คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป3

กระเป๋ า โทรศพั ท์ กญุ แจของเธอท้งั หมดอยทู่ ่ีงาน เล้ียง… ฉ่ลว่ั หานกดั ฟัน ยากที่จะซ่อนความ กระอกั กระอ่วน “ฉนั …..ไม่ได้ เอากุญแจมา” สีหนา้ ท่าทางของท่านเซียวมืดมนตาม ประตูหอ้ ง ของฉู่ลวั่ หานไม่มี รหสั ตอ้ งใชก้ ญุ แจ แต่คืนน้ีเขากต็ อ้ งเขา้ ไปเหมือนกนั ! “ไปหาอสงั หาริมทรัพยเ์ อากญุ แจสารอง” คร้ังน้ีฉู่ลว่ั หานเงียบกวา่ เดิม คราวที่แลว้ รูกญุ แจ ถูกบลอ็ ก เธอโกหก อสงั หาริมทรัพยว์ า่ เธอเป็นเจา้ ของ ตอนน้ีจะตอ้ งถูกคน้ พบความจริง ถา้ ไปอีกกเ็ ป็นการตบ หนา้ “ฉนั ….ไม่มีกญุ แจสารอง!” หลงเซียวปล่อยแขนทิ้งเธอไวก้ บั พ้นื โกรธจน สีหนา้ ไร้อารมณ์ “ฉู่ ลวั่ หาน ลูกไมน้ ้ีเธอกลา้ ที่จะใชม้ นั ต่อหนา้ ฉนั เหรอ? ฉนั ใหเ้ วลาเธอ สามนาที” ฉู่ลวั่ หานกดั ปากแน่น “เอาโทรศพั ทม์ าใหฉ้ นั ” โทรศพั ทไ์ ป อสังหาริมทรัพยก์ ข็ ้ึนมา

เพื่อรักษาหนา้ ฉู่ลว่ั หานไม่ไดพ้ ดู อยา่ งชดั เจนมาก นกั เมื่อ อสงั หาริมทรัพยข์ ้ึนมากเ็ ห็นชายหนุ่มรูปงามยนื อยขู่ า้ งๆ คู่ลวั่ หาน ก็ รีบยมิ้ กวา้ งพดู ข้ึน “คุณฉู่ ท่านน้ี คือสามีคุณเหรอ? เพง่ิ เคยเจอเป็น คร้ังแรก” พดู ไร้สาระมากจริง! “คือวา่ ฉนั ลืมหยบิ กญุ แจมาดว้ ย คุณช่วยฉนั เปิ ด ประตูหน่อย” คราวน้ี ฉู่ลวั่ หานจิตใจเดด็ เด่ียวไม่ได้ อสงั หาริมทรัพยไ์ ม่ไดแ้ ฉเธอต่อหนา้ เปิ ดประตูให้ อยา่ งคลอ้ ยตาม ยมิ้ พดู “คราวหนา้ จะเพิ่มกญุ แจใหด้ อกหน่ึง ท้งั คู่ตอ้ งพกมาอยา่ ง นอ้ ยหน่ึงดอก เม่ือก่อน เดก็ ผหู้ ญิงท่ีอยทู่ ี่น่ีกม็ กั จะลืมเอากุญแจมา บ่อยๆ” เชี่ย! พูดไร้สาระมากจริง! หลงเซียวขมวดคิว้ แน่น บา้ นโทรมแบบน้ี แค่เช่ามา เหรอ? แต่กไ็ ม่เป็นอะไร ไม่นานเจา้ ของบา้ นหลงั น้ีกจ็ ะ

เปล่ียนชื่อแลว้ เขา้ ประตูไป หลงเซียวเห็นพ้ืนท่ีส่วนตวั ของฉู่ลั่ วหาน หอ้ งไม่ไดถ้ ือ วา่ เก่าแก่ แต่ตกแต่งอยา่ งหยาบๆ โชคดีท่ีเธอจดั หอ้ งไดด้ ีมาก ทุกท่ีมี ความละเอียดอ่อนข องสาวนอ้ ย บนโตะ๊ อาหารในหอ้ งรับแขก มีดอกลิลล่ีในแจกนั ดอกไม้ มีกหุ ลาบ สองดอกคน่ั กลาง ช่อดอกไมธ้ รรมดา มาก แต่มองไปมองมา ท่าน เซียวกไ็ ดล้ ิ้มรสท่ีแปลกแต่ สบายใจ นน่ั มนั ….เป็นรสชาติของครอบครัว เธอสวมสลิปเปอร์ของเธอ ร่างเพรียวไปไหนมา ไหนอยา่ งอิสระใน พ้นื ท่ีของตวั เอง แต่ชายร่างสูงยนื อยใู่ นหอ้ งรับแขก สายตายงั คงไม่ แยแส เธอเทน้าเดือดแลว้ ประคองไวใ้ นมือใหค้ วามอบอุ่น แก่ตวั เอง พดู ข้ึน อยา่ งชา้ ๆ และจริงจงั –

“ท่านเซียว คืนน้ีถา้ คุณอยากอยทู่ ่ีนี่ โปรดเตรียม ใจใหพ้ ร้อม” ท่านเขียวมองริมฝีปากที่พดู พล่อยของเธอแลว้ อยากจะปิ ดมนั ไว้ จริงๆ! “บา้ นฉนั ไม่มีสลิปเปอร์ของผชู้ าย” %3D “บา้ นฉนั ไม่มีชุดนอนผชู้ าย” “บา้ นฉนั ไม่มีแชมพสู ระผม ผา้ ขนหนูและครีมอาบ น้าของผชู้ าย” “บา้ นฉนั ไม่มีแปรงสีฟันสารองดว้ ย” ในท่ีสุดท่านเซียวกห็ มดความอดทนหลงั จากที่เธอ บอกวา่ บา้ นเธอ ไม่มีนน่ั ไม่มีนี่ เขาจบั ไหล่ฉู่ลว่ั หานอยา่ ง เยน็ ชา สายตาข่นุ เคือง “ฉู่ลว่ั หาน คืนน้ีเธออยากตาย เหรอ” ลวั่ หานจอ้ งมองดวงตาเขาตรงๆ “ท่านเซียวบีบ คอฉนั ใหต้ าย ของ เหล่าน้ีกย็ งั ไม่มีอยดู่ ี” ท่านเซียวโนม้ ตวั ลงไป เขา้ ใกลใ้ บหนา้ เธอทีละนิด “มีอยา่ งหน่ึง อยา่ งนอ้ ยเธอกม็ ี”

แววตาและน้าเสียงของเขามีความอาฆาต เธอถามอยา่ งไม่สบายใจ “อะไร?” นิ้วยาวของเขาบีบคางเธอแน่น เอียงมุมปากอยา่ งเลวร้ายและล่อลวง ใจสุดๆ “เตียง” “.! หลงเซียว คุณ….คุณจะทาอะไร?” หลงเซียวเดินไปขา้ งหนา้ หน่ึงกา้ ว เธอถอยหลงั หน่ึงกา้ ว ในไม่ชา้ ก็ ถอยหลงั ไปท่ีประตูหอ้ งนอน หลงั เธอแนบกบั ประตู สาบานใหต้ าย กไ็ ม่ยอม “คืนน้ี ไม่ ได”้ “ฉนั ไดท้ ุกคืน!”

ตอนที่ 57 ฟิ ฟตเี ชดส์ออฟเกรย์ ฉันจะสอนเธอ มือใหญ่เรียวยาวอนั ทรงพลงั ของหลงเซียวจบั ขอ้ มือเรียวเลก็ ของ เธอไว้ ฉู่ลว่ั หานไม่ทนั ระวงั ตวั เธอชน ออ้ มกอดเขาเหมือนตุก๊ ตา ลม้ ลุก หลงั เธอออกมาจาก บานประตู อยใู่ นออ้ มกอดเขาเหมือน ปลาหมึก รองเทา้ สลิปเปอร์ถูกเธอเตะจนหลุดเมื่อครู่น้ี แทบจะเป็น นิสยั เทา้ เปล่าขา้ งหน่ึงของเธอ ‘เหยยี บ ลงไปบนหลงั เทา้ ของเขา ห่างกนั แค่ 0.01 เซนติเมตรและเส้ือผา้ ท่ีเน้ือบาง สุดๆ ลมหายใจและ อุณหภูมิร่างกายเขาเหมือนสายน้า ท่ีพดั ผา่ นหาดทรายขาว กลืนกิน เธอ เธอเบิกตากวา้ ง ปลายจมูกเกือบจะชนปลายจมูก เขา ปัจจยั ท่ี คลุมเครือล่องลอยอยกู่ ลางอากาศ ปังๆๆ เหมือนบอลลูนระเบิด เม่ือมือใหญ่ของท่านเซียวกาลงั จะยน่ื ออกไป แนบ กบั ส่วนโคง้ เหนือตน้ ขาดา้ นล่างเอวนุ่มของเธออยา่ ง เป็นกลาง ฝ่ ามือใหญ่กมุ คร่ึงลูกเอาไว้ ผา้ เปี ยกแนบติด กบั เธอ พยายามที่จะซ่อนมนั ไว้ และ มือของฉู่ ลว่ั หาน ภายใตค้ วามเร่งรีบ เธอจบั ท่ี

ใดที่หน่ึงระหวา่ งขาเขา กลวั วา่ ตวั เองจะลม้ เธอเลย เพิม่ แรงข้ึน! ท่านเซียวเกือบคารามดว้ ยความเจบ็ ปวด ท่าทางแปลกๆ ท่ีทาใหน้ ่าสยดสยอง การ เคล่ือนไหวคลมุ เครือที่ทา ใหค้ นหนา้ แดง! สบตากนั เกิดความเงียบ หน่ึงวนิ าทีก่อน ทอ้ งฟ้าสีดา แผน่ ดินสีเหลือง ต่อมา จกั รวาลกวา้ ง ใหญ่สุดลูกหูลูกตา “ฮดั ชิ่ว!” ภายใตบ้ รรยากาศท่ีเหมาะจะทาเร่ืองไม่ดีอยา่ ง มาก คูล่ วั่ หานกจ็ าม หน่ึงที่ขาดจงั หวะจริงๆ ความบงั เอิญคือใบหนา้ พวกเขาอยใู่ กลก้ นั มากเกิน ไป เม่ือเธอจาม ออกมากไ็ ม่ทนั ไดเ้ บือนหนา้ หนี ละออง น้าส่วนมากพน่ อยบู่ น ใบหนา้ ท่านเซียว

ใบหนา้ ของท่านเซียวมืดมนข้ึน สะบดั ผหู้ ญิงออก จากร่างตวั เอง อยา่ งรังเกียจ ไม่วา่ เธอจะลม้ ลงที่ไหน ความน่ารังเกียจบนใบหนา้ เขา กเ็ หมือนกระสุนที่แนบ ติดตวั เขาในตอนน้ี ลวั่ หานยนื น่ิง ลูบจมูกท่ีคนั ในใจกแ็ อบขา ท่าน เซียว คุณกม็ ีวนั น้ี เหมือนกนั “ขอโทษ ฉนั น่าจะเป็นหวดั แลว้ ” ใบหนา้ ท่านเซียวหม่นหมองเหมือนฝนตกหนกั กาลงั จะมา “ออกไป” ฉูลวั่ หานใชก้ ระดาษชาระเช็ดจมูก การจามยงั บ่มอยใู่ นจมูก แต่ให้ ตายยงั ไงกจ็ ามออกไม่หมด ทาใหเ้ ธอ หนา้ แดงก่า “ใหไ้ ปไหน? น่ี บา้ นฉนั ” โอ?้ แน่ใจไหม? มุมปากดา้ นขา้ งของท่านเซียวเอียงและยกข้ึน ท่านเซียวเปิ ดประตูหอ้ งนอนดว้ ยความโกรธ เผชิญหนา้ กบั แสงสี ม่วงคริสทลั อ่อนๆ เตียงส่ีชุดสีม่วง อ่อน ผา้ ม่านสีม่วงอ่อน เตียง

โต๊ะเกา้ อ้ี โต๊ะเคร่ืองแป้ง ที่สะอาดเหมือนเป็นโรคจากการประกอบ อาชีพนิด หน่อย พ้นื ที่ขนาดเลก็ นอ้ ยกวา่ ยส่ี ิบตารางเมตรถูกเธอ จดั ระเบียบอยา่ งเหมาะสม ในอากาศ มีกล่ินหอมจางๆ ของดอกพดุ อยา่ ง ชดั เจน กลิ่นหอมบน ร่างกายเธอกแ็ บบน้ี แค่มนั ถูก ปกคลุมไปดว้ ยน้ายาฆ่าเช้ือตลอดปี ถา้ ไม่ดมอยา่ ง ระมดั ระวงั กจ็ ะไม่ไดก้ ลิ่นมนั “ปัง!” ท่านเซียวเขา้ ไปในหอ้ งแลว้ กป็ ิ ดประตูหอ้ ง นอน “หลงเซียว ฉนั ตอ้ งเปลี่ยนเส้ือผา้ เส้ือผา้ ฉนั เปี ยก ไปหมด! ใหฉ้ นั เขา้ ไปหยบิ เส้ือผา้ !” ฉู่ลวั่ หานเคาะประตู อยดู่ า้ นนอก ท่านเซียวที่นงั่ อยู่ บนเตียงเดี่ยวของเธอไม่ ฟังอะไรท้งั น้นั แคม่ องรูปหญิงสาวที่อายุ เจด็ แปดขวบ คนหน่ึงบนโต๊ะขา้ งเตียง คู่ลวั่ หานตวั นอ้ ยในรูปภาพฟันหลอ หวั เราะยมิ้ กวา้ งใหก้ บั กลอ้ ง ชุด กระโปรงเจา้ หญิงสีชมพู ใบหนา้ กลม เธอยมิ้ กวา้ งมาก ตากลายเป็น รูปพระจนั ทร์เส้ียว น่ารักมาก

ดวงตาหิมะอนั เยอื กเยน็ ของท่านเซียว มีรอยยมิ้ เอ่อลน้ มาเลก็ นอ้ ย “หลงเชียว เปิ ดประตูสิวะ คุณอยากใหฉ้ นั หนาว ตายหรือไง?” ท่านเซียวขมวดคิว้ ยง่ิ โตกย็ งิ่ คลาดเคลื่อนมาก เท่าน้นั ท้งั ๆ ท่ีตอน เดก็ ดูเป็นเดก็ ดีมาก ตอนน้ีล่ะ? แขง็ กร้าว เอาชนะคน เอาแต่ใจ ด้ือร้ัน แถมยงั ทาอะไร มุทะลุอีก! พรีบ เขากดรูปภาพเธอไวบ้ นโต๊ะ แลว้ ยกเทา้ ยนื ข้ึนมาอยา่ งเยน็ ชา ผหู้ ญิงคนน้ี หนวกหูชะมดั “อยา่ โวยวาย” เขาตะคอกอยา่ งเยน็ ชา ดา้ นนอกเงียบไปหลาย สิบวนิ าที แต่ดา้ นใน ไม่มีการเคล่ือนไหวใดๆ ตลอด เวลา ฉู่ลว่ั หานเคาะประตูอยา่ ง ต่อเน่ือง หลงเซียวแม่ง จะขงั เธอไวข้ า้ งนอกแบบน้ีไม่ได้ ปะ? ตอ้ งการเส้ือผา้ เหรอ?

ท่านเซียวเปิ ดประตูตูเ้ ส้ือผา้ ไมเ้ น้ือแขง็ ดา้ นหนา้ หนา้ ต่าง ตูเ้ ส้ือผา้ สามประตู พ้ืนที่ไม่ใหญ่มาก แต่ขา้ งในวา่ งเปล่าแทบไม่มีเส้ือผา้ อะไรเลย มีเส้ือผา้ เพียงไม่ ก่ีชุดตามฤดูกาล เส้ือผา้ นอ้ ยกวา่ เขาใน หน่ึงสัปดาห์ ท่านเซียวขมวดคิว้ ยนื่ มือไปเปิ ดลิ้นชกั หน่ึง ดา้ นในมีชุดนอนส่ีฤดูไม่กี่ ชุดวางซอ้ นทบั กนั ดา้ นบนสุดเป็นชุดนอนกระโปรง ของฤดูกาลน้ี เป็นสไตลท์ ี่ เรียบง่าย สีธรรมดา ลิ้นชกั ท่ีสองเตม็ ไปดว้ ยชุดช้นั ในสตรีวางซอ้ นทบั กนั แต่ละตวั วาง อยา่ งเป็นระเบียบหลายแถว ท่านเซียว ขมวดคิว้ แลว้ ปิ ดลิ้นชกั ไป “หลงเซียว อยา่ งนอ้ ยกใ็ หเ้ ส้ือผา้ ฉนั เถอะ!” เธอเพง่ิ จะตะโกนออกไป ประตูกถ็ ูกหลงเซียวเปิ ด ออก สองนิ้วเขา หยบิ สายชุดนอนเธอ ยกข้ึนต่อหนา้ ฉ่ล่ั วหานอยา่ งรังเกียจ ลว่ั หานเบิกตากวา้ ง “วปิ ริต!”

นาชุดนอนออกไป เธอว่ิงไปท่ีหอ้ งน้าเหมือนวงิ่ หนี ลอ็ กประตู จากน้นั กอ็ า้ ปากหอบหายใจ ร่างสูงใหญ่พิงกรอบประตู มุมปากยกข้ึนอยา่ ง ตลกขบขนั ผหู้ ญิง ที่ น่าราคาญจริง! ความเจบ็ เสียวแปลบในร่างกายที่อดทนไวป้ ะทุ เขา้ มาทุกที่ ฉู่ลว่ั หานกดั ฟันอาบน้าเสร็จ หลงั จากใส่ ชุดนอน อ้ึง- ไอห้ ลงเซียวบา้ นน่ั ใหเ้ ธอมาแค่ชุดนอน อยา่ งอ่ืน ไม่เอามาใหเ้ ลย! ใหเ้ ธอไมใ่ ส่อะไรเลยเหรอ? แม่ง! ดึงชุดกระโปรงนอน ฉู่ลวั่ หานแกลง้ ทาไม่สนใจ กา้ วเทา้ ยาวเดิน ออกมาจากหอ้ งน้า นาผา้ ห่มและหมอน สะอาดออกมาจากตูเ้ ส้ือผา้ แลว้ วางมนั ไวบ้ นโซฟา นอน! ใชผ้ า้ ห่มห่อตวั เองใหแ้ น่น ฉู่ลว่ั หานเตรียมนอน หลบั ถึงรุ่งเชา้

พีเ่ ซียวที่ก้นั ดว้ ยกาแพง หลงั จากตรวจสอบหอ้ ง นอนของฉู่ลว่ั หาน อยา่ งละเอียดแลว้ กเ็ ปิ ดประตูเดิน ออกมา เห็นผหู้ ญิงคนหน่ึงนอน หลบั บนโซฟา “ข้ึนมา” ฉู่ลวั่ หานขมวดคิว้ ไม่สนใจเขา ไม่ใหเ้ ธอนอนอีก เหรอ? “เธอ ทางท่ีดีอยา่ ใชก้ ลอุบายเดก็ ๆ แบบน้ีต่อหนา้ ฉนั ลุกข้ึน!” ฉ่ลวั่ หานกดั ฟัน “หอ้ งนอนฉนั กใ็ หค้ ุณ ฉนั นอนท่ี โซฟา คุณยงั ไม่ พอใจอะไรอีก ท่านเซียว!” เธอกอดผา้ ห่มลุกข้ึนนง่ั ป้องกนั ตวั เองจากทุกดา้ น นยั นต์ าสีดาดุจ หมึกของท่านเซียวพงุ่ มาบนตวั เธอ “ฉนั ใหเ้ ธอลุกข้ึน ฉู่ ลวั่ หาน ใน เม่ือหูเธอไร้ประโยชน์ ฉนั จะ ช่วยตดั มนั ออก ดีไหม?” เช่ีย!

คูล่ วั่ หานกาหมดั สีชมพแู น่น ห่อผา้ ห่มลุกข้ึนยนื พูดพมึ พา “ทาตวั เป็นเดก็ !” ท่านเซียวมือขา้ งหน่ึงลว้ งกระเป๋ ากางเกง บนตวั ยงั มีรอยคดเค้ียวท่ี เธอทาเปี ยกช้ืนไว้ “ผา้ ห่ม เอามาให้ ฉนั ” เฮย้ ! น่ีไม่ใช่ทาตวั เป็นเดก็ จุดประสงคข์ องท่าน เซียว คาดไม่ถึงเลย วา่ เธอพดู วา่ ทาตวั เป็นเดก็ ? ถา้ อยา่ งน้นั กเ็ ปลี่ยนมนั ลวั่ หานถอยหลงั ไปคร่ึงกา้ ว “หลงเซียว อยทู่ ่ี คฤหาสนค์ ุณ คุณจะไป ไหนมาไหนกไ็ ด้ แต่ที่นี่…” “อยทู่ ี่ไหนกเ็ หมือนกนั ฉนั บอกวา่ เอามา ใหฉ้ นั ไง” ใหก้ ใ็ ห้ เธอแกะผา้ ห่มออกแลว้ โยนไปใหห้ ลงเซียว ชุด นอนตวั บางหอ้ ยอยู่ บนร่างกาย พอลมพดั กเ็ ห็นโคง้ เวา้ ปรากฏข้ึน นาไปสู่อาชญากรรม ดวงตามืดมิดของท่านเซียวเบนออกอยา่ งไม่พอใจ

“ส่ิงของที่ฉนั ใช้ ไม่มี?” . “งงอะไร?” ฉ่ลว่ั หานพยกั หนา้ “ใช่ ไม่มี ท่านเซียว ออกไป เล้ียวซา้ ยแลว้ เดิน ตรงไปมนั มีโรงแรมอย”ู่ เหอะ! ท่านเซียวไม่สนใจ ยนื อยดู่ า้ นหนา้ ฉู่ลวั่ หานเร่ิม ปลดกระดุมอยา่ ง ชา้ ๆ “ในเมื่อไม่มี ฉนั กไ็ ม่สนใจ” หมายความวา่ ไง? จะแกผ้ า้ ตรงๆ จะลวนลาม? เขาปลดกระดุมเส้ือเชิ้ตเขาทีละเมด็ ป่ ุมสีเงินส่อง แสงสะทอ้ นจุด เลก็ ๆ นิ้วมือเขาวนไปรอบๆ แขนเส้ือ คอ่ ยๆ ปลดกระดุมเมด็ ที่สาม “รอเดี่ยว! ฉนั คิดไดแ้ ลว้ ฉนั ออกไปซ้ือใหค้ ุณได”้ ซ้ือ?

ท่านเซียวยมิ้ เยน็ ชาข้ึน ขมวดคิว้ เป็นพายฝุ ่ นุ “เธอ ใหฉ้ นั ใชข้ องจาก ร้านสะดวกซ้ือขา้ งล่างเหรอ?” “ไม่ง้นั ? ฉนั จะไปมีไดไ้ ง?” “ไม่มีกด็ ี” ระหวา่ งท่ีพดู คุย เขากถ็ อดเส้ือเชิ้ตขาวออกไป แลว้ เผยพ้ืนผวิ คร่ึงบน ที่ไร้ร่องรอยไขมนั ฉู่ลวั่ หานเอนกายลงบนโซฟา ระงบั ความตื่น ตระหนกเมื่อครู่ เธอ ต่ืนตระหนกทาไม เขาจงใจถอด องกถ็ ูกแลว้ ผชู้ ายหล่อโชวก์ ลา้ ม สวย ไม่มองกน็ ่า เสียดายสิ เธอไม่มองอยา่ งเดียว ยงั พดู ข้ึนอยา่ งเปิ ดเผย “ทา ต่อสิ อยา่ หยดุ นะ ยงั ไงสุดทา้ ยกเ็ ตรียมแกผ้ า้ แลว้ ” ผหู้ ญิงคนน้ี! ท่านเซียวแกะหวั เขม็ ขดั ออกมาดงั “คลิก” ดึง เขม็ ขดั ยหี่ อ้ Armaniสี ดาออกมามว้ นไปรอบๆ มือของ ตน ริมฝีปากบางยมิ้ เหมือนไม่ยมิ้ เยน็ ยะเยอื ก ทาให้ คนตื่นตระหนก

“ฉู่ลวั่ หาน นึกถึงอะไรไหม?” เขาเขา้ มาใกลท้ ีละ กา้ ว กางเกงขายาว ไม่มีเขม็ ขดั หอ้ ยอยบู่ นเอวอยา่ ง อิสระตามการเดิน เผยกระดูกเชิง กรานเซ็กซี่ “อะไร?” เธอถอยคร่ึงกา้ วอยา่ งระมดั ระวงั ดวงตา มืดมนของหลง เซียวเตม็ ไปดว้ ยความอาฆาต ร่างกายตระหง่านบงั คบั เธอใหจ้ นมุมกาแพง ร่างกายผอมเพรียวถูก เขากกั ขงั ไวใ้ นพ้นื ท่ีสามเหลี่ยม ริมฝีปากเหมือนใบมีดของเขาแนบ ชิดริมฝีปากเธอ ” (ฟิ ฟตีเชดส์ออฟเกรย)์ ผหู้ ญิงอยา่ งเธอ ตอ้ งเคยดู แน่ๆ” ลว่ั หานเหลือบมองเขม็ ขดั ในมือเขา ในหวั ก็ นึกถึงฉากคลาสสิกของ ภาพยนตร์ หรือหลงเซียว อยากเล่นภาพยนตร์ซาดิสมเ์ หรอ? ไม่ เธอไม่อยากโดนเขาทรมานจนตาย “ฉนั ไม่รู้วา่ คุณพดู เร่ืองอะไร! ปล่อยฉนั !” ท่านเซียวบีบคางเรียวของเธอ ดวงตาเจาะรู ม่านตาของเธอ “ไม่รู้ เหรอ? ไม่เป็นไร ฉนั จะช้ีแนะเธอ ดว้ ยตวั เอง จนกวา่ เธอจะเรียนรู้”

พดู จบ เขม็ ขดั ในมือเขากส็ น่ั ดงั “เปี๊ ยะ” มีเสียงดงั ของผวิ ตึง ฉู่ลว่ั หานหวั ใจกระตุก ดิ้นในออ้ มแขนเขา สุดชีวติ “หลงเซียว! คุณมนั วปิ ริต! คุณปล่อยฉนั นะ! ปล่อย!” “แสร้งทาเป็นใสซื่อ! เธออยากไดผ้ ชู้ ายเขา้ สิ่งที่เธอตอ้ งการกค็ ือของ พวกน้ี ! ฉู่ลว่ั หาน เอา กระดูก! ความตอแหลเธอออกไป แสดงความ เสเพลของเธอให้ ฉนั เห็น ความหยาบชา้ ของเธอ แสดงใหฉ้ นั เห็น!” “หลงเซียว คุณแมง่ ชวั่ คุณกลา้ แตะตอ้ งฉนั ฉนั จะ เกลียดคุณตลอด ชีวติ !” เขม็ ขดั พนั รอบมือของหญิงสาว หลงเซียวเหมือน สิงโตที่โกรธ เกร้ียว เขาอยากกดั ใหเ้ ธอตาย ฉีกเธอ กิน เธอ! “มีสิทธ์ิอะไรมาเกลียดฉนั ? เธอไม่คู่ควรท่ีจะ เกลียด” ฉ่ลว่ั หานใชท้ ้งั มือและเทา้ พร้อมกนั บิดกลมใน ออ้ มแขนเขา “เหอะ หลงเซียวในฐานะผชู้ าย เป็นวธิ ี เดียวท่ีจะจดั การผหู้ ญิงคนหน่ึง เหรอ? น่าสงสารจริงๆ น่าเศร้าจริงๆ!”

“จดั การเธอ ใชแ้ ค่วิธีน้ีกพ็ อแลว้ ฉนั จะทาใหเ้ ธอรู้ วา่ วิธีน้ีจะเอาชนะ เธอยงั ไง!” หลงเซียวเหมือนสตั วร์ ้ายท่ีกาลงั โกรธเกร้ียว โนม้ ตวั ลงไปกดั หูของ ฉู่ลวั่ หานทิ้งรอยฟันตวั เองไวบ้ นหูเธอเขาอยากใหเ้ ธอจดจาตลอดไป จะเกลียดหรือรัก ผู้ หญิงคนน้ีกเ็ ป็นของเขา “เพ้ยี ะ!” มือสองขา้ งที่มดั ติดกนั ของฉู่ลวั่ หานยกข้ึนตบ ใบหนา้ ดา้ นขา้ งเขา อยา่ งแรง! การกระทาของหลงเซียวน่ิงไป ขมวดคิ้วแน่นมอง เธอ คิ้วดาหนา เหมือนมีดส้นั “ฉู่ ลวั่ หาน เธออยากตาย จริงๆ สินะ” เธอยมิ้ “คุณคิดผดิ แลว้ ฉนั ไม่อยากตาย หลง เซียว ฉลาดหน่อยนะ คุณครอบครองฉนั มนั ไม่มีความ หมายอะไร หวั ใจของฉนั จะไม่ให้ คุณ คุณตอ้ งการศพ รู้สึกดีไหม?” แขนเหลก็ ของหลงเซียวปล่อยผหู้ ญิงไปอยา่ งสูญ เปล่า “เธอมีหวั ใจ ดว้ ยเหรอ?”

“ท่านเซียว มีสติหน่อย ไดไ้ หม? สามปี แลว้ ฉนั ไม่ ใช่ฉู่ลวั่ หานคน น้นั ท่ีใหข้ อ้ ดีเลก็ ๆกป็ ระจบประแจงคุณ ในตอนน้นั แลว้ !” ฉู่ลวั่ หานคอ่ ยๆ เงยศีรษะข้ึน ใบหนา้ มีรอยยมิ้ ต้งั แต่ตน้ จนจบ น้าเสียงไม่หนกั ไม่เบา มีเสน่ห์นิด หน่อย “อยากไดห้ วั ใจฉนั เหรอ? เหอะ เอาของคุณมา แลกสิ!”

ตอนท่ี 58 เธอมเี สน่ห์เหมือนดอกป๊ อปปี้ เธอแสยะยมิ้ เยอ่ หยง่ิ มีความรักใคร่หลากหลาย ชนิดอยา่ งคาดไม่ถึง ท่านเซี่ยวรู้สึกหงุดหงิดและปวดศีรษะในเวลา เดียวกนั สามปี เธอ ไม่เพียงแต่เพมิ่ ทกั ษะและความ กลา้ หาญ แต่เธอเพมิ่ หนามดว้ ย ถา้ อยา่ งน้นั กด็ ีมาก ท่านเซียวจะคอ่ ยๆ ดึงหนาม บนร่างกายเธอออก ทีละชิ้น เธอใชก้ ารยวั่ ยแุ ละเหน็บแนม เพ่อื ช่วยตวั เองออก จากความทุกข์ ทรมาน ท่านเซียวอาบน้าก่อนแลว้ ห่อ ผา้ ห่มเขา้ ไปในหอ้ งนอน ไม่ สนใจเธออีกแมแ้ ต่นิดเดียว สติปัญญาของเธอใกลจ้ ะหมดไป ถา้ เธอสูต้ ่อไป อีก เธอจะตอ้ งอยใู่ น สถานการณ์ท่ียากจนขน้ แคน้ ไม่ใช่แค่นอนบนโซฟาเหรอ? เธอ ไม่ไดไ้ ร้เหตุผล ขนาดน้นั

แต่ตอนนอนบนโซฟาเธอกลบั ไม่มีอาการง่วงนอน หยบิ แหวน แต่งงานท่ีตวั เองแบกหนา้ ไปเกบ็ ข้ึนมา ฉู่ล่ั วหานทามุมปากใหแ้ บน ของมีค่าแบบน้ีตอ้ งเกบ็ อยแู่ ลว้ ตอนหยา่ จะเป็นอาวธุ ท่ีดีมาก แต่พอคาวา่ หยา่ ร้างสองคาปรากฏข้ึน คิว้ ของฉู่ล่ั วหานกไ็ ม่ได้ คลาย อีก นึกถึงคอ็ กเทลท่ีซ้ือมา เธอกล็ ุกข้ึนทนั ที เปิ ดตูเ้ ยน็ และนาคอ็ กเทล สีสนั สดใสมาสองขวด ด่ืมในขวดอยู่ หลายอีก เหอะๆ ด่ืมไปดื่มมา เธอหวั เราะกบั ตวั เอง หวั ใจเหรอ? เธอมีหวั ใจอยแู่ ลว้ หวั ใจเธอดวงน้ีอยทู่ ี่เขาท้งั หมด ต้งั แต่คร้ังแรกที่ ไดเ้ จอจนถึงเมื่อครู่น้ี ทุกคร้ังที่หวั ใจ เธอเตน้ มนั โห่ร้องเรียกความรัก ของเขา คนที่ไม่มีหวั ใจกค็ ือเขา! ฉู่ลวั่ หานนิ้วมือลอ้ มรอบขวดเหลา้ มีของเหลว เป้ื อนริมฝีปาก มี เสน่ห์เหมือนดอกป๊ อปป้ี

หลงเซียว เรามาเล่นเกมกนั เถอะ ฉนั ไม่เช่ือวา่ ฉนั จะไม่ไดห้ วั ใจคุณ ถึงจะหยา่ ร้าง ฉนั กจ็ ะเอาหวั ใจคุณ ไปดว้ ย สามปี น้ี ไม่สิ ถา้ นบั แลว้ ท้งั หมดกเ็ ป็นเวลาหา้ ปี เธอ ขดุ หวั ใจและ ปอดออกมา เพอ่ื แลกกบั คาพดู บรรยาย ของเขาสองคา “ช้นั ต่า” ถา้ อยา่ งน้นั เธอกใ็ หเ้ ขาไดร้ ับในสิ่งที่ตอ้ งการ ให้ เขาดูวา่ เขาจะลม้ อยใู่ ตก้ ระโปรงคนช้นั ต่าอยา่ งเธอคน น้ีอยา่ งไร วางเหลา้ ลง ใบหนา้ เป้ื อนดว้ ยฤทธ์ิแอลกอฮอล์ ความเขม้ ขน้ ต่า กลายเป็นผงดอกซากรุ ะ กอดหมอนไว้ ลว่ั หานเขา้ สู่การนอนหลบั สนิท แน่นอนวา่ เธอไม่รู้ชายท่ีเดินออกจากหอ้ งนอน ตอนเที่ยงคืน หยดุ อยู่ ขา้ งโซฟา เห็นใบหนา้ แดงก่าเธอ ดว้ ยแสงจนั ทร์ เป็นการแสดงสี หนา้ แบบไหน และไม่รู้วา่ เธอเตะผา้ ห่มดว้ ยท่าทางไม่เหมาะสม แลว้ มนั กลบั ไปบน ตวั เธออีกคร้ังอยา่ งไร

เชา้ วนั รุ่งข้ึน ฉู่ลว่ั หานต่ืนเชา้ มาก ศีรษะหนกั อ้ึงไป หน่อย เธอเป็น หวดั จริงๆ แลว้ เส้ือผา้ บนระเบียงแหง้ แลว้ เธอกลบั ไปที่หอ้ งน้า เปล่ียนเส้ือผา้ เรียบร้อยแลว้ ใชย้ างมดั ผมรัดไปดา้ น หลงั อยา่ งเป็นธรรมชาติ อาหารเชา้ ปรุงเองที่เรียบง่าย เธอทาไดด้ ีมาก อาหารจีนท่ี สะดวกสบายและมีสารบารุง น้าเตา้ หูส้ ด ไขด่ าวเหลืองสม้ เธอจดั อาหารเชา้ บนโตะ๊ อยา่ งหรูหรา สง่างาม กล่องแปรงสีฟันถูกโยนลงถงั ขยะ ดูเหมือนเขาจะ พบแปรงสีฟัน สารองที่บา้ นเม่ือคืนน้ี ฉู่ลว่ั หานยกมุม ปากข้ึน ดื่มน้าเตา้ หูท้ ีละนิด หลงเซียวสุดยอดยงั ไง กเ็ ป็นบุคคลคนหน่ึงเท่าน้นั ที่ตอ้ งการสิ่ง พ้ืนฐานในชีวิต เอาความเยอหยง่ิ ในร่างกายออก เขากย็ งั ป่ วยและ หิวเป็นไหมนะ? ใหค้ ุณไดเ้ ยอ่ หยง่ิ เก่งกาจจริงกอ็ ยา่ ทานขา้ ว ทานอาหารเชา้ เสร็จแลว้ ฉู่ลวั่ หานหยบิ กญุ แจสารองแลว้ ออกจากหอ้ งไป

หลงั จากท่านเซียวตื่นมา ในบา้ นไม่มีร่างของฉู่ลั่ วหานแลว้ มีเพยี ง อาหารเชา้ ท่ีส่งกลิ่นหอมไปทวั่ หอ้ ง รับแขกเลก็ สถานการณ์แบบน้ีมนั ทาใหท้ ่านเซียวขมวดคิ้ว ทิ้งอาหารเชา้ ไวแ้ ลว้ ออกไป? “อาหมิง รีบมา” ฉู่ลว่ั หานเอาความกลา้ มาจากไหน กลา้ ทา้ ทาย อานาจของเขา! มาถึงโรงพยาบาล คูล่ ว่ั หานเปลี่ยนเป็นเส้ือคลุม ขาวใหม่เอี่ยม สวม รองเทา้ สน้ สูงแลว้ เดินตอ๊ กแตก๊ บ นทางเดิน ดูเหมือนส่ิงท่ีเกิดข้ึนเมื่อ ไม่กี่วนั ก่อนไม่ไดท้ ิ้ง ร่องรอยไวบ้ นหนา้ เธอเลยสักนิด เธอกลบั มา อยใู่ น สภาวะแพทยฉ์ ู่ เยน็ ชาจนคนแปลกหนา้ ไม่เขา้ ใกล้ “หมอฉ่” เธอเพงิ่ ทาการเดินดูคนไขเ้ สร็จ กาลงั สื่อสาร แผนการรักษากบั ผปู้ ่ วย ถงั จิ้นเหยยี นกอ็ อกมาจาก ลิฟต์ เรียกเธอไว้

ลวั่ หานศีรษะหนั มายมิ้ ใหเ้ ขาอยา่ งเป็นธรรมชาติ “รองคณบดี มี อะไรเหรอคะ?” ผชู้ ่วยและแพทยอ์ ีกหลายคนทกั ทายถงั จิ้นเหยยี นทีละคน เขาพยกั หนา้ เป็นสญั ลกั ษณ์ แต่สายตายงั คงมองร่างฉู่ลว่ั หานอยู่ “การผา่ ตดั ของฟางเสี่ยวเหม่ย สาเร็จแลว้ คุณอยากไปดูเธอไหม?” “จริงเหรอคะ?” ลว่ั หานไม่สามารถซ่อนความดีใจไดด้ ว้ ย สญั ชาตญาณ น้าในตา เปล่งแสงแวววาวจางๆ “จริงสิ ผปู้ ่ วยปลอดภยั แลว้ ฉนั ถึงมาหาคุณ ไปกนั เถอะ ไปดู ดว้ ยกนั ” การเชิญชวนของถงั จิ้นเหยยี นเป็นธรรมชาติมาก ถึงแมไ้ ม่อาจ บรรยายความสนิทสนมได้ แต่ผู้ สงั เกตการณ์รอบขา้ งมองความ กากวมของท้งั สองไม่ ออกเลยสกั นิด แค่อิจฉาฉู่ลวั่ หาน ท่ีมีความสมั พนั ธ์ท่ีดี กบั รองคณบดีไดเ้ ร็วขนาดน้ี

หน่วยรักษาพยาบาลผปู้ ่ วยหนกั ฟางเสี่ยวเหม่ยนอนอยา่ งสงบ สามีและคุณแม่เธอ เฝ้าอยขู่ า้ งๆ ขอบคุณถงั จิ้นเหยยี นกบั ลว่ั หานอีกคร้ัง และอีกคร้ัง ภาพลกั ษณ์ของ ฉู่ลว่ั หานท่ีถูกเหยยี บยา่ ลงในโคลนดีข้ึนเร่ือยๆ แต่วา่ – ฉูลวั่ หานถามเสี่ยงทุม้ “รองคณบดี คุณ….สญั ญา กบั คนครอบครัว จริงๆ เหรอวา่ จะปกป้องคุณแม่?” เพราะทอ้ งใหญ่ของฟางเส่ียวเหม่ยหายไปแลว้ ดา้ นล่างเรียบแบน หวั ใจเจบ็ ปวดตาม นน่ั คือเดก็ ท่ีเป็น รูปร่างแลว้ ถงั จิ้นเหยยี นเห็นสีหนา้ เธอประหม่ากย็ มิ้ ข้ึนมา ร่องรอยความงาม ต้ืนๆ ของคางเธอ เขายมิ้ อยา่ งอ่อน โยน “ฉนั สญั ญากบั คุณวา่ จะ ช่วยชีวติ แม่และเดก็ จะ ผดิ สญั ญาไดย้ งั ไง?” “…..เดก็ ล่ะคะ?” “คุณตามฉนั มา”

หลงั จากน้นั ไม่ก่ีนาที ฉู่ลว่ั หานเห็นทารกตวั นอ้ ยใน ตอ้ บ เดก็ นอ้ ย อายเุ พิ่งเจด็ เดือนดูเหมือนสามารถดึง ออกมาดว้ ยมือเดียว ตวั เลก็ จน ทาใหค้ นมองใจละลาย ไปทุกท่ี ลวั่ หานเขา้ ไปใกลต้ ูอ้ บ มองดูชีวติ ตวั นอ้ ยดา้ นใน มือเลก็ ของเขาสน่ั เบาๆ เหมือนยงั นอนอยใู่ นทอ้ งของ คุณแม่ กาป้ันสีชมพกู าแน่น ชีวิตสีชมพตู วั นอ้ ยท่ีอ่อน โยน เหมือนน้าพทุ ี่ไหลผา่ นหวั ใจท่ีแหง้ แลง้ ของฉู่ลวั่ หา น สมั ผสั หวั ใจท่ีอ่อนโยนท่ีสุดของเธอ เดก็ นอ้ ย….ชีวิตนอ้ ยท่ีมหศั จรรย์ กค็ ือเดก็ นอ้ ย ฉูลวั่ หานอดไม่ไดท้ ่ี จะวางมือบนกระจก ห่อนิ้วของ ทารกไวผ้ า่ นกระจกก้นั “เดก็ นอ้ ย สบายดีไหม?” ร่างสูงและอบอุ่นของถงั จิ้นเหยยี นยนื อยดู่ า้ นหลงั เธอ สมั ผสั ไดถ้ ึง ความรักอนั ลึกซ้ึงของเธอท่ีมีต่อเดก็ จึงยมิ้ นิดๆ ทนั ที “เขาสบายดี มาก แค่เกิดก่อนกาหนด ถา้ อยทู่ ี่น่ีคร่ึงเดือนคุณกอ็ ุม้ เขาไดแ้ ลว้ ” “อศั จรรยม์ าก คุณรู้สึกไหมวา่ ชีวติ มนั น่าอศั จรรยม์ ากจริงๆ ต้งั แต่ เดก็ ขนาดน้ี เติบโตเป็นผใู้ หญ่อยา่ ง ชา้ ๆ น่าอศั จรรยม์ ากจริงๆ”

แววตาเธอมีความรักและความชอบที่มีต่อเดก็ หวงั อยา่ งมากวา่ ตวั เองจะมีลูกได้ ลกู ของเธอกบั หลงเซียว ทาไมตอ้ งคิดถึงเขาอีกแลว้ ! ความรักที่มีต่อเดก็ ของฉู่ลว่ั หานส่งผลกระทบต่อ ถงั จิ้นเหยยี นอยา่ ง ลึกซ้ึง “คุณชอบเดก็ มาก ในอนาคต ตอ้ งเป็นแม่ท่ีดีแน่ๆ” “ถา้ ฉนั มีลูกของตวั เอง ฉนั จะตอ้ งรักเธอมากอยา่ ง แน่นอน” สาย ตาฉ่ลวั่ หานยงั คงจอ้ งมองทารกนอ้ ย เหมือนวา่ เดก็ คนน้ีเป็นลูกของ ตวั เอง “ฉนั กช็ อบเดก็ เหมือนกนั ถา้ มีลูกเป็นของตวั เอง แลว้ คอยดูเขา เติบโตทุกๆ วนั เป็นความสุขอนั ยงิ่ ใหญ่ ที่สุดของพอ่ แม่ ฉนั ปรารถนาวนั แบบน้ีมาโดยตลอด” ลว่ั หานพยกั หนา้ อยา่ งเตม็ ที่ “ฉนั กเ็ หมือนกนั คะ่ ” พดู จบ เธอกม็ ีสติ กลบั มาทนั ที ส่ิงที่พูดเม่ือครู่น้ี เหมือนจะพดู เกินจริงไป ฉู่ลว่ั หานรีบ ปรับสภาวะทนั ที ปกปิ ดความกระอกั กระอ่วนเมื่อครู่น้ี “ฉนั ยงั มีธุระ ขอตวั ก่อนนะคะ

คู่ลวั่ หานขมวดคิ้ว ทาไมถึงแสดงความรู้สึกท่ีแท้ จริงโดยไม่ได้ เตรียมการล่วงหนา้ ต่อหนา้ ถงั จิ้นเหยยี นอยตู่ ลอดเลยนะ? เธอคงไมไ่ ดช้ อบเขาหรอกนะ? เป็นไปไม่ได!้ ไร้สาระ! เธอกา้ วเทา้ ยาวออกมา ไม่รอใหผ้ ชู้ ายดา้ นหลงั พดู ร่างขาวบางก็ หายไปอยนู่ อกประตู ถงั จิ้นเหยยี นอดไมไ่ ดจ้ ริงๆ ยมิ้ ท่ีมกบั ประตูวา่ ง เปล่า ฉู่ลวั่ หานเอย๊ ฉู่ ลว่ั หาน คุณน่ารักขนาดน้ี ฉนั ควร จะทาอยา่ งไร? ฉู่ลวั่ หานกลบั มาที่หอ้ งทางาน จา้ วเหมียนเหมียน จ้ี ซ้ือหยแู่ ละจางได้ จุนต่างกม็ องไปท่ีเธอ สีหนา้ ท่าทาง สามคนน้ีแปลกๆ ในใจสงสยั “เป็ นอะไร?” จา้ วเหมียนเหมียนช้ีไปท่ีตาแหน่งเธอดา้ นใน แลว้ ขยบั ไปอีกทิศทาง หน่ึง ดา้ นบนมีผชู้ ายคนหน่ึงนง่ั อยู่ ชายหนุ่มร่างสูงผอม แต่งกาย ลาลอง ทรงผมสบายๆ เป็นกนั เอง นงั่ ไม่ค่อยสุภาพนกั สองขาหอ้ ย ต่องแต่ง

“นายมาทาไมอีก?” โปรดสงั เกตคาน้ีอีกคร้ัง หรงจื่อหนั เกา้ อ้ีมาอยฝู่ ั่งตรงขา้ มฉู่ลวั่ หานพอดี นิ้ว เขาหมุนพวง กญุ แจไปรอบๆ สายตาเรียวยมิ้ ร้ายกาจ “หมอฉู่ ไม่เจอกนั นาน ฉนั ป่ วยอีกแลว้ ” กญุ แจในมือของเขา เป็นของเธอ กค็ ือ ส่ิงของของเธออยใู่ นมือเขาท้งั หมด “วา่ มาเถอะ คร้ังน้ีไม่สบายตรงไหนล่ะ?” ฉู่ลวั่ หาน หยบิ ปากกา ออกมาจากกระเป๋ า เตรียมทาการจด”หวั ใจ ตบั มา้ ม กระเพาะอาหาร และไต หลอดเลือดใน สมอง ตอ้ งตรวจร่างกายเตม็ รูปแบบใหน้ ายหรือเปล่า” หลงจ่ือ “… หมอฉู่ตอ้ งโหดขนาดน้ีเลยเหรอ?” ฉ่ลว่ั หานโยนปากกาและกระดาษ ออกไป พดู เสียง ทุม้ ต่า “เอาของมาใหฉ้ นั แลว้ นายกไ็ ปได”้

หลงจ๋ือเลิกคิว้ ตวั เอง ไม่พอใจแลว้ “เม่ือคืนฉนั ช่วย เกบ็ กวาดใหค้ ุณ และพ่ใี หญ่ ยงุ่ จนถึงเที่ยงคืน แลว้ เอา ของมาใหค้ ุณดว้ ยตวั เองอีก คุณควรพดู แบบน้ีไหม?” ลวั่ หานสองมือลว้ งกระเป๋ าอีกคร้ัง ขมวดคิ้วและ ยมิ้ “ฉนั แสดงถึง ความเห็นอกเห็นใจ” “คุณ….คุณผหู้ ญิงคนน้ีไร้เหตุผลจริงๆ” “ง้นั กด็ ีมาก ฉนั กไ็ ม่อยากคุยกบั นาย เอาของมาให้ ฉนั อีกอยา่ ง ถา้ พช่ี ายใหญ่นายรู้วา่ นายมาโรง พยาบาลบ่อยๆ นายคิดวา่ ผลลพั ธจ์ ะ เป็นยงั ไง?” หลงจ่ือตะโกนร้องในใจ ความโกรธบนใบหนา้ เกือบทาลายใบหนา้ อนั หล่อเหลาของเขา “คุณ ตอบแทนดว้ ยความแคน้ ไมน่ ่ารักจริงๆ เลย พ่สี ะใภ้ คุณแขง็ กร้าวขนาดน้ี ไม่แปลกใจที่พ่ีใหญ่จะหลงโม่หรู เฟย” สามคนขา้ งๆ มองสองคนแลว้ เอ่ยพมึ พา ดวงตา โคง้ มน การเก้ียวพา ราสีท่ียง่ิ พา่ ยแพก้ ย็ ง่ิ กลา้ หาญของ ไอดอลวยั รุ่นน่ีน่านบั ถือจริงๆ

ฉูลว้ หานแยง่ กญุ แจมาจากมือเขา “โทรศพั ทฉ์ นั ล่ะ?” หลงจ้ือมองไปรอบๆ หอ้ งทางานรอพบหมอที่มี ชีวิตชีวา หวั เราะคิก คกั “พส่ี ะใภ้ ถา้ ฉนั ใหส้ ิ่งของกบั พ่ี ต่อหนา้ พวกเขา มนั จะเกิดการ เขา้ ใจผดิ ได้ เราออกไป ขา้ งนอกดีกวา่ ไหม?” หลงจ้ือแม่งเอย้ “เอาของวางไวบ้ นโตะ๊ คุณชายหลง ฉนั ใหเ้ วลา นายแค่หน่ึงนาที อยา่ ทา้ ทายขีดจากดั ของฉนั ” ทนั ใดน้นั หลงจ้ือกก็ มุ ทอ้ งแลว้ ตะโกน “หมอฉู่ ฉนั เหมือนถูกวางยา พษิ กินแอปเปิ ลพษิ โดยไม่ไดต้ ้งั ใจ” ลวั่ หานกดั ฟัน “หมอจา้ ว! พาเขาไปลา้ งกระเพาะ อาหาร สวนทวาร หนกั ผปู้ ่ วยอาหารเป็นพิษ!” หลงจ๋ือ : “! ! ! ” ไล่หลงจื่อออกไปแลว้ ฉู่ลว่ั หานหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึน มา ลู่หวซู่ วงส่ง ขอ้ ความเสียงในวแี ชทมาสิบกวา่ ขอ้ ความ ถามเธอเกี่ยวกบั งานเล้ียง เม่ือคืน

“สุดยอดเลยใช่ไหม? ดีไหม?” “สุดยอดคะ่ ดีค่ะ จากรูปลกั ษณ์ภายนอกและ ร่างกาย จากราคาถึง เทคโนโลยี ลว้ นเป็นเกรด A ลู่หวซู่ วงร้องวา้ ว “คราวหนา้ มีข่าวดีก็ พาฉนั ไปดว้ ย สิ! มวั ฟ! แลว้ การต่อสู้เธอเป็นไงบา้ ง?” ฉ่ลว่ั หานนวดคิ้ว ตอบกลบั “ล่ีหงจางต่อสู้ แพท้ ุกคร้ังกร็ บไม่ถอย” “เช่ีย! แลว้ เทพธิดาเสียชีวติ อีกคร้ัง?” “วญิ ญาณของเทพธิดายงั อยตู่ ลอดไป เรายงั มี เวลาอีกนาน แต่วา่ คุณ คะ สร้อยคอของคุณกบั โม่หรู เฟยเหมือนกนั เลย” “….เข!้ ” ลวั่ หานวางโทรศพั ทล์ ง ภายในหอ้ งมีคนเพิม่ หน่ึง คน ร่างกายสูง ผอม กลิ่นน้าหอมจีวองชี่ไม่สามารถ ปกปิ ดไดด้ ว้ ยน้ายาฆ่าเช้ือ นน่ั ก็ คือเกาหยง่ิ จือ เธอมา คงไม่ใช่เร่ืองที่ดี

ตามที่คาดการณ์ไว้ เกาหยงิ่ จือมาหาเธอ “หมอฉู่ ดูเหมือนเธอจะวา่ งมาก” “ตรงขา้ มเลยค่ะ ฉนั ยงุ่ มาก” ริมฝีปากแดงของเกาหยง่ิ จือทาเสียงเหอะอยา่ ง เยน็ ชา “เหอะ ฉนั ไม่ สนวา่ เธอกาลงั ยงุ่ อะไรอยู่ วางงาน ของเธอชว่ั คราว มีภารกิจ เธอเขา้ ร่วมทนั ทีเลย?” “ภารกิจอะไร?” “ทีมแพทยช์ ่วยเหลือท่ีหมู่บา้ นโรคเอดส์ ขาดหมอ เชี่ยวชาญ โรคหวั ใจ หมอฉู่ผเู้ ช่ียวชาญของเรา กต็ อ้ ง เป็นตวั เลือกแรกอยแู่ ลว้ !” พระเจา้ ! เกาหยงิ่ จือมอบหมายใหฉ้ ู่ลว่ั หานไปเป็นอาสา สมคั รทีมแพทย์ ช่วยเหลือที่หมู่บา้ นโรคเอดส์จริงเหรอ? สถานท่ีแบบน้นั ….พดู ใหด้ ี กค็ ือเป็นนางฟ้าในชุดขาว แต่ใครจะไม่รู้วา่ ช่วยพวกเขารักษามนั เส่ียงอนั ตราย มากแคไ่ หน อาจจะ..

จา้ วเหมียนเหมียนและจ้ีซือหยไู่ ม่กลา้ พดู จางได้ จุนพดู อยา่ งลองเชิง “รองผอู้ านวยการเกา หมอฉู่เป็นก ระดูกสนั หลงั ของแผนกอายรุ ก รรม เธอไปมนั เหมาะสม เหรอ?” “ทาไม? คุณอยากไป?” คูล่ ว่ั หานยมิ้ นิดๆ “ในเมื่อผอู้ านวยการเกาเชื่อใจ ฉนั มากขนาดน้ี แน่นอนวา่ มนั เป็นหนา้ ท่ีของฉนั ออก เดินทางเมื่อไรคะ?” “ในเม่ือเป็นหนา้ ที่ ง้นั กร็ ีบเตรียมตวั ออกเดินทาง บ่ายสามโมง” จา้ วเหมียนเหมียนอดไม่ไดท้ ี่จะกรีดร้องออกมา “ตอนน้ีมนั จะเท่ียง แลว้ อ่ะ!”

ตอนที่ 59 หมอฉู่ไม่เสแสร้งอย่างเดด็ ขาด ลงจากเคร่ืองบินมา ฉู่ลว่ั หานและพวกแพทยใ์ น แผนกอ่ืนๆ ของ โรงพยาบาลข้ึนรถบสั พร้อมเวชภณั ฑ์ รถบสั โคลงเคลงหลายชวั่ โมง ตอนที่พวกเขามาถึง เมืองกส็ ามทุ่มแลว้ ลงรถ คู่ลว่ั หานและแพทยท์ ่ีร่วมเดินทางกต็ กตะลึง “นี่มนั ท่ีแบบไหนกนั เน่ีย?” “เหมือนสถานที่ท่ีคุณป่ ูเหมาสูร้ บกบั กองโจรเลย อ่ะ!” ขา้ งใตเ้ ป็น ถนนลกู รัง มีไฟสลวั สองดวงท่ีสี่แยก ดา้ นหลงั เมือง ไฟสีส้มอ่อนส่องสวา่ งเป็นวงกลมเลก็ ๆ บนพ้ืน แสง ไฟอนั น่าสงสารยงั เอาตวั เองไม่รอด “เชี่ย ท่ีน่ีคนอาศยั อยไู่ ดเ้ หรอ? ท่ีนี่ยงั ไม่ไดป้ ลด ปล่อยใหเ้ ป็น อิสระ?” “ฉนั ยอ้ นอดีตมาหรือเปล่า? เดี่ยวจะมีคนญ่ีป่ ุนเขา้ มาในหมู่บา้ นหรือ เปล่า?”

“ไม่มีคนญี่ป่ ุน แต่ภารกิจคร้ังน้ีถา้ ทาไดไ้ ม่ดี เรา อาจจะกลายเป็นผี จริงๆ กไ็ ด”้ “เฮ!้ เธอรนหาท่ีตายเหรอ! ทาฉนั ตกใจแทบตาย!” ในบรรดาแพทย์ เจด็ แปดคน มีผหู้ ญิงสามคนเท่าน้นั อีกสองคนเป็นอายรุ กรรมระบบ หายใจและทาง เดินอาหาร เป็นผมู้ าใหม่ท่ีประสบการณ์นอ้ ยมาก เห็น ไดช้ ดั วา่ โดนส่งมาเป็นเพราะถูกบีบออก กลุ่มคนเดินสนั่ เทามาถึงท่ีพกั ที่โรงพยาบาล เตรียมไวล้ ่วงหนา้ ใน เมืองมีเพียงอาคารสองช้นั เลก็ ๆ เท่าน้นั มีหลอดไฟฟ้าหอ้ ยลงมาจาก ประตู หลอด ไฟฟ้าท่ีดีท่ีสุดมีแค่สิบหา้ วตั ต์ แค่ลมพดั มนั กแ็ กวง่ ไป มาและอาจจะตกมาไดท้ ุกเมื่อ พวกเขามาถึงประตูทางเขา้ เลขาธิการหมู่บา้ นรีบ ออกมาทกั ทาย พวกเขาใหเ้ ขา้ มาพกั ผอ่ นอยา่ งอบอุ่น ชายวยั กลางคนสวมชุดประจา ชาติจีนแบบเก่าแก่ เห็น รูท่ีถูกกน้ บุหรี่เผาไหมท้ ี่แขนเส้ือภายใตแ้ สง ไฟถนน เห็นความยากจนท่ีนี่อยา่ งชดั เจน

“พร้อมจะตอ้ นรับพวกคุณนานแลว้ รอคอยพวก คุณอยลู่ ่ะ! รีบเขา้ มา เร็วเขา้ อาหารเยน็ เตรียมพร้อม แลว้ ” ความกระตือรือร้นของเลขาธิการหมู่บา้ น แต่ หลายคนกเ็ คารพอยู่ ห่างๆ คนในหมู่บา้ นน้ี ใครจะกลา้ ติดต่อกนั ล่ะ! แปดคนเขา้ มาในประตู มีชามสีเหลืองใบใหญ่หก ใบวางอยบู่ นโต๊ะ ในหอ้ งรับแขก ขา้ งในอดุ มไปดว้ ย อาหาร เห็นอาหารเหล่าน้ีแลว้ และการตกแต่งภายใน หอ้ ง แพทยห์ ญิงอยา่ เร่ิม เกรงวา่ จะอาเจียน ออกมา ทน ไม่ไหวท่ีจะดูเป็นคร้ังที่สอง ฉู่ลว่ั หานไม่ไดพ้ ดู เกินจริงไปมากนกั แต่เธอ โคลงเคลงมาตลอดทาง ระบบทางเดินอาหารกาลงั พลิก ไม่มีความอยากอาหารเลยสกั นิด แพทยห์ ลายคนพดู พร้อมกนั “เรากินขา้ วมาแลว้ ” เลขาธิการหมู่บา้ น กระอกั กระอ่วนนิดหน่อย “คือ….อาหารพวกน้ีเราเตรียมเสร็จแลว้ ” นึกถึงความกงั วลของพวกเขา เลขาธิการหมู่บา้ น โบกมืออธิบาย อยา่ งซ่ือสตั ย์ “พวกคุณไม่ตอ้ งเป็นห่วง อาหารพวกน้ีซ้ือจากขา้ งนอก

มาใหพ้ วกคุณโดยเฉพาะ คนในหมู่บา้ นไม่ไดเ้ ห็นมนั เลย ฉนั เป็นคน ทาอาหาร เพยี งคนเดียว ฉนั ฉนั ไม่ไดเ้ ป็นโรค” อธิบายอีกคร้ัง แต่ยงั ไม่มีใครกลา้ ทา้ ทาย ยอมหิว ดีกวา่ เส่ียงชีวติ ฉ่ลวั่ หานกดั ปาก ยมิ้ ใหก้ บั เลขาธิการหมู่บา้ น ตาม ข้ึนไปช้นั สอง ตรงมุมบนั ได ฉู่ลว่ั หานกม้ ศีรษะเห็น เลขาธิการหมู่บา้ นถอนหายใจ ใหก้ บั อาหาร ในใจมีหลากหลายความรู้สึกปะปน ที่เรียกวา่ เป็นหอ้ งพกั มีแคเ่ ตียงไมส้ องหลงั ภายใน หอ้ งหน่ึง ผา้ ห่ม เป็นของใหม่ แพทยต์ วั นอ้ ยท้งั สองเขา้ มาแลว้ ร้องไห้ “ฉนั อยากกลบั บา้ น น่ีมนั เป็นที่โทรม อะไรกนั เน่ีย” “ฉนั กลวั ฉนั กลวั เป็นโรค ถา้ เป็นโรคข้ึนมา กร็ ักษา ไม่หาย ฮือๆ!” ลวั่ หานดึงผา้ ห่ม “พวกเธอเป็นหมอ ไม่มีแมแ้ ต่ สามญั สานึกข้นั พ้ืนฐานเลยเหรอ? กลวั อะไร ต้งั ใจนอน ไป พรุ่งน้ีมีงานตอ้ งทา” แพทยส์ องคนมองฉู่ลว่ั หานเหมือนมองสตั ว์ ประหลาด “เธอ…..ไม่ กลวั จริงๆ เหรอ?”

“กลวั มนั มีประโยชนไ์ หมล่ะ? ประหยดั พลงั งาน และพกั ผอ่ นดีกวา่ มุ่งมน่ั ทาใหเ้ สร็จในวนั พรุ่งน้ี จะได้ กลบั เร็วๆ” หน่ึงคืน ฉู่ลวั่ หานนอนบนเตียง มองไปท่ีแสงจนั ทร์ ในโลกสามมิติ นอกหนา้ ต่าง ในใจกส็ บถ แม่ง ชีวติ น้ีคุม้ คา่ จริงๆ ในขณะน้ี ท่ีเมืองหลวง ถนนที่เจริญรุ่งเรืองเหมือนฝันถูกตกแต่งดว้ ยแสง นีออนเหมือน ทะเลดาว มีความรู้สึกหรูหราเตม็ ตา ถงั จิ้นเหยยี นออกจากหอ้ งผา่ ตดั เป็นเวลาสามทุ่ม คร่ึง ลูบไหล่ท่ีปวด แสบ มองแสงไฟดา้ นนอกหนา้ ต่าง “รองคณบดี การผา่ ตดั ราบรื่นไหม?” เกาหยงิ่ จือเปลี่ยนเป็นชุดลาลองแลว้ กระโปรง ยาวถึงเข่า และแจค็ เกต็ ตวั ส้ันที่มีกลิ่นหอมเลก็ นอ้ ย แต่งหนา้ อ่อนๆ ผมยาว สง่างามและ มีเกียรติ “ราบรื่นมาก”

“รองคณบดีอยใู่ นหอ้ งผา่ ตดั นานมาก หิวแลว้ สิ?ฉนั กเ็ พ่งิ ทางานเสร็จ เราไปกินขา้ วดว้ ยกนั ไหม” ถงั จิ้นเหยยี นถอดถงุ มือออกแลว้ โยนลงไปถงั ขยะ “วนั อื่นเถอะ ดึก เกินไปแลว้ ” เกาหยง่ิ จือยมิ้ เบาๆ ริมฝีปากแดงมีความอ่อนโยน “รองคณบดี กินขา้ วเปล่ียนวนั ได้ แต่วนั เกิดมนั เปลี่ยน ไดท้ ่ีไหน ล่ะ?” ถงั จิ้นเหยยี นขมวดคิว้ สวย “วนั เกิดคุณ?” “รองคณบดีของเรา ไอคิวโดนคนไขช้ ิงไปหมด แลว้ วนั น้ีวนั เกิดคุณ เจา้ ของวนั เกิด ฉนั เล้ียงขา้ วคุณ เอง หา้ มเล่ียงอีกนะคะ” “หม? แค่วนั เกิดเอง ยงั ไงกไ็ ด”้ “ปี หน่ึงมีหน่ึงคร้ัง จะยงั ไงกไ็ ดไ้ ดย้ งั ไงคะ ไปกนั เถอะ! วนั น้ีถือวา่ ปลอบขวญั ตวั เอง” เกาหยง่ิ จือควงแขนถงั จิ้นเหยยี นเดินไปขา้ งหนา้ อยา่ งเปิ ดเผย คน ดา้ นหลงั แกลง้ หาโทรศพั ทแ์ ลว้ ละมือ ออกมาเงียบๆ

ในร้านอาหารตะวนั ตกหรูหรา ท้งั สองนง่ั ขา้ งๆ หนา้ ต่าง เกา หยงิ่ จือพยายามดึงดูดความสนใจของถงั จิ้นเหยยี นตลอดเวลา เปล่ียนไปหลายหวั ขอ้ แต่เขาก็ ไม่สนใจ “จริงสิ รองคณบดีรู้หรือเปล่าคะ คร้ังน้ีโรง พยาบาลเราเป็น อาสาสมคั รไปที่หมู่บา้ นโรคเอดส์ มี หมอไปท้งั หมดแปดคนล่ะ” ถงั จิ้นเหยยี นเคยไดย้ นิ การตดั สินใจคร้ังน้ีมาก่อน แต่เขายงุ่ กบั การ เตรียมการผา่ ตดั และไม่เคยถามอยา่ ง ละเอียด “เป็นเร่ืองที่ดีนะ กุศล โรงพยาบาลจะไดม้ าก ข้ึนหน่อย ดีมาก” เกาหยง่ิ จือนิ้วเรียวจบั มีดและส้อมไว้ พดู ข้ึนอยา่ ง ไม่เป็นทางการ “ฉนั กค็ ิดวา่ มนั ดีมากคะ่ แพทยส์ องสาม คนที่ไปกเ็ ก่งมาก ฮ่าๆ ไม่คิดวา่ แพทยเ์ ช่ียวชาญแผนก อายรุ กรรม ของเราจะไปดว้ ยกนั ” มือของถงั จิ้นเหยยี นน่ิงอยกู่ ลางอากาศไม่ได้ กระทาข้นั ตอนถดั ไป “คุณหมายถึงใคร?” ริมฝีปากแดงของเกาหยงิ่ จือเอียงอยา่ งไม่น่าเชื่อ “ดาราดงั ของ โรงพยาบาลเรา ฉู่ลว่ั หาน หมอฉู่คะ่ ”

ทาไมเธอไป? “ฉนั ยงั มีธุระ ขอตวั ก่อน ขอใหร้ องผอู้ านวยการ เพลิดเพลินกบั อาหารค่านะครับ” “รองคณบดี คุณ.. อาหารม้ือน้ี ถงั จิ้นเหยยี นทานเสร็จอยา่ งรวดเร็ว แทบจะเป็นการทาใหม้ นั เสร็จๆไปพอเป็นพธิ ีกเ็ ท่าน้นั สถานท่ีแบบ น้นั ถึงแมเ้ ขารู้วา่ ตอ้ งมีคนไป แต่เขาไม่ อยากใหเ้ ธอไป! มีหลายเร่ือง ที่ตอ้ งทาในปลายเดือนน้ี หลงเซียว ยงุ่ อยทู่ ่ีบริษทั จนถึงดึกดื่น ดา้ นนอกหนา้ ต่างสูงมีแสง ไฟกะพริบ เขา ขมวดคิ้ว ดึกขนาดน้ีแลว้ ? เจา้ นายยงั ไม่เลิกงาน จ้ีตงหมิงกไ็ ม่กลา้ ไป เขา หาวอยา่ งง่วงๆ ทาได้ เพยี งดูวิดีโอตลกในโทรศพั ท์ ทาใหจ้ ิตใจมีชีวติ ชีวา แต่พอกดเปิ ดหวั ขอ้ ยอดนิยมเวยป์ ๋ัวในเมือง เดียวกนั มือของจ้ีตงห มิงกช็ ะงกั “โรงพยาบาลกลาง ปักกิ่งไปทาการกศุ ลอีกคร้ัง ส่งแพทย์ แปดคนไปจดั ต้งั ทีมแพทยท์ ่ีหมู่บา้ นโรคเอดส์”

มือเลื่อนลงมา เป็นรูปถ่ายประจาตวั ของแพทย์ แปดคนน้นั คน สุดทา้ ยคือฉู่ลวั่ หานอยา่ งน่าประหลาด ใจ จ้ีตงหมิงอา้ ปาก เกือบเคล่ือนที่ คุณนายใหญ่คน สาคญั ของตระกลู หลง คุณฉู่ลว่ั หานคุณหนูพนั ชงั่ ของ ตระกลู ฉู่ ติดตามทีมแพทยไ์ ปยงั สถานที่น้นั ! ถา้ ถูกเจา้ นายรู้เขา้ โรงพยาบาลจะตอ้ งถูกทิ้ง ระเบิด! จ้ีตงหมิงเงยศีรษะข้ึน เห็นหลงเซียวกาลงั ลุกข้ึน สวมเส้ือโคต้ เขา หวั เราะอยา่ งระมดั ระวงั “เจา้ นาย กลบั บา้ นเหรอครับ?” หลงเซียวมองเขาอยา่ งเยน็ ชา “นายวา่ ไงล่ะ!” จ้ีตงหมิงรีบพดู ไร้สาระทนั ทีอยา่ งจริงจงั “เมื่อคืน คุณไม่ไดไ้ ปที่บา้ น ของคุณนายเหรอครับ?” โดยทวั่ ไปแลว้ เป็นการรนหาท่ีตาย แต่ท่านเซียวไม่มีอารมณ์จะสง่ั สอนเขา ตอบอยา่ งเหน่ือยลา้ “กลบั ไปที่คฤหาสน”์

จ้ีตงหมิงรอใหเ้ ขาออกไปขา้ งนอกพลางมองแวว ตาเยน็ ยะเยอื กของ เขา “เจา้ นาย โรงพยาบาลกลางมี เหตุการณ์สาคญั ในช่วงน้ี วนั น้ีมี ข่าวอีกคร้ัง” หลงเซียวสีหนา้ ไร้อารมณ์ ไม่ไดห้ ยดุ เขาโดยตรง และไม่ไดท้ าหนา้ ดีๆ ใส่เขา ลิฟตล์ งมาอยา่ งรวดเร็ว จ้ีตงหมิงหวั เราะฮ่าๆ “เม่ือ ก้เ็ พง่ิ เห็นข่าว โรงพยาบาลกลางส่งแพทยแ์ ปดคนไปท่ี หมู่บา้ นโรคเอดส์เพือ่ สนบั สนุน น่ีมนั ….อนั ตรายมาก เลย” สีหนา้ ท่าทางของท่านเซียว กวาดตามองเขาอยา่ ง เยน็ ชาสุดๆ “อา หมิง วนั น้ีนายพดู มากนะ” ….ง้นั ผมจะไปหวั ขอ้ เลยนะ คือวา่ คุณดูส….” จ้ีตงหมิงสองมือส่งโทรศพั ทไ์ ปใหห้ ลงเซียว เขา หยบิ โทรศพั ท์ ข้ึนมาอยา่ งหงุดหงิด– “ใหต้ ายเถอะ!”

ทาไมฉู่ลวั่ หานตอ้ งเขา้ ร่วมสนุกกบั ทุกเร่ือง เธอไม่ เคยยอมแพ้ เรื่อง แบบน้ีกย็ งั เขา้ ไปยงุ่ ยยั ที่ม! “โครม!” ท่านเซียวเหวย่ี งแขนอยา่ งโกรธเคือง โทรศพั ทส์ ี ดากระแทกเขา้ กบั ลิฟต์ ในตอนน้ี ประตูลิฟตก์ เ็ ปิ ดออก พอดี ขายาวของหลงเซียวกา้ ว ไปขา้ งหนา้ เกือบหน่ึงเมตร ทิ้งจ้ีตงหมิงไวไ้ กลๆ จ้ีตงหมิงมองโทรศพั ทบ์ นพ้ืนที่เจา้ นายใหญ่ ทาลายหนา้ จอ น้าตาเอ่อ ขอบตา กระตุกปาก ทาไมเขา น่าสงสารแบบน้ี? วนั ต่อมา เสียงร้องของไก่ในถ่ินทุรกนั ดารกป็ ลุก ใหพ้ วกเขาตื่น ฉ่ลว่ั หานยกผา้ ห่มข้ึน “เชี่ย–” เม่ือคืนแคร่ ู้สึกวา่ ที่น่ีถูกทิ้งร้าง ตอนน้ีเพง่ิ รู้วา่ หมู่บา้ นน้ี ไม่เพียงแต่ ถูกทิ้งร้าง แต่ยงั ลอ้ มรอบไปดว้ ย ภูเขาปิ ดทุกทิศทาง เป็นเพยี งแค่ หมู่บา้ นเลก็ ๆ

ภูเขาน้นั ต่อเนื่อง เชื่อมโยงตน้ ไมก้ วา้ งใหญ่ ระหวา่ งสวรรคแ์ ละโลก มนุษย์ เหมือนชีพจรของวยั กลางคน เป็นพลงั แห่งชีวติ แต่พอหนั ศีรษะกลบั มาก็ เห็นหมู่บา้ นร้าง มนั น่าเศร้ามาก “สภาพแวดลอ้ มในเขตชานเมืองไม่เลวเลย อากาศดีมาก ไม่ไปสูด อากาศหน่อยเหรอ?” ฉู่ลว่ั หา นบิดข้ีเกียจ สาวนอ้ ยสองคนรอบขา้ ง เหมือนไก่ที่หมด สภาพ งอหลงั นวดขาอยา่ งไม่มีชีวิตชีวา มีปัญหาในการนอนบนเตียงแขง็ คืนหน่ึงหรือไม่? “หมอฉ่อยา่ ลอ้ เล่นแลว้ ไดไ้ หม? ตอนน้ีจะไปมี อารมณ์ดูววิ ทิวทศั น์ ที่ไหนกนั ” แพทยท์ ่ีร่วมเดินทาง สีหนา้ ไม่ดีเลย อารมณ์กห็ ดหู่ และต่ืนตระหนก มาก เมื่อเห็นอาหารเชา้ ความรู้สึกน้ีกย็ งิ่ ลึกซ้ึง บนโตะ๊ ไมย้ งั คงมีซามใหญ่หกใบของเม่ือคืน ยงั คง อุดมไปดว้ ย อาหารท่ีจะลน้ ออกมา ถดั จากอาหารกค็ ือ ขา้ วแปดชาม

เลขาธิการหมู่บา้ นยมิ้ อยา่ งจริงใจ “คุณหมอทุก ท่าน ในเมืองไม่มี อะไรท่ีสร้างความบนั เทิง พวกคุณอยู่ ไดด้ ว้ ยอาหารง่ายๆ” แพทยห์ ญิงท่ีร่วมเดินทางถอยหลงั ไปสองกา้ วอยา่ งอายๆ “ฉนั …. ช่วงน้ีฉนั ลดน้าหนกั ไม่หิวค่ะ” เหล่าแพทยช์ ายหิวต้งั แต่เม่ือคืนแลว้ ในใจกไ็ ม่ อยากทาน แต่ไม่ สามารถกล้นั ทอ้ งได้ ทาไดเ้ พยี งมอง อาหารและกลืนน้าลาย ทาน? หรือวา่ ไม่ทาน? ครู่หน่ึงสายตาของทุกคนกม็ องไปท่ีฉู่ลวั่ หาน “หมอฉู่ คุณหิวไหม?” ฉ่ลวั่ หาน: ทรมานมาเป็นเวลานาน บอกวา่ ไม่หิวกโ็ กหกน่ะสิ อาหารน้ี พวกเธอตอ้ งทาน แค่เพือ่ รอยยมิ้ จริงใจ ของเลขาธิการ หมู่บา้ นกต็ อ้ งทาน

กดั ปาก ฉู่ลว่ั หานยกขา้ วข้ึนมา ตกั อาหารสองสาม อยา่ ง “พวกเธอไม่ กินเหรอ?” แพทยช์ ายหา้ คนเห็นวา่ เป็นแบบน้ีแลว้ กร็ ีบหยบิ ชามขา้ วข้ึนมาแลว้ กินอยา่ งตะกละตะกลาม อาหาร ง่ายๆ น่ะ! ทานมนั อยา่ งเอร็ดอร่อย ฉู่ลวั่ หานเอาตะเกียบคีบหมูผดั ถวั่ “สาวๆ จริงเหรอ?” ไม่กิน ท้งั สองสาบานไวแ้ ลว้ “เรา …ไม่หิวจริงๆ ฮ่าๆ” ไม่รู้ทาไม เห็นพวก เธอแลว้ ในใจฉู่ลวั่ หานกม็ ีสอง คาเดง้ ข้ึนมา เสแสร้ง เป็นคนนะ หา้ มเสแสร้งจริงๆ นะ การเสแสร้งเป็น พฤติกรรมที่น่า รังเกียจที่สุด ในท่ีสุดเลขาธิการหมู่บา้ นกม็ ีสีหนา้ ผอ่ นคลาย “พวกคุณไม่ตอ้ งเป็น ห่วงนะ อาหารพวกน้ีสะอาดจริงๆ แต่….ฉนั ทาอาหารไม่ค่อยเป็น ผดั กบั ขา้ วรสชาติไม่ อร่อย”