สิงห์สถิต 1

แรง “ปัง!” เสียงดังลั่นจนต้นไม้สั่นไปท้ังต้น ร่างเล็กร่วงลงมากองกับพ้ืน หิมะทต่ี กค้างอยู่บนตน้ หล่นใสห่ ัวไรอันพอดี ฝังท้ังรา่ งของอดีตจ่าฝูงจน มดิ หลงเหลอื ไว้แตเ่ นินหิมะนอ้ ยๆ ราอลู ซธิ ยกฝา่ มอื ตนขน้ึ มามอง เหน็ เลอื ดสดๆ ไหลซมึ ออกตรง จุดท่ีไรอันกัด มรี อยฟันสองรอยบนง่ามนิ้ว น้ิวโป้งแทบจะถูกกัดขาดไป ครึ่งหน่ึง เขาลองขยับข้อตอ่ นิ้วโป้งดู ยังดที ก่ี ระดกู ยังไม่หัก พอเงยหนา้ ข้ึนอีกคร้ังเหลือแต่เพียงความเย็นเยียบในแววตา ดูแล้วไม่ต่างจาก เครือ่ งจกั รสงั หาร หลังจากไรอันบาดเจ็บและหายตัวไป เผ่าเสือดาวก็ไร้จ่าฝูง ทกุ อย่างว่นุ วายไปหมด ราอูล ซธิ เปน็ ผเู้ ดยี วที่มีพละกำ� ลงั สสู กี บั ไรอัน ในขณะท่ีเสือส่วนใหญ่เริ่มคิดว่าเขาสมควรข้ึนเป็นจ่าฝูงของเผ่าเสือดาว หลายตวั เรมิ่ สวามภิ กั ดใ์ิ ห้ มกี ารรวมกำ� ลงั กนั ผลกั ดนั เขาเปน็ จา่ ฝงู ทวา่ ... ทุกอยา่ งกลบั ไร้ประโยชนห์ ลังจากที่กลุ่มผอู้ าวุโสในเผา่ ยนื กรานว่าไรอนั ยงั ไม่ตาย ดงั นั้นจะเปลยี่ นจา่ ฝูงไม่ได้ ราอูล ซธิ แสยะมุมปากดูนา่ ขนลุก ใช่แล้ว ไรอันยังไม่ตายจริงๆ มันแค่กลายเป็นเศษสวะที่ ไรป้ ระโยชน์ หากเขาพาไรอันในสภาพน้ีกลับไปโยนลงต่อหน้าผู้อาวุโส ไมร่ พู้ วกนัน้ จะมีปฏิกริ ิยาอย่างไร? จะตอ้ งสนกุ มากแนๆ่ แต่ว่าก่อนจะถึงตอนน้ัน เขาก็ไม่รังเกียจท่ีจะเล่นกับเด็กเวรน่ี เสยี หนอ่ ย ราอลู ซธิ ยกปลายเท้าขน้ึ ก้าวเข้าหาเนนิ หมิ ะทีละกา้ ว เขาโน้ม 200

ตวั ลงควา้ ไรอนั ออกมาจากกองหมิ ะ เอารา่ งเลก็ ๆ นน้ั ยนั ไวก้ บั ลำ� ตน้ ของ ไม้ใหญด่ า้ นขา้ ง ขณะเดยี วกนั ก็ยกมอื อกี ขา้ งข้นึ เผยกรงเล็บยาวแหลม เลง็ ไปท่ชี ่องอกของไรอันแล้วค่อยๆ จกิ ลึกลงไป “อยา่ นะ!” เสย่ี วโอวรอ้ งหา้ มเสยี งลนลาน เมอ่ื ครเู่ ธอตกใจมากจน พูดไมอ่ อก กวา่ จะหาเสยี งตวั เองเจอก็ผ่านไปครู่หนงึ่ แล้ว ทำ� ไมเสอื ดาวขนดำ� ตวั นถ้ี ึงโผลม่ าปุ๊บก็ท�ำรา้ ยเถาเถาเลยละ่ ? มนั มคี วามแคน้ อะไรกบั เถาเถาเหรอ? เม่ือเช้าตอนมันมาท่ีบ้านไม้ ก็ยังไม่มีความคิดที่จะท�ำร้าย พวกเธออยเู่ ลยน?ี่ หรอื วา่ มนั เกดิ เปลยี่ นใจ ไมอ่ ยากใหพ้ วกเธออาศยั อยใู่ นบา้ นหลงั นน้ั แล้ว กเ็ ลยใช้วธิ ีนี้มาข่ใู หอ้ อกไป? เสีย่ วโอวยงั คดิ ไดไ้ ม่เท่าไรก็เห็นกรงเล็บของราอูล ซิธ ยนื่ ไปยัง ชอ่ งอกเสือดาวน้อย เธอร้องตะโกนด้วยความตกใจ น่าเสียดายทีค่ �ำพูด เธอไมไ่ ดเ้ ขา้ หขู องเขาเลย เมอื่ เหน็ วา่ คำ� พดู ตนไรผ้ ล กไ็ มร่ วู้ า่ หญงิ สาวไป เอาความกล้ามาจากไหน คว้าเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาจากห้วงมิติ ปรับกระแสไฟฟ้าไปต�ำแหน่งสูงสุดแล้วพุ่งไปท่ีแขนราอูล ซิธ จากน้ันก็ กดลงไปอย่างแรง “แซด่ —แซ่ด----” กระแสไฟฟ้าแรงสูงส่งเสียงดัง กระแสไฟสีฟ้าอ่อนวิ่งไปมา ระหว่างสองขวั้ ของเครื่องชอ็ ต ราอูล ซิธ รู้สึกชาท่อนแขนและอ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว เขา หนั กลบั มามองตะลึงงนั เห็นเพียงสองตาดำ� ขลับของเส่ยี วโอว ไรอันร่วงลงจากมือของศัตรูโดยมีเส่ียวโอวยื่นมือไปรับไว้ได้ทัน เธอรีบอุ้มเสือดาวน้อยวิ่งไปอีกทาง เมื่อครู่เถาเถาถูกเหว่ียงไปชนกับ 201

ตน้ ไม้ ผิวหนงั ถลอกไปเล็กนอ้ ย บาดแผลภายนอกดูไม่หนักมาก แตม่ นั กลับนอนตาปรอื มเี ลือดสดๆ ไหลซึมออกจากมมุ ปาก ดกู ร็ ู้ว่าภายในคง บาดเจบ็ ไม่เบา เสย่ี วโอวปวดใจจนพดู ไมอ่ อก เธออตุ สา่ หฟ์ มู ฟกั ดแู ลมนั มานาน ขนาดน้ีก็ย่อมตอ้ งผูกพนั กันอยู่บ้าง หญงิ สาวกอดรา่ งมันไวแ้ นบอกแน่น เหมือนแม่กวางท่ีปกปอ้ งรา่ งอ่อนเปลี้ยของลกู นอ้ ย เอย่ ปากเสยี งเบาแต่ แน่วแน่ “ฉนั จะปกป้องแกเอง” มือท่ีกอดเสือดาวน้อยสั่นนิดๆ เธอขบฟันลงบนริมฝีปากแล้ว หลับตาลง จากนน้ั … อ้อมอกก็วา่ งเปล่า! เสือดาวน้อยท่ีเคยหมอบนิ่งๆ อยู่ในอ้อมอกหายไปในพริบตา เพราะเสีย่ วโอวเอามนั ไปซอ่ นในหว้ งมิติแล้ว แม้จะรู้ว่าห้วงมิติอาจสร้างผลกระทบที่ไม่ดีต่อร่างกายของมัน แต่เวลาน้ีเส่ียวโอวคิดวิธีอ่ืนไม่ออกแล้วจริงๆ หลังจากท่ีจัดการเถาเถา เสร็จ เสย่ี วโอวกร็ วบรวมก�ำลังใจหมุนกายกลับไปอย่างมงุ่ มัน่ เผชิญกบั สายตาของราอลู ซิธ เธอกมุ เครอื่ งช็อตไฟฟา้ เอาไว้แนน่ รดู้ ีวา่ ตนเองว่งิ เร็วสู้เสอื ดาว ไม่ได้ จึงไม่ได้แสดงกิริยาน่าขันท่ีไร้ประโยชน์อย่างนั้นออกมาอีก หญิงสาวสูดลมหายใจเฮือกหน่ึงแล้วโพล่งออกไป “หากคุณท�ำร้าย พวกเราเพราะพวกเราถือวิสาสะเข้าไปอาศัยในบ้านคนรู้จักของคุณ ฉนั ก็พร้อมจะขอโทษและจากไปทันท”ี แต่สมาธิของราอูล ซิธ ไม่อยู่กับค�ำพูดของหญิงสาวสักนิด เขาจอ้ งมอื เธอทเ่ี คยอ้มุ เสือดาวตัวหนงึ่ เขม็ง “เธอเอามันไปซอ่ นทีไ่ หน?” ราอลู ซธิ ตะเบง็ เสยี งถาม 202

เสี่ยวโอวหวาดกลัวจนแทบจะหยดุ หายใจ สา่ ยหัวอย่างเชื่องชา้ “ฉนั บอกคุณไม่ได้” ราอลู ซธิ สหี นา้ ครมึ้ ลง เพยี งพรบิ ตากม็ าหยดุ ตรงหนา้ เสย่ี วโอว เล็บคมกริบแนบกับล�ำคอหญิงสาว จากน้ันก็โน้มใบหน้าลงไปแนบชิด ใบหน้าเธอ แลว้ เอย่ เสียงต�ำ่ “ตวั เมยี พดู ความจริงออกมา ฉันไม่ใชค่ นมี น้�ำอดนำ้� ทนเท่าไหร่หรอก รู้ไหม” เส่ียวโอวกัดริมฝีปากจนซดี ขาว ยงั คงปากแข็ง “หากคุณหามนั เจอ ฉนั กจ็ ะยกใหเ้ ลย...” เสอื ดาวนอ้ ยอยใู่ นหว้ งมติ ิ ตอ่ ใหอ้ กี ฝา่ ยคดิ จะหา ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ ไม่มที างเจอแนน่ อน เปน็ เพราะมั่นใจอยา่ งนเ้ี ส่ยี วโอวถึงไดก้ ลา้ เอย่ ปาก ท้า แตว่ า่ สัตว์กลายพันธ์ทุ ่นี ส่ี ่วนใหญ่พดู กันด้วยกำ� ลงั กาย ปัญญาไม่ได้ สงู ส่งเทา่ ไรนัก...มันจะฟงั ท่เี ธอพูดหรือ? สิ่งทีท่ ำ� ให้เสี่ยวโอวผิดหวังก็คอื มนั ปา่ เถื่อนกว่าท่เี ธอคดิ ไว้มาก ราอูล ซิธ เข้าใจผิดว่าไรอนั ซ่อนอยูใ่ นเสือ้ ของเส่ยี วโอว จึงตวดั กรงเล็บใส่เส้ือตัวนอกเธอจนขาด น่าเสียดาย ไมเ่ หน็ แมแ้ ตเ่ งาของไรอนั ราอูล ซิธ หมดความอดทนแล้ว เขาคว้าคอเส่ียวโอวแล้วชูเธอ ขนึ้ จากพน้ื เอย่ เสยี งเย็นเยียบ “พดู มา” สตั วก์ ลายพนั ธม์ุ พี ละกำ� ลงั มากโดยกำ� เนดิ เพยี งครเู่ ดยี วเสย่ี วโอว ก็รู้สึกอึดอัด ใบหน้าแดงก�่ำเพราะหายใจไม่ออก เธอคว้าแขนราอูล ซิธ ไว้ พยายามดึงมืออีกฝ่ายออกจากคอ แต่กรงเล็บท่ีกุมคอเธออยู่น้ัน เต็มเป่ียมไปดว้ ยกำ� ลังจนไมอ่ าจขยับหนีไดเ้ ลย ทวา่ หญิงสาวยงั คงกดั ฟนั แนน่ ไมพ่ ูดสักคำ� ราอลู ซธิ แววตามดื ครมึ้ ออกแรงบบี มากขนึ้ ลำ� คออนั เพรยี วบาง 203

ของสาวนอ้ ยราวกบั ก้านดอกไม้บอบบางที่ไมค่ ณามอื “ตวั เมยี ” เขาถามอกี ครั้ง “บอกฉนั มา มันอยู่ไหน” เสี่ยวโอวพยายามอา้ ปากพดู เสียงตะกุกตะกัก “ไมบ่ อก...” ราอลู ซธิ หมดความอดทนโดยสิน้ เชงิ สะบัดมือเหวย่ี งเสย่ี วโอว กระแทกพ้ืนอย่างแรงแลว้ แทงกรงเล็บลงบนท้องหญิงสาว... เสย่ี วโอวหลบั ตาลงอยา่ งยอมแพ้ ไดแ้ ตค่ ดิ วา่ หากเธอถกู ฆา่ ตาย จากโลกนีจ้ ะกลับไปยงั โลกเดิมไดห้ รอื ไม?่ หากกลับไปได้ก็คงดี เธอไม่อยากไปเที่ยวป่าที่ไหนอีกแล้ว จะไม่กนิ เนอ้ื กวาง ไมก่ ินเน้อื ววั จะทำ� ดตี อ่ สตั ว์กนิ พืชทุกตัว ไมร่ ู้ว่าวินาทที ี่ตายจะเจบ็ มากไหม... บนพื้นหมิ ะ สาวน้อยในเส้ือตัวบางนอนอยา่ งโดดเดย่ี ว ใบหนา้ ด้านข้างงดงามละเมียดละไม ขนตาเรียวยาว ดูเหมือนไร้ลมหายใจ ขณะท่ีกรงเล็บราอูล ซิธ แทงลงไป จู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก ค้ิวขมวดแน่น สายตาจบั จอ้ งอยูท่ ีพ่ ื้น บนพื้นว่างเปล่า...ไม่มีตัวเมียตัวเล็กนั่น เหลือเพียงแค่ร่องรอย บนพ้นื หิมะ ตัวเมยี ตัวนน้ั จ่ๆู ก็หายไปเฉยเลย! 204

บทที่ 25 หิมะโปรยปรายสุดลูกหลู ูกตา เทือกเขาสงู ต่�ำเป็นแนวปกคลุมไปด้วยหมิ ะขาวโพลน เออรม์ นิ สองตวั ทมี่ สี ขี าวปลอด รปู รา่ งเลก็ จอ้ ยมดุ ออกมาจากรอ่ ง หิน มองดรู อบทิศเพอ่ื หาอาหาร พ้ืนหิมะเย็นยะเยือก เหลือเพียงเหล่านกกระจิบท่ีจิกกินอาหาร อย่บู นพืน้ เออร์มินจ้องเขม็งไปที่ไปที่นกกระจิบเหล่าน้ี ย่อกายลงต่�ำ คืบคลานไปข้างหน้าอย่างไรเ้ สยี ง เตรียมตะครบุ เหยือ่ ขณะท่พี วกมันอยู่ ห่างจากนกกระจิบเพียงเมตรเดียว ทันใดน้ันก็มีวัตถุโผล่ออกมากลาง อากาศ เริ่มจากสองขา จากนั้นก็เป็นเอว สองแขน ล�ำคอ ใบหน้า... จนกระท่ังมติ ิ ‘คาย’ เธอออกมาหมดตวั ... เมื่อไร้แรงดูดจากมิติ เธอก็ร่วงหล่นกระแทกพ้ืนท�ำให้หิมะฟุ้ง กระจายรอบตัว นกกระจบิ ทจี่ กิ อาหารอยตู่ รงหนา้ ตกใจกระพอื ปกี หนกี ระเจงิ กนั หมด 205

เออร์มินรีบถอยหลบเข้าไปหลังร่องหินใหม่ แล้วโผล่หัวสีขาว ออกมามอง เสย่ี วโอวทน่ี อนหงายอยบู่ นพน้ื คอ่ ยๆ ลมื ตาขน้ึ จอ้ งมองเมฆขาว บนทอ้ งฟา้ อยนู่ าน สมองยังคดิ ปะตดิ ปะตอ่ เร่ืองราวไม่ได้ นานทีเดียวกว่าจะนึกข้ึนได้จึงยกมือลูบอกแล้วเอามาดู ตรงหน้า... ไม่มีเลอื ด เธอ...ไมไ่ ด้ถูกเสอื ด�ำกลายพันธตุ์ ัวนน้ั ฆา่ ตายหรอกหรอื ? วนิ าทที รี่ าอลู ซธิ ลงมอื นน้ั เธอรสู้ กึ วา่ มแี รงดงึ ดดู อยา่ งประหลาด ดึงทง้ึ และกระชากตัวเธออยา่ งแรง จู่ๆ เธอก็หลุดเข้าไปในพื้นท่ีอันว่างเปล่า ท่ีนั่นมีถุงนอน เป้ เขม็ ทศิ เธอและกย็ งั มเี สอื ดาวนอ้ ย ยงั ไมท่ นั ไดล้ ำ� ดบั ความคดิ วา่ อะไรเปน็ อะไร ความรสู้ กึ เหนอ่ื ยลา้ กเ็ ขา้ จโู่ จมกะทนั หนั เธอจงึ ไดห้ ลบั ไป พอลมื ตา อีกที ก็เป็นตอนนี้ เสี่ยวโอวค่อยๆ คิดทบทวน เมื่อครู่เธอ...เธอหลุดเข้าไปใน ห้วงมิติหรอกหรอื ? หว้ งมิติอัพเกรดจนสามารถยดั เธอเขา้ ไปท้ังตวั ไดต้ ้ังแต่เมอื่ ไร? เหมือนนึกอะไรข้ึนได้ เสี่ยวโอวผลุนผลันลุกข้ึนนั่ง เม่ือมองไป รอบทิศก็พบว่ามีแต่ความขาวโพลนไม่มีท่ีสิ้นสุด ไม่ไกลนักมีหลุมเล็กๆ ท่ยี บุ ตวั ลงไป เสี่ยวโอวยนั กายลกุ ขนึ้ รบี เดนิ ไปโกยหมิ ะออก เถาเถาของ เธอนอนนิ่งเงียบไม่ไหวติงจมอยู่ในน้ัน มันเองก็คงถูกห้วงมิติ ‘คาย’ ออกมาเหมือนกัน สองตาของเสือดาวน้อยยังคงปิดสนิทหลับใหล อยา่ งออ่ นแรง เส่ียวโอวคว้าขาหน้าอุ้มมันข้ึนจากกองหิมะอย่างระมัดระวัง ยังดี...นอกจากสลบแล้ว ดูตามตวั มนั ไมไ่ ดบ้ าดเจบ็ อะไร การหายใจเป็น 206

ปกตเิ พียงแต่วา่ ตัวเย็นสักหนอ่ ย เสี่ยวโอวกอดมันไว้ในอ้อมอก ตั้งใจจะมอบความอบอุ่นให้ แต่ เส้ือนอกของเธอถูกราอูล ซิธ ฉีกจนขาด ข้างในเหลือเพียงเส้ือขนแกะ ตวั หนง่ึ กบั กางเกงขายาวตวั บาง ไมอ่ าจตา้ นทานลมหนาวบนยอดเขาได้ เธอเองกแ็ ทบจะถกู แช่แข็งเปน็ ไอศกรมี อย่แู ลว้ เพอ่ื ไมใ่ หแ้ ขง็ ตายทง้ั คู่ เสย่ี วโอวจงึ เดนิ ฝา่ หมิ ะไปตามเชงิ เขาจน พบถ�้ำท่มี ีความสงู ประมาณหน่งึ คนคร่งึ ภายในถ้�ำมีพน้ื ทีค่ ับแคบ พอจะ ฝนื เขา้ ไปดา้ นในไดเ้ พยี งหนง่ึ ถงึ สองคนเทา่ นนั้ ยงั ดที เี่ สยี่ วโอวรปู รา่ งเลก็ บาง ตัวเถาเถาเองก็ยิ่งไม่กินพ้ืนท่ี ดังนั้นจึงเพียงพอให้หนึ่งคนหนึ่ง เสือดาวนอ้ ยมดุ เข้าไปหลบพกั ได้ เสี่ยวโอวจดั แจงรือ้ หาเสือ้ ผา้ จากในห้วงมติ ิของตนออกมา เธอมีเส้อื ผ้าหนาๆ ไมม่ าก เสื้อกันลมท่อี บอนุ่ เพยี งตวั เดียวกถ็ กู ฉีกขาดไปแลว้ ตอนนี้ทัง้ คบั แคน้ ใจและเศร้าใจทส่ี ดุ เส่ียวโอวสวมเส้ือขนแกะสองตัวกับเส้ือไหมพรมหน่ึงตัว ไม่สน อีกแล้วว่าจะเป็นของใคร ขอเพียงช่วยให้อุ่นได้ก็พอ ข้างนอกสวมเสื้อ เบสบอลทับอีกชั้นแล้วรูดซิปข้ึนสูง เปลี่ยนเส้ือเสร็จแล้ว เสือดาวน้อยก็ ยงั ไม่ต่นื เส่ียวโอวจงึ ออกไปเก็บไมจ้ ากด้านนอกมาใชเ้ ป็นฟนื ไมส้ ว่ นใหญเ่ ปยี กชมุ่ เพราะหมิ ะจงึ ใชก้ ารไมไ่ ด้ เธอหาอยตู่ ง้ั นาน ถงึ พอจะเจอไมท้ ่ีไม่คอ่ ยเปียก เธอเก็บมันกลับมาที่ถ้�ำ ก่อกองไฟข้ึนเพ่ือช่วยบรรเทาความ หนาว ตอนท่ีไรอันตื่นข้ึนมาจึงได้เห็นควันโขมง เขาลุกข้ึนยืนอย่าง ระแวดระวัง พอเห็นหญิงสาวที่มือไม้พัลวันอยู่หลังกลุ่มควัน ใจก็ค่อยๆ สงบลง 207

ไมช้ น้ื เกนิ ไป เมอื่ เผาไหมจ้ งึ เกดิ ควนั ฟงุ้ จนเสยี่ วโอวลมื ตาไมข่ น้ึ ทรมานสดุ ๆ เธอใช้มือพดั ไฟพรอ้ มเบี่ยงหน้าไปด้านขา้ งแลว้ ไอไปด้วย ลมหนาวพัดมาจากนอกถ�้ำ พาควันเข้าตาเส่ียวโอว ดวงตาด�ำ ขลับพลันแดงก่�ำทันที หญิงสาวรีบก้มหน้า ยกมือข้ึนนวดดวงตาแต่มือ ของเธอก็สกปรกเพราะมีแต่ข้ีเถ้า น�้ำตาจึงไหลออกมาไม่หยุด ทว่าเธอ ไมเ่ พยี งไมเ่ ช็ดน้ำ� ตาออก แต่กลับปล่อยใหน้ ้ำ� ตาไหลมากขึน้ ชา่ งเถอะ เสยี่ วโอวยอมแพ้ กอดเขา่ ขดรา่ งเขา้ มมุ แลว้ รอ้ งไหอ้ อก มาอย่างหนักด้วยความอัดอั้น เดิมทีเธอเตรียมใจที่จะตายไปจากโลกน้ี โดยหวังว่าอาจจะได้กลับไปโลกเดิม แต่พอลืมตาก็ยังอยู่บนแผ่นดิน แปลกถิน่ เธอไมร่ ้ดู ้วยซำ�้ ว่าทีน่ ่คี ือทีไ่ หน ต่อไปเธอควรทำ� อย่างไร? เสอื ด�ำกลายพันธุ์ตัวน้ันจะยังตามมาท�ำรา้ ยพวกเธออีกรึเปลา่ ? แลว้ เธอจะใชช้ ีวติ บนแผน่ ดนิ น้ีไดย้ ังไง? ความรสู้ กึ สบั สนปนเปทำ� ใหอ้ ารมณข์ องเสย่ี วโอวจมลงถงึ กน้ เหว ร้องไหห้ นกั หนว่ งข้นึ เร่อื ยๆ แต่ไม่ว่าเธอจะร้องไห้อย่างไร เสียงก็ยังคงแผ่วเบาราวกับแมว น้อยเพิ่งคลอด ไรอันมองหญิงสาวที่น่ังตรงมุมถ้�ำเงียบๆ จากน้ันก็เยื้องย่างไป ทางกองไฟแลว้ ใชข้ าหนา้ ดงึ ฟนื ออกบา้ งเพอื่ ลดควนั ลง กอ่ นจะใชก้ รงเลบ็ ขุดหลุมที่พื้นเพ่ือระบายอากาศ เพียงครู่เดียว ก็บังเกิดเปลวไฟค่อยๆ ลุกโชนขึ้นเหนอื กองไม้ ไรอันเดินวนรอบถำ้� อยู่รอบหน่งึ รงั เกียจขนาดของถ�ำ้ ท่คี บั แคบ 208

แตด่ ว้ ยความสามารถของเส่ยี วโอว หาทแี่ บบนไี้ ดก้ ไ็ มง่ า่ ยแล้ว สดุ ท้ายไรอนั ก็เดนิ มาหยุดข้างเสีย่ วโอวแลว้ หมอบลงข้างๆ เธอ ด้วยท่าทางเรียบน่ิง ทว่าในดวงตากลับฉายแววดุดัน ไอเย็นเยียบแผ่ ออกมาจากร่างเสือดาวนอ้ ย เจา้ ราอูล ซธิ ! ช่างบังอาจนัก ไอรอ้ นจากกองไฟกระจายไปทว่ั ถำ�้ จนอากาศอนุ่ ขนึ้ ทำ� ใหน้ ำ้� แขง็ หนา้ ปากถ้ำ� บางสว่ นละลายกลายเปน็ หยดนำ้� กวา่ เสย่ี วโอวจะหยดุ รอ้ งไหฟ้ า้ กม็ ดื แลว้ เธอเงยหนา้ มองกองไฟ ท่ียังลุกโชนอยู่ ท้ังๆ ท่ีไฟควรจะมอดไปนานแล้ว แต่ตอนน้ีกลับมีฟืน เติมเต็มมากกว่าเดิม ส่วนเสือดาวน้อยยังคงหมอบนิ่งอยู่ข้างเธอ ทว่า ปลายเทา้ ท้ังส่กี ลบั เป้ือนดิน มนั ออกไปเกบ็ ฟนื มาหรอื ? เส่ียวโอวดึงมันมากอดไว้แนบอก เอาคางเกยหัวเจ้าตัวเล็ก พมึ พำ� ว่า “เถาเถา แกเปน็ เด็กดจี งั เลย” ไรอันท่ถี ูกดงึ ตวั ไปซบอก ไดแ้ ต่อยูน่ ่งิ ไม่ร้วู า่ ควรเอากรงเล็บไป ไวต้ รงไหนดว้ ยซ�้ำ ตามจรงิ แลว้ เขาไมไ่ ดท้ �ำเพอื่ เธอหรอก กแ็ คถ่ ำ้� นหี้ นาว เกนิ ไป เขาเองก็ตอ้ งการไออนุ่ เหมอื นกัน ผ่านไปครู่หน่ึง ท้องของเส่ียวโอวก็ร้องดังโครกคราก เธอนวด ทอ้ งอยา่ งเขนิ อาย ไมร่ วู้ า่ เมอื่ กอ้ี ยใู่ นหว้ งมติ นิ านแคไ่ หน เลยไมร่ วู้ า่ ไมไ่ ด้ กนิ มานานเท่าไรแลว้ ถำ�้ นเี้ ลก็ เกนิ ไป ไมเ่ หมาะจะตดิ เตาไฟเพอ่ื ทำ� อาหาร เสยี่ วโอวจงึ หยิบขนมปังกับช็อกโกแลตออกมาจากห้วงมิติ และหยิบเน้ือแกะดิบให้ เสอื ดาวน้อยชนิ้ หนง่ึ หนึ่งคนหนึ่งเสอื ดาวกนิ จนอิม่ ทอ้ ง จากน้นั กม็ ุดเขา้ ถุงนอนตั้งแตย่ ังไมม่ ืดด้วยความเหนือ่ ยลา้ 209

เช้าวนั รงุ่ ขึน้ แสงแดดอ่อนๆ ส่องเขา้ มาในถ้ำ� เสยี่ วโอวรบี เกบ็ กวาดขา้ วของและพาเถาเถาออกไป เพราะเกรง ว่าถ้าอยนู่ านอาจจะมสี ัตวอ์ นื่ บุกเขา้ มาท�ำร้ายได้ เธออยากเร่งเดินทางออกจากหุบเขาน้ีเพื่อไปหาอีริค ทว่าส่ิงที่ หญงิ สาวไม่ร้กู ็คอื เม่อื เธอจากไปได้ไมน่ านก็มีสัตว์กลายพนั ธุ์ตวั สงู ใหญ่ มาเยือนตรงปากถำ�้ ราอูล ซิธ ยันมือข้างหน่ึงกับเพดานปากถ้�ำแล้วกวาดตามอง เข้าไป กองไฟยังมีควันเอ่ือยๆ ลอยออกมา ไฟยังดับไม่หมด แสดงว่า ผู้ทเี่ คยพักอยใู่ นนัน้ เพ่ิงไปไมน่ านนี้เอง เขายดื ตวั ตรง หนั กลบั มามองหนา้ ถำ�้ และบรเิ วณโดยรอบ เพราะ เมื่อคืนหิมะตกหนักจึงกลบร่องรอยอื่นๆ ไปหมด ยกเว้นรอยเท้าใหม่ที่ เพ่ิงย่ำ� ลงบนหมิ ะ เปน็ รอยเทา้ ทเ่ี ลก็ จนนา่ เวทนา ราอูล ซธิ จ้องมองรอยเทา้ น้ันเงยี บๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ก่อนจะ ก้าวตามไปอย่างไม่รบี รอ้ น 210

บทที่ 26 หลังจากเดินมาได้สองช่ัวโมง เสี่ยวโอวก็รับรู้ได้ถึงความ ผดิ ปกติ เมือ่ วานตอนท่เี ธอถูกคายออกมาจากหว้ งมิติ บรเิ วณรอบๆ ยงั มีสัตว์หลายชนิด...อย่างเช่นเออร์มิน นกกระจิบ เซเบิล...พวกมันก�ำลัง หาอาหารในกองหิมะ บนพื้นหิมะจึงมีรอยเท้าหลายรอย แต่ตอนน้ีเธอ กลบั ไมพ่ บสัตวเ์ ลยสกั ตวั รอยเทา้ ก็ไมม่ ีใหเ้ หน็ เสย่ี วโอวมองไปรอบๆ ทน่ี มี่ เี ธอคนเดยี ว หรอื เพราะอากาศหนาว พวกมันถึงไมย่ อมออกมา? กเ็ ปน็ ไปได.้ ..อากาศหนาวขนาดนค้ี นทวี่ งิ่ พลา่ นอยขู่ า้ งนอก ไมม่ ี บา้ นใหก้ ลับ ก็คงมแี ต่เธอคนเดยี วนแี่ หละ หญงิ สาวพน่ ลมหายใจใสม่ อื แลว้ เดนิ หนา้ ตอ่ ไปดว้ ยความมงุ่ มน่ั เพื่อป้องกันความหนาว เธอเอาเส้ือผ้าในห้วงมิติท่ีพอให้ความ อบอนุ่ ไดม้ าสวมทบั หลายชนั้ แตก่ ย็ งั หนาวจนมอื เทา้ ชา รมิ ฝปี ากเรม่ิ เปน็ สีม่วง ซ�้ำร้ายขนตายังมีหิมะเกาะจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า ทว่า เธอไมก่ ลา้ แตะเพราะกลวั วา่ ขนตาทแ่ี ขง็ จะหลดุ ออกมา ไดแ้ ตซ่ กุ หนา้ กบั 211

ซอกคอของเสอื ดาวนอ้ ย ไรอนั มอี ณุ หภมู ริ า่ งกายทส่ี งู กวา่ เธอ เพยี งครเู่ ดยี วนำ�้ แขง็ ทเี่ กาะ ขนตาอยู่ก็ค่อยๆ ละลาย เธอกะพริบตา ถูหน้ากับตัวมันเบาๆ ก่อนจะ เอ่ยถาม “เถาเถา แกหนาวไหม?” เพราะใบหน้าเย็นจัดของสาวน้อยแนบชิดกับตัวเขา ไรอันจึง ไม่กล้าส่งเสียงหรือแม้แต่จะขยับ ทว่าปกติเสือดาวจะมีเนื้อหนังท่ีหนา ทำ� ใหท้ นหนาวได้ดกี วา่ เธอ แถมตอนนเี้ ธอยงั ซกุ ตัวเขาไวใ้ นเสือ้ คลุมจน ลมหนาวแทบไม่มีโอกาสไดแ้ ตะผิว ไรอนั อยากจะบอกเธอวา่ การพยายามปกปอ้ งเขาเปน็ การเปลอื ง แรงอยา่ งเสยี เปล่า พอคิดมาถึงตรงนเี้ ขาก็ลอบมองสาวนอ้ ยที่ใบหนา้ อยู่ หา่ งเพยี งคบื เธอมผี วิ ขาวเนยี น โดยเฉพาะยามนย้ี งิ่ ขาวจนแทบจะโปรง่ ใส เธอมักจะท�ำดีแบบน้ีกับทุกคนเลยหรือ ท�ำดีแบบที่ไม่เผ่ือทาง ถอยใหก้ ับตวั เองเน่ยี นะ? มองอยู่นานสุดท้ายไรอันก็ชักสายตากลับ หลุบเปลือกตาลง ปลอ่ ยให้เธอโอบเขาไวต้ ่อไป เดินไปได้ไม่นานเธอก็เห็นกระรอกหิมะตัวหน่ึงยืนอยู่ไม่ไกล มอื เลก็ ๆ ของมนั กำ� ลงั ถอื ลกู สนลกู หนงึ่ พรอ้ มกบั มองมาทเี่ ธออยา่ งสนใจ เสย่ี วโอวรสู้ กึ โล่งในทนั ที อย่างน้อยที่น่ีก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ไม่ได้เหลือเพียงเธอ คนเดยี ว หญงิ สาวกำ� ลงั จะเขา้ ไปทกั ทายกระรอกนอ้ ย ทวา่ เพง่ิ กา้ วเทา้ ได้ แค่ก้าวเดียว เจ้ากระรอกก็โยนลกู สนในมือทง้ิ แล้วเผ่นแนบเหมอื นกำ� ลัง ตกใจสดุ ขดี เสี่ยวโอวยนื อึง้ อยูก่ บั ที่ “...” 212

เธอดไู มเ่ หมอื นสตั วร์ า้ ยทน่ี า่ สะพรงึ เสยี หนอ่ ย ทำ� ไมกระรอกนอ้ ย ตวั นนั้ เหน็ เธอแล้วกว็ ง่ิ หนีปา่ ราบเลยละ่ ? เส่ียวโอวจ�ำได้ว่าตัวเองเคยอ่านหนังสือเล่มหน่ึง ในนั้นเขียนไว้ ว่าเมื่อสตั ว์แสดงทา่ ทางผิดปกติ เปน็ ไปไดว้ า่ กำ� ลังจะมภี ัยมา อนั ตรายบนภูเขาหมิ ะ? เอ...หรือวา่ จะเป็นหิมะถลม่ ! พอคิดแบบนี้เธอกร็ ูส้ ึกกลัวขน้ึ มา จงึ เงยหน้ามองภูเขาตรงหน้า ท่ามกลางแสงอาทิตย์เจิดจ้าทุกอย่างยังคงเป็นปกติ ไม่เหมือนหิมะจะ ถลม่ สักหน่อย...? แต่ถึงยังไงระวังไว้บ้างก็ดี เสี่ยวโอวรีบหยิบเข็มทิศออกมาดู ทิศทางเพ่อื ออกจากท่ีนี่ ตัวเข็มทิศเป็นกระจกนูนล้อมกรอบด้วยขอบทองเหลืองขัดเงา หญิงสาวก้มลงมองแล้วต้องชะงัก เพราะบนกระจกเข็มทิศกลับสะท้อน เงารา่ งหน่งึ ! เปน็ ภาพสตั วร์ า้ ยขนสดี ำ� ขลบั กำ� ลงั เยอื้ งยา่ งชา้ ๆ สะกดรอยตาม หลังเธออยู่ไมไ่ กล ลูกตาสีเหลืองอ่อนจ้องมองแผ่นหลังเธอเขม็งราวกับพร้อมจะ จโู่ จม มันไมไ่ ด้อยู่ในร่างสัตวก์ ลายพนั ธุ์ แต่เป็นเสือดำ� โตเตม็ วยั เสี่ยวโอวตกตะลึงจนเผลอท�ำเข็มทิศร่วงลงพ้ืน สมองเธอพลัน ขาวโพลน แต่กไ็ ขขอ้ ข้องใจเร่ืองหนง่ึ ได้อย่างดี มนิ ่า...ตลอดทางถงึ ไม่เจอสตั วเ์ ลก็ สตั ว์นอ้ ยเลย และยังกระรอก ตัวนั้นอกี ทเ่ี ห็นเธอปบุ๊ ก็หนปี ั๊บ ไมใ่ ชห่ มิ ะถลม่ แต่เป็น... เส่ยี วโอวพยายามควบคุมสติ ก้มลงเก็บเข็มทศิ ด้วยมอื ทสี่ ่นั เทา 213

ราอลู ซธิ ตามมาได้อยา่ งไร? มนั ตามมานานแค่ไหนแลว้ ? คำ� ถามผดุ ขนึ้ มาในสมองไมห่ ยดุ สถานการณแ์ บบนเ้ี ปน็ ใครกค็ มุ สติได้ยาก ฝ่ามือหญิงสาวช้ืนไปด้วยเหงอื่ มอื กุมเขม็ ทศิ ไว้แน่น เร่ิมทำ� อะไรไมถ่ กู แล้ว เอายังไงดี? เส่ียวโอวรีบก้าวไปหลบด้านหลังหินก้อนใหญ่... แนบแผ่นหลัง กบั หนิ ดว้ ยจติ ใจทฟ่ี งุ้ ซา่ น ครง้ั ทแ่ี ลว้ เธอกบั เถาเถาหลบเขา้ ในหว้ งมติ ถิ งึ รอดมาได้ ครง้ั นจี้ ะเขา้ ไปซอ่ นอกี ไดไ้ หม? หญิงสาวพยายามข่มใจให้เย็นลง หลับตาแล้วทดลอง ‘เก็บ’ ตัวเองใส่หว้ งมิตอิ ีกครั้ง แตพ่ อลองไปสองครั้งก็ไม่ได้ผล เธอยงั อยู่ท่เี ดิม ไม่เปลยี่ น ครง้ั ที่แล้วเหมอื นเปน็ ความบังเอญิ จากนนั้ ไมว่ ่าเธอจะลองอกี กี่ ครง้ั กล็ ว้ นไรป้ ระโยชน์ เสย่ี วโอวยอมแพใ้ นทสี่ ดุ เปลยี่ นเปน็ เตรยี มตวั หนี ทวา่ เธอเพง่ิ จะกา้ วไดก้ า้ วเดยี ว กป็ ะทะเขา้ กบั ลกู ตาสเี หลอื งออ่ น เสีย่ วโอวตกใจยกใหญ่ ถอยหลังตดิ ๆ กันหลายก้าว ราอลู ซิธ! “จะไปไหนรึ?” เสอื ดำ� มองเธอเขม็ง เสยี่ วโอวสองขาออ่ นแรงแทบจะลม้ ลงกบั พน้ื เพง่ิ เจอเสอื ดาวพดู ไดเ้ ป็นคร้งั แรก และประสบการณน์ ี้ไมน่ ่าร่ืนรมย์เลยสักนิด เสือด�ำก้าวอย่างเช่ืองช้าเข้ามาหาทีละก้าว เส่ียวโอวก็ถอยหลัง ไปเร่อื ยๆ ทุกย่างก้าวหนักแนน่ ของราอูล ซิธ ทิ้งรอยลกึ ไว้บนพน้ื หมิ ะ สายตามนั จบั จ้องอยู่ที่ไรอนั ...เม่อื วานท้งั คูห่ ายตัวไปเฉยๆ เขา 214

เปลืองแรงตั้งมากกว่าจะตามจนพบ คร้ังน้ีไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ปล่อยให้ หนไี ปได้เด็ดขาด! ทันใดน้ันเองราอูล ซิธก็กระโจนใส่เสี่ยวโอว หญิงสาวถอยหลัง กรดู ดว้ ยท่าทางลกุ ลี้ลกุ ลน แตเ่ พราะดา้ นหลงั เปน็ เนินลาดเอยี ง สุดทา้ ย เทา้ เธอกเ็ หยียบบนอากาศท่ีว่างเปล่า หญิงสาวยังไม่รตู้ ัววา่ เกดิ อะไรขน้ึ กก็ ล้งิ ลงไปตามเนนิ แลว้ เธอขดตวั แนน่ กลง้ิ ลงเขาไปพรอ้ มเสอื ดาวนอ้ ย แตก่ ย็ งั พยายาม ปกปอ้ งมนั อย่างสดุ ชวี ิต พอกล้งิ มาถึงด้านล่างเถาเถาจึงไมเ่ ปน็ อะไรเลย ผิดกับมือและเท้าของเธอที่มีรอยแผลจากการถูกหินบาดอยู่หลายรอย โดยเฉพาะข้อเทา้ ทเี่ จ็บจนร้องไมอ่ อก ดเู หมอื นวา่ ขอ้ เท้าจะพลิกเสยี แล้ว เส่ียวโอวยงั ไมท่ นั ลกุ ยืน ก็พบวา่ อ้อมอกนั้นว่างเปล่า... ไรอนั กลงิ้ ตวั ออกมาจากออ้ มอกเธอ ลกู ตาสนี ำ�้ เงนิ เยน็ เยยี บกำ� ลงั จบั จอ้ งไปทรี่ าอูล ซิธ อีกฝา่ ยกจ็ ้องกลบั มาจากบนเนนิ หนงึ่ เสอื ดาวนอ้ ยวยั ยงั ไมห่ ยา่ นม หนงึ่ เสอื ดำ� โตเตม็ วยั ปะทะกนั ทางสายตา ทั้งสองฝา่ ยมรี ปู กายตา่ งกันมาก สว่ นพละกำ� ลังทีแ่ ท้จรงิ นั้น ยง่ิ ไมต่ ้องพูดถึง เหน็ เสอื ดาวน้อยเหยยี ดรา่ งลงอย่างเตรียมพรอ้ ม ทำ� ทา่ เหมอื น จะไปลยุ เดีย่ วกบั ราอลู ซธิ เสย่ี วโอวกร็ บี กอดตัวมนั ไว้ “เถาเถา อย่าไป... แกไม่ใช่คูต่ ่อสขู้ องมัน จะถกู มันฆ่าเอาได้” ไรอันดิ้นอยู่ในวงแขนท่ีรัดแน่น ศักด์ิศรีแห่งเสือดาวไม่อนุญาต ใหเ้ ขาหลบอย่างคนขข้ี ลาดอยใู่ นอ้อมอกของตวั เมีย “โฮก” เขาเคน้ เสยี งแหง่ โทสะออกจากล�ำคอ เสี่ยวโอวกอดมนั ไว้ไมย่ อมปล่อย เหน็ ว่าราอูล ซธิ จะมาถงึ แลว้ 215

กต็ ดั สนิ ใจหลับตาลง จับเจา้ เสอื ดาวใสห่ ้วงมติ อิ ย่างรวดเรว็ เธอไม่อาจซ่อนตัวในห้วงมิติได้ แต่เถาเถาท�ำได้ ต้องปกป้อง เสือดาวน้อยให้ปลอดภัย! เปน็ อกี ครั้ง ที่ราอูล ซธิ เห็นไรอนั หายไปตอ่ หนา้ ต่อตา—เพราะ ตวั เมยี ตวั นน้ั แววตาของเขาพลนั ครม้ึ ลง สายตาทมี่ องเสย่ี วโอวนนั้ เปย่ี ม ไปด้วยโทสะ ร้องคำ� รามเสยี งดงั กอ้ งแล้วกระโดดลงมาจากเนินเขา เสย่ี วโอวพยายามฝนื ความเจบ็ ปวดแลว้ ลกุ ขน้ึ จากพนื้ วง่ิ หนดี ว้ ย สภาพลำ� บาก นา่ เสยี ดายทถ่ี งึ ยงั ไงสองขาของมนษุ ยไ์ มอ่ าจเทยี บกบั สขี่ า ของเสอื ได้ แถมขาซา้ ยของเสย่ี วโอวยงั บาดเจบ็ อยอู่ กี เธอวง่ิ ไปไดไ้ มไ่ กล อกี ฝ่ายก็ตามมาทัน เสอื ดำ� กระโจนใสจ่ นเธอเสยี หลกั หนา้ ควำ�่ ลม้ ลงกบั พนื้ หนา้ ผาก กระแทกกับก้อนหินจนมึนงง ได้ยินเพียงเสียงอื้ออึงในหัว ราอูล ซิธ พลกิ ตวั เธอขึน้ แลว้ เค้นเสียงใส่ “นงั ตวั เมีย! ส่งตัวไรอันมา” เมือ่ คร่คู งกระแทกแรงไป เสี่ยวโอวจงึ ฟงั คำ� พูดของเขาไมเ่ ขา้ ใจ ถามกลับอย่างสับสน “อะไรนะ?” ราอูล ซิธ ใช้หางพันคอเธอ พูดซ้�ำทีละค�ำ น�้ำเสียงเย็นเยียบ “ไรอัน ส่งตัวเขามา” คำ� ว่า ‘ไรอัน’ พงุ่ เข้าโสตประสาท “...” เส่ียวโอวเบิกตาโตค้าง สติค่อยๆ กลับมาพร้อมกับข้อมูล บางอยา่ งท่ีชวนประหลาดใจ ทำ� ไมเขาถงึ เอาแต่พูดถึง ‘ไรอนั ’ ล่ะ? ‘ไรอนั ’ ที่เขาพูดถงึ ...หรอื จะเป็นเถาเถา? เขาบุกไปบ้านไม้เมอ่ื คราวทแ่ี ล้วก็เพื่อตามหาเถาเถาหรือ? 216

พอคดิ ไดแ้ บบน้ี เสย่ี วโอวกลบั สา่ ยหนา้ พดู โกหก “ฉนั ไมร่ จู้ กั ใคร ทชี่ อื่ นี้...ฉันไมม่ คี วามสมั พนั ธ์อะไรกบั เขาน่ี” ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เธอจะส่งเสือดาวน้อยให้อีกฝ่ายไม่ได้ เด็ดขาด น่าเสยี ดายท่ีนำ้� เสยี งลกุ ลน แววตาไมน่ ง่ิ ของเธอท�ำให้ราอูล ซิธ มองปราดเดยี วกจ็ บั โกหกได้ ยงิ่ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ วา่ เมอื่ ครเู่ ขาเหน็ เองกบั ตา ว่าเธอจบั ตวั ไรอนั ‘ซอ่ น’ ราอูล ซิธ โกรธจัดจนแววตาเย็นเยียบยิ่งกว่าจุดเยือกแข็ง หางที่รดั คอเส่ียวโอวยงิ่ แน่นกว่าเดิม “ตัวเมยี ---หนา้ โง!่ ” เสือด�ำหมดความอดทน จึงไม่มัวอ้อมค้อมกับสาวน้อยอีก กรงเล็บคมกริบเหมือนมีดชูขึ้น จากน้ันก็พุ่งใส่ช่วงท้องของเส่ียวโอว แทงเข้าไปสุดแรง! เสี่ยวโอวตัวแขง็ ท่ือทนั ที ฝา่ มอื ท่หี อ้ ยอยูข่ ้างกายพลนั จกิ ลงกับ พื้น เธออยากดิ้นหนีแต่จนใจที่ถูกทับไว้จนขยับตัวไม่ได้ เลือดสีแดงสด ซมึ ออกจากทอ้ งแลว้ ไหลลงสดู่ า้ นลา่ ง ยอ้ มหมิ ะใหเ้ ปน็ สแี ดงอยา่ งรวดเรว็ ราอูล ซิธ ออกแรงกดมากขึ้น กรงเล็บแทงลึกเข้าไปในร่าง หญงิ สาว จากนน้ั ก็กระชากออกอย่างแรง หยดเลือดกระจายไปทั่วพ้ืน รา่ งเสย่ี วโอวกระตกุ ตามแรง เจบ็ จนร้องไมอ่ อก เธอรสู้ กึ ไดถ้ งึ รสหวานทบ่ี าดคอ กลนิ่ คาวเลอื ดอบอวลอยใู่ นปาก นำ้� ตาไหลออกมาจากหน่วยตา เจบ็ ... เสย่ี วโอวยกมอื ทอ่ี อ่ นแรงมากมุ ถกู จดุ ทบี่ าดเจบ็ รสู้ กึ ไดถ้ งึ เลอื ด ที่ไหลไมห่ ยดุ เลอื ดสดๆ ไหลนองพนื้ มองดแู ตไ่ กลเหมอื นดอกไมท้ บ่ี านจนใกล้ โรยรา ดจุ ดังชวี ิตของสาวนอ้ ยกำ� ลงั ค่อยๆ ไหลออกมาจากร่าง 217

เสย่ี วโอวจอ้ งมองทอ้ งฟา้ ทคี่ อ่ ยๆ มดื แสงลง อดคดิ ฟงุ้ ซา่ นไมไ่ ด้ ครั้งนต้ี ้องตายจริงๆ สินะ... หลังจากตายแลว้ จะกลับโลกของตนเองไดไ้ หม... เธอหลับตาลงอย่างเหน่ือยล้า ขณะที่สมองเร่ิมพร่าเลือนนั้น เหมือนได้ยินเสียงค�ำรามอย่างเกร้ียวกราดดังข้ึน ฟังแล้วเหมือนดังมา จากท่ีแสนไกล แต่ฟงั ดๆี กเ็ หมอื นใกล้เพยี งขา้ งใบหู จากนน้ั สัตว์ปา่ ท่ีรูปกายเพรียวยาว ดดุ นั ปราดเปรียวกก็ ระโจน ผา่ นหัวเธอ มนั มขี นสเี ทาลายด�ำ ตวั ใหญ่ ดา้ นหลงั มหี างอวบยาว สตั วป์ า่ ตัวนั้นกระโจนใสแ่ ค่ครัง้ เดยี วราอูล ซธิ กล็ ้มลง กรงเล็บ ท้ังสองลอ็ กบา่ ราอูล ซธิ ไว้แนน่ ดวงตาสีน้ำ� เงินจ้องมองอยา่ งเย็นเยยี บ ฟนั และเขยี้ วดคู มกรบิ นา่ หวาดหวน่ั ทา่ ทางทแ่ี สดงออกกด็ ดุ นั เกรย้ี วกราด จนนา่ กลวั 218

บทที่ 27 ภาพน้ีคนุ้ เคยจัง เสี่ยวโอวคิดอย่างเลอะเลือน เหมือนเคยเห็นภาพแบบเดียวกัน จากท่ไี หนมากอ่ น เปน็ ที่ไหนกนั นะ... เสย่ี วโอวปดิ ตา พยายามคดิ ทบทวน แต่จนใจทคี่ วามเจบ็ ปวดท่ี ท้องรุนแรงมากจนคิดอะไรไม่ออก ข้างหมู เี สยี งตะโกนกน่ ดา่ สับสนวุ่นวายไปหมด มีเสยี งต่อสูข้ อง สตั วป์ า่ เสยี งตกใจของราอลู ซธิ เสยี งสายลมหวดี หววิ เสยี งหายใจหอบ... เธอถงึ ขนาดไดย้ ินเสียงพอ่ แม่ และเสียงเบรกอนั แสบแก้วหูของ รถโรงเรียนตอนเลย้ี วกะทนั หนั — “ไมร่ ู้จริงๆ ว่าผู้ชายพวกน้ีคิดยงั ไง ท่เี ทยี่ วมตี ัง้ มากมาย ท�ำไม ต้องไปเลือกที่แบบน้ันด้วย? ฉันได้ยินว่าในป่ามีสัตว์ร้ายเยอะแยะ สู้ไป เลน่ บซั ไลทเ์ ยียรท์ ่ีดิสนียด์ ีกวา่ ...เส่ยี วโอว เธอคดิ ว่าไง?” “ฉันเหรอ ฉันได้ทั้งนั้นแหละ” เสี่ยวโอวที่ก�ำลังนั่งเท้าคางมอง ออกไปนอกหน้าต่างหันกลับมาตอบเพ่ือนๆ ด้วยรอยยิ้ม “สัตว์ป่ามัก 219

อาศัยอยใู่ นปา่ ลกึ พวกเราอยู่ตรงเชงิ เขา ไมเ่ จอหรอก” ก่อนจะหมดสติไป เสี่ยวโอวพลันนึกขึ้นได้ว่าประโยคนี้เป็นการ พูดคุยครั้งสดุ ทา้ ยของเธอกับเพือ่ นนักเรยี นหญิง พอพูดจบ เธอก็ร่วงลงมาจากหน้าตา่ งรถโรงเรยี น ขณะรว่ งหลน่ เธอมองเหน็ เงารา่ งของสตั วป์ า่ ขนาดใหญก่ ระโดด ขา้ มหัว...ขวางกน้ั แสงของดวงตะวนั สีเดยี วกนั รปู รา่ งเดียวกัน มลี ายเสอื ดาวเหมือนๆ กัน...และโต เต็มวยั มันนน่ั เองทพ่ี าเธอมายงั โลกใบนี้ กลางพื้นหมิ ะ เสอื ดาวท่ีดดุ นั แข็งกรา้ วก�ำลังใชก้ รงเลบ็ ตะปบหวั ของราอูล ซธิ จนเลือดสดๆ ไหลนองเตม็ พืน้ เนือ้ หนังเหวอะหวะชวนใหค้ นมองอกส่นั ขวัญหาย สัตว์น้อยใหญ่โดยรอบต่างพากันตกใจมุดเข้ารู ไม่กล้าโผล่ หัวออกมา เธอไมเ่ คยเหน็ การตอ่ สู้รนุ แรงขนาดนมี้ าก่อน โดยปกตถิ า้ สตั วร์ า้ ยสองตวั สกู้ นั หากฝา่ ยทอ่ี อ่ นแอกวา่ ยอมสยบ ฝ่ายทแ่ี ขง็ แกรง่ จะยอมไว้ชวี ิต น้อยมากทีจ่ ะเหมือนสตั วร์ า้ ยสองตัวนี้ เสอื ดาวทก่ี ำ� ลงั ไดเ้ ปรยี บไลต่ ะปบไมย่ ง้ั หมายจะฆา่ เสอื ดำ� ใหต้ าย ผ่านไปไม่นานเสือด�ำก็ล้มลง มันเปล่งเสียงแผ่วเบาที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ออกจากลำ� คอ ในที่สุดก็หยดุ ตะเกยี กตะกายนอน แนน่ ่งิ ไม่ไหวติง ดวงตาสนี ำ้� เงนิ ของไรอนั จอ้ งมองกรงเลบ็ ของราอลู ซธิ ทเ่ี ตม็ ไป ด้วยคราบเลือด เปน็ เลอื ดจากร่างของเส่ียวโอว จากน้ันกช็ ักสายตากลบั หมนุ ตัวเดินมาหาหญิงสาว 220

เธอยงั คงนอนอยู่ท่ีเดิม บนร่างบอบบางและพน้ื รอบด้านเตม็ ไป ดว้ ยเลอื ด ขับเนน้ ใหใ้ บหน้าที่เดมิ ขาวอยูแ่ ลว้ ย่ิงขาวกวา่ หมิ ะ บนแพขนตามีหยาดนำ�้ ตาตดิ อยู่ ดนู ่าเวทนานกั ไรอนั เดนิ มาหยดุ ตรงขา้ งกายหญงิ สาว กม้ หนา้ ใชฟ้ นั เลกิ เสอื้ เธอ ขนึ้ จงึ เหน็ วา่ บนผวิ ขาวผอ่ งเนยี นละเอยี ดมกี รงเลบ็ สามรอยประทบั อยา่ ง เด่นชัด ความยาวประมาณสองสามน้ิว รอยตรงกลางนั้นน่ากลัวท่ีสุด เพราะแทงลกึ เขา้ ไปในช่องท้อง มาถงึ ตอนน้เี ลือดก็ยังไมห่ ยดุ ไหล ไรอันเลียเบาๆ ตรงหน้าท้องของเธอ เลอื ดบนกายเสี่ยวโอวถกู เขาเลียทีละนดิ จนหมด ผ่านไปไมน่ านเลอื ดกห็ ยุดไหล จากนน้ั เขาก็โนม้ ร่างลง ตวัดร่างเล็กกระจ้อยร่อยข้ึนหลัง สี่ขาอันแข็งแกร่งย�่ำลงบนพ้ืน หิมะแลว้ เร่มิ ออกวง่ิ รอบดา้ นทมี่ องเหน็ แตห่ บุ เขา ทำ� ใหไ้ รอนั ตอ้ งหาทางออกอยนู่ าน กวา่ จะหลดุ จากภเู ขาหมิ ะลูกนีไ้ ด้ ดา้ นใตข้ องหบุ เขามีจิง้ จอกแดงกลายพันธอุ์ าศัยอยู่ฝงู หน่ึง ไรอันวางเส่ียวโอวลงบนก้อนหินเรียบ ลุยเด่ียวบุกเข้าหมู่บ้าน จงิ้ จอกแดง ตอนกลบั ปากกค็ าบสมนุ ไพรหา้ มเลอื ดและแกอ้ กั เสบออกมา หลายต้น เขาเค้ยี ว ‘หญ้าหันเหลยี น’ จนละเอียด แล้วโปะหญ้าลงบนแผล ของเธอ ลิน้ ของสตั วต์ ระกูลแมวนั้นจะเต็มไปดว้ ยต่มุ เล็กๆ ทีส่ ากระคาย เขาเผลอไปเลียถูกผิวท่ีปากแผลท�ำให้เธอขมวดคิ้ว เขาจึงหยุดการ กระท�ำลง ผา่ นไปคร่หู น่ึงหญงิ สาวกค็ ่อยๆ ผ่อนคลาย ไรอันควานกรงเล็บ อย่างแผ่วเบาไปมาบนเส้ือตัวนอกของเธอ จากนั้นก็เกี่ยวเอาวัตถุทรง กลมออกมา 221

เขาเปิดฝาเขม็ ทศิ ออก สายตาจับจ้องเข็มสีแดงตรงหนา้ เขาอยู่กับเส่ียวโอวมานานจึงเรียนรู้วิธีใช้เจ้าของชิ้นน้ีมาพอ สมควร พอยืนยันทิศทางเรียบร้อย เสือดาวตัวใหญ่ก็แบกเส่ียวโอว ขนึ้ หลงั อกี หน เขามองอยา่ งลงั เลไปทางทศิ ตะวนั ออกทเี่ สย่ี วโอวตอ้ งการ จะเดนิ ทางไปให้ได้แลว้ กต็ ัดสนิ ใจเดินไปทิศทางตรงกันขา้ ม เสยี่ วโอวฝนั เป็นตเุ ป็นตะ ในฝันนัน้ เธอเดนิ ไม่หยดุ และไมม่ ีเวลาให้พกั เหน่ือย เหมือนว่า ร่างถูกพัดพาไปตามแม่น้�ำอันเช่ียวกราก สายน�้ำคอยผลักดันให้มุ่งไป ข้างหนา้ ไม่หยดุ หย่อน ความเรว็ ของกระแสน�้ำท้งั ไหลเชี่ยวแต่ก็มั่นคง บางครง้ั ทห่ี ยดุ พกั กร็ าวกบั มสี ายนำ�้ เยน็ เฉยี บมาชะลา้ งชว่ งทอ้ ง เธอ ใหค้ วามรู้สึกคลา้ ยปลายลิน้ อบอนุ่ ของสัตว์ตระกูลแมว เส่ียวโอวอยากจะลืมตาขึ้น แต่จนใจท่ีเปลือกตาเหมือนหนัก นบั พนั ชง่ั พยายามเทา่ ไรก็ท�ำไม่ได้ เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าฤดูหนาวท่ีนี่ใช้ชีวิตอยู่ยาก ทั้งหนาวเหน็บ และยาวนาน พอตกกลางคืนก็จะเย็นยะเยอื กจนตัวสนั่ ทกุ คืน แต่หลายวันมานี้...เธอมักจะรู้สึกว่าตนเองถูกเจ้าขนปุยตัวใหญ่ ทบั มอื เทา้ ถกู หอ่ เอาไวห้ มด พลงั ชวี ติ อนั เตม็ เปย่ี มไหลบา่ มาจากกายมนั ให้ความรู้สึกท่ีอุ่นสบาย เธอเหมือนได้กลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน นอนหนุน หมอนใบใหญ่ มีเตียง มไี ออนุ่ มเี พอื่ น ภายในถ�ำ้ ไรอนั หมอบอยบู่ นเตยี งหนิ ยน่ื ขาหนา้ มารองไวใ้ ตค้ อของเธอแลว้ 222

จ้องมอง ยามนีส้ องแกม้ เส่ยี วโอวแดงกำ่� คว้ิ ขมวดแน่น ลมหายใจกระชน้ั และรอ้ นผา่ ว ไรอนั หบุ กรงเลบ็ แล้วสัมผัสหนา้ ผากเธอเบาๆ... ยงั มไี ข้อยู่ หาก รวมวนั นเ้ี ขา้ ไปดว้ ยกส็ ามวนั สามคนื แลว้ ขนื เปน็ แบบนต้ี อ่ ไปสมองจะพงั เอาได้ เขารสู้ กึ หงดุ หงดิ ขนึ้ มาในใจ รา่ งกายของสตั วเ์ พศเมยี จะออ่ นแอ แบบนี้ทั้งหมดเลยหรือ? เขาต้องดูแลเธออย่างไรแผลจึงจะสมานตัว? ทง้ั ทต่ี วั เองออ่ นแอและบอบบางขนาดนี้ เธอยงั จะคอยปกปอ้ งเขาครงั้ แลว้ ครง้ั เลา่ “หน้าโง่” ไรอันเอากรงเล็บเข่ียผิวแก้มเธอเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน แบกเธอไวบ้ นหลงั แล้วออกเดนิ ทางต่อ เสีย่ วโอวรูส้ ึกว่าตนเองเดินทางมาไกลมาก ร่างกายโคลงเคลงเหมือนพุ่งทะยานผ่านป่า บ้างก็ผ่านที่ราบ ทา้ ยท่สี ุดก็ทิ้งทวิ ทศั นท์ ง้ั หมดไว้เบ้อื งหลัง เธอรสู้ กึ เหมอื นเปน็ การเดนิ ทางทย่ี าวนาน แตค่ วามจรงิ แลว้ ผา่ น ไปเพียงเจ็ดแปดวันเท่านั้นเอง ตอนท่ีลืมตาต่ืนขึ้นอีกคร้ังปฏิกิริยาแรก ของเธอคอื ลูบคลำ� แผ่นไม้ใตร้ า่ ง อ่อนนมุ่ ปูดว้ ยหนงั ขนปุย...เปน็ เตยี ง? เธออยู่บนเตียง แล้วความทรงจ�ำที่เดินทางไม่หยุดน้ัน...เป็น ความฝนั หรอื ? เส่ียวโอวหมดสตินานเกินไปจึงท�ำให้สมองคิดได้ช้า เธอลืมตา มองดูหลังคาเหนือศีรษะอย่างเหม่อลอย นานทีเดียวกว่าจะนึกถึง 223

เรอื่ งราวก่อนทต่ี นจะสลบได้ จ�ำได้ว่ากรงเล็บของราอูล ซิธ ทะลุผ่านหน้าท้อง มันใช้หาง รดั คอเธอไวแ้ นน่ ...เธอตายไปแล้วไมใ่ ช่หรือ? เส่ียวโอวอยากลุกขึ้นนั่งดูแผลตนเอง แต่เพิ่งจะออกแรง ความ เจ็บกพ็ ุง่ ขึ้นทันที “อูย...” เธอไดแ้ ตน่ อนลงเชน่ เดมิ อยา่ งวา่ งา่ ย เหลอื บตามองประเมนิ บา้ น หลงั น้ี ตัวบา้ นกวา้ งขวาง เครอื่ งเรือนมีไม่กี่ชิน้ ตกแตง่ อย่างเรยี บงา่ ย บนกำ� แพงมีหนงั สตั วแ์ ขวนอยหู่ ลายชนดิ ท้ังจงิ้ จอก หมาปา่ หมี แล้วก็ เสือ... แต่กลับไม่มถี ้วยชามสำ� หรบั กนิ ข้าวด่มื น้ำ� ท่ีนีค่ อื ทีไ่ หน? เสยี งจากภายนอกลอดเขา้ มาในบา้ น เธอตงั้ ใจเงย่ี หฟู งั ดว้ ยความ สงสัย ภายนอกตวั เรอื นมเี สยี งดงั เอะอะอกี ทง้ั เสยี งพดู คยุ กนั ดงั บา้ งเบา บ้าง ทว่าทุกคร้ังท่ีมีใครเดินผ่านบ้านไม้หลังนี้ ก็มักจะผ่อนเสียงลงและ รีบเรง่ เดินผ่านไป ที่นค่ี ือ...หมู่บ้านของสตั วก์ ลายพนั ธุ์หรือ? ท�ำไมเธอถึงมาอยทู่ ี่น่ีได้? ใครกันทช่ี ่วยเธอ? สมองเส่ียวโอวเต็มไปด้วยค�ำถาม คิดอยู่ตั้งนานก็คิดไม่ออกว่า ทำ� ไมตนถงึ มาอยทู่ นี่ ี่ หรอื วา่ จะเปน็ เพราะพลงั พเิ ศษจากหว้ งมติ อิ กี แลว้ ? ตอนทเี่ ธอถกู หว้ งมติ ดิ ดู เขา้ ไปเมอ่ื คราวทแ่ี ลว้ กถ็ กู โยนไปยงั ทแี่ ปลกถนิ่ ... พูดถงึ ห้วงมติ ิ เสยี่ วโอวก็นกึ ถึงเร่ืองหนง่ึ ขึน้ มาได้ จึงรีบหลบั ตา 224

ตรวจดหู ้วงมิติของตนเอง สงิ่ ของภายในนัน้ ยังอย่คู รบมีแต่เสอื ดาวนอ้ ย ทห่ี ายไปไม่เห็นแมแ้ ต่เงา เถาเถาละ่ ? เสย่ี วโอวลองควานหาใหมอ่ กี รอบกย็ งั ไมเ่ จอ เธอจำ� ไดว้ า่ เกบ็ มนั ใส่ห้วงมิติไว้แลว้ แท้ๆ หรอื ว่ามนั ออกมาเองได?้ หรือวา่ ...มนั ถูกราอูล ซธิ จับตวั ไป? เธอร้อนใจจนถึงกับฝืนลุกขึ้นนั่งบนเตียง พอวางมือลงบนหน้า ท้องของตน ก็พบว่าแผลถูกเย็บด้วยไหมและเริ่มสมานตัวแล้ว แต่ก็ยัง ไม่กล้าเคลื่อนไหวมากนัก ได้แต่น่ังบนเตียงแล้วควานหารองเท้ากีฬา เมอ่ื หาไมพ่ บจงึ ยนั มอื ไวก้ บั หวั เตยี งแลว้ ลงเหยยี บพนื้ ดว้ ยเทา้ เปลา่ ทวา่ พอเทา้ สมั ผัสพืน้ เย็นเฉยี บกต็ ัวสน่ั ทันที นอกหนา้ ตา่ งหมิ ะกำ� ลงั ตกหนกั เสย่ี วโอวเดนิ มาทป่ี ระตู แตก่ อ่ น ที่เธอจะยื่นมือไปเปิด บานประตูกลับถูกผลักเข้ามาเสียก่อน หญิงสาว ไมท่ ันตัง้ ตวั จงึ หงายหลัง เธอรีบกอดตัวเองไว้ สัญชาตญาณบอกให้ปกป้องบาดแผลตรง ล�ำตัว จังหวะที่ก�ำลังจะร่วงลงสู่พื้นก็มีมือคู่หนึ่งย่ืนมาจับข้อมือเธอไว้ได้ ทันท่วงที มอื คนู่ ้ันดงึ เธอเขา้ ไปหา ชว่ ยประคองจนเธอยนื ไดอ้ ยา่ งมน่ั คง อีกครง้ั “จะไปไหน?” เสียงต�่ำเอื่อยๆ แฝงด้วยแรงดึงดูดเข้มข้นดังข้ึนเหนือศีรษะ หญงิ สาวรสู้ กึ ราวกบั มกี ระแสไฟฟา้ แรงสงู กรอกเขา้ หจู นทำ� ใหป้ ระสาทชา ไปทุกสว่ น เสย่ี วโอวยืนนงิ่ เงยหนา้ มองอกี ฝา่ ยด้วยสองตากลมโต เขาสูง...มาก 225

ขนาดโน้มตัวลงมาเพื่อช่วยดึงเธอไว้ก็ยังสูงมาก เส่ียวโอวต้อง แหงนหนา้ ข้ึนจึงค่อยเห็นรูปรา่ งหน้าตาของเขาชดั เจน รา่ งกายสูงใหญ่ ไหลก่ วา้ ง ประเมินคร่าวๆ ขนาดตวั คงประมาณ สองเท่าของเธอ อีกฝ่ายมาพร้อมความหนาวเย็นจากอากาศภายนอก มีเศษหมิ ะร่วงลงมาจากรา่ ง เขายนื อยู่ตรงหนา้ โดยไมพ่ ดู อะไรสักค�ำ แต่ กลับสร้างแรงกดดันได้อย่างมหาศาล แม้ชายผู้น้ีจะมีหน้าตาหล่อเหลา คมคายและชวนมองอย่างย่ิง แต่กลับแผ่กลิ่นอายที่น่ากลัวยิ่งกว่า ราอลู ซธิ เสียอีก เสี่ยวโอวกลืนน�้ำลาย มองไล่ข้ึนไปเร่ือยๆ จนสบเข้ากับดวงตา สีน้�ำเงินและหางค้ิวที่เลิกข้ึนเป็นเชิงถาม ดวงตาคู่นี้ช่างคุ้นเคยอย่าง นา่ ประหลาด แตพ่ อลองพนิ จิ อยา่ งจรงิ จงั กส็ รปุ ไดว้ า่ ตนไมเ่ คยพบเขามา กอ่ น เธอพยายามลดความหวาดกลัวในใจลงแล้วเอ่ยปากถาม แต่ สายตากลับเหลือบไปเห็นหางที่โผล่ออกมาจากทางด้านหลังของเขา เสียก่อน หางลายดอกอวบยาวท่ีอยู่เบ้ืองหลังก�ำลังกวาดปัดพื้นอย่าง เช่อื งชา้ ท่วงทา่ ข่มขวัญเสยี จนเสย่ี วโอวสน่ั สะท้าน เธอจำ� ไดว้ า่ หางของราอลู ซธิ กเ็ ปน็ แบบนี้ มนั รดั คอเธอเสยี แนน่ ทำ� ให้หมดลมหายใจทีละนดิ ... เขากเ็ ป็นเสือกลายพนั ธ์ุเหมอื นกนั หรือ? “คะ... คุณเป็นใคร?” เธอชักมือออกจากฝ่ามือเขาอย่างร้อนรน ขยบั ถอยหลงั ไปสองก้าว อีกฝ่ายกลอกตามองบน ก่อนที่นัยน์ตาสีน้�ำเงินจะกลับมา จ้องมองเธออีกคร้ัง เส่ียวโอวเพิ่งพบว่าใต้ดวงตาข้างหน่ึงของเขามีไฝ สีด�ำขนาดประมาณเมด็ ข้าว ดูแล้วเหมือนไฝน้�ำตา 226

เขาไมต่ อบแต่ถามด้วยนำ้� เสียงเช่นเดิม “คิดจะไปไหนเหรอ?” ท้งั ทไี่ ม่ได้กดดนั ไม่ได้ขม่ ขู่ เป็นเพียงแคค่ �ำถามง่ายๆ แท้ๆ แต่ น�้ำเสียงกลับบบี คั้นให้คนถูกถามต้องตอบอย่างไมร่ ูต้ ัว เสย่ี วโอวตอบตะกุกตะกกั “อะ...ออก...ปะ...ไปเดินเล่น” ค้ิวเป็นป้ืนหนาค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน “มอี ะไรนา่ เดินนกั หนา?” ขา้ งนอกหมิ ะยังตกอยเู่ ลย “คะ...คือ...จะเดนิ ...ตามหาคน...” “ใคร?” อกี ฝ่ายถามเหมือนอยากจะรใู้ หไ้ ด้ เสยี่ วโอวเมม้ รมิ ฝปี าก ไมย่ อมตอบ เธอยงั ไมร่ เู้ ลยวา่ เขาเปน็ ใคร คาดเดาทา่ ทกี ไ็ มอ่ อก จะมาดหี รอื มารา้ ยกย็ งั ไมร่ ู้ ทำ� ไมตอ้ งบอกทกุ อยา่ ง ด้วย เกดิ เขาเป็นพวกเดียวกับราอูล ซิธ ละ่ ? อกี ฝา่ ยกลบั ไมถ่ ามตอ่ ไดแ้ ตห่ ลบุ ตาลงมองสองเทา้ เปลอื ยเปลา่ ของเธอแล้วก็หันกลับไปปิดประตูไม้ ขณะลงกลอนก็ถามเสียงเอ่ือย ขึน้ มา “หาเถาเถาเหรอ?” เส่ยี วโอวเบกิ ตาโตทนั ที “คณุ รู้ได้ไง?” เขาลงกลอนประตเู สรจ็ กห็ มนุ รา่ งกลบั มาประสานสายตากบั เธอ อย่างจรงิ จงั จๆู่ กท็ ่องกลอนที่เธอชอบล้อเถาเถาเล่นอยเู่ สมอ ‘ยอดบุรษุ เถาเถา หล่อเหลาชวนช่ืนมน่ื ’ จากน้ันกย็ กั ไหล่แลว้ ถามต่อ “นไี่ ม่ใชช่ ่ือท่ีเธอต้ังให้ฉันเหรอ?” 227

บทท่ี 28 คำ� พดู ท่ีคนุ้ เคยดงั ข้นึ ในสมองทันที ‘สมดุ กลอนเขยี นไวว้ า่ ‘ยอดบุรุษเถาเถา หลอ่ เหลาชวนช่นื มน่ื ’ นอกจากน้ี เถาเถายังหมายความถึงปราดเปรียว งั้นแกช่ือเถาเถาแล้ว กัน? เสอื ดาววงิ่ เร็วมากไมใ่ ช่หรือ ชอ่ื นเ้ี หมาะกับแกมากเลยนะ’ เสี่ยวโอวอ้ึงไปนาน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้�ำเสียงตกตะลึง “คณุ ...” จากนัน้ เธอกเ็ งยหนา้ ข้ึน มองพิจารณาคนตรงหน้าอย่างจรงิ จงั หน้าตาท่าทางเหมือนมนุษย์ โครงหน้าคมเข้ม สันจมูกสูงกว่า คนธรรมดาทว่ั ไป รมิ ฝปี ากบางเฉยี บ ผวิ สนี ำ้� ผง้ึ เมอ่ื จอ้ งมองใครมกั จะใช้ ประกายตาคมวาว...เหมอื นกบั แววตาของเถาเถาไม่ผิดเพยี้ น แต่วา่ เถาเถา...เป็นเสือดาวน้อยตวั หนงึ่ น่ีนา ร่างเล็กๆ อุ้งเท้าน้อยๆ หางเพรียวเล็กกวัดแกว่งไปมาอย่าง นา่ เอ็นดู ไมเ่ หมือนเขาสักนดิ เขาตัวใหญ่ราวกบั ภูเขาลูกยอ่ มๆ ใหญจ่ น ปดิ บังทศั นยี ภาพด้านหลังไปเสียหมด ไมร่ ูเ้ พราะเม่ือครู่เธอดึงดนั ทจี่ ะเดินหรอื เปลา่ ตอนนถี้ งึ รู้สกึ เจ็บ 228

แผลข้นึ มา เธอกลืนน�้ำลายถามวา่ “คณุ วา่ อะไรนะ?” ไรอันไม่ได้ตอบค�ำถาม เขาปรายตามองมือเธอที่กุมไว้ตรงเอว ก่อนจะสา่ ยหวั แลว้ สอดแขนขา้ งหน่งึ ไว้ใต้ข้อพับขา ส่วนอีกข้างประคอง เอวบอบบางไม่ใหด้ น้ิ จากน้นั ก็อุ้มเธอเดนิ ไปท่ีเตยี งโดยไมพ่ ดู ไม่จา เสี่ยวโอวตกใจท่ีอยู่ดีๆ ตัวก็ลอยขึ้น เธอคว้าท่อนแขนแข็งแรง และยดึ เกาะไว้เพราะกลัววา่ ตัวเองจะตก ร้องเสยี งหลง “ว้าย!” “ตน่ื ข้ึนมาต้งั แตเ่ มือ่ ไหร?่ ” ไรอันถามตรงๆ มองจากมุมน้ี เธอเห็นโครงหน้าหล่อเหลาของเขาชัดเจน ทกุ เหลย่ี มมมุ ทำ� ใหใ้ จสน่ั เลก็ นอ้ ย หญงิ สาวรบี ชกั มอื กลบั แตก่ ไ็ มร่ จู้ ะเกบ็ ไปไวต้ รงไหน “มะ...เมอื่ คร่.ู ..” ไรอันวางเธอกลับลงบนเตียงอีกครั้งแล้วยื่นมือมาแตะหน้าผาก ดว้ ยทา่ ทางช่�ำชอง เหมือนทำ� มาแล้วนับคร้ังไม่ถว้ น ไม่มีไข้... สหี นา้ ของเขาผอ่ นคลายลงเลก็ น้อย เสย่ี วโอวหมดสตไิ ปสิบกวา่ วัน ระหวา่ งทเ่ี ธอไม่รู้สกึ ตัวอุณหภมู ิ ในร่างกายจะแปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ บางวันไข้ลดแต่พอเช้าวันถัดมาก็ ตวั รอ้ นข้นึ มาอีก มไี ขส้ งู ขนาดน้ี สมองยงั ไม่เสยี หายก็ถอื ว่าเกง่ แล้ว เขาจับชายเสื้อเตรียมจะเลิกเส้ือของเธอข้ึน ทว่าหญิงสาวกลับ คว้ามอื เขาทนั ที “จะท�ำอะไร?” “ตรวจแผล” “ต้องตอบค�ำถามฉันมาก่อน” ดวงตาด�ำขลับมองเขาอย่าง หวาดระแวง “คุณคือ...เถาเถางนั้ หรือ?” “ฉัน--ชื่อ--ไรอัน” เขาไม่ทางยอมรับช่ือโง่ๆ อย่างเถาเถานั่น 229

เด็ดขาด เสยี่ วโอว “...” จากน้ันพอนึกบางอยา่ งได้ สหี น้าเธอกเ็ ปล่ยี นไปทนั ที ไรอนั ! ช่ือนเี้ ธอได้ยินมาหลายคร้งั แล้ว มนิ า่ ละ่ ตอนทเ่ี จอกบั ราอลู ซธิ ครง้ั แรก อกี ฝา่ ยกถ็ ามหาทอี่ ยขู่ อง ไรอันจากเธอ แลว้ ยังตอนที่อยู่เผ่ากวางนนั่ ดว้ ย เสอื ดาวกลายพนั ธุ์สองตัวนนั้ ถึงได้เช่ืองทันทีที่เจอเถาเถา...ที่แท้จ่าฝูงท่ีพวกมันตามหาก็อยู่ข้างกาย เธอมาตลอด เสย่ี วโอวขยบั ถอยหลงั พลางครนุ่ คดิ ครใู่ หญจ่ งึ ถามเสยี งแผว่ เบา “ขอดฝู ่ามือคณุ หนอ่ ยได้ไหม?” เขาจอ้ งมองเธอแลว้ แบฝ่ามอื ใหญม่ าตรงหนา้ เสย่ี วโอวหลุบตา ลงมองอยา่ งระมัดระวัง ฝ่ามอื ของสัตวก์ ลายพนั ธุ์มกั จะคงลกั ษณะเดน่ ของเผา่ พนั ธเ์ุ ดมิ ไวอ้ ยา่ งเชน่ ไรอนั เขามฝี า่ มอื ทเ่ี รยี วยาวและเลบ็ คมกรบิ เพอื่ ใหล้ า่ สตั วห์ า อาหารไดส้ ะดวก แต่จดุ โฟกัสของเส่ยี วโอวไม่ใช่ตรงน-ี้ -- เธอมองดตู รงกลางฝา่ มอื ของเขา เหน็ แผลเปน็ สนี ำ้� ตาลเขม้ พาด ทับอยู่ด้วย รอยแผลที่แสนจะอัปลักษณ์น้ีท้ังยาวท้ังลึก เสี่ยวโอวจ�ำได้ ทนั ทเี พราะเคยทำ� แผลใหเ้ สอื ดาวนอ้ ยตอนทเี่ จอกนั ครงั้ แรก เถาเถาของ เธอก็มีแผลเป็นลากยาวบนอุ้งเท้า...เหมือนกับท่ีอยู่บนมือเขาตอนนี้ ทุกประการ เสีย่ วโอวรสู้ กึ มึนงงจนทำ� อะไรไม่ถูก ท�ำยังไงดี เขาคอื เถาเถาจริงๆ เหรอ? 230

ท�ำไมจๆู่ ถงึ ตวั โตขน้ึ แถมยังกลายเป็นร่างมนุษย์ด้วย? เขาเป็นคนพาเธอมาท่นี เี่ หรอ แลว้ ราอลู ซธิ ละ่ ...พวกเราหนมี า ได้ยงั ไง? ค�ำถามในหัวผุดขึ้นมากมาย เธอเตรียมจะอ้าปากถาม ก็เห็น ไรอนั ลุกข้ึนเดนิ ไปยงั ต้ตู รงมุมกำ� แพง หยบิ เอากระปุกเล็กๆ ออกมาแลว้ กเ็ ดินกลับมาที่เตยี ง เสยี่ วโอวยงั ไมท่ นั ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบ เขากเ็ ลกิ ชายเสอ้ื ขนแกะ ของเธอข้ึนเหมอื นเป็นเรือ่ งปกตทิ ี่เคยท�ำ ครั้งน้ีหญิงสาวห้ามไม่ทัน จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบไปท้ังหน้าท้องจึง รีบควา้ ชายเสอ้ื กระชากลงอย่างตกใจ “คุณ...” ไรอันมือหน่ึงถือกระปุกยา อีกมือคว้าเส้ือเธอแล้วเอ่ยว่า “อย่า ขยับ จะทายาให”้ เส่ียวโอวส่ายหน้า ต่อให้เขาเป็นเถาเถาจริงก็ท�ำแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้เป็นผู้หญิงด้วยกันก็คงต้องปฏิเสธ ใครล่ะจะเปิดหน้าท้องให้ คนแปลกหน้าดูง่ายๆ แบบนี ้ “ฉนั ทาเอง” นึกว่าเขาจะหยุดแค่น้ี คาดไม่ถึงว่าเพียงครู่เดียวเขาดันพูด โตก้ ลับ “ตอนทฉี่ ันบาดเจบ็ เธอกท็ ายาใหฉ้ ันน?ี่ ” เส่ยี วโอว “...” ถ้าเขาไม่พูดก็แล้วไปแต่พอเท้าความปุ๊บเสี่ยวโอวก็ระลึกความ หลังได้ทั้งหมด เธอไมเ่ พยี งแตท่ ายาใหเ้ ทา่ นนั้ ตอนทรี่ า่ งกายเขามไี ข้ เธอยงั คดิ จะลองใช้ปรอทวัดอุณหภูมใิ ห้เขาเลย ตอนน้นั ยังนึกแปลกใจวา่ ท�ำไมถึง ดนิ้ จัง ตอนนมี้ าคดิ ๆ ดแู ลว้ ...โอย๊ ๆๆ อยากจะเอาหวั มดุ ลงดนิ นกั ทำ� ไม 231

เธอถึงทำ� อะไรแบบนัน้ ได้ สาวน้อยบนเตียงย่ิงคิดก็ยิ่งรู้สึกอยากจะมุดดินหนี เธอยก สองมือขนึ้ ปิดหน้า เผยใหเ้ หน็ เพยี งใบหแู ดงกำ่� อยา่ งเขนิ อาย ไรอันมองเธออยคู่ ร่หู น่งึ จากนนั้ ก็เอ่ยคำ� พูดทท่ี �ำให้ย่ิงเขินหนัก ไปกว่าเกา่ เสยี อีก “ตอนทเี่ ธอหมดสติ ฉันก็รบั หนา้ ทท่ี ายาให้ตลอด” เสย่ี วโอว “...” ผ่านไปหนง่ึ วนั เสี่ยวโอวถึงเพงิ่ รวู้ า่ ทน่ี ีค่ ือท่ไี หน ผู้ท่ีเดินอยู่ข้างนอกล้วนเป็นสัตว์กลายพันธุ์ของเผ่าเสือดาว... แต่ถึงอย่างน้ันก็ยังมีเสือพันธุ์อ่ืนมาอาศัยปะปนอยู่ด้วยอย่างเช่นเสือด�ำ และเสือดาวหิมะ สัตวก์ ลายพันธุ์ที่อยทู่ น่ี ีร่ ปู ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างด้วยกนั ท้ังหมด ทุกตัวมีหางอวบยาวแกว่งไปมาอยู่ด้านหลัง กล่ินอายข่มขวัญ อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของสัตวก์ ินเนอ้ื น้นั คกุ รนุ่ ไปทว่ั แน่นอนว่ามีพวกที่นิยมเดินไปมาด้วยร่างสัตว์เช่นกัน บ้างก็ กระโจน บ้างกระโดดอย่างคล่องแคล่ว แต่ท่ีอยู่ในสภาพของมนุษย์ก็ เคลอื่ นไหวปราดเปรียวไม่แพ้กัน ทน่ี ่มี ีสัตวก์ ลายพนั ธ์ุตัวเมียนอ้ ยมาก ตลอดทัง้ วนั มาน้ี เส่ยี วโอว เห็นแคไ่ มก่ ต่ี ัวเทา่ นนั้ พวกเธอดูแตกแต่งจากตัวผอู้ ย่างชดั เจน หลกั ๆ ก็ คอื ความสูงใหญ่ก�ำยำ� ของร่างกาย แต่แนน่ อนว่าสำ� หรบั เส่ยี วโอว ผ้หู ญิง เหลา่ น้กี ็นบั ว่าสูงแล้ว แม้จะกลายร่างเป็นมนษุ ย์ เสอื ดาวกลายพันธต์ุ ัวเมียทกุ ตัวกย็ งั มใี บหลู กั ษณะครงึ่ วงกลมอยบู่ นศรี ษะ เรอื นรา่ งของพวกเธอสว่ นใหญม่ กั อวบอิ่ม หน้าอกหนน่ั แนน่ สะโพกผาย ทีน่ ่าแปลกกค็ อื แมต้ วั เมียของท่ีนี่ จะมนี อ้ ย แต่ดูเหมือนทุกตัวจะใชช้ ีวติ กันตามล�ำพัง 232

พวกเธอไม่ได้จับคูก่ ับตัวผูใ้ นเผ่าเหรอ? ตอนทเ่ี สย่ี วโอวผา่ นหมบู่ า้ นเรนเดยี รก์ บั หมบู่ า้ นกวางหนอก เธอ พบว่าสัตว์กลายพันธุ์เหล่าน้ันล้วนจับคู่กันหนึ่งต่อหนึ่ง ใช้ระบบชีวิตคู่ คลา้ ยมนุษย์ เธอนกึ ไปถงึ แอนิมอลแพลนเนต็ ทเี่ คยดูเมอ่ื ก่อน เหมอื นจะ จ�ำได้ว่าเสือดาวเป็นสัตว์รักสันโดษและมักจะอยู่ตัวเดียว จะยอมอยู่กับ ต่างเพศแค่ตอนท่ีสืบพันธุเ์ ทา่ นน้ั นน่ั กห็ มายความวา่ เผา่ เสอื ดาวนนั้ ไมม่ แี นวคดิ เรอ่ื ง ‘ค่ชู วี ติ ’ เลย สินะ? มนิ า่ อรี คิ ถงึ เคยบอกวา่ บางเผา่ พนั ธต์ุ วั เมยี ตวั เดยี วตอ้ งผสมพนั ธ์ุ กบั เพศผตู้ งั้ หลายตวั ... เสย่ี วโอวนงั่ เหมอ่ อยตู่ รงหนา้ ตา่ ง คดิ ฟงุ้ ซา่ นไปตา่ งๆ นานา แผล ท่ีท้องยังไม่สมาน ยืนได้ไม่นานก็ต้องกลับไปนอนพักบนเตียง ผู้ท่ีดูแล บาดแผลให้เธอคือหมีกลายพันธุ์ที่จัดอยู่ในตระกูลหมีแพนด้า และอาจ เป็นเพราะก่อนมนุษย์จะสูญพันธุ์ แพนด้าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ใกล้ชิดมนุษย์ มากท่ีสดุ ดังนั้นพวกมันจึงมที กั ษะทางการแพทย์สงู แผลของเสี่ยวโอวก็ได้แพนด้ากลายพันธุ์ท่ีช่ือบาร์ตั้นตรงหน้าน่ี แหละเปน็ ผเู้ ยบ็ แผลให้ บาร์ตั้นยื่นแขนกลมดิกมาตรวจดูปากแผลแล้วบอกว่า “แผล สมานตวั ไมค่ อ่ ยด”ี เส่ียวโอวตัวแข็งทันทีท่ีได้ยิน จากน้ันบาร์ตั้นก็ถาม “คุณเพ่ิง เคล่ือนไหวร่างกายมาใช่ไหม?” เสี่ยวโอวตอบตามตรงว่าอาจเป็นเพราะเมื่อวานเธอเกือบล้ม เลยท�ำใหเ้ นื้อบรเิ วณบาดแผลปรอิ อก “ถา้ คณุ ไมอ่ ยากตายเรว็ กห็ ดั นอนนงิ่ ๆ อยบู่ นเตยี ง” บารต์ น้ั หลบุ 233

ขอบตาด�ำลง กลา่ วตอ่ “ยาคราวกอ่ นน่าจะใชห้ มดแลว้ ผมจะปรงุ ให้อกี สกั กระปุก ต่อไปให้ทาวันละสามคร้ัง ใชห้ มดแลว้ กบ็ อกผม” เสยี่ วโอวพยกั หนา้ อย่างวา่ งา่ ย บารต์ นั้ ตรวจดูแผลเสร็จกเ็ ตรียมจะกลับ เสีย่ วโอวมเี รอื่ งทอ่ี ยาก รู้คิดจะถามกับเขาแต่ก็ยังลังเล สุดท้ายทนไม่ไหวเลยตัดสินใจถาม ออกมา “คุณหมอ คุณรู้ไหมว่าท่ีน่ีคือท่ีไหน?” ค�ำถามนี้จริงๆ แล้วเธอ อยากจะถามกบั ไรอันมาตลอด... แตพ่ อคดิ จะเอย่ ปากกไ็ ม่รจู้ ะเริม่ ยงั ไง พอเธอนึกถึงส่ิงต่างๆ ที่ตนเองเคยท�ำตอนท่ีเขายังเป็นเถาเถา เธอก็รสู้ กึ อดึ อัดไปหมดทั้งยงั รู้สึก...เขนิ อายอย่างประหลาด “หบุ เขาคามูด้า หมบู่ า้ นเสือดาว” “ไมใ่ ช.่ ..” เสยี่ วโอวรบี โบกไมโ้ บกมอื ไตรต่ รองการตงั้ คำ� ถามของ ตนเองอกี หน “ทนี่ อ่ี ยหู่ า่ งจากซกี ตะวนั ออกของโบเออรเ์ นยี มากไหมคะ?” บารต์ ้นั มองเธอแวบหนึ่ง ตอบเสียงชา้ ชดั “คนละซกี โลก” พอบาร์ตนั้ จากไปแลว้ เสยี่ วโอวก็นั่งเหม่ออยู่อกี นาน คนละซีกโลกเลยหรือ? ก็หมายความว่าหากท่ีน่ันอยู่ทาง ตะวันออก ที่นีก่ ็อยู่ทางตะวนั ตก...ใช่ไหม? ทำ� ไมถงึ เปน็ อยา่ งน.ี้ ..เธอเดนิ ไปไดเ้ กอื บครงึ่ ทางแลว้ หากอดทน เดนิ ตอ่ ไปอกี สกั นดิ ไมน่ านกค็ งไปถงึ ฝง่ั ตะวนั ออกและหาวธิ กี ลบั บา้ นได้ แล้ว พอเร่ืองกลายเป็นแบบนี้ ส่ิงที่ท�ำไปทั้งหมดก็สูญเปล่า ยิ่งนานวัน เธอย่ิงหา่ งไกลจากเป้าหมายมากข้นึ เรื่อยๆ เส่ียวโอวเงยหนา้ น้อยๆ มองครนุ่ คิดไปไกล ไรอนั ผลักประตเู ขา้ มาเหน็ ภาพนี้เข้าพอดี สาวน้อยนั่งเอนตัวอยู่ตรงหัวเตียง ท�ำท่าเหมือนก�ำลังคิดอะไร บางอยา่ ง ริมฝปี ากสชี มพูเมม้ นอ้ ยๆ 234

วันน้ีไหล่ของไรอันมีบาดแผลเพิ่มข้ึนมาอีกหลายจุด ทว่าแผล แค่น้เี ลก็ น้อยส�ำหรับเขา ไรอันยกแขนข้นึ เลยี แผลทไ่ี หลอ่ ยา่ งลวกๆ แลว้ เอ่ยถาม “บาร์ตั้นมาแลว้ ร?ึ ” เสย่ี วโอวหนั ไปมองอกี ฝา่ ยแล้วพยักหนา้ “อมื ” “บาร์ตน้ั วา่ ไงบ้าง?” เธอตอบเสียงเรียบ “เขาบอกให้ฉันดูแลแผลดีๆ ห้ามเดินมาก แถมยังปรุงยาให้ใหม่อีกกระปุกหน่ึง ส่ังให้ฉันทาวันละสามคร้ัง...” พอ ท้ายๆ เสยี งกย็ ่งิ เบาลง ภาพตอนทายาผุดขึน้ ในหัว ท�ำใหใ้ บหน้าเร่ิมแดง ระเร่ือ เธอเม้มปากแน่น นิ่งไปครู่หน่ึงแล้วพูดต่อ “บอกว่าพอแผลหาย แลว้ เขาจะตัดไหมให้” ไรอนั ยกั ไหล่แลว้ ถามต่อ “วันนท้ี ายาหรือยงั ?” “ยัง” เขาเดนิ ไปหยบิ กระปกุ ยาออกมาจากตู้ แลว้ เดนิ กลบั มาขา้ งเตยี ง ตั้งใจจะทายาให้ “ระ...ไรอัน” ขณะที่มือเขาก�ำลังจะเลิกเสื้อเธอข้ึน เส่ียวโอวก็ เรยี กชอ่ื เขาเบาๆ จากนน้ั กจ็ อ้ งมองนว้ิ ของตนอยา่ งทำ� อะไรไมถ่ กู เพราะ ยังไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่าเสือดาวน้อยได้กลายเป็นจ่าฝูงตัวโต จึงมักจะระวังตัวเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเสมอ “บาร์ต้ันบอกว่าที่นี่คือหมู่บ้านเสือดาว มีแต่ฝูงเสือดาวท่ีอาศัย อยทู่ ่ีนีไ่ ด้” เธอคิดหาค�ำพดู มาตลอดท้ังบา่ ย ว่าจะคยุ กบั เขาอยา่ งไรดใี ห้ รวบรดั และไดใ้ จความทส่ี ดุ เธอรวบรวมความกลา้ กลา่ วตอ่ เสยี งแขง็ “ฉนั ไมใ่ ชค่ นในฝงู ของพวกคณุ ...ฉนั มที ท่ี ต่ี อ้ งไป ไวแ้ ผลหายแลว้ ฉนั ขอไปจาก ที่นี่ได้ไหมคะ?” พอพดู จบแล้วกลบั ไม่มคี ำ� ตอบใดๆ 235

เธอตวัดสายตาขน้ึ “คือ...” “ฉนั ...” เขากุมกระปกุ เซรามกิ ในมือแนน่ กวา่ เดิม หางคิ้วเลกิ ข้นึ กลา่ วตัดบทคำ� พูดของเธออย่างชดั ถ้อยชัดค�ำ “ไม่อนุญาต” 236

บทท่ี 29 เส้นแห่งรงุ่ อรุณพาดผ่านทอ้ งฟ้าเหนือหบุ เขาคามดู ้า ปลุกเผ่าเสือดาวให้ต่ืนจากนิทรา หมอกยามเช้าสลายตัว แสงแดดออ่ นๆ เขา้ มาครอบครองพ้ืนท่ีท่ัวทงั้ หม่บู า้ น ไรอันเดินออกจากบา้ นไม้ แล้วหันกลับไปปดิ ประตู ในบา้ น...สาวนอ้ ยยงั คงหลบั ใหล แสงตะวนั สอ่ งเขา้ ทางหนา้ ตา่ ง ทอดลงบนแก้มเนียนละเอียดจนท�ำให้ผิวหนังบริเวณน้ันใกล้เคียงค�ำว่า โปร่งใสขนึ้ ไปทุกที เส่ียวโอวย่นค้ิวเข้าหากันเล็กน้อยเพราะแสงแดดแยงตา ขนตา เรยี วยาวทีป่ กปดิ ดวงตาด�ำขลับเปน็ ประกายขยับไปมา เมอื่ วานหลงั จากทีถ่ กู ไรอนั ปฏิเสธ เธอก็มองเขาด้วยดวงตาค่นู ้ี ถามตอ่ วา่ “ทำ� ไมละ่ ?” ไรอันตอบเสียงทุ้มต่�ำ “ซีกตะวันออกของแผ่นดินโบเออร์เนีย ไม่ใช่จะไปกันได้ง่ายๆ เส้นทางยาวไกล จุดหมายปลายทางก็ยัง เหน็บหนาวสดุ ข้ัว เธอคนเดียวไปไมถ่ งึ หรอก” ไรอันไม่ได้หลอก แผ่นดินโบเออร์เนียมีภูมิประเทศท่ีเป็น 237

เอกลกั ษณ์ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ อนั ตรายทจ่ี ะตอ้ งเผชญิ หรอก เพยี งแคอ่ ากาศท่ี หนาวเหนบ็ ตลอดทงั้ ปี ร่างของเส่ยี วโอวกท็ นรบั ไม่ไหวแลว้ เสีย่ วโอวเบป้ าก อยากตอบโตแ้ ต่กพ็ ดู อะไรไมอ่ อก ล�ำพงั แค่ตวั เธอคนเดยี ว หากจะอยรู่ อดในแผน่ ดินทเี่ ต็มไปดว้ ย สัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้คงไม่ง่าย เม่ือก่อนเธอมีเถาเถา แม้ว่าเถาเถาจะ ช่วยอะไรไมไ่ ดม้ ากแต่อย่างน้อยก็ยังคอยอย่เู ปน็ เพอ่ื น แต่อยๆู่ เถาเถา กลับเป็นสัตว์กลายพันธุ์เพศผู้โตเต็มวัยไปเสียได้ เธอเองก็ไม่กล้าจะ เอ่ยปากขอใหเ้ ขาไปดว้ ยอกี “ฉนั ไปกบั อรี คิ กไ็ ด.้ ..อรี คิ เองกจ็ ะไปทางตะวนั ออกเหมอื นกนั ...” ไมร่ อใหเ้ ธอไดพ้ ดู จบไรอนั กว็ างกระปกุ ยาลงบนเตยี ง พดู ตดั บท ทนั ที “ไว้รอแผลเธอหายก่อนคอ่ ยวา่ กัน” เสย่ี วโอว “...” ประเด็นนี้จึงยงั ไม่เคลยี ร์ ไรอนั ลกุ ขน้ึ และเดนิ ออกจากบา้ นไปลา่ สตั วม์ าทำ� อาหาร กวา่ เขา จะลากเอาละมัง่ ตัวหนึ่งกลบั มา เสี่ยวโอวก็ทายาเองแลว้ ขดตัวนอนหลบั อยบู่ นเตยี งเรยี บรอ้ ยแลว้ เธอมโี ครงรา่ งเลก็ พอหลบั จงึ ไมไ่ ดก้ นิ พนื้ ทม่ี าก นัก บนเตยี งยังมีท่วี า่ งพอสำ� หรบั เขา ไรอันมองพ้นื ท่ีวา่ งบนเตียงอยคู่ รหู่ น่ึง สุดทา้ ยก็เลอื กท่ีจะไมข่ ้ึน ไปนอน เขากลบั คืนร่างเดิมแล้วนอนลงขา้ งเตียงแทน ทำ� ไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอจากไปล่ะ? เวลาน้ี ไรอนั ยนื ครนุ่ คดิ อยตู่ รงหนา้ ประตบู า้ น แสงแดดสอ่ งผา่ น ไหลก่ ว้างทอดตัวลงเป็นเงาบกึ บึนอยูบ่ นพนื้ เขารมู้ าตลอดวา่ ใจเธอคดิ เพยี งเรอ่ื งเดยี ว เพราะตลอดทางทเี่ ธอ อมุ้ เขา มกั กลา่ วอย่างนา่ เวทนาวา่ อยากกลบั บ้าน คดิ ถงึ บา้ น คดิ ถงึ พ่อ 238

แม่ เธอพูดแบบนน้ี ับคร้งั ไม่ถว้ น บา้ นของเธออยู่ตรงไหน? แลว้ ทำ� ไมเธอจึงมาอยู่ท่ีนีล่ ่ะ? แล้วก็ ‘หว้ งมติ ’ิ ทีห่ ยบิ เอาสงิ่ ของออกมาได้นับคร้ังไมถ่ ว้ น มัน คอื อะไรกนั แน่ ไรอนั คดิ วา่ ทเี่ ขาไมย่ อมใหเ้ ธอจากไป คงเพราะอยากเขา้ ใจ เร่ืองเหลา่ น้ใี ห้ชัดเจนก็เทา่ นั้น ไรอนั เดนิ ไปบา้ นผเู้ ฒา่ สจุ ริ าผอู้ าวโุ สแหง่ เผา่ เสอื ดาว ในสวนของ บา้ นมเี สอื ตัวเมยี ตัวหนึง่ กำ� ลงั น่งั เยบ็ เสอ้ื หนังกวาง สตั วก์ ลายพนั ธต์ุ วั เมยี มกั มรี ปู รา่ งสงู โปรง่ ตวั นกี้ เ็ ชน่ กนั ...ทา่ ทาง ของเธอดูคลา้ ยสาวนอ้ ยวยั สบิ แปดสบิ เก้า มหี ูของสตั วต์ ามลักษณะของ เผา่ พนั ธผ์ุ ดุ ขน้ึ เหนอื ศรี ษะ เบา้ ตาลกึ จมกู โดง่ เธอคอื สชุ านา ลกู สาวของ สจุ ิรา สุชานาขยับใบหูหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า เธอวางเสื้อขนสัตว์ ในมือแลว้ หนั มองทางประตู จากน้ันสองตากส็ วา่ งวาบ “ไรอนั ...” เสียงเรียกดงั ขึน้ เปน็ ภาษาของเผา่ เสอื ดาว ไรอันเดินเข้าไปในสวน กวาดตามองแล้วถามกลับด้วยภาษา เดียวกนั “ผ้เู ฒ่าสุจิราอยูไ่ หม?” สุชานาพยักหน้า จากนน้ั กพ็ ดู เบาๆ “รอ็ ดก็มาด้วย ก�ำลงั คุยกบั พ่อฉันอยู่ในบา้ น” ไรอนั หยุดฝเี ท้า “เขามาทำ� ไม?” สุชานายักไหล่ “ใครจะไปรู้ พวกเขาคุยกันไม่เคยให้ฉันได้ยิน สกั หน แตฉ่ ันไดย้ ินมาวา่ ...ตอนที่คุณไมอ่ ย่ใู นหมู่บ้าน รอ็ ดกบั ราอูล ซิธ สนิทกนั มาก ร็อดแอบบอกขา่ วคณุ ใหก้ บั ราอูล ซธิ ไปไมน่ อ้ ยเลย” ไรอันเลยี คมเขี้ยวในปาก ไม่พดู อะไรตอ่ ตอนที่ราอลู ซธิ ไลล่ า่ เขา ร็อดกับดอลโต้กไ็ ม่มคี วามนา่ เชอ่ื ถือ 239

ใดๆ หลงเหลือสำ� หรับเขาอกี แลว้ พอเขากลบั มาถงึ หมู่บ้านกม็ าทนั ช่วง เวลาทรี่ อ็ ดกำ� ลงั เตรยี มการเลอื กจา่ ฝงู รนุ่ ถดั ไปพอดี ความคดิ ทง้ั หมดของ รอ็ ดนน้ั แสดงออกชดั เจนในการกระทำ� แลว้ รอ็ ดวางแผนให้เขากับราอลู ซธิ สกู้ ันแบบเอาชีวิตเข้าแลก ด้วย หวงั วา่ ตา่ งคนจะตา่ งเจบ็ กนั ทง้ั คู่ รอ็ ดทเี่ ปน็ ‘ผแู้ ขง็ แกรง่ อนั ดบั สามในเผา่ ’ ก็จะได้ฉวยโอกาสควา้ ต�ำแหนง่ จา่ ฝงู ไปครอง ชา่ งเปน็ แผนการทีแ่ ยบยลนกั ทว่าไรอนั กลบั มาแล้ว แผนการของรอ็ ดก็เลยตอ้ งสูญเปล่า “เขามาหาพอ่ ฉนั ครงั้ น้ี ไมร่ วู้ า่ คดิ อะไร...” สชุ านาพมึ พำ� ขณะมอง ไรอัน ความสนใจของเธอไม่ได้อยู่ท่ีเร่ืองพวกน้ีหรอก เธอชวนเขาคุย เพราะไม่อยากให้เขาจากไปเท่าน้ัน “ฉันได้ยินพ่อบอกว่าคุณพาตัวเมีย กลับมาด้วยตัวหน่ึง? เป็นอย่างไรบ้าง ตัวเมียตัวน้ันบริการคุณไม่อ่ิม หรือ?” ไรอันปรายตามองตอบ “เธอว่าอะไรนะ?” สชุ านาชไ้ี ปยงั ดวงตะวนั สอื่ ความหมายตามทพี่ ดู “ตอนนยี้ งั เชา้ ไปนะ คณุ วา่ ไหม” ไรอนั พอจะเข้าใจจงึ ชกั สายตากลับ “ปัญหาน้ีของฉัน ไมร่ บกวน ใหเ้ ธอต้องมาชว่ ยคิดหรอก” เดิมทีสุชานาตั้งใจแค่จะหยั่งเชิง คิดไม่ถึงว่าจะได้ค�ำตอบ คลุมเครือเช่นน้ี มุมปากจึงบิดลงโดยพลัน “ฉันยังไม่เคยเจอเธอเลย คุณเอาเธอไปซ่อนไว้เสียมิดชิดขนาดน้ัน ไม่ปล่อยให้เธอออกจากบ้าน เลยหรอื ? ให้ฉนั ไปเล่นกับเธอบ้างได้ไหม?” ไรอันบอกวา่ “เธอจะท�ำให้สาวนอ้ ยคนน้นั ตกใจเปล่าๆ” เผ่าเสือดาวมีภาษาไม่เหมือนกับมนุษย์ ในระหว่างวิวัฒนาการ 240

นั้น แม้จะเลียนแบบระบบภาษาของมนุษย์มา แต่ยังคงรักษาการ ออกเสียงแบบดั้งเดิมของชนเผ่าไว้เป็นส่วนใหญ่ ไม่เหมือนสัตว์กินพืช จำ� พวกเรนเดียร์ กวางหนอก ทีเ่ ลยี นแบบภาษามนษุ ย์มาทง้ั หมด ดังน้ันตอนที่เส่ียวโอวเจอร็อดครั้งแรก ถึงได้ฟังไม่รู้เร่ืองว่าอีก ฝ่ายก�ำลังพูดอะไร สว่ นสาเหตทุ เ่ี ธอฟังไรอันรูเ้ ร่ืองเพราะเขารู้สองภาษา หนงึ่ คือภาษามนษุ ย์ สองคือภาษาเผ่าเสือดาว สุชานาเบิกตาโตกล่าวอย่างประหลาดใจ “คุณเฝ้าเธออย่าง ระมัดระวงั เกินไปแลว้ ” จบประโยคนี้ ร็อดก็เดนิ ออกมาจากบ้านพอดี ตอนท่ีร็อดเห็นไรอันก็ชะงักฝีเท้าก่อนจะกลับเป็นปกติอย่าง รวดเร็ว บิดมมุ ปากขึน้ เผยรอยย้ิมท่ียากจะคาดเดา “ไม่เจอกนั นานนะจา่ ฝงู ” ไรอันเดินเฉียดไหล่เขา พูดด้วยเสียงเย็นชา “แกควรจะดีใจท่ี ไมเ่ จอฉนั เสยี นาน” ร็อดหน้าเปลี่ยนสีขณะหันกลับมามอง ไรอันก็เดินเข้าบ้าน ผอู้ าวโุ สสุจริ าไปแลว้ ชว่ งเวลาทไี่ รอนั ไมอ่ ยู่ เผา่ เรมิ่ ระสำ�่ ระสายเพราะไมม่ ใี ครยอมถกู ควบคุมหรือถกู สง่ั การ ย่งิ ไมม่ ใี ครยอมเชื่อฟังคำ� พูดผอู้ าวุโสสุจิราท่ีส่งั ให้ ออกไปล่าสัตว์ อาหารท่ีเก็บสะสมในเผ่าค่อยๆ เหลือน้อยลงเรื่อยๆ ตัวเมียกบั เหลา่ ผู้อาวุโสใช้ชวี ิตกนั อยา่ งยากลำ� บาก ผู้อาวุโสสุจิราอยากฉวยโอกาสท่ีไรอันกลับมาในคร้ังน้ี บอกให้ เขาน�ำฝูงตัวผ้ทู ห่ี นมุ่ แนน่ ของเผ่าออกไปลา่ สตั ว์หาอาหาร อันดบั แรกจะ ได้เพ่ิมเติมอาหารของเผ่า อันดับสองเม่ือไรอันแสดงบารมีของจ่าฝูงให้ ประจกั ษ์ สมาชิกในเผ่าเสอื ดาวกค็ งไม่มีใครกลา้ แข็งข้อกบั เขาอกี ปกตแิ ล้วเร่ืองแบบนี้ ไรอนั มักจะรบั ปากทันที แตค่ ร้ังน้กี ลบั ถาม 241

“อาหารของเผา่ เรายงั เหลือกนิ ไดอ้ กี นานแค่ไหน?” “อยา่ งมากก็สิบวนั ” “อีกห้าวันผมค่อยออกล่า และจะน�ำอาหารกลับมาภายใน สามวนั ” สุจิราสงสัย “สามวันมันจะฉุกละหุกเกินไปไหมจ่าฝูง? ท�ำไม ไมอ่ อกลา่ ล่วงหน้าไปกอ่ นสกั สองวนั ล่ะ?” การออกล่าสัตว์แต่ละทีต้องใช้เวลาห้าถึงเจ็ดวัน แถมการขน อาหารกลบั ฝงู ก็ต้องใช้เวลาอีกหนึง่ วันเตม็ ๆ ไรอันตอบกลับ “มเี ร่อื งตอ้ งสะสางเล็กนอ้ ย” “ต้องคอยประคบประหงมตัวเมียตัวน้อยๆ ที่คุณพากลับมา น่ะหรือ?” ผู้เฒ่าสจุ ริ าถามอยา่ งคาดเดา ไรอันเองก็ไม่ปฏิเสธ “เธอบาดเจ็บ” ช่วงน้ีเปน็ ชว่ งทแ่ี ผลของเสยี่ วโอวก�ำลงั สมานตวั ต้องมีใครคอย ดูแล ซ�้ำที่น่ียังแปลกถ่ินส�ำหรับเธอ ด้วยนิสัยของเส่ียวโอวถ้าถูกใครหา เร่ือง เธอคงเลือกหลีกหนีปัญหาด้วยการจากไป หรือไม่ก็เดินร้องไห้ ฝา่ พายหุ ิมะเหมือนเมอื่ คราวทีอ่ ยู่หมู่บ้านกวางหนอก “เรือ่ งนี้คณุ ไม่ตอ้ งกงั วล” สุจริ าคดิ แลว้ ก็เอย่ ปาก “เมอื่ ครรู่ อ็ ดมา หาผม ดูเหมือนเขาจะสนใจตัวเมียตัวนั้นเหมือนกัน เขาขอสิทธิ์ในการ ครอบครองตัวเมียร่วมกับคุณด้วย” สุจิราใช้น�้ำเสียงในเชิงปรึกษาหารือ “คณุ กร็ วู้ า่ ในเผา่ ขาดแคลนตวั เมยี ตวั ผคู้ รอบครองตวั เมยี รว่ มกนั เปน็ เรอื่ ง ปกติ ถา้ คณุ ยนิ ยอม...ตอนทค่ี ณุ ไมอ่ ยใู่ นเผา่ รอ็ ดจะดแู ลเธอแทนคณุ เปน็ อย่างด”ี ไรอนั มสี หี นา้ ครึม้ ลง “คณุ รับปากเขาไปแลว้ รึ?” สุจิราถูกน้�ำเสียงเย็นชาของเขาบีบจนใจส่ัน รีบผ่อนน�้ำเสียง 242

ของตนลงโดยไม่รู้ตัว “เปล่า ผมรู้ว่าเธอเป็นตัวเมียท่ีคุณพากลับมา ผมจึงยังไม่ได้รับปาก เพียงแต่ให้เขาไปถามความเห็นตัวเมียตัวนั้นเอา เอง” เสยี่ วโอวรู้สกึ เบ่อื ทีต่ อ้ งนอนอย่แู ตบ่ นเตียง บาร์ตั้นเพง่ิ จะมาดแู ผลใหเ้ ธอแล้วกลบั ไป ตอนน้จี ึงเหลือแค่เธอ คนเดยี วในบา้ น แม้วา่ เมื่อวานเธอจะถกู ไรอนั ปฏิเสธ แต่ไม่ได้หมายความวา่ เธอ จะลม้ เลกิ ความคดิ ทจี่ ะออกไปจากทนี่ ่ี ไวร้ อแผลหายดแี ลว้ เธอจะบอกลา ไรอนั แลว้ เริ่มออกเดนิ ทางอกี ครงั้ เสยี่ วโอวไมส่ ามารถกลอ่ มตนเองใหอ้ าศยั อยทู่ น่ี อ่ี ยา่ งสบายใจได้ อย่างไรเสีย...ทนี่ ีก่ ็เป็นเผา่ เสือดาว อยา่ งไรเสีย...เธอกย็ งั จะต้องกลับบ้าน อย่างไรเสีย...เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าไรอันกลายร่างเป็นเถาเถาแล้ว เขา้ หาเธอดว้ ยจดุ ประสงคอ์ ะไร เส่ียวโอวเป็นคนพูดจริงท�ำจริง เธอหยิบกระดาษปากกากับ เข็มทศิ แลว้ นงั่ คดิ อยหู่ วั เตียงเพอ่ื เตรียมวางแผนส�ำหรบั การเดินทางใน อกี ไม่ก่ีวันขา้ งหนา้ เธอเปิดหน้าปัดเข็มทิศ จ้องมองปลายเข็ม หลังจากมองอยู่ สามนาทีกต็ อ้ งขมวดควิ้ ในเขม็ ทศิ นั้นตวั เขม็ ทคี่ วรจะชที้ ศิ ใตก้ ลับส่ายเอนไปมา เหมอื น ถูกบางอย่างรบกวน องศาของเข็มท่ีส่ายเอนน้ันหมุนวนไปท่ัวจึง ไม่สามารถยืนยนั ทศิ ทางท่แี น่นอนได้ เสย่ี วโอวเขยา่ แลว้ จอ้ งอีกครั้ง เข็มยังคงขยับไปมาไมห่ ยดุ 243

เสียร?ึ ไมใ่ ช่หรอก...เธอจ�ำไดแ้ มน่ เลยว่ากอ่ นจะหมดสตมิ นั ยงั ดีอยู่ หรอื วา่ ถกู ราอลู ซธิ ท�ำจนพงั ? คิดแล้วกป็ วดหัว เธอซ่อมเจา้ สิง่ นีไ้ ม่เป็นเสยี ด้วย ทนี จี้ ะท�ำยงั ไงด?ี เธอจะเดนิ ทางไปยงั เขตตะวนั ออกของโบเออรเ์ นยี ไมว่ า่ อยา่ งไร ก็จ�ำเป็นต้องอาศัยมันดูทิศทาง เส่ียวโอวหน้ามุ่ย จิตใจท่ีฮึกเหิมเมื่อครู่ ห่อเหี่ยวลงทันตา ไดแ้ ต่นัง่ เหมอ่ อยบู่ นเตียง ผา่ นไปครู่หนงึ่ ก็ได้ยนิ เสียง ฝีเทา้ เชือ่ งชา้ ดังมาจากภายนอก เสยี่ วโอวนกึ วา่ ไรอนั กลบั มาจงึ ยดื ตวั นงั่ ตรงแลว้ มองไปทางประตู วนิ าทีทป่ี ระตถู ูกผลกั เปดิ เธอกต็ ะโกนถามออกไปอย่างร้อนรน “เถาเถา เธอรไู้ หมว่าท�ำไมเข็มทิศของฉนั ...” พอมองเห็นคนที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงกรอบประตู เสี่ยวโอวก็ เหมอื นแมวท่ถี กู กดั ล้นิ ขาด เงยี บเสยี งลงทนั ที “...” ตรงประตูไมใ่ ชไ่ รอัน แตเ่ ปน็ เสอื ดาวหนุ่มตวั อื่น เขาตัดผมสั้น ประกายตาคมกริบเหมือนเหย่ียว เขากวาดมอง ขา้ วของในบา้ นรอบหนงึ่ สดุ ทา้ ยกห็ ยดุ ความสนใจลงบนรา่ งของเสย่ี วโอว เสี่ยวโอวจ�ำเขาได้ ตอนอยู่ท่ีหมู่บ้านเรนเดียร์ ก็เป็นเขาคนนี้ แหละทพ่ี งุ่ ตะครบุ เธอโดยไมพ่ ดู พรำ่� ทำ� เพลง แลว้ เอาแตถ่ ามหาทอี่ ยขู่ อง ไรอนั เธอนกึ วา่ เขายังคงมาหาไรอัน จงึ นั่งพงิ หัวเตยี งเหมอื นเดมิ แล้ว ตะโกนออกไป “ไรอันไม่อยทู่ ี่น่.ี ..” “ฉันไม่ได้มาหาจา่ ฝงู ” ร็อดเอย่ ปาก เขาเองกเ็ ป็นเสอื กลายพนั ธุ์ 244

จำ� นวนนอ้ ยทรี่ ทู้ ง้ั ภาษามนษุ ยแ์ ละภาษาของเผา่ เสอื ตอนทเี่ หน็ เสยี่ วโอว ครง้ั แรก ทเ่ี ขาไม่ใชภ้ าษามนษุ ย์กบั เธอก็เพ่อื หยัง่ เชิงเท่านัน้ “แลว้ คุณมาหาใคร?” ร็อดบิดมุมปากข้ึนยิ้ม ลากเสียงยาวตอบกลับช้าๆ “ก็ต้องเป็น —เธอไง ตวั เมียของฉัน” พูดจบเขาก็สาวเท้ามาหยุดข้างเตียง ไม่รอให้เส่ียวโอวได้ทัน โต้ตอบกอ็ ุม้ หญงิ สาวขนึ้ ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกนอกบา้ นไป 245

บทท่ี 30 “คณุ จะพาฉันไปไหน!” เส่ียวโอวตีไหล่ร็อด ด้ินตะกายในวงแขนของเขาไม่หยุด เธอ ไม่รู้จกั เสอื หนุม่ ตัวนี้เลยด้วยซ�้ำ ไมม่ คี วามสัมพันธใ์ ดๆ ตอ่ กัน ท�ำไมจู่ๆ เขาต้องมาพาเธอไปด้วย? “อยู่น่ิงๆ” ร็อดตบสะโพกเส่ียวโอวอย่างหยาบคาย ก้าวยาวๆ ออกจากบา้ น พรอ้ มกบั เอย่ ดว้ ยนำ�้ เสยี งแกมรำ� คาญ “คนสวย...ในเมอ่ื เธอ มาอยหู่ มบู่ า้ นเสอื ดาวแลว้ กค็ วรจะรกู้ ฎของเรา เผา่ เสอื ดาวแบง่ ปนั ตวั เมยี ร่วมกัน...ท�ำไมเธอต้องท�ำเป็นตกอกตกใจไปได้ หรือว่าไม่เคยท�ำอะไร แบบน้กี ับไรอนั ?” เสย่ี วโอวหนา้ แดงกำ่� โดยพลนั รสู้ กึ ลกุ ลนจนทำ� อะไรไมถ่ กู “กต็ อ้ ง ไมเ่ คยอยู่แลว้ ...ฉนั เป็นเพ่อื นของไรอัน ไม่ใชต่ ัวเมยี ของเขานะ” “เพอื่ นร?ึ เจา้ ไรอนั ยงั ไมไ่ ดค้ รอบครองเธอรเึ นยี่ ?” รอ็ ดเลกิ ควิ้ ขน้ึ ถามอย่างประหลาดใจพร้อมกับอุ้มเส่ียวโอวเดินไปอีกทาง “พอดีเลย งนั้ ใหฉ้ นั ได้เป็นตัวผู้ตวั แรกของเธอแล้วกนั ” เสย่ี วโอวเบิกตาโตทนั ที เธอฟาดไหล่ร็อดอย่างแรงแลว้ ออกแรง 246

ดิ้นรนมากข้ึน “ไม!่ ปลอ่ ยฉันเด๋ียวน้นี ะ” นา่ เสยี ดายทเี่ ธอแรงนอ้ ยเกนิ ไป สำ� หรบั เสอื ดาวกลายพนั ธท์ุ ผ่ี วิ หยาบเนอ้ื หนา แรงฟาดของเธอนนั้ ไม่เจ็บไมค่ นั เสียด้วยซ�้ำ สาวนอ้ ยดนิ้ หนอี ยา่ งเอาเปน็ เอาตาย ทา่ ทางของเธอดงึ ดดู ความ สนใจจากเสือดาวกลายพันธ์ุทีเ่ ดินผา่ นไปมาอย่ไู ม่นอ้ ย นา่ เสยี ดายทพี่ วกเขาเพยี งแค่ ‘สนใจ’ เท่านัน้ แตไ่ มม่ ใี ครคดิ จะ เข้ามาช่วย เพราะเร่ืองแบบนี้เป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในหมู่บ้านเสือดาว เผ่าเสือดาวเป็นเผ่าพันธุ์ท่ีเย็นชารักสันโดษ ฉะน้ันค�ำว่า ‘แส่หาเรื่อง’ ไม่เคยอยู่ในสารบบของพวกเขา แต่จะว่าไปแล้ว...ต้ังแต่ตอนท่ีไรอันพาตัวเมียตัวน้ีกลับมายังฝูง เธอก็ถกู ประทับตราว่าเปน็ ‘ของจา่ ฝงู ไรอัน’ ตง้ั แตต่ อนนน้ั เมือ่ เจด็ วนั กอ่ น จา่ ฝูงประคองตวั เมียท่หี ายใจรวยรนิ กลบั มายัง ฝูง แล้วเชญิ หมอบาร์ตน้ั มาในคืนน้นั เพื่อท�ำการรักษาใหถ้ งึ หน่งึ วันหน่ึง คนื เตม็ หลงั จากนนั้ ตวั เมยี ทวี่ า่ กอ็ ยใู่ นบา้ นของจา่ ฝงู มาโดยตลอด ไมเ่ คย พบปะผใู้ ด แมค้ นในฝงู จะใครร่ แู้ ตก่ ไ็ มก่ ลา้ เปดิ ศกึ ชงิ ตวั เมยี กบั ไรอนั อยา่ ง เปดิ เผย อย่างไรเสีย...ไรอันก็เป็นจ่าฝูงตัวร้ายท่ีเคยอยู่เหนือตัวผู้ทุกตัว ในฝงู แน่นอนว่ากย็ ังมพี วกท่ีไมร่ ักชวี ติ อย่างเช่นรอ็ ด เวลานี้รอ็ ดผ้ไู มร่ กั ชีวติ ก�ำลังอมุ้ เสย่ี วโอวไปบา้ นของตน ยงิ่ นาน เทา่ ไร ใจของเสย่ี วโอวกบ็ งั เกดิ ความสน้ิ หวงั มากเทา่ นนั้ เพราะหากเขา้ ไป แล้ว เธอคงไมม่ ีโอกาสหนอี อกมาอกี พอคดิ แบบนเ้ี ธอไมส่ นใจแลว้ วา่ ทนี่ จ่ี ะเปน็ ถนนทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยสตั ว์ นักลา่ หญงิ สาวหยบิ มดี พับสวสิ ออกจากหว้ งมติ ิ จากนน้ั กก็ างใบมดี ออก 247

แลว้ แทงใสไ่ หล่รอ็ ดทันที “ฉกึ !” ใบมีดคมกริบแทงลงในเนื้อ ท�ำให้ร็อดท่ีไม่ทันระวังถึงกับลม หายใจสะดุด เขาหันไปมองใบมีดท่ีตอนน้ีจมลงไปในผิวเน้ือเกือบครึ่ง เลอื ดสดๆ ไหลออกจากปากแผลทีโ่ ดนแทง เธอยงั คงกมุ ดา้ มมดี เอาไวใ้ นมอื แลว้ ออกแรงกดใหแ้ ทงลกึ ยง่ิ ขน้ึ “ฉิบหาย!” ร็อดกุมมือเส่ียวโอว สบถเสียงต่�ำ “นังตัวเมียไม่รัก ชวี ติ ” เขาดึงมดี ออกแล้วเหว่ียงมนั ไปไกล จากนั้นก็ก้มหนา้ มองเส่ียวโอว อยา่ งโกรธเกรีย้ ว “ปล่อยฉันลง!” วินาทีที่ด้ามมีดหลุดออกจากมือ เส่ียวโอวก็ ออกแรงดิ้นอกี ครงั้ อยา่ งไมย่ อมแพ้ “ฝนั ไปเถอะ” รอ็ ดแสยะยมิ้ พลางถบี ประตบู า้ นตวั เองจนเปดิ ออก แล้วโยนร่างเส่ยี วโอวลงบนเตียงอย่างแรง เหตุผลท่ีร็อดไปเอาตัวเสี่ยวโอวมาเช่นน้ี นอกจากเพ่ือยั่วโมโห ไรอนั แล้วยงั มอี ีกเปา้ หมายที่สำ� คัญกวา่ เขาจำ� ไดว้ ่าไรอนั ถูกเผ่าหมาปา่ รุมโจมตีจนบาดเจบ็ สาหสั ท�ำให้สมาชกิ ในฝูงคดิ วา่ เขาตายแลว้ คาดไมถ่ งึ วา่ ไมเ่ พยี งเขาจะกลบั มาอยา่ งไมเ่ ปน็ อะไร แตร่ า่ งกาย ยงั กำ� ยำ� กวา่ เมอื่ ก่อนดว้ ย เหตกุ ารณ์ต่างๆ ท่ีไรอนั ต้องเผชญิ ส่งิ แปลกปลอมเดยี วที่พบก็ มีแตต่ วั เมยี ตัวนี้ ท้ังหมดนต้ี อ้ งเกย่ี วขอ้ งกบั เธอแน่ ดงั น้ันรอ็ ดเดาวา่ เสี่ยวโอวตอ้ งมคี วามลับบางอย่างบนร่างกาย เขาโน้มตัวลง ย่ืนมือมากุมคางเสี่ยวโอวแล้วมองประเมินไปทั่ว ท้ังตวั 248

ใบหน้าผอมเล็ก ไหล่เรียวบาง หน้าอกไม่อวบอ่ิมนัก นอกจาก เอวบางขายาวแล้ว แทบจะไมม่ ีข้อดใี ดๆ อีก แถมบนรา่ งกายยงั ไมม่ ีขน สกั เสน้ เกล้ียงเกลาเหมือนไขป่ อก ดยู งั โตไม่เตม็ วยั ด้วยซำ้� รอ็ ดเบ้ปาก แสดงท่าทางรงั เกยี จอย่างมอิ าจปกปิดได้ “ไรอนั มาหลงใหลเธอเน่ยี นะ?” เส่ียวโอวไม่มีแรงจะเถียง เธอขบฟันเม้มริมฝีปากแน่น ตอนที่ ร็อดโยนเธอลงบนเตียง เอวด้านหลงั ไปกระแทกกับขอบเตียงเข้า ท�ำให้ แผลทเ่ี พ่ิงเรมิ่ สมานตัวปรอิ อกอกี ครั้ง เธอจึงเจ็บจนหนา้ ซดี ขาว ร็อดเห็นอีกฝ่ายตัวสั่น ก็นึกว่าเป็นเพราะเธอกลัว จึงเลียเข้ียว ตัวเองอย่างสะใจ “เป็นไง ตอนน้ีรู้จักกลัวแล้วรึ? ตัวเมีย...ความกล้า เม่อื ครขู่ องเธอไปไหนเสยี แล้วละ่ ?” เสยี่ วโอวพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงแผว่ เบา “พูดอะไรน่ะ? ให้ดังกว่านีห้ นอ่ ยส”ิ ร็อดเลกิ ควิ้ ถาม เธอหายใจหอบ ยงั คงเอย่ ปากเหมือนกระซบิ “ฉนั ...” รอ็ ดหมดความอดทนใชส้ องมือตบขา้ งกายเธออย่างขม่ ขวัญ “นา่ รำ� คาญ! เสียงเบายง่ิ กว่ายงุ ซะอกี !” น้�ำตาหยดหน่ึงซึมออกมาจากหางตาไหลลงมาตามแก้ม เสียง ของเธอแผว่ เบายง่ิ กวา่ เดิม “เจบ็ ...อย่าทบั ฉนั ...” “...” ปัง! ประตูถูกกระแทกอย่างแรงจนหลดุ จากกรอบ ไรอนั ถีบประตเู ปิดเขา้ มา ภาพท่ีเหน็ คือสัตวก์ ลายพนั ธุต์ ัวผรู้ ่าง กำ� ยำ� กำ� ลงั โถมทบั สาวนอ้ ยรา่ งบาง ใบหนา้ ของมนั แนบชดิ กบั ใบหนา้ เธอ สองแขนรดั รา่ งของเธอแนน่ จนไมม่ ชี ่องว่าง เสีย่ วโอวดวงตาแดงก่�ำ ขนตาเปยี กชน้ื ดูนา่ สงสารยิ่งนกั ไรอนั 249