ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

จากน้นั เขาจาตอ้ งรีบหนั กลบั เพราะกระเรียนสวรรคน์ บั ไม่ถว้ น ขบั ไลเ่ ขาออกจากขนุ เขา ไปดูเขาแข่งขนั ง้นั รึ? อยา่ งนอ้ ยเธอตอ้ งหาทางลงจากเขาให้ ไดก้ ่อน หากไม่ใช่เพราะซือฝอุ อกจากภูเขาเพอื่ ไปเสริมปราการ สาหรับการประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั เจา้ เดก็ บา้ หวงั ซีจือคงไม่ อาจเขา้ มาในขนุ เขาต้งั แต่ทีแรก เฮอ้ , อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลย, เจา้ เดก็ บา้ ก็ ยงั เป็นเจา้ เดก็ บา้ ไม่เปล่ียนแปลง แมน้ ภายนอกเขาจะดูไร้เดียงสา และประพฤติดีเพยี งใด ทวา่ ไม่อาจเปล่ียนนิสยั บา้ บอของตวั เอง ไปได้ ซูเหยาตดั สินใจจะไม่ตอบจดหมายเขาเป็นเวลาสามเดือน แต่เมื่อนึกถึงระดบั ของเจา้ หนู แลว้ หนั มามองตวั เอง, ซูเหยา ถอนหายใจเฮือก เธอเดินไปลานหนา้ บา้ น แลว้ นง่ั ขดั สมาธิลงบน พ้นื หญา้ จากน้นั พยายามจบั สัมผสั พลงั ปราณซ่ึงเธอไม่เคยรู้สึก ถึงมนั เลยในช่วงเวลาหา้ ปี ท่ีผา่ นมา ราตรีกาลในขนุ เขาป่ าหยกเงียบสงดั อาจเพราะซือฝยุ งั ไม่ กลบั ทาใหร้ ู้สึกวา่ มนั เงียบสงบยงิ่ กวา่ เดิม ซูเหยาสูดลมหายใจลึก และจงั หวะน้นั เอง ความคิดอา่ นของเธอพลนั วา่ งเปล่า

เธอรู้สึกถึงกระแสอบอุ่นเจือจางรอบตวั พลนั บางสิ่งที่เป็น ประกายพร่างพรายผดุ ข้ึนในใจ และโดยทนั ทีทนั ใด, เธอรู้สึกถึง จุดแสงสวา่ งสุกใสวนเวยี นรอบตวั จุดแสงพวกน้นั คืออะไร? แมน้ เธอไม่ไดล้ ืมตา แต่กลบั สามารถสัมผสั ถึงพวกมนั ไดอ้ ยา่ งชดั เจน หรือส่ิงเหล่าน้นั คืออณูพลงั ปราณ? ชว่ั ขณะน้นั , ซูเหยารู้สึกต่ืนเตน้ ดีใจ ... หา้ ปี , ผา่ นมาหา้ ปี , ในท่ีสุดเธอกส็ ามารถสมั ผสั พลงั ปราณ ท่ามกลางจุดแสงส่อง สวา่ ง มนั มีท้งั จุดเลก็ ๆ และท่ีรวมตวั กนั เป็นกลมุ่ กอ้ น พวกมนั กาลงั เตน้ พริ้วไหวอยใู่ นอากาศ ประหน่ึงเตม็ ไปดว้ ยชีวิตชีวา บางส่วนถึงกบั เขา้ ใกลต้ วั เธออยา่ งเหิมเกริม และค่อยๆลบู ไลแ้ กม้ เธอ ราวกบั แสดงใหเ้ ห็นวา่ พวกมนั รักใคร่ตวั เธอยง่ิ จุดแสงสวา่ ง ประกอบดว้ ยหลายสีสันคละกนั ไป และท่ามกลางพวกมนั มีพลงั ปราณชนิดหน่ึงท่ีมีหางขนาดเลก็ สีเงิน ทาใหเ้ ธอรู้เป็นนยั วา่ มนั คือ พลงั ปราณสายฟ้าท่ีตวั เองตอ้ งซึมซบั เขา้ ไป ซูเหยาระงบั อาการต่ืนเตน้ ในใจ และนึกถึงวธิ ีโคจรพลงั ปราณท่ีซือฝเุ คยสอน พลางใชห้ วั ใจสัมผสั จุดแสงสีเงิน เธอต้งั จิต ชกั นาพวกมนั สู่ร่าง ... เพียงแค่คิดเท่าน้นั , จุดแสงเหล่าน้นั คลา้ ย

ถกู บางอยา่ งนาทาง พวกมนั หมุนตวั ในอากาศอยา่ งรวดเร็ว และ พงุ่ มาทางเธออยา่ งรีบเร่ง ก่อนซูเหยาจะรู้สึกดีใจท่ีสามารถซึมซบั พลงั ปราณได้ ... ประดุจขวดท่ีถูกเปิ ด, กระแสหวีดดงั ของอณูพลงั ปราณสายฟ้า แก่งแยง่ เบียดเสียดเขา้ สู่ร่างซูเหยาโดยไม่อาจควบคุม นาทีถดั มา, พวกมนั กเ็ ติมเตม็ เส้นลมปราณภายในร่าง ทวา่ อณูพลงั ปราณไม่ ยอมหยดุ พวกมนั ยงั ไหลเขา้ ร่างเธออยา่ งต่อเนื่อง เสน้ ลมปราณของซูเหยากระเพื่อมข้ึนลงอยา่ งติดขดั , เธอ รู้สึกปวดร้าวต้งั แต่ศรีษะจรดปลายเทา้ จนทนแทบไม่ไหว ทนั ใด น้นั , เธอไดย้ นิ เสียง 'ตูม' จากภายใน คลา้ ยอะไรบางอยา่ งแตกออก , จากน้นั อณูพลงั ปราณซ่ึงถกู กีดก้นั ก่อนหนา้ กไ็ หลอยา่ งราบร่ืนสู่ ร่างของเธออยา่ งต่อเน่ืองไม่มีสิ้นสุด มนั เติมเตม็ ร่างเธออีกหน และทะลุทะลวงอยา่ งต่อเน่ือง, เธอตอ้ งประสบความเจบ็ ปวด รุนแรง, และความเจบ็ ปวดจะรุนแรงมากข้ึนทุกคร้ังตามลาดบั การ หมุนรอบ สิ่งที่ซูเหยาไม่รู้กค็ ือ ระดบั บาเพญ็ เพยี รของเธอทะยาน สูงข้ึนอยา่ งฉบั พลนั ดว้ ยอตั ราความเร็วอนั น่าตระหนก ระดบั แรก

ของข้นั แก่นแท,้ ระดบั สองของข้นั แก่นแท,้ ระดบั สามของข้นั แก่นแท้ ... ทนั ใดน้นั , ความเจบ็ ปวดรุนแรงเขา้ โจมตี มนั เป็นความ เจบ็ ปวดแบบไม่อาจอธิบายเป็นคาพูด, ซูเหยารู้สึกราวร่างกายปริ ออกอยา่ งเฉียบพลนั ประหน่ึงเธอกาลงั แตกเป็นเสี่ยงๆ ... จาก ศรีษะจรดปลายเทา้ , ไม่มีส่วนไหนท่ีไม่เจบ็ ซูเหยาทรุดลงบนพ้ืน และไม่วา่ เธอจะทาเช่นไรกไ็ ม่อาจขบั ไลค่ วามเจบ็ ปวดออกไปได้ .. เลือดเริ่มไหลซึมออกจากดวงตา, หู, ปาก, จมูก, เส้นเลือดเธอ แตกออก และทว่ั ท้งั ร่างเปรอะเป้ื อนไปดว้ ยเลือด ซูเหยารู้สึกคลา้ ย ตวั เองกาลงั จะตายในวินาทีถดั ไป ณ ทอ้ งทะเลภายใตส้ านกั บรรพตโบราณ, อว้ีเยยี่ นกาลงั เสริมปราการอยกู่ บั ท่านเจา้ สานกั ทนั ใดน้นั , สีหนา้ เขาพลนั แปรเปล่ียนอยา่ งกะทนั หนั เขารีบหมุนกายและมุ่งหนา้ ตรงไป ขนุ เขาป่ าหยก \"อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ!\" เน่ืองจากเขาดึงพลงั กลบั อยา่ ง ฉบั พลนั ทาใหป้ ราการมีแววพงั ทลาย จือโม่ไม่มีทางเลือกจาตอ้ ง กล้ากลืนฝืนทนทาหนา้ ที่แทนเขา ทวา่ เม่ือหนั กลบั ไปดู, จึง

ตระหนกั ว่าร่างของอาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษหายจากสายตาเป็นที่ เรียบร้อย อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านไม่สามารถทรมานผนู้ อ้ ย เช่นน้ี ขา้ ไม่อาจเหน่ียวร้ังปราการอนั ยง่ิ ใหญ่เพียงลาพงั , ท่านรู้รึ ไม่ อว้เี ยย่ี นกลบั ขนุ เขาป่ าหยกดว้ ยความเร็วสูงสุด ช่วงเวลาอนั ส้ันน้นั , เขาสมั ผสั ไดถ้ ึงการกระตุน้ ของสญั ลกั ษณ์ที่ตนเองทาไว้ บนหนา้ ผากลูกศิษย์ นน่ั คือคาถาจบั สมั ผสั ชนิดหน่ึงซ่ึงมีไวเ้ พือ่ อาจารยแ์ ละศิษยผ์ สู้ ืบทอดโดยเฉพาะ และมนั จะทางานต่อเมื่อลกู ศิษยอ์ ยรู่ ะหวา่ งความเป็นและความตาย, ทวา่ ศิษยข์ องเขาอยู่ ภายในขนุ เขาป่ าหยก, ท่ีแห่งน้นั จะมีอะไรคุกคามชีวิตนางได?้ ก่อนอว้ีเยย่ี นจะไปถึงยอดเขา เขารู้สึกไดถ้ ึงพลงั ปราณ สายฟ้าโหมกระหน่า, เขาคือผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้าเช่นกนั ดงั น้นั จึงรู้สึกคุน้ เคยกบั พลงั ปราณชนิดน้ีเป็นอยา่ งดี ทวา่ สถานการณ์ตรงหนา้ ราวกบั อณูพลงั ปราณสายฟ้าท้งั หมดระหว่าง ทอ้ งฟ้าและพ้ืนดินถูกชกั นา และพวกมนั ลว้ นหลง่ั ไหลไปทาง ยอดเขาป่ าหยกดว้ ยจานวนลน้ หลาม แมก้ ระท้งั สิ่งที่สร้างมาเพอ่ื

รองรับพลงั ปราณที่แขง็ แกร่งท่ีสุดในโลก กย็ งั ไม่อาจรองรับพลงั ปราณสายฟ้าจานวนมหาศาลเช่นน้ีได้ อว้ีเยยี่ นลอยเขา้ ไปใกล้ และตระหนกั ไดว้ า่ จุดศนู ยก์ ลางของ อณูพลงั ปราณคือลูกศิษยข์ องตนเอง นางทรุดลงบนพ้ืน, ทวั่ ท้งั ร่างปกคลุมไปดว้ ยเลือด และอณูพลงั ปราณสายฟ้าซ่ึงอยรู่ อบตวั ต่างหลงั่ ไหลเขา้ ร่างนางไม่หยดุ หยอ่ น หากยงั เป็นเช่นน้ีต่อไป นางตอ้ งทาลายตวั เองจนตายอยา่ งแน่นอน อว้ีเยยี่ นกวดั แกวง่ กระบ่ี ทาใหพ้ ลงั ปราณกระจายตวั ออกชวั่ ครู่ จากน้นั พงุ่ ตรงไปยงั ใจกลางอณูพลงั ปราณ เขายกตวั ศิษยข์ ้ึน จากพ้นื และร่ายคาถาทาใหน้ างรู้สึกตวั

บทท่ี ๒๓ คาถาท้องร่วงอย่างรุนแรง “ซือ ... ฝุ!” ช่วงเวลาท่ีซูเหยาเห็นคนตรงหนา้ พลนั ความ เจบ็ ปวดเหลือคณาจู่โจมเธออีกหน ทาใหเ้ ธอคลา้ ยจะหมดสติอีก คราว อว้เี ยยี่ นพยายามอยา่ งสุดความสามารถเพื่อใหเ้ ธอมีสติ เขา สร้างปราการสกดั ก้นั พลงั ปราณ ทว่าอณูพลงั ปราณซ่ึงอยรู่ อบตวั มีมากจนเกินไป พอพวกมนั สูญเสียตวั นาทางจึงบา้ คลง่ั อยา่ ง เฉียบพลนั และโจมตีทุกอยา่ งไม่เลือกหนา้ “ต้งั สมาธิ, เพง่ ความคิดไปจุดเดียว, เร็วเขา้ และหยดุ ดึงพลงั ปราณ” เวลาน้ี, ความ วนุ่ วายกราดเกร้ียวตรงหนา้ สามารถสงบลงไดห้ ากศิษยข์ องเขา หยดุ ซึมซบั พลงั ปราณ มิฉะน้นั , สานกั บรรพตโบราณอาจพงั พินาศจากฤทธ์ิอณูพลงั ปราณสายฟ้า ซูเหยาตระหนกั ถึงสถานการณ์ร้ายแรงตรงหนา้ เช่นกนั เธอ คลานข้ึนมาและเร่ิมต้งั สมาธิ จากน้นั ทาตามที่ซือฝสุ ่งั โดยการหยดุ รับพลงั ปราณ

หา้ นาทีต่อมา, อณูพลงั ปราณซ่ึงโกรธเกร้ียวค่อยๆสงบลง และเร่ิมกระจายตวั ออกไป อว้เี ยย่ี นปลดปราการป้องกนั พลางมองดูศิษยต์ นเองอยา่ ง ละเอียดถ่ีถว้ น พลนั ตระหนกั วา่ นางอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั ปฐม ภูมิ ... แมแ้ ต่ราชนั อว้ีเยยี่ นผซู้ ่ึงไดร้ ับการฝึกฝนอยา่ งโชกโชน ยงั อดต่ืนตะลึงกบั ศิษยต์ วั เองไม่ได้ ... เขารับศิษยป์ ระเภทไหนมากนั แน่? หา้ ปี ที่ผา่ นมา, นางไม่อาจจบั สมั ผสั พลงั ปราณแมแ้ ต่นอ้ ย ทวา่ เมื่อนางเรียนรู้ถึงมนั กลบั สามารถเพ่ิมระดบั ตวั เองไดห้ ลาย ข้นั โดยทนั ทีทนั ใด? “ซือฝ?ุ ” ซูเหยารู้สึกวา่ ร่างกายตวั เองแตกต่างไปจากเดิม ทวา่ เธอไม่อาจเขา้ ใจวา่ ก่อนหนา้ เกิดเหตุการณ์อะไรข้ึน หรือจะ เป็นการโกงความสาเร็จท่ีมาล่าชา้ กวา่ ปกติของเธอ? “เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งคิดมากจนเกินไป” อว้ีเยย่ี นร่ายคาถาขจดั สิ่งสกปรกบนร่างเธอ เพื่อกาจดั รอยเลือดเปรอะเป้ื อนตามร่างกาย จากน้นั อมุ้ ร่างศิษยท์ ี่ยงั อิดโรยเขา้ ไปในกระท่อม และห่มผา้ ให้

นางอยา่ งระมดั ระวงั “เจา้ พกั ผอ่ นเสียก่อน และอยา่ เอย่ ถึง เหตุการณ์น้ีกบั ใคร” ซูเหยาพยกั หนา้ , เม่ือเห็นนางปิ ดตาลง อว้ีเยย่ี นจึงหมุนกาย ออกจากกระท่อม เขาเงยหนา้ มองดูอณูพลงั ปราณสายฟ้าที่ยงั กระจายตวั อยเู่ ตม็ ทอ้ งฟ้า มนั ทาใหเ้ ขารู้สึกกงั วลใจเลก็ นอ้ ย การ เล่ือนระดบั บาเพญ็ เพียรข้ึนอยกู่ บั พลงั ปราณ และจานวนปราณ ธาตุท่ีจาเป็นซ่ึงแตกต่างคละกนั ไป ส่วนท่ีวา่ ใครจะซึมซบั ได้ เท่าไหร่ ข้ึนอยกู่ บั วา่ คนผนู้ ้นั สามารถจบั พลงั ปราณไดม้ ากนอ้ ย เพยี งใด รวมถึงการดึงดูดพลงั ปราณของคนผนู้ ้นั ... แมก้ ระทง่ั ตอนเขาเล่ือนข้นั เป็นเซียน กไ็ ม่เคยพบเห็นพลงั ปราณสายฟ้าไหล ทะลกั จนน่าตื่นตะลึงเช่นน้ีมาก่อน ส่วนสาเหตุความเป็นไปไดข้ องเหตุการณ์อนั น่าหวาดผวา เช่นน้ีมีเพยี งสองอยา่ ง, อยา่ งแรกคือ ศิษยข์ องเขาครอบครองวตั ถุ ศกั ด์ิสิทธ์ิแห่งสวรรค์ ซ่ึงมีประสิทธิภาพในการรวบรวมพลงั ปราณสายฟ้า อยา่ งไรกต็ าม, เขาใชช้ ีวติ มาเนิ่นนาน กลบั ไม่เคยได้ ยนิ วา่ มีวตั ถุศกั ด์ิสิทธ์ิเช่นน้ีอยบู่ นโลก แมแ้ ต่ช่วงยคุ บรรพกาล ซ่ึง เป็นที่รู้กนั วา่ เตม็ ไปดว้ ยสมบตั ินบั ไม่ถว้ น ทวา่ กไ็ ม่เคยไดย้ นิ วา่ มี

วตั ถศุ กั ด์ิเช่นน้ี และยามวตั ถุศกั ด์ิสิทธ์ถือกาเนิด, บนโลกจกั ปรากฏนิมิตบอกเหตุอยา่ งแน่นอน ดงั น้นั เป็นไปไม่ไดท้ ่ีการคง อยขู่ องมนั จะเป็นความลบั และจากสติปัญญาของศิษยป์ ัญญาออ่ น ซ่ึงความนึกคิดทุกอยา่ งเขียนไวบ้ นใบหนา้ เป็นไปไม่ไดท้ ่ีนางจะ สามารถหลบซ่อนจากผอู้ ่ืน รวมท้งั การใชส้ ติปัญญาไตร่ตรองที่ จะทาเช่นน้นั ดว้ ย หาไม่นางคงไม่ใชเ้ วลาถึงหา้ ปี ในการซึมซบั พลงั ปราณ ดงั น้นั จึงเหลือความเป็นไปไดเ้ พยี งอยา่ งเดียว นนั่ คือ ศิษย์ ของเขาดึงดูดความสนใจพลงั ปราณสายฟ้าดว้ ยระดบั สุดจะหยง่ั ถึง ดว้ ยเหตุน้ีจึงทาใหอ้ ณูพลงั ปราณสายฟ้าแยง่ ชิงกนั เขา้ สู่ร่างนาง เร่งรีบ เฮอ้ , ดูเหมือนเขาจะรับเอาปัญหาใหญ่เขา้ มา แต่จะทา อยา่ งไรได?้ ในเม่ือนางเป็นศิษยข์ องเขา! **** ซูเหยาหลบั ท้งั วนั ท้งั คืน พอตื่นข้ึนมา, เธอรู้สึกจิตใจสดชื่น มีชีวติ ชีวาเป็นอยา่ งย่งิ ทว่ั ท้งั ร่างเตม็ ไปดว้ ยพลงั งานนบั ไม่ถว้ น ราวกบั เพยี งขา้ มคืน ประสาทสมั ผสั ท้งั หา้ ของเธอกพ็ ฒั นา ก่อน

หนา้ , เธอเคยคิดวา่ ขนุ เขาป่ าหยกวา่ งเปลา่ และไม่วา่ จะมอง อยา่ งไร เธอกไ็ ม่สามารถมองเห็นส่ิงมีชีวติ ที่อยรู่ อบตวั ทวา่ เวลาน้ี , หากเธอใส่ใจเพียงนิด กจ็ ะไดย้ นิ เสียงนกร้องจอ๊ กแจอ๊ ยใู่ นป่ า, เสียงตวั ดว้ งดงั อยบู่ นใบไม,้ เสียงผีเส้ือกระพอื ปี กรอบดอกไม,้ และบางทีเธอยงั ไดย้ ินเสียงหวั เราะของศิษยย์ ามพวกเขาเดินผา่ น ขนุ เขาป่ าหยก นี่เป็นประสบการณ์ซ่ึงเธอไม่เคยประสบมาก่อน ยามซูเหยา เปิ ดประตู, ความรู้สึกประหน่ึงถูกตอ้ นรับสู่โลกแห่งใหม่ผดุ ข้ึนใน ใจ อยา่ งที่นึกไวเ้ ลย, วตั ถุประสงคท์ ่ีเธอขา้ มมิติมาโลกแห่งน้ีไม่ใช่ เพียงการท่องเท่ียว และความรู้สึกท่ีเธอไดร้ ับเวลาโกงสู่ ความสาเร็จช่างดีเลิศอยา่ งหาส่ิงใดเปรียบมิได้ แมแ้ ต่อณูพลงั ปราณสายฟ้าซ่ึงอยใู่ นอากาศยงั กระโดดโลดเตน้ อยา่ งร่าเริงไป ดว้ ย ซูเหยาหยดุ เทา้ ตวั เอง พลางมองดูจุดแสงอนั เลือนลางพร่า มวั ในอากาศ ขณะพวกมนั หอ้ มลอ้ มตวั เธออยา่ งใกลช้ ิดสนิทสนม จากน้นั พวกมนั เรียงตวั กนั เป็นรูปร่าง S และต่อมาเป็นรูป B

เธอโบกมือตวั เองอยา่ งเยอื กเยน็ และยบั ย้งั พวกมนั ฮ่ึม, เจา้ สารเลวตวั นอ้ ย คืนน้นั พวกเธอเกือบฆ่าฉนั ตาย เวลาน้ี, ฉนั ไม่ อนุญาตใหพ้ วกเธอเขา้ มาอยา่ งง่ายดายแน่นอน แมพ้ วกเธอจะทา ท่าทางน่ารักกไ็ ม่เป็นผล “ซือฝ!ุ ” จงั หวะที่อว้เี ยยี่ นเดินออกจากประตู เขาเห็นวตั ถุ บางอยา่ งซ่ึงไม่อาจระบุไดว้ า่ คืออะไรกระโจนเขา้ หา เขาจึงเขยบิ ไปดา้ นขา้ งดว้ ยความเคยชินพลางจอ้ งมอง ขณะเห็นนางเอา ใบหนา้ ตวั เองกระแทกพ้ืนดิน เขาถอนหายใจเฮือก และเผยท่าทาง ‘ศิษยข์ องขา้ ทาตวั ปัญญาออ่ นอีกแลว้ ’ ส่งมาให้ ซูเหยาตบฝ่ นุ บนเส้ือผา้ ตวั เองขณะยนื ข้ึน เธอไม่มีอาการ โกรธเคือง ไม่วา่ อยา่ งไร, เขากค็ ือคนท่ีช่วยชีวติ เธอเอาไว้ “ขอบคุณซือฝมุ ากท่ีช่วยชีวติ ขา้ ศิษยไ์ ม่มีอะไรตอบแทน ท่าน, ขา้ ใชค้ วามรักของตวั เองตอบแทนท่านดีหรือไม่?” อว้เี ยยี่ นมองหนา้ เธอดว้ ยสีหนา้ แปลกประหลาด “เจา้ เป็น ของขา้ ต้งั แต่แรกอยแู่ ลว้ ” “เอ๋?” มนั หมายความวา่ อยา่ งไร? ซูเหยามึนงงเลก็ นอ้ ย อะไรที่หมายถึงเธอเป็นของเขาต้งั แต่ทีแรก? ทนั ใดน้นั เธอพลนั

นึกวา่ ตวั เองเป็นนกั ศึกษาท่ีส่งเสียตวั เอง แลว้ ถกู ประธานบริหาร หนุ่มมาดเยน็ ชาและร่ารวยรับเล้ียงดู ไม่! ส่ิงที่ฉนั พดู ออกไปเป็น เพยี งการออกความคิดเห็นโดยบงั เอิญเท่าน้นั ! อว้ีเยย่ี นเห็นนางเร่ิมทาตวั ปัญญาออ่ นอีกหน จึงอธิบาย “เจา้ เป็นศิษยผ์ สู้ ืบทอดของขา้ ” นางทาไดเ้ พียงรับเขาเป็นอาจารยต์ ้งั แต่ ทีแรก ดงั น้นั ถือไดว้ ่านางเป็นของเขา ความรักหรืออะไรกต็ ามแต่ ลว้ นไม่จาเป็น ซูเหยาหนา้ กระตุก อยา่ งที่นึกไวเ้ ลย, ซือฝขุ องเธอเป็นคน จากดาวองั คาร ผซู้ ่ึงเธอไม่อาจส่ือสารดว้ ยได้ อาา แต่ไม่วา่ อยา่ งไร , วนั น้ีฉนั รู้สึกดีเป็นพิเศษ ดงั น้นั ฉนั จะไม่พดู ลบั หลงั เขา “ซือฝ,ุ วนั น้ีพวกเราจะกินอะไรกนั ?” ไม่ใช่วา่ ถึงเวลาอาหารเชา้ แลว้ หรอกหรือ? “เจา้ หิวหรือ?” อว้ีเยยี่ นมองหนา้ เธออยา่ งแปลกประหลาด ซูเหยาลูบทอ้ งตวั เองและส่ายหนา้ หากพูดดว้ ยเหตุผล, หลงั จากเธอนอนมาท้งั วนั ท้งั คืน เวลาน้ีเธอควรหิวเป็นบา้ เป็น หลงั ทวา่ ตอนน้ีเธอกลบั ไม่รู้สึกหิวแมแ้ ต่นอ้ ย

“เม่ือใดที่เจา้ ถึงข้นั ปฐมภูมิ, เจา้ จะไม่รู้สึกหิวอีกต่อไป นบั ต้งั แต่วนั น้ี, เจา้ ไม่จาเป็นตอ้ งกินอีกแลว้ ” “อาาา, หากเราไม่กิน, จะไม่ถือวา่ เราขาดส่ิงหน่ึงของ ความสุขมากมายในการใชช้ ีวิตหรือ?” ในฐานะนกั กินตวั ยง น่ี เป็นส่ิงท่ีรับไม่ไดจ้ ริงๆ “ซือฝ,ุ ทาไมเราไม่กินบา้ งเป็นบางโอกาส และสัมผสั ชีวิตเป็นคร้ังคราว?” อว้เี ยยี่ นไม่สะทกสะทา้ น “อาหารจากแดนมนุษยม์ ีสิ่ง ปนเป้ื อนมากเกินไป พวกมนั ไม่ทาใหเ้ กิดประโยชน์ต่อการฝึกฝน บาเพญ็ เพยี ร นบั แต่เจา้ ไม่รู้สึกหิวอีกต่อไป เจา้ จึงไม่มีความ จาเป็นตอ้ งกินอาหาร” ซูเหยาถูกทาใหส้ บั สนชว่ั ครู่ แต่เธอตดั สินใจอยา่ งเงียบๆวา่ วนั หนา้ จะแอบไปกินเอาเอง และแน่นอนวา่ ซือฝตุ อ้ งไม่รู้วา่ เธอ แอบทาอะไร “ในเมื่อเจา้ อยขู่ ้นั ปฐมภูมิ ดงั น้นั ควรเริ่มตน้ ฝึกฝนมนต์ คาถาท่ีเคยท่องจามา” ซือฝเุ ร่ิมสับเปล่ียนสู่โหมดคาส่งั สอน “การ มีระดบั บาเพญ็ เพียรสูงโดยไม่รู้มนตค์ าถาไม่มีประโยชน์อะไร ก่อนอื่น, เร่ิมฝึกฝนคาถาร่างกายวสิ ุทธ์ข้นั แรกเร่ิม”

“เจา้ คะ, นายท่าน! ไม่มีปัญหา, นายท่าน!” ซูเหยายกมือ ตวั เองข้ึนอยา่ งเชื่อฟัง อว้เี ยยี่ นเพกิ เฉยต่อความไร้สาระของเธอ เขายกมือตวั เอง แลว้ แตะกลางหนา้ ผากลูกศิษย์ พลนั ซูเหยารู้สึกถึงขอ้ มูลจานวน มากหลง่ั ไหลเขา้ มาในหวั รวมท้งั คาถาร่างกายวิสุทธ์ที่เขาพดู ถึง ความจริงแลว้ , คาถาร่างกายวิสุทธ์เป็นเพียงการทาใหเ้ ส้น ลมปราณของคนผนู้ ้นั บริสุทธ์ิ และกาจดั สิ่งปนเป้ื อนในร่างกาย ซ่ึงมีผลทาใหพ้ ลงั ปราณหมุนวนราบรื่นยงิ่ ข้ึน หนทางน้ี, การร่าย คาถาจะทาใหเ้ กิดผลอยา่ งรวดเร็วและไหลลื่น ซูเหยาปิ ดดวงตาและนง่ั ลง พลางทาตามวิธีที่คาถากาหนด เธอทาเส้นลมปราณใหบ้ ริสุทธ์ิซ้าแลว้ ซ้าเล่า ทวา่ เธอประเมินส่ิง ปนเป้ื อนซ่ึงอยใู่ นร่างกายตนเองมาเป็นระยะเวลา 33 ปี ต่าเกินไป หลงั จากทาเพยี งไม่ก่ีหน, เธอรู้สึกปวดทอ้ งอยา่ งรุนแรง ครืดคราด ครืดคราด ทอ้ งของเธอส่งเสียงคาราม ... น่าอบั อายขายหนา้ อยา่ ง ที่สุด, เธอเหลือบมองซือฝทุ ี่อยดู่ า้ นขา้ ง และตระหนกั วา่ เขากาลงั จอ้ งมองเธออยา่ งแน่นิ่ง คลา้ ยรู้อยแู่ ลว้ วา่ ส่ิงน้ีจะเกิดข้ึน

เธอขบฟันตวั เองแน่น แลว้ กระโจนตวั ข้ึน จากน้นั วิ่งตรงไป หอ้ งน้าอยา่ งรีบเร่ง คนโกหก! คาถาร่างกายวสิ ุทธ์อะไรกนั ! เห็นชดั วา่ มนั คือคาถาข้ีไหลอยา่ งรุนแรง

บทที่ ๒๔ ผู้ฝึ กฝนตนทไ่ี ม่สามารถเหาะเหินเดนิ อากาศ ดว้ ยเหตุน้ี, ซูเหยา ผสู้ ั่งสมสิ่งปนเป้ื อนมากวา่ 33 ปี จึงนง่ั อยู่ ในหอ้ งน้าตลอดท้งั วนั แมน้ เธอจะอยรู่ ะดบั สูงสุดของข้นั ปฐมภูมิ กเ็ กือบทนแทบไม่ไหวหลงั จากทุกอยา่ งผา่ นพน้ ไป ตอนเธอหวน กลบั มาท่ีลานดว้ ยมือค้ายนั กาแพง, พระจนั ทร์ไดส้ ่องแสง เรืองรอง และดวงดาวทอประกายอยบู่ นทอ้ งฟ้า ส่วนซือฝขุ องเธอ หายตวั ไปต้งั นานแลว้ ซูเหยารวบรวมแรงเฮือกสุดทา้ ย เพ่ือมุ่งหนา้ ไปยงั บ่อน้าซ่ึง อยบู่ นยอดเขาเพื่ออาบน้าชาระร่างกาย จากน้นั ค่อยคลานกลบั หอ้ ง ตวั เอง ... คาถาร่างกายวิสุทธ์ทาเธอเกือบตาย นบั ต้งั แต่พรุ่งน้ีเป็นตน้ ไป, เธอจะหยดุ กินอาหาร ซูเหยา ตดั สินใจอยา่ งแน่วแน่ตอนกลบั ถึงหอ้ ง เธอปิ ดตาลงอยา่ งชา้ ๆ ออ้ ใช่, เหมือนวนั น้ีฉนั จะลืม อะไรบา้ งอยา่ ง? อา๊ , อะไรกช็ ่าง, ตอนน้ีนอนก่อนดีกวา่ ***

หากมีสิ่งหน่ึงที่ซูเหยาประสบความสาเร็จในช่วงระยะเวลา หา้ ปี , ส่ิงน้นั กค็ ือ เธอสามารถท่องจาคาถาท้งั หมดท่ีอยรู่ ะดบั ต่า กวา่ ข้นั หลอมรวมซ่ึงเธอสามารถฝึกฝนไดเ้ ลย สาหรับคนที่มี ประสบการณ์จากหลกั สูตรการศึกษาสอบประเมินผล และไดข้ า้ ม ผา่ นเสน้ ทางการศึกษาอนั ยากลาบาก การท่องจาพวกมนั เป็นเรื่อง ง่ายดายมาก และซือฝยุ งั อธิบายถึงหลกั ปฏิบตั ิของคาถาพวกน้ีให้ เธอฟังบ่อยๆ ดงั น้นั เธอจึงใชเ้ วลาหา้ ปี ในการสะสมความรู้เชิง ทฤษฎีพ้ืนฐาน และดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพียรของเธอเวลาน้ี เธอสามารถนา พวกมนั มาปฏิบตั ิอยา่ งราบรื่น ดว้ ยการทดลองเพียงไม่ก่ีสิบคร้ัง เธอกเ็ รียนรู้วธิ ีควบคุมมนั บางคร้ังบางคราว, ยามเธอเจอคาถาท่ีมี ความยากลาบาก ซือฝจุ ะคอยช้ีแนะอยขู่ า้ งๆ จนเธอเขา้ ใจ ดว้ ยเหตุ น้ี, สามเดือนต่อมา ซูเหยาจึงเรียนรู้มนตค์ าถาท้งั หมดที่เธอลา้ หลงั อยา่ งไรกต็ าม, มีคาถาบทหน่ึงที่เธอไม่อาจเอาชนะ นน่ั กค็ ือ คาถากระบี่บิน อว้เี ยยี่ นถอนหายใจเฮือก ยามมองศิษยข์ องตนเองร่วงจาก ความสูงไม่เกินส่ีเมตร และหล่นลงบนพ้ืนอีกหน

ซูเหยารู้สึกอยากร้องไห้ เธอคลานมาหยบิ กระบี่ยาวซ่ึงตก อยขู่ า้ งตวั , ใบหนา้ แสดงอาการทอ้ แทห้ มดหวงั ไม่วา่ เธอจะเป็นผู้ ฝึกฝนที่แขง็ แกร่งเพียงใด ทวา่ เธอไม่อาจเอาชนะความสูง! ใช่แลว้ ซูเหยาเป็นโรคกลวั ความสูง แค่ลอยตวั สูงนิดหน่อย เธอกแ็ ขง้ ขาออ่ นเป็นวนุ้ แลว้ นบั ประสาอะไรกบั การยนื บนกระบี่ ท่ีท้งั แคบ และยงั ตอ้ งบินไปมา มนั น่าหวาดกลวั มาก, เขา้ ใจไหม!? \"ซือฝ,ุ ขา้ ไม่ใชก้ ระบ่ีไดไ้ หม?\" ในฐานะผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพียรเป็นเทพ มนั น่าอบั อายยง่ิ นกั หากไม่สามารถเหาะเหิน เดินอากาศ ทวา่ โรคกลวั ความสูงเป็นอะไรที่เธอไม่อาจปฏิเสธ \"ขา้ หวาดกลวั ความสูงจริงๆ แค่ยนื บนกระบี่กท็ าใหแ้ ขง้ ขาขา้ อ่อน ปวกเปี ยก หากเปล่ียนเป็นอาวธุ ท่ีกวา้ งกวา่ น้ีจะดียง่ิ \" อยา่ งนอ้ ยก็ ทาใหเ้ ธอรู้สึกปลอดภยั กวา่ กนั มาก อว้เี ยย่ี นมองดูนางและเร่ิมครุ่นคิดถึงปัญหาอยา่ งจริงจงั ความจริงในสานกั บรรพตโบราณ มีผใู้ ชอ้ าวธุ มากมายหลายชนิด และอาวธุ ท่ีพวกเขาใชส้ าหรับบินกม็ ีหลายรูปแบบเช่นกนั ทวา่ กระบ่ีกลบั เป็นส่ิงที่คนส่วนมากนิยมใช้ เน่ืองจากกระบ่ีเป็นอาวุธ ทรงอานุภาพที่สุดในการโจมตี และสานกั บรรพตโบราณกม็ ี

ช่ือเสียงดา้ นเคลด็ ลบั กระบ่ี สาหรับตวั อว้ีเยย่ี น, เขากฝ็ ึกฝนวิถี กระบี่ \"เจา้ อยากใชอ้ าวธุ ประเภทไหนหรือ?\" \"ความตอ้ งการของขา้ ไม่สูงมาก ตราบเท่าท่ีมนั มีขนาดกวา้ ง สักหน่อย, สามารถใชไ้ ดอ้ ยา่ งสะดวกสบาย, ตอ้ งใชจ้ ู่โจมและ ป้องกนั ตวั ได้ มนั จะดีมากหากสามารถหดตวั ใหเ้ ลก็ ลงไดด้ ว้ ย\" สิ่งท่ีเจา้ เอ่ยมาท้งั หมด, ไม่ใช่ความตอ้ งการสูงรึ? อว้เี ยย่ี นถอนหายใจ และครุ่นคิดครู่หน่ึง \"ขา้ จะลองใคร่ครวญเก่ียวกบั เร่ืองอาวธุ ของเจา้ แต่วนั ขา้ งหนา้ , เจา้ ควรฝึกฝนมนตค์ าถาท่ีเหลือ ใหม้ ากข้ึน อีกหน่ึงเดือน, ขา้ จะใหเ้ จา้ ติดตามขา้ ไปร่วมงาน ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั \" \"งานประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั !\" น่ีหมายความวา่ เธอจะ ไดล้ งจากภูเขา ชา้ ก่อน \"ขา้ ... ขา้ จะไดเ้ ขา้ ร่วมแข่งขนั ดว้ ยรึ?\" เธอ ยงั ใชก้ ระบี่บินไม่ได้ หากเธอเขา้ ร่วม ... ตวั เธออาจยยุ่ สลายภายใน หน่ึงวินาที, ใช่ไหม? ไม่ใช่วา่ สามอนั ดบั แรกถึงจะไดเ้ ขา้ ร่วม ประลองยทุ ธ์หรอกหรือ?

อว้เี ยยี่ นมองหนา้ เธออยา่ งเฉยเมย \"มนั คงดีกวา่ หากเจา้ เพยี ง เฝ้าดู\" \".....\" เช่นน้นั เธอกแ็ ค่ไปเป็นผชู้ ม ทาไมเธอรู้สึกระคาย เคืองอยา่ งผดิ ปรกติกบั สีหนา้ ของซือฝ?ุ \"แมเ้ จา้ จะอยรู่ ะดบั ปฐมภูมิ แต่การเลื่อนระดบั บาเพญ็ เพียร ของเจา้ เร็วเกินไป อีกท้งั เจา้ ยงั ไม่คุน้ ชินกบั การใชค้ าถา หลายหลาก ฉะน้นั การไดเ้ ฝ้าดูผอู้ ่ืนต่อสู้จะเป็นประโยชน์กบั ตวั เจา้ \" ซูเหยาพยกั หนา้ จริงๆแลว้ ประสบการณ์การต่อสู้ของเธอ เป็นศูนย์ ถึงแมเ้ ธอจะเรียนรู้มนตค์ าถาโดยการท่องจาและอดั ทุก อยา่ งใส่สมอง ทวา่ การนาพวกมนั ออกมาใช้ ถือเป็นเรื่องแตกต่าง กนั โดยสิ้นเชิง แมน้ คู่ต่อสูข้ องเธอจะมีระดบั บาเพญ็ เพยี รต่ากวา่ แต่เม่ือถึงเวลาประลองจริง เธออาจไม่สามารถควา้ ชยั ชนะมาได้ ส่ิงน้ีเปรียบไดก้ บั คนเพ่ิงเริ่มท่องแม่สูตรคูณ ใครกม็ ี ความสามารถในการหาผลคูณของ 9 x 9 และใครๆกส็ ามารถตอบ ไดท้ นั ทีหากเป็นการคูณเลขหลกั เดียว ทุกคนรู้วา่ 2 x 2 = 4 แต่

หากเป็น 22 x 2 ล่ะ? การคานวณดว้ ยความรวดเร็ว ข้ึนอยกู่ บั ประสบการณ์ของคนผนู้ ้นั และวิธีการใหไ้ ดม้ าซ่ึงคาตอบ มนตค์ าถากเ็ ช่นเดียวกนั แต่ละคนจะมีจานวนพลงั ปราณท่ี แตกต่าง, ความเร็วในการร่ายคาถา, วิธีการใชค้ าถาของแต่ละคนก็ แตกต่างกนั พวกน้ีคือกญุ แจสู่ชยั ชนะ และจากกฎเกณฑพ์ วกน้ี, เธออยแู่ ค่ระดบั เร่ิมตน้ \"ซือฝ,ุ ขา้ เขา้ ใจแลว้ \" ซูเหยากามือตวั เองแน่น นี่เป็นคร้ัง แรกที่เธอปฏิบตั ิบาเพญ็ เพยี รอยา่ งจริงจงั นบั ต้งั แต่เธอขา้ มมิติมา โลกแห่งน้ี อว้เี ยยี่ นพยกั หนา้ และเริ่มตน้ อธิบายถึงมนตค์ าถาที่จาเป็น อีกคร้ัง ก่อนหมุนกายจากไป ซูเหยาเริ่มตน้ ฝึกฝนมนตค์ าถาอยา่ งจริงจงั คาถาส่วนมากท่ี เธอเรียนรู้คือคาถาสายฟ้า และพลงั ในการโจมตีของมนั กร็ ุนแรง เป็นอยา่ งยงิ่ ตวั อยา่ งเช่น คาถาสายฟ้าช้ีนา, ตามที่ชื่อบอก, เม่ือ คาถาออกฤทธ์ิ, สายฟ้าจู่โจมจะถูกรวบรวมโดยการใชพ้ ลงั ปราณ ซือฝบุ อกวา่ , เมื่อเธอเขา้ ถึงหวั ใจหลกั ของข้นั หลอมรวม เธอจะ สามารถใชค้ าถามหาเวทยส์ ายฟ้าช้ีนา, เวลาน้นั สิ่งท่ีถูกส่งออกมา

จะไม่ใช่สายฟ้าจู่โจมเพยี งสายเดียว แต่จะเป็นสายฟ้านบั สิบและ พนั สาย ... ยงั มีคาถาอีกอยา่ งที่เรียกว่า 'สรวงสวรรคร์ ่วงหลน่ ', ซ่ึง เป็นคาถาที่มีพลงั ทาลายลา้ งมากที่สุดท่ีเธอเรียนรู้ในเวลาน้ี แต่ ดว้ ยพละกาลงั ลมปราณท่ีเธอมีอยู่ ทาใหเ้ ธอร่ายคาถาน้ีไดเ้ พียงหน เดียว ขอ้ แตกต่างระหวา่ งคาถาสายฟ้าช้ีนาและสรวงสวรรคร์ ่วง หลน่ คือ คาถาสายฟ้าช้ีนาใชพ้ ลงั ปราณของเธอเองในการสร้าง สายฟ้า ขณะท่ีสรวงสวรรคร์ ่วงหล่นคือการชกั นาอสั นีสวรรคใ์ ห้ เคลื่อนลงมาโจมตีเป้าหมาย ทวา่ การร่ายคาถาน้ีเพียงบทเดียว อาจ ตอ้ งใชพ้ ลงั ปราณของเธอท้งั หมด หากพลาดเป้า นน่ั หมายความ วา่ เวลาถดั มา เธออาจนอนอยบู่ นพ้ืนเพื่อรอคอยความตาย แน่นอนว่านอกเหนือจากคาถาเหลา่ น้ี, เธอยงั รู้มนตค์ าถา ประเภทอื่นอีก ทวา่ ก่อนใชง้ าน, เธอตอ้ งเปล่ียนพลงั ปราณสายฟ้า ในร่างตวั เองใหส้ อดคลอ้ งกบั ประเภทของพลงั ปราณที่จาเป็น เพือ่ ใหค้ าถาน้นั ออกฤทธ์ิ ตวั อยา่ งเช่น หากเธอตอ้ งการใชง้ าน เวทยบ์ อลเพลิง เธอตอ้ งเปล่ียนพลงั ปราณสายฟ้าของตวั เองให้ เป็นพลงั ปราณอคั คีเสียก่อน มนั ไม่เพียงแต่เปลืองเวลา แต่ยงั ยดื เย้อื อีกดว้ ย

อยา่ งไรกต็ าม, ผฝู้ ึกฝนเป็นเทพจะไม่ใชเ้ วทยเ์ พียงประเภท เดียว ซือฝบุ อกวา่ ในฐานะผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้า เธอไม่ควรมุ่ง เรียนคาถาเพียงประเภทเดียว แต่เธอจะเป็นท่ียอมรับหากสามารถ ใชเ้ วทยไ์ ดห้ ลากหลายประเภท *** หน่ึงเดือนต่อมา วนั ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั เป็นเวลากวา่ สามวนั แลว้ ท่ีซูเหยารู้สึกไดว้ า่ บรรยากาศ รอบๆสานกั แตกต่างจากเมื่อก่อน ศิษยจ์ านวนมากเดินขวกั ไขว่ ผา่ นขนุ เขาป่ าหยกที่ท้งั หนาวเยน็ และเงียบสงบ แมน้ พวกเขาไม่ อาจเขา้ มายงั ขนุ เขา ทวา่ ดว้ ยสมั ผสั อนั ยอดเยยี่ มของซูเหยาเวลาน้ี เธอสามารถรู้สึกถึงมนั ได้ ซูเหยาสัมผสั ไดถ้ ึงระลอกคล่ืนการเฉลิมฉลองอนั ยง่ิ ใหญ่ท่ี ใกลเ้ ขา้ มา ทวา่ ... ตวั เธอกลบั ไม่สามารถลงจากภูเขา นบั ต้งั แต่พลงั ปราณของเธอบา้ คลง่ั คราวน้นั ซือฝกุ ก็ าง ปราการข้ึนอีกคร้ัง และหนน้ี แมแ้ ต่กระเรียนกระดาษกไ็ ม่อาจบิน เขา้ มาได้ เมื่อเธอคน้ พบความจริงขอ้ น้ี ซูเหยาไดแ้ ต่น้าตาไหล พราก

ซือฝสุ ัญญาวา่ จะพาเธอไปดูการแข่งขนั ทวา่ สามวนั ที่ผา่ น มา เธอไม่เห็นแมแ้ ต่เงาของเขา ขนาดเธอพลิกหาท้งั ภูเขา กไ็ ม่อาจ คน้ เจอวา่ เขาอยทู่ ี่ไหน ไม่สิ, ที่ถูกตอ้ งกค็ ือ เธอไม่เห็นซือฝมุ าร่วมเดือนหน่ึงแลว้ ต้งั แต่เขาอธิบายเร่ืองมนตค์ าถาใหเ้ ธอฟัง จากน้นั เขากห็ ายตวั ไป ถึงแมใ้ นอดีตเขาจะเคยหายตวั ไปโดยไม่บอกกล่าว แต่ซือฝไุ ม่เคย หายตวั ไปนานขนาดน้ี หากไม่ใช่เพราะเธอไม่สามารถลงจาก ภูเขา เธอคงไปกรอกรายงานแจง้ ท่านเจา้ สานกั เรื่องคนหายแลว้ ซือฝ,ุ รีบกลบั มารับศิษยเ์ ร็วเขา้ ! ฉนั อยากออกไปจะแยอ่ ยู่ แลว้ ! ซูเหยารอคอยดว้ ยความขมข่ืนตลอดเชา้ จนกระทง่ั กลางวนั ซือฝผุ หู้ ายตวั ไปท้งั เดือนกห็ วนกลบั มาในที่สุด ซูเหยาไม่อาจ ระงบั ตวั เองจึงส่งสายตาเขียวปัดพลางจอ้ งมองเขาดว้ ยแรง กระแสไฟฟ้าหลายแสนโวลต์ ทวา่ โชคร้าย, ซือฝกุ ลบั ไม่ยอมรับรู้แมแ้ ต่นอ้ ย

บทท่ี ๒๕ ใครไม่รู้วธิ ีข่มขู่? อว้เี ยยี่ นยนื่ มือออกมา, เผยใหเ้ ห็นป้ายหยกท่ีอยกู่ ลางฝ่ ามือ ซูเหยาพิจารณาป้ายหยกอยา่ งละเอียดถ่ีถว้ น เอ๋? ทาไมป้ายหยกอนั น้ีดูคุน้ จงั ? อา, มนั คือป้ายหยกประจาตวั ที่ฉนั ไดร้ ับเมื่อหา้ ปี ก่อน มิใช่รึ? เป็นเพราะตอนน้นั เธอไม่มีพลงั ปราณ จึงโยนมนั ไวท้ ี่ไหน สกั แห่ง \"ซือฝุ, ท่านเจอมนั ที่ไหนหรือ?\" แมแ้ ต่ตวั เธอเองยงั ลืม เลยวา่ เกบ็ มนั ไวต้ รงไหน อว้ีเยยี่ นไม่ไดต้ อบคาถาม, เขาเพยี งเอ่ยกบั เธออยา่ งเรียบง่าย \"อาวธุ ที่เจา้ ตอ้ งการถูกเกบ็ ไวใ้ นป้ายหยกอนั น้ี\" ซูเหยารับป้ายหยกมาดู พลางใชม้ นตส์ ัมผสั เพ่ือตรวจสอบ จึงรับรู้วา่ ภายในป้ายหยกมีชุดเส้ือผา้ และตารามนตค์ าถาข้นั ตน้ ของพวกน้ีคงเป็นส่ิงท่ีสานกั มอบไวใ้ ห้ แลว้ ยงั มีพดั อนั หน่ึงวางไว้ ขา้ งตารา ซูเหยารีบเรียกมนั ออกมา เธอไม่รู้วา่ โครงสร้างของพดั ทาจากอะไร แต่มนั ใหค้ วามรู้สึกพอเหมาะเวลาถือ ตวั พดั มีสีแดง เขม้ , แมน้ วา่ มนั ไม่มีลวดลายดอกไมใ้ ดๆ ทวา่ กลบั ส่งกล่ินหอม เจือจาง และดูสวยงามเป็นอยา่ งยง่ิ

ซูเหยาโบกพดั เล่นไปมาครู่หน่ึง มนั เป็นอาวธุ ที่สามารถทา ไดท้ ้งั โจมตีและป้องกนั แถมยงั พบั เกบ็ ไดอ้ ยา่ งง่ายดาย ตรงตามท่ี เธอขอท้งั หมด ซูเหยาตกหลุมรักพดั อนั น้ีทนั ที \"พดั อนั น้ีสามารถใชเ้ ป็นวตั ถุบินเม่ือกางออก แต่ความเร็ว อาจเทียบไม่ไดก้ บั กระบ่ี\" เขารู้สึกหมดหวงั กบั คาถากระบ่ีบินของ นางอยา่ งสิ้นเชิง หากศิษยข์ องเขา, ราชนั อว้เี ยย่ี น เกิดร่วงหล่นจาก กระบ่ีจนถึงแก่ความตาย คงเป็นอะไรที่น่าอบั อายขายหนา้ อยา่ ง ที่สุด ซูเหยาพยกั หนา้ อยา่ งแรง และหลงรักมนั ยงิ่ กวา่ เดิม เธอ สมั ผสั ตวั พดั พลนั นึกไดว้ า่ เขาหายตวั ไปหลายวนั \"ซือฝุ, ท่านคง ไม่ไดใ้ ชเ้ วลาท้งั เดือนเพอ่ื สร้างพดั อนั น้ีใหข้ า้ หรอกนะ, ใช่ไหม?\" อว้ีเยย่ี นพยกั หนา้ อยา่ งเฉยเมย ประหน่ึงการใชเ้ วลาท้งั เดือน เพื่อสร้าอาวธุ ซ่ึงเหมาะสมสาหรับลูกศิษยม์ ิใช่เร่ืองใหญ่โตอะไร ซูเหยากมุ พดั ท่ีอยใู่ นมือ และรู้สึกต้ืนตนั ย่ิง, กระทง่ั จิตใจยงั ฟุ้งซ่านอยา่ งสมบูรณ์ \"ซือฝ,ุ ท่านดีเลิศที่สุดเลย! ศิษยจ์ ะอยใู่ น โอวาทท่านอยา่ งแน่นอน, ขา้ จะฝึ กฝนบาเพญ็ เพยี รอยา่ งหนกั และ จะดูแลท่านยามแก่เฒ่า!\"

อว้เี ยยี่ นตากระตุก, ศิษยข์ องเขาเร่ิมทาตวั ปัญญาออ่ นอีกแลว้ \"เจา้ อยากลงจากภูเขามิใช่รึ? รีบไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แลว้ ตาม ขา้ ไปเวทีประลองท่ีขนุ เขาหลกั \" \"เจา้ คะ, นายท่าน ไม่มีปัญหา, นายท่าน\" ซูเหยาหมุนกาย แลว้ รีบวิ่งไปหอ้ งตวั เองทนั ที อว้ีเยย่ี นเฝ้าดูนางวิง่ ออกไป พลางถอนหายใหญ่เฮือกใหญ่ เขาไม่แน่ใจวา่ ลกั ษณะนิสยั เช่นน้ีของนางเป็นสิ่งดีหรือไม่ดีกนั แน่ , ทุกอยา่ งที่นางคิดลว้ นเขียนไวบ้ นใบหนา้ , นางตรงไปตรงมาต่อ ผอู้ ่ืน และขาดความระมดั ระวงั อนั ควรของผบู้ าเพญ็ เพียรเป็นเทพ เขากงั วลวา่ วนั หนา้ นางอาจประสบความยากลาบากหากตอ้ ง เผชิญหนา้ กบั คนเลว ซูเหยากลบั หอ้ งตวั เอง และค่อยๆเอาส่ิงของที่อยใู่ นป้าย หยกออกมา เธอเรียนรู้มนตค์ าถาท่ีอยใู่ นตาราหมดแลว้ ดงั น้นั จึง โยนมนั กลบั ท่ีเดิมหลงั จากเหลือบมองเพียงแวบเดียว อยา่ งไรก็ ตาม, เส้ือผา้ ยงั พอใชไ้ ด้ พวกมนั คือชุดเครื่องแบบสีขาวของสานกั และมนั ดูเรียบง่ายอยา่ งท่ีสุด พอมองใกลๆ้ จะเห็นลายปักรูปเมฆ อยบู่ นชุด อืมม****

ในอดีตท่ีผา่ นมา, ตอนซูเหยายงั ไม่สามารถเปิ ดป้ายหยก, เส้ือผา้ ท้งั หมดท่ีเธอสวมใส่ลว้ นมาจากซือฝุ แบบของชุดพวกน้นั ดูดีกวา่ เครื่องแบบสีขาวเยอะเลย ไม่วา่ อยา่ งไร, ซือฝกุ ม็ ีทกั ษะเป็น เลิศ ทวา่ วนั น้ีคือวนั ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั เธอคิดวา่ มนั คง ดีกวา่ หากสวมใส่ชุดเครื่องแบบของสานกั ศิษยท์ วั่ ไปกส็ วม เคร่ืองแบบเหมือนกนั ในศึกประลองอนั ย่ิงใหญ่คราวน้ี เธอไม่ อยากทาตวั ใหแ้ ตกต่าง ซูเหยารีบผลดั เปล่ียนเคร่ืองแต่งกาย และ ติดตามซือฝลุ งจากเขา เม่ือถึงเวลาท่ีเธอข้ึนมายนื บนพดั ซูเหยาสัมผสั ไดถ้ ึง อานุภาพของอาวธุ ยามเธอถา่ ยเทพลงั ปราณลงไป ตวั พดั พลนั ขยายใหญ่ข้ึนหลายเท่า จนสามารถบรรจุคนไดถ้ ึงสิบคน แต่ จุดสาคญั คือจานวนพลงั ปราณที่ใส่เขา้ ไปในอาวธุ ใชเ้ ท่ากบั จานวนพลงั ปราณที่ใส่เขา้ ไปในกระบี่บิน แถมตวั พดั ยงั มีเกราะ ป้องกนั ทาใหข้ ณะบิน กระแสลมเพยี งเลก็ นอ้ ยกไ็ ม่อาจพดั เขา้ มา ซูเหยาแอบยกนิ้วใหซ้ ือฝใุ นใจ

เวทีประลองสาหรับศึกประลองยทุ ธ์ถูกจดั ไวข้ า้ งๆขนุ เขา หลกั ซูเหยานึกวา่ มนั จะเหมือนลานประลองวงกลมอยา่ งสมยั โบราณและมีแท่นเวทีวางไวต้ รงกลาง ทว่าเธอไม่คาดคิดวา่ จะ เห็นภูเขาลอยอยขู่ า้ งๆ ขนุ เขาหลกั ท่ีเรียกวา่ ภูเขาอาจกลา่ วเกินจริง ไปหน่อย แต่อยา่ งนอ้ ยมนั กม็ ีขนาดประมาณสามสนามฟตุ บอล พ้ืนเวทีลกั ษณะกลมสูงถกู สร้างไวต้ รงกลาง เม่ือหนั หนา้ ไปทางวงแหวน จะเจอเวทีซ่ึงมีระดบั สูงยง่ิ กวา่ ดา้ นบนเวที, มีเกา้ อ้ีลอยตวั อยู่ พร้อมคนจานวนหน่ึงนงั่ อยบู่ นเกา้ อ้ี ท่ามกลางผคู้ นท่ีแต่งกายหลายหลาก, มีหา้ คนที่สวมใส่ชุดสีขาว โดยไม่จาเป็นตอ้ งเอย่ , พวกเขาตอ้ งเป็นเจา้ บรรพตจากแต่ละ ขนุ เขาแห่งสานกั บรรพตโบราณอยา่ งแน่นอน ส่วนคนที่อยขู่ า้ งๆ พวกเขาอาจเป็นเจา้ สานกั จากสานกั อื่นซ่ึงพาลกู ศิษยม์ าร่วม ประลองแข่งขนั อว้เี ยยี่ นไม่แมแ้ ต่จะมองรอบตวั เขาพาศิษยเ์ หาะทะยานไป ยงั จุดสูงสุดของเวทีทนั ทีทนั ใด จือโม่มองเห็นเขาอยา่ งฉบั ไว พลนั รู้สึกต่ืนตระหนกในใจ เขารีบยนื ข้ึนและกลา่ วตอ้ นรับ \"คานบั อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ\" ท่าน

ผยู้ งิ่ ใหญ่ผนู้ ้ีไม่เคยเขา้ ร่วมชมการประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั นบั พนั ปี ทาไมจู่ๆถึงไดป้ รากฏกายในวนั น้ี? \"ไง, ตาเฒ่า!\" ซูเหยาปรากฏกายดา้ นหลงั อว้เี ยย่ี น และโบก มือใหเ้ ขา เธอรู้สึกต่ืนเตน้ ดีใจเลก็ นอ้ ยท่ีไดเ้ จอหนา้ คนคุน้ เคย หลงั จากไม่ไดเ้ จอหนา้ ใครมากวา่ หา้ ปี จือโม่ตวั แขง็ ทื่อ, เขาไอเลก็ นอ้ ย พลนั เขา้ ใจสถานการณ์ ทนั ที \"คานบั อาจารยอ์ าเลก็ \" เช่นน้นั ท่ีท่านผนู้ ้ีมาเป็นผชู้ มกเ็ พราะ ศิษยข์ องเขา จากน้นั เขาหนั ไปมองดูนางอยา่ งละเอียดถ่ีถว้ น และ ตระหนกั ไดว้ า่ อาจารยอ์ าเลก็ ผซู้ ่ึงไม่อาจซึมซบั พลงั ปราณมาหา้ ปี บดั น้ี นางอยขู่ ้นั ปฐมภูมิ, แถมเป็นระดบั สูงสุดอีกดว้ ย! การเลื่อน ระดบั ดว้ ยความเร็วอนั น่าเกรงขามเช่นน้ี, อยา่ งท่ีคาดการณ์ไว้ ปรมาจารยผ์ ยู้ งิ่ ใหญ่ยอ่ มเล้ียงดูศิษยท์ ่ียงิ่ ใหญ่ ... มิน่าเลา่ ทาไม ตอนน้นั อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษจึงยนื กรานรับนางเป็นศิษย์ คนอื่นๆ กต็ ระหนกั ถึงสถานการณ์เช่นเดียวกนั ดวงตาของ พวกเขาทอประกาย และเริ่มยนื ข้ึนคานบั เขาทีละคน \"คานบั ราชนั อว้ีเยยี่ น\" ภายในใจพวกเขาค่อนขา้ งตื่นเตน้ ไม่วา่ อยา่ งไร, ราชนั อว้เี ยย่ี นกเ็ ป็นอนั ดบั หน่ึงแห่งโลกเซียน และตามตานานยงั

ระบุอีกวา่ เขาไม่ปรากฏกายต่อหนา้ ผอู้ ่ืนมาเป็นเวลาหมื่นปี แลว้ แต่ ณ เวลาน้ี เขากลบั ปรากฏกายตรงหนา้ อว้ีเยยี่ นพยกั หนา้ พลางเดินตรงไปขา้ งหนา้ และนง่ั ลงบน เกา้ อ้ีซ่ึงต้งั อยตู่ รงกลาง คนท่ีเหลือพอเห็นเขาไม่มีความต้งั ใจอยากสนทนา จึงไดแ้ ต่ ลบู จมูกตวั เอง และกลบั ไปยงั ท่ีนง่ั ทว่าพวกเขาต่างลดระดบั ที่นงั่ ของตวั เอง โดยใหอ้ ว้ีเยย่ี นอยตู่ าแหน่งสูงสุด จือโม่, ผถู้ กู ขโมยเกา้ อ้ีต่อหนา้ ต่อตา \"......\" เขาส่ังศิษยอ์ ยา่ งแผว่ เบาใหน้ าเกา้ อ้ีมาเพิ่มอีกตวั ซูเหยานาพดั ตวั เองออกมา จากน้นั เหาะไปดา้ นหลงั ซือฝุ และยนื ตรงดา้ นหลงั เขา ซือฝขุ องฉนั เจ๋งและเป็นผมู้ ีอานาจพร่าง พราย ดงั น้นั ฉนั กเ็ ป็นเบอร์สองของความเจ๋งและอานาจพร่าง พราย ทนั ใดน้นั , เธอรู้สึกเสียวสนั หลงั วาบ ประหน่ึงมีสายตาเยน็ ยะเยอื กจบั จอ้ งตวั เธอ เม่ือมองไปรอบๆ เธอพลนั ประสานสายตา กบั หญิงสาวผมู้ ีใบหนา้ ป่ึ งชา

อืมม,์ นางดูหนา้ ตาคุน้ ๆ น่ีมิใช่เจา้ ขนุ เขาโอสถท่ีเธอมีเร่ือง ดว้ ยตอนเขา้ สานกั เม่ือหา้ ปี ก่อนหรอกหรือ? เหมือนนางจะชื่อหง โฉว ยามนึกถึงตอนน้นั ที่ตวั เองถูกนางดุด่า ซูเหยาพลนั แสยะยมิ้ และพูดดว้ ยน้าเสียงเหน็บแนม \"ไงจ๊ะ, ศิษยห์ ลาน\" แม่นางผนู้ ้นั สีหนา้ มืดคร้ึมอยา่ งเฉียบพลนั หลงั จากส่ง สายตาโหดเห้ียมมาให้ นางกแ็ สดงอาการดูถูกอยา่ งเยน็ ชา และ เมินหนา้ ใส่ซูเหยา อา๊ , ความน่ารักน่าเอน็ ดูจะหดหาย หากหลอ่ นยงั แสดง ท่าทางยโสโอหงั หงโฉวผนู้ ้ีคลา้ ยเกบ็ เร่ืองราวคร้ังก่อนฝังใจ เหตุการณ์คราว น้นั ผา่ นมาหลายปี ทวา่ นางยงั แสดงท่าทางเช่นน้ีต่อซูเหยา อยา่ งไรกต็ าม, ถือไดว้ า่ เธอเป็นอาจารยอ์ าของหงโฉว ดงั น้นั ใน ฐานะคนใจกวา้ งมีเมตตา เธอจะไม่จบั ผดิ ในเรื่องเลก็ ๆนอ้ ยๆ เช่นน้ี ... ซูเหยากาลงั หนั กลบั ไปดูการแข่งขนั ทวา่ จู่ๆ พลนั ไดย้ นิ เสียงนกร้องดงั สนน่ั ใครบางคนซ่ึงเธอไม่รู้จกั พดู ข้ึน \"สามอรหนั ตอ์ ยทู่ ี่น่ี\"

ผชู้ มบนที่นงั่ หนั ไปมองกอ้ นเมฆทีละคน ทนั ใดน้นั เงาร่าง สามร่างปรากฏข้ึนจากดา้ นบน, ชายสองคนและหญิงหน่ึงคน, คน หน่ึงเหยยี บอยบู่ นวิหกเจด็ สี, อีกคนยนื อยบู่ นหลงั พยคั ฆข์ าว, ส่วนคนสุดทา้ ยเหยยี บอยบู่ นดอกบวั หยกอนั สวา่ งไสว ... ร่างกาย พวกเขาเตม็ ไปดว้ ยกลิ่นอายศกั ด์ิสิทธ์ิ ประหน่ึงเทพเจา้ จากสรวง สวรรคช์ ้นั เกา้ เสดจ็ ลงมาเยอื นดินแดนมนุษย์ โดยเฉพาะผบู้ าเพญ็ เพยี รหญิงซ่ึงอยทู่ ่ามกลางพวกเขา นางงดงามประหน่ึงดวงจนั ทร์ ทอแสงแวววาว, ใหค้ วามรู้สึกสวยงามและสะอาดบริสุทธ์ิ ... และ เสียงนกร้องตะโกนก่อนหนา้ กถ็ ูกเปลง่ ออกมาจากวหิ กที่นางข่ีอยู่ จากรัศมีอนั น่าเกรงขาม พวกเขาตอ้ งเป็นผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั เซียนแห่งสานกั บรรพตโบราณ ก่อนซูเหยาจะรู้สึงท่ึงกบั ภาพอนั น่าตื่นเตน้ ราวผลงาน สร้างสรรคจ์ ากฮอลลีวดู ทนั ใดน้นั , ความกดดนั ท่ีมีอานาจลน้ หลามรุกรานตวั เธอ ซูเหยาเป็นเพียงผบู้ าเพญ็ เพียรข้นั ปฐมภูมิ เธอ จะสามารถทนต่อแรงกดดนั ข้นั เซียนไดอ้ ยา่ งไร?

โลหิตภายในร่างเธอส่งเสียงกระห่ึมอยา่ งเฉียบพลนั , เส้น ลมปราณหลกั พลนั เจบ็ ปวด และเธอรู้สึกคลา้ ยระดบั บาเพญ็ เพยี ร ของตวั เองกาลงั ถูกทาลาย อยา่ งทนั ท่วงที, มือหน่ึงยนื่ ออกมาแตะบ่าเธอ พลนั แรง กดดนั สลายไปอยา่ งสิ้นเชิง ชว่ั ขณะน้นั , สีหนา้ อว้เี ยยี่ นแปรเปลี่ยนเป็นเยน็ ยะเยอื ก แรง กดดนั ที่น่าหวาดผวายงิ่ กวา่ พร้อมไอสงั หารหนกั หน่วง ถูก ส่งกลบั ไปใหพ้ วกเขาโดยตรง พวกเขาท้งั สามรู้สึกถึงแรงกดดนั อนั น่าหวาดผวาอยา่ ง กะทนั หนั ดว้ ยเพราะไม่ทนั ต้งั ตวั จึงทาใหแ้ ขง้ ขาอ่อนยวบเป็นวนุ้ หากไม่ใช่ความเป็นจริงที่วา่ พวกเขาตอ้ งรักษาหนา้ ตาและชื่อเสียง , พวกเขาคงร่วงหล่นจากสัตวอ์ สูรไปนานแลว้ อยา่ งไรกต็ าม, พวกเขารีบโคจรลมปราณเพอ่ื สกดั ก้นั แรงกดดนั จากน้นั จึงได้ เห็นวา่ อว้เี ยย่ี นกาลงั จอ้ งมองพวกเขาดว้ ยสายตาเยน็ ยะเยอื ก

บทท่ี ๒๖ ศิษย์พส่ี ามของเจ้าเดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลนิ่ น้านม พวกเขาเร่ิมหนา้ เสีย แรกเริ่มเดิมที, สาเหตุที่พวกเขา ปลดปล่อยแรงกดดนั กเ็ พื่อแสดงอานุภาพของสานกั บรรพต โบราณ จุดประสงคก์ เ็ พ่ือใหส้ านกั อ่ืนหวาดผวา ทวา่ พวกเขาไม่ คาดคิดวา่ ราชนั ผยู้ งิ่ ใหญ่จะอยู่ ณ ที่น้ี ผลสุดทา้ ยกลบั กลายเป็น การจุดระเบิดยอ้ นกลบั โดยไม่มีขอ้ สงสัย, สามอรหนั ตร์ ู้สึกอบั อายเลก็ นอ้ ย ทวา่ พวกเขารีบแกไ้ ขสถานการณ์ และรีบเรียกแรงกดดนั กลบั คืนดว้ ย ความเร็วสูงสุดเท่าท่ีจะทาได้ จากน้นั กา้ วไปดา้ นหนา้ และโคง้ ศรีษะลง \"คานบั อาจารยอ์ า\" อว้เี ยยี่ นเพยี งเหลือบมองพวกเขาท้งั สาม จากน้นั ส่งพลงั ปราณเขา้ ไปในร่างศิษยซ์ ่ือบ้ืออยา่ งต่อเน่ือง จนกระทงั่ แน่ใจวา่ อาการนางดีข้ึน จึงถอนมือกลบั และตอบอยา่ งเฉยเมย \"อืม!\" อรหนั ตอ์ ้ีหรานเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นซูเหยาซ่ึงยนื อยู่ ดา้ นขา้ ง จากอรหนั ตท์ ้งั สาม, เขาเป็นคนที่มีลกั ษณะนิสัยเป็นมิตร ท่ีสุด จึงเร่ิมตน้ สนทนากบั เธอ \"หรือผนู้ ้ีกค็ ือศิษยน์ อ้ งที่อาจารยอ์ า

รับเขา้ มาใหม่?\" โดยฉบั พลนั , เขาเขา้ ใจทนั ทีวา่ ทาไมอาจารย์ อาอว้เี ยยี่ นถึงปลดปล่อยแรงกดดนั ใส่พวกเขาอยา่ งไม่ใหอ้ ภยั นนั่ กเ็ พราะพวกเขาทาร้ายศิษยน์ อ้ ง แต่ ... หากว่ากนั ตามจริง มนั ไม่ใช่ความผิดพวกเขาสัก หน่อย เพราะผทู้ ่ีนง่ั อยบู่ นเวทีสูงแห่งน้ีลว้ นเป็นเจา้ สานกั จาก สานกั ต่างๆ และดว้ ยระดบั บาเพญ็ เพยี รของพวกเขา อยา่ งนอ้ ยสุด กอ็ ยขู่ ้นั สมดุลย์ ใครจะไปนึกวา่ อาจารยอ์ าอว้ีเยยี่ นจะพาศิษยม์ าดู การแข่งขนั ประลองยทุ ธ์อยา่ งปัจจุบนั ทนั ด่วน? มนั คงเป็นการไม่เหมาะสมหากซูเหยาจะน่ิงเงียบต่อไป ใน เมื่อเธอถกู ระบุตวั อยา่ งแม่นยา ดงั น้นั เธอจึงโคง้ ศรีษะใหพ้ วกเขา ท้งั สาม \"คานบั ศิษยพ์ ี่ชาย, คานบั ศิษยพ์ ่ีหญิง\" ซูเหยารับรู้มาโดย ตลอดว่ามีสามอรหนั ตซ์ ่ึงอยขู่ ้นั เซียนในสานกั บรรพตโบราณแห่ง น้ี แต่เนื่องจากเธอถูกกกั บริเวณ จึงไม่เคยพบเห็นพวกเขามาก่อน นอกจากอ้ีหราน, สองคนที่เหลือพยกั หนา้ รับอยา่ งมี มารยาท อ้ีหรานส่งยมิ้ เป็นมิตรใหเ้ ธอเป็นพิเศษ \"เมื่อไม่ก่ีวนั ก่อน, ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ อาจารยอ์ ารับศิษยน์ อ้ งคนใหม่ ทวา่ พวกเรากลบั ไม่

มีวาสนาเจอกนั ไม่คาดคิด, พอพวกเราไดเ้ จอกนั เจา้ จะอยขู่ ้นั ปฐม ภูมิเสียแลว้ อยา่ งที่ขา้ นึกไวเ้ ลย, เจา้ ยอ่ มเป็นคนพเิ ศษ\" \"ศิษยพ์ ่ี, ท่านยอขา้ เกินไปแลว้ \" อืมม, ดูเหมือนเขาค่อนขา้ ง เป็นกนั เอง ซูเหยายมิ้ \"ศิษยพ์ ีม่ กั เกบ็ ตวั ฝึกฝนวิชา ดงั น้นั ขา้ จึงไม่ กลา้ เขา้ ไปรบกวน ศิษยพ์ ่ี, โปรดอภยั ใหด้ ว้ ย \" \"ศิษยน์ อ้ ง, อยา่ ไดเ้ กรงใจเกินไป หากไม่รังเกียจ, เจา้ สามารถเยยี่ มเยยี นขา้ ยงั ถ้าที่พกั ไดท้ ุกเมื่อ\" อ้ีหรานส่งยมิ้ ระรื่นยิง่ กวา่ เดิม ทนั ใดน้นั คลา้ ยเขานึกบางอยา่ งข้ึนมาได้ จึงถามต่อ \"จริง สิ, ขา้ ยงั ไม่รู้ช่ือของศิษยน์ อ้ งเลย นบั แต่เจา้ ถกู รับเขา้ มาในขนุ เขา ป่ าหยก เจา้ คงใช่แซ่อว้ี, ไม่ทราบเจา้ มีนามเต๋าวา่ อะไรหรือ?\" ซูเหยามีสีหนา้ มืดคร้ึมอยา่ งกะทนั หนั เพื่อนยาก, นอ้ งสาว เจา้ สิ! เจา้ ไม่ควรขดุ คุย้ ความลบั ดามืดของคนอ่ืนเช่นน้ี ซูเหยาขบ ฟันแน่นดว้ ยความแคน้ เคือง และตอบคาต่อคา \"ช่ือของขา้ คือ อว้ี ... เหยา!\" เมื่อคาน้ีหลุดออกมา อว้ีเยยี่ นท่ีอยดู่ า้ นขา้ งหนั ขวบั ทนั ที และโยนสายตากงั ขามาให้ ขา้ ต้งั ช่ือ 'วง่ั ' ใหเ้ จา้ มิใช่รึ?

ซูเหยาส่งสายตากลบั อยา่ งไร้ความปราณี ความปรารถนา นอ้ งสาวเจา้ สิ, ความปรารถนาท้งั ตระกลู ของเจา้ ! อว้เี ยยี่ นขมวดคิ้ว และถอนหายใจ เขาคิดกบั ตวั เองในใจ ความโง่เขลาของศิษยเ์ ขาแยล่ งและแยล่ งทุกที นางจาไม่ไดแ้ มช้ ่ือ เต๋าของตวั เอง จากน้นั หนั กลบั ไปทางเวที ขณะซูเหยายงั ส่ง สายตาทิ่มแทงใหห้ ลงั เขาต่อไป เมื่ออ้ีหรานเห็นบรรยากาศระหวา่ งอาจารยแ์ ละลกู ศิษยม์ ี บางส่ิงผิดปรกติ จึงหยดุ ซกั ถามอยา่ งมีไหวพริบ จากน้นั กล่าวคา อยา่ งสุภาพ แลว้ กลบั มานงั่ บนหลงั พยคั ฆข์ าวของตวั เองเพ่อื ดูการ แข่งขนั โดยวางตาแหน่งตวั เองใหอ้ ยตู่ ่ากวา่ อว้ีเยยี่ นเลก็ นอ้ ย ดว้ ยเหตุน้ี, เวทีสูงจึงถกู แบ่งเป็นสามระดบั , ระดบั บนสุด คืออว้ีเยย่ี นและซูเหยาที่ยนื ดา้ นหลงั ระดบั รองลงมาคือ สาม อรหนั ต์ ส่วนระดบั ล่างสุดคือ บรรดาเจา้ ขนุ เขาและเจา้ สานกั อ่ืนๆ ... ดว้ ยการแบ่งระดบั อยา่ งชดั เจนเช่นน้ี ทาใหซ้ ูเหยานึกอยากได้ โคก้ กระป๋ องเพอ่ื เติมเตม็ ม้ืออาหารอนั หรูหราใหส้ มบูรณ์ การปรากฏกายของราชนั อว้ีเยยี่ นและสามอรหนั ต์ ไดจ้ ุด ประกายเปลวเพลิงในหวั ใจศิษยท์ ุกคน ตอ้ งรู้ก่อนวา่ การแข่งขนั

ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั สาหรับศิษยท์ ี่เขา้ ร่วมแข่งขนั , การ ประลองน้ีไม่เพียงแต่เป็นเวทีเพอ่ื แสดงความแขง็ แกร่งของสานกั แต่ยงั เป็นโอกาสสาหรับพวกเขาที่จะสร้างชื่อเสียงในโลกบาเพญ็ เพยี ร และผชู้ นะการแข่งขนั จะมีโอกาสรับคาช้ีแนะจากผอู้ าวโุ ส ท่ีอยา่ งนอ้ ยกอ็ ยรู่ ะดบั สมดุลยข์ ้ึนไป และวนั น้ี, ผอู้ าวโุ สซ่ึง แขง็ แกร่งที่สุดในสานกั บรรพตโบราณกอ็ ยทู่ ่ีน่ี! นอกเหนือจาก ราชนั อว้ีเยยี่ นผเู้ ป็นอนั ดบั หน่ึงของโลกเซียน หากแมน้ พวกเขามี โอกาสไดร้ ับคาช้ีแนะจากสามอรหนั ตข์ ้นั เซียน กถ็ ือเป็นกาไร ชีวิตของบรรดาผรู้ ่วมแข่งขนั แลว้ การบาเพญ็ เพียร มิไดเ้ ป็นเพียงการซึมซบั พลงั ปราณสู่ร่าง เพอื่ เพม่ิ ระดบั เท่าน้นั แต่แก่นแทข้ องการบาเพญ็ เพียรคือการ เขา้ ใจหยง่ั รู้ชีวติ และคาสอนเต๋า และผทู้ ่ีสามารถไปถึงข้นั เซียน จะตอ้ งมีความเขา้ ใจถึงหลกั คาสอนและความเป็นไปของโลก อยา่ งลึกซ้ึงยง่ิ กวา่ คนธรรมดาทว่ั ไปอยา่ งแน่นอน ... การไดร้ ับคา ช้ีแนะเพยี งเลก็ นอ้ ย, ไม่ตอ้ งถึงขนาดทาใหห้ ยง่ั รู้ไดท้ นั ที แต่มนั

จะเป็นคุณประโยชน์สาหรับการบาเพญ็ เพียรในภายภาคหนา้ อยา่ ง มหาศาล และเพราะความจริงขอ้ น้ี, จึงทาใหผ้ รู้ ่วมแข่งขนั ทุก คนทางานหนกั ยงิ่ กว่าเดิม และใชส้ มาธิจดจ่อถึง 120 เปอร์เซ็นต์ ในการต่อสู้ แต่น่าเสียดายที่ซูเหยาไม่อาจมองเห็นพวกเขา ใช่แลว้ , เธอ ไม่สามารถมองเห็นพวกเขาต่อสู้ ... ซูเหยาตระหนกั ถึงความจริง ขอ้ น้ี ยามเธอต้งั ใจดูการแข่งขนั อยา่ งจริงจงั บา้ ชะมดั , นอกจาก ความจริงที่วา่ เวทีน้ีอยสู่ ูงจนเกินไป นน่ั ยงั พอทาเนา แต่ทาไมตอ้ ง มีเกราะกีดขวางระดบั สายตาพอดี? โดยปกติแลว้ , คนที่มีระดบั บาเพญ็ เพียรสูงจะไม่ถกู ผลกระทบอนั น้ี ทวา่ เธอเป็นเพียงผู้ บาเพญ็ เพยี รข้นั ปฐมภูมิ จึงเป็นธรรมดาท่ีเธอไม่อาจมองเห็นความ เป็นไปบนลานประลอง อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลย, การทาตวั เป็นนกั เลงโต ยอ่ มเสียค่าตอบแทน ไม่แปลกใจเลยวา่ นอกเหนือจากเจา้ สานกั ต่างๆ และเจา้ ขนุ เขา ทาไมถึงไม่มีศิษยค์ นอื่นอยทู่ ่ีน่ี นนั่ ไม่ใช่ เพราะพวกเขาไม่อยากนาศิษยม์ าดว้ ย แต่เป็นเพราะพวกเขา ตระหนกั ถึงความจริงขอ้ น้ี

\"ซือฝุ ... ขา้ ขอลงไปดูขา้ งล่างไดไ้ หม?\" ซูเหยาไม่มี ทางเลือก นอกจากขอความคิดเห็นจากอว้ีเยยี่ น พลางละสายตา จากเวทีประลองชวั่ คราว อว้เี ยย่ี นมองหนา้ นาง และรับรู้วา่ นางไม่อาจมองเห็นจากที่ ตรงน้ี ดงั น้นั จึงพยกั หนา้ \"พอการประลองสิ้นสุด ใหร้ ีบกลบั ทนั ที , อยา่ อยนู่ านนกั \" เพื่อป้องกนั มิใหเ้ จา้ เรียนรู้สิ่งท่ีไม่ไดค้ วาม แน่นอนว่าประโยคสุดทา้ ยเขาไม่ไดพ้ ดู ออกไป ซูเหยาพยกั หนา้ เธอมองไปรอบๆ และเหมือนจะเห็นร่าง อนั คุน้ เคยของใครคนหน่ึง ดว้ ยความบงั เอิญ, คนผนู้ ้นั กห็ นั มองมา ทางเธอเช่นเดียวกนั ซูเหยาเปิ ดการใชง้ านของอาวธุ และรีบบิน ไปหา \"เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม!\" ซูเหยาตบเบาๆบนร่าง ชายหนุ่มท่ีอยตู่ รงหนา้ , ผซู้ ่ึงกาลงั มองไปรอบๆ \"พีส่ าวซูเหยา!\" หวงั ซีจือหนั หนา้ มาดว้ ยความต่ืนเตน้ ดีใจ \"ในที่สุดท่านกส็ ามารถออกจากภูเขา?\" ซูเหยาพยกั หนา้ \"ไม่วา่ อยา่ งไร ขา้ กเ็ ป็นเลิศ!\"

หวงั ซีจือมิไดโ้ ตต้ อบคาพดู อนั โอหงั ของเธอ เขาเพยี งจบั มือ เธอไว้ และเผยรอยยมิ้ เป็นสุข คนซ่ึงยนื ขา้ งๆหวงั ซีจือสงั เกตเห็นส่ิงน้ี จึงพดู ข้ึนดว้ ย อาการซุบซิบ \"ศิษยน์ อ้ ง, นางคือใครรึ? เจา้ จะไม่นาแนะนางกบั พวกเราสกั หน่อยหรือ? เจา้ รู้จกั นางเม่ือไหร่? เจา้ เดก็ วายร้าย, นึก ไม่ถึงวา่ เจา้ จะมีรสนิยมเช่นน้ี\" สีหนา้ ของหวงั ซีจือดาทะมึนอยา่ งกะทนั หนั พลางส่ง สายตามองเขาดว้ ยความโกรธเคือง \"ศิษยพ์ ่ีสาม, อยา่ ดูหม่ินนาง!\" \"โอะ๊ , เจา้ โมโหแลว้ !\" เหยยี นเยวห่ งตวดั เสน้ ผมอยขู่ า้ งๆ และปรายตามอง, รอยยมิ้ ของเขาเตม็ ไปดว้ ยความหมายคลมุ เครือ \"ศิษยน์ อ้ ง, อยา่ ไดก้ งั วล ถึงแมศ้ ิษยพ์ ่ีของเจา้ จะรูปงามและฉลาด หลกั แหลม แถมยงั เป็นที่รักของทุกคน แต่ขา้ จะไม่แยง่ นางไปจาก เจา้ และ ... ศิษยพ์ ี่ของเจา้ ไม่ชอบหญิงอายแุ ก่กวา่ , พวกนางไม่ใช่ รสนิยมของขา้ \" หนน้ี, สีหนา้ ซูเหยาดาทะมึนเช่นเดียวกนั \"เหยยี นเยวห่ ง!\" ความเกร้ียวกราดของหวงั ซีจือดุจดงั แมว พองขน ราวกบั พร้อมสู้ตายในวนิ าทีถดั มา

ดว้ ยความบงั เอิญ, ตู๋หยวนเฉินซ่ึงยนื ใกลก้ นั สงั เกตเห็นนาง เช่นกนั และก่อนท่ีหวงั ซีจือจะระเบิดออกมา, เขาประสานมือและ โคง้ ศรีษะใหซ้ ูเหยา \"ศิษยค์ านบั อาจารยย์ า่ \" หนน้ี, คนที่มีสีหนา้ ดาทะมึนคือ เหยยี นเยวห่ ง ซูเหยาหวั เราะคิกคกั และใหต้ ู๋หยวนเฉินเงยหนา้ ข้ึน จากน้นั หนั ไปกวาดสายตามองดูคนซ่ึงถูกเรียกวา่ เหยยี นเยวห่ ง \"เช่นน้นั เจา้ กค็ ือศิษยห์ ลานลาดบั สามของขา้ รึ?\" เหยยี นเยวห่ งขมวดคิ้วมุ่น เขาหมดทางเลือก จึงตอบคาถาม อยา่ งเจื่อนๆ \"ขอรับ, คานบั อาจารยย์ า่ หากเยวห่ งทาใหอ้ าจารยย์ า่ ข่นุ เคือง, ไดโ้ ปรดอภยั ใหข้ า้ ดว้ ย\" เขาเพยี งตอ้ งการใชโ้ อกาสอนั หาไดย้ าก หยอกลอ้ ศิษยน์ อ้ งเลก็ ผชู้ อบวางตวั จริงจงั เคร่งขรึมดว้ ย วยั เพียงเท่าน้ี เขาจะรู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ นางมีสถานะสูงกวา่ เขา จะ ตาหนิขา้ เพราะเรื่องน้ีไม่ไดน้ ะ!

บทที่ ๒๗ ละครสู้ชีวิตของใครคนหนึ่ง ซูเหยาส่งยมิ้ กวา้ งยง่ิ กวา่ เดิม \"เช่นน้นั เจา้ กค็ ือเจา้ สาม [1]นี่เอง, เจา้ สาม ไม่จาเป็นตอ้ งเกรงใจจนเกินไป เจา้ สามไม่เคยเจอ ขา้ มาก่อน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เจา้ สามจะไม่รู้จกั ตวั ขา้ อาจารย์ ยา่ ไม่ตาหนิเจา้ สามหรอก เขา้ ใจนะ, เจา้ สาม? \"ขอบคุณอาจารยย์ า่ \" เขารู้สึกแปลกพิกลเวลาถูกเรียกวา่ เจา้ สาม? \"ไม่เป็นไร, ไม่วา่ อยา่ งไร ขา้ กแ็ ก่แลว้ ! จิตใจขา้ ยอ่ ม กวา้ งขวาง นนั่ คือขอ้ ดีของการเป็นคนแก่!\" เหยยี นเยวห่ ง \".......\" ไหนท่านพูดเองวา่ ไม่ตาหนิขา้ มิใช่ หรือ? พรืดดด! สองคนท่ีอยดู่ า้ นขา้ งไม่อาจกล้นั หวั เราะไดอ้ ีกต่อไป \"พ่ีสาวซูเหยา, ท่านมาที่นี่เพือ่ ดูขา้ แข่งขนั นดั สุดทา้ ยใช่ ไหม?\" หวงั ซีจือพดู ข้ึนอยา่ งถกู เวลา พลางเปล่ียนหวั ขอ้ สนทนา

พี่สาวซูเหยายงั คงเหมือนเดิมไม่เปล่ียนแปลง คาพูดของนางไม่ เคยปราณีใคร \"นดั สุดทา้ ย? เจา้ เขา้ รอบสุดทา้ ย?\" วนั น้ีคือวนั ท่ีสามของ การแข่งขนั ประลองยทุ ธ์ระหวา่ งสานกั ไม่แปลกใจเลยวา่ ทาไม ซือฝจุ ึงพาเธอมาวนั น้ี เพราะเขาตอ้ งการใหเ้ ธอดูการแข่งขนั นดั สุดทา้ ยโดยตรง \"อืม, ขา้ อยกู่ ลุ่มแก่นแท\"้ เช่นน้นั ท่านกไ็ ม่รู้เร่ือง หวงั ซีจื อผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย ทว่าเขาทาตวั เองใหร้ ่าเริงข้ึนทนั ที \"การแข่งขนั รอบต่อไปคือการแข่งขนั จดั ลาดบั รอบสุดทา้ ยของกลมุ่ แก่นแท้ ผู้ ชนะการประลองจากรอบน้นั จะไดต้ ่อสู้กบั ขา้ \" พดู อีกอยา่ งกค็ ือ, รอบต่อไปคือรอบรองชนะเลิศ? ซูเหยาใหค้ วามสนใจทนั ที พลางหนั ไปทางเวทีประลอง จึง เห็นวา่ การแข่งขนั เพ่ิงเสร็จสิ้นและศิษยก์ าลงั ทาความสะอาดเวที การแข่งขนั ท่ีเพง่ิ จบไปเป็นการแข่งขนั ของข้นั ปฐมภูมิ และผชู้ นะ คือศิษยซ์ ่ึงสวมชุดสีฟ้า คลา้ ยจะเป็นศิษยจ์ ากสานกั อื่น ครู่ต่อมา, ผตู้ ดั สินซ่ึงดูแลการแข่งขนั กป็ ระกาศใหเ้ ร่ิมการ แข่งขนั คู่ถดั ไป

ศิษยส์ องคนซ่ึงสวมใส่ชุดขาวทะยานไปยงั เวทีประลอง พร้อมกนั พวกเขาสวมใส่เคร่ืองแบบเหมือนเธอ คนหน่ึงคลา้ ย ชายวยั กลางคนอายเุ กือบสี่สิบ ส่วนอีกคนดูแลว้ น่าจะอยวู่ ยั เดียวกบั หวงั ซีจือ อยา่ งไรกต็ าม, เขาไม่ไดม้ ีใบหนา้ น่ารักเหมือน เดก็ หนุ่ม แต่กลบั มีแววเดด็ เด่ียวอยบู่ นใบหนา้ และหนา้ ตาของเขา กด็ ูคุน้ เลก็ นอ้ ย \"ผนู้ ้ีคือ?\" \"พีส่ าวซูเหยากร็ ู้จกั คนผนู้ ้ี!\" หวงั ซีจืออธิบาย \"เขาคือเซียวอ้ี, คนที่ทาร้ายเจา้ อว้ นเจาบาดเจบ็ สาหสั เมื่อหา้ ปี ก่อน เวลาน้ี, เขาเป็น ศิษยฝ์ ่ ายนอกของสานกั \" เขากค็ ือขอทานตวั นอ้ ยคนน้นั ! ไม่แปลกใจเลยวา่ ทาไมเธอ รู้สึกคุน้ ๆ ... ไม่คาดคิดวา่ เขาจะผา่ นเขา้ รอบรองชนะเลิศ แถมยงั อยรู่ ะดบั เดียวกบั หวงั ซีจือ, ระดบั สูงสุดของข้นั แก่นแท้ \"เขามีความบากบน่ั มาก\" จากความเป็นมาของเขา, ทาให้ รู้สึกประหน่ึงบทละครโทรทศั น์ ท่ีตวั เอกผอู้ ตั คดั ยากแคน้ กาลงั ต่อสู้ชีวิต

\"อืม\" หวงั ซีจือพยกั หนา้ เห็นดว้ ย ในฐานะท่ีตวั เขาเป็นศิษย์ ฝ่ ายใน, เขารู้ดีวา่ มนั ยากลาบากแค่ไหนท่ีศิษยฝ์ ่ ายนอกจะทาตวั เอง ใหเ้ ป็นที่ประจกั ษ์ \"ตอนน้นั , เขาถกู ทาลายตบะ ทว่าดว้ ย ระยะเวลาเพียงหา้ ปี เขากลบั สามารถบาเพญ็ เพยี รจนถึงระดบั สูงสุดของข้นั แก่นแท้ และยงั ต่อสู้จนผา่ นเขา้ รอบรองชนะเลิศ เห็นชดั วา่ เขามีความสามารถมาก\" ซูเหยา, ผมู้ ีความสามารถยง่ิ กวา่ เธอลูบจมูกตวั เองอยา่ ง เงียบกริบ และตดั สินใจเฝ้าดูการแข่งขนั อยา่ งมีสมาธิ เซียวอ้ีมีปราณธาตุโลหะและไม้ อนั หน่ึงคือการป้องกนั อยา่ งดีเยย่ี ม ส่วนอีกอนั โดดเด่นดา้ นการโจมตี ดว้ ยเวทยส์ อง ประเภทซ่ึงเติมเตม็ กนั และกนั ทาใหท้ กั ษะของเขาสูงเป็นพเิ ศษ ขณะคู่ต่อสู้ของเขามีปราณธาตุน้า, ไม,้ และดิน ถึงแมท้ กั ษะพเิ ศษ ไม่อาจเทียบกบั ของเซียวอ้ี ทวา่ ประสิทธิภาพความสอดคลอ้ งของ ปราณธาตุจดั อยรู่ ะดบั ดี ความคล่องแคล่วของมนตค์ าถากส็ ูง และ ยงั ร่ายคาถาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว จงั หวะท่ีคู่ต่อสูข้ องเซียวอ้ีกา้ วขาข้ึนเวที เขาเอาฝ่ ามือ กระแทกพ้ืนดงั ปัง พลนั เวทยไ์ มป้ ระเภทรัดกมุ ถูกปลดปล่อย

พ้นื ดินเคล่ือนไหวไปมาอยา่ งผิดปรกติ และใตฝ้ ่ าเทา้ เซียวอ้ี, เถาวลั ยท์ ะลอุ อกมาจากพ้นื ดิน มนั ขยบั เคล่ือนไหวเพือ่ กกั ขงั ตวั เขา เซียวอ้ีกระโจนตวั ถอยห่างออกมาประมาณสามสิบฟตุ ทวา่ เมื่อเขาร่อนลง, เถาวลั ยพ์ งุ่ ข้ึนจากพ้ืนดินใตฝ้ ่ าเทา้ เขาอีกคร้ัง และ หนน้ี ความเร็วของมนั มากกวา่ เดิมถึงสองเท่า เม่ือมองจาก ความเร็วของเถาวลั ย์ ดูเหมือนคู่ต่อสูจ้ ะชานาญการใชเ้ วทยเ์ ป็น อยา่ งมาก เซียวอ้ีไม่มีทางเลือก จึงไดแ้ ต่กระโจนออกจากเถาวลั ยอ์ ยา่ ง ต่อเนื่อง ราวกบั เขาไม่มีโอกาสเอาเทา้ สัมผสั พ้นื แมแ้ ต่นอ้ ย ใบหนา้ ของคู่ต่อสู้ฉายแววพงึ พอใจ เขาผนึกมือเป็นสญั ลกั ษณ์ ดว้ ยมือเพียงขา้ งเดียว จากน้นั ร่ายเวทยน์ ้าแขง็ พลนั ใบมีดน้าแขง็ จานวนนบั ไม่ถว้ นพงุ่ เขา้ หาคนบนอากาศ เซียวอ้ีไม่สามารถร่อน ลงบนพ้ืนไดอ้ ยา่ งมนั่ คง และตอนน้ีกไ็ ม่มีที่ใหเ้ ขาลอยตวั อยใู่ น อากาศ น่ีเป็นการโจมตีซ่ึงสกดั ก้นั หนทางหนีของคู่ต่อสู้ อีกท้งั ยงั ไม่เปิ ดโอกาสใหเ้ ซียวอ้ีโจมตีอีกดว้ ย

เซียวอ้ีหลบหลีกใบมีดน้าแขง็ ท่ีพงุ่ เขา้ มาอยา่ งเหน็ดเหนื่อย เขากางปราการเพื่อกีดขวางใบมีดท่ีเหลือ และยงั ตอ้ งป้องกนั ตวั เองอยา่ งระมดั ระวงั มิใหถ้ ูกเถาวลั ยท์ ่ีพ้ืนรัดกมุ อยา่ งไรกต็ าม, หากเขายงั หลบหลีกเช่นน้ีต่อไปเรื่อยๆ ในไม่ชา้ คงตอ้ งพา่ ยแพ้ เพราะหมดแรงเป็ นแน่ ในท่ีสุด, ปราการของเขากไ็ ม่อาจทนต่อแรงโจมตีจาก ใบมีดน้าแขง็ จึงแตกกระจายเสียงดงั กึกกอ้ ง เซียวอ้ีไม่มีทางเลือก ไดแ้ ต่เรียกกระบ่ีบินออกมา จากน้นั ใชค้ าถากระบี่ทลาย ซ่ึงแปร สภาพพลงั ปราณใหเ้ ป็นปราณกระบ่ีหลายสิบสาย, ปราณกระบ่ีมี ความแหลมคมและแขง็ แกร่งกวา่ ใบมีดน้าแขง็ ดงั น้นั พวกมนั จึง ทาลายใบมีดจนกระจดั กระจาย และยงั พงุ่ ทะลุไปหาเป้าหมาย เมื่อปราณกระบี่เขา้ ใกลฝ้ ่ ายตรงขา้ ม พลนั เถาวลั ยข์ นาดใหญ่โผล่ ทะลุจากพ้ืนดิน แลว้ ก่อรูปเป็นกาแพงไมส้ กดั ก้นั การโจมตี เซียวอ้ีควา้ โอกาสตอนคู่ต่อสูป้ ้องกนั ตนเองร่อนลงบนพ้นื ไดใ้ นท่ีสุด เขาเรียกกระบี่ข้ึนมาอีกคร้ัง แต่รอบน้ี, ไม่ใช่เพยี ง ปราณกระบี่หลายสิบสายเหมือนหนก่อน ทวา่ เขาใชแ้ สงดาวตก, ซ่ึงเรียกปราณกระบ่ีออกมานบั ไม่ถว้ นในคร้ังเดียว และพวกมนั