น้องชาย2

243 เพราะเปน หว ง รูสึกผดิ ทีน่ อ งตอ งมาเจบ็ ตวั เพราะตนเอง ลางจานเสรจ็ ผมเขาไปโอบนทั จากดา นหลงั เอาคางเกยทไี่ หล “พี่ขอโทษนะ” นทั ลบู ทแ่ี กม ผมเบาๆ “ผมไมใ หอ ภัย!” พรอมกับหยกิ ที่แกมผมเบาๆ “หะ!” ผมอุทานเสยี งดัง “ไมรูล ะ ไมใ หอ ภยั ” ผมหนาเสยี “เออ ...นายหยอกเลนใชไหม นายไมไ ดจะโกรธ จริงชายปะ” นทั ทําหนา นิง่ วางเฉยไมพ ูดตอ ผมจับแขนเขยา ไป มา “นาย วาไง” นทั ยงั คงเฉยตอไป ผมชักใจไมด ี ประมาณวานองโกรธจริงปะ วะ นัทยังคง ทาํ หนานงิ่ ๆ ผมชกั กระวนกระวายใจกับทาทแี บบนี้ “นาย!” นทั คอ ยๆ ลุกข้นึ เดนิ ไปหยบิ ผาเชด็ ตัว ผมไดแต มองตามเกาหัวแกรกๆ เกดิ ไรข้นึ วะ เนย่ี ! โกรธไรฟะ? ไมนา ซือ้ ซี ซารม าใหก นิ เลยพับผา ดิ ผมเร่มิ พาลสิง่ รอบตวั นกึ ในใจ “สงสัยผดิ สาํ แดง ซซี ารเ น่ยี ไมด ี ฮ!ึ ” ผมพาลไปเรือ่ ยเรมิ่ หนา ตึงๆ เดินไปพิงขอบหนา ตา งเหมอมองไปขา งหนา นทั แอบยม้ิ ที่แกลงคนเหวย่ี งไดส ําเรจ็ นทั ยนั ตัวเองลุกข้นึ ยนื คอ ยเขยกตัวไป ลมตัวนอนทเ่ี ตยี ง นอนตะแคงหันหลงั ให แอบขําจนตัวโยน ผม

244 ปรายตาไปเหน็ ไหลทส่ี นั่ เทาโดยบังเอญิ ตกใจรบี จบั เขยาลมื ความวติ กกงั วล ไปช่วั ขณะ “นัทนายเปน อะไร” นทั ทําเปน งอนดงึ ผาหม คลมุ หัวจน มดิ กลน้ั ขําสุดติง่ ผมถอนใจรูสกึ แยๆ “นายเปน อะไร ทําไมนายไมคยุ กบั พี่ดีๆ นายเคยบอก ไมใชหรอ วาเราตองมเี หตผุ ลอะ แตนีม่ นั คอื อะไร” ผมตดั พอ นัท ยังคงนอนเฉยไมสนใจ “นายใจรา ย กับพตี่ ลอด” ผมยงั คงพดู พร่งั พรู เพราะไมรู สาเหตุ ของการไมใ หอ ภยั ของนทั “พที่ าํ นายเจ็บตัวคร้ังแลวคร้งั เลา ใชไ หม” คราวนน้ี ัท นอนนง่ิ ไมไ หวติง ผมตดั สนิ ใจควาคนรา งบางดงึ ใหหนั กลบั มา ปรากฏวานทั หลับสนทิ ไปแลว ผมถอนใจ เฮอ !!! ใหต บู น คน เดียวนน่ี ะ ผมหมน่ั ไสเ ลยจูบเนน หนกั ทป่ี ากบางนนั่ นัทผงะผลัก อกพัลวนั “พี่จะทําอะไรอีก ผมเจบ็ อยนู ะ” ผมหมั่นเข้ยี ว “กน็ ายงอน อะไรพี่ละ ” นัทกระพริบตาอมย้ิม “น่ีพจ่ี ติ ตกขนาดนเี่ ลยหรา” ดูมนั ทาํ ทาทาํ ทางใส “อืม...” นัทดงึ ผาหม “นอนเหอะ ผมงวงจะตายแลว ” ผมดงึ ผาหม ออก “มา ยยยยย นายตอบมากอ น” นทั หันมาถอนใจ

245 “ไมโ กรธแลว นอนไดแลว ” ผมน่ี!!!รีบซกุ ตัวลงนอนขางๆ ทันที ตะแคงกอดคนรา งบางหลวมๆ “นายไมโกรธจริงนะ พรงุ นน้ี ายจะกินอะไรไหมอะ ” นัท หันขวับ แตแรงเสยี ดสี ทําใหอทุ านออกมาดวยความเจบ็ “อบุ !” ผมรนราน “นายเจ็บอีกแลวรึ ไหนใหพด่ี หู นอ ย” นทั เกร็งตัว “ไมตอ ง ผมขยับตวั เร็วไปหนอ ยเลยเจบ็ เมือ่ กี้พ่วี า ไงนะ จะไปซอ้ื อะไรใหกนิ 55555 พจี่ ะตื่นรึเปลา เหอะ” พูดจบนทั กเ็ บะ ปากใส แนะ! มนั ดถู ูก “นายคอยดูละกนั ” ผมกระชับออมกอด แลวนอนหลบั ไปโดยปรยิ าย รงุ อรณุ ของวันใหมผ มรบี ลุกพรวดพลาด ควาเสือ้ แขน ยาวมาสวมทับเส้อื กลา ม วงิ่ ออกนอกหอ งตรงรี่ไปยงั ตลาดเชา ท่ี ตลาดของกินเกล่ือนกลาดดาษดา ผมยนื ควางอยูเปน ครเู พราะ ไมเคยเดินตลาด ไมเคยตนื่ เชา วนั นเ้ี ปน วนั แรกของชวี ิตก็วา ได ผมเดนิ ดุมๆ ฝา ฝูงชนทแ่ี หก นั มาจับจา ยในยามเชา บางคน เตรยี มใสบ าตร บางคนนั่งกนิ อาหารเชา การต่ืนเชาก็ดีเนาะ ทํา ใหไดเปดโลกกวา งใหก บั ตัวเอง ไดเห็นวถิ กี ารดาํ เนนิ ชีวติ ทแี่ สน จะวนุ วายของชาวเมอื ง หรือวา ผมจะลาออกไปชว ยปา แบบเตม็ ตวั ซะทนี ะ ผมเดนิ เลาะเลยี บรานคาตางๆ จนมาหยดุ ทหี่ นา ขาย น้ําเตา หเู จา หนง่ึ เขา คนรอควิ เยอะพอสมควรผมเหน็ บวั ลอยนํา้

246 ขงิ ทนี่ ัทชอบกนิ วางอยูถุงเดยี วจงึ ยน่ื มือเขา ไปควา แตม ือใครก็ ไมรยู ่นื มาควาพรอมกันกบั ผมหันมอง หญงิ สาวหนา ตาดนี าง หนึ่งทําหนา ตกใจ ปลอ ยมือจากถงุ น้ําขิง ผมเลยสงใหเ ธอ “อะ ผมใหค ุณกอน” ผมย่นื ใหเ ธอ “ขอบคณุ คะ ”หญิงสาวยิ้มรับ “พี่ครับผมขอแบบน้ี 2 ถงุ ครบั ” คนขายยม้ิ “รอสักครนู ะครับ” ผมรอไมน านคนขายกส็ งบัวลอยน้ํา ขิงสงให ผมรบี จา ยเงนิ แลวเดนิ ดูขนมปง อีกถงุ แวะซื้อโจกตดิ มือไปดวย กอ นทจ่ี ะว่งิ ลัดเลาะผา นสวนสาธารณจนถงึ หนา คอนโด ลงุ ยามตะโกนแซว “อาว คณุ แทนวันนต้ี ่ืนเชา จังนะครบั ” ผมอมย้มิ “นิดหนอ ยครับ” แลวรบี เขา ลฟิ ท ตรงเขาหองครัววางอาหารลง ผมจัดแจงเทบัวลอยนํา้ ขงิ ใสถวย นทั เดินออกมาจากหองนํา้ ยนื มองมาที่ผม รสู ึกทง่ึ ท่ี ผมสามารถตน่ื เชา ไดข นาดนี้ “ยนื มองอะไร มาๆ บวั ลอยนา้ํ ขิงของโปรดนายกําลงั รอนๆ เลยหวานไมม าก” นทั จอ งหนาผมนงิ่ ผมพยกั หนา “จริงๆ กาํ ลงั รอนๆ เลย” นัทนัง่ ลงตักขนึ้ ชิม “เปน ไง อรอยมะ” นัทพยกั หนา “อมื ” เอา ! ชมสักนดิ กไ็ ดมะ

247 “นี่คอื ชมแลวใชม ะ” นทั พยกั เคย้ี วบัวลอยหนาน่ิงๆ ผม เลยตักกนิ ม่ัง อืม.....นะ ผมเองกไ็ มเ คยกินเพิง่ กนิ ครง้ั แรก “อา กกกกกก” ผมวิ่งไปบวนทง้ิ ทลี่ างจานแทบไมทัน หนาเหยเก ละลา่ํ ละลกั ถาม “ทาํ ไมนายไมบอกวา มนั เผด็ อะ อ๊!ี ” นทั กลนั้ ขาํ จนหนา หูแดง แกลงคนเหวย่ี งไดอ ีกรอบ นัททําหนา ยมิ้ ๆ “กพ็ ่ีไมถาม ผมนิ” พูดจบกก็ ินตอ หนา ตาเฉย ผมอยากจะฝงเขีย้ วทตี่ น คอขาวๆ นัน่ ยงิ่ นกั หมัน่ ไสเสยี จริง แตน อ งเจบ็ อยกู ็เลยไมอ ยากทําอะไรท่ีรนุ แรงประเดย๋ี วจะ กระทบกระเทือนบาดแผลของนองอกี ผมจงึ ไดแ ตอ มยิม้ ปน เอน็ ดู นทั กนิ บวั ลอยนาํ้ ขงิ จนเกล้ยี งชาม ผมสง ยาให “ขอบคณุ ครบั พีแ่ ทน ผมขอโทษนะ” ผมชะงักมอื ท่ีสง ยา “ไมเปนไรพต่ี องดูแลนาย” ผมพลาดละ เพราะนัทเรม่ิ เจาเลห ก บั ผมเขาใหแ ลว

248 ตอนที่ 9....วาดฝน..... ผมไมเคยรเู ลยวา นัทมคี วามเจาเลห ซ กุ ซอนเอาไว เพราะนทั เปน คนเงียบขรมึ ซึ่งผิดกับผม ทช่ี อบโหวกเหวก โวยวายทันทเี มือ่ ไมพ อใจ ผมจะแสดงออกโดยไมย งั้ เลย เอา แบบทีเดียวจบ นัทเองคอ นขา งทจี่ ะเขา ใจตรงน้ดี ี คนรา งบาง อานผมออกเหมือนอานหนงั สอื เลม หนึง่ รูท นั ผมทกุ อยา งแตเ ขา นิง่ จนบางครั้ง ผมเองก็ไมรูว าเขาคิดอะไร จะทาํ อะไรตอ “นายทาํ อะไรอะ ตอนอยบู าน นอกจากเล้ยี งนอ งโอบ” นทั หนั มายิม้ “อยากรจู ริงดิ หา มขาํ ผมนะ” ผมพยกั หนา “อืม...ไมขําหรอก เลามาดอิ ยากร”ู นทั อมย้ิมเริ่มเลา คราวๆ

249 “ผมอยากทําโรงเหด็ ฟาง เปนแบบเศรษฐกจิ พอเพยี ง ปลกู บา นนอ็ คดาวนหลงั เล็กๆ ละก็ ทําแปลงปลกู ผกั ชะอมดว ย ตอ ทอ ใหน าํ้ ตอนเชาตรู กบั เย็นๆ ถาทเ่ี หลอื พอก็ทาํ โรงผกั ออแกน นกิ ไปดวย ขายสงตลาดใหค นมารับไปขายเอง แคนผ้ี มกไ็ ดอ ยู บานเล้ยี งนองโอบไปดวย” ผมทง่ึ ในความคดิ ของนัท “น่นี าย อายุ 23 ปจ รงิ ปะ ?” นัทหนั มาถาม “ทําไมอะ ครบั ใครๆ ก็ทาํ ไดพี่ ไมใชแคผ มหรอก แลว พ่ี ละ อยากทําอะไร” ผมครนุ คดิ กอ นตอบ “พี่ก็คงสานตอ ความคดิ ของปานนั่ แหละ ถงึ จะไปทํา อะไรไกลแคไหนสุดทา ย กต็ อ งกลบั มาชว ยปา อยดู ”ี นทั เหลือบ ตามอง “ผมวา พ่ีโชคดนี ะ ชีวติ พรอ มสรรพไมตอ งดน้ิ รน คนอื่น เขาลําบากกวาพเี่ ยอะแยะไป” ผมไมตอบไดแ ตเ บะปากอยา งไม ชอบใจนกั กผ็ มไมคอยชอบงานแบบนนั้ ผมชอบงานท่ีทําน่ี มากกวา ไดออกไปโนน นี่ นัน่ ถากลบั ไปชวยปา กเ็ หมอื นตดิ แง กอยูในกรงทอง หอมลอ มไปดวยคนโนน คนน้ี ประคบประงม จะทําอะไร กด็ ูวนุ วายไปหมด ผมเลยไมช อบทจี่ ะทาํ งานอยูท ี่ บา น “กไ็ มชอบนนิ า” นัทอมยิ้มสายหนา ไปมา อยางอดิ หนา ระอาใจกบั ความคดิ ของผม

250 “พรงุ น้ีผมจะกลับบา นละนะ พแ่ี ทน อยาดอ้ื อยาซน อยา งอแง เขาใจใชไ หม ออ ! หา มอกี อยา ง หา มเหงา เขา ใจนะ” ผมทาํ หนาน่ิว ประมาณจะขาํ หรอื จะเศรา ดีนัทมองหนา ทาํ เขม เชียว ผมไดแตทาํ หนาจอ ยๆ ออมแอม ถามไปวา “งน้ั ไปนั่งดร้งิ แกเครยี ดไดไหม” แลวผมกก็ ลน้ั ใจเฮอื ก ใหญ “ฮ!ึ คดิ ใชไ หม ท่ถี ามเนี่ย” นทั ยอ นถามผมหนาเสยี นกึ ในใจตายแนกู นทั พดู ตออีกวา “ถา คิดจะดื่มก็ตองดแู ลตัวเองได ผมคงไมมเี วลาไป ตามพี่ไดทกุ ทจี่ รงิ ไหม” ผมพยกั หนา เขาใจแตหงอยลงทนั ตา ความผยองที่เคยมแี ทบหมดสนิ้ ไป “นายจะกลบั พรุง นเี้ ลยหรา อยอู ีกสัก 2-3 วนั ไดไ หม” ผมโพลงถามออกไป “ทาํ ไมอะ พ่ไี มอ ยากใหผ มกลบั ร”ึ ผมพยกั หนาหงกึ ๆ “ชายๆ” นัทสา ยหนานอยๆ “ไมไดหรอก ผมเปน หวงนองโอบ พี่เขาใจผมนะ” ผมทํา หนา เหนอื่ ยหนาย แลวมุดเขาไปนอนทตี่ ักของนทั แบบออนๆ นัท มองกรยิ าทาทางขีอ้ อนของผม “ไมตอ งมาออนเลย” นทั วา

251 “แหม! อีกนานกวา จะไดนอนแบบน้”ี นัทเลยตอ งปลอ ย ใหผมนอนหนนุ อยา งนน้ั นทั มกั ที่จะรใู จผมเสมอ เขายังคงปลอยใหน อนหนนุ อยา งน้นั ลูบทผ่ี มเบาๆ อมย้ิมนอ ยๆ อยางพอใจราวกบั วา หุ หุ หุ นายเสรจ็ ฉันละ คนเหว่ียง หรอื ไมก็ “เปนเดก็ ดีนะ จอมวีน หึ หึ” ผมไมเ คยรบั รสู วนรนู ี่ ของนทั เลยก็วา ได กอ็ ยางที่บอกเขานิง่ ขรมึ และสุขมุ เยอื กเย็น ปญ หาทกุ อยางแลดูงายไปหมดสาํ หรับเขา อยางเรื่องน้ีกเ็ ชน กนั นัทกน็ ิ่งสงบ ทงั้ ทใี่ นใจกระวน กระวายเปน หวงคนเหวี่ยงจนน่งั ไมตดิ คุณนายดาวรายดูออก จงึ ออกปากใหม าดูแลสดุ ทา ยถูกคนเหวย่ี งเสพสุขจนระบมไป ทง้ั ตัว แตก น็ ง่ิ และหาทางดดั นิสยั เหวย่ี ง วีน ตลบความเจา เลห  นัน่ ไดอยางนุมนวล และคนเหว่ียงตองสยบอยา งราบคราบเลย ทเี ดียว นัทมักมวี ธิ ีการทีแ่ ยบยลเสมอ หึ หึ เอาละซิ ใครกนั แนท่ี เปน เจา แหงความเจา เลห ก นั นะ? “พ่ีแทนๆ หลบั รึ” ผมปรอื ตาขึน้ มอง สบตานทั อยางจัง เหมอื นตอ งมนตสะกด ผมควา หมับทตี่ น คอนทั ดงึ โนมลงมาประทบั จุมพิตทร่ี ิม ฝปากบางอยา งพอใจ นัทไมผ ลักไสอยา งทเ่ี คย ผมคอยๆ ถอน รมิ ฝป ากออกอยางชา ๆ อมยม้ิ พอใจ นัทยิ้มตอบผมยงิ่ กระหย่ิม ใจลกุ นงั่ ประคองใบหนาคมสนั ใหห นาผากแตะกันพูดเบาๆ

252 “พร่ี กั นาย ไมอยากไดน ายเปน นอ งชาย” ผมเอ้อื มมอื อกี ขางความอื ของอกี ฝายเอามาแนบอกของผม นัทหนา แดง ดวยความเขิน “พแ่ี ทน....” ผมจบู ปากบางนน่ั อกี คร้งั “พอ่ี ยากแตงงานกบั นาย แตต อนน้พี ีม่ ีแคแหวนวงนี้ ใหก ับนาย เอาไวก อ นไดไหม” ผมถอดแหวนเกลี้ยงท่ใี สน ว้ิ ไว ประจาํ ไมเคยถอดเพราะชอบมาก นยั นตานัทตนื่ เตน เปน ประกายคิดไมถึงวาผมจะจรงิ จงั ขนาดนี้ “พแ่ี ทน...” ผมจบั มือเรยี วของนัทคอ ยๆ บรรจงสวม แหวนลงไป นัทนาํ้ ตาคลอ “พี่แทน..” ผมบบี ปลายจมกู โดง นนั่ เบาๆ “ซาบซง้ึ อะ ดิ ขีแ้ ยเอย!!” ผมสวมกอดนทั หลวมๆ “พร่ี กั นายจริงๆ นะ พ่ีอยากใหน ายรวู า พจี่ รงิ จงั กบั นาย แคไหน อยากใหน ายมนั่ ใจ แลวนายละ รกั พ่ีแคไหน” นทั กอด กระชับตอบซบหนาท่ีอกผม แลวแหงนหนาขึน้ มาสบตา ยืดคอขน้ึ มาจูบทปี่ ากผม เบาๆ มนั เปนจูบทส่ี ดุ แสนนมุ นวล ไมจ าบจว งเหมอื นผมสกั นิด ผมชอบมากเพราะมันเหมือนไดล องลอยในปยุ เมฆ ผมเคลิม้ มอื เร่มิ แกะกระดมุ เส้ือนทั นัทควา หมบั ท่มี อื ถอนริมฝปาก “พ่ีปลาหมกึ หยดุ ! เลย” ผมอมย้มิ กอนทจี่ ะหัวเราะ แหะ แหะ

253 “มนั เคลม้ิ อะ” ผมสารภาพ “พรุงนเ้ี ราไปเท่ยี วกนั ดกี วานะ” ผมชวนไมอ ยากใหน ทั กลับบา นเร็วนกั “หืม เทยี่ ว?” ผมพยักหนา “อมื ...ไปเทยี่ วอุทยั กนั ” นัทถามตอ “ไปอทุ ัย แลวจะไปตรงไหนมง่ั อะ” ผมรีบตอบ “แลวแตนายเลย” นัททําทาคิด “เขาสะแกกรัง” ผมหรต่ี ามอง “นายเดนิ ไหวรึ ไมเ จบ็ รไึ ง” นทั รบี ตอบ “ผมดขี ้ึนแลว เดินได” ถา ลองพูดมาแบบนี้แสดงวา อยากไปผมย้ิมที่มมุ ปาก อมุ นทั ขน้ึ จากโซฟา “งนั้ กไ็ ปนอนไดแลว ” ผมยกนทั ลอยจากพน้ื เดนิ ดิ่งๆ เขา หองไป นทั ไมพ ูดอะไรปลอ ยใหผ มอมุ เขา หอง เชามดื นทั ลุกขึ้น เตรยี มอาบน้าํ ไมวายหนั มาสะกดิ และเรียกเบาๆ “พแ่ี ทนๆ ต่ืน” ผมสะลมึ สะลือขนึ้ มา “อืม...” นทั เขยาอกี รอบ “ลกุ ดิ อาบน้ํา ตกลงจะไปมั้ย อุทยั เนยี่ ” ผมรีบสปรงิ ตัว ลกุ พรวดควาผาเชด็ ตัวเผน แผว ไปทันที เดย๋ี วมงี อนตามมา “ไปแลวๆ” ไมนานผมก็ออกมานัทกเ็ ขา ไปทาํ ธุระของ ตวั เองบาง

254 ผมน่ังจบิ กาแฟดาํ รอพลางๆ นทั เปน คนอาบนาํ้ เร็ว ทาํ อะไรวองไว เหมือนทุกอยา งถูกเซท็ เอาไวในหัวแลว ทุกอยา งเปะ ลงตัวไปหมด ผิดกบั ผมโดยสนิ้ เชงิ “เราจะเร่ิมทีว่ ัดสะแกกังกอนเลยนะ ตอ ดว ยวัดทา ซงุ ดมี ะ นายวา ไง” นัทพยกั หนา “ดีครบั ผมตามใจคนพาไป ขอบคณุ นะครบั ทพี่ าผม ไป” ผมยม้ิ นอยๆ มีความสุขท่คี นรักชนื่ ชอบในสง่ิ ท่ผี มทําให “แคน ายชอบพก่ี ด็ ีใจแลว ” นัทเดนิ ดิ่งเขา ลฟิ ท ดูมันด!ิ ทําแบบน้ีอกี แลว ผมว่ิงตาม “เฮย! นายน่นี กึ อยากเดนิ กเ็ ดิน รอกนั มงั่ ดิ” ผมกอด คอนัทหลวมๆ อยางประจบ นทั โอบเอวตอบ เราคอ ยๆ กา วไป พรอมๆ กนั นทั หันมามองผมจองตาตอบ อยา งมีความสขุ “วันน้พี ่ไี มไปทาํ งานรไึ ง” นทั ถามผมเมือ่ สตารทรถ “พเี่ ปนบอสนะใหคุณจรีจดั การแปบเดยี ว จะไปไหนกไ็ ป ไดแ ลว” ผมตัดบทขับรถออกไปทนั ที นทั อมย้ิมในความเฮย้ี วของ ผม “คราบบบบบ บอสใหญ!” ผมชําเลอื งมองนิดหนงึ่ แลว ขบั ตะบงึ มงุ สเู ขาสะแกกังทนั ที ผมพาสดุ ท่ีรักขน้ึ ไปบนเขาสะแก กังเดนิ เลน ชมความงามของวดั เมื่อมองลงดานลางเห็นเมอื ง อทุ ยั ธานแี ทบทงั้ เมอื ง “เมืองพระชนกใชมะ พ”ี่ นทั ถาม

255 “อมื นา จะใช นายไปยนื ตรงนนั้ ดิ พีจ่ ะถายรปู ใหน าย” นทั กลบั รง้ั ผมไปน่ังขางๆ “ถายดวยกนั ดพิ ่ี มะ ผมเซลฟเ อง” นัทตงั้ ทาถา ยผมรีบ กอดคอใกลๆ ยิ้มแฉง น่ีคอื รูปคูร ูปแรกท่เี ซลฟค กู นั ผมอมยม้ิ มี ความสุขทส่ี ุด “รูสึกจะย้ิมมากไปแลวนะพี่” นทั แซวเพราะหมนั่ ไส “แหม! นานๆ แฟนจะยอมใหถ ายรูปคนู ี่นะ” นทั เขนิ กระทุงศอกเขา ทชี่ ายโครงอยางจงั ผมสําออยทันที “อบุ !” แลวทาํ ตวั งอกุมทองหนา เหยเก นทั หนา เสียรบี ประคอง “พ่แี ทนผมขอโทษ” ผมไดทอ่ี อน “เจ็บอะ สงสยั ซโี่ ครงจะราว” คราวนน้ี ทั หวั เราะ “สมนาํ้ หนา !” ผมเหวอ “อาว! เราทําพเ่ี จบ็ นะ นายตอ งดูแลด”ิ นัทเดนิ หนเี ลย คราวน้ี ผมว่งิ ตามหายเจ็บ “เมื่อก้เี จ็บไมใ ชรึ ว่ิงปรอ เชยี วนะ ฮ!ึ ” ผมเถยี งไมอ อก “เอม่ิ ....” เราสองคนเดนิ ชมมมุ โนนมมุ น้ี นัทเอย ขนึ้ วา “พ่ีแทนจะพาผมไปตรงไหนอกี อะ ” ผมหนั ไปยิ้ม “นายทายซ?ิ ” นทั พยายามนึก “วัดทา ซงุ ” ผมหนั ไปมอง “นายอยากไปใชม ้ัย” นทั พยกั หนา ย้ิมตาหยี

256 “ชา ยครา บบบบบ” ผมพยักหนา “ปะขึน้ รถ เด๋ียวพาไป” นทั ย้มิ กร่ิมในความใจดขี องผม “ทาํ ไมพใี่ จดกี ับผมจังครับ” นทั ถามขณะนง่ั รถ ผม เหลือบมองนดิ หนง่ึ “ก็นะ มแี ฟนคนเดยี ว ไมใจดกี บั แฟนจะใหใ จดกี ะใครละ นายนี่ถามแปลก” นทั เขินจนตองเฉไฉมองไปทางอน่ื กลบ เกลื่อนความเขนิ ของตนเอง “ซาบซง้ึ อะดิ” ไมพ ูดเปลาเออื้ มมอื มาบีบมอื นัทเบาๆ ดวย “ตาบ้ือ!” นทั แขวะแกเ ขิน ผมหวั เราะ หึ หึ หึ “อยา มาแอบเขนิ พร่ี ทู นั นะ หุ หุ ห”ุ เมอ่ื ถงึ วัดทา ซุงนัทก็ หวิ ซะงน้ั ผมเลือกรานอาหารตามสง่ั ฝง ตรงขา มกับวัด แลว สั่ง อาหารทนั ที กว ยเตย๋ี วไกตุน แตรา นดนั ใสม ะระใหผมมาดว ย 3 ช้นิ และทสี่ าํ คญั ผมเผลอตกั ใสปากไป 1 ชน้ิ อุบ !!!โค-ตะ-ระ ขม อากกกก ผมอยากจะคายแตน ัทจองหนานิ่งสนทิ ทาํ ใหผ มตอ ง รีบกลนื อยา งทลุ กั ทเุ ล อกี 2 ชิน้ ผมคอยๆ ตกั แลว แอบเอาทง้ิ ขางๆ รานจนหมดเกลย้ี งแลว แอบชําเลอื งมองนทั นัทจอ งตา เขมง็ “พีท่ ําอะไร ผมเห็นนะ กินมง่ั ก็ไดม้ังผักเนีย่ ” ผมยิม้ แหยๆ

257 “แฮๆ ” ผมเปน คนกินเลือกไมไดก ินยากอะไรหรอกจริงๆ นะ ผักบางอยา งมนั ขมอะ ผมไมช อบ อะไรท่ีเผด็ ๆ ผมกส็ ไู ม ไหวไมไ ดเ รอ่ื งมากจรงิ ๆ นะ นทั ปรายตามองอกี ครัง้ ผมกม หนา กมตากินจนเกลี้ยงชามจะไดไมถ ูกบน เราเขาไปในวัดสกั การะ พระ เพือ่ ขอพรนัทย้มิ แยม แจมใสราเริงพอใจกบั ทรปิ ในวนั น้ี อยางมาก จนลมื ดผุ มเรอ่ื งกว ยเตี๋ยวมะระท่ีผมแอบทงิ้ เมอื่ ไหวพ ระขอพรเสรจ็ ผมพานทั ไปเทย่ี วเชงิ นิเวศนอกี ที คอื วดั ถา้ํ หุบตาด เราจงู มอื กนั เดนิ ลอดถา้ํ แลวทะลอุ ีกฝง ไป เจอปาตาดมากมาย เหด็ ขนนุ รปู รา งแปลกตาผมไมเ คยเหน็ มา กอ น เลยแวะนง่ั ลงถายใกลๆ อยา งสนอกสนใจเปนพเิ ศษ “นทั นายดูนดี่ ”ิ นทั หยุดเดนิ หนั มาสนใจดวย “มันคอื อะไรอะพ”ี่ ผมอธิบายครา วๆ “เห็ดขนุน เหน็ หนามๆ ม้ัย เหมือนขนนุ เลย” นัทมอง หนาผม “พีโ่ มป ะเนยี่ ” ดูมันวา ผม “พี่ก็จาํ เขามาพดู อะ แตเนย่ี เห็ดขนนุ จรงิ ๆ” นทั พยกั หนา หงกึ หงกั “สวยดีเนาะ” ผมรบี เออ ออตามเพราะผมชอบธรรมชาติ อยูแลว “พี่แทน ผมเหนอ่ื ยเรากลับเหอะ” ผมมองหนานัท

258 “นายยังเจบ็ อยไู หม” ผมจบั มอื นทั จงู เดนิ ลดั เลาะกลับ ทางเดมิ นทั พดู เสยี งเบา “ไมแลวแตผมเหนื่อยอะ ” ผมรีบจูงนทั เดนิ ยอนกลับทาง เดมิ ทนั ที พาออกมาสดู อากาศดา นลา งน่งั กนิ ลูกมัลเบอรร ่ี “นัทนายลองกินนด่ี ิ” นัทหยบิ ใสปากเค้ยี วตุยๆ “อืม อรอยอะพ่ี หวานด”ี ผมน่ิวหนา “จริงดิ ลูกดาํ ๆ เน่ียนะ” นัทจบั ยัดใสปากผมทนั ที “อืม อรอยจริงๆ ดว ย ไมนา เชอ่ื แหะ แหะ” นัทบน เบาๆ “กห็ ดั กนิ บางดิ ผกั ผลไมอะ มันมปี ระโยชนน ะ” ผมหรี่ ตามองแบบเจาเลห นทั กลบั จอ งกลบั เขม็งกลายเปนผมเองที่ ตอ งหลบตาเอง 5555 “นายอยากไปไหนตอ อะ ” นทั นิ่วหนา “ผมกไ็ มรอู ะ แลวแตพี่เลย” ผมจูงมอื นัทมาข้ึนรถ “งั้นแถมใหน ายอกี ที่หนึ่ง” นทั เหลือบตามองประมาณ วา ยงั จะมอี ีกเหรอ ผมอมยิ้มขับรถมุงสบู านไรท ันที เพื่อทจี่ ะไปวัดถ้าํ พุ หวาย ซึ่งถ้ําน้ที ราบมาวา มกี องถา ยละครเรือ่ ง “นาคี” มาถา ยทํา ในถาํ้ ดวย ผมเลาใหนทั ฟง ครา วๆ นํารองกอนเปนการกระตนุ ความสนใจของนัท ไดผลซะดว ย คนฟง น่งิ ฟงอยางต้ังใจ “สนใจชา ยมะ ” นทั อมยิม้ สนใจอยางที่ผมพดู จรงิ ๆ “นาสนใจ” ผมยงั เลา กระตุกตอมสนใจตออีก

259 “เขาวากันวาถ้าํ ทนี่ ่ีสวยงามตดิ อนั ดบั ของประเทศเลย นะ” นัทขํา “พ่โี มป ะ เนยี่ ” โฮ ทเ่ี ลามายดื ยาว โดนวาโมซ ะง้นั “กต็ ามใจนายเลย” นทั รสู ึกไดถ ึงความนอยเน้อื ตาํ่ ใจ ของคนพูดจงึ เออื้ มมือไปดึงแกม นนั้ ดงึ เบาๆ “หดั เปน คนใจนอ ยตัง้ แตเ มื่อไร” ผมไมพ ดู แต ทอดสายตามองไปขา งหนา อยา งนอยใจจรงิ ๆ “พ่ีชอบแหวนเกลย้ี งรึ” นทั ยังคงถามตอ ดูรึ!!ไอเราก็รอ ใหง อ มันดนั ถามเร่ืองแหวนซะง้นั ผมไมตอบ “พแี่ ทน ผมถาม ชอบแหวนเกลี้ยงรึ??” ผมเงยี บไมต อบ นทั คอ ยๆ เล่ือนแหวนออกจากนิ้ว ผมรบี ตอบกลัวนทั ถอด “อืม...” นทั อมยม้ิ “พี่ใสมานานหรอื ยงั ใหผ มแลวพี่จะใสอ ะไรอะ” ผมหัน มามองแวบหนง่ึ “ก็โลงๆ อะ นะ แตพ ่ีอยากใหเรารับรวู าพจี่ รงิ จงั ถานาย ไมช อบพ่ีจะหาใหใ หม” นทั ยิ้มละไม “ชอบครับ ไมต อ งหาใหมห รอก” ผมคอยยิม้ ออก “พ่แี ทนๆ ปายๆ” ผมหกั พวงมาลัยเล้ียวแทบไมทนั “ไมรจู ักมองทาง มวั แตโ ม” ผมถอนใจมนั วา อีกละ นทั อมย้ิม “ผมหยอกนะ ” ดมู ันทาํ

260 ผมอยากจะเขกกบาลมนั สกั ที สองที บทจะขีเ้ ลน ขนึ้ มา ก็นะ มันนาจรงิ ๆ ผมคดิ ผมมองหาทีจ่ อดรถเรียบรอยเดนิ ขึน้ เนนิ บนเนนิ มเี จา หนาทีค่ อยแนะนํา และนาํ ทางพวกเราใหข น้ึ ไปชม ถํา้ กอนเขา ไปในถํา้ เจา หนา ที่ใหไ ฟฉายเรามาคนละกระบอก ผมกบั นัทเดนิ ขึ้นบนเขาอยา งชลิ ดๆ แตพอจะถงึ ปากถ้ําเลน เอา ผมและนทั แทบหมดแรง นทั หอบจนตวั โยน “เหน่อื ยมากไหม” ผมกาํ มือนทั แนน นทั พยกั หนา “เหน่อื ยพ่ี” เจา หนาท่ยี มิ้ นอ ยๆ “อกี นดิ เดยี วกถ็ ึงแลว ครบั ” พอถึงหนาถํา้ เจาหนาทใ่ี ห เรานง่ั พักหายใจจนหายเหน่อื ย แลว พาเดนิ ลงไปในถาํ้ พอพน ปากถํ้าเทานนั้ แหละ มแี ตความมดื มิดเราสองคน เหมอื นคนตาบอดเลยทเี ดียว นทั รีบเปด ไฟฉายสอ งไฟ เจา หนา ที่ เดินนําและบรรยายสภาพภายในถํา้ ใหฟ ง จนมาถึงพน้ื ถํ้าจดุ หน่ึง เจาหนา ท่บี อกวา ตรงนีม้ ีน้ําหยดลงมาจากผนังถํา้ เขาทํา คอกครอบไวเ พือ่ กนั คนเหยยี บแลว ในสว นนจี้ ะกลายเปน หนิ หงอกอีกตอไป เจา หนาทีบ่ รรยายวา งใู นละครที่เปนงเู ผอื ก คืองูที่อยู ในถาํ้ มีอยจู รงิ แตสว นหางเปน สีเทาอมดํา เมอ่ื นอนขดตวั จะมอง ไมเ หน็ สว นหางจึงเหมือนงูเผอื กท้ังตวั นทั เกาะแขนผมแจเมื่อได ยนิ คาํ วา “งู” นัทกลืนนาํ้ ลายฝด ๆ ลงคอ มอื สั่นนอยๆ จนผมรสู ึก ผมกระซบิ เบาๆ

261 “นายเปน อะไร หนาวร”ึ นทั ไมต อบแตสนั่ กวาเดมิ “นัท!” นทั บบี มอื ผมแนน “นายกลวั งรู ”ึ คราวนน้ี ัทตอบดว ยเสยี งส่ันเทา “อมื ...กลวั ความมดื ดวยครับ” ผมกํามอื นัทบีบแนน นัท เองก็เดนิ ประกบเบยี ดผมแจไมหา ง เจาหนาทอี่ ธบิ ายวา “งูเผือกอยถู า้ํ มีความสามารถพเิ ศษ คอื ไตผนงั ถ้ําได เพอื่ จับคางคาวหรือหนกู ิน เขาไมก ดั คนนะครบั วนั นไี้ มเหน็ สงสัยเขาจะไปหาอาหาร” เจา หนา ทอ่ี ธบิ ายติดตลกแตนทั กลบั ไมรูส กึ ขาํ ไปดวยเลย จากนนั้ เจาหนา ท่ีกพ็ าเดนิ ชมหนิ งอกหนิ ยอย รปู ทรง ตา ง เชน ปลาโลมา กรดธดุ งคห รอื แมงกระพรุน นกกระจอกเทศ นกฟามงิ โก ผามาน ฯลฯ แตไมไ ดท าํ ใหน ทั คลายความระแวง เรอื่ งงูไดเลย มชี ว งหน่ึงผมแกลงเดินตามเจา หนาที่เร็ว นทั ตะโกน เรยี กจนผมตอ งเดนิ มาฉดุ ขอ มอื นัทใหเ ดนิ ตาม “พี่แทน พท่ี ้งิ ผมทาํ ไม นสิ ัย!” ผมขาํ “ก็รบี มาหาแลว นีไ่ ง” คราวนี้นทั เปนฝา ยจบั ขอมือผม แนน จนใกลถ งึ ทางออกนทั มองตามทเ่ี จา หนาท่ีอธบิ ายแลว หลุด ปากอทุ าน “เหย้ี ! แลว ” นทั รีบปด ปากตวั เองแนน ตาโต “อะไร” ผมมองตามนทั ช้มี าส่นั ระริก

262 “คะ คราบงู งะ งูลอกคราบ มะ มันมจี รงิ ๆ พีแ่ ทนเร็วๆ ผมไมดูแลว” นทั กระตกุ แขนผมไมพักเรง ใหผมออกจากถา้ํ เร็วไว ผมตองรบี จงู พาออกจากถ้ําใหไ ว แตก็ทําไดไมเรว็ นกั เพราะพ้นื ถา้ํ คอ นขา งลน่ื และชนั พอออกมาพน ถาํ้ นัทสูดลม หายใจเฮอื กใหญ บง บอกถึงความโลงออก ไมเกาะแขนผมอีก ผมอมย้ิมไดร ูอีกอยา งวา นทั กลัวงูมากพอๆกบั ทกี่ ลวั ความมืด “พย่ี ิม้ อะไร” ผมรบี ปรบั สหี นา “เปลาๆ เรว็ ๆ รบี เดนิ ตามเจาหนาทเี่ หอะ เดี๋ยวหลง” เดนิ ออกมาไดห นอยก็พบถํ้าเลก็ ๆ ตามประวัติเช่อื กันวาวิญญาณของทา นยังสถติ อยูใ นถํา้ นี้ ทานเปนพระที่คอนขางมีอทิ ธฤิ ทธเิ์ มอื่ ครั้งยังมชี ีวติ ทา นบอก หวยชายบา นถกู ติดตอกนั หลายงวดเลยถกู เจามอื จา งวานฆา และในปจ จุบนั นกี้ ย็ ังจับไมไ ด คราวน้ีนทั ไมกลัว แตช วนผมลงไป ในถา้ํ เพอื่ จดุ ธปู ไหวข อพร และเสยี่ งเสีย่ มซดี ว ย กวาจะไดก ลับ ออกมา คนทเี่ ดนิ มาพรอ มในกลมุ กห็ ายกนั ไปหมดแลว เหลือ ผมกับนทั แคสองคนท่ีคอ ยเดินเลาะๆ ลงมาตามทางเดนิ เมอ่ื ถงึ ดา นลางนทั ทรุดตวั ลงนงั่ อยา งเหนือ่ ยออ น ผมกระซบิ เบาๆ “นายเจ็บไหม” นทั สายหนา “ไมอ ะ ” “ขอบคณุ ทเี่ ปนหว ง” ผมทรดุ ตัวลงน่งั ขา งๆ

263 “นายหวิ ไหม เดย๋ี วจะซอ้ื ไอศกรีม นา สนใจมยั้ ” นทั พยกั หนาแทนคาํ ตอบ ผมเดนิ ตรงรไ่ี ปท่ีรถขายไอศกรีม หยบิ มา 2 ถุง “ชอคโกแลต” นทั รบั มาเปด ถุงแลว กัดง้ัมทันที “อรอยดีนะ” นทั กนิ ไปพูดไป “นายชอบไหมอะ ขา งในเปนวานลิ า หอมอรอยดนี ะ” นทั พยกั หนา แลว ลุกเดนิ นาํ ผม “พ่แี ทนๆ ดูนนั่ ดิ มะเขือยกั ษ” ผมมองตามมือทช่ี ี้ไป เบ้ืองหนา “อืม นายวา ลกู มันจะกนิ ไดม ะ ” นทั มองที่ลูกมะเขอื แลว พดู พรอมกันกบั ผม “ไมน านกินได” แลวหนั มาหัวเราะพรอมกนั 555555 ก็ ลกู มะเขือมนั เหย่ี วไมนากนิ เลย ผมสองคนเลยเหมาวา ไมน า กนิ ได ผมขับรถเร่ือยๆ ไมเ รงรีบถึงตอนไหนก็ชา ง “พี่แทนขบั เร็วกวานี้กไ็ ดนะ เดี๋ยวรถติด” ผมอมย้มิ ตอบ ยียวน “ประหยดั นํ้ามันไง ขบั แบบน้อี ะ ” นัทอยากจะทบุ ให สักบกึ๊ ! ผมยักคิว้ ลอ เลยี นนทั นัง่ นิ่งกอดอกหมับหลบั ตาลง “นายเหน่อื ยรึ แวะปมลางหนาไหม” นทั สา ยหนา “ไมอะ พี่ ผมของีบแปบเหนอ่ื ยจัง” ผมไมก วนยอมใหน ัท นอนแตโ ดยดี

264 แตกถ็ วงเวลาในการกลับบา นของนัทอยา งเนียนๆ ผม ไมไ ดเ จา เลห  ผมแคอ ยากอยูกบั คนที่ผมรกั นานๆ เทา นัน้ เอง ผม ชําเลอื งมองนทั ทีห่ ลบั สนทิ อยา งแสนรกั นายคงไมโกรธทพ่ี ่จี ะ เหน็ แกต วั บางใชไ หม ผมขับรถเอ่อื ยๆ เรอ่ื ยๆ ไปตามทาง วนั นรี้ ถ ไมม ากไมจ อแจแตผมกไ็ มรบี หุ หุ ผมเปลาเจา เลห ผมแคอยาก อยูกบั แฟนใหน านอกี นดิ ก็แคนน้ั ผมตอ งการแคนนั้ จริงๆ แค ยดื เวลาอีกนดิ ผมเปลา เจา เลห ผมขบั รถมาเรอ่ื ยๆ แอบชําเลอื งมองคนขางไป ผมอม ยม้ิ นิดๆ ยืดเวลาทจี่ ะอยูใ กลๆ นัทไดอ กี นดิ หนึ่งคนรา งบางคงจะ เหน่อื ยจากการเดินทางตลอนทวั รว นั นี้ ถงึ ใครจะวา ผมเจาเลห  เจา แผนการผมไมส นหรอกครบั คนเรามันก็ตองมบี างละ สําหรบั ความเหน็ แกต ัว นทั บดิ ขเ้ี กยี จลืมตาขน้ึ มองรอบๆ “อา ว พแี่ ทนยังไมถ งึ บา นอีกรึ รถกไ็ มต ดิ นิ” ผมอมยม้ิ “พอ่ี ยากอยกู บั นายอีกนิดอะ นายหิวไหมเดีย๋ วพีแ่ วะให” นทั มองหนา ผม “พี่หวิ อะด”ิ ผมพยกั หนารับแตโ ดยดี “อมื ...แลวนายละ ต้ังแตเ ทย่ี งนายยงั ไมไดก นิ อะไรเลย นะ” นัททําหนาน่งิ ๆ “ผมเปนหว งนอ งโอบ ไมร ูเปน ไงม่งั ” ผมเหลือบมอง นดิ นงึ

265 “ พรุง นนี้ ายกก็ ลับแลว น”ิ นทั พยกั หนา ไมมเี สียงตอบ นทั เขา ใจดวี า ผมตอ งการอะไรย่ิงอยูกนั คนละที่ ความคดิ ถงึ มนั ยิง่ ทวีคูณ “พี่แทน.......” อยูๆ ไอแสบก็เรยี กขึ้นมา ผมหนั ไปมอง “หอื ...วา ไง” นัทหนั มามองหนา ผมตรงๆ เอยี งคอ เลก็ นอ ย “สญั ญามา หนงึ่ ขอ” ผมทําหนา ฉงน “หมื ...” นัททว ง “สัญญามาดเิ รว็ ๆ” ผมหัวเราะจะเลนอะไรของมัน “อืม สัญญา” นัทยม้ิ พอใจ “อยา งอแง เขาใจมยั้ อยา ดม่ื หนกั ดวย” ผมรบี ทกั กอ นท่ี จะรา ยยาวกวา น้ี “เฮย ! ไหนวา ขอเดยี วไง” นัทอมยิ้ม “กพ็ ่ชี อบลมื ไง ผมเลยตอ งใหพี่สัญญา” 5555555 ไอ แสบอยามาเนียน หวงกบ็ อกมาตรงๆ “นายหวงพี่อะด”ิ นทั กอดอกทาํ หนาน่งิ อกี คร้ัง “เกลียดกริยาแบบน้ีจริงๆ เลยพบั ผา ซิ” ผมแกลงบน ดงั ๆ นัทน่งั ทําหูทวนลมผมเลย้ี วรถเขาคอนโดเปน เวลาพลบคา่ํ พอดี “นายอยากกนิ อะไรเปน พเิ ศษไหม” นัทสายหนา ไปมา เดนิ นาํ ลิ่วเขาลฟิ ท ผมซะอีกที่ตอ งรบี วงิ่ ตาม

266 “นายจะรบี ไปไหนเนยี่ ” ผมบน เม่ือตามทัน นทั นิง่ เงียบ มาตลอดทาง จนถงึ ในหองนทั ตรงเขาครัวหาของในตูเ ยน็ เพือ่ ทําอาหารงายสาํ หรับผม ผมไมเคยรับรูตรงนยี้ งั คงบน มาเรอ่ื ยๆ “นนี่ ายจะไมฟ ง กันเลยใชไ หม” นทั เงียบจบั โนน หน่ั นี่ เงยี บๆ จากนนั้ ก็ผัดขา ว ผมลุกพรวดจากโซฟาชะโงกหนา ไปมอง “หอมจัง นายทาํ อะไรอะ” ไมน านนักขา วผดั ไขจาน ขนาดยอ มกถ็ กู นํามาวางตรงหนา ผม “อะ กนิ ซะจะไดหยุดบน ซะที” ผมหิวนา้ํ ลายสอ ตัก ขนึ้ มาชมิ ทนั ที “อมื ...อรอย” นัทยนื กอดอกหลงั พงิ ผนกั มองแลวอมยิ้ม จากนน้ั ควาผาเชด็ ตัวเดนิ ตวั ปลิวเขา หองนา้ํ ไป “ก็นายนารกั แบบน้ี จะไมใ หร ักไดไ ง” ผมนึกในใจ นัง่ กนิ ขา วเร่ือยๆ ไมนานนักนทั กเ็ ดนิ ออกมาจากหอ งนา้ํ ดวยผา เชด็ ตวั ผนื เดยี ว คนรางบางผิวขาวอมชมพู มนี ้ําเกาะพรา งพราวไปทวั่ ผมเหลอื บมองอยางชอบใจ นัทยืนเช็ดผมไปมา แลวผลบุ หายไป ขา งๆ ตู ผมชะเงอคอตาม แบบวาเสยี ดาย เออ๊ื ก!!!! ไมนานนัทก็ โผลอ อกมาดว ยชดุ นอนเส้ือกลา มตราหา นสีขาว กางเกงยางยืด สีครมี ขายาว “พแ่ี ทนผมนอนกอ นนะ เมอื่ ยอะ ” ผมอาปากคา งเพราะ นทั ไมเ วนชองไฟใหผมเลย

267 “อา ว! นายยังไมไ ดก ินขาวเลยนะ” นัทลม ตัวลงนอน ควาผาหม มาคลุมจนถงึ คอ หลับตา ลงอยา งเหนอื่ ยออ น พลนั เสียงโทรศัพทก ด็ งั ข้นึ “นัทเอย จะกลับวนั ไหนลกู ” เสียงคณุ นายถามมาตาม สาย “พรุงนี้เชาครบั แม พอดีนทั ไมคอยสบาย เลยกลบั ชา ขอ โทษดว ยนะครับ” คณุ นายตอบเสยี งใสมาตามสาย “เปลา ๆ ไมไดว า อะไร ไมส บายก็พักผอ นเยอะๆ เออ แทนไทเปนไงมัง่ ละ” นทั อมย้มิ ในความเอ้ืออาทรของมารดา “สบายดีครับแม” จากนน้ั แมกว็ างสายไปนทั หลับตาลง นอนเงยี บๆ ผมเกบ็ จานลาง อาบนา้ํ แลวเขานอนเคยี งขา งคนรา ง บางชะโงกมองหนา เหน็ คนรางบางนอนเงยี บไมไ หวติง เลยถือ วิสาสะจบั ศีรษะมาหนนุ ที่ไหลผมโอบทเี่ อวบางหลวมๆ คนรา ง บางซุกหนาทอ่ี กแลวหลบั นง่ิ ๆ ผมอมยิ้มกระชบั ออ มกอด แลว หลบั ตาลงเปน อกี วันท่ผี านไปอยางเปยมสุข แตวนั พรุงนี้ผม จาํ เปน ตองร่ําลาคนรางบางแลว นายตอ งกลับไปเปน พอ ใหน อ ง โอบ ไปทาํ หนา ท่ีพอ ทน่ี ายเตม็ ใจและภาคภมู ิใจนทั พลิกตวั ตืน่ บดิ ข้เี กยี จนอยๆ หนั มามองหนาผมทห่ี ลบั สนทิ นัทเทา คางจอง ใบหนา ทคี่ มคายไมวางตา นึกชน่ื ชมความมานะทีพ่ าเทยี่ ว อดทนกับกฎตา งๆ ท้ังๆ ทจ่ี รงิ ๆ ไมจ ําเปน ตอ งทําดวยซา้ํ ไป แต

268 แทนไทพยายามทาํ ทกุ อยา ง แมแตเรือ่ งผูหญงิ กไ็ มม ใี หน ทั ตอง ลาํ บากใจ ทง้ั ๆ ที่หนาตาแบบแทนไทเช่อื วา เขาหาไดไมยาก แต เขาก็หยดุ และทําใหน ทั เห็นวา นัท คือ คนสําคัญจรงิ ๆ และนทั เปน ทหี่ นง่ึ สําหรับเขา นัทคอยๆ ลกุ ขนึ้ เตรียมกําแฟใสขวดเก็บ ความรอนไวใ ห แลว ทําใสแกวไวอกี หนงึ่ แกวไมน านนกั คนขเี้ ซา กเ็ ดนิ งวั เงยี ออกมาปดปากหาว “นายตนื่ นานแลว รึ” นัทอมยิ้ม “แปบ เดยี วครบั รีบไปอาบนํ้าเถอะครับ” นทั ยกถว ย กาแฟมาต้ังรอที่โตะ เตรียมชดุ ทํางานไวใ ห นี่แหละ เสนห ของนัทท่ผี มชนื่ ชม ย่งิ นัก นทั ไมพ ูดเยอะ เนนปฏิบัตทิ าํ ใหเ หน็ วาใสใ จ หวงใย อยา งไร ผมออกมาจากหอ งนา้ํ ยนื มองนัทนิ่งๆ ทสี่ าละวน เตรยี ม โนน ทาํ น่ี ดวู นุ วายแตน า รัก ผมอมยิ้มนอยๆ จนนัทหนั มาดุ “พ่ีแทน ยนื ยิม้ ทาํ ไม แตง ตัวซิครบั ” ผมแกลง เดนิ เฉยี ดๆ แลวตที ี่กนเบาๆ และขยําอีกหนง่ึ ที นทั สะดงุ กระโดดหนพี ลั วัน “เลนบาๆ” ผมหัวเราะผวิ ปากแตง ตัว เหลือบมองไป ทน่ี ทั เห็นกาํ ลงั จะเขาหองนํ้า “นายจะกลับตอนไหน” นัทโผลห นามามอง “ผมจะลงไปพรอมพี่เลย” ผมจดั แจงนงั่ จิบกาแฟรอนัท นัทแตง ตัวทะมดั ทแมง

269 “นน่ี ายเตรียมตวั ทาํ เศรษฐกจิ พอเพยี งจริงๆ ใชไหม” นัท พยกั หนา “อืม...ถา วา งก็ลงไปชว ยไดน ะครับ บา นโอบบุญยนิ ดี ตอนรบั ” ผมตาโต “นายวา ไงนะ บานโอบบญุ ” นัทพยกั หนายิม้ ๆ “เพราะใชไ หมครับ” ผมเบะปาก “ไมเ ห็นจะเพราะเลย” แถมเบะปากใส “พี่อจิ ฉา นองโอบหรา พเ่ี ปน พอ ครึง่ หนึ่งนะ หา ม อจิ ฉาดิ” ผมหวั เราะกลบเกลอ่ื น แหะ แหะ รทู นั ซะทกุ อยางเขก กบาลซักทดี มี ้ัย “มองหนา ผมทําไม?” ผมเลยตองเฉไฉไปเรอ่ื ยๆ “เปลา ซะหนอย นายหาเรื่องพอ่ี ะ” นทั หัวเราะ หึ หึ ใน ลําคอ “เชื่อตายเลย” 55555 ผมอดหัวเราะออกมาไมไ ด “มะ กอดที ฉลาดรูทนั ไปหมด ตอ งใหร างวลั ” นัทรีบ ถอยหาง “ไมๆ ไมต องมาเนยี น” นทั ไมข ยับหนแี ตดอุ ยางรทู ัน ไมเคยสักครง้ั ท่นี ทั จะไมเ คย ทจ่ี ะรูไ มท นั ผม แตด ว ย ความทีเ่ ขาเปน คนนิง่ ๆ เลยไมค อ ยพดู อะไร ผมเลยยา มใจคิด วา นทั ไมรอู ะไร ผมจงึ ตอ งทําตวั สงบเสงีย่ มไมร ัน้ มากไป “อะๆ ก็ไดๆ” นัทอมยิม้

270 “พีจ่ ะไปทํางานหรือยงั ” ผมมองหนา “นายขยันไลพ จี่ ัง” นทั หนั มามองบาง “เปลานะครับ เราจะไดเ ดนิ ไปพรอ มๆ กนั ไงครบั ผม อยากสงพ่ขี น้ึ รถ” ผมพยกั หนา เขา ใจ ไมย ้ืออีกลุกขึ้น “ปะ เรยี บรอ ยแลว” นทั หยบิ ขวดกาแฟยืน่ ให “อะ อยาลมื เอาไปดวย กนิ ใหห มดนะ หา มทงิ้ ” ผม รบั มาถอื พยกั หนา หงกึ ๆ แลว เดินนําเขาลิฟทท ันที นทั สงผมขนึ้ ลง ยืนโบกมอื ให รอสงจนผมเลย้ี วรถออกไปนั่นแหละ เจาตวั ถงึ ไดสตารท รถขบั ออกไปบาง นัทขับรถอยา งใจเยน็ แวะซ้อื สายไหมขา งทาง ไปฝาก แมด ว ย เม่ือเลย้ี วรถเขาบา น เหน็ แมอมุ นอ งโอบยนื โบกมือ นอ ง โอบมีพัฒนาการท่ดี มี าก ย้ิม อารมณดี เริ่มออแอ แมง ี้หลงมาก สว นปา สายมาเยย่ี มเยยี นเปน บางครงั้ มาทีไรแกกร็ อ งไหเ ปนวกั เปนเวร เพราะคิดถึงนองเอย หลงั ๆมานเ่ี ลยไมคอ ยมา “เปนไงบางครบั แม นอ งโอบ งอแงไหมครบั ” นองโอบ ออ แอเขา หานัทเหมือนอยากใหอ มุ นัทอมยมิ้ “แมค รบั นทั ยังอุม นอ งไมไดนะครบั นทั ยงั มีไขอ ยเู ลย” แมพ ยักหนา เขา ใจ

271 “ไมเปนไร นอ งโอบคงดใี จทเ่ี หน็ นทั นะ” นทั บีบมือเล็กๆ ของนองโอบเบาๆ นอ งโอบกาํ นวิ้ ของนทั แนนเริม่ งอแง นทั เลย ตอ งอมุ นอ งโอบยิ้มรา สะอนื้ เบาๆ นทั ยหี วั นอ งโอบเบาๆ “ข้ีออนนะเรา พอ ไมคอยสบายนะคะ อยกู บั ยายไปกอน เนาะ” วนั เวลาผา นไปไมนานนองโอบเริ่มโตขน้ึ มากจากเดก็ ทารกตัวนอ ย กก็ ลายเปน เดก็ หญิงตัวกลมปุกลกุ จม้ิ ลิ้ม ชว ย แดด อยา งนทั ดผู กั ออแกนนกิ สต อนเชาทกุ วนั ตหี า ของทกุ วันนทั จะตองต่นื รดนาํ้ ผัก ตรวจดูแมลงในแปลง นทั กับนองโอบจะ นอนท่ีบานนอ็ คดาวน ทหี่ อ มลอมไปดว ยแปลงผกั ออแกนนกิ ส พอสายหนอ ยรถรบั ผกั จะมาจอดเทยี บท่ีร้ัวบานพรอ มคนงานยก ผักขนึ้ รถไป นทั ยืนดคู นงานทย่ี กผกั ข้นึ รถอยา งมคี วามสขุ น้วิ นอยๆ กระตกุ ท่แี ขนเบาๆ “แดดๆ เขาจาอาวพผ่ี ักปายหนายกะ” นทั อมยมิ้ ยอ ตัว ลงมานง่ั ขางๆ “เอาไปสง ในตลาดคะ” นองโอบพยกั หนาเหมือนจะ เขา ใจ อกี เด๋ียวก็ถามอกี “ตลาดเหมือนลานวัดไหมกะ ” นทั ยม้ิ ออนๆ “คลายๆ คะ แตใหญกวา คะ วนั หลงั แดด จะพาไปดนู ะ คะ” นองโอบยิ้มพอใจ ไมนานนกั ผักกถ็ ูกลําเลยี งข้นึ รถจนหมด

272 “คุณนทั ครบั อกี 2 อาทิตยจ ะแวะมาใหมน ะครับ นค่ี า ผกั ครับ” นัทรบั เงนิ มาตรวจดู “ครบเรยี บรอ ยครบั คราวหนาเดี๋ยวผมใหโอนใหด กี วา นะครบั ขอบคุณมากครับ” นองโอบเกาะขานทั แหงนคอตง้ั บา มองหนา พอ ตาหยเี พราะแสงทแ่ี ยงตา นทั อมยิ้มเอน็ ดเู ดก็ หญงิ ตวั เล็ก นทั คอยๆ ยอตวั ลงมาอุม เด็กหญิงดึงแกม เบาๆ “ไปคะ เขา บา นกนั นะ นอ งโอบ” นองโอบยิม้ จนตาหยี “กะ แดด ” นทั อุม นองโอบเดนิ เขา บาน นงั่ ลงทํางานใหภูษณะ อยางตั้งใจนัทนงั่ ทํางานหนา คอมจนคลอยบาย มาสะดงุ เพราะเสยี งโทรศัพทท ด่ี งั ขน้ึ นทั เหลือบมองหนาจอเห็นชือ่ พ่แี ทนจึงควา มากดรบั ทนั ที “ไง กวางนอ ย คดิ ถึงพ่ไี หม” นัทยมิ้ ท่มี มุ ปากกอ นตอบ “พีน่ ั่นแหละ คดิ ถึงผมรเึ ปลา” ผมอยากจะเขกกบาลคน ชง่ั ยอกยอนนกั น่เี หน็ วา อยไู กลใชไ หม ไอแสบตัวปว น หนอย แน! ! ผมอมยิม้ “คิดถึงเมยี ท่ีสดุ ” นัทตะหงดิ ในใจ “อยา มาเรียกผมแบบน้ีนะ พ่แี ทน มีอะไรก็วา มา ผม ทาํ งานอยู” ผมหัวเราะในความฉลาดรทู ันของนทั “5555 คือง้ี ส้ินเดือนมงี านเลี้ยงปดไตรมาสอะ ” นัทพดู สวนกอ นทผี่ มจะพูดจบ

273 “พ่อี ยา ด่ืมใหมาก ถา จะใหดี พ่ไี มค วรกนิ เลยจะดที ีส่ ุด” ผมกลืนนา้ํ ลาย เอ๊อื กลงคอ “แฮ! นายเอาจรงิ ดิ” นัทย้มิ ทมี่ มุ ปากอกี ครั้ง “อมื ” ผมเรมิ่ ออน “นิดหนงึ่ ไดม ะ มนั ก็ตองมบี า งอะ” นทั ทาํ เสียงขรมึ แต จรงิ จงั “พี่เมาทไี รมเี รอ่ื งทกุ ที ผมอยไู กลนะ แลว ใครจะห้ิวปก พี่ กลบั ถา ไมฟ ง ก็ไมตอ งมาถาม” นทั ตดั สายทันที เฮย!!ใหต ายดิ ไอแ สบตดั สายเฉยเลยมนั ใชไหมวะ “บอสคะ เอกสารคะ ” อาว!!งานเขา อีก “วางเลยครบั เด๋ยี วผมดเู อง” คณุ จรจี ดๆ จอ งๆ “เออ ....คือวา...” มนั หนั ไปมองดวยสายตาพฆิ าต คณุ จรรี ีบเดนิ ออกไปทนั ที “เฮอ ! เกือบแลว ไหมเรา ตง้ั แตน อ งนทั ออกไป พายุลง แทบทกุ วนั เฮอ!” ผมโทรกลับอกี รอบ “นายมางานไดไหมอะ” นทั ตดั บทอกี “พ่ีแทนผมจะทาํ งาน งานนเี้ รง ไมใชรึไง แลว ไมต องวีน ใสใ ครนะครบั สว นเร่ืองงานเลย้ี งตามสะดวกแตหา มเมานะครบั ผมขอ” นานๆ รายยาวเปน ศอกเลยทเี ดียว “พีแ่ คอยากรนู ายจะมาไหม” นทั ตอบมาตามสาย

274 “ไมครับ ผมมีงานทต่ี อ งรับผิดชอบอีกต้ังบาน” ผมรูสกึ นอ ยใจ เหมอื นนัทไมส นใจผมเลย เปน เดือนแลวทีผ่ มไมไ ดเจอ หนา นทั เลย ผมภาวนาขอใหง านชิน้ นเ้ี สรจ็ ไวๆ ผมจะย่ืนใบลา ออกทันทที งี่ านจบลง ผมจะไปชวยนทั ดแู ลผกั เทา ทดี่ กู จิ การ ขายสงของนัทจะไปไดส วย มีคนมารบั ผกั ทกุ อาทติ ยน ทั สับเปลี่ยนหมนุ เวียน เพาะปลกู และเลย้ี งนอ งโอบจนลมื เราไป แลวมั้ง ผมแอบนอยด และคอยโทรไปกวนประสาทอยบู อ ยๆ แต กโ็ ดนโวยกลบั มาทุกที คราวนีน้ ัทกําชบั แนน หนักไมใ หกนิ เหลา หามเมา งานเล้ียงแบบนีม้ ันก็มเี หลาปะวะ “อืม!” ผมกระแทกเสยี งกลับไป “พ่ีแทนผมเตอื นเพราะผมหว ง พจ่ี ะงอแงไปไหน” ผม ยังคงตอบออกไปเหมอื นเดิม “อมื !” นัทพูดเปน งานเปนการมาวา “งั้นผมวางนะ ผมทาํ งานคางไว คดิ ถึงนะครับ” ฮ!ึ ตบ หัวแลว ลบู หลังชดั ๆ ผมบนคนเดียว หนั มาสนใจงานตรงหนา อยา งขมกั เขมนเพือ่ ใหเ สร็จๆ ไปพักหลงั มานี่ผมกับนองเหมอื นคนละขอบ ฟา นานๆ จะเซฮายกนั นอ งเปนผูใหญม ากขนึ้ ความขรมึ ก็ เพิ่มข้ึนเปน ทวคี ูณ บางคร้ังผมเหนอ่ื ยจากงาน ผมอยากนอน กอดคนรางบางใหห ายเหน่ือยกท็ าํ ไมไ ด ผมอดทนเพอ่ื ใหเ สรจ็

275 งานนี้ จบงานน้ีผมจะยนื่ ใบลาออกทันที แลว กลบั ไปใชชีวติ แบบ บา นๆ กบั นอ งดกี วา .....ตองอดทนซนิ ะ...แทนไท

276 ตอนที่ 10....ชว ยผมดวย..... และแลว เทศกาลแหง การฉลองไตรมาสกม็ าถงึ “บอสคะ แผนกเราจะแตง ตวั ธมี อะไรคะ” คุณจรถี าม ขึน้ เมือ่ ยกกาแฟมาให ผมครุนคดิ เออ!!!จริงดิ ลมื ไปเลย “คณุ คิดวาไงละ ” คณุ จรียิ้มจนตาหยี “ธมี คาวบอยดีไหมคะ บอส” ผมสายหนาดิก “มา ยอะ คณุ ผมวาเอาแบบงา ยๆ ดมี ะ เสื้อยืดกางเกง ยนี ส ชลิ ดด ีนะ” คณุ จรีตาโต “Good Idea คะ บอสงา ยๆ สบายๆ จรเี หน็ ดวยคะ” ผม พยกั หนา “ง้ันตกลงตามนี้ คุณแจง ในแผนกไดเ ลย” คณุ จรเี ตรยี ม ประชาสัมพันธใ หท กุ คนในแผนกรบั ทราบ

277 ผมนง่ั อานงานในมอื อยา งเนือยๆเม่ือยๆ รูสกึ ไมคอ ย อยากไปรวมงานสักเทา ไรแตกน็ นั่ แหละ เพราะวา นทั ไมอยู เหมือนทกุ คร้ังนั่นเอง “นายทาํ อะไรอยูนะ นทั ชนนท” ผมควา โทรศัพทข น้ึ มา แลวก็วางลงถอนใจ “นายคงจะยงุ เนาะ ไมมีเวลาโทรหาพ่เี ลย” ผมแอบ นอยดอ ีกตามเคย อานเอกสารในมือแลวลงมือเซ็นอกี คร้งั ถึงแมใ นใจ อยากจะโทรหาสกั ขนาดไหนกต็ าม ทางดานนทั คลํา้ เครง กบั การ ออกแบบ แตภายในใจกบั วนุ วายไปหมดแทบจะไมมีสมาธิ เออื้ มมอื ไปหยบิ ปฏิทนิ ตงั้ โตะ ขนึ้ มาดู 27 มกรา “เฮอ ชว ยดูแลตวั เองดๆี นะ พแี่ ทน” นทั พดู กบั ตัวเอง กมหนากม ตานั่งทาํ งานตอรูสกึ เปนหว งคนเหวีย่ งข้นึ มา โดยไมทราบสาเหตุ นึกหวั่นๆ สุดทายอดรนทนไมไ หว จึงเดิน ออกมาสูดอากาศทีห่ นา บาน แตก็ไมไดช ว ยผอนคลายอะไรเลย “นทั ทําอะไรอยูล ูก หวิ หรอื ยงั ” นทั ชะเงอ คอ วง่ิ เหยาะๆ ลงบา น “ยังครบั แม นอ งโอบละครับ” คณุ นายดาวรายอมยมิ้ “โนน ไง ไมตองหวงหรอก วา แตเ ราเหอะ หวิ มย้ั แมท ํา ชะอมชบุ ไข กบั นา้ํ พรกิ กะปแนะ” นทั เดนิ เขา ไปหาแมใ กลๆ “ขอบคณุ ครับแม ผมยงั ไมห วิ เลย” คณุ นายชวนคยุ ตอ

278 “งานยุงหรือลกู งว นเชยี ว” นทั พยักหนา “นิดหนอ ยครบั ” คณุ นายดาวรายจอ งหนานทั เหมอื น คนหาอะไร “แทนเปน ไงบาง นานแลวนะ แมไ มเ หน็ นทั ไปหาพเี่ ขา เลย” นทั สบตาคณุ นายน่ิงๆ “เออ! แมวาจะถามหลายทีละ แหวนอะไรทนี่ ิ้วนน่ั นะ” นัทย้ิมเขนิ ๆ “แหวนพแ่ี ทนครับแม” คณุ นายหัวเราะ “แหวนหมนั้ รึ?” นทั เขินจนหนาแดง “แม!” คุณนายหัวเราะชอบใจ “เออ เขนิ ทําไม ทาํ อยางกะแมไมร”ู นทั และคณุ นาย หัวเราะพรอ มกัน “แลวขายผักเปน ไงมั่งละ แมเหน็ ยุงเชยี ว แบงเวลาบาง นะ จะไดไปดูพี่แทนเขาบาง” นทั ครนุ คดิ ตามท่คี ณุ นายพดู “แตชว งน้ผี มไมคอยวางนค่ี รบั แม งานนกี่ ็งานพเี่ ขา” คุณนายมองหนานทั อยางชงั่ ใจ “แตนัทกค็ วรไปดูแล พ่ีเขาบา งนะ” นัทรับปากออ มแอม “ครับ” ผมเองก็วนุ วายกับธีมงานในตอนเย็นวันนี้ ไอแสบสัง่ ไว หา มเมา เราจะทนไดม ย้ั วะ แตจ ะวาไป จริงๆ แลวงานแบบนเ้ี ขากเ็ มากันทัง้ นน้ั ไอแ สบแกจะหามทาํ ไม ผมควานหาโทรศพั ทโ ทรหาหมอพอดวี า

279 “ไอหมอ เยน็ นี้วางไหม” ปลายสายตอบมาทนั ควนั “ไมว า ง เขาเวร มอี ะไรวะ” ผมรบี บอกอยา ง ตรงไปตรงมา “คอื ง้ี ทีบ่ รษิ ัทมีงานเลยี้ งปด ไตรมาส นทั ส่ังหามตเู มา วะ” หมอพอหวั เราะลนั่ ตามสาย “55555 สมนา้ํ หนา ไอแ ทน 55555” ไอน !่ี !จะชวนมา เปน เพื่อนดนั มาหวั เราะเยาะ ไอเ พอื่ นบา “ไอห มอ หบุ ปาก ชว ยมาหนอ ยไดม้ัยเมงิ ” หมออมย้มิ “ไอน่ี บอกวา ไปไมไดไง ขนึ้ เวร จะใหทง้ิ รไึ ง” ผมขาํ บา ง “เออ!! เพอ่ื เพอ่ื นไงเมงิ ” หมอพอปฏิเสธทันควนั “ไมโวย”ผมยงั คงเซา ซห้ี มอตอ เผอ่ื วา จะใจออ น “น่ีไอแ ทน แกกโ็ ตแลว เร่ืองแคค งไมตองใหฉนั ชว ยหรอก มัง้ ” เฮอ !!!ไอหมอแกใจรายกบั ฉันมากเลยนะ “ตกลงไมม าจรงิ งะ นานะๆ” หมอพอยังคงขาํ และยนื ยนั คาํ เดมิ “เออ ไมไป แคน ีน้ ะ จะทาํ งาน ยังไงก็ดูแลตวั เองดีๆ นะ เมิง” ฮ!ึ ไมม า ยังจะมาปากดีอีก เอาวะ ดูแลตวั เองละกนั พลัน โทรศพั ทก็สน่ั ขนึ้ ผมความาดอู ยา งเซ็งๆ แตพ อเหน็ ชือ่ กย็ ม้ิ หนา บานทเี ดียว “พ่ีแทน งานเร่ิมกที่ มุ อยาลืมท่ผี มบอกนะ” ผมยม้ิ ใหกบั ตวั เอง

280 “อมื ...ไมลืมหรอก วา แตว านายจะเปลย่ี นใจมางานก็ยงั ทันนะ” นทั หนา นิ่งตามเคย “ไมละครับ แตผมเปนหวงพ่นี ะ อยาลืมทผี่ มบอก อยา ด่ืมหนัก ไมด่ืมเลยยิง่ ด”ี ผมหัวเราะ แหะ แหะ ออกไป “นายก็ มันตอ งมบี างนดิ ๆ หนอ ยๆ” นทั สา ยหนา เพราะรู ฤทธ์ดิ ีวา เวลาท่ผี มเมาแลว เปน ไง “ง้นั กแ็ ลว แตพ ่ีเลยครับ ผมคงบอกไดแคเ ปน หว ง” อา ว!!ซวยแลว ตู “OK พ่จี ะไมแตะเลย” นทั สวนกลับ “พี่อยารับปาก แบบสง ๆ นะ” นั่น! มนั ดกั คอ “เออนา” ผมสําทบั อีกรอบ เวลานัทโกรธมนั คอื ชวงที่ผมอดึ อดั มากทีส่ ุด เพราะอะไร นะหรอื ครับ เพราะวา นัทมันไมพดู เลยไงครบั มนั เงียบเหมอื นผม ไมมีตัวตน เหมอื นผมเปน ธาตอุ ากาศ ผมเคยเจอมาแลว เมอ่ื ครั้ง ที่ชกเพือ่ นๆ เขา เบา ตาเขยี วคราวท่รี บั ปรญิ ญานน่ั แหละ นทั โกรธผมมากแถมหนีไปอยกู บั ลกู ตาล โทรศัพทก็ไมร ับ ผมน้ี กระวนกระวายจะแยไมเปน อนั ทาํ งานไปชว งหนง่ึ ทเี ดยี ว เมอื่ รับปากแลว จึงตองพยายามทจี่ ะทาํ ใหได “นายเชือ่ เหอะ นาพีร่ บั ปากนายแลว อะ” นัทน่งิ ไป สดุ ทา ยก็วางสายไป

281 ผมถอนใจอยา งไมค อ ย สบายใจนกั เฮอ! จะรอดไหมตู กอ กๆ เสยี งเคาะประตดู ังมาเบาๆ คณุ จรคี อยๆ โผลหนาเขา มา ยมิ้ แฉงเลยทีเดียว “วา ไงครบั คณุ จรี” คณุ จรรี บี ตอบ “คือ จรจี ะถามวา บอสจะนัดพวกเราเขางานพรอ มกนั หรอื วาไปเจอกนั ในงานเลยคะ” ผมทบทวนคําถาม “เจอกนั ในงานเลยดกี วา ทบี่ ทู เราเลยครบั ” คุณจรเี ดนิ ย้มิ แยม ออกไป พลางนกึ ในใจ วนั นบ้ี อสใจดีจงั แฮะ! จริงๆ กไ็ มไดใ จดี อะไรหรอกครบั แคไ มอ ยากเขาไปวนุ วายในงานใหมาก เดย๋ี วอด ใจซด นาํ้ อมฤตไมไ ดแคนนั้ เอง “เอา! พวกเรา บอสบอกใหไ ปท่ีบูทไดเ ลยนะคะ” ทกุ คน พยักหนารบั ทราบ เอกองกเดนิ เขา มา “เขา ไปเลยหรอื ครบั บอสบอกอยางนนั้ หรือครบั ” คณุ จรี หนั มาตอบ “ใชค ะ นองเอก มาถงึ งานกเ็ ขา ไปไดเ ลยคะ” เอกองก พยักหนา อยา งสงสัย เพราะปกตติ องรวมกนั กอนแลวคอยเขา ไป ประจําตา ง บูทของตวั เองนนี่ า แตกน็ น่ั แหละ บอสสงั่ วาไงกต็ อ งตามนน้ั สงสยั ไปกเ็ ทานัน้

282 “ไมตองสงสยั หรอกนองเอก บอสส่ังมาแบบนน้ั คะ ” คุณจรยี ้ําอีกรอบ เมอื่ ถึงเวลาทีต่ องเขา งานทกุ คนเริม่ ทยอยกัน เดนิ เขางาน “ครับ พ่ีจรี” คณุ จรเี ดนิ มากระซบิ บอกผม “บอสคะ แผนกเรามาครบแลวคะ” ผมเหลอื บมองทุก คนตา งย้มิ แยม แจมใส ผมเดนิ เขา ไปรวมกลมุ “ทุกคนตามสบายนะ” คณุ จรแี ละทุกคนตางแยกยา ย กนั ตักอาหารบาง ขนมบาง เครอ่ื งดื่มบาง ตามอธั ยาศยั ไมนานนกั ทา น ประธานกเ็ ขา มากลา วเปด งานปดไตรมาส ทกุ คนนง่ิ สนทิ เพอื่ รบั ฟง “สวัสดี ทา นผูบ ริหาร และพนักงานทุกทา น วนั นเ้ี ปน วนั ดี ไตรมาสน้บี รษิ ทั ของเราไดด ําเนนิ การมาถึงขีดสดุ และที่ สําคัญไตรมาสนเ้ี ราไดร บั กําไรอยา งมหาศาล ซึง่ บรษิ ทั จะ เดินทางมาถงึ จดุ น้ีไมไดเลย ถาไมใ ชเ พราะพวกคุณทกุ คนท่ี รว มมือกัน ผมในนามของผบู ริหารขอขอบคณุ ทุกทา นและขอ เชญิ ทุกทา นรบั ประทานอาหารไดต ามอัธยาศยั ครบั ” ทกุ คน เฮ พรอมกันตางแยกยา ยกนั ตกั อาหารท่ตี นเองชนื่ ชอบ ผม ก็เปน หนง่ึ ในจํานวนน้ัน ตกั อาหารแบบเนอื ยๆ ไมส นกุ เอาซะเลย จาํ ไดว า ไตรมาสท่ีแลว ยงั นั่งในกลุม ชนแกว โดยมนี ัทนง่ั ขางๆ ทําหนา นง่ิ ๆ ใสเม่อื ดืม่ มากไป นึกมาถงึ ตรงนี้ ผมถอนใจ เฮอ

283 นายทําอะไรอยูนะ ผมควา แกวแชมเปญแลว เดนิ ออกมายนื มอง ดาวทีร่ ะเบยี ง โดยไมรูเ ลยวา มีสายตาของใครบางคนคอยมอง อยู “ไอห มอ เขา เวรใชมะ ” หมอพอตอบมาตามสาย “เออดิ ไง เหงาด”ิ ผมตอบอยา งเนือยๆ “เออวะ! แมง กโู คตร คิดถงึ นทั เลย นกึ ถงึ วนั นเี้ มื่อไตร มาสทแี่ ลว กูยังมนี ทั นงั่ ขางๆ ปะ วะ” หมอพอเอนหลงั พงิ พนกั เกา อี้ “เอานา อยา คิดมาก แกไมช วนลูกตาลละ” ผมออ มแอม ตอบ “ยิง่ เหน็ ลกู ตาล ยงิ่ คดิ ถงึ ไปใหญ วาแตลูกตาลวาง ม้ัยอะ” หมอพอทาํ หนาครนุ คดิ “ไมร ูวะ แกลองโทรดิ เผอื่ วาง เราไมก ลาโทรวะ กลวั โดน ดา แหะ แหะ” ผมขาํ โธ! ไอหมอ แคน ีเ้ มงิ กลัวซะละ “เออๆ ง้นั วางเลยนะ จะโทรหาลกู ตาล” ผมวางสายแลว โทรหา ลูกตาลทนั ที “วา ไงครา พี่ชาย” เสียงแหลมปรดี๊ ดดดด ดังมากระทบ โสต “เอ่มิ ...วา งไหมจะชวนมางาน” ลกู ตาลตอบมาตาม สาย

284 “กว็ า งนะพี่ ทไี่ หนอะ ” ผมย้มิ ออก อธิบายยดื ยาววววให ลกู ตาลฟง ลกู ตาลรบั ปาก ลกู ตาลแตงตวั ทะมัดทแมงขบั รถคใู จออกมา แลวมงุ สู งานเลย้ี งทันที ผมยืนขยบั แกว ในมอื ไปมา พลนั สายตาเหลอื บ เหน็ หนงิ ในชุดราตรีสโี อรสฟฟู องสบายตา เดินเขามามอื ในมอื ถอื ขวดแชมเปญมาดว ย เธอยม้ิ หวานให “สวัสดคี ะ พีแ่ ทนออกมายนื ทําอะไร ตรงนี้คะ” ผมยม้ิ ให นิดหนงึ่ “พี่มายืนรบั ลมนะ ” หนงิ ยิม้ นอยๆ ถามอีก “นัทไมม าหรอื คะ หนิงไมเ หน็ เลย” ผมถอนใจกอนตอบ “อมื ...” หนิงอมย้ิมเอียงคอมอง “แชมเปญพพี่ รอ งแลวนะ มะ หนงิ เตมิ ให” พูดจบเธอก็ จดั แจงหยิบแกว จากมอื ผมไปเติมทนั ที “หนงิ ขอชนแกวกับพหี่ นอยไดไหมคะ” ผมพยกั หนา แต สายตาจองท่โี ทรศพั ทบ อยๆ “พ่รี อโทรศพั ทนทั หรือคะ” หนิงยังคงชวนคุยเร่ือยๆ “เปลาหรอก” หนิงหวั เราะ หึ หึ “แอะ ! มกี ๊ิกหรา พแ่ี ทน” ผมหนั ขวับมองหนานน้ั ตรงๆ “เปลา ” หนงิ ยกั ค้วิ “งัน้ พร่ี อใครคะ” ผมไมต อบคาํ ถามนน่ั

285 แตกระดกแชมเปญรวดเดยี วเขา ปากไป หนงิ แอบยิม้ ที่ มุมปากอยางรายๆ โดยทีผ่ มไมท นั ไดสงั เกต “ทาํ ไมลกู ตาลชาจงั ” ผมนึกในใจชะเงอ คอมอง แลว กระดกแกว อกี รอบ ไมน านนกั แชมเปญก็พรองไป เร่ือยๆ ตวั ผมเองเรม่ิ มนึ ๆ จนตอ งนงั่ ลง หนิงนั่งจอ งตรงหนา ชวน คยุ เรื่อยๆ ผมชักเร่ิมหงุดหงดิ กบั ความชา งเจรจานัน่ ผมเรมิ่ ตา ปรอื เพราะฤทธยิ์ าท่ผี สมลงในแชมเปญนนั่ เอง หนิงยม้ิ เหยยี ด อยา งสะใจแผนการชัว่ รา ยทีส่ งั่ สมเอาไวในหัวเกือบบรรลุ “อีกนิดเดยี วเทา นนั้ นายแทนไท ฉนั จะทาํ ลายความ มน่ั คงของแกใหย อยยบั ดวยมือของฉนั เอง” หนงิ จองเขมง็ เตมิ แชมเปญอีกรอบ ผมยงั คงยกกระดกโดยไมคิดอะไร จนมีความรูสกึ วา ตา พราไปหมด “นะ ในแชมเปญมีอะไร” หนงิ หวั เราะกา ว “55555 มอี ะไรคะ พแี่ ทน” ผมไดย ินเสียงของหนิงดงั มา แสนไกล ผมคอยๆ ปดเปลือกตาลงซบลงกบั โตะ ลกู ตาล พยายามโทรหาผมเมื่อมาถึง สามสายตดิ “ทําไมไมรับสายวะ อพิ ่ีแทน” และแลว หนิงก็กดรบั “พี่แทนหนูมาถงึ แลว พี่อยูตรงไหน” หนงิ เหยียดย้ิม

286 “ฮึ! ไมต องหาหรอก พี่แทนกาํ ลังจะไปกบั ฉนั ” ลูกตาล สะดุง ตายหา! แลว “หลอ นเปน ใคร?” หนิงไมต อบแตต ดั สายทงิ้ ทันที ลกู ตาลรีบวิง่ ถลันเขา ไปในงานทันที กวาดสายตาหาแทนไทโดยท่ัว “อา วหนู ท่ีเปน เพื่อนนัทนี่ หาใครคะ” คณุ จรีถามขึ้น “เอ่มิ ...พ่ีคะ พีแ่ ทนอยูไ หนคะ” คณุ จรีทําหนา งง “เอมิ่ ...ไมทราบคะ แปบนะคะ นองเอกๆ เห็นบอสไหม” เอกองกรีบเดินมาใกลๆ “วา ไงนะครับ” คุณจรรี บี บอก “นองคนนี้มาหาบอส นอ งเอก เหน็ บอสไหม” เอกองก พยายามนึก “ผมเหน็ คร้ังสุดทา ย บอสเดนิ ไปตรงระเบยี งครับ” ลกู ตาลว่ิงออกไปทันที “โอย ยยยย ขอใหท ันดวยเถอะ อิพี่แทน” ลกู ตาลถงึ ทนั ไดเ ห็นหลังแทนไทไวๆ มีผูหญงิ ประคองไป “โอย ! อิพี่แทน แกเปน อะไรมากไหมวะ แลวใครวะนะ ” ลูกตาลวิง่ ตามแตหนิงรูทันเลยลอ็ คประตหู นไี ฟ ทําใหลกู ตาลตามไมไ ด ที่สําคัญหนงิ มีความชาํ นาญใน พืน้ ท่มี ากกวา แลว ในงานแบบนจ้ี ึงไมมใี ครมาสนใจใคร ทาํ ให ลกู ตาลตามไมท ัน จึงโทรหาหมอพอทันที

287 “หมอๆ มเี ร่อื งแลว อะ อพิ ่ีแทนโดนใครลากไปกไ็ มร ู ฉัน ตามไมทันดวยอะ” หมอพอพลอยตกใจไปดวย “อา ว! ตายแลว คุณอยูไหน เดี๋ยวผมไปหา” ลกู ตาลรีบ บอกและกาํ ชบั “รบี มาเลยนะ ใหเ รว็ ดวย” หมอพอรีบโทรหาเพอ่ื นอกี คนใหร บั ชวงตอ แลว รบี ขบั ตะบงึ มาหาลกู ตาลทนั ที “ผูหญงิ คนนน้ั ประคองพีแ่ ทนไปทางนน้ั แลว ล็อค ประตูฉนั ตามไปไมได” ลกู ตาลรบี อธบิ าย หมอพอคิ้วขมวดเขา หากัน ตายแนๆ งานนี้ “แทนไท นายจะโดนอะไรบางเนย่ี ” หมอคิดในใจ “หมอวา ไง!” ลกู ตาลกระตกุ แขนถาม “ผมกาํ ลงั คิดอยูค ณุ เอาง้ี คุณจาํ ไดไหมวาใครท่พี า ไอ แทนไป” ลกู ตาลสายหนา “ฉันจาํ ไมได แตฉ นั คุนมากอะ” หมอพอเริม่ วิเคราะห “ผหู ญิงในแผนกรเึ ปลาคณุ ?” ลกู ตาลสายหนา “ไมน ะ ฉันจาํ คณุ จรไี ด ในแผนกมผี หู ญงิ แคค นเดียว” หมอพอพยกั หนาตาม “คณุ ๆ แลว คนนน้ั ละ คนทีเ่ คยมีเรือ่ งกะไอแ ทนละ ชือ่ อะไรนะ” ลกู ตาลคิดตาม “เออ ใชๆ ยยั หนงิ ไง ยยั PR คนน้นั ” หมอพอดงึ ขอมอื ลกู ตาลใหต รงไปหาคณุ จรที นั ที

288 “ปะ ไปหาเลขาไอแ ทนกนั ” ลกู ตาลรีบเดินตาม สองคน ชว ยกนั ชะเงอ คอมองคุณจรี เอกองกม องเหน็ พอดเี ลยเขามาทกั “อา วคุณ ยงั ไมเ จอบอสอีกหรือครบั ” ลกู ตาลรีบหันตาม เสยี ง “เจอแลวคะ แตมีผหู ญิงลากไป คณุ จรอี ยไู หนคะ” เอก องกช ้ใี หดู “โนน ไงครบั คุณจร”ี ลูกตาลรีบปราดเขา ไปหาคณุ จรี ทันที “คุณจรี รูจกั ยัยหนงิ ไหมคะ วนั นใ้ี สชดุ อะไร ละกอสี อะไร” คณุ จรีพยายามนกึ “แปบนะคะ ใส.....ชุดสโี อรสคะ ฟฟู อง” ลกู ตาลดดี นิว้ “หมอชา ยๆ ชดุ แบบทคี่ ณุ จรีพดู เลย ยยั นแี่ นๆ คณุ จรคี ะ พอจะทราบไหมคะ นางพกั ที่ไหน” คณุ จรีสายหนาไปมา ลกู ตาล กระตุกแขนหมอ “หมอทาํ ไงดีอะ” หมอพอคิ้วขมวดอกี คร้ัง “สงสัยจะถงึ คราวซวยละมา งงงง แทนเอย” หมอพอ มองหนา คุณจรี “นอ งหนิง เขาสนิทกบั ใครบางครบั ” คณุ จรชี ้ีไปที่สาว สวยคนหนง่ึ “คนนั้นคะ ” ลกู ตาลสาวเทาเขา ไปทนั ที

289 “ น่เี ธอ ชวยพาเราไปหอ ง หนงิ หนอยไดม ะ” สาวสวยหนั มามองอยางสงสัย “คือง้ี ครบั ผมเก็บกระเปาเงนิ นองเขาไดครับ แตไ มรจู ะ เอาไปใหท ่ีไหน ถามคณุ จรีตะก้ี วาคณุ รจู กั อะครับ” หญิงสาวยม้ิ หวานใหห มอ “ออ! คะ เดี๋ยวปริมพาไปกไ็ ดค ะ ” ลูกตาลเบะปาก ชิ! หมอพอกระตุกแขนเบาๆ “ใจเยน็ ๆ คณุ ” ปริมพาหมอพอและลูกตาลมาหยดุ ที่ หนาหอ งหรูของหนงิ กดกรง่ิ อยางคนุ เคย เงยี บไมเสียงตอบใดๆ ทง้ั สนิ้ สาวปริมหนั มามองทัง้ สองคน “สงสยั ไมอยูอะ คะ” ลกู ตาลเสยี งแหวใสท นั ที “แลวเธอไมม ีเบอรต ิดตอรไึ ง ฉนั ข้ีเกียจเกบ็ ของไวแลว” ปริมถอนใจเฮอื กแบบไมพ อใจ แลวกดเบอรโทรออกหาหนงิ ทางดา นหนิงพาผมมา โรงแรมใกลๆ บรษิ ัทหลอนจดั การถอดเสือ้ เผยใหเ ห็นอกเปลือยที่ ขาวเนียน แตต อนนี้ผวิ ที่อกกลับแดงระเรอื่ เพราะฤทธ์แิ อลกอ ฮอลล หนงิ จัดทาใหผมนอนพงิ กง่ึ นงั่ กงึ่ นอน สวนตัวเธอเองนุง เพยี งผาเช็ดตัวผืนเดียวนางไมร อชา จดั ทาเสร็จสรรพกถ็ า ยภาพ เปนชุดๆ เกบ็ เอาไว ในขณะทก่ี ําลังถา ยๆ อยนู น้ั กม็ ีสายเขา “นงั ปรมิ มนั มีอะไรของมัน” หนงิ บน พึมพาํ “วา ไงแก” ปลายสายตอบเสยี งใสมาวา

290 “แกๆ มคี นเอาของมาคนื แกอะ ทส่ี าํ คัญหลอมากๆ” หนิงทาํ หนา งง “จรงิ ดแิ ก ใครวะ” ปรมิ ตอบไปวา “ฉันไมรหู รอก แกอยไู หน ฉันจะพาไปสง งานกําลงั สนกุ อะแก” หนิงบอกทางใหป ริม ปริมบอกแกห มอพอโดยกระซบิ ทีห่ ู หมอพอขอบคณุ แลวรีบชวนลูกตาลออกไปทนั ที ลกู ตาลไมยอมเดนิ ตาม “คณุ เรว็ ๆ ดิ” ลกู ตาลสะบัดมือ “ฉันเดนิ เองได” หมอพอรบี ว่ิงตาม “คุณจะงอนทาํ ไม เราตอ งรีบไปชวยไอแ ทนนะ คดิ ซะ วา ทาํ เพื่อไอแทนดิ นะๆ” ลกู ตาลเบะปาก หึ “คุณ!” ลูกตาลหันมามอง “อมื ” ผมรบี ขับรถตรงไปยังทปี่ รมิ บอกทนั ที แลว รีบ เคาะหอง “กอ กๆ” หนงิ รบี มาเปด ประตแู ตต องผงะ เม่อื เจอกับลกู ตาล ลกู ตาลปราดเขา มากระชากคอ หนงิ สะบดั พัลวัน “ปลอ ยฉันนะ” ลกู ตาลงา งมอื เตม็ ท่ี แตหมอพอควา ขอ มอื เอาไวเ สยี กอ น “หมอปลอ ย!” หมอพอรบี เตือนสติ “ไปชว ยไอแทนกอนคุณ” หนงิ ตะโกนไลห ลัง

291 “ไมทันหรอก พ่ีแทนเปน ของฉนั แลว และฉนั กถ็ า ยรปู เอาไวหมดแลว ดว ย” ลูกตาลสุดทนสะบัดหลงั มือปะทะหนา สวยๆ นน่ั เต็มจนหนงิ เซ “แก! แกกลาทําฉันเรอะ ฉันจะฟองพแี่ ทน ฉนั จะสงรปู ใหนทั ดู” ลูกตาลไมพ ูดเพราะโมโหสดุ ขีดคราวนี้ สะบดั ฝา มืออกี คราวแถมชกหมัดตรงอกี ที “แกจะหยุดเหาไหม ถาแกกลา ทาํ แบบน้นั ฉนั นี่แหละจะ เขียนขา วแกเอง อยากดังมากใชไ หม หะ! นังปลาบชู นเขื่อน” พูด จบกช็ กโครมเสยปลายคางอยา งจงั จนหนิงหลบั กลางอากาศ ทันที หมอพอตะลงึ “เฮย ! คุณ” ลกู ตาลรบี หนั มาโบกมอื “หมอเงียบ” หมอพอรบี เขา ไปในหอ ง “แทนๆ ไอแทนต่ืนๆ” ผมนอนคอพบั ไมไดสติ หมอพอยกแขนข้นึ พาดคอมืออีกขา งรวบเอว แลว พา ออกจากหองทนั ที ลกู ตาลยืนขมวดควิ้ พนิ ิจพเิ คราะห “ตกลงเสรจ็ นางจ้งิ จอก มนั รเึ ปลาเนย่ี ” หมอพอหนั มา มอง “มาเหอะนา คณุ อยามวั สงสัย” ลูกตาลชวยหิ้วปก อกี คน หนิงเขามาย้ือยดุ “ฉันไมใหเ อาพแี่ ทนไปนะ” ลูกตาลหนั ขวบั

292 “อยากใหห นา สวยๆ พังกเ็ ขามา” หนิงชะงกั กกึ อยตู รง น้นั ไมกลา เดินตามหมอพอกับลกู ตาลชวยกนั ประคองผมที่ ไรสตคิ อพบั คอออนใหนอนเบาะหลงั “คณุ หยบิ ผา หลังรถมาหมใหท ”ี ลูกตาลทําตามอยา งวา งา ย “หมอจะพาไปพักทไี่ หนอะ ” หมอพอหนั มามองหนา เพ่ือนทห่ี ลับไมไดสติ “ไปคอนโดคุณละกนั ” ลูกตาลตาเหลอื ก “หา ! คอนโดฉันเนย่ี นะ” หมอพอพยักหนา “คอนโดคณุ นน่ั แหละดแี ลว” ลกู ตาลหนาเหวอ คอนโดฉัน ทําไมตองคอนโดฉนั เฮอ ! เม่อื ถงึ คอนโดท้ัง หมอพอและลกู ตาลตา งชวยกนั พยงุ รางทห่ี ลับสนทิ ข้ึนหอ งแลว วางใหน อนแผห ราทโี่ ซฟา หมอพอยนื หอบหายใจแรงๆ “เฮอ ! ถงึ ซะที” ลูกตาลชะโงกมอง “นีห่ มอ! ทําไมอิพีแ่ ทนมนั หลบั ไมร ูเร่ืองเลยอะ โดน วางยาอกี ปะ ” หมอพอพยักหนา “แหง! ละ ลากขนาดนเี้ ลน นง่ิ สนิทมันชัวรอยแู ลว ” ลูก ตาลตกใจ “แลว จะทําไงละ หมอ” หมอพอมองรอบๆ