คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

วนั ต่อมาหลงเซียวตื่นแต่เชา้ ความสมั พนั ธ์ของพวกเขายงั ไม่ได้ ประกาศชดั เจน เขาไม่อยากใหเ้ ธอถูกต่อวา่ เป็นมือท่ี สาม พอฉู่ลวั่ หานลืมตาต่ืนมาที่นอนขา้ งๆ กว็ า่ งเปล่าแลว้ ของใชใ้ น หอ้ งน้ากไ็ ม่มีเช่นกนั ราวกบั วา่ เมื่อวานหลงเชียว ไม่ไดม้ าคา้ งท่ีนี่ ราวกบั วา่ เธอฝันหวานไปเอง หลงั จากใชเ้ วลาในโรงพยาบาลท้งั วนั ร่างกายของคูส่ ั่ วหานเกือบจะ ฟ้ื นตวั แลว้ ขา้ มถงั จิ้นเหยยี นไป ฉู่ลว่ั หานกท็ าเร่ืองออกจากโรงพยาบาลให้ ตนเอง ตอนบ่าย ตึกใหญ่บริษทั MBK หลงเชียวนงั่ อยทู่ ี่โตะ๊ ตาแหน่งประธาน จอภาพดา้ นหนา้ ฉายวดิ ีโอ ใบหนา้ อนั หล่อเหลาของ กเู้ ยนเซิน “สืบถึงไหนแลว้ ? อยา่ มาแต่หวั เราะฮาฮา”

กเู้ ยนเซินเกาหวั “อยา่ รีบ เรื่องมนั หลายปี มาแลว้ จะถาม ตรงๆ ก็ ไม่ไดอ้ ีก ฉนั กไ็ ม่ไดม้ าจากแผนกบุคคลของโรง พยาบาล ถา้ ไม่ระวงั กถ็ ูกจบั ไดน้ ะสิ? นี่ไม่ใช่วา่ กาลงั หา โอกาส?” “แกเมื่อก่อนทาอะไรรวดเร็วออก ทาไม? ไม่ไดร้ ับอิทธิพล จากฉนั เลยตอ้ ยลง? รีบไสหวั กลบั มา ฉนั จะสอนแกเอง” มุมปากหลงเซียวเอียงข้ึนอยา่ งหยอกลอ้ คุณชายกทู้ าปากขมุบขมิบ “คิดหาทางไดแ้ ลว้ ฉนั วา่ ถา้ แกชอบเธอ จริงแลว้ แคร์เธอมากขนาดน้นั ไม่วา่ ตอนน้นั จะ เกิดอะไรข้ึนกบั เธอ ไม่วา่ เธอจะใชว้ ธิ ีไหน ยงั ไงตอนน้ีกอ็ ยู่ ดว้ ยกนั แลว้ ไม่ดีแลว้ เหรอ?” “ไม่ได้ ฉนั ไม่สามารถอยกู่ บั เธออยา่ งสบั สนได้ หากเร่ืองที่ เกิดข้ึน ตอนน้นั ไม่ใช่ความผดิ เธอ ฉนั ตอ้ งรับผดิ ชอบทุก อยา่ งในสามปี มา น้ี” “ถา้ เป็นเรื่องจริงล่ะ?” หลงเชียวเงียบไป “แกสืบดูก่อน ถา้ ไดเ้ รื่องยงั ไงบอกฉนั ดว้ ย”

“ได้ จะวา่ ไปแกกบั โม่หรูเฟยเป็นอยา่ งไรบา้ ง? ฉนั เห็น โปสเตอร์ในอเมริกาเหมือนวา่ โม่หรูเฟยมาจะมาโปรโมท หนงั ที่ นิวยอร์ค ไม่หรูเฟยไปนิวยอร์ค? หลงเชียวกลบั รู้สึกผอ่ นคลายอยา่ งน่าละอายใจ “ไม่รู้ ไมอ่ ยากรู้” “หา แกไม่สนใจเธอเลยเหรอ” “สถานะของเธอตอนน้ีค่อนขา้ งพิเศษ จะทาอะไรกท็ าเลย ไม่ได้ นาย จดั การเรื่องน้ี ใหเ้ สร็จก่อน” “เออเออ ฉนั ว่ิงเตน้ ใหแ้ กเอง” หลงเชียวเคาะปลายนิ้วลงบนโตะ๊ หาโอกาสท่ีพลาดไป มี วิธีไหน ประกาศความสมั พนั ธข์ องฉนั กบั เธอไดบ้ า้ ง? ที่มนั จะ ไม่กระทบต่อช่ือเสียงและชีวิตเธอ”

กเู้ ยนเซินเกือบอว้ กออกมา “แกอยากประกาศมีเมีย? เช้ีย สมที่เป็น หลงเชียว ผหู้ ญิงที่อยขู่ า้ งลว้ นยอ่ มเป็นท่ีสนใจ อยา่ พดู ถึงภรรยาตวั จริงอีก ฉู่ลว่ั หานตอ้ งถูกสื่อรุมท้ีงอยา่ ง แน่นอน อีกอยา่ งการใชช้ ีวิต อยา่ งง่ายๆคงไม่สามารถสงบ อีกต่อไป เรื่องน้ีแกควรคิดใหด้ ี” หลงเซียวขมวดคิ้ว “ฉนั กก็ งั วลเรื่องน้ี” “โอย้ คุณรักเธอแลว้ จริงๆ คุณชายหลงของพวกเราจริงใจ กบั คนอื่น เป็นต้งั แต่เม่ือไหร่กนั ? ฉนั แนะนาวา่ ใหแ้ กคุยกบั เธอ ใหเ้ ธอได้ เตรียมใจรับการออกไปขา้ งนอกแลว้ ถูก สมั ภาษณ์ หรือถูกถ่ายภาพ ขณะซอ้ ปปิ้ ง” ใหต้ ายเถอะน่ีเป็นคร้ังแรกที่หลงเชียวรู้สึกราคาญสถานะ ของตวั เอง “อีกอยา่ ง…” ท่านเซียวจิ้มนิ้วนวดหางคิว้ ของเขา “มีวิธี ง่ายๆ ท่ี ตรวจเชก็ ไดว้ า่ ในใจเธอมีฉนั อยไู่ หม?”

กเู้ ยนเซินจะอว้ กจริงแลว้ “คุณชายหลง แกแน่ใจนะวา่ แก คือผชู้ ายที่ แต่งงานมาสามปี แลว้ ถามเหมือนเดก็ ท่ีพ่ึงเคยมี ความรัก? แก..หลง เธอเขา้ แลว้ !” “อยา่ มวั่ ! พดู !” “วิธีแรก เขา้ ใกลเ้ ธอ ใชค้ วามหนา้ ดา้ นท้งั หมดเขา้ หาเธอ และทาตวั ติดกบั เธอ.. “วธิ ีท่ีสอง!” นี่มนั วธิ ีบา้ อะไรกนั ! “ฮาฮา วธิ ีที่สองคืออ่อนโยนกบั โม่หรูเฟยใหเ้ ธอหึง ถา้ เธอ ถึงแปลวา่ เธอรู้สึกกบั แก แต่ถา้ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกแ็ ปลวา่ แกอกหกั แลว้ ไง” หลงเชียวเคาะนิ้วลงบนหวั เข่า ดูเหมือนวา่ วธิ ีแรกจะเขา้ ท่ากวา่ “ไสหวั ไปหาขอ้ มูล!” “แลว้ แกจะใชว้ ิธีไหน?” “ฉนั จะตดั สินใจเอง”



ตอนที่ 91 คร้ังแรกที่เขาเรียกเธอว่าเมยี คู่ลวั่ หานวางแผนเอาไวว้ า่ พรุ่งน้ีจะเขา้ ทางานตามปกติ ดงั น้นั จดั การ เรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จกร็ ีบร้อนไปท่ีหอ้ ง ทางาน เป็นเพราะ เธอบอกออกไปวา่ ตนเองอาหารเป็นพษิ จึง ไม่ไดด้ ึงดูดความสนใจ มากเท่าไรนกั แต่ความสมั พนั ธท์ ี่คลุมเครือระหวา่ งเธอกบั ถงั จิ้นเหยยี น ไม่รู้วา่ ถูก แพร่กระจายกลายเป็นเวอร์ชน่ั ท่ีโอเวอร์ต่างๆ นาๆ ไดย้ งั ไงกนั “หมอ คุณกบั รองคณบดีถงั รู้จกั กนั ต้งั แต่สมยั เรียน มหาวิทยาลยั แลว้ หรอคะ?” “หมอฉู่ ท่ีแทค้ ุณกบั รองคณบดีถงั เป็นคนรักกนั มาต้งั นาน แลว้ ดูไม่ ออกจริงๆ ถ่อมตวั ขนาดน้ี” “เฮภ้ รรยาท่านรองคณบดี ฮิๆ ทาตวั นอบนอ้ มขนาดน้นั ท่าไมกนั โรงพยาบาลของเรากไ็ ม่ไดค้ ิดเลก็ คิดนอ้ ยเรื่องการ คบหากนั ในท่ี ทางานสกั หน่อย”

คูล่ วั่ หานแทบจะจุกไปใน ทนั ที น่ีแพร่กระจายออกมาจากท่ีไหน กนั ? เธอประหลาดใจจริงๆ ! จา้ วเหมียนเหมียนหวั เราะคิกคกั พร้อมกบั ประชิดเขา้ มา “หมอจู่ เรื่อง ท่ีรองคณบดีถงั ช่วยชีวิตคุณอยา่ งไม่เสียดาย ชีวิตตอนน้ีแทบจะ กลายเป็นเร่ืองราวดีๆ ท่ีร่าลือกนั ในโรง พยาบาลของพวกเราแลว้ จะๆ สร้างแรงบนั ดาลใจ โรแมนติก ร้อนแรงขนาดไหนกนั นะ ตอนน้ีเหล่าหมอผชู้ ายต่างก็ดีกมาก ต้งั ตารอที่จะไดม้ ีโอกาสแสดง เสน่ห์ของตนเอง” น่าเบื่อจริงๆ “ระหวา่ งฉนั กบั รองคณบดีถงั ไม่ไดม้ ีอะไร ข่าวลือซุบซิบ ผา่ นไปสกั พกั กไ็ ม่มีใครพดู ถึงแลว้ เอาบนั ทึกการตรวจหอ้ งผู้ ป่ วยโรคหลอด เลือดหวั ใจในคราวก่อนมาใหฉ้ นั หากคนไข้ ไม่ไหวจริงๆ เกรงวา่ จะตอ้ งทาการผา่ ตดั แลว้ ” “อยดู่ ีดีๆ กพ็ ดู ถึงคนไขท้ ่าไม”

แฟ้มที่อยใู่ นมือของหมอฉู่เคาะไปบนศีรษะของจา้ วเหมียน เหมียน เบาๆ “หนา้ ที่ของหมอเปล่ียนไปเป็นซุบซิบนินทา ต้งั แต่เมื่อไรกนั ? ผปู้ ่ วยกลบั กลายเป็นอาชีพเสริม?” “โอย๊ ๆ ฉนั พดู สูค้ ุณไม่ไหว น่ี แฟ้มของผปู้ ่ วย ยงั มีพวกน้ี พวกน้ี เป็น ของคุณท้งั หมด อ๋อ ใช่แลว้ อนั น้ี คือตอนที่คุณไม่อยรู่ อง ผอู้ านวยการเกาส่งมา” เห้ีย งานเยอะขนาดน้ีไดย้ งั ไงกนั ! เธอเพ่งิ จะไม่ไดท้ างาน วนั เดียวก็ เท่าน้นั เอง! อยา่ งกบั ผา่ นไปคร่ึงคอ่ นปี “คนมีความสามารถกต็ อ้ ง เหน่ือยมากหน่อย หมอจู่ๆ สูๆ้ นะคะ” จา้ วเหมียนเหมียนหวั เราะคิกคกั พร้อมกบั เดินจากไป เหอะๆ หวั หนา้ ระดบั สูงกดทบั ลูกนอ้ งใหต้ าย ตอนน้ีเกา หยง่ิ จือกย็ งั มาไดย้ นิ ขา่ วลือของเธอกบั ถงั จิ้นเหยยี นอีก ก็ ตอ้ งเปลี่ยนเป็นทรมาน เธอหนกั ยงิ่ กวา่ เดิมเป็นธรรมดา ได้ อยากจะเล่นกเ็ ขา้ มาสิ

หอบงานกองใหญ่เดินออกจากโรงพยาบาล คิดไม่ถึงวา่ จะหกโมง กวา่ แลว้ เธอโบกรถกลบั ไปยงั คอนโดของตนเองในทนั ที นากองเอกสารวางไวบ้ นโซฟา ฉู่ลวั่ หานตดั สินใจทา อาหารให้ ตวั เองทาน ในตอนท่ีเธอสวมผา้ กนั เป้ื อนน้นั เสียงโทรศพั ทก์ ต็ งั ข้ึน เบอร์โทรศพั ทค์ ิดไม่ถึงวา่ จะเป็นหลงเชียว? ! เกิดอะไรข้ึนอีก? “อยทู่ ี่ไหน?” เป็นการสอบสวนท่ีง่ายและใจเยน็ มาก คูล่ ว่ั หานกดั ฟัน “บา้ นคะ่ ” หลงเชียวยกขอ้ มือข้ึนมาดูเวลา จากน้นั มีอหน่ึงถือ โทรศพั ทอ์ ีกมือ หน่ึงหยบิ กญุ แจรถข้ึนมาเดินไปถึงหนา้ ประตู ลิฟต์ “บา้ นไหน?” เธอไม่เคยนาบา้ นที่รีสอร์ทหยจี ่ิงพดู วา่ เป็นบา้ นมาก่อน ต่อใหพ้ ดู ก็ เป็นการพดู แบบไม่เตม็ ใจนกั คราวน้ีพดู ไดอ้ ยา่ ง เป็นธรรมชาติ ขนาดน้ี จะตอ้ งไม่ใช่ท่ีวลิ ล่าอยา่ งแน่นอน

“อยทู่ ี่.คอนโดของฉนั เอง” โกหกไม่ไดผ้ ล กไ็ ดแ้ ต่สารภาพอยา่ งตรงไปตรงมา ดีมาก เธอไม่ไดไ้ ปที่วลิ ล่า พดู ตามตรงแลว้ เขากไ็ ม่อยากไปเช่นเดียวกนั “ทานขา้ วหรือยงั ?” ท่านเชียวถามอยา่ งเป็นธรรมชาติ ขนาดน้ีเกิด อะไรข้ึน? “ยงั ค่ะ กาลงั เตรียมตวั ทา” เธอตอบกลบั อยา่ งเป็น ธรรมชาติขนาดน้ี เกิดอะไรข้ึนอีก? ท่านเซียวบิดกญุ แจสตาร์ทรถ เสียงแกร็กดงั ข้ึน โรลส์รอย ซ์สีดาก็ เร่ิมทางานข้ึนตามการบิดของกญุ แจ “ท่ีบา้ นมีกบั ขา้ ว อะไรบา้ ง?” คูส่ งั หารยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตูตูเ้ ยน็ กบั ขา้ ว… เธอเศร้าเลย ในตูเ้ ยน็ มีเพียงแค่คอ็ กเทลที่เหลือเอาไวไ้ ม่ ไดม้ ีกบั ขา้ ว อะไร คิ้วงามของหลงเซียวขมวดเขา้ หากนั “ตอนน้ีลงมา รอผม ท่ีหนา้ ประตูหา้ ง ผมประมาณสิบนาทีถึง”

หมายความวา่ ยงั ไง? ” ฮลั โหล? ฮลั โหล! ” สายโทรศพั ทต์ ดั ไปแลว้ ! คูล่ วั่ หานถอดผา้ กนั เป้ื อนออกอยา่ งงงงวย เปลี่ยนรองเทา้ ออกจาก บา้ น เดินไปยงั หา้ งสรรพสินคา้ เวลากป็ ระมาณสิบกวา่ นาที เธอยงั เดินไปไม่ถึงหนา้ ประตูหา้ งกเ็ ห็นโรลส์รอยซ์เปิ ดประทุนคนั หน่ึง จอดอยู่ ทา่ มกลางรถยนตธ์ รรมตากองใหญ่อยา่ งไม่กลมกลืนเป็น อยา่ งมาก บริเวณรอบๆ หลายเมตรต่างกไ็ ม่มีใครกลา้ จอด รถ ช่วงพ้ืนท่ีน่ีไม่คอ่ ยจะดีนกั การจบั จ่ายใชส้ อยระดบั ปาน กลาง รถนะ นะ ท่ีหรูหรายง่ิ นอ้ ย พอคนรวยปรากฏออกมา ทุกคนต่างกห็ ลบแทบ จะไม่ทนั หากกระทบไปโดนชนไปโดน คา่ ซ่อมแซมแพงกวา่ รถท้งั คนั ของพวกเขาเสียอีก เงาร่างสูงใหญ่ร่างหน่ึงเดินออกมาจากภายในตวั รถ ชุด สูทเวอร์ชาเซ สีดา ใบหนา้ หล่อเหลาที่เคา้ โครงชดั เจน

บุคลิกลกั ษณะมีความเป็นผใู้ หญ่ ตูแพง ในความเยน็ ชา แสดงใหเ้ ห็น ถึงการเขา้ หาไดย้ าก นนั่ กค็ ือหลงเซียว “หมายความวา่ ยงั ไงคะ?” เธอเดินเขา้ ไปพร้อมกบั เอ่ย ถาม หลงเชียวมองดูอาคารหา้ งสรรพสินคา้ ซูเปอร์มาร์เกต็ อยู่ ช้นั ใตด้ ิน?” “ใช่ค่ะ ทาไมหรอ?” ดีมาก เธอยงั ไม่มีการตอบสนองกลบั คืนมา คิดไม่ถึงวา่ เขาจะยก ขายาวๆ ที่ ห่อหุม้ ดว้ ยกางเกงสูทเดินไปแลว้ ! เธอน่ิงอ้ึง เขาหนั หนา้ กลบั มา เอ่ยข้ึนอยา่ งราคาญเลก็ นอ้ ย “ไม่ตามมา?” เอ่อ…ตามไปๆ

แต่วา่ เดินหา้ งหมายความวา่ ยงั ไงกนั ? อีกท้งั …มือของ เขายงั เป็น รถเขน็ ชอ้ ปปิ้ ง? พระเจา้ ! ไม่เห็นสายตาของชายหญิงบริเวณโดยรอบที่มองเขาแทบ จะกินเขา ไปแทบท้งั ตวั แลว้ หรอกหรอ? ผชู้ ายที่สูงสง่าโดด เด่นเช่นน้ี เดินไป ที่ไหนกเ็ ป็นเหมือนประภาคารหลงั หน่ึง พดู ง่ายๆ กค็ ือการมีอยขู่ อง เทพกไ็ ม่ปาน! คู่ลว่ั หานอยากจะรักษาระยะห่างกบั เขาเป็นอยา่ งมาก.. “หลบไปไกลขนาดน้นั ทาไม? มานี่” เธอเคล่ือนไหวทีละนิดๆ …ผา่ นไปนานกย็ งั คงรักษาระยะ ห่างเอาไว้ หน่ึงกา้ ว เขาขมวดคิ้วข้ึน มือใหญ่ร้ังช่วงเอวของเธอเอาไวใ้ น ทนั ที! เกร็งไปหมดท้งั ตวั ! ลมหายใจถ่ี! เซลลส์ มองกาลงั ลุก ไหม!้ จู่ลว่ั หานถูกเผาจนไหมไ้ ปหมดแลว้

เผชิญหนา้ กบั สายตาขบเข้ียวเค้ียวฟันของทุกคน คูล่ วั่ หาน ยมิ้ เจื่อน ออกมาโดยที่ไม่รู้เน้ือรู้ตวั “ท่านเชียว น่ีคุณกาลงั ทา อะไรคะ?” หลงเชียวใบหนา้ ไม่เปลี่ยนสี เขน็ รถเขน็ ชอ้ ปปิ้ งเดินชา้ ๆ อยใู่ นโซน อาหารสด “ซ้ือกบั ขา้ ว” ฉู่ ลวั่ หาน “..” “ยนื อยตู่ รงน้นั ทาไม? ทาอะไรเป็นกห็ ยบิ ผมหิวแลว้ ” เธอเงยศีรษะ ข้ึนมองเขา กลืนน้าลายเลก็ นอ้ ย “..” ดวงตาของเขาตาขลบั ราวกบั หมึก ดูค่อนขา้ งใจดา ค่อน ขา้ งแบด คอ่ นขา้ งกาป้ันทุบดิน “ดูพอหรือยงั ? ดูพอแลว้ กเ็ ริ่ม ซ้ือกบั ขา้ ว” ซ้ือ…ซ้ือกบั ขา้ ว? โลกสนั่ ตามไปหมดแลว้ คูล่ ว่ั หานเลือกกบั ขา้ วท่ีทาง่ายสองสามอยา่ ง เนน้ ผกั เป็น หลกั เน้ือ เป็นรอง เน้ือปลาเป็นอนั ดบั สุดทา้ ย “เสร็จแลว้ ค่ะ” ในรถเขน็ มีของแคไ่ ม่เท่าไร ท่านเซียวขมวดคิว้ ข้ึน “แค่

น้ีว” ฉู่ลวั่ หานพยกั หนา้ “อาหารม้ือเดียวใชก้ บั ขา้ วแคไ่ ม่เท่าไร ค่ะ” ท่านเซียวคลายคิว้ ที่ขมวดเขา้ หากนั เลก็ นอ้ ย หากไม่ใช่ ม้ือเดียวล่ะ? ช่างเถอะไม่พดู จะดีกวา่ โซนชาระเงินมีคนจานวนไม่นอ้ ยกาลงั ต่อแถว ฉู่ลว่ั หาน เห็นหลง เชียวท่าทางเช่นน้ี กก็ ลวั วา่ ขา้ งหนา้ จะดีฆอ้ งเปิ ดทาง ใหก้ บั เขา จึงคิด ดนั รถเขน็ จากมือของเขาเขา้ มา “ฉนั ไปชาระ เงิน คุณออกไปก่อน เถอะคะ่ ” แต่ใครจะรู้วา่ มือของเธอเพง่ิ จะกระทบเขา้ กบั ดา้ มจบั รถ เขน็ มือ ใหญ่ของเขากท็ บั ลงมาเบาๆ ธรรมชาติขนาดน้นั เผดจ็ การขนาดน้นั .. “ไปดว้ ยกนั ” กค็ ือทาใหเ้ ธอเกรงใจท่ีจะปฏิเสธ “ขอโทษนะคะเงินสดหรือวา่ รูดบตั รคะ?” แคชเชียร์มอง หลงเชียว อยา่ งบา้ ผชู้ าย ดวงตาท้งั สองขา้ งคา้ งเติ่ง..

ในใจของฉู่ลวั่ หานไม่สบอารมณ์นกั แนบไปดว้ ยอารมณ์ Inss “Alipay!” รีบร้อนออกจากบา้ น พกมาแคโ่ ทรศพั ทม์ ือถือ ได้ แต่Alipay หลงเซียวหยบิ เอากระเป๋ าสตางคอ์ อกมา วางใส่ในมือ ของเธอ หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือของเธอมาไวท้ ี่มือของตนเอง “เงินสด” ฉู่ลวั หาน “..” คนประเภทน้ีออกจากบา้ นคิดไม่ถึงวา่ ยงั จะพกเงินสด? ช่าง…อยู่ นอกเหนือความคาดหมายจริงๆ “ค่ะๆ คุณผชู้ าย” แคชเชียร์จะหยบิ เอาแบงคร์ ้อยจากมือของฉู่ลวั่ หานท่ีเพิง่ จะควกั ออกมาจากขา้ งในกระเป๋ าสตางค์ แต่นิ้วมือของฉู่ลั่ วหานบีบแน่นไม่ ยอมปล่อย ท้งั สองคนทาสงครามกนั อยู่ หลายวินาที.. “เมียครับ จ่ายเงินแลว้ ”

ตูม้ ! ระเบิดปรมาณูในสมองของฉู่ลว่ั หานแตกกระจาย! เธอคลายมือออกอยา่ งตกตะลึง เงินถูกหยบิ ออกไป ระดบั สติปัญญา ของเธอกถ็ ูกหยบิ เอาไปดว้ ยเช่นเดียวกนั ! เมื่อครู่ น้ีหลงเชียวเรียก เธอวา่ อะไรนะ? จะส่ีปี แลว้ ต้งั แต่แต่งงานจนมาถึงตอนน้ี เธอไม่เคย ไม่ เคยไดย้ นิ คา วา่ เมียคาคาน้ีออกมาจากในปากของเขามา ก่อน ไม่เคย! เธอเปลี่ยนสายตาท่ีตกตะลึงกลายเป็นนิ่งอ้ึงข้ึนมา ดวงตา สีน้าตาล เขม้ เลื่อนลอย โลกท้งั ใบเหลือเพยี งแค่ใบหนา้ ของ หลงเซียว ใบหนา้ น้นั ปนเป้ื อนไปดว้ ยเสน่ห์อยา่ งที่ไม่มีใครเสมอ เหมือน ดวงตาที่ล้าลึกน่ิงสงบยง่ิ เพม่ิ ความลึกซ้ึงและกวา้ ง ใหญ่ น่าออร่าและ ความสูงศกั ด์ิท้งั หมดปิ ดผนึกเอาไวใ้ นน้นั ไม่สามารถที่จะวดั ระดบั ได้ “เฮย้ ! ขา้ งหนา้ จะไปหรือไมไ่ ปกนั แน่! พวกเรารีบจะ ชาระเงินนะ!

มือใหญ่ของหลงเชียวโอบไหล่ของเธอเอาไว้ พาหญิงสาว ที่กาลงั น่ึง อ้ึงเดินออกไป “ทอนเงินใหค้ ุณค่ะ…” คนสองคนท่ีประคองกนั จากไปดูเหมือนจะไม่ไดย้ นิ ข้ึนมาบนรถ แนวโคง้ การตอบสนองที่ยาวเกินมาตรฐาน ของฉู่ลว่ั หานในที่สุดกด็ ีดกลบั คืนมา “เม่ือครู่น้ี คุณ..หมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่คะ?” หลงเชียวเคลื่อนรถออก เอ่ยข้ึนอยา่ งดูตายเป็นอยา่ งมาก “ไม่ได้ หมายความวา่ ยงั ไง” เรียกเมียของตวั เอง ตอ้ งการความหมายอะไรกนั ? แต่…เม่ือครู่ตอนท่ีเขาเรียกเธอวา่ เมียค่าคาน้ี ทาไมถึงได้ สบายสด ชื่นขนาดน้นั ? ข้ึนมาช้นั บน เดินเขา้ ประตู ฉู่ลว่ั หานเตรียมตวั ทากบั ขา้ ว

หลงั จากที่สวมผา้ กนั เป้ื อน ท่าทางของสาวนอ้ ยท่ีอยบู่ า้ นดู น่ารัก อ่อนโยนเป็นอยา่ งมากความดุเดือดในเวลากลางวนั ในที่สุดกถ็ ูกทา ใหเ้ รียบลงแลว้ ท่านเขียวพอใจมาก “คุณจะทานน่ึงหรือวา่ ตม้ คะ?” เธอพดู ถึงปลา เขานงั่ อยบู่ นโซฟาในหอ้ งรับแขก ขาท้งั สองขา้ งไขวเ้ ขา้ หากนั อยา่ ง เป็นธรรมชาติ ภายในมือยงั คงกาลงั พลิกดู เอกสารขอ้ มูลของเธอ “คุณอยา่ งไหนสบาย ผมทานอยา่ ง น้นั ” ที่เขาพดู คือคน ใบหนา้ ของคูล่ ว่ั หานร้อนระอุข้ึน แม่ง! กินแคป่ ลากย็ งั ไม่ ลืมท่ีจะ เก่ียวเธอ! ผดั ซอสแดงใหก้ บั เขา ใส่พริกเยอะๆ ! ใหเ้ ขาเผด็ ตายไป เลย! อาหารม้ือหน่ึงทาเสร็จ กบั ขา้ วส่ือยา่ งน้าแกงอีกหน่ึงอุดม สมบูรณ์ เป็นอยา่ งมาก อาหารบา้ น ๆ ทาข้ึนมาแลว้ ยง่ิ ไม่ตอ้ ง กล่าวถึง

“ทานไดแ้ ลว้ คะ่ ” เธอวางถว้ ยกบั ตะเกียบเสร็จก็เรียกหลง เซียว ร่างกายที่สูงใหญ่ของหลงเชียวแสดงใหเ้ ห็นถึงความน่า เกรงขาม ลมหายใจท่ีอยบู่ นร่างกายแผก่ ระจายรังสีออกมา หอ้ งรับแขกที่เลก็ และแคบถูกเขาคน เดียวยดึ ครองจนเตม็ พ้ืนที่ไปหมด เขาตรงไปนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีรับประทานอาหาร ยน่ื มือออกไป จะหยบิ ตะเกียบ “ฉนั วา่ …คุณลา้ งมือหรือยงั คะ?” เป็ นคาถามท่ีธรรมชาติมาก ท่านเชียวน่ามือยน่ื ออกมา “สะอาดมาก” หมอจู่แทบจะซ้าในไปในทนั ที “เม่ือครู่น้ีคุณหยบิ เอกสาร สิ่งน้นั ถูก คนจบั ไปเท่าไร ไม่สกปรกก็มีแบคทีเรีย ลา้ งมือก่อน คอ่ ยทานค่ะ” เธอเกบ็ ตะเกียบกลบั ไปในทนั ที ไม่ใหเ้ ขา

ท่านเซียวขมวดคิว้ อยา่ งอารมณ์ดี “ครับ” เสียงน้าไหลชา้ ๆ กลิ่นฮอร์โมนท่ีทระนงองอาจแพร่ กระจายจาก หอ้ งน้าทางน้นั มาถึงที่ปลายจมูกของเธอ ทุกลม หายใจที่ออกมาต่าง กเ็ ป็นสิ่งเยา้ ยวนท่ีอนั ตรายของชายหนุ่ม เขาลา้ งมือเสร็จกม็ าแบออกใหเ้ ธอดู “ตอนน้ีล่ะ?” ลมหายใจของเธอติดขดั เลก็ นอ้ ย “..ไดแ้ ลว้ คะ่ ” ท้งั สองคนนง่ั ลง สายตาของท่านเชียวถูกปลาท่ีมีสีแดงสด ตวั น้นั ดึงดูดความสนใจเขา้ ใหแ้ ลว้ น่ีใส่พริกไปเท่าไรกนั ? เธอร้องทกั เขาดว้ ยรอยยมิ้ จนตาหยี “อาหารบา้ นๆ ท่าน เชียวถูๆ ไถๆ ทานไปก่อนนะคะ นี่คะ่ ปลาตวั น้ีต้งั ใจทาใหก้ บั คุณเป็นพเิ ศษ คุณ ทานเยอะหน่อย” รู้วา่ เขาไม่ชอบกินเผด็ ยงั บอกวา่ ต้งั ใจทาใหก้ บั เขาเป็น พิเศษ ใหเ้ ขา ทานเยอะหน่อย? ผหู้ ญิงคนน้ี กาลงั รนหาท่ีตาย “ได”้

เขาใชป้ ลายตะเกียบแผพ่ ริกและพริกไทยเสฉวนที่อยดู่ า้ น บนออก ในท่ีสุดก็เผยใหเ้ ห็นเน้ือปลาที่ขาวนุ่ม “ท่ีแทน้ ี่กค็ ือ แบบที่คุณ สบาย?” ยมิ้ ? เธออยา่ งไหนสบาย เขาทานอยา่ งน้นั .. คูล่ วั่ หานที่ในปากมีถว่ั แขกอยู่ แทบจะถูกทาใหส้ าลกั ตาย “คุณจะ ทานไหมคะ?” คาพูดไร้สาระเยอะจริงๆ เขาคีบเน้ือปลาชิ้นหน่ึง หวั คิ้วไม่ไดข้ มวดเขา้ หากนั เลยสกั นิด “ทาน คุณรู้สึกสบาย ใส่ยาพิษผมกจ็ ะ ทาน” ปัจจยั ความคลุมเครือกาลงั ข้ึนสูง…อากาศเปล่ียนเป็นร้อน ระอุ… หมอฉู่หนา้ แดงแลว้ “เอ๊ย!” เน้ืออยทู่ ่ีขา้ งริมฝีปากของเขา คู่ลวั่ หานไม่แขง็ ใจ “อนั น้ี คอ่ นขา้ งเผด็ คุณเปลี่ยนอีกอนั ดีกวา่ คะ่ ”

นยั นต์ าของหลงเซียวสะทอ้ นความเจา้ เล่ห์ข้ึนมาแวบหน่ึง เอ่ยข้ึน อยา่ งลอยๆ วา่ “เผด็ ทานข้ึนมาถึงไดม้ ีรสชาติ ถลก หนงั ดา้ นนอกทิ้ง ไปก่อน เน้ือที่ละเอียดนุ่ม เขา้ ไปละลายใน ปาก เผด็ มีรสชาติท่ียงั ติด ลิ้นอยู่ กระตุน้ อารมณ์” กินแคเ่ น้ือปลา ทาไมอยา่ งกบั เส้ือผา้ ทวั่ ท้งั ร่างกายถูกเขา เลิกออก จากกนั ยงั ไงอยา่ งง้นั ! ไฟที่อยใู่ นปากของท่านเชียวกาลงั เผาไหม้ ผหู้ ญิงคนน้ี ทาใจไดจ้ ริงๆ ! คูล่ ว่ั ทานคีบชิ้นใหญ่ชิ้นหน่ึงวางใส่ในถว้ ยของเขาอยา่ งเชิงรุกมาก “ท่านเซียวทานปลาได้ เชี่ยวชาญขนาดน้ี ง้นั ทานเยอะหน่อยนะคะ” ไม่เช่ือหรอกวา่ จะทาใหค้ ุณเผด็ ไม่ได!้ ท่านเชียวน่ิงสงบ “ความตอ้ งการมากขนาดน้ี ดูเหมือน คร้ังเดียวจะ ทาใหพ้ อใจไม่ไหว ง้นั ก่ีคร้ังถึงจะเหมาะสม? ผม จะใหค้ วามร่วมมือ ร้อนในกไ็ ม่เป็นอะไร”



ตอนที่ 92 มา อาบนา้ นอน กินแคป่ ลารู้สึกเหมือนตลอดการกินต่างกก็ าลงั ใหเ้ ขาเกี่ยว คู่ลว่ั หาน จะอาหารไม่ยอ่ ยอยแู่ ลว้ ต่อจากน้ีไป เกรงวา่ เธอจะ ไม่กลา้ กินปลา ไปอีกนาน กไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ น้าเสียงของเขาบอกเป็นนยั ใด้ คลุมเครือ เหลือเกินหรือวา่ เธอคิดมากเกินไปกนั แน่ การ หยอกลอ้ ท้งั ในและ นอกคาพดู แทบจะทาใหเ้ ธอระเบิด กระจายอยแู่ ลว้ ทานขา้ วเสร็จ เธอไปลา้ งจานท่ีหอ้ งครัว ตอนที่ออกมาท่านเซียวยงั คงนงั่ อยบู่ นโซฟาในหอ้ ง รับแขก แต่ คราวน้ีท่ีเขาอ่านไม่ใช่เอกสารทางการแพทย์ เหล่าน้นั ของเธอ แต่ เป็นหนงั สือเก่าเล่มหน่ึงที่อยบู่ นช้นั วาง หนงั สือ เธอพิงไปบนขอบประตูของหอ้ งครัวมองดูใบหนา้ ดา้ นขา้ ง ของชาย หนุ่ม เขาพิงไปบนโซฟาอยา่ งเป็นธรรมชาติ ขาที่ เรียวยาวไขวเ้ ขา้ หา กนั แมว้ า่ จะเป็นเพยี งแต่การพลิกดู หนงั สือง่ายๆ กย็ งั สง่างามดูแพง ราวกบั เจา้ ชายองั กฤษกไ็ ม่

ปาน หนา้ กระดาษท่ีถูกนิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดพาดผา่ น ต่าง ก็ ปนเป้ื อนไปดว้ ยความสง่างามสูงส่งของชายหนุ่ม เขาเป็นผชู้ ายคนหน่ึงที่สามารถทาใหค้ นเสพติดได้ มีพษิ ราวกบั ฝั่น “ชอบแอบมองขนาดน้ีเลย?” เขาไม่ไดเ้ งยศีรษะข้ึนมา แต่ความแน่นอนที่อยภู่ ายในน้า เสียงของ เขาทาใหเ้ ธอจะปัดกป็ ัดไม่หลุด “ฉนั แอบมองเมื่อไรกนั คะ?” ในความร้อนรนเธอควา้ เอา ผา้ ขนหนู มาเชด็ น้าที่อยบู่ นมือ “อูไม่ใช่แอบมอง และกไ็ ม่ใช่การมองอยา่ งโจ่งแจง้ มาน้ี ลิ” นิ้วยาว ของเขาจบั กระดาษหนา้ หน่ึงเอาไว้ จากน้นั พลิกไป อีกดา้ น การเช้ือเชิญซองเขามกั จะช่าซองขนาดน้นั เสมอ หากเธอมี ท่าท่ี เหนียมอายไม่อยากจะเขา้ ไปกลบั ยง่ิ จะทาใหต้ วั เองดูมี เลศนยั เสีย ดว้ ยซ้า

เธอเคล่ือนที่ไปยงั ขา้ งโซฟาอยา่ งอืดอาดยดื ยาด โซฟา สาหรับสอง คนขนาดเลก็ เขานงั่ ลงกย็ ดึ ครองพ้ืนท่ีไปเศษสอง ส่วนสามแลว้ แต่ เศษหน่ึงส่วนสามกม็ ากพอใหเ้ ธอไดใ้ ช้ คิดอยเู่ ลก็ นอ้ ย จากน้นั นง่ั ลงไปในทนั ที ระยะห่างระหวา่ ง ท้งั สอง คนมีเพยี งแค่สองสามเซนติเมตรเท่าน้นั เธอแคข่ ยบั ก็ สามารถ กระทบไปโดนแขนหรือวา่ ขาของเขา การเสียดสีกนั โดยท่ีไม่ได้ ต้งั ใจ กระตุน้ อุณหภูมิร่างกายของท้งั สองคน ละเอียดและแม่นยา่ เป็นอยา่ งมาก กลายเป็นความคลุมเครือ ไปหมด คู่ลวั่ หานขมวดคิ้วข้ึน นี่มนั อะไรกบั อะไรกนั ? ทาไมขอ้ มูล คนไข้ ของแผนกศลั ยกรรมประสาทกม็ าอยทู่ ี่นี่ ? ยงั มีคนไขอ้ ีก สองสาม คนท่ีไม่จาเป็นจะตอ้ งทาการผา่ ตดั เลยแมแ้ ต่นอ้ ย กลบั ถูกวนิ ิจฉยั มายงั แผนกผา่ ตดั หวั ใจ “ตูบ! ” พอฉู่ลว่ั หานโมโหกล็ ืมชายหนุ่มที่อยดู่ า้ นขา้ งไป เสียสนิท โยนเอกสารลงบนพ้ืน น่ิง

ท่านเซียวเอ่ยถามข้ึนอยา่ งไม่ไดใ้ ส่ใจนกั “เป็นอะไรไป?” คูล่ ว่ั หานขยบั มุมริมฝีปากข้ึนอยา่ งไม่เป็นธรรมชาตินกั “เร่ืองงาน ค่ะ” ท่านเซียวเหลือบตามองเอกสารท่ีอยบู่ นมือของเธอ “ผู้ ป่ วยถูก จดั สรรผดิ แผนก เป็นความผดิ พลาดที่เห็นชดั มาก ก็ สมควรให้ โมโหจริงๆ” เขารู้ไดย้ งั ไงกนั ? “ไม่มีอะไรน่าตกใจ ผมดูเอกสารท้งั หมดแลว้ ตอนท่ีคุณ กาลงั ทาอาหาร” คู่ลวั่ หาน “..” ท่านเชียวค่อยๆ เหลือบสายตาข้ึน ดวงตาที่ล้าลึกนิ่งสงบ จนไม่ อาจจะคาดเดาไดส้ ะทอ้ นความฉลาดท่ีไม่มีใครเปรียบ “ช่วยรินน้า ใหผ้ มแกว้ หน่ึง” ไม่เห็นหรอวา่ เธอกาลงั โมโหมาก คิดไม่ถึงวา่ ยงั จะใหเ้ ธอ รินน้า? ฝันไปเถอะ!

คูล่ วั่ หานไปรินน้าจริงๆ แต่เพยี งแค่แกว้ เดียว อีกท้งั เธอยงั ด่ืมไปคา หน่ึงแลว้ วางไวท้ ่ีดา้ นหนา้ ของตนเอง “ไปเองคะ่ ” ท่านเซียวดูหนงั สือต่อ คู่ลวั่ หานดูเอกสารต่อไป มือขา้ ง หน่ึงของ ท่านเซียวถือหนงั สือเอาไว้ อีกขา้ งพาดไปบนพนกั โซฟาที่อยู่ ดา้ นหลงั ของเธอ นิ้วมือท่ีเรียวยาวหอ้ ยตกลงมา แยกออกจากกนั ทีละนิ้วๆ งอแขนเลก็ นอ้ ย ราวกบั โอบเธอเอาไวข้ า้ ง ในขอ้ พบั แขน ผา่ นไปสกั พกั เขากด็ ึงมีอกลบั มาพลิกหนา้ หนงั สือ ทุกคร้ัง ท่ีไปมา เช่นน้ีต่างกต็ อ้ งกระทบมาโดนเส้นผมของเธอ บาง คร้ังยงั กระทบมา โดนใบหูของเธอ ทุกคร้ังท่ีผวิ สมั ผสั กนั ต่างก็กระตุน้ บรรยากาศท่ีคลุมเครือ กลิ่นหอม หลงเหลืออ่อนๆ ท่ีล่องลอยอยใู่ นอากาศมีอากาเว่ ของเขา การ์ดิเนีย ของเธอ ภายใตโ้ คมไฟต้งั พ้นื โทนสีอบอุ่น ฉู่ลวั่ หานไมไ่ ดต้ ้งั ใจก็ สามารถ มองเห็นใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเขา เขากม้ ศีรษะลงเลก็ นอ้ ย ผมท่ีอยู่

ดา้ นหนา้ ปิ ดบงั ไปคร่ึงหนา้ ผาก หลงเหลือเงาไว้ บนใบหนา้ ทาให้ เคา้ โครงใบหนา้ ยงิ่ เด่นชดั มากข้ึนไปอีก มองไปมองมา มือของหลงเชียวกย็ น่ื มาท่ีดา้ นหนา้ ของเธอ หยบิ แกว้ น้าจากไป ขอบแกว้ แนบไปที่ขา้ งริมฝีปากของเขา สายตาของท่าน เชียวไม่ไดข้ ยบั เลยแมแ้ ต่นอ้ ย กน็ าน้าใน แกว้ ดื่มเขา้ ไปคาหน่ึง ในทนั ที จุดท่ีริมฝีปากสมั ผสั น้นั เป็น ตาแหน่งที่เธอดื่มน้าเม่ือสกั ครู่ น้ีพอดี นิ้วมือที่เรียวยาวขาวสะอาดกบั แกว้ กระจกเติมเตม็ ซ่ึงกนั และกนั ทา ใหจ้ ุดเด่นของท้งั สองฝ่ ายเด่นชดั ข้ึน สวยงามจน ราวกบั ผลงาน ศิลปะ “อนั น้ี ฉนั ดื่มไปแลว้ คะ่ ” จูบ.ทางออ้ ม ชายหนุ่มไม่ไดม้ ีปฏิกิริยาตอบสนอง แกว้ ยงั คงอยทู่ ่ีขา้ งริม ฝีปาก ดู ท่าทางแลว้ เหมือนยงั จะดื่มเขา้ ไปอีกค่า

“แกว้ ใบน้ี ฉนั ใชไ้ ปแลว้ ริมฝีปากสัมผสั ไปแลว้ ไม่ถูก สุขลกั ษณะ คะ่ ” ที่พดู สิ่งเหล่าน้ี กแ็ คอ่ ยากจะกระตุน้ โรครักความสะอาด จนเกินเหตุ ของท่านเซียวผยู้ ง่ิ ใหญ่สกั หน่อย คู่ลวั่ หานรอ ปฏิกิริยาตอบสนอง ของเขาอยา่ งเงียบๆ “อืม” สายตาของท่านเซียวต่างกไ็ ม่ไดล้ ะออกจากหนงั สือ ตอบรับมา คาหน่ึง แทบจะไม่ไดใ้ ส่ใจเลยแมแ้ ต่นอ้ ย จู่ลวั่ หานกลดั กลุ่มเองแลว้ ! คิดไม่ถึงวา่ เขาจะยอมรับความไม่ถูกสุขลกั ษณะที่เธอพดู ไปโดย ปริยาย? เขาสลดั คนอื่นทิ้งดว้ ยค่าวา่ อึมคาเดียวไดย้ งั ไงกนั ? ช่าง ไม่ใหค้ วาม เคารพผอู้ ื่นเอาเสียเลย! “ที่จริงแลว้ กย็ งั ดี เพยี งแคร่ ิมฝีปากสัมผสั โดน ไม่ไดก้ ลืน แกว้ เขา้ ไป” เห้ีย เธอกาลงั อธิบายบา้ อะไรอย!ู่

“ปากของฉนั ไม่มีลิปสติก ไม่ไดท้ าใหแ้ กว้ สกปรก” คิดไม่ถึงวา่ เธอยงั จะเสริมเขา้ ไปอีกประโยค สมองมี ปัญหาแลว้ จริงๆ หลงเชียวในที่สุดกล็ ะสายตาออกจากหนงั สือ มองเธอ ดว้ ย ความหมายที่ลึกซ้ึง ริมฝีปากกจ็ ิบน้าเปล่าที่อยใู่ นแกว้ ไปอีกหน่ึงคา ยงั คงเป็นตาแหน่งเดียวกบั เมื่อสกั ครู่น้ี ดวงตา เปล่งประกายแสง สวา่ งท่ีไม่อาจจะคาดเดาได้ “ดงั น้นั ล่ะ?” ดงั น้นั ล่ะ? อธิบายกอ็ ธิบายไปแลว้ ยงั จะดงั น้นั บา้ อะไรอีก? เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่น้ีเธอเห็นอยตู่ ลอดวา่ ปากของตนเอง สะอาดมาก ไม่ไดท้ าลิปสติก ฟังดูแลว้ เหมือนกบั กาลงั ขอให้ เขาจูบเลย “ดงั น้นั .ค่อยๆ ดื่ม ด่ืมหมดแลว้ ยงั มีอีกคะ่ ” เธอพดู เร่ือย เปื่ อยไป ประโยคหน่ึง จากน้นั ดูเอกสารอยา่ งจริงจงั ต่อไป ดูไปดูมา อยๆู่ เสียงกร่ิงท่ีหนา้ ประตูกด็ งั ข้ึน ตึกขนาดน้ีแลว้ ยงั มีคนมากดกริ่ง?

หลงเชียวกบั ฉู่ลวั่ หานสบตากนั อยา่ งง่ายๆ หน่ึงวนิ าที คูล่ วั่ หาน เคลือบแคลงสงสยั เด๋ียวก่อน วนั น้ีวนั ท่ีเท่าไร? คา่ น้า ค่าไฟ คา่ ส่วนกลาง คา่ เช่า? หลงั จากท่ีคิดไปหน่ึงรอบ “ฉนั ไปเปิ ดประตู” เปิ ดประตูบา้ น ดา้ นนอกคือผหู้ ญิงวยั กลางคนที่ไม่รู้จกั คน หน่ึง “โอย้ หนูอยบู่ า้ นจริงๆ ดว้ ย บา้ นฉนั เมื่อคืนน้ีถูกขโมยข้ึน กไ็ ม่รู้ เหมือนกนั วา่ เจา้ หนา้ ท่ีรักษาความปลอดภยั มวั ทาอะไร กนั อย…ู่ ฉนั รู้ วา่ หนูเป็นเดก็ ผหู้ ญิงพกั อยคู่ นเดียว ดงั น้นั จึงมา เตือนหนู ตกดึก จะตอ้ งระวงั ความปลอดภยั นะ! ตอนน้ีคนชวั่ เยอะมากเลย เลือกลง มือกบั เดก็ ผหู้ ญิงโสดโดยเฉพาะล่ะ! ” คือเพ่อื นบา้ น หน่ึงในส่ีบา้ นท่ีใชล้ ิฟตร์ ่วมกนั ผหู้ ญิงคนน้นั ยงั คงกาลงั เอะอะเสียงดงั อธิบาย เสียงที่นุ่ม ลึกภายใน หอ้ งรับแขกกด็ งั สะทอ้ นเขา้ มาอยา่ งชา้ ๆ “มีเรื่อง อะไร?” พอชายหนุ่มเอ่ยปากพดู ดา้ นนอกกเ็ งียบลงในทนั ที!

ผหู้ ญิงคนน้นั มองชายหนุ่มท่ีดูแพงไปทวั่ ท้งั ตวั ภายในบา้ น อยา่ งกบั กลืนแมลงวนั ดิบเขา้ ไป ตกใจจนปากอา้ กวา้ งออก ไปหลายเท่า! “ท่ีท่ีแทห้ นูไม่ใช่ตวั คนเดียวหรอกหรอ?” น้าเสียงน้นั ดู เหมือนกาลงั พดู วา่ ทาไมอยๆู่ ถึงมีผชู้ ายเพม่ิ เขา้ มา? คูล่ ว่ั หานยงั ไม่ ทนั จะอธิบาย ท่านเขียวกไ็ ดล้ ุกข้ึน ขาท่ี เรียวยาวเดินมาถึงที่หนา้ ประตู “ผมอยบู่ า้ น จะไม่มีเรื่องอะไร เกิดข้ึน” คราวน้ีผหู้ ญิงคนน้นั ถูกทาใหต้ กใจจนนิ่งอ้ึงไปจริงๆ ผชู้ าย คนน้ีช่าง ดูดีเหลือเกิน! เธอไม่เคยเห็นผชู้ ายที่หล่อดูดีขนาด น้ีมาก่อน “คุณ… คุณคือ?” มือใหญ่ของหลงเขียวกไ็ ดพ้ าดเอาไวท้ ี่หวั ไหล่ของฉู่ลว่ั หา นเช่นน้ี บนใบหนา้ ที่หล่อเหลาอยา่ งหาใดเปรียบเปล่ง ประกายออร่าออกมา “สามีของเธอ” ผหู้ ญิงคนน้นั เดินจากไปดว้ ยความตกตะลึง ในปากยงั คง กาลงั คานึงถึง ช่างเป็นชายหนุ่มท่ีไม่เลวจริงๆ เลย! วนั น้ีเขาพดู เมียสามีพดู จนเสพติดไปแลว้ จริงๆ

คู่ลว่ั หานสะบดั มือของเขาออก “คุณไม่ตอ้ งอธิบายขนาดน้ี ตอนท่ี พวกเราแต่งงานกนั คุณเคยบอกเอาไวว้ า่ ความ สมั พนั ธข์ องเราจะไม่ บอกใหใ้ ครรู้ ตอนน้ีคุณหมายความวา่ ยงั ไงกนั คะ?” ดวงตาที่ล้าลึกเจา้ เล่ห์ของชายหนุ่มส่องประกายความแบ ตออกมา แขนยาวผา่ นเลยเหนือศีรษะของเธอไปปิ ดประตู “วนั น้ีกบั วนั น้นั ไม่ เหมือนกนั อีกท้งั ผมทาอะไรดูอารมณ์มา โดยตลอด” อะไรที่เรียกวา่ ทาอะไรดูอารมณ์? ง้นั วนั หลงั อารมณ์ เปล่ียนเน้ือหาท่ี พดู กต็ อ้ งเปลี่ยนไปดว้ ยใช่หรือเปล่า? ช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ “ดึกมากแลว้ ไปอาบน้านอน” หลงเชียววางหนงั สือลง ลุก ยนื ข้ึน “คุณไปอาบน้าเถอะคะ่ ฉนั ยงั มีงานตอ้ งทา” เธอยงั คง กาลงั วิจยั เอกสารปี กน้นั แม่เจา้ พรุ่งน้ีทางานตอ้ งใช้ คิดไม่ถึงวา่ จะมากมายขนาด น้นั น่ีไม่ใช่ วา่ จะฆ่าเธอใหต้ ายหรอกหรอ?

มือใหญ่ของหลงเชียวหยบิ เอาเอกสารท่ีอยใู่ นมือของเธอ ออก “หมอ ฉู่? คุณหมอไพใ่ บเอกแห่งแผนกอายรุ กรรม หวั ใจ? รอง ศาสตราจารยท์ ่ีอายยุ งั นอ้ ย?” การเรียกแบบ ประชดประชนั แปลกๆ ที่มาเป็นชุดอยา่ งกะทนั หนั เช่นน้ี หมายความวา่ ยงั ไงกนั ? เป็นไปอยา่ งท่ีคิดเอาไวจ้ ริงๆ . “ถือยศมากมายขนาดน้ี ประสิทธิภาพในการทางานกลบั เป็นเช่นน้ี? คุณยงั มีเซอร์ไพรส์อีกเท่าไรรอผมอย?ู่ ” แหม่! คูล่ ว่ั หานลุกยนื ข้ึนในทนั ที “ท่านเชียว ฉนั กเ็ ป็นเพียงแค่ คนธรรมดา ทว่ั ไปจริงๆ สาหรับช่ือเสียงจอมปลอมท่ีวงการ มอบใหก้ บั ฉนั น้นั แค่ฟังๆ กพ็ อ เหตุใดจะตอ้ งคิดเป็นจริง เป็นจงั คะ?” ร่างกายของหลงเซียวท่ีสูงกวา่ เธอมากบดบงั แสงไฟของ โคมไฟต้งั พ้นื นาเธอซ่อนเอาไวใ้ นความมืดสลวั “ดงั น้นั วางแผนท่ีจะโตร้ ุ่ง ทางานขยนั ชดเชยความโง่?” ใบหนา้ ที่ประณีตของเธอแหงนข้ึน “ไม่ไดเ้ หรอ?”

“ไม่ได้ โตร้ ุ่งทาใหส้ มองโง่ลง ผลท่ีไดต้ รงขา้ มกบั ความ คาดหมาย วิธีท่ีบารุงสมองท่ีดีท่ีสุดกค็ ือรับประกนั เวลานอน หลบั ใหเ้ พียงพอ” ท่านเขียวพดู อยา่ งเผดจ็ การจบกด็ ึงขอ้ มือ ของเธอข้ึนมา “ไปอาบน้า ตอนน้ี” เคยเห็นแบบน้ีหรือเปล่า! คู่ลวั่ หานที่ถูกเขาดนั เขา้ ไปในหอ้ งอาบน้า เริ่มอาบน้าดว้ ย ความ โมโห หลงเชียวที่อยดู่ า้ นนอกประตูเอามือกอดอก เพง่ิ จะออก จากโรงพยาบาลกท็ างาน โตร้ ุ่ง เธอไม่เอาชีวิตนอ้ ยๆ นี่แลว้ เธอเขา้ ประตูไป โทรศพั ทม์ ือถือท่ีวางอยบู่ นโซฟากด็ งั ข้ึน โม่หรูเฟยโทรศพั ทห์ าเธอ ท่านเซียวรับดูหน่อยอยา่ งไม่สนใจ เขาเล่ือนเปิ ดป่ ุมรับสาย “มีเร่ืองอะไรอยากจะพดู กบั เธอ บอกกบั ผมกไ็ ด”้ โม่หรูเฟยท่ีอยใู่ นวิลล่าสนั่ ไปทวั่ ท้งั ตวั “พีเ่ ซียว…ทาไมพ่ี

ถึง?” “ดูเหมือน คุณไม่มีอะไรจะพดู ” น้าเสียงเริ่มท่ีจะหงุดหงิด นิ้วมือของโม่หรูเฟยออกแรงจิกไปท่ีหมอนขา้ ง “พเ่ี ชียว ฉนั เพียงแค่ อยากจะถามเธอสกั หน่อยวา่ ปวดเอวในระหวา่ ง การต้งั ครรภม์ ีวธิ ี บรรเทาบา้ งหรือเปล่า ตอนน้ีปวดเอวง่ายมาก…” เดิมที่อยากจะจบั ฉู่ลว่ั หานมาทะเลาะกนั สกั ยก แต่พอหลง เชียวเอ่ย ปากเธอกไ็ ม่กลา้ พดู อะไรแลว้ หาเหตุผลมว่ั ๆ ออก ไป ท่านเซียวสายตาเยอื กเยน็ คิ้วขมวดเขา้ หากนั เลก็ นอ้ ย “ต่อไปเรื่อง พวกน้ีถามหมอจา้ ว” เขาจะไม่เป็นห่วงสกั หน่อยเลยหรอ? โม่หรูเฟยนงั่ อยทู่ ่ีหอ้ งโถงใหญ่ของวลิ ล่าที่วา่ งเปล่าคน เดียว โกรธ แคน้ ไร้ที่ระบาย ดนั อยตู่ ่อหนา้ ของหลงเชียว ทาไดเ้ พยี งอดทนเอาไว้ “ฉนั รู้แลว้ คะ่ พเี่ ซียว…ฉนั อยทู่ ่ีบา้ น รอพี่กลบั มา”

“ไม่ตอ้ งแลว้ คืนน้ีผมไม่กลบั ไป” โม่หรูเฟยอยๆู่ คิดถึงเรื่องหน่ึงข้ึนมาได้ “พ่ีเซียว พ่ีไม่ได้ บอกวา่ ช่วง น้ีไม่อยทู่ ่ีเมืองหลวงหรอกหรอคะ? กลบั มาต้งั แต่ เม่ือไรกนั ?” หลงเชียวไม่แยแสท่ีจะอธิบาย “หรูเฟย คุณดูเหมือนลืม สถานะของ ตวั เองไปแลว้ เรื่องบางเร่ือง คุณยงั ไม่มี สิทธ์ิพอท่ี จะมายงุ่ ” เขาวางสายโทรศพั ทล์ ง คู่ลว่ั หานออกมาจากหอ้ งอาบน้า หญิงสาวที่ผอมบางสวมชุดนอนฤดูร้อนที่หลวมสบาย รูป แบบที่ มิดชิดเรียบร้อย แต่สามารถมองเห็นเคา้ โครงท่ีมี เสน่ห์น่าดึงดูดได้ รางๆ ผมท่ีเปี ยกข้ึนถูกผา้ ขนหนูห่อเอาไวท้ ่ี บนศีรษะ ใบหนา้ ที่ ละอองน้าปกคลุมแดงระเร่ือข้ึนมาเลก็ นอ้ ย บางส่วนบนร่างกายของชายหนุ่มกาลงั เตรียมตวั ท่ีจะ โจมตี เห็น โทรศพั ทท์ ี่อยบู่ นมือของเขา ฉู่ลวั่ หานขมวดคิว้ ข้ึนเลก็ นอ้ ย “คุณถือโทรศพั ทม์ ือถือของฉนั เอาไวท้ าไมคะ?” หลงเชียวเดินเขา้ ไปทีละกา้ วๆ แขนยาวค้าไปบนประตู หอ้ งน้า นา ตวั เธอติดอยรู่ ะหวา่ งประตูหอ้ งน้ากบั แผน่ อกของ ตนเอง เงาร่างท่ีสูง

ใหญ่ของชายหนุ่มโนม้ ลงมา ดึงระยะห่าง ระหวา่ งท้งั สองคนใหเ้ ขา้ มาใกล้ จุดติดความร้อนระอภุ ายใน อากาศ “คุณทาอะไรคะ?” ลมหายใจท่ีอุ่นร้อนรดลงบนใบหนา้ ของเธอ “บนโต๊ะอาหารผมบอก คุณเอาไวแ้ ลว้ วา่ กิน..ตอ้ งกินท่ีกระตุน้ อารมณ์หน่อย”

ตอนท่ี 93 หมออ่ถู าม คุณรักฉันไหมคะ คาพดู ท่ีคลุมเครือดึงดูดใหจ้ ินตนาการไปไกลเช่นน้ีพดู ออก มาจาก ปากของหลงเซียวทาใหค้ นจิตใจกระเพื่อมข้ึนขนาด น้นั ระหวา่ งที่ ร้อนรนใบหนา้ ของเธอกแ็ ดงระเรื่อข้ึน แกม้ ท้งั สองขา้ งท่ีแดงราวกบั แสงของพระอาทิตยข์ ้ึนและตกปรากฏ ใหเ้ ห็นถึงความอบอุ่น อ่อนโยน ความเหนียมอายและมีเสน่ห์ น้นั ช่างทาใหค้ นใจอ่อน มองดูท่าทีท่ีเขินอายของเธออยา่ งเงียบๆ เช่นน้ี หลงเชียว รู้สึก อารมณ์ดีเป็นอยา่ งมาก ดูเหมือน การหยอกลอ้ เธอ การยว่ั เยา้ เธอ สนุกมากกวา่ ท่ี จินตนาการ เอาไวเ้ สียอีก สามปี ท่ีผา่ นมาเขาไม่เห็นไดย้ งั ไงกนั ? ฉู่ลว่ั หานกค็ ือคูล่ วั่ หาน ไม่วา่ ยงั ไงเธอกม็ ีความสามารถใน การทาให้ คนโมโหสุดขีดโดยไม่รับผดิ ชอบ ปากเลก็ ๆ ยมิ้ เยาะ “ท่านเชียว ทกั ษะการเตา้ ะสาวแบบน้ีเกบ็ ไวใ้ หเ้ ดก็ ผู้ หญิงที่สดใหม่เหล่าน้นั เถอะคะ่ ปล่อยมือ ฉนั จะไปเป่ าผม”

มือใหญ่ของเขายงั คงค้าอยทู่ ่ีผนงั นาตวั เธอติดอยรู่ ะหวา่ งออ้ มแขน “คุณกลวั อะไร? ระหวา่ งพวกเรา กไ็ ม่ใช่คร้ังแรกมาต้งั นานแลว้ ” คูล่ วั่ หานเงยศีรษะข้ึน หยดน้าที่เปี ยกชุ่มหยดลงบนเส้ือผา้ “ฉะน้นั กลอุบายเหล่าน้ีกไ็ ม่ตอ้ งแลว้ เมื่อไรที่คุณมีความ ตอ้ งการทาง ร่างกาย ก็มาเลย แบบน้นั ถึงจะสอดคลอ้ งกบั สไตลข์ องท่านเชียว อยา่ งคุณ” ยยั ผหู้ ญิงบ้ือคนน้ี! คาพดู เดียวทาใหบ้ รรยากาศเมื่อสกั ครู่น้ีพงั ทลาย ลงโดยสมบูรณ์แบบ ท่านเซียว โมโห! บางแห่งท่ีกาลงั พองตวั เมื่อสกั ครู่น้ีก็เป็นเพราะการยว่ั ยทุ ่ี จงใจของ เธอทาใหส้ ลายหายไป “คุณ ดีมาก! ” คู่ลว่ั หานยมิ้ ข้ึนอยา่ งชว่ั ร้าย ความแดงระเรื่อบนใบหนา้ ที่ งดงามก็ กาลงั หายไปเช่นเดียวกนั “ขอบคุณมากค่ะที่ชม ท่านเขียว รบกวน หลีกทางดว้ ยค่ะ” แขนของหลงเซียวค้าอยดู่ า้ นบนเหนือศีรษะของเธออยา่ ง ด้ือดึง “หากผมบอกวา่ ไม่ล่ะ?”

ทาตวั เป็นเดก็ ! คู่ลวั่ หานยอ่ ร่างกายที่ผอมบางลงต่า ลอดออกไปจากได้ แขนของเขา ในทนั ที คนที่อยใู่ นออ้ มแขนของท่านเชียวหนีออกไปไดส้ าเร็จ ดา้ นหนา้ ร่างกายวา่ งเปล่า กระตุน้ ใหห้ วั คิว้ ของท่านเชียว กระตุกอยา่ งไม่ยอม เชื่อฟังคาสงั่ แต่หลงั จากน้นั ไม่นาน รอย ยมิ้ ท่ีมุมริมฝีปากของเขา กลบั ค่อยๆ เด่นชดั มากยง่ิ ข้ึน คูล่ วั่ หาน คุณน่าสนใจอยา่ งที่คิดเอาไวจ้ ริงๆ ไม่นบั เธอ เม่ือก่อนที่เส แสร้งหรือวา่ จงใจ เขาดูออก น่ีถึงจะเป็นตวั ตน ท่ีแทจ้ ริงของเธอ สลดั ความดุเดือดและความโอหงั ที่อยบู่ น ร่างกายออกไป จะพูด ยงั ไงเธอกไ็ ม่ใช่แคผ่ หู้ ญิงคนหน่ึง หรอกหรอ? วิธีของกเู้ ยนเซินเจา้ หนุ่มคนน้ี ดูเหมือนจะไดผ้ ลมากเลยที เดียว ตอนท่ีเป่ าผมคูล่ ว่ั หานกดั ฟันอยภู่ ายในเสียงลมที่กาลงั ดงั คิดไม่ถึงวา่ ประจาเดือนของเธอจะมาเยอื นในเวลาน้ี เม่ือครู่ น้ีหากเธอ หละหลวมสักเลก็ นอ้ ย ไม่แน่กอ็ าจจะถูกเขา กระโจนลม้ ทบั ลง

มาแลว้ กไ็ ด้ นน่ั กค็ งจะเป็นสงครามแดง เดือดจริงๆ แต่คืนน้ี จะนอนยงั ไงล่ะ? ไม่กไ็ ม่ทา่ หากจะทาแลว้ กต็ อ้ งทาใหถ้ ึงที่สุด อาศยั เวลา ตอนท่ีหลง เชียวอาบน้า คู่ลว่ั หานว่งิ เขา้ ไปในหอ้ งนอนแลว้ ลอ็ คประตูในทนั ที สองมือปรบเขา้ หากนั “สาเร็จ! 4 เขาหนุ่มใหญ่คนหน่ึงนอน โซฟาสกั คร้ังคงจะไม่อะไร เธอ ตอนน้ี เป็นช่วงเวลาวิกฤต เดิมทีกป็ วดประจาเดือนง่ายอยู่ แลว้ หากหาก โดนอากาศเยน็ อีกจะตอ้ งปวดจนตายอยา่ ง แน่นอน ท่านเซียวออกมา พบวา่ ประตูหอ้ งนอนถูกลอ็ กเอาไวแ้ ลว้ บนโซฟา มีหมอนใบหน่ึงกบั ผา้ ห่มผนื หน่ึงเพิ่มข้ึนมา คิว้ ท่ี สวยงามขมวดเขา้ หากนั เลก็ นอ้ ย คิดไม่ถึงวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีจะ ใหเ้ ขานอน โซฟา? เธอเอาความกลา้ มาจากท่ีไหนกนั แน่มายวั่ ยเุ ขาขนาดน้ี? เพยี งแต่…

พอคูล่ ว่ั หานตื่นข้ึนมา ตอนที่บิดข้ีเกียจน้นั อยๆู่ แขนกถ็ ูก อะไร บางอยา่ งขวางทางยดื เอาไว!้ สิ่งท่ีตอ้ นรับเธอกค็ ือแผน่ อกที่หนาและอบอุ่นของชาย หนุ่ม! เธอตกตะลึง! เขาเขา้ มาไดย้ งั ไงกนั ! ท่านเซียวต่ืนแลว้ หร่ีตาลงพร้อมกบั เอ่ยข้ึนอยา่ งข้ีเกียจ ดว้ ยสีหนา้ ท่ี ราบเรียบ “คราวหนา้ จะลอ็ คประตูหอ้ ง กญุ แจก็ อยา่ วางเอาไวบ้ นตู้ บริเวณทางเขา้ ” คูล่ วั่ หาน “.” ฉิบบ! ระดบั สติปัญญาของเธอบริจาคใหก้ บั พ้นื ท่ีประสบภยั พิบตั ิ ไปหมดแลว้ ดีท่ี เส้ือผา้ เป็นระเบียบเรียบร้อย เม่ือคืนน้ีเขาแคน่ อนหลบั

ไม่ไดท้ าอะไรเธอ คู่ลว่ั หานลุกข้ึนจากเตียง ทาอาหารเชา้ กบั ขา้ วท่ีซ้ือเม่ือ คืนน้ีคราวน้ี ใชจ้ นหมดเกล้ียงแลว้ เธอยกเอากบั ขา้ วอาหารออกมา ท่านเซียวกอ็ อกมาจาก หอ้ งน้า เช่นเดียวกนั เพยี งแต่ ท่านเซียวที่อยดู่ า้ นหนา้ มีเพียง แค่ผา้ เช็ดตวั ผนื เดียวเท่าน้นั ปลุกไฟใหต้ ิด ภาพฉากเผด็ ร้อนต้งั แต่เชา้ ตรู่ ท่านเซียวพาตวั เองเดินมายงั ขา้ งโต๊ะอาหาร มองความคิด ของเธอ ออก “เส้ือผา้ ชุดหน่ึงผมใส่แค่วนั เดียวเท่าน้นั ” ดงั น้นั จึง เล่นลูกไมอ้ ยา่ งอลงั การโจ่งแจง้ ? ไม่ไดง้ ่ายขนาดน้นั “เส้ือผา้ ชุดน้นั ท่ีคุณหลงเหลือไวท้ ี่น่ีเม่ือคราวก่อน ฉนั ชกั ใหค้ ุณ สะอาดหมดจดแลว้ ค่ะ คุณไปเปล่ียน” มุมริมฝีปากของคู่ลวั่ หานยกข้ึน ภาคภูมิใจ! เส้ือผา้ ท้งั ชุดท่ีพบั วางเอาไวอ้ ยา่ งเป็นระเบียบ เธอประคอง เอาไวใ้ น มือแลว้ เดินออกมา กางเกงสูท เส้ือเชิ้ต

ท่านเขียวมองเธออยา่ งสงบเยอื กเยน็ ไม่สะทกสะทา้ น สายตามืดมน พร้อมดว้ ยการลงโทษบางๆ “มีแคน่ ้ี? กางเกง ในล่ะ?” เขารอดูเธออายจนหนา้ แดง แต่เธอเปล่า “ท่านเชียว วางใจคะ่ มีหมด กางเกงในตวั หน่ึงของท่านเซียวแพงกวา่ นาฬิกาขอ้ มือท้งั เรือนของ คนอื่นอีก ฉนั จะทิ้งลง ไดย้ งั ไงกนั ” นี่หมายความวา่ ยงั คิดเอากางเกงในไปแลกเป็นเงิน? นิ้วมือที่เรียวงามเลือก เอากางเกงตวั นอ้ ยสีดาดึงออกมา จากดา้ นล่าง ถือไวใ้ นมือแกวง่ ไกวไปมา สายตาของท่านเซียวหรี่ลงไปคร่ึงหน่ึง “เน้ือผา้ ของเส้ือผา้ เหล่าน้ีมี ความเป็นพิเศษ ไม่สามารถซกั เคร่ือง ซกั แลว้ ใส่ไม่ ไดอ้ ีก” แหม่ แทบจะแกผ้ า้ วง่ิ อยแู่ ลว้ เร่ืองยงั เยอะขนาดน้ี! “วางใจคะ่ ซกั ดว้ ยมือ”

คิดถึงตอนท่ีซกั เส้ือผา้ ข้ึนมา…คู่ลวั่ หานกลบั ไม่ใช่อารมณ์ แบบ ในตอนน้ี น่ีเป็นคร้ังแรกท่ีเธอซกั เส้ือผา้ ใหก้ บั หลงเชียว ไม่ยอม ส่งไปท่ีร้านซกั รีด ซกั มือดว้ ยตวั เองทีละนิดๆ สกั อยา่ ง จริงจงั อยา่ ง ต้งั ใจมาก อีกท้งั คิดถึงซกั เสร็จเกบ็ ไวเ้ ป็นท่ีระลึก ถึงอยา่ งไรต่อไปก็ ตอ้ งหยา่ แลว้ … “ท้งั หมด?” รวมถึงตวั น้นั ที่อยใู่ นมือ? “แน่นอนคะ่ ซกั มือท้งั หมด” แน่นอนมาก ดวงตาท่ีลึกซ้ึงจนมองไม่เห็นพ้ืนของท่านเชียวแฝงไปดว้ ย ความชวั่ ร้ายและการบรรลผุ ล “ดีมาก” เส้ือผา้ ท่ีท้งั สองมือของเธอสมั ผสั เขาจะตอ้ งต้งั ใจใส่อยา่ ง แน่นอน โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ …ตวั ท่ีแนบกบั ร่างกาย เปลี่ยนเส้ือผา้ ออกมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม ท่ีอยู่ ดา้ นหนา้ สะทอ้ นสายตาของฉู่ลว่ั หานจนแทบจะลมจบั เขานาแขน

เส้ือของเส้ือเชิ้ตสีขาวสะอาดมว้ นไปยงั ขอ้ พบั อยา่ งเอื่อยเฉ่ือย เผย ใหเ้ ห็นท่อนแขนท่ีกาายาสมมาตร ยงั มี มือที่เรียวยาวสวยงามคูน่ ้นั อีก แสงอาทิตยแ์ รกแกะสลกั โครงร่างสามมิติออกมาบน ใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเขา ผอ่ นคลายสบายๆ เบ้ืองหนา้ เปล่งประกาย เธอมอง จนดูโงไปหมดแลว้ ท่านเซียวปล่อยใหเ้ ธอมอง คอ่ ยๆ นง่ั ลงอยา่ งชา้ ๆ เอ่ยข้ึน อยา่ ง ช่าชองเป็นธรรมชาติ “เส้ือผา้ ที่สกปรกอยใู่ นหอ้ งน้า จาเอาไวเ้ ส้ือผา้ ของผมท้งั หมดตอ้ งซกั ดว้ ยมือเท่าน้นั ” คู่ลวั่ หานกดั ไปที่ตะเกียบ “..” อาหารเชา้ ท่ีง่ายๆ สบายๆ จู่ลวั่ หานทานอยา่ งเช่ืองชา้ ราวกบั ผตู้ ายที่ มกั จะมีอาการดีข้ึนก่อนที่จะตาย เธอแอบรู้สึก วา่ ทุกสิ่งทุกอยา่ งที่ อยดู่ ว้ ยกนั กบั หลงเชียวในตอนน้ี กเ็ ป็น เพียงแค่การเสพสุขอยา่ งบา้ คลงั่ ก่อนวนั ท่ีโลกจะแตก