คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป3

ฉ่ลวั่ หานทานอยา่ งเอร็ดอร่อยมาก คาแลว้ คาเล่า แมแ้ ต่ภาพลกั ษณ์ การกินกห็ ยาบๆ “คุณฝีมือดีมากคะ่ ต่อไปเปิ ดร้านอาหารไดเ้ ลย เรา จะมาอุดหนุนดว้ ย!” แพทยช์ ายหา้ คนเกือบพน่ ขา้ วยงั มาอีกเหรอ? พวกเขาไม่มาแลว้ ! ยงั ทานอาหารเชา้ ไม่เสร็จ เดก็ อายเุ จด็ แปดขวบก็ โซเซวงิ่ เขา้ มาจาก ขา้ งนอก เขา้ ประตูมาแลว้ ลม้ ลงกบั พ้ืน ลุกข้ึนแลว้ วงิ่ ต่อ “ลุงหวงั แม่ ของผม…เธอเป็นลม อีกแลว้ !” ฉ่ลวั่ หานวางตะเกียบและยนื ข้ึนมา “แม่เธอเป็นอะไร? รีบพาเราไปดู เร็วเขา้ !”

ตอนท่ี 60 เธอคนเดยี ว ได้หัวใจไปมากเท่าไร ผปู้ ่ วยมีอายปุ ระมาณสามสิบหา้ เท่าน้นั เพราะติด เช้ือเอดส์มาหลายปี ตอนน้ีผอมติดกระดูก ดวงตาสีดา ลึกโบ่อยใู่ นเบา้ ตา ลมหายใจแห่ง ชีวิตยงั คงอยทู่ ี่นน่ั แต่ท้งั ร่างเหมือนกบั ศพ นี่เป็นคร้ังแรกที่เธอติดต่อกบั ผปู้ ่ วยโรคเอดส์ใกลๆ้ ลว่ั หานสวมถุงมือ เปิ ดเปลือกตาของผปู้ ่ วย จาก น้นั กฟ็ ังการเตน้ ของ หวั ใจผปู้ ่ วย แพทยท์ ่ีร่วมเดินทาง เห็นฉู่ลว่ั หานสมั ผสั เธอ ตกใจกลวั จนถอยหลงั “อ้ึงทาไม? นากล่องยามา ผปู้ ่ วยหายใจอ่อนแรง หวั ใจเตน้ ชา้ มาก มีแนวโนม้ ท่ีจะโคม่าท่ีเกิดจากอาการ ปวดหวั อยา่ งรุนแรง ฉีดยาใหผ้ ปู้ ่ วยก่อน ซิโดวดู ีนสาม ร้อยมิลลิลิตร” แพทยต์ วั นอ้ ยสนั่ เทิ่ม “ฉนั ….ฉนั ไม่กลา้ ” แมแ้ ต่แพทยห์ ลายคนกย็ งั อยหู่ ่างๆ เดิมเป็นทีม แพทยแ์ ปดคน มีแค่ ฉู่ลว่ั หานคนเดียวเท่าน้นั ท่ีรักษา โรคไดอ้ ยา่ งมีประสิทธิภาพและ ช่วยชีวติ คน

ลวั่ หานหงุดหงิดแลว้ นยั นต์ าเรียวยาวมองไปที่ เจด็ คน “ฟังนะ ใน เม่ือมาท่ีน่ีแลว้ กต็ ้งั ใจทางานใหฉ้ นั ! ไวรัสแพร่กระจายไดส้ ามวธิ ี เท่าน้นั ตราบใดท่ีมี มาตรการความปลอดภยั มนั จะไม่เป็นอะไร ถา้ วนั น้ีไม่3 ตรวจสอบผปู้ ่ วยทุกคนหน่ึงรอบ พรุ่งน้ีเรากต็ อ้ งทาต่อ พวกเธอเลือก เองแลว้ กนั ” ไดย้ นิ วา่ พรุ่งน้ีอาจจะตอ้ งดาเนินการต่อ แพทย์ ชายก็ไดส้ ติทนั ที “ครับ….ครับ ผมจะเตรียมสลิงทนั ที” ลวั่ หานพบเสน้ เลือดบนหลงั มือผอมของผปู้ ่ วย เจาะเขม็ แลว้ ฉีด ของเหลวเขา้ ไปในร่างกายผปู้ ่ วยซา้ ๆ เดก็ ชายตวั นอ้ ยเบิกตากวา้ งมองฉู่ลวั่ หานอยา่ ง ตกใจ “คุณนา้ ..แมผ่ ม จะตายไหมครับ? คุณนา้ บา้ น ขา้ งๆ ตายไปเมื่อวาน แม่ผม….จะไม่ ตายใช่ไหมครับ?” ใบหนา้ และร่างกายของเดก็ ชายตวั นอ้ ยมีโคลน เป้ื อนนิดหน่อย มือคู่ น้นั เหมือนไม่ไดล้ า้ งทาความ สะอาดหลายวนั เส้ือผา้ เป้ื อนเหงื่อโดน

ลมพดั จนแหง้ เม่ือสวมใส่ต่อไป กล่ินเหง่ือทาใหห้ ายใจไม่ออก แต่ ดวงตาไร้เดียงสาของเขาน้นั สะอาดจนไม่กลา้ มีอคติ ใดๆ ลวั่ หานโนม้ ตวั ลงไป มองตาเขา “ไม่ตายจะ้ เดี๋ยว แม่หนูกจ็ ะฟ้ื นแลว้ พอ่ หนูล่ะ?” เดก็ ชายตวั นอ้ ยกม้ ศีรษะลง ร่างกายเขาแทบไม่มี เน้ือเลย มีแค่ศีรษะ ที่แขวนอยบู่ นคอเรียว “พอ่ ผม…. ตายไปเมื่อปี ที่แลว้ แม่ผมบอกวา่ เธอกจ็ ะตายเหมือน กนั ผมก็จะ. เสียงเขาเบาเหมือนเสียงยงุ ไดย้ นิ แลว้ ฉู่ลว่ั หานรู้ สึกเศร้าใจ น้าตาสนั่ ไหวในดวงตา “หนูนอ้ ย ไม่ตอ้ งกลว้ นะ จริงๆ แลว้ …” เดก็ ชายตวั นอ้ ยเงยศีรษะข้ึน ใบหนา้ มอมแมม ร้องไห้ “คุณนา้ ผมรู้ ครับ โรคน้ีมนั รักษาไม่หาย นา้ ไม่ ตอ้ งโกหกผม” ฉู่ลวั่ หานถูกขดั ไวแ้ ละไม่สามารถหลอกลวงไดอ้ ีก ต่อไป บท สนทนาเปล่ียนไป “นา้ ไม่ไดโ้ กหกหนูนะ เห็น หนูนา้ กร็ ู้แลว้ วา่ หนู

เป็นเดก็ ฉลาด นา้ อยากบอกวา่ เรา ทุกคนกต็ อ้ งตายกนั ท้งั น้นั ไม่ชา้ ก็ เร็ว นา้ กจ็ ะตาย เหมือนกนั แต่หลงั จากตายไป หนูและพอ่ หนูกจ็ ะได้ เจอกนั อีกที่หน่ึง ดงั น้นั จึงไม่มีอะไรน่ากลวั ” เดก็ ชายตวั นอ้ ยขย้จี มูก “จริงเหรอครับ?” “จริงสิ! นา้ ไม่ไดโ้ กหกหนูนะ!” เดก็ นอ้ ยพดู ข้ึนอยา่ งข้ีอาย “ง้นั เรามา เก่ียว กอ้ ยกนั ” ฉู่ลว่ั หานอ้ึงไป นิ้วขาวสะอาดเก่ียวกอ้ ยกบั มือดา เลก็ ของเขา ยมิ้ อยา่ งอ่อนโยนแลว้ พดู ข้ึน “เก่ียวกอ้ ย!” แพทยห์ ลายคนดา้ นหลงั มองหนา้ กนั แลว้ กระซิบ เสียงทุม้ “หมอฉู่ บา้ หรือเปล่า? เดก็ คนน้ีก็ ….ป่ วยนะ” “แต่พวกเธอไม่คิดเหรอวา่ ทา่ ทางอ่อนโยนของ หมอฉู่เมื่อครู่น้ี งดงามมากเลย?” “ใช่เวลามามองผหู้ ญิงสวยไหม? อยากตายเหรอ!” แพทยช์ ายคน หน่ึงเริ่มส่งกล่องยาใหฉ้ ู่ลว่ั หาน “ไม่คิดเลยจริงๆ หมอเชี่ยวชาญ แผนกอายรุ กรรมใน ตานาน เป็นแบบน้ีจริงๆ”

ฉู่ลว่ั หานหวั เราะเบาๆ “ฉนั ควรเป็นยงั ไง?” แพทยช์ ายยมิ้ อยา่ งไม่เป็นธรรมชาติ “มนั ต่างจาก ส่ิงท่ีไดย้ นิ ” กาชบั เดก็ ชายตวั นอ้ ยวา่ ใหเ้ ฝ้าคุณแม่ท่ีน่ี แพทย์ หลายคนไปท่ีบูธ คลินิกชวั่ คราว ก่อนท่ีพวกเขามาถึงก็ เห็นต่อแถวยาวดา้ นนอก หมู่บา้ นน้ีมีผปู้ ่ วยสี่สิบหา้ สิบ คนจริงๆ ดว้ ย! ผปู้ ่ วยที่อายมุ ากสุดแคส่ ี่สิบกวา่ เอง ผปู้ ่ วยที่อายุ นอ้ ยสุดยงั ถูกอุม้ อยู่ ในออ้ มแขน แพทยแ์ ปดคนปฏิบตั ิหนา้ ที่ของตน เริ่มปรึกษา หารือ ฉ่ลว่ั หานรับผดิ ชอบในการตรวจสอบอยา่ ง ครอบคลุมวา่ ไม่มีใคร เป็นโรคหวั ใจ โชคดีที่ถึงแมค้ น เหล่าน้ีจะอ่อนแอ แต่ไม่ไดเ้ ป็น โรคหวั ใจรุนแรง ไม่ อยา่ งน้นั กห็ มดหวงั จริงๆ “หมอฉู่ ผปู้ ่ วยหญิงคนน้ีขาหกั เม่ือหน่ึงปี ก่อน ไม่ ไดร้ ักษากระดูกมา ตลอด ตอนน้ีอาการแยม่ าก เพอื่ รักษากระดูกจาเป็นตอ้ งผา่ ตดั ผา่ ตดั หนั หนา้ ไปทางกลุ่มน้ี เป็นการทดสอบยอด เยย่ี มสาหรับ แพทย์ ความประมาทเลก็ นอ้ ยๆ อาจจะ ทาให้ …

แพทยช์ ายแผนกกระดูกสองคนเงียบไป ฉู่ลวั่ หา นกเ็ งียบไปเช่นกนั “ไม่มีวิธีอื่นแลว้ เหรอ? แกไ้ ข ภายนอกไม่ไดเ้ หรอ?” แพทยช์ ายส่ายศีรษะ “ไม่ได้ กระดูกเคล่ือนอยา่ ง รุนแรง การบงั คบั แกไ้ ขจะทาใหก้ ระดูกหกั ” ผปู้ ่ วยเป็นหญิงสาววยั ยส่ี ิบกวา่ ไดย้ นิ บทสนทนา ของแพทยก์ ็ หวั เราะกบั ตวั เอง “ฉนั รู้วา่ พวกคุณกลวั อะไร ผา่ ตดั ทาใหเ้ ลือดไหล กลวั วา่ จะติดเช้ือฉนั ! จะมา ทาไมถา้ กลวั ติดเช้ือ! ไป! ออกไปซะ!” ผปู้ ่ วยหญิงเดินขากะเผลกขา้ งเดียว ตะโกนเสียง ดงั ใส่แพทย์ แพทยห์ ญิงทนฟังต่อไปไม่ไหว ยนื ข้ึนเถียง “ตวั เองป่ วยเพราะใช้ ชีวิตไม่รอบคอบ เราใจดีมาตรวจโรค ให้ ยงั มาด่ากนั อีก! สมควร แลว้ !” “ยยั บา้ น่ีพดู อะไร! ไหนพดู อีกทีสิ! ยงั ไงฉนั กม็ ีชีวิต อยไู่ ม่นาน ฮ่าๆ ก่อนตายฉนั อยากจะลากเธอมาตาย ดว้ ย” ขณะท่ีพดู เธอกด็ ึงแขนของแพทยห์ ญิง แพทย์ หญิงตกใจกลวั วงิ่ ไป ซ่อนดา้ นหลงั แพทยช์ ายอยา่ งสนั่ เท่ิม ร้องไหเ้ สียงดงั ดว้ ยความตกใจ

ลว่ั หานพยายามปลอบผปู้ ่ วยอยา่ งเตม็ ท่ี “เธอ อยา่ เพ่ิงรีบร้อน เราตอ้ งหาวธิ ีรักษาขาของเธอไดอ้ ยา่ ง แน่นอน เอาแบบน้ี เราคุยเร่ืองมาตรการรักษาก่อนค่อยตดั สินใจ ดี ไหม?” ผปู้ ่ วยหญิงทาเสียงเหอะอยา่ งเยน็ ชา “เสแสร้ง! พวกคุณเสแสร้ง ท้งั หมด! มาท่ีนี่ไม่ใช่เพราะอยากให้ ขา่ วรายงานพวกคุณ ช่ืนชมพวก คุณเหรอ! อยา่ มาเส แสร้ง!” ฉู่ลว่ั หานอารมณ์เดือดแลว้ “สาวนอ้ ย เราไม่มีเวลา วา่ งมาเล่นกบั เธอ นะ ดา้ นหลงั ยงั มีผปู้ ่ วยจานวนมากต่อ คิวอยู่ รบกวนยอมๆ ก่อนได้ ไหม” “คนใจดาอามหิต! ฉนั ตอ้ งการชีวติ พวกคุณ! ฉนั ตอ้ งการชีวิตพวก คุณ!” อารมณ์ของผปู้ ่ วยหญิงยงั ไม่สงบลง ทนั ใดน้นั เสียงผชู้ ายแหบหา้ วก็ ดงั มาจากดา้ นหลงั ทีม ชายวยั สี่ สิบตน้ ในมือกาลงั ถือมีดทาครัว ตะโกนคารามพลางวง่ิ มาทางน้ีอยา่ งสุดชีวติ !

ลว่ั หานเบิกตากวา้ ง “คุณจะทาอะไร!!” เสียง กงั วลในใจหลุดออกมา เป็นเสียงกรีดร้อง แหลมจนเจบ็ คอ ผชู้ ายคนน้นั แกวง่ มีดจะฆ่าคน! “ฉนั อยากฆ่าพวกแกไอช้ าติหมา! ไอช้ าติหมา! ไอ้ พวกหลอกเอาเงิน ทาลายชีวติ !ฉนั จะฆ่าพวกแก!” ไอเ้ ชี่ย! อาสาสมคั รคร้ังน้ีดีจริงๆ! เลขาธิการหมู่บา้ นรีบว่งิ เขา้ มา ตะคอกอยา่ ง รุนแรง “หวงั ตา้ จ้ี เอา มีดวางลง! วางลง! แพทยเ์ หล่าน้ีมาจากเมืองใหญ่เพ่ือดูอาการป่ วย ของพวกคุณโดย เฉพาะเลยนะ นี่คุณจะทาอะไร! วางมนั ลง!” ใบหนา้ คล้าของผชู้ ายคนน้นั ดวงตาแดง ก่า เขา จอ้ งมองแพทยท์ ่ีตก ตะลึงสองสามคน มองเส้ือคลุมขาว และใบหนา้ ของพวกเขาทีละคน “พวกแกนี่แหละ! ก็ เพราะพวกแกนี่แหละ! ฉนั ขายเลือดให้ โรงพยาบาล คร้ังหน่ึง…เพอื่ รักษาลกู ของฉนั ฉนั ขายเลือดไปคร้ัง หน่ึงและไดร้ ับโรคน้ี! ลูกเมียฉนั กต็ ายหมดแลว้ ! ตาย หมดแลว้ !”

ฉู่ลว่ั หานตกตะลึง ท่ีแทก้ เ็ ป็นแบบน้ีน่ีเอง “คุณคะ การขายเลือดมนั มีความเส่ียงอยา่ ง แน่นอน แต่กไ็ ม่สามารถ ยนื ยนั ไดว้ า่ เป็นความผดิ ของ แพทย์ ไวรัสดงั กล่าวมนั แฝงตวั อยใู่ น ร่างกายมนุษย์ นานถึงยส่ี ิบปี อาจจะเป็นเพราะ….” “ยยั บา้ น่ี! แกจะไปรู้อะไร! แกจะไปรู้อะไร! ก็ เพราะพวกแกนี่ แหละ! ฉนั ตอ้ งฆ่าพวกแก! แกแ้ คน้ ให้ ลูกเมียฉนั !” “คุณใจเยน็ ….อ๊ะ!” มีดทาครัวปาดลงมา! แขนซา้ ยของฉู่ลวั่ หานหลบ ไมท่ นั ใบมีดเฉือน โดนเน้ือโดยตรง! แค่รู้สึกเจบ็ จ๊ีดที่แขน เลือดสีแดงสดไหลลงแขน และยอ้ มเส้ือคลุมขาวอยา่ งรวดเร็ว ขยายออกไปตาม ฝ่ ามือแลว้ หยดลงพ้ืน ไม่เห็นบาดแผล แต่รอยมีดบนเส้ือผา้ เรียบเห็น ไดช้ ดั วา่ แขนน้ีไดร้ ับบาดเจบ็ มากแค่ ไหน “หมอฉู่หมอฉู่!”

แพทยท์ ี่หดตวั อยดู่ า้ นหลงั วงิ่ ข้ึนมาจบั แขนเธอไว้ “หมอฉู่ อดทนไว้ นะ จะรีบหยดุ เลือดให”้ ลว่ั หานเจบ็ จนคิ้วสวยขมวดเขา้ หากนั แน่น “ซ้ีด มีดในมือหวงั ตา้ จ้ีที่ฟันคนหล่นลงบนพ้นื ใบหนา้ ซีดดว้ ยความ ตกใจ “ฉนั ….ฉนั ….” “หวงั ตา้ จ้ี ถา้ แขนของหมอฉู่เป็นอะไรข้ึนมา นาย ตอ้ งแลกดว้ ย ชีวติ !” เลขาธิการหมู่บา้ นตกใจกลวั อยา่ งเห็นไดช้ ดั นี่ เป็นแพทยม์ ีชื่อจาก ปักก่ิง! หมู่บา้ นพวกเขาชดใชไ้ ม่ ไหวหรอกถา้ โดนร้องเรียนข้ึนมา แพทยห์ ญิงเชด็ น้าตาไปดว้ ยพลางทาความสะอาด เลือดท่ีแขนฉู่ลว่ั หาน “ฮือๆ หมอชู…” ฉ่ลวั่ หานขมวดคิว้ “ฉนั ยงั ไม่ตายนะ? ร้องไห้ ทาไม?” ฝงู ชนเงียบสนิท ไม่มีใครกลา้ พดู อะไรสกั คา ผชู้ ายท่ีเอามีดฟันคน เม่ือครู่น้ีคุกเข่าลงกบั พ้ืน ปากเร่ิม พดู พึมพาและตะกกุ ตะกกั ไม่จบ

ประโยค “ฉนั ….ฉนั … ฉนั ไม่รู้…” แขนของฉู่ลว่ั หานเจบ็ จนไร้เรี่ยวแรง “นายทาไม? อยากฟันอีกเหรอ?” “ไม่ใช่! ไม่ใช่!” “ในเม่ือไม่ใช่กล็ ุกข้ึนมา” ผชู้ ายคนน้นั อ้ึง “ฉนั … แพทยข์ า้ งๆ ด่า “ใหล้ ุกข้ึนยงั ไม่รีบอีก! เร็วเขา้ ! ออกไป” ถุงมือแพทยช์ ายเตม็ ไปดว้ ยเลือดของฉู่ ลว่ั หาน เสน้ เลือดบน หนา้ ผากแต่ละเสน้ ปูดข้ึนมา “หมอ ฉู่ ฟัน โดนเสน้ เลือดแดง เลือด.. หยดุ ไม่ได้ ทายงั ไง?” ฉ่ลวั่ หาน :

ไอเ้ ชี่ย! เธอเกือบลืมไปเลย หนุ่มสาวเหล่าน้ีเป็น คนเพงิ่ มาใหม่ของ โรงพยาบาล ประสบการณ์นอ้ ย ปฏิบตั ิไม่เก่ง เม่ือเจอกบั สถานการณ์ ฉุกเฉินก็จะถามผู้ สอนวา่ ตอ้ งทาอยา่ งไร เข้ “เธอตอ้ งใจเยน็ ๆ ใหฉ้ นั หยดุ เลือดก่อน บอกฉนั เส้นเลือดแดง อะไร? เสน้ เลือดใหญ่?” “ไม่ใช่” “กลวั บา้ อะไร! หยดุ เลือดก่อน ทายาชาเฉพาะท่ี แลว้ กเ็ ยบ็ แผล!” “หมอฉู่ ฉนั …. ไม่กลา้ ไอเ้ ช่ีย! ููู่ลวั่ หานอยากฆ่าคนแลว้ ! เจา้ ที่มพวกน้ี เธออยากบีบคอ พวกเขาใหต้ ายทีละคน! แบบน้ีกลา้ มา รักษาพวกเขาไดอ้ ยา่ งไร! ตาย อยา่ งไรกไ็ ม่รู้? “ฉู่ลวั่ หาน! ”

เม่ือแพทยฝ์ ึกงานกาลงั ต่ืนตระหนกทาอะไรไม่ถูก ทนั ใดน้นั กม็ ีเสียงชดั เจนดงั ผา่ นฝงู ชนมา ตามดว้ ยร่าง ตระหง่านของถงั จิ้นเหยยี นที่วิง่ เขา้ มาอยา่ งรวดเร็ว ฉู่ลว่ั หานริมฝีปากซีดและแหง้ นง่ั บนเกา้ อ้ี ร่างกาย มากกวา่ คร่ึงเป้ื อน เลือด ท้งั ร่างเหมือนเปี ยกโชกไปดว้ ย เลือด “เกิดอะไรข้ึน?!!” ถงั จิ้นเหยยี นเข่าขา้ งหน่ึงคุกเขา่ บนพ้นื สายตา ร้อนแรงมองใบหนา้ ฉู่ ลว่ั หาน หวั ใจเหมือนถูกมีดเฉือน! “รองคณบดี..เม่ือครู่น้ีหมอฉู่แขนซา้ ยโดนฟัน เสน้ เลือดแดง..” “ออกไป” ถงั จิ้นเหยยี นท่ีสง่างามมาตลอดดุแพทยช์ ายที่ เงอะงะใหอ้ อกไป กด แผลของเธออยา่ งแรง “แควก!” ฉีกเส้ือคลุมขาวออก แขนขาวเตม็ ไป ดว้ ยเลือด!

“ไม่ตอ้ งกลวั นะ เส้นเลือดแดงมนั แตกขา้ งๆ เธอ อดทนหน่อยนะ อดทนหน่อย” “อ้ึงทาไม?! ยาชา!” “ครับ….ครับ…” ถงั จิ้นเหยยี นร้อนรนใจจนเหง่ือผดุ เตม็ ศีรษะ การ ตอบสนองที่มๆ ของแพทยห์ ลายคนยงิ่ เติมเช้ือเพลิงให้ เขาโกรธมากข้ึน “เขม็ หยดุ เลือด!” “เขม็ เยบ็ ! เร็วเขา้ !” แขนโดนฉีดยาชาแลว้ ความเจบ็ คอ่ ยๆ กลายเป็น ความชา ฉู่ลว่ั หาน ถกู วางนอนราบบนเปล เธอเงยศีรษะ ข้ึนมองใบหนา้ ที่เตม็ ไปดว้ ย เหงื่อของถงั จิ้นเหยยี น “รองคณบดี คร้ังน้ีฉนั จะตายไม่ไดน้ ะ” “อยา่ พดู อะไร เกบ็ แรงเอาไว้ ไม่นานกจ็ ะดีข้ึน” “บาดแผลนิดเดียว ไม่ยากสาหรับรองคณบดีอยู่ แลว้ ทาไมประหม่าขนาดน้นั ?” “เพราะเป็นเธอไง! เขา้ ใจไหม?”

ถงั จิ้นเหยยี นคุกเขา่ ลงบนพ้นื เยบ็ แผลทีละเขม็ ถา้ ไม่ใช่เพือ่ ประสบการณ์ทางเทคนิคอนั แขง็ แกร่ง ของเขา เขาเสียสติไปนาน แลว้ “ฉนั น่ะ….ฮ่าๆ” ริมฝีปากซีดเซียวของเธอ ยมิ้ เหมือนดอกคามิเลีย สีขาว ภูเขาห่างไกล โดดเด่ียววา่ งเปล่า เมฆสูงทอ้ งฟ้า กวา้ งใหญ่ ฉู่ลวั่ หานมองทอ้ งฟ้า ชีวิตคนเราน่ะ มนั มีความเซอร์ไพรส์มากแค่ไหน? ถงั จิ้นเหยยี นเยบ็ แผลใหเ้ ธอแลว้ พนั ผา้ ก๊อซ “ฉู่ลวั่ หาน เธอรู้ไหมวา่ เธอไดห้ วั ใจใคร ไปกี่คน?”

ตอนท่ี 61 ผู้ชายของเธอ ขับเครื่องบนิ มา ใบหนา้ ของเขา หนั ไปทางแสง บนใบหนา้ สะอาดมี เหง่ือไหลลงมา ทีละหยด ฉู่ลว่ั หานเบนสายตาออกไป ไม่มองอีก “สมแลว้ ท่ีเป็นรอง คณบดี ทาแผลเร็วมาก จริงๆ มีผปู้ ่ วยกระดูกหกั รบกวนคุณดูให้ หน่อย เมื่อก้ี หมอกระดูกบอกวา่ ตอ้ งผา่ ตดั ” ถงั จิ้นเหยยี นจดั ใหน้ ้าเกลือฉู่ ลว่ั หาน ลดการ อกั เสบและบรรเทาการ เจบ็ ปวด ถอดเส้ือคลุมตวั เอง ออกมาคลุมบนร่างกายเธอ เส้ือคลุม ขาวของเธอใส่ไม่ ไดอ้ ีกต่อไป เส้ือเชิ้ตขาวดา้ นในกเ็ ป้ื อนเลือดหน่ึง ช้นั ปลอบเธอแลว้ หนั ไปมองแพทยท์ ้งั เจด็ คน แต่ละ คนห่อเห่ียว ไม่มี ใครกลา้ หายใจเสียงดงั แสงไฟในดวงตาถงั จิ้นเหยยี นฟาดไปที่พวกเขา เขาอยากฆ่าพวกเขา ดีที่ตอนน้ีฉู่ลวั่ หานไม่เป็นอะไร ถา้ เธอเป็นอะไรข้ึนมา ถงั จิ้นเหยยี น ไม่กลา้ รับประกนั วา่ เขาจะทาอะไรบา้ ง “พวกคุณเตรี ยมขยายการฝึ กงานเพ่ิม”

พวกเขาเหล่าน้นั ไม่กลา้ พดู อะไร ทาไดเ้ พียงพยกั หนา้ หญิงสาวที่ขาบาดเจบ็ ถูกประคองใหน้ งั่ ดีแลว้ ถงั จิ้นเหยยี นกส็ วมถุง มือ สัมผสั ขาเธอ “ลม้ ยงั ไง?” หญิงสาวจอ้ งใบหนา้ ถงั จิ้นเหยยี นอยา่ งอ้ึงๆ เพงิ่ เคยเห็นผชู้ าย หนา้ ตาดีขนาดน้ีเป็นคร้ังแรกในชีวติ หญิงสาวตกตะลึง ถงั จิ้นเหยยี นขมวดคิ้ว หยบิ หนา้ กากอนามยั มา สวมอยา่ งคล่องแคล่ว “ฉนั ถามเธอวา่ ลม้ ยงั ไง? ไปชน อะไรตอนไดร้ ับบาดเจบ็ หรือเปล่า?” เห็นถงั จิ้นเหยยี นสวมหนา้ กากอนามยั ฉู่ลวั่ หานท่ี นอนอยบู่ นเปล หามกอ็ ดยมิ้ ออกมาไม่ได้ ในท่ีสุดหญิงสาวกไ็ ดส้ ติ “ฉนั กลิ้งลงมาตอนอยบู่ น เขา ดูเหมือนจะ ชนกอ้ นหินนะคะ” ถงั จิ้นเหยยี นหนั ศีรษะกลบั มามองแพทยห์ นุ่มสาว ที่เพง่ิ พดู วา่ ตอ้ ง ทาการผา่ ตดั ความอดทนหายไปตอน ที่เขาโกรธไดก้ ลบั มาใหม่ แต่ น้าเสียงกย็ งั เยน็ ชา “ดูสิ ต่อไปเจอเหตุการณ์แบบน้ีจะรับมือยงั ไง”

แพทยส์ องคนพยงุ แขนหญิงสาวใหเ้ ธอทรงตวั ถงั จิ้นเหยยี นนงั่ ยองๆ บนพ้นื สองมือจบั ขาเธอไว้ “เธอ ควรขอบคุณท่ีตวั เองไม่ได้ โตข้ึนในช่วงปี กวา่ น้ี” หญิงสาวไม่เขา้ ใจ แพทยข์ า้ งๆ เขา้ ใจแต่ไม่กลา้ พดู อะไร ลวั่ หานเขา้ ใจ รู้วา่ เขามีวธิ ีแลว้ กค็ อ่ ยๆ วางใจ เธอหนั ศีรษะไปมอง ถงั จิ้นเหยยี น ท่าทางจริงจงั ในการ รักษาช่วยเหลือผคู้ นของเขาน้นั มี เสน่ห์ทุกคร้ัง ทนั ใดน้นั เธอกก็ งั วลเลก็ นอ้ ย ถา้ ดูถงั จิ้นเหยยี นช่วยคนมากเกินไป เธอจะหลงใหลไหม? “อาก!!” ทนั ใดน้นั หญิงสาวกก็ รีดร้อง แพทยช์ ายสองคนที่ พยงุ เธอไวถ้ ูกเธอ เหว่ียงออกไปอยา่ งรุนแรงดว้ ยพลงั แห่งการต่อสู้ตามสญั ชาตญาณ คร้ังใหญ่ของเธอ ถงั จิ้นเหยยี นจบั ขาเธอไว้ “ถา้ อยากเดินไดอ้ ีกคร้ัง ตอนน้ีตอ้ งอดทน หา้ มขยบั ”

หญิงสาวกดั ฟันดว้ ยความเจบ็ ปวด “คุณหล่อมาก แต่ทาไมรุนแรงขนาดน้ี” ถงั จิ้นเหยยี นเอาเฝื อกออก “ไม่รุนแรงแลว้ จะช่วย เธอจดั กระดูกได้ ไง? ตอนน้ีกระดูกเขา้ ตาแหน่งเดิม แลว้ ต่อไปพยายามอยา่ ใหข้ าขา้ ง น้ีไดร้ ับน้าหนกั ไปอีก สองเดือนขา้ งหนา้ และเลือดคงั่ ดา้ นในจะ ค่อยๆ หาย ไป ต่อไปตอ้ งประคบร้อนวนั ละสองคร้ัง” พดู จบ ถงั จิ้นเหยยี นกส็ ่งผปู้ ่ วยใหห้ มอฝึกงาน “ช่วยเธอเขา้ เฝือก” ถงั จิ้นเหยยี นจดั การผปู้ ่ วยหญิงเสร็จแลว้ ชาวบา้ น ท่ีต่อแถวอยู่ ดา้ นหลงั กค็ อ่ ยๆ เงยหนา้ ข้ึน “คุณหมอ คุณช่วยตรวจพวกเราหน่อย ไดไ้ หม?” ถงั จิ้นเหยยี นมอง ฉู่ลว่ั หาน เขามาเพราะเธอ “ท่ีน่ีมี คุณหมอเจด็ ท่าน จะทาหนา้ ที่ตรวจสอบทุกคนเป็น อยา่ งดีครับ”

พดู จบ เขากเ็ ดินไปขา้ งๆ ฉู่ ลวั่ หาน ใบหนา้ เธอแดงระเร่ือ นี่ไม่ใช่สี หนา้ ปกติของเธอ ยนื่ มือมาสมั ผสั หนา้ ผากเธอแลว้ สัมผสั ของตวั เอง “ทาไมร้อนขนาดน้ี?” “เหรอคะ? ทาไมฉนั ไม่รู้สึก?” ถงั จิ้นเหยยี นเงียบไปชว่ั ขณะหน่ึง “เธอเป็นไขไ้ ม่รู้ เหรอ? ฉ่ลวั่ หานยนื่ มือที่ไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ ออกมาสมั ผสั “มี นิดหน่อยจริงๆ ดว้ ย ไม่เป็นไร ฉนั เองกไ็ ม่รู้สึก” ถงั จิ้นเหยยี นโกรธฉู่ลวั่ หานมาก จริงๆ เขาเอา เคร่ืองตรวจโรคมาฟังการหายใจของฉู่ ลวั่ หาน ขมวด คิ้วแน่น “เธอเป็นหวดั หายใจหนกั ข้ึน เธอเป็นหมอ ตอ้ ง รู้สิ” เอ๋? ไม่น่าแปลกใจเลย เธอแช่ตวั ในสระวา่ ยน้านาน

มาก และนอนบนโซฟาหน่ึงคืน ยงั ไม่ทนั สงั่ ยาใหต้ วั เอง กถ็ ูกส่งตวั ไปยงั พ้นื ท่ีภูเขา “เป็นแค่ปัญหาเลก็ นอ้ ย เทียบไม่ไดก้ บั แขนฉนั ” ฉู่ ลว่ั หานยมิ้ ยวั่ โมโหถงั จิ้นเหยยี น รอยยมิ้ น้นั สุภาพและมีมารยาทมากพอ และพอท่ีจะทาใหถ้ งั จิ้นเหยยี นโกรธ “อยา่ ยมิ้ แบบน้ีใหฉ้ นั นะ คุณหมอฉู่ ฉนั รู้วา่ เธอ ปฏิเสธฉนั ดงั น้นั อยา่ เนน้ อีก” ถงั จิ้นเหยยี นยกกล่อง ยากล่องหน่ึงออกมา นายาแกไ้ ข้ ออกมาแลว้ ฉีดลงไปในหลอดฉีดยา ฉ่ลวั่ หาน: “..เอ่อ” โดนมองออกซะแลว้ ถงั จิ้นเหยยี นเกบ็ กล่องยาแลว้ ถามลวกๆ “เขารู้ ไหม?” ลวั่ หานมองไปขา้ งๆ มองดวงตาที่ลดลงของเขา พอมองแบบน้ีแลว้ ถึงไดร้ ู้วา่ ขนตาถงั จิ้นเหยยี นยาวและ หนามาก ตอ้ งยอมรับวา่ เขา

หล่อมาก ไม่ไดห้ ลอ่ แบบ ดุร้ายเหมือนหลงเซียว แต่เป็นหล่อแบบ อ่อนโยน สงบเสง่ียมโดยไม่มีขอบมุม “เขา? สามีฉนั เหรอ? ไม่น่าจะรู้ม้งั คะ” ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งพวกเขาไม่ไดส้ นิทกนั มาก พอท่ีจะรายงานซ่ึง กนั และกนั วา่ ทางานนอกสถานที่ ถึง แมว้ า่ ..ดูเหมือนจะมีคร้ังหน่ึงที่ หลงเซียวบอกเธอล่วง หนา้ วา่ ไปทางานนอกสถานท่ี แต่นน่ั เพราะ ท้งั คู่อยดู่ ว้ ย กนั เธอไปไหน ทาอะไร จะอยกู่ บั ใคร ดูเหมือนจะไม่มี ส่วนเกี่ยวขอ้ ง ใดๆ กบั หลงเซียว เธอไม่ไดม้ ีอิทธิพลกบั เขา เขา ….คงไม่เป็นห่วงหรอกม้งั ? ถงั จิ้นเหยยี นปิ ดกล่องยา จู่ๆ คิว้ กย็ ดึ โคง้ ออกมา เลก็ นอ้ ย เขากม้ ศีรษะลงมองใบหนา้ ที่คอ่ ยๆ ฟ้ื นตวั ของฉู่ ลวั่ หาน “ดูเหมือนฉนั ยงั มี

โอกาสชนะสูงมาก” เขาพดู อยา่ งเป็นธรรมชาติและอบอุ่นมาก ถึงจะ สนิทสนมกนั มาก ข้ึนแต่กไ็ ม่ไดท้ าตวั สบายๆ มากเกิน ไป โดยเฉพาะดวงตาที่จริงจงั และรักใคร่ เมื่อมองเธอ เหมือนเธอเป็นคนเดียวท่ีเหลืออยบู่ นโลก ลว่ั หานละสายตาไปอยา่ งอึดอดั “รองคณบดี สาหรับเร่ืองน้ี ฉนั วา่ เราไม่ตอ้ งพดู ซ้าอีกแลว้ ขอบคุณ ที่คุณดีกบั ฉนั ขนาดน้ี และขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉนั ได้ พอดี แต่วา่ เรื่อง อ่ืนฉนั วา่ เราอยา่ พดู กนั อีกดีกวา่ นะคะ” ถงั จิ้นเหยยี นไม่ไดก้ ระอกั กระอ่วนท่ีเธอปฏิเสธอีก ะ คร้ัง เขาดนั หลอดดูดยาใหย้ าไหลชา้ กวา่ เดิม “เธอข้ีกลวั ขนาดน้ีหรือ ถึงแมเ้ อ่ยถึงเรื่องน้ีกไ็ ม่ ยอม ระวงั ตวั มาก กลวั วา่ จะทาร้ายฉนั ฉนั ยงั กงั วลอะไร ไดอ้ ีก? กไ็ ด้ ไม่พดู แลว้ กไ็ ด้ เธอนอนลงไปดีๆ ฉนั จะไป ดูผปู้ ่ วยคนอ่ืน”

ผปู้ ่ วยท่ีน่ีเกือบรักษาหมดแลว้ โรคเลือดระยะยาว ไมส่ ามารถรักษา ใหห้ ายได้ ความเจบ็ ป่ วยอื่นๆ ไม่ได้ เป็นภยั คุกคาม สาหรับพวกเขา แลว้ ความตายคือเรื่อง ของเวลา จะไปกลวั อะไรกบั การเป็นหวดั เป็น ไข?้ ฉ่ลว่ั หานพยายามนงั่ ข้ึนมา ถงั จิ้นเหยยี นรีบเดิน เขา้ ไปพยงุ เธอ ให้ เธอพิงออ้ มแขนตวั เอง พดู ข้ึนก่อน เธอจะดิ้น “ตอนน้ีเธอเป็นแค่ ผปู้ ่ วยของฉนั หมอไม่มี ชายหรือหญิง ดงั น้นั เธอมองไหล่ฉนั เป็น กาแพงมนุษย์ กไ็ ด”้ ฉ่ลวั่ หานเมม้ ปาก ตอนน้ีเธอเป็นไขร้ ุนแรง รู้สึกกระหายน้า “แลว้ หมอประจาของฉนั มีหนา้ ที่รินน้าดว้ ย หรือเปล่า?” ถงั จิ้นเหยยี นพยกั หนา้ “แน่นอนสิ รับผดิ ชอบใน การป้อนอาหารได้ ดว้ ยนะ” เธอรู้สึกสบั สน “นนั่ ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ ฉนั อยากด่ืม น้า” “โอเค”

มือขา้ งหน่ึงของถงั จิ้นเหยยี นพยงุ เธอ มือขา้ งหน่ึง เทน้าตม้ ลงในถว้ ย กระดาษ น้าตม้ เกิดไอร้อน ถงั จิ้นเห ยยี นเป่ าใกลๆ้ สมั ผสั ดูวา่ ไมร่ ้อน แลว้ จึงส่งถว้ ย กระดาษไปท่ีริมฝีปากเธอ “ด่ืมสิ ผปู้ ่ วยหมายเลขหน่ึง มี ชีวิตรอดจากภยั พิบตั ิ” ฉู่ลว่ั หานรู้สึกวา่ การกระทาแบบน้ีมนั กระอกั กระอ่ วนจริงๆ แต่มือ ขา้ งหน่ึงใชก้ ารไม่ได้ อีกขา้ งกใ็ หน้ ้า เกลือ ทาไดเ้ พยี งกม้ ศีรษะอยา่ ง เช่ือฟัง และในตอนน้ี มีเสียงคารามบนทอ้ งฟ้า “ครืด! ครืด!” ทุกคนเงยศีรษะข้ึนมองเพราะเสียงดงั เฮลิคอปเตอร์สีเทาบินอยบู่ น ทอ้ งฟ้า ดูเหมือนกาลงั มองหาสถานที่ลงจอด ฉ่ลว่ั หานหยดุ การกระทา พดู ข้ึนอยา่ งประหลาด ใจ “โรงพยาบาลส่ง เฮลิคอปเตอร์มาสนบั สนุนเหรอ?” ถงั จิ้นเหยยี นเงยศีรษะมอง แยกแยะอยา่ ง ระมดั ระวงั และส่ายศีรษะ

“ไม่ใช่เฮลิคอปเตอร์ของโรง พยาบาล เฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาล จะมี สญั ลกั ษณ์สภากาชาด คนั น้ีไม่มี อาจจะแค่ผา่ นมา” “อ่า….ท่ีแบบน้ี มีเฮลิคอปเตอร์มาดว้ ยเหรอ?” เม่ือทุกคนคาดเดาไป ต่างๆ นานา เฮลิคอปเตอร์สี เทากเ็ ร่ิมลงจอดดว้ ยความเร็วคงที่ หลงเซียวท่ีนง่ั อยบู่ นเบาะผโู้ ดยสาร ในมือถือ กลอ้ งส่องทางไกล หรี่ ตาลงอีกคร้ัง ความเดือดดาลอนั แขง็ แกร่งหลงั่ ไหลออกมาอีกคร้ัง! ลวั่ หานไม่เปล่ียนไปจริงๆ สินะ! นอนอยใู่ นออ้ มแขนผชู้ ายดว้ ย! ผชู้ ายคนน้ี คือถงั จิ้นเหยยี นที่โรงพยาบาลกลาง! คนขบั เครื่องบิน กล่าววา่ “ท่านเซียว เดี่ยวเตรียม ลงจอดนะครับ โปรดนงั่ น่ิงๆ ระวงั ความปลอดภยั ” ดวงตาท่ีเตม็ ไป ดว้ ยความโกรธของท่านเซียวจอ้ ง มองคู่ลว่ั หานที่นอนอยา่ งนุ่มนวล อยใู่ นออ้ มแขนของถงั จิ้นเหยยี น ไม่ไดย้ นิ เสียงเตือนของคนขบั เลย เสียงคารามของใบพดั ยงั คงดาเนินต่อไป ท่าน เซียวพดู ข้ึนอยา่ งเยน็ ชา “เขา้ ไปใกลอ้ ีกหน่อย”

คนขบั ตอ้ งสงั เกตภูมิประเทศรู้สึกลาบากใจนิด หน่อย “.ผมจะ พยายามครับ” “ไม่ใช่พยายาม ตอ้ งทาใหไ้ ด!้ ” เฮลิคอปเตอร์อยทู่ ่ีมุมพ้ืนราบห่างออกไปไม่ถึงสอง ร้อยเมตร ลมแรง จากใบพดั พดั ใบไมโ้ ดยรอบ ลมยอ้ นกลบั ทนั ที สายตาทุกคนต่างจอ้ งมองไปท่ีเฮลิคอปเตอร์ดว้ ย อา้ ปากกวา้ ง หลายๆ คนรวมถึงฉู่ลว่ั หานเพ่ิงเคยเห็น เฮลิคอปเตอร์เป็นคร้ังแรก นี่ ไม่ใช่เฮลิคอปเตอร์ทหาร ทว่ั ไป แต่เป็นแบบพลเรือน อาจกล่าวได้ วา่ เป็นเครื่อง บินส่วนตวั ขนาดเลก็ “วา้ ว! เครื่องบิน ! เคร่ืองบิน!” “เคร่ืองบินอ่ะ! เคร่ืองบินใหญ่มาก! ฉนั ไดเ้ ห็น เคร่ืองบินแลว้ ! แม่! เครื่องบิน!” เดก็ นอ้ ยหลายคนเห็นเฮลิคอปเตอร์น้ีกก็ ระโดด โลดเตน้ อยา่ งต่ืนเตน้ ดึงเส้ือผา้ ผใู้ หญ่อยากไปดูใกลๆ้

บนั ไดเฮลิคอปเตอร์ตกลงมา ชายคนหน่ึงสวมชุด บินกา้ วลงมาทีละ กา้ ว ร่างสูงยนื ขา้ งๆ เครื่องบินห่าง ออกไป ทาท่าน่าเกรงขามเหมือน เทพเจา้ สยบมาร ความน่าเกรงขามที่ไม่อาจฝ่ าฝืนพงุ่ ออกมาจาก ร่างกายเขา! ดวงตาฉ่ลวั่ หานเบิกกวา้ งทนั ที! “หลงเซียว? ! ผชู้ ายที่เหมือนเทพเจา้ แห่งสงครามกค็ ือหลงเซียวจริงๆ! ถงั จิ้นเหยยี นจาหลงเซียวไดเ้ ช่นกนั ขมวดคิว้ ข้ึน อีกคร้ัง มือกระชบั ออ้ มแขนที่กอดลว่ั หานแน่นข้ึน อยา่ งเผลอตวั ห่างออกไปสองร้อยเมตร ชายคนน้นั กาลงั กา้ วเทา้ มาหาฉนั ลว่ั หาน ขาทรงพลงั ของเขาเหมือนกองทหารมา้ ไม่วา่ จะไปที่ไหนกม็ ีแต่ ความเยน็ ยะเยอื กทุกท่ี ฉลว่ั หานมองหลงเซียวท่ีฝ่ าแสงเขา้ มา กาหมดั

เบาๆ เธอลืมไปแลว้ ดว้ ยซ้าวา่ ตวั เองอยใู่ นออ้ มแขนของ ถงั จิ้นเหยยี น ดวงตาสองขา้ งใหญ่เท่าระฆงั ในหวั มีเพียงเสียงเดียวเท่าน้นั ทาไมเขามาท่ีนี่ ? เขามาทาอะไรที่น่ี? เขาจะทาอะไรเธอ? ไม่นานชายผทู้ รงอานาจกก็ า้ วเทา้ ยาวมายนื หนา้ เธอ ดวงตาดาสนิท จอ้ งเธอ หลงั จากมองอยหู่ ลาย วนิ าทีเขากพ็ ดู ข้ึนอยา่ งเยน็ ชา “ปล่อย เธอ” ถงั จิ้นเหยยี นขมวดคิว้ อยา่ งรุนแรง “เธอบาดเจบ็ ฉนั เป็นหมอของเธอ ฉนั ตอ้ งรับผดิ ชอบคนไข”้ ท่านเซียวโคง้ ริมฝีปากบางเลก็ นอ้ ย ความอาฆาต ในดวงตาพงุ่ ผา่ น อากาศไปท่ีพวกเขาสองคน “นน่ั มนั ก่อนท่ีฉนั จะมา ตอนน้ีปล่อย เธอซะ” ถงั จิ้นเหยยี นเอานิ้วจบั ไหล่ฉู่ลว่ั หานไว้ พดู เสียง ทุม้ ต่าอยา่ งเป็นห่วง “เธอเป็นไงบา้ ง? โอเคยงั ?”

ท่านเซียวโนม้ ตวั ไม่แมแ้ ต่จะมองถงั จิ้นเหยยี น อา้ แขนตวั เองออก พดู ข้ึนอยา่ งเยน็ ชา “มาน่ี”

ตอนที่ 62 บินไปบนท้องฟ้ากบั เขา ฉู่ลวั่ หานที่อยตู่ รงกลางระหวา่ งพวกเขาสองคน เหมือนอยบู่ นหนา้ ผา กา้ วไปขา้ งหนา้ หน่ึงกา้ วกค็ ือหลง เซียวที่เยน็ ชาและเคร่งขรึม กา้ วไปขา้ งหลงั หน่ึงกา้ ว ก…็ . ถา้ อยา่ งน้นั ถงั จิ้นเหยยี นจะถูกหลงเซียวฆ่าทนั ที ไหม? ดงั น้นั หลงั จากต่อสู้ดว้ ยอุดมการณ์สามวินาที ฉู่ วหานกต็ ดั สินใจ เลือกหลงเซียว ถงั จิ้นเหยยี นแพทยผ์ ู้ อ่อนโยน ถือมีดผา่ ตดั ได้ แต่ หลงเซียวเป็นใคร? เขา เป็นคนที่ถือมีดส้นั ไม่สิ เขาคือคนที่มีปื นกล ยว่ั โมโหเขา จุดจบกค็ ือน่าเวทนามาก ดวงตาลุ่มลึกของท่านเซียวมองไปที่เส้ือคลุมบน ตวั เธอท่ีเป็นของ ผชู้ ายอีกคน แคช่ าเลืองมองดว้ ยความ รังเกียจ ฉู่ลวั่ หานกร็ ู้ทนั ที ถอด เส้ือผา้ ออกเตรียมส่งให้ ถงั จิ้นเหยยี น เขายงั ไม่ทนั รับ มือใหญ่ของ หลงเซียวก็ ดึงแขนเธอไว้ เส้ือคลุมร่วงหล่นพ้นื ทนั ที ฉ่ลวั่ หานเกลียดหลงเซียว พดู ข้ึนเสียงทุม้ ขา้ งหู เขา “นายทาอะไร?”

หลงเซียวลดกายส่วนบนลงมา ใบหนา้ ไร้ท่ีติ ราวกบั สวรรคส์ ร้าง “เธอวา่ ไงล่ะ?” เมื่อเขาเขา้ มาใกล้ กลิ่นอากาเวก่ ช็ ดั เจนไปทว่ั ร่างกาย ฉู่ลวั่ หานมอง เขาดว้ ยดวงตาเป็นประกาย ภเู ขาท่ีซบั ทอ้ นกนั อยเู่ บ้ืองหลงั ทอ้ งฟ้า ครามและเมฆ ขาวที่อยหู่ ่างไกล ลว้ นเปลี่ยนรสชาติ ถงั จิ้นเหยยี นไม่สนใจเส้ือผา้ กา้ วไปขา้ งหนา้ พดู ข้ึน “คุณหลง คุณ หมอฉู่โดนมีดบาดท่ีหลงั มือ ตอนน้ี ตอ้ งพกั ผอ่ น คุณจะทาอะไร?” หลงเซียวและถงั จิ้นเหยยี นมองหนา้ กนั สองตาที่ แตกต่างกนั อยา่ ง สิ้นเชิงต่อสู้กนั กลางอากาศ เขาทา เสียงฮึดฮดั อยา่ งเยน็ ชา “พกั ผอ่ น? อยทู่ ่ีน่ีฉนั มองไม่ ออกเลยวา่ พกั ผอ่ นยงั ไง” ตอนน้ีถงั จิ้นเหยยี นยงั คงเป็นแพทยท์ ่ีไดม้ าตรฐาน เขาไม่คลุมเครือ กบั ผปู้ ่ วย “คุณหมอฉู่ไดร้ ับบาดเจบ็ ที่ เส้นเลือด หา้ มขยบั ไปไหน ทางที่ดีท่ีสุดตอ้ งนอนอยู่ กบั ท่ี รอใหแ้ ผลสมานก่อนถึงจะขยบั ได้ นายเป็นห่วง เธอ ผม….ในฐานะหมอกเ็ ป็นห่วงเธอเหมือนกนั ”

หลงเซียวฟังความหมายโดยนยั ของเขาออก “ถงั จิ้นเหยยี นใช่ไหม? มีคนไขห้ ลายคนรอใหน้ ายเป็นห่วง อยู่ ส่วนเธอ ฉนั จะรับผดิ ชอบ เอง” ถงั จิ้นเหยยี นยงั คงไม่วางใจ พดู ข้ึนเสียงทุม้ “เธอ ระวงั ตวั เองใหม้ าก ดีกวา่ นะ ช่วงน้ีสิ่งต่างๆในชีวิตความ เป็นอยกู่ ต็ อ้ งระมดั ระวงั ดว้ ย” “ถงั จิ้นเหยยี น” ท่านเซียวเรียกชื่อเขาดว้ ยน้าเสียง ไม่พอใจอยา่ งมาก นี่คือการเตือนอยา่ งชดั เจน “เธอเป็นหมอ นายไม่จาเป็นตอ้ งพดู มาก” ฉู่ลวั่ หานพยกั หนา้ ใหก้ บั ถงั จิ้นเหยยี น บ่งบอกให้ เขาอยา่ ไปเถียง หลงเซียว มนั ไม่มีประโยชน์เลยสกั นิด แต่เม่ือแววตาเจตนาดีมอง ถงั จิ้นเหยยี น ที่มแทง เขาเบาๆ ในฐานะความภาคภูมิใจของผชู้ ายคนหน่ึง ไม่ใช่วา่ เขาไม่สามารถปกป้องเธอ ไม่ใช่วา่ เขา ไม่มีคุณสมบตั ิ พอท่ีจะยนื หยดั ต่อสู้กบั หลงเชียวเพื่อ เธอ สิ่งเหล่าน้ีเธอไม่รู้เลย

อยา่ งไรกต็ ามเมื่อเทียบกบั ส่ิงเหล่าน้ี ในตอนน้ีเมื่อ ฉ่ลวั่ หานมองไป ที่หลงเซียว มีความประหลาดใจสุดจะ พรรณนาในดวงตา เป็นการ โจมตีถึงชีวติ และแพทยด์ า้ นหลงั สองสามคนกต็ ่างตกตะลึง! คนในหมู่บา้ นไม่รู้จกั หลงเชียว เขา้ ใจผดิ คิดวา่ เป็น ทีมกภู้ ยั ท่ี โรงพยาบาลหรือไม่กร็ ัฐบาลส่งมา แต่พวก เขารู้ไง! คนตรงหนา้ น้ีคือประธานบริษทั MBK คุณชาย ตระกลู หลงผมู้ ี ความสมั พนั ธ์ที่ไม่เหมาะสมกบั ราชินี ภาพยนตร์และโทรทศั น์ที่โด่ง ดงั ท่ีสุดในปัจจุบนั ! พระเจา้ ช่วย! หลงเซียวมาอยทู่ ี่น่ีหมายความวา่ ไง!? เม่ือครูน้ีรอง คณบดีต่อสู้เพื่อ หญิงสาวอยา่ งเห็นไดช้ ดั น่ีมนั สถานการณ์แบบไหน? แพทยห์ นุ่มสาวมองหนา้ กนั สบั สนมีนงง เซอร์ไพรส์ ตกตะลึง! ไม่มีแมแ้ ต่ความกลา้ หาญในการซุบซิบนินทา แต่ละคนถืออุปกรณ์ การแพทยไ์ วใ้ นมือยนื น่ิง

หลงเซียวไม่ไดร้ ีบพาฉู่ลวั่ หานออกไป แต่มองเธอ ดว้ ยสายตาเยน็ ชา พดู ข้ึนเหมือนผพู้ ิพากษา “ใครทา เธอเจบ็ ?” เม่ือครู่น้ีไดย้ นิ ถงั จิ้นเหยยี นพดู วา่ เธอโดนมีดบาด ปัญหาน้ีเขาตอ้ ง ชดั เจนกบั มนั ฉู่ลว่ั หานไดย้ นิ กใ็ จคอไม่ดี ดว้ ยความโกรธของ หลงเซียว ผชู้ ายเม่ือ ครูน้ีตอ้ งตายแน่ แพทยส์ องสามคนท่ีมองดว้ ยความตื่นเตน้ และผู้ ป่ วยที่เฝ้ามอง เหมือนผพู้ ิพากษามองหลงเซียวดว้ ยกนั แต่ละคนเส้นประสาทตึง เครียด เห็นแววตาผชู้ ายคน น้นั เขาตอ้ งการฆ่าคนแลว้ ลวั่ หานเงยหนา้ ข้ึน พยายามเคน้ ยมิ้ ที่ไม่แยแส ออกไป “คนเราพลาด กนั ได้ บางคร้ังหมอกท็ าร้ายตวั เอง ฉนั จะทาพลาดไม่ไดเ้ ลยเหรอ?” หลงเซียวแสยะยมิ้ อยา่ งดูถูก มองไปท่ีถงั จิ้นเหยยี นทนั ที ถึงแม้ ตอนน้ีท่านเซียวไมอ่ ยากสนใจเขา ไม่ อยากมองเขาเลยสักนิด แต่ก็ ตอ้ งทาใหแ้ น่ใจ

ท่านเซียวสามารถถูหินในดวงตาคนอื่นได้ แต่ใน ดวงตาเขาไม่มีท่ี วา่ งสาหรับเมด็ ทราย “มนั เกิดอะไรข้ึนกนั แน่?” ถงั จิ้นเหยยี นรู้วา่ ฉู่ลวั่ หานตอ้ งการปกป้องผชู้ าย เมื่อครู่น้ี เลยพูด คลอ้ ยตาม “เมื่อก้ีคุณหมอฉู่ไม่ ระวงั ….” “ดีมาก โกหกดว้ ยกนั หมด ดีมาก ในเม่ือเป็นแบบน้ี ฉนั จะเกบ็ กวาด ท้งั หมู่บา้ นจนกวา่ คนลงมือจะออกมา” ท่านเซียวพดู พลางยกมือไปทางเฮลิคอปเตอร์ ท่าทางเขาเอื่อยเฉื่อย และดูถูกเหยยี ดหยาม กวาด หมู่บา้ นหน่ึงใหเ้ รียบดูเหมือนจะเป็น เร่ืองง่าย เขาไม่คิด เร่ืองการฆ่าคนและชุดใชก้ นั ดว้ ยชีวติ เลย ในโลกของท่านเชียว ไม่มีคาวา่ ชีวติ เพ่ือชดใช้ ชีวติ เม่ือเลขาธิการหมู่บา้ นเห็นเหตุการณ์น้ีกต็ ่ืน ตระหนก ตกใจวิง่ ขาสนั่ เขา้ ไป คุกเข่าต่อหนา้ หลง เซียวดงั “ตุบ้ ” เขา รู้ดีวา่ คนท่ีมาท่านน้ีใจร้ายและไม่ ยอมแพง้ ่ายๆ “คุณชาย ผมทาร้ายคุณหมอฉู่โดยไม่ไดต้ ้งั ใจ ถา้ คุณอยากระบาย ความโกรธใหล้ งมาท่ีผมเถอะครับ ปล่อยพวกเขาไป”

ฉ่ลว่ั หานเห็นเลขาธิการหมู่บา้ นคุกเข่า กโ็ นม้ ตวั กดั ฟันแกะน้าเกลือ ออกแรงดึงเขม็ ออก แผลจากเขม็ เลือดยงั คงไหลอยา่ งต่อเนื่อง ไหล ลน้ ออกมาท่ีผวิ ขาว เนียน ถงั จิ้นเหยยี นเห็นแลว้ กร็ ีบเขา้ ไปหา้ มเลือด ฉู่ลว่ั หา นโบกมือปัดพดู ข้ึน “ไม่ตอ้ งค่ะ” “คุณหลง คนที่ทาฉนั เจบ็ ไม่ใช่เขา น่ีมนั เร่ืองของ ฉนั ฉนั ไม่เอาเร่ือง คนท่ีตอ้ งมารับผดิ ชอบ คุณไม่มีสิทธ์ิ เขา้ ไปยงุ่ ” หลงเซียวมองเธอดว้ ยดวงตาเยน็ ชา “ไม่มีสิทธ์ิ? ตอ้ งใหฉ้ นั ทาใหเ้ ธอ ดูไหม?” ท่านเซียวช้ีนิ้วไปที่ชายที่ถือปื นอยดู่ า้ นหลงั ปื นใน มือผชู้ ายคนน้นั ดึงไกปื นลงดงั “คลิก” “คุณหลง!” ฉู่ลวั่ หานกดั ฟัน ท่านเซียวกาลงั สูก้ บั ใคร! โกรธมาจาก ไหน จะไปลงที่ใคร?

“คนท่ีคุณอยากพาไปกค็ ือฉนั ฉนั จะไปกบั คุณ ให้ พวกเขาอยตู่ ่อ ให้ คนของคุณเกบ็ ปื น เรื่องเลก็ แค่น้ีเอง คุณตอ้ งทาถึงขนาดน้ีเลย เหรอ?” ท่านเซียวมองผหู้ ญิงท่ีริมฝีปากซีดเซียวนอนอยู่ บนเปล ครุ่นคิด คาพูดของเธอแลว้ เมื่อครู่น้ีเธอพดู วา่ ไงนะ? เร่ืองเลก็ ? โดนมีดฟัน มนั คือเรื่องเลก็ เหรอ?! เธออยากใหต้ วั เองโดนมีดฟันตายหรือไง! เธอไม่กลวั ตาย เขาจะเป็น ห่วงอะไรกนั นกั หนา นะ? ใหต้ ายเถอะ เขาโกรธไปเพอื่ ใคร! “มนั เอามีดฟันเธอจริงๆ ฉนั กเ็ อาปื นยงิ มนั ตายได้ จริงๆ นี่มนั ยตุ ิธรรมแลว้ ” พูดจบ มือใหญ่ท่านเซียวบีบ คางเธอเบาๆ แสงเยน็ วาบไปทว่ั ดวงตา “ถา้ ยงั กลา้ ออ้ นวอนอีก ฉนั จะไม่เกบ็ ไวส้ กั คน!” “ผมเอง คนท่ีเอามีดฟันโดนเธอคือผม คุณ….คุณ ฆ่าผมเถอะ!” ผชู้ ายเมื่อครู่น้ีกลบั มาอีกคร้ัง ในใจฉู่ลวั่ หานกล่าวเช่ียไรเนี่ย! แกไม่มีสมองหรือ ไง!

ท่าทางมีคุณธรรมสูงเสียดฟ้าของผชู้ ายคนน้นั มนั ท่ีมาลวั่ หาน เมื่อ ครู่น้ีฟันชาวบา้ นเหมือนคนบา้ ตอน น้ีจู่ๆ กก็ ลายเป็นโฮ่วอ้ีที่ ช่วยเหลือชาวบา้ น ผชู้ ายคนน้ีกาหมดั แน่นยนื อยหู่ นา้ สุดของฝงู ชน มี ลกั ษณะท่าทางลืม ความตาย หมดคาพูด…..จริงๆ “คุณฆ่าผมเถอะ! ยงั ไงโรคน้ีกร็ ักษาไม่หาย ผม ตายตอนน้ีจะไดไ้ ป หาเมียผม คุณฆ่าผมเถอะ!” หลงเซียวแสดงออกถึงความรังเกียจ ลาแสงสีแดง จากปื นสไนเปอร์ เลงไปที่หนา้ ผากผชู้ ายคนน้นั พอผชู้ ายคนน้นั ถูกเลง็ กข็ าอ่อนลม้ ลงกบั พ้ืน ตาม ดว้ ยกางเกงที่เปี ยก เป็นวงกวา้ ง “ฉู่ ลวั่ หาน เธอวา่ ฉนั ควรทาตามที่เขาตอ้ งการ ไหม?” ในใจเธอต่ืนตระหนก “หลงเซียว ชีวิตแลกดว้ ย ชีวิต คุณบา้ ไปแลว้ เหรอ?”

“ง้นั ลองดูไหมล่ะ ฉนั จะแลกดว้ ยชีวิตไหม?” หลงเซียวไม่ได้ แสดงออกมากเกินไปต้งั แต่ตน้ จนจบ น้า เสียงยงั คงเยน็ ยะเยอื ก ตลอดเวลา ฉู่ลว่ั หานหายใจเขา้ ลึกๆ เธอควา้ แขนเส้ือหลง เซียวไว้ พดู ดว้ ยเสียงท่ี ไดย้ นิ เพียงสองคน “คุณจะทา อะไรกนั แน่? คุณวา่ มาสิ” ในท่ีสุดท่านเซียวกม็ ีการแสดงออกทางสีหนา้ นิด หน่อย เขาแสยะ ยมิ้ ริมฝีปากบางวาดโคง้ ยมิ้ น่ากลวั ยง่ิ กวา่ ความตาย น่าหลงใหลยงิ่ กวา่ ซาตาน “ในท่ีสุดเธอก็ เขา้ ใจสกั ที ฉนั ตอ้ งการใหเ้ ธอ…..อยขู่ า้ งๆ ฉนั อยา่ ง เช่ือฟัง ถา้ ออกไปแคค่ ร่ึงกา้ ว ฉนั จะใหเ้ ธอเห็นผลที่ ตามมา ท่ีเธอแบกรับไม่ไหว” ฉู่ลวั่ หานหวั เราะฮ่าๆ “ถา้ ท่านเซียวอยากไดซ้ อมบ้ี ฉนั กจ็ ะทาให้ ปล่อยพวกเขาไป ฉนั จะไปกบั คุณ” ความเครียดระหวา่ งคิ้วท่านเซียวจางหายไป “ดี มาก! เธอไม่ไดโ้ ง่ จนเกินไป”

ท่านเซียวโบกมือใหส้ ไนเปอร์หยดุ โจมตี ลาแสงสี แดงหายไปจาก หนา้ ผากผชู้ ายคนน้นั ฉูลว่ั หานหลบั ตา กดั ฟันดว้ ยความแคน้ “หลงเซียว คุณเป็นปี ศาจ เหรอ? คุณเป็นปี ศาจสินะ” พี่เซียวโนม้ ตวั แขนสองขา้ งอุม้ ฉู่ลว่ั หานเขา้ มาใน ออ้ มแขนตน เขา ลดคางลง “ตอนน้ีมากบั ปี ศาจสิ มาดู วา่ นรกเป็นยงั ไง ใหเ้ ธอไดเ้ ปิ ด ทศั นวิสัย” ท่านเซียวผหู้ ยงิ่ ผยองอุม้ ฉู่ลวั่ หานที่บาดเจบ็ ข้ึนมาท่ามกลางสายตาท่ี ประหลาดใจ ชื่นชม หวาดกลวั …. ของทุกคน เดินทีละกา้ วไปยงั ประตูเฮลิคอปเตอร์อยา่ ง มนั่ คง เสียงคารามขนาดใหญ่ดงั ข้ึนอีกคร้ังในพ้นื ท่ีหลาย ร้อยเมตร ฉู่ลว่ั หานถูกหลงเซียวอุม้ ไปบนหอ้ งเคร่ือง เธอนอนราบลงบนโซฟาคู่ ขนาดใหญ่ในหอ้ งเคร่ือง โซฟากวา้ งมาก ราวเพรียวของเธอนอนลง ไปแลว้ เหมือนนอนเตียงเด่ียว โซฟาหนงั มีพ้นื ผวิ ที่ดีเยย่ี ม นอนลง ไปแลว้ ดา้ นหลงั รู้สึกสบายมาก

“เราไปกนั ได”้ หลงเซียวออกคาสงั่ คนขบั เครื่องบินพยกั หนา้ สตาร์ทเคร่ืองบิน เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ บินข้ึน ไม่นานกอ็ อกจากพ้ืน ดิน คนและบา้ นบนพ้ืนดินคอ่ ยๆ เลก็ ลงเร่ือยๆ สุดทา้ ย กก็ ลายเป็นจุดดาเลก็ ๆ แต่วา่ ตอนฉ่ลว่ั หานถอนหายใจมองออกไปนอกหนา้ ต่าง รู้สึกท่ีงกบั ภูเขา อนั งดงามตรงหนา้ ! เป็นคร้ังแรกท่ีเธอไดเ้ ห็นภูเขาสูงตระหง่านเช่นน้ี สีเขียวเขม้ ทอดยาว ไม่มีสิ้นสุด เหมือนท้งั โลกอยภู่ าย ใตเ้ ทา้ ตนเอง เฮลิคอปเตอร์ขา้ มช่องเขาไป น้าตกสองแห่งไหล ลงมาเป็นสายน้าสี เงินขนาดใหญ่ สาดน้าคร้ังใหญ่บนหิน น้าพใุ สขนาดหน่ึงฟุตฝังอยู่ ระหวา่ งโขดหิน สวยจน หายใจไม่ออก

“สวยมาก…” เธอจบั หนา้ ต่างดว้ ยมือขา้ งหน่ึง อดไม่ไดท้ ่ีจะ อุทานออกมาสวยมาก สวยอยา่ งสง่างาม สวยอยา่ งน่า เกรงขามและร้ายกาจ ท่านเซียวอยใู่ นตาแหน่งท่ีเธอมองไม่เห็น บน ใบหนา้ มีความสนั่ ไหวที่หาไดย้ าก เขาหนั ไปมองวิว ทิวทศั นน์ อกหนา้ ต่าง วิวน้ีเหมือน ในดวงตาของเธอ ถือวา่ เป็นการเที่ยวดว้ ยกนั ไหมนะ? ฉ่ลวั่ หานนึกได้ ที่หลงเซียวมาที่น่ีตอ้ งไม่ใช่ผา่ นมา แน่ๆ ตอ้ งมา เพราะเธอ หรือวา่ …หลงเซียวเป็นห่วงเธอ เหรอ? ทนั ใดน้นั ฉู่ลว่ั หานกร็ ู้สึกผดิ รู้สึกเสียใจ เธอมอง ไปที่ใบหนา้ เยน็ ชา ของหลงเซียว พดู ข้ึนอยา่ งไม่ค่อย เป็นธรรมชาติ “เมื่อก้ีขอบคุณนะ” ท่านเซียวทาเสียงฮึดฮดั เยน็ ชา “อยากฆ่าฉนั ล่ะ สิว” ” พดู จริงๆ ไม่เชื่อดว้ ยหรอ %3D เฮลิคอปเตอร์บินเป็นเวลาหลายชวั่ โมง ท่านเซียว กลวั แขนเธอจะ เป็นอะไร ใหเ้ ฮลิคอปเตอร์จอดท่ีเมือง ท่ีใกลท้ ี่สุด พาเธอไป

โรงพยาบาลเพอื่ พนั แผลใหม่ ฉู่ลว่ั หานนอนอยโู่ รงพยาบาล ในขณะ น้ี จู่ๆ เธอกร็ ู้สึกช่ืนชมตวั เอง จะวา่ อยา่ งไรดี? มีสงครามนิดหน่อยของความยงิ่ ใหญ่และความ เดใจของแพทยท์ ี่ สนามรบ สลด ท่านเซียวนง่ั โซฟาในหอ้ งผปู้ ่ วย ขมวดคิ้วอยา่ งไม่ อดทน “ฉู่ ลว่ั หาน เธออยากใหม้ นั ฟันเธอตายเหรอ?” หม? ฉ่ลว่ั หานหวั เราะอยา่ งกระฉบั กระเฉง ดวงตาวาด โคง้ ยมิ้ ไดก้ วนโอย๊ มาก “เปล่า โดนฟันตายคร้ังเดียว ไม่มีความหมาย ใหท้ รมานอยา่ ง ชา้ ๆ ดีกวา่ ” ท่านเซียวพดู เรียบๆ “ถา้ อยากใหเ้ ป็นแบบน้ี ฉนั จะ ฟันหวั หนา้ ท่ีดี ของเธอสกั ที แบ่งปันความเจบ็ ปวดให้ พวกเธอ ดีไหม?

ตอนท่ี 63 อย่าเล่นแรง เป็ นกระต่ายท่ีเชื่องซะ ฝ่ ามือฉู่ลว่ั หานค่อยๆ หดลงเป็นกาป้ันเบาๆ “หลง เซียว ฉนั เคยพดู แลว้ ใช่ไหมวา่ ฉนั กบั คุณเป็นแค่ หวั หนา้ ลูกนอ้ งกนั ปกติ” ท่านเซียวมีความเยน็ ยะเยอื กระหวา่ งคิว้ นิดหน่อย “ในเม่ือเป็นแบบ น้นั ฉนั จะทายงั ไงกบั มนั กไ็ ม่เกี่ยวกบั เธอ” เขาพดู อยา่ งไม่ลงั เล ถา้ จะจดั การถงั จิ้นเหยยี น จริงๆ ตอ้ งลงมือ รุนแรงแน่ๆ “ปล่อยเขาไป ฉนั เชื่อฟัง คุณและกลบั มาแลว้ คุณทา จุดประสงคส์ าเร็จแลว้ นี่?” นึกถึงเธออยใู่ นออ้ มแขนมนั ท่านเซียวแคอ่ ยาก ทาใหม้ นั หายไป ตลอดกาล! “เฮอะ!” เขาทาเสียงฮึดฮดั เยน็ ชา เพ่ือแสดงความ รังเกียจและโกรธ เคือง ถอยไม่ได้ ทาไดแ้ คเ่ ขา้ ไปอีกกา้ วหน่ึง “คุณอยาก ไปกไ็ ปซะ ต่อไปก็ ไม่ตอ้ งมาขฉู่ นั ดว้ ยเหตุผลน้ี”

ท่านเซียวไม่ชอบท่ีฉ่ลว่ั หานไม่แยแสและยวั่ โมโห เขา มนั ทาใหเ้ ขา โกรธมาก! เสียงเรียกเขา้ โทรศพั ทอ์ นั น่าเบ่ือไดท้ าลายความ กระอกั กระอ่วน ระหวา่ งท้งั คู่ มีเพียงท่านเซียวเท่าน้นั ท่ี ยงั ใชเ้ สียงเรียกเขา้ โทรศพั ท์ เชยๆ แบบน้ี ท่านเซียวขมวดคิ้ว หยบิ โทรศพั ทเ์ ดินไปท่ีระเบียง หอ้ งผปู้ ่ วย แลว้ รับโทรศพั ทข์ ้ึนมา นิ้วเรียวยาวออกแรงจบั โทรศพั ทม์ ากหน่อย จาก มุมมองของฉู่ลว่ั หาน เห็นใบหนา้ ดา้ นขา้ งที่ดุร้ายและ ไม่อาจตา้ นทานไดพ้ อดี และ น้าเสียงเยอื กเยน็ ของเขา ท่ีสามารถยงิ คนใหต้ ายไดด้ ว้ ยเสียง “วา่ มา” คาพดู เดียวของเขา ทาใหแ้ ผน่ หลงั ฉู่ลว่ั หานสน่ั สะทา้ น “บริษทั ฉู่ซื่อล่ะ?” บริษทั ฉู่ซื่อ? บริษทั ู่ซื่อท่ีเขาพดู เมื่อครู่น้ีของ ครอบครัวเธอ?

ฉ่ลวั่ หานยกหูข้ึนมาต้งั ใจฟังใหช้ ดั ๆ แต่ท่านเซียว เดินไปท่ีขอบ ระเบียงทนั ที เหยยี ดแขนออกมาแลว้ ดึง กระจกหนา้ ต่าง เสียงดงั กล่าวถูกก้นั ดว้ ยกระจกโปร่งใส หลงั ตระหง่านท่านเซียวไมม่ ีการเคลื่อนไหวสกั นิด แมแ้ ต่การ เคลื่อนไหวของการถือโทรศพั ทก์ ไ็ ม่ เปลี่ยนแปลง มีแค่มืออีกขา้ ง หน่ึงที่เคาะราวระเบียงเป็น จงั หวะ ฉ่ลวั่ หานสงสยั ในใจ หลงเชียวพดู ถึงบริษทั ฉู่ซ่ือ หรือวา่ บริษทั จู่ซื่อ เกิดเรื่องอะไรข้ึน? ดา้ นธุรกิจ? หรือ ดา้ นอ่ืนๆ? การดาเนินงานธุรกิจของบริษทั ฉู่ซ่ือไม่ดีมาตลอด ความตอ้ งการเงิน ของฉู่ซีหรานและฟางหลิงหยทู้ ้งั ทาง ตรงและทางออ้ มไม่ใช่คร้ัง สองคร้ัง หรือตอนน้ีมีการ เปลี่ยนแปลงที่ยง่ิ ใหญ่ข้ึน? คิดไปต่างๆ นานาสกั พกั ท่านเซียวกค็ ุยเสร็จและ กลบั มา ฉ่ลว่ั หานแสร้งทาเป็นไม่ไดย้ นิ ไม่รู้เรื่องอะไร ท่าน เซียวกไ็ ม่พดู อะไรสกั คา “วนั น้ีพกั อยทู่ ่ีน่ี พรุ่งน้ีกลบั เมืองหลวง”

นี่คือคาพดู สุดทา้ ยของท่านเซียวในอีกสองชว่ั โมง ต่อมา เนื่องจาก ท่านเซียวออกไปหลงั จากพดู จบ คนที่ เฝ้าในหอ้ งผปู้ ่ วยคือพยาบาล หญิงคนหน่ึง ท้งั สองจอ้ งมองกนั และกนั ฉู่ลวั่ หานทาไดเ้ พยี ง ควกั โทรศพั ทต์ วั เอง ออกมาเล่น เปิ ดวีแชท ฉู่ลว่ั หานส่งอิโมติคอนร้องไหห้ นกั มาก ใหล้ ู่ซวงซวง “เพ่ือนรัก ในที่สุดแกกอ็ อกมาแลว้ ! ทาไมโทรหา แกไม่ได?้ ฉนั เห็น แกถูกโรงพยาบาลส่งไปท่ีหมู่บา้ นผู้ ป่ วยโรคเอดส์ เช่ีย หวั หนา้ โรงพยาบาลพวกเธอโดน หมาเลียสมองหรือเปล่า!” เอ่อ.. พดู มาเป็นขบวน จินตนาการท่าทางแยกเข้ียว ยง่ิ ฟันของลู่ซวงซวง ขณะส่งมาไดเ้ ลย “ภูเขาน่าจะไม่มีสญั ญาณ ตอนน้ีฉนั ยา้ ยสนามรบ แลว้ พรุ่งน้ีกลบั เมืองหลวง” “ดีมาก! ข่าวดี! ออกมาจากท่ีนน่ั ไดก้ ด็ ี พระเจา้ ฉนั ตกใจแทบตาย!”

“มีข่าวร้ายอีกหน่ึงขา่ ว คือฉนั โชคร้ายไดร้ ับบาด เจบ็ ตอนน้ีนอนอยู่ โรงพยาบาล ตอ้ งการการดูแลจริงๆ ตอนฉนั กลบั ไปอยา่ ลืมเอาซุป ไก่กระดูกและซุปเต่าท่ี คุณป้าทามาใหฉ้ นั หน่อย” “เช่ีย! เธออยไู่ หน? ฉนั จะไปหาเธอเดี๋ยวน้ี! เป็น อะไรมากไหม? มี คนอยเู่ ป็นเพอื่ นไหม?” ฉ่ลว่ั หานหวั เราะ “มี …แต่…” “แต่อะไร? หมายความวา่ ไง?” “หลงเชียวอยทู่ ี่น่ี .. ทางน้นั เงียบไปนานสกั พกั จากน้นั กเ็ ห็นไดช้ ดั วา่ ไม่ตื่นเตน้ และไม่ เกร้ียวกราดอีก กลายเป็นกระต่าย เชื่องๆ “ง้นั เด๋ียวกลบั ไปจะเอาซุป ไปให้ เธอดูแลตวั เอง ใหด้ ีนะ ดูแลตวั เอง” ยยั บา้ น! ไม่เป็นเพอ่ื นตายเลย ท่ีโชคไม่ดีไปกวา่ น้นั ตระกลู หลงบา้ นเก่าแก่เพง่ิ โทรมาหลงั จาก ผา่ นไปชวั่ โมงกวา่ !