ศิษย์ข้า เจ้าตายอีกแล้ว 01

เหตุการณ์น้ีทาใหซ้ ูเหยารู้สึกหวาดกลวั เลก็ นอ้ ย นรกสิ, เธอ ลืมไปไดอ้ ยา่ งไรวา่ นี่คือโลกเทพยทุ ธ? คนพวกน้ีสามารถฆ่าเธอ ไดเ้ พียงการดีดนิ้ว แต่นางมาด่าวา่ แม่ของเธอต้งั แต่นาทีแรกท่ีเร่ิม พดู คุยไดอ้ ยา่ งไร? ในหวั ใจของคนเป็นลูก, การด่าวา่ พอ่ แม่เป็น เรื่องตอ้ งหา้ มไม่ใช่หรือ? อีกอยา่ ง, เธอซ่ึงกลายเป็นคนขา้ มมิติมา อีกโลกหน่ึงและบางทีอาจไม่มีโอกาสพบเห็นหนา้ พวกเขาอีก ต่อไป หญิงผนู้ ้นั ล้าเส้นเกินไป, ทาไมเธอไม่ขย้านางใหต้ าย!? “แม่นางนอ้ ย, เจา้ กต็ อ้ งระงบั อารมณ์ตวั เองดว้ ยเช่นกนั ขา้ เชื่อวา่ เจา้ อาจเดาไดว้ า่ พลงั แฝงของเจา้ ไม่ธรรมดา” ท่านเจา้ สานกั เริ่มทาตวั เป็นคนกลาง “หากเจา้ เขา้ สานกั พวกเรา, เจา้ จาเป็นตอ้ ง ขดั เกลาตวั เองจนสุดกาลงั , เจา้ เตม็ ใจไหม?” “ไม่เตม็ ใจ!” “แค่ก แค่ก แค่ก ...” ท่านเจา้ สานกั เกือบสาลกั ตวั เองตาย “เจา้ ... เจา้ วา่ อะไรนะ?” ดว้ ยพลงั แฝงของนางเช่นน้ี, นางตอ้ งได้ เขา้ ไปอยใู่ นขนุ เขาป่ าหยกอยา่ งแน่นอน คนจากทว่ั ทุกสารทิศแห่ง โลกบาเพญ็ เพียรลว้ นเคน้ สมองตวั เองทุกวิถีทางเพอ่ื ใหไ้ ดเ้ ป็น ส่วนหน่ึงของสถานท่ีน้นั แมว้ า่ อายขุ องนางจะเกินวยั พ้ืนฐานมาก

ไปหน่อย แต่ดว้ ยความสามารถของคนผนู้ ้นั มนั ไม่ใช่ปัญหาเกิน เอ้ือมท่ีจะช่วยใหน้ างถึงข้นั หลอมรวมก่อนสิ้นอายขุ ยั “เจา้ รู้หรือไม่วา่ สถานที่ท่ีเจา้ กาลงั จะไปคือขนุ เขาป่ าหยก?” “ขา้ ไม่อยากรู้!” มนั เกี่ยวอะไรกบั เธอดว้ ย? “ทาไม?” ซูเหยากลอกตาใส่ท่านลุงอยา่ งสุภาพ “ท่านคิดวา่ ขา้ โง่หรือ? วนั น้ีขา้ เพ่ิงทาใหศ้ ิษยน์ อ้ งผนู้ ่ีของท่านแคน้ เคือง, หากขา้ เขา้ สานกั ท่าน นางคงทรมานขา้ จนตาย!?” ใบหนา้ ท่านลุงเจา้ สานกั บิดเบ้ียวเลก็ นอ้ ย แมน้ ส่ิงที่นางพดู อาจเป็นไปได้ ... แต่นางพดู จาขวานผา่ ซากเกินไปหรือเปล่า? เขา ชาเลืองมองศิษยน์ อ้ งผซู้ ่ึงหนา้ ตาซีดเซียวและมืดคร้ึม มนั ไม่ เป็นไรหรอกหรือท่ีพูดถอ้ ยคาพวกน้นั ออกมา? มนั ไม่เป็นไรจริงๆ รึ? “แค่ก แค่ก, เจา้ ไม่ตอ้ งการฝึกฝนบาเพญ็ เพียรเพือ่ เป็นเทพรึ? เจา้ รู้หรือไม่วา่ นี่เป็นโอกาสอนั ยงิ่ ใหญ่นกั !” “ขา้ ไม่ตอ้ งการ!” “อาา ....”

“ถา้ อยา่ งน้นั กเ็ ป็นอนั เขา้ ใจตามนี่นะ ....” ซูเหยายกั ไหล่ แลว้ พดู “ขา้ จะกลบั ไปยงั ที่ท่ีตวั เองจากมา, ลาก่อน!” “เดี๋ยว ... ชา้ ก่อน!” ก่อนท่ีท่านเจา้ สานกั จะทนั หยดุ นาง, ซูเหยากว็ ิ่งออกจาก วหิ ารอยา่ งร่าเริง หญิงสาวผนู้ ่ี, ทาไมนางไม่พงึ ปฏิบตั ิตามกรอบ? แต่ทนั ใดน้นั , กระแสลมรุนแรงพดั ผา่ นแลว้ จู่ๆชายหนุ่มชุด ขาวกป็ รากฏกายออกมาตรงทางเขา้ ซูเหยาไม่ทนั สังเกตจึงเอาหวั ชนโครมเขา้ อยา่ งจงั จากน้นั ... หวั ปูดเป็นลกู ซาลาเปา, ใจซูเหยาลกุ โหมไปดว้ ย เปลวเพลิงแห่งความโกรธเคือง “ทาไมเจา้ ไม่รู้จกั มองเวลาเดินห๊ะ!? ถอยออกไป!” “........” ทว่ั ท้งั วิหารต่างพากนั เงียบกริบทนั ที ครู่ต่อมา, ชายหนุ่มซ่ึงกระแทกเขา้ กบั เธอจึงค่อยๆกา้ วขาไป ดา้ นขา้ ง ก่อนซูเหยาจะเดินออกนอกประตู เธอกลอกตาใส่ชายหนุ่ม ผนู้ ้นั แลว้ เดินจากไป ถือวา่ นายมีกลา้ มเน้ือแลว้ ยงั ไง? ฮ่ึม!

“อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, แม่นางคนน้นั มีปราณธาตุสายฟ้า!” ท่านเจา้ สานกั ตะโกนออกมาทนั ที พอชายท่ียนื อยตู่ รงประตูไดย้ นิ สิ่งน้ี เขารีบควา้ ตวั ผซู้ ่ึงกาลงั เดินจากไปอยา่ งฉบั พลนั ซูเหยากาลงั เดินอยา่ งรีบเร่งเมื่อถกู ดึงจึง ชนโครมเขา้ กบั ชายหนุ่ม จากน้นั ... หวั ปูดเป็นซาลาเปาอีกหน่ึง ลูก ซูเหยาลูบซาลาเปาสองลกู ท่ีปูดอยบู่ นหวั ตวั เอง เธอเงยหนา้ มองชายหนุ่มผมู้ ีสีหนา้ เยน็ ชา “บอกขา้ มาสิพชี่ าย ... เจา้ มีอะไรจง เกลียดจงชงั ขา้ รึเปลา่ ?” ชายหนุ่มชะงกั ครู่หน่ึง จากน้นั , เขาตอบดว้ ยความเคร่งขรึม “ไม่มี!” “หากไม่มีแลว้ เจา้ ดึงเรื่องขา้ ไวท้ าไมเล่า!?” เจา้ กาลงั หาเร่ือง อยเู่ รอะ!? ชายหนุ่มกม้ หนา้ ครุ่นคิดชว่ั ครู่ จากน้นั , เขาตอบดว้ ยความ จริงจงั ยงิ่ กวา่ เดิม “ขา้ ไม่ไดด้ ึงเร่ืองอะไร, ท่ีขา้ ดึงคือมือของเจา้ ” “.........”

สูดหายใจเขา้ ลึกๆ ... อยา่ โกรธ, อยา่ โกรธ, วนั น้ีทอ้ งฟ้า แจ่มใส, มนั ไม่ดีที่จะโกรธแบบน้ี! “ขา้ จะถือซะวา่ วนั น้ีตวั เองโชคร้าย, รบกวนเจา้ ช่วยเขยบิ ไป หน่อย อยา่ ขวางทางขา้ ไดไ้ หม? ขอบคุณมาก!” ชายหนุ่มขมวดคิ้วและปฏิเสธคาขอร้องของเธออยา่ งเฉียบ ขาด “ไม่ได”้ “นี่, เจา้ ตอ้ งการอะไรจากขา้ กนั แน่?” ทาหวั เธอปูดสองลูก ยงั ไม่พอ, เขายงั ตอ้ งการเพิ่มอีกลูกหน่ึงเรอะ? “คุกเข่า! แสดงความเคารพต่ออาจารย!์ ” “แสดงความเคารพนอ้ งสาวเจา้ สิ!” ใครบอกวา่ เธอจะเป็น ลูกศิษยเ์ ขา? ชายหนุ่มขมวดคิ้วลึกยงิ่ กวา่ เดิมและยงั คงพดู ดว้ ยน้าเสียง เยน็ ชา “ขา้ คือคนท่ีจะเป็นอาจารยข์ องเจา้ , ขา้ ไม่มีนอ้ งสาว!” “.........” พ่ีชาย, ท่านคือผชู้ นะ! นายมาจากดาวดวงไหนกนั แน่? ฉนั ไม่สามารถสื่อสารกบั เขาไดเ้ ลยอ่า

บทท่ี ๖ จงยอมรับสู่ป่ าหยก “คานบั อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ!” ท่านลงุ เจา้ สานกั และคนท่ี เหลือต่างพากนั ออกมาและทาความเคารพชายหนุ่มผยู้ นื อยตู่ รง ประตู เขาหนั มามองซูเหยาและพูด “อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ท่านคิด จะรับหญิงผนู้ ้ีเป็นศิษยข์ องท่านหรือ?” ตอนแรกเขานึกวา่ ดว้ ยวยั ของหญิงผนู้ ี่, อยา่ งมากอาจารยค์ งรับนางเขา้ ขนุ เขาเพ่อื เป็นศิษย์ ฝ่ ายใน เขาไม่คาดคิดวา่ อาจารยจ์ ะรับนางเป็นศิษยโ์ ดยตรง ชายหนุ่มมองดูกลุ่มคนตรงหนา้ ดว้ ยความสงบน่ิงและแกไ้ ข ใหถ้ ูกตอ้ ง “ศิษยผ์ สู้ ืบทอด” “อะไรนะ?” หญิงสาวชุดแดงมีสีหนา้ ท่าทางไม่อยากเช่ือ นางกา้ วมา ดา้ นหนา้ และพูด “อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ, ดว้ ยวยั ของนางเช่นน้ีแม้ นางจะเป็นผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้าซ่ึงหาไดย้ าก แต่ท่านสามารถ รับศิษยผ์ สู้ ืบทอดไดเ้ พียงคนเดียว ... ดว้ ยวยั ของนางเช่นน้ี ... ไม่ใช่วา่ มนั ไม่ค่อยเหมาะสมหรือ?”

ชายหนุ่มจอ้ งไปทางหญิงสาวชุดแดงดว้ ยใบหนา้ คงไวซ้ ่ึง ความเยน็ ชา, เขามีท่าทีสงสยั “เร่ืองน้ีเกี่ยวอะไรกบั เจา้ ดว้ ยหรือ?” “.........” หญิงสาวชุดแดงอบั จนคาพดู สิ่งที่นางสามารถทาไดค้ ือ เคล่ือนสายตาตวั เองมาจบั จอ้ งซูเหยาซ่ึงอยดู่ า้ นขา้ งชายหนุ่มอยา่ ง ดุร้าย, เธอไม่ไดท้ าอะไรเลยนะนอกจากยนื อยเู่ ฉยๆ ดงั น้นั นางจะ มาถลึงตาใส่เธอทาบา้ อะไรกนั ? ช่วงเวลาน้นั , จู่ๆเธอกร็ ู้สึก เหมือนตวั เองกาลงั อยใู่ นโรงพยาบาลผปู้ ่ วยทางจิต “ยอมรับขา้ เป็นอาจารยข์ องเจา้ !” พอ่ ภูเขาน้าแขง็ ปรับเปล่ียนความมุ่งหมายใหม่และเลง็ ไปที่ซูเหยาอยา่ งต่อเน่ือง ซูเหยาสีหนา้ มืดคร้ึม “เอิ่ม ... พีช่ าย, ขา้ คิดวา่ เราควรตอ้ ง หารือกนั เรื่องน่ี? ทาไมขา้ ตอ้ งยอมรับท่านเป็นอาจารยด์ ว้ ย?” “เพราะเจา้ คือผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้า!” ชายหนุ่มท่ีเหมือน ภูเขาน้าแขง็ พดู ดว้ ยความเยน็ ชา “โอ!” ซูเหยาพยกั หนา้ “ขา้ ขอถามหน่อย, มีกฎขอ้ ไหนบอก ไวห้ รือวา่ ขา้ ในฐานะผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้าตอ้ งยอมรับท่าน เป็นอาจารย?์ ”

พอ่ ภูเขาน้าแขง็ ขมวดคิ้วลึกยง่ิ กวา่ เดิมและส่ายหนา้ ตาม ความเป็ นจริ ง “เช่นน้นั แม่ท่านเอาความมนั่ ใจมาจากไหนวา่ ขา้ จะยอมรับ ท่านเป็นอาจารยอ์ ยา่ งแน่นอน?” นายเชื่อไหมวา่ ฉนั จะพ่นโคก้ ใส่ หนา้ นายท้งั หนา้ ? พอ่ ภูเขาน้าแขง็ คลา้ ยยงุ่ ยากใจกบั คาถามน้ี เขาใชร้ ะยะเวลา ครู่หน่ึงก่อนจะค่อยๆตอบ “มีเพยี งขนุ เขาป่ าหยกของขา้ ท่ีรู้จกั วิชา มนตค์ าถาเพอ่ื ฝึกสอนผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้า ดงั น้นั เจา้ จึงตอ้ ง ยอมรับคาช้ีแนะจากขา้ ” เขากม้ หนา้ และมองตรงไปยงั ดวงตาของ เธอ “ส่ิงน่ีเกี่ยวขอ้ งอะไรกบั ความมน่ั ใจของแม่ขา้ ดว้ ย?” “..........” สูดหายใจเขา้ ลึกๆ, คนเราตอ้ งไม่ทาร้ายกนั และกนั ในสังคมซ่ึงเป็นอนั หน่ึงอนั เดียวกนั “ทาไมขา้ ตอ้ งฝึกฝนวชิ าพวก น้ีดว้ ย?” เขาพดู อยา่ งเป็นธรรมชาติ “หากเจา้ ตอ้ งการเป็นเทพ เช่นน้นั เจา้ กต็ อ้ งเรียนรู้วิชาพวกน้ี” “โฮะโฮะโฮะ!” ซูเหยาดึงมือตวั เองกลบั มาและหวั เราะอยา่ ง เยน็ ชา “ขอโทษที, แต่ขา้ ไม่อยากเป็นเทพ, ขอบคุณและลาก่อน!”

พอ่ ภูเขาน้าแขง็ คลา้ ยตกตะลึงกบั ความคิดของเธอจึงยนื ราก งอกอยบู่ นพ้นื ดว้ ยอาการตะลึงงนั ดงั น้นั , ซูเหยาจึงสบโอกาส แอบหนีออกมาอยา่ งร่าเริง แต่โชคร้ายที่ไม่ถึงสองนาทีถดั มา พอ่ ภูเขาน้าแขง็ กไ็ ล่ตามเธออยา่ งฉบั พลนั , มนั ไม่ใช่เพราะเธอไม่มี ความสามารถในการหลบหนี หากจะพดู ใหถ้ ูกกค็ ือฝ่ ายตรงขา้ ม แขง็ แกร่งจนเกินไป แมซ้ ูเหยาจะวิง่ เสมือนสายลม แต่พอ่ ภูเขา น้าแขง็ กจ็ บั ตวั เธอไวไ้ ดเ้ พียงชว่ั อึดใจ เขาไม่พดู ไม่จาแลว้ ควา้ ตวั เธอลอยข้ึนไปในอากาศและมุ่งตรงไปยงั ยอดเขาซ่ึงสูงที่สุด ซูเหยาเห็นภาพตรงหนา้ อยา่ งเลือนราง, และหวั ของเธอก็ โขกกระแทกเขา้ กบั พอ่ ภูเขาน้าแขง็ อีกหนหน่ึง, จากน้นั กเ็ ป็นไป ตามเร่ืองราว ... หวั เธอปูดเป็นลกู ท่ีสาม! นรกสิ! ยามเธอไดส้ ติคืนมากพ็ บวา่ ตวั เองยนื อยบู่ นที่ราบเขียวชอุ่ม โดยมีพอ่ ภูเขาน้าแขง็ ยนื อยตู่ รงหนา้ “ยอมรับขา้ เป็นอาจารยข์ องเจา้ ” “พี่ชายน้าแขง็ , ท่านช่วยเปลี่ยนประโยคหน่อยไดไ้ หม?”

พอ่ ภูเขาน้าแขง็ ชะงกั ครู่หน่ึงแลว้ พดู “ขา้ จะรับเจา้ เป็นศิษย์ ของขา้ !” “.........” มนั ต่างกนั ตรงไหนเล่า? “ขา้ แซ่อว้,ี ไม่ใช่น้าแขง็ ” “............” “ชื่อตวั ของขา้ คือเยยี่ น ในเมื่อเจา้ อยภู่ ายใตก้ ารอบรมสอน สัง่ ของขา้ ดงั น้นั เจา้ จึงตอ้ งใชแ้ ซ่ของขา้ เช่นกนั ขา้ ขอมอบนาม 'วงั่ ' ใหแ้ ก่เจา้ ” “ความปรารถนานอ้ งสาวเจา้ สิ! [1]” ใครบอกใหน้ ายต้งั ช่ือ ให?้ ฉนั แค่ไม่อยากเป็นเทพ “เจา้ คือ’อว้ีวงั่ ’ และขา้ ไดบ้ อกเจา้ ไปแลว้ ก่อนหนา้ วา่ ขา้ ไม่มี นอ้ งสาว” “......” นรกสิ, ฉนั ไม่เคยนึกมาก่อนเลยวา่ การส่ือสารดว้ ย ภาษาจีนมนั จะลาบากยากเยน็ ขนาดน่ี ซูเหยาน้าตาตก “พช่ี าย, ขา้ ขอร้องท่าน, ไดโ้ ปรด ปลอ่ ยขา้ ไปเถิด ขา้ ไม่อยากเป็นเทพจริงๆ โปรดปล่อยใหข้ า้ กลบั บา้ นเถอะนะ!”

อว้เี ยยี่ นชะงกั ครู่หน่ึงก่อนจะตอบดว้ ยน้าเสียงเยน็ ชา เช่นเดิม “ขา้ จะรับเจา้ เป็นศิษยข์ องขา้ , ไม่ใช่นอ้ งสาว ดงั น้นั เจา้ ตอ้ งเรียกขา้ วา่ ซือฝ[ุ 2], ไม่ใช่พชี่ าย” “.......” หนา้ ผาท่ีใกลส้ ุดอยตู่ รงไหน!? ใครกไ็ ดโ้ ปรดบอก ฉนั ที! ____________________________________ [1] ชื่อ’วงั่ ’ออกเสียงเหมือนคา 望 ซ่ึงแปลวา่ ความ ปรารถนา [2] อาจารย์

บทที่ ๗ ไม่มองหาปัญหากจ็ ะไม่เกดิ ปัญหา อว้ีเยย่ี นไม่เขา้ ใจลูกศิษยท์ ี่ตนเพงิ่ รับมาคนน้ี เน่ืองจากนาง คือผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้า, ดงั น้นั นางจึงถกู กาหนดไวแ้ ลว้ วา่ อาจมีสิทธ์ิสาเร็จเป็นเซียนและบรรลสุ ู่แดนสวรรค์ แมน้ นางจะแก่ ไปสักหน่อยแต่กไ็ ม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรนกั สาหรับผฝู้ ึกฝน บาเพญ็ เพยี รเพ่ือเป็นเทพ ร่างกายของพวกเขากเ็ ปรียบเสมือน ภาชนะ ถึงแมก้ ารบาเพญ็ เพียรต้งั แต่เดก็ จะมีโอกาสประสบ ผลสาเร็จมากกวา่ แต่เขามน่ั ใจวา่ ดว้ ยความรู้ความสามารถของตน ในฐานะเจา้ บรรพตแห่งขนุ เขาป่ าหยก เขาตอ้ งสามารถช่วยเหลือ ใหน้ างกา้ วผา่ นข้นั หลอมรวมก่อนสิ้นอายขุ ยั ไดอ้ ยา่ งแน่นอน จากน้นั , เมื่อนางเรียนรู้ทกั ษะในการแปลงร่างกจ็ ะไม่มีปัญหา เร่ืองอายอุ ีกต่อไป ขนุ เขาป่ าหยกของเขาถกู สืบทอดมาแลว้ ไม่นอ้ ยกวา่ หลาย แสนปี แต่จานวนลูกศิษยก์ ลบั มีเพียงหยบิ มือเดียว อยา่ งไรกต็ าม, ผรู้ ับการสืบทอดมากกวา่ คร่ึงกไ็ ดบ้ รรลสุ ู่แดนสวรรค,์ เหตุผล หลกั ท่ีเป็นเช่นน้ีกเ็ พราะพวกเขารับเฉพาะศิษยผ์ ถู้ ือครองปราณ

ธาตุสายฟ้าซ่ึงเป็นปราณธาตุที่มีพลงั ลึกลบั ท่ีสุดในโลก ตราบ เท่าที่ผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพยี รตอ้ งการเป็นเทพ พวกเขาจาเป็นตอ้ งกา้ ว ผา่ นหกระดบั ข้นั ดว้ ยกนั น้นั คือ แก่นแท,้ ปฐมภูมิ, หลอมรวม, สมดุลย,์ เซียน, และการบรรลุสู่สวรรค์ ในทุกข้นั จะจาแนก ออกเป็นอีกสิบเอด็ ระดบั , ระดบั หน่ึงถึงหา้ เรียกวา่ ระยะพ้ืนฐาน, ระดบั หกถึงเกา้ คือระยะกลาง, ระดบั สิบคือข้นั สูง, ส่วนระดบั สิบ เอด็ คือจุดสูงสุด .. ในช่วงข้นั หลอมรวมและอีกสองระดบั ข้ึนไป หากผใู้ ดตอ้ งการเล่ือนข้นั คนผนู้ ้นั จาเป็นตอ้ งผา่ นด่านทดสอบ อสนี การผา่ นด่านเลก็ คือยอมรับการโจมตีจากสายฟ้าฟาดสามสิบ เกา้ สาย, ส่วนด่านใหญ่คือยอมรับสายฟ้าท้งั หมดเกา้ สิบเกา้ สาย, อสนีสวรรคก์ าเนิดจากแสงแห่งความบริสุทธ์ิของพลงั ศกั ด์ิสิทธ์ิ จากทุกสรรพสิ่งมารวมกนั และมนั ยงั สามารถคร่าทุกชีวติ ในโลก ไดเ้ ช่นกนั ดงั น้นั ยามผบู้ าเพญ็ เพยี รเขา้ สู่ด่านทดสอบอสนี พวก เขาจาเป็นตอ้ งดึงพลงั จากภายในร่างออกมาเพ่อื ใชต้ ่อตา้ นสายฟ้า แมน้ พวกเขาจะผา่ นด่านทดสอบอสนีเหลา่ น่ีไปได,้ แต่พวก เขายงั ตอ้ งเจอด่านอุปสรรคอีกเกา้ อยา่ งก่อนจะบรรลสุ ู่สวรรค์ ความแขง็ แกร่งของแปดสิบเอด็ อสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วงมี

พละกาลงั แขง็ กลา้ กวา่ สายฟ้าปกติถึงหมื่นเท่า, มีผบู้ าเพญ็ เพียร ระดบั สูงมากมายถูกทาลายดว้ ยพลงั ของอสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วง น่ี แมก้ ระทง่ั แต่เซียนบางคนซ่ึงใกลถ้ ึงขีดจากดั ของอายขุ ยั กย็ งั ไม่ กลา้ ผา่ นด่านทดสอบอสนีสวรรคช์ ้นั ฟ้าสีม่วง นอกเสียจากผู้ บาเพญ็ เพียรซ่ึงถือครองปราณธาตุสายฟ้า! ผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้ามีความสามารถด้งั เดิมในการซึม ซบั พลงั จากสายฟ้า ดงั น้นั , ด่านอุปสรรคจึงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาด ตายสาหรับพวกเขา มนั เป็นเพยี งการรับเอาพลงั ปราณจานวนมาก เขา้ สู่ร่างเท่าน้นั ดว้ ยพลงั ปราณธาตุซ่ึงสวรรคม์ อบใหเ้ ช่นน้ี, แมน้ พวกเขาไม่อยากบรรลุสู่สวรรคแ์ ต่กค็ งไม่มีทางเลือกอ่ืน อยา่ งไรกด็ ี, ปราณธาตุชนิดน่ีไม่ค่อยพบเห็นมากนกั คร้ัง สุดทา้ ยที่ผถู้ ือครองปราณธาตุสายฟ้าปรากฏกค็ ือเม่ือหน่ึงหม่ืนหก พนั ปี ก่อน, คนผนู้ ้นั กค็ ืออว้เี ยย่ี น เขาถูกนาตวั ไปเป็นศิษยเ์ ม่ืออายไุ ดส้ ามขวบ และผา่ นระดบั สูงสุดของแก่นแทเ้ ม่ืออายหุ า้ ขวบ, ตอนเขาอายสุ ิบขวบกอ็ ยรู่ ะดบั ปฐมภูมิ ตอนอายยุ ส่ี ิบ, เขาฝ่ าเขา้ ไปอยขู่ ้นั หลอมรวม, และถึงข้นั สมดุลยเ์ ม่ืออายหุ น่ึงร้อย พออายหุ น่ึงพนั กก็ ลายเป็นเซียนและถึง

ระดบั สูงสุดของเซียนเพียงหกพนั ปี จนกลายเป็นท่ีหน่ึงแห่งโลก การฝึกฝนบาเพญ็ เพียร อาจกลา่ วไดว้ า่ เขากลายเป็นตานานแห่ง โลกเซียนซ่ึงสามารถบาเพญ็ เพียรดว้ ยความเร็วอนั น่าตกตะลึง อยา่ งไรกต็ าม, ตานานน้ีไดห้ ยดุ ตวั ลง ณ ตาแหน่งเซียนมา หน่ึงหม่ืนปี พอดี ส่วนเหตุผลไม่ใช่เพราะเขาไม่มีความสามารถ บรรลุสู่สวรรค์ แต่กลบั กนั , มนั เป็นเพราะช่วงหมื่นปี ที่ผา่ นมาเขา ไม่อาจหาลูกศิษยผ์ ถู้ ือครองปราณธาตุสายฟ้าไดแ้ มแ้ ต่คนเดียว ทวั่ ทุกสารทิศจากโลกบาเพญ็ เพียร, มีเพียงขนุ เขาป่ าหยกแห่งสานกั บรรพตโบราณเท่าน้นั ที่รู้แนวทางการบาเพญ็ เพยี รสาหรับผถู้ ือ ครองปราณธาตุสายฟ้า หากเขาบรรลสุ ู่สวรรคก์ จ็ ะไม่มีผสู้ ืบทอด ต่อจากเขา เพราะฉะน้นั , แมว้ า่ เขาจะครอบครองกายเทพมาเนิ่น นาน, แต่เขากย็ งั ตอ้ งอยู่ ณ แดนเบ้ืองลา่ งเพือ่ รอคอยผสู้ ืบทอด ต่อไป และในที่สุดผสู้ ืบทอดคนน้นั กป็ รากฎตวั แต่ทาไมนางกลบั ดูไม่เตม็ ใจเป็นอยา่ งยง่ิ ถึงเขาจะมอบช่ือใหม่ใหแ้ ก่นาง แต่นาง กลบั มีท่าทีประหลาด และคอยคิดแต่จะหวนกลบั ไปยงั แดน มนุษย์ หรือนางกาลงั บอกวา่ ขนุ เขาป่ าหยกของเขาซ่ึงเป็นหน่ึงใน

ใตห้ ลา้ แห่งดินแดนเซียนไม่อาจเทียบไดก้ บั ผืนดินโสมมของแดน มนุษย?์ อว้ีเยย่ี นห่อเห่ียวใจยง่ิ นกั \"ขา้ ขอร้องท่าน, ขา้ ไม่อยากเป็นเทพจริงๆ ไดโ้ ปรดปล่อยขา้ ไปเถิด, ปลอ่ ยขา้ ไปตามทางของตวั เองเถอะนะ!\" ซูเหยาแทบ ร้องไหอ้ อกมา เธอไม่อยากมีชื่อเรียกว่าความปรารถนา อว้ีเยยี่ นขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย จากน้นั , เขาบงั เกิดความคิด บางอยา่ งและร่ายคาถาออกมา ซูเหยาซ่ึงกาลงั พยายามออ้ นวอน เขาก่อนหนา้ , เวลาน้ีกลบั คุกเข่าลงกบั พ้ืนดว้ ยเสียงดงั ตุบ้ \"เจา้ จะทาอะไร!\" ซูเหยาต่ืนตระหนก เขาคงไม่ฆ่าเธอเพราะ ความโมโหหรอกนะ, ใช่ไหม? เธอกาลงั จะลุกข้ึนแต่แลว้ กลบั ไม่ สามารถควบคุมร่างกายตวั เองได้ เธอคุกเข่าลงตรงหนา้ พอ่ ภูเขา น้าแขง็ และคานบั เขาสามคร้ัง ก่อนเธอจะทนั ตอบสนอง, อว้เี ยยี่ น กย็ น่ื สองนิ้วออกมาและแตะหนา้ ผากเธอเบาๆ เธอรู้สึกถึงไอเยน็ ยะเยอื กแทรกซึมเขา้ สู่ร่าง ครู่ต่อมา, ความอบอุ่นกไ็ หลเวียนไปทวั่ ร่าง จากน้นั , บนหนา้ ผากเธอกป็ รากฏสัญลกั ษณ์รูปดอกไม้

\"นบั จากวนั น้ี, เจา้ คือศิษยผ์ สู้ ืบทอดของขา้ เครื่องหมายน่ีคือ หลกั ฐานวา่ ขา้ ไดร้ ับเจา้ เป็นลูกศิษย์ รุ่งเชา้ ของวนั พรุ่งน้ีใหเ้ จา้ ไป ยงั ยอดเขาป่ าหยก ขา้ จะถา่ ยทอดหลกั วชิ าบาเพญ็ เพยี รใหแ้ ก่เจา้ \" พอพดู จบร่างของเขากว็ บู หายไปจนซูเหยาไม่อาจมองเห็นเงาร่าง ตรงหนา้ ไดอ้ ีก เธอยกมือข้ึนสัมผสั หนา้ ผากตวั เองซ่ึงยงั มีความเยน็ หลง เหลืออยเู่ ลก็ นอ้ ย ซูเหยารู้สึกอยากร้องไห้ นายบีบบงั คบั ใหฉ้ นั ยอมรับแบบน้ีไม่ไดน้ ะ ซูเหยาเศร้าสลดจากการถูกบงั คบั ใหต้ อ้ งบาเพญ็ เพียร เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนการพดู คุยกบั เขาจะ ไม่ไดเ้ รื่องไดร้ าว คลา้ ยคลื่นความถี่ของพวกเราจูนไม่ตรงกนั เธอ มองไปรอบตวั และเห็นเพียงพ้ืนหญา้ เขียวชอุ่มกวา้ งไกลสุดลูกหู ลูกตากบั แนวเทือกเขา มนั ทาใหเ้ ธออยากร้องไหย้ งิ่ กวา่ เดิม สถานท่ีแห่งน่ีมนั คือตรงไหนกนั แน่เน่ีย? อยา่ งนอ้ ยนายกค็ วร บอกทิศทางกนั บา้ ง ... มนั ถูกแลว้ หรือท่ีหายตวั ไปเฉยๆโดยทิ้ง ขวา้ งกนั แบบน้ี?

ฉนั สงสัยวา่ เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมซ่ึงมาพร้อมกนั จะเป็นยงั ไงบา้ ง? ทาไมยามเธอคิดจะทาตวั เป็นคนดี แต่ลงทา้ ย กลบั กลายเป็นการขดุ หลมุ ฝังศพตวั เอง เธอรู้สึกวา่ ทุกวนั น้ีการทา ความดีเป็นเร่ืองลาบากยากเยน็ เสียเหลือเกิน ดูเหมือนเธอจะไม่มี ทางเลือกอ่ืนนอกจากเดิมตามเส้นทางของการเป็ นเทพ แต่ปัญหาปัจจุบนั กค็ ือ ... เธอควรไปทางไหนดี? ก่อนหนา้ น่ีพอ่ ภูเขาน้าแขง็ บอกใหเ้ ธอไปหาที่ยอดเขาป่ า หยก ซูเหยามองไปยงั ยอดเขาสูงล่ิวทะลุกอ้ นเมฆตรงหนา้ แลว้ รู้สึกอยากเป็นบา้ ชว่ั ขณะ นรกสิ! ภูเขาน่ีดูยงั ไงกเ็ หมือนยอดเขาเอ เวอเรสต!์ นายตอ้ งลอ้ ฉนั เล่นแน่, ใช่ไหม? ช่วงเวลาน้ี, ซูเหยารู้ซ้ึงถึงความหมายของสานวนท่ีวา่ 'ไม่ มองหาปัญหา กจ็ ะไม่เกิดปัญหา' เธอเสียใจท่ีตวั เองบอกปัดการ เป็นลูกศิษยข์ องพอ่ ภูเขาน้าแขง็ หากเธอตอบรับเสียแต่ทีแรก เขา คงไม่บีบบงั คบั เธอดว้ ยอาการโกรธเคือง และยงิ่ ไปกวา่ น้นั , เขาคง ไม่ทิ้งขวา้ งเธอไวใ้ นดินแดนรกร้างและปลอ่ ยใหเ้ ธอตอ้ งเผชิญ ชะตากรรมอนั โดดเด่ียวเช่นน้ี

เธอกแ็ ค่ถูกรับเลือกเป็นลูกศิษย,์ มนั กเ็ ท่าน้นั ไม่มีอะไร เสียหาย หากสังเกตจากท่าทีของผคู้ นท่ีมีต่อเขายามอยใู่ นวิหาร ก่อนหนา้ , ซือฝขุ องเธอคนน้ีตอ้ งเป็นผมู้ ีพลงั สูงส่งเป็นแน่ การที่มี คนเช่นเขาหนุนหลงั กไ็ ม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร อีกอยา่ งเธอทาให้ หญิงสาวชุดแดงโกรธแคน้ หากเธอเป็นศิษยข์ องท่านผนู้ ้นั นาง ตอ้ งไม่กลา้ สร้างปัญหากบั เธอแน่ แต่หากเธอกลบั ไปยงั แดน มนุษย์ ไม่แน่วา่ นางอาจหาวธิ ีมาทรมานเธอ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาคือ ผชู้ ่วยเหลือที่ส่งตรงมาจากสวรรค!์ พอคิดไดด้ งั น้ี, อาการตดั พอ้ ที่ซูเหยามีต่อซือฝผุ เู้ ลอเลิศก็ หายไปในบดั ดล กลบั กนั , ความรู้สึกซาบซ้ึงใจผดุ ข้ึนมาแทนที่ เธอรีบรวบรวมแรงบนั ดาลใจเพ่ือปี นยอดเขา แต่แลว้ ความรู้สึกซาบซ้ึงใจกลบั หดหายหมดสิ้นเม่ือเธอ มาถึงตีนเขา เธอรู้สึกไดว้ า่ ไม่วา่ ตวั เองจะปี นยงั ไงหรือใชเ้ วลานาน ขนาดไหนกค็ งไม่มีวนั ข้ึนไปถึงยอดเขา นรกสิ! เธอเขา้ ใจแลว้ วา่ ทาไมพอ่ ภูเขาน้าแขง็ จึงใหเ้ ธอไปหาในเชา้ วนั ถดั ไป นน่ั เพราะเธอ ตอ้ งใชเ้ วลาท้งั วนั ท้งั คืนเพ่ือปี นเขา

ยามตะวนั ข้ึนสู่ยอดของเชา้ วนั ท่ีสอง, เธอกม็ าถึงยอดเขาใน ที่สุด .. เหน่ือยสายตวั แทบขาด, เธอทรุดลงบนพ้ืนและไม่อาจขยบั เขย้อื นตวั แมเ้ พียงปลายกอ้ ย สาหรับท่านอาจารย,์ เขานงั่ รอคอยลกู ศิษยม์ ารายงาน ตวั อยา่ งกระวนกระวายใจตลอดท้งั คืน เขาขบคิดวา่ ทาไมนางยงั มาไม่ถึงอีก ยามเปิ ดประตูออก,เขากลบั เจอร่างๆหน่ึงนอนกองอยู่ ตรงประตูหนา้ บา้ นเขาพอดี ร่างน้นั มอมแมมไปท้งั ร่าง, ผมของ นางยงุ่ เหยงิ , หนา้ ตาซีดเซียว, และตามตวั ยงั มีรอยจ้าสีม่วงคลา้ ย กระแทกกบั บางสิ่ง หากเขาไม่ไดส้ มั ผสั ถึงรัศมีความโกรธเคืองที่เปลง่ ออกมา จากร่างของนาง เขาคงนึกวา่ ลูกศิษยป์ ราณธาตุสายฟ้าซ่ึงเขาเพิง่ รับมาไดต้ ายไปแลว้ ท้งั อยา่ งน้นั

บทที่ ๘ ยอดเขาป่ าหยก ช่วงเวลาแค่ขา้ มคืนเดียวแต่ทาไมนางถึงดูเหน่ือยลา้ ไดเ้ พยี ง น้ี? อว้ีเยยี่ นขมวดคิ้ว, เขาเคล่ือนไหวมือเป็นสญั ลกั ษณ์เลก็ นอ้ ย ซู เหยาผซู้ ่ึงก่อนหนา้ ไม่อาจขยบั เขย้อื นตวั ไดเ้ นื่องจากความเหน็ด เหนื่อย, จู่ๆเธอกร็ ู้สึกถึงกระแสอบอนุ่ ไหลเวยี นทวั่ ร่าง ความ เม่ือยลา้ ภายในร่างกายหายไปในบดั ดล แมแ้ ต่อาการหอบหายใจก็ สงบลงดว้ ย นี่กค็ ือวิชามนตค์ าถา? น่าพิศวงอะไรเช่นน่ี อว้เี ยยี่ นค่อยรู้สึกเบาใจยามเห็นลูกศิษยค์ นใหม่ของตนลุก ข้ึนมาได้ เขามองดูนางต้งั แต่หวั จรดปลายเทา้ แลว้ ความคิด บางอยา่ งกผ็ ดุ ข้ึน หรือวา่ ..... \"เจา้ เดินข้ึนเขามาหรือ?\" ซูเหยาทาปากยนื่ \"แลว้ มีวธิ ีอื่นอีกหรือ?\" เธอไม่รู้วธิ ีเหาะ สักหน่อย อว้ีเยยี่ นมองเธอดว้ ยสายตาประหลาด \"ทาไมเจา้ ไม่ใชจ้ ุด เคลื่อนยา้ ยสถานท่ี?\" หรือวา่ นางตอ้ งการฝึ กฝนตนเองเพอื่ แสดง ใหเ้ ห็นถึงความต้งั ใจที่จะเป็นเทพ? อว้เี ยย่ี นรู้สึกดีข้ึนมากกบั

ความคิดเช่นน้ีของนาง และเร่ิมพงึ พอใจกบั ลูกศิษยผ์ ชู้ อบพดู จาไร้ สาระคนน้ี, แมน้ นางจะดูไม่ค่อยฉลาดหลกั แหลมแต่กลบั มีความ ขยนั อดทน สาหรับศิษยผ์ มู้ ีความขยนั อดทน \"..........\" ภายในใจเธอได้ เหวีย่ งโต๊ะจานวนนบั ไม่ถว้ นข้ึนไปในอากาศเป็นที่เรียบร้อยแลว้ นรกอะไรกนั เนี่ย! หากมีจุดเคลื่อนยา้ ยสถานท่ีแลว้ ทาไมไม่บอก ต้งั แต่แรกเลา่ ! ซูเหยาสูดลมหายใจลึกและพยายามระงบั อาการ อยากพงุ่ ไปข่วนหนา้ เขา แต่ดว้ ยฐานะท่ีเหนือกวา่ ทาใหเ้ ธอตอ้ ง ยอมอยา่ งไม่มีทางเลือก นอกจากน้ีเขายงั เป็นเสาหลกั ค้าจุน อนาคตของเธอ \"ซือฝ,ุ ศิษยข์ อคารวะ\" ซูเหยากม้ ตวั ลงและคานบั เขาอยา่ ง เป็ นทางการ \"อืม!\" อว้เี ยย่ี นพยกั หนา้ , ภายในใจเตม็ ไปดว้ ยความพงึ พอใจ ในที่สุดเขากม็ ีลูกศิษยเ์ ป็นของตวั เองหลงั ผา่ นเวลาเนิ่นนาน กวา่ หม่ืนปี ก่อนอาจารยข์ องเขาบรรลุสู่แดนสวรรค,์ ท่านไดย้ ้า เตือนอว้เี ยยี่ นเสมอวา่ ใหห้ าผสู้ ือทอดป่ าหยกและทา้ ยที่สุดอว้เี ยยี่ น กไ็ ม่ทาใหท้ ่านผิดหวงั

โดยไม่รู้ตวั , ศิษยต์ รงหนา้ กก็ ลายเป็นท่ีถกู อกถูกใจจนเขา อยากรี่เขา้ ไปกอดนางทนั ที เขาประเมินซูเหยาเลก็ นอ้ ย หากนาง เดก็ กวา่ น่ีสักหน่อยกค็ งจะดี เฮอ้ ! ทาไมนางไม่มาเป็นศิษยเ์ ขาเร็ว กวา่ น้ี? ความคิดมากมายหมุนเวยี นภายในใจอว้ีเยย่ี น แต่ใบหนา้ เขายงั คงไวซ้ ่ึงความเยน็ ชาและไร้อารมณ์ดงั เดิม ดว้ ยสะบดั มือของซือฝุ, เส้ือผา้ ซูเหยาที่ก่อนหนา้ สกปรก เหนือคาบรรยายกค็ ืนสู่สภาพเดิมอยา่ งฉบั พลนั แมแ้ ต่รอยเป้ื อน ซ่ึงก่อนหนา้ เธอซกั ไม่ออกกย็ งั หายไปดว้ ย \"น่าท่ึงมาก\" ซูเหยาดึงเส้ือผา้ สะอาดของตวั เองออกมาดู อยา่ งสงสัยใคร่รู้ น้ายาซกั ผา้ ชนิดออกฤทธ์ิรุนแรง? การเป็นเทพ มนั น่าสนุกอยา่ งน้ีน่ีเอง \"ซือฝ,ุ ท่านจะสอนวชิ าคาถาน้ีใหข้ า้ ดว้ ย หรือเปล่า?\" ดว้ ยคาถาน่ี, วนั หนา้ เธอกไ็ ม่จาเป็นตอ้ งซกั เส้ือผา้ อีก ต่อไป, เป็นอะไรท่ีสะดวกสบายยงิ่ นกั \"มนตข์ จดั สิ่งสกปรกเป็นคาถาแรกเริ่มของวชิ ามนตค์ าถา เม่ือใดที่เจา้ สามารถซึบซบั พลงั ปราณ, เจา้ กจ็ ะสามารถใชค้ าถาน้ี ไดเ้ อง\" อว้เี ยยี่ นพดู อยา่ งนุ่มนวล \"เจา้ เพ่ิงมาถึง, ควรทา ความคุน้ เคยกบั สภาพแวดลอ้ มเสียก่อน, พลงั ปราณจะไหลเวยี น

อยา่ งเตม็ เป่ี ยมช่วงรุ่งอรุณ ดงั น้นั ขา้ จะสอนเจา้ ถึงวิธีซึบซบั พลงั ปราณสู่ร่างในเชา้ วนั พรุ่งน้ี\" ซูเหยาพยกั หนา้ , ไม่วา่ อยา่ งไรเธอกต็ อ้ งอยทู่ ่ีนี่อีกนาน แม้ เธอจะสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกบั การฝึกฝนบาเพญ็ เพยี ร แต่มนั กไ็ ม่ใช่ส่ิง ท่ีเธอตอ้ งรีบเร่ง \"ตามขา้ มา\" อว้ีเยยี่ นเดินผา่ นหนา้ ลูกศิษยแ์ ละเดินไปยงั ทิศทางซ่ึงเธอเพงิ่ จากมา เรากาลงั จะเริ่มทาความรู้จกั สถานท่ี? ซูเหยาทาตวั เองให้ กระปร้ีกระเปร่าและรีบเดินตามหลงั เขา ระหวา่ งทาง, เธอพยายาม อยา่ งหนกั ท่ีจะจดจาสภาพแวดลอ้ มต่างๆเพื่อป้องกนั การหลงทาง ในภายหนา้ ขนุ เขาป่ าหยกสงบเงียบมากในช่วงเวลากลางวนั , มีเสียงนก และจิ้งหรีดร้องเป็นพกั ๆ แต่โดยรวมสถานท่ีแห่งน่ีลว้ นเตม็ ไป ดว้ ยตน้ ไม้ ไม่นานนกั , ซูเหยากย็ อมแพท้ ี่จะจดจา เธอไม่อาจ ท่องจาไดว้ า่ ตน้ ไมแ้ ต่ละตน้ แตกต่างกนั อยา่ งไร, ใช่ไหม? ดงั น้นั เธอจึงแค่เดินตามหลงั เขาอยา่ งวา่ ง่าย

อว้เี ยย่ี นไม่ใช่คนชอบพดู , เธอรับรู้ไดด้ ว้ ยการมองใบหนา้ อนั เยน็ ชาของเขา และซูเหยากไ็ ม่สะดวกใจจะพดู คุยกบั คนท่ีเธอ ไม่รู้จกั มกั จี่ ดงั น้นั ระหวง่ เดินท้งั สองจึงไม่ไดพ้ ดู คุยกนั สกั คา ส่ีชว่ั โมงต่อมา ... ซูเหยาทนไม่ไหวอีกต่อไป \"ซือฝุ, พวก เรายงั ไม่ถึงอีกหรือ?\" หากพวกเรายงั เดินกนั ต่อมีหวงั ฟ้าคงมืด เสียก่อน อว้ีเยย่ี นหนั มามองหนา้ เธอ \"เกือบถึงแลว้ , ตรงหนา้ น่ีเอง\" ซูเหยาไม่ไดพ้ ดู อะไรอีกจนสองชวั่ โมงผา่ นไป แมจ้ ะเป็น การเดินลงจากเนินเขาแต่ขาของเธอกจ็ ะหกั อยแู่ ลว้ อยา่ งไรกต็ าม, คนซ่ึงอยดู่ า้ นหนา้ กไ็ ม่มีทีท่าจะหยดุ แมแ้ ต่นอ้ ย ไม่ใช่นายบอกว่า ใกลถ้ ึงแลว้ หรอกหรือ? ใจเธอเตม็ ไปดว้ ยความสงสัยแต่เธอทาได้ เพยี งกดั ฟันทน เธอกวาดสายตามองไปรอบตวั เอ .. ทาไมตน้ ไมร้ ูปร่างบิดเบ้ียวน้นั ดูคุน้ ๆ? แลว้ ยงั หิน หนา้ ตาเหมือนเต่าน้นั กด็ ูคุน้ อีกเหมือนกนั ฉนั คิดวา่ ตวั เองเคยเห็น ลิงกน้ แดงตวั น้นั จากที่ไหนสักแห่ง \"ถึงแลว้ !\"

คนซ่ึงอยดู่ า้ นหนา้ หยดุ ลง, ซูเหยาหนั ไปมองสภาพแวดลอ้ ม รอบตวั นรกสิ! น่ีมนั ตีนเขาเม่ือวานไม่ใช่เรอะ? ซือฝพุ าเธอเดิน ตลอดบ่ายเพอ่ื กลบั ลงมายงั ที่แห่งน้ี? เธอดูปี นเขาเก่งจนเขาอยาก ใหเ้ ธอปี นอีกรอบ? ซือฝ,ุ ท่านอยา่ แกลง้ ลูกศิษยเ์ หมือนเป็นคนโง่ แบบน้ีสิ \"ซือฝุ ..... \" เธออยากร้องไห้ อว้ีเยยี่ นมองท่าทางอนั น่าเวทนาของนาง ทาไมนางตอ้ งทา หนา้ ตาเช่นน้ีใส่เขาดว้ ย? ดูท่าศิษยข์ องเขาจะเริ่มทาตวั ปัญญาน่ิม อีกแลว้ เขาตดั สินใจอยา่ งสงบนิ่งวา่ จะมองขา้ มอาการของนาง, เขาช้ีไปยงั แปลงหญา้ ซ่ึงอยหู่ ่างออกไปสามเมตร \"ตรงน้นั คือจุด เคล่ือนยา้ ยสถานที่ เจา้ ไม่อาจเขา้ ไปในขนุ เขาป่ าหยกดว้ ยกระบ่ี บิน แต่ดว้ ยจุดเคลื่อนยา้ ยน้ี, จะพาเจา้ ไปยงั ยอดเขาได\"้ อา่ า, น่ีกค็ ือเหตุผลที่เขาพาเธอเดินลงจากยอดเขา เพ่อื ช้ีใหเ้ ห็นจุดเคล่ือนยา้ ย ซูเหยามองไปยงั แปลงหญา้ เขียวขจี ไม่เห็น มีความแตกต่างตรงไหนเลย ภายใตก้ ารส่งสัญญาณของอว้เี ยยี่ น, เธอเดินไปยงั จุดที่เขาช้ี และยนื อยตู่ รงน้นั ทนั ใดน้นั , ประกายแสงวบู ข้ึนจากใตฝ้ ่ าเทา้ แลว้

ก่อตวั เป็นวงแหวน ภายในวงแหวนปรากฏเคร่ืองหมายบางอยา่ ง เคล่ือนไหวรางๆ ทนั ทีหลงั จากน้นั , แสงสีขาวส่องสวา่ งและ ทิวทศั นร์ อบตวั เปลี่ยนแปลงไป เธอกลบั มายนื บนยอดเขาอีกคร้ัง หน่ึง เป็นสิ่งก่อสร้างท่ีลึกลบั อะไรเช่นน้ี ซูเหยาสนใจส่ิงน้ีมาก เธอหมุนไปรอบวงแหวนซ่ึงยงั เปลง่ ประกายแสงจางๆ แต่เธอกย็ งั ไม่เขา้ ใจถึงหลกั การทางานของมนั อยดู่ ี, อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลยวา่ การเป็นเทพคือหนทางสู่ความสูงส่งและ โอ่อา่ \"จุดเคล่ือนยา้ ยน้ีสามารถใชไ้ ดท้ ้งั ไปและกลบั เจา้ สามารถ ใชจ้ ุดน้ีเพ่อื ลงไปยงั ตีนเขา\" ยามเห็นศิษยข์ องเขาใหค้ วามสนใจวง แหวน, อว้ีเยย่ี นจึงเร่ิมตน้ อธิบาย \"จริงรึ!?\" ซูเหยาตื่นเตน้ เลก็ นอ้ ยและรีบเขา้ ไปในวงแหวน เหมือนอยา่ งท่ีเขากล่าว, แสงส่องสวา่ งอีกคร้ังและดว้ ยเสียง'หวืด' เธอกลบั มายืนอีกดา้ นของวงแหวนตรงตีนเขา เธอเขา้ ไปยนื ในวง แหวนอีกหนและ'หวืด', เธอกลบั มายงั ยอดเขา ซูเหยากระโดดเขา้ กระโดดออกจากวงแหวนอยา่ งสนุกสนานอีกสองสามคร้ังและ อดช่ืนชมกบั เวทมนตร์คาถาแสนวเิ ศษนี่ไม่ได้ หากใหเ้ ธอ

เปรียบเทียบ, รถหรือเครื่องบินกลายเป็นส่ิงดอ้ ยค่าไปเลยเม่ือ เทียบกบั ส่ิงน้ี เอ๋, ชา้ ก่อน! เธอหนั ไปมองหนา้ ซือฝผุ ซู้ ่ึงใบหนา้ ยงั คงเยน็ ชาดงั เดิม “หากจุดเคลื่อนยา้ ยสถานท่ีสามารถใชไ้ ดท้ ้งั สองทาง ถา้ อยา่ งน้นั ทาไมซือฝตุ อ้ งใหข้ า้ เดินตลอดบ่ายดว้ ย?” อว้ีเยยี่ นสะดุง้ จากการจอ้ งมองของนาง คลา้ ยรับรู้ถึงปัญหา เช่นเดียวกนั เขาค่อยๆเบือนหนา้ หนีและเลี่ยงการตอบคาถาม “วนั น้ีเจา้ พกั ผอ่ นเสียแต่เน่ินๆ, พรุ่งน้ีเชา้ ขา้ จะสอนวิธีซึมซบั พลงั ปราณสู่ร่าง” พอพดู จบ, เขาหนั หลงั กลบั เดินเขา้ บา้ นและปิ ดประตูทนั ที ... มนั ตอ้ งเป็นเพราะผลกระทบจากความปัญญานิ่มของศิษยเ์ ขา เป็นแน่ที่ทาใหเ้ ขาไม่ไดใ้ ชจ้ ุดเคล่ือนยา้ ยตอนลงจากยอดเขา, ตอ้ ง ไม่ใช่เพราะเขาลืมอยา่ งเดด็ ขาด ซูเหยาสีหนา้ มืดคร้ึม ซือฝ,ุ ท่านมีทกั ษะพิเศษที่เรียกวา่ ‘แกลง้ ลูกศิษยเ์ หมือนเป็นคนโง่’ ใช่ไหม? ยามเธอหนั ไปเจอกระท่อมมุงจาก .. เธออบั จนคาพูดทนั ที ใช่แลว้ , มนั คือกระท่อมมุงจากจริงๆ ซือฝผุ มู้ ีสีหนา้ เยน็ ชาบา้ บอ

ของเธออาศยั อยใู่ นกระท่อมมุงจาก และมนั เป็นเพยี งกระท่อมมุง จากหลงั เดียวซ่ึงต้งั อยบู่ นยอดเขา นอกเหนือจากน้นั ลว้ นเป็น พ้นื ดินทุรกนั ดาร หากเป็นกรณีเช่นน้ีกค็ งเกิดปัญหาแลว้ ละ ตอ้ งใชเ้ ทคนิค พิเศษในการขดุ หลมุ ... อาา, ถุย![1]คืนน้ีเธอจะนอนที่ไหน? ซือฝ,ุ ท่านลืมอะไรไปหรือเปลา่ ? หลงั ตรวจสอบสภาพภูมิประเทศอยา่ งเงียบๆพกั หน่ึง เธอ คิดวา่ ไม่มีที่แห่งไหนบนยอดเขาซ่ึงเธอสามารถนอนไดเ้ ลย ดงั น้นั , ซูเหยาไม่มีทางเลือกนอกจากเคาะประตูกระท่อม เธอเคาะเพยี งสามคร้ังเบาๆ ประตูกเ็ ปิ ดออกเองโดย อตั โนมตั ิดว้ ยเสียง ‘แอด๊ ’, เคร่ืองเรือนภายในกระท่อมเรียบง่าย เป็นอยา่ งยงิ่ นอกจากเตียงแลว้ กไ็ ม่มีสิ่งอ่ืนใดอีก ส่วนซือฝขุ อง เธอกาลงั นง่ั สมาธิอยบู่ นเตียง “มีอะไรรึ?” “ซือฝ,ุ คืนน้ีท่านจะใหข้ า้ นอนท่ีไหน?” ซูเหยาถามตามตรง

อว้เี ยย่ี นชะงกั ครู่หน่ึง ต่อมาจึงนึกไดว้ ่าลูกศิษยข์ องเขายงั เป็นเพยี งมนุษยซ์ ่ึงต่างจากผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพยี ร นางไม่อาจเสกถ้า ออกมาแลว้ เขา้ ไปบาเพญ็ เพยี รดา้ นใน เขามองขา้ มเรื่องน้ีไปจริงๆ ___________________________________ [1] ถุย! ประมาณวา่ ซูเหยาพดู ผิดเลยพ่นคาพดู ออกมา

บทที่ ๙ บ้านทองคา, บ้านเงนิ , บ้านหมา อว้เี ยย่ี นลุกข้ึนและเดินไปดา้ นนอกพร้อมลูกศิษย์ เขามอง ตาแหน่งกระท่อมมุงจากของตนเอง จากน้นั ล่วงเอาส่ิงของออก จากช่องเกบ็ ของตรงแขนเส้ือและโยนลงบนพ้นื ฟ่ บุ ... ตึกหรูสาม ช้นั ส่องประกายแวววาวสีทองปรากฏขา้ งกระท่อม มนั สาดแสง ระยบิ ระยบั เสมือนมีมนตข์ ลงั ไปทวั่ ทอ้ งฟ้า \"ซือ ... ซือฝ\"ุ ซูเหยาช้ีนิ้วอนั สนั่ ระริกไปยงั ตวั ตึกท่ีอาจทา ใหต้ าบอดได้ \"ยะ ... อยบู่ า้ นเช่นน้ี, ไม่ใช่ความคิดท่ีดีนกั , ใช่ ไหม?\" \"เจา้ ไม่ชอบหรือ?\" อว้เี ยยี่ นเลิกคิ้ว, บา้ นหลงั น้ีเขาไดม้ าจาก ปี ศาจคางคกซ่ึงมีตบะพนั ปี ความจริงเขาไม่ค่อยชอบมนั สัก เท่าไหร่ แต่ยามมองแววตาเศร้าสลดของปี ศาจคางคก เขาจึงรับมา โดยคิดวา่ กค็ งไม่เลวนกั เขานึกวา่ ลกู ศิษยต์ วั นอ้ ยของเขาจะชอบ มนั ซะอีก อว้เี ยย่ี นกม้ หนา้ หาของอยา่ งอื่นจากช่องเกบ็ ของและโยนลง บนพ้ืน หนน้ี, เรือนหยกปรากฎออกมา ภายใตแ้ สงสะทอ้ นของ

ดวงจนั ทร์ทาใหม้ นั เปล่งประกายสีเงินจางๆ เม่ือมองจากดา้ นนอก จะเห็นอยา่ งเลือนรางวา่ การตกแต่งและเครื่องเรือนภายในโอ่อา่ ยง่ิ นกั ซูเหยาเอามือจบั กรามตวั เองไม่ใหร้ ่วงลงมาอยา่ งช่วยไม่ได้ ดูเหมือน ... เธอจะถูกเจา้ สวั อภินิหารรับตวั ไปเป็นศิษย์ เธอหนั ไป มองตึกทองคาท่ีอยทู่ างซา้ ยแลว้ มองไปยงั เรือนหยกทางขาว จากน้นั มองกระท่อมมุงจากซ่ึงเตม็ ไปดว้ ยฝ่ นุ ตรงกลาง \"เลือกเอาวา่ เจา้ อยากไดอ้ นั ไหนแลว้ เขา้ ไปอยใู่ นน้นั \" อว้ี เยยี่ นพดู อยา่ งราบเรียบ ซูเหยามองหนา้ ซือฝอุ ยา่ งวา่ งเปล่า ราวกบั วา่ เขาไดก้ ลายร่าง เป็นเทพเจา้ แห่งสายน้ามือหน่ึงถือบา้ นทองคา ส่วนอีกมือถือบา้ น เงินแลว้ ถามเธอวา่ \"โอ, สาวนอ้ ยผกู้ ลา้ หาญ, บา้ นที่เจา้ โยนลงไป เป็นบา้ นทองคาหรือบา้ นเงิน?\"[1] ซูเหยากลืนน้าลายลงคอ, แลว้ พยายามระงบั อาการฟุ้งเฟ้อ ในใจอยา่ งสุดความสามารถ นิทานอีสปสอนเธอวา่ ’เป็นคน จาเป็นตอ้ งถ่อมตน’, ซือฝขุ องเธออาศยั อยใู่ นกระท่อมมุงจาก, ไม่

วา่ จะมองอยา่ งไรมนั กไ็ ม่เหมาะสมหากลูกศิษยอ์ ยา่ งเธอจะอาศยั อยใู่ นบา้ นทองคาหรือบา้ นเงิน \"ซือฝุ ... ขา้ คิดวา่ คงดีกวา่ หากไดบ้ า้ นแบบเดียวกบั ท่าน\" อว้เี ยยี่ นเอียงคอมองศิษยต์ วั เองดว้ ยสายตาประหลาด เขา ถอนหายใจและเผยท่าทางเป็นนยั วา่ 'อยา่ งท่ีนึกไวเ้ ลย ศิษยข์ า้ ปัญญานิ่มจริงๆดว้ ย' เขาโบกมือเพื่อเกบ็ บา้ นท้งั สองหลงั จากน้นั ดว้ ยเวทมนตร์ที่ไม่รู้จกั , กระท่อมมุงจากถูกสร้างข้ึนดว้ ยความเร็ว อนั น่าเหลือเชื่อ เพยี งชวั่ อึดใจ, กระท่อมมุงจากซ่ึงเหมือนกนั เป๊ ะกถ็ ูกสร้าง ข้ึน ซูเหยาขอบคุณซือฝแุ ละเขา้ ไปดา้ นใน, ภายในกระท่อม ตกแต่งเหมือนกบั ของซือฝุ นอกจากเตียงไมแ้ ละผา้ ห่มกไ็ ม่มีอยา่ ง อื่นอีก หลงั จากเหน่ือยลา้ มาสองวนั หน่ึงคืน ซูเหยาไม่สนใจสิ่งใด อีก เธอลม้ ตวั ลงบนเตียงและเขา้ สู่ดินแดนแห่งความฝัน วนั ถดั มา, ซูเหยาตื่นแต่รุ่งเชา้ , ไม่ใช่เพราะเธอขยนั แต่เป็น เพราะเตียงในหอ้ งแขง็ เกินไป เธอรู้สึกเสียใจที่ปฏิเสธบา้ นอนั เลิศ

หรูสองหลงั น้นั อยา่ งที่ฉนั นึกไวเ้ ลย, คนเราไม่ควรเล่นตวั และ ควรรับขอ้ เสนอยามจาเป็น ตอนซูเหยาเปิ ดประตูออกมาถึงไดร้ ู้วา่ ซือฝยุ นื รออยดู่ า้ น นอกแลว้ เขากวาดสายตามองขอบตาดาคล้าของเธอแลว้ ขมวดคิ้ว เลก็ นอ้ ย จากน้นั ส่งสญั ญาณใหเ้ ธอนง่ั ลงบนพ้นื วา่ งเปล่าตรงหนา้ เธอกาลงั จะเร่ิมตน้ บาเพญ็ เพยี รแลว้ ใช่ไหม? ซูเหยาทาตวั ใหก้ ระปร้ีกระเปร่าแลว้ รีบวิง่ ไปนง่ั ขดั สมาธิตรงหนา้ ซือฝุ “วนั น้ี, ขา้ จะสอนวิธีดึงพลงั ปราณสู่ร่าง” เขายนื่ นิ้วมาแตะ หนา้ ผากซูเหยาเบาๆ “ปิ ดตาเจา้ ลง!” ซูเหยาปิ ดตาลงอยา่ งวา่ ง่าย เธอรู้สึกถึงพลงั อนั คุน้ เคยไหลสู่ หนา้ ผาก จากน้นั พลงั ไดไ้ หลเวยี นอยา่ งชา้ ๆไปทว่ั ร่างและไป บรรจบกนั ที่จุดตนั เถียน ซ่ึงทาใหเ้ ธอรู้สึกอบอุ่นและสดช่ืนมี ชีวติ ชีวาไปท้งั ร่าง “น่ีคือวิธีหมุนเวียนพลงั ปราณภายในร่าง จาวิธีการน่ีไวใ้ หด้ ี เม่ือใดท่ีเจา้ สามารถจบั สัมผสั พลงั ปราณซ่ึงอยรู่ อบตวั เจา้ สามารถ ใชว้ ธิ ีน้ีเพ่ือซึบซบั พลงั ปราณ” อว้เี ยย่ี นถอนมือออกเมื่อเห็นว่านาง เขา้ ใจดีแลว้

“เช่นน้นั ขา้ จะสมั ผสั พลงั ปราณไดเ้ มื่อไหร่?” ซูเหยาถาม “ข้ึนอยกู่ บั ความสามารถในการรับรู้และเขา้ ใจของตวั เจา้ เอง” อว้เี ยย่ี นพดู อยา่ งเรียบเฉย พลงั ปราณเป็นสิ่งไม่แน่นอนท่ีสุด ในโลก แต่ละคนมีวิธีทาความเขา้ ใจเป็นของตนเอง และแต่ละคน กม็ องเห็นแตกต่างกนั ไป บางคนสามารถสมั ผสั พลงั ปราณได้ ทนั ที แต่บางคนกไ็ ม่อาจสัมผสั ไดเ้ ลยท้งั ชีวติ ในฐานะอาจารย,์ เขาทาไดเ้ พยี งใหค้ าช้ีแนะ แต่ไม่อาจจบั สัมผสั แทนนางได้ “ปิ ดตา เจา้ ลง, ทาใจใหส้ งบ, ใชห้ วั ใจสัมผสั และเจา้ จะรู้สึกไดเ้ อง” ซูเหยาปิ ดตาลงอีกคร้ังและค่อยๆลบความคิดออกจากหวั อยา่ งไรกด็ ี, เธอไดแ้ ต่จมด่ิงไปในความมืดมิด สิบนาทีต่อมา ... ไม่ ตอ้ งพดู ถึงเร่ืองสมั ผสั พลงั ปราณ, เธอแค่รู้สึกเหมือนจะหลบั ซือฝขุ องเธอใหค้ าแนะนาวา่ ไม่ตอ้ งวิตกกงั วลและจากไป, ปลอ่ ยเธอนงั่ สมาธิอยา่ งเงียบๆคนเดียว เธอนงั่ สมาธิต้งั แต่เชา้ จนบ่ายกย็ งั ไม่ไดเ้ รื่องไดร้ าว เธอ เกือบหลบั ไปหลายรอบระหวา่ งปฏิบตั ิ นอกจากอาการระบมทวั่ ร่างเธอกไ็ ม่รู้สึกอะไรอยา่ งอ่ืนอีก ซูเหยาไม่อาจทนไดอ้ ีกต่อไปจึง

ตดั สินใจไปเดินเล่นเพือ่ สูดอากาศบริสุทธ์ก่อนกลบั มานงั่ สมาธิ ต่อ พอเธอลงจากภูเขาดว้ ยจุดเคล่ือนยา้ ย เธอสังเกตเห็นใครบาง คนขี่กระบ่ีบินลอยมาแต่ไกล เขาสวมใส่ชุดขาวของสานกั แลดู คลา้ ยศิษยผ์ ชู้ ายอายสุ ักยส่ี ิบ เธอคลบั คลา้ ยคลบั คลาวา่ เคยเห็นเขา จากที่ไหนมาก่อน เมื่อชายหนุ่มมองเห็นซูเหยาตรงพ้ืนดา้ นลา่ ง เขาส่งยมิ้ ให้ เธออยา่ งสุภาพ ซูเหยาจึงนึกออกวา่ เขาคือใคร “อาจารยอ์ าหล่ี?” นนั่ ไม่ใช่ชายหนุ่มที่นาตวั เธอมายงั สานกั หรอกหรือ? ชายหนุ่มหยดุ ลงตรงหนา้ และชะงกั เลก็ นอ้ ยก่อนทกั ทายเธอ “ศิษยผ์ นู้ ่ีไม่มีค่าพอใหท้ ่านเรียกอาจารยอ์ า, อาจารยย์ า่ , ไดโ้ ปรด งดเวน้ การเรียกขา้ เช่นน้นั ท่านแค่เรียกชื่อเต๋า[2]ของขา้ , หลี่หลิน” “อาา?” พวกหวั ผกั กาดตวั นอ้ ยไม่เห็นเรียกเขาแบบน้นั เลย นิ? เม่ือเห็นเธอสงสยั หล่ีหลินจึงอธิบาย “ราชนั อว้ีเยย่ี นคือผู้ อาวโุ สสูงสุดของสานกั แมแ้ ต่ท่านเจา้ สานกั ยงั ตอ้ งเรียกท่านว่า

อาจารยป์ ่ ูบรรพบุรุษ ท่านเป็นศิษยข์ องราชนั อว้ีเยยี่ น ดงั น้นั หาก นบั ตามลาดบั อาวโุ ส, ศิษยค์ วรเรียกท่านวา่ อาจารยย์ า่ ” ตาแหน่งของเธอน่าท่ึงมาก, ซูเหยารู้สึกวา่ ตวั เองข้ีโกง อยา่ งไรไม่รู้ เธอรีบถามคาถามบางอยา่ งจากหลี่หลิน และคน้ พบขอ้ มูล ภายในบางอยา่ ง สานกั ที่เธอเขา้ มามีช่ือเรียกวา่ สานกั บรรพตโบราณ, เป็น สานกั ซ่ึงมีช่ือเสียงโด่งดงั ท่ีสุดดา้ นการบาเพญ็ เพยี รและยงั เป็น สานกั ซ่ึงมีศิษยม์ ากที่สุดอีกดว้ ย ภายในสานกั , มีผอู้ าวโุ สข้นั เซียน สามท่าน และศิษยข์ ้นั สมดุลยก์ วา่ โหล สานกั แบ่งออกเป็นสอง ส่วนคือฝ่ ายในและฝ่ ายนอก, ฝ่ ายในยงั แบ่งออกเป็นอีกหกขนุ เขา อนั ไดแ้ ก่ ขนุ เขานกั ฝึ กสัตวอ์ สูร, ขนุ เขากระบ่ี, ขนุ เขายนั ตค์ าถา, ขนุ เขาศาสตราวธุ , ขนุ เขาโอสถ, และขนุ เขาป่ าหยกซ่ึงเธออาศยั อยู่ ... แต่ละขนุ เขาจะมีความเชี่ยวชาญเฉพาะดา้ น ตวั อยา่ งเช่น ขนุ เขากระบ่ีกจ็ ะมีความชานาญทางดา้ นกระบี่, ขนุ เขายนั ตค์ าถาก็ จะมีความเชี่ยวชาญดา้ นการใชผ้ า้ ยนั ตแ์ ละเวทมนตร์คาถาเช่นน้ี เป็นตน้ ขนุ เขาแต่ละลกู จะมีศิษยเ์ ป็นของตนเองไม่นอ้ ยกวา่ หมื่น

คน จากจานวนขนุ เขาท้งั หมด, ขนุ เขากระบี่มีจานวนลูกศิษยม์ าก ท่ีสุด ดงั น้นั จึงเป็นขนุ เขาซ่ึงแขง็ แกร่งที่สุดจากบรรดาขนุ เขา ท้งั หมดอยา่ งไม่ตอ้ งสงสยั ภายในขนุ เขากระบ่ี, ศิษยท์ ้งั หมดจะ บาเพญ็ ตามวิถีกระบ่ี และผเู้ ป็นเจา้ บรรพตแห่งขนุ เขากระบ่ีกค็ ือ ท่านเจา้ สานกั , จือโม่เจินเหริน[3] เขาคือคนซ่ึงทดสอบปราณธาตุ เธอท่ีวิหารเม่ือวนั ก่อน เจา้ บรรพตจากแต่ละขนุ เขาจะมีระดบั ข้นั สมดุลยเ์ ป็นอยา่ งต่า เม่ือลองคิดยอ้ นดู, คนท่ีอยภู่ ายในวิหารวนั ก่อนตอ้ งเป็นบรรดาเจา้ บรรพตอยา่ งแน่นอน และหญิงสาวท่ีเธอมีเรื่องดว้ ยกค็ ือเจา้ บรรพตแห่งขนุ เขา โอสถ, หงโฉวเจินเหริน ขนุ เขาโอสถมีความเช่ียวชาญดา้ นการ หลอมยา, เจา้ บรรพตโอสถสามารถหลอมยาไดถ้ ึงระดบั เกา้ ซ่ึง นบั วา่ หายากนกั จากดินแดนเซียน ในฐานะผฝู้ ึกฝนบาเพญ็ เพยี ร เป็นเทพ, การใชโ้ อสถเพ่อื ช่วยเพ่ิมระดบั จึงกลายเป็นเรื่องที่มิอาจ หลีกเล่ียงได้ ดงั น้นั ผูฝ้ ึกฝนจานวนมากจึงตอ้ งการความช่วยเหลือ จากขนุ เขาโอสถ ซ่ึงหมายความวา่ นอ้ ยคนนกั ที่กลา้ ทาใหเ้ จา้ บรรพตโอสถขดั เคือง, น่ียงั ไม่นบั ท่ีนางสามารถหลอมยาไดถ้ ึง ระดบั เกา้ ... แต่เธอกลบั ทาใหน้ างข่นุ เคือง!

ซูเหยาน้าตาไหลพรากเม่ือตระหนกั ไดถ้ ึงความจริงขอ้ น้ี ________________________________________ [1] นิทานอีสปเร่ืองคนตดั ไม้ [2] ผฝู้ ึกตนของลกั ธิเต๋าจะมีฉายาเรียกในทางธรรม [3] เจินเหริน: ตาแหน่งนกั พรตท่ีน่าเคารพนบั ถือ

บทท่ี ๑๐ รวมตัวกบั หัวผกั กาดตวั น้อยอกี คร้ัง เหตุผลท่ีหล่ีหลินมายงั ภูเขาแห่งน้ีกเ็ พ่อื มาหาซูเหยา เขา จาเป็นตอ้ งพานางไปรับฟังกฎระเบียบเบ้ืองตน้ ของสานกั และรับ ป้ายหยกประจาตวั ศิษยเ์ ขา้ ใหม่ของสานกั บรรพตโบราณทุกคน ตอ้ งผา่ นการอบรมเบ้ืองตน้ จากสานกั เป็นระยะเวลาหน่ึงเดือน คลา้ ยกบั ช้นั เรียนแนะนาพ้ืนฐาน จากน้นั , แต่ละขนุ เขาจะเลือก ศิษยซ์ ่ึงมีทกั ษะความสามารถเพอ่ื รับเป็นศิษยฝ์ ่ ายใน ส่วนคนที่ ไม่ไดร้ ับเลือกตอ้ งไปอยฝู่ ่ ายนอกจนกวา่ พวกเขาจะผา่ นระดบั ปฐมภูมิถึงจะไดเ้ ขา้ สู่ฝ่ ายใน อยา่ งไรกต็ าม, เจา้ บรรพตมกั ไม่เลือก คนพวกน้ีเป็นลูกศิษย์ แต่เดิมซูเหยาตอ้ งผา่ นกระบวนการเบ้ืองตน้ เช่นน้ี แต่เน่ืองจากปราณธาตุอนั พิเศษของนางจึงทาใหน้ างไม่ตอ้ ง ผา่ นกระบวนการเหล่าน้ี และถูกรับตวั เป็นศิษยใ์ นทนั ทีทนั ใด แถมยงั เป็นศิษยผ์ สู้ ืบทอดอีกต่างหาก หลี่หลินมองสัญลกั ษณ์ศกั ด์ิสิทธ์ิบนหนา้ ผากซูเหยาซ่ึงเป็น เครื่องหมายเฉพาะของศิษยผ์ สู้ ืบทอดแลว้ อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้

ตามปกติแลว้ ผบู้ าเพญ็ เพียรจะมีศิษยผ์ สู้ ืบทอดไดเ้ พยี งคนเดียว นอกเสียจากวา่ ศิษยผ์ ูน้ ้นั ตายไป กจ็ ะไม่มีผสู้ ืบทอดคนอ่ืนอีก อยา่ งไรกด็ ี, เขาจะโทษที่นางเป็นผคู้ รองปราณธาตุสายฟ้าได้ อยา่ งไร? เนื่องจากซูเหยาไม่รู้วิธีใชก้ ระบ่ีบิน, หลี่หลินไม่มีทางเลือก อื่นนอกจากเอาใบไมย้ กั ษท์ ี่เขาเคยใชอ้ อกมาและพานางไปยงั ภูเขาหลกั “อาจารยย์ า่ , เชิญทางน้ี” หล่ีหลินนาซูเหยาไปยงั วิหาร ท่าทางของเขาอ่อนนอ้ มจนซูเหยารู้สึกขดั เขินเลก็ นอ้ ย “ท่านเรียกขา้ วา่ ซูเหยากไ็ ด”้ เธอรู้สึกประหลาดยามมีคนวยั เดียวกนั เรียกเธอวา่ อาจารยย์ า่ หล่ีหลินเพยี งส่งยมิ้ กลบั มา เขาไม่ไดป้ ฏิเสธหรือตอบรับคา ขอของเธอตามตรง เขาตรงไปพดู บางอยา่ งกบั คนดูแลวิหาร ท่าทางของชายวยั คุณลงุ ตึงเครียดข้ึนทนั ใด เขาเดินโอนเอนมา โคง้ คานบั เธอและเรียกขาน “อาจารยย์ า่ บรรพบุรุษ!” ซูเหยา “..........”

“อาจารยย์ า่ , ท่านไม่จาเป็นตอ้ งใส่ใจมากนกั ในโลกของ การบาเพญ็ เพียร, ความอาวโุ สข้ึนอยกู่ บั ลาดบั ข้นั ของการบาเพญ็ เพียร ท่านเป็นศิษยข์ องราชนั อว้ีเยยี่ น, เหตุการณ์เช่นน้ียอ่ มเกิดข้ึน บ่อยๆในวนั หนา้ ” หล่ีหลินกล่าวคาปลอบประโลมและนาเธอไป ยงั เกา้ อ้ี จากน้นั เขาปลอ่ ยใหท้ ่านลงุ คนน้นั ทางานของตวั เองต่อไป เขาอธิบายใหเ้ ธอฟังต่อ “ป้ายหยกประจาตวั ของขนุ เขาป่ าหยก ตอ้ งใชเ้ วลาครู่หน่ึงกวา่ จะเสร็จ, รบกวนอาจารยย์ า่ คอยอีกสักพกั ” ซูเหยาพยกั หนา้ แลว้ นงั่ ลงบนเกา้ อ้ี เธอหนั ไปมองรอบตวั อยา่ งใคร่รู้ สถานที่แห่งน่ีตอ้ งเป็นศูนยก์ ลางติดต่อเรื่องราวของ สานกั , ท่ีน่ีมีคนไม่มากนกั บางคร้ังบางคราวถึงมีสักคนหน่ึงหรือ สองคนเดินเขา้ มาและตรงไปคานบั หล่ีหลิน จากน้นั , รี่ไปยงั ศนู ยก์ ลางซ่ึงมีลกั ษณะคลา้ ยเคาน์เตอร์ บางคร้ังกห็ ยบิ เอาบางสิ่ง ซ่ึงแขวนอยเู่ หนือเคาน์เตอร์และจากไป “ที่แห่งน่ีเป็นสถานที่รับภารกิจจากสานกั ” เมื่อเห็นเธอให้ ความสนใจ, หลี่หลินจึงช้ีไปยงั ป้ายซ่ึงแขวนอยรู่ อบหอ้ งแลว้ อธิบาย “สานกั เรามกั มีภารกิจใหท้ าอยบู่ ่อยๆ ตราบเท่าที่ท่านมี ความสามารถ, ท่านกส็ ามารถรับภารกิจพวกน้ีได้ พอทาภารกิจ

เสร็จสิ้น, ท่านจะไดแ้ ตม้ สะสมจากสานกั และใชม้ นั เพ่อื แลก ส่ิงของ” อยา่ งน้นั ที่นี่กค็ ือตลาดแลกเปลี่ยนสินคา้ ซูเหยาประจกั ษ์ แจง้ โดยพลนั และเป็นอีกคร้ังหน่ึงท่ีมีคนเขา้ มาแลว้ ตรงไป คานบั หลี่หลิน มีท้งั คนที่เรียกเขาวา่ อาจารยอ์ าและคนที่เรียกเขาวา่ อาจารยป์ ่ ู พอคานบั เสร็จกห็ นั มามองซูเหยาที่อยดู่ า้ นขา้ งอยา่ ง สงสัย แต่พวกเขาไม่ไดส้ อบถามเก่ียวกบั ตวั เธอ ดีท่ีหล่ีหลินไม่ไดอ้ ธิบายถึงตวั ตนของเธอกบั คนเหลา่ น้ี มิฉะน้นั , เธอคงตอ้ งมองดูกลุ่มคนท้งั เดก็ และแก่เรียกเธอวา่ บรรพ บุรุษ, มนั เป็นอะไรที่เธอรับไม่ค่อยได้ หลี่หลินคลา้ ยมีตาแหน่ง ค่อนขา้ งสูงทีเดียว ฉนั สงสยั จงั วา่ อาจารยข์ องเขาคือใคร มนั คงดี หากเขาไม่ไดม้ าจากขนุ เขาโอสถ ในฐานะคนติดบญั ชีดา, ฉนั ไม่ อาจอยใู่ กลค้ นจากขนุ เขาโอสถอยา่ งร่ืนเริง! “อาจารยอ์ าหล่ี!” ขณะเธอกาลงั อยใู่ นความคิดตวั เอง ใคร บางคนพงุ่ เขา้ มาอยา่ งกะทนั หนั เขากา้ วเขา้ มาอยา่ งรีบเร่งคลา้ ยรีบ ร้อนมาตลอดทาง เขาชาเลืองมองซูเหยา จากน้นั กระซิบคาพดู

ไม่กี่คาท่ีขา้ งหูหลี่หลิน, หลี่หลินผซู้ ่ึงก่อนหนา้ อ่อนโยนและสงบ น่ิงกลบั ตึงเครียดข้ึนมาทนั ที “อาจารยย์ า่ , เกิดเรื่องเลก็ นอ้ ยท่ีขนุ เขากระบี่ หากเป็นไปได้ ......” “ไปเถอะ, ขา้ จะรออยตู่ รงนี่” ซูเหยาโบกมือ หลี่หลินลงั เลครู่หน่ึง เขาเรียกศิษยท์ ่ีอยใู่ นวหิ ารแลว้ สง่ั เขา ใหบ้ อกผดู้ ูแลวหิ ารใหส้ ่งเธอกลบั ขนุ เขาป่ าหยกเมื่อป้ายประจาตวั เสร็จแลว้ จากน้นั ออกไปพร้อมกบั ชายหนุ่มท่ีเพ่งิ เขา้ มา ซูเหยารอประมาณคร่ึงชวั่ โมงผดู้ ูแลวิหารกย็ งั ไม่ออกมา ดู เหมือนป้ายหยกประจาตวั เธอตอ้ งใชเ้ วลาอีกนานกวา่ จะเสร็จ เธอ คิดจะออกไปเดินเล่นดา้ นนอก แต่จงั หวะที่เธอเดินไปถึงทางเขา้ ก็ เห็นกลุ่มหวั ผกั กาดตวั นอ้ ยหนา้ ตาคุน้ เคยเดินเขา้ มา โดยเฉพาะ ใบหนา้ กลมเกล้ียงของเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมที่กาลงั เดิน กม้ หนา้ อยทู่ างขวา, นนั่ มนั ลูกชายท่านหมอหวงั มิใช่รึ? “เจา้ นน่ั เอง!” เดก็ นอ้ ยหวงั ซีจือเห็นซูเหยาแลว้ เช่นกนั ชว่ั ขณะน้นั ดวงตาเขาเป็นประกายและพงุ่ ตรงเขา้ มาหาเธอเหมือน กระสุนปื นใหญ่ ซูเหยากางแขนออกแลว้ คิดจะรับตวั เขาเขา้ มา

กอดในออ้ มแขน แต่แลว้ ในช่วงเวลาสาคญั , เจา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ย กลบั เบรคกึก เขาจอ้ งมองเธอ, ทาปากจู๋แลว้ เริ่มตน้ เทศนาอยา่ ง เป็นฟื นเป็นไฟ “เจา้ หายไปไหนมา? ขา้ ... ขา้ ตามหาเจา้ ไปทวั่ ขา้ บอกไวเ้ ลยนะ หากเจา้ หายตวั ไป ขา้ ... ขา้ จะไม่ตามหาตวั เจา้ , เขา้ ใจรึเปลา่ !? ฮ่ึม!” อา ... ทาไมคาพดู ของเจา้ เดก็ คนน้ีขดั แยง้ กนั เอง? ตอนแรก เขาบอกวา่ ตามหาตวั ฉนั ไปทว่ั ต่อมากบ็ อกวา่ จะไม่ตามหาฉนั อีก ซูเหยาเอามือตวั เองลงอยา่ งเกง้ กา้ งแลว้ ลูบหวั เดก็ นอ้ ยหวงั ดู เหมือนเจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมจะเป็นห่วงเธอนะ, ฮ่ะ ยามมองใบหนา้ เลก็ ที่ทาแกม้ ตุ่ยคลา้ ยกาลงั จะระเบิดออก ดว้ ยความโกรธ แต่ดวงตากลบั พร้อมน้าตาหยดไดท้ ุกเมื่อ มนั ทา ใหซ้ ูเหยาใจอ่อนยวบ เธอยอ่ ตวั ลงและลูบแกม้ เลก็ น่ารักของเขา “เจา้ ร้องไหท้ าไม? ดูสิ, ไม่ใช่วา่ ขา้ กลบั มาแลว้ หรอกหรือ? เจา้ เป็น ห่วงขา้ มากใช่ไหม?” หวงั ซีจือชะงกั ครู่หน่ึง จากน้นั เหมือนประทดั ถูกจุดข้ึนโดย พลนั เขาพูดอยา่ งข่นุ เคือง “ใครเป็นห่วงเจา้ ? หากไม่ใช่เพราะเจา้ ตอ้ งแต่งงานกบั ขา้ , ขา้ จะไม่สนใจเจา้ แมแ้ ต่นอ้ ย! พอ่ ขา้ เคยบอก

ไว,้ การที่จู่ๆเจา้ หายตวั ไปเช่นน้ีเรียกวา่ ... ภรรยาไม่ยอมทาตาม หนา้ ท่ี” มือของซูเหยาคา้ งอยกู่ บั ท่ี จากน้นั เร่ิมหยกิ แกม้ เขาแทน นอ้ งสาวเจา้ สิไม่ยอมทาตามหนา้ ท่ีภรรยา! เหมือนที่ฉนั นึกไวเ้ ลย, เขาเป็นเดก็ เหลือขอที่ถูกตามใจ, หน่ึงวนั ไม่ถกู เฆ่ียนตีเดก็ จะปี น หลงั คาไปเลาะกระเบ้ือง “มนั เจบ็ นะ, มนั เจบ็ , มนั เจบ็ .....” เจา้ เดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านม พยายามดึงมือเธอออก แต่น่าเสียดายที่ไม่ประสบผลสาเร็จ ซูเหยาหยกิ จนพอใจถึงยอมปล่อยมือออกจากแกม้ แดงก่า น้นั เธอช้ีไปยงั แถวหวั ผกั กาดตวั นอ้ ยที่อยหู่ นา้ เคาเตอร์ดา้ นหลงั เขาแลว้ ถาม “พวกเจา้ มาทาอะไรกนั ท่ีน่ี?” เดก็ นอ้ ยหวงั เอาสองมือถูแกม้ ตวั เองแลว้ ตอบดว้ ยอาการ โกรธเคือง “ศิษยพ์ ีฉ่ ิงพาพวกเรามารับป้ายหยกประจาตวั ” เขาช้ี ไปยงั ชายหนุ่มผเู้ ดินนาหนา้ กลมุ่ เดก็ พวกเขากม็ าที่น่ีเพ่อื รับป้ายหยกเหมือนกนั ซูเหยากาลงั จะ ถามต่อวา่ พวกเขาทาอะไรไปบา้ งช่วงเวลาสองวนั ท่ีผา่ นมา แต่

แลว้ กเ็ กิดเหตุชุลมุนท่ามกลางหวั ผกั กาดตวั นอ้ ย เดก็ หนา้ ตาคุน้ ๆ ถูกพลกั ลม้ ลงบนพ้ืน พวกเขาลม้ ลงบนพ้ืนโดยมีเดก็ อว้ นนง่ั ทบั อยบู่ นร่างเจา้ หวั ผกั กาดตวั นอ้ ยและโบกกาป้ันไปมา, เดก็ หญิงอีกคนหน่ึงยนื ร้องไหอ้ ยดู่ า้ นขา้ ง ส่วนเดก็ ท่ีเหลือพากนั มองดูดว้ ยความร้อนรน แต่ไม่มีใครกลา้ เขา้ ไปหา้ ม แมก้ ระทงั่ ชายหนุ่มซ่ึงพาพวกเขามาก็ เมินหนา้ หนีราวกบั ไม่ใช่ปัญหาของเขา “พวกเจา้ กาลงั ทาอะไรกนั !” ก่อนซูเหยาจะเขา้ ไปจดั การ, เดก็ นอ้ ย หวงั ที่ยนื ขา้ งๆเธอกต็ ะโกนออกมา เขาสามารถหยดุ เจา้ อว้ นผู้ กาลงั ต่อยตีเดก็ บนพ้ืน เดก็ นอ้ ยหวงั เดินเขา้ ไปอยา่ งโกรธเกร้ียว เขาช้ีหนา้ เจา้ อว้ น และถาม “เจา้ อว้ นเจา, เจา้ ต่อยเขาทาไม?” เจา้ อว้ นมีอาการไม่พอใจเลก็ นอ้ ย แต่กย็ อมลกุ ข้ึนจากร่าง เดก็ ที่โดนต่อย เขาช้ีไปยงั เดก็ บนพ้นื ซ่ึงตอนน้ีเปรอะเป้ื อนไปดว้ ย ฝ่ นุ ผงแลว้ พดู “เจา้ นี่กลา้ แซงคิวขา้ , ขา้ แค่สง่ั สอนบทเรียนมนั เลก็ นอ้ ย!”

“ไม่ ... ไม่ไดเ้ ป็นเช่นน้นั ....” เดก็ หญิงท่ีกาลงั ร้องไหร้ ีบ ส่ายหนา้ “เจา้ อว้ นบอกวา่ เขาตอ้ งการรับป้ายหยกเป็นคนแรกและ หา้ มไม่ใหข้ า้ รับป้ายของตวั เอง พ่ีชายเซียวอ้ีช่วยออกหนา้ แทน ขา้ ”

บทที่ ๑๑ ทกั ษะใหม่ของซือฝุ เจตนารมณ์ของเจา้ อว้ นถูกเปิ ดโปงต่อหนา้ ทุกคน แต่เขา กลบั ดูชอบใจยงิ่ กวา่ เดิม “ขา้ อยรู่ ะดบั แรกของข้นั แก่นแทแ้ ลว้ แต่ พวกเจา้ ยงั ไม่ไดเ้ ริ่มตน้ บาเพญ็ เพียรเสียดว้ ยซ้า เป็นธรรมดาที่ขา้ ตอ้ งอยหู่ วั แถว” ทุกอยา่ งเป็นอนั เปิ ดเผย แต่กรณีน้ีเป็นเร่ืองการเขา้ แถวเพ่อื รับป้ายหยกประจาตวั ซูเหยากาลงั จะเขา้ ไปจดั การ แต่แขนเส้ือ ของเธอกลบั ถกู ดึงเอาไวโ้ ดยศิษยช์ ุดขาวผูย้ นื อยดู่ า้ นขา้ ง เขากค็ ือ ศิษยท์ ่ีนาบรรดาหวั ผกั กาดตวั นอ้ ยมารับป้ายหยก เดก็ นอ้ ยหวงั เรียกเขาวา่ ศิษยพ์ ี่ฉิง “ศิษยน์ อ้ ง, อยา่ เขา้ ไปยงุ่ เร่ืองน้ีดีกวา่ ” ศิษยแ์ ซ่ฉิงส่งสายตา ใหเ้ ธอ เขาช้ีไปยงั เจา้ อว้ นและพดู ดว้ ยน้าเสียงแผว่ เบา “เขาคือลูก ชายของศิษยพ์ ใ่ี หญ่จากขนุ เขาศาสตราวธุ , เป็นผถู้ ือครองปราณคู่ ธาตุน้าและไม้ แถมยงั ถกู กาหนดใหเ้ ขา้ ไปอยฝู่ ่ ายใน, เจา้ ถอย ออกมาดีกวา่ เพื่อป้องกนั มิใหต้ นเองเดือดร้อน”

เฮอะ, ง้นั กเ็ ป็นเรื่องของฐานะ ไม่แปลกใจเลยวา่ ทาไมไม่มี ใครกลา้ ยนื่ มือเขา้ ช่วยเหลือ แต่แค่น้นั กพ็ อแลว้ หรือ, ไม่ จาเป็นตอ้ งส่ังสอนบทเรียนหลงั จากเขาเพ่ิงต่อยใครมาสักคน? ไม่ วา่ อยา่ งไรพวกเขากเ็ ป็นเพียงเดก็ ขณะเธอกาลงั ขบคิด, เดก็ นอ้ ย หวงั กจ็ ดั การเรื่องน้ีเสร็จสิ้น เขาจดั แถวใหม่โดยเรียงจากลาดบั ความสูง, ใหค้ นตวั เต้ียยนื อยดู่ า้ นหนา้ เห็นไดช้ ดั วา่ เจา้ เดก็ นอ้ ย หวงั ไดร้ ับความนบั ถือท่ามกลางเดก็ วยั เดียวกนั ดูเหมือนหวั ผกั กาดนอ้ ยพวกน้ีจะยกใหเ้ ขาเป็นผนู้ า ทา้ ยท่ีสุด, เจา้ เดก็ อว้ นถกู จบั ไปยนื เป็นลาดบั สองจากทา้ ย แถว, หวงั ซีจือซ่ึงตวั สูงสุดยนื ปิ ดทา้ ยแถว แมน้ เจา้ เดก็ อว้ นจะมี อาการไม่พอใจแต่เขากไ็ ม่ไดแ้ สดงออกมาตรงๆ “น่ี, นี่, คู่หม้นั , เจา้ มายนื ตรงน่ี” หลงั จากหวงั ซีจือเขา้ แถว เรียบร้อยดีแลว้ เขาช้ีไปดา้ นหลงั ตวั เองและกวกั มือเรียกซูเหยาให้ เดินไปหา มุมปากซูเหยากระตุก ยามมองสายตาประหลาดท่ีส่งมาจาก รอบดา้ น จู่ๆเธอกเ็ กิดความคิดชวั่ วบู อยากหยกิ แกม้ เขาใหต้ าย หวงั ซีจือมองเธอที่ไม่ยอมขยบั เขย้อื นและคิดวา่ เธอไม่พอใจทา้ ย