ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

บทท่ี ๓๕ ผู้ค้ามนุษย์ ซูเหยาตาย ทวา่ เธอไม่มีเวลาตระหนกั ถึงขอ้ เทจ็ จริงท่ีวา่ ตวั เองเสียชีวติ เนื่องจาก ... นรกสิ!? ทาไมบนซากศพเธอจึงปรากฏขอ้ ความส่ีคา 'ตาย อยา่ งรุนแรง'!? ทาไมบาดแผลปางตายบนหนา้ อกเธอจึงถูกปก คลมุ ดว้ ยกระเบ้ืองโมเสค!? น่ีเป็นการเล่นตลกของผสู้ ร้างใช่ไหม? แสดงตวั ตนออกมา, ฉนั รับประกนั วา่ จะไม่อดั นายจนตาย! แลว้ ไอห้ นา้ ต่างสนทนาท่ีจู่ๆ กโ็ ผล่ตรงหนา้ เธอมนั คือ อะไร? รูปร่างหนา้ ตามนั เหมือนหนา้ ต่างสนทนาในคอมพวิ เตอร์ ไม่ผิดเพ้ียน, สิ่งน้ีโผล่ข้ึนตรงหนา้ เธออยา่ งกะทนั หนั ดว้ ยขอ้ ความ \"คุณไดเ้ สียชีวิตอยา่ งรุนแรง, คุณตอ้ งการกลบั ไปยงั จุดฟ้ื นคืนชีพ หรือไม่?\" และใตข้ อ้ ความมีสองป่ ุมใหเ้ ลือก 'ตอ้ งการ หรือ ตอ้ งการ'

เกิดอะไรข้ึนกบั โลกเทพยทุ ธ, ทาไมถึงมองเห็นสิ่งจาพวก เกมประเภทน้ี? แลว้ ป่ ุมตวั เลือก 'ตอ้ งการ' ท้งั สองอนั มนั บา้ อะไร กนั ? มนั มีประโยชน์อะไรกบั ตวั เลือกเช่นน้ี? ซูเหยา, ผอู้ ยใู่ นสถานะวิญญาณคารามออกมา ทวา่ คนซ่ึงอยู่ ณ ท่ีเกิดเหตุ คลา้ ยไม่รับรู้ถึงการมีตวั ตนของ เธอ รวมท้งั มองไม่เห็นขอ้ ความบนซากศพอีกดว้ ย ... ปี ศาจ จิ้งจอกไดถ้ กู สังหาร ขณะหวงั ซีจือกาลงั กอดร่างเธอ แลว้ ถา่ ยเท พลงั ปราณเขา้ ไปในบาดแผลอยา่ งรวดเร็ว ราวกบั พยายามรักษา อาการบาดเจบ็ ของเธอ แต่น่าเสียดาย, เน่ืองจากเธอเสียชีวิตแลว้ , มีประโยชน์อนั ใดที่รักษาเยยี วยา? พลงั ปราณที่เขาถ่ายเทมิอาจซึม เขา้ บาดแผล แต่กลบั กระจายสู่อากาศทนั ควนั \"เป็นไปไม่ได,้ พีส่ าวซูเหยา, ท่านตอ้ งไม่เป็นอะไร\" หวงั ซีจือถา่ ยเทพลงั ปราณไม่หยดุ ซ้าแลว้ ซ้าเล่า พลางพึมพากบั ตนเอง เขาไม่มีทีท่าจะหยดุ แมแ้ ต่นอ้ ย ราวกบั วา่ นอกจากการกระทา เช่นน้ี เขากม็ ิอาจคิดอยา่ งอ่ืนไดอ้ ีก ทวา่ ร่างในออ้ มแขนกลบั เยน็ ลงทุกขณะ

จนกระทงั่ เขาไม่เหลือพลงั ปราณใหถ้ า่ ยเทไดอ้ ีก หวงั ซีจื อจึงเริ่มสูญเสียการควบคุมตวั เอง \"พสี่ าวซูเหยา, ท่านสญั ญาวา่ จะ คุม้ ครองขา้ ตลอดไป ท่านสญั ญาแลว้ ! ท่านทาอยา่ งน้ีไดเ้ ช่นไร ...\" นี่เป็นคร้ังแรกท่ีซูเหยาเห็นหวงั ซีจือร้องไห้ ... ไม่วา่ จะเป็น เดก็ ทะล่ึงไร้ยางอายหรือเจา้ ตวั ป่ วนเอาแต่ใจในอดีต หรือ แมก้ ระทง่ั หนุ่มนอ้ ยข้ีอายและแน่วแน่ในปัจจุบนั , ไม่เคยเลยสกั คร้ังท่ีเขาจะเสียน้าตาต่อหนา้ เธอ ทว่าเวลาน้ี, เขากลบั ร้องไห้ ประหน่ึงเดก็ ตวั นอ้ ย ซูเหยาเดินเขา้ ใกลห้ วงั ซีจือ พลางคิดลูบหวั เขา ทวา่ หนา้ ต่าง สนทนาที่ถูกเธอเมินกลบั ส่ันไหวอยา่ งรุนแรง คลา้ ยระบบเขา้ สู่ วงจรซ้าซากไม่สิ้นสุด, หนา้ ต่างสนทนาโผลข่ ้ึนมาซ้าแลว้ ซ้าเล่า ครู่ต่อมา, บริเวณรอบตวั เธอถูกปกคลมุ ดว้ ยช้นั หนา้ ต่าง สนทนาอยา่ งเบด็ เสร็จ น่ี, ถึงนายพยายามสาแดงการคงอยขู่ อง ตนเอง แต่วิธีน้ีมนั ไม่ถูกตอ้ ง แลว้ ระบบบกพร่องพวกน้ีมนั คือ อะไร!? ซูเหยาปัดมือไปดา้ นหนา้ โดยอตั โนมตั ิเพ่ือผลกั ดนั หนา้ ต่าง สนทนาออก ทวา่ เธอไดย้ นิ เสียง 'ต๊ิง', หน่ึงในป่ ุม 'ตกลง' บน

หนา้ ต่างสนทนาถูกกดลง ซูเหยารู้สึกสะทา้ นในทรวง ไม่, ชา้ ก่อน ฉนั ไม่ไดเ้ ลือกอะไร มนั เป็นการปฏิบตั ิงานผิดพลาด พอมีเวลา เพกิ ถอนคาสง่ั หรือไม่? เห็นชดั วา่ สายเกินไป เนื่องจากภาพทุกอยา่ งตรงหนา้ เธอ ลว้ นมลายหายอยา่ งฉบั พลนั ไม่เพยี งแต่หนา้ ต่างสนทนา, กระทง่ั หวงั ซีจือและอยา่ งอ่ืนท่ีเหลือกห็ ายไปท้งั หมด สภาพรอบตวั เธอ มืดสนิท สิ่งเดียวท่ีหลงเหลือใหเ้ ห็นคือ แถบปฏิบตั ิงานที่กาลงั วิ่ง อยา่ งเลือนราง ... นรกสิ!? ทาไมถึงมีแถบสถานะกาลงั โหลดขอ้ มูล? ซูเหยารู้สึกวา่ นบั แต่ตวั เธอขา้ มมิติมาโลกแห่งน้ี ขอบเขต ของความเป็นไปไดท้ ่ีเธอเคยประจกั ษร์ ับรู้กลบั ถกู ฝ่ าทะลวงอยา่ ง ต่อเน่ืองโดยไม่สิ้นสุด เธอเหน่ือยใจยง่ิ ! แถบโหลดขอ้ มูลดาเนินการดว้ ยความรวดเร็ว ครู่ต่อมา, เธอ รู้สึกถึงลาแสงสีขาววบู ผา่ น ... พลนั กาแพงสีขาวกระจ่างปรากฏ ตรงหนา้ อยา่ งกะทนั หนั และเหนือกาแพงคือใบหนา้ ซ่ึงแหงนมอง ทอ้ งฟ้า ใบหนา้ น้นั ดูอ่อนโยนเป็นอยา่ งยงิ่ เธอยน่ื มือออกดว้ ย ตอ้ งการสมั ผสั ใบหนา้ น้นั อยา่ งใคร่รู้ ทวา่ มือของเธอกลบั สัมผสั

ถูกกาแพงและบุ๋มลงไปในน้นั ครู่ต่อมา, น้าจานวนมากไหลเขา้ มา ในปากอยา่ งกะทนั หนั เธอสาลกั ครู่หน่ึง และตอ้ งการถามวา่ เกิดอะไรข้ึน อยา่ งไรก็ ตาม, เสียงท่ีเปล่งออกมากลบั กลายเป็นเสียงร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืน ของเดก็ ทารก ......... \"เอาละ, เอาละ, อยา่ งร้อง เดก็ นอ้ ย, ไม่มีใครฉวยสิ่งน้ีไป จากเจา้ , ทาไมจึงรีบร้อนนกั ?\" หญิงสาวค่อยๆเชด็ ริมฝีปากใหเ้ ธอ พลางปลอบประโลมอยา่ งออ่ นโยน เพยี งเท่าน้นั ซูเหยากต็ ระหนกั ถึงสถานการณ์ของตวั เองใน ปัจจุบนั เธอกลายเป็นเดก็ ทารก! แลว้ กาแพงเน้ือที่เธอสัมผสั ก่อน หนา้ กค็ ือเตา้ นมของหญิงสาว และส่ิงที่เขา้ ไปในปากเธอ ... ซู เหยาพน่ มนั ออกมาโดยอตั โนมตั ิ ชว่ั ขณะน้นั เธอรู้สึกคลา้ ยตวั เอง ไดล้ วนลามหญิงสาวผบู้ ริสุทธ์ิแสนดี เกิดอะไรข้ึนกบั จุดฟ้ื นคืนชีพที่เธอยนื ยนั ? มิใช่วา่ จุดฟ้ื นคืน ชีพของเธอคือหมู่บา้ นเลก็ ๆแห่งน้นั หรอกหรือ? เวลาน้ี, เห็นชดั วา่ เธอไดม้ ีชีวิตใหม่ ... จากการขา้ มมิติมาอีกโลกหน่ึงดว้ ยร่างกาย

ตวั เอง กลายเป็นสลบั วญิ ญาณ, การเปล่ียนแปลงระบบต้งั ค่าเช่นน้ี ไม่เป็ นไรแน่หรื อ? \"อา? ทาไมเจา้ ไม่ดื่มแลว้ ละ?\" เม่ือหญิงสาวเห็นเธอหลบ เล่ียง จึงพยายามยดั \"อาวธุ เตา้ นม\" เขา้ มาในปากซูเหยาอยา่ งไม่ ลดละ ทวา่ มีหรือที่ซูเหยาจะยอม? ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงหลบหลีก อยา่ งต่อเน่ือง จนหญิงสาวคิดวา่ ซูเหยาอ่ิมแลว้ จากน้นั จึงเริ่มสวม ใส่เส้ือผา้ ใหเ้ ธออยา่ งเรียบร้อย พอจดั การเส้ือผา้ ของซูเหยาอยา่ งเหมาะสม นางวางตวั เธอ ลงในเปลเดก็ ซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ ง ซูเหยาตรวจสอบสภาพแวดลอ้ มอยา่ งใคร่รู้ และตระหนกั วา่ เธอยงั อยใู่ นยคุ โบราณ ภายในหอ้ งมีกลิ่นอายความเป็นโบราณ ทวา่ กลบั หรูหราโออ่ ่ากวา่ หมู่บา้ นเลก็ ๆที่เธอเคยอย,ู่ ลาพงั แค่เปล ของเธอเพียงอยา่ งเดียวกด็ ูวิจิตรสวยงามยงิ่ \"สาวใช!้ \" หญิงสาวที่คลา้ ยเป็นมารดาของเธอส่งเสียงเรียก โดยฉบั พลนั บ่าวรับใชส้ ่ีถึงหา้ คนเดินเขา้ มาและโคง้ คานบั นาง ดูเหมือนครอบครัวของเธอจะร่ารวยมาก

\"พาคุณหนูไปเดินเล่นในสวน อีกสักพกั ขา้ จะตามไป\" หญิง สาวออกคาสงั่ จากน้นั เดินนาบ่าวรับใชค้ นหน่ึงเขา้ ไปในหอ้ ง คลา้ ยนางเขา้ ไปผลดั เปลี่ยนเส้ือผา้ **** ซูเหยาเป็นคนหน่ึงท่ีมีความสามารถในการปรับตวั สูง กบั สถานการณ์ตรงหนา้ ซ่ึงตวั เธอกลายเป็นเดก็ ทารก เป็นอะไรท่ีเธอ มิอาจขดั ขืน ดว้ ยเหตุน้ี เธอจึงตดั สินใจทาตนเองใหก้ ลมกลืนกบั สภาพแวดลอ้ มอยา่ งสงบนิ่ง แมน้ เธอยงั คิดถึงซือฝแุ ละหวงั ซีจือบา้ งเป็นคร้ังคราว บางที, พวกเขาอาจไม่ไดอ้ ยบู่ นโลกเดียวกนั กบั เธอ ชีวิตปัจจุบนั ของเธอ ค่อนขา้ งมีความสุขดี แถมเธอยงั เป็นลูกสาวของครอบครัวผมู้ ีอนั จะกิน ท่านพอ่ ท่านแม่ลว้ นปฏิบตั ิกบั เธอเสมือนสมบตั ิล้าค่า แมแ้ ต่หนา้ ที่การใหน้ ้านมกย็ งั กระทาดว้ ยตนเอง เธอวาดฝันวา่ ยามตวั เองโตข้ึนจะสามารถเดินเชิดหนา้ อยา่ ง สง่าผา่ เผย ... ตอนน้นั , ในโลกเทพยทุ ธซ่ึงมีแต่การเข่นฆ่าทุกหน ทุกแห่ง เธออาจถูกปี ศาจหรือสัตวป์ ระหลาดหรือตวั อะไรก็

แลว้ แต่ฆ่าตายหากไม่ระมดั ระวงั เม่ือนึกถึงจุดน้ี, การเป็นเดก็ ทารกทาใหเ้ ธอรู้สึกผอ่ นคลายยงิ่ ซูเหยากลิง้ ไปมาบนผืนหญา้ อยา่ งสบายอกสบายใจ เธอ กาลงั เร่ิมตน้ ชีวติ ใหม่ ช่วงเวลาน้ี, เธอรู้สึกราวดอกไมส้ ่งกล่ินหอม หวาน, ตน้ หญา้ ดูเขียวขจียงิ่ กวา่ เดิม, แมแ้ ต่กอ้ นเมฆกข็ าวสะอาด กวา่ ที่เป็น, และคนกาลงั เหาะอยบู่ นฟ้า ... นรกสิ!? ทาไมถึงไดม้ ีคนเหาะอยบู่ นฟ้า!? เกิดอะไรข้ึนกบั การละทิ้งโลกเทพยทุ ธที่เธอยนื ยนั !? ชา้ ก่อน, ร่างน้นั คลา้ ยกาลงั พงุ่ มาทางเธอ! อึดใจต่อมา, คนท่ียนื ห่างจากเธอหา้ กา้ วคือผทู้ ่ีสวมใส่ชุดสี ขาวอนั คุน้ ตา แมเ้ ขาจะหลอ่ เหลาทะลุโลก ทว่ากลบั มีสีหนา้ เยน็ ชา อยเู่ ป็นนิจ และไม่เคยแสดงอารมณ์ใดๆ ใหเ้ ห็นแมเ้ พยี งหน่ึง ซือฝุ ... (ณ เวลาน้นั , เธอมีหลายสิ่งหลายอยา่ งท่ีอยากจะเอ่ย ทวา่ เธอไม่รู้วา่ ควรเริ่มตน้ จากตรงไหน) อว้เี ยยี่ นมองตรงเขา้ ไปในดวงตาของเธอ ซูเหยากม็ องตรงเขา้ ไปในดวงตาของอว้ีเยยี่ น ท้งั สองประสานสายตากนั

ทวา่ ไม่มีใครกล่าวถอ้ ยคาใด ทนั ใดน้นั ซูเหยาพลนั รู้สึกวา่ ไม่มีประโยชนอ์ นั ใดท่ีจะจอ้ ง ตากนั เช่นน้ี แมน้ เธอไม่รู้วา่ ทาไมจู่ๆ ซือฝุถึงปรากฏกายตรงหนา้ แต่จากท่าทางของเขา เห็นชดั วา่ ยงั มิอาจจดจาตวั เธอ เวลาน้ี เธอ เป็นเพยี งเดก็ ทารกอายไุ ม่ถึงหน่ึงขวบ เธอไม่อาจพดู โตต้ อบ ฉะน้นั จึงลืมไปไดเ้ ลยเร่ืองอธิบายถึงสถานการณ์ของตวั เอง \"เจา้ ถูกทอดทิ้งรึ?\" ในท่ีสุดอว้ีเยยี่ นกเ็ อ่ยปาก ซูเหยาชะงกั เอ? เขาหมายถึงอะไร? \"เจา้ เป็นเดก็ กาพร้ารึ?\" อว้ีเยยี่ นถามต่อ \".....\" ซูเหยาสีหนา้ ดาทะมึนอยา่ งสิ้นเชิง ท่านเคยเห็นเดก็ กาพร้าอยใู่ นสวนหลงั บา้ นของตวั เองดว้ ยรึ? \"ไม่ตอ้ งกงั วล, ขา้ จะเป็นครอบครัวใหเ้ จา้ เอง\" อะไรนะ? มารดาเธอนงั่ อยไู่ ม่ไกล, ท่านรู้รึไม่? \"ขา้ จะรับเจา้ เป็นศิษย\"์ อว้ีเยยี่ นไม่มีเจตนารอฟังคาตอบ แลว้ เดินเขา้ ไปหา

ในท่ีสุดซูเหยากต็ ระหนกั วา่ เขากาลงั ทาอะไร เธอเร่ิมใชเ้ ทา้ คู่เลก็ ของตนเองถีบไปขา้ งหนา้ เพอ่ื คลานหนี แม่จ๋า, ตรงน้ีมีคุณลุง แปลกหนา้ อยู่ เขากาลงั ลกั พาตวั ลูกสาวท่าน ทวา่ แขนขาอนั กระจอ้ ยร่อยของเดก็ ทารกมีหรือจะคลานเร็ว ไปกวา่ ผบู้ าเพญ็ เพยี รซ่ึงมีตบะหมื่นปี ? อึดใจต่อมา, เธอถกู ซือฝุ อมุ้ ข้ึน จากน้นั เขาประกาศออกมาดว้ ยสีหนา้ เอาจริงเอาจงั \"นบั จากวนั น้ี, ขา้ คืออาจารยข์ องเจา้ \" น่ี, อยา่ ตดั สินใจใหค้ นอ่ืนไดไ้ หม อยา่ งนอ้ ยกถ็ ามความ คิดเห็นจากแม่ฉนั ก่อน \"อืม, ในเม่ือเจา้ กต็ กลง เช่นน้นั ติดตามขา้ กลบั ขนุ เขาป่ า หยก\" อะไรนะ? ใครตอบตกลง!? ห๊าา~ ซือฝ,ุ ท่านคิดวา่ มนั ดีแลว้ หรือที่ลกั พาตวั เดก็ ทารกเยาวว์ ยั กลางวนั แสกๆเช่นน้ี? ทวา่ น่าเสียดายท่ีอว้ีเยย่ี นมิอาจไดย้ นิ เสียงกู่ร้องภายในใจเธอ เขาเรียกกระบี่บินออกมา พลนั ร่างของเขาวบู ไหวแลว้ หายไปจาก ทอ้ งฟ้า โดยอุม้ ร่างซูเหยาผมู้ ีสภาพเดก็ ทารกติดมือไปดว้ ย

ซูเหยาผไู้ ม่มีแมแ้ ต่เรี่ยวแรงขดั ขืน เธอมิอาจฝืนทนไดอ้ ีก จึง ยกขาอนั เลก็ กระจิดริดของตนเอง แลว้ ถีบใบหนา้ น้าแขง็ ของซือฝุ ซ่ึงยงั คงไม่แปรเปลี่ยนนบั หม่ืนปี ฉนั ไม่อยากบาเพญ็ เพยี รเป็นเทพแมแ้ ต่นอ้ ย, ไดย้ นิ ไหมมมม!

บทท่ี ๓๖ เดก็ ถือว่าอาหารเปรียบประดจุ ดงั สวรรค์ ซูเหยาหวนกลบั สู่ขนุ เขาป่ าหยกอีกครา ... สถานที่เดิมไม่ เปลี่ยนแปลง หอ้ งเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ซือฝคุ นเดิมไม่ เปลี่ยนแปลง เธอรู้สึกอยากร้องไห้ เม่ือนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหนา้ เธออดใจไม่ไหวจนตอ้ งถีบหนา้ เขาอีกหน “เจา้ เดก็ เกเร!” อว้ีเยยี่ นค่อยๆ จบั ขากระจอ้ ยร่อยของเธอลง แลว้ วางร่างเดก็ นอ้ ยซ่ึงยงั มิอาจยนื ไดอ้ ยา่ งมนั่ คงลงบนเตียง ยาม เห็นนางคลานหยกุ หยกิ ไปมา และกาลงั ไต่ลงจากเตียง อว้เี ยยี่ นไม่ มีทางเลือกนอกจากอุม้ ตวั นางและวางไวบ้ นเตียงเช่นเดิม ดว้ ยเหตุ น้ี, กระบวนการอุม้ ข้ึนเตียงจึงวนซ้าไปมาหลายรอบ อว้เี ยยี่ นมองดูเจา้ กอ้ นแป้งตวั ป่ วนครู่หน่ึง เขาไม่รู้วา่ ควรทา เช่นไร เนื่องจากไม่เคยมีประสบการณ์เล้ียงเดก็ มาก่อน ยง่ิ เดก็ ทารกที่ไม่แมแ้ ต่จะรู้วธิ ีการพดู ยงิ่ ไม่ตอ้ งเอ่ยถึง ประสบการณ์เดียวในการเล้ียงดูใครบางคนของเขากค็ ือ ลูก ศิษยป์ ัญญานิ่มผลู้ ่วงลบั เมื่อนึกถึงเร่ืองน้ี, อว้ีเยย่ี นสลดใจเลก็ นอ้ ย เขารอคอยมาหน่ึงหม่ืนปี จนท่ีสุดกร็ ับศิษยม์ าคนหน่ึง เขาอบรม

สง่ั สอนนางอยา่ งพิถีพิถนั และดูแลอยา่ งระมดั ระวงั ทวา่ นางกลบั ถูกปี ศาจจิ้งจอกฆ่าตายยามออกไปฝึกฝนภาคปฏิบตั ิคร้ังแรก ช่วงเวลาท่ีศิษยข์ องเขาไดร้ ับบาดเจบ็ อว้เี ยย่ี นรับรู้ไดจ้ าก ประสาทสัมผสั และรีบเร่งไปหาดว้ ยความเร็วสูงสุด, ดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพียรของเขา ตราบเท่าที่วิญญาณของนางยงั มิไดอ้ อกจาก บริเวณและกลบั ไปเกิดใหม่ เขายอ่ มสามารถช่วยเหลือนางได้ ทวา่ สิ่งแปลกประหลาดกค็ ือ ไม่วา่ เขาจะร่ายคาถาสกั เพยี งใด ศิษยข์ อง เขากไ็ ม่มีวีแ่ ววฟ้ื นคืนแมแ้ ต่นอ้ ย และสญั ลกั ษณ์ศกั ด์ิสิทธ์ิของ ศิษยผ์ สู้ ืบทอดที่เขาประทบั ไวบ้ นหนา้ ผากนาง กม็ ิไดส้ ูญสลายไป ไหน สิ่งน้ีมนั ไร้เหตุผลอยา่ งท่ีสุด การตายเปรียบไดก้ บั เทียนไขที่ ถกู ดบั นอกจากใชม้ นตค์ าถาประเภทเรียกวิญญาณ กไ็ ม่มีคาถาอ่ืน ใดท่ีมีผลกบั คนตาย นอกเสียจากว่านางยงั ไม่ตาย วนั น้ี, เขาเดินทางผา่ นแดนมนุษยโ์ ดยบงั เอิญ และจู่ๆ ก็ สัมผสั ไดถ้ ึงสัญลกั ษณ์ศกั ด์ิสิทธ์ิของตนเองจึงเร่งรีบไปดู, ณ ที่ ตรงน้นั เขาเห็นเดก็ ทารกหญิงซ่ึงอยใู่ นเครื่องห่อหุม้ จนดูคลา้ ย กอ้ นแป้ง นางกาลงั คลานไปมาโดยมีบ่าวรับใชจ้ านวนมากไล่ตาม

โดยปกติแลว้ , การกลบั ชาติมาเกิดตอ้ งใชเ้ วลาอยา่ งนอ้ ยสุด กพ็ นั ปี หรืออยา่ งมากอาจถึงหม่ืนปี ดว้ ยเหตุน้ี, ความคิดแรกท่ีผดุ ข้ึนในใจกค็ ือ การกลบั มาเกิดโดยการเขา้ ครอบครองวญิ ญาณ ทวา่ ผทู้ ี่จะกระทาการยดึ ครองวญิ ญาณไดอ้ ยา่ งนอ้ ยตอ้ งเป็นผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั สมดุลย์ ไม่วา่ ลกู ศิษยเ์ ขาจะมีพรสวรรคเ์ พยี งใด กค็ งมิอาจ ทะลวงสู่ข้นั สมดุลยด์ ว้ ยระยะเวลาเพียงไม่ก่ีวนั และหากมองจาก นิสัยตรงไปตรงมาและความใสซื่อบริสุทธ์ิของนาง ไม่มีทางที่ นางจะลงมือกบั เดก็ ทารก เขาอาพรางร่างตนเอง และร่ายคาถาเพื่อใหม้ นุษยม์ องขา้ ม ตวั ตนของเขาและเดก็ ทารก จากน้นั ตรวจสอบวญิ ญาณอนั กวา้ ง ใหญ่ไพศาลของนางอยา่ งละเอียดถ่ีถว้ น, วิญญาณและร่างกายของ เดก็ ทารกถูกเช่ือมโยงกนั อยา่ งแน่นหนา และไม่มีร่องรอยการยดึ ครองวญิ ญาณ ดงั น้นั , เขาจึงพดู โพล่งออกไปวา่ จะรับนางเป็น ศิษย์ และเผลอตวั อุม้ เดก็ ทารกกลบั มาดว้ ยอารมณ์ชวั่ วบู ทวา่ ... ตอนน้ีจะทาเช่นไร? เขามองกอ้ นแป้งนอ้ ยซ่ึงเริ่มปี นไต่ร่างกายเขา ยง่ิ ไปกวา่ น้นั นางยงั ดึงมือเขายดั เขา้ ปากตวั เอง ... เขาพลนั เขา้ ใจบางอยา่ ง

“หิวรึ?” ซูเหยาเงยหนา้ และถลึงตาใส่เขา เธอตอ้ งการกดั เขาเพ่ือ ระบายโทสะ แต่เธอกลบั ลืมไปวา่ ตวั เองยงั ไม่มีฟัน และมือของ ซือฝกุ แ็ ขง็ เกินไป มนั ทาใหเ้ หงือกเธอระบมไปหมด “นง่ั อยตู่ รงน้ีอยา่ งเชื่อฟัง, ขา้ จะเอาอาหารมาให้” พอพดู จบ กเ็ ดินออกไป ครู่ต่อมา, ซือฝนุ าชามใส่ขา้ วและจานผกั นอ้ ยใหญ่ เขา้ มา “.....” ซูเหยามองหนา้ เขาดว้ ยใบหนา้ ไร้ความรู้สึก ตามหลกั ตรรกวิทยาแลว้ เดก็ กินขา้ วไดด้ ว้ ยรึ? ชวั่ ขณะน้นั , เธอรู้สึกปวด เหงือกยงิ่ กวา่ เดิม “เจา้ ไม่ชอบหรือ?” ซือฝรุ ้อนใจเลก็ นอ้ ยเม่ือเห็นนางเมิน หนา้ หนีขา้ วและผกั ศิษยค์ นน้ีเหมือนจะเล้ียงดูยากลาบากกวา่ คน ก่อนมากนกั ซูเหยาท่ีคอแขง็ แลว้ เร่ิมไต่ลงจากเตียง แต่กลบั ถูกซือฝหุ ิ้ว ข้ึนมาอยา่ งไร้ปราณี อว้ีเยย่ี นชูร่างกลมป้อมของเธอข้ึน แลว้ มอง ซา้ ยขวา ราบกบั กาลงั คิดวา่ จะป้อนอาหารอะไรใหเ้ ธอดี ผล สุดทา้ ย, เขาถอนหายใจยาว พลางอมุ้ กระชบั ตวั เธอแน่น แลว้ ใช้

กระบ่ีบินเหาะไปขนุ เขาหลกั มนั คงดีกวา่ หากถามใครสกั คนท่ีมี ประสบการณ์ดา้ นเล้ียงดูลูกศิษย์ ดว้ ยเหตุน้ี, จือโม่เจินเหรินผมู้ ีประสบการณ์ดา้ นเล้ียงดูศิษย์ ตอ้ งตกตะลึงอีกคราที่เห็นอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษปรากฏกายอยา่ ง กะทนั หนั ในหอ้ งตนเอง “อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านกลบั มาแลว้ หรือ?” นบั แต่ อาจารยอ์ าเลก็ จากไป, อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษกป็ รับเปล่ียน พฤติกรรมตนเอง จากฮิคิโคโมริหมื่นปี แลว้ ออกไปผจญภยั ดา้ น นอกเป็นอาจิณ ทาไมเวลาน้ีถึงไดก้ ลบั มาอยา่ งกะทนั หนั ? และส่ิง ที่ท่านกาลงั อมุ้ อยู่ ... “อาา, อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, เดก็ ทารกคนน้ี คือ?” หรือวา่ จะเป็น ... ละครฉากใหญ่พลนั ผดุ ข้ึนภายในใจจือโม่ “ลูกศิษย!์ ” อว้ีเยยี่ นเอ่ยอยา่ งสงบน่ิง ทาใหว้ าดภาพในใจจือ โม่แตกกระจดั กระจาย จือโม่ต่ืนตะลึงยง่ิ กวา่ เดิม “อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านรับ ศิษยม์ าอีกคนหรือ?” หลงั จากครุ่นคิดอยา่ งละเอียดรอบคอบครู่ หน่ึงกส็ ามารถเขา้ ใจได้ เนื่องจากขนุ เขาป่ าหยกจาเป็นตอ้ งมีผสู้ ืบ

ทอด ทวา่ เขาไม่คาดคิดวา่ จะหาศิษยผ์ คู้ รองปราณธาตุสายฟ้าได้ รวดเร็วขนาดน้ี เอ, ชา้ ก่อน เดก็ คนน้ีดูแลว้ ไม่น่าจะถึงหน่ึงขวบ ตามหลกั แลว้ ยอ่ มไม่สามารถทดสอบปราณธาตุได้ อว้เี ยยี่ นไม่มีความต้งั ใจจะอธิบายใดๆ เขายดั ซูเหยาใส่ มือจือโม่แลว้ กล่าว “นางหิว” อา้ ? จือโม่ตวั แขง็ ท่ือ, เทา้ ของเขาหยงั่ รากลึกลงไปในพ้นื นางหิวแลว้ ท่านมาหาขา้ ทาไม? มิใช่ขา้ สามารถป้อนน้านมใหน้ าง ไดเ้ สียหน่อย “อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ขา้ ...” จือโม่กาลงั จะอธิบาย ทวา่ อว้เี ยย่ี นส่งสายตาเยน็ ยะเยอื กมา ให้ ดวงตาเขาบ่งบอกอยา่ งชดั เจน ‘หากเจา้ ไม่จดั การนาง, ขา้ จะ จดั การเจา้ ’ จือโม่เจินเหรินตวั สนั่ สะทา้ น พลางกลืนคาพดู ท่ีเหลือ ลงทอ้ งอยา่ งเงียบกริบ เขาพจิ ารณาเดก็ ในมืออยา่ งละเอียด ... นางตวั กลมป้อม, ผิว ขาวกระจ่างแลดูละมุนละไม, ใบหนา้ กระจุ๋มกระจ๋ิมน่ารักน่าเอน็ ดู ยง่ิ แถมนางยงั วา่ ง่ายเป็นพิเศษ นางไม่แมแ้ ต่จะร้องไหห้ รือเอะอะ

โวยวาย เพยี งจอ้ งมองมาทางเขาดว้ ยดวงตากลมโตสุกใสแวววาว จือโม่บงั เกิดความหลงใหลในบดั ดล น่า ... น่ารักอะไรเยย่ี งน้ี, นางช่างแตกต่างจากอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษอยา่ งสิ้นเชิง, ขา้ อยาก ขโมยตวั นางนกั “แค่ก แค่ก ... อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, เดก็ คนน้ียงั เยาวว์ ยั จึง ควรใหด้ ่ืมน้านม ทวา่ ท่านสามารถใหน้ างทานอาหารจาพวกโจ๊ก” แมน้ เขานึกอยากพาตวั นางไปท่ีอื่น แต่ดว้ ยฐานะของอาจารยป์ ่ ู บรรพบุรุษ ทาใหเ้ ขาตอ้ งถอยกลบั อยา่ งเงียบๆ จือโม่อุม้ เดก็ แน่น ดว้ ยมือเพียงขา้ งเดียว แลว้ หยบิ ถุงสองถงุ ออกมาจากช่องเกบ็ ของ ขา้ งตวั “ศิษยม์ ีเมลด็ ขา้ วศกั ด์ิสิทธ์ิสองถุง, มนั นิ่มกวา่ เมลด็ ขา้ ว ทวั่ ไป จึงเหมาะ ...” อว้ีเยยี่ นพยกั หนา้ และโดยไม่เกรงใจ, เขาสะบดั มือเพื่อเกบ็ ถงุ ขา้ วท้งั สองลงในแหวนของตนเอง กไ็ ด,้ เขาชาชินเสียแลว้ กบั การถูกยดึ ทรัพยห์ รืออะไรก็ แลว้ แต่ ยามจือโม่กาลงั ครุ่นคิดวธิ ีหากาไรจากพวกมนั พลนั หญิง สาวชุดแดงเดินเขา้ มาจากทางประตูอยา่ งกะทนั หนั “ศิษยพ์ ี่, กลุ่ม

คนที่ท่านพดู ถึงตอนน้นั ...” บุคคลท่ีเดินเขา้ มาคือเจา้ บรรพตแห่ง ขนุ เขาโอสถ, หงโฉว ... เม่ือนางเห็นอว้เี ยย่ี นอยใู่ นหอ้ งจึงชะงกั ชวั่ ครู่ จากน้นั รีบกม้ ศรีษะ “ศิษยค์ านบั อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ” อว้เี ยยี่ นพยกั หนา้ , เขาไม่มีความต้งั ใจมองขา้ มตวั นาง ขณะน้นั หงโฉวสังเกตเห็นเดก็ ทารกในออ้ มแขนจือโม่, ดวงตานางเป็นประกายทนั ทีทนั ใด “เดก็ ทารกจากที่ไหนหรือ? น่ารักน่าเอน็ ดูเสียจริง” บางทีอาจเป็นเรื่องธรรมชาติสาหรับผหู้ ญิงท่ีมกั รักเดก็ ก่อนจือโม่จะมีปฏิกิริยาตอบสนอง หงโฉวกค็ วา้ ตวั ซูเหยาไปจาก มือ สีหนา้ ท่าทางของนางแลดูน่ารักอยา่ งไม่น่าเช่ือ ยามนางหยอก ลอ้ หยกิ แขนขาอนั เลก็ กระจิดริดของซูเหยา ซูเหยาอดสะดุง้ ตกใจไม่ได้ ในชาติก่อน, หญิงผนู้ ้ีชงั น้าหนา้ เธอหรืออาจจงเกลียดจงชงั จนตาย ทวา่ คราวน้ี, นางกลบั แสดง อากปั กิริยาเช่นน้ี ความแตกต่างมนั มากเกินไปจนเธอมิอาจ ตอบสนอง จากบทบาทพส่ี าวใหญ่กลายเป็นลทั ธิรักเดก็ หรืออะไร กแ็ ลว้ แต่, มนั ดูไม่น่าไวว้ างใจเกินไป

“ศิษยพ์ ี่, หรือเดก็ คนน้ีคือนอ้ งสาวบุญธรรม ...?” แมน้ เป็น การยากสาหรับผบู้ าเพญ็ เพียรท่ีจะมีบุตร แต่กม็ ิไดห้ มายความวา่ จะเป็นไปไม่ไดเ้ สียทีเดียว นางไม่คาดคิดว่าระยะเวลาอนั ส้นั ที่ตน ไม่เจอพวกเขา ทวา่ เขากลบั มีลูกสาวเสียแลว้ “ไม่ใช่อยา่ งแน่นอน!” จือโม่ปฏิเสธ อยา่ งที่นึกไวเ้ ลย, มิได้ มีเพียงเขาท่ีคิดอะไรทานองน้นั “ไม่ใช่รึ?” เม่ือหงโฉวไดย้ นิ เช่นน้นั ดวงตานางทอประกาย ตื่นเตน้ ดีใจและมีความยนิ ดียง่ิ กวา่ เดิม “หากไม่ใช่, เช่นน้นั ท่าน ยกเดก็ คนน้ีใหข้ า้ ไดห้ รือไม่, ขา้ จะรับนางไวเ้ ป็นศิษย”์ จือโม่ยงั ไม่ทนั กลา่ วตอบ ทวา่ อว้ีเยยี่ นที่อยดู่ า้ นขา้ งกลบั แสดงสีหนา้ เยน็ ยะเยอื กอยา่ งเฉียบพลนั , ระดบั ความเยน็ ภายใน หอ้ งลดฮวบอยา่ งกะทนั หนั จะขาดกแ็ ต่เกลด็ หิมะลอยละลอ่ งเพียง อยา่ งเดียว

บทท่ี ๓๗ หลกั ศีลธรรมสึกหรอ “แค่ก แค่ก, ศิษยน์ อ้ ง, นางคือลกู ศิษยค์ นใหม่ของอาจารยป์ ่ ู บรรพบุรุษ” จือโม่ชาเลืองมองอว้เี ยย่ี นที่เริ่มแผจ่ ิตสงั หาร จึงไดแ้ ต่ เตือนหญิงสาวท่ีอุม้ เดก็ ไม่ยอมปล่อย หงโฉวชะงกั ครู่หน่ึง นางหนั ไปมองอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษท่ี สีหนา้ ดาทะมึน ทวา่ นางกลบั กอดกอ้ นแป้งนอ้ ยแน่นข้ึน และไม่ ยอมส่งตวั คืน “นางกค็ ือศิษยข์ องอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษนี่เอง ไม่ ทราบวา่ นางช่ืออะไรหรือ?” อว้เี ยย่ี นชะงกั เลก็ นอ้ ย หลงั จากครุ่นคิดพกั หน่ึงจึงเอ่ย “นาง ตอ้ งใชแ้ ซ่อว้ตี ามขา้ เป็นเรื่องปกติ ส่วนช่ือของนาง ... สอง!” ไม่ วา่ อยา่ งไรนางกค็ ือศิษยค์ นที่สองของเขา กอ้ นแป้งซูเหยารู้สึกอยากข่วนหนา้ เขาทนั ควนั บา้ นนายสิ ชื่อสอง! ครอบครัวนายช่ือสองท้งั ตระกลู ! “อ่า, ดูเจา้ ตวั เลก็ แสดงท่าทางสิ” เม่ือหงโฉวเห็นกอ้ นแป้ง ในออ้ มแขนโบกมือไปมา นางหลงซูเหยายงิ่ กวา่ เดิม และกม้ ลง หอมแกม้ อนั เลก็ จ๋ิวของเธออยา่ งหา้ มใจไม่ไหว

ซูเหยาผใู้ บหนา้ เปรอะเป้ื อนไปดว้ ยน้าลาย “.......” “เดก็ คนน้ีเยาวว์ ยั นกั และยงั ตอ้ งการน้านม ช่างเป็นเร่ือง บงั เอิญที่เม่ือไม่นานมาน้ีขา้ จบั สัตวอ์ สูรท่ีสามารถใหน้ ้านม ดงั น้นั ขา้ สามารถเล้ียงดูนาง ทาไมอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษไม่ใหข้ า้ ช่วยดูแล นางสกั สองสามปี เล่า?” อว้ีเยย่ี นสะบดั มือ, กอ้ นแป้งนอ้ ยพลนั ลอยจากออ้ มแขนหง โฉวและกลบั สู่มือเขา จากน้นั เอ่ยอยา่ งเยน็ ชา “ไม่จาเป็น” หงโฉวถอนหายใจดว้ ยความผิดหวงั ทวา่ ไม่ยอมรามือ นาง มองไปยงั กอ้ นแป้งนอ้ ยดว้ ยดวงตาทอประกาย “แต่เดก็ คนน้ียงั เลก็ นกั นางตอ้ งการน้านมเพื่อเจริญเติบโต” ซูเหยาตวั สน่ั สะทา้ น เธอหนั กายแลว้ ขดตวั ซุกเขา้ ไปใน ออ้ มแขนซือฝุ พลางใชแ้ รงท้งั หมดท่ีมีเพ่อื ถูน้าลายออกจาก ใบหนา้ บนโลกน้ีมีลุงๆ ป้าๆ ที่พิลึกพิลนั่ มากเกินไป, คงปลอดภยั กวา่ หากอยกู่ บั ซือฝุ เอ? ชา้ ก่อน, ไม่ใช่วา่ ซือฝเุ ป็นคนลกั พาตวั เธอมาต้งั แต่ที แรกหรอกหรือ?

อว้ีเยยี่ นพงึ พอใจยง่ิ เม่ือเห็นศิษยต์ วั นอ้ ยแสดงความ ไวว้ างใจ เขาจดั ระเบียบเส้ือผา้ ใหน้ าง แลว้ หนั ไปพดู กบั หงโฉว “หากเป็นเช่นน้นั , พรุ่งน้ีใหเ้ จา้ ส่งสตั วอ์ สูรตวั น้นั ไปท่ีขนุ เขาป่ า หยก” พอพดู จบ, โดยไม่รอใหใ้ ครมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขา ทะยานกลบั ขนุ เขาป่ าหยกพร้อมลกู ศิษยต์ วั นอ้ ย **** ซูเหยารู้สึกคลา้ ยตวั เองกาลงั กลายร่างเป็นหมู ทุกวนั เธอจะ กินแลว้ นอน พอตื่นข้ึนมากก็ ิน ซือฝดุ ูแลทุกสิ่งทุกอยา่ งที่จาเป็น ต่อการใชช้ ีวิตของเธอเพียงลาพงั สิ่งที่เธอกินคือโจ๊กท่ีเขาทา, เส้ือผา้ ท่ีเธอสวมใส่คือชุดตวั เลก็ ที่เขาเยบ็ ดว้ ยตวั เอง แมแ้ ต่สถานท่ี ที่เธอหลบั นอนกค็ ือ เตียงของเขา แน่นอนวา่ มีเพยี งเธอท่ีนอน ส่วนซือฝนุ ง่ั สมาธิอยขู่ า้ งๆ ทวา่ สิ่งเดียวที่เธอไม่อาจทนทาน ... ทาไมเขาตอ้ งอาบน้าให้ เธอดว้ ยตวั เองโดยตรง? แมต้ อนน้ีเธอเป็นเพยี งเดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กลิ่นน้านม แต่เดก็ ทารกกม็ ีความอบั อายของตวั เอง, ท่านรู้รึไม่?

แต่ละวนั เธอจะถูกชายหนุ่มเปล้ืองผา้ , โยนลงน้า แลว้ ถซู า้ ยถูขวา, ส่ิงเหลา่ น้ีมนั ... มนั ... เธอชาชินเสียแลว้ ซูเหยาเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้าดว้ ยใบหนา้ ไร้ความรู้สึก ... ถู, ถู เขา้ ไป, ถูหนกั ข้ึน ไม่วา่ อยา่ งไรหลกั ศีลธรรมของเธอกถ็ ูกทาลาย เหลือแสนจนแทบไม่หลงเหลือแลว้ อว้เี ยยี่ นอมุ้ ศิษยก์ อ้ นแป้งออกจากน้า และเชด็ ตวั ใหแ้ หง้ เขา จอ้ งมองใบหนา้ กลมเกล้ียงของนางขณะช่วยสวมใส่เส้ือผา้ ในใจ เขาพลางเตม็ ไปดว้ ยความสงสยั ศิษยข์ องเขาคนน้ีประหลาดยงิ่ นกั ช่วงแรกๆ ท่ีเขาพานางมาท่ีน่ี นางร้องไหแ้ ละแผลงฤทธ์ิอาละวาด เป็นประจา แต่พอนานวนั , ยง่ิ เขาเล้ียงดูเอาใจใส่นางเท่าไหร่ ทวา่ นางกลบั น่ิงเฉยมากกวา่ เดิม? ณ เวลาน้ี, ลืมไปไดเ้ ลยเรื่องนางจะ ร้องไห้ เพราะแมแ้ ต่การแสดงความรู้สึกใดๆ บนใบหนา้ กไ็ ม่มีให้ เห็น นางมกั แหงนหนา้ เลก็ ๆ ของตนเองเหม่อมองทอ้ งฟ้าดว้ ย ดวงตากลมโตคู่น้นั บางทีเขากอ็ ดสงสัยไม่ไดว้ า่ ใบหนา้ ของนาง อาจไดร้ ับความเสียหายบางอยา่ ง ที่แมแ้ ต่ตวั เขากม็ ิอาจตรวจสอบ และดว้ ยเหตุฉะน้ี, นางจึงมีใบหนา้ ไร้ความรู้สึก

พออว้ีเยย่ี นปล่อยตวั นาง, ซูเหยาซ่ึงแต่งตวั อยา่ งเรียบร้อย คลานไปหาขวดนมที่เตม็ ไปดว้ ยน้านมสตั วอ์ สูร เธอยกมนั ข้ึนมา และ ‘อึกอึกอึก’ ซูเหยาจดั การมนั หมดเพยี งไม่กี่อึก เอาละ, เธออิ่ม แลว้ , ถึงเวลานอน เธอตะแคงตวั ลงนอนบนผนื หญา้ ไม่วา่ อยา่ งไร หลกั ศีลธรรมของเธอกไ็ ม่เหลือหลอ ดงั น้นั เธอตดั สินใจอยา่ ง สงบวา่ จะเป็นหมู ปะป๊ าอว้เี ยยี่ นถอนหายใจ เขาอุม้ กอ้ นแป้งนอ้ ยจากพ้ืนแลว้ เดินเขา้ หอ้ ง อว้เี ยยี่ นค่อยๆวางนางบนเตียง และห่มผา้ ใหอ้ ยา่ ง ระมดั ระวงั เมื่อเห็นวา่ กอ้ นแป้งนอ้ ยยงั ไม่มีว่ีแววต่ืนในระยะเวลาอนั ส้ัน อว้เี ยยี่ นจึงหมุนกายเดินออกจากประตู ลกู ของสตั วอ์ สูรที่หง โฉงส่งมาไม่ตอ้ งการน้านมอีกต่อไป ดงั น้นั แม่สตั วอ์ สูรจึงหยดุ ผลิตน้านม หลงั จากหมดระยะใหน้ ม เขาตอ้ งหาตวั ใหม่ **** เวลาการพกั ผอ่ นของเดก็ ทารกประหลาดมาก แมภ้ ายในซู เหยาจะเป็นคุณป้าวยั กลางคน ทวา่ เธอมิอาจควบคุมความตอ้ งการ ของร่างกาย ตอนซูเหยาต่ืนนอนกเ็ ป็นเวลาเยน็ เสียแลว้ ในหอ้ ง

วา่ งเปลา่ , เธอมองไม่เห็นเงาร่างของซือฝุ ซูเหยานงั่ รอพกั หน่ึง แต่ กไ็ ม่เห็นเขาอยดู่ ี ดว้ ยเหตุน้ี จึงตดั สินใจคลานไปดูนอกบา้ น ถึงแมเ้ วลาน้ีแขนขาของซูเหยายงั เลก็ จิ๋ว แต่การคลานของ เธอถือวา่ รวดเร็ว ครู่ต่อมาจึงคลานมาถึงสนามหนา้ บา้ น ดา้ นนอกเงียบสงบยงิ่ นกั เธอไดย้ ินเสียงจิ้งหรีดร้องอยา่ ง แผว่ เบา สภาพรอบตวั มืดสนิท ทว่าเร่ืองประหลาดกค็ ือ เธอ สามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอยา่ งรอบตวั อยา่ งชดั เจน ความรู้สึก เช่นน้ีเหมือนยามเธอทะลวงสู่ข้นั ปฐมภูมิ เป็นไปไดไ้ หมวา่ ระดบั บาเพญ็ เพยี รติดตวั เธอมาดว้ ยตอนเกิดใหม่? ซูเหยาต่ืนเตน้ เลก็ นอ้ ย เธอโคจรพลงั ปราณในร่างเพ่ือท่ีจะ รับรู้วา่ จุดตนั เถียนของตวั เองวา่ งเปลา่ พลงั ปราณแมเ้ พียงสาย เดียวกไ็ ม่มีใหโ้ คจร อะไรกนั เนี่ย? ฉนั ตื่นเตน้ ไปเพือ่ อะไร เธอไม่มีพลงั ปราณ ใดๆแมแ้ ต่นอ้ ย ซูเหยารู้สึกสิ้นหวงั จึงคลานไปดา้ นหนา้ อยา่ ง เล่ือนลอย

จู่ๆ พ้ืนตรงหนา้ ที่เธอเหยยี บยา่ กก็ ลายเป็นอากาศวา่ งเปล่า ร่างของเธอกลิ้งไปดา้ นหนา้ อยา่ งมิอาจควบคุม ‘ตุบตุบตุบ’ เธอ กลิง้ ลงมาจากภูเขา หายนะแลว้ ! ซูเหยาขดตวั เป็นลูกบอลโดยอตั โนมตั ิเพื่อป้องกนั มิให้ ตวั เองไดร้ ับบาดเจบ็ ดว้ ยเหตุฉะน้ี, เธอท่ีมีร่างกายจ้าม่าต้งั แต่แรก จึงกลิง้ ลงจากเขาดว้ ยความอึกทึกครึกโครมยงิ่ กวา่ เดิม เธอกลิ้งไป ตามทางเดิน ทาใหร้ ่างกายเปรอะเป้ื อนไปดว้ ยดินโคลน จนกระทง่ั ชนเขา้ กบั วตั ถุนุ่มน่ิมจึงหยดุ ลงในท่ีสุด “เอ!” น้าเสียงอนั อ่อนโยนดงั อยขู่ า้ งหู ครู่ต่อมา, เธอถูกใคร คนหน่ึงอุม้ ข้ึน “ขา้ เกบ็ ซาลาเปานอ้ ยได”้ ตรงหนา้ เธอคือชายหนุ่มชุดขาว เขามีหนา้ ตาหลอ่ เหลาและ มนั่ คงแน่วแน่ แถมยงั เป็นคนท่ีเธอคุน้ เคยอีกดว้ ย “เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม” ซูเหยาพดู โพลง่ ออกไป ทวา่ เสียงท่ีเปลง่ ออกมากลบั เป็นเสียงออ้ แอข้ องเดก็ ทารก เธอกลิง้ ลงมาอยา่ งส่ง เดช ทวา่ กลบั กลิ้งมาเจอเขา, นี่ตอ้ งเป็นโชคชะตาอยา่ งแน่นอน เอ, ชา้ ก่อน, ทาไมเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมดูผิด แปลกจากเดิม? แมน้ เขาจะมีใบหนา้ ดวงเดิม แต่เห็นชดั วา่ เขา

เติบโตเป็นผใู้ หญ่กวา่ เดก็ นอ้ ยวยั ละอ่อนที่เธอเคยเห็น ใบหนา้ เขา เรียวยาวข้ึน แถมยงั มีไรเคราอ่อนจางอยใู่ ตค้ าง เธอไม่เจอหนา้ เขา เพียงไม่ก่ีเดือน ทาไมจึงเปลี่ยนแปลงไปไดม้ ากมายเช่นน้ี? เป็นเร่ืองธรรมดาที่หวงั ซีจือมิอาจรับรู้ถึงตวั ตนของเธอ เขา ยมิ้ อยา่ งออ่ นโยน ขณะอุม้ เธอไวใ้ นออ้ มแขน พลางร่างคาถาขจดั สิ่งสกปรกออกจากร่างกาย จากน้นั ค่อยๆ ลูบผมอนั ยงุ่ เหยงิ ของ เธอใหเ้ ป็นระเบียบ “เป็นซาลาเปานอ้ ยท่ีน่ารักเหมือนกนั นะเน่ีย” ซูเหยากลอกตาใส่เขา เธอแค่จ้าม่านิดหน่อย, จะเป็น ซาลาเปาไปไดเ้ ช่นไร? เหมือนที่เขาเคยพูดไว้ เดก็ จ้าม่าเลก็ นอ้ ย มกั มีบุญวาสนา ตอนเขาอายสุ ิบขวบกเ็ หมือนซาลาเปาเช่นกนั ฮ่ึม! “อะไร, เจา้ ไม่พอใจรึ?” หวงั ซีจือหยกิ แกม้ เธออยา่ งชว่ั ร้าย “กเ็ จา้ จ้าม่ามาก, ขาวมาก, และยงั นุ่มน่ิมมากดว้ ย, หากไม่ใช่ ซาลาเปาแลว้ จะเป็นอะไร?” ซูเหยาดิ้นรนออกจากองุ้ มือมาร ฮ่ึม! เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กล่ินน้านม นายจาไวเ้ ลยนะ, หากพส่ี าวคนน้ีพดู ไดเ้ มื่อไหร่ ฉนั จะ แฉนายใหห้ มด

หวงั ซีจือเห็นชดั วา่ นางตอ้ งการระบายความเดือดดาล ทว่า กลบั พยายามไม่แสดงออกทางสีหนา้ ทาใหเ้ ขารู้สึกช่ืนชมยงิ่ กวา่ เดิม ราวกบั เขาสานึกผดิ จึงช่วยเธอนวดแกม้ อนั แดงก่า “เอาละ , อยา่ โมโห, อยา่ โมโห, ศิษยพ์ แี่ ค่หยอกเจา้ เลน่ เท่าน้นั ตอนน้ีกด็ ึก มากแลว้ , ทาไมซาลาเปานอ้ ยเช่นเจา้ ยงั วงิ่ เล่นอยอู่ ีก, หืม?” ซูเหยาเมินไปดา้ นขา้ งและทาเป็นไม่สนใจเขา เธอไม่ไดว้ ิ่ง ออกมาตรงน้ี แต่เธอกลิง้ ลงมาต่างหาก! “เจา้ เป็นศิษยจ์ ากขนุ เขาไหนหรือ? ขา้ จะไปส่งเจา้ ” หวงั ซีจื อถาม ซูเหยาพดู พดู ออ้ แอพ้ ลางช้ีไปยงั ยอดเขา

บทที่ ๓๘ ว่าด้วยเรื่องเลยี้ งดูศิษย์ \"เจา้ อยทู่ ี่ขนุ เขาป่ าหยกรึ?\" หวงั ซีจือชะงกั , แต่ครู่ต่อมาก็ สามารถสงบใจ \"ขา้ ไดย้ นิ อาจารยเ์ ปรยวา่ อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษเพง่ิ รับศิษยม์ าใหม่ เช่นน้นั ... กเ็ ป็นเร่ืองจริง\" ก่อนหนา้ หวงั ซีจือยงั อยใู่ นอารมณ์ร่ืนเริง ทวา่ เขากลบั มีสี หนา้ เคร่งขรึมอยา่ งกะทนั หนั คิ้วของเขาขมวดมุ่นจนเป็นรอยยน่ ดว้ ยความเศร้าโศก น้าเสียงเขาคลา้ ยพยายามอดกล้นั ต่อบางส่ิง \"เช่นน้นั เจา้ กค็ ือศิษยค์ นใหม่ของเขา, เฮอะ ... เจา้ รู้รึไม่? ขา้ รู้จกั ศิษยพ์ ข่ี องเจา้ พวกเราใกลช้ ิด ... สนิทสนมกนั มาก!\" ราวกบั เขากาลงั พดู พร่าเพอ้ ดว้ ยความรู้สึกสะเทือนใจ น้าเสียงของเขาจึงแผว่ เบาลงทุกที, ซูเหยารู้สึกราวหวั ใจตวั เอง หนกั หน่วงอยา่ งเฉียบพลนั \"แต่วา่ ... \" เขาสูดลมหายใจลึก คลา้ ยพยายามระงบั บางสิ่ง ภายในใจ \"ทุกคนลว้ นหลงลืมนางไปหมด แมก้ ระทง่ั อาจารยข์ อง เจา้ ... ฮะฮะ ตอนน้นั , ยามเขาไม่อาจช่วยชีวติ นาง, เขาทาลายป่ า

โศกศลั ยไ์ ร้สาเนียงจนพงั พินาศเพยี งลมหายใจเดียว แต่วา่ , แลว้ อยา่ งไร? เวลาผา่ นเพยี งร้อยปี เขากร็ ับศิษยม์ าอีกคน, ส่วนศิษยค์ น ก่อนกล็ ืมเลือนไปเสียแลว้ \" มือของหวงั ซีจือท่ีอมุ้ ตวั เธอกอดกระชบั แน่นข้ึน ราวกบั กาลงั ควบคุมโทสะซ่ึงปะทุอยภู่ ายในใจอยา่ งสุดความสามารถ จนกระทงั่ ซูเหยารู้สึกเจบ็ จากการถูกบีบรัด จึงดิ้นรนอยา่ ง พะวกั พะวน, หวงั ซีจือพลนั ไดส้ ติ และผอ่ นแรงตนเอง จากน้นั หนั ไปส่งยมิ้ ใหเ้ ธอ \"เรื่องน้นั มนั ไม่สาคญั หรอก, แมน้ คนท้งั โลก จะหลงลืมนาง แต่ขา้ ยงั เกบ็ นางไวใ้ นความทรงจา และจะจดจา นางไปตลอดกาล\" หวงั ซีจือสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยนื ข้ึนและเดินไปยงั ยอด เขา \"ซาลาเปานอ้ ย, ขา้ จะส่งเจา้ กลบั \" ซูเหยามิไดส้ ่งเสียงใดๆ เธอจอ้ งมองเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กลิ่นน้านมตรงหนา้ ท่ีเติบโตเป็นผใู้ หญ่ ภาพความอาลยั และ รอยยมิ้ อนั เศร้าหมองซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยความสิ้นหวงั ปรากฏต่อหนา้ เธอไม่คาดคิดวา่ การตายของตวั เองจะมีผลกระทบใหญ่หลวงต่อ

เขาเช่นน้ี จวบจนบดั น้ี, เธอนึกวา่ การฟ้ื นคืนชีพของตนเองเป็น เพยี งช่วงเวลาพริบตา ทวา่ สิ่งท่ีเธอไดย้ นิ , เธอตายมาแลว้ ร้อยปี และแมน้ เวลาผา่ นเป็นร้อยปี แต่เขายงั คิดถึงเร่ืองที่เธอจาก ไป? เธออยากบอกเขาเหลือเกินวา่ ยงั ไม่ตายและไดฟ้ ้ื นคืนชีพ แต่ เวลาน้ีเธอมิอาจพดู คุยใดๆ สุดทา้ ยจึงไดแ้ ต่กางมือเลก็ จอ้ ยของ ตนเอง แลว้ ใชร้ ่างกายอนั เลก็ จิ๋วกอดคอเขาไวแ้ น่น เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ้นน้านม, ฉนั กลบั มาแลว้ **** \"มีคนมาที่นี่?\" ตอนอว้ีเยยี่ นกลบั ถึงบา้ น เขาสมั ผสั ไดถ้ ึง การคงอยขู่ องส่ิงมีชีวติ หลงั จากส่งขวดนมซ่ึงมีน้านมอุ่นของสัตว์ อสูรใหก้ อ้ นแป้งนอ้ ยที่นงั่ ตวั ตรงอยบู่ นเตียง, เขาโบกมือเพ่ือร่าย คาถาตรวจสอบ พอรับรู้วา่ ใครมาท่ีนี่, คิ้วของเขาพลนั ขมวดมุ่น เจา้ เดก็ ตวั เหมน็ คนน้นั อีกแลว้ เจา้ เดก็ น้นั ล่อลวงลูกศิษยเ์ ขาไปคน หน่ึงยงั ไม่พอ เวลาน้ี ยงั คิดล่อลวงลูกศิษยค์ นที่สองของเขา

อว้ีเยย่ี นอุม้ กอ้ นแป้งนอ้ ยข้ึนจากเตียง แลว้ สงั่ หา้ มดว้ ย ท่าทางเขม้ งวด \"วนั หนา้ อยา่ ติดต่อกบั คนนอกที่ไม่มี ความสมั พนั ธ์ใดกบั เจา้ \" เพื่อป้องกนั มิใหศ้ ิษยค์ นน้ีเรียนรู้สิ่งท่ี ไม่ไดค้ วาม การตอบรับของซูเหยากค็ ือ เอาขวดนมในมือท่ิมหนา้ เขา ... ไม่วา่ ใครกม็ ิอาจพูดจาวา่ ร้ายเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมผู้ เปรียบเสมือนครอบครัวเธอ, แมแ้ ต่ซือฝกุ ไ็ ม่ได้ เธอเป็นเดก็ แลว้ กห็ วั ร้ันมากดว้ ย ซือฝุ \".....\" **** ซูเหยาใชเ้ วลาสี่เดือนกบั วถิ ีชีวิตแบบหมู และในท่ีสุดกม็ ี สญั ญาณการพฒั นาความคืบหนา้ จากวงจรกินนอนเป็นอาจิณ เนื่องดว้ ยหงโฉวเจินเหรินมาเยย่ี มเยยี น นางลงความเห็นวา่ ซูเหยา ไม่จาเป็นตอ้ งดื่มน้านมอีกต่อไป และฟันคู่หนา้ ของเธอยงั เริ่มงอก พน้ จากเหงือก ดว้ ยเหตุน้ี, ซือฝจุ ึงเร่ิมป้อนโจ๊กเป็นอาหาร

นอกจากน้ี ซูเหยายงั สามารถพดู ไดเ้ ป็นบางคา ทวา่ ยงั ไม่อาจพูด เป็ นประโยค แน่นอนวา่ กบั สถานการณ์เช่นน้ีทาใหซ้ ูเหยากระวนกระวาย ใจยง่ิ ... เธอพดู ไม่ได,้ เดินไม่ได,้ และถกู ป้อนแต่โจ๊กเพยี งอยา่ ง เดียว เมื่อเปรียบเทียบกบั ระดบั ความสามารถทางสมอง สิ่งน้ี เสมือนการเป็นอมั พาตข้นั ท่ีหน่ึง เธออยากเริ่มตน้ บาเพญ็ เพยี ร ทวา่ ซือฝคุ ลา้ ยลืมเจตนารมณ์ที่รับเธอเป็นศิษย์ และง่วนอยกู่ บั ความสุขสาราญในการเล้ียงลูกสาว ซูเหยารู้สึกวา่ ร่างกายของตวั เองผดิ แปลกเลก็ นอ้ ย แมน้ เธอ ไม่มีพลงั ปราณในร่าง แต่ประสาทสมั ผสั ของเธอกลบั เหมือนเม่ือ ตอนอยขู่ ้นั ปฐมภูมิ และวนั ก่อนที่เธอเจอหวงั ซีจือ, เพยี งแวบแรก ที่มอง ซูเหยากส็ ามารถมองเห็นวา่ เขาอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั ปฐม ภูมิ ซ่ึงตวั เธอกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ ทาไมจึงเป็นเช่นน้ี หวงั ซีจือมาเยยี่ มเธอบา้ งเป็นคร้ังคราว ทวา่ เขาไม่เคยข้ึนไป ที่ยอดเขา, เขาแค่นง่ั อยตู่ รงโขดหินในป่ า ทุกคร้ังท่ีมา, เขาจะมีของฝากติดไมต้ ิดมือทุกคร้ัง, ไม่วา่ จะ เป็นอาหาร หรือแมแ้ ต่ของเล่น เขาปฏิบตั ิต่อเธอเสมือนเดก็ เลก็ ๆ

ท่ีเขาตามพะเนา้ พะนอเอาอกเอาใจ ซูเหยาวางแผนไวเ้ งียบๆในใจ ถึงวิธีสัพยอกลอ้ เลียนเขาเตม็ กาลงั ยามเธอกลบั ไปพดู ไดอ้ ีกหน จริงๆ แลว้ อว้เี ยย่ี นไม่เห็นดว้ ยที่หวงั ซีจือมาหานาง ทวา่ เขา สังเกตเห็นวา่ ศิษยต์ วั นอ้ ยของเขาคลา้ ยชอบพอเจา้ เดก็ น้นั เป็น พเิ ศษ เมื่อใดกต็ ามท่ีอว้เี ยย่ี นกลา่ ววาจาวา่ ร้าย เม่ือน้นั ของทุก อยา่ งซ่ึงอยใู่ นมือลูกศิษยต์ วั นอ้ ย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของประเภทไหน นางจะท่ิมของเหล่าน้นั ใส่หนา้ เขา, อารมณ์โกรธของนางเลวร้าย ยง่ิ **** ถึงแมเ้ วลาจะผา่ นล่วงเลยนบั ร้อยปี แต่สาหรับผบู้ าเพญ็ เพยี ร เป็นเทพ เวลาร้อยปี กแ็ ค่พริบตา ... ดว้ ยความสามารถอนั โดดเด่น ของหวงั ซีจือ ตามหลกั แลว้ , เขาควรทะลวงสู่ข้นั หลอมรวมไปต้งั นาน แต่ทาไมเขายงั ติดอยทู่ ่ีระดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิ จากน้นั เธอนึกถึงเจา้ เดก็ เซียวอ้ีวา่ จะเป็นเช่นไร?

ยามนึกถึงเขา ซูเหยาอดใจไม่ไหวตอ้ งแปะป้าย 'สมาชิกหมู' ไวบ้ นใบหนา้ ตอนน้นั , หากไม่ใช่เพราะเขาเกิดความลงั เล เธอคง ไม่ตอ้ งฟ้ื นคืนชีพ แต่เม่ือพจิ ารณาตามความเป็นจริง, หลงั จากเธอไตร่ตรอง อยา่ งรอบครอบกพ็ อเขา้ ใจไดว้ า่ ทาไมเขาจึงตกตะลึง ไม่ว่า อยา่ งไร, มีเพยี งตวั เขาเท่าน้นั ท่ีรู้วา่ ตวั เองมีของวเิ ศษ และกระบ่ี เจตจานงกเ็ ป็นสิ่งท่ีไดม้ าจากอานาจของของวเิ ศษ มนั คือความลบั ของเขา ทวา่ ความลบั กลบั ถูกเธอเปิ ดโปง ไม่วา่ ใครกค็ งมิอาจ ตอบสนองไดท้ นั ท่วงที, ใช่ไหม? อยา่ งไรกด็ ี, จากสถานการณ์ตอนน้นั , เธอจะรีรอไดเ้ ช่นไร? มนั ไม่มีเวลาใหเ้ ธอค่อยๆ เดินไปกระซิบที่ขา้ งหู, ใช่ไหม? ดงั น้นั , สาเหตุการตายของเธอจึงมิใช่ความผดิ ใคร ทวา่ หวงั ซีจือมิไดค้ ิดเช่นน้นั จากท่าทางของเขาท่ีแสดงใหซ้ ู เหยาซ่ึงอยใู่ นร่างกอ้ นแป้งนอ้ ยเห็นเป็นคร้ังคราว จากส่วนเลก็ ส่วนนอ้ ยของคาพดู เธอเขา้ ใจวา่ เขาเคืองแคน้ เซียวอ้ีเป็นอยา่ งยง่ิ และฝังใจวา่ เป็นเพราะเซียวอ้ีจึงทาใหซ้ ูเหยาตาย ทุกคร้ังเวลาเขา พดู ถึงเร่ืองเธอ เขามกั หนั หนา้ ไปมองทิศตะวนั ตกเฉียงใตโ้ ดยไม่

รู้ตวั และภายในดวงตาจะเตม็ ไปดว้ ยความโกรธแคน้ ... ส่วนทิศ ตะวนั ตกเฉียงใตท้ ่ีเขาหนั ไปมองกค็ ือท่ีอยขู่ องอรหนั ตเ์ ฟิ งอ้ี, นบั ต้งั แต่เจด็ สิบปี ก่อน เซียวอ้ีไดเ้ กบ็ ตวั ฝึ กฝนเพื่อทะลวงสู่ข้นั หลอมรวม หน่ึงในเหตุผลที่ซูเหยาอยากเร่ิมตน้ บาเพญ็ เพียรใหเ้ ร็วที่สุด กเ็ พราะหวงั ซีจือ เม่ือเปรียบเทียบกบั ความเจา้ เล่ห์เพทุบาย, วาสนา หรือแมแ้ ต่การบาเพญ็ เพยี ร หวงั ซีจือมิใช่คู่ต่อสู้ของเซียวอ้ีในทุก ดา้ น เธอหวาดกลวั เหลือเกินวา่ เขาจะต่อสู้กบั เซียวอ้ีดว้ ยอารมณ์ ชวั่ วบู ดว้ ยเหตุน้ี, จึงเป็นการดีกวา่ หากเธอเฝ้าระวงั ตวั เขา แต่ถึงจะเป็นเช่นน้นั , ซูเหยากไ็ ม่มีความต้งั ใจจะบอกใคร เร่ืองท่ีเธอฟ้ื นคืนชีพ ไม่วา่ อยา่ งไร, สาหรับโลกน้ี การฟ้ื นคืนชีพ หลงั จากตายถือเป็นเหตุการณ์ผิดปกติพิลึกพิลน่ั , คงยากสาหรับ คนทว่ั ไปท่ีจะไม่ติดใจสงสัยวา่ เธออาจมีสมบตั ิวิเศษบางประเภท อยกู่ บั ตวั อยา่ งไรกด็ ี, ประเดน็ สาคญั กค็ ือ แมแ้ ต่ตวั เธอกย็ งั ไม่ แน่ใจวา่ เกิดอะไรเกิดกบั ตวั เอง ช่วงเวลาที่เธอตาย, คลา้ ยเธอประสบเหตุการณ์แปลก ประหลาดอยา่ งการท่ีจู่ๆกถ็ ูกลาเลียงสู่อินเตอร์เน็ต ซ่ึงเป็นอะไรท่ี

เธอไม่สามารถอธิบายใหใ้ ครฟังได้ แมแ้ ต่ตวั เธอเองยงั สับสนไป หมด ชว่ั วบู น้นั , เธอสงสยั วา่ ตวั เองอาจถูกถา่ ยเทสู่เกมบาง ประเภท ทวา่ เธออาศยั อยบู่ นโลกน้ีมาเน่ินนานหลายปี และคนที่ เธอพบเจอลว้ นมีชีวิตอยจู่ ริงๆ หากเป็นเกม, อยา่ งนอ้ ยสุดกต็ อ้ งมี NPC, ใช่ไหม!? ซูเหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเริ่มคิดคานึงถึงการใชช้ ีวิต อยา่ งเศร้าสร้อย ตอนอว้เี ยย่ี นถือชามโจ๊กออกมาดา้ นนอก จึงเห็นฉากกอ้ น แป้งนอ้ ยท่ียงั มิอาจนง่ั ตวั ตรง, นอนแผห่ ลาอยบู่ นผนื หญา้ นาง พยายามเอามือกมุ หวั เลก็ ๆ ของตวั เอง แลว้ กลิ้งไปมาซ้าแลว้ ซ้าอีก อว้ีเยย่ี นเริ่มครุ่นคิดอยา่ งจริงจงั วา่ เขาควรเล้ียงดูนางเช่นไร ถึงจะไดศ้ ิษยท์ ี่ไม่ปัญญาน่ิม ไม่วา่ อยา่ งไรกต็ าม, มนั เป็นไปไม่ได้ สาหรับเขาที่จะรักษาความบกพร่องที่เกิดข้ึนโดยธรรมชาติ

บทท่ี ๓๙ ความไว้วางใจระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์ ท้งั สองจมอยใู่ นความคิดของตนเอง จนกระทง่ั จู่ๆ ทว่ั ท้งั ทอ้ งฟ้ารอบสานกั บรรพตโบราณพลนั มืดสลวั ลงอยา่ งกะทนั หนั พลงั ปราณรอบตวั เร่ิมรวมตวั กนั อยา่ งมิอาจควบคุมบนฟากฟ้า อึด ใจต่อมา, พายลุ ูกใหญ่กโ็ หมกระหน่า ทาใหก้ อ้ นหินและเมด็ ทราย ปลิววอ่ น ซูเหยาท่ีกาลงั พยายามลุกข้ึนนง่ั ทวา่ กระแสลมรุนแรงพดั มา ทางเธอ ทาใหร้ ่างกายจ่าม่ากลิ้งไปดา้ นหลงั ตอนเธอกาลงั จะปลิว ไปในอากาศ, เงาร่างหน่ึงวบู มาตรงหนา้ , อว้ีเยยี่ นซ่ึงอยดู่ า้ นหลงั ฉวยตวั เธอเขา้ มาในออ้ มแขน และนาเธอสู่โลกที่เตม็ ไปดว้ ยไออุ่น \"ซือ ... ซือ, ฝ!ุ \" ซูเหยาพน่ สองคาออกมาอยา่ งยากลาบาก ขณะพดู ยงั ทาน้าลายกระจายใส่หนา้ เขา มนั เป็นสิ่งที่ไม่สามารถ หลีกเลี่ยงได้ ในเม่ือฟันของเธอยงั งอกไม่เตม็ ท่ี อว้ีเยย่ี นคลา้ ยชาชินเสียแลว้ , ในระหวา่ งท่ีเขาร่ายคาถาขจดั สิ่งสกปรกบนร่างนาง เขาเงยหนา้ ข้ึนพลางมองทอ้ งฟ้าซ่ึงมี ลกั ษณะผิดแปลก จากน้นั หนั ไปมองทางทิศตะวนั ตกเฉียงใต้ ซ่ึง

เป็นสาเหตุของเหตุการณ์คร้ังน้ี และพดู พึมพา \"ใครบางคนกาลงั ทะลวงสู่ข้นั หลอมรวม\" ซูเหยามีปฏิกิริยาตอบสนองโดยพลนั ข้นั หลอมรวม, และ ทิศทางน้นั , หรือจะเป็นเซียวอ้ี? บนโลกของการบาเพญ็ เพยี ร, การ ทะลวงสู่อีกข้นั ทาใหเ้ กิดเหตุการณ์ทรงพลงั เช่นน้ีเชียวหรือ? มนั เหมือนกบั วา่ ทวั่ ท้งั สานกั บรรพตโบราณถูกเติมเตม็ ไปดว้ ยอาคม อว้เี ยย่ี นขมวดคิ้ว, เขาคือผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้า ดงั น้นั ปฏิกิริยาตอบสนองต่ออสนีสวรรคจ์ ึงไวเป็นพเิ ศษ แรงกดดนั ของ สายฟ้าท่ีซ่อนอยภู่ ายใตช้ ้นั เมฆคือหลกั ฐานซ่ึงเห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน และหากเขาคาดคะเนไม่ผดิ พวกมนั คือสายฟ้าเพอ่ื ทะลวงสู่ข้นั หลอมรวม ทวา่ ทาไมพวกมนั จึงทาใหเ้ กิดมรสุมใหญ่โตเช่นน้ี? โดยไม่รีรอใหเ้ ขาคิดทบทวน, สภาพปั่นป่ วนรอบตวั พลนั หยดุ นิ่ง อึดใจต่อมา, ลาแสงแรกของสายฟ้ากฟ็ าดลงมาจาก ฟากฟ้า แสงอาทิตยเ์ บ้ืองบนถกู กอ้ นเมฆสีดาทะมึนบดบงั รัศมี, สายฟ้าท่ีฟาดลงมาประหน่ึงมงั กรขนาดมหึมาท่ีสามารถฉีกฟ้า เบ้ืองบนและพ้ืนปฐพี มนั ทะยานตรงไปยงั ยอดเขาทิศตะวนั ตก เฉียงใต้ แลว้ ฟาดโจมตีคนท่ีอยใู่ นด่านทดสอบอสนีอยา่ งไร้ปราณี

ปราการป้องกนั ของสานกั บรรพตโบราณทางานทนั ทีที่ ลาแสงแรกของอสนีสวรรคฟ์ าดลงมา แมว้ า่ ด่านทดสอบอสนีจะ โจมตีเฉพาะผรู้ ับการทดสอบ ทวา่ ด่านทดสอบอสนีประกอบดว้ ย อานาจศกั ด์ิสิทธ์ิจากสรวงสวรรคแ์ ละพลงั งานบริสุทธ์ิ ดงั น้นั จึง อาจก่อใหเ้ กิดอนั ตรายต่อศิษยท์ ่ีมีระดบั ต่าและจิตใจยงั ไม่ แขง็ แกร่ง ซูเหยาเฝ้าดูด่านทดสอบอสนีเรียงตวั ฟาดลงมาอยา่ งต่อเน่ือง ดว้ ยเสียงคารามอนั ดงั ลนั่ ราวกบั ทุกสายท่ีฟาดลงมาก่อใหเ้ กิดการ สะทอ้ นกลบั และกระห่ึมอยภู่ ายในใจ จนทาใหเ้ ธอขนลุกชนั ไป หมด น่ีกค็ ือด่านทดสอบอสนี, อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลยวา่ มนั โหดร้ายมาก ทวา่ ทาไมเธอถึงรู้สึกคุน้ เคยนกั ? ด่านทดสอบอสนีข้นั หลอมรวมจะฟาดลงมาท้งั หมด 81 คร้ัง และพลงั ของสายฟ้าจะมากข้ึนทุกคร้ังท่ีฟาดลงมา เม่ือครบ 81 คร้ังกห็ มายความวา่ ผรู้ ับการทดสอบไดท้ ะลวงสู่ข้นั หลอมรวม อยา่ งเสร็จสมบูรณ์ ซูเหยารู้สึกวา่ ยามลาแสงสุดทา้ ยของด่าน ทดสอบอสนีฟาดลงมา ทวั่ ท้งั สานกั ลว้ นส่ันสะเทือน แมก้ ระทง่ั ปราการแสงยงั ส่ันไหวเลก็ นอ้ ย

ในที่สุด, มนั กฟ็ าดลงมาครบ ซูเหยาถอนหายใจดว้ ยความ โล่งอก น่ีเป็นหนแรกที่เธอพบเห็นฉากเกร้ียวกราดเช่นน้ี \"ไม่, ยงั ไม่หมด!\" อว้ีเยย่ี นกลา่ วอยา่ งเฉยชา ซูเหยาชะงกั , ยงั ไม่หมดหรือ? ไม่วา่ อยา่ งไรเธอกค็ ือ นกั เรียนสายวิทย์ วิชาคณิตศาสตร์เธอใชไ้ ดท้ ีเดียว เม่ือครู่, มนั ได้ ฟาดลงมาแลว้ 81 คร้ังมิใช่หรือ? จงั หวะที่ซือฝพุ ดู และเธอเงยหนา้ ข้ึนดู ช่วงเวลาน้นั , เมฆ ด่านทดสอบรวมตวั กนั บนทอ้ งฟ้าและยงั ไม่มีว่ีแววสลายตวั ราว กบั กาลงั เตรียมพร้อมเพอื่ อะไรบางอยา่ ง หรือสวรรคอ์ าจรู้สึกพึง พอใจกบั สายฟ้าของตนเอง จึงคิดอยากฟาดลงมาอีกหน? อยา่ ง คาด, วิถีทางของพระเอกยอ่ มแตกต่าง ขณะที่เธอคิดเช่นน้นั , บนทอ้ งฟ้า ลาแสงสีม่วงวบู ผา่ น สายฟ้าซ่ึงบรรจุแน่นดว้ ยประกายแสงสีม่วงที่มีความหนาแน่น กวา่ อสนีสวรรคก์ ่อนหนา้ หลายเท่า และมนั กาลงั ผา่ ลงมาจากเบ้ือง บน

ซูเหยาเปิ ดระบบเฝ้าดูการแสดง และรอคอยอยา่ งสงบน่ิง ไม่วา่ อยา่ งไรมนั กไ็ ม่ไดฟ้ าดมาทางเธอนิ ... เอ? ทาไมสายฟ้าคลา้ ย รู้วธิ ีเล้ียวโคง้ ? ทาไมดูเหมือนมนั กาลงั ตรงมาทางน้ี? นรกสิ, มนั กาลงั ตรงมาทางน้ีจริงๆดว้ ย! มนั เป็นด่าน ทดสอบของคนอ่ืน, เกี่ยวอะไรกบั ตวั เธอดว้ ย!? \"ซือฝ!ุ \" ซูเหยาควา้ คอเส้ือของอว้ีเยย่ี นแน่น หากไม่ใช่ เพราะมือของเธอเลก็ เกินไป เธอคงเขยา่ คอเส้ือเขาแลว้ ร้องตะโกน บอกใหช้ ่วย อว้เี ยยี่ นรู้สึกแปลกใจเลก็ นอ้ ย น่ีเป็นคร้ังแรกที่เขาพบเห็น อสนีสวรรคฟ์ าดผิดเป้าหมาย ทวา่ ดีที่เขามีปฏิกิริยาตอบสนอง รวดเร็ว จึงร่ายปราการป้องกนั ไดท้ นั ท่วงที มนั กแ็ ค่อสนีสวรรค์ ข้นั หลอมรวม เขารับมือไดอ้ ยู่ ... เปร้ียง! สายฟ้าผา่ ทะลุปราการ และผา่ ใส่พวกเขาท้งั สอง โดยตรง ซูเหยาท่ีโดนฟ้าผา่ เป็นตอตะโกดาปี๋ ค่อยๆหนั หนา้ ไปมอง ซือฝุ เกิดอะไรข้ึนกบั ความไวว้ างใจพ้ืนฐานระหวา่ งอาจารยแ์ ละ ลูกศิษย์

ซือฝทุ ่ียงั มิไดห้ ดมือกลบั หลงั จากผนึกมือเป็นสญั ลกั ษณ์เม่ือ สักครู่ ..... \"แค่ก, เม่ือครู่คือเกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วง!\" ราวกบั เขา สัมผสั ไดถ้ ึงอาการตาขวางของลกู ศิษย์ อว้ีเยยี่ นจึงอธิบายอยา่ งเกอ้ เขินเลก็ นอ้ ย เขาไม่คาดคิดวา่ ด่านทดสอบอสนีอนั น้ีจะเป็นด่านอสนีที่ เกิดข้ึนไดเ้ ฉพาะข้นั เซียน และความแตกต่างระหวา่ งเกา้ อสนี สวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วงกบั ด่านทดสอบอสนีทว่ั ไปกค็ ือ มนั สามารถ ทะลทุ ะลวงไดท้ ุกอยา่ ง ไม่วา่ จะเป็นคาถาอาคมหรือส่ิงกีดขวาง เป็นเรื่องรู้กนั โดยทว่ั วา่ มนั สามารถโจมตีใครกไ็ ดต้ ามแต่ที่มนั ตอ้ งการ และพลงั ของมนั ยงั ทรงอานาจกว่าด่านทดสอบอสนีปกติ ถึงร้อยเท่า เมื่อครู่เขาประเมินพลาดไปหน่อย ทว่าหากไม่ใช่เพราะเขา กอดนางเอาไว้ แลว้ เป็นเกราะกาบงั จากพลงั เกือบท้งั หมด, นางคง ไม่แค่บาดเจบ็ เพียงการโดนเผาไหม้

อยา่ งไรกต็ าม, แมแ้ ต่ตวั เขากย็ งั มิอาจทาความเขา้ ใจไดว้ า่ ทาไมจึงมีเกา้ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วงท่ามกลางด่านทดสอบอสนี ข้นั หลอมรวม และมนั ยงั ฟาดผิดเป้าหมายอีกดว้ ย อว้ีเยย่ี นร่ายคาถาขจดั ส่ิงสกปรกใหล้ กู ศิษยอ์ ีกที ... ลูกศิษย์ ซ่ึงกลายร่างเป็นซาลาเปาดาป๋ี จึงกลบั มาขาวอีกคร้ัง จากน้นั เขาเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า \"ช่างเป็นด่านทดสอบอสนี ท่ีแปลกประหลาด, ผรู้ ับการทดสอบตอ้ งเป็นเจา้ ของโชคชะตาอนั น่าพิศวง จึงเป็นสาเหตุใหเ้ กิดปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติ\" ซือฝ,ุ ท่านกาลงั พยายามเปล่ียนเร่ืองอยใู่ ช่ไหม? ซูเหยามอง เขาตาขวางอีกคร้ัง ก่อนเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า ทอ้ งฟ้าเบ้ืองบนยงั คงมืดสลวั ทวา่ ไม่มีเหตุการณ์อนั น่า หวาดผวาเหมือนก่อนหนา้ ทุกอยา่ งกาลงั หวนคืนสู่ความสงบ ตรง จุดศนู ยก์ ลางของเมฆดามีลาแสงสวา่ งส่องลงมาหลายจุด และ พวกมนั ค่อยๆเบนมาบรรจบ ณ จุดเดียวกนั ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติ อาจเกี่ยวโยงไปถึงเหตุการณ์ ซ่ึงเกิดจากใครคนหน่ึงที่มีหนทางอนั ยง่ิ ใหญ่, โชคชะตาดีเลิศ, และโชคลาภอนั ดี โดยปกติแลว้ , คนเหลา่ น้ีมกั เป็นท่ีช่ืนชอบของ

สวรรค์ ยามสาแสงสุดทา้ ยของด่านทดสอบอสนีหมดลง ทอ้ งฟ้า เบ้ืองบนจะแสดงปรากฏการณ์ผดิ ธรรมชาติ ยงิ่ ปรากฏการณ์ พสิ ดารมากเท่าไหร่ กห็ มายความวา่ บุคคลน้นั เป็นคนพเิ ศษมาก เท่าน้นั ทวา่ ปรากฏการณ์เช่นน้ี, หากอิงจากตานานจะปรากกฏให้ เห็นเฉพาะยคุ บรรพกาลเท่าน้นั ซือฝขุ องเธอคาดการณ์ถกู ตอ้ ง, ลาแสงซ่ึงส่องสวา่ งรวมตวั เขา้ ดว้ ยกนั และค่อยๆ ก่อเป็นเงาร่าง ครู่ต่อมา, ลาแสงรวมตวั กนั จนก่อเป็นรูปร่างอนั สมบูรณ์ ซูเหยามองทอ้ งฟ้าดว้ ยดวงตาเบิกกวา้ ง มนั คือมงั กร, มงั กร ขนาดมหึมาสีขาว, มงั กรที่เธอเคยเห็นแต่ในหนงั สือ มงั กรยกั ษ์ ทะยานไปมาในอากาศ ราวกบั กาลงั เหาะสู่สวรรคแ์ ละดาด่ิงสู่พ้นื พิภพ, และกระทงั่ บินตรงมาทางเธอ ..... นรกสิ, มนั เหาะมาทางน้ีจริงๆ ดว้ ย ไดโ้ ปรด, เจา้ คือ ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติของคนท่ีทะลวงสู่ข้นั หลอมรวมมิใช่ รึ? ทาไมจู่ๆถึงไดว้ ่ิงมาผิดทางเลา่ ?

และแมว้ า่ ก่อนหนา้ มนั ยงั เกร้ียวกราดและมว้ นตวั ผา่ นกอ้ น เมฆและสายฝนอยา่ งทรงอานาจ, ทวา่ ตอนน้ีมนั กลบั เหาะมาหา พวกเธอดว้ ยลาตวั อนั ยาวท่ีส่ายเป็นเกลียวข้ึนลง แลว้ อะไรคือความหมายของการที่เจา้ ส่งเสียงคาราม อุ~~ อ~ุ ~อุ ┗|｀o′|┛ขณะบินมาทางน้ี? ซูเหยาพลนั นึกถึงอสนีสวรรคซ์ ่ึงมีสาเหตุมาจากมงั กรตวั น้ี เธอตะโกนออกไปโดยอตั โนมตั ิ “อยา่ มาทางน้ี!” มงั กรตวั น้นั หยดุ กึกกลางอากาศดว้ ยเสียงครูดดงั เอ้ียด มนั มองมายงั เธอตาละหอ้ ย แลว้ ร้องตะโกน “บรู๊วว” อยา่ งเศร้าโศก กรามของซูเหยาร่วงลงมาอยา่ งฉบั พลนั เจา้ เป็นสุนขั หรือ มงั กรกนั แน่!? มงั กรขาวคลา้ ยเขา้ ใจวา่ เธอไม่ตอ้ งการใหม้ นั เขา้ ใกล้ ผล สุดทา้ ยจึงมว้ นตวั กลบั และถลาไปไกลลิบ ร่างของมนั เริ่มเลือน รางตามเวลาที่พน้ ผา่ น จนทา้ ยที่สุดกห็ ายไปในอากศ พายเุ มฆท่ี ก่อตวั รวมกนั หลายชว่ั โมงเร่ิมสลายอยา่ งชา้ ๆ และครู่ต่อมา, ทอ้ งฟ้ากระจ่างใสกป็ รากฏ ซูเหยา: …..

อว้ีเยยี่ น: ….. หลงั จากตกตะลึงชว่ั ขณะ ซือฝคุ ่อยๆ กม้ หนา้ มองศิษยต์ วั นอ้ ยท่ีอยใู่ นออ้ มแขน ซูเหยาปิ ดหนา้ ตวั เอง อยา่ ถามฉนั , ฉนั ไม่รู้วา่ เกิดอะไรข้ึน เหมือนกนั ! ครู่ต่อมา “อว้ีวงั่ ? “ความปรารถนานอ้ งสาวเจา้ สิ!” อาา ..... พอไดย้ นิ สิ่งน้ี, มุมปากของอว้เี ยย่ี นพลนั ยกข้ึนอยา่ ง อ่อนโยน ช่วงเวลาน้นั , ราวกบั น้าแขง็ ถูกหลอมละลาย, ทุกสรรพ ส่ิงหวนคืนสู่ความมีชีวิตชีวาอีกครา และฤดูใบไมผ้ ลิไดอ้ อกดอก บานสะพรั่ง “เป็นเรื่องดีตราบเท่าที่เจา้ กลบั มา” “.......”

บทที่ ๔๐ ทารกอสูรกายยคุ ก่อนประวัตศิ าสตร์ เง่ือนไขของปฏิกิริยาตอบกลบั โดยอตั โนมตั ิเป็นสิ่งซ่ึง สามารถคุกคามชีวิต เนื่องจากบางคร้ังบางคราวมนั อาจเป็นสาเหตุ ใหพ้ ดู อะไรที่ไม่ตอ้ งการพดู , ทาสิ่งผดิ พลาด, และหลดุ จาก บทบาทที่แสดง ดว้ ยคาพดู ตอบกลบั โดยอตั โนมตั ิ, ตวั ตนท่ีแทจ้ ริงของซู เหยาจึงถกู ซือฝกุ ระเทาะออกอยา่ งหยาบคาย ซูเหยาเอาผา้ ห่มคลมุ หนา้ ตวั เอง, เธออบั อายเกินกว่าจะเจอ หนา้ ใคร “เหตุผล?” อว้เี ยยี่ นดึงตวั ลกู ศิษยผ์ พู้ ยายามหลบซ่อนตวั เอง อยใู่ ตผ้ า้ ห่ม และจอ้ งมองเธออยา่ งเอาจริงเอาจงั เหตุการณ์ด่าน ทดสอบอสนีเมื่อวาน ทาใหเ้ ขาฉุกคิดถึงพายรุ ุนแรงจากพลงั ปราณ ตอนศิษยป์ ัญญานิ่มทะลวงสู่ข้นั ปฐมภูมิ ดว้ ยความเคลือบแคลง สงสยั จึงเรียกช่ือนางออกมา ทวา่ เขาไม่คาดคิดวา่ จะเป็นนางจริงๆ ซูเหยาพยายามบีบสีหนา้ ใหด้ ูน่าเวทนาสงสาร ทวา่ เน่ืองจาก ผลพวงของการทาสีหนา้ ไร้ความรู้สึกมาเป็นเวลานาน เธอจึงมิ

อาจบีบสีหนา้ ใดๆ นอกจากใบหนา้ เฉยเมย ดว้ ยเหตุน้ี, เธอจึงโบก มือคู่นอ้ ยของตวั เองไปมา “ซือ-ฝ-ุ ฝ~ุ ~” สีหนา้ ของอว้เี ยย่ี นไม่แปรเปลี่ยน ขณะจอ้ งมองตรงมายงั เธอ เห็นชดั วา่ การทาท่าทางน่ารักไม่ไดผ้ ล “ตวั ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั ” ซูเหยายอมรับผดิ พลางกม้ หนา้ และ บิดนิ้วโป้งตวั เองไปมา “ขา้ รับรู้แค่วา่ ตอนตวั เองไดส้ ติ, ซือฝกุ ม็ า เอาตวั ขา้ ไปแลว้ ” ยามเห็นท่าทางเศร้าเสียใจของซูเหยา, อว้ีเยยี่ นจึงเช่ือนาง อยา่ งหมดใจทนั ที ทวา่ ครู่ต่อมา, คลา้ ยเขานึกอะไรบางอยา่ งข้ึนมา ได,้ หวั คิ้วจึงขมวดมุ่นอีกรอบ “ทาไมเจา้ ถึงไม่บอกซือฝตุ ้งั แต่ที แรก?” ซูเหยากม้ หนา้ ต่ากวา่ เดิม ราวกบั เธอพยายามมว้ นตวั เองเป็น กอ้ นแป้งของจริง “เจา้ ไม่ไวใ้ จซือฝหุ รือ?” “ไม่ใช่อยา่ งน้นั แน่นอน!” ซูเหยาเงยหนา้ ข้ึนโดยพลนั และ ส่ายหนา้ อยา่ งแรง