบั เขาไดเ้ ช่นไร? ซูเหยารู้สึกหวาดผวาอยา่ งแทจ้ ริง, อะไรจะน่า เศร้าไปกว่าการคน้ พบความจริงวา่ หลงั จากถูกส่งตวั มาอีกโลก หน่ึง แลว้ ตอ้ งกลายเป็นฝ่ ายต่อตา้ นการสู้รบ?

เอ, ชา้ ก่อน! ในความฝัน, เหมือนเธอมองไม่เห็นตวั เอง? ราวกบั เธอไม่มีตวั ตนต้งั แต่แรก แมก้ ระทงั่ ซือฝแุ ละหวงั ซีจือกไ็ ม่ ปรากฏ อยา่ งไรกต็ าม, เธอมีตวั ตนอยา่ งแทจ้ ริง และยงั สามารถ ติดต่อสื่อสารกบั เซียวอ้ี ถา้ เช่นน้นั , อาจคิดไดว้ า่ การปรากฏตวั ของเธอเป็นสิ่งท่ีเกิดข้ึนโดยไม่คาดคิด? หลงั จากครุ่นคิดสักพกั หน่ึง, หากตวั เธอมิไดด้ ารงอย,ู่ ท่านหมอหวงั กม็ ิอาจส่งหวงั ซีจือ ไปงานคดั เลือกศิษยข์ องเทพ, เขากจ็ ะไม่ไดเ้ ขา้ สานกั บรรพต โบราณอยา่ งแน่นอน, และเพราะซือฝมุ ิอาจหาศิษยท์ ี่มีปราณธาตุ สายฟ้า เขาจึงตอ้ งบรรลุสู่สวรรคอ์ ยา่ งหมดทางเลือก ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงไม่ปรากฏบนโลกบาเพญ็ เพียร ... เน่ืองจากการปรากฏตวั ของเธอจึงเป็นสาเหตุใหเ้ กิดปรากฏการณ์ ‘ผเี ส้ือขยบั ปี ก’[1] และ เปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึน เมื่อคิดมาถึงตรงน้ี, เธอรู้สึกวา่ ตวั เองช่าง ... น่าอศั จรรยท์ ี่สุด, บิดาเจา้ สิ! สุดทา้ ยแลว้ เซียวอ้ีกไ็ ด้ ครอบครอง ‘จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ’ ซูเหยารู้สึกปวดหวั ทนั ทีทนั ใด