ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

ศิษยน์ อ้ งเลก็ ของเขาคนน้ีมาก ภายใตก้ ารปกป้องคุม้ ครองของเขา, ซูเหยาค่อยวางใจไดห้ น่อย ระหวา่ งทาง, เธอพบเห็นศิษยข์ นุ เขากระบ่ีมากมายต่างพา กนั โคง้ คานบั คนท้งั สอง ราวกบั วา่ สถานะของศิษยส์ ายตรงจะ สูงส่งมาก ส่วนตู๋หยวนเฉินและเดก็ นอ้ ยหวงั คลา้ ยคุน้ ชินกบั ส่ิง เหล่าน้ี พวกเขาเพยี งแค่เดินตรงไปขา้ งหนา้ อยา่ งมนั่ คง เจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั ผมู้ ีความคิดเป็นเดก็ มน่ั ใจในตวั เองยงิ่ กวา่ เดิม เขาเทิดทูนอาจารยต์ นเองเป็นอยา่ งยงิ่ ระหวา่ งทาง, เขา พยายามกรอกหูเธอวา่ อาจารยข์ องตวั เอง “ยอดเยยี่ ม” ขนาดไหน และอาจารยข์ องเขาเป็น “ท่ีหน่ึงในโลก” ซูเหยายกยมิ้ ท่ีริมฝีปาก, เธอไม่อาจทนทาลายความ กระตือรือร้นในการไลต่ ามวรี บุรุษของเขา ทวา่ เธอนึกสังสัย เขา จะทาหนา้ เช่นไร หากรู้วา่ อาจารยต์ นเองเรียกขานเธอวา่ อาจารยอ์ า “อยา่ งท่ีขา้ บอกไป, อาจารยเ์ จา้ ตอ้ งไม่ไดเ้ รื่องอยา่ งแน่นอน นน่ั คือเหตุผลวา่ ทาไมเจา้ จึงไม่สุดยอดเท่าขา้ !” ประหน่ึงสุดทา้ ย เขากส็ ามารถหาเหตุผลอนั ถูกตอ้ งสมควร, หวงั ซีจือพดู กบั เธอ อยา่ งจริงใจยง่ิ “ทาไมไม่ใหอ้ าจารยข์ า้ รับเจา้ ไวเ้ ป็นลูกศิษย์

เหมือนกนั ? อาจารยห์ ลงใหลไดป้ ล้ืมตวั ขา้ มาก, ท่านตอ้ งรับเจา้ ไว้ อยา่ งแน่นอน” หวงั ซีจือรู้สึกวา่ คาพดู ของตวั เองเป็นเหตุเป็นผลมาก กวา่ เดิม, เขาดึงซูเหยาดว้ ยมือเลก็ ๆของตวั เองเพอื่ ไปยงั ถ้าที่ อาจารยอ์ าศยั อยู่ ซูเหยากาลงั จะหา้ ม เม่ือจู่ๆบงั เกิดเสียงกระแทกดงั สนนั่ พลนั ตรงหนา้ เธอเงาร่างสีดาวบู ผา่ น และดว้ ยเสียง ‘ตุบ’, มนั หลน่ ลงตรงหนา้ พวกเขาพอดี, แลว้ ยอ้ มพ้นื ดินจนกลายเป็นแอง่ เลือด ศพปลิวมาจากไหนไม่รู้!? นรกอะไรกนั เน่ีย!?

บทท่ี ๑๗ เจ้าอ้วนท่ีตกมาจากฟากฟ้า คนที่อยบู่ นพ้ืนไม่หายใจอีกต่อไป, เลือดสีแดงสดไหลซึม ออกจากศรีษะ ไม่นานนกั บนพ้ืนกเ็ ตม็ ไปดว้ ยเลือดจานวนมากอนั น่าหวาดผวา ซูเหยาใชช้ ีวิตมายสี่ ิบแปดปี นี่เป็นคร้ังแรกในชีวิตท่ี ประสบพบเจอฉากสยดสยองเช่นน้ี และคนท่ีอยกู่ ลางแอ่งเลือดก็ เป็นเพยี งเดก็ อายเุ พยี งสิบขวบเท่าน้นั “เจา้ อว้ นเจา!” เดก็ นอ้ ยหวงั จดจาคนซ่ึงอยบู่ นพ้นื ไดท้ นั ที และร้องอุทานออกมา ซูเหยาพลนั ไดส้ ติและรีบใชม้ ือตวั เองปิ ดตา หวงั ซีจือ, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมขดั ขืนเพยี งครู่ จากน้นั ซุกหวั ตวั เองลงในออ้ มแขนเธอโดยไม่ส่งเสียงอะไรอีก คลา้ ยเขา ค่อนขา้ งตื่นตระหนกเลก็ นอ้ ย ซูเหยาเองกห็ วาดกลวั , เธอจาไดว้ า่ คนบนพ้ืนคือเจา้ อว้ นท่ี เธอเคยเจอตอนไปรับป้ายหยกประจาตวั ไม่คาดคิดช่วงระยะเวลา เพียงหน่ึงเดือน เขาจะมากองเป็นศพอยตู่ รงหนา้ , เธอเงยหนา้ ข้ึน และเห็นเดก็ อีกคนยนื ห่างออกไปประมาณสิบกา้ ว หนา้ ตาของเขา

ดูคุน้ เคยเช่นกนั , เขาคือขอทานตวั นอ้ ยผคู้ รองปราณธาตุคู่ ... เซียว อ้ี บดั น้ี, เขากาลงั หายใจหอบเสียงดงั ขณะจอ้ งมองเจา้ อว้ นเจาท่ี ไม่ไดส้ ติอยบู่ นพ้ืนดว้ ยดวงตาเบิกกวา้ ง, ชุดสีขาวของเขาฉีกขาด ยบั เยนิ ร่างกายเตม็ ไปดว้ ยบาดแผลนบั ไม่ถว้ นซ่ึงยงั มีเลือดไหล ซึมออกมา ดวงตาเขาทอประกายมุ่งร้าย แต่ประเดน็ สาคญั คือ กระบี่ยาวเป้ื อนเลือดท่ีอยใู่ นมือ บ่งช้ีวา่ เขาเพ่งิ ทาอะไรไปโดยไม่ ตอ้ งเอ่ย เหตุการณ์โกลาหลตรงหนา้ ทาใหผ้ คู้ นหนั มาสนใจ, ศิษย์ มากมายเขยบิ เขา้ มาใกลแ้ ละมุงดูเหตุการณ์ “บงั อาจ, เจา้ กลา้ ทาร้ายพน่ี อ้ งร่วมสานกั ” ตู๋หยวนเฉินเป็น คนแรกท่ีมีปฏิกิริยาตอบสนอง ดว้ ยการเคลื่อนไหวอยา่ งรวดเร็ว, เขาเขา้ ถึงตวั เซียวอ้ีพลางเตะกระบี่ออกจากมือ, จากน้นั เรียกกระบ่ี บินของตวั เองออกมาและจบั กมุ ตวั เขาไว,้ เขาหนั ไปหาศิษยค์ น หน่ึงท่ีกาลงั วงิ่ ตรงมา และออกคาสงั่ “รีบไปแจง้ อาจารยเ์ ร็วเขา้ ” เซียวอ้ีไม่ไดข้ ดั ขืน หรือบางทีอาจเพราะเขาไม่มีแรงขดั ขืน จึงถูกตู่หยวนเฉินกดไวก้ บั พ้ืนอยา่ งง่ายดาย อยา่ งไรกต็ าม, ดวงตา กระจ่างใสของเขายงั ทอแววเดด็ เด่ียว

ศิษยม์ ากมายเร่ิมมุงดู และพูดคุยเก่ียวกบั เหตุการณ์ตรงหนา้ , ภาพท่ีปรากฎทาเอาซูเหยาสบั สนเลก็ นอ้ ย เธอไดแ้ ต่ปิ ดตาหวงั ซีจือแน่นข้ึน เพ่ือกนั มิใหเ้ ขาเห็นฉากอนั น่าสยดสยอง “เกิดเหตุวุน่ วายอะไรกนั !” เสียงอนั ดงั และชดั เจนดงั มาจาก ทอ้ งฟ้า เงาร่างสีขาวทะยานมาจากวหิ ารใหญ่, คนผนู้ ้นั คือท่านเจา้ สานกั บรรพตโบราณ, จือโม่ .. การปรากฎตวั ของเขา ทาให้ เหตุการณ์ชุลมุนก่อนหนา้ เงียบสงบทนั ที จือโม่กวาดสายตามองเจา้ อว้ นเจาท่ีอยบู่ นพ้นื และมีสีหนา้ เยน็ ชาข้ึนทนั ใด เขายอ่ ตวั ลงเพอ่ื ตรวจอาการ จากน้นั , ร่ายคาถา และสะบดั มือ พลนั ม่านแสงห่อหุม้ ร่างโชกเลือดบนพ้ืน, ศรีษะ ของเขาท่ีก่อนหนา้ มีเลือดซึมไหลพลนั หยดุ ทนั ที ส่วนบาดแผล กลบั สมานตวั ดว้ ยความเร็วอนั น่าเหลือเชื่อ ยามม่านแสงคลายตวั ลง, จือโม่ป้อนยาแก่เขา อึดใจต่อมา, เดก็ นอ้ ยกเ็ ร่ิมกลบั มาหายใจ อีกคร้ัง .. จากน้นั เขาหนั มาสอบถามคนที่อยบู่ ริเวณใกลเ้ คียง “เขาถกู ทาลายตบะ, ใครกนั ที่ลงมืออามหิตเช่นน้ี?” จือโม่รู้ วา่ เดก็ ที่ถูกทาร้ายคือลกู ชายของหยวนซิน, ศิษยค์ นโตของจือห

ยวนเจินเหรินแห่งขนุ เขาศาสตราวธุ เขาไดย้ นิ มาวา่ เดก็ คนน่ีมี ทกั ษะค่อนขา้ งดี, แต่ทาไมถึงไดบ้ าดเจบ็ สาหสั ถึงเพยี งน้ี? “เรียนอาจารย”์ ตู๋หยวนเฉินดึงตวั ผทู้ ่ีอยดู่ า้ นหลงั ตวั เอง ออกมาอยา่ งรุนแรง “คือเขาขอรับ” จือโม่มองตู๋หยวนเฉิน และ เบนสายตาไปยงั เดก็ ที่อยใู่ นมือ, ชวั่ ขณะน้นั สีหนา้ เขาเยน็ ชาอยา่ ง ถึงท่ีสุด “เกิดอะไรข้ึน?” ตู๋หยวนเฉินโคง้ คานบั จือโม่ และกล่าวต่อ “ก่อนหนา้ นี่ศิษย์ นอ้ งเลก็ , ศิษยน์ อ้ งซู และตวั ขา้ เดินผา่ นทางน้ี และบงั เอิญเห็นเขา กาลงั โจมตีศิษยน์ อ้ งเจาอยา่ งรุนแรง” จือโม่หนั มาเห็นซูเหยาท่ีกาลงั โอบกอดหวงั ซีจือ พลนั ตก ตะลึงชวั่ ขณะ อาจารยอ์ าเลก็ , ทาไมท่านมาอยทู่ ี่น่ี!? นอกเสียจาก วา่ ... ดว้ ยปฏิกิริยาโตต้ อบ, จือโม่กมุ กระเป๋ าใส่ของตวั เองแน่น และชาเลืองมองไปรอบทิศทาง จนเม่ือแน่ใจแลว้ วา่ คนผนู้ ้นั ซ่ึง ร่างกายมกั ส่งกระแสเยน็ ยะเยอื กตลอดเวลาไม่ไดอ้ ยทู่ ่ีน้ี เขาจึง ถอนหายใจอยา่ งโล่งอก โชคดีจริงที่อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษไม่ไดอ้ ยู่ ท่ีนี่

เขาไอออกมาเพอ่ื ปกปิ ดการกระทาก่อนหนา้ และหนั มา ออกคาสั่งกบั ศิษยค์ นหน่ึงซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ ง “ไปขนุ เขาศาสตราวธุ เพอ่ื แจง้ ใหจ้ ือหยวนเจินเหรินและหยวนซินทราบ, จากน้นั เชิญ พวกเขามาท่ีวิหารใหญ่” หลงั จากหนั ไปมองตู๋หยวนเฉิน, เขาแอบ มองซูเหยาอยา่ งลงั เล “พวกเจา้ ท้งั ส่ี ... ตามขา้ ไปวิหารใหญ่” พอพดู จบ, เขาแบกเจา้ อว้ นและมุ่งตรงไปวิหารใหญ่โดยใช้ กระบี่บิน ซูเหยา, ในฐานะคนท่ีเป็นพยานเหตุการณ์ เธอไม่มี ทางเลือกอื่นจึงไดแ้ ต่เดินตามตู๋หยวนเฉินและเจา้ เดก็ ท่ีช่ือเซียวอ้ี, แลว้ มุ่งหนา้ ไปวหิ ารใหญ่ดว้ ยกนั โดยใชจ้ ุดเคลื่อนยา้ ยสถานท่ี พอถึงทางเขา้ วิหารใหญ่ ซูเหยาพลนั นึกไดว้ า่ ตอ้ งปล่อยมือ จากดวงตาหวงั ซีจือ, หาไดย้ ากท่ีเจา้ เดก็ นอ้ ยหวงั ไม่มีอาการเกร้ียว กราด อาจเป็นเพราะเขาหวาดผวากบั เหตุการณ์ก่อนหนา้ อยา่ ง แทจ้ ริง ดวงตาของเขาขาดประกายไร้ชีวิตชีวา และมือเลก็ ๆยงั กา ชายเส้ือเธอไวแ้ น่นอยา่ งไม่รู้ตวั ซูเหยาใจออ่ นยวบยามเห็นเขาเช่นน้ี เหตุการณ์ก่อนหนา้ , แมแ้ ต่เธอซ่ึงเป็นผใู้ หญ่ยงั รู้สึกหวาดผวา แลว้ เดก็ เช่นเขาจะเป็น

อยา่ งไร เธอลูบหวั หวงั ซีจือแลว้ พดู “ไม่ตอ้ งหวาดกลวั , พส่ี าวอยู่ ท่ีนี่!” หวงั ซีจือชะงกั ครู่หน่ึง เขาเงยหนา้ มองเธอ เพยี งครู่ต่อมาก็ ผงกหวั รับ แต่ครู่ถดั ไปกลบั ส่ายหวั ซูเหยาถอนหายใจ จากน้นั จูงมือเขาและเดินไปในวิหาร ภานในวิหาร, นอกจากจือโม่แลว้ ยงั มีชายอีกสองคนอยู่ หน่ึงในน้นั ค่อนขา้ งมีอายุ ทวั่ ท้งั ร่างเปล่งรัศมีแขง็ กร้าว เขาตอ้ ง เป็นเจา้ ขนุ เขาศาสตราวธุ , จือหยวน ส่วนอีกคนที่ยืนดา้ นหลงั คง เป็นพอ่ ของเจา้ อว้ นเจา, เจาหยวนซิน อยา่ งไรกต็ าม, เจา้ อว้ นไม่ได้ อยทู่ ่ีนี่ อาจเพราะถูกส่งตวั ไปเยยี วยาบาดแผล ตู๋หยวนเฉินท่ีมาถึงก่อนซูเหยาไดอ้ ธิบายเรื่องราวก่อนหนา้ ใหพ้ วกเขาฟัง สาหรับเซียวอ้ี, เขาถูกคาถาบางอยา่ งสะกดไว้ เห็น ไดจ้ ากเชือกซ่ึงส่องแสงเรืองรองที่เหนี่ยวร้ังร่างเขา สีหนา้ ของจือโม่คลา้ ยหนกั อกหนกั ใจ เขาขมวดคิ้วมุ่น, ไม่ วา่ เขาจะครุ่นคิดเพยี งใดกไ็ ม่อาจแน่ใจวา่ ตวั เองควรจดั การเรื่องน่ี เช่นไร

“ดว้ ยวยั เพียงเท่าน้ี, ไม่เพยี งแต่เพกิ เฉยต่อกฎสานกั แต่ยงั โจมตีดว้ ยความอามหิตไร้ปราณี ควรมีโทษถึงตาย” เจาหยวนซิน ไม่อาจควบคุมตวั เองไดอ้ ีก ดวงตาท้งั คู่จบั จอ้ งไปยงั เดก็ ที่ถูก จบั กมุ ตวั อยา่ งไร้เมตตา “อาจารยล์ งุ เจา้ สานกั , ไดโ้ ปรดใหค้ วาม เป็นธรรมแก่ลูกชายขา้ ดว้ ย” จือโม่ยกมือข้ึนเพ่อื บอกใหเ้ ขารับรู้วา่ อยา่ เพ่งิ รีบร้อน เขา เดินไปดา้ นหนา้ พลางมองเซียวอ้ี ซ่ึงทวั่ ท้งั ร่างมีแต่บาดแผล และ ถาม “พดู มา, ทาไมเจา้ ถึงไดล้ งมือรุนแรงถึงเพียงน้ี?” เซียวอ้ีที่ร่างกายเตม็ ไปดว้ ยบาดแผล มองหนา้ เขาอยา่ งด้ือดึง และตอบเนน้ ย้าทุกคาพดู “เขา.สมควร.ไดร้ ับ.มนั !” จงั หวะน้นั หยวนซินเดือดดาลยงิ่ และปรี่เขา้ ใส่ “แมแ้ ต่ ตอนน้ี เจา้ กย็ งั ไม่ยอมสานึก เจา้ คิดวา่ กฎสานกั มีไวเ้ พ่อื อะไร?” เซียวอ้ีเปล่งเสียงดูถกู อยา่ งเยน็ ชา และโตแ้ ยง้ “ลกู ชายท่าน เคยปฏิบตั ิตามกฎสานกั ดว้ ยรึ? เขารังแกพ่ีนอ้ งร่วมสานกั , ใช้ สถานะตวั เองกดข่ีผอู้ ่ืน ขา้ แค่รับบทพระเจา้ ลงโทษเฆี่ยนตีเขา สิ่ง เดียวท่ีขา้ เสียใจกค็ ือการโจมตีของขา้ เบาเกินไป”

“เจา้ !” หยวนซินกาลงั จะลงมือโตต้ อบเน่ืองจากความโกรธ แคน้ อยา่ งไรกด็ ี, เขาถูกหา้ มโดยอาจารยข์ องตวั เอง, จือหยวน จือหยวนมองเดก็ บนพ้ืนอยา่ งเยน็ ชา แลว้ หนั ไปพดู กบั จือ โม่ “ศิษยพ์ ่ี, เร่ืองราวตอนน้ีกระจ่างแจง้ แลว้ สานกั เรามี กฎระเบียบ, ขา้ หวงั ว่าศิษยพ์ ่สี ามารถจดั การเรื่องน้ีอยา่ งยตุ ิธรรม” “ศิษยน์ อ้ งจือหยวน, เจา้ คิดวา่ เราควรจดั การเรื่องน้ีเช่นไร?” จือโม่ถาม จือหยวนลูบเคราสีขาวของตนเอง แมน้ เขามีทีท่าเหมือนไม่ ใส่ใจ ทวา่ คาพดู กลบั เตม็ ไปดว้ ยเจตนาร้ายชดั เจน “ตามกฎสานกั , เขาควรถูกทาลายตบะและขบั ออกจากสานกั ... และกาจดั ปราณ ธาตุของเขาซะ” ช่วงเวลาท่ีคาพดู น่ีหลดุ ออกมา, ทุกคนในวหิ ารต่างพากนั ตวั แขง็ ท่ือ เซียวอ้ีซ่ึงนอนอยบู่ นพ้ืนสีหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความสิ้นหวงั , เขากาหมดั เลก็ ๆของตวั เองท้งั สองขา้ งแน่นจนเลือดซึมออกมาจาก กาป้ัน อยา่ งไรกต็ าม, เขาเพียงกดั ฟันแน่นและไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา

จือโม่ขมวดคิ้วลึกยงิ่ กวา่ เดิม การทาลายตบะยงั พอเขา้ ใจได้ ทวา่ หากกาจดั ปราณธาตุ เขาจะไม่มีโอกาสบาเพญ็ เพียรไดอ้ ีก ศิษยท์ ี่ชื่อเซียวอ้ีเป็นเมลด็ พนั ธุ์ที่ดี น่าเสียดายหากจะทาลายเขา เช่นน้ี อยา่ งไรกต็ าม, เขาไม่อาจหกั หนา้ ศิษยน์ อ้ ง ช่วงเวลาน้นั , เขาตกอยใู่ นภาวะกลืนไม่เขา้ คายไม่ออก เขาเหลือบมองไปรอบๆ และสายตาไปปะทะกบั ร่างหน่ึงท่ีกาลงั จบั จูงศิษยค์ นเลก็ ของเขา อยตู่ รงทางเขา้ , ดวงตาเขาทอประกายชวั่ ครู่ เขารีบปฏิบตั ิตามกฎ, โคง้ คานบั คนที่อยตู่ รงประตูและพูดดว้ ยน้าเสียงเคารพนอบนอ้ ม “ไม่ทราบวา่ อาจารยอ์ าเลก็ มีความคิดเห็นอนั ปราดเปร่ืองเก่ียวกบั เรื่องน้ีเช่นไร?” เอ๋? นรกอะไรกนั เน่ีย? เวลาน้นั , ซูเหยารู้สึกราวกบั โดนลกู บอลกระแทก

บทท่ี ๑๘ สามมุมมองพงั พนิ าศ [สามมุมมอง: มุมมองทางโลก, มุมมองชีวิต, และค่านิยม] สายตาหกคู่ในวิหารลว้ นกวาดมองตวั เธอ โดยเฉพาะเดก็ นอ้ ยหวงั , เขาเผยสีหนา้ ไม่อยากเชื่อ แลว้ สะบดั มือตวั เองออกจาก การเกาะกมุ ของเธอ คาวา่ \"คนโกหก\" สะทอ้ นอยใู่ นดวงตาคลอ น้าตาอนั เบิกกวา้ งของเขา นี่ น่ี นี่, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมไม่รู้จกั สานึกเอาซะ เลย เธอบอกเขาไปแลว้ นะ วา่ เธออยขู่ นุ เขาป่ าหยก แต่เขาไม่ ตระหนกั ถึงความนยั น้นั เอง นายไม่อาจกลา่ วโทษลูกคา้ เน่ืองจาก ตวั เองไม่คุน้ ชินธุรกิจ, รู้รึเปล่า \"คานบั อาจารยอ์ า!\" \"คานบั อาจารยย์ า่ !\" ถึงแมจ้ ือหยวนและเจาหยวนซินไม่ค่อยเตม็ ใจนกั ทวา่ หาก นบั ตามลาดบั อาวโุ ส, สถานะของนางสูงกวา่ พวกเขา ดงั น้นั เพ่ือ รักษาหนา้ ตาของตวั เอง พวกเขาจึงจาเป็นตอ้ งคานบั นาง

ซูเหยายมิ้ เจื่อน และโบกมือเพ่อื ใหพ้ วกเขาเงยหนา้ ข้ึน เธอ พยายามควา้ มือหวงั ซีจือดว้ ยกิริยาตอบสนองฉบั พลนั ทวา่ เขา หลบเลี่ยงอยา่ งวอ่ งไว ใบหนา้ เลก็ ๆของเขาบ้ึงตึงดว้ ยอาการโกรธ เคือง และจอ้ งมองเธอดว้ ยดวงตาเบิกกวา้ งส่อความนยั \"เจา้ หลอกลวงขา้ \" เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคนน้ีน่ี, ทาไมเหวี่ยงใส่เธอ อีกแลว้ ? \"หยวนเฉิน, ซีจือ, พวกเจา้ ท้งั สองออกไปก่อน\" จือโม่ แกป้ ัญหาไดท้ นั เวลา เขาใหห้ ยวนเฉินออกไปพร้อมเดก็ นอ้ ยหวงั ซ่ึงยงั ส่งสายตาทิ่มแทงตวั เธออยา่ งเงียบกริบ ... จือโม่กา้ วเขา้ มา ใกลเ้ ธอเลก็ นอ้ ย ใบหนา้ ฉาบดว้ ยรอยยมิ้ สุภาพอ่อนโยน เขาหนั หลงั ใหช้ ายท้งั สอง และมองเธอดว้ ยท่าทางสื่อความนยั \"อาจารย์ อาเลก็ , บงั เอิญนกั ท่ีท่านอยใู่ นเหตุการณ์ ดงั น้นั ความเห็นของ ท่านต่อเรื่องน้ีจึงมีค่ายงิ่ , ไม่ทราบวา่ อาจารยอ์ าเลก็ มีขอ้ คิดเห็นว่า พวกเราควรจดั การเรื่องน้ีเช่นไร?\"

ซูเหยาตวั ส่นั สะทา้ น เธอจะไปตรัสรู้ไดอ้ ยา่ งไร วา่ จะให้ พวกเขาจดั การเรื่องน้ีเช่นไร! คิดดีแลว้ หรือที่ส่งลกู บอลใหเ้ ธอ แบบน้ี? \"โฮะโฮะ ... ซือฝเุ รียกขา้ ไปทานม้ือเที่ยงพอดี!\" เธอวางแผนจะช่ิง ทวา่ ดว้ ยเสียง 'เอี๊ยด' ประตูดา้ นหลงั ถูก ปิ ด ซูเหยาถลึงตาใส่ตาเฒ่าจือโม่ดว้ ยความอามหิต จิ้งจอกเฒ่าเจา้ เล่ห์ เห็นชดั วา่ เร่ืองน้ีจะทาใหอ้ ีกฝ่ ายข่นุ เคือง แต่นายกลบั ผลกั ลูก บอลมาทางฉนั จือโม่ส่งยมิ้ ใหเ้ ธอดว้ ยความเป็นมิตรยง่ิ กวา่ เดิม ประหน่ึง กระตือรือลน้ จะฟังคาสั่งสอนจากอาจารยอ์ า ซูเหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอไม่มีทางเลือกนอกจาก ยอมรับอยา่ งกล้ากลืนฝืนทน จากน้นั ยอ่ ตวั ลงตรงหนา้ เซียวอ้ี พลางมองดูเดก็ ชายที่ตามร่างกายมีเลือดไหลซึมไม่หยดุ หยอ่ น, เธอขมวดคิ้วมุ่นอยา่ งช่วยไม่ได้ \"พวกเจา้ , ปลอ่ ยเขาออกมาก่อน\" ไม่วา่ อยา่ งไรเขากเ็ ป็นเพียงเดก็ แมเ้ จาหยวนซินจะไม่พอใจ แต่จาตอ้ งสะบดั มือและแกม้ นต์ สะกดท่ีอยบู่ นร่างเซียวอ้ี

เซียวอ้ีพะงาบสูดลมหายใจ ทวา่ ยงั นง่ั อยบู่ นพ้ืน และเฝ้า ระแวดระวงั ผคู้ นรอบตวั เธอพอจะรู้เร่ืองราวขดั แยง้ ระหวา่ งเซียวอ้ีและเจา้ อว้ นจาก ตอนไปรับป้ายหยกประจาตวั จุดเริ่มตน้ ของเรื่องเป็นเพยี งการ ทะเลาะเบาะแวง้ ของเดก็ สองคน ทว่าเหตุการณ์กลบั บานปลายจน เกือบถึงชีวติ , ตน้ สายปลายเหตุเกิดจากตบะเช่นน้นั หรือ? เคยมีคา กลา่ ววา่ 'ยง่ิ มีอานาจมาก ยงิ่ ตอ้ งรับผดิ ชอบ' ทวา่ บนโลกแห่งน้ี, ยงิ่ ครอบครองอานาจมากเท่าไหร่ บนั ดาลโทสะกย็ ง่ิ ขยายตามไป เท่าน้นั , แต่ละคนพร้อมตรงเขา้ ปะทะอีกฝ่ าย หากพวกเขาเหล่าน้นั เห็นสมควร \"เซียวอ้ี, ทาไมเจา้ จึงตอ้ งการสงั หารเจา้ อว้ นเจา?\" ถูกตอ้ ง, มนั คือการสงั หาร, เพราะหากท่านเจา้ สานกั ไม่ปรากฎตวั , เจา้ อว้ น อาจถึงแก่ความตาย เซียวอ้ียงั คงยนื กรานหนกั แน่นดว้ ยสีหนา้ เยน็ ชา \"เขา สมควรถูกฆ่า\" \"ทาไม?\" ซูเหยาถามต่อ

เขากดั ฟันแน่น คลา้ ยกาลงั นึกถึงบางอยา่ งท่ีเกลียดชงั \"นบั ต้งั แต่เขาเขา้ สานกั , เขามกั ข่มเหงรังแกหลินหลง และเพราะ หลินหลงไม่เคยเอะอะโวยวาย การกระทาของเขาจึงรุนแรงข้ึนทุก วนั เมื่อไม่นานมาน้ี, เขาผลกั หลินหลงตกไปในบ่อน้าเยน็ ทาให้ นางป่ วยอยา่ งรุนแรง, เวลาน้ีชีวิตของนางแขวนอยบู่ นเสน้ ดา้ ย ทวา่ เจา้ อว้ นเจากลบั ฉวยเอายาที่ใชร้ ักษาชีวิตของนางไป ขา้ ได้ แจง้ เรื่องน้ีแก่ศิษยพ์ ่ซี ่ึงมีหนา้ ท่ีดูแล แต่ ... \" เขาพน่ ลมทางจมูก อยา่ งเยน็ ชา แลว้ มองไปยงั เจาหยวนซินซ่ึงอยใู่ กลๆ้ \"เพราะเจา้ อว้ นเจาเป็นลูกชายของศิษยค์ นโตแห่งขนุ เขาศาสตราวธุ , พวกเขา จึงเพกิ เฉยต่อเหตุการณ์น้ี และทาเสมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึน\" ซูเหยาครุ่นคิดครู่หน่ึง, หลินหลงท่ีเขาเอ่ยถึง คงเป็นเดก็ สาว ที่อยกู่ บั เขาเมื่อวนั ก่อน \"เพราะสิ่งน้ี เจา้ ถึงตอ้ งการสงั หารเจา้ อว้ นเจารึ?\" เซียวอ้ีพยกั หนา้ , ดวงตาทอประกายสงั หารชดั เจน \"เช่นน้นั เจา้ เคยนึกถึงสิ่งเหล่าน้ีหรือไม่? แมเ้ จา้ จะฆ่าเจา้ อว้ นเจา, แต่เจา้ กไ็ ม่อาจรักษาชีวิตของหลินหลงไวไ้ ด้ และเพราะ สิ่งน้นั ทาใหเ้ จา้ ตอ้ งแบกรับความตายของใครคนหน่ึงไวบ้ นบ่า\"

เซียวอ้ีน่ิงเงียบชว่ั ครู่, ก่อนจะเอ่ย \"แมจ้ ะเป็นเช่นน้นั , ขา้ ก็ ตอ้ งลา้ งแคน้ ใหน้ าง\" \"เจา้ คิดวา่ การฆ่าเจา้ อว้ นเจาคือส่ิงท่ีถูกตอ้ งง้นั รึ?\" เขาพยกั หนา้ อยา่ งต่อเน่ือง ซูเหยารู้สึกหมดเร่ียวแรง เธอไม่อาจขบคิดไดว้ า่ ทาไมเดก็ อายสุ ิบขวบถึงมีวิธีการคิดที่รุนแรงเช่นน้ี, อนั ท่ีจริงเขากระทาการ เข่นฆ่า และเช่ือจนตวั ตายวา่ การฆ่าคือหนทางแกป้ ัญหา เห็นชดั วา่ มุมมองท้งั สามของเดก็ คนน้ีพงั ยบั เยนิ \"เจา้ เคยคิดถึงสิ่งท่ีจะตามมาเมื่อเจา้ สงั หารใครสักคน หรือไม่?\" \"คนท่ีขา้ สังหารคือคนที่สมควรตาย!\" น้าเสียงของเซียวอ้ีลุก ฮือข้ึนทนั ที ซูเหยาขมวดคิ้วลึกยง่ิ กวา่ เดิม \"ใครสมควรหรือไม่สมควร ตาย, เจา้ ตดั สินจากอะไร? คนที่ปฏิบตั ิตวั ดีต่อเจา้ ไม่สมควรตาย, ส่วนคนที่ปฏิบตั ิไม่ดีสมควรง้นั รึ? เดก็ นอ้ ย, เจา้ ไม่ไดอ้ ยตู่ วั คน เดียวบนโลก และโลกไม่ไดห้ มุนรอบตวั เจา้ ไม่มีใครมีสิทธ์ิ ตดั สินความเป็นความตายของผอู้ ่ืน ... เจา้ บอกวา่ เจา้ อว้ นเจากลนั่

แกลง้ เจา้ และทาใหห้ ลินหลงป่ วยหนกั , ส่ิงน่ีเป็นการกระทาที่ไม่ ถูกตอ้ ง .. ทวา่ ดว้ ยการฆ่าเขา, เจา้ ตอบแทนเขาดว้ ยวธิ ีการน้ี เป็น การกระทาที่ไม่ถูกตอ้ งยงิ่ กวา่ , เจา้ คิดวา่ การกระทาพวกน้ีถูกตอ้ ง ง้นั รึ?\" เซียวอ้ีไม่กล่าวถอ้ ยคาใด เขาแค่ขบฟันแน่น และกม้ หนา้ ลง อยา่ งด้ือดึง ซูเหยารู้วา่ เป็นไปไม่ไดท้ ่ีจะพดู ใหเ้ ขาเชื่อในระยะเวลาอนั ส้นั ตอนเธอเห็นเขาคร้ังแรก, เธอตระหนกั ไดว้ า่ เขาเป็นขอทาน ตวั นอ้ ย และอาจไม่มีพอ่ แม่อยเู่ คียงขา้ งต้งั แต่เลก็ ดงั น้นั สาม มุมมองท่ีตวั เองเป็นศูนยก์ ลางจึงก่อตวั ข้ึน และทศั นคติท่ีวา่ ตวั เอง ถกู ตอ้ งเสมอไดฝ้ ังรากลึกลงไปในกระดูก มนั เป็นอะไรท่ีไม่ สามารถเปลี่ยนแปลงไดใ้ นระยะเวลาอนั ส้ันเช่นน้ี \"เป็นความจริงที่เซียวอ้ีทาใหเ้ จา้ อว้ นเจาบาดเจบ็ สาหสั จึง สมควรรับผิดชอบต่อการกระทาของตนเอง\" ซูเหยายนื ข้ึน และ มองไปทางจือโม่ เจาหยวนซินที่ยืนดา้ นขา้ งมีสีหนา้ ยนิ ดี \"อาจารยย์ า่ , การ ตรวจสอบขอ้ เทจ็ จริงของท่านกระทาไดป้ ระเสริฐมาก\"

\"แต่!\" ซูเหยาพดู ต่อ \"สาเหตุของเหตุการณ์หนน้ีเกิดจากการ กระทาของเจา้ อว้ นเจาท่ีชอบข่มเหงรังแกผอู้ ื่น, ดงั น้นั เขาควร รับผิดชอบต่อการกระทาของตวั เองเช่นเดียวกนั \" สีหนา้ เจาหยวน ซินด่ิงลง อยา่ งไรกต็ าม, ซูเหยาไม่เปิ ดโอกาสใหเ้ ขาโตแ้ ยง้ และ พดู ต่อ \"ส่วนเจา้ !\" ซูเหยาหนั ไปทางหยวนซิน \"ในฐานะพอ่ ของเจา้ อว้ นเจา, เจา้ ไม่อบรมสั่งสอนเขาใหด้ ี และปล่อยปละละเลยใหเ้ ขากดข่ี รังแกพ่นี อ้ งร่วมสานกั จึงเป็นสาเหตุของหายนะคร้ังน้ี ดงั่ คากล่าว ที่วา่ , ความลม้ เหลวของการสง่ั สอนบุตร คือความผิดของคนเป็น พอ่ หากก่อนหนา้ เจา้ ตรวจสอบความขดั แยง้ ระหวา่ งพี่นอ้ งร่วม สานกั และตวั เขา จากน้นั ทาการหา้ มปราม, เหตุการณ์คร้ังน้ีคงไม่ เกิดข้ึน ดงั น้นั เจา้ ควรถกู กลา่ วโทษสาหรับความลม้ เหลวในการ อบรมส่ังสอนบุตร\" สามมุมมองของเดก็ เกิดจากการสัง่ สอนให้ ความรู้ของพอ่ แม่ หากบอกวา่ สามมุมมองสุดข้วั ของเซียวอ้ีเกิด จากสภาพแวดลอ้ มท่ีเขาโตข้ึน เช่นน้นั ความป่ าเถื่อนของเจา้ อว้ น เจากเ็ กิดจากพอ่ ของเขาเอง

เจาหยวนซินมุมปากกระตุกและมีสีหนา้ มืดคร้ึมโดยพลนั ทวา่ เขามิไดโ้ ตแ้ ยง้ แต่อยา่ งใด, เพียงประสานมือและตอบ \"ศิษย์ ขอขอบคุณอาจารยย์ า่ สาหรับคาส่ังสอน\" ทวา่ เขากลบั ชาเลืองมอง เดก็ ที่อยบู่ นพ้ืนดว้ ยหางตาอยา่ งโหดเห้ียม \"เอาละ, ขา้ ไม่แน่ใจเรื่องกฎของสานกั ดงั น้นั ใหท้ ่านเจา้ สานกั จือโม่จดั การเรื่องการลงโทษแทนละกนั \" ซูเหยายดื เอว และ ส่งสัญญาณใหจ้ ือโม่ ผซู้ ่ึงตลอดเวลาไดแ้ ต่ยนื สงบนิ่งอยดู่ า้ นขา้ ง จือโม่ส่งยมิ้ ประหน่ึงดอกเดซี่มาให้ เขาเริ่มเยนิ ยอเธอดว้ ย ท่าทางเคารพนอบนอ้ ม \"อยา่ งที่ขา้ คาดการณ์ไวเ้ ลย อาจารยอ์ าเลก็ ช่างฉลาดปราดเปร่ืองยงิ่ นกั ดว้ ยการวเิ คราะห์เหตุผลเช่นน้ีจึงทา ใหเ้ หตุการณ์สะสางอยา่ งรวดเร็ว\" ซูเหยากลอกตาใส่เขา ฮ่ึม, ไอเ้ ลว, นายอยากใหฉ้ นั พดู แบบ น้นั อยแู่ ลว้ นิ, ใช่ไหม? นายคิดวา่ ฉนั ไม่ทนั ความคิดจิ้งจอกเฒ่า ร้อยเล่ห์อยา่ งนายรึไง? โชคร้ายสาหรับตวั เธอ, นอกจากขนุ เขา โอสถ, ตอนน้ียงั ทาใหค้ นของขนุ เขาศาตราวธุ แคน้ เคือง เธอทา มนั อยา่ งง่ายดาย ...

บทท่ี ๑๙ เพ่ือนสาวผู้แสนดี \"แค่ก แค่ก แค่ก ....\" จือโม่ไอเบาๆเลก็ นอ้ ย, ทุกคนจึงหนั มา สนใจเขาอีกครา จากน้นั เขากล่าวคาตดั สินดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม \"เซียวอ้ี, เจา้ ทาใหพ้ นี่ อ้ งร่วมสานกั บาดเจบ็ สาหสั ขา้ จึงลงโทษเจา้ ดว้ ยการทาลายตบะ และขบั ออกจากสานกั ฝ่ ายใน เจา้ ตอ้ งเริ่มตน้ ฝึกฝนบาเพญ็ เพยี รใหม่หมด และขา้ หวงั วา่ หนน้ี เจา้ จะบาเพญ็ เพียรอยา่ งเหมาะสมและมุมานะ\" พอกล่าวจบ, เขาสะบดั มือ พลนั ลาแสงพงุ่ สู่ร่างเซียวอ้ีอยา่ งแรง, เซียวอ้ีท่ีก่อนหนา้ พยายามฝืนลุก ข้ึนนง่ั ทรุดลงกบั พ้ืนทนั ที อาจเพราะตบะของเขาถูกทาลาย \"หยวนซิน, เจา้ อบรมสงั่ สอนบุตรไม่ถูกตอ้ ง ดงั น้นั เจา้ ตอ้ ง ดูแลหลินหลง, เดก็ สาวท่ีโดนเจา้ อว้ นเจาผลกั ตกบ่อน้าเยน็ นนั่ คือ โทษของเจา้ หากมีอะไรเกิดข้ึนกบั นางอีก, เจา้ ตอ้ งรับผิดชอบ\" \"ศิษยจ์ ะปฏิบตั ิตามคาสงั่ \" \"สาหรับเจา้ อว้ นเจา, เขาทาร้ายผอู้ ื่นเช่นกนั ดงั น้นั ขา้ จะ ตดั สินโทษเขาอีกคราเมื่ออาการบาดเจบ็ ของเขาดีข้ึน\" จือโม่ลูบ เคราตวั เอง และเรียกศิษยส์ องคนเขา้ มาในวิหารดว้ ยการสะบดั มือ

\"เรื่องสิ้นสุดลงแลว้ พวกเจา้ ทุกคนกลบั ไปทาหนา้ ที่ของตวั เอง ... นาตวั เซียวอ้ีไปฝ่ ายนอก\" ศิษยท์ ้งั สองปฏิบตั ิตามคาสั่ง, พวกเขาแบกเซียวอ้ีซ่ึงอยบู่ น พ้ืนไปทางประตูวิหาร ตอนพวกเขาเดินผา่ นซูเหยา จู่ๆ เซียวอ้ี พลนั เงยหนา้ ข้ึนและจอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเยน็ ยะเยอื ก หวั ใจซูเหยาคลา้ ยถูกแช่แขง็ อยา่ งกะทนั หนั เจา้ เดก็ น่ีคง ไม่ไดเ้ กลียดชงั เธอใช่ไหม? นรกสิ, นายตอ้ งรับรู้เรื่องน้ีใหช้ ดั เจน นะ ก่อนหนา้ , ฉนั คือคนท่ียอมไวห้ นา้ ตาเฒ่าจือโม่และช่วยชีวิต นาย ซูเหยากลบั ขนุ เขาป่ าหยกดว้ ยหวั ใจหนกั อ้ึงและอาการเศร้า สลดอยา่ งสุดซ้ึง เธอเขา้ สานกั ไดเ้ พยี งเดือนเดียว ทวา่ กลบั มีเรื่อง กบั สองเจา้ บรรพตผยู้ ่ิงใหญ่จากขนุ เขาโอสถและขนุ เขาศาสตรา วธุ ชีวิตเธอช่าง'แสนวเิ ศษ'นกั , เธอหวาดหวนั่ วา่ สักวนั หน่ึงตวั เอง อาจถูกรุมทาร้ายตอนเดินออกจากขนุ เขาป่ าหยก ดงั น้นั เธอ ตดั สินใจอยา่ งแน่วแน่วา่ จะทาตวั เป็นนีท[1]หลงั จากน้ี เพือ่ ป้องกนั มิใหต้ นเองออกจากขนุ เขาบ่อยเกินจาเป็น

แต่จะวา่ ไปแลว้ , เธอและเจา้ เดก็ ท่ีช่ือเซียวอ้ีค่อนขา้ งมีดวง สมพงษก์ นั เหมือนเธอจะเจอเขาทุกคร้ังที่ออกจากขนุ เขา และ ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ตวั เองมีต่อเขากเ็ พมิ่ ข้ึนทุกคราวท่ีเจอ หนา้ เธอไม่รู้วา่ ควรเรียกความรู้สึกน้ีวา่ อยา่ งไร มนั ไม่ใช่ ความชอบหรือเกลียด แต่เป็นความรู้สึกประหลาดท่ีไม่สามารถ อธิบายได้ เม่ือรวมกบั สามมุมมองอนั บิดเบ้ียวของเขา, ทาใหเ้ ธอไม่ อาจทาใจชอบเขาแมแ้ ต่นอ้ ย โดยเฉพาะท่าทางก่อนหนา้ ที่เขาส่ง มาให,้ มนั ทาใหเ้ ธอขนหวั ลุกไปหมด ... เธอขนลุกอยา่ งช่วยไม่ได้ , ไม่น่าเช่ือวา่ เดก็ อายเุ พียงสิบขวบจะมีสายตาเช่นน้นั \"เจา้ กลบั มาแลว้ หรือ?\" น้าเสียงราบเรียบดึงซูเหยาออกจาก ความนึกคิด อว้เี ยยี่ นยนื อยขู่ า้ งโต๊ะหินตรงลานหนา้ บา้ น เขามองคนท่ี เพ่ิงมาถึง ขณะในมือถือจานผดั ผกั ซ่ึงส่งกล่ินหอมยวั่ น้าลาย ... ใน หวั ซูเหยาพลนั นึกถึงการมีสามีอยา่ งเฉียบพลนั

\"ที่รัก ... เดี๋ยว, ไม่ใช่ ... ซือฝ\"ุ ซูเหยาผรู้ ักการกินยงิ่ รีบปัด ความห่อเหี่ยวใจทิ้งและปรี่เขา้ หา, แสดงวา่ ซือฝรุ อเธอกลบั มากิน ม้ือเที่ยงจริงๆ อว้เี ยย่ี นไม่ไดเ้ อ่ยคาใด เขาเพียงมองดูศิษยป์ ัญญาอ่อนของ ตวั เองเริ่มทานขา้ ว พลางถอนหายใจและนง่ั ลงตรงขา้ ม ซูเหยาจดั การกวาดของที่อยใู่ นจานอยา่ งรวดเร็ว ประหน่ึง กระแสลมรุนแรงกระโชกใบไมอ้ อกจากตน้ เธอถึงกบั เรอออกมา เม่ือจดั การทุกอยา่ งเสร็จสิ้น ... ยามมองซือฝเุ กบ็ กวาดจานและ ตะเกียบ, เธอพลนั รู้สึกวา่ การไดเ้ ป็นศิษยข์ องซือฝผุ สู้ ามารถทาได้ ทุกสิ่งทุกอยา่ งเป็นพรอนั ยง่ิ ใหญ่ท่ีสุดนบั ต้งั แต่เธอเร่ิมตน้ ฝึกฝน บาเพญ็ เพียร ป.ล. ไม่รวมพฤติกรรมพลิ ึกกึกกือท่ีเขาชอบทาเป็น ประจา แต่ ... การบาเพญ็ เพียรของเธอ ... \"ซือฝุ ...\" ความรู้สึกละอายผดุ ข้ึนในใจ อว้ีเยยี่ นหยดุ การเคลื่อนไหว และค่อยๆมองไปท่ีเธอ \"เอ่ิม ....\" ช่วงเวลาน้นั , ซูเหยาไม่รู้วา่ ควรพดู อยา่ งไร, ความรู้สึกอึดอดั ทาใหเ้ ธอดึงชายเส้ือตวั เอง \"จนถึงตอนน้ี, ขา้ กย็ งั

ไม่สามารถสัมผสั พลงั ปราณ ดงั น้นั ...\" ท่านเคยเสียใจท่ีรับขา้ เป็น ศิษยห์ รือไม่? อว้เี ยยี่ นขมวดคิ้ว เขาร่ายคาถาดว้ ยมือ พลนั บรรดาจานและ ตะเกียบท่ีอยบู่ นโตะ๊ ต่างลอยไปในครัวโดยอตั โนมตั ิ, เขานง่ั ลง ตรงขา้ มเธออีกหน และส่งสญั ญาณใหเ้ ธอพดู ต่อ บดั น้ี, ซูเหยารู้สึกเกอ้ เขินยงิ่ กวา่ เดิม \"อะแฮ่ม ... ขา้ จะบอก วา่ ... บางที ... บางทีตวั ขา้ อาจไม่เหมาะสมสาหรับการฝึกฝน บาเพญ็ เพยี รเป็นเทพ\" ตอนเธอลงจากเขาคราวน้ี เธอรับรู้มาวา่ เดก็ ซ่ึงมีทกั ษะนอ้ ยสุดแต่กลบั สามารถซึบซบั พลงั ปราณไดแ้ ลว้ ในขณะท่ีตวั เธอไม่อาจสัมผสั พลงั ปราณแมแ้ ต่นอ้ ย มนั คงเป็นการ โกหกหากบอกวา่ เธอไม่รู้สึกอะไรเลย แรกเริ่มเดิมที, เธอถูกบงั คบั ใหร้ ับเขาเป็นอาจารย์ ทวา่ ไม่วา่ อยา่ งไรมนุษยล์ ว้ นมีความรู้สึก ... หลงั จากใชเ้ วลาร่วมกนั หลาย วนั เธอจะไม่รู้สึกต้ืนตนั ยามเห็นเขาดูแลเธออยา่ งจริงใจได้ อยา่ งไร? แมน้ เธอไม่อาจปฏิบตั ิต่อเขาเฉกเช่นผอู้ าวโุ ส, ทวา่ อาจ นบั ไดว้ า่ เขาเป็นเพ่อื น, พช่ี าย, อะแฮ่ม ... เพื่อนสาว

ซูเหยารับรู้ไดว้ า่ เขากระตือรือลน้ อยากมีศิษยเ์ พยี งใด, เธอ แอบไดย้ นิ ศิษยใ์ นสานกั คุยกนั วา่ ซือฝขุ องเธอสามารถบรรลุสู่ สวรรคไ์ ดต้ ้งั นานแลว้ แต่เพราะเขาไม่สามารถหาศิษยซ์ ่ึงเป็นท่ี พอใจ จึงไดร้ ะงบั ระดบั การบาเพญ็ เพยี รของตวั เอง และจายอมไม่ ข้ึนสู่สวรรค์ แต่ตวั เธอกลบั ..... \"ทาไมท่านไม่หาศิษยค์ นอ่ืนแทนขา้ ?\" เธอรู้สึกผิดท่ีเหน่ียว ร้ังเขาเอาไว้ อว้เี ยยี่ นชะงกั เลก็ นอ้ ย, หวั คิ้วขมวดมุ่นเขา้ หากนั พลางตวั แขง็ ทื่อชวั่ ขณะ ทนั ใดน้นั , เขายนื่ มือออกมาแตะหนา้ ผากเธอ ทวา่ สีหนา้ กลบั แปลกประหลาดยงิ่ กว่าเดิม ... นางไม่ไดเ้ ป็นไข้ \" ... ซือฝ,ุ ขา้ พดู จริงจงั นะ\" ซูเหยาผลกั มือเขาออก, เป็นคร้ัง แรกที่เธออุตส่าห์ทาตวั แตกต่างจากเดิม, เขาช่วยจริงจงั และไว้ หนา้ เธอหน่อยไดไ้ หม? อว้เี ยย่ี นถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเผยท่าทาง 'ทาไมศิษยข์ า้ ปัญญาออ่ นเยย่ี งน้ี' ส่งมาให,้ จากน้นั เริ่มตน้ ส่งั สอนเธอดว้ ย ท่าทางเคร่งขรึม \"วนั หนา้ , เจา้ ไม่ตอ้ งลงจากเขาบ่อยนกั เพื่อ ป้องกนั มิใหต้ วั เองรับเอาความรู้ไม่ดีจากดา้ นนอก\" นางลงเขาไป

แค่ไม่กี่ชว่ั โมง แต่พอข้ึนมากลบั โง่ยงิ่ กวา่ เดิม อว้ีเยย่ี นเชื่อมนั่ วา่ มนั คือเหตุผล, เขาตดั สินใจอยา่ งแขง็ กลา้ วา่ จะอบรมสัง่ สอน นางในสภาพแวดลอ้ มปิ ด นางจะไดไ้ ม่โดนผอู้ ื่นชกั จูง ซูเหยา \".......\" \"นบั ต้งั แต่น้ี, จนกวา่ เจา้ จะถึงระดบั ปฐมภูมิ, หา้ มมิใหเ้ จา้ ลง จากภูเขา!\" อว้ีเยย่ี นออกคาสง่ั อยา่ งเขม้ งวด \"ซือฝ!ุ \" เธอถูกขงั ซะง้นั อว้เี ยยี่ นเผยสีหนา้ เยน็ ชายง่ิ กวา่ เดิม ประหน่ึงไม่มีช่องทาง ใหต้ ่อรอง \"เจา้ เขา้ สานกั มาดว้ ยวยั ท่ีมากกวา่ ผอู้ ่ืน, ไม่เหมือนเดก็ เลก็ , จิตใจเจา้ ไม่สามารถรวบรวมสมาธิอยกู่ บั ส่ิงหน่ึงสิ่งใด เจา้ ใส่ ทุกอยา่ งลงไปในหวั และคิดถึงเป้าหมายมากเกินไป ดว้ ยเหตุน้ี, จึงเป็นธรรมดาท่ีเจา้ จะชา้ กวา่ ผอู้ ่ืน เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งคิดมาก ในช่วงเวลาน้ี, เจา้ เพยี งอยใู่ หไ้ กลจากส่ิงท่ีทาใหไ้ ขวเ้ ขว และเพ่ง สมาธิกบั การบาเพญ็ เพียร เมื่อถึงเวลาอนั เหมาะสมเจา้ กจ็ ะหยงั่ รู้ ไดเ้ อง ... การบาเพญ็ เพียรเป็นสิ่งซ่ึงสวนกระแสกฎธรรมชาติในที แรก, มนั มิใช่สิ่งที่เจา้ ตอ้ งวิตกกงั วลจนเกินเหตุ\" \"แต่ ... หากขา้ ไม่สามารถหยงั่ รู้ได?้ \"

\"เช่นน้นั เจา้ กฝ็ ึ กฝนไปเรื่อยๆ\" อว้เี ยย่ี นพดู อยา่ งหนกั แน่น \"เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งกงั วล แมน้ เจา้ จะไร้สามารถในทุกทาง ... ซือฝุ จะคุม้ ครองเจา้ เอง\" \".......\" ถา้ เช่นน้นั เขากไ็ ม่เคยคิดละทิ้งตวั เธอ บา้ ชะมดั , ความรู้สึกอยากร้องไหน้ ้ีมนั คืออะไร? ซือฝ,ุ ท่านมกั ออกนอกลู่ นอกทางจากสามญั สานึกมาโดยตลอด, แต่ทาไมเวลาน้ีถึงได้ กล่าวประโยคที่สะเทือนอารมณ์เช่นน้ี? เจา้ บา้ ! ซูเหยาขย้ตี าตวั เอง อยา่ งแรง และหยดุ เม่ือดวงตาแดงก่า \"เอ่ิม ... ซือฝ,ุ หนา้ ก่อนตอนขา้ ลงจากเขา ... เหมือนขา้ จะมี เหตุขดั แยง้ บางประการ\" ซูเหยาตดั สินใจเอย่ อยา่ งตรงไปตรงมา ซือฝขุ องเธอมีอานาจมาก หากวนั ใดที่คนพวกน้นั ทาร้ายเธอข้ึนมา อยา่ งนอ้ ยท่ีสุด, เขาจะไดร้ ู้วา่ ใครคือคนทา \"ดูเหมือนขา้ จะทาให้ ใครบางคนข่นุ เคือง\" อว้เี ยยี่ มองหนา้ เธออยา่ งสงสยั ดงั น้นั เพอ่ื เป็นมาตการป้องกนั , เธอจึงเลา่ เหตุการณ์ท่ี เกิดข้ึนก่อนหนา้ ท้งั หมดอยา่ งชดั เจน, ตาเฒ่าจือโม่กลา้ ใชเ้ ธอเป็น เคร่ืองมือรึ? เช่นน้นั เธอกก็ ลา้ ฟ้องเร่ืองเขาลบั หลงั เหมือนกนั

\"ถึงแมข้ า้ จะทาตามความต้งั ใจของท่านเจา้ สานกั ดว้ ยการให้ อภยั เดก็ แต่ ... จือหยวนเจินเหรินตอ้ งอาฆาตขา้ เน่ืองจาก เหตุการณ์น้ีอยา่ งแน่นอน ดงั น้นั ....\" อว้ีเยย่ี นขมวดคิ้วและใชเ้ วลาทบทวนชวั่ ครู่ จนเธอนึกวา่ ซือ ฝผุ ทู้ รงอานาจจะตบอกตวั เองแลว้ พดู วา่ เขาจะหนุนหลงั เธอเอง ... อว้เี ยย่ี นพลนั เงยหนา้ ข้ึน เขามองหนา้ เธออยา่ งแน่วแน่และเอ่ย \"จือหยวนคือใคร?\" ซูเหยาไม่อาจควบคุมตวั เองชวั่ ขณะ และตกจากเกา้ อ้ี ________________________________________ [1] NEET - คนวยั หนุ่มสาวท่ีอยเู่ ฉย ไม่กระตือรือร้นท่ีจะ รับการศึกษาหรือทางาน ยอ่ มาจากคาวา่ 'Not in Education, Employment, or Training'

บทท่ี ๒๐ ซือฝุบอกให้เจ้ากลบั บ้านมากนิ มื้อเยน็ จากการพดู คุยคร้ังน้ี ทาใหซ้ ูเหยารู้วา่ ซือฝไุ ม่เพยี งแต่ขาด สามญั สานึก แต่เขายงั มีภาวะไม่สามารถจดจาใบหนา้ ใครไดอ้ ีก ดว้ ย! ใครบา้ งท่ีไม่สามารถจดจาชื่อเจา้ บรรพตหลงั จากใชช้ ีวติ มา กวา่ หมื่นปี ? ดว้ ยลกั ษณะนิสัยเช่นน้ี, ซูเหยาประเมินวา่ เขาตอ้ งทา ใหแ้ ต่ละคนแสลงใจจนอาจถึงข้นั ข่นุ เคือง และเมื่อเปรียบเทียบ กนั แลว้ นบั วา่ ซูเหยายงั มีไมตรีจิตและความใสซ่ือบริสุทธ์ิมากกวา่ นกั ดงั น้นั เธอจึงรู้สึกผอ่ นคลายอยา่ งสิ้นเชิง ทวา่ อว้ีเยยี่ นเป็นคนพดู คาไหนคาน้นั เมื่อเขาบอกวา่ ไม่ อนุญาตใหล้ งจากเขา, พริบตาเดียว, จุดเคล่ือนยา้ ยสถานท่ีกถ็ ูก ถอนออก เม่ือไม่มีจุดเคล่ือนยา้ ยสถานท่ี และตวั เธอไม่รู้วธิ ีใช้ กระบ่ีบิน, ซูเหยาจึงถกู บงั คบั ใหฝ้ ึกฝนเลา่ เรียนอยภู่ ายใน สภาพแวดลอ้ มปิ ดโดยปริยาย ในแต่ละวนั , อว้เี ยยี่ นเริ่มจอ้ งมอง เธอทุกชวั่ โมงระหว่างฝึกฝนบาเพญ็ เพียร แต่ไม่วา่ เขาจะทาเช่นไร ซูเหยากไ็ ม่อาจสัมผสั พลงั ปราณอยา่ งที่เขากล่าวถึงแมแ้ ต่นอ้ ย ประหน่ึงตวั เธอเกิดมาเป็นฉนวนพลงั ปราณ

ซือฝบุ อกวา่ , เธอเขา้ สานกั มาดว้ ยวยั ที่มากกวา่ ผอู้ ่ืน, ไม่ เหมือนเดก็ เลก็ , จิตใจเธอจึงไม่สามารถรวบรวมสมาธิอยกู่ บั ส่ิง หน่ึงส่ิงใด เธอใส่ทุกอยา่ งลงไปในหวั และคิดถึงเป้าหมายมาก เกินไป ... หากแปลเป็นภาษามนุษย์ 'เธอแก่และคิดเยอะเกินไป' ซู เหยาน้าตาไหลพรากยามตระหนกั ถึงความเป็นจริง ไม่ใช่ความผดิ ของเธอสกั หน่อยที่แก่ อยา่ งนอ้ ยท่ีสุด, เธอก็ ยงั อายไุ ม่ถึงสามสิบ หากเปรียบเทียบกบั คนอายหุ น่ึงร้อยหรือพนั ปี บนโลกเซียนแห่งน้ี ... ถือวา่ เธอเป็นทารกดว้ ยซ้า, รู้รึเปล่า หลงั จากถูกกกั บริเวณเป็นเวลาสามเดือน เธอ ... ผซู้ ่ึงไม่ ประสบความสาเร็จอะไรเลย รู้สึกเศร้าสลดอยา่ งที่สุด ทนั ใดน้นั , เสียงเคาะ 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' ดงั มาจากหนา้ ต่าง ซู เหยางุงงงชวั่ ขณะ, ใครกนั น่ะ? ที่ขนุ เขาป่ าหยก, นอกจากเธอ และซือฝกุ ไ็ ม่มีคนอื่นอีก และซือฝไุ ม่เคยเคาะประตู ยามเปิ ดหนา้ ต่าง, ส่ิงที่อยดู่ า้ นนอกไม่ไดม้ ีรูปร่างมนุษย์ แต่ เป็นนกกระเรียนกระดาษอนั ประณีตบรรจง มนั กระพือปี กเลก็ ๆ ตรงหนา้ เธอ ดูเหมือนเสียงเคาะกระจกเมื่อครู่มาจากมนั นี่เป็นคร้ัง

แรกที่ซูเหยาพบเห็นมนตค์ าถาเช่นน้ี เธอยนื่ มือออกไปดว้ ยดว้ ย ความอยากรู้อยากเห็น นกกระเรียนกระดาษร่อนลงกลางฝ่ ามือเธออยา่ งวา่ ง่าย พลนั คลายตวั ออกกลายเป็นกระดาษ ดูเหมือนมนั คือคาถาเพ่อื ใช้ ในการส่งจดหมาย ซูเหยาหยบิ จดหมายข้ึนมาดู ตวั อกั ษรที่เขียนราวลายมือเดก็ มนั เอียงไปมาและไม่เป็นระเบียบ เท่าที่เห็นเหมือนเดก็ เป็นคน เขียน และมนั เขียนตรงถึงเธอ \"ภรรยาข้ีเหร่, คนโกหก! ศิษยพ์ บี่ อกใหข้ า้ เรียกเจา้ วา่ อาจารยย์ า่ แต่ขา้ ไม่มีวนั ยอมรับหรอก, ฮ่ึม!\" ซูเหยาตระหนกั ได้ ทนั ทีวา่ ใครคือคนเขียนจดหมาย จงั หวะน้นั เธอคนั ไมค้ นั มืออยาก ลงโทษตีกน้ เจา้ เดก็ แซ่หวงั นกั , เม่ือไหร่กนั ที่ชื่อของเธอถกู เรียก จาก 'นี่' เป็น 'ภรรยา' จากน้นั เปล่ียนมาเป็น 'ภรรยาข้ีเหร่'? เมื่อเธออ่านจดหมายอยา่ งละเอียดอีกรอบ จึงเห็นวา่ ยงั มี อยา่ งอ่ืนอยตู่ รงมุมจดหมาย หากไม่มองอยา่ งละเอียดถ่ีถว้ นกอ็ าจ มองไม่เห็น เธอกม้ ดูใกลๆ้ และเพง่ มองชวั่ ครู่ก่อนจะเขา้ ใจ ขอ้ ความน้นั \"ตอนน้นั , ขอบคุณมาก!\"

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่เขากาลงั ขอบคุณที่เธอปลอบ ประโลมเขาในตอนน้นั ใช่ไหม? ซูเหยาส่ายหนา้ , วธิ ีการท่ีเจา้ เดก็ เป่ิ นกล่าวขอบคุณเธอประหลาดดีแท้ **** ** หากระยะเวลาสามเดือนไม่สามารถพิสูจน์ไดว้ า่ บุคคลน้นั ไร้สามารถ เช่นน้นั เวลาหา้ ปี อาจเพียงพอท่ีจะสรุป ... หา้ ปี มาน้ี, ไม่วา่ ซูเหยาจะพยายามสัมผสั พลงั ปราณอยา่ งขะมกั เขมน้ เพียงใด เธอกย็ งั ไม่สามารถรู้สึกถึงมนั แมแ้ ต่นอ้ ย ซ่ึงอธิบายไดอ้ ยา่ งชดั เจน ถึงคาวา่ 'คนไม่เอาถ่าน' แมแ้ ต่ตวั เธอเองยงั สงสยั เลยวา่ จะเก่ียวกบั เรื่องที่เธอขา้ มมิติมาหรือไม่ ทาไมสิ่งน้ีตอ้ งเกิดกบั เธอดว้ ย? เป็นไปไดไ้ หมวา่ เนื่องจากสภาพร่างกายอนั ต่างแตกใน ฐานะคนซ่ึงอยสู่ องโลก จึงเป็นสาเหตุทาใหเ้ ธอไม่สามารถบาเพญ็ เพยี ร? ทวา่ มนตค์ าถาบนโลกน้ีและโอสถต่างใชไ้ ดด้ ีกบั ตวั เธอ ซูเหยายนื อยบู่ นยอดเขา พลางมองดูธารกอ้ นเมฆสุดสายตา เบ้ืองหนา้ และเศร้าสลดในใจ จากจดหมายของเดก็ นอ้ ยหวงั , ซ่ึง เขียนไดอ้ ยา่ งเป็นระเบียบเรียบร้อยมากข้ึน เธอคน้ พบวา่ ต้งั แต่ปี ท่ี

แลว้ , หวงั ซีจืออยรู่ ะดบั สิบของข้นั แก่นแท้ นบั วา่ รวดเร็วมากหาก เทียบกบั ศิษยท์ วั่ ไป แมแ้ ต่จือโม่เจินเหรินยงั รับเขาไวเ้ ป็นศิษยผ์ ู้ สืบทอด ซูเหยาดีใจกบั เขาดว้ ย แต่สาหรับตวั เธอ, ท้งั หมดท่ีเธอมีคือ ความรู้สึกหมดหนทางอยา่ งใหญ่หลวง จนแทบบดขย้เี ธอให้ ยบั เยนิ ไปทว่ั ร่าง เฮอ้ , เหตุผลท่ีเธอมาอยโู่ ลกน้ีมนั คืออะไร? เหตุ ฉุกเฉิน, ใครกไ็ ดบ้ อกฉนั ที \"แควก้ แควก้ ซือฝบุ อกใหเ้ จา้ กลบั บา้ นไปกินม้ือเยน็ , ซื อฝบุ อกใหเ้ จา้ กลบั บา้ นไปกินม้ือเยน็ !\" เสียงร้องของนกกระเรียน ดงั ขดั จงั หวะความคิดสงสารตวั เองของเธอ ซูเหยาเงยหนา้ สู่ ทอ้ งฟ้าเพื่อมองกระเรียนสวรรคท์ ่ีมีเสียงร้องเหมือนเป็ดอยา่ งท่ีสุด ตอนเธอไดร้ ับจดหมายกระเรียนจากหวงั ซีจือเมื่อหา้ ปี ก่อน เวลาน้นั เธอรู้สึกสนุกจึงปรึษาซือฝเุ กี่ยวกบั วธิ ีการส่งจดหมาย ทวา่ เขากลบั เขา้ ใจผิดและคิดวา่ เธอชอบวธิ ีการส่งจดหมายเช่นน้ี ดงั น้นั ซือฝจุ ึงเอาอยา่ งทนั ที อยา่ งไรกต็ าม, เขารู้สึกวา่ กระเรียน กระดาษไม่มีรสนิยม และไม่เหมาะสมกบั ภาพลกั ษณ์เยอื กเยน็ และสถานะอนั สูงส่งของตวั เอง

ดว้ ยเหตุน้ี, เขาจึงใชน้ กกระเรียนของจริง ......... \"ซือฝบุ อกใหเ้ จา้ กลบั บา้ นไปกินม้ือเยน็ แควก้ แควก้ , ซื อฝบุ อกใหเ้ จา้ กลบั บา้ นไปกินม้ือเยน็ แควก้ !\" \"เจา้ เป็นกระเรียนสวรรคห์ รือเป็ดกนั แน่?\" ซูเหยากลอกตา มองกระเรียนซ่ึงรู้จกั พดู ซ้าๆเพยี งประโยคเดียว เธอหมุนตวั กลบั และรีบเดินกลบั บา้ น หากเธอไม่รีบ, เช่ือไดเ้ ลยวา่ เจา้ นกกระเรียน ซื่อบ้ือตวั น้นั จะร้องตะโกนอยา่ งต่อเนื่อง อว้เี ยย่ี นวางจานกบั ขา้ วท่ีอยใู่ นมือ และมองดูศิษย์ ผกู้ าลงั วง่ิ มาแต่ไกล พลางนงั่ ลงอยา่ งพึงพอใจ หลงั จากซูเหยาทกั ทายเขา อว้เี ยย่ี นกม็ องดูนางยดั อาหารคาโตใส่ปาก ก่อนจะพูดอยา่ ง ราบเรียบ \"พรุ่งน้ีขา้ จะออกจากขนุ เขาสกั พกั \" ซูเหยาชะงกั และมองตรงไปทางเขา ฮิคิโคโมริหมื่นปี คนน้ี จะกา้ วขาออกจากบา้ น? \"ซือฝ,ุ ท่านจะไปไหนหรือ?\" \"อีกไม่กี่วนั จะมีการประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั ซ่ึงจะจดั ข้ึนทุกร้อยปี ทุกสานกั ในเครือบนโลกจะมารวมตวั กนั ที่สานกั บรรพตโบราณ\"

การประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั เป็นการแข่งขนั ที่มี ความสาคญั มากที่สุดบนโลกเซียน สานกั บรรพตโบราณถูกยก ยอ่ งใหเ้ ป็นสานกั อนั ดบั หน่ึงของการบาเพญ็ เพียร ดงั น้นั การ แข่งขนั ประลองยทุ ธ์ทุกคร้ังจึงทาหนา้ ที่เป็นเจา้ ภาพ \"ซือฝจุ ะเขา้ ร่วมแข่งขนั ประลองยทุ ธ์ดว้ ยง้นั รึ?\" ซูเหยา ต่ืนเตน้ เลก็ นอ้ ย, วา่ กนั ตามตรง เธออยทู่ ่ีนี่มาหลายปี และเคยเห็น ซือฝเุ ขา้ ครัว, ซือฝเุ ยบ็ ผา้ ทวา่ ยงั ไม่เคยเห็นเวลาซือฝตุ ่อสูว้ า่ จะ เป็นเช่นไร \"ท่านตอ้ งต่อสู้กบั ใคร? แลว้ ซือฝจุ ะเอาชนะไดไ้ หม?\" อว้เี ยย่ี นยน่ หนา้ ผาก และอดใจไม่ไหวจนตอ้ งเขกหวั ศิษย์ ซื่อบ้ือไปทีหน่ึง \"ผคู้ นจากทว่ั ทุกสารทิศจะมารวมตวั กนั ท่ีน่ี, เพ่ือ ป้องกนั มิใหป้ ี ศาจและอสุรกายฉวยโอกาสปะปนมากบั ฝงู ชน ขา้ จึงตอ้ งเพม่ิ ความแขง็ แกร่งของปราการรอบขนุ เขา\" ศิษยป์ ัญญา ออ่ นของเขาไม่แมแ้ ต่จะแยแสวา่ ผฝู้ ึกฝนซ่ึงอยขู่ ้นั สมดุลยข์ ้ึนไป พวกเขามีพลงั อานาจจนสามารถเคลื่อนยา้ ยภเู ขา หรือแยกทะเล ดงั น้นั พวกเขาเหล่าน้นั จะไม่ต่อสู้กบั ใครโดยง่าย, โดยเฉพาะตวั เขา

\"โอ\"้ ถา้ อยา่ งน้นั เขากแ็ ค่ไปเสริมความแขง็ แกร่งของ ปราการ, ฉนั นึกวา่ จะไดเ้ ห็นซือฝแุ สดงฝีมือซะอีก \"เช่นน้นั , ผเู้ ขา้ ร่วมประลองยทุ ธ์คือใครรึ?\" \"แต่ละสานกั จะส่งตวั แทนสามคนจากแต่ละข้นั ของแก่นแท้ , ปฐมภูมิ, และหลอมรวมตามลาดบั พวกเขาแต่ละคนจะต่อสู้กนั เพ่ือชิงสามลาดบั แรก\" ซูเหยาตาเป็นประกาย, ไม่สนใจกินอีกต่อไป เธอเลือกเกา้ อ้ี ซ่ึงอยใู่ กลต้ วั ซือฝแุ ลว้ ลงไปนง่ั \"ซือฝุ, วนั น้นั คงตอ้ งครึกคร้ืนเป็น อยา่ งมาก? ขา้ ขอ ...\" \"ไม่ได!้ \" ซูเหยายงั พูดไม่ทนั จบ, คาพดู ของเธอกถ็ กู อว้เี ยย่ี นกระแทกกลบั มา แถมยงั พดู สวนเธออีกประโยค \"นอกจากเจา้ จะ ถึงข้นั ปฐมภูมิ\" \"ซือฝุ ...\" ซูเหยาลากเสียงยาว และทาหนา้ ตาน่าสงสารส่ง ใหค้ นตรงหนา้ , ตอ้ งการใหเ้ ธอผา่ นข้นั ปฐมภูมิน่ะหรือ คงเป็นได้ เพียงความเพอ้ ฝันที่ไม่มีวนั เป็นจริง ขนาดเธอถกู กกั บริเวณถึงหา้ ปี ยงั ไม่มีความคืบหนา้ แมแ้ ต่นอ้ ย อว้เี ยย่ี นทาไม่สนใจนางอยา่ งต่อเนื่อง

ซูเหยารู้สึกห่อเหี่ยวยง่ิ กวา่ เดิม ซือฝ,ุ ท่านไม่มีหวั ใจ, ไร้ ยางอายและหลอกลวง คนตรงหนา้ เกบ็ จานชามและตะเกียบโดยไม่หนั มองมาสัก นิด จากน้นั มุ่งตรงเขา้ ครัวเพอ่ื ทาความสะอาด ซูเหยากองอยบู่ นโต๊ะดว้ ยความสิ้นหวงั พลางมองดูโต๊ะท่ี วา่ งเปล่า ชา้ ก่อน \"ซือฝ,ุ ขา้ ยงั กินไม่เสร็จ!\"

บทที่ ๒๑ คนเคราะห์ร้ายท่ชี นกบั นก แมซ้ ือฝจุ ะเล้ียงดูเธอดีมาก ทวา่ เขากเ็ ป็นคนด้ือดึงอยา่ งที่สุด โดยเฉพาะยามเขาตดั สินใจอะไรไปแลว้ กย็ ากจะเปลี่ยนใจ อยา่ ง ตอนเขาหา้ มไม่ใหเ้ ธอลงจากภูเขาเม่ือหา้ ปี ก่อน เธอกโ็ ดนกกั บริเวณอยบู่ นเขามาตลอดหา้ ปี ไม่วา่ เธอจะพยายามทาตวั ใหน้ ่า สงสาร, แสดงอาการเกร้ียวกราด, หรือพดู ดว้ ยเหตุผล เขากไ็ ม่ เปล่ียนใจ และดูเหมือนเขาจะทาอะไรบา้ งอยา่ งลบั หลงั เธอ เพราะ ช่วงหา้ ปี ท่ีผา่ นมา จานวนศิษยท์ ี่ข้ึนมาบนขนุ เขาป่ าหยกนอ้ ยลง ทุกที, แมจ้ ะมีเรื่องเร่งด่วนเพยี งใด กต็ อ้ งแจง้ ข่าวผา่ นกระเรียน กระดาษ กระทงั่ เจา้ เดก็ บา้ หวงั ซีจือกค็ ลา้ ยจะลืมเลือนตวั เธอซ่ึงเป็น คนจากหมู่บา้ นเดียวกนั หา้ ปี มาน้ี, นอกจากกระเรียนกระดาษที่ บินมาส่งขอ้ ความส้ันๆเป็นคร้ังคราว, แต่ตวั เขากลบั ไม่เคยโผล่ หนา้ มาใหเ้ ห็น เจา้ เดก็ ไร้มโนธรรม คราวหนา้ ที่เจอกนั , ฉนั จะ ลงโทษตีกน้ เขาอยา่ งรุนแรงเลยทีเดียว

ซูเหยารู้สึกเศร้าสลด, เธอมองดูดวงจนั ทร์และถอนหายใจ ในสถานที่อนั เงียบสงบเช่นน้ี ทาใหไ้ ดย้ นิ เพยี งเสียงลมหายใจของ ตวั เอง ท่ามกลางฝงู นกโง่เง่าท่ีบินอยบู่ นทอ้ งฟ้า, ซ่ึงมีไวเ้ พอื่ เรียก ตวั เธอกลบั บา้ นมาทานอาหาร สงั เกตุไดว้ า่ มีอยตู่ วั หน่ึงอว้ นเป็น พเิ ศษ มนั บินราวกบั กาลงั เมา และจู่ๆ กช็ นเขา้ กบั อะไรบา้ งอยา่ ง บนทอ้ งฟ้า เอออออ!? มนั ร่วงลงมาแลว้ ! ซูเหยายนื ข้ึนทนั ที เธอเปิ ดประตูและรีบว่งิ ไปตรงจุดที่ กระเรียนสวรรคต์ กลงมา ส่ิงท่ีมนั ชนคือร่างของมนุษย,์ ใช่ไหม!? นกกระเรียนสวรรคช์ นคน! ซูเหยาผไู้ ม่ไดพ้ บเจอคนนอกเป็น เวลานาน ว่ิงเตม็ ฝีเทา้ ตลอดทาง, เธอสงสยั วา่ ใครคือบุคคลเคราะห์ ร้ายท่ีถกู นกชนขณะเหาะอยบู่ นกระบี่ พอวง่ิ มาถึงไหลเ่ ขา, ซูเหยาจึงเห็นคนเคราะห์ร้ายผตู้ กลงบน พ้ืน เขาสวมใส่ชุดสีขาวของสานกั พลางกมุ หวั ตวั เองกลิ้งไปมา ดา้ นขา้ งเขา, นกกระเรียนสวรรคซ์ ่ึงมีขนาดสูงเท่ามนุษยผ์ ใู้ หญ่ กาลงั ยดื หวั ออกมาจิกร่างบนพ้ืน

“โอย๊ , หยดุ , หยดุ , หยดุ , หยดุ จิก, หยดุ จิก หากจิกอีก, ขา้ จะ ต่อยเจา้ ” ชายหนุ่มดูเหมือนจะเทา้ แพลง เขาพยายามปกป้องหวั ตวั เองสุดชีวติ “นกโง่, หยดุ ไดแ้ ลว้ ” จงั หวะที่ซูเหยาส่งเสียงออกไป, นก กระเรียนสวรรคท์ ี่กา้ วร้าวสะบดั ปี กออกทนั ทีและบินมาทางซู เหยา มนั ร้องอยา่ งวางท่า พลางกระพือปี กใส่เธอ วธิ ีท่ีมนั แสดงออกประหน่ึงพยายามโออ้ วดวา่ มนั จบั ผบู้ ุกรุกได้ ซูเหยาลบู คอกระเรียนสวรรคแ์ ละกล่าวเยนิ ยอมนั เธอมอง ไปทางชายหนุ่มท่ีอยบู่ นพ้นื นกกระเรียนสวรรคเ์ ป็นสัตวอ์ สูร ระดบั หน่ึง มนั มีความรู้ทางจิตวญิ ญาณเพียงเลก็ นอ้ ย ศิษยข์ ้นั แก่น แทค้ นไหนกส็ ามารถจดั การมนั ได้ แต่ชายหนุ่มผนู้ ้ีกลบั ทาเพียง หลบหลีกและไม่โตต้ อบ เห็นชดั วา่ เขาไม่มีเจตนามุ่งร้ายต่อขนุ เขา ป่ าหยก “ภรรยา!” คนผนู้ ้นั พดู โพลง่ ออกมาดว้ ยท่าทางต่ืนเตน้ พลางเดินมาหาเธอ ดว้ ยการเรียกเช่นน้ีทาใหซ้ ูเหยาจดจาเขาได้ โดยพลนั หากไม่ใช่หวงั ซีจือแลว้ จะเป็นใครไดอ้ ีก?

หวงั ซีจือพยายามจบั มือเธอดว้ ยความยนิ ดี ทวา่ กระเรียน สวรรคท์ ่ีอยดู่ า้ นขา้ งร้องเสียงดงั และกีดขวางเขา จงอยปากอนั ยาว ของมนั พยายามจิกร่างเขาอีกหน “พอไดแ้ ลว้ , นกโง่” ซูเหยาตบ กระเรียนสวรรคเ์ บาๆ “ขา้ รู้จกั เขา เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งอยทู่ ี่น้ี ไปเลน่ ท่ีอื่นก่อน” กระเรียนสวรรคม์ องหนา้ เธอ จากน้นั หนั ไปมองชาย หนุ่มอีกครา ก่อนยอมกระพือปี กจากไป “เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม?” หากไม่ใช่เพราะเขาเรียก เธอวา่ ภรรยาเมื่อครู่ ซูเหยาอาจไม่เชื่อวา่ ชายหนุ่มหลอ่ เหลา ตรงหนา้ คือเจา้ เดก็ เอาแต่ใจตอนน้นั หวงั ซีจือเกาหวั ตวั เองดว้ ยอาการเกอ้ เขินและตดั พอ้ “ขา้ บอกเจา้ หลายหนแลว้ วา่ ขา้ มีชื่อ, ช่ือของขา้ คือหวงั ซีจือ” ซูเหยาหวั เราะและมองประเมินเขา “กไ็ ด,้ กไ็ ด้ เจา้ เดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมโตแลว้ แถมยงั เติบโตเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ ซะดว้ ย” เวลาเพยี งหา้ ปี , เดก็ นอ้ ยที่เคยสูงเพยี งอกของเธอ บดั น้ีได้ สูงเลยหวั เธอไปแลว้ ใบหนา้ ท่ีเคยกลมเป็นซาลาเปา กเ็ ปลี่ยนเป็น เรียวยาวคมสัน ประหน่ึงโดนตดั ดว้ ยกระบ่ี เดก็ ชายตวั นอ้ ยตอน น้นั ไดเ้ ติบโตเป็นชายหนุ่มรูปงามไปแลว้

หวงั ซีจือใบหนา้ แดงก่าจากคาชมของเธอ ... คลา้ ยเขานึก บางอยา่ งข้ึนมาได,้ เขาทาคอใหโ้ ล่ง จากน้นั ปฏิบตั ิตามกฎและ โคง้ คานบั เธอ “คานบั อาจารยย์ า่ ” “เดก็ ดี!” ซูเหยายน่ื มือออกลบู หวั เขาอยา่ งที่เคยทาเป็น ประจา ทวา่ เธอตระหนกั ไดว้ า่ การกระทาเช่นน้ีค่อนขา้ งลาบาก เพราะความสูงของเขา จึงดึงมือตวั เองกลบั “เจา้ ตวั นอ้ ยน่ารังเกียจ, เจา้ หายหนา้ ไปหา้ ปี ทาไมจู่ๆ วนั น้ีถึงมาหาขา้ ได?้ ” “ขา้ ... ขา้ กอ็ ยากมาหาท่านเช่นกนั ” หวงั ซีจือรีบอธิบาย “แต่ เป็นเพราะอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษสร้างปราการรอบขนุ เขาป่ าหยก เมื่อหา้ ปี ก่อน หากไม่ไดร้ ับคาอนุญาตจากเขา ใครกเ็ ขา้ มาไม่ได้ หนน้ี ... หนน้ีขา้ แค่ลองบินวนไปรอบๆ แต่ไม่คาดคิดวา่ จะเขา้ มา ได”้ ถา้ เช่นน้นั กเ็ ป็นเพราะปราการน่ีเอง ไม่สงสัยเลยวา่ ทาไม จานวนศิษยท์ ่ีเขา้ มาในขนุ เขาป่ าหยกช่วงหา้ ปี ที่ผา่ นมาจึงมีเพยี ง หยบิ มือ และพวกเขาเหลา่ น้นั ลว้ นถกู ส่งมาจากท่านเจา้ สานกั เพ่ือ มาหาซือฝุ เห็นชดั วา่ ซือฝพุ ยายามแยกตวั เธอออก, ใช่ไหม? ซู

เหยาขบฟันแน่น, รู้สึกวา่ ตวั เองจาเป็นตอ้ งพดู คุยกบั ซือฝเุ ก่ียวกบั การใชช้ ีวิตสกั หน่อย “อาจารยย์ า่ ... หลายปี ท่ีผา่ นมาท่านสบายดีหรือไม่?” หวงั ซีจือสอบถาม หลายปี มาน้ี, เม่ือใดที่เขามีเวลาวา่ ง เขามกั บิน วนเวยี นรอบบริเวณขนุ เขาป่ าหยกดว้ ยกระบ่ีบิน เพอ่ื ดูวา่ มีหนทาง เขา้ มาหานางหรือไม่ ทวา่ ไม่เคยประสบผลสาเร็จ “ขา้ คิดวา่ เจา้ เรียกขา้ ว่าพี่สาวจะดีกวา่ !” ซูเหยาจูงมือเขาไป นงั่ บนหินกอ้ นใหญ่ดา้ นขา้ ง แมน้ เธอจะแก่กวา่ เขา แต่เธอรู้สึกราว กบั ความสาวหดหายยามมีคนเรียกเธอวา่ อาจารยย์ า่ หรืออาจารยย์ า่ บรรพบุรุษตลอดเวลา ตอนน้นั , เธอเป็นคนพาเขามาบาเพญ็ เพยี ร ท่ีนี่ ดงั น้นั การใหเ้ รียกวา่ ‘พ่ีสาว’ คงไม่เป็นการกลา่ วเกินจริงนกั หวงั ซีจือยมิ้ และเรียกช่ือเธออยา่ งเช่ือฟัง “พส่ี าวซูเหยา” “เดก็ ดี!” ซูเหยาอดใจไม่ไหวจึงลูบหวั เขา ผมของเขาท่ียงุ่ เหยงิ เพราะโดนกระเรียนสวรรคจ์ ิก พลนั ยงุ่ เหยงิ ยงิ่ กวา่ เดิม “บอก พี่สาวหน่อยสิวา่ การบาเพญ็ เพียรของเจา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง? เจา้ สบายดีไหม? มีใครกลา้ รังแกเจา้ หรือเปล่า? หากมีใครกลา้ รังแก เจา้ , บอกขา้ , ขา้ จะจดั การมนั ให้”

เขาส่ายหนา้ และตอบอยา่ งวา่ ง่าย “อาจารยแ์ ละศิษยพ์ ีด่ ีต่อ ขา้ มาก และขา้ กป็ ระสบความสาเร็จในการฝึกฝนบาเพญ็ เพยี ร เช่นกนั ตอนน้ี ขา้ อยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั แก่นแทแ้ ลว้ ” “ไม่เลวเลย, เจา้ หนู!” จากจดหมายลา่ สุด, เขาเลา่ ใหฟ้ ังวา่ เขาอยรู่ ะดบั สิบของข้นั แก่นแท้ ทวา่ เวลาเพยี งไม่กี่เดือน เขากลบั อยรู่ ะดบั สูงสุด กา้ วต่อไปของเขาคงเป็นข้นั ปฐมภูมิ หวงั ซีจือหนา้ หนา้ แดงซ่านอีกหน และเกอ้ เขินยงิ่ กวา่ เดิม ... เธอไม่นึกเลยวา่ ระยะเวลาเพยี งหา้ ปี จะทาใหเ้ จา้ เดก็ เอาแต่ใจ ปากกลา้ กลายเป็นคนข้ีอายไปได้ ซูเหยางงงวยชวั่ ขณะ “เจา้ วางแผนจะขา้ มสู่ข้นั ปฐมภูมิเมื่อไหร่รึ?” การเล่ือน ระดบั ในแต่ละข้นั มีความเส่ียงยงิ่ เพราะคนผนู้ ้นั ตอ้ งใชพ้ ลงั ปราณ ท้งั หมดจากร่างกายเพ่ือบุกทะลวง หากสาเร็จ, เขาจะทะยานสู่ ความยอดเยยี่ ม ทวา่ หากไม่สาเร็จ, ผลกระทบนอ้ ยสุดคือระดบั การบาเพญ็ เพียรลดลง ขณะผลกระทบอนั ร้ายแรงสุดคือพลงั ปราณเสื่อมโทรมจนถึงข้นั ไม่อาจบาเพญ็ เพียรไดอ้ ีก และยงิ่ ระดบั ข้นั สูงเท่าไหร่ ความยากลาบากกย็ ง่ิ มากข้ึนเท่าน้นั

หวงั ซีจือสีหนา้ ด่ิงลง “ขา้ วางแผนจะรออีกสกั สองสามปี รอ ใหข้ า้ รักษาเสถียรภาพของตวั เองในขอบเขตปัจจุบนั เสียก่อน จึง จะคิดข้นั ถดั ไป” ซูเหยาพยกั หนา้ , นบั เป็นตวั เลือกท่ีถูกตอ้ ง เม่ือเทียบเคียง กนั แลว้ , อตั ราความสาเร็จของการบุกทะลวงจากข้นั แก่นแทส้ ู่ ปฐมภูมิค่อนขา้ งสูง ทวา่ ยงั มีคนจานวนหน่ึงซ่ึงโชคร้าย แมพ้ วก เขาจะมีรากฐานดี แต่จานวนคนท่ีประสบความสาเร็จกม็ ีเพียงคร่ึง ทนั ใดน้นั , เธอนึกบางอยา่ งข้ึนมาไดแ้ ละหนั ไปถามเขา “เจา้ คิดจะ ใชย้ าลูกกลอนปฐมภูมิหรือไม่?” “อืม!” หวงั ซีจือพยกั หนา้ “อาจารยไ์ ดเ้ ตรียมยาลกู กลอน ปฐมภูมิไวใ้ หข้ า้ ต้งั แต่สองปี ท่ีแลว้ ทวา่ ขา้ อยากใชค้ วามสามารถ ของตวั เองมากกวา่ ฉะน้นั , ในศึกประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั พรุ่งน้ี ขา้ จะเขา้ ร่วมแข่งขนั ในระดบั แก่นแท้ และหากขา้ สามารถ เขา้ รอบสามคนสุดทา้ ย ขา้ จะใชย้ าลูกกลอนปฐมภูมิ” ซูเหยาขมวดคิ้วมุ่นเม่ือไดย้ นิ ส่ิงน้ี “พสี่ าวซูเหยา, มีอะไรหรือ? ท่านไม่อนุญาตหรือ?” หวงั ซีจื อนึกวา่ เธอเป็นห่วงเร่ืองความปลอดภยั ของตวั เองจึงอธิบายเพิ่ม

“ท่านไม่จาเป็นตอ้ งกงั วล, เท่าที่เห็น, การประลองยทุ ธ์ระหวา่ ง สานกั ดาเนินการเพื่อคดั เลือกตวั แทนของสานกั ในการแข่งขนั ศึก ประลองยทุ ธ์ และดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพียรของขา้ , ขา้ ค่อนขา้ ง มนั่ ใจวา่ อยา่ งนอ้ ยตวั เองคงไปถึงสิบอนั ดบั แรก”

บทที่ ๒๒ พายโุ หมกระหน่าขนุ เขาป่ าหยก \"ขา้ ไม่ไดก้ งั วลเรื่องน้นั \" ซูเหยาถอนหายใจ \"ขา้ แค่เป็นห่วง เร่ืองที่เจา้ จะใชย้ าลูกกลอนปฐมภูมิ ขา้ ไดย้ นิ ซือฝบุ อกวา่ การ บาเพญ็ เพยี รเป็นสิ่งซ่ึงสวนกระแสกฎธรรมชาติในทีแรก การใช้ ตวั ยาเพอ่ื เพิม่ ระดบั บาเพญ็ เพียร อาจทาใหเ้ กิดผลดีชว่ั คราว แต่ไม่ ถือเป็นความสามารถท่ีแทจ้ ริง แมค้ นผนู้ ้นั จะแขง็ แกร่งชว่ั ระยะเวลาหน่ึง ทวา่ เม่ือเปรียบเทียบระหว่างการใชป้ ัจจยั ภายนอก เก้ือหนุนกบั การใชค้ วามสามารถของตนเอง, การใชค้ วามสามารถ ของตนเองยอ่ มเชื่อถือไดม้ ากกวา่ ซือฝเุ องกไ็ ม่เคยใชย้ าใดๆเพื่อ ช่วยเพ่มิ ระดบั บาเพญ็ เพียร\" หวงั ซีจือนิ่งเงียบชว่ั ครู่ เขารู้ตรรกะขอ้ น้ีเช่นกนั การใชย้ า เมด็ ลกู กลอนมกั เกิดผลกระทบ แมผ้ ลกระทบน้นั อาจไม่ชดั เจนใน ระยะแรก ทวา่ เมื่อถึงระดบั ต่อไป อาจทาใหค้ นผนู้ ้นั ตกอยใู่ น ภาวะติดขดั อยา่ งไรกต็ าม, เมื่อเปรียบเทียบกนั แลว้ คนส่วนมาก มกั นิยมใชย้ าเมด็ ลูกกลอนเพอื่ เพ่ิมอตั ราความสาเร็จในการทะลวง สู่ข้นั ปฐมภูมิ ดงั น้นั เขาจึงไม่เคยตระหนกั ถึงมนั ในแง่น้นั มาก่อน

\"พสี่ าวซูเหยาพดู ถกู ขา้ ควรพ่ึงพาความสามารถตนเองเพือ่ เสริมสร้างรากฐาน\" \"เจา้ สัญญาแลว้ นะ, พอ่ หนุ่ม!\" ซูเหยาตบไหลเ่ ขาเบาๆอยา่ ง พึงพอใจ เธอรู้สึกยนิ ดีเป็นอยา่ งยงิ่ ท่ีเจา้ เดก็ เอาแต่ใจเรียนรู้ที่จะใส่ ใจและเช่ือฟังคาพดู เธอ \"แน่นอน, หากเจา้ ไม่สามารถฝืนทน กใ็ ช้ ยาเมด็ ลกู กลอนเมื่อจาเป็น ไม่วา่ อยา่ งไร, ความหวงั ท้งั หมดจะสูญ เปล่าหากเจา้ ตาย\" \"อืม, ซีจือรับทราบ\" เชื่อฟังเป็นอยา่ งดี, รู้จกั ห่วงใยผอู้ ื่น ... เหมือนที่นึกไวเ้ ลย, ฉนั ไม่ไดด้ ูแลเขาโดยเสียเปลา่ \"ออ้ ใช่, พี่สาวซูเหยา, ท่านบาเพญ็ เพยี รถึงระดบั ไหนแลว้ ?\" เธอร่วงลงบนพ้นื อยา่ งกะทนั หนั ซูเหยาเกบ็ ซากหวั ใจอนั แหลกละเอียดของตวั เอง และเมิน หนา้ หนีอยา่ งเงียบเชียบ นายจาเป็นตอ้ งแทงหวั ใจฉนั อยา่ งน้ีดว้ ย รึ? เมื่อเห็นสีหนา้ เธอไม่สู้ดี, หวงั ซีจือจึงพึมพาออกมา \"ขา้ มอง ไม่เห็นระดบั บาเพญ็ เพียรของพ่สี าวซูเหยา จึงนึกวา่ ระดบั ของ

ท่านสูงกวา่ ขา้ มาก หรือวา่ ...\" หนา้ ตาเขาค่อนขา้ งต่ืนตระหนก และรีบแกไ้ ขคาพดู ตวั เองทนั ที \"พส่ี าวซูเหยา คือ ... คือขา้ ไม่ได้ ต้งั ใจ ขา้ ไม่รู้วา่ ท่านยงั ไม่สามารถซึมซบั พลงั ปราณ ... อยา่ โกรธ ขา้ เลยนะ หากขา้ รู้วา่ ร่างกายท่านไม่มีพลงั ปราณแมแ้ ต่นอ้ ย ขา้ คง ไม่เอ่ยถึงเรื่องน้ี ... ท่านไม่ตอ้ งวิตกกงั วล, การซึมซบั พลงั ปราณ น้นั ง่ายดายเป็นอยา่ งมาก ตอนน้นั ขา้ ใชเ้ วลาเพยี งคืนเดียว ขา้ .....\" ฉึก ฉึก ฉึก ซูเหยารู้สึกเหมือนโดนกริชแทงรัวกลางหวั ใจ เธอไม่อาจยบั ย้งั ตวั เองจากการอุดปากคนปากมาก ผซู้ ่ึงพยายาม อธิบายตวั เอง เธอพดู ผา่ นไรฟัน \"เจา้ ช่วยหยดุ ทีไดไ้ หม?\" เจา้ ตวั นอ้ ยที่น่ารังเกียจจงใจลอ้ เธอเล่นใช่ไหม? อยา่ คิดวา่ เพราะนายตวั โต แลว้ ฉนั จะไม่กลา้ ตีกน้ ลงโทษนายนะ ** ภายใตแ้ สงสลวั ยามค่าคืน, เพอื่ กนั มิใหเ้ จา้ เดก็ น่ารังเกียจ ผู้ แสร้งทาเป็นชายหนุ่มบริสุทธ์ิไร้เดียงสา ทาใหเ้ ธอโมโหจนตาย ซู เหยาจึงรีบเตะเขาออกจากขนุ เขาป่ าหยก หวงั ซีจือถูกน้ อนั ปวดร้าวของตวั เองเนื่องจากโดนเตะ พลาง โบกมือและตะโกน \"ท่านตอ้ งไปดูการแข่งขนั ของขา้ นะ!\"