(Y) ข้างห้อง MR. 305

ข้างหอ้ ง Mr.305 EP. 1 เช้าทแี่ สนสดใสกําลงั เร่ิมต้นขนึ ้ เสยี งรถราวงิ่ ไปมาในช่วงเช้ากบั ลมออ่ นที่ พดั มาตหี น้าผมเบาๆ เหมือนกบั จะปลกุ ให้เรารีบไปใช้กรรม สําหรับใคร หลายคน เช้าวนั นีม้ นั อาจจะดสู ดใสอย่างท่ีวา่ ไว้ แตเ่ ชื่อเถอะวา่ สําหรับ พนกั งานออฟฟิ ศวยั ย่ีสบิ แปดปี นี่ไมใ่ ชเ่ ร่ืองท่ีจะมายินดีอะไรขนาดนนั้ เกลยี ดวนั จนั ทร์ตอนเดก็ อย่างไร ตอนนีค้ ณู ไปอกี ห้าสบิ สสั เอ้ย โตมาทําไมวะ ‚อกี แล้วเหรอวะ‛ ขณะทก่ี ําลงั จะออกจากคอนโดเหมอื นอย่างทกุ วนั ก็เจอบางอย่างทสี่ ะดดุ ตาวางอยขู่ ้างๆ ประตู ผมก้มลงไปหยิบขนึ ้ มาดกู เ็ จอว่าข้างในมอี าหารเช้า ง่ายๆ จําพวกแซนด์วชิ นม ไส้กรอก และนํา้ เปลา่ ขวดหนึ่งอย่ใู นนนั้ ผมไม่แปลกใจ เพราะทกุ เช้าจะมถี งุ เซเวน่ มาวางเอาไว้หน้าห้องอย่างนี ้ มาร่วมจะสามเดือนแล้ว

ไมต่ ้องสงสยั เลย ว่าใครเป็นคนเอามาวาง... ก๊อก ก๊อก ผมเดินไปเคาะประตหู ้องข้างกนั กอ่ นจะตะโกนเสยี งดงั พอประมาณ ‚นี่! บอกแล้ววา่ ไมต่ ้องเอามาวาง ฟังภาษาคนรู้เร่ืองไหมเนี่ย‛ เดาว่าคนข้างใน คงได้ยินแหละ เพราะสกั พกั มนั กเ็ ดินออกมาเปิ ดประตู ‚อะไร‛ เจ้าของห้องเอย่ ถามเสียงแหบแห้ง ไอ้คนตรงหน้าผมนี่แหละครับ...ตวั การทผ่ี มคิดว่าเป็นคนเอาของมาวางทกุ เช้า หมอนี่ช่ือสขุ สนั ต์ เจ้าของห้อง 305 นอกจากสว่ นสงู ของเจ้าตวั แล้ว อย่างอืน่ ก็แทบไมม่ ีอะไรให้นา่ สนใจเลย หน้าตาราบเรียบไร้อารมณ์ เราสองคนเจอ หน้ากนั ไมบ่ อ่ ยนกั แตถ่ ้าเหน็ กนั เมื่อไร ไอ้คนนีไ้ มเ่ คยจะทําหน้าทําตามี ความสขุ เหมอื นช่ือมนั เลย ผมชะงกั ไปเลก็ น้อยกบั สภาพตอนเช้าของไอ้คณุ สขุ สนั ต์ มนั ใสบ่ อกเซอร์สี ดาํ ตวั เดียวออกมารับแขก บอกตามตรงว่าถงึ จะเป็นผ้ชู ายเหมอื นกนั แตก่ ็ไม่

ชินนะเว้ย ทจี่ ะต้องมาเหน็ วไี ลน์ของคนอ่ืนเน่ีย แต่งตวั ให้มนั เรียบร้อยก่อน ไมไ่ ด้หรือไง กอู ิจฉา ฮย่ึ ! ‚บอกแล้ววา่ ให้เลิกเอามาวางไว้หน้าห้อง‛ ‚ก็ไมไ่ ด้วาง บอกไปหลายรอบแล้วเหมอื นกนั ‛ ไอ้คณุ สขุ สนั ต์ปฏิเสธเป็น รอบที่ 375,632 ได้แล้วมงั้ ซง่ึ ผมกไ็ มส่ นใจ และไมเ่ ชื่อด้วย ความรู้สกึ ผมมนั บอกว่าไอ้น่ีแหละท่เี ป็ นคนวาง เคยมีครัง้ หน่ึง ที่ผมตงั้ ใจลกุ ขนึ ้ มาแอบดผู ่านตาแมว คนทีเ่ ดนิ มาวางถงุ ไว้มนั ตวั ใหญ่ๆ ตนั ๆ ผิวสเี ข้ม เหมือนกบั ไอ้สขุ สนั ต์นี่เลย เพียงแตเ่ ห็นหน้ามนั ไมช่ ดั เพราะเหมอื นมนั จะรู้ วา่ มมุ ตาแมวสอ่ งได้ไกลแคไ่ หน กเ็ ลยยืนแอบซะเกือบมองไมเ่ หน็ จากนนั้ ผมกเ็ ริ่มทาํ ความรู้จกั กบั คนทงั้ ชนั้ เพื่อตามหาคนท่ีมีรูปร่างแบบนนั้ แน่นอน วา่ ก็มแี ตเ่ จ้าของห้อง 305 นี่แหละทเ่ี ข้าขา่ ยผ้ตู ้องสงสยั หมายเลขหนึ่ง ‚สรุปวา่ เรียกออกมาแคน่ ี‛้ ‚อะ…‛ ปัง!

จดุ จบโคนนั คือโดนคนร้ายปิ ดประตใู สห่ น้าจนหน้าสน่ั ยงั กบั หนงั กลอง สดุ ท้ายแล้ว ผมก็ต้องหยิบถงุ ใบนนั้ ไปทํางานด้วยอย่างช่วยไม่ได้ พดู ดดี ้วยกนั หนอ่ ยก็ไมไ่ ด้! เจอกนั ทหี ลงั จะไมท่ กั เลย ตลอดเวลาสามเดอื นท่ีผ่านมา ผมโคตรจะอยากรู้เลยว่าใครมนั เป็ นคนเอา มาวาง คือจริงๆ มนั ก็ดนี ะเว้ยที่มีคนหาข้าวหานํา้ ให้ แตก่ ็เกรงใจเขา เหมือนกนั เคยเขียนโพสอิทแปะประตไู ว้วา่ ‘เลิกเอามาวางได้แล้วนะครับ’ มนั ก็ดนั วาดรูปหน้าแป๊ ะยิม้ ท่ือๆ อนั นึงกลบั มาให้ ‚พ่ีนนั สวสั ดคี รับ‛ ใช้เวลาเดินทางเวลาราวๆ ครึ่งชวั่ โมงกม็ าถงึ บริษัท ผม เดนิ เข้ามาในสํานกั งานกอ่ นจะยกมือไหว้ป้ าแมบ่ ้านที่กําลงั ทาํ งาน ‚วนั นีม้ าเช้านะครับพ่ีบาร์‛ ตามด้วยการหนั ไปทกั ทายรุ่นพ่ีตามตํารา มารยาทผ้ดู ีมีสมั มาคารวะ ‚ใครบอกวา่ กมู าเช้า...‛ พ่ีบาร์พดู เสียงยานคราง ก่อนจะเงยหน้าขนึ ้ มาจาก กองเอกสาร เชี่ย! น่ากลวั สสั ๆ พี่บาร์จริงปะเน่ีย

‚กยู งั ไมไ่ ด้กลบั เลย ไอ้เหยี ้ ยยยยย! บอลก็ไมไ่ ด้ดู ควาย!!!‛ ‚เสยี ใจด้วยนะพ่ี‛ ผมวางกระเป๋ าสะพายลงบนโต๊ะทํางาน เปิ ดคอมพร้อม ภาวนาวา่ ‘ขออย่าให้มอี เี มลถล่มทลายแต่เช้าเลย’ ชีวติ คนวยั นีก้ ็แบบนี ้ แหละครับ เวลาว่างไมค่ อ่ ยจะมี หวั หน้าคือพระเจ้า สงั่ เป็นสงั่ ตายได้ อย่าว่า แตห่ าแฟนเลย นอนให้ครบแปดชว่ั โมงก่อนแล้วกนั แตพ่ ดู ถงึ เร่ืองแฟนแล้ว ผมขอบ่นหนอ่ ยเถอะ อนั ท่จี ริงหน้าตาผมมนั กไ็ มไ่ ด้แยถ่ งึ ขนาดทีแ่ บบจะหาแฟนไมไ่ ด้อะ แตเ่ ข้าใจ ไหมวา่ ชีวติ ผมทกุ วนั นีม้ นั อย่แู ตใ่ นสภาพแวดล้อมแบบเนีย้ ! วนเวียนอยแู่ ค่ ไมก่ ่ีท่ี วนั ๆ หนง่ึ ทาํ แคต่ ื่นมา นงั่ รถ เข้าบริษัท นง่ั ทาํ งานหลงั ขดหลงั แข็งอยู่ ในคอกสงั เคราะห์ขนาดพอดตี วั นง่ั พิมพ์ นง่ั ขีโ้ ม้ แล้วก็เลกิ งาน กลบั คอนโด แล้วผมจะไปหาแฟนจากทีไ่ หนละ่ ... ‚เจๆ พ่ีสง่ เอกสารไปให้ในเมลแล้วนะ จดั การตอ่ ด้วย‛ ‚ครับพ่ีๆ‛

‚น้องเจคะ อนั นีเ้ป็ นแฟ้ มงบประมาณจากปี ท่ีแล้วนะคะ‛ ‚โอเคครับ วางไว้ตรงนนั้ เลยครับ‛ ‚พ่ีขอภายในอาทติ ย์นีน้ ะ‛ ‚น้องเจ ทําเป็นสองฉบบั ให้พี่ด้วย‛ ‚ครับๆ‛ . ‚น้องเจ‛ ‚น้องเจจ๊ะ‛ ‚เจ!‛ ‚ไอ้เจ!‛ .

โอ๊ย!!! กอู ยากตาย ใช้กรรมอะไรอยวู่ ะเนี่ย ชาติทแ่ี ล้วกไู ปทํากรรมอะไรไว้นกั หนา! ฮือออ~ เป็นวนั จนั ทร์ทบ่ี นั เทิงฉิบหาย ไมอ่ ยากคิดเลยวา่ ชีวติ วนั พรุ่งนีจ้ ะเป็นไง 17:00 น. เยส! ในท่ีสดุ เวลาท่ผี มรอคอยกม็ าถึง โอ…แสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นช่างเป็นอะไรท่ชี ่มุ ชื่นหวั ใจแท้ๆ หลงั จากเคลยี ร์งานเสร็จ ผมก็หอบเอกสารบางส่วนและพาตวั เองกลบั มายงั คอนโดได้ในสภาพครบสามสิบสอง ใจจริงก็อยากจะขนึ ้ ไปนอนอืดบนเตียง เลยแตว่ า่ ยงั ทาํ แบบนนั้ ไมไ่ ด้ ผมเองกต็ ้องกินข้าวกินนํา้ ประทงั ชีวติ ตอ่ ไป และทท่ี จี่ ะฝากท้องได้กเ็ ซเวน่ ใต้คอนโดนี่แหละ

ทนั ทีที่ก้าวขาเข้าไป ลมเย็นๆ ท่มี าปะทะกท็ ําเอาเข่าผมแทบทรุดยวบ อยาก นอนตายตรงนีใ้ ห้รู้แล้วรู้รอด เข้าใจแล้วว่าทําไมไอ้ดา่ งถงึ ได้ชอบมานอน หน้าประตเู ซเว่นกนั จงั ‚รสใหม่มาตงั้ แตเ่ ม่ือไหร่วะเน่ีย…‛ ผมรีบเดินเข้าไปยงั โซนบะหมี่กง่ึ สําเร็จรูปทนั ทีท่ีเห็นว่ามีผลติ ภณั ฑ์สแี ปลกๆ วางอยู่ มนั จะมอี ะไรหลายรส ขนาดนนั้ วะ บางทีการเลอื กมาม่าแมง่ ก็เลือกยากกวา่ เลือกเสือ้ ผ้าอีก ‚กินมาม่าอกี แล้ว?‛ เสยี งท้มุ ดงั ขนึ ้ ข้างตวั พอหนั ไปมองก็เหน็ ไอ้สขุ สนั ต์คนเดิม ‚อือ ไมร่ ู้จะกินอะไร‛ ‚ร้านข้าวก็มี ทําไมไม่ไป กินแบบนีท้ กุ วนั ไตพงั ‛ อ้าว! อย่ดู ไี มว่ ่าดี มาแชง่ กลู ะสสั ‚ขอบใจท่ีเตอื น‛ ผมตอบกลบั ไปแล้วก็ทาํ เป็นไมส่ นใจว่าใครยืนอยขู่ ้างๆ ทํา ตวั กระแดะกวนบาทาเลอื กบะหมี่ตอ่ ไป แตห่ างตาก็ลอบมองมนั เป็นระยะ ‚มานี่‛

‚เฮ้ยๆ เดยี๋ วด!ิ อะไรของมงึ เนี่ย‛ จ่ๆู ไอ้สขุ สนั ต์กล็ ากแขนผมออกมาจาก เซเวน่ เอ้า ! อยดู่ ีๆจะมาลากกนั แบบนีไ้ ด้ไง ผมพยายามที่จะขืนตวั ไว้แตส่ ู้ แรงมนั ไมไ่ ดเลย ตวั มนั กใ็ หญ๊ใหญ่ ตน๊ั ตนั หนุ่ หมฉี ิบหาย ไมร่ ู้วนั ๆ มนั กิน อะไรเป็นอาหาร ลากผ้ชู ายอย่างผมได้สบายเลย ‚ปลอ่ ย!‛ ‚ทําไมชอบพดู คําหยาบ สนิทกนั เหรอ‛ ‚แล้วจะมาลากทําไม สนิทกนั เหรอ!‛ ผมย้อนใส่ ก่อนจะพบวา่ ไอ้ยกั ษ์มนั ลากผมมาท่รี ้านป้ าแดง ร้านป้ าแดง เป็นร้านอาหารตามสงั่ ชื่อดงั ของคนแถวนี ้ความจริงมนั กไ็ มไ่ ด้ ดงั หรอก แตแ่ ถวนีม้ นั มีอย่แู คส่ องสามร้านเทา่ นนั้ พอมาถงึ ร้านไอ้สขุ สนั ต์ มนั กป็ ลอ่ ยแขนผม ผมเลยต้องรีบถอยกรูดให้หา่ งจากมนั ไปหลายก้าว มนั มองมาที่ผมก่อนจะถอนหายใจออกมา ‚กระเพราหมสู บั ไข่ดาวสองจาน ครับป้ า‛ แล้วหนั ไปสง่ั ป้ าแดงคนสวยกอ่ นจะเดนิ เข้ามาใกล้ผม ‚นงั่ ดิ‛

‚ไม่ จะเอากลบั ขนึ ้ ไปกินบนห้อง‛ ‚กสู งั่ ให้แล้ว กินๆ ไปเหอะ‛ พดู จบแล้วก็ใช้เท้าปัดเก้าอใี ้ ต้โต๊ะออกมา สายตาเข้มๆ นนั่ บ่งบอกถงึ การบงั คบั กลายๆ ‚สง่ั อะไร กระเพราหมสู บั นะ่ เหรอ‛ ‚เออ‛ คนเผดจ็ การตอบเสียงเขียว เอ้ออออ...ใจจริงผมอยากจะเอาใสก่ ลอ่ งแล้วว่ิงจ้ดู ขนึ ้ ไปกินด้านบนเลยนะ แตถ่ ้าใสก่ ลอ่ งมนั ก็จะมีขยะใช่ปะ ดไู มร่ ักโลกแล้วยงั ต้องหอบลงมาทิง้ ข้างล่างอีก เพราะฉะนนั้ นง่ั กินที่น่ีก็ได้วะ แคน่ งั่ กบั คนอย่างไอ้สขุ สนั ต์คงไม่ ทาํ ให้อกแตกตายหรอก ท่คี ิดมาน่ีคอื กลวั โลกร้อนอย่างเดียวนะ ไมก่ ลวั อย่างอื่นเลยจริงๆ ‚นี่ขีเ้กียจขนึ ้ เฉยๆ นะ จะยอมนง่ั กินเป็ นเพื่อนสกั วนั ละกนั ‛ พดู ไปโดยทีไ่ ม่ มองหน้าไอ้ยกั ษ์มนั ตงั้ แตผ่ มเข้ามาอย่ทู นี่ ่ีก็เกือบปี ได้ละ รู้สกึ ว่าไอ้คนตรงหน้าน่ีก็ย้ายมาพร้อมๆ กนั แตม่ แี คม่ นั นี่แหละท่ีผมไมเ่ ป็นมติ รด้วยสกั เทา่ ไร ถ้าเทยี บกบั คนอื่นที่อยู่ ชนั้ เดียวกนั อย่างน้องกิ๊บ ห้อง 301 พี่วาห้อง 307 ผมน่ะสน๊ิทสนิทเลย แตก่ ็ นนั่ แหละ ผมไม่คดิ วา่ คนอย่างไอ้ยกั ษ์จะมีใครสนิทด้วยหรอก เพราะก่อน

หน้านีช้ ว่ งตอนกลางวนั ผมแทบไมเ่ คยเหน็ มนั เลยด้วยซํา้ เพ่ิงจะเร่ิมเหน็ เมื่อ ไมน่ านมานี ้แถมยงั เป็นชว่ งหกโมงเย็น แตพ่ อเช้ามากไ็ มเ่ ห็นแล้ว เดาเอา เองว่ามนั อาจจะทาํ งานตอนกลางคืน ‚ได้แล้วจ้า‛ ‚ทาํ ไมสงั่ กระเพราหมสู บั ให้ ไมถ่ ามกกู อ่ นละ่ วา่ จะกินอะไร‛ เอางีเ้ลยแล้วกนั ใช้มงึ กไู ปเลย มาขนาดนีม้ นั คงไมถ่ ือแล้วละ่ ‚แล้วทําไมไมส่ ง่ั ใหม่ ตอนนนั้ ป้ ายงั ไม่ทาํ สกั หนอ่ ย‛ มนั เหลอื บตามามองผม โอ้โห สายตาคอื ดา่ ผมโงเ่ ตม็ ที่มาก อยากจะเอาถาดโหระพาปาหน้าจริงๆ เอ้อ! ขอโทษได้ไหมละ่ ! เราสองคนนง่ั กินเงียบๆ ไมไ่ ด้พดู คยุ อะไรกนั อีก กินไปก็ฟังเสียงรถราข้าง ทางไป เผลอๆ บางทีพี่วนิ แกก็ตะโกนดา่ กนั เห้อ! ผมพยายามทจ่ี ะกินให้ เร็วๆ จะได้รีบหมดรีบกลบั ขนึ ้ ไปนอน แตท่ าํ ไมไมร่ ู้ วนั นีม้ นั ถงึ ได้ผา่ นไปช้า แปลกๆ ความจริงแล้วผมเป็ นคนชอบคยุ มากนะ พอต้องมานงั่ เงียบๆ แบบ นีค้ อื ไมช่ อบเลยอะ มนั ทําให้รู้สกึ กระวนกระวาย อย่ไู มถ่ กู ‚เป็นอะไร นงั่ กินข้าวด้วยแคน่ ีม้ นั จะตายรึไง‛

แหนะ! ดมู นั พออ้าปากพดู กพ็ ดู แต่อะไรแบบนีอ้ ะ แล้วใครมนั จะไปอยาก คยุ ด้วยวะ ‚เออ จะตาย‛ ‚งานวนั นีเ้ป็ นไงบ้าง‛ อะ... ทีนีม้ าแปลกละ จๆู่ ก็มาถามกนั แบบนีค้ อื ไรวะ สงสยั ผมคงจะทําหน้าตกใจเกินไปหนอ่ ย มนั เลยจ้องตาเขียวอีกแล้ว ‚ถามทําไม สนิท?‛ ‚แล้วตอบไมไ่ ด้?‛ เอ้า ไอ้นี่! อะไรของมนั วะ ‚เออ กด็ ี เรื่อยๆ‛ ‚ออื ..‛ ออื ? แคอ่ ือเน่ียนะ?

ไอ้ควาย! ถ้ามงึ เป็ นเพื่อนกนู ะ กพู าไปสมคั รคอร์สเสริมสร้างมนษุ ยสมั พนั ธ์ แน่มงึ แบบนีแ้ มง่ เข้าขนั้ แยแ่ ล้วอะ หลงั จากเสยี งอือของมนั จบลง โต๊ะเราสองคนก็กลบั มาเงียบอีกครัง้ ผมเองก็ ไมอ่ ยากจะคยุ อะไรกบั มนั ต่อเลยรีบกินจนเร่ิมอมิ่ พอจะลกุ ไปจา่ ยเงิน จ่ๆู ก็ มีกล่มุ นกั ศกึ ษาผ้หู ญิงสามคนเดินมาทางโต๊ะเราเสียก่อน ‚เออ่ ขอโทษนะคะ คือพวกหนมู าจากมหาวทิ ยาลยั XX คะ่ ทางเรากําลงั ทาํ โครงการปัน้ ฝันให้น้อง เป็นโครงการช่วยเหลือน้องๆ ท่ียากไร้ในชนบท เลย อยากจะชวนพ่ีๆ ทําบญุ ด้วยกนั คะ่ นี่คะ่ อนั นีเ้ป็นพวงกญุ แจทาํ มือนะคะ ตวั ละย่ีสบิ บาท สามตวั ห้าสิบเลยคะ่ พ่ี‛ พอมาถงึ น้องคนหน่งึ ก็พดู ขนึ ้ โดยไม่ พกั หายใจ ผมมองพวงกญุ แจในมือน้องด้วยความสนใจ อนั ที่จริงผมชอบงานทาํ มอื อะไรแบบนีม้ าก ย่ิงมีสาวๆ มาเป็นพรีเซนเตอร์ใกล้ตวั แบบนีย้ ่ิงชอบเข้าไป ใหญ่ ‚งนั้ พ่ีเอา…‛ ‚สองตวั นีค้ รับ‛

ผมอ้าปากค้างเมื่อจ่ๆู ไอ้ยกั ษ์กพ็ ดู สวนขนึ ้ มา มอื ชีไ้ ปทต่ี ๊กุ ตาหมสี ีต่นุ ๆ กบั กระตา่ ยสแี ป๋ น ‚เออ่ เอาสามตวั ไหมคะ สามตวั แคห่ ้าสบิ เองนะคะพ่ี เพ่ิมอีกสิบบาท‛ ‚ไมค่ รับ เอาแคส่ องตวั ‛ ไอ้ยกั ษ์ยงั คงยํา้ เจตนาเดิม สีหน้ามนั ตอนนีถ้ ้าคน ข้างนอกมาเห็นคงมองว่าไอ้น่ีกําลงั จะกินหวั น้องๆ นกั ศกึ ษาอยู่แน่ ‚พ่ีเอาสามตวั นีค้ รับ‛ ผมชีไ้ ปยงั ต๊กุ ตาสามตวั ทเี่ รียงกนั อยู่ ‚ไมต่ ้อง ซือ้ ให้แล้ว‛ เสยี งไอ้ยกั ษ์ท้วงขนึ ้ มาก่อนจะจา่ ยแบงค์ยี่สิบสองใบให้ น้องเขาไป แล้วดนั มือผมท่ีกําลงั จะควกั เงินออกมาให้เก็บไว้ เอ้า! อะไรของมงึ อีกเน่ีย โอ้ย! ‚เอาไป‛ ‚กจู ะซือ้ มงึ จะทําไมเน่ีย‛ ‚กบ็ อกว่าซอื ้ ให้แล้ว เอาไป‛ มนั ยดั พวงกญุ แจกระตา่ ยสีอบุ าทว์ใสม่ อื ผม นิสยั แย่วะ่ ย่ิงกวา่ มดั มอื ชกอีก ไอ้ยกั ษ์จอมเผดจ็ การ!

‚เออ่ พ่ีคะ คือพวกหนขู อถ่ายรูปกบั พี่หน่อยได้ไหมคะ‛ น้องนกั ศกึ ษาเอย่ ถามอย่างมีมารยาท ทาํ เอาผมแทบจะเบรกคาํ ดา่ ไมท่ นั กอ่ นจะหนั ไปยิม้ หวานให้น้องๆ ‚ได้สิครับ จะเซลฟ่ี หรือจะยงั ไงดี‛ ‚ไมใ่ ช่พ่ีอะคะ่ เราขออนญุ าตถ่ายแคก่ บั คนซอื ้ นะคะ พอดีต้องเอาไปตดิ บอร์ด‛ เพล้ง... อ้าว แบบนีไ้ อ้ยกั ษ์มนั ก็ได้ถ่ายคนเดยี วดิ ! กวู า่ แล้วทําไม่ให้กซู ือ้ ‚ไมค่ รับ ป้ าครับคิดเงินด้วย‛ ไอ้ยกั ษ์หลอ่ เลวปฏิเสธน้องๆ อย่างไมใ่ ยดี ไอ้น่ี เมนิ น้องเขาได้เจ็บปวดมาก มงึ ไมถ่ ่ายกใ็ ห้กถู า่ ยแทนก็ได้ กอู ยาก ถา่ ยรูปมงึ เข้าใจไหม! ‚น้องจะถ่ายกบั พี่ก็ได้นะครับ‛ ‚ไมล่ ะ่ คะ่ ขอบคณุ นะคะ‛ พอวา่ จบกเ็ ดนิ หายไปทงั้ สามคน

เอ้า อะไรวะ น่ีหน้าตาแย่ขนาดนนั้ เลยเหรอ โห เจบ็ ว่ะ เศร้ามาก อยาก ร้ องไห้ ‚หน้าแบบนีใ้ ครจะอยากถ่ายด้วย‛ ‚เอ้า! มงึ จะยงั ไงกบั กอู ะ พดู มาสิ‛ ผมเร่ิมจะมีนํา้ โหขนึ ้ เล็กน้อย ไอ้ยกั ษ์ไม่ ตอบแต่หนั ไปจ่ายเงินแล้วเดินผา่ นหน้าผมไปทนั ที ผมเลยต้องรีบเกบ็ ข้าว ของแล้วเดินตามไป ไอ้ยกั ษ์หยดุ ยืนรอรถข้างทางก่อนจะล้วงเอาบหุ รี่ในกระเป๋ ากางเกงขึน้ มาจดุ สบู มือข้างหนงึ่ ล้วงกระเป๋ าอกี ข้างด้วยทา่ ทางเทๆ่ ‚ไมต่ ้องเอามาให้กู เอาคืนไป‛ ผมยื่นพวงกญุ แจคืนมนั แตไ่ อ้ยกั ษ์มนั ก็แค่ มองด้วยหางตาแล้วหนั ไปมองถนนตอ่ เอ้า! ‚กไู มไ่ ด้อยากได้‛ ‚ไหนจะเอาตงั้ สามตวั ‛ ‚ก็ไมไ่ ด้อยากได้ตวั นีห้ นิ‛

‚งนั้ กเ็ อาตวั นีไ้ ป‛ มนั วา่ ดทู ่าทางรําคาญเอาเรื่องแล้วถงึ ได้ชกั สีหน้าขนาดนี ้ มนั กระชากต๊กุ ตากระตา่ ยไปจากมือผมก่อนจะล้วงเอาต๊กุ ตาหมสี ีหม่นมา ยดั ใสม่ อื แทน ไอ้สขุ สนั ต์โว้ย! ไมไ่ ด้หมายความว่ากจู ะเอาตวั นีไ้ หมเลา่ ! ‚กไู มไ่ ด้อยากได้อะ มงึ เข้าใจปะเนี่ย‛ ผมโวยวายแตไ่ อ้ยกั ษ์ก็ไมส่ นใจ มนั เรียกรถได้กข็ นึ ้ ไปทนั ที ทงิ ้ ให้ผมยืนอยขู่ ้างทางเก้อๆ อย่างนนั้ ‚เออ อยากให้กนู กั ก็เอาวะ ของฟรี เหอะ‛ ผมแลบลิน้ ไลห่ ลงั มนั กอ่ นจะหมนุ ตวั เดนิ กลบั คอนโด นกึ ๆ ไปไอ้หมีนี่มนั ก็หน้าตาคล้ายคนซอื ้ เหมอื นกนั แฮะ หน้าเบีย้ วๆ หน้าเหมือนหมีกินผึง้ มาเลย วนั นีถ้ ือว่าเป็นวนั ท่ีผมกบั ไอ้เจ้าของห้อง 305 คยุ กนั มากท่ีสดุ ตงั้ แตย่ ้ายเข้า มาเลย แตว่ ่าถ้าเป็นไปได้ก็อย่าคยุ กนั อีกดีกวา่ คยุ ไมร่ ู้เรื่องแล้วยงั จะขี ้ บงั คบั อกี อารมณ์กข็ นึ ้ ๆ ลงๆ ตามไมท่ นั แตย่ งั ดที ่ีมนั เลีย้ งข้าวฟรีละนะ ประหยดั ไปได้อกี หนง่ึ มอื ้ มงึ มีดีกต็ รงนีแ้ หละ ไอ้ยกั ษ์ ให้มงึ สบิ คะแนน ...สบิ สบิ สิบ

EP. 2 ต้ึดตือ ตึดตืออ~ ‚อือ...‛ เสียงนาฬิกาปลกุ ดงั ขึน้ ข้างหวั ผมใช้มือกวาดหาไปทงั้ ๆ ที่ตายงั คง หลบั อย่ตู ามความเคยชิน ตอนนีห้ กโมงแล้ว แสงจากข้างนอกเริ่มสวา่ งขนึ ้ เลก็ น้อย ไอ้เจคนกากในเช้าวนั องั คารได้แตน่ อนบิดขีเ้กียจไปมาบนเตียงอยู่ อยา่ งนนั้ ‚เพิ่งวนั องั คารอย่เู ลย แม่ง‛ นอนดิน้ จนหายเบื่อแล้วก็ได้แตเ่ งยหน้ามอง เพดาน สดุ ท้ายก็ต้องดดี ตวั เองให้ลกุ ขนึ ้ ยืนแล้วเดินโซเซไปอาบนํา้ อยดู่ ี พอ โดนนํา้ เย็นๆ มนั ก็คอ่ ยตน่ื ขนึ ้ มาบ้าง หลงั จากที่ทําธุระส่วนตวั เสร็จเรียบร้อยกเ็ กบ็ ของใสก่ ระเป๋ าเตรียมจะออกไป ทํางาน ‚สวสั ดีไอถ้ งุ เซเวน่ วนั นีม้ ีอะไร ไหนดซู ิ‛ ดเู หมอื นจะกลายเป็นอีก หน่งึ กิจกรรมทผ่ี มต้องทําก่อนไปทํางานเสียแล้ว หลงั ๆ ผมชกั เริ่มจะทาํ ใจ ใครจะเอามาวางไว้ให้ก็ช่างมนั เถอะ ตามหามาตงั้ นานถ้าจะเจอก็คงเจอไป นานละ น่ีแสดงวา่ เจ้าตวั คงไมอ่ ยากเผยตวั มากกวา่ ดเี หมือนกนั อยากให้ ฟรีนกั ใชไ่ หม ถ้าอยา่ งนนั้ ก็เลีย้ งมาเลย เลีย้ งทกุ วนั เลยนะ วนั ไหนไมม่ ีมา วางจะเขียนโพสอิทแปะทวงท่ีหน้าประตทู กุ วนั เลย และแล้วอาหารสําหรับเช้าวนั นีก้ เ็ ป็นขนมจีบ ซาลาเปา นมถวั่ เหลอื งแล้วก็ โอนิกิริอีกอนั ดทู า่ ทางไอ้คนที่เอามาให้น่ีจะรู้จกั คณุ คา่ ทางโภชนาการดี

ไมใ่ ช่น้อย แตก่ อ็ ดคิดไมไ่ ด้ว่า ถ้าวนั หนง่ึ ผมตายใจแล้วมนั แอบใสย่ าขนึ ้ มา ผมอาจจะตายได้งา่ ยๆ เลยนะ กอ่ นจะเข้าไปในลิฟต์ไมร่ ู้ว่าอะไรดลใจให้ผมหนั ไปมองห้อง 305 วนั นีป้ ระตู ห้องยงั คงปิ ดสนิทเหมือนทกุ วนั นกึ สงสยั นะว่าคนอื่นในคอนโดจะเคยเหน็ หมอน่ีหรือเปลา่ หรือมีแคผ่ มคนเดยี วทร่ี ู้จกั มนั วะ เชี่ย....กคู ิดอะไรเน่ีย น่ากลวั วะ่ ผมส่ายหวั ไล่ความคิดปัญญาออ่ นกอ่ นจะใช้ชีวติ ตามทางของตวั เองตอ่ วนั นีก้ ็เป็ นเหมือนกนั กบั ทกุ เช้า รถสายเดิม เทีย่ วเดมิ เวลาเดิม เดินเข้ามาใน บริษัทท่าเดิม และจบลงที่โต๊ะตวั เดิม ‚ไอ้เจ มงึ มาก็ดลี ะ ดตู รงนีใ้ ห้กหู นอ่ ย‛ นน่ั ! ยงั ไมท่ นั จะได้นง่ั เก้าอี ้พี่บาร์กโ็ ยนงานมาให้อกี ละ ‚พี่บาร์ ให้ผมมงี านตงั้ แตเ่ ช้าเลยนะ‛ ‚เออ เน่ียกกู ็ยงุ่ ไมแ่ พ้มงึ หรอก ดหู น้ากบู ้าง ดู! ตงั้ แต่มีโปรเจคใหมท่ ่ีไอ้ใหญ่ มนั สงั่ มา มงึ วา่ ทงั้ อาทิตย์นีก้ นู อนรวมกนั พอย่ีสิบสีช่ ว่ั โมงหรือยงั !‛ พ่ีบาร์ โวยวายใส่คณุ ใหญ่ หรืออีกอย่างหนงึ่ กค็ ือประธานของเรานน่ั เอง ‘ไอ้ใหญ่’ โค้ดเนมทร่ี ู้กนั ทวั่ ทกุ แผนก ผมเดาได้เลยว่าท่านประธานแกกร็ ู้ แต่ กเ็ รียกได้แคต่ อนนีเ้ท่านนั้ นะ ถ้าเกิดว่าเอาโค้ดเนมนีไ้ ปเรียกข้างนอกคอื จบ กนั ‚เคลยี ร์เสร็จแล้วกเ็ อาบญั ชีไปให้ฝ่ ายตรวจสอบตอ่ ด้วย แล้วอย่าลืมทํา สําเนาเอกสารชดุ เมื่อวานนีไ้ ปวางไว้บนโต๊ะกภู ายในเที่ยงนีน้ ะ‛ สงั่ สง่ั สง่ั ... พอสงั่ จบ พ่ีแกก็ปลีกตวั กลบั เข้าไปในคอกน้อยแสนรัก เฮ้อ เห็น ใจชีวิตพี่แกนะ แตจ่ ริงๆ แล้วพ่ีบาร์ก็เป็ นคนหนง่ึ ท่ีทํางานคอ่ นข้างเก่ง เพราะ

พี่แกจดั การเวลาได้เก่งมากๆ ผมละ่ นบั ถือ ว่าตามจริง ในที่ทํางานน่ีผมสนิท กบั พ่ีแกท่สี ดุ แล้วมงั้ มา ไอเ้ จ ทางานไดแ้ ลว้ มึง ผมตบแก้มตวั เองเรียกสติ กอ่ นจะเร่ิมสะสางงานทไ่ี ด้รับมอบหมาย 12:15 น. ‚โอ้ย แก ได้ข่าวว่าทา่ นประธานไปกิ๊กกก๊ั กบั ดาราคนนนั้ อกี แล้ว‛ ‚คนไหนวะพี่‛ ‚เอ้า! ก็มล มลธิดาไง คนท่ีแสดงเป็ นตวั โกงบ่อยๆ อะ!” ‚ไมร่ ู้จกั วะ่ พี่‛ ‚โอ้ย แกจะไปรู้จกั อะไรยะอเี จ!” วา่ เสร็จผมก็โดนจิม้ หวั ไปทหี น่งึ ผมลงมานง่ั กินข้าวมือ้ เท่ียงที่ร้านข้าวแกงใกล้ๆ บริษัท มากบั แก๊งเดิม ได้แก่ ผม เจ๊พิม และพี่ปลาวาฬ ทงั้ หมดเป็ นพี่ๆ ในแผนกเดียวกนั เจ๊พิมเป็นคนที่ อย่ใู นบริษัทนีม้ านานพอสมควร เป็นคนที่รู้เรื่องภายในบริษัทนีแ้ ทบจะทกุ เร่ืองอย่างกบั เป็นคนวางโครงในพิมพ์เขียว สว่ นพ่ีปลาวาฬ สาวประเภทสอง นกั บญั ชี บอกเลย... คนนีก้ ็ไมธ่ รรมดา เร่ืองราวข่าวสารตา่ งๆ นานา พี่แกรู้ ไปหมด ผมละ่ โคตรจะเคารพพแี่ กเลย ‚เนี่ย อนั ทจี่ ริงวนั นีห้ นไู ปเจอยยั ไก่มาพี่ วนั นีม้ นั หิว้ ปราด้ามา! น่ีละ่ นกึ อยากจะรู้นกั วา่ มนั ยงั ไง‛ ‚โอ้ย! ดไู ปเร่ือยๆ เด๋ียวมนั ก็โป๊ ะออกมาเองแหละ‛

‚ผมฟังพี่กบั เจ๊ไมเ่ คยรู้เร่ืองเลยวะ่ ‛ สดุ ท้ายผมก็ต้องพดู ประโยคนีอ้ อกมา ก็ มนั จริงน่ีหวา่ คนอย่างผมน่ีจดั เข้าประเภทผ้ชู ายท่ีทงั้ กาก และโงไ่ ด้เลย คือกู ไมร่ ู้เร่ืองผ้หู ญิงเลยจริงๆ ‚อยา่ งนีไ้ ง มงึ ถงึ ไมม่ ีแฟนสกั ทีนะ่ อเี จ หน้าตามงึ กไ็ ม่ได้แย่ แต่มงึ อะ บ้างาน เหมือนอีพี่บาร์ ระวงั เถอะ! ได้งานแตไ่ มไ่ ด้เมยี แล้วมงึ จะรู้สกึ !” พ่ีปลาวาฬ ว่ากอ่ นจะจิม้ ไส้กรอกแล้วชีห้ น้าผม จกุ ...จกุ ฮืออออ~ ผมไมอ่ ยากเป็ นแบบพี่บาร์อะ ขอร้อง ไมเ่ อา ไมอ่ ยาก ตายคางาน ‚แกกไ็ ปว่ามนั เดี๋ยวน้องมนั ก็หาได้เองนน่ั แหละ‛ ‚จริงๆ ตอนแรกที่มนั เข้ามาอะเจ๊ หนวู ่ามนั งานดีมากเลยนะ แตอ่ ย่างวา่ หนู วา่ อีน่ีเป็ นผวั หนไู มไ่ ด้อะ ไมไ่ ด้จริงๆ ‛ ‚โห พดู อย่างกบั ผมอยากเป็ นผวั พี่อะ‛ ‚เอ้า! อีเจได!‛ ผมรีบลกุ หนีออกจากโต๊ะก่อนจะโดนจานปาใสห่ วั หยอกนิด หยอกหนอ่ ยเป็ นสสี นั พอ ผมลกุ ไปจ่ายเงินก่อนจะเดินหิว้ ข้าวกลอ่ งอีกอนั ขนึ ้ ไปฝากพ่ีบาร์คนบ้างาน ไมร่ ู้ป่ านนีก้ ินไส้ตวั เองหมดไปเป็นเมตรแล้วหรือยงั ‚ช้า กหู วิ !” ‚อ้าว นี่อตุ สา่ ห์ไปหวิ ้ มาให้นะเว้ย‛ ผมวา่ กอ่ นจะยื่นข้าวกลอ่ งให้ชายหน่มุ วยั สามสิบต้นๆ ทร่ี ูปร่างหน้าตาค่อนข้างจดั ได้ว่า ถ้ามีวนั หยดุ เจ็ดวนั เขาไม่ ควรหยดุ แตเ่ ขาควรไปวฒุ ิศกั ด์ิคลินิกดว่ นๆ ‚พี่บาร์ พ่ีโทรมมากเลยนะช่วงนี‛้

‚เออ ไอ้ใหญ่มนั กวนตีนไง สงั่ งานกแู ตล่ ะอย่าง‛ ‚เอาน่าพี่ งานแลกเงินไง‛ ผมปลอบใจ ‚พ่ีบาร์...‛ ‚ว่า?‛ อี๋...พี่มงึ ตอนนีโ้ คตรอบุ าทว์อะ ไมก่ ลืนข้าวกอ่ นแล้วคอ่ ยตอบน้องวะ แล้วดู มือหน่ึงก็ตกั ข้าว อีกมอื ก็พลิกแฟ้ ม ข้าวก็ติดแก้มไปน่นู ซกมกวะ่ ‚พี่มคี นคยุ อยไู่ หมวะช่วงนี‛้ ‚นี่มงึ มาเรื่องนีไ้ ด้ไงวะ‛ ‚คอื ผมอะ... อยากมีแฟนวะ่ พ่ี แตผ่ มไมร่ ู้จะไปหาจากไหน เนี่ย เข้าเฟสทไี รก็ เจอแตเ่ พ่ือนไปเที่ยวกบั แฟน แม่งกอ็ ยากมโี มเมนท์นนั้ บ้างอะ‛ ผมพลา่ ม ออกไปเร่ือยตามความคิดของตวั เอง พดู ตรงๆ เลยนะ ผมละ่ เสยี ้ นมาก เสยี ้ นอยากจะมคี วามรักเนี่ย เวลาเห็นใคร รักกนั แล้วมนั คนั ใจวะ่ ตงั้ แตจ่ บมหาวทิ ยาลยั มา ผมเองก็ยงั ไมเ่ คยจะมีแฟน เลย! ไอ้ตอนเรียนกม็ ีแคค่ นสองคน แต่คบแปปๆ ก็เลิก แล้วดู ทิง้ ชว่ งมานาน จนอายจุ ะปาไปสามสบิ แล้วอะ ผมไม่ไหวกบั ตวั เอง ณ จดุ นีม้ าก ฮือออ~ ‚มงึ บน่ ตรงนี ้แตอ่ ย่าไปบน่ ตรงอนื่ นะ‛ ‚ทาํ ไมวะพี่‛ ‚เขาจะบอกว่าเพราะหน้ามงึ อะทท่ี ําให้เป็ นหมนั แบบนี ้ไมไ่ ด้เก่ียวกบั สถานที่เลย‛ ไอพ้ ีบ่ าร์! เล่นกูแลว้ ไหมล่ะ ‚โอ้ยพ่ี ผมก็ไมไ่ ด้แย่ปะวะ‛ ‚เฮ้อ มงึ ฟังกนู ะ‛ พี่บาร์กลบั เข้าสโู่ หมดหวั หน้าแผนกอีกครัง้ วางมอื จากทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งกอ่ นจะหนั หน้ามาหาผม

‚วา่ มา‛ ‚มงึ ไมต่ ้องพยายามมากกไ็ ด้ เร่ืองบางเร่ือง อะไรบางอย่าง มงึ ยิ่งพยายาม มนั กย็ ิ่งไมถ่ งึ ‛ ‚ทําไมอะ‛ ‚โว้ย! ไอ้เหยี ้ กอู ตุ ส่าห์พดู ให้มนั เท่‛ พี่บาร์โวยวายก่อนจะหมนุ ตวั กลบั ไปทาํ กิจกรรมของตวั เองตอ่ โดยไมส่ นใจผมอกี เลย ผมนงั่ คยุ กบั พี่แกอีกสกั พกั ถงึ กลบั ไปท่โี ต๊ะของตวั เอง แต่ถงึ อย่างนนั้ มนั กม็ บี างสิ่งบางอยา่ งอยใู่ นหวั ผม ตลอด ยง่ิ พยายามกย็ งิ่ ไม่ถงึ ? อะไรวะ ไมเ่ ข้าใจ ไหนบอกวา่ ความพยายามอย่ทู ี่ไหน ความสําเร็จอย่ทู ี่นนั่ ไง 18:00 น. กลบั มาอย่ทู ่หี ้องคนโสดตามเดมิ เพิ่มเตมิ คือนง่ั กินมาม่าเหงาๆ วนั นี ้ หลงั จากเลิกงานผมก็ดง่ิ กลบั มาท่ีห้องเลย เสยี บนํา้ ร้อน ต้มมาม่า ลวกไข่ อาบนํา้ แต่งตวั หอบหมอนหอบแมคบ๊คุ มานง่ั ท่ีโซฟาตวั โปรด โอโห... นี่มนั อาหารคํ่าแบบเจไดสไตล์มาก นง่ั ดซู ี่รีย์ Netflix ยามเย็น คือไม่ มีอะไรจะดไี ปกว่านีแ้ ล้ว ก๊อก ก๊อก ‚ใครวะ‛ ยงั ไม่ทนั ท่จี ะได้เลอื กซรี ี่ย์ เสียงเคาะประตหู ้องกด็ งั ขนึ ้ มาขดั และ พอผมเปิ ดประตอู อก ผมกเ็ จอกบั หมีควายตวั สีนํา้ ตาลเจ้าของห้อง 305 ยืน อยหู่ น้าห้อง มนั กําลงั ใช้สายตาขม่ ขผู่ ม ทงั้ ๆ ท่ีมนั ยงั ไมไ่ ด้พดู อะไรออกมา ‚วา่ ไง‛

‚แอร์เสยี ลืมคีย์การ์ดไว้ทท่ี ํางาน‛ ไอ้ยกั ษ์ตอบหน้าตาย ผมคอ่ นข้างที่จะงง นิดหน่อย ว่ามนั ต้องการจะสื่ออะไร แล้วเรื่องที่มนั ว่ามา มนั เก่ียวอะไรกบั ผมด้วย ‚ต้องรอพรุ่งนีเ้ช้า เขาจะเอามาให้‛ ‚อา่ ... แล้วไงอะ‛ ‚ขออยดู่ ้วยคืนหนึ่ง‛ ‚ออ่ ...‛ ผมพยกั หน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ ‚ห๊ะ!!!” เดยี๋ วก่อนนะ เม่อื กีน้ ีไ้ อ้ยกั ษ์มนั พดู ว่าไงนะ ขออยดู่ ้วยงนั้ เหรอ ‚เฮ้ยๆ เด๋ียวก่อนดิ‛ จ่ๆู ไอ้หมียกั ษ์หน้ามนึ ก็เดินทาํ หน้าง่วงๆ เข้ามาในห้อง ของผมอย่างถือวสิ าสะ ‚ห้องเหมือนเจ้าของเลย‛ ‚เฮ้ๆ ! ใครอนญุ าตให้มงึ เข้ามา ออกไปเลย‛ ผมทถี่ กู คกุ คามรีบวิง่ มาดกั หน้าไอ้หมยี กั ษ์กอ่ นจะออกแรงดนั ให้มนั กลบั ไปยงั รังของมนั เอ้ะ...แตห่ ้อง มนั เข้าไมไ่ ด้นี่หวา่ ? แตม่ นั ก็ควรทีจ่ ะไปอย่กู บั คนอ่ืนท่สี นิทมากกว่ากรู ึเปล่า วะ! ‚มงึ ไง‛ ‚กไู ปอนญุ าตตอนไหน!” ‚กเ็ ห็นพยกั หน้า‛ ไอ้ยกั ษ์กอดอก กดสายตาลงมองผมเหมือนกบั ถามวา่ จะ เอายงั ไง ‚คอื ตอนแรกมนั เข้าใจผิดไง เลยพยกั หน้ารับรู้เฉยๆ ไมไ่ ด้อนญุ าต‛ ‚คนื เดียว พรุ่งนีเ้ช้าจะออกไป มนั ลืมจริงๆ‛ มนั ยงั คงต่อรองกบั ผม ‚มงึ กไ็ ปหาคนอื่นอย่สู ิ คนที่มงึ สนิทนะ่ !‛ ผมไล่ ทงั้ ออกแรงดนั ทงั้ ดงึ แตด่ ู มนั ดิ ไมข่ ยบั อะไรเลย โอ้โห เหน็ ทกี ตู ้องไปฟิ ตเนตบ้างแล้ว

ออ่ นแอ บอบบางเหลือเกิน ตวั กเู น่ีย ‚เพ่ือนอยไู่ กล ญาติก็อย่ไู กล ทีส่ นิทแล้วอยแู่ ถวนีก้ ็มีแค่มงึ ‛ ว้ออททท! ช่างกล้าพดู ออกมาได้ว่าสนิทกบั กู แหม... กลู ะอยากจะทมุ่ ลงตกึ ‚เราไมไ่ ด้สนิทกนั มงึ กบั กู ไม่-ได้-สะ-หนิด-กนั ! จะออกไปดๆี หรือจะให้กู เรียกรปภ.‛ ผมเลกิ ดนั แล้วถอยหา่ งออกมายืนกอดอกบ้าง เอาละ่ ทนี ีก้ จู ะใช้ไม้แขง็ ! ‚ขออย่คู ืนเดยี ว‛ ‚ไมไ่ ด้!” ‚พรุ่งนีเ้ช้าก็จะไปแล้ว จริงๆ‛ ‚ไมไ่ ด้!” ‚เจได‛ อะ....ไอ้เหีย้ ยย รู้จกั ช่ือกดู ้วย! ‚อย่ามาเรียกชื่อกนู ะ‛ ผมกอดอกแล้วมองมนั อยา่ งเอาเรื่อง ไมไ่ ด้! กจู ะแพ้ไมไ่ ด้ วนั นีเ้ป็นวนั ของกู จะให้ไอ้อที ่ีไหนมาสร้างแลนด์มาร์ก ทบั ไมไ่ ด้! ‚ออกไป‛ ‚ถ้ามขี องแลกเปล่ียนจะให้อย่ไู หม‛ เอาแล้วครับ จ่ๆู ไอ้ยกั ษ์มนั ก็เลน่ ไม้อ่อนกลบั มา ‚อะไร‛ ผมหร่ีตามองด้วยความไมไ่ ว้วางใจ ‚เดีย๋ วเลีย้ งข้าวเย็นหนงึ่ เดือน‛

หยู ยย ใจปํ ้าจงั วะ! เกิดมาเพ่ิงเคยพบเคยเหน็ ยอมจ่ายคา่ ข้าวเย็นหนึ่งเดอื น แลกกบั ห้องพกั หนง่ึ คนื ‚มงึ พดู อะไรออกมาน่ะคดิ ไหม‛ ผมถามกลบั กอ่ นจะเดินเข้าไปหามนั อีก ก้าว ‚แล้วทําไมไม่ติดตอ่ ห้องด้านล่าง เขาน่าจะมีพวกแมก่ ญุ แจ หรือกญุ แจ สาํ รองอะไรพวกนนั้ นะ‛ ‚ทาํ หายหลายรอบแล้ว เขาด่า กรู ําคาญ‛ มนั ตอบกลบั มาด้วยนํา้ เสยี งเฉยๆ กอ่ นจะเดินไปนงั่ โซฟาโดยที่ไมข่ ออนญุ าตอีกแล้ว ‚แล้วใครให้มงึ นง่ั ! แล้วถ้ามงึ ทําหายหลายรอบ ตอนนนั้ มงึ ไปนอนไหน‛ ‚นอนห้องรุ่นพี่‛ ‚แล้วทําไมครัง้ นีม้ งึ จะมานอนห้องกู‛ ‚ก็มนั เอากบั เมยี มงึ จะให้กทู ํายงั ไง‛ ดทู ่าทางมนั จะหมดความอดทนกบั ผมแล้วถงึ ได้ใช้สายตาดๆุ มองกลบั มา ผมเผลอเสียวสนั หลงั วาบไปแปบหน่งึ ไอ้ฉิบหาย กเู ป็ นเจ้าของห้องนะ เว้ย! กตู ้องกลวั มงึ ไหมอะ ‚ไปหาจองโรงแรมถกู ๆ นอนไปกอ่ นดิ‛ ‚กขู อพกั คนื เดียว มนั เปลืองตงั ค์‛ ‚ไมไ่ ด้!” ‚เจได‛ เนี่ย ไมร่ ู้เป็นเหยี ้ ไรอะตวั กเู นี่ย พอมนั เรียกช่ือแล้วเป็ นอนั ต้องจกั๊ จีแ้ ปลกๆ ‚เดยี๋ วเลีย้ งข้าวหนง่ึ เดอื นไง‛ อนั ทจี่ ริง ข้อเสนอก็นา่ สนใจอย่นู า... ให้มนั เลยี ้ งข้าวทงั้ เดือนแบบนีก้ ็ ประหยดั คา่ ข้าวไปได้หลายร้อยนะเนี่ย แลกกบั ท่ซี ุกหวั นอนแคค่ นื เดยี วเอง

ดยู งั ไงๆ ก็ค้มุ อะ แตว่ ่าจะให้ใครก็ได้ที่ไม่สนิทมานอนห้องได้ง่ายๆ แบบนี ้ มนั กก็ ระไรอยู่ ถ้าเป็นผ้หู ญิงก็ว่าไปอย่าง แตน่ ีม้ นั ดนั เป็นหมีตวั ผ้อู ะ กอู ยาก ร้องไห้ ทําไมไม่มผี ้หู ญิงมาขอแชร์ห้องแบบนีบ้ ้างวะ ‚สรุปจะเอายงั ไง‛ ‚เออ! ก็ได้ๆ แตม่ งึ ต้องเลยี ้ งข้าวกตู ามสญั ญานะ กจู ําแม่น! อยา่ เบีย้ ว อยา่ ตกุ ติก‛ สดุ ท้ายแล้ว ผมกอ็ นญุ าตให้มนั พกั ท่ีนี่อย่างอดไมไ่ ด้ อนั นีไ้ มใ่ ช่เหน็ แกก่ ินนะ เว้ย เขาเรียกสร้างสมั พนั ธไมตรี รู้จกั ไหมกลั ยาณมติ รอะ ผมเป็ นคนใจดี ใจ กว้าง ชอบช่วยเหลือคนลําบากไง นี่ไมไ่ ด้หวงั ผลอะไรเลยจริงๆ ‚กแ็ คน่ ี‛้ มนั ว่าสนั้ ๆ ‚ไอ้สสั อย่าเข้ามว่ั !‛ ผมรีบรุดเข้าไปตีมือไอ้สขุ สนั ต์ทนั ทที ีเ่ หน็ วา่ มนั กําลงั จะ ใช้งานโน้ตบุคผม ไอ้น่ีมนั ทําตวั เหมือนเราสนิทกนั ทงั้ ๆ ทไี่ มส่ นิท ชกั จะเนียนใหญ่แลว้ นะมึง ‚นี่จะทําอะไร ดหู นงั ?‛ มนั ยอมผละออกแล้วหนั หน้ามาถามผม ‚เออ! กจู ะดู อย่าย่งุ มาขอกอู ย่แู ล้วกไ็ ปไกลๆ ไปนงั่ มมุ น้นู ไป‛ ผมไลม่ นั ไป นงั่ ตรงเก้าอีอ้ กี ตวั ตรงมมุ ห้อง ไอ้สขุ สนั ต์มองตามก่อนจะหนั หน้ากลบั มา ผมเลือกทจี่ ะไม่สนใจ เสยี บหฟู ังแล้วจดั การเข้าดซู ีรี่ย์เร่ืองโปรดทนั ที สมาธิ ทงั้ หมดจดจ่อไปทหี่ น้าจอจนไมร่ ับรู้อะไรอีก แตพ่ อผ่านไปสกั พกั จๆู่ ผมก็ โดนสะกิดโดยคนข้างตวั ตอนแรกมนั ก็สะกิดเบาๆ แตพ่ อผมตีมนึ ไม่รู้เร่ือง มนั กส็ ะกิดผมแรงขนึ ้ จนในท่ีสดุ ผมก็ต้องถอดหฟู ังออก กดหยดุ เลน่ ชวั่ คราวแล้วหนั หน้าไปเตรียมจะด่าไอ้คนขออาศยั ‚อะไรของ…”

‚กินซะ‛ ผมก้มลงมองนกั เกตทอดกบั ข้าวกลอ่ งท่ีถกู ย่ืนมาให้ ‚จะกินไหม หรือจะให้ป้ อน เอาไป‛ นบั ว่าเป็นประโยคที่ยาวที่สดุ ที่มนั เคย พดู กบั ผม ‚ไมต่ ้อง กมู ีมาม่า กู…อ้ะ มาม่ากลู ะ่ ! มงึ เอาไปไหน!” ผมโวยวายทนั ทเี มื่อไมเ่ หน็ ต้มยําก้งุ นํา้ ข้นสดุ ท่ีรักวางเคยี งข้าง ‚เอาไปทงิ ้ ไมม่ ีประโยชน์‛ หา! มามา่ กู ทําแบบนีไ้ ด้ไงวะเนี่ย โอ้ยย ‚มงึ ทําอะไรของมงึ เน่ีย ไม่ต้องย่งุ กบั กไู ด้ไหม กชู กั จะหมดความอดทนแล้ว นะ นงั่ เฉยๆ ดิวะ ถ้าทาํ ไมไ่ ด้ มงึ ก็ออกไปจากห้องกู!” ‚แปลวา่ มงึ จะไมก่ ินน่ี?‛ มนั วา่ กอ่ นจะชขู ้าวกลอ่ งขนึ ้ แหม มงึ มาเทมาม่ากทู งิ ้ แล้วกจู ะแดกอะไรละ่ ! ‚กิน! ไอ้เหยี ้ !‛ สดุ ท้ายผมก็รับมา ‚กแ็ คน่ นั้ จะโวยวายทําไม‛ ‚เสือก‛ พดู จบผมก็โดนมนั ข่มขดู่ ้วยสายตาไปหนึ่งดอก อะไรละ่ ก็มงึ ทําตวั แบบนนั้ จริงๆ อะ น่ีกดู า่ แค่นีน้ ี่ยงั น้อยไปนะ ‚อย่าพดู คาํ หยาบ‛ มนั สง่ั ออกมาเรียบๆ ก่อนจะตกั ข้าวในกลอ่ งของตวั เอง กินบ้าง ‚อยา่ เสอื ก‛ ‚เจได‛

เอ้า ไอ้นี่...ผมตดั รําคาญ ทําเป็นไมส่ นใจด้วยการจบั หฟู ังยดั หตู วั เองแล้วกด เร่ิมเล่นอีกครัง้ รอบนีเ้พ่ิมเสยี งด้วย ทีนีม้ นั เรียกอะไรกจ็ ะไม่หนั ละ ข้าวนี่ก็ ถือว่าเป็นคา่ ไถ่โทษท่ีมนั เอามามา่ ไปเททิง้ แล้วกนั เหอะ! แหยมใครไมแ่ หยม มาแหยมกบั ไอ้เจคนงก มงึ กต็ ้องเจอแบบนีแ้ หละ

EP.3 วนั นีเ้ป็นวนั ศกุ ร์ นบั ตงั้ แต่วนั นนั้ ผมกไ็ มไ่ ด้เจอไอ้สขุ สนั ต์อีก วันนนั้ เหตกุ ารณ์จบลงทีผ่ มไลม่ นั ไปอาบนํา้ แล้วให้มนั นอนโซฟา ซง่ึ มนั ก็ทํา ตามแต่โดยดี ไม่มีปัญหาอะไร ตอนนนั้ มนั บอกง่ายจนผมรู้สกึ สงสยั เลก็ น้อย แตพ่ อตื่นเช้ามาผมก็ไมเ่ จอมนั แล้ว เจอก็แตต่ วั แทนเป็นข้าวต้มปลาร้อนๆ วางอย่หู น้าห้องตามเดมิ กบั กาแฟแก้วหนึ่ง ไมม่ จี ดหมายน้อย ไมม่ ีโพสต์อทิ ไมม่ อี ะไรเลยทีบ่ ่งบอกถงึ ความป็ นเจ้าของได้ และจากวนั นนั้ เหตกุ ารณ์ก็ ดําเนินไปแบบเดมิ ตื่นมาตอนเช้าพร้อมถงุ เซเว่น แตไ่ มเ่ คยเห็นเจ้าของ หรือ แม้แตเ่ งาหวั ของไอ้เจ้าของห้องตรงข้ามด้วยซํา้ เอ้อ! แล้วกจู ะไปนกึ ถงึ มนั ทําไมเนี่ย แต!่ !! ในท่สี ดุ อาทิตย์นีก้ ็กําลงั จะผา่ นไปอีกหนงึ่ อาทิตย์ ‚มงึ อย่าทําหน้าตลกแบบนนั้ มงึ มาน่ี เอาน่ีไป‛ นนั่ ยงั ไมท่ นั จะได้ดีใจสดุ ๆ ไอ้ตวั มารอย่างพ่ีบาร์ก็ดนั มองเห็นแล้วเรียกให้ ไปคาบงานทนั ที ผมทําหน้ามยุ่ แต่กย็ อมไปเอามา ‚ให้ผมดีใจหนอ่ ยก็ไมไ่ ด้ เฮ้อ... เออ! แล้วพี่ไมม่ แี พลนไปไหนบ้างออ่ วนั ศกุ ร์ ทงั้ ที‛ ‚แล้วมงึ จะให้กไู ปไหน‛ พี่บาร์ตอบกลบั โดยท่ีไมไ่ ด้มองหน้าผม เวลาทพ่ี ่ีบาร์ ใสแ่ วน่ แล้วทําหน้าซเี รียสเอางานเอาการแบบนีแ้ มง่ โคตรจะหล่อเลย แตค่ ดิ อีกทีกง็ นั้ ๆ อะ ส้ผู มไม่ได้สกั นิด

‚กไ็ ปร้านไอ้น่ีไงพี่ ร้านท่เี พ่ิงมาเปิ ดใหมข่ ้างซอยนี่ไง เห็นพวกเจ๊ๆ แกพดู กนั ผมเลยอยากเสนอ‛ ‚มงึ ดกู นู ะ สภาพกแู บบนีม้ งึ ยงั จะให้กรู ่อนอกี เหรอ‛ พ่ีบาร์ยอมละสายตา จากจอคอมฯ แล้วหนั มาจ้องผม เหยี ้ แล้ววว... สภาพพี่แกตอนนีเ้หมือนซอมบีม้ ากอะ ไมร่ ู้วา่ ทา่ นประธานคน ใหมจ่ งเกลียดจงชงั อะไรพี่บาร์นกั หนา เรียกใช้งานทกุ วนั ทงั้ ทาํ งานตาม หน้าที่ ไหนยงั จะต้องไปคอยรองมอื รองเท้าอีก น่าสงสารเนอะ ‚แหะ ส้ๆู พ่ี‛ ‚พี่บาร์คะๆ‛ และยงั ไมท่ นั ทผี่ มจะได้กลบั ไปยงั โต๊ะทํางาน เสยี งหวานใสของ ผ้หู ญิงอีกคนในบริษัทก็ดงั ขนึ ้ ไอ้พ่ีบาร์นี่ก็ไมม่ ีความออ่ นโยนใดๆ ตีหน้า ยกั ษ์ใสน่ ้องเขาทนั ที ‚ทา่ นประธานเรียกพบคะ่ ‛ ‚บ้าเอ้ย!” เอาเป็นว่า...ผมกลบั ไปทาํ งานของตวั เองตอ่ ดกี ว่า และแล้วก็ถึงเวลาเลิกงานท่ีผมรอคอย ตอนนีผ้ มกลบั มาอยทู่ ่หี ้องแล้ว และ กําลงั แตง่ ตวั เตรียมจะออกไปลลั้ ลาหรรษาตามประสาเพ่ือน กบั เดอะแก๊ง โฉดๆ ของผม อนั ท่ีจริงเพ่ือนสนิทของผมมไี มก่ ่ีคนหรอก นานๆ ทีจะได้เจอ กนั แบบวนั นีส้ กั ที แอบนดั กนั ไว้ทีไรก็ล่มตลอด ในท่ีสดุ กถ็ งึ เวลาสกั ที เย้! [อะ แลว้ มึงเมือ่ ไหร่จะเสด็จวะไอเ้ จ] ‚เออ น่า เน่ีย! กําลงั แตง่ ตวั ‛

[สสั มึงนดั กูมารอมึงแตง่ ตวั ทาไมเหีย้ ไร พวกกูมากนั ครบแลว้ เนีย่ มาชา้ มึง เลีย้ งนะ] ‚เฮ้ย! อยา่ เหีย้ ดิวะ‛ ผมโวยวายเลก็ น้อยใสป่ ลายสาย ก่อนทสี่ ายจะถกู ตดั ไป พิง คนในสายก่อนหน้านีเ้ป็นหนง่ึ ในเพื่อนสนิทของผม เราเป็ นเพ่ือนร่วม คณะกนั มาหลายปี จะเร่ืองดเี ร่ืองเหยี ้ เราตา่ งรู้กนั เน่ีย อนั ท่ีจริงผมกเ็ ร่ิม สงสารพวกมนั ท่ีต้องรอแล้วเลยรีบเชค็ ของให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้อง ผมนง่ั แท็กซมี่ าไม่นานกถ็ งึ ร้านทน่ี ดั กนั ไว้ ทน่ี ี่เพิ่งเปิ ดใหม่ บรรยากาศ คอ่ นข้างดี คนก็มีบ้าง ถงึ จะน้อยไปหน่อยเมอ่ื เทยี บกบั ร้านใหญ่ๆ แตส่ ําหรับ ร้านเปิ ดใหมแ่ ล้วถือวา่ เยอะ ‚มาสกั ที เกือบได้ออกไปตามทีห่ ้องละ‛ ‚เออ กขู อโทษได้ไหมละ่ ‛ ผมเดินมาถงึ โต๊ะกโ็ ดนไอ้พิงจวกทนั ที แหม่ ยงั ไมท่ นั ได้หย่อนก้นเลยนะมงึ นะ ‚มนั มาแล้วก็ดี กจู ะได้กินสกั ที‛ ตะวนั ตดั บท ไอ้น่ีก็เป็นเพื่อนสนิทผมอีกคน มนั ไม่หลอ่ เทา่ ไอ้พิง แตม่ นั เด็ดตรงท่ีมีแฟนคนแรกของกล่มุ แล้วดนั คบกนั มาตงั้ แต่สมยั เรียนมหาวิทยาลยั ด้วย จนตอนนีม้ นั ก็ยงั ไมเ่ ลิกกนั เห็นแว่วๆ วา่ กําลงั เก็บเงินแตง่ งาน เน่ียแหละครับ ตวั อย่างของเพ่ือนท่ีกําลงั จะได้ดี ในชว่ งอายเุ ข้าใกล้เลขสาม แตกต่างจากผมลบิ ลบั ‚มงึ ก็อยา่ รีบเมาไปก่อนละกนั เดย๋ี วลําบากพวกกอู ีก‛ ผมพดู ดกั ไอ้คน คอออ่ นไว้ก่อน ‚แล้วน่ีไอ้นนท์มนั ไปไหนของมนั ‛

‚กไู ปห้องนํา้ มา ทําไม แดกโดยทไี่ ม่มกี ไู มไ่ ด้เหรอวะ‛ ไอ้คนท่ีถกู ถามถงึ เดิน มาพอดี แถมยงั เอามือมายีผมชาวบ้านเขาอกี ‚โอ้ยไอ้เชี่ยน่ี ผมกเู สียทรงหมด‛ นนท์เป็นผ้ชู ายอกี คนหนงึ่ ที่คอ่ นไปทางตี๋ กแ็ น่ละ่ บ้านมนั เป็นเจ๊กร้านทอง สมยั เรียนนะสาวๆ บางคณะมาแอ้วมนั ถงึ ตกึ เลยด้วยซํา้ แตส่ ําหรับตอนนี ้ มนั กเ็ ป็นเกย์ไปแล้ว แฟนมนั ชื่อต้น ตวั เล็กนา่ รักเชียว ‚มงึ จะงอแงไปทาํ ไมวะไอ้เจ มนั กไ็ มไ่ ด้ตา่ งอะไรจากปกติเทา่ ไร‛ นนั่ ดคู าํ พดู คําจามนั น่าถีบฉิบหาย ไมร่ ู้คนน่ารักๆ อย่างต้นเอามนั ลงไปได้ ไง ‚มงึ มา มงึ กม็ าตีกนั เลยเนอะ‛ ‚ทาํ มาเป็ นห้ามศกึ นะมงึ ‛ ผมชีห้ น้าไอ้พิง มนั หวั เราะออกมาได้อย่างน่า หมน่ั ไส้จนผมอดไมไ่ ด้ทจ่ี ะใช้เท้ายนั มนั ไปอกี ตวั การกลบั มาเจอกนั แบบนานๆ ที ไมไ่ ด้มีเร่ืองให้คยุ กนั มากมายอะไรขนาด นนั้ พวกเราแคน่ งั่ ด่ืมนงั่ ชิมบรรยากาศให้เวลามนั ลว่ งเลยไปเรื่อยๆ แลกเปลย่ี นพดู คยุ เรื่องราวของแตล่ ะคน อพั เดทข่าวตา่ งๆ ให้กนั ฟังบ้าง อย่างไอ้พิงกอ็ วดสาวคนลา่ สดุ แตเ่ ชื่อเถอะครับวา่ คนนีผ้ มให้ไมเ่ กินสาม เดือนหรอก คนอย่างไอ้พิงมนั ก็ไปเรื่อยแบบนีม้ าแตไ่ หนแตไ่ รแล้ว แตถ่ งึ จะ ได้บน่ มนั กอ็ ดท่ีจะหนั มามองตวั เองไมไ่ ด้ ผม-เป็น-คน-เดียว-ที่-ยงั -โสด! เน่ีย พดู แล้วมนั จี๊ด ‚มงึ ก็อย่าไปตลกมนั มากไอ้เจ มงึ ยงั ไมม่ เี มยี ไมเ่ ข้าใจพวกกหู รอก‛ ‚สสั !‛ ได้แตด่ า่ แล้วเอาเหล้าเข้าปากไปเงียบๆ

ตอนนีเ้วลาก็ลว่ งเลยมาจนดกึ แล้ว ผมรับรู้ได้เลยว่าตวั เองค่อนข้างท่ี จะกร่ึมๆ ได้ทแี่ ล้วเหมอื นกนั หนั ไปมองไอ้ตะวนั รายนนั้ หงายท้องไปแล้ว ‚เฮ้ยๆ กไู ปห้องนํา้ แปบนงึ นะ‛ ผมบอกเพื่อนกอ่ นจะลกุ ออกจากโต๊ะ เออ พอดกึ แล้วคนแน่นร้านเลยวะ่ สงสยั คนชอบมาที่น่ีกนั ตอนดกึ ๆ นี่ขนาด เดนิ ผ่านโต๊ะมาเกือบสบิ โต๊ะแล้วนะ แมเ่ จ้าโว้ย! ผ้หู ญิงสวยๆ อยทู่ ่นี ่ีเพียบ คนื นีพ้ ี่จะเมาไม่ได้ พี่ห้ามเมาจนลกุ เต้นเสียหมาเดด็ ขาด! และคืนนี ้พ่ีต้อง ได้คนคยุ สกั คนละ่ วะ! ‚โอ้กกกกกกกกกก‛ …แตจ่ ดุ จบของพ่ีคอื ส้วมไมไ่ ด้ อยา่ ตกใจ นน่ั ไม่ใช่เสยี งผม มนั เป็ นเสยี งของอีกคนที่เขารีบวงิ่ พ่งุ เข้ามาใน ห้องนํา้ เม่ือกี ้ผมน่ีตกใจจนเกือบสร่าง ทีแ่ ท้ก็รีบมาอ้วก โถ พอ่ ค๊ณู ณ คงจะหนกั ละสิทา่ ผมเข้าไปในห้องนํา้ ทาํ ธรุ ะส่วนตวั จนเสร็จก็เอานํา้ แปะหน้าเลก็ น้อยพอให้ สดช่ืน เอาวะ! พร้อมลยุ วนั นีก้ จู ะกลบั ตอนร้านปิ ดโว้ยยยยย หลงั จากท่ีเชค็ ความหลอ่ ของตวั เองเสร็จและกําลงั จะออกไปจากห้องนํา้ ก็ เป็นอนั ต้องรีบหลบเข้าผนงั เพราะอีกคนมนั ดนั เดนิ มาเบียด ‚เจได?‛ อะ…โลกแมง่ กลมสสั ! ‚มาทาํ อะไรทีน่ ี่‛ เอ้า กมู าร้านเหล้าคงจะมาสงั่ ส้มตํามงั้ ไอ้นี่! เหน็ หน้าแล้วหงดุ หงิด แตก่ ต็ ้องข่มไว้เพราะกลวั มนั โมโหใส่ ถ้าคนอย่างมนั เลน่ งานผมกลบั นี่ผมเป็นงอ่ ยได้ง่ายๆ เลยอะ

‚ถาม‛ พอผมไมต่ อบก็เลยถามเสียงเข้มขนึ ้ ‚มากบั เพื่อน ถอย จะกลบั โต๊ะแล้ว‛ ‚นง่ั โต๊ะไหน‛ ‚โต๊ะไหนก็เรื่องของกสู ิวะ โตแล้วววว‛ ผมลากเสียงยาวใส่ ผมวา่ นะผมต้อง เมาในระดบั หน่งึ แล้วละ่ ถงึ กล้ากวนส้นตีนมนั ได้ขนาดนี ้นึกๆ แล้วกอ็ ยากจะ ตตี วั เองเหมือนกนั แตเ่ หมือนมนั จะตกใจนิดหน่อย ‚ถอยยย‛ ‚ถามว่านงั่ โต๊ะไหน‛ ‚โอ้ย โต๊ะแถวๆ ระเบียง! พอใจยงั ‛ สดุ ท้ายผมก็ทนไมไ่ หว โวยวายใสม่ นั กอ่ นจะเดนิ ชิ่งออกมา พอมาถงึ โต๊ะ ไอ้พิงก็กําลงั เนียนขอเบอร์สาวโต๊ะข้างๆ อย่พู อดี สว่ นไอ้นนท์ก็กําลงั โทรคยุ กบั แฟนอยู่ รู้สกึ ว่าช่วงนีไ้ อ้นนท์มนั กําลงั ถกู เมียควบคมุ ความประพฤติ ส่วนไอ้ตะวนั รายนนั้ ตอนนีไ้ หลตายไปแล้ว ป่ ู ยา่ คือลงมารับมนั ไปแล้ว ผมถอนหายใจเลก็ น้อยก่อนที่จะเดินมานง่ั เก้าอีข้ องตวั เอง บรรยากาศใน ร้านเริ่มครึกครืน้ ขนึ ้ มาเลก็ น้อย ผมนงั่ ด่ืมตอ่ ไปอีกสกั พกั เสียงกรี๊ดกร๊าดของ สาวๆ โต๊ะหน้าเวทกี ็ดงั ขนึ ้ อะไรวะ? ‚สวสั ดีครับ วนั นีว้ นั ศกุ ร์พบเจอกบั พวกเราวง The Drunk อกี แล้วนะครับ สาํ หรับวนั นีผ้ มกข็ อเน้นมนั ๆ หนอ่ ยแล้วกนั เพราะคนื นีม้ นั คอื Friday night!!” สนิ ้ เสียงคนจบั ไมค์ สาวกทงั้ หลายแหล่กพ็ ากนั กร๊ีดตอบ โห แสดงว่าวงนี ้ ต้องดงั ในระดบั หน่ึงเลยนะนี่ ผมเร่ิมสนใจวงนีเ้ลยหนั ตวั ไปทางเวทเี ตม็ ที่ และแล้วเสียงเบสก็ดงั ขนึ ้ เรียกเสยี งกรี๊ดจากบรรดาแขกได้อีกรอบ แตเ่ อ๊ะ…

เฮ้ย! ‚ไอ้สขุ สนั ต์‛ ผมอ้าปากเหวอทนั ทีท่ีเห็นวา่ ใครเป็นมอื เบสประจําวง โอ้โห คณุ สขุ สนั ต์จากห้องนํา้ เมื่อครู่นีเ้อง ไมอ่ ยากเช่ือเลยว่ามนั จะทํางาน เป็นนกั ดนตรีกลางคืน เสียงดนตรียงั คงดงั กระหมึ่ ขนึ ้ เรื่อยๆ จงั หวะหนกั ๆ เริ่มกระต้นุ ใจผมขนึ ้ มาที ละนิด โอโห…วงอะไรเน่ีย เล่นมนั ฉิบหายเลย ไมอ่ ยากจะเชอื่ เลยว่าไอ้หมี สขุ สนั ต์มนั จะเลน่ ได้มนั ขนาดนี ้ช่วยด้วย ผมอยากโยกวะ่ เท้าเริ่มกระตกุ แล้วเนี่ย ดมู นั เล่นดนตรีก็ชกั จะเพลินดเี หมือนกนั ปกตไิ มเ่ คยเห็นมมุ อะไร แบบนี ้เวลาที่มนั เล่นดนตรีแล้วใช้สมาธิ เอาจริงๆ กแ็ อบยอมรับนะวา่ มนั ก็มี บางมมุ ที่ดดู อี ยเู่ หมือนกนั ร่างนกั ดนตรีน่ีได้ใจสาวๆ หน้าเวทไี ปหลายคน เลย ‚ตราบใดทป่ี ลายท้องฟ้ า…‛ เสยี งครางยานๆ ดงั ขนึ ้ ด้านหลงั เรียกสติให้ผม หนั กลบั มามองสหายของตวั เอง เป็นไอ้ตะวนั นน่ั เองทเ่ี ลอื ้ ยมากอดคอผมไว้ โอ้ยไอ้นี่ เมาแล้วมาเรือ้ นใสก่ ไู ด้เนอะ ‚เฮ้ย! กตู ้องกลบั แล้ว ต้นสง่ั เคอร์ฟิ ว อะน่ีตงั ค์‛ ‚เอ้า ไอ้นนท์มงึ นี่กน็ ะ หา่ !” นนท์พดู แคน่ นั้ ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วออกไปจากร้าน คนทเ่ี คยตะโกน ปาวๆ ในวนั รับน้อง ตดั ภาพมาทปี่ ัจจบุ นั คอื โดนเมยี สง่ั เคอร์ฟิ วต้องรีบกลบั #พ่อบ้านสสั ๆ ‚อะ เหลือมงึ กบั กแู ล้วไอ้เจ‛ ‚ไอ้ตะวนั อีกคน‛

‚มนั เป็นศพไปแล้วมงึ ก็เหน็ ‛ ไอ้พิงพดู กอ่ นจะพยกั เพยิดหน้าไปทางเพ่ือนอีก คนทเ่ี ลอื ้ ยลงไปนอนต่อ เฮ้อ ผมเองก็เห็นด้วยกนั กบั มนั นนั่ แหละ สดุ ท้ายก็ไมว่ ายให้ผมสองคนตาม เกบ็ แนๆ่ ‚คนื นีค้ ้างห้องมงึ ได้ไหม ใกล้ดี กชู กั มนึ ๆ แล้ววะ่ เจ‛ ‚เออ เอาดิ อยากกลบั ยงั ‛ ‚ยงั ! เพลงแมง่ มนั ได้ใจดีวะ่ มงึ ลงไปเอาสกั เพลงไหมเจ ฮา่ ‛ ผมยกนิว้ กลางเป็ นของขวญั ใส่หน้ามนั ไป จากนนั้ เวลาท่เี หลอื ผมเองกด็ ่า มนั บ้าง ร้องเพลงตามบ้าง โวยวายบ้าง เวลาผ่านไปเร่ือยๆ ผมกบั ไอ้พิงกม็ ี มชิ ชน่ั จดั การเหล้าและคา่ เหล้า แตท่ กุ มิชชนั่ ย่อมมีอปุ สรรคเสมอ... ‚พิงงงง ปวดฉี่‛ ‚เรื่องของมงึ งง‛ อ๋อยยย ผมน็อคดาวน์แหล่ว ไม่หวายยแหล่ววว หยกั อว้ กมก่ั ๆ ตอนนีผ้ มไมค่ อ่ ยมีสติรับรู้อะไรแล้ว แรงจะยกตวั จากเก้าอีย้ งั ไมม่ เี ลย เมา เป็นหมาท่แี ท้ทรู เสียงรอบข้างกก็ ลายเป็ นอ้ๆู อๆี ้ ฟังอะไรไมร่ ู้เรื่องละ รู้ตวั แคว่ ่าตอนนีไ้ อ้พิงแม่งชนะ มนั ไม่เมา มนั เลยเป็นคนจดั การเรื่องเงิน และ ตอนนีม้ นั ก็หายไปไหนแล้วก็ไมร่ ู้ โอ้ยย ปวดหวั ‚เจ... เจได‛ ยงั ไมท่ นั ที่ตาปรือจะหลบั ลงไป แรงสะกิดตรงแขนก็ทําให้ผมต้องฝื นลืมตา อีกครัง้ โอ้ยยย ใครว้า... ‚เมาแล้วเหรอ‛

‚เมาบ้านพอ่ มงึ งงง เนี่ยย‛ ‚ใครไปสง่ กลบั ยงั ไง‛ เสยี งใครวะแมง่ ค้นุ หจู งั ‚ไมร่ ู้ๆ โบกๆ‛ ผมยกมือขนึ ้ บนอากาศ แสดงท่าทางให้อีกฝ่ ายดวู ่าผมจะโบก รถกลบั อีกฝ่ ายเงียบไปสกั พกั หนงึ่ ผมเลยรู้สกึ งว่ งขนึ ้ มาอกี กะว่ากําลงั จะ หลบั แตไ่ อ้บรุ ุษปริศนามนั กด็ นั เตะเก้าอีผ้ มสะเทือนจนผมตกใจผดุ ลกุ ขนึ ้ มา ไอ้หยา ใจหายยย ‚จะไปสง่ ลกุ ‛ มนั สงั่ ‚มงึ ครายย สง่ั กอู อ่ ต่อยไหมมม‛ ‚เจ ลกุ ยงั จะไมไ่ หวเลย‛ ‚เฮ้ย อย่ามาจบั บบ ใครวะ‛ ผมสะบดั แขนออกจากการจบั กมุ ก่อนจะพยงุ ตวั เองให้ลกุ ขนึ ้ แตก่ ็รู้สกึ ถงึ การหมนุ รอบตวั เองของโลกจนเซไปเกาะขอบ ระเบียง เหมือนสตมิ นั หายไปกบั การเซ หผู มกลบั มาออื ้ อีกรอบ ฟังอะไรไม่ ออกเลย ตอนนีค้ ือหนกั หวั มาก ไมห่ วายยแหล่ว แอ่กกกก ‚คณุ เป็นใคร ไอ้เจมนั เพื่อนผม เดยี๋ วผมไปสง่ มนั เอง‛ พิงท่ีสร่างเมาขนึ ้ มา เลก็ น้อยเดินกลบั มายงั โต๊ะ แต่กต็ ้องพบว่าเพ่ือนตวั แสบของตวั เองได้เข้าไป อยบู่ นหลงั ของผ้ชู ายท่ไี หนกไ็ มร่ ู้ เออ้ ไอเ้ จได มึงเมาแลว้ จะไปข้ึนหลงั ใครก็ไดไ้ ม่ไดโ้ วย้ ! ‚คนเมาสามคน จะไปกนั ยงั ไง‛ ไอ้คนตวั สงู ถามเขากลบั ถ้าเขาจําไมผ่ ิด เหมือนไอ้ผ้ชู ายคนนีม้ นั จะเป็ นหนึง่ ในวงดนตรีเม่ือตอนดกึ นี่นา เอ๊ะ ไอ้เจมนั รู้จกั คนนีด้ ้วยเหรอ

‚แทก็ ซีไ่ ง โงป่ ะ‛ พิงตอบกลบั กวนๆ ตามประสาคนเมา สายตาก็ยงั คงมอง เพ่ือนท่ีหลบั ไม่รู้เร่ือง แถมยงั อ้าปากนํา้ ลายยืดส่งเสียงอ้อแอ้อย่บู นหลงั ของ อีกคน “…เดีย๋ วไปสง่ ตามมา เอาเพื่อนคณุ มาด้วย‛ ‚เดย๋ี ว! รู้จกั ห้องไอ้เจมนั เหรอ‛ ‚ออื ที่เดียวกนั ‛ ผ้ชู ายคนนนั้ ตอบมาแคน่ นั้ ก่อนทีจ่ ะเดนิ ออกจากร้านไป อ้าวเฮ้ย! เพื่อนก!ู ไอ้แสบมนั โดนหวิ ้ ไปน่นู แล้ว! ‚เฮ้ย! จะไปสง่ ได้ไง…‛ พิงรีบเดินตามไปทนั ทีก่อนจะยดึ แขนอกี คนไว้ไมใ่ ห้ เดนิ ไปข้างหน้า แตย่ งั ไมท่ นั จะได้พดู จบไอ้ผ้ชู ายคนทีแ่ บกเพ่ือนเขามนั ก็หนั หน้ากลบั มามอง ‚อยา่ ! เดย๋ี วเจตก‛ มนั หนั มาห้ามเขาก่อนจะหนั หน้าไปพดู อะไรไมร่ ู้กบั เจไดเบาๆ ซง่ึ เขาเองก็ ไมไ่ ด้ยิน จากนนั้ มนั กเ็ ดนิ นําออกจากร้านไป อะ…อะไรวะเน่ีย…ผ้ชู ายคนนีเ้ป็นใคร เจไดมนั ไปรู้จกั ได้ไง แล้วมนั เสือกดกุ ู ด้วยย ไอ้เหยี ้

EP.4 โอย... สภาพตอนนีไ้ มส่ ามารถบรรยายได้จริงๆ ผมตื่นขนึ ้ มาก็เกือบเทีย่ งของอกี วนั ยอมรับเลยว่ายงั หนกั หวั ไม่หาย ได้แต่นอนกระพริบตาปริบๆ เม่ือคืนภาพ ตดั ไปตงั้ แตต่ อนนงั่ คยุ กบั ไอ้พิงสองคนแคน่ นั้ หลงั จากนนั้ ไมม่ ีภาพจําใดๆ หลงเหลืออยเู่ ลย เดาวา่ ไอ้พิงนนั่ แหละท่ีเป็นคนเกบ็ ศพผมกลบั มาห้อง ตวั เอง ‚ต่นื แล้วเหรอไอ้ตวั ดี‛ ‚พิงงง กแู ฮงค์ มียาปะ‛ ‚มี เอาไป‛ มนั ว่ากอ่ นทีจ่ ะโยนหอ่ อะไรสกั อยา่ งมาให้ ผมค่อยๆ ยนั ตวั ลกุ ขนึ ้ นง่ั โอโ้ ห ไอพ้ ิงมนั เปลีย่ นเสือ้ ใหด้ ว้ ยอะ ดแู ลดีจงั วะ ‚ไอ้ตะวนั ละ่ ‛ ‚นอนอย่ตู รงโซฟา เพ่ิงลกุ เหมือนมงึ นี่แหละ‛ มนั ว่ากอ่ นจะหย่อนตวั ลงบน เตียง ‚เหยด รักเพ่ือนนะมงึ อะ รู้จกั เตรียมหยกู ยาให้เพ่ือนด้วย‛ ‚กไู มไ่ ด้เป็นคนซอื ้ ‛ ผมชะงกั แล้วมองหน้ามนั ‚แล้วใครซือ้ วะ‛ ‚คนเดียวกบั ทีพ่ ามงึ กลบั มา เปลย่ี นเสือ้ ให้มงึ แล้วก็ทําของกินตอนเช้าไว้ ให้อะ‛ ‚หา?‛ ตกใจจนอ้าปากค้างทนั ที

ตายหา่ นี่เมื่อคืนกพู าใครเข้าห้องมาเน่ีย ฉิบหายแน่ รอบนีเ้มาหนกั จนไมร่ ู้ เร่ืองเลยเหรอ \"มงึ เลา่ มาให้ละเอียดเลยนะเจ ไอ้ผ้ชู ายคนนนั้ มนั เป็ นใคร รู้จกั กนั ได้ไง ทาํ ไมมนั ดแู ลมงึ ปานผวั ขนาดนนั้ !\" ‚ผวั บ้านพอ่ มงึ อะ! ใคร! คนไหน?‛ ผมขมวดควิ ้ ทนั ทีก่อนจะใช้เท้ายนั ตวั ไอ้ พิงโทษฐานที่พดู จาไมเ่ ข้าหู ไอ้หา่ พิง มงึ จะล้อเรื่องไหนก็ได้ แตม่ งึ จะล้อกเู รื่องนีไ้ มไ่ ด้! ผ้ชู ายแมนๆ ทงั้ แท่งอย่างกจู ะมีผวั ได้ไง ไอ้เพ่ือนเวร ‚ไอ้เจ! กจู ะไปรู้ไหมวา่ ใคร เด๋ียว… ออ๋ มนั อยใู่ นวงดนตรีท่รี ้านเมอ่ื คืนน่ีหวา่ มือเบสมงั้ ‛ เด๋ียวนะ มือเบสวงเมื่อคนื ... ชดั เลย บรรลยั แล้วกู มือเบสวงดนตรีเมื่อคืนนีก้ ็ไอ้สขุ สนั ต์น่ีหว่า! สสั เอ้ย! มนั เข้ามาในห้องได้อกี รอบแล้ว แถมรอบนีย้ งั มาเปล่ียนเสือ้ ผ้าให้อีก เวรละ เจอกนั คราวหลงั ต้องเตอื นกนั หนอ่ ยแล้วมงั้ ‚สรุปใคร‛ ‚ข้างห้อง‛ ‚มงึ แน่ใจ‛ ‚เออ มนั อย่หู ้องตรงข้ามกเู นี่ย‛ ‚แล้วมงึ สนิทกนั มากเหรอ‛ ‚ไม่ ไมส่ นิทเลย ไมช่ อบหน้าแม่งด้วยซํา้ ไป‛ ‚เหรอ แตเ่ มื่อคืนมงึ ทงั้ เลือ้ ยทงั้ งอแงใสเ่ ขาเลยนะ‛ พิงวา่ กอ่ นจะยิม้ ร้าย เชี่ย ข้อร้องอย่ายิม้ แบบนนั้ กขู นลกุ !

วา่ แตก่ ทู ําแบบนนั้ จริงดิ? เลอื ้ ยใสไ่ อ้หมยี กั ษ์เน่ียนะ แมง่ นกึ ภาพไมอ่ อก เลยวะ่ บรึ๋ยยย ‚อย่าตลกไอ้สสั ! กไู มไ่ ด้ทาํ ‛ ‚เอ้า กเู หน็ เตม็ สองตา นี่ยงั ไมร่ วมท่ไี อ้คนนนั้ มนั พดู เสียงสองเสยี งสามใสม่ งึ นะ ไอ้สสั กมู องภาพมงึ ด้วยฟิ ลเตอร์ใหมเ่ ลย‛ พิงพดู จบกร็ ีบเด้งตวั ขนึ ้ ให้พ้น จากรัศมีการโดนปาหมอนใส่ หมอนใบนนั้ เลยปลิวไปกระแทกหวั ไอ้ตะวนั ท่ี เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องแบบสะลมึ สะลอื ‚ไอ้เหยี ้ ขอบใจ กตู ื่นเลย‛ ‚ไอ้ตะวนั มนั รู้ไหม‛ ผมหนั ไปถามไอ้พิงทีย่ ืนเดาะกระพ้งุ แก้มอยขู่ ้างๆ มนั ยิม้ กวนตีนก่อนจะตะโกนออกไป ‚ตะวนั ไอ้เจมีผวั !” ‚ห้ะ!” ‚ไอ้สสั พิง! ไอ้เหยี ้ ผวั บ้านพอ่ มงึ อะ‛ ผมดา่ กลบั พร้อมชนู ิว้ กลางใสไ่ อ้เพ่ือน เวรทนั ที มนั ยงั ไมห่ ยดุ นะ นี่ยงั มีแลบลิน้ ปลิน้ ตาใสอ่ กี ‚โอ้โห…เพ่ือนเจไดครับ ถ้ามงึ เหน็ อย่างที่กเู ห็นเมอื่ คืนรับรองมงึ จะไมเ่ กรีย้ ว กราดแบบนี ้มงึ กลายเป็นน้องน่มุ ๆ อย่างกบั ต้นเลยกจู ะบอก อ้อนเก่ง อะไร เกง่ แหม…” ‚จริงเหรอวะไอ้พิง‛ ตะวนั ถาม ‚เออดิ งอแงงือ้ ๆ สสั !‛ ยงั ไมท่ นั จะรอให้มนั ได้แสดงทา่ ทางสะดีดสะดิง้ จบ ผมก็จดั การใช้เท้าเปลา่ ยนั สะโพกจนมนั ถลาไปชนผนงั ห้องทนั ที นี่คือ ตวั อย่างของการกวนตนี คนแฮงค์ มนั ก็จะโดนอะไรแบบนี ้ งอแงบ้านมงึ อะ กเู คยทําอะไรแบบนนั้ ซะที่ไหน ไม-่ เคย-ทํา-โว้ย!

ไอ้พิงมนั มวั่ แนๆ่ ไมก่ ็คดิ ไปเองเป็นตเุ ป็นตะ เมื่อคนื มนั ก็เมาน้อยกว่าผมนิด เดยี วเท่านนั้ แหละ ‚โอ้ย มงึ สองคนเลิกตีกนั เหอะ ไปๆ กเู ห็นมขี ้าววางอยบู่ นโต๊ะ กกู ินเลยนะ หิววะ่ ‛ ‚ห๊ะ ข้าวใคร กไู มเ่ คยทงิ ้ ข้าวไว้ข้ามคืน‛ ผมรีบคว้าแขนไอ้ตะวนั ไว้กอ่ นมนั จะเดินออกไป ‚ก็พ่อหน่มุ มอื เบสคนเมือ่ คืนเขาทําไว้ให้เมื่อเช้าเน่ีย เขาออกไปจากห้องมงึ ตอนเจ็ดโมงกวา่ กลู กุ มาฉี่เลยเหน็ เขาพอดี‛ ไอ้พิงสา่ ยหน้า ‚กบู อกมงึ แล้วไง แมง่ ไมเ่ ชื่อกเู อง‛ ไอ้พิง มงึ นี่ชกั จะรู้ไปทกุ เร่ืองเลยนะ มงึ เป็ นกล้องวงจรปิ ดประจําห้องกหู รือ ไงวะ ‚มงึ ๆ แล้ววนั นีห้ ้องกมู ีถงุ อะไรมาแขวนไว้ไหม‛ ‚กยู งั ไมไ่ ด้ออกไปข้างนอกเลย ทําไมวะ อ๋อ ที่มงึ เลา่ ให้ฟังใช่ปะ เขายงั ไม่ หยดุ อีกหรอวะ‛ ไอ้พงิ กอดอกพิงประตู ผมได้แตพ่ ยกั หน้าตอบกลบั ไป ‚ตอนนี ้กสู งสยั วา่ ไอ้คนท่ีมงึ เหน็ มนั คือคนท่ี เอาถงุ มาให้ก‛ู ‚เฮ้ย แบบนีค้ ือมนั จีบมงึ แล้วปะเน่ีย‛ ‚จีบเหยี ้ ไรละ่ ‛ ผมปาหมอนอีกใบใสไ่ อ้พิง บ้าบอ! ดคู วามคดิ มนั แตล่ ะอย่าง หวงั พง่ึ อะไรมนั ได้บ้างไหมเน่ีย ชงเก่งฉิบ หาย นี่เพ่ือนมงึ นะเว้ย จะประเคนให้ใครก็ได้หรือไง ‚เอ้า ทาํ ขนาดนี ้เทคแคร์ทกุ วนั ขนาดนี ้คนไม่มใี จเขาไมท่ ํากนั หรอก‛

เออวะ่ …หรือจะเป็นอย่างทไี่ อ้พิงมนั วา่ วะ พอมนั พดู มาแบบนีใ้ จผมนี่แกว่ง เลยครับ น่ีถ้าเกิดว่าไอ้สขุ สนั ต์ชอบผมขนึ ้ มาจริงๆ อยา่ งท่ไี อ้พิงว่า ชีวติ ผม คงอย่ยู ากแน่ แคเ่ ห็นหน้ามนั ผมก็หงดุ หงิดแล้วอะ ‚แล้วมงึ ถามเขาแล้วเหรอ วา่ เขาเอามาวางไว้หรือเปลา่ ‛ ‚กถู ามแล้ว เขาปฏิเสธทกุ รอบเลย‛ ‚เอ้า! ไอ้สสั ‛ ไอ้พิงมนั ดา่ ผมกอ่ นจะเดินออกไปจากห้องนอน ทงิ ้ ให้ผมนงั่ หัว ย่งุ อย่กู ลางเตียง ผมนง่ั คิดทบทวนตามทีเ่ พ่ือนพดู แล้วก็อดรู้สกึ จกั๊ จีไ้ มไ่ ด้ ถ้ามนั เป็นอย่างนนั้ จริงนะ ผมก็ไมร่ ู้จะทาํ หน้าอย่างไรตอนเจอกนั อะ โอ้ย! แคร่ ู้ว่ามนั ทาํ อะไร เมอื่ คืนนีก้ ็อบั อายขายขีห้ น้าจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว ฮือออ~ อบั อายสดุ ๆ ตงั้ แตเ่ กิดมา นอกจากกางเกงเป้ าแตกตอนประถมก็มีอนั นีแ้ หละท่ี ทาํ ให้ผมหน้าบางได้ ทงั้ ๆ ท่ีผมเป็นคนหน้าหนามากแท้ๆ เชียว พอเร่ิมเข้าบ่ายสองไอ้เพื่อนทงั้ สองตวั กแ็ ยกย้ายกนั กลบั รัง ผมเลยได้แตน่ งั่ ดู ทวี ีในห้องแอร์เย็นฉ่ําคนเดียว มือก็กดเปลี่ยนชอ่ ง ปากก็คาบไส้กรอกซงึ่ เป็น ไอเทมเดด็ จากถงุ เซเวน่ ประจําวนั ของวนั นี ้นอนอยเู่ ฉยๆ กม็ ีคนเอาของกิน มาให้ โอ้... ชีวติ แฮปปี ส้ สั ๆ กอ้ ก กอ้ ก ‚ใครมาวะ หรือไอ้สองตวั นนั้ มนั ลืมของ‛ ผมพมึ พํากบั ตวั เองกอ่ นจะเดินไป ยงั ประตหู ้อง พอเปิ ดออกกแ็ ทบจะลมจบั เม่อื เจอวา่ คนทมี่ าเคาะเป็นใคร เวรละ่ ...ไอ้หมีสขุ สนั ต์ มนั จะมาโผล่ทําไมตอนนี ้โอ้ย...ยงั ทําใจรับความจริง ไมไ่ ด้เลยอะ

‚กินข้าวยงั ‛ ‚ห้ะ…ออ่ เอ่อ กินแล้ว มธี ุระอะไร‛ ‚นกึ ว่ายงั ไมต่ ่ืน‛ ‚บ่ายสองแล้ว ยงั ไงก็ต้องตนื่ ไหมวะ‛ พอผมพดู ออกไปแบบนนั้ ไอ้สขุ สนั ต์ มนั กเ็ งียบไปพกั หนงึ่ รออย่สู กั พกั จนเหน็ วา่ มนั ไมน่ ่าจะพดู อะไรแล้วกเ็ ลยจะ ปิ ดประตู แต่มนั ก็ดนั ลลี า ทําทา่ เหมือนจะพดู อะไรสกั อยา่ งแตไ่ มย่ อมพดู ออกมาสกั ที ผมเลยเผลอชกั สีหน้าใส่ ‚อะไร มอี ะไร‛ ‚อย่ดู ้วย ข้างนอกมนั ร้อน‛ ‚หา!” ไอ้หมพี ดู แบบเร็วๆ จนผมฟังแทบไม่ทนั แล้วก็พงุ่ ตวั เข้ามาในห้องทนั ที มนั เดนิ ไปยงั โซฟาหน้าทีวี แนะ่ ยงั มกี ารมานง่ั กอดหมอนสดุ ทร่ี ักของกอู ีกนะ! ‚เฮ้ย ออกไปจากห้องกู ห้องมงึ ก็มี ลกุ !‛ ผมเดินเข้ามาหา ใช้แรงดงึ มนั ให้ลกุ จากโซฟา โอ้โห ความรู้สกึ ในตอนนีค้ ือเหมือนดงึ สมอด้วยมือเปลา่ อะ ตวั มงึ ทาํ ด้วยอะไรเน่ีย! ‚เปลือง‛ พดู ออกมาได้ ไอ้เฮงซวย ‚มนั กเ็ ปลอื งไฟห้องกเู หมอื นกนั ‛ ‚เดีย๋ วช่วยหาร‛ ‚ไมต่ ้องมาหารมาอะไรทงั้ นนั้ แคอ่ อกไปจากห้องกกู ็พอ‛ ผมยงั คงรบเร้ามนั อยอู่ ย่างนนั้ แตไ่ อ้หมยี กั ษ์มนั กด็ ไี มส่ นใจใยดอี ะไรผมเลย เอาแตเ่ ลอ่ื นชอ่ ง ไปเร่ือยๆ จนในทสี่ ดุ มนั ก็ไปหยดุ อย่ทู ี่ชอ่ งหนงั ช่องหน่งึ ความจริงผมไมค่ อ่ ย ดหู นงั จากชอ่ งพวกนีเ้ท่าไร ปกตกิ ็ดโู ดยใช้อนิ เตอร์เนต็ เอามากกวา่ บน

หน้าจอเป็ นหนงั แอคชนั่ ชื่อดงั อย่าง Fast and Furious ความจริงแล้วผม ชอบเร่ืองนีม้ าก น่ีกไ็ มไ่ ด้ดนู านแล้วเหมอื นกนั ‚ชอบภาคไหน‛ จๆู่ คนข้างตวั กถ็ ามผมขนึ ้ มา ผมมองหน้ามนั ด้วยความไมว่ างใจ กอ่ นจะถกู ดงึ แขนให้ลงไปนง่ั ข้างๆ เฮ้ย นี่กเู ป็นเจ้าของห้องตวั เองไหมเนี่ย ร่างกายกกู ็บงั คบั ไมไ่ ด้ แย่! ‚อะไร ปลอ่ ย!” เออ เอาไงกเ็ อาวะ ไลย่ ากไลเ่ ยน็ นกั มงึ อยากอยกู่ อ็ ย่ไู ป ทนฟังกบู ่นกดู า่ ให้ ได้กแ็ ล้วกนั สิน้ เดือนคา่ ไฟมากจู ะให้มงึ ออกให้ทกุ บาทเลย ฮึย่ ! ‚ว่าไง ชอบภาคไหน‛ ‚สาม‛ ‚น่ีชอบภาคห้า‛ ‚แล้วไง กไู มไ่ ด้ถาม‛ ‚แล้วทาํ ไมถงึ ชอบภาคสาม‛ ‚ชอบฮาน‛ เหลอื บตามองคนชวนคยุ แบบเนียนๆ อีกครัง้ ‚เลิกถามสกั ทีได้ ไหม จะดกู ด็ ไู ปเฉยๆ อย่ใู ห้เปลืองไฟแล้วยงั จะทําให้รําคาญอีก‛ ผมบน่ กระปอดกระแปด เพราะไอ้หมสี ขุ สนั ต์หนั มองมาทางนีอ้ ย่กู ่อนแล้ว ผมเลย เผลอนึกถงึ คําพดู มวั่ ๆ ของไอ้พิงขนึ ้ มาได้ นกึ ถึงแล้วก็เผลอสะด้งุ แล้วเขยิบ ตวั หนีเนียนๆ ‚ชอบภาคห้า เพราะวา่ คิดวา่ มนั สนกุ สดุ ‛ ‚ภาคสามสนกุ กวา่ เถอะ ดริฟท์กนั มนั หยดทงั้ เร่ืองขนาดนนั้ โคตรสนกุ ‛ ‚แตภ่ าคห้ามนั มฉี ากลากต้เู ซฟกลางเมือง มนั รวมทมี กนั เป็ นครัง้ แรกด้วย‛

‚ภาคห้ามนั ไม่เห็นสนกุ เท่าภาคสามเลย ฮานก็บทน้อยลง‛ ‚แตภ่ าคห้ามนั ..” ‚หยดุ ! พอ! ไมต่ ้องพดู แล้ว ถ้าจะเถียงกบั กเู รื่องนีก้ ็กลบั ห้องไปเลยไป‛ และ แล้วก็เป็ นผมทเ่ี กรีย้ วกราดอีกครัง้ ก็ดมู นั ดิ โอ้ย วอแวอะไรไมร่ ู้นกั หนา ‚นอนได้ไหม ง่วง‛ ว่าจบมนั ก็จบั หมอนมาวาง เอนตวั ลงหนั หวั มาทางผม มนั นอนหงายหน้ามองผมที่นงั่ อยู่ ผมกเ็ ผลอมองหน้ามนั จะวา่ ไปมนั ก็แอบ หลอ่ เหมือนกนั นะ สาวคงตดิ เยอะแน่ๆ ยิ่งเป็นนกั ดนตรีด้วย สาวคงตาม กรี๊ดกนั เป็นแถบ ‚ชอบดหู นงั เหรอ‛ ‚ถามทําไม‛ ‚อยากรู้‛ ‚กช็ อบ‛ รอบนีผ้ มตอบไปตามตรง เกรีย้ วกราดใสม่ นั หลายรอบเดี๋ยวมนั จะ เอาไปโพนทะนาวา่ เจ้าของห้อง 304 ใจร้าย ชอบดา่ ชอบว่า ชอบไล่ (แต่ ทงั้ หมดมนั ก็เกิดขนึ ้ จากความมนึ ของมงึ ทงั้ นนั้ อะ ไอ้หม)ี “Hobb and Shaw กําลงั มา หนงั ภาคแยก‛ ‚ตลก‛ ผมวา่ ชื่อทงั้ สองท่ีมนั พดู ออกมาเป็ นหน่งึ ในตวั ละครของหนงั ทผ่ี ม ชอบครับ และตอนนีไ้ อ้นี่มนั กําลงั พดู ถึงหนงั ภาคแยกขอตวั ละครสองตวั นี ้ จากหนงั หลกั บ้า! จะทาํ จริงเหรอวะ ทําไมกไู มเ่ ห็นรู้เร่ืองเลยอะ ‚พดู เร่ืองจริง‛ ‚มาเม่อื ไหร่‛ ‚กลางปี ‛ มนั ตอบกลบั มาสนั้ ๆ แคน่ นั้

หลงั จากนนั้ เราสองคนก็ไมไ่ ด้พดู อะไรกนั ตอ่ ผมเลิกทจ่ี ะสนใจมนั ก่อนจะดู หนงั ในทีวี ตอนนีใ้ นห้องก็มแี คเ่ สียงทีวีท่ีดงั เราสองคนไมไ่ ด้พดู อะไรกนั อีก แตผ่ มกร็ ู้สกึ ได้วา่ ยงั มตี าค่หู น่ึงกําลงั จ้องมองผมอยู่ ‚จะเอาอะไรอกี ให้เข้าห้องมานอนเปลอื งแอร์ มานอนดทู วี ี มงึ จะยงั เอาอะไร อกี ‛ มนั ไมต่ อบแต่สา่ ยหน้าไปมา ทว่าก็ยงั ไมเ่ ลิกจ้องหน้าผมอย่ดู ีอะ ‚ทาํ หน้าตลก‛ ‚เอ้า! มงึ จะมามองอะไรกลู ะ่ ดทู วี ไี ปดิ‛ ‚พกั สายตาไง‛ ‚มงึ จะมานอนตากแอร์เฉยๆ อะนะ เปลืองไฟกวู ่ะ จ่ายให้กไู หมกไ็ ม่‛ ผม ยงั คงบ่นให้มนั ฟังเรื่อยๆ ยคุ นีเ้งินทองไมใ่ ช่ของหาง่าย ย่ิงกบั ผมท่เี ป็ น พนกั งานบริษัท ถงึ เงินเดือนจะพอกินกเ็ ถอะ แตผ่ มกอ็ ยากเหลือเกบ็ ไว้บ้าง ‚เอามาดิ จะจ่ายให้‛ ‚เออ เดี๋ยวเอาไปแปะหน้าห้องเลย‛ กล้าเสนอก็กล้าสนอง ‚แตต่ ้องให้มาอย่นู ่ีทกุ วนั นะ ไมง่ นั้ ไมจ่ ่าย‛ บ้าไปแล้ว มงึ หาเร่ืองเข้าห้องกจู นได้นะ จะตดิ ใจอะไรนกั หนาวะกบั ห้องกู เนี่ย แอร์มนั เย็นกวา่ หรือยงั ไง ‚จะมาอยากอย่อู ะไรนกั วะ‛ พอผมถามไปอยา่ งนนั้ ไอ้สขุ สนั ต์มนั กด็ นั เงียบ ไมต่ อบอกี ตามเคย มิหนําซํา้ ยงั ชิงหลบั ตาหนีไปอกี

ผมนง่ั มองมนั หลบั ไปทงั้ อยา่ งนนั้ คดิ ดดู ๆี แล้วไอ้สขุ สนั ต์มนั กไ็ มไ่ ด้เลวร้าย อะไรขนาดนนั้ นะ ตดั เรื่องท่ีมนั ชอบวอแวมาทห่ี ้องกบั ปากหมาออกไป มนั ก็ เป็นเพ่ือนบ้านทด่ี ีคนหนงึ่ เออ นี่กย็ งั ไมไ่ ด้ขอบใจทมี่ นั พากลบั มาส่งห้องเมื่อคนื เลย ถงึ แม้วา่ มนั จะ ข้ามเส้นความเป็ นสว่ นตวั ของผมไปหนอ่ ย แตอ่ ย่างไรก็ถือวา่ เป็ นบญุ คณุ ของมนั แมง่ เอ้ย! อยากขอบคณุ นะ แต่มนั กระดากปากอะ จิ๊ๆๆ ‚เมือ่ คืน…” เออ เนี่ยวถิ ีสปาร์ตาร์ ขอบคณุ ตอนหลบั ใจกากปากเก่งท่แี ท้ทรู ‚ขอบใจที่พากลบั แตท่ ีหลงั พากลบั กแ็ คพ่ ากลบั ไมต่ ้องว่นุ วายเพ่ิม‛ ผมพดู เร็วจนลิน้ แทบพนั กนั ใจนี่เต้นต๊บุ ๆ เกิดมาไมเ่ คยขอบคณุ ใครแล้ว ต่ืนเต้นกลวั เขาได้ยินขนาดนีม้ าก่อนเลย ผมหนั ไปมองจอทวี ขี องตวั เองก็ พบวา่ หนงั กําลงั จบแล้วเลยจดั การกดปิ ดทีวซี ะ ถึงอย่างไรตอนนีผ้ มกไ็ มม่ ี อารมณ์ดหู นงั ดอู ะไรแล้ว กลบั ไปนง่ั เช็คเมลอีกนิดหนอ่ ยแล้วกเ็ ข้าไปนอนใน ห้องดกี วา่ เอ…แตไ่ อ้ครัน้ จะปล่อยให้หมอนี่มนั นอนแอ้งแม้งแบบนีก้ ็ไมไ่ ด้ ผมยงั ไม่ ไว้ใจมนั ขนาดนนั้ สรุปแล้วผมก็เลยลกุ ไปเอาโน้ตบ๊คุ คใู่ จกลบั มานงั่ ตรงท่ี เดิม ไอ้สขุ สนั ต์ยงั คงนอนหลบั ตาพริม้ อยู่ ผมถอนหายใจกอ่ นจะดนู นั่ ดนู ี่ไป เร่ือย ‚อือ เตม็ ใจ‛ แตจ่ ่ๆู เสียงติดท้มุ นนั่ ก็ดงั ขนึ ้ ผมน่ีอ้าปากค้างเลย