น้องชาย2

393 “อืม....แนใ จ นายไมต องหวงหรอก พี่แคจ าํ อะไรไมค อย ไดแคน นั้ เอง ไปทาํ งานอาจจําอะไรไดม ากขนึ้ กไ็ ด” ลกู ตาลสวน ขนึ้ ทันที “หวงั วาไมไปสานตอ กบั ยัยหนงิ นะคะ” ผมสะดุง “เฮย! อะไรของเธอเนย่ี !” ลกู ตาลยกั ไหล เอาวะ! สูก ะอิ พ่แี ทนสกั ตง้ั ผมหม่ันไส ยยั ชะนหี นา สวยสุดๆ ยยั นม่ี นั ฉลาดเกิน ลูก ตาลอมยิม้ ทก่ี อกวนได ผมชักหงุดหงดิ ทเี่ หมือนถกู จบั ผิด นัท สะกิดท่แี ขนลกู ตาลเปนเชิงหา ม หมอพอเหน็ ทาไมด เี ลยดึงแขน แฟนสาวออกมา ลกู ตาลสะบัดแขนออกแลว โวยใสห มอ “นห่ี มอ! นายเปน อะไร ฉันไมก ลวั หรอกนะ อพิ ่ีแทนนะ ฉันพดู ความจริง ถาเพือ่ นฉนั เจ็บฉันกไ็ มยอมหรอก” หมอพอรบี ยกมอื จุๆ ใหเ บาๆ ลูกตาลยงั โวยตอ “นีไ่ มต อ งมาหา ม ฉันไมยอมหรอก ฮ!ึ ” หมอพอจองหนา ลูกตาลน่ิงแลวพดู เบาๆ “ผมรนู ะ วาคณุ คิดอะไร คณุ สงสยั วาไอแ ทนมันไมได ความจาํ เสื่อมใชไหม” ลกู ตาลคอ ยสงบลง พยกั หนาชา ๆ “ผมก็คิดเหมือนคณุ แตเราไมม หี ลกั ฐาน เราก็ชว ยกนั ดู ไปกอนดีมั้ย” ลกู ตาลพยักหนา ตบไหลห มอเบาๆ “นายนก่ี ็ฉลาดเหมือนกันนะ 5555” หมอพอทําคิ้วยน ใส “คณุ น!่ี จะชมผมดๆี ไมไ ดรไึ ง” ลูกตาลยกั ค้วิ แพรบ

394 “ดสี ดุ แลว ละ 555555” หมอพอถอนใจเฮอื กกบั ความ เฮย้ี วของแฟนสาว ผมออกจากโรงพยาบาลในวนั ถัดมา วันแรกของการ มาทํางานคณุ จรมี สี หี นาวติ กกังวลตลอดเวลาที่ผมเรยี ก “เอิม่ ....บอสตองการอะไรคะ เออ กาแฟใชไ หมคะ” ผม หันไปมอง “คณุ จรี ดคู ณุ รนๆ นะ หึ หึ ผมนากลัวขนาดนน้ั เลยรึ” คุณจรยี นื ตะลงึ ไปไมถ กู ที่ไมโดนเหวยี่ ง แตกลบั เปน หัวเราะขํา อารมณด แี ทน “ตามสบายเหอะ ผมนากลวั ขนาดนน้ั เลยรไึ ง” คณุ จรยี ิ้ม แหงๆ “เด๋ียวคณุ ชว ยชงกาแฟแบบทผ่ี มชอบมาแกว นงึ นะ แลว เขามาหาผมดวย ผมจะสะสางงาน” คณุ จรีไมร อใหมคี ําสง่ั รอบ สอง เธอรีบเดินตัวปลวิ ไปชงกาแฟดาํ ใสม ะกรดู หน่งึ ผลทนั ที “มาแลว คะ บอส” ผมลกุ ขึ้นผายมือเชิญคณุ จรใี หน ่งั ลง “คณุ จรีครับ ผมตองการสะสางงานทค่ี ลง่ั คางทง้ั หมด เดอื นหนาผมจะลาออก” คณุ จรตี กใจจนตาเหลอื กอา ปากหวอ ผมหนั ไปยม้ิ นอ ยๆ “คุณเปน คนแรกทท่ี ราบนะครบั ละกช็ ว ยปดเปน ความลับดว ยนะครบั เอาชนิดทวี่ า ลับสดุ ยอดเลยนะครับ” คุณ จรีหุบปาก ทําหนาเลกิ ลกั่ ตกใจ

395 “คะๆ บอส” แตแอบถอนใจแทน เฮอ ! บอสฉนั เลนอะไรอกี เนี่ย คณุ จรเี ลขาคนเกง ประจาํ ตวั ผม เธอเปน คนทํางานเกง ครับ มีความอดทนสูงมาก บอ ยครัง้ ที่ถกู ผมเหวยี่ งวนี จนตวั สน่ั งันงกแตเธอกอ็ ดทนทาํ งาน อดึ เปน ทส่ี ดุ ถาโครงการไหนเรง ๆ เธอก็หอบหิ้วไปหาผมถงึ คอนโด คณุ จรเี ปน คนสายตาสั้นเธอจงึ สวมแวน คอ นขางหนา จรงิ ๆ เธอกอ็ ายไุ มมากเทาไรนาจะเปน พ่ผี มไมก่ีป แตเ พราะเธอ ตองรบั ผดิ ชอบงานคอนขา งหนักจงึ ทาํ ใหบคุ ลกิ ของเธอคอ นขาง ดูสูงวัย “เออ....บอสมอี ะไรหรอื เปลาคะ” ผมอมยมิ้ “เปลาครบั แคคดิ วา เมอ่ื กอ นผมวนี หนักมากเลยหรอื ครบั ” คณุ จรหี ลุดปาก “คะ เอย ! มะ ไมคะ” ผมหวั เราะขํา “OK คณุ ไปทํางานเหอะ แตว า งานกองโตนี่ ของผม ทั้งหมดเลยใชไ หมครบั ” คุณจรีพยกั หนา “ใชค ะ บอส” ผมถอนใจจะไดกลบั หอ งกี่โมงวะนี่ เม่อื คุณจรีกา วพน ประตหู อ งของผมไปนดิ หนอย โทรศพั ทก ด็ ังขึ้น “อา ว! นองนัทวาไงจะ” นทั รีบถามถงึ จอมวีนทันที “เออ พ่ีจรี ผมรบกวนหนอ ยนะครบั พ่แี ทนเปนไงมั่ง ครบั ” คุณจรตี อบเสยี งเจ้ือยแจว มาตามสาย

396 “บอสใจดีกวา เดิมอีกคะ วนั นพ้ี จ่ี รนี กึ วา จะโดนดซุ ะแลว แตเ ธอกลบั หัวเราะคะ นอ งนทั แลวยังถามอีกวา เม่อื กอ นเธอนา กลวั มากขนาดนนั้ เลยร”ึ นทั พลอยแปลกใจไปดว ย “หืม....จรงิ หรอื ครบั สงสยั วนี ที่โรงพยาบาลไปเยอะ แลว อะ ครับ ยังไงก็ฝากดูพีแ่ ทนดว ยนะครบั ” คณุ จรีรับปากรับคาํ “ไดค รา นองนทั วา แตว า นองนัทไมเ ขา มาเทยี่ วบางละ คะ พ่ีๆ คดิ ถึงนะคะ ” นทั อมยมิ้ ท่ีไดฟง แบบน้ี คอยสบายใจ หนอย เม่ือวางสายจากคณุ จรนี ัทก็มีสายเขา ลูกตาลจอมเฮี้ยว นน่ั เอง “ฮัลโหล! สาม”ี นทั ยิม้ ขาํ “น!่ี ลกู ตาลอยา มาพูดแบบนี้ สงสารพหี่ มอ” ลูกตาล หวั เราะลั่นมาตามสาย “555555 ฉันไมอ ยากใหแ กเครยี ดไง สามี!” ลกู ตาล ยงั คงลอ เลียนไมเ ลิก “ถาแกยังเลนไมเลกิ ฉันจะวางละนะ” นทั ขกู ลบั “โอๆ อยา โกรธนา ฉันหวงแกอะ วันนม้ี านอนท่คี อนโด ฉนั ม้ยั ” นทั อมยม้ิ ชอบใจในความเอือ้ อาทรของเพ่อื นสาว ท่ีดแู ล กนั มาต้งั แตส มยั เรียน “ไมเปน ไรแก ฉนั อยไู ด แกไมต องหวง” ลกู ตาลทว ง กลับมาวา

397 “นทั ฉนั เปน เพ่ือนแกมานาน แกรกั ใคร ฉนั กร็ กั ดวย แต แกก็ตอ งดูแลตัวเองดว ยนะ ฉนั หว งแกจริงๆ นะ” นทั รับรถู งึ ความหว งใยของเพอ่ื นสาวเปน อยางดี และรวู า เพ่อื นสาวมคี วาม จรงิ ใจแคไ หน “เออนา พ่ีแทนเขาคงไมห ักคอฉนั หรอกนา ไมต อ งหว ง” ลูกตาลรบี ตอบมาตามสาย “ไมห วงไดไงทา ทางไมนา ไวใ จ อารมณข น้ึ อยางกบั ฮีต เตอร วยั ทองรึเปลา ก็ไมร ”ู เจอคําน้ีเขา ไป นทั ถงึ กบั หัวเราะ “55555 เดยี๊ ! เหอะ ฉันจะฟองพี่เขา” ลกู ตาลหวั เราะ ตาม “55555 แกไมทาํ รายเพอ่ื นหรอกฉันรู” นัทอดขาํ ตาม ไมได คยุ กันไดส กั พกั ลกู ตาลก็วางสายไป นทั สา ยหนา นอยๆ กับความเฮี้ยวของเพ่อื นสาว นทั เกบ็ กวาดหอ งจนเหลย่ี มเลเ รไร สะอาดหมดจดทกุ ซอกทุกมุม กวาจะเสรจ็ เลน เอาซะบายคลอย นัทท้งิ ตัวลงนัง่ ที่ โซฟา ภาพของผมท่คี ลอเคลียก็ผุดขนึ้ มาในหัวนทั คอยๆ ลบู ที่ โซฟาอยา งเบามอื ถอนใจเบาๆ พึมพาํ คนเดยี ว “พ่แี ทน จาํ ผมใหไ ดน ะครบั ” ขณะท่ีคนรา งบางนั่งคิดถึง จอมวนี แตจอมวีนอยางผมกบั นัง่ เซน็ เอกสารจนมือแทบหงิก เมอื่ ยแลว เมื่อยอีกตอ งลกุ ขึ้นยนื บดิ ขเี้ กยี จจนเอวแทบขาด

398 กระดกแกวกาแฟซะเกลี้ยงไมเ หลือ ชะเงอมองไปดา นนอก พนักงานเรมิ่ ทยอยเกบ็ ของ เพราะเปนเวลาเลกิ งาน “ใหตายซ!ิ จะเสรจ็ ตอนไหนวะ” ค้ิวของผมเรม่ิ ขมวดเขา หากัน มอื กดอินเตอรค อม “คุณจรี ผมตองขอโทษดวยนะครบั รบกวนชงกาแฟมา ใหผมอีกแกวครบั ” คณุ จรีตาโตอกี ครั้ง “อยุ ตาย! บอสทําไมพูดเพราะจังเนย่ี ” คิดเสรจ็ กร็ บี ชง กาแฟหอมกรุนไปวางทโ่ี ตะ “ไดแ ลว คะ บอส” ผมกมหนากมตาอา นเอกสาร แตเอย ขอบคุณเบาๆ “ขอบคุณครบั ” เลขาคนเกงตะลึงอกี รอบ “หเู ราฝาดไปปะ เน่ยี บอสขอบคณุ ” จากน้นั จึงคอ ยๆ เดินออกมาพมึ พาํ กบั ตัวเอง “ถาบอสเปนแบบทกุ วันกด็ ซี นิ ะ อิ อิ อ”ิ ผมเซ็นเอกสาร ไปเรอ่ื ยๆ มาสะดงุ อีกทเี พราะมีสายเขา ผมหยิบโทรศพั ทข นึ้ มา ดนู ทั โทรมานนั่ เอง ผมเหลือบมองนาฬิกา “ฮลั โหลวา ไง” นทั ออมแอม มาตามสาย “เออ มนั คํา่ แลวอะครับ พย่ี งั ไมเ ลกิ งานหรือครบั ” ผมอม ยิ้ม “นายเปน หวงรึ” นทั ยิม้ ใหกบั ตวั เอง อยางนอยๆ พี่เขาก็ ไมวีนกลับมา

399 “เออ...ครบั เปนหว ง” ผมย้ิมออกมาไดทนี่ ทั พูดออกมา ตรงๆ อยา งนอ ย นัน่ แสดงวาเขายอมออกมาจากกําแพง เกาชนั้ นัน่ แลว “ถา นายเปน หวง นายก็มาอยเู ปน พ่หี นอ ยซิ พใ่ี หเ วลา สิบหา นาท”ี พูดจบผมก็วางสายทนั ที มแี ตนทั ทหี่ นา เสยี จะไปยังไงใหท นั ละ นัทรบี ควากลอง ขาวตกั ขาวใสกลอง พรอมกบั ขาวลงถงุ ยดั ใสเ ปส ะพายใสห ลัง พงุ พรวดไปทปี่ ระตทู นั ที นัทยืนหนั รีหนั ขวางที่หนา คอนโดพลนั สายตากเ็ หน็ พี่วนิ มาสง ลูกคาพอดี “พ่ีครับๆ ไปตกึ .......ดวยครบั ” พ่วี นิ ปราดซายปราดขวา พามาถึงหนาตกึ นทั รบี จายเงนิ แตพอจะเดนิ เขาตึก ร.ป.ภ. กลบั ไมยอม ใหเ ขา ไปเพราะนทั ไมมบี ตั รพนกั งานนน่ั เอง เสยี งโทรศพั ทข อง ผมดังขนึ้ “วา ไง?” นัทรบี บอกมาตามสาย “เอ่มิ พี่แทน ร.ป.ภ. ไมใหผมเขาไปครบั ผมไมมบี ัตร พนกั งาน” ความหงดุ หงดิ พงุ พลา นทนั ที “นายรออยตู รงนั้น เดยี๋ วพีล่ งไปจัดการเอง” ผมเดนิ หนา มุยลงไปทันที เม่อื ประตลู ฟิ ตเ ปด ออก ร.ป.ภ. หันมาเจอผม ถึงกบั ผงะ

400 “เออ คอื วาคุณคนนเ้ี ขาไมม ีบัตร ผมไมกลา ใหเ ขา ไป ครบั ” ผมพยักหนารบั นงิ่ ดูนาเกรงขามสดุ ๆ ผมเดนิ ตรงเขา ไปกอดคอนัทแลว รั้ง ใหเ ดนิ ตามเขา ลิฟต ร.ป.ภ. มองตามผมเลยทิง้ ทา ยไปวา “เดี๋ยวผมรับผดิ ชอบเอง” ร.ป.ภ. คนเดมิ โคงคาํ นบั อยา ง หวน่ั ๆ นทั ชําเลืองมองแขนที่กอดคอรสู กึ อบอุนอยางบอกไมถกู ผมคอ ยๆ คลายแขนออก “ขอโทษนะทถ่ี ือวสิ าสะกอดคอนาย” นัทหนั มายม้ิ “ไมเปน ไรครับ พี่แทนหวิ ไหม ผมเอาขาวมาใหพีด่ วย นะ” ผมกา วออกจากลฟิ ตแ ลว ดงึ แขนนทั ใหเ ดนิ ตาม นัทไมทนั ระวังตวั จงึ เซตามแรงดึงปะทะกบั อกกวาง อยางจังดีทผ่ี มรง้ั เอวไวท ัน ไมงน้ั คงกนจา้ํ เบาไปแลว “ขะ ขอโทษครบั ” นัทเงยหนาข้นึ มองผมตาเราจอ ง ประสานกนั ดวงตาแบบน้ี สายตาแบบนี้ มนั ชางเวาวอนจริงๆ ผมโนมหนา เขา กระซบิ ทหี่ ู “ระวงั หนอ ยซิ เดีย๋ วกัดหขู าดเลย!” นทั ผละออกจากอก ผมทาทางเขนิ ผมนึกหม่ันเขยี้ วเลยร้งั รางนนั้ เอาไว “เอม่ิ ....พ่แี ทนจะทําอะไรครับ” ผมอมย้ิม “เปลา แตนายเขนิ นารกั ดเี นาะ” พูดจบผมกเ็ ดนิ เขาหอ ง ทํางานปลอ ยใหนทั ยืนคนเดยี ว กอนจะผลุบเขาประตผู มโผล หนา มาหยอก

401 “ยนื คนเดยี ว ระวงั นะ หุ หุ” นทั หนั ซายหันขวาเผนแผว มาเกาะแขนผมทันที “พ่ีแทนนิสยั ไมด”ี นัทหนา งา้ํ ท่โี ดนแกลง “พ่หี วิ แลว ไหนนายเอาอะไรมาใหกิน” นทั รีบเดินตาม ลว งกลอ งขา วสง ให “ขา วไขเจียวนะ!” ผมพยักหนารบั กลองขา วมาถือ นทั สง ไขเจียวทใี่ สถ งุ สง ใหอีกรอบ “แลวของนายละ ” นทั สา ยหนาไปมา “งั้นนายน่งั ลงตรงน”้ี นทั ทําหนา งงๆ “พ่ีจะเซ็นเอกสาร สว นนายวางใชไ หม ปอนขา วพ่ี เขา ใจมั้ย” นทั ตะลงึ “เอม่ิ !” ผมหรี่ตามองอยา งเจาเลห  “กไ็ หนวาเปน แฟนกนั ไง แคป อนขา วจะเปน ไรไป” นทั หนาแดงหแู ดงระเรอ่ื อยางเหน็ ไดช ดั ผมยังคงแหยต อ “นายเปน อะไร หนาแดงทําไม” นทั ย่งิ เขนิ นักไปอีก “เอ่มิ ....ทานขา วเถอะครับ” นทั คอ ยๆ ตกั ปอ นใหผ ม ผมอดอมยมิ้ พอใจไมได “ปอ นตวั เองดวยนะ” นทั ออมแอมตอบ “ครับ” ผมวางปากกาลง นง่ั เทาคางมองหนา นทั ตรงๆ นทั ตักขาวสง ให “เออ ...ไมเ ซ็นแลว หรอื ครับ” ผมอมย้ิม

402 “ชอบเวลานายเขนิ นารกั ด”ี นทั เข่ยี ขาวในกลองไปมา ผมอมยม้ิ เอยี งคอมอง “เอาละๆ ไมแ หยแ ลว” ผมกมหนากมตาอานเอกสาร ตรงหนา แลวเซ็นๆ นัทเก็บกลองขาวนง่ั เปน เพื่อนจนฟุบหลบั ขา งๆ ผมมองแลว ยม้ิ นอยๆ คอยๆ ชอ นรา งบางท่ผี อมลงมากไป นอนท่ีโซฟานทั สะดงุ เมือ่ รางลอยหวอื จากเกา อ้ี “โอะ! พ่ีแทน” ผมกระซิบทร่ี ิมหู “อยา ดิ้นเดย๋ี วรว งนะ” นทั เกาะแขนผมแนน “พจ่ี ะอุม ผมไปไหน?” ผมยกั คิ้ว “โยนลงตกึ มง้ั !” นทั ตาโต “พี่แทน!” ผมหัวเราะเบา คอยๆ วางคนรา งบางลงบน โซฟา แลว ตัวผมกท็ บั ลงมาดว ย นัทเลื่อนกายหนี ผมกดแขนทั้ง สองไวแนน ทาํ หนาเจาเลห  “พ่จี าํ อะไรไมไ ดเลย นายชว ยร้ือฟน ความจําใหห นอ ย ไดม ้ัย” ผมโนมหนา เขา ไปใกลๆ จนจมกู ชนกนั นทั หลบั ตาป “มนั ไมม ีประโยชนหรอกครับ ถา พไ่ี มพยายามที่จะจํา” ไอน ่ีมันฉลาดยอกยอนนกั ผมหมน่ั เขยี้ วเลยซุกจมกู ฝง ลงทต่ี น คอขาวๆ นั่นอยางจงใจ นทั ดน้ิ ขลกุ ขลัก “พแ่ี ทน! ปลอ ยผมนะ” ผมขบเนน ทซี่ อกคอเบาๆ

403 “ไม!” นัทนอนตัวแข็งทอื่ ไมด้ินเมอ่ื สน้ิ คําของผม ผม ชะงกั กบั อาการของนทั “มนั ไมมปี ระโยชนถาพีไ่ มจ ํา” นทั ยงั ยาํ้ ลกุ ขน้ึ นงั่ ทาํ หนา นงิ่ ๆ “นายโกรธรึ?” ผมหยงั่ เชงิ “ไมห รอกครับ กพ็ ค่ี วามจําเสอ่ื ม ผมจะโกรธพท่ี าํ ไม!” ผมองึ้ กับคาํ ตอบ ผมกลับไปที่กองเอกสารนัง่ เซน็ ไปเร่อื ยๆ จนตหี น่ึง จงึ เก็บของชวนนทั กลบั คอนโด ใบหนา นทั ดซู ดี เซียวผิดปกติ พอลง รถกเ็ ดนิ เซๆ ผมรีบเขาประคองจนลืมวา ตัวเองความจําเสอื่ ม จูๆ นทั กร็ ว งผลอ ยลงอยใู นออมแขนผม ใบหนาซีดขาวจนเห็นไดชัด “บา เอย ! อยาเปน อะไรนะนัท นทั ๆ” ผมเขยารา งบาง แตรางน้ันออ นปลวกเปย ก ผมตัดสนิ ใจอมุ รางบางนนั้ เดนิ เขาลิฟต ดึกมากแลว คนใชลฟิ ตจ ึงนอ ย จงึ มสี ายตาไมก ค่ี ทู ่ี มองผม เมือ่ ประตลู ฟิ ตเ ปดผมรีบพาคนรางบางมาวางที่โซฟาหา ยาดม มาใหใ ชผ า ชบุ น้าํ เชด็ ทหี่ นา อยา งเบามือ ผมไมไ ดส ังเกต สกั นดิ วา หองสะอาดเอย่ี มขนาดไหน เพราะมวั เปนหวงคนรา ง บางท่ีอยตู รงหนา “อยา เปนอะไรนะ พี่ขอโทษ” ผมเอามือองั ทหี่ นาผาก ตวั นทั รุมๆ เหมือนจะมไี ข ผมจดั การเช็ดตัวให เปลยี่ นเสอื้ ใหนัท คอ ยๆ ขยับตวั ปรือตาขน้ึ มา

404 “พี่แทน” นทั พึมพําเบาๆ แตเหนอื่ ยเหลือเกนิ เพราะอดนอนหลายคนื วันนย้ี ัง ทํางานบา นทงั้ วัน หุงหาอาหาร แลวตองรบี แจนไปหาจอมวนี อีก แถมยงั ตองนั่งเปน เพื่อนจอมวนี ทาํ งาน รา งกายคงจะรับไมไหว เลยจบั ไข ผมถอนใจรูสกึ ผิดขนึ้ มาทันที “อมื ...นายไมสบายนอนนงิ่ ๆ เหอะ เด๋ยี วพเี่ ปลยี่ น เสอื้ ผาให” นทั พมึ พาํ “ไมเปน ไรครับ พพี่ กั ผอนเหอะ ผมไหว” ดูเอาเถอะ! ขนาดปวยจนลกุ ไมข้นึ ยังเปน หวงผม ผมซะอีกทคี่ ดิ แคอ ยากพสิ จู น ไงละ ! คนรักตองลม ปว ย แบบน้ี ผมไมป ลอ ยใหน ทั พูดอกี ผมประกบปากทีร่ อนผะผา ว อยางโหยหา นัทจบู ตอบผมอยางดูดดื่ม ผมประคองใบหนา คม เขม เอาไวใ นอุงมอื จบู ที่ริมฝป ากน่ันเนน่ิ นาน ดนุ ดนั ปลายชวิ หา ผา นชองฟน เขาไปควานหาความหอมหวานจากปลายชิวหาของ อีกฝา ย ท่ตี า งเกีย่ วกวดั รัดรงึ ไมย อมกัน นทั หายใจหอบในออม แขน “พ่ีแทน ผมรกั พ”ี่ ผมทาํ หนา เจาเลห “อะไรนะ” นัทหนาแดง “ผมจะไมเฉยชา แลว คดิ วา การบอกรักไมสาํ คญั ตอไปนี้ผมจะบอกทกุ อยา ง ท่ผี มรูส กึ ” ผมไมปลอยใหน ทั พดู ตอ

405 อีก รวบคนรางบางแนบอกไปวางทีเ่ ตยี งแลว ทาบทบั รา งตามลง ไป “นอนเถอะ นายตองพักผอ นนะ นายเหนื่อยเยอะแลว” มือผมเร่ิมซุกซนควานตรงโนน แตะตรงน่ี นัทสะดุง ตามแรงมือรับรไู ดถ ึงความตองการของจอมวนี ชกั เร่มิ สงสัยแตเ ก็บเงียบเอาไวใ นใจ จอมวนี ซุกไซรไ ลเรอื่ ยจาก ตนคอไลไ ปถงึ ติง่ หู ขบเนน เบาๆ เหมือนหยอกลอใหอ ารมณอ ีก ฝา ยกระเจิดกระเจิง คนรา งบางเร่ิมหายใจแรงและเรว็ ตามแรง สัมผัส ผมรวบขอมือท้ังสองเอาไวเหนือหัว แตบดั น้ีปลอยใหเ ปน ไทแลว และสองแขนน่ันกลบั โอบรอบคอผมแทน ผมยม้ิ ทม่ี ุม ปากนดิ ๆ อยา งพอใจเลื่อนหนาลงซุกที่อกอุน หยอกเลน กับยอด ถนั ท่ีตงั้ ชันเพราะอารมณท กี่ ระเจงิ เต็มที่ของคนรางบาง มอื ขา ง ซา ยของผมสาละวนอยกู บั ปลายปทุมถนั บดขยจ้ี นคนรางบาง บดิ เกร็ง แตแอน อกขึน้ รับกบั รสสัมผัส มืออกี ขา งไลเ ลอ้ื ยลบู ลูด ท่ีนัทนอ ยอยา งเอาใจ นทั บิดเกรง็ ทงั้ ตวั รางและสน่ั นอ ยๆ เม่ือ ผมลดู นทั นอยขึ้นลงเปนจังหวะกระชนั้ และถ่ี “อบุ ! อมื มมมมมม” นัทครางในลาํ คอ ผมเล่อื นหนาลง ไปอีก ใชปลายชวิ หาแตะทปี่ ลายยอดแกนกายของนทั นอย ชํา แรกแทรกไซรต รงปลายลูดไลจ นสดุ ลํา นัทบดิ กายเกร็งจนหนา ทอ งเสียววาบ

406 “อากกกกกกก อุบ บบบบ!!พ่ีแทน” นทั ขยมุ ทไี่ หลท ้ังสอง ขา งของผมเต็มทจ่ี นเสนเลือดปูดโปดทง้ั สองขา ง ผมเรงจังหวะ ใหเ รว็ ขน้ึ อกี “อากกกกกกกพแ่ี ทน อึก๊ กกกกกผะ.....ผม..... อมื มมมมม” ในทสี่ ดุ ทํานบที่นทั เกร็งกลน้ั กพ็ งั ทลายเขอ่ื นทะลกั ทลายเตม็ ปากของผม ผมจัดการกบั นํา้ จากเขอ่ื นนอยๆ จนเรยี บรอย แลว ปาย สว นทเี่ หลือลงท่ชี อ งดา นหลังของนัทน้วิ มอื ของผมไลว นเลอ่ื นเขา ทีช่ อ งหลงั ของนทั ทอ่ี อ นนุม ยืนหยนุ รบั ปลายนว้ิ อยางรงู าน ตอด หนุบหนบั ที่ปลายนิ้วทล่ี ดู ไลไ ปมา ผมกมลงกระซิบดวยนาํ้ เสียง ทแี่ หบพราเพราะความตอ งการถงึ ขดี สดุ “นายพรอมนะ!” นทั พยกั หนานอยๆ อยางจํานนทุก อยา ง ผมลดู แกน กายขน้ึ ลงแลวคอยๆ ดาํ ดง่ิ ลงหว ยละหาน วารอี ยางเย็นใจ ผมดาํ ผุดดาํ วา ยอยางเต็มทท่ี งั้ กระโดดกระโจน ลงนา้ํ อยา งฉํ่าใจ ย่ิงชอ งดา นหลังตอดหนบุ หนับผมยิ่งเรง จงั หวะ ในการดาํ ดงิ่ ลงไปจนสดุ ตวั “อากกกกกกกก นทั .....อา .....ซด๊ี ดดดดดด” ผมหอ ปาก สูดอากาศเขาปอดเตม็ แรง เหงอ่ื เมด็ โตผดุ ขน้ึ เตม็ แผงอก นัทกาํ ผาปเู ตยี งแนนเมม ปากรบั แรงกระแทกเสียวซา น ในชอ งทอ งนอยอยางบอกไมถ กู ไดยินเสยี งของผมท่คี รางอื้อ อา

407 เปนระยะเพราะความเสยี วกระสนั ในท่สี ุดเข่อื นปอมปราการ ของผมก็มาถงึ จุดอม่ิ ตัว พายลุ กู ใหญท ีถ่ กู เกบ็ กักไวก็ทลายปอม ออกมา นํา้ จากเข่ือนทะลกั เออ ลน ปากอาวกระเซน็ กระจัด กระจายเตม็ หนาขาของผม ผมลม ตัวลงนอนหอบขา งๆ คนราง บาง จูบเบาๆ ทไ่ี หลเปลอื ยนนั้ จากนัน้ ผมคอ ยๆ ลุกข้นึ แลว พลกิ คนรา งบางใหหนั มาหา “อุบ !” นทั ครางเบาๆ “นายเจบ็ รึ มะพจ่ี ะพานายไปอาบน้ํา” นทั ปรือตาขึน้ มองพยกั หนา “ไมเ ปน ไรครับ เด๋ียวผมอาบเอง” ผมไมฟ งคาํ ทดั ทานนนั่ รวบรา งเปลือยเปลา ขน้ึ พาไปหอ งน้ําทนั ที “อบุ ! พ่ีแทน” ผมหันมาดุ “อยาดื้อ! พ่ที ํานายเจบ็ พ่ีกต็ องดแู ลนายดิ” นทั ยิ้มออน ปลอยใหผ มอุมเขาหอ งนาํ้ ไป ผมจัดการชาํ ระรา งกายใหน องกอนหยบิ ผา เชด็ ตัวมา หอคนรางบางเอาไว แลว อุมมาบรรจงวางทเี่ ตียงอยา งเบามอื เออ้ื มมอื ไปลูบท่แี กมเบาๆ นัทนาํ้ ตาเออกลาวคาํ ขอบคุณเบา หววิ “ขอบคุณครับพ่แี ทน” ผมยีทห่ี วั เบาๆ “ขี้แยนะเราเนีย่ ซาบซง้ึ อะ เด พ่อี าบนํา้ แปบ” ผมกา ว โทงๆ เขาหองนา้ํ ไป

408 เม่อื กลับออกมาจากหอ งนาํ้ คนรางบางกห็ ลบั ปยุ ไป แลว ผมลมตวั ลงนอนขางๆ สอดแขนไปใตศีรษะของนทั ซกุ นอน ท่อี กของผม ผมเคล้ิมหลบั ไปไมน านนกั ตอ งสะดุง ตน่ื เพราะไอ รอนจากตวั นทั ผมเอามอื อกี ขางอังท่ีหนา ผากเพ่ือความชวั รใ ห ตายซ!ิ ตัวนัทรอ นจ๋ี ผมลุกพรวดควานหายาพาราในตูย าสามญั ประจาํ บาน พรอมนาํ้ เปลาอีกแกว ปลกุ แลวประคองนทั ใหต ื่น กินยา “นทั ๆ กินยากอ น” นทั ปรือตาขน้ึ มอง ผมปอนน้ําใสปาก ใหแ ลว ตามดวยยา นัทหลับตาขดตวั ลงนอนขา งๆ “นทั ๆ เจ็บแผลไหม” นทั สายหนา ไปมาหลบั ตานง่ิ ๆ ผมเก็บแกวนํ้า ลม ตัวลงนอนขางกอดคนรางบางเอาไว หลวมๆพลางครุน คิดในใจ น่เี ราทาํ อะไรผดิ พลาดรเึ ปลานะ เฮอ ! นอนดกี วา ผมหลับตาลงแตไมวายกระชับออ มกอดใหแ นน ขึน้ จนผลอ ยหลบั ไป............สายหนอ ยผมงวั เงียลืมตาขนึ้ มานัทยัง นอนหนนุ แขนของอยูอยา งนนั้ ผมขยับนอนตะแคงนอนมองหนา เมยี อยางแสนรกั ไมนานนกั นทั กค็ อยหยีตาตน่ื ขนึ้ “พ่ีแทน ต่ืนนานแลว หรอื ครับ ทําไมไมป ลุกผมละครับ” ผมอมยิ้มจบู ทเี่ ปลือกตาคูสวยนน้ั เบาๆ “นายไมสบายน่ี พีไ่ มอยากกวน” นทั ทาํ ทาจะลกุ ขนึ้ ผม กดตัวไวไ มใ หลุก

409 “อืมมมมมม จะลุกไปไหนนอนๆ เดยี๋ วพี่ตม โจก ให นาย จะไดก ินยาแลวนอนพักอยาดอ้ื เขา ใจ! ” นทั อมยมิ้ รูส ึกดที ผ่ี ม แสดงความหว งใยออกมาแทนการดเุ หมือนตอนอยูท ี่ โรงพยาบาล นัทคิว้ ขมวดเขาหากันอยางใชค วามคิด ไมนานนกั กไ็ ด กลิน่ โจกโชยมาปะทะจมกู ผมเดนิ ประคองชามโจก เขามา “มาแลวๆ โจกรอ นๆ ครา บบบบบ” ผมทําหนา ทะเลน เขามา “เออ ....ขอผมลา งหนา แปรงฟน กอนไดม ย้ั ครบั ” ผมพยกั หนา “พีพ่ าไปนะ” นัทสายหนา ดกิ “ไมตอ งครับ” นทั รบี เขาหอ งนํ้า “ไมต อ งการคนชวยจริงงะ” นทั หนาแดงกอ นตอบ “ไมครับ” 55555 ผมชอบจงั เวลาทน่ี อ งเขนิ เนยี่ หนา ง้ี แดงเชยี ว หุ หุ หุ “นายชา จัง พ่ีเขาไปนะ” แคนน้ั นอ งกโ็ ผลอ อกมาทเี ดียว “พีแ่ ทนอะ ชอบแกลง ผม” ผมรบี บอก “มาๆ รีบกินเดย๋ี วเยน็ จะไมอรอย มะ พ่ปี อน” นทั ยงิ่ เขนิ เขาไปใหญ “ผมกนิ เองไดครบั ” ผมอมย้ิม

410 “ตามใจ งนั้ พไี่ ปหยบิ ยามาใหน ะ” นทั พยกั หนา ผม เตรียมยาพรอมกบั แกว นํา้ มาวางขางๆ “พอี่ าบน้าํ เตรยี มไปทาํ งานกอ นนะ เดยี๋ วสาย” นทั พยกั หนา อกี รอบ “ครบั ” ผมรบี แตง ตวั เตรยี มไปทาํ งาน “นายอยูค นเดยี วไดม ะ ถายังไงโทรเรยี กพีไ่ ดน ะ” นทั ยมิ้ ออ นๆ ให “ไมตองหว งครบั ” ผมยังยา้ํ อีก “ออ!!อกี เรอื่ งชามไมต อ ง ลา งนะ เดย๋ี วพจ่ี ัดการเอง นายนอนพักไปเลย” นทั รบั ปากยมิ้ ๆ “ครบั พี่แทน” ผมอาปากจะสัง่ อีก แตน ทั ชงิ พูดขึน้ ซะ กอ น “พแ่ี ทนไหนกลวั สายไง จะสั่งอกี นานไหม” ผมหัวเราะ ขาํ แกเ กอ “เออวะ! ไปละ ” ผมมาถงึ ท่ที ํางานไมส ายนกั ตรงไปสัง่ กาแฟที่คุณจรที นั ที “คณุ จรเี หมอื นเดิม ดว นเลยนะครับ” คณุ จรีรบี ทําตาม คําขออยา งรวดเร็ว “อรุณสวสั ด์ิคะ บอส หนา ตาสดช่ืนจังนะคะ เชา น้”ี ผม กระแอมขึน้ “แฮๆ ขออภยั เจา คะ ” คุณจรรี ีบเดนิ ออกไปทาํ งานตอ ที่ เคานเ ตอรต วั เอง

411 ผมกระดกกาแฟดําใสป ากแลวหยิบเอกสารมาอา นเพอ่ื เซน็ ตอ กองพะเนนิ อยูตรงหนา ตองเรง มอื และอานใหล ะเอยี ด ดวยถาเซน็ พลาดขน้ึ มา ตายอยา งเดียว! ผมเหลอื บดูนาฬกิ า 11.00 โมงพอดคี วาโทรศพั ทกดเบอรโทรออก แลวเงีย่ งหฟู ง อยางตัง้ ใจ “วาไงครบั พีแ่ ทน” ผมอมยม้ิ จนแกมปรเิ มือ่ ไดยนิ ปลาย สาย “อืม...นายเตรียมกนิ ขาวกินยาหรอื ยัง หรือวาจะใหพ ่ี กลบั ไปปอ น” นทั รีบตอบกลบั ทนั ที “เออ....มะ...ไมตองครบั ” ผมหัวเราะขํา “55555 แตพอ่ี ยากปอนนะ ปอ นทั้งวนั ก็ได” นทั หนา แดงกบั ปลายสาย “เอ่ิม...เดย๋ี วก็กนิ แลว ครับ” ผมยังแหยไ มเ ลกิ “นายแนใ จนะ วาไมตอ งปอ นอะ ” นทั รีบตอบกลับมา “ครบั ไมต อ ง ครับ” ผมวางสายลงกมหนา กม ตาทํางาน ตอ หมดแลวหนึง่ กอง อีกกองกําลังทยอยเซ็น ผมใชเ วลาไมน านนกั กส็ ามารถ เซน็ ไปไดครงึ่ หนงึ่ จงึ ลุกขนึ้ บิดขเ้ี กยี จไลอ าการเมอ่ื ยขบ จากน้นั กน็ ั่งรา งจดหมายลาออกอยา งคราวแลวสง mail ใหคณุ จรเี ลขา คนเกง พมิ พฉ บบั เตม็ ผมกดอนิ เตอรค อม

412 “คุณจรคี รบั เชิญทห่ี อ งดว ยครบั ” ไมน านนกั คุณจรี กร็ ีบ เขา มา “คุณจรี ผมอยากไดจ ดหมายลาออกสกั ฉบับ ผมรางไป ใหล ะ คณุ ชวยพมิ พฉ บับสมบรู ณใหผ มที เสรจ็ แลวเอามาใหผ ม ตรวจกอ นนะครับ” คณุ จรรี บั คาํ อยางเศรา ๆ “เออ บอสคะ บอสจะลาออกจริงๆ หรือคะ” ผมพยกั หนายม้ิ ๆ “ไมไปไมไดหรอื คะ” ผมยม้ิ จนเห็นแทบทกุ ซี่ “คณุ ไมกลัวลูกเหวีย่ ง ลกู วนี ของ ผมแลว รึ” คุณจรยี ม้ิ นอ ยๆ ขยับแวน นดิ ๆ “ไมคะ ” คราวนผี้ มขําออกมา “เอานางานเลยี้ งยงั มีวนั เลกิ รา การทํางานกเ็ ชนกนั ” คณุ จรพี ยักหนาเขาใจ สามปท ีผ่ านมาเธอมีผมเปนบอสท่ีวนี ได ทุกสถานการณแ ตเ ธอกเ็ กง มาก ที่อดทนกับผมมาไดต ลอด ผม ตองย่นื ใบลาออกกอน 15 วนั เพือ่ ใหท านประธานไดพ ิจารณา และเซน็ อนมุ ัติ ผมตดั สนิ ใจอยา งแนว แนแ ลว คราวนี้

413 ตอนท่ี 14.......สารภาพ...... ผมยงั คงนั่งเคลยี รงานอีกวัน เอกสารบางอยางตอ งอา น แลวอานอกี กอนท่ีจะเซน็ ลงไป นถ่ี าลายเซน็ ขายไดผมคงรวย หลายรอ ยลา นไปแลว 555555 เพราะวนั หนง่ึ ๆ เลน เซน็ เปน ต้งั ๆ สายหนอ ยคณุ จรเี คาะทปี่ ระตูเบาๆ กอ นทจ่ี ะชะโงกหนาเขา มา “บอสคะ บา ยโมง 45 วันน้มี ี Meeting ท่ีหอ งตรีภาค นะ คะ ” ผมเงยหนา ขึ้นมอง “ไดครบั ออ! คุณจรเี ตรยี มเอกสารสาํ หรับ Present ให ผมใหเ รยี บรอ ยเลยนะ อกี อยางสง Mail มาใหผ มดกู อนดวยนะ” คณุ จรรี ับคาํ แลว รบี ไปจดั การ ตอนเดนิ ออกมาสวนทางกบั เอก องก “คณุ จรีมปี ระชมุ หรอครบั ” เลขาคนเกง พยกั หนาหงกึ ๆ “ชา ยคะ นองเอก” เอกองกรีบถามตอ

414 “ผมตอ งเขา ดวยไหมครบั ” คุณจรสี ายหนา ไปมา “ไมนะ เฉพาะผูบริหารจะ นองเอก” เอกองกรบั คํา “ครบั ๆ” หมดจากเอกองกก ็เจอกบั ตรยั รัชภาคย ซงึ่ บัดนีน้ างมาเตม็ เดินนวยนาดเขามาเกาะท่เี คานเตอร “อาว! ยัยแวน ไปไหนเน่ยี ” พดู จบคณุ จรีกโ็ ผลม ายืนท่ี ดานหลงั “สวสั ดคี ะ คณุ ตรยั ตดิ ตออะไรคะ” เจต รยั ยกมอื ทาบ อก “อยุ ตาย! หลอนนี่ ฉนั ตกใจหมด เออ! นี่ ฉนั มาหานอ ง แทน อยมู ้ยั ” คณุ จรีสงยิม้ ละไม “อยคู ะ กาํ ลงั เซน็ เอกสารงวนเชียว” เจต รยั กระดกี๊ ระดา อยางออกนอกหนา “ฉนั เขา ไปหาเลยละกนั ” ไมท ันท่ีคุณจรจี ะกลา วอะไร เจ ตรัยกก็ าวฉบั ๆ ไปเลย “Hi! นองแทน” ผมเงยหนา ขน้ึ มา “อาว เจ ไปไงมาไง เชญิ นง่ั ครับ” เจาตรยั กระมดิ กระเม้ียนนั่งลง “ตาย ตาย นนั่ งานหรือโกดังเกบ็ ของ ทาํ ไมมันมากมาย ขนาดนี้” ผมหวั เราะเบาๆ “ผมไมส บายหลายวนั งานเลยเยอะ สว นมากกเ็ อกสาร ทั้งนั้น” เจต รัยเบะปากหอยๆ แลวยกั ไหล

415 “วันนี้เจว า ง เลยอยากชวนไปนัง่ ด่ืมอะไรเยน็ ทเี่ ลานจ สกั หนอย!” ผมละสายตาจากเอกสารในมอื “บา ยผมมปี ระชมุ ไมร ูจะวางตอนไหนอะ ” เจต รยั ฟง อยางขดั ใจ “แหมๆ งานรดั ตัว หรอื วา กลัวเมยี ยะ!” ผมหัวเราะ หุ หุ หุ ขาํ กบั ทา ทางกระฟด กระเฟย ดนนั่ “เจกน็ ะ วาไปนั่น ผมมปี ระชมุ จริงๆ” เจต รยั หวั เราะตาม “เออ เจแ ซวเลนนา อิ อิ อิ นอ งนทั เปนไงมงั่ สบายดีมยั้ ” ผมพยกั หนา “สบายดคี รบั อืม....แปบนะ ขอโทรหานทั แปบนะพ่”ี เจ ตรัยรีบแขวะ “แหมพูดถงึ ไมไ ดเชียว เชอะ! เบื่อคนมเี มยี ” ผมหัวเราะ ปากกวา ง “ถาเจไ มหยดุ แซวผมจะฟอง คณุ ทรงดนุ ! นะ” เจต รัย คอนขวบั “ตา ย! ปากคอเลาะราย มาเรยี กสามีเจ แบบนไ้ี ดย งั ไง นอ งแทน” ผมหัวเราะราแหยเ จขําๆ “ง้นั เจก ลับละ!” พดู จบกเ็ ดนิ นวยนาดออกไปทนั ที ผม มองตามยิม้ ๆ กดโทรศัพทโทรออก “ไง! กนิ ขาว กนิ ยาหรอื ยงั ” นทั ออ มแอมตอบกลบั มา “เอิ่ม....ผมเพ่งิ ต่นื ครับ” ผมนกึ เปน หวง

416 “เอาง้ี เด๋ียวพก่ี ลับไปหานายดีไหม” นทั รีบปฏิเสธพัลวนั “มะ ...ไมตอ งครับ ผมไหว” ผมครางในลาํ คอ “งนั้ นายรบี ลกุ อาบนํ้า กนิ ขาว กนิ ยาเลยนะ เขาใจไหม” นทั รับคําเบาๆ “ครับ พแี่ ทน” นทั ลกุ ขนึ้ อาบนาํ้ ใสช ดุ ลาํ ลองสบายๆ เดนิ เขา ครวั มโี จก ซองวางไวใหนทั หยิบข้นึ มาดู แลว วาง ลงทีเ่ ดิม หนั ไปเปด ตเู ย็นแทน หยิบไขไ ก หอมหัวใหญม าหนั่ เปน ลกู เตาเล็กตไี ขใหฟ ูไดท่ี แลวจึงเอาหอมหัวใหญใ สลงไปเหยาะ ซอี ว๊ิ ขาวเล็กนอ ย ต้ังกระทะจนน้าํ มนั เดอื ดไดที่ จงึ คอยๆ เทไขท ่ี ตไี ดท ่ลี งไปไขฟ นู าทานสงกลิน่ หอมฉุย จนนัทน้าํ ลายสอ ทอ งเร่ิม รองเตอื นเปนระยะๆ นัทรบี คดขา วใสจ านรอไขเ จียวท่หี อมยงั ไม ทนั สกุ ดี นทั กลบั ไขเจยี วอีกรอบใหส กุ ทวั่ ๆ จากนนั้ จงึ ตกั ขนึ้ โปะ ลงบนขาว นทั ยกจานขึน้ สดู ความหอมชา “วาววว แคก ลิ่นกอ็ รอ ยเหาะแลว เรา” นทั ยิ้มใหก ับ ตัวเองตกั ขาวใสปากเคยี้ วตยุ ๆ อยา งเอรด็ อรอ ย “อืม....สุโคย ยยยยย” นัทตกั กินอยางหวิ เพราะตน่ื สาย สุดๆ ทองเลยประทว งดว ยการรอ งระงมนน่ั เอง เมือ่ จดั การกบั จานขา วตรงหนา เรยี บรอยแลว กร็ บี กนิ ยาแกไ ขตามทผ่ี มสง่ั จากนนั้ เกบ็ จานลา ง นั่งพักทโ่ี ซฟา นทั กาํ ลังนกึ เซ็งๆ กบั การนั่งๆ นอนๆ โทรศัพทก ็ดังขึ้นนทั ควานหาพรอ มกบั นกึ ในใจ “พี่แทนอีกแนเ ลย” พอยกขึ้นมาดู

417 “อาว! แมน่ี ฮัลโหล ครับแม” แมสงเสียงมาตามสาย “เออ! นัทพรงุ น้ีจะมคี นเขามาดผู กั ” นทั นิ่งฟง แม “แมตองทาํ อะไรบาง” นทั อธิบายเมอ่ื แมถามจบ “แมใ หเขาขนข้ึนรถไปไดเ ลยครับ บอกเขาดวยวา รอบ หนาจะชา หนอย” แมวางสายลงเมอ่ื จบการสนทนา นทั รสู ึกเปนหว งแมข้นึ มาเหมือนกนั หว งแทนไทก็หวง เฮอ ! เอาไงด!ี เสียงโทรศพั ทดังข้นึ อีกครง้ั นัทสะดงุ พอหยบิ ขน้ึ กร็ ู วา เปนใคร “วา ไงครับพี่แทน” แหมรบี ถามเรากอนเลยนะ “ไมวาไง แตจะบอกวา พีก่ ลับชาหนอยนะ บายมีประชุม ใหญ ไมร จู ะเลกิ ก่ีโมง” นทั รบั คาํ อยางเขาใจเพราะเคยประชุม กับเขาเหมือนกนั “ครับพ่แี ทน ถา งัน้ ประชมุ เสรจ็ กร็ บี กลับเลยนะครับ อยา เถลไถล” ผมยานเสียงมาตามสาย “คราบบบบบบบบบบบบบบ” นัทอมยมิ้ กอ นที่จะวาง สาย แลว ครุนคดิ “ทําไมพแ่ี ทน เหมือนพี่แทนตอนโนน นนนน จงั เอ? หรอื วาจาํ ไดแลว อมื ! นาคิด” นทั เคาะมือเบาๆ ทโี่ ซฟาอยางใชค วามคดิ อยางทีบ่ อกแหละครบั นทั มัน เปน คนฉลาดชางสงั เกตแตไมเ กง การแสดงออก ทือ่ ๆ บ้ือๆ นน่ั แหละ! เขาละ แตก ็นน่ั แหละ เขามกั ที่จะรทู ันผมตลอด

418 นทั พยายามปะตดิ ปะตอ เรือ่ งราวและหาเหตุผลเพื่อให สมเหตสุ มผลกนั ความคิดหน่งึ กผ็ ุดข้ึนมา “ความเจา เลห” อืม....พ่แี ทน.....บวกความเจา เลห  หึ หึ หึ นทั ค้ิวขมวดพยายามชงั่ นาํ้ หนักความนา จะเปน “พี่แทนคงไมทําแบบนน้ั หรอก” นทั พึมพําเบาๆ พอดีกับ ท่ลี ูกตาลจอมเฮยี้ วไดโทรมาหาเพราะรอ นใจในความสงสยั ของ ตัวเอง “น่ีนัทแกฉันทนไมไ หวแลว อะ ” นทั งงกบั คําบอกเลาตาม สายของเพื่อนสาว “แกเปนอะไรลกู ตาล?” ลกู ตาลถอนใจเฮอื ก “ฉันจะพูดดมี ้ยั เนยี่ แตฉนั คนั ปาก หมนั่ ไสด ว ยอะ เอาวะ! แกอยาวาฉันเลยนะ ถา ฉนั คดิ มากไป แตฉนั วา เรดาร ของฉันมนั ไมเคยผดิ อะ” นัทเริม่ เขา ใจ “แกสงสัยเรือ่ ง พแี่ ทนใชไ หม” ลกู ตาลหัวเราะแหง ๆ “อมื ....ฉันขอโทษนะแก แตฉ นั สงสยั จริงๆ” นทั นง่ิ คิด ตาม ซึ่งมันตรงกบั ความคิดของเขา “อมื .....ฉันเขาใจ ฉนั ไมโกรธแกหรอก” ลูกตาลสาธยา ในสิ่งทต่ี นสงสยั ใหน ทั ฟง ตอ “แรกๆ ฉนั ก็ไมกลาคุยกะแก แตม นั อดรนทนไมไ หว ฉนั สงสัยต้งั แตกอนมากรงุ เทพอะ แตห มอบอกใหฉ นั ใจเยน็ ๆ” นัท นิง่ รบั ฟง

419 “น่ีแกไดย นิ ทีฉ่ นั พดู ไหมอะ” นัทรีบตอบ “ไดยิน ถา เปน แบบนนั้ จริง ฉันกเ็ ขาใจพ่เี ขานะแก” ลกู ตาลสงสยั หนกั เขา ไปอกี “เขาใจอะไรวะ แกตองโกรธถงึ จะถูกด”ิ นทั จงึ เลา เหตกุ ารณท่ีฟารม ผกั ไฮโดรใหล กู ตาลฟง “สรปุ อิพ่แี ทนมันหงึ วา งน้ั เออ! เขา ใจละ แกน่ีมนั ใจดี จริงๆ เลยอะ เปน ฉนั นะวีนแตกไปละ” นทั หวั เราะขํา “แคเ ขาไมเ ปนอะไร ฉันกด็ ใี จแลวแก ขอบใจมากนะ ลกู ตาลท่หี วงฉนั ” ลกู ตาลวางสายไป นทั เดินวนไปมาในหอ ง ครนุ คดิ ถึงแปลงผัก เปนหว งแมกลัวจะไมเ ขาและจําชือ่ ผกั ไมไ ด เลยตัดสนิ ใจเขยี นโนต นอ ยแปะทกี่ ระจก แลวเตรยี มไปขึ้นรถ กลับนครสวรรคท ันที ในขณะท่ผี มเองนัน้ ไดเ ขาหองประชุมเปน ทเี่ รยี บรอ ย การประชมุ จะวา ดวยเรอ่ื งของการทาํ งานในแตล ะไตรมาส ผล กาํ ไรแตล ะแผนก แลว ตบทายดว ยการชนื่ ชมพนกั งานแตล ะ แผนกทช่ี วยกนั ทาํ งานจนประสบผลสาํ เรจ็ และเปน ทมี่ าของ กาํ ไรมหาศาล ของแตล ะไตรมาส พอส้ินสุดการประชมุ ทาน ประธานไดเอย ขนึ้ วา “แทนไท อยพู บผมกอ นนะ” ผมโคง ศีรษะรบั รอจนคน เดินออกไปหมด ทานประธานกลาวขน้ึ วา “คณุ จะลาออกจรงิ ๆ ร”ึ ผมย้ิมนอ ยๆ

420 “ครับ ทา นประธาน” ทานประธานพยกั หนาหงกึ หงัก “คิดดีแลว ซินะ ผมเสยี ดายคนดมี ีฝมือ อยา งคณุ นะ” ผม รบี อธบิ ายถึงความจําเปน ทมี่ ี “คอื ที่บานของผมมีกจิ การสวนตวั ครับ ผมตอ งกลบั ไป ชว ยปาทํางาน” ทานประธานยิ้มนอยๆ “ในฐานะ ท่ีผมเองกเ็ ปน พอคนนึง ผมดใี จมากๆ ท่ลี กู จะ กลับมาทํางานขา งๆ ปา คณุ ก็คงคิดเชน เดยี วกัน ออ ! คุณได ร่ําลาลกู นอ งหรือยงั ละ นมี่ นั กจ็ ะสิ้นเดอื นแลวนะ”ผมย้ิมนอ ยๆ “ยังครบั คงเปน วนั สุดทา ยเลยครับถึงจะบอก ผมตอ ง ขอบคุณทานประธานทใี่ หโ อกาสผมไดทํางานทนี่ ี่ และให คาํ ปรกึ ษาผมมาตลอดระยะเวลาสามปท ผี่ าน ผมขอบคณุ มาก ครับ” ผมยกมอื ไหวอ ยา งจรงิ ใจ ทานประธานเอือ้ มมือมาตบที่ ไหลของผมเบาๆ “ผมยนิ ดี และขอบใจทีต่ งั้ ใจทํางานใหกบั บริษทั เรา ขอบใจมากๆ ขอใหโชคดนี ะ แทนไท” ทา นประธานบีบที่ไหล เบาๆ อยางเอ็นดู ผมยกมือไหวอีกรอบ ต้งั แตมาทาํ งานทนี่ ท่ี านประธาน ดแู ลเอาใจใสพนกั งานของทานเปน อยา งดี ไมเคยใชค าํ พูดทที่ าํ รายจิตใจพนกั งาน ผมไมแปลกใจเลยท่ี ทนี่ ีม่ พี นักลาออกนอ ย มาก เพราะทาํ งานแลว สบายใจเปนใคร ใครก็ไมอยากยา ยไมงั้น ผมจะอยูไดถงึ สามปห รอื ครบั ผมเดนิ ออกจากหอ งประชุมเปน

421 คนสดุ ทาย เมอ่ื กาวพนประตผู มรบี ควา โทรศพั ทโ ทรหาไอแสบ เสยี งรอสายนานพอสมควรผมรีบสาวเทา ไปท่รี ถ “ทาํ ไม รบั สายชาจงั วะ” ผมบน ข้นึ “วาไงพ่ี ถงึ หองหรอื ยัง” ผมสะดุดกับคําถาม “หืม.....นายพดู เหมือนนายไมอ ยหู อ ง นายไปไหน?” นทั อมย้ิมกอ นตอบ “ใชครบั ผมกลับบา นทนี่ ครสวรรค ทฟ่ี ารม มีปญ หานดิ หนอ ย” ผมถามสวนทันที “นายข้นึ รถหรอื ยัง?” แตค าํ ตอบทาํ ใหผมหงดุ หงดิ “ผมมาไดค อ นทางแลว พ่ี ไมต องหวงนะครบั ” ฮึ! นายก ลาหาญไปแลวนะ ฮ!ึ ผมวางสายลงแตหงุดหงิดงนุ งานสุดๆ งานกบ็ าน ตะเกยี ง เมียกห็ นี นข่ี นาดยงั ไมร คู วามจรงิ ยงั ไมอ ยู ผมไมอ ยาก คดิ เลยวา ถาเขารูความจรงิ จะขนาดไหน คดิ มาถึงตรงน้ีผมทาํ ได แคถอนใจ เฮอ! นัทนะนทั ทีฟ่ ารมมีอะไรมากมายนกั รึไง ผมกด โทรออกอีกครั้ง “แมครับ ผมแทนเองนะครบั ” ปลายสายมีน้ําเสยี งดใี จ “อาว! พอแทนหายดแี ลว รึ แมไดขาววา ความจําเส่อื มน่ี นา ” ผมอึกอักที่จะตอบ “เออ ....ดขี ้ึนแลวครบั เออ....แมค รับ ผมถามอะไรหนอย ไดมั้ยครับ” แมหัวเราะอารมณดมี าตามสาย

422 “ไดซิ พอแทน” ผมรีบถามทนั ทเี มอื่ แมเปด โอกาส “เออ....ทฟี่ ารมเปนไงบา งครบั มปี ญหาอะไรไหมครบั ” แมตอบมาตามสาย “ออ .....ฟารม ผกั นะรึ ลูกคามาสง่ั เพิม่ แตแ มเพราะไม เปนสวนคนงานมาอาทิตยละครั้ง มนั จะไมท นั แมเลยโทร ตามนทั มนั มาดู พอแทนมีอะไรรึ หรือวา นทั มนั ไมไ ดบ อก” ผมรีบ ปฏิเสธพัลวัน “เปลาๆ ครับ งั้นแคน ้ีกอนนะครบั แม” ผมวางสายลงแต ในใจรุมรอ นกระวนกระวายไปหมด นายกลบั ไปใกลไอน ่ันอกี แลว !!!! ทาํ ไงดวี ะ? อาการแบบนใี้ ชไหมที่เขาเรียกวา “หงึ ” เออ มนั ตองเปน “หงึ ” นี่แหละ! “หงึ ” มากดว ย “หึง” จนแทบคลัง่ แลวผมพยายามปรับอารมณท ีฉ่ นุ เฉียวลง กด โทรศัพทอีกครง้ั “ครับพแ่ี ทน” ปลายสายเสยี งสดใส มนั นาเขกกบาลนกั “นายถงึ หรอื ยงั ” นัทอมย้ิมรบั รถู ึงอารมณของคนถาม “ถึงแลวครบั กําลงั หารถเขาบา น” พลันผมก็ไดย นิ เสยี ง ไอเ ดก็ น่นั ไอเดก็ เมอื่ ซนื คนนนั้ “อา วพน่ี ัท ไปไหนมาครับเนี่ย” นัทหนั ไปตอบ “อมื .....พเี่ พง่ิ กลบั จากกรงุ เทพนะ” เสียงไอเดก็ นนั่ ยังดงั ลอดมาใหไ ดย นิ

423 “ถาพ่ไี มค ิดมาก เดย๋ี วผมไปสงใหนะครบั ” เฮย! อยา ไป นะ อยา ไปกับมนั ทเี ดยี วนะ “เออ ! เดียวแมพม่ี ารับ ขอบใจมากนะ” อารม มสี หี นา สลดลงนิดหน่ึง “อา ว! หรือครบั งัน้ ผมไปกอ นนะครบั ” เมอื่ อารมไป แลว นทั กค็ ยุ กับผมตอ “พี่แทนๆ ยังอยูไ หม” ผมรีบขานรบั “อมื ....แลวนายจะเขาบานยังไง” นทั หวั เราะมาตาม สาย “เดย๋ี วจะโทรบอกแมค รับ” ผมคอยๆ ผอ นลมหายใจ แบบวา โลง อก นทั วางสายไปแลว ผมนง่ั ยมิ้ ใหก บั ตวั เอง นทั โทร หาแมอ ยางท่บี อกกบั ผมจริงๆ “แมค รบั นัทรอทท่ี ารถนะครบั ” คณุ นายดาวรายตอบมา ตามสาย “เออ...นัทหารถเขา มาเองไดไหมลูกพอดแี มตดิ งานนดิ หนอ ย” นทั ถอนใจเฮือก “ไดครับ”ในขณะทช่ี ะเงอ คอหาวนิ ใกลๆ นน้ั เสียงหนึ่งก็ ดังข้นึ “อา วพ่ีนทั ปา ยงั ไมมารับหรอื ครับ” นัทพยกั หนายมิ้ แหงๆ

424 “อมื ….พอดแี มพ ่ีตดิ ธรุ ะ พก่ี าํ ลงั มองหาวนิ อย”ู อารม รีบ พดู แทรกข้นึ “จะวนิ ทําไมละพ่ี มะ เดีย๋ วผมไปสงเอง” นัทมที ีทา ลังเล อารม ควา หมบั เขาทเ่ี ขา “ขนึ้ มาครบั เดย๋ี วผมไปสงเอง” นัทเลยตอ งจําใจข้นึ ไป นั่ง “พี่นัทพรอ มนะ” เมอ่ื น่งั ไปไดส กั พกั “พี่นัท นัง่ สบายๆ ไดไ หมครบั เอาแบบไมตองเกรง็ อะ ครับ” นัทอดขาํ ออกมาไมได “อืม......” แถมอารมยงั ยาํ้ มาอกี วา “ถา พก่ี ลวั ตก กก็ อดเอวผมไวไดน ะ” พดู จบกอ็ มย้มิ อยางสขุ ใจ แตน ทั กลบั ทาํ หนาไมถูกทโี่ ดนเดก็ จบี ไดแตนงั่ เกรง็ กวาเดิม มีแตอ ารม ทหี่ วั เราะ หึ หึ อยางพอใจ ไมน านนักรถมอร เตอรไซดของอารมก็มาจอดหนาบา น นทั รบี ลงจากรถมายนื ขา สั่น เพราะน่ังเกรง็ มาตลอดทางพอกา วลงมาถงึ กับเซทเี ดยี ว อารมรีบควาแขนหมบั เพราะกลัวจะลม นทั รบี ขืนตัวเอาไว “ขอบใจๆพีย่ นื เองได” อารมหนาสลดลงนดิ ๆ “เออ ....งั้นผมกลับกอนนะครบั ” อารมสตารทเครอ่ื ง ออกไป นทั ไดแตยนื ถอนใจ “เฮอ !” จากนน้ั จงึ คอ ยๆ เปดประตเู ดนิ เขาบาน

425 บานชองเงยี บเชยี บคณุ นายยังไมกลบั แนๆ นอ งโอบเปน อยางไรบางนะ นัทยม้ิ นอยๆ ใหต วั เอง แตตอ งสะดงุ เม่อื เสยี ง โทรศพั ทด ังขน้ึ “ครบั พแ่ี ทน” ผมถามทันทที น่ี ทั รับสาย “นายถึงบานรึยัง?” นัทอมยิ้ม “ถงึ แลวครบั กําลงั เขาบานเด๋ียวจะเลยไปดแู ปลงผกั คนื นน้ี าจะดกึ เพราะผมตอ งเพาะพนั ธุดว ยครบั ” ผมนกึ หมน่ั ไส “นายประชดหรือไง” นัทหวั เราะมาตามสาย “เปลา น่ีครบั งานเขา ผมเตม็ ๆ หุ หุ หุวาแตพเี่ ถอะ เซน็ เอกสารไปถงึ ไหนแลว ใกลเ สรจ็ หรอื ยัง” ผมเผลอย้มิ นอยๆ ใหกับตัวเอง “ยังเปน ต้ังเลย วันนนี้ าจะเกนิ ครึง่ พรงุ นี้กน็ าจะเรยี บรอย วันเสารพ ี่จะลงไปหานาย พม่ี เี ร่ืองสาํ คญั จะคยุ กับนาย” นทั ค้วิ ขมวดชนกนั “เร่ืองอะไรครับ?” ผมอมยมิ้ “ไมบอกไวเจอกัน พจี่ ะบอกนายเอง” นัทสา ยหนานอยๆ เดนิ ตรงไปในฟารม ผกั ตรวจพดู อุปกรณใ นการเพาะเมลด็ พนั ธุ “นัทๆ มาถึงนานหรอื ยังลกู ” นัทชะเงอ มองตามเสียง “ครับแม เพง่ิ มาถงึ เมอ่ื กเี้ องครับ” เสยี งแมยังถามตอ อีก “หวิ ไหมลกู กินอะไรมาหรอื ยัง” นัทตะโกนตอบกลบั ไป

426 “ผมยังไมหิวครับแม ขอเคลียรใ นนี้แปบ นะครับ” แม ชะเงอ คอมอง เห็นนัทขมักเขมน ทํางานในโรงเพาะพนั ธผุ ัก นอง โอบเดินเขา มากระตกุ แขนยา เบาๆ “ยา ขา แดด ทาํ อะไรคะ หนูไปหาแดด ไดไ หมคะ” คณุ นายดาวรายหันมาตอบคําถามหลานสาวตวั นอย “แดด ทํางานจะ มนั มดื แลว พรุง น้ีคอยไปหาแดดกันนะ คนเกง ของยา ” นองโอบยิม้ หวานให พยักหนาจนผมปลิวกระจายปด หนา คณุ นายดาวราย ยม้ิ นดิ ๆ แลว จูงสาวนอ ยไปเขานอน แตไมวายชะเงอ คอมองลกู ชายทจ่ี รงิ จงั กบั การเพาะพนั ธุผกั นทั หันมามองเหน็ แมย นื ชะเงอ มองจึงโบกมอื ให “แมนอนไดเ ลยครับ ไมตองหว งผม” นทั เตรยี มอปุ กรณ ตา งๆ จนครบแลวลงมอื เพาะปลกู อยา งแคลว คลอ งวองไว เสียง โทรศพั ทดงั ขน้ึ นัทควา ข้นึ มารับ “นายถงึ บา นแลวใชไ หม?” นทั หวั เราะเบาๆ “นายหวั เราะอะไร” นัทย้ิมใหต วั เอง “เปลาครับพ่ีแทน ผมมาถงึ แลวครบั กําลงั เพาะพันธุผ กั ในโรงเพาะครับ” ผมถอนใจ “นายไมสบายนะ น!ี่ นายอยาทําใหพ ่หี ว งไดไหม” นทั งง กับอารมณข ้ึนลงของผม

427 “ผมทําแปบ เดยี วครับ พรุงนี้คอ ยวา กันอกี ที ผมสญั ญา วา จะรีบนอน กนิ ยาดว ยอะ” ผมไมว ายถอนใจ “นายนมี่ นั ดอ้ื จริงๆ” นัทยิ้มนอยๆ แตกอ็ ธบิ ายจนผม คลายความกังวล “พี่แทนวางใจนะครบั ผมจะดูแลตัวเองดีๆ ถาผมทาํ เสรจ็ ผมจะรบี เขา นอนเลยครบั ” ผมจึงบอกกบั นัทวา “งนั้ เอาง้ี โทรไลน เอาแบบ VDO call พี่ยังเซน็ เอกสาร อกี ไมก่ีเลม สว นนายกเ็ พาะพนั ธุไ ป OK ไหม” นัทอมย้มิ กบั ความขี้ออ นของผม “OK ครบั ” ผมวางสายแลว VDO Call กลบั ไปคราวนี้ ผมไดนงั่ ดูนทั ทาํ งานไปดวย ทางดานผมเองกเ็ ซน็ เอกสารไปกอ็ มยมิ้ ไป ตอนน้ี เอกสารท่ีผมเซน็ เหลือไมก เี่ ลมแฟมแลวดวย พอนทั เผลอไมมอง ผม ผมกห็ ยดุ เซน็ นง่ั มองนทั ทต่ี ง้ั อกตง้ั ใจหยอดเมล็ดพันธลุ ง ในโฟม อยางขมักเขมน น้ัน แลว อดอมยิ้มไมได พอนทั หนั มาผมก็ ทาํ ทเี ซน็ เอกสาร นทั หันมาช้หี นา ผมอยา งรทู ัน ผมอมยมิ้ “เสารน ้ีเจอกนั นะ พจ่ี ะไปขอขาวเชากนิ ซะหนอย” นทั ทาํ ควิ้ ขมวด “งานพีล่ ะครับ เรยี บรอยแลวร”ึ ผมยมิ้ พยักหนา ผายมือ ทําทวี า โบเบ แลวยกั ไหล นัทหวั เราะขํา

428 “ของผมก็ใกลเ รยี บรอยแลว ครบั ” นัทพลกิ ขอมือดู นาฬกิ า “นัทนายกนิ ขาวหรือยงั ” นัทสา ยหนา ไปมา “เฮย! ทาํ ไมยังไมก นิ นายนนี่ ะ” ผมโวยวาย นทั หยุด กรดี ฟองน้าํ “ผมตอ งรบี นค่ี รับ เสร็จแลว เดี๋ยวคอ ยกนิ แลว พีล่ ะ กิน หรอื ยัง” ผมสา ยหนา “แหะ แหะ ยงั อะ ”นทั สา ยหนา ยิม้ ทม่ี มุ ปากนอ ยๆ “เจาเลห !” ไมน านนกั นัทกท็ ํางานเสร็จ เก็บของเขา ที่ ผมน่ังเอกเขนกดนู ทั ทํางานเพราะงานตัวเองเสรจ็ สิ้นเรยี บรอ ย แลว นทั หนั มามอง “จะกลบั หองตอนไหนครบั ” ผมยกขอมือดูนาฬิกา “กลับก็ได ง้ันพรุงนเี้ จอกนั นะ” นัทอมยิ้ม “ครับ พรงุ น้เี จอกัน” ผมวางสายเกบ็ ของแลวเดินออก นอกหอ งทนั ที ร.ป.ภ. คนเดิมยงั คงยนื ทาํ หนา ท่ี คราวนี้หนั มา เจอผมยม้ิ แฉง ใหแ ลวรีบโคง คาํ นับ ผมโคง ศรี ษะใหแลว เดนิ ผา น ไป ร.ป.ภ. คนเดิมยืนมองจนผมเดนิ ลบั ตาไป “อายุยงั นอ ยๆ อยูเ ลย เปน ระดับผบู รหิ ารแลว ” แลว กม ดู ชดุ ทํางานของตัวเอง คนเรามันตา งกันลิบลบั แบบนน้ี ี่เอง ผมเดนิ มาท่ีรถขบั รถอยางสบายใจกลบั ทีพ่ ัก

429 “พรงุ นพ้ี จี่ ะสารภาพกบั นายทุกอยางนายรอพีน่ ะ นอ งชาย” ผมขบั กาวเขา ลฟิ ต เม่ือลิฟตเปด ออกผมรบี เขา หอง เกบ็ เส้ือผา ที่จาํ เปนใสเ ป แลวจงึ ไปอาบน้ํา เมอ่ื น้ํากระทบกายผมรูสกึ ผอ นคลายอยางบอกไมถูก อมยิ้มใหกบั ตวั เอง ไมต อ งเลน ละครอกี ตอ ไป นทั เดนิ เขาบา น เปดสวิตซไฟหนาบาน เปด ประตเู ขาหองพกั ควา กตี ารตวั โปรด มานั่งเกาเบาๆ อยางเยน็ ใจ “เพลงน้ี จะเปนเพลงของเรานะครบั พ่ีแทน” นทั พยายามจรดปลายปากกาเพอื่ ทจี่ ะเขยี นเนอ้ื เพลง ตอใหจ บเน้อื เพลงทเ่ี ขียนมานานแตไ มจ บเพลงสกั ที จนมาเจอพเี่ ขา เขาทํา ใหนทั อยากเขียนเพลงตอใหจบนัทหมนุ ปากกาในมือไปมา.เพลง “รกั ในแบบของเรา” นน่ั แคช่ือเพลงทีก่ วา จะต้งั ไดเ ลน เอาเกือบ ครงึ่ ช่ัวโมง นทั เหลือบมองนาฬกิ า “โอะ ! ดกึ มากแลวน่ี นอนกอนดีกวา ” นัทควาผา เชด็ ตวั เขาหอ งนา้ํ ไป เมอื่ เสรจ็ สน้ิ ภารกิจนทั กล็ มตัวลงนอนอยา งเหนอื่ ยออ น รงุ เชา นทั ขยต้ี าเบาๆ อาปากหาว จนสดุ ตง่ิ บดิ ขี้เกยี จอีกสอง สามรอบ “เฮอ! งว งจงั ”นทั สวมเสือ้ กลามหลวมๆ สีขาวหมนๆ ตวั โปรด ใสบ อกเซอรต ัวเดยี วเขาทําตวั ตามสบายภายในหอ งท่พี กั เพยี งลาํ พงั

430 นทั นั่งเอกเขนกจนแขนขายาวๆ ดูเกงกา งไปหมด นท่ั พยายามคดิ คาํ ข้ึนตน ของเน้ือเพลง “ความวางเปลา...ความ เงียบเหงา....ของสองเรา” เขียนไดถ ึงตรงนน้ี ทั มองออกไปนอก หนาตาง เคาะนิ้วไปมากบั โตะ อยา งใชค วามคดิ “เฮอ ! ทาํ ไมมนั เขียนยากนักนะ” นทั ลบู หนา ตวั เองเบาๆ ลุกขน้ึ บดิ ขเ้ี กยี จอีกรอบ ควา ผา เช็ดตวั เดินตัวปลิวเขาหองนาํ้ ไป อาบนํา้ ไปในสมองก็ครนุ คิดไป “เย! คิ ดออกแลว” นทั รบี ออกจากหองนํา้ หนั มาขยุม กระดาษทเ่ี ขียนเมื่อกใี้ สล งถงั ขยะไป แลวเริ่มเขยี นใหม เพลง “รักแบบไหน” ความรกั ของผชู ายคนหน่งึ . รักทีซ่ ง่ึ ไรพ รมแดน รกั ท่ไี มม กี าํ หนดแบบแผน. รักแบบแมนๆ ไมท ั่วไป *รกั ....เรียกวา รักไดหรอื เปลา ...... รกั ที่ยืนยาวคือรักแบบไหนรกั เธอ รกั ฉัน. หรือรักใคร รกั แบบไหน. คือ. รักทยี่ ืน.....ยาว **รักเธอ......รกั ฉัน.....หรือรกั ใคร รักแบบไหน. คอื . รกั ทยี่ นื ....ยาว

431 รกั ของสองเรา.......ใชแ คเ พยี งลําพัง. เม่อื เรายงั มกี นั และกัน. ทกุ ขห นักแคไหน. ฉันยงั เคียงขางเธอ (*,**,*) นทั วางปากกาลง ยกมอื ข้นึ ประสานทท่ี า ยทอย ยมิ้ นอ ยๆ ใหก ับตนเอง “พคี่ รบั เพลงของเราเสร็จแลว นะครับ” นทั หลบั ตาลงชาๆ ผมเองก็ตน่ื แตเ ชา ควาเปขน้ึ สะพายเดนิ ล่วิ ๆ ไปทร่ี ถกดโทรศัพทโทรออก ยนื รอฟง เสียงรอสาย เปนนานจนค้ิวขมวดหากัน “ทําไม ไอแสบ! ไมรบั สายรึวา เคอื งอะไรเรา”ผม วางสายแลว กดอีกเบอร “สวสั ดคี รับ เออ แมค รับนทั อยไู หมครับ” คณุ นายชะเงอคอมองไปทีบ่ านทน่ี ทั พกั อยู “อยนู ะ พอแทน” ผมคอยโลงออกหนอย “เอม่ิ ....แมครบั ผมโทรตดิ ตอ เขาไมไดค รบั ” คณุ นายชะเงอ มองอกี รอบ

432 “ออ! สงสัยยงั ไมต ืน่ ม้ัง เม่อื คืนเห็นอยดู ึกเชยี ว” ผมพยกั หนา เหมือนเขาใจ แลววางสายลง “ไอแสบ ทําไมไมรบั โทรศพั ทนะ” ผมรีบสตารทรถแลว ขับ พุงทะยานไปเบอื้ งหนาทนั ที คุณนายเดนิ มาทบ่ี านหลังเลก็ เคาะท่ี ประตเู บาๆ “นัท....นัทเอย ต่ืนหรือยงั พอ แทนโทรมาแนะ” นทั ลกุ ขึ้น จากเกา อ้ี “ครบั แม… ...เออ ….ผมลมื ชารตแบต” คุณนายดาวรา ยอมย้มิ แลวเดนิ กลับบา นหลังใหญไ ป “เฮอ! เจา ลกู คนนนี้ ”ิ นัทแตง ตัวเพื่อออกไปทานอาหารท่ี บานใหญ “แมคราบบบ หวิ จังเลย ถาพแ่ี ทนโทรมาอีก บอกวา นทั ชารตแบตอยนู ะครบั ” คณุ นายชะเงอ มอง “หิวเหรอ มีขาวตมแนะ” นอ งโอบวงิ่ มากอดเอวหมับ เขา ให “แดดขา นองโอบกนิ ดว ยนะคะ” นทั อุมนองโอบวางทตี่ กั “มาน่ี มาน่งั น่ี เดยี๋ วแดด ปอ นนะคะ” นองโอบยม้ิ แฉง นง่ั บนตัก นทั เปาขาวตมปอนนองโอบ

433 “อรอยไหมคะ” นอ งโอบพยกั หนาหงึกๆ เสยี งรถจอดที่ หนาบาน นทั ชะเงอ คอมอง คุณนายเดนิ ไปมองท่ีระเบยี ง “นทั พอแทนมาแนะ ลูก” นัทชะงกั “พแี่ ทน” นองโอบแหงนมองหนา สหี นา ดใี จ “ปามาหรอื คะ เยๆ ดใี จจงั คะ” นทั ยม้ิ นอ ยๆ จงู เดก็ นอย ออกมาหนา บาน “ไง.....ไอแสบ” ผมพูดลอดไรฟน สงยิม้ ใหน ัท “พ่ีแทน หวิ ไหมครบั นองโอบกาํ ลงั กนิ ขาวตม เลยครับ เดยี๋ วผมตกั ให” นัทเขา มาจูงมือผมพาเดนิ เขา ไปในครวั หนอ ย! ไมต อ งมาทําเนียน โทรมาก็ไมรับสาย มาถงึ ยงั ทาํ มาเปน เอาใจ ฮึ! “นัง่ ครบั รอแปบนะครบั ” นทั กลุ กี จุ อตักขาวตม เมื่อนัท วางชามลงผมแตะที่มอื นน่ั เบาๆ “นายกนิ หรอื ยงั ” นัทอมย้มิ “ยงั ครบั รอกินพรอมพคี่ รบั ” ผมพยักหนา “ทําไมนายไมร บั โทรศัพท? ” นัทนัง่ ลงขา งๆ “เมื่อคืนผมลมื ชารต แบต จนแมไ ปเรียกนน่ั แหละ พี่ โกรธผมร?ึ ” ผมสายหนาไปมา “เปลาแคอ ยากร”ู นองโอบเขา มาเกาะที่ขาของผม “ปา คะ มีขนมไหมคะ” ผมกม ลงจบั แกมกลมๆ นน่ั

434 “มซี ิคะ เดย๋ี วไปขนจากรถปา ไดเ ลยคะ” นองโอบกระโดด โลดเตน ไปมารอบๆ ตวั ผม นทั หัวเราะเบาๆ “ไดข นมลืมแดด เลยนะ มันนานอยใจจริงๆ” นอ งโอบรบี จับมอื ของคนทง้ั สองคนละขางอยา งเอาใจแหงนหนา มองคนทง้ั สอง ผมยีหวั นอ งโอบเบาๆ “พี่แทน ทานขาวตมกอนเถอะครบั ” ผมน่งั ลงตกั ขาวตม ข้นึ ชมิ “อืม...” นทั อมยมิ้ “อรอ ยไหมครับ” ผมพยักหนา “อรอยดี” นัทกนิ ไปชวนผมคยุ ไป “วนั นี้พ่ีแทนวางใชไหมครบั ” ผมพยกั หนา “ชาย อยูกับนายไดทง้ั วนั เดยี๋ วชว ยนายเพาะเมลด็ พนั ธุ ดว ยก็ไดนะ” นัทมสี หี นา ตนื่ เตน “พ่ีทําเปน หรอื ครบั ”. ผมหยุดกนิ “นายกส็ อนดิ ไมเ ห็นจะยาก รนึ ายไมอยากสอน” แนะ ! เลนบทนอยใจ 55555 “แหมๆ อยาบอกนะวา นอยใจ โอๆ ” นาน! มนั ไดที มนั นา เขกกบาลสักที “ไมง อแงนะ ครบั ” ดูมนั ทาํ กบั ผมดิ ไอเดก็ โยงนี่

435 “เพื่อนเลน นายร”ึ นทั ทาํ หนา ลอ เลยี น “ใครจะกลา ครับ แหมๆ” ผมมีความรสู กึ วา นับวันไอแสบ มนั จะยง่ิ แสบข้นึ ทุกที เอ? หรือมันรวู า ผมแกลง ความจาํ เสอ่ื ม ไมไดก ารละ แบบนตี้ องรีบสารภาพกอนที่มนั จะงอนผม “เออ นายจําไดไหมทพ่ี บ่ี อกวา พ่มี เี รอื่ งจะคุยกับนาย” นทั หยุดกนิ ขา วตม หนั มามองหนา “จรงิ จงั ใชไหมครับ” ผมพยกั หนา และทําหนา จริงจงั เต็มท่ี “อืม....จรงิ จงั ” นทั น่ิงแตจอ งหนาผมนง่ิ ๆ แทน “วามาเลยครับ พม่ี ีอะไรครับ” ดนู ทั ทาํ ทา ต้งั ใจฟงอยาง มาก มากจนผมตองหรีต่ ามอง “ดนู ายตง้ั ใจฟง มากเปน พเิ ศษเลยนะ” นัทฉีกยม้ิ กวาง เหมอื นลอ เลยี น “อืม...ตามนั้นครบั ” ผมรวบชอนอ่ิมขา วตม นัทวางชอนลงเชนกนั ทาทางพรอมสาํ หรบั การฟง เปน อยา งมาก นัทเกบ็ ชามขาวตมไปลา ง นองโอบเกาะที่ขาของผม “ปาคะ ขนมของนอ งโอบละคะ” ผมอุมนอ งโอบไปหยิบ ขนมที่รถ

436 “นทั เดย๋ี วพ่มี านะ พานองโอบไปหยิบขนมแปบ” นัทหัน มาพยกั หนา “ครบั ” นทั ยมิ้ ท่ีมมุ ปากอยา งเจา เลห เชน กนั “พี่แทน หุ หุ หุ ผมจะรอฟง” นทั ย้ิมอยา งเจา เลห เหมอื นเดมิ ถาพูดถงึ ความเจา เลห  ฉลาดแบบเงียบๆ ละก็ ตองยกให เขาเลยทีเดยี ว ตัวผมเองซะอีกที่ โวยวาย วนี สามบา นแปดบาน “เด๋ียวก็รู พีแ่ ทน หึ หึ หผึ มกอ็ ยากรูเหมอื นกันวา พแ่ี ทน จะบอกอะไร จะบอกไดตรงประเดน็ ไหม” นทั นงั่ รอทใี่ ตถนุ บา น อยางเยน็ ใจ ทาํ ทาไมรูไมช เี้ นียนมาก ผมอมุ นองโอบเดนิ เขา มา “เออ นายพรอมทจ่ี ะฟงไหม” นทั พยักหนา “ดพู ีซ่ ีเรยี สจงั นะครับ” ผมถอนใจเบาๆ “เราไปคยุ กนั ท่ีบา นนายไดไหม” นทั พยกั หนา “ไดค รับ” ผมวางนองโอบลง “แดดขา ดูซคิ ะ ขนมเยอะเลย หนจู ะเอาไปแบง ยา นะคะ ” นองโอบพดู จบกว็ ง่ิ ตอื๋ ออกไปเลย นทั เดินนําหนาผมไปทบี่ า นหลัง เลก็ เมอื่ ถงึ บานนัทกน็ ั่งท่รี ะเบียง แลวตบทเ่ี กาอี้เปน เชงิ ชวนใหน ัง่ ผมเขา ไปนง่ั ขา งๆ นัทผมความอื ของนทั มาแนบท่แี กม

437 “นัทถาพที่ าํ อะไรที่ไมดี ท่นี ัทไมช อบ นัทจะโกรธพี่มาก ไหม” นทั ทาํ ทา นิง่ คดิ “กต็ อ งดวู า พี่ตง้ั ใจหรอื เปลา ผมมเี หตผุ ลกบั พเี่ สมอครบั ” เมอ่ื ไดฟ งแบบนผี้ มกลบั รูสึกผดิ เปน ทวคี ณู “พ.่ี ....เออ ....พ่ี” นทั หนั มาจอ งหนาใกล “อาํ้ องึ้ อะไรครับ พีแ่ ทน วาไงครับ” ผมมัวแตร สู ึกผิดจน ลืมสังเกตเหน็ อาการแปลกๆ ของนทั “เออ...คือ...พจ่ี ะบอกวา พี่...” นทั ยงั คงจอ งหนาผมไม วางตา “พ่ี! ทําไมครบั ห!ึ ” ผมเมมปากรวบรวมความกลา เอา วะ! ไอแ ทน! กลาทาํ กต็ อ งกลา รบั ดิ “พ่ีแกลงนาย แกลงทําเปนจํานายไมได นายใหอ ภยั พี่ ดว ยนะ” นัทอมย้ิมดึงผมไปกอดเหมือนปลอบ “พแ่ี ทน....ผมรอคาํ น้ีนะครับ ผมรวู าพแ่ี ทนเปนคนดี สาํ หรบั ผมก็พอ” ผมผละออกจากออ มแขนน้ัน “นาย....เออ ...นายไมโกรธร?ึ ” นัทสา ยหนา ดงึ มือผมไป แนบแกม

438 “ตอนแรกผมกเ็ กือบจะโกรธ แตนึกไดวา ทพี่ ที่ ําแบบนน้ั เพราะพรี่ ักผม” ผมโผเขา กอดนัทอยางดใี จ นทั กระซบิ ท่ขี า งหวู า “แตทีหลัง อยาทาํ อกี นะครบั ”ผมสะดงุ “เออ แฮ… ” ผมทาํ หนา เจี๋ยมเจย้ี ม นทั อมย้มิ ตบไหลเ บาๆ “เราก็ผา นอะไรมาเยอะแลว คราวนเ้ี ราจะคยุ กนั ดีๆ คยุ กนั ดว ยเหตุผลนะครับ พี่สญั ญาไดไ หม” ผมเกือบจะพยกั หนารับ ไป แตน กึ ไดวา นัทเคยบอกวา ถา ไมแนใ จอยา รบั ปาก เดด็ ขาด เพราะมันเปนการใหค วามหวัง พอทําไมไ ดเทากบั เปน การทําลายความหวัง “คือ พจี่ ะพยายามนะ พีจ่ ะควบคุมอารมณใ หม าก จะ พยายามเปน ผใู หญ” นัทอมยมิ้ “ดแี ลว ครับทีต่ อบแบบน้ี ยงั ไงซะ ผมกเ็ ช่ือใจพ่ี ขอบคุณท่ี พยายามนะครบั ” ผมอยากจะเขกกบาลตวั เองซะจริง ที่คดิ อะไรแผลงๆ เลย พับผา ! ดิ นทั แมง โคตรคิดดี มหี ลกั การ อยางทผี่ มเคยบอกวา นัทเปน คนดี ดีมาก คิดดมี าตลอดนน่ั แหละครบั คณุ ไมต อ งคิด เลยนะครับ วา ทาํ ไม? ผมถงึ รักผชู ายคนนี้ ถาเปน คนอนื่ ผมก็ไม

439 รูสึกอะไรหรอกครบั ไมใ ชวา จะเปน ใครกไ็ ด อยากจะรกั ใครกร็ ัก แตเปนเฉพาะกบั นัทคนเดียวเทา นน้ั “เอาละ ผมวาผมมงี านใหพ ชี่ วยหนอ ยนะ” ผมขมวดค้ิว เขา หากนั “หมื ....” นัทอมย้มิ จงู แขนผมใหเ ดนิ ตาม “ตามมาครับพ่ี เดยี๋ วผมจะสอนพเ่ี พาะผกั ออแกนกิ ” ผม ตาโต “นายแนใ จรึ?” นทั หยดุ เดนิ “ทําไมครบั ไมอ ยากชว ยผมรึไง ฮ!ึ ” ผมรบี ปฏเิ สธ “เปลา ๆ แคสงสัย เม่ือกอนไมเหน็ ใหท ําน”ิ นัทอมยม้ิ อีก คร้ัง จูงแขนเดินตอ ไมพูดอะไร เมื่อถงึ โรงเพาะกห็ ยุด “เอาละ ผมจะสอนพี่แบบจริงจงั ต้งั ใจฟง ตงั้ ใจปฏบิ ตั ิ ดว ยนะครบั ” ผมพยักหนา “อืม....ไดเลย ถา นายเปน คนสอน” นทั หยิบถาดอปุ กรณ ออกมาวาง ฟองนา้ํ ถกู ตดั เปนกอ นสเี่ หล่ยี มจตั ุรสั จาํ นวนมากอยู ในถาด นทั เล่ือนถาดเขามาวางตรงหนาผม ไอเ ด็กโยง ! กดไหล ผมใหน ่งั ลง กอนทจ่ี ะทําหนา ลอ เลยี นผมไปดว ย ผมนกึ หมนั่ เขย้ี ว

440 อยากจะกระโดดกดั ลําคอขาวๆ นนั่ ซะนกั นัทหนั มาชนู วิ้ ชโ้ี บกไป มาเปน สณั ญาณวา “อยา ! เลน ” ผมยิ้มแหยๆ “OK พี่จะต้งั ใจ เรียนรู อะ สอนเลย พพ่ี รอมแลว” นัทอม ย้มิ เอามือออกจากไหลผ ม “หยบิ มีดเล็กๆ ดานซา ยมือนน่ั ข้นึ มาครบั แลวกรดี ลงบน ฟองนาํ้ แบบนค้ี รบั ทาํ ไดไ หมครับ” ผมจองมองการสาธิตของนทั อยางตง้ั ใจ แลว ขยบั เขา ไปใกลๆ จนชดิ กบั นทั นทั ชาํ เลืองตามองนดิ หน่ึง กอ นทีจ่ ะกระแอมขนึ้ “มาน่ังเบยี ดแบบนี้ พ่ีจะทําถนดั ร”ึ ผมย้มิ แฉง “ไมม ีปญหาน”ิ 555555 ความเจาเลหข องผมเรมิ่ ทาํ งาน อีกแลว นัทสายหนา พรอมกับตเี ผย๊ี ะทแี่ ขนเบาๆ “ไหนวา จะต้ังใจไงครบั ” ผมฉกหมับเขา ทีล่ าํ คอขาวๆ นน่ั อยา งหมัน่ เขีย้ วนัทหลบฉากตีที่แขนอกี ครงั้ พรอมกบั ดกุ รายๆ “อยา เลน ซคิ รบั ” ผมทาํ หนาออ น “กน็ ายสอนไมด ”ี นทั ยักไหลพ รอมกับถอนใจเบาๆ ไป ดว ย

441 “ซนจรงิ ๆ” ผมรบี ประจบ “นายก็สอนดีๆ ดิ อยามายัว่ ” นัทงางมือแตผ มไวกวาควา มือนนั้ มาแนบแกม แลว ทําตาปรบิ ๆ อยา งเอาใจ นทั กาํ มือแลว ถอนใจ “พี่แทนวันน้ีจะไดเ พาะไหมครับ” ผมยักควิ้ “นายน่ี จรงิ จังมากไปไหม” นทั ควา ฟองน้ําอกี กอ นมาถือ แลว อธิบาย “พยายามกรีดตรงกลางนะครบั ลกึ พอประมาณ หยอด เมลด็ ลงไปแบบน้นี ะครบั ” ผมเรมิ่ กอกวนอกี “เรียกเมด็ เฉยๆ ไดไหม เมลด็ มนั ยาวไป วิชาการมากไป ดว ย” นัทถอนใจ “เอาท่ีพี่แทนสบายใจเถอะครบั ” แนะ !!!ไอแ สบเริม่ ไม พอใจแลว อุบ !แยจ ัง ผมนี่แยจ งั เลย แหยนอ งจนไดเ รือ่ งจนไดซิ นา “OK กรดี ใหต รงกลาง ลกึ พอประมาณ หยอดเมด็ พันธุลง ไป แบบนใ้ี ชไ หมครับ” นทั นิง่ คอยๆ ลําเลียงฟองนาํ้ ลงในอปุ กรณ สําหรับเพาะพนั ธุ ในชว งปฐมวยั กลาพนั ธผุ มมองตามเกลยี ด จรงิ ๆ ไอการทําหนานิง่ ๆ แบบนเ้ี หอะ

442 “ผมไมสนุกนะครับ การเพาะพนั ธตุ อ งทําดวยความ ออนโยน ไมใชม าทําเลนๆ นะครับ” นัทดงึ ถาดตรงหนา ของผม เตรยี มเอาไปเกบ็ จนผมตองกลนื น้ําลายลงคอ ผมลืมไปวา เขามี ความเดด็ เดีย่ ว และมุงม่นั แคไหน “เอิ่ม...นายจะเกบ็ แลวร”ึ นัทยงั คงนง่ิ แตม อื เกบ็ อุปกรณ แทบทุกอยางเขาที่ ผมกา วเขาไปใกลๆ “นทั ...นายอยา นงิ่ ด”ิ นัทจอ งหนาผมตรงๆ “เรม่ิ รูสึกตวั ตอนที่ทาํ พลาดไปแลวทกุ ทีซนิ ะ” ผมถอนใจ “เออ...พ่ขี อโทษ แคอยากแหย นายเลน” กอนทเี่ ราจะคยุ อะไรมากกวา นนั้ เสียงโทรศัพทข องผมก็ดงั ขนึ้ หมอพอนน่ั เอง “วาไง ไอหมอ” หมอพอถามทันที “นายอยไู หน จะชวนไปกินขาว” ผมอมยม้ิ “ไมว างวะ อีกอยางไมไดอ ยู กรงุ เทพดว ย” หมอพอตกใจ “หะ! แกอยูไหน ไอแ ทน” ผมหวั เราะไปตามสาย “อยูบานนทั ปรับความเขาใจกนั แลว ดวย” หมอพอควิ้ ขมวด แตน กึ ไดว า เพือ่ นคนน้ีมนั เจาเลห  “เร่ืองความจาํ เสื่อมใชไหม?” ผมยอมรบั กับหมอพอ “อมื ....ใช” หมอพอหวั เราะลน่ั มาตามสาย