ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

มรสุมพลงั ปราณพลนั สงบน่ิง ร่างของซูเหยาซ่ึงเตม็ ไปดว้ ย เลือดปรากฏต่อสายตา เธอยนื อยขู่ า้ งกองเน้ือท่ีกระจดั กระจายของ ปี ศาจอสูร ซูเหยา, ผทู้ ี่ผลสุดทา้ ยมิอาจฝืนทนไดอ้ ีก เธอสูดเอาอากาศ เขา้ ปอดอยา่ งแรง ปากของเธอ, ร่างกายของเธอ ลว้ นเตม็ ไปดว้ ย เลือดซ่ึงมิอาจประสานฟ้ื นตวั แมว้ า่ เธอจะเพยี รพยายามรักษาสัก เพยี งใด จ้ีหยกท่ีอยบู่ นลาคอเปลง่ แสงสีขาวออ่ นจาง ก่อนค่อยๆ กลบั คืนสู่สภาพดงั เดิม น่ีเป็นคร้ังแรกท่ีซูเหยาคน้ พบวา่ คนเราสามารถเสียเลือดได้ มากมายถึงเพียงน้ี เธอรู้สึกไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ เลือดของตวั เองกาลงั ไหลออกจนเกือบหมดสิ้น ทวา่ โลหิตสีแดงสดยงั คงพรั่งพรู ออกมาไม่ขาดสาย ร่างกายของเธอซวนเซสกั พกั หน่ึง ก่อนทรุดลงบนพ้ืน ในท่ีสุด, เฉินอ้ีและคนท่ีเหลือกม็ ีปฏิกิริยาตอบสนอง พวก เขารีบวิ่งเขา้ มา เฉินอ้ียนื่ มือมารับตวั เธอ และสามารถป้องกนั มิให้ เธอหนา้ ทิ่มลงกบั พ้ืน เขาตรวจสอบอาการอยา่ งละเอียด และ

พบวา่ เสน้ ลมปราณของเธอคลา้ ยฉีกขาด กระทงั่ แก่นกลางข้นั หลอมรวมยงั จวนเจียนจะแตกเป็นเส่ียงๆ \"เจา้ ยงั ไหวอยหู่ รือไม่!? ศิษยน์ อ้ งซาลาเปา!\" ซูเหยาแทบพ่นเลือดใส่ใบหนา้ เขา นอ้ งสาวเจา้ สิเป็น ซาลาเปา! แต่เม่ือเห็นว่าตวั เขาซ่ึงแทบพยงุ ตวั เองไม่อยู่ ทวา่ ยงั อุตส่าห์ ถ่ายเทพลงั ปราณใหเ้ ธอ ซูเหยาจึงพยายามอดกล้นั สีหนา้ ของคนท้งั สามแตกต่างกนั ออกไป ยามพวกเขา เหล่าน้นั มองดูซูเหยาท่ีร่างกายปกคลมุ ไปดว้ ยโลหิต และลม หายใจเฮือกสุดทา้ ยท่ียงั เหลืออยู่ เฉินอ้ีรู้สึกตกตะลึง, ศิษยน์ อ้ งเลก็ ผนู้ ้ีคือคนท่ีอ่อนแอท่ีสุด ในกลุ่ม ดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพยี รช้นั ตน้ ของข้นั หลอมรวม ในตอน แรก, เขากงั วลนิดหน่อยวา่ นางจะเป็นตวั ถ่วง ทวา่ เขาไม่คาดคิดวา่ ในตอนทา้ ย นางกลบั เป็นคนช่วยชีวิตเขา เซียวอ้ีน่ิงเงียบ, เขากาหมดั แน่น ยามนึกถึงวหิ คสายฟ้าเม่ือ ครู่น้ี เขาเชื่อมาโดยตลอดวา่ ส่ิงที่เรียกวา่ กระบ่ีเจตจานง คือกระบี่

อนั แหลมคมท่ีเกิดจากจิตใจของผบู้ าเพญ็ เพียร แต่เขาไม่เคยนึกฝัน วา่ กระบ่ีเจตจานงสามารถมีรูปร่างอื่นเช่นกนั ส่วนลู่ฉา, นางยงั ไม่ไดส้ ติกลบั คืนจากความหวาดกลวั ก่อน หนา้ , ร่างกายของนางส่ันเทาไม่ยอมหยดุ สาหรับหวงั ซีจือ ..... อืม ... เขาหมดสติและยงั ไม่ฟ้ื น ซูเหยานึกถึงฉากโจมตีก่อนหนา้ ที่ตนเองโจมตีปี ศาจอสูร เธอรู้สึกวา่ ตวั เองค่อนขา้ งอามหิตโหดเห้ียม ดว้ ยการลงมือลม้ คู่ ต่อสู้เช่นน้นั \"อาจารยอ์ าเซียว, ท่านไปมีเรื่องกบั ปี ศาจอสูรตนน้ีไดเ้ ช่น ไร?\" เม่ือเห็นวา่ ซูเหยาอาการดีข้ึนเลก็ นอ้ ย ตอนน้นั เองที่เฉินอ้ีนึก ถึงสาเหตุท่ีทาใหเ้ กิดสถานการณ์เช่นน้ี ปี ศาจอสูรสองตวั น้นั คือ แม่ลกู กนั , ยง่ิ ปี ศาจอสูรมีระดบั สูงเท่าไหร่ มนั ยง่ิ ตกลูกลาบากมาก ข้ึนเท่าน้นั เช่นเดียวกบั อสูรเพลิงคารณ, มนั ไม่มีทางปลอ่ ยใหล้ ูก อสูรแรกเกิดอยเู่ พียงลาพงั ปี ศาจอสูรจะไม่เขา้ โจมตีโดยเอาชีวิต ตวั เองเขา้ เสี่ยง นอกเสียจากวา่ พวกเซียวอ้ีไดเ้ จอบางส่ิงที่พิเศษ

สีหนา้ ของเซียวอ้ีมีแววลุกลนวบู ผา่ น แต่เขารีบกลบเกล่ือน ดว้ ยท่าทางจริงจงั \"จริงๆ แลว้ พวกขา้ เจอหญา้ ใบไมโ้ ปร่งแสง ตรงบริเวนโนน้ แต่เพราะขาดความระมดั ระวงั จึงทาใหแ้ ม่อสูร ตกใจ ศิษยห์ ลานเจาและตวั ขา้ มิอาจต่อสู่กบั มนั พวกเราวางแผน ล่าถอย แต่ไม่คาดคิดวา่ พวกเจา้ กลบั สงั หารอรูสแรกเกิด อาจเป็น เพราะสาเหตุน้ี, แม่อสูรจึงไดร้ ะบายความแคน้ ดว้ ยการกระทาอนั โหดเห้ียม เฉินอ้ีขมวดคิ้ว \"พวกท่านไม่เจออะไรอยา่ งอื่นเลยรึ?\" \"พวกเราไม่เจออะไรจริงๆ\" เซียวอ้ีส่ายหนา้ อยา่ งหนกั แน่น ถึงกระน้นั , ภายในใจซูเหยากลบั รู้สึกมึนตึงเลก็ นอ้ ย เธอ แน่ใจวา่ เขาตอ้ งไดเ้ มลด็ บวั สวรรคไ์ ปครอง มิฉะน้นั , ปี ศาจอสูร ไม่มีทางไล่ตามพวกเขาท้งั สามอยา่ งร้อนรนใจ และจะไม่มีวนั ปล่อยใหล้ ูกอสูรแรกเกิดติดตามลู่ฉาเช่นกนั เธอยงั ไม่ลืม, อสูร แรกเกิดตวั น้นั ปรากฏกายขณะกาลงั ไลต่ ามลูฉ่ า แต่เมื่อมองจาก วิธีท่ีเซียวอ้ีแสดงออก, เธอมนั่ ใจวา่ ไม่วา่ อยา่ งไร เขาคงไม่มีทาง เอาเมลด็ บวั สวรรคอ์ อกมาอยา่ งแน่นอน

เฉินอ้ีตระหนกั วา่ เขาคงไม่ไดร้ ับคาตอบใดๆจากการซกั ถาม จึงไม่กดดนั อะไรอีก เขามีท่าทีหดหู่ใจยามมองดูศพศิษยพ์ ี่ศิษย์ นอ้ งร่วมสานกั ซ่ึงอยไู่ ม่ไกล ในดินแดนล้ีลบั มีภยนั ตรายซุ่มซ่อน อยทู่ ุกหนทุกแห่ง แมก้ ระทง่ั บริเวณดา้ นนอกยงั มีปี ศาจอสูรระดบั เจด็ \"ขา้ ไม่คาดคิดว่าเพยี งกา้ วแรกที่เดินเขา้ มาในดินแดนล้ีลบั แต่กลบั ตอ้ งเผชิญกบั ปี ศาจอสูรระดบั สูงถึงสองตน\" เขาหนั หนา้ ไปมองซากศพปี ศาจอสูรท้งั สอง \"ดูท่าพวกเราตอ้ งเพมิ่ ความ ระมดั ระวงั ใหม้ ากกวา่ น้ี\" ซูเหยาพยกั หนา้ อยา่ งเห็นดว้ ย \"ยงั โชคดีที่เป็นเพยี งอสูรแรก เกิด หากเป็น ....\" ชา้ ก่อน! ความคิดอนั น่าหวาดผวาผดุ ข้ึนในใจ ใบหนา้ ของซู เหยาพลนั ซีดเผอื ด เธอใชน้ ิ้วอนั ส่ันเทิ้มช้ีไปยงั ศพของปี ศาจท้งั สอง \"เม่ือครู่, พวกเราฆ่าอสูรแรกเกิดและแม่อสูร เช่นน้นั ... พอ่ อสูรอยทู่ ่ีไหน?\" โฮกกก~~~

ราวกบั ตอบคาถาม, เสียงคารามอนั คุน้ เคยดงั สะทอ้ นจากใน ป่ า ใบหนา้ ของคนท้งั สามพลนั ซีดเผอื ด นรกสิ! มนั จะมีวนั จบสิ้นไหมเน่ีย!? **** \"เฉินอ้ี, นาตวั หวงั ซีจือตรงไปที่ทางออก\" ซูเหยากลา่ วอยา่ ง เคร่งขรึม \"เซียวอ้ี, ลู่ฉา, พวกเจา้ ท้งั สองมุ่งไปทางซา้ ย, ขา้ จะไป ทางขวา พวกเราแยกยา้ ยเป็นสามทิศทาง, วิง่ !\" เซียวอ้ีพยกั หนา้ , โดยไม่มีการลงั เล เขาดึงลูฉ่ าท่ีอยใู่ นภาวะ ตะลึงงนั แลว้ ใชก้ ระบ่ีบินเหาะไปทางซา้ ยอยา่ งรวดเร็ว พวกเขา ไม่เหลือเรี่ยวแรงต่อสู่อีกแลว้ หากมีปี ศาจอสูรโผล่มาอีกตวั โดย ไม่ตอ้ งเอ่ยถึงอสูรระดบั เจด็ เพราะเพียงแค่อสูรระดบั ส่ี พวกเขาก็ ไม่มีพละกาลงั โตต้ อบเช่นกนั การแยกยา้ ยกนั หนี จึงเป็นโอกาส รอดเพยี งอยา่ งเดียว \"ศิษยน์ อ้ งซาลาเปา, เช่นน้นั , เจา้ ....\" เฉินอ้ีเรียกกระบ่ีบิน ออกมา ทวา่ เขามีท่าทีลงั เลเลก็ นอ้ ย ยามมองดูซูเหยาที่ไดร้ ับ บาดเจบ็ อยา่ งหนกั

อยา่ งไรกต็ าม, ซูเหยามิไดห้ นั กลบั เธอเรียกกระบี่ของ ตวั เองออกมา แลว้ พดู อยา่ งเฉียบขาด \"ตรงไปท่ีทางออกทนั ที จา เอาไว,้ ไม่วา่ จะเกิดอะไรข้ึน, อยา่ ยอ้ นกลบั มา\" เฉินอ้ีถอนหายใจ ก่อนประคองหวงั ซีจือที่หมดสติ และ เหาะไปยงั ทางออก ในเวลาเดียวกนั , ซูเหยาเหาะไปอีกดา้ นดว้ ยกระบ่ีบิน ก่อน หนา้ น้นั , เธอฝืนใชก้ ระบี่เจตจานง จึงเป็นเหตุใหเ้ ส้นลมปราณอยู่ ในสภาพฉีกขาดและเสียหาย บดั น้ี, ยามเธอฝืนโคจรลมปราณ บาดแผลของเธอจึงปะทุข้ึนมา, เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยดุ เวลาน้ี, เธอไดแ้ ต่ภาวนาวา่ ปี ศาจอสูรจะตกหลมุ พราง เธอ จงใจแยกทุกคนออกจากกนั ... หน่ึง, เพ่อื ดึงจุดสนใจของปี ศาจ อสูรไปทางอ่ืน สอง, เพราะลู่ฉาไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ ตราบเท่าท่ีนาง ไม่หาเร่ืองตาย พวกเขาคงหนีไปไดอ้ ยา่ งสบาย สาหรับเฉินอ้ีและ หวงั ซีจือ, ทิศทางที่พวกเขามุ่งตรงไปคือทางออกของดินแดนล้ี ลบั ระยะทางน้นั ไม่ไกลนกั และปี ศาจอสูรมิอาจกา้ วขาออกจาก ดินแดนแห่งน้ี สาหรับตวั เธอ, เธอมาเพยี งลาพงั , เป็นแค่เป้าหมาย เลก็ ๆ ปี ศาจอสูรคงไม่ไล่ตามเธอ .....

โฮกกก~~~~ นรกสิ! มนั ไลต่ ามเธอ! ซูเหยาหนั ไปมองปี ศาจอสูรซ่ึงตวั สูงกวา่ ตึกสามช้นั ท่ีอยู่ ดา้ นหลงั ในขณะท่ีมนั ไล่กวด, เศษทรายและกอ้ นหินฟุ้งกระจาย ไปในอากาศ เธอพลนั นึกถึงการจุดเทียนร้อยเลม่ [1]เพอื่ เพมิ่ โชคชะตาใหต้ นเอง มนั ไล่ตามเธอทาบา้ อะไร? มารดาเจา้ สิ! เธอมาเพยี งลาพงั ตวั คนเดียว, ทาไมตอ้ งตามเธอดว้ ย? หรือมนั กาลงั พยายามข่มเหง รังแกสาวโสดอยใู่ ช่ไหม? __________________________________ [1] จุดเทียนร้อยเล่มเปรียบไดก้ บั เวลาแห่งความสงบน่ิง

บทท่ี ๕๕ กะทัดรัด, มีประโยชน์, เหมาะสม, และพกพาได้ ซูเหยารู้สึกอยากร้องไหอ้ ยา่ งเฉียบพลนั , รู้ใช่ไหมวา่ เพราะ อะไร? อยา่ งไรกต็ าม, เธอมิอาจหยดุ ฝีเทา้ เพราะเม่ือใดท่ีเธอหยดุ , นนั่ หมายความวา่ เธอไดล้ ะทิ้งโอกาสในการอยรู่ อด เธออุตส่าห์ ต่อสูด้ ิ้นรนกบั ความตายเพือ่ สงั หารปี ศาจอสูรตนน้นั ดงั น้นั ตราบ เท่าที่เธอยงั ไม่ได้ ‘จิตวิญญาณแห่งไม’้ เธอมิอาจตายโดยเดด็ ขาด อยา่ งไรกต็ าม, พละกาลงั ทางกายภาพเร่ิมร้องประทว้ ง ในทางตรงกนั ขา้ ม ความเร็วของกระบ่ีบินเร่ิมลดชา้ ลง เธอมิอาจ บีบเคน้ พลงั ปราณใดๆ ไดอ้ ีก จึงพลนั ร่วงหลน่ จากทอ้ งฟ้า และ กระแทกลงบนพ้ืนดินอยา่ งหนกั หน่วง ขณะน้ี, เธอไม่เหลือแมแ้ ต่ เร่ียวแรงจะคลาน กระทง่ั สติสัมปชญั ญะยงั เร่ิมพร่ามวั ปี ศาจอสูรขนาดมหึมาพงุ่ ออกมาป่ า มนั กระโจนตวั ใส่เธอ พร้อมอา้ ปากกวา้ งอยา่ งกระหายเลือด ทวา่ ทนั ใดน้นั , จ้ีหยกที่อยู่ บนหนา้ อกซูเหยาพลนั เปล่งแสงสีขาวสวา่ งจา้ จงั หวะท่ีปี ศาจอสูร กาลงั กลืนกินเธอท้งั ร่าง ซูเหยากลบั มองเห็นรางๆ วา่ มีเงาร่างสี ขาวสกดั ก้นั อยดู่ า้ นหนา้ เพยี งการยกมืออยา่ งเรียบง่าย, เขา

สามารถยดึ ตวั ปี ศาจอสูรที่กาลงั บา้ คลง่ั ยามเขาสะบดั มือ, เสียง ปะทุของสายฟ้าพลนั สะทอ้ นไปทวั่ ทิศทาง ปี ศาจอสูรลม้ ลงบน พ้นื อยา่ งรุนแรง และไม่หลงเหลือสญั ญาณชีวติ ใดๆ ท้งั สิ้น ซูเหยาพยายามอยา่ งหนกั ท่ีจะมองคนตรงหนา้ ใหช้ ดั เจน ทวา่ เปลือกตาเธอกลบั หนกั ข้ึนเร่ือยๆ ซูเหยาไดย้ นิ เสียงถอน หายใจของคนผนู้ ้นั ก่อนที่สติของเธอจะจมด่ิมสู่ความมืดมิด ยามอว้ีเยยี่ นมองดูศิษยข์ องตนท่ีหมดสติไปแลว้ หวั คิ้วของ เขาที่ขมวดมุ่นพลนั ขมวดลึกยง่ิ กวา่ เดิม เขาพยงุ ตวั ศิษยซ์ ่ึงแปร สภาพเป็นหญิงสาวนองเลือด และถอนหายใจอีกคราอยา่ งมิอาจ ระงบั อว้เี ยย่ี นเอ้ือมมือไปตรวจสอบชีพจรของนาง จากน้นั มอง เขา้ ไปในจุดตนั เถียน เขามิอาจคลายอาการหนา้ นิ่วคิ้วขมวดไดเ้ ลย ... เส้นลมปราณของนางลว้ นฉีกขาดท้งั หมด, พลงั ปราณกถ็ ูกใช้ จนหมดสิ้น แมก้ ระทง่ั แก่นกลางข้นั หลอมรวมยงั เกือบแตกเป็น เส่ียงๆ เขามิอาจปล่อยใหศ้ ิษยค์ นน้ีอยหู่ ่างจากสายตาแมเ้ พียง ช่วงเวลาเดียวจริงๆ

อว้ีเยยี่ นอุม้ ร่างซูเหยาข้ึน เขาหมุนกายกลบั และเดินไปยงั ถ้า ท่ีอยใู่ กลๆ้ เม่ือปี ศาจอสูรที่อยภู่ ายในถ้าสัมผสั ไดถ้ ึงการปรากฏตวั ของส่ิงแปลกปลอม มนั กระโดดพรวดออกมาขณะกรีดร้องคร่า ครวญเสียงดงั กบั อานาจบารมีอนั น่าเกรมขามที่ปรากฏต่อหนา้ ซือฝผุ แู้ ม่นมนั่ ไม่ปรายตามองมนั แมแ้ ต่นอ้ ย เขาปลดปล่อยแรง กดดนั จากร่าง, ปี ศาจอสูรหวาดผวาจนถึงข้นั ร้อง ‘มิ้ววว’ และ คลานหมอบอยกู่ บั พ้ืน มนั ยอมยกถ้าใหเ้ ขาอยา่ งวา่ ง่าย จากน้นั หนั กน้ หนีและหาที่หลบซ่อน ซือฝ,ุ ผบู้ ีบบงั คบั ชิงเขตแดนมาไวใ้ นครอบครอง เขาวาง ศิษยป์ ัญญาน่ิมของตนไวบ้ นกองหญา้ แหง้ ภายในถ้า จากน้นั นง่ั ลงดา้ นหลงั นางดว้ ยท่านงั่ ดอกบวั เขาเร่ิมตน้ รักษาเสน้ ลมปราณที่ ฉีกขาดดว้ ยความเพยี รพยายาม ประหน่ึงตวั เองคือผ้ึงนอ้ ยท่ีขยนั ขนั แขง็ โดยปกติ, หากเสน้ ลมปราณฉีกขาดดงั เช่นสภาพของซู เหยา แมน้ จะรักษาชีวิตนางไวไ้ ด้ แต่นางคงหมดโอกาสบาเพญ็ เพยี รเป็นเทพอีกต่อไป ทวา่ ไม่ว่าอยา่ งไรกต็ ามแต่, อาจารยข์ อง เธอคืออว้ีเยย่ี น! ในฐานะผเู้ ป็นหน่ึงในโลกบาเพญ็ เพยี ร, หากเขามิ อาจช่วยเหลือศิษยข์ องตนเอง, ตบะหลายปี ของเขาคงไร้ค่า

อว้ีเยย่ี นปิ ดดวงตา และเรียกกระบี่เจตจานงของตนเอง ออกมา โดยฉบั พลนั , มงั กรสีขาวพนั มว้ นรอบร่างเขาไปมา มนั วา่ ยวนลอยตวั สองสามรอบ ก่อนค่อยๆ พนั รอบร่างซูเหยาท่ีอยู่ ตรงหนา้ ลาแสงสีขาวที่เปลง่ ออกมาเริ่มสวา่ งข้ึนเร่ือยๆ และ ภายใตก้ ารขดตวั ของมงั กรขาว บาดแผลบนร่างกายซูเหยาพลนั หายไปดว้ ยความเร็วซ่ึงสามารถมองเห็นดว้ ยตาเปลา่ สิบวนั ผา่ นไปหลงั จากน้นั เมื่อซูเหยาฟ้ื นข้ึนมา เธอตระหนกั วา่ บาดแผลตามร่างกาย ลว้ นหายไปสิ้น แมก้ ระทงั่ พลงั ปราณกไ็ ดร้ ับการฟ้ื นฟู และตอนน้ี เธอกาลงั นง่ั อยภู่ ายในถ้าขนาดใหญ่ บริเวณรอบตวั มีแต่เธอเพียง ลาพงั ... ในขณะที่ไม่ไกลจากปากถ้า ปี ศาจอสูรซ่ึงมีลกั ษณะคลา้ ย เสือแต่กลบั มีปี ก มนั กาลงั นงั่ ร้องไหอ้ ยา่ งเศร้าสร้อย มนั คือปี ศาจอสูรระดบั แปด! ซูเหยาเกือบร้องออกมาดว้ ยความตกใจ ทวา่ เมื่อปี ศาจอสูร เห็นเธอลกุ ข้ึนนงั่ ท่าทางของมนั ราวกบั ไดร้ ับความตระหนกตกใจ ยงิ่ กวา่ ตวั เธอ

ดว้ ยเสียง ‘ฟ่ ุบ’ มนั มุดเขา้ ไปในพมุ่ ไมท้ ่ีอยดู่ า้ นขา้ ง ประหน่ึงพยายามหลบซ่อนตนเองอยา่ งสุดความสามารถ มนั กระเสือกกระสนอยา่ งหนกั ท่ีจะยดั ร่างกายอนั ใหญ่โตเขา้ ไปใน พมุ่ ไม้ จากน้นั เผยใหเ้ ห็นแค่หวั กลมเกล้ียง มนั กระพริบดวงตา อนั กลมโต และมองเธอดว้ ยท่าทางขวญั เสีย นี่มนั สถานการณ์อะไรกนั แน่เน่ีย? สีหนา้ ของซูเหยาพลนั มืดคร้ึม ก่อนหนา้ น้นั , ยามเธอถูก ปี ศาจอสูรระดบั เจด็ ไลก่ วด เธอรู้สึกประหน่ึงตวั เองตอ้ งหลบหนี จากโลกหลา้ ทวา่ เวลาน้ี, ทาไมปี ศาจอสูรระดบั แปดอนั ทรงพลงั กลบั หวาดกลวั จนมีสภาพเช่นน้นั ? เป็นไปไดไ้ หมวา่ , ยงิ่ ปี ศาจ อสูรมีระดบั สูงเท่าไหร่ ระดบั สติปัญญาของมนั กย็ ง่ิ ต่าลงเท่าน้นั ? เธอส่ายหนา้ พลางนึกถึงเงาร่างสีขาวท่ีตวั เองมองเห็นก่อน หมดสติ ทาไมเธอรู้สึกเหมือนซือฝมุ าท่ีน่ี? ซูเหยาจบั สมั ผสั สภาพรอบตวั อยา่ งใจจดใจจ่อ ถ้าแห่งน้ี คลา้ ยมีพลงั ปราณสายฟ้าซ่ึงยงั ไม่จางหาย และมนั ใหค้ วามรู้สึก คุน้ เคย “ซือฝ?ุ ” เธอลองเรียกดู

“.....” ไม่มีการตอบรับเป็นเวลานาน เธอตบอกตวั เองเบาๆ แลว้ ยมิ้ อยา่ งซ่ือๆ “ฉนั นึกอยแู่ ลว้ เชียว!” จะเป็นไปไดเ้ ช่นไรท่ีซือฝจุ ะแอบตามมาอยา่ งเงียบเชียบ “วา่ แลว้ , ฉนั คงคิดมาก ....” “มีอะไรรึ?” “.....” รอยยมิ้ ของเธอแขง็ คา้ งอยบู่ นใบหนา้ ซือฝ,ุ ท่านคือ ปี ศาจ, ใช่ไหม!? เธอหนั ไปมองรอบตวั ครู่หน่ึง ทวา่ กลบั มองไม่เห็นร่างเขา แต่อยา่ งใด “ซือฝ,ุ ท่านอยทู่ ี่ไหน?” ตรงสุดปลายถ้าสามารถ มองเห็นดว้ ยการมองอยา่ งรวดเร็วเพยี งคร้ังเดียว แต่กลบั ไม่มีร่าง ของเขาอยู่ ณ แห่งหนไหน เม่ืออว้ีเยย่ี นเห็นวา่ นางแทบพลิกถ้าของปี ศาจอสูรชรา น้าเสียงอนั เยน็ ชาจึงลอยมาใหไ้ ดย้ นิ อีกคร้ัง “กม้ หนา้ เจา้ ลงมา” ซูเหยากม้ หนา้ ลง และเห็นจ้ีหยกท่ีซือฝมุ อบไวใ้ หก้ ่อนออก เดินทาง กาลงั เปล่งแสงเจิดจา้ จากน้นั ร่างสีขาวของซือฝซุ ่ึงมี ขนาดเลก็ กวา่ ปกติโผลอ่ อกมาจากจ้ี เขาลอยห่างจากเธอประมาณ สามฟตุ

เขาคืออว้เี ยย่ี น “ซือฝ!ุ ” ดวงตาซูเหยาพลนั เบิกกวา้ ง เธอมองดูซือฝซุ ่ึงมี ขนาดเลก็ กวา่ ปกติ “ทาไมท่านถึงกลายเป็นเช่นน้ี?” “ท่ีเจา้ เห็นคือส่วนหน่ึงของวิญญาณขา้ ” อว้เี ยยี่ นอธิบาย “ผู้ บาเพญ็ เพียรซ่ึงมีระดบั สูงวา่ ข้นั หลอมรวมมิอาจเขา้ มาในเทสโย ลกั ดงั น้นั ก่อนเขา้ มาในดินแดนล้ีลบั ขา้ จึงตอ้ งใหจ้ ิตวิญญาณ ของตนเองอาศยั อยภู่ ายในจ้ีหยก” “แลว้ ทาไม?” จาเป็นดว้ ยหรือที่ตอ้ งยอ่ ส่วนเช่นน้ี? “ถึงแมท้ ่ีเจา้ เห็นเป็นเพยี งส่วนหน่ึงของจิตวิญญาณ แต่ไม่วา่ อยา่ งไรขา้ กเ็ ป็นเซียน หากขา้ ปรากฏกายดว้ ยร่างดงั เดิมบ่อยคร้ัง อาคมของสถานท่ีแห่งน้ีอาจสมั ผสั ไดถ้ ึงตวั ตนของขา้ แต่หากขา้ อยใู่ นรูปร่างน้ี กม็ ิอาจตรวจพบอยา่ งแน่นอน” “ซือฝ,ุ แลว้ เหตุผลท่ีท่านมาที่น่ีคือ?” เม่ือไดย้ นิ นางเอ่ยถึงหวั ขอ้ น้ี อว้เี ยยี่ นจอ้ งมองนางอยา่ งเยน็ ชา และเร่ิมตน้ เขา้ สู่โหมดการอบรมสง่ั สอนทนั ที “แก่นกลางข้นั หลอมรวมของเจา้ เกือบสูญสลาย เส้นลมปราณของเจา้ กฉ็ ีกขาด

ซือฝไุ ม่เคยสั่งสอนใหเ้ จา้ เอาชีวิตตนเองไปเส่ียงดว้ ยการต่อสูก้ บั ปี ศาจอสูรเช่นน้ี” “.....” ซูเหยากม้ หนา้ ลงอยา่ งเช่ือฟัง “หากไม่ใช่เพราะขา้ ปรากฏตวั เกรงวา่ ชีวิตเจา้ คงจบสิ้นอยู่ ตรงน้นั ” “ซือฝเุ ป็นคนรักษาบาดแผลใหข้ า้ หรือ?” อว้เี ยยี่ นมิไดก้ ล่าวตอบ เขาเพียงมองเธอดว้ ยสายตาเขม้ งวด ยง่ิ กวา่ เดิม ซูเหยาเผยใหเ้ ห็นถึงรอยยมิ้ , ทนั ใดน้นั เธอรู้สึกอนุ่ วาบใน หวั ใจ ตอนน้นั เอง ที่เธอเริ่มรู้สึกวา่ การมีซือฝทุ ี่ชอบยอ่ งตามลูก ศิษย์ กม็ ิใช่เร่ืองเลวร้ายนกั “ซือฝ,ุ ขอบคุณมาก” “.....” อว้ีเยย่ี นชะงกั ครู่หน่ึง ทวา่ เขายงั คงมีใบหนา้ นิ่งเฉย “ซ่ือบ้ือ!” “ใช่แลว้ , นายท่าน!” “หนหนา้ , คิดทบทวนสามเท่าก่อนทาอะไร” “รับทราบ, นายท่าน!”

“การดารงชีพของเจา้ หมายถึง การใชช้ ีวิตในวถิ ีบาเพญ็ เพยี ร” “ถูกตอ้ ง, นายท่าน!” “และ ...” “มีคาส่งั สอนอ่ืนใดหรือ, นายท่าน?” “แก่นกลางข้นั หลอมรวมของเจา้ ยงั ฟ้ื นฟูไม่เตม็ ท่ี สองสาม วนั ต่อจากน้ีอยา่ งพยายามเคล่ือนไหวใหม้ ากนกั ” “รับทราบ, นายท่าน!” “หุบปากเจา้ ซะ” “เจา้ คะ, นายท่าน ไม่มีปัญหา, นายท่าน!” “.......” ***** หลงั จากพกั ผอ่ นไม่กี่วนั อาการบาดเจบ็ ของซูเหยากห็ ายดี ในที่สุด และอว้ีเยย่ี นกค็ น้ พบลู่ทางในการฝึกฝนเธอ เขาคดั เลือก สถานท่ีพิเศษซ่ึงมีปี ศาจอสูรสาหรับเธอ ในตอนแรกท่ีซูเหยาเห็น ปี ศาจอสูร เธอนึกอยากวง่ิ หนี ทวา่ เวลาน้ี, เธอแค่ดึงดาบออกมา

อยา่ งชินชา, เขา้ โจมตี, และฟัน ... ระหวา่ งท่ีตวั เธอเองถกู ปี ศาจ อสูรเหยยี บจนเรียบ แรกเร่ิมเดิมที, ซูเหยาไม่มีประสบการณ์ดา้ นการต่อสู่ มากมายนกั ฉะน้นั เธอจึงมกั เป็นฝ่ ายโดยซอ้ ม อยา่ งไรกต็ าม, ดว้ ย การมีอว้เี ยย่ี นอยขู่ า้ งกาย นอกจากไดร้ ับบาดเจบ็ เลก็ นอ้ ยไมก่ีแห่ง อยา่ งอ่ืนกไ็ ม่มีอนั ตรายคุกคามถึงชีวิต หลงั จากผา่ นการฝึกซอ้ ม เป็นเวลานาน, กระบวนท่ากระบ่ีของเธอกร็ ุนแรงข้ึน จนถึงข้นั ท่ี เธอเริ่มคุน้ เคยกบั มนั และเธอยงั สามารถใชก้ ระบี่เจตจานงได้ ตามใจปรารถนา กระบี่เจตจานงของเธอคือวหิ คเพลิงสายฟ้า โดยปกติเวลา เธอเรียกมนั ออกมา, มนั จะมีขนาดเลก็ ไม่ต่างจากนกพริ าบ มนั ไม่ไดแ้ สดงตนเองเฉกเช่นรูปร่างใหญ่โตอยา่ งที่เธอเคยเรียก ออกมาเหมือนคร้ังแรกอีกต่อไป ซือฝกุ ลา่ ววา่ กระบี่เจตจานงของเธอบ่งช้ีถึงการบาเพญ็ เพยี ร ของตนเอง ยามท่ีผบู้ าเพญ็ เพยี รบรรลุกระบี่เจตจานง, กระบี่ เจตจานงจะก่อตวั เป็นรูปร่างซ่ึงใกลเ้ คียงกบั ความนึกคิด ณ เวลา น้นั ... ตอนน้นั เธอเพยี งตอ้ งการเรียกโอกาสกลบั คืนอีกสกั คร้ัง

เพอ่ื ใหม้ ีชีวิตอยรู่ อดจากปี ศาจอสูร ดว้ ยเหตุน้ี, กระบี่เจตจานงของ เธอจึงกลายเป็นวิหคเพลิงซ่ึงสามารถฟ้ื นคืนชีพจากกองข้ีเถา้ กระบี่เจตจานงของซือฝุ ซ่ึงเธอเคยเห็นมาก่อนคือมงั กรขาว ซูเหยานึกกบั ตวั เองในใจ เป็นไปไดไ้ หมวา่ เวลาน้นั ซือฝตุ อ้ งการ เป็นจกั รพรรดิ? ดว้ ยเหตุน้ี, กระบ่ีเจตจานงของเขาจึงมีรูปร่าง มงั กร? เธอค่อยๆนึกภาพเขานง่ั อยบู่ นบลั ลงั กม์ งั กร ลืมมนั ไปซะ, เห็นไดช้ ดั เจนวา่ ท่าทางมนั ไม่เหมาะสมโดยสิ้นเชิง อยา่ งไรกด็ ี, พวกเธอท้งั สอง คนหน่ึงเป็นมงั กร ส่วนอีกคน เป็นวิหคเพลิง ดงั ท่ีคาดหวงั จากอาจารยแ์ ละลูกศิษย์ พวกเธอ ค่อนขา้ งเขา้ กนั ไดอ้ ยา่ งสอดคลอ้ ง ยามซูเหยานึกถึงส่ิงน้ี, เธออด รู้สึกตื่นเตน้ เลก็ นอ้ ยมิได้ ดว้ ยกระบี่เจตจานง, กระบวนท่ากระบ่ีของซูเหยาจึงพฒั นา เป็นอยา่ งมาก ในตอนแรก, เธอหวดุ หวิดจะพา่ ยแพใ้ หแ้ ก่ปี ศาจ อสูรระดบั สี่และระดบั หา้ ทวา่ หลงั จากน้นั , ลาพงั เพยี งเธอคน เดียวกส็ ามารถเอาชนะปี ศาจอสูรระดบั หก ซูเหยายกกระบี่เล่มยาวของตนเอง เธอประสบผลสาเร็จใน การการาบปี ศาจอสูรระดบั หก ทวา่ ร่ายกายเธอเหน็ดเหนื่อยจน

สายตวั แทบขาด, พลงั ปราณของเธอหมดเกล้ียงจนถึงข้นั ที่วา่ สัก หยดเดียวกไ็ ม่เหลือหลอ เธอเอากน้ แปะลงกบั พ้ืน แลว้ สูดอากาศเขา้ ปอดอยา่ งแรง เวลาน้ี, ร่างกายเธอมิอาจเคล่ือนไหวอยา่ งสิ้นเชิง ซือฝโุ ผล่ร่างกายคร่ึงหน่ึงจากจ้ีตรงหนา้ อกเธอพอดี ใบหนา้ อนั เยน็ ชาของเขาแฝงไวด้ ว้ ยความพึงพอใจ “หนน้ี, เจา้ เร็วกวา่ คร้ัง ก่อนสิบหา้ นาที ทวา่ เจา้ สามารถเร็วไดก้ วา่ น้ีดว้ ยการใชก้ ระบ่ีจู่ โจมก่อน” “ซือฝุ ...” สีหนา้ ของซูเหยามีความเกอ้ เขินวบู ผา่ น ราวกบั เธอตอ้ งการกล่าวบางส่ิง อยา่ งไรกต็ าม, อว้ีเยย่ี นยงั คงเอ่ยต่อ “ปี ศาจอสูรที่ไม่สามารถ กลายร่าง พวกมนั มกั มีรูปร่างใหญ่โต ดงั น้นั การเคล่ือนไหวจึง เช่ืองชา้ เจา้ ตอ้ งเอาชนะอยา่ งฉบั ไวและเดด็ ขาด” “ไม่ใช่เรื่องน้นั .....” “การควบคุมพลงั ปราณของเจา้ ยงั ไม่เพียงพอ และความ เขา้ ใจต่อกระบ่ีเจตจานงกย็ งั ไม่ลึกซ้ึง” “เอ่ิม ...”

“เจา้ โจมตีไดด้ ี แต่ยงั ขาดการป้องกนั ” “ขา้ พยายามจะบอกว่า ....” “เจา้ ตอ้ งฝึ กซอ้ มมากกวา่ น้ี ขา้ ไม่อนุญาตใหเ้ จา้ เฉื่อยชา” “ซือฝ!ุ ” “มีอะไรรึ?” ในที่สุดซือฝผุ แู้ ม่นมนั่ กต็ ระหนกั ถึงน้าเสียงซ่ึง ศิษยป์ ัญญานิ่มใชอ้ อกมา สีหนา้ ของซูเหยาดาทะมึน เธอช้ีไปท่ีตาแหน่งตวั เขา และ หนา้ อกของตวั เอง “ท่านช่วยปลอ่ ยหนา้ อกขา้ แลว้ ค่อยพดู จะได้ ไหม?” จริงอยทู่ ่ีท่านซ่อนตวั อยภู่ ายในจ้ีหยก แต่อะไรคือ ความหมายของการออกแบบใหม้ นั เป็นสร้อยคอ!? และซือฝ,ุ หากท่านตอ้ งการออกมา เช่นน้นั กไ็ ดโ้ ปรดออกมา ทาไมท่านตอ้ ง โผล่ออกมาแค่คร่ึงร่างดว้ ย? มนั รู้สึกเหมือนจู่ๆ เขากเ็ บียดออกมา จากหนา้ อกเธอ ส่ิงน้ีมนั ผิดศีลธรรมเกินไปหน่อย, ใช่หรือไม่? ป.ล. เฮ!้ นายคิดวา่ ตวั เองกาลงั วางมือไวต้ รงไหน!? “หนา้ อก?” อว้เี ยย่ี นเอียงคอ และมองสภาพแวดลอ้ มอยา่ ง ไร้สานึก

ซูเหยารู้สึกแยอ่ ยา่ งฉบั พลนั นรกสิ, ถึงหนา้ อกเธอจะแบบ ราบ แต่มนั กไ็ ม่ถึงกบั ข้นั หาไม่เจอเลย, ใช่ไหม? มนั รู้สึกแยม่ าก หากนายยงั กวาดตามองแบบน้ี, รู้บา้ งไหม? อยา่ คิดวา่ เป็นอาจารย์ แลว้ ฉนั ไม่กลา้ ตีนายนะ! อว้ีเยย่ี นมองดูคนตรงหนา้ ผทู้ ่ีจู่ๆ กถ็ ูกปกคลมุ ดว้ ย บรรยากาศสลดหดหู่ หนน้ีเกิดอะไรข้ึนกบั ศิษยข์ องเขาอีกแลว้ ละ? ทาไมเขาสัมผสั ไดถ้ ึงไอสงั หารรางๆ? อว้ีเยยี่ นรู้สึกประหลาด ใจยง่ิ กวา่ เดิม ... เป็นอีกคร้ังที่เขาสรุปวา่ ศิษยข์ องตนเริ่มทาตวั ปัญญาอ่อนอีกครา ถือเป็นเคราะห์ดี, อว้ีเยย่ี นคลา้ ยไดย้ นิ วา่ นางไม่ยนิ ดีท่ีเห็น เขาอยใู่ นตาแหน่งน้ี แมน้ ตวั เขาไม่เขา้ ใจถึงเหตุผล แต่กย็ อม ลอยตวั ออกมา และค่อยๆ แปรสภาพเป็นขนาดดงั เดิม เขาสะบดั มือและผนึกมือเป็นสญั ลกั ษณ์ไม่ก่ีที เพอ่ื สร้าง ปราการปกปิ ดตวั ตน ก่อนลงไปนงั่ ใกลๆ้ ซูเหยา แลว้ ร่ายคาถาใส่ ร่างเธอ

เมื่อเห็นวา่ ซูเหยาฟ้ื นตวั ในระดบั หน่ึง อว้เี ยย่ี นจึงค่อยผอ่ น คลาย เขาประเมินเธอสกั ครู่ แลว้ หวั คิ้วกข็ มวดจนเป็นรอยยน่ อีก คร้ัง “ถอดเส้ือผา้ เจา้ ออก” “แค่ก ... แค่ก แค่ก แค่ก?” ซูเหยามิอาจทาตวั เองใหส้ งบน่ิง และสาลกั ออกมา เธอจอ้ งมองเขา, ไม่อยากเช่ือในส่ิงท่ีตวั เองเพ่ิง ไดย้ นิ “ท่านพดู วา่ อะไรนะ?”

บทท่ี ๕๖ ยามออกไปข้างนอก, นาอาจารย์ไปด้วยเป็ นสิ่งจาเป็ น “ถอดเส้ือผา้ เจา้ ออก” อว้เี ยย่ี นกล่าวซ้า ดว้ ยปฏิกิริยาตอบสนอง, ซูเหยากอดหนา้ อกตวั เองแน่นดว้ ย มือท้งั สองขา้ ง แลว้ มองคนตรงหนา้ ดว้ ยดวงตาเบิกกวา้ ง เกิดอะไร ข้ึนกบั การเป็นแค่เพื่อนสาว? “ซือ ... ซือฝุ, สิ่งน้ีมนั ผิดมิใช่หรือ?” ศิษยผ์ นู้ ้ีขายร่างกาย, มิใช่ทกั ษะ ... อา ถยุ ! ขา้ เป็นหญิงสาวบริสุทธ์ิและไร้เดียงสา อว้เี ยยี่ นเพิกเฉยต่อท่าทางปัญญาออ่ นของนาง เขาค่อยๆ หยบิ กาไลขอ้ มือและส่งใหน้ าง “เปลี่ยนเป็นสิ่งน้ี” ซูเหยารับกาไลมาอยา่ งลงั เล จากน้นั เธอตระหนกั วา่ มนั คือ กาไลขอ้ มือสาหรับเกบ็ ของ ขณะท่ีเธอสวมใส่ ขนาดของมนั กย็ อ่ เลก็ ลงจนพอดีกบั ขอ้ มือ เมื่อเธอใชจ้ ิตสมั ผสั เพือ่ ตรวจสอบ เธอ รับรู้วา่ ช่องวา่ งภายในกวา้ งขวางมาก, กระเป๋ าใส่ของของเธอเทียบ ไม่ติดเลยทีเดียว

เมื่อตรวจดูส่ิงที่อยขู่ า้ งในอยา่ งละเอียด นอกจากยนั ตค์ าถา ทวั่ ไป ที่เหลือคือชุดเส้ือผา้ สาหรับผหู้ ญิง คลา้ ยวา่ สิ่งเหล่าน้ีถูก ตระเตรี ยมมาเป็ นเวลานานแลว้ ช่วงเวลาท่ีผา่ นมา, ซูเหยาใส่ใจแต่เร่ืองการเพมิ่ พนู ประสบการณ์ดว้ ยการสงั หารปี ศาจอสูรเป็นหลกั เธอจึงไม่มีเวลา เอาใจใส่ตวั เองมากนกั เครื่องแบบสีขาวของสานกั ท่ีเธอสวมใส่ มี บางจุดท่ีฉีกขาดและเป็นรู แมว้ า่ เธอสามารถใชค้ าถากาจดั ส่ิง สกปรกเพอ่ื ทาความสะอาด ทวา่ มนั มิอาจซ่อมแซมรูโหว่ เช่นน้นั กห็ มายความวา่ เขาตอ้ งการใหเ้ ธอเปลี่ยนเส้ือผา้ แลว้ กไ็ ม่บอกต้งั แต่ทีแรก! เธอนึกวา่ ซือฝคุ ิดลามกไม่ซื่อกบั เธอ ซูเหยากลบเกลื่อนการกระทาก่อนหนา้ ดว้ ยการแกลง้ ไอ ออกมาสองสามคร้ัง ยามเธอหยบิ เส้ือผา้ ออกมาดู จึงตระหนกั ว่า เขาเตรียมมาใหอ้ ยา่ งครบครัน มนั มาแบบครบชุด ท้งั ชุดตวั ใน และชุดตวั นอก อีกท้งั ยงั มีหลายแบบและหลายสีสันแตกต่างกนั ดงั คาด, ซือฝขุ องเธอเป็นอาจารยท์ ่ีดีที่สุด

“ซือฝ,ุ ขอบคุณมาก!” หลงั จากกล่าวขอบคุณอยา่ งร่าเริง ซู เหยาไม่คิดซ้าซาก เธอถอดเส้ือตวั นอกซ่ึงขาดเป็นรูโหวห่ ลายแห่ง และเร่ิมเปล่ียนเส้ือผา้ ซูเหยามิใช่คนใส่ใจอะไรมากนกั อีกท้งั เธอไม่เคยคิดวา่ ซือฝุ เป็นคนนอก ดงั น้นั เธอจึงถอดชุดช้นั ในบางตวั ออกมาดว้ ย แมว้ า่ เธอยงั สวมใส่ชุดช้นั ในอีกตวั หน่ึง ทวา่ ชุดช้นั ในของผหู้ ญิง ค่อนขา้ งโปร่งบาง และมกั เผยใหเ้ ห็นในสิ่งท่ีไม่สมควรเห็นอยา่ ง เลือนราง สีหนา้ ของอว้เี ยยี่ นพลนั แขง็ ท่ือ เขารีบหนั หนา้ ไปทางอื่น โดยอตั โนมตั ิ ใบหนา้ ของเขาเริ่มร้อนข้ึนอยา่ งผิดแปลก กระทงั่ ตวั เขาเองกย็ งั ไม่เขา้ ใจเหมือนกนั วา่ เป็นเพราะอะไร? ตามท่ีนึกเอาไว้ , ผทู้ ่ีอยตู่ รงหนา้ กค็ ือศิษยป์ ัญญาน่ิมของตนเอง ดงั น้นั การดูแลเอา ใจใส่นางจึงควรเป็นหนา้ ท่ีของเขา ทว่าทาไมเขารู้สึกวา่ เวลาน้ี มนั ควรเป็ นเวลาที่เขาควรหลีกเล่ียงนาง? “เสร็จแลว้ !” ซูเหยาตบเส้ือผา้ ชุดใหม่เบาๆ เธอรู้สึกอิ่มอก อ่ิมใจมาก ดงั คาด, มนั ดีเยยี่ มที่ไดส้ วมใส่ชุดท่ีแตกต่าง เครื่องแบบ

สานกั หรืออะไรกต็ ามแต่, มนั ไม่ใหค้ วามรู้สึกสวยงามแต่ประการ ใด “อืม” อว้ีเยย่ี นกลา่ วตอบ เขาค่อยๆ หยบิ เครื่องแบบสานกั ที่ ถูกเธอทอดทิ้ง เขาลูบรอยยบั บนเครื่องแบบ และพยายามหา ตาแหน่งท่ีขาด จากน้นั ... เขาหยบิ เขม็ และดา้ ย .... “.......” ซูเหยาพลนั รู้สึกวา่ ภาพท่ีเห็นตรงหนา้ เสมือนภาพหลอน ท่านนาเขม็ กบั ดา้ ยพกติดตวั เวลาออกเดินทาง! ซือฝ,ุ อาจารยข์ องท่านทราบหรือไม่วา่ ท่านเป็น ‘แม่ศรีเรือน’ เพียงใด? ดงั ท่ีคาดการณ์เอาไว,้ ซือฝขุ องเธอคือผมู้ ีความสามารถ พิเศษดา้ นทกั ษะการใชช้ ีวติ ใชเ้ วลาไม่เกินสิบหา้ นาที, รอยโหว่ บนเส้ือกถ็ ูกซ่อมแซม ซูเหยาหยบิ ข้ึนมาดู และตรวจสอบตาแหน่ง ท่ีถูกเยบ็ เธอแทบมองไม่เห็นร่องรอยใด เธออดคิดกบั ตวั เองในใจ มิได้ เวลาหม่ืนปี ที่ผา่ นมา, ซือฝใุ ชเ้ วลาท้งั หมดเพ่ือเพ่ิมทกั ษะชีวติ ใช่ไหม? ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงมิอาจรับศิษยจ์ นกระทง่ั ตอนน้ี

ซูเหยาเกบ็ เคร่ืองแบบสานกั ทนั ใดน้นั เธอสงั เกตเห็นวา่ นอกจากเส้ือผา้ มนั ยงั มีเศษผา้ ที่ไม่เก่ียวขอ้ งกนั ถูกเกบ็ อยขู่ า้ งใน พวกมนั ดูคุน้ ๆ เธอหยบิ ออกมาดูชิ้นหน่ึง “ซือฝ,ุ ส่ิงน้ีคืออะไรหรือ?” มนั มีรูปทรงสี่เหล่ียมยาว แถม ยงั เปล่งแสงสีเงินอ่อนจาง อว้เี ยยี่ นเงยหนา้ มอง “มนั คือชิ้นส่วนที่เหลือจากคราวท่ีเจา้ ใชต้ อนน้นั เพราะวา่ หลงั จากน้นั ขา้ เปลี่ยนวสั ดุ จึงเกบ็ มนั ไวใ้ น น้นั ” ซูเหยาสมั ผสั เศษผา้ ซ่ึงมีความเนียนนุ่ม แลว้ จู่ๆ กเ็ กิด ความรู้สึกไม่ดี “ส่วนที่เหลือ? เหลือจากอะไรรึ?” “แผน่ รองความสะอาด” เขากล่าวอยา่ งจริงจงั “......” ทาไมฉนั จึงปากพลอ่ ยเช่นน้ี? ทาไมฉนั ตอ้ งอยากรู้ อยากเห็นดว้ ย? **** หลงั จากท่ีซูเหยาแยกจากทุกคน เธอกงั วลเลก็ นอ้ ยวา่ ตวั เอง อาจไล่ตามเซียวอ้ีไม่ทนั และเป็นเหตุใหม้ ิอาจคน้ พบ ‘จิตวญิ ญาณ แห่งไม’้ หลงั จากครุ่นคิดชวั่ ครู่, หากจิตวิญญาณแห่งไมอ้ ยตู่ รง

บริเวณใจกลางดินแดนล้ีลบั และเวลาน้ี, เธอมีซือฝอุ ยเู่ คียงขา้ ง แม้ เธอตอ้ งเผชิญกบั ปี ศาจอสูรท่ีมีพละกาลงั มากกวา่ แต่เธอยงั สามารถล่าถอยโดยร่างกายไม่บุบสลาย เธอจะสามารถคน้ พบซาก โบราณ ซ่ึงเป็นตาแหน่งของจิตวญิ ญาณแห่งไมไ้ ดเ้ ร็วกวา่ เดิม อยา่ งไรกต็ าม, เธอไม่คาดคิดวา่ แผนท่ีของเทสโยลกั จะมี ขนาดกวา้ งใหญ่ถึงเพียงน้ี ตอนเธอเขา้ มา, เธอนึกวา่ ป่ าอนั กวา้ ง ใหญ่สุดลูกหูลูกตาคือท้งั หมดของที่น่ี ทว่าเมื่อเธอเดินออกจากป่ า เธอกลบั พบมหาสมุทรปรากฏอยเู่ บ้ืองหนา้ มนั ดูกวา้ งใหญ่ไพศาล จนไม่มีที่สิ้นสุด ในมหาสมุทรเช่นน้ี, เธอจะหาซากปรักหกั พงั เจอได้ อยา่ งไร? ซูเหยารู้สึกซึมเศร้าเลก็ นอ้ ย ทวา่ ทนั ใดน้นั , เธอกลบั ไดย้ นิ เสียงร้องเพลงอยา่ งแผว่ เบาลอยมาจากบริเวณใกลเ้ คียง เสียงร้องมี ความไพเราะเป็นอยา่ งยงิ่ ราวกบั ผขู้ บั กล่อมกาลงั ร่าไหต้ ดั พอ้ ประหน่ึงคนรักกาลงั กระซิบความอาลยั อยขู่ า้ งตวั เธออดไม่ไดท้ ี่ จะรู้สึกเจบ็ ปวดหวั ใจหลงั จากไดย้ นิ

“มนั เป็นเสียงร้องของมนุษยฉ์ ลาม” แสงสีขาวเปลง่ ประกาย ออกมาจากจ้ีหยกตรงหนา้ อกซูเหยา และน้าเสียงอนั เยน็ ชาของอว้ี เยย่ี นลอยมาใหไ้ ดย้ นิ “เสียงร้องของมนุษยฉ์ ลามมีความสามารถ ในการชกั ใยจิตใจ, อยา่ ตกหลมุ พราง” พอซูเหยาไดย้ นิ ส่ิงน้ี, เธอรีบรวบรวมสติและหนีออกจาก เสียงขบั กลอ่ ม หลงั จากมองดูสภาพรอบตวั ดงั คาด, เธอมองเห็น เงาร่างสี่ถึงหา้ ร่างนงั่ อยบู่ นกอ้ นหิน ซ่ึงอยไู่ ม่ไกลจากตวั เธอสัก เท่าไหร่ จากระยะไกล, พวกเขามีรูปร่างมนุษย์ ทวา่ กลบั มีหางเป็น ปลา และเสน้ ผมยาวสยายสีน้าเงินซ่ึงไหลระพ้ืนดิน สิ่งแรกที่ซูเหยานึกถึงคือนางเงือกแสนสวยจากเทพนิยาย, ดว้ ยความอยากรู้อยากเห็น เธอแบกความต่ืนเตน้ ดีใจ แลว้ กา้ วขา ไปดา้ นหนา้ เลก็ นอ้ ย ซูเหยาคิดวา่ ตวั เองจะแอบดูแลว้ หายตวั ไปอยา่ งรวดเร็ว ทวา่ มนุษยฉ์ ลามพวกน้นั คลา้ ยสัมผสั ไดถ้ ึงบางส่ิง พวกเขาหนั หนา้ มา ทีละคน ซูเหยา, ผมู้ องเห็นมนุษยฉ์ ลามอยา่ งชดั เจน สามมุมมอง ของเธอพลนั แตกกระจายและร่วงสู่พ้นื ดิน

ส่วนของร่างกายถดั จากช่วงลาคอของมนุษยฉ์ ลามยงั ถือวา่ ปกติ ทวา่ ใบหนา้ พวกน้นั กลบั ดูน่าตระหนกตกใจ พวกเขามี ดวงตาสีดาสนิท ประหน่ึงกอ้ นหินสองกอ้ นถูกฝังลงไปบน ใบหนา้ ลูกตาดาของพวกเขามีขนาดใหญ่ แต่กลบั ไม่มีส่วนที่เป็น สีขาวอยภู่ ายในดวงตา จมูกของพวกเขาไม่ไดต้ ้งั ข้ึน ราวกบั สองรู โหวซ่ ่ึงถูกเจาะลงบนใบหนา้ และปากของพวกเขามีขนาดเกือบ ก่ึงหน่ึงของใบหนา้ ยามมุมปากท้งั สองฉีกออก, มนั ยดื ไปถึง ดา้ นหลงั ใบหู ดว้ ยการเปิ ดปากเพยี งเลก็ นอ้ ย กเ็ ผยใหเ้ ห็นถึงฟัน อนั แหลมคมประดุจตะปูเหลก็ พวกเขาดูน่าสยดสยองยงิ่ ซูเหยายนื หยงั่ รากลึกลงไปบนพ้ืนดว้ ยอาการสะเทือนใจ ประหน่ึงเธอไดย้ นิ เสียงโลกแห่งจินตนาการของตนเองแตก ออกเป็นเสี่ยงๆ เอานางเงือกของฉนั คืนมา! เมื่อมนุษยฉ์ ลามท่ีอยบู่ นกอ้ นหินสัมผสั ไดถ้ ึงผบู้ ุกรุก พวก มนั เปล่งเสียงข่คู ารามทีละคน และแสดงใหเ้ ห็นถึงฟันอนั แหลม คมเตม็ ปาก ราวกบั พวกมนั กาลงั ตะครุบเขา้ ใส่ตวั เธอในนาที ถดั ไป ตอนน้นั เองท่ีซูเหยาตระหนกั วา่ การเขา้ ใกลพ้ วกมนั เป็น

เร่ืองโง่เง่าเพียงใด มนุษยฉ์ ลามเป็นปี ศาจอสูรระดบั แปด แค่พวก มนั ตวั เดียวกส็ ามารถเอาชนะเธอไดแ้ ลว้ , แต่น่ีกลบั มีเป็นกลมุ่ ดงั คาด, หากไม่แสวงหาปัญหา, ความวนุ่ วายกจ็ ะไม่เกิด! ตอนเธอกาลงั เผน่ หนีอยา่ งวอ่ งไว มนุษยฉ์ ลามซ่ึงเป็นผนู้ า พลนั ชะงกั ครู่หน่ึง หลงั จากมนั ดมกล่ินจากตวั เธออยา่ งละเอียดถ่ี ถว้ น จู่ๆ มนั กร็ ้ังไอสังหารกลบั คืน “เจา้ มาจากเผา่ ไหนรึ?” “อา้ ? ซูเหยาสะดุง้ มนั กาลงั พดู เรื่องอะไร? เมื่อมนุษยฉ์ ลามเห็นเธอไม่ตอบ จึงถามต่อ “เจา้ มาจาก มนุษยฉ์ ลามเผา่ ไหน?” “เออ ... “ มนุษยฉ์ ลาม? เธอน่ะรึ? “ขา้ ... ผา่ นมาทางน้ี” “ผา่ นมาทางน้ี? ขา้ ไม่เคยไดย้ นิ ช่ือเผา่ น้ีมาก่อน?” มนุษย์ ฉลามตนน้นั ชะงกั เลก็ นอ้ ย จากน้นั โดยทนั ทีทนั ใด, มนั กลา่ วดว้ ย สีหนา้ เขม้ งวด “เจา้ ล้าอาณาเขต, รู้หรือไม่?” “อาณาเขต?” “สถานท่ีแห่งน้ี! คือเขตแดนของเผา่ หว้ งสมุทรทานอง ประสานของพวกเรา, เขา้ ใจหรือไม่? สถานที่น้ี!” เขาช้ีนิ้วอยา่ ง รุนแรงไปยงั กอ้ นหินดา้ นขา้ งซ่ึงถกู ปกคลุมดว้ ยเปลือกหอย “ท่ี

แห่งน้ีถูกพวกเราทาเครื่องหมายไวแ้ ลว้ หากเจา้ อยากล่าเหยอื่ , จง มุ่งหนา้ ไปทางอื่น” พอกล่าวจบ, กลุ่มมนุษยฉ์ ลามที่อยดู่ า้ นหลงั ต่างพากนั พยกั หนา้ ซูเหยาสติแตกเลก็ นอ้ ย ดูเหมือนมนุษยฉ์ ลามพวกน้ีจะนบั เธอเป็นหน่ึงในพวกมนั แต่ ... นรกสิ, พวกเขาดูจากตรงไหน? รูปร่างเธอแตกต่างจากพวกเขาอยา่ งชดั เจน, ใช่ไหม? “แค่ก แค่ก, ขา้ ขอโทษดว้ ย, บงั เอิญขา้ หลงทาง” ซูเหยาหยง่ั ท่าที ในเมื่อเธอสามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้อนั เลวร้าย ดงั น้นั เธอ ไม่ถือสาหากตอ้ งแสดงเป็นมนุษยฉ์ ลามชวั่ ครู่ชวั่ ยาม” “หลงทาง?” ใบหนา้ ของมนุษยฉ์ ลามตนน้นั เตม็ ไปดว้ ย อาการดูหม่ินเหยยี ดหยาม ราวกบั เขามองเห็นเธอเป็นพวกปัญญา อ่อน “ใครมนั บา้ ส่งส่งเจา้ มาท่ีน่ี? เจา้ หลงทางเช่นน้ีไดอ้ ยา่ งไร?” “อา ... ขา้ ถูกส่งมาโดยวานร” “วานร? นน่ั คือชื่อผนู้ าของเจา้ รึ?” มนุษยฉ์ ลามตนน้นั เริ่ม มองเธอดว้ ยอาการดูถูกยงิ่ กวา่ เดิม “สมาชิกเผา่ ของเจา้ โง่เขลาเฉก เช่นเจา้ ทุกตนหรือไม่?”

“.......” เจา้ สิโง่เขลา ตระกลู เจา้ โง่เขลากนั ท้งั ปวง “ไม่เป็นไร!” เจา้ คนน้นั ประเมินเธอเลก็ นอ้ ย และโดย ฉบั พลนั , ดวงตาเขาทอประกายแสง เขาตบอกตนเอง, สีหนา้ ท่าทางพลนั แปรเปลี่ยนเป็นผเู้ ที่ยงธรรม “เห็นวา่ พวกเราเป็น เผา่ พนั ธุ์เดียวกนั ขา้ จะส่งเจา้ กลบั ไปเอง ขา้ มีนามวา่ ยวีหล่ี (ปลา อยตู่ รงน้ี), เป็นผนู้ าเผ่าหว้ งสมุทรทานองประสาน” “โฮะโฮะ, มนั จะไม่เป็นการรบกวนเกินไปหรือ?” เธอแทบ รอไม่ไหวที่จะเผน่ หนี ดงั น้นั เธอจะเอาปลาไปดว้ ยไดอ้ ยา่ งไร? “อยา่ ไดเ้ กรงใจ” มนุษยฉ์ ลามตนน้นั กล่าวพร้อมกอดอก ตนเอง “ในเมื่อเจา้ โง่เขลาเยย่ี งน้ี, ขา้ เกรงวา่ สามวนั ผา่ นไป เจา้ กย็ งั หาทางกลบั บา้ นไม่เจอ” “มนั ไม่จาเป็นหรอก, จริงๆนะ” “อยา่ ไดก้ งั วล ขา้ คุน้ เคยกบั ละแวกน้ีเป็นอยา่ งดี” “ไม่เป็ นไร” “ขา้ บอกวา่ ขา้ จะไปส่งเจา้ !” “มนั ไม่จาเป็นจริงๆ” “เจา้ จะใหข้ า้ ไปส่งหรือไม่!?” มนั แยกเข้ียว!

“..... กไ็ ด,้ เช่นน้นั กไ็ ปส่งขา้ !” เจา้ มิอาจบงั คบั ผอู้ ่ืนเช่นน้ี พวก ‘ปลา’หนุ่มเลือดร้อนทุกวนั น้ี ช่างเอาใจยากลาบากเหลือเกิน ในที่สุด, มนุษยฉ์ ลามกพ็ งึ พอใจเมื่อเห็นเธอยนิ ยอม เขา สะบดั หางตนเอง และเคลื่อนท่ีมาหาเธอ จากน้นั เอามือคลอ้ ง ไหลซ่ ูเหยา เพ่อื แสดงใหเ้ ห็นถึงท่าทางฉนั พีน่ อ้ ง “บอกขา้ มาสิ วา่ เจา้ อาศยั อยทู่ ่ีไหน?” “อา ...” ซูเหยาลงั เลชวั่ ขณะ และทนั ใดน้นั เธอนึกแผนการ บางอยา่ ง ทาไมไม่ใหเ้ ขานาทางเธอไปยงั ซากโบราณ? ไม่วา่ อยา่ งไร, ไม่มีมนุษยผ์ ใู้ ดท่ีคุน้ เคยกบั ภูมิประเทศของดินแดนล้ีลบั เท่าปี ศาจอสูร “ขา้ ไม่รู้วา่ ท่ีแห่งน้นั เรียกวา่ อะไรเช่นกนั ? มนั มี วิหารโบราณที่เก่าแก่มากต้งั อยู่ ภายในวิหารใหญ่โตมาก และพลงั ปราณ ณ ท่ีแห่งน้นั กม็ ากมายอยา่ งท่วมทน้ โอ,้ ใช่แลว้ มนั มี ปราการท่ีแขง็ แกร่งมากตรงบริเวณดา้ นนอก โดยปกติ, ผคู้ นมิอาจ เขา้ ใกลท้ ่ีแห่งน้นั ” เมื่อไดย้ นิ เธออธิบายจบ สีหนา้ ของมนุษยฉ์ ลามเริ่มผดิ แปลกเลก็ นอ้ ย เขามองเธอจากศรีษะจรดปลายเทา้ , ฟันยาวอนั

แหลมคมบดขย้กี นั จนเกิดเสียง ‘กรอดกรอด’ “เจา้ แน่ใจหรือว่าคน ของพวกเจา้ อาศยั อยทู่ ี่น้นั ?” ซูเหยาลิงโลดใจ ดงั คาด, เขารู้เกี่ยวกบั มนั อยา่ งไรกต็ าม, เธอมิอาจทาใหเ้ ขาเกิดความหวาดระแวง “พวกเราอาศยั อยบู่ ริเวณ ใกลเ้ คียง อยา่ งไรกด็ ี, ผนู้ าเผา่ ไม่อนุญาตใหพ้ วกเราออกมาขา้ ง นอกโดยง่าย หนน้ีเป็นคร้ังแรกท่ีขา้ ไดอ้ อกมา ดงั น้นั ขา้ จึงหลง ทาง” ยวหี ล่ีจบั จอ้ งเธอครู่หน่ึง ก่อนคลายความระแวงสงสยั เขา กล่าวอยา่ งนุ่มนวล “ทาไมคนของพวกเจา้ ถึงไดอ้ าศยั อยใู่ น สถานที่บา้ คลง่ั แบบน้นั ? ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ ใกลๆ้ กบั ซากปรักหกั พงั คือ 'แผน่ ดินดบั สูญ' หากเจา้ ถูกดูดเขา้ ไปในน้นั , วิญญาณของเจา้ จะแตกสลาย” ซูเหยาไดแ้ ต่ส่งยมิ้ และพยกั หนา้ “เอาละ, ตอนน้ีขา้ อารมณ์ดี ขา้ จะส่งเจา้ กลบั บา้ นเอง แต่, ขา้ บอกเจา้ เอาไวก้ ่อน ขา้ จะไปส่งถึงแค่บริเวณใกลเ้ คียงเท่าน้นั ขา้ ไม่ เขา้ ไปใกล้ ‘แผน่ ดินดบั สูญ’ โดยเดด็ ขาด” “ขอบคุณมาก, พ่ชี ายยวหี ลี่” ซูเหยารีบพยกั หนา้

ยวหี ล่ีบอกกล่าวกบั มนุษยฉ์ ลามท่ีเหลือ ก่อนส่งสญั ญาณ ใหซ้ ูเหยา วา่ พวกเขาควรออกเดินทาง “ชา้ ก่อน, เจา้ จะไปไหน?” ซูเหยาออกเดินไดเ้ พียงกา้ วเดียว กถ็ ูกเขาดึงกลบั มา เขาช้ีไป เบ้ืองหนา้ , ตรงทอ้ งทะเลอนั สุดสายตา “ทางน้ี” พอพดู จบ, ดว้ ยเสียง ‘ตูม’ เขากระโดดลงไปในทอ้ งทะเล พวกเธอตอ้ งใชเ้ ส้นทางน้า! ซูเหยา “.......” ซูเหยาเหง่ือแตกพลกั่ โดยเฉียบพลนั เธอรู้สึกไดถ้ ึงหายนะที่ กาลงั มาเยอื น นน่ั กเ็ พราะวา่ ... เธอวา่ ยน้าไม่เป็น!

บทท่ี ๕๗ ประสบการณ์คาขอแต่งงานคร้ังแรก \"เร็วเขา้ , มิใช่เจา้ อยากกลบั บา้ นหรอกรึ?\" มนุษยฉ์ ลามเห็น เธอเดินเตร่ไปมาบนชายฝ่ังชวั่ ระยะเวลาหน่ึง และยงั ไม่ยอมลงน้า จึงเอย่ ปากเร่ง ซูเหยาลุกล้ีลุกลนยง่ิ กวา่ เดิม ฉนั แยแ่ ลว้ , ฉนั แยแ่ ลว้ หนน้ี, ฉนั ตายหยงั เขียด หากฉนั บอกเขาวา่ ตวั เองวา่ ยน้าไม่เป็น, จะเป็น อะไรไหม? ถยุ ! มนุษยฉ์ ลามท่ีไหนวา่ ยน้าไม่เป็น? \"คาถาขบั ไล่น้า!\" ทนั ใดน้นั , น้าเสียงเยน็ ชาดงั อยขู่ า้ งหู, ซือ ฝนุ นั่ เอง! อาการลุกล้ีลุกลนของเธอพลนั สงบน่ิง ใช่แลว้ , เธอสามารถ ใชค้ าถาขบั ไล่น้า หากเป็นวิธีน้นั , เธอกส็ ามารถเดินเหินในน้า เสมือนเดินบนพ้ืนดิน ซูเหยารีบร่ายคาถาขบั ไล่น้าใส่ตวั เองทนั ที จากน้นั ร่างกายเธอพลนั ถูกห่อหุม้ ดว้ ยฟองอากาศโปร่งใส พอเดินลงไปในน้า, มวลน้ากไ็ หลผา่ นตวั เธอโดยอตั โนมตั ิ

มนุษยฉ์ ลามจอ้ งมองเธอสกั พกั หน่ึงก่อนกลา่ วคาปรามาศ \"ทาไมเจา้ ชอบอยใู่ นร่างมนุษยอ์ ปั ลกั ษณ์? กระทง่ั เวลาลงน้า กย็ งั ไม่ยอมกลายร่าง?\" แมน้ มนุษยฉ์ ลามสามารถกลายร่างต้งั แต่แรกเกิด แต่ เนื่องจากพวกเขาอาศยั อยใู่ นน้าเกือบตลอดเวลา ดงั น้นั ตามปกติ, พวกเขาจึงไม่ชอบกลายร่ างเป็ นมนุษย์ \"โฮะโฮะ, ความชอบของขา้ แหวกแนวเลก็ นอ้ ย\" ซูเหยาได้ แต่หวั เราะตามน้า \"กต็ ามใจเจา้ \" ยวหี ล่ีโบกมือโดยไม่ถือสา จากน้นั เขา เคล่ือนไหวหางปลาและเริ่มวา่ ยสู่น้าลึก ซูเหยารีบไล่ตามหลงั เขา หลงั ออกเดินทางครู่หน่ึง, จนกระทง่ั พวกเธอมองไม่เห็น มนุษยฉ์ ลามที่อยบู่ นชายฝ่ัง ตอนน้นั เองที่ยวีหล่ีสูดลมหายใจเขา้ ลึก เขาบิดเอวและเร่ิมตน้ พร่าบ่น \"ในท่ีสุด, ขา้ กไ็ ดห้ ยดุ พกั พ่ีชาย อยทู่ ี่นี่เพ่อื ปกป้องชายฝั่งมาหลายวนั แลว้ ขา้ กาลงั จะกลายเป็น ปลาตากแหง้ จากความร้อนระอุ\"

เช่นน้นั เขากแ็ ค่พยายามหาขอ้ อา้ งเพอ่ื เกียจคร้าน ไม่แปลก ใจเลยวา่ ทาไมเขาจึงกระตือรือร้นอยาก 'ส่งเธอกลบั บา้ น', \"ขา้ สงสยั วา่ พ่ีชายยวีหล่ีร้ังรออยตู่ รงน้นั เพื่ออะไรรึ?\" เม่ือยวหี ลี่เห็นเธอใหค้ วามสนใจ จึงเริ่มตน้ พล่าม \"ขา้ ไม่รู้วา่ เจา้ พวกน้นั ไดย้ นิ ข่าวมาจากไหน แต่พวกเขาบอกวา่ ผบู้ าเพญ็ เพียร มนุษยจ์ ะผา่ นมาแถวน้ี เดิมที, ขา้ วางแผนจะจบั ตวั พวกมนั มาสัก หน่ึงหรือสองคน ทว่าน่าเสียดาย, ผา่ นมาหลายวนั กระทง่ั ผีสกั ตวั กไ็ ม่มีใหเ้ ห็น\" เขาดูดน้าลายเขา้ ปาก คลา้ ยกาลงั นึกถึงบางสิ่ง บางอยา่ ง \"ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ รสชาติของผบู้ าเพญ็ เพยี รมนุษยส์ ดและ อร่อยล้า\" ผบู้ าเพญ็ เพยี รมนุษยท์ ่ีสดและอร่อยล้า: \".......\" ถือเป็นโชคดี ท่ีมนั ตาถว่ั และยอมรับเธอเป็นหน่ึงในพวกมนั ยวีหล่ีหนั มามองเธอ, ใบหนา้ เขามีร่องรอยของความเห็นอก เห็นใจ \"เจา้ มนั เหมือนพวกไร้กระดูก ขา้ เช่ือวา่ , หากเจา้ เจอพวกผู้ บาเพญ็ เพียรมนุษย์ เจา้ ตอ้ งเผน่ หนีเป็นแน่, ใช่หรือไม่? หากไม่ใช่ เพราะใยไหมท่ีเจา้ มีอย,ู่ ขา้ คงไม่ยอมรับเจา้ เป็นส่วนหน่ึงของ เผา่ พนั ธุ์\"

ใยไหม! ซูเหยาชะงกั ครู่หน่ึง เธอไม่มีของประเภทน้นั สัก หน่อย? เธอมีเพยี งเส้ือผา้ ไม่ก่ีชุดและ ..... ซูเหยาพลนั นึกถึงผา้ อนามยั ไม่ก่ีแผ่นท่ีเธอใส่ไวใ้ นกาไล เกบ็ ของ นรกสิ! พีช่ าย, ท่านดิบเถื่อนมาก! \"เจา้ อยา่ ไดท้ อ้ แท\"้ เมื่อยวหี ล่ีเห็นเธอมีอาการรัดทดหดหู่ จึง ปลอบโยน \"แมเ้ จา้ โชคร้ายที่เกิดมาไม่สมบูรณ์ แต่ตราบเท่าที่เจา้ ขยนั หมนั่ เพยี ร เจา้ ตอ้ งมีโอกาสทะลวงระดบั แน่\" ดูเหมือนเขาจะเห็นเธอเป็นมนุษยฉ์ ลามระดบั หกซ่ึงมีความ บกพร่อง ... ยามมนุษยฉ์ ลามเกิด พวกมนั คือปี ศาจอสูรระดบั แปด และหากเธอถกู มองเป็นเช่นน้นั นนั่ กห็ มายความวา่ ในสายตาเขา เธอคงมิใช่มนุษยฉ์ ลามที่โชคร้ายตามปกติวิสยั \"แต่เจา้ ตอ้ งแกไ้ ขความชอบอนั แปลกประหลาดของตนเอง\" ยวีหลี่มองเธอจากศรีษะจรดปลายเทา้ ใบหนา้ เขาเตม็ ไปดว้ ยการดู หม่ิน \"มีมนุษยฉ์ ลามตนไหนบา้ งท่ีไม่ชอบหางปลาอนั ทรงพลงั และสวยงามของตวั เอง? แต่เจา้ กลบั ชอบอยใู่ นร่างอปั ลกั ษณ์เช่นน้ี หากยงั เป็นเช่นน้ีต่อไป, ชวั่ ชีวติ น้ีเจา้ คงมิอาจหาภรรยา\"

\"ขา้ เป็นผหู้ ญิง ขา้ ไม่จาเป็นตอ้ งหาภรรยา\" แค่เขา้ ใจผดิ คิด วา่ เธอเป็นเผา่ พนั ธุ์เดียวกนั กแ็ ยพ่ อแลว้ ทาไมตอ้ งเขา้ ใจเพศของ เธอผิดดว้ ย? ยวีหลี่ตกตะลึง ราวกบั ไดย้ นิ บางส่ิงที่เหลือเช่ือ ดวงตาของ เขาท้งั คู่เบิกกวา้ ง และจอ้ งเขมง็ มายงั หนา้ อกเธอ \".......\" นรกสิ! ถึงมนั จะเป็นซาลาเปานอ้ ย แต่มนั กเ็ ป็นซาลาเปา, ตกลงไหม!? มนั ถึงขนาดท่ีวา่ พวกเขามองไม่เห็นกนั เลยรึ? \"เจา้ ... เจา้ ... เจา้ , เจา้ ......\" ราวกบั ในที่สุดเขากย็ อมรับ ยวีห ล่ีช้ีนิ้วมาท่ีตวั เธอดว้ ยความอศั จรรยใ์ จ และโดยฉบั พลนั , เขา หลงลืมวา่ ตอ้ งทาอะไร ในขณะท่ีหางปลาสีน้าตาลเขม้ แปร เปลี่ยนเป็นสีแดงประหลาดดว้ ยความรวดเร็ว อึดใจต่อมา, ปลาน่ึงกก็ ลายเป็นปลายา่ งโดยสมบูรณ์ \"ทาไม ... ทาไมเจา้ ไม่บอกใหเ้ ร็วกวา่ น้ี?\" ยวหี ล่ีถอยหลงั ไป ไกล ใบหนา้ ของเขาที่ก่อนหนา้ ยงั คงผสมปนเปไปดว้ ยอารมณ์ ความรู้สึกนบั ร้อยนบั พนั บดั น้ี มนั แปรเปล่ียนเป็นใบหนา้ ท่ีแสดง

เสมือนหน่ึงวา่ เขาไม่ใช่คนผิด เขากม้ หวั ลงต่า และแอบมองเธอ อยา่ งระมดั ระวงั แปลกตรงไหนที่เธอเป็นผหู้ ญิง? ทาไมเจา้ ตอ้ งแสดงอาการ เขินอายเช่นน้นั ดว้ ย? การที่จู่ๆ ภาพลกั ษณ์ของซีอีโอจอมเผดจ็ การ แปรเปลี่ยนเป็นภรรยาที่เหนียมอาย มนั เป็นอะไรที่น่าสยองขวญั มาก, เจา้ รู้หรือไม่? **** มีเร่ืองเลา่ ขานกนั ว่า ... มนุษยฉ์ ลามเพศเมียของเผา่ พนั ธุ์ มนุษยฉ์ ลามมีจานวนนอ้ ยมาก ในแต่ละเผา่ , อาจมีจานวนไม่เกิน สิบตน ดว้ ยเหตุน้ี, ยามใดท่ีมนุษยฉ์ ลามเพศเมียเกิดมา พวกนางจะ ไดร้ ับการปกป้องคุม้ ครองจากท้งั เผา่ พนั ธุ์ พวกนางจะมีสิทธ์ิไม่ จากดั ท่ามกลางมวลมนุษยฉ์ ลามดว้ ยกนั , มนุษยฉ์ ลามบางตน ต้งั แต่เกิดจนกระทงั่ ตายจาก อาจไม่เคยพบเห็นมนุษยฉ์ ลามเพศ เมียเสียดว้ ยซ้า ดงั น้นั การที่ไดพ้ บเจอมนุษยฉ์ ลามเพศเมียซ่ึงอยู่ อยา่ งโดดเด่ียว จึงถือเป็นเร่ืองเหลือเช่ืออยา่ งยง่ิ เพยี งแต่วา่ , ซูเหยา เป็นของปลอมเท่าน้นั เอง

นบั ต้งั แต่ซูเหยาประกาศเร่ืองเพศของตนเอง ยวีหล่ีกม็ ี อาการเคอะเขินอยา่ งรุนแรง เขาไม่กลา้ พูดเสียงดงั ใส่เธออีกต่อไป และไดแ้ ต่แอบชาเลืองมองเธอดว้ ยสายตาทอแสงแวววาว หาง ปลาของเขาอยใู่ นสภาพปลายา่ งตลอดการเดินทาง และบางคร้ัง บางคราว เขายงั มีท่าทางเหนียมอายใส่เธอ อยา่ งไรกต็ าม, เม่ือท่าทางเหล่าน้นั ปรากฏอยบู่ นใบหนา้ อนั น่ากลวั ของมนุษยฉ์ ลาม ... คาวา่ 'สยองขวญั ' กย็ งั ไม่พอที่จะ พรรณนาถึงผลลพั ธ์ \"แค่ก, อีกไกลไหมกวา่ จะถึง?\" ซูเหยาเปลี่ยนเร่ืองอยา่ งอด ไม่อยู่ เธอขนหวั ลุกไปหมดแลว้ ไดโ้ ปรด, อยา่ จอ้ งมองเธอดว้ ยสี หนา้ ท่าทางทานองน้นั อีกเลย หากรู้เช่นน้ี, เธอจะยอมเป็นปลาตวั ผู้ ท่ีไม่มีหนา้ อกอยา่ งสงบเสงี่ยม ยวหี ลี่ช้ีไปดา้ นหนา้ เขากล่าวตอบขณะพยายามระงบั น้าเสียง ราวกบั กลวั ว่าจะทาใหเ้ ธอตกใจ \"อยู่ ... อยตู่ รงหนา้ นี่เอง!\" ซูเหยาเงยหนา้ และมองเขา้ ไป ... ตรงหนา้ , ไม่ไกลจากจุดท่ี เธอยนื สกั เท่าไหร่คือสาแสงสวา่ งสุกใส มนั ชดั เจนเป็นพิเศษยาม

อยบู่ นพ้ืนดินใตท้ ะเลลึกอนั มืดมิด เธอสามารถมองเห็นเงาจางๆ ของกอ้ นหินที่กระจดั กระจาย และกาแพงซ่ึงแตกหกั ที่อยภู่ ายใน แสงสวา่ ง \"ขอบคุณท่านมาก, ต่อจากน้ี ขา้ สามารถเขา้ ไปเอง\" ซูเหยา รีบกล่าวคาอาลา \"เจา้ เขา้ ไปคนเดียวไดแ้ น่หรือ?\" อยา่ งไรกด็ ี, มนุษยฉ์ ลามย วีหลี่เริ่มกงั วลเลก็ นอ้ ย \"ตรงน้นั มีปราการอนั แขง็ แกร่งต้งั อยู่ แมแ้ ต่น้าสักหยดกม็ ิอาจรอดผา่ น มนั อนั ตรายยง่ิ \" ซูเหยาส่ายหนา้ \"ไม่เป็นไร, เม่ือขา้ เขา้ ไปดา้ นใน กจ็ ะหา หนทางไดเ้ อง, ถา้ เช่นน้นั ขา้ ตอ้ งขอตวั กลบั ก่อน\" เธอมิอาจนา ปลาติดตวั ไปตลอดเวลา, ใช่ไหม? \"โอ!\" ยวีหลี่พยกั หนา้ อยา่ งผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย เขามองเธออยา่ ง กงั วลใจอีกสองสามรอบ และสั่งสอน \"หนหนา้ , อยา่ สุ่มสี่สุ่มหา้ วิง่ ไปท่ีไหนอีก มิฉะน้นั , เจา้ อาจหลงทาง หาก ... หากเจา้ หลงทาง อีกรอบ, เจา้ สามารถไปหาขา้ ได\"้ \"อืม\" หากฉนั หลงทาง แลว้ จะไปหานายไดอ้ ยา่ งไร? \"เดินทางกลบั อยา่ งปลอดภยั \"

\"อืม\" ในท่ีสุด, ยวีหล่ีกห็ นั หลงั กลบั อยา่ งลงั เลและวา่ ยออกไป ทวา่ ทนั ใดน้นั , ราวกบั เขานึกบางอยา่ งข้ึนมาได้ เขาวา่ ยกลบั มา อยา่ งรวดเร็ว และจอ้ งมองเธอดว้ ยดวงตาทอแสงและเตม็ ไปดว้ ย ความรู้สึก \"เอ่ิม ... ขา้ ขอถาม, เจา้ จบั คู่แลว้ หรือยงั ? หากยงั , เจา้ คิด วา่ ขา้ เป็นเช่นไร?\" \"เอ?\" นี่มนั วิวฒั นาการแบบไหนกนั เนี่ย? ยวีหล่ีโบกหางปลายา่ งของตนเอง \"ขา้ แขง็ แรงและมี กลา้ มเน้ือ ดงั น้นั ขา้ สามารถคุม้ ครองเจา้ ไดอ้ ยา่ งแน่นอน\" \"เออ่ ....\" ทาไมเธอถึงไดต้ กอยใู่ นสถานกาณ์แปลก ประหลาดเยยี่ งน้ี ... ถูกปลาขอแต่งงาน? \"ขา้ รู้วธิ ีลา่ เหยอ่ื , ไม่มีผใู้ ดในเผา่ ท่ีสามารถสูข้ า้ ได\"้ \".......\" แต่เธอไม่มีความจาเป็นตอ้ งทานอาหาร \"ใยไหมท่ีขา้ ถกั ทอมีความงดงามเป็นท่ีหน่ึง ท่ามกลาง มนุษยฉ์ ลามท้งั ปวง\" \".......\" เธอสามารถใชม้ นั ทาผา้ อนามยั ไดห้ รือไม่?

\"สมรรถภาพของขา้ แขง็ แรงยงิ่ ขา้ สามารถมอบมนุษยฉ์ ลาม ตวั นอ้ ยเจด็ หรือแปดตวั ใหแ้ ก่เจา้ อยา่ งแน่นอน\" \"......\" เฮ,้ ทาไมมนั กลายเป็นหวั ขอ้ โซนสีเหลือง? \"ขา้ ยงั สามารถ ......\" ก่อนท่ีเขาจะพดู จบ, จ้ีหยกที่อยบู่ นลาคอซูเหยาพลนั ปล่อย ลาแสงสีขาวสวา่ งจา้ แลว้ พงุ่ เขา้ ใส่ยวหี ล่ีท่ียงั คงพดู พร่าไม่หยดุ โดยฉบั พลนั , เขาถกู ส่งลอยไปไกล เงาร่างของเขาหายลบั จาก สายตา ก่อนที่ตวั เขาจะมีโอกาสร้องโหยหวนเสียอีก ซือฝุ ... ดุเดือดมาก ร่างขนาดจ๋ิวของอว้ีเยย่ี นลอยออกมาจากจ้ีหยก และนง่ั ลง บนไหล่ซูเหยา ใบหนา้ ของเขาซ่ึงแต่เดิมมกั เยน็ ชา เวลาน้ี, ประหน่ึงถูกเคลือบดว้ ยช้นั น้าแขง็ ร่างกายเขาแผไ่ อเยน็ ยะเยอื กไป ท้งั ร่าง เป็นเพยี งแค่ปี ศาจอสูรระดบั แปด, บงั อาจใฝ่ สูงในตวั ศิษย์ ของขา้ !

\"ไป!\" เขากล่าว, แมม้ นั เป็นแค่คาส้ันๆ เพยี งคาเดียว ทวา่ กลบั ใหค้ วามรู้สึกหนาวเหน็บ ประหน่ึงน้าแขง็ กอ้ นเลก็ ๆ กาลงั ตกลงมา ซูเหยาสัมผสั ไดว้ า่ ซือฝกุ าลงั บนั ดาลโทสะ และความ ฉุนเฉียวของเขากม็ ิใช่นอ้ ย แต่, ทาไมถึงเป็นเช่นน้นั ? เธอลบู แขน ตวั เองที่กาลงั จะแขง็ เพราะความหนาวเยน็ ซูเหยาไดแ้ ต่ปิ ดปาก เงียบ และเดินไปยงั ทิศทางของซากปรักหกั พงั อา๊ กก, ซือฝนุ ่ากลวั มาก **** ซากโบราณแห่งน้ีแปลกประหลาดมาก มนั อยกู่ น้ ทะเลลึก ทวา่ ราวกบั ถูกห่อหุม้ ดว้ ยอาคมขนาดใหญ่ ภายในอาคมคลา้ ยเป็น ผนื แผน่ ดิน ส่วนดา้ นใน, มนั มีกระทง่ั พชื และตน้ ไมซ้ ่ึงบาน สะพรั่งเตม็ ไปหมด และยงั มีส่ิงก่อสร้างซ่ึงดูเหมือนวิหารเก่าแก่ ต้งั อยตู่ รงกลาง สถานท่ีแห่งน้ีเหมือนกบั ท่ีเธอเห็นในฝันไม่ ผดิ เพ้ียน ซูเหยาไม่ไดบ้ อกซือฝเุ ก่ียวกบั เร่ือง 'จิตวิญญาณแห่งไม'้ เนื่องจากมนั ซบั ซอ้ นจนเกินไป อยา่ งไรกต็ าม, อว้เี ยย่ี นมิไดเ้ อ่ย

ปากถาม วา่ ทาไมเธอจึงตอ้ งการมุ่งหนา้ ไปยงั ซากโบราณ เขาไม่ ถามแมก้ ระทงั่ วา่ เธอรู้จกั สถานที่แห่งน้ีไดอ้ ยา่ งไร เขาใหอ้ ิสระ ตามใจปรารถนาที่เธออยากกา้ วเดิน และคอยช่วยเหลือยามเธอ ประสบปัญหาในเวลาที่เหมาะสม การมีอาจารยเ์ ช่นน้ี ทาใหซ้ ูเหยารู้สึกอบอุ่นใจ และรู้สึก ละอายไปพร้อมกนั อยา่ งไรกต็ าม, แมแ้ ต่ตวั เธอเองกย็ งั มิอาจระบุ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน วา่ ทุกส่ิงทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนในความฝันคือความจริง หรือไม่ ดว้ ยเหตุน้ี, เหตุผลที่เธอคน้ หา 'จิตวิญญาณแห่งไม'้ กเ็ พ่อื พิสูจน์ขอ้ สงสยั เหลา่ น้นั \"ซือฝ,ุ 'แผน่ ดินดบั สูญ' คืออะไรหรือ?\" ระหวา่ งทาง, มนุษย์ ฉลามตนน้นั เนน้ ย้าถึงอนั ตรายของแผน่ ดินดบั สูญ ฉะน้นั ซูเหยา จึงอดไม่ไดท้ ่ีจะรู้สึกวติ กกงั วลเลก็ นอ้ ย อว้เี ยยี่ นครุ่นคิดครู่หน่ึง ก่อนกล่าวตอบ \"มนั อาจเป็น จุดสิ้นสุดของดินแดนล้ีลบั ปี ศาจอสูรท่ีอาศยั อยทู่ ่ีน่ี พวกมนั มิอาจ กา้ วขาออกจากแผน่ ดินน้ี นอกเสียจากวา่ พวกมนั จะบรรลุสู่ สวรรค์ ดว้ ยเหตุน้ี, พวกมนั จึงไม่กลา้ เขา้ ใกลร้ ิมขอบแผน่ ดิน\" \"ถา้ หากพวกเราเขา้ ไปแลว้ จะเป็นเช่นไร?\"

\"ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั , ขา้ ไม่เคยไดย้ นิ วา่ มีผบู้ าเพญ็ เพียรมนุษย์ เขา้ ไปดา้ นใน ... บางที, หากพวกเราเขา้ ไป, ถา้ ไม่ถกู ส่งกลบั ไปยงั โลกบาเพญ็ เพยี ร กอ็ าจวิญญาณแตกสลาย\" เขากไ็ ม่มน่ั ใจ? ดูเหมือนสถานที่แห่งน้ีจะอนั ตรายอยา่ ง ยง่ิ ยวด หากเธอเลือกได,้ เธอจะไม่มีวนั เขา้ ใกลม้ นั โดยเดด็ ขาด อยา่ งไรกต็ าม, สภาพแวดลอ้ มของซากโบราณดูค่อนขา้ งปลอดภยั เธอสารวจพวกมนั และพบวา่ ไม่มีการคงอยขู่ องปี ศาจอสูรแต่ อยา่ งใด ตอนเธอกาลงั กา้ วเดินเขา้ ขา้ งใน ทนั ใดน้นั , ซูเหยาไดย้ นิ เสียงอนั คุน้ เคย \"อาจารยอ์ าเซียว, ท่ีน่ีมนั คือที่ไหนกนั แน่?\" เสียงของลูฉ่ า! ซูเหยามองคนท้งั สองที่กาลงั เดินเขา้ มา พวกเขาคือลู่ฉากบั เซียวอ้ีที่เธอไม่เห็นเป็นเวลานาน ร่างกายของพวกเขาไม่มีร่องรอย เปี ยกน้าแต่อยา่ งใด และพวกเขากด็ ูไม่เหมือนผา่ นการต่อสู้อนั โหดร้าย มนั ราวกบั ว่าจู่ๆ พวกเขากป็ รากฏกายข้ึน ณ ที่น้ี เมื่อซู