คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

ไม่ใช่คนท่ีไร้ความรู้สึก เธอเอาบุญคุณท่ี ช่วยชีวิตกบั ชีวติ ของลูกมา พนนั เขายงั ไม่ประทบั ใจ? คืนน้ี เธอกร็ อเขาเขา้ ประตูมาหาเธอกแ็ ลว้ กนั ” “ขอบคุณค่ะพ่!ี พ่มี ีวธิ ีจริงๆ ดีท่ีฉนั เอาเร่ืองเมื่อหา้ ปี ก่อน บอกกบั พ่ี แลว้ ” “แต่วา่ โม่หรูเฟย ทาไมเขาตอ้ งปิ ดบงั เรื่องเม่ือหา้ ปี ก่อน แมแ้ ต่ใน บา้ นกย็ งั ไม่รู้?” “อนั น้ีฉนั กไ็ ม่แน่ใจเหมือนกนั แต่วา่ ตอนน้นั เขาบาดเจบ็ หนกั มาก จริงๆ เกือบจะตายบนเตียงผา่ ตดั ท่ีเขาบาดเจบ็ เป็น ถึงหวั ใจ…” “ได้ ง้นั กไ็ ม่ถาม จาไวเ้ ร่ืองน้ีพดู ไดแ้ ค่คร้ังเดียว ต่อไปจะ เอ่ยถึง ไม่ไดอ้ ีก เธอตอ้ งยง่ิ ทาดีกบั เขาต่อไป ใหเ้ ขาซาบซ้ึง แยกจากเธอ ไม่ได้ ขอเพยี งแคเ่ ธอข้ึนไปบนตาแหน่งสะใภ้ ใหญ่ของบา้ นตระกลู หลง ต่อใหต้ ่อไปหยา่ ขาด มลู คา่ ตวั เธอ กเ็ พ่มิ สูงข้ึนเป็นร้อยเท่า รู้ หรือเปล่า?” ในเวลาน้ี ประตูหอ้ งนอนกถ็ ูกเคาะเบาๆ ทีหน่ึง!

“พ่ีคะ เขามาแลว้ ! ฉนั ไม่พดู แลว้ ! ” วางสายโทรศพั ทล์ ง โม่หรูเฟยรีบปรับสีหนา้ ใหเ้ ป็นโหมด เศร้า ในทนั ที เปิ ดประตูอยา่ งเชื่องชา้ “พี่เซียว…” “อืม” เป็นการตอบกลบั ท่ีน่ิงมาก “พี่ “ต่อไปหา้ มเอาเร่ืองลูกมาลอ้ เล่น” บนใบหนา้ ของโม่หรูเฟยปรากฏความดีใจเป็นอยา่ งยงิ่ “อ๋อ ฉนั เชื่อ ฟังพ่ีเขียวคะ่ พ่ีเขียว…เดียงหลงั น้ีใหญ่มาก ฉนั นอนดา้ นเดียวก็ พอแลว้ ไม่อยา่ งง้นั พนี่ อนท่ีน่ีสิคะ? ฉนั จะไม่ รบกวนพีๆ่ สายตาท่ีเหม่อลอย การเหนี่ยวร้ังท่ีพวั พนั ลึกซ้ึง เขามองไปที่เตียงใหญ่แวบหน่ึง ตาแหน่งที่เธอนอนใน ตอนน้ี เคย เป็นของจู่ลว่ั หาน บนก่อนหนา้ น้ีวางหนงั สือ ทางการแพทยเ์ อาไว้ สองสามเล่ม แต่ตอนน้ีที่วางคือรูปภาพ ของเธอ “อืม”

ในเวลาน้ี ณ หอ้ งหนงั สือ คู่ลว่ั หานวจิ ยั เคร่ืองปริ้นไปมาต่อ บา้ จริง เคร่ืองปริ้นน้ีใช้ ยงั ไงกนั แน่นะ? “หลิงหลิง คุณชายล่ะ?” เอกสารสาคญั มาก เธออยากปริ้นออกมาสะดวกในการ จดบนั ทึก กลบั ไม่เห็นเงาของหลงเซียว หลิงหลิงกดั ริมฝีปากเลก็ นอ้ ย”คุณชาย…เมื่อสกั ครู่น้ีไปหอ้ งนอน ของช้นั สองคะ่ ” คูล่ ว่ั หานมองไปทางหอ้ งนอนของช้นั สอง แฟลชไดรฟ์ ท่ีถูก ในมือ แทบจะถูกเธอหกั ออก เธอสูดหายใจเขา้ เตม็ ปอด แลว้ พยกั ศีรษะ “อึม” ท่ีเธอคิดไม่ผดิ หลงเชียวผชู้ ายแบบน้ีกพ็ า่ ยแพใ้ หก้ บั หญิง สาว วยั ละอ่อนอยา่ งไม่หรูเฟยไดเ้ ช่นเดียวกนั วนั ถดั มา

หลงั จากที่ฉู่ลว่ั หานลุกข้ึนจากเตียง อยใู่ นหอ้ งโถงใหญ่ก็ มองเห็น หลงเชียวลงมาจากช้นั สอง เขาสวมกางเกงลาลอง ขายาวสีครีม ดา้ นบนสวมเส้ือเชิ้ตลาลองสีควนั บุหร่ี แขนเส้ือ ดึงข้ึนมาจนถึง บริเวณขอ้ พบั แขน ความสูงสง่ามีราคาท่ีอยทู่ วั่ ท้งั ร่างกายโชติช่วง ชชั วาล เธอยนื อยทู่ ี่ช้นั ล่าง กต็ อ้ งเงยศีรษะมองเขาเป็นธรรมดา การปรากฏ ตวั ของผชู้ ายคนน้ี ราวกบั น้าท่วมท่ีมว้ นกลิ้งเขา้ มา กวาดความออ่ น นุ่มท่ีอยเู่ ตม็ หวั ใจของเธอไป ช่างมีออร่า ช่างมีรสชาติ เธอละสายตาไปไมไ่ ด้ เธอร้อนรนเคล่ือนยา้ ยฝึกา้ ว “คุณชาย อาหารเชา้ เตรียมเสร็จแลว้ รับประทานตอนน้ี หรือเปลา่ คะ?” สายตาที่เหลือของเขามองเห็นฉู่ ลว่ั หาน “รอคุณโม่ลงมา” “ค่ะ คุณชาย”

คูล่ ว่ั หานหยบิ กระเป๋ าข้ึนมาเตรียมออกจากบา้ น “หลิงหลิง ฉนั ไม่ ทานขา้ วท่ีบา้ นแลว้ ” “วนั น้ีคือสุดสปั ดาห์ รีบร้อนออกจากบา้ นขนาดน้ี คุณจะ ทาอะไร?” สุดสัปดาห์? เธอลืมเลย! “โอทีคะ่ ” “ปฏิเสธออกไป ต่อไปทุกการทาโอทีในช่วงสุดสปั ดาห์ ปฏิเสธ ออกไปใหห้ มด” คู่ลว่ั หานบิดฝีเทา้ หนั มาทางเขา “น่ีคืองานของฉนั ” “จุดประสงคใ์ นการทางานของคุณคืออะไร? เอาการช่วย ชีวติ คน ใกลต้ ายช่วยเหลือผบู้ าดเจบ็ มาขอไปท่ีกบั ผมนอ้ ยๆ หน่อย ทางาน ไม่ใช่วา่ เพื่อหาเงิน? แต่งเขา้ บา้ นตระกลู หลง ผมตอ้ งการใหค้ ุณ ปรากฏตวั ในวง สงั คมหาเงินเลก็ ๆ นอ้ ยๆ นี่?”

ปรากฏตวั ในวงสังคม? ! ท่านเซียวยงั โกรธไม่หาย ความโกรธท่ีเม่ือวานเห็นเธอกบั ถงั จิ้นเห ยยี นอยดู่ ว้ ยกนั ยว่ั ยอุ อกมา! “คุณชายใหญ่หลง คุณกาลงั จะเปล่ียนกลายเป็นลูกเขย ของคนอื่น แลว้ มีความจาเป็นอะไรจะตอ้ งขม่ เพ่ือแสดงวา่ ตน เหนือกวา่ ขนาดน้ี อีก?” ขายาวของเขากา้ วผา่ นแจกนั ใหญ่ สามกา้ วมาถึงดา้ น หนา้ ของเธอ โนม้ ตวั ลง ขมวดคิ้วข้ึน “ผมเคยบอกแลว้ วา่ ผู้ หญิงท่ีอยบู่ นทะเบียน สมรสของผมหลงเชียว สามารถเป็นได้ แคค่ ุณเท่าน้นั ” เจบ็ จนราวกบั ตบหนา้ จริงๆ เธอ? ลงจากบนตวั ของเธอ ค่อยปื นข้ึนไปบนเตียงของเธอ? “หากไม่ใช่เพราะรัก หนงั สือรับรองใบน้ี ไม่เอากด็ ีเหมือน กนั ” “คุณรู้ไดย้ งั ไงวา่ ไม่ใช่?” เพราะวา่ รักหรอ? ทาไมเธอถึงดูไม่ออก?

“คนท่ีอยดู่ า้ นบนท่านน้นั คุณจะจดั การยงั ไงล่ะคะ? ท่าน เซียวคงจะ ไม่ไดค้ ่าคืนแห่งความรักเมื่อคืนเพง่ิ จะผา่ นไป ถือ กางเกงข้ึนมากต็ ี หนา้ ไม่รู้จกั แลว้ หรอกม้งั คะ?”

ตอนที่ 97 เป็ นเพื่อน…นอนได้ประสบความสาเร็จมาก เธอมองดวงตาของเขาอยา่ งเงียบๆ ดวงตาท่ีล้าลึกจนไม่อาจ จะคาด เดาไดใ้ นเวลาน้ีต่อนขา้ งเหน่ือยลา้ อยา่ งไม่อาจจะ สงั เกตเห็นไดง้ ่าย เท่าไร ดูออกวา่ ท่านเซียวไมช่ อบจดั การ เรื่องบา้ ๆ เหล่าน้ี หรือไม่ก็ เป็นเพราะเขาไม่ชอบแทรกอยู่ ตรงกลางท่าการเลือกระหวา่ งคนสอง คน ดงั น้นั เธอไปแลว้ กค็ งจะไม่มีความวนุ่ วายแบบน้ีเกิดข้ึนอีก หลงเชียวมองลงมาที่เธอ “เร่ืองน้ีผมจะจดั การให้ เรียบร้อย คุณไม่ จาเป็นตอ้ งรีบร้อนรู้คาตอบ ตอนน้ียงั ไม่ใช่ เวลา” “ง้นั ขอถามคุณหน่อยคะ่ วา่ เม่ือไรถึงจะใช่เวลาล่ะ? รอโม่ หรูเฟยคล อดลกู ของคุณออกมา? พวกคุณอุม้ เดก็ แรกเกิด เดินข้ึนโบสถ์ แต่งงาน คือเวลาน้นั หรอคะ?” เจบ็ !

เพยี งแคใ่ นสมองจินตนาการออกมาเลก็ นอ้ ยถึงวนั หน่ึงในอนาคต พวกเขาจะตอ้ งคลอ้ งแขนเดินข้ึนพรมแดง แลกเปล่ียนแหวนแต่งงาน อีกท้งั ยงั อุม้ เดก็ คนหน่ึงท่ีเป็นของ พวกเขา เมื่อไรท่ีคิดมาถึงตรงน้ี ลู่ลว่ั หานกร็ ู้สึกปวดใจจนไม่ สามารถท่ีจะ หายใจออกมาได้ หวั คิว้ ของหลงเชียวขมวดเขา้ หากนั แน่น “ไม่ใช่ สรุปกค็ ือ ตอนน้ีคุณ ไม่ตอ้ งรีบร้อน ผมจะจดั การใหเ้ รียบร้อย” ท่านเซียววนั น้ีแปลกมาก ท่าทีในขณะท่ีพดู วางลงต่า ขนาดน้ี แทบ จะเป็นการปรึกษาหารืออะไรกบั เธออยู่ น่ีทาให้ ในใจของคู่ลว่ั หาน ยง่ิ เพิม่ ความจะเป็นบา้ อยแู่ ลว้ เขา หมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่? กลวั ตวั เองคิดเขา้ ขา้ งตวั เองฝ่ ายเดียว และกก็ ลวั วา่ ตวั เองจะพลาดเขาไปเช่นเดียวกนั “หลงเชียว…โม่หรูเฟยต้งั ครรภล์ ูกของคุณ เป็นสะใภท้ ่ีแม่ ของคุณ กาหนดเอาไวอ้ ยา่ งชดั เจน ไม่สิ…ท่ีสาคญั กค็ ือ สดั ส่วนที่เธออยใู่ น ใจของคุณ ฉะน้นั คุณควรจะแต่งงานกบั เธอ ลูกของคุณไม่มีพอ่

ไม่ได้ เธอกต็ อ้ งการคุณ” ที่ยงิ่ กลวั กค็ ือ ตวั เองเอาช่วงวยั หนุ่มสาวมาสูญเปล่าอยทู่ ี่น่ี อีก สามปี สามสิบปี … ดงั น้นั “เพอ่ื ขอ้ ดีของพวกเราท้งั สามคน ทาไมถึงไม่หยา่ ร้างกนั ดว้ ยดีล่ะคะ?” เธอแขง็ แกร่งในความอ่อนนุ่ม ระหวา่ งคาพดู ต่างก็ เป็นการวิเคราะห์ ที่มีต่อภววิสยั ความเป็นจริงอยา่ งน่ึงสงบ “ทาใจเถอะ ผมไม่หยา่ ! เขาทิ้งประโยคนึงเอาไวอ้ ยา่ งเยอื กเยน็ ก่อนหนา้ ท่ีหลง เชียวจะโมโห จิกเธอใหต้ ายเธอก็ยกขายาวๆ ข้ึนออกไปจาก บริเวณทางเขา้ “กลบั มา! วนั น้ีไม่ไปโรงพยาบาล! ไดไ้ ม่ไปกไ็ ม่ไป ไม่ใหเ้ ธอไปโรงพยาบาล เขากลบั รับสายโทรศพั ทน์ ึงแลว้ ออกไป หลงั จากทานอาหารเชา้ เสร็จ พอหลงเชียวจากไป บรรยากาศภายในบา้ นก็

เปล่ียนแปลงทนั ที ฉู่ลว่ั หานนง่ั อ่านหนงั สือทางการแพทยอ์ ยบู่ นโซฟาใหญ่ ทรงวง แหวนภายในหอ้ งรับแขก โม่หรู “เฟยเดินเขา้ มาดว้ ยฝีเทา้ ท่ีนวยนาด ในมือถือนิตยสารแฟชน่ั เล่ม หน่ึงเอาไว้ “ความสามารถไม่เท่าคนอ่ืน แทะหนงั สืออยใู่ นบา้ นมี ประโยชน์ อะไร? ตรงไปตรงมาเลยดีกวา่ หมอกไ็ ม่ตอ้ งเป็น แลว้ ยงั ไงซะ ต่อไปหลงั จากท่ีหยา่ กบั พ่ีเชียวกจ็ ะไดร้ ับเงิน บานาญที่ไม่นอ้ ยกอ้ น หน่ึง พอใหเ้ ธอดื่มกินไปตลอดชีวิตแลว้ ทาไมจะตอ้ งไป โรงพยาบาลเป็นหายนะต่อชีวติ คนอื่น! ๆ โม่หรูเฟยนงั่ ไขวห่ า้ ง น้าเสียงเยาะเยย้ ถากถาง คูส่ วั่ หานไม่มองเธอแมแ้ ต่นอ้ ย “โม่หรูเฟย ก่อนหนา้ ที่คุณ จะ กลายเป็นลูกสะใภข้ องบา้ นตระกลู หลงอยา่ งเป็นทางการ สงบนิ่ง หน่อยเถอะ ฉนั กลวั วา่ คุณควบคุมระดบั ความร้อนเอา ไวไ้ ม่ดี พเ่ี ชียว ของคุณจะถีบคุณกระเดน็ ”

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณท่ีเป็นห่วงจริงๆ ! จงั หวะไม่ดีจริงๆ เม่ือ คืนน้ีพเี่ ซียว อยบู่ นเตียงยงั บอกกบั ฉนั ดว้ ยล่ะวา่ ต่อไปใหฉ้ นั อยทู่ ่ีนี่ไม่ตอ้ ง เกรงใจ ทาเหมือนเป็นบา้ นของตวั เองกพ็ อ เธอ วา่ บา้ นของตวั เอง… ฉนั ควรจะเขา้ ใจวา่ ยงั ไงดีล่ะ?” เผชิญหนา้ กบั การโออ้ วดท่ีกาเริบเสิบสานของโม่หรูเฟย จู่ ลวั่ หาน ฟังเขา้ หูซา้ ยทะลุหูขวา “คงจะกาลงั เตือนคุณวา่ อยู่ ในบา้ นกไ็ ม่ตอ้ ง ทาหนา้ จนกลายเป็นคนตายแบบน้ีล่ะม้งั ! ” “เธอ! ฮ่าๆ อิจฉาล่ะสิ? ต่อใหฉ้ นั ไม่แต่งหนา้ กส็ วยกวา่ เธอ! ” คู่ลวั่ หานมองเธออยา่ งเกียจคร้าน “นน่ั เป็นเร่ืองธรรมดา อยแู่ ลว้ เกิด มากค็ ือรูปโฉมของปี ศาจจิ้งจอก ฉนั จะเทียบไดท้ ี่ ไหนกนั ” โม่หรูเฟยรู้วา่ ในดา้ นฝีปากตนเองไม่ใช่คูต่ ่อสูข้ องเธอ นิ้ว มือพลิก อ่านนิตยสารอยา่ งรวดเร็ว บนหนา้ กระดาษเป็นดารา ยโุ รปคนหน่ึง โฆษณาใหก้ บั สินคา้ ฟ่ ุมเฟื อยบางรุ่นท่ีออกใหม่ ล่าสุด “ฉู่ลว่ั หาน สร้อยคอเส้นน้ีสวยไหม? รุ่นครบรอบปี ของ JK ท้งั โลกมี เพียงสิบชุดเท่าน้นั มีราคาแต่เป็นที่ตอ้ งการนอ้ ย มาก พเ่ี ซียวไดจ้ อง ไปแลว้ เธอวา่ เขาจะมอบใหก้ บั ฉนั ใน โอกาสแบบไหนกนั ล่ะ?”

สายตาท่ีเหลือของฉู่ลว่ั หานมองเห็นเคร่ืองประดบั ลายมือ ของ ปรมาจารย์ ค่าใชจ้ ่ายในการผลิตไม่เบา ราคาขายน่าตกใจ ดา้ นหลงั ของเกา้ แขวนเลข ศูนยเ์ อาไวอ้ ีกหลายตวั หลงเชียวใชเ้ งินอยา่ งไม่สนใจในการซ้ือของขวญั ใหโ้ ม่ หรูเฟยมา โดยตลอด เธอซินแลว้ เพียงแต่ความเจบ็ ปวดในใจไม่สามารถท่ีจะ กาจดั ทิ้งออก ไปได้ “ยนิ ดีกบั คุณดว้ ย เป็นเพอื่ นนอนเมื่อคืนน้ีดูเหมือนจะ ประสบ ความสาเร็จมาก” “ฮ่าๆ ไม่ตอ้ งต่อสู้ก่อนที่ใกลจ้ ะตายอีกต่อไปแลว้ ฉู่ลวั่ หาน ฉนั ไดร้ ับ การยอมรับจากคุณแม่ของพี่เซียว ยง่ิ มีความรักใคร่ เอน็ ดูของพ่เี ซียว เธอจะชา้ จะเร็วกต็ อ้ งไสหวั ออกจากบา้ น ตระกูลหลง! ” บตั ซบ!

คูล่ วั่ หานอดกล้นั ความโกรธ เธอจะออกไปจากบา้ นตระกลู หลง แต่ พอถูกโม่หรูเฟยพดู ขนาดน้ีความทุกขใ์ จท่ีอดั อ้นั อยู่ ในใจของเธอก็ ยง่ิ เป็นทุกข!์ ต่อใหอ้ อกจากท่ีน่ีไป เธอกจ็ ะไม่ออกจากที่น่ีไปดว้ ยสภาพ ผหู้ ญิงท่ี ถูกสามีทอดทิ้งเดด็ ขาด! ในเวลาน้ี เสียงโทรศพั ทข์ องฉู่ลว่ั หานกด็ งั ข้ึน “ท่ีรัก สุดสปั ดาห์ใหญ่คงจะไม่ไดเ้ สียเวลาโดยเปล่า ประโยชนอ์ ยทู่ ่ี บา้ นหรอกนะ? ออกมา ฉนั พาเธอไปเล่นอะไร สนุกๆ รับรอง เธอ ชอบแน่! ” “กบั ดกั ของเธอ? ช่างเถอะ คราวก่อนเกือบจะ..” เธอ เหลือบมองโม่ หรูเฟยเลก็ นอ้ ย ไม่ไดพ้ ดู ต่อไปอีก “คราวน้ี เป็นรูปแบบอะไรอีก?” “โอย๊ อยา่ ถามมาก สวมชุดง่ายๆ สบายๆ กพ็ อ ท่ีดีที่สุด พกชุดช้นั ใน สาหรับเปล่ียนซกั มาดว้ ยชุดหน่ึงคืนน้ีพวกเรา พกั อยทู่ ่ีน่ี” “ที่ไหน?” “ส่งท่ีอยใู่ ห!้ รีบมานะ! ”

วางสายโทรศพั ทล์ ง คู่ลวั่ หานลุกข้ึนไปเปลี่ยนเส้ือผา้ “จะไปเท่ียวท่ีไหนอีก! ” มุมปากของฉู่ลว่ั หานหวั เราะข้ึนอยา่ งประชดประชนั “หญิง ต้งั ครรภ์ กอ็ ยากไปดว้ ย? ขอโทษนะคะ พวกเราไม่ตอ้ นรับ” เปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวตน้ ฤดูร้อนกบั เส้ือเชิ้ตลาลองที่ เรียบง่าย สบายๆ ท้งั ยงั พกเส้ือผา้ สาหรับไปซกั เปล่ียน คืนน้ี ไม่กลบั มาไดช้ ่าง ดีจริงๆ ! หลิงหลิงส่งเธอออกจากบา้ น “คุณหญิง คุณอารมณ์ดี ขนาดน้ี จะตอ้ ง ไปสถานที่ที่สนุกมากแน่เลยใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยข้ึนอยา่ งลวกๆ “คฤหาสน์กยุ หลาย สถานที่ในธีม ศูนย์ นนั ทนาการแห่งหน่ึง คืนน้ีฉนั ไม่กลบั มาแลว้ ” คฤหาสน์กุยหลาย “เร็วจริงๆ นะ! อ้ืม….การแต่งตวั น้ี กไ็ ม่เลว สอดคลอ้ งกบั สไตลส์ ด ชื่นแจ่มใส ปะ! ”

ลู่ซวงซวงจูงมือของฉู่ลว่ั หานเดินเขา้ ไปดา้ นใน คฤหาสน์ ก่อสร้าง ไดม้ ีความรู้สึกสวนแบบเจียงหนานเป็นอยา่ งยงิ่ เสน้ ทางเลก็ ๆ ที่คด เค้ียวทะลุไปถึงสถานที่ท่ีมีทิวทศั น์งดงาม กิ่ง กา้ นและใบของตน้ ไม้ ปกคลุมแน่น เสียงที่อ่อนนุ่มของน้า ไหลยงั มีเสียงนกร้องเบาๆ “เธอน่ะช่างหาที่เที่ยวเก่ง” “คราวน้ี ไม่ใช่ฉนั หาจริงๆ ! “ไม่ใช่เธอ? น้นั เป็นใคร?” ท้งั สองคนออ้ มผา่ นเสน้ ทางเลก็ ๆ ระหวา่ งดอกไมใ้ นป่ ามา พอดี ดา้ นหนา้ เป็นโลกใบใหม่ท่ีกวา้ งใหญไ่ ร้สิ่งกีดขวาง ชายหนุ่มคน หน่ึงนง่ั อยใู่ ตเ้ งาตน้ ไม้ หนั หลงั ใหก้ บั พวกเธอ กาลงั ถือคนั เบด็ ตก ปลา “นน่ั เขาหา! ” เขา?

คู่ลว่ั หานมองดูเบ้ืองหลงั ของผชู้ ายคนน้นั อยา่ งละเอียด ชายหนุ่ม สวมเส้ือยดื สีเทาอ่อน แผน่ หลงั ต้งั ตรง ท่านงั่ ไมโ่ คง้ เอียง เหมือนกบั มีความคุน้ เคยอยเู่ ลก็ นอ้ ย แต่.. ไม่คอ่ ยจะเป็นไปไดม้ ้งั ! “ติดเบด็ แลว้ ! ” ชายหนุ่มดึงคนั เบด็ ข้ึนมาอยา่ งกะทนั หนั ปลาหางสีแดงตวั หน่ึง แขวนอยบู่ นเบด็ ตกปลา กาลงั กระโดดดิ้นรนขดั ขืน เป็นเขาจริงๆ ! “รองคณบดี คุณอยทู่ ่ีนี่ไดย้ งั ไงคะ?” ถงั จิ้นเหยยี นหนั กลบั มามองเธอดว้ ยรอยยมิ้ ท่ีอ่อนโยน “ผมกว็ า่ ทาไมปลายอมติดเบด็ แลว้ ที่แทเ้ ป็นเพราะมองเห็น คุณ” ในความ ลอ้ เล่นของเขามีความจริงใจเจด็ สิบ เปอร์เซ็นต์ “หายากที่จะพกั ผอ่ น ออกมาผอ่ นคลายไม่ใช่วา่ ดี มากหรอกหรอครับ?”

คู่ลว่ั หานเขา้ ใจในทนั ที สู่ซวงซวงยยั เดก็ ผหู้ ญิงคนน้ี รอไม่ ไหว อยากจะจบั คูเ่ ธอกบั ถงั จิ้นเหยยี น คิดไม่ถึงวา่ ต่างก็ สมคบกนั จน มาถึงข้นั น้ีแลว้ “ลว่ั ลวั่ อยา่ น่ิงอ้ึงอยเู่ ลย คนั เบด็ ตกปลาเตรียมเอาไว้ พร้อมแลว้ มาๆๆ นงั่ ตรงน้ี ตกปลา อีกสกั ครู่ปลาท่ีตกข้ึนมา ไดต้ อ้ งใหก้ บั พอ่ ครัวนะ กินปลาท่ีตวั เองตก รสชาติจะตอ้ งไม่ ธรรมดามากๆ อยา่ ง แน่นอน” ฉู่ลว่ั หานถูกเพ่ือนรักหวั ชนฝาผลกั มายงั ดา้ นขา้ งของถงั จิ้น เหยยี น เกา้ อ้ียาวตวั หน่ึง คนสองคนนง่ั ขา้ งกนั โดยต้งั ใจและ ไม่ไดต้ ้งั ใจ อุณหภูมิท่ีอยบู่ นร่างกายของท้งั สองฝ่ ายกจ็ ะแนบ ชิดไปบนร่างกาย ของฝ่ ายตรงขา้ ม ตน้ ฤดูร้อนที่อุณหภูมิสูงข้ึน ในอากาศล่องลอยความร้อน ระอุ บรรยากาศข่างคอ่ นขา้ งน่าอึดอดั จริงๆ สู่ชวงชวงยมิ้ จนหนา้ บาน “พวกเธอสองคนต้งั ใจตกปลา ไปนะ ฉนั ไปเดินเล่นทางน้นั ตอนเยน็ กร็ อผลสาเร็จของพวก เธอแลว้ กนั ! ” ยยั เดก็ ผหู้ ญิงคนน้ีกา้ วขาเผน่ แน่บไปแลว้ !

ในมือของถงั จิ้นเหยยี นกาคนั เบด็ ตกปลาเอาไวป้ รากฏ แขนท่ีผอม ยาวกลบั แขง็ แรงมีพละกาลงั ออกมา ไม่มีเส้ือกา วนต์ วั ใหญ่กบั เส้ือเชิ้ตสีขาว ผวิ ที่สะอาดบนแขนของเขาดู สวยงามเป็นอยา่ งมาก คงจะเป็นเพราะวา่ เป็นหมอ ผวิ ของเขาขาวมาก แต่กไ็ ม่ใช่ ขาวที่เป็นโรคหรือมีความเป็นผหู้ ญิงแบบน้นั เป็นขาวที่แขง็ แรง และสบายเป็นอยา่ งยงิ่ “ขอโทษนะครับ ผมไม่ไดถ้ นดั เรื่องการจีบ ผหู้ ญิงมาก นกั …หวงั วา่ วนั น้ีคุณจะไม่ไดม้ าฟรีๆ” ถงั จิ้นเหยยี นสารภาพ อยา่ งตรงไปตรงมามาก เขาจีบเธอ ตรงไปตรงมา ไม่ ออ้ มคอ้ มหรือปกปิ ด คู่ลว่ั หานกพ็ ยายามอยา่ งสุดความสามารถที่จะไม่อึดอดั “รองคณบดี ฉนั เป็นผหู้ ญิงที่มีสามีแลว้ คุณทา เช่นน้ีไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆ ค่ะ” ถงั จิ้นเหยยี นใบหนา้ สดใส ยมิ้ อยา่ งสะอาดบริสุทธ์ิ “ผมรู้ ผมเตรียม ความพร้อมท่ีจะถูกคิดวา่ เป็นมือที่สามเอาไวแ้ ลว้ หากทาใหค้ นสวย

ยมิ้ ได้ กไ็ ม่จาเป็นตอ้ งไปสนใจคาพดู ซุบซิบนินทา น่ีเป็นส่ิงท่ีผม ควรจะรับผดิ ชอบ ไม่เก่ียวกบั คุณ” คูล่ ว่ั หานถูกทาใหจ้ ุกจนพดู ไม่ออกแลว้ ! เขามองเธออยา่ งเงียบขรึมและน่ิงสงบ นาใบหนา้ ของเธอ พรรณนา ลงในหวั ใจอยา่ งละเอียด “คุณจิตใจดีมาก ระวงั ผม จะหลอกใชค้ วาม จิตใจดีของคุณ” คูล่ ว่ั หานตกตะลึงเลก็ นอ้ ย “หมายความวา่ ยงั ไงคะ?” “เห็นไดช้ ดั เจนมาก ความใจดีของคุณจะทาใหค้ ุณทาใจ ไม่ไดท้ ่ีจะ ปฏิเสธตอนท่ีคุณเผชิญหนา้ กบั ผทู้ ่ีตามจีบ ผมมี ความอดทนสูงมาก จะรอคอยปลาติดเบด็ อยา่ งชา้ ๆ เพียงแต่ วา่ จะตกนางเงือกอยา่ งคุณ คนน้ีข้ึนมาเหยอ่ื จะตอ้ งเปล่ียนสกั หน่อย” ดวงตาที่อ่อนโยนราวกบั หยกของถงั จิ้นเหยยี นมองเธอ หวั เราะข้ึน เลก็ นอ้ ย “อยากรู้ไหมครับวา่ คืออะไร?” “เอ่อ…อนั น้ี.”

เขาสงั เกตความผนั ผวนของสายเบด็ อยา่ งละเอียด ยงั มี เงาสะทอ้ น ของเธอภายในน้า มองดูเงาสะทอ้ นของเธอ ในใจ ของเขากอ็ ่อนโยน ข้ึนมา “เหยอื่ ของผม กค็ ือการใหอ้ ภยั ท่ี แน่นอนและการอยเู่ ป็น เพ่อื นทุกเวลา” ฉู่ลวั่ หานรู้สึกวา่ ใบหนา้ ของตวั เองกาลงั เผาไหม้ ถงั จิ้นเหยี ยนน้ี. ทกั ษะการเตา้ ะสาวแบบน้ีเรียนมาจากที่ไหนกนั ! ถึง ข้นั ซ้าซอง สมบูรณ์แบบ! ” ความออ่ นโยนของคุณใชผ้ ดิ ท่ีแลว้ ไม่เหมาะสมกบั ฉนั เปลี่ยนคน เถอะคะ่ บางทีรองผอู้ านวยการเกาอาจจะชอบ” ลวั่ หานเปล่ียนหวั ขอ้ เรื่องอยา่ งร้อนรน ความสุขที่มาอยา่ งกะทนั หนั การเอาใจท่ีแปลกประหลาด น้ี แมว้ า่ เธอจะซาบซ้ึง แต่กลบั ไม่มีวาสนาท่ีจะเพลิตเพลินไป กบั มนั เขาไม่ไดพ้ วั พนั เก่ียวกบั หวั ขอ้ สนทนาน้ีอีกต่อไป แต่ โออ้ วด ผลสาเร็จของตนเองกบั เธอดว้ ยความปี ติยนิ ดีอยา่ ง กะทนั หนั “หมอ ฉู่ ปลาของผมติดเบด็ อีกแลว้ ”

จริงๆ ดว้ ย คราวน้ีกเ็ ป็นปลาอว้ นตวั หน่ึงท่ียาวประมาณ เจด็ แปด เซนติเมตร เขานาปลาถอดออกมาวางลงไปในถงั น้าอยา่ งชานาญ ดา้ นในไดม้ ีปลาตวั ใหญ่วา่ ยอยใู่ นน้นั หา้ ตวั เธอยกคนั เบด็ ตกปลาข้ึนมา ปลาสกั ตวั กไ็ ม่มี ท่ีน่าโมโหกค็ ือ คิดไม่ถึงวา่ เบด็ จะถูกขโมยกินไปแลว้ ! รีสอร์ทหยจี ิ่ง หลงเชียวรีบกลบั บา้ นมาจากบริษทั มองไปรอบๆ ชา้ ยขวา พบวา่ ฉู่ลว่ั หานไม่อยู่ คนรับใชน้ ึกวา่ เขากาลงั หาโม่หรูเฟย กเ็ ลยรายงานวา่ “คุณโม่นอน หลบั อยบู่ นช้นั สองค่ะ ท่านเซียวไม่ไดส้ นใจสกั หน่อยวา่ เธอกาลงั ทาอะไร เปล่ียน รองเทา้ เสร็จกเ็ อ่ยถามข้ึน “คุณหญิงล่ะ?” ผหู้ ญิงคนน้ี ไม่ใช่บอกแลว้ หรอวา่ ใหเ้ ธอรออยทู่ ่ีบา้ น!

หลิงหลิงเดินเขา้ มา รับเอากระเป๋ าเอกสารที่อยใู่ นมือของ เขาไป “คุณชาย คุณหญิงรับโทรศพั ทส์ ายหน่ึงกอ็ อกไปแลว้ คะ่ บอกวา่ จะ ไปคฤหาสน์กุยหลาย” คฤหาสนก์ ุยหลาย? “ไปเมื่อไร? กลบั เม่ือไร?” คิ้วของทา่ นเชียว เร่ิมขมวด เขา้ หากนั แน่ นทีละนิด “อึม..ไปประมาณสองสามชว่ั โมงแลว้ คะ่ บอกวา่ ตอน กลางคืนจะ ไม่กลบั มา” บา้ จริง! จะคา้ งคืนไม่กลบั อีกแลว้ คิดไม่ถึงวา่ ยงั จะกลา้ ไม่บอกเขา! ท่านเชียวโนม้ ตวั ลงน้ารองเทา้ ท่ีถอดเสร็จแลว้ ใส่กลบั ข้ึน มาใหม่อีก คร้ัง “คุณชาย คุณโม่ใหค้ ุณหลงั จากท่ีกลบั มา..” “ฉนั มีธุระ คืนน้ีไม่กลบั รอเธอตื่นคอ่ ยบอกเธอ” “คะ่ คุณชาย! ”

ท่านเซียวท่ีโมโหจดั ควา้ เอากญุ แจรถแลว้ ปิ ดประตูลงอยา่ งแรง

ตอนท่ี 98 ขาใหญ่เป็ นเก้าอี้ สบายไหม คฤหาสน์กุยหลาย “หญิงชายคูก่ นั ทางานไม่เหน่ือยจริงๆ ดว้ ย ฮิๆๆ หมอถงั ผลเก็บเกี่ยว ของวนั น้ีไม่เลวจริงๆ นะคะ ปลาเยอะขนาดน้ี พวกเรากินไม่หมด แน่! ” ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ ข้ึนอยา่ งอ่อนโยน น้าเสียงใสสะอาด “กิน ไม่หมดก็ สามารถปล่อยกลบั ไปได้ ใหป้ ลากม็ ีความสุขกบั การรอดชีวิต จะตอ้ งเป็นเรื่องที่ดีอยา่ งแน่นอน” “นี่คือตรรกะอะไรกนั คะ หากอยากจะใหป้ ลามีชีวติ อยู่ อยา่ งเป็น อิสระจริงๆ กไ็ ม่ควรตกพวกมนั ข้ึนมาสิ?” ฉู่ลว่ั หา นมองดูปลาสิบ กวา่ ตวั ท่ีอยใู่ นถงั น้า ไม่พดู ไม่ได้ เขาเป็นยอด ฝีมือในการตกปลา จริงๆ ตกปลา? ยอดฝีมือ? ทาไมพอไม่ระวงั กค็ ิดถึงเรื่องนางเงือกคาพดู ส่วน้ีข้ึนมา? ถงั จิ้นเห ยยี นยมิ้ ข้ึนมาอีกคร้ัง “อยใู่ นสภาพแวดลอ้ มที่สุข สบายเป็นเวลานาน

กจ็ ะสูญเสียความรู้สึกรับรู้ท่ีมีต่อความสุขไปไดง้ ่ายมาก ไม่ผา่ น ความยากลาบาก ความสุขกจ็ ะดูราคาถูก ความสุข คือสิ่งท่ี ตอ้ งการการถูกเตือน” เขาพดู ไดอ้ ยา่ งมีเหตุผลมาก เธอพดู ไม่ออก แต่ทาไมมกั จะรู้สึกวา่ เขากาลงั บอกใบอ้ ะไรอยลู่ ่ะ? ใชช้ ีวติ อยใู่ นความสุขเป็นเวลานานกจ็ ะไม่รู้สึกมีความสุข ใชช้ ีวติ อยู่ ในความทุกขเ์ ป็นเวลานาน กจ็ ะลืมความทุกข?์ ชิน กบั ความทุกขใ์ ช่ หรือเปล่า? น่าหงุดหงิด ทาไมเธอถึงชอบจบั อะไรมาโยงกนั ลู่ซวงซวงเห็นท้งั สองคนพดู คุยอยา่ งถูกคอขนาดน้ี ก็ กะพริบตาปริบ อยา่ งเจา้ เล่ห์ “โอย๊ ๆ พดู คุยกนั อยา่ งถูกคอ ฉนั ตอ้ งหาสถานที่หลบ แลว้ ใช่หรือเปล่า? อิๆๆๆ ” ฉู่ลวั่ หานดึงขอ้ มือของเธอเอาไวใ้ นทนั ที กดเสียงลงต่า ข่มขเู่ ธอ “เธอน่ะแม่ส่ือนี่ทาเกินไปหรือเปล่า?”

สู่ชวงชวงยมิ้ ข้ึนอยา่ งหนา้ หนา “บุคคลท่ีอยใู่ นเหตุการณ์ ดูเหมือน จะชอบมากนะ ไดผ้ ลประโยชน์แลว้ ยงั แสร้งทาเป็น ขาดทุนอีก!ซีซี! เห้ีย คิดไม่ถึงวา่ จะถูกมองออกแลว้ พดู ตามความเป็นจริง อยดู่ ว้ ยกนั กบั ถงั จิ้นเหยยี น ฉู่ลว่ั หา นรู้สึก ค่อนขา้ งสบาย เขาอ่อนโยนมาก ท้งั สองคนไมม่ ีวนั ท่ีจะ ทะเลาะกนั ไม่มีทางเกิดความขดั แยง้ เขาคล่ีคลาย สถานการณ์ท่ีน่าอึดอดั เก่งมาก เอาใจใส่มาก…พดู ง่ายๆ ก็ คือแบบอยา่ งของแฟนหนุ่มเลยกว็ า่ ได้ “แต่วา่ ฉนั ตอนน้ี.” “แต่วา่ บา้ นเธอสิแต่วา่ ผชู้ ายดีๆ ไม่ใช่มีทุกวนั ยงิ่ ไปกวา่ น้นั เขาน่ะ ไม่ใช่ดีธรรมดา! ปล่อยหลงเซียวปลาฉลามยกั ษ์ นน่ั ไป โอบกอด โลมาของเธอเถอะ! การเปรียบเปรยน้ี กลบั เห็นภาพจริงๆ หลงเชียวคือปลา ฉลามท่ีเผดจ็ การเลือดเยน็ ไร้ความรู้สึก ถงั จิ้นเหยยี นคือปลาโลมาที่อ่อนโยน

“หิวน้าไหมครับ? ดื่มน้าหน่อย” ถงั จิ้นเหยยี นน่าขวดน้า เปล่าท่ีหมุน ฝาออกแลว้ ส่งใหก้ บั เธอ “ท้งั สองท่าน ปลาน่ี พวกเธอคิดจะกินยงั ไงล่ะ?น่ึง? ผดั ซอสแดง? หรือวา่ ตม้ ดีล่ะ? ไซส์น้ี….เหมาะสมท่ีจะทา ยงั ไงนะ?” “พรวด! ! 44 น้าท่ีเขา้ ไปในปากของฉู่ลวั่ หานพงุ่ ออกมาจนหมด! สู่ชวงชวงกบั ถงั จิ้นเหยยี นหนั หนา้ มามองคูล่ วั่ หานภายใน เวลา เดียวกนั “เธอเป็นอะไรไป?” “แค่กๆๆ ! ” ลาคอของเธอถูกน้าทาใหส้ าลกั มือกมุ หนา้ อกเอาไวไ้ อ ออกมาเป็นชุด “ไม่เป็นไร….ไม่เป็นไร” กินปลา? เม่ือครู่น้ีอยๆู่ เธอกค็ ิดถึงเร่ืองท่ีกินปลากบั หลง เชียว ในสมองเตม็ ไปดว้ ยใบหนา้ ท่ีชว่ั ร้ายนน่ั ของเขา ถงั จิ้นเหยยี นตบแผน่ หลงั ของเธอเบาๆ “ยงั ไงกใ็ ชแ้ กว้ ดื่ม เถอะ ด่ืม น้าทางขวดสาลกั ไดง้ ่าย”

“ไม่ใช่ๆ ไม่เป็นไรคะ่ ” ลู่ซวงชวงมองดูคนน้ี มองดูคนน้นั ๆ เป็นคูท่ ่ีสมบูรณ์ แบบ! พวกเขา สองคนอยดู่ ว้ ยกนั ถึงจะเป็นคู่ท่ีเหมาะสม ที่สุด! “พวกเธอต่อ ฉนั เอาปลาส่งไปที่หอ้ งครัว ฮิฮิ” สู่ชวงชวงแม่ส่ือคนน้ี ทาไดถ้ ึงข้นั จริงๆ หมอถงั แสดงถึงความพอใจมาก หลงั จากท่ีเร่ืองสาเร็จเขา จะต้งั ใจตอบแทนเธอ จู่ลวั่ หานคลึงไปท่ีตรงกลางระหวา่ งคิว้ อู่ซวงซวงยยั เดก็ บา้ ตุ่น เพอ่ื นตุน้ จนเสพติดแลว้ กลบั ไปดูวา่ เธอจะจดั การเธอ ยงั ไง! “เม่ือครู่น้ีตกปลาเหนื่อยแลว้ หรือเปล่า? นงั่ ลงพกั สกั หน่อย” “อืม คะ่ ”

ภายในศาลาพกั ร้อน โซฟาสองตวั ท่ีหนั หนา้ เขา้ หากนั ตรงกลางวาง โต๊ะเลก็ ๆ ที่ทาจากไมแ้ ทเ้ อาไวต้ วั หน่ึง ดา้ นบน มีผลไมก้ บั กระดาน หมากลอ้ มวางเอาไว้ ท้งั ส่ีดา้ นต่างกเ็ ป็นพชื สีเขียวท่ีเจริญงอกงาม ระหวา่ งพชื สี เขียวยงั มี ตอกไมส้ ีแดงสีเหลืองสลบั กนั ลมพดั มา ผา้ ชีฟองสี ขาวที่แขวน เอาไวท้ ้งั ส่ีดา้ นของศาลาพกั ร้อนกแ็ กวง่ ไกวพรลิ้ว ใสว ภายในสาย ลมนาพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไมแ้ ทรก เขา้ มา ยงั มีความชุ่มช้ืน เลก็ นอ้ ยจากน้าในทะเลสาบใน บริเวณที่ไม่ไกล ทิวทศั น์ท่ีสบายเช่นน้ี หวั ใจผอ่ นคลายไปหมดแลว้ “ชอบท่ีนี่หรือเปล่า?” ขาท้งั สองขา้ งของถงั จิ้นเหยยี นไขว่ เขา้ หากนั อยา่ งเป็นธรรมชาติ รอยยมิ้ บางๆ ท่ีบริสุทธ์ิบน ใบหนา้ ที่หล่อเหลา อยา่ งไร้ใครเปรียบ คูล่ วั่ หานกลวั จริงๆ วา่ ตวั เองจะตกลงไปในวงั วนความ อ่อนโยนของ เขา “ที่น่ีสวยมาก ฉนั คิดวา่ ไม่มีใครท่ีจะไม่ชอบ และกห็ าเหตุ ผลที่จะไม่ ชอบไม่เจอล่ะม้งั คะ?”

ทิวทศั น์เช่นน้ี คนกเ็ ช่นน้ี เป็นเพราะหาเหตุผลที่จะไม่ชอบ ไม่เจอ จริงๆ กเ็ ลยทาไดแ้ ค่เพียงชอบ “คุณชอบกด็ ี ผมคิดวา่ คุณคงจะไม่ชอบKTVสถานท่ีแบบ น้นั ใน คราวก่อน กย็ งั คงเป็นที่น่ีท่ีเหมาะสมกบั คุณมากกวา่ ที่ น่ีระยะห่าง จากใจกลางเมืองไม่ถือวา่ ไกล ต่อไปคุณอยากมา กม็ าไดต้ ลอด” ตลอด? “น่ีเกรงวา่ จะไม่เหมาะสมล่ะม้งั คะ? ที่น่ีดูกร็ ู้วา่ เป็น คฤหาสนส์ ่วน บุคคล คฤหาสนส์ ่วนบุคคลไม่ใช่เปิ ดให้ คนนอกเขา้ ไดท้ ุกวนั ” เป็นคฤหาสน์ส่วนบุคคลจริงๆ ฉลาดเหมือนกบั เธอดูออก แต่วา่ เจา้ ของของคฤหาสนน์ ้ีน่ะ.. เขายมิ้ ข้ึนบางๆ “ไม่ใช่เปิ ดใหค้ นนอกเขา้ ไดท้ ุกวนั จริงๆ แต่วา่ คุณมา ส่วนใหญก่ จ็ ะเปิ ดใหค้ ุณตลอดเจา้ ของคฤหาสน์ แห่งน้ีผมรู้จกั ดงั น้นั คุณไม่จาเป็นจะตอ้ งเกรงใจเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย เห็นเป็นสถานท่ี ของตวั เองกพ็ อ” เอ่อ…ระยะห่างน้ีดงั มาไวมาก เธอต่อตา้ นไมไ่ หว

“ยงั ไงก…็ ช่างเถอะค่ะ” เขายงั อยากจะพูดอีก โทรศพั ทข์ องจู่ลว่ั หานกด็ งั ข้ึน มองเห็นชื่อที่เดง้ ข้ึนมา หวั ใจของฉู่ลวั่ หานกก็ ระตุกข้ึน เธอ เมม้ ริม ฝีปากเลก็ นอ้ ย “ฮลั โหล” “อยทู่ ่ีไหน?” โรลส์รอยซ์สีดาจอดอยดู่ า้ นในประตูคฤหาสนก์ ยุ หลาย เจา้ หนา้ ที่ รักษาความปลอดภยั ไม่สามารถร้ังคนเอาไวไ้ ด้ “ฉนั อยทู่ ่ี….” ลู่ลว่ั หานไม่รู้วา่ ควรจะพดู ความจริงหรือเปล่า “พดู อยทู่ ่ีไหน ! ” ท่านเซียวโมโหแลว้ “ฉนั กบั ซวงซวงอยทู่ ี่คฤหาสน์แห่งนึงค่ะ… ถือวา่ พดู ความ จริงแลว้ ล่ะม้งั ? และในเวลาน้ีเอง โทรศพั ทข์ องถงั จิ้นเหยยี นกด็ งั ข้ึนเช่น เดียวกนั เขาเห็นเบอร์โทรศพั ท์ กเ็ คล่ือนฝีเทา้ เดินออกไปยงั ดา้ น นอกศาลาพกั ร้อน

“มีอะไร?” “คุณถงั เม่ือครู่น้ีมีคนพยายามบุกเขา้ ไปในคฤหาสนโ์ ดย ไม่ไดร้ ับ อนุญาต พวกเราไม่กลา้ ขดั ขวาง ตอนน้ีเขาไดเ้ ขา้ ไป แลว้ ครับ” อ๋อ? “ใคร?” “คือ…ประธานของMBK คุณหลง” หลงเชียว? เขาหามาถึงท่ีน่ีแลว้ ? ช่างมีวิธีการจริงๆ “ได้ ปล่อยเขามา” ท่านเซียวลงจากรถ ภูเขาเทียมลูกหน่ึงท่ีอยดู่ า้ นหนา้ บริเวณไม่ไกล ดา้ นล่างภเู ขามีพีซสีเขียว ยงั มีศาลาพกั ร้อน หลงั หน่ึง เขาเดินข้ึนไป ทีละกา้ วๆ ตามข้นั บนั ได “ฉู่ลวั่ หาน ความกลา้ ของคุณนบั วนั ยงิ่ มี มากข้ึนจริงๆ” “ฉนั ไม่เขา้ ใจความหมายของท่านเชียว ฉนั ออกมาเที่ยว กบั เพอ่ื น ไม่ รู้วา่ ทาไมถึงไดย้ ว่ั ยอุ ารมณ์คุณอีก?” ฮี! ผหู้ ญิงคนน้ี ต่อใหท้ าใหเ้ ขาโมโหตาย เกรงวา่ กค็ งจะ

ไม่รู้สึกตวั สกั นิด! “ผมจะบอกกบั คุณดว้ ยตวั เอง” วางสายโทรศพั ทล์ ง ฉู่ลวั่ หานมึนงงไปท้งั ใบหนา้ ถงั จิ้นเหยยี นกว็ างสายโทรศพั ทล์ งเช่นเดียวกนั กลบั มานง่ั ลงบน โซฟาใหม่อีกคร้ัง “ทานผลไมไ้ หมครับ? ผมปอกสม้ ให้ คุณ” นิ้วมือท่ีเรียวยาวสะอาดสะอา้ นของเขาหยบิ สม้ ข้ึนมาปอกเปลือก ดึง เสน้ ใยสีขาวที่อยดู่ า้ นบนออกอยา่ ง ละเอียด สม้ กลีบหน่ึงถูกเขาปอก จนสะอาดหมดจด ชายหนุ่ม ที่สูงใหญ่โนม้ ร่างกายผา่ นโตะ๊ ทามือ ยน่ื เขา้ มาที่ดา้ นหนา้ ของเธอ “อา้ ปาก ลองซิมสันจากเวียดนามน่ี รสชาติเป็นยงั ไง?” คูล่ วั่ หานตกตะลึง นี่…ปอนอาหารเร่ืองแบบน้ี คลุมเครือ เกินไปแลว้ หรือเปล่า? “เป็นอะไรไป? กลวั ผมวางยาพิษใส่คุณ? หรือวา่ รังเกียจ วา่ ผมปอก ไม่สะอาด?”

“หา? ไม่ใช่ๆ ค่ะ” “ในเม่ือต่างกไ็ ม่ใช่ กค็ ือคิดจะลงโทษผม ใหผ้ มรักษา ท่าทางน้ีไวจ้ น เหนื่อย?” เขายมิ้ อยา่ งสดช่ืนบริสุทธ์ิขนาดน้นั เธอรู้สึกวา่ หากตวั เอง คิด เชื่อมโยงกนั แบบมวั่ ๆ กค็ ือกาลงั ป้ายมลทินใหก้ บั เขา ทาการ ตดั สินใจ ปากอา้ ออก “ขอบคุณค่ะ” ดีมาก! ดีที่อยกู่ บั ลู่ซวงซวง! ดีที่ออกมาเที่ยวกบั เพื่อน! “คุณถงั ดูเหมือนการช่วยผมดูแลเมียในเร่ืองน้ี คุณจะชอบมากจนไม่ รู้สึกเหนื่อย” เสียงที่ทุม้ ต่าอยๆู่ กด็ งั สะทอ้ นข้ึนมาจากดา้ นหลงั ! ราวกบั เหลา้ ดีกรี สูงกไ็ ม่ปาน เติมอารมณ์โกรธของใครบาง คนลงไปอยา่ งเห็นไดช้ ดั ร่างกายท่ีบอบบางของฉู่ลว่ั หานสน่ั ข้ึนเลก็ นอ้ ย ลุกพรวด ยนื ข้ึนจาก บนโซฟา ภายในมากมีสม้ อยู่ ลืมที่จะเค้ียวให้ ละเอียด มองชายหนุ่ม ที่สวมกางเกงขายาวสีดา เส้ือเชิ้ตสี ขาว เยอื กเยน็ หล่อเหลาจนดูไม่ เหมือนความจริงอยา่ งตก ตะลึง

“หลงเชียว คุณ…คุณอยทู่ ่ีนี่ไดย้ งั ไงคะ?” ท่านเซียวกา้ วขาข้ึนบนั ไดข้นั สุดทา้ ยอยา่ งสงบเยอื กเยน็ ร่างกายท่ีสูง ใหญ่ต้งั ตรงยนื อยดู่ า้ นนอกศาลาพกั ร้อน มือ ขา้ งหน่ึงสอดเขา้ ไปใน กระเป๋ ากางเกง ไม่พดู ไม่จากไ็ ดม้ ีเสียง เศษน้าแขง็ กรอบแกรบดงั ข้ึน แลว้ “คุณเองใหผ้ มมาท่ีนี่ ลืมแลว้ หรอ?” หลงเชียวใบหนา้ ไม่ เปล่ียนสี ดวงตาที่ปิ ดบงั ความรู้สึกไวอ้ ยา่ งมิดชิดแอบเตม็ ไป ดว้ ยความอด กล้นั ภายในก่อนท่ีลมพายจุ ะเขา้ เธอพดู เมื่อไรกนั ! ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ ข้ึนอยา่ งสง่างาม “คุณหลง ยนิ ดีตอ้ นรับ ครับ” หลงเชียวมองเขาอยา่ งน่ิงเฉยแวบหน่ึง จากน้นั กเ็ ดินไปยงั หนา้ โซฟาที่ฉู่ลว่ั หานนง่ั เมื่อสกั ครู่น้ี ในศาลาพกั ร้อนมีเพยี ง แค่โซฟา เด่ียวสองตวั นี.

ถงั จิ้นเหยยี นเตรียมใหค้ นส่งเกา้ อ้ีเขา้ มาอีกตวั ใครจะรู้วา่ หลงเชียว นงั่ ลงไปในทนั ที น่ียงั ไม่นบั มือใหญ่ของเขาร้ังเอว บางของคูล่ วั่ หานเอาไว้ “ไม่ตอ้ งยนื แลว้ นงั่ ลง” นงั่ ? นงั่ บนพ้นื หรอ? เกา้ อ้ียงั ไม่มีนงั่ บา้ อะไร? “เมียครับ นงั่ ตรงน้ี” ตูม้ ! ฉู่ลว่ั หานเบิกตาโพลง คิดไม่ถึงวา่ หลงเชียวจะใหเ้ ธอนงั่ ลง บนขาของเขา! ถงั จิ้นเหยยี นกมุ ขมบั อยา่ งหงุดหงิด “ผมใหค้ นส่งเกา้ อ้ีเขา้ มาอีกตวั ” “ไม่รบกวนคุณถงั ครับ แบบน้ี ดีมาก” คนบางคนลอ็ กตวั หญิงสาวร่างบางใหน้ ง่ั ลงบนขาของเขาอยา่ งใช้ กาลงั บงั คบั ไม่ใหโ้ อกาสเธอไดข้ ดั ขืน เลยแมแ้ ต่นอ้ ย ฉู่ลวั่ หานผอม มาก นง่ั ลงบนขาของเขา แผน่ หลงั แนบชิดไปบนแผน่ อกของเขา ถูก

ก้นั ดว้ ยเน้ือผา้ ที่บาง แบบสุดๆ จงั หวะการเตน้ หวั ใจของชายหนุ่มก็ อยทู่ ี่ดา้ นหลงั ตึกตกั ๆ มีพลงั ชีวิต! ใบหนา้ ของคู่ลวั่ หานไดแ้ ดงจนกลายเป็นกระทะร้อน ถงั จิ้นเหยยี น ดื่มน้าเขา้ ไปคา่ ใหญ่อยา่ งปากคอแหง้ เหือด หลงเชียวคนคนน้ีนะ! ท่านเชียวโนม้ สายตาลงต่ามองเห็นกระดานหมากลอ้ มที่ อยบู่ นโตะ๊ นาส้มท่ีถงั จิ้นเหยยี นปอกเม่ือสกั ครู่น้ีปัดทิ้งไป อยา่ งสงบเยอื กเยน็ ส้มตกลงบนพ้ืน “คุณถงั กระดานต่อมา เป็นไง?” เขม่าควนั ที่ไร้ซุ่มเสียง สาลกั จนฉู่ลวั่ หานแทบจะไม่ สามารถหายใจ ได!้ เธอนงั่ อยบู่ นขาของหลงเซียว ไม่สะดวกท่ีจะขยบั อีก…จะ ใหอ้ ึดอดั แค่ไหนกอ็ ึดอดั ใจเท่าน้นั ! เกมที่สอง ยงั คงเป็นถงั จิ้นเหยยี นแพ้

คู่ลว่ั หานทนดูต่อไปไม่ไหวแลว้ หากสามเกมแพห้ มด จะ ตอ้ งเสีย หนา้ เป็นอยา่ งมาก “กเ็ ท่าน้ีแลว้ กนั คะ่ ? พวกเราไป ลองดูที่อ่ืนกนั พวกคุณเดินหมาก ฉนั ดูกเ็ บื่อ” หลงเซียวจดั เส้นผมที่พริ้วอยดู่ า้ นหลงั ของเธออยา่ งสนิท สนม เสียง ท่ีทุ่มต่าเช็กซ่ีมีเสน่ห์ท่ีน่าหลงใหลมาโดยตลอด “เช่ือคุณครับ” ถงั จิ้นเหยยี นวางหมากลง “คุณอยากจะดูทิวทศั นอ์ ะไร? ผมนาทาง ให”้ หลงเชียวนะหญิงสาวร่างบางวางลง ลุกยนื ข้ึน ปัดฝ่ นุ ที่ไม่ ไดม้ ีอยบู่ นเส้ือผา้ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย “การผอ่ นคลาย ท่ีอาศยั ก็ คือการเดินเล่นในสวนที่ใหญ่อยา่ งสบายๆ นาทางกไ็ ม่ตอ้ ง หรอก ครับ รบกวนคุณถงั นาหมากเกบ็ กวาดใหเ้ รียบร้อย” กฎที่ไดร้ ับการ ยอมรับเน่ืองจากปฏิบตั ิกนั มาอยา่ ง ยาวนานของการเดินหมากกค็ ือ ฝ่ ายที่แพต้ อ้ งรับผดิ ชอบใน การเกบ็ กวาดหมาก หมากสองแบบดาขาววางกลบั เขา้ ไปใน

กล่องสองกล่องใหม่อีกคร้ัง ทิ้งใหถ้ งั จิ้นเหยยี นเกบ็ กวาดหมาก ท่านเซียวถึงมือของู่ ลวั่ หานข้ึน กา้ วเทา้ ยาวๆ เดินลงบนั ไดไป หลงั จากที่ลงบนั ไดไป หลงเชียวลอ็ กขอ้ มือของหญิงสาว เอาไวอ้ ยา่ ง แรง ความโกรธในดวงตาที่มีดมนกท็ นไม่ไหวอีก ต่อไป “คู่ลว่ั หาน คุณดูเหมือนสาหรับการมีชูเ้ ร่ืองน้ี คุณจะ ขอบมากจนไม่รู้สึก เหน่ือย!

ตอนท่ี 99 ใช้ริมฝี ปากก้นั ริมฝี ปาก ดมี าก คู่ลวั่ หานออกแรงขดั ข้ึน คิดจะน่ามือของตวั เองดึงออกมา จากใจ กลางฝ่ ามือของชายหนุ่ม แต่วา่ ขอ้ มือต่างกถ็ ูกเขารัด จนแดงแลว้ กย็ งั ถูกชายหนุ่มดึงเอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา เผชิญหนา้ กบั ความเผดจ็ การและการบีบควบคุมของเขา เธอนอกจาก จะประนีประนอมแลว้ กไ็ มม่ ีทางเลือกอ่ืนอีก “ท่านเชียวอยา่ ใส่ร้ายป้ายสี ยง่ิ อยา่ เอาความคิดของคน ถ่อยมาคาด เดาจิตใจของคนมีคุณธรรม ความสมั พนั ธ์ของ ฉนั กบั รองคณบดี สะอาดบริสุทธ์ิ คุณสามารถตรวจสอบได้ ตามสบาย” ลมหายใจของคู่ลวั่ หานคอ่ นขา้ งถี่ สะอาดบริสุทธ์ิสี่คาน้ี ตวั เธอเอง แทบจะไม่เชื่ออยแู่ ลว้ ยงั จะไปพดู โนม้ นา้ วเขายงั ไง อีก? หลงเซียวหร่ีตาลงมองสารวจเขา้ ไปในดวงตาของเธอ อยา่ งกาเริบ เสิบสาน ลมพดั มา เสน้ ผมและปกคอเส้ือของเขา ต่างกก็ ระจายความ โกรธของเจา้ ของออกมา ความโกรธ ท่ี พร้อมจะออกมาไดท้ ุกเม่ือ “คู่ลว่ั หาน คุณรู้วา่ ส่วนท่ีโง่ท่ีสุดของคุณคือท่ีไหนไหม?”

คาพดู น้ีจะพดู ยงั ไง? “คุณหมายความวา่ ยงั ไงคะ?” จู่สว่ั หานร้อนรน เอ่ยปาก ถามออกมา ในทนั ที แหม่ ทุกคร้ังท่ีสนทนากบั หลงเชียว ภายในหา้ ประโยคจะ ตอ้ งรู้สึก ไดถ้ ึงระดบั สติปัญญาของตนเองไมพ่ อใช้ เป็นความ รู้สึกท่ีไม่สบ อารมณ์จริงๆ ! หลงเชียวเหลือบมองหญิงสาวร่างบาง คูล่ วั่ หานในวนั น้ีอยู่ ใน คฤหาสนท์ ี่ทิวทศั นง์ ดงาม ถูกตน้ ไมส้ ีเขียวดอกไมส้ ีแดงท่ี อยบู่ ริเวณ โดยรอบเสริมใหเ้ ด่นชดั ข้ึนจนเพม่ิ ความอ่อน หวานและสวยงามท่ี สดชื่นแปลกใหม่ นน่ั เป็นความสบาย เงียบสงบท่ีมากพอใหท้ ่าน เซียวหลงใหลอาลยั อาวรณ์ถึง ลมในฤดูร้อนพาดผา่ นเงาตน้ ไมท้ ี่หนาแน่นตกลงมาบน ร่างกาย ดึง เสน้ ผมของเธอข้ึนมาเบาๆ จากน้นั คอ่ ยๆ ร่วง ตกลงมา

เส้นผมติดอยบู่ นสนั จมูกของเธอ ช่างดึงดูดความชอบที่ อยภู่ ายใน ส่วนลึกของจิตใจจริงๆ ท่านเชียวร้อนใจมาก “ส่วนท่ีโง่ที่สุดของคุณ กค็ ือตอนท่ีพดู โกหกดวงตาจะบอก ฝ่ ายตรง ขา้ ม คุณกาลงั พดู โกหก อยา่ เช่ือ” บา้ จริง! “ฉนั ไม่ไดโ้ กหก ความสมั พนั ธข์ องฉนั กบั เขากค็ ือเพือ่ น ธรรมดา เพือ่ นร่วมงานธรรมดาเท่าน้นั หากจะเก่ียวพนั อะไร ออกมาจริงๆ เขาคือหวั หนา้ ของฉนั อีกท้งั เขาเคยช่วยชีวติ ฉนั เอาไว”้ เคยช่วยชีวิต? “เพราะวา่ เขาเคยช่วยชีวิตคุณ คุณกส็ ามารถเล่นอะไรที่ คลุมเครือกบั เขาอยทู่ ่ีน่ี? ยงั ทานของที่เขาป้อน! ใหพ้ ดู ต่อไปอีกท่านเซียวจะฆ่าคนแลว้ ! คิดไม่ถึงวา่ เขาจะเห็นท้งั หมด!

ฉู่ลว่ั หานเงยศีรษะข้ึน “หรือวา่ ไม่ควรคะ? คืนน้นั หากไม่ใช่ เขา ปรากฏตวั ช่วยชีวติ ฉนั ไดท้ นั เวลา ตอนน้ีฉนั กค็ ือศพร่าง หน่ึง บุญคุณท่ีช่วยชีวติ ใหญ่เท่าฟ้า ท่านเซียวไม่มีทางเขา้ ใจ แน่นอน คุณ กไ็ ม่ตอ้ งเขา้ ใจ” เช่นน้ีจริงๆ? “คุณยงั คิดจะยงั ไง? อุทิศร่างกายและจิตใจท้งั หมดมา ตอบแทน บุญคุณ? หีม? ! ” มีอของเธอเอาไวอ้ ยา่ งรุนแรง ท่าทางจะบีบแขน เธอให้ ละเอียด มือท่ีแขง็ แรงของชายหนุ่มดึงขอ้ ขอ้ มือของคู่ลวั่ หานเจบ็ จนแทบจะน้าตาไหล หลงเซียวท่ีบา้ พลงั น้ี ไม่ทาใหร้ ่างกายของเธอเกิดรอยแผลกไ็ ม่คิดจะวาง มือล่ะม้งั ! “ไม่ไดร้ ุนแรงขนาดที่คุณคิด แต่ฉนั ไม่อาจจะทาเป็นไม่รู้ได้ ฉนั ไม่ไดข้ ้ีหลงข้ีลืมขนาดน้นั ท่านเซียว กรุณาปล่อยมือคะ่ ” เขาดึงอยา่ งแน่นหนามากยง่ิ ข้ึน “บอกกบั ผม คุณรีบร้อนที่ จะหยา่ เป็ นเพราะเขาใช่หรื อเปล่า?”

“สาคญั หรอคะ? ฉนั แคค่ ิดจะหยา่ สาหรับเหตุผลฉนั คิดวา่ ไม่จาเป็น จะตอ้ งบอกคุณ…เฮือก! ขอ้ มือเจบ็ ข้ึนอยา่ งรุนแรง เธอตกใจจนหอบหายใจเขา้ ทางปาก จะ หกั แลว้ ! “ไม่สาคญั จริงๆ เพราะไม่วา่ คุณจะใหเ้ หตุผลใดๆ ในการหยา่ ออกมา ผมกจ็ ะไม่ตกลง” อู่ลวั่ หานเจบ็ จนนยั น์ตาเปี ยกข้ึน เขาออกแรงเพมิ่ อีกสกั หน่อยเธอ จะตอ้ งร้องใหอ้ ยา่ งแน่นอน “หลงเชียว คุณไม่มี ความเป็นคนจริงๆ คุณ..” การด่าอยา่ งดูหมิ่นของเธอยงั ระบายไม่หมด อยๆู่ ริม ฝีปากสีแดงชุ่ม ช้ืนกถ็ ูกริมฝีปากท่ีบางเฉียบแนบชิดอยา่ ง รุนแรง! เอ่ยคาพดู ใดไม่ ออกอีก! หลงเชียวลอ็ กขอ้ มือของเธอเอาไว้ จากน้นั กาลงั ที่อยบู่ น ริมฝีปากก็ เพ่มิ มากยงิ่ ข้ึน หญิงสาวกาลงั หมดแรงในการ ขดั ขืนไปทีละนิดๆ ท่านเซียวปล่อยขอ้ มือของเธอออก มือ ใหญ่ท่ีร้อนระอุมือพลงั พยงุ

แผน่ หลงั ของเธอเอาไว้ มือใหญ่ สองขา้ งโอบกอดดา้ นหลงั ของเธอ เอาไวแ้ น่น ใชก้ าลงั บงั คบั ใหเ้ ธอเขา้ มาในออ้ มกอดของตนเอง! หมดั สีชมพขู องฉู่ลว่ั หานออกแรงทุบตีไปบนแผน่ หลงั ของ เขา แต่ ชา้ ๆ ริมฝีปากของเขากเ็ ปล่ียนเป็นอ่อนโยนน่า หลงใหล หลอกล่อ ใหเ้ ธอเดินเขา้ มาในกบั ดกั ความอ่อนโยน ของตนเอง ถงั จิ้นเหยยี นยนื อยบู่ นบนั ไดหิน สิ่งท่ีเห็นในขณะท่ีโนม้ ตวั ลงมาก็ คือทิวทศั นท์ ี่เป็นเช่นน้ี ความแขง็ แรงของชายหนุ่มห่อหุม้ ความอ่อนแอของหญิง สาว ใตเ้ งา ของตน้ ไมส้ ีเขียวมรกต การข้ึนสลบั กนั ไปมาของ ดอกไม้ เสียงน้า ไหลเบาๆ ลมดี ทิวทศั นด์ ี อากาศดี สาวงาม สถานท่ีงาม กาลเวลางาม แต่เขา กลบั เป็นป้ายแขวนที่เป็นส่วนเกิน ดา้ นบนเขียนวา่ คนแปลก หนา้ หา้ มเขา้

หวั ใจของถงั จิ้นเหยยี นกระตุกอยา่ งรุนแรง เจบ็ จนกาหมดั แน่น ตรง กลางระหวา่ งคิ้วที่สง่างามผกู เขา้ หากนั เขาอยากจะเปลี่ยนเส้นทางออกไปจากท่ีนี่ กลบั ไดย้ นิ เสียงฝ่ ามือท่ี หนกั หน่วงดงั สะทอ้ นมาจากดา้ นล่างอยา่ ง กะทนั หนั ฉู่ลวั่ หานทุบตีไปบนแผน่ หลงั ของหลงเชียว ฝีเทา้ ของถงั จิ้นเหยยี นถูกกดป่ ุมหยดุ ลงชวั่ คราว เดินลงไป ทีละข้นั ๆ อยา่ งไม่รู้เน้ือรู้ตวั เธอ ลอ็ กมือของเธอเอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา “ไปเถอะ ไปดู ทิวทศั น์ กนั ” “หมอถงั ลว่ั ลว่ั ! พอ่ ครัวของที่นี่สุดยอดมากจริงๆ ทาปลา ได้ คล่องแคล่วรวดเร็วมาก พวกเธอรีบ…” ไปกินเถอะสามคา นี่ไม่ได้ พดู ออกมา สู่ขวงซวงอ้ึงไป! เห้ีย… เกิดอะไรข้ึน? หลงเชียวมาอยทู่ ่ีนี่ไดย้ งั ไงกนั ? เห้ีย!

ยงุ่ เหยงิ แลว้ ๆ คิดไม่ถึงวา่ หลงเชียวจะอยทู่ ่ีนี่ โลกจะ ยงุ่ เหยงิ แลว้ จริงๆ ! ถงั จิ้นเหยยี นยมิ้ ข้ึนอยา่ งสุภาพ “ดูเหมือนคุณจะกากบั ดูแลอยใู่ น หอ้ งครัวจนมาถึงตอนน้ี ลาบากคุณแลว้ ” ลู่ซวงซวงแคะเส้ือผา้ แคะนิ้วมือ “ฮ่าๆๆๆๆ ยงั ดีค่ะ ยงั ดี…” หลงเซียวเอ่ยข้ึนราวกบั เป็นเจา้ ของในทนั ที “ในเม่ือ อาหารเยน็ เตรียมเสร็จเรียบร้อยแลว้ ง้นั กไ็ ปทานขา้ วกนั เถอะ” อะไรที่เรียกวา่ ถือ สิทธ์ิแสดงบทบาทเจา้ ของ?ดูสิ กน็ ่ีไง อีกท้งั ถือ สิทธ์ิอยา่ งไม่แสดงออกมาใหเ้ ห็น เจา้ ของยงั จะ ตอ้ งถอยใหเ้ กา้ สิบล้ี จู่ลว่ั หานยมิ้ เจื่อนอยา่ งเงียบๆ “รองคณบดี…ง้นั พวกเราไป ทานขา้ วกนั เถอะค่ะ” เขาพยกั หนา้ พร้อมรอยยมิ้ “ครับ”

กล่ินอายของความใส่ใจสกั นิดกไ็ ม่มี กลบั ยงิ่ ทาใหเ้ ธอ ละอายใจ รู้สึกผดิ หลงเชียวจูงมือของฉู่ลว่ั หานเดินนาไปดา้ นหนา้ สุด สู่ชวงซ วงกบั ถงั จิ้นเหยยี นอยดู่ า้ นหลงั “หมอถงั นี่…เกิดเรื่องอะไรข้ึนคะ? เขามาไดย้ งั ไงกนั ?” ถงั จิ้นเหยยี นยกั ไหล่อยา่ งค่อนขา้ งที่จะจนปัญญา “ผมก็ ไม่รู้เหมือนกนั ” “คุณจะไม่รู้ไดย้ งั ไงกนั ? ตอนน้ีเขาคือศตั รู คูต่ ่อสู้ของคุณ นะคะ หากคุณจะคบกบั ลว่ั ลว่ั จาเป็นจะตอ้ งชนะเขา คุณตอ้ ง มีความรู้สึก ถึงอนั ตรายสกั หน่อยสิคะ” ลู่ซวงซวงร้อนรนเป็นอยา่ งมาก ตอนน้ีเธอเพียงแค่อยากใหเ้ พ่ือนรัก รีบหนีออกจากฝ่ ามือปี ศาจของหลง เชียวเขา้ สู่ออ้ มอกของถงั จิ้นเห ยยี น ผชู้ ายดีๆ เวลาผา่ นไปก็ ไม่รอคอยแลว้ ถงั จิ้นเหยยี นมองไปยงั แผน่ หลงั ของท้งั สองคน “สิทธ์ิใน การคิด ริเร่ิมของเรื่องน้ีอยใู่ นมือของเธอ หากผมใชก้ าลงั บีบ บงั คบั เธอ กลบั

ยงั จะทาใหส้ ูญเสียเธอไปแทนเสียดว้ ยซ้า ผม จะใหเ้ วลากบั เธอ ให้ เธอมองเห็นเองวา่ สุดทา้ ยแลว้ ใครที่ เหมาะสมกบั เธอมากกวา่ ” ลู่ชวงชวงแทบจะถูกความอบอุ่นของถงั จิ้นเหยยี นทาให้ ละลายแลว้ กลายเป็นแฟนคลบั ผซู้ ื่อสตั ยข์ องเขาในทนั ที “หมอถงั คุณเป็นผชู้ ายดีๆ ท่ีร้อยปี ไม่ไดพ้ บง่ายๆ จริงๆ แทบจะเรียก ไดว้ า่ เป็นพระรองที่สมบูรณ์แบบในนิยายรัก ผชู้ ายท่ีสง่างามใจกวา้ ง ทุ่มเทใหน้ างเอกเกินร้อยโดยไม่มี เง่ือนไขแบบน้นั สรุปกค็ ือ สมบูรณ์แบบจนไม่มีช่องวา่ งให้ โจมตีได…้ ” ถุย! พระรองตอนจบกต็ อ้ งตายน่ะสิ! เห้ียแลว้ ลู่ซวงซวงเธอกาลงั พดู อะไรอยู่ นี่เธอกาลงั พดู พร่าเพร่ือบา้ อะไร! “เอ่อ ไม่ใช่ๆ ความหมายของฉนั กค็ ือ ผชู้ ายแบบคุณ จุด ตะเกียงหาก็ ยงั หาไมพ่ บ หากคุณไม่สามารถอยดู่ ว้ ยกนั กบั ลว่ั ลวั่ ได้ นนั่ กค็ ือฟ้า ไม่มีตา! ”