ทนายสาวถึงคราวสู้ เล่ม10 เล่มจบ (520-548+ตอนพิเศษ)

520 จับตาดไู ว้ ในตอนนี แมต้ ลาดสดจะมีผกั ขาย แตห่ นา้ ตาของผกั ทีขาย ยงั แยก่ วา่ ทีชนุ ชิงหยางปลกู เสยี อีก แตก่ พ็ อจะดอู อกวา่ เป็น ผกั ไมใ่ ชต่ น้ หญา้ รมิ ทาง ทีสาํ คญั กวา่ นนั ก็คือคนขายผกั เพราะเป็นพวกนางทาํ ใหช้ นุ ถหู มีถงึ กบั ชะงกั ยืนนิงอยู่ กลางตลาด คนขายผกั เป็นหญิงสาวชาวฮนั สองคน คนโตอายมุ ากกวา่ ชนุ ถหู มีประมาณสองปี สว่ นอีกคนอายนุ อ้ ยกวา่ ชนุ ถหู มี นิดหน่อย หญิงสาวสองคนนีมีรูปรา่ งผอมบาง สวมเสือผา้ ชาวหู แมเ้ สอื ผา้ จะดเู กา่ แลว้ แตก่ ็สะอาดสะอา้ น ไมม่ ีรอย ขาดหรอื ชาํ รุด พวกนางไมไ่ ดเ้ กลา้ ผมแบบหญิงสาวชาวตา้ 1

ถงั แตถ่ กั เป็นเปียใหญ่ๆ เสน้ หนงึ ไมม่ ีเครอื งประดบั ศีรษะ อยา่ งอืน นอกจากใชล้ กู ปัดสแี ดงสเี ขียวทีเป็นของถกู ๆ มดั เอาไวท้ ีปลายผม ผวิ กายของพวกนางคอ่ นขา้ งคลาํ จาก การตากแดด แตเ่ พราะอายยุ งั นอ้ ยผิวจงึ ไมห่ ยาบกรา้ น ที สาํ คญั มากกวา่ นนั กค็ ือ หญิงสาวสองคนนีชนุ ถหู มีรูจ้ กั ดี นางไมไ่ ดร้ ูส้ กึ อะไรกบั หญิงสาวทงั สองคนนี แตเ่ มือพวก นางเหน็ ชนุ ถหู มีแลว้ กท็ าํ ทา่ ราวกบั เหน็ ศตั รูคอู่ าฆาต เป็นสองพีนอ้ งสกลุ ตู้ ตหู้ านอวีและตหู้ านเอียน ทงั สามคนตะลงึ งนั กนั ไป 2

“ทาํ ไมเจา้ ถงึ อยนู่ ี!” ตหู้ านเอียนกระโดดขนึ จากพรมทีนงั ขายของบนพืน เหมือนกบั ถกู ไฟลนกน้ อยา่ งไรอยา่ งนนั นางยงั เหมือนเดิมไมม่ ีผิด ไมเ่ คยอดทนอดกลนั อะไรไดเ้ ลย ความยากลาํ บากไมไ่ ดส้ งั สอนนางใหด้ ีขนึ สะกดเพียงนิสยั มทุ ะลวุ วู่ ามเอาไวแ้ ตไ่ มไ่ ดส้ อนใหน้ างฉลาดขนึ ตอนทีนาง พดู มีแตค่ วามประหลาดใจแทรกกบั ความเกลยี ดชงั ความ โกรธแคน้ และหวาดกลวั ถงึ ขนาดยงั ขยีตาแรงๆ เพือใหแ้ น่ ใจวา่ ตวั เองตาไมฝ่ าด เมือเหน็ ขบวนคนรบั ใชแ้ ละองครกั ษต์ ามหลงั ชนุ ถหู มีทีแตง่ กายอยา่ งงดงามประณีตแลว้ นางพลนั รูส้ กึ อบั อาย ราวกบั ถกู ดหู มินศกั ดิศรจี นอยากจะหาอะไรมาคลมุ หวั 3

ในอดีต ในฐานะคณุ หนสู ายตรงของจวนเฟิงกวั กง ทาํ ให้ นางไดร้ บั ความรกั และความเกรงใจจากคนอืน ทาํ ใหน้ าง หยิงผยอง ไมเ่ คยเหน็ ชนุ ถหู มีทีมาจากอาํ เภอเลก็ ๆ หา่ ง ไกล ทาํ อาชีพน่าอบั อาย เคยขนึ โรงขนึ ศาลอยใู่ นสายตา แตต่ อนนีอีกฝ่ายเป็นคณุ หนแู หง่ จวนอนั กวั กงอยา่ งแทจ้ รงิ ไดร้ บั ความสาํ คญั จากฮ่องเต้ ตอ่ ไปจะตอ้ งไดแ้ ตง่ งานกบั ชายหน่มุ ตระกลู ดี ยงั ไดเ้ ดนิ เลน่ ซือของไปเรอื ยๆ พอมาดู พวกนางทงั สอง พวกนางตอ้ งนงั ขายผกั อยขู่ า้ งถนน แตง่ ตวั เหมือนชาวบา้ นยากจน สองมือหยาบกรา้ นจนแทบให้ คนเหน็ ไมไ่ ด้ ตอนนีพวกนางยงั มีฐานะเป็นนกั โทษ ถงึ จะ พน้ โทษแลว้ พวกนางกย็ งั เป็นชนชนั ทาสอยดู่ ี 4

พวกนางสองพีนอ้ งเคยอยอู่ ยา่ งสขุ สบาย เป็นสตรชี นั สงู ของเมืองฉางอนั ทีเป็นรองก็เพียงองคห์ ญิงตา้ ถงั เทา่ นนั พวกนางไมเ่ คยเหน็ ใครอยใู่ นสายตาแตม่ ายามนีกลบั ถกู คนอืนเหยียบอยใู่ ตเ้ ทา้ กวา่ พวกนางจะเอาชีวิตรอดจาก สภาพแวดลอ้ มทีอยากจะตายมาไดแ้ ลว้ ตอ้ งมาเจอคนทีไม่ อยากเจอ ถกู อีกฝ่ายเหน็ ในสภาพทีไมอ่ ยากใหเ้ หน็ มากที สดุ ถา้ รูอ้ ยา่ งนีควรตายไปเสียตงั แตแ่ รก สาํ หรบั ตหู้ านอวีทีมีจิตใจซบั ซอ้ นมากกวา่ นางมีสีหนา้ แปร เปลียนไปเพียงเลก็ นอ้ ย เพียงแตท่ า่ ทางสงบนิงและสงู สง่ นนั แขง็ เกรง็ ไปเลก็ นอ้ ย เหน็ ไดว้ า่ นางพยายามบงั คบั ความ รูส้ กึ มากเพียงใด ตหู้ านอวีบอกกบั ตวั เองวา่ จะกม้ หวั ไมไ่ ด้ จะแสดงความออ่ นแอออกมาใหอ้ ีกฝ่ายเหน็ ไมไ่ ด!้ ชีวิตคน 5

เราเปลยี นแปลงไดต้ ลอดเวลา ใครจะบอกไดว้ า่ นางจะ ตอ้ งอยใู่ นสภาพนีไปตลอดชีวติ บางทีหลงั จากนีนางอาจ หนีจากสถานการณเ์ ลวรา้ ยนีไปก็ได้ สว่ นความมีหนา้ มีตา ของชนุ ถหู มีกอ็ าจเป็นแคเ่ รอื งตลกเรอื งหนงึ ! “ขา้ ควรถามพวกเจา้ มากกวา่ ” ชนุ ถหู มีไมม่ องตหู้ านอวี แต่ หนั มาพดู กบั ตหู้ านเอียน อยา่ งนอ้ ยเดก็ สาวทีถกู ตามใจจน ไมเ่ หน็ หวั ใคร เคยเป็นคณุ หนลู กู ผดู้ ีในเมืองฉางอนั คนนีก็ ยงั ไมเ่ คยทาํ ความผิดรา้ ยแรง และตอนนีนางยงั ไดร้ บั การ ลงโทษแลว้ ไมเ่ หมือนอีกคนหนงึ ทียงั ดเู หมือนอสรพษิ รา้ ย ทีซมุ่ ตวั อยเู่ งียบๆ รอวนั แวง้ กนั “ถา้ ขา้ จาํ ไมผ่ ิด พวกเจา้ ถกู สง่ ไปทีหลงิ หนานไมใ่ ชห่ รอื ” 6

หลงิ หนานกบั ดินแดนตะวนั ตกอยหู่ า่ งกนั มากเหลอื เกิน “เจา้ ยงุ่ อะไร เจา้ ยงุ่ อะไรดว้ ย!” ตหู้ านเอียนกรดี รอ้ ง “เจา้ ทาํ รา้ ยบา้ นเรา เจา้ จะตอ้ งมีจดุ จบทีน่าอนาถ!” “ไพรช่ นั ตาํ อยา่ งเจา้ เป็นใครถงึ กลา้ พดู จากบั คณุ หนจู วน แมท่ พั เราอยา่ งนี!” ปา้ เวย่ ไดย้ ินแลว้ ก็ตวาดใส่ “ไมเ่ คารพ เบืองบนอยา่ งนี เชือไหมวา่ เจา้ อาจถกู ไลอ่ อกจากเมืองกยุ ฉือได”้ แบบนีเรยี กวา่ ใชอ้ ิทธิพลรงั แกคนอืน แตก่ ส็ ะใจไม่ นอ้ ย “เจา้ !” ตหู้ านเอียนชีไปทีชนุ ถหู มีแตไ่ มก่ ลา้ พดู อะไรอีก นาง 7

ยกมือปิดหนา้ วงิ รอ้ งไหจ้ ากไป ชนุ ถหู มีมองอยา่ งเฉยชา เมือตหู้ านเอียนวงิ หนีไปดว้ ย ความแคน้ ใจแลว้ ตหู้ านอวียงั คงนงั อยกู่ บั ที ไมค่ ดิ จะลกุ ขนึ มาทาํ ความเคารพ ปา้ เวย่ เหน็ แลว้ กโ็ มโห คดิ จะสงั สอน หญิงชาวบา้ นทีไมร่ ูจ้ กั มารยาท แตถ่ กู ชนุ ถหู มีหา้ มไว้ “เจา้ ไมม่ ีทา่ ทีหวาดกลวั แสดงวา่ มีเหตผุ ลทีเปลียนพืนที เนรเทศทีถกู ตอ้ ง” นาํ เสยี งชนุ ถหู มีเนิบนาบฟังออ่ นโยน แต่ ไรค้ วามอบอนุ่ มีความหา่ งเหนิ อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั เหมือนพวก นางไมใ่ ชค่ นทีอยใู่ นโลกเดียวกนั 8

“ความจรงิ ขา้ ไมส่ นใจพวกเจา้ สองพีนอ้ ง ดงั นนั ไมต่ อ้ งทาํ เป็นนิงเฉย” ชนุ ถหู มีเอย่ ตอ่ ไป นาํ เสียงกเ็ ปลียนไป “วนั ที ขา้ มาถงึ กยุ ฉือนนั ทวั ทงั เมืองตา่ งก็รูก้ นั ดี ขา้ ไมเ่ ชือวา่ เจา้ จะไมไ่ ดย้ นิ ขา่ ว แสดงวา่ เจา้ ไมไ่ ดบ้ อกนอ้ งสาว แลว้ คิดวา่ คงไมไ่ ดบ้ อกพีชายเจา้ ดว้ ย เพราะคิดวา่ พวกเราคงไมม่ ี อะไรใหต้ อ้ งเจอกนั อีก แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ ชะตาชีวติ ชา่ งเลน่ ตลก ทาํ ใหพ้ วกเราเจอกนั จนได”้ “เจอหรอื ไมเ่ จอแลว้ จะทาํ ไม” ตหู้ านอวีพดู เสียงกระดา้ ง “ขา้ วชามเดียวก็กินอมิ ทอ้ ง ทีสาํ หรบั นอนก็ยาวไมเ่ กินหนงึ จงั เจา้ ยงั จะลาํ พองใจอะไรอีก” “หากเจา้ คิดไดเ้ ชน่ นีจรงิ ๆ ก็ดี” ชนุ ถหู มีครา้ นจะตอ่ ปากตอ่ 9

คาํ กบั อีกฝ่าย หมนุ ตวั จากไปทนั ที “จบั ตาดนู างเอาไว”้ เดินมาไกลไดร้ ะยะหนงึ แลว้ ชนุ ถหู มีจงึ ออกคาํ สงั เฟิงขว้ งพยกั หนา้ รบี สง่ สงิ ของทีคณุ หนชู นุ ซือมาทงั หมดให้ กบั องครกั ษอ์ ีกคนหนงึ แลว้ กแ็ ยกตวั ไป ชนุ ถหู มีและคนอืนๆ มาถงึ รา้ นอาหารทีวา่ ในทีสดุ เดิมทีปา้ เวย่ ดกู ระวนกระวายใจ เพราะถงึ นางจะหวงั ดีแตก่ ท็ าํ ให้ คณุ หนตู อ้ งเจอเรอื งไมส่ บายใจ แบบนีก็เป็นความผิดของ นาง แตเ่ มืออาหารถกู ยกออกมา พบวา่ คณุ หนกู ินอาหาร 10

ไดอ้ ยา่ งเอรด็ อรอ่ ย ไมไ่ ดร้ บั ผลกระทบใดๆ จงึ ไดส้ บายใจ ลง ชนุ ถหู มีไมไ่ ดแ้ กลง้ ทาํ เพราะนางโยนเรอื งทีไมส่ บายใจทงิ ไวช้ วั คราว จะใหค้ นทีเราไมช่ อบขีหนา้ มาสง่ ผลกระทบตอ่ ความสขุ ของตวั เองทาํ ไม แบบนีเรยี กวา่ ไดไ้ มค่ มุ้ เสีย เรยี ก วา่ โง่เขลา สาวใชค้ นสนิททงั สองคนของนางกไ็ ดร้ บั อิทธิพล ไปดว้ ย พวกนางไมส่ นใจกบั การปรากฏตวั อยา่ งกะทนั หนั ของสองพีนอ้ งสกลุ ตแู้ มแ้ ตน่ อ้ ย สามนายบา่ วกินอาหารอมิ หนาํ สาํ ราญแลว้ กอ็ อกไปเดินเลน่ ทีอืนกนั อยา่ งสนกุ สนาน จนกระทงั ตะวนั ใกลต้ กดินจงึ กลบั จวนแมท่ พั ยงั ไมท่ นั เขา้ ประตู เถาเออ๋ สาวใชข้ องนางกวั ซือก็มาเชิญ 11

ชนุ ถหู มี เมือมาถงึ ทีหอ้ งนางกวั ซือพดู ตรงๆ วา่ “นีกใ็ กลถ้ งึ เวลากินขา้ วเยน็ แลว้ กลวั วา่ แมเ่ จา้ จะรออยู่ ถา้ อยา่ งนนั นา้ จะพดู สนั ๆ แลว้ กนั ” นางชีไปทีหีบใบเลก็ ขนาดหนงึ ไม้ บรรทดั “บดิ าเจา้ กลวั วา่ เจา้ จะไมม่ ีเงินใช้ ใหข้ า้ จดั เงินให้ หนงึ รอ้ ยตาํ ลงึ ขา้ คดิ แลว้ วา่ ควรใหเ้ ป็นเศษเงินดีกวา่ ไม่ อยา่ งนนั ตอ้ งไปหาทีแลกวนุ่ วายเปลา่ ๆ เจา้ เรยี กสาวใชม้ า นาํ กลบั ไปทีหอ้ ง แลว้ ไมต่ อ้ งบอกพอ่ ของเจา้ ละ่ ” นางใชค้ าํ วา่ บดิ าและพอ่ เพือแยกแยะวา่ ใครเป็นใคร ในสายตาคนนอก ชนุ ตา้ ซนั เป็นแคพ่ อ่ เลียง ไป๋ มา่ นจวิ นเป็นแมเ่ ลียง ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งพวกนางยอ่ มไมใ่ กล้ ชิดกนั สกั เทา่ ไร แตเ่ พราะชนุ ตา้ ซนั เลยี งดนู างมาตงั แตเ่ ลก็ ชนุ ถหู มีถงึ กบั ไมย่ อมเปลียนแซ่ ดงั นนั การพกั อยทู่ ีบา้ น 12

สกลุ ชนุ จงึ มีเหตผุ ลทีฟังขนึ “ขอบคณุ นา้ กวั ” ชนุ ถหู มีไมเ่ กรงใจ บอกใหเ้ สียวฟ่ งอมุ้ หีบ เลก็ กลบั ไป “ถา้ อยา่ งนนั ขา้ กลบั ไปกินขา้ วก่อนแลว้ พรุง่ นี เชา้ จะมาคยุ ดว้ ยใหม”่ เงินของสกลุ ไป๋ ถกู ไป๋ อวีซวิ ผลาญไปจนหมด แมจ้ ะบอกวา่ อยบู่ า้ นประหยดั ออกนอกบา้ นใชเ้ งินใหเ้ ตม็ ที กอ่ นออก เดินทางเกอ่ ฮหู ยินเตรยี มคา่ เดนิ ทางใหน้ างภายใตค้ าํ สงั ของทา่ นตาไมน่ อ้ ย แลว้ ทา่ นตายงั หาเงินจากไหนไมร่ ูส้ อง รอ้ ยตาํ ลงึ มอบใหน้ างเกบ็ ไวใ้ ชจ้ ่ายระหวา่ งทางกจ็ รงิ แต่ นางกไ็ มก่ ลา้ ใชส้ ง่ เดช แตต่ อนนีตา่ งกนั เพราะลงุ สามเป็น มหาเศรษฐีประจาํ อนั ซี เขาใหเ้ งินมาแลว้ ไมร่ บั ก็จะดหู า่ ง 13

เหนิ แมน้ างอาจไมจ่ าํ เป็นตอ้ งใชเ้ งินจาํ นวนนี แตก่ ย็ นิ ดีที จะรบั เอาไว้ เฟิงขว้ งกลบั มาหลงั อาหารเยน็ สงั คมทางแถบนียงั เปิดกวา้ งมากกวา่ ตา้ ถงั เสียอีก ขอแคม่ ี คนรบั ใชอ้ ยขู่ า้ งกาย จะเรยี กผชู้ ายเขา้ มาคยุ กนั ในเรอื นชนั ในกไ็ มเ่ ป็นไร ดงั นนั ชนุ ถหู มีจงึ เรยี กใหเ้ ฟิงขว้ งมาพบทีหอ้ ง โถงชนั ลา่ งในเรอื นพกั ของนาง “ตหู้ านอวีขายผกั ทีตลาดสดจนกระทงั หมดแลว้ คอ่ ยจากไป ขา้ ตามนางอยหู่ า่ งๆ เหน็ วา่ นางเขา้ ไปทีบา้ นหลงั หนงึ คนที 14

เปิดประตคู ือตหู้ านเอียน” “เจา้ รูจ้ กั พวกนางสนิ ะ” “ตอนทีพวกนางยงั อยเู่ มืองฉางอนั เป็นคณุ หนตู ระกลู ใหญ่ แลว้ ยงั เป็นหลานสาวอดีตฮองเฮา มกั เขา้ วงั เป็นประจาํ ” เฟิงขว้ งตอบตามความจรงิ “คณุ หนชู นุ ทา่ นตอ้ งคดิ ไมถ่ งึ แน่ๆ วา่ พวกนางพกั อยทู่ ีไหน” “คงไมใ่ ช่พกั อยถู่ นนสายนีหรอกนะ” ชนุ ถหู มีพดู ติดตลก เพราะถนนสายนีเป็นบา้ นพกั ของขนุ นางทีทาํ งานในจวน แมท่ พั แหง่ นีทงั หมด เรยี กไดว้ า่ เป็นถนนขา้ ราชการของอนั 15

ซี แตค่ าดไมถ่ งึ วา่ เฟิงขว้ งจะพยกั หนา้ “อยทู่ ีถนนเสน้ นี แตอ่ ยู่ ทีทา้ ยถนน” 16

521 จ้าวหน่วน จวนแมท่ พั ใหญ่อยตู่ รงกลางของถนนเสน้ นี อาคารบา้ น เรอื นทีอยรู่ อบๆ มีพืนทีและความสาํ คญั ลดหลนั ไปเรอื ยๆ ถา้ เกิดอยทู่ า้ ยถนนกค็ วรจะเป็นทีอยขู่ องเจา้ พนกั งานทีไม่ มียศไมม่ ีตาํ แหน่ง หญิงสาวทีถกู เนรเทศไปหลงิ หนาน แตก่ ลบั มาอยดู่ ินแดน ตะวนั ตก แลว้ ยงั มาเป็นคนในครอบครวั ของเจา้ พนกั งาน เลก็ ๆ ในเมืองสาํ คญั ของเขตอนั ซีไดอ้ ยา่ งไร ความสงสยั ของนางอยไู่ มน่ านกไ็ ดร้ บั คาํ ตอบ เชา้ วนั รุง่ ขนึ 1

ชนุ ถหู มีเพงิ กินอาหารเชา้ เสรจ็ กม็ ีคนมารายงาน บอกวา่ มี คนรูจ้ กั ขอพบคณุ หนชู นุ คนรูจ้ กั อยา่ งนนั หรอื ชนุ ถหู มีคาดการณไ์ วอ้ ยแู่ ลว้ ดงั นนั จงึ ไมไ่ ดต้ อ้ นรบั คนคนนีทีเรอื นพกั ของตวั เอง แตใ่ หไ้ ปรอพบที หอ้ งโถงรบั รองแขกโดยเฉพาะ “คณุ หนชู นุ สบายดีไหม” ตตู้ งเฉินหมนุ ตวั กลบั มาพรอ้ ม รอยยมิ เป็นชว่ งเชา้ ทีแสงแดดดีทีสดุ เขายืนรออยเู่ งียบๆ ทีบนั ได ชนั ลา่ ง แสงแดดสอ่ งผา่ นตน้ หมอ่ นตน้ ใหญ่กลางลานกอ่ น 2

ตกลงบนตวั เขา เงาสเี ทาตกมาเป็นจดุ ๆ ทงั ๆ ทีมนั เป็น ความสวา่ งและอบอนุ่ แตก่ ลบั ทาํ ใหช้ ายหนมุ่ ทีอายยุ งั นอ้ ย ดเู หมือนภาพถ่ายทีถกู ตงั ใจทาํ ใหเ้ ก่า รอบตวั เป็นสเี หลอื ง ซีด เหมือนคนทีรูจ้ กั มานานแสนนานและไมไ่ ดเ้ จอกนั มา นานแสนนาน เขาผอมลงไปมาก แตช่ ่วงไหลด่ อู งอาจผงึ ผายมากกวา่ ตอนทีเป็นคณุ ชายลกู ผดู้ ีแหง่ เมืองฉางอนั เสยี อีก เขาสวม เสือตวั ยาวคอกลมสีเทาทีกลางเกา่ กลางใหม่ รองเทา้ ผา้ สี ดาํ ไมม่ ีเครอื งประดบั บนตวั นอกจากหญา้ แหง้ ถกั เป็นรูป ทรงแปลกๆ ดโู ดดเดน่ หอ้ ยอยทู่ ีเอวเพียงชินเดียว ใบหนา้ มี หนวดเคราขนึ หนา ผิวทีเคยขาวกระจ่างกลายเป็นสดี าํ คลาํ หากดวงตาทงั คดู่ กู ระจา่ งสดใส 3

ตตู้ งเฉินเปลียนไป อปุ สรรคและความยากลาํ บากไดข้ ดั เกลาเขาใหไ้ ปในทางทีดีขนึ คนแบบนีทาํ ใหช้ นุ ถหู มีเกิด ความชืนชม “ไดเ้ จอทา่ นทีอนั ซีนบั วา่ น่าประหลาดใจมาก” ชนุ ถหู มีพดู ตรงประเดน็ มีรอยยมิ บนใบหนา้ “เชิญเขา้ มาคยุ กนั ในหอ้ ง เถอะ” “ขา้ ไมค่ คู่ วรกบั คาํ เชิญของคณุ หน”ู ตตู้ งเฉินพดู ถ่อมตน จากใจจรงิ เขาไมไ่ ดต้ อ้ งการประชด หรอื เอาใจ ดงั นนั ชนุ ถู หมีฟังแลว้ ไมร่ ูส้ กึ ขดั หแู ตอ่ ยา่ งใด 4

ชนุ ถหู มีไมพ่ ดู มาก นางเดนิ นาํ เขา้ ไปในหอ้ งโถง เสยี วฟ่ ง และกวั เออ๋ ยกนาํ ชามาใหจ้ ากนนั ยืนเป็นยกั ษป์ ักหลนั อยู่ ดา้ นหลงั ชนุ ถหู มีกนั คนละขา้ ง เหมือนกลวั วา่ ตตู้ งเฉินจะ ทาํ รา้ ยคณุ หนขู องพวกนาง เฟิงขว้ งเฝา้ อยหู่ นา้ หอ้ ง ตตู้ งเฉินอดหวั เราะไมไ่ ด้ “ดทู า่ คนอืนๆ คงคิดวา่ ขา้ เหน็ คณุ หนเู ป็นคแู่ คน้ เสียแลว้ ” “หรอื ไมใ่ ช?่ ” ชนุ ถหู มีเลกิ คิว 5

“คนเราทาํ ชวั ยอ่ มไดร้ บั ผลชวั ตามสนอง” ในตอนนีทา่ ที ของตตู้ งเฉินมีความหนกั แน่นมนั คงมากกวา่ อดีต “ขา้ เคย แคน้ คณุ หนชู นุ แคน้ ทีทา่ นเจา้ แผนการ ขดุ หลมุ พรางหลอก ลอ่ พวกเรา แลว้ ยงั กดหวั จนขา้ หายใจไมอ่ อกในศาล ทา่ น ยงั ทาํ ใหส้ กลุ ตขู้ องเราตอ้ งยอมมอบตวั รบั ความผิด ขา้ เคย แคน้ ทา่ นมาก่อน ขา้ แคน้ ทา่ นจรงิ ๆ ทา่ นไมเ่ พียงจะทาํ ลาย ศกั ดศิ รคี วามเป็นลกู ผชู้ ายของขา้ ยงั ทาํ ลายความหยงิ ยโส ของทายาทผจู้ ะสบื ทอดสกลุ ตคู้ นตอ่ ไปอยา่ งสนิ เชิง ทาํ ให้ ครอบครวั ของขา้ ตอ้ งตกอบั ญาตผิ ใู้ หญ่ตอ้ ง ตายอยา่ งอนาถ” “แตว่ า่ ...” 6

“แตร่ ะหวา่ งทางทีถกู เนรเทศ ขา้ ไดเ้ จอเรอื งราวมากมาย เจอความยากลาํ บากสารพดั จงึ เขา้ ใจความจรงิ อีกหลาย อยา่ ง เมือยืนอยบู่ นจดุ สงู สดุ ของเสน้ ทางทีถกู ปดู ว้ ยเลอื ด เนือของคนจาํ นวนมาก มีสกั วนั ทีหวั ตอ้ งหลดุ จากบา่ ทา่ น พดู ถกู ขา้ เศรา้ ใจ เสยี ใจกบั ชีวิตคนในครอบครวั หลายสบิ คน แตว่ า่ สกลุ จเู ลา่ ตอนนีพวกเขาไมม่ ีใครรอดชีวิตสกั คน นนั เป็นเรอื งทีสกลุ ตเู้ ราควรชดใช”้ ชนุ ถหู มีมองตตู้ งเฉินนิงๆ กอ่ นเอย่ ขนึ ตามความรูส้ กึ ของตวั เอง “ขา้ เชือทา่ น” นางหยดุ เลก็ นอ้ ยกอ่ นพดู ตอ่ ไป “เมือทาํ ไปแลว้ ชา้ เรว็ กต็ อ้ งชดใชอ้ ยดู่ ี” 7

ตตู้ งเฉินเศรา้ ใจ เขาเขา้ ใจดี แตอ่ ยา่ งไรกย็ งั เศรา้ เสยี ใจกบั การตายของญาติพีนอ้ ง แตเ่ ขาไมอ่ าจทาํ ใจใหโ้ กรธแคน้ สตรที ีอยตู่ รงหนา้ นีไดเ้ ลย เขาอกตญั หู รอื ไม่ เขาไมเ่ อา ไหนงนั หรอื เขาชอบนาง ก่อนจากเมืองฉางอนั เขาจงึ ได้ เขา้ ใจจิตใจตวั เอง ทีเขาไมเ่ กลยี ดนางไมใ่ ช่เพราะชอบนาง แตเ่ พราะเขามีตาชงั อยใู่ นใจ ครอบครวั ของเขาก่อกรรมทาํ เข็ญเอาไวม้ ากเหลอื เกิน จะโทษใครได้ “แตข่ า้ ไมเ่ ชือใจนอ้ งสาวของทา่ น” ชนุ ถหู มีพดู ขนึ อีก “ขา้ มากเ็ พราะเรอื งนี” 8

“ขา้ ก็เดาไวแ้ ลว้ ” ชนุ ถหู มีจิบนาํ ชา สาวใชข้ องนางชงชาได้ ถกู ใจนางทีสดุ เพราะนางไมช่ อบดืมชาทีใสเ่ ครอื งเทศหรอื เครอื งปรุงรส “ตหู้ านเอียนบอกทา่ นใช่ไหม” ตตู้ งเฉินพยกั หนา้ “นอ้ งสามขา้ เป็นคนปากหนกั แตน่ อ้ ง แปดเกบ็ ความลบั ไมอ่ ยู่ สว่ นขา้ กร็ ูข้ ่าวนีมาก่อนลว่ งหนา้ หนงึ เดือน” ชนุ ถหู มีเขา้ ใจ 9

ถา้ เกิดเขาพกั อยบู่ นถนนสายนี แสดงวา่ เขาตอ้ งทาํ งานใน หน่วยงานราชการทีนี การมาเยียมบดิ าของนางไมใ่ ชค่ วาม ลบั ทางการทหาร ถงึ ไมป่ ระกาศตอ่ คนภายนอกแตก่ ไ็ มไ่ ด้ ตงั ใจปิดบงั อีกอยา่ งวนั ทีนางเขา้ เมือง ลงุ สามยงั จดั การ ตอ้ นรบั เสียเอิกเกรกิ เพียงแตน่ างไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมคนสกลุ ตจู้ งึ มาอยทู่ ีอนั ซี “เดมิ ทีคิดวา่ คงไมไ่ ดเ้ จอทา่ นอีกแลว้ ” ตตู้ งเฉินพดู เสียงราบ เรยี บ “เพราะวา่ ขนุ นางและชาวบา้ นแตกตา่ งกนั ชนชนั สงู และชนชนั ลา่ งกแ็ ตกตา่ งกนั คิดไมถ่ งึ วา่ นอ้ งสาวของขา้ จะ พบทา่ นโดยบงั เอิญ ขา้ คิดวา่ คณุ หนชู นุ คงจะสงสยั และ อาจใหค้ นไปสืบเรอื งนีดงั นนั ขา้ มาคลายขอ้ สงสยั ของทา่ น 10

ดว้ ยตวั เองจะดีกวา่ ” “ทา่ นฉลาดมาก” เป็นคาํ ชมจากใจจรงิ “ถา้ ไมใ่ ชส่ กลุ ตทู้ าํ ความผดิ รา้ ยแรง พวกเราเจอกนั ในศาลอีกไมก่ ีครงั ก็ไมแ่ น่ วา่ ขา้ จะเอาชนะทา่ นไดง้ า่ ยๆ อยา่ งนี” ตตู้ งเฉินอดหวั เราะไมไ่ ด้ “คณุ หนชู า่ งมนั ใจในตวั เองจรงิ ๆ แคบ่ อกวา่ เอาชนะไมไ่ ดง้ า่ ยๆ แตไ่ มค่ ดิ หรอื วา่ อาจจะแพก้ ็ ได”้ “ขา้ กม็ นั ใจอยา่ งนี” ชนุ ถหู มีพดู อยา่ งไมถ่ อ่ มตนแมแ้ ตน่ อ้ ย “วา่ มาสวิ า่ ทาํ ไมทา่ นถงึ มาอยทู่ ีนีได้ ถา้ เกิดไมม่ ีคาํ อธิบาย 11

ทีฟังขนึ ไมแ่ น่วา่ ขา้ อาจรายงานเรอื งนีใหเ้ บืองบน ขา้ ไมไ่ ด้ ทาํ เพราะตอ้ งการหาเรอื งใครแตก่ ฎหมายตดั สนิ ไปแลว้ คน ทีดาํ เนินการจะละเลยไมไ่ ด”้ “วนั ทีสกลุ ตขู้ องสายผนู้ าํ ตระกลู ถกู ประหารชีวติ สว่ นขา้ เพราะมีความชอบ...” ตตู้ งเฉินยิมขมเมือเอย่ ถงึ ตรงนี “จงึ ไดร้ กั ษาชีวิตตวั เองกบั นอ้ งสาวสองคนไวไ้ ด้ พวกนางถกู เนรเทศ สว่ นขา้ ขอติดตามมาเอง เพราะขา้ ไมใ่ ชน่ กั โทษ” ชนุ ถหู มีพยกั หนา้ “จากนนั ละ่ ” “จากนนั ขา้ พบกบั ใตเ้ ทา้ จา้ ว จา้ วหนว่ น” 12

“ใตเ้ ทา้ จา้ วคือ...” “เป็นผดู้ แู ลฝ่ายอาวธุ ยทุ โธปกรณข์ องจวนแมท่ พั ” ชนุ ถหู มีนิงคดิ ถงึ ระบบกองทพั ตา้ ถงั ตาํ แหนง่ แมท่ พั ประจาํ เขตอนั ซีตอ้ งเป็นผมู้ ีตาํ แหนง่ ออ๋ ง สว่ นรองแมท่ พั จะเป็นขนุ นางขนั สามชนั โท ถา้ เป็นฝ่ายอาวธุ ยทุ โธปกรณจ์ ะเป็นขนุ นางขนั สีชนั เอก แสดงวา่ เป็นขนุ นางทอ้ งถินทีใหญ่เป็นรอง แคล่ งุ สามของนางเทา่ นนั “ใตเ้ ทา้ จา้ วไมใ่ ชข่ นุ นางทีฉางอนั สง่ มา แตม่ ีคาํ สงั ใหย้ า้ ย 13

มาจากหลงิ หนาน” ตตู้ งเฉินอธิบายตอ่ ไป “ใตเ้ ทา้ ทีดแู ล ฝ่ายอาวธุ ยทุ โธปกรณข์ องอนั ซีคนกอ่ นป่วยหนกั จนถงึ แก่ กรรม กอ่ นทีใตเ้ ทา้ จา้ วจะไดร้ บั คาํ สงั ยา้ ยมาทีนีขา้ กไ็ ปถงึ หลงิ หนานแลว้ เพราะเขาเคยรูจ้ กั กบั บดิ าของขา้ มากอ่ น จงึ ใหข้ า้ ทาํ งานเป็นเจา้ พนกั งานเลก็ ๆ ในอาํ เภอ เพราะขา้ ทาํ งานไดด้ ีพอเขาถกู ยา้ ยมาทีนีจงึ ไดพ้ าขา้ มาดว้ ย แตน่ อ้ ง สาวทงั สองถกู เนรเทศไปยงั หลงิ หนาน แมเ้ ขาจะอาศยั คน รูจ้ กั ใหจ้ ดั การใหแ้ ตก่ ็ทาํ ตามระเบียบทีถกู ตอ้ งทกุ อยา่ งโดย เปลียนสถานทีเนรเทศใหเ้ ป็นอนั ซี” “ดงั นนั ทีพวกทา่ นอยทู่ ีนีก็ถกู กฎหมายงนั ส”ิ ตตู้ งเฉินพยกั หนา้ “ตอนนีนอ้ งสามกบั นอ้ งแปดยงั ถกู ควบ 14

คมุ โดยหน่วยงานทอ้ งถิน พวกนางตอ้ งไปทาํ งานทีจวนแม่ ทพั ใหญ่ทกุ วนั เพราะเงินรายเดือนของขา้ ไมม่ าก จงึ ได้ ปลกู ผกั ใหพ้ วกนางนาํ ไปขาย วา่ ไปแลว้ ในฐานะพี ชายอยา่ งขา้ นีใชไ้ มไ่ ดจ้ รงิ ๆ” เขาพดู ถงึ เรอื งนีดว้ ยตาแดง กาํ มีเจา้ พนกั งานจาํ นวนมากทีไมไ่ ดร้ บั เบียหวดั จากราช สาํ นกั ขนุ นางทีใชง้ านพวกเขาจะเป็นคนจ่ายเงินให้ ดงั นนั จงึ ไดเ้ งินเดือนไมม่ าก “ทีทา่ นคิดอยา่ งนีไมถ่ กู ควรคดิ วา่ เป็นการฝึกฝนพวกนาง ขา้ จาํ ไดว้ า่ โทษเนรเทศแคส่ ามปี ถา้ เทียบกบั นกั โทษหญิงที ไมม่ ีพีชายทีดีอยา่ งนีแลว้ ถือวา่ พวกนางทงั คมู่ ีชีวิตทีดีมาก ไมต่ ายระหวา่ งทาง ไมถ่ กู ทรมานเมือไปถงึ ปลายทางจน ตายกถ็ ือวา่ ชีวติ ยงั มีความหวงั ” 15

“มนั กจ็ รงิ ” ตตู้ งเฉินสดู หายใจลกึ ๆ ไลน่ าํ ตาทีปรมิ ๆ กลบั ไป “แตถ่ งึ พวกนางจะไมด่ ีอยา่ งไร ขา้ ก็ยงั เป็นพีชายแทๆ้ ของนาง อยา่ งไรก็อดสงสาร อดเหน็ ใจพวกนางไมไ่ ด้ ความจรงิ ใตเ้ ทา้ จา้ วใชง้ านขา้ ไมใ่ ชเ่ พราะขา้ ทาํ งานดีเทา่ นนั แตย่ งั เพราะความสมั พนั ธเ์ ก่ากอ่ น ถงึ เป็นคนไมด่ ีกย็ งั มีคนช่วยเหลอื เหมือนกนั ” เขาพดู เยาะตวั เอง “ถา้ อยา่ งนนั ขา้ ตอ้ งอวยพรใหท้ า่ น” ชนุ ถหู มียกถว้ ยนาํ ชา แทนสรุ า “อวยพรใหท้ า่ นเดินในเสน้ ทางนีไดอ้ ยา่ งเทียงตรง เดนิ ไดอ้ ยา่ งราบรนื ” 16

นางแอบขนึ ภเู ขาหมาป่าโดยไมใ่ หใ้ ครรู้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ ทศั นียภาพบนเขาลกู นีจะงดงาม มียอดเขาขนึ ลดหลนั กนั ไป อีกทงั ยงั มีกอ้ นหนิ รูปทรงประหลาดมากมาย นางกาํ ลงั ชืนชมกบั ความงามรอบดา้ น แตท่ วา่ อยดู่ ีๆ ทาง ขา้ งหนา้ ก็กลบั คบั แคบ ภเู ขารอบดา้ นบีบเขา้ มาจนเป็นสี ดาํ รอบดา้ น ตน้ ไมก้ ส็ งู เสียดฟา้ จนมองไมเ่ หน็ ยอด ทกุ อยา่ งเหมือนจะลม้ ครนื ลงมาทบั นางทงั เป็น ชนุ ถหู มีเป็นคนกลวั ทีแคบ ตอ่ มาหลงั จากผา่ นเหตกุ ารณท์ ี นา่ ระทกึ ขวญั กบั เยช่ ามาหลายครงั กด็ เู หมือนอาการจะดี 17

ขนึ เลก็ นอ้ ย แตน่ างยงั คงกลวั สภาพแวดลอ้ มทีมืดทบึ ดงั นนั นางจงึ วงิ หนีอยา่ งไมค่ ดิ ชีวติ เหงือออกโทรมกาย เสอื ผา้ เปียกแฉะไปหมด เสอื ผา้ ทีช่มุ นาํ แนบตดิ ตวั ใหค้ วาม รูส้ กึ ทงั หนาวทงั เยน็ และหนกั องึ จนขยบั ตวั ไมไ่ ด้ 18

522 ปลอดภยั หรือไม่ มีเสยี งหนกั ๆ ทบึ ๆ ทีดงั เป็นสายมาจากทงั ทางดา้ นหนา้ และดา้ นหลงั เหมือนเสยี งบางสงิ กาํ ลงั ไลต่ ามนางมา “เยช่ า ชว่ ยขา้ ดว้ ย!” นางหลบั ตาตะโกนสดุ เสียง รอบดา้ นพลนั เงียบสงดั ไมใ่ ช่อนั ตรายถกู กาํ จดั ไป แตเ่ พราะนางไดย้ นิ เสยี งทีดงั ผิด ปกติ เหมือนเสียงหายใจผา่ นทางปากแรงๆ มนั มาพรอ้ ม กบั ความรูส้ กึ หนาวยะเยือกจนชนุ ถหู มีขนลกุ ไปหมด 1

เมือลืมตาขนึ อีกครงั นางตกอยใู่ นวงลอ้ มของหมาป่าตงั แต่ เมือไรไมร่ ู้ ทอ้ งฟา้ มืดมดิ มีแตแ่ สงเรอื งรองสีเขียวอยรู่ อบ ดา้ น... “เยช่ า ช่วยขา้ ดว้ ย!” นางตกใจจนมือไมส้ นั ตวั เยน็ เฉียบ ตอนนีนางทาํ อะไรไมไ่ ดน้ อกจากตะโกนขอความช่วยเหลือ เทา่ นนั คราวนีเยช่ าปรากฏตวั เขาไมไ่ ดฆ้ า่ ฝงู หมาป่า และไมไ่ ดพ้ านาง ‘ลอย’ ไปบน 2

อากาศ แตช่ ขู องในมือขนึ มนั เป็นอา่ งทองแดง! ในมือเขา ถืออา่ งทองแดงเป็นอาวธุ เพือชว่ ยสาวงาม! ชนุ ถหู มีถงึ กบั หนา้ เหยเก หลงั จากนนั เยช่ าหยบิ แทง่ เหลก็ ออกมา เรมิ ตีไปบน อา่ งทองแดง อีกทงั ยงั ตีอยา่ งแรงดว้ ย เสียงโลหะดงั กงั วานแทงทะลเุ ขา้ สสู่ มองและตรงเขา้ สหู่ วั ใจ จนทาํ ใหส้ มองแทบจะหยดุ ทาํ งาน หวั ใจแทบจะหยดุ ตน้ เสยี งนนั ยงั ดงั ชอนไชไปทวั ทกุ อณอู ากาศบรเิ วณนนั เสยี ง แหลมเลก็ ราวกบั อาวธุ กระทบกนั ทาํ ใหน้ างทรมานยิงนกั 3

นางทาํ มือใหเ้ ยช่ าดวู า่ อยา่ ตีอีกเลย แตเ่ ยช่ าไมเ่ ขา้ ใจ เขา ยงั ตีอีกครงั อยา่ งสดุ แรง นางสง่ เสยี งกรดี ดว้ ยความตกใจ รบี อดุ หสู องขา้ ง หลงั จาก นนั ... นางสะดดุ ตืน เมือมองตวั เอง เหน็ วา่ ผา้ หม่ ถกู เตะตกเตียง นีเป็นสาเหตทุ ี ทาํ ใหห้ นาว แตเ่ สยี งหนวกหนู นั ... มนั ยงั คงอยู่ เป็นเสียงเตือนภยั ! ชนุ ถหู มีลกุ ขนึ นงั อยา่ งลนลาน ควา้ เสอื ควา้ รองเทา้ มาใส่ 4

แลว้ วงิ ไปทีประตู นางลงั เลอยคู่ รูห่ นงึ นางไมไ่ ดจ้ ดุ ตะเกียง แตอ่ าศยั แสงจนั ทรท์ ีสอ่ งมา เปิดประตอู อกเป็นช่องเลก็ ๆ แตท่ วา่ มีแรงผลกั จากดา้ นนอกทาํ ใหม้ นั ปิดเขา้ หากนั อยา่ ง รวดเรว็ “คณุ หนู องคช์ ายสงั ใหพ้ วกเราคมุ้ ครองทา่ น ตอนนีมีโจร บกุ เขา้ จวนแมท่ พั คณุ หนอู ยใู่ นหอ้ งอยา่ ออกไปไหน พวก เราจะใหก้ ารคมุ้ ครองทา่ นอยา่ งดีทีสดุ ” เสยี งทมุ้ ตาํ ของผชู้ ายดงั ขนึ จนชนุ ถหู มีสะดงุ้ เฮือก นาง สะดงุ้ เพราะมนั กะทนั หนั ไมใ่ ชเ่ พราะถกู คกุ คาม คนทีพดู เป็นผชู้ ายทีพดู ภาษาฮนั แปรง่ ๆ แตใ่ นนาํ เสยี งมีความ เคารพทีแมจ้ ะทาํ เป็นไมส่ นใจก็ยงั ฟังชดั เจน สว่ นองคช์ าย 5

ทีเขาพดู ถงึ ... องคช์ ายทีนางรูจ้ กั ก็มีอยคู่ นเดียว เยช่ า นางเขา้ ใจไดใ้ นทนั ทีวา่ เยช่ ายงั คงเป็นหว่ ง จงึ ทงิ องครกั ษ์ หมาป่าเอาไว้ ถา้ วนั นีไมเ่ กิดเรอื งในจวน นางคงไมร่ ูถ้ งึ การ คงอยขู่ องพวกเขา สมองของชนุ ถหู มีแลน่ ปราดอยา่ งรวดเรว็ นางทาํ ความเขา้ ใจไดค้ รา่ วๆ ดงั นี ขอ้ หนงึ อา่ งทองแดงทีนางไดย้ ินเสยี งในความฝันคือการตี ระฆงั สง่ สญั ญาณเตือนภยั ในจวนแมท่ พั 6

ขอ้ สอง เมือครูอ่ งครกั ษห์ มาป่าบอกวา่ มีโจร แสดงวา่ ไมไ่ ด้ มากนั จาํ นวนมาก อาจเป็นคนรา้ ยหรอื โจรขโมยทีลอบบกุ เขา้ มา ขอ้ สาม เสยี งเตือนภยั นีดงั อยจู่ วนแมท่ พั ชนั นอก แมเ้ มือครู่ นางจะเปิดประตเู พียงชวั พรบิ ตาเดียวแตก่ ็เหน็ วา่ แสงจาก คบเพลงิ นนั เคลือนไหวออกไปขา้ งนอกอยา่ งรวดเรว็ แตม่ ี สว่ นนอ้ ยทีเขา้ มายงั เรอื นชนั ใน แสดงวา่ คนรา้ ยจะตอ้ งไป ขา้ งนอก วา่ กนั ตามหลกั แลว้ เรอื นชนั ในควรจะปลอดภยั ขอ้ สี พวกองครกั ษห์ มาป่าสามารถลอบเขา้ มาในจวนแม่ ทพั ทงั ๆ ทีมีกาํ ลงั ตรวจตราแนน่ หนา แสดงวา่ พวกเขาจะ ตอ้ งเป็นยอดฝีมือทีเก่งทีสดุ ทีอยขู่ า้ งกายเยช่ า เยช่ าใหค้ น 7

ทีเก่งทีสดุ ของเขากบั นาง ตอนนีนางกลบั เป็นหว่ งเขาแทน ทีนางรูว้ า่ องครกั ษห์ มาป่าไมไ่ ดม้ ีแคค่ นเดียวก็เพราะชาย คนนนั พดู วา่ ‘พวกเรา’ ขอ้ หา้ คบไฟทีเคลอื นทีไปเรอื ยๆ นนั แสดงวา่ จวนแมท่ พั มิ ไดเ้ กิดความวนุ่ วายจนควบคมุ ไมไ่ ด้ คงจะมีคนทีรบั ผดิ ชอบเขา้ มาใหค้ วามคมุ้ ครองเรอื นชนั ในเรว็ ๆ นี เพราะวนั นี ทา่ นลงุ กบั ทา่ นพอ่ พาทหารออกลาดตระเวน... “พวกเจา้ รบี ไป เดียวจะมีคนมา” นางหยดุ คดิ ก่อนออกคาํ สงั เสยี งตาํ ๆ ในทนั ที 8

ถงึ องครกั ษห์ มาป่าจะเกง่ กาจเพียงใดแตก่ ็เป็นคนทีซอ่ นตวั ในความมืด เพือความปลอดภยั ในจวน จะตอ้ งมีการตรวจ ตราภายในจวนทงั หมดอยา่ งละเอียด ดงั นนั องครกั ษเ์ หลา่ นีจะอยตู่ อ่ ไปไมไ่ ด้ ถา้ เกิดเผชิญหนา้ กนั ขนึ มา อาวธุ ไรต้ า ถา้ เกิดใครเป็นอนั ตรายไปก็จะไมด่ ี “พวกเราจะตอ้ งคมุ้ ครองคณุ หนใู หป้ ลอดภยั ” “ถา้ อยา่ งนนั ทงิ ไวส้ กั คนหนงึ ใหม้ าหลบอยใู่ นหอ้ งของขา้ ” ชนุ ถหู มีตดั สนิ ใจ “ถงึ จะมีคนมาตรวจดู กจ็ ะไดห้ ลบได”้ 9

นางฟังออกถือนาํ เสียงทีมงุ่ มนั ของอีกฝ่าย แตต่ อนนีไมม่ ี เวลาใหพ้ ดู อะไรทงั สนิ นางตดั สนิ ใจทาํ สงิ ทีดีทีสดุ เทา่ นนั องครกั ษห์ มาป่าเป็นหว่ งความปลอดภยั ของนาง ถา้ อยา่ ง นนั ทงิ คนเอาไวค้ นหนงึ กพ็ อแลว้ เสยี วฟ่ งยงั มีวรยทุ ธ อีกทงั ยงั มีองครกั ษป์ ระจาํ จวนอีกมากทีจะเขา้ มาดแู ล ดงั นนั ขอ้ เสนอของนางจงึ เขา้ ทา่ ทีสดุ แมต้ อ่ ไปนางตอ้ งแตง่ งานกบั เยช่ า มีตาํ แหนง่ เป็นนายหญิง ของพวกเขาก็ตาม แตก่ ารทีใหช้ ายหนมุ่ เขา้ มาอยใู่ นหอ้ ง นอนกลางดกึ เชน่ นี มนั ขดั ตอ่ จารตี อนั ดี ถา้ พดู ออกไปก็ เป็นเรอื งไมน่ ่าฟัง แตต่ อนนีไมม่ ีทางเลอื กอืน ดงั นนั นางจงึ บอกใหท้ งิ คนไวค้ นเดียว ถา้ มากเกินไปก็เกินความจาํ เป็น 10

ดา้ นนอกนิงเงียบไปเลก็ นอ้ ย ไมร่ ูว้ า่ กาํ ลงั ลงั เลหรอื ปรกึ ษา หารอื กนั แตใ่ นตอนนีคนอืนๆ เรมิ รูต้ วั กนั แลว้ มีเสียง สารพดั อยา่ งดงั ขนึ โดยเฉพาะหอ้ งพกั ของเสยี วฟ่ งและกวั เออ๋ มีเสียงเปิดประตู ทางนีจะชา้ ไปกวา่ นีไมไ่ ด้ “ได”้ มีเสยี งตอบรบั สนั ๆ คาํ เดียว ชนุ ถหู มีไดย้ นิ แลว้ กร็ บี เปิดประตทู นั ที มีเงาดาํ ๆ วงิ ผา่ นตวั ไปจนนางคิดวา่ ตวั เองตาฝาด แตช่ นุ ถหู มีไมม่ ีเวลาใหค้ ิด มาก รบี ปิดประตเู ขา้ หากนั แลว้ จดุ เทียนไข แสงสสี ม้ ออ่ นๆ เพียงพอใหม้ องเหน็ รางๆ นางเหน็ องครกั ษ์ 11

หมาป่าคนนนั ยืนอยา่ งกระสบั กระสา่ ยอยปู่ ลายเตียง องครกั ษค์ นนีรูปรา่ งไมส่ งู นกั แลว้ ยงั ดบู อบบางพิกล อีก ฝ่ายคงคิดวา่ เป็นการเสียมารยาท จงึ ไดด้ งึ ผา้ คลมุ หนา้ ออก หนา้ ตาไมถ่ ือวา่ สวยงามนกั แตก่ ็เป็นผหู้ ญิงแทๆ้ องครกั ษห์ มาป่ามีผหู้ ญิงดว้ ย! ชนุ ถหู มีตกตะลงึ ถา้ เป็น เชน่ นีกไ็ มม่ ีปัญหา เพราะในสมยั โบราณยงั ไมค่ อ่ ยมีเรอื ง รกั รว่ มเพศ “คณุ หนทู า่ นเป็นอยา่ งไรบา้ งเจา้ คะ” เสยี งรอ้ นรนของเสียว ฟ่ งดงั จากขา้ งนอก 12

“ขา้ ไมเ่ ป็นไร” ชนุ ถหู มีตอบราบเรยี บ “เจา้ ไปเฝา้ ทา่ นแม่ นอ้ งขา้ กบั ทา่ นป่พู รอ้ มกบั กวั เออ๋ แลว้ อยตู่ รงไหน อยา่ ไดไ้ ป ไหน” “คณุ หนอู ยา่ ออกมานะเจา้ คะ” “อืม ขา้ ไมอ่ อกไป” สนทนากนั เพียงสนั ๆ จากนนั เสียวฟ่ งไปเฝา้ อยนู่ อกหอ้ ง ของไป๋ มา่ นจวิน แมจ้ ะมีแมน่ ม แตส่ ว่ นใหญ่แลว้ ไป๋ มา่ นจวิ นจะเป็นคนดแู ลลกู ชายคนเลก็ แทบทกุ อยา่ ง คงเพราะนาง ไมไ่ ดเ้ ลยี งชนุ ถหู มีมาตงั แตเ่ ลก็ จงึ ไดพ้ ยายามชดเชยสงิ ที 13

ขาดหายไป กวั เออ๋ เองกไ็ มไ่ ดอ้ ยเู่ ฉย นางรบี เรยี กสาวใชท้ งั หลายใหม้ า อยรู่ วมกนั ไมใ่ หส้ ง่ เสยี งรอ้ งหรอื สรา้ งความวนุ่ วายมากขนึ พอเหน็ ชนุ ชิงหยางออกมาจากหอ้ งกร็ บี เขา้ มารบั ใช้ ชนุ ถหู มีเหน็ สาวใชท้ งั สองทา่ ทีเยือกเยน็ รบั มือกบั สถานการณไ์ ดด้ ีก็เกิดความภมู ใิ จลกึ ๆ เพราะนางเป็นคน สงั สอนมากบั มือ คนเรากเ็ ป็นเช่นนีตอ้ งไดพ้ บเจอ เหตกุ ารณม์ าบา้ ง เวลาเกิดเรอื งอะไรถงึ จะคมุ สตไิ ดอ้ ยู่ ตอนนีเองมีเสยี งเคาะประตกู บั เสยี งถามไถ่ดงั จากดา้ น 14

นอก “ทงตงรุย่ ขอเรยี นถามคณุ หนหู กและฮหู ยิน ไมท่ ราบทกุ ทา่ นปลอดภยั ดีหรอื ไม”่ “ขอบคณุ ใตเ้ ทา้ ทง พวกเราปลอดภยั ดี” เพราะไป๋ ซืออีไม่ อยู่ จงึ ไดเ้ อย่ ถงึ ชนุ ถหู มีเป็นอนั ดบั แรก แสดงวา่ นางควร เป็นคนตอบคาํ ถาม อีกฝ่ายบอกชือเสยี งเรยี งนามเป็นการ ใหค้ วามเคารพอยา่ งหนงึ ชนุ ตา้ ซนั เคยเลา่ เรอื งภายในจวนแมท่ พั ใหน้ างฟังอยบู่ า้ ง ถา้ จาํ ไมผ่ ดิ ทงตงรุย่ เป็นผวู้ า่ การเขตอนั ซี มีตาํ แหนง่ เป็น 15