สิงห์สถิต 1

ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มของเสือดาวดูลุ่มลึก เหมือนซ่อนมหาสมุทร เอาไวภ้ ายใน เธอขน้ึ เรอื หมาป่าเพื่อช่วยเขาหรอื ? กอ่ นหนา้ นี้ ไรอนั นกึ มาตลอดวา่ เธอขนึ้ เรอื เพอื่ เอากระเปา๋ เปข้ อง ตนเอง พอนึกถงึ กระเปา๋ ไรอนั ก็ขมวดค้วิ อย่างนกึ อะไรขนึ้ ได้ เมอ่ื ครู่เธอ เอาเขาไปเก็บไว้ตรงไหนนะ? ภายในหว้ งมติ วิ า่ งเปลา่ นนั้ เขามองเหน็ สง่ิ ของมากมายทเี่ ธอเคย ใช้ รวมถึงกระเป๋าของเธอ แล้วก็นมวัวกับเนื้อวัวแห้งที่เธอมักจะเอามา ใหเ้ ขากินบ่อยๆ ย่งิ ไปกว่านน้ั ท่ีนน่ั ยงั เตม็ ไปด้วยข้าวของท่ีเขาไม่เคยเห็น ปกติ เวลาเธอ ‘หยบิ ของกลางอากาศ’ ก็หยบิ ออกจากทนี่ นั่ งั้นหรอื ? ที่ว่างเปลา่ ไรข้ อบเขตแหง่ น้นั เรยี กวา่ อะไรกัน? มที ่แี บบนี้บนแผน่ ดินโบเออรเ์ นยี ด้วยหรือ? เวลาในห้วงมิตินั้นเหมือนจะหยุดน่ิง แต่ตอนที่เขาอยู่ด้านในก็ รู้สึกราวกบั วา่ นานแสนนาน รา่ งกายไร้เร่ียวแรงลงเร่ือยๆ จิตใจกเ็ รม่ิ ออ่ นลา้ ลง ภาพสดุ ท้าย ในความทรงจ�ำกค็ ือเขาหมอบอยู่กับพืน้ แลว้ หลบั ตาลง พอตน่ื ขนึ้ อีกทกี ็มาปรากฏอยบู่ นเตยี งในสภาพกายแบบนแี้ ลว้ เมอ่ื กอ่ นไรอนั คดิ หาวธิ แี ทบตายกไ็ มอ่ าจกลบั คนื สสู่ ภาพปกตไิ ด้ คิดไม่ถงึ ว่าเพยี งแคห่ ลับไปหนึง่ ตืน่ กส็ ามารถฟน้ื คนื สภาพได้แล้ว สง่ิ ท่ีทำ� ให้เกิดการเปลยี่ นแปลงฉบั พลันนี้ เขายงั คงไม่เข้าใจ ก่อนหน้าน้ีเขาคิดว่ากลไกการกลับคืนร่างเดิมอาจเกี่ยวข้องกับ เผ่าหมาป่า มาตอนนีด้ ูทา่ จะไม่ใช่ 150

เล็บเขาแตะลงบนแก้มกระจ่างใสของคนท่ีนอนหลับอยู่อย่าง แผ่วเบา จากนนั้ ค่อยๆ เลอื่ นขึ้นมาหยดุ ตรงกลางหวั หญงิ สาว แล้วก็หยดุ น่ิงอยู่อยา่ งน้ันเหมอื นก�ำลงั คดิ อะไรอยู่ อีริคเห็นแบบน้ีแล้วรู้สึกถึงอันตราย ราวกับว่าสัตว์ร้ายตัวนี้จะ เปิดกะโหลกเสี่ยวโอวออกในวินาทีถัดไปแล้วฉีกท้ึงเน้ือหนังเธอกลืน ลงท้อง จะปล่อยให้มนั ทำ� ร้ายเส่ยี วโอวไมไ่ ด้ พอคดิ ไดเ้ ชน่ นี้ อรี คิ กต็ ง้ั ทา่ พรอ้ มสู้ แสดงความกลา้ หาญทสี่ ดุ ใน ชีวิต ฉวยโอกาสตอนเสือดาวไม่ทันตงั้ ตัว กม้ หวั แล้วว่งิ ชนท้องมนั ทนั ที ไรอันถอยหลบไปตามสัญชาตญาณ เพ่งสายตามองอีกคร้ัง กเ็ หน็ เรนเดยี รต์ วั นนั้ วงิ่ เขา้ มาโอบตวั เสยี่ วโอวอยา่ งรวดเรว็ เตรยี มจะพา หนอี อกไปทางประตูหอ้ ง ไรอันแววตาคร้ึมลง สีหน้าหม่นโดยไม่รู้ตัว เขาตวัดหางไปพัน ของอีรคิ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ เขาไม่จ�ำเป็นต้องขยับนิ้วเลยด้วยซ�้ำก็ท�ำให้อีริคเสียศูนย์แล้ว ร่างอกี ฝา่ ยเอนไปขา้ งหน้า... โครม! หนง่ึ คนหน่งึ กวางล้มฟาดพนื้ ไปด้วยกนั “โอย...” เสี่ยวโอวต่ืนมาเพราะความเจ็บ ท้ายทอยชนเข้ากับ แผน่ ไม้กระดานแขง็ ๆ มึนชาไปหมดทงั้ หวั ขณะเดยี วกันก็มขี องหนักมา ทับร่างหายใจไม่ออก เสี่ยวโอวขมวดค้ิวแน่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกท่ี มองเห็นคอื เขากวาง มองไลต่ ามลงไป ก็เจอกบั ดวงตาดำ� ขลับกลมโต “อีริค?” เสี่ยวโอวท่ีเพ่ิงตื่นยังคงไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หญงิ สาวมองดโู ดยรอบ ทน่ี ย่ี งั คงเปน็ หอ้ งทเ่ี ธอเขา้ นอน แตว่ า่ ...ทำ� ไมเธอ 151

ถงึ มาอยู่บนพน้ื ละ่ ? แล้วท�ำไมอีริคถงึ มาอยู่ที่น่ดี ้วย? เสยี่ วโอวยกมอื ขึ้น นวดขมบั นกึ วา่ ตนเองนอนมากจนเลอะเลอื น อีรคิ ยันมอื หน่งึ ไวก้ ับพ้ืน มองดูท่าทางสงสัยของสาวนอ้ ยใตร้ ่าง แกม้ แดงระเรอ่ื แลว้ ลามไปท้ังหนา้ เขาเดง้ ตัวข้นึ จากพ้นื อย่างรวดเรว็ มา ยนื ตวั ตรง กระแอมไออยู่สองที อธิบายอย่างลกุ ลลี้ กุ ลน “โอว...ธะ...เธอ ต่ืนแล้ว มะ...เมื่อครู่ฉันเคาะประตูก่อนเข้ามานะ จะบอกว่าม้ือเย็นเสร็จ แล้ว แตเ่ รยี กอยูน่ านเธอไมย่ อมตอบ ฉนั กลัวเธอจะเป็นอันตราย กเ็ ลย ถอื วสิ าสะเขา้ มาดู หวังวา่ เธอจะไม่โกรธฉนั นะ” เพราะต่ืนเต้นบวกกับรีบร้อนจนเกินไป ท�ำเอาอีริคพูดจา ตะกกุ ตะกัก เส่ียวโอวพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็ส่ายหน้าทันควัน “ไม่เป็นไร... ฉนั แค่ไม่ไดน้ อนสบายๆ มานานกเ็ ลยหลับลกึ ไปหนอ่ ย...” ตอนหลับอยู่นั้นเธอฝันประหลาดมาก ฝันว่าตนเองถูกทับด้วย ตกุ๊ ตาตวั โตขนปกุ ปยุ หางของตกุ๊ ตาพนั สองขาของเธอไว้ ไมว่ า่ จะดนิ้ หรอื ตะกายยงั ไงก็ไม่อาจหลดุ พ้นได้ ตุก๊ ตาตัวใหญ่ขนปุยตัวนน้ั โอบเธอเอาไว้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน เธอพยายามขยับกายออกแต่ก็ไม่เป็นผล ท�ำได้เพียงเอนตัวไป หามันเพื่อซึมซับไออุ่น แต่จิตใต้ส�ำนึกกลับรู้สึกว่ามันอันตรายกว่าที่คิด พยายามจะเบี่ยงกายเพ่ือหลีกหนีแต่ในใจลึกๆ ก็เสียดายความอุ่นนั้น ความรสู้ ึกของเธอมนั ขดั แยง้ กนั ไปหมด เสี่ยวโอวยังไม่ทันพูดจบ อีริคก็คว้าข้อมือเธอด้วยท่าทาง เคร่งขรึม เตรียมจะพาออกไปด้านนอก “โอวรีบตามฉันออกไปจากท่ีนี่ เร็ว” เสย่ี วโอวทีย่ ังตน่ื ไม่เต็มท่ี กะพริบตาปริบๆ เดินตามไปสองกา้ ว 152

แล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?” อีริคพูดพลางหันหลังกลับไปมอง “ท่ีนี่อันตรายมาก เสือดาว ตัวนน้ั ...” พูดไปได้เพียงครงึ่ เดยี ว กห็ ยุดลงทันควนั เสือดาวนักล่าตัวโตที่น่าเกรงขามเมื่อครู่ กลับกลายเป็นเหมียว นอ้ ยทโี่ ตไมเ่ ตม็ วัยต้งั แต่เมอื่ ไรก็ไม่รู้ รา่ งกายของมนั หดเล็ก มีขนาดเทยี บเท่าลูกแมว พื้นเตียงรอบด้านยุบลงไปกว่าคร่ึง เป็นร่องรอยที่เกิดจากการ ทบั ของเสือดาวตัวโตเมื่อครู่ เวลานี้ เสือดาวน้อยตวั น้ันยนื อย่ตู รงกลางเตยี งท่ียบุ ลง ชอู ้งุ เทา้ หน้าข้ึน จอ้ งมองมาดว้ ยสีหน้าหนักหนว่ ง ผ้าก๊อซท่ีเคยพันขาหลังมันนั้นขาดเป็นชิ้นๆ เพราะขนาดตัวที่ ขยายขนึ้ หลน่ อยูบ่ นเตยี ง อีริค “...” 153

บทที่ 18 ไรอนั จ้องมองขาหนา้ ตวั เองตาเขมง็ ฝ่ามือเล็กจ้อย อุ้งเน้ือสีชมพู พอเหลียวไปมองด้านหลังตนเอง หางที่อวบยาวเมื่อครู่ก็หดเล็กลงเช่นกัน ไร้ซึ่งก�ำลังจู่โจมใดๆ ห้อย ตอ่ งแตง่ อย่างเชือ่ งๆ ปลายหางบดิ ขึน้ นดิ ๆ ดไู รพ้ ษิ สงและโงเ่ ง่า เขากลับกลายเปน็ เสือน้อยวยั ใสทไี่ ม่น่าพิสมัยอีกคร้งั ! ไรอันกัดฟัน อารมณ์ขึ้นลงวูบวาบภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่มี สีหน้าดๆี ใหใ้ ครหน้าไหนดทู ง้ั นนั้ ครง้ั นเ้ี สยี่ วโอวกต็ ะลงึ เชน่ เดยี วกบั อรี คิ เธอตน่ื จากอาการงว่ งงนุ โดยสิน้ เชิง จอ้ งมองเสอื ดาวนอ้ ยที่อยู่บนเตยี ง พยายามนกึ ย้อนครู่หนึ่ง มนั อยู่ในหว้ งมิตขิ องเธอไม่ใช่หรอื ออกมาตง้ั แตเ่ มื่อไร? แลว้ ออกมาได้ยงั ไง? คดิ ๆ ดูแล้ว จำ� ไม่เหน็ ได้เลย หรือว่าจะเผลอปล่อยมันออกมาโดยไม่รู้ตัวตอนท่ีหลับไป งั้นเหรอ? เสี่ยวโอวเดินหน้าไปสองก้าว คิดจะเข้าไปใกล้เสือดาวน้อยเพื่อ 154

ดูว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เพ่ิงจะก้าวเท้าออกมาก็ถูกอีริคที่อยู่ข้างๆ ควา้ ขอ้ มอื ไว้แน่น อีริคเบิกตาโตส่ายหนา้ ให้เธอ พูดเสยี งอึกอักอยา่ งล�ำบากใจ “โอว...อยา่ เข้าไป” อีริคเองยังไม่อาจเข้าใจภาพเบื้องหน้าได้ดีเท่าไร ถึงขนาดบอก ไดเ้ ลยวา่ มหศั จรรยพ์ นั ลกึ เมอื่ ครเู่ ขาเหน็ เสอื ดาวตวั โตเตม็ วยั แทๆ้ ทำ� ไม พอหันมาอกี ที กก็ ลายเป็นเสอื ดาวนอ้ ยตัวจอ้ ยไร้พิษสงไปไดล้ ะ่ ? “ทำ� ไมถงึ เขา้ ไปไมไ่ ด?้ ” แมเ้ สยี่ วโอวจะสงสยั แตก่ ห็ ยดุ เทา้ ไวต้ าม ท่ีบอก “เพราะว่า...มัน...” อีริคอึกๆ อักๆ ล้ินที่เคยพูดได้คล่องแคล่ว บัดนี้เหมือนมอี ะไรมาพนั เกีย่ ว พูดไดไ้ ม่เต็มประโยคเลยดว้ ยซำ้� ทง้ั กลัว ไรอนั จะตามเอาเรอ่ื งเขาหลงั จากกลบั สรู่ า่ งเดมิ แลว้ และกงั วลวา่ หากพดู ไปแล้ว เส่ียวโอวอาจคดิ ว่าเป็นเรอื่ งตลก ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน...แล้วพูดออก มาทง้ั หมด “เมอื่ ครู่ตอนเธอนอนหลับ เสือดาวของเธอมันกลายเป็น...” มันกลายเป็นเสือดาวนักล่าตัวโตเต็มวัย แถมคิดจะท�ำร้ายเธอ อกี ดว้ ย นา่ เสยี ดายทไ่ี มม่ โี อกาสไดพ้ ดู คำ� นี้ เสอื ดาวนอ้ ยบนเตยี งเชดิ หนา้ ขนึ้ อยา่ งรวดเรว็ ประกายแสงเยน็ เยยี บสาดออกจากนยั นต์ าแลว้ กระโจน เข้าใส่อีรคิ ทันที กวางหนุ่มยังไม่ทันได้ต้ังตัวจึงซวนเซถอยหลังไปสองก้าว รู้สึก วา่ เบอ้ื งหน้าดำ� มดื ก่อนจะล้มลง... เสอื ดาวตัวนั้นทับลงมาบนหน้าเขา จากนั้นมันก็เผยกรงเล็บอันแหลมคม ตะปบซ้ายขวาเข้าท่ีหน้า 155

อรี คิ จนเกิดรอยแดงหกรอย “โอ๊ย!” อีรคิ ส่งเสยี งร้องพร้อมกับเอามือกุมหน้า “...” เสี่ยวโอวมองอยา่ งสงสยั ทง้ั คไู่ ปกนิ แหนงแคลงใจกนั ตัง้ แต่ เม่อื ไร! เนอ่ื งจากดา้ นนอกฟา้ มดื แลว้ พวกเขาจงึ เปลย่ี นมากนิ ขา้ ว เยน็ กันในบา้ นพกั มอ้ื นน้ั ...ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างกม็ ีเรือ่ งคิดในใจ อรี คิ คอยมองเสอื ดาวนอ้ ยขา้ งกายเสยี่ วโอวอยเู่ รอ่ื ยๆ ดว้ ยสหี นา้ ไม่ไว้วางใจ พอเสอื ดาวนอ้ ยขยับตวั เขากจ็ ะยนื ข้ึนทนั ที ออกตัวปกปอ้ ง ดันเสี่ยวโอวไว้ด้านหลัง ท่าทางเหมือนตอนเขาเพิ่งเจอเสือดาวน้อย ใหมๆ่ ส่วนทางฝ่ายเสือดาวน้อย หากอีริคคิดจะกระซิบกระซาบอะไร กับเสย่ี วโอว มันก็จะส่งเสียงค�ำรามใส่ เผยกรงเลบ็ เปน็ การคกุ คาม จากนั้น อรี ิคกก็ ินข้าวเยน็ จนจบม้ือด้วยท่าทางหวาดระแวง หลงั อาหาร เสยี่ วโอวเปน็ ฝา่ ยลกุ ขนึ้ มาเกบ็ ลา้ ง อรี คิ จงึ ขอตวั กลบั ห้องตนเอง แต่ก่อนจะไปเขามองเสี่ยวโอวสลับกับมองเสือดาวน้อย อีกครั้ง อยากกล่าวอะไรบางอยา่ ง สุดท้ายก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา หลังจากอีริคกลับไปแล้ว เส่ียวโอวเอานิ้วช้ีจิ้มไปท่ีหัวเสือดาว น้อย “เถาเถา ท�ำไมแกถงึ ท�ำกบั อีริคแบบนนั้ ?” เรียก ‘เถาเถา’ ไดค้ ล่องปากนกั นะ! ไรอันข้ีเกียจจะลืมตาข้ึนมองเสียด้วยซ้�ำ เขาเชิดหน้าอย่าง แข็งขืนไม่ยอมรบั ช่อื โงๆ่ น้เี ดด็ ขาด เสี่ยวโอวก็ไม่ได้คาดหวังให้มันแยแสตนเอง เห็นผ้าก๊อซตรงขา 156

หลังมนั ขาด แมไ้ ม่ร้วู ่าเกดิ ขน้ึ ไดอ้ ย่างไร กย็ งั ยกเก้าอไ้ี ม้มานัง่ ข้างเตาผงิ ช่วยท�ำแผลใหใ้ หม่อย่างตั้งใจ ฟืนในเตาผิงเผาไหม้กระจายความร้อน ให้ความอบอุ่นไปท่ัว บรเิ วณ เสย่ี วโอวพนั ผา้ กอ๊ ซพลางกำ� ชบั วา่ “ชว่ งนแ้ี กกร็ กั ษาแผลไปกอ่ น นะ ขืนท�ำอะไรบุ่มบ่าม ต่อให้แผลหายดีก็จะมีอาการเรื้อรังตามมาแน่ และตอนน้เี ป็นฤดูหนาว อีริคบอกว่าเด๋ียวจะมีพายุหิมะอกี หลายวนั เรา ควรจะหยดุ รออยู่ทน่ี ่สี ักพักกอ่ น แกกอ็ าศัยโอกาสนรี้ บี ดแู ลแผลใหห้ ายดี แล้วกนั ” ไรอันไมไ่ ดต้ อบ เขากำ� ลงั คดิ เรอื่ งอ่ืน ท�ำไมพอเขากลบั รา่ งเดมิ แลว้ เพยี งไมน่ านก็กลับเปน็ เดก็ อีก? ท้งั หมดน้ีเกีย่ วขอ้ งอะไรกบั ‘ห้วงมติ ิ’ ของเสีย่ วโอว? หลังจากพันผ้าก๊อซเสร็จแล้ว ไรอันก็หมอบอยู่บนตักเส่ียวโอว อุ้งตีนคู่หนึ่งพาดอยู่บนแขนของเธอ แหงนหน้าจ้องมองดูเธอโดยไม่ ขยบั ตัว ลองคดิ หาวธิ ีเข้าไปในห้วงมติ ิของเธออีกคร้งั ในขณะเดียวกนั เสี่ยวโอวไมร่ ้ถู ึงส่งิ ทีไ่ รอันคดิ ในใจ เธอคดิ วา่ มัน แคอ่ อดออ้ น จึงท�ำเพียงลบู หัวมนั เบาๆ เหมือนทีท่ ำ� กับแมวทบ่ี า้ น “เอา เถอะ แกนอนอยูท่ ่นี ่ีนะ ฉนั จะออกไปครหู่ น่งึ แลว้ จะรบี กลับมา” อรี คิ ถกู สตั วเ์ ลยี้ งของเธอขว่ นหนา้ จนเลอื ดออก แมว้ า่ ทนี่ จ่ี ะไมม่ ี โรคพิษสุนัขบา้ แต่เพอ่ื ปอ้ งกนั ไว้ก่อน ฆ่าเช้ือโรคหนอ่ ยก็ดี เพยี งแตว่ า่ ตอนทเี่ สยี่ วโอวไปหาอรี คิ เขาไดน้ อนหลบั ไปแลว้ เธอ จงึ ไมไ่ ดท้ �ำแผลให้เขา 157

เชา้ วนั ถัดมา เสี่ยวโอวต่ืนจากฝัน เสือดาวน้อยหมอบอยู่บนโต๊ะข้างเตาผิง หลบั ตาพกั ผ่อน ในสวนเงียบกรบิ อรี ิคออกไปแตเ่ ช้าแลว้ เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าอีริคพูดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่า เขาจะไปประชุมท่ี บา้ นหวั หนา้ เผา่ กวางหนอกและจะกลบั มาตอนเที่ยง กอ่ นออกไปอรี ิคได้ ทำ� อาหารเช้าไว้และแบง่ ไว้ใหเ้ สย่ี วโอวส่วนหน่งึ หอ้ งดา้ นขา้ งอรี คิ เปน็ หอ้ งครวั ลกั ษณะของหอ้ งคลา้ ยกบั หอ้ งครวั ในบา้ นเรอื นตามชนบทยคุ แปดศนู ย์ ผา่ อฐิ เปน็ ฐานเตา ตรงกลางวา่ งเปลา่ หมอ้ เหลก็ ถกู วางเอาไวต้ รงกลางเตา พอจะทำ� กบั ขา้ วงา่ ยๆ ได้ เสยี่ วโอว เปิดฝาหม้อไม้ไผ่ออกก็เห็นข้าวโพดแผ่นสีเหลืองทองท่ีนึ่งไว้ แล้วก็มี นำ�้ ผ้ึงจานเลก็ เธอหยิบออกมา เอาช้อนไม้ตักน�้ำผึ้งมาหน่อยหน่ึงแล้วราดลง บนข้าวโพดแผน่ ลองชิมดกู พ็ บวา่ มีรสชาติหอมหวาน นุม่ ละมนุ ลิน้ หลงั จากกนิ จนอมิ่ ทอ้ ง จงึ เอาขา้ วโอต๊ ใสช่ ามแลว้ เทนมแชเ่ พอ่ื ทำ� เป็นอาหารเชา้ ให้กบั เสือดาวนอ้ ย มอ้ื เชา้ ผา่ นไปไดไ้ ม่นาน ก็ได้ยินเสยี งอีริคกลับมาจากดา้ นนอก สองซีกหน้าอีรคิ มรี อยแผลกรงเล็บอย่างชัดเจน แมจ้ ะดตู ลกอยู่ นิดๆ แต่วันน้ีเขากลับอารมณ์ดีมากๆ “ไร่มันเทศที่หลังหมู่บ้าน หัวมันโตแล้ว หัวหน้าเผ่ากวางหนอกชวนฉันไปขุดมันเทศด้วยกัน ตอนบา่ ย และรบั ปากวา่ หากวนั นไี้ ดผ้ ลผลติ เยอะจะแบง่ มนั เทศใหฉ้ นั สว่ น หน่ึง” พายหุ มิ ะกำ� ลงั จะมา อรี คิ จำ� ตอ้ งอาศยั ทห่ี มบู่ า้ นกวางหนอกนาน กวา่ เดิม ฤดหู นาวนั้นอาหารนอ้ ยอยู่แลว้ หมู่บา้ นกวางหนอกแบ่งอาหาร 158

ให้อีริคได้ไม่มากเท่าไร หากอีริคคิดจะกินให้อิ่มก็ต้องไปหาอาหารที่ ข้างนอกเอาเอง ยงิ่ ตอนนมี้ เี สย่ี วโอวกบั เสอื ดาวนอ้ ยเพม่ิ มา ภาระบนไหลอ่ รี คิ จงึ หนกั องึ้ กวา่ เดิมอีก แม้เขาจะไม่เต็มใจเลยี้ งเสือดาวตัวนน้ั สักเทา่ ไรกเ็ ถอะ หากครงั้ นเี้ ขาไดส้ ว่ นแบง่ มนั เทศมาบา้ ง อยา่ งนอ้ ยกไ็ มต่ อ้ งกงั วล เร่อื งอาหารไปอีกหลายวัน “จริงเหรอ ดจี งั เลยนะ” เสี่ยวโอวดีใจกับเขา คิดๆ แล้วก็อดไม่ไหวถามข้ึนว่า “อีริค ตอนบา่ ยฉนั ขอออกไปกบั เธอได้ไหม?” อีรคิ กลา่ วว่า “ข้างนอกหิมะยงั ไมล่ ะลายเลย จะเดนิ ก็คงลำ� บาก หากเธออยากไดอ้ ะไรใหบ้ อกฉนั ก็พอ ฉันจะชว่ ยหามาให้” เส่ียวโอวครุ่นคิดช่ัวครู่แต่ก็ยังยืนยัน “ฉันอยากออกไปดูด้วย ตนเอง” ก่อนมาถึงหมู่บ้านกวางหนอก เธอรีบเดินมาตลอดทางเพ่ือหา ที่พักก่อนจะค�่ำ จึงไม่ทันได้สังเกตเส้นทางท่ีเดินผ่าน จึงอยากกลับไป สำ� รวจดอู ีกครงั้ ในชว่ งบ่ายเธอกบั อรี ิคจงึ ออกไปดว้ ยกนั เน่ืองจากรู้ว่าสัตว์กินพืชของท่ีน่ีกลัวสัตว์กินเน้ือมาก ออกไป ครัง้ นีเ้ ธอจึงไม่ไดพ้ าเสือดาวนอ้ ยไปด้วย ปล่อยมันไวท้ ่บี า้ นตวั เดียว ไรม่ ันเทศตงั้ อยทู่ ี่ด้านหลังหมบู่ ้านกวางหนอก มีพื้นท่ปี ระมาณ เจ็ดถงึ แปดหมู่ บริเวณโดยรอบถูกล้อมด้วยร้วั เต้ยี ๆ มาถึงไร่มันเทศ อีริคก็ม้วนแขนเส้ือขึ้นแล้วช่วยเหลือชาวเผ่า กวางหนอกเก็บเก่ียวผลผลิต 159

เสยี่ วโอวเดนิ เลน่ อยแู่ ถวนน้ั เธอออกมาครงั้ นมี้ วี ตั ถปุ ระสงคส์ อง อย่างคอื ท่ีน่แี ม้จะจดุ เตาผงิ ในตอนกลางคนื แต่ขา้ งนอกเป็นหิมะน�ำ้ แข็ง เตม็ ไปหมด เธอมเี พยี งผา้ หม่ บางๆ สำ� หรบั ฤดใู บไมร้ ว่ งซง่ึ ใหค้ วามอบอนุ่ ไม่เพียงพอ ถ้าพอจะหาฝ้ายได้จากแถวน้ีมาท�ำเป็นผ้าห่มก็คงช่วยให้ อบอนุ่ ข้ึนเยอะ และอีกอยา่ งหนง่ึ กค็ อื เธออยากจะหาอะไรมากลบกล่นิ ก�ำหนดั จากกายตนเอง ซ่ึงปกติแล้วเธอจะมีประจ�ำเดือนประมาณหน่ึงสัปดาห์ ระหวา่ งนจี้ ะคอยอาศยั แตก่ ลนิ่ พรกิ ไทยกบั เครอ่ื งเทศมาชว่ ยกลบไปตลอด ไมไ่ ด้ ตอ้ งหากลิ่นหอมอย่างอื่นมาปกปดิ ทดแทนบา้ ง เสยี่ วโอวจำ� ไดว้ า่ กอ่ นมาหมบู่ า้ นกวางหนอกเคยเหน็ พชื คลา้ ยๆ ฝ้ายขึ้นอยู่ตามริมทางเดิน น่าเสียดายท่ีตอนน้ันเร่งรีบเดินทางเกินไป จึงยังไม่ได้ดูให้ละเอียดว่าใช่หรือไม่ เธอเดินย้อนมาตามทางเดิมสังเกต พชื ข้างทาง หนา้ หนาวมีพชื ไม่เยอะมองปราดเดยี วก็เห็นไดจ้ นสุดทาง เดินไปได้ไม่นานก็เจอพืชชนิดหนึ่งท่ีดูคล้ายฝ้ายมาก ช่อดอก แข็ง ภายในมีปุยดอกอ่อนนุ่ม ปุยข้างในเป็นสีขาวดุจเดียวกับหิมะโดย รอบ หากไม่ตั้งใจดูให้ดี อาจจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ ไม่รู้ว่าดอกพวกน้ี แตกต่างจากฝ้ายจริงๆ อยา่ งไร? เอามาท�ำผ้าหม่ แล้วจะอุ่นไหม? เธอจึงตัดสินใจว่าจะเก็บกลับไปก่อนแล้วค่อยดูว่าจะใช้งานได้ หรือไม่ คนท่ีน่ีน่าจะไม่รู้ประโยชน์ของฝ้าย เธอเห็นต้นฝ้ายขึ้นอยู่เต็ม ไปหมดแต่กลับไม่มีใครมาเก็บ ช่อดอกบวมตูมอีกทั้งยังเติบโตใน ฤดหู นาวแบบนีไ้ ด้ด้วย เสยี่ วโอวเดด็ ดอกฝา้ ยคนเดยี วจนเตม็ ตะกรา้ ไมไ้ ผแ่ ตก่ ย็ งั รสู้ กึ วา่ ไม่พอ จึงเกบ็ มาใสห่ ้วงมติ เิ อาไวอ้ กี เยอะพอสมควร พอดูเวลาอีกทกี ็คดิ วา่ ควรจะกลบั ไปหาอรี ิคไดแ้ ลว้ 160

ระหว่างเดินกลับเส่ียวโอวไปเห็นแคทนิพท่ีถูกหิมะกลบไว้ ด้านล่างก็ดีใจมากรีบเข้าไปเก็บใส่ตะกร้า ตอนนี้ได้เจอของสองสิ่งท่ี ต้องการทีส่ ุดแลว้ ถอื วา่ การออกมาครัง้ นไี้ มเ่ สยี เทยี่ วเลย เธอรูส้ กึ เบาใจ ข้ึนมากจึงเดินอย่างอารมณ์ดีกลับไปที่ไร่มันเทศ เมื่อเดินมาถึงอีริคเก็บ มันเทศเสร็จพอดี หน่ึงคน--หน่ึงกวางจึงกลับหมู่บ้านกวางหนอกไป พรอ้ มกนั ระหวา่ งเดนิ เขา้ หมบู่ า้ นทงั้ สองไดย้ นิ พวกสตั วก์ ลายพนั ธต์ุ ะโกน ดังลั่น “ไล่ออกไป” “รีบไล่มันออกไป” “มันอาจจะกัดพวกเราจนตายได้” และเสยี งต่างๆ นานาอื่นอีกทค่ี ล้ายกนั มาอยนู่ ไ่ี ดส้ องวนั เสย่ี วโอวพอจะรจู้ กั นสิ ยั ของคนเผา่ กวางหนอก อยู่บ้าง พวกเขาอ่อนโยนเป็นมิตร ไม่ค่อยมีความขัดแย้งกับเผ่าอ่ืน ยิ่งไม่ค่อยได้เห็นคนในเผ่าเอะอะโวยวายเสียงดังอย่างตอนน้ี เธอรู้สึก สังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา เร่งฝีเท้าเดินแหวกฝูงชนไปจนถึงด้านหน้า ยัง ไม่ทันรู้สถานการณ์อย่างชัดเจน ก็ได้ยินเสียงหัวหน้าเผ่ากวางหนอก ตะคอกเสียงดังจนแก้วหูแทบแตก “ใครกันที่พาเจ้าสัตว์กินเนื้อตัวน้ี เขา้ มา?” เส่ียวโอวพยายามเพ่งมอง ด้านหน้าของเธอเป็นโต๊ะไม้ตัวยาว สำ� หรับใชต้ ากขา้ วโพด มขี า้ วโพดเรียงเตม็ ไปหมด เหนือหัวขึ้นไปเป็นแสงแดดจ้า อบอุ่นอ่อนละมุน ส่วนเสือดาว น้อยของเธอกำ� ลงั หมอบอยู่บนกองขา้ วโพดอยา่ งสงบ มนั นอนกลงิ้ ตากแดดอยา่ งสบายอารมณ์ พลางเลกิ เปลอื กตาขน้ึ เหลียวมองไปมาไมส่ นใจฝงู กวางทก่ี �ำลังมุงดู หลังจากเห็นเธอมันก็หยุดการกระท�ำลงทันที แล้วมองตรง มาหา 161

ทา่ ทเี กยี จครา้ นไมไ่ ยดขี องมนั กบั ทา่ ทโี มโหของหวั หนา้ เผา่ เปน็ ภาพที่ขดั กันอย่างชดั เจน 162

บทที่ 19 “เป็น...ของฉนั เองคะ่ ” เสียงลงั เลนมุ่ นวล ดงั ขนึ้ ทา่ มกลางฝูงกวาง แตไ่ มด่ งั พอทจ่ี ะทำ� ใหส้ ตั วก์ ลายพนั ธท์ุ กี่ ำ� ลงั หวาดกลวั และลกุ ลน หันมาสนใจ สัตว์กลายพันธุ์ที่อยู่ข้างๆ เส่ียวโอวเห็นว่าเสือดาวน้อยมองมา ทางน้ีกถ็ อยหลังตดิ ๆ ทา่ ทางเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูตัวเป้ง แม้ร่างกายของไรอันที่ตัวเล็กลงดูเหมือนจะไม่ค่อยมีพิษสงนัก แต่ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่ดึงดูดเสือดาวตัวอ่นื มาดว้ ย? เผ่ากวางหนอกใช้ชีวิตที่นี่มาเป็นร้อยปี รู้รักษาตัวรอดมาโดย ตลอด คอยเป็นมิตรกับเผ่าข้างเคียง ย่อมไม่มีใครอยากให้เกิดเภทภัย อันเปน็ จุดจบของเผา่ พนั ธ์ุของตน หวั หนา้ เผา่ กวางหนอกชอ่ื เกาจอ้ื เปน็ กวางหนอกทอี่ ายมุ ากทส่ี ดุ ในเผา่ หนวดเคราขาว เสียงทแ่ี ผดออกมาเตม็ ไปดว้ ยความไมพ่ อใจ เขาออกมาควบคุมสถานการณ์ด้วยตนเอง เมื่อต้องเจอกับ เหตุการณ์เช่นน้ีต่อให้นิสัยดีแค่ไหนก็อารมณ์เสียได้ หนวดขาวของเขา 163

กระตุก ตาจ้องเขม็ง พอไม่มีใครยอมรับจึงถามอีกคร้ัง “ใครกันท่ีพา เสือดาวตวั น้ีเขา้ มา? ไมม่ กี วางตวั ไหนร้เู ลยหรือ?” หวั หนา้ เผา่ กวางหนอกสง่ั ใหบ้ รรดากวางหนมุ่ ทมี่ คี วามแขง็ แกรง่ มาลอ้ มรอบตัวเสือดาวเพือ่ ปกป้องความปลอดภัยของฝูง ขณะเดียวกันก็ส่ังให้ฝูงตัวหน่ึงไปสอบถามหาที่มาของเสือดาว ตัวนี้ เมื่อวานเสี่ยวโอวพาเสือดาวน้อยตามอีริคมายังที่พักช่ัวคราว ของเขา กวางกลายพนั ธหุ์ ลายตัวล้วนเหน็ กบั ตาตนเอง หมบู่ ้านนมี้ ีสตั ว์ กลายพันธไุ์ ม่มากอยู่แลว้ พอถามปุ๊บกจ็ ะรทู้ ันที ต่อใหค้ ิดปกปดิ กค็ งปดิ ไม่อยู่ เสย่ี วโอวกา้ วขน้ึ ไปดา้ นหนา้ อยา่ งเงยี บๆ กม้ หวั ยอมรบั ชะตา พดู ดว้ ยนำ�้ เสยี งแบบผูม้ ารับของหายคนื “ฉันเองคะ่ ฉนั พามนั เข้ามา” หวั หนา้ เผา่ และฝูงกวางหนอกต่างพากันเบนสายตามาที่เธอ เสี่ยวโอวนึกเสียใจที่ไม่ได้จับมันใส่ห้วงมิติก่อนออกมา เธอ ประเมนิ ระดบั การกอ่ เรอื่ งของเสอื ดาวตำ่� ไป และประเมนิ การดำ� รงอยขู่ อง พวกมันตำ่� ไปอกี ดว้ ย มนั จะยอมสงบเสง่ียมอยู่ในหอ้ งไดอ้ ย่างไรกนั ? แม้จะเป็นเช่นนั้น เส่ียวโอวก็อดไม่ได้ที่จะช่วยอธิบายแทน ‘เถาเถา’ ของตนเสียหน่อย “ท่ีจริงมันเช่ืองมากเลยนะคะ ไม่เหมือน เสือดาวตัวอื่นๆ...มันเป็นเสือดาวท่ีพลัดจากพ่อแม่ ไม่มีทางพาเอา เสือดาวตัวอื่นๆ มาท�ำร้ายพวกคุณแน่” ความเงียบเกิดขึ้นโดยรอบ เสย่ี วโอวพดู เสรมิ ตอ่ เพอ่ื เพม่ิ ความนา่ เชอ่ื ถอื “จรงิ ๆ นะคะ ฉนั รบั ประกนั ได”้ นำ�้ เสยี งนนั้ แฝงไปดว้ ยการ ‘ปกปอ้ งพวกพอ้ ง’ แบบทเี่ ธอเองกไ็ มร่ ตู้ วั เหลา่ กวางหนอกกลายพนั ธ์มุ องดเู ธออยา่ งสงสยั 164

อาจเพราะเธอเป็นผู้มาใหม่และดูว่าจะไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกัน จงึ ท�ำใหฝ้ งู กวางไมค่ ่อยเชอ่ื คำ� พดู ของเธอเท่าไรนัก เมอื่ วานทุกคนร้แู ค่วา่ อรี คิ พาตัวเมียกลบั มาตัวหนง่ึ ตวั เมยี ตวั นี้ มีใบหนา้ ทง่ี ดงามเหมือนมนษุ ย์ ทุกเผ่าพันธุ์ล้วนมีสัตว์กลายพันธุ์ที่วิวัฒนาการได้ใกล้เคียงกับ มนษุ ย์ สตั วก์ ลายพนั ธแ์ุ บบนมี้ นี อ้ ยนกั อาจเปน็ เพราะพรสวรรค์ หรอื อาจ เปน็ ดว้ ยพรแสวง เช่นฮลุ ตันของเผา่ หมาป่า แมจ้ ะมีน้อยแต่ไม่นับวา่ ประหลาด นอกจากน้ันพวกเขากไ็ ม่รู้อะไรเกีย่ วกับเธออีกเลย “ขอโทษดว้ ย พวกเราไมอ่ าจเชอ่ื คำ� พดู เธอได”้ เหน็ วา่ อกี ฝา่ ยเปน็ ตวั เมยี หวั หนา้ เผา่ เกาจอ้ื สดู ลมหายใจ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ตวั เมยี ตวั นไ้ี ปเอาความ กล้ามาจากไหน “เสอื ดาวนนั้ ดรุ า้ ยแตก่ ำ� เนดิ มกี วางทเ่ี สยี ชวี ติ ใตก้ รงเลบ็ พวกมนั มากมายนบั ไมถ่ ว้ นทุกปี ตอ่ ใหม้ ันเป็นเสอื ดาวที่ถูกฝงู ทอดท้ิง ก็ไม่อาจ ปฏิเสธข้อเท็จจริงท่ีว่ามันกินกวางเป็นอาหารไปได้” หัวหน้าเผ่าเกาจ้ือ พดู ชัดถ้อยชดั คำ� สมาชิกฝงู ทุกตัวเห็นด้วยกับคำ� พูดหัวหนา้ ยิ่งกระต้นุ ความกลัว ทพี่ วกเขามตี อ่ เสอื ดาวมากขน้ึ กวางหนอกกลายพนั ธข์ุ ยบั ตวั ใหห้ า่ งจาก เสย่ี วโอว แววตาทม่ี องเธอเตม็ ไปด้วยความระแวงและสงสยั ท่ามกลางฝูงชน อีริคมองดูสาวน้อยที่ถูกท้ิงให้โดดเดี่ยวอย่าง ลังเล สดุ ทา้ ยก็ไม่ไดเ้ ขา้ ไปช่วย อยา่ งไรเสียเมื่อวานเขาก็เพ่ิงได้เห็นรา่ ง เดิมของเสือดาวตัวน้ี แล้วยังเห็นมันหันคมเล็บใส่และคิดจะท�ำร้ายเธอ เขาจงึ ไมอ่ าจหลอกตวั เองไดว้ า่ มนั จะเปน็ เสอื ดาวทดี่ แี ละไรพ้ ษิ ภยั กบั สตั ว์ 165

อ่ืนได้ มอื เสีย่ วโอวก�ำหูตะกรา้ ไวแ้ นน่ เงยหน้ามองเสอื ดาวท่ีหมอบอยู่ บนโต๊ะขา้ วโพด ไรอันก็ก�ำลังมองมาที่เธอ เขาลดท่าทางหย่ิงยโสที่แสร้งท�ำนั้น เสยี แววตานิง่ สนทิ ไร้คลื่น ทางหนึ่งเสยี่ วโอวคิดวา่ หากเมอื่ ครู่มนั จะเช่ืองเสยี หน่อยก็คงดี ในอีกทางหน่ึงก็พูดกับหัวหน้าเผ่าว่า “ขอโทษนะคะหัวหน้า ฉัน...” “มนั จะอย่ทู ่ีนต่ี ่อไปไมไ่ ด้” ไม่รอให้เส่ยี วโอวไดพ้ ูดจนจบ หวั หน้า เกาจื้อกพ็ ดู ตัดบทอย่างเย็นเยียบ “เพื่อความปลอดภัยของฝูง ขอให้เธอและเสือดาวของเธอรีบ ออกไปจากหมู่บา้ นของเราเสียพรอ้ มๆ กนั ” เส่ยี วโอว “...” ในท่ีสุดอีริคก็ทนไม่ไหวเดินออกมาจากฝูง “หัวหน้าเกาจื้อ อกี ไมน่ านพายหุ มิ ะกจ็ ะมาแลว้ หากคณุ ไลพ่ วกเขาไปตอนน้ี พวกเขาตอ้ ง ถูกพายุหิมะกลบฝังแน่ คุณพอจะอนุญาตให้พวกเขาอาศัยอยู่สักพัก รอใหพ้ ายหุ มิ ะหยดุ กอ่ นแล้วค่อยไปไดไ้ หม?” หัวหน้าเกาจื้อพูดด้วยน�้ำเสียงจริงจัง “เสียใจด้วย...ในฐานะ หัวหน้าเผ่ากวางหนอก ผมต้องยึดถือเอาสมาชิกฝูงเป็นหลัก ใครจะ รบั ประกนั ไดว้ า่ จะไมเ่ กดิ อนั ตรายใดๆ ขน้ึ ในระหวา่ งทพ่ี วกเขาอาศยั อย?ู่ ” พูดพลางก็เปลี่ยนน�้ำเสียง หันมองเส่ียวโอว “ตัวเมียตัวน้ี...เชิญพา เสือดาวของเธอออกไปด้วย” เสี่ยวโอวจ�ำตอ้ งพบั แผนการท�ำผา้ ห่มเก็บไว้ก่อน ส่วนอีริคต้องค�ำนึงถึงฝูงเป็นส�ำคัญ ท�ำได้เพียงมาส่งเธอท่ีทาง 166

ออกหมู่บ้าน เขาบอกว่า “โอว ขอโทษนะ...ท่ีตอนน้ันฉันไม่ได้ช่วยเธอ อธบิ ายกับฝูง” อันท่ีจริงจติ ใต้ส�ำนกึ ของเขายังคงรสู้ กึ วา่ เสือดาวตัวน้ีอันตราย เขาไม่เขา้ ใจว่าทำ� ไมโอวตอ้ งคอยเป็นหว่ งมันด้วย แต่เสีย่ วโอวเขา้ ใจความคดิ อรี คิ ได้ดี เขากลวั เสอื ดาวจะตายอยแู่ ลว้ แตย่ งั สามารถอดทนตอ่ ความกลวั อาศัยร่วมกับเสือดาวน้อยไดน้ านขนาดน้ี ถอื วา่ ยากส�ำหรบั เขาแล้ว เธอบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไรแล้วกล่าวลา สะพายกระเป๋า ขนึ้ บ่า อุม้ เถาเถาไปจากเผ่ากวางหนอก “โอว เธอไปหาท่ีพักแถวๆ น้ีก่อน ไว้ฉันท�ำธุระท่ีปู่มอบหมาย เสรจ็ จะไปหา” อีรคิ พดู สำ� ทับอยา่ งไมว่ างใจจากดา้ นหลัง ลมหนาวพัดหมุนวนหวีดหวิว พัดพาเอาค�ำพูดลอยไปเสียไกล ไมร่ ู้วา่ ลอยไปเข้าหูเสี่ยวโอวหรือเปลา่ หญิงสาวเดินไปตามทางมุ่งหน้าสู่ตะวันออก ทางท่ีเดินมีหิมะ สะสมจนขาวโพลนไปหมด เกาะเปน็ ชั้นสะทอ้ นกับแสงจนแสบตา เส่ยี วโอวรบี เดนิ หวังจะหาท่ีพักพิงอนั ปลอดภัยก่อนพายหุ ิมะจะ มาเยือน พอเข้าฤดูหนาวที่นี่จะมีพายุหิมะรุนแรงระลอกแล้วระลอกเล่า ไมม่ ีโอกาสใหไ้ ดพ้ กั หายใจเลย คงเพราะเดินอย่างรีบร้อนเกินไป ใต้หิมะก็มีก้อนหินขรุขระ มากมายฝังอยู่ เสยี่ วโอวย่ำ� เทา้ ลงไปข้างหน่งึ ก็เสียศนู ย์ ลม้ ไปด้านหนา้ วนิ าทีทลี่ ้มลงพนื้ เสยี่ วโอวยังจ�ำไดด้ ว้ ยว่าตนเองอ้มุ เสือดาวตวั หนงึ่ ในออ้ มอก เธอกลวั ตนเองจะทบั มนั จงึ ไดฝ้ นื บดิ ตวั ตะแคง โชคดที พ่ี น้ื หิมะอ่อนนุ่มแมจ้ ะกระแทกลงไปอยา่ งแรงกไ็ มเ่ จบ็ มาก แต่วา่ เธอก็ไม่ได้ ลกุ ขนึ้ มาทันที นอนนิง่ อย่อู ย่างนัน้ เปน็ เวลานาน 167

กลางพื้นหิมะ สาวน้อยสวมเส้ือขนห่านตัวใหญ่ใต้เสื้อมีขาเรียว เล็กโผล่ออกมาสองข้าง เธอกอดเสือดาวน้อยขนสีเทาลายด�ำไว้แน่น เกยคางกบั หวั เสอื ดาว หลุบขนตาลงไม่พูดอะไร ไรอันถูกเส่ียวโอวโอบกอดไว้แนบอก ด้วยขนาดตัวที่เล็กจ้อย ท�ำให้ไม่อาจต้านทานอะไรได้ แค่เขาดิ้นแขนที่โอบอยู่ก็ย่ิงรัดแน่นขึ้น ไรอันไมไ่ ด้คาดหวงั อะไรนกั กบั กำ� ลังต่อต้านของรา่ งกายน้ี จงึ หยดุ ดน้ิ ไป เสยี เลย ปลอ่ ยให้เส่ียวโอวโอบอุ้มตนเอาไว้ เพียงครู่หนึ่งกร็ สู้ กึ มีอะไรช้นื ๆ ท่ขี น สาวนอ้ ยเอาคางถูหวั มันพูดเสยี งเนอื ยท่ีแฝงดว้ ยความเศรา้ ใจ “เถาเถา ฉนั อยากกลบั บา้ นจงั เลย...” เธอถาม “แกละ่ ?” ไรอันหมอบเงยี บๆ อยูใ่ นออ้ มอก นัยนต์ าวบู ไหวแตไ่ มส่ ง่ เสียง 168

บทท่ี 20 น�้ำตาไหลลงมาจากดวงตาท้ังสองขา้ ง ไรซ้ ่ึงเสียงสะอ้นื เดิมทีเธอก็ไม่ใช่เด็กที่ชอบร้องไห้เอะอะโวยวายอยู่แล้ว พ่อแม่ มักจะบอกว่าเธอนน้ั น่ารักและวา่ ง่ายเหมือนลกู แกะน้อย แม้จะขี้แยมาตัง้ แตเ่ ด็กแต่เธอก็มักจะรอ้ งไห้คนเดยี ว น�้ำตาไหลอย่างเงียบๆ เช็ดน�้ำตาอย่างเงียบๆ ไม่เคยร้องหรือ โวยวายใสใ่ คร เส่ยี วโอวฝังหนา้ เข้ากับซอกคอเล็กๆ ของไรอนั หยดน�ำ้ ตาไหล ออกจากเบ้าตาไม่ยอมหยดุ เปียกชุม่ ลงบนขนของเขา เสือดาวมีขนสน้ั มากอยแู่ ลว้ เปน็ ทนุ เดมิ พอเปยี กชน้ื แลว้ กเ็ หมอื นแปรงขนแหลม ทม่ิ แทง ใบหน้าเธออยนู่ ิดๆ เสย่ี วโอวรอ้ งไหแ้ บบไมส่ นใจอะไรอยนู่ าน หากมใิ ชเ่ พราะเธอคอย สูดจมูกอยูเ่ รอ่ื ยๆ คงมีคนเข้าใจผิดวา่ หลบั ไปแลว้ ไรอันแหงนหนา้ มองดบู รรยากาศทเี่ งยี บเชยี บของฤดหู นาว ซึ่ง ตอนนใี้ บไมร้ ว่ งหมดแลว้ เหลอื เพยี งกง่ิ กา้ นโลง่ เตยี น นานๆ ทจี ะมนี กบนิ ผ่าน ปุยหิมะเย็นเฉียบร่วงลงมาจากฟ้า เสียงร้องไห้ของเธอยังคง 169

ดงั ตอ่ เนอ่ื งทขี่ า้ งหู เสยี งนนั้ แผว่ เบาจนแทบไมไ่ ดย้ นิ ดนู า่ เวทนาประหนง่ึ เด็กนอ้ ยทถี่ กู ทอดทิง้ ไรอนั ไม่คดิ ว่าเธอจะเสยี ใจขนาดน้ี พดู ตามตรงเขาเองกร็ ู้สกึ ผดิ นดิ ๆ หากมใิ ชเ่ ป็นเพราะเขา เธอกจ็ ะผ่านฤดูหนาวอันยาวนานไปกบั สัตว์กินพชื พวกนน้ั อย่างสันตแิ ละเปน็ มติ รได้ แต่สองวันกอ่ น เขาไม่ไดค้ ิดเป็นแบบนี้ พอมาเปน็ ตอนน้ี กแ็ คร่ ู้สึกผิดเท่านัน้ ‘ห้วงมิติ’ ของเธอคอยคุมกลไกที่เขาจะกลับร่างเดิมอยู่ หากยัง ไมเ่ ขา้ ใจแจม่ แจง้ เขาจะปลอ่ ยเธอไปไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด ตอ่ ใหเ้ ธอโอบกอดเขา ร้องไหอ้ ย่างนา่ เวทนาเขากไ็ ม่ปล่อย กวา่ เสยี่ วโอวจะหยุดร้องไหก้ ผ็ า่ นไปกวา่ ชวั่ โมงแล้ว เธอถทู ซ่ี อกคอไรอนั เชด็ นำ�้ ตาจนแหง้ ชอ้ นดวงตาแดงกำ่� ขนึ้ มอง ไกลออกไปนน้ั ท้องฟ้าสดใส เมฆขาวเปน็ ก้อนปยุ แต่ทเี่ ส้นขอบ ฟ้ากลบั ด�ำทะมนึ เหมอื นหมกึ ขน้ เงยี บวเิ วกผิดปกติ...ฝนก�ำลังจะมา จากประสบการณค์ รง้ั ทแี่ ลว้ เสย่ี วโอวรวู้ า่ นเี่ ปน็ ลางบอกเหตพุ ายุ ฝน เธอถูจมูกฮึดสู้ข้ึนมาอย่างมีความหวังว่าต้องอยู่รอดให้ได้ เธอ ไมอ่ ยากตายอยา่ งเงยี บๆ บนโลกทต่ี นไมร่ จู้ กั อยา่ งนี้ เสยี่ วโอวขม่ อารมณ์ ท้งั หมด มุ่งหน้าเดนิ อยา่ งโดดเด่ยี วต่อไป ในทส่ี ดุ โชคดกี เ็ ปน็ ของเธอ หลงั จากเดนิ ไดพ้ กั หนงึ่ กเ็ หน็ บา้ นไม้ รา้ งหลงั เล็กต้งั อย่ตู รงเชิงเขาหา่ งไปไม่ไกลนัก บ้านไม้สร้างอย่างเรียบง่าย บานประตูหน้าบ้านถูกแมลงเจาะ เปน็ รู แขวนหอ้ ยกบั กรอบประตู สา่ ยสะบดั ตามแรงลมหนาวเหมอื นพรอ้ ม 170

ร่วงได้ทุกเมือ่ บ้านไม้ไม่ใหญ่นัก เหมือนไม่มีส่ิงมีชีวิตอาศัยมานานแล้ว แผ่นไม้หน้าประตมู ีนำ้� แข็งเกาะเป็นชั้นหนา ทำ� ใหเ้ ดนิ ลำ� บาก แตก่ ็ถอื เปน็ เรือ่ งน่ายนิ ดีอยา่ งใหญ่หลวงสำ� หรับเธอในตอนนี้ เส่ียวโอวเขย่งเท้าอ้อมผ่านจุดท่ีน้�ำแข็งเกาะ เดินเข้าไปภายใน บ้านไม้แล้วกวาดตามองโดยรอบ ประเมินดูแล้วพบว่าภายในดูดีกว่า ภายนอกอย่บู ้าง มีเตยี งไมว้ างอยู่ตรงมมุ หอ้ ง ข้างๆ เป็นตทู้ ีส่ ูงกวา่ เธอ เล็กน้อย ตรงกลางหอ้ งมีโต๊ะเหลย่ี มทท่ี �ำจากไมโ้ อก๊ นอกจากมรี จู ดุ หนึ่ง บนโตะ๊ แล้ว ส่วนอื่นก็ยงั ดอี ยู่ พืน้ เปน็ ไมไ้ ผ่ มสี องจดุ ที่ผพุ งั ไปแลว้ และมจี ุดหน่งึ ท่ีขน้ึ รา เส่ียวโอวเอานิว้ มือถทู ่พี น้ื โต๊ะ พบวา่ ทบ่ี นโตะ๊ มีฝุ่นเกาะหนาพอ สมควร อาจเพราะย้ายบ้าน อาจเพราะรังเกียจความเก่าผุของท่ีนี่ เอาเปน็ ว่า ทน่ี ี่ไม่มีใครอาศัยอยู่จรงิ ๆ นน่ั แหละ ไมว่ ่ายงั ไงกถ็ อื เป็นเร่ือง ดสี ำ� หรบั เธอทง้ั นนั้ หมายความวา่ ชว่ งฤดหู นาวนเ้ี ธอสามารถอาศยั อยไู่ ด้ อยา่ งสบายใจ อยา่ งน้อยกไ็ มแ่ ขง็ ตายในตอนทพี่ ายุหิมะมาเยือน สำ� หรับเธอในตอนน้ี คิดว่าเทา่ นี้กด็ เี กินพอแล้ว หลังจากวนดูรอบบ้านไม้รอบแล้วรอบเล่า อารมณ์ท่ีเศร้าซึม เมื่อครู่ก็กลับมาฮึกเหิมอีกคร้ัง เธอวางเสือดาวน้อยลงบนเตียง อาศัย โอกาสท่ีฟา้ ยงั ไมม่ ดื รบี ไปหาฟนื แห้งท่ดี า้ นนอก ดา้ นหลงั บา้ นรา้ งเปน็ ปา่ บรเิ วณรอบๆ มกี ง่ิ ไมแ้ หง้ อยเู่ ปน็ จำ� นวน ไมน่ อ้ ย เสย่ี วโอววนเกบ็ อยเู่ จด็ ถงึ แปดเทยี่ ว กเ็ กบ็ ฟนื ไดเ้ พยี งพอสำ� หรบั หนึ่งคนื ในท่สี ุด พอกลับมาแล้วเธอเอาฟืนส่วนหนึ่งที่หามาได้ใส่ในเตาผิง ใช้ 171

กระป๋องแกส๊ จุดฟืนทอ่ นหนง่ึ แล้วเอาไปจดุ ทอ่ นอืน่ ๆ ตอ่ จากนั้นกเ็ กดิ เป็นเปลวไฟลกุ ไหม้ขึน้ ในเตาผิง สร้างความอบอุ่น ให้กบั บา้ นไมอ้ นั เยน็ เฉียบ เสย่ี วโอวหยบิ อา่ งพลาสตกิ จากในหว้ งมติ ิ ไปตกั หมิ ะกองใหญม่ า จากดา้ นนอก วางไว้ขา้ งเตาผิงรอใหห้ มิ ะละลายเปน็ นำ้� เธอใช้ผ้าขนหนู เช็ดโต๊ะ ตู้กับเตียงรวมไปถึงพื้นอย่างละรอบ พอท�ำเสร็จเรียบร้อยก็ เงยหนา้ ข้นึ มอง...ฟ้ากลายเปน็ สดี �ำมดื ไปแลว้ ตอนแรกเธอกะวา่ จะจดั การกบั นำ้� แขง็ ทเ่ี กาะประตเู สยี หนอ่ ย แต่ มืดอยา่ งนีก้ ไ็ ดแ้ ตต่ ้องปลอ่ ยไปก่อน แม้จะเหนื่อยมากแต่เสี่ยวโอวเห็นบ้านไม้เริ่มสะอาดสะอ้านพอ จะอยู่อาศยั ได้ ก็รู้สึกเหมอื นประสบความสำ� เรจ็ ไปอย่างหนึง่ เธอหยิบเอาถุงนอน ผ้าห่ม หมอนออกมาจากหว้ งมิติ เนื่องจากในห้องเรียนของเธอมีสมาชิกเยอะ จึงมีผ้าห่มถึง สามสบิ สสี่ บิ ผนื เสยี่ วโอวปบู นเตยี งไปสามผนื ลองนอนดกู ย็ งั แขง็ อยนู่ ดิ ๆ จึงปูทบั ไปอกี สองผนื ส่วนผ้าห่มผนื ท่หี นาหน่อยก็เอาไวห้ ม่ นอน เส่ียวโอวเดินไปจับบานประตูแล้วครุ่นคิดว่าจะจัดการอย่างไรดี ทันใดนั้น ประตกู ล็ ม้ ไปดา้ นหน้า กระแทกพืน้ ดังปัง เส่ียวโอวรบี ถอยหลงั คราวน้ีก็ใช้ไม่ได้จริงๆ แล้วสินะ เสี่ยวโอวพยายามคิดว่าจะท�ำ ยงั ไงดี บานประตูมีขนาดใหญ่ขึ้นเพราะความชื้น ท�ำให้ไม่สามารถยัด เข้าในกรอบประตูได้ เธอจึงพิงมันไว้กับกรอบประตูและเอาโต๊ะไม้ยัน ดา้ นหลัง อยา่ งน้อยกไ็ มม่ ีลมพดั เข้ามาแล้ว ไรอนั นอนอยบู่ นเตยี งทฟี่ นู มุ่ มองดสู าวนอ้ ยยงุ่ วนุ่ วายไมห่ ยดุ มอื 172

ทง้ั ทวี่ นิ าทกี อ่ นยงั รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื้ อยแู่ ทๆ้ วนิ าทถี ดั มากเ็ ขม้ แขง็ เหมอื น ไม่มีอะไรเกิดข้ึน เธอไม่เหมือนกับตัวเมียตัวไหนในเผ่าเสือดาวเอา เสยี เลย ไรอนั เลยี ขาหนา้ และขนบนตวั พลางคดิ ใครค่ รวญ เสอื ดาวตวั เมยี ลว้ นแขง็ แกรง่ ยนื หยดั ดว้ ยตนเอง แกป้ ญั หาทกุ อยา่ งไดด้ ว้ ยตนเอง สว่ น เธอ อ่อนแอ ออ่ นไหว ทนอุปสรรคไม่ได้ แต่กลับสามารถด�ำรงชพี ตอ่ ไป อย่างเด็ดเด่ยี วได้ แม้ว่าความเด็ดเด่ียวน้ีจะไม่มีค่าอะไรส�ำหรับเสือดาวผู้ยิ่งใหญ่ อย่างเขาก็ตาม เมื่อความมืดมาถึง ตามมาด้วยพายุหิมะ ลมหนาวหวีดหววิ อยู่ นอกบา้ น หมิ ะตกหนกั ปยุ หมิ ะละเอยี ดเลก็ เลด็ ลอดผา่ นรอ่ งตรงบานประตู เข้ามา ภายในบ้านเร่ิมหนาวเย็น เสี่ยวโอวเติมฟืนในเตาผิงให้ลุกโชน ขึน้ ทำ� ใหบ้ า้ นอบอุ่นไปท้ังหลงั ปยุ หมิ ะละลายหมดกอ่ นจะทันรว่ งลงถงึ พ้นื เธอนอนห่มผ้าขดตัวอยู่บนเตียง แม้จะมีเตาผิงให้ความอบอุ่น แต่พายหุ มิ ะกลบั พดั หนกั ขึน้ เรื่อยๆ เธอจงึ รู้สึกหนาวถงึ กระดูก ไมว่ ่ายัง ไงผ้าห่มก็อุ่นสู้ผ้านวมไม่ได้ เธอหดแขนหดขาโอบไรอันไว้ในอ้อมอก หวงั อาศยั ความอบอนุ่ จากตัวมนั ให้คลายหนาว สาวน้อยวัยสิบหกนั้นร่างกายเร่ิมแตกเนื้อสาว หน้าอกนูนขึ้น นิดๆ เหมือนลูกท้ออันอ่อนนุ่มชุ่มน�้ำ กัดไปค�ำหนึ่ง น�้ำหวานๆ ก็พุ่ง กระจาย เมอ่ื ไม่มีเสือ้ ขนหา่ นมาคอยกนั้ กย็ ่ิงทำ� ใหแ้ นบชดิ กันมากขึน้ กล่ินหอมจากกายสาวท่ีแพร่กระจายมาน้ัน เป็นสิ่งท่ีเสือดาว 173

ตวั เมยี ไมม่ ี มนั คือความหวานจางๆ หอมละมุนไม่ส้ิน ไรอนั ได้กลนิ่ กต็ วั แขง็ ไมก่ ลา้ ขยบั เสย่ี วโอวไมร่ บั รถู้ งึ การเปลย่ี นแปลงนจ้ี ากตวั เจา้ เสอื ดาวนอ้ ยเลย ความรู้สึกที่เธอมีให้มันในตอนน้ีแทบไม่ต่างจากเจ้าแมวอเมริกันขนสั้น ท่ีบ้าน ถึงขนาดเอาแก้มถูปลายจมูกมัน ถามพมึ พำ� วา่ “เถาเถา แกว่าฉนั จะยงั กลบั บา้ นได้อยไู่ หม?” ไรอันเลกิ ตาท้งั สองขนึ้ มองดสู าวน้อยท่อี ยู่ใกล้แคเ่ ออ้ื ม เส่ยี วโอวเร่ิมง่วงเลก็ น้อย ดวงตาเรม่ิ ปรอื ครึ่งหลบั ครึง่ ตืน่ แก้ม ถกู ความรอ้ นบม่ จนแดงกำ�่ กระทงั่ ทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป เลยปลอ่ ยใหต้ นเอง หลบั ตาดงิ่ สหู่ ว้ งแหง่ ความฝนั ทา่ มกลางความรสู้ กึ เคลบิ เคลม้ิ นนั้ กเ็ หมอื น ไดย้ ินเสยี งตอบกลับหว้ นๆ วา่ --- “เถาเถากบั ผนี ่ะสิ” จากนัน้ ก็บอกอีกวา่ “จ�ำไวด้ ้วย ฉนั ชือ่ ไรอัน” เสยี งตำ่� ๆ เหมอื นลมรอ้ นไถผา่ นกอ้ นกรวดอนั แหง้ ผาก แหบแหง้ สากระคาย วินาทีท่ีเสยี งเขา้ หู ก็ทำ� ให้เธออยากรูอ้ ยา่ งประหลาด ใครก�ำลังพดู กันนะ? ไรอันเปน็ ใครเหรอ? ชือ่ น้ีคนุ้ หูอย่นู ดิ ๆ...เหมอื นเคยได้ยินที่ไหนมากอ่ น เสย่ี วโอวคิดอยา่ งสะลมึ สะลอื จากนั้นก็หลบั ไปโดยสน้ิ เชิง เชา้ วันถัดมา ฟืนในเตาผิงมอดไหม้จนหมด พายุหมิ ะภายนอก หยดุ ลงชวั่ คราว เสยี่ วโอวนอนอยบู่ นเตยี งยงั ไมล่ กุ ขนึ้ ตาทง้ั สองหลบั สนทิ มือวางบนต�ำแหน่งทอ้ ง ร่างกายขดตัวเปน็ กอ้ น ไรอนั กระโดดลงจากเตียง คดิ ว่าเธอคงรู้สกึ หนาวเพราะไฟมอด 174

แล้ว รา่ งกายเธอไม่มขี นที่หนาเหมอื นเขา แถมยังมผี ิวทีเ่ รียบลน่ื ไมร่ วู้ า่ ก่อนหน้านีผ้ ่านฤดูหนาวอนั ยาวนานมาได้อย่างไร อย่างไรเสียเขากย็ งั ต้องอาศยั เธอเพื่อกลบั สู่สภาพเดมิ หลังจากเดินวนในเรือนอยู่รอบหนึ่ง เมื่อพบว่าไม่มีอะไรที่ใช้ จุดไฟได้ ไรอันก็มาท่ีริมประตู ใช้ร่างเบียดจนเกิดช่อง มุดลอดไปนอก ประตูอย่างปราดเปรยี ว หมิ ะตกท้งั คืน ทับถมเปน็ ชัน้ หนา โลกทัง้ ใบขาวสะดดุ ตาเหมือนเพิ่งทาสใี หม่ ไรอันลากขาหลังอันบาดเจ็บ ตามหาท่ัวบริเวณบ้านไม้อยู่รอบ หนึง่ ก่ิงไม้เปียกหิมะหมดแลว้ เอาไปใสก่ องไฟก็คงจดุ ไม่ตดิ เขาไดแ้ ตเ่ ดนิ ยอ้ นกลบั ไปตามทางเดมิ เมอ่ื วาน ไปจนถงึ หมบู่ า้ น กวางหนอกเพอ่ื ‘ยมื ’ เอาฟืนไม้มาจากห้องครัวบ้านหวั หนา้ เผา่ เกาจื้อ จนใจทร่ี า่ งกายนตี้ วั เลก็ เกนิ ไป ขนไดเ้ พยี งรอบละสามอนั พอขน ไปรอบที่หา้ ก็ถูกจับได้ “แก---” หวั หนา้ เผา่ เกาจอ้ื ทง้ั ตะลงึ ทงั้ โกรธทง้ั หวาดกลวั ไรอนั ใชก้ รงเลบ็ ข้างหน่ึงกดลงที่ปลายฟืน ฟืนถูกดีดพุ่งลอยข้ึนมา กระแทกใส่เขากวาง ของหัวหน้าเผ่าพอดี หัวหน้าเผ่าเกาจ้ือถูกโจมตีใส่จึงกุมเขากวาง ถอยหลงั กรูด ไรอนั คาบเอาฟืนทอ่ นสุดทา้ ยกระโดดข้ามร้ัวไป ไมว่ ายหนั กลับ มามองหวั หนา้ เผา่ อยา่ งเยน็ ชาแวบหนงึ่ แววตานน้ั เยน็ เยยี บแฝงประกาย อาฆาตมาดร้าย ท�ำเอาหัวหน้าเผ่าผู้เฒ่าตกใจจนตัวแข็งท่ืออยู่กับที่ เขาได้แต่ตวั ส่นั มองดมู ันเดินไกลออกไป เพราะตอ้ งไปๆ กลบั ๆ เชน่ นีอ้ ย่หู ลายรอบ กว่าไรอันจะรวบรวม 175

ฟนื ไดพ้ อใช้ก็เป็นเวลาเกือบเท่ยี งแล้ว ไรอนั เอาฟนื ใสเ่ ตาผงิ ทลี ะอนั โชคดที ไ่ี ฟในเตาผงิ ยงั ไมไ่ ดด้ บั มอด สนทิ เพยี งครเู่ ดียวเปลวไฟก็ลกุ ขึ้นอีกคร้งั ตอนน้ีเสย่ี วโอวยงั ไมต่ ืน่ ไรอนั จงึ สมั ผสั ถงึ ความผดิ ปกตใิ นทสี่ ดุ เขากระโดดขน้ึ เตยี ง มอง ดูสาวน้อยตรงมุมเตยี ง เส่ียวโอวนอนขดตัว ปวดเม่ือยไปท้ังตัว แขนขาไร้เร่ียวแรง เหมือนถกู รถบรรทกุ แลน่ บดทับทงั้ ร่างกาย ไมม่ แี รงจะลืมตาเลยด้วยซ�ำ้ ไรอันยนื อยดู่ ้านข้าง มองดเู หงอื่ เยน็ ท่ซี ึมออกจากหน้าผากเธอ เดิมทีนึก วา่ อกี ฝ่ายคงหนาวจนลกุ ไมข่ ้นึ แตพ่ อมองๆ แล้วทา่ จะไมใ่ ช่อย่างท่คี ดิ ฟนื ในเตาผงิ เผาไหมจ้ นมกี ำ� ลงั ไฟแรงขน้ึ สง่ ไอรอ้ นอบอวลไปทวั่ บ้าน ท�ำให้ได้กล่ินที่ไม่ปกติลอยเอ่อไปทั่วอากาศ ข้นคลั่ก หอมหวาน แฝงด้วยกลิ่นคาวเลอื ดเล็กนอ้ ย... กลน่ิ นม้ี าจากสาวน้อยบนเตยี ง ไรอันมองเส่ยี วโอว เหน็ ร่างกายเธอปกตดิ ี ไม่มสี ่วนใดบาดเจ็บ เป็นแผล แตป่ ระสาทดมกลน่ิ ของเสอื ดาวนน้ั เฉียบไวนัก มักจะหาแหล่ง ที่มาของกลิ่นได้อย่างง่ายดาย ปลายจมูกของไรอันไล่ดมตามตัวของ เสย่ี วโอวจากบนลงล่าง แล้วมันก็หยดุ ชะงักลงทนั ที 176

บทที่ 21 ความปวดรา้ วตรงทอ้ งนอ้ ย คอยดงึ รา่ งของเสย่ี วโอวใหด้ ง่ิ ลงเร่อื ยๆ ปกตชิ ว่ งมปี ระจำ� เดอื นเธอจะไมเ่ จบ็ ปวดขนาดน้ี ครง้ั นเี้ ปน็ เพราะ ก่อนหน้าเธอแช่น�้ำเย็นแล้วยังมาเจอพายุหิมะ ประกอบกับอากาศที่ หนาวเหน็บเกนิ ไป ทำ� ใหเ้ ธอเจ็บจนเหงื่อผุด เสี่ยวโอวรูส้ ึกผิดปกตติ ้งั แต่ตื่นมาตอนเช้าแล้ว ท้องน้อยทง้ั ปวด ทั้งบวม แถมยังมขี องเหลวเปยี กชุ่มไหลออกมา เธออาศยั โอกาสตอนท่เี สือดาวน้อยออกไป ถอดกางเกงในออก มาดู เหน็ มคี ราบเลอื ดติดอยู่ เสย่ี วโอวรบี หยิบผ้าอนามัยออกมาจากห้วงมิติ หลงั จากจัดการ ตัวเองเรยี บรอ้ ยแลว้ ก็ลม้ พบั มาจนถงึ ตอนนี้ จวบจนเท่ียง เธอเจ็บจนปากซีดขาว เจ็บแทบตาย ไม่สนใจว่า เสือดาวน้อยน้ันแอบออกไปท�ำอะไรแต่เช้า เส่ียวโอวเอาผ้าอนามัยมา ทั้งหมดสองหอ้ งซง่ึ เพยี งพอส�ำหรบั ใชเ้ พยี งคร้งั เดยี ว ของสว่ นตวั แบบน้ี เพอ่ื นผหู้ ญงิ ในหอ้ งสว่ นใหญก่ เ็ อาเกบ็ ใสเ่ ปต้ นเองทง้ั นน้ั ไมม่ ใี ครเอาเกบ็ 177

ไว้ในช่องเก็บของท้ายรถ ดังนั้นในห้วงมิติเธอจึงไม่มีผ้าอนามัยอยูเ่ ลย หากใชห้ มดแลว้ ต่อไปจะทำ� ยังไง? หรือเธอต้องใช้วธิ ีเดยี วกับผหู้ ญิงยุคโบราณ? ไม่รู้ว่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวเมียของท่ีน่ีจะมีช่วงประจ�ำเดือนไหม พวกเธอจัดการยังไง? เสยี่ วโอวยง่ิ คดิ กย็ ง่ิ ปวดหวั วงิ เวยี นไปทว่ั ทง้ั ศรี ษะ ทนั ใดนนั้ เอง เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างก�ำลังออกแรงไม่หยุดเพ่ือจะดึงร้ัง...กางเกงของ เธอลง เสี่ยวโอวสวมกางเกงฝา้ ยส�ำหรับออกกำ� ลัง เนื้อผ้ายืดหยุน่ แรง ทวี่ า่ นน้ั ดึงแรงมาก กางเกงเธอเลยหลุดไปถึงสะโพกอย่างรวดเร็ว อากาศหนาวปะทะผิวหนัง ผิวที่สัมผัสอากาศน้ันหนาวเย็นจน ขนลุก เส่ียวโอวก้มหน้าลงมาก็เจอเสือดาวลายดอกใช้ฟันกัดแล้วดึง กางเกงเธออยู่ เสีย่ วโอวหนา้ แดงวาบ ยน่ื มือไปรัง้ ถามอยา่ งเขินๆ “แก แกท�ำ อะไรนะ่ ?” น่าเสียดายท่ีร่างกายเธออ่อนแอ แถมยังเป็นไข้อยู่นิดๆ จึง อ่อนปวกเปียกไปท้งั ตวั ทำ� ให้มีแรงไม่มากพอที่จะหยดุ การกระท�ำนั้น พอดกี บั ทไี่ รอนั ตวั เลก็ ลง มกี ำ� ลงั ไมม่ ากเชน่ กนั ทงั้ คจู่ งึ ยอื้ ยดุ กนั อยู่อยา่ งนไ้ี ม่ไปไหน หนึ่งคนหน่ึงเสือดาวย้ือกันไปมา...หญิงสาวพยายามรั้งเอว กางเกงกฬี าไว้ เสอื ดาวก็พยายามดึงมนั ใหร้ ่นลง จากนัน้ ก็จอ้ งหน้ากัน ไรอนั มองดเู ธอนงิ่ ๆ รา่ งกายหญงิ สาวมกี ลน่ิ คาวเลอื ด แถมสหี นา้ ซดี ขาว ชัดเจนว่าบาดเจ็บแล้วทำ� ไมถึงไมย่ อมใหเ้ ขาดูแผลละ่ ? ไรอันคิด 178

พลางก็กดั กางเกงเธอแนน่ เขา้ กระชากลงล่างแรงข้นึ กว่าเดมิ “เฮ.้ ..อย่า...” เสยี่ วโอวร้องห้ามด้วยน�ำ้ เสยี งลกุ ลีล้ ุกลน เสือดาวมีเขี้ยวคมกริบ เธอกลัวมันจะดึงจนกางเกงขาด น่ีเป็น กางเกงทท่ี งั้ อบอนุ่ และสบายเพยี งตวั เดยี วทเี่ ธอมี เธอมกั เกบ็ เอาไวใ้ สเ่ ปน็ ชดุ นอน ทวา่ แคเ่ ผลอคดิ เพยี งแวบเดยี ว กางเกงกฬี าผา้ ฝา้ ยกถ็ กู เสอื ดาว น้อยกระชากลงไปถงึ ปลายเท้าได้ส�ำเร็จ— เส่ียวโอวเบกิ ตาโตอย่างตกใจ ไรอนั จ้องตาเขมง็ กล่นิ คาวเลอื ดออกมาจากตรงน้ันแหละ ท่ตี รงน้ี...บาดเจบ็ หรือ? จนกระท่ังได้กล่ินคาวเลือดลอยเอ่อ เสี่ยวโอวจึงค่อยเข้าใจ ตน้ สายปลายเหตุ ทันใดน้ัน สองแก้มของเธอก็แดงก�่ำทันควัน แม้อีกฝ่ายจะเป็น ลกู เสอื ดาวทไี่ รเ้ ดยี งสา แตเ่ ธอกย็ งั รสู้ กึ อายอยา่ งประหลาด หญงิ สาวควา้ เอวกางเกงกีฬาไว้แลว้ ดึงขึ้นจากน้ันก็นอนงอร่างเปน็ กุ้ง “ฉนั ...ฉนั ไมไ่ ดบ้ าดเจบ็ ” เธอขบรมิ ฝปี ากลา่ งเบาๆ ไมร่ จู้ ะอธบิ าย ยงั ไงดี “นเี่ ปน็ ...นี่เปน็ ปกตขิ องรา่ งกาย จะมาทกุ เดอื น...ไมก่ ว่ี นั กห็ าย...” ดวงตาสีน�้ำเงินเข้มของไรอันจ้องเขม็งมาที่เธอเหมือนไม่เข้าใจ ค�ำพูด เสือดาวตัวเมียก็ตกไข่เหมือนกันแต่จะมีเพศผู้มาผสมพันธุ์ด้วย แทบทุกครั้ง จากน้ันก็เริ่มเลี้ยงดูรุ่นต่อไป มีน้อยมากท่ีไข่ไม่ถูกผสม แม้จะมีก็ไม่ได้มีเลือดไหลมากมายเหมือนมนุษย์ ดังน้ันไรอันจึงแทบ ไมเ่ คยเจออะไรแบบนีม้ ากอ่ น กลิ่นคาวเลอื ดเข้มข้นขนาดนน้ั เสียเลือดไปเทา่ ไรกันเน่ยี ? ไรอนั สหี นา้ เรมิ่ หนกั หนว่ ง ขยบั สขี่ ากา้ วมาหนง่ึ กา้ ว คดิ จะตรวจ ดรู ่างกายของเธอเพือ่ ใหร้ แู้ นช่ ดั 179

เสี่ยวโอวรีบขดตัวถอยเข้ามุม กลัวว่ามันจะถอดกางเกงของ ตนอีก อาจเพราะตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอแล้วเร่ืองแบบน้ียังน่าอาย เกนิ ไป เธอถงึ ได้กลัวเสือดาวน้อยตัวน้ีอยนู่ ดิ ๆ “แก...ไมต่ อ้ งเขา้ มาแลว้ ” เสยี่ วโอวใชแ้ รงเฮอื กสดุ ทา้ ยสง่ เสยี งสงั่ ไรอัน “...” เธอไม่กลัวเสียเลอื ดมากจนตายหรือ... กลิ่นคาวเลือดยังคงกระจายไปทั่วอากาศ ไรอันหมอบอยู่ข้าง เตาผิง สายตาแวววาวจ้องมองสาวน้อยบนเตียง เขาคิดว่าเธอบาดเจ็บ สาหัสขนาดนี้ อีกไม่นานก็คงหมดสติแน่นอน แต่ว่าผ่านไปต้ังคร่ึงวัน นอกจากสหี นา้ ทีซ่ ดี ขาวลงกว่าเดมิ แล้วกด็ เู ธอไม่มีอาการอย่างอืน่ เลย เลือดไหลอยคู่ รึ่งวนั ยังครองสติไดอ้ กี ร่างกายอ่อนแอน้ันมเี ลือด เกบ็ ไว้มากแค่ไหนกนั นะ? เขายิ่งคิดก็ยิง่ สงสัยจนอยากรู้จริงๆ ขณะเดียวกนั เสี่ยวโอวก็มองเสอื ดาวท่ตี อนนี้นอนนง่ิ ไมย่ อมไป ไหนกลบั ดว้ ยสหี นา้ ลำ� บากใจ เธอใส่ผ้าอนามัยต้ังแต่เก้าโมงเช้า ตอนน้ีก็บ่ายสามแล้ว...ตาม หลักแล้วของจ�ำพวกนี้ต้องเปลี่ยนทุกสามช่ัวโมง แต่เพราะเสือดาวน้อย ตัวน้ีอยู่ด้วย เสี่ยวโอวกลัวว่าพอมันเห็นเธอลุกขึ้นก็จะกระโดดมา กระชากกางเกงอีก จึงได้แต่น่ังน่ิง คิดจะฉวยโอกาสเปลี่ยนตอนมัน ออกไป คดิ ไม่ถึงวา่ มันกลับหมอบอยู่ตรงนัน้ ตลอด ไมข่ ยบั ไปไหนเลย เส่ียวโอวกุมทอ้ ง ท�ำไมไม่รจู้ กั ไปไหนบา้ งนะ! 180

บทท่ี 22 สดุ ท้ายเสี่ยวโอวก็คดิ หาวธิ ีได้ เธอฉวยโอกาสตอนท่ีเจ้าเสือดาวเดินมาใกล้ๆ แล้วฝืนลุกข้ึน มอื หนงึ่ ควา้ หางมนั แลว้ หลบั ตาลง มองหาพน้ื ทใี่ นหว้ งมติ แิ ลว้ กเ็ อามนั ยดั เขา้ ไปอกี ครงั้ ทั้งหมดนเ้ี ธอจดั การไดอ้ ยา่ งชำ่� ชองเพราะเคยท�ำมากอ่ น จากนน้ั หญงิ สาวกเ็ ปลยี่ นผา้ อนามยั แลว้ คอ่ ยรสู้ กึ สบายขน้ึ แตก่ ็ ยงั เจบ็ ทอ้ งนอ้ ยจนทนไมไ่ หว ความรสู้ กึ นน้ั เหมอื นมมี อื ทม่ี องไมเ่ หน็ คอย บีบอยู่ขา้ งใน เสยี่ วโอวจงึ คดิ จะตม้ นำ�้ รอ้ นสกั หนอ่ ย เพราะถา้ ไดด้ มื่ นำ�้ อนุ่ หรอื น�ำมาประคบทอ้ งกน็ า่ จะช่วยให้ร้สู ึกดขี ึน้ เพื่อปอ้ งกันไมใ่ หเ้ สอื ดาวน้อย สร้างความปัน่ ป่วน เสย่ี วโอวจึงไม่ไดป้ ลอ่ ยมันออกมา ข้างนอกน้ันหิมะยังตกอยู่ และเธอเองก็ไม่สบาย เสี่ยวโอวจึง ไมไ่ ด้ไปเก็บหิมะจากดา้ นนอก แต่หยบิ เอานำ้� แร่ขวดใหญ่จากในห้วงมิติ มาเทน�้ำใส่หมอ้ อะลูมเิ นียม กอ่ นจะตง้ั บนเตาแล้วเริม่ ต้มน�้ำ เสย่ี วโอวไมร่ วู้ า่ ตนจะใชเ้ ตาแกส๊ ไปไดน้ านแคไ่ หน เพราะกระปอ๋ ง 181

แกส๊ มีจ�ำกัด ตอนนี้ในห้วงมติ ิเหลอื อย่แู คส่ บิ กว่ากระปอ๋ งเทา่ น้นั พอน�้ำเดือดแล้ว เสี่ยวโอวก็จัดการเทน�้ำร้อนใส่แก้วแล้วจิบไป หลายอึก จากนั้นก็ปิดฝาแก้วให้แน่นแล้วเอาแก้วมาแนบกับท้องน้อย... ความรอ้ นทีซ่ ึมผา่ นผวิ ทำ� ให้ความเจ็บปวดทเุ ลาลง นา่ เสยี ดายทใ่ี นหว้ งมติ ไิ มม่ ีน้ำ� ตาลแดงกับขิง ไม่อยา่ งนัน้ เธอจะ ไดต้ ม้ น�้ำขงิ มาบรรเทาอาการสกั หนอ่ ย มนั ไดผ้ ลดีกวา่ น�้ำรอ้ นเยอะเลย เสย่ี วโอวคอ่ ยๆ ถอนใจ เมอื่ กอ่ นเธอเคยไดย้ นิ วา่ บางคนเวลามปี ระจำ� เดอื นจะปวดจนยนื ไม่ขึ้นเลยด้วยซ�้ำ ตอนน้ันคิดเพียงแต่ว่ามันจะเจ็บได้ขนาดนั้นจริงหรือ แตพ่ อมาเป็นกบั รา่ งกายตนเอง จงึ ร้วู ่าความเจบ็ ปวดเช่นน้ี ยากจะทาน ทนขนาดไหน หน้าหนาวทน่ี ีม่ นั หนาวจัดขนาดน้ี ไม่มีเคร่อื งทำ� ความรอ้ น ไมม่ ี น�้ำตาลแดงต้ม หรอื ว่าต่อไปเธอจะเจ็บปวดแบบน้ีทุกเดอื น? เสยี่ วโอวไมอ่ ยากจะคิดเลย ไวผ้ า่ นฤดหู นาวนไี้ ปแลว้ เธอจะตอ้ งรบี ออกเดนิ ทางไปตะวนั ออก เพื่อตามหาเตา่ นำ�้ ทชี่ ่ือแพ็ตแลว้ หาวธิ กี ลับบ้านใหไ้ ด้ หญงิ สาวนอนคดิ อยา่ งสะลมึ สะลอื อยบู่ นเตยี ง ตอนทค่ี นื สตกิ ลบั มานั้น น้�ำร้อนท่ีวางบนท้องเย็นลงแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งถึงเพิ่งนึกข้ึนได้ว่า เถาเถายงั อยู่ในหว้ งมติ ิ เธอวางแก้วน�้ำลงมองเข้าไปในห้วงมิติเพื่อปล่อยเสือดาวน้อย ออกมา แตว่ า่ พอเพง่ สมาธเิ ขา้ ไปดู กลบั พบวา่ ตำ� แหนง่ ทว่ี างเสอื ดาวนอ้ ย ไว้เม่อื ครู่นนั้ วา่ งเปลา่ มันไปไหนแล้วล่ะ? เสี่ยวโอวรีบมองหาในบริเวณรอบๆ เธอจ�ำ ได้ว่าวางมันไว้ข้างลังนมกบั น้�ำแรเ่ พ่ือกันไม่ใหม้ นั ไปรอ้ื เสอื้ ผา้ 182

แต่ว่าตอนนบี้ รเิ วณรอบๆ ลังไมก้ ลบั ไมม่ เี งารา่ งของมัน เธอนึก รอ้ นใจ มันคงไม่ไดพ้ ลัดหลงไปในห้วงมิติหรอกใชไ่ หม? ห้วงมิติท่ีว่าน้ีกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต แม้แต่เส่ียวโอวก็ไม่รู้ว่า สน้ิ สุดท่ตี รงไหน หากมนั พลัดหลงไปในน้ี เธอก็ไมร่ ู้จะหายังไงจรงิ ๆ เสี่ยวโอวพยายามมองกวาดไปทั่วทั้งห้วงมิติ ทั้งด้านหน้า ด้านหลัง ในที่สุดเธอก็พบเสือดาวน้อย มันนอนอย่างสงบอยู่ข้างๆ ตะแกรงเนื้อยา่ ง ไรอนั นอนหมอบอยตู่ รงนน้ั สองตาปดิ สนทิ ทา่ ทางดเู หนอ่ื ยออ่ น ราวกับวา่ หลับมานานมากแลว้ เสีย่ วโอวรีบอมุ้ มันออกมาแลว้ วางลงบน เตยี งอย่างท�ำอะไรไมถ่ ูก “เฮ.้ ..” เสยี่ วโอวเอานวิ้ เคาะทอ้ งมนั เบาๆ “เถาเถา แกไมเ่ ปน็ อะไร ใชไ่ หม?” ไม่มปี ฏิกริ ิยาตอบกลบั เส่ยี วโอวไม่รวู้ ่าห้วงมติ ิจะสง่ ผลอะไรต่อมนั บา้ งหรอื เปล่า เพราะเวลาในห้วงมติ ไิ หลเวียนช้ามาก ส่วนเวลาของรา่ งกายยงั เป็นปกติ ทั้งสองมาอยู่ดว้ ยกนั จะเกดิ ความขัดแยง้ อะไรหรือไม่? เธอเองกไ็ มม่ ปี ระสบการณเ์ กี่ยวกบั สิง่ น้ี ผ่านไปครู่หน่ึง เสือดาวน้อยยังคงไม่มีทีท่าว่าจะต่ืน หญิงสาว จึงนึกข้ึนได้ว่าสัตว์ตระกูลแมวล้วนชอบแคทนิพกันท้ังนั้น ทุกคร้ังที่ อเมริกันขนส้ันที่บ้านเธอเจอแคทนิพมันก็จะเคลิบเคลิ้มและผ่อนคลาย ขน้ึ มา แมค้ ราวกอ่ นเสอื ดาวตวั นนั้ จะบอกเธอวา่ หลงั จากววิ ฒั นาการเปน็ รอ้ ยปี แคทนิพก็ใชก้ บั เสือดาวไม่ได้ผลแล้ว แต่วา่ ...ถา้ เกิดมันไดผ้ ลล่ะ? เสยี่ วโอวตงั้ ใจจะลองดสู กั หนอ่ ย จงึ หยบิ เอาถงุ หอมแคทนพิ จาก เอว วางลงใตจ้ มูกมัน... 183

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสยี งเคาะประตดู งั ขน้ึ ตามมาด้วยเสียงคุ้นเคย “โอว เธออยขู่ า้ งในนน้ั ไหม?” “อรี คิ เธอมาทนี่ ไ่ี ดย้ งั ไงนะ่ ?” เสยี่ วโอวตะโกนถามอยา่ งแปลกใจ พอเธอผลักประตูเปิดออก ก็เห็นอีริคที่ยืนต้านลมหิมะอยู่ ดา้ นนอกส่งยิ้มสดใสมาให้ เธอเองยงั แทบจะหาทน่ี ไี่ มพ่ บ และยงั ไมเ่ คยบอกใครวา่ มาอาศยั อยทู่ บ่ี ้านร้างแหง่ น้ี แลว้ อรี คิ รไู้ ดย้ ังไงว่าเธออยู่ทนี่ ี?่ กวางหนมุ่ ปดั หมิ ะบนหวั ออกพลางอธบิ ายวา่ “เมอ่ื เชา้ ฉนั ไปบา้ น หัวหน้าเผา่ เกาจอื้ เห็นวา่ ฟนื ท่บี า้ นเขา...” พอพูดถงึ ตรงนี้ อีริคหยดุ น่งิ กวาดตามองดใู นบา้ นไมด้ ว้ ยทา่ ทางตน่ื เตน้ เลก็ นอ้ ย เขาเหน็ เสอื ดาวนอ้ ย ก�ำลังนอนหลับอยู่บนเตียงจึงท�ำใจกล้าพูดต่อไป “ฟืนท่ีบ้านเขาถูก เสอื ดาวนอ้ ยตวั หนง่ึ ลกั ขโมยไป หวั หนา้ เผา่ เกาจอ้ื บอกวา่ ลกั ษณะเหมอื น กับเสือดาวที่เธอเล้ียง ฉันก็เลยเดาว่าเธอต้องอยู่แถวนี้แน่ จึงเดินตาม รอยเทา้ มา คดิ ไมถ่ งึ ว่าจะพบเธอเข้าจรงิ ๆ” เขายิ้มอยา่ งจริงใจ เสย่ี วโอวกลับอง้ึ ไปนิด ขโมยฟืน? เธอหนั หน้าไปมองเตาผิงท่ีก�ำลงั ติดไฟลุกโชน ฟนื ท่ี เธอเกบ็ มาเม่อื คืนนา่ จะเผาไหมห้ มดแลว้ และเช้าวันน้เี ธอปวดท้องแทบ ตายไมไ่ ดล้ งจากเตยี งเลย ทเี่ สอื ดาวนอ้ ยนน่ั วงิ่ วนุ่ ไปมาแตเ่ ชา้ ทแี่ ทก้ เ็ พอื่ ไป ‘ขโมย’ ฟนื มาจากบ้านหัวหนา้ เผ่ากวางหนอกหรอกรึ? “โอว...ฉนั เอาของเล็กๆ น้อยๆ มาให”้ ค�ำพูดของอีริคตัดบทความคิดเส่ียวโอว เขาวางตะกร้าไผ่ลง “นี่คือมันเทศท่ีฉันขุดได้ในวันน้ี ทีแรกยังไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่น่ีไหมก็เลย เอามาไม่เยอะ พอรวู้ า่ อยูท่ ่นี ี่จรงิ ๆฉนั ดใี จมากเลย เธอเก็บมนั เทศพวกนี้ 184

ไว้กินก่อน พรงุ่ น้ีฉันจะเอามาใหอ้ ีก” เสี่ยวโอวมองดูมันเทศครึ่งตะกร้า จ�ำได้ว่าอีริคเองก็มีอาหาร ไมม่ าก ครงั้ ทแ่ี ลว้ ตอนเขาไปขดุ มนั เทศ ยงั กงั วลเรอื่ งอาหารจะไมพ่ อตอน หน้าหนาวอยู่เลย “เธอเอามันเทศพวกนี้ให้ฉัน แล้วเธอจะกินอะไร?” เส่ียวโอว ปฏเิ สธไม่รบั ของจากเขา เพราะในหว้ งมติ เิ ธอยังมอี าหารเหลอื อกี เยอะ อีริคลูบเขากวางย้ิมๆ “ฉันเป็นเพศผู้ ไม่ว่ายังไงฉันก็หาทาง เอาตัวรอดไดอ้ ย่แู ล้วแหละ” “แตว่ า่ ...” เสย่ี วโอวก็ยังไม่ยอมรบั อรี คิ เดนิ วนในบา้ นอยสู่ องรอบแล้วเปลยี่ นเร่ืองพูด “โอว เธอมา พบบ้านไม้หลังนไี้ ด้ยังไง?” เส่ียวโอวตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้ เดินไปเรื่อยๆ ก็เห็น...” เธอเดิน มาสองกา้ ว “เอ่อ...อีริค มันเทศพวกนี.้ ..” “โตะ๊ ตวั นถ้ี ูกแมลงเจาะเป็นรูขา้ งในกลวงหมดเลย” อีริคหยุดอยู่ ขา้ งโต๊ะ มองอยา่ งพจิ ารณาแล้วพูดเสยี งขรมึ จากนั้นเขาก็ตรวจดูพื้นไม้ บานประตู และตู้ในบ้าน ไม่กล้า เข้าใกล้เตียงเพราะไรอันหลับอยู่ตรงน้ัน อีริคพูดว่า “เครื่องเรือนพวกน้ี ล้วนแตช่ �ำรุด พร่งุ น้ีฉนั จะเอาเครื่องมือมาซ่อมแซมใหแ้ ลว้ กนั ” เสย่ี วโอวได้ยนิ แบบน้ีกด็ ใี จมาก “เธอซอ่ มเปน็ เหรอ?” “พอเป็นบา้ ง” อีรคิ พดู ถ่อมตน อยา่ งอนื่ ไมเ่ ทา่ ไร เธอกพ็ อจะใชง้ านไดอ้ ยู่ แตว่ า่ ประตกู บั พนื้ เปน็ ส่ิงที่ยังไงก็ทนใช้ไม่ไหวจริงๆ เพราะพอตกดึกลมหนาวคอยพัดเข้าทาง รอ่ งประตกู บั รอ่ งพนื้ ไมห่ ยดุ ทำ� ใหเ้ ธอหนาวจนตวั สน่ั ตอนทปี่ ระจำ� เดอื น ยังไม่มายังพอท�ำเนา แต่ตอนนี้พอเจอความเย็นเพียงนิดเดียว เธอก็ 185

ปวดทอ้ งจนทนไมไ่ หว เส่ียวโอวขอบคุณอีริคไม่หยุด เขาย้ิมกว้างตอบกลับ “โอว เธอ ไมต่ ้องเกรงใจฉันขนาดนี้หรอก” อรี คิ ไมไ่ ดอ้ ยนู่ านนกั หลงั จากตรวจเชก็ วา่ พรงุ่ นต้ี อ้ งใชเ้ ครอ่ื งมอื อะไรบา้ ง นัดแนะเวลากนั เสร็จก็รีบกลบั ไป สง่ อีริคแลว้ เสย่ี วโอวกก็ ลบั มาท่ขี ้างเตียง เสอื ดาวนอ้ ยยงั ไม่ต่นื มันนอนตะแคงดวงตาปิดสนิทนิ่งจนดูผิดปกติ เธอไม่ค่อยสบายใจนัก ยนื่ มือไปจบั หขู องมนั แลว้ ถไู ถไปมาพลางสง่ เสียงเรียก “เถาเถา...” เสือดาวน้อยยงั คงนอนนง่ิ เสีย่ วโอวสอดมอื ไปใต้คางของมันแลว้ เกาเบาๆ ยงั คงไมม่ ปี ฏิกิริยา น่าแปลก...เม่ือกอ่ นมนั เกลียดการเกาคางท่สี ดุ เลยไม่ใช่หรือ? ทกุ ครงั้ ทเี่ ธอทำ� แบบน้ี มนั กจ็ ะมองเธอดว้ ยสายตาไมพ่ อใจตลอด จากนั้นก็ใช้กรงเล็บปัดมือเธอออก หญิงสาวยังคงตั้งใจปลุกมันต่อจึง เกาแรงขึ้นเร่ือยๆ และไล่นิ้วเกาไปทั่วร่างของมัน แม้แต่อุ้งเน้ือท่ีเท้าทั้ง สี่ข้างก็ไม่ละเว้น แตม่ ันกย็ งั ไม่ต่ืน เสี่ยวโอวรู้สึกท้อ หากมิใช่เพราะเธอเพิ่งอังจมูกมันไปเม่ือครู่ กค็ งจะนึกไปวา่ ไม่หายใจแล้ว ฟา้ มดื แลว้ เธอรสู้ กึ ไมส่ บายตวั และไมค่ อ่ ยอยากอาหาร แตย่ งั ไง ก็ตอ้ งกิน จงึ นำ� ข้าวจากในหว้ งมติ ิมาต้มโจ๊กมนั เทศหมอ้ หนง่ึ จนกระทั่งเส่ียวโอวกินโจ๊กหมด ล้างตัวเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน มันก็ยังไม่ต่นื 186

เชา้ ตรู่ พายหุ มิ ะขา้ งนอกหยดุ แลว้ แสงแดดสอ่ งกระทบหมิ ะขาวจนเปน็ ประกาย คลา้ ยว่าโลกใบนี้ถูกเคลือบด้วยกระเบือ้ ง เส่ียวโอวลืมตาขนึ้ ความรู้สกึ เจบ็ ปวดแถวท้องน้อยทุเลาลงแลว้ ดกี วา่ ความร้สู ึกเจ็บเจยี นตายแบบเมื่อวานเยอะ เธอบิดข้เี กียจ เอย้ี วคอไปมาเจอกด็ วงตากลมโตสนี ำ�้ เงินเข้มจงึ องึ้ ไปนดิ ๆ ไมร่ วู้ า่ เถาเถาตนื่ ตง้ั แตเ่ มอ่ื ไร มนั หมอบอยขู่ า้ งหวั เสยี่ วโอว มอง จอ้ งเธอด้วยแววตาซับซ้อน ผ้าก๊อซทพ่ี ันขาหลังหลดุ ลุย่ เผยใหเ้ ห็นจุดที่ มันเคยบาดเจ็บ จากที่เคยมีแผลปริเน้ือฉีกที่ลึกจนเห็นกระดูก ตอนนี้ เนอื้ หนงั สมานตัวและมเี นือ้ ใหมส่ ชี มพเู ตม็ ขน้ึ มาแลว้ “แกตื่นแลว้ เหรอ...” เธอพูดอยา่ งโล่งใจแล้วขยับไปดมู นั “ทำ� ไม เมือ่ วานแกถึงนอนนานขนาดนน้ั ฉนั นกึ ไปว่า...” พอมองเห็นว่าแผลมนั สมานตัวดีแล้วก็หยุดพูดทันที... มองต�ำแหน่งที่เคยมีบาดแผลอย่าง ตกตะลงึ “แผลของแก...หายดีไดย้ งั ไงเนีย่ ?” เธอจ�ำได้ว่าตอนท�ำแผลให้มันวันก่อน แผลยังลึกอยู่เลย หญิงสาวรู้สึกว่าเรื่องน้ีเหลือเช่ือเกินไป แต่ไม่ว่าจะมองดูก่ีคร้ังก็ยังเห็น เหมือนเดิมจึงย่ืนนิ้วมือไปสัมผัสอย่างระมัดระวัง เน้ือท่ีเกิดใหม่น้ัน อมชมพู ทงิ้ รอยแผลเปน็ ทง้ั กวา้ งทงั้ ยาว เปน็ จดุ ทมี่ นั เคยบาดเจบ็ มากอ่ น ไมผ่ ดิ แน่นอน หรือวา่ เสือดาวสามารถฟ้ืนตวั ได้ดีกว่ามนษุ ย์? ใชว่ ่าจะเปน็ ไปไม่ได้ แต่...หากวา่ เปน็ จรงิ สัตว์กลายพนั ธบ์ุ นโลกน้กี แ็ ข็งแกร่งเกินไป แลว้ 187

ขณะกำ� ลงั คิดอยู่ ก็ไดย้ นิ เสียงเคาะประตูดังขน้ึ “กอ๊ ก ก๊อก กอ๊ ก” สามคร้งั จังหวะชดั เจน เสย่ี วโอวนกึ วา่ เปน็ อรี คิ เมอื่ วานเขานดั เองวา่ จะมาพรงุ่ นเ้ี ชา้ เมอื่ มองดเู วลา กเ็ หน็ ว่าเพิ่งจะเจ็ดโมงครงึ่ หญงิ สาวเดนิ ลงจากเตยี งมาเปดิ ประตพู รอ้ มกบั พดู วา่ “อรี คิ ทำ� ไม เธอถงึ มาเชา้ ขนาดน้ี...” พดู ได้เพยี งคร่งึ ประโยคก็ต้องหยุดทันที ผู้ท่ีอยู่นอกประตูไม่ใช่อีริค แต่เป็นหมีกลายพันธุ์แปลกหน้า เขาสวมเสอ้ื หนงั สดี ำ� เหมอื นเพงิ่ เร้นกายออกมาจากความมดื สีหนา้ แฝง ไปดว้ ยไอเยน็ เยียบ ผิวด�ำขลับ ลูกตาสีเหลือง รูปร่างสูงใหญ่ก�ำย�ำ ท่วงท่าเหมือน เก็บซ่อนพละก�ำลงั และความรุนแรงเอาไว้เต็มเป่ยี ม แตพ่ อมองดูอีกท.ี ..กไ็ มค่ ล้ายหมี...นา่ จะเหมือนเสือมากกว่า เสือดำ� ทีแ่ สนจะปราดเปรียวคล่องแคลว่ ! 188

บทที่ 23 อกี ฝ่ายตัวสงู มาก สงู กว่ากรอบประตูของบา้ นไม้เสยี อกี ขณะทเ่ี ขาใชล้ กู ตาสเี หลอื งออ่ นมองดเู สยี่ วโอวนน้ั กโ็ นม้ ตวั ลงเลก็ นอ้ ย จากมมุ นจี้ งึ เหน็ เพยี งคางเรยี วแหลมและเครอ่ื งหนา้ ทซ่ี อ่ นอยใู่ นจดุ อบั แสง เสี่ยวโอวแหงนหน้าขึ้น ยังไม่ทันได้เก็บรอยย้ิมจางๆ บนหน้า ดวงตาด�ำขลับกฉ็ ายแววประหลาดใจออกมา แลว้ ถามข้นึ อย่างสงสัย “ไมท่ ราบว่า...มาหาใครเหรอคะ?” สัตว์กลายพนั ธตุ์ รงหน้า ไม่ตอ้ งบอกก็รวู้ ่าเปน็ มนษุ ย์คร่ึงเสือด�ำ เขากลอกตาไปมาแตไ่ มไ่ ด้ตอบค�ำถาม กลับถือวิสาสะก้าวยาวๆ เข้ามา ในบา้ นหน้าตาเฉย บ้านไม้หลังน้ีทั้งเล็กและแคบ กวาดตามองปราดเดียวก็เห็น ทุกอย่างจนหมดสิ้น ดา้ นหลงั โต๊ะไม้ผุพงั เปน็ เตยี งนอนที่ประกอบข้ึนมา อยา่ งเรยี บงา่ ย บนเตยี งมผี า้ หม่ มากมายหลากสสี นั ปรู องไว้ ขา้ งเตยี งเปน็ ต้ไู ม้บีช ในต้เู ป็นแหล่งรวบรวมถ้วยไหและชามดินเผาท่ีแตกบิ่นหลายใบ นอกจากนน้ั กไ็ ม่มีอะไร 189

เสยี่ วโอวรบี กา้ วเทา้ ตามมาจนทนั แลว้ ถามซำ�้ “น.ี่ ..คณุ มาหาใคร เหรอ?” “ไรอนั ละ่ ?” เสอื ดำ� ถามขนึ้ ดว้ ยโทนเสียงเรยี บนิ่ง บดิ ลำ� คอไปมา ดงั กรอ๊ บแกร๊บ เสย่ี วโอวไดย้ ินกง็ งเข้าไปใหญ่ ไรอันเป็นใครกัน? จะว่าไปแล้ว นเี่ ปน็ ครั้งทีส่ องทีเ่ ส่ียวโอวได้ยินชือ่ น้ี นับต้ังแต่มา ถึงโลกน้ี คร้ังแรกตอนอยู่ท่ีหมู่บ้านของอีริค เสือดาวสองตัวท่ีจู่ๆ ก็มา จับตัวเธอไว้ก็ถามหาไรอัน ท�ำไมพวกเขาถึงมั่นใจว่าเธอจะรู้ท่ีอยู่ของ ‘ไรอัน’ ละ่ ? เธอไมร่ ้จู กั ดว้ ยซำ�้ ว่าไรอันเปน็ ใคร หรอื วา่ ...เจ้าของบ้านคนเกา่ ช่ือไรอนั ? พอคดิ วา่ อาจจะเปน็ เพราะเหตนุ .้ี .. ถา้ อยา่ งนนั้ เธอกพ็ อจะเขา้ ใจ มิน่าเสือด�ำกลายพันธุ์ถึงได้บุกเข้ามาในบ้านอย่างไม่เกรงใจ เธอรีบ อธิบาย “ฉันไม่รู้ว่าไรอันอยู่ท่ีไหน...เมื่อวานตอนฉันพบบ้านไม้หลังน้ี ขา้ งในก็ไม่มีใครอยู่แลว้ หากเขาเป็นเจา้ ของบ้านคนก่อนกต็ อ้ งขอโทษที่ ฉันถอื วิสาสะเข้ามาอาศยั ในบา้ นของเขา...” เสียงอึดอัดอ่อนนุ่มของสาวน้อยดังข้ึนข้างหู เสือด�ำกลายพันธุ์ หลุบตาลง มองประเมนิ ดูเส่ียวโอวตรงๆ เป็นครั้งแรก หญิงสาวคนน้ีสวมเส้ือขนแกะตัวหลวมท่ีน่าจะเข้ากับ ฤดูใบไม้ร่วงเสียมากกว่า เส้ือผ้าท่ีใส่หลวมโพรกจนดูเหมือนเด็กน้อย ทเ่ี อาเสื้อผา้ ผใู้ หญ่มาใส่เล่น เขามองเลยไปยงั สองแขนเธอทซี่ อ่ นไวใ้ ตแ้ ขนเสอื้ มอื เลก็ ๆ ขาว ผอ่ งทโ่ี ผลอ่ อกมาเพยี งปลายนวิ้ จบั ชายเสอ้ื ไว้ เปน็ ทา่ ทที บี่ ง่ บอกถงึ ความ ไมส่ บายใจ เสอื ดำ� ผบู้ กุ รกุ เลกิ ควิ้ ขนึ้ นดิ ๆ ทวา่ ไมย่ อมรบั และไมป่ ฏเิ สธคำ� พดู 190

ของเธอเม่ือครู่ “ในบ้านยังมีใครอีก?” เขาเอ่ยปากถามอีกครั้งแบบตามตรง ไม่อ้อมค้อม เสยี่ วโอวตกตะลึงเล็กน้อย แตก่ ต็ อบออกไป “ไมม่ ีแลว้ ” ในความคิดของหญงิ สาว เถาเถาก็เหมอื นกับเจา้ อเมริกันขนสั้น แมวของเธอ นับเปน็ สตั ว์เลี้ยง เป็นเพือ่ น แต่ไมส่ ามารถยกขึน้ เทียบกับ มนษุ ยไ์ ด้ แลว้ ก.็ ..จติ ใตส้ ำ� นกึ ของเธอไมอ่ ยากบอกอกี ฝา่ ยถงึ การมตี วั ตน ของเถาเถา เสือด�ำกลายพันธุ์ไม่พูดไม่จาอีก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะจากไป เชน่ กัน เสีย่ วโอวยนื นิ่งอยา่ งลังเลช่ัวครู่ สองมือไพลห่ ลัง “ขออนุญาตถามหนอ่ ยได้ไหม คุณเปน็ ใครคะ?” อกี ฝา่ ยหยดุ นง่ิ ไป ลกู ตาสเี หลอื งออ่ นสะทอ้ นเงาเสย่ี วโอว ชวั่ ครู่ น�ำ้ เสยี งไรอ้ ารมณก์ ็ตอบกลบั “ราอลู ซิธ” พูดค�ำน้ีจบ เขาก็ตรวจดูบ้านเป็นรอบสุดท้าย พอแน่ใจว่าไม่มี ร่องรอยใดๆ น่าสงสัยแลว้ จงึ ชักสายตากลับ หนั หลงั เตรียมจะจากไป “เดยี๋ วกอ่ น...” เสย่ี วโอวรบี รงั้ เขาไว้ เธอยนื อยบู่ นบนั ไดหนา้ บา้ น เอ่ยถามเสียงจริงจงั “ตกลงว่าฉนั อาศยั อยูท่ น่ี ตี่ ่อไปได้ใช่ไหมคะ?” ราอลู ซธิ ไมห่ ยดุ ฝเี ทา้ ไมม่ คี ำ� ตอบใดๆ ใหก้ บั เสี่ยวโอว เพียง ครูเ่ ดยี วเงารา่ งของเขาก็หายไป เสือด�ำกลายพันธุ์จากไปแล้ว เธอเดินกลับเข้าในบ้านจึงเพ่ิง สงั เกตวา่ เสอื ดาวนอ้ ยไมอ่ ยู่ มนั ออกไปตงั้ แตเ่ มอ่ื ไรกไ็ มร่ ู้ บนเตยี งนนั้ วา่ ง เปลา่ ไรร้ ่องรอย 191

เสย่ี วโอวคน้ หาทง้ั ในบา้ นนอกบา้ นแตก่ ห็ าไมพ่ บ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ มันก็กลับเข้ามาเองด้วยการเหยียบหน้าต่างกระโจนเข้ามา จากน้ันก็ หมอบอยขู่ า้ งเตาผงิ ด้วยสหี น้าไรค้ วามรู้สึก เอาแตจ่ อ้ งมองไปทางประตู เสย่ี วโอวไมร่ วู้ า่ มนั เปน็ อะไรแตร่ สู้ กึ ไดว้ า่ คงอารมณไ์ มด่ ี เธอตงั้ ใจ จะเดินไปท่ีข้างกายและลูบขนเกาคางให้ แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อกี ครั้ง คราวนเี้ ปน็ อรี คิ อีริคแบกตะกร้าไม้ไผ่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า นอกจาก ขวานหนิ ค้อนหนิ และเชือกเถาวัลยแ์ ลว้ เขายงั เอาเคร่ืองมืออนื่ ๆ มาอีก ไม่นอ้ ย “โอว ฉนั คดิ จะสรา้ งบ้านไม้หลงั เล็กๆ ไว้ขา้ งบา้ นน้ใี หเ้ ธอ สร้าง เตาไฟอีกอัน เธอจะได้หุงข้าวหรือต้มน้�ำร้อนข้างในนั้น ถ้าสร้างเสร็จ เม่อื ไหร่ก็สะดวกกว่าตอนนี้เยอะเลยล่ะ” หากเปน็ เมอื่ วาน เสย่ี วโอวได้ยินค�ำนอ้ี าจจะดีใจมาก แต่ตอนนี้ เธอกลับไมร่ ูส้ กึ ดใี จสักนิด เสยี่ วโอวเลา่ เรอื่ งราวตอนทเ่ี สอื ดำ� กลายพนั ธม์ุ าหาใหอ้ รี คิ ฟงั รอบ หนึ่ง “เสอื ด�ำตวั นั้นบอกว่าเจา้ ของบ้านหลังนีช้ อ่ื ไรอัน เขาอาจจะกลับมา ได้ทุกเม่ือ หากเห็นพวกเราต่อเติมห้องของเขาตามใจชอบ ไม่รู้ว่าจะมี ปฏิกริ ิยายงั ไง...ฉันกลวั ว่าเขาจะโกรธ เลยคดิ วา่ คงไมต่ อ้ งสร้างแล้วละ่ ... ขอบคณุ มากนะอีรคิ ” เมอื่ วานตอนเสยี่ วโอวพบบา้ นไมแ้ หง่ นกี้ ด็ เู หมอื นวา่ มนั จะถกู ทงิ้ ให้ร้างมานานแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะมีเจ้าของจนได้ แถมเจ้าของยังเป็น สมาชิกเผ่าเสือดาวท่ีแสนจะอันตรายอีกด้วย อาจเพราะได้รับรู้เรื่องราว ของสัตว์กนิ เนื้อมาจากอีริค ตอนน้เี ธอถึงได้รสู้ กึ กลวั พวกสตั วก์ นิ เนอ้ื ข้นึ 192

มาบ้างเหมือนกัน เธอคิดไว้แล้วว่าหากผ่านฤดูหนาวนี้ไปจะต้องรีบย้ายออกจาก บา้ นไม้หลงั น้ี เผอ่ื เจา้ ของบา้ นกลบั มากะทนั หัน... ไรอันที่นอนหมอบอยู่ได้ฟังทุกค�ำที่เส่ียวโอวกับอีริคคุยกัน สง่ิ หนึ่งทีเ่ ขาคาดไม่ถงึ คอื ... ราอลู ซิธมาตามหาเขาถงึ ทีน่ เ่ี ลยหรอื ? ด้วยความสมั พนั ธ์ของเขากับราอูล ซธิ แล้ว การท่ีอกี ฝา่ ยดน้ั ดน้ ออกจากเผ่ามาตามหาเขาคงมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น...เรื่องท่ีเขา ตัวเลก็ ลงคงแพรง่ พรายออกไปแล้ว ส่วนใครเป็นผู้กระจายข่าวกเ็ ดาไม่ยาก หากไม่ใชร่ อ็ ดก็ตอ้ งเป็น ดอลโต้ สองคนนต้ี ดิ ตามไรอนั มาไมน่ านเทา่ ไร รอ็ ดเปน็ สายพนั ธเ์ุ สอื ดาว เช่นเดียวกับไรอัน ส่วนดอลโต้เป็นเสือดาวก็จริง แต่เป็นพันธุ์ผสมจึงมี ลายดอกท่แี ตกตา่ งกนั ออกไป เสอื เปน็ เผา่ พนั ธท์ุ เี่ ยอ่ หยงิ่ และชอบปลกี วเิ วก มคี วามเปน็ ตวั ของ ตัวเองสูง เสือหลายตัวอยู่ฝูงเดียวกันก็ไม่ใช่เร่ืองง่าย เพราะนิสัยพ้ืนเพ ของเสือไม่ชอบถูกผู้อื่นชี้น�ำ ฉะนั้นหากตัวใดตัวหน่ึงในสองตัวน้ันอยาก จะแปรพักตร์ เขากไ็ ม่รสู้ กึ แปลกใจ ไรอันใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามความยาวของเขี้ยวในปาก เข้ียว แหลมคมเปลง่ ประกายวาววับ แววตาดดุ ัน สงิ่ ทเ่ี ขาตอ้ งทำ� ในตอนนก้ี ค็ อื รบี กลบั คนื สรู่ า่ งโตเตม็ วยั ใหเ้ รว็ ทสี่ ดุ เม่ือวานเขาถูกเส่ียวโอวจับขังในมิติอีกครั้ง ตอนที่อยู่ข้างในนั้นเขารู้สึก ว่าตนถูกความเหน่ือยล้าจู่โจมเข้ามาเป็นระลอก เหตุการณ์ท้ังหมดน้ี ไมไ่ ด้เหนอื ความคาดหมาย เพราะเป็นเหมอื นครั้งท่แี ลว้ ทุกอยา่ ง ผ่านไปไม่นาน เขาก็หมดสติ 193

เพียงแต่ว่าไม่เหมือนกับที่คาดการณ์ไว้ทั้งหมดเสียทีเดียว ครั้งน้ีเขาไม่ได้กลับเป็นเสือดาวโตเต็มวัย แต่แผลที่ขาหลังกลับหายดี อย่างรวดเร็ว แม้สัตว์กลายพันธุ์จะมีร่างกายแข็งแรง แต่ก็ไม่สามารถ รักษาตัวเองภายในระยะเวลาอันสั้นได้อย่างท่ีเส่ียวโอวคาดเดา เพราะ ฉะน้ันแล้ว...ต้นสายปลายเหตุท้ังหมดนี้ ล้วนมาจากมิติลึกลับของเธอ ท้ังสน้ิ เมอื่ วานไรอนั ลองสงั เกตดพู บวา่ ขา้ งใน ‘หว้ งมติ ’ิ ของเสยี่ วโอวมี อาหารสดมากมาย เนอ้ื สตั ว์ ปลา ผลไมแ้ ละผกั หากเขาเดาไมผ่ ดิ อาหาร ขา้ งในนา่ จะเกบ็ ไวเ้ ป็นระยะเวลานานพอสมควรแลว้ ไรอันสัมผัสได้ว่าเวลาภายในมิตินั้นไหลเวียนช้ามาก ดังนั้น อาหารพวกนจี้ ะไมเ่ ส่ือมคณุ ภาพงา่ ยๆ แน่ นอกจากนน้ั เวลาทหี่ มนุ เวยี นอยรู่ อบตวั กค็ อยอดั ใสร่ า่ งกายเขา ไมห่ ยุด ร่างเล็กจ้อยไร้เร่ียวแรงน้ีทานรับได้ไม่นานนักจึงรู้สึกเหน่ือยล้า แล้วก็ตกอยใู่ นอาการหลับลึก นี่กค็ ือกลไกของมติ ิหรือ? ไรอนั เลกิ เปลอื กตาขนึ้ กงึ่ หนง่ึ มองดสู าวนอ้ ยตรงหนา้ ทยี่ งุ่ วนุ่ วาย อยู่ โตะ๊ กบั ประตนู นั้ ผพุ งั หมดแลว้ คงไมส่ ามารถซอ่ มแซมได้ อาจตอ้ ง เปลี่ยนไม้ทอ่ นใหม่ อีริคถือขวานหินเตรียมจะไปตัดต้นไม้ท่ีป่าด้านหลัง เส่ียวโอว เดินตามหลังเขาไปเก็บหิมะจากข้างนอก จากนั้นพวกเขาก็จุดไฟ ลา้ งเครื่องปัน้ ดินเผาในตจู้ นสะอาด แล้วเอามนั เทศกบั ข้าวโพดทอี่ ีรคิ ขน มาเมื่อวานน�ำมาต้มซุป แต่ว่าเธอไม่เคยก่อไฟโดยใช้วิธีด้ังเดิมแบบนี้ 194

เพยี งครเู่ ดยี วก็เกิดควนั คละคลงุ้ ไปท่วั เสย่ี วโอวส�ำลกั ควนั จนไอไมห่ ยดุ สองตาแดงก่�ำ ใบหนา้ ทลี่ า้ งจน ขาวสะอาดก็มีเขม่าควันเกาะเป็นช้ัน ดูมอมแมม เหมือนแมวโง่ที่ยัง ไมห่ ยา่ นม ไรอันชกั สายตากลบั กระโจนลงพ้ืน อรี คิ ทต่ี ง้ั ใจซอ่ มแซมบา้ นใหเ้ ธออยา่ งเตม็ ทตี่ ลอดชว่ งเชา้ ถงึ เทยี่ ง กไ็ ด้แผน่ ไมร้ าบเรยี บมุมฉากมาหลายแผน่ สมัยน้ไี มม่ เี ครอ่ื งอัดไม้เขาจงึ ใช้วิธีเอาเชือกมาร้อยไม้หลายๆ แผ่นเข้าด้วยกันแล้วเจาะเป็นร่องท่ีมุม ทง้ั สี่ จากนัน้ ก็เอาไปวางบนขาโต๊ะทร่ี ้ือแผ่นกระดานเกา่ ออกไปแลว้ ก็ได้ เปน็ โต๊ะตวั ใหม่แบบง่ายๆ ส่วนไม้กระดานแผ่นใหญ่อีกแผ่น เขาท�ำสลักไว้สองจุดเพื่อท�ำ เปน็ ประตู หลงั จากทำ� เสรจ็ กท็ ดลองเขยา่ ดู ถอื วา่ ประตปู ดิ สนทิ และมน่ั คง ดีทีเดียว ตอนเที่ยงพวกเขากินซุปมนั เทศผสมข้าวโพด เสี่ยวโอวเห็นเสือดาวน้อยหมอบอยู่ข้างเตาผิงตลอดทั้งเช้า ไม่ขยับเลยสักนิด ก็นึกว่าเป็นเพราะผลกระทบจากการท่ีเอามันใส่ ห้วงมิติเมื่อวานจึงอุ้มมันมาวางลงบนตักอย่างใส่ใจ บิแป้งข้าวโพดเป็น ชน้ิ เล็กแล้วปอ้ น “เถาเถา จะกนิ แปง้ ข้าวโพดหนอ่ ยไหม?” เมอ่ื วานเธอปวดทอ้ ง จึงไมไ่ ดใ้ หอ้ าหารเลยท้งั วัน เช้าวนั นม้ี ันก็ ไม่ไดก้ ินอะไร หญิงสาวเลยกงั วลวา่ เจ้าเสอื ดาวจะหิว บาดแผลของมันก็ เพ่ิงหายดี เป็นช่วงเวลาที่ร่างกายต้องการสารอาหาร ต้องกินเยอะๆ จะได้ฟื้นก�ำลังได้ แต่เสือดาวน้อยท�ำเพียงเลิกเปลือกตาข้ึนมองสองหน จากนั้นก็เบนสายตาออกอย่างเฉยเมย กลับเป็นตอนที่มองอีริคเสียอีก 195

ที่สายตาของมันดูหิวกระหาย อีกทัง้ ยงั เลียเข้ยี วไปมา อีริคถือชามซุปขยับถอยหลังสองกา้ วไปอยา่ งเงียบๆ เสอื ดาวตอ้ งการพลงั งานจำ� นวนมากจากเนอื้ สตั วใ์ นทกุ วนั กอ่ น หนา้ เพราะบาดเจ็บจงึ ไม่อาจออกล่าดว้ ยตนเองได้ ตอ้ งอาศยั กินนมและ เนื้อแห้งของเสี่ยวโอวไปก่อน ตอนน้ีแผลหายแล้วจึงเร่ิมจ้องอีริคตา เป็นมัน เส่ียวโอวก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน กลัวว่าเสือดาวน้อยจะอดใจ ไม่ไหวลงมือกับอีริค จึงรีบอุ้มมันขึ้น “อีริค ฉันจะพามันออกไปเดินเล่น นะ” อีริคพยักหนา้ ถอนหายใจยาว พอเดินออกหา่ งจากบ้านไมม้ าไดร้ ะยะทางพอสมควร เธอจงึ หา ท่ลี บั ตาปล่อยเสือดาวนอ้ ยลงจากอ้อมอก เสยี่ วโอวมเี น้ือสตั ว์สดใหม่ในมติ ิอยู่มากมาย เพอื่ นๆ เธอเตรยี ม จะป้งิ ยา่ งกนิ กนั มที ง้ั เนอ้ื แพะ เนือ้ ววั และเนอ้ื ไก่ ตั้งแตเ่ ธอมาถงึ ทน่ี ก่ี ย็ งั ไม่มีเวลาเอาออกมาทำ� อะไรกินเลย หญิงสาวหยิบเอาเน้ือวัวชิ้นหน่ึงออกมาจากห้วงมิติ น่ังยองๆ แลว้ วางเนอ้ื ลงตรงหนา้ เสือดาวน้อย บบี หูกลมๆ ของมนั นำ้� เสียงเต็มไป ด้วยความหว่ งใยและเออื้ อารี “เถาเถา กินเถอะ” นเ่ี ปน็ เหตผุ ลทพี่ ามนั ออกมา เธอไมอ่ าจใหเ้ ถาเถากนิ เนอ้ื ตอ่ หนา้ อีรคิ ได้ เพราะมนั จะเปน็ ภาพท่ีทารณุ เกินไปส�ำหรับเขา เสยี่ วโอวนง่ั เทา้ คางมองเสอื ดาวนอ้ ยกนิ อาหารอยา่ งตัง้ อกตงั้ ใจ เปน็ ดงั ทค่ี าดไวพ้ อเจอกบั เนอ้ื ดบิ เสอื ดาวนอ้ ยกไ็ มแ่ สดงอาการรงั เกยี จอกี ปนี ขึ้นไปดมแล้วก็อ้าปากขย�ำ้ ทนั ที ทวา่ กนิ ไปไดค้ รง่ึ หนงึ่ เสย่ี วโอวพลนั ไดย้ นิ เสยี งฝเี ทา้ มาจากทาง 196

ด้านหน้า เป็นเสียงรองเทา้ ย่�ำลงบนพื้นหมิ ะ เธอนึกวา่ เปน็ อีริคเลยตกใจ ยกใหญ่ รบี หยดั ตวั ขนึ้ ยนื จติ ใตส้ ำ� นกึ สงั่ ใหย้ นื ขวางหนา้ เสอื ดาวนอ้ ย แต่ พอเงยหนา้ ขึ้นเหน็ ผู้ทีเ่ ดนิ มาชดั เจนก็ท�ำให้เธอนงิ่ องึ้ ไป เสอื ดำ� กลายพนั ธท์ุ เี่ จอเมอ่ื เชา้ ไมร่ กู้ ลบั มาตง้ั แตเ่ มอ่ื ไร ยนื อยตู่ รง หน้า ดวงตาเสือด�ำหลบุ ลงเลก็ นอ้ ยมองข้ามเธอไปจอ้ ง ‘เถาเถา’ บนพนื้ แล้วน่ิงอยู่ช่ัวครู่ ก่อนจะก้าวยาวๆ อ้อมผ่านเธอไปหยุดยืนตรงหน้า เจ้าเสอื ดาว เสือตัวเล็กแยกเขี้ยวยิงฟัน กรงเล็บข้างหนึ่งกดลงบนชิ้นเน้ือ เงยหน้าขน้ึ สบตากับราอลู ซธิ วินาทีถัดมา ราอูล ซิธ ก็เงื้อปลายเท้าข้ึนเตะช้ินเน้ือตรงหน้า เสอื ดาวนอ้ ยจนกระเดน็ เขาบดิ มมุ ปากยม้ิ อยา่ งเยน็ ชา กม้ ตวั ควา้ หลงั คอ เสอื ดาวนอ้ ย ยกมันข้นึ จากพน้ื อยา่ งงา่ ยดาย 197

บทที่ 24 ราอูล ซิธ หิว้ ไรอันขน้ึ มาอยู่ในระดับสายตา ลูกตาสีเหลืองกลอกไปมา มองประเมินเสือดาวน้อยท่ีอยู่ เบอ้ื งหนา้ อย่างล�ำพองใจ เสือดาวที่สีขนต่างกันก็จะมีสีลูกตาแตกต่างกันเล็กน้อย อย่าง เช่นเสือดาวขนด�ำอย่างเขาก็จะมีลูกตาสีเหลืองอมน้�ำตาล เสือดาวลาย น�้ำตาลจะมตี าสีเขียวอมฟา้ เสือลายจดุ ขาวจะเป็นสเี หลอื งอมเขยี ว ส่วนไรอัน...เขาเป็นเสือเพียงตัวเดียวในเผ่าที่มีดวงตาสีน้�ำเงิน เหมือนทะเลลึก น่เี ป็นข้อไดเ้ ปรยี บทม่ี ีมาแตก่ ำ� เนิด ร่างกายกำ� ยำ� จู่โจม รวดเรว็ ดดุ นั อกี ทง้ั ยงั ทนทานตอ่ ทกุ สภาวะ เสอื ตวั อน่ื จะพยายามอยา่ งไร ก็ไม่อาจเทยี บได้ เสือดาวน้อยตัวน้ีมีดวงตาสีเดียวกับไรอันแต่ก�ำลังที่แท้จริงน้ัน ห่างชัน้ กันมาก หากจะบอกว่าไรอนั เปน็ เสือดาวทจี่ องหองดุดันแล้วละก็ เจ้าเปี๊ยกตรงหน้าก็เป็นแค่แมวน้อยที่ยังไม่หย่านม ดูอ่อนแอ ไร้ก�ำลัง ไม่ใหค้ วามรู้สกึ คุกคามใครทง้ั นน้ั ช่างนา่ ขันและน่าเวทนานกั ราอลู ซิธ แสยะย้มิ ทม่ี มุ ปาก ส่งเสยี ง “หึ” ออกมาอยา่ งเยย้ หยัน 198

เขาสามารถบบี กะโหลกมนั ให้รา้ วไดด้ ว้ ยกรงเล็บข้างเดียวด้วยซ้ำ� เขาชูมืออีกข้างขึ้นล็อกคางเสือดาวน้อยแล้วง้างปากอีกฝ่ายลง อยา่ งไมเ่ กรงใจ นวิ้ โปง้ กบั นว้ิ ชเ้ี คลอ่ื นไหวไปบนชอ่ งปากของเจา้ หนอู ยา่ ง เช่ืองช้า ทั้งแหย่และท้าทายอย่างดูแคลน “ขอฉันดูหน่อยสิว่าฟันแกข้ึน ครบหรอื ยัง?” พูดจบก็สัมผัสกับเข้ียวแหลมตรงแนวฟันช่วงบนด้านในปาก เขาเลกิ ค้วิ ขึ้น กล่าวต่ออยา่ งไม่ไว้หน้า “ฟันซี่เลก็ แบบน้ีเอง มิน่าถงึ ตอ้ ง ใหต้ วั เมยี มาปอ้ นอาหาร” พฤตกิ รรมน้ีย่อมเปน็ การหยามเกยี รติ ‘อดตี ’ จา่ ฝูงอยา่ งไม่ต้อง สงสัย แววตาไรอันเยน็ เฉียบ ประกายเกรีย้ วกราดวาบผ่านไปรวดเรว็ กรงเลบ็ แหลมเลก็ สองขาหนา้ ตวดั ใสใ่ บหนา้ ของราอลู ซธิ ปลาย เล็บจิกเข้าไปในหนงั แลว้ กรีดลงล่าง ราอลู ซธิ ถงึ กบั ผงะอยา่ งตกใจ แมป้ ฏกิ ริ ยิ าตอบสนองจะรวดเรว็ แตก่ ็ยังถกู กรงเล็บไรอนั กรดี เรียกเลือดไดส้ องรอย สีหน้าของเขาครึม้ ลง ทันที บบี คอไรอนั แน่นข้ึน เอย่ อย่างไมเ่ สียเวลาออ้ มคอ้ มอีก “ลงนรกไป อยา่ งเช่ืองๆ เสยี เถอะ ไรอนั ...” กอ่ นทร่ี าอลู ซธิ จะเอย่ คำ� สดุ ทา้ ยออกมา ไรอนั กก็ ดั ฝา่ มอื อกี ฝา่ ย เต็มแรง แม้ร่างกายน้ีจะอ่อนแอด้อยก�ำลัง แต่เข้ียวฟันกลับคมกริบ คมเข้ียวของไรอันเจาะทะลุง่ามน้ิวของราอูล ซิธ ในช่ัวพริบตา ไรอัน ออกแรงบดขยเี้ หมือนตั้งใจจะกดั นิ้วโป้งของอีกฝ่ายใหข้ าดสะบ้นั ราอูล ซธิ ส่งเสียงร้องออกมา มือท่ีจับคอไรอนั บบี แน่นขึน้ ไปอีก อยา่ งทนไมไ่ หว แตย่ ง่ิ เขาบบี แนน่ มากเทา่ ไร ไรอนั กย็ ง่ิ กดั แรงขน้ึ เทา่ นน้ั ในทีส่ ดุ ราอูล ซิธ กท็ นไม่ไหวเหวย่ี งไรอนั ไปกระแทกต้นไมข้ ้างๆ อย่าง 199