สิงห์สถิต 1

ถ้าเธอไม่รีบไปจากโลกนี้ นก่ี อ็ าจจะเป็นจุดจบของเธอเชน่ กนั เมอ่ื ครงั้ ทถ่ี กู ราอลู ซธิ ไลฆ่ า่ กรงเลบ็ ของมนั จว้ งแทงเขา้ ผวิ หนงั เธอดว้ ยกำ� ลงั มหาศาล เธอทตี่ วั เลก็ และกำ� ลงั นอ้ ยกวา่ มากเพยี งแคค่ ดิ จะ หนียงั ทำ� ไม่ไดด้ ้วยซำ้� เสีย่ วโอวขม่ ความรู้สกึ คลน่ื ไส้ จ้องหมาป่าฝงู นนั้ ตาเขม็ง หมาป่ารุมกินละม่ังจนหมดเกลี้ยงโดยไม่รู้ว่ามีสาวน้อยยืนมอง อยูบ่ นต้นไม้ พอกนิ เสรจ็ พวกมนั ก็เลียปาก หนั ตัวจากไปอย่างเปรมปรีด์ิ เสย่ี วโอวนกึ โลง่ ใจ กำ� ลงั เตรยี มจะลงจากตน้ ไม้ ทนั ใดนนั้ กม็ เี สยี ง ดงั ขนึ้ จากข้างหลัง “กลัวหรอื ?” หญิงสาวหยุดชะงักทนั ที มือทจ่ี บั กงิ่ ไมค้ ลายออก หันมองไปยงั ต้นเสียง รา่ งสงู ใหญ่ยืนเอนกายพงิ ต้นไม้ สองแขนกอดอก สวมเสอ้ื หนัง รองเท้าหนงั ไมร่ ูม้ ายนื ด้านหลงั เธอตง้ั แต่เมอ่ื ไร ใบหน้าหลอ่ เหลาสะอาดสะอ้าน มุมปากยกยิ้มเล็กนอ้ ย ดวงตา ฉ�ำ่ ลึกเปน็ ประกายสีเขียวขณะที่จ้องตรงมาทีเ่ ธอ เสีย่ วโอวเบกิ ตาโต มองอกี ฝา่ ยอย่างตกใจ ฮุลตัน? เขามาอยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ ังไง? เส่ียวโอวก�ำมีดพับไว้ในมือแน่นตามสัญชาตญาณ ระแวดระวัง ข้ึนมาทันที “หนนู ้อย เราเจอกนั อกี แล้วนะ” ในขณะท่ีเส่ียวโอวมีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด แต่ฮุลตัน กลับทักทายด้วยน้�ำเสียงผ่อนคลาย เสียงของเขาน่าฟังและหยอกเย้า 300

อยู่ในที สายตาคมกริบจ้องมีดในมือหญิงสาวด้วยสีหน้าคงเดิม ก่อนจะ โนม้ ร่างเข้ามาใกล้ “หรอื ว่า...เธอต้ังใจมาหาฉนั ?” เสีย่ วโอวผงะถอยหลัง สายตาจอ้ งเขมง็ “ท�ำไมคุณถึงมาอยู่ท่นี ี่ ได?้ ” ฮุลตันเลิกค้ิว “ที่นี่เป็นท่ีต้ังฝูงของฉัน ฉันอยู่ที่น่ีมันแปลก ตรงไหน?” เสี่ยวโอวไม่เช่ือค�ำพูดกล่าวอ้างลอยๆ ของอีกฝ่าย เธอเบน สายตามองฝูงหมาป่าท่ีว่ิงไปเม่ือครู่จึงได้เห็นว่าพวกมันหยุดยืนดูอยู่ ไมห่ า่ ง ด้วยทา่ ทางนบนอบก็เขา้ ใจเร่อื งราวไดท้ นั ที ฮลุ ตนั เปน็ จา่ ฝงู หมาปา่ เมอื่ ฝงู ออกลา่ จา่ ฝงู ยอ่ มตอ้ งออกมาดว้ ย เธอเมม้ รมิ ฝีปาก ไมพ่ ูดอะไรอีก “วา่ อยา่ งไรล่ะ ยอมมาเป็นตวั เมยี ของฉนั แลว้ เหรอ?” ต้ังแต่ตอนท่ีผู้หญิงคนนี้ช่วยเหลือให้ฝูงของเขารอดพ้นจาก โขดหินมาได้ ฮุลตันก็รู้สึกสนใจในตัวเธอไม่น้อย ถึงขนาดเคยเอ่ยปาก ชวนให้ไปอยหู่ มบู่ ้านหมาป่าด้วยกนั แต่กลับถูกปฏิเสธ ฮลุ ตนั ขยบั เขา้ มาใกล้แล้วถามซำ้� ค�ำเดิม เสยี่ วโอวชมู ดี พับสวสิ ข้ึน หันคมมดี ใสเ่ ขาอย่างข่มขู่ “อย่าเข้ามานะ...ฉันไมไ่ ปกบั คณุ เด็ดขาด” มหี รอื ทจี่ า่ ฝงู หมาปา่ อยา่ งเขาจะสะทกสะทา้ น ฮลุ ตนั ยนื่ มอื ออก มาและออกแรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถดีดมีดพับในมือเสี่ยวโอวจนปลิว แล้วแยง่ มาถอื ไวแ้ ทน “ในเมอ่ื ไมค่ ดิ จะไปกับฉนั แล้วทำ� ไมมาอยูท่ ี่นีค่ นเดียว?” ฮลุ ตัน พูดพลางเล่นมีดพับในมือไปพลาง “หรือเป็นเพราะเสือดาวพวกน้ันไม่ดี 301

ต่อเธอ เธอจึงหนีมางั้นรึ? ฉันเคยบอกแล้ว เสือดาวน่ะเป็นเผ่าพันธุ์ที่ ไมร่ จู้ กั ถนอมของสวยๆ งามๆ เธอตวั เลก็ ขนาดน้ี รบั พวกมนั ไมไ่ หวหรอก” เส่ียวโอวโกรธจดั จนหนา้ แดง ยนื่ มือมาหวงั จะแยง่ มดี คืน “ไมเ่ ก่ยี วกบั คุณ เอามดี ฉนั คืนมานะ” ฮลุ ตันชูแขนขึ้น ทำ� ใหเ้ ส่ียวโอวตอ้ งคว้าอากาศ “นคี่ อื อะไร?” เขายน่ื มอื ขา้ งหนง่ึ มากดหวั เธอไว้ แลว้ ใชม้ อื อกี ขา้ ง งา้ งเครอ่ื งมอื ทซ่ี อ่ นอยใู่ นมีดพบั ออกมา มีดพับ ‘สวิสแชมเปี้ยน’ ของเส่ียวโอวเป็นรุ่นที่มีฟังก์ชันการใช้ งานไดห้ ลากหลาย มที ั้งมีดเลม่ ใหญ่ เล่มเลก็ กรรไกร แหนบ ไมจ้ ม้ิ ฟัน ตะไบเล็บ มแี มก้ ระทงั่ แวน่ ขยายและเลื่อยไม้ ฮลุ ตนั มองอปุ กรณ์แต่ละชนดิ อย่างสนใจ เสย่ี วโอวพยายามควา้ มดี คนื แตต่ อ้ งจนใจเพราะฮลุ ตนั สงู กวา่ เธอ มาก ลองเขย่งอยู่สองครัง้ ก็คว้าได้แตอ่ ากาศ ฮุลตันมองสาวน้อยตรงหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าเธอยอมไปกับฉัน... ฉันจะคนื ให้” เสยี่ วโอวกดั ฟันกรอด “ฝันไปเถอะ” เธอหนอี อกจากฝงู เสอื ดาวมาไดอ้ ยา่ งยากเยน็ ทำ� ไมหนเี สอื แลว้ ต้องมาปะหมาแบบนลี้ ะ่ ! ฮุลตันเอียงคอมองแล้วยิ้ม “ไม่เปล่ียนใจจริงๆ เหรอ? ชั่วชีวิต ของหมาป่าจะมคี ู่ชีวิตเพยี งตัวเดียวเทา่ นนั้ เราไม่แบง่ ปันตวั เมยี ของตน กบั ตัวผ้ตู ัวอ่นื ไม่เหมือนพวกเสอื ดาวเลือดเย็นน่ัน ถา้ เธอยนิ ยอมฉันจะ เป็นของเธอชวั่ ชีวิต” พอเขาพูดจบกม็ ีกระแสไฟฟ้ารนุ แรงไหลบ่าเข้าร่างทนั ที เคร่ืองช็อตไฟฟา้ ในมอื เส่ียวโอว ตอนน้แี นบอยทู่ ี่เอวเขา 302

ฮุลตนั หรีต่ าลงสูดลมหายใจเฮอื กหน่ึง หญงิ สาวฉวยโอกาสตอนทเี่ ขาชาไปทง้ั ตวั ชงิ มดี กลบั จากมอื เขา อย่างรวดเร็ว และเก็บเครอื่ งช็อตไฟฟา้ ใส่ห้วงมิติ สองมอื ก�ำเชือกปีนเขา เอนร่างไปด้านหลัง ไถลลงพื้นอย่างคล่องแคล่ว และไม่ลืมท่ีจะกระตุก เชอื กกลบั กอ่ นจะวิ่งหนี ฝงู หมาปา่ ทยี่ นื ดเู หตกุ ารณต์ า่ งพากนั พงุ่ ตวั วง่ิ ตามหลงั หญงิ สาว เสยี่ วโอวกดั ฟนั แนน่ พยายามคดิ หาทางรอด เธอลว้ งเอาไฟแชก็ จากห้วงมิติ จดุ ไฟแลว้ โยนไปบนกองหญา้ แหง้ กองหน่งึ เปลวไฟลุกอย่างรวดเร็ว โหมกระพือไปตามแรงลม กองเพลิง ลกุ โชน ขวางทางวง่ิ ของเหลา่ หมาปา่ พวกมนั พากนั ลา่ ถอยแลว้ กลายรา่ ง เป็นมนุษย์ หน่ึงในนัน้ ตะโกนออกมา “ไฟไหม!้ ” เสี่ยวโอวฉวยจังหวะที่ฝูงหมาป่าก�ำลังแตกต่ืนรีบวิ่งหนีไปตาม แนวล�ำธาร ทางเบ้ืองหลัง...ฮุลตันกระโดดลงมาจากต้นไม้ แววตาเป็น ประกายจ้องหญิงสาวทีก่ ำ� ลงั วง่ิ หนีอย่างไมค่ ิดชวี ติ เสย่ี วโอวไมแ่ มแ้ ต่จะหันกลับไปมองเปลวไฟท่ตี ัวเองจุดไว้ เธอรู้ วา่ ไฟคงจะลกุ ไหมไ้ ดไ้ มน่ านเทา่ ไร เพราะบนพนื้ มหี มิ ะกองอยเู่ ตม็ ไปหมด กองไฟอาจจะช่วยกั้นเธอจากหมาป่าเหิมเกริมพวกนั้นไว้ได้เพียงชั่วครู่ เท่านั้น แตเ่ ธอคดิ ไมถ่ ึงวา่ ฮุลตนั จะตามมารวดเรว็ ขนาดน้ี ร่างหนึ่งพุ่งเฉียดหูเสี่ยวโอวจากนั้นก็ถลาลงตรงหน้าเธออย่าง มน่ั คง มมุ ปากยกยมิ้ นยั นต์ าสเี ขยี วเปลง่ ประกายซอ่ นความนยั บางอยา่ ง เอาไว้ เขาย่างเท้ามาหาเธอ พูดด้วยเสยี งเรียบน่งิ “หนนู อ้ ย ในเมอ่ื เธอไมช่ อบใหฉ้ นั ใชไ้ มอ้ อ่ น ฉนั กจ็ ำ� ตอ้ งใชไ้ มแ้ ขง็ 303

ละ่ นะ” เสย่ี วโอวมองเขาอยา่ งตืน่ ตระหนก ถอยหลังกรูด พอเหน็ วา่ ฮลุ ตนั กา้ วเขา้ มาหาทลี ะกา้ ว เสย่ี วโอวกถ็ ฝู า่ มอื ตนเอง อยา่ งแรงเพื่อเรยี กสติ ครุ่นคิดวา่ จะท�ำอย่างไรดี กระแสไฟฟา้ ท่เี หลอื เพยี งนอ้ ยนดิ ถูกใชห้ มดไปแลว้ ถ้าเลอื กว่ิง...เธอคงว่งิ หนีหมาปา่ ไม่พ้นแน่ สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าตนไม่เหลือทางรอดอีกแล้ว แต่จะให้ตาม ฮลุ ตันกลับฝงู หมาปา่ ไปโดยดี ไม่มวี ันหรอก! เธอซวนเซถอย พลางมองไปข้างหลัง โดยมีฮุลตันใกล้เข้ามา เร่ือยๆ ในที่สุดฮลุ ตนั ก็หยดุ อยู่ตรงหน้า เงาสงู ยาวทอดลงดา้ นหน้าเธอ คอ่ ยๆ เคลอ่ื นบดบงั รา่ งเธอทีละนดิ ...ละนิด เส่ียวโอวเม้มปากแน่น ถอยหลังสองก้าวบิดหมุนปลายเท้า เล็กนอ้ ย เตรียมเดิมพันหมดหนา้ ตกั ! แต่ยังไม่ทนั เคลือ่ นไหวก็ไดย้ ินฮุลตนั หัวเราะ “อยา่ เสียแรงเปลา่ เลย เรอ่ื งความเรว็ ยงั ไงเธอกส็ ฉู้ นั ไมไ่ ดห้ รอก” พดู พลางโนม้ รา่ งลงเตรยี ม อ้มุ เธอขน้ึ จากพนื้ ขณะทมี่ อื ของฮลุ ตนั กำ� ลงั จะสมั ผสั รา่ งกายเธอนน้ั พลนั มกี รงเลบ็ หนึ่งพุ่งสวนเข้ามาคว้าขอ้ มอื ของเขาเอาไวแ้ ทน กรงเล็บท่ีว่าคมกริบ ปลายเล็บจ่อตรงเส้นเลือดท่ีข้อมือของ จา่ ฝูงหมาป่า “กล้ามากนี่ ถงึ ขนาดบงั อาจมาแตะต้องตวั เมยี ของฉัน!” น�้ำเสียงทุ้มต่�ำหนักหน่วงที่ดังขึ้น ฟังราวกับก้อนกรวดท่ีถูก ไฟเผาจนรอ้ น ท้ังแขง็ ทั้งหยาบ ไรอัน! 304

บทที่ 36 ไรอนั ยงั คงสีหน้าไร้ความรสู้ ึก กรงเล็บท่ีล็อกฮุลตันไว้แน่นเหมือนคีมเหล็ก กระดูกถูกบีบจน ส่งเสยี งล่นั ฮลุ ตนั มองตามไป เจอกบั ดวงตามดื ครม้ึ ของไรอนั กเ็ อย่ ทกั ทาย อยา่ งไมส่ ะทกสะท้าน “อา้ ว นมี่ ันเสือดาวทีเ่ คยแพฉ้ ันน่หี ว่า?” หลายปีมาน้ีฝูงหมาป่าพยายามขยายอาณาเขตไม่หยุดเพราะ จำ� นวนสมาชกิ ในฝงู มมี ากขน้ึ เรอื่ ยๆ พวกมนั จงึ มงุ่ เปา้ หมายไปยงั หมบู่ า้ น เสือดาวทอ่ี ย่หู บุ เขาตรงขา้ ม ฝงู เสอื ดาวทย่ี ดึ ครองพน้ื ทท่ี งั้ หบุ เขา มเี ขตการดแู ลใหญก่ วา่ ของ ฝูงหมาป่านับสบิ เท่า ไรอันที่เปน็ จา่ ฝงู เสือดาวยอ่ มไมม่ ีทางยอม เขาคอยขบั ไล่ฮุลตัน กบั ฝงู ครั้งแลว้ คร้ังเลา่ ฮลุ ตันรู้ดีว่าพวกเสือดาวชอบไปไหนมาไหนเพยี ง ลำ� พงั จงึ ฉวยโอกาสตอนทไี่ รอนั ไมม่ ผี ตู้ ดิ ตาม พาฝงู หมาปา่ นบั สบิ ตวั ลอ้ ม โจมตเี ขา วนั นนั้ ฮลุ ตนั ลอบโจมตจี ากทางดา้ นขา้ ง และตะปบขาหลงั ทำ� ให้ ไรอนั บาดเจบ็ หนกั แมว้ ธิ กี ารจะไมน่ า่ ภมู ใิ จนกั แตส่ ำ� หรบั ฝงู หมาปา่ แลว้ 305

ขอเพียงชนะกตกิ าล้วนไมส่ ำ� คญั “ชนะครั้งเดียวก็ดีอกดีใจ ฝูงหมาป่าคงท�ำได้เพียงเท่านี้สินะ?” ไรอันเอ่ยด้วยน้�ำเสียงเย็นเยียบ ไม่สนใจค�ำท้าทายของฮุลตันเลยสักนิด สายตาของเขาจอ้ งเขม็งไปยังสาวน้อยท่ียนื อย่ขู า้ งๆ เสยี่ วโอวใบหนา้ ซดี ขาวดว้ ยความตกใจ ดวงตาเบกิ กวา้ งจอ้ งตอบ เขาอย่างตนื่ ๆ ตอนไถลลงมาจากตน้ ไม้ ปลายจมูกเธอถลอกเลก็ นอ้ ย แขนเสื้อ เปื้อน รองเท้าก็เปื้อนเลือดมนุษย์ละมั่งอยู่หลายหยด ท่ัวท้ังตัวเหมือน ผ่านภัยพิบตั ริ ุนแรงมา ดมู อมแมมน่าเวทนา มมุ หนง่ึ ในใจของไรอนั ออ่ นยวบลงทันที ความรู้สึกที่ขม่ ไว้ตง้ั แต่ เมื่อวานจนถงึ วนั น้เี หมือนจะมาถึงขีดสุดแลว้ แตเ่ ขายงั คงสหี นา้ เฉยเมย ไมเ่ ปลี่ยน ก่อนจะโนม้ ตวั ลงโอบเอวบางของสาวน้อย อกี มือหน่งึ ลอดใต้ ข้อพับขาอุม้ เธอข้นึ จากพน้ื โดยไม่รรี อ เสยี่ วโอวทโ่ี ดนอมุ้ โดยไมท่ นั ตง้ั ตวั ดว้ ยความตกใจจงึ รบี กอดคอ เขาไวต้ ามสัญชาตญาณ พอตระหนกั ไดว้ ่าตน ‘หนไี มพ่ น้ ’ แล้วจึงปล่อย มอื ออก แลว้ ถาม “คะ...คุณมาอยทู่ นี่ ่ีได้ยังไง?” ไหนสุชานาบอกว่าฝูงที่ออกล่าเจอเร่ืองยุ่งบางอย่าง อาจจะ กลบั มาชา้ กว่าก�ำหนดเล็กนอ้ ย เม่ือวานเธอจงึ ไดต้ ัดสินใจหนอี อกมา แลว้ ทำ� ไมเขากลับมาเรว็ ขนาดนี?้ และรูไ้ ด้ไงว่าเธออย่ทู ่นี ่?ี นเ่ี ขาตัง้ ใจมาหาเธอหรอื ? ค�ำถามผุดข้ึนมาเต็มหัวไปหมด แต่พอสบตาไรอันที่ก�ำลัง แสดงออกวา่ ไม่พอใจ คำ� ถามมากมายกพ็ ลนั สลายกลายเปน็ อากาศ ถูก กลนื กลบั ลงไปในทอ้ งของตัวเอง 306

เป็นเธอเองทไี่ ปโดยไมล่ า ยังไงกผ็ ดิ ตั้งแต่แรกอยแู่ ลว้ หากเขาจะโกรธก็สมควรอยหู่ รอก ไรอนั ไมต่ อบคำ� ถามเธอ อมุ้ เสยี่ วโอวเดนิ ไปโดยไมส่ นฮุลตันกับ ฝงู หมาปา่ เลยสกั นดิ แตเ่ พงิ่ จะเดนิ ไปไดส้ องกา้ วกม็ หี มาปา่ สองตวั พงุ่ มา ขวางทางไม่ยอมให้ไป ตามมาด้วยเสยี งของฮลุ ตันดงั ขนึ้ จากด้านหลัง “ยังไม่ทันได้ทักทายก็มาแย่งของของฉัน แกลืมไปแล้วรึไงว่านี่ มนั ถิ่นใคร?” พูดจบหมาป่าสองตวั ข้างหน้าก็พุ่งเขา้ หาไรอนั ดว้ ยสหี น้าดดุ นั จงั หวะเดยี วกนั กม็ หี มาปา่ อกี สองตวั แอบจโู่ จมจากดา้ นหลงั เลง็ ทข่ี าขวาของเขาทเ่ี คยไดร้ บั บาดเจบ็ พวกมนั แยกเขย้ี วแลว้ กดั ลงมาอยา่ ง แรง ไรอนั แยกเข้ยี วตอบอยา่ งร�ำคาญ เขาเงอื้ เทา้ กระทบื บนหวั หมาปา่ ตวั หนง่ึ แลว้ เตะออกไปไกล รา่ ง ของมนั ปลวิ ไปกระแทกทอ่ นไมท้ างดา้ นหลงั เสยี งกระดกู หกั ดงั กอ้ งอยา่ ง ชัดเจน ขณะเดียวกันไรอนั ก็ถอยหลงั อย่างรวดเร็ว ทำ� ให้หมาป่าสองตัว ทีพ่ ุ่งมาหวงั จะกัดขาของเขากระแทกกนั อย่างแรงจนมนึ งง หมาปา่ อกี ตวั พอเหน็ ภาพนเี้ ขา้ กแ็ อบหวาดหวน่ั มนั อาศยั จงั หวะ ทไี่ รอันกำ� ลังโรมรนั อยู่กบั ตวั อ่ืนๆ ลอบโจมตีจากทางดา้ นหลงั แทน เสยี่ วโอวทโ่ี อบมอื อยรู่ อบคอเขา เหน็ หมาปา่ พงุ่ มาทางดา้ นหลงั ใจกห็ ายวาบ รบี ร้องบอก “เถาเถา ระวัง!” ไรอันหมุนร่างมาปะทะกับไอ้ข้ีขลาดทางด้านหลัง กางกรงเล็บ ข้างหนึ่งกุมล�ำคอของอีกฝ่ายแล้วบีบแน่น เพียงเส้ียววินาทีเสียงกระดูก หกั ก็ตามมาพร้อมกับลมหายใจทป่ี ลดิ ปลวิ หมาป่าสองตัวท่ีบาดเจ็บพยายามลุกขึ้น พุ่งเข้าโจมตีไรอัน 307

อีกคร้ังอย่างไม่เลิกรา ขณะเดียวกันฮุลตันก็พุ่งมาจากด้านหลังอย่าง รวดเรว็ โดยมเี ปา้ หมายอยทู่ เ่ี ส่ียวโอว ไรอันใช้มือข้างหนึ่งหักคอหมาป่าตัวแรกแล้วเบ่ียงกายหลบ หมาปา่ อกี ตวั ทฉ่ี วยโอกาสตวดั กรงเลบ็ ใสแ่ ขนของเขาแลว้ กรดี จนเกดิ รอย เลอื ดเปน็ ทางยาว หยดเลอื ดไหลไปตามแขนแลว้ หยดลงบนพนื้ หมิ ะ ทวา่ เสอื ดาวหนุ่มกลบั ยกแขนขนึ้ เลีย “พวกแกมปี ัญญาทำ� ไดแ้ ค่นเี้ องหรือ?” พูดจบก็เง้ือเท้าข้ึนกระทืบหมาป่าตัวที่ลอบท�ำร้ายเขาจมลงพ้ืน หมิ ะ ฮุลตันหนังตากระตุก สีหน้าไม่สู้ดี รู้ดีว่าไรอันมีความสามารถ อย่างแท้จริง มิฉะน้ันก็คงไม่ได้เป็นจ่าฝูงเสือดาวหรอก ดูอย่างตอนนี้สิ ท้งั ๆ ที่มอื ขา้ งหนึง่ อ้มุ ผู้หญิงเอาไวแ้ ท้ๆ แตม่ ืออกี ข้างยงั สามารถจดั การ หมาป่าจนตายไปแล้วต้ังสี่ตัว แถมหมาป่าทั้งส่ีนี้ยังเก่งเป็นอันดับต้นๆ ของฝูงอกี ด้วย ความสามารถมันเพ่ิมขน้ึ ขนาดนต้ี ง้ั แตเ่ มอื่ ไร? ฮลุ ตนั หรต่ี า เผยกรงเลบ็ คมกรบิ ออกมา แทงสวนไปยงั สาวนอ้ ย ทไ่ี รอนั อมุ้ อยู่ ดังคาด...ยังไม่ทันสัมผัสโดนร่างของเสี่ยวโอว ไรอันก็ล็อกแขน เขาอยา่ งรวดเร็ว ใชแ้ ขนขา้ งทบ่ี าดเจ็บ เหว่ียงเขาขา้ มไหลแ่ ล้วทุ่มลงพืน้ ท่านี้ดๆู ไปแล้วก็เป็นการท่มุ แบบปกติ ไม่มีเศษหิมะกระจายให้ เหน็ ดว้ ยซำ�้ ทวา่ ฮลุ ตนั กลบั นอนนง่ิ ลกุ ไมข่ น้ึ ขาทง้ั สชี่ าไปหมด ทงั้ ทส่ี มอง ยังคงแจ่มชัดแต่ช่องอกกลับรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้ง ความเจ็บปวดแล่น ปราดไปทัว่ ตวั จนเขาตอ้ งสูดลมหายใจเข้าปอด ฮลุ ตนั ยกมอื ลบู อกจกุ จนพดู ไมอ่ อก เมอื่ กอ่ นแมก้ ำ� ลงั ของฮลุ ตนั 308

จะสไู้ รอนั ไมไ่ ด้ แตก่ พ็ อรบั มอื ไหว มาคราวนย้ี งั ไมท่ นั ไดต้ อ่ สู้ เขากลบั ถกู ไรอนั เหว่ียงลงพน้ื เสยี แล้ว ฮลุ ตันรู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก พอเงยหน้าขึ้นกเ็ ห็นไรอันอุ้ม ผหู้ ญงิ คนนนั้ เดนิ ไปยงั แนวปา่ สายตาเขามองไปทางสาวนอ้ ยทส่ี หี นา้ ยงั ตกตกตะลึง จากน้ันมุมปากก็บิดเป็นเส้นโค้งอย่างประสงค์ร้าย ครู่หนึ่ง เขาก็ตะโกนเตือนตามหลงั ไปว่า “นหี่ นนู อ้ ย เธอรไู้ หมวา่ ทำ� ไมฝงู เสอื ดาวถงึ มตี วั เมยี นอ้ ย กเ็ พราะ ไม่มีตัวเมียตัวไหนทนความป่าเถ่ือนของพวกมันได้น่ะสิ ไว้มันเบื่อ เมอื่ ไหร่ มนั กจ็ ะสง่ เธอใหเ้ สอื ดาวตวั อนื่ ๆ ในฝงู รมุ รงั แก ถงึ ตอนนน้ั ตอ่ ให้ คิดเสยี ใจ...กไ็ ม่ทันแล้ว” มอื เธอทโ่ี อบไหลไ่ รอนั คอ่ ยๆ คลายออก สายตาลอบมองใบหนา้ ของเขาแวบหน่ึง มือเขาที่อุ้มเธออยู่มั่นคงและแข็งแกร่ง ก�ำลังพาเธอ มุง่ หนา้ ไปหมูบ่ า้ นเสือดาวในหบุ เขาคามูดา้ จำ� ตอ้ งยอมรับวา่ ฮุลตนั พดู แทงใจดำ� เธอพอดี น่คี อื สาเหตหุ นึ่งทีเ่ ธอไม่อยากอยู่ฝงู เสอื ดาว การแบ่งปนั ตัวเมยี เป็นส่ิงท่ีเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน แม้ไรอันจะเคยรับปากว่าเธอจะไม่ถูก ปฏิบตั ิเชน่ น้นั แต่วา่ ...กฎระเบียบของฝงู เสอื ดาวก็เป็นแบบนม้ี านับรอ้ ย ปแี ล้ว จะมาเปลยี่ นเพ่อื เธอคนเดียวได้อย่างไร? สัตว์กลายพันธุ์รูปร่างสูงใหญ่ก�ำย�ำอุ้มสาวน้อยเดินมาได้สอง ชว่ั โมง ตา่ งฝา่ ยตา่ งเงยี บมาตลอดทาง ทง้ั คเู่ ดนิ ทางขา้ มเขาอยา่ งรวดเรว็ อีกไม่ไกลก็จะถึงหุบเขาคามูด้า เสี่ยวโอวอยากพูดกับเขาแต่ยังไม่ทัน อ้าปากไรอันก็ขมวดค้ิวแล้วเร่งฝีเท้า เขาโจนทะยานผ่านแนวป่า หลายคร้ังที่ย�่ำเท้าผ่านขอบหน้าผาสูงชันอันตราย เสี่ยงชีวิตจน นา่ หวาดเสยี ว แต่กลับอุ้มเธอไว้ไดอ้ ย่างม่ันคง 309

เสย่ี วโอวใบหน้าซีดขาว กลัวว่าตัวเองจะตกลงไปจงึ โอบรอบคอ ไรอันแน่นขึน้ และซบหนา้ กบั อกของเขา 310

บทที่ 37 “ปล่อย ปล่อยฉนั ลง ไรอนั ฉนั กลับไปกับคณุ ไม่ได”้ พอเห็นว่าด้านหน้าคือหมู่บ้านเสือดาว เสี่ยวโอวก็ส่งเสียงออก มาอย่างร้อนรน แม้เธอจะขอบคุณไรอันที่ช่วยให้พ้นจากเง้ือมมือหมาป่า แต่ก็ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมกลับหมู่บ้านไปกับเขา กว่าเธอจะเดิน ออกมาไดไ้ ม่งา่ ยเลย ถ้าต้องกลับไปอกี เมื่อไรเธอถงึ จะได้กลับบา้ นล่ะ? คดิ ไมถ่ งึ วา่ พอพดู คำ� นจ้ี บ ไรอนั กก็ ระโจนลงจากขอบหนา้ ผาอนั สงู ชนั ขณะเดยี วกนั แขนทร่ี องใตข้ อ้ พบั ขาของเสย่ี วโอวกค็ ลายออกทนั ที ลมหนาวปะทะใบหน้าเธอใจหายวาบไม่คิดว่าเขาจะปล่อยกะทันหัน แบบนจี้ งึ รบี โอบคอเขาไวแ้ นน่ ทงั้ ขาและแขนรดั ไวไ้ มย่ อมปลอ่ ย การรว่ ง ลงมาจากเทือกเขาสูงกว่าร้อยเมตร ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ตลี ังกาไมผ่ ิด เสียงลมหวีดหวิว พัดผ่านเขา้ สองหู จนกระทัง่ วินาทที ่ีถลาลงพื้น เธอยงั ใจหายอย่เู ลย ไรอนั หลบุ ตาลงมองใบหนา้ ทต่ี อนนไ้ี รส้ เี ลอื ด เรมิ่ คดิ บญั ชกี บั เธอ 311

เขาถามดว้ ยเสียงทมุ้ ต่�ำ “ทำ� ไมถึงไปไมล่ า?” สีหน้าเส่ียวโอวยังซีดไม่หาย ตอบกลับไปทันทีว่า “ฉันไม่ได้ไป โดยไมล่ านะ...กอ่ นหน้าน้ฉี ันเคยบอกคุณแล้วน”่ี ไรอนั ขมวดค้วิ “เมอื่ ไหร่?” “กอ่ นทคี่ ณุ จะออกไปลา่ สตั ว.์ ..ตอนนน้ั คณุ รบั ปากฉนั วา่ ...ไวแ้ ผล หายแล้วคอ่ ยคยุ กนั ” เสี่ยวโอวยงั คงเกาะไหลเ่ ขาเหมือนหมีโคอาลาเกาะ ตน้ ไม้ ไมไ่ ด้สงั เกตว่าตอนนต้ี ัวเธอแนบชดิ เขาแคไ่ หน เมื่อไรอันถามเธอ กต็ อบ “ตอนนี้แผลของฉันหายแล้ว ก็ไม่มีความจ�ำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว น”่ี ประกายตาไรอันไหววูบ เสย่ี วโอวเหน็ เขาไมต่ อบ จงึ ด้นิ ไปมาคิดหาวิธลี งไปจากตวั เขา “ปล่อยฉนั ลงเถอะนะ...ไรอนั ” เขาไมเ่ พยี งไมป่ ลอ่ ยแตย่ งั ถามกลบั วา่ “ออกจากหมบู่ า้ นเสอื ดาว แลว้ เธอจะไปไหน ฝัง่ ตะวนั ออกของโบเออรเ์ นียหรอื ?” เสย่ี วโอวนง่ิ ไปคร่หู นงึ่ จากนนั้ ก็ค่อยๆ พยักหน้า “จะไปหาแพ็ตง้นั ส?ิ ” “คณุ ร้ไู ด้ยังไง?” เส่ียวโอวนกึ แปลกใจ ในเมื่อเธอไมเ่ คยบอกกบั เขาว่าเธอจะไปฝงั่ ตะวนั ออกของโบเออรเ์ นียท�ำไม ไรอันไม่ตอบ ถามเค้นเข้าไปทีละนิด “ถ้าหาเขาเจอแล้วจะท�ำ อะไรต่อ?” เส่ียวโอวขบริมฝีปาก เดิมทีก็ไม่อยากจะบอกเขาแต่พอมาคิด อีกที ไรอนั ก็รู้แลว้ วา่ เธอเปน็ มนษุ ย์ เร่ืองนี้ก็ไม่จำ� เป็นต้องปิดบงั อีก “ปขู่ องอรี คิ บอกฉนั วา่ แพต็ รอบรใู้ นทกุ สง่ิ ถา้ หาเขาพบ...ฉนั กจ็ ะ 312

มโี อกาสไดก้ ลบั บา้ น” ไม่อย่างน้ันแล้วเธอคงจะกลายเป็นคนแปลกถิ่นส�ำหรับท่ีนี่ไป ตลอดกาล ไร้ฝูง ไร้เผ่าพันธุ์ และสุดท้ายก็อาจไม่มีเหตุผลในการมีชีวิต อยู่ ไรอนั คลายแขนทอี่ มุ้ เธอไว้ เสย่ี วโอวจงึ ถอื โอกาสกระโดดลงจาก ตัวเขา หญิงสาวคล�ำไปตามร่างกายของตน เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว จึงเอ่ยปากกับไรอัน “หลายวันมาน้ีต้องขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันเป็นอย่าง ดี แล้วยังเมื่อครู่อีก ขอบคุณมากนะท่ีช่วยฉันออกมา ฉันไปแล้วนะ... เถาเถา” พูดจบก็น่ิงไปครู่หน่ึง จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับไปทางเดิม สะพายเป้สีแดง สวมเสื้อคลุมขนห่านตัวใหญ่ที่ฮุลตันมอบให้ ยิ่งท�ำให้ ตวั เธอดเู ล็กจ้อย...ดบู อบบางราวกบั วา่ จะจางหายไปได้ทุกเมือ่ ไรอันมองแผ่นหลังของเธอ ท่ีก้าวห่างออกไปทีละก้าวแล้ว ขมวดค้วิ ความรู้สึกน้ีเหมือนมีเส้นด้ายมาเย็บอยู่ในหัวใจเขาโดยไม่รู้ตัว ฝังตัวอยู่นานจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจไปแล้ว วันนี้พอปลายด้าย ถูกกระตกุ ออกอยา่ งแรง ความรสู้ ึกเจ็บแปลบทพ่ี งุ่ ขึ้นมาไมใ่ ห้โอกาสเขา ไดร้ อ้ งดว้ ยซำ้� พอกม้ หนา้ มองตวั เองอกี ทเี ลอื ดกเ็ จงิ่ นองไปทว่ั หนา้ อกแลว้ ไรอันขบเขี้ยวเค้ียวฟันแววตาครึ้มลง เพียงเสี้ยววินาทีเขามา หยุดอยู่ด้านหลังและอุ้มเธอข้ึนจากพื้น เดินตรงไปทางหมู่บ้านเสือดาว ไม่พูดอะไรอีก เป็นเส่ียวโอวทตี่ กใจกับการกระท�ำของเขา รอ้ งเรียก “เถาเถา?” ไรอนั กระโจนเขา้ ไปกลางปา่ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ กอ่ นจะเอย่ กบั เธอ วา่ “ดว้ ยกำ� ลงั ขาของเธอนะ่ เหรอ ไปไมถ่ งึ ซกี ตะวนั ออกโบเออรเ์ นยี หรอก 313

ยังไม่ทนั เจอแพต็ กค็ งจะตายอยู่ระหว่างทางซะก่อน” “ตอ่ ใหไ้ มไ่ ดฉ้ นั กต็ อ้ งลองดู ปลอ่ ยฉนั ...” เธอไมเ่ ขา้ ใจสงิ่ ทเี่ ขาพดู ไม่วา่ อยา่ งไรถ้ายงั มคี วามหวัง เธอก็ไม่อยากยอมแพ้ ย่งิ ไปกว่านั้น ส�ำหรับเธอแลว้ การทอ่ี ยตู่ อ่ ในหมบู่ ้านเสอื ดาวกับ มุ่งหน้าไปทางตะวันออกของโบเออร์เนียก็ไม่ต่างอะไรกัน ท้ังสองทาง เลอื กกอ็ นั ตรายพอๆ กนั นนั่ แหละ อยา่ ลมื วา่ เสอื ดาวกเ็ ปน็ เสอื กลายพนั ธ์ุ เกดิ ไมพ่ อใจอะไรขน้ึ มาพวกเขาก็อาจจะกินเธอได้ทกุ เมอื่ เสี่ยวโอวเห็นไรอันไมต่ อบ น้ิวมือท่ีกุมเส้อื หนงั ตรงหน้าอกเขาก็ ก�ำแนน่ กวา่ เดิม “ฉนั จะไม่กลับไปหมู่บา้ นคณุ ฉันจะกลบั บ้าน ไรอนั ฉนั ต้องกลบั บ้าน...” “ฉนั จะชว่ ยเธอหาแพต็ ” ไรอันตัดบทคำ� พูดเธอ ข้างหน้าก็คือหมู่บ้านเสือดาว ไรอันหยุดอยู่ตรงชายป่าก้มหน้า มองสาวน้อยในอ้อมอก เสี่ยวโอวนง่ิ ไป ถามอยา่ งลงั เล “คุณวา่ อะไรนะ?” ไรอันพูดซ้�ำ “ฉันจะช่วยเธอหาแพ็ต ในระหว่างนี้เธอต้องอยู่ที่ หมบู่ ้านฉัน” “อยู่ทำ� ไมล่ะ?” ทำ� ไมเขาตอ้ งชว่ ยเธอดว้ ย? แลว้ ทำ� ไมถงึ อยากใหเ้ ธออยหู่ มบู่ า้ น เสอื ดาวนกั ? คำ� พดู ประโยคถดั มาของไรอนั ทำ� ให้เธอแข็งค้างไปทัง้ ตวั --- “อยใู่ ห้ฉันจีบ” หมบู่ า้ นเสือดาว ไรอันพาเสี่ยวโอวเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เธอลืมไปแล้วด้วยซ้�ำว่า 314

มาถงึ ทน่ี ่ไี ดอ้ ย่างไร จนกระทงั่ เขาวางเธอลงบนเตียง ยน่ื มือมาจะถอดเสอื้ มอมแมม บนร่างเธอออก หญิงสาวจงึ คอ่ ยได้สตริ บี เบ่ียงตัวหลบทันที “คุณ... คณุ จะท�ำอะไร?” เสือดาวหนุ่มจ้องเขม็งมาที่เธอ เส้ือคลุมของฮุลตันมันเกะกะ ลูกตาเขา ไรอันหรีต่ าลงแล้วพูด “ถอดเสอื้ ” เสยี่ วโอวยงั ไมท่ นั คนื สตมิ าจากคำ� พดู เมอ่ื ครขู่ องเขา จงึ สา่ ยหนา้ ไปมา “ไม่ ฉันไมถ่ อด” หลายวันมานี้ เธอผ่านเร่ืองราวมามากมาย จึงรู้ดีว่าสัตว์ กลายพันธุ์ที่นี่มักแสดงความใคร่ต่อกันอย่างไม่คิดจะปิดบัง ดังน้ันพอ ไรอนั พดู ค�ำแบบน้ีออกมา เธอก็คดิ ไปเสยี ไกล ไรอันถอนหายใจแล้วถอดเส้ือนอกของตนออก โยนใส่หัว เสยี่ วโอว “ถอดซะ แลว้ ใส่ของฉนั ” เส่ียวโอว “...” เส่ียวโอวเดินอยู่กลางหิมะมานาน เสื้อนอกกับกางเกงจึงเปียก ชมุ่ ไปหมด เธอลงั เลแตส่ ดุ ทา้ ยกย็ อมเปลย่ี น พอเปลยี่ นเสรจ็ ยงั ไมล่ มื ถาม ข้อข้องใจเก่ียวกับค�ำพูดเม่ือครู่ของไรอัน ด้วยกลัวว่าตนเองจะฟังผิดจึง ถามยำ�้ อีกคร้งั “ท.่ี ..ทีค่ ณุ พดู เม่ือคร่.ู ..หมายความวา่ ยังไงคะ?” ไรอนั นง่ั นงิ่ หนา้ เตาผงิ จดุ ไฟอยา่ งคลอ่ งแคลว่ แลว้ เตมิ ฟนื เขา้ ไป ถามเธอกลบั ดว้ ยน�้ำเสยี งทมุ้ ต�ำ่ “ค�ำพูดไหน?” เสย่ี วโอวพูดตะกุกตะกกั “ก็คือ...ค�ำท่วี า่ จะจีบฉันน่ะ...” เขาหนั หนา้ มามองเธอ “กพ็ ดู ชดั เจนแลว้ นี่ ยงั มคี วามหมายอ่ืน 315

อีกหรือ?” เสีย่ วโอว “...” ไรอันจุดไฟเสร็จก็ลุกข้ึนยืน เดินมาหยุดตรงหน้าเส่ียวโอวแล้ว โนม้ ตัวลงมากระซิบขา้ งหู “ฉนั อาสาช่วยเธอตามหาแพต็ แลกกบั ข้อเสนอให้เธออยทู่ ่ีนี่ตอ่ ในฐานะตัวเมียของฉัน มนุษย์อย่างเธอ...เรียกการกระท�ำแบบน้ีว่าการ ‘จีบ’ ไม่ใชเ่ หรอ?” 316

บทที่ 38 จบี ... เส่ียวโอวไมค่ ิดมากอ่ นวา่ จะมใี ครใชค้ �ำน้ีกบั เธอจึงทำ� อะไรไม่ถกู “แตว่ ่าฉันเป็นมนุษย.์ ..” “การสืบทอดทายาทไม่ใช่ปัญหา” ไรอันตัดบทค�ำพูดเธอ “ทุก เผา่ พนั ธใ์ุ นโบเออรเ์ นยี ผ่านววิ ฒั นาการมานับรอ้ ยๆ ปี เราไม่มอี ปุ สรรค ในการขยายเผ่าพันธ์ุ เรื่องน้เี ธอไมต่ ้องกังวล” แต่มีเร่อื งหนึ่งทีไ่ รอันไม่ไดบ้ อกเธอตามตรง การร่วมคู่ข้ามเผ่าพันธุ์แม้จะให้ก�ำเนิดทายาทได้ แต่ทายาทที่ เกิดมาจะมีความไม่แน่นอนสูง อาจมีพรสวรรค์เหนือใคร หรือบกพร่อง ทางสตปิ ัญญา หรือไมก่ เ็ ปน็ ปกติไม่มีอะไรโดดเดน่ แต่ไม่วา่ จะแบบไหน ก็มักจะไมไ่ ดร้ ับการยอมรบั จากฝงู ทั้งนน้ั “ไม่ใช่ ฉนั ไม่ไดห้ มายถึงเรอ่ื งนน้ั ” หญงิ สาวรู้สกึ อายจนอยากจะ รอ้ งไห้ ใครอยากจะพูดถงึ เรือ่ งสืบพันธ์ุกับเขากันเล่า แต่ต่อให้เร่ืองน้ีจะไม่ใช่ปัญหาอย่างท่ีเขาบอก เธอก็ไม่ได้อยาก มลี กู กับเสือดาวสักหนอ่ ย... 317

เธอยังไมเ่ ปน็ ผใู้ หญเ่ ลยด้วยซำ�้ “ฉนั อยเู่ ปน็ ตวั เมยี ของคณุ ไมไ่ ดห้ รอกคะ่ ไมช่ า้ กเ็ รว็ ยงั ไงฉนั ตอ้ ง ไปจากทน่ี ”ี่ เสยี่ วโอวพยายามทำ� ใจใหเ้ ยน็ ลงแลว้ คดิ ไตรต่ รองเหตแุ ละผล เพ่อื เอามาคยุ กบั เขา เธอไม่รู้ว่าท�ำไมไรอันถึงพูดและคิดแบบน้ี และไม่รู้ว่าท�ำไมจู่ๆ เขาถงึ อยาก ‘จีบ’ เธอ แตห่ ญิงสาวรูว้ ่าตนเองไมม่ ที างรบั ไดแ้ นน่ อน อยา่ วา่ แตเ่ รอ่ื งท.่ี ..ฝา่ ยหนง่ึ เปน็ เสอื อกี ฝา่ ยเปน็ มนษุ ยเ์ ลย ใจเธอตอนนน้ี กึ ถงึ แต่อยากจะกลับบ้าน ไมว่ ่ายังไงเธอกอ็ ยทู่ ่ีน่ีไม่ได้ ไรอนั นงิ่ เงยี บไปครหู่ นง่ึ แลว้ พดู วา่ “ถา้ พบแพต็ แลว้ เธอยงั อยาก จะไป ฉันจะไมห่ า้ ม” เสยี่ วโอวชะงกั ไปเล็กนอ้ ย เขาพดู จริงหรือ? พอมาคิดอีกที ถ้าเขาช่วยเธอหาเตา่ น�้ำท่ชี ่อื แพต็ จนพบ เธอจะ ยงั ไปจากทนี่ ไี่ ดอ้ ยา่ งสบายใจอกี งนั้ หรอื ? ถา้ อยา่ งนน้ั เธอจะกลายเปน็ คน แบบไหนกัน ใช้ประโยชน์จากเขาแล้วก็ทอดทิ้งเหมือนพวกผู้หญิงท่ี ไร้ส�ำนึกสนิ ะ? แต่ถ้าไม่ไป...เธอก็ไม่อาจกล่อมตนเองให้อยู่ต่อได้ ไม่ว่ายังไงท่ี น่กี ไ็ มม่ พี ่อแม่ ไม่มีทุกส่งิ ที่เธอคนุ้ เคย เสย่ี วโอวครนุ่ คดิ ในทสี่ ดุ กต็ ดั สนิ ใจควา้ เปแ้ ลว้ เดนิ ออ้ มผา่ นไรอนั ไปนอกบ้าน “ฉันว่าฉันไปหาเขาเองดีกว่า” พอเดินไปถึงประตู ฝีเท้าก็ หยดุ ชะงัก ดา้ นนอกสวนมเี สือดาวกลายพนั ธุต์ ัวเมยี ยนื อยูต่ วั หน่ึง พอเห็น เส่ียวโอวออกมาก็เงยหน้ามอง ดวงตาของเสือดาวสาวตัวน้ีช่างงดงาม ผวิ ขาวราวหมิ ะ แตต่ รงใบหนา้ กบั ลำ� คอมรี อยแผลใหเ้ หน็ อยา่ งชดั เจน ไมร่ ู้ วา่ อกี ฝ่ายรออยู่ตรงนน้ี านแค่ไหนแลว้ เธอยิม้ อย่างเอียงอายใหเ้ สยี่ วโอว 318

เอ่ยด้วยภาษาเสอื ดาว “ฉนั ช่ือโอลิน จ่าฝงู ไรอนั อยดู่ ้านในไหมคะ?” เสี่ยวโอวฟังไม่เข้าใจ เธอรจู้ ักภาษาเสอื ดาวแคค่ �ำง่ายๆ เท่านนั้ “คุณวา่ อะไรนะ?” เสอื ดาวตวั เมยี ทช่ี อ่ื ‘โอลนิ ’ อง้ึ ไปเลก็ นอ้ ย เธอฟงั คำ� พดู เสย่ี วโอว ไม่เข้าใจเหมือนกนั โอลินเป็นหนึ่งในตัวเมียที่ไรอันช่วยมาจากเสือเข้ียวดาบในการ ล่าสัตว์คร้ังนี้ เพราะถูกเสือเขี้ยวดาบกระท�ำรุนแรงด้วยมาหลายปีจึงมี นิสัยข้ีกลัว แตกต่างจากเสือดาวตัวเมียทั่วไป ถ้าเป็นสุชานาคงจะบุก เขา้ ไปนานแลว้ ไมม่ ีทางรอหงมิ ๆ อยู่นอกประตูแน่ เส่ียวโอวไมม่ เี วลาจะมาซกั ถามตอ่ เธอรบี ฉวยโอกาสท่ไี รอันยงั ไม่ตามมาเดนิ ออกนอกประตู ไรอันรีบเดินตามออกมา รา่ งสงู ใหญ่ของเขาอ้อมมายืนขวางอยู่ ตรงประตู ท�ำให้บรรยากาศในสวนเต็มไปดว้ ยแรงกดดนั พอโอลินเห็นไรอันก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ รีบก้าวเข้ามาหา “จ่าฝูงคะ ฉันช่ือโอลิน ฉันต้องการมาขอบคุณคุณที่ช่วยฉันออกมาจาก ฝูงเสือเขยี้ วดาบ...ฉัน...” ไรอันก้าวยาวๆ ผ่านโอลินไป ไม่รู้ว่าได้ฟังค�ำขอบคุณของเธอ หรอื เปล่า “ไม่ใช่ผลงานฉัน เป็นฝูงท่ีร่วมแรงกันช่วยเธอออกมา ไม่ต้อง ขอบคณุ ฉนั หรอก” พดู พลางเดนิ ออกจากสวนไป เพียงครู่เดียวก็แบกเอาตัวเมียตัวเม่ือครู่กลับมา ขณะที่เดิน ผ่าน...โอลินได้ยินเขาคุยตัวเมียตัวนั้นหลายค�ำ แต่เพราะเขาใช้ภาษา มนุษย์ โอลนิ จงึ ฟังไมเ่ ขา้ ใจ 319

“ถา้ เธอมอี ะไรทไี่ มพ่ อใจฉนั กบ็ อกตรงๆ อยา่ เอาแตห่ นี ตอ่ ใหฉ้ นั ไม่ต้องเปลืองแรงในการเดินตามเธอ แต่แผลบนตัวเธอยังไม่หายสนิทดี ทางที่ดีอย่าเดนิ อยา่ วงิ่ แบบไร้สาระอกี ” เสย่ี วโอวหน้าแดงก่�ำ ไม่ร้วู ่าโกรธหรืออาย เธอเค้นคอออกมาค�ำ หน่ึง “ไรอนั ฉันเป็นคนชว่ ยชีวิตคุณไวน้ ะ” “ไม่ลมื หรอกน่า” ร้แู ลว้ ยัง...ยงั จะท�ำกบั เธอแบบนี้อีกเหรอ? เส่ียวโอวโกรธจัด ถ้ารู้แต่แรกว่าเถาเถาจะกลายเป็นคนแบบน้ี เธอจะไม่ช่วยมัน จะไม่ให้มันดื่มนมกินเน้ือวัวแห้งด้วย แต่ไม่ว่าจะ หงดุ หงดิ แคไ่ หน เสย่ี วโอวกย็ งั สแู้ รงไรอนั ไมไ่ ด้ จำ� ตอ้ งยอมใหเ้ ขาอมุ้ เดนิ เข้าบ้านแตโ่ ดยดี “จา่ ฝูงไรอัน...” เสยี งหนงึ่ แทรกขึน้ มาระหวา่ งไรอันกบั เส่ยี วโอว ไรอนั เบนสายตากลบั ไปมอง โอลนิ ยงั คงยนื อยไู่ มไ่ ปไหน เขาไมม่ ี ความทรงจำ� อะไรเกย่ี วกับตวั เมยี ตวั น้ีเลย เรียกวา่ ไมเ่ คยร้จู กั เสยี ดว้ ยซำ้� จงึ ถามว่า “ยังมอี ะไรอีก?” โอลินรีบอธิบาย “ผู้เฒ่าสุจิราบอกว่าที่พักในหมู่บ้านไม่พอให้ ตัวเมยี จ�ำนวนมากเขา้ พัก ฉันกบั คาลซิ ไี ม่มที ีพ่ ักอาศัย ทา่ นผู้เฒ่าเลยให้ ฉนั มาถามคณุ วา่ มบี า้ นวา่ งเหลอื อยอู่ กี หรอื ไม่ ถา้ มจี ะไดใ้ หพ้ วกเราอาศยั อย่สู ักช่วงเวลาหน่งึ ไว้สร้างบ้านใหม่เสรจ็ แล้วพวกเราจะย้ายออก...” จำ� ตอ้ งยอมปรบมอื ใหผ้ เู้ ฒา่ สจุ ริ าเลยจรงิ ๆ เขาชว่ ยคดิ แทนไรอนั ได้อยา่ งรอบคอบเหลือเกิน ตัวเมียในฝูงนั้นมีน้อยอยู่แล้ว เพียงครู่เดียวก็ส่งมาให้ไรอันถึง สองตัว บา้ นของไรอนั กถ็ อื วา่ ไมเ่ ลก็ หอ้ งนอนหนง่ึ หอ้ งแลว้ ยงั มหี อ้ งเกบ็ 320

ของอกี ต่างหาก ถา้ เก็บกวาดเสยี หนอ่ ยก็เข้าพักอาศยั ได้แล้ว “มีน่ะมี” ไรอันตอบเสียงเรียบ “แตว่ า่ ตอนนี้มคี นอย่แู ล้ว” โอลนิ หนั มองไปทางเสี่ยวโอวตามสัญชาตญาณ ลังเลอยคู่ รหู่ นึ่ง อดใจไมไ่ หวจงึ ถามวา่ “เปน็ ตวั เมยี ตวั น้หี รอื คะ?” ไรอันไม่ปฏิเสธ เขาคิดอยากจะเก็บกวาดห้องเก็บของก็จริงแต่ ไมใ่ ช่ว่าจะให้เสย่ี วโอวไปนอน ตัวเมียของเขา กต็ ้องนอนอยู่หอ้ งเดยี วกับเขาสิ เก็บกวาดห้องเก็บของแล้วต่อไปจะได้ใช้ท�ำครัว มนุษย์ท่ี บอบบางจกุ จกิ อยา่ งเส่ียวโอวไม่ชอบกนิ อาหารดบิ และเพอ่ื ดูแลสุขภาพ ร่างกายเธอใหแ้ ขง็ แรง เขาจ�ำต้องหดั เขา้ ครัวเสียบา้ ง 321

บทท่ี 39 “จ่าฝูง ของพวกนีจ้ ะจดั การอยา่ งไร?” “จ่าฝูง ให้ตง้ั เตาไว้ตรงไหน?” “จ่าฝงู ตอ้ งสร้างปลอ่ งควันดว้ ยใชไ่ หมครับ...” เหลา่ สตั วก์ ลายพนั ธส์ุ วมเสอื้ หนงั แกะเบยี ดกนั อยใู่ นหอ้ งเกบ็ ของ ถามกันคนละค�ำสองค�ำ ส่วนไรอันยืนอยู่ตรงประตูห้องเก็บของ ก�ำลัง ส่งั การให้ฝงู ทำ� งาน โชคดที ไี่ มม่ ใี ครสงั เกตเธอ เสยี่ วโอวจงึ เดนิ สำ� รวจบรเิ วณโดยรอบ ตรวจสอบดูข้าวของของตนแล้วสะพายเปแ้ อบเดินไปทางประตู นบั แต่ที่ ไรอนั ประกาศเมอื่ วานวา่ จะจบี เธอ เขากเ็ รม่ิ ปฏบิ ตั กิ าร ‘จบี ’ อยา่ งเอาเปน็ เอาตาย เรม่ิ จากการตม้ ซปุ ปลาเองกบั มอื ตรวจดบู าดแผลบนรา่ งกายให้ เธอ ตกกลางคืนกน็ อนเตียงเดียวกันอยา่ งหน้าช่นื ตาบาน ท้ังทีเ่ ม่ือกอ่ น เขาแคก่ ลายรา่ งเป็นเสือแลว้ หมอบอย่ขู า้ งเตียงอย่างซอ่ื ๆ เมื่อคืนเส่ียวโอวปวดหัวไปหมด ต้องรีบลุกข้ึนจากเตียง แล้ว 322

แสดงเจตนาของตนออกมาอยา่ งชัดเจน แตไ่ รอันกดเธอลงบนเตยี งนอน ถามวา่ “เธอรูไ้ หม ว่าทำ� ไมสัตว์กนิ เน้อื ถึงชอบออกลา่ ?” เสี่ยวโอวส่ายหน้า “เพราะวา่ ...” ไรอนั เลยี รมิ ฝปี าก พรอ้ มดว้ ยนยั แฝงบางอยา่ ง “การ หนมี ีแต่จะช่วยกระตุ้นให้เราอยากเอาชนะ” “...” เส่ียวโอวจึงไม่กล้าขยับอีกเลยท้ังคืน นอนตัวแข็งอยู่ตรงขอบ เตยี ง กลัววา่ ตนเองจะไปกระตนุ้ ‘อารมณ’์ อยากเอาชนะของใครบางคน เขา้ วันนี้ไรอันเรียกสมาชิกฝูงสามตัวให้มาหาแต่เช้า เพื่อมาเก็บ กวาดห้องเก็บของเตรียมจะตกแต่งใหม่ให้เป็นห้องครัว เส่ียวโอวเห็น ทา่ ทางไรอนั ดจู รงิ จงั มาก แมไ้ มร่ วู้ า่ ทำ� ไมจๆู่ เขาถงึ คดิ อยากจะจบี เธอ แต่ รูว้ า่ ถ้าตนไม่รบี หนี ต่อไปกอ็ าจไม่มโี อกาสอกี เส่ียวโอวแอบย่องไปที่ประตูสวน ยื่นมือไปจับท่ีเปิดประตูแล้ว ค่อยๆ แง้มประตูใหเ้ ปดิ ออก แต่ยงั ไม่ทันได้กา้ วออกไปกถ็ กู มอื ขา้ งหน่ึง โอบเอวเธอจากทางดา้ นหลงั แลว้ อมุ้ ขนึ้ จบั หญงิ สาวพาดบา่ แลว้ เดนิ กลบั เขา้ ไปดา้ นใน “ดูทา่ เธอคงอยากเปน็ เหย่อื ของฉนั มากกว่าเป็นคู่ครอง” ฝ่ามือ ไรอันตบแรงๆ ทก่ี น้ เธอ เส่ียวโอวเกร็งและขนลุกไปทั้งตวั “ปลอ่ ยฉนั ลงเดย๋ี วนี้นะ” ทั้งๆ ท่มี เี สอื ดาวตัวอืน่ จ้องอยแู่ ตเ่ ขาดันตีก้อนเธอเน่ียนะ! เสยี่ วโอวดิน้ รนดว้ ยแรงโกรธ “ฉันจะไปหาแพ็ต...” “ก็ฉนั บอกแล้วว่าจะชว่ ยตามหา” เธอส่ายหวั อยา่ งแรง “ไม่ ฉนั จะไปตามหาเอง” 323

ไรอนั ถาม “ท�ำไมถงึ ปฏิเสธ?” เสย่ี วโอวนง่ิ ไปนาน “ฉนั ไมอ่ ยากตดิ หนบ้ี ญุ คณุ ใคร...” มเี พยี งวธิ ี น้เี ทา่ นน้ั เธอถงึ จะเดนิ จากไปไดอ้ ย่างไม่รูส้ กึ ผิด ไรอนั ขมวดคว้ิ ถามตรงๆ “ถา้ คนทอี่ ยตู่ รงหนา้ เธอคอื เถาเถา เธอ จะยังปฏเิ สธไหม?” “...” ต้องยอมรบั เลยว่าไรอันพดู แทงใจด�ำเข้าพอดี ในใจเส่ียวโอวนั้นเถาเถาแตกต่างจากไรอัน เธอไม่อาจเช่ือม พวกเขาเขา้ ดว้ ยกนั อยา่ งสมบรู ณไ์ ด้ ถา้ เปน็ เถาเถา เสยี่ วโอวสามารถพา มันร่วมทาง ปกป้องและดูแลมันได้โดยไม่เกิดภาระทางใจ ส่วนไรอัน... เขาเป็นเสือดาวกลายพันธุ์ท่ีโตเต็มวัย ตัวเธอเองก็มักจะเกร็งทุกคร้ังที่ ต้องเผชญิ หนา้ ด้วย เสีย่ วโอวได้แต่คร่นุ คดิ ในใจและไมพ่ ดู อะไรอกี แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวทอดลงบนร่างเล็กบาง ท่ัวทั้งตัวดู โปร่งใสราวกับจะกลืนหายไปในแสง ไรอันยกมือขึ้นลูบแก้มเส่ียวโอว ผิวหน้าเธอแตกต่างจากผวิ ของเขามาก ทั้งเปล่งประกาย เรียบล่นื เนยี น ละเอียด เหมือนกลบี ดอกไมท้ ถ่ี กู น้�ำค้างในยามเชา้ ประพรม เมอื่ ก่อนไรอันไม่เคยสนใจสงิ่ ของบอบบางเหลา่ น้นี ักเพราะดูแล ยาก ถ้าไม่รักษาไว้ให้ดีพวกมันก็จะแห้งเห่ียวโรยรา แต่ตอนน้ีเขากลับ อยากเดด็ ดอกไม้ดอกนกี้ ลบั บา้ น รดน้�ำพรวนดินดแู ลใหเ้ ธอเบง่ บานเพ่อื เขาเพียงคนเดยี ว ไรอนั ไลน้ ว้ิ มอื ไปตามใบหนา้ นอ้ ยๆ ของเสย่ี วโอว “ถา้ เธอไมก่ ลา้ ปฏิเสธเถาเถา กอ็ ยา่ ปฏเิ สธฉนั ส”ิ หญิงสาวมองแล้วถามกับเขา “คุณจะช่วยฉันตามหาแพ็ต 324

เม่อื ไหร่?” ไรอันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยปลายลิ้นไล้เลียเขี้ยวหน้า เผยรอยยิ้ม จางๆ ทไ่ี มค่ ่อยจะได้เหน็ บอ่ ยนกั “เธอวา่ เม่อื ไหร่ดีละ่ ?” “ยงิ่ เร็วย่งิ ด!ี ” หอ้ งเกบ็ ของถกู ดดั แปลงเสรจ็ ภายในเวลาไมถ่ งึ สองวนั ขา้ วของ ภายในถูกเก็บกวาดจนหมด ไรอันสร้างเตาไฟไว้ตรงกลางห้องเตาหน่ึง ดา้ นบนเปน็ ปลอ่ งระบายควนั ทรงสเ่ี หลยี่ ม ดา้ นขา้ งเปน็ ตสู้ ำ� หรบั เกบ็ ถว้ ย ชามกระเบอื้ งทเ่ี พงิ่ เผามาหมาดๆ และขา้ งตเู้ ปน็ กองฟนื กบั ฟางขา้ วแหง้ ไวใ้ ชจ้ ุดไฟ ระหว่างที่ไรอันก�ำลังคุยกับฝูงอยู่ในสวน เสี่ยวโอวเดินเข้ามาดู ภายในครวั เตาไฟสรา้ งใหมเ่ หมอื นกบั เตาไฟทบ่ี า้ นคณุ ยายของเธอทอ่ี ยู่ แถบชนบท ตอนเธอยังเด็กชอบที่จะไปดูคุณยายท�ำกับข้าวโดยเธอจะ คอยยนื่ ฟืนให้ แต่คุณยายกลัวว่าถ้าเธออยู่ใกล้ไฟจะเป็นอันตราย จึงไล่หลาน สาวออกไปทกุ ครง้ั ดงั นั้นแม้เธอจะรจู้ ักเตาไฟ แตก่ ็ไมร่ ้จู ะใชม้ นั อย่างไร เส่ียวโอวกวาดตามองรอบหน่ึง ก่อนจะเดนิ ออกจากหอ้ งครัว ตอนที่เสี่ยวโอวเดินออกมาไรอันยังคงคุยอยู่กับฝูงโดยใช้ภาษา เสอื ดาวซึ่งเธอฟังไม่ร้เู รือ่ ง แถมอีกฝ่ายยังยืนหนั หลังท�ำใหไ้ มเ่ หน็ สหี น้า เขาตอนน้ี เหน็ เพียงซีกหน้าด้านข้างของเสอื ตัวหน่ึงที่กำ� ลังเคร่งเครยี ด เสอื ดาวกลายพันธตุ์ ัวน้ันเหมอื นจะชื่อ...วินเทอร์? เพียงคร่เู ดยี ว...วนิ เทอร์กห็ มนุ ตวั จากไป ไรอนั เดนิ กลบั มาหาเธอ อธบิ ายดว้ ยสหี นา้ ทา่ ทางปกติ “วนิ เทอร์ เป็นเสือดาวลายดอกในฝูงที่วิ่งเร็วเป็นอันดับต้นๆ ฉันให้เขาไปสืบหาท่ี 325

อยขู่ องแพ็ต” เส่ียวโอวอ้งึ ไปนาน จึงเพิ่งนึกได้ว่าเม่อื วานตนตะโกนอะไรไว.้ .. เธอบอกว่า ‘ย่ิงเร็วยงิ่ ด’ี เขาฟงั ค�ำขอของเธอดว้ ยหรือ? ไรอันเห็นเส่ียวโอวไม่พูดอะไรจึงอุ้มเธอข้ึนแล้วเดินตรงเข้า ห้องนอน วางเธอลงบนเตียงใช้สองมือกุมใบหน้าเล็กๆ แล้วพูดว่า “พรุ่งน้ีฉันจะออกไปข้างนอกแล้วจะกลับมาตอนค่�ำ เธอรอฉันอยู่ท่ีน่ีนะ ฉันจะให้สุชานามาอยเู่ ป็นเพอ่ื น” ไรอันมักจะชอบจับแก้มไม่ก็จะจับนิ้วมือของเธอ เพราะมือของ เสี่ยวโอวไม่เหมือนมือของสัตว์กลายพันธุ์ท่ัวไปซึ่งปลายนิ้วจะมีเล็บอัน คมกริบ และจากการที่ต้องออกล่าเหยื่อมาหลายปีตรงกลางฝ่ามือจะมี รอยด้านเป็นก้อนหนาๆ หยาบๆ ส่วนนิ้วมือของเส่ียวโอวนั้นเนียนนุ่ม เหมือนยอดหน่อไม้ที่เพ่ิงแตกกอ เรียวยาวน่ามอง ตรงกลางฝ่ามือก็ อ่อนน่มุ เหมอื นไรก้ ระดูก ยิ่งเป็นอย่างน้กี ็ยงิ่ อยากกุมมอื เอาไวต้ ลอด เสี่ยวโอวเงยหน้าขนึ้ แลว้ ถามเขา “คุณไปพร่งุ น้ีหรอื คะ?” ไรอันพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยเตือนอย่างใจเย็น “ถ้าเธอคิดหนี กอ่ นหนกี ค็ วรถามตวั เองใหด้ เี สยี กอ่ นวา่ ...เธอวงิ่ เรว็ กวา่ เสอื ดาวหรอื เปลา่ ไมอ่ ย่างนน้ั ไมว่ า่ เธอไปไหนฉนั ก็หาเจออยดู่ ”ี เส่ียวโอว “...” ตกกลางคนื ไมว่ า่ จะตอ่ ตา้ นอย่างไรเสยี่ วโอวกจ็ ะถกู ไรอนั กดลง กับเตียง แต่พอเขาสอดมือเข้ามาในเสื้อเธอก็ขอบตาแดงก่�ำน�้ำตาไหล ออกมาร้องว่าเจ็บแผลไปเสียทกุ คร้งั ไรอันจ้องเธอเขม็งหยุดนิ่งอยู่นาน สุดท้ายจึงตัดใจเปล่ียนเป็น ล็อกตวั เธอเข้ามาในอ้อมกอดแทน 326

ท่ีจริงแผลของเสี่ยวโอวหายดีนานแล้ว บนหน้าท้องเหลือแค่ รอยแผลเป็นสีชมพูสามรอยดูอัปลักษณ์ แต่สาเหตุที่ตะโกนออกมา แบบน้ันเพราะสิ่งที่ยันท้องน้อยเธอน้ัน...มองข้ามไม่ได้จริงๆ ขนาดมีผ้า ก้นั อยู่ชนั้ หน่ึง เธอก็ยังรูส้ กึ ไดถ้ งึ อุณหภมู ิท่รี อ้ นระอุ ในสถานการณแ์ บบ นี้เธอไม่รู้ว่าควรท�ำอย่างไรดีจึงได้แต่นอนน่ิงในอ้อมกอดเขาโดยไม่กล้า ขยบั ท้งั คืน ไรอนั ออกเดนิ ทางตงั้ แตเ่ ช้า เสยี่ วโอวเหมอื นไดช้ วี ติ ใหม่ ลม้ ตวั ลงบนเตยี งแลว้ นอนหลบั เปน็ ตาย แต่ยังนอนได้ไม่ถึงชั่วโมงสุชานาก็มาหาเพราะถูกไรอันไหว้วานให้ มาอยูเ่ ปน็ เพ่อื นเส่ยี วโอว เสย่ี วโอวรสู้ กึ ปวดหวั เพราะนอนไมพ่ อ ดงั นน้ั ตอนทสี่ ชุ านาเสนอ ให้ออกไปเดินเลน่ ข้างนอก เธอจงึ พยักหนา้ ให้แบบแกนๆ ดา้ นหลงั หมบู่ า้ นเสอื ดาวมลี ำ� ธารสายหนง่ึ ลำ� ธารแหง่ นโี้ อบลอ้ ม ทั้งหุบเขาคามูด้า กระแสน้�ำไหลเอ่ือยทว่ากระจ่างใส สุชานาเอาเสื้อมา ชะลอมหนึง่ ด้วย พอมาถึงก็เริม่ นั่งซกั ผา้ ตรงข้างล�ำธาร ผู้เฒา่ สจุ ิราอายุ มากแล้วเคล่ือนไหวไม่สะดวก สุชานาจึงรับหน้าท่ีซักเสื้อผ่าให้กับผู้เป็น พอ่ ด้วย สชุ านาจมุ่ เสอ้ื หนงั ตวั หนงึ่ ไปในนำ้� และลงมอื ซกั ระหวา่ งทกี่ ำ� ลงั ซักพลางเอียงหน้ามองเสี่ยวโอวแลว้ ถามด้วยน�้ำเสยี งทไี่ มเ่ ปน็ มิตรนัก “ได้ยินว่าวันน้นั เธอหนีไป แล้วไรอนั ก็จับกลบั มาใชไ่ หม?” เสย่ี วโอววกั นำ�้ ขน้ึ มาองุ้ มอื หนง่ึ พอนำ้� เยน็ ๆ สมั ผสั ถกู ใบหนา้ จงึ รสู้ กึ ตื่นเตม็ ตา ทส่ี ชุ านาถามเธอเขา้ ใจเพียงคำ� วา่ ‘หน’ี จึงรสู้ ึกแปลกใจ ถามกลับไปวา่ “เธอรู้ได้ยงั ไง?” 327

สุชานาเห็นความสงสยั ในแววตาของอกี ฝา่ ย จึงหัวเราะ “พอไรอันรู้ว่าเธอหนีไปเขาก็ออกตามหาทันทีและไม่ได้กลับฝูง หนงึ่ วนั หนงึ่ คนื เตม็ ๆ พอกลบั มาอกี ทกี อ็ มุ้ เธอกลบั มาดว้ ย แลว้ เธอคดิ วา่ ฉันรไู้ ดย้ ังไงละ่ ?” เสี่ยวโอวฟังภาษาเสือดาวไม่รู้เร่ืองได้แต่น่ังมองสุชานาแล้ว กะพริบตาปรบิ ๆ สชุ านากไ็ มค่ ดิ จะอธบิ ายเอาแตเ่ บป้ ากใส่ เพราะไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทำ� ไม ไรอนั ถงึ ต้องไปตามตวั เมียตวั นี้กลบั มา ตัวเมียตวั นมี้ ดี ตี รงไหนกัน? อย่างคราวน้ีเขาออกไปเพียงแค่วันเดียวก็ส่ังเธอให้มาคอยเฝ้า ตามตดิ เสยี่ วโอว ทง้ั ยงั กำ� ชบั หนกั แนน่ อกี หลายคำ� ถา้ หวงแบบนไ้ี มส่ เู้ อา สัตวก์ ินพชื ตวั น้มี ัดไว้ที่เอวเสียเลยเล่า สชุ านาคดิ อยา่ งหงุดหงิด หน่ึงคนหนึ่งเสือนั่งซักผ้าอยู่ท่ีล�ำธารตลอดทั้งเช้า พอสุชานา ซักเส้ือเสรจ็ เส่ียวโอวกเ็ ดินตามหลงั อีกฝ่ายเพ่อื กลบั ฝูง ระหว่างทางเธอ เจอเหด็ ทก่ี นิ ไดอ้ ยหู่ ลายชนดิ จงึ เกบ็ มาดว้ ย และฉวยโอกาสตอนทส่ี ชุ านา ไมท่ ันสังเกตแอบโยนใสห่ ้วงมติ ขิ องตน เดินต่ออีกไม่นานท้ังสองพลันได้ยินเสียงค�ำรามต�่ำๆ ดังมาแต่ ไกล เสียงรอ้ งนีท้ ัง้ แหบพร่าทงั้ ข่มขวญั ดังสะทอ้ นกอ้ งไปท่ัวทั้งหุบเขา รอ้ งมา...สะท้อนกลับ อยอู่ ย่างน้ันเสยี งแล้วเสยี งเล่า คำ� รามรับ ตอ่ ๆ กนั เปน็ ทอดๆ แย่แล้ว! นี่มันเสียงร้องของเสอื เขยี้ วดาบ! 328

บทที่ 40 หุบเขาคามูดา้ มีสตั ว์กนิ เน้อื อาศัยอยมู่ ากมายหลายชนิด เสียงร้องจงึ ดังระงม เดมิ ทสี ชุ านากไ็ มไ่ ดใ้ สใ่ จนกั จนกระทงั่ เสยี งนนั้ ใกลเ้ ขา้ มาเรอื่ ยๆ เหมือนพงุ่ ตรงมายังหมบู่ า้ นเสือดาวจนรสู้ กึ ถึงแรงสนั่ สะเทอื นบนพ้นื ได้ สชุ านาตง้ั ใจเงย่ี หฟู งั ทนั ใดนน้ั สหี นา้ กซ็ ดี ขาวทนั ที หนั มาพดู กบั เส่ียวโอววา่ “รีบตามฉนั กลับหมูบ่ า้ นเดี๋ยวน้ี เสอื เขีย้ วดาบก�ำลงั มา” สัตว์กินเนื้อจะรู้จักเสียงร้องของสัตว์ป่าทุกประเภท ซึ่งเป็น คณุ สมบตั ติ ดิ ตัวแต่กำ� เนดิ แมเ้ สย่ี วโอวจะฟงั คำ� พดู สชุ านาไมร่ เู้ รอื่ ง แตเ่ สยี งคำ� รามของสตั ว์ รา้ ยทด่ี งั กกึ กอ้ งไปทว่ั ปา่ ทำ� ใหเ้ ธอตกใจไมน่ อ้ ยจงึ รบี กา้ วเทา้ ตามสชุ านา โดยไมร่ รี อ “บ้าจรงิ ! เจา้ พวกนั้นมาทำ� ไมกัน?” สุชานาเดนิ พลางสบถด่า เสือเขี้ยวดาบอาศัยอยู่หุบเขาโรโมเกอซึ่งห่างจากที่นี่มาก คราวนีพ้ วกมนั มากันเป็นฝงู ตอ้ งไมใ่ ช่เรอื่ งดแี น่ การมาครง้ั นข้ี องเสอื เขยี้ วดาบตง้ั ใจมาหาเรอ่ื งจรงิ ๆ เพราะคราว 329

ท่ีแล้วไรอันพาฝูงบุกหุบเขาโรโมเกอ ไม่เพียงแต่แย่งชิงอาหารของ พวกเขา แตย่ งั พาตวั เมยี สว่ นหนงึ่ ออกมาดว้ ย ทำ� ให้ ‘ทาแรนต’์ จา่ ฝงู เสอื เขีย้ วดาบโมโหมาก หลงั จากพักฟนื้ พละก�ำลงั แลว้ ทาแรนต์ก็รว่ มมอื กับเหลา่ ผู้กล้า ของฝูงเสือขาวท่ีอย่ขู ้างเคยี งมุ่งหน้ามายงั หบุ เขาคามดู ้า อันดบั แรกกเ็ พื่อลา้ งอายที่แพ้ให้กับไรอันเม่ือคราวที่แล้ว อันดับสองก็เพื่อชิงตัวเมียท้ังหมดของฝูงเสือดาวกลับไปเป็น ของตน สุชานากลายร่างเป็นเสือดาว กระโจนไปมาจากป่าฟากหนึ่งไป ยังอีกฟากด้วยก�ำลังขาหลังอันคล่องแคล่ว จนเสี่ยวโอวตามไม่ทัน พอ หันกลับมามองก็เห็นสัตว์กินพืชต้วมเต้ียมตัวนั้นถูกเธอท้ิงห่างเสียไกล จงึ ลังเลอยคู่ รูห่ น่ึง ต้ังทา่ เตรียมจะวกกลับไปรบั แตย่ งั ไมท่ นั หมุนตัวก็มี เสือเข้ียวดาบขนเหลืองเขี้ยวแหลมยาวกระโดดออกมาจากพงหญ้า ขา้ งหน้า เสือเขี้ยวดาบแยกเข้ียวใส่สุชานา ส่งเสียงค�ำรามดุร้ายสะเทือน จนหิมะบนต้นไม้รว่ งเกลื่อน เสือดาวสาวตกตะลึงถอยหลังไปหลายก้าว ระแวดระวังรอบตัว ทนั ที “ทน่ี เ่ี ปน็ ถน่ิ ของเสอื ดาว พวกแกบกุ เขา้ มาท�ำไม?” พดู พลางมองไป ด้านหลังของเสือเข้ียวดาบตัวน้ี พอเห็นว่าไม่มีเสือตัวอ่ืนตามมาก็ค่อย เบาใจลง เสือเขี้ยวดาบตัวนี้ถูกส่งมาส�ำรวจเส้นทางของหมู่บ้านเสือดาว มันฉวยโอกาสตอนท่ีเสือดาวส่วนใหญ่ก�ำลังชุมนุมกันอยู่ท่ีปากทางเข้า หุบเขาคามดู ้าจึงแอบเขา้ มาทางดา้ นหลัง มนั กำ� ลงั มองประเมนิ เธอทงั้ ค.ู่ .. ตวั เมยี สองตวั น.้ี ..ตวั ดา้ นหลงั ดู 330

ก็รูว้ ่าเปน็ สัตว์กนิ พชื ไมม่ ีพษิ สงอะไร “ทั่วท้ังแผ่นดินโบเออรเ์ นยี มีที่ท่ีเสือเขย้ี วดาบอยา่ งเราไปไม่ได้ ด้วยงั้นเหรอ?” เสอื เขย้ี วดาบกดกรงเลบ็ ลงกบั พืน้ เตรยี มพร้อมจะบกุ สุชานารู้ว่าตนไม่มีทางสู้กับเสือเข้ียวดาบตัวผู้ได้แน่ๆ จึงต้ังท่า จะหนีแต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเร็วกว่า มันกระโจนเข้าตะครุบเธอลงกับ พืน้ อยา่ งไมท่ ันตัง้ ตัว สชุ านาลม้ ลงกับพนื้ ด้ินพยายามดน้ิ รน แตก่ ลับถูก เสือเข้ียวดาบคว่�ำลงกับพ้ืนซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า และเพื่อไม่ให้เสือดาวตัวอ่ืน ไดย้ ินแลว้ แห่กนั มา จึงขยำ�้ เขา้ ทล่ี ำ� คอของเสือสาวอยา่ งแรง คมเขย้ี วแทงทะลผุ วิ หนงั สชุ านา เลอื ดสดๆ กระจายไปทว่ั ผนื ปา่ เธอดนิ้ อยคู่ รหู่ นง่ึ แตด่ นิ้ อยา่ งไรกไ็ มห่ ลดุ กลบั ยงิ่ ท�ำใหเ้ ขย้ี วของ อีกฝ่ายแทงลึกมากขึ้น เธอหายใจหอบพูดอย่างไม่กลัวตาย “ฝูงเรามี จ่าฝูงไรอนั อยู่...พวกแกอยา่ คิดจะก้าวเขา้ หมูบ่ ้านเราแม้สักคร่ึงกา้ ว” เสอื เขี้ยวดาบหัวเราะเยย้ หยนั อยา่ งไมแ่ ยแส ไรอันก�ำลังถูกทาแรนต์จ่าฝูงพวกเขาโจมตี ตอนน้ีเอาตัวแทบ ไมร่ อดจะมีน�ำ้ หน้าท่ีไหนมาดูแลพวกเธอเลา่ ? ภาพท่ีเส่ียวโอวเห็นคือเสือเข้ียวดาบก�ำลังกัดคอสุชานาท่ีนอน หายใจรวยริน เธอยืนมองเหตุการณ์เน้ือตัวส่ันเทา เลือดของสุชานา เจง่ิ นองทว่ั พนื้ หมิ ะขาวเบอ้ื งลา่ งชมุ่ โชกไปดว้ ยสแี ดงชาด ถา้ เสอื เขย้ี วดาบ ตัวน้ันออกแรงอกี เพยี งเล็กน้อยคอเธอกจ็ ะขาด เส่ียวโอวยืนมองอย่างตกตะลึง สองเท้าเหมือนถูกยึดอยู่กับท่ี ไม่กลา้ ก้าวออกไป ในทสี่ ุดเธอกข็ ยับปลายเทา้ ...คดิ จะว่งิ หนี ทว่าเสียงหายใจหอบระรัวของสุชานาดังข้ึนมาท่ามกลางความ เงยี บของปา่ เสยี ดแทงเขา้ มาในหขู องเสย่ี วโอว อันทีจ่ ริงสชุ านากป็ ฏบิ ตั ิ 331

กับเธอเป็นอย่างดี สอนเธอพูดภาษาเสือดาว พาไปเดินเล่นท่ีด้านหลัง เขา พอเจออนั ตรายกร็ อ้ งเตอื น แมม้ กั จะแสดงออกวา่ ไมช่ อบแตก่ ไ็ มเ่ คย ทำ� อนั ตรายเธอสกั นิด เสย่ี วโอวเหลยี วกลับไปมอง สุชานาค่อยๆ หยุดด้นิ หางหอ้ ยอยู่ ดา้ นหลงั ดรู าวกับไร้ชีวิต คมเขีย้ วของเสือเขี้ยวดาบยังคงฝงั อย่ทู ี่คอ มัน พยายามลากเธอไปอีกทางหน่ึงเกิดเป็นรอยเลือดลากยาวอยู่บนพื้น เหน็ แล้วชวนสยดสยอง เส่ียวโอวก�ำหมัดแน่นตัดสินใจในเส้ียววินาที ต่อให้เธอหนีไป ตอนนเ้ี พยี งครูเ่ ดยี วก็ตอ้ งถูกตามทนั แน่ และมนั คงไมม่ ีทางปลอ่ ยเธอไว้ หญงิ สาวหยบิ เชอื กปนี เขาออกจากหว้ งมติ ิ ปนี ขนึ้ ตน้ ไมต้ น้ ทอ่ี ยใู่ กลท้ ส่ี ดุ อยา่ งรวดเรว็ เธอค้นหาของในห้วงมิติอีกคร้ัง หวังว่าจะพบส่ิงที่มีประโยชน์ สำ� หรบั ตอนน้ี เครอื่ งชอ็ ตไฟฟา้ ไมม่ กี ระแสไฟเหลอื แลว้ มดี พบั สวสิ ถา้ จะ ใช้ก็ต้องใช้ในระยะประชิดตัว แต่ใบมีดก็เล็กเกินกว่าจะท�ำร้ายเสือให้ บาดเจ็บได้ นอกจากนย้ี งั มอี ะไรอกี ? เสอื้ เขย้ี วดาบคลายเขย้ี วทขี่ ยำ�้ คอสชุ านาออก นำ้� ลายเยมิ้ มองมา ท่เี สี่ยวโอวและกา้ วเขา้ หาเธอทีละก้าว หญงิ สาวพยายามคน้ หาอาวธุ อนื่ ๆ ทพ่ี อใชไ้ ดอ้ ยา่ งสน้ิ หวงั เพราะ นอกจากของทเี่ คยหยบิ ใชก้ อ่ นหนา้ น้ี กด็ วู า่ จะไมม่ อี ะไรทส่ี ามารถปอ้ งกนั ตัวไดอ้ ีก เสอื เขย้ี วดาบยนั รา่ งขนึ้ ทาบกบั ตน้ ไม้ มนั ใชก้ รงเลบ็ หนาหนกั จกิ เขา้ กบั ล�ำตน้ ปีนขนึ้ ด้านบน--- เดมิ ทเี สอื เปน็ สตั วท์ ปี่ นี ตน้ ไมไ้ มเ่ กง่ แตฝ่ งู เสอื ทน่ี ก่ี ลบั ดตู า่ งจาก 332

เสอื ทเี่ ธอเคยรจู้ กั กรงเลบ็ ของมนั ขยบั เขา้ ใกลม้ ากขนึ้ เรอื่ ยๆ อกี เพยี งกา้ ว เดยี วกจ็ ะสมั ผสั ปลายเทา้ เธอแลว้ ขณะทกี่ ำ� ลงั ไรซ้ งึ่ ความหวงั ทนั ใดนนั้ ปลายนว้ิ เธอกไ็ ปสมั ผสั ของ สิ่งหน่งึ ‘รูปทรงกระบอก’ ที่อยู่ในหว้ งมติ ิ พอเพ่งสายตามองจงึ รู้ว่าเป็น ประทดั มขี องแบบนใ้ี นห้วงมติ เิ ธอไดย้ งั ไง? ทง้ั ๆ ทเี่ ธอตรวจนบั อยทู่ กุ วนั กอ่ นหนา้ นกี้ ไ็ มเ่ หน็ วา่ จะมปี ระทดั เลยน่ีนา แตไ่ มม่ เี วลาใหค้ ดิ มากอกี แลว้ เธอรบี เอาไฟแชก็ มาจดุ ชนวนและ เล็งไปที่ดวงตาของมัน แลว้ ปล่อยประทดั ลงไป เสียงประทัดระเบิดดังสน่ันจนหูแทบหนวก สะเก็ดไฟกระเด็น ใส่ดวงตาเสือเข้ียวดาบพร้อมด้วยประทัดที่หล่นลงตรงหน้าระเบิด ดงั ตอ่ เนอ่ื งกนั ไมห่ ยดุ มนั คำ� รามอยา่ งเจบ็ ปวด กรงเลบ็ ทเ่ี กาะตน้ ไมค้ ลาย ออกแล้วรว่ งตกลงไป เสียงประทัดดึงดูดความสนใจจากฝูงสัตว์กลายพันธุ์ในหมู่บ้าน เพียงครู่เดียวเสือดาวตัวผู้หลายตัวก็ว่ิงมาตามเสียง ฝูงท่ีว่ิงมาถึงเห็น สุชานาที่หายใจรวยรินกับเสือเข้ียวดาบท่ีเลือดเนื้อเละเทะอยู่ใต้ต้นไม้ จึงเดาเร่ืองราวไดอ้ ย่างรวดเรว็ ฝงู เสือเขย้ี วดาบคงก�ำลังวางแผนลอบโจมตหี มบู่ า้ นเสือดาว แต่ มาเจอกับสชุ านาเสยี ก่อนจงึ ได้ลงมอื กับเธออย่างโหดเหีย้ ม เสอื ดาวตวั ผตู้ วั หนง่ึ เขา้ มาสำ� รวจอาการ พบวา่ หวั ใจของสชุ านา ยังเต้นอยู่เบาๆ จึงรีบอุ้มพากลับหมู่บ้านและเอาเสือเข้ียวดาบตัวนั้น กลับไปดว้ ย ไม่มีใครคดิ จะเหลยี วมองบนตน้ ไม้เลย 333

เสยี่ วโอวรอจนฝงู เสอื ไปแลว้ จงึ เกาะเชอื กคอ่ ยๆ ไถลลงจากตน้ ไม้ พอเทา้ สัมผสั พ้ืนเขา่ ก็ออ่ นยวบทันที แทบจะล้มลงกลางหิมะ เธอเดนิ กลบั มาถงึ บา้ นไรอนั ยนื เหมอ่ อยคู่ รหู่ นงึ่ แลว้ นกึ อะไรขนึ้ ได้ จงึ ร้ือคน้ ดหู ว้ งมิติของตนอีกรอบ เป็นอย่างที่คิดไว้...ในมุมหน่ึงของห้วงมิติที่เธอไม่เคยสังเกตมา ก่อน มีประทัดตั้งเบียดกันอยู่หลายลัง พันห่อด้วยกระดาษลวดลาย หลากสี และยงั มดี อกไมไ้ ฟรวมถงึ ระเบิดไม้ไผ่ขนาดเล็ก เหมอื นกบั ...เตรยี มไวส้ ำ� หรบั งานฉลองตอ้ นรบั ปีใหม่ เสี่ยวโอวจำ� ได้ว่าตอนเธอทะลุหว้ งมิติมาน้นั เป็นวันท่ี 1 ตลุ าคม ต้นฤดูใบไม้ร่วง อีกตั้งหลายเดือนกวา่ จะปใี หม่ แถมในปา่ ก็ห้ามจุดควนั ไฟ ดงั นั้นไม่น่ามใี ครเอาของพวกนต้ี ิดตัวมา แล้วระเบิดไมไ้ ผพ่ วกน้ีมาจากไหนกัน? แม้ห้วงมิติของเธอจะอัพเกรดได้ แต่การสร้างสิ่งของจากความ ว่างเปล่าน้ันก็ขัดกับหลักพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์เป็นอย่างมาก แต่ว่า นอกจากนแี้ ล้ว ยงั จะมคี ำ� อธบิ ายไหนอีกล่ะ? เส่ียวโอวยืนครุ่นคิดอยู่ตรงประตูนานที่เดียวก็ยังไม่ได้ค�ำตอบ จนกระทงั่ เสยี งคำ� รามทด่ี งั ยาวตอ่ เนอื่ งเขา้ มาแทรกความคดิ ของตน เสยี ง ทีว่ ่าดดุ นั โกรธเกรยี้ วราวกับว่าดงั อยู่ขา้ งหู หญงิ สาวตกใจจนสนั่ ไปทงั้ ตวั เธอเงยหนา้ มองไปรอบๆ เสอื เข้ียวดาบพวกนั้นยงั ไม่ไปอีกหรอื ? ท่ีไรอันต้องออกไปตอนเช้าของวันน้ี จะเป็นเพราะพวกนั้น หรอื เปลา่ ? เดมิ ทเี สยี่ วโอวอยากไปดอู าการสชุ านา แตเ่ พงิ่ จะเดนิ มาถงึ ประตู สวนพลันนึกได้ว่าตัวเองไม่รู้ว่าบ้านสุชานาอยู่ไหน แถมออกไปตอนนี้ก็ 334

ไม่รู้จะเจอสัตว์ร้ายอะไรหรือเปล่า...จึงหยุดความคิดที่จะออกไปเย่ียม สุชานาไว้กอ่ น เสย่ี วโอวไดแ้ ตน่ งั่ นง่ิ อยใู่ นบา้ น เพอื่ รอไรอนั กลบั มาและบอกเรอื่ ง ที่สุชานาบาดเจบ็ แต่ว่า...ต้ังแต่เก้าโมงเช้าจนถึงหกโมงเย็น จนกระทั่งแสงจันทร์ มาเยือนทวั่ ทั้งหบุ เขาคามูดา้ ตกอยู่ในความเงียบและมืดสนิท ไรอันกย็ งั ไม่กลบั มา 335

บทท่ี 41 หกโมงเชา้ วันต่อมา เส่ยี วโอวตื่นนอนตามเวลาปกติ หญิงสาวเหลียวมองข้างๆ กาย เตียงยังคงว่างเปล่าไมม่ ีแม้แต่ เงาของเขา ตง้ั แตว่ ันทไี่ รอันพดู ว่าจะ ‘จีบ’ เธอ เขาก็ชอบนอนลอ็ กตัวเธอไว้ ในออ้ มแขนเกอื บทกุ คนื การทมี่ รี า่ งกายอนุ่ รอ้ นของเขาแนบชดิ ทำ� ใหเ้ ธอ ไม่กล้าหลับตานอน แต่น่ีเขาไม่กลบั บ้านมาคืนหนง่ึ แลว้ เธอกลบั ไม่ร้สู กึ ผ่อนคลายลงกวา่ เดิมสกั นิด เม่ือวานเสือเขี้ยวดาบฝูงน้ันถึงขนาดกล้าบุกอาณาเขตของเผ่า เสือดาว พวกมันส่งเสียงร้องค�ำรามตรงเขตชายป่าของหุบเขาคามูด้า ตอ่ เนอ่ื งจนถงึ ดึกด่ืน เสย่ี วโอวเคยดแู อนมิ อลแพลนเนต็ จำ� ไดว้ า่ เสอื เขย้ี วดาบเปน็ ราชา แห่งสรรพสตั ว์ ดุดันเกินใคร รปู รา่ งกใ็ หญก่ วา่ เสือดาวเยอะ ไม่รไู้ รอันจะเป็นอนั ตรายไหม? พอคดิ แบบนกี้ อ็ ยากออกไปดสู ถานการณข์ า้ งนอกวา่ ตอนนเี้ ปน็ อย่างไรบา้ ง 336

ในห้วงมิติมีกล้องส่องทางไกลอยู่อันหน่ึง ไม่รู้ว่าของเพื่อน คนไหน แต่ในวันท่ีถูกไรอันจับตัวมา พารามิเตอร์ตั้งอยู่ท่ีต�ำแหน่ง 131*1000 แสดงว่าจากท่ีน่ีถึงชายแดนหุบเขาคามูด้าน้ันมีระยะทาง ประมาณหนึ่งพันเมตร นั่นก็หมายความว่าเธอสามารถยืนอยู่ท่ีนี่แล้วใช้ กล้องส่องทางไกลสำ� รวจสถานการณ์อกี ฟากของปา่ ได้ แต่ยังไม่ทันหากล้องส่องทางไกลเจอ เธอก็เห็นว่ามุมหนึ่งใน หว้ งมติ ติ รงขา้ งประทดั ทโ่ี ผลม่ าเมอ่ื วาน ตอนนก้ี ม็ ลี งั ไมว้ างเรยี งอยา่ งเปน็ ระเบยี บโผล่มาอีกหลายใบ เส่ียวโอวแน่ใจว่าเมื่อวานยังไม่มีลังไม้พวกนี้ เธอเพ่งสมาธิมอง ไปบนลังมีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า ‘ของราคาแพงวางเบาๆ’ และยังมีใบ ก�ำกับสินค้าข้างๆ จากน้ันก็ตะลึงไปช่ัวขณะ...รายการท่ีระบุในน้ันล้วน เป็นเฟอร์นเิ จอร์ไม้แดงราคาแพง โต๊ะกลมไม้ประดู่สลักลายมังกรน�้ำ เกา้ อ้ไี ม้ชิงชันค่หู น่งึ และยังมีต้เู ขา้ มุมทำ� จากไม้จนั ทน์แดง เสี่ยวโอวย่ิงมองก็ย่ิงตกใจ ของพวกน้ีเป็นของราคาแพงมากใน ยคุ ศตวรรษท่ี 21 ท�ำไมถึงมาอยู่ในห้วงมติ ิน้ีได้? ผ่านไปแคค่ ืนเดยี ว หรอื ว่าหว้ งมิติจะอพั เกรดอกี แลว้ ? เสยี่ วโอวพยายามสงบใจลงและเรม่ิ คดิ ...จะวา่ ไปไมน่ า่ จะเกดิ จาก การอพั เกรดของหว้ งมติ ิ เพราะเครอื่ งเรอื นเหลา่ นร้ี วมถงึ ประทดั เมอ่ื วาน ลว้ นโผลม่ าจากความวา่ งเปลา่ เหมอื นกบั ของทจี่ ๆู่ กโ็ ผลม่ าในหว้ งมติ ใิ น กระเป๋าของเธอในตอนแรก ของที่เดิมทีเพ่ือนๆ ของเธอเก็บเอาไว้ตรงที่เก็บสัมภาระบน รถบัส แล้วจๆู่ ก็เขา้ มาอยใู่ นหว้ งมิติ วินาทีน้ันเองก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หญิงสาวเบิกตาโตมอง เครอ่ื งเรอื นเหลา่ นนั้ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื หรอื วา่ ของพวกนก้ี เ็ ปน็ สง่ิ ทอ่ี ยู่ 337

ในช่องเกบ็ ของ? จึงถกู ดดู เข้ามาในห้วงมิติของเธอเหมอื นกับของท่ีพวก เพือ่ นๆ นำ� มาออกทรปิ ในตอนแรก? หว้ งมิตขิ องเธอเชือ่ มต่อกับช่องเก็บของรถบสั หรอื ? พอคิดวา่ อาจจะเปน็ เพราะเหตนุ ก้ี ไ็ ด้ เธอจึงรู้สกึ ต่นื เต้นกับส่ิงที่ ไดร้ บั รมู้ าก ในเมอ่ื ของพวกนส้ี ามารถทะลหุ ว้ งมติ จิ ากศตวรรษท่ี 21 มายงั แผน่ ดนิ ตา่ งโลกได้ ในทางกลบั กนั กห็ มายความวา่ เธอเองกส็ ามารถทะลุ หว้ งมติ นิ กี้ ลับไปยังโลกเดิมไดใ้ ชไ่ หม? พอคดิ มาถงึ ตรงนกี้ อ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมดุ เขา้ ไปทดสอบในหว้ งมติ บิ า้ ง แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงดังมาจากด้านนอก สวน ตามดว้ ยเสียงร้องหวาดผวาของตวั เมยี อกี หลายตัว เส่ียวโอวหยุดน่ิงทันทีแล้วมองออกไป พลันกล่ินคาวเลือด คละคลงุ้ กล็ อยเข้ามาในสวน ฝูงเสือดาวกับฝูงเสือเข้ียวดาบต่อสู้กันอย่างต่อเน่ืองถึงหน่ึงวัน หนึ่งคนื เนือ่ งจากฝงู เสือดาวมจี ำ� นวนไม่มาก แรกเริ่มจงึ ตกเปน็ ฝ่ายเสยี เปรยี บ ผกู้ ลา้ ของฝงู บาดเจบ็ สาหสั ไปไมน่ อ้ ย ตอนนกี้ ำ� ลงั ถกู ทยอยสง่ ตวั กลับมารักษา เส่ียวโอวเปิดประตูสวนออกไปพบว่าตัวผู้ส่วนใหญ่มีบาดแผล สาหัส บางตวั ถูกกัดแขนจนหกั บางตวั ถกู ฉีกขาจนเหวอะ และมบี างตัว ถูกกรงเล็บคว้านท้องจนไส้ทะลัก เสือดาวท่ีบาดเจ็บถูกแบกผ่านประตู หนา้ สวนตวั แลว้ ตัวเล่า เธอเห็นช่องท้องของพวกมนั บางตัวถูกคว้านจน เกลยี้ ง เธอยกมอื ปิดปากซวนเซถอยหลงั อยา่ งตกใจ แม้จะเคยเห็นสัตว์ใหญ่กินสัตว์เล็กอยู่หลายครั้งต้ังแต่มาถึงที่น่ี แตพ่ อไดเ้ หน็ ภาพนองเลอื ดระยะใกลข้ นาดนี้เป็นครั้งแรก...เธอก็... “เอียร์มงิ เสือดาวลายดอก กระดูกหัก รกั ษาไมไ่ ด้ ตาย” 338

“เบย์ล่ี เสอื ดาวหมิ ะ เสียเลือดมาก รักษาไม่ได้ ตาย...” “ซดิ นยี ์ เสือดาวลายดอก บาดเจ็บสาหสั ...” ผเู้ ฒ่าสุจริ ายนื อยูท่ ีห่ นา้ ประตูหม่บู ้าน กำ� ลงั บันทึกการบาดเจ็บ ลม้ ตายของเหลา่ ผู้กลา้ สชุ านาลูกสาวของเขาก็เพิ่งเจบ็ หนกั มาเม่อื วาน แทบจะถกู เสอื เข้ียวดาบกัดจนคอขาด กว่าจะช่วยให้รอดมาได้ก็หนักหนาเอาการอยู่ เขาไมม่ เี วลาจะไปดูแลลกู เลยดว้ ยซ้ำ� เสย่ี วโอวยนื อยไู่ มไ่ กลเหน็ เสอื ดาวบาดเจบ็ ทถี่ กู สง่ เขา้ มา ใบหนา้ เธอก็ซีดแล้วซีดอีก กล่ินคาวเลือดอวลอยใู่ นอากาศ ฝูงเสอื ดาวกำ� ลังวุ่น อยู่กับการรักษาฝูงที่บาดเจ็บจึงไม่มีใครสนใจเธอท่ีเดินเข้ามา หญิงสาว เดนิ วนอย่รู อบหนึ่งแตก่ ย็ งั ไมเ่ ห็นรา่ งของไรอัน เธอใช้กล้องส่องทางไกลมองส�ำรวจเห็นแต่เสือเข้ียวดาบ หลายตัวกำ� ลังรมุ กดั เสอื ดาวตวั หนง่ึ แต่ก็ไมเ่ จอตวั ไรอัน เส่ียวโอวเดินมาหยุดอยู่ข้างกายผู้เฒ่าสุจิรา เอ่ยถามถึงไรอัน “คณุ รู้ไหมว่า...” แต่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกสุจิราโบกมือแสดงท่าทางว่าไม่มีเวลาจะ มาสนใจเธอ เขาพูดดว้ ยภาษาเสือดาววา่ “ไปๆ ไมเ่ หน็ หรอื วา่ ฉันกำ� ลัง ยุ่งอยู่ มเี ร่ืองอะไรไวค้ อ่ ยวา่ กัน” กรงเล็บคมกริบปาดผ่านใบหน้า เธอรีบหลบถอยหลังทันทีแล้ว ถามอกี ครง้ั อย่างไมย่ อมแพ้ “คุณรู้ไหมคะว่าไรอนั อยทู่ ีไ่ หน?” สุจิราเป็นผู้เฒ่าของฝูงเสือดาวจึงพอจะฟังภาษามนุษย์ได้บ้าง เขาหันมาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นตัวเมียสุดหวงของไรอัน เขาก็ถอนหายใจ อย่างเหน่ือยหนา่ ย “จา่ ฝูงไม่ได้บอกเธอหรอื ?” เสีย่ วโอวส่ายหนา้ 339

“จ่าฝูงก�ำลังน�ำฝูงเข้าสู้กับเสือเข้ียวดาบตรงทางเข้าหุบเขา คามดู ้า สถานการณ์ตอนน้ฉี กุ เฉินมากคงไม่ได้กลบั มาเร็วๆ นแ้ี น่” ตกกลางคนื ตรงทางเขา้ ของหุบเขาคามดู ้า แสงจนั ทรส์ ลวั สอ่ งลงมายงั ยอดไม้ บรรยากาศเงยี บสงดั ไรส้ รรพ สำ� เนยี ง เสอื เขย้ี วดาบตวั ใหญย่ ำ�่ เทา้ ผา่ นพน้ื หมิ ะหนาหนกั ทำ� ใหเ้ กดิ เสยี ง ดงั มนั เหลยี วมองโดยรอบพอไมเ่ หน็ ใครจงึ ผอ่ นฝเี ทา้ หยดุ ลงใตต้ น้ ไมต้ น้ หน่ึงเพอื่ จะพกั ผ่อน ทว่าบนต้นไม้...ร่างปราดเปรียวร่างหนึ่งซ่อนอยู่ในความมืด คอ่ ยๆ เปิดดวงตาสนี �้ำเงนิ ขึ้น ไรอันเคล่ือนไหวร่างกายอย่างไร้สุ้มเสียง อาศัยจังหวะตอนเสือ เขี้ยวดาบไมท่ นั ระวัง พงุ่ ตวั ลงมาอยา่ งแรง อกี ฝา่ ยหลบไม่ทันจึงถกู เขา ใชก้ รงเลบ็ ฟาดจนหนา้ กระแทกกบั พ้นื จมไปใต้กองหมิ ะ มนั อา้ ปากเตรยี มจะพงุ่ เข้ากัดคอไรอัน เขาเบย่ี งตัวหลบมอื หน่งึ กดลงบนกะโหลกของอีกฝา่ ยแลว้ บิดไปดา้ นขา้ ง เสอื เขย้ี วดาบถลาไปดา้ นขา้ งชกั เขย้ี วกลบั ไมท่ นั จงึ งบั เขา้ ใสท่ อ่ น ไม้ คมเขยี้ วฝงั เข้าไปในเน้ือไม้จนดึงไม่ออก พอเหน็ ท่าไมด่ ีทาแรนตเ์ ลย ใช้ขากรรไกรลา่ งกัดท่อนไมจ้ นแหลก จากนน้ั กค็ ำ� รามเสียงดงั ดว้ ยความ โกรธเกร้ยี วจนสะเทือนไปทัว่ แม้แตห่ มิ ะบนตน้ ไม้ยังรว่ งกราว ทาแรนต์ยกกรงเล็บข้ึนตบใส่ไรอันอย่างแรง แต่เน่ืองจากวิ่งมา นานจนเกินไป ก�ำลังกายจึงตกลงไปมาก กรงเล็บน้ีจึงด้อยอานุภาพ ไรอันกระโจนตวั เลก็ น้อยก็สามารถหลบพ้นการโจมตีได้ ‘ยิงคนต้องยิงม้าก่อน จับโจรต้องจับจ่าฝูงก่อน’ เหตุผลนี้แม้ 340

สตั วป์ า่ ก็ยังเข้าใจดี ฝูงเสือดาวมีจ�ำนวนไม่มากพอท่ีจะสู้กับกองทัพเสือเข้ียวดาบท่ี ยกพลมา แทนท่ีจะเปลืองกำ� ลังมาประจนั หน้ากัน มิสู้เอาชนะจ่าฝงู ฝา่ ย ตรงข้ามเสียก่อนไม่ดกี ว่าหรอื ? ไรอันต่อสู้กับทาแรนต์แรกเร่ิมก็มีก�ำลังสูสีกัน ขนาดตัวของ ทาแรนต์ได้เปรียบอยู่เล็กน้อยด้วยซ้�ำ แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งวันก�ำลัง ของทาแรนต์เร่ิมอ่อนลง ส่วนไรอันทั้งก�ำลังและความปราดเปรียวไม่ลด ลงเลยสักนิด ทาแรนต์จึงเพ่ิงรู้ว่า ไรอันแอบออมแรงเพ่ือลอบโจมตีเพื่อ ปลดิ ชีพเขา หลังจากผ่านไปอีกหน่ึงคืน สถานการณ์บนหุบเขาคามูด้า ค่อยๆ สงบลง ไรอนั ยงั คงไมก่ ลับมา เสยี่ วโอวยนื มองอยตู่ รงหนา้ ประตสู วน ฝงู เสอื ดาวสว่ นใหญก่ ลบั มาแลว้ บาดเจ็บมากบ้างน้อยบา้ ง บางตวั กล็ ากเสือเขยี้ วดาบทีบ่ าดเจ็บ ตามหลงั มาดว้ ย นา่ จะเปน็ ‘เชลย’ ทเ่ี ขาวา่ กนั อาจเพราะเอาชนะเสอื เขยี้ ว ดาบได้ เสอื ดาวกลายพนั ธ์แุ ม้จะเหนอ่ื ยลา้ แต่กไ็ มอ่ าจซ่อนความยนิ ดีใน สหี น้าได้ เสย่ี วโอวกวาดตามองหาไรอนั ทา่ มกลางพวกเขาแตก่ ไ็ มเ่ หน็ เธอ ไมก่ ล้าจ้องนานจงึ รบี ซอ่ นตวั อยู่ด้านหลังประตู เมื่อวานเธอมุดเข้าไปดูในห้วงมิติเพ่ือหาช่องทางเชื่อมต่อไปยัง ศตวรรษท่ี 21 แต่นา่ เสยี ดายทไ่ี ม่เจออะไรเลย ดูทา่ โชเฟอร์รถบัสคนนั้น คงจะรตู้ ัวแล้วว่าของหายอยู่บอ่ ยๆ จึงไม่เกบ็ ของในช่องเกบ็ ของรถอีก วันน้ีเธออุตส่าห์รอดูต้ังแต่ตื่นนอนแต่ก็ไม่มีอะไรโผล่เข้ามาใน หว้ งมติ ิอกี แลว้ ทำ� ใหเ้ ธอรูส้ กึ ผดิ หวงั มาก เพราะกว่าจะเจอเบาะแสอะไร 341

สักอย่างก็แสนจะยากเย็น เธอพยายามคล�ำทางมุ่งหน้าไปตามเบาะแส นนั้ แลว้ แทๆ้ แตจ่ ๆู่ กเ็ หมอื นวา่ สงิ่ ทพ่ี บนนั้ กลบั ถกู ตดั ขาดเสยี เฉยๆ ทำ� ให้ ความหวงั ที่มีตอ้ งร่วงลงเหวตามไปด้วย เธอปรับตัวปรับใจอยทู่ ้ังคนื ในที่สดุ ก็พอท�ำใจได้บา้ ง หากเสน้ ทางในหว้ งมติ นิ ถ้ี กู ปดิ ตายแลว้ กย็ งั คงเหลอื เตา่ นำ�้ ทจ่ี ะ ชน้ี ำ� หนทางกลบั บา้ นให้ได้ ไม่ว่าอยา่ งไรเธอก็ต้องมีความหวัง เสยี่ วโอวนงั่ ครนุ่ คดิ อยใู่ นสวนและรอไรอนั กลบั มาจนถงึ บา่ ยสาม โดยไม่รู้ตัว แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่กลับ จนกระทั่งเธอรู้สึกหิวเลยกิน บะหมี่รองท้องไปเล็กน้อย พอกินเสร็จก็แอบเปิดประตูสวนสอดส่าย สายตามองหาไรอัน สถานการณใ์ นหมูบ่ ้านกลับสู่ความสงบแลว้ นอกจากผ้เู สียชวี ิต บางส่วนที่ยังไม่ถูกแบกกลับ เสือดาวกลายพันธุ์ทั้งหมดก็กลับมาถึง หมบู่ ้านเป็นที่เรียบรอ้ ย เสยี่ วโอวรออยอู่ กี สองชว่ั โมง จนกระทงั่ หา้ โมงเยน็ กเ็ รมิ่ นงั่ ไมต่ ดิ พอเธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงหน้าประตูสวน ก็เลยผลักประตูแล้วเดิน ออกไปหาผเู้ ฒา่ สจุ ริ าตรงจดุ ทีเ่ ห็นเขาเมื่อวานน้ี อยา่ งทคี่ ดิ ไวผ้ เู้ ฒา่ สจุ ริ ายงั คงบนั ทกึ จำ� นวนผบู้ าดเจบ็ ลม้ ตายอยู่ ตรงทีเ่ ดมิ บนพื้นมศี พวางเรยี งเป็นแถวยาว จากที่เธอมองคร่าวๆ น่าจะ ประมาณยีส่ บิ ศพ เสี่ยวโอวแอบโล่งใจที่ไมม่ ไี รอนั ในนนั้ “ผู้เฒ่าคะ...ผู้บาดเจ็บในฝูงมาอยู่ตรงน้ีทั้งหมดแล้วหรือคะ?” เส่ียวโอวเดินอ้อมมาถามข้างกายผู้เฒ่าของฝูง จากท่ีได้คุยกันเม่ือวาน เส่ยี วโอวรู้วา่ เขาฟังภาษามนุษย์รูเ้ รื่อง ผู้เฒ่าก้มหน้าเหลือบมองเธอทีหนึ่งแล้วตอบกลับ “ยังมีศพอีก 342

ไม่น้อยทีย่ ังไม่ได้แบกกลบั มา” พดู เพง่ิ จะขาดคำ� กม็ เี สอื ดาวแบกศพเพอ่ื นเดนิ เขา้ มาอกี สองศพ หนึ่งในนั้นตายอย่างสยดสยอง ถูกกัดเละไปครึ่งหน้า ส่วนอีกศพถูก ควา้ นท้องจนเกลีย้ ง เสี่ยวโอวเห็นสภาพอเนจอนาถของเสือดาวตรงหน้าก็หน้าซีด ขาวทันที บะหม่ีที่เพิ่งกินเข้าไปม้วนวนอยู่ในท้องจนต้องกลั้นมันเอาไว้ หญงิ สาวลงั เลอยคู่ รหู่ นงึ่ จงึ ถามสจุ ริ าตอ่ “แลว้ ...แลว้ ไรอนั ละ่ คะ? นอกจาก ตัวท่ตี ายไปแล้ว ฝูงเสือดาวทเ่ี หลอื กลับมาหมดแลว้ หรือยังคะ?” ผเู้ ฒา่ หนั กลบั มาคดิ จะบอกเธอวา่ ไรอนั เปน็ จา่ ฝงู ทแ่ี ขง็ แกรง่ ทส่ี ดุ ของฝงู เสอื ดาว ตอ่ ใหไ้ มก่ ลบั มากไ็ มเ่ ปน็ ไรหรอก แตพ่ อเงยหนา้ พลนั เหน็ ร่างหนึ่งด้านหลังของเสี่ยวโอวก็เปลี่ยนค�ำพูดทันที “ใช่ นอกจากพวกที่ ตายไปแล้ว ฝูงทีเ่ หลือกก็ ลบั มากันครบหมด” หญงิ สาวหนา้ ซีดไปทนั ที งน้ั ก็หมายความว่า...ไรอัน... เธอไม่อาจรับความจริงข้อน้ีได้ ถึงกับทรงตัวไม่อยู่ซวนเซ ถอยหลงั ไหนบอกว่าตัวเองแข็งแกร่งท่ีสุดไม่ใช่หรือ? เขาไม่เห็นหมาป่า อยู่ในสายตาเสียด้วยซำ้� ทำ� ไมถงึ ถกู ฝูงเสือเข้ยี วดาบฆ่าเอางา่ ยๆ ละ่ ? แต่พอคิดได้ว่า...เสือเขี้ยวดาบตัวใหญ่กว่าเสือดาวมาก และถึง แม้เสือดาวจะปราดเปรยี วแต่ก็ตัวเล็กกวา่ ใครแพใ้ ครชนะมองแวบเดียว กพ็ อจะดูออก เสยี่ วโอวยนื เหมอ่ อยกู่ บั ที่ สตั วก์ ลายพนั ธต์ุ วั หนง่ึ ขนศพผา่ นและ เผลอชนเธอเขา้ หญงิ สาวทยี่ งั อยใู่ นอาการชอ็ กกซ็ วนเซตามแรงกระแทก เอนล้มไปดา้ นข้าง 343

ขณะท่ีร่างของเธอก�ำลังจะสัมผัสพ้ืน แขนคู่หนึ่งก็รับเธอไว้จาก ทางด้านหลัง เขามาพร้อมกลิ่นเหงื่อและกลิ่นคาวเลือด ไรอันรวบเธอเข้ากับ อกแกรง่ กอ่ นจะเอย่ ถามพรอ้ มรอยยิ้ม “ไง...เปน็ ห่วงฉนั เหรอ?” เสยี งนั้นดังข้นึ เหนอื ศีรษะ เหมอื นก้อนกรวดที่ถูกปาทะลุหมอก ควันมาใสเ่ ธอ แหบต่ำ� หยาบเถอ่ื น แต่กลบั เปน็ เสียงทเี่ ธอรอคอยจะฟัง ในหลายวันทผี่ ่านมา เส่ียวโอวเร่ิมจากหแู ดงจนชา เงยหนา้ จ้องตอบดวงตาน้ำ� เงนิ ฉ่ำ� ลกึ คนู่ ้ันของเสอื ดาวหนมุ่ เธอนิ่งอ้ึงไปนานก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เอ่ยเรียกอย่างไม่เชื่อ สายตาตนเอง “ไรอนั ?” “ฉนั เอง” ไรอนั ชอ้ นตวั เธอยกขน้ึ มากอดแนบกาย ไมส่ นใจสกั นดิ ว่าตนจะสกปรกแคไ่ หน เส่ียวโอวนึกถึงค�ำพูดของผู้เฒ่าสุจิราเม่ือครู่ “คุณ...คุณยัง ไมต่ าย?” ไรอันหันไปทักทายผู้เฒ่าสุจิรา แล้วมอบหมายหน้าท่ีให้เขา จัดการที่น่ีต่อ สว่ นตนเองกอ็ ุม้ เสีย่ วโอวเดินกลบั บ้าน แตไ่ มล่ ืมที่จะตอบ คำ� ถามเธอ “ตัวเมียของฉันรอฉนั อยู่ ฉนั จะตายได้ยงั ไง?” เส่ียวโอว “...” แมจ้ ะพดู วา่ ยงั ไมต่ ายแตพ่ อกลบั ถงึ บา้ น เสยี่ วโอวกลบั พบวา่ บน ร่างกายเขามีรอยแผลใหม่มากมาย น่าจะได้รับมาจากการสู้กับฝูงเสือ เขีย้ วดาบ สองจดุ ทไ่ี หล่ จดุ หนง่ึ ทค่ี อ และจดุ ทลี่ กึ ทสี่ ดุ อยตู่ รงแขน แผลนน้ั 344

แทบจะทะลุแขนท่อนล่างของเขาอยู่แล้ว แผลท้ังลึกและยาวจนตอนน้ี เลือดก็ยังไม่หยุดไหล และเมอื่ ครูเ่ ขากย็ งั ใชแ้ ขนข้างน้ีอมุ้ เธอกลับมาอกี เสย่ี วโอวเหน็ แลว้ อดทจี่ ะใจเสยี ไมไ่ ด้ รบี เอากลอ่ งยาออกมาจาก ห้วงมิติ หยิบเอาผา้ กอ๊ ซกบั ยาฆา่ เชื้อรีบมาท�ำแผลให้ อาจเพราะเคยทำ� แผลให้ ‘เถาเถา’ จนชนิ เสย่ี วโอวจงึ ดงึ แขนเขา มาจดั การโดยไม่ถามสักค�ำ เธอใช้กรรไกรเล็กๆ ตัดแขนเส้ือของเขาออก จัดการห้ามเลือด ฆา่ เชื้อ พนั แผล เพยี งครูเ่ ดยี วกเ็ สร็จ แผลตรงไหลจ่ ัดการไม่งา่ ยนัก ต้องให้เขาถอดเสอื้ ออกเธอจึงจะ สามารถทำ� แผลใหไ้ ด้ หญงิ สาวจงึ เลอื กจดั การแผลทเ่ี ปน็ รอยขว่ นตรงคอ ให้กอ่ น รอยเล็บไม่ลกึ มากถลอกเล็กนอ้ ยเท่านั้น หลังจากฆ่าเชื้อท่ีบาดแผลแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าสัตว์กลายพันธุ์ ที่น่ีเอะอะก็ท�ำร้ายกันด้วยกรงเล็บ จะไม่ติดโรคพิษสุนัขบ้ากันบ้างเลย รไึ งนะ... สาวนอ้ ยทน่ี งั่ อยตู่ รงหนา้ ไรอนั มอื หนง่ึ ยนั เตยี งอกี มอื ถอื กา้ นสำ� ลี กำ� ลงั กม้ หนา้ กม้ ตาลา้ งบาดแผลใหเ้ ขาอยา่ งตงั้ ใจ ขนตาเรยี วเปน็ แพยาว กระพอื ไปมาเบาๆ อยใู่ กลเ้ สยี จนบางครง้ั กแ็ ตะถกู คางของเขาทำ� ใหจ้ กั จ.ี้ .. ไรอนั มองสาวนอ้ ยทตี่ อนนอ้ี ยหู่ า่ งจากตนไมถ่ งึ สองเซน็ ต์ ดวงตา ด�ำขลบั คูน่ ั้นสะทอ้ นเงาของเขา รมิ ฝีปากสชี มพเู ม้มนอ้ ยๆ ท่าทางจริงจัง เสี่ยวโอวตกใจยกใหญเ่ พราะจ่ๆู เขากข็ ยบั ตวั กะทนั หนั เธอรบี ดึงสติกลับมา นัยน์ตาด�ำขลับประสานเข้ากับดวงตาสีน้�ำเงินของไรอัน ใบหน้าจึงร้อนวูบแล้วรีบถอยห่างทันที แต่เธอถอยไปได้ไม่ไกลก็ถูกเขา ใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บคว้าข้อมือเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนาบกับท้ายทอย ดงึ ศรี ษะเลก็ ๆ มาหาตน แลว้ โนม้ กายประกบรมิ ฝปี ากสชี มพทู เ่ี ขาจอ้ งตา 345

เป็นมนั มานานโดยไม่ลงั เล 346

บทท่ี 42 รมิ ฝปี ากเธอช่างอ่อนนุ่มเนยี นละเอยี ด ให้ความรู้สึกราวกับว่าก�ำลังชิมก้อนเมฆจุ่มน้�ำผึ้ง กลิ่นช่าง หอมหวานเย้ายวน อาจเพราะตกใจกับการกระทำ� อย่างกะทนั หันของเขา เส่ียวโอว จึงแข็งเกร็งไปทง้ั ตวั ลืมไปเลยวา่ ควรขยบั หนี ไรอันครอบครองรมิ ฝปี ากของสาวนอ้ ย เขาย่ืนปลายลิ้นออกมา ไล้ไปตามเรียวปากอยา่ งนึกประหลาดใจ เขาไม่เคยลองลิม้ เน้อื มนุษยใ์ น รูปแบบนม้ี าก่อน โดยปกตแิ ลว้ ความใครข่ องสตั วป์ า่ นนั้ มกั แสดงออกอยา่ งตรงไป ตรงมา เร่ิมจากเกิดแรงก�ำหนัดเข้าสู่ช่วงผสมพันธุ์ ต่อมาก็เลี้ยงดูลูก ไม่ได้มีข้ันตอนมากมาย แต่ท่ีเขาอยากจูบเธอ นับเป็นพฤติกรรมท่ี นอกเหนอื จากสญั ชาตญาณของสัตว์ปา่ โดยแท้ รมิ ฝปี ากเลก็ ๆ น้ีมักจะเจื้อยแจ้วใสเ่ ขา เล่าน่นั เลา่ นดี่ ้วยน�ำ้ เสียง ออ่ นนมุ่ นา่ ฟงั อยตู่ ลอด บา้ งกเ็ รยี กเขาวา่ เถาเถาอยา่ งสนทิ สนม บา้ งเรยี ก เขาว่าไรอันอย่างหวาดกลัว บางทีก็บอกว่าอยากกลับบ้านด้วยน้�ำเสียง 347

ด้ือดึง เขาล่ะอยากชิมนักว่าริมฝีปากท่ีจัดจ้านเช่นนี้จะมีรสชาติเป็น อยา่ งไร พอไดช้ ิมกลบั รสู้ กึ ว่าหวานกวา่ ที่คดิ ไรอันประกบปากเขาลงเบาๆ แล้วค่อยๆ กัดริมฝีปากล่างของ เธอ ทดลองจบู อย่คู รหู่ นึ่ง จึงได้รู้ว่าการฝกึ ฝนศิลปะนไี้ มจ่ �ำเปน็ ต้องมีครู ผู้สอนก็สามารถเชี่ยวชาญได้อย่างรวดเร็ว ขอเพียงรู้วิธีที่จะเปิดปาก ชมพนู ้อยๆ นใ้ี ห้รับเขาเข้าไปได้เท่านั้น เสือดาวหนุ่มใช้ล้ินดุนฟันท่ีปิดสนิทของเธอให้อ้ารับล้ินของเขา ใหเ้ ข้าไปสำ� รวจภายใน ลนิ้ สากระคายเคลอ่ื นผา่ นโพรงปากของเสีย่ วโอวเบาๆ ให้ความ รู้สึกเจ็บๆ คันๆ เธอรีบตั้งสติ ผลักหน้าอกไรอันแล้วหลบไปด้านข้าง ใบหนา้ นา่ รกั ตอนนแ้ี ดงกำ่� ทำ� อะไรไมถ่ กู ไดแ้ ตม่ องสบตาไรอนั อยา่ งโมโห “คุณ...คุณ...” ความรู้สึกแปลกๆ ท่ีล้ินเตือนว่าเม่ือครู่เธอถูก เสือดาวจบู ! “หืม?” สีหน้าไรอันยังคงเดิม เสียดายที่กอบโกยความสุขยัง ไมเ่ ตม็ อิม่ เสี่ยวโอวได้ยินเสียงเขากร็ สู้ กึ หูรอ้ นขนึ้ อย่างประหลาด เธอโยน ผา้ พนั แผลในมอื ทง้ิ ตง้ั ทา่ จะลงจากเตยี ง แตไ่ มท่ นั ทป่ี ลายเทา้ จะไดส้ มั ผสั พ้ืนก็ถูกไรอันตวัดข้อมืออีกคร้ัง ความรู้สึกแรกเหมือนฟ้าหมุนดินพลิก พอรูต้ วั อีกทีก็ถกู เขาครอ่ มอยู่เหนือรา่ งอกี แลว้ คราวนไี้ รอนั กมุ ทา้ ยทอยเธอไวอ้ ยา่ งชำ�่ ชอง ประกบรมิ ฝปี ากแลว้ บบี กรามเธอเบาๆ ก่อนจะบุกรุกเข้าไปดา้ นใน กลนิ่ หอมของเสยี่ วโอวให้ ความรู้สกึ สะอาดสดช่ืนแบบทต่ี วั เมียในฝูงไม่มี พอได้ลองลิ้มรสครัง้ หนึง่ กอ็ ยากจะสำ� รวจสิ่งใหมม่ ากขน้ึ อีก 348

ความใกล้ชิดจากเขากระแทกเข้าใส่ก�ำแพงป้องกันตัวของเธอ ยดึ ครองเธอแทบทกุ ตารางน้ิว ขม่ เหงจนหญิงสาวพา่ ยแพไ้ ม่เป็นขบวน ขณะเดียวกันฝ่ามือหนาหนักก็วางลงบนเอวนุ่มแล้วลูบไล้ไปมา ไม่หยุด เส่ียวโอวดิ้นรนสุดชีวิต พยายามเสยหมัดกระแทกลงตรงไหล่ ของเขา ท้ังโกรธทัง้ รอ้ นใจจนแทบจะรอ้ งไห้ออกมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดิ้นไม่หลุด แรงทุบของเธอส�ำหรับเขาแล้ว ถือวา่ เบามาก ย่งิ เธอดน้ิ เขากย็ ่งิ จะจบู หนกั หนว่ งมากข้นึ โดยไม่รเู้ ลยวา่ ล้ินสากระคายของตนเสียดและถูไถไปมาจนอีกฝ่ายรู้สึกแสบไปหมดท้ัง โพรงปาก ไมร่ ้ผู ่านไปนานเทา่ ไร เสีย่ วโอวกร็ สู้ ึกชาไปจนถึงโคนล้ิน น�ำ้ ตา หยดหน่ึงพลันร่วงออกมาด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ไม่รู้ว่าเจ็บปวด หรอื นอ้ ยใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงตบประตูดังขึ้น “จ่าฝูง จ่าฝูง...คุณอยู่ข้างใน ไหมครับ?” ไรอนั ชะงกั การเคลอื่ นไหว ขมวดคว้ิ แตไ่ มค่ ดิ จะสนใจกม้ หนา้ ทำ� สงิ่ ทีค่ ้างตอ่ เสียงด้านนอกประตูก็ไม่ยอมเลิกรา ผ่านไปครู่หนึ่งก็ร้องอีกว่า “จ่าฝูง ผมเองวนิ เทอร์ ทา่ นผู้เฒ่าบอกว่าคุณกลับมาแลว้ ...” ไรอนั จำ� ตอ้ งปลอ่ ยคนใตร้ า่ งอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจนกั เปลง่ นำ�้ เสยี งแหบ ต�ำ่ สบถดา่ ออกไปดา้ นนอกอย่างร�ำคาญ “วินเทอร์ ขอให้ธุระของแกเป็นเรื่องใหญ่ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้น ฉนั จะหักคอแกซะ” วินเทอร์ที่อยู่ด้านนอกอ้ึงไปนาน รีบพูดต่อว่า “คืออย่างนี้ครับ จา่ ฝูง เชลยเสือเขีย้ วดาบพวกน้นั คดิ จะหลบหนี กำ� ลงั ของผมกับโครเุ อา 349