คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

กระจกเบ้ียวจากการขบั รถเร็วเมื่อก้ีทาใหจ้ ากมุมของเขา สามารถ มองเห็นเธอผา่ นทางกระจกไดพ้ อดี เขาตกใจที่แกม้ ขา้ งหน่ึงของ ฉู่ลวั่ หานบวมข้ึนมาจากการถูกตบ ความโกรธพลุ่งพลา่ นในใจเขา คนที่ก่อเรื่องวนั น้ีท่าน เชียวจะไม่ ปล่อยไปแมแ้ ต่คนเดียว ควบคุมลมหายใจใหค้ อ่ ยๆ กลบั มาคงที่ “มาทาไม? ฉนั ตายไปคุณ จะไดอ้ ยกู่ บั โม่หรูเฟยอยา่ งมีความสุข ไม่ตอ้ ง วนุ่ วายอีก” ผหู้ ญิงโง่! “คุณเป็นเมียของผมหลงเชียว ตายเพราะน้ามือคนอ่ืนก็ ขายหนา้ ผมสิ อยา่ ทาใหผ้ มขายหนา้ ” ท้งั ท่ีอยากบอกเธอแทๆ้ วา่ ถา้ เธอตายเขาจะอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร แต่แลว้ .. เธอไม่สมควรถามอะไรมากไปกวา่ น้ี

รถหยดุ เลียบถนนเส้นเขา้ เมือง มีรถขบั ผา่ นไปเป็นระยะ ขา้ งทางเตม็ ไปดว้ ยพชื ฤดูร้อน กุหลาบพมุ่ ใหญ่บานสะพรั่ง ท่ามกลางความเขียว ชะอุ่ม เธอเงียบ คิดถึงเรื่องพพี่ ่ึงเกิดเมื่อสกั ครูไม่วา่ พวกเธอจะ กา้ วพลาดไป ทางไหน เขาและเธออาจตอ้ งตายดว้ ยกระสุน ปื นท้งั คู่ แต่เขากลบั วางแผนไดไ้ ม่พลาด “คุณรู้ไหมวา่ ใครเป็นคนทา? ดูเหมือนวา่ คุณไม่เคยถาม เลยวา่ ใคร เป็นคนทาต้งั แต่ตน้ ” ผหู้ ญิงโง่คนน้ีถามแต่เรื่องท่ีไม่เก่ียวขอ้ ง ไม่ถามดว้ ยซ้าวา่ เขา บาดเจบ็ หรือไม่ราวกบั ไมไ่ ดใ้ ส่ใจวา่ เขาจะอยหู่ รือตาย”คุณคิดวา่ ทุก คนโง่เหมือนคุณหรือไง? ตอ้ งถามก่อนถึงจะ รู้ว” หลงเชียวอารมณ์ เริ่มไม่ดี คาพดู เริ่มไม่น่าฟัง คู่ลว่ั หานเมม้ ริมฝีปากลิ้นกเ็ จบ็ ตอนท่ีกดั ก่อนหนา้ น้ีคือกดั จนสุด แรงถา้ ไมโ่ ดนขดั เสียก่อนเธอคงไดต้ ายหรืออยา่ งนอ้ ย กเ็ ป็นไดแ้ น่ๆ

“ฉนั โง่? แลว้ คุณล่ะ? ท่านเชียวฉลาดเสียจริง ใบรับรอง แพทย์ โรคมะเร็ง? สญั ญาโอนหุน้ MBK? คุณคิดวา่ พวกมนั เช่ือจริงเหรอ? นอ้ ยมากท่ีพวกมนั จะเช่ือ?” หลงเชียวปล่อยพวงมาลยั แลว้ เอนตวั พงิ พนกั พิง ไม่รู้ต้งั ใจ หรือไม่ ต้งั ใจวางมือไวต้ รงช่องวา่ งระหวา่ งสองคนหนั ตวั มา มองเธอ “คนเรายอมตายเพอ่ื เงิน อีกอยา่ งมนั คือเร่ืองจริง” เขาพดู ไปเรื่อยเป่ื อย แต่เธอกลบั หนั หนา้ มาหาเขาทนั ที “จริงเหรอ? คุณบอกวา่ ใบรับรองแพทยม์ นั คือของจริง?” หวั ใจเธอเตน้ ผดิ จงั หวะไป ดวงตาฉายแววความกงั วล อยา่ งชดั เจน หลงเซียวหรี่ตาลง ไม่ไดค้ าถามเธอตรงๆ “ไม่มีอะไรอยาก พดู กบั ผม นอกจากเร่ืองหยา่ ?” เฉียดตายมาดว้ ยกนั เขาไม่เช่ือวา่ เธอจะไม่มีสกั เส้ียว ความรู้สึก ไม่วา่ จะใจแขง็ แคไ่ หนกต็ อ้ งมีสะเทือนบา้ ง! ฉู่ลว่ั หานคิดแลว้ คิดอีก เป็นห่วงกเ็ ป็นห่วง สงสยั กส็ งสยั ทาไมอยๆู่ ถึงพบวา่ เป็นมะเร็งโดยไม่มีอาการอะไรมาก่อน เลย?

คู่ลวั่ หานเอ่ย “เอาง…ตอ้ งรีบไปทาแผนรักษามะเร็งตาม ระยะการ แพร่กระจายของมะเร็ง” โวย้ ! หลงเชียวอยากเขยา่ คอเธอซะ! ผหู้ ญิงคนน้ีมนั ยงั ไง! แต่นน่ั กด็ ีกวา่ พดู ถึงเร่ืองหยา่ ร้าง “คิดอะไรอย?ู่ ” ฉู่ลวั่ หานหนั กลบั มามองเขา “คิดอะไร?” ในดวงตาพราวระยบั ของเธอแดงก่า เธอพ่ึงโดนวางยามา แลว้ ยงั ตอ้ ง มาหนีตายอีก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยท่ีจะเขม้ แขง็ “ตอนที่ถูกลกั พาตวั ตอนท่ีคิดวา่ จะตอ้ งตาย คิดอะไรอย?ู่ ” หลงั จาก ผา่ นความตายมาน้าเสียงของหลงเชียวเปลี่ยนไป เลก็ นอ้ ย ฟังดูเหน่ือยหน่ายแต่แฝงกลิ่นอายความคาดหวงั คิดอะไร? ไม่อยากใหเ้ ขามาแต่อีกใจกอ็ ยากใหเ้ ขามา คิด อยากจะเอา ชีวติ ตวั เองปกป้องเขา คิดไปมากมาย “จะคิดอะไรล่ะ? ตกใจจนในหวั ขาวโพลนไปหมด”

คาตอบของหมอฉู่ เหอะ! หลงเชียวยงั จะพดู อะไรไดอ้ ีก? เธอใจร้ายขนาดน้ี “คุณล่ะ?” แมว้ า่ จะไม่อยากใหเ้ ขารู้ความรู้สึกที่แทจ้ ริงของตวั เองแต่ กลบั คาดหวงั ที่จะไดย้ นิ คาพดู บางอยา่ งจากเขา….เธอโลภ เกินไปหรือ เปล่า? หลงเชียวเหล่ตามองเธอดว้ ยสายตาลุ่มลึกท่ีอ่านไม่ออก “ทาไมถึงมี ผหู้ ญิงท่ีโง่ไดข้ นาดน้ี” เขาจดั บอด้ีการ์ดเฝ้าในโรงพยาบาลแลว้ แต่กลบั วง่ิ ออก ไปไม่คิด อะไร เธอเป็นเหยอ่ื ของเขาแทๆ้ กลบั กลายเป็น เหยอ่ื ของคนอ่ืนใช้ ตกเขา คู่ลวั่ หานกดั ฟัน “ท่านเซียวพูดถูก” เขาอยากแกะดูนกั วา่ ในสมองเธอคิดอะไรอยู่ “ลงรถ”

หยดุ บทสนทนาไวเ้ ท่าน้ี ท่านเซียวเปิ ดประตูดว้ ยท่าทีเบ่ือ หน่ายแลว้ กา้ วขายาวๆ ลงไปเงาของร่างสูงยนื อยหู่ นา้ พมุ่ ดอกไม้ “ลงรถตอนน้ี? ทาไมไม่ขบั รถกลบั ไปเลย?” หลงเชียวพยกั พเยดิ ไปที่ตวั รถ คู่ลวั่ หานพ่ึงเขา้ ใจ ตวั รถมีร่องรอยการถูกยงิ จนยบั เยนิ หลายแห่ง ถา้ ขบั เขา้ ตวั เมืองตอ้ งกลายเป็นที่สนใจแน่ๆ ง้นั ลงกไ็ ด้ คู่ลว่ั หานลงจากรถ ผหู้ ญิงท่ีใชแ้ รงไปเกือบหมดแลว้ ขา แทบไม่มี แรง อนั ที่จริงที่สาคญั คือเขาไม่อยากสร้างความวนุ่ วายใหเ้ ธอ เพราะรถ คนั น้ี ไม่อยา่ งน้นั คงไม่เลือกเดินท้งั ท่ียางยงั อยคู่ รบ ท้งั สี่เสน้ เดิน….กเ็ ป็นประสบการณ์ที่ไม่แยอ่ ะไร พวกเขายงั ไม่เคยเดินดว้ ยกนั วนั น้ีสบโอกาสพอดี

เดินไปไม่ก่ีกา้ ว หลงเชียวหนั กลบั ไปมองเธอท่ีเดินตามมา ดา้ นหลงั สีหนา้ เบื่อหน่ายชดั เจน “รีบตามมาใหท้ นั ” ใหต้ าย! เธอจะตามทนั ขายาวๆ นน่ั ไดอ้ ยา่ งไร! “คุณเรียกรถไม่ไดเ้ หรอ?” คูล่ วั่ หานหวั ร้อน หลงเชียวยอ้ นถามท่าทางไมร่ ีบร้อน “คุณมีเงินไหม?” 4.ไม่มี” จะเอาเงินมาจากไหน หลงเชียวยกมุมปากข้ึนยมิ้ บาง “ผมก็ไม่มี…เม่ือก้ีเผาไป แลว้ หา้ ร้อย ลา้ น” คงไม่มาคิดบญั ชีกบั เธอทีหลงั หรอกใช่ไหม? ถา้ เขาพดู ข้ึน มาเธอจะ เอาท่ีไหนมาคืน? หา้ ร้อยลา้ น ท้งั ชาติเธอกห็ ามาคืน ไดไ้ ม่หมด จึงรีบดกั ไวก้ ่อน “สมควร! โง่เอง!” เหอะ!

โง่เองง้นั เหรอ หลงเซียวซกั ไม่แน่ใจวา่ ใครกนั แน่ท่ีโง่ บทสนทนาท่ีคาดเดาไม่ไดส้ ิ้นสุดลง หลงเชียวใชข้ ายาวๆ กา้ วไปเร่ือยๆ แน่นอนวา่ คู่ลว่ั หานตามไม่ทนั ยง่ิ เดินระยะห่างยงิ่ ไกลมาก ข้ึน เดิน ไปเดินมาหลงเซียวกอ็ ยไู่ กลเธอกวา่ ร้อยเมตร ตอนแรกเธอยงั เห็นแผน่ หลงั ของเขาที่ไม่วา่ จะมองยงั ไงก็ สวยสง่า ราวกบั ภูเขา แต่ตอนน้ีเสน่ห์ของแผน่ น้นั ถูกแทนท่ี ดว้ ยความเหนื่อย ลา้ ท่ีเธอไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชมมนั ไดอ้ ีกต่อ ไป คู่ลวั่ หานกดั ฟันกาหมดั นยั น์ตาวาวโรจไปดว้ ยความโกรธ เธอยงั ไม่ ตายเขากไ็ ม่ตอ้ งขายหนา้ แลว้ กเ็ ลยเดินหนีไปไกล ยงั ทิ้งเธอไวข้ า้ ง หลงั เดินไปสกั พกั ฉู่ลวั่ หานท่ีขาแทบไม่มีแรงแลว้ กม้ ลงจบั หวั เขา่ และหยดุ พกั ฝั่งท่านเขียวท่ีอยหู่ ่างออกไปเป็นร้อยเมตรยกมุมปากข้ึน

ท่าทางการแสดงออกแบบน้ีของหลงเชียวไม่ไดม้ ีใหเ้ ห็นบ่อย นกั เขาไม่รู้ตวั เลยวา่ ตนเองกาลงั ยมิ้ อยา่ งสนุกราวกบั เป็น เดก็ เลก็ จู่ลวั่ หานที่กม้ ลงพกั หายใจทนั ใดน้นั กม็ ีเงาของร่างสูง พาดผา่ นบด บงั แสงท่ีส่องมา ยงั ไม่ไดเ้ งยหนา้ เธอกเ็ ห็นรองเทา้ หนงั สแลกอาร์มานี่ที่เตม็ ไปดว้ ย ฝ่ นุ ไล่ข้ึนมาขากางเกง ดวงตาและสันกรามคมคาย ของหลงเชียว เขายอ้ นกลบั มาอีกทาไม? “มาน่ี อยา่ ทาใหฉ้ นั ชา้ ” ผชู้ ายบา้ อานาจและเอาแต่ใจหนั หลงั ยอ่ ตวั ลงตรงหนา้ เธอ อยา่ งใจดี สูทสีดาที่เป้ื อนไปเลก็ นอ้ ยท่ีสวมอยยู่ งั คงดูดี “ทาอะไร?” ฉู่ลว่ั หาน คอแหง้ ราวทะเลทรายอยใู่ นคอ “ข้ึนมา ฉนั รีบ” กดั ฟันแน่น เธอกห็ ยงิ่ ในศกั ด์ิศรีตวั เองนะ “ฉนั เดินเอง ได!้ ”

“ข้ึนมา! อยากโดนจบั กลบั ไปอีกรอบหรือยงั ไง?””ฉนั …” “ฉนั อะไร? ผมไม่ไดใ้ จดีกบั ความโง่ของคุณทุกคร้ังหรอก โวย้ ! ข้ึนกข็ ้ึน เยอ่ หยง่ิ อยา่ งหลงเชียวอุตส่าห์ใหเ้ ธอยมื แผน่ หลงั ถือวา่ เป็น โอกาสท่ีหาไดย้ าก กด็ ี จะใชใ้ หค้ ุม้ เลย เธอปื นข้ึนไปบนหลงั สองแขนโอบรอบคอเขา กลิ่นดินปื น ผสม กล่ินน้าหอมบางเบาลอยเขา้ จมูกเธอ เสน้ ผมยาวและนุ่ม ลื่นระไปมาโดยรวมแลว้ ช่างเขา้ กบั เขา แขนแขง็ แรงของหลงเซียวซอ้ นขาเธอ ผหู้ ญิงคนน้ีผอมเกิน ไป แบก ไวบ้ นหลงั แทบไม่รู้สึก “คราวหลงั อยา่ กินเยอะ” สิ่งที่ออกจากปากกลบั เป็นแบบน้ี วา่ เธออว้ น?

คู่ลวั่ หานกดั ฟัน “หนกั ไม่ถึงหา้ สิบกิโล ท้งั ไขด่ าวท้งั เต้ีย!” หลงเซียวเดินไปโดยท่ีแบกเธอไวบ้ นหลงั ฉู่ลวั่ หานท่ีสูง ร้อยหกสิบ แปดเซนติเมตรน้นั แขนขายาว ในบางคร้ังเทา้ ไป โดนกบั ดอกไมข้ า้ ง ทาง พยายามใชน้ ิ้วเทา้ จบั ดอกไมเ้ ล่นเขากไ็ ม่ไดว้ า่ อะไร ปล่อยให้ เธอราวกบั เป็นเดก็ “คุณวา่ ไง?” เธอ? เธอไม่ไดเ้ ดี๋ยสกั หน่อย ไม่แบนดว้ ย! “คุณดูเอาเองไม่เป็ น?” คู่ลว่ั หานทิ้งตวั แนบไปกบั หลงั ของเขาอยา่ งไมค่ ิดจะยอม แพ้ ไม่วา่ จะตอ้ งใชเ้ ล่ห์หรือกล แคเ่ ขาอ่อนโยนกบั เธอแค่ เพยี งเลก็ นอ้ ย เธอกพ็ อใจแลว้ คงไม่โลภเกินไป…?

“ดู? ดูยงั ไง? มองจากนอกเส้ือผา้ ยอ่ มไม่ชดั เจน” ท่านเซียวสีหนา้ น้าเสียงไม่เปล่ียนสกั นิด เขาสามารถเอ่ย คาพดู พวก น้ีไดอ้ ยา่ งเรียบเฉยและเป็นธรรมชาติ ฉู่ลวั่ หานรัดคอเขาแน่นข้ึน “แสดงวา่ สายตาไม่ดีเอง” เขาเอนคอมาดา้ นหลงั พดู ตามความจริง “ใช่ ไม่ดี… ไม่อยา่ งน้นั จะทิ้งผหู้ ญิงท่ีอ่อนโยนและดีกบั เขามาสู่ขอเม่น ที่คอย พองขนใส่เขาและขยนั หาเรื่องใหป้ วดหวั ทาไม เขาพดู ไวอ้ อกไปแคค่ ร่ึงเดียวเท่าน้นั คร่ึงประโยคหลงั ไม่ ไดพ้ ดู ออกไป เขาแบกเธอเดินไปชา้ ๆ เงาของตน้ ไมช้ ่วยบงั แสงช่วงฤดู ร้อนที่ส่งมา ที่พวกเขาสองคน เหง่ือซึมออกตามหนา้ ผากแต่ กลบั เขากระชบั จู่ลวั่ หานข้ึนหลงั แลว้ เดินต่อไป “ผหู้ ญิงโง่” เมื่อคนบนหลงั ไม่ขยบั หลงเชียวจึงเรียกเธอ

แต่ไม่มีการตอบรับ หลงเชียวหยดุ เดินหนั กลบั ไปมอง เธอหลบั คาหลงั เขาไป แลว้ ขนตายาวและหนาจนทาใหเ้ กิดเงา เอียงใบหนา้ แนบไป กบั แผน่ หลงั เขา เธอหลบั อยา่ งสบายอารมณ์ “คุณรู้ไหมวา่ ผมเห็นคุณอยใู่ นสภาพน้นั แลว้ เป็นห่วงแค่ ไหน?” หลงเชียวพดู กบั ตวั เอง เร่ิมรู้สึกวา่ คนที่แบกไวด้ า้ นหลงั หนกั แลว้ เพราะหลงเชียวแบกเธอมาเกือบสองชวั่ โมง “ถา้ วนั น้ีคนท่ีถูกจบั ไปเป็นผม คุณคงดีใจมากล่ะสิ? คู่ั่ วหานผหู้ ญิง ใจดา”เธอผหู้ ญิงไร้หวั ใจคนน้ี

ตอนท่ี 88 ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ มนั ต้องชดใช้เป็ นร้อยเท่า “BOSS คุณจะทาอยา่ งไรกบั คุณหญิง?” จ้ีตงหมิงขบั โรลส์รอยซ์สีต่า มุ่งเขา้ สู่ตวั เมือง “กลบั โรงพยาบาล” ผหู้ ญิงท่ีนงั่ ตรงเบาะหลงั ยงั ไม่มีทีท่าจะต่ืน หลงเชียววาง ศีรษะของ เธอใหซ้ บไหล่เขาเบาๆ กลวั จะรบกวนการนอนของ เธอ “ครับ” จ้ีตงหมิงขบั รถพลางแอบมองสองคนที่นงั่ ตรงเบาะหลงั หลงเชียว ยอมไปช่วยดว้ ยตวั คนเดียวกส็ ามารถเดาอะไรได้ หลายอยา่ ง แต่มี บางเร่ืองที่จ้ีตงหมิงยงั ไม่เขา้ ใจ เขาไดแ้ ต่เกบ็ ไวใ้ นใจโดยไม่กลา้ ถาม อึดอดั จนตอ้ ง รวบรวมความ กลา้ ถาม “เจา้ นาย ทาไมถึงไม่รีบโทรใหผ้ มไป รับพวกคุณ? พวกเรา รอการติดต่ออยตู่ ลอด” หลงั จากน้นั ไม่ใช่วา่ เกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรข้ึนอีก?

ใช่แลว้ เขาสามารถโทรเรียกจ้ีตงหมิงไดต้ ลอดเวลา ที่ บอกวา่ ไม่มี เงินเพราะไม่อยากเรียกแทก็ ซ่ีใครจะไปคิดวา่ เรียกรถแลว้ จาเป็นตอ้ ง จ่ายเงินอยา่ งเดียว ที่ทาไปท้งั หมดก็ เพราะจุดประสงคส์ ่วนตวั เขา ท้งั น้นั ยงิ่ ไปกวา่ น้นั เด๋ียวน้ีมีโทรศพั ทท์ ่ีสะดวกยงิ่ กวา่ อะไร เขากพ็ ดู ไปเรื่อยแต่เธอกลบั ไม่รู้ทนั เขา ช่างโง่เสียจริง? “โทรศพั ทแ์ บตหมด” หลงเชียววา่ อยา่ งน้นั จ้ีตงหมิงเช่ือ หนั กลบั ไปขบั รถมุ่งไปทางโรงพยาบาล ในตอนน้นั เองโทรศพั ทข์ องท่านเชียวกส็ น่ั และส่งเสียงข้ึน บรรยากาศกระอกั กระอ่วนกระจายภายในรถ แต่ไม่มีใคร พดู อะไร ต่างคนต่างเลือกจะที่เงียบ จ้ีตงหมิงทาเป็นไม่ไดย้ นิ ไม่สนใจ ชื่อโม่หรูเฟยปรากฏบนหนา้ จอ หลงเชียวหรี่ตาลงเลก็

นอ้ ย เขาไม่อยากรับสายโทรศพั ทต์ อนน้ี พอคิดวา่ จะไม่รับเขากล็ ดโทรศพั ทล์ งทาเป็นไม่ไดย้ นิ จนในที่สุดกเ็ ลือกที่จะปิ ดเครื่อง จ้ีตงหมิงต้งั ใจขบั รถไม่วอ่ กแวก่ เม่ือก้ีไม่ไดเ้ กิดอะไรข้ึนทาเหมือน ตวั เองวา่ คงหูแวว่ ไปเอง เพอ่ื ใหค้ วามเป็นส่วนตวั กบั หลงเชียว เพยี งชวั่ ครู่เสียงเยน็ ของท่านเชียวที่เคยบางเบาเปล่ียน เป็นเยน็ ชา ดุดนั กด็ งั ข้ึน “คางเฉิงเจ้ียและพวกลูกนอ้ งมนั จดั การใหเ้ รียบร้อยใน สามวนั ” จีตงหมิงชะงกั ไป “คางเฉิงเจ้ีย? นายหมายถึงคนท่ีลกั พา ตวั คุณหญิง ไป?” ท่านเซียวพยกั หนา้ “ใช่ เป็นมนั นนั่ แหละคนท่ีวาง วางยาและ ลกั พา ตวั ฉนั ไม่อยากเห็นมนั อีก” “ครับ! แต่วา่ ท่านเซียวตอ้ งการจดั การมนั เลย หรือวา่ …”

“จดั การมนั ซะ! อีกอยา่ งตระกลู คางเล้ียงลูกชายใหด้ ีไม่ได้ กไ็ ม่ จาเป็นตอ้ งเล้ียงธุรกิจพวกมนั ไว้ ตดั ตอนธุรกิจตระกลู คางดว้ ย” “ครับ!” เป็นงานที่เขาช่ืนชอบและถนดั อยแู่ ลว้ โรงพยาบาลกลางเมือง “คุณชายหลง เธอเป็น..” ถงั จิ้นเหยยี นที่รอจู่ลวั่ หานอยตู่ ลอดแต่กลบั ไดเ้ ห็นแต่ สภาพคูล่ ว่ั หานเป็นลมหมดสติตลอดท้งั สามคร้ัง หูเขาชินกลบั การฟังอตั ราการ ของหวั ใจแลว้ “หมดสติ” น้าเสียงเยน็ ชา เขามองออกวา่ เขาอยากถามวา่ หมดสติไดอ้ ยา่ งไร ท้งั เส้ือผา้ ท่ีเป้ื อน เลือดและใบหนา้ ที่ดา้ นซา้ ยบวมแดง ถา้ ไม่ ถามใหล้ ะเอียดคงไม่ เหมาะสม?

แต่ถา้ ถามจะเหมาะสม? อีกฝ่ ายคือหลงเชียว ถงั จิ้นเหยยี นลงมือตรวจฉู่ลวั่ หานดว้ ยตวั เองอยา่ งละเอียด ตรวจดู การตอบสนองรูมา่ นตา ฟังจงั หวะการเตน้ ของ หวั ใจ.. จงั หวะหวั ใจเตน้ .. ถงั จิ้นเหยยี นวางสเตต็ โทสโคปบริเวณกลางอกของฉู่ล่ั วหานยา้ ยท่ี หาตาแหน่งท่ีแน่นอน ปลายนิ้วยาวกดบริเวณหู ฟังบางคร้ังกเ็ ฉียด โดนเส้ือผา้ หลงเชียวขมวดคิ้ว “พอไดแ้ ลว้ ” ขนาดถงั จิ้นเหยยี นท่ีเป็นหมอยงั ไม่ทนั พดู วา่ พอแลว้ เขา บอกหมอวา่ ใหพ้ อไดแ้ ลว้ ? ถอดหูฟังสเตต็ โทสโคปลง ถงั จิ้นเหยยี นดึงผา้ ห่มข้ึนคลุมใหเ้ ธอ “ไม่ไดเ้ ป็นอะไรมาก เพยี งแค่เธอเหนื่อยมากเกินไป แลว้ ยงั ไม่ไดก้ ิน

อะไรหลงั จากลา้ งทอ้ งเมื่อคืนก่อน ร่างกาย อ่อนแอ ผมจะฉีด สารอาหารและกลูโคสให”้ หลงเชียวหนา้ คล้า ตอนถงั จิ้นเหยยี นตรวจเธอเม่ือสกั ครู่ แมท้ ่าทางจะดูเป็น มืออาชีพ แต่เขากลบั ไม่สบายใจ คูล่ ว่ั หานเป็นหมอ ผปู้ ่ วยชายหญิงลว้ นตอ้ งรักษา ถา้ เจอ คนไขผ้ ชู้ าย เธอกต็ อ้ งลูบไปลูบมาแบบน้ี? วนั น้ียงั ดีใชส้ เตต็ โทสโคป ถา้ ตอ้ งใชห้ ูแนบฟัง หรือใชม้ ือ สมั ผสั ล่ะ Shit! เขาเกือบหมดความอดทนแลว้ หลงั จากใหน้ ้าเกลือเธอแลว้ หลงเชียวตอ้ งจดั การความ ยงุ่ เหยงิ ของ ตระกลู คาง กอ็ อกจากโรงพยาบาล จู่ลว่ั หานไดส้ ติข้ึนมาอีกคร้ังกม็ ีดแลว้

“คุณฟ้ื นแลว้ ” ต่อหนา้ เธอคร้ังน้ี ใบหนา้ ของถงั จิ้นเหยยี นหล่อเหลา อบอุ่น ไหนจะ น้าเสียงทุม้ ต่าอ่อนโยนนน่ั อีก “อืม” ร่างกายไม่มีแรงเลย เธอแคจ่ ะลุกจากเตียงยงั ลุกไม่ไหว เอ้ือมมือไปกดเธอลงนอนตามเดิม ถงั จิ้นเหยยี นหวั เราะ เสียงนุ่มเอ่ย ปลอบเธอ “ร่างกายคุณตอนน้ีอ่อนแอมาก ตอ้ งการพกั ผอ่ น เพื่อกนั ไม่ใหค้ ุณวิง่ ออกไปไหนไดอ้ ีกผมจะ อยเู่ ฝ้าที่น่ี อีกอยา่ ง คุณเป็น คนไขเ้ บอร์หน่ึงของผม คนป่ วย ตอ้ งเชื่อฟังหมอนะ” เธอยมิ้ ปกปิ ดความเหน่ือยลา้ หมอฉนั รู้สึกอบอุ่นข้ึนมา “ขอบคุณค่ะ” เขาขมวดคิ้ว “ผมไม่อยากไดย้ นิ คาน้ีเลย” รีสอร์ทหยจี ่ิง โม่หรูเฟยกลบั ถึงบา้ นกส็ องทุ่มกวา่ แลว้ แต่วา่ ท้งั หลง เชียวท้งั ฉู่ลวั่ หานไม่อยู่

เธอสะบดั ส้นสูงไปคนละทาง ออกคาสง่ั อยา่ งเยอ่ หยง่ิ “ชุน ซุน เกบ็ รองเทา้ ฉนั วางบนช้นั ดว้ ย หลิงหลิงเตรียมกาแฟ น้าตาลต่าใหด้ ว้ ย” ชุนซุนเกบ็ รองเทา้ ดิออร์ของเธอวางไวบ้ นช้นั ท่ีสอง หลิงหลิงเสริฟกาแฟ โม่หรูเฟยจิบไปอีกหน่ึง “ถยุ ! น่ีกาแฟบา้ อะไร ใหค้ นดื่มเหรอ? ฉนั ตอ้ งการน้าตาล นอ้ ยแกใส่ น้าตาลเยอะขนาดน้ีมาทาไม ไปซงมาใหม่!”หลิงหลิงรีบพยกั หนา้ “ค่ะ คุณโม่” “เรียกวา่ อะไรนะ!” โม่หรูเฟยควา้ กระเป๋ าของเธอปาใส่หวั ของหลิงหลิง “แก เรียกฉนั วา่ อะไร!” “ฉนั ..” หลิงหลิงแมจ้ ะเจบ็ จนอยากร้องไหแ้ ต่กไ็ ม่กลา้ น้าตาเลด็ กดั ฟันพูด “คุณ…คุณหญิง” โม่หรูเฟยนงั่ ตรงกลางโซฟาทรงโคง้ ขนาดใหญ่ยกมือ หนา้ ริมฝีปาก ที่ถูกทาทบั ดว้ ยลิปสติกสีแดงน่าดึงดูด “จาไว้ หลงั จากน้ีตอ้ งเรียกฉนั

วา่ อะไร ฉู่ลวั่ หานไม่ชา้ เร็วกถ็ ูกไล่ออก จากตระกลู หลง ปรับตวั หน่อย ถา้ ฉนั เขา้ ตระกลู มาแลว้ จะดี ต่อตวั พวกแกเอง” หลิงหลิงชุนซุนกม้ หนา้ “คะ่ ” โม่หรูเฟยเห็นวา่ หลงเชียวยงั ไม่กลบั มาสกั ทีจึงต่อสาย โทรหาอีก คร้ังและคร้ังน้ีกป็ ิ ดโทรศพั ท์ เขาเป็นอะไร? หรือเธอตอ้ งยมื โทรศพั ทค์ นตระกลู หลงโทร เขาถึงจะยอมรับสายเธอ? พอคิดไดด้ งั น้นั โม่หรูเฟยจึงโทรหาหยวนซูเฟิ น… “พวกเธอไดย้ นิ มาใหม? หมอฉู่เมื่อถูกนาตวั ส่งหอ้ งฉุกเฉิน “รองคณบดี คุณอยไู่ หน? ฉนั มีเอกสารอุปกรณ์การรักษา รอคุณ เซ็น” นิ้วเรียวของเกาหยงิ่ จือจิ้มลงบนเดสกท์ อ็ ป เพราะใชแ้ รงมาก เกินไปขนนิ้วช้ีขวางอลง “ไวพ้ รุ่งน้ีกไ็ ด้ คุณเลิกงานเถอะ” เขาพดู จบแลว้ กจ็ ะวางทนั ที เธอรีบขดั เขา “เรื่องน้ีตอ้ ง ยนื ยนั วนั น้ี คุณอยไู่ หนฉนั ไปหาเอง เซ็นตแ์ ลว้ ฉนั จะเลิกงาน เลย”

ถงั จิ้นเหยยี นเหลือบมองขวดน้าเกลือ “ได้ ผมรอคุณท่ี ลอ็ บบ้ี ช้นั หน่ึง” ฉู่ลว่ั หานเงียบฟังเขารับโทรศพั ทไ์ ม่ไดพ้ ดู อะไร “ผมไปแป๊ บเดียวกก็ ลบั ไม่อนุญาตใหห้ นีไปไหนนะ” วินาทีต่อมาน้าเสียงและท่าทางของเขากก็ ลบั มาอ่อนโยน เหมือนเดิม “รองคณบดีไปจดั การธุระเถอะ ฉนั ไม่เป็นไร” เป็นการปฏิเสธทางออ้ ม เธอไม่สามารถพดู กบั เขาตาม ตรงได้ ถงั จิ้นเหยยี นเซ็นตแ์ ลว้ “เสร็จแลว้ ดึกมากแลว้ รองผู้ อ่านวยการเกา เลิกงานไดเ้ ลย” เกาหยง่ิ จือหอบเอกสาร “ตึกขนาดน้ีแลว้ รองคณบดีทาไมถึงยงั ไม่ เลิกงาน?” ถงั จิ้นเหยยี นเกบ็ ปากกาสอดไวใ้ นกระเป๋ าเส้ือ “ผมยงั มี คนไข”้

“รองคณบดี ฉนั ขอคุยอะไรดว้ ยหน่อยไดไ้ หม?” เกาหยงิ่ จี อกา้ วเทา้ เขา้ มาคอ่ ยๆ ยกยมิ้ อยา่ งเหนียมอาย ถงั จิ้นเหยยี นสอดมือไวใ้ นกระเป๋ าเส้ือเพื่อรักษาท่าทาง “ฉนั …” เธอพ่งึ พดู ไปไดพ้ ยางคแ์ รก โทรศพั ทข์ องถงั จิ้นเหยยี นกด็ งั ข้ึน เป็น สายที่จะรับหรือไม่รับกไ็ ด้ “ขอโทษครับ ผมยงั มีธุระเอาไวว้ นั หลงั ” เขาถอยหลงั แลว้ เดินจากไป อยา่ งรวดเร็วเพื่อรับโทรศพั ท์ เกาหยงิ่ จือเงยหนา้ ข้ึนมองโคมไฟระยา้ ในลอ็ บบ้ี โรงพยาบาลช่วงดึกบริเวณลอ็ บบ้ีเงียบมากมีเพียงหอ้ ง ฉุกเฉินเท่าน้นั ที่ยงั มีคนต่อคิว เกาหยงิ่ จือกา้ วชา้ ๆ ตามถงั จิ้น เหยยี นไป “ทาไมเรียบร้อยเร็วจงั ?” เห็นเขากลบั มาเร็วเธอกแ็ ปลกใจ “เร่ืองเลก็ น่ะ คุณทอ้ งวา่ งนานกวา่ แปดชวั่ โมงแลว้ อยาก

ทานอะไรง่ายๆ ไหม? แยกไม่ค่อยออกเลยวา่ นี่หมอหรือแฟนหนุ่ม “ฉนั ไม่หิว อิ่มน้าแลว้ ” หลงั จากเติมน้าเกลือไปต้งั มากมาย จะไม่ให้ อ่ิมหรือบวมน้าไดอ้ ยา่ งไร “อ่ิมน้าไม่นบั วา่ อิ่ม บอกมาเลยอยากกินอะไรเป็นพเิ ศษ ไหม ถา้ อยากใหร้ ีบสลดั ผมออกไปคุณตอ้ งทานขา้ ว ไม่อยา่ ง น้นั พรุ่งน้ีผมก็ จะมาอยทู่ ี่น่ีอีก คุณตดั สินใจเอาเอง” ทาไมทุกคนถึงใหเ้ ธอเลือก ท้งั ๆ ท่ีไม่วา่ จะเลือกทางไหนก็ หนีไม่ พน้ อยดู่ ี ทางท่ีดีควรเลือกอาหารเบาๆ เธอเองกเ็ ร่ิมหิวข้ึนมาจริงๆ “ฉนั อยากด่ืมโจก๊ รากบวั …” “เอาอะไรอีกไหม? โจก๊ ไม่ไดอ้ ่ิมขนาดน้นั ” เธอคิด “ขนมปังไสถ้ วั่ แดงบด ไดไ้ หม?” เขาหวั เราะ “ได!้ ”

เกาหยง่ิ จือยนื อยนู่ อกประตู มองผา่ งช่องกระจกเห็นท้งั สองคุยกนั ยมิ้ ใหก้ นั อยดู่ า้ นในกก็ าหมดั แน่น! ถงั จิ้นเหยยี นกลบั มานอกจากของที่เธออยากกินยงั มี ชอ็ กโกแลตให้ เธอไวก้ ินเพิ่มพลงั อีกดว้ ย แน่นอนวา่ เขากซ็ ้ือ กบั ขา้ วของตวั เองมา ดว้ ย เธอยงั ไมไ่ ดท้ าน เขาเองกย็ งั ไม่ไดท้ าน นอกจากของพวกน้ีแลว้ ยงั มีตอกไมอ้ ีกช่อหน่ึง เป็นดอกพดุ ซอ้ นในช่วงฤดูร้อน ทนั ทีท่ีเขา้ กลิ่นหอมสดช่ืนกก็ ระจายไปทว่ั หอ้ ง ตอกไมส้ ี ขาวนวล และสีเหลืองอ่อนน่ารัก “คุณรู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ ฉนั ชอบดอกพดุ ซอ้ น?” ถงั จิ้นเหยยี นน่าดอกใส่แจกนั “ดูท่าจะจริงแลว้ ” “หม?” “เมื่อก้ียงั ไม่มนั่ ใจ รู้แคว่ า่ น้าหอมบนตวั คุณกลิ่นดอกพดุ ซอ้ น แต่ ตอนน้ีมนั่ ใจแลว้ ”

เธอเงียบไป “ทานขา้ วเถอะ คุณเลือกเองตอ้ งทานใหห้ มดนะ” เป็นน้าเสียงที่ใชห้ ลอกเดก็ อีกแลว้ เสียงอ่อนโยนจนไม่ กลา้ ปฏิเสธ เธอใชช้ อ้ นคนั เลก็ ตกั โจก๊ ส่งเขา้ ปาก “โอย๊ !” เจบ็ ลิ้นเกินไปแลว้ ! ใหต้ ายสิ เธอลืมเรื่องแผลท่ีลิ้นไปเลย! “เกิดอะไรข้ึน? ลวกลิ้นหรือเปล่า?” น้าเสียงเป็นห่วงท่ีฟังแลว้ ราวกบั ลมในฤดูใบไมผ้ ลิ “ไม่ใช่ ลิ้นมนั …เธอพดู ยงั ไม่ทนั จบ “ใหผ้ มดูหน่อย แลบลิ้นออกมา” คนตวั สูงยนื ชิดหวั เตียงเพือ่ จะดูลิ้นใหเ้ ธอ ร่างเขาบงั เธอ มิตถา้ มอง จากระยะไกลคลา้ ยคนจูบกนั ไม่มีผดิ

มือของหลงเชียวที่เตรียมจะเปิ ดประตูชะงกั คา้ งเพียง วนิ าทีเดียวเขาก็ กระชากเปิ ดประตูอยา่ งแรง สาวเทา้ กา้ วยาวๆ เดินเขา้ ไปอยา่ งรวดเร็ว “ปล่อยเธอซะ!”

ตอนท่ี 89 การแสดงความรักเต็มร้อยคะแนน เสียงแสนหยงิ่ และไม่พอใจน้นั ดงั ข้ึน ทาใหท้ ้งั สองคนในหอ้ ง ถึงกบั สะดุง้ ตกใจ ถงั จิ้นเหยยี นที่ตรวจเสร็จแลว้ สอดมือกลบั เขา้ ไปใน กระเป๋ าเส้ือ อยา่ งเป็นธรรมชาติ ไม่ไดต้ ื่นตระหนกอะไรที่หลง เชียวเขา้ มาอยา่ งกะทนั หนั แต่ฉู่ลว่ั หานน้นั เบิกตากวา้ งอยา่ งตกใจ ดึกขนาดน้ีเขามา ท่ีนี่ทาไม? ฝีเทา้ ของหลงเชียวกา้ วชา้ ลง เมื่อเขาเขา้ มาใกลก้ ก็ ล่ินอา กาเวโ่ ชยเขา้ จมูกเธออยา่ งชดั เจน ทาใหใ้ จเธอเตน้ เร็วข้ึนเอง โดยอตั โนมตั ิ ความจาสุดทา้ ยของเธอคือตอนอยบู่ นหลงั ของเขา ยงั จา ไดว้ า่ เธอ หลบั ไปบนแผน่ หลงั อบอุ่นที่กา้ วเดินไปอยา่ งชา้ ๆ ไดส้ ูดดมกล่ิน หอมของเขาจนช่ืนใจแลว้ ยงั มีภาพเหล่าดอก กหุ ลาบขา้ งทางอีก หมดสติไปไม่กี่ชว่ั โมงและร่างกายเธอยงั ทางานไดไ้ ม่เตม็ ท่ีทาให้ ลืมเรื่องราวช่วงน้นั ไป แต่วา่ เขาตอนน้ีแคเ่ พยี งเขา้ ใกลเ้ ธอคงตอ้ ง เสียเอกราชไปอีกแน่ๆ

คู่ลวั่ หานขมวดคิว้ “คุณมาไดอ้ ยา่ งไร?” สายตาล้าลึกของหลงเซียวไม่ไดม้ องไปท่ีเธอ แต่จอ้ งไปที่ ถงั จิ้นเห ยยี นไม่วางตา “หมอถงั ปฏิบตั ิกบั คนไขแ้ บบน้ีเป็น ปกติ?” ใช่แลว้ อาหารบนโต๊ะนน่ั เป็นส่ิงที่แพทยธ์ รรมดาควร เตรียมให้ คนไขห้ รือไม่? เห็นไดช้ ดั วา่ ถงั จิ้นเหยยี นปฏิบตั ิกบั เธอเป็นพเิ ศษ ถงั จิ้นเหยยี นไม่ไดต้ กใจ เขายมิ้ ใหห้ ลงเชียว เลก็ นอ้ ย “แน่นอนวา่ ไม่” พอเขาพดู แบบน้นั คู่ลว่ั หานไดแ้ ต่หลบั ตาลง ขออยา่ ได้ ทะเลาะกนั ตอนน้ีเลย หลงเชียวตอนน้ีราวกบั ควบคุมอารมณ์ ไวไ้ ม่ไดแ้ ลว้ หมอ อยา่ งถงั จิ้นเหยยี นจะสู้เขาไดอ้ ยา่ งไร? หลงเชียวลมหายใจเยน็ เยยี บ ถงั จิ้นเหยยี นยงั พดู ต่อ “เพราะวา่ หมอฉู่ไม่ใช่คนไขท้ วั่ ไป เธอเป็น พนกั งานของโรงพยาบาลท่ีมีท้งั ความสามารถ พรสวรรค์ แน่นอนวา่ ตอ้ งดูแลเป็นพเิ ศษ”

น้าเสียงและคาอธิบายท่ีมีเหตุผลของถงั จิ้นเหยยี นช่างไร้ท่ี ติ หลง เชียวไม่ไดใ้ ส่ใจคาพดู ท่ีดูสูงส่งของเขา คิดจะเอาค่าพดู พวกน้นั โจมตีเขา? ดูถูกท่านเซียวเกินไปแลว้ หลงเชียวกา้ วขาเดินไปท่ีหนา้ ต่างมองอาหารสาหรับสอง คนบนโตะ๊ เขายมิ้ มุมปากอยา่ งเป็นธรรมชาติ “ดูแลเป็นพเิ ศษจริงๆ ไม่ไดเ้ ตรียม อาหารค่าใหแ้ คค่ นป่ วย แต่ยงั เตรียมใหค้ รอบครัวเขาดว้ ย” คูล่ ว่ั หาน “หลงเชียว นน่ั มนั ..” “ทาไม? กลวั ไม่ถูกปากผม? ที่นี่โรงพยาบาลผมเขา้ ใจ” เขาพดู จบกใ็ ชน้ ิ้วเรียวยาวหยบิ ตะเกียบไมข้ ้ึนมาคืบ อาหารส่งเขา้ ปากพลางมองไปที่ถงั จิ้นเหยยี นท่ีพยายามเกบ็ อารมณ์ “หมอถงั ทาไมไม่เตรียมของตวั เองมาดว้ ย กินดว้ ย กนั กไ็ ด”้ ฉู่ลว่ั หานคิดวา่ หนา้ ตวั เองตอนน้ีคงมืดสนิท เธอลอบมอง ถงั จิ้นเห ยยี นรู้สึกเหมือนเขาพยายามขม่ อารมณ์บางอยา่ งอยู่

กบั ขา้ วที่ถงั จิ้นเหยยี นเตรียมไวใ้ หเ้ ธอกบั ตวั เขาเอง หลง เซียวเรียน เอาวิธีกะล่อนปลิ้นปลอ้ นนี่มาจากไหน? เอาแต่ใจ จริงๆ “ไม่ตอ้ งหรอก ผมยงั มีธุระ คุณทานเถอะ” เสียงอ่อนโยน ของถงั จิ้น เหยยี นแขง็ ข้ึนเลก็ นอ้ ย “อยา่ งน้นั เหรอ..หลงเชียวถือตะเกียบคีบขนมปังข้ึน มา “ซิมดู อร่อย ไหม?” ฉู่ลว่ั หานราวกบั โดนฟ้าผา่ จอ้ งไปที่ขนมปังตรงหนา้ กิน? ลิ้นเธอเจบ็ มากและถงั จิ้นเหยยี นจะไม่สบายใจ ไม่กิน? ท่าน เชียวจากเหมือนมี รอยยมิ้ บางเบาในดวงตาของเขาวาววบั หายไป “คุณชายหลง หมอจู่เธอมีแผลที่ลิ้น เกรงวา่ คงกินไม่ สะดวก ตอน เด้ียวอาจจะไปโดนลิ้นได”้ ถงั จิ้นเหยยี นอธิบาย หลงเชียวขมวดคิ้วทนั ที ตวงตาฉายแววความประหลาด ใจ “เกิด อะไรข้ึนกบั ลิ้น?” เพราะแบบน้ีเม่ือก้ีเขาช่วยเธอตรวจดูลิ้น? ฉู่ลวั่ หานบอกปัด ไม่มีอะไร เผลอกดั โดนตอนทานขา้ ว”

ถงั จิ้นเหยยี นขมวดคิ้ว แผลเธอหนกั เกินกวา่ จะเกิดจาก การเค้ียว พลาดไปโดน ในเม่ือเป็ นเช่นน้ี… หลงเชียวใชซ้ อ้ นคนั เลก็ ดกั โจ๊กรากบวั ข้ึนมาเปล่าแทน แลว้ ยน่ื ไปที่ จ่อที่ปากเธอ “ไม่ร้อนแลว้ กินสกั คาไม่ตอ้ ง เค้ียว” คู่ลว่ั หานลอบมองท่าทางของถงั จิ้นเหยยี น รู้สึกเหมือน หมอถงั ตอนน้ีปวดใจเหลือเกิน ต่อหนา้ ถงั จิ้นเหยยี นหลง เชียวแสดงไดเ้ กิน จริงเกินไปแลว้ เขาต้งั ใจแสดงความรัก เพอ่ื ใหเ้ ขาลาบากใจ? เขาทาได้ แต่เธอทาไม่ได้ “หลงเชียว คุณทานเองเถอะ ฉนั ไม่อยากกินแลว้ ” เธอผลกั ขอ้ นออก ตดั สินใจไม่กิน ท่านเซียวยงั คงวางซอ้ นลงบนริมฝีปากของเธอ เสียงทุม้ ต่าราวกาลงั ล่อหลอกเดก็ เลก็ “เดก็ ดี ทานสกั คา ไม่ทานแลว้ จะหายดีได้ อยา่ งไร?”

คูล่ ว่ั หานหนา้ คล้าลง ท่านเซียวคุณไม่จาเป็นตอ้ งแสดงถึง ข้นั น้ีกไ็ ด!้ มือของถงั จิ้นเหยยี นท่ีอยใู่ นกระเป๋ ากาหมดั แน่น ใครก็ มองออกวา่ หลงเชียวทาเป็นอ่อนโยนแสดงตวั แต่เขาเป็น สามีของเธอไม่วา่ เขา ทายงั ไงกจ็ ะเหมาะสม ฉู่ลวั่ หานไม่มีทางเลือก อา้ ปากกินไปหน่ึงคา โจก๊ เยน็ แลว้ ไม่ไดล้ วก ลิ้นแต่อยา่ งไร ตอนกลืนยงั มีกลิ่นหอมหวาน เธอคง หิวจริงๆ อยาก กินต่ออีกสกั ค่า “ฉนั ทานเอง” เธอยน่ื มือไปรับถว้ ย ไม่ใหแ้ ถมยงั ตกั ส่งให้ เธออีกคา แทน “คุณตอนน้ีร่างกายอ่อนแอ ฉนั ป้อนเอง” เมื่อเห็นแบบน้นั ถงั จิ้นเหยยี นกก็ า้ วขาเตรียมออกไป “พวก คุณคอ่ ยๆ ทาน ผมคงตอ้ งไปก่อน มีธุระ” ใครจะรู้วา่ เขายงั ไม่ไป หลงเชียวเหลือบไปเห็นนาฬิกา แขวนบน ผนงั แลว้ เอ่ยเสียงขรึมอยา่ งเป็นธรรมชาติ “รบกวน หมอถงั เปิ ดทีวี ใหด้ ว้ ย” คู่ลว่ั หานเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “คุณจะจบไม่จบ?”

เขาจอ้ งกลบั “ทาไม? สงสารมนั ?” ถงั จิ้นเหยยี นหยบิ รีโมทข้ึนมา “จะดูรายการอะไร?” หลงเชียวตอบ ปัด “ซ่องรายการซ่องหน่ึงของเมืองหลวง” ถงั จิ้นเหยยี นเลือกช่อง… “ขา่ วด่วนล่าสุด ตระกลู คางท่ีตอนน้ีเป็นผนู้ าดา้ น เทคโนโลยี อิเลก็ ทรอนิกส์ไดป้ ระกาศวา่ MBKไดเ้ ทคโอเวอร์ กิจการแลว้ เม่ือ ตอนแถลงขา่ ว คนจากตระกลู คางไม่ไดม้ ีการ อธิบายใดๆ” ทนั ใดน้นั ตาของคูล่ วั่ หานกเ็ ป็นประกายดว้ ยความ ประหลาดใจ “MBKเทคโอเวอร์กิจการแลว้ !” แต่ประธานของMBKคือหลงเชียว ที่ตอนน้ีถือซอ้ นป้อน อาหาร ผหู้ ญิงอยใู่ นโรงพยาบาลดว้ ยท่าทางไม่ยห่ี ระ “อืม ไม่คิดวา่ จะออกขา่ วเร็วขนาดน้ี” เขาขมวดคิ้วดูเหมือนวา่ วนั น้ีมีแต่เร่ืองวนุ่ วายไม่เป็นอนั ทา อะไร อยา่ งอื่นเลย ต่อดว้ ยข่าวท่ีสอง

“หลงั จากเขา้ เทคโอเวอร์กิจการของตระกลู คางแลว้ บน ทางหลวง หมายเลข1013 มีคนแจง้ วา่ พบอุบตั ิเหตุรถยนตค์ ร้ังใหญ่ แลมโบกินี พลิกควา่ จนเกิดการระเบิดข้ึน คางเฉิง เจ้ียและผหู้ ญิงท่ีนงั่ มาดว้ ย หน่ึงคนเสียชีวิตคาท่ี” จู่สว่ั หานงไปหมด เม่ือก้ีตระกลู คางถูกเทคโอเวอร์กค็ ิดวา่ เป็นเพียงการต่อสู้ กนั ทาง ธุรกิจ แต่เห็นขา่ วที่คางเฉิงเจี๊ยตายแลว้ น้นั เธออดที่จะ คิดไม่ได้ เธอเขา้ ไปในคลบั เห็นคางเฉิงเจ้ียเร่ืองวางยาแมว้ า่ จะไม่มี หลกั ฐาน แต่โดนหลงเชียวจดั การขนาดน้ีแลว้ ละก็ ถา้ อยา่ งน้นั เร่ืองลกั พาตวั กค็ งเป็นฝีมือมนั ! อู่ลวั่ หานมองหลงเชียวอยา่ งเหลือเช่ือ “คุณ…ทาไม…” คุณรู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ เป็นเขา? เขาตายคงไม่ใช่คุณทาหรอก ใช่ไหม? เธอมีขอ้ สงสยั มากมาย แต่หลงเชียวพดู อยา่ งเฉยเมย “อา้ ปาก เยน็ แลว้ เดี๋ยวไม่อร่อย”

เธออา้ ปากพะงาบๆ เขาป้อนโจ๊กเขา้ มาแต่เธอลืมความ เจบ็ ปวดที่ลิ้น ไปจนหมด คางเฉิงเจี๋ยตายแลว้ ! ถงั จิ้นเหยยี นไม่เขา้ ใจเพราะเขาไม่รู้เร่ืองที่เธอถูกลกั พาตวั เพราะ หลงเชียวสงั่ ใหป้ ิ ดขา่ วไว้ เขายงิ่ ไม่รู้วา่ เกิดเรื่องอะไรข้ึนกบั ท้งั คู่มาก่อนเพราะหลง “คุณกร็ ู้วา่ ผมไม่ไดห้ มายถึงเร่ืองน้ี รองคณบดีคุณอ่อน โยนกบั คุณเสียจริง!” หลงเชียวประชด “ผมวา่ คุณคงภาวนา ใหไ้ ดอ้ ยู่ ในออ้ มกอดเขาทุกวนั ” “หลงเชียวฉนั ไม่เขา้ ใจ ฉนั ตอ้ งการกินขา้ ว แลว้ ดูท่าคงไม่ ถูกปาก คุณ ไม่สูก้ ลบั ไปซะ!” จู่ลวั่ หานยกชามข้ึนมา มือไมส้ นั่ พยายามกล้นั น้าตาอยา่ งเตม็ ท่ี พอยกชามเขา้ ใกลใ้ บหนา้ น้าตากห็ ยดลงในชาม ผหู้ ญิงไม่รักดี!

“คางเฉิงเจ้ียเป็นคนบงการวางยาคุณ ลกั พาตวั คุณ” อยๆู่ เขากเ็ ปล่ียน เรื่อง “ขอบคุณ.” ท่ีคุณเสี่ยงชีวติ มาช่วยฉนั “ท่านเซียวที่จดั การแทน คนดีแบบคุณควรอยใู่ นอนั ดบั ตน้ ๆ ของพลเมืองดีเด่น” เธอฝืนน้าตาด่ืมโจก๊ ท้งั น้าตา “ผมกาจดั มนั แค่เพราะ.. มนั ทาร้ายคุณ! ! “ไม่เขา้ ตา คุณคิดวา่ ผมทาใหใ้ คร?” หลงั จากพูดอยา่ งเยน็ ชาเขากผ็ ดุ ลุกข้ึนยนื “ในเมื่อคุณดีข้ึนแลว้ พรุ่งน้ีออก จากโรงพยาบาลใหก้ ลบั วิลล่า”

คูล่ ว่ั หานกินไม่ลงแลว้ “ฉนั ไม่กลบั ถา้ ท่านเขียวตอ้ งการ ฉนั แสดง ละครเม่ือไหร่ฉนั ยนิ ดีร่วมมือ ไม่จาเป็นตอ้ งอยดู่ ว้ ย กนั คุณไม่สบ อารมณ์ฉนั กอ็ ยา่ หาเร่ืองใหต้ วั เองเลย” เสียงเรียกเขา้ ที่เสียงเรียกเขา้ ท่ีคุน้ เคยดงั ข้ึนขดั จงั หวะ สนทนาท้งั สองคน สายเรียกเขา้ จากคนตระกลู หลง ไม่รับกไ็ ม่ได้ “เชียวเอ๋อ เกิดอะไรข้ึนกนั แน่!” น้าเสียงท่ีโกรธเกร้ียวของหยวนซูเฟิ นดงั จนฉู่ลว่ั หานยงั ไดย้ นิ “ทิ้งคนทอ้ งอยา่ งโม่หรูเฟยไวม้ วั แต่ไปเทคโอเวอร์อะไร ตระกลู คาง! แกไม่ไดฟ้ ังฉนั เลยใชไ้ หม!” “ผมวา่ คุยกนั เขา้ ใจแลว้ นะ ตอนน้ีแม่ไม่ไดย้ งุ่ อะไรกด็ ูแล โม่หรูเฟย ไปก่อน” “อีกอยา่ ง คู่ลว่ั หานคนน้นั แกจะเตะมนั ออกจากตระกลู หลง เม่ือไหร่? ฉนั ไม่รอนะทอ้ งของโม่หรูเฟยมนั รอไม่ได้ หลานของ ตระกลู หลงยง่ิ รอไม่ได!้ ”

เตะลู่ลว่ั หานออกไป.. เธอไม่รอ. พวกเขารอไม่ได?้ เหอะ….

ตอนท่ี 90 ผ้าห่มหนึ่งผืนกบั คนสองคน หลงเชียวมองฉู่ลว่ั หานก่อนจะตอบกลบั เขาอยากเห็น อารมณ์ที่ แปรปรวนบนใบหนา้ ของเธอแมเ้ พียงเลก็ นอ้ ย แต่ผู้ หญิงคนน้ีกบั ไม่ มีปฏิกิริยาอะไรเลย เธอทาเพียงแคเ่ อนหลงั ลงอยา่ งเกียจคร้าน ท่าทางเตรียมพร้อมที่จะนอน นิ้วเรียวยาวของท่านเซียวถือโทรศพั ท์ “เร่ืองน้ีไวค้ อ่ ยคุย” เขาเบ่ือที่ตอ้ งจดั การเรื่องเลก็ นอ้ ยในบา้ น โดยเฉพาะเร่ือง ระหวา่ งโม่ หรูเฟยและฉู่ลวั่ หาน โม่หรูเฟย เพยี งแค่ใหเ้ ธอใชอ้ ยา่ งเพยี งพอ กระเป๋ าใบ ใหม่และความ อ่อนโยนเพียงเลก็ นอ้ ย เธอกส็ ามารถอยเู่ ป็น ป้ายใหต้ ระกลู หลงได้ อีกหลายปี แต่ฉู่ลว่ั หานเธออิสระ และไม่ตอ้ งการใหเ้ ขาเป็นห่วงต้งั แต่ แรก ถา้ เป็นห่วงเธอ กต็ อ้ งเอาหวั ใจท้งั ดวง ไม่ หวั ใจท้งั ดวงก็ ยงั ไม่พอ

“อะไรคือไวค้ ่อยคุย! แกวนั น้ีใหก้ ลบั มาบา้ นใหญ่ โม่หรู เฟยทอ้ งอยู่ อารมณ์แปรปรวนจะส่งผลต่อเดก็ ในทอ้ ง แกเป็น พอ่ เดก็ ตอ้ งมีความ รับผิดชอบ!” ลูก ลูกอีกแลว้ เธอคิดไม่ออกวา่ ถา้ โม่หรูเฟยไม่มีลูก กค็ งไร้ค่าในสายตา ของ หยวนซูเฟิ นเช่นกนั ? “ผมมีธุระ คืนน้ีไม่กลบั ” ท่านเซียวตอบอยา่ งเหนื่อยลา้ “ฉนั ไม่สนวา่ แกจะมีธุระอะไร กลบั มาท่ีบา้ นใหญ่เด๋ียวน้ี เชียวเอ่อ โม่หรูเฟยคือลูกสะใภท้ ี่ฉนั เลือก พวกแกอยดู่ ว้ ยกนั มากห็ ลายปี แลว้ โม่หรูเฟยตอนน้ีกท็ ุกขใ์ จเร่ืองทอ้ งมาก พอแลว้ แกยงั จะทาใหเ้ ธอ ทุกขใ์ จเพ่ิม? ฉนั ไม่ยอม! ฉนั จะ ประกาศวา่ โม่หรูเฟยคือคุณหญิง ของตระกลู หลง!” คูส่ งั หารไดย้ นิ ทุกประโยคอยา่ งชดั เจน ท่ีหยวนซูเฟิ นกท็ า จริงๆ

หยวนซูเฟิ นเก่งกาจขนาดไหน ยสี่ ิบปี ท่ีแลว้ กส็ ะเทือนคน ไปทวั่ ทุก แห่ง เรื่องอ้ือฉาวของตระกลู หลงน้นั ถูกเธอจดั การ ท้งั หมด หลงเซียวขมวดคิว้ “ผมอยตู่ ่างเมือง กลบั ไม่ได้ ตามน้ี แหละ” พดู จบหลงเซียวกต็ ดั สายทนั ที คูล่ วั่ หานลืมตาข้ึนเห็นท่าทางลาบากใจและไมส่ บายใจ ของเขา “คุณ กลบั ไปเถอะ แม่คุณดูโกรธมาก” “เธอกเ็ ป็นแม่คุณ คุณคือคุณหญิงของตระกลู หลง เรื่องน้ี มนั เปล่ียน กนั ไม่ได”้ เขาย้าสถานะของเธอไม่ใหเ้ ธอมีโอกาสหลีกหนี ฉู่ลวั่ หานอยากหวั เราะ “เม่ือก้ีที่คุณคุยโทรศพั ทฉ์ นั ไดย้ นิ หมดแลว้ เธอยอมรับโม่หรูเฟยเป็นภรรยาคุณ เพราะง้นั หลง เชียวพวกเรา..” หยา่ กนั เถอะ

แต่เขาไม่ใหโ้ อกาสเธอไดพ้ ดู ออกมา “ผมบอกพวกเขาไป แลว้ วา่ พวกเราไม่ไดอ้ ยใู่ นเมืองหลวง เพราะง้นั วนั น้ีจะกลบั ไม่ได้ กลบั วิล ล่ากไ็ ม่ได้ ดูแลว้ คงกลบั ไม่ไดส้ กั สองสามวนั ” คู่สงั หารกาผา้ ห่มแน่น “ง้นั คุณ…” “ถึงหอ้ งพกั ผปู้ ่ วยท่ีนี่จะธรรมดา แต่เหมือนวา่ เตียงจะใหญ่ พอ คืนน้ี นอนท่ีน่ีกแ็ ลว้ กนั ” “..คุณจะคา้ งที่โรงพยาบาล?” “ทาไม? คุณนายหลงไม่ยนิ ยอมใหส้ ามีนอนเฝ้าไข?้ หรือ คุณรอรอง คณบดีถงั กลบั มาอย?ู่ ” หลงเชียวคาพดู ร้ายกาจ เธอหมายถึงแบบน้นั ซะเมื่อไหร่? เธออยากบอกเขาวา่ โรง พยาบาล สภาพแวดลอ้ มไมค่ ่อยดี เขาท่ีใชช้ ีวิตสุดหรูสุข สบายมาตลอดคงไม่ ค่อยเหมาะกบั ที่นี่ “ท่ีนี่ไม่มีอุปกรณ์อาบน้า” เธอกล้นั อารมณ์เอาไวแ้ ลว้ เอ่ย ถึงเร่ือง จาเป็ นแทน “ช่างมนั ” เขาตอบอยา่ งขอไปที่

กไ็ ด้ ในเม่ือเขาไม่สนใจเธอเองกไ็ ม่จาเป็นตอ้ งไปยงุ่ วนุ่ วาย บอกวา่ ช่างมนั แต่เขากลบั บอกใหจ้ ้ีตงหมิงเอาของใช้ จาเป็นมาส่ง ให้ คูล่ วั่ หานมองไปท่ีประตูหอ้ งพกั วไี อพี หลงเชียวกาลงั อาบ น้า เธอท้งั โกรธท้งั ตลก เม่ือนาทีก่อนยงั ทะเลาะกนั อยเู่ ลย วิ ต่อมากลบั จะนอน ร่วมหอ้ ง แต่กช็ ่างมนั เถอะมาถึงขนาดน้ี แลว้ คูล่ วั่ หานเปิ ดเปลือกตาอยใู่ ตผ้ า้ ห่มสู้ความง่วงงุน อาบน้าเปลี่ยนเส้ือผา้ เสร็จแลว้ หลงเชียวเลิกผา้ ห่มข้ึนแลว้ ทิ้งตวั ลง บนเตียง ฉู่ลว่ั หานตกใจไออุ่นจากร่างกายคนขา้ งๆ หลงั ตรงเครียด ซ่ึงทนั ที ลมหายใจอุ่นราวกบั จะแผดเผาโอบรอบตวั เธอ แขน ยาวและ แขง็ แรงของหลงเชียวสวมกอดเธอจากทางดา้ นหลงั อู่ลวั่ หานตกใจจนแทบจะผดุ ลุกข้ึนมา แต่ติดที่เขารู้ทนั กด เธอไวไ้ ด้ ก่อน

“คุณ คุณท่าอะไร?” เสียงของเธอสน่ั เลก็ นอ้ ย เขาทาแบบน้ีกบ็ ่อย เธอไม่ชินสกั ที หลงเซียวอดน้นั ต้งั แต่เมื่อคืนก่อนจนถึงวนั น้ีเพราะมวั แต่ ช่วยคน ไหนจะไปจดั การเร่ืองตระกลู คางอีก เขาไม่ไดพ้ กั เป็น เวลาหน่ึงวนั หน่ึงคืนแลว้ ท้งั เขายงั กงั วลตลอดเวลา ใชแ้ รง กายมากเกินท้งั ยงั ไม่ ค่อยไดท้ านขา้ ว เพราะง้นั ไม่วา่ จะ แขง็ แกร่งแคไ่ หนกฝ็ ืนไม่ไหว เพราะท่านเซียวเหน่ือยแลว้ “วางใจเถอะ ผมไม่มีอารมณ์กบั คนป่ วย” แมป้ ากจะพดู แบบน้นั แต่ การกระทากลบั อ่อนโยนจนน่ากลวั อบอุ่นเกินไป อบอุ่นราวกบั ไม่รู้จกั ฉู่ลวั่ หานใจอ่อนเพราะท่าทีอ่อนโยนของเขา น้าเสียงก็นุ่ม ลงไมน่ อ้ ย “ของใชใ้ นโรงพยาบาลกล่ินน้ายาฆ่าเช้ือจะแรง หน่อย แต่ตมไปดม มาเด๋ียวกช็ ิน”

เขาครางคารับหน่ึง กอดเธอจากดา้ นหลงั แน่เหมือนเดก็ ที่ ตอ้ งการ ออ้ มกอด เขาซุกหนา้ ลงในซอกคอของเธอทาใหไ้ ม่ ไดก้ ลิ่นน้ายาฆ่า เช้ือแต่ไดก้ ล่ินแชมพอู ่อนๆ แทน เธอหายใจถ่ีข้ึนเอ่ยถามเบาๆ “คุณหนาวมากไหม?” ผชู้ ายขา้ งเธอกอดแน่นไม่พอไอร้อนจากร่างกายเขายงั ร้อนกวา่ ปกติ หรือวา่ เป็นไข?้ เป็นไขเ้ ช้ียอะไรกนั น้ีเป็นไฟราคะ ท่านเขียวเอ้ือมมือมากอดเอวเธอแลว้ พลิกตวั เธอกลบั มาหนั หลงั ให้ เขาไม่ชอบ เม่ือโดนบงั คบั ใหเ้ ผชิญหนา้ คูล่ ว่ั หานใจเตน้ แรงข้ึนเธอได้ แต่มอง ผชู้ ายที่ใชห้ มอนเดียวกนั กดั ริมฝีปากไม่กลา้ พตู อะไร หลงเชียวมองเธอ แขนกอดรัดเธอไว้ “มีเร่ืองหน่ึงที่ผม เสียใจ” คูล่ วั่ หานกะพริบตา “เรื่องอะไร?”

หลงเชียวสูดลมหายใจเขา้ ลึก “ผมน่าจะปล่อยใหเ้ ร่ืองที่ คุณถูกลกั พา ตวั ข่าวใหญ่มากกวา่ น้ี” ดีท่ีสุดคือคนท้งั เมืองทุกคนรู้ กลายเป็นหวั ขอ้ ขา่ วประเดน็ ร้อน ไม่ใช่วา่ รู้กนั เพียงแค่สองคน คูล่ วั่ หานสาลกั คาพดู ของเขา เธอยงั ไมไ่ ดถ้ าม เขากพ็ ดู ต่อ “ถา้ เป็นเร่ืองใหญ่ เร่ืองที่คุณ คือ คุณหญิงของตระกลู หลงทุกคนกจ็ ะรู้ขา่ วลือจะสูข้ า่ วที่ ประกาศเอง ไดอ้ ยา่ งไร คุณจะยกั คิว้ หล่ิวตากนั กบั คนแซ่ถงั อีกต่อไป” ประโยคแรกยงั พอซาบซ้ึง แต่ประโยคหลงั มนั อะไรกนั ? ไม่รู้ควรพดู อยา่ งไร ท่านเซียวโหมดอ่อนโยนหายากเธอก็ ไม่อยาก ขดั อะไร คนสองคนภายใตผ้ า้ ห่มหน่ึงผนื หนั หนา้ เขา้ หากนั ลม หายใจเดียวกนั “วนั น้ี ขอบคุณนะ ไม่วา่ จุด ประสงคค์ ุณคืออะไร คุณกช็ ่วยฉนั ไวอ้ ยดู่ ี ฉนั ควรขอบคุณ”

หลงเชียวโอบกอดเธอ มือใหญ่กวา่ คร่ึงแผน่ หลงั ทาบวาง บนหลงั เธอ อบอนุ่ อ่อนโยน “ถา้ อยา่ งน้นั คุณคิดจะขอบคุณผมอยา่ งไร?” หม? ถือโอกาสเอาเปรียบเธอ? “คุณอยากใหฉ้ นั ทาอะไร?” หลงเซียวเลิกคิว้ “จูบผม” คาขอของเขาไม่ไดม้ ากเกินไป อีกท้งั ยงั อยใู่ ตผ้ า้ ห่ม เพยี ง แต่มนั เกิน คาดเกินไปสาหรับพวกเธอท่ีกาลงั จะหยา่ เหมือน กลายเป็นคูข่ า้ ว ใหม่ปลามนั ไม่ไดห้ รอกไม่ได้ เธอคิดมากไปเอง มือเรียวของเธอจบั ตน้ แขนของเขาแลว้ เล่ือนใบหนา้ ข้ึนไป ท่ีริม ฝี ปากบาง จูบเบาๆ

จูบน้ีมาชา้ ไม่พอยงั ไปเร็วอีก ราวกบั กบกินน้าเขายงั ไม่ทนั ไดล้ ิ้ม รสชาติอะไรเลย ไม่พอ ท่านเซียวใชม้ ือใหญ่ของตวั เองกดเธอไวก้ บั ตวั เขาแน่น แลว้ บดจูบ อยา่ งล้าลึกร้อนแรง ไลซ้ ิมทว่ั ทุกมุม…. ท่านเซียวบดริมฝีปากเธออยา่ งไม่ลดละ อยากจะสอดลิ้น เขา้ ไปแต่ นึกถึงแผลท่ีลิ้นเธอข้ึนมาไดข้ ่มความอยากตวั เอง เอาไวอ้ ยา่ งน่า เสียดาย เขารุกล้ารุนแรงเธอเองกซ็ ินแลว้ และยงั ชอบรสชาติของ เขามาก ท่านเขียวกอดเธอไว้ “หลบั เถอะ ผมตอนน้ีหิวมาก เกรงวา่ จะกินไม่ เลือก” คู่สงั หาร “. “.” รีบหลบั ตาลงทนั ที ในความมืด ท่านเซียวลอบยมิ้ คิดอะไรอย?ู่ เขาหมายถึง หิวจริงๆ เม่ือก้ีน่าจะกินขนมปังสกั กอ้ น ในออ้ มกอดของเขา คืนน้ีหลบั ลึกท้งั คู่