ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

แถว เขาขบฟัน, กา้ วถอยหลงั ดว้ ยความขมขื่นและช้ีตรงตาแหน่ง วา่ งดา้ นหนา้ ตวั เอง “หาไม่แลว้ , ขา้ อนุญาตใหเ้ จา้ ยืนดา้ นหนา้ ก็ ได!้ ” ซูเหยาสีหนา้ มืดคร้ึมยงิ่ กวา่ เดิม อยา่ งไรกต็ าม, เม่ือมอง ท่าทางจริงจงั ของเขาทาใหเ้ ธอตอ้ งเดินเขา้ ไปหาอยา่ งหมด ทางเลือก เธอรวบตวั เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมข้ึนมาและตี กน้ เขาสองสามคร้ังอยา่ งแรงเพอื่ เป็นการลงโทษ เจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั สูดลมหายใจลึกดว้ ยความเจบ็ ปวด แต่น่า แปลกที่เขาไม่ร้องโวยวายออกมา เขามองซูเหยาดว้ ยสายตา ประหลาด จากน้นั ค่อยๆหนั หนา้ หนีไปดา้ นขา้ ง นี่, นี่, พอ่ หนุ่มนอ้ ยเช่นเจา้ หนา้ แดงไปเพื่ออะไรกนั ? เธอไม่เขา้ ใจความคิดของเจา้ เดก็ บา้ จึงตดั สินใจเพกิ เฉยเสีย อยา่ งไรกด็ ี, เธอรู้สึกเหมือนโดนใครกระแทกอยา่ งกะทนั หนั เมื่อ มองไปดา้ นหนา้ , คนท่ียนื อยตู่ รงหนา้ เธอกค็ ือเจา้ เดก็ อว้ น และ ดว้ ยเหตุบงั เอิญ, เดก็ ท่ีถูกเขาต่อยกต็ ่อแถวอยดู่ า้ นหนา้ เขาพอดี เจา้ อว้ นจึงถือโอกาสตอนไม่มีใครมองแลว้ บีบกน้ เดก็ ขา้ งหนา้ เสร็จ แลว้ ยงั ทาหนา้ ทาตาใส่เดก็ คนน้นั อีก

เดก็ คนน้นั ชื่อเซียวอ้ี เขาไม่ทนั ระวงั ตวั จึงเกือบลม้ ลงอีกหน เขาพยงุ ตวั เกือบไม่อยแู่ ละมองหนา้ เจา้ อว้ นที่อยตู่ รงหนา้ ดว้ ย ความแคน้ เคือง เขากาหมดั ตวั เองแน่นแลว้ พึมพาบางอยา่ ง เสียง เขาเบามากจนทุกคนมิอาจไดย้ นิ แต่เพราะซูเหยายนื อยตู่ รงหนา้ จึงไดย้ นิ ส่ิงท่ีเขาพดู อยา่ งชดั เจน “สักวนั หน่ึงขา้ จะใหท้ ุกคนบนโลกหมอบแทบเทา้ ขา้ ” จู่ๆ ซูเหยากม็ ีความรู้สึกคุน้ ชินอยา่ งแปลกประหลาด เธอ บอกไม่ถกู ว่ามนั คืออะไร แค่รู้สึกวา่ มีบางอยา่ งไม่ถกู ตอ้ ง เธอมอง หนา้ เดก็ ตรงหนา้ อยา่ งละเอียดถ่ีถว้ นแลว้ นึกข้ึนได้ เขากค็ ือ ขอทานตวั นอ้ ยท่ีมีปราณธาตุคู่ตอนอยใู่ นเมืองมิใช่หรือ? เวลาน้นั ดว้ ยท่าทางอนั สงบเยอื กเยน็ และเคร่งขรึมของเขาจึงทาใหแ้ ตกต่าง จากเดก็ ที่เหลืออยา่ งชดั เจน หล่ีหลินยงั ประเมินเขาไวส้ ูงมาก ซู เหยาสงสัยวา่ อาจารยท์ ่านไหนจะรับเขาไวเ้ ป็นศิษย?์ แต่ทาไมเธอถึงมีความรู้สึกประหลาดยามมองดูเขา? เขามี อะไรผิดแปลกง้นั รึ? ซูเหยาจมอยใู่ นความคิดตวั เอง อยา่ งไรกต็ าม , ไม่วา่ เธอจะนึกอยา่ งไรกไ็ ม่อาจหาเหตุผลไดส้ ักขอ้ ความคิดของ

เธอหยดุ ลงเม่ือผดู้ ูแลวหิ ารเขา้ มาและยนื่ ป้ายประจาตวั ใหเ้ ธออยา่ ง นอบนอ้ ม ซูเหยาบอกเดก็ นอ้ ยหวงั อยา่ งง่ายๆวา่ เธอและเขามีอาจารย์ คนละคนกนั และจะมาเยย่ี มเยยี นเขาบ่อยๆ ทาใหเ้ ขาส่งสายตา ทานองวา่ “เจา้ ไม่ยอมทาหนา้ ที่ภรรยาอีกแลว้ ” มาให,้ จากน้นั ซู เหยาเดินตามผดู้ ูแลวิหารเพอื่ กลบั ไปยงั ขนุ เขาป่ าหยก ชีวิตที่ตอ้ งบาเพญ็ เพียรน่าเบ่ืออยา่ งท่ีสุด นบั ต้งั แต่เชา้ วนั ที่ ซือฝสุ อนเธอซึบซบั พลงั ปราณสู่ร่าง, เขากไ็ ม่ปรากฎตวั อีกเลย เขา หายไปไหนกนั นะ? ซูเหยาพยายามสัมผสั พลงั ปราณอยใู่ นบา้ นท้งั วนั และผลสุดทา้ ยกไ็ ม่อาจทนไดอ้ ีก หากเธอยงั ขืนนงั่ แบบน้นั , ไม่ตอ้ งพดู ถึงเร่ืองพลงั ปราณเลย แต่เธอจะหิวตายซะก่อน ซูเหยาคน้ ทวั่ บา้ นแต่กไ็ ม่สามารถหาอะไรกินไดเ้ ลย เธอยงั ไปหาที่บา้ นของซือฝุเช่นกนั แต่ลืมไปไดเ้ ลยกบั อาหารเพราะ แมแ้ ต่ตวั เขากห็ ายไปดว้ ย ส่ิงที่กาลงั จะเกิดข้ึนกค็ ือเธอกาลงั จะหิว ตาย ซือฝุ, ท่านคงไม่ไดล้ ืมวา่ เธอยงั ตอ้ งกินขา้ ว, ใช่ไหม? เธอมองดูป่ าเขียวขจีตรงตีนเขาและใคร่ครวญวา่ ตอ้ งพ่งึ พา ตนเองในการหาอาหาร แต่ ... คนอยา่ งเธอท่ีลืมกระทง่ั ใส่น้าใน

หมอ้ หุงขา้ ว แมว้ า่ เธอจะล่าตวั อะไรมาได้ แต่คงไม่มีปัญญาเขา้ ครัวแน่, ใช่ไหม? ยงิ่ ไปกวา่ น้นั , เธอไม่เคยออกล่าสัตวเ์ ช่นกนั ซือฝุ ... รีบกลบั บา้ นเร็วเขา้ , ศิษยข์ องท่านจะหิวตายอยแู่ ลว้ ดว้ ยเหตุน้ี, สามวนั ต่อมาเมื่อท่านอาจารยก์ ลบั มาจากการ เกบ็ ตวั ทาสมาธิ เขากไ็ ดพ้ บร่างๆหน่ึงฟุบตรงหนา้ บา้ นเขาอีกคร้ัง อว้ีเยย่ี นขมวดคิ้ว, หรือลกู ศิษยเ์ ขาจะมีนิสัยประหลาดชอบนอน กลิง้ บนพ้นื ตามอาเภอใจ? เขาร่ายคาถาขจดั สิ่งสกปรกลงบนตวั ศิษยอ์ ยา่ งเงียบๆ และ แทรกพลงั ปราณสู่ร่างจนคนที่กองอยกู่ บั พ้ืนลุกข้ึนไดใ้ นท่ีสุด เมื่อซูเหยาเห็นอว้เี ยยี่ น, เธอระเบิดน้าตาอยา่ งหา้ มไม่อยแู่ ละ ปรี่เขา้ กอดขาเขาทนั ที “ซือฝ!ุ ” อว้ีเยยี่ นตวั แขง็ ทื่อ เขาไม่เคยชินกบั การถูกกอดเช่นน้ี อยา่ งไรกต็ าม, เมื่อคิดวา่ คนท่ีกอดขาเขาคือลูกศิษยท์ ี่เขารอคอยมา เน่ินนาน เขาจึงพยายามระงบั อาการอยากเหวย่ี งนางออกไป ดูท่า ลกู ศิษยจ์ ะชอบตวั เขาเป็นอยา่ งมาก นางถึงไดเ้ ศร้าเสียใจเพยี ง เพราะเขาจากไปไม่ก่ีวนั

“ในที่สุดท่านกก็ ลบั มา, ขา้ หิวจนจะตายอยแู่ ลว้ ” ซูเหยา เริ่มตน้ กล่าวโทษขณะยงั ร้องไหอ้ ยู่ หากไม่ใช่เพราะสติสานึก สุดทา้ ยท่ียงั หลงเหลืออยู่ เธอคงไปกดั เปลือกไมก้ ินแลว้ ต้งั แต่เดก็ เธอไม่เคยตอ้ งอดอาหารมาก่อนจึงไม่คุน้ ชิน “ขา้ อยากินขา้ ว!” อว้ีเยยี่ นปฏิเสธคาขอของเธอทนั ที “ในฐานะผฝู้ ึกฝนตนไม่ จาเป็นตอ้ งรับรู้รสอาหาร, อาหารในโลกมนุษยม์ ีสิ่งเจือปนมาก เกินไปจะส่งผลกระทบต่อการบาเพญ็ เพยี รของเจา้ ” “แต่ซือฝ,ุ หากขา้ ไม่ไดก้ ินตอนน้ี, ขา้ กจ็ ะหิวจนตาย!” เธอ จะบาเพญ็ นรกอะไรอีกหากเธอตาย? อว้เี ยย่ี นชะงกั กึกและนึกไดว้ า่ ศิษยข์ องเขายงั มิอาจซึบซบั พลงั ปราณสู่ร่าง ดูเหมือน ... คงเป็นไปไม่ไดห้ ากจะไม่ใหน้ างกิน อว้เี ยย่ี นนิ่งเงียบครู่หน่ึง, เขามองดูศิษยซ์ ่ึงกาลงั ร้องไหแ้ ละกอดขา เขาไว,้ ใบหนา้ เขาเตม็ ไปดว้ ยความสลดใจราวกบั กาลงั พดู วา่ ‘ทาไมศิษยข์ องขา้ จึงอ่อนแอเช่นน้ี?’ อว้ีเยยี่ นถอนหายใจและวบู หายตวั ไป ซูเหยาถกู ปล่อยใหเ้ ดียวดายอยบู่ นทุ่งหญา้ , สายลมอ่อน พดั ผา่ นร่างเธอ หิวมากอ่า .....

ตอนเธอนึกวา่ ซือฝตุ ดั สินใจไม่สนใจเธออีกต่อไป ดว้ ย ความพร่ามวั , ซือฝผุ จู้ ากไปกก็ ลบั มาพร้อมถุงใส่ของขนาดใหญ่ พอเขาสะบดั มือ, ผกั กะหล่าจานวนมาก, แครอท, และผกั อยา่ งอื่น ร่วงหล่นลงมา เขาไปหาอาหารใหเ้ ธอ แต่ ... เธอจะกินท้งั ยงั ดิบๆ ไดอ้ ยา่ งไร? ขณะเธอกาลงั กงั ขา, ซือฝกุ ห็ ยบิ แครอทและผกั ชนิดอ่ืนเขา้ ไปในครัว เขาดึงแขนเส้ือตวั เองข้ึนและเริ่มตน้ ทากบั ขา้ ว ซูเหยาจอ้ งมองชายหนุ่มชุดขาวที่อยใู่ นครัวอยา่ งวา่ งเปล่า เขาถือแครอทอยใู่ นมือ ส่วนมืออีกขา้ งถือมีด, และเริ่มตน้ หนั ผกั บนเขียงดว้ ยเสียง ‘ฉบั ฉบั ฉบั ’ เขาสามารถทาฉากชีวิตประจาวนั ดว้ ยท่าทางล่ืนไหลราวกบั เทพเจา้ ซือฝ,ุ ท่านไปหาแตม้ ทกั ษะมา ใส่ไวใ้ นทกั ษะชีวติ ต้งั แต่เม่ือไหร่?

บทท่ี ๑๒ คุณป้ามาช้าเพราะระบบรวน[1] [1] คุณป้า / Auntie: คาสแลงภาษาอินเตอร์เน็ตของจีน หมายถึงประจาเดือน เป็นการเลน่ คาจากภาษาองั กฤษอีกที ประมาณวา่ When a girl hits puberty, she will have to wait until it comes every month > คาวา่ until ออกเสียงคลา้ ย Auntie ดงั น้นั เวลาคนจีนมีประจาเดือนมกั นิยมพดู My auntie has come ... เอ่ิมมม คลา้ ยๆ คนไทยเรียกวนั แดงเดือน .. แคก แคก ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา, บนโต๊ะหินหนา้ กระท่อมกม็ ีจาน กบั ขา้ วหา้ อยา่ งต้งั เรียงไวอ้ ยา่ งเป็นระเบียบ อนั ไดแ้ ก่ผดั ผกั สี่จาน และน้าแกงอีกหน่ึงชาม, ส่งกลิ่นหอมยว่ั น้าลายไปทวั่ ... ซูเหยาได้ แต่อา้ ปากกวา้ งตลอดกระบวนการและยงั คา้ งอยทู่ ่าน้นั ขณะมองดู บุคคลซ่ึงเสมือนเทพเจา้ ตรงหนา้ \"ทานสิ!\" อว้ีเยยี่ นพดู ดว้ ยเสียงราบเรียบ เขานง่ั ลงตรงขา้ ม เธอ, ยนื่ ถว้ ยใส่ขา้ วมาใหแ้ ละส่งสัญญาณใหเ้ ริ่มกิน

ซูเหยารับถว้ ยมาโดยอตั โนมตั ิ, เครื่องหมายอศั เจรียเ์ รียงตวั กนั เป็นแถวยาวอยใู่ นใจ \"ซือฝ,ุ ท่านทาอาหารเป็นดว้ ยหรือ?\" อว้ีเยยี่ นส่งตะเกียบใหเ้ ธอ, เขาเวน้ ระยะครู่หน่ึงแลว้ พดู \"อาจารยป์ ่ ูของเจา้ เคยสอนขา้ \" โอ, อยา่ งน้นั กเ็ ป็นทกั ษะที่สืบทอดกนั มา ซูเหยาเริ่มลงมือ กิน, หลงั จากกินขา้ วไปสามถว้ ย ในท่ีสุดเธอกอ็ ิ่ม จึงวางถว้ ยและ ตะเกียบลง อ่ิมจงั เลย เธอรู้สึกเหมือนเพ่งิ รอดพน้ จากความตาย ตลอดกระบวนการ, อว้ีเยย่ี นนง่ั มองเธอทานขา้ วอยฝู่ ั่งตรง ขา้ ม เมื่อเธอวางตะเกียบลง เขากเ็ ริ่มเกบ็ จานชามท่ีอยบู่ นโต๊ะ ก่อนซูเหยาจะทนั ส่งเสียงหา้ ม เขากล็ า้ งจานเสร็จเรียบร้อยแลว้ ระหวา่ งทาง, ยงั เกบ็ บรรดาผกั ที่กองพะเนินอยดู่ า้ นนอกมาจดั เรียง อยา่ งเป็นระเบียบภายในครัว ซูเหยาจอ้ งมองเขาดว้ ยดวงตาเป็นประกาย และอยากเขียน ตวั อกั ษรบนหนา้ ผากซือฝวุ า่ 'สามีผแู้ สนดี' ซือฝขุ องเธอสามารถทาไดท้ ุกอยา่ ง! อว้เี ยย่ี นมองดูซูเหยาและรู้วา่ นางยงั ไม่สามารถซึบซบั พลงั ปราณสู่ร่าง เขาไม่อยากกดดนั นาง จึงไดพ้ ดู ใหก้ าลงั ใจ และบอก

วา่ การพาเพญ็ เพยี รเป็นส่ิงท่ีเร่งรัดกนั ไม่ได้ พอซูเหยาไดย้ นิ คาพดู เหลา่ น้นั เธอยงิ่ รู้สึกต้ืนตนั ใจมากกวา่ เดิม เธอรู้สึกเหมือนตวั เอง ทุบถูกไหทองคา จึงไดพ้ บเจอกบั อาจารยท์ ่ีมีความสามารถรอบ ดา้ นเช่นน้ี ความมุ่งมนั่ ที่จะบาเพญ็ เพยี รถกู เติมเตม็ อยา่ งมีพลงั เธอกลบั กระท่อมตวั เองอยา่ งแน่วแน่ที่จะสมั ผสั พลงั ปราณ แต่น่าเสียดาย, แมน้ เธอมีแรงบนั ดาลใจสักเพยี งใด แต่ความ เป็นจริงมกั โหดร้าย ซูเหยาทาสมาธิตลอดคืน, ถึงรอบน้ีเธอไม่ได้ สปั หงก แต่กไ็ ม่อาจสัมผสั พลงั ปราณไดอ้ ยดู่ ี ซูเหยารู้สึกไร้ เรี่ยวแรงยามมองพระอาทิตยข์ ้ึนจากขอบฟ้า คร้ังลา่ สุดท่ีเธอลงจากเขา, เธอรับรู้มาวา่ บรรดาหวั ผกั กาด ตวั นอ้ ยที่เขา้ สานกั พร้อมกนั กบั เธอสามารถซึบซบั พลงั ปราณสู่ ร่างไดห้ มดแลว้ ดงั น้นั , พวกเขาจึงไดร้ ับป้ายหยกประจาตวั เน่ือง ดว้ ยป้ายหยกประจาตวั จะสามารถเปิ ดออกได้ กต็ ่อเมื่อใชพ้ ลงั ปราณของตนเองถ่ายทอดเขา้ ไปในป้ายหยก แมแ้ ต่เจา้ เดก็ อว้ น, เขาสามารถบาเพญ็ เพยี รไดร้ ะดบั แรกของข้นั แก่นแท้ ส่วนเดก็ นอ้ ยหวงั , เขาถึงระดบั สองของข้นั แก่นแทแ้ ลว้ จึงเป็นเหตุผลวา่

ทาไมบรรดาเดก็ หวั ผกั กาดจึงยกใหเ้ ขาเป็นผนู้ า สาหรับซูเหยา ... เธอไม่มีแมแ้ ต่ปัญญาจะเปิ ดป้ายหยก น่าขายหนา้ ท่ีสุด, สิทธิพเิ ศษของผถู้ ือครองปราณธาตุ สายฟ้าอยตู่ รงไหน? ซูเหยาถอนหายใจเฮือก เธอคิดจะไปหาซือฝผุ ซู้ ่ึงอาศยั อยู่ กระท่อมขา้ งๆ เพื่อพดู คุยเก่ียวกบั ชีวติ อยา่ งนอ้ ยกเ็ พื่อปลอบ ประโลมหวั ใจอนั รวดร้าวของเธอ ขณะลุกข้ึน, บางอยา่ งซ่ึงอุ่น ร้อนไหลรินออกจากร่างกายส่วนล่าง ประหน่ึงมา้ นบั พนั ว่งิ ผา่ น ร่าง ท้งั รุนแรงรวดเร็วและไม่มีที่สิ้นสุด ซูเหยาหนา้ ซีดเผอื ดและรู้สึกอยากร้องไห้ ก่อนเธอจะ จดั การกบั คุณป้าซ่ึงไม่ไดเ้ จอกนั มานาน, ความรู้สึกปวดอยา่ ง รุนแรงเออ่ ทะลกั มาจากทอ้ งนอ้ ยจนทาใหเ้ ธอแทบหมดสติ นรก อะไรกนั เน่ีย, ทาไมถึงไดป้ วดขนาดน้ี! เธอมีจุดออ่ นอยอู่ ยา่ งหน่ึงซ่ึงกค็ ือ เวลามีประจาเดือน เธอ มกั มีอาการปวดอยา่ งรุนแรง ปวดชนิดเลือดตาแทบกระเดน็ แต่ละ เดือน, ก่อนคุณป้าจะมา เธอจะไม่ดื่มน้าเยน็ โดยเดด็ ขาด ทวา่

เมื่อใดที่เธอเผลอด่ืมน้าเยน็ เขา้ ไป เธอเป็นตอ้ งถูกหามส่ง โรงพยาบาลและถูกแทงดว้ ยยาระงบั อาการปวด ทวา่ หลายเดือนท่ีผา่ นมา หลงั จากเธอมาแห่งโลกน้ี คุณป้าก็ หายไปอยา่ งไร้ร่องรอย เธอนึกอยา่ งยนิ ดีวา่ โลกน้ีอาจไม่มีสิ่ง โหดร้ายอยา่ งคุณป้า เธอจะไปตรัสรู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ เป็นเพราะเธอยงั ไม่สามารถปรับตวั เขา้ กบั สภาพแวดลอ้ ม จึงส่งผลใหร้ ะบบเกิด ความลา่ ชา้ ? คุณป้ารอคอยเธอมาสองสามเดือนแลว้ ! เม่ือรวมกบั คืนก่อนที่เธอตอ้ งฝืนทนต่อสายลมหนาวเยน็ ตลอดคืนยามปี นข้ึน ภูเขา จนทาใหค้ วามปวดรุนแรงหนกั กวา่ เดิม ดูเหมือนความปวด ทรมานหนน้ีคงไม่หายไปง่ายนกั ครู่ต่อมา, ซูเหยางอร่างดว้ ยความปวดร้าวซ่ึงไม่มีทีท่าจะ ทุเลาลงแมแ้ ต่นอ้ ย และบนเตียงกม็ ีรอยเลือดหยดเป็นหยอ่ มๆ นบั ไม่ถว้ น ยามเธอคิดวา่ ตวั เองกาลงั จะตายเพราะความปวดร้าว, พลนั ประตูถูกเปิ ดออกอยา่ งแรง, เงาร่างสีขาวปรากฎอยหู่ นา้ เตียง สีหนา้ ซือฝมุ ีความเยน็ ชา, คิ้วขมวดลึก, เขามองร่างของเธอ ที่กลิ้งไปมาดว้ ยสายตาประหลาด จากน้นั อว้เี ยยี่ นชะงกั กึดดว้ ยได้

กล่ินเลือดฟุ้งอยใู่ นอากาศ \"เจา้ บาดเจบ็ รึ?\" มนั เป็นใคร? ใครกนั ท่ี กลา้ ทาร้ายศิษยซ์ ่ึงอยใู่ นความดูแลของเขา? \"ซือฝ!ุ \" ซูเหยาค่อยๆดึงผา้ ห่มข้ึนมาคลุมขาท้งั สองขา้ งของ ตวั เอง ... ไม่มีอะไรน่าอายไปกวา่ การที่ประจาเดือนของเธอถกู พบ เห็น \"ใครทาร้ายเจา้ ?\" อว้เี ยย่ี นยนื่ มือไปจบั ขอ้ มือนาง และเริ่ม ตรวจจบั ชีพจร นางเสียเลือดเป็นจานวนมาก, ดูเหมือนจะไดร้ ับ บาดเจบ็ สาหสั \"ไม่ ... ไม่ไดเ้ ป็นเช่นน้นั !\" ซูเหยาดึงมือตวั เองกลบั มาอยา่ ง อบั อาย เขาคงไม่ไดเ้ ห็นรอยประจาเดือนของเธอไปแลว้ หรอกนะ, ใช่ไหม? \"ซือฝ,ุ ท่านออกไปก่อนเถอะ อีกสกั ครู่ขา้ กจ็ ะดีข้ึนเอง, โอ .. ใช่แลว้ , หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป, ท่านช่วยตม้ น้าตาลทรายแดงใหข้ า้ หน่อยจะไดห้ รือไม่?\" น้าตาลทรายแดง? มนั คืออะไร? อว้เี ยยี่ นมึนงง, ยามมองสี หนา้ ลงั เลของนาง เขาอดคิดไม่ไดว้ า่ บางทีนางอาจมีเหตุผลท่ีไม่ อยากบอกใหเ้ ขารับรู้? หรือคนท่ีทาร้ายนางข่มข่เู อาไว?้ ท่าน

อาจารยก์ ราดเกร้ียวข้ึนมาทนั ทีทนั ใด, ใครหนา้ ไหนบนโลกท่ีกลา้ ข่มข่ศู ิษยเ์ ขา \"เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งหวาดกลวั , บอกซือฝสุ ิวา่ เร่ืองราวเป็นมา อยา่ งไร ขา้ จะช่วยเจา้ ทวงความเป็นธรรมเอง\" \"........\" นรกสิ, เธอจะอธิบายเร่ืองคุณป้าใหเ้ ขาฟังได้ อยา่ งไร? \"ซือฝ,ุ ขา้ ไม่ไดเ้ ป็นอะไรจริงๆ\" อว้เี ยย่ี นขมวดคิ้วลึกย่งิ กวา่ เดิม เมื่อเห็นวา่ นางไม่ยอมพดู ออกมา เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากใชต้ วั เลือกท่ีดีที่สุดต่อไป \"ใหซ้ ือฝตุ รวจดูบาดแผลของ เจา้ \" \"เอ๋!?\" เอาจริงดิ? ฉนั ไม่มีบาดแผลสักหน่อย? อยา่ งไรกต็ าม, อว้เี ยยี่ นดึงผา้ ห่มเธอออกและมองไปยงั ขา ของเธอ เป็นเพราะการเคล่ือนไหวก่อนหนา้ ทาใหค้ ุณป้าไหล ออกมามากกวา่ เดิม เพยี งชวั่ ระยะหน่ึง, เลือดไหลเป็นทางจากจุด น้นั และเป้ื อนกางเกงเตม็ ไปหมด ในสายตาอว้ีเยยี่ น, บาดแผลนาง คลา้ ยแยย่ ง่ิ กวา่ เก่า เพราะกล่ินคาวเลือดฟ้งุ เขม้ ขน้ มากกวา่ เดิม เขา เอ้ือมมือไปถอดกางเกงลูกศิษย์ และตอ้ งการตรวจดูบาดแผล

ซูเหยาตอบสนองดว้ ยการบีบมือเขาไวอ้ ยา่ งฉบั พลนั ทว่ั ท้งั ใบหนา้ ซีดเผือดจากการกระทาของเขา \"ซือฝ,ุ ขา้ ไม่เป็นอะไร ทุกอยา่ งปกติดี\" อว้เี ยย่ี นยงั คงสีหนา้ ตึงเครียดเช่นเดิมยามมองดูนาง เขาดึง มือนางออก, สายตาเตม็ ไปดว้ ยความตาหนิ \"เจา้ บาดเจบ็ ขนาดน้ี ยงั เรียกวา่ ปกติไดอ้ ยา่ งไร? ปล่อยมือขา้ ออก, ใหซ้ ือฝตุ รวจดู อาการเจา้ \" \"ไม่!\" ซูเหยาตื่นตระหนกจนลืมกระทงั่ อาการเจบ็ ปวด นาง กระโดดจากที่นงั่ อยา่ งฉบั พลนั และไปหลบอยมู่ ุมเตียง นบั ต้งั แต่ เดก็ , นี่เป็นคร้ังแรกที่กางเกงของเธอถกู ใครบางคนเปล้ืองออก อยา่ งหนา้ ดา้ นๆ, ใครจะไปสงบใจไดเ้ ล่า? สีหนา้ อว้เี ยย่ี นดาทะมึนชวั่ ขณะ ท่าทางของเขาไม่มีความ อบอนุ่ หลงเหลืออยู่ และแลดูเยน็ ชายงิ่ กวา่ เดิม \"มาตรงนี่!\" ซูเหยาส่ายหนา้ อยา่ งรุนแรง หากไป ... ความบริสุทธ์ิไร้ มลทินของเธอกจ็ ะหมดสิ้น, ใช่ไหม!? อว้ีเยย่ี นสะบดั มือ, ซูเหยาพลนั รู้สึกร่างกายแขง็ ท่ือคลา้ ยไม่ อาจควบคุมร่างกายตวั เองได้ เธอลอยไปดา้ นหนา้ และร่อนลงใน

ออ้ มแขนอว้ีเยย่ี นอยา่ งพอเหมาะพอเจาะ จากน้นั , กางเกงซูเหยา ถกู ดึงลงมาอยา่ งง่ายดาย เผยใหเ้ ห็น ***ขาวผอ่ งซ่ึงเป้ื อนเลือดสี แดง ร่างกายส่วนลา่ งของซูเหยาเยน็ วาบ ช่วงเวลาน้นั , ความ กระดากอาย, ความประหม่า, ความตื่นตระหนก, และความอบั อายขายหนา้ ความรู้สึกหลายหลากปะทุข้ึนในใจ เธอส่งเสียงกรีด ร้องแหลมดงั ทะลุกอ้ นเมฆอยา่ งไม่อาจระงบั จากน้นั , ดว้ ย ปฏิกิริยาตอบสนอง เธอยกมือขวาข้ึนแลว้ ตบเปรี๊ยะเขา้ กบั ใบหนา้ ของคนซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ ง \"ไอ้ ---------------*****!\"

บทที่ ๑๓ ซือฝุมีทักษะเป็ นเลศิ ราชนั อว้เี ยยี่ น, บุคคลซ่ึงไดร้ ับการยกยอ่ งว่าเป็นอนั ดบั หน่ึง ในดินแดนเซียน เป็นเวลากวา่ หม่ืนปี ท่ีตวั เขาไม่เคยไดร้ ับบาดเจบ็ หรือพดู อีกอยา่ งหน่ึงกค็ ือ หม่ืนปี ที่ผา่ นมาไม่เคยมีใครกลา้ ลองดี กบั เขา คนท่ีกลา้ ทา้ ทายเขาลว้ นกลายเป็นกระดูก หรือไม่กข็ ้ึนสู่ สวรรคก์ นั หมดแลว้ อยา่ งไรกต็ าม, เขากลบั ถูกตบไปเม่ือเชา้ และ คนที่กลา้ ใชก้ าลงั กบั เขากค็ ือศิษยอ์ นั เป็นที่รัก ผซู้ ่ึงเขารอคอยมา กวา่ หม่ืนปี ดว้ ยเสียง 'เพ้ยี ะ' ฝ่ ามืออนั รุนแรงและหนกั แน่น ประทบั ลงบนแกม้ ซา้ ยเขา ใบหนา้ ของเขาไม่เป็นอะไรเลย แต่มือ ของลูกศิษยก์ ลบั แดงเถือก อว้เี ยยี่ นไม่เขา้ ใจจริงๆ เขากแ็ ค่อยากตรวจดูบาดแผลของ ศิษยป์ ัญญาน่ิม ทาไมนางตอ้ งตอบสนองใหญ่โตถึงเพียงน้นั ? นาง ไม่เพยี งแต่ไม่ยอมใหเ้ ขาตรวจดูอาการ แต่กลบั ใชก้ าลงั กบั เขาอีก ดว้ ย? พดู กนั ตามตรง, เขาค่อนขา้ งหวาดผวากบั เสียงกรีดร้องของ นาง ดว้ ยเหตุน้ี, เขาไม่มีทางเลือกอ่ืนนอกจากใชต้ วั เลือกที่ดีท่ีสุด น้นั คือล่าถอยออกมาและทิ้งยาหา้ มเลือดไวใ้ ห้

เขาพยายามครุ่นคิดอยา่ งรอบครอบวา่ เกิดอะไรข้ึนกบั ศิษย์ ของตน? แมน้ เขาจะรู้วา่ ศิษยค์ นน้ีไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไหร่ แต่น่ี เป็นหนแรกท่ีนางมีอาการตอบสนองอยา่ งรุนแรง และคาพูดพวก น้นั ท่ีนางตะโกนออกมาอยา่ งชดั เจน ****, นน่ั หมายถึงตวั เขารึ เปลา่ ? อว้เี ยย่ี นอาศยั อยใู่ นขนุ เขาป่ าหยกนบั ต้งั แต่เขายงั เดก็ คนท่ี เขาติดต่อดว้ ยจึงมีไม่มาก แมน้ ตอนเดก็ เขาจะเคยออกไปฝึ กฝน บาเพญ็ เพยี รดา้ นนอก แต่มนั กเ็ ป็นเวลาเน่ินนานมาแลว้ , ส่วนมาก เขามกั อาศยั อยบู่ นภูเขา เพือ่ รอคอยลูกศิษยป์ ราณธาตุสายฟ้า ดงั น้นั , ส่ิงท่ีเขารู้เกี่ยวกบั โลกภายนอกจึงมีจากดั แลว้ คาวา่ ไอ้ ****, มนั หมายถึงอะไร? อาจารยไ์ ม่เห็นเคยสอนเขามาก่อน! ดงั น้นั เพ่ือเป็นการรักษาเกียรติของอาจารย์ และเพือ่ ทา ความเขา้ ใจกบั พฤติกรรมแปลกประหลาดของลกู ศิษย,์ ราชนั อว้ี เยยี่ น ผเู้ กบ็ ซ่อนตวั มานานกวา่ หมื่นปี จึงตดั สินใจเยอื นแดนมนุษย์ ดว้ ยความมุ่งมน่ั อยากเรียนรู้, เขาทาการตรวจสอบขอ้ มูล ภาคสนาม (แน่นอนวา่ ตอ้ งใชว้ ิชาอาพรางตวั ) หลงั จากใชเ้ วลาท้งั วนั ตระเวนไปรอบโลก ในท่ีสุดเขากเ็ ขา้ ใจวา่ ศิษยข์ องตนไม่ไดร้ ับ

บาดเจบ็ แต่มนั เป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่มกั เกิดกบั หญิง สาว, แดนมนุษยน์ ิยามคาน้ีวา่ \"ประจาเดือน\" อว้เี ยยี่ นถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกที่สุดทา้ ยตนเองกส็ ามารถ หาตน้ สายปลายเหตุได้ ดีที่นางไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ อยา่ งไรกต็ าม, ปัญหาอีกประการหน่ึง ทาไมศิษยข์ องเขาจึงไม่ยอมใหเ้ ขาตรวจดู อาการ? ในเม่ือมนั เป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ, แลว้ ทาไมนาง ตอ้ งหลบซ่อนดว้ ย? หรือนางกลวั เขาจะต่อวา่ ? แต่เขาไม่เคยต่อวา่ นางแมเ้ พยี งคร่ึงคา ไม่วา่ จะคิดอยา่ งไร อว้เี ยยี่ นกไ็ ม่อาจทาความ เขา้ ใจกบั ความคิดของศิษยต์ วั เองได้ ทา้ ยท่ีสุด, เขาลงความเห็นวา่ ศิษยข์ องตนปัญญานิ่มอยา่ งแทจ้ ริง หลงั จากอว้เี ยย่ี นทาความเขา้ ใจถึงสิ่งที่ตอ้ งระมดั ระวงั บาง ประการ เขาออกจากแดนมนุษยแ์ ละเดินทางกลบั อยา่ งเร่งรีบ จงั หวะท่ีเขาเปิ ดประตูหอ้ ง, กล่ินอบั ของคาวเลือด ทาใหอ้ ว้เี ยยี่ นขมวดคิ้วลึกยง่ิ กวา่ เดิม เขาใชค้ าถาลมเพื่อทาใหก้ ลิ่นจางหาย และตรงน้นั , ศิษยป์ ัญญานิ่มของเขานอนหมดสติอยบู่ น เตียงซ่ึงเปรอะเป้ื อนไปดว้ ยรอยเลือด อว้เี ยยี่ นขยบั เขา้ ไปใกล้ เขา ใชค้ าถาขจดั ส่ิงสกปรกเพอ่ื กาจดั รอยเลือดที่เปรอะอยบู่ นเตียงและ

ร่างของนาง จากน้นั พยงุ ตวั นางข้ึนและป้อนยาเพิม่ เลือดให้ ยาม เห็นคิ้วซ่ึงขมวดมุ่นของนางคลายตวั ออก ทาใหเ้ ขารู้สึกโล่งอกใน ท่ีสุด เขาวางนางลงบนเตียงและห่มผา้ ใหอ้ ยา่ งระมดั ระวงั เมื่อมองดูนาง, อว้ีเยย่ี นยงั ไม่อาจวางใจ เขาหยบิ เส้นไหม น้าแขง็ พนั ปี ออกมาจากช่องเกบ็ ของ, เสกมนั ใหก้ ลายเป็นผา้ ห่ม แลว้ นามาคลมุ ร่างลูกศิษยอ์ ยา่ งเอาใจใส่ เมื่อแน่ใจวา่ นางจะไม่จบั ไขห้ วดั , เขาสะบดั มือเพื่อจุดตะเกียง จากน้นั , ค่อยๆนาผา้ สีขาวอีก ผนื ซ่ึงส่องประกายจางๆ และกรรไกรออกมา ตอนซูเหยาไดส้ ติ, เธอพลนั คิดวา่ วนั เวลาที่ตวั เองใชช้ ีวิตอยู่ บนโลกเซียนเป็นเพียงฝันร้าย บดั น้ี, เธอไดก้ ลบั บา้ นแลว้ ส่ิงที่อยู่ ตรงหนา้ คลา้ ยโต๊ะไมส้ ี่เหลี่ยมซ่ึงเธอใชม้ านานหลายปี ตอนอยทู่ ี่ บา้ น ใตโ้ ต๊ะยงั มีเกา้ อ้ีชุบโลหะส่ีตวั , และแม่ผมู้ ธั ยสั ถข์ องเธอ กาลงั เยบ็ ผา้ อยบู่ นเกา้ อ้ีนง่ั เอ๋, ชา้ ก่อน แม่ของเธอกลายเป็นผชู้ ายต้งั แต่เมื่อไหร่? แลว้ นางยงั ใส่ชุดพลิ ึกสีขาวอีกดว้ ย

\"ซือ ... ซือฝ!ุ \" ในที่สุดเธอกต็ ระหนกั ถึงคนที่กาลงั เยบ็ ผา้ อยู่ ตรงหนา้ เวลาน้นั , เธอไม่อาจควบคุมตวั เอง จนกรามของเธอร่วง หลน่ ลงมาอยา่ งน่าหวาดเสียวอีกคร้ังหน่ึง มือของคนที่อยตู่ รงหนา้ หยดุ ไปจงั หวะหน่ึง จากน้นั เขา มองดูเธออยา่ งสงบนิ่ง \"เจา้ ฟ้ื นแลว้ รึ\" นิ้วมือของเขาเคลื่อนไหวต่อ หลงั จากผูกปมเป็นท่ีเรียบร้อย เขากม้ หนา้ ลงเพ่อื กดั ปลายดา้ ย, จงั หวะการเคล่ือนไหวของเขาช่าง แม่นยาและเรียบร้อย, ทกั ษะการเยบ็ ผา้ ของเขายงั มากกวา่ แม่ของ เธอสองระดบั \"ซือฝุ ... ท่าน ... ท่าน ...\" พระเจา้ ช่วย! เธอเพิ่งเห็นอะไรไป เนี่ย? ซือฝขุ องเธอสามารถทาไดก้ ระทงั่ งานเยบ็ ปักถกั ร้อย! ซือฝ,ุ โปรดบอกขา้ ที, ทกั ษะไหนที่ท่านยงั ไม่ไดใ้ ส่แตม้ ลงไปบา้ ง!? อว้เี ยยี่ นไม่ไดต้ ระหนกั ถึงความอศั จรรยใ์ จของเธอ หลงั จาก ค่อยๆเกบ็ เครื่องมือเยบ็ ปักเขา้ ไปในช่องเกบ็ ของ และสะสางผา้ รูป สี่เหลี่ยมกวา่ โหลท่ีเขาเพ่งิ เยบ็ เสร็จ จากน้นั จึงเดินมาหาแลว้ ยน่ื มือมาตรวจจบั ชีพจรซูเหยาและถาม \"ร่างกายเจา้ ดีข้ึนแลว้ หรือ ยงั ?\"

\"ดี ... ดีแลว้ !\" ซูเหยายงั อยใู่ นอาการตกตะลึง พอไดย้ นิ ประโยคของเขา เธอพลนั นึกไดว้ า่ คุณป้าทาเธอหมดสติเพราะ ความปวด บดั น้ี อาการทุเลาข้ึนมากแลว้ แต่กย็ งั อยใู่ นภาวะไหล ทะลกั เธอถอยห่างจากอว้ีเยย่ี นเลก็ นอ้ ยโดยไม่รู้สึกตวั อยา่ งไรกต็ าม, คราวน้ีอว้ีเยยี่ นไม่ไดใ้ ส่ใจท่าทางของเธอ เขาเพียงส่งผา้ ท่ีเยบ็ แลว้ ท้งั หมดมาให้ ซูเหยามองผา้ พวกน้นั ดว้ ยความสงสยั ผา้ พวกน้ีมีความนุ่ม และล่ืนมาก, เน้ือผา้ ยอดเยย่ี มและยงั เบาอยา่ งเหลือเช่ือ เพียงแค่ มอง เธอกร็ ู้วา่ สิ่งนี่ไม่ใช่ของธรรมดาอยา่ งแน่นอน และงานของ เขายงั ประณีตมาก แมต้ วั ผา้ จะถูกเยบ็ ท้งั หมด แต่เธอไม่เห็น ช่องวา่ งระหวา่ งดา้ ยแมแ้ ต่นอ้ ย น่ีพสิ ูจนใ์ หเ้ ห็นว่าเขามีทกั ษะดา้ น งานฝีมือเป็นอยา่ งยง่ิ \"ผา้ นี่คืออะไรหรือ?\" มนั ดูมีค่ามาก \"ใยไหมมนุษยฉ์ ลามทะเลใต\"้ อว้ีเยยี่ นตอบโดยไม่ใส่ใจ มากนกั \"ตอนน้ีซือฝมุ ีเพยี งผา้ ชนิดน้ีเท่าน้นั เจา้ ใชม้ นั ไปก่อน หากเจา้ ไม่ชอบ, พรุ่งน้ีขา้ จะช่วยเจา้ หาอยา่ งอ่ืนที่ดีกวา่ น้ี\"

\"สาหรับขา้ หรือ? เพ่ืออะไร?\" ซูเหยากางผา้ ออกดู มนั เลก็ มาก, หรือจะเป็นผา้ เชด็ หนา้ ? อว้ีเยยี่ นเผยท่าทาง 'ทาไมศิษยข์ า้ ถึงไดป้ ัญญานิ่มเยย่ี งน้ี' ส่ง มาใหเ้ ธอ, และพูดดว้ ยน้าเสียงกงั วาน \"แผน่ รองความสะอาด\" ซูเหยามือสน่ั ระริก, ตวั แทบร่วงหล่นจากเตียง แผน่ รองความสะอาด! ผา้ อนามยั ! เหตุผลท่ีเขานง่ั อยบู่ นเกา้ อ้ีและเยบ็ ปักเป็นเวลานาน กเ็ พอ่ื ทาผา้ อนามยั ใหเ้ ธอ!!!!! อว้ีเยย่ี นไม่เขา้ ใจวา่ ทาไมลกู ศิษยถ์ ึงไดก้ ลายร่างเป็นหิน, เขา พยายามอธิบายต่ออยา่ งใจเยน็ \"เจา้ ไม่ตอ้ งกงั วล, ขา้ คน้ ควา้ มาแลว้ ประจาเดือนของหญิง สาวจะมาหา้ ถึงหกวนั น่ีคงเพียงพอใหเ้ จา้ ใชไ้ ดท้ ้งั เดือน แต่หากยงั ไม่พอ, ขา้ จะทาเพม่ิ ใหอ้ ีก\" \"ช่วงเวลาเช่นน้ี, ร่างกายหญิงสาวจะออ่ นแอ ส่วนเรื่องการ ฝึกฝนบาเพญ็ เพียรกไ็ ม่จาเป็นตอ้ งรีบร้อน\"

\"หากเจา้ ติดขดั อะไรอยา่ งอีกอ่ืน, ขา้ อนุญาตใหเ้ จา้ บอกขา้ ไดต้ ามตรง ขา้ จะไม่ต่อวา่ เจา้ \" \"ส่วนเร่ืองน้าตาลทรายแดงที่เจา้ พดู ถึง, ขา้ จะตม้ ใหพ้ รุ่งน้ี\" \"วนั น้ีเจา้ พกั ผอ่ นใหส้ บาย, พรุ่งน้ีเชา้ ซือฝจุ ะมาดูอาการอีก ที\" หลงั จากบอกทุกส่ิงอยา่ งสงบเรียบร้อย, เขาลุกข้ึนและเดิน ออกไป ส่วนคนที่ถูกยดั ผา้ อนามยั เอาไวใ้ นมือ เธอยงั อยใู่ นสภาวะ แขง็ คา้ งเป็นหิน และไม่ไดส้ ติอีกพกั ใหญ่ ในใจเธอสับสนเป็น อยา่ งมากราวกบั โดยพายเุ ฮอริเคนถล่มใส่ ซือ ... ซือฝเุ ป็นอะไรมากรึเปล่า? สมองซือฝมุ ีบางอยา่ งผิดปกติ, ฉนั จะทาอยา่ งไรดี? ฉุกเฉิน, ใครกไ็ ดช้ ่วยที! อว้ีเยยี่ นไม่เคยเป็นอาจารยม์ าก่อน, หนน้ีคือคร้ังแรกของเขา ตอนเขาผา่ นข้นั สมดุลย,์ อาจารยเ์ ขากบ็ รรลุสู่สวรรคไ์ ปแลว้ เวลา ผา่ นไปเน่ินนานและความทรงจาระหวา่ งอาจารย-์ ลูกศิษยก์ เ็ ลือน รางและไม่ชดั เจนตามไปดว้ ย อีกท้งั , เขาไม่เคยมีประสบการณ์รับ

ศิษยม์ าก่อน น่ีคือคร้ังแรกของเขาอยา่ งแทจ้ ริง เม่ือบวกกบั เรื่องท่ี ศิษยเ์ ขาปัญญานิ่ม มนั ทาใหเ้ ขาวติ กกงั วลมากข้ึนกวา่ เดิม ดงั น้นั , เขาจึงตดั สินใจไปหาประสบการณ์เพม่ิ เติมจากศิษย์ เหลนของเขา ผซู้ ่ึงมีประสบการณ์ในการรับศิษยเ์ ป็นจานวนมาก ดว้ ยเหตุน้ี, เม่ือท่านเจา้ สานกั บรรพตโบราณ, จือโม่เจินเห ริน เสร็จจากงานเอกสารอนั หนกั หน่วงของสานกั และกาลงั พกั ผอ่ น เขาเป็นอนั ตอ้ งสะดุง้ ตกใจตื่นเม่ือเห็นอว้เี ยยี่ นปรากฎกาย ข้ึนอยา่ งกะทนั หนั จานวนคร้ังท่ีคนผนู้ ้ีกา้ วออกจากขนุ เขาป่ าหยก ในรอบหมื่นปี สามารถนบั ไดด้ ว้ ยนิ้ว แต่ยามน้ี, ท่านผนู้ ้ีกลบั มา เยอื นหอ้ งเขาเป็นการส่วนตวั หรือท่านกาลงั จะใหค้ าช้ีแนะ? จือ โม่เจินเหรินต่ืนเตน้ ดีใจเป็นอยา่ งยง่ิ เขากาลงั จะแสดงความเคารพ ต่ออาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, พลนั อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษกลบั โยน คาถามประหลาดใส่เขา \"เจา้ รู้วิธีทาน้าน้าตาลทรายแดงหรือไม่?\" อะไรนะ? น้าตาลทรายแดง? มนตค์ าถาชนิดใหม่หรือ?

บทท่ี ๑๔ อาการปวดหัวของท่านเจ้าสานัก \"สิ่งท่ีอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษเอ่ยถึง มนั คือ ... มนตค์ าถาชนิด หน่ึงหรือ?\" \"ของกิน\" \"ของกิน? มนั คือของล้าค่าจากสวรรคท์ ี่ยงั ไม่ปรากฏรึ?\" \"ไม่ใช่\" อว้ีเยย่ี นขมวดคิ้ว หรือเขากไ็ ม่รู้จกั เช่นกนั ? \"เป็น เคร่ืองด่ืมชนิดหน่ึงท่ีมกั ใชก้ บั ผปู้ ระสบภาวะเสียเลือด\" มุมปากจือโม่กระตุก \"อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษหมายถึงน้าตาล ทรายแดงท่ีตม้ ละลายกบั น้าหรือ?\" อว้ีเยย่ี นครุ่นคิดครู่หน่ึงและพยกั หนา้ เช่นน้นั กส็ ามารถทา ไดง้ ่ายๆโดยการเอาน้าตาลทรายแดงตม้ น้า \"เจา้ มีน้าตาลทรายแดง หรือไม่?\" \"ไม่ ... ไม่มี\" จือโม่ไอออกมา และพยายามเรียกสติกลบั คืน ทาไมอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษถึงตามหาสิ่งน้ีในเวลากลางค่า กลางคืน? \"แต่หากอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษมีความจาเป็นเร่งด่วน

ศิษยจ์ ะออกคาส่งั ลงไป และจะนาไปส่งใหอ้ าจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ พรุ่งน้ีเชา้ \" \"อืม\" อว้ีเยย่ี นยงั คงใบหนา้ เยน็ ชาดงั เดิม เขาพยกั หนา้ เลก็ นอ้ ยอยา่ งเห็นดว้ ยกบั ขอ้ เสนอ และหมุนกายจากไปอยา่ งพึง พอใจ แต่หลงั จากกา้ วเดินไม่ก่ีกา้ ว เขาพลนั นึกบางอยา่ งข้ึนมาได้ จึงหนั กลบั มาอีกที และถามดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม \"เจา้ บอกมาสิ, เวลาหญิงสาวมีประจาเดือน นอกจากด่ืมน้าน้าตาลทรายแดงแลว้ , ควรใหค้ วามสาคญั กบั ส่ิงใดอีก?\" \"อา้ !?\" จือโม่ขากระตุกจนแทบร่วงลงกบั พ้ืน เขา ... เขา ไม่ไดฟ้ ังผิดใช่ไหม? ประจาเดือนของหญิงสาว!? \"อาจารย์ ... อาจารย์ ... ป่ ู ... บรรพบุรุษ, ทาไม ... ทาไมท่านถึงไดถ้ ามสิ่ง เหล่าน้ี?\" \"เจา้ ไม่รู้รึ?\" อว้เี ยย่ี นหรี่ตาแลว้ จอ้ งเขา้ ไปในดวงตาจือโม่ สี หนา้ เขาไม่แปรเปล่ียน แต่ท่าทางแสดงออกอยา่ งชดั เจนถึงการดู ถูกเหยยี ดหยาม เจา้ มีศิษยต์ ้งั มากมายภายใตก้ ารปกครองเสียเปลา่ เหง่ือเยน็ ไหลลงจากหนา้ ผากจือโม่ เขาตอบอยา่ งยากลาบาก \"ศิษย์ ... ศิษยไ์ ม่ไดศ้ ึกษาเร่ืองน้ีอยา่ งลึกซ้ึง อยา่ งไรกต็ าม ... ขา้ ได้

ยนิ มาวา่ ระหวา่ งช่วงเวลาน้นั หญิงสาวจะสูญเสียเลือดเป็นจานวน มาก พวกนางไม่ควรใชร้ ่างกายอยา่ งเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป และ ไม่ควรสมั ผสั ถูกไอเยน็ \" อว้เี ยย่ี นพยกั หนา้ และบนั ทึกไวใ้ นใจ เขาครุ่นคิดชวั่ ครู่ และ ซกั ต่อดว้ ยท่าทางเขม้ งวดขึงขงั “เช่นน้นั , วสั ดุใดดีที่สุดสาหรับทา แผน่ รองความสะอาด?” ตอนศิษยเ์ ขาไดร้ ับแผน่ รองความสะอาด ที่ทาจากใยไหม ท่าทางของนางดูประหลาดมาก คลา้ ยไม่พอใจ กบั วสั ดุที่ทา “.......” อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษถูกสิงร่างมาใช่หรือไม่? ทาไม เขาจึงถามเรื่องส่วนตวั ของหญิงสาวกบั บุรุษเช่นเขา? “ศิษย์ ... ศิษยค์ ิดวา่ มนั ควรเป็นวสั ดุท่ี ... ซึมซบั น้าไดด้ ี อยา่ งเช่น ผา้ ทอ แกมไหม” “ผา้ ทอแกมไหม” อว้ีเยย่ี นชะงกั นนั่ ดูเหมือนเส้นไหมที่พน่ มาจากสัตวป์ ระเภทตวั ไหมช้นั ต่า เขาไม่มีสิ่งน้ีอยกู่ บั ตวั ดงั น้นั จึง หนั ไปเพง่ มองจือโม่อยา่ งเงียบกริบ, ผซู้ ่ึงตลอดเวลาไดแ้ ต่ปาด เหง่ือตวั เอง

“........” จือโม่ตวั สัน่ เทาภายใตส้ ายตาจบั จอ้ งของอว้เี ยย่ี น เขาหยบิ กระเป๋ าใส่ของออกมาแลว้ ดึงผา้ สีขาวจานวนหน่ึงส่ง ใหอ้ ว้เี ยย่ี นอยา่ งหมดหนทาง “ศิษยม์ ีผา้ ชนิดน้ีอยบู่ า้ ง หากอาจารย์ ป่ ูบรรพบุรุษไม่รังเกียจ ท่านสามารถเลือก ....” “อืม!” อว้เี ยย่ี นพยกั หนา้ แลว้ สะบดั มือ, ไม่ทนั ที่จือโม่จะพดู จบ ผา้ ไหมท้งั หมดถูกเกบ็ เขา้ ไปในแหวน, ไม่เหลือเลยสักชิ้น จือโม่ยนื อ้ึงถือกระเป๋ าแน่น “.......” ขา้ ไม่ไดบ้ อกสักหน่อยวา่ จะใหท้ ้งั หมด, เขา้ ใจไหม? อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านไม่คิดวา่ ตวั เองกระเป๋ าแคบไปหน่อยรึ? เขาไดแ้ ต่ถไู ถมือตวั เองดว้ ยอาการเจบ็ ปวดใจ แต่ไม่มีความกลา้ จะ ขอคืน \"อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ทาไมท่านจึงถามถึงเร่ืองพวกน้ี หรือ?\" หากมีใครสกั คนบอกเขาวา่ ท่านผูน้ ้ีซ่ึงบาเพญ็ เพียรมาหม่ืน ปี แต่จู่ๆกลบั ใหค้ วามสนใจเร่ืองหญิงสาว, ต่อใหเ้ ขาถูกตีจนตาย กไ็ ม่มีวนั เชื่ออยา่ งเดด็ ขาด

อว้เี ยย่ี นตอบคาถามโดยไม่แยแส \"ลูกศิษยข์ า้ มีประจาเดือน ขา้ กาลงั ดูแลนางอย\"ู่ โอ, เช่นน้นั กเ็ ป็นเร่ืองลูกศิษยค์ นใหม่ที่เพ่ิงรับมา ชา้ ก่อน! มีความจาเป็นอะไรที่เขาตอ้ งดูแลเร่ืองพวกน้ีดว้ ย? \"อาจารย์ ... อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, อาจารยอ์ าเลก็ ... เป็น ผหู้ ญิง!\" อว้ีเยยี่ นส่งสายตาเยน็ ยะเยอื กมาให?้ กเ็ ห็นอยทู่ นโท่มิใช่รึ? จือโม่อึดอดั ใจ, เขาลงั เลวา่ ตวั เองควรทาอยา่ งไร อาจารยป์ ่ ู บรรพบุรุษถึงจะเขา้ ใจความแตกต่างระหวา่ งชาย-หญิง “ศิษย์ หมายถึง ... หากท่านเป็นกงั วลเรื่องอาจารยอ์ าเลก็ มากถึงเพยี งนี้ ... คือ ... คือ นางเป็นอะไรมากหรือไม่?” อว้ีเยยี่ นขมวดคิ้ว และตอบ \"นางหมดสติ\" \"............\" \"นางแค่เสียเลือดมากไปหน่อย, ไม่มีอะไรตอ้ งกงั วล\" เขา ป้อนยาใหน้ างแลว้ และยงั ร่ายคาถาบรรเทาอาการเจบ็ ปวด, เขา ค่อนขา้ งเช่ือมนั่ ในฝีมือตนเอง

\".......\" ขา้ ไม่ไดห้ มายความถึงสิ่งน้นั \"อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านทราบหรือไม่วา่ ... อะแฮ่ม ... ประจาเดือน ... ของหญิงสาว หมายถึงอะไร?\" อว้เี ยย่ี นปัดมืออยา่ งไม่แยแส เขาไดท้ ุกอยา่ งที่ตอ้ งการแลว้ ถึงเวลาที่ตอ้ งไปเสียที จือโม่พดู ต่อ \"ในแดนมนุษย์ ยามเดก็ สาวมีอายสุ ิบเอด็ หรือ สิบสองปี หรืออาจก่อนหนา้ น้นั , พวกนางจะมี ... อะแฮ่ม ขา้ หมายความวา่ พวกนางเขา้ สู่วยั ผใู้ หญ่ และสามารถ .....\" แต่งงาน \"เจา้ ควรพกั ผอ่ นแต่หวั วนั \" ไม่ทนั ท่ีเขาจะพดู จบ อว้เี ยยี่ นไม่อยรู่ ออีกต่อไป ร่างของเขาหายวบู ไปอยา่ งไร้ร่องรอย จือโม่ ผกู้ าลงั เขา้ สู่ประเดน็ หลกั \"........\" เขาไดแ้ ต่ลูบกระเป๋ าตวั เอง, ในใจปวดร้าวยง่ิ กวา่ เดิม เหตุผลที่อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษมาท่ีน่ียามค่าคืนกเ็ พอ่ื มาเอาผา้ ทอแกมไหมไปจากเขา? แมผ้ า้ ทอแกมไหมไม่อาจเรียกไดว้ า่ เป็น วสั ดุผา้ ที่มีค่ามาก แต่กไ็ ม่ใช่สิ่งซ่ึงคนทวั่ ไปสามารถหามาสวมใส่ เน่ืองจากคุณสมบตั ิซบั น้าอนั ดีเยย่ี ม และประสิทธิภาพในการ ตา้ นทาน คนส่วนมากจึงนิยมใชส้ ิ่งน้ีเพ่ือปรับแต่งอาวธุ ประเภท

น้า, การนาวสั ดุเช่นน้ีไปทาแผน่ รองความสะอาดถือเป็นเร่ือง สิ้นคิดอยา่ งท่ีสุด แต่ประเดน็ สาคญั คือ อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษเอา ของที่เขาสะสมไวไ้ ปท้งั หมด แมแ้ ต่ชิ้นเลก็ ๆกไ็ ม่เหลือไวใ้ หเ้ ขา จือโม่ถอนหายใจอยา่ งรวดร้าว เขาจะทาอะไรได?้ ไม่วา่ อยา่ งไรคนผนู้ ้นั กค็ ืออาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ เขาทาอะไรไม่ได้ นอกจากปลอ่ ยมนั ไป ยามเอนตวั ลงบนเตียง, เขาเห็นผืนผา้ สีขาว ทอแสงเป็นประกายราวสะทอ้ นแสงจนั ทร์, คงเป็นอะไรสกั อยา่ ง ท่ีอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษทิ้งไวใ้ ห้ จือโม่หยบิ ข้ึนมาดูและตอ้ งต่ืน ตะลึงจนมือส่ันระริก น่ี ... น่ี ... น่ี ... นี่คือใยไหม! ใยไหมซ่ึงไดจ้ ากมนุษยฉ์ ลาม ทะเลใต้ อาจพดู ไดว้ า่ เป็นของล้าค่าซ่ึงหายากมากในโลก มนั สามารถนาไปใชป้ รับแต่งความตา้ นทานของอาวธุ แห่งจิต วญิ ญาณระดบั สูง มูลค่าของมนั สอดคลอ้ งกบั ความกา้ วร้าวของ มนุษยฉ์ ลาม, มนุษยฉ์ ลามเป็นสตั วอ์ สูรระดบั แปด ซ่ึงเทียบไดก้ บั ผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั สมดุลย์ พวกมนั มกั อยรู่ วมกนั เป็นกลมุ่ คน ส่วนมากจึงไม่กลา้ เขา้ ไปรบกวน ชวั่ ชีวิตหน่ึงของมนุษยฉ์ ลาม สามารถผลิตใยไหมไดเ้ พยี งหน่ึงผืน และจะปกป้องใยไหมเท่า

ชีวิต หรืออาจกล่าวไดว้ า่ เพ่ือจะไดม้ าซ่ึงใยไหมผืนหน่ึง คนผนู้ ้นั ตอ้ งตดั สินใจเผชิญหนา้ กบั มนุษยฉ์ ลามจนกวา่ มนั จะตาย และตอนน้ี, ในมือเขามีอยผู่ ืนหน่ึง จือโม่กระดี๊กระดา๊ ขณะ ลบู ใยไหม ความหดหู่ใจก่อนหนา้ ที่ตอ้ งสูญเสียผา้ ทอแกมไหมถูก แทนที่ดว้ ยความพงึ พอใจอยา่ งท่วมทน้ จะใหเ้ ขาส่งผา้ ทอแกม ไหมไปใหอ้ าจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษอีกร้อยผืนกย็ งั ได้ แต่ ... ความรู้สึกไม่สงบก่อตวั ข้ึนอีกคร้ัง เม่ือเขานึกไดว้ า่ อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษใชว้ สั ดุน้ีทาอะไร ชา้ ก่อน, เหตุผลท่ีอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษทิ้งใยไหมไวก้ เ็ พือ่ แลกกบั ผา้ ทอแกมไหมท่ีเขาไม่มี หรือพูดอีกอยา่ ง, ก่อนหนา้ น้ีเขา มีแต่ใยไหม เช่นน้นั วสั ดุท่ีเขาใชท้ าแผน่ รองความสะอาดกค็ ือ .... ชว่ั ขณะน้นั จือโม่รู้สึกอึดอดั ไปท้งั ร่าง ขณะจือโม่จมด่ิมอยกู่ บั ความวนุ่ วายใจ, อว้เี ยย่ี นเดินทาง กลบั มายงั ขนุ เขาป่ าหยก และเตรียมตวั เยบ็ แผน่ รองความสะอาด ตลอดคืน เขามองไปยงั ทิศทางกระท่อมท่ีลูกศิษยต์ วั เองอาศยั อยู่ ภายในบา้ นมืดสนิทคลา้ ยนางนอนหลบั ไปแลว้ อว้ีเยยี่ นลงั เลชวั่ ครู่ แต่ดว้ ยใจซ่ึงวิตกกงั วลทาใหเ้ ขาเปิ ดประตูเขา้ ไป

ศิษยข์ องเขาคนน้ีเปราะบางมาก ประเดน็ หลกั กเ็ พราะนาง ไม่ฉลาด, เม่ือตอนกลางวนั นางเจบ็ ปวดเป็นอยา่ งมาก แต่กไ็ ม่ ยอมปริปากบอกเขา นางไม่เพียงแต่เปราะบางเท่าน้นั แต่ยงั ซ่ือบ้ื ออีกดว้ ย, หากเขาไม่เฝ้าดูแลนางใหด้ ี เขากงั วลวา่ สกั วนั หน่ึงนาง อาจตายเพราะความโง่เขลา ภายในบา้ น, ซูเหยากาลงั นอนหลบั อว้ีเยยี่ นยน่ื มือไป ตรวจจบั ชีพจรของนาง, จงั หวะการเตน้ ชีพจรแขง็ แรงและมนั่ คง กวา่ เม่ือเชา้ หลงั จากน้ีนางคงไม่ปวดเท่าไหร่แลว้ เขาถอนหายใจ อยา่ งโลง่ อก และมองดูศิษยโ์ ง่เง่ากลิง้ ตวั อยใู่ นผา้ ห่ม ทนั ใดน้นั , เขานึกถึงคาพดู ของจือโม่ท่ีบอกวา่ ช่วงเวลาน้นั ของหญิงสาวไม่ควรถกู ไอเยน็ หลงั จากครุ่นคิดครู่หน่ึง เขาหยบิ ผา้ ห่มอีกผืนมาคลุมใหน้ าง มนุษยม์ กั เป็นหวดั ง่ายใช่ไหม? เขามองดูนางอีกคร้ัง และยงั รู้สึกกงั วลอยเู่ ลก็ นอ้ ย, ไม่แน่ใจ วา่ ผา้ ห่มเพียงพอแลว้ หรือยงั ดงั น้นั เขาจึงหยบิ ผา้ ห่มออกมาอีก ผืนและคลมุ ใหน้ าง เขาเหลือบมองนางอีกที และยงั รู้สึกกงั วลอยอู่ ีกหน่อย, อว้ี เยย่ี นไม่ใช่คนข้ีงก ดงั น้นั เขาจึงหยิบผา้ ห่มผืนที่สามออกมา

เขาแอบดูนางอีกคร้ัง, และหยบิ ผืนที่สี่ ... .......... ดว้ ยเหตุน้ี, ในเชา้ วนั ท่ีหกซ่ึงซูเหยาถกู รับตวั เป็นศิษย,์ เธอ ถกู ปลุกใหต้ ื่นจากความร้อน!

บทท่ี ๑๕ กลบั มารวมกนั ใหม่กบั เดก็ น้อยหวงั ซูเหยารู้สึกอึดอดั เป็นอยา่ งมาก ยามมองผา้ ห่มสิบผนื ซอ้ นทบั อยบู่ นร่างกายจนไม่อาจขยบั เขย้อื น ยงิ่ ไปกว่าน้นั , เธอไม่ แน่ใจวา่ ซือฝมุ ายนื ขา้ งเตียงต้งั แต่เม่ือไหร่ แถมในมือยงั ถือผา้ ห่ม ผนื ท่ีสิบเอด็ อยา่ งสงบนิ่ง คลา้ ยเขากาลงั จะคลมุ ผา้ อีกผนื ลงบนตวั เธอ \"ซือฝุ ...\" ซูเหยาละเห่ียใจ น่ีคือวิธีการปลุกแบบใหม่ที่ซือฝุ คิดคน้ ข้ึนมารึ? ขอบอกวา่ ท่านชนะ \"อืม!\" อว้ีเยยี่ นตอบเสียงเรียบ และเกบ็ ผา้ ห่มผืนท่ีสิบเอด็ อยา่ งไร้ร่องรอย เขามีสีหนา้ สงบนิ่งและเยอื กเยน็ ราวกบั ไม่ใช่ ตวั เองท่ีเฝ้าดูแลลูกศิษยอ์ ยขู่ า้ งเตียงตลอดคืน \"ร่างกายเจา้ เป็น อยา่ งไรบา้ ง?\" ขณะพดู , เขาเอ้ือมมือมาจบั ขอ้ มือซูเหยาเพอื่ ตรวจจบั ชีพจร ซูเหยาถูกถามเร่ืองคุณป้าต้งั แต่เชา้ จึงหนา้ แดงซ่านดว้ ย ความเขินอาย แต่เม่ือเห็นท่าทางจริงจงั ของคนถาม เธอรวบรวม

ความกลา้ แลว้ ตอบ \"ดีข้ึนมากแลว้ \" เธอพยายามลกุ ข้ึนเพอ่ื แสดง ใหเ้ ห็นวา่ ตวั เองดีข้ึนแลว้ จริงๆ เม่ืออว้ีเยย่ี นตรวจจนแน่ใจแลว้ วา่ ชีพจรของเธอปกติดี จึง ผอ่ นคลายในที่สุด เขาถอนมือออก, และบอกใหเ้ ธอพกั ผอ่ นอีก สักหน่อย โดยไม่จาเป็นตอ้ งรีบลุก ยามอว้ีเยย่ี นมองทอ้ งฟ้าท่ีเร่ิม ส่องสวา่ ง เขานึกไดว้ ่าเมื่อวานลูกศิษยข์ อร้องใหต้ นช่วยทาน้า น้าตาลทรายแดง เขาจึงหนั กายกลบั และมุ่งตรงไปหอ้ งครัว \"ซือฝ,ุ รอก่อน!\" ตอนเขาหนั หลงั กลบั , ลูกศิษยท์ ่ีอยู่ ดา้ นหลงั ดึงแขนเส้ือเขา พอเขาหนั ไปมองกเ็ ห็นใบหนา้ ของศิษย์ ปัญญาน่ิมท่ีทาท่าเหมือนจะร้องไห้ นางพดู อยา่ งน่าเวทนา \"ท่าน ช่วยดึงขา้ ข้ึนไปหน่อยจะไดไ้ หม? ขา้ ถูกผา้ ห่มทบั อยจู่ นขยบั เขย้อื นตวั ไม่ได\"้ \".......\" หา้ วนั ต่อมา, คุณป้าของซูเหยาหายไปตามกาหนด ทวา่ ระหวา่ งหา้ วนั ท่ีผา่ นมา เธอตอ้ งใชช้ ีวิตอยา่ งทุกขต์ รมแสนสาหสั ลืมไปไดเ้ ลยกบั เรื่องท่ีซือฝใุ ชเ้ วลาท้งั วนั ท้งั คืนเยบ็ ผา้ อนามยั ให้ เธอ แต่ขนุ เขาป่ าหยกท่ีปกติมกั ปลอดโปร่งเงียบสงบ พลนั

ครึกคร้ืนอยา่ งกะทนั หนั , แต่ละวนั มีคลื่นลกู ศิษยล์ ูกแลว้ ลูกเล่า ทยอยข้ึนเขาเพื่อส่งน้าตาลทรายแดง ก่อนจาก, พวกเขายงั มองเธอ ดว้ ยสายตาประหลาด ซูเหยารู้สึกเหมือนทว่ั ท้งั สานกั รู้เรื่องคุณป้า ของเธอ แต่ละม้ือหลงั อาหารจะมีถว้ ยน้าน้าตาลทรายแดงวางอยบู่ น โตะ๊ เธอดื่มไปเยอะมาก จนตอนน้ีเพียงแค่เห็นน้ากท็ าใหเ้ ธอเกิด อาการคลื่นไส้ แต่ไม่วา่ อยา่ งไร, คนที่ทาน้าน้าตาลทรายแดงใหก้ ็ คือซือฝ,ุ เธอจึงตอ้ งกล้ากลืนฝืนใจด่ืมมนั ลงไปอยา่ งช่วยไม่ได้ ดงั น้นั , เม่ือคุณป้าจากไป ซูเหยาจึงแสดงออกอยา่ งชดั เจน, เถร ตรง, และหนกั แน่นวา่ เธอไม่ตอ้ งการด่ืมมนั อีกแลว้ ซือฝจุ ึงเลิก กระทาการ 'ป้อนยาพิษ' เธอในท่ีสุด เพราะเรื่องราวคราวน้ี ทาใหซ้ ูเหยาเกิดความกงั วลใจต่อ ชีวิตการฝึกฝนบาเพญ็ เพียรของตนเป็นอยา่ งมาก ... ซือฝขุ องเธอ คนน้ี หากมองจากทุกดา้ น, บอกไดเ้ ลยวา่ ไม่มีตรงไหนที่เธอไม่ พอใจ บุรุษหนุ่มรูปงาม, ตบะแกร่งกลา้ , ฐานะสูง, แถมยงั มีแตม้ ทกั ษะทุกอยา่ งของทกั ษะชีวิต, แต่ประเดน็ หลกั กค็ ือ เขาดีกบั เธอ

ซ่ึงเป็นลกู ศิษยอ์ ยา่ งยงิ่ ยวด ขอ้ บกพร่องเดียวกค็ ือ ... ซือฝขุ องเธอ ขาดสามญั สานึกข้นั พ้ืนฐาน ถูกตอ้ ง, สามญั สานึก อยา่ งเหตุการณ์หนน้ี หากไม่ใช่เพราะ เขาแสดงออกถึงความจริงใจเตม็ พิกดั เธอคงนึกไปแลว้ วา่ สมอง ของซือฝมุ ีรูโหว่ เธอชกั สงสยั แลว้ สิ วา่ ช่วงเวลาหลายปี ท่ีผา่ นมา เขามีชีวิต รอดมาไดอ้ ยา่ งไร วนั หนา้ เธอคงตอ้ งเตือนเขาไวบ้ า้ ง ไม่วา่ อยา่ งไร, เธอกม็ ี ประสบการณ์การใชช้ ีวติ จากสองโลกท่ีแตกต่าง, กบั คนอยา่ งซือฝุ ซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยความวติ กกงั วล เกรงวา่ คงยากสาหรับเธอที่จะใช้ ชีวติ อยา่ งปกติสุขเฉกเช่นผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพยี รหญิงทว่ั ไป ซูเหยาถอนหายใจเฮือก เธอตดั สินใจมุ่งหนา้ ลงจากเขาเพอ่ื ปลดปล่อยความเบื่อหน่ายหลงั ตอ้ งทนเกบ็ ตวั นานนบั คร่ึงเดือน จากเหตุการณ์คุณป้า เธอควา้ ตวั ศิษยล์ ะแวกน้นั และใหเ้ ขาพาเธอ ไปภูเขาหลกั เธอคิดจะไปดูเจา้ หวงั ตวั นอ้ ยเสียหน่อย ไม่วา่ อยา่ งไร, พวกเราท้งั คู่กถ็ ือไดว้ า่ มาจากหมู่บา้ นเดียวกนั แถมเธอยงั เป็นคนพาเขามาที่น้ีอีกต่างหาก จึงเป็นธรรมดาที่เธอ

คิดวา่ ตวั เองตอ้ งรับผิดชอบ และจากการพบกนั คร้ังสุดทา้ ย เห็นได้ ชดั วา่ เดก็ นอ้ ยหวงั กเ็ ป็นห่วงเธอเช่นเดียวกนั แมน้ เขายงั เดก็ แต่ กลบั กระทาตวั สมเป็นลูกผชู้ าย จนบางคร้ังบางคราวเธอยงั อดรู้สึก ภูมิใจไม่ได้ พอสอบถามขอ้ มูลระหวา่ งทาง เธอจึงรู้วา่ การอบรมพ้นื ฐาน สาหรับศิษยใ์ หม่เสร็จสิ้นไปแลว้ และพวกเขาไดถ้ ูกบรรจุไปยงั ขนุ เขาต่างๆ \"ศิษยพ์ ีท่ ่านน้ี, ไม่ทราบวา่ ท่านรู้จกั เดก็ ที่ช่ือหวงั ซีจือบา้ ง หรือไม่, ท่านพอจะทราบรึไม่วา่ เขาถกู บรรจุไปท่ีใด?\" ซูเหยา สอบถาม \"หวงั ซีจือ!\" ดวงตาของศิษยท์ ี่ถูกถามเป็นประกาย, ท่าที ราคาญเลก็ นอ้ ยก่อนหนา้ แปรเปล่ียนเป็นกระตือรือร้นอยา่ งยง่ิ ยวด \"เจา้ หมายถึงศิษยส์ ายตรงคนใหม่ของท่านเจา้ สานกั หรือ? คนท่ีมี ปราณธาตุอคั คีแห่งสวรรค?์ \" ซูเหยาพยกั หนา้ แมน้ เธอไม่รู้วา่ ท่านเจา้ สานกั รับเขาไวเ้ ป็น ศิษย์ แต่คนที่มีปราณธาตุอคั คีแห่งสวรรคน์ ่าจะเป็นเขา \"ไม่ทราบว่า, เจา้ คือ .....\"

\"ขา้ คือพ่สี าวของเขา\" ซูเหยาอา้ งเหตุผลน้ี เพอื่ มิใหค้ นอ่ืน เรียกเธอวา่ บรรพบุรุษ, ตลอดทางท่ีผา่ นมา เธอมิไดเ้ ปิ ดเผยตวั ตน ท่ีแทจ้ ริงของตวั เอง โดยไม่คาดคิด, ศิษยค์ นน้นั พอไดย้ นิ สิ่งน้ี, ท่าทีของเขาที่มี ต่อซูเหยากลบั นอบนอ้ มยง่ิ กวา่ เดิม \"ศิษยน์ อ้ งหวงั ถกู อาจารยเ์ จา้ สานกั รับตวั ไวเ้ ป็นศิษย,์ ขณะน้ีอยทู่ ี่ขนุ เขากระบ่ี หากศิษยน์ อ้ งไม่ รังเกียจ, ขา้ จะนาทางเจา้ ไปเอง\" ซูเหยาดีใจที่มีคนนาทางให้ ดงั น้นั จึงเดินตามเขาไปขนุ เขา กระบี่ ตอนเธอไปถึงจึงรู้วา่ ขนุ เขากระบี่อยไู่ ม่ไกลจากขนุ เขาป่ า หยก, มนั ลอยตวั อยดู่ า้ นล่างขนุ เขาป่ าหยกน่ีเอง และยงั มีจุด เคล่ือนยา้ ยสถานที่ระหวา่ งขนุ เขาต่างๆ ดงั น้นั จึงไม่จาเป็นตอ้ งใช้ วธิ ีบินเสมอไป ศิษยค์ นน้นั พาซูเหยาไปยงั จุดเคลื่อนยา้ ยอีกจุดหน่ึง และ ทา้ ยท่ีสุดกม็ าถึงลานขนาดเลก็ , ตรงลานน่ีเอง ซูเหยามองเพียง แวบเดียวกเ็ ห็นเจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั เขากาลงั กวดั แกวง่ กระบี่ซ่ึงมี ขนาดยาวกว่าตวั เอง

ซูเหยากล่าวอาลาและขอบคุณผทู้ ่ีพาเธอมาส่งก่อนเดินตรง ไปท่ีลาน, พอเธอกา้ วเขา้ ไปในลาน หวงั ซีจือกเ็ ห็นเธอทนั ที, ใบหนา้ เลก็ ซ่ึงชุ่มไปดว้ ยเหง่ือมีความประหลาดใจวบู ผา่ น เขารีบ เกบ็ กระบ่ีแลว้ วงิ่ ตรงมาหา ขณะวงิ่ ยงั ส่งเสียงร้อง \"ภรรยา!\" ซูเหยายกกาป้ันเขกหวั เลก็ ๆน้นั ทาใหซ้ าลาเปาลูกใหญ่ปูด ข้ึนบนหวั หวงั ซีจือ \"เจา้ ตะโกนไร้สาระอะไร? ไม่มีมารยาทเอาซะ เลย\" \"ไม่ใช่เร่ืองไร้สาระสักหน่อย!\" เจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั ทาท่าน่า สงสาร และลูบหวั ตวั เองดว้ ยความเจบ็ ปวด เขาแยง้ กลบั อยา่ งไม่ พอใจ \"ท่านพอ่ เคยพดู ไว,้ หญิงสาวควรปฏิบตั ิต่อสามีดงั ฟ้าเบ้ือง บน, เช่นน้นั กห็ มายความวา่ ขา้ ใหญ่กวา่ เจา้ \" ทาไมเขาไม่ยอมปล่อยวางเร่ืองน้ีสกั ทีนะ? ซูเหยาอดใจไม่ ไหวจึงหยกิ แกม้ กลมน้นั อยา่ งแรง \"ดูเหมือนเดก็ นอ้ ยเช่นเจา้ ยงั ไม่ไดร้ ับการสง่ั สอนใหด้ ี, ทาไมแต่ละวนั จึงคิดแต่จะหาภรรยา? ใครเป็นภรรยาของเจา้ ฮึ!\"

\"แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็นเจา้ \" หวงั ซีจือพดู อยา่ งจริงจงั \"ลกู ผชู้ าย พดู คาไหนคาน้นั และขา้ เป็นคนรักษาคาพดู ในเม่ือบอกแลว้ ว่าจะ แต่งงานกบั เจา้ , ขา้ กจ็ ะแต่งกบั เจา้ อยา่ งแน่นอน ขา้ จะไม่หยาม เกียรติของเจา้ และขา้ อายสุ ิบปี , ไม่ใช่เดก็ อีกแลว้ !\" ไอหยา, เจา้ เป็นคนหวั แขง็ มากเลยนะเน่ีย? \"แลว้ พอ่ ของเจา้ ยงั สอนอยา่ งอื่นอีกหรือไม่?\" หวงั ซีจือส่ายหนา้ \"อนั น้นั อาจารยส์ อนขา้ มาอีกที\" ซูเหยารู้สึกขบขนั จึงลบู หวั เขา \"ถา้ เช่นน้นั , อาจารยเ์ จา้ ได้ สอนสิ่งน้ีหรือไม่? ในฐานะผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพยี รเป็นเทพ เจา้ ตอ้ ง ละทิ้งซ่ึงกิเลสและปฏิเสธสิ่งล่อลวงใจท้งั หลาย ดงั น้นั เจา้ ไม่ สามารถไขวค่ วา้ หาความรัก ชีวติ เจา้ ถูกกาหนดมิใหม้ ีภรรยาชว่ั ชีวติ !\" หวงั ซีจือส่ายหนา้ ราวกบั ขบคิดบางอยา่ งเกี่ยวกบั สิ่งท่ีเธอ เพงิ่ พดู ไป \"แต่ ... อาจารยม์ ีภรรยา, ศิษยพ์ ใ่ี หญ่กม็ ีภรรยา, และ ศิษยพ์ ี่ซูชูกม็ ีภรรยาเหมือนกนั !\" อา ... กไ็ ด,้ เรื่องราวท่ีเธอเรียนรู้มาอาจไม่ถกู ตอ้ ง

\"อะแฮ่ม ... ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ ท่านเจา้ สานกั รับเจา้ เป็นลกู ศิษย\"์ ซูเหยาเปล่ียนหวั ขอ้ สนทนา พอเธอยกเร่ืองอาจารยข์ ้ึนมาพดู , เจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั มีท่าทาง ภูมิใจข้ึนมาทนั ที เขาแหงนหนา้ ข้ึนและพูดอยา่ งวางท่า \"เจา้ รู้หรือ ยงั วา่ ขา้ เป็นศิษยส์ ายตรง\"

บทท่ี ๑๖ เหตฉุ ุกเฉิน “ศิษยส์ ายตรง?” ดูเหมือนก่อนหนา้ เธอกไ็ ดย้ นิ คาน้ีจากคนท่ี พาเธอมาที่นี่เช่นเดียวกนั แต่เธอไม่แน่ใจนกั วา่ มนั คืออะไร เมื่อเห็นเธอไม่เขา้ ใจ, เจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั จึงเร่ิมอธิบายใหเ้ ธอ ฟังดว้ ยท่าทางเคร่งขรึม “ขา้ ไดย้ นิ ศิษยพ์ ใี่ หญ่บอกวา่ เฉพาะศิษย์ สายตรงเท่าน้นั ถึงจะไดร้ ับการสอนวิชามนตค์ าถาจากอาจารย์ โดยตรง ส่วนศิษยฝ์ ่ ายในท่ีเหลือจะถูกสอนโดยศิษยพ์ ข่ี องขา้ มีระบบแบบน้ีดว้ ย! แต่กพ็ อเขา้ ใจได้ เพราะจานวนศิษย์ มากมายที่อยใู่ นสานกั บรรพตโบราณ นอกจากคนไร้สามารถท่ี ตอ้ งไปอยฝู่ ่ ายนอก ศิษยท์ ่ีเหลือจะถูกบรรจุเขา้ หกขนุ เขา จานวน ศิษยซ์ ่ึงข้ึนตรงต่อเจา้ บรรพตมีไม่นอ้ ยกวา่ พนั คน หรืออาจถึงหมื่น คนเลยทีเดียว ถา้ พวกเขาท้งั หมดถูกสอนโดนเจา้ บรรพตเพยี งคน เดียว, เขาหรือเธออาจเหนื่อยจนตาย แต่วิธีการเช่นน้ี, สถานะของ ศิษยส์ ายตรงกจ็ ะสูงส่งโดยปริยาย “ไม่เลวเลยเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม, ทาไดด้ ีมาก” ซู เหยากล่าวชมเชยพลางลบู หวั เขา

เดก็ นอ้ ยหวงั พึงพอใจมากกวา่ เดิม และเผยท่าทาง “วนั หนา้ ขา้ จะปกป้องเจา้ เอง” ส่งมาให,้ เขาเชิดหนา้ ข้ึนสูงดงั ไก่แจต้ วั นอ้ ย ท่ีหยง่ิ ผยอง และพดู ต่ออยา่ งโออ้ วดภูมิใจระหวา่ งหลบหลีกมือ ของเธอ “ขา้ จะบอกอะไรใหฟ้ ัง ขา้ ถึงระดบั สามของข้นั แก่นแท้ แลว้ แมแ้ ต่ศิษยพ์ ่ีใหญ่กย็ งั ไม่รวดเร็วเท่าขา้ เจา้ วา่ ขา้ สุดยอดรึ ไม่?” “ใช่, ใช่, ใช่, เจา้ สุดยอดมาก เจา้ เป็นเดก็ เยีย่ มยอดเท่าที่เคยมี มา” ดง่ั คาด, เขายงั เป็นเพียงเดก็ คนหน่ึง แลว้ อยา่ งน้ีเธอจะปฏิเสธ สายตาออ้ นวอนเรียกร้องใหส้ นใจและชมเชยไดอ้ ยา่ งไร? อยา่ ง นอ้ ยท่ีสุด, เธอกเ็ ป็นคนพาเขามาท่ีน่ี อยๆู่ เธอกเ็ กิดความรู้สึก ประหน่ึงตวั เองมีลูกชายซ่ึงโตขนาดน้ีแลว้ หวงั ซีจือเกอ้ เขินเลก็ นอ้ ยจากการชมเชยของเธอ ใบหนา้ เขา แดงก่าดว้ ยความเขินอายขณะเกาหวั ตวั เอง “แลว้ เจา้ เป็นอยา่ งไร บา้ ง? ถึงระดบั ไหนแลว้ ?” ซูเหยาเงียบกริบ, มุมปากกระตุกเลก็ นอ้ ย พลนั นึกไดว้ า่ ตวั เองใชเ้ วลาเกือบเดือนที่ขนุ เขาป่ าหยก, ลืมไปไดเ้ ลยเร่ืองถึง ระดบั ไหนแลว้ เพราะเธอไม่รู้ดว้ ยซ้าวา่ ลมปราณนรกน้นั เป็นเช่น

ไร! การซึมซบั พลงั ปราณสู่ร่างอยา่ งที่ซือฝบุ อก, เธอไม่อาจสมั ผสั มนั ไดด้ ว้ ยซ้า เมื่อคิดวา่ ตวั เองอายขุ นาดน้ีแลว้ แต่กลบั สูเ้ จา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยไม่ได?้ ชวั่ ขณะน้นั ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงท่วมทน้ ไปท้งั ร่าง ทาใหเ้ ธอถอนหายใหญ่เฮือกใหญ่อยา่ งอดใจไม่ไหว หวงั ซีจือสัมผสั ไดถ้ ึงอารมณ์ที่เปล่ียนแปลงไปของเธอ, ดวงตาทอประกายจึงเคลือบแฝงดว้ ยความห่วงใย เขาดึงมือเธอ และกลา่ วอยา่ งลงั เล “เจา้ ... ไม่ตอ้ งกลดั กลมุ้ ไป แมย้ งั ไม่อาจเขา้ สู่ ข้นั แก่นแทก้ ไ็ ม่ใช่เร่ืองใหญ่อะไร ห่าวไคท่ีมาดว้ ยกนั กบั พวกเราก็ เพิ่งสมั ผสั พลงั ปราณไดเ้ อง” ระคายเคืองมาก! เปรียบเทียบเธอกบั เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กลิ่นน้านม, นี่เขากาลงั พยายามปลอบใจเธอจริงๆใช่ไหม? ซูเหยา รู้สึกแยย่ งิ่ กวา่ เดิม เมื่อเห็นวา่ เธอยงั ไม่ร่าเริงข้ึนแมแ้ ต่นอ้ ย หวงั ซีจือเกาหวั ตวั เองดว้ ยความยงุ่ ยากใจ เขาเดินวนไปมาแลว้ พดู ต่อ “อยา่ งไร ... อยา่ งไรกต็ าม, เจา้ จะตอ้ งเก่งข้ึนในไม่ชา้ อยา่ งแน่นอน แต่หากเจา้

ไม่อาจเขา้ สู่ข้นั แก่นแทไ้ ดจ้ ริงๆ, หากเป็นเช่นน้นั ... เช่นน้นั , ขา้ ... ขา้ จะเล้ียงดูเจา้ เอง!” ฟิ้ ว~~ ยามไดย้ นิ เจา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยพดู อยา่ งแน่วแน่วา่ จะเล้ียงดู เธอ, น่ีเป็นคร้ังแรกในชีวติ วยั ยส่ี ิบกว่าปี ของเธอที่มีคนบอกวา่ จะ เล้ียงดู แมน้ เจา้ เดก็ ปากยงั สิ้นกล่ิมน้านมมกั ยนื ยนั วา่ เธอเป็น ภรรยาของเขาอนั เนื่องจากเหตุการณ์ฟาดกน้ คราวน้นั แต่เธอมกั ทาเป็นเรื่องลอ้ เล่นขาขนั ก่อนหนา้ , เธอแค่ต้งั ใจทาเป็นซึมเศร้า เพื่อหยอกลอ้ เขาเล่นเท่าน้นั ทวา่ เธอไม่คาดคิดเขาจะพูดดว้ ยความ จริงจงั วา่ จะเล้ียงดูตวั เธอ, ซูเหยาอดหวั เราะไม่ไหวกบั สีหนา้ จริงจงั ของเขา “หา้ มเจา้ หวั เราะนะ ขา้ พดู จริงจงั , เจา้ ไม่เชื่อขา้ หรือ?” หวงั ซีจือกระทืบเทา้ อยา่ งร้อนรนใจ เม่ือเห็นเธอหวั เราะหนกั กวา่ เดิม ซูเหยากม้ ตวั ลง และดึงเจา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยผกู้ าลงั วนุ่ วาย ใจเขา้ มาในออ้ มแขนพลางลูบหวั เลก็ ๆของเขา เจา้ หวั ผกั กาดนอ้ ย ท่ีชอบทาใหเ้ ธอหวั เราะและต้ืนตนั ในเวลาเดียวกนั เธอพยกั หนา้

อยา่ งแรงแลว้ ตอบคาถามเขา “ขา้ เช่ือ, ขา้ เช่ือเจา้ เช่นน้นั ขา้ จะรอ ใหเ้ จา้ โตและเล้ียงดูขา้ , ตกลงไหม?” เดก็ นอ้ ยหวงั พน่ ลมออกทางจมูกอยา่ งแรง ทวา่ เงียบลงใน ที่สุดและยอมใหเ้ ธอโอบกอดตวั เองอยา่ งวา่ ง่าย “ศิษยน์ อ้ งเลก็ ” ห่างไปไม่ไกลนกั , ใครคนหน่ึงอายรุ าวสิบ หา้ ถึงสิบหกปี เดินเขา้ มา ใบหนา้ เขาเตม็ ไปดว้ ยรอยยมิ้ และท่าทาง เป็นมิตร ยามเขามองเห็นใครอีกคนหน่ึงอยใู่ นลาน, ภายในใจ บงั เกิดความสงสัยพดั ผา่ น ทวา่ ฝีเทา้ ไม่หยดุ ชะงกั แมแ้ ต่นอ้ ย “ศิษยพ์ ่ตี ู๋” หวงั ซีจือผละออกจากออ้ มแขนซูเหยาอยา่ ง เฉียบพลนั เขามองผมู้ าใหม่ดว้ ยอาการฉงนสงสยั ดูเหมือนคนผนู้ ้ี จะเป็นหน่ึงในศิษยส์ ายตรงของอาจารย์ “ศิษยน์ อ้ งเลก็ , ศิษยน์ อ้ งหญิงผนู้ ้ีคือ?” ผมู้ าใหม่ชาเลือง มองซูเหยาเลก็ นอ้ ย “น่ีคือภรร ...” ยามเห็นเจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั กาลงั โพลง่ ออกไป อีกครา เธอรีบปิ ดปากเขาดว้ ยมืออนั วอ่ งไวของตวั เอง, เจา้ เดก็ ปากมาก เธอยงั ไม่อยากถูกลือวา่ เป็นโคแก่กินหญา้ ออ่ นไปทว่ั สานกั ในวนั ถดั มาหรอกนะ

“โฮะโฮะ, ขา้ คือพสี่ าวของเขา, มีความเก่ียวพนั ทาง สายเลือด!” “เจา้ กค็ ือพสี่ าวของเขาน่ีเอง” ชายหนุ่มส่งยมิ้ ใหอ้ ยา่ งสุภาพ เขามองประเมินนาง และตระหนกั วา่ ตวั เองไม่สามารถมองเห็น ระดบั ข้นั ของนาง การที่เขาไม่อาจหยง่ั รู้ระดบั ข้นั บาเพญ็ เพยี รของ นางมีอยสู่ องประการ, ประการแรกคือนางยงั ไม่สามารถซึมซบั พลงั ปราณ, ส่วนประการท่ีสองกค็ ือ ระดบั ของนางสูงกวา่ เขามาก ทวา่ เมื่อมองจากอาย,ุ นางคงเขา้ สานกั มาเป็นเวลานานแลว้ ดงั น้นั เขาจึงสรุปเอาวา่ เป็นอยา่ งหลงั “ขา้ นามวา่ ตู๋หยวนเฉิน, เป็นศิษยข์ องจือโม่เจินเหริน ไม่ ทราบวา่ ศิษยน์ อ้ งเป็นศิษยข์ องเจินเหรินท่านไหนหรือ?” “เรียกขา้ วา่ ซูเหยา, เป็นศิษยจ์ าก ... ขนุ เขายนั ตค์ าถา” เธอ โกหกเลก็ นอ้ ยเพ่ือป้องกนั มิใหค้ นอื่นเรียกเธอวา่ บรรพบุรุษ ตู๋หยวนเฉินพยกั หนา้ และไม่สงสัยเธออีก เขาหนั กลบั มาเอย่ กบั หวงั ซีจือ “ศิษยน์ อ้ งเลก็ , เกือบไดเ้ วลาได้ พวกเราไปหาอาจารย์ ดว้ ยกนั ”

หวงั ซีจือชะงกั ครู่หน่ึง เขาจาเป็นตอ้ งไปหาอาจารย์ ทวา่ เป็นเวลานานแลว้ ที่เขาไม่ไดเ้ จอหนา้ ซูเหยาจึงเกิดอาการอิดออด เลก็ นอ้ ย พลางมองซูเหยาดว้ ยท่าทางลาบากใจ “ไปเถอะ, ถึงเวลาท่ีขา้ ตอ้ งกลบั แลว้ เหมือนกนั พวกเราเดิน ไปพร้อมกนั ” เพยี งแค่น้นั หวงั ซีจือกพ็ อใจและยอมเดินตามตู๋หยวนเฉิน ทวา่ บางคร้ังบางคราวยงั แอบหนั มามองซูเหยาซ่ึงอยดู่ า้ นหลงั ประหน่ึงกลวั วา่ เธอจะหายตวั ไป พวกเขาเร่ิมตน้ พดู คุยไร้สาระ ระหวา่ งเดิน ส่วนตู๋หยวนเฉินกไ็ ม่สอดแทรกการสนทนาของพวก เขาเช่นกนั จากการพดู คุยทาใหซ้ ูเหยารู้วา่ แต่ละขนุ เขามีจานวนศิษย์ สายตรงนอ้ ยมาก, เฉพาะผทู้ ี่มีทกั ษะความสามารถพเิ ศษเท่าน้นั จึง จะถูกเลือกเป็นศิษยส์ ายตรงโดยเจา้ บรรพต อยา่ งเช่นท่านเจา้ สานกั , จือโม่เจินเหริน เขามีศิษยส์ ายตรงเพียงหา้ คนเท่าน้นั , ตู๋ หยวนเฉินเป็นศิษยค์ นท่ีส่ี เขาถูกรับตวั เป็นศิษยเ์ มื่อสิบหา้ ปี ก่อน บดั น้ีเขาอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั แก่นแท,้ เห็นไดช้ ดั วา่ เจา้ เดก็ นอ้ ย หวงั เป็นศิษยน์ อ้ งเลก็ ยามมองตู๋หยวนเฉิน ดูเหมือนเขาจะชอบ