น้องชาย2

93 “เสรจ็ แลวครบั ผมไปทํางานกอ นนะครบั ” นทั เดิน ออกไป ผมอยากจะย้ือเอาไวแตก น็ ิง่ นายใจราย ใจรายทสี่ ดุ ผม กลบั มาบานกอนงานเลกิ ผม โดยท่ไี มไ ดบ อกใคร ผมทรุดตัวนง่ั ท่ีมมุ หองนกึ ถงึ เหตกุ ารณตา งๆ ท่ผี านมา นึกเห็นหนา ของนทั ที่ลอยข้ึนมา นํา้ ตาของผมก็รืน้ ตาม ผมลกุ ขึน้ ไปควาเบียรก ระปองในตูมานงั่ จบิ ไปเรือ่ ยๆ เสียงใครบางคน เปดประตเู ขามา ผมยงั คงนงั่ นง่ิ ๆ นัทเปด ไฟสะดงุ ทีเ่ ห็นผมนัง่ อยู มมุ หอ ง มอื ยังมีผา พันแผลพนั อยู เลือดยังซึมเปอนออกมา นัท ทรดุ ตวั ลงน่ังขางๆ “ผมรวู าพปี่ วดใจแตผ มก็อยากใหพเี่ ขาใจในส่ิงที่ผมทาํ ” ผมปรอื ตาข้ึนมอง “นายทําแบบนั้นทําไม” ผมกดั ฟนถาม “ผมแคอยาก ชวยนอ ง ผมสัญญาผมจะแตงงานแคใ นนาม ใหเ ด็กไดม พี อ ” ผม นงั่ โงนเงนเพราะความเมา ควา คนรา งบางตรงหนา มากอดแนน “พรี่ อผมไดไหม” เอาอกี แลว ใหร ออกี แลว “ผมสัญญา” นทั สัญญา ผมบดขยท้ี ่ีรมิ ฝป ากบางนน่ั ทันทีอยากใหท กุ ส่งิ ที่ผมรบั รูเ ปน แคความฝน “พ่รี กั นาย นายรใู ชไ หม” นทั พยกั หนา รับรู กอนทจี่ ะจบู ตอบผมคราวนไี้ มใชผมทเ่ี ปน ฝายกระทํา นทั ทําใหผ มรับรไู ดว า นทั ไมไดอยากจะแตง งาน ผมควา รางนัน้

94 นอนเคยี งทเี่ ตียงซกุ ไซรร างบางตามแรงปรารถนา นัทไมด น้ิ หนี เหมอื นทุกครงั้ แตโอนออ น ผอ นตามอยางโหยหาตอบสนองใน บางครั้ง ผมรสู กึ มีความสุขเปน ทส่ี ดุ ลืมตัวกระแทกกระทนั้ แกน กายแทรกซมึ เขาหลอมเปน รางเดยี วอยา งเตม็ แรง คนรา งบาง สะดงุ สุดตวั แทบทุกคร้งั ท่ีผมกระหนาํ่ รางลงไป นทั เหลือบมอง หนาอิม่ เอมเปย มสขุ นนั้ ของผม กอนทนี่ ัทจะฟุบนิ่งลงไปกบั ท่ี นอน ผมตกใจแทบสรางเมาเขยา คนรา งบางประคองขึน้ มาท่ตี กั “นัทๆ พขี่ อโทษ นทั ๆ บาเอย ! น่ีเราทาํ อะไรลงไปอกี แลววะ เนีย่ !” ผมแทบกระโดดลงจากเตยี งควากะละมัง เอาผาชบุ นํ้าหมาดๆ เช็ดหนา เชด็ ตัวอยางเบามือท่สี ดุ ผมทาํ นองรุนแรงจนเลือดสดๆ ซมึ อกี แลว ผมถอนใจเปา ลมออก ปาก ไอแทนเอย ! ไอแ ทน ทํานอ งเจ็บอกี แลว นัทยังคงนอนน่ิงผม เช็ดตัวใหเ สรจ็ ใสชดุ นอนใหแลว นัง่ เฝาทขี่ อบเตียงแลวฟุบหลับ ขา งๆ น่นั เอง นํา้ ทาก็ไมไ ดอาบ มารูสึกตัวอีกที เพราะคนรา ง บางเอื้อมมอื มาลูบที่หนา ของผม ผมรวบมือนั้นมาแนบแกม “พข่ี อโทษ” นทั ยม้ิ ออ น “พ่ีไมตองขอโทษ แคพ ีเ่ ขาใจกพ็ อ” ผมพยกั หนาอยา ง เขา ใจ “เจบ็ มากไหม” นัทสา ยหนา “ผมทนได ไมเปน ไร แคพเ่ี ขา ใจกพ็ อ” ผมยมิ้ นอ ยๆ “แลว นายจะแตงเมอื่ ไร” นทั สา ยหนา

95 “ผมยงั ตอบไมไ ด แตน าจะเรว็ ท่สี ุด ทองนองโตขนึ้ ทกุ วัน” ผมลกุ ขนึ้ อยา งเมือ่ ยขบ “พี่ขออาบนํ้าแปบนะ” นทั ยมิ้ ออ นโยน ไมเ คยสกั ครั้งทจ่ี ะโวยวาย ผมสํานกึ ไดว า มีแตผ มน่ี แหละทห่ี นุ หนั พลันแลนตลอด คราวนี้กเ็ หมอื นกันนทั ตอ งมาเจบ็ ตัวเพราะความเมาผสมความโมโหของตวั ผมเองแทๆ แตนทั ก็ไม เคยโวยวายตโี พยตพี าย อยา งท่ีผมทาํ เม่อื อาบนํา้ เสรจ็ ผมลม ตัว นอนขา งๆ คนรางบางสะดงุ เพราะเจ็บแผล “นายเจบ็ ร”ึ นทั พยักหนา รับ “นิดหนอย” ผมยิ่งรสู กึ ผดิ กอดคนรางบางนงิ่ “นายนอนเหอะ” นัทหลับตาลงอยา งวา งาย เอยกลับบานมาจัดการเรื่องแตง งานเพราะทองท่โี ต ข้ึนทกุ วนั ปาสายดีใจทจี่ ะไดน ทั เปน ลกู เขย แตคณุ นายดาวราย กลบั งนุ งง เพราะรูอยแู กใ จวา ลูกชายเปน อยางไร แตกร็ อใหนทั มาอธบิ ายเอง ซึง่ ผดิ กบั ปา สายและเอยทตี่ างสาละวนกบั การ ตระเตรยี มงาน เอยไดโทรหานัทเพือ่ บอกวนั จัดงาน “พีน่ ัทคะ วนั ท่ี 28 เปนวันงานมงคลของเรานะคะ ” นทั พยักหนา “ครบั นองเอยเดี๋ยวพจ่ี ะลางานไปนะ สวนตอนนพี้ ่ีขอ เคลียรงานกอ น” นทั วางสายลงมผี มมองตามอยา งเศรา ๆ

96 นทั จะตองแตง งานจรงิ ๆ แลวใชไ หม ผมเอนหลังพงิ พนัก เกา ออี้ ยา งเหนื่อยออน ใจผมนซ่ี ิ แทบจะไมม ีกะจิตกะใจทาํ งาน เอาซะเลย นทั เคลยี รง านของตรัย ในสว นทตี่ นเองรับผดิ ชอบจน เสรจ็ สงเมลใหเ อกองกเ พ่ือเตรียมพรเี ซน็ ใหต รยั ไดรับทราบ เอก องกเมอื่ ไดรบั เมลกล็ กุ ข้นึ ชะเงอมองแลว เดินมาหาทนั ที “นายรีบสง งานเหมือนจะไปไหน” นัทเงยหนาขึ้นมอง “เปลา ครับ นอนแกลวมานานอยากทําใหเ สรจ็ ๆ ไป” เอกองกจองมองเหมอื นตอ งการความจริง แตเ ม่อื นัทไมพ ดู เขาก็ ไมอ ยากซัก เสยี งกระแอมดงั ขนึ้ ท้งั นทั และเอกองกหนั ไปมอง “ลกู ตาลมาไดไง ไหนพ่ีหมอบอกวายงุ ปน งาน” ลกู ตาล พยักหนา “อืม เพ่งิ ปน เสรจ็ เลยแวะมาดูสามแี หง ชาตหิ นอ ย” นทั อมย้ิม เอกองกทาํ หนาแปลกใจจนนัทตอ งอธบิ าย “ไมม อี ะไรหรอกครบั พีเ่ อก เขาชอบเรียกผมแบบน้ีละ” เอกองกย ิม้ ขํา “เออน่ี พ่ีแทนไปไหนอะ แก” นัทพยักหนา ไปทางหอ ง ทาํ งานของผม “เออ ลูกตาลเราจะแตง งานนะ” อยนู ทั ก็โพลง ออกมา ลูกตาลขมวดคิ้ว “แตง กะอิพีแ่ ทนรึ” นัทสา ยหนา “เปลา เราจะแตง กะนอ งเอย” ลูกตาลถามสวนทนั ที

97 “เฮอะ! แตง กะยยั แอบ แบว มันใชร ึแก งานน้ีเลา มาไวๆ” นัทขํากบั ทา ทางจรงิ จังของนาง “นองเขาพลาด ฉนั เลยจะชว ย” นทั พดู ไมท นั จบประโยค นางก็ทะลกุ ลางปลอง “ชว ยยังไง เปน พอ ใหรึ แกบา รเึ ปลา อพิ ่ีแทนวา ไง” เอก องกม องหนา นทั ที มองลูกตาลที “เอม่ิ พ่ีไปทํางานกอนนะ” ลูกตาลคาดค้ันนทั ตอ “หะ! ตอบ แกบารไึ ง รูทัง้ รวู า เดก็ น่นั มนั ไมธ รรมดา ตัง้ แตต อนไปเกาะละ ยงั จะไปแตงกะมนั ” ลูกตาลรา ยยาว “แกนี่ ใจออ นไมเ ขา ทา แลวเขาฝากทอ งรยึ งั ” นัทสา ย หนา ดิกเพราะไมรเู ร่ืองเลย “อาว!!แลว แกเชอื่ ไดไ งวา เขาทอ ง อนิ ทั อบิ รา !” พูดจบ นางกล็ ุกขึ้นดึงขอ มือใหน ทั ลกุ ตาม “แกจะพาฉนั ไปไหน” ลูกตาลตวดั หางตามอง นัทสยอง เลยยอมใหจงู ไป นางพาเดนิ มาทหี่ อ งของผม “พ่แี ทน สวสั ด”ี ผมเงยหนา จากเอกสารมองอยาง งงๆ “มีไรกนั ?” ลกู ตาลเปดฉากทนั ที “พี่แทนยอมใหน ทั ไปแตงงานไดไ ง” ผมเหลอื บมองนทั “พี่บารเึ ปลา ?” ผมนกึ ขาํ เออ! ผมลมื ยัยน่ไี ปไดยงั ไง นึกแลวก็ขํา ยัยเอยเอย ! “พกี่ ็ไมไดย อมน”่ี ลูกตาลหยดุ ฟง

98 “เธอก็รูพที่ าํ อะไรไดท ี่ไหน” ลูกตาลเหลอื บเหน็ มอื ทีพ่ นั ผา กอ ซเอาไว “มอื ไปโดนอะไรมา” ผมตอบแบบไมไดสนอะไร “ชกผนงั มา” ลกู ตาลหันมาวากกกนทั ทนั ที ผมนึกขาํ ใน ใจแตสะกดเอาไว “เหน็ ไหมแก แกนมี่ นั จริงๆ เลย เอาเบอรย ยั นัน่ มาน่ี ฉนั จดั การเอง เรว็ ๆ” นัทจดๆ จอ งๆ ลกู ตาลควา หมับกดไลเบอร แลว กดโทรออกทนั ที แลว สงเสยี งหวานเจ๊ยี บทกั ทายคนปลายสาย “นองเอย พ่ีลูกตาลนา พ่ีมาหานทั นัทบอกจะแตง งานพ่ี ต่นื เตน มากๆ เลยอยากจดั ธมี งานเอง ยังไงนอ งมาหาพท่ี ่ีบรษิ ทั ทีน่ ทั ทํางานไดปะ พ่อี ยากชว ยงานเพ่ือนอะ เครๆ จะ พรงุ นเ้ี จอ กัน 09.00 โมงเนาะๆ” ดูเอาเหอะ นางคลองปรดี๊ ทเี ดยี ว แลวนาง ก็ซักตอ “เออ แลวเขาทองกะใครเขาบอกแกปะ” ผมรบี ตอบ แทนนทั “นายรกั ษช ล วิรากานต” ลกู ตาลถึงบางออ “ออ ! นักธุรกจิ เพลยบ อย กําลังถกู ฟอ งลม ละลาย ตอนนี้ หายตวั อยูนา จะหนีออกนอกประเทศไปแลว อะ ” ผมรบี ถาม “เธอรจู ักดวยร”ึ ลกู ตาลยกั ไหล

99 “หนูเขยี นคอลมั นน ิสตนะพี่ ขา วซุบซบิ ไฮโซ ทาํ ไมหนจู ะ ไมร ู อยา งนายคนเนย่ี เขาปด ขาว” ผมพยกั หนารบั รยู ักคิว้ ใหนัท นัททาํ หนา น่งิ ๆ “งัน้ นองเอยเขากพ็ ดู จริง เรือ่ งแฟนไปนอก” ลูกตาลเบะ ปาก ไมชอบใจอยดู ี “แกใจดไี มเ ขาทา” นางยงั บน ไมเ ลิก ผมอมยิม้ นทั ปลาย ตามองผมทําเปน วางมาดน่งิ ๆ แตน ัยนต าบง บอกถงึ ความ ครุนคิด “วา ไงแก! นงิ่ ไมไ ดนะ แกจะเอาชีวิตแกไปผูกกบั เขา ไมไ ดน ะ ฉนั ไมไ ดอ ะไรแตแ กตอ งเขา ใจพแ่ี ทนเขาดวย แกจาํ ตอน น้ันไดป ะ แกเกือบทาํ ใหพีแ่ ทนเสร็จอิเจต รัยอะ ” นัทอมยิ้ม “นี่แกจะบ้ิวมากไปปะ” นทั ถามลกู ตาลบาง “กเ็ ผ่อื แกจะเขา ใจอะไรบางไง” นทั ยกโทรศพั ทเ ตรยี ม กดโทรออก “แกจะโทรไปไหน” ลกู ตาลทําเสยี งดุ “โทรเรียกพห่ี มอ มาพาแกกลบั ไง” ผมอมยม้ิ แอบขํา “พี่แทนอยามาขํา” นานดุ ผมอกี “พผ่ี ิดอะไรอะ ” ลกู ตาลสะบดั เสียงใส “ผดิ ทกุ ตรง กลัวเมียไมเ ขา เรอ่ื ง” ดูนางเอาเถอะ สงสัยมนั กเ็ ปน ความโชคดขี องหมอพอนะ ท่มี แี ฟนท้ัง สวย ทง้ั ฉลาดแบบน้เี ปน แฟน ผมพาลคดิ ไปถงึ รุนลกู วาจะเปน

100 อยางไร คงซปุ เปอรฉ ลาด5555 นกึ แลวกข็ าํ ดี แมเปนนกั เขยี น ระดบั พระกาฬ พอ เปนหมอใสแ วนหนาเตอ ะ! คิดมาถงึ ตรงนกี้ ็ อดอมยิ้มไมได “พี่แทนย้มิ เยาะหนหู รา” อบุ ! ยยั นี่ “เปลา ! ใครจะกลา ” นางหนั ไปส่ังนัท “พรงุ นฉ้ี นั จะมาแตเ ชา นะ ฉันเคลยี รเ อง แกเงียบๆ ไป เขาใจนะ” นทั ขํากบั ทาทางเอาเรื่องของลูกตาล คงมแี ตผมเทานัน้ แหละท่ีรูสึกดี 55555 เพ้ยี งขอใหยัย เอยไมทอ งทเี ถอะ นทั จะไดไ มตอ งแตงงานบาๆ นน่ั นทั ปลายตา มองมาทผ่ี ม ผมย้มิ ยักไหล “พแ่ี ทนไปตดิ สนิ บนอะไร ลูกตาลปะ เนยี่ ” ผมหัวเราะ หึ หึ “พีท่ าํ เรอื่ งแบบนัน้ ไดดว ยร”ึ นทั หนา เจื่อนเลก็ นอ ย “พแ่ี ทนผมขอโทษนะครบั ” ผมยิม้ รบั แตใ นใจโคตรเจ็บ นึกแควา “ทําไมนายตอ งเปนคนดีขนาดนัน้ ดว ยวะ ” อยากใหน อ ง เหน็ แกตัวบาง สักนิดกย็ ังดี 09.00 โมงตรงเปะ! รางบางๆ ของเอยปรากฏตัวขึน้ ที่ หนา เคานเตอรค ณุ จรผี ม นทั และลกู ตาล นั่งรอในหอ ง “พ่จี รีคะ ไมทราบวา พล่ี ูกตาลอยูไหนคะ” คณุ จรเี งย หนาจากเคานเ ตอรย ิม้ หวาน

101 “เชญิ ท่ีหอ งบอสไดเ ลยคะ คณุ ลูกตาลอยใู นน้นั ครา” ยยั เอยสาวเทา เดินตรงไปยงั หอ งน้ันทนั ที กอก กอก เสยี งเคาะดงั เบาๆ ผมสามคน หนั ไปมองทปี่ ระตูเปน จดุ เดยี ว ยัยเอยเปด ประตเู ดินเขา มายกมือ กระพุม ไหวท ุกคน นทั ลุกขึ้นประคองใหน ง่ั เกา อ้ี ลกู ตาลเหน็ แลว หมน่ั ไส แตผ มมองดูดวยสายตาที่วางเปลา!!! “น่งั กอ น นอ งเอย” เอยยิ้มเศราๆ “ขอบคณุ ครา พี่นทั พดี่ กี ับนองเสมอ” นทั ยมิ้ ออนโยน “นทั แกไปทาํ งานเหอะ สาวๆ อยา งฉันจะคยุ กนั ” เอย ทราบดีวา ลกู ตาลไมเ อาเธอไวแ น แตน ทั คือฟางเสน สุดทายทเ่ี ธอจะตองฉวยเอาไวใ หได ฟางเสน นีส้ ําคญั สาํ หรบั เธอมาก ลูกตาลชวนเอยไปนั่งทลี่ อ็ บบ้ี ชน้ั ลางเพอ่ื คุยกนั ผมสนใจกบั กองเอกสารตรงหนา “พีแ่ ทนนองลงไปดา นลา งนะ ปะ เอย” นางไมรอคําตอบ สักนดิ ควา ขอ มือนอ งเดนิ ล่วิ ไปเลย ผมถอนใจ “ทําไมมันยุง แบบน้วี ะ” เมอื่ ถงึ ล็อบบีล้ กู ตาลปลอยแขน เอย แลวเรม่ิ ปฏิบตั กิ าร “เอย พ่ีขอพดู ตรงๆ แบบไมออมคอมนะ” เอยพยกั หนา เพราะรูอ ยูแลว วา ลูกตาลจะพดู อะไร “พี่ไมไ ดไมเ ชือ่ เธอนะ แตพ ีร่ ูวา เพ่อื นพม่ี ันซ่ือ และจติ ใจ ดี” เอยรสู กึ เหมอื นถกู ตบหนา ดว ยคาํ พูด

102 “นองเอยคะ อยาวา พ่ยี ุงกบั หนเู ลยนะ แตพี่อยากใหห นู ฝากทองกบั พหี่ มอพอวันนเี้ ลยไดไหม” นอ งเอยพยกั หนารบั แต โดยดี ลูกตาลรูสึกโลง ใจท่นี างยอม ลูกตาลกดเบอรโ ทรออก หาหมอพอ “นหี่ มอ มีเรอื่ งรบกวน จองคิวฝากทอ งใหห นอยจิ” หมอ พอตกใจกบั คําบอกเลา ของแฟนสาว “หะ!! คณุ ทอ งตง้ั แตเ ม่ือไร คุณนอกใจผมร”ึ หมอแซว ลกู ตาลแยกเขย้ี วตอบ “หมอไมขํา อยามาตลก จะพาเอยไปฝากทอง จองคิว ใหด ว ยอีกสกั พกั จะไปถึง” ส่งั เสร็จนางก็วางสาย หมอพอขาํ นอ ยๆ ไปยงุ อะไรกะเขาเนี่ยลกู ตาล?? หมอพอจองควิ ตอนบา ย ไวให ไดเ ปนคิวแรกของควิ บาย ลกู ตาลพาเอยมานงั่ รอทีห่ อ งพกั แพทยข องหมอพอซึ่งเปน ชวงพกั ของหมอพอ “อะ วาไงกันไปไงมาไงถึงมาดว ยกนั ได” ลกู ตาลคอน ประหลับประเหลือก “หมอ! ก็บอกวา จะมาฝากทองไง ความจําสน้ั รึไง” หมอ พอรบี โบกมือ “หยดุ ๆ พอกอ นคณุ อยาเพ่ิงบน” เอยอมย้มิ

103 “ดูซิ นองเอยขาํ ผมเลย ผมหมายถงึ วา คณุ ไปเจอกันได ยังไง ทาํ ไมมาดว ยกนั ได” ลกู ตาลยกั ไหล “เจอทบ่ี รษิ ัทพแ่ี ทนแลว ฉันกช็ วนมาทีน่ ่ี” หมอพอพยัก หนารบั ทราบ “คุณหิวมยั้ นอ งเอยหวิ ไหม หาไรกนิ กนั กอนดีกวา อกี ตง้ั นานกวาจะไดตรวจ” ลูกตาลรีบลุกทนั ที “หมอเลี้ยงใชไ หม” หมอหนั มาย้ิม “เลยี้ งตลอดชพี เลย สาํ หรับคณุ เนย่ี ” ลกู ตาลทุบอัก๊ !!! “ไมขํานะหมอ” เอยอมย้มิ ช่ืนชมในความความรกั ของคนสองคนผดิ กับตนเองท่ี โดดเดยี่ วคนรักหนหี าย ปลอยใหตอ งเผชญิ โลกอยา งเดยี วดาย ไดแ ตเมนิ หนา มองทางอืน่ เออื้ มมือคอยๆ ลบู ทอ งตวั เอง ลกู ตาล เหลอื บเห็นรสู กึ ผิด เราทาํ รนุ แรงไปรเึ ปลา นางอาจไมเลวรา ย อยางท่ีคิดกไ็ ด แตเ ม่ือเดนิ หนาแลวกต็ องทําตอไปใหจบๆ “ง้ันหาไรกนิ กอนเนาะ นองเอย เดีย๋ วหมอพอจะเลย้ี งเรา กนั ” เอยยิ้มรบั แลว ทัง้ สามกอ็ อกมานงั่ ทานอาหารทีโ่ รงอาหารของ โรงพยาบาล ขางๆ โรงอาหารจะมีรานคา เชน เสอ้ื ผา รองเทา กระเปา มือสอง และของกระจกุ กระจิกอกี มากมาย ลกู ตาลตาโต อยากเดินเพราะอาชพี นกั เขยี นไมค อยมเี วลามากนกั ทจ่ี ะมาเดนิ ทอดนอ งชมตลาด

104 “หมอๆ ฉนั ขอเดนิ แปบ ไดไ หมอะ” ลูกตาลกระตกุ แขน หมอพอ ทําตาละหอ ยออนวอน หมอพอจบั มอื ออก “ไม!” ลูกตาลหนาง้ํา “ทาํ ไมละ” หมอพออมย้มิ “ไม! ปฏิเสธ ฟงใหจบด”ิ ลกู ตาลเรงิ ราชอบใจ จูงมือเอย เดินลวิ่ เขา ไป หมอพอสา ยหนาเอน็ ดแู ฟนสาวทบ่ี างครง้ั ก็เหมือน เดก็ บางครงั้ ก็แกแดดเกนิ ตัว “ตามสบายเลยนะ นอ งเอย” เอยย้ิมนอ ยๆ เดนิ ตามลกู ตาล ลูกตาลชะเงอตรงโนน หยิบตรงนี้ แสนเพลดิ เพลนิ ลล้ั ลา เต็มที่ เอยและหมอพอมองหนา กันหมอพอขาํ นานๆ จะเหน็ แบบ นสี้ กั ที “คณุ ๆ ไปกินกนั เหอะ ผมหิวแลว” ลูกตาลหนั มามอง แตนยั นต าบง บอกถงึ ความเสยี ดาย “ก็ไดๆ” เมอื่ ทานอาหารเสรจ็ เรียบรอย หมอขอตัวไปดู คนไขต อ สวนลกู ตาลกพ็ าเอยไปตรวจและฝากทอง ผลการตรวจ เปนสง่ิ ท่ีลูกตาลไมชอบใจเปน อยางมาก เพราะนอ งเอยเลน ทอ ง จรงิ ๆ อายุครรภไดสองเดอื น ลูกตาลถอนใจจับมอื เอยบบี เบาๆ “สๆู นะเอยพข่ี อโทษทที่ าํ แบบนี้ เอยเขาใจพใ่ี ชไ หม” เอยพยักหนา

105 “หนเู ขา ใจคะ พล่ี กู ตาล หนกู ็ไมอ ยากทําแบบน”้ี เอย สะอืน้ ไห ลูกตาลดึงเอยเขา มากอดแนบอก “สๆู พวกพีจ่ ะชว ยนองเอยเองจะ ” เอยย้ิมท้ังนา้ํ ตา แต ยงั ไมท ันไดค ุยอะไรกนั มาก หมอทต่ี รวจกเ็ รยี กญาติคนไขใหเ ขา หองไปฟง ลกู ตาลรีบลุกขนึ้ ไปตามทห่ี มอเรยี ก “เอม่ิ ..คุณเปนอะไรกับคนไขค รับ” ลกู ตาลตอบทนั ที “เปนพ่สี าวคะ” หมอสตู ฯิ พยกั หนา “คอื งี้ครับ คนไขม ภี าวะโลหติ จาง ถา ปลอยไปเรื่อยๆ จะ อันตรายกบั แมไดน ะครับ คือผมแจง ใหรบั เอาไวในเบ้อื งตน ” ลูก ตาลอ้งึ น่ีเธออาภพั อะไรนักหนาเนี่ยเฮอ! เอยชะเงอ คอมองหมอ กับลูกตาลคยุ กัน ไมน านนักลกู ตาลกอ็ อกมาเอยรีบถาม “พ่ลี ูกตาล หมอวา ไงมง่ั คะ” ลูกตาลยิ้มออนโยน “ไมมีไรหรอกใหดแู ลเธอใหดีๆ ปะ ไปรับยาบาํ รุงกนั ” เอยเดนิ ตามอยางวางา ยลกู ตาลรบั ยาบํารุงยื่นใหส งใหเ อย “อะ ไดละ กินทกุ วนั ดว ยนะ บาํ รุงทั้งเธอและก็หลานดว ย เออ!!เสรจ็ จากน้ีแลวจะกลบั เลยไหม” เอยพยกั หนา “ใชค ะ จะกลับเลยคะ ” ลกู ตาลบบี มอื เอยเบาๆ อีกครัง้ “งัน้ พ่ีไปสง ทท่ี ารถนะ” ลูกตาลพาเอยมาสงทีท่ ารถ จน เอยน่ังในรถเรียบรอ ยจงึ คอยโทรหานทั “นัทแกยงุ อยูไหม” คนปลายรีบตอบวา

106 “ไมอะ แกพูดมาเลย” ลูกตาลรบี สาธยาย “คอื งี้ แกฟงใหด ี ฉันจะไมข ดั ขวางอะไรแกทัง้ นั้น เพราะวา ฉันสงสารเอยวะ” นัทฉงนสนเทห เ ขา ไปอกี “แกรมู ะ นอ งเขามภี าวะโลหิตจางถงึ ขั้นตายไดเ ลยนะ ฉันฟง หมอแลว อง้ึ อะ แก” นทั เองก็อึง้ ไมน อ ย “ฉันเปน หว งนอ งจงั แก” นทั พึมพาํ ลกู ตาลเออ ออ มา ตามสาย นัทถอนใจหนกั หนวงเมอื่ สายจากลกู ตาล มองไปทหี่ อ ง คนขี้เหวีย่ งเห็นกมหนากมตาเซ็นเอกสาร ถว ยกาแฟยงั วางอยจู ดุ เดิม คนขเี้ หว่ียงไมค อยเหวยี่ งเหมือนเม่ือกอ นนทั ถอนใจเบายงั ยากจริงๆ กบั การตัดสนิ ใจครั้งน้ี ใจหนง่ึ กเ็ ปน หวงคนข้ีเหวย่ี ง อกี ใจกเ็ ปน หว งนองเอย ไมว าจะเปนสภาพจติ ใจท่บี อบชํ้า หรอื สภาพกายท่ตี อ งโอบอุม ใครเอาไวอีกคน นทั อดเปน หวงคนท่ีอยู หอ งตรงหนา ไมไ หวจงึ เดนิ ไปเคาะประตเู รยี ก กอ นโผลห นา เขา ไป “พ่แี ทนกนิ อะไรหรอื ยัง ผมส่งั ใหเ อาไหม” ผมเงยหนา จากงานตรงหนา “กด็ นี ะ ส่ังเลย” แลวกม หนาทําตอ นัทรูสกึ วาคนขเี้ หวย่ี งนงิ่ ขนึ้ เยอะแทบจะเปลย่ี นเปนคน ละคนนทั ไมรหู รอกวา ผมเตรยี มจะไมอยูงานแตงงานแนน อน คอื มนั รับไมไหวจริงๆ จะใหย นื ฉกี ยมิ้ ยนิ ดีกบั นอง ทงั้ ๆ ทเ่ี รา

107 นอนกอดทกุ วันมันใชเ ร่ืองท่ีไหนกนั ใครรบั ไดก ็รับไป สําหรบั ผม ผมทนไมไหวจริงๆ ผมกาํ ลงั ศกึ ษาวา จะไปประเทศไหนดี ประจวบเหมาะกบั ทางบริษทั โหวตใหผ มเดินทางไปดงู าน ท่ี เวยี ตนามพอดี สําหรบั ผมคอื พอเหมาะทล่ี งตัวมากๆ ไมตอ ง ขาดงาน ไมตองลางาน แถมไดเทยี่ วอีกดว ยจะวาไปก็ไมตา งกบั การหลบไปพกั แผลใจของผมนนั่ แหละ ไมร วู า จะมกี ะจติ กะใจ เทย่ี วรเึ ปลา เลย แตม นั กย็ ังดีกวาตองทนดนู องแตง งานวะ “พ่แี ทนครบั ” ผมเงยหนา อกี ครง้ั กล่ินอาหารจากจานใน มอื นัทลอยมายั่วนา้ํ ลาย “ทานสปาเกต็ ตน้ี ะครบั ” ผมเหลือบมองตานทั ยิม้ ทม่ี มุ ปาก “นายปอนใหห นอ ยไดไ หม” นทั ทําหนา นงิ่ ๆ วางจานลงท่โี ตะทํางานผม แลว เดนิ ไป ผมอง้ึ เฮย อะไรวะ ถามแคน ี้เดินหนเี ลย นทั เดนิ กลบั มาอีกคร้งั คราวนนี้ ัท ถือแกวนาํ้ เขามาดวย นทั ควาเกาอ้ีอกี ตัวมาน่ังขางๆ ใชส อ ม เสยี บลงไปบนเสน สปาเก็ตตห้ี มุนๆ แลว ตักขนึ้ มาจอ ทป่ี ากผม “อะ พ่แี ทน” นทั ท่ีมสี ีหนา เรยี บเฉยบอกผมอีกคร้งั ผมคอยๆ กินสปาเกต็ ตน้ี กึ ถึงวนั ท่ีผมทําใหน ัททานเปน ครั้งแรก นทั ตกั สปาเกต็ ตไ้ี มไ ด กอ็ มยิม้ “เห็นวามือเจ็บนะ เลยปอ นให” นัทออกตวั ผมอมย้มิ เพราะรดู วี า นัทเปนหว ง

108 “ไมไ ดวาอะไรสกั คํา เดยี๋ วน้ีหดั พดู มากนะเรา” ผมแกลง วา นทั วางสอ มลง ผมขมวดค้วิ “เอา! จะไปไหนยงั ไมอม่ิ เลยนะ ดดู มิ ือกะเจบ็ เน่ีย” นทั มองหนาผม “เปลาไปไหน แคร อใหพ่ีเคี้ยวเสรจ็ ขี้โวยวายอะ” นทั โต “อมื ไมไ ดโวยวายนะ แคส งสัย” นีเ้ ปน ความสขุ อยาง หนงึ่ ของผม ขอแคไดอยูใกลๆ กพ็ อแตใ หตายเหอะ! พอคดิ ไปอีกนิด อาทติ ยหนา นี้กจ็ ะถึงวนั ที่นัดจะแตงงานแลว ซนิ ะ คดิ มาถึงตรงน้ี กลืนสปาเก็ตตีแ้ ทบไมล ง มันตือ้ ไปหมดผมน่งั จอ งหนา นัทนง่ิ ๆ “พีแ่ ทนอมิ่ แลว เหรอ” ผมพยกั หนา แทนคําตอบ “แตพ ีเ่ พิง่ กนิ นิดเดยี วเองนะ” ผมสายหนา “อ่ิมแลว นายเก็บไปเหอะ” นทั พดู เสียงเบา “พีแ่ ทน” ผมเงยหนา ขึ้นมองนทั “นายแตง งาน อาทติ ยหนา ใชม ้ยั ” นทั พยักหนา “ครบั ” ผมเลยตดั สนิ ใจพดู ออกไปวา “อาทติ ยห นา พ่ีไมวา งนะ พี่ตองไปเวยี ตนามมคี าํ สง่ั ให ไปดูงานที่สาขาโนน บางทพี ่ีอาจอยทู ีโ่ นน ยาวเลย” นทั ใจหาย วาบ “พ่ีแทน! ไมไ ปไมไ ดห รอื ครับ” ผมเลยยอนถามกลบั ไป บาง

109 “แลว นายละ ไมแ ตงงานไดไ หม” นทั ถอนใจ “ทําไมไดครบั ” ผมย้มิ เหยียด “แลวนายจะใหพ ่ที นอยูทําไม” นทั กมหนา นิ่ง “งน้ั ผมขอใหพ เ่ี ดนิ ทางปลอดภยั กลบั มาไวๆ นะครบั ” ผมโพลงออกไป “นายใจรา ยกับพ่ีเสมอนทั ” นัทนํา้ ตาคลอ “ผมไมเ คยใจรายกบั พี่เลย พแี่ ทน ผมมเี หตุผลสกั วนั พ่ี จะเขา ใจผมมากกวาวันนี”้ ใจผมออ นยวบอยากเขาไปกอดคน รางบางไวแ นบอก “ถาผมเลือกได ผมคงไมอยากฟน ข้ึนมาแลวทาํ ใหพ ่ตี อง เจ็บปวดขนาดน้ี” ผมสะอกึ ลุกขึน้ รวบคนรางบางเขามากอดทันที “พ่ีขอโทษที่ทําใหน ายลาํ บากใจ แตน ายตอ งเขา ใจนะ วาพเี่ จ็บปวด พี่ทนไมไ ดห รอก” นทั พยกั หนาหงกึ หงักนํา้ ตาไหล เปน ทางรสู กึ เสยี ใจทท่ี าํ ใหค นรกั เสียใจไดขนาดน้ี “ผมขอโทษนะพี”่ ผมผละออกจากการกอดเช็ดนา้ํ ตาให คนรา งบาง “ขี้แยเอย!” ผมแกลง วา “พี่แคเจบ็ ทใ่ี จนะ รอ งไหทาํ ไมเนยี่ พไี่ มเปน ไรหรอก ขอ เวลาพห่ี นอย” ผมปลอบนองไปงน้ั แตผมเจบ็ จนไมรจู ะบรรยาย ยังไง “พแ่ี ทน” ผมแหวเขาให

110 “จะเรียกทาํ ไมนกั หนาหะ ปะ ๆ ไปทาํ งานไดล ะ ” นทั มอง ตาผม “ครับ” นัทเดินออกไปผมทง้ิ ตัวลงบนเกาอ้ีอยา งเหนอ่ื ย ลา เอนตวั พงิ พนกั เกาอี้ หลบั ตาลงชาๆ คณุ จรเี ขา มาเรยี ก “บอสคะ ไมส บายรึเปลา คะ” ผมลมื ตาขน้ึ มอง “เปลา หรอก มอี ะไรรึ เซน็ ทั้งวนั ตามนั ลานะ คณุ ” คณุ จรี ย้ิมรับทราบ “คือ จะเขามาถามวา บอสจะรับกาแฟเพิม่ ไหมคะ” ผม โบกมอื “ไมละ พอแลว คุณจะทําอะไรก็ทาํ ไปเหอะ ไมต อ งหว ง ผม” คณุ จรี รบี เดินโกยแนบออกมา เพราะกลัวระเบิดเวลาของผม แตว ันน้ีผมไมม ีอารมณ จะระเบดิ หรอกมนั เหนอื่ ย นัทชะเงอ คอมองคุณจรที ี่ลุกรีล้ กุ รนเดินออกมา “พแี่ ทนดเุ หรอครบั ” คณุ จรยี ิ้มหวาน “ไมค ะ นอ งนัทแปลกมากคะ” นทั ยมิ้ ตอบฝด ๆ “ผมเห็นพจ่ี รีรบี ออกมาอะ ครบั ” คณุ จรยี มิ้ อกี คร้ัง “ไมคะ วันน้ีบอสดเู หนือ่ ยๆ” นทั ถามกรายๆ “เอิ่ม...พจี่ รคี รับผมไดข า ววา บอสจะไปเวยี ตนาม อาทติ ยหนา หรอื ครบั ” คุณจรีรบี ตอบ

111 “ใชคะ นอ งนัททานประธานใหไปดูงานท่สี าขาโนน คะ นาจะเดนิ ทาง วันพฤหสั ฯนะคะ ” นทั รับคําเบาๆ “ครบั ขอบคุณครับ” พดู จบคณุ จรีกข็ ออนุญาตไป ทาํ งานตอ นัทพมึ พาํ กบั ตัวเองเบาๆ “พตี่ องไปจริงๆ หรอื ครับ?” ผมเคลยี รเ อกสารกองโตจน เกล้ยี ง ลุกขนึ้ บิดขเี้ กียจพลกิ ขอ มือดเู วลา บายแกๆ แลว ผมควา เสอ้ื สูทตวัดขนึ้ พาดบา หยดุ มองลอ็ คคนรา งบางเหน็ น่ังจอ งหนา คอมฯ นิง่ ๆ ผมสาวเทาเขาไปใกลๆ เคาะล็อค สองสามที นทั เงย หนาข้นึ มองนยั นต ากลมโตคูนนั้ บง บอกถึงความเศราสรอ ย “เฮ! !พจ่ี ะออกไปขางนอกหนอย ไปดวยกนั ม้ยั ” นทั เหลอื บมองนาฬกิ า “ยังไมเลิกงานเลยนะครับ” ผมพยักหนา “อมื ก็ตามใจนายนะ” นทั ถามอีกวา “พีจ่ ะไปไหนครบั ” ขาทเี่ ร่มิ ขยับเดนิ หยุดชะงัก “พจ่ี ะไปเตรยี มของสําหรบั เดนิ ทางวันอาทิตยน้”ี นทั ลกุ ขึ้น “พี่รอผมแปบ! ไดไหม อกี แปบเดียวจะเลกิ งานแลว” ผม หันมาเลกิ ค้ิวใส อมยมิ้ นอ ยๆ

112 “ไดซิ! พ่ีรอนายไดทง้ั ชวี ติ แหละ” ถาเปน เมื่อกอ นนทั คง ทบุ หรอื ไมก็เขนิ จนหนา แดงหนา ดาํ ไปแลว แตน ยี่ ามนีม้ นั ไมใ ช เลย “ง้ันผมขอเคลยี รง านแปบนะครบั ” ผมเดินเขา ไปดูใกลๆ จนนทั รสู ึกถงึ ความใกลช ดิ นนั่ “พ่ีแทน มาซะใกลเ ชยี ว ผมเคลียรง านไมถ นดั ” ผมขาํ ที่ ไดแหย “อมื กอ็ ยากอยูใ กลๆ น่ี นายกเ็ คลียรไปดิ” นัทไมพ ดู อะไรตอ รีบเคลียรงานไดคัทจดั เกบ็ ไฟล ใหเรยี บรอยเหลือบมอง คนข้ีเหวี่ยงยนื เหมอ นิ่ง ทอดสายตายาวออกไป นทั แอบถอนใจ “รึวาเราจะตดั สินใจผดิ รึวาเราทํารา ยคนที่รกั เรา ไมน ะ สักวนั พีเ่ ขาตองเขาใจ ในสิ่งทีเ่ ราทํา” นทั เดินเขา มาใกลๆ เอามอื แตะทีแ่ ขนเบาๆ “พีแ่ ทน เรยี บรอยแลวครับ” ผมหนั มาพยกั หนา “อมื ไปกนั เลยนะ” นัทเดินตามมองไหลก วางของผม จากดานหลัง อมยิ้มนอ ยๆ นกึ ชน่ื ชมผชู ายทอ่ี ยูเบื้องหนา ฉลาด ทนั คน ใจดแี ละขี้ออน อยูๆ รา งน้นั กห็ ยุดเดินเฉยเลย นทั เดินชน โครมจังๆ จนกน แทบกระแทกถึงพนื้ ดีทีผ่ มเปน คนวอ งไวรวบเอว บางๆ ไดทนั ผมสบตานทั นง่ิ ๆ แลว ดงึ ข้ึนใหย ืน “เดนิ ไมระวงั เลยนะ ใจลอยไปไหน” ผมดุเขา ให “เอิ่ม ก็พี่หยดุ กระทนั หนั ” ผมหันไปมอง

113 “ก็ถงึ รถแลวน”ิ นัทเถียงไมอ อก ไมกลาบอกวา มวั แตมองพ่ีน่นั แหละ พอนกึ มาถงึ ตรง นน้ี ัทก็หนา แดงโดยอัตโนมัติ ผมนึกอะไรไดเ ลยโพลง ถามออกไป “คดิ ถึงพ่ลี ะซ”ิ นัทตที แี่ ขนดงั เผี๊ยะ! “อบุ ! ตีทําไมเนยี่ แสดงวาจริง ไหนๆ นึกถงึ ตอนไหน คืน นี้ทบทวนกนั หนอ ยดีกวาเนาะๆ” นทั รีบเขา ไปนั่งในรถ “ทะลึ่งตลอด” ผมขาํ กบั ทาทางนนั่ แตก ็นน่ั แหละ ผมจะคดิ มากทาํ ไม ทําชวงเวลานใ้ี หดี ท่สี ดุ จะดกี วา วา แลวผมก็เล้ยี วรถ ตรงกลับคอนโดทันที “อาว !พีแ่ ทนไมไ ปซอื้ ของเหรอ” ผมยิ้มทมี่ มุ ปาก “ไมอะ อยากอยูกับนายมากกวา ” ผมตอบอยา งไมร อ คําตอบ “นายมีเวลาใหพนี่ อ ยลงแลว นะ อีกไมก ี่วันนายกจ็ ะ แตงงานแลว นิ” นทั ใจหายกบั คาํ ตดั พอ “ผมก็ไมไดหนหี ายแบบใครบางคน” นัทสวนออกมา หึ หึ กวางนอ ยยอกยอ น “หรา...” ผมแกลง ยานเสยี งใส นทั ทําหนาน่ิงใส “พอดวี า พีม่ ีของครบแลว ไมต อ งซือ้ ใหม อกี อยางพ่ี เดินทางบอยจะตาย ฉะนน้ั ไมต อ งหว งหรอก” นทั หนั มามอง “เจา เลห !!ตลอด” ผมขําหัวเราะ หึ หึ ในลําคอ

114 “แตพ ีไ่ มเคยทํารา ยใครนะ” นัทปลายตามอง เปาลม ออกปากแลวถอนใจ นั่งกอดอกนิง่ ผมละหมน่ั ไสก บั ทา ทางแบบนจี้ รงิ ๆ “เออ แลว นายไมเตรยี มตวั แตงงานหรือไง” นัททาํ หนา ฉงน “ยงั ไงครับ?” คราวน้ผี มถอนใจมั่ง “ก็ชุดไง ชุดที่ตองใส อะไรทาํ นองน”ี้ นัทสา ยหนา “ผมยังไมเตรียมอะไรเลย เอยกบั ปาสายเตรียม ผมมี หนาทแี่ ตง อยางเดยี ว อกี อยางผมแตง แคในนาม ไมไ ดจ ริงจัง ขนาดนน้ั ” ผมเบรครถกึกเพราะถึงทจ่ี อดพอดี หนั มามองนทั ตรงๆ “ผมพูดจริงๆ นะพ่ี ผมจะแตงแคใ นนาม” ผมแอบดใี จ “ทางโนน เขายอมร”ึ นทั ไมต อบเปดประตูรถกา วลงไป ผมรบี เปดประตูรถลงตาม “เฮย! ใจคอจะไมรอกนั รไึ ง ไอน่”ี ผมตะโกนไลห ลังว่ิง เหยาะๆ ตามไป “นี่ๆ นายอยา เพงิ่ ขึน้ หอ งเลย ไปเดินเลน ตรงโนน ดีกวา นะ” ผมชวนนัทดื้อๆ นทั หันมามองพยักหนา “ไปด”ิ แตบอกเลยนะไอเ ดก็ คนนี้ขาโคตรยาวกา วเดนิ แตล ะทีไวเวอร

115 “อะไรนายหายรึไง จํ้าเอา จา้ํ เอา” นทั หยุดกกึ หันมา เผชญิ หนาพรอ มกบั ควาขอมอื ผมจูงใหเดนิ พรอ มกนั นัทกม ลง มากระซิบขางหู “คราวนี้จะไดไ มบ น ” ผมไมบ น จรงิ ๆ อยางมนั วา แต อม ยม้ิ แทน กม มองมอื นทั กุมมอื ผมใหเ ดนิ ตามผมอมยม้ิ อยางมี ความสุขอยางนอ ยวันนี้ผมกม็ คี วามสุขอีกวนั กอนท่นี ทั จะ แตง งาน “เออ ถามอะไรหนอ ยดิ” นทั พยกั หนา “ถามด”ิ ผมกอ็ า้ํ อ้งึ ไมก ลา ถาม คนถกู ถามเลยถามซะ เอง “พี่รูสกึ ยงั ไงท่ีมีผมจับมือเดนิ อายมัย้ ” ผมรีบตอบทนั ที “ไมอะ มีแตความอบอุนมากกวา ” นัทยิ้มกวางเปลย่ี น จากจบั มือมากอดคอแทน ผมมองหนา “ใชเ พอ่ื นเลน หรอ” นทั ขําแตไ มป ลอยแขนออกจากคอ ผม “ไอเด็กนี่!!” ผมนกึ ในใจ เดินมาไดห นอ ยผานรถเขน็ น้ํา ดื่มนัทหยุดเดิน “หิวน้าํ อะพ่ี” ผมมองน้าํ บนรถเขน็ “นายจะกนิ นาํ้ อะไรละ ” นัทชะเงอมองมัง่ “ผมจะกินน้าํ เปลา” ผมสัง่ คนขาย

116 “นา้ํ เปลา 2 ขวดครับ” ผมสงขวดนํา้ ใหน ทั นทั บดิ ฝาขวดเปดขนึ้ แลวยกกระดกด่มื จากขวดทนั ที โดยไมใ ชห ลอด ผมลอบมองนทั กระดกขวดนํา้ สหี นาตอ งกบั แสงอาทติ ยชวนใหห ลงใหล น้ําทค่ี อ ยๆ ผา นลาํ คอและ ลกู กระเดอื กทเ่ี ลือ่ นข้ึนลงตามแรงกลืนน้าํ ลงคอ ดมู ันนานกั !! หมนั่ ไสผมเลยแกลงจม้ิ ท่ีเอว “อบุ !!พแ่ี ทน อะไรของพ่ีเน่ยี ” นัทหนั มาดเุ พราะแทบ สําลกั นาํ้ “หมนั่ ไส! จะกนิ น้ํา ยังจะมาย่ัวยวน” นทั หนั ขวับ “ใครย่ัว! พ่ีม่ัวเองรึเปลา ผมก็กนิ ตามปกต”ิ ผมหัวเราะ เอิ้กอา กกก ไปตามเรื่อง “ดีจงั พ่หี วั เราะแลว ” ผมยักคว้ิ ให “ทาํ ไมนายเปน หวงรึ” ไมพดู เปลา ผมขยับเขาไปใกลๆ ดึงชายเสือ้ ของนทั ออก ดึงเน็คไทนใหคลายออกจากคอ นทั หนา แดง “ทาํ อะไรของพ่เี นย่ี ” ผมเพง มอง “เออ ดดู ีละ” นทั เบะปาก “ดดู ีกะผีอะไรละ มันไมเรียบรอ ย” ผมขาํ “เราเลกิ งานแลวนะ จะเรียบรอยเอาโลรไึ ง” นทั หัวเราะ บาง

117 แตคราวนี้หนั มาดงึ เสือ้ ผมแทน เราเลน ดงึ เส้ือกัน สนกุ สนาน คนทเี่ ดนิ ผา นไปมาตางมองตาม ผชู ายตัวโตสองคน วิ่งไลด ึงเสอ้ื กันราวกับเดก็ แปดขวบกไ็ มป าน สุดทายนอนแผห รา ที่พืน้ สวนสาธารณะ หัวเราะใสกนั “ทาํ กันไปไดเนาะ 55555” ผมพูดขนึ้ นัทหนั มามอง “น่ันดพิ ่ี 5555” ผมกบั นทั จูงมือกันกลบั คอนโดนทั จบั มือผมแนน “ผมใหสญั ญานะ พี่แทน ผมไมย อมปลอ ยมือนห้ี รอก แตใหพ ่ีรอผมหนอ ยเทานัน้ เอง” ผมมองทอดสายตาไปขา งหนา ก็ไมรูซ ิตอนนไี้ มอ ยากคิดอะไร “นายคิดแคน ้ันจรงิ งะ” นทั พยกั หนา “ใชด ิ”ผมรสู กึ ใจชน้ื ข้ึนมานดิ นึง แตถาเลอื กไดก็ไมอ ยากใหไปแตงงานกับใครหรอกนิ จรงิ ม้ัย?? คนของเรากต็ องอยกู ับเราซิ แตน ค่ี นของเราดนั เลือกที่ จะปกปองเขา เราจะขวางยงั ไงไดละ! “พี่แทน ผมถามจริงๆ ทําไมพต่ี องไปเวยี ตนาม” ผมเลกิ ค้ิว “นายจะเอาคาํ ตอบแบบไหนละ เอาแบบดาราตอบกนั หรือเอาความจรงิ ” นทั หันมามอง “เอาแบบใจพีค่ ิดดิ” ผมพยกั หนา

118 “เออ ...พี่ทนรบั ไมไหวพี่กเ็ ลยอยากไปพกั ทไ่ี หนกไ็ ดสกั พกั พอดีกบั ทานประธานหาอาสาสมัครไปดงู านทเ่ี วียดนาม พ่ี เลยตกลงทจี่ ะไป” นัทพยกั หนา “ออ !!ข้ีปอ ด” ผมงางมอื อยากจะเขกกบาลมนั นกั ดมู นั วา ใหผม “ไอน ่!ี ” นทั พูดสวน “รึไมจรงิ ปอ ดชดั ๆ” พูดจบกเ็ ดนิ นําลว่ิ ไปเลย มแี ตผ มทีฮ่ มึ่ ฮ่าํ อยูคนเดียว แลว ขายาวๆ ก็กาวพรวดๆ ไปผมรีบเดนิ ตามเพราะยงุ เร่มิ ไลท่แี ลว “ตกลงพีต่ อ งเดนิ ทางวนั ไหน กโ่ี มง” นทั ยงั ซกั ผมอกี “ทําไมนายจะไปสง รึ” นัทพยกั หนา “จริงดิ นายจะไปจรงิ ดิ อยา มาใหความหวังกันดีกวา ” นัทเดินจาํ้ อา ว เขาหองไปผมรีบจ้ําพรวดๆ ตามไปนทั ปดกระดมุ ทแ่ี ขนเส้ือถลอกขนึ้ คน หาของในตเู ยน็ ปากก็ถาม “พีแ่ ทนกนิ ขาวผัดกงุ ไหม” ผมชะเงอมอง “ไดห มดถานายทํา” นทั หยิบถงุ กุงมาน่ังแกะเปลือก ผา หลงั ดึงเสน สีดาํ ออก ทําแบบนห้ี า ตวั แลวจัดการหน่ั แครอทเปนลกู เตา เลก็ หอมหวั ใหญก เ็ ชน กนั ซอยตน หอมเปน ทอ นหยาบๆ ตบทายดวย กระเทยี มทบุ แตกๆ สับหยาบๆ แลว เดินไปหยิบไขมาหนง่ึ ฟอง นัททําอาหารไดคลอ งแคลว วอ งไว ไม นานนทั ก็ตัง้ กระทะ เทนา้ํ มนั ลงไปตามดว ยกระเทยี มเจียวไฟ

119 ออน ถา ไฟแรงจะไหมซะกอน หลงั จากนนั้ เทแครอทลูกเตา ตาม ลงไป หอมใหญท ะยอยตามมา ตบทายดวยกุงเพราะเร่มิ รอ นได ที ดับคาวไปในตวั กลิน่ หอมเริ่มโชยมาเปน ระยะผมกําลงั จดั ของ ชะงักมอื ทอ งเรมิ่ รอ ง “นัทหวิ อะ!” ผมตะโกน “แปบ พ่ใี จเย็นๆ” นทั ตอกไขล งไปตไี ขจนแตก พลิกไปมาจนไขเ รมิ่ สกุ จึงเทขาวสวยลงไปผัด ปรงุ รส แลวชมิ อมื !!!เดด็ โรยดว ยตนหอมเปน อนั เสรจ็ พธิ ีแลวจงึ ตกั ใส จาน โรยดว ยพลกิ ไทยเล็กนอ ย ผมลกุ ขนึ้ ยมิ้ แฉงจนเหน็ ฟน แทบ ครบทกุ ซ่ี “นา กนิ ท่สี ดุ ” แลวเหลือบมองคนทํา นทั ทําหนานิง่ เหมอื นเดิมมองเลยไปทีก่ ระเปา เดนิ ทาง ผมรบี บงั ไว “แฮๆ เพ่ิงโยนผาไว ยังไมไ ดจัด” นัทเบะปาก “เขาไมไดเรียกวาจดั นะพี่ แบบนี้เขาเรียกขยุม วาง” ผม หัวเราะ แหะ แหะ “กม็ ันหิวน่”ี ผมยังคงแกต วั ไปเรอ่ื ยๆ แลว ควา จานขา ว มาน่ังโซย นทั สายหนา สดุ ทายก็นั่งลงจดั ใหเ อง กางเกงยนี สส าม ตวั ถกู พบั จนบางเฉียบแลว จดั เรยี งอยางเปนระเบยี บในชองขา งๆ เสอ้ื สามตัวถกู มว นเปน แทง กลมๆ สามแทงวางเรยี งลงไปอยา ง เหมาะเจาะ มีทใี่ นกระเปาใหเ กบ็ อยางอนื่ ไดอ ีกเพียบ นทั จดั

120 แปรงสีฟนอนั ใหมมาวาง ยาสีฟนหลอดเลก็ ถกู บรรจงลงไป ชดุ ชน้ั ในถูกจัดเรียงอยา งเปน ระเบยี บผมหนั ไปมองกระเปาผมโคตร เปนระเบยี บ “เมียพนี่ า รกั ท่ีสุด” นทั เบะปากใส “อกี แลว นะ” ผมหัวเราะลมื ความทุกขไ ปชั่วขณะ “แหมๆ นดิ หนอยเองนะ” นัทสายหวั แบบ เออ ตลอดอะ เมิง “พ่ีจะข้นึ เครอ่ื งกโ่ี มง” ผมทาํ ทานึก “ทําไมจะไลใหไ ปไวๆ รึไง” นทั จองหนา ตาเขม็ง “เปลาจรงิ จงั นะพ่ี ผมอยากไปสง ” ผมยม้ิ นอยๆ คุกเขา ลงขา งๆ ยน่ื หนาเขา ไปกระซิบขา งหู “อยาเลย” นทั เบย่ี งตวั หลบแตผมไวกวายดึ ไหลเ อาแนน เพราะเรามันทันกนั ผมยิ้มเจา เลห  “ไอพ่แี ทน!” ผมยึดไหลมนั่ ไมยอมปลอย “สัญญามาขอหนง่ึ กอ น แลว จะปลอย” นทั ขนื ตวั เตม็ ท่ี “สญั ญาอะไร” ผมซะอยา งความเจาเลห เ ปนอันดบั หนงึ่ อยแู ลว “สญั ญาวา จะแตงแคใ นนามจรงิ ๆ” นทั พยกั หนารบั แตผมยน่ื หนาเขาไปจนชดิ สนทิ ลงทห่ี นา อีกคน ปาก สัมผัสปากเหมอื นแมเหลก็ ขนาดมหึมาดงึ ดดู ใหเ ขาหากนั ผม

121 เลื้อยไปบนตวั ของคนรางบาง คนรางบางยันอกผมไว ผมยิ้มที่ มุมปาก “เปลยี่ นจากยันไว มาโอบรอบคอดกี วานะ” นทั หนา แดง ซานเมม ปากแนน ผมลกุ ขึ้น “ไปอาบน้าํ ดกี วา เด๋ียวตวั เหมน็ ” ผมผิวปากอารมณดี เขา หอ งนา้ํ ไป นทั มองตามแลวอมยมิ้ เพราะวาผมเริ่มเขาใจมาก ขน้ึ

122 ตอนท่ี 5....เวยี ดนามใต..... ผมอาบนาํ้ อยา งสบายใจกับคาํ สญั ญา ตอ มความเจา เลห ข องผมเริ่มทาํ งานอีกคร้ัง ผมย้มิ รายทม่ี มุ ปาก หุ หุ ผมปลอย ใหน้ําไหลผา นหัวท่ีขี้รอ นไปชา ๆ อยา งเยน็ ใจ นทั ชะเงอ คอมอง หองนํา้ “ทาํ ไมอาบนานจังวะ เปน อะไรรเึ ปลา ” คดิ ไดด งั นน้ั จึง เคาะทป่ี ระตูเบาๆ “พ่ีแทนๆ หลบั หรอื ไง” เงยี บ ไรเสยี งตอบนัทแนบหูฟงท่ี ประตไู ดยนิ แคเ สยี งนาํ้ ดังซๆู “เฮย! ไอพ่แี ทนตอบหนอย” ผมอมยิ้มขาํ กบั น้ําเสยี งท่ี กระวนกระวายใจของนทั นัทไมร อใหค นขางในขานรับเพราะ กลวั คนขางในเปน อะไร ลงทุนหากุญแจไขประตูทนั ที ผมนกึ

123 สนุกยนื ดนู ิ่งๆ แลวหนั หลังอาบน้าํ ตอ เม่ือประตเู ปด ผ๊วั ะ นทั ถลนั เขา ไปแหวกมา นบงั ตาออก ผมหนั มามอง “พีแ่ ทน เรยี กทาํ ไมไมตอบ” ผมย้ิมเจาเลหน ทั รบั รูถงึ ความผดิ พลาดท่ีบังเกดิ ขน้ึ รีบถอยหลังกรูด แตช า กวาผมทีร่ อ โอกาสอยแู ลว ผมรวบเอวคนรางบางจนมายืนใตฝ กบัวดว ยกัน คนรางบางผลกั เต็มแรง “พี่แทนเด๋ยี วเปยก” ผมนึกสนกุ “ก็ดแี ลว อาบเลยประหยดั นํา้ ” นทั ฟด ฟด “โฮะ! คิดไดน ะ” ผมพยกั หนาทาํ ตาใสซื่อ “ชายด”ิ สดุ ทายนัทก็เปยกชุมทง้ั ตัว ผมดึงเสื้อออก “เฮย ! พจ่ี ะทําอะไร” ผมกม แกะกระดมุ “ถอดเสอื้ ใหน ายไง ถามแปลก ใสเ สือ้ จะอาบน้ําไดไ ง” นัทดิน้ รวบเส้ือตดิ กนั กาํ แนน “ไมตอง ผมไมอ าบ” ผมทาํ หนาสงสัย (ถานกึ ภาพไม ออกใหนึกถึง “เฮโรอีน” ตอนทก่ี ูไหท ําหนาสงสยั ไปลว่ั อนิ พรอ ม กบั อุทานแบบนนั้ เลยคะ) “ไมอ าบไดไ งนายเปยกแลวตอ งอาบ” นทั อายทจ่ี ะ อาบนํ้ากับผม เมือ่ คร้ังไมส บายครงั้ นนั้ ยังไมยอมเลยผมรู “พแ่ี ทน ผมจะโกรธแลว ” ไมตายของนายซนิ ะ ใครฟง นายกนั กวางนอ ย! ผมออกแรงดงึ ทีเดียวเสอื้ หลดุ ติดมือมาเลย ผมอมยมิ้

124 “ไงจะอาบไดรึยงั ” นทั หนางาํ้ บง บอกถึงความโกรธปน อาย หยบิ ฟก บวั หันมาทางผมนาํ้ กระเดน็ เขาตาเขา หนา นทั ฉดี นํ้ากันผมเขาใกล ถาไมกลวั วา คนรา งบางจะเจบ็ ตัวนะ ผมจะ ยา งสามเขา ไปขย้าํ ใหจมเข้ียวไปเลยกไ็ ด “พอๆ พไ่ี ปละ ไมกวนแลว ” นทั หยดุ ฉีดน้าํ ใสผมยนื ยมิ้ ที่ แกลงผมได “นายยม้ิ อะไร” นทั หบุ ยมิ้ กระชับฟก บัวในมือ “มันชว ยนายไดจรงิ รึ” ผมเลกิ ค้วิ ใส “อมื ” ผมขาํ แลวหันหลงั เดนิ ออกมาจากหองน้ํา หยิบผา เชด็ ตวั มาพนั ทอนลา งเอาไวหลวมๆ หยบิ ผา อีก ผนื สงใหน ัท นทั ยนื น่งิ ๆ ไมกลาหยบิ “ไมเ อารึไง” ผมดุ นัทคอ ยๆ เอ้อื มมอื มาหยิบไป ผมเหน็ นว้ิ เรยี วนน่ั สน่ั เล็กนอ ย “นายหนาวกร็ ีบอาบ เด๋ยี วไมสบาย ไมไดเ ขา พธิ พี รุงนี้นะ” ผมปดประตหู องนํ้าเบาๆ ผมเดินมาเชด็ ผมใหแหง หมาดๆ หยบิ เสอื้ กลามมา สวม ควากางเกงบอกเซอรมาใสแลวลม ตัวลงนอนทันที ผมเคลิม้ หลบั ไปตอนไหนไมรแู ตม ารสู กึ ตัวตอนทคี่ นรา งบางคอ ยๆ ลม ตวั ลงนอนใกลๆ ผมปรอื ตาขนึ้ มองสอดแขนลงใตเ อวบางนน่ั รัง้ ให เขา มาใกลๆ ผมกอดเอวบางแนนกระชบั ในออ มกอดนัทซุกหนา ลงท่อี กอนุ หายใจรดทอี่ กผมเปนระลอก ผมเชยคางนทั ใหเงย หนา ขึน้ มา นทั สบตาในความมดื ตาของนทั เปน ประกายราวกับ

125 ดวงดาว พลังลกึ ลบั บางอยา งทําใหผมโนม หนา ลงต่าํ เขา ไป สาํ รวจใกลๆ อยางคน หา จมกู ทโี่ ดง เปนสนั รบั กบั ริมฝปากบางๆ เผยอนอยๆ ชา งเยา ยวนจรงิ ใจผมเริม่ เตนไมเปน สาํ่ มอื ไมผมเร่ิม ซุกซนลูบไลไ ปเร่ือยไรจดุ มุง หมาย นัทหลบั ตาลงทา ทางเหมือน งว งนอนเตม็ ที ผมไมย อมใหนอนงายๆ หรอก “พแี่ ทนนอนเหอะ พรงุ นตี้ อ งตนื่ แตเชานะ” นทั พูดเสยี ง เบาคลา ยคนจะหลับ ผมกม ซกุ หนาลงทซ่ี อกคอขาวขบทตี่ น คอ ขาวเบาๆ จมกู ฝง บดลงไป นัทผวาเฮอื กกอดตอบผมไมรอชา เลื่อนขึ้นขบเนน ทตี่ ิง่ หู ใชปลายชวิ หาลากวนลดหลนั่ ทีต่ ่ิงหเู ล็ก นา กัด นทั ครางอมื อา เสียงกระเสาแตไ มวายบน ในที “อมื มมม อยา ” ผมหาฟงคาํ เหลา น้นั ไม “นายจะพดู ทาํ ไมมนั เสยี เวลารูไหม” เพือ่ ไมใหค นรา ง บางบน อกี ผมตวดั รางขึน้ ทาบทับวาดมอื ลงประกบที่ฝา มอื ของนทั ประกบปากเนน หนักขบริมฝปากเบาๆ นทั กาํ มอื ของผมแนน รา ง บางเกร็งนอยๆ กบั รสสมั ผัสผมดนั ชวิ หาผานชอ งฟน เขา ไปใน ปากอนุ เก่ยี วกวัด ซอกซอนรดั ชวิ หาของอกี คนอยางยามใจ เรา ผลดั กวดั รดั รง้ึ อยูอ ยา งนนั้ จนแทบจะหายใจไมออก ทง้ั โหยหาย ทั้งกระหายหิวผมไมร วู าอีกนานแคไหน ผมจะไดกอดคนรา งบาง นน้ี อนแนบอกอกี มยั้ ถา เขาแตงงานไปแลว ผมไมร ูวาเขาจะยา ย ออกไปจากหอ งผมมัย้ คดิ มาถงึ ตรงน้ผี มแทบจะหยดุ ทาํ แตก็

126 นนั่ แหละ เมือ่ ผมเปน คนเร่มิ มันกต็ อ งสานตอใหจ บไป ผมถอน ริมฝป ากออกจากปากบางนนั่ แตป ากบางนน่ั ยงั ไมอิม่ เลย เพราะยังเผยอนอ ยๆ ยวนยั่วผมอีก คราวน้ีผมบดขยีอ้ ยางเตม็ อารมณจ นนทั ครางออกมา ผมรูสึกตัวคอยๆ ผอนการขย้ีลงมือ ของผมคลายจากมอื นทั ควานไลไปท่วั แทบทัง้ รางทกุ ตารางนิ้วท่ี สัมผสั ผมกาํ ขย้าํ ขย้ไี ปทุกพ้ืนทต่ี ามอารมณ ผมขบเนนทค่ี ออีก คราวน้ีผมฝากรอย ขณะทนี่ ัทเคลมิ้ ตามผมผมยิ้มพอใจกับรอย น้ัน ชัดเจนยิง่ กวาหนงั HD ที่เมเจอรซ ะอกี นัทหร่ีตามองคว้ิ ขมวด “พย่ี ม้ิ อะไร” ผมไมพูดประกบปากเล็กๆ นน่ั จะไดไม ตองถามอีก ผมเล่อื นกายลงต่าํ ลากวนชวิ หาท่ีถนั เมด็ ยอ ม ของนัท เบาๆ นทั สะดงุ ตามแรงขบผมไลม อื อกี ขางเคน คลึงถนั อกี ขา ง อยา งเบามือ นัทแอน กายรบั เลยี ริมฝป ากบางหลับตาพริม้ ผมไม รอชา พลิกรา งบางกลับดันแทรกแกน กายใหผสานเปน หนง่ึ เดยี ว เราสองคนดําผุดดําวา ยในสาครหว ยวารี จนนาํ้ ในสาคร กระเพอื่ มเปน ระลอกตามแรงแหวกวา ย คลน่ื ลกู แลว ลกู เลา ทเี่ ฝา จโู จมโถมลงไป หลายครงั้ หลายครานทั แทบสาํ ลักผมกโ็ อบ ประคองขนึ้ มาจนถึงฝง ไปดวยกัน น้าํ จากสาครหวยวารที ่เี รา แหวกวา ยกระเซ็นเปย กเปรอะเตม็ ขาผม ผมรบี ลกุ ขึ้นไปหอ งน้ํา

127 เพ่ือทาํ ความสะอาด นัทลกุ เดนิ ตามมาอารมณของผมคกุ รนุ ผม ดึงแขนนทั จนถลามาอยูในออ มกอด นทั ยนั อกผมไว “พอพ่แี ทนไมเ หนอ่ื ยรไึ ง” ผมยิ้มสายหนา น้ํากระจาย จนนทั หลบั ตา ผมฉกกัดทซี่ อกคอเนน อีกรอบ ซํา้ ทเ่ี ดมิ จนพอใจ จุบ เบาๆ อกี ที “ห่นื !” นัทบน อกี ผมเลยตองอุดปากนน่ั ดวยปากของผม อีกคร้งั ชว ยไมไดนี่นะ ของของใครใครก็ตอ งหว งเปนธรรมดา จริงมัย้ ถา ผมจะทําสญั ลกั ษณเ อาไวก ไ็ มผดิ จริงมะ!!!นทั ทบุ ท่ี ตน แขนผมใหป ลอย ผมยม้ิ เจา เลห ก อดรา งบางหลวมๆ “ตออีกนดิ ไมไดห รา” นัทสายหนา “ไม! ” คาํ เดียวแตเ ด็ดขาดผมทําหนา ลอเลยี น ยนื่ เขาไป ใกลๆ นัทบีบจมกู ผมเต็มทแี่ ลวบิดไปมา “หน่ื !” ผมรอ งสําออย “โอย เจ็บๆ มอื หนักชะมดั ” นัทตกใจหยุดทนั ที ผมไดที จูบปากนง่ิ และนาน นทั ดน้ิ ขลุกขลักในออ มกอด จนหยดุ ดนิ้ เอง ผมถอนริมฝป ากบอก จูบเบาๆ ทเี่ ปลอื กตาแลว มาหยดุ ทป่ี ลาย จมกู ถอนจุมพิตอมยม้ิ ยกั คว้ิ ผมลม ตวั ลงนอนอกี คร้ัง ไมน านนกั คนบางคนกล็ มนอน ขา งๆ แตค ราวนี้นอนกอดอกน่ิงเชียว บอกเลยนะวา ผมโคตร เกลยี ดทานอนแบบนขี้ องนทั ทสี่ ุด ผมเออ้ื มมือไปแกะออก

128 “หยุดเลย พ่ีแทน ขนื ยังกวนผมอกี ผมจะไปนอนที่โซฟา” นัทนกึ เคอื งทผี่ มฝากรอย เลยไมใ หผมนอนใกล ผมแกลง เอาผาหมพนั ตัวจนนัทไมม ผี าหม หม นอนนทั ลกุ ขึน้ เตรยี มไปนอนทโี่ ซฟา ผมรีบควา แขนนัทดงึ ไว “นายจะไปนอนทีโ่ ซฟาจริงร”ึ นทั ตอบคําเดียวสนั้ ๆ คาํ ที่ผมไมชอบใจเลย “อืม” ผมรบี ประจบ “นายโกรธอะไรพี่อะ” นทั สะบดั แขนออก “พ่นี าจะรูตัวดนี ะ วาทาํ อะไร ตองใหผ มอธิบายเหมือน สอนเดก็ สามขวบร”ึ ผมหนา เสยี “เอ่ิม...พข่ี อโทษ พ่เี ออ ...พ่ี” ผมพดู ไดแคน ัน้ นทั เดิน ออกนอกหองไปเลย นทั ลม ตวั ลงนอนที่โซฟาแตน กึ ไดว า ในลิน้ ชกั มี แซมบคั อยตู ลับหนงึ่ เลยลกุ ขนึ้ ไปหยิบมาทานวดๆ ทร่ี อยกัดของผม แลว คอ ยเอนตัวลงนอน ผมไมกลา เขาไปตอนน้ีกลวั นทั จะโกรธจริงๆ ไดแตฮดึ ฮัดอยูค นเดยี ว ไมน า เลยเรา “เฮอ ! กเ็ ราหวงของ ของเรา เราผดิ ตรงไหนวะ ใครก็ทาํ กัน” ผมบนกระปอดกระแปดชะเงอ มองคนนอกหองทนี่ อนนิ่งไม ไหวตงิ ผมยองๆ มานอนขางๆ “พกี่ ลบั ไปนอนท่ีเดมิ เลย” ผมถอนใจไมยอมลุก

129 “พ่แี ทน อยา ใหผมโกรธมากกวา น้ี ขอรอ ง” ผมเลยตอ ง เดนิ คอตกกลับมานอนทเ่ี ตยี งกวา งๆ เพยี งลาํ พัง นอนไปกถ็ อน ใจไป “เฮอ ! เปน สามไี มก ดั เมยี จะใหกัดใครวะ” ผมบน ในใจ ขมตาใหหลบั สดุ ทา ยกผ็ ลอ ยหลบั ไป ตสี ่ีมือใครบางคนเขยา จน ผมสะดงุ “ไปอาบนํ้า เดี๋ยวตกเครื่องนะ” นทั เดนิ ออกไปผมสมั ผัส ไดว า นัทไมไ ดโ กรธผมจริง ผมเดนิ ตัวปลวิ เขาหอ งนํ้ารีบอาบ แบบทาํ เวลา ไมเกนิ 15 นาทีผมกเ็ รียบรอย นัทสงเสื้อกับกางเกง ให “แลว นายจะไปกีโ่ มง” นทั ตอบกลับ “อะ น่ี กาแฟดําของพ่ี ผมขอตวั อาบนา้ํ กอ น” ผมรบั กาแฟมาจบิ มองตามรางบางเดนิ หายเขา ไปในหองน้าํ ผม แตงตัวยกเปม าวางบนโซฟา ผมใสเ ส้อื สีดําผูกไทนด ําสนทิ สูท เกบ็ ใสใ นเปถ งึ สนามบนิ คอยเอาออกมาใส ไมน านนกั นัทกน็ ุง ผา เชด็ ตัวผนื เดยี วออกมา ผมจอ งเขมง็ กับรอยทค่ี อ ใหตายซิ!! รอยจางจนแทบมองไมเ ห็น นทั จองตอบไมก ระพริบ “พจ่ี องอะไร” ผมตดิ อางชั่วขณะ “เอิ่ม...เปลา ๆ” นทั ชิง่ ตอบให

130 “พีส่ รา งรอย ผมกล็ บไดทีหลงั อยา ทําอกี ” นัทหนา นง่ิ แต นาํ้ เสียงเอาเร่ือง ผมรีบกระดกกาแฟจนหมด นัทแตง ตวั รวดเรว็ มากแปบ เดยี วกเ็ สรจ็ “เดย๋ี วผมไปสงพี่ขน้ึ รถนะ เดินทางปลอดภัย ไมต อ งไป เหลม องใคร ผมหวง” พูดจบก็ดดู จวบท่ีตน คอผมตรงๆ ผมสะดุง โหยง “เฮย!” นทั ยกั คิว้ “เราหายกนั แลวนะพ่”ี แลว เดนิ นําหนาผมไปทนั ที ผม คํารามลน่ั ในใจ “ไอ! แสบ” รอยแดงเปน จ้าํ ปรากฏทค่ี อผม โดดเดน ทีเดยี วผมตอ งไปขึ้นเครื่องที่แบบนน้ั พอถงึ สนามบินผมรบี เอาสูทใสท บั อีกที พอทจ่ี ะบดบังรอยจํ้าไดบาง ผมเปนลกู จนี ความขาวของผิวก็ชดั เจนย่งิ รอยจา้ํ ย่ิงชดั เจนไป ใหญ แตผ มไมโกรธนอ งหรอก นทั เดนิ ทางดว ยรถตถู งึ บาน 07.00 โมงนดิ ๆ คณุ นายดาวรายขบั รถมอเตอรไซดม ารบั ทท่ี า รถ เหลอื บเหน็ รอ งรอยทคี่ อ “นั่นไปโดนอะไรมาลกู ” คุณนายถามดวยความสงสยั นทั อมย้ิม “ไมม อี ะไรครบั แม” คุณนายทําหนาฉงน “ถา แมไมรบี จะเลยฤกษน ะครบั ” คุณนายเลยสตารท ออกไปทนั ที

131 “เออ นทั ทําไมแทนไมมาดว ยละ” นทั ตอบออกไป “พี่แทนไมวา งครบั ไปเวยี ดนาม” คณุ นายไมพดู อะไร ตอตะบึงขบั รถจนถงึ บานเอย นทั รบี เขา ไปแตงตัว เอยกรุ ีกจุ อเขา มาชว ยจนปาสายดใุ ห “เจา สาวไปน่ังหองโนน มาวนุ วายอะไรตรงนี้” เอยอม ยม้ิ ยนื มองนทั “พีน่ ทั เอยขอบคุณนะคะ ” นทั อมย้ิม ปาสายยงั ไลไม เลิก “ไปๆ เออ แนะ”นัทยิม้ ขาํ “เขาถือ ปาดใี จมากๆ ทีไ่ ดนทั เปนลูกเขย” นทั ยงั คงยิม้ เหมอื นเดมิ ลกู ตาลท่ีเพิง่ มาถงึ เดินเขามาชว ยนทั แตง ตัวพอได โอกาสกก็ ระซิบขางหู “อิพ่ีแทนมาไหมเนี่ยแก” นทั สา ยหนา “มา ยอะแก พ่เี ขาไปเวยี ดนาม” ลูกตาลอทุ านเสยี งดงั “ตายหา แกปลอ ยใหไปไดไง พีแ่ กคงเสยี ใจมากหลบ ไปเลยี แผล” นทั งางมอื อยากจะเขกกบาล “เสยี ใจบาอะไร ฉันกเ็ ห็นเขาสบายดี แลว แกดทู ่คี อฉนั นี่” ลกู ตาลเอามอื ทาบอก “อุย! ตาย แสดงความเปน เจาของ แรงอะ อิพ่แี ทน” นทั บอก

132 “แกลงพืน้ ใหห นอยจะไดม องไมเ หน็ ” ลกู ตาลรบี จดั การ ใหท นั ที หมอพอเดินเขามามองซา ยมองขวา “พี่หมอสวสั ดคี รับ ขอบคณุ นะครบั ทม่ี า” หมอพอย้ิม “ไมเปนไร เออ พย่ี ังไมเ ห็นไอแทนเลยเนย่ี ” นัทตอบ ออกไปวา “พแ่ี ทนไปเวยี ดนามครบั ” หมอพอทาํ หนาฉงน “มนั ไปทาํ ไม” นัทรบี อธิบาย “ไปงานทส่ี าขาโนน ครับ” หมอพอพยกั หนารบั ทราบ ปาสายมาเรยี กนัทใหไ ปตงั้ ขบวนตาม เวลาฤกษ ลกู ตาลสะกดิ หมอพอ “หมอๆ ดนู ั่นดิ นทั โคตรหลอเลยอะ ”หมอพอหรต่ี ามอง หนาลูกตาล “แลว ผมไมห ลอ รึไงคุณ” ลกู ตาลหนั มาสํารวจ “ก็ไดอยูน ะ” หมอพอยักไหล “แคเน่ยี !” ลกู ตาลเดนิ ลวิ่ “อืม...ตามน้ัน” หมอพอรีบสาวเทา ตาม “ดคู ุณต่ืนเตน จงั เลยนะ” ลูกตาลหนั มาคอ น “ก็แนล ะ สามีแหง ชาติเลยนะ” หมอพอสายหนา อมย้มิ ในความทะเลนของหญงิ สาวตรงหนา ขบวนแหเ รมิ่ ขน้ึ เมอ่ื ได เวลา 09.09นาที เสยี งดงั ลั่น เคล่ือนขบวนเขาเขตก้ันประตเู งนิ ประตูทอง คณุ นายดาวรายเตรยี มซองใหอยางดี นทั นกึ ในใจ พิธี อะไรเยอะแยะไปหมด ทกุ คนดมู คี วามสุขไมว าจะเปน ตวั ปา สาย

133 เองและญาตกิ ต็ าม แตล ะประตตู างไดซ องกนั ท่ัวหนา นัทรสู ึก สนุกสนานกับงานแตง ในวันนีม้ นั เปนอะไรทแี่ ปลกใหมสาํ หรับ เขาเองทเี ดียว เมือ่ ถงึ เวลาท่ตี อ งสวมแหวนนทั ไมกลา แมจะจับ มอื เอย ทกุ คนตางลุนทําไมไมสวมแหวนสักที หนาของใครบาง คนลอยเขา มาปานนน้ี งั่ เคร่ืองหรอื ยงั นะ จนคณุ นายดาวรายตอ ง สะกดิ “สวมแหวนใหน อ งซิลกู ” นัทย้ิมเกอสวมแหวนใหพิธกี ร กลา วแซววา “พี่สวมแหวนใหน อ งแลว นอ งละ มอี ะไรใหพี่” เอยยมิ้ เขนิ หยบิ แหวนอกี วงมาสวมใหน ัท นทั รูสึกไมดไี มอ ยากสวม แหวนเลยเกร็งขอ ทําใหแ หวนสวมไดแคค รง่ึ น้วิ นทั รบี ชักน้ิวกลับ โดยไมม ีใครไดเห็น เอยหนา เจอื่ นแตรบี ปรบั สหี นา นทั กระซบิ เบาๆ “พี่ขอโทษนะ” เอยย้ิมกดั ฟน พูด “ไมเปนไรคะพ”ี่ พธิ ีสวมแหวนผา นไป เรมิ่ พธิ ีสินสอดปาสายเขามารับสนิ สอดยิ้มแยมแจม ใส ยินดรี บั ลกู เขยอยา งนัทเมื่อพธิ ีการเสร็จสนิ้ ลงกเ็ ริ่มรดนํ้าสงั ข แขกเหรอื่ มีมาไมมากนกั เพราะเชญิ เฉพาะคนสนทิ งานจงึ ดาํ เนนิ ไปอยางรวดเรว็ จบลงทีก่ ารรบั ประทานอาหารกลางวนั เมือ่ ทุกคนรว มนัง่ โตะรับประทานอาหาร เจา หนา ทเ่ี ปด VTR ให ชมบางคนอมยมิ้ กับภาพเบ้อื งหนา บางคนกนิ อยา งเดียว เม่ือ

134 VTR จบลง เจาบาว เจาสาวกลา วขอบคณุ แตด วยอากาศทีร่ อ น เกินไป จงึ เปน เหตใุ หเอยเปน ลมนทั ประคองเอาไว สุดทายนทั ตองอุม ไปปฐมพยาบาล “เปน ไงบางนอ งเอย” เอยคอ ยๆ ลกุ ขึน้ นง่ั “มนึ หวั นิดหนอ ยคะ ” นทั เอาหมอนมาหนนุ หลังให “พีว่ านองเอยเปลย่ี นชดุ เลยดกี วา นะคะ ” เอยพยกั หนา ลกุ ขึน้ ยนื นทั ปดตะขอชดุ ดานหลงั “เด๋ียวพเี่ รยี กลูกตาลมาชว ยดกี วานะคะ” เอยควา มือนทั เอาไว “พนี่ ทั ชวยก็ไดคะ ” นัทไมอ ยูฟง เดินมาเรยี กลกู ตาล “ลูกตาลๆ ชว ยเอยเปลย่ี นชดุ หนอยซิ” ลกู ตาลย้ิมแฉง “จดั ใหเลย” ลูกตาลเขา มาชว ยเอยเปลยี่ นชุดเรยี บรอ ย “พ่ีคะ เอยไมอ อกไปสงนะคะ เอยมึนหัวคะ ” ลกู ตาล ยิม้ นอยๆ “ไมเปนไรจา ” ลูกตาลเดินออกมาจากหอง ดงึ แขนนทั มาคุย “แกเขาหา มออกจากหอ งหอไมใชร ไึ ง” นัทถอนใจเบาๆ “ฉันอึดอดั วะ แก” ลูกตาลขําแกลงแซว “อะไรตดั สนิ ใจเอง ยังจะมาอดึ อัด” นัททาํ หนาเศรา “เออด”ิ

135 ผมเมอื่ แยกมาจากนทั ผมกเ็ จอกับเพอ่ื นรวมงานทไี่ ป เวียดนามดว ยกนั พวกเราเช็คอนิ แลวนง่ั รอขึน้ เครื่อง เพราะ เครื่องออก 06.45 นาที ผมน่งั เหมอ มองไปนอกหนา ตา งใจลอย ไปถงึ คนรางบางปา นนนี้ ายคงเขา พิธีแตงงานอยา งทีน่ ายเลือก ความเศราเขามาเกาะกมุ หัวใจของใหห อเหยี่ วลงไป รอยนน่ั จะมี ผลบา งไหมนะ? ผมครนุ คิด นายจะคดิ ถงึ พบี่ า งมยั้ ?? ไมนานนกั ผมก็ขน้ึ เครือ่ งผมเลือกทจี่ ะนงั่ ตดิ ขอบหนา ตา ง เพือ่ ทจี่ ะไดช ม ทศั นียภาพไปดว ยนน่ั เอง ผมงีบหลบั เพราะทาํ ทา จะเมาเคร่อื ง ไมนานนกั ผมก็เดนิ ทางมาถงึ เวยี ดนาม เมอื งทีแ่ สนวุน วายไมได แตกตางจากเมอื งไทยของเราเลย ที่น่ปี ระชากรคอนขางคบั ค่ัง แตผ มประหลาดใจคือ มีคนปนจกั รยานบนถนนปกติ คือทงั้ มอเตอรไซดแ ละจกั รยานขบั ข่ีอยดู ว ยกัน การจราจรดสู ับสน วุนวายแตในใจผมกบั วุน วายมากกวา ไมรูวา คิดผิดหรือคิดถูกท่ี ประชดมาทนี่ ี่ ตวั มากจ็ ริงแตใ จไมไ ดม าดว ย เลนพะวงอยกู ับคน ทางโนนมากกวา “นายจะคดิ ถงึ พบ่ี า งมัย้ นะ พ่โี คตรคิดถงึ นายเลย...นทั ชนนท” ผมถอนใจเบาๆ หลับตาลง ไมไ ดส นใจฟง ไกดท พ่ี ดู แนะนาํ โนน นี่ นน่ั จนถงึ สถานกงสลุ ผมก็เดินตามกลมุ ไปไมไ ด สนใจอะไร เขาใหน ่ังฟงบรรยายกฟ็ ง แตจ บั ใจความอะไรไมไ ด สกั อยา ง จนพีข่ า งๆ สะกดิ “นองๆ พ่ีวานถา ยรูปใหหนอ ย” ผมหยิบกลอ งมากดๆ

136 “ขอบใจมากนอ ง” ผมยิม้ อยา งเนอื ยๆ ไรชวี ิตชีวา เวียดนามในความคิดผมไมไดแ ตกตา งกับวรจกั รบา น เราเลย ไกดย ังคงพดู ไปเร่อื ยๆ ผมจําไดห นงึ่ คาํ “องจเู หย่ี ว” คือ คนมฐี านะมคี วามรา่ํ รวยมาก ผมละ ขําลมื เศรา ไปช่ัวขณะแตก็ นั่นแหละ สุดทายผมกก็ ลบั สสู ภาวะเดิม คดิ ไปรอ ยแปดสารพดั เร่อื งทีเ่ ก่ยี วกับนัท คดิ แลว กเ็ ศราใจ แทบไมม แี รงจะเดินดงู าน ดวยซ้ําไป ถงึ เวลาพกั กลางวนั ผมกพ็ ักทานอาหารไดเจอเพอ่ื น เกาคนหนงึ่ เปน ลกู ชายภตั คารแหงนี้ รา นThailand buffy เพื่อนคนนร้ี จู กั กันตอนมาทีม่ า ทน่ี ีค่ รัง้ แรกแลวมาทาน อาหาร เราถา ยรูปดวยกันในกลุมแลวรปู ไอเจา เหมา เหมาคอื ช่อื มันติดมาดวย เลยตอ งตดิ ตอสงรปู คืนให ตัง้ แตน ้ันมาผมกับ เหมาเลยสนทิ กนั “เฮ! แตงไทย นายมาถึงเมื่อไร” เหมาเขา มาทกั ทาย ผม สะดุงกับการขานชื่อของมนั “แทนไท ไมใชแ ตงไทย” เหมาหัวเราะปากกวาง แตห ลอ ดดู ี “นายมาดงู านรึวา หนีรกั มานะ ” ผมทําหนาฉงน “ก็หนา นายมนั ไม Happy เหมอื นคนมาเท่ียว” ผมยม้ิ ฝดๆ

137 “จะวา ง้ันกไ็ ด แตยงั ไมอกหกั แตก ็เหมือนอกหกั ” เหมา ทําหนา งง “เออ นายไมต อ งเขาใจหรอก” เหมาย้มิ กวาง “คืนนเี้ ราจะพานายกนิ เบยี รเ วยี ดนามบาบาบา รับรอง อรอ ย” ผมพยกั หนา “ถานายแบกเราไปสง ท่พี กั นะ” เหมาหัวเราะ “ไดเ ลย แตงไทย” ผมเลยขาํ ตามมนั “แทนไทเวย แตงไทยอกี แหละ” เหมาขํา “เออๆ แทนไท” ผมสา ยหนา ไอน ่!ี แลว ถอนใจเฮือก คนทเี่ มืองไทยจะเปน อยา งไรบางนะ ผมมองหาทซ่ี อ้ื ซมิ ของท่นี ่ี เพ่ือทจ่ี ะไดอ ินเตอรเนต็ ได เหมารบี หาให “อะ 300 บาทไทยนะ” ผมรบั มาอมยิม้ “แหม คนสําคัญรออยรู ไึ ง ดีใจอยา งกะไดท อง” ผมพยกั หนา “นายมีความรกั ม้ัยละ ถามีนายจะเขาใจ” เหมาเลกิ คิ้ว “ไมรูดิ ไมเ คยมีแฟน รนึ ายจะลองมาเปนแฟนเราละ ” ผมหนา เหวอ “ไอบ า ! เหมา” เหมาหัวเราะลน่ั แกลงแหยผ มได “ไอน ่ี วอนโดนเตะ” เหมาย้ิม

138 “นแ่ี หละ แตงไทยตัวจรงิ เราอยากใหน ายเปนคนเดิมไง เหวี่ยงๆ แบบน้แี หละ” ผมนง่ิ ไมพดู อะไร เหมาแบมือขอโทรศพั ท ผม เพื่อเปลยี่ นซมิ ให เหมาจดั การอยา งคลอ งแคลว “อะ เรยี บรอย” ผมย้มิ รบี เขา ไลนกดสตกิ๊ เกอรห าคนราง บาง รอสักพกั นัทก็สงสต๊ิกเกอรกลบั มา ผมดีใจรบี พิมพข อความ ทนั ที “คิดถงึ นายจงั ” นทั สง สตก๊ิ เกอรย ม้ิ แฉง มาให “ผมก็คิดถงึ พคี่ รบั พี่กนิ ขา วหรอื ยัง อยา เมานะครบั ” ผม ย้มิ กบั ขอ ความนน้ั หนั ไปหาเหมา “เหมาเราเปลีย่ นใจไมกนิ เบยี รก ับนายไดม ย้ั ” เหมาหรี่ ตา “ลกู ผชู ายคําไหนคํานน้ั ด”ิ ผมรบี พิมพขอ ความตอบนทั “ง้ันขอกินเบียรเ วียดนามหนอยนึงนะ” นทั สง สตกิ๊ เกอร เบะปาก ตามดวยสติ๊กเกอรสแี ดงควนั ออกหมู าให ผมอมยมิ้ พมิ พตอบ “มาหอมทแี ลวจะไมไ ปกนิ ” นทั พิมพต อบ “ห่นื ! ตลอด” ผมหัวเราะ เหมามองหนา แยง โทรศัพท “นายคุยกะใครขอดูหนอ ย” ผมย้ือแยงกับเหมา แต เพราะความเหนื่อย และเพลยี ทําใหเ หมาแยง ไปไดอ ยางงา ยดาย เหมามองท่ีไลน แลวมองหนาผม

139 “แฟนนายรึ คนน้ีรทึ ที่ าํ ใหน ายไมกนิ เบยี รกบั เรา” เหมา ทาํ หนา เจาเลห  “ไอเหมา!” ผมตวาด “แกจะทําอะไร” เหมาอมย้มิ นึกอยากแกลง ตอ พมิ พ ตอบทนั ที “คนื นพ้ี จี่ ะไปกนิ เบยี รกับเหมา” ไมน านนัก นทั ก็อา น แลวตอบกลับ “ใคร คือ เหมา หลอ กวาผมรึเปลา ถานอ ยกวา ไม เปน ไร” เหมาหวั เราะขาํ “นนี่ ายๆ เขาถามดวยวาเราเปนใครหลอรเึ ปลา ” ผมได โอกาสแยงคนื ทนั ที “นายอยาเลน แบบนอี้ กี นะ เราไมช อบ” พดู จบผมเดนิ หนอี อกมาเลย เหมาว่งิ ตาม “เฮย!!หยอกเลนนดิ เดยี วเอง ทําไมตองโกรธดวยวะ” ผมหันไปตอบ “เพราะคนนสี้ าํ คัญกับเรามากนะซ”ิ เหมาตบไหลผ มจน เซ “เออ นาเราหยอกเลน” แวบหนงึ่ ในแววตาเหมารูสกึ เสยี ดายแตไมไดพ ูดอะไร เดนิ กอดคอผมหลวมๆ ผมรีบพิมพ ตอบนัท

140 “เหมาเปนเพ่ือนพ่พี อเขาเปดรา นอาหารอยทู ีน่ ่ี หลอ นอยกวานายอยูแลว ” นทั สงสติ๊กเกอรยม้ิ มาให “พ่ีอยากไปกินเบยี รรึ แลว ทนี่ ่นั หนาวมยั้ ” ผมรีบพิมพ ตอบ “นานๆ เจอกอ็ ยากจะสงั สรรคบา ง ทนี่ ี่ไมค อยหนาว หรอกไมต องหวง วาแตว า กลับจะยงั ไดก อดนายอีกไหม” นทั สง สติก๊ เกอรยมิ้ “ไดกอดซ”ิ ผมดใี จหวั ใจพองคบั อก “แลวเออ....” นัทพมิ พต อบกลบั มา “เอาไวพีก่ ลับมาผมจะไปรับนะ ผมเก็บของแปบนะ” เยๆ ผมอยากตะโกนแบบน้ัน ผมสดู ลมหายใจแรงมีความสุข อยากกลบั เมืองไทยไวๆ ผมไมค อ ยชอบอาหารเวยี ดนามเทา ไรนกั เพราะ รสชาติไมถ ูกปาก ผมเลยเลือกทจ่ี ะกนิ ผลไมแทน ผมเจออาหาร อยางหนึ่งหนาตาเหมือนสม ตาํ บานเรา รบี ตกั ใสจ านแลว หยบิ นอ งไกว างมาขางๆ แตต อนตักใสป ากแทบจะโดด โคตรเผด็ จ๊ีดๆ ไมรูว า บานเขาใสพรกิ อะไร ผมตอ งรบี ควา ไกมากนิ ดับความเผด็ เหงอื่ เมด็ เปง ผุดพรายทหี่ นาผาก นํ้าเตม็ แกว ถูกกระดกรวดเดยี ว ลงคอ เหมาสง ขา วเหนยี วขนนุ ใหตรงหนา “น่ี นายยังกนิ เผด็ ไมไดอกี ร”ึ ผมหนั ไปตอบ “เออ รานนายโคตรรอน” เหมาหัวเราะนง่ั ลงขางๆ

141 “นายเผ็ดอะดิ ถงึ ไดร อน อะ ลองชมิ นี”้ เหมาคบี ขาว เหนยี วขนุนมาจอ ทป่ี ากพรอ มกับพยกั หนา ใหช ิม ผมงบั มาท้งั ชิ้น “อืม อรอ ยดแี ฮะ” เหมาย้มิ คีบสงอีก “อะอีกช้ิน” คราวนีผ้ มขอกนิ เอง “เดย๋ี วเรากินเองขอบใจมาก นายไมดูแลลูกคา คนอน่ื ๆ รึ ไง” เหมาสายหนา “พนกั งานมเี ยอะแยะ จะหว งอะไรวะ” เออกจ็ รงิ ของมัน “นายอยา ลืมเย็นนนี้ ะเดีย๋ วเราไปรับ นายพกั โรงแรม ไหน” ผมบอกช่อื โรงแรมใหเ หมาไป จากนนั้ ผมก็ไปดงู านตอเจา หนา ท่ีเรยี กพวกเรารวมแลว พาเราตรงไปยงั สถานทใ่ี หมร ถคอ นขางตดิ เจา หนา ทีแ่ จง วาที่น่ี รถมอเตอรไ ซดเยอะมากเสยี งแตรรถดงั ไมขาดสายอยางกบั ดนตรีสากลบรรเลงตลอดเวลา แปลกใหมและแปลกดี วนั นี้ผม ตองเขา ไปดูงานโรงงานและสัมมนาดว ยภาษาองั กฤษ คนงาน ทน่ี ีพ่ ดู ภาษาไทยไดช ัดแจว ผดิ กับเราท่ีฟงไมอ อกวา เขาพดู อะไร ผมเลือกกลองไมฝ ง เปลือกหอยเปน รปู ตน ไม สําหรับใสของ กระจกุ กระจิกใหม ามา หนึ่งช้นิ ในราคาไทยๆ รอ ยเดียว ใน โรงงานผมตองใสห มวกเซฟตเ้ี พ่ือเดนิ ชมโรงงานท่ผี ลติ โครงเหลก็ ขนาดใหญสําหรบั ขน้ึ ปาย ผมไดก ลนิ่ สีเหม็นพอสมควร ไมน าน นักพวกเราก็กลบั มาท่หี อ งสัมมนาหองเดมิ อากาศที่นคี่ อนขา ง รอนเหง่ือของผมแทบไหลลงหลัง ผมรบี ซอยเทาถ่ีๆ เขา

142 หอ งสมั มนาหามุมหองสุดๆ เพราะเกา อ้ที ่นี ั่งเปน เกา อเ้ี ตย้ี ๆ หัวโลน ไมม ีพนักผมตอ งพงิ พนังหองอยา งเดยี ว “รอนเปน บา!!” ผมบน พึมพํา ควาโทรศพั ทคใู จขน้ึ มาจม้ิ หาคนไกล “นายๆ ทาํ ไรอย”ู เงยี บฉีไ่ มมีการตอบกลับ ผมกระหน่ํา กดสต๊กิ เกอรเ ปน สิบ จนเห็นวา อา น ข้นึ จงึ หยดุ กด “มีอะไร” อาวไอแ สบ “คดิ ถงึ อยากกลบั แลว” ปลายทางพิมพต อบกลบั มา “ไหนวาจะอยยู าวไง” ไอน่มี ปี ระชด “ไมอะ อยากกลับแลว ตอนนน้ี ายอยไู หน ทําอะไรอย”ู ปลายทางพิมพต อบสนั้ ๆ “เกบ็ ของอย”ู ผมรีบถามอกี “เก็บของไปไหน” ปลายทางตอบเร็ว “เก็บของงานแตงไง พรุง น้ีจะไปรอรบั ใครบางคนที่ สนามบินตอน หา ทมุ ” ผมอมยมิ้ รูสกึ ชุม ชน่ื หวั ใจ อยากใหถ งึ พรงุ น้ีไวๆ เผลอแปบๆ ใกลเ ทย่ี งเจาหนาท่ีกเ็ รียกพวกเรารวมอีก ครงั้ เพือ่ ขึ้นรถ ท่ีสาํ คัญผมเริ่มหวิ แลว แตโ รงงานอยหู างไกลจาก เมืองมากประมาณ หกสิบกิโลเมตร ผมตองทนหิวอีกเปน ชวั่ โมง เจา หนาท่อี ธบิ ายทต่ี า งๆ มากมาย ใหต ายเหอะ ผม ปดตาลงคิดถงึ คนท่ีอยูเมอื งไทยมากกวา เกนิ ทีจ่ ะน่งั ทนฟง คํา บอกเลาของเจา หนาที่ ผมหลบั ไปงบี หนง่ึ ตื่นมาอีกทีถงึ