คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

ตอนที่ 103 คาสารภาพทสี่ ายไป เค่ยรุ่ยเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงโด่งดงั ในมิลาน นิวยอร์ก รอไดร้ ับ รางวลั มากมายจากสปั ดาห์แฟชน่ั ชุดสูทมากมาย ของหers เรีในฝีมือ ของเขาท้งั หมด เธอรู้รสนิยมชมชอบ ของหลงเซียวเป็นรอยแดง จ้ีตงหมิงมาถึงออฟฟิ ศเคยรุ่ย สาวเทา้ เดินเขา้ ไปท่ีหอ้ งทา งานของ เคย่ รุ่ยอยา่ งชานาญชาซอง “ฮลั โล ไม่เจอกนั นาน เลย” เค่ยรุ่ยกาลงั วนุ่ อยกู่ บั เขียนแบบอยา่ งต้งั ใจ เห็นวา่ เป็นจ้ี ตงหมิง จึง หนั ไปมองทางดา้ นหลงั “เจา้ นายคุณไม่มาหรือ?” “ที่นี่ไม่ใช่ตาหนกั หลิงเซียวสกั หน่อย ไม่จาเป็นตอ้ งใหเ้ จา้ นายผมมา เยอื นดว้ ยตวั เองหลอก ผมมากพ็ อแลว้ ช่วงน้ีมี แบบใหม่ๆ ที่ น่าสนใจหรือไม่?” จ้ีตงหมิงเดินไปยงั โซนภาพ นิทรรศ ชุดสูท มากมายต้งั เรียงรายบนราว เนคไทที่ออกแบบ อยา่ งประณีต รองเทา้ หนงั เคร่ืองประดบั ที่วางต้งั ในตูก้ ระจก ขอบทอง เค่ยรุ่ยเป็นนกั ออกแบบการผลิตสูง เพียงแค่เดือนเศษเธอ สามารถ ออกแบบเครื่องประดบั มากมาย

จ้ีตงหมิงลูบไลผ้ า่ นชุดสูทแถวหน่ึง จินตนาการภาพเจา้ นายสวมใส่ ชุดสูทพวกน้ี ไม่วา่ เป็นชุดไหนไดอ้ ยบู่ นเรือนร่าง ของเจา้ นายกด็ ูดี ท้งั น้นั “โอเค โอเค อยา่ งน้นั เลขาจ้ีวนั น้ีอยากไดอ้ ะไรคะ?” หลงเชียวเป็นลูกคา้ เก่าแก่ และเป็นลูกคา้ รายใหญ่ เค่ยรุ่ย ใหค้ วาม สนใจใบถือเขายงิ่ และนอบนอ้ มต่อเขา เธอเอ้ือม มือเปิ ดตูอ้ ยา่ งหวง แหนราวหีบสมบตั ิ “ผลงานชิ้นเอกท้งั น้นั เลือกไดต้ ามใจชอบเลย” ในดา้ นแฟชน่ั จ้ีตงหมิงเทียบช้นั เค่ยรุ่ยไม่ไดอ้ ยแู่ ลว้ ไม่ กลา้ ตดั สินใจ เอง จึงขอคาแนะนาจากหญิงสาวอีกดา้ น “เธอ วา่ นดั กินขา้ วกบั ผหู้ ญิงเลือกอะไรเป็นของขวญั ดี?” เค่ยรุยดีดนิ้วดงั เป้าะกะทนั หนั “คุณชายใหญ่หลงนดั เดท กบั ภรรยา สินะ” จ้ีตงหมิงอ้ึง! ใหต้ าย เธอคาดเดาไดง้ ่ายขนาดน้ีเลย? จ้ีตงหมิงไม่ตอบรับค่า “ฉะน้นั ความเห็นเธอวา่ ไง?”

“ชุดสูทขาดไม่ได้ รองเทา้ หนงั ตอ้ งเขา้ คูไ่ ดอ้ ยา่ งดีเลิศ หา้ มมองขา้ ม รายละเอียดเดด็ ขาด” เธอเลือกสามชุดอยา่ ง รวดเร็ว กบั รองเทา้ หนงั อิตาลีสีน้าตาล เคย่ รุ่ยหยบิ กล่องของขวญั “ของขวญั ชิ้นน้ี ผหู้ ญิงต่างชอบ ท้งั น้นั แบบใหม่ล่าสุดของปี น้ี!” จ้ีตงหมิงเอ้ือมมือรับกล่องของขวญั น้นั ไว้ ขา้ งในเป็นสร้อย คอเพชร ระยบั วบั วาว เพียงแค่ราคา ผหู้ ญิงต่างปฏิเสธไม่ได้ อยแู่ ลว้ “ได”้ “ไม่ถ หรือ? ไม่กลวั ฉนั ถือโอกาสน้ีหลอกคุณหรือ ยงั ไง?” จ้ีตงหมิงระเบิดเสียงหวั เราะ “ขอเพียงเจา้ นายชอบ เขาซ้ือ ไดก้ ระทง่ั ร้านเธอ วา่ ไงหละ?” โรงพยาบาลหวาเซี่ย

“คนไขจ้ ากหอ้ งฉุกเฉินเมื่อครู่เรียบร้อยดีไหม” “เรียบร้อยดีค่ะหมอฉู่” “ถา้ อยา่ งน้นั เลิกงานได”้ คูล่ วั่ หานเปล่ียนชุด ต่อใหเ้ ขาไม่นดั เธอกินขา้ ว ระหวา่ งท้งั สอง หลีกเล่ียงการเจอกนั คร้ังน้ีไปไม่ไดอ้ ยดู่ ี คาสง่ั ของหยวนชูเฟิ น เธอจะไม่ทาตามไดอ้ ยา่ งไร? เธอมุ่งมนั่ เช่นน้ี หากเธอขดั คาสงั่ เกรงวา่ หนทางที่รอหลง เซียวคงเป็นภยั ขนาดใหญ่ ที่วา่ แม่ไม่เขมือบลูกตวั เองน้นั อาจจริง แต่สามารถเขมือบ ลูกคนอื่น ไดน้ ้นั จริงยง่ิ กวา่ เธอจู่ลว่ั หานเป็นอะไรในบา้ นตระกลู หลงกนั ? เป็นเพียง คนนอกท่ี ไร้หวั นอนปลายเทา้ หลงเชียว ในท่ีสุดพวกเรากเ็ ดินทางมาถึงจุดน้ีจนได้

ลวั่ หานกลบั บา้ นก่อนเวลา จบั จ่ายผกั สดมากมาย เธอ ลา้ งผกั 4 ผดั ผกั เธออยากทาอาหารใหเ้ ขาทานสกั คร้ังดว้ ยตวั เอง ที่น่ีไม เหญ่มาก เทียบไม่ติดเลยกบั คฤหสั ถ์ ของหลงเชียว แต่ที่น่ีเป็นความทรงจาของ พวกเขาท้งั คู่ ประตูบานน้นั เตียงเตียงน้นั เตม็ ไปดว้ ยเหตุการณ์ชวนใจ เตน้ หนา้ แดงมากมาย ใหเ้ ขามาท่ีนี่… . ููู่รั่วหานคิดไม่ตก เธอกาลงั ต้งั ความหวงั อะไร อยกู่ นั แน่? ขณะท่ีคิดไปพลาง อาหารไดเ้ สร็จลงพอดี ฉู่ลว่ั หานจดั เตรียมจานชอ้ น เปลี่ยนน้าใหก้ บั ดอกไมใ้ น แจกนั เหลือ เวลาราว20นาทีกวา่ จะถึงเวลานดั ระยะเวลาน้ี รู้สึกยาวนานเหลือเกิน เธอรออยา่ งยากล่าบาก แต่ก็คิดวา่ ชา้ เหลือเกิน เกรงวา่ เธอตดั สินใจ ไปแลว้ ไม่มีวนั หวนกลบั คืนมา อีก

เธอสบั สนกระสบั กระส่าย เธอทาไดเ้ พียงใหต้ วั เองยงุ่ เขา้ ไว้ สบั เปลี่ยนชุดกระโปรงสีเทาออก สวมชุดกระโปรงสีชมพู อ่อน ปล่อยผมสลวยสยายไปตามแผน่ หลงั แต่งแตม้ ลิปสติกสีอ่อน สีหนา้ ดูดีกวา่ ตอนทาอาหารเมื่อครู่เยอะเลย ความโศก เศร้าลดลง เพิ่มความงดงามแจ่มใส หลงเชียว เราจากกนั ดว้ ยดีเถอะนะ” “หลงเชียว… ู่างน้นั เซ็นใบหยา่ เถอะนะ” “หลงเชียว ฉนั คิดดีแลว้ เราท้งั คูไ่ ม่เหมาะกบั การเป็นคู่ สามีภรรยา ฉนั ยอมถอยใหก้ บั โม่หรูเฟย จบจากอาหารม้ือน้ี เราอยา่ ไดเ้ ก่ียวขอ้ ง กนั อีกเลยนะ” ต่อหนา้ กระจก เธอเตรียมประโยคเริ่มตน้ ประเดน็ มากมาย แต่ไม่วา่ แบบไหน กท็ าใหค้ นเอ่ยเสียใจท้งั น้นั

หลงเซียวเป็นคนตรงต่อเวลา เขาไม่เคยสายเลยสกั คร้ัง เขาผลกั ประตู เขา้ มา ไดก้ ล่ินอาหารหอมกรุ่น เขาเผยรอยยมิ้ รางๆ สายตาที่ไม่อาจ คาดเดาระยบั วบั วาว กล่ินอายเรียบง่ายธรรมดาเช่นน้ี วนั น้ีเขารู้สึกอบอุ่นหวั ใจ อยา่ งบอก ไม่ถูก “ฉนั มาสายไปไหม?” หลงเซียวเขา้ มาได้ พลางเตรียม ถอดเปล่ียนรองเทา้ ฉู่ลว่ั หานขดั หา้ ม “ไม่ตอ้ งเปล่ียนหลอก เขา้ มา เลย” “ได”้ หลงเชียวยดึ ตวั ข้ึน ส่งยมิ้ พราวเสน่ห์ใหก้ บั เธอ แมไ้ ร้เคร่ืองสาอางประทินผวิ แต่งแตม้ แต่อยา่ งใด ความ เรียบง่าย ธรรมดาเช่นน้ีของฉู่ลว่ั หาน เพียงแค่เห็นเธอในแวบ แรกพลนั ถกู ดึงดูดจนละสายตาไม่ได้ เธอไม่มีปฏิกิริยาใดๆ หากแต่มุมปากกลบั เผยใหเ้ ห็นรอย ยวิ จะ พลอยทาใหห้ วั ใจเตน้ ผดิ จงั หวะ เธองามมากเสียจริง!

“อาหารบา้ นๆ” ฉู่ลวั่ หานเอ่ย น้าเสียงเยน็ ชาเลก็ นอ้ ย ราว ตอ้ งการ เวน้ ระยะห่างท้งั สอง ในขณะเดียวกนั เขาสงั เกตเห็น วนั น้ีหลงเซียวต้งั ใจแต่งตวั เป็นพเิ ศษ ชุดน้ีอยบู่ นเรือนร่างเขาช่างหล่อเหลา ดูดี มีออร่า! มีเสน่ห์ดึงดูดอยา่ งบอกไม่ถูก อดยอมรับไม่ไดจ้ ริงๆ เพียงแคร่ ูปลกั ษณ์หนา้ ตา หญิงสาว ราว99 เปอร์เซ็นบนโลกต่างยอมทวายชีพใหเ้ ขา คู่ลว่ั หานมีมือคู่ประณีต ไม่เพยี งแต่ทางการแพทยเ์ ท่าน้นั ทางดา้ น อาหารเธอละเมียดละไมไมแ่ พก้ นั แต่ละจานลว้ น เตม็ ไปดว้ ยเคลด็ ลบั ท้งั น้นั “นี่เป็นม้ือค่าท่ีดีที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเห็น” หลงเชียวช่วย เล่ือนเกา้ อ้ี ออกเพ่ือใหเ้ ธอนง่ั อ่อนโยนราวกบั ไม่ใช่เขา เธอเนน้ อาหารเบาเป็นจานหลกั และปลากะพงน่ึง ลว้ น แลว้ แต่ของ โปรดเขาท้งั น้นั เธอทาน้าซุปใหก้ บั เขา นี่เป็นแผนการท่ีดี เขาชอบใจนกั

หยบิ ตะเกียบข้ึน เธอยมิ้ อ่อนโยน ริมฝีปากแต่งแตม้ ดว้ ย ลิปสติกอวบ อ่ิม “คุณขบั รถมาใชไ้ หม อยา่ งน้นั ไม่ตอ้ งดื่ม เหลา้ แลว้ กนั ” หลงเขา อนั ท่ีจริงเขาจะสง่ั ใหจ้ า้ งหมิงมารับเขา เม่ือไหร่กไ็ ด้ แต่ดื่ม เหลา้ ไม่ดีต่อสุขภาพ คาพดู ของเธอ เขา ยอมทาตาม “โอเค” ท้งั คูส่ ลบั กนั คืบอาหาร บรรยากาศในหอ้ งใหค้ วามอบอ่นุ ผอ่ นคลาย หลงเชียวเค้ียวบดอาหารชา้ ๆ เขานึกจินตนาการ ภาพเธอยงุ่ วนุ่ ใน ครัว เขาคิดวา่ บางทีเขาอาจลองลา้ งจานดู บา้ ง เช่นน้ี พวกเขาท้งั คู่อาจดูเป็นคูส่ ามีภรรยามากข้ึน เธอหยบิ ยกแกว้ น้าใสบนโตะ๊ ข้ึนดื่ม ถือโอกาสขณะดื่มน้า ปิ ดบงั ความเกอ้ เธอยอมรับ ปฏิเสธหลงเชียวตอ้ งใชค้ วาม กลา้ มหาศาล หลงเชียวจบั จอ้ งไปท่ีใบหนา้ ของเธออยนู่ าน เพง่ พนิ ิจทุก ลมหายใจ เขา้ ออก เธอเล่ือนแกว้ น้าออก สายตาสองคูส่ บ ประสาน หลงเชียว ยมิ้ พราวเสน่ห์ เอ่ยอยา่ งอ่อนโยน “อาหารท่ีเธอทาอร่อยมาก” หวงั วา่ วนั หลงั จะไดม้ ีโอกาสแบบน้ีบ่อยๆ

เขาอ่อนโยนเช่นน้ี ราวสาหร่ายในมหาสมุทรโบกสะบดั พดั พลิ้ว รอบกายเธอ เธอรู้สึกไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ ตวั เองกาลญั กถึงดูดใหต้ กอยู่ ในหว้ งแห่งความอ่อนนุ่มราวปุยเมฆ ทาไมเน น้ี? “ขอบคุณ” เธอยกแกว้ น้าข้ึนด่ืม ลาคอแหง้ ฝาด หลงเสี่ยวยมิ้ อ่อนโยน เอ้ือมมือแยง่ แกว้ น้าออกจากมือเธอ “ยงั ไม่ ทานขา้ ว เธอคิดจะดื่มน้าจนอ่ิมหรือไง?” คู่ลว่ั หานจอ้ งมองเขา้ ไปในดวงเนตรคู่คม นยั นต์ าแสน อ่อนโยน กลบั แปลกตา พราวเสน่ห์เสียจริง! วนั น้ีเป็นอะไรกนั แน่? ปกติพวกเขาพดู คุยกนั ไม่เกิน ประโยคดว้ ยซ้า เธอพดู อะไรเขาจะตอ้ งประชดประชนั เธอทุก คร้ังไป วนั น้ีหลงเชียว อ่อนโยนเป็ นพิเศษ คิดผดิ แลว้ ! ฉู่ลวั่ หาน! ผดิ แลว้ ! หลงเซียวจบั จอ้ งไปที่ใบหนา้ หวนั่ วติ กแต่กลบั น่ารัก พลาง หวั เราะออกมา

ท่ีผา่ นมาเวลาพวกเขาท้งั สองคนอยดู่ ว้ ยกนั เขากอ็ ยากจะ อยกู่ บั เธอ ดว้ ยดี แต่สุดทา้ ยมนั กม็ กั จะจบลงอยา่ งอารมณ์ เสีย ถูกรบกวนดว้ ย เหตุผลต่างๆ แต่คืนน้ี เขาจะปฏิเสธทุกอบุ ตั ิเหตุ “หวั เราะอะไร?” เธอไม่เขา้ ใจ หลงเชียวแปลกประหลาด ไปจากทุกที พอโทรศพั ทเ์ ธอใหฉ้ นั ” หลงเชียวเอ รอไม่ปฏิเสธ เม่ือไดโ้ ทรศพั ท์ หลงเซียวช่วยเธอปิ ดเคร่ือง “วนั น้ี ไม่วา่ ใครเร่ือง ใหญ่แคไ่ หนกห็ า้ มลุกหนีไปไหนเดด็ ขาด” หลงั ปิ ดเคร่ืองใหเ้ ธอ เขาทาการปิ ดเคร่ืองตวั เอง เคร่ืองท้งั สองวาง ทบั ซอ้ นกนั ไวบ้ นโตะ๊ ของเขาอยลู่ ่าง ของเธออยบู่ น ใกลช้ ิดราวกบั สองคนสลบั ซอ้ นกนั ฉู่ลวั่ หานใบหนา้ ร้อนผา่ วข้ึนมาอยา่ งไร้เหตุผล

เขาหยบิ ตะเกียบข้ึน คืบเน้ือปลาใหก้ บั เธอ เขียกา้ งออก “เธอชอบกิน ปลา กินเยอะๆ เลย” คู่ลว่ั หานหวน่ั ไหวกบั มือหนาที่กมุ ทบั มือของเธอเอาไว้ อบอุ่น กระทงั่ หยาดหยดเหง่ือผดุ “ขอบคุณ…ฉนั ทาเองจะดี กวา่ ” “ใช่แลว้ นี่ใหเ้ ธอ” หลงเชียวหยบิ ของขวญั ท่ีเคย่ รุ่ยแนะนาออกมา ยน่ื ใหก้ บั เธอ คนตรง ขา้ มเงยหนา้ “น่ีอะไร?” วนั น้ีหลงเชียวจริงจงั ไม่ปกปิ ดความรู้สึกตวั เองอีกต่อไป เขาจะเป็น สามีท่ีดีของเธอ “ของขวญั ใหเ้ ธอ เปิ ดดูสิชอบ ไหม?” ใบหนา้ คู่ลวั่ หานฉาบไปดว้ ยความตกใจ “วนั น้ี…ไม่ใช่ วนั เก ไใช่วนั สาคญั อะไรดว้ ย ทาไมถึงซ้ือของขวญั ให้ ฉนั ?” “ใหข้ องขวญั จาเป็นจะตอ้ งเป็นวนั สาคญั หรือไง เปิ ดดูสิ” ฉู่ลวั่ หาน วางมีดซ่อมลง เธอตื่นเตน้ กบั ของขวญั จริงๆ นนั่ แหละ แต่..

ทาไมสร้อยน้ีช่างคุน้ ตาเหลือเกิน? โม่หรูเฟยกบั สร้อยลิมิเตด็ ท่ีเธอชอบโออ้ วดนนั่ แบบ เดียวกนั เลย ไม่ใช่หรือ? คู่ลว่ั หานปิ ดกล่องลง จบั จ่ายสองเส้นที่เหมือนกนั แบบน้ี ช่างมีใจเสีย จริง “หมายความวา่ แบ่งปันฝนและหยาดน้าคา้ งอยา่ งน้นั หรือ?” อะไร? หลงเชียวเผยใหเ้ ห็นความไม่พอใจผา่ วสนั่ ระริก “เธอไม่ ชอบหรือ?” คู่ลวั่ หานไร้ความรู้สึก ช่างเถอะ ไม่เป็นไรแลว้ เม่ือเห็นความน่ารักของฉู่ลวั่ หานเช่นน้ี ยงิ่ เพิม่ ความ ชดั เจนใหก้ บั ความคิดของเขาเขา้ ไปอีก “ฉนั พดู ก่อนแลว้ กนั เธอฟังฉนั ใหจ้ บ แลว้ คอ่ ยตดั สินใจจะไปต่อไหม”

หลงเขม กต่อมลง สูดหายใจลึกเขา้ เตม็ ปอดเอ่ย “ส่ั วหาน ฉนั ไม่ อยากหยา่ ตอนน้ีไม่อยาก วนั หลงั กไ็ ม่อยาก” เธอพยายามควบคุมการเตน้ ของหวั ใจ กระชบั ลมหายใจ “ลว่ั หาน”คาสองคาทาใหห้ วั ใจเธอเตน้ รัว! หลงเชียวยน่ื มือขา้ มโตะ๊ อาหาร ดึงมือเลก็ ข้ึนกมุ ขณะที่เธอ ตกใจกบั เหตุการณ์ตรงหนา้ “เราอยดู่ ว้ ยกนั นานขนาดน้ี ฉนั ไม่เคยพดู สามคา น้ีกบั เธอเลย” ไม่….ไมไ่ ด!้ อยา่ นะ! เธอส่ายหนา้ แต่กลบั ไร้เสียงใดเลด็ ลอดออกมาใหไ้ ดย้ นิ เน้ือหา เร่ิมตน้ น้ีของหลงเชียวในคืนน้ี ปานตอ้ งการลองใจ อะไรบางอยา่ ง เธอหวน่ั วติ ก! หลงเชียวกมุ มือเธอแน่น กลวั เธอหนีหายไป “ฉนั รักเธอ เมื่อก่อนฉนั ไม่มนั่ ใจความรู้สึกน้ี แต่ตอนน้ีฉนั อยากบอกเธอ วา่ ฉนั รักเธอ

ตอนที่ 104 ทผี่ ่านมาฉันไม่ดีเอง เราเร่ิมต้นกนั ใหม่นะ ฉู่ลวั่ หานจบั จอ้ งเขา้ ไปในดวงเนตร เขาจอ้ งโตก้ ลบั อยา่ งไม่ ลดละ นยั น์ดาท่ีเตม็ ไปดว้ ยเรื่องราวและความลบั มากมาย แปลกตา แต่กลบั ดึงดูดอยา่ งบอกไม่ถูก! ช่วงเวลาท่ีเธอตดั สินใจจบสิ้นการแต่งงานท่ีไร้ความรัก เขากลบั สารภาพต่อเธออยา่ งรักใคร่ เขารักเธอ! เธอสบั สนพลนั สลดั มือหนาออก “ทานเซียวอยา่ ลอ้ เล่น แบบน้ีเลย ฉนั ไม่ใช่เดก็ สาวอาย1ุ 8” หลงเชียวระงบั โทสะที่พร้อมปะทุข้ึนทุกเมื่อ เขารู้ดีท้งั สอง มีเร่ือง บาดหมางเขา้ ใจผิดมากมาย ไม่สามารถอธิบายให้ เขา้ ใจไดใ้ น ระยะเวลาอนั ส้นั “ฉนั ไม่ไดล้ อ้ เล่น ฉนั จริงจงั ฉนั รับผดิ ชอบทุกค่า พดู ท่ีตวั เองไดพ้ ูดออกไป” คูล่ วั่ หานจบั จอ้ งหลงเชียว ไร้ท่ีท่าลอ้ เล่นใหเ้ ห็นบนใบหนา้ “ไมต่ อ้ ง หลอกท่านเซียว คาสารภาพเกบ็ ไวพ้ ดู กบั คนอื่นเถอะ ฉนั ไม่รักคุณ แลว้ ! ฟังไม่รู้เร่ืองหรือไงหลงเชียว”

“ไม่จริงน่า!” หลงเขียว โพล่งข้ึนขดั ประโยคเธอ “เธอกลา้ พดู หรือ วา่ เธอไม่รู้สึกอะไรต่อฉนั ? มองตาฉนั บอกฉนั มา!” คูส่ วั่ หานเกบ็ ซ่อนความเจบ็ ปวด อดกล้นั ไม่ใหห้ ยวนชูเฟิ น มีอิทธิพลต่อเธอ แต่เธอทาไม่ได!้ ทาไม่ได!้ คูล่ ว่ั หานฝันยมิ้ ขมข่ืนอยา่ งไร้หนทาง เธอกม้ หนา้ จอ้ งมอง จาน อาหาร “ฉนั ไม่อยากเห็นคุณอีก ปล่อยมือ!” “ฉนั ไม่ปล่อย คนที่ฉนั เลือก เป็นไดเ้ พียงคนของฉนั เธอไป ไหน ไม่ไดท้ ้งั น้นั ” เขาพนั ธนาการเธอไวอ้ ยา่ งเอาแต่ใจ ลม หายใจรัวเร็ว ดว้ ยความโกรธ “เธอไม่แคร์ฉนั กลบั เชิญฉนั มาท่ีพกั ของเธอ ลงมือทา อาหารใหฉ้ นั น่ีคือไม่แคร์หรือ?” “ฉนั ” “จารสชาติที่ฉนั ชอบได้ ลว้ นแต่ของโปรดฉนั ท้งั น้นั น่ีเธอ ไม่แคร์ จริงๆ ใช่ไหม?” คู่ลว่ั หานน่ิงง้นั “ฉนั …..ทาอาหารประหยดั งบ”

เหตุผลบา้ นอะไรกนั ! หลงเชียวโกรธจนไร้หนทาง เขาผอ่ นแรงที่พนั ธนาการเธอ นยั นต์ า อ่อนโยนรักใคร่ “หมอฉู่ เธอฉลาดขนาดน้ี จะดูไม่ ออกเชียวหรือ ที่ ฉนั ทาท้งั หมด เพ่อื ร้ังเธอเอาไว?้ ” ประโยคเดียว ราวมีดคมที่มแทงทะลุหวั ใจ ขอบตาร้อน ผา่ วราวกอง ไฟแผดเผาน้าตาไหลรินเป็นสาย ตวงตาและ หวั ใจปานถูกไฟลน เหตุใดโชคชะตาจึงกลน่ั แกลง้ กนั เช่นน้ีฉนั รักคุณ.. (เธอไม่คูค่ วรกบั ลูกชายของฉนั ! เธอไม่คู่ควร!] ฉนั อยากร้ังคุณเอาไว้ (เธอไม่หยา่ สิ่งที่รอเขาอยคู่ ือข่าวแม่ลูกแตกหกั กนั ทาไม! สองเสียงดงั ข้ึนตีกนั ในหวั ฉู่ลวั่ หาน ราวมีดคมกรีดท้งั สอง ทาง คอ่ ยๆ ท่ีมแทงใจเธอ

“ฉนั เหน่ือยแลว้ เหนื่อยมากจริงๆ สามปี มาน้ีฉนั ทนคา เหยยี ดหยาม ตาขวางมามากพอแลว้ ควรจบเสียที” ไร้คาพูดใดๆ หลุดออกจากปากหลงเชียว เธอแทงใจดา เขา เร่ืองจริง ที่เธอไม่เคยแก่งแยง่ ชิงดี สามปี ที่ผา่ นมา เขา ทาร้ายเธอจริงๆ เจบ็ ลึก ตอนน้ีเขาอยากคืนความอ่อนโยนท่ี ติดคา้ งเธอท้งั หมด เขาอยากใช้ ชีวิตที่เหลือเพอ่ื รักเธอ ถนอม เธอ “ใหเ้ วลาฉนั ไดแ้ กไ้ ขส่ิงเหล่าน้ี” เขากอดรัดเธอไวอ้ ยา่ ง แน่นหนา เกรงวา่ หากคายออกเธอจะหายไปตลอดกาล ไม่ หวนกลบั มาอีก เขาไม่อยากสูญเสียเธอไปอีกแลว้ ไม่ เขากลวั สูญเสียเธอ ไปฉู่ลว่ั หานน้าตาร่วงรินหยดลงต่อเน่ือง… เธอผดิ คา่ พดู กบั ตวั เองอีกแลว้ เธอเพราะเขาอีก แลว้ เพียงคูล่ ว่ั หานน้าตาไหลริน ท่านลุกล้ีลุกลน “ลวั่ หา ตอ้ งการแน่? ฉนั ใหไ้ ดท้ ้งั หมด”

คูล่ วั่ หานราวถูกไฟคลอกแผดเผาไปทว่ั ร่าง เจบ็ ปวดเจียน ตาย ถา้ อยา่ งน้นั ปล่อยใหฉ้ นั เป็นอิสระ หลงเชียว” เพียงเธอหลบั ตาลง เจา้ น้าตาไหลรินเป็นสาย หน่ึงอาทิตย!์ หากเธอไม่หยา่ หลงเชียวถูกทาลายแหลกเป็นชิ้นๆ แม้ ต่อไปเขาอาจประคองลูกชายตน ข้ึนอีกคร้ัง หากแต่ขา่ วฉาวถูกแพร่ ออกไป นนั่ เป็นหลุมดา จุดบอดไปตลอดชีวติ ท่ีเธอรัก เป็นชายท่ียนื เหนือหมู่เมฆ มีจุดบอดไม่ ไดเ้ ป็นอนั ขาด ฉะน้นั แลว้ ความมืดมนท้งั หมด เธอจะแบกรับเอาไวเ้ อง ใครใหเ้ ธอ รักเขาล่ะ ภาพเธอน้าตาไหลริน ท่ีมแทงเขาจนเจบ็ พรุน หลงเชียว รู้สึกวา่ ตน เป็นไอส้ ารเลว ทาใหห้ ญิงที่ตนรักเสียน้าตาเช่นน้ี เขาเอ้ือมมือปาด เช็ดน้าตาใหเ้ ธอ เธอหวั หนั หนา้ หนี หลบหลีกมือ หนามือใหญน่ ่ึงคา้ งกลางอากาศอยา่ งอึดอดั ปานหวั ใจ ถกู กรีตแทงเป็นแผลเหวอะ “เธอ…ไม่แคร์ฉนั เลยสักนิด?” แต่ละคา เจบ็ ปวดปาน

ขาดใจ ฉู่ลวั่ หานกดั ฟันแน่น สามปี ของความเยน็ ชา เขาไม่เคยยนื่ มือ ช่วยเหลือเธอเลย เธอฮึดสู้ดว้ ยชีวติ โอบลอ้ มรักษาดว้ ย ความรัก บอกไม่แคร์ บนโลกใบน้ียงั มีใครรักมากกวา่ เธออีก? “ฉนั พูดชดั เจนมากแลว้ ” หลงเชียวปล่อยเธอเป็นอิสระ ร่างบางเสียการห่อหุม้ ราว ชีวิตจริงท่ี สูญเสียชายท่ีรัก คู่ลวั่ หานร้องใหด้ ว้ ยความเจบ็ ปวดอยา่ งหกั หา้ ม ไม่ได!้ เหน่ือยหน่าย เจบ็ ปวด สิ้นหวงั และไร้หนทาง หลงเชียวเดินออ้ มโต๊ะหยดุ อยขู่ า้ งเธอ ดูท่าอาหารม้ือน้ีคง ทานไม่ลง แลว้ กระมงั มือใหญ่วางบนไหล่เลก็ อดกล้นั ความเจบ็ ปวด คิ้วเขม้ ชมวดเขา้ หา กนั “เราตอ้ งใจเยน็ ท้งั คู่ ที่ผา่ นมาฉนั ไม่ดีเอง ปล่อยใหม้ นั ผา่ นไป เรา มาเร่ิมตน้ กนั ใหม่”

เธอสลดั มือหนาหลุดออก “เคยรักเคยเจบ็ บาดแผลน้นั ไม่มีวนั จาง หาย ท่านเขียวยงุ่ ลืมไปง่าย แต่ฉนั ลืมไม่ได”้ หลงเชียวเจบ็ หวั ใจ “จากกนั ดว้ ยดี อยา่ พยายามพวั พนั อีกเลย” เธอเอ่ยข้ึน อยา่ งหมดแรง เธอตดั สินใจหยา่ ต้งั แต่แรกอยแู่ ลว้ หยวนชูเฟิ นอา้ งวา่ เธอ ไม่เหมาะ กบั สะไภต้ ระกลู หลง นี่มนั ล้าเสน้ ของเธอ เธอ เสมือนเรือเลก็ ใน มหาสมุทรอนั กวา้ งใหญ่ ถูกลมทะเลโบก ซดั เหลือเพียงซาก เธอไม่อยากทนอีกต่อไปแลว้ “ฉนั บอกแลว้ ฉนั ไม่ตกลง!” คูล่ วั่ หานกม้ หนา้ ลงต่า น้าเสียงสน่ั เครือ “ท่านเซียวเป็นคน พลิกลิ้น เล่ห์เหลี่ยมต้งั แต่ตอนไหนกนั แลว้ ก็ ฉนั ไดพ้ ดู ในส่ิงที่ ฉนั อยากพดู แลว้ หากคุณซ้ือร้ันไม่ยอมเซ็นใบหยา่ เราคง ตอ้ งสละเวลา ตอ้ งแยก ทางกนั ในศาล”

จบคา หลงเชียวผลกั โต๊ะลม้ ลงอยา่ งโกรธจดั อาหารเท กระจดั กระจาย เขาเหยยี บเศษแกว้ ที่แตกกระจาย กอดรัด เธออยา่ งแน่นหนา “แยกทางกนั ท่ีวา่ ไร้ชีวิตคูส่ ามีภรรยา เธอตอ้ งการบีบบงั คบั ฉนั อยา่ ง น้นั หรือ?” เรื่องราวมากมายที่เกิดข้ึนในหอ้ งน้ี คูล่ วั่ หานจบั จอ้ งเขา ดว้ ยใจท่ีส้นั สะทา้ น “คุณ..ปล่อยฉนั ! ออกไปจากบา้ นของ ฉนั !” เธอแกะมือเขาออกสุดแรง ออกคาสงั่ ไล่ “ลว่ั หาน ฉนั ไม่มีทางใหเ้ ธอจากฉนั ไป วนั น้ีไม่ วนั อื่นๆ ก็ ไม่มีทาง เช่นกนั ” เขาผอ่ นแรงลงอยา่ งอ่อนโยน โอบกอด หวา่ งเอวบางของ เธอลอ็ คเธอไวใ้ นออ้ มกอดตวั เอง ฉู่ลว่ั หานหวั เราะอยา่ งเยน็ ชาดว้ ยความไร้หวั ใจ “ฉนั บอก ใหค้ ุณ ออกไปจากท่ีน่ี ที่น่ีเป็นบา้ นของฉนั ออกไปเด๋ียวน้ี” “เธอใหฉ้ นั มา ตอ้ งเตรียมใจรับมือกบั สิ่งที่เกิดข้ึน เธอคิด วา่ ฉนั จะ ออกไปง่ายๆ อยา่ งน้นั หรือ?” เขาลอ็ คเธอแน่นเขา้ กบั แผงอกแกร่ง ของตน ลมหายใจร้อนผา่ วรดผา่ นเส้นผม สลวยของเธอ ราวตอ้ งการ ลนไปผิวหนงั เธอใหม้ อดไหม้

คูล่ ว่ั หานแสบร้อนบริเวณขอบตา น้าตาเหือดแหง้ “ได้ คุณ ไม่ไป ฉนั ไม่เอง!” เธอตอ้ งบา้ ไปแลว้ แน่ๆ บา้ ไปแลว้ ที่เช้ือเชิญเขาดินเนอร์ที่ บา้ น บา้ ไปแลว้ ถึงลงมือทาอาหารใหก้ บั เขา ท้งั คู่จบกนั ดว้ ย ดีไดจ้ ริงๆ หรือ เธอมนั บา้ จริงๆ! ปัง! ผลกั ประตูจากไป ประตูส่งเสียงดงั อยคู่ รู่หน่ึง ชายหนุ่มยนื อยทู่ ่ีเดิม ร่างสูงใหญ่ถูกแสงจนั ทร์นอก หนา้ ต่างสาด ส่องเงาแสงอยา่ งโดดเดี่ยว สูญเสียร่างบางของเธอ แขนท้งั สองขา้ งเกิดวา่ งเปล่า เดียวดาย สิ้น หวงั ราวสูญเสียทุกสิ่ง เขาจอ้ งมองไปยงั กล่องของขวญั เสมือนวา่ เขาเขา้ ใจอะไร บางอยา่ ง ข้ึนมา เธอโกรธปานน้นั คงเพราะเคร่ืองประดบั ชิ้น น้ีท่ีเหมือนกบั ของโม่หรูเฟย แต่นนั่ เขาไม่ไดใ้ หเ้ ธอ

“บอกโม่หรูเฟย ต่อแต่น้ีหา้ มเธอกา้ วเขา้ รีสอร์ทหยจี ่ิงเดด็ ขาด” หลง เซียวต่อสายโทรหาจ้ีตงหมิงทนั ที ออกคาสง่ั อยา่ ง เยน็ ชา “ครับ!” หลงเชียวเป็นห่วงฉู่ลวั่ หาน เธออารมณ์ไม่คงที่อาจเกิด อุบตั ิเหตุได้ “เธอเพ่ิงขบั รถออกไป คงไปไม่ไดไ้ กลนกั ตาม เธอไป” ที่สุด พงั พินาศจนได้ เธอเป็นคนที่เขารักสุดหวั ใจต้งั นานแลว้ เพยี งแค่กระดาษ แผน่ เดียว สามารถตดั สินไดง้ ้นั หรือ? ออกมาจากบา้ นแบบน้ีหรือ ฉู่ลว่ั หานเคลื่อนตวั เขา้ ไปใน รถ ฝ่ าไปยงั ถนนเส้นหน่ึงอยา่ งสบั สน ไม่รู้วา่ ขบั มานานแค่ ไหน ท่ีสุดเธอไร้ เรี่ยวแรงบงั คบั ไปต่อจึงฟุบหนา้ ลงกบั พวง มาลยั รถใหอ้ อกมาอยา่ ง หนกั หากไม่ใช่เพราะรักสุดใจ เธอจะยอมอยใู่ หห้ ลงเชียวทรมานเธออยู่ นานสามปี ไดอ้ ยา่ งไร เธอควกั โทรศพั ทอ์ อกมา เปิ ดเคร่ือง

แสนนาน เธอส่งขอ้ ความหาหยวนชูเฟิ น “พวกเราหยา่ กนั แน่ คุณ สบายใจได”้ คูล่ ว่ั หานรู้สึกเหน่ือยหน่าย ไร้เร่ียวแรงขบั รถต่อ เธอจอดรถขา้ งถนน ปรับเอนเบาะ พกั สมองพกั ใจครู่หน่ึง แต่ก่อนไดย้ นิ บ่อยนกั การแต่งงานเป็นหลุมศพของความ รัก เมื่อ ไตร่ตรองอยา่ งละเอียดเธอและหลงเชียวพวั พนั ต่าง ทาร้ายกนั ความ รักเคยมีอยดู่ ว้ ยหรือ? น้าตาใสเยน็ เยอื กไหลรินไปตามรูปหนา้ แสงไฟสีสม้ สาด ส่องยงั ใบหนา้ ท่ีมืดมน แสงหมอกสกดั ก้นั กลาง เธอมองไม่ เห็นหนทาง ขา้ งหนา้ และถอยกลบั สู่ที่เก่าไม่ได้ คูล่ ว่ั หานไม่รับรู้ หลงั เธอขบั รถออกจากบา้ น รถของหลง เชียว ตามหลงั เธอมาติดๆ จ้ีตงหมิงไม่กลา้ แมม้ องหนา้ หลงเซียว เพราะความเยน็ เยอื กของเขา บีบใหค้ นในรถหยดุ หายใจ เขากมุ พวงมาลยั รถอยา่ งระแวดระวงั ไม่ กลา้ ส่งเสียงเลด็ ลอดออกมา

เจา้ นายเป็นอะไรกนั แน่?ก่อนออกมาอารมณ์ดีอยเู่ ลย แถม ยงั ไป เปล่ียนชุดที่ออฟฟิ ตเด่นรุ่ยอีกต่างหาก เพียงแคอ่ าหาร ม้ือเดียว ถึงกบั ทอ้ งฟ้าเปล่ียนสีเลยเชียว? ดวงตาขลบั ราวออบซิเดียน ภาพของฉู่ลวั่ หานน้าตา ไหลรินถูกฉาย ซ้าในหวั คร้ังแลว้ คร้ังเล่า เขาไม่เคยคาดคิด หยาดน้าตาของเธอมีอิทธิพลเช่นน้ี ถึง กบั ทาให้ หวั ใจเขาร้อนผะผา่ ว ทาใหอ้ กเขาแสบร้อนราวถูก ไฟคลอก เขารักเธอ เสียงน้ีดงั กึกกอ้ งข้ึนกวา่ เดิม มนั่ ใจกวา่ เดิม ไม่สามารถ สูญเสียเธอไปไดไ้ ม่สามารถไร้เธอขา้ งกายได้ กระทงั่ วนั น้ี เขามองเห็นหวั ใจตนเองชดั เจน แสงไฟสีฟ้าของโทรศพั ทฉ์ ายข้ึนกะทนั หนั ฉู่ลว่ั หานไม่คิด รับ หนา้ จอปรากฏ “หลงจื่อ” สองคา ไขสนั หลงั เธอแน่นดึง เขา โทรศพั ทม์ าไดอ้ ยา่ งไร หลงเชียวบอกเขาอยา่ งน้นั หรือ “ฮลั โล?” คนปลายสายหลงกระแทกเสียง “พ่สี ะใภ!้ พ่อี ยถู่ นน เฟิ งเหอหรือ ไม่? เมื่อครู่เหมือนผมเห็นรถพรี่ างๆ ใช่พี่ขบั หรือ ไม่?”

ลว่ั หานไม่รับรู้หนทางใดๆ ท้งั สิ้น ผา่ นการเตือนสติของ เขา ถึงไดร้ ู้ วา่ ตนจอดรถขา้ งถนนเฟิ งเหอ ดา้ นหนา้ ไม่ไกลนกั เป็นถนนผบั บาร์ ที่สาหรับหนุ่มสาวเสวยสุขในยามค่าคืน ทอ้ งฟ้ายามค่าคืนถูกแสงไฟวบั วาบสาดส่องจนเกิดสีรุ้งเสมือนเป็น เมืองท่ีระยบั หรูหราอร่าม “ฉนั เอง” คูล่ วั่ หานซูด้ จมูก ราวไขจ้ บั เสียงทางฝั่งหลงจ๋ือน้นั วนุ่ วายนกั ไม่ไดส้ งั เกตเสียงที่ผดิ ปกติของ พส่ี ะใภ้ เพยี งแคห่ วั เราะเสียงดงั ลน่ั “มาเที่ยวหน่อย ไหม? ผมเล้ียง เหลา้ เอง เป็นหมอเหมือนแม่ชีชะมดั น่าเบื่อจะ ตาย ผหู้ ญิงกต็ อ้ งการ ชีวติ ยามค่าคืนเหมือนกนั นะ ผมรับรอง ไม่บอกพใี่ หญ่แน่นอน!” คู่ลวั่ หานขมวดคิ้วเป็นปม เธอไม่ชอบด่ืมเหลา้ แต่วนั น้ีเธอ อยากดื่ม สกั จอก เจบ็ หวั ใจเหลือเกิน เธอตอ้ งการยมื ฤทธ์ิ แอลกอฮอลเ์ พื่อยอ้ ม ใจใหด้ า้ นชา “ไม่เป็นไร เด๋ียวฉนั จะกลบั แลว้ นายเท่ียวใหส้ นุก”

“ไม่เอาหน่าพ่ี นานๆ ทีพจ่ี ะผา่ นแถวน้ี ดว้ ยกนั สิ ไม่ง้นั ผม ไปรับพ่ี ไหม? ผมเดินไปเพียงแค่5นาทีเท่าน้นั พ่รี อผมนะ!”

ตอนท่ี 105 จุดชนวนวกิ ฤต คูล่ ว่ั หานยกมือข้ึนนวดขมบั วนั น้ีเธอวนุ่ วายสบั สนมากเหลือ เกิน ฉนั เพียงอยากอยเู่ งียบๆ สกั พกั “ฉนั บอกวา่ ไม่ตอ้ ง นาย ไม่ตอ้ งมา ฉนั จะกลบั บา้ นเด่ียวน้ีแลว้ ” หลงจ่ือเบป้ ากอยา่ งผดิ หวงั ถูกพ่ีสะใภป้ ฏิเสธจนได้ เสียใจ แต่เธอเท่ ออกขนาดน้นั ส่ิงท่ีเธอไม่อยากทา คนอ่ืน บงั คบั ยงั ไงกไ็ ม่เป็นผล “กไ็ ด้ ถา้ พอ่ี ยากด่ืมเมื่อไหร่บอกผมไดเ้ ลย ผมไล่เพอ่ื น กลบั ไป เพอ่ื อยเู่ ป็นเพอื่ นพ่ีโดนเฉพาะเลย!” “นายเท่ียวใหส้ นุก ไม่ตอ้ งสนใจฉนั ” คูล่ วั่ หานวางสาย โทรศพั ท์ เธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวขอ้ งกบั หลงเชียว แมแ้ ต่ นอ้ งชายของหลง เชียวเอง เธอกไ็ ม่อยากปริปากพดู กบั เขา นอกจากผบั บาร์ที่เสียงดงั กึกกอ้ ง ยงั มีร้านนง่ั ชิวอยไู่ มไ่ กล น้ี ไม่ เสียงดงั วนุ่ วาย สามารถนง่ั พกั เงียบๆ ไดส้ กั พกั ฉู่ลวั่ หานจอดรถลงท่ีโรงจอดรถ สงั เกตเห็นร้านนงั่ ชิวสงบ คนไม่ มากนกั สาวเทา้ เรียวเดินเขา้ ไป

จ้ีตงหมิงเห็นเธอลงจากรถ เดินเขา้ ไปยงั ร้านนง่ั ชิว จึงเอ่ย ถามข้ึน อยา่ งหวน่ั เกรง “เจา้ นาย พวกเราเขา้ ไปไหมครับ?” ผา่ นม้ือค่าที่ไม่ค่อยราบรื่นนกั เธอคงไม่อยากพบเจอเขาอีก หลง เชียวเล่ือนกระจกรถลง จอ้ งมองยงั หญิงสาวร่างบาง ในยามค่าคืน คาถามมากมายในใจ แต่กลบั ลงไปกอดเธอ ไวไ้ ม่ได้ “ไมต่ อ้ งหลอก รอที่นี่แหละ” “ครับ” นอ้ ยนกั ที่เขาเห็นเจา้ นายเศร้าปานน้ี จ้ีตงหมิงไดก้ ลิ่นอาย ความขม ข้ึนลอยมาตามอากาศ ภายในร้านคนไม่มากนกั บางคนนง่ั ดื่มเหลา้ หนา้ เคานเ์ ตอร์อยา่ งเดียวดาย บางคนกาลงั บ่นกระปอดกระแปด พูดภาษา คนเมา และใครบางคนท่ีคุยโทรศพั ทพ์ ลางร่าไห้

ฉู่ลว่ั หานเขา้ ไปลา้ งหนา้ ในหอ้ งน้า ทาการเชด็ เครื่อง สาอางบน ใบหนา้ ออก ฉู่ลว่ั หานภายในกระจกเป็นเพียงหญิง สาวธรรมดา ใบหนา้ สะอาดสะอา้ น เพียงแต่ดวงตาแดงก่าจากการร่าไห้ ใบหนา้ ท่ีไร้เครื่อง สาอาง ประทินผวิ ดวงตาซ้าบวมอยา่ งเห็นไดช้ ดั เธอเดินกลบั เขา้ ไปในหอ้ งโถง เลือกที่นงั่ ในมุมหน่ึง “คุณชายรองจอ้ งอะไรอย?ู่ เห็นผีหรือไง?” หลงจื่อไม่สนใจคาถามของเพ่อื น ดวงตาจอ้ งตรงไปยงั ที่ หน่ึง อะไรกนั ? เธอกลบั บา้ นแลว้ ไม่ใช่หรือ? ทาไมมาอยทู่ ี่นี่ซะ ได?้ หลงจ้ือไตร่ตรองเขา้ ไปถามใหร้ ู้ เขาจอ้ งมองออกไปยงั นอก หนา้ ต่างสงั เกตเห็นรถคนั หน่ึงจอดรอบริเวณใตต้ น้ ไม้ นนั่ รถพใ่ี หญ่ น่ีนา!

วนั น้ีเขาไม่ไดด้ ื่มเหลา้ เยอะ ทาไมถึงปรากฏภาพ จินตนาการ มหศั จรรยไ์ ด้ พ่ีสะใภด้ ื่มเหลา้ ในบาร์คนเดียว พี่ ใหญ่ตอยอารักขาอยู่ ดา้ นนอก อะไรกนั “พี่สะใภ!้ ” หลงจ้ือบุกรุกเขา้ ไปโดยไมไ่ ดร้ ับการเช้ือเชิญ จบั ลากเกา้ อ้ี ออก ต่อ หนา้ ผคู้ นแปลกหนา้ ท้งั หลาย เอ้ือมแขนโอบไล่ฉู่ล วหาน ราวเดก็ นอ้ ยออดออ้ น ขณะที่ฉู่ลวั่ หานเหม่อลอย “หลงจ้ือ? นาย.. ใหต้ าย ทาไมถึงมาอยใู่ นท่ีเดียวกนั กบั เขาได?้ หลงจ้ือช อบดื่มเหลา้ ไม่ใช่หรือ? ทาไมถึงมาอยรู่ ้านนงั่ ชิวได้ ท่ีนี่ไม่เขา้ กบั นิสยั ชอบเท่ียว ของเขาอยา่ งชดั เจน “ไม่ใช่คนบา้ นเดียวกนั ไม่เขา้ ประตูบา้ นเดียวกนั พีส่ ะใภ้ พวกเรา เป็นคนบา้ นเดียวกนั จริงๆ ดว้ ย ทาไมพี่ใหญ่ผมไม่มา ดว้ ยหละ? รถ เขาเหมือนวา่ จอดอยดู่ า้ นนอกนะ”

เขาตามมาอยา่ งน้นั หรือ? คูล่ วั่ หานเจบ็ ปวดจนพดู ไม่ออก ยกน้าข้ึนด่ืมอยา่ งอึดอดั “เขา….” “อ๋อ พวกพีท่ ะเลาะกนั ? พส่ี ะใภ้ สามีภรรยาทะเลาะกนั คืนดีกนั บน เตียงทุกราย เด๋ียวกค็ ืนดีกนั แลว้ ถา้ พีอ่ ารมณ์ไม่ ดี คืนน้ีไปพกั ผอ่ นที่ คฤหสั ถเ์ ก่าไดน้ ะ เราไปดว้ ยกนั !” ต่อหนา้ นอ้ งชายสามี อู่ลวั่ หานพดู อะไรมากไม่ได้ “ใช่ ทะเลาะกนั เร่ืองของสามีภรรยา เธอไมต่ อ้ งยงุ่ จะดีที่สุด ระวงั จะถูกพี่ชายนาย เล่นงานเอา” หลงจื่อหวั เราะสนุกสนานพลางเข่ียเล่นตุก๊ ตุ่นที่ติดตวั มา “พี่สะใภ้ อนั ที่จริงแลว้ พใี่ หญ่ภายนอกดูเยน็ ชาแต่ภายใน เป็นห่วง เขาเป็นคน ดี! อยา่ มองวา่ เขาเยน็ ชาเขม้ งวดต่อฉนั ท่ีจริงพใี่ หญ่เป็นห่วงฉนั มาก นะ ผมออกมาเท่ียว เป็นพ่ใี หญ่ท่ี จ่ายดงั ท้งั น้นั ” ภายนอกเยน็ ชาภายในเขาเป็นห่วง กอ็ าจจะ แต่น่ีไม่ เกี่ยวขอ้ งอะไร กบั เธอแลว้

“อยา่ งน้นั นายเท่ียวต่อเถอะ ฉนั กลบั บา้ นก่อน” หาความสงบไม่ได้ แถมยงั วนุ่ วาย ฉู่ลว่ั หานหมุนตวั จากไป หลงจ่ือยกยมิ้ “พ่ีใหญ่ผมอยขู่ า้ งนอก พี่จะใหโ้ อกาสเขา หน่อย ไหม?” “เรื่องของผใู้ หญ่ เดก็ อยา่ ยงุ่ หน่า ไดย้ นิ ไหม?” คา สงั่ หานออกคาสงั่ เพอ่ื ใหเ้ ขาสงบคา หลงจ๋ือท่าไดเ้ พียงปิ ดปากเงียบ เดินกลบั ไปหาพวกพอ้ ง ตนเอง หลงั ออกจากร้าน อากาศพลนั หนาวเหน็บเลก็ นอ้ ย สายลม พดั โบก ผมสลวยสยายเงางาม เส้ือผา้ ปลิววอ่ น คืนน้ีเธอสวย มาก ดูไร้ เร่ียวแรง อ่อนปวกเปี ยกซะจนเขาอยากปกป้องเธอ ถกู ลมหนาวพดั ผา่ น สติพลนั กลบั คืนมา ความจริงที่อยู่ ตรงหนา้ คิด ไม่ตกเสียที “หมอ”

เสียงปริศนาดงั ข้ึนขานเรียกชื่อเธอ ฉ่ลวั่ หานสะดุง้ เลก็ นอ้ ยดว้ ย ความตกใจ ค่อยๆ หนั กลบั ไปมองยงั ตน้ ตอเสียง คืนน้ีจะเป็นอะไรกนั แน่ “ไดย้ นิ เพื่อนบอกคุณอยทู่ ี่บาร์ ฉนั ไม่วางใจคุณอยคู่ น เดียว เลยมาดู หน่อย”เสียงอนั อ่อนโยนของถงั จิ้นเหยยี นลอย เขา้ มา ฉู่ลว่ั หานหม่นหมองใจ จึงเวน้ ระยะห่าง “ฉนั กาลงั จะกลบั บา้ น” สงั เกตเห็นดวงตาที่บวมแดงเลก็ นอ้ ย ถงั จิ้นเหยยี นรู้ได้ ทนั ทีถึงความ ไม่ราบร่ืนในคืนน้ี “หากเธออนุญาต ฉนั จะอยู่ เป็นเพ่อื น เธออยคู่ น เดียว ง่ายต่อการคิดมาก” หญิงสาวท่ีอ่อนแอไดพ้ บเจอกบั ชายที่อ่อนโยนแขง็ แกร่ง หากไม่ หวน่ั ไหว หวั ใจไม่เตน้ รัว ทางการแพทยย์ งั อธิบาย แต่ขอโทษที ความอ่อนโยนของคุณ ฉนั ไม่มีบุญวาสนา พอที่จะเชยชม

ลว่ั หานถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว “ฉนั ไม่เป็นไร ทุกอยา่ งมี ทางออก ขอบคุณค่ะรองคณบดี” ถงั จิ้นเหยยี นถือวสิ าสะจบั แขนเธอเอาไว้ เขาวงิ่ ไล่ตามมา ส่ิงท่ีอยาก พดู กบั เธอไม่เพียงเท่าน้ี เพียงแค่เวลาน้ีเธอฟังไม่ เขา้ หูอยา่ งชดั เจน “หากเธอเหนื่อย อ่อนลา้ มาอยขู่ า้ งกาย ผม ผมจะรอคุณ” ฉู่ลว่ั หานดวงตาบวมเบ่ง “ขอบคุณนะคะ แต่ขอโทษฉนั ทาไม่ได”้ “เจา้ นายนายหญิงเธอ” หลงเซียวเตม็ ไปดว้ ยความโกรธ ควบคุมสติตวั เองไม่ให้ ลงจากรถ พลุ่งพล่านไปซดั หนา้ ไอถ้ งั จิ้นเหยยี น ราวกองไฟ แผดเผาอยกู่ ลางอก “ออกรถ กลบั !” คูล่ วั่ หานกลบั ถึงคฤหสั ถเ์ ป็นเวลาเท่ียงคืนเขา้ ไปแลว้ เธอ เขา้ บา้ น เปล่ียนรองเทา้ วางกระเป๋ าลงก่อนชาระร่างกาย ไม่หรูเฟยยงั ไม่เขา้ นอน เธออยลู่ วั่ หานกลบั มาอยนู่ าน เห็นวา่ เธอเขา้

ไปในหอ้ งน้า จึงตบเทา้ รีบเร่งเดินลงไปยงั ข้นั ล่าง เธอไม่เปิ ดไฟ ยมื แสงไฟจากดา้ นนอกออกเดินไปสู่ทาง เขา้ หนั มองซา้ ยขวา ไม่เห็นคนใชส้ กั คน จึงรูดซิปกระเป๋ าออก เป็นเช่นน้นั จริงๆ ขา้ งในมีบตั รสีทอง ท่ีไดจ้ ากหยวนชูเฟิ นอยู่ โม่หรูเฟยยกยมิ้ มุมปาก โบกสะบดั บตั รทองอยา่ งไดใ้ จ ไดค้ วามช่วยเหลือจากหยวนซูเฟิ น เห็นผลเร็วกวา่ เป็น ไหนๆ! หาก เธอเอาบตั รทองน้ีใหห้ ลงเชียวดู ฉู่ลวั่ หานเธอ เตรียมตวั เฉดหวั ออกไปจากบา้ นหลงั น้ีไดเ้ ลย เชา้ ตรู่ หลงั ต่ืนนอน คูล่ ว่ั หานพบวา่ ดวงตาตวั เองบวมเบ่ง สภาพน้ีเธอจะไปทางานอยา่ งไร? ตอ้ งถูกหวั เราะเยาะเป็น แน่! เธอล้ือลิ้นซกั ที่สุดเจอแวน่ วางนอนอยู่ สายตาเธอไม่ไดส้ ้นั มากนกั ไม่ใส่แวน่ กส็ ามารถมองเห็นไดเ้ ช่นกนั ดีที่ยงั ไม่ทิ้ง

กรอบแวน่ สีดาบดบงั ใบหนา้ เธอเกือบคร่ึง บตทบั สนั ต้งั ของเธอ ราว เดก็ นกั ศึกษา “อา้ ว! แต่งตวั แบบน้ี! ทาตวั น่าสงสารใหใ้ ครดูจะ๊ !” ฉู่ลว่ั หานอดหวั เราะเยาะเธอไม่ไดเ้ ห็นวา่ หลงเชียวไม่อยู่ เธอไม่สนใจเธอ ไม่รับประทานอาหารเชา้ พลนั เปล่ียน รองเทา้ ออกไปทางาน เบ่ง! เบ่งไปสิ! วนั น้ีฉนั จะเตะเธอลงเหวเอง! คูล่ วั่ หานเปิ ดประตูคฤหสั ถ์ จ้ีตงหมิงมาเยอื นอยา่ งน้นั หรือ โนม้ ตวั อยา่ งมารยาท “สวสั ดีครับนายหญิง” ฉู่ลวั่ หานพยกั หนา้ ตอบรับ จ้ีตงหมิงเขา้ บา้ น สองมือวางกมุ ทบั กนั ขา้ งหนา้ เอ่ยอยา่ ง นอบนอ้ ม “คุณโม่ คาสง่ั เจา้ นาย จากน้ีไปคุณหา้ มมาเหยยี บ ที่น่ีอีก” อะไรนะ?!

ฉู่ลวั่ หานและโม่หรูเฟยต่างน่ิงอ้ึง หรือวา่ ….เรื่องเมื่อคืนเขาจริงจงั ง้นั หรือ? ไม่! ไม่ไดเ้ ดด็ ขาด! โม่หรูเฟยตะโกนโวยวาย “แกโกหก หลงเชียวจะทาแบบ น้นั ได้ อยา่ งไร ฉนั จะโทรศพั ทห์ าเขา ฉนั ทอ้ งลูกของเขา เขา ทาแบบน้ี ไม่ได!้ ” “คุณโม่ นี่เป็นคาสง่ั เจา้ นาย ใหค้ วามร่วมมือดว้ ยครับ” จู่ลวั่ หานเพง่ พนิ ิจสิ่งท่ีเกิดข้ึนตรงหนา้ ภาพของโม่ทรูเฟยท่ีถูกนาตวั ออกไป สร้างบาดแผลลึกในใจเธอ เธอหนาวเหน็บจบั ใจ! พระเจา้ ปฏิบตั ิการขบั ไล่นน่ั น่ากลวั เสียจริง! วนั น้ีเป็นโม่ หรูเฟย พรุ่ งน้ีอาจเป็ น….เธอ! “ปล่อยฉนั ! ปล่อยฉนั เดี๋ยวน้ี! ในทอ้ งฉนั มีทายาทตระกลู หลง ใคร กลา้ แตะตอ้ ง!”

โม่หรูเฟยยดึ ร้ังมือจบั ประตู ออกแรงสุดตวั กระทงั่ สีหนา้ ซีดเซียว ฉู่ลว่ั หานเห็นภาพตรงหนา้ หวั ใจบีบรัดแน่น เธอมี ครรภ์ กระทบกระเทือนไม่ไดเ้ ดด็ ขาด! “โม่หรูเฟย เธอนงั่ ลง ระวงั เดก็ ในทอ้ ง” คาเตือนจากฉู่ ลวั่ หาน โม่หรูเฟยยกมือกมุ ทอ้ งพลาง โอดโอย “ทอ้ ง ฉนั . โอย้ ! ฉนั ปวดทอ้ ง!” ไดย้ นิ เสียงโอดโอยเจบ็ ทอ้ งของโม่หรูเฟย จ้ีดงหมิงออก คาสง่ั ปล่อย เธอ โม่หรูเฟยปวดกระทง่ั หยาดเหงื่อผดุ เตม็ ใบหนา้ นอนราบ กมุ ทอ้ ง บนโซฟาดีดดิ้นไปมา “ช่วยเดก็ ในทอ้ งฉนั ดว้ ย!” คู่ลว่ั หาน โยนกระเป๋ าทิ้งวิ่งปร่ีเขา้ ไป “สูดหายใจเขา้ ไม่ ตอ้ งเกร็ง ฟังฉนั . “ออกไป ! เธออยากฆ่าฉนั ใช่ไหม!” “ฟังนะ ฉนั เป็นหมอ หากเธอไม่ฟังฉนั เดก็ จะเป็นอนั ตราย เธอเลือก เอาเอง!”

โม่หรูเฟยถูกการาบอยหู่ มดั ทาตามคาสงั่ เธอน่ิงๆ จู่ลวั่ หา นหมุนตวั สง่ั ดว้ ยเสียงเยน็ “นิ่งอยทู่ าไม โทรหาหลงเชียวสิ!” ความนิ่งเม่ือเผชิญปัญหาของฉู่ลว่ั หานทาเอาจ้ีตงหมิง ตะลึง หลงั 20นาทีผา่ นไป หลงเชียวกลบั มาอยา่ งเร่งรีบ ลูกนอ้ งท่ีจ้ีตงหมิงพามาถูก ไล่ออกไป นอกหอ้ งโถง เปิ ดประตูเขา้ ไปพลนั เห็นฉ่ลวั่ หาน ปฐมพยาบาล เบ้ืองตน้ ใหก้ บั โม่หรูเฟย “ชุนชุน น้าร้อน” “โม่หรูเฟย หายใจเขา้ ….ดีมาก หายใจเขา้ ” “หลิงหลิง ขอหมอนใหฉ้ นั ใบ” รองใหช้ ่วงขาเธอสูงข้ึน เพอ่ื บรรเทาความเจบ็ ช่วงเอว เงาดายนื หนา้ โซฟา เห็นโม่หรูเฟยเจบ็ ปวดสีหนา้ ซีดเผอื ด และฉู่ลวั่ หานที่ช่วยรักษาอยา่ งชานาญมีอ

พลอยทาใหเ้ ขานึกถึงคาของกเู้ ยนเซิน หญิงสาวผมู้ ี พรสวรรค์ หมอ สาวเหรียญทอง อาย1ุ 6สอบเขา้ มหาลยั แพทย์ เธอสูดหายใจ เช็ดหยาดเหง่ือบนใบหนา้ “โอเค เมื่อครู่ เธอไดร้ ับการ กระทบกระเทือนนิดหน่อย ทีหลงั ตอ้ งระวงั มากกวา่ น้ี สบายใจได้ เดก็ ในทอ้ งไม่เป็นไร” โม่หรูเฟยเจบ็ จนพดู อะไรไม่ออก และเธอไม่คิดขอบคุณ ดว้ ย เพียงแต่ ฉู่ลวั่ หานเงยหนา้ พบกบั หลงเชียวที่ยนื ตรงน้นั อยา่ งเงียบๆ เงาด่าใหญ่บดบงั เธอเอาไว้ พลางเกบ็ กล่องยา เธอกม้ หนา้ เอ่ย “เม่ือครู่เธอไดร้ ับการก ระทบ กระเทือน นายอุม้ เธอข้ึนไปสิ” พเี่ ซียว? โม่หรูเฟยลืมตาข้ึน ใบหนา้ ขาวซีดเตม็ ไปดว้ ยความหวงั “พี่เชียว คุณ ..ซ๊ีด! พีก่ ลบั มาแลว้ ”

ฉู่ลวั่ หานจบั กดช่วงเอวของเธอเอาไว้ “ฉนั บอกแลว้ อยา่ ต่ืนตวั มาก เกินไป!” โม่หรูเฟยกดั ฟันกรอด “เธอเป็นแพทยผ์ า่ ตดั หวั ใจ สูติ นรีเวชเธอจะ ไปรู้อะไร!” ไม่รู้อะไรบา้ งเลย ไม่รู้หรือแพทยฝ์ ึกหดั ตอ้ งไปทุกแผนก เพอื่ ศึกษา? เอาเถอะ คนไอคิวต่า เธอไม่ถือสา หลงเชียวจอ้ งมองไปที่ไม่หรูเฟย ใบหนา้ อนั คมเขม้ แยกไม่ ออกถึง อารมณ์ในขณะน้ี “ฉนั ส่งเธอข้ึนไป” คูล่ วั่ หานส่งพวกเขาข้ึนไปดว้ ยสายตา ขาอ่อนลม้ พบั นงั่ ลง บนโซฟา คุกเขา่ อยคู่ ร่ึงชวั่ โมง เจบ็ เขา่ ไปหมด เธอมีโรคการประกอบอาชีพจริงดว้ ยเห็นใครเจบ็ ป่ วยไม่ ไดเ้ ลย แต่กบั โม่หรูเฟยน้นั ต่างออกไป เธอทิ้งตวั ลงนอน พลางดึงร้ังหลงเชียวเอาไว้ “พหี่ ลง มีอะไรบางอยา่ ง ฉนั ตอ้ งบอกพี่ใหไ้ ด”้

เธออตกล้นั ความเจบ็ รวบรวมกาลงั ท้งั หมดท่ีมี “มีอะไร พรุ่งน้ีคอ่ ยวา่ กนั ” หลงเชียวดึงผา้ ข้ึนห่อหุม้ กาย เธอเอาไว้ ยนั ตวั ลุกข้ึน “ไม่ ฉนั ตอ้ งบอกพต่ี อนน้ี ฉนั ไม่อยากเห็นพ่ถี ูกคนอื่น หลอกเป็ นของเล่น” หลงเชียวขมวดคิว้ ! ไม่หรูเฟยหยบิ บตั รสีทองออกมา “พเี่ ชียว บตั รใบน้ี ฉนั พบเขา้ ท่ี ฉู่ลว่ั หานโดยบงั เอิญ เธอ…เธอตอ้ งการหยา่ เพราะ เธอรับเงินของ คุณนา้ มา!”

ตอนท่ี 106 จากนีไ้ ป ฉันเป็ นสามที ่แี ท้จริงของเธอ หลงเชียวเดินลงมายงั ช้นั ล่าง คู่ลว่ั หานยงั ไม่ออกไป “เธอรอเดี๋ยว” ความอ่อนโยนของท่านเซียวที่มีต่อหมอเทียบกบั ความ เยน็ ชาดุดนั แต่เก่าก่อนราวกบั คนละคน เขาเกบ็ บตั รยดั ใส่กระเป๋ าเงาร่างชายหนุ่มยนื ประทบั บดบงั หนา้ หญิง สาว เขาไม่ตอ้ งการใหค้ วามกดดนั ใดๆ กบั เธอ ไม่แมแ้ ต่นอ้ ย คู่ลว่ั หานยดึ มนั่ ฝีเทา้ เธอตอ้ งรีบไปทางาน ตอนน้ีเธอสาย มากแลว้ “ตอนน้ีฉนั รีบ…เป็นไปไดไ้ หม… เธอผอ่ นน้าเสียงลง “ครู่เดียว เท่าน้นั ใชเ้ วลาเธอไม่มากหลอก หรือวา่ ฉนั ขบั รถไปส่งไหม” ท่านเซียวเนน้ การปฏิบตั ิ เขาเอ่ยพลางเอ้ือม มือหยบิ กุญแจ “ไม่ตอ้ งหลอก คุณตอ้ งทางานเหมือนกนั มีอะไรพดู ตรงน้ี แหละ”

ไร้ปากเสียง หากแต่มารยาท ใหค้ วามเคารพต่อกนั กลบั ลาก ระยะห่างของท้งั คูไ่ กลกนั มากข้ึน ท่านเขียวขมวดคิว้ “คุณแม่มาหาเธอใช่ไหม?” คู่ลว่ั หานตื่นตระหนก เร่ืองแบบน้ีหยวนซูเฟิ นไม่มีเหตุผลที่ จะบอกเขานี่นา? “เรื่องจริงใช่ไหม?” เธอยงั คงลงั เล เขาเอ่ยถามข้ึนอีกคร้ัง ไม่วา่ อยา่ งไรเร่ืองของหยวนชูเฟิ นจะใหเ้ ขารู้ไม่ได้ พดู ออก ไปขาย ข้ีหนา้ นกั “มาหาฉนั จริงๆ นนั่ แหละ แต่ไม่มีเรื่องใหญ่ อะไร” นน่ั ไง! เธอกล่าวอยา่ งนิ่งเฉย ลบั หลงั ตอ้ งเป็นแผนการของคุณแม่ ที่ใชว้ ธิ ี บีบบงั คบั เธอแหงๆ ฝีมือคุณแม่ เขารู้แก่ใจดี “เธอ ทาใหเ้ ธอลาบาก ใจใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?”

คูล่ วั่ หานยมิ้ พลางส่ายหนา้ “ไม่วา่ ยงั ไงเธอกเ็ ป็นแม่ยาย ฉนั จะสร้าง ความลาบากใหฉ้ นั ไดอ้ ยา่ งไร? หากธุระคุณเป็น เรื่องน้ี ฉนั ไม่มี อะไรจะพดู ฉนั ไปทางานก่อน” ท่านเชียวสาวเทา้ ไล่ตามเธอไป ควา้ แขนเธอเอาไวอ้ ยา่ ง ต้งั ใจ “ไม่วา่ คุณแม่พดู อะไรกบั เธอ หรือแมแ้ ต…่ .อยา่ ให้ ใครหนา้ ไหนเรื่องอะไร ทาใหเ้ ธอหวนั่ ไหว ปัญหาทุกอยา่ ง ปล่อยใหฉ้ นั จดั การ จากน้ีไป ลองเรียนรู้ มองฉนั เป็นสามี ของเธอจริงๆ” ฉู่ลวั่ หานซาบซ้ึงใจ เมื่อคืนถึงวนั น้ี ความอ่อนโยนของเขา ถึงขีดสุด จริงๆ เขาเคยเป็นแบบน้ีซะท่ีไหนกนั ? เขาคือหลง เชียวนะ! เธอลงั เลสบั สนมากกวา่ เม่ือก่อน “คุณเซ็นหรือยงั ? ใบหยา่ ” ฉู่ลวั่ หานทาลายบรรยากาศ ตรงหนา้ ช่วงเวลาน้ีไม่เหมาะแก่พวกเขานกั ท่านเซียวสายหนา้ อยา่ งมน่ั คง “ยงั ฉีกทิ้งไปแลว้ หลงั จาก น้ีเธอให้ ฉนั กค็ ร้ัง ฉนั ฉีกกี่คร้ัง ฉนั บอกแลว้ ไม่เซ็นกค็ ือไม่ เซ็น” “คุณทาแบบน้ีไดอ้ ยา่ งไร!”

ฉู่ลว่ั หานหวั เสียแทบบา้ ! ท่าทีน้าเสียงราวเดก็ นอ้ ยน้นั เขาจะทาอะไรกนั แน่! “เลิกคิดไดแ้ ลว้ ต่อจากน้ีวิธีของเธอ ชนะฉนั ไม่ได้ ไม่วา่ เธอจะทา ยงั ไง ฉนั กไ็ ม่มีทางหยา่ ” เขาประกาศลน่ั ดว้ ย ประโยคเอาแต่ใจ ไม่เซ็นกไ็ ม่เซ็นสิ เธอยงั มีเวลาคิดอีกหลายวนั จู่ลว่ั หานสลดั มือหนาออก “ฉนั ไปทางานก่อน” หลงเชียวนึกอะไรบางอยา่ งได้ “เดี๋ยวสิ” เดี๋ยวอีกแลว้ เขาจะทาอะไรกนั แน่ หลงเซียวหยบิ บตั รสีทองออกมาจากกระเป๋ าสตางค์ Hermes นี่เป็น บตั รสารองของเขา บตั รใบน้ีรูดไดต้ าม อาเภอใจ ไม่จากดั วงเงิน “เธอเอาอนั น้ีไป รูดไดต้ ามใจชอบเลย” ท่านเชียวกลวั เธอ ไม่รับ จึง ถือวิสาสะยดั ใส่มือเธอ “เธอตอ้ งการหยา่ ไม่ใช่หรือ ก่อนหยา่ ไม่คิด หลอกใชฉ้ นั หน่อยหรือ? ฉนั ไม่มีอะไร ส่ิง เดียวที่มีคือเงิน เพราะง้นั เธอไม่ตอ้ งเกรงใจ”

หากไม่ใช่เพราะความสมั พนั ธข์ องท้งั คู่อยใู่ นจุดท่ีน่า อึดอดั ใจ ฉู่ลว่ั หานอาจหลุดหวั เราะดงั ลน่ั ออกมา หลง เซียว..หลงเชียวในวินาทีน้ี ช่างอ่อนโยนน่ารักเหลือเกิน “คุณยอมหยา่ แลว้ ?” นี่ต่างหากเป็นประเดน็ สาคญั “ข้ึนอยกู่ บั พฤติกรรมของเธอ” กไ็ ด้ ช่วงน้ีมีแต่ผคู้ นใหเ้ งินกบั เธอ ราวฟ้าเปิ ด ฉู่ลว่ั หานกา ลงั มี วาสนา เกบ็ บตั รเขา้ กระเป๋ า คูล่ ว่ั หานเตรียมไปทางาน กลบั ถูกมือหนาของหลงเชียวดึงร้ังเอาไว้ ในขณะท่ีฉู่ลว่ั หา นเหนื่อย หน่าย.. “เธอเอาไอน้ ี่ไป รถเพง่ิ ซ้ือ ช่ือเจา้ ของรถคือเธอ ทีหลงั มนั จะเป็น ของเธอ ในเมื่อจะหยา่ กนั แลว้ จากน้ีไปดีกบั ตวั เอง หน่อย สถานะ ของเธอเป็นตวั ตดั สินชายในอนาคตของเธอ” ท่านเซียวไม่รับรู้ถึงความผดิ ปกติน้ีหรือ? คู่ลวั่ หานจอ้ งมองไปยงั สัญลกั ษณ์บนกุญแจ ไมบคั !

รถหรูราคาแพงเช่นน้ี คุณหมออยา่ งเธอขบั ตอ้ งถูกครหา เป็นแน่! “ไม่เป็นไร รถของฉนั กด็ ีอยแู่ ลว้ ” ฉู่ลว่ั หานรับไวไ้ ม่ไดเ้ ป็น อนั ขาด ท่านเชียวขมวดคิ้ว “ดีง้นั หรือ? เธอออกไปดูเองสิ เม่ือครู่ ตอนฉนั ถอยรถฉนั ไม่ระวงั ชนเขา้ ท่ีทา้ ยรถเธอ โทษฉนั ที่ ซุ่มซ่ามไปหน่อย รถพงั ไปหมดแลว้ ” คูล่ วั่ หาน “.!” กไ็ ด!้ ง้นั ฉนั จะรับเอาไว!้ ขอเพยี งแคเ่ ขายอมหยา่ ! รับเงินและรถมาไว้ คูล่ วั่ หานกลายเป็นมาตามผแู้ สน ร่ารวยข้ึนมา ทนั ที เขาจบั จอ้ งเธอเดินจากไป สองมือลว้ งกระเป๋ าถอนหายใจ เฮือก ให้ เงินที่มากพอกบั เธอ เธอถึงไม่ถูกเงินทองล่อลวง ใหส้ ่ิงของภายนอกท่ีมากพอ คนธรรมดาทว่ั ไปจึงมิอาจ เอ้ือมละลานเธอ