ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

บทที่ ๑ หญงิ ชนบท สายนา้ และทุ่งหญ้า ซูเหยาคิดวา่ เธอเพ่ิงขา้ มมาอีกมิติหน่ึงและมนั เกิดข้ึนโดยไม่ มีสญั ญาณเตือน เมื่อก้ีเธอยงั นงั่ อยหู่ นา้ คอมและคุยเล่นกบั เพ่อื น ถึงจุดบกพร่องเกมออนไลน์ตวั ใหม่ท่ีบริษทั เธอกาลงั พฒั นาอยเู่ ลย แต่ในนาทีถดั มาเธอกลบั โผล่อยใู่ นบา้ นมุมหลงั คาขณะในมือยงั ถือเมาส์สีขาว เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองถึงสิบนาทีเตม็ จากน้นั มองดู เมาส์ในมือตวั เองและหนั ไปหา CPU กบั หนา้ จอที่จู่ๆกห็ ายไป อยา่ งกะทนั หนั โดยไม่รู้ตวั อยา่ งไรกต็ าม, เธอไม่ไดท้ าอะไร นอกจากจอ้ งมองโต๊ะซอมซ่อตรงหนา้ คอมอยไู่ หน? หนา้ จอ หายไปไหน? แมแ้ ต่คียบ์ อร์ดกห็ าไม่เจอ \"เจา้ หนูตวั เหมน็ , ทาไมยงั มานง่ั เจ๋ออยแู่ ถวน้ีอีก?\" ใครบาง คนพลกั ประตูเขา้ มาและมือหน่ึงลอยเขา้ มาตบหวั เธอ, เธอหลบ โดยอตั โนมตั ิทาใหเ้ มาส์ที่อยใู่ นมือกระเดน็ ออก มนั กลิ้งไปตาม พ้ืนและหายไปโดยไร้ร่องรอย

ซูเหยาเงยหนา้ เพื่อมองคนท่ีอยดู่ า้ นขา้ ง เธอเป็นหญิงรูปร่าง ผอมบาง, รอยยน่ บนหนา้ ผากลึกและสวมใส่เส้ือผา้ สีเขม้ ออกเทา ที่ดูเหมือนโดนซกั มาหลายคร้ังหลายคราจนสีซีดออก บรรยากาศ รอบตวั เธอส่งออร่าออกมาวา่ 'ฉนั เป็นสาวชนบท' แต่ปัจจยั หลกั คือเส้ือผา้ ท่ีเธอสวมใส่อยเู่ ป็นสไตลโ์ บราณ \"คุณเป็ นใคร?\" หญิงผนู้ ้นั เตน้ ผางข้ึนทนั ที \"ขา้ เป็นใคร? เจา้ นอนเยอะ เกินไปจนเลอะเลือนไปแลว้ ใช่ไหม!? ขา้ เป็นแม่ของเจา้ สิ? ไปตม้ น้าเร็วเขา้ , ดวงอาทิตยส์ ่องสวา่ งจนเกือบเผากน้ ขา้ อยแู่ ลว้ แต่เจา้ ยงั ทาตวั ข้ีเกียจอยใู่ นบา้ น? เจา้ อยากโดนตีใช่ไหม?\" การจู่โจมคร้ังแรกของเธอพลาดเป้า แต่ดว้ ยมืออีกขา้ งทาให้ เธอหอบหิ้วซูเหยาข้ึนมา แลว้ ดึงออกไปนอกหอ้ งโดยไม่มี คาอธิบาย ซูเหยาคิดวา่ ตวั เองตอ้ งอธิบายเรื่องราวใหห้ ญิงผนู้ ้ีฟัง แต่ โชคไม่ดีท่ีเธอไม่อาจหาโอกาสได้ ตอนเธอไดส้ ติอีกคราวกถ็ ูก โยนเขา้ มาในหอ้ งครัวแลว้

เมื่อมองไปยงั กองฟื นซ่ึงถูกต้งั เรียงสูงเกือบก่ึงหน่ึงของ กาแพงและเตาดินเหนียว ซูเหยาคิดวา่ วิธีการที่เธอขา้ มมาอีกมิติ หน่ึงจะตอ้ งมีปัญหาอยา่ งแน่นอน เธอยงั สวมใส่ชุดนอนของ ตวั เองไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด น่ีพสิ ูจน์ใหเ้ ห็นวา่ เธอขา้ มมายงั ที่ แห่งน้ีดว้ ยร่างกายของตวั เอง หากเป็นเช่นน้นั แลว้ แม่ของเธอโผล่ มาจากไหน? ถึงแมเ้ ธอจะขา้ มมาดว้ ยร่างกายของตวั เอง แต่กลบั ใชส้ ภาพแวดลอ้ มของวิญญาณที่ขา้ มมา, อยา่ งน้ีมนั ไม่เป็นไรใช่ ไหม? แลว้ ส่ิงสาคญั ไปกวา่ น้นั .. เธอไม่รู้วธิ ีก่อไฟเพื่อตม้ น้า! แมเ้ ธอจะรู้วา่ การขา้ มมาอีกมิติหน่ึงกเ็ หมือนการออกไปซ้ือ ของชา เป็นปรากฏการณ์ยอดฮิตซ่ึงเป็นท่ีนิยม แต่เธอไม่คาดคิดวา่ มนั จะเกิดข้ึนกบั ตวั เอง เธอไม่ใช่คนสลกั สาคญั อะไรนอกจาก พวกบา้ เทคโนโลยี เป็นเพราะเธอสนใจคอมพิวเตอร์ต้งั แต่เดก็ หลงั เรียนจบจึง ทางานดา้ นพฒั นาเกม ดว้ ยกลมุ่ เพ่ือนที่ยงั ครองตวั เป็นโสด, พวก เรารวมตวั กนั และพฒั นาเกม 'Deity Royal' ซ่ึงต่อมาไดก้ ลายเป็น เกมส์สุดฮิตในประเทศ เมื่อเกมเติบโตข้ึน, การป้องกนั ความ ปลอดภยั ของเกมจึงตกเป็นหนา้ ท่ีหลกั ของเธอ

การตรวจสอบขอ้ ผิดพลาดและบคั ที่อยใู่ นเกม สุดทา้ ยก็ แกไ้ ข ฯลฯ เธอคือหน่ึงในบรรดา GM ซ่ึงอยใู่ นตานาน แต่มนั ไม่ มีประโยชนอ์ ะไรที่คนอยา่ งเธอจะขา้ มมิติมา, ใช่ไหม? ไอบ้ า้ ตวั ไหนที่ทาใหเ้ ธอขา้ มมิติ? ออกมาเดี๋ยวน้ี! ฉนั ขอสาบานเลยวา่ จะตี แกใหต้ าย! สามเดือนผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว, เวลาน้ีซูเหยาไดข้ า้ มมิติ มายงั โลกแห่งน้ีเป็นระยะเวลาสามเดือนแลว้ เธอสามารถทาความ เขา้ ใจกบั สภาพแวดลอ้ มรอบตวั ไดด้ ียง่ิ ข้ึน สถานที่ท่ีเธออาศยั อยู่ เป็นหมู่บา้ นเลก็ ๆ และเพราะเกือบทุกคนซ่ึงอาศยั อยใู่ นหมู่บา้ นมี แซ่ซู ดงั น้นั มนั จึงถูกเรียกวา่ หมู่บา้ นซู เธอมีช่ือวา่ ซูเหยาและหญิง วยั กลางคนก่อนหนา้ คือแม่ของเธอ, เธอเป็นหญิงหมา้ ยซ่ึงอาศยั อยใู่ นหมู่บา้ น และตามคาบอกเล่าท่ีเธอสืบหามาไดก้ ค็ ือแม่และ ลกู สาวคู่น้ีต่างพ่งึ พากนั และกนั มาเป็นเวลาสิบกวา่ ปี แลว้ มีอยคู่ ร้ังหน่ึง, เธอพยายามอธิบายถึงที่มาของตวั เองให้ 'แม่ แต่ในนาม' ฟังดว้ ยการวาดรูป ทวา่ โชคร้ายที่เธอไม่เชื่อ ซูเหยาจึง โดนบงั คบั ใหไ้ ปหาท่านหมอหวงั ผซู้ ่ึงอาศยั อยตู่ รงปากทางเขา้ หมู่บา้ น ท่านหมอบอกวา่ เธอตอ้ งโดนฝังเขม็

เม่ือมองไปยงั ท่านหมอวยั กลางคนท่าทางใจดีกาลงั ลบู เครา ตวั เอง และเอาเขม็ หลายสิบเลม่ ที่มีขนาดเท่าหวั แม่มือออกมา พลนั ซูเหยาโยนหลกั คุณธรรมทิ้งขา้ งทาง เธอหนั ไปกอด 'แม่' และร้องไหต้ ะโกนออกมา \"ท่านแม่! ท่านเป็นแม่โดยกาเนิดของ ขา้ !\" \"ในท่ีสุดสมองของเจา้ กช็ ดั เจนดีแลว้ ใช่ไหม? คราวหนา้ คราวหลงั อยา่ พดู จาไร้สาระอีก\" 'ท่านแม่' เชด็ น้าตาใหซ้ ูเหยาดว้ ย ท่าทางเจบ็ ปวดรวดร้าว และไม่ลืมหนั ไปกล่าวคาเยนิ ยอท่านหมอ หวงั \"ท่านหมอหวงั เป็นอจั ฉริยะมาก เพยี งแค่ท่านเอาเขม็ ออกมา กท็ าใหล้ ูกสาวขา้ หายทนั ที\" \"เจา้ ยกยอขา้ เกินไป!\" ท่านหมอหวงั หวั เราะดว้ ยความ ภาคภูมิขณะหมุนเขม็ ในมือเล่น \"ฮูหยนิ ซู, เจา้ เกรงใจกนั เกินไป แต่เพื่อความแน่ใจใหข้ า้ ฝังเขม็ ซูเอ๋อสกั สองสามทีเพอื่ ป้องกนั มิ ใหอ้ าการกาเริบ\" \"........\" นอ้ งสาวเจา้ สิอาการกาเริบ กล่าวโดยสรุปกค็ ือ ซูเหยาโยนอดีตทิ้งไป และจากน้นั เป็น ตน้ มา กไ็ ม่กลา้ ยกเอาเร่ืองขา้ มมิติมาพดู ถึงอีกเลย เธอใชช้ ีวติ อยา่ ง

สงบสุขอยใู่ นหมู่บา้ นซูดว้ ยฐานะสาวแก่! ถูกตอ้ ง, เธอเป็นสาวแก่ ตอนเธอขา้ มมิติมายงั โลกแห่งน้ีเธออายไุ ด้ 28 ปี แต่สาหรับโลกน้ี, การท่ีเธออายุ 28 แลว้ ยงั ไม่ไดแ้ ต่งงาน ถือเป็นสาวแก่อยา่ งท่ีสุด ส่วนท่ีวา่ ทาไมเธอยงั ไม่ไดแ้ ต่งงาน'ท่านแม่'ของเธอไม่เคย นามาพดู และซูเหยากไ็ ม่ไดใ้ ส่ใจนกั เธอกลวั เกรงเหลือเกินวา่ สามีคนน้นั จะโผลห่ นา้ ออกมาจากท่ีไหนสักแห่ง และหากมนั เกิดข้ึนจริง, คราน้ีไม่วา่ ท่านหมอหวงั จะฝังเขม็ เธอดว้ ยไม้ กระบอง เธอกจ็ ะไม่สนใจแมแ้ ต่นอ้ ย \"เหยาเอ๋อร์, เจา้ กาลงั จะไปซกั ผา้ หรือ?\" เธอเจอท่านหมอ หวงั ระหวา่ งทางขณะเดินไปริมแม่น้า เขาส่งยมิ้ ใหเ้ ธอดงั่ ดอก ทานตะวนั แต่กลิ่นเหมือนดอกเกก็ ฮวย(1) \"ท ... ท่านลงุ หวงั !\" ซูเหยากา้ วถอยหลงั โดยสัญชาตญาณ หวาดกลวั เหลือเกินวา่ เขาจะดึงเขม็ ออกมาจากท่ีไหนสักแห่ง เธอเอาตะกร้าท่ีเตม็ ไปดว้ ยเส้ือผา้ มาบงั หนา้ อกตวั เอง \"ท่าน แม่บอกว่าวนั น้ีแสงแดดดียงิ่ นกั ดงั น้นั นางจึงอยากใหข้ า้ สกั ผา้ ปูท่ี นอน\"

\"อยา่ งน้ีนี่เอง!\" ท่านหมอหวงั หวั เราะพลางถอนหายใจ \"ช่างเป็นเดก็ ท่ีขยนั ขนั แขง็ อะไรเยย่ี งน้ี หากไม่ใช่เพราะ ....\" เขา หยดุ กลางประโยคคลา้ ยนึกไดว้ า่ ตวั เองกาลงั จะเอย่ ในสิ่งที่ไม่ สมควร จึงมองหนา้ เธออยา่ งขออภยั \"ท่านมีเรื่องอะไรอยากใหข้ า้ ช่วยหรือเปลา่ ท่านลงุ หวงั ?\" เมื่อเห็นท่าทางลงั เลของเขา ซูเหยาไม่มีทางเลือกจึงเป็นฝ่ ายเริ่ม ก่อน ท่านหมอหวงั ยมิ้ เชิงขอโทษขอโพย แลว้ ดนั ตวั เดก็ ชายที่อยู่ ขา้ งกายออกมา \"เร่ืองมนั เป็นอยา่ งน้ี, ขา้ ไดข้ ่าววา่ ท่านเทพกาลงั มาเยอื นเมืองแห่งน้ีเพื่อเสาะหาลูกศิษย์ ทุกคนสามารถเขา้ รับการ ทดสอบได้ ขา้ เลยอยากใหล้ ูกชายลองเส่ียงดวงดู ทวา่ ฮูหยนิ ของ ขา้ บงั เอิญป่ วยอยา่ งกะทนั หนั จึงทาใหข้ า้ ไม่อาจไปได้ ดงั น้นั .....\" ซูเหยามองหนา้ เดก็ ชายท่ีท่านหมอหวงั กาลงั จบั จูง เขาอายุ ประมาณเจด็ หรือแปดขวบ, ท่าทางค่อนขา้ งน่ารักน่าเอน็ ดู ดวง หนา้ เลก็ อ่อนเยาว์ ทว่าแกม้ ของเขาพองออกและกาลงั มองดูเธอ ดว้ ยริมฝีปากบ้ึงตึง ซูเหยาเห็นแลว้ อยากเขา้ ไปหยกิ แกม้ เขาเป็น อยา่ งมาก

ซูเหยาเงยหนา้ แลว้ มองหนา้ ท่านหมอหวงั พวกเขาไม่มีส่วน ไหนท่ีดูคลา้ ยกนั เลย \"ท่านลงุ หวงั , ท่านอยากใหข้ า้ พาเขาไปแทนหรือ?\" ท่านลุง หวงั พยกั หนา้ และมีท่าทางอบั อาย \"ขา้ รู้วา่ น่ีอาจขดั จงั หวะงาน ของเจา้ แต่ท่านเทพจะมาเยอื นแค่สิบปี คร้ัง แมน้ จานวนคนท่ีถูก เลือกในแต่ละคร้ังจะมีเพยี งหยบิ มือ แต่มนั กอ็ าจเป็นไปได้ อยา่ งไรกต็ าม, หากใครท่ีถูกรับเลือก คนๆน้นั กจ็ ะสามารถ กลายเป็ นเทพได\"้ กลายเป็นเทพ? ซูเหยามกั ไม่ค่อยถูกโฉลกกบั บรรดาสิ่งที่ไม่ สามารถพสิ ูจน์ไดท้ างวิทยาศาสตร์ ยงิ่ ไปกวา่ น้นั คลา้ ยวา่ เธอจะได้ กลิ่นของการตม้ ตุ๋น ไม่วา่ อยา่ งไร เธอและท่านหมอหวงั กอ็ าศยั อยใู่ นหมู่บา้ น เดียวกนั อีกอยา่ ง เธอคิดแลว้ วา่ ตวั เองคงไม่สามารถกลบั ไปยงั โลกเดิมในเร็ววนั ในเม่ือพวกเราท้งั สองต่างเจอกนั บ่อยๆ คง ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหากจะช่วยเหลือกนั บา้ งเป็นคร้ังคราว ฉะน้นั โดยไม่ตอ้ งเอ่ยอะไรมาก, เธอจึงรับปากช่วยเหลือ

หลงั จากท่านหมอหวงั กลา่ วคาขอบคุณมากมาย เขาหยบิ เอา ตะกร้าผา้ แลว้ บอกวา่ จะนาไปเกบ็ ใหเ้ ธอ พลางดนั ตวั เดก็ ชายซ่ึง มองออกวา่ กาลงั โกรธเคืองมาตรงหนา้ จากน้นั , จากไปอยา่ งเบิก บาน เมื่อท่านหมอเดินไปไกลพอสมควร, เดก็ ชายสะบดั มือเธอ ออกอยา่ งกะทนั หนั และทาหนา้ มุ่ย เขามองเธอดว้ ยท่าทางดูหมิ่น \"ใหข้ า้ บอกอะไรเจา้ สักอยา่ ง, ถึงแมเ้ จา้ จะช่วยเหลือขา้ , ขา้ กจ็ ะไม่ แต่งงานกบั เจา้ \" ซูเหยาสะดุง้ และขบขนั อยพู่ กั หน่ึง เธออดใจไม่ไหวจึงหยกิ แกม้ สีชมพรู ะเรื่ออนั อ่อนนุ่มน้นั \"เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม , ตวั เจา้ ยงั ไม่โตเลยดว้ ยซ้า เจา้ พดู ไร้สาระอะไรออกมา?\" \"ขา้ ไม่ไดพ้ ดู จาไร้สาระ!\" เดก็ ชายหลบหลีกมือเธอและถู แกม้ ที่ถูกหยกิ \"ขา้ ไดย้ นิ เร่ืองราวมาหมดแลว้ คนในหมู่บา้ นไม่มี ใครกลา้ แต่งงานกบั เจา้ ดงั น้นั เจา้ ถึงยงั ไม่ไดแ้ ต่งงานแมจ้ ะอายุ 28 แลว้ กต็ าม ชายทุกคนตอ้ งอยใู่ หห้ ่างจากเจา้ มิฉะน้นั , หากพวกเขา อยรู่ ่วมกบั เจา้ ชีวิตของพวกเขาจะถกู ทาลายยอ่ ยยบั \"

ไม่วา่ เธอจะบา้ ระห่าเพียงใดเธอกจ็ ะไม่ลงมือกบั เดก็ ตวั เลก็ ๆ, ใช่ไหม? \"บอกมาใหช้ ดั เจน ขา้ จะทาลายชีวิตพวกเขาจน ยอ่ ยยบั ไดอ้ ยา่ งไร?\" เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมเริ่มวางท่ามากข้ึน \"เจา้ ไม่ สามารถใหก้ าเนิดบุตร ไม่วา่ ใครกต็ ามที่แต่งงานกบั เจา้ สายเลือด ของพวกเขาจะถกู ตดั ขาด เจา้ จะทาลายชีวิตพวกเขาอยา่ งสิ้นเชิง\" เป็นหมนั ! ซูเหยาตกตะลึงจากการเปิ ดเผยอนั น่าตระหนก ตกใจน้ี เป็นไปไม่ได้ ถึงเธอจะเป็นพวกบา้ เทคโน แต่เธอกไ็ ป ตรวจสุขภาพทุกปี เธอจะไม่รู้ไดอ้ ยา่ งไรว่าตวั เองเป็นหมนั ? ถึงแม้ พระเจา้ จะมีแผนการอนั ควรเพื่อใหห้ ญิงสาวอายุ 28 ซ่ึงยงั ไม่ได้ แต่งงานขา้ มมายงั โลกแห่งน้ี แต่ท่านคงไม่ใจร้ายถึงขนาดน้นั หรอก, ใช่ไหม? \"ขา้ เป็นลูกชายเพยี งคนเดียวของครอบครัว ขา้ จะไม่ แต่งงานกบั เจา้ ดงั น้นั ทาใจซะเถอะ!\" เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่น น้านมเอามือวางไวบ้ นสะโพกตวั เองและเนน้ ย้าดว้ ยน้าเสียงอนั เคร่งขรึมอีกหน

\"อา้ ยย! นี่มนั ท่าทางจองหองอะไรกนั !\" ดงั ท่ีคาดเอาไวจ้ าก เดก็ เหลือขอผถู้ ูกตามใจ สามวนั ไม่ถูกเฆี่ยนตีเดก็ จะปี นหลงั คาไป เลาะกระเบ้ือง!(2) เขากาลงั วอนโดนตีอยา่ งแทจ้ ริง! เธอพบั แขนเส้ือ ข้ึนแลว้ หอบโกยเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมดว้ ยแขนเพยี งขา้ ง เดียว ส่วนอีกขา้ งเธอตบกน้ เขาอยา่ งรุนแรง \"น่ีคือส่ิงที่เจา้ ไดร้ ับ จากการไม่รู้จกั มารยาท! นี่สาหรับการที่เจา้ พน่ วาจาไร้สาระ! นี่ สาหรับการที่เจา้ กล่าวหาวา่ ขา้ เป็นหมนั ! เจา้ สิเป็นหมนั ! ครอบครัวเจา้ เป็นหมนั ท้งั ตระกลู !\" ในที่สุด เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมกร็ ู้จกั ความเกรง กลวั และเร่ิมดิ้นรนอยา่ งหมดท่า แต่เขาเป็นเพยี งเดก็ อายเุ จด็ แปด ขวบจึงไม่อาจเทียบเท่าซูเหยาซ่ึงเป็นผใู้ หญ่อายยุ สี่ ิบแปด (แถม ไม่ไดแ้ ต่งงาน)? ลกู ตบกวา่ โหลจึงถูกกระหน่าลงมาอยา่ งรุนแรง, กน้ อนั ขาวผอ่ งของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมบวมข้ึนและ กลายเป็ นสีแดงก่า เขาเร่ิมร้องไหเ้ สียงดงั หลงั จากพยายามดิ้นรนขดั ขืน จน ทา้ ยที่สุดกเ็ ลิกต่อตา้ นแต่โดยดี .. เอาสิ, ร้องออกมา, ร้องใหด้ งั กวา่ น้ี ท่านหมอหวงั เดินไปไกลขนาดน้นั ไม่วา่ เจา้ จะร้องไหจ้ นปอด

หลดุ กไ็ ม่มีใครมาช่วย วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ... แค่ก ... เหมือนจะมี อะไรผิดปกติกบั ฉากน่ีนะ? จากน้นั ประมาณคร่ึงชว่ั โมง, ในท่ีสุดซูเหยากป็ ล่อยตวั เดก็ ชายที่ใบหนา้ เปรอะเป้ื อนเตม็ ไปดว้ ยน้าตา เธอมองดูเขาเช็ด น้าตาขณะดึงกางเกงตวั เองข้ึน ความรู้สึกเวลาไดส้ ่ังสอนบทเรียน แก่เจา้ เดก็ เหลือขอผเู้ อาแต่ใจ ช่างทาใหส้ ดช่ืนกระปร้ีกระเปร่า อยา่ งหาท่ีเปรียบมิได้ \"คราวน้ีขา้ จะปล่อยเจา้ ไปก่อน แต่หากคราวหนา้ เจา้ ยงั แสดงนิสัยไร้มารยาทเช่นน้ีอีก ขา้ จะ .....\" ซูเหยาลากเสียงคาเตือน ยาว พลางมองดูเจา้ เดก็ เหลือขอผเู้ อาแต่ใจตวั สั่นเทาดว้ ยความพึง พอใจ และหวั เราะอยา่ งเบิกบานมากกวา่ เดิม \"ขา้ จะทาใหแ้ น่ใจวา่ เจา้ จะไม่มีแรงลุกออกจากเตียง, เขา้ ใจไหม?\" เอ๋? ประโยคน้ีฟังดู แปลกๆพิกล? อาา, ฉนั ไม่สนแลว้ \"ไปกนั เถอะ พวกเราจะเขา้ ไป ในเมือง ตามขา้ มาใหท้ นั ละ!\" ซูเหยาเดินนาหนา้ ระหวา่ งเดินไปยงั ถนนหลกั พอเดินไปได้ สกั หา้ กา้ ว เจา้ เดก็ เหลือขอผเู้ อาแต่ใจกเ็ ดินกะแผลกตามหลงั เธอ ดว้ ยท่าทางปากยนื่ งองุม้ เหมือนกาตม้ น้า

___________________________________ (1) ส่งยมิ้ ใหด้ ง่ั ดอกทานตะวนั แต่กล่ินเหมือนดอกเกก็ ฮวย - เป็นที่เขา้ ใจโดยทวั่ ไปวา่ มีเจตนาเบ้ืองลึกซ่อนอยหู่ ลงั รอยยมิ้ (2) สามวนั ไม่ถูกเฆ่ียนตีเดก็ จะปี นหลงั คาไปเลาะกระเบ้ือง - สานวนจีนท่ีแปลวา่ เดก็ จะสร้างปัญหาหากไม่ดูแลอยา่ ง เหมาะสม

บทที่ ๒ การคดั เลือกศิษย์ของท่านเทพ อาจเป็นเพราะการขนานนามวา่ คดั เลือกศิษยข์ องเทพ ระหวา่ งทางซูเหยาจึงพบเห็นผคู้ นมากมายจบั จูงมือเดก็ ของตนเร่ง รีบไปตวั เมือง พวกเขาต่างดูต่ืนเตน้ เป็นอยา่ งมาก หวั ขอ้ การ สนทนาท้งั หมดจึงเก่ียวกบั การลงมาของท่านเทพและการคดั เลือก ศิษย์ ซูเหยาสรรเสริญส่ิงท่ีพวกตม้ ตุ๋นนามาล่อลว่ งใจอยา่ งเงียบๆ คนพวกน้ีไดร้ ับความไวว้ างใจจากผคู้ นอยา่ งลน้ พน้ หมู่บา้ นซูอยไู่ ม่ไกลจากตวั เมือง, เดินทางดว้ ยเทา้ เพียงหน่ึง ชวั่ โมงกม็ าถึงประตูเมือง เป็นเพราะจานวนคนมากมายหลง่ั ไหล เขา้ มา เธอไม่มีทางเลือกจึงตอ้ งจูงมือเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่น น้านมเพื่อป้องกนั การพลดั หลงจากสายตา อยา่ งไรกต็ าม, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมไม่ไดข้ ดั ขืน เขาเพียงกระตุกมือเลก็ นอ้ ย ตามสัญชาตญาณ จากน้นั กย็ อมใหซ้ ูเหยาดึงไปตามทางอยา่ งสงบ น่ิง เพียงแต่เขายงั คงทาหนา้ นิ่วคิ้วขมวดบนใบหนา้ เลก็ ๆน้นั ทา้ ยที่สุด พวกเขากม็ าถึงสถานท่ีคดั เลือกศิษยเ์ พยี งเพื่อ พบวา่ ที่แห่งน้ีแน่นขนดั ไปดว้ ยผคู้ น ตรงกลางฝงู ชนมีเวทีขนาด

ใหญ่ต้งั อยู่ บนเวทีมีชายสี่คน, พวกเขาทุกคนลว้ นสวมใส่เส้ือผา้ สี ขาวสะอาดตา ตรงมุมเส้ือมีลญั ลกั ษณ์คลา้ ยกอ้ นเมฆปักอยทู่ าให้ รู้สึกถึงการเป็นสาวกของพระเจา้ มากยง่ิ ข้ึน เธอไม่คาดคิดวา่ พวก เขาท้งั ส่ีต่างยงั หนุ่มแน่นอยมู่ าก แต่มองดูแลว้ กด็ ูดีกวา่ ตาแก่ หนวดขาวซ่ึงอยใู่ นจิตนาการของเธอ ซูเหยาสรรเสริญพวกเขาเงียบๆในใจ เธอไม่คาดคิดวา่ นกั ตม้ ตุ๋นพวกน้ีจะมืออาชีพมาก แค่มองดูเครื่องแบบท่ีสวมใส่ก็ เขา้ ใจแลว้ วา่ คนพวกน้ีตอ้ งเป็นส่วนหน่ึงของขบวนการ และยงั มี พวกกฏระเบียบต่างๆซ่ึงถกู กาหนดไว้ ณ ที่แห่งน้ี เพียงแค่การ แสดงชุดน้ีเพียงอยา่ งเดียวกส็ ามารถหลอกลอ่ ใหผ้ คู้ นยอมทาตาม อยา่ งมิอาจหลีกเลี่ยง แถวยาวเหยยี ดของผคู้ นอยทู่ างขวาของเวทีสูง ถึงแมจ้ ะมีท้งั ผหู้ ญิงและผชู้ ายในฝงู ชน แต่พวกเขาทุกคนลว้ นจบั จูงเดก็ หน่ึง หรือสองคน อายขุ องพวกเขามีต้งั แต่เร่ิมหดั เดินจนถึงพวกที่มี ความสูงก่ึงหน่ึงของผใู้ หญ่ แต่เดก็ ส่วนใหญ่ดูแลว้ น่าจะมีอายไุ ม่ เกินสิบขวบ ซูเหยาคิดวา่ ตรงน้นั น่าจะเป็นแถวเพ่ือลงทะเบียน แม้ เธอจะไม่สนใจกิจกรรมของพวกตม้ ตุ๋น แต่เธอยงั ตอ้ งทาตามท่ี

ท่านลุงหวงั ขอร้อง อยา่ งไรกต็ าม, ไม่ใช่เธอท่ีเป็นคนโดนหลอก ดงั น้นั เธอจึงไม่ลงั เลท่ีจะไปยนื ต่อทา้ ยแถว รอบน้ีเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมเชื่อฟังเป็นอยา่ งดีและ ตามเธอไปต่อทา้ ยแถว ก่อนหนา้ น้ี, เขายงั ทาหนา้ น่ิวคิ้วขมวดอยู่ เลย ทวา่ ตอนน้ีกลบั แทนท่ีดว้ ยใบหนา้ อนั เตม็ ไปดว้ ยความ คาดหวงั บางคร้ังบางคราวยงั ถือโอกาสยนื่ หนา้ ไปมองหวั แถว ไม่ วา่ อยา่ งไร, เดก็ มกั มีความอยากรู้อยากเห็นเมื่อเจอส่ิงแปลกใหม่ ไม่นานนกั ท่ามกลางคนส่ีคนซ่ึงอยบู่ นเวที, ชายวยั กลางคน ยนื ข้ึนแลว้ กา้ วมาดา้ นหนา้ เขาทาคอใหโ้ ล่ง “ทุกท่าน, ทุกสิบปี จะ มีหน่ึงวนั ที่สานกั บรรพตโบราณของเราจะรับศิษยแ์ ละวนั น้นั กค็ ือ วนั น้ี พวกเราไม่มีขอ้ จากดั เร่ืองเพศหรือสิทธิท่ีไดร้ ับแต่กาเนิด, ผรู้ ับการคดั เลือกโปรดเดินมาดา้ นหนา้ เพ่อื ทาการทดสอบ” ชายคนน้ีตรงไปตรงมายงิ่ นกั ซูเหยานึกวา่ เขาจะไม่พลาด โอกาสกล่าวสุนทรพจนอ์ นั ยดื ยาว แต่เธอกลบั ไม่คิดวา่ เขาจะเริ่ม การคดั เลือกทนั ทีหลงั คาพดู ไม่กี่คา ส่ิงน้ีทาใหซ้ ูเหยาเกิดความ สงสยั มากยง่ิ ข้ึน น่ีมนั ขบวนการตม้ ตุ๋มแบบไหนกนั แน่?

“คนแรก!” ชายวยั กลางคนตะโกนเรียก หญิงซ่ึงยนื ทางขวา ของหวั แถวจบั จูงเดก็ ขา้ งละคนกา้ วข้ึนบนเวที, เทพชุดขาวซ่ึงอายุ นอ้ ยกวา่ กวา่ โบกมือตวั เอง ทนั ใดน้นั ลกู แกว้ คริสตลั ทรงกลมก็ โผล่ออกมากลางเวที คนซ่ึงอยบู่ นเวทีร้องอุทานเมื่อเห็นส่ิงน้ี สีหนา้ ของชายหนุ่มไม่เปล่ียนแปลงแมแ้ ต่นอ้ ย เขาพดู กบั เดก็ ท้งั สองที่อยบู่ นเวทีอยา่ งเยน็ ชา “เอามือวางไว!้ ” เดก็ ท้งั สองกา้ วถอยหลงั ดว้ ยความตกใจจนสุดทา้ ยแม่ของ เดก็ ตอ้ งพลกั ดนั พวกเขาจากดา้ นหลงั “จะตอ้ งกลวั อะไร? หากเจา้ ท้งั สองไดร้ ับเลือกกจ็ ะมีหนา้ มีตาข้ึนมาทนั ที เร็วเขา้ , เขา้ ไปจบั เร็ว!” เดก็ ท้งั สองจึงยอมวางมือบนลูกแกว้ กระจ่างใส แต่น่า เสียดายที่ลูกแกว้ ไม่แสดงอะไรออกมาเลย ชายวยั กลางคนชุดขาวส่ายหนา้ “ไม่มีปราณธาตุ, คนต่อไป” หญิงสาวถอนหายใจและมีสีหนา้ ผิดหวงั ชวั่ ขณะ ทวา่ นาง ไม่ไดโ้ ตแ้ ยง้ และจูงมือลูกชายลูกสาวลงเวที ไม่วา่ อยา่ งไรซูเหยากอ็ ดรู้สึกมึนงงไม่ได้ ฉากแบบน้ี ... ทาไมมนั ดูคุน้ พกิ ล? เฮย้ , น่ีมนั ฉากที่เห็นกนั บ่อยๆในการคดั เลือก

ศิษยข์ องนิยายเทพยทุ ธไม่ใช่รึ? ทุกการเร่ิมตน้ ของเรื่องเทพยทุ ธ จะมีฉากทดสอบปราณธาตุเสมอ! เธอนึกวา่ ตวั เองหลงขา้ มมิติ มายงั นิยายวถิ ีชนบทและตอ้ งใชช้ ีวิตในฐานะสาวชนบทไปจน ตาย แต่เม่ือมองจากสถานการณ์ปัจจุบนั , เธอบงั เอิญเขา้ มายงั วถิ ี เทพยทุ ธใช่ไหม? แต่ ... ซูเหยามองดูตวั เอง จากน้นั มองไปยงั หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยท่ีเขา้ แถวอยตู่ รงหนา้ แค่ก ... ไม่ใช่วา่ เธอขา้ มมิติมา ชา้ ไปหน่อยหรือ? เร่ิมบาเพญ็ เพียรตอนอายยุ สี่ ิบแปด ถึงแมเ้ ธอจะ ปี นป่ ายข้ึนไปไดแ้ ต่กค็ งไม่อาจปี นป่ ายไดเ้ ร็วกวา่ กลุม่ หวั ผกั กาด ตวั นอ้ ยพวกน้ีหรอก, ใช่ไหม!? เธอเพง่ิ ขา้ มมิติมาเป็นหนแรกและซูเหยากเ็ ร่ิมรู้สึกทอ้ แท้ อยา่ งสิ้นเชิง “นี่, นี่ ....” ซูเหยารู้สึกวา่ มือตวั เองถูกกระตุก เม่ือหนั ไปมอง จึงรับรู้วา่ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมท่ีอยดู่ า้ นขา้ งกาลงั ดึงมือ เธอ” “มีอะไรหรือ?” เจา้ ไม่ควรขดั จงั หวะหญิงสาวผกู้ าลงั ผดิ หวงั จากสิ่งท่ีสวยงามของตนเอง

เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมช้ีไปดา้ นหนา้ เวที “รีบไป เร็วเขา้ , เกือบถึงตาพวกเราแลว้ ” ซูเหยาเพงิ่ รู้สึกตวั วา่ ตรงหนา้ พวกเขามีช่องวา่ งขนาดใหญ่ จึงรีบพาเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมไปปิ ดช่วงวา่ ง การทดสอบปราณธาตุดาเนินไปอยา่ งรวดเร็ว แต่โชคไม่ดี นกั มีเดก็ จานวนไม่มากที่มีปราณธาตุ “ไม่มีปราณธาตุ, คน ต่อไป” ชายวยั กลางคนพดู ประโยคเดิมซ้าไปซ้ามา เดก็ จานวน มากข้ึนไปแต่มีเพียงสามถึงสี่คนเท่าน้นั ท่ีเหลือรอดอยบู่ นเวที พวกเขาท้งั หมดลว้ นเป็นผคู้ รองปราณจตุธาตุหรือไม่กป็ ราณ เบญจธาตุ แต่เม่ือมองจากสีหนา้ ท่าทางของเทพท้งั ส่ีบนเวที เธอ ไม่แน่ใจนกั วา่ มนั เป็นปราณธาตุที่ดี “คนต่อไป!” เดก็ ซ่ึงร่างกายเตม็ ไปดว้ ยความสกปรกปี นข้ึนไป เขาดูอ่อน ลา้ และข้ีโรคคลา้ ยวา่ อาจปลิวไปไดก้ บั กระแสลม เส้ือผา้ ของเขา เป็นรูยบั เยนิ และขาดรุ่งริ่งไม่มีรอยปะสมบูรณ์เลยสักแห่ง เขาไม่มี ผใู้ หญ่มาดว้ ย เป็นท่ีกระจ่างชดั วา่ เขาเป็นขอทานตวั นอ้ ย คนที่อยู่

ดา้ นล่างต่างบีบจมูกตวั เองอยา่ งช่วยไม่ไดค้ ลา้ ยพวกเขารังเกียจ กล่ินท่ีลอยออกมา อยา่ งไรกต็ าม, สีหนา้ ของชายส่ีคนซ่ึงอยบู่ นเวทีไม่ แปรเปล่ียนสักนิดเสมือนพวกเขามองไม่เห็นสภาพอนั รุ่งร่ิงของ เดก็ ชาย พวกเขาลว้ นบาเพญ็ เพียรมาเน่ินนานหลายปี และไม่เคย หวั เราะเยาะคนอ่ืนเพียงเพราะสภาพของพวกเขา ใครคนหน่ึงอาจ ใชช้ ีวติ ดว้ ยความยากจนในเวลาน้ี แต่ใครจะรู้วา่ วนั ขา้ งหนา้ เขา อาจไดด้ ิบไดด้ ี? ชายวยั กลางคนช้ีไปยงั ลกู แกว้ บนเวที “วางมือเจา้ ลงไป!” แมเ้ ดก็ จะสกปรกแต่เขาไม่สนใจสายตาของทุกคนขณะเดิน ตรงไปกลางเวที และเอามือวางไวบ้ นลกู แกว้ , ลูกแกว้ ใสสะอาด และโปร่งแสงก่อนหนา้ ค่อยๆเผยใหเ้ ห็นแสงสีเขียว ยามแสงสี เขียวเกือบเตม็ ลูกแกว้ , ลาแสงสีทองอีกสายเปลง่ ประกายออกมา และเติมเตม็ ลูกแกว้ ท่ีเหลือ “ปราณคู่ธาตุโลหะและไม!้ ” ชายหนุ่มสามคนซ่ึงนงั่ อยู่ ดา้ นหลงั ยนื ข้ึนพร้อมกนั ทนั ที สีหนา้ อนั วา่ งเปลา่ ของพวกเขา

แปรเปล่ียนอยา่ งฉบั พลนั พวกเขามองใบหนา้ เดก็ ยากจนดว้ ย ความยนิ ดี “ขา้ ไม่คาดคิดวา่ จะเจอศิษยซ์ ่ึงมีปราณธาตุคู่ในปี น้ี!” ชายสี่ คนพยกั หนา้ อยา่ งพร้อมเพียง กระทง่ั น้าเสียงยงั เอ่ยอยา่ งมีมารยาท คนท่ีมีปราณธาตุคู่จะตอ้ งไดเ้ ขา้ สานกั ช้นั ในอยา่ งแน่นอน “ศิษย์ นอ้ งตวั นอ้ ย, ไดโ้ ปรดตรงไปดา้ นขา้ งและพกั ผอ่ นสกั หน่อยเถิด เม่ือการทดสอบวนั น้ีเสร็จสิ้น, เจา้ จะกลบั ไปยงั สานกั พร้อมกนั กบั พวกเรา” ขอทานนอ้ ยพยกั หนา้ น่าแปลกที่เขาไม่ไดแ้ สดงท่าทางยนิ ดี เหมือนชายท้งั สี่ เขาแค่ไปยนื ขา้ งเดก็ ท่ีเหลือบนเวทีอยา่ งวา่ ง่าย การแสดงออกของเขาเหมือนรู้อยแู่ ลว้ วา่ ผลการทดสอบจะออกมา เช่นน้ี ซูเหยาชาเลืองมองท่าทางอนั สงบนิ่งของขอทานตวั นอ้ ย แลว้ รู้สึกผดิ แปลกชวั่ ขณะ เธอไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคาพูด เพยี งรู้สึกวา่ มีอยา่ งอยา่ งผดิ ปกติกบั ตวั เขา

“พวกเราจะทดสอบคนต่อไป!” เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ิน น้านมไม่รู้สึกถึงอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนของซูเหยา เขารีบดึงมือเธอ ดว้ ยท่าทางตื่นเตน้ “คนต่อไป!” “ตาพวกเราแลว้ !” เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมดึงเธอ ขณะวง่ิ ไปบนเวทีอยา่ งกระตือรือร้นโดยไม่มีท่าทีของความวิตก กงั วล, เขาวางมือไวบ้ นลกู แกว้ ทนั ที ซูเหยากม้ หนา้ มองเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมซ่ึงอยู่ ดา้ นขา้ ง จากน้นั เธอหนั ไปมองขอทานตวั นอ้ ยที่อยบู่ นเวทีอีกรอบ สุดทา้ ยเธอกเ็ ขา้ ใจ, ยง่ิ มีปราณธาตุนอ้ ยเท่าไหร่กย็ งิ่ ดี แค่ผคู้ รอง ปราณธาตุคู่ยงั ท่ึงกนั ขนาดน้ี หากเจอปราณธาตุเดียวแลว้ อาการ ตอบสนองของพวกเขาจะเป็ นเช่นไร? ขณะกาลงั คิดในใจ ทนั ใดน้นั เธอไดย้ ินเสียงกึกกอ้ งจาก รอบตวั แมแ้ ต่เทพชุดขาวท้งั สี่ซ่ึงก่อนหนา้ ยนื ห่างไกลออกไปจู่ๆ กเ็ บียดเขามาหอ้ มลอ้ มพวกเขาแลว้ จอ้ งมองเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้น กลิ่นน้านมที่อยขู่ า้ งตวั เธออยา่ งไม่เช่ือสายตา

“สวรรค์ ... ปราณธาตุแห่งสวรรค!์ ” ชายวยั กลางคนพูด ตะกกุ ตะกกั ขณะฉวยตวั เดก็ ชายไปจากมือเธอคลา้ ยกาลงั จะอุม้ ตวั เขาไป “เขาคือผคู้ รองปราณธาตุอคั คีแห่งสวรรค!์ ” “นี่, น่ี, น่ี เจา้ กาลงั ทาอะไร?” ซูเหยาเร่ิมวติ กกงั วลและไม่ สนใจอีกต่อไปวา่ พวกเขาจะเป็นเทพจริงหรือไม่ ขณะพวกเขา พยายามฉวยเดก็ ไปจากเธอ หากเธอทาเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่น น้านมหาย, เมื่อเธอกลบั ไปท่านหมอหวงั จะตอ้ งฝังเขม็ เธอจนตาย แน่! เธอใชแ้ รงดึงเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมกลบั มาจากชาย ชุดขาว เจา้ พวกคา้ มนุษย,์ ออกไปใหไ้ กลจากเขา! เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมคลา้ ยหวาดกลวั เลก็ นอ้ ย เช่นกนั , เขาซุกหวั เขา้ กบั หนา้ อกเธอ ทา้ ยท่ีสุดพวกเขาท้งั สี่กไ็ ดส้ ติเม่ือเห็นท่าทางปกป้องเฝ้า ระวงั ของซูเหยา ชายวยั กลางคนซ่ึงยนื อยขู่ า้ งหนา้ ทาคอใหโ้ ล่ง และพูด “แม่นาง, เจา้ เขา้ ใจผิดแลว้ พวกเราเพยี งตื่นเตน้ กนั เกินไป หน่อยเมื่อพบเห็นคนท่ีมีพรสวรรคซ์ ่ึงทุกพนั ปี จะปรากฎเพยี ง หน่ึง ส่ิงท่ีลูกชายเจา้ ถือครองคือปราณธาตุสวรรคแ์ ละจะปรากฎ เพียงหน่ึงในลา้ น”

เป็นท่ีรู้กนั โดยทว่ั โดยไม่ตอ้ งเอ่ยถึงสานกั บรรพตโบราณ, แมก้ ระทง่ั ทวั่ ดินแดนแห่งการบาเพญ็ เพยี รกไ็ ม่อาจพบเห็นคนซ่ึง ถือครองปราณธาตุสวรรคม์ ากวา่ พนั ปี แลว้ ช่วงเวลาท่ีเดก็ คนน้ี กลบั ไปกบั พวกเขา, เขาตอ้ งกลายเป็นศิษยส์ ายตรงของหน่ึงใน บรรดาผอู้ าวโุ ส, แลว้ พวกเขาจะไม่ตื่นเตน้ ไดเ้ ช่นไร? มุมปากซูเหยากระตุก, เธอรู้สึกถึงกระแสลมรุนแรงชว่ั ขณะ ซ่ึงสามารถพลกั ดนั ตวั เธอใหล้ ม้ ลงบนพ้นื และกีดขวางไม่ใหล้ ุก ข้ึนจากสองคาท่ีวา่ ‘ลูกของเจา้ ’ เธอเหมือนคนที่มีลูกโตขนาดน้นั แลว้ รึ? เธอนึกอายขุ องหญิงสาวสมยั ก่อนที่มกั มีลูกกนั .. กไ็ ด,้ เหมือนเธอจะเป็ นเช่นน้ นั “เขาไม่ใช่ลกู ขา้ !” จุดน้ีเป็นอะไรท่ีตอ้ งทาใหก้ ระจ่างแจง้ ชายวยั กลางคนชะงกั เขาประเมินซูเหยาจากศรีษะจรด ปลายเทา้ แลว้ ยน่ หนา้ ผากเลก็ นอ้ ย น่ี, นี่, น่ี! การแสดงออกแบบน้นั มนั เหมือนเจา้ กาลงั มองดู พวกคา้ มนุษยอ์ ยนู่ ะ? “ขา้ ถกู ครอบครัวเขาขอร้องใหพ้ ามา” เจา้ มนั เป็นพวกคา้ มนุษย,์ ไอเ้ ลว!

ชายวยั กลางคนสุดทา้ ยกผ็ งกหวั ดว้ ยความประจกั ษ์ ทวา่ ยงั มี แววตาเคลือบแคลง “ดว้ ยปราณธาตุอนั พิเศษเช่นน้ี, วนั หนา้ เขา ตอ้ งประสบความสาเร็จอยา่ งยง่ิ ใหญ่แน่นอน พวกเราจะอยทู่ ี่นี่อีก วนั หน่ึง, ดงั น้นั ยงั พอมีเวลาใหเ้ ขาบอกลาครอบครัว” เธอจะแน่ใจไดอ้ ยา่ งไรวา่ เขาจะไม่ถูกนาไปขายหากทิ้งเขา ไวท้ ่ีนี่? ไม่ได,้ เธอตอ้ งรีบพาเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมกลบั บา้ น “ท่านเทพ, ท่านบอกวา่ ขา้ ไดร้ ับเลือกอยา่ งน้นั หรือ?” ในช่วงเวลาสาคญั , เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมออกมาจากการ หลบซ่อน เม่ือเห็นชายท้งั ส่ีพยกั หนา้ , เขารีบผละออกจากออ้ ม แขนซูเหยา, ก่อนเธอจะทนั ตอบสนอง เขากไ็ ปยนื อยา่ งยนิ ดี ท่ามกลางแถวของเดก็ ที่ถกู รับเลือก ขณะว่งิ ยงั ส่งเสียงร้องอยา่ งร่า เริง “ยอดเยย่ี มไปเลย!” เจา้ คนทรยศ! ใบหนา้ ซูเหยาค่อยๆมืดคร้ึม อยา่ งไรกต็ าม, เป็นส่ิงดีท่ีพวกเขาจะอยตู่ ่ออีกหน่ึงวนั หลงั จากน้ีเธอกแ็ ค่โยน เรื่องไปใหท้ ่านหมอหวงั แลว้ มนั กจ็ ะไม่ใช่ส่ิงท่ีเธอตอ้ งสนใจอีก ต่อไป

เมื่อไม่เหลือตวั เลือกอื่น, เธอจึงเดินตามหลงั เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมและกา้ วถอยหลงั เลก็ นอ้ ย ยามเห็นเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคุยกบั เดก็ ท่ีเหลืออยา่ งต่ืนเตน้ ทาใหเ้ ธอไดแ้ ต่ ถอนหายใจอยา่ งเงียบๆ “เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งทาหนา้ เศร้าเสียใจเช่นน้ี!” เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคลา้ ยจะรู้สึกถึงความหดหู่ใจของเธอ จู่ๆเขากเ็ ขา้ มาใกลแ้ ละจบั มือเธอ “ไม่ตอ้ งกงั วล, ก่อนหนา้ ขา้ ไดถ้ ามท่านลุง ท้งั ส่ี พวกเขาบอกวา่ ขา้ สามารถพาคนกลบั ไปไดด้ ว้ ยหน่ึงคน ดงั น้นั , ขา้ จึงฝืนใจตวั เองพาเจา้ ไปดว้ ย!” ซูเหยาต่ืนตระหนก เธอมองเดก็ ชายซ่ึงมีความสูงเพยี งก่ึง หน่ึงของตวั เธอดว้ ยความหวาดระแวง เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ิน น้านมตอ้ งการพาเธอกลบั สานกั ดว้ ย? เขามีน้าใจเช่นน้ีต้งั แต่ เมื่อไหร่?

บทที่ ๓ ความอยากรู้อยากเห็นฆ่าแมว อยา่ งไรกต็ าม, ภายใตก้ ารเพง่ มองของเธอทาใหใ้ บหนา้ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมกลายเป็นสีแดง เขาพดู ตะกกุ ตะกกั “ถึง ... ถึงอยา่ งไรเจา้ กส็ ัมผสั ... สมั ผสั ตวั ขา้ ไปแลว้ พอ่ ขา้ บอกวา่ ลูกผชู้ ายตอ้ งตรงไปตรงมา ดงั น้นั ... ขา้ จะรับผิดชอบเจา้ , ขา้ ได้ ตดั สินใจระหวา่ งเดินทางมาที่นี่ หากขา้ ไดร้ ับเลือก, ขา้ จะพาเจา้ ไปดว้ ยอยา่ งแน่นอน!” ซูเหยายงิ่ กวา่ อศั จรรยใ์ จ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมคง ไม่ไดห้ มายถึงตอน ... เธอฟาดกน้ เขา, ใช่ไหม? เป็นเพราะเธอ สมั ผสั กน้ ของเขา, เขาจึงตดั สินใจรับผิดชอบเธอ? ซูเหยาอบั จน คาพดู ชวั่ ขณะ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม, ดว้ ยวยั เพยี งเท่าน้ี แต่สมองเจา้ กลบั มีรูโหวข่ นาดใหญ่ พอ่ แม่เจา้ รู้เร่ืองน้ีหรือไม่? “ไม่ ... ไม่วา่ อยา่ งไร, ขา้ จะไม่ทิ้งขวา้ งเจา้ !\" เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมกระทืบเทา้ และเริ่มงุ่มง่ามยงิ่ กวา่ เดิม จู่ๆซูเหยากร็ ู้สึกอยากเยา้ แหยเ่ ขาสกั เลก็ นอ้ ย “เช่นน้นั , เจา้ จะทาอยา่ งไรหากไม่ไดร้ ับเลือก?”

เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมชะงกั ครู่หน่ึง เขาเกาหวั ตวั เอง, ริมฝีปากจิ้มลิ้มยนื่ ออกมาดว้ ยความไม่พอใจคลา้ ยไม่สบ อารมณ์กบั ท่าทีเคลือบแคลงใจของเธอ “หากขา้ ไม่ไดร้ ับเลือกขา้ ก็ ยงั จะรับผดิ ชอบ เม่ือขา้ โตข้ึน, ขา้ จะแต่งงานกบั เจา้ อยา่ งแน่นอน” ก่อนซูเหยาจะซาบซ้ึง เขาเงยหนา้ มองเธอแลว้ ต่ออีกประโยค “ใน ฐานะภรรยานอ้ ยของขา้ !” นรกสิ! ฉนั รู้สึกอยากตบตีเขาอยา่ งรุนแรงจนถึงข้นั แม่ของ เขาจาหนา้ ไม่ไดเ้ ลยทีเดียว! เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมคลา้ ย จะรู้วา่ เธอโกรธ เขาหนั กลบั และวง่ิ เบียดเขา้ ไปในกลุม่ เดก็ บนเวที จากน้นั หนั กลบั มาทาหนา้ ทาตาใส่เธอ ซูเหยากามือแน่นและกดั ฟันทน เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านม, รอก่อนเถอะ หลงั จากน้ี รับประกนั ไดเ้ ลยวา่ ฉนั จะตีแกใหต้ าย เธอสูดหายใจลึกและ พยายามสงบสติอารมณ์ เม่ือมองลงมาดา้ นล่างเวที แถวยาวเหยยี ดดูเหมือนจะไม่ ลดลงในเร็ววนั คลา้ ยผคู้ นเขา้ ร่วมมากกวา่ เดิม อยา่ งไรกต็ าม, จานวนเดก็ ซ่ึงอยบู่ นเวทีกย็ งั มีไม่มาก หากรวมเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่

สิ้นกล่ินน้านมแลว้ มีเพียงไม่ถึงสิบคน ดูเหมือนเดก็ ซ่ึงมีปราณ ธาตุจะมีจานวนนอ้ ยมาก จากการคานวณคร่าวๆมนั มีไม่ถึงหน่ึง ในร้อย และท่ามกลางพวกเขา, เดก็ ท่ีมีปราณจตุธาตุและปราณ เบญจธาตุมีมากท่ีสุด เม่ือมองไปยงั ลูกแกว้ ท่ีลอยอยดู่ า้ นขา้ ง ซูเหยาอดสงสัย ไม่ได,้ ไม่เพยี งแต่มนั สามารถลอยไดเ้ อง มนั ยงั เปล่ียนสีไดด้ ว้ ย ก่อนหนา้ ยามขอทานนอ้ ยสมั ผสั , มนั เป็นสีเขียวและสีทอง แต่เม่ือ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมสัมผสั มนั กลบั กลายเป็นสีแดง เธอ สงสัยวา่ หากเธอลองจบั ดูบา้ งมนั จะเป็นสีอะไร ดว้ ยความอยากรู้อยากเห็น, เธอยนื่ นิ้วออกไปนิ้วหน่ึงและ จิ้มลงไป เพยี งอึดใจ, สีสันหลากหลายเริ่มหมุนเป็นเกลียวอยู่ ภายในลูกแกว้ เขียว, ฟ้า, ทอง, ส้ม, และแดง, หา้ เฉดสีเติมเตม็ ลูกแกว้ โดยพลนั \"ปราณเบญจธาตุ\" ชายวยั กลางคนผคู้ วบคุมการทดสอบ สังเกตเห็นการกระทาของเธอแต่เขาไม่โกรธแมแ้ ต่นอ้ ย มกั มีพ่อ แม่ท่ีอยากรู้อยากเห็นและตอ้ งการทดสอบปราณของตวั เองจึงทา ใหเ้ ขาชินชา อีกท้งั แม่นางผนู้ ้ียงั เป็นคนนาเดก็ พิเศษซ่ึงมีปราณ

ธาตุแห่งสวรรคม์ า เขาจึงไม่อยากจุกจิกจูจ้ ้ีจนเกินไป ทวา่ เขาไม่ คาดคิดวา่ นางจะมีปราณธาตุ แต่น่าเสียดายท่ีเป็นเพยี งปราณเบญจ ธาตุ และนางกอ็ ายมุ ากขนาดน้ี แมน้ างจะเร่ิมตน้ ฝึกฝนบาเพญ็ เพียร, แต่คงหมดโอกาสท่ีจะกลายเป็นเทพ ซูเหยาถอนหายใจเม่ือไดย้ นิ คาวา่ 'ปราณเบญจธาตุ' ไม่วา่ อยา่ งไรเธอกเ็ ป็นคนท่ีขา้ มมิติมาอีกโลกหน่ึง เธอคิดวา่ ตวั เองจะ ครองปราณสุดเจ๋งอยา่ งพวกปราณธาตุแห่งสวรรคเ์ สียอีก, ไม่คิด วา่ จะเป็นแค่ปราณเบญจธาตุ ดูเหมือนชีวติ สาวชนบทยงั คงเป็น หนทางเหมาะสมสาหรับเธอ พระเจา้ ช่างใจแคบนกั , ทาไมท่าน ไม่ใหป้ ราณธาตุท่ีพิเศษกวา่ น่ีหน่อย!? ซูเหยาผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย ขณะเธอกาลงั หดนิ้วกลบั , ทนั ใดน้นั ลูกแกว้ ซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยหา้ เฉดสีค่อยๆเคล่ือนไหว สีท้งั หา้ ผสาน รวมกนั ประกายแสงสวา่ งขนาดเลก็ ปรากฏอยา่ งกะทนั หนั และ แพร่กระจายไปทวั่ ลูกแกว้ โดยฉบั พลนั พร้อมเสียง 'เพลง้ ' , ลูกแกว้ กระจ่างใสแตกกระจายบนพ้นื อาา .......

ซูเหยายงั อยใู่ นท่ายน่ื นิ้วออกและแขง็ คา้ งอยตู่ าแหน่งเดิม น่ี ... เธอไม่ไดเ้ ป็นคนทาแตก, ใช่ไหม!? นนั่ ... แมว้ า่ , ก่อนหนา้ น้ี, ไม่มีอะไรเกิดข้ึนยามเดก็ จานวนมากวางมือไวบ้ นลูกแกว้ , ทาไม มนั ถึงแตกตอนเธอจิ้มเพียงเบาๆ? \"ขา้ ... หากขา้ ขอขมาแลว้ ทุกอยา่ งจะเรียบร้อยไหม?\" เธอ เงยหนา้ มองชายชุดขาวท้งั ส่ีอยา่ งอ่อนระทวย อยา่ งไรกต็ าม, ไม่มี ใครตอบคาถามเธอ พวกเขาเพียงมองหนา้ เธอดว้ ยอาการต่ืนตะลึง จู่ๆซูเหยากเ็ กิดความคิดชวั่ วบู อยากหนั กน้ และว่ิงหนี พวกเขาคง ไม่คิดใหเ้ ธอชดใชห้ รอก, ใช่ไหม!? เธอเป็นเพียงหญิงสาวชนบท! เธอชดใชด้ ว้ ยแม่น้าและทุ่งหญา้ แทนไดไ้ หม? \"มนั ... มนั เป็นการกระทาโดยไม่เจตนา!\" ไม่วา่ อยา่ งไร, ลองยอมรับความผดิ พลาดไปก่อน \"เจา้ ... เจา้ คือ .....\" ชายวยั กลางคนที่ยงั มีอาการตื่นตะลึงยน่ื มืออนั ส่ันเทิ้มของตวั เองและช้ีมายงั ตวั เธอ ซูเหยากา้ วถอยหลงั อยา่ งระทวย เธอกาลงั จะร้องไหเ้ พราะ ความหวาดผวา, เขารู้? \"ขา้ ไม่มีเงินติดตวั มาดว้ ย!\"

\"สิ่งที่พวกเราเพ่งิ เห็น ... แทจ้ ริงแลว้ มนั คือ .....?\" ชายชุด ขาวอีกคนหน่ึงกา้ วมาดา้ นหนา้ และจอ้ งตรงมายงั ซูเหยา ดีจริง, หากเธอวิ่งหนีตอนน้ีคงไม่ทนั แลว้ \"ไม่มีขอ้ สงสยั เลย!\" ชายชุดขาวลาดบั สามเขา้ มาลอ้ มตวั เธอ เช่นกนั เขาดูสงบน่ิงกวา่ สองคนก่อนหนา้ \"พวกเราตอ้ งติดต่อสานกั เพือ่ แจง้ เร่ืองน้ีทนั ที!\" ชายชุดขาว ลาดบั ส่ีซ่ึงมีอายนุ อ้ ยสุดจากบรรดาคนท้งั สี่ เขาประเมินเธอดว้ ย ความตึงเครียด \"เรื่องน้ีสาคญั เป็นอยา่ งมาก, พวกเราตอ้ งกลบั สานกั ทนั ที\" \"ขอรับ, อาจารยอ์ าหลี่\" ท้งั สามคนตอบรับอยา่ งเห็นพอ้ ง ร่วมกนั เวลาน้ีซูเหยาไม่มีอารมณ์มาใส่ใจวา่ ทาไมชายซ่ึงดูอายนุ อ้ ย สุดจึงมีระดบั อาวโุ สกวา่ เพราะว่า ... เธอกาลงั ถูกลกั พาตวั โดยชาย ท้งั ส่ี ชายซ่ึงอายนุ อ้ ยสุดผถู้ กู เรียกวา่ อาจารยอ์ าหลี่โบกมือตวั เอง เพื่อเรียกสิ่งของออกมา ทนั ใดน้นั , ใบไมข้ นาดมหึมาปรากฎข้ึน และลอยตวั อยทู่ ่ามกลางอากาศอยา่ งมนั่ คง, ชายอีกสามคนผนึกฝ่ า

มือ จากน้นั เดก็ บนเวทีซ่ึงถกู เลือกก่อนหนา้ รวมท้งั ตวั เธอ, รู้สึก เบาใตฝ้ ่ าเทา้ และลอยตวั ข้ึนไปบนใบไม้ เมื่อเธอไดส้ ติคืนมา, เธอกม็ ายนื อยบู่ นใบไมแ้ ลว้ น่ี, น่ี, แลว้ ท่ีบอกวา่ จะอยตู่ ่ออีกหน่ึงวนั ละ? อาา ... พวกเขาคงไม่คิดลกั พาตวั เธอกลบั สานกั เพ่ือ สอบสวนความผดิ หรอก, ใช่ไหม? \"ชา้ ก่อน ... ขา้ สามารถอธิบายได\"้ เธอไม่ไดเ้ จตนา, พวกเขา ไม่อาจกล่าวโทษคนใชผ้ ลิตภณั ฑเ์ นื่องจากสินคา้ ดอ้ ยคุณภาพ, เจา้ รู้รึเปล่า? โชคไม่ดี, ชายท้งั สี่เฉยเมินต่อเธออยา่ งสิ้นเชิงคลา้ ยพวกเขา กระวนกระวายกลบั สานกั เพอ่ื รายงานเรื่องเธอ โดยการโบกมือ, ส่ิงท่ีดูคลา้ ยปราการโปร่งใสห่อหุม้ ตวั เธอและรอบตวั เดก็ จากน้นั , ชายท้งั สี่เดินไปชิดขอบใบไม,้ ถ่ายเทคาถาและทาใหใ้ บไมล้ อยข้ึน ไปในอากาศ พวกเขาไม่ใหโ้ อกาสเธออธิบายอยา่ งสิ้นเชิง ซูเหยาสีหนา้ มืดคร้ึม เธอนง่ั ท่ามกลางหวั ผกั กาดตวั นอ้ ยเจด็ ถึงแปดหวั และรู้สึกไม่ดีกบั สิ่งท่ีกาลงั จะเกิดข้ึน

ขณะครุ่นคิด, หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยซ่ึงอยรู่ อบๆจอ้ งมองเธอ ดว้ ยความระคายเคือง นี่, นี่, พวกเจา้ , เดก็ ตูดใหญ่, ไม่จาเป็นตอ้ ง จอ้ งมองฉนั ดว้ ยท่าทางน่ารังเกียจแบบน้นั เลย, รู้ไหม? \"เจา้ ทาลายสมบตั ิของท่านเทพ! เจา้ เป็นคนไม่ดี\" เดก็ หญิงผู้ มีหางเปี ยประณามเธอเป็นคนแรก \"อาา ... พสี่ าวไม่ไดต้ ้งั ใจ!\" \"เจา้ ทาส่ิงไม่ดีและยงั ไม่ยอมรับ, เจา้ เป็นคนไม่ดีเหมือนท่ี ขา้ คิดเอาไว\"้ เดก็ ชายอีกคนพดู ข้ึนและตราหนา้ เธอ นรกอะไรกนั เน่ีย, แลว้ มนั เกี่ยวอะไรกบั เจา้ ดว้ ย! เม่ือคนหน่ึงเริ่ม, เดก็ ท่ีเหลือกข็ ยบั เขา้ มาใกลแ้ ละประณาม เธอไม่หยดุ ซูเหยารู้สึกปวดหวั ข้ึนมาอยา่ งกะทนั หนั ไดโ้ ปรด, เธอไม่แน่ใจกบั ส่ิงที่เกิดข้ึนกบั ตวั เอง, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่น น้านมพวกน้ีจะปั่นป่ วนไปเพอื่ อะไร? “พวกเราจะชดใช,้ ขา้ ไม่อนุญาตใหพ้ วกเจา้ รังแกนาง! ใครก็ ตามท่ีรังแกนาง, ขา้ จะตีคนน้นั อยา่ งรุนแรง!” ในช่วงเวลาวกิ ฤต, เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมหวงั ปรากฏตวั ออกมาอยา่ ง กะทนั หนั และขวางหนา้ เธอ เขายกกาป้ันเลก็ ๆของตวั เองข้ึนเพื่อ

เป็นการข่มขู่ ซูเหยารู้สึกซาบซ้ึงทนั ที อยา่ งนอ้ ยเจา้ กม็ ีดา้ นดีอยา่ ง ท่ีคิดไว,้ เธอไม่ไดช้ ่วยเขาโดยเสียเปลา่ “วนั หนา้ นางจะเป็นภรรยา นอ้ ยของขา้ ดงั น้นั หากใครรังแกนางกเ็ หมือนรังแกขา้ ดว้ ย!” ใหต้ ายเถอะ, ฉนั รู้สึกอยากฟาดซ้าๆจนเขากลายเป็นกอ้ น เน้ือ! คลา้ ยพวกเขาจะเกรงกลวั เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม หวงั , หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยท่ีเหลือไม่ยงุ่ กบั เธออีกต่อไป “ขา้ บอกเจา้ แลว้ วา่ จะรับผดิ ชอบอยา่ งแน่นอน!” เจา้ เดก็ ปาก ยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมพดู กบั เธอดว้ ยความภูมิใจยามเห็นทุกคน กระจายตวั ออกไป ซูเหยาเพียงแค่มองใบหนา้ เลก็ กระจิดริดน้นั และเร่ิมหยกิ แกม้ เขา เธอพดู อยา่ งมีเจตนาร้ายโดยเนน้ ย้าทุกคาพดู “เช่นน้นั ขา้ ก็ ตอ้ งขอบคุณเจา้ .. สามี.. ตวั นอ้ ย.. ของขา้ ” เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกล่ินน้านมดิ้นรนเพ่ือเป็นอิสระ เขากา้ ว ถอยหลงั สองกา้ วอยา่ งออ่ นระทวยและผละไปจากกรงเลบ็ ปี ศาจ ของเธอ เขาถูใบหนา้ กระจอ้ ยร่อยของตวั เองดว้ ยท่าทางคบั อกคบั

ใจ “ขา้ มีช่ือเรียก! ขา้ ช่ือหวงั ซีจือ! พวกเรา ... พวกเรายงั ไม่ได้ แต่งงานกนั , เจา้ ไม่สามารถ ... เจา้ ไม่สามารถเรียกขา้ เช่นน้นั !” พอพดู จบ, เขาว่งิ หนีไปดว้ ยใบหนา้ แดงก่า เฮ,้ เจา้ กร็ ู้จกั เขินอายเหมือนกนั ? ไร้คาพดู , ซูเหยาไดแ้ ต่ส่าย หนา้

บทท่ี ๔ เข้าสู่สานัก เมื่อมองชายท้งั สี่ผกู้ าลงั จดจ่อกบั การบงั คบั ใบไมต้ รงหนา้ , มนั ทาใหเ้ ธอเกิดความหวนั่ วิตกเพ่มิ ข้ึน คนพวกน้ีตอ้ งการบา้ อะไร จากเธอ? ลูกแกว้ นน่ั สาคญั มากนกั หรือ? ไม่ใช่วา่ ในโลกแห่งการ บาเพญ็ เพยี ร, วตั ถุน้ีถูกใชก้ นั อยา่ งแพร่หลายสาหรับการทดสอบ ปราณธาตุหรอกหรือ? ถึงแมม้ นั จะถกู ทาลายเขากไ็ ม่ควรจบั ตวั เธอไปสอบสวน, ใช่ไหม!? ลองนึกภาพตวั เธอซ่ึงเป็นหญิงสาวบริสุทธ์ิผดุ ผอ่ งและไร้ เดียงสา จู่ๆตอ้ งกลายเป็นลูกหน้ีและอาจตอ้ งใชค้ ร่ึงชีวิตที่เหลือ เพื่อชดใชห้ น้ี, มนั ทาใหเ้ ธอรู้สึกสยดสยองเป็นอยา่ งยง่ิ แม่จ๋า ... หนูอยากกลบั บา้ น ซูเหยากาลงั กระวนกระวายใจ, แต่ทนั ใดน้นั จู่ๆ ทิวทศั น์ ตรงหนา้ กเ็ ปล่ียนแปลงไป ก่อนหนา้ ยามเธอลอยอยใู่ นอากาศ, เธอ สามารถมองเห็นทะเลกอ้ นเมฆสีขาวไม่มีท่ีสิ้นสุด แต่เพียงนาที ถดั มา คลา้ ยผา้ ม่านถูกเปิ ดออก, กอ้ นเมฆโปรยปรายและสามารถ

มองเห็นแนวเทือกเขาลอยตวั อยใู่ นอากาศเสมือนริบบิ้นสีเงิน, ธารน้าไหลจากยอดเทือกเขาและไหลลงสู่มหาสมุทรเบ้ืองล่าง ซูเหยาตะลึงงนั กบั ฉากทศั นียภาพตรงหนา้ ท่ีเสมือนอยู่ ภายในเกม เธอไม่คาดฝันมาก่อนวา่ ในชีวิตจริง เธอจะมีโอกาส เห็นทศั นียภาพเช่นน้ี ใบไมท้ ่ีพวกเธอนง่ั อยลู่ อยไปยงั ภูเขาลูกใหญ่สุดซ่ึงต้งั อยู่ ตามแนวเทือกเขาและหยดุ ตวั ลงก่อนถึงภูเขาประมาณร้อยฟุต อาจารยอ์ าหล่ี, ชายซ่ึงดูอายนุ อ้ ยสุดในบรรดาคนท้งั สี่หยบิ แผน่ ป้ายไมอ้ อกมาและโยนไปในอากาศ จากน้นั , บริเวณรอบภูเขาซ่ึง มีสสารคลา้ ยช้นั พลาสติกปกคลุมอยแู่ ยกตวั ออก เผยช่องวา่ งซ่ึงมี ขนาดกวา้ งพอใหใ้ บไมล้ อดผา่ น เม่ือใบไมเ้ คล่ือนที่ผา่ นไป, มนั ปิ ดตวั ลงอยา่ งอตั โนมตั ิและหายไปอยา่ งไร้ร่องรอย ซูเหยาคิดวา่ มนั ตอ้ งเป็นสิ่งที่สร้างข้ึนเพอ่ื ปกป้องแนวเทือกเขา พอเขา้ มาดา้ นในเธอจึงเห็นอาคารบา้ นเรือนนอ้ ยใหญ่สร้าง อยตู่ ามแนวเทือกเขา และสถานที่ท่ีพวกเขากาลงั ตรงไปเป็นลาน กวา้ งของหนา้ วหิ ารซ่ึงมีขนาดใหญ่สุด

ในท่ีสุด, เธอกล็ งมายืนบนพ้ืนดินอีกหน และรับรู้วา่ มีคลื่น หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยยนื อยใู่ นลานกวา้ งเตม็ ไปหมด เม่ือเธอมองดู อยา่ งละเอียดจึงเห็นวา่ มีเดก็ มากกวา่ ร้อยคน พวกเขาถกู แยก ออกเป็นกลุ่ม, แต่ละกลุ่มจะมีชายชุดขาวส่ีคนยนื อยดู่ า้ นหนา้ ซู เหยาเขา้ ใจทนั ที, พวกน่ีคือเดก็ ซ่ึงถูกรับเลือกจากเมืองต่างๆ หลงั จากอาจารยอ์ าหลี่ลงสู่พ้นื เขาทกั ทายสหายที่เหลือ อยา่ งเรียบง่าย เธอไม่แน่ใจนกั วา่ พวกเขาพดู คุยอะไรกนั แต่ใช้ เวลาเพียงไม่นาน, คนชุดขาวท้งั หมดซ่ึงอยใู่ นลานกวา้ งลว้ นหนั มามองเธออยา่ งพร้อมเพรียง ซูเหยารู้สึกกดดนั ข้ึนมาทนั ทีและต้งั ใจหาที่อาพรางตวั หลงั ฝงู ชน แต่ฝงู ชนท่ีว่าลว้ นเป็นเจา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยซ่ึงมีขนาดก่ึง หน่ึงของตวั เธอ แมว้ ่าเธออยากแฝงตวั แค่ไหนกไ็ ม่มีสถานที่ใดให้ เธอหลบซ่อนได้ นอกจากเธอจะเอาหวั ผกั กาดสองหวั มาต่อ รวมกนั เธอหนั ไปมองเพอ่ื นตวั นอ้ ยหวงั ซีจือซ่ึงมีรูปร่างบางเลก็ แลว้ เริ่มคิดถึงความเป็นไปได้ คลา้ ยรู้สึกถึงเจตนาของเธอ, เขารีบพงุ่ ตวั ไปในฝงู ชนแลว้ เวน้ ระยะห่างจากตวั เธอทนั ที

เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม! เจา้ เดก็ เลวไม่รักดี! \"อาจารยอ์ าหลี่, น่ีเป็นเร่ืองสาคญั เร่งด่วน คงไม่เป็นไรหาก เราจะมองขา้ มกฎระเบียบในกรณีเช่นน้ี, ท่านควรรีบเขา้ ไปดา้ น ในเพอ่ื แจง้ ท่านเจา้ สานกั \" คนชุดขาวเหมือนจะสรุปไดใ้ นท่ีสุด ขณะศิษยห์ ญิงกล่าวคาแนะนาและช้ีไปยงั วหิ าร จากน้นั , นางหนั มามองซูเหยาดว้ ยสายตาประหลาด ชายชุดขาวนามหล่ีเห็นดว้ ยกบั ขอ้ เสนอของนาง เขาหนั มา ชาเลืองมองซูเหยาเช่นกนั จากน้นั รีบรุดไปในวิหาร เวลาน้ีซูเหยายง่ิ กวา่ กระวนกระวายใจ ทาไมเร่ืองราวมนั บานปลายใหญ่โตกว่าท่ีเธอนึกไวม้ าก? ชา้ ไปหรือเปลา่ ที่เธอจะวง่ิ หนีตอนน้ี? ถึงเบ้ืองล่างจะเป็นมหาสมุทรแต่เธอกว็ า่ ยน้าเป็น ...... \"ขา้ เฉินอิง, ศิษยจ์ ากวหิ ารซินหรง[1]แห่งขนุ เขากระบ่ี ศิษย์ นอ้ ง, ไม่ทราบวา่ ขา้ ตอ้ งเรียกเจา้ วา่ อยา่ งไร?\" หญิงสาวซ่ึงพดู คุย กบั อาจารยอ์ าหล่ีก่อนหนา้ น่ีเดินมาหาและถามดว้ ยรอยยมิ้ เจิดจา้ เห็นไหม, พวกเขามากนั แลว้ และเริ่มต้งั ขอ้ สงสยั \"ขา้ ชื่อซู เหยา! เอ่ิม ... แม่นางเฉิน, เก่ียวกบั เรื่องลูกแกว้ , ขา้ ไม่ไดม้ ีเจตนา จริงๆ!\" สาวนอ้ ย, เจา้ ตอ้ งเช่ือขา้ นะ!

เฉินอิงส่งรอยยมิ้ ละมุนยงิ่ กวา่ เดิม \"นบั จากเจา้ เขา้ มายงั สานกั บรรพตโบราณ, พวกเรากถ็ ือเป็นศิษยร์ ่วมสานกั ดงั น้นั เจา้ สามารถเรียกขา้ วา่ ศิษยพ์ ่ี, ศิษยน์ อ้ งอยา่ ไดก้ งั วล, ท่านเจา้ สานกั จะ ตดั สินใจเก่ียวกบั เรื่องนี่ในไม่ชา้ \" \"อา, ขา้ ตอ้ งเจอท่านเจา้ สานกั ?\" เขาคงไม่ตดั สินใหเ้ ธออยู่ ที่นี่เพอื่ ทางานชดใชห้ น้ีหรอกนะ, ใช่ไหม? เฉินอิงพยกั หนา้ \"เป็นกฎเบ้ืองตน้ ของสานกั วา่ ศิษยท์ ่ีมา ใหม่ตอ้ งใชเ้ วลาเดือนแรกท่ีวิหารธรรมวินยั เพอ่ื ศึกษากฎระเบียบ ของสานกั จากน้นั , พวกเขาจะถกู รับเลือกเป็นศิษยจ์ ากเจา้ บรรพต ต่างๆ และทกั ษะของพวกเขาจะไดร้ ับการส่งเสริม อยา่ งไรกต็ าม, ในกรณีของศิษยน์ อ้ งค่อนขา้ งพิเศษ ดงั น้นั จึงตอ้ งแจง้ ใหท้ ่านเจา้ สานกั ทราบเสียก่อนเพอื่ ใหท้ ่านทาการตดั สินใจ\" พิเศษ ... ไม่ดีเป็นพเิ ศษ, ใช่ไหม? พวกเขาเรียกร้อง ค่าเสียหายนบั แต่วินาทีแรกที่เธอเหยยี บยา่ งมาในสานกั เฉินอิงยงั พดู อยา่ งอีกอื่น แต่น่าเสียดายที่สติของซูเหยาเตม็ ไปดว้ ยลูกแกว้ ซ่ึงแตกละเอียดจึงไม่ไดซ้ ึบซบั ส่ิงที่นางพดู แมแ้ ต่

นอ้ ย ศิษยห์ ญิงคลา้ ยรู้วา่ ซูเหยาจิตใจวอกแวกจึงหยดุ พูด ไม่นาน จากน้นั , อาจารยอ์ าหลี่ผเู้ ขา้ ไปในวิหารก่อนหนา้ กอ็ อกมา \"ท่านเจา้ สานกั มีคาสง่ั ใหเ้ จา้ เขา้ ไปในวิหาร\" อาจารยอ์ า หล่ีกล่าวกบั เธอ ซูเหยาสูดหายใจลึก ไม่วา่ อยา่ งไร, จะชา้ หรือเร็วเธอกต็ อ้ ง จ่าย, กแ็ ค่ทาใหม้ นั เสร็จๆไป เธอขบฟันและเดินตามหลงั อาจารย์ อาหลี่ \"เออ ... อาจารยอ์ าหล่ี, ท่านเจา้ สานกั มีอาการโกรธเคืองมาก หรือไม่?\" เธอตอ้ งเตรียมทาใจไวก้ ่อน เขาหนั มามองหนา้ เธอเม่ือไดย้ นิ คาถามโดยไม่มีท่าทาง สูงส่งเยน็ ชาเหมือนก่อนหนา้ กลบั กนั , เขาตอบคาถามเธออยา่ ง อ่อนโยน \"ท่านเจา้ สานกั ของเราเป็นคนใจดีมีเมตตามาก เขาจะมี อาการโกรธเคืองไดอ้ ยา่ งไร?\" \"โอ\" ดีท่ีรู้วา่ เขาไม่ไดโ้ กรธ, ยงั พอมีหวงั จะพดู คุยกนั ไดบ้ า้ ง พอเขา้ ไปในวิหารเธอถึงรู้วา่ มีอีกหกคนนง่ั อยดู่ า้ นใน หา้ คน นงั่ อยดู่ า้ นล่างขณะอีกคนหน่ึงนงั่ อยตู่ รงกลาง, เขาตอ้ งเป็นท่าน เจา้ สานกั แน่, ดูแลว้ เขาน่าจะอายปุ ระมาณสี่สิบปี และมีใบหนา้ ยมิ้

แยม้ , เขาดูเป็นคนใจดีมีเมตตาเหมือนอยา่ งที่อาจารยอ์ าหลี่บอก จริงๆ \"แม่นางท่านน้ีคือ .....\" ยามซูเหยาเดินเขา้ ไปในวิหาร, ท่าน เจา้ สานกั หนั ไปหาอาจารยอ์ าหล่ีซ่ึงเป็นคนนาตวั เธอเขา้ มา \"เรียนท่านเจา้ สานกั , เป็นนางจริงๆ!\" เมื่อไดย้ นิ คาตอบ, สีหนา้ ท่านเจา้ สานกั คลา้ ยประหลาดใจยงิ่ กวา่ เดิม เขาประเมินซูเหยาจากหวั จรดเทา้ และถาม \"นาง ... ทาไม นางถึงได้ .....\" \"แก่?\" มุมปากซูเหยากระตุก เธอห่อเห่ียวใจชว่ั ขณะ เขาควร ดีใจท่ีฉนั ไม่ไดด้ ูแคลนเขา, เขามีสิทธิอะไรมาวา่ ฉนั แก่? \"ท่านลงุ , ขา้ เพิง่ อายยุ ส่ี ิบแปด, ขอบคุณ!\" เจา้ ไม่รู้หรือวา่ การถามอายหุ ญิง สาวเป็นเร่ืองตอ้ งหา้ ม? ท่านเจา้ สานกั ชะงกั ครู่หน่ึงคลา้ ยไม่คาดคิดวา่ เธอจะตอบเขา มาเช่นน้นั และเหมือนเขาจะรู้วา่ คาถามของตวั เองไม่ค่อย เหมาะสม, เขาไอออกมาและโบกมือตวั เอง จากน้นั , ลกู แกว้ ซ่ึง คลา้ ยอนั ที่เธอทาแตกปรากฎออกมากลางวิหารอยา่ งกะทนั หนั

อยา่ งไรกต็ าม, ลกู แกว้ อนั น้ีดูแลว้ ใหญ่กวา่ และกระจ่างใสกวา่ อนั ก่อนมากนกั \"แม่นาง, วางมือไวบ้ นลูกแกว้ \" ซูเหยาเบิกตากวา้ ง เธอมองลูกแกว้ ซ่ึงลอยอยตู่ รงหนา้ และ ค่อยๆกา้ วถอยหลงั เธอเป็นโรคกลวั ลูกแกว้ \"เอิ่ม ... ขา้ เพง่ิ ทาลูกแกว้ แตกไปก่อนหนา้ ขา้ เกรงวา่ .....\" เธอยน่ื นิ้วออกไปอยา่ งออ่ นระทวย \"เช่นน้นั ... ขา้ คิดวา่ มนั คง ดีกวา่ หากขา้ จะไม่แตะตอ้ งมนั อีก\" \"ไม่ตอ้ งกงั วล! เจา้ แค่วางมือลงไปเท่าน้นั !\" ท่านเจา้ สานกั นึกวา่ นางอาจหวาดกลวั จึงส่งรอยยมิ้ เพือ่ ใหก้ าลงั ใจ \"ไม่ตอ้ ง หวาดกลวั , ขา้ รับรองวา่ เจา้ จะไม่ไดร้ ับอนั ตรายแต่อยา่ งใด\" \"ท่านจะไม่กล่าวโทษหากขา้ ทาลูกแกว้ แตก?\" ดูเหมือน พวกเขาจะมีคลงั ลูกแกว้ , หากเป็นเช่นน้นั ... แลว้ พวกเขาพาตวั เธอมาที่น่ีทาไม? \"ขา้ จะไม่กล่าวโทษเจา้ อยา่ งเดด็ ขาด\" \"เช่นน้นั , แลว้ อนั ท่ีขา้ ทาแตกไปก่อนหนา้ ?\" \"ขา้ ไม่กลา่ วโทษเจา้ เช่นกนั !\"

\"ทาไมไม่พดู แต่เน่ินๆเลา่ !\" พวกเขาทาใหห้ วั ใจเธอเตน้ กระหน่าตลอดการเดินทาง อยา่ งน้นั กห็ มายความวา่ เขาไม่ได้ ตอ้ งการใหเ้ ธอชดใชค้ ่าลูกแกว้ ซูเหยาวางมือลงบนลูกแกว้ ทนั ที ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ไดต้ อ้ งการใหเ้ ธอจ่ายค่าเสียหาย อยา่ วา่ แต่ มือเดียวเลย, หากพวกเขาอยากใหเ้ ธอกอดลกู แกว้ เธอกจ็ ะทาให้ ช่วงจงั หวะที่มือเธอสมั ผสั ถกู ลูกแกว้ , เป็นอีกคร้ังท่ีริ้วแสง พงุ่ กระจายเตม็ ลูกแกว้ อยา่ งฉบั พลนั โดยใชเ้ วลานอ้ ยกวา่ หา้ วินาที, ลูกแกว้ แตกกระจายเหมือนอนั ก่อนหนา้ “ใช่นางจริงๆ!” ท่านลุงเจา้ สานกั ยนื ข้ึนดว้ ยท่าทางต่ืนเตน้ ดี ใจ เขาหนั ไปหาอาจารยอ์ าหล่ีซ่ึงอยดู่ า้ นลา่ ง “เร็วเขา้ ! รีบไป ขนุ เขาป่ าหยก! แจง้ ใหอ้ าจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษทราบถึงเรื่องน้ี!” “ขอรับ!” หลงั จากอาจารยอ์ าหล่ีออกจากวิหารไดส้ ักพกั , ท่านเจา้ สานกั จึงค่อยระงบั อาการตื่นเตน้ ของตวั เองลงได้ สีหนา้ ท่าทาง ของเขาที่แต่เดิมกด็ ูใจดีอยแู่ ลว้ ยง่ิ ดูเป็นมิตรและมีเมตตามากข้ึน เมื่อเขามองดูซูเหยา “เจา้ ช่ืออะไรหรือ?”

“แลว้ ท่านละ่ ชื่ออะไร, ท่านลุง?” เมื่อรู้วา่ ตวั เองไม่ตอ้ ง ชดใชห้ น้ีจึงทาใหซ้ ูเหยารู้สึกดีชวั่ ขณะเลยพดู โพลง่ ออกไป ท่านลงุ “........” “ไร้มารยาทอะไรเช่นน้ี!” หญิงสาวชุดแดงซ่ึงนง่ั อยดู่ า้ นล่าง แผดเสียงข้ึนมาและมองหนา้ ซูเหยาดว้ ยท่าทางตาหนิติเตียน “เจา้ ไม่รู้หรือวา่ คนท่ีนงั่ อยตู่ รงหนา้ เจา้ เป็นใคร?” “ขา้ ไม่รู้อะ่ ?” หากรู้แลว้ เธอจะถามไปเพอื่ อะไร? “เจา้ ......” หญิงสาวชุดแดงกราดเกร้ียวข้ึนมาทนั ใด “ดว้ ย ท่าทางเยอ่ หยง่ิ เช่นน้ี, เจา้ คิดวา่ ตวั เองจะประสบความสาเร็จไดง้ ้นั รึ? เวลาน้ีเจา้ ยงั ไม่มีอะไรนอกจากมนุษยธ์ รรมดาเพียงเท่าน้นั , แต่ หากวนั หนา้ เจา้ เกิดบรรลเุ ป้าหมายข้ึนมา เจา้ จะไม่ทาใหอ้ าจารย์ ตอ้ งเส่ือมเสียและทาลายช่ือเสียงบรรพบุรุษของพวกเราหรือ? ศิษยพ์ ่ี, ขา้ คิดวา่ เรื่องนี่คงตอ้ งหารือกนั อีกคร้ัง” “ศิษยน์ อ้ ง, อยา่ ไดใ้ จร้อน” ท่านเจา้ สานกั โบกมือแลว้ พดู “เจา้ กร็ ู้วา่ คนที่มีพลงั เช่นน้ีหายากแค่ไหน, ช่วงระยะเวลาหน่ึง หมื่นปี ที่ผา่ นมาเพง่ิ ปรากฏเพียงแค่คนเดียว”

หญิงสาวชุดแดงยงั คงไม่พอใจ “ถึงแมจ้ ะเป็นเช่นน้นั แต่ อายขุ องหญิงผนู้ ้ีกเ็ ลยวยั พ้นื ฐานมามากแลว้ แมน้ างจะมีพลงั อนั ยงิ่ ใหญ่ แต่ขา้ เกรงวา่ อาจยากเกินไปสาหรับนางที่จะกา้ วผา่ นข้นั หลอมรวมก่อนสิ้นอายขุ ยั หากเป็นเช่นน้นั , ไม่ใช่วา่ พวกเราลงแส้ กบั มา้ ตายรึ?” “ศิษยน์ อ้ ง, น่ี .......” “น่ี, นี่, นี่! ตอนพวกเจา้ คุยกนั , ช่วยนึกถึงคนท่ีเป็นประเดน็ หน่อยไดไ้ หม?” ซูเหยาอดไม่ไดท้ ี่จะยกมือประทว้ ง ยามพดู ตาหนิ ใครคนหน่ึงวา่ ไม่ไดค้ วาม, ใครเขาพดู กนั ต่อหนา้ คนท่ีเป็น ประเดน็ เล่า? พวกเขากาลงั ทดสอบความอดทนของเธอหรือกาลงั ทดสอบความอาจหาญของตวั เองกนั แน่? ____________________________________ [1] ซินหรง欣荣- ความสุข / ความรุ่งโรจน์ คนแปลขอเปล่ียนคาวา่ ศิษยอ์ าวโุ สลงุ หลี่จากตอนท่ีแลว้ เป็น \"อาจารยอ์ าหลี่\" นะคะ คนแปลสะดุดกบั คาน้ีมากเลยไปเทียบ กบั ฉบบั จีนมา เขาใชค้ าวา่ 师叔 ซ่ึงแปลวา่ อาจารยอ์ าคะ

บทที่ ๕ พชี่ าย, ท่านคือใคร? หญิงสาวชุดแดงโกรธเคืองยง่ิ กวา่ เดิม “ไร้มารยาทอะไร เช่นน้ี! เจา้ ทาผิดแต่ยงั ไม่ยอมแกไ้ ขความผิดพลาด เจา้ กลบั ทาผิด ซ้าสองดว้ ยการแทรกบทสนทนาผอู้ ื่น แม่ของเจา้ ไม่เคยสอนคาวา่ ‘มารยาท’หรือ?” เฮย้ ! ทาไมนิสยั ชว่ั ร้ายแบบน้ี! หล่อนคิดวา่ ตวั เองด่าแม่คน อื่นเป็ นคนเดียวหรื อไง!? “เช่นน้นั แม่ของเจา้ เรียนมารยาทมาจากไหนรึ? ก่อนด่าวา่ ผอู้ ื่น, นางไดช้ ะโงกดูตวั เองในกระโถนถ่ายปัสสาวะแลว้ หรือ ยงั ?” ใหต้ ายเหอะ, ต้งั แต่เกิดมาฉนั ยงั ไม่เคยโมโหขนาดน่ีมาก่อน “เจา้ .....” นางเร่ิมแสดงความเดือดดาล “แม่นางชุดแดง” ซูเหยาไม่เปิ ดโอกาสใหน้ างโตเ้ ถียง “หาก การแทรกบทสนทนาผอู้ ื่นถือเป็นการไร้มารยาท เช่นน้นั ตอนขา้ ถามคาถามท่านเจา้ สานกั แลว้ เจา้ แทรกเขา้ มา, ไม่ใช่วา่ เจา้ เองกไ็ ร้ มารยาทเช่นกนั หรอกหรือ? ในฐานะคนแปลกหนา้ , การถาม ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ ายถือเป็นเรื่องปกติ แต่แลว้ เจา้ กลบั

แทรกเขา้ มาและดุด่าวา่ ขา้ ทาตวั ไร้มารยาท? ขา้ สงสยั ใคร่รู้จึงขอ เรียนถามวา่ การกระทาเช่นน้ีถือเป็นการไร้มารยาทตรงไหน? และ ขา้ ขอถามต่อวา่ , มารยาทของเจา้ หายไปไหน?” ใบหนา้ ของหญิงสาวชุดแดงกลายเป็นเขียวคล้า “เจา้ ... ใน ฐานะศิษยซ์ ่ึงยงั ไม่ไดเ้ ขา้ สานกั อยา่ งเป็นทางการ แต่เจา้ กลบั ถาม ช่ือท่านเจา้ สานกั ตรงๆ หากการกระทานี่ไม่เรียกวา่ ไร้มารยาทแลว้ จะเรียกวา่ อะไร?” “เขาเป็นคนถามชื่อขา้ ก่อน, ก่อนจะถามชื่อแซ่ใคร เขาคน น้นั ควรแนะนาตวั เองเสียก่อน, นี่มิใช่มารยาทอนั เหมาะสมหรอก รึ? และเจา้ เป็นคนพดู เองวา่ ขา้ ยงั ไม่ไดเ้ ป็นศิษยอ์ ยา่ งเป็นทางการ ของสานกั นนั่ กห็ มายความวา่ ขา้ ยงั ไม่ไดเ้ ขา้ สานกั เจา้ , ขา้ ยงั ไม่ได้ เป็นศิษยเ์ จา้ ขา้ เป็นเพยี งบุคคลภายนอกซ่ึงไม่มีความสมั พนั ธ์ใดๆ กบั สานกั ของเจา้ , การเป็นเจา้ สานกั ของเขามีผลอะไรกบั ขา้ ? ทาไมขา้ จะถามช่ือเสียงเรียงนามเขาไม่ได?้ ” “เจา้ ... น่ีมนั คาพดู เหลวไหลอะไรกนั !”

“เจา้ ไม่อาจตอบโตถ้ อ้ ยคาของขา้ จึงพดู วา่ มนั เหลวไหล แต่ ยามเจา้ โตแ้ ยง้ คาพดู ขา้ , เจา้ กลบั เรียกวา่ ขา้ ไร้มารยาท ขา้ ขอถาม แม่นาง, แม่ของเจา้ สอน’มารยาท’มาเช่นไร?” “เจา้ ... เจา้ ...” “แม่นาง, โปรดใหข้ า้ กล่าวคาแนะนาอะไรสกั เลก็ นอ้ ย อยา่ จริงจงั กบั ชีวิตใหม้ ากนกั , ใช่วา่ ทุกคนจะยอมรับเจา้ ได,้ เจา้ คิดว่า ทุกคนในโลกคือแม่ของเจา้ หรือ!?” “อวดดี!” หญิงสาวชุดแดงเดือดดาล นางเรียกลกู ไฟออกมา และขวา้ งไปท่ีซูเหยา ซูเหยาเอย้ , น่ีคือส่ิงท่ีพวกเขาเรียกกนั วา่ โกรธแคน้ เน่ืองจาก ความละอายและข่นุ เคือง การต่อสู้กาลงั จะอุบตั ิ, เฮ้ รอเด๋ียว “ศิษยน์ อ้ ง!” ในช่วงเวลาสาคญั , ท่านลุงเจา้ สานกั ยน่ื มือเขา้ มาช่วย เขาเรียกมวลน้าเพ่ือดบั ลูกไฟ “อยา่ บุ่มบ่าม” หญิงสาวชุด แดงสูดลมหายใจลึกและระงบั อารมณ์ไดใ้ นท่ีสุด อยา่ งไรกต็ าม, นางยงั คงส่งสายตาทิ่มแทงมายงั ซูเหยาคลา้ ยจะกระโจนเขา้ มาและ กินเธอไดท้ ุกเม่ือ