ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 02

เหยามองดูใกลๆ้ เธอเห็นประกายอาคมซ่ึงยงั ไม่จางหายตรง บริเวณใตฝ้ ่ าเทา้ ของพวกเขา นรกสิ! มนั มีจุดเคลื่อนยา้ ยสถานที่อยทู่ ่ีน่ี เช่นน้นั ที่เธอเดิน มาต้งั หลายวนั มนั เพื่ออะไร? เธอเกลียดการโกงของพระเอก! “ท่ีน่ีน่าจะเป็นซากโบราณ” เซียวอ้ีกล่าวตอบ เขาช้ีไปยงั สิ่งก่อสร้างตรงบริเวณใกลเ้ คียง “หากดูจากรูปแบบของตวั อาคาร การออกแบบเช่นน้ีมีเฉพาะในยคุ บรรพกาลเท่าน้นั ” “ถา้ เช่นน้นั ที่น่ีอาจมีโอกาสอนั ยง่ิ ใหญ่รออย?ู่ ” ดวงตาของ ลฉู่ าพลนั เปลง่ ประกายแสง ... ยคุ บรรพกาลคือ ช่วงเวลาท่ีมีท้งั เทพและมารดารงอยู่ และมนั คือสิ่งที่โลกบาเพญ็ เพยี รในปัจจุบนั ไม่เคยบรรลุถึง เซียวอ้ีกต็ ื่นเตน้ เช่นเดียวกนั , เขาพยกั หนา้ “สถานที่แห่งน้ี ถกู ซ่อนเร้นเป็นความลบั อยา่ งดีเยยี่ ม หากไม่ใช่เพราะคนชวั่ ชา้ พวกน้นั ท่ีทาใหพ้ วกเราติดหลุมพรางอยภู่ ายในถ้า พวกเราคงไม่ บงั เอิญเจอจุดเคล่ือนยา้ ยสถานท่ี และคงมิอาจเขา้ มาในน้ี ดูเหมือน

บุคคลท่ีสร้างสถานท่ีแห่งน้ี ตอ้ งเป็นผทู้ ่ีมีอานาจทรงอานุภาพ อยา่ งแน่นอน”

บทที่ ๕๘ เซซามี, ประตูจงเปิ ด “เช่นน้นั , มิใช่หมายความวา่ พวกเรากาลงั พบเจอกบั พรอนั ซ่อนเร้นหรอกหรือ?” ลฉู่ าดีใจครู่หน่ึง จากน้นั ราวกบั จู่ๆ นางก็ นึกถึงบางสิ่งบางอยา่ ง สีหนา้ ของนางพลนั ฉาบไปดว้ ยความเศร้า สลด “พวกศิษยพ์ จ่ี ากขนุ เขาศาสตราวธุ ทาเกินไปจริงๆ ขา้ บอก พวกเขาไปแลว้ วา่ การตายของศิษยพ์ ่ีเจาไม่เกี่ยวขอ้ งกบั ตวั ขา้ ทวา่ พวกเขากลบั ไม่เชื่อ และยงั ไล่ตอ้ นพวกเรา” ยามเซียวอ้ีเห็นหญิงสาวผนู้ ่ารักตกอยใู่ นอาการโศกเศร้า หวั ใจของเขาพลนั ปวดร้าว “ศิษยน์ อ้ งลู่, เจา้ อยา่ ไดท้ อ้ ใจ ความ เท่ียงธรรมอยใู่ นหวั ใจมนุษย์ ทาไมเจา้ ตอ้ งใส่ใจกบั คนที่มิอาจ แยกแยะผดิ ถกู ?” “แต่ ... ขา้ เองกร็ ู้สึกเศร้าเสียใจกบั การจากไปของศิษยพ์ เี่ จา” ลฉู่ าเชด็ หางตาของตวั เอง “ถึงแมก้ ารตายของเขาจะไม่เกี่ยวกบั ขา้ แต่ไม่วา่ อยา่ งไร, พวกเรากเ็ ป็นศิษยพ์ ีศ่ ิษยน์ อ้ ง, ทาไมพวกเขาจึง ไม่เชื่อขา้ ?”

“อยา่ ร้องไห,้ เจา้ ยงั มีขา้ อยตู่ รงน้ี ขา้ จะไม่ใหใ้ ครทาร้ายเจา้ โดยเดด็ ขาด” “จริงหรือ? พ่ีชายเซียว?” “แน่นอน, นอ้ งสาวคนดีของขา้ ” ยามเห็นคนท้งั คู่เคลา้ เคลียกนั ซูเหยาไดแ้ ต่กลอกตาอยา่ ง หา้ มไม่อยู่ หลงั จากไดฟ้ ังบทสนทนา, เป็นที่ชดั เจนวา่ สองคนน้นั ตกลงมาที่น่ี เพราะถูกศิษยจ์ ากขนุ เขาศาสตราวธุ ตามลา้ งแคน้ เธอ รับรู้ถึงนิสัยด้งั เดิมของเซียวอ้ีมาต้งั นาน ทวา่ เธอไม่คาดคิดวา่ ลู่ฉา จะเป็ นคนน่ารังเกียจเช่นน้ ี เจา้ อว้ นเจาหลงรักคลงั่ ไคลใ้ นตวั นาง เขาถึงกบั ยอมสละ ชีวิตของตนเองเพอ่ื ช่วยชีวิตนาง เธอยงั พอยอมรับไดห้ ากนางไม่ รู้สึกซาบซ้ึงใจในตวั เขา ทวา่ นางกลบั โผเขา้ ใส่ออ้ มกอดเซียวอ้ี แลว้ ยงั พดู อีกวา่ ตวั เองไม่มีส่วนเกี่ยวขอ้ งกบั การตายของเจา้ อว้ น เจา ซูเหยาเร่ิมรู้สึกสงสัยเลก็ นอ้ ย ตอนนางถกู ต้งั ช่ือ, พอ่ แม่ของ นางอาจลืมใส่อีกคาหน่ึง “สาส่อน” ยยั ชาเขียวสาส่อน![1]

ซูเหยาพลนั รู้สึกเวทนาเจา้ อว้ นเจาเลก็ นอ้ ย และภาวนาวา่ หากเขาเกิดใหม่ชาติหนา้ ขออยา่ ตอ้ งพบเจอกบั คนประเภทน้ีอีก เลย ชว่ั ขณะน้นั , ซูเหยาไม่อยากเกี่ยวขอ้ งพบปะกบั สองคนน้นั อีก จึงเลี่ยงพวกเขาและเดินลึกเขา้ ไปในตาหนกั หากเธอไปพร้อม กนั กบั พวกเขา เธออาจโดนคู่ท่ียอดเยย่ี มคู่น้นั แทงเขา้ ท่ีดา้ นหลงั ในสายตาของพวกเขา อาจเห็นวา่ มนั สมน้าสมเน้ือดีแลว้ อว้ีเยย่ี นไม่คดั คา้ นการตดั สินใจของเธอ เขาเป็นคนท่ีมี ลกั ษณะนิสัยเยน็ ชาต้งั แต่แรก นอกจากศิษยข์ องตนเอง เขาไม่มี ความสนใจในตวั ผใู้ ด อว้เี ยยี่ นใชจ้ ิตสมั ผสั เพ่ือสารวจสถานที่ ในชวั่ พริบตา, โครงสร้างท้งั หมดของตาหนกั ปรากฏข้ึนภายในหวั ดูเหมือนวา่ จะมีปราการบางอยา่ งถกู สร้างตรงใจกลางตาหนกั ซ่ึงกระทง่ั ตวั เขากม็ ิอาจมองเห็นอยา่ งชดั เจน “ตรงพ้นื ท่ีช้นั ในสุดของตาหนกั คลา้ ยมีบางอยา่ งอยทู่ ่ีน้นั ” ซูเหยาหนั ไปมองซือฝขุ นาดจิ๋วท่ีอยบู่ นไหลต่ วั เองอยา่ งตก ตะลึง “ซือฝ,ุ ท่านคือเคร่ืองตรวจจบั ในรูปแบบมนุษยร์ ึ?”

เคร่ืองตรวจจบั ในรูปแบบมนุษย?์ มนั คืออะไร? “ท่ีแห่งน้ีมิไดใ้ หญ่โต, ดว้ ยการใชจ้ ิตสัมผสั สารวจพ้นื ที่ เพยี งชว่ั ครู่ ขา้ กส็ ามารถรับรู้ทุกอยา่ ง” “.......” น่ีเรียกวา่ ไม่ใหญ่รึ? ซูเหยาไร้คาพดู แมน้ จิตสมั ผสั ของเธอ สามารถมองเห็นเป็นระยะไม่ก่ีกิโลเมตร ทวา่ เวลาน้ี, สิ่งที่เธอเห็น กค็ ือกาแพงเพยี งอยา่ งเดียว ซือฝ,ุ ท่านทาไดอ้ ยา่ งไร? “ไปทางขวา!” อว้ีเยยี่ นกล่าวเตือน ซูเหยาเล้ียวไปตามทางเดินดา้ นขวา เธอครุ่นคิดอยา่ ง รอบคอบเก่ียวกบั สถานท่ีท่ีซือฝเุ อ่ยถึง มนั สมควรเป็นท่ีต้งั ของ ‘จิตวญิ ญาณแห่งไม’้ ถึงแมเ้ ซียวอ้ีจะมีการโกงของพระเอก แต่มนั เทียบไม่ไดก้ บั ซือฝขุ องเธอ, บุคคลซ่ึงเสมือนเป็นอุปกรณ์โกงใน รูปร่างมนุษย์ เธออาจไปถึงก่อนพวกเขาเสียดว้ ยซ้า และดว้ ยเหตุน้ี , เธอตอ้ งไดร้ ับจิตวญิ ญาณแห่งไมก้ ่อนพวกเขาอยา่ งแน่นอน เม่ือซูเหยาคิดถึงตรงน้ี, เธออดเร่งฝีเทา้ ไม่ได้ แต่ส่ิงที่น่า พศิ วงกค็ ือ ตลอดทางที่เธอเดินผา่ น, ซูเหยาไม่พบเจออุปสรรค

ใดๆ และสามารถเดินเขา้ ไปยงั พ้ืนท่ีช้นั ในอยา่ งราบรื่นและไร้สิ่ง กีดขวาง ถึงกระน้นั , เธอกลบั ถูกปิ ดก้นั โดยประตูขนาดมหึมา มนั เป็นประตูที่มีลกั ษณะพเิ ศษ เน่ืองจาก มนั มีปี ศาจอสูร หนา้ ตาประหลาดถูกฝังอยภู่ ายใน แถมดูคลา้ ยมนั ยงั มีชีวิต และ กาลงั วา่ ยวนอยบู่ นประตูอยา่ งต่อเน่ือง กระทงั่ ตวั บานประตูเอง ยงั มีประกายแสงสีเงินออ่ นจาง แมว้ า่ มนั จะเป็นประตู แต่กลบั ไม่มี ช่อง หรือส่ิงท่ีเหมือนหูจบั ที่เธอสามารถใชใ้ นการผลกั ดนั ใหเ้ ปิ ด ออก “ซือฝ?ุ ” ซูเหยาทาไดเ้ พียงขอความช่วยเหลือ และหนั ไป มองอปุ กรณ์โกงของตวั เอง อว้ีเยยี่ นมองดูประตูประหลาดแลว้ ขมวดคิ้ว เขาช้ีไปยงั ปี ศาจอสูรท่ีอยบู่ นน้นั และกลา่ ว “สัตวเ์ วทยแ์ ห่งบรรพกาลตนน้ี ถกู ผนึกไวบ้ นประตู อาจเป็นไปไดว้ า่ เจา้ ของตาหนกั แห่งน้ีเป็น คนกระทา เพื่อปกป้องส่ิงที่อยภู่ ายใน ผเู้ ป็นเจา้ ของจงใจใชอ้ าคม เพื่อยดึ ตวั มนั ไว”้

“ถา้ เช่นน้นั พวกเราจะเขา้ ไปไดอ้ ยา่ งไร?” ซูเหยามนั่ ใจเตม็ ร้อยวา่ จิตวญิ ญาณแห่งไมต้ อ้ งอยขู่ า้ งใน “อาคมน้ีซบั ซอ้ นเกินไป ภายในตวั อาคมเอง ยงั มีอาคมยอ่ ย อีกสามพนั อนั ” อว้เี ยย่ี นกล่าวตอบพลางขมวดคิ้ว “หากมีใคร สมั ผสั โดนประตู, คนผนู้ ้นั จะไปกระตุน้ สตั วเ์ วทย์ ซ่ึงมนั จะกลืน กินผบู้ ุกรุกท้งั เป็น นอกเสียจากวา่ จะรู้รหสั ผา่ น หรือหากเป็น เจา้ ของผรู้ ่ายอาคม ประตูน้ีจึงจะเปิ ดออก” “ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ?” “เวน้ แต่วา่ พวกเราจะแกอ้ าคม อยา่ งไรกด็ ี, เมื่อดูจากความ ซบั ซอ้ นของอาคม เกรงวา่ คงมิอาจทาสาเร็จภายในวนั เดียว” เขา หนั กลบั ไปมองซูเหยา ซูเหยาถอนหายใจ เธอเขา้ ใจความหมายของซือฝดุ ี กวา่ พวก เธอจะแกอ้ าคมสาเร็จ, เซียวอ้ีกบั ลู่ฉาคงมาถึงแลว้ ดูเหมือนวา่ คง เป็นไปไม่ไดท้ ี่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหนา้ กบั พวกเขา ไปตายซะ! ไอพ้ ระเอกข้ีโกง ในเมื่อเธอตอ้ งรอเซียวอ้ี, ซูเหยาจึงไม่มีความจาเป็นตอ้ งเร่ง รีบอีกต่อไป เธอนง่ั ลงตรงหนา้ ประตู และตรวจสอบมนั อยา่ ง

ใกลช้ ิด สัตวเ์ วทยบ์ นประตูมีลกั ษณะประหลาดมาก มนั มีใบหนา้ ขาวซีด, ฟันแหลมคม, และมีรูปร่างเหมือนเสือดา ทวา่ กลบั มีเขาคู่ ยาวอยบู่ นหวั มนั มีกรงเลบ็ เหมือนนกอินทรี แต่กลบั มีหางอว้ น กลมเหมือนงู และสิ่งที่แปลกท่ีสุดกค็ ือ มนั มีปี กถึงสามคู่ ทวา่ ปี ก พวกน้นั กลบั ดูไม่เหมือนปี กนก ตรงกนั ขา้ ม, พวกมนั เหมือนปี ก คา้ งคาว มนั มีร่างกายใหญ่โตซ่ึงขนาดของมนั กินพ้ืนท่ีเกินก่ึงหน่ึง ของบานประตู มนั ดูงุ่มง่ามเป็นอยา่ งยงิ่ ยามวา่ ยไปมา ซูเหยานง่ั จอ้ งประตูถึงหกชว่ั โมงเตม็ ส่วนซือฝกุ าลงั ศึกษา อาคม จากน้นั ไม่นาน, เขาหนั ไปทางสุดทางเดิน “พวกเขามากนั แลว้ ” เธอไดย้ นิ เสียงฝีเทา้ จากระยะไกล ... สมาชิกหมูท่ีมาชา้ “ไง, ไม่เจอกนั ต้งั นาน!” ซูเหยาท่ีนง่ั ทา้ วคางอยบู่ นพ้ืนส่ง เสียงทกั ทาย ช่วงเวลาที่อว้ีเยยี่ นตรวจพบวา่ พวกเขาเขา้ มา, เขา หวนกลบั ไปอยภู่ ายในจ้ีหยก เซียวอ้ีและลู่ฉาต่างตกตะลึง ในเวลาเดียวกนั , สีหนา้ หลากหลายผสมปนเปอยบู่ นใบหนา้ ของพวกเขา มนั มีท้งั ความอึด อดั , ตะลึงงนั , และร่องรอยของความขดั ขอ้ งใจท่ีมิอาจระงบั

“ทาไมเจา้ ถึงอยทู่ ่ีน่ี?” ลฉู่ าเอ่ยอยา่ งลงั เล, รอยยมิ้ บนใบหนา้ นางดูฝืนทนเลก็ นอ้ ย “แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็นโชคชะตา!” ซูเหยาโบกมือพลางส่งยมิ้ และกลา่ วดว้ ยความจริงใจสุดขีด “ตอนน้นั , ที่ขา้ โดนปี ศาจอสูร ไลก่ วด ขา้ รู้วา่ พวกเจา้ ตอ้ งออกตามหาขา้ เวลาน้ี, มิใช่วา่ พวกเรา ไดเ้ จอกนั แลว้ หรอกหรือ?” สีหนา้ ของเซียวอ้ีกบั ลู่ฉาแลดูอึดอดั ใจยงิ่ กวา่ เดิม ซูเหยาจง ใจพดู สิ่งเหล่าน้ี ในเม่ือลฉู่ าไม่ใส่ใจเสียดว้ ยซ้าวา่ เจา้ อว้ นเจาสละ ชีพเพ่ือนาง ดงั น้นั มีหรือที่นางจะคิดช่วยเหลือซูเหยา? ในใจของ พวกเขา อาจเรียกเธอวา่ คนโง่เง่าเสียดว้ ยซ้า “ดีจริงที่เจา้ ปลอดภยั ” ดงั ท่ีคาดการณ์ไวก้ บั บทพระเอก, เซียวอ้ีรวบรวมสติอยา่ งรวดเร็ว เขามองดูซูเหยาจากศรีษะจรด ปลายเทา้ และตระหนกั วา่ นางสะอาดสะอา้ นและเป็นระเบียบ เรียบร้อย นางแลดูคลา้ ยไม่มีบาดแผลแมแ้ ต่นอ้ ย แต่เม่ือเขามองดู ตนเอง, ตอนพวกเขาเขา้ มาในตาหนกั ตอ้ งเผชิญกบั กบั ดกั และ อาคมระหว่างทางจนออ่ นเปล้ียเพลียแรง มนั ทาใหเ้ ขาอดระแวง สงสัยมิได้

“ศิษยห์ ลานซาลาเปา, เจา้ ทาอยา่ งไรถึงหนีรอดมาได?้ ” นอ้ งสาวเจา้ สิซาลาเปา! ซูเหยาพยายามระงบั อาการมิให้ กลอกตาใส่เขา แลว้ เริ่มตน้ สร้างเร่ืองท้งั จากความจริงและโกหก “ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั ขา้ ถูกปี ศาจอสูรไล่กวดไปยงั ถ้าภูเขาแห่งหน่ึง จากน้นั คลา้ ยขา้ เหยยี บโดนอาคมบางอยา่ ง พอขา้ ฟ้ื นข้ึนมา กม็ า อยนู่ อกตาหนกั น้ีแลว้ โครงสร้างของตาหนกั น้ีซบั ซอ้ นเป็นพเิ ศษ ขา้ ถกู ขงั อยใู่ นน้ีมาหลายสิบวนั แต่กย็ งั มิอาจหาทางออก” ถา้ เช่นน้นั นางกอ็ ยทู่ ี่น่ีมาหลายวนั แลว้ มิน่า, ทาไมนางถึงดู ไม่เดือดเน้ือร้อนใจ เซียวอ้ีค่อยคลายความสงสัย “ศิษยน์ อ้ งซาลาเปา, เจา้ รู้หรือไม่วา่ มีอะไรอยดู่ า้ นหลงั ประตู?” เซียวอ้ีสังเกตเห็นประตูประหลาดแลว้ เช่นกนั จึงเอ่ยปาก ถาม ซูเหยาส่ายหนา้ “ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั แต่, ประตูน้ีถูกลงดว้ ย อาคม จึงมิอาจเปิ ดออก” “เป็นประตูที่ประหลาดอะไรเช่นน้ี” ความสนใจของลฉู่ ามุ่ง ไปท่ีประตูเช่นกนั นางเดินแกวง่ มือ และเอ้ือมไปสัมผสั ประตู

“อยา่ แตะโดนมนั !” ซูเหยาตะโกนเสียงดงั ทวา่ มนั สายไป เสียแลว้ มือของลู่ฉาสัมผสั ถูกประตู ชว่ั ขณะน้นั , ทวั่ ท้งั ตาหนกั เริ่มสั่นสะเทือน ราวกบั กลไก บางอยา่ งเริ่มทางาน บานประตูพลนั เปล่งแสงสวา่ งจา้ สัตวเ์ วทย์ เร่ิมดิ้นรนอยา่ งรุนแรง และจากที่เห็น มนั กาลงั ออกมาจากประตู ซูเหยาพลนั นึกอยากกาจดั ลู่ฉาทิ้ง เธอจอ้ งมองนงั ตวั ดีอยา่ ง โหดเห้ียม ดงั คาด, นางเป็นสมาชิกหมู! ลฉู่ ารู้วา่ เป็นความผิดของตนเอง นางเขา้ ไปแอบอยหู่ ลงั เซียวอ้ีอยา่ งระทดระทวย และมองดูซูเหยาดว้ ยใบหนา้ เศร้าเสียใจ ประหน่ึงคนท่ีกระทาความผิดกค็ ือตวั ซูเหยาเอง นงั ชาเขียวสาส่อนอปั รีย!์ ทวา่ เวลาน้ี, ไม่มีประโยชน์อนั ใดในการหาตวั ผรู้ ับผิดชอบ ซูเหยาพยายามอยา่ งสุดความสามารถท่ีจะทรงตวั ใหน้ ่ิง ระหวา่ ง รอคอยอยา่ งตึงครียดกบั ส่ิงท่ีกาลงั จะเกิด เธอหายใจอยา่ งแผว่ เบา และไดแ้ ต่หวงั วา่ ส่ิงท่ีถูกกระตุน้ คงไม่ใช่สตั วเ์ วทย์ สิบหา้ นาทีต่อมา, การสั่นสะเทือนหยดุ นิ่งในทา้ ยท่ีสุด

แสงสวา่ งซ่ึงเปลง่ ออกมาจากประตูเร่ิมเลือนลางอยา่ งชา้ ๆ บดั น้ี ... ไม่มีอะไรเกิดข้ึน คนท้งั สามถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก ขณะน้นั เอง, สตั วเ์ วทยท์ ่ีอยบู่ นประตูพลนั ยดื หวั ออกมา ราว กบั มนั ทะลุผา่ นจากอีกฝ่ังของประตู มนั เปิ ดปากอนั ใหญ่โต และ เปล่งเสียงคาราม, เสียงคารามของมนั แหลมสูง จนมิอาจบรรยาย ไดอ้ ยา่ งชดั เจน อยา่ งไรกต็ าม, มนั บรรจุไวด้ ว้ ยกล่ินอายของความ โหดเห้ียมรุนแรง ยามเสียงคารามสะทอ้ นเขา้ มาในหู, ชว่ั ขณะน้นั พวกเธอรู้สึกวงิ เวียนและทศั นวสิ ัยกเ็ ร่ิมพร่ามวั ดวงตาที่มีลกั ษณะ คลา้ ยระฆงั ของสตั วเ์ วทยก์ วาดมองพวกเธอท้งั สาม จากน้นั มนั จบั จอ้ งมายงั ซูเหยา, ผทู้ ี่ยนื อยใู่ กลม้ นั ท่ีสุด “รหสั ผา่ น?” ซูเหยาตวั แขง็ ท่ือ, รหสั ผา่ น? รหสั ผา่ นอะไร!? มีแต่ภูตผี เท่าน้นั ท่ีรู้! เม่ือครู่, ไม่ใช่ตวั เธอสกั หน่อยที่เคาะประตู แลว้ ทาไม มนั ถึงถามเธอ? เมื่อมนั เห็นซูเหยาไม่ตอบสักที, หวั ของสัตวเ์ วทยจ์ ึงยน่ื เขา้ มาใกลแ้ ละใกลย้ ง่ิ ข้ึน มนั ค่อยๆ อา้ ปากกวา้ งและกวา้ งข้ึนทุกที ซู เหยารู้สึกถึงกล่ินคาวที่เลน่ งานเธอจากทุกทิศทาง และราวกบั มนั กาลงั จะงบั ตวั เธอ

รหสั ผา่ น, รหสั ผา่ น, จริงๆ แลว้ , มนั คงไม่มีทางเป็น .... “โอเพน่ เซซามี!” ซูเหยาโพล่งออกมา มนั คงพิลึกมาก หากไดผ้ ล! หวั ของสัตวเ์ วทยห์ ยดุ น่ิง มนั จอ้ งมองเธออยา่ งโหดเห้ียม จากน้นั มนั ปิ ดปากลงอยา่ งฉบั พลนั และหวนกลบั เขา้ ไปในประตู ดว้ ยเสียงดงั ปัง, ประตูอนั ใหญ่โตค่อยๆ เปิ ดออกดว้ ยการขยบั เคลื่อนไหวไปทางซา้ ย นรกสิ!? มนั ไดผ้ ลจริงๆ! สัตวเ์ วทยต์ วั น้ีคงไม่ไดช้ ื่ออาลีบาบาหรอกนะ, ใช่ไหม? ก่อนท่ีซูเหยาจะตกตะลึงไปมากกวา่ น้ี, กระแสลมกระโชก รุนแรงพลนั พดั มาจากอีกฝั่งของประตู และดูดเธอเขา้ ไปดา้ นใน ซู เหยาที่ยงั ไม่ทนั เตรียมการป้องกนั หรือแมก้ ระทง่ั เซียวอ้ีและลู่ฉา ลว้ นถูกกระแสลมกวาดเขา้ ไปดา้ นใน ความมืดมิดพลนั ปกคลุมสายตาเธอ ซูเหยารู้สึกประหน่ึง ตวั เองร่วงลงมาในหว้ งอเวจีอนั ไร้ขอบเขต และตกลงมาอยา่ ง ต่อเน่ือง แรงกดดนั อนั มหาศาลไหลบ่าท่วมทน้ ซูเหยาพลนั รู้สึก คลา้ ยหนา้ อกของตนเองกาลงั จะฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ, จุดตนั เถียนข

องเธอกาลงั จะพงั ทลาย พละกาลงั มหาศาลของแรงกดดนั เช่นน้ี เป็นเหตุใหเ้ ธอหมดสิ้นเร่ียวแรง และไร้ซ่ึงพลงั ต่อตา้ น, มนั เจบ็ ปวดมาก! แมก้ ระทงั่ สติของเธอกใ็ กลจ้ ะดบั “ต้งั สมาธิ, ทาพลงั ปราณใหส้ งบน่ิง, ป้องกนั จุดตนั เถียน” น้าเสียงเยน็ ชาลอยมาใหไ้ ดย้ นิ แรงกดดนั บนร่างกายพลนั คลาย ออก และเธอสามารถบรรเทาอาการเจบ็ ปวดในที่สุด ซือฝุ ..... ซูเหยารีบโคจรพลงั ปราณเพ่ือป้องกนั จุดตนั เถียน และทา สติใหช้ ดั เจน หลงั ผา่ นไปสักครู่หน่ึง, เธอจึงถอนหายใจดว้ ยความ โลง่ อก เวลาน้ี, พวกเธออยบู่ นแผน่ ดินแหง้ แลง้ รอบตวั เธอมีเพยี ง แสงสลวั เซียวอ้ีกบั ลู่ฉานอนอยขู่ า้ งตวั เธอ พวกเขาคงหมดสติจาก แรงกดดนั เม่ือครู่ ทนั ใดน้นั , น้าเสียงแหบแหง้ ของคนแก่ลอยมาใหไ้ ดย้ ิน “ขา้ , ตาเฒ่าผนู้ ้ีรอคอยมาเนิ่นนานหลายปี ในท่ีสุด, ผซู้ ่ึงถูก กาหนดกป็ รากฎตวั ”

ซูเหยาหนั หนา้ ไปมอง, เงาร่างสีขาวเสมือนวิญญาณพลนั ลอยอยตู่ รงหนา้ คนผนู้ ้นั คือผเู้ ฒ่าท่ีมีผมและคิ้วสีขาว, ใบหนา้ ของ เขาถูกปกคลุมดว้ ยหนวดเครา จนมิอาจมองเห็นสีหนา้ ความรู้สึก อยา่ งไรกต็ าม, ดวงตาเรียวเลก็ ของเขาหรี่เป็นเส้นตรง ราวกบั ว่า เขากาลงั มีความสุขอยา่ งยงิ่ ยวด ____________________________ [1] ลฉู่ า ออกเสียงคลา้ ย Lü Cha (ลูว่ ฉา) ท่ีมาจากคาว่าชา เขียว / ชาเขียวสาส่อน (Green Tea Bitch): เป็นภาษาแสลงทาง เน็ต ใชอ้ ธิบายถึงผหู้ ญิงท่ีชอบแต่งเน้ือแต่งตวั และตอแหลสร้าง ภาพใหเ้ ห็นวา่ ตวั เองบริสุทธ์ิไร้เดียงสา (เหมือนชาเขียว) แต่ใน ความจริงแลว้ , พวกนางคืออีตวั ขดุ ทอง ที่ขายร่างกายโดยไม่ เสียเวลาคิดซ้าสอง หรือ พวกที่สามารถเหยยี บคอหอยผอู้ ่ืนเพ่ือให้ ตวั เองข้ึนสู่ที่สูง (เรียกอีกช่ือหน่ึงวา่ หญิงสาส่อน) – คร้ังแรกท่ีคา น้ีถูกพลเมืองเครือข่ายชาวจีนใชอ้ ยา่ งแพร่หลาย คือตอนกลุ่ม นางแบบและนกั แสดงหญิงถูกจ่ายใหไ้ ปเป็นเพือ่ นเท่ียว / โสเภณี สาหรับมหาเศรษฐีและผทู้ รงอานาจระหวา่ งงาน Fashion Expo 2013

บทที่ ๕๙ เทพไร้ยางอาย \"ผา่ นมาเนิ่นนานเหลือเกิน .. ในที่สุด, กม็ ีคนซ่ึงสามารถ แบกรับหนา้ ท่ีแทนขา้ \" ซูเหยาคาดเดาวา่ คนผนู้ ้ีตอ้ งเป็นเจา้ ของซากปรักหกั พงั แห่ง น้ี และ 'จิตวญิ ญาณแห่งไม'้ ตอ้ งอยใู่ นมือเขา อยา่ งไรกต็ าม, เขา ไม่มีร่างกาย คลา้ ยวา่ เป็นเพยี งสายใยของพลงั วญิ ญาณซ่ึงเจา้ ของเดิมละทิ้งไว้ \"ซือฝ?ุ \" ตอนน้ีเธอควรทาเช่นไร? \"รอดูไปก่อน\" เม่ือไดย้ นิ ดงั น้ี, ซูเหยากลบั ลงไปนอนบนพ้ืน และแกลง้ ทา เป็ นตาย ชายชราร่างขาวลบู หนวดเคราของตนเอง และลอยเขา้ มา พอเขามองดูท่ีพ้ืนพลนั ตกตะลึงทนั ใด \"ทาไมถึงมีต้งั สามคน?\" ชายชราขมวดคิ้ว และคลา้ ยตกที่นง่ั ลาบาก \"ถา้ เช่นน้นั ก็ เลือกคนท่ีมีปราณธาตุท่ีดีท่ีสุด!\" คนแรก, เขามองไปทางซา้ ยสุด ซ่ึงล่ฉู านอนอยตู่ รงน้นั แลว้ พึมพากบั ตนเอง \"ปราณคู่ธาตุไฟและ

ดิน ถึงแมน้ างจะมีคุณสมบตั ิสูง แต่นางไม่เหมาะสมกบั วิชามนต์ คาถาของขา้ \" ดว้ ยเหตุน้ี, สายตาของเขาจึงยา้ ยไปท่ีเซียวอ้ี ชว่ั ขณะที่เขา มองเห็นเซียวอ้ี ดวงตาของเขาพลนั ทอประกายแสง และเผยให้ เห็นถึงร่องรอยอิ่มเอมบนใบหนา้ \"ปราณคู่ธาตุโลหะและไม!้ ดี, ดี , ดี!\" เขาพดู คาว่า 'ดี' ติดกนั สามคร้ัง และทาตายิบหยจี นเป็น เสน้ ตรง จากน้นั เขาหนั มามองซูเหยาในทา้ ยท่ีสุด ซูเหยาคาดคะเนวา่ ชายชราผนู้ ้ีกาลงั พจิ ารณาเลือกลกู ศิษย์ จากปราณธาตุท่ีดีท่ีสุด แลว้ ถ่ายทอดวชิ าและมอบ 'จิตวญิ ญาณ แห่งไม'้ ใหแ้ ก่ศิษยผ์ ถู้ ูกเลือก ไม่ว่าอยา่ งไร, ในละครโทรทศั น์มกั เป็ นเช่นน้ นั เธอไม่กงั วลเร่ืองคุณสมบตั ิของตนเองแมแ้ ต่นอ้ ย จะ อยา่ งไร, ส่ิงท่ีดีท่ีสุดซ่ึงเธอครอบครองกค็ ือปราณธาตุสายฟ้า ดงั คาด, ชายชรายน่ื มือออกมาเพือ่ ตรวจสอบคุณสมบตั ิของ เธอ และอยา่ งท่ีคาดการณ์เอาไว,้ ใบหนา้ ของเขาเผยใหเ้ ห็นถึงสี หนา้ ตกตะลึง จนพดู โพล่งออกมา \"มนั คือสายฟ้า .....\"

ชายชรามองดูเธอ จากน้นั หนั ไปมองเซียวอ้ีที่อยตู่ รงกลาง ต่อจากน้นั เขาหมุนกายอยา่ งแน่วแน่และเดินไปหาเซียวอ้ี \"จะ อยา่ งไรกเ็ ลือกเดก็ คนน้ีดีกวา่ \" นรกสิ!? จาเป็นตอ้ งลาเอียงถึงเพยี งน้นั เลยรึ? ซูเหยากระเดง้ ตวั ข้ึนมาอยา่ งหา้ มไม่อยู่ \"ไหนท่านบอกว่าจะ เลือกผซู้ ่ึงมีปราณธาตุที่ดีท่ีสุดอยา่ งไรเล่า?\" \"เจา้ ... เจา้ ฟ้ื นข้ึนมาไดอ้ ยง่ ไร?\" ชายชราตะลึงงนั ครู่หน่ึง เขามองดูซูเหยาท่ีจู่ๆ กล็ ุกข้ึนมาอยา่ งไม่อยากเชื่อสายตา \"เป็นไป ไม่ได,้ ผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั หลอมรวมจะตา้ นทางแรงกดดนั ของขา้ ไดเ้ ช่นไร?\" \"ท่านไม่จาเป็นตอ้ งใส่ใจเรื่องน้นั !\" ซูเหยากลอกตาอยา่ งอด ไม่อยู่ เดิมทีเธอเป็นคนอารมณ์ร้อนอยแู่ ลว้ แถมยงั เกลียดความอ ยตุ ิธรรมเป็นที่สุด อีกอยา่ ง, เขาเป็นเพยี งผตี นหน่ึง ดงั น้นั เขามิ อาจทาอะไรเธอได้ \"มิใช่วา่ ท่านตอ้ งการเลือกผซู้ ่ึงมีคุณสมบตั ิดี ที่สุดหรอกหรือ? คุณสมบตั ิของขา้ สูเ้ ขาไม่ไดต้ รงไหน?\"

\"อา ... แค่ก แค่ก!\" ชายชราไออยา่ งอิหลกั อิเหลื่อเลก็ นอ้ ย \"สาวนอ้ ย, เจา้ อยา่ ไดอ้ ารมณ์เสีย ถึงแมค้ ุณสมบตั ิของเจา้ จะดีเยยี่ ม ทวา่ ขา้ ค่อนขา้ งถูกชะตากบั เดก็ คนน้ี ดงั น้นั ขา้ จึงตดั สินใจ ถา่ ยทอดวชิ าใหเ้ ขา\" \"ท่านตายไปแลว้ จะตอ้ งการโชคชะตาไปเพอื่ อะไร?\" ซู เหยาไม่เชื่อสกั นิด เมื่อครู่, ตอนเขาตรวจสอบปราณธาตุ เธอรู้สึก ไดว้ า่ เขาเหมน็ หนา้ ตวั เธอกบั ลู่ฉาอยา่ งชดั เจน ทวา่ กบั เซียวอ้ี, เขา กลบั ปฏิบตั ิตวั แตกต่าง ราวกบั วา่ ช่วงเวลาท่ีเขาเห็นเซียวอ้ี, สีหนา้ ท่าทางของเขากลบั แสดงออกถึงความปลาบปล้ืมดีใจ หรือวา่ .... ซูเหยามองดูผตี นน้นั ต้งั แต่ศรีษะจรดปลายเทา้ \"ท่านคง ไม่ใช่เกยห์ รอกนะ, ใช่ไหม?\" \"เกย?์ ส่ิงที่เรียกวา่ 'เกย'์คืออะไรรึ?\" ชายชราชะงกั ครู่หน่ึง ยงิ่ ซูเหยานึกถึงมนั เท่าไหร่ เธอยงิ่ รู้สึกวา่ มนั มีความเป็นไป ไดม้ ากข้ึนเท่าน้นั \"กลา่ วอีกนยั หน่ึง, ท่านชมชอบผชู้ ายดว้ ยกนั \" เม่ือคาน้ีหลุดออกมา, ชายชราพลนั ลุกล้ีลุกลนทนั ควนั \"จะ- จะ-เจา้ ... เจา้ ... เจา้ เขา้ ใจผดิ !\"

\"ถา้ เช่นน้นั ทาไมท่านตอ้ งหนา้ แดงดว้ ย?\" ใบหนา้ ของเขา แดงซ่านจนถึงข้นั ที่ว่าหนวดเครากม็ ิอาจปกปิ ด, ถกู ตอ้ งใช่ไหม? \"อะ .. อา-อา ... อากาศมนั ร้อน!\" ชายชราใชม้ ือพดั ใบหนา้ ตวั เองอยา่ งแตกต่ืน ขณะพยายามแกต้ ่างใหต้ นเอง \"ผะ ... ผเู้ ฒ่า เช่นขา้ จะ ... จะสนใจใน ... ตวั เดก็ หนุ่มเหลือขอคนน้ีไดอ้ ยา่ งไร\" เธอยงั ไม่ไดพ้ ดู สักหน่อยวา่ เขาสนใจเซียวอ้ี น่ีมิใช่วา่ เขาเพ่งิ สารภาพออกมาดว้ ยตวั เองหรอกรึ? ซูเหยามนั่ ใจเตม็ ร้อย วา่ เขาเป็นเกย,์ ไม่แปลกใจเลยวา่ ทาไม เขาจึงไม่เลือกเธอหรือลฉู่ า \"สาว ... สาวนอ้ ย\" ชายชรากระแอมกระไอสองสามคร้ัง ใบหนา้ ของเขาเตม็ ไปดว้ ยความกระดากอายท่ีถูกจบั ได้ \"ผเู้ ฒ่าคน น้ีเห็นวา่ เจา้ มีความสามารถในการหยงั่ รู้ดีเยย่ี ม ในเม่ือพวกเรามี วาสนาพบเจอ ถึงแมว้ า่ ขา้ มิอาจถ่ายทอดวชิ าใหเ้ จา้ แต่ขา้ ยงั มี ทรัพยส์ มบตั ิอยทู่ ่ีนี่, ขา้ จะมอบของกานลั ใหแ้ ก่เจา้ ดีไหม?\" ติดสินบนรึ? ช่างเป็นเร่ืองบงั เอิญโดยแท,้ เธอจะไดไ้ ม่ตอ้ ง หาขอ้ อา้ งเพ่ือใหไ้ ดม้ าซ่ึงจิตวิญญาณแห่งไม้ \"จริงรึ?\"

\"แน่นอนวา่ เป็นความจริง!\" \"ถา้ เช่นน้นั ขา้ ตอ้ งการ 'จิตวญิ ญาณแห่งไม'้\" \"......\" ชายชราสะดุง้ เฮือก, เขาจอ้ งมองเธอดว้ ยความตื่น ตะลึงยง่ิ กวา่ เดิม \"เจา้ รู้ไดอ้ ยา่ งไร วา่ ขา้ มีสิ่งน้นั !?\" \"ท่านไม่จาเป็นตอ้ งรู้วา่ ขา้ รู้ไดอ้ ยา่ งไร แค่ตอบขา้ มา, ท่าน จะยอมยกมนั ใหก้ บั ขา้ หรือไม่?\" \"น่ีมนั .....\" ชายชรามีท่าทีลาบากใจยง่ิ กวา่ เดิม เขาหนั ไป มองเซียวอ้ีท่ีอยบู่ นพ้ืน \"ไม่ใช่วา่ ขา้ ไม่เตม็ ใจมอบมนั ใหแ้ ก่เจา้ แต่ จิตวิญญาณธาตุไมไ้ ม่ยอมรับใครเป็นเจา้ นายง่ายๆ ยง่ิ ไปกวา่ น้นั , 'จิตวิญญาณแห่งไม'้ ตนน้ี สามารถช่วยส่งเสริมระดบั บาเพญ็ เพียร ของศิษยข์ า้ \" \"หากท่านไม่ยอมยกมนั ใหก้ บั ขา้ , ขา้ จะป่ าวประกาศใหท้ วั่ ท้งั โลกบาเพญ็ เพียรรู้ วา่ ท่านเป็นเกย\"์ ชายชราออ่ นลงทนั ที \"..... พวกเราสามารถพดู คุยกนั ได\"้ เขา ขบฟันแน่น จากน้นั หมุนกายกลบั และสะบดั ชายเส้ือ โดยฉนั พลนั , หมอกควนั ที่อยรู่ อบตวั สลายออกเลก็ นอ้ ย และหีบไมห้ กใบ ปรากฏตรงดา้ นหนา้ \"สาวนอ้ ย, จิตวญิ ญาณแห่งไมต้ นน้ี ติดตาม

ขา้ มาเน่ินนานหลายปี ทวา่ ขา้ ยงั มิอาจทาใหม้ นั ยอมรับเป็นนาย, เห็นไดว้ า่ เฉพาะผซู้ ่ึงมีวาสนาเท่าน้นั จึงจะสามารถถือครองสิ่งของ ท่ีมีจิตวิญญาณเช่นน้ี ตรงน้นั มีหีบอยหู่ กใบ เลือกมาใบหน่ึง, หาก เจา้ ..... เอออออออ!!\" ก่อนที่เขาจะพูดจบ, ซูเหยาเดินไปยงั หีบไม้ และหยบิ อนั ท่ีต้งั อยทู่ างขาวสุด สีหนา้ ของชายชราเตม็ ไปดว้ ยความตกตะลึงจนมิอาจหวน กลบั ยามเขามองดูซูเหยาค่อยๆ หยบิ หีบไมข้ ้ึนมา \"จะ-จะ-เจา้ ... เจา้ รู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ จิตวิญญาณแห่งไมอ้ ยหู่ ีบไหน?\" ใบหนา้ ของซูเหยากด็ าทะมึนเช่นกนั มนั ยากที่เธอจะไม่ รับรู้, เขา้ ใจไหม? นนั่ กเ็ พราะคาวา่ 'จติ วญิ ญาณแห่งไม้' ท่ีลอยอยู่ เหนือหีบ แถมพวกมนั ยงั มีตวั อกั ษรและความหนาเหมือนกบั คา วา่ 'BUG' ที่อยบู่ นใบหนา้ เซียวอ้ี แมน้ เธอไม่อยากรับรู้ กค็ ง เป็นไปไดย้ าก, ใช่ไหม? \"บนโลกน้ี, มีคนซ่ึงดวงดีเป็นเลิศอยจู่ ริงๆหรือน่ี!?\" ชายชรา บ่นพมึ พากบั ตนเอง ดวงตาของเขายามมองดูซูเหยาเตม็ ไปดว้ ย ความริษยาและชงั น้าหนา้

อยา่ งไรกต็ าม, ซูเหยาไม่สนใจตวั เขา เธอเปิ ดหีบออกดู มนั ช่างเป็นเร่ืองตลกขบขนั , ภายในหีบมีเพยี งหน่อตน้ ไม้ เลก็ ๆ ตน้ หน่ึง มนั มีแค่ใบไมส้ องใบแตกหน่อออกมา เวลาน้ี, มนั กาลงั โคง้ ก่ิงซ่ึงมีสีขาวอ่อนนุ่มไปมา, โคง้ ไปทางซา้ ย และโคง้ ไป ทางขวา ราวกบั วา่ มนั กาลงั เตน้ รา อาจเป็นเพราะถูกรบกวนอยา่ งกะทนั หนั , หน่อตน้ ไมอ้ นั น้นั หยดุ ไปหน่ึงจงั หวะ มนั ค่อยๆ เงยหนา้ ข้ึน จากน้นั เปลง่ เสียง ออกมาอยา่ งนุ่มนวล ... \"ชิค?\" [1] \".......\" เจา้ เป็นไก่รึ? ซูเหยาไร้ซ่ึงคาพดู ทวา่ หน่อตน้ ไมก้ ลบั เอาใบไมส้ องใบมา ปิ ดบงั ตวั เองดว้ ยความขวยเขินสุดขีด มนั ทาท่าทางเหนียมอาย ประหน่ึงความลบั อนั ดามืดของตวั เองถูกเปิ ดโปง \"เจา้ คือจิตวญิ ญาณแห่งไมห้ รือ?\" ซูเหยาเอ่ยถาม

ตอนน้นั เอง ท่ีหน่อตน้ ไมต้ วั จอ้ ยคลี่ใบออกอยา่ งชา้ ๆ มนั คอ้ มตวั ลง ราวกบั กาลงั ตอบคาถามเธอ และเปล่งเสียงออกมาอีก คร้ัง \"ชิค ...\" เม่ือซูเหยาเห็นหน่อตน้ ไมต้ วั จอ้ ยมีจิตวิญญาณอนั ดีงาม เช่นน้ี เธออดใจไม่ไหวจึงลบู ใบของมนั และกลา่ วชื่นชม \"เจา้ น่ารักมาก!\" พอคาน้ีหลุดออกมา, ดว้ ยเสียง 'ป๋ ุง' ดอกไมเ้ ลก็ ๆ สีแดง พลนั ออกดอกเบ่งบานระหวา่ งใบไม้ \".......\" ซูเหยาบงั เกิดความรู้สึกพดู ไม่ออกบอกไม่ถูก ทวา่ หน่อตน้ ไมต้ วั จอ้ ยกลบั จบั ดอกไมเ้ ลก็ ๆ สีแดงซ่ึงอยู่ ตรงกลางระหวา่ งใบไม้ และดึงออกมาอยา่ งแรง มนั เดด็ ดอกไม้ ออกจากร่าง แลว้ ส่งใหเ้ ธอ \"... ขอบ ... ขอบคุณ!\" \"ชิค~\" ทาไมเธอรู้สึกวา่ 'จิตวิญญาณแห่งไม'้ ตนน้ีประหลาดพิกล มนั เป็นมิตรกบั ทุกคน ต้งั แต่แรกพบเลยรึ?

ซูเหยามีสีหนา้ บอกไม่ถูก ในขณะที่มนั หมุนตวั ไปรอบๆ ดอกไมส้ ีแดงดอกเลก็ ซ่ึงเธอไดร้ ับเป็นของขวญั ทวา่ ทนั ใดน้นั , ชายชราเขยบิ เขา้ มาใกล้ และกล่าวดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม “สาวนอ้ ย, เจา้ ตอ้ งระวงั ใหด้ ี ‘จิตวิญญาณแห่งไม’้ ตนน้ีมิไดง้ ่ายดายอยา่ งท่ี เห็นภายนอก ....” ก่อนท่ีเขาจะทนั พูดจบ, ใบไมท้ างซา้ ยของหน่อตน้ ไมพ้ ลนั โตข้ึนจนมีขนาดเท่าฝ่ ามือ และตบเขา้ ที่ใบหนา้ ของชายชราอยา่ ง รุนแรง ก่อนที่ชายชราจะมีโอกาสแผดเสียงร้อง เขาถูกเหว่ียงถอย ไปไกลหลายเมตรดว้ ยลูกตบน้นั “.......” หน่อตน้ ไมต้ วั จอ้ ยกลบั คืนสู่ขนาดดงั เดิม มนั โคง้ กิ่งอนั ออ่ น นุ่มสีขาว และทาท่าทางน่ารักใส่เธอ “ชิค~” มนั ทาประหน่ึงวา่ ผทู้ ่ีเพ่ิงเหวย่ี งชายชราไปไกลไม่ใช่ตวั มนั ซูเหยา: “.......”

เม่ือมนั เห็นวา่ ซูเหยาไม่ยอมตอบสนอง หน่อตน้ ไมต้ วั จอ้ ย เร่ิมกระวนกระวายใจ มนั กระโดดออกมา แลว้ ข้ึนไปยืนบนฝาหีบ จากน้นั ใชใ้ บไมส้ องอนั ของตวั เองโอบกอดและถูไถนิ้วมือเธอ “ชิค~” น่ารักมาก, กไ็ ด้ เธอยอมให้ “เจา้ อยากไปอยดู่ วั ยกนั กบั ขา้ ไหม?” หน่อตน้ ไมโ้ คง้ ร่างกาย “ชิค!” ชว่ั ขณะน้นั , ซูเหยาตกอยใู่ นภาวะลาบากเลก็ นอ้ ย เธอไดจ้ ิต วิญญาณแห่งไมม้ าแลว้ ทวา่ เวลาน้ี, ปัญหาใหญ่กค็ ือ เธอจะเกบ็ มนั ไวต้ รงไหน? ไม่วา่ อยา่ งไร, มนั คงไม่ดีหากจะเกบ็ สิ่งของซ่ึงมี จิตวิญญาณไวใ้ นกาไลเกบ็ ของ และที่สาคญั ที่สุด, ตอ้ งป้องกนั มิ ใหเ้ ซียวอ้ีตรวจพบ “สาวนอ้ ย, เจา้ มิอาจนาจิตวิญญาณแห่งไมอ้ อกจากที่น่ี” ในขณะที่ซูเหยากาลงั ละลา้ ละลงั , ชายชราพลนั ลอยเขา้ มา ใบหนา้ ซ่ึงก่อนหนา้ มีความเมตตาพลนั หายไปอยา่ งไร้ร่องรอย ตรงกนั ขา้ ม, มนั กลบั ฉาบไปดว้ ยความความขมุกขมวั

จิตวญิ ญาณแห่งไมม้ ีบทบาทสาคญั เพียงใด? มนั สามารถ ควบคุมพลงั ปราณไมท้ ้งั มวล รวมถึงจิตแห่งพืชพนั ธุ์ในโลกหลา้ ไม่มีใครยอมยกทรัพยส์ มบตั ิอนั ล้าค่าเช่นน้ีใหแ้ ก่ผอู้ ่ืนโดยง่ายดาย โดยเฉพาะผซู้ ่ึงบาเพญ็ เพยี รมากวา่ หม่ืนปี เช่นเขา ถึงแมว้ า่ เขาจะ ดบั สูญไปนานแลว้ ทวา่ เขายงั คงไม่เตม็ ใจ ดว้ ยการสะบดั มือ, หีบไมท้ ี่อยใู่ นมือซูเหยาพลนั ปิ ดลง และ ลอยเขา้ สู่มือเขา ซูเหยารู้วา่ มนั คงไม่ง่ายดายนกั เธอไม่ใส่ใจพดู คุยกบั เขา เช่นกนั และเรียกกระบ่ีบินของตวั เองออกมา “ขา้ กไ็ ม่อยากเสียเวลาเสวนากบั คนไม่รักษาสจั จะเช่นท่าน, ลงมือไดเ้ ลย!” เมื่อตอนเขามีชีวิต, ชายชราคนน้ีอาจเป็นผูย้ อดเยย่ี ม หรือ อยา่ งนอ้ ยท่ีสุด, กต็ อ้ งเป็นผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั สมดุลย์ หรืออาจเป็น ถึงผบู้ าเพญ็ เพยี รจากยคุ บรรพกาล แต่ไม่วา่ เขาจะเคยมีอานาจ

มากมายเพยี งใด ทวา่ ในเวลาน้ี, เขาเป็นเพียงผตี นหน่ึง เธอไม่เช่ือ วา่ ตนเองจะเอาชนะเขาไม่ได้ “โฮะโฮะ, ถือวา่ เจา้ หยงิ่ ผยองมาก สาหรับคนวยั เพียงเท่าน้ี” ชายชรามองดูเธอดว้ ยดวงตาดูแคลน ใบหนา้ ของเขาเริ่มบิดเบ้ียว กระทง่ั น้าเสียงกเ็ ร่ิมสยองขวญั เฉกเช่นภูตผี “เจา้ ยงั ไม่รู้วา่ โลก แห่งน้ีกวา้ งใหญ่เพียงใด” เขาพลนั ผนึกมือเป็นสัญลกั ษณ์ดว้ ยมือเพียงขา้ งเดียว แลว้ เรียกมงั กรไฟออกมา ซูเหยากาลงั จะสกดั ก้นั การปะทะโดยตรง ทวา่ ชายชรากลบั หมุนตวั กลบั และโจมตีไปยงั ประตูประหลาดซ่ึง อยเู่ บ้ืองบน ตรงที่พวกเธอตกลงมา ซูเหยาตกตะลึง, เขาคิดจะทาบา้ อะไร ทาไมจึงพงุ่ ทาลาย ประตูของตนเอง? โดยฉบั พลนั , เธอตระหนกั อยา่ งรวดเร็ววา่ เขาพยายามทา อะไร ภายใตก้ ารจู่โจมของเขา, บานประตูไม่ไดร้ ับความเสียหาย แต่ประการใด ทวา่ มนั กลบั ไม่สงบนิ่งเหมือนก่อนหนา้ สัตวเ์ วทย์ ที่อยบู่ นประตูเริ่มดิ้นรนออกมาจากบานประตู เขาพยายามปลดปล่อยสัตวเ์ วทยต์ วั น้นั !

ซูเหยาตื่นตะลึงเป็นอยา่ งยง่ิ ส่ิงแรกที่โผล่ออกมาจากประตู กค็ ือหวั ของสตั วเ์ วทย์ อึดใจต่อมา, ลาตวั คร่ึงหน่ึงซ่ึงมีขนาดใหญ่ กพ็ น้ ออกมาจากประตู ในขณะท่ีมนั ดิ้นรน, มนั เปลง่ เสียงคาราม ดว้ ยพละกาลงั อนั มหาศาล ทุกตารางนิ้วของร่างกายที่หลดุ พน้ จาก ประตู, ขนาดของมนั จะขยายใหญ่ข้ึนเป็นสองเท่า หวั ใจของซูเหยาพลนั สนั่ สะทา้ น แมก้ ระทง่ั จากระยะไกล, เธอยงั สมั ผสั ไดถ้ ึงกล่ินคาวเลือดจากร่างของสตั วเ์ วทย์ ความ โหดร้ายป่ าเถ่ือนของมนั สามารถมองเห็นอยา่ งชดั เจน ในที่สุด, สัตวเ์ วทยก์ ห็ ลดุ ออกมาจากอาคม มนั เงยหนา้ ข้ึน ฟ้า และเปล่งเสียงคารามยาว เสียงของมนั ดงั แสบแกว้ หูกวา่ คร้ัง ไหนๆ ซูเหยาพยายามต่อตา้ นขดั ขืนเตม็ กาลงั ทวา่ กระแสโลหิต ของเธอยงั โดยมนั รบกวนเบียดเสียดเขา้ ไป เธอกระอกั เลือดออกมาคาโต และมิอาจยนื อยา่ งมน่ั คงอีก ต่อไป เธอลม้ ลงบนพ้นื อีกครา ความเจบ็ ปวดลามเลียไปทวั่ ท้งั ร่าง ซูเหยารู้สึกวา่ ตวั เองเริ่มหายใจลาบาก มนั คือแรงกดดนั อนั เดียวกนั กบั ตอนเธอเขา้ มายงั สถานที่น้ี ตอนแรกเธอนึกว่าแรง

กดดนั อนั น้ีถูกปล่อยโดยชายชรา แต่กลบั กลายเป็นวา่ สตั วเ์ วทย์ คือผทู้ า สตั วเ์ วทยค์ ลา้ ยคน้ พบตวั เธอ, มนั วิ่งตรงเขา้ หา ดว้ ยการ กระโจนส่ีขา นรกสิ, ทาไมสัตวพ์ วกน้ีชอบเล่นวง่ิ ไลจ่ บั กบั เธอ? เธอ เกลียดสตั ว!์ _________________________________ [1] ชิค – ภาษาองั กฤษใชค้ าวา่ Chick ท่ีแปลวา่ ลูกไก่ ตอน แรกไรทล์ งั เลวา่ จะใหม้ นั ร้อง ‘เจ๊ียบ’ ดีไหม แต่พอดีคนแปล องั กฤษโน๊ตวา่ เวลาออกเสียง Chick ใหเ้ ปล่ียนโทนหน่อยนึง พอ ลองทาดูมนั จะออกมาเป็น Shit (ชิท) ท่ีแปลวา่ ขร้ีน้นั เอง (ช่างล้า ลึกนกั 555) เพราะง้นั จากท่ีจะใหร้ ้อง เจ๊ียบๆ กเ็ ป็น ชิคๆ ต่อไปนะ ลกู

บทที่ ๖๐ ซือฝุจะรอเจ้าทีข่ ุนเขาป่ าหยก ก่อนท่ีจะสายเกินไป, จ้ีหยกบนลาคอซูเหยาพลนั เปลง่ ประกายแสงสีขาว อว้ีเยย่ี นลอยออกมาจากดา้ นใน เขารีบเรียก ปราณกระบี่ แลว้ จู่โจมใส่สัตวเ์ วทย์ เมื่อแรงกดดนั ท้งั หมดสลายไป, ร่างกายของซูเหยาจึงคลาย ความเจบ็ ปวด ตอนน้นั เอง ที่เธอสามารถหายใจไดอ้ ีกครา \"ผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั เซียน!\" สีหนา้ ของชายชราแปรเปลี่ยน โดยฉบั พลนั มนั เตม็ ไปดว้ ยอาการไม่อยากเชื่ออยา่ งสุดขีด \"เป็นไปไม่ได้ ผูบ้ าเพญ็ เพยี รข้นั เซียนจะเขา้ มาในน้ีไดอ้ ยา่ งไร? เจา้ เป็นใครกนั แน่?\" \"เป็นยา่ ของเจา้ !\" ซูเหยายกกระบ่ีข้ึนมาอีกหน \"เจา้ ....\" ชายชราแคน้ ใจยงิ่ ใบหนา้ ของเขากลายเป็นขาวซีด เขาสูดลมหายใจลึก ราวกบั พยายามระงบั โทสะของตนเอง ครู่ ต่อมา, เขาหวั เราะอยา่ งเยน็ ชา \"สาวนอ้ ย, อยา่ ไดม้ น่ั ใจจนเกินไป เจา้ คิดหรือวา่ ดว้ ยการมีผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียนอยเู่ คียงขา้ ง แลว้ เจา้ จะสามารถเอาชนะขา้ ได?้ พวกเจา้ ท้งั หมดตอ้ งตายอยทู่ ่ีน่ี\"

\"เจา้ หมายความวา่ อยา่ งไร?\" ซูเหยาพลนั รู้สึกถึงลางบอก เหตุร้าย ชายชราแสดงอาการดูถูกเฉยเมย \"เจา้ คิดวา่ ใครคือเจา้ ของ ซากปรักหกั พงั แห่งน้ี?\" ซูเหยาตะลึงงนั ชายชราเร่ิมหวั เราะอยา่ งหยง่ิ ผยองยง่ิ กวา่ เดิม \"มนั เป็นเรื่อง บงั เอิญที่ตาเฒ่าผนู้ ้ีไดค้ รอบครอง 'จิตวิญญาณแห่งไม'้ อยา่ งไรก็ ตาม, เนื่องดว้ ยอุบายของใครบางคน ทาใหข้ า้ ตอ้ งจบชีวิต ทวา่ วญิ ญาณของขา้ กลบั ถูกดูดเขา้ มาในหว้ งมิติของเมลด็ มสั ตาดซ่ึง ร่วงหลน่ จากดินแดนเบ้ืองบน และดว้ ยโชคชะตาและเหตุบงั เอิญ, ขา้ จึงตอ้ งอาศยั อยใู่ นซากปรักหกั พงั แห่งน้ี แต่แทจ้ ริงแลว้ ... สตั ว์ เวทยซ์ ่ึงถกู ผนึกตนน้นั กค็ ือเจา้ ของสถานท่ีน้ี\" \"ท่านกาลงั พดู ถึงอะไร?\" หวั ใจของซูเหยาบีบรัดแน่น \"สตั วเ์ วทยต์ วั น้นั มาจากดินแดนเบ้ืองบน เจา้ นึกหรือวา่ เพยี งผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียนจากโลกบาเพญ็ เพียรจะสามารถ เอาชนะสัตวเ์ ทพที่มาจากดินแดนเบ้ืองบน?\" ซือฝุ .....

ซูเหยาเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า ทวา่ เธอมิอาจเห็นเงาร่างของซือ ฝหุ รือแมแ้ ต่สตั วเ์ วทย์ เธอสามารถมองเห็นเพียงประกายแสงสีดา และสีขาววบู ผา่ นเป็นคร้ังคราว เธออดรู้สึกกระวนกระวายใจมิได้ ... ในโลกของการบาเพญ็ เพยี ร, ปี ศาจอสูรซ่ึงมีระดบั สิบเอด็ เทียบ ไดก้ บั ผูบ้ าเพญ็ เพียรระดบั สูงของข้นั เซียน หากพวกมนั ตอ้ งการ ข้ึนไปยงั ดินแดนศกั ด์ิสิทธ์ิ จกั ตอ้ งผา่ นด่านทดสอบสายฟ้าเพ่ือ บรรลุสู่สวรรคเ์ สียก่อน และหากสัตวเ์ วทยต์ วั น้ีมาจากดินแดน เบ้ืองบน เช่นน้นั กห็ มายความวา่ อยา่ งนอ้ ยมนั ตอ้ งมีระดบั สิบเอด็ ข้ึนไป อยา่ งไรกต็ าม, หากเป็นในสถานการณ์ปกติ, เธอไม่มีวนั เชื่อโดยเดด็ ขาดวา่ ซือฝจุ ะพา่ ยแพ้ ทวา่ จากสภาพปัจจุบนั , ซือฝุ เป็นเพียงส่วนหน่ึงของดวงจิต เขามิอาจใชพ้ ลงั อยา่ งเตม็ ที่ \"ฮ่าฮ่าฮ่า ....\" ชายชราหวั เราะอยา่ งพงึ พอใจยง่ิ กวา่ เดิม \"สาว นอ้ ย, เม่ือตอ้ งปะทะกบั สตั วเ์ วทยต์ วั น้ี พวกเจา้ ไม่มีโอกาสชนะ อยา่ งแน่นอน\" หวั ใจของซูเหยาพลนั บีบรัดแน่น, เธอจอ้ งมองชายชราผู้ ยา่ มใจตาเขมง็ โดยฉบั พลนั , เปลวเพลิงแห่งความเดือดดาลลุก โชนภายในใจ เหอะ, ความร้ายกาจของฉนั คนน้ี!

เธอไม่สนใจวา่ ตวั เองถืออะไรอยใู่ นมือ และใชม้ นั เขว้ียงไป ยงั ชายชรา ดว้ ยเสียงดงั 'เปร้ียง' มนั กระแทกเขา้ เป้าหมายพอดี ชายชราลม้ โครมลงบนพ้ืนดว้ ยเสียงดงั 'ตุบ' \"ถึงขา้ ไม่มีโอกาสเอาชนะส่ิงน้นั ทวา่ สาหรับเจา้ , ขา้ มีอยา่ ง ลน้ เหลือ\" ยามซูเหยาเดือด, เธอลืมสิ้นซ่ึงทุกสิ่งทุกอยา่ ง ไม่วา่ จะเป็น มนตค์ าถาหรือกระบวนท่า เธอยกกาป้ันตวั เอง แลว้ เร่ิมระดมต่อย ใบหนา้ ของชายชรา \"ส่ิงน้ีสาหรับที่เจา้ ปากเสีย! อนั น้ีสาหรับที่เจา้ พดู จาไร้สาระ!\" ชายชราไม่นึกไม่ฝันวา่ นางจะไร้ซ่ึงอารยธรรม แลว้ ใช้ กาป้ันของตวั เองโดยตรง, เขาจึงหมดหนทางโตต้ อบ ในเวลาเพียง ไม่ก่ีอึดใจ, หวั ของเขากเ็ ตม็ ไปดว้ ยซาลาเปาจากการทุบตีของนาง \"ไอโยว, ไอห๊ ยา, ขา้ กาลงั จะตายแลว้ , ขา้ กาลงั จะตายแลว้ ! หยดุ !\" \"มีเพียงนอ้ งสาวเจา้ เท่าน้นั ท่ีจะหยดุ , เจา้ ตายไปแลว้ ขา้ ไม่ สนหากเจา้ จะตายอีกรอบ\" ซูเหยาเริ่มต่อยตีอยา่ งหนกั หน่วงยงิ่ กวา่ เดิม แถมไม่ลืมเหยยี บกระทืบกน้ เขาดว้ ยเทา้ ของเธอ แลว้ ยงั

บดขย้อี ยา่ งแรงอีกสองสามคร้ัง ไปตายซะ, ไอเ้ กยเ์ ฒ่า! \"สาวนอ้ ย, มนั เจบ็ , มนั เจบ็ , มนั เจบ็ ... เจา้ ทาเช่นน้ีกบั ผเู้ ฒ่าชราไดอ้ ยา่ งไร ... ไอโยว, เบาหน่อย, เบาหน่อย!\" \"พดู มา, ทาอยา่ งไรจึงจะผนึกสตั วเ์ วทยไ์ ดอ้ ีกคร้ัง?\" \"ขา้ กไ็ ม่รู้เช่นกนั \" \"เจา้ ไม่ยอมบอกเช่นน้นั รึ?\" เธอต่อยถลุงอยา่ งต่อเนื่อง, เป้าหมายกค็ ือใบหนา้ ! \"ไอโยว, สาวนอ้ ย, แม่นางนอ้ ย, เมตตาดว้ ย! ขา้ กาลงั จะตาย แลว้ , ขา้ กาลงั จะตายแลว้ !\" \"เจา้ ยอมเปิ ดปากแลว้ ใช่ไหม?\" \"ขา้ ... ขา้ ไม่รู้จริงๆ!\" ตะบนั หนา้ อยา่ งต่อเนื่อง ..... \"ถึงเจา้ ตีขา้ จนตาย, ขา้ กไ็ ม่รู้จริงๆ\" \"เช่นน้นั , ก่อนหนา้ ที่พวกขา้ ผา่ นเขา้ มา ทาไมมนั ถึงไม่หลดุ จากผนึก!?\" \"อนั น้ี ... ขา้ กไ็ ม่รู้เหมือนกนั \" ชายชรารู้สึกอยากร้องไห้ \"ตอนขา้ ติดอยภู่ ายในซากปรักหกั พงั เหลา่ น้ี ขา้ รู้สึกเศร้ามาก

เพราะไม่เคยมีใครผา่ นอาคมตรงประตู ขา้ รอคอยมาหลายหมื่นปี ทวา่ กลบั มีคนเพียงหยบิ มือท่ีสามารถผา่ นมาถึงบานประตู แต่พวก เขาเหลา่ น้นั ลว้ นถูกสัตวเ์ วทยก์ ลืนกิน พวกเจา้ คือคนกลุ่มแรกท่ี เขา้ มาถึงตรงน้ี\" ซูเหยานึกถึงบทพระเอกข้ีโกงของเซียวอ้ี และระบุไดว้ ่าส่ิง ที่ชายชราผนู้ ้ีกล่าวมาไม่ผดิ นกั หรือมีเพียงเซียวอ้ีที่สามารถเขา้ มายงั ท่ีแห่งน้ี? ซูเหยาหยบิ หีบท่ีชายชราทาตกไวข้ า้ งตวั ข้ึนมา 'จิตวญิ ญาณแห่งไม'้ ยงั อยขู่ า้ งในอยา่ งวา่ ง่าย \"หน่อตน้ ไมน้ อ้ ย, ขา้ จะนาเจา้ ออกไปจากที่แห่งน้ี เจา้ เตม็ ใจ ไปกบั ขา้ หรือไม่?\" \"ชิค~\" จิตวิญญาณแห่งไมย้ กกิ่งกา้ นของตวั เอง และแสดง ท่าท่างโห่ร้องยนิ ดี ชวั่ ขณะน้นั , ซูเหยารู้สึกโล่งใจ เธอหยบิ กระบ่ีที่อยบู่ นพ้ืน แลว้ เงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า หากพวกเธอมิอาจเอาชนะ เช่นน้นั เธอ จะเผน่ หนีไปพร้อมซือฝุ ไม่วา่ อยา่ งไร, เธอกไ็ ดส้ ิ่งท่ีตวั เอง ตอ้ งการเป็นที่เรียบร้อยแลว้ สาหรับเรื่องเกียรติภูมิน่ะรึ ... มนั คืออะไร? กินไดห้ รือไม่?

ซูเหยากา้ วไปขา้ งหนา้ ทวา่ ทนั ใดน้นั , แสงสีทองเปลง่ ประกายมาจากดา้ นขา้ ง เธอหนั หนา้ ไปมอง และเห็นวา่ ร่างกาย ของเซียวอ้ีกาลงั ปลดปล่อยแสงสีทอง โดยฉบั พลนั , ช้นั ของ ลาแสงลอยออกมาจากร่างกายของเขา และค่อยๆ ก่อตวั เป็น รูปร่างกระบ่ี สีของกระบ่ีผิดปกติอยา่ งยงิ่ ยวด มนั ฉาบไปดว้ ยสีแดงสด เสมือนโลหิตที่หลงั่ ไหล \"จิตวิญญาณแห่งโลหะ!\" ชายชราคลานข้ึนมา และมองดู กระบี่ดว้ ยท่าทางตื่นตะลึง \"ส่ิงน้ี ... ส่ิงน้ีคือจิตวญิ ญาณแห่ง โลหะ! ทวา่ ... ทาไมจึงเป็นสีแดง?\" ส่ิงน้นั กค็ ือจิตวิญญาณแห่งโลหะ? ซูเหยารับรู้มาโดยตลอด วา่ ท่ีเซียวอ้ีสามารถบรรลกุ ระบี่เจตจานงกเ็ พราะเขาไดค้ รอบครอง จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ อยา่ งไรกด็ ี, เธอเพิ่งรู้วา่ จิตวิญญาณแห่ง โลหะมีรูปร่างเป็นกระบี่ แต่เห็นไดช้ ดั วา่ เซียวอ้ียงั หมดสติ ถา้ เช่นน้นั ทาไมจิตวิญญาณแห่งโลหะจึงปรากฏกายดว้ ยตวั ของมนั เอง? แถมมนั แลดูคลา้ ยไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่

แสงที่ถกู ปลดปลอ่ ยจากจิตวญิ ญาณแห่งโลหะเริ่มสวา่ งมาก ข้ึน และสีของมนั กย็ งั ผดิ ปกติอยเู่ ช่นน้นั ... แรกเริ่มเดิมที, จิต วญิ ญาณแห่งโลหะถือกาเนิดจากจิตของพลงั ปราณ ดงั น้นั มนั ควร เป็นสิ่งที่สะอาดบริสุทธ์ิท่ีสุดในโลก ทวา่ จากสภาพที่เห็น, ลืมไป ไดเ้ ลยเรื่องความบริสุทธ์ิ เพราะมนั ดูประหน่ึงสิ่งชว่ั ร้าย \"ชิค?\" หน่อตน้ ไมน้ อ้ ยคลา้ ยถูกผลกระทบจากรัศมีสีแดง ก่ิงกา้ นสีขาวอนั อ่อนนุ่มค่อยๆ ฉาบไปดว้ ยสีแดง กระทงั่ ใบไมส้ ี เขียวกเ็ ร่ิมเปลี่ยนสี มนั สนั่ ไหวครู่หน่ึง ก่อนจะลอยตวั ข้ึน และบิน ไปหาจิตวญิ ญาณแห่งโลหะ จิตวิญญาณแห่งโลหะกาลงั เรียกหามนั ! \"หน่อตน้ ไมน้ อ้ ย!\" ซูเหยาตะโกน ทวา่ จิตวญิ ญาณแห่งไม้ ไม่มีอาการตอบสนองแมแ้ ต่นอ้ ย ประหน่ึงมนั ถูกสะกดจิต และ เดินหนา้ บินไปหาจิตวิญญาณแห่งโลหะ ดว้ ยความตระหนก, ซูเหยาเกบ็ จิตวิญญาณแห่งไมไ้ วภ้ ายใน ดวงจิตของเธอ เพอ่ื แยกมนั ออกจากโลกภายนอก ตอนน้นั เองท่ีรอยแดงตามร่างกายของจิตวญิ ญาณแห่งไม้ เร่ิมจางหาย และกลบั คืนสู่สภาพเดิม เพียงช่วงเวลาส้นั ๆ ทวา่ มนั

แลดูคลา้ ยออ่ นลา้ สุดกาลงั , ลาตน้ ของมนั โคง้ งอ และค่อยๆ ขดตวั เป็ นลูกบอล สัญชาตญาณของซูเหยากาลงั บอกกบั เธอวา่ มีบางส่ิง ผิดปกติกบั จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ จิตวิญญาณแห่งโลหะซ่ึงสูญเสียเป้าหมายช้ีนา มนั กราด เกร้ียวยงิ่ กวา่ เดิม และเริ่มตน้ ดูดซบั พลงั ปราณโลหะจานวนมาก จากรอบตวั อึดใจต่อมา, กอ้ นหินดินทรายต่างพากนั ปลิววอ่ น, อากาศรอบตวั เริ่มซดั เป็นระลอกคลื่น แมก้ ระทง่ั ทอ้ งฟ้ายงั เริ่มสั่น ไหวไปมา \"ไม่ดีแลว้ , ท่ีน่ีกาลงั จะพงั ทลาย\" ร่างของชายชราเร่ิมจางลง เลก็ นอ้ ย ท่ามกลางความแปรปรวน, เสียงกระแทกดงั ปังลอยมาให้ ไดย้ นิ สตั วเ์ วทยร์ ่วงลงมาจากทอ้ งฟ้า ร่างขนาดมหึมาของมนั ถูก ปกคลมุ ไปดว้ ยเลือด ต่อมา, เงาร่างสีขาวเหาะลงมาอยา่ งรวดเร็ว เส้ือผา้ ของเขายงั ดูขาวราวหิมะ และไม่มีรอยเป้ื อนใดๆ \"ซือฝ\"ุ ซูเหยาพลนั ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก และอดเดินเขา้ ไปกล่าวคาสรรเสริญมิได้

ทวา่ อว้เี ยยี่ นกลบั เอ่ยอยา่ งเยน็ ชา \"ออกไปจากท่ีน้ี\" เทา้ ของซูเหยาท่ีกาลงั ว่งิ ไปหาหยดุ ชะงกั เมื่อเธอจอ้ งมอง อยา่ งละเอียดจึงรับรู้วา่ การคงอยขู่ องซือฝไุ ม่มน่ั คงอยา่ งยงิ่ กระทง่ั เงาร่างของเขากเ็ ร่ิมเลือนลาง “ซือฝุ ....” เขาไดร้ ับบาดเจบ็ ขณะน้ี, สัตวเ์ วทยล์ ุกข้ึนมาอีกคร้ังหน่ึง ร่างกายของมนั ปลดปลอ่ ยแรงกดดนั ซ่ึงมีพลงั มากกวา่ คร้ังก่อน มนั คาราม ระหวา่ งพงุ่ เขา้ ใส่อว้ีเยยี่ น ดวงตาของมนั แดงก่าและจอ้ งเขมง็ มายงั เขาคลา้ ยแคน้ เคืองสุดขีด จงั หวะท่ีมนั กาลงั เขา้ โจมตี ทนั ใดน้นั , ทอ้ งฟ้าและพ้ืนดิน พลนั สั่นสะเทือน ก่อนหนา้ น้ี, ส่ิงที่อยตู่ รงหนา้ ซูเหยากค็ ือแผน่ ดิน แหง้ แลง้ ทวา่ เม่ือฉากแปรเปล่ียน บดั น้ี, พวกเธอกลบั มายนื ตรง ซากปรักหกั พกั อีกหน ตาหนกั กาลงั พงั ทลายดว้ ยความเร็วซ่ึงสามารถมองเห็นดว้ ย ตาเปล่า ลาแสงสีทองซดั ข้ึนดา้ นบน มนั ทะลุหลงั คาและพงุ่ ตรงสู่ ทอ้ งฟ้า พลงั ปราณโลหะจากทว่ั ทุกสารทิศถูกดึงเขาหาลาแสงส่อง สวา่ งตน้ น้นั

สตั วเ์ วทยค์ ลา้ ยติดอยภู่ ายในลาแสง จนมิอาจยนื อยา่ งมนั่ คง ดว้ ยเหตุน้ี, มนั จึงกระโดดไปมา เพ่ือหนีออกจากรัศมีของลาแสง “จิตวญิ ญาณแห่งโลหะ?” อว้ีเยยี่ นขมวดคิ้วมุ่น พลางเงย หนา้ มองลาแสงส่องสวา่ งตน้ น้นั ท่ีจู่ๆ กป็ รากฏอยา่ งกะทนั หนั เขาใชม้ ือขา้ งหน่ึงผนึกเป็นสัญลกั ษณ์ ทวา่ กลบั ไม่ไดท้ าการ โจมตี ตรงกนั ขา้ ม, เขาเรียกกระบ่ีบินออกมา ... อว้เี ยย่ี นมิไดห้ นั หนา้ กลบั มามอง เพยี งแต่เอ่ยวาจาดว้ ยน้าเสียงเขม้ งวดซ่ึงเขาไม่ เคยใชม้ าก่อน “ใชก้ ระบ่ีเลม่ น้ีเหาะออกจากท่ีน่ี กระบี่เล่มน้ีจะ ปกป้องเจา้ จนกวา่ จะถึงทางออกดินแดนล้ีลบั ” “ซือฝ?ุ ” “อณูพลงั ปราณโลหะกาลงั อาละวาดอยา่ งบา้ คลงั่ ขา้ เกรงวา่ มนั อาจทาใหด้ ินแดนล้ีลบั พงั พินาศ” อว้เี ยยี่ นกล่าววาจา “จาเอาไว้ , เจา้ ตอ้ งเหาะออกไปอยา่ งเตม็ กาลงั , อยา่ ไดล้ งั เล!” “ซือฝ,ุ แลว้ ตวั ท่านเล่า?” เห็นชดั วา่ เขาไดร้ ับบาดเจบ็ ในที่สุด, อว้เี ยยี่ นกห็ นั กลบั มา เขาย่นื มือมาลบู หวั เธอ, ใบหนา้ ของเขายงั คงไวซ้ ่ึงความเยน็ ชาดุจเดิม “รีบออกไปเร็วเขา้ ขา้ เป็นเพียงเส้นใยของดวงจิต แมน้ ตวั ขา้ จะหายไปกไ็ ม่เป็นไร”

“ท่านจะไม่เป็นอะไรไดอ้ ยา่ งไร?” เขาเห็นเธอเป็นเดก็ สาม ขวบรึ? ดวงจิตกาเนิดข้ึนจากร่างกายท่ีแทจ้ ริง และเป็นส่วนหน่ึง ของวญิ ญาณ หากวญิ ญาณของใครคนหน่ึงขาดหายไป, แลว้ ร่างกายที่แทจ้ ริงจะไม่เป็นอะไรไดอ้ ยา่ งไร? “หากซือฝไุ ม่ไป, ขา้ ก็ ไม่ไปเช่นกนั ” “เจา้ ตอ้ งอยใู่ นโอวาท” สีหนา้ ของอว้ีเยยี่ นด่ิงลง “ซือฝจุ ะรอ เจา้ ที่ขนุ เขาป่ าหยก” “โกหก! ท่านกร็ ู้วา่ ขา้ มิใช่เดก็ !” อว้เี ยยี่ นกาลงั จะเอ่ยบางส่ิง ทวา่ สตั วเ์ วทยก์ ลบั หลุดออกมา จากการหน่วงเหน่ียวของพลงั ปราณโลหะ มนั โจมตีใส่อว้เี ยยี่ นอ ยา่ งไม่ลดละ นรกสิ, เจา้ สัตวต์ ่าชา้ น่ารังเกียจตวั น้ี “รีบออกไป! อว้เี ยยี่ นสะบดั มือ, ซูเหยาพลนั ถกู ส่งไปไกล หลายเมตร ในขณะท่ีเขาหมุนตวั กลบั และรับการโจมตี ปราณกระบี่ซ่ึงถูกอว้ีเยย่ี นเรียกออกมา ลอยตวั นิ่งอยู่ ตรงหนา้ ซูเหยาพอดี

ซูเหยากาหมดั ตวั เองแน่น เธอช่วยเหลืออะไรไม่ไดเ้ ลย ทวา่ เธอมิอาจทิ้งซือฝไุ วด้ า้ นหลงั แลว้ เอาตวั รอดเพียงลาพงั มนั ตอ้ งมีหนทางอื่น หลงั จากมองสิ่งรอบตวั เธอตระหนกั วา่ ชายชรา ซ่ึงโดนเธอ ต่อยจนศรีษะกลายสภาพเหมือนพระโพธิสตั ว์ กาลงั แบกเซียวอ้ี และยอ่ งไปทางดา้ นขวาของลาแสง “ไอเ้ กยเ์ ฒ่า” ซูเหยาหยบิ กอ้ นหิน และเขว้ียงไปทางเขา ดว้ ย เสียงดงั ‘โป๊ ก’ เธอปาเขา้ เป้าอยา่ งแม่นยา “ไอโยว!” ชายชราร้องออกมา “สาวนอ้ ย, ขา้ มอบจิต วญิ ญาณแห่งไมใ้ หเ้ จา้ ไปแลว้ , เจา้ ยงั ตอ้ งการอะไรอีก?” “ทาไมเจา้ ทาท่าทางลบั ๆ ลอ่ ๆ?” สีหนา้ ของชายชราแปรเปลี่ยนเลก็ นอ้ ย ก่อนกลบั คืนสู่ สภาพปกติโดยเร็ว “โฮะโฮะ, สาวนอ้ ย, เจา้ เขา้ ใจผิดแลว้ ขา้ เพียงแต่กลวั วา่ เดก็ คนน้ีจะไดร้ ับบาดเจบ็ จึงนาตวั เขาออกมา” ซูเหยาไม่เช่ือสักนิด และถลึงตาจอ้ งมองเขาอยา่ งเยน็ ยะ เยอื ก เธอยกกาป้ัน แลว้ ใชม้ ือหกั ขอ้ นิ้วอยา่ งแรง จนเกิดเสียงดงั เจา้ จะบอกหรือไม่?

ชายชรากลืนน้าลายดงั เอ๊ือก และกลา่ วตอบอยา่ งซื่อๆ “อา ... สาวนอ้ ย เจา้ ลองมองดูสิ, จิตวญิ ญาณแห่งโลหะคลมุ้ คลงั่ โดย ไม่มีทีท่าวา่ จะหยดุ มนั กาลงั มุ่งทาลายดินแดนล้ีลบั และเม่ือเวลา น้นั มาถึง, ดินแดนล้ีลบั กจ็ ะพงั ทลาย หากตอนน้นั , จิตวิญญาณ แห่งโลหะยงั ไม่ยอมหยดุ พลงั ของมนั อาจโยงใยไปถึงโลกบาเพญ็ เพียร ขา้ เห็นวา่ ผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั เซียนมีตบะสูง หากเขาเดิมพนั ดว้ ยพละกาลงั ท้งั หมด เขาอาจหยดุ ย้งั มนั ....” ซูเหยาจอ้ งมองเขาอยา่ งอามหิต ชายชราหดคอ “อาา ... ขา้ กาลงั บอกวา่ ใตเ้ สาตน้ น้ี บงั เอิญมี จุดเคลื่อนยา้ ยสถานท่ี ถึงแมเ้ วลาน้ี มนั ยงั ใชง้ านไม่ได้ แต่หาก ดินแดนล้ีลบั พงั ทลาย หรือเมื่อมรสุมพลงั ปราณโลหะถึงขีดสุด สถานท่ีแห่งน้ีจะคลายตวั โดยกฏธรรมชาติชวั่ ครู่หน่ึง และเมื่อ เวลาน้นั มาถึง, พวกเราจะถูกเคลื่อนยา้ ยออกจากท่ีแห่งน้ีโดย อตั โนมตั ิ”

บทที่ ๖๑ ซูเหยาเวอร์ชั่น 3.0 ซูเหยานิ่งเงียบครู่หน่ึง และกาหมดั ขา้ งลาตวั แน่น \"แลว้ เขา ละ? หากดินแดนล้ีลบั พงั ทลาย, จะเกิดอะไรข้ึนกบั ซือฝุ?\" \"เขาเป็นเพียงแค่เส้นใยจากดวงจิต ตราบเท่าที่เจา้ หนีรอดไป ได้ ยอ่ มมีหนทางแกไ้ ขจิตวิญญาณ\" \"หากแกไ้ ขไม่ได้ จะเกิดอะไรข้ึน?\" \"อา ... อา ... ถา้ เป็นเช่นน้นั , ระหวา่ งท่ีเขาเขา้ สู่ด่านทดสอบ อสนีบรรลุสู่สวรรค์ อาจตอ้ งเผชิญกบั ความทรมานสกั เลก็ นอ้ ย\" หากจิตวญิ ญาณของผใู้ ดไม่สมบูรณ์, ลืมไปไดเ้ ลยเรื่องความ ทรมาน เพราะเขาอาจถกู ทาลายจนถึงข้นั ที่วา่ แมแ้ ต่ข้ีเถา้ กไ็ ม่ เหลือหลอ แมน้ วา่ จะเป็นตวั ผถู้ ือครองปราณธาตุสายฟ้าเองกต็ าม ที ซูเหยารู้สึกเจบ็ ปวดหวั ใจโดยฉบั พลนั ดงั คาด, ซือฝุ ตดั สินใจเดด็ ขาดวา่ จะสูจ้ นตวั ตาย ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงร้อนใจอยาก ใหเ้ ธอออกจากที่นี่

เธอสูดลมหายใจลึก แลว้ พยายามควบคุมความรู้สึกอดั อ้นั ใจที่ซดั เขา้ มาเป็นระลอกคล่ืน \"ตาเฒ่า, มีหนทางใดบา้ งที่สามารถ หยดุ ย้งั ความบา้ คลง่ั ของจิตวญิ ญาณแห่งโลหะ?\" \"นอกเสียจากวา่ จะมีพลงั ปราณ ท่ีมีอานาจเทียบเท่ากบั จิต วญิ ญาณแห่งโลหะ จึงจะยบั ย้งั มนั ได้ ทวา่ เวลาน้ี, พวกเรามีเพยี งผู้ บาเพญ็ เพยี รข้นั เซียนเท่าน้นั ท่ีคอยเหนี่ยวร้ังมรสุมพลงั ปราณ โลหะ\" \"มรสุมพลงั ปราณ .....\" ซูเหยาพึมพาคาน้ีไปมา, เหมือนวา่ เธอจะมี .... ซูเหยาตดั สินใจอยา่ งแน่วแน่ เธอโคจรพลงั ปราณ แลว้ เรียก เถาวลั ยเ์ พอ่ื ดึงตวั ลฉู่ าที่อยไู่ ม่ไกล อยา่ งท่ีนึกเอาไว,้ ตาเกยเ์ ฒ่าผนู้ ้ี ไม่สนใจชีวิตผหู้ ญิง เธอวางลฉู่ าลงเคียงขา้ งเซียวอ้ี และเฉยเมยต่อท่าทางชงั น้าหนา้ ของชายชรา เธอถอดจ้ีหยกที่ซือฝมุ อบใหอ้ อกจากลาคอ แลว้ ใส่เขา้ ไปในกระเป๋ าลู่ฉา เทสโยลกั มีอาคมป้องกนั มิใหผ้ บู้ าเพญ็ เพียร ซ่ึงมีระดบั สูง กวา่ ข้นั หลอมรวมเขา้ มาดา้ นใน ดว้ ยเหตุน้ี, ซือฝจุ ึงตอ้ งอาศยั อยู่

ภายในจ้ีหยก เมื่อใดที่จ้ีหยกออกนอกบริเวณดินแดนล้ีลบั ซือฝุ ยอ่ มถกู ส่งออกไปอยา่ งไม่มีขอ้ สงสัย ซูเหยานงั่ ลงดว้ ยท่าดอกบวั และเริ่มจบั สัมผสั พลงั ปราณ สายฟ้า ซ่ึงเธอคุน้ เคยเป็นอยา่ งดีจากรอบตวั เอาละ .... มาทาใหม้ รสุมพลงั ปราณอนั น้ีเร้าใจยง่ิ กว่าเดิม ใช่แลว้ , เธอกาลงั จะซึมซบั พลงั ปราณเขา้ สู่ร่าง จากประสบการณ์การเป็นผบู้ าเพญ็ เพียร, ซูเหยาเคยซ้ีซ้วั ซึม ซบั พลงั ปราณเพียงหนเดียว และคร้ังน้นั กน็ ามาซ่ึงมรสุมพลงั ปราณสายฟ้า หลงั จากน้นั , ตอนเธอสร้างแก่นกลางข้นั หลอมรวม ซือฝจุ ึงอนุญาตใหเ้ ธอซึมซบั พลงั ปราณจากสายฟ้าสีม่วงเพียง เท่าน้นั มนั เป็นเพียงแค่มรสุมพลงั ปราณ, ถูกตอ้ งไหม? จิตวญิ ญาณ แห่งโลหะ? แลว้ อยา่ งไร! แม่นางผนู้ ้ีกท็ าไดเ้ หมือนกนั ! ขณะท่ีซูเหยาต้งั จิตมุ่งมนั่ , อณูพลงั ปราณสายฟ้ารอบตวั ซ่ึง มีหางเลก็ ๆ เป็นประกาย เริ่มหลงั่ ไหลเขา้ สู่ร่างกายอยา่ งบา้ คลง่ั

โดยไร้ขอบเขต เส้นลมปราณของเธอเร่ิมรู้สึกถึงความเจบ็ ปวดอนั คุน้ ชิน ซูเหยาทาไดเ้ พียงกดั ฟันทน เธอโคจรแก่นกลางข้นั หลอม รวมอยา่ งมุทะลุ เพอ่ื ข่มพลงั ปราณ เพยี งชวั่ อึดใจ, ทอ้ งฟ้าเบ้ืองบนซ่ึงแต่เดิมมืดสลวั กลบั แปร เปล่ียนเป็นมืดมิดดุจรัตติกาล ภายใตก้ อ้ นเมฆซ่ึงซอ้ นกนั ยงุ่ เหยงิ มีประกายแสงวบู วาบของสายฟ้าและเสียงฟ้าร้องคารามดงั สนน่ั ขณะเดียวกนั , อว้ีเยย่ี นสงั เกตเห็นความผดิ ปกติของศิษย์ ตนเอง เขาหนั กลบั ไปมองลูกศิษยซ์ ่ึงนง่ั อยบู่ นพ้ืนดว้ ยความตะลึง งนั ศิษยป์ ัญญานิ่มคนน้ี, นางคิดจะทาอะไร? \"หยดุ เด๋ียวน้ี!\" อว้ีเยยี่ นใชก้ ระบี่โจมตีใส่สัตวเ์ วทยท์ ่ีน่า ราคาญตนน้นั และเหาะไปหาลูกศิษย์ ทวา่ เขากลบั ถูกช้นั พลงั ปราณสายฟ้ากีดขวาง ใบหนา้ อนั เยน็ ชาของเขาบรรจุไวซ้ ่ึงโทสะ ซ่ึงไม่เคยมีมาก่อน \"อว้ีวง่ั , แก่นกลางข้นั หลอมรวมของเจา้ เพ่ิง สร้างไดไ้ ม่นาน เจา้ มิอาจแบกรับพลงั ปราณสายฟ้าจานวนมาก เช่นน้ี\" ซูเหยามองหนา้ เขา และอดไม่ไดท้ ี่จะเอย่ ออกมาหน่ึง ประโยค \"ความปรารถนานอ้ งสาวเจา้ สิ ....\"

นี่, จาชื่อลูกศิษยข์ องตวั เองใหด้ ีหน่อย! \"จงอยใู่ นโอวาท\" ซูเหยายงั คงเพิกเฉยต่อเขา, รู้ไหมวา่ ลูกศิษยก์ ม็ ีช่วงเวลาท่ีไม่ เชื่อฟังเหมือนกนั เธอปลดปลอ่ ยจิตสมั ผสั , พลงั ปราณสายฟ้าพลนั หลงั่ ไหล เขา้ มาอยา่ งกระตือรือร้นยงิ่ กวา่ เดิม ในชว่ั พริบตา, ลาแสงสีขาว ของสายฟ้าขนาดมหึมา ประหน่ึงมงั กรยกั ษพ์ งุ่ สู่ทอ้ งฟ้า ราวกบั พยายามฉีกทอ้ งฟ้าเบ้ืองบนออกจากกนั \"อว้ีวง่ั !\" อว้เี ยย่ี นขมวดคิ้วลึก เขาตดั สินใจโคจรพลงั ปราณ ในร่างท้งั หมดเพอื่ สลายลาแสงของสายฟ้า และบงั คบั ดึงตวั ลูก ศิษยอ์ อกมา ทวา่ ทนั ใดน้นั , ทวั่ ท้งั ดินแดนล้ีลบั กลบั บิดเบ้ียวผดิ รูป \"ตอนน้ีละ!\" สีหนา้ ของชายชราแสดงออกถึงความยนิ ดี เขา กระตุน้ อาคมอยา่ งรวดเร็ว โดยฉบั พลนั , จุดเคลื่อนยา้ ยสถานท่ี พลนั ส่องแสงสวา่ ง จากน้นั เงาร่างของคนท้งั สามเริ่มจางหายจาก สายตา ครู่ต่อมา, พวกเขาถูกส่งออกไปดา้ นนอก