คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป3

ท่านเซียวเอาขาออกจากตวั เธอ นง่ั คร่ึงหน่ึงแลว้ ดึงเธอข้ึนมาวาง ศีรษะเธอกลบั ไปบนหมอน วางแขน เธอท่ีไดร้ ับบาดเจบ็ ไวอ้ ยา่ งดี ในท่ีสุดหญิงสาวกก็ ลบั มานอนท่าเม่ือครู่น้ีอีกคร้ัง แต่แคค่ ร่ึงชว่ั โมง เธอกค็ ลานมาหาเขาเหมือน ปลาหมึกอีกคร้ัง! ท่านเซียวมองเวลา ตีสาม ผหู้ ญิงคนน้ีอยาก ทรมานใหต้ ายหรือไง! เขาเลยนอนตะแคง ขายาวใหญ่หนีบขาเธอเอาไว้ ไม่ใหโ้ อกาสเธอ พลิกตวั มือใหญ่โอบเอวเธอไว้ หลีก เลี่ยงแขนเธอ กอดฉู่ลว่ั หานไว้ แน่น เม่ือท่านเซียวทาส่ิงเหล่าน้ีจบแลว้ ถึงไดร้ ู้วา่ ฉู่ล่ั วหานแนบอยใู่ น ออ้ มแขนเขา ผมยาวสลวยอยบู่ นแขน เขา ใบหนา้ สวยแนบชิด หนา้ อกเขา กลิ่นหอมของดอก การ์ดิเนียปะทะเขา้ หนา้ หลงั จากดมแลว้ หวั ใจรู้สึกผอ่ นคลายและมีความ สุข

กอดเธอไว้ หลบั สนิทท่านเซียวอาจจะไม่ได้ สงั เกตตวั เองเลยวา่ คืน น้ีเป็นคืนท่ียา่ แยท่ ี่สุดแต่กเ็ ป็น คืนที่หลบั สบายท่ีสุดในรอบสามปี ของเขา “เธอ ฉนั จะทายงั ไงกบั เธอดี? เธอบอกฉนั ได้ ไหม?” เขาโอบแขน ใหญ่รอบเอวเธอ หลบั ตาแลว้ พมึ พา ผหู้ ญิงในออ้ มแขนพึมพาอะไรบางอยา่ ง ศีรษะพบ หมอนเลก็ ที่ สบายยงิ่ กวา่ เงียบสงบอีกคร้ัง ท่านเซียวยมิ้ เป็นยมิ้ ท่ีผอ่ นคลายที่สุดในรอบสามปี

ตอนที่ 67 ภายใต้ดวงอาทติ ย์ ห้องเกบ็ อณุ หภูมิ วนั รุ่งขนึ้ แสงแรกใน ตอนเช้าเพม่ิ ความสว่างให้กบั ห้อง คล่ ว่ั หานตื่นแลว้ เหมือนปกติเลย เธอต่ืนมาแลว้ เคยชินกบั การยดื แขนขยบั เอว แต่ วนั น้ีกาลงั จะยกแขนข้ึนมากพ็ บวา่ ยก ไม่ข้ึน ดวงตาเปิ ดช่องวา่ งทีละนิด ส่ิงที่ทกั ทายเธอคือ ใบหนา้ ยอดเยย่ี มของ หลงเซียว ฉู่ลวั่ หานรีบกม้ ศีรษะ ลง ชุดนอนยงั อยู่ แต่….เธอโดนเขา กอดแน่นไปท้งั ตวั นี่จะอธิบายอยา่ งไร? ลูบหนา้ ผากเงียบๆ ฉู่ลว่ั หานเขา้ ใจแลว้ เมื่อคืนเธอ ตอ้ งนอนยดื ตวั อยา่ งป่ าเถ่ือนแน่ๆ เม่ือก่อนตอนเธอไป เที่ยวกบั ลู่ซวงซวง สอง คนนอนเตียงเดียวกนั กลางดึก ลู่ซวงซวงกถ็ ูกเธอเตะไปอยใู่ ตเ้ ตียง จินตนาการในหวั ถึงส่ิงที่เกิดข้ึนเมื่อคืน ฉู่ลวั่ หา นกดั ปากล่าง ด่า ตวั เองวา่ แม่งเอย๊ ! พอเงยศีรษะข้ึนมา ท่ามกลางแสงในตอนเชา้ ความเหนื่อยลา้ อยใู่ นใบหนา้ หลบั ใหลของหลงเซียว ริมฝีปากบาง ของชายหนุ่มเมม้ เลก็ นอ้ ย ดวงตาปิ ดสนิท แผข่ นตาหนา อาจเป็น

เพราะผอ่ นคลายมากข้ึนในการนอนหลบั แมแ้ ต่ใบหนา้ ท่ีปกติเยน็ ชา กม็ ีความอบอุ่นอยู่ บา้ ง เป็นคร้ังแรกท่ีเธอมองสามีตวั เองแบบน้ี สามีท่ี แปลกหนา้ และห่างเหิน ระหวา่ งคิว้ เธอคือเขาท้งั หมด “หลงเซียว….” เธอเอ่ยเรียกเบาๆ เขาไม่ตอบสนอง หลบั ลึกมาก เธอใชน้ ิ้วสอดใต้ จมูกเขาเพ่ือตรวจสอบลมหายใจ อยา่ งซุกซน ลมหายใจอุ่นรดใส่นิ้ว เธอ รู้สึกผอ่ นคลาย มาก หลงั จากหลงระเริงกก็ ลบั สู่ความจริง ฉู่ลวั่ หานอ อกมาจากออ้ มแขน เขาอยา่ งระมดั ระวงั ดึงขาสองขา้ ง ออก ยกผา้ ห่มแลว้ ลงจากเตียง

เดินออกจากประตูหอ้ งนอนไป หลิงหลิงและชุน ชุนกาลงั ทาความ สะอาดเฟอร์นิเจอร์ในหอ้ งรับแขก สองสาวไม่รู้กาลงั กระซิบอะไร กนั อยู่ พดู ไปยมิ้ ไป ป้าเฉินเห็นฉู่ลว่ั หานต่ืนแลว้ กร็ ีบพดู ข้ึนอยา่ งสุภาพ “อรุณสวสั ด์ิค่ะ คุณนาย ต่ืนเชา้ จงั เลย” ฉ่ลวั่ หานพยกั หนา้ พดู ข้ึนเรียบๆ “สวสั ดีคะ่ ” หลิงหลิงและชุนชุนกเ็ อ่ยทกั ทาย พอฉู่ลวั่ หานอยู่ ในหอ้ งรับแขกก็ เกิดความเงียบข้ึน คนรับใชต้ วั นอ้ ย สองคนทางานกนั อยา่ งเงียบๆ ฉลูรั่วหานลงขา้ งล่าง “หนงั สือพิมพม์ าหรือยงั คะ?” “มาแลว้ ค่ะ วางอยบู่ นโตะ๊ หอ้ งนงั่ เล่น คุณชาย ชอบอ่าน หนงั สือพมิ พก์ ่อนทานอาหาร” ป้าเฉินพดู ข้ึน ฉลูรั่วหานเดินตรงไปเปิ ดหนงั สือพมิ พส์ องสามฉบบั ทุกส่วน เธอ อยากเขา้ ใจสถานการณ์ปัจจุบนั ของ บริษทั ฉู่ช่ือ แต่กห็ วงั วา่ จะไมม่ ี การเปล่ียนแปลงใดๆ

ดีมาก ไม่มีขา่ วบริษทั ฉู่ชื่อ ไม่มีข่าวกค็ ือข่าวดี แต่นิ้วหยดุ ชะงกั เธอ จอ้ งไปท่ีข่าวที่พาดหวั ใหญ่ หวั ขอ้ ข่าวสีดาขนาดใหญ่เขียนอยา่ งน่า ประทบั ใจ “กลุ่มบริษทั MBKไดร้ ับรางวลั สูงสุดในกลุ่มวิสาหกิจ นวตั กรรมของจีน คุณหลงถึงไดร้ ับการสมั ภาษณ์สุด พเิ ศษ” ดา้ นล่างเขียนไวอ้ ยา่ งชดั เจน “ประธาน บริษทั MBK ไดร้ ับการเลื่อน ตาแหน่งใหต้ ิดอนั ดบั ความ มงั่ คงั่ ในจีน กลายเป็นคนรวยท่ีสุดท่ีมี อายนุ อ้ ยที่สุด” ตวั เลขดา้ นหลงั คือฐานะทางสังคมของหลงเซียว ในปัจจุบนั ลว่ั หานนบั จานวนเลขศูนย์ มุมปากเหยยี ดตรง “ไม่แปลกใจที่เป็น นายทุนระดบั สูง มีวธิ ีการหาเงิน จน กลายเป็นคนท่ีร่ารวยที่สุด” ตอนน้ีไม่รู้วา่ เขาจะโออ้ วดอยา่ งไร และไม่รู้วา่ มีผู้ หญิงก่ีคนมาอุทิศ ตน รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ยง่ิ เขาโดดเด่นมากเท่าไร กห็ มายความวา่ ระยะห่างของท้งั คูย่ งิ่ ไกลมากข้ึนเท่าน้นั เธอกลวั วา่ จะไม่กลา้ อยเู่ คียง ขา้ งเขาอีก

ทิ้งหนงั สือพมิ พไ์ ป ฉู่ลว่ั หานรินน้าเดือดหน่ึงแกว้ นึกถึงหลงจื่อที่ โดนสงั่ สอนกพ็ ดู ข้ึนอยา่ งไม่เป็น ทางการ “ป้าเฉิน ที่บา้ นเก่าช่วงน้ี เป็นไงบา้ งคะ?” ป้าเฉินบอกตามความจริง “คุณป่ ูและคุณนาย สบายดีค่ะ คุณไม่ตอ้ ง เป็นห่วงเลย” ฉู่ลว่ั หานยกแกว้ ข้ึนมาดื่มน้าหน่ึงอีก “คุณชายรอง ล่ะคะ?” ป้าเฉินไดย้ นิ คุณชายรองกล็ งั เลไปสกั พกั หน่ึง ไม่ ไดพ้ ดู อะไร “ทาไมเหรอคะ? มีอะไรท่ีไม่สะดวกพดู เหรอ?” ป้าเฉินพดู กบั หลิงหลิงและชุนชุน “ไปหอ้ งครัวดูสิ วา่ ตุ๋นซุปเป็นไง บา้ งแลว้ จดั เตรียมผกั แลว้ ลา้ งให้ สะอาด” หลงั จากไล่ท้งั คู่ออกไปแลว้ ป้าเฉินกพ็ ดู ข้ึน “คุณชายรองถูกทุบตีคะ่ เหมือนจะบาดเจบ็ รุนแรงมาก คุณป่ ูไม่ยอม ใหเ้ ขาออกไปไหน แคใ่ หห้ มอจา้ วมาดู เท่าน้นั ฉนั ไปรับใชค้ ุณชาย รอง เห็นเลือดบนเส้ือผา้ เขา ….ไม่รู้วา่ ทาอะไรผดิ ไปทาใหค้ ุณป่ ู โกรธ”

นิ้วฉู่ลวั่ หานบีบแกว้ แน่น หลงถึงทารุนแรงขนาดน้ี แมแ้ ต่ลูกในไสก้ ็ ยงั โหดร้ายขนาดน้ีเชียว? “คุณชายรองไม่ไดพ้ ดู อะไรเลยเหรอคะ?” สองวนั น้ีกเ็ งียบมาก คงไม่ไดท้ าอะไรเขาอีก พอ คิดวา่ ถูกขงั อยใู่ น ตระกลู หลง คิดๆ แลว้ คุณชายรองน่า สงสารมาก ป้าเฉินส่ายศีรษะ “ไม่ไดพ้ ดู ค่ะ เรากไ็ ม่กลา้ ถาม เหมือนกนั ” ฉู่ลว่ั หานเห็นเธอหลบสายตา เดาวา่ เธอตอ้ งรู้อะไร บางอยา่ งแน่ๆ แต่ ดว้ ยสถานะไม่สามารถเปิ ดเผยขอ้ บกพร่องของเจา้ นายได้ “อืม ไม่มีอะไรแลว้ ไปทาธุระเถอะค่ะ” ทานอาหารเชา้ เสร็จแลว้ หลงเซียวกไ็ ปทางาน ฉู่ล่ั วหานเตรียมเขียน บทความ เหลือเวลาไม่มากแลว้ แป๊ บ เดียวกจ็ ะสิ้นเดือน ตอนเชา้ อ่านหนงั สือมาสกั พกั เปิ ดคอมพิวเตอร์ เตรียมแนวทาง โทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึนมา หยบิ ข้ึนมาหนีบไวท้ ่ีไหล่ เคาะแป้นพมิ พพ์ ร้อมพดู ข้ึน “ฮลั โหล?”

ทางน้นั ไม่มีเสียง เธอถามอีกคร้ัง “ใครคะ?” ยงั คงไม่มีเสียง “พดู มาสิ ไม่พดู ฉนั วางนะ” ยงั คงไม่มีการตอบสนอง ลว่ั หานเอาโทรศพั ทอ์ อกมา เห็นวา่ เป็นการ โทรศพั ทผ์ า่ น อินเทอร์เน็ต เป็นเบอร์สุ่ม คงโทรผิ ดล่ะม้งั ! ผา่ นไปสกั พกั ถงั จิ้นเหยยี นกโ็ ทรมา “คุณหมอฉู่ แขนดีข้ึนไหม?” ฉ่ลวั่ หานไดย้ นิ เสียงอ่อนโยนของเขา หวั ใจกผ็ อ่ น คลาย “ดีข้ึนมา แลว้ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะท่ีรองคณบดี เป็นห่วง” “มนั สมควรแลว้ ครับ คุณไดร้ ับบาดเจบ็ เพราะเรื่อง ของโรงพยาบาล ในฐานะผนู้ า ถา้ ไม่ขอโทษจะสมควร เหรอครับ?” ถงั จิ้นเหยยี นนงั่ หนา้ โต๊ะทางาน มองกระถาง กลว้ ยไมเ้ อ้ืองขา้ งๆ มือ น่ีคือสิ่งที่เกาหยงิ่ จือใหม้ า แต่ ถงั จิ้นเหยยี นรู้สึกต้งั แต่แรกวา่ กระถาง น้ีเหมาะกบั ฉ่ล่ั วหานมากกวา่ “รองคณบดีทางานยงุ่ ไม่ตอ้ งเป็นห่วงเรื่องเลก็ ๆ

หรอกค่ะ อีกไม่ก่ีวนั ฉนั กก็ ลบั โรงพยาบาลไดแ้ ลว้ ดีท่ี เป็นมือซา้ ย และไม่ตอ้ งผา่ ตดั ไม่เสียเวลาทางาน” ฉ่ลว่ั หานเตรียมวางสายและ เขียนบทความ ถงั จิ้น เหยยี นกพ็ ดู ข้ึนทนั ที “คุณชอบตน้ ไมอ้ ะไร? กลว้ ยไม้ ชอบไหม? กลว้ ยไมเ้ อ้ือง ฉนั วา่ มนั เหมาะกบั คุณมาก” น่ีขา้ มหวั ขอ้ ไปไกลเกินหรือเปล่า? “ฉนั เหรอ? ไดห้ มดม้งั คะ ไม่ไดศ้ ึกษาเกี่ยวกบั ตน้ ไม้ ไมม่ ี แนวความคิด” ฉู่ลวั่ หานพลิกหนงั สือ เพ่อื อา้ งอิงเป็นกรณีศึกษา “โอเค ฉนั รู้แลว้ คุณพกั ผอ่ นดีๆ นะครับ รอคุณมา ทางานที่ โรงพยาบาล” ลว่ั หานอธิบายไม่ถูก วางโทรศพั ทแ์ ลว้ เคาะแป้น พิมพต์ ่อ ไม่ไดค้ ิด อะไรมาก ถงั จิ้นเหยยี นวางโทรศพั ทล์ ง รองคณบดีแผนก อายรุ กรรมทางเดิน หายใจกเ็ ขา้ มาพอดี “รองคณบดี น่ี คือขอ้ มูลท่ีท่านตอ้ งการ” “วางลงไดเ้ ลยครับ เดี๋ยวผมดู”

“โอเคครับ” รองคณบดีรายงานวา่ ทางานเสร็จแลว้ เตรียมจะ ออกไป ถงั จิ้นเหยยี น เงยศีรษะข้ึนพดู “แถวโรง พยาบาลมีตลาดดอกไมแ้ ละนกไหม ครับ?” “มีครับ ใชเ้ วลาเดินสิบนาทีกถ็ ึง ออกจากประตู ใหญ่ไปเล้ียวขวา คุณ มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ อยา่ งสง่างาม “มีธุระนิดหน่อย คุณไปทางานต่อเถอะ ครับ” รีสอร์ทหยจี ่ิง “คุณนาย คุณโม่มาแลว้ …คุณโม่ คุณนายอยหู่ อ้ ง ทางานช้นั สองคะ่ คุณ..” “ฉนั รู้วา่ เดินยงั ไง!” เพิง่ ไดย้ นิ บทสนทนา โม่หรูเฟยกผ็ ลกั ประตูหอ้ ง ทางานออกไป โม่ หรูเฟยกาลงั ยนื อยทู่ ี่ประตูในชุด แฟชนั่ มุมปากยมิ้ อยา่ งเยอ่ หยง่ิ “ฉู่ ลว่ั หาน เธอมีความสามารถจริงๆ กลา้ กลบั มา จริงๆ สินะ”

โม่หรูเฟยพิงบานประตูอยา่ งชานาญ เหมือนเมีย หลวงกาลงั ถามเมีย นอ้ ย ฉลว่ั หานกาลงั พิมพอ์ ยู่ “โม่หรูเฟย พเี่ ซียวของเธอ ไม่อยบู่ า้ น ถา้ เธอ มาหาเขา มนั ไม่ใช่เวลา” เธอเวยี นศีรษะเพราะวทิ ยานิพนธ์ ไมอ่ ยาก ทะเลาะกบั โม่หรูเฟย โม่หรูเฟยเดินมาขา้ งเธอ “เฮ้ ฉู่ ลว่ั หาน แขนหกั เห รอ? คนเป็นหมอ ถา้ ไม่มีแขน ต่อไปกจ็ ะเป็นคนพกิ าร ตอนน้ีเธอวิ่งแจน้ มาตระกลู หลง คิดอยากจะใหพ้ ่ีเซียว เล้ียงดูสินะ!” “ฉนั ไม่มีเวลามาพดู ไร้สาระกบั เธอ ออกไปซะ” มือ ขา้ งหน่ึงของ ฉู่ลว่ั หานใชก้ ารไม่ได้ เคาะแป้นพิมพใ์ ช้ กาลงั และดาเนินการกช็ า้ ทามาต้งั นานแลว้ เพ่ิงเขียน ไดห้ น่ึงพนั ตวั อกั ษร “เธอแกลง้ ทาเป็นจริงจงั อะไร! ฉู่ ลวั่ หาน เธอมนั ช้นั ตาเขา้ กระดูก! ยยั ช้นั ต่า!” โม่หรูเฟยขโมยแป้นพิมพห์ ยบิ ข้ึนมา กด ป่ ุมdeleteคา้ งไวไ้ ม่ยอม ปล่อย จากน้นั สกั พกั คาบน หนา้ จอกถ็ ูกลบทิ้งหมด!

วทิ ยานิพนธ์ที่เธอพิมพอ์ อกมาดว้ ยความยาก ลาบาก ไม่เหลือแมแ้ ต่ ตวั อกั ษรเดียว! “โม่หรูเฟยเธอบา้ ไปแลว้ เหรอ? ฉนั กบั หลงเซียวยงั ไม่ไดห้ ยา่ กนั ท่ีนี่คือบา้ นของฉนั กบั เขา เธอจะมาบา้ คลง่ั ที่น่ีไม่ได้ ออกไป!” โม่หรูเฟยกอดอก “ออกไป? เธอคอยดูนะ วา่ ระหวา่ งเราสองคนใคร ตอ้ งออกไปกนั แน่” ในขณะน้ี ป้าเฉินเดินมา พดู เสียงทุม้ “คุณนายคะ ของของคุณโม่วาง ไวท้ ่ีไหน?” ฉ่ลว่ั หานออกจากประตูไป เห็นกล่องเลก็ กล่อง ใหญ่สิบกวา่ กล่อง ในหอ้ งรับแขก “นี่มนั อะไร?” โม่หรูเฟยลงบนั ไดทีละข้นั “นี่มนั ของของฉนั ต่อ ไปฉนั จะมาท่ีน่ี บ่อยๆ ยงั ไงแลว้ ศึกษาก่อนคลอดเดก็ แยกจากพอ่ ไมไ่ ด้ เธอวา่ ไงล่ะ? เธออยา่ มองฉนั ดว้ ย สายตาแบบน้ีนะ ท้งั หมดน้ีป้ากเ็ ห็นดว้ ย ถา้ จะ โทษก็ โทษที่ตวั เองไม่ทอ้ งสิ” เธอไม่ทอ้ งเดก็ คนน้ี เป็นการช่วยเธออยา่ งยงิ่ ใหญ่ จริงๆ

ถา้ ไม่ทอ้ ง เกรงวา่ จะไม่สร้างความประทบั ใจใหก้ บั หยวนชูเฟิ น และยงิ่ ไม่มีโอกาสไดม้ าเยย่ี มชมหอ้ งหอ ของหลงเซียว แต่ในอนาคตกจ็ ะดี เธอคอ่ ยๆ แทนที่ฉู่ลวั่ หาน กลายเป็นภรรยาของ หลงเซียว! ลว่ั หานเอานิ้วกดราวบนั ได “ตามใจ” หยวนชูเฟิ นอยาก ใหเ้ ธอออกไปจากตระกลู หลงเร็วๆ ไม่อยา่ งน้นั คงไม่เห็นดว้ ยกบั เร่ืองไร้สาระเซ่นน้ี จู่ ลวั่ หานรู้สึกเศร้าในใจ ยมิ้ อยา่ งขมข่ืน เมียนอ้ ยมีลูกเพ่อื สร้างความมนั่ คงใหต้ วั เอง เกม เก่าๆ แบบน้ี พวก เขาชอบเล่นมาก น่าตลกสิ้นดี โม่หรูเฟยตอ้ งการอยหู่ อ้ งนอนใหญ่ช้นั สอง ป้าเฉิน เขา้ ไปหา้ ม “คุณ โม่ หอ้ งใหญ่เป็นหอ้ งของคุณชายและ คุณนายคะ่ คุณอยหู่ อ้ งสาหรับ แขก…” “เธอไม่มีสิทธ์ิพูดอะไร! หอ้ งสาหรับแขก? เธอให้ หลานชายใน อนาคตของตระกลู หลงอยหู่ อ้ งสาหรับ แขก? ฉนั วา่ เธออยากตาย แลว้ ล่ะ ไสหวั ไปซะ!”

ป้าเฉินจากไปอยา่ งนอบนอ้ มใหโ้ ม่หรูเฟย หลิง หลิงและชุนชุนกไ็ ม่ กลา้ พูดอะไร ฉ่ลวั่ หานเห็นเร่ืองตลกน้ี “ป้าเฉิน ใหเ้ ธอยา้ ยไปอยู่ นนั่ แหละ พวก เธอไปทาธุระเถอะ” เธอกลบั ไปที่หอ้ งทางานอยา่ งเหน่ือยลา้ พยายาม ซ่อมวิทยานิพนธ์ที่ถูกลบทิ้ง พบวา่ เธอลบไฟลเ์ อกสาร โดยตรง โม่หรูเฟยเธอทาเกินไปแลว้ ! คนรับใชย้ ดั ส่ิงของท้งั หมดของฉู่ลว่ั หานลงไปใน กระดาษลงั ผลิตภณั ฑด์ ูแลผวิ เคร่ืองประดบั เส้ือผา้ สองสามช้ืนในตูเ้ ส้ือผา้ กถ็ ูก ยดั ลงไปยบั ยยู่ ด่ี า้ นใน นี่ คือการเกบ็ กวาดออกจากหอ้ ง “ฉู่ ลวั่ หาน ของเน่าอยา่ งเธอครองหอ้ งนอนใหญ่ฉนั ละอายใจแทน เธอจริงๆ แต่กไ็ ม่เป็นไร ต่อไปจะไม่มี ผนี ่าสงสารแบบน้ีอีกแลว้ ! เธอดว้ ยเหมือนกนั ไสหวั ออกไปจากท่ีน่ีดีๆ ซะ!” เฮอะ! “คุณชาย กลบั มาแลว้ เหรอคะ วนั น้ีคุณโม่….

หลงเซียวกลบั มาแลว้ เหรอ? การแสดงออกของฉู่ลว่ั หานและโม่หรูเฟยเปล่ียน ไปท้งั หมด โม่หรู เฟยเอานิ้วเรียวจิ้มหนา้ ผากเธอ เลบ็ ยาวฝังคริสทลั จิ้มหนา้ ผากเจบ็ นิดหน่อย “ฉู่ ลวั่ หาน พอ่ ของลูกเรากลบั มาแลว้ ที่นี่เธออยา่ คิดจะเขา้ มาอีก นะ” หลงเซียวเงยศีรษะข้ึนมองปลายบนั ไดเลื่อน เกลียว มีอะไรบางอยา่ ง กองอยดู่ า้ นบนสุดของบนั ได ขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย ยกเทา้ กา้ วข้ึนบนั ได ทีละข้นั ….

ตอนท่ี 68 เรียกช่ือเขาในความฝัน โม่หรูเฟยจบั มือของฉู่ลว่ั หานไว้ เอาเครื่องป้ันคริ สทลั ยดั ในมือเธอ จากน้นั ก็ “เพลง!” คริสทลั แตกลงที่ พ้ืน! โม่หรูเฟยร้องไหเ้ สียงดงั เดินไปหนา้ บนั ไดแลว้ เริ่ม ร้องไห้ “พ่เี ซียว ในท่ีสุดพก่ี ก็ ลบั มา ฉู่ลว่ั หานเธอ….ฉนั แค่มาเยยี่ มพ่ีเอง เธอโกรธฉนั ใหญ่เลย ฮือๆ …พ่ี เซียว….” ตามคาด โม่หรูเฟยโยนความผดิ เรื่องทาเคร่ืองป้ัน คริสทลั แตกใหก้ บั ฉู่ลวั่ หาน และย้าอยา่ งสุ่มส่ีสุ่มหา้ วา่ ฉ่ลว่ั หานตอ้ งการทาร้ายเธอและ ลูก อะไรซ้าๆ ซากๆ แบบน้ี ฉู่ลวั่ หานข้ีเกียจอธิบาย หลงเซียวเห็นโม่หรูเฟยร้องไหห้ นกั เป็นห่วงลูกใน ทอ้ งเธอ “เอาล่ะ เดี๋ยวฉนั ใหค้ นไปซ้ือใหเ้ ธอใหม่” | ฉู่ลว้ หานมองหลงเซียวดว้ ย สายตาประหลาดใจ เธอคิดวา่ อยา่ งนอ้ ยเขาตอ้ งถามเธอวา่ ทาไมจู่ๆ มาอยทู่ ี่

นี่ แต่เขาไม่ไดถ้ าม เมียนอ้ ยคนหน่ึงมาปรากฏตวั ข้ึนที่บา้ นเมียหลวง อยา่ งเป็นเกียรติ ถา้ คนนอกรู้เขา้ เธอจะเอาหนา้ ไปไว้ ที่ไหน? “มนั ไม่เก่ียวกบั สิ่งของหรอกคะ่ ฉู่ลว่ั หานเธอทน ฉนั ไม่ไหว นบั ประสาอะไรกบั ลูก พ่เี ซียว คุณป้าใหฉ้ นั มาอยทู่ ่ีนี่กบั พี่ ศึกษา ก่อนคลอดลูกตอ้ งอยกู่ บั พอ่ แต่ ฉนั ไม่คิดวา่ เธอจะอยทู่ ี่นี่ดว้ ย” ไม่รู้เหรอ? ท่านเซียวนึกถึงบทสนทนาทางโทรศพั ทเ์ มื่อคืนน้ี โม่หรูเฟยกาลงั โกหก แต่ฉ่ลวั่ หานไม่ไดอ้ ธิบาย ลวั่ หานทนความ เสียใจและความนอ้ ยใจไม่ไหว ยมิ้ พดู ข้ึน “คุณโม่ ท่ีน่ีมนั บา้ นฉนั ฉนั ไม่อยทู่ ่ีน่ีแลว้ ตอ้ ง อยทู่ ่ีไหนล่ะ?” “ภูมิใจอะไร?! อยา่ คิดวา่ ชื่อเธออยใู่ นทะเบียน สมรสพีเ่ ซียวแลว้ จะ เป็นคุณนายของตระกลู หลงจริงๆ ตอนน้ียงั ไม่มีใครยอมรับเธอ”

หลงเซียวขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย “พอแลว้ หยดุ พดู ” นี่ถือเป็นการปกป้อง อยา่ งหน่ึงไหม? “เธอกอ็ ยา่ พดู แลว้ ” เขาพดู กบั โม่หรูเฟยจบกเ็ สริม เธออีกหน่ึง ประโยค ที่แทก้ แ็ บบน้ีเอง หลงั จากทะเลาะกนั ฉู่ลว่ั หานกข็ อลงไปอยหู่ อ้ ง สาหรับแขกดา้ นล่าง เอง เธอไม่ค่อยทะเลาะกบั โม่หรู เฟยและหลงเซียว ในทางตรงขา้ ม เธอรู้จกั หลงเซียวดี ยง่ิ ทะเลาะเขากย็ ง่ิ อารมณ์เสีย เธอเลยทาตรงขา้ มซะ “เล้ียงดูทารกในครรภส์ าคญั มาก หลงเซียว คุณ ตอ้ งดูแลเธอใหด้ ี” เธอออกจากหอ้ งนอนไปอยา่ งใจกวา้ ง กลบั มาที่ หอ้ งทางานแลว้ ใช้ มือเดียวเคาะแป้นพมิ พต์ ่อ การหยา่ ร้างเป็นเร่ืองของเวลา เธอ พยายามจะช่วยอะไร? แต่ทาไมเจบ็ หวั ใจแบบน้ี? เห็นโม่หรูเฟยอยใู่ นออ้ ม แขนเขา เธอเจบ็ จนหายใจไม่ออก

เธอยงุ่ อยหู่ ลายชว่ั โมง ตอนกลางวนั คนใชเ้ รียกไป กินขา้ ว เธอบอก วา่ ยงุ่ เลยกินไปไมก่ ่ีคา แน่นอนวา่ ไม่ อยากเห็นโม่หรูเฟยตกั อาหาร ป้อนอาหารใหห้ ลงเซียว อยา่ งโอเวอร์บนโต๊ะอาหาร ยง่ิ น่าราคาญกค็ ือ หลงเซียวไม่ปฏิเสธเลย ตอนกลางคืนเกือบสี่ทุ่ม ฉู่ลว่ั หานลูบคอท่ีเจบ็ เบาๆ แกว้ ชาหมดแลว้ เธอลุกข้ึนรินน้าดว้ ยตวั เอง เพ่ิงเดิน ออกไปจากหอ้ งทางาน ไดย้ นิ เสียงหวั เราะของโม่หรู เฟยดงั มาจากหอ้ งนอนใหญ่ “พเ่ี ซียว พี่แยจ่ งั ….ฮ่าๆๆ . “ลูกยงั เลก็ อยนู่ ะ? จะจบั ไดไ้ ง?” “โอย๊ จกั จ้ีมาก จก๊ั จ้ีมาก….ฮ่าๆ จกั จ้ี พเี่ ซียว….” หวั เราะสนิทสนมดงั ข้ึนอยา่ งต้งั ใจ แทบจะนึกภาพ ออกเลย ช่างเป็น ภาพที่น่ารัก พอ่ แม่คู่หน่ึงท่ีรอคอยการเกิดของลูก มีความสุขกบั การ ส่ือสารกบั ชีวติ ใน ครรภ์

ฉู่ลว่ั หานรู้สึกปวดตา น้าตาแทบไหลออกมา เงย ศีรษะข้ึนเกบ็ น้าตา ไวไ้ มอ่ ยู่ หยดลงบนแกม้ เธอเชด็ มนั อยา่ งรวดเร็ว รินน้าและปิ ด ประตูหอ้ งทางาน แต่ถึงจะปิ ดประตูไปแลว้ หูกย็ งั ไดย้ นิ เสียงหวั เราะ ของโม่หรูเฟย ฉู่ลว่ั หานกาแกว้ น้าแน่น น้าตาไหลลง แป้นพมิ พ์ ปวดใจอยากหนีแต่ไม่มีท่ีใหห้ นี เธอเปิ ดช่องที่หนา้ ต่าง ลมเยน็ ค่าคืนก็พดั เขา้ มาที่ ร่างกายจนรู้สึกเยน็ ไปหน่อย หวั สมองปลอดโปร่ง คืน ที่มืดมิดวา่ งเปล่าอา้ งวา้ ง ลว่ั หานตรวจสอบขอ้ มูลถึงหา้ ทุ่มกวา่ ง่วงมาก เกินไปจริงๆ ฟุบหลบั อยหู่ นา้ คอม หลงเซียวเดินออกมาจากหอ้ งนอน ไฟในหอ้ ง ทางานช้นั สองยงั สวา่ งอยู่ ดึกขนาดน้ีแลว้ เธอยงั อยขู่ า้ งใน? หลงเซียวเดินไปหนา้ ประตู ลงั เลสักพกั หน่ึง เปิ ด ประตูออกมา ภายใตโ้ คมไฟ ฉู่ลว่ั หานนอนบนโตะ๊ ดว้ ย มือขา้ งหน่ึงหลบั ป๋ ุย

เขาเดินไปดา้ นหลงั เธอ เธอมีไดต้ อบสนองใดๆ หนา้ จอคอมพิวเตอร์ ยงั สวา่ งอยู่ ในน้นั มีวทิ ยานิพนธ์ท่ี เธอเขียน หลงเซียวขมวดคิ้ว ยยั ท่ีม อยกู่ บั เขาทาตวั เป็นภรรยาที่มีเกียรติและร่ารวยไม่ดีหรือไง? ดนั ด้ือร้ันขนาดน้ี นิ้วยาวกดบนั ทึกใหเ้ ธอแลว้ ปิ ดคอมพิวเตอร์ไป ท่านเซียวอุม้ ฉู่ลวั่ หานเบาๆ หญิงสาวร่างบางไม่มี น้าหนกั อะไรใน ออ้ มแขนเขา เดินลงบนั ไดทีละข้นั ท่านเซียวอุม้ ฉู่ลวั่ หานไปที่ หอ้ งนอนท่ีช้นั หน่ึง บู่ลว่ั หานซุกในออ้ มแขนเขา ปากพีมพาอะไรบาง อยา่ ง ท่านเซียวฟัง ไม่ชดั ผา่ นไปสกั พกั เธอกพ็ ึมพาอีกคร้ัง “หลง…. เซียว….” ฝีเทา้ ท่านเซียวหยดุ ชะงกั ทนั ที เขาหยดุ อยทู่ ี่หอ้ ง รับแขกเหมือนโดน ไฟฟ้าชอ็ ต ต้งั ใจฟังเสียงของเธอ ผู้ หญิงคนน้ีกาลงั เรียกชื่อเขาใน ความฝัน!

“หลงเซียว…..คุณมนั น่า….ราคาญจริงๆ ….” เธอพึมพาอยา่ ง คลุมเครือ อาจจะเป็นเพราะพึมพา ในความฝัน เสียวฉู่ลวั่ หาน นุ่มนวล แตกต่างจากตอน ปกติมาก นุ่มนวลและอบอุ่น หลงเซียวมองเธอ ใบหนา้ เลก็ ท่ีเงียบสงบในความ ฝันดูปลอดภยั มาก แต่สิ่งที่พดู ออกมาน่าโกรธจริงๆ! ไม่ง่ายเลยที่จะไดย้ นิ เธอเรียกเขา แต่พดู วา่ เขาน่า ราคาญ ความสุขท่ีเพงิ่ ก่อตวั ของท่านเซียวหายไปแลว้ วางเธอลงบนเตียง ท่านเซียวจะเอามือออก แต่เธอดึงมือ เขาไว้ “หลงเซียว คุณมนั น่า ราคาญมาก….ฉนั ชอบ อะไร….หลงเซียว….จริงๆ แลว้ ฉนั ….รู้จกั คุณต้งั นาน แลว้ …. พดู จบเธอกป็ ล่อยมือ พลิกตวั และหลบั ไป หลงเซียวรอใหเ้ ธอพดู จบอยา่ งใจเยน็ แต่ฉู่ลว่ั หาน หลบั ไปแลว้ เมม้ ปาก ใบหนา้ ที่หลบั ใหลดูเหมือนเดก็

ท่านเซียวพยงุ ขอบเตียงดว้ ยมือขา้ งเดียว มอง ท่าทางหลบั ป๋ ุยของเธอ โนม้ ร่างกายส่วนบนลงไป ริม ฝีปากเกือบแนบริมฝีปากเธอ “ฉู่ลว่ั หาน ฉนั อยากถาม ตวั เองเหมือนกนั เธอทากบั ฉนั แบบน้นั ฉนั ชอบ อะไร เก่ียวกบั ตวั เธอ?” ปิ ดไฟ ท่านเซียวออกไปแลว้ แต่หอ้ งนอนช้นั สอง เขาไม่อยากกลบั ไปเช่นกนั ท่านเซียวไปที่หอ้ ง ทางาน คืนน้ีเขารู้สึกซบั ซอ้ น มาก วนั รุ่งข้ึน พอฉู่ลว่ั หานต่ืนข้ึนกพ็ บวา่ ตวั เองนอนบน เตียง เกาศีรษะ ลงมาไดอ้ ยา่ งไร? เดินละเมอเหรอ? คนรับใชอ้ มุ้ เธอลงมาเหรอ? ป้าเฉินยมิ้ พร้อมเดินมาคอยรับใชเ้ ธอลา้ งหนา้ แปรงฟัน “คุณนาย เม่ือคืนคุณหลบั ที่หอ้ งทางาน คุณชายอมุ้ คุณลงมา ตอนคุณชายอุม้ คุณระมดั ระวงั มากเลยค่ะ” ฉู่ ลวั่ หาน “…เขาจริงๆ เหรอ?”

ป้าเฉินพยกั หนา้ “แน่นอนสิคะ? แถมยงั ใหฉ้ นั เบาๆ อยา่ ทาคุณต่ืน ดว้ ยล่ะ” ทนั ใดน้นั เธอกอ็ บอุ่นในใจ ถา้ เป็นหลงเซียวเธอก็ ดีใจมาก และโม่หรูเฟยตื่นแลว้ หลงเซียวไม่อยขู่ า้ งกายเธอ หมอนขา้ งๆ ก็ยงั เป็นเหมือนเม่ือวาน “เม่ือคืนเขาไม่ได้ นอนท่ีนี่เหรอ? ฉู่ลวั่ หานมนั เรียกไป?” ยยั ช้นั ต่า! ท่านอาหารเชา้ เสร็จแลว้ หลงเซียวกไ็ ปทางาน โม่ หรูเฟยรีบเดิน ออ้ มฉู่ลวั่ หานไปท่ีตวั เขา พดู ข้ึนอยา่ ง อ่อนหวานและออ่ นโยน “พี่ เซียว เดินทางระมดั ระวงั นะ คะ ฉนั กบั ลูกรอพ่ีกลบั มา” “อืม” การตอบสนองที่เรียบมาก แต่ไม่ไดเ้ ฉยเมย เธอเปลี่ยนรองเทา้ แลว้ พอกม้ ศีรษะลงน้าตาก็ แทบไหลออกมา ลุกข้ึน มองดูพวกเขา แสดงความรัก กนั อยา่ งสงบเยอื กเยน็

โม่หรูเฟยไปที่หอ้ งรับแขกทานผลไมโ้ ดยมีคนรับ ใชค้ อยปรนนิบตั ิ ฉู่ลว่ั หานควา้ กระเป๋ าแลว้ เดินตามไป หลงเซียวหนั ศีรษะมามองเธอ “ฉนั ไปทางาน เธอ ตามมาทาไม?” ลวั่ หานยมิ้ “ไปดว้ ยสิ มือฉนั ขบั รถไม่ได้ เดี๋ยวใหห้ ยงั เซินปล่อยฉนั ลงท่ีสี่แยกกไ็ ด้ ฉนั ค่อยโบกรถไป โรงพยาบาล” หลงเซียวขมวดคิว้ เลก็ นอ้ ย “เธอจะไปทางานเห รอ? ดว้ ยสภาพน้ี?” “ไม่ไดไ้ ปทางาน วิทยานิพนธน์ ่ะ บทร่างแรกเขียน เสร็จแลว้ แตม่ นั ตอ้ งแกไ้ ข จะไปหาคนตรวจให”้ เธอบอกหลงเซียวไม่ไดว้ า่ คนท่ีช่วยเธอตรวจคือ ถงั จิ้นเหยยี น ท่านเซียวไม่ไดพ้ ดู อะไรอีก เธอเดินตามหลงั ตวั เองมาแลว้ ข้ึนรถไป หยงั เซินหนั ศีรษะมายมิ้ เลก็ นอ้ ยพร้อมถามข้ึน “เจา้ นาย เรา…” “ไปโรงพยาบาลก่อน” “ครับ!”

“ไม่ตอ้ งๆ นายจอดฉนั ลงท่ีส่ีแยกกไ็ ด้ โรง พยาบาลกบั บริษทั ไม่ได้ ไปทางเดียวกนั ” เธอไม่คอ่ ยอยากรบกวนเขา ไม่อยากทาใหเ้ ขา เสียเวลาดว้ ย คน รวยน่ะ เวลามีค่ามาก และเขาก็ ทางานหนกั เกินไป “นงั่ ดีๆ ไม่ตอ้ งพดู มาก” บรรยากาศในรถดูแปลกๆ หลงเซียวนง่ั ขา้ งเธอ ไม่มีอารมณ์ท่ีเห็นได้ ชดั ฉู่ลวั่ หานกระชบั เขม็ ขดั นิรภยั ”เม่ือคืน ขอบคุณนะคะ” “วทิ ยานิพนธ์อะไร?” ตอบไม่ตรงคาถาม ฉ่ลว่ั หานมองเขา ใบหนา้ เขาสูแ้ สง ดูดีอยา่ งบอก ไม่ถูก “การ ประเมินตาแหน่งงาน มนั อยใู่ นUSB ไม่ง้นั ใหค้ ุณดูได”้ “ทาไมไมป่ ริ้นออกมา?” น้าเสียงยงั คงปกติมาก เหมือนท้งั คู่เป็นสามีภรรยา ทว่ั ๆ ไป การเดาที่ ไม่จริงแบบน้ี มนั อบอุ่นและดูห่างเหิน

“ฉนั เคยลองแลว้ แต่เครื่องปริ้นท่านเซียวมนั ดีเกิน ไป ทาไม่สาเร็จ” เธอยกั ไหล่ ทาต้งั นานกย็ งั ทาไม่เสร็จ แลว้ พดู ข้ึนโดยท่ีไม่ตอ้ งลง รายละเอียด มาถึงโรงพยาบาล ฉู่ลวั่ หานไปท่ีแผนกโรคหวั ใจ ก่อน จา้ วเหมียนเห มียนและจ้ีซือหยเู่ ห็นเธอกลบั มาก็ รีบเขา้ มาหา “ฮีโร่ผยู้ งิ่ ใหญ่ มาแลว้ สินะ! ตอนน้ีเธอ กลายเป็นคนดงั ในโรงพยาบาลแลว้ ! โดน แทงเพราะ ช่วยคน แถมยงั มีเฮลิคอปเตอร์….. “หมอจ้ี.. ” จา้ วเหมียนเหมียนเอ่ยเตือนหยดุ เธอไว้ รู้สึกมีอะไรบางอยา่ งรางๆ ลว่ั หานหนั ศีรษะกลบั ไป บนโตะ๊ ทาไมมีกระถาง ดอกกลว้ ยไม้ เอ้ือง? “น่ีคือ? ใครใหม้ า?” “โอ!้ ไม่รู้สิ จู่ๆ กม็ ี อาจจะเป็นบางคนที่แอบชอบ ม้งั ” กลว้ ยไม?้

อาจจะเป็นถงั จิ้นเหยยี น? ฉลูร่ัวหานไปหาถงั จิ้นเหยยี นใหด้ ูวทิ ยานิพนธ์ให้ ถงั จิ้นเหยยี นอยู่ พอดี “รองคณบดี ฉนั มาใหค้ ุณช่วยดูบทร่างแรก มีบาง ท่ีตอ้ งการใหค้ ุณ ช่วยแกใ้ หต้ รงจุด” เห็นฉู่ลวั่ หานปรากฏตวั ข้ึน ถงั จิ้นเหยยี นกย็ มิ้ อยา่ ง สุภาพอ่อนโยน “เขา้ มาถึงกเ็ ขา้ ประเดน็ เลยนะ สมกบั เป็นสไตลเ์ ธอจริงๆ” ฉู่ลวั่ หานยมิ้ “เรื่องวชิ าการและการทางานตอ้ ง จริงจงั นิดหน่ึงค่ะ” ถงั จิ้นเหยยี นรับUSBแลว้ ปรินทอ์ อกมา จากน้นั ก็ เปิ ดทีละหนา้ อ่าน จบแลว้ กห็ ยบิ ปากกาข้ึนมา มือ ศลั ยแพทยม์ ีขอ้ ต่อชดั เจน เรียวยาว และสะอาดสะอา้ น มาก “ตรงน้ี ตวั อยา่ งยงั ไม่รัดกมุ พอ เธอหยบิ เร่ืองท่ีเกิด ข้ึนในอเมริกาเมื่อเดือนท่ีแลว้ ได…้ ตรงน้ี .” เขาแนะนาต้งั แต่ตน้ จน จบ แนวความคิดแจ่มชดั ข้ึน

เธอเหมือนไดแ้ รงบนั ดาลใจ “จริงดว้ ย ตรงน้ีฉนั คิดไม่ออกมาตลอด สมแลว้ ท่ีเป็นผเู้ ช่ียวชาญ รอง คณบดีเก่งมาก” ถงั จิ้นเหยยี นจดั การวทิ ยานิพนธ์เสร็จแลว้ กส็ ่งให้ เธอ “ฉนั จะแกไ้ ข ใหเ้ ธอตามน้ีแลว้ จะส่งอีเมลให้ มือเธอ ไม่สะดวก อยา่ พมิ พง์ านเลย” เธอใจเตน้ รักษาระยะห่างกบั เขาอยา่ งเผลอตวั “ง้นั ช่วยรบกวนดว้ ย คะ่ ” “ทาไม? สีหนา้ ไม่ดีเลย? เกิดอะไรข้ึน? หรือเขา…. ทาใหเ้ ธอลาบาก ใจ?” ลวั่ หานปฏิเสธ “เปล่าคะ่ คนบา้ งานไมไ่ ดท้ างาน นานๆ กเ็ ลยคนั มือ” “อยา่ ปิ ดบงั ต่อหนา้ ฉนั ฉนั เคยบอกแลว้ วา่ เธอคุย กบั ฉนั ไดท้ ุกเรื่อง บอกฉนั มาวา่ เป็นอะไร?” การล่อลวงที่โนม้ นา้ วใจของเขาทาใหก้ าแพง ป้องกนั ในใจเธอ พงั ทลาย “ที่บา้ นมีแขกมา สถานะ คอ่ นขา้ งพเิ ศษ สถานการณ์น่าอึด อดั นิดหน่อย” ถงั จิ้นเหยยี นขมวดคิ้ว “โม่หรูเฟย?”

แน่นอนวา่ โดนเขามองออกอีกแลว้ ฉ่ลวั่ หานยมิ้ เยาะตวั เอง “มนั น่าขามากใช่ไหมคะ? ฉนั กร็ ู้สึกแบบน้ี เหมือนกนั ” ถงั จิ้นเหยยี นสงสารเธอมาก ทาไมถึงเป็นแบบน้ี ต่อหนา้ เขา? “เธอจะทายงั ไง? ไล่เธอไป? หรือวา่ ออกมาเอง?”

ตอนที่ 69 เด็กไม่มีพ่อไม่ได้ สาหรับสถานการณ์ในปัจจุบนั ไม่วา่ จะเป็นการขบั ไล่เธอ หรือเธอ ออกมาเอง ไม่ใช่เร่ืองง่ายท่ีจะจดั การ ทาไมเธอยอมอยใู่ นคฤหาสน์ลดเกียรติตวั เอง? แต่เพราะไม่กลา้ ฝ่ า ฝืนแรงกดดนั มหาศาลของเขา คิดถึงเรื่องพวกน้ีแลว้ ฉู่ลวั่ หานกย็ มิ้ ข้ึนมาชา้ ๆ จริงๆ การตอบสนอง น้นั กลบั เหมือนอ่อนเพลีย “ฉนั ? ยงั ไงกไ็ ดม้ ้งั คะ ตอนน้ีฉนั แค่อยาก ใหก้ ารคดั เลือกราบ รื่น มีคนบอกวา่ ผดิ หวงั ในความรักจะภาคภูมิใจ ในการ ทางาน แต่อยากใหเ้ ป็นแบบน้ีจริงๆ” ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ อยา่ งสบายๆ “ไม่คิดวา่ เธอจะเปิ ด ใจกวา้ งแบบน้ี ผหู้ ญิงทวั่ ไปเจอเร่ืองแบบน้ีกค็ งร้องไหต้ ี โพยตีพายไปแลว้ บุคลิก ง่ายๆ ของเธอทาใหฉ้ นั ประหลาดใจมาก” ฉูลวั่ หานลุกข้ึนจากเกา้ อ้ี “ไม่ตอ้ งชมฉนั หรอกค่ะ ขอบคุณรองคณบดีมากๆ ที่ช่วยฉนั แกว้ ิทยานิพนธ์ ฉนั ไปก่อนนะ คะ” ถงั จิ้นเหยยี นกร็ ีบลุกข้ึนทนั ที “ในเมื่อตอนน้ีเป็น

เวลาพกั ร้อนของเธอ ตอนกลางวนั ไปกินขา้ วดว้ ยกนั ไหม?” กินขา้ วเหรอ? สภาพเธอในตอนน้ีไม่มีอารมณ์ไปกินขา้ วกบั เขา หรอก “วนั อื่นดีกวา่ คะ่ รองคณบดีไม่ตอ้ ง ไปส่ง ฉนั ออกไปเองกไ็ ด้ ค่ะ” ถงั จิ้นเหยยี นกา้ วออกไป เธอหยดุ การเคล่ือนไหว เขาไวด้ ว้ ยประโยค เดียว ในท่ีสุดเขาก็ยงั พดู ส่ิงท่ีติดอยู่ ปลายลิ้นออกมา “คุณหมอฉู่ ฉนั อยากใหต้ ่อไปน้ีเธอ อยา่ เรียกฉนั วา่ รองคณบดีอีก” เขาอยากไดย้ นิ เธอเรียกช่ือเขา เขาไม่ไดห้ วงั ให้ เธอเรียกจิ้นเหยยี น สองคาน้ีตรงๆ แมว้ า่ จะเป็นชื่อเตม็ ถงั จิ้นเหยยี นกย็ งั ดี ฉู่ลวั่ หานหยบิ กระเป๋ าดาใบเลก็ สะพายไหล่ พดู ข้ึน ดว้ ยรอยยมิ้ “ฉนั จะรอวนั ท่ีรองคณบดีเลื่อนข้นั นะคะ” เธอรู้วา่ เขาไม่ไดห้ มายความอยา่ งน้ี อยา่ งไรกต็ าม เธอจะทาตามความคิดเขาได้ อยา่ งไร?

ส่ิงท่ีทาใหฉ้ ู่ลวั่ หานประหลาดใจกค็ ือหลงั จากท่ีโม่ หรูเฟยยา้ ยเขา้ มา ในคฤหาสน์ไดส้ องสามวนั หลงเซียว กไ็ ม่กลบั มาเลยสกั คร้ัง และ ไม่รู้วา่ เขาไปทาอะไรบา้ ง โม่หรูเฟยต่ืนตรงเวลาทุกวนั กางเส่ือโยคะเพือ่ เล่น โยคะที่ หอ้ งรับแขกขนาดใหญ่ที่ช้นั หน่ึง เปิ ดเพลงเปี ย โนคลาสสิกใหด้ งั ท่ีสุด คฤหาสนท์ ี่เสียงดงั ไม่สามารถ อยรู่ ่วมกนั ไดอ้ ยา่ งสงบ ฉู่ลว่ั หานเขียนวิทยานิพนธท์ ้งั วนั ท้งั คืน ตอนกลาง คืนหลบั ดึกมาก ตอนเชา้ อยากจะนอนสกั หน่อยกท็ าไม่ได้ “เล่นโยคะจาเป็นตอ้ งใหท้ ุกคนรู้ไหมเนี่ย? เปิ ด เพลงดงั ขนาดน้ี ต้งั แต่เชา้ คนอื่นจะพกั ผอ่ นยงั ไง?” ในท่ีสุดเธอกท็ นไม่ไหว ยกผา้ ห่มออกแลว้ สวม รองเทา้ สลิปเปอร์ เดินไปท่ีหอ้ งรับแขก เธออยชู่ ้นั หน่ึง เดินออ้ มทางเดินยาวเห็นโม่หรู เฟยสวมชุดออกกาลงั กายเอวลอยวางขาสองขา้ งใหอ้ ยตู่ าแหน่งท่ี อ่อนนุ่ม มากท่ีสุด หุ่นของดารากค็ ลา้ ยๆ กนั ตอ้ งยอมรับวา่ หุ่นดีมาก

โม่หรูเฟยแสยะยมิ้ “คนอ่ืน? สายป่ านน้ีแลว้ คน ท่ีนอนหลบั ข้ีเกียจ อยกู่ ม็ ีแค่เธอคนเดียวปะ? ออ้ จริงสิ เธออยทู่ ่ีน่ีกเ็ ป็นคนอ่ืนแลว้ ใช่ ไหม? และเด๋ียวกจ็ ะ กลายเป็นคนนอก” ลว่ั หานนอนไม่พอ เวียนศีรษะ เธอนวดขมบั “โม่ หรูเฟย เธอก่อ ความวนุ่ วายแบบน้ีสนุกไหม? ฉนั กบั หลง เซียวยงั ไม่หยา่ กนั อยา่ ง มากสุดเธอกเ็ ป็นไดแ้ คน่ กใน กรงทอง” โม่หรูเฟยเปล่ียนท่า สองมือพนม หายใจเขา้ ลึกๆ “กด็ ีกวา่ เธอ เธอจะ อาศยั ขอ้ ผกู มดั กระดาษของตวั เอง กบั เขา ตวั เองกเ็ ป็นแคอ่ ีกาดาช้นั ต่า!” ฉู่ลว้ หานปฏิเสธ ป้าเฉินกล่าวดว้ ยรอยยมิ้ “คุณนาย ตอนกลางคืนคุณ ไม่ไดพ้ กั ผอ่ น ฉนั ตม้ ซุปให้ คุณ มนั ทาใหจ้ ิตใจสงบ คุณมาชิม” ป้าเฉินกาลงั ไกล่เกล่ีย ฉู่ลวั่ หานรู้สึกต้ืนตนั ใจมาก โม่หรูเฟยจบลงอยา่ งเร่งรีบ “ป้าเฉิน เธอเพง่ิ เรียก มนั วา่ อะไรนะ? คุณนาย?! เพื่อหลีกเล่ียงการเรียก คุณนายตวั จริงผดิ ต่อไปเรียกช่ือ เธอนะ! และฉนั กค็ ือ คุณนาย คุณนายที่ต้งั ทอ้ งของคุณชายตระกูล หลง!”

ป้าเฉินไม่ไดต้ อบโดยตรง และไม่ไดป้ ฏิเสธ โดยตรง รับใชต้ ระกลู หลงมาหลายปี เธอรู้ดีวา่ สภาพ เหตุการณ์แยง่ ชิงครอบครัวคนรวย เป็นอยา่ งไร เรื่องท่ี เกิดในตระกลู หลงเมื่อยสี่ ิบปี ก่อน เธอจาได้ ท้งั หมด ดงั น้นั เธอจึงยมิ้ สุภาพมาก “คุณโม่ ฉนั ไม่เรียกผดิ หรอก คะ่ สถานะแบบไหนตอ้ งเรียกแบบไหน ถา้ คุณผหู้ ญิง จะอยู่ กต็ อ้ งพดู เหมือนเดิม” โม่หรูเฟยกดั ฟัน รอเธอแต่งงานกบั หลงเซียวก่อน ตวั ซวยพวกน้ี จะตอ้ งโดนไล่ออกจากตระกลู หลงอยา่ ง แน่นอน! ลวั่ หานนง่ั อยใู่ นหอ้ งอาหาร ยมิ้ เลก็ นอ้ ย “ขอบคุณคะ่ ป้าเฉิน” แปลกมาก ฉู่ลว่ั หานท่ีมกั จะไม่พดู มากและไม่ หวั เราะ วนั น้ียมิ้ ยมิ้ ข้ึนมาแลว้ ดูดีมาก “ไม่เป็นไรคะ่ คุณนายคอ่ ยๆ ทานนะคะ” “เพลง้ !”

โม่หรูเฟยหยบิ ซุปชามน้นั ข้ึนมาโยนลงพ้ืน ซาม กระเบ้ืองสีขาวแตก เพราะเธอ น้าซุปกระเดน็ ลงพ้ืนเปี ยกเป็นวงกวา้ ง “ฉู่ ลวั่ หาน ฉนั จะเตือนใหเ้ ธอแน่ใจในสถานการณ์ ตวั เอง น่ีแค่ เริ่มตน้ เท่าน้นั !” โม่หรูเฟยกอดอกดว้ ยความภาคภูมิใจ การต่อสู้ สถานะน้ี เธอคิดวา่ ตวั เองมีโอกาสชนะ บู่ลว่ั หานไม่สนใจ “ชุนชุน มาทาความสะอาด หน่อย” สิ้นเดือนมาถึงในพริบตาเดียว การมาถึงของสิ้นเดือน ฤดูร้อนเริ่มตน้ อยา่ งเป็น ทางการ ฤดูใบไมผ้ ลิ ผา่ นไปแลว้ ดอกไมแ้ ละตน้ ไมใ้ น สวนที่สนามหญา้ อุดมสมบูรณ์ ส่ิง เดียวที่น่าเสียดายคือ แมว้ า่ จะมีดอกไมแ้ ละตน้ ไมน้ านาชนิดในสวน น้ี แต่ก็ ลว้ นเป็นสายพนั ธุ์ท่ีมีค่า แต่ไม่มีดอกพดุ เลย วิทยานิพนธแ์ กไ้ ขสามสี่คร้ัง ในที่สุดกต็ ีพมิ พอ์ อก มาสาเร็จ ใน ขณะเดียวกนั แขนของเธอกฟ็ ้ื นคืนสู่สภาพเดิม บอกกบั โรงพยาบาลวา่ จะไปทางานหลงั วนั หยดุ

และหลงเซียว ไม่มีข่าวใดๆ เลย ไม่มีโทรศพั ทแ์ ละขอ้ ความเลยสกั นิด คิดข้ึนมาแลว้ กไ็ มแ่ ปลกใจ สามปี แห่งการละเลย และเพิกเฉย เพราะ มีความผนั ผวนระยะส้นั โผล่มาก ลางทาง ในความเป็นจริง ความสมั พนั ธท์ ่ีมน่ั คงในระยะยาวไม่สามารถเปล่ียนแปลงได้ เขาไม่เป็นห่วงเธอ ไม่สนใจเธอ แน่นอนวา่ เขาจะ ไม่บอกเธอวา่ ตวั เองไปไหน ฉ่ลวั่ หานไม่คิดเลยวา่ เธอกลบั มาทางานท่ีโรง พยาบาลอีกคร้ัง ส่ิงที่ ทกั ทายตวั เองคือคาสาปแช่งและ เรื่องอ้ือฉาวท่ีเงียบหายไปนาน “เธอเป็นกิ๊กของหลงเซียวจริงๆ เหรอ? คร้ังน้ีไดร้ ับ การยนื ยนั แลว้ หลงเซียวนงั่ เฮลิคอปเตอร์ไปที่หมู่บา้ น เอดส์เพือ่ รับเธอดว้ ยตวั เอง เอิกเกริกอะไรขนาดน้นั !” “ยง่ิ ไปกวา่ น้นั นะ! ล่าสุดมีคนถ่ายภาพเธออยทู่ ี่ รีสอร์ทหยจี ่ิงดว้ ย! พวกเธอคิดดูสิ รีสอร์ทหยจี ิ่งน่ะ เป็นท่ีที่คนดงั และนกั การเมืองอยู่ ถา้ ไม่ใช่คนแบบหลง เชียวใครจะไปมีปัญญาอย?ู่ ”

“ดงั น้นั บอกวา่ รักษาบาดแผล จริงๆ แลว้ กาลงั …. ฮ่าๆๆ!” พดู ยงั ไม่ทนั จบ! เรื่องไร้สาระกถ็ ูกเปิ ดเผยออกมา อีกแลว้ ! อยา่ งไรกต็ ามมนั เหมือนกบั ทฤษฎีผเี ส้ือขยบั ปี ก เธอคิดวา่ เป็นการ นินทาที่น่าเบื่อ แต่มนั ส่งผลร้ายแรง มนั เกี่ยวขอ้ งโดยตรงกบั การประเมินตาแหน่งงาน ของเธอ ฉู่ลวั่ หานไดร้ ับแจง้ ใหไ้ ปที่หอ้ งทางานรองคณบดี พอเขา้ ประตูไปก็ เห็นผนู้ าโรงพยาบาลสองสามคนนง่ั อยดู่ า้ นใน ถงั จิ้นเหยยี นเป็น หน่ึงในน้นั รองคณบดีเฉินถอนหายใจ ถือประวตั ิยอ่ ของฉู่ ลุ่ วหานพร้อมส่าย ศีรษะ “คณบดี เมื่อก้ีท่านหมายความวา่ ไง ผลการเลือก ของผมไม่ได้ มาตรฐาน?”

คณบดีดนั แวน่ ข้ึน พดู ข้ึนอยา่ งเสียใจ “เสี่ยวฉู่ ฉนั รู้วา่ ความสามารถ และทกั ษะของเธอไม่ไดด้ อ้ ยไปกวา่ ใคร ตรงตามกาหนดขอ้ คดั เลือก อยา่ งแน่นอน แค่…. ศาสตราจารยค์ วรเป็นแบบอยา่ งใหผ้ อู้ ่ืน ศาสตราจารย์ ในโรงพยาบาลของเราตอ้ งเป็นผนู้ านกั ศึกษาระดบั บณั ฑิตและปริญญาเอก ….ช่ือเสียงของศาสตราจารย์ เป็นส่ิงสาคญั อยเู่ สมอ” ความหมายชดั เจนมาก ตอนน้ีชื่อเสียงเธอดงั กระฉ่อน โดนหาวา่ เป็นชู้ เป็นเมียนอ้ ยและชื่อท่ีรับไม่ ไดอ้ ื่นๆ ท้งั ทางโรงพยาบาลและ โรงเรียนกต็ ่างกงั วล เธอไม่ไดต้ ่อสู้คร้ังแลว้ คร้ังเล่า และไม่ไดฝ้ ืนใจ อธิบาย สิ่งที่ยงิ่ มืดมนข้ึนเร่ือยๆ ยงิ่ พดู กย็ งิ่ ผิด เธอเอ่ย ขอบคุณอยา่ งสุภาพและออก จากหอ้ งทางานมา เธอเดินไปที่ระเบียง ขาอ่อนเลก็ นอ้ ย ช่วงน้ีเธอ โชคร้ายเหรอ? ทา อะไรกไ็ ม่ราบร่ืน

ลมหายใจอุ่นของถงั จิ้นเหยยี นผา่ นมาจากดา้ น หลงั ลมในฤดูร้อน พดั ใบหนา้ รู้สึกร้อนอบอา้ ว แต่ลม หายใจของเขาสะอาดสดชื่นมาก “ขอโทษนะที่ฉนั ช่วยเธอไม่ได”้ คาขอโทษของเขาอ่อนโยนจนทาใหเ้ ธอรู้สึกผดิ มาก “น่ีไม่ใช่ความรับผดิ ชอบของคุณ คุณช่วยฉนั แลว้ ฉนั ขอบคุณมากๆ” เธอตอบอยา่ งเหน่ือยลา้ อ่อนเพลีย ไปท้งั ร่างกาย ถงั จิ้นเหยยี นอยากพดู อะไรบางอยา่ งอีก แต่เธอ ไม่อยากฟังแลว้ “รองคณบดี ใหฉ้ นั อยคู่ นเดียวสกั พกั ไดไ้ หมคะ?” เพราะเธอขมขื่นในใจมากเกินไป เสียงเธอจึงเยน็ ชาและทุม้ ต่า “โอเค..ถา้ มีอะไรใหฉ้ นั ช่วยกบ็ อกไดต้ ลอดเลย นะ” เป็นห่วงท่ีเธออยคู่ นเดียว แต่กไ็ ม่กลา้ ขดั คาพดู

เธอ ฉู่ลว่ั หานจดั การอารมณ์ตวั เองใหเ้ ร็วท่ีสุด สิบกวา่ นาทีต่อมาก็ กลบั ไปที่หอ้ งทางาน จา้ วเหมียนเหมียนและจ้ีซือหยไู่ ดย้ นิ เรื่องการคดั เลือกก็รู้สึกเสียใจ แทนเธอมาก “คุณหมอฉู่ไม่ตอ้ ง เสียใจไปนะ ห่างบนหวั สามฟุตมี เทพเจา้ อยู่ ความ พยายามของเธอจะตอ้ งไดร้ ับรางวลั แน่ๆ!” “แต่ซุนเจียล่ีไม่ควรไดป้ ระโยชนเ์ ลย ระดบั อยา่ ง เธอไดเ้ ป็น ศาสตราจารยท์ ี่ไดร้ ับคดั เลือก! ต่อไปตอ้ งทาร้ายนกั เรียนรุ่นนอ้ งนะ แน่ๆ” “คุณหมอฉู่เก่งกวา่ ! ไพค่ ิงตวั จริง!” เธอยมิ้ ออกมาเลก็ นอ้ ย “ไม่ตอ้ งปลอบฉนั หรอก ฉนั ไม่เป็นไร OK มี งานเยอะมากตอ้ งทา ไม่มีเวลาไปคิด อะไรมาก” เธอไม่มีเวลาจมอยกู่ บั ความเศร้าโศกจริงๆ เพราะ สัญญาณแผนก ฉุกเฉินดงั ข้ึน!

“ผปู้ ่ วยเป็นเดก็ หญิงวยั หา้ ขวบ ตกจากตึกโดยไม่ ไดต้ ้งั ใจทาใหห้ วั ใจ คง่ั ! ตอ้ งปฐมพยาบาลเบ้ืองตน้ !” ฉู่ลว่ั หานไม่สนใจเร่ืองแผนกอายรุ กรรมหรือ ศลั ยกรรม หยบิ อุปกรณ์ช่วยฟังข้ึนมาและวงิ่ ไปอยา่ ง รวดเร็ว สาวนอ้ ยหนา้ ซีดนอน อยบู่ นเปล หนา้ กาก ออกซิเจนปกคลุมไปมากกวา่ คร่ึงหนา้ “คุณหมอฉู่ หวั ใจคนไขเ้ ตน้ ลดลงฮวบ! ความดนั เลือดไม่คงท่ี!” สองมือฉู่ลวั่ หานจบั ใบหนา้ ของเดก็ หญิง เรียกเธอ อยา่ งอ่อนโยน “สาวนอ้ ย ไดย้ นิ ฉนั พดู ไหม?” น้าตาเดก็ หญิงร่วงลง มาอาบแกม้ ..เปล่งเสียงไม่ ออก แคน่ ้าตาไหล “คนไขย้ งั มีสติ อาการไม่ไดเ้ ลวร้ายท่ีสุด” “สาวนอ้ ย ไม่ตอ้ งกลวั นะ เดี๋ยวคุณลงุ คุณป้าจะรีบ รักษาเธอ พอต่ืน ข้ึนมากจ็ ะดีข้ึน ไม่ตอ้ งกลวั นะ เช่ือฟังนะ” ฉ่ลว่ั หานพดู เสียงทุม้ “เลือดออกภายในพร้อมลิ้น หวั ใจแตก เตรียมการผา่ ตดั ทนั ที!”

ใครจะรู้วา่ ขณะที่กาลงั จะเขน็ เปลออกไป มือเดก็ หญิงกจ็ บั นิ้วหน่ึง เธอไว้ ดว้ ยพลงั ที่เหลืออยู่ ฉู่ลว่ั หาน ไดร้ ับแรงสนั่ สะเทือนอยา่ งมาก โนม้ ตวั ลงไปสมั ผสั ศีรษะเธอ “ไม่ตอ้ งกลวั นะ คุณป้าสญั ญาวา่ ต่ืน ข้ึนมา แลว้ จะอยขู่ า้ งๆ หนู” เดก็ หญิงตวั นอ้ ยจึงปล่อยมือ การผา่ ตดั ดาเนินไปมากกวา่ คร่ึงวนั ฉู่ลวั่ หานทา ตามสญั ญา เม่ือเธอ ถูกส่งไปท่ีหอ้ งผปู้ ่ วย รู้เวลา ประมาณในการพกั ฟ้ื น กว็ างเคสผปู้ ่ วย ในมือแลว้ เดิน ไปหา คุณแม่ของเดก็ หญิงตวั นอ้ ยร้องไห้ เม่ือเห็นฉู่ล่ั วหานเดินมากก็ อด และเอ่ยขอบคุณ “น่ีคือความรับผดิ ชอบของเรา คุณไม่ตอ้ งทาแบบ น้ีหรอกนะคะ ฉนั ไม่ไดเ้ ป็นคนผา่ ตดั คนท่ีคุณตอ้ ง ขอบคุณกค็ ือหมอที่ทางานผา่ ตดั ” “ไม่วา่ ยงั ไง ท่ีลูกสาวฉนั รอดมาไดก้ ต็ อ้ งขอบคุณ พวกคุณ! ขอบคุณ นะคะ! ขอบคุณจริงๆ!”

ฉ่ลวั่ หานตรวจอาการหลงั ผา่ ตดั แลว้ ไม่เลวร้าย ไม่นานมากนกั เดก็ หญิงตวั นอ้ ยกต็ ่ืนข้ึน ลม หายใจและหวั ใจที่อ่อนแอของเธอน่า สงสารมาก เดก็ นอ้ ยดึงนิ้วของเธอไว้ ยมิ้ อยา่ งอ่อนแรง “หนู คิดวา่ ป้าจะไม่มาหา หนูแลว้ กเ็ หมือนตอนน้นั ท่ี คุณพอ่ จากไป..” คุณพอ่ เธอทิ้งแม่ลูกไป เมื่อไม่กี่ปี ก่อน ไม่มีขา่ ว คราว เดก็ หญิงเห็นร่างท่ีคุน้ เคยท่ีระเบียงคิดวา่ เป็นคุณ พอ่ จึงกระโดดลงไปทนั ที….

ตอนท่ี 70 โพล่งออกมาเป็ นช่ือเธอ มนั ทรงพลงั ขนาดไหนกนั ทาใหเ้ ดก็ หญิงวยั หา้ ขวบกระโดดลงไป ขา้ งล่างอยา่ งไม่ระมดั ระวงั เลย ความปรารถนาที่มีต่อคุณพอ่ ความผกู พนั และ ความรักของพอ่ ได้ ทาลายความกลวั ถา้ ไม่มีคุณพอ่ อยู่ ขา้ งๆ ต่อไปเดก็ จะเติบโตอยา่ ง สมบูรณ์แบบหรือไม่? หวั ใจเธอหนกั อ้ึง หดหู่อยา่ งอธิบายไม่ได้ ออกมาจากหอ้ งผปู้ ่ วย ฉู่ลว่ั หานเดินไปท่ีร้านกาแฟ ในโรงพยาบาล นงั่ เกา้ อ้ีขา้ งหนา้ หนา้ ต่าง เงยศีรษะข้ึน ไปจะเห็นตน้ ไมเ้ ขียวชอุ่ม นอกหนา้ ต่าง “และไม่รู้วา่ ผหู้ ญิงคนน้นั คิดยงั ไง เดก็ อายหุ า้ เดือนแลว้ อยากจะเขี่ย ทิ้ง! ถา้ ลูกในทอ้ งเธอเป็นผชู้ าย ทิ้งไปน่าเสียดายมาก! และเธอกจ็ ะ สามสิบแลว้ ดว้ ย ต่อ ไปอยากจะทอ้ งอีกกย็ ากแลว้ ” “คราวที่แลว้ เธอมาตรวจครรภบ์ อกวา่ ตอ้ งคลอด ลูกออกมาใหไ้ ด้ จู่ๆ วนั น้ีเปล่ียนใจกะทนั หนั ฉนั วา่ น่า จะเก่ียวกบั ผชู้ ายของเธอ ดูเหมือน

ท้งั คู่จะหยา่ กนั ลูก คลอดออกมาเธอไม่มีสิทธ์ิเล้ียงดู เลยสู้ไม่คลอด ดีกวา่ ในอนาคตจะไดไ้ ม่ตอ้ งทนทุกขค์ ิดถึง” “แผนกเรามีเดก็ คลอดทุกวนั บางคนทาแทง้ กม็ ี ทุกขม์ ีสุขมีอยรู่ ่วม และพลดั พราก เหมือนการแสดงในทีวี แผนกนรีเวช ช่างเป็น สถานท่ีที่วิเศษจริงๆ” “ไปกนั เถอะ วนั น้ียงุ่ อีกแลว้ ” แพทยห์ ญิงสองคนซ้ือกาแฟแลว้ จากไป ฉู่ลว่ั หา นกาแกว้ แน่น ลืม ไปวา่ ตอ้ งกวน เดก็ ตอ้ งการคุณพอ่ เดก็ ในทอ้ งของโม่หรูเฟยก็ เช่นกนั ถา้ ในอนาคต เธอและหลงเซียวไม่หยา่ กนั หลง เซียวกแ็ ต่งงานกบั โม่หรูเฟยไม่ได้ เดก็ กต็ อ้ งสูญเสีย พอ่ แม่คนใดคนหน่ึงไป นี่มนั ไม่ยตุ ิธรรมกบั เดก็ เดก็ เป็นผบู้ ริสุทธ์ิ. ดงั น้นั เพื่อเดก็ คนน้ี เธอตอ้ งหยา่ กบั หลงเซียวให้ เร็วท่ีสุด

ฉู่ลวั่ หานหวั เราะเยาะตวั เองที่เงาสะทอ้ นบน หนา้ ต่างกระจก ไม่คิด วา่ ตอนน้ีจะมีความคิดเช่นน้ี บริกรน้ากาแฟมาเสิร์ฟ ฉู่ลว่ั หานยน่ื มือไปสมั ผสั กาแฟร้อนมาก ร้อนจนเธอไดส้ ติคืนมาปล่อยมือออก จากแกว้ เป่ าและเมม้ ปาก เปิ ดโทรศพั ทด์ ู ไมม่ ีคนโทรและส่งขอ้ ความมา หลงเซียวไม่สนใจ การมีอยขู่ องเธอจริงๆ การหยา่ ร้างเป็นทางเลือกท่ีดีท่ีสุด เลิกงานกลบั บา้ น โม่หรูเฟยกาลงั ยนื สง่ั สอนหลิง หลิงและชุนชุนอยู่ ในหอ้ งรับแขก คาพดู น่าเกลียดสุดๆการถากถางไม่เหมือนการ ปลูกฝังที่ผหู้ ญิงทุกคนควรมี แยย่ งิ่ กวา่ ผหู้ ญิงบา้ นนอกท่ีสบถด่าขา้ ง ถนน “นี่คือผา้ ไหม! ผา้ พนั คอผา้ ไหมปราดา้ รุ่นลิมิเตด็ ! ซกั ในเคร่ืองซกั ผา้ ไดย้ งั ไง! แกไม่เคยเห็นของดีหรือ ไง? ช้นั ต่าเหมือนเจา้ นายแกเลย นะ!”

“แกกด็ ว้ ย ฉนั อยากกินเห็ดหูหนูขาวซุปเมด็ บวั แก ใส่น้าตาลเยอะ ขนาดน้ีอยากใหฉ้ นั ตายเหรอ?! แกไม่รู้ เหรอวา่ กินหวานแลว้ จะ อว้ น? มีสามญั สานึกสกั นิดไหม! เล้ียงพวกแกเสียขา้ วสุกจริงๆ!” “หยบิ เปลือกเมลด็ ทานตะวนั ที่พรมข้ึนมาทีละชิ้น ใหฉ้ นั ! มนั คือ พรมขนยาวเปอร์เซีย ใชเ้ คร่ืองดูดฝ่ นุ ไม่ ไดใ้ ชม้ ือหยบิ ทีละชิ้น! ถา้ ทาพงั แมแ้ ต่นิดเดียว เงิน เดือนพวกแกสิบปี กไ็ ม่มีปัญญาซ้ือ!” โม่หรูเฟยจงใจกินเมลด็ ทานตะวนั ท่ีหอ้ งรับแขก โยนเปลือกเมลด็ ทานตะวนั ลงบนพรม พรมทามาจาก วสั ดุขนยาวนุ่มๆ ทิ้งลงไปแลว้ มนั เกบ็ ทาความสะอาด ยากมาก เธอใหค้ นใชเ้ กบ็ ข้ึนมา หลิงหลิง และชุนชุนไม่ กลา้ ขดั คาสงั่ คุกเข่าแลว้ หยบิ ข้ึนมาอยา่ งระมดั ระวงั บนพรม ฉู่ลวั่ หานวางรองเทา้ ไวท้ ่ีช้นั วาง เงยศีรษะเห็น รองเทา้ สน้ สูงสีแดง สดคู่หน่ึงวางอยบู่ นช้นั วาง รองเทา้ Caspanitinoสีขาว ความหมาย ของการแยง่ ชิง อานาจของโม่หรูเฟยน้นั ชดั เจน ทาตวั เป็นคุณนาย ของ บา้ นโดยตรง!

หยบิ รองเทา้ เธอข้ึนมา ฉู่ลวั่ หานอยากจะโยนออก ไปนอกบา้ น แต่ คิดๆ แลว้ แค่ยดั ไวช้ ้นั ล่างสุดกพ็ อ ภายในหอ้ งรับแขก โม่หรูเฟยยนื ใตแ้ สงไฟโคม ระยา้ ขนาดใหญ่ท่ี หอ้ ยลงมา แสงคริสทลั ส่องสวา่ ง ทาใหผ้ วิ เธอดูสวา่ งไสว “หลิงหลิง ชุนชุน ทาอะไรน่ะ? ถึงพรมในบา้ นจะ สบาย แต่มนั กล็ ุก ข้ึนยากใช่ไหม?” ฉู่ลวั่ หานวางกระ เป๋ าลง พดู ข้ึนดว้ ยน้าเสียงเป็น ธรรมชาติ หลิงหลิงมองเธออยา่ งอายๆ “คุณนาย คือ…..คุณ โม่ใหเ้ ราเกบ็ เปลือกเมลด็ ทานตะวนั ” “ง้นั เหรอ? ใครสายตาไม่ดีโยนเปลือกเมลด็ ทานตะวนั ลงพรม? คน ไหนสายตาไม่ดีทิ้งลงไปคนน้นั กเ็ กบ็ ข้ึนมาเองสิ หลิงหลิง ไปรินน้า ชามาใหฉ้ นั หน่อย” โม่หรูเฟยกอดอกเดินไปขา้ งหนา้ เธอทีละกา้ ว “ฉู่ลั่ วหาน เพราะเธอ พ่เี ซียวรังเกียจจนไม่กลบั มา แกยงั มีหนา้ กลบั มาอีกนะ!”