คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป3

ลวั่ หานใหห้ ลิงหลิงไปรินน้าชาก่อนถึงพดู ตอบ “โม่หรูเฟย ทาฉนั ดว้ ยวิธีรุนแรงไมม่ ีประโยชน์หรอกนะ เกบ็ แรงไวเ้ ถอะ สาหรับ เหตุผลที่พ่ีเซียวของเธอไม่ อยากกลบั มา เธอคิดเองกพ็ อ” ฉ่ลวั่ หานพดู พลางนงั่ โซฟา “ชุนชุน ไม่ตอ้ งเกบ็ แลว้ ” ชุนชุนไม่กลา้ ลุกข้ึน “คุณนาย ยงั ….เกบ็ ไม่สะอาดเลยคะ่ ” “ไม่ตอ้ งแลว้ พรมสกปรกเดี๋ยวกเ็ อาออกไปทิ้ง แลว้ ” โม่หรูเฟยสาปแช่งอยา่ งรุนแรง “นี่มนั พรมที่ฉนั เอา มาจากตระกลู โม่ นะ ฉู่ลว่ั หานแกหมายความวา่ ไง! แก วา่ ของของตระกลู โม่เป็นพรม สกปรก? แลว้ ตระกลู ฉู่ ของพวกแกเป็นแบบไหนกนั ? เฮอะ บญั ชี ปลอม เลี่ยง ภาษี นอ้ งสาวแสนดีของแกยงั มีเรื่องอ้ือฉาวทุกวนั ดี เสียเลยเกิน!” สายตาฉู่ลวั่ หานมองไปที่ทอ้ งนอ้ ยเธอ ยกแกว้ ชา ปิ ดบงั ความเศร้า โศกในดวงตา “ตระกลู ฉู่สู้ตระกลู โม่ ไม่ไดจ้ ริงๆ แลว้ ยงั ไง? เธอมี ตระกลู โม่สนบั สนุนแลว้ ยงั ไง? กย็ งั เขา้ ประตูตระกลู หลงไม่ได?้ ”

“ฉู่ ลวั่ หาน แกมนั ปากดี! สมควรแลว้ ท่ีพีเ่ ซียวไม่รัก แก ตวั เอง ออกไปขา้ งนอกกย็ งั ไม่บอกแก! ฮ่าๆ พ่ีเซียว ไปไหน ไปทาอะไร กลบั มาเมื่อไร แกไม่รู้ดว้ ยซ้า!” เธอไม่รู้จริงๆ นน่ั แหละ “เธอรู้เหรอ?” ดว้ ยความกงั วล เธอไม่สนวา่ เธอกาลงั ขดุ หลุมหรือ ไม่ กระโดดลง ไปทนั ที โม่หรูเฟยยนื อยบู่ นจุดสูงสุด ยง่ิ ภูมิใจข้ึนเรื่อยๆ เธอสวมชุด กระโปรงรัดรูป ถึงแมจ้ ะอยบู่ า้ นกแ็ ต่งตวั เหมือนเดินแคทวอลค์ แต่งหนา้ สมบูรณ์แบบต้งั แต่ตื่น นอนตอนเชา้ จนถึงตอนกลางคืน นอน เตรียมพร้อมท่ีจะถูกนกั ข่าวถ่ายภาพและไดร้ ับการชื่นชมจาก ผชู้ าย ออ้ มพรม เธอนง่ั โซฟา ขาเรียวยาวไขวก้ นั “ฉนั รู้ อยแู่ ลว้ พเ่ี ซียวบอก ฉนั ต้งั แต่วนั แรกท่ีไป ไม่อยากให้ ฉนั เป็นห่วงเขา เล้ียงลูกในทอ้ งอยู่ ท่ีบา้ น วนั น้ีกโ็ ทร มาบอกฉนั วา่ อยบู่ า้ นทาตวั ตามสบายเหมือนอยู่ บา้ นตวั เอง พเ่ี ซียวกจ็ ริงๆ เลยนะ ยงุ่ ขนาดน้นั กย็ งั เอาใจใส่ ฉนั กลวั โดนเขาเอาใจจนเสียคนจริงๆ”

ตอนหลงเซียวออกไปไม่ไดบ้ อกใครเลย เธอโทร ถามคร้ังแลว้ คร้ัง เล่าต่างหาก ท่านเซียวข้ีเกียจรับมือก็ เลยตอบ และวนั น้ี โม่หรูเฟยกโ็ ทรหาเขาหลายคร้ังกวา่ หลง เซียวจะรับสาย โม่หรูเฟยเพิ่งตระหนกั ไดว้ า่ หลงเซียวใส่ใจเธอ นอ้ ยลง เธอเตือนเขา ดว้ ยลูกกท็ าใหเ้ ขาสนใจข้ึนมานิด เดียว แต่ความสนใจน้นั ไม่มีความอ่อนโยนเลย อุปสรรคในใจฉู่ลวั่ หานถูกเธอบดขย้ี เธอมีคุณคา่ นอ้ ยมากในหวั ใจ หลงเซียว เขาไม่ปฏิบตั ิต่อเธอใน ฐานะภรรยา ความเป็นห่วงของเขาท่ีมีต่อโม่หรูเฟย เธอไม่เคย ไดร้ ับมาก่อนเลย เขามกั จะหยงิ่ ผยองต่อเธอ ไม่มีความ อ่อนโยนเลย เจบ็ มาก เสียใจมาก น้าตาเกือบไหลออกมาอีกคร้ังแต่เธอกล้นั ไว้ “ง้นั กด็ ี” พดู จบ ฉู่ลวั่ หานกย็ กเทา้ ข้ึนบนั ไดวนคดเค้ียว ฉ่ล่ั วหานข้ึนบนั ไดไป ไม่ก่ีข้นั - ระหวา่ งเธอกบั หลงเซียว เคยมีความรักกนั จริงๆ

เหรอ? แมแ้ ต่วนั เดียว นาทีเดียว พริบตาเดียว หลงเซียว เคยรักเธอจริงๆ ไหม? “ฉู่ ลวั่ หาน หอ้ งนอนเธออยชู่ ้นั หน่ึง! ข้ึนไปทาไม? โดดตึกท่ีน่ีไม่ได้ นะ หรืออยากตกลงมาพิการแลว้ ไมไ่ ป จากท่ีน่ี ?” เม่ือครู่น้ีเธอใจลอยเลยข้ึนช้นั บน ถูกโม่หรูเฟยถา กถาง ฉู่ลวั่ หานพดู ข้ึนโดยไม่ไดห้ นั ศีรษะกลบั ไป “ฉนั ไปหอ้ งทางาน ไม่ตอ้ งเป็นห่วง หอ้ งนอนน้นั ท่ีมีของของ เธอฉนั ไม่เขา้ ไปเหยยี บหรอก” โม่หรูเฟยนง่ั โซฟาเงยศีรษะข้ึนมาพดู ดูถูก “ง้นั แก คงไม่มีโอกาสเขา้ ไปตลอดชีวิต! เฮอะ หอ้ งทางานเห รอ? เสแสร้งใหใ้ ครดู? เฮอะๆ ฉนั เกือบลืมไป คุณหมอ ฉู่ลม้ เหลวในการคดั เลือกศาสตราจารยน์ ี่ หน่า นี่จะ ทางานหนกั ในสงครามโลกคร้ังที่สองเหรอ? ฮ่าๆ เปล่า ประโยชน์ ชื่อเสียงตวั เองไม่ดียงั อยากจะเป็น ศาสตราจารย์ ไม่ดู น้าหนา้ ตวั เองเลย!”

ฉู่ลวั่ หานเอานิ้วกดราวบนั ได เธอเกือบหกั ไมแ้ ขง็ แลว้ “โม่หรูเฟย พูดพอหรือยงั ? พดู พอแลว้ กห็ ุบปากซะ! ฉนั ไม่อยากทะเลาะกบั เธอ ไม่อยากทาอะไรเธอ ดว้ ย ทางที่ดีดูแลลูกในทอ้ งตวั เองไปซะ เราอยู่ ในความ สงบอยา่ งทะเลาะกนั เลย” คืนน้นั คูล่ ว่ั หานนอนไม่หลบั เธอลุกข้ึนมาเปิ ด หนา้ ต่างระเบียง หอ้ งนอน นง่ั เกา้ อ้ีริมหนา้ ต่างท่ียน่ื ออก มาจากผนงั สายลมยามค่า คืนฤดูร้อนกาลงั พดั มา พดั หนา้ ต่างๆ เบาๆ และพดั ชุดนอนผา้ ไหม ของเธอ ค่าคืน อนั ยว่ั เยา้ ความงดงามของเธอไม่มีใครช่ืนชม ค่าคืนแบบน้ี เธอคิดถึงเขามาก คิดถึงมากๆ! เธอ คิดถึงออ้ มกอดของ เขา ออ้ มกอดที่เอาแต่ใจและเยน็ ชา แต่เธอกร็ ู้วา่ ไม่ชา้ กเ็ ร็วพวกเขา จะเลิกกนั อยา่ งสิ้น เชิง ในโทรศพั ท์ ยงั ไม่มีสายและขอ้ ความจากเขา และเธอจะโทรหาเขา ในฐานะอะไร? โทรไปก็ กลายเป็นรบกวนไหม? ความอวดดีท่ีหลอมข้ึนในตอนกลางวนั พงั ทลาย ลงอยา่ งสิ้นเชิงใน ตอนกลางคืน ฉู่ลว่ั หานรู้ตวั เองดีวา่ เธอเป็นแคเ่ สือกระดาษ

เพอ่ื บงั คบั ใหต้ วั เองหลบั เธอปิ ดโทรศพั ท์ ดึงผา้ ม่านสกั หลาดหนา ปิ ดบงั แสง เปิ ดเครื่องปรับอากาศให้ หนาว คลุมดว้ ยผา้ ห่มและหลบั ไป และเธอไม่รู้วา่ หลงเซียวท่ีอยเู่ มือง A ห่างไกล ขณะที่พลิกตวั ไปมา ตอนโทรศพั ทม์ ากข็ ้ึนเตือนวา่ ”ปิ ดเครื่อง” อยู่ ท่านเซียวหนั หนา้ ออกจากระเบียง ในหอ้ งสูท เพรสซิเดนทโ์ รงแรม ฮิลตนั รูปร่างสูงตระหง่าน กาลงั คนแกว้ ไวนโ์ คลงเคลงไปมา เขาพบวา่ หลงั จากจากเธอมา กน็ อนไม่หลบั เลยถา้ ไม่ไดพ้ ่งึ แอลกอฮอล์ แต่ผหู้ ญิงคนน้นั ตอนไม่มีเขากน็ อนหลบั สบายทุก คืนเหรอ? ท่านเซียวหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมาอีกคร้ังและโทรออก มีแคเ่ สียงผหู้ ญิง ในเคร่ือง “ขอโทษค่ะ เลขหมายท่ีท่าน เรียกไม่สามารถติดต่อได้ ….” และในขณะน้ี โมห่ รูเฟยกโ็ ทรมา

ท่านเซียวมองช่ือท่ีกะพริบอยา่ งราคาญ ขมวดคิ้ว แน่น ควา่ โทรศพั ท์ ไม่สนใจมนั ไม่มีคนรับโทรศพั ท์ เธอกโ็ ทรคร้ังแลว้ คร้ังเล่า ใน ที่สุดหลงเซียวก็ หยบิ มนั ข้ึนมาอยา่ งหวั เสีย “ฉู่ลวั่ หาน เธอคิดจะทาอะไร?” โม่หรูเฟยท่ีนอนบนเตียงตกตะลึง! เสียงและการเคล่ือนไหวท่านเซียวเกิดข้ึนในเวลา เดียวกนั เมื่อครู่น้ี เขาพดู โพล่งชื่อของเธอจริงๆ เหรอ? ใหต้ ายเถอะ! เขากาลงั คิดอะไรอย!ู่ “พ่ีเซียว ฉู่ลวั่ หานยยั ผหู้ ญิงน่าเกลียดนน่ั มารบกวนพอี่ ีกแลว้ ใช่ไหม? เธอไม่รู้เหรอวา่ ตวั เองเป็นใคร…. “โม่หรูเฟย ถา้ ฉนั ไดย้ นิ เธอด่าเธออีก ไสหวั ไป ทนั ที”

ตอนท่ี 71 เธอเอาชนะทุกคนด้วยทักษะการแพทย์ วนั ต่อมา ฉู่ลว่ั หานต่ืนแต่เชา้ หลงั จากท่ีเธอไม่ได้ นอนดึกเพือ่ เขียน วิทยานิพนธ์โม่หรูเฟยไม่ไดฝ้ ึกโยคะ ในตอนเชา้ อีก มนั ทาใหฉ้ ู่ลวั่ หานยง่ิ หงุดหงิด เงยศีรษะข้ึนมามองบนั ไดคดเค้ียว โม่หรูเฟยกาลงั นอนบนเตียงเธอ และหลงเซียว ครอบครองตาแหน่ง ของเธอ แต่เธอสงบสติอารมณ์ ไดแ้ ลว้ “คุณนาย….” หลิงหลิงเดินออกมาจากหอ้ งครัว พอเห็นฉู่ลวั่ หาน แลว้ สีหนา้ เธอ ค่อนขา้ งไม่เป็นธรรมชาติ “ทาไมเหรอ?” หลิงหลิงต่อสู้กบั ความคิดอยนู่ านสกั พกั “คุณนาย จริงๆ แลว้ เมื่อ ไม่ก่ีคืนก่อนคุณชายโทรมาหาคุณ ฉนั รับสายตอนแรกจะไปเรียก คุณ แต่คุณโม่มาแยง่ โทรศพั ทไ์ ป เธอบอกคุณชายวา่ คุณหลบั ไป แลว้ และ เธอบอกวา่ ถา้ ฉนั กลา้ มาบอกคุณ เธอจะไล่ฉนั ….”

หม? “ไม่ตอ้ งร้องไห้ เร่ืองมนั จบท่ีตรงน้ีแหละ ฉนั จะ แกลง้ ทาเป็นไม่รู้” “จริงเหรอคะ? ขอบคุณคะ่ คุณนาย…..คุณนาย ช่วยฉนั ขนาดน้นั ถา้ ฉนั ไม่บอกคุณ ฉนั ไม่สบายใจเลย คุณนาย ต่อไปฉนั จะไม่กลา้ ทาอีก แลว้ คุณอยา่ ไล่ฉนั เลยนะคะ” ฉู่ลวั่ หานหยบิ กระเป๋ าข้ึนมา ยมิ้ เรียบๆ ใหเ้ ธอ “ฉนั ไม่ไลเ่ ธอไป หรอก แต่พวกเธอตอ้ งเตรียมออกไปจากที่ นี่ เอาล่ะ ไปทางานเถอะ” ไม่ไล่ออก แต่ใหเ้ ตรียมตวั ออกจากท่ีนี คุณนาย หมายความวา่ ไง? หลงเซียวโทรมาหาเธอมีเรื่องอะไร? ทาไมไมม่ ี ขา่ วคราวใดๆอีก เลย? เปล่ียนเส้ือคลุมขาวในหอ้ งแต่งตวั ฉู่ลวั่ หานออก มาแลว้ ไปที่หอ้ ง ผปู้ ่ วย เดินกา้ วยาวสองขาสลบั กนั เสียงรองเทา้ ส้นสูงกระทบกบั กระเบ้ือง หอ้ งทางานเกาหยงิ่ จือ

“เฟยเฟย เธอกบั ฉนั ทางานร่วมกนั ท้งั ภายใน ภายนอก ฉู่ลวั่ หานไม่ เพียงแต่ตอ้ งออกไปจากตระกลู หลง ชื่อเสียงนางจะป่ นป้ี ดว้ ย เธอแค่ รอ” “เธอเป็นลูกพีล่ กู นอ้ งท่ีแสนดีของฉนั จริงๆ เรื่อง คดั เลือก ศาสตราจารยก์ ต็ อ้ งขอบคุณท่ีช่วย ยยั ช้นั ต่า อยา่ งคู่ลวั่ หานอยากเป็น ศาสตราจารย์ เฮอะๆ ตายไปเถอะ!” ใหม้ นั “โอเค เธอทาอะไรกร็ ะวงั ดว้ ย ฉวยโอกาสไมก่ ่ีวนั น้ีท่ีหลงเซียวไม่อยู่ บา้ น ถือโอกาสจดั การเธอไปสิ? ฉนั วา่ หลงเซียวไม่ไดไ้ ร้ความรู้สึก กบั เธอ เธอตอ้ งจบั หลง เซียวใหแ้ น่น ใหเ้ ขาทิ้งเธอไปเร็วๆ!” “ฉนั ทาแน่!” วางสายไป เกาหยงิ่ จือเอานิ้วเคาะประวตั ิของ ฉู่ล่ั วหาน มุมปาก แสยะยมิ้ ออกมา เดิมที เธอเป็นศลั ยแพทยต์ อนอยมู่ หาวทิ ยาลยั สมยั เรียนกเ็ คยผา่ ตดั หลายคร้ัง เป็นศลั ยแพทยท์ ่ีมี อนาคตสดใส แต่ต่อมากย็ า้ ยไปแผนก อายรุ กรรม

เธอไม่อยากรู้และใส่ใจเหตุผล แต่ฉู่ ลว่ั หาน วนั ดี เธอมาถึงแลว้ ! ฉูลว่ั หานตรวจเสร็จแลว้ ตอนกลบั ไปท่ีหอ้ งทางาน ไดย้ นิ เสียงสญั ญาณเตือนท่ีหอ้ งฉุกเฉิน เธอกดไปท่ี ช้นั หน่ึงก่อนท่ีจะวางเคสผปู้ ่ วยลง ออกจากลิฟตแ์ ลว้ วง่ิ ไปที่หอ้ งโถงฉุกเฉินช้นั หน่ึง สายลมมว้ นเส้ือคลุมขาว ขาเรียวเลก็ อยใู่ ต้ กระโปรง อุบตั ิเหตุทางรถยนตอ์ ีกแลว้ ! “คุณหมอณู ผปู้ ่ วยคนน้ี..” ฉ่ลวั่ หานกา้ วเทา้ ยาวเดินไป “โคนขาหกั กระดูก เปิ ดกบั กระดูกเชิง กรานหกั ทาCTหน่อย ตรวจเลือด ใหน้ ้าเกลือ ระหวา่ งทาCT ยนื ยนั การเลือดออกใตเ้ ยอ่ื หุม้ กระดูกช้นั กลางดว้ ย จากน้นั เตรียมการปรับ กระดูก” “ผปู้ ่ วยมีเลือดคง่ั เตรียมถ่ายเลือด เร็ว!”

“คู่ลว่ั หาน น่ีเธอทาอะไร! ผปู้ ่ วยคนน้ีหวั ใจถูกบีบ ตอนรถกลิ้ง เน้ือเยอื่ หวั ใจแตกชดั ๆ ตอ้ งส่งไปให้ ศลั ยแพทยผ์ า่ ตดั !” ซุนเจียล่ี? ฉู่ลว่ั หานเห็นเธอแลว้ พดู ต่อ “ดูดเลือดใหฉ้ นั ก่อน เตรียมดูด!” ซุนเจียล่ีควา้ อุปกรณ์ไปจากมือเธอ “ฉู่ลวั่ หานเธอ เป็นบา้ อะไร ฉนั บอกวา่ ตอนน้ีตอ้ งส่งเขาไปเตรียม ผา่ ตดั ที่แผนกศลั ยแพทย!์ ” “หมอซุน คนไขห้ วั ใจบีบจริงๆ แต่หวั ใจไม่ไดร้ ับ ความเสียหาย ส่วนท่ีถูกบีบคือผนงั ดา้ นในหนา้ อก เลือดออกจากผนงั ดา้ นในท่ีห่อหุม้ หวั ใจ ตอนน้ีตอ้ งดูด เลือดออก ทนั ที เอามาใหฉ้ นั !” ซุนเจียลี่หวั เราะเยาะ “คุณหมอฉู่ ฉนั หรือเธอที่ เป็นศาสตราจารย?์ ฉนั ขอใหเ้ ธอวางคนไขล้ งและส่ง ไปที่ศลั ยแพทย!์ ในกรณีน้ีตอ้ งผา่ ตดั !” แม่ง! ตอนชีวิตคนตกอยใู่ นอนั ตรายเธอยงั ใช้ แผนการน้ีกบั เธอ!

“ศาสตราจารยซ์ ุน ผปู้ ่ วยคนน้ีฉนั รับผดิ ชอบเอง!” ซุนเจียล่ีโกรธจน กดั ฟัน “ฉู่ลว่ั หาน เธอไม่เห็นฉนั ในสายตาเลย! เพราะฉนั สาเร็จใน การคดั เลือกและเธอ ลม้ เหลว! เฮอะ!” ฉู่ลวั่ หานข้ีเกียจเสวนากบั เธอ “เตรียมดูด!” เจา้ หนา้ ที่การแพทยฉ์ ุกเฉินคุน้ เคยกบั ฉู่ ลว่ั หาน พวกเขามน่ั ใจใน ทกั ษะของเธอตลอดเวลา ส่ิงท่ีคุณ หมอฉู่พดู น้นั ถูกตอ้ งแน่นอน ฉู่ลว่ั หานนาเลือดออกจากผปู้ ่ วย การเตน้ ของ หวั ใจผปู้ ่ วยฟ้ื นตวั ใน ท่ีสุด หายใจเขา้ ลึกๆ ฉู่ลวั่ หานส่งเคร่ืองมือใหพ้ ยาบาล “คนไขม้ ีอาการกด ทบั ท่ีเสน้ ประสาทเลก็ นอ้ ย ส่งไปท่ี หอ้ งCT” ซุนเจียลี่กดั ฟันกรอด “คุณหมอฉู่หมายความวา่ ไง? ฉนั ที่เป็น ศาสตราจารยเ์ ก่งไม่เท่ารอง ศาสตราจารยอ์ ยา่ งเธอ?” ฉู่ลว่ั หานไม่สนใจเธอ พดู กบั พยาบาล “ท่านต่อไป”

พยาบาลกไ็ ม่เห็นซุนเจียลื่อยใู่ นสายตาเลย ปาก เรียกเธอวา่ ศาสตราจารย์ แต่ในการรักษาเม่ือครู่น้ี ทกั ษะของเธอไม่น่ายกยอ่ ง จริงๆ และนิสยั ของเธอกแ็ ยม่ าก รองคณบดีแจง้ ประชุมฉุกเฉิน ฉู่ลวั่ หานและคน อ่ืนๆ ไปท่ีหอ้ ง ประชุมพร้อมกนั เกาหยง่ิ จือประกาศข้ึนก่อน “คนไขท้ ่ีส่งไปวนั น้ี มีสองคนที่คอ่ นขา้ ง พเิ ศษ พวกเขาอยใู่ นสภาพเดียวกนั แต่คนหน่ึงเป็นสมาชิกคนสาคญั ของภูมิภาคทหาร อีก คนเป็น….” ถงั จิ้นเหยยี นมองไปที่ใบหนา้ ไร้ความรู้สึกของฉู่ล่ั วหาน พดู กบั เกา หยง่ิ จือ “รองผอู้ านวยการเกา ตอนน้ี ปัญหาสาคญั ไม่ใช่สถานะของ ผปู้ ่ วย แต่ทีมแพทยเ์ รา สามารถดาเนินการผา่ ตดั สองกรณีไดใ้ นเวลา เดียวกนั หรือไม่” น่ีเป็นการผา่ ตดั ที่ยากมาก….

ฉู่ลวั่ หานไม่พดู อะไร เธอเปรียบเทียบในใจ พนกั งานค่อนขา้ ง ประหม่า เกาหยง่ิ จือยมิ้ พดู “จริงๆ แพทยท์ ุกคนมี ประสบการณ์ผา่ ตดั สามารถ ช่วยในการผา่ ตดั เสริมได้ บา้ ง เช่นหมอซุนท่ีเราเพ่งิ คดั เลือกใหเ้ ป็น ศาสตราจารย์ ลวั่ หานตกใจ ระดบั ของซุนเจียลื่อยากไปถึงโตะ๊ ผา่ ตดั เลยเหรอ?! จากน้นั เกาหยงิ่ จือกม็ องฉู่ ลว่ั หาน ทาเสียงเฮอะ เบาๆ “และมีหมออีก ท่านหน่ึงที่ทุกคนคุน้ เคยเป็นอยา่ ง ดี เธอเป็นกระดูกสนั หลงั ของอายุ รกรรมมาตลอด แน่นอนวา่ ตอ้ งช่วยแผนกศลั ยแพทยผ์ า่ ตดั ไดอ้ ยแู่ ลว้ ใช่ไหม หมอฉูลว่ั หาน?” วา่ ไงนะ?! ฉู่ลวั่ หานมองไปที่เกาหยงิ่ จือทนั ที “ฉนั เหรอคะ?” ถงั จิ้นเหยยี นรีบขดั เธอ “ในเม่ือคุณหมอฉู่เป็นกระ ดูกสนั หลงั ของ อายรุ กรรม ใหอ้ ยตู่ าแหน่งเดิมดีกวา่ เจา้ หนา้ ที่ผา่ ตดั คอ่ ยจดั อีกคร้ัง”

เกาหยงิ่ จือยนื กรานไม่เห็นดว้ ย “ชีวิตและความ ตายเป็นเร่ืองสาคญั คุณหมอ คุณคงไม่ปฏิเสธใช่ ไหม?” ในหอ้ งประชุมเกิดความเงียบ ฉู่ลวั่ หานมองมือตวั เอง เงียบไม่พดู อะไร เธอเงยศีรษะข้ึนมองถงั จิ้นเหยยี นที่กาลงั มองตน อยู่ สายตาอ่อนโยน อดทนรอเธอ ไม่ไดบ้ งั คบั เลยสกั นิด เกาหยงิ่ จือกดดนั ท่ีละข้นั “คุณหมอฉู่ คุณมี เหตุผลในความไม่ สะดวกหรือเปล่า? ผา่ ตดั ไม่ได้ แลว้ ?” ถงั จิ้นเหยยี นขดั จงั หวะอยา่ งเงียบๆ “รองผอู้ านวย การเกา คุณหมอฉู่ เป็นหมอที่ยอดเยยี่ มของแผนก หวั ใจอยแู่ ลว้ ไม่ตอ้ งพิสูจนอ์ ีก เอาล่ะ เอาตามนีน้ี ถงั จิ้นเหยยี นดูแลฉู่ลวั่ หานดีเป็นพเิ ศษ ฉู่ลว่ั หานก็ สมั ผสั ได้ ไม่ตอ้ ง พดู ถึงสายตาอนั เฉียบแหลมของ คนนอก

เกาหยง่ิ จือกดั ฟันดว้ ยความโกรธฉู่ลว่ั หานใส่ยา เสน่ห์อะไรใหถ้ งั จิ้น เหยยี นกนั แน่! ทนั ใดน้นั เสียงเตือนที่หอ้ งผปู้ ่ วยไอซียกู ด็ งั ข้ึน ถงั จิ้นเหยยี นและ ฉู่ลว่ั หานแทบลุกข้ึนยนื พร้อมกนั “คนไข้ ตกอยใู่ นอนั ตราย!” ถงั จิ้นเหยยี นออกคาสง่ั ทนั ที “ตอนน้ีเตรียมผา่ ตดั ท้งั สองทีมดาเนินการพร้อมกนั หมอหวงั เรารับผดิ ชอบ คนละอนั คุณเป็นคนผา่ ตดั ผชู้ ่วยคนแรกเลือกเอง แจง้ แผนกวสิ ญั ญี” หมอหวงั ยงั ไม่ไดพ้ ดู ซุนเจียลี่กพ็ ดู ข้ึนก่อน “หมอ วงั ฉนั จะเป็น ผชู้ ่วยคนแรกคุณเองคะ่ ” หมอหวงั ไม่ค่อยมน่ั ใจ “เธอ ไดใ้ ชไ้ หม?” ซุนเจียล่ีลุกข้ึน ยมิ้ ใหเ้ ขาเบาๆ “หมอหวงั การ ณไม่เช่ือใจ ประเมิน ตาแหน่งงานไม่ไดท้ าเล่นๆ นะคะ คุณไ ฉนั เหรอ?” ลว่ั หานกาหมดั เธอโดนเลือกไดอ้ ยา่ งไร!

แน่นอนวา่ ถา้ เธอรู้วา่ หน่ึงในคะแนนโหวตท่ีสาคญั ท่ีสุดคือเกา หยงิ่ จือ จะไม่มีขอ้ สงสยั เลย หมอหวงั พยกั หนา้ “ง้นั กไ็ ด้ เธอตามฉนั มา” เกาหยงิ่ จือพดู ข้ึน “รองคณบดี เม่ือครู่น้ีอุบตั ิเหตุ ทางรถยนตใ์ ช้ บุคลากรทางการแพทยจ์ านวนมาก ตอนน้ีไม่มีคนที่เหมาะสม… เหลือเพียงฉู่ลวั่ หานคนเดียว ถงั จิ้นเหยยี นมอง คูล่ วั่ หาน คร้ังหน่ึงเขาเคยใชเ้ ธอเป็นผชู้ ่วย เขาเช่ือ ใจในความเขา้ ใจกนั โดยปริยาย ระหวา่ งพวกเขา และฉู่ลวั่ หาน สามารถเป็นผชู้ ่วยได้ เขายมิ้ อยา่ งสุภาพ “คุณหมอฉู่ เป็นผชู้ ่วยคน แรกใหฉ้ นั ไดไ้ หม?” ไม่มีเวลามาไร้เหตุผล ฉู่ลว่ั หานพยกั หนา้ “โอเค คะ่ !” ภายในหอ้ งผา่ ตดั เปลี่ยนเป็นชุดผา่ ตดั สีฟ้า หวั ใจ ฉ่ลวั่ หานเตน้ เร็ว ผดิ ปกติ เธอชอบชุดน้ี เธอชอบผา่ ตดั เพอ่ื กาจดั ความเจบ็ ปวดให้ คนไข้ เธอชอบการผา่ ตดั มาก

แต่ไม่ใช่การเป็นผชู้ ่วย ถงั จิ้นเหยยี นพยกั หนา้ ใหเ้ ธอ “ไม่ตอ้ งประหม่านะ เชื่อใจตวั เอง” ฉ่ลว่ั หานพยกั หนา้ ถึงเธอจะไม่ไดเ้ ขา้ ร่วมการ ผา่ ตดั มาเป็นเวลานาน แต่เธอกฝ็ ึ กจาลองสถานการณ์ ทุกวนั ต่อสูท้ ุกคร้ังซ้าๆ ในอดีต การต่อสู้ที่ยากลาบาก เริ่มตน้ ข้ึนอยา่ งเป็น ทางการ “มีดผา่ ตดั …. ต่อไปกค็ ือความใจเยน็ และทกั ษะการผา่ ตดั ที่ เก่งกาจของถงั จิ้นเห ยยี น ทาใหฉ้ ู่ลว่ั หานเปิ ดใจจริงๆ เธอเคยผา่ ตดั มาเยอะเหมือนกนั แต่ ไม่วา่ จะมีความเร็ว และทกั ษะอยา่ งไรกไ็ ม่เท่าระดบั เขา ถา้ สามารถ กราบไหวบ้ ูชาถงั จิ้นเหยยี นได้ นน่ั จะตอ้ งเป็นความโชคดี อยา่ งยงิ่ ใน ชีวิต บรรยากาศในหอ้ งตึงเครียดมาก ทุกคนเสน้ ประสาทตึงเครียด ถงั จิ้น เหยยี นดาเนินการผา่ ตดั อยา่ ง ชานาญพลางคลายความกดดนั ใหท้ ุก คน “ผอ่ นคลาย หน่อย พวกเธอกบั ลาไส้และปอดเหล่าน้ีคุน้ เคยกนั อยู่ แลว้ นี่ อยา่ ทาตวั ไม่คุน้ เคยเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อนสิ”

ฉู่ลว่ั หาน การเปรียบเทียบน้ีช่างเหลือเชื่อจริงๆ วสิ ญั ญีแพทยย์ มิ้ “ไม่คิดวา่ รองคณบดีจะอารมณ์ ถงั จิ้นเหยยี น “คีม หา้ มเลือด” จากน้นั พดู ข้ึน “ถา้ ขนั ขนาดน้ี” รู้สึกวา่ ไม่คุน้ เคย เดินมาสมั ผสั สิ มนั อุ่นนะ” พรวด! ฉ่ลวั่ หานเกือบหวั เราะ บอกวา่ ลาไส้อนุ่ ! ถงั จิ้นเห ยยี น คุณเป็นคน เยน็ ชาหรือจริงๆ ขายขากนั แน่? บรรยากาศภายในหอ้ งผา่ ตดั ผอ่ นคลายลงอยา่ งท่ี คาดไว้ การผา่ ตดั น้ี มีความซบั ซอ้ นมาก ตอ้ งใชเ้ วลา เจด็ แปดชว่ั โมง ถา้ ไม่มีอะไรให้ พดู คุย เด่ียวกอ็ ่อนแอ “ดูด”

ฉู่ลวั่ หานยนื่ มือออกไป เพยี งดูดเลือดที่ขวาง สายตาเขาออกไป ถงั จิ้นเหยยี นมองฉู่ลวั่ หานอยา่ งตกใจ ทกั ษะของ เธอทาใหเ้ ขาตกใจ! เร็วเกินไป ความแม่นยาสูงเกินไป เธอเคยมีบทบาทอะไรกนั แน่? การผา่ ตดั กคู้ ืนหวั ใจหอ้ งล่าง เกิดความแออดั แบบ ภาวะเลือดคง่ั อยา่ งหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนน้ีจาเป็นตอ้ ง ใชค้ วามร่วมมือระดบั สูง ระหวา่ งผผู้ า่ ตดั และผชู้ ่วย ไม่ อยา่ งน้นั คุณจะไม่รู้วา่ ตอ้ งทาอยา่ งไร ในพ้นื ท่ีจุดบอด ลวั่ หานพยกั หนา้ “พร้อมค่ะ” “โอเค เร่ิม!” ช่วงท่ีส่งมอบ กาจดั เลือดพร้อมกบั การผา่ ตดั ถงั จิ้นเหยยี นเสร็จสิ้น ข้นั ตอนสาคญั อยา่ งสวยงาม! ผา่ ตดั เสร็จสิ้นดว้ ยความราบร่ืน ถงั จิ้น เหยยี นถาม เบาๆ “ฉนั ยงั ไม่สนุกพอกบั มนั ฉนั ทาข้นั ตอนสุดทา้ ย เอง คุณหมอฉู่ออกไปก่อน”

เขาใชเ้ หตุผลน้ีเพ่ือใหเ้ ธอไปพกั ผอ่ น ในขณะน้ี โทรศพั ทท์ ่ีผนงั หอ้ ง ผา่ ตดั กด็ งั ข้ึน “รองคณบดี มาช่วยสนบั สนุนหน่อย! จดั ผชู้ ่วยคน แรกใหฉ้ นั ! เร็ว เขา้ !” เกิดเรื่องไม่คาดคิดแลว้ ! ลางสงั หรณ์ฉู่ลวั่ หานถกู ตอ้ ง! “ฉนั ไปเอง!”

ตอนที่ 72 ข้อความท่านเซียวท่ีไม่เคยเกดิ ขนึ้ มาก่อน ฉู่ลว่ั หานถอดถุงมือ พยาบาลสวมอนั ใหม่ใหเ้ ธอ ในหอ้ งผา่ ตดั ถดั ไป หวั ใจผปู้ ่ วยเตน้ ชา้ ลง และ กาลงั จะหยดุ เตน้ ! “เกิดอะไรข้ึน?” ฉ่ลว่ั หานเขา้ ไป หมอหวงั จอ้ งเขมง็ ซุนเจียล่ี ด่าเธอ อยา่ งไร้ความ ปรานี “ทกั ษะแบบน้ียงั กลา้ เขา้ หอ้ ง ผา่ ตดั ! เอาชีวิตเป็นเร่ืองเล่นๆ หรือไง! ออกไป!” ซุนเจียล่ีกดั ฟันไม่พอใจ “หวั ใจคนไขเ้ ลือดออก ไม่ใช่ความผดิ ฉนั ตวั เองฝีมือไม่ดีแลว้ มาโทษฉนั !” “ออกไป!” หมอหวงั โกรธมาก ถา้ ไม่ใช่กาลงั ผา่ ตดั อยู่ เขาอยากจะ เตะเธอใหต้ าย ฉู่ลว่ั หานมาแทนที่ซุนเจียลี่ พดู ข้ึนเรียบๆ “หมอ หวงั ใจเยน็ นะคะ เริ่มเลยไหม?” “โอเค ดูด!”

“ซูด้ –” ฝีมือที่คล่องแคล่ว ทาใหห้ มอหวงั ประหลาดใจ”เธอ…..” หมอหวงั อยากถามวา่ เธอคือใครฉู่ลว่ั หา นกพ็ ดู ทนั ที “หมอหวงั ยงั ไม่ถึง ข้นั ตอนสาคญั โปรดทา ต่อ” “โอเค” ไม่เทียบกไ็ ม่รู้ พอเทียบแลว้ ถึงไดพ้ บวา่ ความเร็ว ของหมอหวงั น้นั แคค่ ร่ึงหน่ึงของถงั จิ้นเหยยี นเท่าน้นั หมอหวงั เป็นหนา้ ตาเป็นตาของ แผนกศลั ยแพทยน์ ะ! ดู เหมือนวา่ ในอนาคต….ตอ้ งเปล่ียนคนแลว้ “เตรียม….พลิกหวั ใจหอ้ งบนซา้ ย” ฉ่ลว่ั หานพลิกอยา่ งคุน้ เคยไดส้ าเร็จ อานวยความ สะดวกใหท้ า ข้นั ตอนต่อไป คราวน้ีหมอหวงั ยง่ิ ตกใจ ทกั ษะน้ี มีประสบการณ์ มาแลว้ ก่ีคร้ังกนั ? การเขา้ มาของฉู่ ลว่ั หาน ทาใหก้ ารผา่ ตดั น้ีประสบ ความสาเร็จอยา่ ง มาก หมอหวงั ยมิ้ “ข้นั ตอนสุดทา้ ยให้ คุณไดไ้ หม?” “ไดแ้ น่นอน”

“ลาบากคุณเลยคุณหมอฉู่” หมอหวงั เดินออกไปจากหอ้ งผา่ ตดั เห็นถงั จิ้นเหยี ยนท่ีผา่ ตดั เสร็จ ต้งั นานแลว้ นง่ั อยขู่ า้ งนอก ยมิ้ ดว้ ย ความจริงใจ “ไม่คิดวา่ แผนกอายุ รกรรมจะมีคนโดด เด่นขนาดน้ี รองคณบดี ไม่ทราบวา่ ใหห้ มอเมื่อก้ี น้ี สมคั รเป็นผชู้ ่วยคนแรกของฉนั เขา้ ทีมฉนั ไดไ้ หม?” ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ “ขอโทษดว้ ยครับ เธอมีทีมอยู่ แลว้ ” ความร่วมมือที่สมบูรณ์แบบระหวา่ งพวกเขาเป็นไป อยา่ งธรรมชาติ แคฉ่ ู่ลว่ั หานเตม็ ใจ เธอกย็ า้ ยไปท่ี แผนกศลั ยแพทยไ์ ดท้ นั ที หมอหวงั ขมวดคิว้ พร้อมพดู ข้ึน “ส่วนซุนเจียลี่คน น้นั ฉนั คิดไม่ออก เลยวา่ เธอไดต้ าแหน่งศาสตราจารย์ มาไดย้ งั ไง! เฮอ้ ! ต่อไปอยหู่ ่างๆ กบั คนที่ทาอะไรเกิน ความสามารถตวั เองดีกวา่ ” ถงั จิ้นเหยยี นดวงตามืดมน ท่ีเลือกตอนน้นั เกา

หยงิ่ จือสนบั สนุนซุนเจียล่ีทาไมมนั แยแ่ บบน้ี? ฉู่ลว่ั หานเยบ็ แผล คนไข้ มีฝีมือดีในการเยบ็ ช่วงปี น้ีเธอไม่ไดฝ้ ีมือตกเลย เธอเกิดมา เพอ่ื เป็นศลั ยแพทย!์ วสิ ญั ญีแพทยแ์ ละนกั เครื่องมือขา้ งๆ มองอยา่ งตก ตะลึง มีการดาเนินการผา่ ตดั อีกสองคร้ังติดต่อกนั ฉู่ลั่ วหานเดินออกมา จากเตียงผา่ ตดั ปวดร่างกายไปหมด ใบหนา้ ชุ่มเหงื่อ ใบหนา้ ซีดเซียว สิบสองชว่ั โมงน่ะ ตอนออกมาจากหอ้ งผา่ ตดั หมายเลข 5 เป็นเวลาสี่ ทุ่มคร่ึง การผา่ ตดั อยา่ งต่อเน่ืองบวกกบั การนอนไม่ หลบั เม่ือคืน ฉู่ลวั่ หานหนา้ ซีด เซียว ถอดหนา้ กากอนามยั ออก เผยใบหนา้ เลก็ ท่ีไม่มีสี เลือดเลยสกั นิด “เธอเป็นไงบา้ ง?” ถงั จิ้นเหยยี นอดไมไ่ ดท้ ี่จะยกมือข้ึนจบั แขนเธอไว้ ฉู่ลวั่ หานถอยไป หน่ึงกา้ วเหมือนถูกไฟฟ้าชอ็ ต “ฉนั ไม่ เป็นไรค่ะ รองคณบดีทาไมยงั อย?ู่ ”

“ฉนั กาลงั รอเพอ่ื นร่วมทีม” ฉู่ลว่ั หานหนั ศีรษะไปมองแพทยส์ องสามคนที่ดนั คนไขอ้ อกมา “อยู่ ดา้ นในเหรอ?” ถงั จิ้นเหยยี นส่ายศีรษะ “เธอออกมาแลว้ แคต่ วั เอง ไม่รู้” ฉู่ลว่ั หานเงียบไปชวั่ ขณะ “คุณหมายถึงฉนั เหรอ? รองคณบดีผดิ แลว้ ฉนั เป็นคนของอายรุ กรรม” “อายรุ กรรมและศลั ยกรรมไม่ไดแ้ บง่ แยกกนั ทกั ษะของเธอดีมาก เหมาะกบั ศลั ยกรรม ฉนั ไม่ได้ บงั คบั เธอนะ เธอลองคิดดูดีๆ เป็น ผชู้ ่วยฉนั เถอะ บางที เธออาจจะอยากผา่ ตดั ดว้ ยตวั เองในอนาคตกไ็ ด้ ฉนั จะ สนบั สนุน ช่วยเธออยา่ งเตม็ ท่ี” การไดเ้ รียนกบั เขาเป็นโอกาสคร้ังเดียวในชีวติ แต่…. “ไม่ดีกวา่ ต่อไปฉนั ไม่อยากจบั มีดผา่ ตดั อีกแลว้ ขอบคุณสาหรับ ความหวงั ดีของรองคณบดีมากๆ นะคะ”

ลู่ลวั่ หานลากร่างกายอนั เหน่ือยลา้ ออกมา ถงั จิ้น เหยยี นเดินตามหลงั เธออยา่ งไม่หลบเล่ียง “เธอมีความสามารถเฉพาะตวั เธอๆทาไมไม่ อยากล่ะ?” คาชมเขาไม่มีความเห็นแก่ตวั เลยสกั นิด ชื่นชม ความสามารถของ เธอจริงๆ มนั ทาใหเ้ ธอประทบั ใจมาก “เพราะเขาเหรอ? สามี ของเธอ?” ถงั ฉินเหยยี นพดู สองคาน้ีออกมา ดว้ ยความปวดร้าว ใบหนา้ ฉู่ลว่ั หานไม่มีการสน่ั ไหว “ชีวิตฉนั ไม่ได้ หมุนรอบตวั เขา คุณไม่ตอ้ งเดาหรอกค่ะ” กลบั มาถึงหอ้ งทางาน ไม่มีคนแลว้ ฉู่ลวั่ หานนวด คิ้วพลางนงั่ เกา้ อ้ี มองมือตวั เองอยา่ งเหม่อลอย มือขวา ของตวั เอง กาลงั สง่ั เลก็ นอ้ ย โชคดีท่ีเธอกดั ฟันแน่น ระหวา่ งเยบ็ คร้ัง สุดทา้ ย เหง่ือบนหนา้ เม่ือครู่น้ี ส่วนมากเพราะเป็นความเจบ็ ปวดเหลือทนบนมือ แต่เธอจะไม่ใหเ้ ขารู้

เงียบมาหลายนาที เธอจบั โทรศพั ท์ หยบิ มนั ข้ึนมา หลงั จากเปิ ด เคร่ืองฉู่ลว่ั หานกข็ มวดคิว้ แน่น บนหนา้ จอมีสายท่ีไม่ไดร้ ับยส่ี ิบกวา่ สาย ท้งั หมด โทรมาจากหลงเซียว! ปฏิกิริยาแรกคือไม่อยากจะเช่ือเลย ปฏิกิริยาท่ี สองคือกาลงั ฝันอยใู่ ช่ ไหม? ฉู่ลวั่ หานถึงข้นั ตบหนา้ ตวั เองหลายคร้ังอยา่ งที่มๆ เจบ็ ….เรื่องจริงสินะ นอกจากโทรแลว้ ยงั มีหน่ึงขอ้ ความ สามปี แลว้ ขอ้ ความเดียวที่หลงเซียวส่งมา นอน เงียบๆ บนหนา้ วา่ ง เปล่า เขาโทรหาเธอมากกวา่ ยส่ี ิบคร้ัง และส่งขอ้ ความ หาเธออยา่ งที่ไม่เคย เกิดข้ึนมาก่อน “เห็นขอ้ ความแลว้ โทรกลบั ดว้ ย”

ลวั่ หานเห็นขอ้ ความน้ี กระแสความอบอุ่นในใจ ของเธอปะทุข้ึน อยา่ งเงียบๆ ครู่หน่ึงเธอเกิด ภาพลวงตาหลงตวั เองวา่ หลงเซียวเป็น ห่วงเธอ เธอผา่ ตดั อยนู่ านมากติดต่อไม่ได้ เขาเครียดไหม? ดว้ ยความคาดหวงั น้ี ฉู่ลวั่ หานเตรียมจะโทรกลบั หลงเซียว แต่จะหา้ ทุ่มแลว้ โทรไปจะส่งผลกระทบต่อ การนอนของเขาไหม? ทางานนอกสถานท่ีตอ้ งเหนื่อยมากแน่ๆ แต่ฉ่ลว่ั หานพบวา่ ตวั เองอดไม่ไดท้ ี่จะคิดถึงเขา กดั ปาก โทรกลบั เสียงปี๊ บยาวๆ เสียงดงั ข้ึนขา้ งหูหลายเท่า ยงิ่ พดู ต่อไปเรื่อยๆ ใจเธอกย็ ง่ิ เครียด ท่ีแปลกคือ ไม่มีใครรับ โทรศพั ท์ หลบั แลว้ จริงๆ เหรอ? ฉู่ลวั่ หานรู้สึกผดิ หวงั นิด หน่อย เตรียมวาง สาย จู่ๆ กม็ ีคนรับ เธอต่ืนเตน้ เกินไป คาท่ีติดอยลู่ าคอตะโกนออกมา “หลง…”

เธอยงั ไมท่ นั พดู ชื่อหลงเซียวออกมา ในน้นั กม็ ีเสียงดงั เขา้ มา แต่เป็น เสียงแหลมคมของผหู้ ญิง ไม่ได้ เป็นเสียงของหลงเซียวอยแู่ ลว้ “ใหต้ ายสิ ดึกป่ านน้ีแลว้ โทรมาทาไม?!” โม่หรูเฟยรับโทรศพั ท์ แต่เธอมีโทรศพั ทห์ ลงเซียว ไดอ้ ยา่ งไร หลง เซียวไปทางานนอกสถานท่ียงั ไม่กลบั บา้ นไม่ใช่เหรอ? และดึก ป่ านน้ี โม่หรูเฟยมีโทรศพั ท์ ของเขา แสดงวา่ วนั น้ีพวกเขาท้งั คู่นอน ดว้ ยกนั ใช่ไหม? “หลงเซียวล่ะ? เอาโทรศพั ทใ์ หเ้ ขา” ฉ่ลว่ั หานพยายามทาใหเ้ สียงตวั เองปกติ ถึงแม้ ตอนน้ีเส้นเลือดท้งั ร่างเธอจะแตกแลว้ กต็ าม เธอเสียใจที่ทาไมไม่เอาโทรศพั ทเ์ ขา้ หอ้ งผา่ ตดั ไป ตาหนิตวั เองทาไม ไม่ไดย้ นิ เสียงตอนท่ีเขาโทรมาต้งั หลายสายเลย แต่เธอไม่ใหโ้ ม่หรูเฟยฟังความรู้สึกเธอออก โม่หรูเฟยไม่ไดย้ นิ ความตกใจในน้าเสียงของฉู่ลั่ วหาน แค่นหวั เราะ หน่ึงที่เธอแสร้งทาเป็นหนั ไปทาน้า เสียงแปลกๆ “พ่เี ซียวน่ะเหรอ

ดึกป่ านน้ีแลว้ กต็ อ้ งหลบั ไปแลว้ สิ ถา้ เธอมีธุระอะไรจะบอกเขา ฉนั กไ็ ม่ถือสาท่ี จะบอกเขาให”้ เลียนแบบน้าเสียงของเธอ ประชดเพ่มิ เขา้ ไปอีก เธอรอใหฉ้ ูลว่ั หานควบคุมตวั เองไม่ได้ เธออยาก เห็นฉ่ลว่ั หานเป็น บา้ หวงั วา่ เธอจะสบถออกมา แบบน้ี เธอจะไดบ้ นั ทึกเสียงเอาไว้ จะ ไดฟ้ ังกบั เขาตอนเหมาะสม วนั ท่ีฉู่ลว่ั หานออกไปจากตระกลู หลงยงั จะไกลอีก ไหม? แต่ฉ่ลว่ั หานไม่ไดท้ า จริงๆ แลว้ เธอมีคาพดู มากมายที่ด่ากลบั ได้ แต่ วนั น้ีเธอเหนื่อยเกินไป พดู หน่ึง ประโยคอยา่ งข้ีเกียจ “ง้นั กใ็ หเ้ ขา นอนต่อไปเถอะ” เธอพดู จบกว็ างสายไปก่อน วางโทรศพั ทล์ ง ฉู่ลวั่ หานหวั เราะเยาะตวั เอง ท่ีแท้ กแ็ บบน้ีน่ีเอง ท่ี หลงเซียวโทรหาเธอคงไม่ไดเ้ ป็นห่วง เธอหรอกม้งั ? ไม่อยา่ งน้นั จะ มานอนขา้ งๆ เธออีก ทาไม?

หลบั ตาลง ฉู่ลวั่ หานเหน่ือยท้งั กายและใจ มือขวา สนั่ รุนแรงข้ึน เร่ือยๆ ยง่ิ เจบ็ แรงข้ึนเร่ือยๆ “อีก!” ความรู้สึกเจบ็ จี๊ดมาจากมือ วนั น้ีทางานหนกั เกิน ไป ดูเหมือนจะทา ใหเ้ กิดการบาดเจบ็ ที่แผลเก่า ถา้ มนั แยล่ ง ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ ตามมา ฉู่ลว่ั หานยกขาวงิ่ ยาวๆ ออกไป! รีสอร์ทหยจี ิ่ง หอ้ งรับแขก โม่หรูเฟยฉวยโอกาสตอนท่ีหลงเชียวยงั ไม่มา รีบ ลบประวตั ิการ โทรเขา้ เม่ือครู่ จากน้นั กว็ างโทรศพั ทไ์ ว้ ตาแหน่งเดิม หอ้ งโถงใหญ่คฤหาสน์ตอนกลางคืน หลงเซียวลงมาจากหอ้ งทางาน ช้นั สอง โคมไฟระยา้ คริสทลั ส่อง ประกายระยบิ ระยบั ทาใหห้ อ้ งโถงใหญ่เหมือนปราสาท ในยคุ กลาง ดงั น้นั เม่ือร่างสูงใหญ่ของหลงเซียวลงมาช้นั ล่าง ร่างกายกย็ ง่ิ เปล่ง ประกายแวววาว ความเท่ของเขา ไม่ เพียงแต่ดูโดดเด่นเท่าน้นั แต่มีความสูงส่งอยา่ งเป็น

ธรรมชาติ โม่หรูเฟยลุกข้ึน มองหลงเซียวอยา่ งหลงใหล ฝ่ ามือหดตวั ผชู้ ายคน น้ี เธอตอ้ งจบั เขาไวใ้ หไ้ ด้ “พเ่ี ซียว พ่ีทางานเสร็จแลว้ เหรอ?” โม่หรูเฟยยมิ้ อ่อน อ่อนโยนราวกบั คลื่นของน้าพุ แคร่ อใหเ้ ขาด่ืม ตามใจ หลงเซียวตอบอยา่ งเกียจคร้าน “อืม” โม่หรูเฟยรีบเดินไปหา สองมือโอบรอบแขนเขา “ในเมื่อทางาน เสร็จแลว้ ง้นั เราไปพกั ผอ่ นกนั นะคะ ดึก แลว้ ” เมื่อครู่น้ีหลงเซียวเตรียมจะไปพกั ผอ่ น เห็นโม่หรู เฟย เขากไ็ ล่ความ ง่วงออกไป เอามือเธอออกแลว้ พดู ข้ึน “ฉนั ยงั มีธุระ เธอไปพกั ผอ่ น เถอะ” โม่หรูเฟยงอนอยา่ งนอ้ ยใจ มือเลก็ เรียวนุ่มค่อยๆ แตะหนา้ อกเขา “พี่ เซียว ฉนั ต้งั ใจรอพีเ่ ลยนะ พไ่ี ม่อยู่ บา้ นต้งั หลายวนั กวา่ จะกลบั มา ใหฉ้ นั ไดอ้ ยเู่ ป็นเพอื่ น พคี่ ืนหน่ึงไดไ้ หม?”

หลงเซียวแกะมือเธอออก “เธอทอ้ งอยู่ พกั ผอ่ นเร็ว หน่อย ไปนอน ซะ” “พ่เี ซียว…. “ไปนอนซะ” โม่หรูเฟยไม่กลา้ ฝืนอีกต่อไป ตอ้ งตอบรับอยา่ ง เช่ือฟัง “ง้นั พเ่ี ซียวก็ พกั ผอ่ นเร็วหน่อยนะ” หลงเซียวนงั่ โซฟาในหอ้ งรับแขก หยบิ โทรศพั ทท์ ี่ เมื่อครู่น้ีลืมไวท้ ่ีน่ี เปิ ดออกมา หนา้ จอไม่มีขอ้ ความใดๆ เขาติดต่อเธอไปต้งั หลายคร้ัง เธอตอ้ งเห็นสิ และ ในขอ้ ความเขาก็ เขียนวา่ ถา้ เห็นแลว้ ใหโ้ ทรกลบั แทๆ้ ถึงฉู่ลว่ั หานจะด้ือกบั เขา แต่เธอ ตอ้ งโทรกลบั หรือวา่ เกิดอะไรข้ึน? หรือยงั ยงุ่ อย?ู่ ถึงจะยงุ่ อยู่ กไ็ ม่ถึงข้นั ไม่มีเวลาดูโทรศพั ทเ์ ลยเห รอ?

ฉู่ลว่ั หาน สองสามวนั น้ีไม่ไดข้ ่าวเกี่ยวกบั เธอเลย เขาโทรมาที่บา้ น เธอกไ็ ม่รู้จกั โทรกลบั สกั หน่อย? ท่านเซียวถึงข้นั ส่งขอ้ ความแลว้ เธอยงั เฉยจริงๆ? ความคิดเรื่องหยา่ ร้างน้นั แขง็ แกร่งขนาดน้ีเชียว หวงั วา่ เขาจะไม่กลบั มาตลอดไป? ถือโทรศพั ทเ์ ดินไปเดินมาในหอ้ งรับแขก ท่าน เซียวเดินไปจนสุด ทางเดิน หอ้ งแรกที่อยหู่ วั มุมคือหอ้ ง เธอ หลงเซียวยน่ื มือออกไป หมุนลูกบิดประตู ประตูไม่ ไดล้ อ็ ก เปิ ดดงั คลิก

ตอนท่ี 73 หลงเซียวผู้เอาแต่ใจบุกเข้าห้องนา้ เดนิ เข้าไป ห้องมกี ลน่ิ นา้ ยาฆ่าเชื้อนิดหน่อย และมี กลนิ่ ดอกพุดจางๆ นอกผา้ ม่านคือทอ้ งฟ้าที่เตม็ ไปดว้ ยดวงดาว หลง เซียวเปิ ดประตู กระจกของระเบียง นง่ั เกา้ อ้ีที่เธอเคย นงั่ บนโต๊ะมีแกว้ ท่ีเธอเคยด่ืม นอกหนา้ ต่างมีดอกไม้ ตน้ ไมท้ ่ีเธอเคยมอง สวนดอกไมช้ ่วงตน้ ฤดูร้อน ดอกไมบ้ าน แต่ท่าน เซียวขมวดคิว้ ดอกพดุ ในสวนล่ะ? เขาจาไดว้ า่ เขาปลูกดอกพดู ถึงฤดูดอกไมบ้ าน แลว้ ทาไมไม่มี? ท่านเซียวเปลือกตายงิ่ หนกั อ้ึง แลว้ กห็ ลบั ไปบน เตียงฉู่ลวั่ หานดว้ ย ชุดนอนของเขา โรงพยาบาลกลาง ลว่ั หานฉีดยาใหต้ วั เอง ในที่สุดความปวดที่ มือขวากบ็ รรเทาลง แลว้ กป็ ฏิบตั ิตามเทคนิคแผนจีน เพอ่ื นวดแต่ละจุดอยา่ งระมดั ระวงั ถึงทา ใหข้ ยบั ได้ อยา่ งอิสระอีกคร้ัง

เป็นเวลาตีหน่ึงแลว้ คืนน้ีเธอไม่เขา้ เวร ถา้ ไม่รีบ นอนพรุ่งน้ีตอ้ งง่วง ตายแน่ๆ ปิ ดปากและหาวฟอดใหญ่ ฉู่ลว่ั หานเห็นถงั จิ้นเหยี ยนลงมาจากลิฟต์ จริงๆ! “คุณหมอฉู่? ” สายเกินไปท่ีฉู่ลวั่ หานจะหลบ เขาเห็นเธอแลว้ น่ี คือสถานการณ์ที่ ฉู่ลวั่ หานกงั วลใจมากที่สุด เพยี ง อยา่ งเดียว “รองคณบดีกย็ งั อย…ู่ .ทาไมยงั ไม่เลิกงานคะ?” ถงั จิ้นเหยยี นยงั คงสวมเส้ือคลุมสีขาว ดูเหมือนยงั ไม่เลิกงาน “วนั น้ีคนไขท้ ่ีผา่ ตดั ยงั อยหู่ อ้ งICU ฉนั กลวั เกิด อะไรข้ึนมา เลยอยู่ คอยสงั เกตการณ์วา่ ผปู้ ่ วยฟ้ื นตวั ได้ โอเค” ฉ่ลวั่ หานพยกั หนา้ กจ็ ริง ผปู้ ่ วยจานวนมากโชคดีที่ มีแพทยท์ ่ีดีนาตวั ออกมาจากหอ้ งผา่ ตดั ไดส้ าเร็จ แต่ หลายคนก็ออกจากหอ้ งICU ไม่ สาเร็จ ถงั จิ้นเหยยี นมองเวลา “ดึกป่ านน้ีแลว้ ทาไมเธอยงั

ไม่กลบั บา้ น? คืนน้ีไม่ไดเ้ ขา้ เวร พรุ่งน้ียงั ตอ้ งไปทางาน รีบไปพกั ผอ่ นเร็วเขา้ ” ลวั่ หานพยกั หนา้ อยา่ งข่นุ เคือง “ฉนั เตรียมไป นอนในหอ้ งพกั ค่ะ พรุ่งน้ีตอ้ งตื่นไปทางาน” “ไดย้ งั ไง? หอ้ งพกั หมอมนั หยาบเกินไป เธอเห็น หนา้ ตวั เองไหมวา่ แยข่ นาดไหน? ตอ้ งพกั ผอ่ นดีๆ สิ” คู่ลวั่ หานไม่ไดม้ องกระจก แต่กร็ ู้วา่ ตอนน้ีตอ้ งน่า เกลียดแน่ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉนั จะไปนอนสกั สองสามชว่ั โมง” เห็นเธอด้ือขนาดน้ี ถงั จิ้นเหยยี นกไ็ ม่พอใจและ สงสาร “เธอเอา กญุ แจไปนอนขา้ งบนเถอะ เดี๋ยวฉนั ขบั รถกลบั บา้ น” อดไม่ไดท้ ี่จะใหก้ ญุ แจหอ้ งพกั ช้นั บนสุดกบั เธอ “ฉนั รู้วา่ เธอกาลงั กงั วลอะไร แต่สาหรับฉนั ฉนั ไม่สนใจ วา่ คนอื่นจะคิดยงั ไง ร่างกาย เป็นของตวั เอง นอนไม่พอ ทาใหเ้ สียสุขภาพ และพรุ่งน้ีเธอตอ้ ง เผชิญหนา้ กบั ผู้ ป่ วยดว้ ย ตอ้ งมีสมาธิมากๆ เธอตดั สินใจเอาเอง” เขาใหก้ ญุ แจแลว้ กอ็ อกไปทนั ที

ฉู่ลวั่ หานมองกญุ แจ ส่ายศีรษะแลว้ ยมิ้ ถงั จิ้นเหยยี นอ่าถงั จิ้นเหยยี น ทาไมคุณกวนใจแบบน้ีนะ? แต่ความง่วงนอนกาลงั กลิ้งไปมา เธอไม่มีอารมณ์ ไปคิดอะไร มากมาย พรุ่งน้ีตอ้ งตรวจคนไข้ คนไข้ สาคญั ที่สุด ไม่ไดน้ อนบนเตียงเขา ฉู่ลวั่ หานนอนขดตวั บน โซฟาและหลบั ไป ตอ้ งแอบออกไปก่อนท่ีทุกคนจะมาทางาน คงไม่มี ปัญหาอะไร เชา้ วนั รุ่งข้ึน ฉู่ลว่ั หานตื่นแต่เชา้ รีบลา้ งหนา้ เพ่งิ ตี หา้ ? หลบั ต่อ หรือไม่หลบั ดี? ฉู่ลว่ั หานรู้สึกสบั สนวนุ่ วาย ดึงคอเส้ือออก ฉู่ลวั่ หานขมวดคิว้ เม่ือคืนผา่ ตดั เหง่ือออกเยอะ ตอน กลางคืนเหน่ือยเกินไปไม่รู้สึกตวั เชา้ ตรู่ไดก้ ล่ินแลว้ ฉู่ลวั่ หานเกือบ เป็ นลม ใชเ้ วลาน้ีกลบั บา้ นไปเปลี่ยนชุดดีกวา่

โบกรถท่ีประตูทางเขา้ คนจบั ถามวา่ ไปไหน ตอน แรกเธออยากบอก ที่อยอู่ พาร์ทเมนทเ์ ลก็ ๆ ของตวั เอง สุดทา้ ยดนั พดู วา่ “รีสอร์ทหยจี ่ิง” และพิงเบาะหลงั แลว้ หลบั ต่อ ต่ืนข้ึนมา รถจอดแลว้ เธออ้ึงเลย! และภายในคฤหาสน์ หลงเซียวขมวดคิว้ ต่ืนข้ึนมา บนเตียงฉู่ ลว่ั หาน ขมวดคิ้วแน่น มองดูเวลายงั ไม่หก โมง ฟ้าสวา่ งแลว้ ท่านเซียวนวดคิ้วและเดินออกจาก ประตูหอ้ ง เธอ ไม่ไดก้ ลบั ท้งั คืน! ลวั่ หานกลบั ถึงบา้ น เพิ่งเปิ ดประตูคฤหาสน์เดิน เขา้ ไป พอเงยศีรษะ ข้ึนมากป็ ระจนั หนา้ กบั หลงเซียว โดยตรง! เขายกแกว้ น้าเดือดยนื ในหอ้ งรับแขก เธอวางมาด อยหู่ นา้ ช้นั วาง รองเทา้ เกือบลืมขยบั รองเทา้ สลิปเปอร์ท้งั สองคนมองหนา้ กนั มี บางอยา่ งกาลงั ลุกไหมใ้ น อากาศ

หลงั จากน้นั ไม่นานเธอกก็ ม้ ลงถอดรองเทา้ ตอน วางรองเทา้ เห็น รองเทา้ หนงั สีดาของเขาวางอยชู่ ้นั บน สุด ถดั จากน้นั คือรองเทา้ สน้ สูงสีแดงยห่ื อ้ ชาแนลคู่ หน่ึง ของโม่หรูเฟย? และไม่รู้วา่ เธอกาลงั คิดอะไรอยู่ เธอใชร้ องเทา้ ของตวั เองดนั รองเทา้ สน้ สูงไปขา้ งๆ อยา่ งเป็น ธรรมชาติ ทาใหเ้ กิดช่องวา่ งและวางคู่กบั รองเทา้ หลง เซียว “ไม่กลบั มาท้งั คืน บา้ ไปแลว้ เหรอฉู่ลวั่ หาน!” เสียงท่านเซียวมีความโกรธ โกรธที่เธอไม่รับสาย ไม่ตอบขอ้ ความ นิ้วยาวบีบกาแฟ สีหนา้ เยน็ ชาและห่างเหิน นอกจากน้ียงั รังเกียจที่ เธอไม่กลบั บา้ นท้งั คืน ทุกคา เยน็ ชาและถากถาง ในพริบตาเดียว ฉู่ลวั่ หานกร็ ู้สึกวา่ ตวั เองเมื่อก้ีบีบ รองเทา้ บีบเขา้ ไป ระหวา่ งรองเทา้ สองคู่น้นั ต่าตอ้ ยไป หวั ใจเธอเตม็ ไปดว้ ยความคาดหวงั แลกกบั ความ เฉยเมยของเขา

“ท่านเซียวกบั คุณโม่รักกนั ยงิ่ กวา่ เพง่ิ แต่งงาน ฉนั อยขู่ า้ งนอกไม่ กลบั บา้ นเพือ่ ใหพ้ วกคุณอยดู่ ว้ ยกนั ตามลาพงั เม่ือคืนพวกคุณกใ็ ชค้ ่า คืนท่ีดีร่วมกนั คุณ….มี อะไรไม่พอใจอีกเหรอ?” หวั ใจฉู่ลวั่ หานเจบ็ และโกรธ แต่พอนึกถึงเขาและ โม่หรูเฟยรักใคร่ อ่อนโยนกนั เมื่อคืน เชา้ มากเ็ ยน็ ชากบั เธอแบบน้ี เธอไม่อยากแสดง ความหึงหวงใหเ้ ขาเห็น หึงหวง แสดงวา่ เธอใส่ใจ แต่ความเฉยเมยแสดง ใหเ้ ห็นวา่ เธอไม่ สนใจเลย ท่านเซียวฟังออกถึงน้าเสียงประชดประชนั ของ เธอ เธอเดาไดว้ า่ ท้งั คูน่ อนดว้ ยกนั เม่ือคืนกไ็ ม่น่าแปลก ใจ แต่ผหู้ ญิงคนน้ีนอกจากถากถางเหมือนคนนอกแลว้ กไ็ ม่นอ้ ยใจเลยสกั นิดจริงๆ เธอไม่สนใจอะไรอีกแลว้ ถึงเขาจะอยกู่ บั โม่หรู เฟยเม่ือคืน เธอกไ็ ม่ ปวดใจเหมือนกนั

คิดถึงตรงน้ีแลว้ ทา่ นเซียวกโ็ กรธจดั เขากาแกว้ น้าและตาหนิอยา่ ง รุนแรงเยน็ ชา “เธอเป็นคุณนาย ตระกลู หลง ทาอะไรกต็ อ้ งคู่ควรกบั สถานะ อยา่ ทาตวั เหมือนผหู้ ญิงเหลวแหลก” ลว่ั หานเงยศีรษะมองชายหนุ่มท่ีดูดีจนละสายตา ไม่ไดภ้ ายใตแ้ สงไฟ หวั ใจเตน้ แรง แต่ใบหนา้ ไม่มีอา รมณ์ใดๆ ท่านเซียวพดู คาวา่ ผหู้ ญิง เหลวแหลกออกมา ไดจ้ ริงๆ สินะ รังเกียจแคไ่ หนกนั ? “พดู แลว้ มนั กไ็ ม่ยตุ ิธรรมจริงๆ นะท่านเซียว ผหู้ ญิงตอ้ งไม่เหลว แหลก แต่ผชู้ ายก็ไม่เห็นทา” น้าเสียงเธอยงั คงประชดประชนั ประชดประชนั แบบน้ี ยงั มีความ เหน็ดเหน่ือยแบบอดทนไมไ่ หวดว้ ย มุมปากหลงเซียวพน่ ออกมา ดว้ ยความเยน็ ชา “เธอ หึงเหรอ?” ฉ่ลวั่ หานตอบเขาดว้ ยการสน่ั ไหล่ “ฉนั ไม่รู้วา่ อะไร คือหึง ท่านเซียว ไปตรวจสอบที่อยฉู่ นั ไดเ้ ลย ไปหาคา ตอบที่โรงพยาบาลได้ มาบอก

วา่ เป็นผหู้ ญิงเหลวแหลก แยไ่ ปหน่อยนะ ท่านเซียวควรใชม้ นั อยา่ ง ระมดั ระวงั ดี กวา่ ” พดู แบบน้ี เธออยทู่ ี่โรงพยาบาลท้งั คืน? แต่ทาไมไม่รับโทรศพั ท?์ ท่านเซียวยงั อยากถามอะไรอีก ฉู่ลวั่ หานก็ ออกแรงลากรองเทา้ สลิปเปอร์เดินไปจนสุดทางเดิน อยา่ งเหน่ือยลา้ ไม่วา่ จะเหตุผลใด กร็ ู้แลว้ วา่ เธอทางานและไมม่ ี เหตุผลอ่ืน ท่านเซียวโล่งอก ในขณะเดียวกนั ก็ไม่ พอใจนิดหน่อย ทาไมตอนน้ีเขาถึงยง่ิ สนใจผหู้ ญิงท่ีไม่รู้วา่ อนั ไหน ดีไม่ดีคนน้ีดว้ ย? ท่านเซียวด่ืมน้าในแกว้ จนหมด ท่าทางเหมือนด่ืม เหลา้ หายใจเขา้ ลึกๆ แลว้ หนั ตวั ไปเตรียมอาบน้า ฉู่ลวั่ หานกลบั ถึงหอ้ ง ไดก้ ล่ินอากาเวใ่ นอากาศ กล่ินแรงมาก โดยเฉพาะบนเตียง เธอตอ้ งบา้ ไปแลว้ แน่ๆ คิดถึงเขาจนเป็นบา้ แลว้ ม้งั ? หลงเซียวจะมา ท่ีน่ีไดอ้ ยา่ งไร?

หยบิ ผา้ ขนหนูผนื ใหญ่ ฉู่ลว่ั หานเดินไปท่ีหอ้ งน้า ฝ่ังตรงขา้ ม หอ้ ง สาหรับแขกช้นั หน่ึงไม่มีหอ้ งน้าส่วนตวั โชคดีที่มีหอ้ งน้าใหญ่ที่ ตกแต่งอยา่ งหรูหรา ใชแ้ ลว้ สะดวกสบายมากๆ ถอดเส้ือผา้ ออก ฉู่ลว่ั หานนอนในอ่างอาบน้าพร้อม ฟังกช์ นั นวด เธอ ปวดไปท้งั ร่างกายจะแตกเป็นเส่ียงๆ แช่น้าก่อนค่อยไปทางานแลว้ กนั หลงั จากนอนลงไป ไอน้ากล็ อยข้ึนมา ฉู่ลวั่ หาน คลายคิ้วที่ขมวด อยา่ งเผลอตวั แคห่ ลบั ตาเพลิดเพลิน ไปกบั การนวดเบาๆ ในอ่างอาบน้า ลว่ั หานนวดไปดว้ ยหวั เราะเยาะตวั เองไปดว้ ย ที่แทต้ อนที่เหนื่อย และไร้พลงั สิ่งท่ีปลอบตวั เองไดก้ ็ คืออ่างอาบน้า ท่านเซียวข้ึนมาช้นั สอง เพ่ิงเปิ ดประตูเขา้ ไปอาบ น้าในหอ้ งน้าท่ี หอ้ งนอนใหญ่ นึกถึงโม่หรูเฟยกาลงั หลบั อยู่ เขากข็ มวดคิ้ว ปล่อย ลูกบิดประตู ไปท่ีหอ้ ง แต่งตวั เพอื่ หยบิ ผา้ ขนหนูผนื ใหม่ ไปอาบน้า ท่ีช้นั หน่ึงดี กวา่ !

ตอนน้ีท่านเซียวยง่ิ ขดั แยง้ มากข้ึนเร่ือยๆ ความรู้สึกท่ีเขามีต่อโม่หรู เฟยกาลงั แยล่ งทีละนิด ยงิ่ เธอเขา้ ใกลอ้ ยา่ งอ่อนโยน เขากย็ งิ่ อยาก ผลกั เธอไปใหไ้ กล แต่ฉู่ลว่ั หานยง่ิ ตีตวั ออกหาก เขายงิ่ อยากบงั คบั เธอใหอ้ ยใู่ นออ้ ม แขนเขา! ใหต้ ายเถอะ! รสชาติน้ีเขาไม่ชอบเลย หอ้ งน้าช้นั หน่ึงปิ ดประตูอยู่ แต่ดา้ นในไม่มีการ เคล่ือนไหว มือใหญ่ ท่านเซียวหมุนลูกบิดประตู ขายาว ที่ห่อหุม้ ดว้ ยกางเกงสูทกา้ วเขา้ ไป ขณะที่เขา้ ประตูมา ควนั รอบๆ กเ็ ตม็ ตาเขา ท่าน เซียวขมวดคิว้ ทนั ใดน้นั เขากเ็ ห็นฉู่ลว่ั หานนอนหลบั ตา อยใู่ นอ่าง! ไอร้อนกาลงั ระเหยออกไป หญิงสาวเปลือยกาย อยใู่ ตน้ ้าอุณหภูมิสูงพร้อมวางแขนสองขา้ งไวท้ ่ีอ่าง แขนขาวเนียนหอ้ ยบนหยดน้าคริสทลั ฟองสบู่ในอ่างน้าบงั โคง้ เวา้ ของเธอ แทบไม่เห็นลา คอและกระดูก ไหปลาร้าเรียว แต่แอบเห็นความเซ็กซี่ ของเธออยา่ งเงียบๆ

ท่านเซียวเอามือดึง ประตูหอ้ งน้าปิ ดอยา่ งเงียบงนั ขายาวกา้ วไป ขา้ งหนา้ อยา่ งไม่เช่ือฟัง ภายในหอ้ งน้า ใหญ่โต ดา้ นหลงั มีกระจกใส สามารถเห็นดอก ลาเวนเดอร์ดา้ นนอกได้ อ่างอาบน้าทรงโคง้ สีขาว ขนาดใหญ่เพียงพอสาหรับนอนไดส้ ามส่ีคนในเวลา เดียวกนั ทาให้ สาวนอ้ ยดา้ นในยง่ิ มีเสน่ห์เพมิ่ ข้ึน ฉู่ลวั่ หานจมอยใู่ นหว้ งความคิด นึกถึงสามปี ที่ผา่ น มา สถานการณ์ ของตวั เอง เสียงวิพากษว์ ิจารณ์จาก ผคู้ นรอบขา้ ง สภาพของตระกูล ฉู่ น่าอารมณ์เสียชะมดั ไม่ไดส้ งั เกตเลยวา่ มีคนเขา้ มา ท่านเซียวหญิงสาวท่ีใบหนา้ เลก็ แดงก่าเพราะ ความร้อน เส้นผมมีน้า เกาะ ทอ้ งนอ้ ยของเขาแน่นข้ึน ทนั ใดน้นั เขากร็ ู้สึกปาก แหง้ ไฟไหมช้ ว่ั ขา้ มคืนระเบิดข้ึน เขามกั จะหุนหนั พลนั แล่นกบั เธอไดง้ ่ายมาก ตอน น้ีความอดทนช่วง ทอ้ งนอ้ ยยากท่ีจะหกั หา้ มใจ เขา ขมวดคิ้วจนหนา้ ผากยบั

“เคร้ง” เสียงหวั เขม็ ขดั ปลุกสาวนอ้ ยที่หลบั ตาใหต้ ่ืนข้ึน ฉู่ ลว่ั หานเบิกตา กวา้ ง เธอยงั ไม่ทนั เงยศีรษะข้ึนมอง ตาก็ เห็นขายาวที่คลุมดว้ ย กางเกงสูทสีดาสองขา้ งก่อน ทนั ใดน้นั เธอกก็ ลอกตาข้ึน เงยศีรษะข้ึนไปมอง ใบหนา้ หล่อเป็น เอกลกั ษณ์ท่ามกลางหมอก และ ท่าทางของเขาในการปลดเขม็ ขดั “ทาไมคุณมาอยทู่ ่ีนี่ ?” ตอนแรกเธอจะถาม แต่พบวา่ เร่งรีบเกินไป พอพดู ออกไปเสียงสนั่ และเบาลงอยา่ งประหม่า ฟังดูเหมือน ตื่นเตน้ ไปหน่อย เช่ีย! เธอไม่ไดต้ ่ืนเตน้ เลย เขาคงไม่บิดเบือนความ หมายเธอใช่ไหม? หลงเซียวยงั คงปลดเขม็ ขดั ต่อไป ไม่นานกถ็ อด กางเกงขายาวเผยขา ยาวสองขา้ ง ผชู้ ายคนน้นั กา้ วเทา้ เปล่าไปขา้ งหนา้ หน่ึงกา้ ว ใน ขณะเดียวกนั กย็ นื่ มือปลด กระดุมเส้ือเชิ้ตของเขาอยา่ งชา้ ๆ ลวั่ หานรู้สึกตกใจกลวั และเสียสติ “หลงเซียว คุณทาอะไร? คุณไม่ เห็นเหรอวา่ ฉนั อาบน้าอยู่ คุณ…คุณออกไปก่อน”

ตอนท่ี 74 ถ้าเธอต้องการ ฉันให้เธอหมดเลย เสียงเธอดูประหม่า เลก็ น้อย ประหม่าจนพูดตดิ ๆ ขัดๆ หลงเซียวปลดกระดุมเส้ือเชิ้ตสีขาวออกดว้ ย ใบหนา้ ไร้อารมณ์ ทนั ใดน้นั กข็ ยบั ไหล่ เส้ือเชิ้ตขาว บริสุทธ์ิถูกเขาโยนลงบนกระเบ้ือง “หอ้ งน้าน้ีมนั ใหญ่พอสาหรับเธอและฉนั ฉนั ไม่ได้ รังเกียจเธอ ทาง ท่ีดีเธอเงียบใหฉ้ นั ซะ” เฮอะ! ฉู่ลว่ั หานมุดตวั ลงในน้า เผยใหเ้ ห็นแคค่ อและ ใบหนา้ โชคดีท่ีเม่ือ ครู่น้ีเพิ่งใส่ฟอง ไมอ่ ยา่ งน้นั เธอ ตอ้ งอายมากแน่ๆ! “ขอโทษที ฉนั ไม่ชอบอาบน้าหอ้ งเดียวกบั คนอื่น คุณข้ึนไปอาบช้นั บน สี หอ้ งน้าช้นั สองมนั ไม่พอสาหรับ คุณหรือไง?” “หรูเฟยกาลงั พกั ผอ่ นอยู่ คุณภาพการนอนของ คนทอ้ งสาคญั มาก เธออยากใหฉ้ นั ไปรบกวนการนอน ของเธอหรือไง?” ท่านเซียวตี สองหนา้