น้องชาย2

293 “คณุ มกี ะละมังเลก็ ๆ ไหม ผา ดวยไปเตรยี มมาเลย เด๋ียว ผมเชด็ ตัวใหม นั เอง” ลูกตาลเดนิ หายไปแปบ กก็ ลบั มาพรอ มกบั กะละมังน้าํ ในมอื “อะ นายจดั การไดเ ลย” หมอพอหนั มามอง “คุณงว งไหม เจ็บตรงไหนไหม” ลกู ตาลยิ้ม “งว งนดิ หนอย” หมอพอเช็ดหนา ใหผม ปากกค็ ยุ กบั ลกู ตาล “ถายาไมแรงมาก เดี๋ยวมนั กฟ็ น ” ลกู ตาลพยกั หนา “หมอจะนอนเฝา ใชไหม เดยี๋ วฉันไปหยิบหมอนมาให” หมอพอพยักหนาอมยมิ้ ลกู ตาลอาบนาํ้ แลว จดั การเตรยี มท่นี อนใหห มอ “หมอนอนตรงน้ลี ะกันนะ” ลูกตาลจดั การปทู น่ี อนพรอม ดวยหมอน หมอพอมองแลวอมยิม้ ถงึ จะเฮย้ี วไปบางแตล กู ตาล กน็ า รักในสายตาของหมอพอเสมอ “นายย้มิ อะไร เด๋ยี วตอ ยตาแตกเลย” หมอพอสะดุง “ซะอยุ ! ดจุ ริง” ลูกตาลยมิ้ เขนิ ๆ เมื่อหมอพอพดู ข้นึ วา “คณุ มาชว ยผมเฝา ไอแ ทนมนั หนอยดนิ ะๆ ผมลากมนั มาเหน่ือยมากเลย” ลกู ตาลมองซายมองขวา “นายจะใหฉนั นอนตรงไหนเลา ” หมอพอตบทน่ี อน “นอนนี่ไง ขา งๆ ผมเนยี่ ผมไมท าํ อะไรคณุ หรอก” ลูก ตาลงา งมือเตรียมทบุ แกเ ขิน

294 “ขืนนายพูดมาก นายไดไ ปนอนนอกหอ งแนๆ” หมอพอ อมยม้ิ คอ ยๆ ลม ตวั ลงนอน ลูกตาลหยบิ หมอนมาวางขางๆ จดๆ จองๆ ไมกลา นอน ใจเตนโครมครามจนกลัววาหมอพอจะไดยิน หมอพอหลบั ตา นอนนงิ่ ลกู ตาลชะโงกดใู กลๆ เมอ่ื เหน็ วาหมอหลบั จริง กล็ ม ตัว ลงนอนบาง แตพอเคลม้ิ จะหลบั แขนหมอพอก็สอดเขามากอด เอวหลวมๆ ลกู ตาลตาเหลือกนอนตัวแข็ง นึกในใจ “ไอห มอผ!ี มากอดทําไมเน่ีย” หมอพอไมกอดเปลาแต เอาคางเกยที่ไหลด วย ลมหายใจอนุ ๆ รดท่ีตน คอของเธอเปน ระยะๆ ตามแรงหายใจที่สมา่ํ เสมอ ลกู ตาลลมื ตาโพลงไมก ลา แมแ ตจะขยับ ใจหนึ่งกก็ ลวั อีกใจกง็ ว งจนตาจะปด เสยี งไอพแี่ ทนขยบั ตัวเพราะคงจะเมื่อย ลูกตาลไดทีรีบผละออกจากออมแขนของหมอพอทนั ที เธอ ชะเงอ คอมองผมทห่ี ลับสนทิ ขยบั ผา ใหห ม แคคอ ลกู ตาลนงั่ พงิ โซฟาหลับ “ฉนั ยอมนอนตรงนีด้ กี วา ไปนอนใหน ายกอด ช”ิ ลูก ตาลเคลม้ิ หลบั ไปดวยความงว ง หมอพอชะเงอ คอมองแลวอมยม้ิ คอยๆ ลกุ ไปอมุ รา ง บางๆ แตฤ ทธเิ์ ยอะใหน อนทีเ่ ตยี ง หมอพอยนื มองแกม ขาวนวล เนยี นอยางแสนรกั หมอพอชะโงกหนาเขาไปมองใกลๆ แลว อม ยมิ้

295 “เวลานอนเหมอื นเดก็ เลย แตเวลาตน่ื นซ่ี ิ! สยองเลย เรา” เปนชวงพอดกี บั ท่ีลกู ตาลพลิกตัว หมอพอรบี กระโดดหลบ เพราะรฤู ทธมิ์ าแลว “เกือบไปแลวไหมละ ” หมอพอสา ยหนา ย้ิมๆ นกึ เอ็นดู แฟนสาว กอนทจี่ ะเดนิ ออกจากหองแลวลมตัวลงนอนเฝา แทน ไท อยางเปนหว ง “แกนี่นะ ฉลาดแตข าดเฉลียวจรงิ ๆ” หมอพอสายหนา อยา งระอา “คราวน้ี แกจะแกตัวยงั ไงกะนทั มันวะ เฮอ! ฉนั ละคดิ ไมอ อกจรงิ ๆ”หมอพอคอ ยๆ เคลม้ิ หลบั ไป ผมลืมตาตน่ื ขนึ้ มองเพดานแลวตกใจ ทีไ่ หนวะ? เพดานแบบนี้ แมง ! ไมคุนเลย ผมลกุ พรวดเทาปะทะกบั รางใคร บางคนอยางจัง “เฮย! ใครวะ?” หมอพองวั เงียลกุ ขน้ึ “ไอแทน แกจะโวยวายทาํ ไม แตเ ชา วะ” พูดจบหมอก็ ฟบุ ลงนอนตอ “เฮย ! อยาเพงิ่ นอน ลุกมาคยุ กนั กอ นด”ิ หมอพอโบกมือ ให “เฮย !” ผมไดแ ตร อ งแบบนนั้ เพราะหมอพอมันเลน นอน ตอ โดยไมสนคาํ ทัดทานของผมเลย “หองใครวะ เนีย่ ” ผมลกุ ขน้ึ บดิ ขเี้ กยี จ มองรอบๆ

296 ลกู ตาลเดนิ ปด ปากหาวออกมาอีกมุมของหอง “อา ว! พีแ่ ทนตื่นแลว หรอ ไงปวดหัวไหมพ”่ี ผมรบี ถาม โดยไมไดฟ ง วา ลกู ตาลถามอะไร “นห่ี อ งใคร?” ลกู ตาลยิ้มออน “หอ งหนเู องพ่ี ไงหลบั สบายไหม” ผมยังถามตอ “เส้ือพไ่ี ปไหน ใครเปลีย่ นเส้อื พ”่ี ลกู ตาลทําหนาเหวอ “เออ จริงดวย สงสยั หลน ท่ีโรงแรม เดีย๋ วหนลู องดูในรถ กอนนะ ไมง ัน้ เร่อื งใหญแนๆ ” พูดจบนางกว็ ง่ิ ปรอ ออกไปทนั ที ผมทวนคํา “โรงแรม ใครไปทําอะไรที่ โรงแรม”. ผมสงสยั ไมเ ลิก เรือ่ งอะไรกนั มันยงั ไง “ไอห มอต่ืนๆ ตน่ื เดย๋ี วน้ี ลกุ ๆ” หมอพองัวเงียอกี รอบ “อะไรวะ คนงวง” หมอพอบน แตก ล็ ุกขน้ึ มา หลบั ตาพดู “ไอหมอเม่อื คืนเกดิ อะไรข้นึ ตอบมาเร็ว” หมอพอลืมตา พยายามประมวลผลเหตุการณเม่อื คนื “เออ ฉันกบั ลกู ตาลไปชว ยแกมาจาก โรงแรมอะไรซกั อยาง แกถูกวางยา” ผมอทุ าน “หะ ! ตโู ดนวางยา แมง ใครวะ” หมอพอกอดหมอนแลว ขาํ “แกอยา ทาํ เปน โมโหหนอยเลย แกเตรยี มหาคําแกต ัวดีๆ กบั นัทเหอะ ยยั หนงิ ไมปลอ ยแกแนน อน แกไปทาํ อะไรใหเ ธอมา

297 วะ เขาถึงแคน ฝงหนุ ขนาดน้ี” ผมมองหนา พรอ มกับทําหนา งงๆ นกึ ลาํ ดับเหตกุ ารณ “ฉนั กนิ แชมเปญกบั หนิงทีร่ ะเบียง หนิงเปน เอาแชม เปญมาให” หมอพอนัง่ ฟงอยางตงั้ ใจ “นนั่ แหละ ประเดน็ แลว แกก็กนิ เขาไปจนหมดสติ” ผม มองหนาหมอ “แลวมนั เกดิ อะไรข้นึ กบั ฉันวะ หมอ” หมอพอสา ยหนา ไปมา “ไมแนใจนะ แตต อนทไ่ี ปเจอ แกเปลอื ยทอนบนวะ แทน แลวเจาหลอนกจ็ ัดฉากถา ยรูปไวเ พยี บ” ผมสบถออกมา “โรคจิตชัดๆ” ประจวบเหมาะกบั ท่ีลกู ตาลว่ิงหนาตาตืน่ เขามา “อิพ่ีแทน ซวยแลว หาเส้อื ไมเจอ” หมอทําหนา สงสยั “เส้ืออะไรวะ” ลกู ตาลหนั มาอธิบาย “เสื้อพ่ีแทนไงหมอ เราประคองตวั มา แตลมื เสือ้ อะ ” คราวนี้หมอพอหนา เหวอ “เออ จรงิ ดวย ตายแน ไอแ ทน นอกจากรูปยยั น่ันยังมี เสื้อแกดวย ตายอยางเดียว ดนิ้ ไมห ลุดเลยนะแก” ผมยักไหล “แตฉนั ไมไ ดท าํ อะไรผดิ ฉันไมไดทาํ อะไรเขานี่ จะกลัว อะไร” หมอพอรีบแยง “แตห ลกั ฐานมันชัดเจนนะเวย ” ลูกตาลถอนใจ

298 “หนวู า คนมเี หตุผลแบบนทั มนั กเ็ ช่ืออะ มีเส้อื พยี่ ืนยนั ชัดเจนขนาดนัน้ ” คราวน้ีผมอ้ึงจนมมุ อยา งทห่ี มอพอ และลูกตาลสันนษิ ฐาน ถงึ คราวซวยจริงๆ แลวเรา แต จะวา ไปก็คงถึงเวลาวานทั จะเชอื่ มน่ั ในตวั เราแคไ หนดว ยละมงั้ ผมครุนคดิ ซง่ึ ทั้งหมอและลกู ตาลก็คดิ หนกั ไมแพกัน “หาไมเ จอกช็ า ง แตตอนนชี้ ว ยหาเสื้อใหใ สก อนไดมะ หนาววะ” ลูกตาลนกึ ไดวา นทั เคยมานอนแลว ทิ้งเสอ้ื เอาไวใ น หองอีกหอ งหนง่ึ “แปบ นะพี่ เหมอื นมเี สอ้ื นทั อยหู องโนน เด๋ยี วหนไู ป ดูกอ นนะ” ผมมองตามลกู ตาลคว้ิ ขมวดเลก็ นอ ย “เสอื้ นัทร”ึ ลกู ตาลพยกั หนา “พอี่ ยามาสงสยั หนเู ลย 55555 มนั ทะเลาะกบั พ่ีนั่น แหละ แลว มานอนพจ่ี าํ ไมไ ดร ”ึ ผมพยักหนา สวนหมอพอตั้งใจ ฟง ตาไมกระพรบิ จนลกู ตาลหนั ไปมองดวยสายตาพิฆาต “หมอสงสยั กะเขาดวยไง เดย๊ี ๆ” หมอพออมยิม้ หัวเราะ แหะ แหะ “เปลานะครับ ผมแคฟง แคนน้ั เอง” ลูกตาลเบะปากใส แลวเดินไปดเู ส้ือใหผม นางเดนิ กลับมาพรอมเสอื้ เชต้ิ สีขาว สะอาดตา “เนีย่ ของนทั มัน” นางสง มาตรงหนา ผมรับมาถอื ไวใ น มา แลว ลองสวมดู แขนเส้อื ยาวนดิ หนอ ย

299 “ใครพาเรามาทนี่ ่ี ไอห มอ” หมอพอพยกั หนา ไปท่ีลูก ตาล “ลกู ตาลแบกฉันมาร”ึ หมอพอหวั เราะ “บา แฟนฉนั ไมใ ชมนษุ ยเขยี วนะเวย ชวยกันพยุงแกมา” ผมพยักหนา “ออ ” หมอพอเลา วา “ลูกตาลเขาเห็นแกถกู ประคองไป ผูห ญิงใสชดุ ฟูๆ ประคองไปแลว ล็อคประตจู ากดานไหน เขาเลยโทรหาฉัน ใหฉ นั ไปชว ยแก” ผมฟงอยา งตง้ั ใจ นึกชืน่ ชมลูกตาลท่ีหวงั ดอี ยาง จรงิ ใจ “แกรมู ะ แฟนฉันโคตรเทห  จัดการผหู ญิงคนนนั้ จนไม กลาเลยอะ” ผมอมยม้ิ “จรงิ ด”ิ ผมหนั ไปยกนิ้วโปง ใหนาง แตในขณะที่ผมหวั เราะรวนกนั อยนู นั้ หนงิ ท่เี จบ็ แคน และโกรธเคือง ควา เส้อื ของผมขนึ้ มาอยา งมาดราย สายตาของ นางเต็มไปดว ยความเกลียดชัง “แทนไท ฉันจะทําลายแกใหได ฮึ!” เสรจ็ แลวนางก็ ถา ยรปู ของผม แลวสง ใหน ทั ทันที นางยิม้ รา ยท่ีมุมปาก “อุบ! เส้ือใคร ทาํ หลนไวนา ^___^” นัทไดย นิ เสยี ง ขอ ความเขา

300 จงึ ควา โทรศพั ทข น้ึ มากดดู ภาพทเี่ หน็ พรอมดว ย ขอ ความ อีกท้ังรอยย้ิมออนน้ัน ทาํ ใหน ทั ขมวดค้ิวชนกันอยา ง สงสยั “แลว เสอ้ื ใครละ?” นทั นึกในใจ แลววางโทรศพั ทลง เสียงขอความดังขน้ึ อกี คร้งั “นองนัท อยากรูไหมเสือ้ ใคร อิ อ”ิ นัทสา ยหนา “พี่หนิง เลนอะไรของเขา” เมื่อนทั ไมโ ตต อบอะไร หนิง จึงโทรหานัททนั ที “นองนทั ” นางขานช่ือเมอ่ื นัทรบั สาย “วาไงครบั พี่หนงิ ” หนิงหมน่ั ไสนํ้าเสยี งใสๆ นนั่ จริงๆ เอาเถอะถารเู รื่องน้ี เสยี งใสๆ นนั่ จะเปน ยงั ไงนะ นึกแลว กส็ ะใจ รักกนั ดนี ักใชไ หม หุ หุ “ก็ไมม ีอะไรมากหรอก วา แตง านเมอื่ คนื ทาํ ไม นัทไมมา ละ ปลอยใหพ่ีแทนเมาคนเดียวไดไง อิ อิ อ”ิ นัทขมวดค้ิวอยา ง สงสยั แตกไ็ มถามอะไร “ผมไมวา งครบั อีกอยา งผมกไ็ มไ ดเ ปนพนักงานของที่ นั่นแลว วา แตพี่หนิงเหอะครบั เอาเบอรผมมาจากไหน” หนิงย่ิง นกึ เคืองทําไมมนั ไมโมโหนะ หรอื วา มนั ไมเขาใจทเ่ี ราพดู ชิ “นน่ั ซนิ ะ เออ! วา งๆ มารบั เสื้อไปคนื ใหพ ่แี ทนดวยนะ เม่อื คนื พเ่ี ขาเมามากอะ” นทั นวิ่ หนา ครนุ คดิ แตวางเฉย

301 “ครับ ขอบคุณนะครบั ทเ่ี ก็บไวให แตผ มคงไมวางไปรบั พี่ชวยทิง้ ไปเลยกไ็ ดค รบั ผมเชอ่ื วา พแี่ ทนกค็ งคดิ เชน เดยี วกับ ผม” หนงิ รูส กึ หนาชากบั คาํ ตอบ แตอยาไดแคร นางคดิ นทั ตัด สายทงิ้ ทนั ที พลางถอนใจ “พแ่ี ทน นายกอ เรื่องอีกแลวซินะ หึ ห”ึ นทั ทอดสายตา มองไปนอกหนา ตาง เหยยี ดขาพาดขอบเกาอีอ้ กี ตัว มือ ประสานที่ทา ยทอย หลบั ตานิง่ ๆ เหมอื นใชค วามคดิ มาสะดงุ เพราะมอื เล็กๆ เขยาท่ีขา “แดดๆ มานองตรงนท้ี ามมายกะ ยาเรยี กกินขาว” นัท รบี หดขา ลืมตามองใบหนาเลก็ ๆ ของนอ งโอบ นยั นตาใสแจว เอยี งคอถาม นทั ย้มิ ดวยความเอน็ ดโู นมตัวลงมา “แดด เหนอื่ ยนดิ หนอยคะ ยา เรียกแลวเหรอ” เดก็ หญงิ พยักหนาหงึกๆ จนผมกระจายลงมาปด หนา ปดตา นทั อมุ เดก็ หญงิ ข้นึ เดก็ หญงิ หัวเราะชอบใจ กางแขนโอบรอบคอ นทั อมยิม้ เดนิ ลง จากบา นเพ่อื ไปกนิ ขาวท่บี านแมแตส หี นา กลบั น่งิ สนทิ เรยี บเฉย “ไง อดนอนหรือไง หนา บอกบญุ ไมรบั เลย” นทั อมยม้ิ “เปลา ครับ แม” คณุ นายดาวราย มองคอ น “อยามาปดแมเลย ตานทั มนั ฟอ ง” นัทถอนใจเบาๆ แต ไมพ ูด

302 “นทั วาไงลูก” นทั วางนองโอบลง แลวเดนิ ไปโอบกอด คณุ นายหลวมๆ “ ถา นทั ไมไหว นทั จะบอกนะครบั ” คณุ นายตบท่ีไหล เบาๆ เปน เชงิ ปลอบ “แมเปนแมห นนู ะ” นทั ย้มิ “ผมทราบครับแม” คณุ นายดาวรายยกสาํ รับออกมาวาง นทั เตรยี มจาน และชอ น นองโอบวิง่ ตามอยากถอื บาง นทั เลยสงชอนใหถ อื คณุ นายหวั เราะเอน็ ดูหลานสาวตวั นอ ย ที่โตวนั โตคืน อยๆู นอง โอบก็แหงนคอถามขนึ้ วา “แดด กะ ปาจามาเม่ือไรกะ นอ งโอบคิถงึ ” คณุ นายอม ยิม้ “แดด ยังไมรูเลยคะ ” คุณนายเลยถาม นทั บาง “น่ันซิ เมื่อไร แทน จะมาละ นัท” นทั อง้ึ กอ นตอบ เพราะ ไมรเู หมอื นกนั ไดแตส ายหนา แทนคาํ ตอบ “มีอะไรรเึ ปลาลูก” นทั เขย่ี ขา วในจานไปมา “งัน้ กนิ ขา วเถอะลกู ” ดว ยความทนี่ ทั เปน คนนง่ิ แตแ มก็ คอื แม นางสังเกตเหน็ ความผิดปกตเิ สมอ เมอ่ื กนิ ขาวเสรจ็ นัทกท็ าํ หนาทเ่ี ก็บจานชามลา ง มีนอง โอบเปน ลกู มอื ขางๆ เมอื่ ทําโนน นี่ นน่ั เรียบรอ ยแลว นทั สง รูปไป

303 หาลกู ตาลทนั ที ลกู ตาลเม่อื เห็นรปู ทแี่ คปสงมาจากนทั กส็ ะดงุ โหยง “อพิ ่แี ทน แกซวยแลว ” ผมรบี ควาโทรศัพทจ ากมือลูก ตาลมาดู “อะไร? เฮย! เสื้อ” ผมทรดุ น่ังกับโซฟา “เส้ือพีใ่ ชไ หมอะ” หมอพอพลอยตาเหลือกไปดวย “ตายแลว แก!” ผมนง่ั เอามอื กุมขมบั “ซวยยยยยยยยยย” หมอพอรับคาํ “เออ! ซวย ภาวนาซเิ มงิ ใหนอ งเขา ใจ” ผมถอนใจสาย หนา “กไู มกลา คิดเลยเมิง เครยี ดวะ ถานทั โกรธนะ งอโคตร ยาก” หมอพอหันมาทางลกู ตาล “น่นั ไงผูช ว ย” ลกู ตาลยิ้มแหยๆ “แตง านน้ีทา จะไมงา ย” ผมนกึ อะไรได รีบบอกใหล กู ตาลรีบตอบขอความ “ลกู ตาลตอบกลับดเิ รว็ ๆ” ลกู ตาลหนั มาถาม “ตอบไงอะ พ่ี หนูคิดไมอ อก” ผมครนุ คิด “ถามซิ ใครสง ให เขามีจดุ ประสงคอะไร” ลกู ตาลทาํ ตามท่ีผมบอกทนั ที แลวเราสามคนก็ลนุ รอคําตอบ และแลว คําตอบกเ็ ดง มา

304 “พ่หี นิงเขา สง มา เหมอื นบอกเปน นยั ๆ วา พี่แทนอยูกบั เขา เม่อื คนื น้”ี ผมสะอกึ กบั ขอความ “อี๊! พแี่ ทน ยยั หนิงน่มี ันกลา เนอะ” หมอพอสา ยหนา “เราวางานน้จี บยากวะ เขากะเอาใหแกเลกิ กนั เลยนะ” ผมพยกั หนาเหน็ ดวย ลกู ตาลพิมพตอบไปอีกวา “แลวแกจะทาํ ไงตอ อะ ” นัทพิมพขอ ความมาอกี “ไมท ําไง เขาบอกใหฉ นั ไปรบั เสอื้ คนื แตฉนั บอกใหเ ขา ท้งิ ไปเลย” ผมตกใจหนกั เขาไปอีก “น่ี มนั อะไรจะขนาดนน้ั เนย่ี ” ผมชกั เร่มิ วิตกกงั วล ท่ี สาํ คญั นะทาํ ไมนทั ไมไ ลนห าผมเลย ไมถ ามถงึ ผมดวย ผมบอก ใหล กู ตาลพมิ พอ ะไรก็ไดถ ึงผมไปหานทั แตข อ ความท่ตี อบมาคือ “มันเรอ่ื งของเขาดิ แกจะถามทําไม” ลูกตาลสง โทรศัพทใหผ มดู ความเครยี ดมาเยือนทนั ที “พ่จี ะทาํ ไงดีอะ ลูกตาล ชว ยพีค่ ดิ หนอ ยจ”ิ ผมทําหนา ละหอยขอความชวยเหลอื เตม็ ที่ “นะๆ ชว ยพหี่ นอ ยนะ นะๆ ลกู ตาลคนสวย แสนดี เกง ฉลาด” ลูกตาลหวั เราะเบาๆ หมอพอยื่นหนาเขา มารวมวงอีก คน “หนกู พ็ ยายามชว ยพ่ีอยูนะ แตห นไู มร ูวา นทั มนั คดิ อะไร” ผมถอนใจ

305 “งั้นพจี่ ะลงไปหานทั เคลยี รๆ กนั เลย” หมอพอกบั ลกู ตาลมองหนา กนั “พ่แี ทน ทําเหมือนไมร ูจกั นทั ” ผมฉกุ ใจคิด แตย ังถาม “ทาํ ไมอะ ” ลูกตาลรีบอธิบาย “พจี่ าํ ไดปะ ตอนนน้ั ทนี่ ัทมนั โกรธพ่ี มันทํายังไง” ผมคดิ ตาม “เออ จรงิ ดว ย แลวพจ่ี ะทาํ ไงดี ไมรูล ะ พจ่ี ะลงไปหานทั ตองคุยใหร เู ร่อื ง” หมอพอเดนิ ไปกอดคอลกู ตาลยืนมองหนา ผม ลกู ตาลเหลมองหมอ “นี!่ หมอ เพือ่ นเลนหรอ” หมอพอสะดุง รีบผละออก “อยุ ! ดจุ ัง” ลกู ตาลทาํ หนาดใุ ส แทนคําตอบ หมอพอ รีบสงบคําทนั ที “ไอหมอ แกวา ไง ฉันควรทําไงด”ี กอ นท่ีหมอพอจะตอบ อะไร ลูกตาลไดเสนอวา “หาอะไรกินกอ นเถอะ หวิ แลว ” หมอพอย้มิ แฉง “ความคิดดีมาก กองทพั ตองเดนิ ดวยทอ ง” ผมอยากจะ แขวะ มันนักแตก ต็ องสงบคาํ เพราะไมม ีอารมณเ ลยตอนนี้ คดิ ไดอยา งเดยี วจะทําอยางไรใหน ทั ฟงเหตผุ ลบาง นทั จะยอม ฟง มย้ั น่ันคอื ปญหา เฮอ เจา น่ีมนั โวยวายที่ไหนละ นิง่ ตลอด ความน่งิ นีแ่ หละ ท่ีนากลวั

306 “พต่ี ัดสนิ ใจละ พจี่ ะไปนครสวรรคเ ที่ยงนี้เลย” ลกู ตาล และหมอพอมองหนากัน “หนูวาพ่ีกนิ อะไรกอ นไหม พี่แทน” ลกู ตาลพยายาม เปลีย่ นเร่อื ง “แลวงานแกละ แทน” ลกู ตาลตีแขนหมอ “หมอ! จะพดู ทาํ ไม หะ!” หมอพอรสู ึกวา วันนี้มันไมใ ช วันของตัวเองเลย พบั ผา!!!ซิ “พอดีวา บรษิ ทั ปดไตรมาส 3 วัน ฉันนาจะเคลยี ร กบั นัทไดท นั ” หมอกับลกู ตาลมองหนา กนั ผมเลยพูดอกี วา “พวกนายตอ งเขาใจนะ ฉนั รอนใจ” ลูกตาลเอยข้นึ วา “พี่ตอ งใจเยน็ ๆ นะ คอ ยๆ คุยกะนทั มนั นะ” ผมพยัก หนา “นทั มนั ไมช อบคนโวยวาย ใชอารมณ พ่ีตองระวังเลย นะ” ผมพยักหนา จาํ ไดดี จากคร้งั ทีแ่ ลว นัน้ แตคร้งั น้ไี มเหมอื นครัง้ นน้ั เร่ืองมนั ใหญโ ตมาก นัทไมใ กลผมเลย คนท่ที ุกขท รมานใจ ก็คอื ผมเอง ตามงอแทบตาย ครง้ั น้ผี มตอ งพกสตใิ หด ี พยายามไมใ หฮ ตี เตอร ขน้ึ เยน็ ไวแทนไท ทกุ อยางตอ งราบร่ืนซิ ผมใหก ําลงั ใจตวั เอง ไม มอี ะไรทแ่ี ทนไทจะทําไมไ ดน่นี า “เอาเปนวา พจี่ ะพยายามใหด ที ี่สดุ ละกัน ” ลูกตาลกบั หมอมองหนากนั

307 “สูๆ นะแทน” หมอพอใหกาํ ลงั ใจ “พแี่ ทน ถามอี ะไร พี่โทรหาหนไู ดตลอดนะ” ผมพยัก หนา เตรยี มเดนิ ออกนอกหอ ง “พ่แี ทนไมก ินขา วกอนร”ึ ผมสา ยหนา “ไมด ีกวา ไปละ” หมอพอชวนลกู ตาลไปสง ผม “คณุ ไปสง ไอแทนกนั นะ” ลูกตาลรบี เดนิ นาํ หนาทันที “ไปซิ รออะไรละหมอ เรว็ !!” หมอพอแทบวิ่งตาม ยามนีผ้ มเขาใจเลยวา ใครบา งที่อยเู คยี งขางผมเสมอ ลกู ตาลเนย่ี จรงิ ๆ ผมไมค อ ยชอบนางสกั เทาไร เพราะความกา กน่ั ม่ันใจสูง กลาพดู แตเมอ่ื ถึงยามคบั ขนั กลับเปน นางทย่ี นื่ มือ เขามาชว ยผมตลอด ทางดานไอห มอพอแทบไมตอ งพูดถึง มัน เปนหว งเปน ใยตลอด มแี ตผมนีแ่ หละ ท่รี ัน้ เชอื่ มน่ั ในความคิด ของตนเองบางครัง้ ก็เกนิ ความพอดี “ไมวา นายจะรบั ฟงหรือไม พีจ่ ะเปน คนทีพ่ ูดกบั นายเอง นายรอพห่ี นอยนะ” ผมพึมพําในใจ เรง เวลาท่จี ะไปใหถ ึงไวๆ สงิ่ ทผี่ มกลวั คือ การวางมาดนิง่ ๆ ของเขามนั ทาํ ใหผ มดู เขาไมอ อก และไมรูวา เขาคดิ อะไรคดิ มาถึงตรงน้ีผมใจแปว ยงั ไง ชอบกล เฮอ “นายจะฟงพบี่ า งไหม” ผมครุนคดิ เยอะมาก วติ กกงั วล ไปหมด

308 “ขอบใจพวกนายมากๆ เลยนะ ทค่ี อยชวย” หมอพอ และลกู ตาลโบกมอื ใหผม “โชคดนี ะ พี่แทน” ผมโบกมอื ตอบ แตใ นใจกระวน กระวาย นัทเก็บจานเขาท่ีแลวมานงั่ เลน ทแ่ี คร ใตถ ุนบา น นอง โอบตามมาคลอเคลยี “แดด นองโอบอยากกนิ ขนม” นัทอมย้มิ บีบแกม ยุยๆ นั่นเบาๆ “หวิ ขนมอะไรอีกคะ” นองโอบเอยี งคอทําทาคดิ นทั ยที ่ี หัวเบาๆ “ไหนบอกแดดซิ ขนมอะไร” นอ งโอบพยายามคิด แต นึกไมออก จๆู ก็มรี ถเกง คนั งามมาจอดน่ิงสนทิ ท่หี นา บา น นอง โอบชะเงอ คอมอง “รถปา รถปา” นองโอบตะโกนแลว ว่ิงไปท่ปี ระตู ผมเปด ประตรู ถ ห้วิ ถงุ ขนมเยอะแยะลงมา นทั เดนิ เลยี่ งไปทีบ่ านนอ็ ค ดาวน อยา งไมสนใจ “ปา ซาหวดั ดคี ะ ” นอ งโอบสวัสดี กระพุมมืออยา สวยงาม คุณนายดาวรายโผลห นา มาจากตวั บา น “อาว! แทนไปไงมาไงละ นัน่ ” ผมรีบยกมอื ข้นึ ไหวส วสั ดี กวาดสายตามองรอบๆ

309 “หานัทเหรอ สงสยั เขาบา นไปแลว ม้งั ” คณุ นายพูด พรอมกับช้ไี ปทบ่ี านนอ็ คดาวนท่ถี กู สรา งเอาไวบ นเนนิ ผมหิว้ ขนมถงุ ใหญ มาใหนอ งโอบ “นอ งโอบ แดด ไปไหนอะ” นองโอบสนใจถงุ ขนมสาย หนา ไปมา ผมไดแตอ มย้มิ แตแ อบเจา เลห นดิ ๆ “ถานอ งโอบ ไมท ราบ ง้นั ปาเกบ็ ขนมดกี วา ” คราวน้ี ไดผ ล นองโอบทาํ หนานกึ แลว ชี้ไปทบ่ี า นหลงั เล็กผมรบี ยก ขนมถงุ ใหญย ่นื ใหท นั ที “อะ ปา ใหนอ งโอบหมดเลยนา นองโอบเดก็ ดขี องปา” นองโอบอุมถุงขนมไมส นใจอะไรแลวตามประสาเดก็ เดนิ ยมิ้ แกมยุย ไปหาคณุ ยา “ยา ขา ยา ปาใหขนมเยอะเลยครา ” คณุ นายดาวราย มองอยา งเอน็ ดู “ขอ ยา กินมั้งไดไ หม” นองโอบย้ิมจนตาหยี สงถุงขนม ใหยา “ขอบใจจา หลานยานารักจรงิ ๆ ปะ ๆ เอาขึน้ บา นเดี๋ยว มดขึน้ เนาะๆ” นองโอบเดนิ ตาม ผมเดนิ มาหยุดทห่ี นาบานหลังเลก็ สดู อากาศเขาปอด แรงๆ กาํ ลงั จะกา วขาข้นึ ไป ประตกู ็เปด ผวั ะ ออกมานทั มองมาท่ี ผมดวยสายตาทนี่ ่ิงสนทิ “นาย” ผมเรยี กเบาๆ นัทยืนนิง่ ๆ ไม

310 โตต อบอะไรแตห ันหลงั ขวับ ผมว่งิ ตามทนั ทีผมสวบกอดนทั จาก ดา นหลัง “นายจะเดนิ หนี พไี่ ปไหน” นทั ไมต อบยนื นิง่ เปน เสา หลัก แตแ กะมอื ผมออกจากตวั “นายฟง พก่ี อนไดไ หม” นัทยังคงนง่ิ เหมอื นเดิม ผมแทบ หมดหนทาง “พี่ขอรอง นายชว ยฟง พหี่ นอ ยไดไ หม” นทั แกะมือผม ออกจนได “ผมไมว างครบั ผมตองทาํ งาน” แลวตง้ั ทาเตรยี มผละไป ผมรบี กอดเอาไว “พี่ขอโทษ” คราวนี้นัทหนั ขวับมาสบตาผมตรงๆ “พ่จี ะขอโทษอะไร ขอโทษทําไม” และอะไรอกี หลายคาํ ผมงบั ริมฝป ากบางๆ นน่ั อยา งคดิ ถงึ แตนทั กลบั เมม ปากแนน เบือนหนา หนี ขดั ขนื เตม็ ท่ี ผมรับรไู ดถงึ ความไมพ อใจ อยูผมซบหนาลงท่ไี หลก วางของนทั นทั ยนื นง่ิ ๆ กอ นท่จี ะคอ ยๆ ดันไหลของผมออก “พไ่ี มตอ งพดู อะไรหรอก อยาเพงิ่ กวนใจผม ผมจะ ทาํ งาน” ผมพยายามจะเดินตาม “แตพี!่ ” นทั หันมามอง “ถางน้ั กน็ งั่ ตรงนนั้ ผมจะทํางาน” นทั เยน็ ชากับผมมาก

311 ผมสมั ผัสได ผมนัง่ ลงตามท่ีนทั บอก นทั กม หนา กมตา ทาํ งาน เหลอื บมองมาท่ีผมบาง เปนบางครั้ง ทอ งไสของผมเริม่ ปน ปว นเพราะความหิว เสยี งทอ งของผมคํารามเสียงดงั จนนทั ได ยนิ นัทเงยหนาขน้ึ มองผม “ในตเู ย็นมผี ลไม” นทั พูดแคน นั้ กก็ มหนาทํางานตอ ผมลกุ ขน้ึ ไปหยบิ แอบ เปล มากัดกนิ ประทังความหิว “ถาหิวมากก็ไปกนิ ทบ่ี านหลังโนน บา นน้ีไมมขี า ว” นัท พูดหวนๆ ต

312 ตอนที่ 11........งอ ........ ทาํ ไมการงอใครสกั คนมนั ถึงไดย ากเยน็ แสนเข็ญนกั นะ เฮอ แลวทส่ี ําคัญนทั เปน บุคคลทงี่ อ ยากชะมดั ยาดกว็ าได เฮอ ผมถอนใจอกี รอบจรงิ ๆ แลวผมเองก็มีสวนผดิ อยเู หมอื นกนั อันน้ี ผมก็เขา ใจเพราะผมพลาดเองไมร อบครอบเอง จะโทษใครไดละ จริงไหม เลยตองกม หนา รับชะตากรรมของตัวเองไป เฮอ ผม ถอนใจอกี ที อดทนรอไปกอนเผือ่ วา บางทนี ทั จะ คลายโกรธลง บาง ถึงเวลานน้ั ผมคอยเขาไปงอ ดกี วา ผมยม้ิ บางๆ ใหกับตวั เอง เอานา แทนไทมนั ตองมีสกั อยางท่ีชว ยไดด วิ ะ ถงึ แมว าผมจะ รสู กึ วา หนทางมนั ชางมืดมนก็ตามที กแ็ คง อ คนทเ่ี รารักปะ ละ อดทน อดทน ผมบอกตวั เอง ผมนงั่ แอบมองคนรางบางที่ ขะมกั เขมนกบั จอคอมเบ้ืองหนา โดยไมไดส นใจผมสักนิด จนผม

313 เร่มิ ขยับเพราะความเบื่อกบั การนงั่ นิ่งๆ เปนเวลานานๆ นทั เหลอื บตามอง ทําใหผมชะงักงนั “ก็มนั เมอ่ื ยอะ หิวดวย” นทั เงยหนา จากงาน จองทผี่ ม แลวพูดวา “ถาเมื่อยก็ไปเดนิ ขา งนอก ถาหวิ กไ็ ปบานโนน ” ผมขยับ ตวั เพอ่ื จะถาม “เท่ียงแลว นายไปกินพรอมกนั ไหม” นทั ตอบโดยไมละ สายตาจากคอม “อมื ” ผมเลยตอ งเงยี บสงบปากสงบคํา มนั เปน ชวงเวลาทอ่ี ึดอัดใจทส่ี ดุ “เอม่ิ ..นายหิวหรอื ยงั ”นัทพลกิ ขอ มอื ดเู วลา แลว ทํางานตอ นายจะเฉยเมยไปไหนนกั หนานะ ผม อยากจะโวยวายแตก ท็ าํ ไมได อึดอัดสน้ิ ดี นัทแอบอมยิม้ หลาย ครงั้ หลายคราทชี่ าํ เลอื งมอง คนแบบนม้ี นั ตอ งดดั ใหห ลาบจาํ เมอ่ื คิดไดดงั นน้ั ก็วางมาดนง่ิ ๆ นทั รบั รไู ดว า ผมอึดอัดแคไ หน แตนทั ก็วางเฉย เที่ยงกวา ๆ นอ งโอบก็เขามาในหอ งปากเลก็ ๆ ชางเจรจากพ็ ดู ขน้ึ วา “ปา แดด คุณยา ใหมาตามครา” ผมลกุ ขน้ึ อุมนางฟาตวั นอยจนลอย จากพนื้ กระซิบขา งหเู บาๆ

314 “ปา หิวมากๆ เลย แดด ใจรายไมยอมพาปา ไปกนิ ” เดก็ หญงิ มองหนา ผม ประจวบเหมาะกบั ทท่ี อ งผมรองอีกรอบ เด็กหญงิ ทําหนา สงสยั “เสยี งอารายกะ” นทั กลน้ั ขําเตม็ ทีผ่ มหนาแหยๆ “เอมิ่ ....ปาหิวคะ ทอ งเลยรอง” พูดจบทอ งเจากรรมก็ รองขึน้ มาอีก เดก็ หญงิ หันไปมองนทั “แดด กินขา วกนั ” พดู จบกพ็ ยกั หนา หงกึ ๆ เปน การชวน นัทปดเครอ่ื งเกบ็ งานแลวลกุ ขน้ึ นทั เดนิ ตวั ปลวิ ออกไปทนั ที ผม กระซบิ ท่ีขางหนู อ งโอบอกี รอบ “บอกแดด รอหนอยคะ ” นองโอบก็พูดตาม แตน ัทเฉยๆ ทวี่ งสาํ รับอาหารนทั เตรียมจาน ชอ น สวน คณุ นายกต็ กั ขา วสง ให นอ งโอบถอื ชอนตั้งทารอ “ขาวๆ” คณุ ยา อมยิ้มแตเมอ่ื มองหนา นทั แลว กห็ ุบยมิ้ “งานยงุ รึ นัท” นัทหนั ไปย้มิ นดิ ๆ “เปลาครับ แม นทั ไมค อ ยหวิ เทา ไร” แมเลยหนั มาชวน ผมคยุ “งานเปน ไงบา งพอ แทน คงยงุ ละซิ หายเงยี บไปเลย” ผม เหลอื บตามองคนขา งๆ “พอสมควรครับแม” คณุ นายย้ิมออนโยน “พกั ผอ นบา งนะ” ผมย้ิมอยางนอ ยผมก็ยงั มคี ุณนาย พดู คุยดว ย

315 “ขอบคุณครบั ” อาหารวันนคี้ ลา ยๆ กบั วันนนั้ แต รสชาติตางกนั มากมายอยูๆ คณุ นายกพ็ ูดข้นึ วา “นทั จะไมค ยุ อะไรกบั พ่ีเขาบางรึ?” นทั เงยหนาจากจาน ขาว “ไมมไี รจะพดู ครบั ” คุณนายยงั คงถามตอ “ไมค ดิ ถึงพ่ีเขาบา งร”ึ นัททาํ หนา นงิ่ ๆ จนแมอ มยมิ้ “เอาละๆ แมไ มแซวแลว คยุ กันดๆี ละ” นทั ไมพูดอะไร แคร วบชอน “ผมอ่มิ ละ เดยี๋ วลา งใหน ะครับ ขอเคลียรง านแปบ” ผม ไดแตทาํ หนา แหยๆ คุณนายหนั มายิม้ แบบวา ใหก าํ ลงั ใจสดุ ๆ “แมเอาใจชวยนะ พอ แทน แมไมรูหรอกวา มีเรื่องอะไร กัน แตกเ็ อาใจชวย” ผมยมิ้ รบั “ครับแม จริงๆ มันเรื่องเขาใจผดิ นดิ เดยี วเองนะครบั ” ผมรบี หาพวก นทั ทย่ี ังไมไ ปไหนปลายตามามองแลว กาวขา ยาวๆ ลงบา นไป “แมครบั ผมขออนุญาตแปบ นะครับ” ผมไมร อคาํ ตอบ อะไรรบี จา้ํ พรวดๆ ตามนัทไปทนั ที ความที่รีบรอ นผมเลยกาวพลาดรวงลงมาอยางไมเ ปน ทา นทั ชะงกั ขา คณุ นายวงิ่ ออกมาชะโงกหนามอง ผมนอน แองแมง ไมเ ปนทา ลกุ ไมข ึน้ พอจะลุกก็เจบ็ แปลบทีข่ อ เทา ทนั ที “โอย ยยยยยย” นทั รีบเขามาประคองแตก ัดฟน พูดเบาๆ

316 “อยา สาํ ออย” ผมสะอึกมันบง บอกถึงความหา งเหินขน้ึ เรอ่ื ยๆ “พ่เี ปลา นะ!” นทั ประคองใหผมลกุ แตขอ เทา ผมเหมอื นกับไมเ ปนใจ มนั เจบ็ แปลบจนกาว เดินไมไ ด นทั มองหนาผม แลวตดั สนิ ใจอมุ ผมไปวางทแ่ี คร นทั นั่งยองๆ จบั ขอ เทาผมพลิกไปมา ผมรองลัน่ “โอยยยยยยยย เจบ็ บบบ” นัทหนาเสยี “เด๋ียวไปหาหมอกัน” คณุ นายตะโกนถามจากบนบาน “เปนไงบางนทั ” นทั ตะโกนตอบ “ไมแนใจครบั แม เด๋ยี วผมจะพา พเ่ี ขาไปหาหมอแปบ นะแม” นั่นมนั ทําใหผ มรูว านัทยังเปนหว งผมอยู ผมอมยมิ้ แมจ ะ รูส กึ เจบ็ ก็ตาม นทั พยุงพาผมขนึ้ รถ ระหวางทางนทั ยงั คงทาํ หนา นง่ิ ๆ ผมเลยเก็บปากเกบ็ คาํ เงยี บๆ . เม่ือถึงโรงพยาบาลซ่งึ อยูไมไ กลบา นมากนกั หมอให ผมเอก็ ซเ รยด กู ระดกู ทีข่ อ เทา ปรากฏวา ขอ กระดูกทข่ี อเทา รา ว ตอ งใสเฝอกประมาณ สองอาทติ ยจ งึ จะเอาเฝอกออกได นทั มอง หนาผมน่ิงๆ กอ นทจ่ี ะถอนใจ “พตี่ องลางานยาวแลว ละ”ผมพยกั หนารบั รู “ง้ันนายชว ยโทร แจงคุณจรีใหห นอยไดไหม” นัทหยิบ โทรศัพทกดเบอรโทรออกแลวสงให “อะ !”ผมนกึ อยากเขกกบาลมันนัก

317 “แขนพไี่ มไ ดเ ปน ไรนิ” ผมรับโทรศัพทม าแลว สั่งการ “เอม่ิ คุณจรคี รับ กระดกู ท่ขี อเทาผมราว คณุ ชว ยจดั การ เรื่องลาใหผ มดว ยนะครับ ขอบคณุ ครับ” เมอื่ ผมวางสายไอต วั ดี กเ็ ดนิ มาหาพรอมรถเขน็ แลวเขา มาประคองผมนง่ั “นั่งดีๆ นะ” ยงั คงความนิ่ง และเฉยชา เหมือนเดิม ถึงแฝงไปดวยความเยน็ ชากต็ ามที ผมแหงนหนา ขน้ึ สบตาแตน ัทก็ทําหนา นง่ิ ๆ ใส จนผมตอ งกม ลงมองพืน้ รูส กึ แย สดุ ๆ นัทเขน็ มาท่รี ถประคองผมข้ึนน่ังในรถ ไอแสบวิ่งออมมา ประจาํ ท่ีคนขบั บอกตามตรงผมดมู นั ไมอ อกจรงิ ๆ หลายคร้งั หลายคราที่ผมแทบถอดใจกบั ความเฉยชานน่ั แตเ มอื่ นึกไดวา เราไมผ ิดเราก็ตองพสิ จู นใ หเ หน็ วา เราไมไ ดเ ปน แบบนั้น “คืนน้ี พี่คงจะปวดขอ เทา หนอยนะ” นทั เอยขนึ้ ระหวา ง ขบั รถ ผมหันไปพยักหนา “นายจะชวยดูแลพช่ี ายมะ ” นทั เงยี บไมตอบ แตกย็ งั ดที ่ี คยุ กบั ผมบาง “เปน ไงบางละ พอ แทน” คณุ นายตะโกนถามเมื่อเรา มาถึง นทั คอ ยๆ ประคองผมลงจากลง “ขอ รา วนดิ หนอ ยครับ” คณุ นายตกใจ “หะ! ถงึ กบั ขอรา วเลยร”ึ คณุ นายรบี เขา มาดู “เฮอ ! เอาๆ ดูแลกันไป” คุณนายตบที่ไหลผ มเบาๆ นัท หันมาถาม

318 “พ่จี ะนอนบานใหญน ้ไี หม หรือจะนอนหลังเลก็ ” ผม ตอบแบบไมคดิ ทนั ที “นอนหลังเล็กกับนาย” นทั หรต่ี ามอง “เด๋ยี วพเ่ี ตรียมอาบนาํ้ นะ” นัทพยงุ ผมไปทบ่ี า นหลงั เลก็ จดั ทน่ี อนให เตรยี มผา เชด็ ตวั ผมนงั่ มองตาละหอ ย “เอาละ พไ่ี ปอาบนา้ํ ไดล ะ อยา เจา เลห ” ผมคอ ยๆ เขยก เขาหอ งนํ้า นทั เขา มาพยงุ สงท่ีประตู “นายไมเขา มาอาบใหพ ่รี ?ึ ” ผมลองหย่ังเชงิ นัทมองหนา นิง่ ๆ แลว นง่ั ทเ่ี ตยี งเงียบๆ ผมเลยตอ งเขาหอ งน้ําไป ถึงนทั จะ ไมโ วยวายแสดงอาการ ทส่ี มควรจะทําแตผมกร็ วู าเขายังมเี คือง อยู ผมคอยๆ อาบ เม่ือออกมาพบวา นัทเตรียมชดุ สาํ หรับใสนอน ไวใหเรยี บรอยแลว ผมพยายามใสก างเกงนอน อยากทลุ ักทุเล ผลสุดทา ยผมเซถลาลม ลงอยางไมเ ปนทา นทั วิง่ ถลันเขา มา “ซมุ ซามจริง” นทั ดกุ รายๆ “เจบ็ ไหม?” ผมสา ยหนา นัทชวยใสก างเกงใหพ ยุงมา นง่ั ท่ีเตียง หวผี มให “หิวหรือยัง” ผมรบี ตอบ “ยงั อะ ” นทั ดกุ รายๆ อกี รอบ “แตพ่ตี องกนิ อีกประเดย๋ี วจะไดก นิ ยา” ผมมองตามเม่ือ นทั เดนิ ผละออกไป

319 “นายจะไปไหนอะ” นัทหนั มาดุ “นง่ั น่ิงๆ รอตรงน้ี เด๋ียวผมมา” นทั หายไปสกั ครกู ็ กลับมาพรอมจานขา วไขเจียวหมูสบั สงกลนิ่ หอมนา กนิ มมี ะเขอื เทศใสล งไปดว ย “นา กนิ จงั ” ผมยม้ิ กร่มิ “นายหายโกรธแลว ใชไหม” นทั ตอบทนั ที “ยัง!!!” ผมสลดลงนทั เตรยี มยาวางใสถ ว ยเล็กๆ วาง ขางๆ จานขา ว “รบี กินเหอะจะไดก นิ ยา อยา มัวโอเ อ” ผมรบี ทําตาม อยางวา งาย เม่อื อมิ่ ก็ทานยาที่นทั เตรยี มไวให “พจี่ ะนอนเลยไหม” ผมสา ยหนา ไปมา อยากออกไปน่ังเลน ตรงระเบยี ง นทั พยงุ ผมเดนิ ผมยึด เอวนัทเอาไวแนน นัทหนั มามองหนา ผม จนแกม นนั่ ชนกับจมกู ผมเตม็ ๆ คราวนผ้ี มกอดเอวนทั ทัง้ สองแขน นทั ตะลึงแตพอได สตกิ ็รบี แกะมือผมออก “อยา ทเี ดยี ว” นทั ขฟู อ ใสผ ม “พี่เปลานะ พ่ไี มไ ดทาํ อะไรซกั หนอ ย” ผมไมอ ยากจะ เถียงจึงเงยี บ นัทปลอยใหผมนงั่ ทหี่ นาระเบยี งสกั พัก “ไปนอนไดแลว” นัทหนั มาบอก “ทน่ี เี่ งยี บนะ ไมเ หมือนในเมือง พ่ีเขา ขางในไดแลว ” ผม คอ ยๆ ลกุ อยา งวา งาย

320 นัทชว ยพยุงผมเขา บาน ผมนั่งลงทเ่ี ตียง ผมคอยๆ ลม ตัวลงนอน นัทหมผาใหผ มฉุดขอมอื นทั เอาไว “พ่มี ีอะไรอกี ” นาํ้ เสยี งทด่ี ุเล็กๆ นนั่ ทาํ ใหผ มตองปลอ ย มือออก “นอนไป ผมจะเคลยี รง าน พรงุ น้ผี มไมว างนะ” ผมพยัก หนา แตน กึ ในใจเมอ่ื ไรนายจะหายโกรธซะทนี ะ ไอครัน้ จะอธิบาย นายก็ไมยอมรบั ฟง จะเอาไงดีวะ? เน่ยี เฮอ ! เหมือนนัทดผู มออก “พไี่ มตอ งพดู อะไรหรอก นอนซะ” นทั นัง่ ทาํ งานที่มมุ หองหนั หลังให ผมไดแ ตม องจนเผลอหลบั ไป ไมรูน านเทา ไรที่ สะดงุ ตื่นเพราะปวดหนึบท่ขี อเทา จนตอ งครางเบาๆ ออกมา “ปวดขอเทาร”ึ นัทเดนิ เขามาดใู กลๆ ผมพยกั หนา “อืม.....” ผมยังคงครางตอ นัทเอามอื มาองั ทีห่ นา ผาก ของผมเบา แลวรีบชกั มือกลบั เพราะไอรอนทก่ี ระทบกบั หลงั มือ “พี่แทนๆ มีไข กินยานะ” ผมพมึ พําเบาๆ แตย งั คราง เพราะความปวด นทั ประคองใหผมลุกนง่ั ปอนยา ปอนน้าํ ผม หลบั ตาพงิ พนกั หัวเตยี ง นทั ประคองอกี ครั้งคราวนผี้ มรวบกอด ตัวนทั แนน ไมยอมปลอย “พีแ่ ทน!” นทั ดุแตผ มกย็ งั กอดนงิ่ ๆ เอาหนา ซบทอ่ี กอุน ผมไดยนิ เสยี งหัวใจทเ่ี ตน ของนทั “ขอกอดแบบนี้ แปบนะ” นัทน่งิ ไมต อบ

321 ผมเงยหนาขึ้นมองเห็นนทั กม มองอยูกอนแลว ผมจอง ลึกเขาไปในนัยนตาคูน น้ั นทั จอ งตอบนงิ่ ๆ ผมคอ ยๆ ย่นื หนา เขา ไปหาทลี ะนิดๆ จนปากของผมแตะถึงรมิ ฝป ากบางนนั่ ผม ประคองหนา นนั้ บรรจงจูบทป่ี ากนนั่ อยางออนโยน ปลายชวิ หา ดนุ ดนั ผานชอ งฟน เขาไปไมย ากนกั เพราะนัทไมไ ดข ดั ขนื อะไร ผมสัมผัสไดวา นทั เริ่มหายใจแรงขน้ึ จนหนาอกกระเพือ่ ม มอื ผม เร่มิ ซนตะปบควานไปทวั่ ผมกระซิบทขี่ า งหเู บาๆ “พ่โี คตรคิดถงึ นาย” แลวดงึ รางบางใหนอนลง นทั ไดสติ ดนั รา งผมออก “นายเปน อะไร” นัทไมต อบหายใจแรง “พี่นอนกบั ใครมารเึ ปลา ” ผมชะงกั “เปลา นี่” แตแ อบอมยม้ิ “นายโกรธเพราะคดิ วาพี่นอนกะใคร เนย่ี นะ” นทั ยนื กอดอกพิงขา งฝา ผมยกมอื ทําทา แบบลกู เสือสามญั “ดว ยเกยี รติของลูกเสอื รนุ ใหญ พ่ีไมเคยนอนกบั ใคร จรงิ ๆ” นัทเบะปาก “ไมเ ชื่อ!” ใหตายดิ จะมาซกั ไซรตอนดกึ ๆ เนย่ี นะ เฮอ! ผมเหลอื บมองนาฬกิ า ตีสองแลวดว ย “พีพ่ ดู จริงๆ พี่ไมเคยนอนกบั ใคร นอกจากนาย นายไม เชอื่ ใจพแ่ี ลว ร”ึ นทั น่ิง

322 “พน่ี อนเหอะ ผมจะไมทะเลาะอะไรกบั พ่ีหรอก” พูดจบ คนขี้งอนกล็ มตวั ลงนอนขา งๆ ผมอยากกอดคนรา งบางใจแทบขาด ผมนกึ ถงึ ครงั้ กอนท่นี ทั เคยแอบงอนท่ผี มกอดหนิง ตอนไปกนิ อาหารดวยกัน ผมอดอมยิ้มไมได แตพ อนกึ มาถึงตรงน้ี ขณะนีผ้ มกลบั ยิ้มไม ออก เพราะคร้ังนี้นทั งอนแรงมาก “นายหึง หรือวาแคง อน” ผมถามขน้ึ ทามกลางความ เงยี บสงดั คนถกู ถามเงียบแตล ืมตาโพลง มองเพดาน “จะนายหงึ หรือนายงอน พ่ีกด็ ใี จนะ” ผมพดู ไปเรอ่ื ย เพราะรวู าคนบางคนฟงอยู คนรางบางถอนใจเฮอื ก! “ผมจะไมเคอื งถาพไ่ี มท ง้ิ เสอ้ื ไวก ับเขา แลวพ่จี ะยังมา บอกกับผมวา พไี่ มเคยนอนกบั ใครเนย่ี นะ ฮึ!” คราวนไี้ อแ สบ นอนกอดอกแต ผมเดาเอาวา หนาคงจะหยกิ ไปดว ย “เฮย ! นายไปเอามาจากไหน วา พล่ี มื เสอ้ื ไว แลว คนท่ี บอกนาย เขาบอกนายดว ยรเึ ปลา วา พีถ่ กู วางยาสลบไมร ูเรอ่ื ง จะเอาแรงท่ีไหนไปทาํ อะไรใคร!” คนรางบางหนั ขวับกลบั มา “เปลา” ผมยงั พดู ตอ “แลว นายเชอื่ เขาไดแค ทาํ ไมนายไมถ ามพ่ี เอาแตง อน” ผมดกุ รายๆ “ไมร ูละ พีผ่ ิดอยูดี เลกิ พูดไดล ะ ผมจะนอน” พดู จบนัท ดงึ ผาหมคลุมหัวนอนเงยี บ ผมถอนใจเบาๆ พูดไปหมดทกุ อยา ง

323 แลว แตกย็ งั ไมหายเคอื งอีก เฮอ ! งอยาก งอ เยน็ จรงิ ๆ ผมนอน ครนุ คดิ จนเผลอหลับไป . รงุ เชานทั ตน่ื แตเ ชา ยนื มองคนขี้วนี ท่ีหลบั สนิท หนวด เคราเร่มิ ขึ้นคร้มึ ดูๆ ไปก็หลอเขม ดนี ะ นทั เผลอยมิ้ ออกมา แต พอนึกถึงความเหวีย่ งแลว นัทกส็ า ยหนา แลวเดนิ เขาหองนาํ้ ไป จากนน้ั เดนิ มาชะเงอดคู นขี้เหวยี่ งอีกรอบ ดึงผาหม หมใหแ ลวรบี ลงไปดผู กั เพราะวันน้ีมีนัดรบั ผกั อกี ชุด รถขนผกั มาถงึ ไมส าย มากนัก การมารับผกั เขามาเลือกและขนผักขนึ้ รถกนั เองโดยนทั จะเปน คนช่ังกิโลแลวคิดเงนิ จากน้ันจะลาํ เลยี งข้ึนรถ โดยนาํ ไป ใสในตะกรา มฝี าปดกันไมใ หผ ักชาํ้ ผมตนื่ งวั เงยี มองรอบหอ งไม เห็นแมแตเ งาของคนรา งบาง เลยควา ไมคํา้ ยันมาชว ยพยงุ ตวั เอง ใหลกุ ขน้ึ รีบทําธุระสว นตวั จนเรียบรอยแลว จงึ ชะโงกหนาไป มองในฟารม เห็นนทั กําลังงว นกับการชัง่ ผัก พอช่ังเสรจ็ คนที่มา ซอื้ ก็หว้ิ ข้ึนรถไป ผมย้มิ จางๆ เมยี ผมโคตรเกง ผมพยายามเดิน เขยกขาไปหานทั “เดนิ มาทําไม หกั ขาอกี ขางดไี หม?” ผมย้มิ แหยๆ “กอ็ ยากเหน็ ใกลๆ” ชายหนุม ทีเ่ ก็บผักหนั มามองที่ผม ยม้ิ ให ผมกําลงั จะย้ิมตอบ แตตองทาํ หนา นงิ่ ๆ เพราะนทั จอ ง อยเู มือ่ รบั เงนิ คา ผักเสรจ็ นัทกเ็ ดินหนเี ขาบา นเพ่อื ทําบญั ชี ผมรีบ เดินตามจนแทบลม อกี นทั หันมาดุ

324 “พ่ีตามผมทาํ ไม นั่งนง่ิ ๆ ไมไ ดร ไึ ง” ผมชะงกั กกึ ทนั ที “กพ็ ี่อยากคยุ กบั นายใหร เู รอ่ื งน”่ี นทั หยุดเดินหนั มามอง ตรงๆ “แตผ มไมอยากคยุ ” ผมหนาเสยี “ทําไมละ พี่อยากคยุ น่”ี นทั ต้งั ทา จะเดินหนีอีก ผม ตะโกนตามหลงั “นายกเ็ ปนแบบนที้ กุ ทอี ะ ฟงคนอื่นไดหมด ยกเวน พี่” เพราะความโมโหทาํ ใหผมฉนุ ขาด ตะโกนออกไป คุณนายชะเงอ คอมอง นัทเหลือบไปเหน็ พอดี เลยเดนิ เขา มาใกลๆ “ทําไมตอ งตะโกนเปน บา รึไง พ่ีแทน” ผมกระชากแขน ตอบ “กน็ ายไมเ คยฟง ” นทั สะบดั แขนเต็มแรง ผมนึกไดว า นัทไมช อบคนโวยวายถายิง่ ผมโมโหใส เขา จะเดนิ หนที นั ที พลาดแลว ไอแทนเมงิ ผมรีบออนลง “พี่ขอโทษ พีแ่ คอยากใหนายฟง พ่บี าง” นทั จอ งหนา ผม ตรงๆ “พ่ีจะใหผ มฟง อะไร ในเมอ่ื พ่ไี มร ักษาคําพูดเอง” ผม สะอึกแทบพูดไมอ อก “เอมิ่ ....แตพอ่ี ยากอธิบาย” นัททาํ หนาน่ิงมองลกึ เขาไป ในดวงตาเหมือนคนหาความจริง

325 “ผมบอกตามตรงนะ ผมเริ่มจะถอดใจกบั พ่ี ผมไมอยาก ฟงคําทพี่ ่ีรับปากสงๆ พีร่ ูม ้ยั ท่ีผมเตอื น เฝาบอกเพราะผมเปน หว ง แตพ ่ีทําอะไรตอนนัน้ เขา ใจในสิ่งที่ผมทํามย้ั เปลา เลย แลว มาขอโทษตอนน้ี เพื่อ?” ผมอ้งึ กบั คํามากมายท่ีพรงั่ พรอู อกมา ผมคดิ ตามมันกจ็ รงิ ผมพลาดอกี แลว นทั เดินผละ ออกไป ผมยนื คอตกขวา งไมค ํา้ ยนั ทง้ิ ทนั ที แลวยนื นง่ิ อยูแบบนัน้ นัทเดนิ เขาบา นน่งั ลงทาํ งานที่คา งในเคร่อื ง แลวจดั การ สงงานใหเ อกองก นัทชะเงอคอมองคนเหวย่ี งทย่ี นื สงบสติ อารมณทามกลางแสงแดดท่จี าขึ้นทกุ ที ผมไมคิดจะขยับไปไหน ผมไมไดท าํ เพอื่ ประทวงใคร ผมทาํ เพราะสมเพชตวั เองทาํ ไมขี้ โมโห ชอบโวยวายวีนไมเ ลือกที่ มนั คงเปน สนั ดานดิบของผมเอง เทีย่ งวนั ผา นไปคอผมเริม่ แหงเปน ผง ผมไอแครกๆ นยั นตาเรม่ิ พรา หัวปวดตบุ ๆ เจบ็ แปลบที่ขอเทา ไรเงาของนัททจ่ี ะโผล ออกมา ผมรูตวั วา ทรงตัวแทบไมอ ยู แลว ผมกร็ วงลงไปจรงิ ๆ ราง ของผมถลาลงวดั พ้นื เสยี งดังสน่ัน และเสยี งฝเ ทาคนว่ิงเขามา แตผ มไมร ับรูอะไรแลว นัทตบท่ีแกมซีดๆ นนั่ ไปมา “พี่แทนๆ ลืมตาซิ พแี่ ทน ผมไมไ ดโกรธพ่ี พแ่ี ทนต่นื แม ครับ แมชวยผมหนอยครับ” คณุ นายรบี ว่งิ มาดู “เกิดอะไรขึ้นนทั ทําไมหนาพเี่ ขาซีดแบบนีล้ ะ ” นัท ละล่ําละลกั ตอบ

326 “ผมผิดเองครบั แม ผมผดิ เอง” คุณนายขวักยาดมออก มาอังท่จี มกู ของผม “เอายาดมใหพ ่ีเขากอ น” นทั ประคองผมเขา บา น “แมครบั ผมขอพารา 2 เมด็ นะครบั ” คณุ นายรีบไปหา มาใหท นั ที นทั กุมมอื ของผมข้ึนแนบแกม “พี่แทนผมขอโทษ” ผมไขข ึน้ ตวั รอนจี๋ นทั รบี เชด็ ตวั ให ประคองใหลกุ ขนึ้ นั่งกินยา “พีแ่ ทนกนิ ยานะครับ” ผมปรอื ตามอง “นายโกรธพี่ พข่ี อโทษ” นทั ไมพ ดู อะไรปอ นยา ผมเบือน หนาหนีพยายามใชโอกาสนใ้ี หเ ปนประโยชนใหมากทส่ี ดุ “ถา พี่ด้ือกับผม ตอไปกไ็ มตอ งคุยกนั ” นํา้ เสยี งเด็ดขาด ทําใหผมตองยอมกินยาแตโดยดี นทั ประคองผมใหน อนลง หม ผา ให จากน้นั เตรียมยกกะละมงั นา้ํ ไปเกบ็ ผมควาขอ มือนนั้ เอาไว “เดย๋ี วผมมา” ผมเลยตองปลอย ไมนานนกั นัทก็ออกมา นง่ั ทขี่ อบเตียง “พักผอ นนะครบั พ่ไี มส บายรูไหม” นทั โนม หนา ลงมา กระซบิ ที่ขางหู ผมดีใจรบี หนั ไปมองแตก ลายเปน วา ปากชนปากเขา อยางจงั ผมรบี ประคองใบหนาน้ันไวเ หมือนกลวั หาย นทั หลับตา ลงแลว โนม ลงมา ผมฝนไปใชไ หม? เมื่อเชา ใครบางคนยังดุ ขู

327 ฟอๆ อยูเลย แตต อนนใ้ี บหนานน้ั กลบั ลอยอยตู รงหนา น้เี อง ผม ประทับริมฝป ากบางนน่ั อยา งโหยหา นัทไมผ ลักเหมือนครง้ั ท่ี ผา นมา ผมร้ังตวั นัทขนึ้ มานอนทาบทับบนรางผม นทั ขนื ตวั เพราะกลัวผมเจบ็ ขอ เทา “นายหายโกรธพีแ่ ลว ใชไ หม” นัทพยักหนา “อมื ...” ผมประทับจบู อีกครั้งแตม นั เปน จูบทโ่ี หยหาเปน ทส่ี ดุ ผมจูบพรมไปทว่ั ใบหนา นน้ั นทั ยนั อกผมออก “อืม...นายดนั พี่ออกทําไมอะ ” นทั ผละออก “หนวดเคราดกครมึ้ ไปหมด” ผมอมยิ้ม ถหู นวดทตี่ นคอ คนรางบางเบาๆ คนรา งบางขาํ คกิ คัก เพราะจัก๊ จ้ี “ไมเอาไมเลนพ่ีแทน นอนๆ เดย๋ี วเยน็ นีผ้ มทาํ ขา วตม ให กิน” ผมอมยมิ้ “แตตอนนพ้ี ่ีตอ งโกนหนวด โกนเครากอ นนะ” ผมอมยมิ้ ย่ืนหนา เขา ไปใกลๆ “นายโกนใหห นอย” ผมออน นัทหร่ีตามองเดนิ ไปหยบิ โฟมสําหรับโกนหนวดมาให “อะ ลุกมาน่ี เอ? แตพ ย่ี งั ไมสบายอยูน ่ี อยา เพ่ิงดีกวา เนาะ” เหอ! จะออนตอซะหนอ ยกลับลําซะงนั้ ไอเ ดก็ โยง “พักผอ นนะ บายนีผ้ มมงี าน” นัทลกุ ออกไป ผมถอนใจ อยากออนตอ เสยี งโทรศพั ทดงั ขนึ้ ปลายสายคือ ลกู ตาล “ไงพ่แี ทน งอสําเรจ็ มะ ” ผมอมย้ิม

328 “เกอื บไมร อด” ลูกตาลสงเสยี งตนื่ เตน ตามมา “เกดิ ไรขน้ึ อะ พวี่ นี หรา” ผมปฏเิ สธเสยี งสงู “ปลา วววววววว ใครจะกลา แคเ หวยี่ งไมคา้ํ ยนั ทิง้ ยนื ตากแดดจนไขข ึ้นแคนน้ั ” ลูกตาลอทุ านลนั่ “หะ ! ลงทนุ นะเนย่ี ” ผมรีบตอบ “ลงทุนกะผไี รละ หมดหนทางหรอก” ลูกตาลหัวเราะลน่ั “5555555 อิพแ่ี ทน โอย ! ขาํ ” ดูมันขํา ผูหญงิ อะไรไมมี มารยาทหัวเราะเยาะเราไมนานนกั ลูกตาลกว็ างสายไปแตไ ม วายหยอดกวนโมโหเอาไว “อยา จัดหนกั เพื่อนหนนู ะ สงสารมัน 5555555” ดเู อา เถอะ ผหู ญงิ สมยั นี้ มันจริงๆ เลย ทะลง่ึ ทะเลน ตอ งยกใหนาง ผมนอนหลบั ไปเพราะพษิ ไขมารูตัวอีกที เพราะไดยนิ เสียงดงั มาจากดา นนอก “อะ เขา แถวดีๆ เดินเปน แถว ระวงั ผักดวยนะ” เสยี งใคร กนั เสยี งผหู ญงิ ดว ย ผมคอยๆ โขยกเขยกลกุ ข้ึนดูทรี่ ิมหนาตา ง เหน็ นักเรยี น ตัวโตกลมุ ใหญเดนิ เปน แถวในฟารมผกั ออแกนกิ ของนทั ผม กวาดสายตามองหานทั เหน็ นทั กําลงั ยนื อธิบายอะไรบางอยา ง ใหเ ด็กกลุมนนั้ ฟง คนนนั้ นาจะเปน ครู ดสู าวสวยสดใส เดนิ ขางๆ นทั “ช!ิ ” ผมมองอยา งหมนั่ ไสชะเงอคอดูวาเขาทําอะไรกนั

329 คงเปน ทัศนศกึ ษา เมอ่ื เดนิ จนรอบมนี กั เรียนชายคน หนึง่ สงู กวาเพือ่ นหนอ ย แตกย็ งั เตยี้ กวานทั เขาไปขอถายรปู กับนัท ผมมองไมวางตา แถมยังขอไลนอกี ไอเด็กน!ี่ !!มันเยอะ ไปนะ ผมคดิ แตไ อแสบของผมดิ ยิ้มหนาระรน่ื ผมนกึ เคือง เพราะแบบนดี้ !ิ !ถึงไมโ ทรหาเรา ฮึ ผมเร่มิ หงุดหงดิ ในหัวใจ แกลงไอดังๆ จนตวั โยน นัทวง่ิ มาเปดประตู “พี่แทนเปนไรมากไหม” นทั ถลนั เขามาถงึ ตัว “ตวั ยงั อุน ๆ อยูเ ลย เจบ็ คอมยั้ ครบั ” ผมออนทนั ที “พ่อี ยากไปนงั่ สดู อากาศดา นนอก นายพาพไ่ี ปนง่ั ตรง ระเบียงไดมยั้ ” นทั พยักหนา แลว พยุงผมไปนงั่ ท่รี ะเบยี ง เฮย! ไอเ ดก็ คนนั้นมายนื คอยอยูห นาบา นดว ย ผมเลยเกาะแขนนทั แนน ใหเ หน็ เดก็ น่นั ยนื มองตาแปว แถมสง ย้มิ ใหอ กี นัทหนั ไปมอง “รอแปบนะ อารม ” ออ ! เดก็ นอยชอ่ื อารม ผมจอ งหนา เดก็ นนั่ เขมง็ จนเดก็ นั่น ทําเปน เฉไฉมองไปทางอน่ื “ครบั พ่นี ัท” แนะ ! เรยี กพ่ี สนทิ ปากเชยี วนะฮ!ึ ไอไ ก ออนเอย ! ใจผมน่ี ยบิ ๆ เลยแตต องทําหนา น่ิงๆ “พ่แี ทน น่ังรอตรงน้ีแปบ นะ ผมจะสอนนองปลูกผกั แปบ” ผมพยักหนา นทั พยกั หนาใหอ ารม “มะ อารม ตามพี่มาเด๋ียวผมมานะพ”่ี ไมว ายทน่ี ทั จะหนั มากําชับ

330 ใจจรงิ ผมอยากจะตามไปดวยแตก ลวั นัทจะวา เอา จึง ไดแ ตทาํ หนาละหอยแทน นัทเดินนาํ ไอไ กออนไปทเี่ พาะผกั ผม ชะเงอ คอตาม ผมวา ตาผมไมฝาด มันหนั มายกั คิ้วใหผมดว ย หึ หึ หึ ไอไ กอ อ นแกรจู ักแทนไท นอ ยไปซะแลว คดิ จะจบี คนของ แทนไท ทําใจหนอยนะ หุ หุ หุ ผมไอหนาดําหนา แดงอกี รอบ นัทรีบวง่ิ มาดู “พีแ่ ทน เจ็บคอไหม ผมวาตรงนี้มนั ตากลมเขาบานไหม” ผมรีบสายหนา “ไมอ ะ พอี่ ยากไปดนู ายสาธิตการปลกู ผกั อะ” นทั หันมา มองหนาผม “พอี่ ยากเหน็ จรงิ ๆ นะ” ผมทําตาละหอ ย “แตพีไ่ มส บายผมไมอ ยากใหต ากแดด ตากลม” สดุ ทา ยผมก็ตองยอมจํานนกบั คําตอบน้ัน “พร่ี อที่นีแ่ หละ เดีย๋ วเยน็ นที้ ําขาวตม ใหกิน เครนะ” ผม พยักหนา แบบจําใจ นัทไปอธิบายตอ มีผมชะเงอ คอตาม นทั เองก็ ปลายตามองมาบอยๆ อารมท่ีรูสกึ ชนื่ ชอบนทั ในครั้งแรกกร็ สู กึ ได “พน่ี ัทครบั เอมิ่ ....คอื ผมวาวันหลังผมคอ ยมาหาพใ่ี หม” อารมไมรอคําตอบเดินกลับออกไปทนั ที นัทมองตาม งง อารมใจเตน แรงเม่อื เดินผานนัท หนา หู กพ็ ลอยแดงไปดวย

331 “ง้ันกต็ ามใจ พ่ไี ปดูพี่แทนกอนนะ” อารมรสู กึ ผดิ หวงั เลก็ นอยท่นี ทั ไมไดท ัดทานแตอยา งใด “ครับ” อารม ยกเปข น้ึ บา แลวเดินออกไป อารม หยดุ จองหนาผมนิดหนง่ึ แลวกา ว ขายาวๆ ออกไปทนั ที ผมนึกดาในใจ “เดก็ บา !” นัทเกบ็ อปุ กรณข องการปลกู ผกั เขาที่ แลว เดนิ มาหาผมทตี่ รงระเบียงบาน “หิวหรอื ยัง ไหนดซู ิ ยังตวั รอ นอยมู ยั้ ” ไมพดู เปลา เอามือ มาองั ทีห่ นา ผากเบาๆ “ตวั อุนๆ อยูเลย” พอดกี บั ท่ีคณุ นายตะโกนเรียกขน้ึ “นทั ๆ จะทาํ อะไรใหแทนกินลกู ” นัทอมยมิ้ “ปะ แมเรียกละ ไปบานโนนกัน เดนิ ไหวมย้ั ครับ” ผม ยม้ิ ตอบรสู ึกอบอุนในหวั ใจ “ไหวหมด ถา มนี ายขางๆ” นทั ขาํ “งนั้ ว่งิ ตามผมเลยครับ” ผมตกใจ “เฮย !” นทั หวั เราะจนเห็นฟน ขาว “ผมลอเลน เดยี๋ วผมไปเอาไมค้าํ ยันมาให” ผมนงั่ อมยม้ิ รอ มแี ฟนเอาใจ 555555 นัทมาพรอ มไมค้ํายัน “ปะ ไปบา นโนน กัน” นทั ชว ยประคองผมใหล กุ ขนึ้ “พี่วา นายประคองพี่ไปดีกวานะ ไมต องใชไอน ห่ี รอก” นทั มองหนา นง่ิ ๆ

332 “แหะๆ พ่ีพดู อะไรผดิ หรา” นัทจมิ้ ทจี่ มกู โดงๆ ของผม “พเี่ จา เลห รเึ ปลา” ผมสา ยหนา ไปมา นัทยมิ้ ท่มี มุ ปาก ประคองพาผมเดนิ ไปบาน “เปนไงบา งพอแทน คอ ยยงั ชว่ั หรือยงั ” ผมคอ ยๆ หยอน ตัวลงนงั่ “ดีขนึ้ แลว ครบั ”. คุณนายสง ย้ิมให “จะทาํ อะไรใหพ เี่ ขากนิ ละ นทั ” นทั หนั มาตอบวา “จะทํา ขาวตมครบั แม” คณุ นายนกึ วา มอี ะไรใหท ําได บา ง “มีเน้ือหมู อยนู ะ ไงแทนจะกินขาวตมอะไรลกู ” ผมยม้ิ กรมิ่ “ขา วตม อะไรก็ไดครบั ถานัททําผมกินไดหมดครบั ” คุณนายหัวเราะ หึ หึ “แหมๆ เมื่อวานยงั งอนกนั หนาดาํ หนา แดง 55555 วนั น้ี หวานเชียว 55555” พดู จบคณุ นายกอ็ มุ นอ งโอบออกไป ปลอ ยใหผ มกับนทั อยูกนั ตามลาํ พงั ผมสังเกตวานทั มี อาการเขนิ จัดจนหนาแดง แสรงทาํ เปน เปด ตเู ย็นหาของเพอ่ื เตรียมทําขาวตม “เอาไกไหมพี่ มีไก” ผมพยกั หนา “ไดๆ ใหพ ีช่ ว ยลา งตนหอมไหม” นัทหันมาดุ “น่ังเฉยๆ ไปเลย ผมทาํ แปบ เดยี ว” ผมยังออ นไมเ ลกิ

333 “นานะ อยากชวย” นทั สง ตน หอมให “งนั้ เลือกตน หอมใหหนอ ย” ผมรับตนหอมมาถือแตไมรู วามนั ตองทําไงตอ นัทหนั มาถาม “ทําไมไมเลอื กละพี่” ผมทาํ หนาแหยๆ “เอิ่ม เลอื กยังไง” นทั หัวเราะ ใหมนั ไดแ บบนด้ี ิ ไอพี่ แทน! “งั้นเอามานี้ ผมทําเอง” นัทดงึ ตน หอมออกจากมอื ผม แลวเดด็ สว นท่ีไมตองการออก “เขาทํากนั แบบนรี้ ึ ทาํ ไมพไ่ี มเ คยรมู ากอ นเลย” นัทขํา “ไมใ ชไ มรหู รอก แตพไ่ี มไ ดสนใจไง” ผมรบี พูด “แตถ านายสอน พจี่ ะตง้ั ใจทาํ ใหด ที ี่สุด” พรอมกบั ทาํ หนา จรงิ จงั สดุ ๆ นดั หนั มามองแลว ยมิ้ “พี่แนใ จนะ” ผมพยกั หนาหงกึ ๆ “แนใ จด”ิ นทั อมยิม้ สับไกผสมกระเทียมทที่ บุ ๆ แลว สับหยาบๆ ลงในเนอื้ ไก นาํ พริกไทยปน มาโรย เหยาะนํา้ มนั หอย โรยน้ําตาลทรายลงไป นิดหนอ ย ผมน่ังดแู บบท้งึ ๆ ในการทาํ อาหารของนทั ผมเคย สงสัยและถามนทั วา หดั ทาํ มาจากไหน นัทเคยบอกวาดว ยความ ท่อี ยูหอคนเดยี ว และไมชอบทานอาหารถงุ นทั มกั ท่ีจะทาํ อาหาร กนิ เองในกลุมเพ่อื นบอ ยๆ ลูกตาลไปกนิ เปน ประจํา เมอ่ื หมอ ขาวตมเดอื ดไดที่ นทั คอยๆ ใชชอ นตักไกท ่ีสบั ละเอยี ดใสล งไป

334 ทําใหไดไกส ับเปน กอ นๆ ลงไป แลวคอยๆ ลอยขึน้ มา นทั ปรงุ รส ขาวตม แลวสงมาใหผ มชมิ ผมคอยๆ เปา แลวชิม อมื ....... รสชาติมันกลมกลอมมากกําลังดี ผมยกน้ิวโปง ให “ใชไ ดเ ลยอะ อรอยมากๆ” นทั ยม้ิ “พ่ีจะเพม่ิ อะไรอีกไหม” ผมสายหนา “ไมอะ แคน ้ีก็อรอ ยเหาะแลว” นทั ขาํ “อรอยเหาะ เลยร?ึ ” ผมรีบพยกั หนา “ไมขนาดนั้นมัง้ ” ผมสดู กล่นิ ขา วตม ทหี่ อมโชยชวนชมิ “พีห่ ิวไหม” ยังไมท นั ไดต อบทอ งเจากรรมกลบั รองลั่น “5555555 พแี่ ทนเอาอกี แลว นะ55555” ผมเอามอื ลูบ ทอ ง “ก็มันหวิ น่นี า” นทั ยม้ิ ยกหมอ ขา วตมลง ตักขา วตม ใส ชาม โรยดว ยตน หอม “พปี่ รุงรสมยั้ เปนขาวตมทรงเครอ่ื ง” ผมสา ยหนา “ไมอะ กินแบบนดี้ กี วา ” นัทวางชามลงตรงหนาของผม ผมยิ้มกริม่ แฮ! ไดกนิ ซะที “กนิ ดิ!! จอ งหนาผมทาํ ไม” ผมอมย้ิม กมลงตกั ขาวตม ใสปาก “โอวววววววว!” ผมแหกปากรอ งลั่น คายขาวตมออก แทบไมทัน “พไ่ี มไ ดเ ปา เหรอ?” นกั หนั มาถาม ผมพยกั หนา อายๆ

335 “พน่ี !ี่ ” นทั สายหนา นอยๆ ผมรบี กม หนา กมตาเปา ขาวตม ในมือ เมื่อทานอาหารเสรจ็ เรียบรอ ย นัทก็ไลใหผ มกนิ ยา “พด่ี ขี ึน้ แลว ไมตองกนิ ก็ไดม ง้ั ” นัทมองจอ งดวยสายตา คมกรบิ “พแ่ี ทน จะกินดๆี ไหม” กผ็ มไมอยากกนิ นี่นา ทาํ ไมตอง บงั คบั ดว ยนะ “เอิ่ม....ดจุ งั ” นทั ยังคงจอ งเขมง็ สง ยาให “กินเรว็ ๆ อยาเยอะ เดย๋ี วผมตอ งเคลยี รง านอกี ” ผมจาํ ใจตองรบั ยามา แลวพยายามกลนื ลงคออยา งลาํ บากยากเย็น นัทอมยมิ้ พอใจ สงนํา้ ให “กินนํ้าตามเยอะๆ” ผมทาํ ตามแตห นา ตาไมไ ดบ ง บอก วา ดเี ลย นทั กล้ันขําจนหแู ดง “แมครับ ไมตอ งเกบ็ ลางนะครบั เด๋ยี วผมจัดการเอง” ผมย้ิมแฉง “พช่ี ว ยนายนะ” นทั หนั มาดุ “ไมตอ งเลย ไปนั่งโนน !” ผมนัง่ ดูนัทเกบ็ ลางจนเสรจ็ เรยี บรอย จงึ เขา มาพยงุ ผมเพื่อพากลบั ท่พี กั “นองโอบไปไหนแลว ละ ” นัทตอบเบาๆ “นอ งโอบตดิ แม นอนกบั แมทุกวนั จะมาหาเฉพาะเวลา หิวขนม” ผมพยักหนารบั ทราบ ใชแขนขางท่ีวางคลอ งคอนัท

336 เอาไว นัทมองหนา ผมยิม้ แฉงจนเหน็ ฟน แทบครบทุกซ่ี นทั หมั่นไสศ อกบกึ๊ เขาใหท่ีอกอยางจัง “อบุ ! เจบ็ นะ นายน่ดี ุตลอด” นัทยกั ควิ้ แพลบ ลอเลยี น คนท่ไี มค อ ยพูดเนย่ี มนั ชอบลงมือเนาะ “กพ็ ชี่ อบเจาเลห น ”ิ ผมไดแ ตห ัวเราะ แหะ แหะ เพราะนัทรทู นั ตลอด เกลยี ดจริงๆ เลย แตผ มกไ็ ดแคคดิ ทาํ ไดซะทไ่ี หนกนั ออกตวั ไวกอ นนะวา ผมไมไดกลวั เมยี นะ ผม แคเ กรงใจแคน น้ั เอง “เดนิ ดิ มาจอ งหนาผมทาํ ไม ดา ผมในใจร?ึ ” ผมรบี ปฏิเสธพลั วนั “เปลาๆ ไมไ ดค ิดเลยนะ” นทั จอ งลึกเขาไปในดวงตา “แนใ จ” ผมรบี ตอบและกระตกุ แขน “แคคดิ วา ......” นทั หรตี่ ามอง “คดิ อะไร?” ผมอมยมิ้ เจาเลห เ กาคางนทั เบาๆ “หมื !” นัทคํารามดอุ ีกรอบ “แฮๆ ถานายยอม” นัทกระทงุ ยอดอกอกี รอบ แตค ราวนี้ ผมหลบ “555555 หลบได” นัทอมยิ้ม “ทะลงึ่ ! เดนิ ไดแลว อยามวั โอเ อ เรว็ ๆ” ผมอมยม้ิ มี ความสขุ กระยองกระแยงตามไป

337 “จริงๆ ไมต องใชไ มก ไ็ ดเ นาะ” นทั ไมพ ดู อะไรรวบเอวผม พาเดนิ ไปยงั บา นพกั “พี่ไปอาบนาํ้ เลย เดย๋ี วผมเตรยี มชุดนอนไวให” ผมเขา หองนํ้าทาํ กจิ ธุระจนเรยี บรอย พอออกมากพ็ บวา นทั ยนื รอสง ชุดให แลว นัทก็เขา ไป อาบน้ําบา งผมน่งั ครนุ คดิ ทเ่ี ตยี งแลว อมยิ้ม แตเสยี งขอ ความกด็ ัง ข้นึ พรอ มรูปของผมที่เปลือยครงึ่ ทอน เดง ขน้ึ มาผมควาโทรศพั ท ของนัทขนึ้ มากดดทู ันที นยั นตาวาวโรจน แลว ขอ ความหนงึ่ ก็เดง ข้นึ ตามมา “เขานอนกบั พแ่ี ลว ถาเธอยังจะรับเขาคืนไป พี่กไ็ มว า นะ ^__^” ยยั หนิงเธอนมี่ ัน นางมารรายชดั ๆ ผมคดิ ผมนง่ั รอนัทมองทป่ี ระตหู อ งน้าํ สลบั กบั จอมือถือทอี่ ยู ในมอื นทั เพิง่ จะคยุ ดีๆ กับผมแลวยยั นกี่ ส็ ง รปู มาตอกย้าํ อกี ผหู ญงิ อะไร ช่ัวรา ยทีส่ ุด!!! เทา ทผ่ี มจําได ผมไมไ ดมีอะไรกบั หลอนสกั นดิ แมแตปลายกอ ยก็วาได นทั เปดประตผู ัวะออกมา ในมอื มผี าเช็ดผมยนื เชด็ ผมทห่ี นา ประตู แตต าจองมาที่ผม “พ่แี ทนมอี ะไร” พูดจบกเ็ หลอื บตามองทีม่ อื ของผม เลกิ คว้ิ เปนคาํ ถาม “วา ไงครบั ?” ผมไดแตอาํ้ อึง้ ไมร จู ะพูดวาไง “เอิ่ม.....” นัทหรต่ี ามอง “งนั้ สง โทรศพั ทมาครับ” ผมหนาเสยี

338 “พ่ีกลัวนายโกรธ” นทั ทาํ หนานิ่งๆ ย่ืนมือมาตรงหนา “สง มาครบั ” ผมจาํ ใจยน่ื โทรศพั ทสง ให “รูปน่รี ึ หึ ห”ึ นทั หัวเราะ หึ หึ ในลําคอแลว ลบท้งิ ผมทาํ หนา สงสัย “นายไมโ กรธรึ” นัทหนั มามองหนา ผมตรงๆ เออื้ มมือมา บีบทีแ่ กมผมเบาๆ ผมทาํ หนา งง ไมเขา ใจ “ถาผมโกรธแลวมันทําใหอ ะไรดขี ึน้ บา งครบั ” ผมคดิ ตาม อืม....?นะ ก็ถูกของนทั มนั “อีกอยา งพีก่ อ็ ยกู ับผมตรงน้ี แลวจะใหผ มโกรธอะไร” ผมฟงนัทอยางทึง้ ๆ ทําไมผูชายคนนี้มีความคดิ ความอานท่ีแยบยลแบบน้ี นะ ดแู ลวเขาเขาใจโลกไปซะหมด ผดิ กบั ผมซะอีกทจี่ อมโวยวาย “พกี่ ็เหมือนกนั กลบั ไป กไ็ มตอ งไปโวยวายกบั เขาหรอก นะครบั ทําเฉยๆ ไป เดย๋ี วเขากเ็ ลกิ วุน วายไปเอง” ผมพยกั หนา แตในใจกย็ งั สงสัย นทั หนั ตัวกลับจะลกุ เดนิ ไปหยบิ ชดุ นอน แตผ า เช็ดตวั ไม เปน ใจเลยสะดดุ จนลมลงทตี่ วั ผม ผมรับรางน้ันไวเตม็ ๆ นทั พยายามลกุ ข้นึ “อบุ ! พแ่ี ทนผมขอโทษ ปลอ ยผมเถอะ” นทั ยนั อกของ ผมเอาไว

339 ผมยิ้มเจา เลห เ หลต ามองที่ผา เชด็ ตัวซ่ึงทาํ ทาจะหลดุ มิ หลดุ แล นัทปลอ ยมอื ท่ียนั อกผม ควา ผาเชด็ ตวั เพราะกลัวหลุด ผมยิม้ กรมิ่ กอดรา งนนั้ แนน นทั คําราม “กระดูกราวจริงรเึ ปลา เน่ยี หะ ! พป่ี ลาหมึก” นทั พยายามดิ้นขลกุ ขลกั ใหหลดุ จากการกอดรดั แตผ มกลับกอด แนนและนิ่ง กระซิบทีข่ างหเู บาๆ “เอ? จะดิ้นทาํ ไมนา ? ต้ังใจจะย่วั กนั ใชม ยั้ มาทําผา หลุดตรงหนาเนีย่ ” นทั ด้ินอกี “บา! ใครยัว่ กนั เลา ปลอยดิ พีป่ ลาหมกึ !” นทั สะบดั เสยี งใส ผมยงั เกยคางทไ่ี หลนนั่ “มายยยยยยยย” ผมงับทต่ี ่ิงหเู บาๆ นัทขนลุกเกลียว เกรง็ ตวั แข็ง ผมเหยยี ดยิ้มอยา งมชี ัย แขนยงั คงรัดแนน ไมปลอ ย ผม ลกุ ไลป ลายชวิ หาลดหล่นั ทีต่ ิ่งหู ลากวน ลกุ ลา้ํ สรา งความเสยี ว กระสันใหน ทั ย่ิงนกั ขนลกุ เกลียวยอดถนั ชีต้ ้ังจนแข็ง ผาเชด็ ตวั ถูกเขยี่ จนเลื่อนไหลไปกองท่ีปลายเทา เหลอื แคร างเปลือยเปลา ท่ผี มประคองกอดเอาไวใ นออ มแขน แกนกายของคนรางบางเริ่ม ชชู ันผมไลมอื ไปตามลาํ นทั สะดงุ พยายามไมใ หผมไปแตะตอง สวนนั้น “อืม....อยา ” ผมไมฟ ง อะไรท้ังนั้นเหยยี ดยิ้มลูดขนึ้ ลง เปนจงั หวะ

340 “นายมีอารมณใ หพ่ีชวยนะ” นทั บิดกายหนี “อก๊ึ กกกกอยา !” ผมเรงจังหวะใหเ รว็ ขึน้ จนไดที่ คราวนี้ผมเลื่อนกายลงตํ่า ใช ปากกบั แกนกายนนั้ ซง่ึ ผม ไมเ คยทาํ มากอนเลย นัทบดิ กายเกรง็ ขยมุ ผาปูทน่ี อนแนน จน เสน ปูดโปดทมี่ ือทง้ั สองขาง ผมใชปลายชิวหาควา นตรงปลาย แกน กายลูดไลจ นสดุ โคน นทั หายใจหอบแรง อกกระเพือ่ มแรง ตามแรงหายใจ ผมลดู ขน้ึ ลงเปน จังหวะกระชัน้ นทั กัดฟน แนน จนเปนสนั นนู เหงอื่ ผุดขนึ้ พร่ังพราย คราวน้ผี มเลอื่ นกายขน้ึ ทาบ ทบั คนรางบางเอาไว จูบทปี่ ลายจมกู โดง รัน้ ๆ อยา งเอาใจ แลว เล่ือนมาจูบออ ยองิ่ ทร่ี มิ ฝป ากบางนัน่ นทั งบั ตอบทันทเี พราะ อารมณท ่ีกระเจิดกระเจงิ นนั่ หายใจหอบถเ่ี รารอ นสดุ ๆ ผมรสู ึก ไดถึงอารมณน้นั ผมลกุ หนกั ทนั ทเี พราะโหยหาเหลือเกนิ กเ่ี ดือน แลว ทผี่ มไมไดล้ิมชิมรสนเ้ี ลย สองมอื ของเคน คลึงไปท่วั แทบทกุ ตารางนวิ้ ขย้าํ ขยไ้ี ปทุกจดุ ขบเนนไปทุกสว นทีส่ มั ผสั นทั คราง กระเสา ดวยนาํ้ เสียงทแ่ี หบพรา ผมดนั สอดปลายชวิ หาผานชอ ง ฟนของนัทเขาไป เกยี่ วกวัดปลายชวิ หาของอกี ฝายอยางยา มใจ นัทแทบหายใจไมทนั เพราะผมลกุ หนกั เหมอื นอดยากมานาน นทั ยงิ่ เขาใจวาผมไมม ีทางไปมคี วามสัมพนั ธก บั ใครแนนอน ผม แทบจะดดู กลนื คนรา งบางใหจ มหายไปเลยทีเ่ ดยี ว นัทดนั รางผม เบาๆ “อืม....ยงั ไมอ ิ่มเลย” นทั หายใจแรงๆ

341 “ผมจะบอกวา ผมเคยไมโกรธพเ่ี ลยนะ” ผมย้มิ กริ่มแลว ไมย อมใหน ทั พดู ตออีก นทั ดน้ิ ขลกุ ขลกั อีก “อืม...นายจะด้ินไปไหน” ผมกระเซา เบาๆ “ทีผ่ มเคอื ง เพราะพีไ่ มฟง ผมตะหาก” ผมหยดุ ชะงกั “หืม.....ยังไง?” ผมหยุดเริ่มจริงจงั กบั สง่ิ ทไ่ี ดยนิ “พ่ีกินอะไร ในวนั นั้น จนเปนแบบนัน้ ” ผมเลือ่ นกายลง นอนขา งๆ “แชมเปญ พกี่ นิ แชมเปญ” นทั นอนตะแคงเทาคางมอง “อืม....เปลากินเหลา เนาะ” แถมดงึ จมกู ผมบบี ผมโอด ครวญใหน าสงสาร “โอย ยยยย เจบ็ ๆ” นทั เลยเปลย่ี นจากบบี ทบุ ท่ีอกแทน “เจาเลหต ลอด มารยาสาไถ ไมม ีใครเกนิ ” ผมขํา หึ หึ “ชมใชไหม ยาวเปน ชดุ เนย่ี ” นทั หร่ตี ามอง “พจี่ ะคิดแบบน้นั ก็ไดนะ ผมไมวา!” นทั กระแทกเสยี งใส พรอมกับหนั หลังใหทนั ที ผมกอดเอวหมบั ทนั ทเี ชน กนั นัทสะดุงรู เลยวา พลาดอีกแลว “เฮย !” ผมกระซิบทหี่ เู บาๆ “นายจะรอ งทาํ ไม นายยว่ั พเี่ องนะ” นทั ดิน้ อกี คร้งั ผมกระหยม่ิ ยม้ิ ยอง งบั ท่ีลําคอเบาๆ บรรจงลากปลาย ชวิ หาอยา งจงใจ นัทขนลกุ เกรียวอยา งชว ยไมไ ด พยายามหดคอ

342 หนี ผมหวั เราะขาํ กดแขนอกี ขา งอยา งชาํ นาญ กดตรงึ จนนทั ดนิ้ หนไี มได นทั เปลงเสียงถาม “ไมก ลวั เจ็บขอ เทารึไง” ผมตอบโดยไมต อ งคดิ “มา ยยยยย” ผมเบื่อท่จี ะคยุ แลวไมอ ยากตอบคาํ ถาม อะไรแลว ผมฉกงับท่ปี ากบางนนั่ ไมปลอยใหถ ามอะไรอกี นัททํา เสียงออู ใ้ี นลาํ คอผมปลอยเวลาใหเ นิ่นนานไปแลว จากน้ี จะไม ยอมแลว ไอต วั แสบ! มือผมควานสะเปะสะปะซกุ ซน รา งเปลือย เปลา สะดงุ เมือ่ ผามอื อนุ ลูบไลผ มปลกุ เราอารมณค นรา งบางอีก ครัง้ ผมควานเคน คลึงยอดถนั เมด็ กําลงั พอเหมาะอยางถวิลหา นัทสะดุงนอ ยๆ ตามแรงเคน ยอดถนั ชชู นั ตั้งรบั การจโู จม ผม เปลี่ยนจากเคน คลงึ เปนขบเนน อยา งเยน็ ใจ ปลกุ เรา อารมณค น รา งบางจนแทบกระเจิง นทั บิดเกรง็ เสยี ววาบทีห่ นา ทองเมอื่ ยาม ทถี่ ูกขบเนน ผมพลิกรางบางน้นั ผสานแกนกายทผ่ี งาดง้ําลงไปจน สุดโคน นัทสะดุงเฮอื กตามแรงกระหน่าํ ผมผสานมอื ลงทฝี่ า มือ ของนัทเกาะกุมกนั แนน เราพากันแหวกวายในสายชลหลายตอ หลายคร้งั น้าํ ในหวยละหานแตกกระเซน็ เปน ฝอยกระจาย ผม ย้ิมรบั ความหฤหรรษทห่ี างหายมาหลายเดือนผมดืม่ ดํ่าจน เหนื่อยหอบนอนซบลงขางๆ คนรางบาง นทั นอนนิ่งๆ ทาํ ใหผ ม นึกได รบี ประคองคนรางบางใหห นั มา “นทั ๆ” ผมเรยี กนทั เบาๆ นัทปรือตามอง