สิงห์สถิต 1

ไปพรอ้ มลูเธอร์ ปลอ่ ยใหเ้ ธอได้พักอกี หน่อย เมอ่ื คนื เสยี่ วโอวไมไ่ ดห้ ลบั สนทิ จรงิ ๆ นนั่ แหละ สมองจงึ ยงั มนึ งง อยู่เล็กน้อย แต่พอเธอนอนลงบนเตียงความคิดกลับแจ่มชัด ไม่ได้รู้สึก อยากหลบั เลยสักนิด เธอจะมโี อกาสไดก้ ระเป๋าคืนมาไหม? ฝงู หมาปา่ พวกน้ันเอากระเปา๋ ของเธอไปท�ำไม? หากพวกมันพบวา่ เข็มทิศ ไฟฉายขา้ งในนนั้ ไมใ่ ชข่ องของโลกน้ี จะทำ� ยงั ไงต่อไปนะ? คงเพราะในเรือนน้ันอบอุ่นเกิน สภาพแวดล้อมก็ปลอดภัย เสี่ยวโอวคดิ ไปเรือ่ ยๆ เพียงครูเ่ ดยี วก็ผลอ็ ยหลับ แต่ว่าหลับลึกเกินไปสักหน่อย ท่านอนก็ปล่อยตามสบายไป สกั นดิ พอพลกิ ตวั เผลอทบั เสอื ดาวนอ้ ยขา้ งๆ ไปเสยี ได้ เธอคดิ วา่ มนั เปน็ หมอนขา้ งทบ่ี า้ นจงึ กอดไวแ้ น่นกบั อก ถงึ ขนาดเอาคางถหู วั มนั ส่งเสียง กรนอยา่ งแผว่ เบา เดมิ ทไี รอนั แคอ่ ยากจะอยขู่ า้ งๆ รอจนเธอนอนหลบั คอ่ ยออกเดนิ สำ� รวจหมบู่ า้ น คดิ ไมถ่ งึ วา่ พออกี ฝา่ ยพลกิ ตวั กท็ าบทบั เขาไวม้ ดิ รา่ งกาย ของสาวน้อยแผ่ก�ำจายกลิ่นหอมหวานละมุนละไม รุกเข้ามาสู่ประสาท สัมผัสของสัตว์ป่าจมูกไวอย่างเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ไรอันถึงกับท�ำอะไร ไม่ถกู เขาด้ินอยู่สองที เท้าหน้ายกแขนข้างหนึ่งของเส่ียวโอวข้ึนแล้ว ขยบั ตวั พอร่างกายเป็นอสิ ระกใ็ ช้เท้าอีกขา้ งเขีย่ นว้ิ มือของเธอที่กุมหาง เขาออก จงึ หลดุ รอดจากพนั ธนาการของเธอมาได้ สเี่ ทา้ ของเขากระโดดลงสพู่ น้ื อยา่ งมนั่ คง ยนื อยขู่ า้ งๆ เตยี ง มอง ดสู าวนอ้ ยทหี่ ลับสนิท 100

เสยี่ วโอวหลบั ลึกมาก ขอเพยี งมเี ตียง เธอก็หลบั ไดส้ บาย ขนตายาวเปน็ แพหนา จมกู น้อยๆ ขยบั ในยามท่หี ายใจเข้าออก ริมฝปี ากเผยอนิดๆ ดไู รเ้ ดยี งสาปราศจากพิษภยั ใดๆ ทง้ั ส้นิ ดังนน้ั หมาป่าฝูงนน้ั ถงึ ไม่เห็นเธออย่ใู นสายตา นึกถึงหมาป่าหน้าโง่ท่ีจองหองพองขนพวกนั้น แววตาไรอันก็ เยน็ วบู ลงอยา่ งรวดเร็ว หมาปา่ นนั้ อยกู่ นั เปน็ ฝงู ไมเ่ หมอื นเสอื ดาวทช่ี อบไปไหนมาไหน เพยี งล�ำพงั เผ่าหมาป่ากับเผ่าเสือดาวนั้นขัดแย้งกันมาแต่ไหนแต่ไร หลายวนั กอ่ นความขดั แยง้ กย็ ง่ิ รนุ แรงขน้ึ เพราะเรอื่ งของการแยง่ ถนิ่ ฐาน เผ่าหมาป่าแพร่พันธุ์เร็วมาก หมู่บ้านที่พวกมันอาศัยเร่ิมไม่ เพียงพอต่ออัตราการขยายพันธุ์ของพวกมัน ดังน้ันฮุลตันจ่าฝูงวัยหนุ่ม ของฝงู หมาปา่ กเ็ รมิ่ เพง่ เลง็ มาทเี่ ผา่ เสอื ดาวทย่ี ดึ ครองหบุ เขาฝง่ั ตรงขา้ ม ไรอันย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว ทุกครั้งท่ีเผ่าหมาป่าล่วงล�้ำเข้ามาถูก พวกเขาตีแตกแพ้ไมเ่ ปน็ ทา่ ไปเสียทกุ ครั้ง เผ่าหมาป่ามีก�ำลังสู้รบไม่เท่าเผ่าเสือดาวอันดุดัน แต่เพราะ พวกมนั ชอบอยูก่ นั เปน็ ฝงู จงึ มกั จะออกปฏิบตั ิการเป็นกลมุ่ เลยกลา้ มา คัดง้างเผ่าเสือดาวได้ บุกเข้าไปหลายคร้ัง นอกจากไม่ได้อะไรติดมือออกมาแล้ว แต่ กลบั สูญเสยี สมาชิกในฝงู ไปมากมาย แต่ว่าฮุลตันกลับไม่ยอมแพ้ ดังน้ันมันจึงฉวยโอกาสท่ีไรอัน ออกเดินทางตัวคนเดียว วางกับดักเขาและพาหมาป่านับสิบตัวมาลอบ ทำ� รา้ ย ครั้งน้ัน ไรอันสู้กับหมาป่าตัวโตเต็มวัยนับสิบเพียงล�ำพังอย่าง 101

ไมห่ ว่นั เกรง ฟาดเล็บคมฉกี ท้ึงช่องอกพวกมัน ฟนั แหลมกดั คอพวกมนั จนขาด สดุ ทา้ ยกลบั ถกู ฮลุ ตนั ลอบโจมตจี ากดา้ นหลงั จนขาหลงั บาดเจบ็ ข้างหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็มีสภาพกลับกลายเป็นลูกเสือเช่นน้ี...แม้แต่เขาก็ยัง ตกใจเมือ่ เหน็ ตัวเอง แม้ไรอันเดาว่าการกลายสภาพไม่เก่ียวกับเผ่าหมาป่า แต่เพื่อ ความปลอดภัย เขาก็ยงั ตดั สินใจท่จี ะไปพิสจู นด์ ้วยตนเอง พอคิดถงึ ตรงนไี้ รอนั ก็หมนุ ตัวกระโดดลงจากเตยี ง ดวงตาสีน้�ำเงินเข้มมองสาวน้อยที่หลับปุ๋ยบนเตียงอีกคร้ัง เรนเดียร์ตัวน้ันบอกว่าจะออกเดินทางพรุ่งน้ี ก็หมายความว่าขอแค่เขา กลบั มาก่อนเวลาออกเดินทางพรุ่งน้ีให้ได้กพ็ อ หลังจากหลับสนิท เส่ียวโอวตื่นข้ึนมามองดูนาฬิกาก็เป็น เวลาหา้ โมงเยน็ เสยี แล้ว ลูเธอร์กับอีริคเตรียมม้ือเย็นอยู่ข้างนอก มื้อเย็นเป็นมันฝร่ังตุ๋น แครอทกับซุปเห็ด กล่ินหอมของมันฝร่ังลอยมา ท�ำให้เส่ียวโอวรู้สึกหิว เพราะเธอไม่ไดก้ ินข้าวเป็นม้ือแบบน้ีมานานแล้ว แม้ในห้วงมิติจะมหี ม้อ กับเตา แต่เธอกไ็ ม่กล้าเอาออกมาใช้ อีริคเห็นเธอเดินออกมาก็ส่งเสียงเรียก “โอว เธอตื่นแล้วเหรอ พวกเราเตรียมมอ้ื เยน็ เสรจ็ แล้ว รบี มากินเร็ว” เสี่ยวโอวพยักหน้า เหลียวมองรอบๆ ไม่เห็นร่างเล็กท่ีคุ้นเคย จงึ ถามว่า “เสือดาวของฉนั ล่ะ?” อรี ิคสา่ ยหวั “มันไมอ่ ยูใ่ นหอ้ งเธอหรือ? ฉันไม่เห็นมันเลย” เสย่ี วโอวสา่ ยหนา้ กลบั ไปหาในหอ้ งอกี รอบกไ็ มพ่ บเสอื ดาวนอ้ ย “พวกเธอเห็นมนั ออกไปหรอื เปล่า?” เสี่ยวโอวถามกลับ 102

ลเู ธอรว์ างชอ้ นไมล้ ง ลงั เลอยคู่ รหู่ นง่ึ แลว้ กลา่ ววา่ “ตอนเทยี่ งฉนั เหมือนเห็นมันออกไป...จึงนึกว่ามันเพียงแต่ออกไปเล่นสักครู่ก็เลย ไมไ่ ดห้ ้าม” “แล้วเธอเหน็ ไหมว่ามนั ไปทางไหน?” ลูเธอร์ช้ีไปทางหน่ึง “ทางนั้น...” ยังพูดไม่ทันจบ เส่ียวโอวก็ว่ิง ออกไปแลว้ ตอนนเี้ ปน็ เวลาสบิ หา้ นาทแี ลว้ นบั แตเ่ ธอตน่ื ฟา้ ใกลจ้ ะมดื อยแู่ ลว้ แตเ่ ธอกย็ งั ไมพ่ บแมเ้ งาของเสอื ดาวนอ้ ย ทนี่ เ่ี วลาฟา้ มดื จะไมเ่ หมอื นโลก ของเธอ แสงจากดาวมีไม่มากนัก ชูมือขึ้นมาบางทียังมองไม่เห็นน้ิว ท้งั หา้ เลยดว้ ยซ้ำ� ดำ� มดื อยา่ งแท้จรงิ เสือดาวน้อยตัวน้ันต้องรู้เร่ืองน้ีดีกว่าเธอสิ หากไม่ได้เกิดเร่ือง อะไรขึน้ ทำ� ไมมนั ยงั ไมก่ ลบั มา? เสย่ี วโอวเดนิ ไปตามทศิ ทางทล่ี เู ธอรบ์ อก สบิ นาทผี า่ นไปกย็ งั ไมม่ ี วี่แววของเสือดาวน้อย อีริคกับลูเธอร์ว่ิงตามหลังมา เดิมทีอีริคอยากเอ่ยปากห้าม แตเ่ ห็นแววตากังวลของเส่ยี วโอว คำ� พูดทเี่ อ่ยออกมากลบั กลายเป็น “เดย๋ี วฉันจะไปชว่ ยหาทางโน้น” เส่ียวโอวหาเสือดาวน้อยไม่เจอ ในใจกระวนกระวายมากขึ้น นี่เป็นหมู่บ้านที่มีสัตว์กินเนื้อปะปนกันม่ัวไปหมด สัตว์กลายพันธุ์ ที่แข็งแกร่งมีอยู่ทั่วทุกตรอกซอกซอย เจ้าเหมียวน้อยเป็นเพียงเสือดาว ที่ยังไม่หย่านมเสียด้วยซ�้ำ หากมันไปเจอศัตรูที่แข็งแกร่งเข้าจะ ไมเ่ สยี เปรยี บหรือ? ไมร่ ตู้ ั้งแตเ่ ม่อื ไรทเี่ สยี่ วโอวรู้สกึ ผกู พันกับมนั ไปเสียแลว้ มนั เป็นสงิ่ มีชวี ติ ตัวแรกที่เธอพบเจอนบั แต่มาถงึ โลกน้ี และเป็น 103

ชวี ิตน้อยๆ ท่ีเธอช่วยใหร้ อดมากับมือ เธอถอื ว่ามันเป็นสัตวเ์ ลย้ี งแสนรกั แม้มนั จะมาจากเผ่าพนั ธทุ์ ่ีดุร้าย แต่เธอกย็ งั อยากใหม้ นั อยรู่ อด ปลอดภัยจากอันตราย หา้ โมงหา้ สิบเจด็ นาที เปน็ เวลาใกลม้ ืด เธอเจอกับแกะกลายพันธุ์ตัวเมียตัวหน่ึง เดิมทีเส่ียวโอวก็ไม่ได้ คาดหวังอะไร ถามไปอย่างงั้นว่า “คุณเห็นเสือดาวน้อยตัวหนึ่งเดิน ผา่ นมาแถวนไี้ หม?” อกี ฝา่ ยคดิ ๆ แลว้ กช็ ไี้ ปทางเรอื ขนาดกลางลำ� หนง่ึ ทที่ า่ เรอื พลาง กล่าวว่า “เธอหมายถึงเสือดาวน้อยลายดอกหรือ? หากฉันดูไม่ผิดละก็ มนั เหมอื นจะตามเผา่ หมาปา่ เดินขน้ึ เรือลำ� นนั้ ไปนะ” เส่ียวโอวท้ังตะลึงท้ังดใี จ รีบเงยหนา้ มองไปทางท่าเรือ เห็นเรือท่ีแกะกลายพันธุ์บอกก�ำลังกางใบ ขยับหัวเรือรับลม กลางคืนแล้วคอ่ ยๆ แลน่ ออกจากท่าน้�ำไป 104

บทท่ี 12 “โอว---เสยี่ วโอว” เสยี งรอ้ งเรยี กของอีริคลอยมาจากด้านหลงั ห่างออกไปเร่อื ยๆ เรือใบออกจากท่าแล่นไปอีกฟากแม่น�้ำ มือเส่ียวโอวคว้า ราวบนั ไดไวแ้ นน่ เงย่ี หฟู งั เสยี งบนเรอื เมอ่ื แนใ่ จวา่ ไมม่ ใี ครอยบู่ นนนั้ แลว้ จึงกระโดดขึ้นดาดฟ้า รองเท้ากีฬาเปียกชุ่มเหยียบลงบนดาดฟ้า ทิ้งคราบน�้ำไว้รอย ใหญ่ เสี่ยวโอวยังไม่ทันได้เช็ดหยดน้�ำบนหน้า ก็พบว่ารอบด้านมืด เสยี แล้ว สัตว์กลายพันธุ์ที่นี่ล้วนตื่นนอนตามแสงสว่าง...ต่ืนตอนฟ้าสาง เข้านอนตอนฟ้ามดื ดังนั้น ตอนนี้สัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่ต่างก็กลับไปที่ห้องของ ตนเองกนั แล้ว จึงยังไม่มใี ครพบเสี่ยวโอว เมอื่ ครเู่ ธอกระโดดลงน�ำ้ โดยไม่ทนั ได้คิดดว้ ยซ�ำ้ ตอนเด็กๆ เธอเคยหัดเรียนว่ายน�้ำกับพ่อ ระยะทางเท่านี้ไม่ใช่ ปญั หา แตเ่ ธอลมื ไปวา่ ตอนนเ้ี ปน็ ฤดหู นาว เมอื่ คนื เพง่ิ มพี ายหุ มิ ะผา่ นไป 105

น�้ำนน้ั เย็นเฉียบเสียดกระดูก เส่ียวโอวยืนอยู่บนดาดฟ้า พอลมหนาวพัดมาเธอจึงส่ันเทาไป ท้งั ตวั นเ่ี ธอคดิ อะไรกนั เนยี่ ... ทำ� ไมพอไดย้ นิ วา่ เสอื ดาวตวั นนั้ อยบู่ นเรอื ปบุ๊ กโ็ ดดลงมาปบ๊ั โดย ไม่คิดหน้าคิดหลังกอ่ นเลยละ่ ? แลว้ จากนจ้ี ะทำ� ยงั ไงด?ี ดาดฟ้าว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน มีเพียงแสงไฟตรงหัวเรือ เสี่ยวโอวอาศัยแสงไฟสลัวท�ำให้มองเห็นว่าผู้ควบคุมเรือคือหมาป่า กลายพันธุ์สวมเสื้อขนสัตว์ ดูแตกต่างจากหมาป่ากลายพันธุ์ท่ีเธอเจอ วันนี้ สตั วก์ ลายพันธทุ์ ่ีเหน็ ตรงหน้ายังคงเคา้ โครงเดมิ ของหมาป่าไวเ้ ปน็ ส่วนใหญ่ หูต้ัง โครงหน้าเรียวยาว ริมฝีปากกว้าง ตาเปล่งแสงสีเขียว ทา่ มกลางความมดื ผู้ควบคุมเรือเหมือนจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบนดาดฟ้า ลูกตา สเี ขยี วฉายประกายวาบ มองมาทางเสี่ยวโอว หัวใจเธอพลันเต้นระรัว รีบไปซ่อนหลังเสากระโดงเรือ หลบสายตาที่มองมา โชคดีที่เสากระโดงหนา บดบังร่างกายได้อย่างดี เวลาผ่านไปนานเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่เสี่ยวโอวยังคงไม่กล้า ออกไป เธอรออยู่จนกระท่ังตัวเริ่มแข็ง มือเท้าเย็นเฉียบ คันจมูกยิบๆ อยากจะจามจงึ รบี เอามือมาปิดจมกู กลนื เสียงจามลงคอไปทง้ั อยา่ งนนั้ ในท่ีสดุ เส่ยี วโอวก็ค่อยๆ ยืน่ ใบหนา้ ออกมาจากหลังเสากระโดง เพื่อมองดูสถานการณ์ตรงหัวเรืออย่างระมัดระวัง หมาป่ากลายพันธุ์ ผูค้ วบคุมเรอื ไม่รบั ร้ถู ึงความผิดปกติจงึ เบนสายตากลบั ไปนานแล้ว 106

เสีย่ วโอวแอบโลง่ ใจ เร่มิ ตรวจดสู ภาพแวดล้อมโดยรอบ เรือล�ำนี้ไม่ใหญ่นัก เป็นเรือใบที่สร้างมาอย่างดี แล่นโดยอาศัย แรงลมและหางเสือ บนดาดฟ้ามีถังไม้ล้มระเนระนาดอยู่เจ็ดแปดถัง วิเคราะหจ์ ากกล่นิ ข้างในน่าจะบรรจุไวน์ คดิ ไมถ่ งึ ว่าสัตว์กลายพนั ธท์ุ ่ีน่ี จะหมักไวน์เป็นดว้ ย เสี่ยวโอวแปลกใจพลางตรวจดูดา้ นหลังบา้ ง ด้านหลังดาดฟ้ามีประตูไมบ้ านหนงึ่ ประตูไมป้ ิดสนิท ในตอนน้ี เส่ียวโอวเปียกชุ่มไปทั้งตัว เสื้อแนบติดกายทั้งหนาวท้ังทรมาน เรื่องที่ ตอ้ งคิดอยา่ งเรง่ ด่วนคอื หาทเ่ี ปลี่ยนเสือ้ เธอหนั ไปมองหมาปา่ กลายพนั ธต์ุ รงหวั เรอื อกี ครง้ั เหน็ วา่ อกี ฝา่ ย ไม่ไดส้ ังเกตมาตรงน้ี จึงคอ่ ยๆ ยอ่ งไปทางประตู โชคดีท่ีแม้ประตูไม้จะหนัก แต่พอผลักแล้วก็ไม่เกิดเสียงดังข้ึน เสยี่ วโอวเขา้ ไปขา้ งในไดส้ �ำเรจ็ ขา้ งในเหมอื นจะเปน็ คลงั เรอื มขี องวางไว้ ระเกะระกะเต็มไปหมด เสี่ยวโอวไม่มีไฟฉาย ข้างในน้ีก็มืดจนมองอะไร ไม่เห็น ได้แต่เดินคล�ำไปจนถึงใต้บันได สุดท้ายก็เผลอไปเหยียบอะไร สักอย่างเข้า นมุ่ มาก เหมอื นเปน็ กองเส้อื ผ้า เส้ือผ้า? เสี่ยวโอวดีใจ สิ่งที่เธอต้องการมากท่ีสุดในตอนนี้ก็คือเส้ือผ้าท่ี แหง้ และอบอ่นุ หญงิ สาวรีบถอยหลงั คร่ึงก้าว หยิบชดุ ขึน้ มาสะบดั อยาก รนู้ ักว่าเสอื้ ผา้ ของท่ีนตี่ า่ งจากเสอื้ ผ้าในยุคศตวรรษที่ 21 อย่างไรบา้ ง แต่ พอเธอสมั ผัสจนรูว้ ่าเป็น ‘เส้อื ’ อะไรแลว้ กห็ นา้ ถอดสี รบี โยนออกจากมอื อย่างรวดเรว็ น่ไี มใ่ ช่เสื้อ แตเ่ ปน็ หนังกวางเรนเดียร์ชัดๆ เส่ียวโอวอยู่กบั อรี คิ มาหลายวนั จึงพอรจู้ กั ลกั ษณะเดน่ ของหนัง 107

เรนเดยี รอ์ ยบู่ า้ ง แมว้ า่ หนงั เรนเดยี รจ์ ะหนาแตก่ เ็ บา มนั รกั ษาความอบอนุ่ ไดด้ มี าก เธออาศยั แสงจนั ทรท์ ลี่ อดเขา้ มาเพยี งเลก็ นอ้ ยจากดา้ นนอก มอง เหน็ วา่ สว่ นทอ้ งกบั สว่ นคอของหนงั ผนื นมี้ สี ขี าวอยา่ งชดั เจน เปน็ ตำ� แหนง่ เดียวกบั หนงั ของอีริคในสว่ นทีเ่ ปน็ สีชมพูไมผ่ ดิ เพีย้ น เส่ียวโอวเงยหน้ามองโดยรอบ ท่ีน่ีไม่ได้มีแต่หนังเรนเดียร์ ยงั มีหนังแกะกองอยู่บนถงั ไมท้ างซา้ ย ทางขวามกี องหนังเลยี งผา ทงั้ คลังเรอื เต็มไปด้วยหนงั ของสัตว์กนิ พืช เสี่ยวโอวพูดไมถ่ ูกว่าร้สู กึ อยา่ งไร ในศตวรรษที่ 21 เรอ่ื งแบบนเี้ กดิ ขนึ้ ทวั่ ไป มหี นังสัตวป์ ่าขายอยู่ แทบจะทุกที่ เธอไมม่ ีสทิ ธท์ิ ีจ่ ะบ่น แต่ว่าพอมาถึงท่ีนี่ ได้รู้จักอีริค เห็นสัตว์มากมายกลายเป็นร่าง มนุษย์ พอไดม้ าเห็นหนงั พวกน้กี ็เลยรสู้ กึ กระอักกระอว่ นใจ ในที่สุดเธอก็รู้ความแตกต่างระหว่างสัตว์กินเน้ือกับสัตว์กินพืช ตามทอี่ ีริคบอกแลว้ ปลาใหญก่ ินปลาเล็ก กฎแหง่ ธรรมชาติ นแ่ี หละกฎแห่งการด�ำรงชีพในโลกน้ี เสี่ยวโอวถอดเส้ือเปียกบนกายออก หยิบเอาเส้ือสะอาดจาก ห้วงมิติออกมาชุดหนึ่ง ข้างในเป็นเส้ือชีฟองแขนยาว ข้างนอกเป็นชุด ยีนสัน้ เดมิ ทีมีกระโปรงสัน้ ลายดอกไม้ที่เขา้ ชดุ กันด้วย แต่เธอกลวั วา่ จะ ไม่สะดวก และที่น่ีก็หนาวมากจริงๆ ก็เลยค้นหาในห้วงมิติอีกรอบหนึ่ง พบกางเกงขายาวสีขาวก็เอาออกมาสวมใส่ทนั ที เส้ือกันลมน้ันสวมไม่ได้แล้ว เพราะเม่ือครู่เธอลืมถอดออกก่อน กระโดดลงน�้ำตอนนี้เลยเปียกชุ่มไปหมด เธอได้แต่เอาเส้ือกันลมกับเสื้อ ทีถ่ อดออกไปผงึ่ ไวใ้ นห้วงมิติ 108

แมเ้ วลาในหว้ งมติ ขิ องเธอจะไหลชา้ มาก แตค่ วามเรว็ ลมนนั้ เปน็ ปกติ ใช้เวลาเพียงสองสามวัน เส้อื ทเี่ ธอผง่ึ ไว้ก็แห้งสนทิ แลว้ เสยี่ วโอวเปลย่ี นเสอื้ เสรจ็ กค็ ดิ ตรกึ ตรองสถานการณป์ จั จบุ นั ของ ตนเอง ก่อนจะขึ้นเรือเธออยู่ริมฝั่ง เห็นบนเรือมีหมาป่ากลายพันธุ์อยู่ นับสิบตัวไม่มีสัตว์ประเภทอ่ืน เรือนี้น่าจะเป็นเรือของพวกหมาป่า ไมร่ วู้ า่ หมาปา่ กลายพนั ธต์ุ วั ทมี่ าแลกเอากระเปา๋ เธอไปเมอ่ื กลางวนั จะอยู่ บนเรอื ลำ� นหี้ รอื ไม?่ หากอยลู่ ะก.็ ..เธอตอ้ งรบี หากระเปา๋ ของตวั เองใหเ้ จอ ดว้ ย เสย่ี วโอวปวดหวั อยนู่ ดิ ๆ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอ่ื งทอี่ กี ฝา่ ยมกี ำ� ลงั มาก เลย พวกเขาแต่ละคนล้วนมีร่างกายก�ำย�ำเหมือนสัตว์ป่าด้วยกันท้ังนั้น เธอจะไปต่อกรพวกเขาได้ยงั ไง? ต้องโทษเสือดาวนอ้ ยตัวเดียวทห่ี าเรอ่ื งมาใหเ้ ธอจนได้ แลว้ ตอนนี้มันไปอยู่ไหนแล้วนะ? ทำ� ไมต้องตามฝงู หมาปา่ ขึ้นเรอื ลำ� นี?้ เสี่ยวโอวคิดจะไปหาที่อ่ืน ท่ีนี่มีแต่หนังสัตว์กินพืชเธอทนอยู่ ต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ว่า...เพ่ิงเดินมาถึงใต้บันไดหน้าประตูคลังเรือ กไ็ ดย้ นิ เสยี งฝเี ทา้ ดงั มาจากดา้ นนอก จากนน้ั กม็ เี สยี งดงั ขน้ึ “ทำ� ไมไมล่ อ็ ก ประตคู ลงั เรอื ?” เสียงแหบเล็กๆ แฝงดว้ ยโทนเสียงหยงิ่ ผยอง ฟังแล้วค้นุ หูนิดๆ อกี เสยี งหนงึ่ แฝงดว้ ยความนอบนอ้ ม “จา่ ฝงู เมอื่ คนื เราหยบิ เหลา้ ไปนิดหนอ่ ย คุณกร็ ู้ พอไมร่ ะวงั ก็...” จา่ ฝูงไมต่ อบอะไร กลบั ได้ยนิ เสยี งโอดโอยตามมาดว้ ยเสยี งบาง อย่างกระแทกพนื้ ฮุลตันชักเท้ากลับมา ไม่มองผู้โชคร้ายท่ีถูกเขาขัดขาจนล้มกับ 109

พื้นเลยสักนดิ ยืน่ กรงเล็บหมาป่าอนั คมกรบิ ผลักประตเู ข้ามา หัวใจเส่ียวโอวหยดุ เตน้ ไปชั่วครู่ ในทสี่ ดุ เธอกจ็ ำ� เสยี งนไ้ี ด้ หมาปา่ กลายพนั ธท์ุ แี่ ยง่ กระเปา๋ เธอไป เมอื่ ตอนกลางวัน เปน็ จา่ ฝงู งั้นร?ึ ยังไมท่ นั ค�ำนึงถึงปัญหานี้ อกี ฝา่ ยก็เปิดประตูออกแลว้ รองเทา้ หนาหนักย่�ำลงบนบันไดไม้ ส่งเสยี งดังตึก...ตกึ ... เส่ียวโอวกลั้นหายใจ มองลอดช่องระหว่างถังไม้ ส�ำรวจ สถานการณ์ภายนอก เห็นอีกฝ่ายถือตะเกียงไว้ในมือ แสงไฟสลัวส่อง กระทบทำ� ใหเ้ ห็นใบหนา้ คนสองคนชดั เจน คนหน่ึงมีใบหน้าคมสัน เหมือนมนุษย์ทุกประการเพียงแต่ว่า ตรงกลางหว่างค้ิวมีกลุ่มขนสีด�ำข้ึนจุกหนึ่ง เขาก็คือหมาป่ากลายพันธุ์ จอมกวนทเี่ ธอเจอเมอ่ื กลางวนั นนั่ เอง สว่ นอกี คนปากกวา้ งหยู าว หนา้ ตา เหมือนหมาปา่ กลายพันธุธ์ รรมดาทัว่ ไป พวกเขายงั คงพดู คุยกันต่อไป หมาป่ากลายพันธุ์ท่ีหน้าตาเหมือนคนเตะหนังเรนเดียร์ตรง ปลายเท้าออก ถามวา่ “มหี นงั เยอะพอหรอื ยงั ?” หมาปา่ กลายพนั ธธ์ุ รรมดาตอบ “พอแลว้ ครบั จา่ ฝงู หนงั เรนเดยี ร์ ละม่ัง เก้ง อยา่ งละหา้ สิบผนื น่าจะเพียงพอส�ำหรบั ใหเ้ พศผู้ในเผา่ ใช้จน ผา่ นฤดหู นาวปนี ไี้ ปได้แลว้ ” ฮลุ ตนั พยกั หนา้ เอย่ อยา่ งพอใจ “ถา้ อยา่ งน้ัน สตั วก์ ินพืชทเี่ หลอื อยู่ในห้องสังเกตการณก์ ็เอาไปท�ำอาหารไดแ้ ล้ว” ลกู น้องของเขาย้มิ กวา้ ง ตอบรบั เสียงดัง พวกเขาอยบู่ นเรอื มาสองเดอื น และกอ็ ยใู่ นหมบู่ า้ นสนั ตมิ าเดอื น 110

กว่า ไม่ได้ลิ้มรสเนื้อมาถึงสามเดือนแล้ว กระหายเน้ือสัตว์กินพืช เหลอื เกิน ผา่ นไปครหู่ นง่ึ หมาปา่ กลายพนั ธต์ุ วั ลกู นอ้ งนกึ เรอื่ งอนื่ ขน้ึ มาได้ “จ่าฝูง...งั้นลูกเสือดาวท่ีอยู่ในห้องสังเกตการณ์จะให้จัดการ ยังไงด?ี ” ฮลุ ตันเบป้ ากยมิ้ เย็นชาทีหนึ่ง ลบู คางไปมา “ขังมนั ไว้ดา้ นในสุด ของห้องสังเกตการณ์ ขา้ จะจดั การเอง” เสย่ี วโอวทีห่ ลบอยดู่ า้ นหลังหนงั ละมั่ง ไดย้ นิ กต็ กตะลึง เสือดาวที่พวกมันพูดถึง หรือจะเป็นเจ้าเหมียวน้อยท่ีหายไป ของเธอ? น่มี นั โดนพวกหมาปา่ จบั ไปแลว้ หรือ? เสี่ยวโอวใจเต้นแรงยังไม่กล้าเคลื่อนไหว ได้แต่รอให้สัตว์ กลายพนั ธ์ทุ ัง้ สองตัวนอี้ อกไปก่อน ครหู่ นง่ึ พอพวกมนั ตรวจนบั หนงั สตั วใ์ นคลงั เรอื เสรจ็ เรยี บรอ้ ยก็ พากนั ออกไป รองเทา้ หนาหนกั ของฮุลตนั ย่ำ� ข้ึนบันไดแลว้ ผลกั ประตูไม้ ก้าวเท้าออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุดชะงัก เขาขมวดค้ิวน้อยๆ หันกลบั มามองที่คลงั เรือ ดวงตาสเี ขียวเข้มหรล่ี ง คอ่ ยๆ มองประเมินไป ท่วั บรเิ วณ “แกได้กลนิ่ อะไรไหม?” เขาถามลกู นอ้ งขา้ งกาย ลูกน้องยื่นจมูกดมฟุดฟิด ถามอย่างสงสัย “กล่ินอะไรหรือครับ จา่ ฝงู ผมไมไ่ ดก้ ลนิ่ อะไรเลย” ฮลุ ตนั ไมพ่ ดู อะไร ผา่ นไปครหู่ นง่ึ เขากย็ กกรงเลบ็ หมาปา่ ขน้ึ เขย่ี จมูก เลยี มมุ ปากกลา่ วออกมาทลี ะค�ำ “กลิน่ ก�ำหนดั ...ของตวั เมยี ” 111

บทท่ี 13 กลน่ิ หอมหวานทวี่ า่ เบาบางมากๆบางครงั้ กเ็ หมอื นมีบางที กเ็ หมือนคดิ ไปเอง กลิ่นเช่นน้ีลอยอวลอยู่ในอากาศโชยมาแต่ไกล ปะปนมากับ กลิ่นคาวของคล่ืนทะเล ทง้ั ลกึ ลบั และซอ่ นเรน้ ไม่ฉุน ไม่เปดิ เผยโจง่ แจง้ เหมือนกบั กล่นิ กำ� หนดั ของตวั เมียในฝูงหมาป่า ฮุลตันหมุนปลายเท้า ลูกตาสีเขียวมองไปยังมุมอับของคลังเรือ ดา้ นหลังกองหนงั ละมง่ั “จา่ ฝงู ...” ลูกน้องของเขาเชดิ จมูกขึ้นดมอีกคร้งั ยังคงไมไ่ ดก้ ลน่ิ อะไร ฮลุ ตนั ทำ� เหมอื นไมไ่ ดย้ นิ เงอื้ ขาเปลยี่ นทศิ ทางเดนิ ไปยงั กองหนงั ละม่งั รองเทา้ บตู หนังววั คู่ยาวย่ำ� ลงบนทีละก้าว เสียงฝีเท้าหนักฟังแลว้ ช่างเขย่าขวัญ ตึก...ตึก...ตกึ ... เสยี่ วโอวแขง็ เกรง็ ไปทง้ั ตวั สมองพลนั วา่ งเปลา่ ไมอ่ าจคดิ หาทาง รอดไดต้ ามปกติ 112

กลน่ิ กำ� หนดั มันคอื อะไรเหรอ? ท�ำไมเธอไม่เหน็ ไดก้ ลน่ิ เลยละ่ ? เสียงฝีเทา้ ใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยๆ เธอควา้ แขนเส้ือตวั เองขน้ึ ใชจ้ มูก สูดดมเบาๆ ต้องการแน่ใจว่าเป็นกล่ินจากตัวเธอหรือไม่ แต่ว่าไม่มี นอกจากกล่ินหอมจากน�ำ้ ยาซักผ้าทตี่ ดิ เสือ้ กไ็ ม่ไดก้ ล่ินอะไรท้งั นน้ั เจา้ บ้านน่ั มีจมูกเหมือนหมารไึ ง? ฮุลตันหยุดอยู่หน้ากองหนังละมั่งกองหนึ่ง แลบลิ้นผ่าน ริมฝีปากช้าๆ สายตาจ้องไปยังจุดจุดหนึ่ง กล่ินท่ีได้รับหอมหวานมาก เหมือนกระปุกแยมผลไม้ที่ถูกปิดฝาแต่กลับมีกล่ินเล็ดลอดออกมา เขาแทบจะนึกภาพตวั เมยี เนือ้ ขาวๆ ท่นี ่งั ตวั สัน่ รออยไู่ ดเ้ ลย แตว่ ินาทีถัดมา เขากลับขมวดคิว้ แน่น เพราะจูๆ่ กลนิ่ หอมดัน หายไป แทนที่ด้วยกล่ินคาวแห่งท้องทะเลท่ีพุ่งปะทะหน้า ท�ำเอาฮุลตัน ท�ำอะไรไม่ค่อยถูก เขาจุ๊ปากอย่างหมดอารมณ์ พอรวบรวมสติสูดดม อีกครง้ั ก็ไมม่ กี ลิ่นกำ� หนดั ของตวั เมียอกี แล้ว เสียงฝีเท้าวุ่นวายดังข้ึนที่นอกประตูคลังเรือ หมาป่ากลายพันธุ์ ตัวหนึ่งยืนอยู่สุดปลายบันได รีบรายงาน “จ่าฝูง ดาดฟ้าคลังหัวเรือมี น้�ำรวั่ ” ฮุลตันขมวดคิ้วแน่นย่ิงขึ้น เก็บความสงสัยไว้ก่อน เดินย�่ำเท้า กลบั ไป “เร่อื งอะไรกนั ?” “สาเหตุหลักน้ันยังไม่ชัดเจน...แต่ว่า...เม่ือครู่ผมลองไปตรวจท่ี ห้องสังเกตการณ์ดูแล้ว จุดท่ีใช้ขังเสือดาวน้อยตัวน้ันตอนนี้ว่างเปล่า หาทวั่ ทงั้ ในทั้งนอกกไ็ มพ่ บตวั มัน...” ฮุลตันเดินย่�ำข้ึนบันได พอได้ยินรายงานดวงตาก็ฉายแวว เยน็ เยยี บ “ปดิ ตายเรอื ทั้งลำ� หาตวั มนั ใหเ้ จอ” 113

ประตูคลังเรอื ปดิ ลงในที่สดุ ปดิ ก้นั แสงจนั ทร์จากภายนอก และ ปดิ ก้นั ความวุ่นวายทกี่ �ำลังเกดิ ขน้ึ บนเรอื เส่ียวโอวหลบอยหู่ ลังหนงั ละมั่ง ยังคงไม่กลา้ ออกมา เธอยกมอื ขนึ้ ปาดหนา้ ผาก จงึ พบวา่ ตนเองมเี หงอื่ ผดุ พรายทง้ั ๆ ทอี่ ย่ใู นหน้าหนาวแทๆ้ กล่นิ กำ� หนัด...หมายถงึ เธอหรือ? เธอรู้ว่าธรรมชาติของสัตว์จะมีฤดูผสมพันธุ์ที่แน่นอน ในทาง ชวี วิทยาก็คอื การตกไข่ หมายถึงพร้อมจะผสมพันธก์ุ บั เพศตรงขา้ มแล้ว ค�ำนวณวันดู น่เี ป็นชว่ งท่เี ธอไขต่ กและก�ำลงั จะมีประจ�ำเดือน แต่กลิ่นจ�ำพวกน้ี จะมขี ้ึนบนตัวสตั ว์เท่านั้นไมใ่ ชห่ รอื ? หรอื ว่าตอนที่ผู้หญิงตกไข่ กม็ ีกลิ่นก�ำหนัดเหมือนกัน? เส่ยี วโอวรูส้ ึกปวดหัวตึ้บ ไอ้พวกวนั ตกไขเ่ นย่ี เธอจะไปควบคุม มนั ไดย้ ังไงละ่ ? เธอกัดฟัน ออกไปตอนน้ีก็มีแต่จะเป็นเป้าเคลื่อนไหว เธอต้อง ท�ำอะไรสักอย่างเพ่อื ให้ตวั เองรอดเสียก่อน หมาป่ากลายพันธตุ์ ัวเมื่อครู่ จากไปเพราะได้กล่ินทะเล นั่นหมายความว่า ขอเพียงมีกลิ่นอื่นมาช่วย อ�ำพรางตัวเธอกใ็ ช้ได้แล้ว คลังหัวเรือน�้ำร่ัว เหล่าสัตว์กลายพันธุ์เริ่มตื่นจากการหลับใหล ต่างเร่งรุดกันไปซ่อมแซม และมีหมาป่าส่วนหนึ่งตามฮุลตันไปตรวจ ทุกซอกมุมของเรอื เพอื่ หาเสอื ดาว อาศยั จงั หวะนคี้ งจะไมม่ ใี ครทนั สงั เกตเหน็ เธอ เสย่ี วโอวปลดเอา ถงุ แคทนพิ ตรงเอวออก ยดั เครอื่ งเทศและพรกิ ไทยลงไปเตม็ ถงุ แลว้ คอ่ ยๆ ย่องๆ ออกจากคลังเรือ คงเพราะฮุลตันเคยตรวจสอบไปแล้วจึงไม่มี หมาป่ากลายพันธ์อุ ยู่บนดาดฟา้ แถบนอี้ กี 114

เส่ียวโอวนึกถึงค�ำพูดที่พวกมันคุยกันเม่ือครู่ เสือดาวตัวนั้นใช่ เสือดาวน้อยตวั ท่เี ธอรจู้ กั จริงหรือ? มันหนอี อกมาจากหอ้ งสงั เกตการณ์ แลว้ ตอนน้อี ยไู่ หนละ่ ? “ตรงนเ้ี หมอื นจะมีความเคลอ่ื นไหวอะไรบางอย่าง-----” “แกได้กลน่ิ อะไรหรือ?” “ไปดูกนั ” หัวมุมด้านหน้ามีเสียงดังข้ึนมากะทันหัน เสี่ยวโอวสมองต้ือไป หมด มองดรู อบๆ ตามสญั ชาตญาณ พบวา่ ทง้ั สองขา้ งลำ� เรอื ลว้ นเปน็ หอ้ ง ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องพักผ่อนของเหล่าหมาป่ากลายพันธุ์ เสียงฝีเท้า ของพวกมันก�ำลังมุ่งหน้ามาทางน้ี เส่ียวโอวหลบไปที่อ่ืนไม่ทันแล้ว ทา่ มกลางความวนุ่ วายนน้ั เธอสมุ่ เปดิ ประตบู านหนงึ่ เบยี่ งกายเขา้ ไปหลบ แล้วปดิ ประตลู งอยา่ งรวดเร็ว แทบจะในขณะเดียวกนั หมาป่ากลายพันธสุ์ องตัวเล้ยี วมาพอดี ทัง้ ค่หู ยุดอยหู่ นา้ ประตูบานน้ี “แปลก ไม่มีอะไรเลย” “เม่อื ครู่ได้ยนิ เสยี งฝเี ท้าแท้ๆ...” “เป็นเสียงจา่ ฝงู เดินผ่านมารเึ ปล่า?” “กอ็ าจใช่ ไปดูทอี่ ืน่ กนั เถอะ” หมาป่ากลายพันธุ์สองตัวพึมพ�ำอยู่หน้าประตู ถือคบเพลิงส่อง ไปทวั่ เพยี งครเู่ ดียวก็จากไป เสี่ยวโอวซ่อนอยู่ในห้องห้องหนึ่ง เพราะแผ่นหลังเย็นเยียบถึง เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเข่าอ่อน พอรู้สึกตัวก็กลัวขึ้นมา ตอนน้ีได้แต่นึกย้อน เสยี ใจท่ีตนเองมุทะลุรีบข้นึ เรอื หมาป่ากลายพันธทุ์ น่ี ่แี ตล่ ะตวั มีจมูกและ หอู นั เฉยี บไว ตวั เธอเองคงไมอ่ าจซ่อนตัวได้นานนัก ถึงตอนน้ันจะหนีลง 115

จากเรือยงั ไง? กระเป๋าเธอกย็ ังหาไมเ่ จอ เสือดาวน้อยอย่ไู หนก็ไมร่ .ู้ .. เสยี่ วโอวนง่ั สงบอารมณอ์ ยหู่ ลงั ประตคู รหู่ นง่ึ จนกระทง่ั จติ ใจสงบ ลงจึงคอ่ ยๆ ประคองตัวยันกับโต๊ะข้างๆ เตรยี มลุกยนื ทนั ใดนนั้ ปลายนวิ้ กส็ ัมผสั กบั ของแขง็ ๆ บางอยา่ ง เธอลูบไปมา จนแน่ใจว่าเป็นหัวหมุด ตาเสี่ยวโอวสว่างวาบ รีบคว้าของสิ่งนี้ไว้ทันที อาศยั แสงจนั ทรร์ บิ หรจี่ ากภายนอกแลว้ กม้ มอง พบวา่ มนั มสี แี ดงกหุ ลาบ มหี ัวหมุด สายสะพายสองขา้ ง เปข้ องเธอนนั่ เอง! ซิปเปิดอ้าอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าหมาป่ากลายพันธุ์ท่ีนี่ใช้ซิปไม่เป็น หรือยังไง เพราะกระเป๋าเป้เปิดอ้าอยู่จึงเห็นว่าด้านในเต็มไปด้วยของ ระเกะระกะจำ� พวกกระดูกสตั ว์ เชือก หมาปา่ กลายพันธ์พุ วกน้ีเอาเปข้ อง เธอมาใชเ้ ป็นถุงใสข่ องเบ็ดเตล็ดเสียแล้ว เสยี่ วโอวพลกิ คน้ หาดู ในทส่ี ดุ กพ็ บเขม็ ทศิ ไฟฉายกบั มอื ถอื ของ เธอทีด่ า้ นล่างสุด จึงวางใจลงได้บา้ ง อย่างไรเสียก็ตามหาเปเ้ ธอพบแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ ห้องท่ีเธอสุ่มเข้ามาม่ัวๆ ในยาม เรง่ รบี ดันเป็นหอ้ งที่เกบ็ เป้พอดี เพ่ือความสะดวก เสี่ยวโอวเอาเป้เก็บใส่ห้วงมิติ เหลือไว้เพียง ไฟฉายอันหนึ่ง หยิบเอาถ่านสองก้อนจากในห้วงมิติมาเปลี่ยน และ เอาถา่ นที่ใชห้ มดแล้วโยนใส่ตรงมมุ อบั ของหว้ งมติ ิ เธอวางน้ิวโปง้ ลงบน สวิตช์ ดนั ไปเบาๆ ล�ำแสงสีขาวสอ่ งสวา่ งออกมาทันที เส่ียวโอวจึงได้เห็นสภาพห้องชัดๆ ในที่สุด ห้องน้ีไม่ใหญ่นัก ตกแต่งอย่างเรียบง่าย บนเตียงปูด้วยหนังสัตว์ผืนหน่ึง หัวเตียงมี เครอ่ื งมือจำ� พวกธนู ขวานหิน หอกสัน้ เปน็ ต้น เสี่ยวโอวเบนไฟฉายออก เตรียมจะประเมินดูที่อื่น ทันใดน้ัน 116

หางตามองเหน็ เงาดำ� ตะคมุ่ อยตู่ รงหนา้ ตา่ ง ตวั เธอแขง็ เกรง็ ขนึ้ ทนั ที มอง ไปทางนน้ั อย่างระแวดระวงั เหน็ เงาร่างตะคมุ่ นัน้ โดดลงมาจากหน้าต่าง เสี่ยวโอวถอยหลังสองก้าวอย่างระแวงภัย มองเงาด�ำมืดที่ กระโจนลงมา จนกระทง่ั ได้ยินเสียงคนุ้ เคยดงั ข้ึน เส่ียวโอวเบกิ ตาโต ชูไฟฉายขึ้นอย่างไมอ่ ยากจะเชอื่ แลว้ ส่องไป ทางมนั ดังคาด ส่ิงมีชีวิตเบ้ืองหน้าก็คือเสือดาวน้อยของเธอที่หายไป มันยืนจ้องมาท่ีเธอ เค้นเสียงต่�ำเป็นการทักทายดวงตาของมันฉายแวว เย็นเยียบในแบบที่ปกปดิ ไมม่ ิด มคี ราบเลอื ดหยดเป็นทางบนพน้ื ไมท้ าง ดา้ นหลงั เสยี่ วโอวมองไลต่ ามคราบเลอื ดไปจนถงึ ขาหลงั ของมนั กเ็ หน็ วา่ แผลเดมิ ของมนั ปรอิ อก ผา้ กอ๊ ซชมุ่ ไปดว้ ยเลอื ด มนั เองกค็ งรสู้ กึ ถงึ ความ เจ็บปวด ตอนลงพ้นื ถงึ ได้งอขาหลงั ทบี่ าดเจ็บเพอื่ ลดแรงกระแทก เสย่ี วโอวมองเจ้าเสือดาวอยา่ งตกใจ นวิ้ มอื สั่นเทาจนแทบจะกุม ไฟฉายไวไ้ มอ่ ยู่ มนั มีสายตาดดุ ันจนเธอสามารถมองเห็นแววสงั หารในดวงตา เส่ียวโอวเผลอถอยหนี เพราะเธอไม่แน่ใจว่าแววตาสังหาร ของมันนั้นมงุ่ ใสเ่ ธอ หรอื ม่งุ ใสส่ ัตวก์ ลายพนั ธต์ุ ัวอืน่ ? เสยี้ ววนิ าทที เ่ี ทา้ ไรอนั แตะพนื้ กม็ องเหน็ สขี าวแวบหนง่ึ ผา่ นทาง หางตา เม่ือมองไปก็เห็นสาวน้อยสวมเสื้อตัวบางคนหน่ึงยืนอยู่ที่ประตู หอ้ งดว้ ยสหี น้าสบั สนทำ� อะไรไม่ถกู วินาทีที่เส่ียวโอวมองเห็นมัน เธอก็ถอยหลังไปก้าวหน่ึงตาม สญั ชาตญาณ 117

ปฏิกริ ยิ าเหมือนตอนเจอกันคร้ังแรก แววตาไรอันพลันขุ่นมัว ก่อนจะใช้ลิ้นเลียไปตามเขี้ยวในปาก เพราะเสยี เลอื ดมากเกนิ ทำ� ใหส้ มองของเขารางเลอื นจงึ ไมส่ ามารถปกปดิ สัญชาตญาณดบิ เย่ียงสัตวข์ องตนไดเ้ ลย ท�ำไมเธอถึงมาอยู่บนเรอื ลำ� นไ้ี ดล้ ะ่ ? ถูกหมาปา่ จับมาหรือ? ไรอนั กลอกตามองรอบๆ ห้องท่ีแสนจะธรรมดา ตอนทเ่ี ขาขน้ึ มาบนเรอื ลำ� น้ี หมาปา่ ในเรอื กำ� ลงั ดม่ื เหลา้ ฉลองอยู่ บนดาดฟ้า พวกมันได้หนังสัตว์มาอย่างเพียงพอที่จะปกป้องเพศเมีย ในเผ่ามันให้ผ่านฤดูหนาวไปได้ เพื่อท่ีจะหาข่าววงในของเผ่าหมาป่า เขาจงใจท้ิงร่องรอย แสร้งท�ำเป็นถกู พวกมันจับ เพือ่ ท่ีจะใหต้ ัวเองถูกขัง ในห้องสงั เกตการณ์ เร่ืองที่ท�ำให้เขาผิดหวังก็คือ ในห้องสังเกตการณ์นั้นนอกจาก พวกสัตว์กินพืชที่น่าสงสารแล้ว ไม่มีข้อมูลใดที่เป็นประโยชน์อีก ดูท่า พวกหมาป่าจะไม่รเู้ รอ่ื งอะไรเลยกบั การที่เขากลายเป็นเดก็ เช่นนี้ ไรอนั อารมณไ์ มค่ อ่ ยดี รา่ งกายแบเบาะนอ้ี อ่ นแอเกนิ ไป พลงั จโู่ จม ต�่ำ เชอื่ งช้า เขี้ยวกับกรงเลบ็ คมไม่พอ มแี ต่เพียงความคล่องตัวที่ยังพอ ไปได้ นอกนน้ั ไมม่ ีอะไรดเี ลย เมื่อครู่เขาแค่เปิดประตูห้องสังเกตการณ์ก็ดึงความสนใจของ หมาป่ากลายพันธุ์มาเสียแล้ว เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมัน จึงจ�ำต้องก่อความวุ่นวาย แต่ในระหว่างหลบหนีแผลกลับปริแตก กล่ิน เลอื ดไดเ้ ผยร่องรอยของเขาอยา่ งรวดเร็ว ไรอนั มองดสู าวนอ้ ยเบอ้ื งหนา้ ทย่ี งั ไมข่ ยบั เขยอื้ น เดมิ ทนี กึ วา่ เธอ จะหวาดกลวั ถอยและวิ่งหนี คดิ ไม่ถึงวา่ เธอจะค่อยๆ นั่งลงตรงหนา้ เขา ยื่นนิ้วมือเรียวขาวผ่องออกมาแตะผ้าก๊อซชุ่มเลือดอย่างระมัดระวัง 118

ดวงตาดำ� ขลบั จ้องมองมาแล้วถามอยา่ งหวาดกลัวและกังวล “เจ็บไหม?” ไรอันหดตัวตามความเคยชนิ เสย่ี วโอวเหน็ อาการของเขาแลว้ กย็ มิ้ นอ้ ยๆ จนดวงตาเปน็ รปู โคง้ ก่อนจะเกบ็ ยมิ้ กลบั แลว้ ท�ำหน้าบ้งึ ตงึ พดู ตอ่ ว่า “กลัวเจ็บแล้วยังจะว่ิงเล่นไม่รู้จักดู...รู้ไหมว่าที่น่ีอันตรายแค่ ไหน?” ไรอันจอ้ งมองปลายนิ้วของสาวนอ้ ยด้วยนยั นต์ าท่ีเข้มขึ้น เส่ียวโอวยงั จะพูดอะไรตอ่ ทนั ใดนน้ั มเี สยี งจอแจดงั ขึ้นทางดา้ น นอกแลว้ ใกลข้ น้ึ มาเรอื่ ยๆ จากนนั้ เสยี งฝเี ทา้ หนาหนกั กห็ ยดุ ลงตรงหนา้ ประตูห้อง เสย่ี วโอวยงั ไมท่ นั ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไร กไ็ ดย้ นิ เสยี งดงั ปงั ประตถู กู เตะจนเปดิ ออกด้วยแรงมหาศาล ฮลุ ตนั ก�ำลงั ยนื กอดอกเอนตวั พิงกรอบประตู เขาหรี่ตาลง สายตาเจา้ เลห่ ท์ อดลงบนรา่ งสาวนอ้ ยเหมอื นหมาปา่ มองลกู แกะ! 119

บทท่ี 14 ภายในห้อง เสี่ยวโอวมีใบหน้าซีดขาว ดวงตาด�ำร้ืนข้ึนด้วยความหวาดกลัว ฟนั สขี าวราวหิมะขบรมิ ฝปี ากลา่ งอยู่ ทั่วทั้งหอ้ งเงยี บกริบโดยพลัน ฮุลตันเอียงคอมองประเมินตัวเมียเบ้ืองหน้าโดยไม่ปกปิดความ กระหายในแววตา จากนนั้ กเ็ บนหนา้ ไปมองเสอื ดาวตวั นอ้ ยทเ่ี ธอซอ่ นไว้ ด้านหลังครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองเธออีกคร้ัง แล้วผิวปากด้วยท่าทาง ยียวน “ดสู ิ อย่ทู นี่ จี่ รงิ ๆ ด้วย” จมกู ของสตั วน์ นั้ เฉยี บไว โดยเฉพาะจมกู ของหมาปา่ และเสอื ดาว แม้เสี่ยวโอวจะอุตส่าห์ใช้เครื่องเทศและพริกไทยมาปกปิดกล่ิน ‘ก�ำหนัด’ จากกายตนจนหมาป่ากลายพันธุ์ตัวอื่นไม่ได้กล่ิน แต่ฮุลตันท่ี เป็นจ่าฝูงกลับจมูกเฉียบไวย่ิงกว่าหมาป่ากลายพันธุ์ธรรมดา เธอย่อม ไม่อาจหลบพ้นจมูกเขาไปได้ ส่วนไรอันได้กล่ินก�ำหนัดของเธอตั้งแต่เส้ียววินาทีท่ีเท้าแตะ พ้ืนแล้ว เพียงแต่ตอนน้ีร่างกายเขายังเป็นลูกเสือท่ีไม่ ‘โตเต็มวัย’ จึงไม่ได้มีปฏกิ ริ ิยาตอ่ กลิ่นแบบน้รี ุนแรงเทา่ ฮุลตัน 120

เห็นฮุลตันก้าวเท้ามาหาตน เส่ียวโอวก็อุ้มเสือดาวน้อยข้ึนแล้ว ถอยหลังอย่างระวัง ดวงตาสีนิลสุกใสจ้องฮุลตันด้วยความต่ืนกลัว รมิ ฝปี ากสีชมพสู น่ั ระรกิ สุดทา้ ยกพ็ ูดออกมาว่า “อยา่ เข้ามานะ” แม้แต่นำ้� เสยี งยังสัน่ ชา่ งไร้อำ� นาจจะขู่ขวญั ใครได้ แน่นอน ต่อให้เธอพูดเสียงเข้มก็ไม่มีความหมายอะไรส�ำหรับ ฮุลตันอยู่ดี โดยท่ัวไปแล้วสัตว์กลายพันธุ์จะมีรูปกายขนาดใหญ่ ฮุลตัน เปน็ ถงึ จ่าฝูง ย่อมต้องเปน็ หมาป่ากลายพนั ธ์ุที่แขง็ แกรง่ ท่สี ดุ ในเผา่ เส่ียวโอวมีส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร ไม่ถือว่าเตี้ยนัก ส�ำหรับมนุษย์เพศหญิง จะบอกว่าเป็นระดับกลางก็ได้ แต่เมื่อสัตว์ กลายพันธุ์เพศผู้สูงกว่าสองเมตรมายืนอยู่ตรงหน้า เทียบกันแล้วเธอก็ กลายเปน็ เจ้าเตยี้ ไปในทันที แถมยังเป็นเจ้าเต้ียแขนขาไร้ก�ำลัง ไม่มีความสามารถแม้แต่จะ เชอื ดไก่ ฮลุ ตนั บดิ มมุ ปากยม้ิ ดทู า่ ทเี ขามคี วามสขุ กบั ความหวาดกลวั ของ เธอไม่น้อย เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาหาอย่างย่ัวเย้า ใบหน้าหล่อเหลาที่ ใกล้เคียงมนุษย์น้ันแนบชิดกับใบหน้าของเธอ ดอมดมเบาๆ ที่ซอกคอ ขาวนวล กลิ่นแสบจมูกบางอย่างขวางก้ันประสาทสัมผัสการดมกลิ่นของ เขา ฮลุ ตนั ขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ เบกิ ตามองดตู รงเอวของเธอแลว้ ยน่ื มอื ออกไป วินาทีถัดมาเส่ียวโอวก็เห็นเขาคว้าเอาถุงหอมขนาดจ๋ิวท่ีเธอท�ำ เองออกมาแลว้ เขวย้ี งไปนอกหน้าต่าง หลงั จากนนั้ กลนิ่ หอมหวานทถี่ กู ถงุ หอมกดทบั ไวก้ เ็ ออ่ ลน้ ไปทวั่ ล�ำเรือ กระจายไปทุกทศิ ทางอย่างมิอาจปกปดิ ไดอ้ กี พอหมาป่ากลายพันธุ์ท่ีเฝ้าอยู่ด้านนอกได้กลิ่น ดวงตาก็พลัน 121

เปลง่ แสงเขยี วครมึ้ ตา่ งพากนั จอ้ งมาทางประตหู อ้ งดว้ ยทา่ ทางนำ�้ ลายสอ สาวนอ้ ยทถ่ี ูกจา่ ฝงู ของพวกเขากักไว้ตรงมุมอับมกี ลน่ิ กำ� หนดั ทีต่ า่ งจาก หมาปา่ ตวั เมีย ดงึ ดูดเพศผู้อย่างอธบิ ายไมถ่ กู กลิ่นกำ� หนดั ของตัวเมียทว่ั ไปแมจ้ ะดงึ ดดู แตก่ ็ไมท่ �ำใหพ้ วกเขา สญู เสยี การควบคมุ กลนิ่ ของตวั เมยี ตรงหนา้ นท้ี งั้ หอมหวานเยา้ ยวนและ หลอกลอ่ ท�ำใหพ้ วกเขาอยากจะครอบครอง ตีตรา และหน่วงเหนีย่ วเธอ ไวโ้ ดยไมส่ นใจอะไรทัง้ นัน้ กลนิ่ หอมแบบนี้ แมแ้ ต่ไรอันท่ีอยู่ในร่างเด็กก็ยังต้องหนั ขวบั ! เพียงแต่ร่างกายของไรอันยังโตไม่เต็มวัย จึงใจเย็นกว่าตัวผู้ที่ เหลอื เล็กนอ้ ย สตั วก์ ลายพันธสุ์ ่วนใหญจ่ ะผสมพันธเ์ุ ฉพาะกบั ตัวเมยี เผ่า เดยี วกันเท่านนั้ แต่เนื่องจากตัวเมยี ของแตล่ ะเผ่าน้อยลงเรอ่ื ยๆ จึงไดม้ ี กรณีผสมพันธ์ขุ า้ มเผา่ เหมอื นกนั แมก้ ารผสมพนั ธข์ุ า้ มเผา่ จะทำ� ใหเ้ กดิ ลกู ฝงู ตวั ใหมไ่ ดเ้ ชน่ กนั แต่ ลูกท่ีเกิดมาแบบนี้มีความไม่แน่นอนสูงมาก บางทีก็ร่างกายแข็งแรง เป็นผู้แข็งแกร่งโดยธรรมชาติ แต่บางทีก็ไม่สมประกอบ ถูกธรรมชาติ คดั ออกในทส่ี ดุ ดงั นนั้ หากไมส่ ดุ วสิ ยั แลว้ จรงิ ๆ จะไมม่ เี ผา่ ไหนยอมรบั วธิ ี การผสมพนั ธแุ์ บบน้ีแน่ อยา่ งไรเสยี กเ็ กดิ ออกมาแบบหวั มงั กทุ า้ ยมงั กร ไมถ่ อื เปน็ เผา่ แม่ และไม่ใช่เผา่ พอ่ นบั เปน็ พวก ‘พนั ธผ์ุ สม’ และเส่ียวโอวก็ดไู มใ่ ช่หมาป่า ตวั เมยี อยา่ งชดั เจน ฮุลตันเองก็รับรู้ถึงจุดน้ี เพียงแต่ไม่อาจทนปล่อยตัวเมียท่ี หอมหวานแบบน้ีไปได้ เขาครุ่นคดิ อยูค่ รหู่ นึง่ ก่อนจะกล่าวกบั ฝงู หมาป่า ด้านหลงั “เอาเธอไปขังท่ีห้องสงั เกตการณ์ พากลบั ฝูงไปดว้ ยกนั ” เสย่ี วโอวตกใจ อยากจะมดุ หนเี ขา้ ไปในกำ� แพงใหร้ แู้ ลว้ รรู้ อด เธอ 122

ยงั คงจำ� คำ� พดู ของอีรคิ ได้ ท่นี ีข่ าดแคลนตัวเมยี เพอื่ จะบม่ เพาะร่นุ ต่อไป ตวั เมยี ตัวหน่งึ ต้องผสมพนั ธุ์กับเพศผูห้ ลายตวั ... เธอไม่อยากมีลูกกบั หมาปา่ หรอกนะ ยิง่ ไมต่ ้องพดู ถงึ ...หมาป่าท้ังฝงู ! เส่ียวโอวเอามือไพล่หลังข้างหนึ่ง มองตาปริบๆ ดูหมาป่า กลายพันธุ์สองตัวเดินมาหาตน เธอกัดริมฝีปากเตรียมพร้อมจะตอบโต้ จๆู่ ในอ้อมแขนกว็ า่ งเปล่า มเี งาหน่ึงวูบผ่านหนา้ พงุ่ ตรงเข้าใสฮ่ ุลตัน ดวงตาของไรอนั เปลง่ ประกายสวา่ งวาบ เขาเง้อื กรงเล็บเลก็ ขึน้ แลว้ ตวดั ลงไปสุดแรง เสี่ยวโอวยังดูไม่ออกว่าเขาท�ำได้ยังไง แต่ก็มีรอยเลือดชัดเจน สามรอยปรากฏขึน้ บนหน้าหลอ่ เหลาของฮลุ ตนั เสยี แลว้ ฮุลตันเจ็บแปลบ ย่นื มือมาควา้ คอไรอัน จ้องลกู เสอื ตวั น้อยด้วย สายตาเย็นเยียบจากน้ันก็ก�ำมือแน่น “สมควรตายนัก ไอ้ลูกเสือตัวกะ เปี๊ยก...” ไรอันใช้กรงเล็บหน้ายึดแขนมันเอาไว้ ขาหลังห้อยอยู่กลาง อากาศแล้วอ้าปาก เขี้ยวอันคมกริบของเสือขย�้ำเข้าท่ีง่ามน้ิวของฮุลตัน อยา่ งไมอ่ อมแรง ฟนั ของพวกเสอื ทง้ั แหลมทง้ั ยาว เมอ่ื กดั ลงมาอยา่ งแรงกแ็ ทบจะ ท�ำใหฝ้ า่ มือฮุลตันทะลุ ฮุลตนั สดู ลมหายใจลึก แล้วเหวี่ยงเจา้ เส้อื นอ้ ยออกไป ร่างของไรอันกระเด็นไปชนกับผนังเสียงดังตึง แล้วร่วงลง กระแทกพ้ืน เดิมทีแผลบนกายเขาก็ยังไม่หายอยู่แล้ว คราวน้ีก็ปริอีก ผา้ กอ๊ ซหลุดออก เปดิ เผยแผลทมี่ เี ลือดชุ่ม เขานอนนงิ่ ไม่ขยับอยูต่ รงนัน้ ราวกับตายไปแลว้ 123

ปากเสี่ยวโอวส่นั ระรกิ ยืนตะลงึ ดว้ ยความตกใจ เมื่อครู่มันทำ� ไปเพื่อชว่ ยเธอหรือ? นบั รวมครัง้ นี้ มันได้ชว่ ยเธอไวส้ องครัง้ แล้ว แตเ่ ธอไมเ่ คยทำ� อะไรเพอื่ มนั เลย เพยี งแคช่ ว่ ยทำ� แผลหลายครงั้ ในช่วงแรกท่เี จอหน้ากันเท่านัน้ ท�ำไมต้องทำ� อยา่ งนี้ดว้ ย? เธอไม่รู้เลยว่า ไรอันคิดช่วยเธอจริงๆ เพียงแต่ในการกระท�ำ ของเขา มนั แฝงดว้ ยเปา้ หมายบางอย่างเอาไว้ด้วย เขาต้องไปใหถ้ ึงฟาก ตะวนั ออกของแผน่ ดนิ โบเออรเ์ นยี ใหไ้ ด้ ตอ้ งหาแพต็ ใหพ้ บเทา่ นน้ั เขาถงึ จะมโี อกาสกลับคืนส่สู ภาพเดิม ฮุลตันเดินย่างสามขุมเข้าหาไรอันทีละก้าวแล้วย่ืนมือไปหา กรงเลบ็ คมกรบิ เลง็ ตรงไปท่ีทอ้ งมัน เตรียมจะแหวกอกอกี ฝ่าย “แซด่ ----แซด่ แซด่ -------” เสียงกระแสไฟฟ้าพลนั ดงั ข้ึน! ฮุลตันชาไปคร่ึงร่าง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เขา หันหน้ากลับมามองอย่างตกตะลึง จ้องมองเส่ียวโอวตาเขม็ง หมาป่า กลายพันธุ์สองตัวท่ีควบคุมเสี่ยวโอวอยู่ในตอนแรกล้มอยู่ปลายเท้าเธอ แขนขากระตุก ไมไ่ ด้สติ ฮลุ ตนั หลบุ สายตาลง มองเหน็ แทง่ ทรงสเ่ี หลยี่ มขนาดเลก็ ทจี่ เี้ อว ตัวเองอยู่ สว่ นหนา้ เหมอื นมเี ข้ยี วคหู่ นงึ่ ประกายแสงสีฟ้าอ่อนไหลเวียน ไปมา เสียงที่ว่าคงดังออกมาจากตรงนี้สินะ เขามองไล่ข้ึนบนไปอีก เลก็ นอ้ ย เหน็ นวิ้ เรยี วยาวขนาดกำ� ลงั พอดคี หู่ นง่ึ ปลายนวิ้ ออกแรงกมุ จน ขาวซดี เส่ียวโอวกุมเครื่องช็อตไฟฟ้าไว้แน่น เห็นว่าเขายังมีสติอยู่ 124

จงึ กดั ฟนั ปรบั ก�ำลังไฟไปทคี่ วามแรงสงู สุด กดใส่ท้องเขาอยา่ งแรง ฮุลตันรู้สึกชามากข้ึน ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน ขาอ่อนแรงจน เขา่ ทรุดกับพืน้ แลว้ ก็ลม้ ลง เสย่ี วโอวอุ้มเสอื ดาวนอ้ ยขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว พุง่ ออกไปดา้ นนอก สัตว์กลายพันธุ์ด้านนอกล้วนตะลึงงันไปกับการกระท�ำของเธอ ตัวเมียท่ีอยู่ในช่วงตกไข่ กลับสามารถจู่โจมผู้น�ำที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า พวกเขาจนล้มได้ แถมไม่เปน็ อะไรเลยสักนดิ ? ด้วยความตระหนกตกใจ จึงไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนกล้า เขา้ ไปขวางเธอ กฎการด�ำรงชีพในโลกของสัตว์น้ันทั้งซับซ้อนและเรียบง่าย พวกเขายอมสยบต่อผทู้ แ่ี ขง็ แกรง่ เทา่ น้นั เสย่ี วโอวทคี่ วำ่� ผนู้ ำ� พวกเขาได้ และถอื อาวธุ ทดี่ รู า้ ยกาจมากอยใู่ นมอื กค็ อื ‘ผแู้ ขง็ แกรง่ ’ ในยามนี้ ไมม่ ใี คร กลา้ เคล่ือนไหวอะไรก่อนทีฮ่ ลุ ตนั จะได้สติ เสี่ยวโอวมาถึงดาดฟ้าได้โดยไม่มีส่ิงกีดขวางเลยตลอดทาง กระแสนำ้� ใตเ้ รอื เชยี่ วกราก เศษนำ้� แขง็ ขนาดเลก็ ใหญล่ อยอยเู่ หนอื ผนื นำ้� ตอนนเ้ี รอื แลน่ มาถงึ กลางแมน่ ำ�้ แลว้ หากเธอกระโดดลงไปจะตอ้ งแขง็ ตาย ก่อนจะว่ายไปถึงฝั่งแน่ๆ แถมเธอยังอุ้มเสือดาวน้อยท่ีบาดเจ็บอยู่ใน ออ้ มอก แผลของมนั ลกึ จนเกนิ ไป ถกู นำ้� ไมไ่ ดเ้ ลย ถา้ ตอ้ งมาทรมาทรกรรม อกี หน ไมร่ ้จู ะหายหรอื ตายเลยล่ะคราวน้ี เสย่ี วโอวหนั กลบั มามอง เหน็ หมาปา่ กลายพนั ธม์ุ ารมุ ลอ้ มกนั อยู่ เตม็ ดาดฟ้า พวกมนั ทกุ ตวั ลว้ นพากนั จ้องเธอ นอกจากโดดลงน�ำ้ เธอก็ ไม่มีวธิ ีอื่นใดทจ่ี ะหลกี หนไี ปตอ่ หน้าพวกมันได้ ถงึ จะใชท้ ชี่ อ็ ตไฟได้ แตว่ า่ ตวั เครอ่ื งชอ็ ตไฟในมอื เธอนนั้ มกี ระแส ไฟจ�ำกัด ไมส่ ามารถท�ำใหท้ ุกคนสลบพร้อมกนั ได้ทงั้ หมด 125

เส่ียวโอวเดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ล�ำบาก ขณะเดียวกันกับที่ คมุ เชงิ พวกหมาปา่ กลายพนั ธอ์ุ ยนู่ นั้ สมองกค็ รนุ่ คดิ รวดเรว็ หาวธิ หี นเี อา ตัวรอด ทันใดน้ันเอง ล�ำเรือเกิดส่ันไหวรุนแรงและเริ่มเอียง เธอคว้า กราบเรือไวแ้ นน่ เพอ่ื ไมใ่ ห้ตนเองลม้ สตั ว์กลายพันธ์หุ ลายตัวตา่ งพากนั ล้มครืน เหลา่ หมาปา่ กลายพนั ธต์ุ า่ งพากนั แสดงความไมพ่ อใจ หนั ไปมอง ทางหัวเรอื — “ฟูลา่ นแี่ กคุมเรอื ยงั ไงเนย่ี ?” “ขบั เรอื เปน็ หรือเปลา่ ?” “ขืนมอี ีกครง้ั จะจบั แกโยนลงน้�ำแน่” ฟูล่าก็คือหมาป่ากลายพันธุ์ท่ีเสี่ยวโอวเจอตอนขึ้นเรือนั่นเอง พอถกู คนในฝงู ตอ่ วา่ กท็ ำ� สหี นา้ นอ้ ยใจออกมา “ผนื นำ้� มหี มอกลง ฉนั มอง ไม่เห็นทิศทาง ด้านหน้าเป็นแนวโขดหิน หากไม่รีบหาวิธีชี้ทิศทาง ถา้ ทอ้ งเรอื ไปชนโขดหนิ เขา้ เราจะได้ตายกนั หมดแน”่ แม้จะเป็นสัตว์บกเหมือนกัน แต่เสือดาวว่ายน้�ำได้ดีมาก ส่วน หมาป่ากลับไม่สนู้ ้�ำ เพราะพวกมันวา่ ยน�้ำไมเ่ ปน็ พอไดย้ นิ คำ� พดู ฟลู า่ หมาปา่ กลายพนั ธส์ุ ว่ นใหญบ่ นเรอื ลว้ นแสดง สหี นา้ หวาดกลวั ทอ้ งเรอื ชนโขดหนิ นม่ี นั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งเลน่ ๆ หากเรอื รว่ั เมอื่ ไร พวกเขาไดจ้ มน้�ำตายกนั ทงั้ ลำ� แน่ เหล่าสัตว์กลายพนั ธต์ุ า่ งพดู จอแจ “แล้วไมม่ วี ิธอี ่นื เลยหรือ?” “หมอกจะจางลงเม่อื ไหร”่ “ปญั หาแคน่ ยี้ งั แกไ้ มไ่ ด้ ฟลู า่ แกเปน็ คนคมุ เรอื ประสาอะไรกนั ?” ไม่ว่าคนในฝูงจะพูดยังไง ฟูล่าก็ยังจนใจท�ำอะไรไม่ถูก ปกติ 126

พวกเขาจะหาทิศทางโดยดูจากทิวทัศน์บนฝั่ง แต่ตอนนี้เหนือน้�ำมีแต่ หมอกปกคลุมท่ัวทิศไปหมด แต่...เขาจ�ำได้ว่าแล่นเรือไปต่ออีกไม่ไกล ก็จะเปน็ แนวโขดหิน หากไมร่ บี หลบหลกี เสียกอ่ นเรอื ต้องชนโขดหนิ แน่ ฮลุ ตนั ฟน้ื ขนึ้ มาแลว้ แมก้ ระแสไฟฟา้ จากเครอื่ งชอ็ ตไฟจะรนุ แรง แตร่ า่ งกายเขาแขง็ แกร่ง ภูมคิ ้มุ กันก็สูงนกั จงึ สลบไมน่ าน สตั ว์กลายพันธุ์อกี สองตัวท่ถี กู ชอ็ ตไปเหมือนกันน้ันยงั ไมฟ่ ื้น ฮลุ ตนั ฟงั รายงานจากฝงู หมาปา่ จบกข็ มวดควิ้ ลกึ ทา่ ทางดหู นกั ใจ เขานวดขมับ ผลข้างเคียงจากการถูกไฟช็อตท�ำให้สมองยังคงมึนเบลอ เขาเดนิ ออกจากหอ้ ง หมาปา่ กลายพนั ธบ์ุ นดาดฟา้ ตกอยใู่ นความวนุ่ วาย ไม่มีใครสนใจสาวนอ้ ยตรงกราบเรอื อกี แล้ว ฮุลตันมองดูเส่ียวโอวด้วยสายตาพิจารณาแล้วก็ชักสายตากลับ หันไปตะโกนบอกคนในฝงู “เฮ้ย! ต้งั สตกิ ันหน่อย” เหลา่ หมาปา่ กลายพนั ธเ์ุ หน็ จา่ ฝงู ฟน้ื ขน้ึ มาแลว้ คอ่ ยอารมณเ์ ยน็ ลงหนอ่ ย แตว่ นิ าทถี ัดมาล�ำเรือกส็ ่ันไหวอกี คร้งั และรนุ แรงยิ่งกว่าเมือ่ ครู่ คราวนี้บรรดาสตั ว์กลายพนั ธ์ไุ มอ่ าจนงิ่ นอนใจไดแ้ ล้ว ฮุลตันยิ่งปวดหัวหนัก เขาเองก็รู้ว่าชนโขดหินมันร้ายแรง ขนาดไหน แต่ตอนนยี้ งั คดิ วธิ แี กป้ ัญหาไม่ออก “เฮ.้ ..” เสยี งเล็กดังแทรกความวุน่ วาย ฮุลตันหันกลับมา ก็เห็นตัวเมียท่ียืนห่างไปหลายก้าวก�ำลังมอง เขาอยู่ ฮุลตนั กดเสียงต่�ำ ถามอยา่ งไมค่ ่อยเป็นมิตร “ว่าไง?” เสี่ยวโอวเม้มปากแล้วพูด “หากฉันมีวิธีช่วยให้พวกคุณผ่าน แนวโขดหินไป คณุ จะชว่ ยส่งฉันขน้ึ ฝง่ั ได้ไหม?” 127

บทท่ี 15 “มีแผนทไ่ี หม? เอาแผนท่ีแถบนม้ี าให้ฉนั ” เส่ยี วโอวยนื อยู่ ตรงหวั เรือ บอกกบั ผ้คู มุ เรอื ฟูลา่ หยิบแผนทผี่ นื นำ�้ ออกมาจากคลังหวั เรอื สง่ ใหเ้ สยี่ วโอว เส่ียวโอวถอื แผนทท่ี างทะเล ปลายน้วิ ส่ันเล็กน้อย ฝนื ข่มตนให้ ใจเยน็ ลง รวบรวมสตสิ ำ� รวจภาพบนแผนท่ี นเ่ี ปน็ ครง้ั แรกทเ่ี ธอเรยี นรมู้ นั อย่างจริงจัง กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเปน็ เพยี งนกั เรียนสายวทิ ยช์ น้ั ม.5 ท่ีสุดแสน จะธรรมดา เธอถามต�ำแหนง่ ปัจจบุ นั โดยคร่าวๆ จากฟูล่าแล้วมองเทยี บ กับแผนท่ี แน่ใจว่าพวกเขาอยู่ห่างจากเขตโขดหินด้านหน้าอยู่สอง กโิ ลเมตร เธอเงยหนา้ ขึ้นมองเสากระโดง เป็นเรือใบสองเสา พยายามครุ่นคิดย้อนไปย้อนมา อาจารย์ฟิสิกส์เคยสอนไว้ เรอื แบบนมี้ ีความเร็วประมาณ 10-15 นอต 1 นอตเทา่ กบั 1.8 กม./ชม. กห็ มายความวา่ เส่ียวโอวค�ำนวณอย่างรวดเร็วอยู่ในหัว พบว่าพวกเขามีเวลา เหลืออีกเพียงห้าถึงเจ็ดนาทสี �ำหรับหลบหลีกแนวโขดหิน 128

เส่ียวโอวสูดลมหายใจลึก เอามือสอดเข้าไปในเสื้อตัวนอก อาศยั เสอ้ื ชว่ ยปกปิดการหยบิ เขม็ ทศิ ออกจากหว้ งมิติ เน่อื งจากเข็มทิศมี ขนาดเลก็ จงึ ไมไ่ ดด้ ึงดูดความสนใจมากนกั ฟูล่าจ้องเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนค้ิวย่นยิ่งมองยิ่งเหมือน หมาป่าท่ียงั ไมผ่ า่ นววิ ฒั นาการ เขาเอ่ยปากเร่งเรา้ “น.่ี ..ตัวเมยี เธอมีวิธี อะไรเหรอ รบี พดู ออกมาส”ิ ขณะเดยี วกนั หมาปา่ กลายพนั ธท์ุ ด่ี า้ นหลงั กย็ ง่ิ ลกุ ลนขนึ้ เรอ่ื ยๆ พูดสำ� ทับอย่างรำ� คาญใจ “ใช่แล้ว หากพวกเราหลบแนวโขดหินนั้นไมไ่ ด้ จะโยนเธอกับเจ้าเสอื ดาวนน่ั ลงน้ำ� แน่” “ยงั จะมวั ยดื ยาดอยอู่ กี ไมใ่ ชว่ า่ เธอเองกห็ มดหนทาง แตถ่ ว่ งเวลา เพ่อื หลอกพวกเราอยู่หรอกนะ” “ตวั เมียหน้าโง่ ถ้าเธอกลา้ ป่นั หัวพวกเราละก.็ ..” ฮุลตันยืนไขว้ขา หลังพิงผนังอยู่ไม่ไกลนักมองดูเสี่ยวโอวด้วย แววตาเฉ่ือยเนือย หูได้ยินชาวหมาป่าเอ่ยปากข่มขู่ไม่หยุด แต่เขาเอง กลับไม่เคล่ือนไหวอะไร เม่ือครู่ตอนที่เธอเจรจาเง่ือนไข เขาครุ่นคิดอยู่ ครู่หนง่ึ กต็ อบรบั ค�ำขอ ฟลู า่ เปน็ ผคู้ มุ เรอื ทมี่ ปี ระสบการณม์ ากทสี่ ดุ บนเรอื ล�ำน้ี ถา้ แมแ้ ต่ ฟูล่าเองยังหมดปัญญา หมาป่ากลายพันธุ์ตัวอ่ืนๆ บนเรือก็ยิ่งท�ำอะไร ไม่ได้ ในเม่ือตัวเมยี ตวั นี้บอกวา่ มีวธิ ี กใ็ หเ้ ธอลองดหู นอ่ ยละกนั หากส�ำเรจ็ ย่อมดีทสี่ ุด หากไม่สำ� เร็จละก.็ .. ฮุลตันขยับมือ ลูบรอยเลือดสามรอยบนแก้มท่ีเกิดจากกรงเล็บ เสอื ดวงตาฉายแววดุรา้ ย ส่ิงท่ีเหนือความคาดหมายของเขาคือ สาวน้อยดูสงบนิ่งกว่าท่ี 129

คิด เพอื่ ใหส้ ะดวกตอ่ การชที้ าง เสย่ี วโอววาดภาพหนา้ ปดั นาฬกิ าสง่ ให้ฟูล่า บนภาพเขียนเลข ‘1-12’ เอาไว้ จากน้ันก็สอนให้เขาเข้าใจการ ระบุทิศทางอย่างรวดเร็ว “ทิศทางสิบนาฬิกา เดินหน้าสามร้อยเมตร” เส่ียวโอวเอย่ เสยี งดงั ฟังชัด ลำ� เรอื ค่อยๆ แลน่ เข้าสู่เขตโขดหิน ฟูลา่ มองเบอื้ งหน้าทเ่ี ต็มไป ด้วยหมอกขาว พยายามข่มใจให้น่ิงแล้วท�ำตามทุกค�ำแบบไม่ยอมให้ คลาดเคล่อื น พน้ สามรอ้ ยเมตรผ่านไปแล้ว ก็ไดย้ ินเสี่ยวโอวพดู “ทิศทางหน่งึ นาฬกิ า เดนิ หน้าห้าร้อยเมตร” พอสัมผสั ถงึ ความรสู้ ึกอนั คุ้นเคย ฟูลา่ ดใี จนกั รูว้ า่ พวกเขาหลบ พ้นโขดหินกอ้ นแรกได้แลว้ น่าเสียดายที่ดใี จได้ไมน่ านนัก กเ็ ผชิญกับโขดหนิ ก้อนทสี่ อง สาวน้อยออกค�ำสั่งอย่างไม่หวาดหวนั่ “ทศิ ทางเก้านาฬิกา เดินหนา้ ห้ารอ้ ยเมตร” “ทิศทางสบิ สองนาฬิกา เดนิ หน้าสองร้อยเมตร” “เดินหนา้ ต่อไป...” ทุกชีวิตในล�ำเรือล้วนอยู่ในก�ำมือสาวน้อย ไม่เพียงแต่ฮุลตันท่ี มองเธอ สัตวก์ ลายพันธ์ทุ ุกตวั บนเรือล้วนมองเธอ เสยี่ วโอวขมวดควิ้ ดวงตากระจา่ งใส ผวิ ขาวผอ่ งถกู เปลวไฟสอ่ ง จนเกดิ ประกายนวลผอ่ งเรอื งรองอกี ชนั้ ขนตาเรยี วยาวสน่ั ไหวเบาๆ ทอด เงาลงบนแก้ม ดูละเอียดประณีตเหมือนใบของต้นสแวมพ์ไซปรัสท่ีแตก เป็นแขนงอย่างเปน็ ระเบียบ สายลมยามราตรีพาเสียงของเธอ เข้าสู่โสตประสาทของสัตว์ 130

กลายพันธุ์ทุกตัวที่อยู่บนดาดฟ้า รวมไปถึงกลิ่นหอมหวานบนกายเธอ ดว้ ย แน่นอนว่าเวลาน้ไี มม่ สี ตั ว์กลายพนั ธต์ุ ัวไหนกลา้ คดิ เลยเถิดกับเธอ สกั นิด แม้กลิ่นนี้มันสดุ แสนจะดงึ ดดู จรงิ ๆ เสยี่ วโอวมองตำ� แหนง่ โขดหนิ ในแผนท่ี น้ำ� เสียงใจเยน็ มีแต่เธอ ท่ีรู้ว่าในใจน้ันต่ืนเต้นแค่ไหน เธอสังเกตแผนที่พลางจ้องมองเข็มทิศ ตาเขม็ง เหง่ือซึมเป็นช้ันบางๆ เต็มฝ่ามือท้ังสองข้าง เธอเคยสัมผัสส่ิง เหล่าน้ีแค่ในต�ำรา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหน่ึงจะได้มาน�ำทางเรือด้วย ตนเอง พอไดป้ ฏบิ ัตจิ ริงแลว้ รู้สกึ ไมด่ ีเลยสกั นิด เธอเองก็อยู่บนเรือล�ำนี้ หากเกิดข้อผิดพลาดข้ึน ล�ำเรือไปชน โขดหนิ เธอกต็ ้องจบชวี ติ ลงท่ีนีด่ ว้ ยเหมือนกนั ระยะเวลาสั้นๆ เพียงสองชวั่ โมง ยาวนานยิ่งกวา่ ชวั่ ศตวรรษ เมอ่ื เสยี่ วโอวสงั่ การผคู้ มุ เรอื จนพน้ โขดหนิ กอ้ นสดุ ทา้ ย ออกจาก แนวโขดหินไดส้ �ำเร็จก็รูส้ ึกมือไมอ้ ่อน อิงซบกราบเรอื แลว้ คอ่ ยๆ ไถลลง นัง่ กบั พ้นื เธอเอามอื เชด็ หน้าผาก เหงอ่ื เยน็ ท่วมหวั หมอกดา้ นหนา้ คอ่ ยๆ จางลง เผยท้องฟ้ายามราตรีอันโปรง่ โล่ง จนั ทรเ์ สย้ี วซอ่ นอยเู่ บอ้ื งหลงั เทอื กเขายาวดา้ นหนา้ เหมอื นดวงตาคอ่ ยๆ สวา่ งท่ามกลางความมืดมิด ฟูล่าปล่อยพวงมาลัยออก โดดไปยังด้านหลังดาดฟ้าอย่างดีใจ แหงนคอเปลง่ เสยี งสูง “วู้ว-------” “เรารอดมาไดแ้ ลว้ -----” “โบร๋ว.................” 131

เสี่ยวโอวนวดขมับ เสียงหมาป่าเห่าหอนดังก้องพร้อมกัน เยื่อแก้วหูเธอทนไม่ค่อยไหว หลังจากน่ังอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ลองยืนข้ึน อาจเพราะเม่ือครู่ต่ืนเต้นเกินไป พอลองฝืนยืนอยู่สองคร้ังก็ยังไม่ส�ำเร็จ ขณะทเ่ี ธอยนั กราบเรอื เตรยี มจะลองเปน็ ครงั้ ที่สาม ทันใดนน้ั ก็ปรากฏ รองเท้ายาวหนาหนกั คูห่ น่ึงมายนื อยูต่ รงหนา้ เสี่ยวโอวมองไล่สายตาไปตามรองเท้าข้ึนไปเรื่อยๆ กระท่ังเห็น โครงหนา้ หล่อเหลาของฮุลตัน ทั้งสองมีความสูงต่างกันมาก แถมยิ่งเป็นมุมมองน้ีด้วยแล้ว เส่ียวโอวย่ิงเม่ือยคอ จึงก้มหน้าไม่มองเขาซะเลย ฮุลตันเห็นว่าเธอไม่มี ทีท่าจะคุยกับตนจึงย่อเข่าลงมา น่ังยองๆ ตรงหน้าเธอให้สายตาอยู่ใน ระดบั เดียวกัน “เมอื่ ครเู่ ธอใชว้ ธิ อี ะไรหรอื ?” นำ�้ เสยี งทถ่ี ามบง่ บอกถงึ ความสนใจ เสี่ยวโอวเบนสายตากลับ เผชิญกับดวงตาสีเขียวฉ่�ำลึกของ ฮุลตนั ครู่หนง่ึ แลว้ ตอบในส่งิ ทีไ่ มไ่ ดถ้ าม “ฉันจะไปพรงุ่ นี้เชา้ คณุ คงไมล่ ืม ในสิ่งทร่ี บั ปากไว้หรอกนะ?” “แนน่ อน” ฮลุ ตนั บิดริมฝีปากข้นึ ยิม้ ทา่ ทางคุยงา่ ยกว่าเดมิ มาก จากนั้นวินาทีถัดมา เขาก็เปลี่ยนน�้ำเสียงว่า “ฉันยอมให้เธอไป กไ็ ด้ แต่วา่ เธอเอาของของฉันไป เปน็ ส่ิงทฉ่ี นั ใช้อาหารแลกมา ไหนจะยัง เจ้าเสือดาวน้อยน่ันอีก มันท�ำลายคลังเรือของฉัน ฉันจะปล่อยไปง่ายๆ อยา่ งนไ้ี มไ่ ด้หรอก” ของ...ทฮี่ ลุ ตนั บอกวา่ ใชอ้ าหารแลกมา หมายถงึ เปข้ องเสย่ี วโอว หญงิ สาวเมม้ รมิ ฝปี ากสชี มพแู นน่ ดวงตาดำ� ขลบั จอ้ งฮลุ ตนั เขมง็ เธอรู้แต่แรกแล้วว่าหมาป่ารูปหล่อตัวน้ีเจ้าเล่ห์นัก ตกลงอะไรกับพวกนี้ ล้วนมีความเสี่ยงสูง 132

“แล้วคุณจะเอายังไง?” “เธออยู่ต่อไหมล่ะ กลับฝูงไปกับฉัน” ฮุลตันไม่อ้อมค้อมเลย สกั นิด “ฉันกจ็ ะไม่เก็บเร่อื งพวกนี้มาคดิ อกี ” “...” ฮุลตันเห็นเธอเงียบเลยยักคิ้วขึ้นนิดๆ “ไม่เอารึ? หมาป่าอย่าง เราสปอยลต์ วั เมียสุดๆ อยา่ งน้อยกด็ ีกว่าพวกเสือดาวล่ะน่า” ฮลุ ตันเหน็ เธออมุ้ เสอื ดาวนอ้ ยก็เลยเหมาเอาวา่ เธอเป็น ‘ตัวเมยี ของเผา่ เสอื ดาว’ “เฮ้อ... จะว่าไปแล้วก็น่าสงสาร เสือดาวเป็นพวกท่ีไม่รู้จัก ทะนุถนอมของดี จ่าฝูงเผา่ เสือดาวทั้งดรุ ้ายและบา้ อำ� นาจ แถมยงั เคยสู้ แพ้ฉันมาแล้วด้วย เธออ่อนแอขนาดนี้ กลับไปเผ่าเสือดาวก็มีแต่จะถูก พวกมันรังแก ไม่สู้กลับเผ่าหมาป่าไปพร้อมฉันดีกว่า ฉันจะทะนุถนอม เธออยา่ งดีเลยล่ะ...” เส่ยี วโอวไม่พดู ไมจ่ า แสดงการตอ่ ต้านด้วยความเงียบ ตาบ้า...เธอไม่ใช่ตัวเมียเผ่าเสือดาวเสียหน่อย และจะไม่ตาม ทัง้ เสือทั้งหมากลับฝงู ดว้ ย! เธอแคอ่ ยากหาวธิ ีกลับบา้ น กลับไปยังศตวรรษท่ี 21 ทีค่ ุ้นเคย ท่นี ีเ่ ตม็ ไปด้วยอนั ตราย สตั ว์กลายพนั ธแุ์ ต่ละตัวลว้ นดรุ ้ายและแข็งแกร่ง พรอ้ มจะกินเธอไดท้ ุกเม่อื เธอไมอ่ าจด�ำรงชพี อยู่ทน่ี ่ีได้ ฮุลตันมองดูสาวน้อยท่ีมีสีหน้าอับจนหนทาง ยังคิดจะเอ่ยปาก ต่อ พลนั รสู้ ึกว่ามขี องสิง่ หน่งึ มาจอ่ ท่ีเอว เสยี งกระแสไฟฟ้าที่คนุ้ เคยดังข้นึ อีกครัง้ ดวงตาด�ำขลบั ดุจหมึก ของสาวนอ้ ยมองตรงมาทีเ่ ขา แสดงอาการแขง็ ขืน ฮุลตันเคยเจอพลังอ�ำนาจของเจ้าส่ิงนี้มาแล้ว เสี้ยววินาทีท่ี 133

ถูกช็อต เขาชาไปทั้งตัว ไม่มีเร่ียวแรงใดๆ จนกระทั่งตอนน้ีก็ยงั รู้สึกถึง ความเจ็บอยเู่ ลย “เฮ้...เฮ.้ ..โอเคๆ” ฮลุ ตันชูสองมือขึ้นแสดงอาการประนปี ระนอม “ทันทที ฟ่ี ้าสวา่ ง ฉันจะให้ฟลู า่ เข้าเทยี บรมิ ฝั่ง พวกเธอไปได้ทกุ เม่ือ” เส่ียวโอวมองหาไปท่ัว จึงค่อยพบเงาร่างอันคุ้นเคยในท่ีสุด เสือดาวน้อยหมอบอยู่บนพื้นอย่างเช่ืองๆ แผลท่ีปริแตกน้ันยังไม่ได้รับ การดูแล เลอื ดช่มุ ไปทั่วขนและหนงั ของมนั เจ้าตัวเล็กไม่ขยับเลยสักนิด ดูท่าก�ำลังออมแรงอยู่ ดวงตา สนี ำ�้ เงินเข้มหลบุ ลง ชักสายตากลับมาจากเส่ยี วโอวและฮุลตนั เส่ียวโอวเดินตรงมาหา กเ็ หน็ หมาป่ากลายพนั ธ์ุสองตวั กำ� ลังจะ ยกมันขึ้น พอเห็นว่ากรงเล็บหมาป่าก�ำลังจะโดนแผลของเสือดาวน้อยอยู่ แลว้ เธอจงึ รบี ออกปากห้ามทันที “อย่าไปแตะมันนะ” สตั วก์ ลายพนั ธท์ุ งั้ สองตวั มองตากนั ไปมา เนอ่ื งจากเสย่ี วโอวเพงิ่ ชว่ ยใหพ้ วกเขารอดพน้ จากแนวโขดหนิ แมแ้ ตจ่ า่ ฝงู กย็ งั เกรงใจเธอ จงึ ได้ ปฏิบตั ติ ามค�ำสง่ั เส่ียวโอวขอยืมห้องจากฮุลตันได้ห้องหนึ่ง เธออุ้มเสือดาวน้อย กลบั ไปท่ีห้อง วางมนั ลงบนเตยี งอยา่ งเบามือ จากน้ันก็ปิดประตูหน้าต่าง รีบหยิบกล่องยาออกจากห้วงมิติ ใช้ยาฆ่าเชื้อและผ้ากอ๊ ซจากในกล่องยามาท�ำแผลใหม้ นั หลงั จากไดเ้ หน็ อยหู่ ลายครงั้ ไรอนั กช็ นิ กบั ความสามารถในการ หยบิ ของกลางอากาศของเธอแลว้ เขาหลบั ตาลงอยา่ งยอมรบั ชะตากรรม เส่ียวโอวท�ำแผลให้มันอย่างช�่ำชองจนเสร็จ แล้วก็พันผ้าก๊อซ สะอาดให้ 134

พอเสร็จแล้วเธอก็ดนู าฬิกา...ตสี อง เธอมเี วลาพกั ผอ่ นสช่ี วั่ โมงกอ่ นฟา้ สาง คนื นเี้ กดิ เรอ่ื งขน้ึ มากมาย จึงรู้สึกเหน่ือยมาก แค่ล้มตัวลงบนเตียงเพียงครู่เดียวก็หลับ แต่ว่าเรือ โคลงเคลงเกนิ ไป จงึ นอนหลบั ไมค่ อ่ ยสนทิ นกั พอหกโมงปบุ๊ กต็ นื่ ตรงเวลา ฮุลตันมิได้ผิดค�ำพูด สั่งให้ฟูล่าเอาเรือเข้าฝั่งตามสัญญา เส่ียวโอวสะพายเป้ อุ้มเสือดาวน้อยลงจากเรือ อดไม่ได้ท่ีจะหันกลับไป มองผู้น�ำตัวฉกาจท่ียืนส่งย้ิมยั่วเย้าอยู่บนดาดฟ้า ฮุลตันพาดแขนกับ กราบเรือ ตะโกนถามเปน็ ครั้งสุดทา้ ย “น่ีแม่คุณ...ไม่คิดจะกลับฝงู ไปกับ ฉันจริงๆ หรอื จะ๊ ?” ค�ำพูดน้ีกระตุกขีดความอดทนท่ีต�่ำท่ีสุดของเส่ียวโอว สาวน้อย เม้มริมฝปี ากแน่น จากไปโดยไม่หันกลับมามองหมาป่าจอมกวนอกี เลย ฮลุ ตนั ยมิ้ กวา้ ง มองดเู งารา่ งสาวนอ้ ยเดนิ เขา้ ปา่ ไปเรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ชกั สายตากลบั สัง่ ใหค้ นอน่ื ๆ ชกั ใบเรือขนึ้ มาใหม่ 135

บทที่ 16 หมิ ะทที่ บั ถมอยใู่ นปา่ ยงั ไมล่ ะลายทกุ แหง่ หนลว้ นขาวโพลน ไปหมด เพราะพายุหิมะลูกน้ีมาอยา่ งกะทันหนั ใบไม้ของสแวมพ์ไซปรสั ยังร่วงไม่หมด หิมะสีขาวก็ปิดคลุมก่ิงก้านสีเขียวเสียแล้ว มองเหมือน เอาครมี เคก้ มาราดรดองนุ่ เขียวอย่างไรอยา่ งน้ัน เส่ยี วโอวสวมเส้อื ผ้าตวั บาง โชคดที ่ฮี ลุ ตันใหเ้ ส้อื คลมุ ขนหา่ นมา ตัวหน่ึงก่อนลงจากเรอื เส้ือคลุมขนห่านที่นี่ผ่านกระบวนการผลิตที่ไม่ประณีตเท่าสมัย ศตวรรษท่ี 21 ชน้ั ผ้าดา้ นนอกไม่ใชใ่ ยสงั เคราะห์เทอร์รลิ นิ แตว่ ่าสำ� หรับ เสย่ี วโอวแล้ว ถือเปน็ ส่งิ ทร่ี กั ษาอุณหภูมิได้ดีทสี่ ุดเทา่ ทีจ่ ะหาไดใ้ นยามน้ี เธอมิได้เขินอาย ขอบคุณฮุลตันเสร็จแล้วก็ใส่ทันที ยังไงเธอก็ ไมม่ ีทางยอมทนหนาวแน่ เสอื้ ตวั นี้น่าจะทำ� มาตามขนาดตวั ฮลุ ตัน ฮุลตันบอกว่าน่ีเป็นเสื้อคลุม แต่พอเธอเอามาสวมแล้ว ชาย ดา้ นลา่ งกลับยาวถงึ เขา่ กลายเป็นเสื้อทรงยาวตัวโตเลยทีเดยี ว 136

พอสวมเส้ือตัวนแี้ ลว้ เสยี่ วโอวรู้สึกอบอนุ่ ข้ึนเยอะ เธอยำ�่ เทา้ ไปบนหมิ ะ กลวั เสอื ดาวนอ้ ยจะหนาว จงึ เอามนั พนั ผา้ แล้วซกุ ไว้ในเส้ือนอกขนหา่ น โผลเ่ พยี งหัวปุกปุยกับหกู ลมดิก ไรอนั ถกู เธอปฏบิ ตั เิ หมอื นสตั วเ์ ลยี้ งแบบนไ้ี มใ่ ชแ่ คว่ นั สองวนั เขา หลบุ ตาลง รสู้ กึ ชนิ จนกลายเปน็ เหมอื นวา่ การกระทำ� นปี้ กตธิ รรมดาอยา่ ง ทสี่ ดุ รา่ งกายสาวนอ้ ยยงั คงสง่ กลนิ่ หอมหวาน เมอ่ื ไมม่ ถี งุ หอมมาชว่ ย กลบจึงคอยดงึ ดดู สัตว์ทอ่ี อกหาอาหารมาตลอดทาง ไรอนั หมอบอยใู่ นออ้ มอกเส่ยี วโอว สตั ว์กลายพนั ธุท์ างฝ่ังขวาที่ ตามเธอมาได้ระยะหน่ึงเร่ิมแยกเขี้ยว เผยท่าทางดุร้าย เตรียมกระโจน เข้าใส่เต็มที่ แม้จะตัวเล็กลง แต่บารมีของเสือดาวเจ้าป่าของไรอันก็ยังอยู่ พอมองสบตากลับ สตั วเ์ หล่าน้นั ก็หวาดกลวั วิง่ ลนลานหายไป ไกลออกไปอีกฝั่ง ละม่ังกลายพันธุ์พอเจอกับสายตาดุร้ายของ ไรอันกห็ วาดกลัวหมนุ ตวั ว่ิงหนีไปอย่างรวดเร็วเชน่ กนั ไรอนั เอาปลายลนิ้ ไลไ้ ปตามความยาวของเขยี้ วในปาก เลยี อยา่ ง เช่ืองชา้ และเบือ่ หนา่ ย พลันบงั เกิดความร้สู กึ สลดในใจ นี่เขาตกอับถึงข้ันท�ำได้เพียงข่มขู่สัตว์กินพืชผู้อ่อนแอพวกน้ี เทา่ นน้ั หรือ เสย่ี วโอวไมร่ ถู้ งึ สงิ่ ทมี่ นั คดิ ยงิ่ ไมร่ วู้ า่ ตลอดทางมานมี้ สี ตั วก์ นิ พชื จ้องเธอตาเป็นมันเพราะกล่ินกายไม่รู้ตั้งเท่าไร เดินไปพลางก็ย่ืนมือ เกาคางมันไปดว้ ย “นเี่ จา้ เหมยี ว ถ้าฉันตงั้ ชื่อใหแ้ กจะเป็นยังไงนะ?” ตลอดทางมานี้เธอไม่รู้เลยว่ามันช่ืออะไร และไม่รู้จะเรียกยังไง 137

เสยี่ วโอวเคยคดิ เรอ่ื งนไี้ วน้ านแล้ว ไรอนั หนังตาขยับ แต่ก็ไม่เคลอื่ นไหวอะไร เสย่ี วโอวกลบั รสู้ กึ เหมอื นมนั ตอบรบั จงึ เอยี งหวั คดิ อยชู่ วั่ ครู่ พลนั นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “ในหนังสือที่เก่ียวกับโคลงกลอน เคยร่ายเอาไว้ ประโยคหนึ่งว่า ‘ยอดบุรุษเถาเถา หล่อเหลาชวนชื่นมื่น’ นอกจากน้ี เถาเถายงั หมายถงึ ความปราดเปรยี ว งน้ั แกชอื่ เถาเถากแ็ ลว้ กนั ? เสอื ดาว น้นั วง่ิ เรว็ มากไม่ใช่เหรอ ช่ือนเ้ี หมาะกับแกมากเลยนะ” “...” ไรอันกลนั้ ใจแลว้ กลั้นใจอกี ไมใ่ หโ้ พล่งช่ือตัวเองออกไป เถาเถาคอื อะไร? ฟงั ดูโง่ชะมดั ไรอันมีสีหนา้ หอ่ เหี่ยว เธอพูดมาเสยี มากมาย เขาฟงั ออกเพียง สองประโยคสดุ ทา้ ย จากนั้นก็ยังไม่จบ เสี่ยวโอวต้ังช่ือเสร็จแล้วพลันก็นึกถึงปัญหา อกี ประการขึน้ มาได้ เธอยงั ไม่รู้เพศของเสือดาวนอ้ ยตวั น้เี ลย? เถาเถาเป็นช่ือของยอดบุรุษ...เอ...แล้วมันเล่า มันเป็นตัว ผู้หรือวา่ ตัวเมยี กันแน่? ตอนทเ่ี จอกนั ใหม่ๆ รู้แต่วา่ มันตวั เล็กมาก แถมยังบาดเจ็บอยู่ดู แล้วนา่ เวทนานกั เธอจงึ ไม่ได้คำ� นงึ วา่ เพศอะไร แลว้ พอมาอยู่ดว้ ยกัน เส่ียวโอวก็ไมเ่ คยมีเวลาคดิ ถึงเรอ่ื งนี้ พอคดิ ไดอ้ ย่างนเ้ี ธอกล็ ูบขมบั ไรอนั จ้องมองเธอ ไมร่ ทู้ ำ� ไมจงึ รูส้ ึกสงั หรณ์ใจไมค่ อ่ ยดี ดง่ั คาด...ทนั ใดนนั้ เสย่ี วโอวกน็ งั่ ยองๆ วางมนั ลงบนพนื้ หมิ ะอนั อ่อนนุม่ ไรอันชูสี่ขาขึ้นฟ้า ปล่อยให้เส่ียวโอวลูบคล�ำไปตามตัว จากนั้น 138

มอื ทง้ั สองของเธอก็กดขาหลังมนั ไว้เบาๆ แบะออกทัง้ สองข้าง... มาถึงตอนนี้ขืนไรอันยังไม่รู้ว่าเธอจะท�ำอะไรอีกละก็คงโง่เง่า เกินไปแลว้ ! มันเริม่ ดิ้นหนี แตจ่ นใจทข่ี าหลงั บาดเจ็บ แถมโดนผา้ กอ๊ ซพนั ไว้ ออกแรงมากไม่ได้ สาวน้อยยื่นมือหนึ่งมาล็อกขาหน้ามันไว้ เอ่ยปากปลอบมันว่า “น่อี ยา่ กลวั สิ...ฉันแค่ดเู ฉยๆ เอ...จะเป็นนอ้ งสาวหรือน้องชายนะ” ระหว่างดิ้นสุดก�ำลังนั้น ไรอันรู้สึกอย่างส้ินหวังว่า ตอนน้ีเขา ตกตำ่� ถงึ ขนาดไมอ่ าจขดั ขนื ตวั เมยี ผอู้ อ่ นแอไดเ้ ลยดว้ ยซ�้ำ หวั ใจไรอนั ปน่ ละเอยี ดเป็นฝนุ่ ผง ปลอ่ ยให้สาวนอ้ ยแบะขาหลงั มันออก ส�ำรวจดตู ามใจ ชอบ สาวน้อยกลับไม่รู้อะไรเลยสักนิด นึกว่าท่ีมันไม่ต่อต้านเพราะ เข้าใจค�ำพูดของเธอ หญิงสาวจอ้ งมองดูท่อนล่างของมนั อยู่นาน ก่อนจะ ทอดถอนใจอย่างเข้าใจแจม่ แจง้ “ทแี่ ทแ้ กกเ็ ปน็ เสือดาวตัวผเู้ หรอเนย่ี ” ไรอัน “...” เรอื ของฮุลตนั น้นั มุง่ หน้าไปทางตะวนั ออก ผ่านไปหน่ึงวันหน่ึงคืนต้ังแต่ท่ีเสี่ยวโอวและเสือดาวน้อยลงจาก เรอื ของหมาปา่ ทงั้ สองเดนิ ทางตอ่ ไปยงั ทศิ ตะวนั ออกของโบเออรเ์ นยี เพอื่ จดุ มุง่ หมายอยา่ งเดยี วกนั เสยี่ วโอวเดนิ ไปพลางตากม็ องดเู ขม็ ทศิ ไปพลางทา่ มกลางหมิ ะท่ี ยังตกไม่หยุดหลังจากย�่ำเท้าตามทางได้เพียงคร่ึงช่ัวโมงรองเท้าเธอก็ เปยี กชมุ่ ทงั้ สองขา้ ง มอื เยน็ เฉยี บสองเทา้ แขง็ จนชา อยากจะหาทพี่ กั ผอ่ น กนั ลมสักหน่อย ระหว่างทางนน้ั เธอไดเ้ จอสตั ว์กินพืชเปน็ จ�ำนวนไมน่ อ้ ย 139

ไม่ร้วู า่ ขา้ งหนา้ จะมีหมู่บา้ นหรอื ฝูงของพวกมนั หรือเปลา่ ? หากมลี ะก็ จะขอซกุ หัวนอนสกั คนื หนึ่งได้ไหม? เธอก้มหน้ามองดูตัวเอง ไม่ได้สวมหนังสัตว์ ไม่มีเข้ียวสัตว์ เขาสตั ว์ ไม่นา่ จะเหมือนสัตวก์ นิ เนือ้ กระมัง? สง่ิ เดยี วท่อี าจเปน็ ปัญหาก็คอื ... เธอก้มมองเสือดาวน้อยที่ซุกอยู่กับอกของตน มันโผล่หัว ออกมาอา้ ปากหาวยกใหญ่ เผยเขีย้ วอันคมกรบิ ออกมาอยา่ งชดั เจน แล้วเจ้าตัวเล็กน่ีไม่ว่าจะให้ปลอมตัวยังไงก็ไม่เหมือนแมวอยู่ดี สินะ? เสี่ยวโอวคิดไม่ตก สัตว์กินพืชหวาดกลัวสัตว์กินเนื้อเป็นท่ีสุด แม้แต่เรนเดียร์ผู้กล้าอย่างอีริคก็ยังกลัวเสือดาว เม่ือครู่เธอสังเกตดูแล้ว สัตว์ท่ีเคล่ือนไหวอยู่แถวนี้ล้วนเป็นสัตว์กินพืชอย่างละมั่ง กระต่าย ยีราฟ... ถา้ ใหพ้ วกมนั เจอเสือดาวกค็ งมีปฏกิ ิรยิ าเหมือนอรี คิ สินะ? เสี่ยวโอวอมุ้ ‘เถาเถา’ ไวแ้ นบอก มุ่งหน้าเดนิ ตอ่ ไป เดินไปได้ไม่ไกลนักก็เห็นหมู่บ้านขนาดย่อมมีบ้านเป็นหลังๆ เรยี งรายกนั อยขู่ า้ งหนา้ ในหมบู่ า้ นเหมอื นทเี่ ธอเหน็ ระหวา่ งทางวา่ มลี ะมงั่ เขาแหลมยาว ยรี าฟตวั สงู คอยาว กระตา่ ยทหี่ ตู งั้ ตรง ฟนั หนา้ โผล.่ ..รวมๆ กันแล้วก็คือสงั คมสัตวก์ นิ พืชขนาดเลก็ สตั วก์ นิ พชื กลมุ่ หนงึ่ กำ� ลงั เดนิ ออกจากประตทู างเขา้ หมบู่ า้ นและ ตรงมาหาเธอ เส่ียวโอวกอดเสือดาวน้อยแน่น ซุกตัวมันเข้ากับอก จะให้ สัตว์กินพืชพวกน้ันเห็นมันไม่ได้ น่ีคือความหวังสุดท้ายของเธอ หาก ไมส่ ามารถหาท่ีซุกหวั นอนไดส้ ำ� เรจ็ เธออาจจะแข็งตายก่อนฟา้ มืดแน่ แต่เธอจะจัดการกบั เสือดาวน้อยยงั ไงดีละ่ ? 140

เสีย่ วโอวครนุ่ คิดแทบตาย ในท่สี ุดก็นึกได้อยูว่ ิธหี นึ่ง ในเมอื่ เธอ สามารถเอากระเป๋ากับของส่ิงอื่นเก็บใส่ห้วงมิติได้ ก็หมายความว่า สามารถเกบ็ เสอื ดาวน้อยใสเ่ ขา้ ไปได้ดว้ ยใช่ไหม? เสยี่ วโอวอยากจะลองดู สองมอื จบั ขาหนา้ ของเสอื ดาวนอ้ ย ชมู นั ขนึ้ เหนอื หัว ประเมินมนั อยา่ งจริงจัง ไรอนั “...” เส่ียวโอวหลบั ตาลง ท�ำเหมือนตอนหยิบของตามปกติ ควานหา พ้ืนทสี่ งบสะอาดในหว้ งมติ ิ วางเสอื ดาวนอ้ ยไว้ตรงน้ัน พอลมื ตาขน้ึ เสย่ี วโอวกก็ ม้ มองสองมอื ของตน เหน็ วา่ ฝา่ มอื ของ เธอได้ว่างเปล่าไปแลว้ เธอหลับตาลงอีกครั้ง ก็เห็นเสือดาวน้อยยืนอยู่มุมหนึ่งของ ห้วงมติ ิ มนั ก�ำลังโก่งตวั กรงเล็บหนา้ ตะปบพ้ืนไว้แน่นแลว้ มองดูรอบทศิ ทำ� ไดจ้ รงิ เสยี ดว้ ย เสยี่ วโอวดใี จจนกลนั้ ไมอ่ ยู่ หรอื วา่ หว้ งมติ ขิ อง เธอได้อัพเกรดขึ้นไปอีกระดับแล้ว? สามารถเก็บสัตว์มีชีวิตได้ด้วย? เธอกลัวว่าเสือดาวน้อยจะท�ำลายข้าวของในห้วงมิติของเธอ จึงได้หาที่ เหมาะๆ วางมันไว้ไกลหน่อย จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเงยหน้าข้ึน ก็เหน็ บรรดาสัตวก์ ลายพนั ธ์ุเดินเขา้ มาใกลข้ ้ึนเรื่อยๆ เสยี่ วโอวเหน็ พวกมนั มเี ขากวางขนาดใหญอ่ ยบู่ นหวั แบกชะลอม ไมไ้ ผไ่ วท้ ี่หลัง แต่ละตวั ล้วนรา่ งใหญก่ ำ� ย�ำ เธอมองปราดเดียวกจ็ �ำกวาง กลายพันธ์ุทเี่ ดนิ อยตู่ รงกลางไดจ้ ึงอ้าปากคา้ งอยา่ งตะลึง---เป็นอีรคิ อรี คิ เองก็เหน็ เธอแล้วเช่นกัน เขาหยดุ ฝเี ท้าลงร้องเรยี กอย่างไม่ เชือ่ สายตา “โอว?” 141

เสี่ยวโอวน่งั อยบู่ นเกา้ อี้หวายในหอ้ งหน่งึ สัตว์กลายพันธุ์แต่ละตัวสูงใหญ่ท้ังน้ัน เก้าอี้จึงสูงตามไปด้วย สองขาของเธอหอ้ ยอยกู่ ลางอากาศ ถอื ถ้วยขงิ รอ้ นๆ อยู่ในมอื เมื่อดม่ื ไป ครึ่งหนึ่งก็มีความอุ่นร้อนเกิดข้ึนในกระเพาะและกระจายไปท่ัวแขนขา ทันที อีริคน่งั อยู่ตรงขา้ ม คอยเตมิ ไฟใส่เตาผงิ ให้ หอ้ งนต้ี กแตง่ อยา่ งเรยี บงา่ ยเพอื่ กนั ความชนื้ พน้ื หอ้ งสรา้ งยกสงู หา่ งจากพนื้ ดนิ ในหอ้ งมเี ตยี งอยหู่ นง่ึ หลงั โตะ๊ หนงึ่ ตวั เกา้ อไ้ี มส้ องตวั และ เฟอร์นเิ จอร์แบบเรยี บง่าย อีริคเติมฟืนเสร็จแล้วจึงหันมาถามอย่างสงสัย “โอว เธอหนีมา จากเรือลำ� นั้นไดย้ ังไง?” คืนนั้นเขาเห็นเส่ียวโอวข้ึนไปบนเรือล�ำหน่ึงท่ีก�ำลังแล่นออกสู่ ทะเล จากทส่ี ตั วก์ ลายพนั ธตุ์ รงท่าน�้ำบอกมา บนเรือเต็มไปด้วยหมาปา่ กลายพนั ธ์ุ แมจ้ ะไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทำ� ไมเธอถงึ ขนึ้ เรอื ลำ� นนั้ ไป แตอ่ รี คิ กย็ งั เปน็ กงั วลแทน กลัววา่ เธอจะเป็นอนั ตราย เพราะหมาปา่ ไม่ใช่สัตว์ทจ่ี ะเจรจา ดว้ ยได้ แตพ่ วกมนั ยอมปลอ่ ยเธอกลบั มาโดยไมท่ ำ� อนั ตรายอะไรเลยหรอื ? เสี่ยวโอวเล่าเรอ่ื งท่เี กิดขนึ้ ในวันน้ัน เรม่ิ ต้ังแตไ่ ดข้ ่าวว่าเสอื ดาว นอ้ ยอยบู่ นเรอื ลำ� นนั้ จนกระทงั่ เรอื เขา้ สแู่ นวโขดหนิ จนกระทงั่ เธอเจรจา ต่อรองกบั พวกหมาป่ากลายพันธ์สุ ำ� เร็จ เธอเลา่ เหตุการณท์ ่ีเกดิ ขึ้นใหอ้ รี ิคฟงั โดยไมป่ ิดบัง อรี คิ ฟงั จนจบ สายตาฉายแววนบั ถอื และชน่ื ชมในการกระทำ� และ ความใจกลา้ ของเธอท่ีสุด “เธอยอดเย่ยี มมากเลยโอว” เสยี่ วโอวเบอื นหนา้ หนเี ลก็ นอ้ ย มสี งิ่ หนงึ่ ทเี่ ธอไมไ่ ดบ้ อกอรี คิ คอื อนั ทีจ่ รงิ แล้วผลงานสว่ นใหญ่เปน็ ของเขม็ ทิศ 142

“เธอละ่ ท�ำไมถงึ มาอยทู่ น่ี ่?ี ” เสี่ยวโอวเปลี่ยนเร่อื งพูด อรี คิ กลา่ วยม้ิ ๆ “เธอลมื ไปแลว้ หรอื กอ่ นหนา้ นฉี้ นั เคยบอกวา่ ฉนั เปน็ ตวั แทนคณุ ปมู่ าประชมุ ทหี่ มบู่ า้ นกวางหนอก พลบคำ�่ วนั นน้ั หลงั เธอ จากไปแล้ว เช้าวันถัดมาฉันก็นั่งเรือมาที่น่ี น่ีคือบ้านที่หัวหน้าเผ่า กวางหนอกเตรยี มไวใ้ หฉ้ ัน หากเธอยงั ไมม่ ที พี่ กั กม็ าอาศยั อยทู่ น่ี ่ีกอ่ นได้ มอี ยู่สองหอ้ งพอดี ฉนั นอนอยู่หอ้ งทางใตน้ ะ” ส�ำหรับเสี่ยวโอวที่ ‘ไม่มีบ้านให้กลับ’ น้ัน ค�ำเชิญนี้ช่างมีค่า มากกวา่ อะไรทง้ั หมดในตอนน้ี เธอดีใจมากรีบกล่าวขอบคุณอย่างยินดีส�ำหรับน�้ำใจของเขา “ขอบคณุ นะ อีรคิ ” เธอพูดจนอีริคมีสีหน้าเร่ิมแดงระเร่ือด้วยความเขินอาย เขา เสมองไปทางอืน่ พอหันกลับมาอีกคร้งั กเ็ ปน็ ฝา่ ยเปลยี่ นเร่ืองคุยเสยี เอง “โอว แล้วเสอื ดาวตวั น้นั ของเธอล่ะ?” เธอนิ่งอึ้งไปตอบเสียงตะกุกตะกัก “เอ่อ...มัน มันคงออกไปหา อะไรกินท่ีอ่นื น่ะเลยไมก่ ลบั มา” อรี ิคตอบ “อ้อ” ทีหนง่ึ ไม่ไดน้ กึ สงสัยอะไร เขาพดู กบั เธออยา่ ง เปน็ ห่วง “โอว เมือ่ คนื เธอไมไ่ ด้นอนเตม็ ท่ี อยู่พักผ่อนท่นี ก่ี ่อนนะ ไว้พอ ถงึ เวลาอาหารเยน็ ฉันจะมาตามเธอเอง” เส่ียวโอวพยักหนา้ รบั ตอนทอ่ี ีรคิ กำ� ลงั จะไปน้ันกน็ ึกอะไรขน้ึ มา ไดจ้ ึงขอยืมแผนท่ีบรเิ วณรอบๆ จากอรี คิ มาแผ่นหนง่ึ พออีริคไปแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียง ส�ำรวจเส้นทางบนแผนท่ี อย่างตง้ั ใจ แผนท่ีระบุเพียงหมู่บ้านท่ีอยู่รอบๆ พ้ืนที่นี้อยู่ในแถบตะวันตก เฉยี งเหนอื ของแผน่ ดนิ โบเออรเ์ นยี อยหู่ า่ งไกลจากแถบตะวนั ออกมากโข 143

เมอ่ื คนื นอนไปเพยี งสชี่ วั่ โมง แถมยงั นอนไมค่ อ่ ยสนทิ เสย่ี วโอวดอู ยเู่ พยี ง ครเู่ ดยี วกถ็ กู ความงว่ งจโู่ จม เธอใชน้ ว้ิ มอื นวดดวงตา เดมิ ทคี ดิ จะฝนื ดอู กี สกั ครู่ แตว่ า่ ไฟในเตาผิงทกี่ ำ� ลังลุกโชนขบั ไลค่ วามหนาวเยน็ ของอากาศ ท�ำใหอ้ บอุ่นไปทั่วทั้งหอ้ ง ไมน่ านนกั เธอก็ค่อยๆ หลบั ลง โดยทล่ี มื นึกไปวา่ ไดจ้ ับสตั วต์ ัวนอ้ ยขังไวอ้ ยใู่ นหว้ งมิติ พอฟา้ ใกลม้ ืด อรี ิคมาเรียกเธอไปกนิ มอ้ื เยน็ เขาท�ำซปุ ผกั กาดขาวหัวไช้เทา้ กบั มันฝรั่งย่างแสนอรอ่ ย “โอว เธอต่นื แลว้ หรอื ยงั ?” อีริคเคาะประตถู าม ยงั คงไมม่ ีเสยี งตอบกลับมา รออยูช่ วั่ ครู่ อรี คิ จงึ เคาะประตอู ีกครั้ง “โอว?” ขา้ งในยังคงเงยี บสนทิ เขาเรม่ิ รู้สึกแปลกใจ เอ...โอวยังไมต่ ่ืนอกี หรือ? แตด่ จู ากเวลาตอนน้ี ฟนื ในเตาผงิ นา่ จะมอดไปแลว้ เธอจะหนาว ไหมนะ? คดิ แล้วก็ร้สู ึกเปน็ หว่ ง เตรยี มจะเปิดประตูกา้ วเขา้ ไปในห้อง แต่ กย็ ังร้สู ึกเกรงใจจึงสง่ เสียงบอกลว่ งหน้า “โอว ฉันจะเข้าไปแล้วนะ” เสียงดงั เอ๊ียดอ๊าด ประตไู มเ้ ปิดออก อีรคิ มองไปทางเตยี งนอน ส่ิงทเี่ หน็ ท�ำให้เขาตกตะลึงตาค้าง ยนื ตวั แขง็ อยกู่ ับท่ี เพราะสิ่งท่ีนอนอยู่บนเตียงนอกจากสาวน้อยเพรียวบางท่าทาง ออ่ นแอทนี่ อนหลบั สนทิ แลว้ ดนั มเี สอื ดาวนกั ลา่ ตวั มหมึ านอนอยบู่ นเตยี ง ด้วย เสอื ทีว่ า่ มสี ีเทาลายดำ� นัยน์ตาสนี �ำ้ เงิน ร่างใหญโ่ ตแทบจะครอบทบั เธอไปทัง้ ตวั มีเพยี งหางยาวเปี่ยมพลงั ทีส่ ะบดั อยดู่ ้านหลงั เขีย่ พนื้ หอ้ ง 144

ทีแล้วทีเลา่ ท�ำให้ฝุ่นบนพ้นื ลอยฟ้งุ ขนึ้ มาตามแรงกวัดแกวง่ จากน้ันมันก็ม้วนหางเก็บไว้ด้านหน้า พันเข้ากับสองขาของ เธอทีก่ ำ� ลังนอนหลับสบาย เสือดาวตัวมหึมาวางกรงเล็บหนาหนักไว้บนหูสาวน้อย ขณะ เดียวกนั ก็เปดิ เปลือกตาขึ้นอยา่ งเกยี จครา้ น มองเนือยๆ ไปทางประตู 145

บทที่ 17 ควันจากปล่องในครัวลอยฟุ้งท่ัวท้องฟ้าของหมู่บ้านกวาง หนอก สุดทา้ ยก็จางหายไป ยามค�่ำมาถึงอย่างรวดเร็ว ราวกับจู่ๆ รอบตัวก็กลายเป็นสีด�ำ กลนื กนิ อรี ิคเขา้ สูค่ วามมดื มดิ โชคดีทก่ี องไฟในห้องยงั แผดจ้า ทำ� ให้เห็นทกุ ส่งิ เบื้องหน้าอย่าง ชดั เจน อีริคยืนนง่ิ อยู่กับท่ี จอ้ งมองเสือดาวตัวใหญต่ รงหน้าด้วยอาการ ตกใจท�ำอะไรไม่ถูก ขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนแรง แทบจะล้มลงไปกองกับ พ้ืน แม้อีริคจะเป็นผู้กล้าท่ีแข็งแกร่งท่ีสุดของฝูงกวาง แต่เม่ืออยู่ต่อ หนา้ เสอื ดาวอนั ดรุ า้ ยกย็ งั ไมใ่ ชค่ ตู่ อ่ สทู้ ท่ี ดั เทยี ม ปกตเิ ขาเปน็ ผนู้ ำ� ในการ ตอ่ ตา้ นการจโู่ จมจากสตั วก์ นิ เนอื้ ทต่ี วั เลก็ และออ่ นแอ เชน่ จงิ้ จอก อเี หน็ ... แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับสัตว์ตระกูลแมวขนาดใหญ่ อย่างเสอื ดาว อนั ดับแรก พวกเขาวงิ่ เรว็ ได้ไมเ่ ท่าเสือดาว 146

อันดับสอง เสือดาวเจ้าป่าน้ันดุร้ายกว่าสัตว์กินเนื้อตัวเล็กๆ ท่ี เขาเคยสดู้ ว้ ยอยา่ งเทยี บไม่ตดิ และมีอีกสิ่งท่ีส�ำคัญยิ่งกว่า น่ันคือแหล่งอาหารหลักของเผ่า เสอื ดาวกเ็ ป็นสัตวจ์ ำ� พวกกวางอย่างพวกเขานแ่ี หละ เพอ่ื นๆ ในเผา่ ของอรี คิ ตอ้ งสนิ้ ชพี ใตค้ มเขยี้ วของเสอื ดาวไปเปน็ จ�ำนวนไม่น้อย ดังน้ันเมื่อเขาต้องมาเจอเสือดาวตัวเป็นๆ แบบน้ี แถมเป็นเสือดาวขนาดใหญ่กว่าปกติ ในใจจึงรู้สึกหวาดผวาอย่างบอก ไม่ถูก อีรคิ เอนตวั พงิ กรอบประตู ปฏกิ ริ ิยาแรกคอื วิง่ หนี เขาหมุนตัวเตรียมพุ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่จนใจท่ีเขา บนหัวนน้ั กวา้ งและใหญเ่ กินไปจึงชนกับกรอบประตู “ปงั ” เรอื นไม้ทง้ั หลังส่นั ไหวเพราะแรงกระแทก ขณะเดียวกัน เขากวางก็ติดอยู่ในหลืบของกรอบประตู อีริคบิดกายขยับเขาไปมาอย่างลุกลน สายตาท่ีเต็มไปด้วยความ หวาดกลัวก็เหลือบมองด้านในห้องไปดว้ ย ไรอันหมอบอยู่บนเตียง ไม่ค่อยพอใจกับเสียงอึกทึกที่เกิดขึ้น จึงขบฟันด้วยอากัปกิริยาดุร้าย สาวน้อยข้างกายได้ยินเสียงดังก็รู้สึก ร�ำคาญ เธอขมวดค้ิวเล็กน้อยท้ังๆ ที่ยังหลับตา คงเพราะเหน่ือยและ เมอื่ ยล้าจากการเดนิ ทางมากเกนิ ไป เสยี่ วโอวพลกิ ตัวแลว้ กน็ อนหลบั ตอ่ ไรอนั ชกู รงเลบ็ ขนึ้ ขา้ งหนงึ่ องุ้ มอื หนากวา้ งพรอ้ มเลบ็ ทแี่ หลมคม ยังโตกวา่ ใบหนา้ ของสาวน้อยท่ีหลับอยดู่ ว้ ยซำ�้ กรงเลบ็ นน้ั วางตะปบลง ขา้ งหูเธอ ปกปดิ ซีกหน้าเลก็ จม้ิ ลมิ้ เสยี มิดชิด “เบาๆ หน่อยสิ” เสียงเข้มด้วยความไม่พอใจดังข้ึน ก้องอยู่ ในบ้านไม้ขนาดเล็กหลังน้ี จากนั้นเสือดาวก็ข่มขู่ต่ออย่างไม่เกรงใจเจ้า 147

บา้ นสกั นดิ “ขืนเสยี งดังอกี ฉนั จะกนิ แกซะ” อรี คิ กลนั้ หายใจไปชวั่ ขณะ กลนื นำ้� ลายอยา่ งตนื่ ตระหนก ไมก่ ลา้ พูดอะไรอีก แม้แต่การดึงเขากวางออกก็พยายามท�ำด้วยเสียงที่เบาลง เขากวางทต่ี ดิ กบั รอ่ งประตดู งึ ออกยากเยน็ กวา่ จะสำ� เรจ็ กใ็ ชเ้ วลาไมน่ อ้ ย พอหนั กลบั มาอกี ทกี เ็ หน็ เสอื ดาวบนเตยี งชกู รงเลบ็ ขนึ้ กลางอากาศเหนอื ศีรษะของเสี่ยวโอว เสือนักล่ามีนัยน์ตาด่ิงลึก อากัปกิริยายากจะคาดเดาไม่รู้ว่าคิด อะไรอยู่ ใต้แสงไฟสาดส่อง เล็บเฉียบคมท่ีซ่อนอยู่ใต้อุ้งมือให้ความรู้สึก เย็นเยียบ ปลายเล็บของมันขยับเล็กน้อยเหมือนพร้อมจะแทงทะลุขมับ ออ่ นนุ่มของเส่ียวโอวไดท้ กุ เมือ่ อีริคตกใจยกใหญ่ สีหนา้ ซดี ขาวลงทันที ตอนนเี้ ขาไม่สนใจความเปน็ ไปของตนเองแลว้ สง่ เสยี งร้องขน้ึ “อย่า...อย่า...อย่าท�ำกบั โอวแบบนี”้ กวางหนมุ่ ร้องห้าม น้ำ� เสียง ท้งั ลนลานและตื่นกลวั แต่กย็ ังพยายามเรยี บเรียงค�ำพดู ของตน สถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่า เสือดาวตัวนี้ก�ำลังจะ ทำ� ร้ายเส่ียวโอวแน่นอน อีกนัยหนึ่งอีริคก็กลับรู้สึกแปลกใจว่า เสือดาวตัวใหญ่ตรงหน้า ทำ� ไมมลี ายบนตวั เหมอื นกบั เสอื ดาวนอ้ ยทเ่ี สย่ี วโอวคอยอมุ้ พาไปไหนมา ไหนดว้ ย แต่ถ้าใช่แล้วมนั เปลย่ี นจากเสอื นอ้ ยกลายเปน็ เสอื โตเต็มวัยได้ ยังไงล่ะ แล้วเดี๋ยวน้ีพวกเสือรู้จักแสร้งท�ำอ่อนแอเพื่อล่อหลอกให้ตัวเมีย เหน็ ใจไดแ้ ลว้ ง้ันหรือ? นม่ี ันเปน็ สิ่งทีม่ แี ต่หมาป่าเท่าน้นั ท่ชี อบท�ำไมใ่ ชเ่ หรอ? อีริคไม่รู้ว่ามันติดตามเสี่ยวโอวมาตลอดเวลาด้วยจุดประสงค์ 148

อะไร แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร สัตว์กินเน้ือติดตามสัตว์กินพืชตัวเมียล้วน ประสงค์ร้ายทั้งน้ัน อีริคตัดสินใจจะช่วยเสี่ยวโอวจากเสือดาวตัวใหญ่ ตรงหนา้ “โอว...โอวเหน็ คณุ เปน็ เพอื่ นมาตลอด...เธอเปน็ มติ รกบั คณุ มาก เลยนะครบั ” อรี คิ ท�ำใจกล้าเดนิ หนา้ ขยับเขา้ ไปหลายกา้ ว คอ่ ยๆ ชิดเขา้ ใกล้เตียง เสียงสั่นนดิ ๆ เพราะก�ำลงั ฝืนข่มความกลวั ของตนอยู่ ไรอันเลิกเปลือกตามองด้วยสายตาท่ีเย็นเฉียบและเฉยชา ไม่สนใจกวางตรงหน้าสกั นดิ แนล่ ะ่ ...เธอยอ่ มดตี อ่ เขามากอยแู่ ลว้ เธอเคยพดู คนเดยี วตอ่ หนา้ เขาว่า ทบี่ ้านตัวเองกเ็ ลีย้ งแมวตัวหนง่ึ ผู้หญิงคนนีด้ แู ลเขาเหมอื นกับท่ี ดแู ลแมวตวั นนั้ นั่นแหละ ไรอนั คิดในใจ “คร้ังที่แล้วโอวก็ข้ึนเรือที่เต็มไปด้วยหมาป่ากลายพันธุ์ตัวคน เดียวก็เพ่ือช่วยเหลือคุณ คุณควรจะซาบซึ้งในน�้ำใจของเธอถึงจะถูก... ถา้ ไมม่ โี อว คุณคงไมป่ ลอดภัยจนถึงป่านนี้หรอก” อรี คิ เผชญิ กบั ดวงตาสงบนงิ่ ของไรอนั ทำ� ใหร้ สู้ กึ หวาดกลวั ขนึ้ มา อีก เสยี งท่พี ดู จึงเบาลงกว่าเดิม “ดังนัน้ คุณ...อย่าท�ำรา้ ยเธอเลยนะครับ...” ให้ตายเถอะ ต้ังแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นเสือตัวไหนจะใหญ่ เท่ากับเสือดาวตัวนี้อีกแล้ว เขาไปเอาความกล้าจากไหนมาเจรจากับ เสือดาวตัวร้ายนี้ อนาคตเขาคงต้องจบลงทนี่ ่แี นน่ อนอยา่ งไมต่ ้องสงสยั พูดจบก็ก้มหน้างุด ต้ังท่ารออยู่นานแต่กลับไม่เจอความโกรธ เกรย้ี วอย่างทีค่ ิดไว้ กวางหนุ่มค่อยๆ เงยหนา้ มองเสอื ดาวรา่ งใหญ่ เหน็ มันก�ำลังกม้ หนา้ มองสาวนอ้ ยทีน่ อนขดตวั อยดู่ ้านล่าง 149