สิงห์สถิต 1

สีหนา้ มดื คร้มึ ทันที สองตาคมกริบเปล่ยี นเป็นเย็นสดุ ขวั้ รอ็ ดไดย้ นิ เสยี งประตถู กู ถบี ใหเ้ ปดิ กห็ นั มาเผชญิ กบั แววตาสงั หาร ของอกี ฝา่ ย เขารวู้ า่ ไรอนั จะมาแตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเรว็ ขนาดนี้ รอ็ ดขม่ ตนให้ ใจเยน็ แลว้ บิดมมุ ปากย้ิม “ขอโทษนะจ่าฝูง ผมร่วมคู่กับตัวเมียตัวน้ีไปเรียบร้อยแล้ว...” คำ� พูดยงั ไมท่ ันจบ กถ็ ูกไรอันทีบ่ กุ เข้ามาคว้าคอข้ึนจากเตยี ง “แกอยากตายรึ?” เขาถามด้วยน�ำ้ เสยี งแหบแหง้ กดดันแฝงด้วย ความดรุ ้าย ร็อดกัดฟันเอ่ยอย่างไม่กลัวตาย “จา่ ฝงู คณุ อยา่ ลมื กฎของเผา่ สิ เราจะร่วมแบง่ ปันทกุ อย่างด้วยกัน แม้แต่ตัวเมยี กไ็ มเ่ วน้ ท�ำไมมแี ต่คณุ ทมี่ สี ิทธิ์รว่ มคู่กับ ‘ของกลาง’ ของฝงู โดยไมค่ ิดจะแบง่ ปันให้คนอื่น?” ไรอันกุมลำ� คออีกฝ่ายแนน่ ท่อนแขนเกร็งจนเส้นเอ็นข้ึน “แกวา่ ไงนะ!” รอ็ ดหวั เราะเบาๆ “อยา่ คิดวา่ ผมไมร่ ู้ ทคี่ ณุ หายดไี ดต้ ้องเปน็ ผล งานของตัวเมยี ตวั นี้แน่” พูดเพิ่งขาดค�ำก็ถูกไรอันเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรง แรงกระแทก ทำ� ใหบ้ า้ นสนั่ สะเทอื นไปทง้ั หลงั กอ่ นจะเดนิ ไปเตะหนา้ อกี ฝา่ ยแลว้ ตวาด เสียงเห้ยี ม “หุบปากซะ!” เขาเดินกลับไปอุม้ รา่ งบอบบางท่นี อนหมดสติบนเตียงขนึ้ มา รอ็ ดถม่ เลอื ดในปากทง้ิ ลกุ ขนึ้ นง่ั อยา่ งไมแ่ ยแส “หากผมบอกฝงู วา่ ตวั เมียตวั นม้ี พี ลงั ไมธ่ รรมดา คณุ คิดว่าฝงู จะทำ� อยา่ งไร...” ไรอันเงื้อเท้าขวาถีบไหล่ของอีกฝ่ายอย่างแรงจนร็อดผงะ หงายหลัง ได้ยนิ เสยี งกระดกู แตกกอ่ นทคี่ วามเจ็บปวดจะลามไปท้งั ตัว 250

ไรอันเตือนเสียงดุดัน “หากได้ยินแกพูดพล่ามไร้สาระอีกฉันจะ ฉีกเนอ้ื แกซะ” จากนน้ั เสอื ดาวหนมุ่ กอ็ มุ้ เสยี่ วโอวกลบั มาทบ่ี า้ นของเขา วางเธอ ลงบนเตยี งอยา่ งเบามอื แผลตรงทอ้ งของเธอมเี ลอื ดไหลอาบ ใบหนา้ ขาว ซดี เหงอื่ เยน็ ซมึ ออกทั่วร่าง คงเป็นเพราะยังหวาดกลัวอยู่ แขนเส่ียวโอว จึงโอบรอบคอไรอนั ไว้แน่น รา่ งกายสน่ั สะท้านแตก่ ็ไมย่ อมปล่อยมือ เหมือนหมโี คอาลาตวั นอ้ ย... เขาพยายามวางเธอลงอยู่สองคร้ัง แต่เธอก็ยังคงกอดคอเขาไว้ ท�ำให้ไรอันต้องอุ้มเธอน่ังลงบนขอบเตียงอย่างจนใจ พยายามประคอง แผ่นหลงั อีกฝ่ายโดยหลีกเลย่ี งการกระทบบาดแผลใหม้ ากท่ีสุด “ขอโทษนะต่อไปจะไมใ่ ห้เกิดเรื่องแบบนอ้ี ีก” ไรอนั กระซบิ บอก เส่ียวโอวเม้มริมฝีปากถูไถหน้ากับซอกคอเขา ขนตากระพือไป มาเบาๆ จนรบั ร้ไู ดถ้ ึงความเปยี กช้นื เธอยังคงไม่พูดจาได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ไรอันไม่รู้ว่าตนควรท�ำ อย่างไร เพราะการปลอบตวั เมียไม่ใช่งานถนดั ของเสือดาวอยา่ งเขา เขายกมือข้ึนอังหน้าผากเธออย่างเก้ๆ กังๆ ถามว่า “ร็อดแตะ ต้องเธอไหม?” เส่ียวโอวตวั แขง็ ข้นึ มาทันที เอ่ยปากตอบว่า “ไม่...” ผ่านไปครหู่ น่งึ หญงิ สาวก็ถามกลบั อย่างลังเล “เถาเถา ตัวเมยี ในเผ่าเสอื ดาว...ตอ้ งแบ่งปนั กันเหรอ?” ค�ำพูดของร็อดส่งผลกระทบต่อจิตใจเธอไม่น้อย มือเขาที่ลูบ ปลอบคนตัวเล็กในอ้อมกอดชะงักทันที แล้วตอบกลับเสียงหนักแน่น “ไมใ่ ช่” เขาเสรมิ “ไม่ใชส่ �ำหรับเธอ” ร่างกายเส่ียวโอวที่ตึงเครียดจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง ไรอันวาง 251

เธอลงบนเตยี งแล้วตามบาร์ต้นั มาดูอาการ พอบารต์ นั้ มาถงึ กเ็ ลกิ เสอื้ เสย่ี วโอวขน้ึ พอเหน็ แผลทหี่ นา้ ทอ้ งปริ ออก เขากโ็ กรธจนเสยี งเปลย่ี น “ทำ� ไมถงึ เปน็ แบบนไ้ี ปได้ ผมบอกใหด้ แู ล แผลดีๆ ไม่ใช่หรือ?” เสยี่ วโอวหลบุ ตาลง ทวา่ ไรอนั กลบั ขมวดควิ้ “อยา่ เสยี งดงั ใสเ่ ธอ” บารต์ น้ั เหน็ แผลทต่ี นเองตง้ั ใจเยบ็ อยา่ งประณตี ปรอิ อก มหี รอื จะ ใจเย็นได้ เขาเอาโทสะมาโยนใส่ไรอันแทน “คณุ ดแู ลเธอยังไง ไมร่ หู้ รอื ว่า ตอนแรกเธอบาดเจ็บหนกั แค่ไหน?” ไรอันเงยี บไปชัว่ ครู่ “ยังรกั ษาใหห้ ายไดไ้ หม?” “ผมจะพยายามละกนั ” บาร์ตัน้ ยังคงโมโหอยู่ “เดิมทรี ่างกายเธอ ก็ฟื้นตัวได้ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว คร้ังน้ียังมีเลือดไหลอีก ผมไม่ม่ันใจเอา เสียเลย” “เธอจะต้องหายดี” ไรอันยืนกรานเสียงหนัก แล้วพูดต่อ “หาก รักษาเธอหายได้ อาหารส�ำหรับผ่านช่วงฤดูหนาวในอีกสามปีข้างหน้า ของเผ่าคณุ เผ่าเสือดาวจะจดั หาใหเ้ อง” ขอ้ เสนอนด้ี งึ ดดู ใจนกั เพราะเผา่ แพนดา้ มขี อ้ จำ� กดั ทางกายภาพ จึงล่าสตั วส์ ้เู ผ่าเสือดาวไม่ได้อยู่แลว้ โดยธรรมชาติ ดงั นัน้ พอถงึ ฤดหู นาว ทไี รอาหารกม็ กั จะขาดแคลน สองตาของบารต์ นั้ สวา่ งวาบ ตอบกลบั อยา่ ง ยินดี “ตกลง” เมื่อได้รับข้อเสนอแบบนี้ก็ท�ำให้บาร์ต้ันใส่ใจในการท�ำแผลมาก ขน้ึ แมแ้ ผลของเสย่ี วโอวจะเสยี เลือดไปเยอะและดูสาหัสมาก แต่บารต์ ้นั เปน็ หมอทเี่ ลอ่ื งชอ่ื ทสี่ ดุ แหง่ หบุ เขาคามดู า้ การรกั ษาเธอจงึ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งเกนิ ความสามารถของเขา 252

เนอ่ื งจากตอนแรกแผลถกู เย็บไว้อยา่ งสวยงาม เขาจึงหลีกเล่ียง การเย็บแผลซ�้ำรอยเดิม เขาห้ามเลือดให้กับเส่ียวโอวก่อนแล้วจึงทายา แก้อกั เสบ อกี ทัง้ ไมล่ มื ก�ำชับไรอัน “ดูแลเธอให้ดี ถ้าเกิดเหตุเช่นน้ีข้ึนอีก ผมอาจช่วยเธอไว้ไม่ได้ แลว้ ” ไรอันมองร่างบอบบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง “มันจะไม่มีทาง เกดิ ขนึ้ อกี ” เขาไมม่ ีทางยอมให้เธอเจบ็ ปวดอีกแล้ว “คอื วา่ ...” เสย่ี วโอวตดั บทพวกเขา “ฉนั จะมรี อยแผลเปน็ ไหมคะ?” “รอยแผลเปน็ นัน้ ต้องมแี น่นอน ถา้ แผลสมานตัวได้ดี แผลเป็นก็ อาจจะจางหน่อย ไมม่ ที างหายไปหมดหรอก” ไดย้ นิ บารต์ นั้ บอกแบบนีส้ ีหน้าเธอกห็ ่อเหี่ยวทนั ที ผหู้ ญิงทุกคนย่อมต้องรักสวยรักงาม ไม่มสี าวคนไหนที่อยากให้ รา่ งกายตนมรี อยแผลเปน็ รปู กรงเลบ็ สตั วส์ ามรอยทห่ี นา้ ทอ้ งแบบนหี้ รอก เสยี่ วโอวเบ้ปาก “ไม่มวี ิธเี ลยหรอื คะ?” บารต์ นั้ มองเธอ ตอบอย่างไม่รกั ษานำ้� ใจ “ตอนน้ียงั ไมม่ ”ี เสี่ยวโอว “...” บ้านของไรอนั อยใู่ นซอกลกึ ของหุบเขาคามดู ้า ตัวบ้านต้ังอยู่ทางทิศเหนือของหุบเขาแต่หน้าบ้านหันไปทาง ทิศใต้ สรา้ งจากไมส้ นทผ่ี ่านลมผา่ นฝนมาหลายปี ภายในบ้านมีสองห้อง เป็นห้องนอนหน่ึงห้อง อีกห้องเป็นห้องเก็บของ แต่ละห้องมีพ้ืนที่ กวา้ งขวาง เมื่อก่อนไรอันอาศัยคนเดียว ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะท่ีตรงไหน 253

พอลา่ อาหารจากภายนอกมาได้กก็ ินดบิ บ้าง ยา่ งไฟบา้ ง ไม่จ�ำเปน็ ตอ้ งมี ห้องครวั จนกระท่ังมีตัวเมียอย่างเธอเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ตัวเมียตัวน้ี บอบบาง อ่อนแอ แถมยงั บาดเจ็บหนัก กินอาหารดิบไม่ได้ กินมันๆ ก็ ไมไ่ ด้ ไมม่ ขี นจงึ ทนหนาวไมไ่ ด้ ทนรอ้ นไมไ่ หว และยงิ่ ไมอ่ าจทนกลน่ิ คาว เลือดตอนเขาถลกหนังสตั ว์อนื่ ได้ ขอ้ ห้ามส�ำหรับเธอมีมากมาย จนอาจ พูดได้ว่ากิจวัตรประจ�ำวันท่ีเรียบง่ายของเขาไม่มีอะไรเหมาะกับเธอสัก อยา่ ง จึงดูแลเธอใหด้ ไี ด้อย่างยากล�ำบาก ผ่านไปแค่สองวนั เส่ียวโอวเริ่ม ผอมซีดลงอย่างเหน็ ได้ชัด ไรอันโยนละมั่งท่ีล่ามาได้ไว้ตรงประตู เดินมาหยุดท่ีข้างเตียง “บอกฉันมาวา่ เธออยากกินอะไร?” เธอไม่ได้กินเต็มที่มาสองวันแล้ว เม่ือวานเขาจับกระต่ายป่ามา สองตวั พอยา่ งเสรจ็ กห็ นั่ เปน็ ชน้ิ ๆ ยนื่ ใสม่ อื ให้ เดมิ ทนี กึ วา่ เธอจะกนิ เยอะ หนอ่ ย คิดไมถ่ งึ วา่ เธอจะกินเพียงสองคำ� ก็ไมย่ อมกินอกี เสี่ยวโอวเหลอื บตามองเขา ใบหน้าทเ่ี ดิมทกี เ็ ล็กอยู่แล้วพอผอม ลงแก้มก็ตอบมากขึ้น ดวงตาย่ิงกลมโต เสีย่ วโอวรสู้ กึ อดึ อัดใจที่จะพูดเพราะไมอ่ ยากรบกวนเขา แตเ่ ธอ เองกอ็ ยากกนิ อะไรทไ่ี ม่หนักท้องมากนกั “ปลา...ไดไ้ หม?” เส่ยี วโอวถาม “ฉันอยากดื่มซปุ ปลา...” ไรอันถอนใจ “ต่อไปถ้าอยากกินอะไรก็บอกฉนั ตรงๆ เลย” เส่ียวโอวกะพรบิ ตา “จะไมล่ ำ� บากคณุ หรอื ?” “ตอนที่เธอดูแลฉัน รูส้ ึกลำ� บากไหมล่ะ?” เสี่ยวโอวคิดดูแล้ว เหมือนจะไมเ่ คยรสู้ กึ แบบนัน้ สักท.ี ..เธอเล้ียง ดเู ขาเหมือนเป็นสัตว์เลีย้ งแสนรกั ตวั หนงึ่ จึงไมไ่ ดร้ สู้ กึ วา่ ล�ำบากอะไร 254

หลงั บา้ นไรอนั ไมไ่ กลนกั มลี ำ� ธารเลก็ ๆ อยสู่ ายหนง่ึ นำ้� จากลำ� ธาร นไี้ หลเชอ่ื มลงมหาสมทุ ร ในนำ้� มปี ลาอาศยั อยมู่ ากมายหลายชนดิ ใชเ้ วลา เพยี งไม่นานไรอนั ก็จบั ปลากะพงมาได้ถงึ สต่ี วั เพยี งแตว่ า่ ทบี่ า้ นไมม่ หี อ้ งครวั และไมม่ เี ตาไฟ หมอ้ ไห จานชาม ดว้ ย เขาเดนิ วนไปมาอยูต่ รงประตรู อบหน่ึง ขมวดคว้ิ อย่างหงดุ หงดิ “รอแปบ๊ ” พูดเพยี งสองคำ� กเ็ ดนิ ออกนอนบา้ นไป “...” เสย่ี วโอวไดแ้ ตม่ องตามหลงั เดมิ ทคี ดิ จะบอกเขาวา่ ในหว้ งมติ นิ น้ั มหี มอ้ ถว้ ยขนั กะละมงั และยงั มเี ตาไฟกระปอ๋ งแกส๊ สามารถจดุ ไฟหงุ ขา้ ว ได้ แต่พอมาคิดอีกทีเขาไม่ใช่เสือดาวน้อยท่ีไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว หากเขาถามถึงส่งิ ของพวกน้นั ขึ้นมา เธอคงไม่อาจอธิบายได้ เสีย่ วโอวถอนลมหายใจ ขณะเดียวกันก็แปลกใจนิดๆ ท�ำไมเขาไม่เคยถามเรื่องห้วงมิติ กบั เธอเลย...จำ� ไดว้ า่ เธอเคยเอาเขาซอ่ นในหว้ งมติ ติ งั้ หลายครงั้ เพอื่ หลบ หลกี ราอลู ซิธ หรือว่าเขาลืมไปแลว้ ? แตเ่ มอ่ื วานรอ็ ดพดู เรอื่ งพลงั พเิ ศษตอ่ หนา้ เธออยา่ งชดั เจน จะวา่ ไปแล้ว ร็อดรไู้ ดย้ งั ไงกนั นะ? เพราะเหตุน้ีเสี่ยวโอวจึงไม่กล้าใช้ห้วงมิติของตนโดยไม่จ�ำเป็น อีก ไม่กล้าหยิบนมในห้วงมิติมาดื่มด้วยซ้�ำ กลัวจะถูกหาว่าเป็นตัว ประหลาด ดงั น้นั เรอื่ งหมอ้ ถว้ ยขนั กะละมัง ก็ไดแ้ ตป่ ล่อยทิง้ แบบน้แี หละ เธอรอเขาอยู่ครึ่งช่ัวโมงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับมาในท่ีสุด ตามมาดว้ ยเสยี งทไี่ ม่ค้นุ เคย 255

“คณุ ดกี บั ตวั เมยี ตวั นนั้ ขนาดน้ี ตม้ ซปุ ปลาใหเ้ องเสยี ดว้ ย ไมก่ ลวั วา่ เธอจะโดนตามใจจนเคยตวั เหรอ?” ดา้ นนอกประตมู เี สยี งผหู้ ญงิ แปลก หูดังแว่วเข้ามา จากนั้นน้�ำเสียงก็เปลี่ยนอ้อนวอน “ขอฉันเข้าไปดูเธอ หน่อยได้ไหม? ขอร้องล่ะไรอนั ฉันรับรองว่าจะไมร่ บกวนเธอแน่ ฉนั แค่ อยากเห็นเธอเทา่ น้นั ถอื เปน็ คา่ ตอบแทนท่ใี หย้ มื หอ้ งครวั กไ็ ด?้ ” เพราะบานประตกู นั้ อยเู่ ธอจงึ ไมเ่ หน็ หนา้ ของอกี ฝา่ ย แถมภาษา ทใ่ี ชย้ งั เป็นภาษาเสอื ดาว เธอฟงั ไมร่ ู้เร่อื งสักค�ำ ไรอันตอบเสียงเรียบ “ไมไ่ ด”้ สชุ านาเบป้ าก รสู้ กึ ผดิ หวงั “แลว้ คณุ คดิ จะซอ่ นเธอไปถงึ เมอื่ ไหร่ กนั คะ? เหน็ คณุ พอ่ บอกวา่ คณุ หกั กระดกู รอ็ ดเพอ่ื เธอเลยเหรอ เธอสำ� คญั กับคุณขนาดเป็นสาเหตใุ ห้คณุ ท�ำร้ายเพือ่ นรว่ มฝงู ไดล้ งคอ...” “ใช่แลว้ จะท�ำไม” ไรอันเร่มิ ร�ำคาญนดิ ๆ แลว้ “ไปไดห้ รือยงั ?” สชุ านามองเขา ถามยำ้� ไม่อยากเชือ่ หูตนเอง “คุณวา่ อะไรนะ?” เขาผลกั ประตใู หเ้ ปดิ ออก เอย่ ไลแ่ ขก “ขอบคณุ มากทใ่ี หย้ มื ห้อง ครวั แตเ่ ธอยงุ่ เรือ่ งคนอน่ื มากเกินไปแล้ว” ไรอนั ถอื กระปกุ เซรามกิ เดนิ เขา้ บา้ น เหน็ เสย่ี วโอวนงั่ อยบู่ นเตยี ง จึงถาม “เจ็บตรงไหนรึเปลา่ ?” เขานึกถึงแผลของเธอทันที “ขอโทษนะ” เสยี่ วโอวตอบไมต่ รงกบั ทถ่ี าม “เมอื่ ครฉู่ นั ไดย้ นิ คณุ ทะเลาะกบั คนอน่ื ...เปน็ เพราะฉันเหรอ?” แม้เธอจะฟังไม่รู้เร่ืองว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่วิเคราะห์จาก น้�ำเสียงของผู้หญิงคนน้ันแล้วน่าจะทะเลาะกันแน่นอน เป็นเพราะว่า ไรอนั ทำ� ซุปปลาให้เธอ เลยผิดใจกับสัตวก์ ลายพนั ธ์ุตวั อ่ืนๆ หรอื เปลา่ ? “ไมใ่ ช”่ เขาโลง่ ใจทเ่ี ธอไมไ่ ดเ้ จบ็ แผลขน้ึ มาอกี เขาเทซปุ ในกระปกุ 256

ใส่ถ้วยกระเบื้องพร้อมพูดว่า “ผู้หญิงคนน้ันช่ือสุชานา เป็นลูกสาวของ ผูเ้ ฒา่ สุจริ า” “เธอเปน็ ผหู้ ญิงของคุณเหรอคะ?” ไรอันชะงกั มอื ...ซุปที่ก�ำลังเทหกลงบนโตะ๊ เลก็ น้อย เขาเงยหนา้ มองเธอ ตอบชดั เจน “ฉนั ยงั ไมม่ ีผู้หญงิ ของตวั เอง” เสยี่ วโอวรู้สึกเกอ้ เขินข้ึนมาทันที “อ้อ...” เธอนึกว่าจ่าฝูงในเผ่าเสือดาวจะมีตัวเมียรายล้อมมากมาย เสียอกี ... ไรอนั ไปจบั ปลาในแมน่ ำ�้ ดา้ นหลงั มาตม้ ใหเ้ สย่ี วโอวกนิ ถงึ สองวนั ตดิ แต่ว่าฝมี อื การท�ำอาหารของเขาไมค่ อ่ ยดนี ัก ตอนตม้ ซปุ ปลาใหเ้ ธอ ครัง้ แรกไม่รจู้ ักขอดเกล็ดปลาเสียด้วยซ�้ำ เป็นฝันรา้ ยของหญงิ สาวจริงๆ ครั้งถัดมาฝีมือการท�ำครัวของเขาค่อยๆ พัฒนาขึ้น แต่ว่าจ�ำกัดเพียง ‘พอเข้าปากได้’ เท่านั้น แต่แค่มีซุปปลาให้ดื่มเสี่ยวโอวก็พอใจแล้ว อย่างนอ้ ยเขากร็ จู้ กั ขอดเกล็ดปลากอ่ นตม้ ซุป กนิ ซุปปลาสองวนั ตดิ เสีย่ วโอวคอ่ ยดขี ้นึ หนอ่ ย วนั น้บี าร์ตัน้ มาดูแผลให้เธอ เขาดพู อใจอย่างเหน็ ไดช้ ัด “ถ้าเปน็ แบบนต้ี อ่ ไป อีกสิบวนั กต็ ดั ไหมได”้ เส่ียวโอวตาเปน็ ประกายถามอยา่ งคาดหวงั “แลว้ อาบน�ำ้ ไดไ้ หม คะ?” เธออยากถามค�ำถามน้ีมานานแล้ว นับแต่มาถึงที่นี่ก็ยังไม่เคยได้ อาบน้�ำอยา่ งเตม็ ทเ่ี ลยสักคร้งั ตอนทเ่ี ดนิ ทางไปกบั อรี คิ พอเจอลำ� ธารในปา่ กไ็ มก่ ลา้ ขอเขาอาบ น�ำ้ ตอ่ มาอากาศเรม่ิ เยน็ ลง พายหุ ิมะระลอกแล้วระลอกเล่าโหมกระหน่�ำ ไม่เว้นวนั แม้แต่ชวี ิตก็ยงั รกั ษายาก ใครจะมแี ก่ใจมาอาบน�้ำได้อกี 257

ตอนนเ้ี ธอนอนรักษาแผลอย่บู นเตยี ง วันๆ ไม่มอี ะไรท�ำ เตาผิง ในบา้ นกใ็ หค้ วามอบอนุ่ จนไอรอ้ นฟงุ้ ไปทว่ั เธอลองดมตวั เอง รสู้ กึ วา่ เหมน็ มาก ไม่รู้ว่าไรอนั ทนไดย้ ังไง บารต์ ัน้ ไตร่ตรองคำ� ถาม “อนุญาตให้เชด็ ตัวตามความเหมาะสม ได้ แต่ห้ามน�ำ้ โดนแผล” เส่ียวโอวพยักหน้าอยา่ งวา่ งา่ ย...เช็ดตัวก็ยังดี พอบาร์ตั้นจากไปแล้ว เส่ียวโอวนั่งอยู่ตรงหัวเตียง ก�ำลังคิดว่า ว่าจะเอย่ ปากกบั ไรอนั อยา่ งไรดี กไ็ ด้ยนิ เขาบอกออกมากอ่ น “ไม่ได้” “ทำ� ไมละ่ คะ?” เสยี่ วโอวอา้ ปากคา้ งอย่างไมเ่ ขา้ ใจ ไรอนั เติมไมฟ้ ืนใสเ่ ตาผงิ สองทอ่ น ลุกข้ึนมองหิมะหนาๆ ท่ีกอง สะสมอย่นู อกหน้าตา่ ง “อากาศหนาวเกินไป ไว้ฤดูใบไมผ้ ลคิ อ่ ยวา่ กนั ” “แล้วเมอ่ื ไหร่จะใบไม้ผลิล่ะ?” ไรอนั เลยี คมเขยี้ วพลางครนุ่ คดิ “อาจจะพรงุ่ น้ี หรอื อาจจะไมม่ วี นั มาถงึ ” เสย่ี วโอว “...” สุดท้ายเสี่ยวโอวชักแม่น้�ำทั้งห้า จนท�ำให้ไรอันยอมในที่สุด ซ่ึง อนั ทจี่ รงิ กไ็ มไ่ ดย้ ากนกั หรอก เธอแคม่ องเขาตาปรบิ ๆ ไมน่ านเขากล็ กุ ขน้ึ ดว้ ยสีหน้าไร้ความรู้สึกแล้วเดนิ ออกไปตม้ น้�ำร้อนทด่ี า้ นนอก ในบ้านมีถังไม้โอ๊กส�ำเร็จรูป เม่ือก่อนไรอันใช้เก็บไวน์ผลไม้ พอลา้ งสะอาดแล้วกพ็ อใส่นำ้� รอ้ นได้ ไรอนั เทนำ้� มาเตม็ ถงั หวิ้ เขา้ มาในบา้ น จอ้ งมองมาทเ่ี ธอพลางถาม ว่า “จะให้ชว่ ยไหม?” 258

แม้รูว้ า่ เขาเจตนาดี แต่เธอก็ยงั อดหนา้ แดงไม่ได้ รบี ส่ายหน้าไป มาพูดอย่างลกุ ลน “ไม.่ .. ไม่ตอ้ ง...ฉนั ท�ำเองได”้ พอเขาออกไปเธอกค็ อ่ ยๆ ลกุ ขน้ึ นงั่ เธอไมไ่ ดล้ งจากเตียงมาห้า วันแล้ว จะลกุ สกั ทยี ังต้องใช้สองมอื จบั ขอบเตยี ง โชคดที ยี่ งั ยืนนิ่งได้ เส่ียวโอวมองหนา้ ตา่ ง พอเห็นว่าปิดมดิ ชิดก็วางใจ จดั แจงถอด เสื้อออกอย่างระมัดระวัง เส้ือขนละม่ังตัวน้ีไม่ได้เปลี่ยนมาหลายวันแล้ว แมจ้ ะเปน็ ฤดหู นาวแต่กล่นิ ก็ไมน่ า่ ดมเท่าไร เสยี่ วโอวหยบิ เอาผา้ ขนหนู สบู่ แชมพกู บั เสอ้ื ผา้ สะอาดออกจาก หว้ งมติ ิ เริ่มท�ำความสะอาดตวั เองตงั้ แต่หวั จรดเทา้ เพราะไม่ไดอ้ าบน�ำ้ มาหลายวนั แมแ้ ต่รอ่ งเลบ็ ก็ยังเต็มไปด้วยดินโคลน ภายในบ้านอุณหภูมิก�ำลังดี เสี่ยวโอวอาบน้�ำอย่างระวังเพราะ แผลยังไม่หายดีจึงไม่กลา้ เคลือ่ นไหวมาก ดังนนั้ เธอจงึ คอ่ ยๆ อาบ หนง่ึ ชวั่ โมงผ่านไป ก็ยงั ไมม่ ที ที า่ วา่ จะออกมา ทนี่ อกบา้ น ไรอนั กลายเปน็ รา่ งสตั วห์ มอบอยตู่ รงประตู หางพาด อยกู่ ับแผ่นหลัง หตู ้งั คอยฟังความเคลอ่ื นไหวในบ้านอยู่ตลอด ผา่ นไปนานแล้ว ยงั อาบไม่เสรจ็ อีกหรอื ? เขาเงยหนา้ ข้ึน มองดหู บุ เขาตรงหนา้ อากาศเร่ิมเย็นรอบตัวมืด ลง กำ� ลังเขา้ สชู่ ว่ งเวลากลางคนื แลว้ ไรอันไม่เข้าใจว่าร่างกายเล็กจ้อยขนาดนั้น มีอะไรให้ต้องอาบ นกั หนา? รอไปอีกครึ่งชั่วโมง พอเห็นว่ากลางคืนก�ำลังจะมาเยือนหุบเขา คามดู า้ แล้ว เขาลุกข้ึนกลายเปน็ ร่างคน เตรียมจะเคาะประตูเตือน--- ทนั ใดนน้ั ก็มเี สียงของหนกั กระทบพ้ืนดังมาจากในบ้าน ตามมา ดว้ ยเสยี งรอ้ งอย่างตกใจ ไรอนั ผลักประตูเขา้ ไปทันที 259

ในบา้ น เกา้ อไี้ มล้ ม้ ลงกบั พน้ื กระแทกใสถ่ งั ไมโ้ อก๊ ขา้ งๆ นำ�้ ในถงั กระฉอกลงพ้ืนเปยี กไปทง้ั แถบ เส่ียวโอวกำ� ลังยกเก้าอ้ีข้นึ มาวางดังเดิม ไรอนั ไดแ้ ตย่ นื นง่ิ องึ้ อยกู่ บั ที่ จอ้ งมองภาพตรงหนา้ เขมง็ สาวนอ้ ย เนื้อตวั เปลอื ยเปล่ายนื หันข้าง ผิวเน้อื เปล่งประกายไปทั้งตัว ขาวผอ่ งจน แยงตา เอวเธอบอบบางจนดเู หมอื นจะหักเอาได้งา่ ยๆ พอหญงิ สาวเห็น เขาก็ตกใจยกใหญ่ ทา่ ทางสับสนเหมือนคนทำ� อะไรไม่ถูก พอได้สติก็รีบ ยกสองมอื ปิดหน้าอกตามสัญชาตญาณ แตช่ ้าเกินไป เพราะสว่ นโค้งเวา้ ของร่างกายสาวถกู เปดิ เผยแกส่ ายตาไรอันจนหมดสิ้นแลว้ สาวนอ้ ยยืนตะลงึ อยูก่ บั ท่ี เปน็ เวลานานกว่าไรอนั จะหลับตาลงอยา่ งยากล�ำบาก แลว้ ถาม ว่า “เกดิ อะไรขึ้น?” 260

บทที่ 31 เสยี งของไรอนั มาพรอ้ มกบั ลมหนาวทผ่ี า่ นเขา้ มาทางประตู พัดจนเสี่ยวโอวตวั ส่นั สะท้าน “ฉะ... ฉันไมเ่ ปน็ ไร...” ใบหน้าขาวอมชมพนู น้ั แดงก่ำ� อบั อายจน อยากจะขดตวั เปน็ กอ้ น เธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ ไรอนั จะบกุ เขา้ มากะทนั หนั เชน่ น้ี เมอ่ื ครตู่ อนเธอหมนุ ตวั ไปเอาเสอ้ื เผลอเตะโดนเกา้ อไี้ มจ้ งึ รอ้ งออกมา เสยี ง ยังไม่ทันขาดช่วง เขาก็เปดิ ประตเู ขา้ มาแลว้ เส่ียวโอวไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างท่ีโผล่มาตรงประตูทั้งสูงใหญ่ก�ำย�ำ สีหน้ามืดคร้ึมแถมแววตายังรุ่มร้อน ความรู้สึกกดดันกับเหตุการณ์ตรง หนา้ ทำ� ใหเ้ ธอลมื ไปชว่ั ขณะวา่ คนทเี่ พง่ิ โผลม่ าเปน็ ถงึ เสอื ดาวกลายพนั ธ์ุ “ฉนั แค่เผลอไปเตะเก้าอ้.ี ..” โดยทั่วไปบ้านไม้ของท่ีน่ีจะไม่มีกลอนจึงไม่สามารถล็อกได้ แตจ่ ากท่ีไดค้ ลุกคลกี ันมาหลายวัน ทำ� ใหเ้ ธอเกดิ ความเช่ือใจไรอัน แถม ตอนนร้ี า่ งกายกส็ กปรกจนรบั ไมไ่ หว จงึ ละทงิ้ ความกงั วลใชเ้ พยี งเกา้ อไ้ี ม้ ยันประตูเอาไวเ้ ท่าน้นั เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งนอนล้มอยู่ข้างๆ พร้อมด้วยสายตาไรอันท่ี 261

จ้องมองมา ทำ� ใหเ้ ธออายจนแทบจะแทรกแผน่ ดนิ หนี เขาเข้ามาเห็นเธอในสภาพเปลือยกายแบบน้ี แล้วต่อไปเธอจะ เอาหน้าไปไว้ที่ไหนละ่ เสี่ยวโอวหนั หน้าหนี เห็นเสื้อไหมพรมทเี่ ธอพาด ไว้บนโต๊ะพอดี จงึ ใช้มือหนึ่งปิดหนา้ อก สว่ นอีกมอื ยนื่ ไปควา้ เส้ือมาสวม อยา่ งรวดเร็ว ด้วยเพราะพ้ืนก�ำลังเปียกและเธอเองก็รีบร้อนจนเกินไป ท�ำให้ เสยี การทรงตัวจนหงายหลงั เสยี่ วโอวหลับตาลงยกมอื ปดิ ทอ้ ง ทำ� ใจรอ วนิ าทที ่ีตวั เองจะกระแทกพน้ื ... ทว่าแทนทจ่ี ะล้มลงพนื้ เธอกลับลม้ ใส่แผน่ อกกวา้ ง ไรอนั ขยบั จากประตูมาอยู่ในหอ้ งตั้งแต่เม่อื ไรกไ็ ม่รู้ มือหนึ่งของ เขากมุ บ่าเธอไว้ อีกมือรวบรา่ งของเธอเขา้ สูอ่ ้อมอก เขาสวมเสอ้ื หนงั สตั วท์ เ่ี ผยแผน่ อกออกมาเกอื บครงึ่ อณุ หภมู ใิ น ร่างกายของเขาสูงกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่แล้ว เม่ือแผ่นหลังเปลือยเปล่า ของเสยี่ วโอวแนบชดิ กบั รา่ งเขา ทำ� ใหค้ วามรสู้ กึ หนาวในทแี รกลดลงอยา่ ง ชัดเจน เสย่ี วโอวลมื ตาขน้ึ กเ็ ผชญิ กบั สหี นา้ หนกั หนว่ งของไรอนั สองแกม้ จนถึงใบหูแดงระเร่ือไปหมด ถึงเธอจะสวมเสื้อแล้วแต่ด้านล่างยังคงโล่ง แถมขาของเขายงั แนบชิดอยกู่ ับนอ่ งของเธอ “ปะ... ปลอ่ ยฉนั ไดแ้ ลว้ คุณออกไปกอ่ นเถอะค่ะ” ใบหน้าเส่ียวโอวแดงก่�ำสลับซีดเผือดอยู่อย่างน้ัน เธอด้ินไปมา อยูใ่ นออ้ มกอดของไรอัน แต่แขนของเขากแ็ กรง่ เหมอื นคีมเหล็ก ยิง่ เธอ ด้ินแรงเท่าไร เขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นข้ึนเท่าน้ัน เหมือนเขากลัวว่าเธอจะ ทำ� ตวั เองบาดเจบ็ ในทสี่ ดุ กต็ ดั สนิ ใจอมุ้ รา่ งเธอจนลอยควา้ งกลางอากาศ แล้วเดนิ ไปทีเ่ ตยี ง 262

เสย่ี วโอวอยากรอ้ งไหแ้ ตไ่ รน้ �้ำตา พยายามดงึ เสอื้ ไหมพรมปกปดิ ท่อนล่างของตนด้วยความอาย พอไรอันวางเธอลงบนเตียง หญิงสาวก็ พลิกตัวหลบอย่างรวดเรว็ แตย่ งั ไมท่ นั ไดไ้ ปถงึ ไหน กถ็ กู ไรอนั กดไหลต่ รงึ ไวก้ บั ที่ “อยา่ ขยบั ” เมือ่ ครู่เธอด้ินเสียแรง แถมเกอื บจะล้ม สายตาของไรอันจงึ กวาดมองบน ท้องเธอแวบหนง่ึ เมื่อแน่ใจว่าแผลไม่ปริ จงึ คอ่ ยคลายความกังวลลง เขาเบนสายตาขน้ึ ดา้ นบนเลก็ นอ้ ย สองตาตดิ ตรงึ อยกู่ บั รา่ งขาว ราวหิมะของสาวแรกรุ่นแลว้ กน็ ิ่งงัน ท่วั ทั้งร่างของเธอสวมเพยี งเส้อื ไหม พรมตัวยาวที่ยัง ‘ตดิ กระดุมไม่ทัน’ หนา้ อกสองข้างจึงเผยใหเ้ ห็นอยรู่ ำ� ไร เนอื้ ตวั กข็ าวผอ่ งจนแสบตา เปน็ ความขาวใสทดี่ อู อ่ นนมุ่ ผวิ เนยี นละเอยี ด แตกต่างจากเสือดาวตวั เมีย เธอเอามือหนึ่งดึงชายเสื้อไว้ อีกมือถูกเขาจับตรึงกับเตียงไป ต้ังแต่เมื่อไรไม่รู้ ดวงตาด�ำขลับจ้องมองเขา เบ้าตารื้นขึ้นนิดๆ เม้ม รมิ ฝีปากกล้ันสะอื้นอย่างนา่ เวทนา จังหวะท่ีเขาก�ำลังตะลึงงันกับภาพตรงหน้า สาวน้อยด้านล่างก็ สลัดตัวหลุดอย่างรวดเร็ว กล้งิ หลนุ ๆ ไปยังด้านในสุดของเตียงแล้วหลบ อยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่ออกมาเพียงศีรษะเล็กๆ ท่ีมีเส้นผมเปียกปอนแนบ ใบหนา้ มองเผนิ ๆ คลา้ ยลูกหมาตกนำ�้ เขายงั คงมองเธอไม่วางตา สาวน้อยห่อตนเองมิดชิดทั้งตัว...เพียงแต่ลืมปลายเท้างดงาม คู่นัน้ สองเท้าที่โผล่ออกมามีส้นเท้ากลมกลึง หลังเท้าขาวผ่อง เล็บ ทั้งสิบออกสีชมพูเปล่งปล่ัง เหมือนใบอ่อนท่ีแตกยอดในฤดูใบไม้ผลิ มองเพยี งปราดเดียวก็รู้สกึ นำ�้ ลายไหล แมเ้ ธอจะไมไ่ ดม้ ีสว่ นเว้าสว่ นโค้ง 263

เหมือนกับเสือดาวตัวเมีย แต่ส่วนต่างๆ ในร่างกายก็ไม่ได้บกพร่อง มหิ นำ� ซำ้� ทกุ สดั สว่ นยงั ใหค้ วามรสู้ กึ บอบบางนา่ ทะนถุ นอม เปน็ ความรสู้ กึ ที่หาไมไ่ ด้ในเสือดาวตวั เมยี เส่ียวโอวเองก็ดูจะรับรถู้ งึ สายตานี้ รีบกระตกุ เทา้ เข้ามาทนั ที ไรอันเห็นท่าทางระมัดระวังของเธอจึงหลุบตาลง ริมฝีปากเผย รอยยิ้มจางๆ ทีไ่ มค่ อ่ ยมีใหเ้ หน็ บอ่ ยนกั เขานง่ั ลงแล้วยืดขายาวๆ พาด ลงขวางระหว่างเสี่ยวโอวกับขอบเตียง ปิดทางลงจากเตียงทางเดียวที่มี จากนน้ั กพ็ ดู ดว้ ยนำ้� เสยี งยานคางทุ้มตำ�่ เหมอื นแม่เหล็กไฟฟา้ “เผ่าพนั ธ์ุของเธอ ทุกตัวเป็นเหมอื นเธอหรอื ?” เส่ียวโอวกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจ ค�ำพูดประโยคถัดมาของ ไรอัน ท�ำเอาหญิงสาวแขง็ ท่ือไปท้งั ตวั — “มนุษย์เป็นเหมือนเธอทุกคนหรือเปล่า เกลี้ยงเกลาอย่างกับ ปลาไหลแบบน้”ี เสี่ยวโอวเบกิ ตาโต อ้าปากค้างอยา่ งตกตะลงึ “คะ...คณุ พูดอะไร นะ?” เธอไมไ่ ดต้ กใจทเ่ี ขาวา่ เธอเหมอื นปลาไหล แต.่ ..เมอ่ื ครเู่ ขาพดู วา่ ‘มนุษย’์ เขารู้ไดย้ ังไงว่าเธอเปน็ มนุษย์? เสี่ยวโอวนึกย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอเคยพูดต่อหน้าเขา ตัง้ แตเ่ ม่ือไรกันวา่ ตนเป็นมนุษย์ ไม่มีนะ! ไม่เหน็ จำ� ได้เลย นยั นต์ าสาวนอ้ ยไหววบู รา่ งกายแขง็ เกรง็ ดวงตาทมี่ องไรอนั นน้ั ทั้งหวาดกลัวและร้อนรน ไมแ่ ปลกทเ่ี สย่ี วโอวจะมปี ฏกิ ริ ยิ ารนุ แรงขนาดน้ี อรี คิ เคยบอกวา่ ปัจจุบันมนุษย์สูญพันธุ์ไปนานแล้ว และสัตว์กลายพันธุ์ก็มีวิวัฒนาการ 264

ตามวถิ ีของมนษุ ย์มาโดยตลอด หากพวกเขารวู้ ่าเธอเปน็ มนุษย์ จะต้อง เห็นเธอเปน็ ตวั ประหลาด ไม่รวู้ ่าจะจบั ตัวเธอไปวิจัยไหมนะ “ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเป็น...” เสี่ยวโอวรีบปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ก็ คิดหาค�ำอธิบายดีๆ ให้ตนเองไม่ได้ สุดท้ายก็จนใจต้องเอาผ้าห่มมาปิด หวั เอ่ยปากอยา่ งยอมแพ้ “ฉันมาจาก...เผ่าปลาไหล” “ปลาของโบเออร์เนียกลายร่างเป็นคนไม่ได้” ไรอันเตือนอย่าง หวังดี เสี่ยวโอวคิดถูกแล้ว ไรอันคงเดาสถานะของเธอได้ตั้งแต่ตอนท่ี เขายังเป็นเสือดาวน้อย พวกสัตว์ที่วิวัฒนาการมาจากไพรเมตจะมีสติ ปญั ญาและถนัดใชเ้ ทคโนโลยีชั้นสูง ท้ังหมดนี้ล้วนเปน็ จุดเด่นของมนุษย์ แตเ่ นอ่ื งจากตอนนนั้ เขาเปน็ เพยี งเสอื ดาวตวั เลก็ จงึ ไมเ่ ผยออกมาวา่ ตนรู้ ตอนน้ีพอเห็นท่าทางเป็นกังวลของเธอ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตนเดาถูกทาง แลว้ เขามีเรื่องมากมายท่ีอยากจะถามว่าเธอมาจากที่ไหน มาท�ำไม ‘หว้ งมติ ิ’ ประหลาดนน่ั คอื อะไร? ค�ำถามมากมายจ่ออยู่ตรงริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็กลืนลงคอไป โดยท่ีไม่ได้พูดอะไรออกมา ไรอันชักขากลับแล้วลุกขึ้นจากเตียง ท�ำ เหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึน “วางใจได้ นอกจากฉันแล้ว ไม่มีใครรู้ความลับ ของเธอ” แววตาของเสยี่ วโอวสน่ั ระรกิ ไดแ้ ตน่ งิ่ เงยี บจนกระทง่ั ไดย้ นิ เสยี ง ฝเี ทา้ ของไรอนั จากไป จงึ คอ่ ยๆ แหวกผา้ หม่ ออก เหมอ่ มองไปทางประตู อาจเพราะเม่อื คืนหลบั ไปตัง้ แต่ผมยงั ไมแ่ หง้ เช้าวันถัดมาเสี่ยวโอวจึงปวดหัวแทบแตก ทรมานอย่างบอก 265

ไม่ถูก เธอลกุ ขนึ้ นงั่ แลว้ หยบิ ยาแกห้ วดั มากลนื ไปสองเมด็ ความทรงจำ� เมื่อคืนปรากฏขึ้นในหัวทีละนิด เสี่ยวโอวนึกถึงท่าทางสงบนิ่งของไรอัน ตอนทเี่ ปดิ เผยวา่ ‘เขาร’ู้ เรอ่ื งทเ่ี ธอเปน็ มนษุ ย์ หญงิ สาวคดิ วา่ เขาคงรนู้ าน แลว้ ส่วนท�ำไมถงึ มาบอกตอนน้.ี ..ก็ยงั เดาไม่ถูก แต่เพราะเร่ืองน้ียิ่งท�ำให้ความคิดของเธอท่ีจะ ‘ออกเดินทางไป ทันทีท่ีแผลหาย’ แนว่ แนม่ ากข้นึ ในบ้านไม่มีใครแต่บนโต๊ะมีซุปปลาวางอยู่ คงจะท�ำไว้ให้เธอ เสย่ี วโอวยกขนึ้ มาลองชมิ ซปุ ปลาถว้ ยนค้ี าวจดั ไมม่ ขี งิ หอม หรอื เตา้ เจย้ี ว ปรงุ รส จงึ กลนื ยากอยสู่ กั หนอ่ ย เธอฝนื กนิ อยหู่ ลายคำ� พอกลนื ไมล่ งจรงิ ๆ จึงแอบเอานมกล่องออกมาจากหว้ งมติ ิแล้วแกะด่ืม คราวน้ีเธอไม่สนแลว้ ว่าจะถูกจับผดิ เพราะไม่วา่ อยา่ งไรไรอันก็ รู้แล้วว่าเธอเป็นมนุษย์...ส่ิงที่เธอต้องท�ำในตอนนี้ก็คือรีบบ�ำรุงตนเองให้ หายดี พอดมื่ นมเสรจ็ ในบ้านกย็ งั คงมแี ตเ่ ธอคนเดยี ว จูๆ่ ก็มเี สียงเคลอื่ นไหวมาจากภายนอก เธอลังเลเล็กนอ้ ยก่อน จะผลกั ประตูเปดิ ออก เห็นท่อนไมว้ างอยมู่ ากมาย ไรอันนง่ั อยบู่ นกองไม้ ก�ำลังสั่งสตั วก์ ลายพันธ์อุ ีกสองตวั ใหท้ �ำงาน สตั วก์ ลายพนั ธท์ุ งั้ สองพอไดย้ นิ เสยี งประตเู ปดิ ลกู ตาสเี ขยี วกพ็ า กันมองมาทางเธออยา่ งพรอ้ มเพรียง เสีย่ วโอวเดินไปหาไรอัน ถามวา่ “พวกคณุ ทำ� อะไรอยหู่ รอื คะ?” ไรอันวางกุญแจไม้ไผ่แกะสลักในมือลงแล้วมองเธอ “สร้างสวน หน้าบ้าน” ทำ� ไมจู่ๆ ต้องสร้างสวนหน้าบา้ นดว้ ย? เสีย่ วโอวนึกสงสยั 266

ไรอนั อธบิ ายวา่ “พรงุ่ นฉ้ี นั จะออกจากคามดู า้ เพอื่ พาฝงู ไปลา่ สตั ว์ ช่วงเวลาท่ีฉันไม่อยู่ เธอจะได้เดินเล่นในสวน” มิฉะนั้นด้วยความขี้กลัว ของเธอคงเอาแต่เดินอยู่แต่ในบา้ น ไดย้ นิ แบบนี้เสีย่ วโอวก็นงิ่ งันไปพกั หน่งึ ไรอนั ส่งกญุ แจไมไ้ ผ่ที่แกะสลกั เสร็จแลว้ มาให้ “ใช้เป็นไหม?” เสีย่ วโอวรบั กญุ แจมา พยกั หน้าตอบ “อย่าเปิดประตูให้ใครท้ังนั้น...” เขามองปอยผมด�ำขลับราวกับ เส้นไหมท่ีตกลงมาสองข้างแก้มนวลเนียน ผ่านไปครู่หน่ึงก็เสริมว่า “ยกเวน้ ฉนั ” พอเส่ียวโอวอาบน้�ำเสร็จเธอก็มักปล่อยเรือนผมสยายลงเพื่อให้ มนั แห้ง ผมของเธอท้ังด�ำทั้งดกหนาเหมือนผ้าไหมย้อมหมึก ไรอันขยับปลายน้ิว คิดอยากจะยกมือขึ้นสัมผัสเส้นผมดุจไหม น้ัน เส่ียวโอวท่ีอยู่ดีๆ ก็ใจเต้นแรงเหมือนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถามอยา่ งลงั เล “พวกคณุ จะไปกวี่ นั หรอื คะ?” “ยังไม่แน่นอน แต่อย่างน้อยก็สามส่ีวัน อย่างมากก็...อาจจะ เจ็ดแปดวนั ” เสย่ี วโอวขบรมิ ฝปี าก เธอยงั จำ� ไดว้ า่ ครง้ั ทแ่ี ลว้ ตนขอใหเ้ ขาปลอ่ ย เธอไปแต่เขาไม่ยอม วันน้ีคดิ วา่ หากเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง เขาก็คงไมย่ อม เหมือนเดิม ทว่าแทนที่จะรอให้เขายอม...เธอควรใช้โอกาสนี้จากไป เสยี เลยดีไหม? เถาเถาของเธอกลับมาถึงบ้านเกิดแล้ว ส่วนเธอยังต้องเดนิ ทาง อกี ไกล สาวนอ้ ยอยา่ งเธอคดิ อะไรกแ็ สดงออกทางสหี นา้ อยา่ งนน้ั ดวงตา 267

ลุ่มลกึ ของไรอันจ้องมองแววตาวูบไหวของเธอ เขาคอ่ ยๆ หรต่ี าลง “จ่าฝูง เสาไม้ตรงน้ีจะให้จัดการอย่างไรดีครับ?” เสือดาว กลายพนั ธุท์ ีส่ วมเสื้อหนงั เลยี งผาตัวหนึ่งถามขึ้น ไรอนั ดงึ ความคิดกลับมา เดนิ ตรงไปหา “เสาไม้อะไร?” “เสาไม้ต้นน้ีเคลื่อนต�ำแหน่งไปเยอะเลย เดิมทีมันไม่ควรอยู่ ตรงนี้ เพราะเจ้าวนิ เทอรน์ น่ั แหละท่ีไม่ต้งั ใจทำ� งาน...” เสือดาวช่ือวินเทอร์โต้แย้งทันควัน “อย่าผลักความรับผิดชอบ อย่างนส้ี ิ เม่อื ครูแ่ กก็ดไู มอ่ อกไมใ่ ช่หรอื ไง?” ไรอันน่ิงเงียบไปชั่วครู่ หลุบสายตาลงเหมือนครุ่นคิดอะไร บางอย่าง “ปล่อยมันไว้ตรงน้ีแหละ” เขานิ่งไปอีกพักใหญ่แล้วจึงตอบ “วางไว้กอ่ นเด๋ยี วค่อยแก้” เสอื ดาวสองตวั นท้ี ำ� งานกนั ไวมาก ระยะเวลาเพยี งไมถ่ งึ วนั กส็ รา้ ง สวนหน้าบ้านเสร็จ ก�ำแพงสวนนั้นใชไ้ มป้ ักเปน็ ตน้ ๆ ล้อมด้วยเถาวลั ยท์ ี่ ดูแข็งแรง แล้วก็เอาดินเหนียวมาโปะก�ำแพงเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ดภู ายนอกกเ็ หมอื นสวนเลก็ ๆ ตามชนบททว่ั ไป แมภ้ ายนอกจะเรยี บงา่ ย แต่ก็ช่วยเพมิ่ ความร้สู ึกปลอดภยั และเป็นสัดเปน็ ส่วนมากขนึ้ เช้าวนั ถัดมาเสย่ี วโอวตื่นมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว เธอคดิ วา่ เขาคงออกไปกบั ฝงู แลว้ และเพราะบา้ นนไ้ี มม่ หี อ้ งครวั เธอจึงหยิบเอานมวัวกับคุกกี้ออกมาจากห้วงมิติแล้วกินเป็นอาหารเช้า พอกินเสร็จก็นึกถึงเข็มทิศท่ีพังไปจึงหยิบออกมาจากกระเป๋า เห็นว่า ปลายเข็มทศิ ยงั คงหมุนส่ายไปมาไมห่ ยุด มันคงจะเสยี แลว้ จริงๆ “มนั อะไรกนั เนยี่ ?” เสยี่ วโอวรสู้ กึ ผดิ หวงั หากไมม่ เี ขม็ ทศิ แลว้ เธอ จะเดินทางออกจากหมู่บ้านเสือดาวไดอ้ ย่างไร เธอพยายามปรับซอ่ มอยู่ 268

ครหู่ นงึ่ แตก่ ไ็ มไ่ ดผ้ ลจงึ รสู้ กึ ทอ้ ใจ เตรยี มจะลกุ ขน้ึ ไปเดนิ เลน่ ในสวน ทนั ใด นั้นกไ็ ดย้ นิ เสียงคยุ กนั มาจากดา้ นนอก ครหู่ นงึ่ ไรอนั กเ็ ดนิ เขา้ มา มเี สอื ดาวตวั เมยี รา่ งสงู ตามหลงั มาดว้ ย เสยี่ วโอวอง้ึ ไปเพราะคดิ ไมถ่ งึ วา่ ไรอนั ยงั จะกลบั มาอกี จงึ ทำ� อะไร ไมถ่ ูก “เอ่อ...ฉนั นกึ ว่าคุณไปแล้ว” ไรอนั ขยบั สายตา มองไปบนเปก้ บั เขม็ ทศิ ทเี่ สยี่ วโอววางบนเตยี ง “เธอจะไปไหน?” เสยี่ วโอวโบกมอื พัลวนั “ไมใ่ ช.่ .. ฉนั แคจ่ ัดของเท่าน้ัน” เขามองเธอแล้วไม่พูดอะไรอีก หันไปแนะน�ำตัวเมียที่ยืนอยู่ ด้านหลังให้รู้จัก “นี่สุชานา...ลูกสาวของผู้เฒ่าสุจิรา ช่วงที่ฉันไม่อยู่ สชุ านาจะมาอย่เู ป็นเพื่อนเธอ ถา้ เธอต้องการอะไรก็บอกสุชานาได้” ตั้งแต่ก้าวเข้าประตูสายตาใคร่รู้ของสุชานาก็จับจ้องอยู่ท่ีร่าง เสี่ยวโอวตลอดเวลา จะโทษสุชานาว่าไร้มารยาทก็ไม่ได้เพราะก่อนนี้ ไรอันซอ่ นเธอไวม้ ดิ ชดิ จริงๆ วนั น้ีไดเ้ จอเสยี ที กต็ ้องตัง้ ใจดูสักหนอ่ ย ที่แท้ตัวเมียที่ไรอันชอบก็มีหน้าตาแบบนี้เอง...ดวงตาด�ำเป็น ประกาย ทุกสัดส่วนมีขนาดเล็ก ผิวเนียนอมชมพู ดูน่าทะนุถนอมไป ทงั้ ตวั สชุ านาก�ำลังจะทกั ทายเส่ียวโอว ไรอันกเ็ บนสายตากลบั มาแล้ว คุยกับสุชานาเป็นภาษาเสือดาว “ผู้หญิงคนนี้จะต้องอยู่ที่น่ี...ดูแลเธอให้ ดที ่สี ุด...เพื่อรอฉันกลับมา” 269

บทท่ี 32 เสีย่ วโอวจำ� เสียงสุชานาได้ ตอนท่ีไรอันท�ำซุปปลาก็ยืมใช้ครัวที่บ้านสุชานาน่ีแหละ ทีแรก เธอยงั นกึ วา่ สชุ านาเปน็ ตวั เมยี ของไรอนั เสยี อกี คราวกอ่ นเธอนกึ วา่ เพราะ มีแผ่นไม้ก้ันจึงฟังพวกเขาคุยกันไม่ได้ศัพท์ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอฟัง พวกเขาไม่รเู้ รื่องจรงิ ๆ “รีบสอนเธอให้เข้าใจภาษาเผ่าเสือดาว” ไรอันพูดกับสุชานาอีก ประโยค เส่ียวโอวฟังภาษาเสือดาวของพวกเขาไม่เข้าใจสักนิด เธอเคย คยุ แตก่ ับไรอันและเขาก็ใชภ้ าษามนษุ ย์คยุ กบั เธอตลอด พอไรอันไปแล้ว สุชานาก็เร่ิมพิจารณาเส่ียวโอวอย่างไม่เกรงใจ สุชานาส่งเสียงพูดอะไรสักอย่างแต่เธอฟังไม่เข้าใจแม้แต่ค�ำเดียว ได้แต่ เอียงคอมองอย่างสงสัย หางของสุชานาโบกไหวอย่างคล่องแคล่วอยู่ ข้างหลัง ชี้มาที่เธอแล้วก็ชี้ไปที่ด้านนอกหุบเขาคามูด้า ถามอีกคร้ังว่า “เธอเป็นตวั อะไร? ฝงู ของเธออย่ทู ่ีไหน?” เส่ียวโอวพอจะเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายแล้ว แต่เลือกท่ีจะ 270

ไม่ตอบคำ� ถาม แมส้ ตั วท์ น่ี จี่ ะกลายรา่ งเปน็ คนได้ แตส่ ว่ นใหญจ่ ะเหลอื เอกลกั ษณ์ เดมิ ไวบ้ า้ ง อยา่ งเชน่ อรี คิ ทมี่ เี ขาหรอื อยา่ งไรอนั ทม่ี หี าง...แตเ่ ธอกลบั ไมม่ ี เอกลักษณอ์ ะไรเลย แมจ้ ะโกหกไปม่วั ๆ กอ็ าจจะถกู จบั ได้อย่างรวดเรว็ เสย่ี วโอวครนุ่ คิดสกั ครู่หนึ่งจึงคอ่ ยตอบไปอยา่ งนุ่มนวล “ฝูงของฉันอยู่ห่างจากท่ีนี่มาก อยู่สุดขอบตะวันออกของ โบเออร์เนีย...” พดู จบกเ็ หน็ สชุ านาทำ� หนา้ งนุ งง เธอจงึ คอ่ ยโลง่ ใจวา่ สชุ านากฟ็ งั ภาษามนุษย์ไม่เข้าใจเหมือนกัน จึงคิดว่าภาษามือน่าจะง่ายกว่าเยอะ เธอช้ไี ปทางตะวันออกแลว้ กช็ ี้หอ้ งของไรอัน หมายความว่า ‘บา้ น’ ‘ทาง ตะวันออก’ ไม่รวู้ า่ แมเ่ สอื สาวจะเข้าใจไหมนะ สุชานาเผยทีท่าว่าเข้าใจ ตอบด้วยภาษาเสือว่า “เธอ หมายความว่า ฝงู ของเธออยสู่ ุดขอบตะวนั ออกหรอื ?” พูดจบก็นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “ซีกตะวันออกของแผ่นดิน โบเออรเ์ นียมีแตส่ ัตวก์ นิ พืช หรอื ว่าเธอก็เป็นสตั วก์ ินพืชด้วย?” ค�ำพูดน้ียาวเกินไปเส่ียวโอวฟังไม่เข้าใจ ฟังออกแค่ค�ำว่า โบเออร์เนีย เธอกะพริบตาปริบๆ ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ แต่ส�ำหรับ สุชานานั้นความเงียบเช่นนี้ก็คือยอมรับ สุชานาท�ำหน้าตกตะลึงเหมือน คน้ พบสุดยอดความลับอะไรสักอยา่ ง ตวั เมียทไี่ รอันชอบเปน็ สัตวก์ ินพืชร?ึ เขาบ้าไปแลว้ รไึ ง? โดยธรรมชาติแล้ว สัตว์กินเน้ือไม่อาจอยู่ร่วมกับสัตว์กินพืช ดว้ ยวา่ สตั ว์กนิ พืชเหลา่ นนั้ มพี ละกำ� ลังออ่ นดอ้ ยน่าสมเพช ตอนลา่ สตั วก์ ็ ไมส่ ามารถชว่ ยอะไรได้ แถมอาจเปน็ ภาระของตัวผู้ 271

อกี อยา่ ง...วถิ กี ารด�ำรงชีวิตกม็ ีจดุ ตา่ งมากมาย เผา่ เสอื ดาวตอ้ ง กินเนื้อ ส่วนสัตว์กินพืชกินได้แต่พืชผัก เสือดาวชอบไปไหนมาไหน ตัวเดียวแต่สัตว์กินพืชมักไปมากันเป็นฝูง เสืออยู่อาศัยได้ทุกที่ทว่า สัตว์กินพืชน้ันอาศัยอยู่ได้แต่ในป่า และจุดที่ส�ำคัญที่สุดก็คือก�ำลังกาย พวกเขาไมไ่ ด้อยใู่ นระดับเดียวกัน สุชานาชายตามองร่างเพรียวบางของเส่ียวโอว แล้วมองดู หนา้ อกเลก็ ๆ ตรงหนา้ อย่างใครร่ ู้ ผู้หญงิ คนนรี้ องรับความปรารถนาของไรอันได้อยา่ งไร? ไรอันเป็นตัวผู้ท่ีมีพละก�ำลังมากท่ีสุดในเผ่าเสือดาว ส�ำหรับ เสือดาวแล้วย่ิงแข็งแกร่งยิ่งมีความต้องการสูง แต่ตัวเมียตัวน้ีร่างเล็ก เหลือเกิน...จะไมถ่ กู ไรอนั ...ฉีกทึ้งจรงิ ๆ หรือ? “...” เสี่ยวโอวรู้สึกว่าสายตาสุชานาท่ีมองตนแปลกไม่น้อย ไม่รู้ วา่ ในหวั อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ตัวเมียทั้งสองท�ำไม้ท�ำมือคุยกันแบบนี้อยู่ครึ่งช่ัวโมง สุดท้าย สชุ านากเ็ ปน็ ฝา่ ยยอมแพ้ การทจ่ี ะตอ้ งมาสอื่ สารกนั แบบนล้ี ำ� บากจรงิ ๆ... ไรอันส่ังให้เธอสอนตัวเมียตัวน้ีให้รู้ภาษาเสือภายในเวลาไม่ก่ีวัน เป็น ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ชัดๆ “พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ หากเธอต้องการอะไรก็ ไปหาฉันท่ีฝั่งตรงข้าม บ้านหลงั ทสี่ ามจากทิศใตน้ ะ” พูดจบสุชานาก็รีบรุดจากไปโดยไม่สนว่าเสี่ยวโอวจะฟังรู้เร่ือง หรือไม่ ไปเสียที...อันท่ีจริงพอส่ือสารกันนานเข้า เธอก็พอเข้าใจค�ำพูด สุชานาอยู่บา้ ง ถงึ อย่างไรกล็ อกเลยี นมาจากภาษาของมนุษย์ แตเ่ ธอแสรง้ ทำ� เปน็ ไม่เขา้ ใจเพ่อื ให้สชุ านารีบไปก็เท่านนั้ เส่ยี วโอวไมร่ ูว้ า่ ไรอันมีจดุ ประสงค์อะไร แต่เมอ่ื มสี ชุ านามาคอย 272

ประกบแบบนเี้ ธอกไ็ มอ่ าจจากไปไดต้ ามอำ� เภอใจ อนั ทจี่ รงิ เธอกไ็ มไ่ ดค้ ดิ ว่าจะจากไปในทันทีเพราะเธอเองยังไม่ค่อยคุ้นกับภูมิประเทศในแถบน้ี เขม็ ทศิ กย็ ังซอ่ มไมไ่ ด้ แถมยงั มอี กี หลายอย่างต้องเตรยี มใหพ้ ร้อม เสยี่ วโอวเดินกลับเข้ามาในบา้ นและน่งั ลงซ่อมเขม็ ทศิ อกี ครัง้ อาจเพราะการมาของสชุ านาชว่ ยจดั ระบบความคดิ เธอ เสย่ี วโอว จ้องมองปลายเข็มที่ส่ายไหวไปมาสองข้างไม่ยอมหยุด เกิดนึกขึ้นได้ว่า เคยเจออะไรแบบนใี้ นกระทมู้ าก่อน เธอจ�ำได้เลือนรางเหมือนในกระทู้จะบอกว่า...อาการน้ีเรียกว่า ‘สนามแม่เหลก็ กลา้ ’ อะไรประมาณน้ี หากเขม็ ทศิ มสี นามแมเ่ หลก็ แรงกลา้ เขม็ ทศิ กจ็ ะใชก้ ารไมไ่ ด้ ถา้ จะซอ่ มตอ้ งเอาสนามแมเ่ หลก็ เดมิ ออกจากเขม็ ทศิ เสยี กอ่ น แลว้ คอ่ ยเตมิ สนามแมเ่ หลก็ ชน้ิ ใหมเ่ ข้าไปแทน การขจดั สนามแม่เหล็กเดิมนัน้ ไม่ยาก เพียงใชอ้ ณุ หภูมสิ ูงเผาก็ได้แลว้ แตเ่ ตมิ สนามแมเ่ หล็กนสี่ ิ เธอจะไปเติมที่ไหนดีละ่ ? คิดไปคิดมาก็พาลปวดหัว พอรีบร้อนท�ำอะไรไม่ระวังบาดแผล ตรงทอ้ งกเ็ จบ็ แปลบขน้ึ มา เธอจงึ ยงั ไมก่ ลา้ ทจ่ี ะยนื นานๆ จงึ กลบั ไปนอน พกั บนเตยี ง เพอ่ื ใหห้ ายจากอาการบาดเจบ็ โดยเรว็ หญงิ สาวพยายามทำ� ตามคำ� สงั่ ของบารต์ น้ั ทกุ วนั อยา่ งเครง่ ครดั ยนื หนงึ่ ชวั่ โมง เดนิ หนง่ึ ชว่ั โมง ไมเ่ กินไม่ขาดสกั นาที วันถัดมาพอคุณหมอแพนด้ามาดูแผลให้เสี่ยวโอวเสร็จ สุชานาก็มาหาอีกครั้ง วนั นอี้ ากาศดที อ้ งฟา้ เปดิ มแี ดดใหเ้ หน็ เสยี่ วโอวเอาฝา้ ยทเ่ี กบ็ ได้ ในคราวก่อนออกจากห้วงมิติเพ่ือมาตาก คราวที่แล้วพอเก็บฝ้ายเสร็จ 273

เดิมทีคิดจะเอามาท�ำผ้านวมสักผืน แต่กลับถูกฝูงกวางหนอกไล่ออกมา เสียกอ่ น เธอจงึ ยังไม่ไดเ้ รมิ่ ทำ� ผา้ นวมอย่างทต่ี ้องการ แม้ของในหว้ งมติ ิ จะไม่เสียง่ายๆ แต่เสี่ยวโอวก็ยังกังวลว่าฝ้ายอาจจะช้ืน แถมบาร์ตั้นยัง บอกวา่ แผลทที่ อ้ งสมานตวั ไดด้ ี วนั มะรนื กต็ ดั ไหมไดแ้ ลว้ เธอรสู้ กึ อารมณ์ ดีก็เลยอยากหาอะไรทำ� เสยี หนอ่ ย “นค่ี ืออะไร เธอทำ� อะไรอยู่?” สชุ านาถาม เส่ยี วโอวเข้าใจคำ� ถามน้ี แตไ่ มร่ ู้จะอธิบายอย่างไร อืม...เธอจะอธิบายอย่างไรดีนะว่าตนก�ำลังตากฝ้าย แถมยังคิด จะใชฝ้ า้ ยพวกน้ีท�ำผา้ ห่มอกี ด้วย เหมอื นทค่ี ดิ ไว้ พอสชุ านาเขา้ มาใกลแ้ ลว้ เหน็ วา่ เปน็ ชอ่ ดอกฝา้ ย ก็ถามวา่ “เธอจะใชม้ ันทำ� อะไร กินหรอื ? ของแบบนก้ี ินไดด้ ว้ ยหรอื ?” เสี่ยวโอวส่ายหน้า ชี้ไปยังดอกฝ้าย แล้วก็ชี้เสื้อหนังสัตว์ตัวที่ สุชานาสวมบนรา่ ง ไมไ่ ด้เอาไวก้ ิน...ดอกฝ้ายชว่ ยในเรือ่ งรกั ษาอณุ หภมู ิ สามารถน�ำมาใช้ท�ำเสือ้ ผา้ หรอื ผ้าหม่ ได้ สุชานาฟังค�ำอธิบายน้ีไม่เข้าใจ ได้แต่ยักไหล่พูดเองเออเองคน เดียว “สัตว์กินพืชอย่างพวกเธอนี่เข้าใจยากจริง” ในสายตาสุชานาพืช ชนิดน้มี ีขนึ้ ทัว่ ไปในป่า ไม่มปี ระโยชนส์ ักนิด เสย่ี วโอวเองกไ็ มไ่ ดค้ ดิ จะอธบิ ายมากกวา่ นอี้ ยแู่ ลว้ หลงั จากตาก ดอกฝ้ายเสร็จเธอหยิบชามกระเบ้ืองจากในบ้านมาล้างน�้ำจนสะอาดแล้ว วางลงบนโต๊ะ ตอนทสี่ ชุ านายงั ไมม่ า เธอแอบหยบิ เหด็ หอมขา้ วโพดและแครอท ออกจากหว้ งมติ ิ ลา้ งจนสะอาดแลว้ หน่ั เตรยี มไว้ ตอนทไี่ รอนั ไมอ่ ยเู่ ธอคดิ จะท�ำข้าวเช้าเองสักคร้ัง ถ้าท�ำส�ำเร็จต่อไปจะได้หัดใช้เครื่องครัวท่ีนี่ท�ำ อาหารท่อี ยากกนิ อีกมากมาย 274

สุชานาดูท่าจะสนใจการท�ำอาหารของเธอมาก เสี่ยวโอววุ่นอยู่ กบั หมอ้ ไหหนา้ เตาผงิ โดยมสี ชุ านาจอ้ งมองอยตู่ ลอดแลว้ ถามเปน็ ระยะๆ แต่ทั้งสองต่างฟังภาษาของอีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง นานๆ จึงจะคุยกันสักค�ำ สองค�ำ เมอื่ เสย่ี วโอวทำ� ซปุ เสรจ็ กต็ กั มาสองถว้ ย วางไวห้ นา้ สชุ านาถว้ ย หนงึ่ “เธอจะลองชมิ ไหม?” เสยี่ วโอวทำ� ทา่ “กินดู” สชุ านามองซปุ หลากสตี รงหนา้ พมึ พำ� วา่ “พวกสตั วก์ นิ พชื อยา่ ง เธอวนั ๆ กนิ แตข่ องแบบน้ีหรอื ...” ดูแล้วไมน่ ่ากนิ เลยสกั นดิ แม้จะพูดออกไปแบบนี้ สุชานาก็ยังหยิบถ้วยข้ึนมาลองชิม นา่ แปลกใจรสชาตดิ กี วา่ ที่เธอคดิ ไว้ แตน่ ่าเสยี ดายท่ีมีแตผ่ กั ไมม่ ีเนอื้ เลย สักช้นิ สชุ านากินเพยี งไมก่ ่คี ำ� กเ็ บป้ ากดว้ ยสหี นา้ เบ่ือหน่าย แตส่ ำ� หรบั เสยี่ วโอวทเ่ี พงิ่ ทเุ ลาจากอาการบาดเจบ็ รสู้ กึ วา่ รสชาติ กำ� ลังดี เธอไมช่ ินกับการกินอาหารมอ้ื หนกั จนเกินไป ขอเบาๆ ไว้ก่อนดี กว่า หลังจากคร้ังน้ีสุชานาก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนเส่ียวโอวท่ีบ้าน ไรอันบ่อยๆ บางทีก็มาดูเธอท�ำอาหาร บางทีก็มาดูเธอจัดการดอกฝ้าย กองนัน้ และก็สอนเสีย่ วโอวใหห้ ดั พูดภาษาเสอื สามวนั ผา่ นไป เสย่ี วโอวเรมิ่ ฟงั ภาษาเสอื รเู้ รอ่ื งบา้ ง แตพ่ อจะพดู ขึ้นมาก็ไม่คอ่ ยชนิ ปาก ในช่วงค่�ำของวันนั้นบาร์ตั้นมาตัดไหมท่ีแผลให้ และเพราะที่นี่ ไม่มียาชาจังหวะท่ีดึงไหมออกจึงเจ็บจนเธออยากจะร้อง ได้แต่ฝืน ขบริมฝีปากไว้แน่น สองตาแดงก�่ำตัวสั่นเบาๆ ไม่มีเสียงร้องออกมา 275

สักนิด ถอดไหมเสร็จแล้วบาร์ตั้นจึงย้�ำว่า “ให้คอยสังเกตการสมานตัว ของแผลอยู่ตลอด ห้ามให้แผลโดนน้�ำและห้ามดึงรั้งบาดแผล ห้าม ออกก�ำลังกายหักโหม อีกสิบวันผมจะมาตรวจอาการให้อีกที หากไม่มี ความผิดปกติอะไร ไมน่ านกจ็ ะหายดเี ปน็ ปกต”ิ เส่ียวโอวพยักหนา้ ถามข้นึ ว่า “แลว้ ฉนั เดนิ ไดไ้ หมคะ?” บาร์ต้นั กล่าวเตือน “ทางท่ดี ีคณุ พกั สักวันสองวนั เถอะ หลังจาก นั้นถ้าไม่ใชเ่ ดินบนทางทล่ี ำ� บากจนเกินไปกไ็ มใ่ ช่ปัญหา” เสี่ยวโอวรีบขอบคณุ บาร์ตั้น บาร์ตั้นโบกมอื พูดตามตรงว่า “อยา่ เข้าใจผิด ผมยังรอไรอันเอา อาหารส�ำหรับฤดูหนาวกลับมาให้อยู่ หากมิใช่เพราะข้อเสนอของเขา ผมก็ไมใ่ ส่ใจคณุ ขนาดนหี้ รอก” เสย่ี วโอวเมม้ ปาก ไมพ่ ูดอะไรอกี หุบเขาโรโมเกอ หบุ เขาแหง่ นเี้ ตม็ ไปดว้ ยสเี ขยี ว แสงตะวนั สอ่ งทะลใุ บไมห้ นาทบึ ในป่าทอดลงบนพื้น ไลร่ ะดบั ไปมาดูคลา้ ยกบั คลืน่ วงกลม ตอนน้ันเองเสือดาวหลายตัวที่มีลวดลายต่างกัน รูปร่างก�ำย�ำ พากนั กระโจนออกมาจากป่าพ่งุ ตะครบุ หมปู า่ ทห่ี าอาหารอยู่ตรงหนา้ หมปู า่ ตกใจส่งเสียงรอ้ งวิ่งหนกี นั จา้ ละหวั่น ฝงู เสอื ดาวแยกกนั ลา่ สตั ว์ แตล่ ะตวั ตา่ งกเ็ ลง็ เฉพาะเหยอ่ื ของตน เผยฟนั และเลบ็ อนั แหลมคมกอ่ นจะพงุ่ โจมตเี ปา้ หมาย หมปู า่ ตวั ผตู้ วั หนงึ่ ดุเป็นพิเศษ คงจะเป็นจ่าฝูงของหมูป่าฝูงน้ี มันมีเขี้ยวตันที่หนาและ แข็งแกร่ง แววตาดุรา้ ย คอยปกปอ้ งเพ่ือนๆ ไวด้ ้านหลงั 276

ทนั ทที เ่ี สอื พงุ่ เขา้ มา มนั กเ็ ตรยี มใจทจี่ ะสใู้ หต้ ายกนั ไปขา้ ง ไมส่ น วา่ ตนเองจะมแี ผลหรือไม่ อย่างไรเสยี กจ็ ะสใู้ ห้อกี ฝา่ ยล่าถอยไปใหไ้ ด้ เสือดาวตงั้ หลายตวั ยังเอามันไม่ลง ขณะท่ีหมูป่าตัวน้ีก�ำลังกัดทึ้งเน้ือเสือดาวตัวหนึ่งอยู่น้ัน ก็มี เสือดาวตัวสีเทาลายด�ำกระโจนมาจากด้านบนกัดเข้าที่คอหมูป่าจอม ทรหดแล้วลากไปไกล อึดใจต่อมากรงเล็บของมันก็ตะปบเข้าที่ต�ำแหน่ง หัวใจของหมปู า่ แทงลึกเข้าไปอยา่ งไรค้ วามปรานี หมูปา่ ดนิ้ ทรุ นทรุ ายอยูห่ ลายเฮอื ก กอ่ นสน้ิ ใจลงในท่สี ดุ หนึ่งช่ัวโมงหลังจากน้นั เสือดาวหลายตัวพากันกลายร่างเป็นคน น่ังพักผ่อนอยู่บน กองหนิ ตรงกลางตั้งเตาย่างหมูปา่ กนั อยา่ งเอิกเกรกิ “วินเทอร์ แกมนั ไม่ได้เรื่องจริงๆ ดันถูกหมูตัวผโู้ จมตีได้ พดู ไปมี แต่จะเสยี หนา้ เผ่าเสือดาวของเรา” เสอื ตวั หนง่ึ กลา่ ว วนิ เทอรต์ อบโตท้ นั ที “อยา่ มาดถู กู ฉนั ! ตอนนน้ั ฉนั กำ� ลงั จะเตรยี ม โต้กลบั หากไม่ใช่เพราะจ่าฝูง...” พดู ได้ครงึ่ เดียวก็รบี หุบปากแทบไมท่ นั เหล่ตามองไรอันทีน่ ัง่ นิง่ อย่ขู ้างๆ ไรอนั น่งั ไขว้ขาข้างหน่งึ ตอบเสยี งเรยี บ “โอเค ไวค้ ราวหน้าจะ ให้โอกาสแกไดส้ บู้ า้ ง” วนิ เทอรห์ นา้ แดงก่ำ� ไม่พดู อะไรอีก “จ่าฝูง นอกจากหมูตัวผู้หลายตัวแล้ว เมื่อครู่เรายังล่าหมูป่า ตวั เมยี มาไดอ้ ีกหลายตัว ตอ้ งเอากลับไปดว้ ยไหม?” ดอลโตส้ ่งเสยี งถาม ออกล่าครงั้ นี้เขากม็ าร่วมดว้ ย ไรอันเหลือบตามอง “พากลบั ไปทำ� ไม?” 277

ดอลโต้พูดด้วยน�้ำเสียงจริงจัง “ตัวเมียในเผ่านับวันก็จะน้อยลง เร่อื ยๆ ถ้าเราพากลบั ...ก.็ ..กอ็ าจช่วยแก้ขดั ได้บา้ ง” ไรอนั หวั เราะเสยี งตำ่� “ถา้ แกรบั ไดท้ จ่ี ะออกลกู ออกหลานเปน็ สตั ว์ กนิ พชื หนา้ ตาประหลาดทที่ ง้ั ดำ� ท้งั อัปลักษณ์ ฉนั กไ็ ม่วา่ อะไร” ดอลโต้ “...” ฝูงเสือหัวเราะกันดังล่ัน สมาชิกฝูงตัวหน่ึงพูดข้ึนว่า “หมูป่า พวกน้ันเห็นแล้วก็หมดอารมณ์ จะหาตัวเมียท้ังทีต้องเอาแบบทั้งนุ่ม ทง้ั หอมสิ เหมอื นทจี่ า่ ฝงู พากลบั มานน่ั ไง ขาวๆ เนยี นๆ พอกลายรา่ งเปน็ คนก็สวยไม่เบา ถึงจะผอมไปหนอ่ ย แต่แบบน้แี หละยัว่ ยวนดแี ท.้ ..” โดยปกติแล้วเสือตัวเมียของฝูงนัน้ ตัวผู้ทุกตวั ในเผ่ามักแบ่งปัน กนั ใช้ ดงั นนั้ การพดู จาหยอกเยา้ แกมทะลง่ึ แบบนจ้ี งึ ไมม่ ใี ครเหน็ เปน็ เรอื่ ง ใหญอ่ ะไร “แถมเสยี งกย็ งั นมุ่ ถา้ อยบู่ นเตยี ง ไมร่ จู้ ะครางนา่ ฟงั ขนาดไหน...” กร็อบ... กิ่งไม้ในมือไรอันหักลง นัยน์ตาสีน้�ำเงินหร่ีเล็ก หางค้ิวเลิกข้ึน นิดๆ ค่อยๆ หันไปมองแล้วพูดเสยี งเข้ม “หบุ ปากซะ...โคร”ุ 278

บทที่ 33 น�ำ้ เสยี งของไรอนั เย็นเยยี บ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่เหลือให้เห็น สีหน้าเหมือนพายุโหม กระหน่�ำกลางค�่ำคนื อันเงยี บสงัด โครชุ ะงกั งนั กลา่ วอยา่ งอดึ อดั วา่ “ผมพดู ไมถ่ กู ตรงไหน หรอื วา่ ... ตวั เมียตวั นนั้ ท�ำหน้าทบ่ี นเตียงไดไ้ ม่ดี...” ไรอันตะครุบโครุลงกับพื้น แทงก่ิงไม้ในมือลงดิน เฉียดดวงตา โครไุ ปเพียงนิดเดียว “อย่ามาย่งุ กบั ของของฉนั ” ไรอันพดู ชัดถ้อยชัดค�ำ กรงเล็บทีก่ ด ตรงหวั ใจอกี ฝ่ายน้ันคมกริบ เรยี่ วแรงมหาศาล โครุนึกข้ึนได้ว่ากรงเล็บน้ีเพิ่งคว้านช่องอกหมูป่าจนกลวงมา เมอ่ื ครู่ นำ้� เสยี งจงึ ออ่ นลงทนั ที “จา่ ฝงู ไมใ่ ชแ่ คผ่ มทคี่ ดิ อยากจะยงุ่ กบั เธอ เจ้าวินเทอร์กับดอลโต้กส็ นใจตัวเมียตัวนนั้ ดว้ ยเหมอื นกัน” กแ็ ค่ตวั เมยี ตัวเดยี วไมใ่ ชเ่ รอะ ท�ำไมจ่าฝูงตอ้ งมปี ฏิกิริยารนุ แรง ขนาดนี?้ วินเทอรท์ ่ีถกู พาดพงิ กะทันหนั รบี แกต้ ัวทันที “ผมไมเ่ คยพูดเลย 279

นะ” เขารู้ว่าไรอันคอยเฝ้าระวังตัวเมียตัวน้ันเพราะเก็บไว้เสียมิดชิด แถมทันทที ่ีมองตวั เมยี ตัวนัน้ ก็รู้แลว้ ว่าไมใ่ ชส่ มาชกิ ของเผ่าเสอื ดาว ฝูงเสือดาวมักแบ่งปันตัวเมียกันแต่ฝูงอื่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น... บนแผน่ ดนิ โบเออรเ์ นียสัตวก์ ลายพันธุ์สว่ นใหญ่มักจะมรี ปู แบบการดำ� รง ชีวิตในลักษณะ ‘ตวั เมียหนง่ึ ตัวต่อตัวผหู้ นงึ่ ตวั ’ หรอื เรยี กกนั ว่า ‘คู่ชีวิต’ หากจ่าฝูงเกิดอยากครอบครองตัวเมียตัวน้ันเพียงผู้เดียวล่ะ? เขาไมไ่ ดม้ ตี าแต่ไรแ้ ววเหมือนโครนุ ะ โครุหันหน้ามาแฉเขากะหาเพื่อนร่วมชะตากรรม “ตอนร็อดพา ตัวเมียตวั นนั้ ไปเมือ่ คราวทีแ่ ล้ว แกกย็ นื ดูอย่ขู ้างๆ ไมใ่ ช่หรือไง แถมยัง บอกวา่ เสยี งของตวั เมียตัวนน้ั น่าฟงั จงั เลย รอ้ งอย่างกับลกู แมว...” วินเทอร์ร้อนรน “ฉัน... ฉันก็พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดไปไกล เหมอื นแกน”ี่ กเ็ สียงของตัวเมยี ตวั นัน้ น่าฟงั จรงิ ๆ นีน่ า โครุหวั เราะ “พอเถอะนา่ แกกล้าพูดไหมล่ะว่าตอนน้นั แกไมร่ สู้ ึก อะไรเลย...” พดู แลว้ กเ็ หล่ตามองทอ่ นลา่ งของวินเทอร์ วนิ เทอรห์ มดคำ� จะแกต้ วั เหลอื บตามองไรอนั อยา่ งระมดั ระวงั เหน็ ใบหน้าด้านข้างจ่าฝูงถูกเงามืดของกิ่งไม้ท่ีทอดลงมาปิดเสียมิดจึงดู เหมอื นใบหนา้ ด�ำคล้ำ� ทำ� ให้เดาใจล�ำบาก วินเทอร์กลืนน�้ำลาย “คอื ...” วินาทีถัดมาไรอันก็ขยับตัวปล่อยโครุออกจากมือ วินเทอร์รีบ หบุ ปากทันที ไรอันมองไปที่พวกเขารอบหนึ่ง “เธอไม่ใช่ตัวเมียท่ีพวกแกจะ รว่ มแบง่ ปนั กบั ฉนั ได”้ เขาพดู พลางกวาดตามองใบหนา้ สมาชกิ ฝงู ทกุ ตวั ดว้ ยแววตาเยน็ เยยี บราวกบั มคี มมดี ซอ่ นอยู่ “ใครทก่ี ลา้ คดิ จะลวนลามเธอ 280

ก็เตรียมตัวไสหัวไปจากเผ่าฉันไดเ้ ลย” ไมใ่ ชแ่ คว่ นิ เทอรก์ บั โครุ เสอื ดาวตวั อนื่ ลว้ นตกตะลงึ ไปตามๆ กนั แม้เสือดาวจะเป็นสัตว์ท่ีรักสันโดษ แต่ส�ำหรับพวกเขาแล้ว ฝูงนับเป็นเสาหลักของชีวิตท่ีไม่อาจละท้ิง ถ้าพวกเขาถูกขับไล่ออกจาก ฝงู เสอื ก็อาจจะถกู ศตั รูฝงู อน่ื ไล่ลา่ อาจบาดเจ็บหรอื ตายได้ ทไ่ี รอนั ขม่ ขทู่ งั้ หมดนกี่ เ็ พอื่ ตวั เมยี ตวั เดยี ว...ใชว่ า่ จะไมเ่ คยมตี วั ผู้ ตัวไหนอยากครอบครองตัวเมียเพียงล�ำพังมาก่อน แต่ว่าตัวผู้ส่วนใหญ่ มักต้านทานการด่าว่าจากตัวผู้ตัวอื่นในฝูงไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องยอมรับ กฎเกณฑเ์ ดิมๆ หรอื ไม่ก็ออกจากฝูงไป ตอ่ ใหเ้ ปน็ ไรอนั เรอ่ื งทง้ั หมดนก่ี อ็ าจไมง่ า่ ยอยา่ งทค่ี ดิ ดอลโตม้ อง ไรอันแล้วครุ่นคิดอยใู่ นใจ ไรอันชักสายตากลับมากล่าวต่อไป “ถ้าพักผ่อนพอแล้วก็ออก เดนิ ทางต่อ” วนิ เทอร์ลกุ พรวดข้นึ จากพน้ื ตอบรบั เสยี งดัง “ครับ...จ่าฝงู ” เหล่าเสือดาวแบ่งปันหมูป่าเป็นอาหารกันจนอิ่มแปล้ เสร็จแล้ว มุ่งหน้าลกึ เข้าไปในหุบเขาโรโมเกอ โรโมเกอเป็นหุบเขาท่ีมีภูมิประเทศแตกต่างจากคามูด้าอย่าง สน้ิ เชงิ ที่นมี่ ภี ูมปิ ระเทศแบบเขตท่รี าบ ตน้ ไมต้ น้ หญา้ เขียวชอมุ่ สัตวท์ ี่ อาศัยอยู่ส่วนใหญ่เป็นสัตว์กินพืช ทว่าจุดที่ลึกสุดของหุบเขากลับเป็น พ้นื ทขี่ องฝงู เสือเข้ียวดาบท่ีแสนจะดุรา้ ย ไรอนั กบั ฝงู อยใู่ นหบุ เขานม้ี าสามวนั ลา่ สตั วม์ าไดไ้ มน่ อ้ ย แนน่ อน ย่อมมิอาจเลี่ยงการแย่งชิงอาหารกับเผ่าเสือเข้ียวดาบได้ เสือดาวหนุ่ม ตรวจนับอาหารเรียบร้อยแล้วก็แบ่งอาหารส่วนท่ีต้องส่งให้เผ่าของ บารต์ น้ั ออก ทเี่ หลอื ยงั เพยี งพอใหต้ วั เมยี และผอู้ าวโุ สในเผ่าผ่านพน้ ชว่ ง 281

ฤดูหนาวไปได้อย่างสบาย หากไม่เกิดเหตุสุดวิสัยเสียก่อน คืนน้ีก็คง เดินทางกลบั ฝงู ไดแ้ ลว้ เรียกว่าการเก็บเสบยี งของปนี ี้เรว็ กว่าปที แ่ี ลว้ เปน็ เทา่ ตัว ไรอนั ใชป้ ลายลน้ิ เลียเขี้ยวหนา้ อดไม่ไดท้ ีจ่ ะคิดถึงตัวเมียข้ีกลัว ที่รออยูใ่ นบา้ น ไม่รูว้ า่ เธออยกู่ บั สชุ านาแลว้ จะเป็นไงบ้าง? รูภ้ าษาเสอื ดาวหรอื ยัง? บาดแผลบนร่างกายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า บาร์ตั้นถอดไหมให้ หรือยงั นะ? นับแต่ทเี่ ขาเปิดเผยวา่ รู้เร่ืองที่เธอเป็นมนุษย์ เธอกแ็ สดงอาการ อยากกลบั บ้านอกี ครัง้ สุชานาเฝ้าเธออย่างดีไหมนะ? บริเวณรอบๆ หุบเขาคามูด้า เตม็ ไปดว้ ยสัตว์รา้ ย ภมู ิประเทศสลับซับซ้อน มอี นั ตรายซุ่มซ่อนเต็มไป หมด เธอไมส่ ามารถเดินทางไปไหนมาไหนตัวคนเดียวแล้วเอาชีวติ รอด ไดแ้ น่ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั เธอยงั มี ‘ปรศิ นาไรค้ ำ� ตอบ’ ตดิ ตวั มากมายทที่ ำ� ใหเ้ ขา อยากจะเสาะหา ไรอนั กลายเปน็ รา่ งเสอื ดาวทก่ี ำ� ยำ� ลำ�่ สนั ยา่ งกา้ วผา่ นบรรดาสตั ว์ กินพืช พวกมนั พากันหดตัวล่าถอยดว้ ยความหวาดกลัว “จา่ ฝงู ” เสอื ดาวตวั สเี หลอื งลายดำ� ตะโกนขา้ มฟาก กอ่ นจะวง่ิ เตม็ เหยยี ดมาหยดุ ยนื อยตู่ รงหนา้ ไรอนั “วนิ เทอรถ์ กู จา่ ฝงู เสอื เขยี้ วดาบจบั ตวั ไปแลว้ ครับ” ไรอันหรีต่ ามอง “มเี รอื่ งอะไรกัน?” “ผมกบั วนิ เทอรล์ า่ สตั วอ์ ยตู่ รงภเู ขาทางดา้ นหลงั จๆู่ ฝงู เสอื เขย้ี ว ดาบก็กระโจนออกมา ตะโกนว่าพวกเรามาแย่งอาหารของพวกมัน ถ้าพวกเราไม่ยอมคืนอาหารท้ังหมด พวกมันก็จะถลกหนังวินเทอร์ 282

ทัง้ เปน็ ” “นกึ วา่ เรอื่ งอะไรเสยี อกี ” โครทุ อี่ ยตู่ รงหนา้ ไดย้ นิ กแ็ ยกเขย้ี วกลา่ ว เสริม “คราวที่แลว้ ตอนจ่าฝงู ชว่ ยชวี ิตวนิ เทอร์ มนั กท็ �ำเป็นปากดบี อกวา่ จัดการทุกอย่างด้วยตัวเองได้ไม่ใช่หรือ พอดีเลยทีน้ีก็ได้โอกาสแล้วน่ี ทำ� ไมมนั ไมห่ าวธิ หี นอี อกมาเองละ่ อาหารพวกนเี้ ราอตุ สา่ หล์ ำ� บากลำ� บน ล่ามา จะยอมสง่ ใหเ้ สือเขย้ี วดาบง่ายๆ เพยี งเพราะวินเทอร์ไดเ้ หรอ?” แม้เสือดาวท่ีมาแจ้งข่าวจะคิดอย่างนี้เหมือนกัน แต่กลับเงียบ เสียง “แต่ว่า...นอกจากวินเทอร์แล้ว ดูเหมือนฝูงเสือเข้ียวดาบจะยึด ตวั เมียของฝงู เราเอาไวด้ ้วย ฝูงของเรามีตัวเมยี นอ้ ยอย่แู ล้ว...จากทเ่ี ห็น เม่ือครู่ผมลองประเมินดูแล้วน่าจะมีประมาณสิบกว่าตัวเลยทีเดียว ส่วน ใหญ่ก็โตเตม็ วัยแล้วด้วย” โครลุ กุ ขนึ้ ยนื ทนั ที “ตวั เมยี ของฝงู เราไปอยทู่ ฝ่ี งู เสอื เขยี้ วดาบได้ ยังไง?” “ผมเองกไ็ มร่ ”ู้ เสือดาวท่ีแจ้งข่าวส่ายหัว ถ้าพวกเขาสามารถช่วยตัวเมียพวกนี้ออกมา ได้ กน็ บั วา่ ดกี วา่ การผสมพนั ธก์ุ บั หมปู า่ มากนกั โครกุ บั เสอื ดาวกลายพนั ธ์ุ ตัวอื่นกค็ ิดเช่นน้ีเหมอื นกนั “จ่าฝงู เราจะทำ� ยงั ไงด?ี ” สมาชกิ ฝงู ถามไรอนั ไรอันลุกข้ึนมองไปทางที่ตั้งของฝูงเสือเขี้ยวดาบแวบหน่ึง ตอบว่า “ง้ันเราก็ไปเย่ียมมันสกั หน่อย” ฝูงเสือดาวพากันออกเดินทาง แต่ละตัวปราดเปรียวก�ำย�ำ ไม่นานก็หายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอยทา่ มกลางป่าทบึ 283

หุบเขาคามูดา้ หมู่บ้านเสือดาว จากท่ีต้องอยู่ร่วมกันมาถึงสามสี่วัน เส่ียวโอวก็พอจะคุยภาษา เสือดาวกับสชุ านาได้บ้างแลว้ แผลของเสย่ี วโอวเพง่ิ จะตดั ไหมจงึ กนิ อาหารทม่ี นั เลย่ี นไมไ่ ด้ เธอ เลยทดลองท�ำซุปผักกินเอง แต่อาหารในห้วงมิติมีจ�ำกัด ส่วนสุชานาก็ คอยตามประกบอยขู่ า้ งกายตลอด อาหารบางอยา่ งทสี่ ชุ านาไมเ่ คยเหน็ ก็ จะคอยถามอย่างใครร้วู ่ามนั มาจากไหน ท�ำมาจากอะไร? เหมือนตอนนท้ี ีเ่ สีย่ วโอวท�ำซุปสาหร่ายกับฟักเขยี ว สุชานาเกี่ยวสาหร่ายข้ึนมามองแล้วถามว่า “นี่คืออะไร? เปลือกไม้หรือ? ท�ำไมพวกกินพืชอย่างเธอถึงได้กินทุกอย่างเลย ฉัน ไมเ่ คยเห็นอาหารประเภทนี้ เธอหามาจากไหน?” แล้วเธอจะบอกไดย้ ังไงล่ะ จงึ ได้แต่แสร้งท�ำเป็นฟังไมร่ เู้ รอื่ ง แต่จะปล่อยใหเ้ ปน็ อย่างน้ตี ่อไปก็ใชท่ ่ี เพ่อื ไม่ให้สุชานาสงสยั ไป มากกว่านเี้ สย่ี วโอวจงึ ตดั สินใจขอให้อกี ฝา่ ยพาตนออกไปเดนิ เล่น ไปหา ดวู า่ แถวนม้ี พี ชื อะไรทก่ี นิ ไดบ้ า้ ง จะไดถ้ อื โอกาสศกึ ษาภมู ปิ ระเทศในแถบ น้ีไปด้วย เสี่ยวโอวเกล้ียกล่อมสุชานาอยู่นาน ท�ำไม้ท�ำมือจนในที่สุด อีกฝา่ ยก็เขา้ ใจความหมายของเธอ “เธออยากออกไปเดนิ เลน่ หรอื ?” สชุ านามองเสยี่ วโอว แรกเรมิ่ ก็ ไมเ่ ห็นด้วย ก่อนทไ่ี รอนั จะไปกไ็ ด้กำ� ชบั ให้ตนเฝา้ เส่ียวโอวไวไ้ ม่ให้คลาด สายตา และด้านนอกเต็มไปด้วยหมู่บ้านของเหล่าสัตว์กินเนื้อ ตัวเมีย ตวั นท้ี ง้ั ออ่ นแอและบอบบางถา้ หากถกู โจมตขี น้ึ มาละก็ คงไมม่ แี มแ้ ตก่ ำ� ลงั จะปกป้องตวั เองเสียด้วยซำ�้ แตเ่ พราะเหน็ วา่ เสย่ี วโอวถกู ขงั อยแู่ ตใ่ นบา้ นทงั้ วนั มาอยหู่ มบู่ า้ น เสือดาวได้สิบกว่าวันก็ไม่เคยก้าวออกจากประตูสวนแม้แต่ก้าวเดียว 284

คดิ แล้วกน็ า่ สงสารอยู่เหมือนกนั จงึ ฝนื พยกั หนา้ และพดู เตอื นว่า “ถ้าตายขน้ึ มาฉันไมเ่ ก่ยี วด้วยนะ” วันถัดมาเสี่ยวโอวตามสุชานาออกจากหมู่บ้านเสือดาวไป เดนิ เทย่ี วดา้ นนอกไดส้ มปรารถนา ดา้ นหลงั หมบู่ า้ นเปน็ เทอื กเขาสงู ตระหงา่ น ทางเดนิ บนเขาขรขุ ระ เปน็ หลมุ เป็นบ่อ มีพืชมากมายหลายชนดิ ข้ึนแน่นขนดั เสย่ี วโอวสังเกต ลักษณะของพชื เหลา่ นั้นและคอยจ�ำเส้นทางระหว่างทางท่เี ดินไปดว้ ย “ที่น่ีมีสัตว์ให้ล่าไม่เยอะ ปกติฝูงเราจะไม่มาท่ีนี่เพราะไม่มีอะไร นา่ สนใจ เอาอยา่ งน.้ี ..ฉนั จะพาเธอไปอกี ทด่ี กี วา่ ” สชุ านาพดู จบกห็ นั กลบั มามอง เหน็ เสยี่ วโอวเดนิ ไปอีกทาง “เฮ้ เธอจะไปไหนนะ่ ?” เส่ียวโอวเดินมาตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหน่ึง แหงนหน้ามอง ผลไม้บนนัน้ ดว้ ยสองตาเปน็ ประกาย “มะกอก” เธอบอกกับสชุ านา น่าเสียดายสุชานาฟังไม่เข้าใจ เส่ียวโอวเขย่งปลายเท้าเด็ด มะกอกลงมาสองลูกกัดไปค�ำหน่ึงแล้วเคี้ยว รสหวานอมเปรี้ยวแบบน้ี เปน็ รสชาติของมะกอกไม่ผิดแน่ เส่ียวโอวอดดีใจไม่ได้เพราะมะกอกไม่เพียงแต่รักษาโรคได้ แต่ ยังท�ำน�้ำมันได้อีกด้วย ตอนท่ีพวกเธอมาเข้าค่ายน้ันขนของมาทุกอย่าง มีเพียงแต่น้�ำมันที่ไม่ได้เอามา หลายวันมานี้ไม่ว่าเธอจะท�ำกับข้าวหรือ ซปุ ก็จะมแี ต่ซปุ ใสๆ ไม่มนี �ำ้ มันสักหยด ทำ� ใหร้ สชาตจิ ืดชดื มาก ถา้ เอามะกอกพวกนไี้ ปสกดั ทำ� นำ้� มนั ไดล้ ะก็ ตอ่ ไปการทำ� กบั ขา้ ว กไ็ มใ่ ช่ปัญหา เตาป้ิงยา่ งในห้วงมิตขิ องเธอก็จะใชก้ ารไดแ้ ล้ว เส่ียวโอวตั้งหน้าต้ังตาเด็ดมะกอกบนต้นไม้ท่ีอยู่เหนือศีรษะ โชคดีท่ีเธอเอาชะลอมไม้ไผ่ออกมาด้วย จึงน�ำมะกอกท่ีเด็ดได้ใส่ลงใน 285

ชะลอม พอฟากน้ีเดด็ หมดก็ขยับไปหมายจะเดด็ ก่ิงกา้ นอน่ื ๆ ท่ีอยสู่ ูงไป กวา่ นี้แตก่ ็เออ้ื มไมถ่ งึ เธอเขย่งเท้าอย่หู ลายที ได้มาเพยี งใบไมต้ ิดมือ สุชานามองสาวน้อยท่ีกระโดดไปมาใต้ต้นไม้แล้วบ่นพึมพ�ำ “ผลไม้สีเขียวนั่นอร่อยตรงไหนกัน...” สุชานาเคยกินเจ้าของสิ่งนี้ ทง้ั เปรย้ี วทงั้ ฝาดไม่อรอ่ ยเลย เปน็ ผลไม้ทไี่ มน่ า่ สนใจเลยสกั นดิ จึงไดแ้ ต่ ยืนมองพฤตกิ รรมของเสี่ยวโอว ย่งิ มองกย็ ง่ิ ไม่เข้าใจ เดิมทีเส่ียวโอวคิดว่าอยากจะเก็บเพ่ิมมากข้ึนอีกสักหน่อย แต่ กลัวว่าแผลตรงท้องเพิ่งจะหายดึงรั้งมากไม่ได้ จึงได้แต่อดใจปล่อย ลูกมะกอกทเ่ี หลอื ไปกอ่ น เส่ียวโอวเด็ดมาได้เพียงเล็กน้อยพอจะปูเต็มพื้นชะลอมเท่านั้น ไมพ่ อจะทำ� นำ้� มนั ราดซปุ เสยี ดว้ ยซำ้� แถมยงั มสี ชุ านาคอยเรง่ อยขู่ า้ งหนา้ จึงจ�ำใจต้องผละจากต้นมะกอกด้วยความเสียดาย ไว้แผลหายดีแล้วเธอ จะตอ้ งมาท่นี ี่อีกหนแน่ ตน้ ไมท้ นี่ แ่ี ปลกผลไมก้ แ็ ตกตา่ งกนั ไป เดนิ ตอ่ ไปตามทางเรอ่ื ยๆ เธอยงั พบผลไม้อีกมากมาย ท้ังมงั คดุ วอลนทั ลูกนำ้� นม...บางชนิดอาจ ตา่ งจากสมยั ศตวรรษท่ี 21 อย่บู ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็มรี ปู ทรงคลา้ ยๆ กัน เสี่ยวโอวรู้สึกเหมือนตนเป็นนักเดินทางที่ค้นพบสมบัติ จึงพยายามเอาผลไม้ที่รู้จักทุกชนิดใส่ชะลอม ต้ังใจจะเอากลับไปด้วย ท้งั หมด ทางด้านหน้ามีป่าไม้เขียวขจีดูแล้วน่าจะอุดมสมบูรณ์กว่าป่าฝั่ง ท่ีเธอเดินอยนู่ ีเ่ สียอีก เธอจะเดนิ เขา้ ไปดเู สยี หนอ่ ยวา่ พอจะมอี ะไรใหเ้ กบ็ กลบั ไปไดบ้ า้ ง แตก่ ลบั ถูกสชุ านายน่ื มือมาขวางไว้ “ไปไม่ได้” แม้เสี่ยวโอวจะฟังค�ำพูดสุชานาไม่รู้เรื่อง แต่ก็ดูออกว่าอีกฝ่าย 286

ก�ำลังห้ามปรามดว้ ยน้�ำเสียงเด็ดขาด แถมแววตากด็ เู คร่งขรึม “ท�ำไมหรอื ?” เสย่ี วโอวถาม สุชานาคว้าแขนเสี่ยวโอวแล้วลากกลับมา เธอเซถอยหลังตาม แรงดงึ แล้วถามวา่ “ท�ำไมเหรอ หรือวา่ เราจะตอ้ งกลับแลว้ ?” สุชานาเองก็ฟังท่ีอีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน จึงไม่คิดที่จะ อธิบายอะไรในตอนนจ้ี นกระท่งั เดินออกมาไกลพอสมควร จงึ ค่อยปลอ่ ย ข้อมือของเสีย่ วโอวออก หญิงสาวนวดข้อมือแล้วชี้ไปทางป่าด้านหลัง ถามด้วยภาษา เสือดาวท่ีพอเรยี นมาได้เพียงเลก็ น้อยว่า “ท่นี ่ัน...ไปไมไ่ ดห้ รอื คะ?” สชุ านามองเธอ รสู้ ึกแปลกใจเล็กนอ้ ย “เธอพดู ภาษาพวกเราได้ แล้วหรือ?” สุชานาคาดไม่ถึงว่าเสี่ยวโอวจะเรียนรู้เร็วขนาดน้ี หลังจาก สอื่ สารกนั ไดแ้ ลว้ เธอกอ็ ธบิ ายกบั เสย่ี วโอวอยา่ งรวดเรว็ “ทนี่ น่ั คอื ถนิ่ ของ ฝูงหมาป่า ขืนเดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ คงได้ไปโผล่อยู่ใจกลางหมู่บ้าน หมาป่ากันบา้ งล่ะ” สุชานาขมวดคิ้วพูดต่อด้วยน้�ำเสียงแสดงความรังเกียจ “ฝูง หมาป่าทั้งเจ้าเล่ห์และต่�ำช้า คร้ังท่ีแล้วพวกมันวางแผนล้อมโจมตีไรอัน เพอื่ แยง่ ชงิ พน้ื ทกี่ บั ฝงู เรา ฮลุ ตนั จา่ ฝงู ของพวกมนั ไมม่ อี ะไรดเี ลย ถา้ เธอ ไมอ่ ยากตายกอ็ ยูใ่ หห้ า่ งจากที่น่นั เอาไว้” 287

บทท่ี 34 ค�ำอธิบายรอบนี้ยาวมากแถมสุชานายังพูดเร็ว ตั้งแต่ต้น จนจบเส่ียวโอวฟงั ออกเพยี งช่อื ‘ฮลุ ตนั ’ ฮลุ ตัน? เธอย่อมจ�ำได้ว่าใครคือฮุลตัน ตอนน้ันเถาเถาบุกเข้าไปบนเรือ ของฝูงหมาปา่ เธอจงึ จำ� ต้องเจรจาต่อรองกบั หมาปา่ กลายพนั ธุเ์ พ่ือชว่ ย เถาเถา พวกหมาปา่ ตง้ั ขอ้ แมว้ า่ ขอเพยี งเธอชว่ ยพวกเขาลอ่ งเรอื ผา่ นพน้ โขดหนิ ไปไดก้ จ็ ะปลอ่ ยเธอกบั เถาเถา ส่วนฮุลตนั ก็คอื จา่ ฝูงหมาป่านั่นเอง หรอื วา่ อาณาเขตตรงนนั้ คอื ถนิ่ ของฝูงหมาปา่ ? เสี่ยวโอวเหลยี วกลบั ไปมองตามค�ำบอกอยา่ งสงสยั ปา่ ดา้ นหลงั นั้นมีแมกไม้ข้ึนหนารกเต็มไปหมดปิดดวงตะวันเสียมิด ชวนให้รู้สึก อึมครมึ และวังเวง เธอหันไปมองอีกหลายทีอย่างสนใจ เมอ่ื ครยู่ งั ไมร่ สู้ กึ อะไร พอมองดอู กี ทรี สู้ กึ เหมอื นวา่ เคยเหน็ ทไี่ หน มาก่อน 288

สุชานาเห็นเสี่ยวโอวนิ่งเงียบไป นึกว่าเธอเข้าใจค�ำพูดของตน แลว้ จงึ พอไดโ้ ลง่ ใจไปที สชุ านาพาเธอเดนิ กลบั หมบู่ า้ นเสอื ดาว จนกระทง่ั กลบั มาถงึ บา้ นไรอนั เสย่ี วโอวจึงนกึ ข้นึ ได้วา่ ความร้สู ึกค้นุ เคยนนั้ มาจาก ไหน ตน้ ไมอ้ วบหนา ใบไมห้ นาทบึ แลว้ กพ็ ชื รปู รา่ งประหลาดเหลา่ นนั้ มีสภาพเหมอื นปา่ ดบิ ช้ืนทเี่ ธอเหน็ ตอนทเ่ี พ่งิ มาทนี่ ี่เป็นครัง้ แรก เธอรบี ลว้ งเอาเปอ้ อกจากหว้ งมติ คิ น้ หามอื ถอื ตนเอง กดปมุ่ เพอ่ื เปิดเคร่ือง นับแต่มาถึงที่นี่เธอก็ปิดมือถือไว้ตลอดเพ่ือประหยัดแบต ตอนนีจ้ ึงยังมีแบตเหลืออยู่ หลังจากเปดิ เคร่อื งแล้วเธอก็เปิดอัลบมั้ รปู ส่วนมากเป็นรูปท่ีเธอถ่ายตอนท่ีเพิ่งมาถึงโลกนี้ บนต้นไม้อวบ หนาต้นหนึ่งแกะสลักตัวเลข ‘1002’ ตอนน้ันเธอหลงทางอยู่ในป่าลึก จงึ ไดถ้ ่ายรปู ทางเดินเอาไวก้ นั ไม่ใหต้ นเดนิ ย่ำ� ซำ้� รอยเดิม เธอตั้งใจมองแล้วมองอีก สังเกตเห็นว่าต้นไม้ในภาพเหมือน ต้นไม้ท่เี จอวันนี้จริงๆ ท�ำไมถงึ เป็นแบบน้ีได้... หรือวา่ เธอวกกลบั มาที่เดิม? เมอ่ื ตระหนกั ถงึ ความจรงิ ขอ้ น้ี เสยี่ วโอวกพ็ ดู ไมอ่ อกอยนู่ าน ตอน แรกที่คุณหมอบาร์ต้ันบอกว่าที่นี่อยู่คนละซีกโลกกับฝั่งตะวันออกของ โบเออร์เนีย เธอก็สังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว เดิมทีเธอนึกแค่ว่าระยะทางคงจะ หา่ งไกลอยูส่ กั หน่อย คิดไม่ถึงว่าความจริงจะโหดร้ายกว่าทีค่ ิดเยอะ ล�ำคอเส่ียวโอวเหมือนมีอะไรมาอุดกั้นจนกลืนน�้ำลายอย่าง ล�ำบาก เธออยู่ไกลจากบ้านเกิดมากข้ึนทุกที ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า ฝงู เสอื ดาวกบั ฝงู หมาปา่ จะอยหู่ า่ งกนั เพยี งหนง่ึ หบุ เขากน้ั ทง้ั ๆ ทเี่ ถาเถา ร้วู า่ เธอจะไปทางตะวันออกแทๆ้ ท�ำไมยงั พาเธอกลบั มาหมบู่ ้านของเขา 289

ล่ะ? ทางหนง่ึ เส่ียวโอวก็กลา่ วโทษเถาเถา อกี ทางหนงึ่ ก็พอเข้าใจได้ เพราะถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงตายไปแล้ว อาจถูกหิมะหนาๆ ฝงั กลบอย่บู นเทอื กเขาลกู ไหนสักลกู ไมร่ ดู้ ว้ ยซ้�ำวา่ ตนเองตายที่ไหน แม้จะเข้าใจได.้ ..แตค่ วามจรงิ มนั เจ็บเกนิ ไปสำ� หรับเธอ เสย่ี วโอววางชะลอมไมไ้ ผล่ งกบั พนื้ ความรสู้ กึ ทอ้ แทแ้ ละสน้ิ หวงั จู่โจมจนไม่เหลือความยินดีก่อนหน้าที่หาเจอมะกอกกับพืชอ่ืนๆ หลงเหลอื อยูอ่ กี เธอกดปดิ ภาพทเ่ี ปดิ อยบู่ นหนา้ จอมอื ถอื ใหก้ ลบั มาทหี่ นา้ จอหลกั หนา้ จอหลกั เป็นภาพสีเหลอื งๆ--- ภาพนนั้ ถ่ายตอนเส่ยี วโอวหา้ ขวบ ตอนน้ันเทคนคิ การถา่ ยภาพ ยังไมด่ ีนัก ความละเอยี ดของภาพค่อนขา้ งตำ�่ เวลานั้นเสี่ยวโอวเพิ่งเรียนช้ันประถม เธอสะพายเป้ใบน้อย สวมกระโปรงลายดอกไมส้ ชี มพยู นื อยหู่ นา้ ประตโู รงเรยี น เธอกำ� ลงั อา้ แขน น้อยๆ มดุ เข้าอ้อมอกคณุ แม่แล้วร้องไห้งอแง คุณแม่จี้มีรอยย้ิมจางๆ บนใบหน้า ก้มมองเด็กน้อยแล้วใช้น้ิว ปาดน�้ำตาทขี่ นตาเธอแล้วพูดอะไรสกั อย่าง ภาพน้ีถูกคุณพอ่ จ้ถี ่ายเอาไวพ้ อดี คณุ พอ่ จเ้ี คยเลา่ วา่ ตอนนน้ั เธอไมย่ อมไปเรยี น บอกวา่ เดก็ ผชู้ าย ที่นั่งข้างหลังชอบรังแก คุณแม่จ้ีปลอบอยู่นานมากกว่าเธอจะยอมเดิน เข้าไปในโรงเรียน เด็กน้อยเดินหนึ่งก้าวถอยหลังสามก้าวอย่างกล้าๆ กลัวๆ เสย่ี วโอวลมื เรอ่ื งนไี้ ปนานแลว้ เดมิ ทแี คร่ สู้ กึ สนกุ เลยตงั้ เปน็ ภาพ หนา้ จอ มาเห็นภาพอกี ทใี นตอนนก้ี ลบั รู้สกึ รืน้ จมกู ขึ้นมาทนั ที 290

เธอน่ังมองอยู่นานกว่าจะเบนสายตาออกอย่างอาลัยอาวรณ์ ยกมอื เช็ดน้ำ� ตา เธอเปิดรูปภาพปา่ ไมน้ ั้นขึน้ มาดูอกี คร้งั พยายามตัง้ สติ พรอ้ มหยบิ กระดาษและปากกา วาดเสน้ ทางในความทรงจำ� โดยเทยี บกบั รูปถ่าย ไมม่ อี ะไรทที่ ำ� ไมไ่ ด!้ เสย่ี วโอวปลอบตนเอง เดนิ มนั อกี รอบละกนั ก็ไม่ใช่เส้นทางท่ีเดินยากสักเท่าไร ขอเพียงได้กลับไปเจอพ่อกับแม่ ทุกส่งิ ที่ท�ำก็คุ้มค่าแลว้ สองวันต่อมาเสี่ยวโอวก็วุ่นอยู่กับการวาดแผนท่ีพร้อมกับ ส�ำรวจเสน้ ทางท่ีเขาด้านหลังและเก็บผลไมไ้ ปดว้ ย จากทนี่ เี่ ดนิ ทางไปซกี ตะวนั ออกตอ้ งใชเ้ วลายาวนานแนๆ่ อาหาร ในห้วงมิติของเธอไม่รู้จะพอหรือเปล่า เตรียมไว้ก็ไม่เสียหาย ยิ่ง พวกของกินเตรยี มไวเ้ ยอะหน่อยดกี วา่ นอกจากนเี้ สย่ี วโอวยงั ทำ� ผา้ นวมฝา้ ยไวส้ องผนื โดยใชผ้ า้ ขนหนู เย็บเข้ากันท�ำเป็นปลอก ส่วนด้านในอัดแน่นไปด้วยดอกฝ้ายแล้วใช้ เปลอื กไมท้ อ่ี อ่ นเหนยี วทำ� เปน็ ดา้ ย สง่ิ เดยี วทยี่ ากกค็ อื หาเขม็ มาเยบ็ ขอบ ผา้ ไวด้ ว้ ยกนั ยงั ดที ่ีสตั ว์กลายพันธ์ุทน่ี ีก่ ร็ จู้ ักเย็บหนัง บ้านสุชานามเี ข็ม ไม้ไผ่สำ� เร็จรปู เส่ยี วโอวขอยมื มาจากเธอ ตอนวา่ งๆ ก็น่งั เยบ็ ผา้ นวมอยู่ ในบา้ น เนอ่ื งจากไมเ่ คยทำ� งานแบบนมี้ ากอ่ น เสยี่ วโอวจงึ เยบ็ ไดไ้ มค่ ลอ่ ง มอื เทา่ ไร ตะเขบ็ กพ็ บั กนั จนยงุ่ เหยงิ ตอ้ งแกะออกอยหู่ ลายครง้ั แมส้ ดุ ทา้ ย ผลลัพธจ์ ะออกมาไม่ดนี ักแต่ก็พอฝนื ใชไ้ ด้ ยงั ดีกวา่ ไมม่ อี ะไรให้ห่มเลย หญงิ สาวเอาผา้ นวมทท่ี �ำเสรจ็ แลว้ ไปตากไว้ พอตกกลางคนื กร็ บี เอามาห่ม ทดลองใช้คืนแรกก็รู้สึกว่าอบอุ่นกว่าเดิมเยอะจึงรู้สึกพอใจใน 291

ผลงานของตน เช้าวนั รุ่งข้นึ เส่ยี วโอวเก็บของทกุ อยา่ งใส่ห้วงมิติ ถือแผนท่ีท่ีวาดเองเอาไว้และเดินออกจากบ้านไม้ เธอคิดจะไป สำ� รวจเส้นทางดา้ นนอกอีกครัง้ หากโชคดีหาทางออกไดส้ �ำเร็จ สามารถ เดินจากหุบเขานไ้ี ปไดอ้ ยา่ งปลอดภยั เธอกค็ งไมก่ ลับมาอีก เดมิ ทเี สย่ี วโอวคดิ จะรอใหไ้ รอนั กลบั มากอ่ น บอกลาเขาแลว้ คอ่ ย ไป แต่เธอไมร่ ู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร และรูส้ ึกวา่ เขาจะไม่ยอมใหเ้ ธอไป ง่ายๆ แน่ ครง้ั ท่ีแลว้ ท่เี ธอบอกเขาวา่ จะไป เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลย พอคดิ ในมมุ กลบั กนั ทจี่ รงิ เขารอู้ ยแู่ ลว้ วา่ เธอเปน็ มนษุ ย์ แถมเธอ ยงั กมุ ความลบั เขาไวม้ ากขนาดนน้ั ถา้ เปน็ เธอเอง กย็ อ่ มไมป่ ลอ่ ยอกี ฝา่ ย ไปงา่ ยๆ เหมือนกนั เส่ียวโอวสะพายเปอ้ อกไปทางด้านหลังหมูบ่ ้านเสอื ดาว ตรงไป ทางปา่ ที่สชุ านาเคยพามา หมิ ะบนเขายงั ไมล่ ะลายเธอจงึ เดนิ ไดไ้ มเ่ รว็ นกั แผน่ หลงั รา่ งเลก็ เพรยี วบางสะพายกระเปา๋ เปส้ แี ดงกหุ ลาบกลายเปน็ สสี ะดดุ ตาเพยี งหนง่ึ เดยี วทา่ มกลางทวิ ทศั นท์ ขี่ าวโพลนไปดว้ ยหมิ ะ เหมอื นไฝสชี าดเหนอื ควิ้ และค่อยๆ จางลง...จางลงเร่อื ยๆ จนกระทง่ั หายลับสายตาไป ขณะเดยี วกนั สชุ านาทย่ี นื อยดู่ า้ นนอกสวนของไรอนั กำ� ลงั ตบประตอู ย่างดใี จ “เฮ้ สตั วก์ ินพืชตวั เมยี เธอรู้ไหม วันนพี้ วกไรอันจะกลับมาแล้ว 292

นะ” ผา่ นไปครู่หนงึ่ ไมม่ กี ารตอบสนองใดๆ มาจากในสวน สชุ านาผลักประตูออก พบวา่ ประตถู ูกล็อกจากด้านนอก กญุ แจ ยังแขวนอยบู่ นที่ล็อก เธอคว้ากญุ แจข้ึนมามองแล้วพึมพ�ำกับตัวเอง “ออกไปดันไม่พกกุญแจ สมองสัตว์กินพืชนี่เต็มไปด้วยหญ้า หรอื ไง...” หลายวันมานเ้ี สยี่ วโอวมักออกไปเดนิ เล่นอยู่บอ่ ยคร้งั สว่ นใหญ่ จะเดินอยู่บริเวณป่าเขาทางด้านหลัง ดังน้ันแม้จะไม่มีคนรอในบ้าน สุชานาก็ไมร่ ู้สึกแปลกใจ สชุ านาเอากญุ แจมาแขวนไวก้ บั ตวั เดมิ ทคี ดิ จะไปหาเสยี่ วโอวที่ เขาด้านหลัง แตพ่ อคดิ ว่าไรอันจะกลบั มาดวงตาก็เปลง่ ประกาย สุดท้าย ก็ตดั สนิ ใจไม่ไป อยู่นร่ี อไรอนั กลับมาดกี ว่า ดวงตะวนั เริ่มคลอ้ งลง ลำ� แสงเริ่มเลือนราง เสอื ดาวฝงู หนง่ึ มงุ่ หนา้ อยา่ งปราดเปรยี วอยตู่ รงชายปา่ กระโจน ร่างอย่างองอาจ ทิง้ เงาแสงไว้ด้านหลัง เสอื ดาวทวี่ ง่ิ ตรงกลางเคลอ่ื นไหวเรว็ กวา่ ใครเพอ่ื น ดคู ลอ่ งแคลว่ ปราดเปรียว เพียงครู่เดยี วกม็ าถึงประตหู มู่บา้ นเสือดาว ไรอนั แปลงเปน็ รา่ งคนใตด้ วงตามรี อ่ งรอยบาดแผลตงั้ แตข่ มบั ถงึ โหนกแก้ม เปน็ รอยทไี่ ด้มาจากการต่อสู้กับเสอื เข้ยี วดาบ เขาหา้ มเลอื ด อยา่ งหยาบๆ ไมไ่ ดใ้ ส่ใจนกั “ไรอัน คราวน้ีพวกคุณกลับมาเร็วจัง” สุชานาพร้อมกับสมาชิก ฝูงท่ีเหลือยืนรออยู่ท่ีหน้าประตูแล้ว พอเห็นไรอันกลับมา หางลายดอก เรียวยาวโบกเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงามอยดู่ ้านหลังของเธอ สุชานากวาดสายตาไปหยดุ ลงตรงบาดแผลของไรอัน เอย่ อย่าง 293

ประหลาดใจ “ท�ำไมหน้าคุณถึงมแี ผลได้ล่ะ?” ดวงตาสนี ำ้� เงนิ กวาดมองไปรอบๆ เมอ่ื ไมเ่ หน็ รา่ งเสย่ี วโอวกลาง ฝงู เสือ จงึ ชักสายตากลบั มาถามวา่ “เธอล่ะ?” “ใคร?” สชุ านาแสร้งท�ำไม่รู้ พดู เพง่ิ จะขาดคำ� กต็ อ้ งเผชญิ กบั ประกายตากดดนั ขม่ ขขู่ องไรอนั เธอจงึ เบป้ ากเลก็ นอ้ ย ตอบกลบั ไปวา่ “วางใจได้ เธอสบายดี เมอ่ื ตอนบา่ ย ฉันเพง่ิ ไปเยีย่ มมาเนย่ี ...” สีหน้าไรอันผ่อนคลายลงเลก็ นอ้ ย สุชานาเห็นเขาเป็นห่วงเป็นใยเสี่ยวโอวก็อดรู้สึกฝาดและขมใน ลำ� คอไมไ่ ด้ เขากลับมากถ็ ามหาสตั วก์ ินพืชตัวน้นั ทันที แต่ตวั เมยี ตัวน้นั กลบั ไม่เคยเอย่ ชือ่ เขาออกมาเลยตลอดหลายวันทผ่ี า่ นมา สุชานานึกข้ึนได้ว่าเมื่อครู่ท่ีไปบ้านไรอันแล้วเห็นประตูล็อกอยู่ จึงดึงกุญแจออกมา “จรงิ ส.ิ ..” พูดยังไมท่ ันขาดคำ� เสือดาวตัวอ่นื ๆ ท่ีออกไปหาอาหารก็ทยอย กันมาถึงทางเขา้ หมบู่ ้าน ด้านหลงั ฝูงเสอื ดาวยังมีเสอื ดาวตัวเมียตามมา อกี สบิ กว่าตัว ลวดลายบนร่างเสือดาวตัวเมียเหล่านี้แตกต่างกันไป มีท้ังลาย หมิ ะ ลายดอก ลายดำ� ทกุ ตวั ลว้ นมบี าดแผลตดิ รา่ งมาดว้ ย พอมาถงึ กพ็ า กันแปลงเป็นรา่ งคน สุชานาหยุดเคล่ือนไหว จ้องมองตัวเมียแปลกหน้าเหล่านั้น “พวกเธอเป็นใคร?” ไรอนั ไมต่ อบ เดนิ ตรงเขา้ ไปหาอาหารทล่ี า่ มาได้ในคราวนี้ ปนี ล้ี า่ อาหารไดเ้ ปน็ สองเทา่ ของปที แ่ี ลว้ ไรอนั กนั ไวส้ ว่ นหนง่ึ เพอื่ สง่ มอบใหก้ บั ฝงู แพนดา้ เผา่ ขา้ งๆ ทเี่ หลอื กใ็ หฝ้ งู เสอื ดาวเอาไปเกบ็ ในคลงั 294

เสบียง เน่ืองจากอาหารรอบน้ีเยอะจนเกินไป ต้องใช้เวลาขนย้ายกัน หลายรอบ พอจัดเก็บกันเรียบร้อยแล้วไรอันจึงได้มอบหมายให้ดอลโต้ ดแู ลตอ่ ส่วนเขากเ็ ตรียมตวั กลบั บา้ น “จ่าฝูง จะจัดการอย่างไรกับตัวเมียเหล่านี้ดี?” วินเทอร์เดินเข้า มา ชเ้ี สอื ดาวตวั เมยี สบิ กวา่ ตวั นน้ั แลว้ ถาม เสอื เขย้ี วดาบทโี่ หดรา้ ยทารณุ ปฏิบัติกับพวกเธอเย่ียงเครื่องระบายความใคร่ ตัวเมียเหล่านี้ใช้ชีวิตอยู่ ทา่ มกลางความหวาดกลัวมาหลายปี แมจ้ ะมาถงึ ถน่ิ ของฝูงเดยี วกันกย็ ัง ดหู วาดผวาน่าสงสาร ไรอนั หนั กลบั มามอง “หาบา้ นท่ีว่างๆ ให้พวกเธออาศัย หรอื ไม่ ก็สง่ ให้ผู้เฒา่ สจุ ิรา” ผเู้ ฒ่าของฝูงมหี น้าทคี่ วบคุมจำ� นวนสมาชิกในฝูงเสือดาว วนิ เทอร์รบั คำ� แลว้ หันไปหาผเู้ ฒ่าสจุ ริ าทันที สว่ นไรอันสงั่ การทง้ั หมดเรยี บร้อยแลว้ จงึ เดินเขา้ ไปในหมู่บ้าน บ้านของไรอันตั้งอยู่ด้านในสุดของหมู่บ้าน ต้องเดินเลียบทาง สายหลักไปจนสุดทาง แล้วเดินไปทางทิศตะวันออกอีกสองก้าวก่อนจะ ถึงบ้านของเขา เสอื ดาวหนมุ่ หยดุ อยตู่ รงหนา้ ประตบู า้ น จอ้ งมองประตทู ล่ี อ็ กจาก ทางดา้ นนอกแลว้ ขมวดคว้ิ กอ่ นไปเขาสอนเสีย่ วโอวเอาไวว้ า่ จะล็อกจาก ข้างในได้อยา่ งไร แต่ตอนนป้ี ระตูถูกลอ็ กจากด้านนอก เขาวางมือลงบนแม่กุญแจ ออกแรงเล็กน้อยเพ่ือดึงลงด้านล่าง จนดังแกรก็ ไรอนั ยา่ งเทา้ เขา้ ไปในสวน พบวา่ สวนดา้ นในสะอาดเปน็ ระเบยี บ และเงยี บไม่ต่างจากตอนท่ีเขาไป ถงึ ขนาดเงยี บเกินไปเสยี ด้วยซ้ำ� 295

เสือดาวหนุ่มผลักประตูห้องเปิดออกกวาดสายตามองด้านใน ไฟที่เตาผิงดับสนิท ในบ้านเย็นเฉียบ ของทุกช้ินวางเรียงอย่างเป็น ระเบยี บ มแี ตข่ องของเส่ียวโอวทีห่ ายไปจนหมด! 296

บทท่ี 35 ป่าทึบแนน่ ขนัดด้วยตน้ ไมเ้ ขียวชอุ่ม นกกระจบิ บนิ มาเกาะกง่ิ ไมเ้ หนอื ศรี ษะ ทำ� ใหห้ มิ ะทท่ี บั ถมบนกงิ่ ร่วงลงมากองบนแผนท่ีในมือของเส่ียวโอว หญิงสาวปัดหิมะออกพลาง แหงนหนา้ มองเจา้ นกจองหองตวั นัน้ กระพือปกี จากไป เธอเดินมาได้สี่ห้าชั่วโมงแล้ว แม้จะไม่มีเข็มทิศแต่เธอเคยเดิน ผ่านเส้นทางนี้มาก่อนและยังมีแผนท่ีท่ีเคยวาดไว้ก่อนหน้าจึงท�ำให้ การเดินทางคร้ังนง้ี ่ายกว่าเดิม พอฟ้ามืดเส่ียวโอวมองหาโพรงไม้เล็กๆ โพรงหน่ึงเพื่อหยุดพัก เธอหยิบผา้ นวมสองผนื ท่เี พิง่ เย็บใหม่ออกจากห้วงมิติ ผนื หนงึ่ ขึงไว้ตรง ทางเข้าเพ่อื กันลมอีกผนื เอาไว้ห่ม หญงิ สาวตม้ บะหมกี่ นิ เปน็ มอ้ื เยน็ กอ่ นจะพกั ผอ่ น เพราะกลางวนั เดินมากไปหนอ่ ยพอหัวถึงหมอนจงึ หลับเปน็ ตาย เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวโอวไปล้างหน้าท่ีล�ำธารแถวน้ัน เม่ือน�้ำเย็น ปะทะใบหนา้ ก็รสู้ ึกต่นื เตม็ ตาขึน้ มาทันที มอื้ เชา้ วนั นเี้ ธอกนิ ขนมปงั ไปเพยี งเลก็ นอ้ ยตามดว้ ยนมหนงึ่ กลอ่ ง 297

แลว้ เดนิ ทางตอ่ หลังจากเดินไปได้ไม่นาน ทิวทัศน์เบื้องหน้าเร่ิมคุ้นตามากข้ึน เสย่ี วโอวจำ� ไดว้ า่ เธอเคยหลงทางในปา่ นี้ เดนิ วนไปมาอยสู่ ห่ี า้ รอบหาทาง ออกจากป่าไม่ได้ แล้วก็ได้เจอกับเถาเถา หลังจากนั้นก็มีเสียงหมาป่า ดังแว่วมาจึงรีบว่ิงหนีเลียบไปตามล�ำธารและออกจากหุบเขาน้ีได้โดย บังเอญิ สุชานาเคยบอกว่าบริเวณน้ีคือถิ่นของฝูงหมาป่า เดิมทีเธอก็ ไม่อยากผ่านเส้นทางนี้เท่าไร แต่มันอาจจะเป็นเส้นทางเดียวท่ีจะท�ำให้ เธอไปพ้นจากเผา่ เสอื ดาวได้ พูดให้ถูกก็คอื เธอรจู้ ักแตเ่ สน้ ทางนท้ี างเดยี ว เส่ียวโอวกุมมีดพับสวิสไว้ในมือ พร้อมกับแขวนกล้องส่องทาง ไกลที่คอ เดินพลางสงั เกตสถานการณ์โดยรอบไปด้วย ตลอดทางไมเ่ จอหมาป่าเลยสกั ตัว จึงคอ่ ยคลายกังวลไปบา้ ง จนกระทง่ั ใกลเ้ ทย่ี ง เธอมองหาทป่ี ลอดภยั เพอ่ื หยดุ พกั ทนั ใดนน้ั ก็ได้ยินเสียงสัตว์ร้องมาแต่ไกลเสียงแล้วเสียงเล่าด้วยน�้ำเสียงท้ังร้อนรน และรันทด มอื ทก่ี ำ� ลงั หยบิ คกุ กหี้ ยดุ ชะงกั ทนั ที เสย่ี วโอวรบี เกบ็ อาหารกลบั เข้าหว้ งมติ ิ แล้วยกกล้องสอ่ งทางไกลมองหาต้นเสียงทีแ่ วว่ มา ส่ิงท่ีมองเห็นคือละม่ังสีเหลืองตัวหน่ึงก�ำลังว่ิงเตลิด ด้านหลังมี ฝูงหมาป่าบ้าคล่ังตามมาติดๆ บนตัวละม่ังเต็มไปด้วยบาดแผล และถึง แม้มนั จะวิง่ เรว็ แคไ่ หนกไ็ มอ่ าจเทียบความเรว็ ของหมาป่าได้ เสียงเม่ือครทู่ ่เี ธอไดย้ ินก็คงดังมาจากละมงั่ ตวั นัน้ หญิงสาวร้สู ึก ใจไมด่ ี เพราะพวกมนั กำ� ลงั มงุ่ หนา้ มาทางน้ี หากเธอจะหนกี ค็ งไมท่ นั แลว้ เสี่ยวโอวรีบหยิบตะขอและเชือกออกมาจากห้วงมิติ มัดปลายเชือกด้าน 298

หน่ึงเข้ากับเอวและปลายอีกด้านมัดไว้กับก่ิงไม้เหนือศีรษะ พอมัดเสร็จ จงึ ลองกระตุกเชอื ก เหน็ ว่ามัน่ คงดแี ล้วจงึ รีบปีนข้ึนตน้ ไมท้ นั ที เมื่อปีนขึ้นไปถึงยอดไม้ หญิงสาวก็สาวเชือกกลับขึ้นมาอย่าง รวดเรว็ เปน็ เวลาทลี่ ะมงั่ กบั หมาปา่ ฝงู นน้ั วง่ิ ไลล่ า่ มาถงึ ใตต้ น้ ไมพ้ อดี เธอ ยืนหลบเงยี บๆ มือหนง่ึ ก�ำกิง่ ไมไ้ วแ้ น่นก่อนจะลอบมองเหตุการณ์ชุลมนุ เบอื้ งล่าง ละมงั่ ตวั เหลืองวิ่งหนีจนออ่ นแรง ในทีส่ ดุ กถ็ ูกฝงู หมาปา่ ไล่ตาม ทัน จากนน้ั ละม่งั กก็ ลายร่างเป็นคน หวังคดิ หนีใหพ้ น้ จากฝูงหมาป่าโดย แทรกตวั ผา่ นทางชอ่ งเขา แตก่ ลบั ถกู หมาปา่ สห่ี า้ ตวั ตะครบุ ลงกบั พนื้ เสยี ก่อน หมาป่าตัวหน่ึงกัดเข้าท่ีล�ำคอ กรงเล็บแหลมกดหน้าอกของเหย่ือ เอาไว้ แทงเข้าไปอยา่ งแรงจนเลอื ดสดๆ พุง่ ออกมาสาดทอ่ นไม้หนาจน แดงไปทง้ั ทอ่ น หยดเลือดแดงสดกระเซ็นข้ึนมาติดรองเท้าเสี่ยวโอว ชวนให้ สะเทือนใจ เพยี งครหู่ นึ่ง มนุษยล์ ะม่ังก็หยุดดนิ้ เพราะส้นิ ลมหายใจ หมาปา่ ตัวอ่ืนๆ กรูกันเข้ามา เร่ิมฉีกทึ้งเน้ือหนังเหยื่อ เลือดไหลนองไปท่ัวพื้น กลน่ิ คาวเลอื ดเขม้ ขน้ คละคล้งุ ในอากาศ เส่ียวโอวแอบอยู่บนต้นไม้ มองภาพเบ้ืองล่างด้วยความรู้สึก คลน่ื ไสแ้ ตท่ �ำได้เพยี งยกมือปดิ ปากไว้แน่น ไม่กล้าสง่ เสยี งออกมา แม้จะ รมู้ าวา่ นเ่ี ปน็ โลกทผี่ แู้ ขง็ แกรง่ กนิ ผอู้ อ่ นแอ แตพ่ อไดม้ าเหน็ กบั ตากย็ งั อด สะเทอื นใจไมไ่ ด้ นีค่ ือจุดจบของผ้ทู ่ีออ่ นแอกวา่ ... ทนี่ ไ่ี มม่ คี ำ� วา่ มนษุ ยธรรม ไมม่ กี ฎระเบยี บ ไมม่ แี มแ้ ตเ่ สน้ ขดี แบง่ ของศีลธรรมจรรยาใดๆ มีเพียงการฆา่ ฟัน แย่งชิงและใชก้ ำ� ลงั เยี่ยงสตั ว์ 299