สิงห์สถิต 1

เสยี่ วโอว มนั โนม้ กายลง ยน่ื จมกู เขา้ ไปใกลร้ า่ งของเธอ ดอมดมไปทว่ั พดู อยา่ งมัน่ ใจ “ไมผ่ ิดแน่ บนตวั เธอมกี ล่นิ ของไรอัน” 50

บทท่ี 6 เสอื ดาวเพศผตู้ วั โตเตม็ วยั มรี า่ งกายกำ� ยำ� มอื เทา้ แขง็ แกรง่ และกล้ามเน้ือแน่น เสี่ยวโอวถูกสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้กดไว้กับพื้นจนแทบจะหายใจ ไม่ออก มนั เหยียบลงมาทีช่ ่องอกเธออยา่ งไมอ่ อมแรง... สัญชาตญาณบอกใหเ้ ธอพยายามขยับแขนขา แตย่ งั ไมท่ นั หนีก็ ถูกอีกฝ่ายควา้ ข้อมือแล้วล็อกเอาไวก้ บั พนื้ เสอื ดาวกลายพนั ธพ์ุ วกนม้ี สี ายตาคมกรบิ ทา่ ทางขเู่ ขญ็ พวกมนั จอ้ งตาเธอเขม็งถามเสียงคาดคนั้ “เอาไรอนั ไปซอ่ นไว้ทไ่ี หน?” ทโ่ี ชครา้ ยกค็ อื พวกนไี้ มไ่ ดเ้ รยี นรภู้ าษาของมนษุ ยท์ ง้ั หมดเหมอื น กบั เผา่ เรนเดยี ร์ ววิ ฒั นาการของเผา่ เสอื ดาว แมจ้ ะลอกเลยี นระบบภาษา มาจากมนุษย์ แต่ก็ปรับปรุงให้ผสมผสานไปกับภาษาของตนเองด้วย แถมสัตว์กลายพันธุ์ตัวน้ียังกดเสียงต�่ำ เสี่ยวโอวเลยฟังรู้เรื่องแต่ค�ำว่า ‘ไรอัน’ จงึ ตอบกลบั ทนั ควนั ว่า “ฉนั ไมร่ ู้จกั เขาสกั หน่อย” เสย่ี วโอวฟงั ภาษาของพวกเขาไมร่ เู้ รอื่ ง แตร่ อ็ ดกลบั เขา้ ใจคำ� พดู 51

ของเธอ เขายังคงนิ่งเงียบไม่ขยับ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ชัดเจนว่าก�ำลัง ชั่งน�้ำหนกั ว่าเสยี่ วโอวพดู จริงหรือไม่ ไมว่ า่ ยงั ไงกต็ าม บนรา่ งของเธอมกี ลนิ่ ของไรอนั อยู่ แสดงวา่ ตอ้ ง เคยเจอไรอนั แนน่ อน รอ็ ดเอามอื ขา้ งหนงึ่ ลอ็ กขอ้ มอื ของเธอไว้ อกี มอื วาง ตรงช่องอก ทา่ ทางสอบสวนดรุ า้ ยย่ิงกว่าเดิม “พดู ความจรงิ มาดีกวา่ ” แมส้ ตั วป์ า่ จะวิวฒั นาการจนมรี ปู ร่างเหมอื นมนษุ ย์ แตก่ รงเลบ็ ก็ ยังคงแหลมคม แลว้ ตอนนี้เลบ็ ทว่ี ่ากำ� ลังจอ่ อยู่ตรงหนา้ อกเส่ียวโอว หาก เขาออกแรงอีกสักนิด กจ็ ะแหวกอกเธอไดเ้ ลย เส่ียวโอวใจหายวาบ แหงนหน้ามองอีริคท่ีอยู่ในไร่ข้าวโพดไกล ออกไป อ้าปากคิดขอความชว่ ยเหลอื “ชว่ ย...” พูดเพยี งค�ำว่า ‘ช่วย’ ออกมา ค�ำท่เี หลือก็คาอยใู่ นล�ำคอ เมอ่ื วานเธอเหน็ อรี คิ วง่ิ หนเี สอื มาแลว้ แมเ้ รนเดยี รจ์ ะตวั ใหญ่ แต่ ด้วยความแตกต่างทางพันธุกรรม พวกมันจึงเป็นได้แค่อาหารค�ำใหญ่ ส�ำหรับพวกเสือดาวเท่านั้น ถ้าเธอร้องขอความช่วยเหลือจากอีริคใน ตอนนี้ ไม่เทา่ กบั ดงึ เขาเขา้ สู่อนั ตรายเหรอ? เสีย่ วโอวกัดฟัน แตห่ ากจะให้ถกู ฆา่ ไปเสียอย่างน้ี เธอก็ไม่ยอม หรอก น้ิวของเธอสัมผัสถูกถุงหอมตรงเอวโดยไม่ตั้งใจ เธอชะงักการ เคล่ือนไหวเลก็ น้อย ฉุกคดิ บางอย่างขน้ึ มาได้ มือเร็วเท่าความคิด เสี่ยวโอวกระชากถุงหอมที่ตนท�ำมาก�ำไว้ อย่างไม่ลังเล จากน้ันก็เบนสายตามาสังเกตปฏิกิริยาของเสือดาว กลายพันธุ์ท้ังสอง ร็อดยังคงไม่สนใจการดิ้นรนของเธอ ส่วนเสือดาว กลายพันธุ์อีกตัวยืนห่างไปหลายก้าว แม้จะไม่ได้เข้ามาร่วมด้วยแต่ก็ ไมค่ ิดจะห้ามปราม 52

เธอคงตอ้ งหาทางรอดเองแล้ว เสี่ยวโอวตัดสินใจเด็ดขาด สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก�ำถุง แคทนพิ ในมือแน่น แล้วยกขน้ึ ไปกดจมกู เสอื ดาวตรงหนา้ แมวทบี่ า้ นเวลาเจอของเลน่ ทม่ี แี คทนพิ ทไี ร กจ็ ะรา่ เรงิ สดุ ชวี ติ ไป เสียทุกคร้ัง ถึงขนาดไร้สติกอดของเล่นไว้ทั้งเขี่ยท้ังกัด กลิ้งไปท่ัวพ้ืน เหมอื นคนติดยาเสพตดิ อย่างไรอย่างนั้น ในเมื่อเป็นสัตว์ตระกูลแมวเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพืชชนิดน้ีจะมีผล กบั เสอื ดาวไหม? ผลลพั ธ์น้ันให้เธอผดิ หวัง “เป็นตัวเมียที่โง่เสียด้วย!” ร็อดเบนหน้าหลบถุงหอมแคทนิพ นำ้� เสยี งทพี่ ดู ยงิ่ กวา่ ดแู คลน “เธอคดิ วา่ พวกฉนั จะเกบ็ จดุ ออ่ นขนาดใหญ่ ของเผา่ พนั ธุ์เอาไว้เหรอ? แคทนพิ ไม่มีผลตอ่ ประสาทสัมผัสของพวกเรา มาต้งั หลายร้อยปีแล้ว” แย่แล้ว! นอกจากแคทนิพจะไม่ได้ผล กลบั ย่งิ เพมิ่ ความโกรธให้ กบั เสอื ดาวกลายพนั ธต์ุ ัวนเี้ ข้าไปอกี กรงเล็บคมกริบของร็อดบนหน้าอกเส่ียวโอวกดแรงข้ึนเร่ือยๆ “บอกมา ไรอนั อยู่ทไี่ หน?” เล็บแหลมคมเก่ียวเสื้อคลุมเบสบอลของเธอขาดอย่างง่ายดาย เสอ้ื ทเี่ ธอมเี ปลยี่ นในแตล่ ะวนั ปกตกิ ไ็ มพ่ ออยแู่ ลว้ ขนื ถกู เขาทำ� ขาดไปอกี ตัว ตอ่ ไปกจ็ ะยิ่งไมม่ ใี หเ้ ปลี่ยน เสย่ี วโอวดนิ้ รนไปมา รเู้ พยี งวา่ พวกเขาตามหาสตั วก์ ลายพนั ธท์ุ ่ี ชื่อไรอัน “ฉนั ไม่ร้จู รงิ ๆ...” ร็อดขมวดคิ้วอย่างนึกร�ำคาญ ตัวเมียตัวนี้ได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาใต้ กรงเลบ็ ของเขา ไม่ยอมพูดความจริง ขืนยังถว่ งเวลาต่อไปจะรู้ท่อี ย่ขู อง 53

ไรอนั ไดย้ ังไงล่ะ? เขาตัดสินใจเอาตัวเธอกลับไปก่อนแลว้ คอ่ ยวา่ กนั พอคิดแบบน้ี มือหน่ึงจึงคว้ามือเส่ียวโอวไว้ อีกมือล็อกเข้าท่ีเอวบาง ตวัดร่างน้อยขึ้น พาดบ่าโดยไม่นึกจะถนอมโฉมงามอย่างเธอเลยสักนิด เขาหันไปบอก เพอ่ื นทชี่ ่ือดอลโตว้ า่ “กลบั ฝูง” แลว้ ก็ก้าวยาวๆ มงุ่ หนา้ เข้าป่าลกึ หน้าท้องของเสี่ยวโอวกระแทกเข้ากับไหล่บึกบึนของเสือดาว กลายพนั ธ์ุ เธอเจบ็ จนจกุ คดิ จะร้องแตก่ ร็ อ้ งไม่ออก อีริคบอกว่าเสือดาวกลายพันธุ์เป็นสัตว์กินเน้ือท่ีดุร้ายที่สุดใน ห่วงโซ่อาหาร ในเมื่อพวกเขาถามแล้วไม่ได้ความจากเธอ คงจะจับเธอ กลับไปกินแน่ๆ เลย เส่ียวโอวท้ังเหน่ือยล้าและโศกเศร้ากับชะตากรรม ของตวั เอง แตท่ นั ใดนน้ั เสอื ดาวกลายพนั ธท์ุ จ่ี บั เธอพาดบา่ อยกู่ ห็ ยดุ เดนิ เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างเจบ็ ปวด แล้วตามมาดว้ ยเสยี งสบถ “นมี่ ันอะไรกัน” เสี่ยวโอวยงั ไม่ทันเขา้ ใจว่าเกดิ อะไรข้ึน ก็ถกู เสอื ดาวกลายพนั ธุ์ โยนลงกบั พนื้ แม้จะเจ็บแต่ก็ไม่มีเวลาลูบคล�ำเนื้อตัวแล้ว เธอรีบเงยหน้าข้ึน เห็นเสือดาวน้อยลายด�ำก�ำลังเกาะอยู่บนไหล่ของร็อด เขี้ยวอันคมกริบ ของมันฝงั ลงในเน้อื แล้วกัดเขาอยา่ งแรง ร็อดคว้าเสือดาวน้อยออกจากไหล่ ก�ำลังคิดจะสั่งสอนมัน เสยี หนอ่ ย แตก่ ลบั เจอเขา้ กบั ดวงตาแวววาวสนี �้ำเงนิ เขม้ เสยี กอ่ น แววตา ที่วา่ ทัง้ ขม่ ขวญั ดดุ นั แลว้ กต็ ำ� หนิ ร็อดตกตะลึง แขง็ เกร็งไปท้งั รา่ ง แมแ้ ตล่ ิน้ ก็เร่ิมพนั กนั “ไร...” ไรอนั ! พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ถูกเสือดาวน้อยยกเท้าขึ้นฟาดกรงเล็บใส่ 54

ปลายคาง รอ็ ดแหงนไปดา้ นหลงั มอื คลายออก เสอื ดาวนอ้ ยจงึ โดดออกจาก มอื เขาไปไดอ้ ย่างงา่ ยดาย เสี่ยวโอวเห็นเสือดาวน้อยวิ่งมาหาตน กลัวว่าสัตว์กลายพันธุ์ ท้ังสองจะตามมาเอาเร่ือง จึงรีบอุ้มมันไว้แล้วฉวยโอกาสท่ีร็อดและ ดอลโตย้ งั ไมท่ นั ได้สติ รบี วงิ่ หนี “เดีย๋ วกอ่ น...” รอ็ ดกบั ดอลโตค้ ดิ จะไลต่ าม แตเ่ พง่ิ ขยบั ไดเ้ พยี งสองกา้ ว เสอื ดาว นอ้ ยก็ยืน่ หัวออกมาจากออ้ มแขนของเสย่ี วโอวแลว้ ค�ำรามขู่ เสี่ยวโอวสนใจแต่จะวิ่งหนี จึงไม่เห็นแววตาทรงอ�ำนาจท่ีก�ำลัง ข่ขู วัญและออกค�ำส่งั ของเจ้าเหมยี วในอ้อมอก รอ็ ดกบั ดอลโตอ้ ง้ึ ไป สดุ ทา้ ยกย็ อมหยดุ ฝเี ทา้ ปลอ่ ยใหเ้ จา้ เหมยี ว น้อยกบั เสีย่ วโอวห่างออกไปต่อหนา้ ต่อตา วง่ิ หนมี าได้สกั ระยะหน่งึ คดิ วา่ นา่ จะปลอดภยั แล้ว เธอจึงปล่อย ร่างเสือดาวน้อยในอ้อมแขนลง ก่อนจะยกมันขึ้นมามองแล้วถามอย่าง แปลกใจ “ท�ำไมแกถงึ มาอยทู่ นี่ ไ่ี ด?้ ” เสือดาวน้อยเปล่งเสียงครางออกมาจากล�ำคอเพียงเบาๆ อยู่ หลายครัง้ กอ่ นจะขยบั ขาหลงั ออกมาใหเ้ ธอเห็น เปน็ อยา่ งทมี่ นั คดิ ไว้ เสยี่ วโอวถกู ดงึ ดดู ความสนใจจรงิ ๆ เสยี ดว้ ย เธอเปลีย่ นไปสนใจขาหลังของมันแทน แผลท่ีขาปริออก มเี ลือดซึมเตม็ ผา้ ก๊อซ แผลต้องปรติ อนสกู้ บั สตั ว์กลายพันธสุ์ องตัวเมื่อคร่แู น่ๆ เสย่ี วโอวซาบซง้ึ ใจทเี่ จา้ ตวั นอ้ ยเสย่ี งเขา้ มาชว่ ยเธอโดยเอาชวี ติ ของตนเองเปน็ เดมิ พนั เธอรบี เปดิ กระเปา๋ หยบิ เอากลอ่ งยาจาก ‘หว้ งมติ ’ิ 55

ใส่ยาฆ่าเช้อื แลว้ ท�ำแผลให้ใหม่ เม่ือท�ำแผลเสร็จ เส่ียวโอวก็ถามอย่างอ่อนโยน “แกโผล่มาเพื่อ ช่วยฉันหรือ?” เสือดาวน้อยหลุบตาลง ปิดบังความนัยบางอย่างในสายตา แต่ สำ� หรับเสี่ยวโอวนั้น ทา่ ทางแบบนีถ้ ือเป็นการยอมรับโดยปริยาย แน่นอน ไม่ว่ามันจะมีปฏิกิรยิ าอยา่ งไร เส่ยี วโอวกม็ น่ั ใจเต็มท่วี า่ มันเป็นเจ้าเหมียวยอดกตัญญู ยอมเข้ามาต่อกรกับสัตว์กลายพันธุ์ที่ ตวั โตเตม็ วยั เพอ่ื ชว่ ยเหลอื เธอ คดิ ไดด้ งั นกี้ ท็ งั้ ปลาบปลม้ื ใจและรสู้ กึ สงสาร มันไปด้วย “แกไปท�ำพวกนัน้ โมโหเข้าแล้วร้ตู ัวหรอื เปลา่ ดกู ร็ ู้วา่ พวกนั้น ร้ายมากแคไ่ หน จะไมต่ ามมาหาเรอื่ งแกในอนาคตหรอกหรอื ?” เสยี่ วโอวเป็นกงั วลแทนมนั เหลอื เกิน เสือดาวน้อยนอนหมอบอยู่ในอ้อมอกเธอเงียบๆ เหมือนจะ ไมก่ ังวลกบั ปัญหานี้เลยสกั นดิ แน่ส.ิ ..มันยังเด็กนีน่ าจะไปรอู้ ะไร เสย่ี วโอวนวดหวั เสอื ดาวนอ้ ยเพอ่ื ใหม้ นั ผอ่ นคลาย แลว้ ลองถาม หย่ังเชงิ ดู “ฝูงของแกอย่ทู ไี่ หน...หืม? ไกลจากที่น่ีมากหรือเปล่า?” พูดจบ ก็วางมนั ลงบนพน้ื “แกรบี กลับฝงู ของตวั เองเถอะ อย่างไรเสียพวกแกก็ เป็นเสือดาวเหมือนกัน จะกลายพันธุ์หรือไม่กลายพันธุ์ก็น่าจะพอตกลง กันได้ ถ้าแกกลับฝูงพวกเขาอาจจะช่วยเหลือแกจากสัตว์กลายพันธุ์ สองตัวนั้นได้ ฉันตวั คนเดยี วคงปกปอ้ งแกไมไ่ ด้หรอก” เสือดาวน้อยยืนอยู่กับท่ีไม่ขยับ แหงนหน้าข้ึน ดวงตาสีน้�ำเงิน เขม้ จ้องมองเธอเงียบๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง มันกย็ ังไมข่ ยบั เสี่ยวโอวเอยี งหวั นกึ สงสยั “ท�ำไมแกไมย่ อมไปละ่ ?” 56

เสอื ดาวนอ้ ยเดนิ กลบั มาอยขู่ า้ งกายเธอ หมอบลงโดยไมส่ ง่ เสยี ง ใดๆ น่มี ันอะไรกัน? ไม่คดิ จะกลบั ฝูงของตัวเองหรอื ? เส่ยี วโอวลกุ ข้นึ จงใจเดินหา่ งไปสองก้าว เห็นเสือดาวน้อยค่อยๆ ลุกขึ้น เดินตามหลังเธอมา ขาหลังที่ บาดเจบ็ นัน้ กะเผลกเล็กน้อย เธอเดินไปทางไหน มันก็เดนิ ไปทางน้นั เส่ียวโอวเขินเล็กน้อย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าป่าที่มี สงิ สาราสัตว์ตวั เล็กตวั นอ้ ยคอยเดินตาม จงึ ถามมันอยา่ งประหลาดใจ “แกจะตามฉันไปจริงเหรอ?” เสอื ดาวน้อยหยุดอยแู่ ทบเทา้ เธอ ความเงยี บคือการยอมรับโดย ปรยิ าย “แต่ว่าฉันจะไปที่ท่ีห่างไกลทางตะวันออกนะ อาจจะมีอันตราย ระหว่างทาง แล้วก็...อาจจะไม่กลับมาอีก แกยังจะอยากตามฉันไปอยู่ รึเปล่า?” คราวนเี้ สอื ดาวนอ้ ยคอ่ ยมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั ใหเ้ ธอเหน็ แตไ่ มใ่ ช่ ตีจาก...มันฉวยโอกาสตอนเส่ียวโอวโน้มร่างลงมา ใช้ขาหลังท่ีไม่ได้ บาดเจบ็ นน้ั ออกแรงกระโจนตวั กระโดดเขา้ สอู่ อ้ มอกของเธอเสยี อยา่ งนนั้ เสยี่ วโอวกลวั มนั จะล้มกล้ิง จงึ รีบโอบรับมนั ไว้ “เอาเถอะๆ” เธอหวั เราะอยา่ งจนใจ “ในเมอื่ แกอยากจะตาม กต็ าม มาละกนั ...” มันเป็นสัตว์ตัวแรกท่ีเธอพบนับแต่มาถึงโลกน้ี คิดๆ ดูแล้ว เราอาจมวี าสนาตอ่ กันก็เปน็ ได้ เอาเถอะ...มีสัตว์เลีย้ งสักตวั ก็ไมเ่ สยี หายนี่ 57

พอคิดได้อย่างนี้ เสี่ยวโอวก็ปล่อยวางและปรับอารมณ์ได้อย่าง รวดเรว็ ตอนแรกเธอคดิ จะเดนิ ทางคนเดยี ว แตต่ อนนม้ี เี สอื ดาวนอ้ ยเพมิ่ มาอีกหน่ึง คงต้องวางแผนเส้นทางใหม่ ปู่ของอีริคบอกว่าเต่าน�้ำท่ีชื่อ แพ็ตอาศัยอยู่ทางซีกตะวันออกของแผ่นดินโบเออร์เนีย ถ้าเธอมุ่งหน้า ตามเข็มทิศไปทางตะวนั ออกอย่างเดยี วก็คงพอล่ะมั้ง นกึ ถงึ โบแร็ต ก็นึกถงึ อรี ิค เส่ียวโอวคดิ จะบอกลาเขากอ่ นไป แต่พอเจอเสอื ดาวกลายพนั ธ์ุ เข้าท�ำให้เธอว่ิงออกนอกเส้นทาง เมื่อครู่มัวแต่หนี พอรู้ตัวอีกทีก็มายืน อย่ตู รงเชงิ เขาแลว้ เสยี่ วโอวมองกลบั เขา้ ไปในปา่ แลว้ กต็ ดั สนิ ใจวา่ คงไมต่ อ้ งลาแลว้ ไมว่ า่ ยงั ไงเธอกค็ งไมส่ ามารถอธบิ ายไดว้ า่ เผา่ พนั ธข์ุ องตนเปน็ พนั ธอ์ุ ะไร และจะไปตะวนั ออกท�ำไม หลงั จากหนั หลงั เดนิ ไปไดห้ ลายกา้ ว กไ็ ดย้ นิ เสยี งรอ้ งเรยี กดงั มา จากทางด้านหลัง— “โอว รอฉันด้วย” เสยี่ วโอวหนั กลบั ไปมองอยา่ งประหลาดใจ เหน็ อรี คิ วง่ิ มาแตไ่ กล เขากวางขนาดใหญ่ส่ายไหวตามการว่ิง ท�ำเอาคนเห็นอกสั่นขวัญแขวน แทนเพราะกลัวมนั จะหกั ลงมา ยังว่ิงไม่ถึงตัวเสี่ยวโอว อีริคก็ถามข้ึนอย่างอดรนทนไม่ไหว “ฉันได้ยินคุณปู่บอกว่าเธอจะเดินทางไปยังทิศตะวันออกเพื่อตามหาฝูง ของตนเอง ทำ� ไมเธอไมบ่ อกฉนั วา่ ฝูงของเธออยู่ไกลขนาดนั้นเลา่ ?” เสีย่ วโอวลงั เล “อมื ฉันไมอ่ ยากรบกวน...” ไม่รอให้เส่ียวโอวพูดจบ อีริคก็ฉีกย้ิมกว้าง กล่าวด้วยน้�ำเสียง สดใส “ไม่เป็นไร ฉันต้องไปเข้าประชุมแทนคุณปู่ที่หมู่บ้านกวางหนอก 58

พอดี หมู่บ้านนี้ก็อยู่ทางทิศตะวันออกเหมือนกัน หากเธอไม่รังเกียจ พวกเราร่วมทางกนั ได้นะ” “...” อีรคิ พูดจบ ก็เดนิ มาหยดุ อยู่ตรงหนา้ เส่ียวโอว สายตามองต�่ำลง จงึ เห็นเสือดาวทเี่ ธออุ้มไวแ้ นบอก เสือดาวขนสีเทาลายด�ำมองตอบอีริคด้วยสายตามืดคร้ึมดวงตา สีน�้ำเงินเข้มเปล่งประกายแวววาว เป็นลักษณะเฉพาะท่ีพวกกินเน้ือมัก ใช้มองประเมินพวกกินพืช 59

บทท่ี 7 อีริคผงะถอยหลงั ดว้ ยความตกใจ “ส...เสือดาวรึเน่ีย!” เพราะความกลัว แมแ้ ต่เขากวางบนหวั กย็ งั สั่น โดยธรรมชาตแิ ลว้ ...ผอู้ อ่ นแอมกั จะกลวั ผแู้ ขง็ แกรง่ แถมเสอื ดาว ยังล่ากวางเป็นอาหารหลักเพราะเนื้อแน่นเต็มปากเต็มค�ำ เคี้ยว ทเี ดยี วอมิ่ ไปหลายวนั กรณเี สอื ลา่ กวางเปน็ อาหารจงึ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งแปลกแต่ อย่างใด แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงเสือดาวน้อยท่ีดูไม่มีพิษมีภัย แต่ก็จะ ประมาทไมไ่ ด้ เส่ียวโอวกุมขาหลังของเสือดาวเอาไว้ พยายามไม่ให้มือของ ตัวเองถูกแผลของมัน เธอน่ิงไปครู่หน่ึงก่อนอธิบายอย่างเก้อเขิน “เหมียวนอ้ ยของฉันไม่ท�ำร้ายใครหรอก...” น่าเสยี ดายทน่ี ำ้� เสียงลงั เลจนแม้แต่ตนเองกย็ งั ไม่เชื่อ พอมาคิดอีกที เธอเจอมันมาแล้วถึงสามครั้ง สองครั้งแรกเธอ ระแวงมันมาก แตก่ ลับไม่มอี ะไรเกิดขึน้ ครั้งท่สี ามมันถงึ ขนาดชว่ ยชีวติ เธอไวด้ ้วยซ�้ำ มันไม่นา่ จะเป็นตัวอันตรายอะไรหรอกน่า 60

อรี คิ ทำ� ใจกล้าถามว่า “ทำ� ไมเธอถงึ มาอย่กู ับมันไดล้ ่ะ?” เสี่ยวโอวจึงเล่าเรื่องท่ีไปเจอเสือดาวน้อย และได้ช่วยเหลือมัน อย่างย่อๆ ให้อีริคฟัง แถมยังอุตส่าห์เน้นย้�ำเสียงจริงจัง “เม่ือครู่มี เสอื ดาวกลายพนั ธส์ุ องตัวจูโ่ จมฉนั มนั น่ีแหละทช่ี ่วยฉันไว”้ ประโยคนี้เจตนาจะใหอ้ ีริคเปลี่ยนมมุ มองท่มี ีต่อเสือดาวนอ้ ย แต่ว่า...เส่ียวโอวคิดง่ายเกินไป ความสัมพันธ์ระหว่างเหย่ือกับ ผู้ล่าน้ันด�ำรงอยู่มานับร้อยนับพันปี ไม่ใช่สิ่งท่ีจะเปลี่ยนแปลงได้ในช่ัว ขา้ มคนื อรี คิ มองเสอื ดาวแลว้ กม็ องดเู สยี่ วโอว กลนื นำ้� ลายอยา่ งยากเยน็ “เธอคิดจะพามันรว่ มเดินทางไปด้วยหรือ?” เส่ยี วโอวพยกั หน้า พดู ตามตรงวา่ “มนั หลงกับพอ่ แม่ ฉันคดิ จะ ชว่ ยมนั หาฝงู ดว้ ย” พดู จบกเ็ หน็ อรี คิ ทำ� สหี นา้ หวาดผวา เสยี่ วโอวครนุ่ คดิ ชวั่ ครู่ จงึ เอย่ ปากอยา่ งเขา้ ใจ “ถา้ เธอกลวั มนั เราแยกกนั เดนิ ทาง ตา่ งคน ตา่ งไปไม่ดกี วา่ หรือ” เสย่ี วโอวนึกว่าอีริคจะพยักหน้า เพราะว่าความกลวั บนหนา้ เขา นน้ั ไมใ่ ชข่ องปลอม แต่เขากลับส่ายหน้า ดวงตากลมแป๋วนั้นจ้องมองเสือดาว อยา่ งกลัวๆ แตป่ ากกลับพูดวา่ “ไม่ ฉนั จะไปกับเธอ...หากเกดิ อนั ตราย ข้นึ ระหว่างทาง ฉันจะไดป้ กป้องเธอได”้ ส่วน ‘อนั ตราย’ ทว่ี า่ เกิดจากใครนัน้ ...แมจ้ ะไมพ่ ดู ใหช้ ัดเจน แต่ เจ้าตวั ยอ่ มรอู้ ยู่แก่ใจ เสย่ี วโอวไมอ่ าจปฏเิ สธความหวงั ดจี ากเขาได้ จงึ รว่ มเดนิ ทางไป ด้วยกนั ตอนนก้ี ็สายมากแล้ว ขนื ยังไมร่ บี ออกเดนิ ทาง วันนพ้ี วกเขาคง 61

ออกจากเขาลกู นไี้ มท่ นั ดว้ ยซำ้� เธอเกบ็ เขม็ ทศิ กลบั เขา้ ไปในกระเปา๋ ตงั้ แต่ ตอนทถ่ี กู อรี คิ เรยี กใหห้ ยดุ ยงั ดที เ่ี ธอจดจำ� ทศิ ทางเอาไวก้ อ่ นลว่ งหนา้ แลว้ ขอเพยี งม่งุ หน้าเดนิ ไปตามทศิ ทตี่ งั้ ใจกพ็ อ เส่ยี วโอวเดนิ น�ำหน้า อีรคิ เดนิ ตามหลัง ระหว่างทางอีริคคอยสังเกตเสือดาวน้อยท่ีเส่ียวโอวอุ้มเอาไว้ ตลอดการเดินทาง พอมันเคล่ือนไหว เขาก็จะตึงเครียดแข็งเกร็งไป ทงั้ ตวั ทนั ที บางครงั้ มนั กย็ กกรงเลบ็ ขน้ึ เกาหเู บาๆ แตอ่ รี คิ กลบั ลกุ ลลี้ กุ ลน ถอยหลังหลายกา้ วอย่างหวาดผวา ตากวางคู่นนั้ มีแตค่ วามระแวง เสอื ดาวนอ้ ยจอ้ งมองเขาเงยี บๆ ครหู่ นงึ่ จากนนั้ กว็ างกรงเลบ็ ลง หาวอยา่ งเกยี จคร้านเบอื่ หนา่ ย ไมเ่ หน็ เขาอยู่ในสายตาเลยสกั นิด หน่ึงคน--หนึ่งเสือ--หนึ่งกวางเดินมาร่วมสามชั่วโมง เป็นเวลา เกือบห้าโมงเย็นจึงได้พบถ้�ำที่เหมาะจะพักผ่อนในท่ีสุด ปากทางเข้าถ�้ำ เตยี้ มาก อรี คิ ซงึ่ มรี ปู รา่ งสงู ใหญ่ ตอ้ งกม้ ตวั ถงึ จะเดนิ เขา้ ไปได้ แตภ่ ายใน ถำ้� กลบั กวา้ งขวาง อกี ทงั้ ยงั ลกึ จนมองไมเ่ หน็ ปลายถำ้� ไมม่ หี ญา้ ฟางและ สิง่ อ่ืนใด จงึ ดูไม่เหมือนทพ่ี ักอาศยั ของหมี ถ้าเป็นถ�้ำโล่ง เสี่ยวโอวก็วางใจ เธอไปขนเอาหญ้าแห้งจาก ด้านนอกมาปไู ว้ในถ้�ำ วางเสือดาวน้อยลงบนน้ัน อีริครับหน้าท่ีจุดไฟ พอมีเปลวไฟลุกในถ้�ำก็สว่างข้ึนมาก เขา ไม่ไดอ้ ยู่เฉย หมุนตวั ออกจากถำ�้ ไปอีกหน เพียงครเู่ ดียวกก็ ลับมาพร้อม กบั ผลไมป้ า่ นานาชนดิ “แถวนม้ี อี ะไรทกี่ นิ ไดไ้ มม่ ากนกั ฉนั เดด็ ผลไมก้ ลบั มาไดบ้ า้ งบางสว่ น พอรองทอ้ งไดส้ กั หนง่ึ คนื พรงุ่ นฉี้ นั จะคอยมองระหวา่ ง ทางวา่ มีเห็ดสดทก่ี นิ ไดบ้ ้างไหม เราจะไดก้ ินเห็ดยา่ งกนั ” เสอื ดาวน้อยกลอกตา พ่นลมออกทางจมกู 62

ผลไม้...เห็ด! อรี คิ มองไปทางมันดว้ ยสหี นา้ ตึงเครียด ได้ข่าวว่าถ้าขาดเน้อื สด นานๆ เสือจะอันตรายขึ้น แตเ่ สือตวั นก้ี ลับพลิกตัว ไม่แยแสเขาสกั นิด แนล่ ะ่ ...พวกกนิ พชื นนั้ กนิ งา่ ยอยงู่ า่ ย แคเ่ หด็ ยา่ งสกั หนอ่ ยกท็ ำ� ให้ พวกเขาพงึ พอใจไดแ้ ลว้ เส่ียวโอวไม่ได้สังเกตถึงคล่ืนใต้น้�ำระหว่างสัตว์สองตัวนี้ เธอ เอาแต่ปอกผลไม้อยู่ ผลไม้ชนดิ นด้ี ้านนอกดอู ัปลักษณ์ ตะปุ่มตะป�ำ่ เป็น ประเภทที่ปกติเส่ียวโอวจะไม่เด็ดแน่ๆ แต่พอปอกออกแล้ว เน้ือข้างใน กลับเป็นสีขาวมีน�้ำผลไม้ไหลออกมา ดูหวานฉ�่ำ เสี่ยวโอวดูดเบาๆ อึก หนึง่ รสชาตหิ วานหอมถกู ใจ แถมยงั มีกลิน่ เหมือนมะพรา้ วอกี แนะ่ เธอรู้สึกว่าไม่เลวนัก จัดการปอกอีกลูกหนึ่งแล้วยื่นมาตรงหน้า เสอื ดาวน้อย “แกกนิ ไหม?” เสอื ดาวนอ้ ยมองเพยี งปราดเดยี ว กเ็ บนสายตาออกอยา่ งเฉยเมย เส่ยี วโอว “...” เอาเถอะ มันเปน็ สัตว์กนิ เนือ้ นนี่ ะ หลังจากฟา้ มืด เธออาศยั จงั หวะท่ีอีรคิ นอนหลับ แอบเอานมวัว สองกล่องออกจาก ‘ห้วงมิติ’ ตดั วางไว้หน้าเสอื ดาวนอ้ ยกล่องหนึง่ เอาไว้ กินเองอีกกล่องหน่ึง แล้วก็ไม่ลืมฉีกซองเน้ือวัวแห้งให้เสือดาวน้อยด้วย คราวนี้มันไมป่ ฏิเสธ เอาหัวมดุ ลงในกล่องนมกนิ จนหมด แถมกินเนื้อววั แหง้ จนเกล้ยี งถงุ เสยี่ วโอวอดไมไ่ หวหนบี ใบหูกลมๆ ของมนั พดู เสยี งอุบอบิ “คิด ไม่ถงึ วา่ แกจะเลอื กกนิ ด้วย...” เสือดาวน้อยขยับปลายหู กม้ หัวลง ไมไ่ ด้ตอ่ ตา้ น 63

พอเสือดาวน้อยกินหมดแล้ว เธอก็เก็บกวาดกล่องอย่างมิดชิด โยนเศษขยะใสก่ ลบั ไปใน ‘ห้วงมิต’ิ แลว้ จึงคอ่ ยเอนกายนอน เธอนอนไปไดไ้ มน่ าน เสอื ดาวนอ้ ยทห่ี มอบอยตู่ รงหวั มมุ กค็ อ่ ยๆ ลมื ตาขึ้น มองสาวนอ้ ยทขี่ ดตัวนอนหลบั ปุ๋ยตรงหน้า จากน้นั กค็ ่อยๆ ยืนขึน้ หมนุ ตวั แลว้ เดนิ ออกนอกถำ�้ ไป ในความมดื รา่ งอนั คลอ่ งแคลว่ ของมนั เคลอ่ื นทร่ี วดเรว็ ไปทางปา่ ดา้ นหลงั มสี องร่างเคล่อื นท่ีในแบบเดียวกนั ตามหลังมาติดๆ พอเข้าไปในป่าลึกไรอันก็หยุดว่ิง หันหลังมาเผชิญหน้ากับสอง ผ้ตู ิดตาม “ร็อด ดอลโต้ ใครอนุญาตให้พวกนายตามฉันมา?” นำ�้ เสยี งทเ่ี อย่ เครง่ ขรมึ เยน็ เยยี บ ไมม่ ที า่ ทางของเสอื ดาวตวั นอ้ ย ทีอ่ ่อนแอไรท้ างส้อู ยา่ งที่เคยแสดง ตอนทเี่ สยี่ วโอวอมุ้ เขาวง่ิ หนี เสอื ดาว กลายพันธ์ุท้งั สองกล็ อบสะกดรอยตามมาอย่างไมล่ ดละ ใช่วา่ เขาจะไมร่ ู้ รอ็ ดกา้ วมาดา้ นหนา้ หนง่ึ กา้ ว จอ้ งตาเสอื ดาวตวั เลก็ ตรงหนา้ ถาม อย่างไม่อยากจะเช่ือ “จ่าฝูง...เป็นคุณจริงๆ หรือ” จากนั้นก็รีบถามต่อ “หากเป็นคณุ จริง ทำ� ไมคุณถึงมสี ภาพ...แบบน้ไี ด”้ ร็อดกลืนค�ำว่า ‘น่าตกใจ’ ลงคอเมื่อเผชิญกับแววตาดุดันของ ไรอัน ไรอันหันกลบั มามองผ้ตู ิดตามทัง้ สอง ใชแ่ ลว้ ...ตอนนเ้ี ขาอยใู่ นรา่ งเสอื นอ้ ยแรกเกดิ ทอ่ี อ่ นแอเปราะบาง ทง้ั ยงั เปน็ เสอื ตามสายเลอื ดเดมิ ตา่ งจากรา่ งสตั วก์ ลายพนั ธอ์ุ ยา่ งรอ็ ดกบั ดอลโต้ เสือดาวนอ้ ยตรงหน้ายนื นงิ่ สี่เทา้ ยันพื้น ลวดลายสดี ำ� พาดเทา ทำ� ให้เขาดนู า่ เกรงขาม อนั เป็นเอกลกั ษณ์เฉพาะตัวของเจา้ ปา่ ที่มีมาแต่ 64

กำ� เนดิ เจ้าป่าหรือจ่าฝูงเผ่าเสือดาวท่ียืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่ อาหาร... ด้วยเหตุน้ีเอง จึงทำ� ให้รอ็ ดกับดอลโต้ปากอา้ ตาคา้ ง เดิมที...ร่างของไรอันนั้นคือเสือดาวโตเต็มวัยสูงใหญ่ก�ำย�ำและ แขง็ แกรง่ ทสี่ ดุ ไมว่ า่ จะอยใู่ นรา่ งมนษุ ยห์ รอื เสอื ดาว ไรอนั จะปราดเปรยี ว และเปน็ ทนี่ า่ เกรงขามทส่ี ดุ ในเผา่ เสอื ดาว สมกบั ตำ� แหนง่ จา่ ฝงู ของเหลา่ เสือ แล้วไปท�ำอะไรมา จ่าฝูงไรอันถึงได้กลายเป็นลูกเสือตัวจ้อย แบบนไ้ี ด้ล่ะ? ดอลโต้คนื สตกิ ลับมากอ่ น “จ่าฝงู น่มี ันเร่ืองอะไรกนั ?” คนทั้งฝูงทุ่มเทก�ำลังเต็มที่ตามหาเขาอยู่สามวัน แต่กลับไม่ได้ ขา่ วคราวอะไรจากเขาเลย ดว้ ยความเก่งกาจของไรอนั หากไม่ใช่เพราะ บาดเจบ็ หนกั กห็ มายความวา่ จงใจไมใ่ หพ้ วกพอ้ งหาพบ...แตเ่ มอื่ วานเขา เลือกท่ปี รากฏกายเอง จงึ ตดั ความเปน็ ไปได้อันแรกออก หมายความว่า เขาจงใจหลบหลีกการตามหาของฝูงเสือดาว หรอกหรือ? ดอลโตม้ องดไู รอนั ในรา่ งของเสอื นอ้ ย ถงึ แมจ้ ะอยใู่ นรา่ งของสตั ว์ ซำ�้ ยังเปน็ สัตวต์ วั เล็กๆ ทีย่ งั โตไม่เต็มวัย แตก่ ห็ าไดล้ ดทอนความทระนง องอาจของจ่าฝูงเผ่าเสือดาวไม่ แววตาดอลโต้มืดลง ถามหย่ังเชิง “หลายวนั นคี้ ณุ หายไปไหนมา?” ไรอันตอบด้วยน้�ำเสยี งราบเรียบ กึ่งจรงิ กง่ึ เท็จ “ไปวนเวียนแถว ทตี่ ้งั เผ่าหมาป่ามา” หมาปา่ หนา้ โงพ่ วกนนั้ นกึ วา่ เขาตายแลว้ กำ� ลงั ลอ้ มกองไฟฉลอง 65

กันอยู่ ดอลโต้ถามอีกว่า “ในเมื่อคุณยังมีชีวิตอยู่ ท�ำไมไม่ส่งข่าวให้ พวกเรารู้ล่ะ? ฝูงต่างคาดเดากันว่าจ่าฝูงตายไปแล้ว ไม่มีคุณคอย คมุ เชงิ ในฝงู กเ็ รมิ่ มคี ลน่ื ใตน้ ำ้� เจา้ ราอลู ซธิ นนั่ ถงึ ขนาดปลกุ ระดมใหเ้ ลอื ก จ่าฝูงคนใหม่แล้วด้วยซ�้ำ” ดอลโต้มองสบตาไรอัน “ขืนคุณยังไม่กลับไป ตอ้ งเกดิ ความว่นุ วายภายในฝงู แน่” เสอื ดาวนน้ั เดมิ ทกี ไ็ มใ่ ชส่ ตั วท์ เ่ี ชอ่ื งอะไรอยแู่ ลว้ ไมม่ เี สอื ตวั ไหน จะยอมใหเ้ สอื ตวั อนื่ มาควบคมุ พวกมนั ไดห้ รอก นอกเสยี จากวา่ มนั ออ่ นแอ กว่าจึงจะยอมสยบให้ ตอนแรกทไี่ รอนั ไดข้ นึ้ เปน็ จา่ ฝงู เพราะเขามจี ดุ เดน่ เฉพาะตวั เขา แขง็ กลา้ ดดุ ัน หลกั แหลม ทงั้ ยังเจา้ เลห่ ์ ทุกความสามารถล้วนโดดเด่น เหนือกว่าตัวผู้ตวั อื่นๆ ในเผ่าเสอื ดาวทง้ั หมด ทำ� ใหท้ กุ คนยอมรบั นับถือ เพราะเหตุน้ีเอง ไรอันจึงไม่อาจให้ฝูงรู้ความจริงที่ว่าเขาตัวเล็ก ลงได้ รวมทัง้ รอ็ ดกบั ดอลโต้ด้วย! ใช่แล้ว นับแต่ท่บี าดเจ็บเปน็ ตน้ มา ไรอนั ก็ตดิ อยใู่ นร่างเลก็ จ๋วิ นี่ ท�ำยังไงก็ไม่สามารถกลับสู่ร่างโตเต็มวัยได้ แล้วก็ไม่อาจกลายร่างเป็น มนุษย์ได้อีกด้วย ตอนแรกเขานึกว่าเป็นฝีมือเล่นแร่แปรธาตุของพวก หมาป่า ฝูงหมาป่าเจ้าเล่ห์เพทุบายชอบชกใต้เข็มขัด แต่ต่อมาเขากลับ พบว่าเร่ืองท้งั หมดไม่ไดเ้ ป็นเพราะพวกมัน เผ่าหมาปา่ แค่บงั เอิญท�ำขาเขาบาดเจ็บไปขา้ งหนึ่งเท่านัน้ และ ตอนนแี้ ผลคอ่ ยๆ สมานตวั แลว้ แตท่ เี่ ขายงั ไมอ่ าจกลบั คนื สสู่ ภาพเดมิ ได้ เพราะร่างกายเหมือนถกู อะไรสักอยา่ งผนึกไว้ ในเผ่าเสือดาวนั้นเต็มไปด้วยเสือร้ายท่ีทะเยอทะยาน ตอนที่ 66

ร่างกายเขายังปกติดี พวกน้ันก็ยังพยายามแก่งแย่งชิงอ�ำนาจอยู่เนืองๆ หาเร่ืองสารพัด ยิ่งตอนน้ีถ้ารู้ว่าเขาอยู่ในร่างของลูกเสือแรกคลอดแล้ว ละก็ จะไมย่ ่ิงเหิมเกรมิ ถงึ ข้นั ยดึ ฝงู หรอกหรอื ? “ฉนั จะยงั ไม่กลับไปตอนน้ี” ไรอนั พูดอยา่ งสงบนงิ่ ดอลโต้อง้ึ ไป “คุณวา่ อะไรนะ?” คนื นเ้ี งยี บสงดั จึงไดย้ ินเสียงทมุ้ ตำ�่ ของไรอนั ชัดเจน “ตอนน้ีฉัน มีเรอื่ งด่วนท่ตี ้องสะสาง” ทางปากถำ�้ มแี สงไฟสขี าวลกุ โชนขนึ้ จากนนั้ กม็ รี า่ งสาวนอ้ ยผอม บางเดินออกมาจากดา้ นใน ถอื ไฟฉาย ส่องไปท่วั ทศิ พอมองไมเ่ ห็นรา่ ง ท่ีตามหา กต็ ะโกนเรยี ก “เฮ.้ ..เหมียวน้อย แกอยไู่ หนน่ะ?” เสอื ทงั้ สามกลอกตาแลว้ มองหนา้ กนั แสงแสบตาสาดผ่านต้นไม้เบื้องหน้าไรอัน เขาถอยหลังไป สองกา้ ว สายตาจบั จอ้ งอย่ทู ี่เธอ ร็อดกบั ดอลโต้มองตาม ร็อดมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอคือตัวเมียเม่ือกลางวันที่จ่าฝูงช่วย เอาไว้ ดอลโตช้ กั สายตากลบั ถามตามตรง “ตวั เมยี ตวั นก้ี ค็ อื ‘เรอ่ื งดว่ น’ ทค่ี ุณพดู ถงึ น่ะหรือ?” ไรอนั ไม่ไดป้ ฏิเสธ ‘ถอื วา่ ใช’่ เชา้ นเ้ี ขาเดนิ ผา่ นเผา่ เรนเดยี ร์ ไดย้ นิ เสยี่ วโอวคยุ กบั หวั หนา้ เผา่ วยั ชรา ไดร้ วู้ า่ เธอจะเดนิ ทางไปยงั ซกี ตะวนั ออกของโบเออรเ์ นยี เพอื่ ตาม หาเตา่ นำ�้ ทช่ี อ่ื แพต็ เขาเคยไดย้ นิ เรอื่ งเตา่ นำ�้ ตวั นนั้ มาบา้ ง มนั มอี ายเุ กอื บ แปดรอ้ ยปี ประสบการณม์ ากมาย ความรลู้ กึ ซง้ึ บางทตี าเฒา่ นน่ั อาจมวี ธิ ี ช่วยให้รา่ งกายเขากลบั คืนสู่สภาพเดมิ ได้ 67

ดอลโต้มสี ีหน้าประหลาดใจ ชัดเจนว่าก�ำลังเข้าใจอะไรผิด ตวั เมยี ตวั นขี้ นยงั ขน้ึ ไมท่ ว่ั ตวั ดกู ร็ วู้ า่ ยงั โตไมเ่ ตม็ วยั ทำ� ไมจา่ ฝงู ถึงไปชอบตัวเมียแบบน้ีไดล้ ะ่ ? ไรอันไมไ่ ดอ้ ธบิ ายอะไรมาก เหน็ เสยี่ วโอวเดนิ ตามหานอกถ�้ำไป รอบหน่ึง พอไม่เห็นเขาจึงเดินกลับเข้าถ้�ำไปปลุกเรนเดียร์ตัวน้ันข้ึนมา เขาไมอ่ ยากให้เรื่องมนั ยุ่งยากกว่าเดิมจึงย่างเทา้ เตรยี มจะกลับไป “ถ้าอย่างน้ัน...ในระหว่างท่ีคุณไม่อยู่ จะเอายังไงกับฝูงล่ะ?” ดอลโตถ้ ามค�ำสดุ ทา้ ย “ปลอ่ ยพวกมันไป” ไรอนั พูดประโยคนี้ กระโจนหลายทกี ท็ ิง้ รอ็ ด กับดอลโต้ไว้ด้านหลัง “บอกพวกมันว่า ใครมีปัญญาก็มาแย่งต�ำแหน่ง จา่ ฝงู จากฉนั ไปไดเ้ ลย เตอื นพวกมนั ดว้ ยวา่ กฎเรอ่ื งปลาใหญก่ นิ ปลาเลก็ น้ัน ใชไ้ ด้กับทกุ เผ่าพันธุ์ รวมถึงคนในฝงู เดียวกันดว้ ย...” อกี ดา้ นหนึง่ ของปา่ หนง่ึ คนหน่งึ กวางก�ำลงั ใกล้เขา้ มา อรี คิ เหมอื นโลง่ ใจทเี่ สอื นอ้ ยหายไป เขารบี ปลอบเสยี่ วโอว “บางที มนั อาจคดิ วา่ การเดนิ ทางแบบนไ้ี มส่ นกุ เลยจากไปเองกไ็ ด้ หรอื บางทมี นั อาจไปตามหาฝูงของมันด้วยตนเอง ในเมื่อมันคิดจะไปแล้ว ก็ปล่อยให้ มันไปเถอะ...” เส่ียวโอวถือไฟฉายอยูใ่ นมือ ไม่รูค้ ิดอะไรอยู่ ไรอันที่เพ่ิงเดินมาถึง ย่ืนขาหลังท่ีบาดเจ็บของตัวเองออกมา... จากนั้นเสียงฝีเท้าหนักข้างเบาข้างของสัตว์ที่บาดเจ็บจนต้องเดิน กะโผลกกะเผลกกด็ งั ขนึ้ เสี่ยวโอวหนั มองทางตน้ เสียง ขณะเดยี วกนั ไรอนั กโ็ นม้ รา่ งกระโจนตวั พงุ่ กลบั สอู่ อ้ มอกของเธอ อกี คร้งั 68

บทที่ 8 จูๆ่ กม็ ีน�้ำหนักพุง่ เขา้ มาในออ้ มอก เสยี่ วโอวรบั ไวด้ ว้ ยสญั ชาตญาณ เธอกม้ หนา้ มอง พอเหน็ วา่ เปน็ เสือดาวน้อยก็นึกโล่งใจ เสือดาวน้อยหมอบอยู่ในอ้อมอกเธออย่างสุข สบาย ปรอื ตานดิ ๆ ขนสเี ทาดำ� ของมนั ชน้ื นำ�้ คา้ งเลก็ นอ้ ย เสย่ี วโอวตรวจ ดขู าหลงั ของมนั เพอื่ ใหม้ น่ั ใจวา่ ผา้ กอ๊ ซยงั อยใู่ นสภาพสมบรู ณ์ เมอื่ ดแู ลว้ ไมม่ รี อ่ งรอยวา่ จะแผลปริ เธอจงึ วางใจและเกาคางมนั เบาๆ อยา่ งเยา้ แหย่ “แกไปไหนมา?” เธอคิดว่าเสือดาวกลายพันธุ์สองตัวที่เจอเมื่อกลางวันนั่นจะมา หาเรื่องเจา้ เปยี๊ กของเธอเสียอกี ไรอันยังน่ิงเฉย ด้วยศักด์ิศรีของเผ่าเสือดาวค้�ำคออยู่ เขา ไมอ่ นุญาตใหต้ ัวเองแสดงท่าทางสบายอารมณเ์ วลาถกู คนเกาคาง เส่ียวโอวเห็นมันมีแววตาเอื่อยเฉ่ือยไม่ยินดียินร้าย นึกว่ามัน ไม่พอใจจึงรีบชักมือกลับ เธอแทบจะลืมไปเลยว่ามันเป็นเสือ...ไม่ว่า เสอื ดาวนอ้ ยตวั นจ้ี ะไรพ้ ษิ ภยั เพยี งใด แตเ่ สอื กค็ อื เสอื ไมใ่ ชแ่ มวอยา่ งทเ่ี ธอ มกั จะหยอกล้อเลน่ ดว้ ยได้ 69

เธอทำ� เรอ่ื งที่ไมท่ นั คิดไปอีกแล้ว เส่ยี วโอวยังตรึกตรองไม่ทันเสร็จ ไรอันก็หมุนตวั แยกเขย้ี วมอง ไปทางป่า สง่ เสยี งค�ำรามออกมา ท่าทางของมันท�ำให้เส่ียวโอวกับอีริค พากันมองเข้าไปในป่า อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง อรี คิ ชคู บไฟขนึ้ เดนิ หนา้ สองกา้ ว สอ่ งไฟไปทว่ั ทศิ แต่ กลับไม่พบอะไรสกั อย่าง ร็อดกับดอลโต้น้ันจากไปต้ังแต่ตอนที่ได้รับสัญญาณเสียงจาก ไรอนั แลว้ การที่พวกเธอไมพ่ บอะไรนนั่ แหละถอื วา่ ปกติ หนงึ่ คน--หนงึ่ กวางคน้ หาทวั่ บรเิ วณอยรู่ อบหนงึ่ เสย่ี วโอวนกึ วา่ เสือดาวน้อยว่ิงออกมาเพราะได้กลิ่นอันตราย ถึงขนาดเอ่ยปากปลอบ ขวญั มนั “แถวนไ้ี ม่มอี ะไรหรอก แกหูแวว่ ไปเองหรอื เปล่า? ไมเ่ ปน็ ไรนะ พวกมนั ไม่น่าจะตามมาถึงที่นี่ แกไม่ตอ้ งกลัวแลว้ ” บอกเสือดาวว่าไม่ต้องกลัว อีริคกลอกตาไปมา...รู้สึกทนฟัง ไมไ่ ด้ ตอนน้ียังอีกนานกว่าฟ้าจะสว่าง เสี่ยวโอวมองดูนาฬิกา... ส่ที ุ่มคร่งึ ขอ้ ดจี ากการทะลุหว้ งมติ คิ อื ... เธอเข้านอนเร็วทกุ วัน เพราะพอ ฟ้ามืดปุ๊บเสี่ยวโอวก็จะไม่มีอะไรท�ำ ได้แต่ข่มตาให้นอนหลับ ไม่รู้เป็น เพราะไดน้ อนเตม็ อม่ิ หรือเปลา่ เธอจงึ รสู้ กึ ว่าผวิ พรรณและสมาธขิ องตน แจ่มใสขึน้ กว่าแตก่ อ่ นมาก เรอ่ื งผวิ นน้ั ไมต่ อ้ งพดู ถงึ หลายวนั มานเ้ี ธอใชแ้ คน่ ำ�้ เปลา่ ลา้ งหนา้ แต่กลบั ไมร่ ู้สึกหน้าแห้งหรือมันเลยสกั นิด ส่วนสมาธิ เมื่อก่อนเส่ียวโอวได้แต่หยิบของใน ‘ห้วงมิติ’ ออกจากกระเป๋า วันนี้กลับพบว่าเธอสามารถหยิบแท่งช็อกโกแลต 70

กลางอากาศได้แลว้ หว้ งมิตขิ องเธอไมถ่ กู จำ� กัดเพียงกระเปา๋ เป้ใบเล็กๆ อกี ตอ่ ไป มนั ดเู หมอื นจะเกย่ี วขอ้ งกบั สมาธขิ องเธอ อยา่ งเชน่ วา่ ...เมอ่ื คนื เธอนอนหลับสนทิ ตนื่ เช้ามากร็ ู้สกึ สดใส เสี่ยวโอวทดลองหลับให้สนิทอีกคืน ดูสิว่าพรุ่งนี้จะพบความ สามารถใหมๆ่ อกี หรอื เปล่า แตว่ า่ พอฟ้าสาง นอกจากการเปลี่ยนแปลง ที่เกิดเมื่อวานแล้ว ภายในห้วงมิติก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ท�ำให้เธอ ผิดหวังเลก็ น้อย แตเ่ ธอก็เริ่มคาดเดาอย่างอน่ื แทน หรอื วา่ ต้องนอนสะสมเป็นระยะเวลาตามทก่ี ำ� หนด ห้วงมิติของ เธอถงึ จะมี ‘ทกั ษะใหม่’? ขณะทเี่ สยี่ วโอวครนุ่ คดิ อยนู่ น้ั อรี คิ กเ็ กบ็ ผลไมป้ า่ กบั เหด็ สดกลบั มาจากดา้ นนอกแลว้ กย็ า่ งเหด็ อยา่ งช�ำนาญ อรี คิ เอาเกลอื กบั พรกิ ไทยมา จากบา้ น พอเอาเห็ดวางย่างข้างกองไฟไดพ้ อประมาณแล้ว ก็สาดเกลือ กับพรกิ ไทยลงไปหนอ่ ย ใหก้ ลิ่นหอมอบอวลนกั เสย่ี วโอวไมร่ วู้ า่ เหด็ ยา่ งจะอรอ่ ยไดข้ นาดน้ี จงึ ลมื เรอ่ื งหว้ งมติ ไิ ป กอ่ นชว่ั คราว กินค�ำเดยี วถึงสห่ี า้ ชิ้น อรี คิ กลา่ วยม้ิ ๆ “ตอ่ ไปฉนั จะยา่ งขา้ วโพด แลว้ กม็ ะเขอื ใหก้ นิ ดว้ ย อรอ่ ยทง้ั นั้นเลย” เสยี่ วโอวขอบคณุ เขา เหน็ เสอื ดาวนอ้ ยนอนหมอบขา้ งๆ ไมข่ ยบั ก็กงั วลกลวั มนั จะต้องทนหวิ ท้งั วัน เลยเอาเห็ดย่างชนิ้ หนงึ่ วางไวบ้ นพน้ื ตรงหนา้ มนั นยั นต์ าของเธอกำ� ลงั จอ้ งมนั ดวงตาทท่ี ง้ั ใสสวา่ งเปน็ ประกาย เหมือนกำ� ลงั บอกวา่ ‘กนิ เถอะ อรอ่ ยนะ’ เสือดาวน้อยเลิกเปลือกตาขึ้น มองดูเห็ดย่างบนพ้ืนด้วยสีหน้า เบือ่ หน่าย เส่ียวโอวนึกว่ามันจะไม่กิน คิดไม่ถึงว่าเพียงครู่เดียว มันกลับ 71

ลุกขึ้นยนื อยา่ งเชอื่ งชา้ แล้วงบั เอาเห็ดยา่ งเข้าปาก เสยี่ วโอวอศั จรรยใ์ จนัก จึงหยิบเหด็ ยา่ งอกี อันใหม้ ันทันที เสือดาวน้อยท�ำหน้านิ่ว แตก่ ็กนิ หญิงสาวเหมือนคนที่แล่นเรือแล้วได้ค้นพบทวีปใหม่ ที่แท้แล้ว เสือดาวไม่ได้กินแต่เน้ือเท่านั้น แต่กินเห็ดย่างเป็นด้วย เธอป้อนมันห้า ชิ้นติดๆ กัน อีริคท่ีอยู่ข้างๆ มองจนปากอ้าตาค้าง...นี่พวกเสือดาวมัน รจู้ กั เช่อื งตง้ั แตเ่ มื่อไรกัน? กนิ ข้าวเชา้ เสรจ็ พวกเขากอ็ อกจากถ้�ำ อาจเพราะภมู ปิ ระเทศแถบนไ้ี มค่ อ่ ยดี พวกเธอเดนิ มาทง้ั เชา้ กย็ งั ไม่เจอสัตว์กลายพันธุ์เลยสักฝูง เผ่าพันธุ์เดียวท่ีเจอคือฝูงเม่นท่ีก�ำลัง ขนของกนิ อยู่ พวกเม่นยังไม่มีวิวัฒนาการด้านการกลายพันธุ์เป็นมนุษย์ ด้านหลังของพวกมนั มีหนามแหลมชูเตม็ ไปหมด มถี ัว่ เหด็ แมลงปกั อยู่ ทีห่ นาม ดูเหมอื นก�ำลังสะสมเสบยี งส�ำหรบั ฤดูหนาว พอรูต้ วั ว่าเส่ยี วโอว จ้องมองพวกมันอยู่ พวกเม่นก็เร่งความเร็วกันมากขึ้น เพียงครู่เดียวก็ หลบเขา้ พุม่ หญา้ กันไปแล้ว เสี่ยวโอวเอียงหัว มองดูต้นไม้รอบๆ แล้วก็มองดูท้องฟ้า เหนือหัว นี่เพ่ิงจะต้นฤดูใบไม้ร่วง พวกมันก็เริ่มขนเสบียงสะสมส�ำหรับ ฤดูหนาวแล้วหรือ? “โอว ดูอะไรอยู่หรือ?” อีริคหันกลับมา เห็นเสี่ยวโอวยังยืนอยู่ ท่ีเดมิ จึงไดถ้ ามข้นึ เส่ียวโอวอุ้มเสือดาวเดินไปถามว่า “อีริค เม่นมันกลายร่างเป็น คนไมไ่ ดห้ รือ?” อีริคเดินไปพูดไป “ไมไ่ ด้ พวกมนั ...” พดู ยงั ไมท่ นั จบ เขากวางก็ 72

ไปพันกับเถาวัลย์เส้นหนึ่งเข้า เขาจ�ำต้องหยุดเดิน ต้ังอกต้ังใจสู้กับ เถาวลั ย์ “ไมใ่ ชว่ า่ สตั วท์ กุ สายพนั ธจ์ุ ะกลายรา่ งเปน็ มนษุ ยไ์ ด้ สตั วบ์ างชนดิ ทม่ี คี วามตอ้ งการอยากจะทำ� ตวั ใกลเ้ คยี งกบั มนษุ ย์ กจ็ ะมงุ่ ววิ ฒั นาการมา ทางนี้ ตอ่ ใหม้ นษุ ยจ์ ะแพภ้ ยั ธรรมชาตไิ ปแลว้ แตส่ มองของพวกเขาฉลาด มาก สัตว์ไม่ได้ต้องการเพียงร่างกายที่แข็งแรง แต่ยังต้องมีสมองท่ีคิด อะไรได้เอง เพ่ือหาวิธีสืบพันธุ์และด�ำรงชีพในทวีปนี้ต่อไปได้อย่าง ปลอดภัย” ทแี่ ท้กเ็ ป็นอย่างนี้น่ีเอง เส่ยี วโอวหลบุ ตาลง ไม่พูดอะไรอกี แม้จะรู้ว่ามนุษย์เคยมีชีวิตอยู่บนทวีปน้ีเมื่อหลายร้อยปีก่อน อาจจะตา่ งจากมนษุ ยบ์ นโลกของตนเอง เพราะไมม่ ีส่งิ ที่เรียกว่าแผน่ ดิน โบเออรเ์ นยี ในศตวรรษที่ 21 แตเ่ ธอก็ยังรสู้ ึกเศรา้ ใจ นห่ี มายความวา่ ทงั้ ทวีปน้มี เี ธอเป็นมนษุ ย์เพียงแคค่ นเดียว ไร้ฝงู ไร้พรรคพวก “โอว ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?” เสียงร้อนรนของอีริคดังแทรก ความคิดของเสย่ี วโอวเขา้ มา เธอเงยหนา้ ขนึ้ มอง กเ็ หน็ เขากวางของอรี คิ ไปพนั กบั เถาวลั ยไ์ ด้ ยงั ไงกไ็ มร่ ู้ ทา่ ทางของเขาแปลกประหลาด หนา้ ตาบดิ เบย้ี วดตู ลก ทำ� เอา เสยี่ วโอวทนไม่ไหวหลุดข�ำออกมา เธอไม่คิดอะไรมาก ควักมีดพับสวิสออกจากกระเป๋าเสื้อ คว้า เถาวัลย์ไว้ ใช้มีดคมกริบเฉือนเบาๆ เพียงไม่ก่ีทีก็ช่วยอีริคออกมาได้ แล้ว เพียงแต่วา่ เถาวัลยน์ ้ันมีหนาม เส่ยี วโอวไม่ทนั ระวงั จงึ ถกู หนาม แทงนิว้ เขา้ ให้ 73

อีริคมองดูมีดพับสวิสในมือเธอ อยากถามอะไรบางอย่างแต่ก็ หยุดไว้ เขาเบนสายตามองดูหยดเลือดที่ซึมออกจากน้ิวของเธอแทน นกึ โทษตวั เองอยา่ งหงดุ หงดิ ใจ “เพราะฉนั แทๆ้ ควรเดนิ ระวงั กวา่ นห้ี นอ่ ย” เสย่ี วโอวส่ายหนา้ “ไมเ่ ปน็ ไร แคแ่ ผลเลก็ นอ้ ย” อาจเพราะพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ข้างกาย เสี่ยวโอวจึงแข็งแกร่งข้ึน มากนบั แตม่ าอยทู่ น่ี ี่ คราวกอ่ นบาดเจบ็ หนา้ ผาก มตี มุ่ พพุ องทฝี่ า่ เทา้ เธอ กเ็ ศรา้ เพยี งแปบ๊ เดยี ว ถา้ เปน็ ตอนอยบู่ า้ น เพยี งแคน่ วิ้ เทา้ กระแทกขาโตะ๊ เธอกท็ นไมไ่ หวร้องไหอ้ อกมาแลว้ พอคดิ ถงึ ทีบ่ ้าน เสีย่ วโอวกใ็ จลอย ไมไ่ ดส้ งั เกตถงึ ความเปลย่ี นแปลงของเสอื ดาวนอ้ ยในออ้ มอกเลย พอไดด้ มกลน่ิ เลอื ดหอมหวานทลี่ อยมาเขา้ จมกู แถมอยใู่ กลเ้ พยี ง แคเ่ ออ้ื ม ถอื เปน็ สง่ิ เยา้ ยวนทส่ี ดุ ในชวี ติ สำ� หรบั สตั วก์ นิ เนอ้ื แลว้ โดยเฉพาะ สัตว์กินเนื้อท่ีไม่ได้กินเนื้อดิบมาหลายวันอย่างไรอัน แววตาของเขา ด่ิงลึกลงมากข้ึนเรื่อยๆ เขาเลียฟัน พยายามข่มสัญชาตญาณของตน เอาไวใ้ นอก กลิ่นหอมหวานของเลือดสาวน้อย ไมเ่ หมือนกล่ินหอมจากสัตว์ กินพืช สะอาด หวานละมุน เหมือนหยาดน�้ำค้างหยดแรกที่เจอใน ฤดูแลง้ ลูกกระเดือกของไรอันเคล่ือนไหวไปมา กลัวใจตนเองจะทน ไมไ่ หว จงึ กระโดดลงจากตวั ของเสยี่ วโอว แลว้ ไปเดนิ นำ� อยขู่ า้ งหนา้ แทน “นี่ เจา้ เหมียว...จะไปไหน?” เสี่ยวโอวเดินตามไปถาม เธอเพงิ่ ขยบั ไปไดเ้ พยี งกา้ วเดยี ว กร็ สู้ กึ วา่ มอี ะไรบางอยา่ งรว่ งใส่ หน้า เย็นวาบ...สมั ผสั ป๊บุ ละลายปับ๊ 74

เธออง้ึ ไปเลก็ นอ้ ย หยุดฝีเทา้ ยกมอื ขึน้ ลบู หนา้ กพ็ บหยดน�้ำ ฝนตกเหรอ? น่คี อื ความคิดแวบแรกของเธอ แต่พอเงยหน้ามองท้องฟ้า ก็เห็นว่าอากาศแจ่มใสก้อนเมฆ สงบนิ่ง ดูไม่มเี ค้าว่าฝนจะตก ผา่ นไปครู่หน่ึง ปยุ สขี าวโปรยจากท้องฟ้าตกลงมาสู่พ้นื ดินแล้ว กระจายเป็นวงกวา้ ง เธอจึงไดร้ ู้ว่าเป็นหิมะตกน่นั เอง หมิ ะร่วงลงบนหลงั มอื เธอ ยงั ไมท่ นั มองกล็ ะลายเสียแลว้ เสย่ี วโอวตะลึงไปครหู่ นงึ่ ท�ำไมตอนน้ถี งึ มีหิมะได้? แถมเธอยัง ไม่รู้สึกหนาวเย็นเลยสักนิด ถ้าจะมีหิมะตกในฤดูใบไม้ร่วงก็น่าจะมี สญั ญาณบอกเหตกุ อ่ นไม่ใช่หรือ? เทยี บกบั อาการตะลงึ ของเสย่ี วโอวแลว้ อรี คิ ทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั กลบั มี สหี นา้ หนกั หนว่ งยงิ่ กวา่ เขาปนี ขน้ึ ตน้ ไมใ้ หญเ่ บอื้ งหนา้ ตง้ั แตต่ อนทห่ี มิ ะ แรกเรม่ิ โปรยลงมาแลว้ อรี คิ มองดรู ะยะไกล สงั เกตปฏกิ ริ ยิ าของสตั วเ์ ลย้ี ง ลูกด้วยนมช้ันต่�ำที่อยู่บริเวณโดยรอบ แล้วจึงกระโดดลงมาบอกกับ เส่ยี วโอวว่า “พายุหมิ ะจะมาแล้ว เรารบี หาทหี่ ลบกันกอ่ นเถอะ” ภายในเวลาเพยี งหา้ นาที หมิ ะกต็ กหนกั ขนึ้ เรอื่ ยๆ ราวกบั ฟา้ รวั่ ปกคลุมเต็มใบหน้าเส่ียวโอว ไอเย็นแทรกซึมเข้าสู่ผิวกายของเธออย่าง รวดเรว็ อณุ หภมู ลิ ดฮวบฮาบ เสย่ี วโอวไมเ่ ขา้ ใจสง่ิ ทเ่ี กดิ ขน้ึ ไดแ้ ตว่ ง่ิ ตามหลงั อรี คิ “อะไรกนั น?่ี ตอนนี้เปน็ ฤดใู บไม้ร่วงไม่ใชเ่ หรอ ท�ำไมถึงมีหมิ ะได้ละ่ ?” อีริคม่งุ หนา้ เดนิ ไมห่ ยุดพลางอธบิ าย “หลังจากพายุหมิ ะมา กจ็ ะ เป็นฤดูหนาวแลว้ ” 75

เส่ียวโอว “...” ไมใ่ ช่ว่าตอ้ งใหฤ้ ดหู นาวมาถงึ ก่อน คอ่ ยมีพายุหมิ ะหรอกเหรอ? สภาพอากาศที่กลับหวั กลับหางนีม่ นั ยงั ไงกนั ? เธอสงสัยไปหมด อยากจะถามแต่เห็นอีริคมีอาการเคร่งขรึม จงึ ได้แต่กดคำ� ถามไว้ในใจกอ่ น รอบๆ เป็นป่าทบึ ภูมิประเทศเปน็ พ้ืนท่ตี ำ�่ ไม่มีเผ่าพนั ธ์ุอื่น เลย ไม่สามารถหาท่ีหลบพายุหิมะได้เร็วนัก อีริครู้ว่าถ้าพวกเขาไม่รีบหาที่ ปลอดภัย ก็จะถูกพายุหิมะที่มากะทันหันนี้กลบฝังอย่างรวดเร็ว เดิมที ทุกเผ่าพันธุ์มักจะเตรียมพร้อมรับมือกับฤดูหนาวไว้ล่วงหน้า ฝูงกวางก็ เชน่ กัน ในช่วงเวลาแบบนี้ ถา้ ยังอาศยั อยูท่ ฝ่ี งู คงไม่ลำ� บากนัก แตค่ ราว นีเ้ ขาออกเดนิ ทางมาคนเดียว จึงลืมเรอ่ื งนี้ไปเสียได้ อีริคหงุดหงิด เดินมุ่งหน้าสูเ่ ทอื กเขาทส่ี งู กว่าจดุ ทีย่ ืนอยู่ หมิ ะพดั กระจายไปทัว่ ทศั นวิสยั ปัน่ ปว่ น เสี่ยวโอวหร่ีตาลง อุ้มเสือดาวน้อยวิ่งตามอยู่ด้านหลังอีริค เดนิ มาไดป้ ระมาณสบิ หา้ นาที หมิ ะทส่ี ะสมอยบู่ นพนื้ รวมตวั กนั จนเปน็ ชนั้ นำ้� แขง็ สขี าว ลมก็แรงข้ึนเรอ่ื ยๆ เสีย่ วโอวแทบจะยนื ไม่อยู่ ในที่สุด อีริคก็พบโพรงไม้มืดมิดท่ามกลางพงไม้ เขามุดเข้าไป ส�ำรวจดูสภาพภายในเป็นคนแรก ภายในโพรงไม้เย็นเฉียบ ใบไม้ร่วง กระจาย ดเู หมอื นไม่ใชท่ ่ีพักอาศัยของหมี อีรคิ หนั ไปเรียกเส่ียวโอวเขา้ มา “เราหลบอยู่ท่นี ีก่ ันกอ่ น ไวพ้ ายุ หมิ ะหยดุ แลว้ ค่อยเดนิ ทางเถอะ” เสียงลมหวีดหวิวนอกโพรงไม้ เขาต้องพูดด้วยเสียงที่ดังมาก เธอถงึ จะได้ยนิ 76

เสยี่ วโอวสวมเพยี งเสอื้ เบสบอลตวั บางดา้ นใน สว่ นเสอ้ื แจก็ เกต็ ก็ ไม่สามารถเก็บอุณหภมู ิได้ จงึ ร้สู ึกหนาวจนแทบจะแข็งไปทัง้ ตวั แลว้ หญงิ สาวกัดฟนั กรอด พยกั หนา้ ให้ อีริคมองดูรอบบริเวณ นอกจากใบไม้แล้วก็ไม่มีอะไรท่ีจุดไฟได้ “ฉันจะไปเก็บฟืนแห้งที่ด้านนอกมาสักหน่อย พายุหิมะดูท่าจะยาวนาน หลายวนั อยู่ ถา้ ไม่มีไฟละก็หนาวตายแน่ โอว...เธอรออยทู่ น่ี ี่นะ ฉนั จะรีบ กลบั มา” เสย่ี วโอวไมไ่ ดเ้ อย่ แยง้ อะไรเพราะรดู้ วี า่ อรี คิ มขี นชว่ ยรกั ษาความ อบอุน่ ใหร้ า่ งกาย สว่ นตัวของเธอมเี พยี งเส้อื คลุมบางๆ ตามไปนอกจาก จะไม่ช่วยอะไรแลว้ กลบั จะยง่ิ เปน็ ภาระแก่เขา อรี คิ กลนั้ ใจวงิ่ เขา้ สพู่ ายหุ มิ ะ สว่ นเสย่ี วโอวกอ็ มุ้ เจา้ เหมยี วขดตวั อยตู่ รงมุมอับด้านใน แม้โพรงไม้จะกันลมส่วนใหญ่ไว้ แต่ก็ยังมีหลงพัดเข้ามาอีก เล็กน้อย แซมด้วยปุยหิมะเบาบาง ท�ำให้เธอหนาวจนสั่นสะท้าน ถึง ตอนน้ีก็ไม่สนแล้วว่าจะถูกจับได้ว่าเป็นมนุษย์หรือไม่ เสี่ยวโอวหยิบเอา ผ้าห่มออกมาจากห้วงมิติ พันตัวเองกับเสือดาวน้อยไวแ้ น่น ไรอันถกู เสี่ยวโอวพันหอ่ มดิ ชิด เหลอื แตล่ กู ตาสีน้ำ� เงินไว้มองดู เสือดาวน้อยไม่ได้มีท่าทีร้อนใจเหมือนอีริค และไม่ได้สับสน เหมือนเสย่ี วโอว หนึ่งคน--หนึ่งเสือดาวรอเป็นเวลาประมาณคร่ึงช่ัวโมง ไม่เห็น วแี่ วววา่ อรี คิ จะกลบั มา พายหุ มิ ะภายนอกกระหนำ�่ อยา่ งหนกั แทบจะมอง ไมเ่ ห็นสภาพแวดลอ้ มโดยรอบ เหลอื เพียงสีขาวเป็นแถบ อกี ครง่ึ ชว่ั โมงถดั มาอรี คิ กย็ งั ไมก่ ลบั เสย่ี วโอวเรม่ิ กงั วลใจ เขาไป หาฟนื ที่ไหนเนยี่ ท�ำไมไปนานจัง? 77

เสี่ยวโอวกลัวอีริคจะเป็นอันตราย เธอคลายผ้าห่มออกแล้วห่ม ตวั เสอื ดาวนอ้ ยไวแ้ ทน สว่ นตวั เองกเ็ ดนิ ไปทางปากโพรง พอถงึ ดา้ นหนา้ ทางเข้าเธอจึงพบว่า ภายนอกมีหิมะสะสมจนเป็นช้ันหนาแล้ว เรียกว่า แทบจะมิดน่องเธอเลยทีเดียว ย่ิงท�ำให้หญิงสาวเป็นกังวลมากกว่าเดิม หิมะตกหนักขนาดนี้ อรี ิคคงไม่ไดถ้ กู ฝงั ไปแลว้ หรอกนะ? กำ� ลงั จะออกไปตามหา พอเงยหนา้ มองกเ็ หน็ เงาตะคมุ่ มาแตไ่ กล เสี่ยวโอวมองไม่เห็นหน้าผู้มาเยือนท่ามกลางหิมะ เห็นแต่ว่า อีกฝ่ายมรี ูปกายก�ำย�ำ ดคู ลา้ ยอีรคิ เลก็ น้อย เธอนกึ วา่ อีรคิ กลับมาแล้ว รอใหอ้ ีกฝา่ ยใกลเ้ ข้ามา จงึ ตะโกนทัก อยา่ งยินดี “อีริค ทำ� ไมเธอ...” พดู ไดแ้ คน่ ี้ กต็ อ้ งกลืนค�ำพูดทีเ่ หลือลงคอ อกี ฝา่ ยแขนขาอวบอ้วน สวมเสอ้ื หนงั กวาง ตรงแขนกับหน้าอก มขี นขึ้นเต็มไปหมด ดวงตาดำ� สนทิ ปากเผยอและห้อยลงมาเลก็ นอ้ ย เขายืนอยนู่ อกโพรง ร่างหนาใหญ่น้นั ปดิ ปากโพรงเสยี มดิ ไม่ใชอ่ รี คิ แต่เปน็ หมกี ลายพันธสุ์ นี ำ้� ตาล! 78

บทท่ี 9 พายหุ มิ ะถกู กน้ั ขวางไวด้ ว้ ยรา่ งใหญโ่ ต อุณหภมู ิภายในถ�ำ้ อุน่ ข้ึนโดยพลัน แตเ่ สย่ี วโอวกลบั หนาววบู ไปทง้ั ตวั เธอหลุบสายตามองไปบนเส้ือหนังกวางบนร่างอีกฝ่าย หัวใจ บีบแน่น พอมองดูอย่างละเอียดพบว่าหนังกวางตัวน้ีเก่าและแห้ง ดูไมเ่ หมอื นเพง่ิ ถลกมาใหม่ กแ็ อบเบาใจลงหนอ่ ย ดทู า่ อรี ิคจะยงั ไม่เจอเจา้ น.ี่ .. โลกของเธอในศตวรรษท่ี 21 เส่ียวโอวมักได้เห็นข่าว ‘มนุษย์ ประสบภัยกลางปา่ ถูกหมสี นี �้ำตาลกิน’ ภาพเลือดทว่ มชวนให้ขนลกุ แต่ ตอนน้ันเธอคิดว่าเป็นเร่ืองท่ีไกลตัวนัก คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงตัวเร็ว ขนาดน้ี ไมร่ วู้ า่ พอหมสี นี ำ�้ ตาลววิ ฒั นาการเปน็ สตั วก์ ลายพนั ธท์ุ ใ่ี กลเ้ คยี ง กบั มนุษย์แลว้ มนั จะรดู้ รี ชู้ ว่ั หรอื ไม่ จะแยกผดิ แยกถกู ไดห้ รือเปลา่ ? หากเธอนอนลงแกลง้ ตายในตอนน้ี จะช้าไปไหมนะ? ดวงตาเสี่ยวโอวจ้องมองหมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาล แล้วถอยหลัง ครึ่งก้าวโดยไมร่ ู้ตวั ลอบประเมนิ สถานการณอ์ ยา่ งรวดเรว็ 79

ทำ� ไงด.ี ..ทางออกเพยี งหนงึ่ เดยี วถกู อกี ฝา่ ยปดิ ขวางไว้ ในมอื เธอ มเี พยี งมดี พับสวสิ เลม่ เดยี ว ดา้ นหลงั แมจ้ ะเป็นเสือดาว แต่ก็ตัวเทา่ แมว ยังโตไม่เต็มวัย...เรียกว่าที่นี่มีแต่ผู้หญิงกับเด็ก หากอีกฝ่ายท่ีอยู่ในร่าง ชายฉกรรจ์คดิ จะจู่โจม ตอ่ ใหเ้ ธอกับเสือดาวน้อยรวมพลงั กันโอกาสชนะ กย็ ังเป็นศนู ย์ เมอ่ื ตระหนกั ถงึ ความจรงิ อนั โหดรา้ ยนี้ อารมณข์ องเสยี่ วโอวกย็ งิ่ หนกั หน่วง “เอ่อคือ...” เส่ียวโอวลองคุยกับอีกฝ่าย เพิ่งจะอ้าปากก็เห็นมัน โน้มกายใหญ่โตลงแล้วมดุ เข้าโพรงไมม้ า ท�ำเหมอื นไม่มีใครอยู่ในนี้ เส่ียวโอวถอยหลังกรูด ดันตัวเองแนบไปกับผนังทางด้านหลัง เปดิ ทางให้มัน ต้นไม้ต้นนี้ท่อนไม้อวบหนา อายุร้อยกว่าปี ในโพรงไม้มีพ้ืนที่ กว้างขวาง เม่อื ครู่มเี ส่ยี วโอว อีริค แล้วก็เสอื ดาวนอ้ ยอกี ตวั เข้ามาก็ยังมี พ้นื ที่วา่ งเหลอื เฟือ แตพ่ อหมตี วั น้เี ดนิ เข้าโพรงมา ขา้ งในกลับดูแคบลงถนดั ตา หมกี ลายพนั ธส์ุ นี ำ้� ตาลนง่ั กนิ พนื้ ทโี่ พรงไมไ้ ปเกอื บครง่ึ เสยี่ วโอว กบั ไรอนั ถกู เบยี ดไปอย่ใู นมุมอับ เสย่ี วโอวนกึ ถึงค�ำพูดของอรี ิค โพรงไมน้ ้ีเย็นเฉียบ ตอนที่เข้ามา น้ันอุณหภูมติ ่ำ� มาก ดแู ลว้ เหมือนไม่เคยมีสง่ิ มชี วี ิตอาศยั อยู่ แลว้ กม็ องดหู มกี ลายพนั ธส์ุ นี ้�ำตาลตวั นอ้ี กี ที มนั กำ� ลงั ตะแคงรา่ ง นิดๆ เอาหลังพิงผนังไม้ ดูเหมอื นไม่ค่อยคนุ้ เคยกบั ที่นี่ เส่ียวโอวบังเกิดความหวังขึ้นในใจ ในเม่ือที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเขา บางทอี าจจะพอคุยกันดีๆ ได้ เสย่ี วโอวกำ� ลงั คดิ อยวู่ า่ จะเอย่ ปากยงั ไงดี อกี ฝา่ ยกอ็ อกคำ� สง่ั ดว้ ย 80

น�ำ้ เสียงดดุ ันและเคร่งขรึม “ออกไปซะ” เสย่ี วโอว “...” แม้เธอจะรู้ว่าหมีเป็นสัตว์ที่ชอบสันโดษ โดยเฉพาะยามจ�ำศีลก็ ยิ่งไม่อยากให้มีคนมารบกวนอยู่ข้างกาย แต่ว่าพวกเธอเป็นคนพบที่นี่ ก่อน หมคี วรจะมีเหตุผลหน่อยไมไ่ ดเ้ ชยี วหรอื เสีย่ วโอวสดู ลมหายใจลึก ผ่อนนำ�้ เสยี งตนเองใหน้ มุ่ นวลสุดฤทธ์ิ พยายามเจรจา “ขา้ งนอกหมิ ะลงหนกั มาก แถวนไ้ี มม่ ที อี่ นื่ ใหซ้ อ่ นตวั แลว้ หากคณุ ไม่ว่าอะไร เราก็อยทู่ น่ี ี่ดว้ ยกนั ชั่วคราวก่อนไดไ้ หมคะ รอให้หิมะ ซาลง...” ดวงตาด�ำขลับของหมีสีน�้ำตาลมองมาทางเสี่ยวโอว ไม่รู้ว่าเป็น ธรรมชาตขิ องหมี หรอื ไมพ่ อใจกบั คำ� พดู ของเธอกนั แน่ เอาเปน็ วา่ ใบหนา้ ของเขาไรอ้ ารมณจ์ รงิ ๆ “เพ่ือนของฉันออกไปหาฟืน ก�ำลังจะกลับมา พอมีไฟแล้ว พวกเราจะอบอนุ่ ขนึ้ หน่อย คณุ อาจจะต้องการความอนุ่ ...” เสี่ยวโอวยังพูดไม่ทันจบ หมีกลายพันธุ์สีน�้ำตาลก็ตะคอกอย่าง ร�ำคาญ เผยฟันแหลมคมสองแถว “ออกไปจากทนี่ ี่” มอื เสยี่ วโอวทก่ี อดเสอื ดาวนอ้ ยนนั้ สน่ั เทาขน้ึ มาทนั ที อกี มอื หนงึ่ ควา้ กระเปา๋ ไวแ้ นน่ แมจ้ ะกลวั สดุ ขดี แตไ่ มไ่ ดท้ ำ� ตามทม่ี นั บอก ตอนนนี้ อก โพรงไม้มีแต่เสียงลมและหิมะก�ำลังตกหนัก แค่จะเดินยังเดินไม่ได้เสีย ด้วยซ�้ำ ออกไปตอนน้ีก็เท่ากับออกไปตาย เธอขบริมฝีปากแน่น เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะกินตัวเอง ก็ท�ำ หวั แขง็ ถามวา่ “เพอ่ื นฉนั ยงั อยขู่ า้ งนอก ขอพวกเรารอจนเขากลบั มาแลว้ ค่อยไปไดไ้ หมคะ? เขาจะกลับมาเรว็ ๆ นแ้ี หละ” ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้ปฏิเสธ เธอเอาผ้าห่มท่ีคลุมกาย 81

อยดู่ ันไปตรงหนา้ เขาทันที “ค...คณุ หนาวไหมคะ? ยกผ้าห่มผนื นีใ้ ห้คณุ ละกัน ห่มตัวแล้วอุ่นมากนะ” เธอพยายามข่มอารมณ์ตนเองไว้ แต่ว่า ตอนพดู ประโยคสุดท้าย เสยี งกย็ ังสัน่ นิดๆ ครั้งน้ีหมีสีน�้ำตาลไม่พูดอะไร มองประเมินผ้าห่มตรงหน้าอย่าง ละเอยี ด เสย่ี วโอวเห็นว่าแผนนี้พอจะใชไ้ ด้ผล ก็เลยหยบิ ช็อกโกแลตจาก ในกระเปา๋ มากลอ่ งหนึ่ง “จะลองกนิ น่ีดไู หม? อันน้ีให้พลังงานสงู มาก กนิ แลว้ กจ็ ะไม่หิวนะคะ” หมีกลายพนั ธ์สุ ีนำ�้ ตาลยังคงมองเธอนง่ิ อยู่อย่างนน้ั เสี่ยวโอวพยายามหนักข้ึนเรื่อยๆ เอาของอื่นๆ ออกมาอีกเพื่อ ผกู มติ รกบั อกี ฝา่ ย พอหยบิ ถงึ นมววั กบั เนอื้ ววั ภายในหว้ งมติ ิ มอื ของเธอ ก็ถูกอุ้งเทา้ น้อยๆ กดไว้ เส่ียวโอวกม้ หนา้ เห็นเสือดาวนอ้ ยมองเธอเขมง็ เส่ยี วโอวอง้ึ ไปเลก็ นอ้ ย เขา้ ใจอยา่ งรวดเร็วว่ามนั ก�ำลงั ห้าม ตัวแค่น้รี จู้ กั ปกป้องอาหารของตัวเองดว้ ยหรอื ? เสยี่ วโอวเก็บนมกบั เนอื้ วัวแห้งกลบั เขา้ ไปใหม่ ควานหาอยู่นาน ปลายนวิ้ กไ็ ปสมั ผสั กบั กระปกุ แกว้ เธอรสู้ กึ ดใี จอยา่ งบอกไมถ่ กู รบี เอาของ ออกมาจากหว้ งมติ ิ นำ� ไปวางไวต้ รงหนา้ หมกี ลายพนั ธส์ุ นี ำ�้ ตาลอยา่ งระวงั “คณุ ...ชอบน้ำ� ผึ้งไหม?” หมกี ลายพนั ธ์สุ นี �้ำตาลมองดูขวดแกว้ นำ�้ ผ้งึ เปลง่ ประกายใสถูก บรรจุเตม็ ขวด สขี องมันเยา้ ยวนนกั ยังไมท่ ันเปดิ ก็ได้กลิ่นหอมหวานมา จากด้านในแล้ว ครั้งน้ีสัตว์กลายพันธุ์ไม่ปฏิเสธ อุ้งตีนหมีอันหนาหนัก ตวดั มาควา้ เอาน้ำ� ผ้งึ ไปหาตัวเอง เสย่ี วโอวเห็นมันรับไวแ้ ลว้ กโ็ ล่งใจในทส่ี ดุ เธอเอาของทล่ี ว้ งออกมาเมอื่ ครเู่ กบ็ กลบั เขา้ ไปในกระเปา๋ นง่ั อยู่ 82

ทมี่ มุ อบั อยา่ งเงยี บๆ รสู้ ึกขอบคุณเพอื่ นทเี่ อานำ้� ผง้ึ มาดว้ ย หมีกลายพันธุ์สีน้�ำตาลไม่ได้ส่ังให้พวกเธอออกไปอีก เขาใช้ อุ้งตีนเปิดขวดน้�ำผึ้งออก น้ิวชี้ล้วงเอาน้�ำผ้ึงออกมาหย่อมหนึ่งเข้าปาก เพอ่ื ชิม เพียงครู่เดยี วกก็ ินหมด จากนน้ั กป็ ิดฝาขวดกอ่ นกอดขวดไวแ้ ล้ว ลม้ ตัวลงนอน ในเมอื่ ตวั เมียตัวน้อี ยากอยตู่ ่อ เขาก็จะใหเ้ ธออยู่ ไมร่ หู้ ิมะจะตก ถงึ เมอ่ื ไร แมเ้ ขาจะกนิ อมิ่ แลว้ แตห่ ากหมิ ะตกนานไปกค็ งหวิ อยดู่ เี กบ็ เธอ ไวก้ ถ็ อื เปน็ การสะสมอาหารอย่างหนึ่งเหมือนกัน พายุหิมะภายนอกตกไม่หยุด มีลมหนาวพัดเข้ามาอยู่ตลอด อีริคออกไปเป็นเวลาสองช่ัวโมงเต็มแล้ว และยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา เส่ียวโอวเป็นกังวลมากข้ึนเรื่อยๆ กลัวว่าเขาจะเจออันตรายเข้า แต่ว่า ตอนนเี้ ธอไมอ่ าจออกไปได้ ปากโพรงถกู พายหุ มิ ะปดิ เสยี สนทิ หมิ ะสะสม จนสูงเหนือเข่า ต่อให้เธอออกไปถ้าไม่มีสี่ขาอันแข็งแรงเหมือนสัตว์ก็ ไม่อาจเดนิ อยบู่ นพืน้ หิมะได้ เข็มนาฬิกาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหกโมงเย็นฟ้ามืดลงทันที อรี ิคกย็ งั ไมก่ ลบั มา เส่ียวโอวให้อาหารเสือดาวน้อยนิดหน่อย ส่วนตัวเองกินอะไร ไม่ลงเลย ในโพรงไมไ้ ม่มีไฟ ตอนนจี้ ึงมดื ไปหมดมองไม่เห็นอะไรสักอยา่ ง เสี่ยวโอวเปิดไฟฉายส่องไปยังหมีสีน้�ำตาลที่ก�ำลังนอนหลับฟุบอยู่ เห็น โครงหน้ามนั เพยี งรางๆ หมีกลายพันธุ์สีน้�ำตาลดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ร่างใหญ่ฟุบลง กับพ้นื ตัวมนั ทัง้ หนาทัง้ สงู เหมอื นภูเขาขนาดย่อมหนงึ่ ลูก นบั แตม่ ันกนิ น้ำ� ผ้งึ ไปแลว้ ก็หลับมาตลอด น่มี นั จะจ�ำศลี หรือไงกนั ? 83

เสย่ี วโอวไม่กลา้ นอนหลบั กลัวว่าพอหมกี ลายพันธุส์ ีนำ�้ ตาลตน่ื มาแล้วจะท�ำอันตรายตนกับเสือดาวน้อย แถมกลัวจะเกิดอะไรข้ึนที่ ดา้ นนอก ได้แตม่ ุดเข้าถุงนอน รกั ษาสตใิ ห้ตืน่ ตวั ไว้ตลอด เพียงแตว่ ่าตั้งแตท่ เี่ ธอมาถงึ แผน่ ดินน้ี ก็ฝกึ นอนเรว็ จนเปน็ นสิ ยั แล้ว เส่ียวโอวพยายามขืนตาไม่ให้หลับ แต่พยายามอยู่ได้ไม่ถึง สองชวั่ โมง เปลอื กตาสองขา้ งกเ็ หมอื นเรม่ิ หนกั ในทสี่ ดุ กไ็ มไ่ หว เสย่ี วโอว หยิกง่ามนิ้วตนเองแรงๆ ฝืนตัวให้ตื่น น่าเสียดายท่ีไม่ได้ผลเท่าใดนัก ไมน่ านดวงตาเธอก็คอ่ ยๆ ปดิ ลงแลว้ หลบั ใหลไป ชว่ งรุ่งสาง โพรงไม้เงยี บสงัด พายหุ ิมะดา้ นนอกเริ่มเบาลง ในความมดื หมีกลายพนั ธุ์สนี �้ำตาลค่อยๆ ลกุ ข้ึนนง่ั สายตาของ มันจับจอ้ งสาวนอ้ ยที่นอนขดอยตู่ รงมมุ อับแล้วเดินไปหาเธอ เสี่ยวโอวนอนกอดเปอ้ ยู่บนพื้น แมบ้ นพืน้ จะปผู ้าหม่ แถมสวมถงุ นอน ก็ยงั ไม่อาจปอ้ งกันความ หนาวเยน็ ทรี่ ุกล�้ำมาได้ หมีกลายพันธุ์สีน้�ำตาลหยุดอยู่ตรงหน้าสาวน้อย ยื่นมือมา อุง้ ตีนหมที ีก่ ว้างหนาพร้อมกรงเล็บแหลมคม จ่อไปทางสาวน้อย เสือดาวในอ้อมอกหญิงสาวลืมตาขึ้นโดยไม่มีลางบอกเหตุใดๆ ลกู ตาฉ่ำ� ลกึ ฉายประกายด�ำมดื เยอื กเย็น จ้องหมีใหญ่ตรงหนา้ เขมง็ เสือดาวเป็นนักล่าท่ีมีสายตาคมชัด แม้จะอยู่ในความมืดก็มอง เห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ไรอันจ้องมองหมีเบื้องหน้าที่ขนาดตัวใหญ่กว่า เขาไม่ร้ตู ง้ั กเ่ี ทา่ ด้วยแววตาดดุ ันไม่หวน่ั เกรงแฝงไวด้ ้วยคำ� เตอื น มือของหมีกลายพันธุ์สีน้�ำตาลพลันหยุดชะงัก จากน้ันก็ค่อยๆ ถอยกลับไปยังที่ของตัวเองชา้ ๆ 84

เสีย่ วโอวเพิ่งต่ืน เธอมดุ หัวออกจากถุงนอนแลว้ มองดูรอบๆ ผา่ นไปครหู่ นงึ่ จงึ คอ่ ยไดส้ ตวิ า่ อยทู่ ไี่ หน เธอพบวา่ เบอ้ื งหนา้ วา่ ง เปล่า หมกี ลายพันธ์ุสีน้�ำตาลที่จ�ำศลี ตัวนั้นไม่อย่แู ล้ว แต่อรี คิ กย็ งั ไม่กลบั มา เสย่ี วโอวลุกข้นึ นง่ั อยา่ งใจลอย มือกวาดไปข้างๆ ตามสัญชาตญาณ เตรียมจะหยิบเปข้ องตัวเอง เป็นนิสัยท่ีเกิดขึ้นหลังมาเยือนที่น่ี เป้ใบเล็กๆ น้ันเหมือนจะ กลายเป็นทพี่ งึ่ พงิ ของเธอไปเสียแล้ว ไมว่ ่าจะต่ืนนอนตอนไหน สิ่งแรกท่ี ทำ� กค็ อื หากระเปา๋ เป้ แตว่ ่าเวลานเี้ ธอสัมผสั เจอเพียงความว่างเปล่า เส่ยี วโอวตะลงึ ในใจบงั เกดิ ลางสังหรณไ์ มด่ ี เธอหาจนทั่วทั้งใน และนอกโพรงไม้ กย็ ังไมเ่ หน็ ว่แี ววของกระเปา๋ เป้ เข็มทิศ ไฟฉาย มือถอื ของเธอล้วนอยใู่ นกระเป๋าทัง้ สน้ิ ! 85

บทที่ 10 เสยี่ วโอวมองดจู ดุ ทหี่ มกี ลายพนั ธส์ุ นี �้ำตาลนอนอยเู่ มอ่ื คนื เหลอื เพียงขวดน้�ำผง้ึ ทีห่ มดเกลี้ยง หมตี วั นัน้ ขโมยกระเป๋าเป้เธอไปร?ึ พอตระหนกั ถงึ จดุ นี้ เสยี่ วโอวกห็ ลบั ตาลงตรวจสอบดหู ว้ งมติ ขิ อง เธอ ยงั ดีท่ีของอ่นื ๆ ในหว้ งมิตยิ งั อยูค่ รบ มีแต่เขม็ ทศิ ไฟฉาย กบั มอื ถือท่เี ธอเกบ็ ในกระเปา๋ เปเ้ พ่ือความ สะดวกเทา่ นั้น...ที่หายไป แม้ตอนนี้เธอจะสามารถหยิบของผ่านห้วงมิติได้โดยไม่จ�ำเป็น ตอ้ งหยิบผา่ นกระเปา๋ แต่มือถอื เปน็ ส่งิ เดียวทเี่ ธอจะใช้ตดิ ต่อกบั โลกเดมิ เขม็ ทศิ มไี วเ้ พอ่ื หาทศิ ทาง ไฟฉายนนั้ เพอ่ื สอ่ งสวา่ งตอนกลางคนื ทกุ อยา่ ง มคี วามสำ� คญั มาก หมีตวั นนั้ เอากระเป๋าของเธอไปท�ำไมกนั ? เสยี่ วโอวคิดยังไงก็ไม่ไดค้ �ำตอบเสียที มองไปทปี่ ากโพรงต้นไม้ หมิ ะทีส่ ะสมอยู่ตรงทางเขา้ ถูกแหวกออก เผยทิวทศั นภ์ ายนอก 86

ปา่ ทง้ั ผนื ถกู ปกคลมุ ดว้ ยสขี าว บนตน้ ไมม้ หี มิ ะสะสมจนเปน็ กอง หนา บางต้นก็ถูกหิมะทับถมจนก่ิงหัก หิมะสีขาวละลานตา ห่อหุ้ม สรรพสง่ิ จนเปล่งประกายเป็นสีเงิน สายลมยังพัดไม่หยุด ลมหนาวพาเอาละอองหิมะเข้ามาภายใน โพรงไมท้ �ำใหเ้ ธอหนาวสน่ั ไปทั้งตวั เสี่ยวโอวกินช็อกโกแลตสองช้ินเพื่อเติมพลังงาน หยิบเอา เสื้อกนั หนาวผ้ชู ายออกจากหว้ งมติ มิ าคลุมตวั เส้อื กันหนาวตวั ใหญ่ยาว ถึงข้อเท้า ห่อหุ้มเธอไว้แทบจะทั้งตัว ช่วยขวางลมหนาวส่วนใหญ่ เอาไว้ได้ เนื่องจากตอนที่พวกเธอออกเดินทางนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง ในห้องจึงไม่ค่อยมีเพ่ือนเอาเส้ือตัวหนามาเท่าไร เส้ือตัวนี้คงเป็นของ ลฉู่ ชี งั ตอนนนั้ เสยี่ วโอวยงั ถามเขาเลยวา่ “เธอเอาเสอ้ื กนั หนาวตวั หนา ขนาดน้ีมาท�ำไม จำ� เป็นหรือ?” ลู่ฉีชังอ่านหนังสือพลางตอบเสียงเรียบ “กลางคืนบนภูเขาน้ัน หนาวมาก ปอ้ งกันไว้ก่อนดีกวา่ ” ตอนน้เี ส่ียวโอวร้สู กึ ว่าจ�ำเป็นจริงๆ อยา่ งทีเ่ ขาบอก เสียงร้องของเสือดาวน้อยข้างกายตัดบทความคิดเธอ ไม่รู้มัน ตนื่ มาตง้ั แตเ่ มอื่ ไร มนั เดนิ มาตรงหนา้ เสยี่ วโอว ขาหนา้ ทง้ั สองทาบลงบน เทา้ เธอ เงยหวั น้อยๆ ดวงตาเปลง่ ประกายสนี ้ำ� เงนิ มองมาตาไม่กะพรบิ เสี่ยวโอวนึกว่ามันหิว เลยหยิบเอานมกล่องออกจากห้วงมิติ ตดั ดา้ นบนกล่องออกแลว้ วางไว้ตรงหนา้ มัน เสอื ดาวนอ้ ยมองเธออยนู่ านมากจงึ คอ่ ยชกั สายตากลบั อยา่ งชา้ ๆ จ้องมองกลอ่ งนม ต...ตวั เมยี ตัวน้ี 87

ตอนไม่มีกระเป๋าเธอก็หยิบของจากกลางอากาศได้เหมอื นกัน! ทันใดนั้นเสือดาวน้อยก็เบือนหน้าหนี กระโดดไปยังปาก โพรงไม้ ขาหลงั เตะกลอ่ งนมล้มลงกับพน้ื “อา้ ว...” นมววั สาดไปทัว่ พ้นื เธอมองดอู ย่างเสียดาย สงิ่ ของในหว้ งมติ ขิ องเธอนนั้ มจี ำ� กดั ในทแี่ บบนนี้ มววั ยง่ิ สงู คา่ หา ยาก เธอเองยังตัดใจไม่กินเพื่อเก็บไว้ให้มันกิน คิดไม่ถึงว่ามันจะท�ำตัว เปน็ อันธพาลอย่างนี้ เสี่ยวโอวเดนิ ไปขา้ งหนา้ จบั หทู ้งั สองข้างของเสอื ดาวน้อย พูด อย่างโมโห “ท�ำไมแกถงึ ท้ิงอาหารอย่างส้นิ เปลืองแบบน้ี แกรู้ไหมวา่ ของ พวกนม้ี าไดย้ งั ไง? ทนี่ มี่ นั ไมม่ หี รอกนะ ฉนั อตุ สา่ หเ์ อามาจากทางฝง่ั บา้ น ฉันโน่น...” เธอไม่ยอมเลิกรา “คร้ังหน้าถ้าท้ิงอาหารอย่างสิ้นเปลืองอีก ฉันจะไมใ่ หแ้ กกนิ อะไรเลย แล้วกจ็ ะไมพ่ าแกรว่ มเดินทางไปด้วย” หญิงสาวบ่นพึมพ�ำแบบสาวน้อยข้ีหงุดหงิด ไม่ได้ว่าขานอะไร จริงจงั ไรอันจ้องมองดูดวงตาด�ำขลับประกายแวววาวของสาวน้อย คางเธอถกู คอเส้อื กนั หนาวปดิ ไว้ เปดิ เผยเพียงครึง่ หน้าจ้ิมลิม้ พวงแกม้ เจอไอเยน็ บม่ จนขาวซีด แตก่ ็มีสีแดงระเรอื่ “ไดย้ ินไหม!” เสีย่ วโอวถาม ไรอันเบนสายตาออก เอากรงเล็บเข่ียพ้ืนท่าทางเร่ือยเฉ่ือย... ไมส่ น...ไมต่ อบ เส่ียวโอวยังอยากพูดต่อแต่ได้ยินเสียงเรียกดังข้ึนมาก่อน แต่ เนอื่ งจากมสี ายลมและหิมะก้นั จึงไดย้ นิ ไมค่ อ่ ยชัด “โอว...เสี่ยวโอว...” 88

เส่ียวโอวเบิกตาโต มองไกลออกไป บนผืนหิมะสีขาวท้ังแถบตรงหน้ามีรถไม้มุ่งมา กวางเรนเดียร์ ร่างกายก�ำย�ำว่ิงน�ำอยู่ด้านหน้า กีบเท้ากวางย่�ำเข้ากับพื้นหิมะจนฟุ้ง กระจาย เรนเดียร์ลากรถไม้มาถึงหน้าโพรงไม้อย่างรวดเร็ว มีเสียงอัน คุ้นเคยดงั ขน้ึ “โอว เธอไมเ่ ป็นไรนะ?” เสีย่ วโอวท้ังตะลึงและดีใจ “นอี่ รี ิครึเปลา่ ?” จากนนั้ ไม่นาน ทั้งเธอและเสือดาวน้อยก็ขึ้นมาน่ังอยู่บนรถไม้ ร่างกายถูกคลุม ดว้ ยผา้ ห่มขนหา่ นทอี่ ีรคิ เอามา เส่ยี วโอวถามอยา่ งสงสัย “อีริค เมื่อวาน เธอไปไหน ทำ� ไมไมก่ ลับมาละ่ ? พวกเรารอเธออยู่ในโพรงไม้ทง้ั คืน นกึ ไปว่า...” อรี คิ วงิ่ ยำ่� หมิ ะพลางกลา่ วอยา่ งรสู้ กึ ผดิ “ขอโทษนะโอว ฉนั ไปหา ฟืนแต่กลับถูกหิมะกลบจนมิดตัว ยังดีท่ีลูเธอร์เพื่อนฉันผ่านมาช่วยไว้ ฉนั สลบไปทง้ั คืน...ขอโทษจรงิ ๆ ทมี่ ารบั พวกเธอเอาป่านนี้” เขาขอโทษ อีกคร้ัง พอเสยี่ วโอวรวู้ ่าเขาถูกพายุหมิ ะกลบฝงั กร็ บี ถามอย่างเป็นหว่ ง เขาบอกวา่ “ฝูงกวางเราร่างกายกำ� ยำ� พายหุ มิ ะแค่น้ีไม่เท่าไหรห่ รอก” เสี่ยวโอวนึกถึงค�ำพูดเขาเมื่อครู่ จึงถามข้ึน “เพื่อนเธอเป็นใคร หรอื ?” อรี คิ กลา่ ว “เขาชอ่ื ลเู ธอร์ อาศยั อยหู่ มบู่ า้ นเฟยลซิ ต่ี รงหนา้ นแี่ หละ เป็นหมีกลายพนั ธุ์” เสย่ี วโอวนกึ ถงึ หมกี ลายพนั ธส์ุ นี ำ้� ตาลผไู้ รเ้ หตผุ ลตวั เมอ่ื คนื รสู้ กึ 89

หวาดนดิ ๆ ตามสญั ชาตญาณ อรี คิ รบั รไู้ ดว้ า่ เธอกลวั เลยกลา่ วปลอบ “ลเู ธอรเ์ ปน็ หมที อ่ี อ่ นโยน เปน็ มติ รมาก อยา่ กลวั ไปเลย เขาจะเปน็ เพอื่ นทด่ี ขี องเธอคนหนง่ึ เลยละ่ ” พวกเขามาถึงหม่บู า้ นเฟยลิซี่อยา่ งรวดเรว็ ยังไม่ทันเดินถึงด้านในหมู่บ้าน ก็มองเห็นสัตว์กลายพันธุ์เผ่า ตา่ งๆ ทเี่ ดนิ เขา้ ๆ ออกๆ กนั แลว้ มหี มกี ลายพนั ธร์ุ า่ งใหญก่ ำ� ยำ� กำ� ลงั ลาก ตัวงูกลายพันธุ์ท่ีหางยาวคดเค้ียว และผีเสื้อกลายพันธุ์ที่มีปีกสีเดียวกับ พระจนั ทร์ แมอ้ รี คิ จะแนะนำ� ไปเมอ่ื ครวู่ า่ นเี่ ปน็ หมบู่ า้ นทมี่ สี ตั วก์ ลายพนั ธ์ุ มากมายอาศยั อยรู่ ว่ มกนั แตพ่ อไดเ้ หน็ ดว้ ยตาในเวลานี้ เสย่ี วโอวกย็ งั อด ตะลงึ ไมไ่ ด้ และทที่ ำ� ใหเ้ สยี่ วโอวตะลงึ ยง่ิ กวา่ กค็ อื ทนี่ ไี่ มไ่ ดม้ แี ตเ่ พยี งสตั ว์ กินพืชเทา่ น้นั แต่ยงั มสี ัตวก์ นิ เน้อื ด้วย? เส่ียวโอวมองดูสิงโตกลายพันธุ์ท่ีเดินผ่านไปเมื่อครู่ เธออ้าปาก ค้าง ตวั แขง็ เกรง็ อยกู่ บั ท่ี “อีริค เธอ...เธอไมก่ ลัวหรือ?” อีริคกลับเป็นร่างมนุษย์เดินมายืนข้างๆ “ท่ีน่ีเป็นหมู่บ้านแห่ง สนั ติ สตั วก์ นั พชื กบั สตั วก์ นิ เนอ้ื มมี ตวิ า่ จะอยรู่ ว่ มกนั อยา่ งสนั ติ จะไมม่ ลี า่ กนั ที่นี่ หากสตั วก์ ินเนอ้ื กลา้ เล่นไมซ่ อื่ คนทเ่ี หลือตอ้ งไม่ยอมแน”่ นีม่ ัน...มีทแ่ี บบน้ีด้วยร?ึ สงิ่ ทไี่ ดเ้ หน็ ทำ� ใหเ้ ธอตกใจมาก เธออมุ้ เสอื ดาวนอ้ ยเดนิ ตามหลงั อรี คิ เขา้ หมบู่ า้ นไปอยา่ งเงยี บๆ เดนิ ไปไดค้ รหู่ นงึ่ กส็ งั เกตเหน็ ถงึ ความผดิ ปกตบิ างอยา่ ง “ท�ำไมสตั ว์กลายพนั ธ์สุ ว่ นใหญถ่ งึ เป็นเพศผูล้ ่ะ?” อีริคถามกลับอย่างสงสัย “หัวหน้าเผ่าพวกเธอไม่เคยอธิบาย หรอื ...ไม่ว่าจะเปน็ เผ่ากวางหรอื ว่าเผา่ หมี หรอื แม้กระทงั่ เผา่ อ่ืน ตัวเมีย ลว้ นออ่ นแอ หลงั จากการเปลย่ี นแปลงหลายครงั้ ของแผน่ ดนิ โบเออรเ์ นยี 90

ตัวเมียเหลือน้อยลงเร่ือยๆ และย่ิงมีค่ามากขึ้นเร่ือยๆ” ขณะที่พูดค�ำน้ี อีริคก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย “ตัวเมียต้องผสมพันธุ์กับเพศผู้หลายตัวจน กลายเป็นเร่อื งปกติเพือ่ สบื ทอดเผา่ พันธ”์ุ สญั ชาตญาณเดมิ ของอรี คิ เปน็ สตั ว์ การผสมพนั ธน์ุ น้ั เปน็ เรอ่ื งสดุ แสนธรรมดาส�ำหรับเขา แต่กับเสี่ยวโอวไม่ใช่ พอได้ยินแล้วก็ท�ำให้รู้สึก เขินอายเล็กน้อย มิน่าเล่าเธอจึงไม่ค่อยเห็นสัตว์ตัวเมียเลย ตอนอยู่ท่ี หมบู่ ้านของอรี คิ ที่เจอก็ล้วนเป็นเรนเดียร์เพศผู้ทัง้ น้ัน สองขา้ งทางหมบู่ า้ นเฟยลซิ เี่ ปน็ บา้ นไมเ้ ตย้ี นานๆ ทจี ะเหน็ บา้ น หนิ สกั หลังสองหลงั เส่ียวโอวเห็นว่าบ้านไม้บางหลังมีแผงอยู่ข้างหน้า มีข้าวของ มากมายวางอยู่ ท้ังธนู ขวานหิน เสื่อเถาวัลย์ เปน็ ต้น “เฟยลซิ เ่ี ปน็ หนงึ่ ในหมบู่ า้ นทร่ี งุ่ เรอื งทส่ี ดุ ในแผน่ ดนิ โบเออรเ์ นยี คนทนี่ ตี่ อ่ เรอื ขนึ้ มาเอง ทท่ี า่ เรอื จะมเี รอื ไปยงั หมบู่ า้ นตา่ งๆ ออกเดนิ ทาง ทุกวนั เลย” อีรคิ เดนิ พลางบอกเล่าสง่ิ ตา่ งๆ ให้เธอฟงั “โอว พรุง่ นบี้ า่ ยมี เรือล�ำหน่ึงมุ่งหน้าไปหมู่บ้านกวางภูเขา ฉันคิดจะนั่งเรือล�ำนั้นออก เดินทาง เรือจะมุ่งหนา้ ทางตะวนั ออกพอดี เธอจะไปกบั ฉันไหม?” เสีย่ วโอวคิดๆ แล้วกำ� ลังจะพยกั หน้า กไ็ ดย้ นิ เสยี งดงั เซง็ แซม่ า จากทางดา้ นหนา้ สตั วก์ ลายพนั ธห์ุ ลายตวั ลอ้ มอยหู่ นา้ แผงอนั หนงึ่ กำ� ลงั คุยจอแจอะไรกันอยู่ “นคี่ อื อะไร?” “ทั้งแขง็ แลว้ ยงั มหี นามอีก...” “อนั น้ตี อ้ งใชอ้ ะไรแลกรึ? ใช้ใส่ข้าวโพดไดไ้ หม ใส่ได้เท่าไหร่?” เสี่ยวโอวมองไปตามเสียงพูด ท่ามกลางร่างสัตว์กลายพันธุ์ หลายตวั เธอมองเหน็ มมุ สีแดงกุหลาบ 91

ใจเธอเต้นแรง ไม่สนท่ีจะตอบค�ำถามของอีรคิ ม่งุ หนา้ เดนิ ไปท่ี แผงนั้นทันที สัตว์กลายพันธุ์ส่วนมากรูปร่างสูงใหญ่ เส่ียวโอวมีร่างเล็ก เอวบาง จึงสามารถอุ้มเสือดาวน้อยมุดไปยังด้านหน้าได้อย่างรวดเร็ว พอเงยหน้ามอง ก็พบว่าส่ิงท่ีวางอยู่ตรงกลางแผงคือกระเป๋าเป้สีแดง กหุ ลาบของตนเอง มีเข็มทศิ ไฟฉาย และมือถอื ทอี่ ยู่ดา้ นในเผยออกมา ใหเ้ หน็ ด้วย 92

บทท่ี 11 เสียงรายรอบยังดังตอ่ เน่อื ง เหล่าสตั ว์กลายพนั ธ์พุ ูดคยุ กนั จอแจ ตา่ งพากนั สนใจกระเปา๋ เป้ ประหลาดใบน้ี แต่พอจะแลกเปลี่ยนจริงๆ กลับไม่มีใครยินยอม ทั้ง ไมส่ วยงาม และใช้งานจริงไม่ได้ จะเอามาทำ� ไมละ่ ? ผขู้ ายเปน็ จงิ้ จอกแดงกลายพนั ธ์ุ ราคาแรกเรม่ิ คอื ปลาสองตวั กบั ไกเ่ ป็นๆ สามตวั จงิ้ จอกแดงเหน็ เหลา่ สตั วก์ ลายพนั ธไ์ุ มส่ นใจราคานกี้ เ็ ลยลดราคา เหลอื เพยี งปลาตัวเดียวกับไกเ่ ปน็ ๆ สองตัว ยงั คงไม่มสี ัตวก์ ลายพนั ธ์ตุ วั ไหนยอมแลก “มนั ดูไมม่ ปี ระโยชนเ์ ลย” “สู้ตะกร้าไผ่ที่ขา้ สานเองไม่ไดด้ ว้ ยซำ้� ” “ของข้างในคืออะไร? เป็นเลนส์นูนที่ใช้ส�ำหรับจุดไฟหรือ?” พังพอนกลายพันธุ์ชี้ไปยังไฟฉายแล้วถาม เพราะตรงหน้าไฟฉายมี กระจกนนู เหมอื นเลนส์นนู จรงิ ๆ จง้ิ จอกแดงกลายพันธก์ุ บ็ อกไม่ถกู 93

หมกี ลายพนั ธส์ุ นี ำ�้ ตาลตวั หนงึ่ เอากระเปา๋ ใบนม้ี าใหเ้ ขาเปน็ การ แลกเปลี่ยน เงือ่ นไขคือน้�ำผงึ้ ขวดหนง่ึ กับมนั ฝรัง่ สิบหัว เขาเห็นกระเป๋าดูแปลกตา ข้างในก็มีของแถมตั้งสามอย่าง นกึ กระหยมิ่ ใจก็เลยรบั ปาก คิดไม่ถงึ วา่ จะเปน็ ของขาดทุน! จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์เห็นว่ายังไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนยอม แลกเปลี่ยนได้แต่ลดราคาต่อไปเร่ือยๆ จนเป็นปลาหนึ่งตัวกับไก่เป็นๆ หนง่ึ ตัว เส่ียวโอวทนไม่ไหวเตรียมจะหาเร่ืองกลับ เพราะในมือเธอไม่มี ทั้งปลาไมม่ ที ง้ั ไก่ ไมง่ ั้นเธอคงเขา้ ไปแลกเอากระเป๋าคืนมาตง้ั นานแลว้ “ขอโทษครบั ขอโทษ หลีกหนอ่ ย” อีริคอุตส่าห์ล�ำบากเบียดเข้ามาจากด้านหลัง เขากวางอันเขื่อง ไปชนเขา้ กบั สตั วต์ วั อน่ื เขารบี ขอโทษ หนั หนา้ ไปมองหญงิ สาว “โอว เธอ ท�ำอะไรอยู่หรอื ?” เสย่ี วโอวไมม่ เี วลาอธบิ าย ไดแ้ ตถ่ ามเขาวา่ “อรี คิ เธอรไู้ หมวา่ จะ หาไก่กับปลาได้จากที่ไหน?” แม้อีริคจะไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบอย่างจริงจัง “มีไก่ป่าอยู่บนภูเขา ดา้ นหลังหมู่บา้ นเฟยลซิ ่ี มีปลาในแมน่ �้ำดว้ ย หากเธอต้องการละก็ ฉันจะ ไปจับจากเขาด้านหลังมาให้” หางตาเหลือบไปเห็นเป้ที่วางบนแผง ตาด�ำๆ ของกวางนน้ั จ้องเสยี กลมแปว๋ “เอ๋? โอว นี่มันของเธอนี.่ ..” เสี่ยวโอวรีบเอามือมาปิดปากเขา ส่งเสียง “ชู่” เบาๆ ไม่อยาก ดึงดูดความสนใจของสัตว์กลายพันธุ์รอบๆ หากปลาตัวหน่ึง ไก่เป็นๆ ตัวหนึ่งมันแก้ปัญหาได้ เธอขอจบแบบไม่ต้องมีเร่ืองกับใครก็แล้วกัน โลกของสตั วก์ ลายพนั ธ์นุ ั้นซบั ซอ้ นกว่าที่คดิ เยอะ เธอไมอ่ ยากกอ่ ปญั หา 94

เพียงช่ัวครู่ท่ีคุยกัน ราคาของเป้ก็ลดลงจากปลาหนึ่งตัวไก่ หนงึ่ ตวั เหลอื เพียงไกต่ วั เดียว เหลา่ สตั วก์ ลายพนั ธข์ุ า้ งๆ เรม่ิ สนใจ พงั พอนกลายพนั ธถ์ุ งึ ขนาด เตรียมกลับบา้ นไปเอาไกม่ าแลก เสยี่ วโอวกลัวถูกคนอื่นแย่งไป รบี ชูมือขึน้ พูด “ฉัน ฉนั จะเอา” จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์เหลือบมองแวบหน่ึง เห็นเธอมือเปล่า แถมดูท่าจะยังโตไม่เต็มวัย จึงเบ้ปากถาม “เธอมีของมาแลกเปลี่ยน หรอื ?” เสี่ยวโอวเม้มริมฝีปาก หากนี่เป็นศตวรรษที่ 21 เธอจะซื้อเป้ กลับคืนมาโดยไม่ลังเลเลยสกั นิด แตน่ ีเ่ ปน็ แผน่ ดนิ อ่ืน โลกอ่ืนท่ไี มม่ รี ะบบเงนิ ตรา ได้แต่ใช้สิ่งของ ท่รี าคาเทา่ กนั มาแปลกเปลยี่ น อันที่จริงในห้วงมิติของเธอมีอาหารทะเล ทั้งยังมีไก่และปลา แชน่ ้�ำแข็งอยู่ แตว่ า่ น่เี ปน็ ถนนทมี่ สี ัตวป์ ระหลาดๆ เดินไปเดินมาเต็มไป หมด เธอคงไมอ่ าจหยบิ ของกลางอากาศตอ่ หนา้ สตั วก์ ลายพนั ธเ์ุ หลา่ นไ้ี ด้ จะถกู พวกเขามองเป็นสัตว์ประหลาดแทนนะ่ ส!ิ อรี ิคช่วยแก้หน้าให้เสย่ี วโอว เจรจากบั จ้งิ จอกแดงกลายพนั ธ์ุ “คุณชว่ ยเก็บกระเป๋าไว้แทนพวกเราก่อน เดย๋ี วพวกเราคอ่ ยเอา ของมาแลกได้ไหม?” จง้ิ จอกแดงกลายพนั ธม์ุ องดเู ขาทหี นงึ่ แมห้ มบู่ า้ นเฟยลซิ จี่ ะเปน็ หมูบ่ า้ นสันติ แต่สตั วก์ นิ เนอ้ื กย็ ังคงดถู ูกสตั วก์ นิ พชื มองพวกเขาว่าเปน็ พวกท่ีอ่อนแอกว่า ดังนั้นจึงไม่เก็บเอาค�ำพูดอีริคมาใส่ใจเลยด้วยซ�้ำ กลับยงิ่ ต้อนอกี ฝ่ายให้จนมมุ อย่างได้ใจ “ได้สิ แต่ว่าตอนที่เธอมาเอานั้น ก็ต้องเอาปลาหา้ ตัวไก่เปน็ ๆ ห้าตวั นะ” 95

อรี คิ ตะลงึ ไป อารมณเ์ รม่ิ คกุ รนุ่ “คณุ แลกเปลย่ี นอยา่ งไมเ่ ปน็ ธรรม นี่” จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์หัวเราะ “ของเป็นของฉัน ฉันย่อมเป็น ผกู้ ำ� หนดความเปน็ ธรรม เธอจะใหฉ้ นั รอพวกเธอ แลว้ จะไมใ่ หฉ้ นั ขน้ึ ราคา ค่ารอเลยหรือ?” อรี คิ กดั ฟนั แมจ้ ะโกรธแต่ไรค้ �ำพดู โตต้ อบ เสย่ี วโอวไมอ่ ยากใหอ้ รี คิ ลำ� บากใจ เธอวางเสอื ดาวนอ้ ยลงกบั พน้ื เตรียมไปแอบในมมุ อับไร้คน เพอ่ื หยิบเอาเนือ้ ไก่เน้ือปลาทีแ่ ช่แขง็ อยใู่ น ห้วงมติ ิ มาแลกของกับจงิ้ จอกแดงกลายพันธ์ุ ยังไม่ทันย่างเท้าก็เห็นมือหนึ่งย่ืนมาตรงหน้า คว้าเอาเป้ เบื้องหนา้ ไปอยา่ งงา่ ยดาย แล้วบอกจ้งิ จอกแดงวา่ “ฉันจะเอา” เสีย่ วโอวหยดุ การเคลือ่ นไหว พดู เตอื นอย่างร้อนใจ “ฉันจองไว้ ก่อนแลว้ ” อกี ฝา่ ยกม้ หนา้ มองดเู ธอ ทแ่ี ทก้ เ็ ปน็ ตวั เมยี ตวั นอ้ ยๆ ทขี่ นยงั ขน้ึ ไมค่ รบ เขาเบป้ าก พูดหยอกอย่างไมแ่ คร์ “เธอจองกอ่ นรึ? แต่ตอนน้มี ัน เปน็ ของฉันแล้ว” พดู พลางกร็ บั ปลากบั ไกเ่ ปน็ มาจากเพอ่ื นดา้ นหลงั สง่ ไปไวใ้ นมอื จิ้งจอกแดงกลายพันธุ์ เอาเล็บเก่ียวสายเป้ เพราะซิปเป้เปิดอยู่ และ กระเปา๋ เอยี งนดิ ๆ ไฟฉายจงึ รว่ งลงมาจากกระเปา๋ แตอ่ กี ฝา่ ยยนื่ มอื มารบั ไวไ้ ด้ทนั ถอื เลน่ อย่างใคร่รู้ เส่ียวโอวนึกร้อนใจ พูดอย่างไม่คิดออกไป “ฉันยอมเอาของมา แลกกบั คณุ แล้วคุณเอากระเปา๋ เปน้ ี้ใหฉ้ ันได้ไหม?” พูดจบก็เงยหน้า พอ มองเห็นหน้าตาอกี ฝ่ายชดั เจนกอ็ ้งึ ไปช่ัวครู่ จะวา่ ไป นเี่ ปน็ ครงั้ แรกในโลกอนื่ ทเี่ สย่ี วโอวไดเ้ หน็ สตั วก์ ลายพนั ธ์ุ 96

ที่ดูใกล้เคียงมนุษย์ขนาดน้ี เครื่องหน้าทุกอย่างของเขาดูครบถ้วน ทรงเสน่ห์ มุมปากบางบดิ เปน็ รอยยิ้ม สองตาคมกรบิ เป็นประกายยั่วเย้า เจ้าเลห่ ์ นอกจากสัญลกั ษณส์ ีด�ำตรงหวา่ งค้วิ แลว้ ภายนอกเขาดไู ม่ต่าง อะไรจากมนุษย์เลย หากเขาไม่เผยเขี้ยวคมกริบสองซี่ทันทีท่ีอ้าปาก เธอจะนกึ ไปวา่ เขาเปน็ คนเหมือนเธอเสียด้วยซ�ำ้ อีกฝา่ ยถือไฟฉายเลน่ ไปมา มือไปโดนสวิตชข์ องไฟฉาย เขากด นิ้วหัวแมม่ ือลงไป...สไลดเ์ บาๆ เส่ียวโอวเห็นการกระท�ำของเขา ใจหายวาบข้ึนมาทันทีกลัวว่า ไฟฉายจะสวา่ งขึน้ ทา่ มกลางฝูงชน แต่ว่ารออย่คู รู่หนึ่ง ไฟฉายยังคงไมม่ ี ปฏกิ ริ ยิ าใดๆ อกี ฝา่ ยพลกิ ดซู า้ ยขวาบนลา่ ง ไมร่ วู้ า่ เจา้ สง่ิ นค้ี อื อะไรกนั แน่ มีแต่เสี่ยวโอวที่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึน นับแต่ท่ีเธอมาถึงโลกน้ีก็ใช้ ไฟฉายแทบทกุ คนื ถา่ นไฟฉายกม็ กี ำ� ลงั ไฟจำ� กดั หากใชไ้ ฟจนหมดเกลยี้ ง กต็ อ้ งไมม่ แี สงอยแู่ ลว้ และในหว้ งมติ ขิ องเธอกย็ งั มถี า่ นเหลอื อกี หลายกอ้ น อีกฝ่ายเหมือนเพิ่งได้ยินค�ำพูดเสี่ยวโอว โยนไฟฉายกลับลง กระเปา๋ เงยหนา้ ขึ้นมองประเมนิ เส่ียวโอวจากบนลงล่าง เขาบิดมุมปาก อย่างเจา้ เล่ห์ ถามเธอว่า “เธอจะใชอ้ ะไรมาแลกกบั เจา้ สิง่ น้ลี ่ะ?” เส่ยี วโอวเมม้ ปาก “คุณอยากไดอ้ ะไรละ่ ?” พออีกฝ่ายได้ยิน สายตามองข้ามเสี่ยวโอวไปยังอีริคที่ยืนอยู่ ดา้ นหลงั ไมป่ กปดิ แววกระหายในดวงตาเลยสกั นดิ “ออ้ อะไรกไ็ ดง้ น้ั หรอื ? เม่ือครู่ฉันใช้อาหารแลกมาก็อยากได้อาหารกลับคืน เธอช่วยเอาเพ่ือน ของเธอใหฉ้ ันไปตม้ ได้ไหมเลา่ ” อรี ิคหน้าซีดทนั ที เส่ยี วโอว “...” อกี ฝา่ ยไมค่ ดิ จะแลกอยแู่ ลว้ คำ� พดู นกี้ เ็ พยี งเพอื่ กวนประสาทเธอ 97

เทา่ นน้ั หลังจากเขากับเพื่อนๆ ชื่นชมอาการตื่นตะลึงของพวกเธอจน พอใจแล้วพากันหัวเราะยกใหญ่ จากน้ันก็ห้ิวเป้ของเส่ียวโอวเดิน เอ่ือยเฉอ่ื ยจากไป เสยี่ วโอวมองดทู ศิ ทางทพ่ี วกเขาลบั หาย เดมิ ทกี ย็ งั สงสยั วา่ เปน็ เผ่าพันธุ์อะไร พอมองเห็นหางปุกปุยส้ันป้อมท่ีด้านหลังพวกเขา ได้ยิน เสียงหอนอยา่ งสาแกใ่ จก็แน่ใจทันที “บรู้วววววววววว” เหมอื นกบั เสยี งในคืนทเี่ ธอเพิ่งมาถึงโลกใบน้ี อยู่เปน็ ฝูงแบบน้ี แนน่ อนวา่ ต้องเปน็ เผา่ หมาป่า เส่ียวโอวไม่ได้เป้ของตนคืนมาจึงรู้สึกเศร้าใจอยู่นิดๆ เธอคิด ไมต่ กวา่ หมาป่ากลายพนั ธ์ุฝูงน้นั จะเอาเปข้ องเธอไปท�ำอะไร พวกเขาใช้ ไฟฉายไมเ่ ป็นด้วยซำ้� เอาไปแลว้ มีประโยชน์อะไรง้ันหรือ? อรี คิ เองกช็ ว่ ยอะไรไมไ่ ด้ สญั ชาตญาณทำ� ใหเ้ ขากลวั สตั วก์ นิ เนอื้ ทกุ ชนดิ ครงั้ นก้ี เ็ ลยรสู้ กึ ผดิ กบั เธอมาก พลางพดู ปลอบวา่ “โอว อยา่ กงั วล ไปเลย ฉนั จะไปหารอื กบั ลเู ธอร์ จะตอ้ งหาวธิ เี อาของกลบั มาใหเ้ ธอไดแ้ น”่ เสี่ยวโอวรู้ว่าเขาหวังดี แต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงฝูงหมาป่า ผู้ปราดเปรียวและเจ้าเล่ห์ เธอไม่อยากให้อีริคเสี่ยงอันตรายจึงส่ายหน้า และกล่าวขอบคุณ “ขอบคณุ นะ อีรคิ เร่ืองนไี้ วฉ้ ันคดิ หาวิธเี อง” อีริคถามว่ากระเป๋าน่ันหายไปได้ยังไง เส่ียวโอวก็พยายามนึก ทบทวนอีกที เธอเล่าเรื่องเมื่อคืนท่ีได้เจอหมีกลายพันธุ์สีน้�ำตาลและอยู่ กบั มนั ทงั้ คนื ใหอ้ กี ฝา่ ยฟงั “ฉนั วา่ มนั เปน็ คนเอาไปนน่ั แหละ ตอนทฉี่ นั ตน่ื มาตอนเช้ามนั กห็ ายไปพร้อมกับกระเป๋าของฉนั แล้ว” อรี คิ ขมวดคว้ิ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ เสนอวา่ “โอว งนั้ พวกเราไปบา้ น 98

ลูเธอร์ดีไหม? เรื่องกระเปา๋ ของเธอนัน้ เราค่อยมาหาวิธกี ัน” ตอนนกี้ ท็ ำ� ไดแ้ คน่ ้ี เสยี่ วโอวทำ� ใจแลว้ เธอหาเสอื ดาวนอ้ ยจนพบ อ้มุ มนั แลว้ เดนิ ตามหลงั อรี คิ ไป ไรอันหมอบอยูก่ ับไหล่ของเสีย่ วโอว ลกู ตาสีนำ้� เงนิ ยงั คงเหลียว มองดูทิศทางที่หมาป่ากลายพันธุ์หายไป ไม่มีใครสังเกตเห็นแววตา เย็นเฉียบของเขา บ้านลูเธอร์อยู่ปลายถนนทางตะวันออกของหมู่บ้าน เฟยลิซ่ี บ้านทน่ี สี่ ่วนใหญ่สร้างจากดินเหนยี ว หลงั คาใชเ้ ปลอื กไม้ทร่ี ว่ ง มาจากต้นไม้คลุมขึ้นไปทีละช้ัน เหมือนท่ีอีริคบอกไว้ ลูเธอร์เป็นหมี กลายพนั ธส์ุ ีด�ำท่ีอ่อนโยนเป็นมติ รยิ่งนัก ขนเขาเป็นสีด�ำทั่วตัว ร่างกาย ท้งั สูงท้งั ก�ำย�ำเหมือนหมกี ลายพนั ธุ์ทัว่ ไป แตก่ ลบั ดูนา่ รักไรเ้ ดยี งสา คงเพราะไม่ค่อยได้สัมผัสกับตัวเมีย พอเขาเห็นเสี่ยวโอว ใบหน้ากแ็ ดงก่�ำ ยังดที ่ขี นด�ำ แม้จะหนา้ แดงกไ็ ม่ไดเ้ หน็ ชัดนกั ลเู ธอรเ์ ตรยี มหอ้ งใหเ้ สยี่ วโอว ขา้ งในมเี ตยี งเลก็ ๆ ทแี่ สนจะนา่ รกั ดว้ ยคำ� นงึ วา่ เสยี่ วโอวเปน็ ตวั เมยี จงึ อตุ สา่ หป์ ทู นี่ อนดว้ ยหญา้ อนั ออ่ นนมุ่ จุดกองไฟทีข่ า้ งเตียง ดอู บอุน่ ไปท้ังหอ้ ง ห้องดูเรียบง่ายก็จริง แต่ส�ำหรับเส่ียวโอวท่ีเม่ือคืนเพ่ิงนอน โพรงไมม้ า นีถ่ ือวา่ ดมี ากๆ แลว้ “ขอบคุณนะ ลเู ธอร”์ เสย่ี วโอวขอบคณุ จากใจจรงิ ลเู ธอรล์ ูบหวั อย่างอายๆ “ไม่ตอ้ งเกรงใจ” ตอนน้ียังเช้าและยังไม่ถึงเวลามื้อเท่ียง อีริคเป็นห่วงที่เมื่อคืน เส่ียวโอวนอนโพรงไม้คงไม่สบายนักจึงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกจากห้อง 99