ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

พงุ่ ตรงไปหาเป้าหมายดว้ ยไอสังหารรุนแรง ... เถาวลั ยท์ ่ีเหลืออยู่ บนพ้นื ถูกตดั ออกดว้ ยปราณกระบ่ี แมก้ ระทงั่ กาแพงธาตุท่ีเขา สร้างข้ึนกอ็ ยใู่ นภาวะเส่ียงอนั ตรายจากการถกู เฉือนเป็นชิ้นๆ อยา่ งไรกต็ าม, ฝ่ ายตรงขา้ มมิไดล้ นลานแมแ้ ต่นอ้ ย กลบั กนั , เขาเผยรอยยมิ้ ตรงมุมปาก เขารีบผนึกมือท้งั สองขา้ งอยา่ งรวดเร็ว, ภายในดวงตามีประกายแสงวบู ผา่ น \"เผา!\" เถาวลั ยเ์ ขียวชอ่มุ ท่ีอยบู่ นเวทีลุกไหมก้ ลายเป็นกองเพลิง ขนาดใหญ่อยา่ งเฉียบพลนั และกกั ขงั เซียวอ้ีไวภ้ ายใน คู่ต่อสูข้ อง เขาถึงกบั แทรกเวทยเ์ พลิงไวใ้ นเถาวลั ย์ ... การผลึกมือของเขา รวดเร็วเกินไป, เขาเจตนาปลอ่ ยใหเ้ ซียวอ้ีเฉือนเถาวลั ย์ โดยตวั เซียวอ้ีไม่ตระหนกั ถึงขอ้ น้ีแมแ้ ต่นอ้ ย ก่อนหนา้ ท่ีเซียวอ้ีใชแ้ สงดาวตกเพอ่ื เรียกปราณกระบี่นบั ไม่ ถว้ น, เขาไดใ้ ชพ้ ลงั ปราณจานวนมาก และเวลาน้ี, ร่างกายเขาแทบ ไม่มีพลงั ปราณหลงเหลืออยู่ ดูเหมือนเขากาลงั จะพา่ ยแพก้ าร แข่งขนั ฝ่ ายตรงขา้ มหวั เราะเบาๆ, ดวงตาฉายแววพึงพอใจ ขณะ มองเปลวเพลิงขนาดใหญ่โหมไหมอ้ ยใู่ นอากาศ

ทนั ใดน้นั , เขาไดย้ นิ เสียงเยน็ ยะเยอื กดงั มาจากกองเพลิง \"สะทอ้ นกลบั , เริ่มการทางาน!\" แสงขนาดมหึมาส่องสวา่ งข้ึนบนเวที พลนั กองเพลิงขนาด ใหญ่ถูกดบั ลงอยา่ งฉบั พลนั ฝ่ ายตรงขา้ มที่กาลงั ยมิ้ จู่ๆ กร็ ู้สึก เลือดลมส่งเสียงกระห่ึม จากน้นั กระอกั เลือดออกมาคาโต, จุด ตนั เถียนของเขาวา่ งเปล่าโดยสมบูรณ์ และไม่อาจฝืนต่อสูไ้ ดอ้ ีก เขาไดแ้ ต่มองบุคคลตรงหนา้ ดว้ ยดวงตาเบิกกวา้ ง สะทอ้ นเวทยก์ ลบั มายงั ผรู้ ่ายโดยอยภู่ ายในเขตอาคม เขาร่าย คาถาสะทอ้ นกลบั ต้งั แต่เม่ือไหร่? หรือจะเป็นตอนหลบหลีก เถาวลั ยไ์ ปมา? \"ผชู้ นะไดแ้ ก่เซียวอ้ีจากสานกั บรรพตโบราณ!\" ผตู้ ดั สินซ่ึง อยดู่ า้ นขา้ งประกาศเสียงดงั เซียวอ้ีไม่แมแ้ ต่จะมองคนที่ทรุดอยบู่ นพ้นื เขาหมุนตวั กลบั และเดินลงจากเวทีประลอง อยา่ งไรกต็ าม, จู่ๆ เขาเงยหนา้ ข้ึน และมองมายงั ทิศทางที่ศิษยส์ ายตรงยนื อยู่ เขาหยดุ เดินไปจงั หวะ หน่ึง จากน้นั หนั กายเดินจากไปในเวลาต่อมา ซูเหยาตวั แขง็ ท่ือ เซียวอ้ีคนน้นั เหมือนจะมองมาทางเธอ?

ซูเหยารู้สึกแปลกประหลาดอยา่ งทนั ทีทนั ใด ความรู้สึก แบบน้ีช่างคุน้ เคยยงิ่ และมนั เกิดข้ึนทุกคราวยามเจอหนา้ เดก็ หนุ่ม ที่ช่ือเซียวอ้ี ในอดีต, เธอคิดวา่ เป็นเพียงเร่ืองบงั เอิญ ทวา่ เวลาน้ี, เธอเร่ิมสงสยั แลว้ วา่ ปัญหามนั อยทู่ ่ีตวั เธอเอง โดยปกติ, ในฐานะ คนซ่ึงอยทู่ ่ามกลางชนช้นั ล่างมากวา่ ยส่ี ิบปี ในอีกโลกหน่ึง, เธอ ตอ้ งใหค้ วามสนใจกบั วิธีท่ีเดก็ หนุ่มเช่นเขา, ผเู้ ริ่มตน้ จากความ อตั คดั แร้นแคน้ จะใชเ้ พือ่ ตอบโตช้ ีวติ ทวา่ เธอกลบั ไม่รู้สึกตื่นเตน้ แมแ้ ต่นอ้ ย ทาไมถึงเป็นเช่นน้นั ? \"พี่สาวซูเหยา, พ่สี าวซูเหยา\" หวงั ซีจือสะกิดคนท่ีอยใู่ น ภาวะมึนงง พลนั ซูเหยาไดส้ ติคืนมา การแข่งขนั อีกคู่ไดเ้ ริ่มข้ึนแลว้ ณ เวทีประลอง มนั คือการประลองระหวา่ งผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั ปฐมภูมิ และคลา้ ยจะเป็นการแข่งขนั นดั สาคญั เน่ืองจากผชู้ มแสดงความ กระตือรือร้นยง่ิ กวา่ เดิม \"ศิษยพ์ ่ีสามตอ้ งเป็นอนั ดบั หน่ึงของการประลองน้ีอยา่ ง แน่นอน\" หวงั ซีจือพดู ดว้ ยความมน่ั ใจ

ซูเหยาจึงตระหนกั ไดว้ า่ หน่ึงในผแู้ ข่งขนั ซ่ึงอยบู่ นเวที ประลองคือเหยยี นเยวห่ ง, เจา้ หนุ่มปากเสียที่วิจารณ์เธอก่อนหนา้ เขาข้ึนไปบนเวทีต้งั แต่เม่ือไหร่? ดูเหมือนเธอจะอยใู่ นภาวะงงงนั อยา่ งไม่รู้สึกตวั เป็นเวลานาน _______________________________ [1] เจา้ สาม หมายถึง คนท่ีเป็นมือที่สามในความสมั พนั ธ์ เชิงชูส้ าว

บทที่ ๒๘ หวงั ซีจือ VS เซียวอี้ “นี่คือรอบตดั สินของกลุ่มปฐมภูมิ? เหยยี นเยวห่ งอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิเหมือนตวั เธอ หวงั ซีจือพยกั หนา้ “ศิษยพ์ ี่สามน่าท่ึงมาก เขาคือคนแรกที่ ผา่ นเขา้ สู่การแข่งขนั รอบสุดทา้ ยท่ามกลางศิษยผ์ รู้ ่วมแข่งขนั ระดบั ปฐมภูมิ” “มนั ยากมากหรือท่ีจะผา่ นสู่รอบสุดทา้ ย?” “ยากมาก!” เขาอธิบายต่อ “ศิษยผ์ รู้ ่วมแข่นขนั ทุกคนคือ บุคคลช้นั ยอดจากสานกั ต่างๆ ก่อนอื่นพวกเขาจะจดั ประลอง ภายในสานกั เพอ่ื คดั เลือกศิษยผ์ เู้ ขา้ แข่งขนั สามคน การแข่งขนั ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั มีท้งั หมดสามกลุ่ม ในแต่ละกลุ่มมี ศิษยร์ ่วมแข่งขนั มากกวา่ สิบคน และผพู้ ชิ ิตทุกคนในกลมุ่ จึงจะ ผา่ นสู่การแข่งขนั รอบสุดทา้ ย” เขา้ ใจละ, ดูเหมือนคนท่ีช่ือเหยยี นเยวห่ งเป็นคนมี ความสามารถมาก “หากเป็นเช่นน้ี, เจา้ กน็ ่าท่ึงเช่นกนั , มิใช่เจา้ เอง กผ็ า่ นเขา้ รอบสุดทา้ ยหรอกหรือ?”

หวงั ซีจือยมิ้ เอียงอายเลก็ นอ้ ย และพยกั หนา้ ดว้ ยความเขิน อาย เจา้ เดก็ คนน้ี, ตอนน้นั เขาช่างหยงิ่ ยโสและโอหงั ไม่คาดคิด ระยะเวลาเพียงหา้ ปี เขาจะเปลี่ยนไปไดม้ ากขนาดน้ี ฉนั เพยี งชม เขานิดหน่อย แต่ใบหนา้ เขากลบั แดงก่าอยา่ งง่ายดาย พลนั ซูเหยานึกไดว้ ่าไม่กี่เดือนก่อน ตวั เองสัญญาจะมาดูเขา แข่งขนั รอบแรก ทวา่ เธอลืมเร่ืองน้ีอยา่ งสิ้นเชิง “ซีจือ, ตอนน้นั ขา้ ขอโทษดว้ ยที่ไม่ไดม้ าดูเจา้ แข่งขนั เมื่อสี่ เดือนก่อน มีบางอยา่ งเกิดข้ึน ดงั น้นั ขา้ จึงไม่มีโอกาสลงจากเขา” จากน้นั ไม่กี่วนั กถ็ ึงวนั ที่เขาเขา้ แข่งขนั รอบแรก ทวา่ เธออยู่ ระหวา่ งพกั ฟ้ื นจากอาการพลงั ปราณระเบิดออก ยามเธอฟ้ื นตวั เตม็ ท่ี การแข่งขนั รอบแรกกส็ ิ้นสุดลง “ไม่ ... ไม่เป็นไร!” หวงั ซีจือใบหนา้ แดงก่ายงิ่ กวา่ เดิม เขา เงยหนา้ และมองเขา้ ไปในดวงตาของเธอ “ท่าน ... เม่ือครู่เรียกขา้ วา่ อะไรนะ ...? “ซีจือ?” ซูเหยามองเขาดว้ ยความประหลาดใจเลก็ นอ้ ย “มิใช่เจา้ อยากใหข้ า้ เรียกชื่อมาโดยตลอดหรอกหรือ? ตอนน้ีเจา้ เติบใหญ่แลว้ ขา้ ไม่อาจเรียกเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมหรือ

เจา้ คนน่ารังเกียจตลอดไป, ใช่ไหม? อะไร? ขา้ เรียกชื่อเจา้ ไม่ได้ รึ?” “เรียกได!้ แน่นอนวา่ ท่านเรียกได!้ ” หวงั ซีจือรีบพยกั หนา้ อยา่ งแรง คลา้ ยกลวั เธอเปล่ียนใจ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคนน้ีเอาใจยากจงั “การ แข่งขนั ของเจา้ จะเริ่มเมื่อไหร่?” บนเวทีประลอง, เหยยี นเยวห่ ง เป็นผไู้ ดร้ ับชยั ชนะ หวงั ซีจือหนั ไปมองทางเวทีประลอง “น่าจะเป็นรอบ ต่อไป” ถึงแลว้ รึ? ซูเหยาชะงกั เลก็ นอ้ ย เธอเพิง่ ไดย้ นิ เสียงประกาศ การแข่งขนั รอบสุดทา้ ยของกล่มุ แก่นแทค้ ือรอบต่อไป มนั คือการ แข่งขนั ระหวา่ งหวงั ซีจือกบั เซียวอ้ี, ผชู้ นะการประลองก่อนหนา้ “พ่สี าวซูเหยา, ขา้ ตอ้ งไปแลว้ ” ซูเหยาพยกั หนา้ และดว้ ยความเคยชิน เธอยน่ื มือไปลูบหวั เขาพลางส่งยมิ้ ให้ “คนผนู้ ้นั เช่ียวชาญอาคมเป็นพิเศษ เจา้ ตอ้ ง ระมดั ระวงั ตวั ใหด้ ี” “อืม, ขา้ จะระวงั ”

“โชคดี” ซูเหยาทามือส่งสัญญาณ ‘โชคดี’ ใหเ้ ขา “จาเอาไว,้ มนั ไม่สาคญั วา่ เจา้ จะชนะหรือพา่ ยแพ้ แต่ส่ิงสาคญั คือ เจา้ กลบั มา อยา่ งปลอดภยั ตลอดรอดฝั่ง” หวงั ซีจือชะงกั ราวกบั ไม่คาดคิดว่าเธอจะพดู อะไรเช่นน้ี ครู่ ต่อมา, เขาเผยรอยยมิ้ สดใสสวา่ งจา้ ประหน่ึงลาแสงระยบิ ระยบั เปลง่ ประกายออกจากร่าง จนทาใหเ้ ธอตาพร่า ซูเหยายกมือปิ ดก้นั ลาแสงโดยไม่รู้ตวั ยามเธอไดส้ ติ, หวงั ซีจือกเ็ ดินข้ึนเวทีประลองไปแลว้ มโนภาพเมื่อครู่คืออะไร? ทาไม เธอรู้สึกวา่ รอยยมิ้ ของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมช่างสวา่ ง เจิดจา้ จนดวงตาเธอเกือบบอด? *** การแข่งขนั บนเวทีเริ่มข้ึน เมื่อเผชิญหนา้ กบั คู่ต่อสูค้ น สุดทา้ ย หวงั ซีจือเพิ่มความระมดั ระวงั ยงิ่ กวา่ เดิม เมื่อรวมกบั การ ต่อสูอ้ นั น่าตื่นตะลึงที่ฝ่ ายตรงขา้ มแสดงก่อนหนา้ ทาใหเ้ ขาจบั ตา มองคนตรงหนา้ เป็นพเิ ศษ เซียวอ้ีกเ็ ช่นเดียวกนั ... หา้ ปี , หา้ ปี ที่เขาถูกขบั ไล่จากสานกั ฝ่ ายใน วนั น้ี, สุดทา้ ยเขากม็ ีโอกาสลา้ งอาย และกอบกชู้ ่ือเสียงคืน

วนั น้ี, เขา, เซียวอ้ี จะทาใหท้ ุกคนที่เคยข่มเหงรังแกเขา ตระหนกั ถึงความแขง็ แกร่งที่แทจ้ ริง ยามผมู้ ีประสบการณ์เช่ียวชาญปะทะกนั , มีเพียงผกู้ ลา้ เท่าน้นั ที่มีอานาจเหนือกวา่ พวกเขาท้งั สองเขา้ โจมตีเกือบเวลา เดียวกนั หวงั ซีจือมีปราณธาตุอคั คีแห่งสวรรค์ ทวา่ ส่ิงแรกที่เขาใช้ ไม่ใช่เวทยอ์ คั คีที่เขาเช่ียวชาญ กลบั กนั , เขาเรียกใบมีดลมมากมาย หลายอนั เซียวอ้ีไม่ไดก้ างปราการป้องกนั เขากระแทกฝ่ ามือลง บนพ้นื เพอื่ สร้างกาแพงดินสกดั ก้นั ใบมีดลม อยา่ งไรกต็ าม, ใบมีดลมของหวงั ซีจือเป็นเพียงกลลวง เม่ือคู่ ต่อสูส้ ร้างกาแพงดิน เขายา้ ยไปอยดู่ า้ นหลงั เซียวอ้ี พลางเรียก กระบี่ทลายและเหวย่ี งมนั ลงมา กระบี่ซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยพลงั ปราณ โจมตีดว้ ยพลงั อนั น่าพศิ วง ทาใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มไม่มีแมแ้ ต่โอกาส ป้องกนั “ดี!” ซูเหยาตบมือใหห้ วงั ซีจืออยา่ งอดใจไม่ไหว กระบ่ีเฉือนผา่ นร่างกายและตกสู่พ้นื ดินดว้ ยเสียง ‘ตึง’ ร่างท่ี อยตู่ รงหนา้ ค่อยๆ แยกจากกนั และหายไปในอากาศ มนั คือร่าง

ปลอม ... หวงั ซีจือหนา้ เปล่ียนสี เขาไม่มีเวลาหาร่างท่ีแทจ้ ริงของ เซียวอ้ี พลนั รีบสร้างปราการป้องกนั จงั หวะที่ปราการก่อตวั ข้ึน, กระบ่ีแหลมคมจู่โจมมาทางเขา และกระแทกปราการอยา่ งรุนแรง หวงั ซีจือเหวยี่ งกระบี่เพื่อบงั คบั ใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มถอยห่าง พลางกระโดดไปดา้ นหลงั พลนั ปราการป้องกนั ของเขาแตก กระจายเสียงดงั สนน่ั อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลย, ฝ่ ายตรงขา้ มมิใช่จดั การได้ ง่ายๆ เช่นเดียวกนั , เซียวอ้ีกาดา้ มกระบ่ียาวในมือขณะจอ้ งมองเขา พวกเขาท้งั คู่ต่างเป็นศิษยท์ ี่ใชก้ ระบี่เป็นอาวธุ และฝึ กฝนวถิ ีกระบ่ี หากเทียบกบั มนตค์ าถา, พวกเขาเช่ียวชาญกระบวนท่ากระบี่ มากกวา่ เกือบเวลาเดียวกนั ที่พวกเขาท้งั สองตดั สินใจละทิ้งมนต์ คาถา และปะทะกนั ดว้ ยกระบวนท่ากระบ่ี เซียวอ้ีมีปราณธาตุคู่โลหะและไม้ กระบี่ของเขาจึงเปล่ง ประกายแสงสีทองเจือจาง และเนื่องจากความแหลมคมและความ แขง็ แกร่งอยา่ งยอดเยย่ี ม มนั สามารถใชไ้ ดท้ ้งั โจมตีและป้องกนั ขณะอีกดา้ นหน่ึง, หวงั ซีจือมีปราณธาตุอคั คีแห่งสวรรค์ การ

โจมตีของเขาเตม็ ไปดว้ ยพลงั ทาลายลา้ ง และตวั กระบ่ีของเขาลุก ไหมด้ ว้ ยเปลวเพลิงรุนแรง ท้งั สองปะทะกนั มากกวา่ ร้อยกระบวนท่า ทวา่ ยงั ไม่อาจ ระบุไดว้ า่ ใครเป็นผชู้ นะ หากพวกเขายงั ต่อสูเ้ ช่นน้ีต่อไป ในไม่ชา้ พลงั ปราณกจ็ ะหมดสิ้น แต่แลว้ ในท่ีสุด, พวกเขาท้งั สองบงั เกิด ความคิด เซียวอ้ีโยนผนื ธงออกมาสองผืน พลนั อาคมก่อตวั ข้ึน ทนั ที หวงั ซีจือเตรียมพร้อมอยแู่ ลว้ สาหรับอาคมของคู่ต่อสู้ เขา ทะยานตวั ข้ึนและถอยห่างจากอาคม หึ, จงั หวะน้นั เซียวอ้ีเผยรอยยมิ้ เยน็ ชา อยา่ งที่นึกไว,้ พวก สานกั ฝ่ ายในคือคนข้ีขลาดกลวั ตาย “เพ่ิมพลงั ศกั ด์ิสิทธ์ิ, เร่ิมการ ทางาน!” พอคาน้ีหลุดออกมา, พลงั ปราณจานวนมากรวมตวั กนั จาก ทุกทิศทาง และอาคมบนพ้ืนเปล่งแสงสีขาวสวา่ งจา้ หวงั ซีจือหนา้ เปลี่ยนสีเลก็ นอ้ ย เซียวอ้ีเจตนาโยนผืนธง อาคมเป็นวงกวา้ งเพ่ือหลอกใหเ้ ขาถอยห่างจากใจกลางอาคม ความจริงแลว้ , มนั ไม่ใช่อาคมโจมตี แต่มนั คืออาคมสนบั สนุน

เพ่ือใชเ้ ติมเตม็ พลงั ปราณ หากอาคมเสร็จสมบูรณ์, ผทู้ ่ีอยใู่ นอาคม จะสามารถเติมเตม็ พลงั ปราณจนอยใู่ นสถานะสมบูรณ์พร้อม ไม่ไดก้ าร ขา้ ไม่อาจใหอ้ าคมเสร็จสมบูรณ์ ... ไม่มีทางเลือก แลว้ คงตอ้ งเดิมพนั ดูสักคร้ัง หวงั ซีจือโคจรพลงั ปราณในร่าง ครู่ต่อมา กระแสลมโหม กระหน่าอยา่ งรุนแรง พลนั กระบี่ขนาดมหึมาสูงเสียดเมฆปรากฏ จากพ้นื ดิน และโอบลอ้ มรอบเวทีอยา่ งสมบูรณ์ ไอกระบี่เขม้ ขน้ ไหลเออ่ ทน้ อยใู่ นอากาศ “น่ี ... น่ีมิใช่อาคมกระบ่ีท่ีสมั ฤทธ์ิผลไดเ้ ฉพาะผบู้ าเพญ็ เพยี รข้นั ปฐมภูมิหรอกหรือ?” ศิษยด์ า้ นนอกส่งเสียงร้องดว้ ยความ ประหลาดใจ เฉพาะผทู้ ี่มีความรู้ความเขา้ ใจในวิชากระบี่อยา่ ง ลึกซ้ึงเท่าน้นั จึงสามารถก่อใหเ้ กิดอาคมกระบ่ีที่เกินกวา่ ระดบั ของ ตวั เอง หวั ใจซูเหยาบีบรัดดว้ ยความกงั วลยงิ่ กวา่ เดิม เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมดึงทุกอยา่ งออกมาเพื่อโจมตี และผลการต่อสู้ก็ ข้ึนอยกู่ บั การจู่โจมหนน้ี

“กระบ่ีค้าฟ้า, กระจายตวั !” พอคาน้ีหลุดออกมา, กระบี่ มหึมาซ่ึงแผไ่ อเขม้ ขน้ และปราณกระบี่หนาวเยน็ พลนั กระจายตวั แปรสภาพเป็นกระบี่เล่มเลก็ นบั ไม่ถว้ น ดว้ ยพลงั ที่ไหลทะลกั , กระบ่ีเลม่ เลก็ พงุ่ ไปยงั ใจกลางอาคมของเซียวอ้ี ผลสุดทา้ ย, อาคมเพิ่มพลงั ศกั ด์ิสิทธ์ิของเซียวอ้ีมิอาจเสร็จ สมบูรณ์ ทวา่ พลงั ปราณของเขาไดฟ้ ้ื นตวั ในระดบั หน่ึง เขารีบ กระโจนตวั ออกจากใจกลางอาคมดว้ ยความเร็วอยา่ งที่สุด ทวา่ กระบี่ค้าฟ้าพงุ่ ติดตามตวั เขา เขาไม่มีทางเลือก นอกจากร่ายคาถาสร้างกาแพงดินเพ่ือ ป้องกนั ตวั ทวา่ กระบ่ีค้าฟ้าพงุ่ โจมตีกาแพง และคลา้ ยกาแพง ป้องกนั ของเขากาลงั จะพงั ทลาย เซียวอ้ีขบฟันตวั เองแน่น ดวงตา ทอประกายเยน็ ยะเยือก เผยใหเ้ ห็นถึงความมุ่งมน่ั จะทาความ ปรารถนาของตนใหเ้ ป็นจริง การแข่งขนั คร้ังน้ี, ขา้ จะแพไ้ ม่ได,้ ขา้ ตอ้ งไม่แพ!้ กาแพงดินถกู กระบ่ีค้าฟ้าโจมตีจนแตกกระจายอยา่ ง เฉียบพลนั ดูเหมือนชยั ชนะถูกตดั สิน ทว่าทนั ใดน้นั พลงั กระบี่ซ่ึง น่าหวาดผวายงิ่ กวา่ กระบี่มหึมาก่อนหนา้ ปะทุข้ึนจากเนินดิน ราว

กบั เวลาหยดุ ชะงกั และกระบี่ท่ีกาลงั โจมตีอยา่ งฮึกเหิมถูกหยดุ กลางอากาศ เซียวอ้ีลกุ ข้ึนจากเนินดิน พลางผลึกมือเป็นสญั ลกั ษณ์ดว้ ย มือเพียงขา้ งเดียว แมน้ ร่างกายของเขาดูอิดโรย แต่ยงั แผก่ ลิ่นอาย ไร้ปราณี จากน้นั เขาตะโกนออกมาดว้ ยการเนน้ ย้าทุกคาพดู “เฉือน.ขอบ.ฟ้า!” เขาเหว่ียงกระบี่ในมือดว้ ยกาลงั ท้งั หมด พลาง กระบี่ค้าฟ้าท่ีอยใู่ นอากาศถูกปลิวกระจายไปทว่ั ทิศทาง จนมนั กระแทกเขา้ กบั ปราการป้องกนั ผชู้ ม จึงร่วงหล่นบนพ้นื ในที่สุด เฉือนขอบฟ้า? มนั คือกระบวนท่ากระบี่ข้นั หลอมรวม! ดว้ ยกระบ่ีค้าฟ้าถกู ทาลาย, พลงั ปราณของหวงั ซีจือหมดสิ้น อยา่ งสมบูรณ์ จึงก่อใหเ้ กิดผลสะทอ้ นกลบั อยา่ งรุนแรง ทาใหเ้ ขา กระอกั เลือดออกมาคาโต ทวา่ กระบวนท่าของเซียวอ้ียงั ไม่เสร็จสิ้น เขาช้ีกระบี่ยาวใน มือไปทางทอ้ งฟ้า อยา่ งฉบั พลนั , ปราณกระบ่ีขนาดใหญ่ปรากฏ จากทอ้ งฟ้า ... ปราณกระบ่ีอนั น้ีมีขนาดใหญ่โตกวา่ กระบี่มหึมาท่ี หวงั ซีจือเรียกออกมาก่อนหนา้ นบั ร้อยเท่า

“ทาลาย!” เซียวอ้ีตะโกนเสียงดงั ... ปราณกระบี่มโหฬารพงุ่ เขา้ หาหวงั ซีจือ ผไู้ ม่มีแรงโตต้ อบอีกต่อไป ซูเหยารู้สึกหวั ใจสน่ั สะทา้ น ลางบอกเหตุร้ายท่ีเธอรู้สึกนบั แต่เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมกา้ วข้ึนเวที เพิม่ ข้ึนยงิ่ กวา่ เดิม อยา่ งฉบั พลนั ความรู้สึกหวาดผวาโจมตีหวั ใจเธอโดยทนั ทีทนั ใด, และขนในกายพลนั ลุกชนั อยา่ งไรกด็ ี, ร่างกายเธอตอบสนองโดยไม่รู้ตวั “สรวงสวรรคร์ ่วงหล่น!” อสั นีสวรรคแ์ ยกทอ้ งฟ้าออกจาก กนั ขณะเคลื่องลงมาจากทอ้ งฟ้า และโจมตีปราณกระบ่ีอยา่ ง เฉียบพลนั ครู่ต่อมา, ปราณกระบี่แตกเป็นเส่ียงๆ เซียวอ้ีกระอกั เลือดคาโต ผชู้ มท้งั หมดต่างพากนั เงียบกริบ สายตาของพวกเขาลว้ นจอ้ งมองมาทางเธอทีละคน “อาา ...” คาวา่ ‘อบั อายขายหนา้ ’ กย็ งั ไม่เพยี งพออธิบาย ความรู้สึกของซูเหยาเวลาน้ี นรกสิ! แมแ้ ต่เธอยงั ไม่รู้เลยวา่ ทาไม จู่ๆ ตวั เองถึงยนื่ มือเขา้ ขวาง เธอหนั มองรอบตวั จากน้นั มองไป

ทางเวทีสูง “อืม ... ขา้ ... มือขา้ ลื่นไถลไปหน่อย โฮะ โฮะโฮะ โฮะ โฮะโฮะ” ผชู้ ม “.......”

บทที่ ๒๙ แค่ร้อยดอลลาร์กไ็ ม่ยอมให้ สายตาจอ้ งมองอยา่ งประณามประหน่ึงกริชแหลมคมจอ้ งมา ทางร่างเธอราวกบั จะฉีกเน้ือออกเป็นชิ้นๆ ซูเหยารู้สึกอยาก ร้องไห้ อยา่ เป็นเช่นน้ีสิ เกิดอะไรข้ึนกบั ‘มิตรภาพตอ้ งมาก่อน การชิงชยั เป็นเร่ืองรอง’? เธอไม่ไดต้ ้งั ใจแทรกการแข่งขนั ยามซูเหยาเกือบโดนสายตาจอ้ งเขมง็ จากฝงู ชนกลืนกิน พลนั เงาร่างสีขาวปรากฏวบู ข้ึนตรงหนา้ ดว้ ยแรงกดดนั อนั น่าเกรง ขามแพร่กระจายทว่ั ทิศทาง ประหน่ึงการข่มข่ดู ว้ ยความเงียบ ทา ใหท้ ุกคนเกบ็ สายตาไม่พอใจอยา่ งทนั ทีทนั ใด “ซือฝ!ุ ” นนั่ กค็ ือซือฝขุ องเธอ, ซือฝทุ ี่ช่วยเธอจากความขม ข่ืนและยากลาบาก สีหนา้ อว้เี ยย่ี นเยน็ ชาดงั เดิม เขาค่อยๆหนั มามองเธอ “เริ่ม มืดแลว้ ” แขนเส้ือของเขาพลิว้ ไหวยามสะบดั มือตวั เอง และโดยไม่ กลา่ วถอ้ ยคาใด เขาหอบหิ้วศิษยต์ นเองแลว้ ทะยานกลบั ขนุ เขาป่ า หยก ทิ้งไวเ้ พียงผชู้ มที่ไม่แมแ้ ต่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

จือโม่ค่อยๆ มองไปยงั ทิศทางที่ท้งั สองหายตวั ไป เหง่ือเยน็ ไหลลงจากหนา้ ผาก อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านปกป้องศิษยต์ วั เอง อยา่ งออกนอกหนา้ ดว้ ยเหตุผลส่วนตวั จากน้นั ยงั ทิ้งสภาพยงุ่ เหยงิ ไวใ้ หข้ า้ จดั การ ท่านยงั เป็นลกู ผชู้ ายอยหู่ รือไม่? จือโม่ถอนหายใจเฮือก พลางเรียกสติกลบั คืน ไม่วา่ อยา่ งไร เขากค็ ือเจา้ สานกั ซ่ึงเช่ียวชาญดา้ นตามเชด็ กน้ ใหผ้ อู้ ื่น! “อะแฮ่ม! เซียวอ้ีคือผชู้ นะการประลอง, เขาคืออบั ดบั หน่ึง ในการแข่งขนั ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั ของกลุ่มแก่นแท”้ พอ คาพดู น้ีหลดุ ออกมาก จึงทาใหเ้ สียงวิพากษว์ จิ ารณ์ของผชู้ มหยดุ ลง เซียวอ้ีฝืนทนต่ออาการโลหิตปั่นป่ วนในช่องอก และบงั คบั ตวั เองใหย้ นื ข้ึนแลว้ โคง้ คานบั “ขอบคุณท่านเจา้ สานกั ” หวงั ซีจือยนื ข้ึนและเดินออกจากเวทีประลอง น่ีคือผลตดั สิน ที่เขาคาดการณ์ไวอ้ ยแู่ ลว้ , เขาพา่ ยแพก้ ารประลอง อยา่ งที่นึกไว,้ ตวั เขายงั แขง็ แกร่งไม่เพยี งพอ หวงั ซีจือเงยหนา้ พลางมองไปยงั ทิศทางที่ซูเหยาจากไป ความรู้สึกเศร้าสลดผดุ ข้ึนในหวั ใจอยา่ ง

ฉบั พลนั ยามนึกถึงเหตุการณ์ที่กระบี่ขนาดใหญ่พงุ่ เขา้ หา, เขา ขมวดคิ้วมุ่นอยา่ งช่วยไม่ได้ ตอนจือโม่กาลงั ประกาศรางวลั พลนั เสียงร้องอนั กอ้ ง กงั วานของวิหคท่ีอยดู่ า้ นขา้ งขดั จงั หวะ อรหนั ตเ์ ฟิ งอ้ี, หญิงสาวเพยี งคนเดียวจากผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียน ผทู้ ่ีนงั่ อยบู่ นวิหคสวรรคค์ ่อยๆ ยนื ข้ึน, เพยี งการเคลื่อนไหว เลก็ นอ้ ยของนาง ทวา่ กลบั ดูพลิว้ ไหวดุจดงั เทพธิดา นางยกมือข้ึน เลก็ นอ้ ย พลนั เซียวอ้ีที่คุกเข่าอยบู่ นพ้นื ลอยตวั ข้ึนในอากศ และ ลอยไปทางเวทีสูง จากน้นั หยดุ ลงตรงพ้ืนวา่ งเปล่าบนเวที “เจา้ , ช่ือของเจา้ คือเซียวอ้ีหรือ?” น้าเสียงอนั ไพเราะกอ้ ง กงั วานถามอยา่ งนุ่มนวล เซียวอ้ีรู้สึกประหน่ึงน้าเสียงอนั นุ่มนวลมีเมตตาลอยละล่อง จากทอ้ งฟ้าสู่เขา และคาพดู ทุกคาลว้ นกอ้ งกงั วานอยภู่ ายในจิตใจ ทาใหเ้ ขาคุกเข่าลงอยา่ งหา้ มมิได้ “ขอรับ ... ศิษยช์ ื่อเซียวอ้ี” ดวงตาสวยงามน่าดึงดูดใจของเฟิ งอ้ีปิ ดลงเลก็ นอ้ ย จากน้นั ครู่หน่ึงจึงพดู ต่อ “เจา้ เตม็ ใจอยภู่ ายใตก้ ารสั่งสอนของขา้ หรือไม่?”

เซียวอ้ีต่ืนตะลึง ไม่เพยี งแต่เขา แมก้ ระทงั่ ทุกคนซ่ึงอยู่ ณ ที่ แห่งน้นั ต่างพากนั ไม่เช่ือหูตวั เอง อรหนั ตข์ ้นั เซียนกาลงั รับศิษย์ และคนผนู้ ้นั คือหญิงสาวเพียงคนเดียวจากอรหนั ตข์ ้นั เซียนแห่ง โลกบาเพญ็ เพยี ร ซ่ึงไม่เคยรับศิษยม์ าก่อนแมแ้ ต่คนเดียว เม่ือเห็นเขายงั ไม่ตอบรับ เฟิ งอ้ียน่ หนา้ ผากเลก็ นอ้ ย “เจา้ ไม่ เตม็ ใจหรือ?” “ไม่ขอรับ, ศิษยเ์ ตม็ ใจ” เซียวอ้ีเตม็ ไปดว้ ยความประหลาด ใจและต้ืนตนั ใจอยา่ งท่วมทน้ เขาตอ้ งกดั ริมฝีปากตวั เองเลก็ นอ้ ย เพอื่ กนั มิใหน้ ้าตาหยดไหล เขาเคยคิดวา่ ตวั เองอาจมีสิทธ์ิกลบั คืน สู่สานกั ฝ่ ายในหากไดร้ ับชยั ชนะ ทวา่ เขาไม่คาดคิดวา่ ตนเองจะ ไดร้ ับโอกาสเช่นน้ี ดูเหมือนในโลกใบน้ียงั มีคนท่ีดีต่อเขา, เขา ค่อยๆ ลดร่างกายลง และโคง้ ศรีษะคานบั นางดว้ ยความซ่ือสตั ย์ จริงใจอยา่ งที่สุด “ศิษยข์ อคานบั อาจารย”์ เฟิ งอ้ีพยกั หนา้ นางผนึกมือเป็นสัญลกั ษณ์ พลนั ลาแสง สวา่ งพงุ่ วาบไปยงั หนา้ ผากเซียวอ้ี และประทบั เป็นเคร่ืองหมาย วิหคสวรรค์

เขาคือศิษยผ์ สู้ ืบทอด! เสียงสูดลมหายใจจากรอบดา้ น กระห่ึมข้ึนอีกคร้ัง เหตุการณ์ท้งั หมดเหลา่ น้ี, ซูเหยาผถู้ กู หอบหิ้วกลบั บา้ น ประหน่ึงลูกหมาตวั นอ้ ยไม่รับรู้แมแ้ ต่นอ้ ย ขณะน้นั ยามพวกเขากลบั ถึงยอดเขา, ซูเหยารีบทาหนา้ ตา ไร้เดียงสา และมองซือฝดุ ว้ ยท่าทางอนั น่าเวทนา “ซือฝุ ... ขา้ ไม่ไดต้ ้งั ใจ ขา้ ไม่มีเจตนายน่ื มือเขา้ แทรก ขา้ ไม่รู้วา่ ก่อนหนา้ เกิด อะไรข้ึนกบั ตวั เอง” “จริงๆ นะ, ขา้ สาบาน!” ซูเหยายกมือสาบาน ถึงเธอจะโง่แค่ ไหน แต่เธอกร็ ู้วา่ มนั คือการประลองแบบตวั ต่อตวั “มนั ตอ้ งเป็นเพราะปราณกระบ่ีขนาดมโหฬารอนั น้นั แน่” “ตอนขา้ เห็นปราณกระบี่อนั น้นั , ร่างกายขา้ รู้สึกแปลก ประหลาดไปหมด” “เจา้ ไม่ไดท้ าอะไรผิด!” ในท่ีสุดอว้ีเยยี่ นกก็ ลา่ วตอบ “ใช่, ขา้ ไม่ไดท้ าอะไรผิด เอ๋? ซือฝ,ุ ท่านพูดวา่ อะไรนะ?” ซือฝมุ องหนา้ เธออยา่ งเฉยเมย, ใบหนา้ เขาเตม็ ไปดว้ ยความ ดูแคลน “สิ่งที่คนผนู้ ้นั เรียกออกมามิใช่ปราณกระบ่ี”

“อา?” หากไม่ใช่ปราณกระบ่ีแลว้ มนั คืออะไร? ดาบคาตา นะหรือ? ซือฝ,ุ อยา่ มาหลอกฉนั “มนั คือกระบ่ีเจตจานง” อว้ีเยย่ี นพดู อยา่ งราบเรียบ “กระบ่ีเจตจานง!” ซูเหยาต่ืนตะลึง “มิใช่วา่ มีเพยี งผฝู้ ึกฝน กระบี่ท่ีอยขู่ ้นั หลอมรวมจึงจะสามารถใชก้ ระบ่ีเจตจานงไดห้ รอก หรือ?” “ตามหลกั การแลว้ , ใช่” อว้เี ยย่ี นขมวดคิ้ว กระบ่ีเจตจานง อนั น้ีถูกซุกซ่อนไวเ้ ป็นอยา่ งดี แมแ้ ต่ผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียนกอ็ าจ มองไม่ออกในคราแรก “ในเม่ือเขาสามารถนากระบ่ีเจตจานง ออกมาใช้ ดงั น้นั ในร่างของเขาตอ้ งมีของวเิ ศษอยเู่ ป็นแน่” นนั่ คือคาตอบที่ชดั เจนโดยไม่มีขอ้ สงสัย “ไม่แปลกใจเลยวา่ ทาไมเขาจึงสามารถบาเพญ็ เพยี รจนอยู่ ระดบั สูงสุดของข้นั แก่นแทด้ ว้ ยระยะเวลาอนั ส้ัน หลงั จากโดน ทาลายตบะ” “เขาไม่ไดอ้ ยเู่ พยี งแค่ข้นั แก่นแท!้ ” อว้ีเยย่ี นส่งท่าทาง ‘ศิษย์ ขา้ โง่จริง’ มาใหอ้ ีกหน “ของวิเศษท่ีอยใู่ นร่างเขา ไม่เพียงแต่ซ่อน กระบี่เจตจานง แต่ยงั สามารถซ่อนระดบั บาเพญ็ เพียรอีกดว้ ย,

ระดบั บาเพญ็ เพยี รที่แทจ้ ริงของเขาน่าจะอยปู่ ระมาณระดบั กลาง ของข้นั ปฐมภูมิ” ดวงตาซูเหยาเบิกกวา้ ง ระดบั กลางข้นั ปฐมภูมิ! โอ, พระเจา้ ช่วย, น่ีมนั ไม่ใช่คนอตั คดั ยากไร้สูช้ ีวิตธรรมดาซะแลว้ , จาก รูปแบบบทละครซ่ึงกาลงั เคลื่อนไปขา้ งหนา้ เช่นน้ี, เห็นชดั วา่ เขา กาลงั มุ่งหนา้ สู่จุดสุดยอดของชีวิต พลนั หลอดไฟส่องสวา่ งวาบในหวั ซูเหยา ในที่สุดเธอก็ ประจกั ษแ์ ลว้ วา่ ทาไมเขาจึงดูประหลาดนกั สาหรับเธอ จาก ประสบการณ์ชีวิตของเขา เห็นชดั วา่ มนั คือบทพระเอกที่ไดร้ ับ ในนวนิยาย! “ซือฝ,ุ ท่านทราบหรือไม่วา่ ของวิเศษที่อยใู่ นร่างเขาคือ อะไร?” พระเอกซ่ึงถูกข่มเหงรังแกต้งั แต่เดก็ พลนั ไดร้ ับของวิเศษ โดยบงั เอิญ จากน้นั ระดบั ของเขากพ็ งุ่ สูงข้ึนขณะต่อสู้กบั สัตว์ ประหลาด ระหวา่ งกา้ วเดินสู่หนทางเพื่อมุ่งไปยงั จุดสูงสุดของ ชีวติ ... ซูเหยายง่ิ คิดถึงมนั มากเท่าไหร่ เธอยง่ิ รู้สึกวา่ เซียวอ้ีคลา้ ย พระเอกประเภทน้นั

“แมน้ ขา้ ไม่รู้วา่ ของวิเศษน้นั คืออะไร แต่แน่ใจไดว้ า่ มนั เก้ือ ประโยชน์กบั ปราณธาตุของเขาเป็นอยา่ งมาก ดงั น้นั เขาจึง สามารถบาเพญ็ เพยี รดว้ ยระดบั อนั รวดเร็วเช่นน้ี และยงั สามารถ เรียกกระบ่ีเจตจานง ซ่ึงเกินกวา่ ระดบั ความแขง็ แกร่ง ณ ปัจจุบนั ของตวั เอง” อว้เี ยย่ี นขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย และหนั หนา้ มองดูศิษย์ ปัญญาออ่ นของตนเอง “ปราณกระบ่ีมิอาจเทียบไดก้ บั กระบ่ี เจตจานง ดงั น้นั มนตค์ าถาธรรมดายอ่ มไม่อาจตา้ นทาน ทว่าดว้ ย สรวงสวรรคร์ ่วงหลน่ ท่ีเจา้ เรียกออกมา แมม้ นั ไม่อาจเทียบไดก้ บั อสั นีพินาศ ทวา่ ถือเป็นพลงั ที่กาเนิดจากความบริสุทธ์ิของสรรพ สิ่ง ดงั น้นั จึงสามารถสลายกระบี่เจตจานง” “ซือฝ,ุ ท่านจะบอกวา่ .....” ซูเหยาตวั แขง็ ทื่อ “หากมิใช่เพราะสรวงสวรรคร์ ่วงหลน่ , คู่ต่อสู้ของเขาคง กลายเป็ นซากศพ” สีหนา้ ซูเหยาพลนั ซีดเผอื ด ความหวาดกลวั ก่อตวั ข้ึนจากกน้ บ้ึงของจิตใจและจู่โจมเธอไปท้งั ร่าง ขอ้ ผดิ พลาดท่ีเธอกระทาโดย บงั เอิญ กลบั เป็นการช่วยชีวติ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม ... แมเ้ ธอจะรู้วา่ ซากที่ถูกยงิ ดว้ ยปื นใหญ่จะถูกทิ้งไวเ้ บ้ืองหลงั

พระเอกเสมอ แต่เธอไม่เคยนึกวา่ คนใกลช้ ิดสนิทสนมกบั ตวั เธอ ที่สุดจะกลายเป็นซากท่ีถูกยงิ จากปื นใหญ่ เม่ือเห็นศิษยต์ นเองนิ่งเงียบพกั หน่ึง อว้ีเยย่ี นจึงยกมือลูบหวั นาง “อยา่ ไดก้ งั วล, แมน้ เขามีวาสนาจากสวรรคไ์ ดค้ รอบครอง ของวิเศษ, แต่วาสนาของเจา้ ยอ่ มไม่นอ้ ยหนา้ ไปกวา่ ” ความสามารถในการดึงดูดพลงั ปราณของนางจดั อยใู่ นระดบั สูง จนถึงข้นั ทา้ ทายอานาจสวรรค,์ ของวเิ ศษยอ่ มไม่อาจเทียบได้ แมแ้ ต่นอ้ ย ความคิดของซูเหยายงั วนเวยี นเตม็ ไปดว้ ยความปลอดภยั ของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม จึงพยกั หนา้ อยา่ งเล่ือนลอย ยงิ่ เธอคิดถึงมนั เท่าไหร่ เธอยงิ่ เป็นกงั วลมากกวา่ เดิมเท่าน้นั ... เพียงแค่การประลองธรรมดา ทวา่ เกือบตอ้ งสูญเสียชีวติ แลว้ อนาคตจะไม่แยย่ งิ่ กวา่ เดิมหรือ? “ซือฝ,ุ เก่ียวกบั เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่ สิ้นกลิ่นน้านม, ขา้ หมายถึงหวงั ซีจือ, เขาจะไม่เป็นอนั ตรายใช่ ไหม?” อว้เี ยยี่ นขมวดคิ้วมุ่น ทาไมนางตอ้ งเป็นห่วงเป็นใยถึงความ ปลอดภยั ของคนนอกดว้ ย?

ยามนึกถึงภาพเหตุการณ์ก่อนหนา้ ที่ศิษยข์ องเขาและเจา้ เดก็ คนน้นั คุยเลน่ กนั อยา่ งมีความสุข, ท่าทีท่ีพวกเขาแสดงออกถึง ความสนิทสนม, และนางไม่แมแ้ ต่จะใส่ใจมองดูซือฝซุ ่ึงนงั่ อยบู่ น เวทีสูง ทนั ใดน้นั เขารู้สึกหงุดหงิดใจเลก็ นอ้ ย ราวกบั จู่ๆ กม็ ีหมู ป่ ามากินพชื ผกั ท่ีเขาปลูกเอาไว้ “เขาเป็นศิษยข์ องจือโม่ หากมีอะไรเกิดข้ึน เขากม็ ีอาจารย์ ของตวั เองท่ีคอยเป็นห่วง” ท่าทางของเขาดูเยน็ ชา และสีหนา้ กบ็ ่ง บอกวา่ ไม่สนใจในความเป็นไปของเดก็ คนน้นั ซูเหยาบิดมุมปากตวั เอง เขาไม่ใช่ทายาทของท่าน, เห็นชดั วา่ ท่านไม่แมแ้ ต่จะวิตกกงั วล มนั เป็นเพียงแค่การประลองแข่งขนั ทวา่ ฝ่ ายตรงขา้ มถึงกบั จะฆ่าแกงกนั ใครจะรู้วา่ ภายภาคหนา้ เขาจะ ไม่ก่อปัญหาข้ึนอีก? อยา่ งไรกต็ าม, แมน้ เขาไม่กลา้ ลงมือในท่ีแจง้ แต่ไม่ไดห้ มายความวา่ เขาจะไม่ทาในที่มืด ไม่วา่ อยา่ งไร, เธอ จดจาไดด้ ีถึงมุมมองอนั บิดเบ้ียวของเซียวอ้ี “ซือฝ,ุ ท่านใหข้ า้ ยมื ของวเิ ศษท่ีใชใ้ นการป้องกนั ตวั หน่อย ไดไ้ หม?”

สีหนา้ เยน็ ชาของอว้เี ยย่ี นทะลุจุดเยอื กแขง็ อยา่ งฉบั พลนั นางตอ้ งการใชข้ องวเิ ศษของเขาเพื่อเดก็ คนน้นั ? เขารู้สึกหงุดหงิด ใจยง่ิ กวา่ เดิม “ไม่มี!” และถึงมี, เขากไ็ ม่ให้ เขาไม่สนใจเล้ียงดูศิษยข์ อง ผอู้ ่ืน เพราะลาพงั การเล้ียงดูศิษยข์ องตนเองกเ็ ป็นเร่ืองยากพอแลว้ “เอ๋? ไหนซือฝเุ คยบอกวา่ ยง่ิ ใครมีตบะสูง กย็ ง่ิ ครอบครอง ของวเิ ศษมากข้ึนมิใช่หรือ?” ซือฝ,ุ ท่านกาลงั หลอกขา้ อยใู่ ช่ไหม “พวกน้นั เป็นของนอกกาย คนเราควรพ่งึ พาตบะของ ตนเอง” “ซือฝ!ุ ” “เจา้ นอนพกั เสียแต่เน่ินๆ อีกไม่ก่ีวนั ขา้ จะสอนมนตค์ าถา บทใหม่ให”้ พอพดู จบ, เงาร่างของเขากว็ บู หาย จนมิอาจมองเห็น ไดอ้ ีก “ข้ีงก! ใจแคบ! ไร้เมตตา!” ซูเหยายนื อยตู่ รงน้นั และบ่นใน ใจ แค่ร้อยดอลลาร์กย็ งั ไม่ยอมใหย้ มื ~ถุย! แมแ้ ต่ของวเิ ศษสักอนั ก็ ไม่ยอมใหย้ มื ซือฝขุ ้ีเหนียวมาก

บทท่ี ๓๐ ผู้ชายควรแขง็ แรงและมีกล้ามเนื้อ นบั จากวนั น้นั ซูเหยารบเร้าซือฝเุ ป็นเวลาสามวนั ทวา่ เขาไม่ ยอมใจอ่อน เธอประจกั ษช์ ดั วา่ ยงิ่ เธอช่ืนชมหวงั ซีจือมากเท่าไหร่ ซือฝยุ งิ่ ปฏิเสธหนกั ข้ึนเท่าน้นั ซูเหยาเกิดความสงสัยเลก็ นอ้ ย หรือ ซือฝจุ ะโดนเจา้ เดก็ เอาแต่ใจในอดีตกลน่ั แกลง้ เช่นกนั อยา่ งไรกด็ ี, ซือฝดุ ูแลการบาเพญ็ เพยี รของเธออยา่ งเอาจริง เอาจงั ยง่ิ กวา่ เดิม จนเธอสามารถรักษาเสถียรภาพของตวั เอง ซื อฝกุ ลา่ ววา่ อีกไม่นานเธอจะสามารถจดั การรับมือกบั ข้นั หลอม รวม ทวา่ ทา้ ยที่สุด, เธอกย็ งั หาโอกาสเขา้ สู่ข้นั หลอมรวมมิได้ ในสานกั บรรพตโบราณ, ก่อนศิษยข์ ้นั แก่นแทจ้ ะทะลวงสู่ ข้นั ปฐมภูมิ, พวกเขาจกั ตอ้ งลงจากขนุ เขาเพ่ือฝึกฝนภาคปฏิบตั ิ โดยมีศิษยข์ ้นั ปฐมภูมิเป็นผนู้ า, หวงั ซีจือกอ็ ยใู่ นกลมุ่ น้ี การท่ีผู้ ฝึกฝนมุ่งหนา้ สู่การปฏิบตั ิเป็นวิธีการซ่ึงดีที่สุดในการเพิม่ สภาวะ ทางจิตใจของพวกเขา และซูเหยา, ผเู้ ขา้ สู่ข้นั ปฐมภูมิเพียงขา้ มคืน จึงยงั ไม่มีโอกาสทานองน้นั แต่ไม่วา่ อยา่ งไร, เธอตอ้ งเขา้ ร่วม

ภาคปฏิบตั ิอยดู่ ี และหนน้ี, ซือฝไุ ม่ไดค้ ดั คา้ น เขาเพยี งช้ีแนะไม่ก่ี อยา่ งและบอกใหเ้ ธอระมดั ระวงั ตวั ก่อนปลอ่ ยลงจากภูเขา ยามเธอมาถึงจุดนดั พบ นอกจากหวงั ซีจือท่ีดวงตาทอ ประกายชว่ั ครู่ตอนเห็นเธอ กระทงั่ จือโม่เจินเหรินยงั มุมปาก กระตุกเลก็ นอ้ ย ทวา่ เขาไม่มีเหตุผลกล่าวอา้ งมิใหน้ างเขา้ ร่วม ดงั น้นั จึงไดแ้ ต่สลบั เอาเหยยี นเยวห่ ง ผคู้ วรเป็นผนู้ ากลมุ่ และให้ นางเขา้ แทนท่ีอยา่ งหมดหนทาง ซูเหยาเดินไปทางกลุ่มตนเองภายใตส้ ายตาขมขื่นของเห ยยี นเยวห่ ง ... ศิษยข์ ้นั แก่นแทส้ ่ีคนและศิษยข์ ้นั ปฐมภูมิประจาที่ ตนเองในแต่ละกลุ่ม ... จือโม่ค่อนขา้ งมีน้าใจ โดยใหเ้ ธอร่วมกลุ่ม กบั หวงั ซีจือ ซูเหยามองดูสมาชิกลุ่ม พลนั ตระหนกั วา่ เซียวอ้ีกอ็ ยกู่ ลุ่ม เดียวกนั กบั เธอ เธอกุมขมบั ตวั เอง พวกเราช่างมีวาสนาต่อกนั เสีย จริงเชียว ท่านเจา้ สานกั สะบดั แขนเส้ือ พลนั ใบไมน้ บั สิบบินออกมา พวกมนั ปรากฏข้ึนบนพ้นื ที่โลง่ และขยายใหญ่ข้ึนอยา่ งชา้ ๆ ใบไม้ พวกน้ีเหมือนอนั ที่พวกเธอเคยนง่ั ตอนเขา้ มายงั สานกั ตอนน้นั

เธอนึกวา่ มนั คือของวิเศษประเภทหน่ึง แต่กลบั กลายเป็นวา่ มนั คืออุปกรณ์สาหรับการเดินทางซ่ึงใชก้ นั อยา่ งแพร่หลายในสานกั ดว้ ยคาส่งั เดียวของจือโม่, ทุกกลมุ่ เร่ิมออกเดินทาง ในฐานะผนู้ ากลมุ่ ที่ไดร้ ับมอบหมายอยา่ งกะทนั หนั ซูเหยา เรียกสมาชิกใหข้ ้ึนบนใบไม้ หวงั ซีจือกลา่ วลาอาจารยข์ องตวั เอง แลว้ สนทนาอยา่ งส้ันๆ กบั เหยยี นเยวห่ ง และกา้ วข้ึนใบไมเ้ ป็นคน สุดทา้ ย เมื่อเห็นทุกคนพร้อมแลว้ ซูเหยาจึงถ่ายเทพลงั ปราณใส่ ใบไม้ พลางบงั คบั ใหข้ ้ึนไปบนทอ้ งฟ้า และไล่ตามกลุ่มอื่น ครู่ต่อมา, พวกเขาออกจากสานกั และบินอยเู่ หนือ มหาสมุทรอนั กวา้ งใหญ่ ซูเหยาหนั มองผรู้ ่วมคณะ นอกจากหวงั ซีจือและเซียวอ้ี ที่เหลืออีกสองคนคือเดก็ สาววยั แรกรุ่น พวกนาง เปรียบเสมือนดอกไมแ้ รกแยม้ เมื่อเปรียบเทียบกบั ตวั เอง จู่ๆ ความรู้สึกหดหู่กบั วยั ของตวั เองกท็ ่วมทน้ อยภู่ ายในใจ ดูเหมือน ซือฝจุ ะตดั สินใจถูกตอ้ งท่ีใหเ้ ธอทะลวงสู่ข้นั หลอมรวมโดยเร็ว ท่ีสุด เพราะเมื่อใดที่คนผนู้ ้นั เขา้ สู่ข้นั หลอมรวม, คนผนู้ ้นั กจ็ ะกา้ ว ประชิดสู่การเป็นเทพยงิ่ ข้ึน, อายขุ ยั ของคนผนู้ ้นั จะเพมิ่ ข้ึนอีก หน่ึงพนั ปี จากน้นั อายกุ ม็ ิใช่เร่ืองสลกั สาคญั อีกต่อไป

ซูเหยาไม่คุน้ เคยกบั เดก็ หญิงท้งั สอง จึงไดแ้ ต่พดู คุยกบั หวงั ซีจือซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ ง เขากาลงั ช่วยเธอบงั คบั การบิน “นี่, เจา้ เดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม, เมื่อครู่เจา้ คุยอะไรกบั เจา้ สามรึ?” เจา้ สาม? หวงั ซีจือชะงกั ครู่หน่ึง จากน้นั จึงตระหนกั วา่ นาง หมายถึงเหยยี นเยวห่ ง เขาส่งยมิ้ ใหเ้ ธอเลก็ นอ้ ย พลางนาป้ายหยก ออกมาจากเส้ือ “นี่คือภารกิจของพวกเราในหนน้ี” “ภารกิจ?” ซูเหยางุนงงเลก็ นอ้ ย “ไม่ใช่วา่ นี่คือการฝึกฝน ภาคปฏิบตั ิหรอกหรือ? ทาไมถึงมีภารกิจ?” “ภารกิจเป็นส่วนหน่ึงของการฝึกฝนภาคปฏิบตั ิ!” เขาส่ง ท่าทาง ‘นี่คือความรู้พ้ืนฐาน’ มาให,้ “ทุกกลมุ่ จะมีภารกิจของ ตนเองท่ีตอ้ งกระทาใหส้ มบูรณ์” “โอ!” ถา้ อยา่ งน้นั น่ีกค็ ือการเดินทางเพอ่ื หนา้ ท่ีการงานนะ สิ? ความกระตือรือร้นของซูเหยาลดฮวบทนั ที “เม่ือพวกเรากลบั ไป, สานกั จะมอบรางวลั ตอบแทนแก่กลุม่ ที่ทาภารกิจสาเร็จ” เมื่อหวงั ซีจือเห็นสีหนา้ ไม่กระตือรือร้นของ เธอ จึงถามอยา่ งใคร่รู้ “พี่สาวซูเหยาคิดวา่ การฝึกฝนภาคปฏิบตั ิคือ อะไรหรือ?”

ซูเหยาหนา้ เป็นตะคริว พลางกลืนความคิดท่องเที่ยวภูเขา และทะเล, กินของอร่อย, และคาถามที่วา่ พวกเราจะไปเที่ยวเลน่ ไหนดีลงทอ้ งอยา่ งเงียบกริบ “แค่ก, ภารกิจของพวกเราคืออะไรรึ?” ซูเหยารีบเปลี่ยน เรื่อง หวงั ซีจือแทรกพลงั ปราณเขา้ ไปในป้ายหยกเพื่อตรวจสอบ รายละเอียด ครู่หน่ึงจึงตอบ “ทางทิศตะวนั ตกเฉียงใต,้ มีหมู่บา้ น เลก็ ๆ ใกลเ้ มืองโศกศลั ยไ์ ร้สาเนียง เม่ือเร็วๆน้ีมีข่าวลือวา่ คนใน หมู่บา้ นหายตวั ไปอยา่ งไร้ร่องรอยเพียงขา้ มคืนเดียว ตอนน้ี จานวนคนหายรวมแลว้ เกือบหา้ สิบคน ภารกิจของพวกเราคือมุ่ง หนา้ ไปยงั หมู่บา้ นและสืบหาสาเหตุ” ชื่อเมือง ‘โศกศลั ยไ์ ร้สาเนียง’ มาจากป่ าโศกศลั ยไ์ ร้สาเนียง ซ่ึงอยขู่ า้ งเคียงกนั , เนื่องจากผบู้ าเพญ็ เพยี รมกั เขา้ ไปในป่ าโศกศลั ย์ ไร้สาเนียงเพอื่ จบั สัตวอ์ สูรหรือเกบ็ สมุนไพรวิเศษ, ป่ าโศกศลั ยไ์ ร้ สาเนียงจึงกลายเป็นแหลง่ ทรัพยากรท่ีใหญ่ที่สุดของผบู้ าเพญ็ เพียร และจุดหมายปลายทางของภารกิจคร้ังน้ีคือ หมู่บา้ นเลก็ ๆ ซ่ึงอยู่ ห่างจากเมืองโศกศลั ยไ์ ร้สาเนียงเพยี งไม่ก่ีกิโลเมตร

หมู่บา้ นน้นั มีชื่อวา่ ‘หมู่บา้ นไร้สาเนียง’ ซูเหยาจึงถามต่อ อยา่ งเรียบเรื่อยวา่ มีอีกหมู่บา้ นชื่อโศกศลั ยห์ รือไม่ ทว่าหวงั ซีจือก ลบั พยกั หนา้ จริงๆ หมู่บา้ นโศกศลั ยอ์ ยใู่ กลเ้ คียงกนั โดยข้ึนไปทาง เหนือเลก็ นอ้ ย ซูเหยากล่าวยอ้ นในใจกบั วิธีการต้งั ช่ือของโลกใบ น้ีท่ีค่อนขา้ งเหมือนกนั หมด จานวนคนซ่ึงอาศยั อยใู่ นหมู่บา้ นไร้สาเนียงมีไม่มาก คน ส่วนมากท่ีเดินทางผา่ นหมู่บา้ นแห่งน้ีลว้ นมีจุดหมายอยทู่ ่ีเมือง โศกศลั ยไ์ ร้สาเนียง ดงั น้นั หมู่บา้ นแห่งน้ีจึงดูไม่โออ่ ่าหรูหรา กลุ่มของซูเหยามาถึงหมู่บา้ นก่อนอาทิตยต์ กดินดว้ ยความเร่งรีบ และเพอ่ื ความเหมาะสมกบั จุดมุ่งหมาย, ซูเหยาสั่งใหส้ มาชิก ผลดั เปลี่ยนเส้ือผา้ เป็นชุดธรรมดา และหาโรงเต้ียมเพื่อคา้ งคืน พวกเขาถือโอกาสสนทนาเรื่อยเป่ื อยระหวา่ งพกั ดื่มน้าชา ขณะหวงั ซีจือสอบถามรายละเอียดเก่ียวกบั คนที่หายตวั จาก หมู่บา้ นอยา่ งต้งั ใจ เมื่อเถา้ แก่โรงเต้ียมสงั เกตเห็นวา่ คนตรงหนา้ คือผบู้ าเพญ็ เพียรจึงเอ่ยปากเลา่ เหตุการณ์ท้งั หมดโดยไม่ลงั เล เหตุการณ์เริ่มข้ึนเม่ือไม่กี่เดือนก่อน คนในหมู่บา้ นหายตวั ไปทีละคน ผทู้ ่ีหายตวั ไปมีท้งั คนของหมู่บา้ นและนกั เดินทางที่มา

คา้ งคืน ทวา่ พวกเขาท้งั หมดลว้ นเป็นชายหนุ่มท่ีแขง็ แรงและมี กลา้ มเน้ือซ่ึงอยใู่ นวยั ฉกรรจ์ เมื่อเสี่ยวเออ้ เปิ ดประตูหอ้ งเพอ่ื ตาม หาตวั พวกเขา ทวา่ พวกเขากลบั หายตวั ไปจากหอ้ งโดยไร้ร่องรอย “คนที่หายตวั ไปลว้ นเป็นชายหนุ่ม” หน่ึงในเดก็ สาวท่ีมา ดว้ ยกนั หนั ไปมองเซียวอ้ี ซ่ึงนงั่ อยดู่ า้ นขา้ งดว้ ยสีหนา้ วติ กกงั วล “พ่ชี ายเซียวอ้ี, เช่นน้นั ท่าน ...” ซูเหยานึกไดว้ า่ ช่ือของเดก็ สาวผนู้ ้ีคือหลินหลง เธอเคยเจอ เดก็ คนน้ีเมื่อหา้ ปี ก่อน นางคือเดก็ สาวที่มกั อยขู่ า้ งกายเซียวอ้ี ดู เหมือนนางจะเป็นแฟนพนั ธุ์แท้ “ศิษยน์ อ้ งหลินหลงอยา่ ไดก้ งั วล, อาจารยอ์ าเซียวอ้ียอดเยย่ี ม มาก, เขาตอ้ งไม่เป็นอะไรแน่นอน” เดก็ สาวอีกคนที่ช่ือซูจีปลอบ ประโลม และดว้ ยดวงตาเป็นประกาย, นางหนั ไปมองหวงั ซีจือ “และยงั มีศิษยพ์ หี่ วงั อยอู่ ีกคน! ศิษยพ์ ีห่ วงั , ท่านตอ้ งปกป้องพวก เราไดแ้ น่, ใช่ไหม?” ซูเหยามองดูดวงตาซ่ึงทอประกายพร่างพรายดงั ดวงดารา ของเดก็ สาว จากน้นั ค่อยๆ หนั ไปมองเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่น น้านมซ่ึงอยขู่ า้ งตวั เธอ อา๊ ! มีเร่ืองน่าสนใจใหด้ ู! รักคร้ังแรกหรือ

เพ่ือนวยั เดก็ ? เหลา่ แฟนคลบั ตวั นอ้ ยพวกน้ีช่างน่าตระการตา! อา, วยั หนุ่มสาว~ ทวา่ สีหนา้ ของหวงั ซีจือไม่แปรเปล่ียนสักนิด กลบั กนั , เขา มองไปทางซูเหยาและพดู ดว้ ยน้าเสียงเคารพนบั ถือ “อาจารยย์ า่ , ท่านคิดวา่ พวกเราควรทาอยา่ งไรกบั สถานการณ์น้ี?” ทุกคนคลา้ ยนึกไดว้ า่ ตวั เองมี ‘ผอู้ าวโุ ส’ มาดว้ ย จึงหนั มา มองเธอทีละคน “ไม่ตอ้ งกงั วล, ก่อนหนา้ มิใช่เถา้ แก่ไดไ้ ขความไปแลว้ หรอกหรือ?” ซูเหยาโบกมือ จากน้นั ตบหนา้ อกหวงั ซีจืออยา่ งแรง เธอพดู พลางเนน้ ย้าทุกคา “คนที่หายตวั ไปเหลา่ น้นั ลว้ น แขง็ แรง. และ.มีกลา้ มเน้ือ คุณชาย! เจา้ ท้งั สองไม่พอดีกบั ความตอ้ งการ” พวกเขาไม่แมแ้ ต่จะเติบโตเตม็ ที, ทาไมตอ้ งกงั วลกนั ดว้ ย? หวงั ซีจือไม่กล่าวคาใด, เขาเพียงจบั จอ้ งมือของเธอท่ีดึง กลบั คืน พลนั ใบหูของเขาแดงซ่านดว้ ยความเร็วอนั ผดิ ปกติ ซูจีซ่ึง อยดู่ า้ นขา้ งทาริมฝีปากยนื่ ขณะจอ้ งมองซูเหยาดว้ ยความข่นุ เคือง แมแ้ ต่เซียวอ้ีและหลินหลงยงั มีท่าทีประหลาด อ่า ... เธอทาอะไรใหพ้ วกเขาขดั เคืองหรือ?

“แค่ก แค่ก, วนั น้ีพวกเจา้ ควรพกั ผอ่ นเสียแต่เน่ินๆ” อา, เธอ ไม่สนใจแลว้ , ส่ิงสาคญั กวา่ คือทาภารกิจใหเ้ สร็จสิ้นโดยเร็ว “พรุ่งน้ี, ใหท้ ุกคนแยกยา้ ยกนั หาเบาะแส จากน้นั กลบั มารวมตวั กนั ท่ีโรงเต้ียมในเวลากลางคืน” “ตกลง!” คนท้งั สี่ตอบพร้อมกนั แลว้ แยกยา้ ยกลบั หอ้ งพกั

บทที่ ๓๑ การกระทาสามานย์อนั น่ารังเกยี จ หอ้ งของซูเหยาและหวงั ซีจืออยชู่ ้นั สาม ส่วนหอ้ งของคนที่ เหลืออยชู่ ้นั สอง เม่ือซูเหยาเห็นคนท้งั สามเดินห่างออกไป จึงลาก ตวั เดก็ นอ้ ยหวงั เขา้ ขา้ งทางดว้ ยท่าทีซุบซิบนินทา เธอเอ่ยปากพดู พลางมองลงช้นั ล่างดว้ ยสีหนา้ มีเลศนยั \"เร็ว เขา้ , คายออกมาใหห้ มด, ซูจีกบั เจา้ มีความรู้สึกต่อ ...\" \"พ่สี าวซูเหยา, อยา่ ไดเ้ ขา้ ใจผดิ พวกเราเป็นเพียงพ่ีนอ้ งร่วม สานกั \" หวงั ซีจือรีบร้อนอธิบาย \"จริงรึ?\" ซูเหยาสงสัยเลก็ นอ้ ย หากเป็นเช่นน้นั ทาไมเจา้ ตอ้ งกระวนกระวายดว้ ย? \"เป็นความจริง! ขา้ เพง่ิ เคยเจอนางวนั น้ีเป็นคร้ังแรก!\" หวงั ซีจือร้อนใจยงิ่ กวา่ เดิม พลางยกมือตวั เองเพอ่ื กล่าวคาสาบานดว้ ย สีหนา้ จริงจงั \"ขา้ จะไม่ช่ืนชอบหญิงสาวคนอ่ืนอยา่ งแน่นอน\" \"เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งกระวนกระวาย\" ซูเหยาดึงมือเขาลง ใน ฐานะผปู้ กครอง, เธอเป็นคนมีจิตใจกวา้ งขวาง \"ขา้ ไม่มีเจตนาจะ หา้ มปราม, หากเจา้ ชอบนางกล็ ุยเลย! พส่ี าวจะสนบั สนุนเจา้ เอง!\"

\"อา.จารย.์ ยา่ !\" หวงั ซีจือทาหนา้ บ้ึงตึง และมองเธอดว้ ย อาการโกรธเคือง ดว้ ยการแสดงออกของเขาเช่นน้ี ทาใหน้ ึกถึงสี หนา้ ที่เขาชอบทายามเป็นเดก็ \"กไ็ ด,้ กไ็ ด,้ ขา้ ไม่พดู \" เขาโกรธง่ายจงั , ไม่สนุกเลย ซูเหยา รีบเปลี่ยนเรื่อง \"ออ้ , ใช่, ก่อนหนา้ ขา้ ไดย้ นิ ซูจีเรียกเซียวอ้ีวา่ อาจารยอ์ า, เขาทะลวงสู่ข้นั ปฐมภูมิไดแ้ ลว้ รึ?\" แมเ้ ซียวอ้ีจะมีของ วิเศษที่สามารถซ่อนระดบั บาเพญ็ เพยี ร ทวา่ หากมองจากภายนอก เขายงั อยขู่ ้ึนแก่นแท้ หวงั ซีจือส่ายหนา้ \"หลงั จบการแข่งขนั ประลองยทุ ธ์, อรหนั ตเ์ ฟิ งอ้ีรับเขาไวเ้ ป็นศิษยผ์ สู้ ืบทอด\" บนโลกแห่งการบาเพญ็ เพยี ร, ความแขง็ แกร่งคืออานาจอนั ยง่ิ ใหญ่ท่ีสุด ... ในสานกั เดียวกนั , ตราบเท่าท่ีผบู้ าเพญ็ เพยี รอยู่ ระดบั เดียวกนั พวกเขาจะกล่าววาจาเรียกขานกนั ว่าศิษยพ์ ี่หรือ ศิษยน์ อ้ ง แต่หากใครคนน้นั มีระดบั สูงกวา่ , สถานะของเขากจ็ ะสูง ตามไปดว้ ย ทวา่ อรหนั ตข์ ้นั เซียนถือเป็นขอ้ ยกเวน้ เพอื่ แสดงถึง ความเคารพนบั ถืออยา่ งสมควร ตราบเท่าท่ีใครคนน้นั คือศิษยผ์ ู้ สืบทอดของท่านเซียน ความอาวโุ สของคนผนู้ ้นั จะเป็นรองเพียง

แค่ท่านเจา้ สานกั ดว้ ยเหตุน้ี, แมร้ ะดบั บาเพญ็ เพียรของซูเหยาจะ ต่ากวา่ ท่านเจา้ สานกั และบรรดาเจา้ บรรพตจากขนุ เขาต่างๆ แต่ถือ ไดว้ า่ ความอาวโุ สของนางสูงกวา่ พวกเขา เน่ืองจากเธอคือศิษยผ์ ู้ สืบทอดของอว้ีเยย่ี น, แน่นอนวา่ กรณีของเซียวอ้ีกเ็ ช่นเดียวกนั ซูเหยาตกตะลึงเลก็ นอ้ ย เขาถูกอรหนั ตข์ ้นั เซียนรับเป็นศิษย์ ผสู้ ืบทอดอยา่ งรวดเร็ว ดงั ที่คาดการณ์ไวก้ บั บทบาทของพระเอก ... การเล่ือนข้นั , เงินเดือนเพม่ิ ข้ึน, กลายเป็นประธานผบู้ ริหาร จากน้นั แต่งงานกบั หญิงสาวผรู้ ่ารวยและงดงาม ... เขากาลงั มุ่ง หนา้ สู่จุดสุดยอดของชีวิต ชา้ ก่อน! ซือฝบุ อกเธอวา่ แมแ้ ต่อรหนั ตข์ ้นั เซียน หากมิได้ พิจารณาอยา่ งละเอียดถี่ถว้ นกอ็ าจมองไม่เห็นของวิเศษที่เซียวอ้ี ครอบครอง หรือพดู อีกอยา่ ง, เป็นไปไม่ไดอ้ ยา่ งสิ้นเชิงท่ีเซียวอ้ีจะ ไม่ถูกตรวจสอบ ตอนน้นั , นอกจากซือฝ,ุ ยงั มีอรหนั ตข์ ้นั เซียนอีก สามคน! เช่นน้นั , เฟิ งอ้ี ... \"มีอะไรหรือ? พสี่ าวซูเหยา, พสี่ าวซูเหยา?\" หวงั ซีจือสะกิด คนที่จู่ๆ กเ็ ขา้ สู่ภาวะตะลึงงนั

\"อา?\" ซูเหยาสีหนา้ มืดคร้ึม เธอบงั เอิญเขา้ สู่ความคิดลึกซ้ึง ของทฤษฎีสมคบคิดท่ีอาจเกิดข้ึน \"ขา้ ไม่เป็นไร, ซีจือ ขา้ ตอ้ งขอ โทษเจา้ ดว้ ยที่แทรกแซงการประลอง\" \"อยา่ ไดก้ งั วล, ขา้ รู้วา่ พสี่ าวซูเหยาทาลงไปเพราะเป็นห่วง ตวั ขา้ \" หวงั ซีจือตอบโดยไม่คิดเลก็ คิดนอ้ ย ทนั ใดน้นั , เขาคลา้ ยนึก บางอยา่ งข้ึนมาได้ จึงนิ่งเงียบชวั่ ขณะ คิ้วอนั น่ามองของเขาขมวด มุ่น เขาลงั เลเลก็ นอ้ ยก่อนจะเอ่ย \"พส่ี าวซูเหยา, ความจริงแลว้ วนั น้นั ขา้ รู้สึกแปลกพิกล ปราณกระบี่ที่อาจารยอ์ าเซียวอ้ีเรียกออกมา ขา้ มกั รู้สึกวา่ มีอะไรบางอยา่ งไม่ถูกตอ้ ง ...\" ความรู้สึกพิเศษใน การรับรู้สิ่งต่างๆของผบู้ าเพญ็ เพียรมกั เฉียบแหลม ชว่ั ขณะน้นั เขา สมั ผสั ไดถ้ ึงกล่ินอายแห่งความตายกาลงั คืบคลานเขา้ มาใกล้ เขา คาดคะเนวา่ หากซูเหยาไม่ยน่ื มือเขา้ แทรก ตวั เขาอาจ ... \"ไม่ตอ้ งคิดใหม้ ากนกั !\" ซูเหยาลูบหวั เขา มนั ดีกวา่ หากเธอ ไม่บอกเลา่ ถึงความจริง ... ไม่วา่ จะดา้ นโชควาสนาหรือทกั ษะ ลอบกดั เขาไม่ใช่คู่ต่อสูข้ องเซียวอ้ี และใครกต็ ามที่เป็นปรปักษ์

ต่อพระเอก คนผนู้ ้นั มกั มีจุดจบท่ีไม่ดี \"หากเจา้ ไม่ชอบเขา เช่นน้นั วนั หนา้ กอ็ ยใู่ หห้ ่างเขา้ ไว\"้ หวงั ซีจือพยกั หนา้ อยา่ งวา่ ง่าย ซูเหยาพดู คุยกบั เขาอีกสองสามอยา่ ง ก่อนแยกยา้ ยกนั กลบั หอ้ งเพื่อพกั ผอ่ น เชา้ ตรู่ของวนั ที่สอง, พวกเขาท้งั หา้ แยกกนั สืบหาขอ้ มูล ทวา่ จนกระทง่ั เขา้ วนั ท่ีสาม, เบาะแสท้งั หมดที่พวกเขาหามาได้ ลว้ นเหมือนกบั ขอ้ มูลที่ไดร้ ับจากเถา้ แก่โรงเต้ียม พวกเขาไม่มี ความคืบหนา้ แมแ้ ต่นอ้ ย แต่แลว้ ... คนในหมู่บา้ นกห็ ายตวั ไปอีก คร้ังหน่ึง ซูเหยาสงั่ พวกเขาวา่ อยา่ เพง่ิ วติ กกงั วล และบอกใหพ้ กั ผอ่ น เสีย แลว้ ค่อยสืบหาต่อในวนั รุ่งข้ึน ทวา่ เธอไม่คาดคิดมาก่อน, หวงั ซีจือผซู้ ่ึงพฒั นาเป็นเดก็ ดี จะยอ่ งเขา้ หาเธอในเวลากลางคืน! **** ตอนเธอเห็นเงาร่างสีดาลอบเขา้ มาในหอ้ ง กระทงั่ มีเจตนา คลานข้ึนเตียง ซูเหยาที่บงั เอิญสะดุง้ ต่ืน เกือบส่งสรวงสวรรคร์ ่วง

หลน่ ใส่เขา ทวา่ ดว้ ยอาการตอบสนองอยา่ งรวดเร็ว ทาใหเ้ ขายดึ มือเธอไวไ้ ด้ พลางพูดดว้ ยน้าเสียงแผว่ เบา \"พ่ีสาวซูเหยา, ขา้ เอง\" \"เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม?\" ดว้ ยมืออีกขา้ ง, เธอส่ง กาป้ันไปเขกหวั เขา \"เจา้ มาทาอะไรดึกๆดื่นๆ? หรือเจา้ เขา้ ผดิ หอ้ ง, ใช่ไหม?\" เดก็ สาวซูจีอยชู่ ้นั สอง, เจา้ รู้หรือไม่ \"พส่ี าวซูเหยา, ขา้ มีอะไรบางอยา่ งอยากหารือกบั ท่าน\" หวงั ซีจือหยบิ ผา้ คลุมหนา้ เจา้ สาวและนกกระเรียนกระดาษออกมาจาก ช่องเกบ็ ของ \"น่ีคืออะไร?\" ซูเหยาหยบิ ผา้ คลมุ หนา้ เจา้ สาวมาจากมือเขา มนั คือผา้ คลมุ หนา้ เจา้ สาวสีแดงสดท่ีเห็นโดยทวั่ ไป แมแ้ ต่ลายปัก รูปดอกไมก้ ด็ ูธรรมดาสามญั \"ขา้ เจอมนั จากหอ้ งของชายหนุ่มซ่ึงหายตวั ไป\" หวงั ซีจืออธิ บายดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม \"ตอนน้นั , ขา้ สมั ผสั ไดถ้ ึงกลิ่นอายปี ศาจ ท่ีหลงเหลืออยภู่ ายในหอ้ ง จึงร่ายคาถาแกะรอยเพอื่ ติดตามกลิ่น อายน้นั ทวา่ กระเรียนกระดาษไม่หวนกลบั มาตลอดท้งั วนั จนขา้

นึกวา่ ตวั เองอาจคิดมากไป แต่เมื่อครู่น้ีเองท่ีกระเรียนกระดาษ ยอ้ นกลบั มา มนั คงเจอเจา้ ของผา้ คลุมหนา้ เจา้ สาวแลว้ !\" \"เจา้ กาลงั บอกวา่ , เจา้ เจอตวั การซ่ึงเป็นสาเหตุการสูญหาย แลว้ รึ?\" หวงั ซีจือส่ายหนา้ อยา่ งลงั เล \"ขา้ ไม่แน่ใจนกั ทวา่ หากเรามุ่ง หนา้ ไปยงั ทิศทางที่กระเรียนกระดาษช้ีนา ขา้ เช่ือวา่ ตอ้ งเจอ เบาะแสเป็ นแน่\" \"ทาดีมาก!\" ซูเหยารีบกระโจนออกจากเตียง และสวมใส่ เส้ือผา้ เธอส่งสญั ญาณใหเ้ ขาปลดปลอ่ ยนกกระเรียนกระดาษ \"พวกเราตามไปดูกนั \" \"ชา้ ก่อน!\" หวงั ซีจือหยบิ ยนั ตส์ องแผน่ ออกมาจากอกเส้ือ \"นี่คือยนั ตอ์ าพรางท่ีอาจารยม์ อบใหข้ า้ ก่อนออกเดินทาง ตราบ เท่าที่พวกเราแปะมนั ไวบ้ นร่างกาย จะทาใหส้ ามารถอาพราง ตวั ตน ผูบ้ าเพญ็ เพียรซ่ึงมีระดบั ต่ากวา่ ข้นั สมดุลยม์ ิอาจรับรู้ไดถ้ ึง ตวั ตนของพวกเรา\"

มนั ซ่อนตวั ตนของพวกเราไดจ้ ริงหรือ? ซูเหยารับมาอยา่ ง ใคร่รู้ โดยฉบั พลนั , เธอนึกถึงซือฝขุ องตวั เอง พลางถอนหายใจ เฮือกใหญ่ ซือฝุ, ดูสิวา่ อาจารยข์ องเขาใหอ้ ะไร! ห่างออกไปไม่กี่พนั โล, ซือฝผุ กู้ าลงั นงั่ สมาธิจามออกมา เขา มองไปรอบๆ ดว้ ยความประหลาดสงสัย ก่อนหลบั ตาลงอีกคร้ัง ซูเหยาและหวงั ซีจือไล่ตามกระเรียนกระดาษ หลงั ออกจาก โรงเต้ียม, พวกเขาหยดุ ที่ป่ าขนาดเลก็ ซ่ึงอยไู่ ม่ไกลจากกนั นกั สภาพแวดลอ้ มของท่ีแห่งน้ีไม่มีร่องรอยใดๆ ของมนุษย์ ถึง กระน้นั , กย็ งั มีกระท่อมกระจดั กระจายอยทู่ ว่ั ป่ า บางหลงั ยงั มีแสง สวา่ งอยภู่ ายใน แต่ส่วนใหญ่ลว้ นเป็นชาวบา้ นธรรมดา \"ดูเหมือนเจา้ ของผา้ คลมุ หนา้ ผนื น้ี ตอ้ งหยดุ พกั ท่ีน่ีมาก่อน\" หวงั ซีจือพดู พลางแหวกพมุ่ ไมท้ ่ีอยตู่ รงหนา้ \"เจา้ ของอาจกาลงั ตามหาเป้าหมาย\" ซูเหยาช้ีไปยงั กระท่อมซ่ึงกระจดั กระจายอยตู่ รงหนา้ \"เป้าหมายอาจเป็นใครสกั คนที่อยใู่ นกระท่อมพวกน้นั พวกเราหา ท่ีซ่อนตวั กนั ก่อน จากน้นั รอใหป้ ลามากินเหยอ่ื \"

หวงั ซีจือพยกั หนา้ เวลาน้ี, ส่ิงที่พวกเขาสามารถทาไดค้ ือรอ คอย, ยนั ตอ์ าพรางใชไ้ ดเ้ พียงคืนเดียว พวกเขาจะใชม้ นั อยา่ งเสีย เปล่ามิได้ ท้งั สองหาพมุ่ ไมอ้ นั เหมาะสมเพอ่ื ซ่อนตวั ยามพวกเขากาลงั นง่ั ลง ทวา่ กลบั ไดย้ นิ เสียงวนุ่ วายจากภายในป่ า \"นอ้ งสาวจี, ฟังขา้ ก่อน\" \"ขา้ ไม่ฟัง, ขา้ ไม่ฟัง, ขา้ ไม่ฟัง!\" อา่ ... ประโยคเปิ ดของฉากน่ารังเกียจที่มกั ถกู เซ็นเซอร์น่ีมนั คืออะไร? ซูเหยาหนั หนา้ ไปมอง จึงเห็นเงาร่างสองคน, คนหน่ึง อยใู่ นชุดดา ส่วนอีกคนสวมใส่ชุดแดง พวกเขากาลงั เดินออกจาก ป่ า แทจ้ ริงแลว้ , สองคนน้นั คือซูจีและเซียวอ้ี ทาไมพวกเขาถึงอยู่ ดว้ ยกนั ? แถมยงั เดินออกมาจากสถานที่อนั โดดเด่ียวห่างไกล มิใช่ วา่ ซูจีหลงใหลหวงั ซีจืออยหู่ รอกหรือ? นางเปล่ียนความ สวามิภกั ด์ิไดร้ วดเร็วปานน้ีเชียว?

บทท่ี ๓๒ สิ่งท่ีดมี กั มาเป็ นคู่ \"นอ้ งสาวซู, ฟังขา้ อธิบายก่อน\" เซียวอ้ีดึงร้ังคนตรงหนา้ \"ขา้ กบั หลินหลงเติบโตมาพร้อมกนั นางเป็นความรับผิดชอบของ ขา้ , ขา้ จาเป็นตอ้ งดูแลนาง\" \"ท่านโกหก! เพ่ือนวยั เดก็ อะไรกนั ? เห็นชดั วา่ ท่านหลงรัก นาง\" ซูจีร้องไหด้ งั สายน้า ฮ้ือ? มนั คือรักสามเสา้ ซูเหยารีบเปิ ดระบบเฝ้าดูละครเร้าใจ ทนั ที เธอหนั ไปมองหวงั ซีจือท่ีอยดู่ า้ นขา้ ง และตบไหลเ่ ขาเบาๆ ไม่ตอ้ งเป็นทุกข,์ แลว้ วนั หน่ึงเจา้ จะหาหญิงสาวของตวั เองไดเ้ อง \"ตอบขา้ , ท่านตอ้ งการนาง หรือตอ้ งการขา้ ?\" ซูจีคาดค้นั \"นอ้ งสาวซู\" เซียวอ้ีมิไดต้ อบคาถามตามตรง กลบั กนั , เขา ดึงซูจีเขา้ หาและกดนางลงกบั หนา้ อกตวั เอง \"เจา้ ไม่รับรู้ถึงจิตใจ ขา้ เลยหรือ? นบั จากวนั น้นั ท่ีขา้ เห็นเจา้ ท่ีลานกวา้ งเพยี งแวบดียว, หวั ใจขา้ กต็ กเป็นของเจา้ , และไม่มีวนั สงบไดอ้ ีก\" \"พีช่ ายเซียวอ้ี ...\"

\"ทุกวาจาที่เจา้ เอ้ือนเอ่ย, ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหว, แมแ้ ต่ รอยยมิ้ ของเจา้ , ท้งั หมดลว้ นประทบั อยใู่ นหวั ใจ จนขา้ เกือบลืมไป แลว้ หากไม่มีเจา้ , หวั ใจขา้ จะเตน้ ไดเ้ ช่นไร? ขา้ ตอ้ งการอยกู่ บั เจา้ ไปชว่ั ชีวติ เจา้ เช่ือขา้ หรือไม่?\" เฮย้ , กลบั กลายเป็นวา่ เซียวอ้ีคนน้ีไม่ไดก้ าลงั แสดงบทบาท ที่เหล่าป้าๆชอบดู ซูเหยาหยบิ ซาลาเปาน่ึงออกมาสองลูก เธอส่ง ใหห้ วงั ซีจือลูกหน่ึง พลางละเลียดกินของตวั เอง ดงั ที่คาดการณ์ไว,้ ความเดือดดาลของเดก็ สาวมลายหายใน พริบตา แลว้ รู้สึกต้ืนตนั ใจอยา่ งแทจ้ ริง \"พ่ีชายเซียวอ้ี ... ขา้ , ขา้ เช่ือ , ขา้ เช่ือท่าน ... ขา้ แค่เพียงอิจฉา, อิจฉานางท่ีไดอ้ ยขู่ า้ งกายท่านมา เน่ินนานหลายปี , มิใช่ขา้ ... ขา้ คือคนท่ีรักท่านที่สุด\" \"นอ้ งสาวซู ...\" \"พีช่ ายเซียวอ้ี ...\" ท้งั สองเขยบิ เขา้ หากนั จนท่ีสุด, ร่างกายของพวกเขาสมั ผสั กนั และกนั จากน้นั เกลือกกลิ้งลงกบั พ้ืน ซาลาเปาท่ีอยใู่ นมือซูเหยาตกลงบนพ้ืนทนั ที น่ี ... พฒั นาการเช่นน้ีค่อนขา้ งเร็วเกินไปหน่อย ทาไมจู่ๆกา้ วกระโดด

จากโหมดเก้ียวพาราสีเป็นโหมดเขมือบม้ืออาหาร? แถมจานแรก ท่ีเสริฟยงั เป็นจานหลกั เสียดว้ ย? เฮ,้ เจา้ ท้งั สองเป็นเพียงวยั แรกรุ่น ที่ยงั เติบโตไม่เตม็ ท่ีนะ! ตรงหนา้ เธอ, เซียวอ้ีเริ่มเปล้ืองผา้ เดก็ สาวออกจนหมด เผย ใหเ้ ห็นร่างกายเปลือยเปล่า มือท้งั คู่ของเขาลูบไลบ้ ีบคลึงตาม ร่างกาย ส่งผลใหเ้ ดก็ สาวส่งเสียงครางเยา้ ยวนอยา่ งต่อเนื่อง \"พ.ี่ ชาย.เซียว.อ้ี ... อา๊ , ขา้ ... ขา้ , เซียว ... พ่ีชาย ... ไดโ้ ปรด, ใหข้ า้ !\" เซียวอ้ีส่งยมิ้ ร้ายกาจ ขณะใชล้ ิ้นตวั เองลากเป็นทางยาวบน เรือนร่างเดก็ สาว เขากล่าวตอบอยา่ งน่าหลงใหล \"นอ้ งสาวซู, อยา่ เพ่ิงร้อนใจ พ่ชี ายจะใหส้ ่ิงท่ีดีท่ีสุดกบั เจา้ \" จากน้นั เขาถอดเส้ือผา้ ตวั เองอยา่ งชา้ ๆ ตอนซูเหยากาลงั เฝ้ามองเหตุการณ์อยา่ งคร่าเคร่ง มือหน่ึง พลนั ปิ ดบงั ดวงตาเธอ ทาใหภ้ าพตรงหนา้ กลายเป็นสีดา นรกสิ, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม, เจา้ กาลงั ทาอะไร? พวกเรากาลงั ดู ตอนสาคญั ท่ีสุด แต่นายกลบั ปิ ดตาฉนั

น้าเสียงหวงั ซีจือแหบพร่า, เขากระดากอายสุดแสนจะ พรรณนา \"อาจารยย์ า่ , อยา่ ดูสิ่งที่ไม่เหมาะสม!\" อยา่ ดู, นอ้ งสาวเจา้ สิ! ซูเหยาแหกปากร้องในใจ เจา้ เดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคนน้ี, มีเพยี งเวลาที่เขาไม่ยอมอ่อนขอ้ จึงเรียก ขานเธออาจารยย์ า่ ... ตอนอยยู่ คุ สมยั ใหม่, เธอจดั ไดว้ า่ เป็นบุคคล หน่ึงท่ีผา่ นการดูหนงั แทบทุกประเภท และตอนน้ีโอกาสอนั หาได้ ยากอยตู่ รงหนา้ แต่เขากลบั หา้ มไม่ใหเ้ ธอดู ทวา่ ถึงตาเธอมองไม่เห็น แต่เธอสามารถไดย้ นิ เสียงทุกอยา่ ง ที่เกิดข้ึนอยา่ งชดั เจน \"อา๊ ... อ้ือ พี่ ชาย เซียว อ้ี ... รู้สึกดีจงั , มาก กวา่ น้ี ...\" \"ใจเยน็ , พายนอ้ ยท่ีน่ารัก ขา้ จะทาใหเ้ จา้ รู้สึกดียง่ิ กวา่ เดิม\" เอิ่ม ... นบั จากน้ีฉนั คงไม่มีวนั นึกถึงถอ้ ยคา 'พายนอ้ ยที่น่ารัก' เหมือนเดิมอีก \"พ่ี ชาย เซียว อ้ี ... ได้ โปรด ... ให้ ขา้ ... ให้ มนั กบั ขา้ \" \"อยา่ ใจร้อน, มาร.นอ้ ย.ที่.แสน.ชวั่ . ร้าย\" \"พช่ี ายเซียวอ้ี ...\" \"นอ้ งสาวซู ...\"

ฝ่ังหน่ึงร้อนเป็นเพลิงแผดเผา ส่วนฝั่งซูเหยาเงียบสงดั ดว้ ย ความเกอ้ เขิน ... ภายในใจซูเหยาส่งเสียงกึกกอ้ งเรียกร้องอยากได้ ภาพ ไม่วา่ เสียงประกอบจะยอดเยย่ี มเพยี งใด แต่หากไม่มีภาพ ก็ เป็นไดแ้ ค่หนงั ไม่ไดค้ วาม ฉนั อยากดู ฉนั อยากดู ฉนั อยากดู ฉนั อยากดู แต่ถึงกระน้นั , มือของหวงั ซีจือกลบั ปิ ดตาเธอแน่นยงิ่ กวา่ เดิม \"เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม, เอามือเจา้ ออกไป!\" \"อาจารยย์ า่ , มนั เป็นสิ่งไม่เหมาะสม, อยา่ ดูดีกวา่ !\" \"บิดาเจา้ สิ! เจา้ ดูอยใู่ ช่ไหม?\" \"ขา้ ไม่ไดด้ ู ขา้ หนั หนา้ ไปทางอ่ืน\" \"ขา้ ไม่เช่ือเจา้ นอกจากเจา้ เอามือออก ขา้ ถึงจะเช่ือ\" \"พีส่ าวซูเหยา, ขา้ ไม่ตกหลุมพรางท่านหรอก\" \"เจา้ เดก็ เลว\" \"เขา้ ไปแลว้ !\" \"อะไรนะ!?\" ซูเหยากระชากมือเขาออกอยา่ งแรง \"ขนาดก่ี นิ้ว? ใหญ่มากไหม!?\" หวงั ซีจือ \".....\"