สิงห์สถิต 1

พวกมันไมอ่ ยู่ คณุ พอจะไปชว่ ยดูหน่อยไดไ้ หม...” หลงั จากไรอนั ออกไปแลว้ เสย่ี วโอวกน็ อนหงายอยบู่ นเตยี งอยา่ ง เหม่อลอย นานทีเดียวกว่าจะได้สติกลับคืน พอตั้งตัวได้เธอก็รีบลุกขึ้น จากเตียง คว้าเปต้ รงหวั เตียงแล้วกว็ งิ่ ออกไปดา้ นนอก ไมไ่ ด้! เธออยู่ทน่ี ีไ่ มไ่ ด้แล้ว! ต่อให้เขารับปากว่าจะช่วยหาแพ็ต เธอก็จะไม่อยู่แล้ว อุตส่าห์ ใจดีชว่ ยทำ� แผลใหแ้ ต่เขากลบั ทำ� แบบนีก้ บั เธอ เสย่ี วโอวเดนิ มาถงึ ประตสู วน พอนวิ้ มอื แตะลงบนสลกั ประตกู ำ� ลงั จะดึงเปิด...เธอกลับลังเล...ไม่รู้ว่าเสือเขี้ยวดาบที่ด้านนอกกลับไปแล้ว หรอื ยงั ...ถา้ หากเธอออกจากหมบู่ า้ นเสอื ดาวในตอนนี้จะเจอกบั กล่มุ เสอื เขยี้ วดาบหรอื เปล่า? อูฐท่ีผอมตาย...ให้ผอมอย่างไรก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า แม้พวกเขา จะแพ้เสือดาวแตถ่ ้าเปน็ มนษุ ย์ตัวคนเดยี วอย่างเธอละก็...เหลอื เฟือ แม้ว่าเธอจะเคยใช้ประทัดเอาชนะเสือเขี้ยวดาบได้ตัวหน่ึง แต่ เพราะตอนนั้นเธออยู่ในสถานการณ์ได้เปรียบ เพราะเสือตัวนั้นอยู่ตรง ตำ� แหนง่ ดา้ นลา่ งของเธอพอดี แตว่ นั นค้ี งไมง่ า่ ยอยา่ งนนั้ ...หากเสอื เขย้ี ว ดาบกรูกนั เข้ามาเปน็ ฝงู เธอก็ไมอ่ าจหนรี อดเหมือนกัน เสี่ยวโอวแตะปลายนิ้วค้างอยู่ตรงสลักประตู นึกกลุ้มใจ...ได้แต่ ขมวดค้ิวอย่างคดิ ไมต่ ก เม่ือไรอนั จดั การเชลยเสอื เขี้ยวดาบกลมุ่ น้นั เสรจ็ เขารบี กลบั มาบา้ นทันที แต่กลบั พบว่าภายในบ้านน้นั ว่างเปลา่ ไร้เงาคน ดวงตาเขาหรีล่ ง อารมณเ์ ริ่มคกุ รุ่น หลังจากเธอรับปากจะให้เขาช่วยตามหาเต่าตัวนั้น เขาก็นึกไป 350

วา่ เธอตงั้ ใจจะอยกู่ บั เขาตอ่ แลว้ ซะอกี คดิ ไมถ่ งึ ...เขาจากไปเพยี งครเู่ ดยี ว เธอก็หนีไปอกี ในใจของไรอนั ตอนนถ้ี กู แบง่ อารมณอ์ อกเปน็ สองขวั้ ทตี่ า่ งกนั จน ยากจะอธบิ าย เขาไลป้ ลายลิน้ เลยี เขยี้ วหนา้ หมนุ ตวั เดนิ ไปทางประตู ไวจ้ ับเธอไดเ้ มื่อไร เขาจะสงั่ สอนเสียใหเ้ ข็ดหลาบ เพยี งแต.่ ..เดนิ ไปไดไ้ มก่ ก่ี า้ วกไ็ ดย้ นิ เสยี งเคลอ่ื นไหวดงั มาจากใน ห้องครวั เสียงแผว่ เบาอย่างระมัดระวงั เหมือนกลัวจะไปรบกวนใครเขา้ ไรอันหยดุ ฝเี ทา้ แลว้ ตัง้ ใจฟัง เสยี งนัน้ ก็พลนั หายไป... เขากลอกตาไปมา จากน้ันก็หมุนปลายเท้าก้าวยาวๆ ไปทาง ประตูห้องครัวแล้วผลักออก นัยน์ตาสีน้�ำเงินวาววับกวาดมองรอบ หอ้ งครัวรอบหน่ึง ครัวนี้มีขนาดเล็กมองปราดเดียวก็เห็นไปท่ัวห้อง เสือดาวหนุ่ม เดินไปด้านหลังเตาไฟ เหน็ เจา้ ตวั น้อยซ่อนตัวอยู่ตรงนน้ั เสย่ี วโอวนงั่ ขดรา่ งกอดเขา่ สงบนง่ิ คางเลก็ ๆ พาดอยตู่ รงหวั เขา่ อาจเพราะน่ังอยู่ตรงนี้นานจนเกินไป ดวงตาเธอจึงสะลึมสะลือ เหมอื นใกลจ้ ะหลบั พอไดย้ นิ เสยี งเคลอ่ื นไหวขนตายาวๆ กก็ ระพอื สองที แลว้ ลืมตาข้นึ พอเห็นว่าเป็นเขากเ็ บิกตาโตถอยห่างอย่างตระหนก ดว้ ย กลัวว่าเขาจะจบู เธออกี ตอนนีป้ ากยังเจ็บอยู่เลย ไรอนั มองคนตวั เลก็ ตรงหนา้ ดว้ ยอารมณท์ ค่ี อ่ ยๆ ดขี น้ึ จนสหี นา้ กลับเป็นปกติดงั เดมิ ในท่ีสดุ “มาซ่อนตรงนี้ท�ำไม?” เสีย่ วโอวพมึ พ�ำ ตอบเสียงเบา “ท่นี อ่ี ่นุ ด”ี เดมิ ทเี ธอคดิ จะหนี แตพ่ อเดนิ ไปถงึ ประตกู ล็ งั เลคดิ ไปวา่ หากหนี ไปตอนน้ี ยังไม่ทันพ้นหุบเขาคามูด้าก็คงจะถูกเสือเข้ียวดาบคาบไปกิน 351

เสียก่อน จะเปน็ การได้ไม่คุ้มเสีย พอคิดถงึ ขอ้ นแี้ ล้วเธอกพ็ ยายามทำ� ใจ ใหส้ งบ แต่ว่า...ถ้าอยู่ห้องเดียวกับเขาก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย จึงเหลียว มองไปมาเพื่อหาที่หลบซ่อนตัวและก็เจอที่น่ี จึงได้ท�ำตัวเป็นเต่าหดหัว น่ังอยตู่ รงนต้ี ลอด “ในบ้านอุ่นกว่าที่นี่” ไรอันย่ืนมือมาเช็ดฝุ่นที่ติดใบหน้าของเธอ ตั้งท่าจะอุ้มเธอขึ้นแต่คิดไม่ถึงว่าเส่ียวโอวจะหลบอย่างรวดเร็ว แล้วมุด ใต้วงแขนเขาออกไป “ต...ตอ่ ไปคณุ อยา่ มาเอะอะกอ็ มุ้ ฉนั ตามใจชอบอกี ” เสยี่ วโอวยนื อยหู่ า่ งจากเขาหลายกา้ ว กลนื นำ้� ลายแลว้ กลา่ วตอ่ ดว้ ยนำ้� เสยี งตงึ เครยี ด “ฉันไมช่ อบให้ใครอ้มุ ” ไรอันเลกิ ควิ้ ขน้ึ เลก็ นอ้ ย หลงั จากเธอพดู ประโยคนจ้ี บกห็ มนุ ตวั วง่ิ กลบั เขา้ หอ้ งไป ทง้ิ เขา ให้ยนื อยใู่ นครวั เสือดาวหนุ่มเดินตามหลังเธอเข้ามาในห้อง เห็นหญิงสาวถือ กระดาษปากกาก�ำลังเขียนบางอย่างอยู่บนโต๊ะ เขาไม่สนใจว่าเธอจะท�ำ อะไร ไมส่ นใจสง่ิ ทเี่ ธอเขียนด้วย ก้าวยาวๆ เดนิ เข้าโอบเอวบางจากทาง ด้านหลัง ตั้งท่าจะอุ้มเธอข้ึนไปวางบนเตียงแล้วท�ำกิจกรรมท่ีค้างอยู่ เม่อื ครู่ คดิ ไม่ถึงวา่ เจา้ ตัวนอ้ ยในออ้ มกอดจะดน้ิ รนหาทางหนี “ไรอัน...เดย๋ี วกอ่ น ฉัน...ฉันมเี รอื่ งจะพูด” เขาหยุดชะงักมือทนั ที แตย่ ังคงไมค่ ลายออก “อะไรเหรอ?” เสยี่ วโอวทำ� หนา้ จรงิ จงั “กอ่ นนฉ้ี นั เคยบอกคณุ วา่ ฉนั ไมส่ ามารถ อยู่ที่นี่เพื่อเป็นตัวเมียให้คุณได้...ฉันพูดจริงนะคะ ทันทีที่รู้วิธีกลับบ้าน ฉันก็จะไปทันท”ี 352

ไรอันนง่ิ ไปชวั่ ครู่ “ฉนั ถึงได้จีบเธอไง” เสย่ี วโอว “...” น่ีเขาฟังเธอไมเ่ ขา้ ใจเหรอ? “เพราะฉันจะท�ำให้เธออยู่ที่น่ีอย่างเต็มใจ” ไรอันก้มหน้าจ้องตา เธอตรงๆ ใช้ปลายจมูกดันปลายจมูกเธอ “ถา้ เธอไม่อยากเป็นผหู้ ญิงของฉนั กม็ าเปน็ คู่ชีวิตไหม?” ส�ำหรับเสือดาวไม่เคยมีค�ำว่า ‘คู่ชีวิต’ มาก่อน เพราะค�ำน้ีมีไว้ สำ� หรับเผา่ พนั ธ์ทุ ีต่ ัวผจู้ ะมตี วั เมียเพยี งตวั เดยี วตลอดชีวิต เสยี่ วโอวอง้ึ ไปเลก็ นอ้ ย เพราะรพู้ ฤตกิ รรมของเสอื ดาวดี จงึ แปลก ใจที่ไรอันพูดอะไรแบบน้ีออกมา แสดงว่าเขารู้มาตลอดว่าเธอถือสากับ เรอ่ื งระหวา่ งหญิงชายสินะ? ไมส่ ิ! ส่งิ ทีต่ ้องพูดในตอนนไ้ี ม่ใชเ่ รือ่ งน้ี เธอส่ายหัวสลัดความคิด ฟุง้ ซ่านท้งิ ไป ทำ� หน้าบ้งึ และกล่าวต่ออย่างจริงจงั วา่ “ในเม่อื เปน็ อยา่ งน้ี เราก็ต้องมาตกลงกันก่อน ห้ามคุณจูบฉันอีกจนกว่าฉันจะรับปากเป็น คชู่ วี ติ ของคณุ ” ไรอันเลกิ ค้วิ ข้ึนสงู “ท�ำไมละ่ เธอเองกต็ อบสนองฉนั ดีน่”ี พอได้ยินเขาพดู แบบนี้ เส่ียวโอวกน็ กึ ถงึ ตอนทเี่ ขาจูบเธอขึ้นมา อีก ใบหน้าก็แดงกำ�่ ทันที คนบา้ ...เธอไมไ่ ดต้ อบสนองเขาเสยี หนอ่ ย เธอคดิ จะผลกั เขาออก ตา่ งหาก “ไม่รลู้ ะ่ ถา้ คณุ ไมร่ บั ปาก ฉนั จะไปตอนนเ้ี ลย ฉนั จะออกไปตาม หาแพต็ เอง” ไรอันจ้องเส่ียวโอวนิ่ง เขาเพิ่งได้ลิ้มรสความหวานจากเธอ ให้ ปล่อยมือทันทีก็ยังคงท�ำใจไม่ได้ แต่ว่า...เธอในตอนน้ีก็มีสีหน้าเด็ดขาด ถา้ เขาไมร่ บั ปากเธออาจจะหนไี ปจรงิ ๆ กไ็ ด้ เขาเคยเหน็ ความดอ้ื รนั้ แบบ 353

หัวชนฝาของอีกฝ่ายมาแล้ว ไรอนั ไมพ่ ูดก็เหมอื นกบั ตอบรับโดยปรยิ าย เสี่ยวโอวเหน็ เขารับปากจึงโล่งอก เธอหร่ตี าลงมองมอื ของเขาที่ พาดอยบู่ นเอวของตน “ห้ามมาอมุ้ ฉนั อกี ” ไรอัน “...” “ตอนนอน กไ็ ม่ต้องมาเกาะเก่ียวกัน” ไรอัน “...” “แล้วก็” ความคิดของเธอหมุนแล่นเร็วจี๋ อยากจะเอาทุกเร่ืองท่ี นึกออกมารา่ งเปน็ กฎ “ถ้าฉนั ไม่อนุญาต ห้ามคณุ ...” ไรอนั ฟงั อยนู่ านจนทนไมไ่ หว ยกมอื ขนึ้ ใชก้ รงเลบ็ แตะเบาๆ บน ปากเจ้าตัวน้อยท่ียังพูดไม่จบ เขาโน้มกายลงมา ริมฝีปากแนบชิดใบหู ของเธอ ขดู่ ว้ ยนำ�้ เสียงแหบตำ่� “หงิมๆ หนอ่ ย อย่าไดค้ บื จะเอาศอก” 354

บทที่ 43 อ๊ยุ ... ใบหน้าเปียกชุ่มและรู้สึกสากระคาย เหมือนมีคนเอากระดาษ ทรายมาเช็ดหน้าให้ สัมผัสนี้ท�ำให้เส่ียวโอวขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างอด ไม่ไหว หญงิ สาวพลกิ ตวั เอาแก้มมุดฝังเขา้ ผ้าหม่ เพือ่ หลบเล่ยี งต้นเหตุ นา่ ร�ำคาญท่ีคอยรบกวนการนอน แต่ก็ไรป้ ระโยชน์ อีกฝ่ายแค่หยุดน่ิงชั่วครู่ แล้วก็ย้ายเป้าหมายจากแก้มไปท่ีหู ลิ้นสากไถลผ่านใบหูเล็ก จากน้ันก็ท้ังขบทั้งเม้มที่ต่ิงหูของเธอ ลิ้นที่มี หนามเนื้อกรดี ใบหูเบาๆ ทีแลว้ ทีเลา่ ทำ� ใหร้ ู้สึกเจ็บนิดๆ คนั และก็ชา ความรสู้ ึกน้กี ็เหมอื นตอนเส่ียวโอวอยูท่ บ่ี ้าน แมวขนส้ันที่เลี้ยงไว้ก็มักจะท�ำแบบน้ี กลางดึกไม่ยอมนอนก็จะ มาเลียหน้าเลียตา ตอนนั้นเธอง่วงมากไม่มีกะใจมาสนใจมัน พอรุ่งเช้า เมื่อเธอต่ืนนอนก็พบว่าหน้าตัวเองมีรอยแดงจ้�ำจนเห็นเส้นเลือดไป ครึง่ หนา้ แถมยังมีคราบนำ�้ ลายทีแ่ ห้งไปแล้วเลอะเต็มหน้าไปหมด เวลาน้เี ธอร้สู ึกเหมือนกำ� ลงั โดนรงั ควานเหมอื นตอนนน้ั เลย 355

หญิงสาวไม่อยากตื่นมาแล้วเจอหน้าตัวเองเป็นแบบนั้นอีกแล้ว จงึ พมึ พำ� เสยี งเนอื ยๆ ทหี นง่ึ ยนื่ มอื นอ้ ยออกจากผา้ หม่ มาปดั ปอ้ งใบหนา้ ของตน ฝา่ มอื สมั ผสั หนงั ขนนมุ่ รปู รา่ งใหญก่ วา่ แมวทเ่ี ธอเลยี้ ง เสย่ี วโอว พยายามผลักออกแต่มันก็ไม่ยอมขยับจนเธอต้องเป็นฝ่ายเบ่ียงหน้าหนี และสุดทา้ ยกต็ อ้ งลืมตาตนื่ อย่างไมเ่ ตม็ ใจ สง่ิ แรกทม่ี องเหน็ คอื ลำ� ตวั ของสตั ว์ มนั ตวั ใหญม่ าก มผี วิ หนงั และ ขนสีเทาลายด�ำนั่งชันขาหน้าอยู่ข้างกายเธอ หางห้อยอยู่ตรงขอบเตียง กวาดไปมาอยา่ งเชอ่ื งชา้ เมอ่ื เหน็ ว่าเธอตืน่ แลว้ กแ็ ลบล้ินมาเลยี แกม้ อีกครัง้ เสย่ี วโอวทก่ี ำ� ลงั อยใู่ นอาการงว่ งงนุ พอเจอกบั ดวงตาสนี ำ้� เงนิ ฉำ�่ ลกึ ของเขาทำ� ใหต้ นื่ ขนึ้ ทนั ที มอื หนงึ่ ยกกมุ แกม้ ขา้ งทถี่ กู เลยี และถอยหลงั อย่างตกใจ “คณุ ...” อนั ทจี่ รงิ เธอไมไ่ ดร้ สู้ กึ เจบ็ เทา่ ไรแตก่ ลบั รสู้ กึ อายมากกวา่ รบี พดู เตอื นเสอื ดาวตรงหนา้ “เมอ่ื วานคณุ รบั ปากแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ จะไมจ่ บู ฉนั เอาดื้อๆ อกี ทะ...ท�ำไมคุณถึงกลบั คำ� พดู แบบนี้?” เสือดาวตัวใหญ่สะบัดหาง ได้ยินเธอพูดทุกค�ำแต่กลับนิ่งเฉย เหมอื นไมร่ สู้ กึ ผดิ สกั นดิ ไรอนั ในรา่ งเสอื ดาวตอบกลบั ดว้ ยเสยี งทมุ้ ตำ่� และ หยาบกระด้างกวา่ ปกติ “อยา่ คดิ มากน่า...ฉันแคก่ ำ� ลังปลกุ เธอ” เม่ือเขาเปล่ียนเป็นร่างสัตว์ ผ้าพันแผลบนกายก็ฉีกขาดหมด เปิดเผยบาดแผลตรงขาหน้าท่ีทั้งลึกและเป็นรอยพาดยาวสะดุดตา เสยี่ วโอวนิ่งมองอย่อู ย่างน้นั 356

จนกระทัง่ แวบหน่ึงในหัวพลันนึกไดว้ ่า ปกติของสตั วโ์ ดยเฉพาะ พวกสตั ว์ตระกูลแมว มักจะชอบเลยี แผลใหก้ นั และยงั ชอบเลยี แต่งขนให้ อกี ฝา่ ยดว้ ย แต่ว่า...หนา้ เธอไมม่ ขี นสกั หนอ่ ย ท�ำไมเขาต้องปลกุ เธอด้วยวิธี น้ลี ่ะ? เสย่ี วโอวขมวดคว้ิ คดิ หาเหตผุ ล แลว้ หนั มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง บรรยากาศภายนอกตอนนีฟ้ ้ายงั มืดอยู่ จึงก้มหนา้ มองนาฬกิ า ตหี า้ ส่ีสบิ หญิงสาวเอามือเช็ดน้�ำลายเหนียวหนึบบนใบหน้า เบ้ปากน้อยๆ อย่าง นกึ เคอื งในใจ ตอนนถี้ งึ อยากจะนอนกค็ งนอนไมห่ ลบั แลว้ ออกไปลา้ งหนา้ แปรงฟนั เลยละกนั เสยี่ วโอวจงึ ลุกขึ้นไปลา้ งหน้าทีด่ า้ นนอก พอเดินกลับเข้าบ้านก็เห็นเสือดาวตัวใหญ่ท่ีหมอบอยู่บนเตียง กลายเป็นร่างคนแลว้ ไรอันถือผ้าก๊อซในมือก�ำลังพยายามพันแผลให้ตัวเองอยู่ ด้าน ข้างเป็นกล่องยาของเธอ ยาฆ่าเช้ือและแอลกอฮอล์ในนั้นล้วนเปิดออก ผ้าสำ� หรับพนั แผลก็เป็นก้อนย่งุ เหยิง ไรอนั เห็นเธอกลับมากก็ วักมอื เรียก “มาน่”ี พอเสยี่ วโอวเดนิ มาหา เขากย็ กแขนขา้ งทบี่ าดเจ็บพดู ด้วยเสยี ง ทุ้มต่�ำ “ช่วยมัดเง่ือนให้ฉันหน่อย” เสี่ยวโอวมองแขนตรงหน้าอย่างลังเล แล้วก็นึกถึงบาดแผลบน แขนทเ่ี ธอเห็นเมอ่ื วาน จากน้นั ก็โน้มกายลงไปจดั การใหอ้ ย่างวา่ ง่าย เธอผูกเง่ือนท่ีซับซ้อนไม่เป็น ผูกเป็นเพียงรูปโบธรรมดา เมื่อก่อนตอนผูกผ้าพันแผลให้เถาเถาก็ท�ำแบบน้ีแต่ก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร แตพ่ อมาอยู่บนแขนก�ำย�ำของไรอนั กลับดตู ลกไมเ่ ขา้ กนั สกั นดิ หญงิ สาวไดแ้ ตอ่ มยม้ิ แลว้ แกะทผ่ี กู ออกเงยี บๆ แลว้ ลงมอื ผกู ใหม่ 357

แก้มชมพูเปล่งปลั่งเนียนนุ่มของเจ้าตัวน้อยอยู่ใกล้เพียงคืบจนกลิ่นหอม ละมุนอบอวลรายล้อมรอบตัว ไรอันก้มหน้าลง มองเห็นขนตายาวเรียง เสน้ เหมอื นใบสนทีท่ อดยาวเปน็ แพก็อดใจไม่ไดท้ ่ีจะย่นื นิ้วมอื ไปสัมผัส หญิงสาวตกใจเหมือนนกต่ืนศร ลุกลนถอยหลังถามอย่าง หวาดระแวง “คะ...คุณจะท�ำอะไรนะ่ ?” ไรอันมองท่าทีหวาดกลัวของเธอ บิดมุมปากข้ึนแล้วจงใจถาม กลบั “จะไม่ใหจ้ ูบกช็ ่าง...แตต่ อนนแ้ี คแ่ ตะก็ยังไมไ่ ดเ้ ลยเหรอ?” เสยี่ วโอวทำ� หนา้ เบท้ นั ที พดู แบบนเี้ หมอื นกบั วา่ เมอื่ กอ่ นเขามกั ‘แตะ’ เธอบอ่ ยๆ อยา่ งน้นั แหละ หญิงสาวตอบกลับพรอ้ มสา่ ยหน้าอยา่ ง แรง “ไม่ได!้ ” “เงื่อนไขท่ีเธอพูดไปเมื่อคืน ฉันลองคิดดูแล้ว…” ไรอันใช้ฟัน แหลมกดั ปลายผา้ พนั แผลขา้ งหนงึ่ แลว้ มดั เงอ่ื นอยา่ งงา่ ย ดวงตาสนี ำ้� เงนิ จอ้ งเขม็งมาทีเ่ ธอ “ฉันจะรับปากเธอก็ได้ แต่เพื่อเป็นการแลกเปล่ียน เธอก็ต้อง รับปากฉันอย่างหนึ่ง” “เรื่องอะไร?” “ในระหว่างท่ีแผลฉันยังไม่หาย ช่วยดูแลฉันเหมือนที่เคยดูแล เถาเถาไดไ้ หม?” “...” “ทำ� ไม่ไดง้ ้นั เหรอ?” ไรอันยักค้ิวขึ้นเล็กน้อยเป็นเชงิ ถามแลว้ พูด อกี วา่ “เธอขอฉนั มากมายขนาดนนั้ แตฉ่ นั ขอเธอแคเ่ รอื่ งเดยี วเทา่ นน้ั เอง” เส่ียวโอวเม้มปากครุ่นคิดช่ัวครู่ ท่ีจริงแล้วก็ไม่ใช่ค�ำขอที่ยากอะไรนัก จงึ พยักหน้าเปน็ การตกลง แต่เธอลืมไปว่าส่ิงท่ีตัวเองขอน้ันเป็นเรื่องสมควร เพราะจะอยู่ 358

หรือไปเป็นสิทธ์ิของเธอท่ีจะตัดสินใจ ส่วนไรอันแท้จริงแล้วไม่มีสิทธ์ิขอ เลยดว้ ยซำ้� เสีย่ วโอวเติมฟืนใสเ่ ข้าไปในเตา คิดย้อนไปถงึ เมอ่ื ครวู่ า่ เธอไม่ควรรับปากไรอนั หรือเปลา่ ? ถ้าเขาเกดิ ขออะไรแปลกๆ ขน้ึ มาอีกล่ะ? เส่ียวโอวพยายามนึกว่าตอนที่เถาเถาบาดเจ็บเธอเคยดูแลมัน อยา่ งไร คร่นุ คดิ อยู่นานแตก่ จ็ �ำไดเ้ พียงว่า เธอกแ็ คท่ �ำแผลและใหก้ บั ให้ อาหารมันก็เทา่ นน้ั ไมไ่ ด้ท�ำอะไรทเ่ี กนิ กวา่ น้ี หญงิ สาวรสู้ กึ วา่ โลง่ ใจทนั ที โชคดที ต่ี อนนนั้ เธอยงั ไมเ่ คยอาบนำ�้ หรอื วดั อุณหภูมิทที่ วารให้มัน... กลนิ่ ไหมท้ ำ� ใหเ้ ธอไดส้ ตริ บี ดโู จก๊ ในหมอ้ ทกี่ ำ� ลงั จะแหง้ ควนั จาก หมอ้ ลอยคลงุ้ เตม็ ไปหมด จงึ รบี ดบั ไฟบนเตามอื ไมพ้ ลั วนั แตเ่ พราะไมเ่ คย ใช้เตาไฟโบราณแบบน้ีจงึ ท�ำไปแบบเกๆ้ กงั ๆ ไม่เพียงแต่ไฟไมด่ ับแถม ยังท�ำเอาควันลอยวนไปทวั่ ท้ังครัว “แค่ก แค่ก...” สุดท้ายก็จนใจจ�ำต้องยกน�้ำมาสาดใส่เตาไฟ ในทส่ี ดุ จงึ ดับไฟลงได้ หญิงสาวยืนอยู่ในครัวที่ตอนนี้เละเทะไปหมดพร้อมกับถอนใจ ยาวๆ ขณะเดียวกันก็คิดว่าจะท�ำอย่างไรดี โจ๊กที่อุตส่าห์ต้ังใจต้มก็กิน ไมไ่ ดแ้ ลว้ ถา้ ตอ้ งตม้ ใหมค่ งใชเ้ วลานานเลยทเี ดยี ว แถมเธอกย็ งั ใชเ้ ตาไฟ ไมค่ ่อยเป็น ถา้ เกิดท�ำพังขึ้นมาจริงๆ จะทำ� อยา่ งไร? เส่ียวโอวตัดสินใจหยิบเตาไฟและกระป๋องแก๊สจากห้วงมิติของ เธอออกมาใช้ ทนั ใดนนั้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งเคาะประตู เธอจงึ รบี เกบ็ กระปอ๋ งแกส๊ กลบั เข้าท่ีเดิมแลว้ เดินไปเปิดประตู 359

ด้านนอกมีสัตว์กลายพันธุ์ตัวเมียยืนอยู่ ดวงตาสีน้�ำเงินเขียว สันจมูกต้ังตรง ผิวขาวราวหิมะ รูปร่างสูงโปร่ง เธอก็คือโอลินที่เคยมา เมื่อคราวทแ่ี ลว้ น่ันเอง เมอื่ บาดแผลบนกายเรม่ิ หายดี เธอกด็ สู วยอยไู่ มน่ อ้ ย รอยยมิ้ บน ใบหนา้ ก็เบิกบานข้ึนเยอะ “จ่าฝูงไรอันอยู่ไหม?” โอลินพูดกับเสี่ยวโอวด้วยภาษาเสือดาว พร้อมชูโถกระเบื้องในมือ “ฉันท�ำซุปนกพิราบมาให้ ได้ยินมาว่าจ่าฝูง ไรอันบาดเจ็บ ซุปนี่จะช่วยให้แผลสมานตัวได้ดี ขอฉันเข้าไปหน่อยได้ ไหม?” แม้เสี่ยวโอวจะอาศัยอยู่ในฝูงเสือดาวมาหลายวันแล้ว แต่ก็คุย กับไรอันด้วยภาษามนุษย์ตลอด จึงยังฟังภาษาเสือดาวไม่ค่อยเข้าใจ เท่าไร แค่พอรบู้ า้ งเท่าน้นั เส่ียวโอวจับใจความไดค้ ำ� ท้ายๆ จงึ ตอบกลบั เพยี งว่า “อมื ” โอลินขอบคุณเสี่ยวโอวอย่างต้ืนตัน เธอเดินตรงจากสวนเลย เข้าไปถงึ ในห้องนอน ในบา้ น ไรอนั ก�ำลงั นง่ั เขยี่ เปข้ องเสยี่ วโอวอยูบ่ นเตียง เจา้ ตวั นอ้ ยนนั่ จะไปไหนทไี รกต็ อ้ งสะพายเจา้ นต่ี ลอด ขา้ งในเกบ็ อะไรสำ� คญั ไว้กนั แน?่ เขาค้นภายในเป้ พบกระดาษท่ีน่าสนใจแผ่นหนึ่ง บนน้ันวาด แผนท่ภี ูเขาโดยรอบของหุบเขาคามูดา้ ไว้ ตรงทางออกของหุบเขาถกู ทำ� เครื่องหมายไวด้ ว้ ยสแี ดง นยั นต์ าเสือดาวหนมุ่ เขม้ ขึ้นทนั ที “จา่ ฝูง...” เสยี งเบาหววิ ดังขน้ึ ที่ประตู 360

ไรอนั เงยหนา้ มอง เหน็ โอลนิ ยนื อยตู่ รงประตู เธอรบี อธบิ าย “ฉนั ตม้ ซุปพิราบใหเ้ คอรร์ ่ี แตฉ่ นั ต้มเยอะไป เลยแบ่งมาใหค้ ุณถ้วยหนง่ึ ถ้า คุณไม่รังเกียจจะรับไว้กินไหมคะ” พูดพลางเดินก้าวเข้าในบ้าน วางโถ กระเบื้องลงบนโต๊ะ ก้มหนา้ กม้ ตารอคำ� ตอบของเขา ไรอนั ขยำ� กระดาษในมอื เปน็ กอ้ นกอ่ นจะโยนเขา้ เตาผงิ แลว้ เบน สายตากลบั มามองโอลินอีกคร้งั พร้อมกบั ขมวดควิ้ “ใครให้เธอเข้ามา?” โอลนิ อง้ึ ไป รบี กลา่ วตอบ “ม.ี ..มตี วั เมยี ตวั หนงึ่ เปดิ ประตใู หฉ้ นั ...” แต่พูดยังไม่ทันจบไรอันก็ลุกจากเตียง อ้อมผ่านกายเธอเดินไปทาง หอ้ งครวั กลมุ่ ควนั ในครวั นน้ั จางลงแลว้ เพยี งแตว่ า่ เตาไฟมสี ภาพเละเทะ จนดูไม่ได้ เสี่ยวโอวตักน้�ำจากด้านหลังมาถังหน่ึง หยิบเอาผ้ามาซับน้�ำ เพ่อื เช็ดล้างเตาไฟ แต่เพราะเตาสูงเกินไป หม้อเหล็กที่ใช้ก็หนักเธอจึงขยับมัน ไมไ่ หว การทำ� ความสะอาดเลยกลายเป็นเรื่องยากลำ� บาก ตอนที่ไรอันเดินเข้ามาหญิงสาวก�ำลังยืนเขย่งปลายเท้าล้าง ก้นหม้ออยู่ แทบจะมุดหัวเข้าไปในหม้อ ก้นน้อยๆ บิดงอนเหมือนหนู ตวั เล็กจอ้ ยทก่ี �ำลังแอบกนิ น�ำ้ มนั ตะเกียง ไรอันเข้าไปใช้มือข้างท่ีไม่บาดเจ็บหิ้วเธอออกมาจากหม้อแล้ว วางเธอลงบนพน้ื เหน็ ใบหนา้ และจมกู เธอลว้ นเตม็ ไปดว้ ยคราบเขมา่ ควนั ก็ย่ืนนิ้วโป้งไปเช็ดให้ ถามด้วยเสียงแหบต่�ำ “เธอท�ำอะไรอยู่? จะต้ม ตัวเองหรอื ไง?” เสย่ี วโอวเอามือปาดแกม้ อย่างอายๆ “ตม้ โจก๊ ” “แลว้ ไหนโจก๊ ล่ะ?” “ทำ� ไหมไ้ ปแลว้ ...” หลงั พดู จบเธอยงิ่ รสู้ กึ ผดิ และอาย อธบิ ายเสยี ง 361

ค่อย “ฉันจดุ ไฟไมเ่ ปน็ ” เขาไมเ่ พยี งแตไ่ มโ่ กรธยงั อมุ้ เจา้ ตวั นอ้ ยทเ่ี ลอะเทอะทง้ั ตวั ขน้ึ พา เดินออกไปดา้ นนอก “ท�ำไมไมเ่ รียกฉนั ?” เสี่ยวโอวได้แตเ่ ม้มปากไมต่ อบ จะให้เธอพูดยังไง กเ็ ธอไมอ่ ยาก อย่ใู นพื้นท่แี คบๆ กบั เขา... ด้านในห้องนอน โอลินยังคงยืนน่ิงอยู่เห็นไรอันอุ้มเส่ียวโอว ออกมา รอยย้ิมจงึ หยดุ นงิ่ ลง “จ่าฝูงไรอนั ...” ไรอนั หยดุ ฝเี ทา้ ลง เบนสายตามอง “ตอนนฉ้ี นั อยากอยกู่ บั ผหู้ ญงิ ของฉนั ถา้ ไมม่ อี ะไรเธอกไ็ ปได้แลว้ ” 362

บทที่ 44 หลังออกมาจากบ้านไรอัน โอลินไม่ได้กลับท่ีพักทันทีแต่ ตรงไปบา้ นผเู้ ฒา่ สจุ ิราโดยอ้างวา่ ไปเย่ียมสุชานา ผู้เฒ่าสุจิราเพิ่งป้อนโจ๊กให้ลูกสาวกินจนหมดถ้วย สุชานา บาดเจ็บตรงล�ำคอจึงกนิ ได้แต่เพยี งอาหารเหลว ขณะทผ่ี เู้ ฒา่ กำ� ลงั จะไปลา้ งถว้ ยทห่ี อ้ งครวั กไ็ ดย้ นิ เสยี งเรยี กจาก หนา้ ประตู “ท่านผเู้ ฒ่า” เขาหนั กลบั ไปมอง โอลินเดนิ เขา้ ในสวนอย่างสงบเสงี่ยม กลา่ ว พร้อมรอยย้ิม “ฉันมาเย่ียมสุชานาค่ะ ไม่ทราบว่าบาดแผลเธอเป็นยังไง บา้ ง?” ตวั เมยี ทชี่ ว่ ยมาจากฝงู เสอื เขย้ี วดาบนน้ั ลว้ นมที า่ ทางตน่ื กลวั จๆู่ โอลนิ กลบั เปน็ ฝา่ ยมาเยยี่ มสชุ านา ทำ� ใหส้ จุ ริ าแปลกใจเลก็ นอ้ ย แตล่ กู สาว ของเขามีนิสัยร่าเริง มนุษยสัมพันธ์ดี ก็คงไม่แปลกอะไรถ้าโอลินจะมา เย่ยี ม “สชุ านาเพง่ิ หลบั ไป ไวต้ นื่ แลว้ ฉนั จะชว่ ยบอกใหว้ า่ เธอมาเยยี่ ม” โอลนิ พยกั หน้าอย่างเสยี ดาย เดิมควรจะลากลบั แต่ก็ไมท่ �ำ 363

“จริงสคิ ะ...ท่านผเู้ ฒา่ ยังมีอกี เร่ือง” “อะไรหรือ?” โอลนิ หลุบตาลงมองพื้น กลา่ วชา้ ๆ “ไดย้ นิ มาวา่ จ่าฝูงก็บาดเจ็บ เหมือนกัน เมื่อครู่ฉันไปเย่ียมเขา ในสวนที่บ้านจ่าฝูงเหมือนมีตัวเมีย อาศัยอยูด่ ้วยตัวหนึ่ง ดแู ล้วเหมือนไมใ่ ชเ่ สอื ดาว...” “อ้อ เธอหมายถึงเดก็ คนนัน้ น่ะหรอื ” สจุ ริ ายังคงมีนำ้� เสยี งเรยี บ เฉย เหมือนเคยตอบค�ำถามแบบนี้มาหลายรอบแล้ว “เธอเป็นตัวเมียที่ จา่ ฝงู พากลบั มาดว้ ย เปน็ ผทู้ เี่ คยชว่ ยชวี ติ จา่ ฝงู ไว้ ไมใ่ ชเ่ ผา่ พนั ธเ์ุ ดยี วกบั พวกเราจรงิ ๆ นั่นแหละ” โอลนิ นง่ิ ไป ในตอนแรกเธอกน็ กึ วา่ เสยี่ วโอวเปน็ เหมอื นกบั เธอท่ี ไรอนั ช่วยชีวิตมาเหมือนกัน คดิ ไมถ่ งึ ว่ากลบั เป็นเสีย่ วโอวเองทเี่ ปน็ ฝา่ ย ชว่ ยชวี ิตไรอนั ไว้ ตวั ผูท้ ่ีแข็งแกรง่ อยา่ งจา่ ฝูง...ก็ต้องใหต้ ัวเมียมาช่วยด้วยหรอื ? โอลินดึงสติกลับมาจากความแปลกใจ ปรับสีหน้าเป็นปกติแล้ว ถามต่อ “หมายความวา่ เธอจะอย่กู บั ฝงู เสอื ดาวตอ่ ไปหรือคะ?” สุจิราตอบเบาๆ “น่าจะ...” เขารู้ว่าตัวเมียตัวน้ันเคยหนีไปสอง สามครั้ง แตก่ ถ็ กู จ่าฝูงตามกลบั มาทุกคร้งั ไรอันรักใคร่ทะนถุ นอมเธอยงิ่ กวา่ อะไรท้ังหมด จะปล่อยใหเ้ ธอจากไปได้อย่างไร? โอลินเม้มรมิ ฝปี าก ท่าทางสงสัย “แต.่ ..กล่มุ ตวั เมียในฝูงต้องมา อาศยั รวมกนั ทล่ี านดา้ นหลงั ไมใ่ ชห่ รอื คะ การทเี่ ธอแยกตวั ไปอาศยั อยกู่ บั จา่ ฝูงแบบนน้ั จะท�ำใหส้ มาชกิ ฝูงตัวอืน่ ๆ ไม่พอใจหรือเปล่า?” อยา่ งไรเสยี ฝงู เสอื ดาวกข็ าดแคลนตวั เมยี การทจี่ า่ ฝงู ครอบครอง ตัวเมียตัวหนึง่ ให้เป็นของตนแต่เพยี งผู้เดยี ว เป็นสิ่งทไี่ ม่สมควรอย่างย่งิ ผู้เฒา่ สจุ ริ าจึงนง่ิ เงียบไป 364

“แลว้ ก.็ ..ดเู หมอื นวา่ เธอจะดแู ลใครไมค่ อ่ ยเปน็ ตอนทฉ่ี นั ไปเยย่ี ม จา่ ฝงู ไรอนั เธอกำ� ลงั ตม้ โจก๊ แทบจะเผาหอ้ งครวั ไปเสยี แลว้ ...” โอลนิ เหน็ ว่าแววตาของผู้เฒ่าสุจิราเร่ิมหวั่นไหวก็กล่าวเสริมทันที “ที่ท่ีฉันพักอยู่ ตอนนยี้ งั มหี อ้ งวา่ ง ถา้ เธอยา้ ยเขา้ มาเราจะไดส้ อนเธอท�ำอาหาร ฉนั ถนดั ด้านน้มี ากคะ่ ” พอโอลินไปแล้ว สุจิราจึงเพ่ิงตระหนักถึงปัญหาน้ี ไรอันไม่เคย เอ่ยปากเร่ืองจะแบ่งปนั เสย่ี วโอวกบั ฝูงมาก่อน หรอื เขาคดิ จะครอบครอง ตวั เมียตัวนนั้ คนเดียวจริงๆ อาศยั ความสามารถของไรอนั ...ใชว่ า่ จะท�ำไมไ่ ด้ เพียงแต่ว่า...กฎระเบียบในฝูงเสือดาวก็เป็นแบบนี้มานับร้อยปี เมื่อถูกละเมิดฝูงก็จะเสียสมดุล ถึงเวลานั้นอัตราส่วนระหว่างตัวผู้กับ ตัวเมียจะยิ่งไม่เท่ากัน แม้แต่การสืบทอดรุ่นต่อๆ ไปก็อาจเป็นปัญหา เขาจะวางเฉยปลอ่ ยใหเ้ รอ่ื งนเี้ กดิ ขนึ้ ไม่ได้ นับตั้งแต่เส่ียวโอวเกือบท�ำไฟไหม้ครัวไปคร้ังท่ีแล้ว เธอก็ ไม่กลา้ ใช้เตาไฟในบ้านอีก เสี่ยวโอวเตรียมท�ำอาหารส�ำหรับม้ือเท่ียงวันน้ีโดยหยิบเอา กระป๋องแกส๊ หม้อสเตนเลสกับวัตถุดบิ ทีใ่ ชท้ �ำอาหารออกมาจากห้วงมิติ เธอหุงข้าวหม้อหนึ่ง ท�ำผักตุ๋นสองอย่างแล้วก็ซุปเนื้อ พอท�ำเสร็จก็น�ำ ทกุ อยา่ งใสช่ ามกระเบือ้ งแล้วยกเข้าไปในบ้าน แผลบนตัวของไรอันนนั้ ดขี ึ้นมากแล้ว มีแต่แขนซ้ายทย่ี งั พนั ผ้า อยู่จึงเคล่ือนไหวไม่ค่อยสะดวก เส่ียวโอวย่ืนตะเกียบคู่หนึ่งมาตรงหน้า เขา ถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณใชต้ ะเกียบเปน็ ไหม?” ไรอันไม่ตอบ ก้มตามองของสีด�ำในถว้ ย ถามวา่ “นค่ี อื อะไร?” 365

“สาหรา่ ยไง ดีกบั แผลคณุ นะ” สัตว์กินเน้ืออย่างพวกเขากินเนื้อมาหลายปี ไม่ค่อยได้กินผัก โภชนาการในรา่ งอาจจะไมส่ มดลุ เสยี่ วโอวจงึ คบี ใหไ้ รอนั อยา่ งหวงั ดี วาง เอาไวใ้ นถว้ ยเขา “กนิ เยอะๆ หนอ่ ย” เธอคดิ วา่ เขาคงกนิ อาหารแบบนเี้ ปน็ คร้งั แรก จึงอธิบายกับขา้ วแตล่ ะอย่างใหเ้ ขาฟังจนครบทุกชนิด “คุณอย่า เอาแตก่ นิ เนอ้ื กนิ ผกั บ้างตามสมควรจงึ จะดีกบั ร่างกาย” ไรอันเลิกคว้ิ ข้ึนนิดๆ ไม่ตอบรบั หรอื ปฏเิ สธ เขาไมไ่ ดบ้ อกเธอวา่ อนั ทจ่ี รงิ แลว้ สตั วก์ นิ เนอ้ื กก็ นิ พชื บา้ งเหมอื น กนั แต่อาจจะนานๆ ครง้ั เพอื่ ช่วยใหก้ ระเพาะย่อยอาหารได้งา่ ยข้นึ อาจ จะไม่หลากหลายเท่ามนษุ ย์ เพราะแม้แต่พืชท่ีโตในน�้ำ ฝังอยู่ในดินก็ยัง ถูกพวกมนุษย์ขดุ มากนิ ได้ หลงั จากกินข้าวเสร็จ ไรอนั เก็บจานชามเอาไปลา้ งในครวั เธอประเมินกระเพาะของเขาต่�ำไป กับข้าวสองอย่างกับน�้ำซุป หน่ึงถ้วยน้ัน ส�ำหรับเขาแล้วถือเป็นเพียงอาหารเรียกน�้ำย่อย แถมส่วน ใหญ่ยงั เป็นผัก กนิ ไปแลว้ ไม่ทำ� ใหร้ สู้ กึ อิม่ เลยสักนดิ เสือดาวหนุ่มฉวยโอกาสที่เส่ียวโอวนอนพักกลางวันแปลงเป็น ร่างสัตว์มุ่งไปยังหุบเขาทางด้านหลัง เขาจับละมั่งทิเบตตัวหน่ึงได้อย่าง รวดเร็ว แหวกท้องมนั กนิ พอใหอ้ ่ิมไปอีกมอื้ จากนั้นกท็ ง้ิ กระดกู ละม่ังไว้ ตรงชายปา่ กอ่ นกลับไรอันยังไมล่ มื ลา้ งกลิ่นคาวเลอื ดออกจากร่าง... เจ้าตัวน้อยนั้นข้ีกลัวแถมยังอ่อนไหว ถ้ารู้ว่าเขาเพิ่งฆ่าสัตว์กิน พืชไป ต้องหวาดกลวั และไมส่ บายใจแน่ ไรอนั กลบั มาทบี่ า้ นกร็ สู้ กึ แปลกใจทร่ี วู้ า่ จรงิ ๆ แลว้ เธอไมไ่ ดน้ อน พกั หญิงสาวกำ� ลังยนื อย่ตู รงหนา้ เตาผิง ถือกระเป๋าเป้อย่ใู นมือและ 366

ก�ำลงั ค้นหาของบางอย่าง พอได้ยินเสียงฝีเทา้ ก็เงยหน้าขน้ึ ไรอนั เห็นขอบตาเธอแดงๆ ก็คว้ิ ขมวดทนั ที “ไรอัน คณุ มารอื้ เปฉ้ ันเหรอ?” เท้าของไรอันท่ีก�ำลังก้าวข้ามประตูชะงักไปเล็กน้อย จากน้ันก็ ถามกลบั ด้วยสีหน้าไม่เปลย่ี น “อะไรนะ?” เสี่ยวโอวร้ือค้นไปท่ัวกระเป๋า เทข้าวของข้างในออกมาจนหมด มไี ฟฉาย กลอ้ งสอ่ งทางไกล มดี พบั สวสิ สมดุ ปากกา...แตแ่ ผนทที่ เี่ ธอวาด กลับหายไป “ในกระเปา๋ ฉนั มกี ระดาษแผน่ หนง่ึ กระดาษแบบน”้ี เธอพลกิ เปดิ สมุดใหไ้ รอันดู “ขา้ งในวาดสิ่งสำ� คัญไว้ คณุ เห็นไหม?” ไรอันยังคงสีหน้าน่ิงเฉย ไม่เหมือนเส่ียวโอวท่ีร้อนรน “ส�ำคัญ แคไ่ หน?” “...” เสย่ี วโอวนงิ่ อง้ึ แนน่ อนเธอบอกเขาไมไ่ ดว้ า่ เปน็ แผนทท่ี วี่ าด เอาไว้เพ่ือใชน้ �ำทางออกจากหุบเขาคามูด้า จึงบอกแคว่ ่า “ส�ำคญั มาก” ไรอนั พอจะเดาไดแ้ ลว้ วา่ เธอหาอะไร ยยั นคี่ ดิ วา่ เขาไมร่ จู้ กั แผนที่ เสยี ดว้ ยซำ้� เขาทรดุ ตัวลงน่ังยองๆ ด้วยปลายเทา้ อยขู่ า้ งโตะ๊ ตอบเสียง นุ่ม “ไม่เห็น” เขาท�ำหน้าตายราวกับวา่ คนท่ีขย�ำแผนที่ของเสย่ี วโอวเปน็ กอ้ น และโยนเขา้ เตาผงิ เมอ่ื วานไมใ่ ช่ตัวเองเสยี อยา่ งน้นั พอเสี่ยวโอวได้ยินก็ เมม้ ปากทำ� เหมือนจะรอ้ งไห้ ดูท่าคงจะเสยี ใจมากจรงิ ๆ เข็มทศิ พงั แผนที่ก็หาย หรอื เธอจำ� ต้องอาศยั ไรอันใหช้ ว่ ยตาม หาแพ็ตเท่านน้ั ? เส่ียวโอวมองไรอัน “แล้วฝูงท่ีคุณส่งไปตามหาแพ็ต เขาเจอ หรือยังคะ?” 367

ไรอนั ตอบกลบั ดว้ ยเสยี งเนบิ นาบ “แมว้ นิ เทอรจ์ ะวงิ่ เรว็ แตจ่ ะให้ ไปกลบั ระหวา่ งฝงั่ ตะวนั ออกกับหบุ เขานภี้ ายในสามวนั คงเปน็ ไปไม่ได”้ เส่ียวโอวนิ่งอึ้งไปก่อนจะถามขึ้นอีก “แล้ววินเทอร์จะกลับมา เมอ่ื ไหร่? ถ้าเขาหาแพต็ เจอ จะพากลับมาดว้ ยเลยไหม?” ไรอันตอบปดั ไปวา่ “อาจจะ...” เขาไม่ได้บอกเส่ียวโอวว่าเต่าน�้ำฝูงน้ันอาศัยในทะเลตะวันออก และไม่มหี ลกั แหล่งแนน่ อน จะหาเจอหรอื เปลา่ ยังไม่รู้เลย ขณะท่เี สยี่ วโอวก�ำลังนกึ เศรา้ ใจอย่นู ั้น กม็ เี สียงเคาะประตดู ังมา จากด้านนอก ไรอันเดินไปเปิดประตู พบว่าด้านนอกมีเสือดาวตัวเมียยืนอยู่ เธอช่ือว่าวิลเบอร์ เป็นเพื่อนบ้านของผู้เฒ่าสุจิรา ผู้มาเยือนเอ่ยข้ึนก่อน “จา่ ฝงู ไรอนั ทา่ นผเู้ ฒา่ มธี รุ ะขอเชญิ คณุ ไปหารอื สกั หนอ่ ย ไมท่ ราบวา่ คณุ สะดวกตอนนีไ้ หม?” “ผ้เู ฒา่ มีเรื่องอะไรหรือ?” “ฉันเองก็ไม่คอ่ ยแนใ่ จ แตท่ ่าทางรีบรอ้ นมาก” ไรอนั ไมถ่ ามตอ่ เพราะปกตแิ ลว้ สจุ ริ ากม็ กั จะหารอื เรอื่ งภายในฝงู กับเขาเป็นประจ�ำ แต่ก่อนจะไปเขาไม่ลืมเรยี กเสย่ี วโอวเข้ามาหนบี แกม้ เนยี นจนโย้ “อย่าคิดไปไหน รอฉันกลบั มา” อยู่ต่อหน้าคนนอกเขายังกล้าสั่งแบบนี้อีก ไม่รู้จักอายบ้าง หรือไงนะ เสี่ยวโอวได้แต่ปัดมือเขาออก “รู้แล้ว” พอไรอันไปแลว้ เส่ยี วโอวก็เดนิ เข้าบ้านมาคน้ หาแผนทีต่ อ่ เธอ ค้นหาไปท่ัวทุกที่ท่ีอาจจะเป็นไปได้แต่ยังคงไม่พบ กลับไปเจอ ‘สมุด บันทึก’ ของตนโดยไมต่ งั้ ใจ เสย่ี วโอวมนี สิ ยั ชอบจดวนั ทปี่ ระจำ� เดอื นมาลงในสมดุ แมก้ ระทงั่ 368

ตอนอยู่โลกน้ีก็บันทึกเอาไว้ สายตาเหลือบเห็นบันทึกของเดือนท่ีแล้ว เป็นตัวอักษรสีแดงชัดเจนเขียนไว้ว่า ‘วันมีรอบเดือน’ แล้วก็นึกอะไร ขนึ้ มาได้จึงตกใจได้แต่ยนื ตวั แข็งอยูก่ ับท่ี ถา้ ค�ำนวณไม่ผิด วันนก้ี ็คือวนั ทีป่ ระจ�ำเดอื นเธอจะมา? เส่ียวโอวนึกถึงช่วงมีรอบเดือนเมื่อคราวท่ีแล้ว ตอนที่เธอถูก ฮลุ ตันไลจ่ ับไปทว่ั เรือ นึกแลว้ ยงั อดตัวส่ันไมไ่ ด้ เคราะห์ดีท่ีครั้งนั้นเป็นเพราะเรือของฮุลตันเจอเข้ากับโขดหิน และเธอช่วยให้พวกเขารอดพ้นอันตราย คร้ังนั้นเธอจึงรอดมือเขามาได้ แต่คร้งั นี้อยทู่ ฝี่ ูงเสอื ดาว เธอจะหลบอย่างไรพน้ ? คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสยี่ วโอวกร็ บี ปดิ ประตแู ละหนา้ ตา่ งใหส้ นทิ หยบิ เอาผงแคทนิพท่ีเหลือออกมาจากห้วงมิติผสมเข้ากับเคร่ืองหอมที่มีกล่ิน หอมแรง ทำ� เปน็ ถงุ หอมอยา่ งงา่ ยๆ แขวนไวต้ รงเอว แมจ้ ะทำ� แบบนแี้ ลว้ เสย่ี วโอวกย็ งั คงไมว่ างใจ พยายามคน้ หาไปทวั่ หว้ งมติ ิ ในทส่ี ดุ กพ็ บนำ�้ มนั เขียวขวดหนงึ่ เธอเอามันมาทาทัว่ ตัวรอบหนง่ึ จงึ คอ่ ยสบายใจข้นึ แบบนี้น่าจะไมม่ ีใครได้กลนิ่ ‘กำ� หนดั ’ บนร่างเธอแลว้ ละ่ มงั้ ? พอลองคิดอีกทีก็รู้สึกกังวลขึ้นมา แม้จะหลบพ้นช่วงก�ำหนัดไป ได้ แต่ตอนทเี่ ลอื ดเรม่ิ ไหลจะทำ� อย่างไร? ผา้ อนามัยท่ีมเี พยี งสองหอ่ เธอกใ็ ชห้ มดไปเมือ่ คราวท่ีแล้ว หรือ จะตอ้ งใช้ขีเ้ ถ้าจริงๆ? เส่ยี วโอวจำ� ตอ้ งลืมเรือ่ งแผนท่ไี ปกอ่ น แลว้ ไตรต่ รองวา่ จะรบั มอื กับประจ�ำเดือนท่ีกำ� ลังจะมาอย่างไรดี เพยี งครูเ่ ดยี วก็มเี สยี งเคาะประตู เส่ียวโอวนึกว่าไรอันกลับมา เม่ือตรวจดูว่ากลิ่นน�้ำมันเขียวยัง ไมจ่ างไปจึงเดนิ ไปเปิดประตู 369

ผู้ท่ยี นื อยูด่ ้านนอกไม่ใชไ่ รอัน ยังคงเปน็ เสอื ดาวตวั เมยี ตัวนนั้ วลิ เบอรใ์ ชภ้ าษามนษุ ย์คยุ กับเส่ียวโอว “จา่ ฝูงไรอันให้ฉันมาพา เธอไปหุบเขาทางด้านหลงั วนิ เทอร์กลบั มาแล้ว ยงั เอาขา่ วเรอื่ งแพ็ตมา ด้วย” 370

บทที่ 45 วินเทอรก์ ลบั มาแล้วหรอื ? เสี่ยวโอวก�ำลังจะก้าวขาตามวิลเบอร์ออกไปแต่ก็ชะงักเท้าไว้ จอ้ งมองตวั เมยี แปลกหน้าแล้วถาม “ไรอนั พดู อะไรอกี บา้ งคะ?” “จา่ ฝงู ไมไ่ ด้พูดอะไร เธอตามฉนั มากพ็ อ” หญิงสาวยังคงยืนนิ่ง มือเกาะประตูไว้แน่น “คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉนั ตอ้ งรอใหไ้ รอันกลบั มากอ่ น” ถ้าเป็นเม่ือก่อนเธอคงจะไม่ระแวงขนาดน้ี แต่ตอนน้ีอยู่ในช่วง ‘กำ� หนดั ’ พอดี แถมไรอนั กบ็ อกเธอเองวา่ วนิ เทอรไ์ มส่ ามารถไปและกลบั มาได้ภายในระยะเวลาสน้ั ๆ ฉะน้นั ระวังตัวไวก้ ่อนจะดกี ว่า สว่ นเรอื่ งทที่ ำ� ไมตวั เมยี ตวั นถี้ งึ รเู้ รอ่ื งวนิ เทอรไ์ ด.้ ..ยง่ิ คดิ กย็ งิ่ รสู้ กึ ระแวงขึ้นมา ไรอันบอกพวกเขา? หรือวา่ ไปรมู้ าจากไหน? แล้วอยา่ งนจ้ี ะรูเ้ รือ่ งทีเ่ ธอเป็นมนษุ ยไ์ หม? วลิ เบอรเ์ หน็ วา่ สาวนอ้ ยมแี ววตาระแวดระวงั จงึ รวู้ า่ อกี ฝา่ ยคงจะ 371

รูต้ ัวแล้วจงึ ยื่นกรงเล็บมาหมายจะจับตวั เธอ--- โชคดที เี่ สย่ี วโอวระวงั ตวั ไวก้ อ่ นแลว้ จงึ ปดิ ประตไู มอ้ ยา่ งรวดเรว็ และลงสลกั ล็อกประตจู ากด้านใน ยังไม่ทันได้โล่งใจ พอหมุนตัวไปอีกทาง ก็เห็นวิลเบอร์กระโจน เขา้ มา เสย่ี วโอวซวนเซถอยหลงั มนั่ ใจทนั ทวี า่ นตี่ อ้ งเปน็ กลอบุ ายแนน่ อน “ใครใช้ใหเ้ ธอมา? ไรอนั งั้นเหรอ?” เสอื ดาวตวั นนั้ ไมเ่ พยี งแตจ่ ะไมอ่ ธบิ ายกลบั ยงั ชฝู า่ มอื ขน้ึ สบั ลงที่ หลงั คอของเธออยา่ งแรง เสย่ี วโอวรสู้ กึ เจบ็ แปลบแวบเดยี วจากนนั้ กห็ มด สตไิ ป พอฟน้ื ขึ้นมากพ็ บว่าตัวเองอยู่ในบา้ นเลก็ ๆ หลังหน่งึ หญิงสาวลุกขึ้นน่ังยกมือขึ้นจับท้ายทอยแล้วนวดไปมาพลาง เหลียวมองไปรอบๆ บา้ น ไม่มเี ครอ่ื งเรือน ไม่มกี ารตกแต่งใดๆ มเี พียง เตยี งหน่ึงหลัง โต๊ะหนึ่งตวั หอ้ งก็ดูเลก็ และคบั แคบจนแทบไม่มที ใ่ี ห้เดิน เสียด้วยซ�ำ้ ทีน่ ่ีที่ไหน? ท�ำไมเธอถึงมาอย่ทู ีน่ ่ีได?้ ความสงสัยถาโถมเข้ามาไม่หยุด นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อน จะหมดสติ... เธอถกู วลิ เบอรจ์ ับตัวมาไม่ใชห่ รอื ? ตรงสันคอยังเจ็บอยู่เลย ยัย นนั่ มอื หนกั ชะมดั หญงิ สาวเดนิ ลงจากเตยี ง มาหยดุ ทชี่ อ่ งประตู มองลอด ออกไปจงึ ไดร้ วู้ า่ ทน่ี ยี่ งั คงเปน็ หมบู่ า้ นเสอื ดาว บา้ นแตล่ ะหลงั ถกู ปลกู สรา้ ง ขน้ึ มาคล้ายๆ กนั ตงั้ เรยี งรายอยบู่ นพ้นื ทีร่ าบบนลานกวา้ ง ไกลออกไป เป็นเทือกเขาคามูด้าที่ทอดยาวคดเคี้ยว ส่วนท่ีหน้าประตูมีเสือดาว กลายพนั ธุ์หลายตัวเดนิ ผ่านไปมาตลอด วา่ แต.่ ..ทำ� ไมเสอื ดาวกลายพนั ธท์ุ อี่ ยบู่ รเิ วณน.ี้ ..สว่ นใหญถ่ งึ เปน็ 372

ตวั เมีย? ตงั้ แตท่ เี่ ธอมาอาศยั อยกู่ บั ไรอนั สว่ นมากจะเหน็ แตเ่ สอื ดาวตวั ผู้ จนนกึ ไปวา่ ฝงู เสอื ดาวขาดแคลนตวั เมยี เสยี อกี คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะมาอาศยั อยู่ ท่นี ่ีกนั หมด ตัวเมียส่วนใหญ่กำ� ลงั วุ่นอย่กู ับงานทตี่ นทำ� ไมม่ ีใครสังเกตเห็น เธอทเ่ี ดนิ ออกมาจากบ้านเลก็ น่ีด้วยซ้�ำ ท�ำไมวลิ เบอรต์ ้องเอาเธอมาไวท้ นี่ ี่? มีจดุ ประสงคอ์ ะไร? เส่ยี วโอวยงั คงมสี ีหน้าไม่เขา้ ใจ เธอกา้ วเทา้ ออกไปพลางส�ำรวจ สวนรอบด้าน พบว่ามบี ้านสามหลังปลกู เรียงรายอยภู่ ายในบรเิ วณน้ี หลังแรกคือหลังท่ีเธอฟื้นข้ึนมา ส่วนอีกสองหลังประตูแง้มอยู่ เพียงเล็กน้อย เธอเดินไปหยุดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง พลันได้ยินเสียง ครางตำ่� ออกมาจากด้านใน ฝีเทา้ หยดุ นิ่งทนั ที ในบ้านน้ันมีเสียงหยาบหนักและเสียงแหลมเล็กครวญคราง ปะปนกนั เปน็ โทนเสยี งสองแบบทต่ี รงขา้ มกนั อยา่ งสนิ้ เชงิ ทำ� ใหผ้ ฟู้ งั รสู้ กึ หวาดผวา จงั หวะทล่ี มพดั มาทำ� ใหป้ ระตทู แี่ งม้ ไวเ้ ปดิ ออก เสย่ี วโอวเหน็ ภาพ ดา้ นในแลว้ มองอย่างตนื่ ตะลงึ เสอื ดาวตวั ผสู้ งู ใหญก่ ำ� ยำ� ตวั หนง่ึ กำ� ลงั ทบั อยบู่ นรา่ งอวบอม่ิ ของ ตัวเมีย ท่อนเน้ือขนาดใหญ่กระแทกเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายครั้งแล้ว ครั้งเล่าจากทางด้านหลัง เสือดาวตัวเมียหร่ีตาลงร้องจนเสียงแหบแห้ง ความรู้สึกบนใบหน้ายากจะบรรยายออกมาเป็นค�ำพูด ไม่รู้ว่าเธอก�ำลัง เจบ็ ปวดหรือมีความสุข เสี่ยวโอวยืนนิ่งกา้ วขาไม่ออก 373

จนกระทงั่ เสียงในบา้ นเงียบลง เธอจงึ ได้สตคิ ืนมา รีบวงิ่ กลับไป บ้านหลงั เลก็ ท่ตี นฟื้นขน้ึ มาในตอนแรก เม่ือเสี่ยวโอววิ่งมาถึงบ้านเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ตัวผู้ตัวนั้น เดนิ ออกมาจากตวั เมยี แลว้ จากไปอยา่ งเปรมปรดี ิ์ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ กม็ ตี วั ผอู้ กี ตวั เขา้ มา เขาเดนิ เขา้ ไปในบา้ นตวั เมยี ผเู้ คราะหร์ า้ ยตวั นน้ั เหมอื นกนั แลว้ กต็ ามมาดว้ ยเสยี งโรมรนั แบบเนอ้ื แนบ เนอื้ ดงั ขนึ้ อกี ครงั้ อยา่ งไมข่ าดสาย เสยี่ วโอวนง่ั ยองๆ หลบอยหู่ ลงั หนา้ ตา่ ง ขดตวั และไมข่ ยบั ไปไหนอกี ครงึ่ วนั มานเี้ ธอเหน็ ตวั ผหู้ ลายตวั เดนิ เขา้ ออก บา้ นหลงั นนั้ ไมร่ ้เู ท่าไรต่อเทา่ ไร หญิงสาวปิดปากเงียบเนื้อตัวสั่นสะท้าน พยายามอดกล้ันไม่ให้ ตนเองส่งเสยี งกรีดร้องอยา่ งขวญั เสียออกมา ก่อนหน้านี้เธอมักจะได้ยินพวกเขากล่าวถึงเร่ืองแบ่งปันตัวเมีย แต่เธอกย็ ังเคยไม่เขา้ ใจแต่ตอนน้ีมาไดเ้ หน็ กับตาแล้ว แบบน.ี้ ..จะต่างอะไรจากซ่องโสเภณี! วิลเบอร์เอาเธอมาไว้ท่ีนี่ก็เพ่ือจะตีตราว่าเธอเป็นตัวเมียของฝูง เสอื ดาว ตอ้ งอย่ใู นขอบขา่ ยการ ‘แบ่งปนั ’ ของฝงู ใช่ไหม? ไม่ได้...เธอจะอยู่ทน่ี ี่ตอ่ ไปไมไ่ ดแ้ ล้ว เธอจะตอ้ งไปหาไรอัน เสย่ี วโอวปาดนำ�้ ตาแลว้ ลกุ ขน้ึ ยนื เตรยี มจะเดนิ ออกไปนอกประตู แต่ยงั ไมท่ ันได้ออกไปไหนก็มีตวั เมียตัวหนงึ่ เดนิ สวนเข้ามา เสยี่ วโอวผงะถอยหลังแลว้ เพง่ มอง จึงรวู้ ่าเป็นโอลิน โอลนิ สง่ ยมิ้ มาให้ พอเหน็ วา่ ขอบตาเธอแดงกำ่� ทา่ ทางหวาดผวา ก็เอย่ ปากถาม “เธอคดิ จะไปจากทนี่ ี่หรอื ?” เสี่ยวโอวฟังเข้าใจประโยคที่โอลินพูดนึกระแวงขึ้นมาทันที แต่ พยายามปรับสีหน้าใหเ้ รยี บเฉยแลว้ เอย่ ภาษาเสือดาวที่ตนพอจะรู้ 374

“ฉันไม่ใช่ตัวเมียของฝูงเสือดาว ฉันไม่จ�ำเป็นต้องอยู่ที่น่ี” พูด พลางต้งั ทา่ จะเดินอ้อมโอลินออกไป “เด๋ียวก่อน” โอลินรั้งเธอไว้และกล่าวอย่างลังเลใจ “เธอคงยัง ไม่รู้...แต่ว่านี่เป็นเจตนาของจ่าฝูง เขาเป็นคนสั่งวิลเบอร์ให้พาเธอมาท่ี นีเ่ องนะ” เสี่ยวโอวชะงักฝีเทา้ ลงทนั ที “เธอว่าอะไรนะ?” พอตกใจก็เผลอ ใช้ภาษามนุษย์ โอลินกล่าวส�ำทับว่า “แต่ไหนแต่ไรฝูงเสือดาวก็มีกฎระเบียบ ภายในฝูง ทีว่ ่าหา้ มตัวผคู้ รอบครองตัวเมยี ตัวไหนเพยี งล�ำพงั ก่อนหนา้ นี้เธออยแู่ ตใ่ นบ้านของจ่าฝูงเลยทำ� ให้สมาชิกฝูงตัวอน่ื ๆ ไม่พอใจ ไรอนั เป็นถึงจ่าฝูงเสือดาว เขาก็ต้องท�ำตัวเป็นแบบอย่างท่ีดีจะแหวกกฎ เสียเองไม่ได้ จึงเลือกวิธีน้ีเพ่ือบอกเธออย่างนุ่มนวลว่า...ต่อไปเธอต้อง พักอยทู่ ี่น่กี บั พวกเราเท่านั้น” ขอ้ ดที สี่ ดุ ของเธอทมี่ าทนี่ กี่ ค็ อื การเรยี นรภู้ าษาเสอื ดาว ถงึ โอลนิ จะร่ายยาวขนาดน้ี แตเ่ ธอยังพอฟงั ร้เู รื่องอยบู่ า้ ง ที่แท้ไรอันเปน็ คนให้วลิ เบอร์มาส่งเธอท่ีนง่ี ั้นหรือ? เขาหวังจะใหเ้ ธอใช้ชวี ิตอย่ทู นี่ ่ีไปตลอดเลยใช่ไหม? แต่ท�ำไมเขาไม่พาเธอมาด้วยตัวเองล่ะ? ถ้าการอยู่ของเธอจะ รบกวนใจเขาละก็ เธอจะไปจากเขาเองเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ที่ หมบู่ า้ นเสอื ดาวอยแู่ ลว้ ทำ� ไมต้องใช้วิธีนีด้ ้วย? เสยี่ วโอวหลบุ ตาลง ไมพ่ ูดอะไรอีก โอลินนึกวา่ อีกฝา่ ยเช่ือคำ� พดู ตนแลว้ จงึ ปลอบต่อไปวา่ “ต่อไปก็ อาศัยอยูก่ บั พวกเราท่ีน่ีแหละ ในสวนนม้ี ีตัวเมียสองตวั คอื ฉนั กับเคอรร์ ี่ จรงิ ส.ิ ..เธอชอ่ื อะไรนะ? ฉนั ยังไมร่ ู้จกั ชื่อเธอเลย” 375

จู่ๆ เสย่ี วโอวกโ็ พล่งข้ึนมาวา่ “ถ้าอยา่ งนัน้ ฉันย่ิงอย่ทู ี่นไี่ ม่ได”้ “อะไรนะ?” โอลนิ ฟงั ไมร่ เู้ รอ่ื ง เสยี่ วโอวกำ� ลงั พดู ดว้ ยภาษามนษุ ย์ หญิงสาวสะบัดมือโอลินแล้วเดินออกไปด้านนอก เธอไม่เช่ือ ค�ำพูดของตัวเมียตัวน้ีหรอก หรือต่อให้เป็นความจริงก็ต้องให้ไรอันมา ยืนยันด้วยตนเอง ถ้าเป็นเจตนาของเขาจริงๆ ให้ตายอย่างไรเธอก็ต้อง ไปจากฝูงเสือดาว ไม่ใชอ่ ย่ใู หต้ ัวผู้ทน่ี ่ยี ่ำ� ย!ี โอลินหน้าเปลี่ยนสีไปเลก็ น้อย คดิ จะขวางเส่ยี วโอวไว้ พลันหนั ไปเหน็ เสอื ดาวกลายพนั ธต์ุ วั ผตู้ วั หนงึ่ เดนิ เขา้ มาพอดี เขามรี ปู รา่ งสงู ใหญ่ ใสเ่ ส้อื ผ้าทีท่ ำ� จากหนังเลยี งผา เบา้ ตาดำ� คล�ำ้ คงมาหาตัวเมียที่นี่พอดี โอลินเลยแกล้งตะโกนเสียงดังขึ้นมา “เธอคิดจะไปไหนเหรอ จ่าฝูงส่ังเด็ดขาดว่าไม่ต้อนรับเธอกลับไปแล้ว เธออาศัยอยู่กับพวกเราท่ี นไี่ มด่ หี รอื ? ฉนั ทำ� กบั ขา้ วอรอ่ ยๆ เปน็ หลายอยา่ ง เคอรร์ กี่ เ็ ยบ็ เสอ้ื สวยๆ เปน็ ...” ดังคาด เสอื ดาวตวั ผหู้ ันมาสนใจเสียงโอลนิ ทนั ที เขามองไปทาง เสยี่ วโอวจากนน้ั ดวงตากพ็ ลนั สวา่ งวาบ “อา้ ว...นต่ี วั เมยี สดุ หวงของจา่ ฝงู น่ีนา? จา่ ฝงู เล่นเธอจนเบอ่ื แล้วรึไง ถึงได้ส่งมาท่ีน?่ี ” ตอนทไี่ รอนั กลบั มาครงั้ กอ่ นเขากพ็ าตวั เมยี ตวั นม้ี าดว้ ยและเกบ็ เธอไว้ให้อยู่แต่ในบ้าน หลบจากสายตาของสมาชิกฝูง พอข่าวนี้แพร่ กระจายออกไปก็ดึงดูดความสนใจของตัวผู้มากมาย แต่ด้วยความ แข็งแกร่งและอ�ำนาจของไรอันจึงไม่มีเสือในฝูงตัวไหนกล้าย่ืนมือเข้าไป ยุ่งเกีย่ ว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกนั เพราะเขาเพิ่งไดย้ ินจากโอลินวา่ ไรอันท้ิง เธอแลว้ จงึ คอ่ ยๆ ยา่ งเทา้ เขา้ หาเสย่ี วโอวทลี ะกา้ ว แลว้ เลยี รมิ ฝปี ากอยา่ ง สนใจ ดวงตาเตม็ ไปด้วยความใครไ่ ม่ปิดบัง 376

เสีย่ วโอวหวาดกลวั จับจิต ถอยหลงั จนเกือบจะลม้ ทง้ั ยืน ด้วยความไวท่ีเหนือกว่าเสือดาวตัวผู้ตะปบฝ่ามือหนาหนักของ มนั ลงมาบนรา่ งหญิงสาวแลว้ ลอ็ กตัวเธอไว้ เสีย่ วโอวล้วงมีดพับออกจาก ห้วงมติ ิจว้ งแทงหลังมอื ของมนั อยา่ งแรง มนั ร้องอย่างเจบ็ ปวดปลอ่ ยมอื จากเธอทันที เส่ียวโอวฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีแต่ยังหนีไปได้ไม่ไกล ตัวผู้ตัวน้ันก็ ไลต่ ามหลังมาตดิ ๆ เพราะตอ่ ใหเ้ ธอวิง่ เรว็ แค่ไหนก็คงเรว็ สูเ้ สือดาวไมไ่ ด้ มันวิ่งมาใกลจ้ ะถงึ ตัวเธอแล้ว เสยี่ วโอวพลนั นกึ ได้วา่ ในห้วงมิติมปี ระทัด ที่ยังไม่ได้ใช้อีกเยอะ แม้ไม่รู้ว่าจะใช้กับเสือดาวได้ผลหรือไม่แต่ตอนน้ีก็ ไม่มีวธิ ีอื่นคงตอ้ งลองดแู ลว้ เธอหยุดว่ิงและหยิบประทัดพวงหน่ึงออกมาจุดชนวน แล้วโยน ใส่เสอื ดาวท่ตี ามมาดา้ นหลงั ทนั ที เสอื ดาวตวั ผู้วิ่งเขา้ มารบั ประทดั แบบเต็มๆ โดยไมท่ ันได้ระวงั หลงั จากโยนประทดั ออกไปเสย่ี วโอวกร็ บี หมนุ ตวั วงิ่ จากไปอยา่ ง รวดเร็ว บ้านผูเ้ ฒา่ สจุ ิรา ไรอนั กำ� ลงั ขมวดคว้ิ ออกอาการวา่ รำ� คาญเตม็ ที สง่ิ ทสี่ จุ ริ าคยุ กบั เขาวนั นล้ี ว้ นเปน็ เรอ่ื งไรส้ าระ แตอ่ กี ฝา่ ยกลบั พดู จายดื เยอ้ื เสยี นานทา่ ทาง คงไม่จบเอางา่ ยๆ “แล้วก็เรอื่ งท่ผี มรายงานคุณเมือ่ คราวท่ีแล้ว...” “ผู้เฒ่า...ผมเป็นจ่าฝูงไม่ใช่พ่อบ้าน” ไรอันหมดความอดทน ลุกขึ้นจากท่ีนั่งแล้วเอ่ยเสียงเย็นตัดบทค�ำพูดของอีกฝ่าย “ถ้าเร่ืองแค่น้ี คุณยังจัดการไม่ได้ ต้องมารายงานไปเสียทุกอย่าง ผมก็เห็นสมควรว่า 377

คุณคงต้องลาออกจากต�ำแหน่งผู้เฒ่าประจ�ำฝูงแล้วล่ะ” พูดจบก็ก้าวเท้า ต้งั ทา่ จะออกจากบา้ น “เดย๋ี วกอ่ นจา่ ฝงู ยงั มอี ีกเรอื่ ง” สจุ ริ าเรยี กไรอันไว้ ไรอันพูดสวนกลับท้ังๆ ท่ีไม่หยุดฝีเท้า “ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ พวกนั้นอีก... กห็ บุ ปากซะ!” “ผมให้วลิ เบอร์ส่งตัวเมยี ของคุณไปที่ถนนทา้ ยหมู่บา้ นแลว้ ” ถนนท้ายหมู่บ้านคือท่ีท่ีเสือดาวตัวเมียอาศัยอยู่รวมกัน หรือก็ คือแหลง่ เรงิ ส�ำราญของบรรดาตวั ผนู้ ่นั เอง ไรอนั ชะงกั ฝเี ทา้ ลงทนั ทแี ลว้ หมนุ ตวั กลบั มาจอ้ งสจุ ริ าดว้ ยดวงตา สนี ้�ำเงินเขม้ “เม่ือครู่คณุ วา่ อะไรนะ?” “น่ันคือทที่ ่ีเธอควรจะอย่.ู ..” สจุ ริ าสบตาไรอัน แม้จะรู้ว่าสิง่ นอ้ี าจ ทำ� ใหจ้ า่ ฝงู โมโหแตเ่ พอ่ื รกั ษากฎและความปรองดองภายในฝงู เขาจำ� ตอ้ ง ท�ำ “แม้เธอจะไม่ใช่สมาชิกของฝูง แต่ในเม่ือคุณคิดจะเก็บเธอไว้ก็ต้อง แบ่งปนั เธอร่วมกบั ผู้อ่นื ด้วย” 378

บทท่ี 46 “สจุ ิรา คณุ รนหาที่ตายใช่ไหม!” ไรอันพยายามขม่ อารมณ์เกรีย้ วกราด เขาสบถออกมาแลว้ หมุน ตวั จากไปอย่างโกรธจัด ผู้เฒ่าสจุ ิรายืนสัน่ ไปท้งั ตัว ก่อนท่ีไรอันจะข้ึนเป็นจ่าฝูงเดิมทีสุจิราก็เป็นผู้อาวุโสประจ�ำฝูง เสอื ดาวอยกู่ อ่ นแลว้ เรยี กไดว้ า่ ประสบการณส์ งู เพราะผา่ นการดแู ลจา่ ฝงู มาถงึ สองรุ่น ไรอันเกรงใจเขามาตลอด ส่วนตัวเขาใจหนึ่งก็เคารพจ่าฝูงผู้น้ี อีกใจก็คิดว่าบางเร่ืองตนมีสิทธิ์มีเสียงเหนือกว่า สามารถกะเกณฑ์ กา้ วกา่ ยไดต้ ามใจชอบ อย่างเช่นเรือ่ งของเสยี่ วโอว สจุ ริ าคำ� นงึ ถงึ เรอื่ งทายาทของจา่ ฝงู เสอื ดาวในอนาคต จงึ จดั การ ไปกอ่ นแลว้ คอ่ ยรายงานทหี ลงั เขานกึ วา่ ตอ่ ใหไ้ รอนั จะโกรธสดุ ทา้ ยกต็ อ้ ง ยอมลงใหด้ ้วยเหน็ แกห่ นา้ อยบู่ า้ ง แตต่ อนน้ี...ดทู า่ วา่ จะไม่ใช่ ตอนท่ไี รอนั มาถงึ ลานด้านหลงั เส่ยี วโอวก็ไมอ่ ยูแ่ ล้ว มีตัวผู้ที่บาดเจ็บนอนอยู่ตรงพื้น และมีตัวเมียอีกหลายตัวท่ีดู 379

เหมือนจะทำ� อะไรไมถ่ ูกยนื ลอ้ มอยรู่ อบๆ ไรอันตรงเข้าไปเห็นฝ่ามือของอีกฝ่ายถูกของมีคมแทงทะลุ เศษกระดาษสีแดงชิ้นเล็กติดอยู่ตามเส้ือผ้า แววตาของเขามืดลงทันที กรงเลบ็ คมกรบิ ยน่ื ไปควา้ คอเสอื้ ของผบู้ าดเจบ็ หว้ิ ขน้ึ จากพนื้ แลว้ กดเสยี ง ต�่ำถามอยา่ งข่มขวัญ “เธอล่ะ?” ของประหลาดอยา่ งน้ี จะมกี แ็ ต่ในหว้ งมติ ิของเสยี่ วโอวเท่านน้ั เสอื ดาวตวั ผทู้ ถี่ กู ระเบดิ จนบาดเจบ็ นอนหายใจอยา่ งยากลำ� บาก “ใคร...” ไรอนั ตอบเสยี งเยน็ เยยี บ “ตัวเมียของฉัน” เสือดาวตัวผู้มองหน้าไรอัน เนื้อตัวส่ันเท่า พอได้สติก็ช้ีไป ตรงหน้า “หนีไปทางน้ันแลว้ ” ไรอันผลักอีกฝา่ ยลงพื้นแล้วเดนิ ไปตามทางทช่ี ้ี เสอื ดาวตวั ผแู้ อบโลง่ ใจนกึ วา่ จะรอดไปไดเ้ ปลาะหนง่ึ คาดไมถ่ งึ วา่ กอ่ นไปไรอันจะหันมาพดู วา่ “ฉนั เคยประกาศไวก้ ่อนหน้าว่าถา้ ใครคิดจะ มายุ่งกับตัวเมียของฉันก็ให้ไสหัวออกไปจากฝูง พีแอซ แกรู้นะว่าต้อง ท�ำไง” คราวทแ่ี ล้วท่ีออกลา่ สตั ว์ โครุเคยเอาชื่อของเส่ยี วโอวมาคยุ เล่น ในฝูง แตส่ ุดทา้ ยกโ็ ดนไรอันค�ำรามใส่เป็นการเตือน เสือดาวท่ีช่อื พีแอซ ตวั นี้กอ็ ยูด่ ว้ ย พแี อซไดย้ ินกต็ กใจ ฝืนความเจบ็ ปวดลุกขนึ้ น่งั “จ่าฝูง คุณ...” ไรอันยงั คงมสี หี นา้ ไร้ความรู้สึก “ไสหัวไปเดย๋ี วนี้!” โอลินยืนอยู่ด้านหลัง มองแผ่นหลังไรอันที่จากไปด้วยใบหน้า ถอดสี จ่าฝงู มาหาตัวเมียตัวนั้นถงึ ท่ีนี่... 380

เดมิ ทโี อลนิ คดิ วา่ ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งจา่ ฝงู กบั ตวั เมยี ตวั นนั้ แค่ อยูใ่ นฐานะ ‘ผ้ชู ว่ ยชีวติ ’ เท่านน้ั คิดไม่ถึงวา่ จะมาไกลขนาดน้ี หรือวา่ จะ เป็นเหมือนท่ีฝูงตัวอื่นๆ บอก เขาตั้งใจจะแหกกฎครอบครองตัวเมีย ตวั นัน้ แต่เพยี งผเู้ ดยี ว แตส่ ดุ ท้ายโอลินกเ็ ปลย่ี นความคิด จะว่าแล้วก็ไม่นา่ เปน็ ไปได.้ .. ฝูงเสือดาวมีกฎระเบียบชัดเจน เว้นเสียแต่เขาจะอยากเป็นศัตรูกับเสือ ท้งั ฝูง เขากลา้ หรอื ... หา้ โมงสบิ ห้านาที ฟา้ ใกลจ้ ะมืดแล้ว ตรงสถานทีค่ บั แคบลบั ตาคนแหง่ หนงึ่ เสย่ี วโอวก�ำลงั ใช้สองมือ กอดเข่าแล้วขดตัวกลม ร่างกายสั่นสะท้าน พยายามอยู่ให้นิ่งที่สุดเพื่อ ไมใ่ หเ้ ป็นทส่ี งั เกต ถงุ หอมแคทนพิ ทีเ่ ธอพกไว้รว่ งหายไปตอนทก่ี ำ� ลงั ว่งิ หนี กลน่ิ นำ�้ มนั เขยี วทที่ าตวั กจ็ างลงเรอื่ ยๆ พอฟา้ มดื ลงเมอ่ื ไร เหลา่ เสือดาวกลายพนั ธุจ์ ะไดก้ ล่นิ กายของเธอทนั ที ถึงตอนนั้นเธออาจจะหนี ไมร่ อดแลว้ เสย่ี วโอวนกึ ถงึ ภาพทเ่ี หน็ เมอื่ ตอนกลางวนั เสอื ตวั ผพู้ วกนน้ั โถม ทบั กายตวั เมยี ตวั แลว้ ตวั เลา่ ถงึ ขนาดมเี สอื ตวั หนง่ึ กลบั สรู่ า่ งเดมิ และควบ ขบั กบั ตัวเมยี ที่อยูใ่ นรา่ งมนษุ ย์ แมจ้ ะเขา้ ใจวา่ รา่ งเดมิ เปน็ เสอื ดาวดว้ ยกนั ทงั้ คู่ แตภ่ าพทข่ี ดั แยง้ รนุ แรงแบบนนั้ กย็ ังท�ำให้เส่ียวโอวไม่อาจยอมรับได้ อยากจะอาเจียน... เสยี่ วโอวยกมอื ปดิ ปาก แมแ้ ตล่ มหายใจกย็ งั พยายามพน่ ออกมา อยา่ งแผ่วเบา กลวั ว่าถา้ ถูกจับตัวกลับไปแลว้ จะโดนกระท�ำเชน่ เดียวกัน 381

แม้จะพยายามเบาเสียงอย่างที่สุด ก็ยังมีเสียงฝีเท้าเคลื่อนไหว ใกล้เขา้ มา เสยี งเดนิ ใกลเ้ ขา้ มาทกุ ที ทกุ กา้ วยา่ งเหมอื นกำ� ลงั ยำ�่ ลงตรงกลาง ใจ ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปหมด มือข้างหนึ่งก�ำเคร่ืองช็อตไฟฟ้าท่ี เปล่ียนแบตเตอร่ีเตรียมเอาไว้แล้ว อีกมือล้วงเข้าห้วงมิติเตรียมจะหยิบ ประทัด ในใจคดิ หวาดระแวงไปหมด แตเ่ ธอกร็ ดู้ วี า่ ถา้ อกี ฝา่ ยแขง็ แกรง่ มาก เครอ่ื งชอ็ ตไฟฟา้ กอ็ าจจะ ท�ำใหเ้ ขาชาได้เพยี งชว่ั ขณะ และประทัดยงั ไงมันกไ็ ม่ใช่ระเบดิ เสียงของ มนั เอามาหลอกให้ตกใจยังพอไหวแต่ไมพ่ อจะท�ำให้ลา่ ถอยแน่ๆ แตเ่ ธอยังโชคดี...ทีอ่ กี ฝ่ายเหมอื นจะมาเพียงลำ� พัง หญิงสาวกลั้นหายใจเตรียมพร้อมสู้ เธอรอจนอีกฝ่ายเดินมาถึง ตรงหน้าก็กระโดดออกมาจากท่ีซ่อน จ้ีเครื่องช็อตไฟฟ้าไปตรงต�ำแหน่ง หัวใจของเขาทนั ที โดยไมเ่ งยหนา้ ขนึ้ มอง ข้อมือถูกหยุดไว้กลางอากาศ เธอถูกมือของอีกฝ่ายล็อกข้อมือ ไวแ้ น่น...ขยบั ไมไ่ ดแ้ ลว้ เสี่ยวโอวใบหน้าซีดขาว พยายามใช้มืออีกข้างควานหาประทัด ในห้วงมติ ิ แตอ่ ีกฝา่ ยกลบั เรยี กเธอเสยี งเขม้ “เสยี่ วโอว ฉนั เอง” สาวน้อยเบิกตาโต เงยหน้าข้ึนมอง นี่เป็นคร้ังแรกที่ไรอัน เรยี กช่อื เธอ เสียงเรียกของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าแปลกหู กลับท�ำให้เธอ รสู้ กึ คนุ้ เคยอยา่ งทสี่ ดุ ราวกบั วา่ เขาเคยเรยี กเธอในแบบนม้ี าแลว้ นบั ครง้ั ไม่ถว้ น จังหวะนั้นเสี่ยวโอวรู้สึกเหมือนถูกดูดเร่ียวแรงที่มีในร่างไป เสยี ทงั้ หมด แขนขาอ่อนยวบ 382

ไรอนั ยน่ื มอื มาประคองแตเ่ ธอกห็ ลบตามสญั ชาตญาณ ทา่ ทางที่ แสดงออกเผยให้เห็นถงึ ความรูส้ ึกรังเกียจทยี่ ากจะปกปิด เสอื ดาวหนุม่ ไมส่ นใจการตอ่ ต้านของอกี ฝา่ ย เขาโนม้ ตวั ลงช้อน รา่ งเธอแบกขึ้นบา่ แล้วเดินกลบั ฝงู ตลอดทางนอกจากคำ� พดู ทกั ทายคำ� นน้ั แลว้ เขากไ็ มพ่ ดู อะไรอกี “ฉันไม่กลับไป ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!” เส่ียวโอวด้ินรนสุดชีวิตอยู่ บนบา่ เขา ตอนนเี้ ธอไมส่ นแลว้ ว่าจะเปน็ ค�ำส่ังเขาหรือไม่ คิดแตจ่ ะหนไี ป จากท่ีนี่เท่าน้ัน ด้ินอยู่นานก็ยังไม่เป็นผลจึงอ้าปากกัดหลังคอของไรอัน กดั เขา้ ไปลกึ มากจนได้กลิ่นคาวเลอื ดในปาก มาถงึ ตอนน้ี เธออยากขอใหต้ วั เองไมเ่ คยพบหนา้ เถาเถา ไมเ่ คย รจู้ ักไรอนั มากอ่ นจะได้ไมต่ อ้ งตกอยู่ในสภาพเชน่ นี้ ฝา่ ยทโ่ี ดนกดั ไมเ่ พยี งแตไ่ มป่ ลอ่ ย กลบั กดรา่ งเธอแนบกบั ไหลใ่ ห้ แน่นยิ่งข้ึน ใช้มือหนึ่งมาล็อกท้ายทอยเธอเอาไว้ เส่ียวโอวก็ยังไม่ยอม คลายฟนั ทีก่ ดั ออกจนกระทงั่ เธอหมดแรง เขาจงึ เอ่ยปาก “ขอโทษทผี่ ดิ คำ� พูด” ตอนทเ่ี สย่ี วโอวถกู รอ็ ดจบั ตวั ไปไรอนั เคยรบั ปากวา่ จะไมย่ อมให้ เธอเจอเรื่องแบบน้ีอีก แต่เขากลับท�ำไม่ได้ มิหน�ำซ�้ำเธอยังตกอยู่ใน อันตรายมากย่ิงข้ึน และต้องมาเห็นภาพที่แสนจะอุจาดตาของเผ่าพันธุ์ เขาอีก ฟนั ของเสี่ยวโอวทีก่ ัดไรอนั อยคู่ ่อยๆ คลายออก นำ้� ตาหยดใหญ่ ไหลลงมาอาบแก้ม หญงิ สาวร้องไหด้ ้วยความรสู้ ึกน้อยเน้ือต่�ำใจ ของเหลวอนุ่ รอ้ นไหลจากแกม้ ของเธอไปยงั ซอกคอไรอนั ขนตา เปียกชุ่มกะพริบไปมาไล้ผ่านผิวตรงล�ำคอของเขา ให้ความรู้สึกทั้งคัน ทั้งนุ่มจนหัวใจเขาแทบจะสลาย 383

เสยี่ วโอวนำ�้ ตารว่ งเหมอื นหยาดฝน แมจ้ ะไมไ่ ดเ้ อย่ ปากพดู อะไร แตก่ ไ็ มต่ อ่ ตา้ นเขาแลว้ เธอโอบสองแขนรอบคอไรอนั มดุ หนา้ ซบอกสะอน้ื อยา่ งเสยี ใจ “ไรอัน...” เธอเรียกเขาขณะท่ีร้องไห้อยู่ “คุณเป็นคนบอกให้ วลิ เบอร์ตีฉันจนสลบแลว้ เอาไปไวท้ นี่ ั่นหรอื ?” ไรอันชะงกั ฝีเทา้ ดวงตาฉายแววดุร้าย “เปลา่ สกั หนอ่ ย” เขาไมเ่ คยคดิ จะแบง่ ปนั เธอกบั ฝงู ตวั ไหนทง้ั นนั้ “มีฉันอาศัยอยู่ดว้ ย สรา้ งภาระใหค้ ณุ หรือเปล่า?” “อยา่ คิดแบบน้นั อกี ” “โอลนิ บอกวา่ คณุ ควรทำ� ตวั เปน็ แบบอยา่ งทดี่ ไี มอ่ ยา่ งนนั้ เสอื ตวั อ่ืนในฝูงจะลุกฮือข้ึนมาต่อต้าน ไรอัน...ถ้าคุณต้านแรงกดดันจากฝูง ไมไ่ หวกป็ ลอ่ ยฉนั ไปเถอะ ฉนั ไมอ่ ยากกลบั ไปแลว้ ฉนั ไมใ่ ชค่ นของฝงู คณุ ท�ำไมต้องถกู พวกคุณมาทำ� แบบนั้นด้วย...” ไรอนั อมุ้ เจา้ ตวั นอ้ ยมาวางไวต้ รงหนา้ แขนขา้ งหนง่ึ รดั สะโพกเธอ ส่วนแขนอกี ข้างเชยหน้านอ้ ยๆ ข้นึ ใช้น้ิวมือปาดน�ำ้ ตาใหอ้ ย่างเบามอื “ฉนั เคยบอกแลว้ วา่ จะจัดการให้” น้�ำตาของเธอเหมือนไม่มีวนั หมด ยิ่งเชด็ กย็ ง่ิ ไหล สดุ ทา้ ยไรอนั กก็ ้มหนา้ ใช้ล้นิ เลยี พวงแก้มขาวนุม่ กล่าวท้มุ ตำ่� “ขอโอกาสฉันอกี ครงั้ ได้ ไหม ฉันจะจัดการเรื่องน้ีอย่างเด็ดขาด ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดแบบน้ี อกี แล้ว” ไรอันอุ้มเสี่ยวโอวกลับถึงบ้าน ฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็ว คืนน้ัน เขาปลอบเธออยนู่ าน กวา่ เธอจะยอมวางใจอยตู่ อ่ แตถ่ งึ อยา่ งนน้ั เธอกย็ งั มีท่าทางระแวดระวัง ต่อให้นอนหลับไปแล้วก็ไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัว อีก 384

เรื่องวนั น้ฝี งั รากลกึ ลงไปในใจของเธอเสียแล้ว เช้าวนั รงุ่ ข้ึน ฟ้ายังไม่ทันสว่างไรอันก็ส่ังดอลโต้ให้พาฝูงท้ังหมดไปยัง ‘ลานประลอง’ ทางด้านหลงั หมบู่ ้าน ลานประลองคือที่ท่ีใช้เลือกจ่าฝงู เสอื ดาวทุกรุน่ หรอื จริงๆ แล้ว ใช้คำ� ว่า ‘แขง่ ขัน’ นา่ จะเหมาะสมกวา่ เพราะใครก็ตามทมี่ ีกำ� ลงั แขง็ กล้า สามารถเอาชนะผู้ท่ีมาท้าชิงได้ทั้งหมด เสือดาวตัวน้ันก็จะเป็นจ่าฝูงรุ่น ต่อไป การเลอื กจ่าฝงู จะมีขนึ้ สิบปีคร้ัง ต้งั แตไ่ รอันโตเต็มวัยเขาก็อยู่ใน ตำ� แหนง่ จ่าฝงู มาโดยตลอด นับมาถงึ ตอนนี้ก็เป็นปีทีส่ ิบพอดี ยามนฝี้ งู เสอื ดาวทงั้ หมดมารวมตวั กนั ตวั ผกู้ บั ตวั เมยี ยนื สลบั กนั ในอัตราส่วนประมาณเจ็ดต่อหน่ึง ฝูงทุกตัวล้วนมีสีหน้าไม่เข้าใจว่ายัง เหลอื อกี ตง้ั ปกี วา่ จะครบกำ� หนดเลอื กจา่ ฝงู รนุ่ ถดั ไป ทำ� ไมไรอนั ตอ้ งเรยี ก พวกเขามารวมกนั ทนี่ ดี่ ว้ ย? หรอื วา่ จะสละตำ� แหนง่ ก่อนกำ� หนด? เสือดาวในฝูงบางตัวมองผู้เฒ่าสุจิราที่ยืนอยู่ข้างๆ คิดจะขอ ค�ำตอบ แต่สุจิราท�ำเพียงส่ายหน้าและกล่าวอย่างเป็นกังวล “ผมไม่รู้ จ่าฝงู ไมไ่ ด้บอกผมมาก่อน” น่ันหมายความว่า อย่าถามเพราะแมแ้ ต่เขาเองกไ็ มร่ เู้ หมือนกนั ผ่านไปครู่หนึ่งไรอันก็มาถึง สายตาของฝูงมองไปยังตัวเมียท่ี จ่าฝูงอุ้มไว้แนบอก ฝูงบางตัวท่ีเคยเห็นเส่ียวโอวรู้ทันทีว่าเป็นตัวเมียท่ี จ่าฝูงพากลับมาอยู่ดว้ ย เนอื่ งจากตวั เมยี ตวั นที้ ง้ั รา่ งเลก็ และบอบบาง ผวิ พรรณผดุ ผอ่ งดู 385

เนยี นนมุ่ ทรวดทรงอรชรออ้ นแอน้ ไมบ่ กึ บนึ เหมอื นกบั ตวั เมยี ตวั อนื่ ๆ ใน ฝูง ดังนนั้ ตวั ผู้ในฝูงหลายๆ ตัวพอเหน็ เธอก็จำ� ได้ทันที เสี่ยวโอวถูกไรอันอุ้มมาแบบน้ี ทั้งรู้สึกอับอายและสงสัยว่าเขา ปลุกเธอให้ลุกจากเตียงตั้งแต่เช้าโดยไม่บอกเหตุผลแล้วพามาที่น่ีท�ำไม ท่ีท่มี แี ต่สมาชิกฝงู เสอื ดาวของเขา หลงั จากผา่ นเรอื่ งเมอ่ื วานมาแล้ว เธอกไ็ มม่ คี วามรสู้ ึกดๆี ใหก้ บั ใครหนา้ ไหนทั้งนัน้ “ถ้ามากันพร้อมแล้ว ฉันขอแนะน�ำอย่างเป็นทางการ น่ีคือ เสยี่ วโอว...เธอเปน็ ผหู้ ญงิ ของฉนั ” ไรอนั เผชญิ หนา้ กบั สายตาของเสอื ดาว ท้งั ฝงู ประกาศเร่อื งของเธออย่างใจเยน็ “หรอื กค็ ือ...คูช่ ีวิตของฉนั ” พอเอย่ คำ� วา่ คชู่ วี ติ ออกมา สมาชกิ ในฝงู ทงั้ หมดกอ็ ง้ึ ไปตามๆ กนั คชู่ วี ติ ? มนั คอื การทต่ี วั เมยี ตวั หนง่ึ จะอยกู่ นิ กบั ตวั ผเู้ พยี งตวั เดยี ว ไม่ใช่เหรอ สจุ ริ ามอื สั่น สหี น้าเหมือนไม่อยากจะเช่อื “จ่าฝูง คณุ ...กล่าวค�ำ นี้ออกมา เจตนาจะท�ำอะไร?” “ผมเจตนาจะบอกว่า...ใครกต็ ามทจี่ ้องคู่ชีวิตผมตาเปน็ มนั กจ็ ะ เจอจดุ จบแบบเดยี วกบั พแี อซ” ไรอนั ไลป้ ลายลิ้นเลยี เข้ียวหนา้ ตอบกลบั อย่างเหยี้ มเกรียม เม่ือวานพีแอซถูกไรอันขับออกจากฝูงท้ังๆ ที่ยังบาดเจ็บอยู่ กลนิ่ คาวเลอื ดจงึ ดงึ ดดู ไฮยนี า่ ฝงู หนง่ึ ใหม้ ารมุ ขยำ้� เมอื่ ไมม่ ฝี งู คอยปกปอ้ ง พีแอซจึงพา่ ยแพ้ต่อไฮยีน่าอยา่ งรวดเร็ว เขาถูกฝูงไฮยีน่าลากไสแ้ บ่งกนั กนิ จนไม่เหลอื แม้แตก่ ระดูกดว้ ยซำ�้ ท่ามกลางเสียงร้องตะลึงของฝูง ไรอันก็เอ่ยอีกเรื่องข้ึนมาอย่าง 386

ไมย่ อมใหเ้ สียเวลา “นับแต่นี้ไป ฝูงเสือดาวไม่มีระบบแบ่งปันตัวเมียอีก มีแต่คู่... ท่ีจะอยู่ด้วยกันไปช่ัวชวี ิต” จบเลม่ หนง่ึ (โปรดตดิ ตามตอ่ เล่มสอง) 387