น้องชาย2

343 “อืม...” ผมกอดรา งบางหลวมๆ “นาย OK ไหม” นัทพยกั หนา แตลุกไมข ้นึ เพราะเจบ็ ทีด่ านหลังจะไมใหเ จ็บไดไ ง เพราะความของห่นื ของไอพแี่ ทนแทๆ ตัวชวยก็ไมม ี งานนก้ี ็แหก ไปซิ!! ผมประคองรา งบางใหหนั มาหา “โอะ !” นทั รอ งเบาๆ แลวฟน แนน “พี่ขอโทษ” นัทสา ยหนา “ไมเปน ไร ขอผมพกั กอ นเดีย๋ วคอ ยไปลาง” ผมนกึ โมโห ฮึดฮัด บา! เอย ไอแทน! เมิงทํานองเจ็บอกี แลว! ผมคอ ยๆ เดิน ไปทห่ี องนํา้ หยิบผาผนื เล็กมาเช็ดหนา ใหน ทั “อมื ...พีแ่ ทนไมเปนไร เดย๋ี วผมไปอาบนาํ้ เอง พีไ่ ป อาบนาํ้ เถอะ” ผมนกึ รําคาญเผือกท่ขี อเทาทใ่ี สไวครงึ่ นงึ เออ! ผมคิดออกละ ผมคอยๆ เอาผาท่ีพนั ขอ เทาออก แลวเอาเฝอ กครึง่ หน่งึ ออก เออ คอยยงั ชว่ั ผมตดั สนิ ใจรวบรา ง บางจนลอยหวือขึน้ “โอะ ! พแ่ี ทนขอเทา พ่ี” ผมกระซบิ ขางหู “ชา งเหอะ นายสาํ คัญกวา” ผมอมุ รางบางมาหยอนที่ หอ งนา้ํ เปดฟกบัวชว ยลางตัวใหน อง “พี่แทนออกไปกอนกไ็ ดเ ด๋ียวผมอาบเอง” ผมไมฟง ท่นี ทั พูดจดั การอาบน้ําใหเ สร็จสรรพแลว อาบนํา้ ตวั เองจนเรยี บรอ ย

344 อีกคน พรอ มกับยิม้ แฉง จนเหน็ แทบครบสามสิบสองซ่ี นทั มอง หนา “ขอบคุณนะครับ แต? เฝอ กพล่ี ะ?” ผมยกั ควิ้ “พแ่ี ทน! ไอพบ่ี า” นทั ดจุ นตาเขยี ว ผมไดแตหวั เราะ แหะ แหะ ก็ผมเปน หว งเมียนน่ี าผมผดิ ตรงไหน? ทําไมนัทตอ งทาํ เสยี งเหมือนผมผดิ มากมายขนาด นน้ั นะ ? ผมไมเ ขาใจจรงิ ๆ เลย เฮอ ! “พ่ีแทน! พคี่ ดิ วา พเี่ ปน หมอรึไง นึกอยากถอดกถ็ อด ถา กระดกู มนั ไมต ดิ กันละ จะทําไง หะ !”

345 ตอนที่ 12........เดก็ เมื่อวานซืน! นทั ทงั้ บน ทง้ั ทุบทีต่ นแขนของผม แตไมแรงนกั “ถา กระดูกไมต ิดกนั พีจ่ ะทาํ ไงหะ! พ่ีเปน บารึไง” นัท บน ไมห ยุด “เอานา เด๋ียวใสใหมก็ได” นทั ถลงึ ตาใส “พดู งายเนาะ! รไู หมวาหวง ไอพ่ีบา !” โอะ ! คราวนช้ี ุด ใหญจ รงิ ๆ ผมไมเถยี งอะไรปลอยใหค นรางบางบนตามสบาย จากนน้ั ผมก็รวบรางบางอุม มานอนที่เตียงอกี คร้งั นัทมองหนา แลว เมนิ อยา งไมชอบใจ แตท าํ ไดแคน น้ั เพราะเจบ็ ทดี่ านหลัง ผมลม ตัวนอนขางๆ เอ้อื มมือไปกอดคนรางบางอยางเอาใจ “พ่ขี อโทษ แตพีเ่ ปน หวงนายนี่” นทั เงยี บ

346 “นายอยาโกรธพเ่ี ลยนะๆ” นทั ยงั คงเงยี บเหมอื นเดิม ผม ชะโงกหนาไปดูใกลๆ คนรางบางหลบั ไปแลว ผมดึงผา หมคลมุ ใหจ นถงึ อก แลวคอยๆ ปด เปลือกตาลง นัทพลิกรางในตอนสายๆ ความเจบ็ แผซ านจาก ดานลา ง จนรา วขนึ้ มาถงึ เอว คนรางบางคอ ยๆ เอย่ี วตัวลกุ ขึ้น ผมทงี่ วั เงยี ข้ึนมากอดเอวเอาไวหลวมๆ “นายจะรีบลุกไปไหนอะ นอนตอ อกี หนอ ยเหอะ” ผม บอกทัง้ ๆ ท่ีตายงั หลับอยู “ผมจะไปเตรยี มเมลด็ พนั ธุวนั น้ี นองจะมาเรยี นการ ปลกู ผักออแกนกิ กับผม” ผมตาวาวขน้ึ มาทนั ที “ใครจะมาเรยี น? ไอไ กออนน่ันหรือเปลา ?” นทั หันขวับ จอ งหนาเขม็ง “พีว่ า ใคร ไอไ กออ น!” ผมหวั เราะ แหะ แหะ เพราะหลุด ปากพูดออกไป “พี่นี่นะ!” นัทคอยๆ ลุกขน้ึ แตเ จ็บแปลบแตกพ็ ยายาม ฝน ทรงตัว อาบน้าํ แลว เดนิ ไปท่ีบานใหญ “นทั เอย จะกนิ อะไรละลกู ” คณุ นายถามเมอ่ื เหน็ นทั เดนิ ขึ้นบา นไป “ขาวตมยงั มเี หลอื อยู เด๋ยี วเอามาอนุ ครบั แม” คณุ นาย รบี บอก

347 “แมม ีปลาเค็มนะ เอาไปกนิ กับขาวตม ไหม เออ! วนั นี้ นอ งโอบ คุณยายมารับไปแตเ ชา นะ ลูก” นทั พยกั หนา รบั ผมรบี ตามนทั มาทคี่ รัว “สวัสดีครับแม” คณุ นายยม้ิ รับไหว ผมรบี เขาไปหานทั ที่ กาํ ลังอุนขา วตม กระซบิ ทีข่ างหเู บาๆ “นายน่งั เฉยๆ เดีย๋ วพจ่ี ดั การเอง” นทั หนั มามองหนา “พจ่ี ะไมท ําครวั ผมระเบิดนะ” ผมนึกหมน่ั ไสอ ยากจะ แกลง นัก แตนกึ ถึงศกึ เมอ่ื คนื ทาํ ใหผมยบั ยงั้ ช่ังใจในการโตตอบ ไดแตอมยม้ิ คนรา งบางยนื กอดอกดผู ม อนุ ขาวตม คอยกํากับวา เดอื ดแคไหนใหเ อาลง นทั ใหผ มเตรียมปลาเคม็ ในตเู ยน็ เอามา ทอด ผมเตรียมมาวางตรงหนา นทั มองหนาที่ผมเอามาวางน่งิ ๆ “เอาขา วตมลงไดแลวพี่ แลวเตรยี มต้ังกระทะเลย” ผม นึกหวน่ั ในใจไมอ ยากทอดปลาเลย ผมกลัวนา้ํ มนั กระเดน็ ใส แต เพื่อเมียผมตองอดทน ไมท ําทาขลาดกลัวใหเหน็ แตแ ววตาของ ผมมันปดไมมิดเอาซะเลย! “พแี่ ทนทอดเปนไหม?” ผมหนั ไปมอง ยมิ้ แหยๆ “เอม่ิ ...ลองดอู ะ” นัทคอยยนื กาํ กับบอกข้ันตอน “พแ่ี ทนตงั้ กระทะดๆี เอาน้ํามนั ใสรอใหเ ดือด” ผมทํา ตามแลว แตย ังสงสัย “แลว พี่จะรไู ดไงวา นํา้ มันมันเดอื ด” นัทดุเลก็ ๆ

348 “เคยสงั เกตมง้ั ไหม!” ผมพยายามนกึ แลวสา ยหัว “มา ยอะ” นัทถงึ กันถอนใจ “ควนั จะลอยขน้ึ ถานาํ้ มันเดอื ด หรือไมก ็ดูฟองทผี่ ุดขน้ึ ” ผมพยกั หนารบั รู “ใสไ ดร ึยัง” ผมเตรยี มโยนปลาลงไป “อยา โยนนะพ!ี่ มานีผ่ มจะทําใหด ู” นทั คอยๆหยอนตวั ปลาลงไปในกระทะ นํา้ มนั ในกระทะเดอื ดพลาน ผมถึงกบั สยอง ถา โยนปลาลงไปจะเกดิ อะไรขึน้ “อี!๊ นากลัว” นัทหัวเราะสหี นาบง บอกวา มคี วามสขุ เสยี งหวั เราะทําใหผมหนานนั้ อยา งหลงใหลยิง่ ขนึ้ “นายโคตรนารกั พโี่ คตรรักนายเลย รตู วั มย้ั ” ไมพดู เปลา รวบนัทไปกอดหลวมๆ นทั แกะมือออก “อารมณไ หนเนี่ย! พแี่ ทน” ผมเอาคางเกยไหลคนรา ง บางนิ่งๆ นทั หันมามองหนา ผมยิม้ แฉง อวดฟน ขาวแทบทกุ ซี่ “ไมตองมาออ น ไปเตรียมจาน ชาม ชอน ช้วิ วววว” ผม ผละออกเตรยี มของตามทเี่ มียบัญชา “ครับผม!” นัทอมย้ิมสา ยหนา ไปมา เมือ่ ทานอาหารเรยี บรอยผมรบี จัดการ เก็บจาน ชาม ลา งใหนทั อยา งเอาใจ หนั มาอกี ทีนทั ก็ไปอยใู นแปลงผกั ไฮโดรเจนนกิ เรยี บรอ ยแลว ผมรบี ตามลงไปหา

349 “นายจะขยันไปไหน พกั เหอะ” นัทหันมามองแลว อธบิ าย “เด๋ยี ว นองอารม จะมาเรยี นการปลกู ผกั กบั ผมทีน่ ่ี ตอน สายๆ ผมเลยตองมาเตรยี มของ” หะ ! ไอเ ด็กนน่ั จะมา “ทําไมตอ งใหนายสอน!” นทั ย้มิ เอื้อมมือมาดงึ แกม ผม เบาๆ “อยางอแงซ!ิ ” มันรทู ันไปซะหมด เฮอ! “เออ......” ผมอกึ อักเพราะคดิ แบบนน้ั จรงิ ๆ “ถาคิดมากกไ็ ปน่งั ตรงโนน นงั่ เฉยๆดวย เขาใจมั้ย ผม ไมไ ดมอี ะไร” ผมถอนใจเฮอื ก มันจะบอกวาผมคดิ ไปเองใชไ หมผมจาํ ใจนง่ั หา งๆ อยางท่ีนทั บอก ไมน านนกั ไอไกออ นกส็ ะพายเปเ ดนิ เขา มา ชะเงอคอยาวเดินโยง ๆ เกงกา ง เขามา “สวสั ดคี รับ พน่ี ทั รอผมนานไหมครับ” ชิ! ไอเ ดก็ บา ใคร รอแก? ผมชักหงดุ หงดิ แตพ ยายามขมใจไมใ หแ สดงความงี่เงา ออกมา นทั ย้มิ นอ ยๆ “ไมนานหรอก พี่เพง่ิ กินขา วเสรจ็ เราละกนิ ขา วมาหรอื ยงั ” หนมุ นอยพยกั หนา หงกึ ๆ “เรยี บรอยแลวครับ” แตแ อบชาํ เลอื งหางตามองมาที่ผม ดวย ผมทําเปน ไมรูไ มช ี้

350 “เออ ! สวสั ดีครบั พี”่ ผมยิ้มใหน ดิ ๆ อยา งรักษามารยาท เดก็ นนั่ นาจะดูออก “พ่ีนทั ครับ เราเริ่มกนั เลยดีไหมครบั ” นทั ลกุ ข้ึนไปทถี่ าด อปุ กรณท เ่ี ตรียมไวอธบิ ายอยา งละเอยี ดทุกขั้นตอน เดก็ บานน่ั ตัง้ ใจฟง ตาแปว จนผมนกึ หมัน่ ไส ผมเบะ ปากทําทาลอเลยี น นทั หนั มาเหน็ ทําหนา ดใุ ส ผมยมิ้ แหยๆ เดก็ นั่นมองตาม “อาวขาพีห่ ายดีแลวหรือครบั ” ห!ึ ถามทําไมไมอยาก ตอบ แตก ต็ องตอบตามมารยาท “อืม!” นทั เหลตามอง ผมยิ้มแหยๆ ให กค็ นไมช อบนน่ี ะ พอดกี ับคุณนายเดินมาชะเงอมอง “ไง พอแทนเบอื่ ไหม ไปนง่ั เลน กับแมท ใี่ ตถนุ ดีกวา นะ” ผมเลยตอ งจาํ ใจลกุ ขึน้ เดนิ ตามคุณนายไป อารมแอบย้ิมพอใจ จะไดอ ยูใกลน ัทเพียงลําพงั “เอ่ิม...พี่นัทครบั เราหยอดเมล็ดพนั ธุลงไปในชอง ฟองนํ้าแบบนใี้ ชมย้ั ครบั ” นทั เหลือบมอง “ใชค รับ” อารม ตง้ั อกตงั้ ใจหยอดเมลด็ พนั ธุลงในฟองน้าํ “เราท้งิ งานไวทนี่ ่ีกไ็ ดนะ แลวคอยมาตดิ ตามดเู ปน ระยะๆ” อารม ชอบใจ แอบดใี จทจี่ ะไดมาที่นี่บอ ยๆ โดยไมตองมี ขออา ง “ครับ” อารม รบี รบั ปาก

351 “เออ ! พน่ี ัทครบั ชวยดู ตรงนใี้ หผมหนอ ยครบั ” อารม เดนิ มาหยุดทดี่ า นหลัง นัทหันกลบั มาดูฟองนา้ํ ทอี่ ยใู นมอื ตาง คนตา งกมดชู ิ้นฟองน้ําในมอื “นายตองกรีดลงไปแบบน้ี ใหล กึ พอประมาณ” อารม แทบไมไดฟง เพราะมัวแตจ องหนา หลอ คมเขม นัน่ คิว้ ทเ่ี รยี งเปน เสนดําขลับ อวดขนตายาวเปน แพกระพริบไปมา โอยๆ หวั ใจ ของอารม เตนแรงแทบทะลุออกมานอกอก “นายเขาใจไหม!” นัทเงยหนาขึน้ มา เปน ชวงประจวบเหมาะกับอารมไดย นื จอ งอยกู อ นแลว สายตาของทัง้ คปู ระสานกันอยางจัง ปลายจมูกอยหู า งไมถ ึงนิ้ว ดว ยซาํ้ ไป นัทตกใจผละออกทนั ที อารม สง ยิ้มสดใสทาํ เปน ไมรู ไมช ้ี แตผมทยี่ ังเดินไปไมไกลหนั มาเหน็ พอดี ความหึงว่ิงถงึ ขดี สดุ ผมสาวเทา อยา งรวดเร็วเขา ไปในเรือนเพาะกลาพันธนุ น่ั นัท หนั เหลือบมองเหน็ รีบยนื ขวางกอ นที่ผมจะถึงตวั อารม “นายหลบไป! นทั ” นัทยนื หนา นิ่ง “พ่แี ทนออกไปกอน เรอื่ งนผี้ มเคลยี รเอง!” อารม ยนื อยู ดา นหลงั ทําหนา งง กบั กริ ยิ าทาทางของผม ทเี่ หมอื นโกรธใครมา เปนสบิ ป ผมไมส นคาํ พูดยางสามขมุ เขา มา อยากตะบนั หนา ไอ เดก็ เมอื่ วานซนื ! นนั่ นกั “พแี่ ทน!” นทั ยํา้ และเนน

352 ผมเร่มิ ไดส ติ ชกเสาโครมเตม็ ๆ แรง หนงั กาํ พรา ท่ีมอื หลดุ ทนั ที เลอื ดคอยๆ ไหลซึมออกมา เดก็ นน่ั ตกใจหนาซดี เผือด รีบขอตัวกลบั บา นทันที “พี่นทั ครบั อารม กลบั กอ นกไ็ ดค รบั ” ผมมองตามอยาง ขัดเคอื ง นัทสง ยม้ิ ใหน อ ง “อืม....พ่ีไมสงนะ” แลวหันมาเผชญิ หนากบั ผมโดยตรง “พ่เี ปน อะไร? วูว าม ใจรอ น ไมเ คยเปล่ียน” ผมพยายาม นงิ่ แลว คนหาวา ผมผิดอะไร ทต่ี องถกู วา “ก็มันจะจูบนาย” นทั หันขวบั “แลว เขาทาํ หรือยงั ” ผมอึ้งกับคาํ ถาม “ผมเองกไ็ มไดอยากใหม ันเกดิ เขาเองก็ยงั เดก็ ” ผม ถอนใจ “พีผ่ ิดวา งัน้ ” นัทเดนิ เขา มาใกล ยกมอื ของผมขนึ้ มาดู “ไมมใี ครผิดหรอก พีแ่ ทน แตพ่ตี องใจเยน็ ๆ ลงบา ง ไหน ดซู ิ เจ็บไหม เลอื ดเลยเหน็ ไหม” นทั สา ยหนา ไปมา ขณะทผี่ ม เผลอนั้น เขากด็ ึงหนังท่ีขาดออกจากแผลทนั ที “โอยยยยยยยยยย เจ็บนะ” นทั ขําเบาๆ “ตอนตอยไมย ักกะเจบ็ นิ เสาบานผมเปนไงบางเนยี่ ” นทั แหยเพอื่ ใหผ มไดผอ นคลาย แตอารมณของผมยงั ครกุ รนุ ผมไมข ํา นายจะใจดไี ป แลว เด็กนนั่ มนั ไมธ รรมดา ถา ใสช ดุ ธรรมดากเ็ หมือนเด็กหนุม คน

353 หน่ึง ดวยสรรี ะท่ีโตเกอื บเตม็ วยั นั่นเอง ผมสะบดั มือออกจากการ เกาะกุมของนทั ความโมโหยงั ไมห างหาย นทั มองนดิ ๆ แลว เดนิ ไปหยบิ กลอ งยามาทาํ แผลที่มือให ผมสะดงุ โหยงเพราะแสบ “อบุ !” ผมชักมอื หนี “นงั่ เฉยๆ ไดไหม” นทั ดึงมอื ไวม ั่น “นายไมตอ งมาเอาใจ ฮึ! พโ่ี กรธจรงิ ๆ” นทั ทาํ เปน หูทวน ลม ทําแผลจนเสรจ็ “เดย๋ี วเยน็ ผมจะพาพ่ีไปหาหมออกี ที เรอ่ื งเฝอกท่ขี อเทา นะ ไปใหเ ขาเชค็ ” ผมฟงนงิ่ ๆ ไมโตต อบอะไรเพราะเคอื งไมหาย นายใจดกี ับคนทุก คนเขา ใจโลกมากมาย แตน ายไมเ คยเขา ใจพ่ี ผมนึกนอยใจ ขึ้นมาอยางชวยไมไ ด นทั ดูออกแตไมพ ดู อะไร “เรยี บรอยแลว ข้งี อน แกแ ลว นะ จะข้ีงอนไปไหน?” นัท แหยแ ตผมไมรสู ึกอยากเลนดว ยเลยพับผาซ!ิ นทั ประคองหนา ผมใหมองตาของเขา แตผ มไมม องเฉไฉมองไปทอี่ นื่ “พีแ่ ทน มีเหตผุ ลหนอ ยซิ นอ งยงั เด็กอยนู ะ อยา โกรธ เลย เดยี๋ วแกไวนะ” นทั มองหนา ผม “พ่ีแทนมองตาผมซิ อยางอแง” ผมยงั คงมองไปทางอื่น แมน ัทจะประคองหนา ผมเอาไวในองุ มือ

354 “พี่แทน!” นัทไมพูดเปลา คราวนี้กม ลงจบู ท่ีริมฝปากของ ผมดวย ขบงบั ทร่ี ิมฝป ากเหมือนหยอกเบาๆ เมอ่ื นัทถอนรมิ ฝปากออกผมพมึ พาํ เบาๆ “นายไมต อ งมาใชว ิธนี ้กี ับพเ่ี ลยนะ ฮ!ึ ” นัทอมยม้ิ โนม หนาลงมาใกลๆ จนหนาผากเราชนกัน “ผมมเี หตุผลเสมอไมวาจะเปนพ่ี หรอื กบั ใครๆ ผมฟง เสมอไมวา จะเปน ใครหรือเปน พ่”ี ผมฟง น่ิงๆ “พห่ี วิ ขา วแลว” นทั อมย้ิมรีบประคองผมใหลกุ ขึน้ “พร่ี ูสึกเจบ็ ขอ เทา อยูไหม” ผมทําทาคดิ “ไมนะแปลบๆ บา งบางคร้งั ” นทั กม ลงจับขอ เทาพลกิ ไป มา “เจบ็ ไหม” ผมมองหนา คนถามแลวตอบ “ไมอะ แตมันแปลบๆ” นัทพยกั หนา “เย็นๆ แวะไปหาหมอกันเนาะ” ผมพยักหนา บา ง นทั พา ผมไปกนิ ขา วบนบา นซึ่งคุณนายไดต ัง้ สาํ รับเอาไวเรียบรอ ย นัท เขาไปตักขา วใสจ านสงใหผมและคณุ นาย “เกดิ อะไรขนึ้ เมอ่ื ก้ี ระเบดิ ลงร?ึ ” คณุ นายแซวเมอื่ นัท หยอนกน นั่งลง นัทขาํ เบาๆ “ครบั แม ทอรนาโดหลงฤดหู ลงมาครบั ” คุณนายพลอย อมยม้ิ ไปดว ย

355 “แมล นุ แทบตาย นึกวา เด็กคนน้นั แยแลว” นัทและ คณุ นายหัวครืนพรอมกนั มเี พยี งผมทท่ี าํ หนาไมถกู คุณนายได เตือนผมวา “พอแทน อยาวาแมยุงเลยนะ แมห วงั ดี แมอยากจะ เตอื น” ผมหนั ไปฟง อยา งต้งั ใจ “คนเราจะทาํ อะไร ตองมเี หตุผลใชไหมลกู ” ผมน่ิงฟง “ครบั แม” คณุ นายเอ้ือมมือมาแตะท่ไี หล “แมอยากใหลกู ใจเยน็ ๆ ลงกวา นน้ี ิดนงึ นะลกู ” ผมอม ย้มิ “จริงๆ ผมเขาใจครบั แตเ วลาโมโหทีไรฉนุ ขาดทกุ ที 55555” นัทเบะปากใส “แมอ ยาไปเตอื นเลยครับ โมโหทีไรผมไมเห็นวาจะฟง ใครเลย” ผมเบะปากบา ง นทั อมยิ้มอยา งหม่ันไส “แมค รบั เดีย๋ วผมจะพาพ่แี ทนไปหาหมอนะครบั ” คุณนายกม ลงมองท่ีขอเทา ของผม “อาว! เฝอกหายไปไหน” ผมขาํ “5555 ผมถอดออกครบั ” คุณนายอุทานอกี รอบ “แลวกัน!” นทั รีบเสรมิ “นีแ่ หละ! เขาละ” ผมหนั ไปดนุ ทั ดว ยสายตา นทั ยักไหล “แลว จะไปกโ่ี มง?” นทั มองหนาผมกอนตอบ

356 “ไปเลยครับ เดี๋ยวเย็นมากคนจะเยอะ” คุณนายพยกั หนา เหน็ ดว ย ผมซะอกี ทท่ี ําหนา เหมอื นไมคอยจะอยากไปนัก “ปะ พีแ่ ทนไปกนั เลยไหม เดยี๋ วผมเกบ็ จานลางแปบ นะ” นทั รบี เกบ็ ลา งอยางคลองแคลว วอ งไว ผมนั่งมองไปก็ครนุ คิดไป ทําไมนายเปนคนดนี ัก นกี่ ็ เกอื บสองสัปดาหแลว ขอเทา นา จะหายแลวนะ เพราะไมแปลบ แลวนผ่ี มคิดเอง เออเอง พอนทั เดินมาใกลๆ จะประคองผมเลย ดึงแขนนทั ไว “พแี่ ทนมีไรครับ?” คว้ิ นทั ขมวดเขา หากันอยางสงสัย “เออ ......” นัทพดู สวนขึ้น “อยาบอกนะวา กลวั หมอดุ” ผมสายหนา “พี่คดิ วา พหี่ ายดแี ลว” นทั ทาํ หนาสงสัย “พ่งี อแงใชไ หม?”ผมสายหนาอีก “ถาไมงอแงก็ไปหาหมอ!” ผมเลยจําตอั งลุกเดินตามนัท ไปขึ้นรถ เมอ่ื เรามาถงึ โรงพยาบาล นทั แจงความประสงคใ หค ุณ หมอรบั ทราบ หมอเหลือบมองมาทผี่ มแลวพยกั หนารบั ทราบ ผม นง่ั รอนง่ิ ๆ จนพยาบาลสาวเดินเขา มาเรยี กผมถงึ ลกุ ขน้ึ เดนิ ตาม ไป หมอยิงคําถามทนั ทเี มือ่ ผมนั่งลง “เฝอ กหลดุ หรอื ครับ?” ผมอมย้ิมกอ นตอบ “ครับ” หมอขอเชค็ ขอเทา แลว หมอกบ็ อกวา

357 “ไมตอ งใสเ ฝอ กกไ็ ดครบั ถาราํ คาญเพราะกระดกู OK แลว แตแ นะนาํ ใหใ ช ไมคาํ้ ยันตอ เนื่องไปกอนนะครับ” ผมพยกั หนา “ขอบคณุ ครบั หมอ” นทั เขา มาประคองผมใหล กุ ข้ึน “หมอวา ไงบา งครบั พ่ีแทน” ผมหนั มายิม้ ยกั ไหล เลก็ นอ ย “สบายๆ” นทั สายหนา ไปมา “หึ หึ หมั่นไส” นทั วาอยา งน้นั ผมอมย้มิ นอยๆ ยกมือขย้ี ทห่ี วั นทั ไปมาอยางรกั ใคร “หายงอนแลวดิ คนอายมุ าก หุ หุ” เออ! ผมลมื ไปเลยวา เคอื งไอเ ด็กน่นั อยูผมหบุ ย้ิมทันทแี ลวทําหนา น่งิ นัทหันมามอง และชะงกั “ผมขอโทษอยาโกรธผมเลยนะๆ ดีกนั นะ” นทั ยก นว้ิ กอยชมู าตรงหนา ผมมองนง่ิ ไมสนใจเดนิ ดงิ่ ๆ ไปทร่ี ถ นทั ตกใจรบี ว่ิงตามเพราะไมเคยเจออาการแบบนขี้ องผม “พีแ่ ทน โกรธผมจริงๆ เหรอ?” คนรางบางวง่ิ ตามแลว ถามขนึ้ เบาๆ ผมไมต อบอะไรทงั้ นนั้ หมน่ั ไส! เขาใจคนแทบทั้ง โลกจนลืมใหค วามสาํ คญั กับเรือ่ งของหวั ใจ ไอโ ยง เอย ! ผมนึกเหน็บแนมในใจ บอยคร้ังทน่ี ทั คดิ และทําแบบนน้ั ผมเองก็คนธรรมดาคนหน่งึ การท่ผี มรักคนรกั ของผม หงึ หวงคน รกั ของตนเองมนั ก็ไมผ ดิ ใชมั้ยครบั ? แตไ อคนรกั ของผมเนย่ี ก็สุด

358 แสนทจี่ ะเปน คนดีแสนดี ดีทกุ เร่อื งทุกอยาง เม่ือน่งั บนรถ เรียบรอยนทั กห็ นั มาดงึ เข็มขดั เพอ่ื คาดเบลลใ หผ ม “พแี่ ทนอยางอนเลยนะ เดีย๋ วแกไ วนะครับ” แตกแ็ ปลก ทีค่ รงั้ นน้ี ทั งอ ผมหนกั มาก ผมรสู ึกเชน น้ันจริงๆ เพราะปกตเิ ขาไมเ คย งอ ผมเลย มีแตผ มนล้ี ะ ท่งี อตลอดแมจ ะรสู กึ วาตวั เองไมผ ิดก็ ตามที “หึ!” ผมฮดึ ฮดั ออกไป นทั อมย้มิ สายหนา นอยๆ “เลกิ งอนเหอะนะ คนด๊ี คนด”ี ผมหนั ไปมอง “นายอยากใหพี่หายเคอื งจริงๆ รึ” นทั พยักหนา “ชายยยยย” นทั ตอบลากเสียงยาว “งา ยจะตาย นายกไ็ มต อ งสอนไอเดก็ น่ัน แคน ี้จบ!” ผม ยื่นคาํ ขาด นทั ย้ิมนอยๆ “พีอ่ ยาพาลดิ ผมบอกพี่แลว มนั ไมม อี ะไร” นทั พยายาม อธิบาย ผมบนึ ปากอยา งไมฟง ตง้ั ปอ มเคอื งอยางเดยี ว ก็ผมไม ชอบนีน่ ะ! ผมไมผ ิดนะ ยงั ไงผมกผ็ ิดจรงิ ๆ เรือ่ งแบบนเี้ ปน ใครก็ คิดเหมือนผมทง้ั แหละ เช่ือซ!ิ ผมน่งั น่ิงอยางไมยอมเหมือน ประทวง ท้ังๆ ที่ไมแ นใ จนักวานทั เออ ออ กับผมไหม น่ันซิ นาย จะเขา ใจพี่ไหม ผมเรมิ่ ตง้ั คาํ ถามขน้ึ ในใจ หรอื วา ผมคิดไปเอง ฝา ยเดียว คดิ มาถึงตรงน้แี ขนขาผมแทบหมดแรง หวั ใจผม

359 กระตกุ วาบใจเสยี ทนั ที อาการแบบนี้มันเหมือนจะฆาผมไดเลย ทเี ดยี ว ราวกบั วา เขาหางผมออกไปทกุ ที หรือวา ผมคิดมากไป เอง ผมพยายามทบทวนจนหนาน่วิ ค้ิวขมวดชนกัน นทั เองก็ สังเกตเหน็ นัทเออื้ มมือมาบบี ท่มี อื ผมเบาๆ “พแ่ี ทนผมเขาใจพน่ี ะครับ” ผมมองตรงไป “นายเขาใจวาไง เขาใจพจี่ รงิ ๆ หรอื แกลงเขาใจ” นทั หนั มามองผมบบี มือผมอกี คร้ังหน่ึง “ผมเขาใจจรงิ ๆ และรวู าพ่ีรักผมมากแคไหน” นทั ยกมอื ขนึ้ จรดท่ีริมฝป ากเบาๆ “ความสุขของคนเราบางที มนั ก็ไมไดอยทู ่ีวาเราตองรกั แคใครสักคน แตถ า เราชว ยเหลือคนอนื่ ไดด ว ย มนั กเ็ ปน การดี ไมใ ชหรอื ครับ” ผมพยายามคิดตาม แตก ็ยังฮึดฮดั ในใจอยดู ี “กพ็ ไี่ มส บายใจ พ่ไี มช อบ” นทั อมย้ิมอยางเย็นใจ “น่ันเปนเพราะพร่ี ะแวง ครางแคลงใจใชไหม” คราวน้ีผม จนมุม “เอิม่ !” ใหต ายเถอะ ทุกครงั้ นทั มักมเี หตุผลเหนอื ผมเสมอ แลว เหตผุ ลแตละ อยา ง กช็ นะขาดซะดว ย ผมจนใจทีจ่ ะเถยี ง แตผมก็ทาํ เปน เฉย วางเขือ่ งใสเพราะแคลงใจจรงิ ๆ นทั บีบมอื ผมอกี ครง้ั ผมหนั ไป มอง “นายกลบั ไปอยกู บั พเ่ี หมือนเดมิ ไดไ หม” นทั น่ิง

360 “พ่ขี อรอ ง!”นทั นง่ิ ครุนคดิ เขาไมอยากใหผ มคิดมากกใ็ ช แตผมก็งอแงเกนิ กวาทจี่ ะเขา ใจในส่ิงทน่ี ทั ทํา “ผมทําแบบนน้ั ไมไ ดห รอก” นทั พูดแคน น้ั กอนจะเลย้ี ว รถเขาบาน ผมถอนใจเฮือกใหญ ผมบอกตามตรงผมกลัว กลัวไอ เด็กนนั่ ! นทั เขา มาประคองใหผมลงรถเพ่อื เดนิ เขา บาน ความ นอยเน้ือต่าํ ใจประเดประดังเขามา ผมเบยี่ งตวั หลบการสมั ผัสน้นั นทั ชะงกั มองหนา ผมเดนิ เลยี่ งไปแตด วยรีบเดนิ และทางเดนิ คอนขา งมืด ผมไมส ามารถมองเหน็ วามอี ะไรกดี ขวางอยู จงึ สะดงุ ขอนไมเต็มทจ่ี นลมลงหวั ฟาดกบั ขอนไมอ ยางจงั ทุกอยาง ดบั มดื สนทิ แตกอ นทที่ กุ อยา งจะถกู ตดั หายไป ผมไดยนิ เสยี งนทั ตะโกนลั่น แลวตรงเขา มาทีร่ างของผมนทั เขยา รางนัน้ เลอื ด คอยๆ ไหลอาบหนาท่ีขาวซดี ยามนี้ใจของนทั แทบขาดสะบนั้ หรือวา สง่ิ ท่ที าํ อยมู นั ไมถ กู ตองจรงิ ๆ นาํ้ ตาท่ีไหลหยดออกมาโดย ไมรตู ัว นทั นกึ ถงึ เม่ือครงั้ ทีว่ ิญญาณออกจากรา ง เขาไดเหน็ อะไร หลายๆ อยางทแ่ี ทนไท เฝา เพียรทําท้งั เอาใจใสส ารพดั นัทรวบ รางของผมข้นึ รถมุงสูโ รงพยาบาลในตัวจังหวดั ทนั ที คณุ นายเอง กย็ ืนตกใจอกสน่ั ขวัญแขวนไปดว ย “เฮอ! คณุ พระคณุ เจา คมุ ครองพอ แทนดวยเถิดดดดด สาธุ!” นทั ขับรถไปนํา้ ตาไหลอาบแกม ไป คอยจบั มือผมเขยา เปน ระยะๆ

361 “พแี่ ทนอดทนนะครับ” นทั พึมพํา “พ่ีตองไมเ ปนอะไร ผมอยใู กลๆ พเ่ี สมอนะครับ” ผมถูก เข็ญเขา หอ งฉุกเฉนิ นทั วิ่งตาม “ญาตริ อดานนอกนะคะ” ประตหู อ งฉกุ เฉินปด ลง พรอม รางของผม นทั ทรุดตัวนงั่ รอสองมอื กุมหนาสะอ้นื จนตัวโยน “ผมขอโทษ พ่แี ทนอยา เปน อะไรนะครบั ” ผา นไปสอง ชัว่ โมงหมอกเ็ ดินออกมา “เออ...ใครเปน ญาตขิ องคุณแทนไทครับ” นัทรบี ลกุ ข้นึ “ผมครับหมอ” หมอย้มิ ออนๆ ให “คนไขไ มเปน อะไรมากนะครบั หมอเยบ็ แผลทแ่ี ตกให แลว เอาเลือดท่ีครง่ั ออกเรยี บรอ ย” หมอเดินออกไปเมอ่ื พูดจบ นทั ชะเงอมองดานในอยากจะเขาไปหาใจแทบขาด ไม นานนกั บรุ ษุ พยาบาลกเ็ ขญ็ เตยี งผมออกมา สายนํ้าเกลอื ระโยง รยางนทั ถลนั เขา ไปเกาะทเ่ี ตียง บัดนหี้ นา ของผมซดี ขาวราว กระดาษ หลบั ตาพร้ิมไมรับรใู ดๆ ท้งั สนิ้ ผมถกู นําไปทห่ี อ งพิเศษ เพราะนทั ตองการใหผ มไดพักผอน จากน้ันนทั ไดโ ทรแจงมา มา “เอ่มิ ...มา มาครบั ผมนัทนะครบั ” มามา สง เสยี งสดใส มาตามสาย “วาไง อานทั ลื้อสบายดไี หม” นัทแทบกลนั้ สะอน้ื ไมอยู “เออ ...สบายดคี รบั ” มามาใจดีเสมอ “ไมไ ดค ยุ กนั นานเลยนะ” นทั ตดั สนิ ใจบอกไปทนั ที

362 “มา มา ครบั พ่แี ทนประสบอุบัตเิ หตคุ รับ ตอนนอี้ ยู โรงพยาบาล.....หอ ง 401” มา มา ตกใจยกมือทาบอก “อาแทน!” ปลอยโทรศพั ทหลุดมือเซลงน่ังหนา ซดี “มามา ! ลือ้ เปงอาราย” ปา เหน็ พอจงึ เขามาหา “ปา อาแทน อาแทนอปี ระสบอบุ ัตเิ หตุ อีนอนอยู โรงพยาบาล ปาอั๊วใจคอมายดเี ลย” ปากอดมา มาหลวมๆ เปน เชิงปลอบ “ล้อื ใจเยน็ ๆ อีอาจะมไี ดเปนอะไรมากก็ไดน ะ เช่อื อว๊ั นา” มา มา นํา้ ตาไหลพราก “อาแทน!” ปาลบู แขนมามา เปน เชิงปลอบโยน “ทาํ ใจดๆี ลูกเราอีเกง จะตายนะ มา” มามา สะอ้ืนเบาๆ “พรุงน้เี ราจะไปเยยี่ มอาแทนกนั นะ วนั น้ีดกึ แลว ล้อื พกั ผอ นกอนนะ” มา มาสะอ้ืนไมหยดุ เปนหวงลูกชายคนเดยี วสุด จะบรรยาย “อวั๊ จะหลบั ตาลงไดย ังไง ปา อ๊วั เปน หวงลกู ” ปา กอดมามาปลอบ “ลูกเราตอ งปลอดภยั อัว๊ เชื่อแบบนน้ั ” มามาถงึ ยอมไป นอน แตคนเปนแมย ังไงๆ กไ็ มว ายทจ่ี ะเปน หว งลกู ชายหวั แกว หวั แหวนคนเดยี วของตระกลู ไมไดอ ยดู ี นทั นง่ั เฝา ทีข่ า งเตียง น้าํ ตาซึมความรสู กึ ท่ีหลากหลาย ประเดประดังเขามา ทัง้ เปน หว ง ทั้งรสู กึ ผดิ ทีไ่ มด ูแลเขาใหด ี

363 ชอบวางเฉยในใจนกึ อะไร คิดอะไรก็ไมพูดออกไป คิดเพยี งวา แค การกระทาํ กน็ า จะเพยี งพอแลว นทั กุมมอื ของผมขึ้นมาแนบที่ แกม “พีแ่ ทนผมขอโทษ ทด่ี แู ลพไี่ มด ี ขอโทษทผ่ี มเฉยชา ผม ขอโทษ ฟน มาเรว็ ๆ นะครบั ” นัทนง่ั เฝา จนสัปหงกหลบั ไปขา งๆ เตยี งนน่ั เอง รุงอรณุ ของเชาวนั ใหมน ทั คอ ยๆ ขยบั ตัวลมื ตาตน่ื ขนึ้ ชะโงกหนาเขาไปมองดผู มใกลๆ แทนไทหลบั ตาพริ้มอก กระเพือ่ มขึ้นลงตามแรงหายใจ แกมอมชมพผู ดิ กบั เมื่อวานทขี่ าว ซดี ราวกับกระดาษ ริมฝปากเผยอนอยๆ เรมิ่ มีเลอื ดฝาดเชน กนั นัทพินจิ พเิ คราะหแลว ถอนใจนดิ ๆ “ยงั ดีกวา เม่อื วาน” นทั กม ลงจุบ ที่หนา ผากเบาๆ “ต่นื ไดแลว นะครับ พีแ่ ทน” ผมยงั คงนอนสงบนิ่ง เหมอื นเดมิ ไมม ที ที าวาฟน คืนสตแิ ตอ ยา งใด สายหนอ ยปากับมา มาและคนอื่นๆ พากันมาเตม็ หอ ง มา มา ถลนั มาเกาะท่ีขอบเตียง “อาแทนของมา” มามาสะอื้นเบาๆ จนปาตองเขาไป ประคองเอาไว “ใจเยน็ ๆ นา มา อวั๊ ไมเหน็ วา อาแทนอจี ะเปน อะไรมาก เลยนะ ล้ือดซู ิ” ผมตน่ื นานแลว ละ

364 แตข ี้เกียจลืมตาทห่ี ัวปวดตบุ ๆ มามานาสงสารกวาใคร รอ งไหเปนเถาเตาทเี ดียว เฮอ ! ผมจะบาปไหมเนี่ย ผมเลย ตัดสนิ ใจลืมตาชา ๆ แผลทีห่ ัวยังปวดตุบๆ เปน บางคร้งั “ปา มา ผมมาทําอะไรอยูท น่ี ค่ี รับ” พอลืมตาแสงสวาง ก็สาดเขาตาเต็มๆ จนผมตอ งหยตี ามอง ทกุ คนรอบๆ เตียง คว้ิ ผมเริม่ ขมวดมนุ เขา หากนั พรอมกับคําถาม “ทําไมผมมานอนทีน่ ้ี แลวทนี่ ่ีที่ไหนครับ” มามาลบู หัว ผมเบาๆ ทั้งน้าํ ตา “โรงพยาบาลลูก ล้ือลม หัวฟาด จําไมไ ดร ึ” ผมสา ยหนา ดกิ ปวดหัวตบุ ๆ จนตอ งยกมือขึ้นมากุมหัวเอาไวแนน นทั รบี เขา มาประคอง “พ่ีแทน!” นทั เรยี กช่ือผมเบาๆ ผมหันไปมองตามเสยี ง นน่ั ค้ิวขมวดอีกรอบ “นายเปน ใคร ปลอยฉนั นะเวย!” ไมพดู เปลาผมสะบดั เต็มแรง คนถกู สะบดั หนา เสีย “เออ...ผม นัทไงครบั ” ผมหันไปมองหนาปา กบั มา มา เพอ่ื เปน การยนื ยันวา ผมรูจ กั ไอห นา หวานคนนด้ี วยร?ึ “อาแทน นีอ่ านทั ไงลกู ลอ้ื จําอีไมไดร”ึ ผมสา ยหนา ไป มา “ผมไมรจู กั เขามา ” นทั หนา เสียและรูสกึ เขาใจเมือ่ คร้ังท่ี แทนพยายามใหเ ขาจําใหไ ด เขา ใจวาแทนไทเสยี ใจขนาดไหน

365 “อาแทนลองนกึ ดๆี นะ” ผมสา ยหนาเหมอื นเดิม ยงิ่ นกึ ยิ่งปวดหวั นทั รีบตามหมอมาดอู าการทนั ที แลว นึกไดวา พ่ีหมอ พออาจชวยอะไรไดบา ง “พ่ีหมอครับ นทั มปี ญหาครบั ” นทั เลาเร่ืองท้ังหมดให หมอพอฟงอยา งละเอียด “หะ! ไอแทนเนี่ยนะ จาํ นายไมไ ด วาไป” นทั ถอนใจ ยาวๆ “จรงิ ครับพหี่ มอ พี่หมอชวยหนอยซิครบั ผมเปนหวงพี่ แทน” คราวน้หี มอพอเปน ฝา ยถอนใจบาง “นายสองคนนีน่ า งอนกนั ไปงอนกนั มาจนไดเร่อื ง” หมอ พอบนเบาๆ แตก ็อดอมยิ้มไมได “เอาละ เดี๋ยวพจี่ ะลงไปดูมนั เอง” นทั คอยใจชนื้ ขึน้ มา หนอ ยเมื่อหมอพอรบั ปาก ทางฝายหมอพอเม่อื วางสายจากนทั ก็ โทรหาลูกตาลทนั ทเี ชน กนั “คณุ ๆ” ลูกตาลซึ่งกําลังคดิ แนวทางในการเขยี น คอลมั นไมถูกกดรบั แลววนี ทนั ที “น!่ี หมอต๋ถี าสง่ิ ทน่ี ายจะพูด ไมส ําคญั ฉนั จะเขวี้ยงหวั แก!” หมอพอผงะ “เฮย! ทาํ ไมดนุ กั ละ คอื ง้ี แทนมนั จํานทั ไมได นัทโทรมา ใหไ ปดูหนอยทนี่ ครสวรรค คุณวางไหม” ลกู ตาลละสายตากจอ คอม

366 “หะ! นายวา ไงนะ ใครจําใครไมไ ด” หมอพอรีบอธิบาย “ไอแทนไงจาํ นัทไมได ผมจะชวนคณุ ลงไปดู” ลูกตาล ปด จอคอมลงทนั ที ควาแจค็ เกต็ แลวขับรถออกมาหาหมอทนั ที ไมกีอ่ ดึ ใจนางกม็ ายนื ทหี่ องทํางานของหมอ “เฮย ! คณุ มาไวจงั ” ลูกตาลนง่ั ลงตรงขา มกบั หมอ “เอาละ เลามาดิหมอมนั เกดิ อะไรขึ้นกบั สามแี หง ชาติ ของฉนั ” หมอพอเบะปาก “ชิ! นกึ วา คิดถึงเรามาซะไว มนั นานอ ยใจไหม” ลกู ตาล จอ งเขม็ง “หมอ! อยามากวน เลา มาเร็ว” หมอถอนใจอีกรอบ “งน้ั กต็ ามมาผมจะไปนครสวรรคเ ลย เดยี๋ วเลา บนรถ” ลูกตาลรบี ขึน้ รถตาม “เลามาหมอเร็วๆ” หมอหนั มาดุ “ใจรอนไปไดค ณุ ” ลกู ตาลตเี ผ๊ียะทแ่ี ขนทนั ทเี ชน กนั “จะเลาไดรึยงั !” หมอพอลบู แขนปรอยๆ “ใจราย!” ลกู ตาลเบะปากน่ังตัวตรงกอดอก หนาบงึ้ “เอานาคุณ ผมลอเลน คืองี้ แทนมนั จาํ นทั ไมได นทั เลย ใหผมไปชวยดูหนอย” ลกู ตาลหนั ขวบั “แลวทาํ ไม อิพีแ่ ทนถึงจํานัทไมไ ดละ หมอ” หมอพอ ขมวดคว้ิ ครนุ คิด

367 “สมองนาจะกระทบกระเทือน เอานาเดยี๋ วผมขอดกู อ น วาเปน อะไรมากรึเปลา ” ลกู ตาลหันมามองตรงๆ “เอาตรงๆ เลยนะหมอ ฉันเปน หวงนทั อะ ” หมอพอมอง ตรงไปเบอื้ งหนา “ผมรวู า คุณหวงเพ่อื น” ลูกตาลถอนหายใจเฮอื กคดิ จน ค้ิวขมวดชนกนั จนค้ิวแทบจะผูกโบ หมอพอแอบอมยมิ้ ขาํ กบั อาการของลูกตาล “ผมจะพยายามนะ” นน่ั เปน คําพดู ในใจทผ่ี ดุ ขนึ้ มาในใจ ของหมอพอ ไมน านนกั รถกว็ ง่ิ จอดทโี่ รงพยาบาลในตัวจงั หวดั นครสวรรค ลกู ตาลลุกพรวดลงจากรถเรงหมอพอใหไวๆ หมอพอ รบี เดนิ ตาม “เดนิ ชา ๆ ก็ไดค ุณเดี๋ยวหกลมพอดี” หมอพอเตอื นเพราะ เปน หว ง “ฉันหวงเพอื่ นนี่นา ” “เฮ! แทน นายเปน ไงมงั่ ” ผมหนั ขวบั ตามเสยี งทกั “ไอหมอ!” หมอพอตรงเขา มากอดผมหลวมๆ แตผมตอง ค้ิวขมวดกบั หญิงสาวผมสัน้ ทยี่ นื อยเู บอื้ งหลัง “นนั่ ใครวะ หมอ” ผมถามแลวผละออกอยางสงสัย หมอ พอนงั่ บนเตียงพรอ มแนะนาํ “น่ันลกู ตาล แฟนฉนั เอง” ลกู ตาลทาํ หนา ฉงนสงสยั

368 “สวัสดคี ะ พีแ่ ทนจาํ หนไู มไ ดจรงิ ๆ หรอื คะ” ผมทาํ คิ้ว ขมวดสายหนาไปมา “หนเู ปน เพอ่ื นกบั นทั แฟนพี่ไง” ผมยิง่ หนา งงไปใหญ “ผมมแี ฟนชื่อนทั ?” ลูกตาลพยกั หนา “ชา ยคะ” ผมจงึ อธบิ ายออกไปวา “คนทีพ่ ีต่ ามจบี คอื หนงิ แลว ทาํ ไมมีแตค นบอกวา คน ช่ือนทั เปน แฟนผม” ลูกตาลยังพยายามทีจ่ ะเลา ตอ แตห มอพอ ขัดขน้ึ เสียงกอน “เอานาคุณ” แลว หนั มาทางผม “นายเปน ไงม่ัง ปวดหัวไหม จาํ อะไรไดมัง่ ไหนเลามาซิ เพ่อื น” ผมอมยิ้ม “นแี่ กไมเ ช่ือฉนั ใชไหม” หมอพอยม้ิ ตอบ “เปลา แตฉ นั เปนหมอฉันก็ตองทราบอาการถูกไหม” ผมจนมมุ กบั มนั “ฉันตามจีบสาว PR ชอ่ื หนงิ อยู ฉนั ไมร ูจ กั นอ งท่ชี อ่ื นทั แตท ําไมทุกคนบอกวาฉนั รูจกั ” หมอพอตบทไ่ี หลผ มเบาๆ “ฉันจะคยุ กับหมอที่น่ีแลว ใหป าแกยา ยแกไปรักษาที่ โรงพยาบาลฉัน แกจะวา ไง ฉันจะดแู ลแกเอง” ผมน่งิ อยา งใช ความคดิ แตก ป็ วดหัวจนตองกุมหวั ไวแ นน “โอว! ฉนั ปวดหวั ” ลูกกตาลเหน็ แลวอดถอนใจเฮือก ใหญไมไ ด

369 “เฮอ ! ตายแนนทั เอย แลว ฉันจะชว ยแกยงั ไงวะ แลว ถา อพิ ี่แทนมนั จาํ ไมไ ดต ลอดไป แกจะทาํ ไง เฮอ!” หมอพอหนั มา มองแฟนสาวซ่งึ บัดน้หี นาเศราราวกบั อกหักซะเอง “น่ีคุณ! อยาคดิ มากนา ผมยงั อยูท้ังคนนะ” ลกู ตาล พยักหนา ชา ๆ แตแววตามีแตความกงั วล หมอพอลอบถอนใจเบาๆ นึก เปนหวงแฟนสาวทรี่ กั เพ่อื นจนลืมหว งตวั เอง หมอพอเออ้ื มมือ ไปบีบมือเธอเบาๆ อยา งเปน กําลงั ใจ ลกู ตาลเงยหนา ขึ้นสบตา หมออยา งเศราๆ “หมอฉันไมเขา ใจเลย ทาํ ไมคนสองคนนถี้ งึ มแี ตเ ร่อื ง ตลอด” แลวคนทถ่ี กู กลา วขวัญถงึ ก็เปดประตเู ขา มาชา ๆ “สวัสดีครับพีห่ มอ” นทั ยกมอื ไหวห มอและหันไปทกั ทาย ลูกตาล นยั นต าของนัทดเู ศรา สรอ ยอยางเห็นไดช ัดเจน ลกู ตาล รบี ลุกขึ้นไปเกาะแขน “แกไหวปะวะ สๆู นะแก” นทั หนั มายมิ้ ออ นๆ ให “อมื ...ฉนั OK แกไมต อ งหวง ตอนฉนั ปวยพ่แี ทนดูแลฉนั สารพดั คราวนฉี้ ันก็ตองดแู ลเขาไดเชน กนั ” ลกู ตาลบบี มอื นทั เบาๆ “ สูๆ นะแก” หมอพอกระแอมเบาๆ ขดั จังหวะพรอมกบั กระซิบท่ีขา งหขู องแฟนสาว “ผมหงึ นะคณุ ” ลกู ตาลกระทงุ ทชี่ ายโครงทนั ที

370 “เซ้ยี ว! นา หมอ” แตห มอกไ็ วทายาดหลบทนั ย้ิมเผลล อ เลยี น ลกู ตาลเชดิ หนา อยา รน้ั ๆ นทั มองดคู น ทัง้ สองแลว ยง่ิ สะทอ นในใจนกึ ถึงเม่อื ครง้ั ทตี่ นเองเลนกบั แทนไท จนตอ งเบอื นหนา ไปทางอืน่ ผมนอนนงิ่ แอบสังเกตปฏิกริ ิยา ของนทั แลวรสู กึ สงสาร แตก ใ็ จแข็งทําเนยี นตอ ไป นทั ชะเงอ คอ มองผมท่ที าํ ทเี ปนหลบั “พี่หมอ พแี่ ทนยงั ไมต่ืนหรือครบั ” หมอหันไปมอง “ตืน่ มาคยุ กบั พี่แปบนงึ แลวก็หลบั ไปอีก พ่ีวาจะพาเขา กรุงเทพนะ พจ่ี ะดแู ลมนั เอง สว นนทั ก็ตามไปเฝา มนั ท่ีโนนเลยนะ สะดวกกวาดว ย” นทั พยกั หนา “ครบั พห่ี มอ” เมื่อหมอและลกู ตาลกลับออกไป นทั ดงึ เกาอมี้ านง่ั ขางๆ เตยี งจบั มอื ผมมาแนบท่หี นา “วันนเ้ี ปน ไงบา งครับ ปวดหวั อีกไหม” ผมคอ ยๆ ปรอื ตา ข้ึนมอง แลวดึงมือกลบั ทา ทางไมค นุ ชนิ “เอิม่ ขอโทษนะครบั ” นทั นงิ่ แตย ังฝน ยิ้ม “ผมจะทาํ ใหพ จี่ าํ ผมใหไ ด! ” ผมพลิกตัวหนั หลงั ใหท ันที นทั เห็นอากปั กิริยานนั่ ตลอดระยะเวลาสามวันมาน่ี บอกเลยวานทั ปวดแปลบในหวั ใจเปน ทีส่ ดุ มนั รายแรงยง่ิ กวา ผม จําไมไดด วยซาํ้ ไป คิดมาถึงตรงนน้ี ัทนาํ้ ตารน้ื ข้นึ มาทนั ที แต พยายามฝน สดุ ๆ ผมเองก็สงสารเลยหนั ไปพูดวา

371 “ขอโทษทีจ่ าํ นายไมได ขอโทษทีท่ ําใหน ายเสียใจ” แค นั้นเองนัทกโ็ ผเขา กอดผมซบหนาที่อกสะอื้นฮักๆ ผมสัมผัสถงึ หยดนํา้ ตาอนุ ๆ ทหี่ ยดผา นเสือ้ ของ โรงพยาบาลทผี่ มสวมอยู ผมนอนนงิ่ ๆ ใหน ัทกอดแลวนทั กผ็ ละ ออก “ผมขอโทษนะครับ เออ....หวิ ไหมครับ ผมมขี า วตม มา ฝาก” ผมพยกั หนา นทั จดั แจงเทขาวตมใสช ามและยกมาให พรอ มน้ํา “ขอบใจนะ” ผมตกั ขา วตมกนิ ชา ๆ “เออ ...ถามอะไรนายหนอ ยไดม้ัย” นทั ชะงกั “ไดค รบั ” นัทดูตงั้ ใจรอคําถามอยา งกระตอื รือรน “เอ่ิม....นายเปน แฟนพจี่ รงิ ๆ ดิ” นทั หนา แดงซานขนึ้ มา ทนั ที แตก ็พยักหนาตอบ ผมนึกสนกุ อยากแกลง นกั “ใชค รบั ” ผมจึงถามตอ “แลว ทาํ ไมถงึ เปน แฟนกนั ละ เทาทผ่ี มจาํ ได ผมตามจีบ นองหนิงสาว PR อยูน่ีนา คุณชวยเลา ใหผ มฟง หนอยไดไหม?” นทั เงยหนาขึน้ มาประสานสายตากับคนถามทจ่ี อ งอยกู อ นแลว ในแววตาของแทนไททีม่ ีแตความวา งเปลา ไรแววขเี้ ลน ขแ้ี กลง โดยสน้ิ เชิง นทั นงิ่ อึ้งไปพักหนึง่ เพราะไมรจู ะเรม่ิ ตรงไหนดี “น!่ี นายตกลงจะเลาไมเลา ” นทั สะดงุ

372 “เออ ผมไมรูจะเรมิ่ ทต่ี รงไหนดี” ผมทาํ หนา สงสยั พลาง นึกในใจ “เรื่องของเรามนั ยุงยากนกั หรอื ไง!” แลวพูดออกไปวา “เอาตรงทน่ี ายคดิ วานายและฉนั ประทบั ใจอะ และฉนั นา จะจาํ นายไดไง” ผมแนะนําออกไป “เออ ....ครับ” ผมเกิดความหมนั่ ไสเลยโพลงออกไป “ตกลงจะเลา ไดห รอื ยัง ถา ไมเ ลา ฉนั จะนอนละ ” นทั จึง คอยเลาเรื่องทตี่ นเองปวยนอนเปน เจา ชายนิทรานานนบั เดอื น แตมีผมนอนเฝา นงั่ เฝา ไมห า งไปไหน “มเี รื่องแบบนด้ี ว ยร?ึ ” นทั พยกั หนา “ใชค รบั พดี่ แู ลผมดมี าก อดทนมากๆ นานนบั เดอื น พี่ นง่ั เขียนไดอารีแ่ ทนผม ปลุกผมทุกวนั เช็ดตวั ใหผมโดยไมใ หใคร ทาํ ทกุ อยา งพเี่ ปน คนทาํ เองทัง้ หมด แต. ...........” ผมทะลกุ ลาง ปลอ งขน้ึ ถาม “แตอะไร?” นัทเลาตอวา “เม่ือผมฟน ข้นึ มา ผมกลับจําพี่ไมได” ผมอุทานอกี รอบ “หะ ! พดู เปนหนังการต นู ” นทั เงยี บ “OK นายเลา ตอ ฉนั ไมถ ามแลว ” นทั จงึ เลาตอ “เม่อื ผมฟน คนื สติ พด่ี ใี จมากครบั แตผ มจาํ พไี่ มไ ด” นทั เบาเสยี งลง

373 “เหมอื นตอนน้ีเลย พ่ีกจ็ ําผมไมไ ดเ ชน กนั ” พดู จบนัทก็ ถอนใจเบาๆ ผมจึงพดู ลอยๆ ขน้ึ วา “แลวถาพีจ่ าํ นายไมไ ดตลอดไป นายจะทําไงตอ ” นทั ชะงัก “ผมจะพยายามรอื้ ฟน ความจาํ ใหพจ่ี ําผมใหได” ใบหนา ทมี่ งุ ม่นั อีกทงั้ สหี นาทจ่ี ริงจงั ทาํ ใหผ มอดอมยิม้ ไมไ ด “นายน่กี พ็ ยายามดเี นาะ” “หมอ เทาทดี่ ูนายวา พี่แทนเปน ไงมัง่ อะ ” หมอทาํ หนา ครนุ คิด “ตอ งใชเ วลาหนอยนะ คุณ” ลกู ตาลถามตอ “นานแคไ หน กเี่ ดอื น กป่ี  กว่ี ัน กอี่ าทติ ย” หมอพอรีบยก มือโบก “พอๆ คณุ อันนีก้ เ็ กนิ ไป” ลกู ตาลงางมือ “นายกลาวา ฉันเหรอ หมอ” หมอพอรบี ตอบ “เปลาๆ คณุ ผมหมายถงึ ไมนานขนาดน้นั หรอก ถาได คนกระตนุ ดีๆ” ลกู ตาลหนั ขวบั มามอง “อืม เนาะ” หมอชวนคยุ ตอ “คุณจาํ คราวนน้ั ไดไหม ทีน่ ทั จําไดแคค ุณนะ” ลกู พยกั หนา หงกึ ๆ “อืมจาํ ไดๆ มนั เหมอื นกันหรอื หมอ” หมอพอทําทา ครนุ คดิ

374 “ผมไมแ นใ จจนกวา ผมจะไดตรวจอยางละเอียดอีกที ผมถงึ อยากใหยายไปท่ีโนนไง” ลูกตาลพยักหนาเขา ใจ แลว ลูก ตาลก็โพลงออกมาวา “แลวถา สมมตวิ า อพิ ่แี ทนไมไ ดค วามจําเสอ่ื ม แต เรยี กรองความสนใจละ หมอวา ไง” หมอพออมยม้ิ ในความชา ง จินตนาการของแฟนสาว “ใครจะบา ทําแบบน้นั คณุ ถึงไอแ ทนมนั จะหา มๆ มันคง ไมบ าคดิ ทาํ แบบนน้ั หรอกนา” ลูกตาลเคาะนิ้วลงบนโตะไปมา “อมื เนาะ!” ลกู ตาลกบั หมอพอนงั่ คุยกนั ไปเรอ่ื ยๆ เหมอื นฆา เวลา “ผมวา เราไปดูไอแทนกันดกี วา นะ” สาวหา วลกุ ตาม อยางวางาย ควาขนมสองสามอยางติดมือไปดวย “ฉนั จะเอาขนมไปฝากเพ่ือน หมอไมว าชะ ” หมอพออม ย้ิม “ผมจะวาคณุ ทาํ ไม นนั่ เพ่ือนสนิทของคณุ น”ิ ไมน าน นกั ทัง้ สองก็มาโผลท ี่หนา หอ งคนปวย หมอพอจัดการเปด ประตู ใหล ูกตาล เธอเดนิ ตรงรเ่ี ขาไปหานทั พลางสง ขนมสองสามอยา ง ให “อะ ฉนั รวู านายชอบ เลยหิ้วมาฝาก แกกนิ อะไรรยึ ังอะ” นัทสา ยหนา รับขนมมาถอื ไว “ฉันยังไมห ิว” ผมทนี่ งั่ หัวโดอ ยตู รงนั้น

375 “นายก็ไปกนิ ดิ” ลกู ตาลรีบผสมโรง “ชา ยๆ ปะ ๆ ไปกินดแิ ก เดย๋ี วทางนี้ฉันกบั หมอดพู ่ีแทน ให” นทั ลุกขึ้นแตอดเปน หวงคนปวยไมไ ดอ ยูด ี เมอ่ื ถูก คะย้นั คะยอจงึ เดนิ ออกไป “ง้นั ฝากพี่แทนดว ยนะครบั ” หมอพอหนั มาคุยกบั ผม อยางเปน งานเปน การ “ไอแทนคราวนเี้ ปน งานเปน การนะเมิง” ผมรีบทําใจดีสู เสอื ปน หนาไมร ไู มชี้ “อะไรของเมงิ อะ หมอ เปน งานเปน การอะไรวะ”หมอพอ เดินตรงเขาน่งั ใกลๆ “จากทก่ี ูสงั เกตมงึ ตง้ั แตก มู าถึง กูสรปุ ไดวามึงแกลง นอง ใชไหม มงึ ตอบกมู าดๆี ” หมอพอกระซบิ เบาๆ ชนดิ ทไี่ ดยนิ แค สองคน ผมตีหนาไมเ ขาใจเหมือนเดมิ “กูไมร ูว ามึงคิดอะไร และกําลังจะบอกอะไรกู แตกรู ูตัว ดีวา กูทาํ อะไรอยู ในฐานะท่ีมงึ เปน เพอ่ื นกู มงึ ตอ งชว ยกู ไอหมอ” ผมกระซบิ ตอบมนั ออกไป หมอพอตบไหลผมเบาๆ “ถา งน้ั กจ็ งกมหนารับผลสะทอ นใหด ีนะ เพือ่ น” หมอ พอลุกขนึ้ ลกู ตาลมองคนโนน ที คนนที้ อี ยางไมเ ขาใจ วาคยุ อะไร กนั ถงึ หนาตาขึงขังปานนน้ั ดวย “หมอ?” หมอพอโบกมอื ใหลกู ตาล เปน เชิงเตือนวาอยา เพิง่ ถาม

376 “พรงุ นี้กูจะมาอา นผลตรวจ ผลการเอ็กซเ รย แลว ถา ยงั ไงวันนจี้ ะเขาไปทบี่ า นเมงิ ไปคุยกบั ปา เมิงซะหนอ ยถาเขา อนญุ าตเมงิ เตรยี มตวั ไปรกั ษาตัวทีโ่ นนไดเ ลย” นทั โผลม าทันได ยนิ คาํ สุดทายพอดี “พ่ีหมอจะพาพ่ีแทนไปรักษาทก่ี รุงเทพหรอื ครบั ” หมอ พอหันมาพยักหนา “ใช ครับทโี่ นน เครือ่ งมือพรอ มเพรยี งมากกวา อกี อยา ง จะไดหาสาเหตกุ ารปวยดว ย” ผมรสู กึ อะไรซะทไ่ี หน หุ หุ หุ “ดคี รบั ผมอยากใหพ ีเ่ ขาหายเรว็ ๆ” นทั กระตอื รือลน ขน้ึ มาทนั ที จนผมนกึ ดาในใจ “ไอห มอบา!” บา ยๆ หมอพอขับรถ ไปหาปากับมา มาทบี่ า น เพื่อบอกความจํานงคท ันที “สวสั ดคี รับปา สวสั ดีครับมามา ไมต องเปน หว งไอแ ทน มนั นะครบั เด๋ยี วผมดแู ลใหครบั ” มา มาตรงเขามาบบี มอื หมอพอ เบาๆ “ขอบใจลอื้ มากๆ นะ หมอพอ” ลกู ตาลรบี กระพมุ มอื ไหวป า กบั มา มาของผมอีกคน “อา ว อาลกู ตาลมาๆ เขาบา นกอน เยน็ น้ีนอนทีน่ กี่ นั ไหม เด๋ียวใหเ ดก็ ๆ จดั หองให” ลกู ตาลยิม้ แฉง “นอนคะ ” มามา หันไปมองหมอพอ

377 “ง้นั มาจะสัง่ เด็กๆ ใหจ ัดหองใหน ะ ปะๆ เขา บานกนั ” มา มาและปามีสีหนาย้มิ แยม แจมใสที่หมอพอชว ยเปน ธุระเร่ือง การดแู ลรกั ษา แตม ามากอ็ ดเปนหวงนัทไมไ ดเ ชน กัน “น!่ี หมอลอ้ื เหน็ สภาพอาแทนอีแลวใชมัย้ เฮอ ! อว๊ั สงสารอานทั มันเทียวไปเทียวมา อคี งรกั อาแทนมาก” หมอพอได แตร ับคาํ เบาๆ “ครบั มา มา ไมตอ งหว งนะครบั ผมจะพยายามใหสดุ ฝมือ ทาํ ใหแ ทนกลบั มาเปนเหมอื นเดิมใหไ ดค รับ” มา มา ยม้ิ ดีใจ ปา เองก็ยิม้ พอใจเชน กนั “อาแทนอีไดเ พอื่ นดี ไดเ พ่ือนแท ปา ดใี จแทนมนั จรงิ ๆ” ตกเยน็ ทกุ คนตางมารวมกนั ทโี่ ตะ รบั ประทานอาหาร หมวยใหญ เม่อื ทราบขาววาหมอพอมาพักทบ่ี านของผมก็ชวนลมี าทาน อาหารเยน็ ท่ีบา นใหญ เพราะอยากรูอาการปว ยของผมนัน่ เอง “พ่หี มอสวัสดคี รา สบายดีนะคะ” หมอพอย้มิ บางๆ “สบายดีจะ หมวยใหญ มนี องหรือยงั ครบั เนย่ี ” หมวย ใหญรสู กึ เขนิ ท่ถี กู ถามแบบนี้ “ยงั ครา ยังไมรบี คะ พี่หมอ” มา มาหัวเราะเบาๆ “แตอ ๊วั อยากอมุ หลานแลวนะ อาหมวยใหญ” ปาก็เห็น ดเี หน็ งามไปกับเขาดวย ในวงอาหารตางมีความสขุ ในระดบั หนงึ่ แลวหมวยใหญก ถ็ อนใจ

378 “เฮอ ! เห็นหมอแลว คิดถงึ พี่แทนเนาะ” บรรยากาศใน โตะ อาหารสลดลงทันที หมวยใหญร บี ขอโทษทกุ คน “ขอโทษคะ หมวยใหญไมไดตัง้ ใจคะ ” ปาโบกมอื เบาๆ “เจย๊ี ะๆ อยา มวั พดู เลย” ทุกคนตา งกมหนาลงทจ่ี านขาว ตวั เอง อยปู า กถ็ ามหมอข้ึนวา “หมอถา อาแทน อไี ปรกั ษาอยกู ับลือ้ แลว มนั จะดขี ้นึ จริงนะ” หมอพอจึงอธบิ ายแบบละเอยี ดยิบใหปา ฟง อีกอยา ง เพ่อื เปน การคลายความกังวลไปดวย ลูกตาลเองก็แอบท่งึ ในตวั หมอพอไมใชนอย “ง้ันพรุงนี้อวั๊ จะไปทําเรือ่ งเอง อาแทนอจี ะไดหายไวๆ” หมอพอถอนใจอยางโลงอก อยางนอยๆ เขากะไดดูแลแทนไทได อยา งใกลช ดิ และคอยใหค ําแนะนาํ นัทไดอ ีกดว ย ไอแทนเมิงจะ เลนอะไรของเมงิ นะ ไอน่ี

379 ตอนที่ 13.......แกลง...... ปาและมา มาของผมตา งใหความรว มมอื กบั ไอห มอเปน อยางดี เดินเอกสารจนโรงพยาบาลทนี่ ี่สงตัวผม เขากรงุ เทพตาม ความประสงคของไอห มอพอ ดว ยคําบอกเลา ทว่ี า “ผมจะดแู ลมนั เองครบั ปา มา” ฮ!ึ ไอห มอเนย่ี นะ บางทีบางเรอื่ งผมกค็ ดิ วา มันยงุ เกนิ ไปนะ 55555 คุณ วา ไหม? แถมมนั ยังคาดโทษผมเอาไวอ กี ฮ!ึ แลวทําไมผมตอง ทําใหจ บั ไดดวยละ คร้งั นี้แหละจะเปนการพสิ จู นวา นทั รักผมแค ไหน เพราะอะไรทีผ่ มทาํ แบบน้ี เพราะผมดมู นั ไมออกนะซิ ที่ สําคญั นะ ยังจะมไี อเ ดก็ เม่ือวานซืนนนั่ เขามาอีก ผมละกลวั จริงๆ มนั กเ็ ลยทาํ ใหผมไมอ ยากจาํ อะไรได เอะ! อมื ....ใชซ นิ ะ ไม ตอ งจาํ แมบ !

380 “นทั เตรยี มตวั ไดเลยนะ เด๋ยี วพจี่ ะหาหองพิเศษไวให นายจะไดส ะดวกสบาย” นทั พยกั หนา ผมแอบสังเกตการณ เงยี บๆ ลูกตาลสง ยิ้มใหอ ยา งเอาใจชว ย “สๆู นะแก” เมือ่ ทง้ั สองคนเดนิ ออกไป นัทกเ็ ขา มานง่ั ขา งๆ เตียง “เออ....นายอยานั่งจอ งฉนั แบบน้ีไดไหม ฉนั อึดอัด” ผม โพลง ออกไป หนา ของนทั สลดวูบลงแตผมกท็ ําเปน น่งิ ไมส นใจ “เออ...พีห่ วิ ไหมครบั ” นทั ยงั คงถามดว ยความเปน หว ง “ไมอะ” ผมหนั หลงั ใหนทั ทนั ที แลว หลบั ตาลง นทั หวนนกึ ถึงเม่อื ครง้ั ทต่ี วั เองนอนแบ บอยูบนเตียง พอฟน ขนึ้ มากจ็ ําคนทรี่ ักสุดหวั ใจไมไ ด ความรสู ึก มนั ปวดหนึบทห่ี วั ใจแบบนน้ี ี่เอง ปวดหนบึ จนไหลท ้งั สองสนั่ สะทา น นทั สะอืน้ จนตวั โยน นาํ้ ตาไหลเปน ทางอาบแกมทงั้ สอง ขาง ผมนอนกาํ มือแนน อยากจะกอดรา งบางทีส่ น่ั ระรกิ นนั่ เพอ่ื ปลอบโยนเหลอื เกนิ แตท ําไดเ พียง เอือ้ มมือไปแตะที่ไหลบางน่ัน เบาๆ “พขี่ อโทษนะ ทจี่ าํ นายไมได” นัทหันมาโผเขาซบทอี่ ก ของผมสะอ้นื เตม็ แรง ผมสัมผสั ไดถึงหยดน้าํ ตาทซ่ี ึมผานเส้ือโรงพยาบาล จนถงึ เน้อื ใน ผมปลอ ยใหน ัทสะอนื้ อยบู นอกอยูอยา งน้ัน แลว เอ้ือมมือไปตบท่ีไหลบ างนน้ั

381 “พีข่ อโทษนายจริงๆ นะ” นัทเงยหนา ข้นึ เชด็ นาํ้ ตา ตวั เองปอยๆ ผมอยากจะเชด็ ใหมากกวาแตก ท็ ําเปนนิ่ง “ผมขอโทษนะครับ ทดี่ แู ลพี่ไดไ มด ี” นัทสะอกึ ฮกั ๆ จนผมอยากจะดึงรางนั้นมากอดแนบอกซะเองเขาเชด็ น้าํ ตาแลวถอยออกมา ผมแสรงทาํ เปน หลับตาลงชา ๆ ลอบถอน หายใจเบาๆ “เออ...พ่ีครบั อยากฟง น่ไี หมครบั เดย๋ี วผมจะอา นใหฟง” ผมโบกมอื อยางไมส นใจ แตหนั มาบอกใหเ ลา ในส่ิงที่ผมอยาก ฟง แทน “เออ เอางี้ นายชว ยเลาใหฉ ันฟง หนอ ยดิ เรารูจกั กันได ยงั ไง” นัทลงั เลทจี่ ะเลา เพราะไมร ูจ ะเลาตรงไหนดี “เอา ! จะเลาไดรึยงั ” นทั ออ มแอม ตอบ “คือ...ผมไมรูจะเริม่ ยงั ไงครบั ” ผมถอนใจ “กเ็ ริ่มทเ่ี ราเจอกันคร้งั แรกดิ!” นัทพยักหนา แลวเรมิ่ เลา อยา งตั้งใจ “ผมมาสมคั รงานทบี่ รษิ ทั พ่ี แลว กไ็ มม ีทพ่ี กั พีเ่ ดินมาเจอ ผม เลยชวนผมมาพักดวย” ผมอุทานดังลน่ั “หะ! พเี่ น่ยี นะ ชวนนายมาอยดู ว ย 55555 พด่ี ใู จดี เนาะ” ผมหัวเราะรา แตค นเลา กลับหนา เศรา ผมหนั ไปมองแลว อดสลดตามไมไ ด

382 “เอมิ่ ...พขี่ อโทษนะ พ่ีไมไดข ํานายนะ พขี่ ําตัวเอง” นัท น่ังน่งิ ถอนใจนอ ยๆ พึมพาํ เบาหววิ “ผมอยากใหพจ่ี ําวนั ชว งเวลาทดี่ ขี องเรา เหมือนทีผ่ มจาํ ได” คิดมาถึงตรงนนี้ ัทก็อดน้าํ ตาซึมอกี ไมไ ด ผมเอ้ือมมือไปยีที่ หัวของนทั เบาๆ “ขแ้ี ยไปได นายก็ทาํ ใหพจ่ี าํ นายใหไ ดซ ิ” นัทเงยหนาขน้ึ ยมิ้ ท้ังนํา้ ตา “พ่ีเองก็อยากจําผมไดใ ชไ หมครับ” ผมพยักหนา นยั นตาของนทั เปนประกาย ผมไดแ ตอ มยม้ิ พลางคดิ ถามนั รู ความจริงวาเราแกลง มนั มนั จะโกรธมากมยั้ นะ เฮอ !!! “พที่ ําหนา แบบนัน้ ทาํ ไมครับ” ผมไดแ ตหัวเราะแหะ แหะ “เปลาๆ ไมม ีอะไร” แลว นัทกท็ าํ หนา เหมือนนกึ อะไรได “เออ...พจ่ี ําแหวนวงนไ้ี ดไ หมครบั ” นทั ชูน้ิวนางใหผ มดู “พีจ่ ําแหวนนไ้ี ดม ย้ั ครบั ” ผมมองตามทน่ี ทั บอก ทําทา ตกใจ “เฮย! นนั่ มันแหวนฉนั นี่ ไปอยกู ับนายยงั ไง นายขโมย ไปรึไง” นัทตาโตตกใจ “เปลานะครบั พ่”ี ผมจอ งเขมง็ เสยี งเขม “อธิบายมาซ!ิ ” นัทรสู กึ สะอกึ เหมือนมกี อนอะไรสักอยาง มาจกุ ที่คอหอย

383 “เออ ....พใ่ี หผ มครบั ” นทั ไมก ลา ใชค าํ วา “หมัน้ ” ออกไป ผมไดแตทําหนาฉงน “ใหน าย? เนอ่ื งในโอกาสอะไร” นัทนง่ั นิ่งไมร จู ะตอบวา อยางไร “หากนายไมต อบฉนั จะถือวานายขโมยนะ” นทั อึกอักที่ จะตอบ “เออ...พหี่ มน้ั ผมครบั ” ผมตาโต “หะ!!หมั้นนาย” ผมเอามอื กุมหวั ทา ทางคดิ หนกั นทั เหน็ แลวตกใจตาม “พ่แี ทนปวดหัวหรือครับ” นทั ลกุ ขน้ึ ประคองผมรีบบอก “เปลา ๆ นายนัง่ ทเ่ี ดิมเหอะ พี่ขอนอนพักละ” พดู จบผม กล็ มตัวลงนอนหลบั ตาทนั ที นทั ชะเงอคอมองอยา งเปน หวง “เฮอ! จะรอดไหมวะ แทน” ผมพึมพํากบั ตวั เอง คดิ อะไรไปเรอ่ื ยๆ จนเผลอหลับไปจรงิ ๆ นัทดงึ ผา หมให จนถึงคอ นงั่ พนิ จิ พเิ คราะหใ บหนา คมเขม ไดร ูป บดั นห้ี นวดเครา ขึน้ จนเขียวครึม้ ไปหมด จําไดวาตอนอยบู าน ผมออ นใหโ กน หนวดให แตเ พราะไมส บายอยู นัทเลยไมย อมโกนให เม่อื คดิ ได ดงั นัน้ จงึ ลุกขนึ้ เดนิ ไปเซเวน ใกลๆ เพ่อื ดวู า จะมโี ฟมสําหรบั โกน หนวดหรือไม นัทคอยๆ บรรจงปดประตใู หเ สยี งเบาสดุ ๆ พอดีกบั ลกู ตาลแวะมาเยีย่ มผม

384 “อาว นัทแกกาํ ลงั จะไปไหนอะ ” นทั ทํามอื แตะริมฝป าก ใหส าวปากกลาเบาเสยี ง “จุๆ เบาๆ หนอ ย พ่ีแทนหลบั ” ลกู ตาลเบะปากใส กระซบิ ตอบ “แหม เอาใจแมก ระทัง่ ยามหลับนะแก เชอ ะ!” นัทอมยิ้ม “อจิ ฉาเหรอ” ลูกตาลคอนเขาใส “เชอ ะ! เพ่ือ?” นทั สายหนาในความเฮย้ี วของเพื่อนสาว จอมแกน “เอาละๆ ฉันฝากแกดู พแ่ี ทนใหหนอย ฉันจะไปซื้อของ แปบ” ลูกตาลชะเงอ คอมองในหอง แลว เปด ประตเู ขาไป ผม สะดุง ตน่ื หนั มามอง “คณุ ? ทเ่ี ปน แฟนไอห มอ เออ ...แลว คนทเ่ี ฝาผมละ ไป ไหน?” ลกู ตาลเดินยม้ิ แฉงเขามานัง่ “คนที่พี่ถามเนย่ี ใครหรอื คะ” ปด โถ! ยยั ชะนีหนาสวย มนั เลนใหละ “เอิ่ม ช่ือ......ช่ือ.....นทั ” ลูกตาลอมยมิ้ “ออ ไปซือ้ ของคะ เด๋ยี วกม็ าคะ ” ผมพยกั หนา แลว หลบั ตาลง “พี่แทนหิวไหม เออ ทีห่ ัวอะ ปวดไหม แลวจําอะไรได บา งคะ ” ผมลมื ตาข้นึ

385 “เออ....จะใหตอบคาํ ถามไหนกอนดีครับ” ลกู ตาลหนา เหวอ “เออ ....ขอโทษคะ ” เออ! ยัยน่ี เหมือนจบั ผิดผมเลย นัท ไปไหนของเขานะ เอาจริงๆ ยัยน่ีโคตรฉลาดพอๆ กบั ไอห มอพอ นัน่ แหละ “ผมยังไมห วิ คุณจะทําอะไร กต็ ามสบาย ผมขอนอน กอนนะ ผมงว งอะ ” ลูกตาลพยกั หนา แตรับรูไ ดวา ผมไมอ ยาก คุยดว ยเทาไร แตจูๆ นางกพ็ ดู ขึ้นวา “เอาจริงๆ นะ ตอนทพ่ี ีป่ กตดิ ี พกี่ ็ไมคอยคยุ กับหนหู รอก คะ แตห นไู มไดสนใจหรอกขอแคพ ี่รักและเขาใจเพอ่ื นหนู จํา เพ่อื นหนใู หไ ดไวๆ กพ็ อ เพือ่ นหนูอะ มนั รกั พมี่ ากนะ พ่แี ทน” ผม รสู ึกสะอกึ กับคาํ พดู นน้ั “ง้ันรึ” ลกู ตาลรบี ตอบ “ใชค ะ นทั มันรกั พ่มี าก แลวพเี่ องกร็ กั มนั มากเชน กัน หนู ยงั เคยแอบอจิ ฉาพวกพ่สี องคนเลยคะ ” ผมอ้งึ กบั คําบอกเลา ของ สาวจอมเฮยี้ ว ผมชะเงอคอยมองทีป่ ระตู “เดย๋ี วมนั กม็ า” ลูกตาลยงั คงสง เสียงเจอื้ ยแจวบอกกบั ผม “เขาไปซ้อื อะไร เขาบอกเธอไหม” ลูกตาลสายหนา “เปลา คะพ่ี วาแตพ เี่ ปน หวงเพอ่ื นหนหู รา” ผมรีบปฏเิ สธ “เปลา น่ี แคถ ามดู” ผมตอบไปงั้นเอง

386 แตจ ริงๆ แลว ผมกเ็ ปนหว งน่นั แหละ กลัวนทั จะคดิ มาก อยๆู ประตูกแ็ งมออกไป หมอพอเดนิ ตรงรเี่ ขามา “ไงแทน วนั นเี้ ปนไงบา งจาํ อะไรไดบาง” ผมสา ยหนา “หมอ พีแ่ ทนจําไมไ ดแ ต. ....พีแ่ ทนถามถึงเพือ่ นฉนั ละ หมอ” ด!ู ยัยชะนหี นา สวยมนั พูด “เฮย ! เปลาซะหนอ ย แคตนื่ มาแลว ไมเ ห็นกถ็ าม แคนนั้ ” หมอพอหรตี่ ามอง “แคน น้ั ?” ผมพยกั หนา “อมื ....ไอน ี่ เมิงจะยา้ํ เพือ่ ” หมอพอหวั เราะขําท่ีผม หงุดหงดิ “นแี่ หละ! แทนไทของแท” ผมถามสวนทนั ที “อะไร ไอหมอ!” หมอพอยืนกอดอกหัวเราะ หึ หึ “แทนไทของแท ทใ่ี ครกเ็ ลียนแบบไมไดไ ง ข้ีวนี ขี้เหวย่ี ง ขี้หงุดหงิด” ผมทาํ ปากขมุบขมบิ ดา มัน “เออ! เพ่ือนเมิงปะละ ไอหมอ” ประตเู ปดอกี รอบคราวน้ี รา งโยง ๆ ของคนบางคนเดนิ เขา มาพรอ มถงุ บางอยา งในมอื “นทั ไปนานจงั นกึ วา เหมาหมดเซเวนละ ” ลูกตาลแซว แลว พยักเพยดิ หนามาทางผม “มีคนคิดถงึ แกแนะ ” ยยั ชะนีหนา สวยยังฝอยไมห ยุด ปาก นทั ชะงักมองตามทล่ี ูกตาลพยกั เพยิด อมย้ิมนอ ยๆ

387 “พอดีวา ทเ่ี ซเวนไมมขี องท่ีตอ งการเลยเดนิ หาไกล หนอย” พูดจบกเ็ ดนิ เขา มาใกลๆ ผม “พแ่ี ทนครับ เดีย๋ วผมโกนหนวดใหน ะครับ” ผมรสู กึ ขัด เขนิ หนาระเรื่อขึ้นมาทนั ที “เออ...เฮย ! ไมตอ ง ไมต อง เดย๋ี วทาํ เอง” นทั ยงั เถยี ง “กพ็ ีจ่ ะใหผ มทําใหนคิ รบั ” ผมเขยบิ หนเี กือบสดุ เตยี ง “บอกวาไมต องไง นายจะบา รไึ ง” ผมโวยวาย หมอพอ ขาํ “ไอแ ทน เมื่อกอนเมงิ ออ นนอ งยงั กะอะไรนะ ตูจะบอก ให” ผมรีบสวนกลบั “กไู มร ู กูจําไมได กูไมช นิ เวย ” นทั ยนื นง่ิ ๆ อมย้ิมนดิ ๆ ปรายตามองทผี่ ม “เด๋ียวใหพ ห่ี มอกลับกอนก็ไดค รบั ถา พเี่ ขนิ ” ผมชาํ เลือง มองอยางเขนิ ๆ “ตอนไหนกไ็ มท้ังน้ันเวย” หมอพอหัวเราะ หึ หึ “นทั ถามันจําไมไดส ักที ปลํา้ แมงเลย ทาํ เหมอื นทมี่ ัน ทํากบั เราอะ ” ผมสะดงุ เฮือก ไอหมอเมงิ เพื่อนกู แนะนํานอ งแต ละอยา ง เมิงนเ่ี ปน หมอประสาอะไรวะ “เมงิ ไมต อ งนง่ั ดา ตใู นใจ ไอแ ทน!” ผมยกั ไหลก วนๆ ออกไป

388 “ใครดาเมงิ ? อยามาพดู มั่วๆ เออ ไอหมอเมิงจําแหวน เกลี้ยงท่กี ใู สประจาํ ไดใ ชไ หม” หมอพยักหนาหงกึ หงกั “เออ จาํ ไดเมิงหวงจะตาย” ผมรีบหันมาหานัท “เมงิ ดทู น่ี ิ้วนอ งดิ กใู หน องตอนไหนวะ” หมอพอมอง ตาม “อา ว ก็เมงิ หมน้ั นองมันไง ตอนหนกี ไู ปเที่ยวอุทยั อะ เมิง จาํ ไมไดรไึ ง” ผมตอบหนา ตาเฉย “เออ กจู าํ ไมไ ด” นัทมองหนาหมอที มองผมที แลว คอ ยๆ ถอดแหวนออกจากนิว้ “ถาพ่จี ําไมไ ดวา ใหผมยงั ไง พกี่ เ็ อาคนื ไปกอ น ไวจําได เมอื่ ไร คอ ยใหผมกไ็ ดครบั ” ผมรสู ึกใจเสยี ทน่ี ัทถอดแหวนงา ยๆ แบบน้ี “เออ นกึ อยากถอดกถ็ อด ถาฉนั หมน้ั นาย นายกต็ อง รักษาใหด ีซิ ไมใ ชมาถอดคนื งายๆ แบบน”้ี นัททาํ หนา งง เหมอื นกับวาตกลงผมจะเอายงั ไง หมอพอหัวเราะขํา “น่ีแหละ แทนไท” ลูกตาลทน่ี ั่งเงยี บชักมนี ํ้าโห เพราะ หวงความรูส ึกเพื่อน “ทพี่ ูดๆ กนั เนย่ี ใครนกึ ถึงใจเพอ่ื นหนมู ้ังหะ !” ทกุ คน เงียบ นทั คอยๆ เอยขึ้นวา “ไมเ ปน ไรหรอก ลกู ตาลพี่แทนเขาจาํ ไมไดน ี่ พเ่ี ขาไมไ ด ผิดอะไร เราผดิ เอง” นัทพดู ไมท นั จบลูกตาลหยกิ หมบั เขาให

389 “โอยยยยยย หยกิ เราทําไม” ลกู ตาลคอ นวงใหญ “หมน่ั ไส! เขาคดิ ไดเ หมือนแกปะ ” ผมสะดงุ เหมอื น โดนยยั ชะนหี นา สวยมนั หลอกดายงั ไงชอบกล “นี!่ ไอหมอแกไปเกบ็ ยัยนี่ มาจากไหน ปากใชไดเ ลย นะ” ลกู ตาลหัวเราะเบาๆ กลบเกลอ่ื น “หนูเปลาวา พ่นี ะ คริ คริ” ฝากไวกอ นเหอะ ยัยชะนนี อ ย ผมยกั ไหลล มตวั ลงนอน “อาว! พแ่ี ทนไมห วิ หรอื ครบั ยงั ไมไดทานอะไรเลยนะ ครับ” ผมหันหลงั ใสท กุ คน อยา งไมย ีห่ ระ มีเพยี งหมอพอทีส่ า ยหนา อยา งระอา เพราะความทเ่ี ปนเพือ่ นกนั มานานนบั สิบป เขารนู สิ ยั ผมดี วาขา วนี ขนาดไหนนทั พยายามใหผมกนิ ขา ว “พ่ีแทนครับ” ผมหนั มามองดุๆ “อะไรของนายเน่ยี ไมก นิ ไมหิว” ลูกตาลเกดิ อาการ หม่ันไสส ุดๆ “นี่แกวนั นี้ไปนอนท่ีคอนโด ฉนั มะ ฉนั มเี รื่องจะเมา อะ ” นัทหนั มามอง “เออ .....” ลูกตาลหยกิ หมบั อกี รอบ “แกไมต อ งหวงพ่ีเขาหรอก พยาบาลกม็ ี เดีย๋ วใหหมอ จดั การใหนะๆ” นทั มที า ทีลังเลอยา งเหน็ ไดชัดเจน

390 “เออ......แตพ่ีเขาความจําเสือ่ มนะแก” ลกู ตาลชกั หงดุ หงิดขน้ึ มาบา ง “ความจําเสอ่ื ม แตเขาไมไ ดเ ปน งอยปะ แก” นทั เถยี งไม ออก “แกฉันเปนหว งแกนะ แกผอมลงไปตัง้ เยอะ ชวงน้ีพเ่ี ขา ยังจําอะไรไมไ ดกถ็ กู แตแ กก็ตองดูแลตัวเองปะ วะ” ผมชําเลอื ง มองนัท เออ! จริงดว ยนทั ผอมลง สองสามวันมานน่ี ทั แทบไมก ิน ไมน อน เพราะเปน หวงผม บอ ยครง้ั ทน่ี งั่ เฝา ผมจนหลบั คาเตยี ง ผมต่ืนข้นึ มาทไี รกเ็ หน็ นอ งนงั่ หลับขา งๆ ทกุ ที ทัง้ ๆ ที่นอนทโี่ ซฟา กไ็ ด แตนทั เลือกทจ่ี ะนง่ั เฝา ที่ขอบเตียง ผมจงึ เอยขน้ึ วา “นายจะไปนอนกบั เพ่ือนก็ไดน ะ” นทั หันมามอง “เออ แตว า ” ผมเลยพดู ออกไปวา “เพอ่ื นนายพูดกถ็ ูก พแ่ี คความจาํ เสอ่ื ม ไมไดเ ปน งอย พรงุ พ่จี ะกลบั ไปทํางาน” นัทอทุ านดงั ล่ัน “หะ!!!” ผมพยกั หนา “อืม....นายไดย นิ ไมผิดหรอก” นทั มีสีหนากังวล “เออ ......” ผมโบกมอื แลว หลับตานิ่งๆ รอฟงวา นทั จะ ตอบยัยชะนวี า ไง นัทดึงมอื ลกู ตาลออกมาขางนอก “แกฉันเปน หวงพเ่ี ขามากๆ เลย” หมอพอทนี่ ง่ั ฟง นงิ่ ๆ ก็ เดนิ ตามออกมาดว ย

391 “ปลอ ยมันเลย นัทพว่ี า ดีซะอีก มนั จะไดจ ําอะไรไดไวข้นึ นะ” นทั หันมามอง “พี่หมอวา อยา งนน้ั หรอื ครบั ” ลูกตาลรีบเสริม “ฉันคดิ เหมือนหมอนะ เขาจะไดจ ําไดเ รว็ ๆ ไงแก” นทั มี สีหนาครุนคดิ “เออ แลวผมจะไปอยไู หนครบั พห่ี มอ ทคี่ อนโดพี่แทน เขาคงไมใ หผ มไปพกั แนๆ ” ลูกตาลรบี ตอบ “ที่คอนโดฉนั ไงแก หองทแ่ี กเคยนอนอะ ” หมอพอมอง หนาลกู ตาล อยา งงอนๆ “อยาดกี วา ฉนั เกรงใจพี่หมอ” หมอพอย้ิมโลง อก “นทั ไปพกั ท่หี อพี่ไดนะ สะดวกสบายมากๆ” นทั ทําทา คิดแลว พยกั หนา ชาๆ “ครับ” ผมรูสกึ วา หอ งเงยี บผิดปกติ จงึ ขยับตัวหันมา มอง อา ว! เฮย หายไปไหนกนั หมดวะเนยี่ ? ดดู ิทงั้ ไอห มอ นทั ยัยชะนหี นา สวย หายเงยี บหมดเลย แลว นัทกเ็ ปดประตเู ขา มา “พแี่ ทนตนื่ แลวหรอื ครับ” ผมมองหนา นนั้ นิ่งๆ “นายหายไปไหนมา” นทั ชะงักกับคําถาม “นายบอกเองวา นายเปน แฟนพ่ี แตน ายทง้ิ พีไ่ วคน เดยี วแบบน้ีเน่ยี นะ” นทั อมยม้ิ “พีแ่ ทนครับ ฟง ผมนะครับ ผมไมไ ดไปไหนยืนอยหู นา หอ ง ปรกึ ษากนั เร่อื งพี่ วาแตว าทาํ ไมพี่ตองโกรธดวยครับ” หึ หึ

392 หึ ดูมันยอกยอนผมนะ กอนท่ีผมจะตอบอะไรออกไป ลกู ตาลกบั หมอพอกก็ า วเขามาอีกคน “นายจะอาละวาดอะไรอีก” คาํ ถามนนั่ ทําใหผ มชะงกั งนั “เปลา ” ลกู ตาลหรตี่ ามองดพู ฤตกิ รรมของผมอยา ง สนใจ แตน างไมไดพ ูดอะไร อพิ ่แี ทนน่มี นั แปลกๆ นะ ไมไ ด การละ เราตองทาํ อะไรสักอยางแลวแบบน้ี จากนน้ั มาลกู ตาลก็ ซมุ ดอู ากัปกิรยิ าของผมเงยี บๆ โดยทผี่ มเองก็ไมร ตู ัว “พ่แี ทนเบอ่ื นงั่ ๆ นอนๆ ใชไหมคะ” ผมชาํ เลืองมอง “อมื อกี อยา งเดีย๋ วบรษิ ัทไลออกพอดี” นัทมองมาทผี่ มอยางเปน หวง “พ่แี นใ จนะครบั พี่แทน” ผมพยกั หนา “อืม...แนใจ” ใบหนาของนทั เตม็ ไปดว ยความวติ ก กงั วล ลูกตาลมองหนา หมอพอที่ยนื ฟงนิ่งๆ “หมอ นายวาไงอะ ” หมอพอยิม้ นอยๆ “ถา มนั ไหวก็แลวแตเลย ผมไมไ ดข ดั ขอ งอะไร” ผมไดท ี รีบพดู ตอ “เห็นมะ หมอยังไมว า เลย” นัทถอนใจเปน หว งจอมวีน “พีแ่ ทนแนใ จนะครับ” นทั ถามย้าํ อีกรอบ ผมหันไป สบตาน่ังตรงๆ