คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

การหยา่ เป็นเร่ืองจริงท่ีไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ความ ทรงจาท่ีเขา มอบใหย้ ง่ิ มากเท่าไร วนั หนา้ มองยอ้ นกลบั มา ก็ จะเจบ็ มากยง่ิ ข้ึน เท่าน้นั หลงั จากทานขา้ วเธอไปทางาน หลงเชียวดึงเธอข้ึนรถไป ในทนั ที “ผมไปส่ง” “ท่านเซียวงานยงุ่ ทุกวนั ฉนั ไปเองจะดีกวา่ ค่ะ” “อยา่ คิดมาก ผมใช้ คา่ น้ามนั แทนคา่ เช่าหอ้ ง” เธอนึกวา่ เขาจะหยดุ ลงเพียงเท่าน้ี แต่ใครจะรู้วา่ เขาเสริม อีกประโยค ตามมาอยา่ งหลีกเล่ียงปัญหาที่สาคญั “เลิกงาน ผมมารับ” “แทนอาหารเยน็ อาหารเชา้ ฉะน้นั วนั น้ีคุณทางาน นอกจากดูแล คนไขข้ องคุณแลว้ ทางที่ดีท่ีสุดแบ่งสมองออก มาคิดวา่ วนั น้ีจะ ทาอาหารอะไรหน่อย” คูล่ วั่ หานน่ิงเงียบ “หลงเชียว คุณทาแบบน้ีฉนั จะเขา้ ใจผดิ ไดว้ า่ คุณ รักฉนั ”

นิ้วมือของหลงเซียวพาดไปบนพวงมาลยั รถยนต์ “เพียง แค่เขา้ ใจ ผดิ ?” เธอตกตะลึง “หรือวา่ คือเร่ืองจริงคะ?” รอคอยคาตอบจากเขาดว้ ยจิตใจที่กระสบั กระส่าย เธอไม่ กลา้ คิด… ไม่กลา้ ฟัง เขาน่ิงเงียบไปครู่หน่ึง ภายในระยะเวลาท่ีส้นั น้ีเขาไม่ไดล้ ะ สายตา ไปจากดวงตาของเธอเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ยง่ิ มองยง่ิ ถลา ลึกลงไปจนไม่ อาจจะละออกมาได้ “ไปทางานเถอะ เรื่องบางเรื่อง ไม่ชา้ กเ็ ร็วกจ็ ะตอ้ งรู้” คู่ลว่ั หานลงมาจากรถของเขาดว้ ยใบหนา้ ที่ตกตะลึง ทาไมความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งท้งั สองคนอยๆู่ ถึงไดเ้ ปลี่ยน ไปจน แปลก..ขนาดน้ี? บทสนทนาแบบน้ีไม่เคยออกมาจาก ระหวา่ งท้งั สองคนมาก่อน ถึงข้นั ไม่สอดคลอ้ งกบั บุคลิกลกั ษณะของพวกเขา และการแต่งงานที่ใกลจ้ ะล่มสลาย ลงไปเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

เธอส่ายศีรษะ ยมิ้ บางๆ หลงเชียวคิดลูกไมใ้ หม่อะไรมา รับมือกบั เธออีก? ใหค้ วามหวงั เธอ ทาใหเ้ ธอไม่สามารถ หลุดพน้ ออกมาได้ จากน้นั เขี่ยทิ้งอยา่ งรุนแรง? ใช่แลว้ เขาเป็นผชู้ ายท่ีทาใหค้ นเสพติดไดง้ ่าย หากปน เป้ื อนไปกไ็ ม่ สามารถท่ีจะเลิกได้ เธอไมอ่ าจจะเสพติดไดอ้ ีก ต่อไปแลว้ หยา่ เถอะ ใหเ้ ร็วท่ีสุด เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล คู่ลว่ั หานกไ็ ดร้ ับสายโทรศพั ทจ์ าก หอ้ งผปู้ ่ วย “หมอฉู่ คนไขโ้ รคหลอดเลือดหวั ใจในคราวก่อนอยๆู่ อาการกแ็ ยล่ ง คุณมาด่วนค่ะ” “คะ่ ! ” เธอนาโทรศพั ทม์ ือถือยดั เขา้ ไปในกระเป๋ ากางเกง ไม่ทนั ที่ จะได้ เปล่ียนเส้ือผา้ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย ถือกระเป๋ ามุ่งไปยงั หอ้ งผู้ ป่ วยในทนั ที

“ลกั ษณะจาเพาะ! ” “ความดนั โลหิต85 40 ชีพจร70 การหายใจของท้งั สอง ซีกเป็นหน่ึง เดียวกนั แต่วา่ ความอิ่มตวั และระดบั ของ ออกซิเจนกาลงั ลดลง หายใจลาบากค่ะ” ฉู่ลวั่ หานนากระเป๋ าโยนทิ้งไวบ้ นเกา้ อ้ี ยนื่ มือออกไปตรวจ ดูเปลือก ตาของคนไข้ จากน้นั โนม้ ตวั ลงไปฟังเสียงหายใจ และการเตน้ ของ หวั ใจอยา่ งรวดเร็ว ไม่มีเหตุผล คนไขเ้ ป็น เพียงแคโ่ รคหลอดเลือด หวั ใจ ไม่มีทางท่ีจะปรากฏอาการ เช่นน้ีได้ ญาติผปู้ ่ วยที่รออยดู่ า้ นขา้ งตกใจจนสั่นไปทว่ั ท้งั ตวั น้าตา ไหลไม่ หยดุ ขอร้องใหห้ มอฉู่ช่วยชีวิตผปู้ ่ วยใหไ้ ดฉ้ ู่ลว่ั หาน หาความผดิ ปกติ ไม่พบจากบริเวณหวั ใจ เป็นเพราะการว่ิงมาช่วงหน่ึงเมื่อสกั ครู่น้ี ช่วงทอ้ งของเธอ เร่ิมบีบตวั จนปวดข้ึนมาเป็นระลอก แหม่ เป็นหมอมาหลายปี ขนาดน้ีคิดไม่ถึง วา่ จะรักษาอาการปวดประจาเดือนของตวั เองไม่หาย ลม้ เหลวจริงๆ ! “ก่อนหนา้ ท่ีผปู้ ่ วยจะอาการแยล่ งทาอะไรมาคะ?”

คู่ลว่ั หานท่ีหนา้ ผากเตม็ ไปดว้ ยเหง่ือเมด็ เลก็ ๆ ท่ีผดุ ออก มา สอบถาม ข้ึนอยา่ งร้อนรน ญาติผปู้ ่ วยรีบร้อนอธิบาย “ตอนเชา้ ต่ืนข้ึนมาไปหอ้ งน้า รอบหน่ึง จากน้นั กินยา…อ๋อ ใช่แลว้ เขาบอกวา่ อยากกินผล ไม้ ฉนั ปอกสม้ ใหก้ บั เขาหน่ึงลูก กินสม้ ไปสกั พกั กเ็ ป็นแบบน้ี เลย” หมอผชู้ ่วยมองดูฉู่ ลวั่ หาน คิดไม่ออกจริงๆ วา่ ที่ผปู้ ่ วยอยๆู่ กลายเป็นเช่นน้ีเป็นเพราะอะไรกนั แน่ คู่ลวั่ หานเขา้ ใจแลว้ ! “ออกไป” คู่ลวั่ หานใหห้ มอคนอ่ืนถอยออกไปก่อน ตวั เองปื นข้ึนไป บนเตียง ประสานมือท้งั สองขา้ งออกแรงกดบริเวณกระเพาะและลาไสข้ อง ผปู้ ่ วย กาลงั ของ ฝ่ ามือเคลื่อนข้ึนไปทางดา้ นบนอีก ไม่หยดุ ท่ีจะออก แรง เพมิ่ ! “พรวด! ”

คนไขอ้ าเจียนออกมาอยา่ งกะทนั หนั สม้ กลีบหน่ึงที่ยงั เค้ียวไม่ ละเอียดหลุดออกมาจากในปากของคนใช้ “แคก่ ๆๆ ! ” หลงั จากสมั ท่ีติดอยดู่ า้ นในหลอดอาหารถูกอาเจียนออก มาการ หายใจของคนไขก้ ก็ ลบั คืนสู่ปกติ ตวั ยงั มองไปรอบๆ อยา่ งมึนงง “เกิดอะไรข้ึน?” คูล่ ว่ั หานลงจากเตียงผปู้ ่ วย ตาหนิเสียงแหลมดว้ ยความ โกรธ “คุณ ถามฉนั วา่ เกิดอะไรข้ึน? ฉนั เคยอธิบายใหค้ ุณฟัง อยา่ งชดั เจนแลว้ วา่ สถานการณ์ร่างกายของคุณในตอนน้ี เหมาะสมเพยี งแค่ทานอาหาร เหลว คิดไม่ถึงวา่ คุณยงั จะทาน สมั ? ฉนั วา่ คุณอยากจะยา้ ยไปหอ้ ง ผปู้ ่ วยแผนกศลั ยกรรม แลว้ ” พอคนไขไ้ ดฟ้ ังกส็ ีหนา้ ซีดเผอื ด “หมอจู่ ขอโทษครับ ผมก็ แค…่ ปากตะกละมากไปหน่อย กินอาหารเหลวมาหลายวนั ทนไม่ไหว แลว้ จริงๆ”

ญาติผปู้ ่ วยกข็ อโทษไม่หยดุ เช่นเดียวกนั “เป็นความ ประมาทเลินเล่อ ของพวกเรา” คู่ลว่ั หานอธิบายข้ึนอีกหน่ึงประโยค “เดิมท่ีคุณทานอาหาร เหลวอีก สามวนั กพ็ อแลว้ ตอนน้ี ตอ้ งทานอีกหน่ึงสปั ดาห์” “หา? หน่ึงสปั ดาห์? หา้ วนั …ไดไ้ หม?” “แปดวนั ” คนไขไ้ ม่กลา้ ท่ีจะเถียงอีก “ครับๆๆ ผมฟังหมอู่ หน่ึง สปั ดาห์กห็ น่ึง สัปดาห์” ทอ้ งนอ้ ยของฉู่ลวั่ หานปวดหนกั มาก เหงื่อเมด็ เลก็ ๆ บน ใบหนา้ เอ่อ ลน้ ออกมา หมอนึกวา่ เป็นเพราะเม่ือครู่น้ีเธอต่ืน เตน้ กบั คนไขม้ าก ไปหน่อย กเ็ ลยกล่าวโทษตามไปดว้ ย “ดูสิ ทาใหห้ มอฉู่เหน่ือยเลย คราวหนา้ ใหเ้ ธอหมดกงั วลหน่อย เถอะ “ใหเ้ ขาพกั ผอ่ นเถอะ มีปัญหาอะไรติดต่อฉนั ”

คู่ลว่ั หานถือกระเป๋ าข้ึน ตอนที่กา้ วขาเดินน้นั ไดย้ นิ ดา้ น หลงั มีคน กาลงั วพิ ากษว์ จิ ารณ์กนั อยู่ “ตอนที่หมอจู่ช่วยชีวติ คนไขเ้ ท่จริงๆ เลย! ” กลบั มาถึงหอ้ งทางานฉู่ลว่ั หานตม้ น้าตาลทรายแดงท่ีเขม้ ขนั ใหก้ บั ตวั เองหน่ึงแกว้ เพ่งิ จะดื่มไปเพยี งคร่ึงเดียว เกา หยง่ิ จือกม็ า สายตาท่ีเหลือมองเห็นเกาหยงิ่ จือ หวั คิ้วของฉู่ลวั่ หานก็ ขมวดเขา้ หา กนั เธอมา ไม่มีเรื่องดีอยา่ งแน่นอน “ทุกท่าน วางงานท่ีอยใู่ นมือลงก่อน ตอนน้ีมีเรื่องตอ้ งพดู กบั พวก คุณ” ในมือของเกาหยงิ่ จือถือเอกสารชุดหน่ึงเอาไว้ มือขา้ งหน่ึง สอดเขา้ ไปในกระเป๋ ากางเกง ท่าทางวางอานาจเยอ่ หยง่ิ จา้ วเหมียนเหมียนกบั จ้ีซ้ือหยมู่ องหนา้ สบตากนั คู่ลวั่ หาน ด่ืมน้าตาล ทรายแดงอยา่ งชา้ ๆ เร่ืองใหญ่แค่ไหน กไ็ ม่สาคญั ไปกวา่ การดูแล ประจาเดือน

เกาหยง่ิ จือเหลือบมองฉู่ลว่ั หานแวบหน่ึง จากน้นั เอ่ยต่อ อยา่ งรังเกียจ วา่ “อีกสองสามวนั สภาเทศบาลเมืองจะมีคนมา ตรวจสอบ โรงพยาบาล โรงพยาบาลเขา้ ร่วมการแข่งขนั โรง พยาบาล มหาวทิ ยาลยั ในคร้ังน้ี หากราบร่ืนล่ะก็ ต่อไปโรงพยาบาลจะ กลายเป็นโรงพยาบาลอนั ดบั หน่ึงของ มหาวทิ ยาลยั เมืองหลวง เร่ือง น้ีสาคญั มาก หลายแผนกเช่น แผนกสมอง หวั ใจ เน้ืองอก เป็นส่วนท่ี สาคญั ที่สุดในการ ประเมินตรวจสอบ” น่าเบ่ือ! เติมทีกเ็ ป็นโรงพยาบาลกลางของเมืองหลวงอยู่ แลว้ เพ่ิมอีก ป้ายหน่ึงความหมายอยทู่ ่ีไหนกนั ? เธอกาลงั แอบไม่พอใจ เกาหยง่ิ จืออุทานออกมาเบาๆ “หมอฉู่ คุณตามฉนั มา”

ตอนท่ี 94 ยอดฝี มือกค็ ือแสร้งทาเป็ นไม่รู้ “หมอฉู่ถูกรองผอู้ านวยการเกาเรียกตวั ไปอีกแลว้ ฉนั ไม่ สบายใจเลย พวกเธอวา่ ต้งั แต่รองผอู้ านวยการเกามาท่ีโรง พยาบาลของพวกเรา หมอฉู่เคยมีวนั ท่ีดีบา้ งหรือเปล่า?” “เธอคือคุณหมอไพใ่ บเอก ภารกิจหนกั กวา่ พวกเรา รอเธอ กลบั มา สอบถามสถานการณ์” หอ้ งทางานเกาหยงิ่ จือ มือขา้ งหน่ึงของฉู่ลว่ั หานประคองพนกั เกา้ อ้ีเอาไวบ้ รรเทา อาการ ปวดทอ้ ง “รองผอู้ านวยการเกาหาฉนั เรื่องอะไรคะ?” เกาหยงิ่ จือนงั่ อยบู่ นเกา้ อ้ี กอดอกมองเธอ ใบหนา้ ท่ีอาย ไลเนอร์ยก สูง ประณีตแต่กลบั สีหนา้ ไม่ดีน้นั มองสงั เกตรู่ วหานอยา่ งละเอียด “คณบดีมีคาสงั่ ลงมา ใหค้ ุณช่วยเหลือ ตลอดท้งั การตรวจสอบ นอกจากน้ี ” เธอกดั ฟันอยา่ งไม่ เตม็ ใจเป็นอยา่ งยง่ิ “ใหค้ ุณคอยช่วย รองคณบดีถงั ดูแลรับ ผิดชอบการจดั การแผนกอายรุ กรรมหวั ใจให้ เป็นระเบียบใน ช่วงระยะเวลาน้ี”

พดู จบ เธอโยนเอกสารชุดหน่ึงมาใหก้ บั เธอ ริมฝีปากสี แดงอุทาน ออกมาอยา่ งประชดประชนั “จู่ลวั่ หาน เธอเอา ความสามารถมาจาก ท่ีไหนกนั แน่! เร่ืองอะไรกข็ าดเธอไป ไม่ได”้ ง้นั หรอ? ฉู่ลวั่ หานในใจหวั เราะออกมาอยา่ งประชด ประชนั ใคร ชอบที่เรื่องอะไรต่างกต็ อ้ งมีเธอกนั ล่ะ? เธอแทบ อยากจะไม่เขา้ ไป ยงุ่ เร่ืองบา้ ๆ พวกน้ีอีกใจจะขาด นาเอกสารหยบิ มาไวใ้ นมือ “รองผอู้ านวยการเกายงั มี เรื่องอะไรอีก ไหมคะ?” เกาหยง่ิ จือจอ้ งเธออยา่ งรุนแรงที่หน่ึง “คนไขใ้ นคราวก่อน สุดทา้ ย ตดั สินใจไม่ทาการผา่ ตดั คุณพอใจแลว้ ล่ะสิ! สู้? กค็ ือคนน้นั ที่ปรึกษาหารือกนั ในท่ีประชุม “ผปู้ ่ วยต่าง กม็ ี แนวโนม้ ไปในทิศทางที่ดีและหลบหลีกขอ้ เสียโดย สญั ชาตญาณ ฉนั มีอะไรพอไม่พอใจกนั คะ ไม่มีเร่ืองอื่น ฉนั ขอตวั ไปทางาน ก่อน”

เธอไม่อยากจะพดู จาไร้สาระกบั เกาหยง่ิ จืออีกแลว้ จริงๆ “คุณหยดุ อยตู่ รงน้นั ” เกาหยง่ิ จือยนื ข้ึนมา รองเทา้ ส้นสูงกก๊ ๆ เดินมาถึงท่ีตา้ น หลงั ของเธอ เอ่ยข้ึนอยา่ งถากถางวา่ “คู่ลว่ั หาน เธออยา่ นึก วา่ ช่วยรองคณบดีถงั ก็ จะสามารถใชโ้ อกาสท่ีทาเร่ืองที่น่า อบั อายอะไร! มุมปากของคู่ลว่ั หานฉีกออกเลก็ นอ้ ยเป็นรอยยมิ้ ท่ีไม่ แยแส หมุนตวั กลบั มา เธออดทนอาการปวดทอ้ งยมิ้ อยา่ ง สบายๆ และสง่างาม “ไม่ ง้นั รองผอู้ านวยการเกาคุณไป.” ทา! “ซี! ที่นี่ไม่มีอะไรแลว้ ออกไป” เธอไม่ใช่ไม่พยายามช่วงชิง แต่คณบดีบอกวา่ เธอเพง่ิ จะ มาที่ โรงพยาบาลเขา้ ใจสถานการณ์ยงั ไม่ชดั เจน คูล่ วั่ หานอ ยทู่ ี่น่ีนานแลว้ ทุกดา้ นต่างกค็ ุน้ เคยเป็นอยา่ งมาก สามารถ เก้ือกลู กบั ถงั จิ้นเหยยี น ไดพ้ อดี คณบดีกไ็ ม่ไดม้ ีความหมายอยา่ งอื่น เพียงแต่หวงั วา่ โรง พยาบาลจะ สามารถถกู คดั เลือกอยา่ งราบรื่น

ในใจของเธอมีความคบั แคน้ แต่กไ็ ม่มีวิธีท่ีจะ เปลี่ยนแปลงได้ ฉู่ลวั่ หานเปิ ดเอกสารออก เพงิ่ จะดูไดไ้ ม่ก่ีบรรทดั เสียง โทรศพั ทม์ ือถือกด็ งั ข้ึน เธอที่กาลงั ถือปากกาทาสญั ลกั ษณ์ใจความสาคญั เล่ือน เปิ ด โทรศพั ทม์ ือถือเพือ่ รับสาย “หมออู่ ช่วงน้ีตอ้ งล่าบากคุณหน่อยแลว้ ผมกป็ ระหลาดใจ มากกบั การวางแผนงานของคณบดีเช่นเดียวกนั แต่วา่ …การ ประกาศแจง้ ให้ ทราบน้ีผมเพง่ิ จะไดร้ ับ ดงั น้นั ..” คู่ลวั่ หานยมิ้ ข้ึนอยา่ งใจกวา้ ง “รองคณบดีถงั ไม่จาเป็น ตอ้ งอธิบายคะ่ ฉนั ทราบ อีกท้งั ดว้ ยความประพฤติท่ีมี คุณธรรมของรองคณบดีแลว้ คงจะไม่ไดใ้ ชอ้ านาจในทางที่ ผดิ ปรับทิศทางของหมอเลก็ ๆ อยา่ ง ฉนั ” ไดย้ นิ เธอพดู เช่นน้ี ความอดั อ้นั ท่ีอยใู่ นใจของถงั จิ้นเหยี ยนในท่ีสุดก็ ถูกยกออกมา “ผมกแ็ คก่ งั วลวา่ คุณจะเขา้ ใจผดิ ยงั ไงซะ…” เขา หยดุ ชะงกั ไปชว่ั ขณะ “ยงั ไงซะตอนน้ีผมกาลงั ตามจีบคุณอยู่ บางคร้ังกย็ ากที่จะหลีกเลี่ยงการใชว้ ิธีเลก็ ๆ นอ้ ยๆ”

ฝ่ังน้ี ปากกาท่ีอยใู่ นมือของฉู่ลว่ั หานล่ืนออกไปในทนั ที ขีดเป็นเส้น ทแยงยาวๆ สีดาบนเอกสาร “รองคณบดี ฉนั เคยบอกกบั คุณแลว้ วา่ พวก เรา..” “เอกสารไดร้ ับแลว้ ใช่หรือเปล่า? วนั น้ีเร่ิมตรวจสอบจาก อุปกรณ์ ทางการแพทยก์ ่อนกแ็ ลว้ กนั ” เขาเปลี่ยนหวั ขอ้ สนทนาไดไ้ วมาก เธอแทบจะไม่มีโอกาส ไดพ้ ดู เลยแมแ้ ต่นอ้ ย “ค่ะ” ตรวจสอบอุปกรณ์ไม่สามารถใชเ้ วลาในการทางานได้ ดงั น้นั ท้งั สองคนรีบทานขา้ วกใ็ ชเ้ วลาช่วงพกั กลางวนั ไปเริ่ม ทางานกนั ท่ี แผนกอายรุ กรรมหวั ใจ หอ้ งผปู้ ่ วยแผนกอายรุ กรรมหวั ใจ เห็นท้งั สองคนเขา้ มา หมอชุน หนุ่มวยั กลางคนยมิ้ จนตาหยมื องหนุ่มสาวสองคน เดินเขา้ มา มอง สงั เกตข้ึนๆ ลง รู้สึกเจริญหูเจริญตาเป็นอยา่ ง ูิู่ง

“ไดย้ นิ วา่ รองคณบดีกบั หมอฉู่กาลงั คบหากนั อยหู่ รอ?” หมอซุน มองอยา่ งสอดรู้สอดเห็น จากน้นั หวั เราะคิกคกั เอ่ย ถามออกมา ถงั จิ้นเหยยี นกลบั เอ่ยวา่ “ความถ่ีเสถียร ดา้ นน้ีไม่มีปัญหา ลองไปดู ดา้ นน้นั อีกที” คู่ลว่ั หานอยากจะอธิบาย พอเขาขดั จงั หวะข้ึนมา เธอก็ แทรกปากเขา้ ไปไม่ไดแ้ ลว้ “ค่ะ เคร่ืองควบคุมกไ็ ม่มีปัญหา นี่ เป็นอุปกรณ์เมื่อ สามปี ก่อน แต่วา่ ประสิทธิภาพยงั ดีอย”ู่ ช่วงพกั กลางวนั หมอชุนกไ็ ม่มีอะไรทา มองดูท้งั สองคน ทางาน เสียเลย “รองคณบดีถงั ยงั หนุ่มและมีความสามารถ หมอจู่กเ็ ป็นมือดี ที่ชื่อเสียงเขยา่ วงการ พวกคุณคบกนั เป็นการรวมตวั ของผทู้ ี่ แขง็ แกร่งจริงๆ ไม่เลวๆ” หมอจู่กาลงั จะเอ่ยปากข้ึนมาอีกคร้ัง ถงั จิ้นเหยยี นดูเหมือน กบั ทุ่มเท กายใจไปกบั การตรวจสอบอุปกรณ์ “มอนิเตอร์ แสดงผลกบั หลอด รังสีแคโทดเก่าไปหน่อย ตอ้ งเปล่ียนใหม่ แลว้ ” ฉู่ลว่ั หานพยกั หนา้ จดบนั ทึกลงในกระดาษ

ตอนท่ีเธอทาการจดบนั ทึกน้นั หมอซุนกไ็ ม่หยดุ ที่จะพดู คุย หวั ขอ้ เรื่องท่ีไมใ่ ช่สาระสาคญั ท้งั ยงั ดูเหมือนเป็นมืออาชีพกบั ถงั จิ้นเหยยี น เธออยากจะขดั จงั หวะหลายต่อหลายคร้ัง แต่ ไม่เป็นผลสาเร็จ อธิบายการเขา้ ใจผดิ เร่ืองแบบน้ี จะตอ้ งระมดั ระวงั เวลา และโอกาส ผา่ นโอกาสที่ดีที่สุดในการอธิบายไปแลว้ ยอ้ นกลบั มาพดู ใหม่อีก คร้ัง ยง่ิ จะ แสดงใหเ้ ห็นวา่ ยงิ่ อยากปกปิ ดยงิ่ แสดงออกถึงความมี เลศ นยั อีกท้งั “กิ่งทองใบหยก” ท่ีพดู ออกมาอยา่ งแน่นอนนน่ั จาก ปากของ หมอชุน บวกกบั ตอ้ งปรับอารมณ์ใหเ้ ขา้ กบั คนไข้ ภายในหอ้ งผปู้ ่ วย อีก หากเธอยนื กรานที่จะช้ีแจง จะตอ้ ง ทาใหถ้ งั จิ้นเหยยี นเสียหนา้ อยา่ งแน่นอน ในท่ีสุด การตรวจสอบกจ็ บลง อุปกรณ์ตอ้ งเปล่ียนเพยี ง แค่ อปุ กรณ์เสริมเลก็ ๆ ชิ้นหน่ึงเท่าน้นั “เม่ือครู่น้ี ทาไมคุณถึงไม่พดู ไปตรงๆ คะ?”

เดินออกมาจากหอ้ ง ฉ่ลวั่ หานเอ่ยถามถงั จิ้นเหยยี น เธอ ไม่มีโอกาส พดู แต่เขามีโอกาส ในตอนแรกเขากส็ ามารถที่ จะพดู ได้ แต่เขาเปล่า สองมือของถงั จิ้นเหยยี นสอดไวใ้ นกระเป๋ ากางเกง ขา ยาวๆ หยดุ การ เดินลง หมุนตวั มองมาท่ีเธอ ระเบียงทางเดิน ของโรงพยาบาลมี แสงอาทิตยส์ ะทอ้ นทแยงเขา้ มา ส่องลง บนใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเขา รอยยมิ้ สะอาดสะอา้ นไร้ท่ีติ “พดู อะไรตรงๆ ครับ?” “หมอซุนเมื่อครู่น้ีดูเหมือนจะเขา้ ใจผดิ อะไรอยู่ ความ สมั พนั ธข์ อง พวกเรา ท้งั ๆ ท่ีไม่ใช่ คุณยนิ ยอมพร้อมใจอยา่ ง เงียบๆ แบบน้ี ยงิ่ จะ ทาใหค้ นเขา้ ใจผดิ มากข้ึนไปอีก” ลู่ลวั่ หานตดั สินใจพดู อยา่ งเขา้ ใจชดั เจนข้ึนมาอีกหน่อย จะไดไ้ ม่เจอ กบั สถานการณ์ท่ีน่าอึดอดั ใจเช่นน้ีอีก ถงั จิ้นเหยยี นกลบั ยมิ้ ข้ึนเลก็ นอ้ ย ตอนท่ีใบหนา้ ที่งดงาม ของเขายอ้ น แสงน้นั อ่อนโยนเป็นอยา่ งมาก “ผมกาลงั ตรวจ สอบอปุ กรณ์ ไม่ได้ ยนิ วา่ หมอซุนพดู อะไร สู้คุณบอกผมจะดี กวา่ เม่ือครู่น้ีหมอซุนบ่น พมึ พาอยทู่ างน้นั พดู อะไรบา้ ง?”

จะเป็ นลม ฉู่ลวั่ หานทางน้ีในใจบิดจนกลายเป็นกอ้ น เร่ืองความรู้สึก รองคณบดี เขาไม่นามาใส่ใจเลยแมแ้ ต่นอ้ ย? เธอ กระอกั กระอ่วนถึงข้นั ร้อนรน ท่ีจะแกต้ วั เขากลบั เล่นๆ ไม่ได้ คิดอะไรมาก กลบั ดูเหมือนวา่ เธอใจแคบแทน “ไม่ไดพ้ ดู อะไรคะ่ พวกเราต่อกนั เถอะยงั มีอุปกรณ์ มากมายท่ีจะตอ้ ง ตรวจสอบ” ในขณะท่ีพดู เธอกเ็ ดินเร็วนาถงั จิ้นเหยยี นไปหน่ึงกา้ ว ชายหนุ่มเส้ือ ขาวท่ีอยดู่ า้ นหลงั มองเงาหลงั ของเธอ หวั เราะ ข้ึนอยา่ งเงียบๆ ที่มจริงๆ เขาอยากใหค้ วามสมั พนั ธข์ องท้งั สองคนสนิทกนั มาก ยง่ิ ข้ึนหน่อยยงั ทาใหเ้ ป็นจริงไม่ไดง้ ่ายๆ จะนาเธอผลกั ใหอ้ อกห่าง ต่อหนา้ ของคนอื่นๆ ไดย้ งั ไงกนั ล่ะ? ระหวา่ งท่ีคิด ถงั จิ้นเหยยี นกา้ วขาตามข้ึนไป

เวลาพกั กลางวนั ตรวจสอบอุปกรณ์ไปสิบกวา่ เคร่ือง ดีที่ ไม่มีใคร ซุบซิบนินทาความสมั พนั ธ์ระหวา่ งท้งั สองคนอีก คูล่ ั่ วหานรู้สึก สบายไปไม่นอ้ ย ตรวจช้นั หา้ เสร็จ ถงั จิ้นเหยยี นมองดูเวลา “อีกยส่ี ิบนาที เขา้ งาน ตอน กลางวนั ไม่ไดน้ อนตอนบ่ายจะสปั หงกเอาได้ ผมเล้ียงกาแฟคุณ” คูล่ ว่ั หาน “..” ไม่ทนั ไดเ้ อ่ยปาก ถงั จิ้นเหยยี นกเ็ อ่ยข้ึนต่อวา่ “ตอนบ่าย คนไขข้ อง คุณไม่นอ้ ย ดื่มกาแฟสกั แกว้ ใหส้ ดช่ืน นี่ไม่ถือวา่ อยใู่ นรูปแบบท่ี กาลงั จีบคุณ เป็นความเอาใจใส่ที่เจา้ นายมี ต่อการทางานของลูกนอ้ ง ลว้ นๆ ผมหวงั วา่ คุณแดงความรู้สึกปวดที่บริเวณทอ้ งหายไปไม่นอ้ ย พอเงยหนา้ ข้ึนมา คิดไม่ถึงวา่ ใกลจ้ ะถึงเวลาเลิกงานแลว้ ใกลจ้ ะถึงเวลาเลิกงาน โทรศพั ทม์ ือถือของฉู่ลว่ั หานกม็ ี ขอ้ ความถูกส่งเขา้ มา ข้ึนชื่อวา่ คือหลงเชียว! นี่เป็นคร้ังท่ีสองท่ีเขาส่งขอ้ ความใหก้ บั เธอ

“ผมรอคุณอยทู่ ี่โรงจอดรถช้นั ใตด้ ินของโรงพยาบาล” เขาคงจะไม่ไดม้ าถึงแลว้ ละ่ ม้งั ? จากMBKมาถึงโรง พยาบาลดู เหมือนจะมีระยะทางท่ีมากพอสมควร เธออยากจะโทรกลบั ไปอธิบาย แต่คนในหอ้ งทางานอยู่ กนั หมด ทา ไดแ้ ต่ส่งขอ้ ความตอบกลบั “ฉนั ยงั ไม่เลิกงาน อีกท้งั ยงั ตอ้ งเปลี่ยนเส้ือผา้ ตอ้ งใชเ้ วลา หน่อย คุณ ตอ้ งรอฉนั สกั ครู่หน่ึงแลว้ คะ่ ” และกไ็ ม่รู้วา่ ทาไมเหมือนกนั เธอคนที่ชอบพดู เรื่องยาวให้ เป็นส้นั คิดไม่ถึงวา่ จะอธิบายซะยาวเหยยี ดไปเป็นชุด หลงเชียวท่ีอยใู่ นรถยกมุมริมฝีปากเป็นรอยยมิ้ อ่อนๆ นิ้ว มือที่เรียว ยาวกดไปที่หนา้ จอโทรศพั ท์ “ครับ” หลงั จากท่ีเลิกงาน ฉู่ลวั่ หานเปล่ียนเส้ือผา้ ออกจากประตู เพียงครู่ เดียวกช็ นเขา้ กบั ร่างกายที่สูงใหญ่ของคนคนหน่ึง สายตามอง เคล่ือนท่ีข้ึนไปดา้ นบน คือใบหนา้ เป้ื อนรอยยมิ้ ที่ สุภาพอ่อนโยน ราวกบั หยกของถงั จิ้นเหยยี น

“ดูเหมือนผมมาไดเ้ วลาพอดี ไปกนั เถอะ ทานอาหารเยน็ ดว้ ยกนั ” คู่ลวั่ หานบีบสายกระเป๋ าเอาไว้ ดวงตาที่ซุ่มช้ืนโคง้ ข้ึน อยา่ งแสดง ความขอโทษ “วนั น้ีเกรงวา่ จะไม่ได้ ฉนั ตอ้ งกลบั ไปก่อนคะ่ ” คิ้วท่ีสวยงามของถงั จิ้นเหยยี นขมวดเขา้ หากนั เลก็ นอ้ ย “ฉะน้นั ผมก็ ยงั มาชา้ ไปหน่ึงกา้ ว หมอฉู่มีนดั แลว้ ” “ขอโทษนะคะ วนั หลงั กแ็ ลว้ กนั ค่ะ” ชะลอแผนการโจมตี ของฝ่ าย ตรงขา้ มไมน้ ้ี เธอกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ ใชไ้ ปก่ีคร้ังแลว้ และกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ เป็นเพราะเขาใจกวา้ งหรือวา่ เช่ือ จริงๆ กนั แน่ ไม่เคยพดู ท่ีมแทงใจเลยสกั คร้ัง แถมยงั นา ความรับผดิ ชอบมาไว้ กบั ตนเองท้งั หมดอีก “ไม่เป็นไร เป็น ผมที่ไม่ไดบ้ อกล่วงหนา้ ใน เม่ือเป็นเช่นน้ี ลงไปดว้ ยกนั สิครับ ผมกเ็ ลิกงานกลบั บา้ นเหมือนกนั ” ท้งั สองคนเดินมาถึงหนา้ ประตูลิฟตพ์ ร้อมกนั พยาบาล เลก็ ๆ ท่ีอยดู่ า้ นขา้ งต่างเอามือปิ ดปากหวั เราะเป็นอยา่ งที่คิด เอาไวจ้ ริงๆ รองคณบดีกบั หมอฉู่คบกนั จริงๆ รองคณบดียงั ต้งั ใจลง มารับเธอเลิกงานจากช้นั บนอีก เขา้ มาในลิฟต์ ถงั จิ้นเหยยี นกดป่ ุม

โรงจอดรถช้นั B2 จู่ลั วหานยงั นึกวา่ เขาจะไปขบั รถท่ีดา้ นนอก ยน่ื มือออกไปเห็น ป่ ุมที่สวา่ งข้ึนกห็ ดมือกลบั มาอีกคร้ัง “คุณกไ็ ปช้นั B2เหมือนกนั ?” ในน้าเสียงแฝงไปดว้ ยความเบิกบานเลก็ ๆ ฉู่ลว่ั หานกดั ฟันพยกั หนา้ “ค่ะ ฉนั ก…็ ขบั รถ” ตกตะลึง เมื่อครู่น้ีคิดไม่ถึงวา่ เธอจะพดู โกหก ที่จริงแลว้ พดู ตรงๆ ไปวา่ หลงเชียวกาลงั รอเธออยกู่ ไ็ ม่ใช่วา่ ไม่ได้ แต่ภายในจิตใตส้ านึก กค็ ือทาใจ ไม่ไดท้ ่ีจะทาร้ายเขา สายตาของถงั จิ้นเหยยี นตกลงมาบนมือ ดา้ นขวาของเธอ คู่ลวั่ หานชกั มือกลบั ไปอยา่ งกะทนั หนั หลบราวกบั ไฟฟ้า “มือขวาของคุณ ใหผ้ มดูหน่อย”

ช็อตกไ็ ม่ปาน “ทาไมคะ?” “ฮ่าๆ” ถงั จิ้นเหยยี นถูกการตอบสนองที่ใหญ่ขนาดน้ีของ เธอทาให้ หวั เราะออกมา “ผมเพยี งแคอ่ ยากจะดูแผลเก่าบน มือของคุณหน่อย คุณไม่บอกเหตุผลกไ็ ด้ แต่บาดแผลมีอยู่ จริงๆ นี่เป็นส่ิงท่ีคุณไม่ อาจจะปฏิเสธได้ ผมดูหน่อย” ริมฝีปากของฉู่ลว่ั หานเฉียงข้ึน ยมิ้ จนแทบจะปวดเมื่อยไป หมดแลว้ “ค่ะ” หลายปี ขนาดน้ีแลว้ แผลดา้ นนอกหายสนิทไปต้งั นานแลว้ เขา สามารถมองออกกแ็ ปลก ถงั จิ้นเหยยี นจบั มือขวาของเธอเอาไวแ้ ยกแยะพ้ืนผวิ ท่ีอยู่ ดา้ นบน อยา่ งละเอียด ภายนอกมองดูไม่มีร่องรอยเหลือไว้ จริงๆ แต่ตอนท่ี นิ้วมือของเขาลูบน้นั ยงั คงรู้สึกไดถ้ ึงความผดิ ปกติที่อยดู่ า้ นใน ความแตกต่างท่ีอณูเลก็ มาก “ตอนน้นั จะ ตอ้ งเจบ็ มากเลยใช่หรือ เปล่า?” คู่ลวั่ หานพยกั หนา้ “อืม”

เจบ็ มากจริงๆ ท้งั มือแทบจะใชก้ ารไม่ไดแ้ ลว้ ไม่เจบ็ ได้ หรอ? เสียง “ติ้ง” ดงั ข้ึน ประตูลิฟตเ์ ปิ ดออกที่ช้นั B2 หลงเขียวเงยหนา้ ข้ึนมาจากภายในรถโรลส์รอยซ์ สายตา ที่เฉียบคม เหยยี่ วเพยี งครู่เดียวกม็ องเห็นคนสองคนที่อยใู่ น ลิฟต!์ ถงั จิ้นเหยยี นจบั มือของฉู่ลวั่ หานเอาไว้ ฉู่ลวั่ หานกม้ ศีรษะ ลงพดู คุย อะไรกบั เขาดว้ ยท่าทีท่ีมีเสน่ห์เขินอาย วา่ นอนสอน ง่าย ถูกก้นั ดว้ ยระยะห่างหลายสิบเมตร สายตาของท่านเชียว ยงิ เขา้ ไปใน ลิฟตร์ าวกบั เจาะทะลุกไ็ ม่ปาน ! ฉู่ลวั่ หาน เธอยงั คิดจะยงั ไงกนั แน่! เดินออกมาจากลิฟต์ ฉู่ลวั่ หานดึงมือกลบั “รองคณบดียงั ไงกอ็ ยา่ ถามถึงเลยจะดีกวา่ ค่ะ ฉนั ไม่อยากพดู ถึงอีก” “ผม..”

ถงั จิ้นเหยยี นพดู ออกมาเพียงแคค่ าแรก เงาร่างของคู่ลว่ั หานกห็ ยดุ ลง อยา่ งกะทนั หนั ถงั จิ้นเหยยี นเงย ศีรษะข้ึน หลงเชียวท่ีอยภู่ ายใตช้ ุดสูทสีดาหล่อเหลามือขา้ งหน่ึง เสียงเขา้ ไป ขา้ งในกระเป๋ ากางเกง ร่างกายที่สูงใหญ่ยนื อยู่ ดา้ นหนา้ ของรถ!

ตอนที่ 95 พวกเราต้องพวั พนั ซ่ึงกนั และกนั ในระหวา่ งที่สายตาท้งั สองคู่ประสานเขา้ หากนั บรรยากาศก็ ราวกบั จะลุกไหมข้ ้ึนมายงั ไงอยา่ งง้นั ถึงข้นั สามารถไดย้ นิ เสียงของอะไร กาลงั เผาไหม้ อากาศท่ีหยดุ ชะงกั ไร้การ เคล่ือนไหว ความเยอื กเยน็ ท่ีน่ากลวั บนร่างกายของหลงเชียว ลม หายใจที่ อ่อนโยนบนร่างกายของถงั จิ้นเหยยี น ชวั่ พริบตา จู่ ลวั่ หานสอดอยู่ ระหวา่ งกลาง รอยยมิ้ ที่อยบู่ นใบหนา้ แขง็ ท่ีอ “หลงเชี่ยว” ภายในช่องวา่ งท่ีเงียบกริบและมีพลงั แห่งจิตสงั หาร ท่วมทน้ น้นั ฉู่ลว่ั หานเรียกชื่อของเขาออกมาคาหน่ึง จากน้นั ส่งสญั ญาณใหก้ บั ถงั จิ้นเหยยี นเลก็ นอ้ ย เดินเขา้ ไปทางเขา หลงเชียวมองดูถงั จิ้นเหยยี นแวบหน่ึงดว้ ยสีหนา้ ท่ีน่ิงเฉย ยน่ื มือ ออกไปเปิ ดประตูรถฝ่ังที่นงั่ ขา้ งคนขบั ฉู่ลว่ั หานกมั ศีรษะกา้ วเขา้ ไป ในรถ ตอนท่ีหลงเชียวยดึ ตวั ข้ึนมามองไป ทางถงั จิ้นเหยยี นอีกคร้ัง ประกายไฟวงิ่ วอ่ นอยา่ งกาเริบเสิบ สานระหวา่ งท้งั สองคน

ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ บางๆ อยตู่ ลอด ไม่มีความรู้สึกผดิ ขาด ความมน่ั ใจ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย แต่เขาไดส้ งั เกตเห็นแลว้ วา่ พฤติกรรมท่ีหลงเชียวมีต่อคู่ลั วหานมี ความเปล่ียนแปลงเกิดข้ึน ดงั น้นั หมอถงั กจ็ ะสู้เช่นเดียวกนั เขาพยกั หนา้ เลก็ นอ้ ยใหก้ บั คนที่อยใู่ นรถ สายตาสื่อให้ เธอเดินทาง ปลอดภยั บนใบหนา้ ที่เยน็ ยะเยอื กของท่านเชียว ไม่ยอมแสดงสีหนา้ อยา่ งอื่นอีกอยา่ งใจแคบ ข้ึนมาบนรถ เดินเคร่ือง หมุนพวงมาลยั ออกไปจากโรงจอดรถ ในทนั ที สายตาส่งรถหรูออกจากที่นี่ไป ถงั จิ้นเหยยี นยงั คงยนื อยู่ ในท่ีไกลๆ เพียงแต่หวั คิว้ ขมวดเขา้ หากนั แน่น ในเวลาน้ี โทรศพั ทม์ ือถือของถงั จิ้นเหยยี นกด็ งั ข้ึน มองเห็นเบอร์ โทรศพั ท์ ถงั จิ้นเหยยี นกข็ มวดคิว้ รับสาย “จิ้นเหยยี น ช่วงน้ียงุ่ หรือเปลา่ ? ช่วงน้ีฉนั จะไปคุยธุระท่ี ประเทศจีน มีเวลามากินขา้ วดว้ ยกนั ”

“ช่วงน้ียงุ่ มากครับ กินขา้ วล่ะก็ รอผมกลบั บา้ นค่อยวา่ กนั แลว้ กนั ” “กลบั บา้ น? ตวั แกอยทู่ ่ีจีน รอแกกลบั บา้ นมากินขา้ ว ฉนั ไม่ใช่วา่ ตอ้ งหิวตายหรอกหรอ? แกนะแก เผน่ ไปท่ีจีนก็ พอแลว้ ยงั ไปเป็น หมออะไรอีก…” “พอ่ ครับ นี่เป็นเร่ืองท่ีผา่ นการเห็นดว้ ยจากพอ่ ฉะน้นั กไ็ ม่ จาเป็นตอ้ งพดู อีกแลว้ ล่ะม้งั ?” “กไ็ ดๆ้ ๆ แต่วา่ แกกโ็ ตไม่ใช่เดก็ ๆ ควรจะหาแฟนสกั คน แลว้ ใช่หรือเปล่า? เร่ืองน้ีแกจะขอไปท่ีอีกต่อไปไม่ไดแ้ ลว้ นะ” แฟนหรอ? ถงั จิ้นเหยยี นเงยศีรษะข้ึนมาอีกคร้ัง มองไปที่ทางออกผา่ น หนา้ ต่าง กระจกรถยนต์ “ยงั อยรู่ ะหวา่ งทาง ผมจะรีบใหเ้ ร็ว ที่สุด หากราบร่ืน ล่ะก็ อีกไม่นานพอ่ กจ็ ะไดเ้ ห็น” “จริงหรอ? ง้นั กด็ ีเลย รีบหาแฟนแต่งงานมีลูก เดก็ ผหู้ ญิง เรียบง่าย สะอาดกพ็ อ”

สายโทรศพั ทจ์ บลงในบทสนทนาในชีวติ ประจาวนั ถงั จิ้น เหยยี น ปวดศีรษะเลก็ นอ้ ย ความปรารถนาของคุณพอ่ กบั คุณแม่น้นั ง่ายมาก ภรรยา ในอนาคต ของเขา จะตอ้ งเรียบง่าย สะอาด พ้นื ฐาน ครอบครัวยงิ่ ขาวสะอาดยงิ่ ดี ขอโทษนะครับ คราวน้ีเขาตอ้ งขดั คาสง่ั ของพอ่ แม่แลว้ โรลส์รอยซ์บรรทุกอารมณ์โกรธของท่านเชียววิ่งอยา่ ง รวดเร็วอยู่ บนทอ้ งถนน หลงั จากที่นิ่งเงียบไปหลายนาที ท่าน เชียวหวั เราะ ออกมาอยา่ งประชดประชนั ดว้ ยความเคร่งขรึม และเยอื กเยน็ “เรื่อง เมื่อครู่น้ี ไม่คิดจะอธิบายกบั ผมหน่อย หรอ?” “เมื่อครู่น้ีทาไมคะ? โดยสารลิฟตก์ บั เพอ่ื นร่วมงานมีอะไร น่าอธิบาย กนั ? ง้นั วนั หน่ึงอาหารสามม้ือฉนั ทานอะไรบา้ งก็ ตอ้ งรายงานกบั ท่านเซียวดว้ ยใช่หรือเปล่า?” อคติที่หลงเชียวมีต่อถงั จิ้นเหยยี นน้นั ใหญ่มาก เธอจะตอ้ ง คิดหาวธิ ี แยกถงั จิ้นเหยยี นออกไป

นิ้วมือที่เรียวยาวของท่านเชียวกาพวงมาลยั รถเอาไว้ ใบหนา้ ดา้ นขา้ ง มีความเยน็ ท่ีน่ากลวั แสงและเงา จากไฟถนนของท้งั สองขา้ ง ซอ้ นทบั กนั ส่องใบหนา้ ที่งดงาม ของชายหนุ่มจนเดี๋ยวมีดเดี่ยวสวา่ ง มีออร่าแพรวพราวเปล่ง ประกาย “ดีมาก พดู มาสิ” ยงั จะรับจริงๆ? ไฟแดงแลว้ รถหยดุ ลงอยา่ งกะทนั หนั เพราะวา่ เบรกรถเร็ว เกินไป คูล่ ว่ั หานทะยานไปดา้ นหนา้ ดว้ ยกฎการเคล่ือนท่ี จาก น้นั กถ็ ูกดีด กลบั มาอีกคร้ัง หลงั ชนไปบนพนกั เบาะที่นงั่ “ในหน่ึงวนั มีเร่ืองละเอียดยบิ ยอ่ ยมากมาย พดู แลว้ ยาว คะ่ ” “ตอนน้ีผมมีเวลาพอดี ยาวแคไ่ หนกพ็ อใหค้ ุณพดู จบ” นิ้วมือที่เรียวยาวของหลงเชียวพาดลงบนพวงมาลยั รถยนต์ ตวั เลขท่ี อยบู่ นไฟแดงกาลงั กระพริบ สายตาของท่าน เชียวยาวไกลล้าลึกมอง อะไรอยู่ เดาไม่ออกวา่ เขา หมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่

ยอมฟัง ง้นั กพ็ ดู “อาหารเชา้ ทานกบั คุณ ทานอะไรคุณ ทราบ..” ” ทาไมยงั พวั พนั กบั เขาไม่เลิก? ท่านเซียวขมวดคิว้ ข้ึน ขดั จงั หวะเธอ ใหเ้ ธอพดู คิดไม่ถึงวา่ เธอจะพดู ข้ึนมาจริงๆ ! ไม่ทาใหค้ นโมโหตาย ไม่ยอมเลิกรา คูล่ วั่ หานกดั ไปที่ริมฝีปากสีชมพเู ลก็ นอ้ ย “พวกเราไม่ได้ พวั พนั กนั ไม่เลิก ความสมั พนั ธ์กแ็ คเ่ พอ่ื นร่วมงานง่ายๆ อยา่ งท่ีคุณเห็น” อยา่ งที่เขาเห็น ง้นั กไ็ ม่ง่ายแลว้ ! ไฟแดงสิ้นสุดลง ไฟเขียวกะพริบข้ึนมา ท่านเชียวกลบั ไม่มี ท่าทีท่ีจะ ออกรถ เวลาส้นั ๆ สองวนิ าที รถที่อยดู่ า้ นหลงั กเ็ ริ่ม บีบแตร “ออกรถ สิดา้ นหนา้ ! ” ท่านเขียวเคาะไปบนพวงมาลยั รถยนตอ์ ยา่ งสบายๆ “พดู ความจริง” เธอไม่อธิบายชดั เจน เขาจะไม่ออกรถ ใหค้ นั ที่อยดู่ า้ นหลงั รอไป เถอะ!

ฉู่ลวั่ หานมองไปยงั หางยาวท่ีอยดู่ า้ นหลงั “หลงเชียวคุณ บา้ ไปแลว้ ใช่หรือเปล่า ออกรถค่ะ ตอนน้ีไฟเขียว คุณกาลงั ส่งผลกระทบต่อ การจราจร” “คือคุณท่ีส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการขบั รถของผม ก่อน อารมณ์ ไม่ดีที่ส่งผลกระทบไม่ใช่การจราจรอีกต่อไป แลว้ แต่จะเป็นชนวน ทาใหเ้ กิดอุบตั ิเหตุการจราจร” ฉูลว่ั หานโมโหจนกดั ฟันกระทืบเทา้ ตวั เลขบนไฟเขียวลด นอ้ ยลง อยา่ งต่อเน่ือง คนท่ีอยดู่ า้ นหลงั เร่ิมต่า “เขาจะเล้ียงขา้ วฉนั แต่ฉนั ไดร้ ับขอ้ ความของคุณล่วงหนา้ กเ็ ลย ปฏิเสธไป จากน้นั ลงลิฟตม์ าดว้ ยกนั ถูกคุณเห็น! กแ็ ค่ น้ี! พอใจหรือ ยงั คะ! ” เธอลนลานจนแมก้ ระทง่ั ลมหายใจกไ็ ม่ยอมหอบนาเร่ือง ราวอธิบาย ออกมารวดเดียวจบ ท่านเซียวไม่พดู อะไร เพียงแต่เร่ิมออกรถอยา่ งไม่รีบร้อน รถผา่ นสี่ แยกไป หญิงสาวท่ีอยดู่ า้ นขา้ งหายใจติดต่อกนั ดว้ ย ความโมโห

หนา้ อกกระเพอื่ มข้ึนลงระดบั รุนแรงมาก ตอนที่ เธอโกรธแกม้ กระพงุ้ ข้ึนมา ทาเอาใบหนา้ บวมกลมไปหมด น่ารักเป็นอยา่ งยงิ่ “ดงั น้นั ความหมายของคุณกค็ ือ หากผมไม่ติดต่อคุณ เยน็ น้ีคุณกจ็ ะ ตอบรับคาเชิญของเขา ไปทานอาหารเยน็ ดว้ ยกนั ?” เห้ีย ทาไมยงั มีภาคต่อ! “ไม่ทราบค่ะ! เธอยอ้ นกลบั ไปดว้ ยน้าเสียงที่ไม่ดีนกั ดีมาก “ไม่ทราบ พดู แบบน้ีกค็ ือมีความเป็นไปไดอ้ ยา่ ง มากที่จะไป” “เอ๊ย หลงเชียวนี่คุณจะไปท่ีไหน? ฉนั จะกลบั บา้ นของ ฉนั ! ” ท่านเซียวหมุนพวงมาลยั อยา่ งกะทนั หนั เสน้ ทางเปลี่ยน “ช่วงน้ีคุณคอ่ นขา้ งอาศยั การไดร้ ับความโปรดปรานจน วางท่าท่ีหยง่ิ ผยอง ดูเหมือนมีความจาเป็นจะตอ้ งบอกใบค้ ุณ สกั หน่อย”

รีสอร์ทหยจี ิ่ง แสงไฟสวา่ งจา้ บนร้ัวลอ้ มรอบที่อยดู่ า้ นนอก อาคาร ใหญ่หลงั เด่ียวมีไฟนีออนเลก็ ๆ กะพริบอยู่ เธอจาได้ วา่ เม่ือก่อนไม่มี แต่วา่ โมห่ รูเฟยซอบเอฟเฟกตแ์ สงท่ีมีสีสนั แบบน้ี คงจะเป็นผลงาน ชิ้นเอกของเธอ ทาตวั เป็นเจา้ ของจริงๆ “ท่านเชียว คุณพาฉนั มาท่ีนี่ ไม่กลวั เลยหรอคะวา่ ฉนั กบั คุณโมข่ อง คุณจะลงไมล้ งมือกนั ? คู่ลว่ั หานลงจากรถ ร่างที่ ผอมบางยนื อยทู่ ี่ หนา้ คฤหาสน์ พอเงยศีรษะข้ึนกค็ ือความ เจริญรุ่งเรืองท่ีละลานตา หลงั จากท่ีเธออาศยั เขา้ มาอยู่ โลกท้งั ใบกเ็ ปลี่ยนไป มี ความสามารถ มากจริงๆ ! หลงเชียวปิ ดประตูรถลง ร่างกายท่ีสูงใหญ่ยนื อยหู่ ่างออก ไปจาก ดา้ นขา้ งของเธอสิบกวา่ เซนติเมตร ดวงตาล้าลึกท่ีเหิน ห่างค่อยๆ เอ่อ ลน้ การดูถูกออกมา “ผมกลวั วา่ คุณยงั ไม่ ลงมือกล็ ่าถอยออกไปท้งั แถว” เป็นการเยย้ หยนั ที่ประชดประชนั มาก แต่การเยย้ หยนั แบบน้ีใน ความเป็นจริงแลว้ กค็ ือหลงเชียวกาลงั บอกฉู่ลว่ั หา นวา่ ทางที่ดีท่ีสุด

คุณคุม้ ครองตาแหน่งเอาไวใ้ หม้ น่ั คง อยา่ ทาเร่ืองโง่ๆ อยา่ งพอใกล้ จะถึงเวลาทาสงครามกห็ าย ท่อนแขนท่ีเรียวเลก็ ของฉู่ลว่ั หานประสานเขา้ หากนั ไวท้ ่ี ดา้ นหนา้ สายตาราวกบั ดวงดาวท่ีเลก็ นอ้ ยกระจดั กระจายคอ่ ยๆ สูญเสียแสง สวา่ งไปทีละจุด ใชเ้ พียงแคแ่ สงอาทิตยต์ กท่ีเหลืออยพู่ ยายามดึงสี หนา้ ให้ กลบั มา “ไม่ทาใหท้ ่านเซียวตอ้ งเป็นห่วงคะ่ ! “พเ่ี ขียว! พก่ี ลบั มาแลว้ ! โม่หรูเฟยเห็นรถของหลงเชียวขบั เขา้ มา กร็ ีบกา้ วขาข้ึนวง่ิ ออกมา ตอ้ นรับในทนั ที เห็นหลงเชียว เธอไม่สนใจการมีอยู่ ของฉู่ลว่ั หานที่ อยดู่ า้ นขา้ ง ยนื่ มือออกมาคลอ้ งแขนของเขา เอาไวใ้ นทนั ที ดวงตาที่สวยงามโคง้ เป็นรอยยมิ้ ท่ีอ่อนโยนสนิทสนม “ทาไมถึงไม่ บอกล่วงหนา้ สกั หน่อยล่ะคะ? จะตอ้ งยงั ไม่ได้ ทานขา้ วมาแน่ๆ เลย? หอ้ งครัวทาอาหารที่พ่ีชอบเอาไวไ้ ม่ แน่ใจวา่ พจ่ี ะกลบั มาหรือเปล่า ทุกคร้ังกเ็ ลยสงั่ ใหพ้ วกเขาทา อาหารที่พี่ชอบทาน”

คู่ลวั่ หานมองดูพวกเขาแสดงความรักกนั ราวกบั คนนอกก็ ไม่ปาน หวั คิ้วเช่ือมต่อกบั หวั ใจ ขมวดเขา้ หากนั เบาๆ ไม่พดู ไม่ได้ โม่หรูเฟยคืนคนรักที่ไม่เลวจริงๆ เธอสวย เมื่อ ครู่น้ี ตอนท่ีออกมาราวกบั ผเี ส้ือตวั หน่ึงกไ็ ม่ปาน เธออ่อนโยน อยา่ งนอ้ ยก็ นาตวั เองที่ อ่อนโยนท่ีสุดมอบใหก้ บั เขา เธอเชื่อฟังวา่ นอนสอนง่าย ปรับ ตามใจผอู้ ่ืน ผขู้ ายต่างก็ชอบแบบน้ีกนั ท้งั น้นั ดงั น้นั พวกเขาอยดู่ ว้ ยกนั หลงเชียวจะตอ้ งมีความสุขมาก แน่ๆ หลงเชียวกลบั ไม่ไดพ้ ดู อะไร เพียงแต่สายตาที่เหลือ บริเวณหางตา ไดน้ าการตอบสนองของหญิงสาวบรรจุเขา้ ไป ดา้ นใน ชว่ั พริบตา ในสายตาของเธอคือความน่ิงเฉยไม่ แยแส “ดี เขา้ บา้ นเถอะ คราวหนา้ อยา่ รีบร้อนขนาดน้ี คุณกาลงั ต้งั ครรภ”์ ไม่มีความอบอุ่นท่ีมากไปกวา่ น้ี แต่กลบั เอาใจใส่มากพอ พวกเขาเกิดมาคูก่ นั จริงๆ แต่เธอ ความแกร่งกลา้ ไปท้งั ตวั เขาไม่ชอบ

พวกเขาเดินนาไปก่อนหน่ึงกา้ ว เธอตามอยทู่ างดา้ นหลงั พยายามวาง ฝีเทา้ ใหช้ า้ มากที่สุด “พ่เี ซียว ทานอนั น้ีคะ่ ตุน้ นานมากเลยนะ เกาก่ีกต็ ม้ จนเละ แลว้ คะ่ ” โม่หรูเฟยตกั ซุปกระดูกหมูใหก้ บั เขาราวกบั ดา้ นขา้ งไม่มี ใครอยู่ น้า ซุปเขม้ ขน้ อร่อย เตม็ ไปดว้ ยความหอม ภายใต้ ควนั หมอกชายหนุ่ม รูปงามเพลิดเพลินกบั การปรนนิบตั ิของ หญิงสาวอยา่ งสงบสุข เลิก คิ้วข้ึนเบาๆ อยา่ งแทบจะมองไม่ เห็น เป็นภาพท่ีมีความสุขมาก เธอแทบจะอิจฉาอยแู่ ลว้ “ฉนั ทานอ่ิมแลว้ พวกคุณทานต่อ” เธอวางตะเกียบลง ลุก ข้ึนจากที่นงั่ “นงั่ ลง” ชายหนุ่มฝ่ังตรงขา้ มศีรษะไม่ไดเ้ งยข้ึนมาเลยสกั นิด สอง คาที่เยอื กเยน็ ราวกบั ปลายมีดแหลมท่ีมไปบนความหยง่ิ ใน ศกั ด์ิศรี ของเธออยา่ งรุนแรง ต่อหนา้ โม่หรูเฟยมือที่สามคนน้ี ท่านเซียว

เท่ากบั ตบหนา้ เธอไปหน่ึงท่ี หยวนซูเฟิ นออกคาสงั่ ดว้ ยคาพดู ท่ี รุนแรงผา่ นสาย โทรศพั ท์ หลายวนั มาน้ีหลงเชียวพวั พนั และทรมานเธออยา่ ง ไม่หยดุ หยอ่ น ภาพท่ีโม่หรูเฟยค้าเดก็ ที่อยใู่ นทอ้ งสนิทสนม พลอดรักกบั เขา ปวดใจมาก แต่จะสูญเสียการควบคุมไม่ไดอ้ ีกต่อไปแลว้ ลู่ลวั่ หานรักษาท่ายนื ตรงเอาไวม้ องดูความไดใ้ จท่ีเตม็ ใบหนา้ ของ โม่หรูเฟย รอยยมิ้ ท่ีแสร้งทาเป็น โล่งอกโล่งใจ “ท้งั สองท่านคอ่ ยๆ เพลิดเพลิน ฉนั ไม่รบกวนแลว้ ทานให้ อร่อยคะ่ ” เธออู่ลวั่ หานต่อใหจ้ ิตใจเยอื กเยน็ อีกสกั แค่ไหนกน็ าเอา ความหวงั เบิกใชไ้ ปหมดแลว้ ความชอบและรังเกียจต่างก็ เป็นความรู้สึกท่ีไม่ อาจจะปิ ดบงั ได้ หลงเชียวไม่ชอบเธอ เธอ จะดา้ นอยทู่ ่ีน่ีหาความอบั อายเพอื่ อะไรกนั อีก? ตะเกียบท่ีอยใู่ นมือของหลงเซียว “เพลง้ ” ตกลงบนจาน กระเบ้ือง “คุณคิดจะทาอะไร? กลบั มา”

โม่หรูเฟยยมิ้ ข้ึนอยา่ งอ่อนโยน ปกปิ ดความไดใ้ จนาแขน ของหลง เชียวคลอ้ งมาไวท้ ่ีดา้ นหนา้ หนา้ อกของตนเอง “พี่ เชียว คนเขาพดู ขนาดน้ีแลว้ พวกเรามีความจาเป็นอะไรจะ ตอ้ งร้ังเอาไวอ้ ีกล่ะคะ? พ่ี เซียวไม่กลวั มองดูใบหนา้ ที่คบั แคน้ ใจแลว้ อาหารไม่ยอ่ ยหรอ? มา คะ่ พีเ่ ซียวชิมอาหารจานน้ี หน่อย ฉนั มองดูหอ้ งครัวทาดว้ ยตวั เอง ต่อไปฉนั ทาใหพ้ ่ีทาน ดีไหมคะ?” น้าเสียงที่ไพเราะอ่อนโยน การปรนนิบตั ิที่สนิทสนมไร้ช่อง วา่ ง ความไม่แยแสที่เยอื กเยน็ ที่มแทงมือ การต่อตา้ นอยา่ งไม่ ไวห้ นา้ ผชู้ ายคนไหนต่างกร็ ู้วา่ ควรจะทาการเลือกอยา่ งไร หาก…ไม่มีความรักล่ะก็ ปล่อยใหฉ้ ู่ลว่ั หานเดินออกไป มุมริมฝีปากของโม่หรูเฟย ยมิ้ ข้ึน เลก็ นอ้ ย “ปัง! ” หอ้ งท่ีอยรู่ ิมสุดระเบียงทางเดินถูกปิ ดลงอยา่ ง

รุนแรง โม่หรูเฟยนาอาหารยนื่ ไปยงั ขา้ งริมฝีปากของหลงเชียว “พ่ีเซียว ทาน คาหน่ึงคะ่ ” หลงเชียวเหลือบมองเธอดว้ ยสายตาท่ีเยอื กเยน็ อยา่ ง ราคาญ “วางลง” โม่หรูเฟยตกใจ เม่ือครู่น้ีไม่ใช่วา่ ยงั ดีๆ อยู่ ทาไมพอเธอ ไปท่าทีของ เขากเ็ ปลี่ยน หลงเชียวนาเกา้ อ้ีเคล่ือนออกอยา่ งหยาบคาย ใชแ้ รงท่ีดุ เดือดเกินไป เสียงเกา้ อ้ีดงั “ปิ้ ง” ลม้ ลงไปบนพ้ืน โม่หรูเฟย ตกใจจนไม่กลา้ หายใจแรง หลงเชียวโมโหจนหายใจไม่ออก กา้ วขายาวๆ ข้ึนไปที่ หอ้ งหนงั สือ บนช้นั สองในทนั ที โม่หรูเฟยวางซอ้ นตกั ซุปที่อยใู่ นมืออยา่ งหมดแรง รอบ ดวงตาแดง ข้ึนอยา่ งแสบร้อน

ทุกส่ิงทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนระหวา่ งหลงเชียวกบั คู่ลวั่ หานเมื่อ สกั ครู่น้ี ไม่ใช่พวกเขากาลงั เอาชนะ แต่ท้งั สองคนต่างกก็ าลงั ตบลงบน ใบหนา้ ของเธออยา่ งรุนแรง โม่หรูเฟยกดั ริมฝีปากเลก็ นอ้ ย เดินข้ึนไปที่ช้นั บน “พี่เชียว” เธอยนื อยทู่ ่ีหนา้ ประตูหอ้ งหนงั สือ ยนื่ มือออกไป ปิ ดประตู ลง “มีคาถามหน่ึง ฉนั อยากจะถามพ่ีคะ่ .. หลงเชียวสีหนา้ น่ิงเฉย ไม่มีใครดูออกวา่ ความมืดมนดุดนั ภายใน ดวงตาของเขาในเวลาน้ีมีความหมายวา่ อยา่ งไรกนั แน่ “อะไร?” ไม่หรูเฟยหยดุ ลมหายใจ ช่วงร่างกายที่โคง้ เวา้ มีเสน่ห์ มองมุมไหนก็ ไม่มีช่องวา่ งใหโ้ จมตีได้ “หากในทอ้ งของฉนั ไม่ไดม้ ีเดก็ คนน้ี พกี่ จ็ ะ…แมแ้ ต่มองก็ ไม่ยอม มองฉนั สกั นิดเลยใช่หรือเปล่าคะ?”

ตอนท่ี 96 ความรักมเี หตุผลด้วยหรอ หอบความคาดหวงั เสน้ สุดทา้ ยเอาไว้ โม่หรูเฟยต้งั ตารอคอย คาตอบจากเขา หลงเชียวมองเธออยา่ งน่ิงเฉยแวบหน่ึง ความรู้สึกระหวา่ ง ดวงตาท้งั สองขา้ งไม่มีเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ดงั น้นั ไม่มีทางรู้ความ ปี ติยนิ ดีของเขา แต่ความเยน็ ชาภายในดวงตาและใบหนา้ ของเขา กาลงั พร้อมท่ีจะ ออกมา “ใช่” ตรงไปตรงมาไม่ออ้ มคอ้ ม ตวั อกั ษรเด่ียวท่ีไมม่ ีการประดบั ประดา ตกแต่งเลยแมแ้ ต่นอ้ ย จุดยนื ของเขาหนกั แน่นจน ทาใหเ้ ธอสีหนา้ เปล่ียนไปอยา่ งมากในชว่ั ขณะ จริงๆ กค็ ือ นอกจากลูกสาหรับเธอกไ็ ม่มีความอาลยั อาวรณ์สกั นิด เลยหรอ? ไอความร้อนที่รอบดวงตาของโม่หรูเฟยแขง็ ตวั กลายเป็น หยดน้าตา ร่วงหล่นลงมาตามใบหนา้ อยา่ งไม่ขาดสาย บน ใบหนา้ ท่ี

ละเอียดอ่อนของเธอเป็นเพราะวา่ ปวดใจจึงเตม็ ไป ดว้ ยเสน้ เลือด ฝอยสีแดงสด เธอกดั ฟันเอาไวแ้ น่น “ดงั น้นั ท่ีพ่ใี หฉ้ นั อยทู่ ่ีนี่ใน ตอนน้ี เป็นเพียงเพราะพ่ใี ส่ใจเดก็ คนน้ี?” พอโม่หรูเฟยปิ ดตาลง น้าตากเ็ ปี ยกชุ่มใบหนา้ ที่ประณีต สีหนา้ ซีด เผอื ด อายไลเนอร์จางหาย หวั คิ้วของหลงเซียวไม่ไดข้ มวดเขา้ หากนั สกั นิด แต่เขาไม่ รีบร้อนตอบ รอจนกระทง่ั โม่หรูเฟยลืมตาข้ึนมาอีก คร้ัง เขา ถึงค่อยๆ ถามยอ้ นกลบั เธอวา่ “คุณคิดวา่ ผมแคร์เดก็ คนน้ี มากหรอ?” น้าเสียงของท่านเซียวเยอื กเยน็ มาก ไม่เหมือนกาลงั พดู กบั หญิงสาว ที่กาลงั ต้งั ครรภล์ ูกของตนเองเลยแมแ้ ต่นอ้ ย แผน่ หลงั ของโม่หรูเฟยหดเกร็ง นิ้วมือท่ีละเอียดอ่อนกา เป็นหมดั “พีเ่ ซียว…พหี่ มายความวา่ ยงั ไง?” หลงเชียวนาเอกสารท่ีอยใู่ นมือโยนทิ้งลงบนพ้นื ดงั ปิ้ ง โม่ หรูเฟยตก ใจจนฝีเทา้ ล่ืน

“หมายความวา่ ยงั ไง? เวลาที่คุณกบั ผมอยดู่ ว้ ยกนั มีเท่าไร ผมจะไม่ รู้?” หวั คิ้วของหลงเชียวขมวดเขา้ หากนั อยา่ งรุนแรง! “พเ่ี ซียวเร่ืองแบบน้ีจะใหฉ้ นั พดู ออกมาไดย้ งั ไงกนั ? พี่ อยบู่ นตวั ฉนั คิดไม่ถึงวา่ จะเรียกชื่อของเธอ! แต่วา่ เดก็ คนน้ี เป็นของพี่จริงๆ คืน น้นั พท่ี ่าหลายคร้ังมาก ต่อมา…” หมดั ของหลงเชียวกาเขา้ หากนั “ต่อมาเป็นยงั ไง?” หลอดเลือดดาที่อยบู่ นแผน่ หลงั ของชายหนุ่มกระตุกข้ึน! “ต่อมา…ฉนั ทนไม่ไหวจริงๆ เป็นลมสลบไป ตอนที่ฉนั ตื่น ข้ึนมาพ่ี ยงั คงนอนหลบั ฉนั เป็นเพราะวา่ ประกาศเร่งด่วนก็ เลยออกไปจาก โรงแรม พ่…ี พจ่ี าไม่ไดส้ กั นิดเลยหรอคะ?” เมาเหลา้ ? โรงแรม? หน่ึงคืนหลายคร้ัง? ทาไมท่านเซียวถึงไม่มีความทรงจาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย? เขาจา ไดเ้ พียงแค่ มีคืนหน่ึงโม่หรูเฟยโทรศพั ทม์ าหลายต่อหลาย คร้ังใหเ้ ขาไปอยเู่ ป็น เพอ่ื นเธอสกั หน่อย แต่เขากไ็ ม่ไดด้ ่ืม หนกั จะเมาจนไมไ่ ดส้ ติไดจ้ าก

ที่ไหนกนั ? “พี่เซียว ต่อให…้ ต่อใหไ้ ม่มีเดก็ คนน้ี ถึงอยา่ งไรหา้ ปี ก่อน ฉนั ก…็ ฉนั กช็ ่วยชีวิตพี่เอาไว้ พ่ีทากบั ฉนั ขนาดน้ีไดย้ งั ไงกนั ?” คิดไม่ถึงวา่ เธอจะมีความกลา้ เอ่ยถึงเรื่องเม่ือหา้ ปี ก่อนข้ึน มาใหม่อีก คร้ัง ช่างหาท่ีตายจริงๆ ! “โม่หรูเฟย! คุณรู้ไหมวา่ คุณกาลงั พดู อะไรอย!ู่ ท่าน เชียวกดเสียงลงต่าคารามออกมาอยา่ งกะทนั หนั คราวน้ี โม่หรูเฟยสะกิดต่อมความโกรธของเขาเขา้ ให้ แลว้ ต่อม ความโกรธของท่านเชียว กค็ ือเร่ืองเก่าเมื่อหา้ ปี ก่อนท่ีไม่มีใครกลา้ เอ่ยถึงข้ึนมาใหม่อีกคร้ัง! หา้ ปี ก่อน เขาประสบอุบตั ิเหตุทางรถยนตท์ ่ีอเมริกา เร่ืองน้ี ไม่ให้ ใครรู้มาโดยตลอด แมแ้ ต่คนของบา้ นตระกลู หลงกไ็ ม่รู้ ที่บงั เอิญกค็ ือ ตอนน้นั โม่หรูเฟยท่ีไม่ไดม้ ีชื่อเสียงกาลงั เที่ยว พกั ผอ่ นอยทู่ ่ีอเมริกา ช่วยชีวติ เขาเอาไวพ้ อดี นาเขาส่ง ไปที่

โรงพยาบาล เขาสลบไปสามวนั สามคืน ตอนที่ฟ้ื นข้ึนมา เธอนง่ั อยทู่ ่ี หนา้ เตียง มองดูตนเองดว้ ยน้าตา “ฉนั รู้ดีแน่นอนวา่ ฉนั กาลงั พดู อะไรอยู่ พเ่ี ซียว หลายปี มาน้ี พเ่ี ยน็ ชา กบั ฉนั มาโดยตลอดฉนั ดูออก พก่ี าลงั ใชฉ้ นั ทาใหฉ้ ู่ ลวั่ หานโกรธฉนั กด็ ูออก แต่ฉนั เตม็ ใจถูกพ่หี ลอกใช้ เพราะวา่ ฉนั รักพ่ี! น้าตาทาใหอ้ ายไลเนอร์เปี ยก ไหลเหนียวเคลือบตาบน ใบหนา้ ที่ สวยงามของเธอ “เวลาหา้ ปี พตี่ อ้ งการฉนั ตอนไหน ฉนั กจ็ ะปรากฏออกมา พีโ่ กรธ พ่ี มีความสุข พีต่ อ้ งการ พีไ่ ม่ตอ้ งการ ฉนั ไม่เคยมีคา พดู ตาหนิต่อวา่ แมแ้ ต่นอ้ ยมาก่อน พีเ่ ซียว ทาไมสุดทา้ ยคนที่ พีเ่ ลือกไม่ใช่ฉนั ?” หวั คิว้ ของหลงเชียวไดข้ มวดเขา้ หากนั จนกลายเป็นรอย ลึกตรงกลาง ระหวา่ งคิว้ ไม่หรูเฟยมีบุญคุณต่อเขา ดงั น้นั หลงั จากน้นั เขาจึงออกค่า ใชจ้ ่าย ปู ทางช่วยเธอข้ึนไปบนบลั ลงั กร์ าชินีท่ีไดร้ ับการรับ ชมมากท่ีสุดใน วงการบนั เทิงทีละกา้ วๆ

แต่เขาหลงเชียวไม่มีทางเกิดความรู้สึกต่อผหู้ ญิงคนหน่ึง เพราะเรื่อง แบบน้ี หลงั จากน้นั เขาถึงข้นั ไม่เคยติดต่อเธออีก ที่เก่ียวขอ้ งกนั เพยี งอยา่ ง เดียวกม็ ีเพยี งแคก่ ารไปมาหาสู่กนั เลก็ นอ้ ยในการ ทางานเท่าน้นั คา ขอบคุณของเธอ เขาพยกั หนา้ ง่ายๆ ไม่เคย ตอบกลบั มาก่อน การเช้ือเชิญและประจบเอาใจของเธอ เขาไม่เคยสนใจ หากเป็นเพราะอยเู่ ป็นเพือ่ นเขาหนา้ เตียงผปู้ ่ วยแค่ไม่กี่วนั เขาก็ หวนั่ ไหวถึงข้นั สู่ขอเธอเขา้ มาล่ะก็ ท่ี ตลกมากเกินไป แลว้ ! แต่โม่หรูเฟยดูเหมือนจะคิดถึงเร่ืองน้ีอยเู่ สมอ ถึงข้นั คิดจะ ใชเ้ ร่ืองน้ี จบั เขาเอาไว้ ใหเ้ ขารู้สึกละอายใจอยา่ งง้นั หรอ? ที! “คุณคิดวา่ คุณช่วยชีวิตผม ผมกค็ วรจะขอคุณแต่งงาน ให้ คุณ กลายเป็นสะใภใ้ หญ่ของบา้ นตระกลู หลง?” เขาเอ่ยถาม อยา่ งไม่ แยแส แต่จะวา่ ยงั ไง หา้ ปี มาน้ี ความดีที่โม่หรูเฟยมี ต่อเขากล็ บทิ้งไป ไม่ได้

โม่หรูเฟยปล่อยใหน้ ้าตาไหลลงมา เดินไปยงั ดา้ นหนา้ ของเขาทีละ กา้ วๆ ยอ่ ตวั ลงไปท่ีขา้ งปลายเทา้ ของเขา สองมือกอดขาของเขา เอาไวเ้ บาๆ “หรือวา่ ยงั ไม่พอหรอคะ? ฉนั ช่วยชีวติ พ่ี อยเู่ ป็นเพ่อื นพ่ี สามวนั สาม คืน รักพี่มาหา้ ปี เธอล่ะ? เธอเคยใหอ้ ะไรกบั พี่?” เธอเคยใหอ้ ะไรกบั เขา? มองเพียงแค่แวบเดียวในตอนท่ีพบกนั คร้ังแรก เขากร็ ู้วา่ ตนเองหวน่ั ไหวแลว้ ความรักน้ีมีเหตุผลดว้ ยหรอ? “ผมไม่ไดร้ ักคุณ” เสียงของเขาเบาลงมาเผชิญหนา้ กบั ความรักของโม่หรู เฟย เขาทาได้ เพยี งแคน่ ้ี ไม่รัก กค็ ือไม่รัก โม่หรูเฟยเชด็ น้าตาใหต้ วั เองมองใบหนา้ ของเขาชดั เจน “พีย่ อมไม่ เอาฉนั เพอ่ื ท่ีจะเลือกผหู้ ญิงคนหน่ึงที่ไม่ไดร้ ักพีเ่ ลย แมแ้ ต่นอ้ ย? ดนั ไปเลือกผหู้ ญิงตามช่องโสเภณ! ” “เพ้ียะ!

พีเ่ ซียวยกมือฟาดไปบนใบหนา้ ของเธอ “ใครใหค้ วาม กลา้ กบั คุณ! โม่หรูเฟยกมุ ใบหนา้ เอาไวย้ มิ้ ข้ึนอยา่ งขมข่ืน “พเ่ี ชียว พน่ี ่าสงสาร เหมือนกนั กบั ฉนั ฉนั รักพี่ พ่ีไม่รัก ฉนั พร่ี ักเธอ เธอไม่รักพี่ ฉนั ไม่ไดห้ วั ใจของพี่ พี่กไ็ ม่ไดห้ วั ใจ ของเธอเช่นเดียวกนั ” ในขณะท่ีพูด เธอกห็ วั เราะออกมาท้งั น้าตา “ฮ่าๆๆ พีเ่ ชียว หา้ ปี แลว้ ฉนั เอาช่วงวยั รุ่นที่ดีท่ีสุดมอบใหก้ บั พี่ท้งั หมด พจ่ี ะ ทาแบบน้ีกบั ฉนั จริงๆ หรอ? หากพ่ีสามารถใจร้ายตดั ขาด เยอ่ื ใยขนาดน้ีไดจ้ ริงๆ ฉนั เอาลูกออกได้ ต่อจากน้ีไปไม่ รบกวนพอี่ ีก” โม่หรูเฟยลม้ ลุกคลุกคลานข้ึนมาจากพ้ืน ออกจากหอ้ ง หนงั สือไป โดยท่ีไมห่ นั กลบั มามอง หลงเซียวนวดขมบั ดว้ ยความปวดหวั จนกระทง่ั ประตูหอ้ ง หนงั สือ ปิ ดลงกย็ งั คงรักษาท่าทางน้ีเอาไว้ บา้ จริง! หากความรักส่ิงสิ่งน้ีสามารถใชใ้ ครดีต่อใครมารับเอาไป ไดจ้ ริงๆ เธอจู่ลวั่ หานหน่ึงร้อยคนกม็ าแทน โมห่ รูเฟยคน เดียวไม่ได้

แต่เขารักเธอ เงื่อนไขขอ้ น้ีกเ็ อ่ยถึงจุดสิ้นสุดของโม่หรูเฟย ไปไดต้ ลอดกาล ท่านเชียวกเ็ ป็นคนที่มีหวั ใจ เผชิญหนา้ กบั โม่หรูเฟย เขา จะไม่มี ความเห็นใจสงสารแมแ้ ต่นอ้ ยไดย้ งั ไงกนั เธอถึงข้นั เส่ียงตายพดู เร่ืองเม่ือหา้ ปี ก่อนออกมา เห็นไดว้ า่ เธออดทนจนมาถึงขีดสุด ภายในหอ้ งนอน โม่หรูเฟยเชด็ น้าตาและสิ่งสกปรกบนใบหนา้ ออกอยา่ ง ละเอียด หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือข้ึนมา “พ่คี ะ ฉนั ทาตามวิธีการพดู ของพีแ่ ลว้ มีหรือไม่มี ประโยชนก์ นั แน่ เร่ืองเมื่อหา้ ปี ก่อนเป็นเขตตอ้ งหา้ มของเขา หากวนั น้ีฉนั ไม่ประสบ ความสาเร็จ เขาจะตอ้ งเตะฉนั ออกจาก บา้ นตระกลู หลงไปตลอด กาลอยา่ งแน่นอน ฉนั กลวั มาก…” “กลวั อะไร? เธอทาตามที่ฉนั พดู ไม่พลาดอยา่ งแน่นอน หลงเชียวคน ประเภทน้ีปล่อยเธออาละวาดตามอาเภอใจ ก็ แสดงใหเ้ ห็นวา่ เขา