จารใจรัก 2

ฉิ นเจิงกล่าว “ปี หน่ึงใส่ไม่หมดกใ็ ส่ไปอีกสองปี สองปี ยงั ใช้ไม่ หมดกค็ ่อยๆ สวมใส่” หลี่มู่ชิ งปรายตามองเซ่ียฟางหวาด้วยนัยน์ ตาเป็ น ประกาย “ข้านามาเพียงหกผืนเท่านัน้ ท่านแม่กลบั มาถึงจวน เรว็ กว่าที่คิด หลงั ทราบเร่ืองพนันจึงเลือกเคร่ืองประดบั ศีรษะ สองชุดในห้องเกบ็ ของมาด้วย บอกว่ามอบให้กบั แม่นางทิงอิน ของเจ้า นอกจากนี้หยิบหนังสือเรื่องแปลกมหศั จรรยเ์ ล่มหน่ึง จากห้องเกบ็ หนังสือมาด้วย บอกว่าไว้ผอ่ นคลายยามมีเวลาว่าง ขา้ จึงนามาด้วยพรอ้ มกนั ” “ท่านแม่ของเจ้ากลบั ถึงจวนแล้ว? เรว็ ขนาดนี้เชียวหรือ เจ้าได้ถามเร่ืองจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมาด้วยหรือไม่” ฉิ นเจิง มองเขา “แน่นอนว่าถามมาแล้ว” หลี่มชู่ ิงยิ้ม “นางว่าอย่างไร” ฉินเจิงหนังตากระตกุ “เจ้าลงมือด้วยตวั เองยงั ไม่มนั่ ใจอีกหรือ” หลี่มู่ชิงมอง เขา เมื่อเหน็ ว่าเขาฉีกยิ้มเหยียดหยามจงึ ค่อยๆ นัง่ ลงและกล่าว ว่า “ท่านแมบ่ อกว่า พวกนางไปถึงจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายไม่นาน 500

ฮองเฮากส็ ่งคนมาถ่ายทอดพระราชเสาวนียพ์ ระราชทานสมรส ด้วยเหตนุ ี้จึงไม่ต้องเป็นแมส่ ่ือให้แล้ว” ฉิ นเจิงรินชาให้เขาด้วยตวั เองถ้วยหน่ึง พลางรอให้เขา เล่าต่อ หล่ีมู่ชิงจิบชาอึกหนึ่งแล้วยิ้ม “ในเม่ือฮองเฮาทรงมีพระ ราชเสาวนีย์ก่อนก้าวหนึ่ง ถึงแม้พี่ใหญ่ของเจ้าจะเข้าวงั ไปขอ เข้าเฝ้าฮ่องเต้ พระองค์ทราบข่าวก็สายเกินไปแล้ว และก็ไม่ สามารถออกพระราชโองการต่อต้านพระราชเสาวนี ย์ของ ฮองเฮาได้ เดิมทีองค์ชายส่ีสายเลือดแท้ๆ ของฮองเฮาถูก เนรเทศไปยงั ม่อเป่ ย บดั นี้หากฮ่องเต้มีพระราชโองการขดั ขวาง พระราชเสาวนียข์ องพระนางแล้วเผยแพร่ออกไป เกรงว่าจะถกู กล่าวหาว่าฮ่องเต้กบั ฮองเฮาไม่ลงรอยกนั ซึ่งไม่เป็ นการดีต่อ ระบอบการปกครองราชสานัก ฮ่องเต้ทรงให้เกียรติฮองเฮามาก ถึงจะแบ่งความรกั คร่ึงหนึ่ งให้อีกสองตาหนักในวงั แต่ก็ยงั ทรงเป็ นฮองเฮา ขอแค่ฮ่องเต้ไม่ทรงคิดอยากปลดฮองเฮา แน่นอนว่าไม่มีทางทาเช่นนัน้ แน่ ทาได้เพียงแค่ปฏิเสธคาร้อง ขอของพ่ีชายเจา้ แล้ว” 501

“เขาไปร้องขอว่าอย่างไร คงไม่ใช่ว่าเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว ขอร้องว่าอย่าให้เขาแต่งงานกบั คุณหนูของจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายนะ” ฉินเจิงถาม “แน่นอนว่าไม่ใช่ เขาไม่ได้โง่ขนาดนัน้ แม้จะเกิดมาใน จวนอิงชินอ๋อง แต่ถึงอย่างไรกเ็ ป็ นลูกชายของอนุ ลูกชายของ อนุไปขอร้องต่อหน้าพระพกั ตรอ์ งคฮ์ ่องเต้ว่าไม่อยากแต่งงาน กบั คณุ หนูสายตรงของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย มิใช่เป็นการทาให้ เสนาบดีฝ่ ายซ้ายขายหน้าหรอื ถึงแมเ้ สนาบดีฝ่ ายซ้ายไม่เตม็ ใจ ท่ีจะยกลูกสาวให้แต่งงานกบั เขาแต่กต็ ้องโมโหแน่” หลี่มู่ชิงใช้ น้าเสียงสบายๆ ราวกบั พดู คยุ เร่ืองราวทวั่ ไปในชีวิตประจาวนั “เขาไปขอร้องให้ฮ่องเต้พระราชทานสมรสกบั คณุ หนูแห่งจวน จงหย่งโหว” นัยน์ตาของฉิ นเจิงพลนั เยือกเยน็ ในทนั ที “จวนจงหย่ง โหวมีคณุ หนูเพียงคนเดียว เขาอยากแต่งงานกบั ใคร” หลี่มู่ชิงมองเขาแวบหน่ึง “ในเมื่อจงหย่งโหวมีคุณหนู เพียงคนเดียว คนที่เขาร้องขอจะแต่งงานด้วยกค็ ือคนผนู้ ัน้ แม้ ตระกลู เซ่ียจะเป็ นตระกลู ใหญ่ แต่กเ็ รียกได้ว่าเป็ นครอบครวั หน่ึงของจวนจงหย่งโหวเท่านัน้ จวนของญาติพ่ีน้องสายรองก็ 502

ถกู เรียกว่าจวนเซี่ยอย่างคลุมเครือ คนที่เขาขอจะแต่งงานด้วย จึงไม่ใช่คณุ หนูเซี่ย แต่เป็นคณุ หนูของจวนจงหย่งโหว” ทุกคนล้วนทราบดีว่าคุณหนูตระกลู เซ่ียมีมากมาย แต่ คณุ หนูของจวนจงหย่งโหวมีเพียงผเู้ ดียว “ลูกอนุคนหนึ่ งอย่างเขาคู่ควรรึ! ไม่รู้จักฐานะของ ตวั เอง!” น้าเสียงของฉินเจิงตวาดออกมาด้วยความเยือกเยน็ หล่ีม่ชู ิงพิจารณามองสีหน้าของเขาแล้ววิเคราะหอ์ ย่างใจ เยน็ “แม้ฐานะของเขาจะไม่เหมาะสมกบั คณุ หนูของจวนจงหย่ง โหว แต่คณุ หนูของจงหย่งโหวมกั จะล้มหมอนนอนเส่ือตลอดทงั้ ปี หลายปี มานี้จึงไม่ได้ออกมาข้างนอกเลย ว่ากนั ว่าขนาดใน ลานของเรือนตวั เองยงั ไม่สามารถก้าวออกมาได้ อีกทงั้ ยงั ไป แสดงความเคารพต่อจงหย่งโหวเพียงเดือนละครงั้ เท่านัน้ ทุก ครงั้ ที่ไปทาความเคารพยงั ต้องคลุมผ้าคลุมหน้าหนาๆ เอาไว้ เพ่ือป้องกนั ลม ทุกวนั ภายในเรือนกอ็ บอวลไปด้วยกลิ่นยาทวั่ สารทิศ อย่าว่าแต่คนในเมอื งหลวงจะไม่เคยเหน็ นางเลย แมแ้ ต่ คนที่เคยเหน็ หน้านางในจวนจงหย่งโหวนับว่ามีน้อยมาก ด้วย ร่างกายที่อ่อนแอเช่นนี้ บดั นี้มีคนรอ้ งขอจะแต่งงานด้วย ถึงแม้ ร่างกายจะอ่อนแอเกินไป แต่จะไม่ เหมาะสมกนั ได้อย่างไร แม้ เ ขาจะ เป็นลูกชายของอนุ แต่บดั นี้กเ็ ป็ นขนุ นางของราชสานัก 503

มี อิ งชิ นอ๋องคอยประคับประคองถึงแม้การไปขอให้ ฮ่ องเต้ พระราชทานสมรสให้ออกจะเกินเลยไปสกั นิ ด แต่ก็ไม่ถือว่า เกินไป หากไม่ใช่เพราะฮองเฮาส่งคนไปท่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย เพ่ือถ่ายทอดพระราชเสาวนียก์ ่อนก้าวหนึ่ง ไม่แน่ว่าเร่ืองการ พระราชทานสมรสให้เขาอาจจะสาเรจ็ ไปแล้ว” นเจิงแค่นเสียงหวั เราะ “เขาวางแผนมาเป็ นอย่างดี ไม่ ล่วงเกินเสนาบดีฝ่ ายซ้าย แต่ยงั ดึงจงหย่งโหวเข้ามาเกี่ยวพนั ด้วย ให้จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายปะทะกบั จวนจงหย่งโหว หาก สาเรจ็ เขาก็จะเล่ียงจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้ แต่ถ้าหากว่าไม่ สาเรจ็ กไ็ ม่เกิดความผิดพลาดใดๆ คณุ หนูแห่งจวนจงหย่งโหว ไม่ใช่ว่าใครกส็ ามารถแต่งงานด้วยได้ง่ายๆ ไม่ว่าซ้ายหรือขวา ล้วนแต่เป็นสตรีสงู ส่งของตระกลู สงู ศกั ด์ิทงั้ สิ้น” หลี่มู่ชิ งพยักหน้ าแล้วกล่าวอย่างจริงใจว่า “เจ้าเป็ น ปฏิปักษ์กบั อิงชินออ๋ งมาตลอดหลายปี ตอนนี้รแู้ ล้วใช่ไหมว่าไม่ เป็นผลดีต่อตวั เจา้ เลยน่ะ” “เป็นปฏิปักษ์กบั เขาแล้วอย่างไร” ฉินเจิงไม่ได้ใส่ใจ 504

“เขาผิดหวงั ในตวั เจ้า เพราะการกระตุ้นของเจ้ายิ่งทาให้ เขาพยายามอปุ ถมั ภค์ า้ ชูลูกชายคนโตจากอนุผนู้ ี้มากขึน้ แม้อิง ชินออ๋ งอยากให้ฉินห้าวมองการณ์ไกล เม่ือออกจากไปจวนอ๋องกย็ งั สามารถยืนด้วยตวั เองได้ แต่ฉิ นห้าวล่ะ ได้รบั การชี้แนะสงั่ สอนมานาน เรียนร้สู ิ่งต่างๆ มากมายทงั้ ส่ิงที่ควรและไม่ควรเรียนกเ็ รียนมนั ทงั้ หมด ในเม่ือ มีพ่อคนเดียวกนั เกิดมาในจวนอ๋อง เขาจะยอมถอยให้หรือ ไม่ได้มีความคิดท่ีจะแย่งชิงตาแหน่งในภายหลงั แน่หรือ” หล่ีมู่ ชิงถอนหายใจ “อิงชินอ๋องดีทุกเรื่อง มีแค่เรื่องนี้เท่านัน้ ท่ีทาผิด เลอะเลือน” ฉินเจิงถากถาง “ถอยให้รึ? เดิมทีกไ็ ม่ใช่เขาอยู่แล้ว แถม ยงั ไมไ่ ด้กาหนดเอาไว้ จะมาถอยให้ได้อย่างไร” “เกรงว่าเขาจะไม่ได้คิดเช่นนี้!” หลี่มู่ชิงจิบชาอีกอึกหนึ่ง “แม้เขาจะเป็นลกู ของอนุ แต่กเ็ ป็นลกู ชายคนโต” ฉิ นเจิงวางถ้วยชากระทบกบั โต๊ะจนเกิดเสียงดงั พลาง กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แต่โบราณมาสายเลือดหลกั ย่อมมา ก่อนบุตรคนโตเสมอ นอกเสียจากเขาจะฆ่าข้า แต่เขาไม่มี ความสามารถนี้หรอก” 505

หลี่มชู่ ิงยิ้มแล้วไม่ได้พดู ถึงประเดน็ นี้อีก “อนั ท่ีจริงตอนท่ี ฉิ นห้าวไปขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้นัน้ ยงั ไม่สายเกินไป แต่ฮองเฮา ทราบข่าวก่อนหน้าเพียงก้าวหน่ึง ทงั้ ยงั บงั เอิญว่าวนั นี้ฮ่องเต้ไม่ เพียงเรียกแค่อิงชินอ๋อง จงหย่งโหว หย่งคงั โหว และเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายและขวาเท่านัน้ แม้แต่ขนุ นางทงั้ หกกรมกถ็ กู เรียกมา หารือราชการทงั้ สิ้น เขาถกู ขวางเอาไว้ที่ข้างนอกตาหนักกลาง รอสกั พกั หนึ่งจึงถกู เรียกเข้าเฝ้า ขณะท่ีกาลงั จะเอ่ยปากขอร้อง ฮ่องเต้ยงั หารือกบั จงหย่งโหวไม่เสรจ็ กไ็ ด้ยินว่าฮองเฮามีพระ ราชเสาวนี ย์แก่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย เพียงแค่นั้นก็จบสิ้น แล้ว” 506

46-4 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา “เรียกคนเหล่านี้เข้าวงั มีเร่ืองใหญ่อะไรเกิดขึ้น” ฉิ นเจิง ถามอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก “เจ้าน่าจะทราบข่าวที่เขาไร้นามถกู ทาลาย” หลี่ม่ชู ิงมอง เขา “กพ็ อรมู้ าบา้ ง” ฉินเจิงพยกั หน้า หล่ีมู่ชิ งจ้องมองเขาแวบหน่ึ งก่อนจะนวดคลึงหน้ าผาก แล้วกล่าวอย่างไร้รอยยิ้ม “ข้าเดาว่าเจ้ากน็ ่าจะทราบก่อนแล้ว แต่กจ็ งใจปิ ดบงั เอาไว้ แม้แต่กบั พวกเรากย็ งั ปิ ดบงั คร่ึงเดือน ก่อนที่เจ้าต้องการออกเดินทางไปยงั ม่อเป่ ยกเ็ ป็ นเพราะเรื่องนี้ ใช่หรอื ไม่” “อืม เรื่องนัน้ กม็ ีส่วนเพียงเลก็ น้อยเท่านัน้ ” ฉิ นเจิงไม่ได้ ตอบมากความ หล่ีมู่ชิงก็ไม่ได้บงั คับให้เขาอธิ บายพลางกล่าวอย่าง นุ่มนวล “ข่าวเขาไร้นามถกู ทาลายแพร่กระจายออกไป ว่ากนั ว่าองค์ชายสี่ไปถึงเขาไร้นามเม่ือไม่นานมานี้ ที่นัน่ ถกู ทาลาย ราบเป็ นหน้ากลองแล้วจึงไม่มีสถานท่ีให้หยุดพกั เขาจึงได้แต่ 507

พกั อยู่ในกองทพั ป้องกนั พรมแดนของนายพลอู่เว่ยแล้วรอให้ ฮ่องเต้ออกคาสงั่ ในเมืองหลวง จวนใดบา้ งจะไม่มีสายลบั ไว้สืบ ข่าวคราวข้างนอก ด้วยเหตนุ ี้ ข่าวเขาไร้นามถกู ทาลายลงจึงไม่ สามารถปิ ดบงั เอาไว้ได้อีก” “เขาไร้นามดารงอยู่ได้มาถึงสองร้อยแปดสิบปี ควรจะ ถกู ทาลายลงได้แล้ว” ฉินเจิงกล่าว หล่ีมู่ชิงยกกาน้าชาขึ้นมาเท “หากฮ่องเต้ทรงได้ยินเข้า เจ้าคงจบสิ้นแน่แล้ว” ฉิ นเจิงกระตุกริมฝี ปากพลางนึกคิดบางอย่าง พริบตา เดียวกย็ ินดีขึ้นมา ยิ้มว่า “เดิมทีเสดจ็ อาต้องการปิ ดบงั เอาไว้ รอจนสายลบั สืบความมาได้จึงค่อยตดั สินชี้ขาดอีกที บดั นี้ผา่ น ไปไม่ถึงคร่ึงเดือนกถ็ กู เปิ ดโปงออกมาเสียแล้ว เขาร้จู กั บรรดา ขุนนางของตัวเองดีว่าแข็งแกร่งเพียงใด ไม่รู้ว่าจะตอบโต้ อย่างไร” “ในพระทัยของฮ่องเต้คงไม่สบายนัก แต่สิ่ งที่ทาให้ พระองคป์ วดหวั มากที่สุดตอนนี้เกรงว่าจะเป็ นปัญหาขององค์ ชายสี่ฉินอวี้” หล่ีมชู่ ิงกล่าว “เขาไรน้ ามถกู ทาลายลงแล้ว ฉินอวี้ 508

ไม่สามารถไปฝึ กฝนในสถานที่เยี่ยงนรกเช่นนั้นได้อีก หาก เรียกเขากลบั มา พวกเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกค็ งจะไม่ยอม” “กว่าพวกนัน้ ทาให้เขาถกู เนรเทศออกไปได้นัน้ ไมง่ า่ ย จะ เหน็ ด้วยที่จะให้เขากลบั มาคงพิลึกพิลนั่ แล้ว” ฉิ นเจิงกล่าวเสียง เยน็ “เจ้าคอยดูเถอะ ไม่เกินวนั พร่งุ นี้ เกรงว่าจะมีข่าวลือแพร่ ออกไปว่าองค์ชายสี่เป็ นผ้ทู าลายเขาไร้นาม เสนาบดีฝ่ ายซ้าย และคนอื่นๆ คงจะขอให้มีพระราชโองการให้ลงโทษเขาอย่าง เดด็ ขาด ดงั นัน้ ถึงเขาคิดจะกลบั เมืองหลวงคงไม่งา่ ยขนาดนัน้ ” “ดงั นัน้ เพราะเจ้าคาดการณ์ถึงจดุ นี้ได้ จึงนาคาพดู นี้ไป โน้ มน้ าวฮองเฮาเพ่ือให้ช่วยออกพระราชเสาวนี ย์แก่จวน เสนาบดีฝ่ ายซ้ายอย่างนัน้ หรอื ” หล่ีมชู่ ิงถาม “เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกดดนั ให้ฉิ นอวี้ถกู เนรเทศออกไป ฮองเฮาต้องข่มความกริ้วที่มีต่อจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเอาไว้ ข้า แค่ให้โอกาสพระนางได้แก้แค้น” ฉินเจิงพิงเก้าอี้อย่างเฉยเมย “หลายปี มานี้ทาให้ข้าร้วู ่า ทาให้ใครไม่พอใจกไ็ ด้แต่ต้อง ไม่ใช่เจ้าเป็ นอนั ขาด” หล่ีมู่ชิงลุกขึ้น “เกรงว่าอิงชินอ๋องใกล้จะ กลบั มาแล้ว และต้องมาหาเจ้าอย่างแน่นอน ละครฉากนี้ข้าไม่ อยากดู ลาล่ะ” 509

“กลบั ดีๆ! ข้าไมส่ ่งนะ” ฉินเจิงโบกมอื “ข้าส่งของมาให้เจ้ามากมาย วนั หน้าเจ้าจะเลี้ยงข้าวข้า ใช่หรอื ไม่” หล่ีมชู่ ิงปรายตามองเซ่ียฟางหวาพลางถาม “ถา้ นางแยกแยะเกลอื กบั น้าตาลได้เม่อื ใด ข้าจะเลี้ยงเจา้ หน่ึงมอื้ ” ฉินเจิงตอบอย่างใจกว้าง “ท่ีแท้กเ็ ป็นเช่นนี้!” หลี่ม่ชู ิงพลนั ยิ้มออกมา “พดู แล้วไม่คืนคา” ฉิ นเจิงตบลงบนโต๊ะสองครงั้ ถือเป็ น การให้สญั ญา หลี่มู่ชิงออกไปจากห้อง เดก็ รบั ใช้สองคนท่ียืนรออยู่ข้าง นอกรีบเดินตามไปทนั ทีเมื่อเขาออกมา ไม่นานนักกอ็ อกจาก เรอื นลวั่ เหมย ทงั้ สองคุยกบั โดยไม่ได้สนใจเซี่ยฟางหวา หลี่มู่ชิงคล้าย จะไมม่ ีความเหน็ ใดๆ แล้วพดู คยุ กบั ฉินเจิงอย่นู านสองนานราว กบั ไม่มีคนอื่นอยู่ตรงนี้ เซี่ยฟางหวาจึงได้ยินชดั เจนไม่ตกหล่น เลยสกั คา 510

เขาไร้นามถกู ทาลายไปแล้ว วนั หนึ่งเมื่อปิ ดไว้ไม่ ได้ก็ ต้องร้กู นั ไปทวั่ นี่ เป็ นสิ่ งที่นางคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าอยู่ก่อน แล้ว แม้ฮ่องเต้จะยิ่งใหญ่เท่าผืนฟ้ า แต่ลูกหลานประชาชน มากเกินไป ขุนนางกม็ ีเยอะเกินไป ขุนนางที่มีความสามารถ และอ านาจกม็ ีเยอะ จึงปิ ดบงั ได้เพียงแค่ระยะเวลาหน่ึงเท่านัน้ ไม่สามารถปิ ดบงั ได้ตลอดไป นี่เป็นเรอ่ื งปกติ ภายในระยะเวลาคร่ึงเดือน คนท่ีฮ่องเต้ส่งไปสืบความที่ เขาไร้นามขี่ม้าเรว็ ท่ีสุดทงั้ วนั ทงั้ คืนเพื่อเร่งการเดินทางให้เรว็ ขึน้ เกรงว่าจะเพิ่งไปถงึ เช่นกนั หากวนั พรงุ่ นี้ภายนอกมีข่าวเผยแพรอ่ อกไปว่าองคช์ ายส่ี ฉิ นอวี้พิชิตเขาไร้นามได้ กค็ งปลุกปัน่ บรรดาขนุ นางชัน้ ผ้ใู หญ่ ให้ทาการบางอย่างได้ อย่างเช่นบอกว่า บดั นี้เขาพิชิตเขาไร้ นามท่ีอยู่เบอื้ งหลงั ราชสานักได้ วนั ข้างหน้านับประสาอะไรกบั อานาจขององค์ฮ่ องเต้ ฮ่ องเต้ จะตัดสิ นใจอย่างไรนะ ฆ่าเขา? 511

เกรงว่าจะไม่ได้! ฮ่องเต้ไม่ได้ถึงขนาดว่าจะสมองเลอะ เ ลื อ น เ ข า ยัง ไ ม่ ไ ด้ ไ ป ถึ ง ขั้น นั้น แ ล ะ ก็ ไ ม่ ไ ด้ โ ง่ เ ข ล า ให้เขากลบั เมอื งหลวง? เสนาบดีฝ่ ายซ้ายต้องเป็ นแกนนาคนหมู่มากในการ ต่อต้านอย่างแน่นอน “กาลงั คิดอะไรอยู่ นึกถึงฉิ นอวี้?” ฉิ นเจิงจ้องนางพลาง ถาม เซี่ยฟางหวาเหลอื บมองเขาแล้วพยกั หน้า ฉิ นเจิงหวั เราะเยาะ “เขามีอะไรดีถึงต้องนึกถึง รูปร่าง นิ สยั คล้ายกบั ผ้หู ญิง จะทาอะไรกอ็ ่อนแอยืดยาด มิฉะนัน้ จะถกู ไล่ออกไปจากเมืองหลวงหรือ ถึงแม้จะตายที่ม่อเป่ ย ข้าก็ไม่ เสียดายชีวิตเขาแม้แต่น้อย” เซ่ียฟางหวามองเขา ไม่ใช่ว่าฉิ นอวี้แค่แย่งแม่ครัว ทาอาหารไปจากเขาหรือ ถึงกบั ต้องเคียดแค้นจนปรารถนาให้ เขาตายให้ได้เชียว? ฉิ นเจิงมองลึกเข้าไปในตาของนาง “ตอนสิบขวบ เจ้า อาวาสวดั ฝ่ าฝอซ่ือเคยดดู วงชะตาให้ข้ากบั เขาพร้อมกนั กล่าว 512

ว่าวันข้างหน้ าเราทัง้ คู่จะแย่งภรรยาคนเดียวกัน เจ้าว่าข้า สมควรปรารถนาให้เขาตายหรอื ไม่” เซ่ียฟางหวาอึ้งไป หากเคียดแค้นท่ี แย่งภรรยาไปก็ สมควรท่ีจะปรารถนาให้ เขาตาย แต่ก็ ไม่ควรปรารถนาเรว็ ขนาดนี้มิใช่หรอื “ดงั นัน้ จะให้ดีเขาควรไปให้ไกลจากข้า จะตายกไ็ ปตาย ไกลๆ อย่าได้มาปรากฏตวั ต่อหน้าข้าอีกตลอดกาล” ฉิ นเจิงกดั ฟันพดู เซ่ียฟางหวาไม่มีอะไรจะกล่าวต่อเขาจึงหนั ไปเติมฟื นใน เตาผิง ฉิ นเจิงใช้อานาจบาตรใหญ่เช่นนี้ ทาการใดกไ็ ม่เบามือ ให้เลยแม้แต่น้อย ส่วนฉิ นอวี้หากนิ สยั คล้ายผ้หู ญิงอย่างที่เขา ว่า ทาการอ่อนแอยืดยาด นิ สยั ของพวกเขาทงั้ สองกแ็ ตกต่าง กนั โดยสิ้นเชิง จะมาชอบผ้หู ญิงคนเดียวกนั ในเวลาเดียวกนั ได้ อย่างไร แต่กไ็ ม่ใช่เรอื่ งที่นางควรจะสนใจ! 513

“ทงั้ ชีวิตนี้ของเจ้าเป็นคนของข้าแล้ว หากวนั ข้างหน้าได้ พบกบั ฉิ นอวี้ ไม่อนุญาตให้ชอบเขา เข้าใจหรือไม่” ฉิ นเจิงมอง นางพลางสงั่ ห้ามด้วยน้าเสียงเดด็ ขาด เซี่ยฟางหวาทาเป็ นไม่ได้ยิน ฉิ นเจิงเห็นสีหน้านางจึงกล่าวเสียงเยน็ “แม้เจ้าจะชอบ เขากท็ าอะไรไม่ได้ ข้ากจ็ ะยงั ขงั เจ้าเอาไว้ในเรือนนี้เหมือนเดิม หากเขาคิดจะมาแย่ง ข้ากจ็ ะเดด็ หวั เขา หากเจ้าคิดจะหนี ข้าจะ ตดั แขนตดั ขาของเจา้ ทิ้ง” เซ่ี ยฟางหวาคิ ดว่าคนผู้นี้ ต่ างหากท่ี มี อาการเสี ยสติ ที่ แท้จริงและควรได้รบั การรกั ษาเป็นอย่างดี “จาคาข้าเอาไว้!” ฉินเจิงจ้องมอง เซ่ียฟางหวามองเขาแวบหน่ึง พระชายาอิงชินอ๋องมีนิ สยั ที่อ่อนโยนขนาดนัน้ เหตใุ ดจงึ ให้กาเนิ ดลูกชายท่ีดีแต่ใช้อานาจ เผดจ็ การเช่นนี้ได้ ฉิ นเจิ งเห็นว่านางเข้าใจแล้วก็ เผยรอยยิ้มออกมา จากนัน้ กห็ ลบั ตาพิงพนักเก้าอี้ เพ่ือพกั ผ่อน แสงอาทิตยท์ ่ีสาด 514

กระทบลูกกรงหน้าต่างทาให้เกิดเป็นเงาทาบทบั บนใบหน้าของ เขา เซ่ียฟางหวาคิดว่าไมค่ วรมองคนจากภายนอกจริงๆ เช่น ฉิ นเจิงในตอนนี้ ท่าทางอนั สงบนัน้ ช่างเหมาะสมกบั คณุ ชายสูง ศกั ด์ิที่ความงดงามมารวมตวั กนั ยากจะพบพานกบั อปุ สรรคใด ใด แต่ไหนเลยจะรวู้ ่าภายในตวั ของเขามีผีร้ายรา้ ยที่เตม็ ไปด้วย ความโกรธอาศยั อยู่ ขณะนางเบะปาก เสียงฝี เท้าหนักแน่นที่เดินมาอย่างเร่ง รีบกด็ งั แว่วมาแต่ไกล แสดงให้เหน็ ว่าผ้มู าเยือนนัน้ เตม็ ไปด้วย ความโกรธ เป็นอย่างที่หลี่ม่ชู ิงคาดไว้มิผิด อิงชินออ๋ งมาเยือน! เซ่ียฟางหวาลุกขึ้นหมายจะเดินเข้าไปในห้องในสุด นาง ไม่อยากดสู องพ่อลกู ทะเลาะกนั จะได้ไมโ่ ดนลกู หลงไปด้วย “เดินไปไหน หาท่ีนัง่ ให้เรียบร้อย!” ฉิ นเจิงยงั คงหลบั ตา อยู่ รบั รกู้ ารกระทาของเซี่ยฟางหวาจงึ เอ่ยห้าม เซี่ยฟางหวาชะงกั เท้าพลางมองออกไปข้างนอก ท้องฟ้า แจ่มใสเมื่อคร่มู ืดครึ้มในฉับพลนั เกลด็ หิมะเลก็ ๆ ค่อยๆ ร่วง 515

หล่นปลิวลงมาทันที อิงชิ นอ๋องฝ่ าเกล็ดหิ มะมุ่งตรงเข้ามา ภายในเรือน นางยกม้านัง่ ตวั เลก็ มาวางไว้ข้างๆ เตาผิงแล้วนัง่ ลง แม้นางจะไม่กลวั แต่กไ็ ม่อยากถกู แช่แขง็ ระหว่างดลู ะคร ฉากนี้ จงึ จาเป็นต้องให้รา่ งกายอบอ่นุ สกั หน่อย ไม่นานอิงชินอ๋องกม็ าถึงประตูก่อนจะเลิกม่านออกจน เกิดเสียงดงั เขามองเหน็ ฉิ นเจิงท่ีกาลงั หลบั ตาพกั ผ่อนพิงพนัก เก้าอี้อย่างเกียจคร้านก่อน จากนัน้ ความโกรธกร็ ะเบิดออกมา ทนั ที “ฉินเจิง เจา้ ทาเรอ่ื งงามหน้าอะไรเอาไว!้ ” 516

46-5 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา “ท่านพ่อ กลางวนั แสกๆ หากข้าจะทาเรื่องอะไรดีๆ กค็ ง จะปิ ดประตูมิดชิดกบั ทิงอินของข้าแล้ว จะยอมให้ท่านถลนั เข้า มาง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร” ฉินเจิงลืมตา เซี่ยฟางหวาเกือบจะกระอกั เลือดเมื่อได้ยินถ้อยคาเม่ือ ครู่ เขายงั มีความเป็นคนอยู่หรือไม่ถึงได้พดู จาหยาบคายเช่นนี้ ออกมา อิงชินอ๋องราวกบั โดนตอกหน้าหงาย เวลานี้จึงเหน็ เซี่ย ฟางหวาที่นัง่ อยู่ข้างเตาผิงจึงตวดั มือใส่นางอย่างรนุ แรง “เจ้า ไสหวั ออกไป!” เซ่ียฟางหวาถกู ลมวบู หน่ึงท่ีเกิดจากการตวดั มือของเขา พดั เข้าใส่จนทาให้ป่ิ นไข่มุกที่ปักบนผมดาขลบั ตกลงบนพรม ผ้าไหมแพรต่วนบนร่างกป็ ลิวสะบดั แม้แต่แขนเสื้อยงั ไหวตาม ส่วนรา่ งกายของนางกลบั ยงั นัง่ อย่อู ย่างมนั่ คง ราชสานั กหนานฉิ นสื บทอดต่ อกันรุ่นสู่รุ่นต่ างมี การศึกษาและการต่อสู้ล้ าเลิศ ฮ่องเต้ลูกหลานราชนิ กลุ แต่ละ 517

ยคุ ต่างได้รบั การเรียนหนังสือและการต่อสู้ ดงั นัน้ จงึ ดารงอยู่มา ได้ถงึ สองรอ้ ยเจด็ สิบแปดปี ไม่เส่ือมถอย อิงชินอ๋องมีวิชาต่อสู้อย่างแน่นอน แถมยงั มีฝี มืออีกด้วย ดงั นัน้ การโจมตีเมอ่ื ครจู่ ึงต้องใช้ความแขง็ แกรง่ อย่างมาก แต่สิ่งที่ทาให้เขาแปลกใจคือ สตรีท่ีดอู ่อนแอบอบบางถกู การโจมตีเม่ือครู่ไม่เพียงแต่ไม่ตกลงจากม้านัง่ แต่ยงั นัง่ อยู่ อย่างมนั่ คงได้ ยิ่งไปกว่านัน้ ใบหน้ากลบั เรียบเฉย ไม่แม้แต่จะ ตกใจกลวั หรอื ลกุ ลี้ลกุ ลนเลยแมแ้ ต่น้อย ความโกรธของอิงชินอ๋องหยุดชะงกั และอดไม่ได้ที่จะ พิจารณามองเซี่ยฟางหวาอย่างละเอียด ครงั้ นี้ย่ิงจ้องมองลึกลง ไปในดวงตาของนางอย่างไมป่ ิ ดบงั เซี่ยฟางหวาค่อยๆ ขยบั ลูกตาเลก็ น้อย พลางคิดถึงครา ก่อนที่อิงชินอ๋องมาเรือนลวั่ เหมย เขาก็จ้องมองตาของนาง เช่นนี้เหมือนกนั บดั นี้ไม่รู้ว่าในดวงตาคู่นัน้ กาลงั คิดอะไรอยู่ นางก้มศีรษะหลบตา ไมอ่ ยากให้เขาเจาะลึกไปมากกว่านี้อีก “ท่านพ่อ ได้สติแล้วหรือ ท่านมีพระชายาอยู่แล้ว อีกทงั้ ยงั มีชายารองอีกสองท่าน อนุภรรยาสี่ท่าน ไหนจะสาวใช้อีก 518

สามคน ลูกชายคนโตอายุสิบเก้า ลูกชายคนรองปี หน้าอายุสิบ เจด็ ลูกสาวคนโตแต่งงานออกไปแล้วหน่ึงคน ลูกสาวคนรอง อาศยั อยู่ในวงั กใ็ กล้ถึงวยั ปักป่ิ น ลูกสาวคนที่สามอายุสิบสอง ลูกสาวคนที่ส่ีอายุเก้าขวบ ลูกสาวคนที่ห้าเพิ่งจะห้าขวบเท่านัน้ อายปุ นู นี้แล้วยงั จอ้ งมองหญิงรบั ใช้ข้างกายของลูกชายอีก ท่าน คิดว่าสมควรแล้วหรือ” ฉิ นเจิงหยิบวตั ถบุ างอย่างบนโตะ๊ ขึน้ มา โบกแกว่งหน้าอิงชินอ๋อง อิงชินอ๋องได้สติ สิ่งที่ฉิ นเจิงหยิบมาโบกอยู่เบือ้ งหน้าคือ ไม้ขนไก่ปัดฝ่ นุ ไว้ใช้ทาความสะอาดห้อง ทนั ใดนัน้ คิ้วกต็ งั้ ตรง แล้วกล่าวด้วยความโมโห “พูดอะไรของเจ้า! ข้าเพียงรู้สึกว่า นางคล้ายกบั ใครบางคน” เซี่ยฟางหวาชะงกั “ใครหรือ” ฉินเจิงเลิกคิ้ว อิงชินอ๋องลงั เลครหู่ น่ึง “นาง…” “ช่างเถอะ ข้าไมอ่ ยากร้แู ล้ว กค็ งเป็นเพียงเรอื่ งสมยั หนุ่ม ที่ท่านเอาแต่ใช้ชีวิตตามใจตวั เองอย่างไรส้ าระเท่านัน้ ” 519

ฉิ นเจิงวางไม้ขนไก่ปัดฝ่ นุ แล้วเตือนว่า “ท่านเหน็ ชดั เจน แล้ว ทิงอินของข้าเพ่ิงจะอายุสิบห้า เป็ นลูกสาวของท่านยงั ได้ เลย ไม่ใช่คนที่ท่านคิดหรอก อีกทงั้ ยงั เป็ นเพียงหญิงใบ้ท่ีตาม รบั ใช้คณะตระกลู เฉียนกเ็ ท่านัน้ ท่านอย่าสนใจนางเลย หรือ หากท่านกล้า ลกู กจ็ ะไม่เกรงใจ” ความโกรธของอิงชินอ๋องถกู กระตุ้นออกมาได้สาเรจ็ “ในใจเจา้ เจ้าคงคิดว่าข้าเป็นพ่อท่ีบา้ กามมากสินะ” ฉินเจิงยกั ไหล่ “ลกู กไ็ ม่ได้อยากคิดเช่นนัน้ แต่ท่านคิดว่า ข้าควรคิดเช่นไร สถานเริงรมย์ท่านไม่เคยไปแน่หรือ หอนาง โลมท่านไม่เคยไปพกั หรือ นางโลมพวกนัน้ ท่านไม่เคยโอบกอด หรือ นอกจากพระชายา ท่านไม่เคยแต่งตงั้ บรรดาชายารอง หรืออนุภรรยาพวกนัน้ หรอื ” อิงชินอ๋องอ้าปากค้างแล้วพูดอะไรไม่ออกเลยสกั คา ได้ แต่ถลึงตามองฉิ นเจิง “ท่านแม่ข้าใกล้จะกลบั จากจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายแล้ว ท่านรีบออกไปต้อนรบั นางเสียดีกว่า! เพื่อตระกลู ของท่าน นาง จึงลาบากเพื่อท่านมามาก วนั ทงั้ วนั เอาแต่ว่นุ วายกบั การดแู ล เรื่องต่างๆ ภายในจวน ทัง้ ยงั ช่วยท่านดูแลลูกสาวของท่าน 520

หวั ใจที่แตกสลายคงลาบากมากพอแล้ว ท่านไม่เหน็ หรือว่าข้าง นอกหิมะตก นางออกไปทงั้ ท่ียงั แต่งกายบางๆ ท่านรีบนาเสื้อ คลุมที่นางชอบสวมใส่ไปปลอบประโลมนางมิดีกว่าหรือ ไม่แน่ ว่าพอนางเห็นท่าน อาจจะกลืนความทุกข์ทรมานและหยาด น้าตากลบั เข้าไปแล้วเอาอกเอาใจท่านกไ็ ด้” ฉินเจิงปัดมอื ไล่ อิงชินอ๋องมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วชะงกั ไปคร่หู น่ึง เมื่อคร่ตู อนท่ีเขามานัน้ ไม่ทนั ได้สงั เกต บดั นี้หิมะไม่ตกปรอยๆ อีกต่อไปแล้วแต่กลบั ตกลงมากอย่างหนัก “ว่าอย่างไร ท่านไม่อยากออกไปรอรบั แม่ข้าหรือ” ฉิ น เจิงเหน็ เขาไม่ขยบั “ท่านไม่ไปกไ็ ม่เป็นไร แม่ข้าหนาวสกั หน่อย คงไม่เป็ นไร แต่ความคบั แค้นในตวั นางมีอยู่ทุนเดิม เม่ือกลบั ถึงจวนส่ิงแรกท่ีทาคือมาดวู ่าลูกชายนางเป็ นอย่างไรบ้าง หาก มาเหน็ เข้าว่าท่านรงั แกข้าอีกแล้วล่ะก็ จจุ๊ …ุ๊ ” อิงชินอ๋องขมวดคิ้วพลางมองฉิ นเจิง เขาข่มความโกรธท่ี ปะทขุ ึน้ มาเอาไว้ เซี่ยฟางหวารู้สึกสงสารอิงชินอ๋องเลก็ น้อย ให้กาเนิ ดลูก ชายเช่นฉินเจิงออกมาถอื เป็นความโชครา้ ยของเขา 521

สกั คร่ใู หญ่ต่อมา อิงชินอ๋องจึงกล่าวด้วยความโกรธกบั ฉิ นเจิงว่า “เจ้าดูถกู พ่ีใหญ่ของเจ้า คิดว่าข้าลาเอียง ถึงจะหา เรอื่ งเดือดรอ้ นมากแค่ไหนให้เขากเ็ ท่านัน้ ถึงอย่างไรเขากบั เจ้า กเ็ ป็ นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า เจ้าจะให้เขาแต่งงานกบั ลูกสาว ของหลหู ย่งไปเพื่ออะไรกนั ” ฉิ นเจิงแสร้งไม่เข้าใจ “ท่านพ่อกาลงั พดู ถึงอะไร ข้าจะไป บงการให้เขาแต่งงานกบั ลูกสาวของหลูหย่งได้อย่างไร เขาชื่น ชมคณุ หนูหลูออกขนาดนัน้ ส่วนคณุ หนูหลูกเ็ ลื่อมใสในตวั เขา ดงั นัน้ ลกู แค่ไปรายงานให้ท่านแม่ทราบ เรอ่ื งที่ตามมาภายหลงั เกี่ยวอะไรกบั ข้าด้วย” “พูดจาเหลวไหล พวกเขาชอบพอกนั ตงั้ แต่เมื่อใด” อิง ชินอ๋องพรงั่ พรูความโกรธออกมา “จะไม่เก่ียวข้องกบั เจ้าได้ อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเจ้า แม่เจ้าจะพาบรรดาฮูหยินที่มา เย่ียมเยียนไปสู่ขอที่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายให้พี่ชายเจ้าหรือ ฮองเฮาจะมีพระราชเสาวนี ย์พระราชทานสมรสโดยไม่มีมูล หรอื ” ฉิ นเจิงยิ่ งไม่ เข้าใจกนั ไปใหญ่ จึงสงสยั ว่า “ถึงแม้ข้าจะ เป็ นสาเหตุ แต่เร่ืองนี้ก็ทาเพื่อพ่ีใหญ่ทงั้ นัน้ ! คุณหนูสายตรง แห่งจวนเสนาบดีฝ้ายซ้ายใช่ว่าใครกส็ ามารถแต่งด้วยได้ ท่าน 522

พ่อมาถึงท่ีน่ีเพ่ือกล่าวโทษข้าอย่างนัน้ หรือ ท่านลืมไปแล้วใช่ หรือไม่ พี่ใหญ่ข้าเขาเป็ นลูกของอนุ ถึงแม้จะเป็ นลูกคนโตแต่ก็ มีคาว่าอนุตราหน้าเอาไว้ หากไม่ใช่เป็ นเพราะแม่ข้าพาบรรดา ฮหู ยินไปสู่ขอท่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย หากไม่ใช่เพราะฮองเฮา ออกพระราชเสาวนียใ์ ห้ เขาจะแต่งงานกบั นางได้อย่างไร” “เจ้า…” อิงชินอ๋องอึ้ง เมื่อเหน็ ท่าทางสบั สนงงมึนงงของ ฉิ นเจิงราวกบั ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าราชสานักนี้เกี่ยวข้องกบั วงั หลงั ทงั้ ยงั พวั พนั กบั เร่ืองภายในของจวนขนุ นางชนั้ ผ้ใู หญ่ แต่เขาก็ ไม่ได้โง่และร้วู ่าลูกชายคนนี้เข้าใจดีจึงอดกลนั้ เอาไว้แล้วกล่าว อย่างโมโหว่า “เจ้ากร็ ้ดู ีว่าข้าไม่อยากเก่ียวข้องกบั จวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้าย แต่จงใจผลกั ไสพี่เจ้าให้แต่งงานกบั ลูกสาวของจวน เสนาบดีฝ่ ายซ้าย กลายเป็ นครอบครวั ที่เก่ียวดองกนั มนั จะมี ประโยชน์อะไรกบั จวนอิงชินอ๋อง” ฉิ นเจิงกะพริบตากล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่กไ็ ม่ใช่เร่ืองที่ ข้าควรสนใจแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร จวนอิงชินอ๋องกม็ ีท่านอยู่ มิใช่หรือ มีท่านคา้ ยนั ทงั้ ยงั มีเสดจ็ อาโปรดปรานอีกจะมีอะไร แย่หรอื ” “เจ้าอยากให้ข้าโมโหจนตายจริงๆ สินะ!” อิงชินอ๋อง กระทืบเท้าเม่ือเหน็ ว่าท่าทางไม่สะทกสะท้านของฉิ นเจิง เขาไม่ 523

ผิดที่ไม่กลวั ท่าทางท่ีโมโหของตน แต่ถึงแม้จะผิด ฉิ นเจิงกย็ งั มี แม่ท่ีคอยค้มุ กนั ให้ ไม่เกรงกลวั อารมณ์ของเขาด้วย อย่าว่าแต่ เขาจะอดทนไหวเลย จะตีกต็ ีไมไ่ ด้ หากตีเขาแล้ว พระชายาของ เขาจะไม่ยอมสู้ตายกบั เขาเลยหรือ เขาสะบดั แขนเสื้ออย่าง รวดเร็วและรุนแรงออกไปจากประตูห้อง ทิ้งท้ายไว้เพียง ประโยคหน่ึง “เจ้ากร็ ้อู ยู่เตม็ อกว่าต้องสืบทอดจวนอิงชินอ๋องนี้ ต่อไม่ช้าก็เรว็ หากทามนั พงั พินาศก็ไม่เป็ นการดีต่อเจ้าเลย แมแ้ ต่น้อย” “ลกู รดู้ ี ฟ่ หู วาง*วางใจเถอะ!” ฉินเจิงกล่าวเนือยๆ เซี่ยฟางหวาสงั เกตได้ว่าครงั้ นี้ฉิ นเจิงไม่ได้เรียกสนั้ ๆ ว่า พ่อ แต่เรียกว่าฟ่ ูหวาง แม้จะโมโหพ่อของตวั เอง แต่สาหรบั คน เป็ นพ่อนั้นในใจรู้มาตัง้ แต่ต้นว่ายังไงก็จะให้เขาสืบทอด ตาแหน่งอย่างแน่นอนจึงให้ความเคารพอยู่บา้ ง แม้จะถกู ทาให้ โมโห ไม่เพียงแต่ยงั ไม่ได้สัง่ สอนลูกชาย แต่ยังโดนลูกชาย โต้เถียงจนอิงชินออ๋ งท่ีกลบั ไปมือเปล่าไม่ทนั สงั เกตเหน็ อิงชินออ๋ งออกจากเรือนลวั่ เหมยอย่างรวดเรว็ แม้จะเดิน ไปไกลแล้วกย็ งั ได้ยินเสียงฝี เท้าพรอ้ มกบั ลมท่ีพดั เสื้อคลมุ *ฟ่ หู วาง หมายถงึ บิดาผมู้ ียศเป็นออ๋ ง 524

46-6 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา ฉินเจิงชนะศึก เขาเลิกคิ้วอย่างพึงพอใจ พลางฮมั ทานอง เพลงเจียงหนานออกมา เซี่ยฟางหวาแอบก่นด่าในใจ คนชวั่ ผนู้ ี้ ยวั่ โมโหพ่อตวั เอง จนกลายเป็นเรอ่ื งธรรมดาไปเสียได้ ไม่นานทิงเหยียนกก็ ลบั มาถึงเรอื นลวั่ เหมย เขาเดินมาถึงประตกู ่อนจะเลิกม่านด้วยความระมดั ระวงั จากนัน้ กป็ ัดหิมะบนตวั ออกแล้วยิ้มหวั เราะให้ฉิ นเจิง “คณุ ชาย เรอ่ื งที่ท่านให้ข้าทาเสรจ็ เรียบรอ้ ยแล้วขอรบั ” ฉินเจิงเพียงทาเสียง ‘อืม’ “คุณชาย เหตุใดจึงไม่ชมข้างบ้างล่ะขอรบั ” ทิงเหยียน น้อยใจเลก็ น้อย วนั นี้เขาทาเร่ืองใหญ่ตงั้ สองเร่ือง พอกลบั มาก็ ตงั้ ตารอคอยที่จะได้รบั คาชื่นชมจากฉิ นเจิง แต่คณุ ชายของเขา เพียงแค่ทาเสียงขานรบั ในลาคอเบาๆ เท่านัน้ ท่าทางราวกบั ไม่ได้สนใจอะไรทงั้ สิ้น ที่เขาต้องวิ่งวุ่นจนปวดเมื่อยไปทัง้ ขา เกรงว่าจะเสียแรงเปล่า 525

“เจ้าเกือบจะทางานล้มเหลว ยงั อยากได้คาชมอีกหรือ” ฉิ นเจิงเหลือบมอง ทิ งเหยียนไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงถามด้วยความสงสยั “คณุ ชาย ข้าเกือบจะทาพลาดตรงไหนหรอื ขอรบั ” “เจ้าส่งข่าวให้ฮองเฮาช้าเกินไป แม้ช้าไปเพียงนิ ดเดียว แต่กอ็ าจทาให้เกิดความผิดพลาดอนั ย่ิงใหญ่ได้ หากไม่ใช่เพราะ วนั นี้โชคดี ฮ่องเต้เรียกคณะขนุ นางชนั้ ผ้ใู หญ่เข้าไปหารือเรื่อง เขาไร้นามที่ตาหนักกลาง พ่ีใหญ่ข้ารออยู่พกั หน่ึงถึงจะถกู เรียก เข้าเฝ้า หากไม่ใช่เพราะฮองเฮามีเวลาส่งคนไปถ่ายทอดพระ ราชเสาวนียป์ ระทานงานแต่งงานที่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ไมแ่ น่ ว่าบดั นี้พ่ีใหญ่ข้าต้องได้แต่งงานกบั คณุ หนูแห่งจวนจงหย่งโหว แทนแล้ว จะเหมือนกบั ท่ีข้าคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าว่าจะต้อง หมนั้ หมายกบั หลูเสวี่ยอ๋ิงแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายที่ไหนอีก” ฉิ นเจิงกล่าวเสียงเยน็ ทิงเหยียนหดคอ หากกล่าวเช่นนี้แสดงว่าเขาเกือบจะทา พลาดจริงๆ จึงพึมพาว่า “เป็ นเพราะคุณชายไม่ได้กล่าวเป็ น ลาดบั ก่อนหลงั อย่างชดั เจน ข้าจึงไปปล่อยข่าวว่าคณุ หนูหลูกบั คุณชายใหญ่ทงั้ สองคนรกั ชอบในกนั และกนั จากนัน้ จึงไปหา สายลบั ให้ส่งข้อความถงึ แม่นมอนั ท่ีอย่ขู ้างกายฮองเฮา” 526

ฉิ นเจิงหยิบไม้ขนไก่ปัดฝ่ นุ ที่อยู่ข้างมือขึ้นมาเคาะลงไป บนหวั ของเขาครงั้ หน่ึง “สมองของเจ้าทาจากอะไร ไม่สามารถ แยกแยะลาดบั ความสาคญั ได้หรืออย่างไร หรือมีไว้แค่ประดบั ให้ดดู ีเท่านัน้ ” “ไม่ใช่แค่มีไว้ประดบั แต่มีไว้ดื่มน้า กินข้าว พูดคุยด้วย ขอรบั ” ทิงเหยียนแก้ให้ถกู ต้อง เซี่ยฟางหวาอดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงหวั เราะออกมา ฉิ นเจิงทงั้ โมโหทงั้ ขา ขณะที่กาลงั จะตีทิงเหยียนอีกครงั้ มือกช็ ะงกั ฉับพลนั แล้วหนั ไปมองเซ่ียฟางหวาอย่างรวดเรว็ หลงั จากเซ่ียฟางหวาส่งเสียงหวั เราะออกมากไ็ ด้สติ นาง รีบหบุ ยิ้มแล้วเมม้ ปาก ทิงเหยียนกไ็ ด้สติกลบั คืนมาพลางมองไปยงั เซี่ยฟางหวา อย่างตกตะลึง จากนัน้ ก็กล่าวด้วยความต่ืนเต้นว่า “ทิงอิน? เมื่อคร่เู จ้าหวั เราะใช่หรือไม่ เม่ือคร่เู จ้าส่งเสียงออกมา? เจ้าพดู ได้แล้วใช่หรอื ไม่” เซี่ยฟางหวานัง่ นิ่งไมแ่ สดงสีหน้าใดใด 527

ทิงเหยียนมองนางอยู่นานสองนานแต่ก็ยงั ไม่พบพิรุธ ใดๆ จึงหนั ไปหาฉิ นเจิงแล้วถามเพ่ือยืนยนั “คุณชาย เม่ือครู่ ท่านได้ยินหรอื ไม่ขอรบั ” ฉิ นเจิงละสายตาออกมาจากร่างของเซี่ยฟางหวาก่อนจะ วางไม้ขนไก่ปัดฝ่ นุ ลงช้าๆ แล้วกล่าวเยน็ ชา “เจ้าฟังผิดแล้ว” เขาฟังผิดไป? ทิงเหยียนสงสยั ก่อนจะนวดหวั ตวั เองเม่ือ เห็นท่าทางน่ิ ง เฉยของฉิ นเจิง จากนัน้ ก็กล่าวโทษว่า “เป็ น เพราะคณุ ชายตีข้า สมองเลยใช้การไมไ่ ด้แล้ว เลยหแู ว่วเช่นนี้” ฉิ นเจิงถลึงตามองเขา “สมองเจ้าไม่ดีเองจะโทษใครได้ ไสหวั ออกไปสานึกผิดเด๋ียวนี้” “ข้างนอกหิมะกาลงั ตกนะขอรบั !” ทิงเหยียนแย้ง “หิมะตกกแ็ ช่แขง็ เจ้าไม่ได้หรอก ไปยืนสานึกผิดในลาน หน่ึงชวั่ ยาม” ฉินเจิงกล่าว ทิงเหยียนทาหน้าเหยเกพลางขยบั ตาหลุกหลิกแล้วรีบ กล่าวว่า “คณุ ชาย ข้ายงั ต้องต้มยาให้ทิงอิงอีกนะขอรบั หากข้า ยืนตากหิมะอยู่ข้างนอกหนึ่งชวั่ ยาม มือคงแขง็ แล้วต้มยาให้ นางไมไ่ ด้” 528

ฉินเจิงเงียบลงอย่างไตรต่ รอง จากนัน้ กโ็ บกมือ “ถ้าอย่าง นัน้ กช็ ่างเถอะ ครงั้ นี้จดเอาไว้ก่อน หากคอของนางหายเมื่อใด เจา้ กร็ บั โทษเมือ่ นัน้ ” ทิงเหยียนดีใจพลางกล่าวเสียงดงั “ขอรบั คณุ ชาย!” “หากยงั ทาผิดอีก ต้องรบั โทษสองเท่า” ฉินเจิงเสริม ทิงเหยียนเกบ็ สีหน้าดีใจเม่ือคร่แู ล้วขานรบั ทนั ที จากนัน้ กม็ องไปยงั ของท่ีกองพะเนิ นอยู่ในห้องจึงเดินไปดูอย่างสงสยั ใคร่รู้ ก่อนจะกล่าวอย่างตกใจ “คุณชาย ท่านเอาหนังสตั วด์ ีๆ เยอะแยะพวกนี้มาจากไหนหรือขอรบั ” ฉินเจิงปรายตามองของที่กองเอาไว้ครง่ึ ห้อง “ชนะพนัน” “ คณุ ชายรา้ ยกาจจริงๆ! ” ทิงเหยียนประจบประแจงด้วย ความเคารพ เมื่อเห็นฉิ นเจิงไม่ได้กล่าวอะไรจึงพูดต่อว่า “คณุ ชายจะตดั เป็นเสื้อผ้าใช่หรอื ไม่ ให้ข้าไปเชิญช่างเยบ็ ปักมา หรอื ไมข่ อรบั ” “ใช้พวกนางกส็ ิ้นเปลืองของเปล่าๆ สู้ให้ทิงอินทาเองมิ ดีกว่าหรอื !” ฉินเจิงกล่าว 529

ทิงเหยียนหนั ไปมองทิงอินแล้วรีบกล่าว “ใช่แล้ว ทิงอิน เจ้าเรียนเยบ็ ปักกบั พระชายามาหลายวนั แล้ว ถ้าลงมือทาเองก็ คงไม่มีปัญหาอะไรสินะ หลายปี ก่อนที่สายตาของพระชายายงั ดี อยู่กม็ กั จะตดั เสื้อผ้าให้กบั คณุ ชายและจวิ้นจ่ใู นวงั ทุกปี แต่สอง ปี มานี้สายตาของพระชายาไม่ค่อยดีแล้ว ท่านออ๋ งมีคาสงั่ ไม่ให้ นางเหน่ือยมากเกินไป เสื้อผา้ ของคณุ ชายจึงต้องให้ช่างเยบ็ ปัก เป็นผทู้ าแทน ส่วนพระชายาทาแค่ผา้ เชด็ หน้าเท่านัน้ ” เซ่ียฟางหวาไม่ได้พยกั หน้า หลายวนั ที่ทิงเหยียนพูดถึง นัน้ ยงั ไม่ถึงสิบวนั เลยด้วยซา้ หากนางไม่มีพื้นฐานมาก่อน สิบ วนั จะทาได้ได้อย่างไร “เฮ้อ เจ้าพูดไม่ได้คงอึดอดั แย่ ยาที่หมอหลวงซุนสงั่ มา ครงั้ นี้ทาให้เจ้าดีขึ้นในพริบตากค็ งดี ข้ากบั คณุ ชายจะได้คยุ กบั เจา้ ทุกวนั เจา้ จะได้ไมอ่ ึดอดั ” ทิงเหยียนถอนหายใจ ฉิ นเจิงมองท่าทางของเซี่ยฟางหวาที่ไม่ได้สนใจในการ ตดั ชุดด้วยตวั เองจึงกล่าวช้าๆ ว่า “ถ้าอย่างนัน้ กเ็ อาตามนี้ เจ้า ไม่ต้องเจียดเวลาทุกวนั มา แค่เฉพาะเวลาที่แม่ข้ามาเท่านัน้ ใช้ เวลาที่นางสอนเจา้ ให้เป็นประโยชน์จะได้ทารว่ มกนั ไปเลย” เซี่ยฟางหวาลกุ ขึน้ หนั หลงั กลบั เข้าห้อง 530

ทิงเหยียนเหน็ ม่านห้องในสุดไหวกระทบกนั จนเกิดเสียง กก็ ล่าวชมทิงอินในใจที่กล้าแกล้งแสดงสีหน้าบูดบึง้ ต่อคณุ ชาย นางมีความอดทนมากกว่าเขามาก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่กล้า แสดงสีหน้าเช่นนัน้ ต่อคณุ ชาย อีกทงั้ พอแอบลอบมองฉิ นเจิงที่ ไม่ได้แสดงทีท่าว่าโกรธแม้แต่น้อย จึงอดไม่ได้ท่ีจะเล่ือมใส ศรทั ธานางยิ่งขึน้ ไปอีก เซ่ียฟางหวาเข้าไปในห้องแล้วเอนตวั นอนบน เก้าอี้ก้ยุ เฟยจากนัน้ กห็ ลบั ตาพกั ผอ่ น แม้จะบอกว่าพกั ผอ่ น แต่กลบั นึกถึงกระดาษท่ีซื่อซูส่งให้ นางในวนั นี้ พ่ีชายนางบอกว่าจู่ๆ วนั นี้ฮ่องเต้กก็ ล่าวกบั ท่านป่ ู ว่านางต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงตรุษจีนในวงั น่ีนับว่าเป็ นความ ประสงค์ของพระองค์ อีกทัง้ ปี นี้นางก็ถึงวยั ปักปิ่ นแล้วจึงไม่ สามารถเก็บตัวอยู่แต่ในห้องได้อีก ต้องออกงานสังคมเป็ น ธรรมดา นอกจากออกจากจวนไปพบปะกบั โลกภายนอก ยงั ต้องถูกจวนต่างๆ หมายตาและคุยเรื่องแต่งงาน น่ี เป็ น ข้อบงั คบั ของสตรีในกลุ่มลูกหลานตระกลู สูงศกั ด์ิในเมืองหลวง ที่บรรลุนิ ติภาวะต้องพบเจอ ท่านป่ ูของนางไม่สามารถปฏิเสธ ได้อีก หากยงั กล่าวปฏิเสธกค็ งเป็นเรื่องแปลก อาจจะทาให้เดิม ทีคนท่ีไมไ่ ด้สนใจในตวั นางสืบหาข่าวเก่ียวกบั นางเอาได้ 531

หากดึงดดู ให้คนสืบหาตวั นาง คงไม่ยากท่ีจะเจอเบาะแส ว่านางไมไ่ ด้อย่ใู นจวน ซ่ึงนัน่ ไม่ใช่เรอื่ งดีสาหรบั จวนจงหย่งโหว ที่ปิ ดบงั มาแปดปี ! และกไ็ ม่ใช่เรื่องดีสาหรบั นาง ถึงอย่างไรสตรีผ้หู น่ึงไม่ได้ อยู่ในจวนเงียบๆ ถึงแปดปี ไปทาอะไรท่ีไหน จะไม่เป็ นเรื่อง แปลกหรอื ดงั นัน้ วนั นี้ท่ีฮ่องเต้นึกถึงนางขึ้นมาได้ กน็ ่าจะไม่ได้มี สาเหตุมาจากจวนจงหย่งโหวหรือตวั ของนางเองท่ีได้รบั ความ สนใจ แต่น่าจะเกี่ยวกบั ท่ีฉิ นห้าวเข้าวงั ไปขอร้องท่ีจะแต่งงาน กบั นาง ส่วนเพราะเหตุใดท่ีฉิ นห้าวถึงเลือกคุณหนูของจวนจง หย่งโหวมาขดั ขวางจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายทงั้ ๆ ที่มีสตรีอยู่เตม็ เมืองนัน้ น่าจะเป็ นไปตามที่หลี่มู่ชิงกล่าวมาทงั้ หมด เกี่ยวข้อง กบั ตาแหน่งของจวนจงหย่งโหว อีกทงั้ ร่างกายของนางอ่อนแอ และป่ วยบ่อยท่ีรู้กนั ตลอดมา หากเขาเลือกตระกลู อื่นกค็ งไม่ พอที่จะขวางเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้ หากเขาเลือกคุณหนูของ ตระกูลอื่น เขาเป็ นเพียงลูกชายของอนุ คุณหนูจวนอ่ืนที่ รา่ งกายแขง็ แรงกไ็ มเ่ หมาะสมกบั เขา 532

ดงั นัน้ เม่ือพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว นางจึงกลายเป็ นคน ท่ี เหมาะสมกบั ฉิ นห้าวที่สุดท่ีจะใช้เป็ นข้ออ้างให้หลุดพ้นจาก จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ถ้าหากสาเรจ็ เขากจ็ ะกลายเป็ นลูกเขยสุดประเสริฐแห่ง จวนจงหย่งโหวและเป็ นหลานเขยเพียงคนเดียวของจงหย่งโหว แม้นางจะร่างกายอ่อนแอและล้มป่ วยบ่อยๆ แต่ในวนั ข้างหน้า เขากย็ ่อมจะรบั อนุภรรยาที่ถกู ใจ ได้รบั การประคบั ประคองจาก จวนจงหย่งโหว คนท่ีคอยหนุนหลังเขาที่จวนอิ งชิ นอ๋องก็ สามารถเชิดหน้าชตู าได้ในพริบตา แม้จะไม่สามารถข้ามฉิ นเจิง ได้ แต่กไ็ มไ่ ด้แตกต่างกนั มากนัก หากไม่สาเรจ็ เขากไ็ ม่ได้เสียเปรียบ เพียงถกู ฮ่องเต้เรียก ไปถามเกี่ยวกบั งานแต่งงาน ถึงแม้จะเป็ นฉิ นเจิงผเู้ ป็ นน้องชาย ช่วยพี่ตวั เองให้ได้แต่งงานอย่างสุดความสามารถ กไ็ ม่มีผ้ใู ด กล้าหวั เราะเยาะเขา บดั นี้ยิ่งฮองเฮาได้ออกพระราชเสาวนียก์ ็ ไม่สามารถทาอะไรได้อีก ผลลพั ธ์ออกมาเหมือนกนั เขาไม่ได้ เสียเปรียบ กด็ ูอย่างเร่ืองหยกประดบั ที่อิงชินอ๋องประทานให้ตอน เขาเกิดซ่ึงเขาจะมอบให้นางวนั นี้กร็ ้แู ล้วว่ามิอาจดูถกู ดูแคลน ฉิ นห้าวได้เลย 533

เซ่ียฟางหวานวดคลึงหน้าผาก นางยงั กลบั ไปไม่ถึงจวน จงหย่งโหว แต่กลบั เข้ามาเก่ียวข้องกบั การปัดแข้งปัดขากนั และ กนั ของจวนอิงชินอ๋อง น่ีมนั … 534

47-1 เลือกคู่ เซี่ยฟางหวาหลบั ตาพกั ผ่อนได้ไม่นานฉิ นเจิงก็ตะโกน เรียกนางให้ไปทาอาหาร นางมองหิมะขาวโพลนที่กาลงั โปรยปรายข้างนอกแล้ว ร้สู ึกไม่อยากขยบั ตวั จากนัน้ กย็ ่ืนมือชี้ไปยงั ทิศตะวนั ตกเฉียง ใต้ “มีเจ้าอยู่ ข้าก็ไม่อยากกินอาหารของครัวใหญ่แล้ว รสชาติซา้ ซากน่าเบ่ือ รีบไปทาเดี๋ยวนี้!” ฉิ นเจิงยืนอยู่ตรงหน้า นางพลางใช้ขาถีบ เซ่ียฟางหวาเหลือกตามองบน เขาใช้ชีวิตในจวนหวงั แห่งนี้ เกือบสิบเจ็ดปี แล้วมิใช่หรือ มิใช่ว่ายังไม่เบ่ือรสชาติ อาหารจนตายไปแล้วหรืออย่างไร อาหารทุกมื้อที่นางทาหาก ไม่ใส่น้าตาลมากเกินกใ็ ส่เกลือมากเกินไป เขายงั ไมเ่ บอ่ื อีกหรอื “ข้าจะไปกบั เจ้าด้วย!” ฉินเจิงยื่นมอื มาดึงนาง เซ่ียฟางหวาหลบสมั ผสั จากเขา แล้วยืนนิ่งไมไ่ หวติง 535

“ข้าจะก่อไฟให้เจ้าด้วย!” ฉิ นเจิงไม่ยอมให้นางหลบ เขา รงั้ นางเอาไว้แล้วลากนางให้เดินไป เซ่ียฟางหวาอดทนไม่ให้ถีบเขาออกไป ทาได้แต่ตามเขา ออกไปจากห้องอนั อบอ่นุ นี้ เรือนลวั่ เหมยราวกบั ถกู ปกคลุมไปด้วยหิมะ บนกิ่งก้าน ของต้นเหมยมีน้าค้างแขง็ กดทบั เอาไว้ชนั้ หน่ึง สีแดงกบั สีขาว ทบั ซ้อนกนั งดงามย่ิงนัก สตั วเ์ ลก็ สองตวั ที่นากลบั มาจากลาน ล่าสตั ว์ของราชสานักน่าจะเดินวนรอบจวนหวงั แต่ก็หาทาง ออกไปไม่ได้ จึงหาห้องว่างเข้าไปอาศยั แทน บดั นี้ทงั้ สองตวั ว่ิง เล่นไปทวั่ ลานราวกบั ลืมตวั ว่าได้รบั บาดเจบ็ บนพื้นหิมะหนามี รอยเท้าของพวกมนั ปรากฏอย่เู ตม็ ไปหมด เมื่อฉิ นเจิงออกมาจากประตูกป็ ล่อยมือของเซ่ียฟางหวา ให้เป็นอิสระจากนัน้ กต็ รงไปยงั ห้องครวั เลก็ ใบหน้าของเซี่ยฟางหวาแม้จะฝึ กอย่างหนักมาตลอด หลายปี นี้แต่กลบั รู้สึกเห่อร้อนขึ้นเลก็ น้อย นางมองฉิ นเจิงท่ี ไม่ได้ร้สู ึกอะไรกบั การกระทาเมื่อครู่อยู่เบื้องหน้าพลางขมวด คิ้ว จากนัน้ กอ็ อกแรงถฝู ่ ามอื กบั กระโปรง 536

ฉินเจิงหนั มามองนางแวบหนึ่งด้วยนัยน์ตาแขง็ กรา้ วและ ไมไ่ ด้พดู อะไร เซ่ียฟางหวาถลึงตามองเขา ทันใดนั้นฉิ นเจิงก็หลุดยิ้มออกมาแล้วถอยหลงั ไปยืน ตรงหน้านาง จากนัน้ กป็ ัดกลีบดอกไม้ที่ถกู ลมพดั ปลิวมาตกลง บนศีรษะของนาง เซี่ยฟางหวานึกว่าเขาจะพดู อะไรต่อแต่กลบั หนั หลงั เดินออกไป “คุณชาย ข้าก่อไฟให้ทิ งอิ นเองก็ขอรับ ท่าน…” ทิ ง เหยียนว่ิงออกมาจากห้องของตวั เองเมอื่ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ฉินเจิงมองเขาด้วยหางตา “เจ้ามิใช่ว่าต้องต้มยาหรอื ” “ยาของวนั นี้ขา้ ต้มเสรจ็ แล้วขอรบั ” ทิงเหยียนตอบ “ถ้าอย่างนัน้ กต็ ้มของวนั พร่งุ นี้ด้วย” ระหว่างพดู ฉินเจิงก็ เดินเข้าไปในห้องครวั เลก็ ทิงเหยียนยืนอึ้งพลางมองเซ่ียฟางหวา 537

เดิมทีเซ่ียฟางหวาร้สู ึกว่าสิ่งของชนิ ดเดียวกนั อยู่ร่วมกนั คนประเภทเดียวกนั จึงคบกนั ได้ บดั นี้เหน็ ทิงเหยียนคนนี้ที่อยู่ รบั ใช้ข้างกายฉิ นเจิงมาตงั้ แต่เด็กจึงได้แต่ส่ายหน้า เป็ นจริง อย่างที่ฉิ นเจิงเคยกล่าวไว้ เขาเอาแต่ยืนอึ้งเช่นนี้ สามารถอยู่ ข้างกายฉินเจิงได้โดยท่ียงั ไม่ถกู ฆ่าได้อย่างไร ไมน่ าน ภายในห้องครวั เลก็ กแ็ น่นไปด้วยคนทงั้ สามคน คนหน่ึงทาอาหาร คนหนึ่งก่อไฟ ส่วนอีกคนต้มยาอย่าง เป็นระเบยี บเรียบรอ้ ย มีฉิ นเจิงคอยดอู ยู่ เซี่ยฟางหวาจึงไม่ได้หยิบน้าตาลหรือ เกลือผิดไป อีกทงั้ ยงั ไม่ได้ใส่มากหรือน้อยเกินไปด้วย ดงั นัน้ อาหารมื้อนี้จึงนับว่ามีรสชาติถกู ปากยิ่งนัก ไม่หวานไม่เค็ม จนเกินไป ฉิ นเจิงทานอาหารเสรจ็ แล้วจึงกล่าวด้วยความพอใจว่า “ต่อไปหากข้ามีเวลา ข้าจะมาช่วยเจ้าก่อไฟอีก!” เซ่ียฟางหวาทุบแขนตวั เอง การควงช้อนก็เป็ นความรู้ แขนงหน่ึง ทกุ ครงั้ ที่นางออกมาจากห้องครวั เลก็ มกั จะปวดแขน อยู่เสมอ แต่เวลาถือกระบ่ีท่ีหนักว่าช้อนหลายเท่าด้วยความ 538

กลัดกลุ้มกลับไม่รู้สึกปวดเลยแม้แต่น้ อย หรือนางจะมี พรสวรรคใ์ นการจบั กระบ่ีมากกว่า “ปวดแขนหรอื ” ฉินเจิงเลิกคิ้ว เซ่ียฟางหวาเหลือบมองเขาอย่างอ่อนเพลีย “ไปเถอะ เราไปฝึ กกระบ่ีตรงกลางลานสกั พกั ออกกาลงั สกั หน่อยก็ไม่เจบ็ แล้ว แม้วนั นี้จะหนาว แต่ข้าจะลาบากเป็ น เพื่อนเจ้าเอง” ฉิ นเจิงลุกขึ้นแล้วโยนกระบ่ีท่ีแขวนบนผนังให้ นาง เซี่ยฟางหวารบั มาอย่างกระตือรอื รน้ ฉิ นเจิงหยกั ยิ้มมุมปากพลางกล่าวว่า “วนั นี้ข้าจะไม่ออม มอื ให้” เซี่ยฟางหวาแค่นเสียงในลาคอ ใครออมมอื ให้กนั แน่? “คุณชาย ทิงอินแค่นเสียงอีกแล้วขอรบั ” ทิงเหยียนรีบ กล่าวเสียงดงั คล้ายกบั เป็นเรอ่ื งใหญ่ 539

“นางแค่นเสียงได้อยู่แล้ว ตกอกตกใจไปทาไม” ฉิ นเจิง เดินออกจากประตู เซี่ยฟางหวาเดินตามเขาออกไป ทิงเหยียนทาตวั ไม่ถกู พลางลูบศีรษะอย่างงงๆ คนใบ้ส่ง เสียงออกมาไม่ใช่เร่ืองน่าตกอกตกใจ แต่นางคือทิงอิน ทิงอินที่ มกั จะไม่ส่งเสียงใดใดออกมากเลย แม้ถกู คนตีสกั ฝ่ ามือกเ็ กรง ว่าจะไม่ส่งเสียงร้องออกมา เมื่อแค่นเสียงในลาคอมีหรือจะไม่ คิดว่าเป็นเรอื่ งใหญ่? เขายังไม่ทันได้ลดมือลง กระบี่ของทัง้ คู่ก็เร่ิ มวาด ลวดลายภายในลานแล้ว เมื่อได้ยินเสียงกระบ่ี ทิงเหยียนรีบดีดตัวลุกจากเก้าอี้ แล้วเลิกมา่ นออกไปยืนดตู รงประตู จิ้งจอกขาวกบั เตียวม่วงกห็ ยุดว่ิงเล่นเช่นกนั แล้วถอยมา ดูทงั้ สองคนด้วยความอยากร้อู ยากเหน็ แทน ดวงตาทงั้ สองคู่ กลอกกลิ้งอย่างรวดเรว็ ราวกบั ไม่เข้าใจว่าเหตุใดทงั้ สองคนจึง ลกุ มาประลองฝี มอื กนั พวกเขาทะเลาะกนั ใช่หรอื ไม่ 540

ท่ามกลางหิมะโปรยปราย ดาบของทงั้ ค่รู วดเรว็ ราวกบั ใย ดอกฝ้ายปลิวละล่อง เซี่ยฟางหวาหายปวดแขนแล้ว! ครึ่งชวั่ ยามต่อมา กระบี่ของเซี่ยฟางหวาเก่ียวโดนเชือก หยกห้อยบริเวณเอวของฉิ นเจิง หยกห้อยกระเดน็ เกือบจะตก ลงบนพืน้ ฉิ นเจิงกลบั ไม่เข้าไปรบั เซ่ียฟางหวาเหน็ ดงั นัน้ จึงยื่น กระบไ่ี ปเก่ียวเอาไว้แล้วส่งให้เขา ท่ามกลางหิมะขาวโพลนใบหน้าของฉิ นเจิงยิ่งโดดเด่น ขนึ้ เขาเกบ็ กระบ่เี ข้าฝักพลางโบกมอื “ให้เจ้าแล้วกนั !” เซ่ียฟางหวาชะงกั มือพลางมองไปยงั ฝักกระบี่ หยกห้อย ชิ้นนี้โปร่งใสแวววาว นอกจากจะแกะสลกั รูปเมฆและสตั ว์ใน ตานานเอาไว้ ยงั สลกั ชื่อของเขาไว้ด้วย เทียบไม่ได้กบั หยกห้อยชิ้นนัน้ ท่ีฉิ นห้าวต้องการมอบให้ นางเมื่อวาน ย่ิงไปกว่านัน้ ยงั ฝี มือละเอียดประณีตกว่า เขาให้ นางเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร “เจ้าจะได้ไม่ต้องอยากได้หยกห้อยของผ้อู ่ืนอีก” ฉิ นเจิง กล่าวพลางเดินกลบั เข้าไปในห้อง 541

เซ่ียฟางหวามองลึกลงไปในตาเขา จากนัน้ กห็ ยิบหยก ห้อยมาแล้วเกบ็ กระบ่ีเข้าฝัก นางรีบเดินตามไปแล้วรงั้ มือเขา เอาไว้พลางวางหยกห้อยลงบนมือของเขา นางไม่ต้องการของ ส่ิงนี้! “ไม่เอา?” ฉินเจิงหนั มามองนาง เซ่ียฟางหวาส่ายศีรษะ แน่นอนว่าไม่เอา หยกห้อยของ บรุ ษุ จะรบั มาส่มุ สี่ส่มุ ห้าได้อย่างไร “ของคนอื่นไม่ต้องรบั ไว้ รบั ไว้แค่ของข้า” สีหน้าของฉิ น เจิงไมไ่ ด้มีทีท่าว่าจะโกรธเพราะแพ้กระบ่แี มแ้ ต่น้อยกลบั ฉีกยิ้ม เซ่ียฟางหวามองเขาอย่างเหยียดหยาม เจ้าไม่ใช่บุรุษ หรอื ? จากนัน้ กส็ ะบดั หน้าหนีเข้าไปในห้อง ฉิ นเจิงอ่านสายตาของนางออก เขาหบุ ยิ้มแล้วเม้มปาก หลงั จากนัน้ คร่หู นึ่งราวกบั นึกอะไรขึ้นมาได้จึงหลุดยิ้มออกมา จากนัน้ กเ็ กบ็ หยกห้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างผอ่ นคลาย ทิงเหยียนยืนนิ่งอย่างมนึ งงอย่ตู รงประตู เกลด็ หิมะตกลง บนศีรษะที่เดิมทีคิดว่าตวั เองฉลาดแต่แท้จริงเพ่ิงพบว่าตวั เองโง่ คิดอย่างไรกไ็ ม่เข้าใจว่าท่วงท่าในการร่ายรากระบ่ีของทิงอิน 542

นั้นสามารถเกี่ยวเอาหยกห้อยตรงสีข้างของคุณชายมาได้ อย่างไร หลายปี มาแล้ว เขายงั ไม่เคยเหน็ ว่ากระบ่ีของผ้ใู ดจะ สามารถเข้าใกล้รา่ งกายของคณุ ชายได้เลย พลบคา่ หิมะตกหนักยิ่งกว่าเก่า ทงั้ เรือนลวั่ เหมยคล้ายกบั ถกู ฝังกลบเอาไว้ใต้หิมะหนา ดอกเหมยแดงกม็ องไม่ออกแล้วว่าเป็ นสีแดง เหน็ เพียงสีขาว โพลนเตม็ ไปหมด เซี่ยฟางหวาเติมฝื นลงไปในเตาผิงให้เผาไหม้จนร้อน ที่สุด ความร้อนท่ีอบอุ่นขึ้นทาให้หิมะที่เกาะอยู่บนหน้าต่าง ละลายกลายเป็ นน้าในพริบตา นางเกบ็ พุทราแดงมาเลก็ น้อย กบั ขิงสดใส่ลงไปในกาแล้วต้มไปพร้อมกบั ชา ไม่นานกล่ินหอม พทุ ราแดงกค็ ละคล้งุ ไปทวั่ ทงั้ ห้อง ทงั้ สามกมุ ถว้ ยชาพลางนัง่ คยุ เล่นกนั ในห้อง ทิงเหยียนมองเซ่ียฟางหวาอย่างเบิกบานใจทัง้ ยงั ชม ออกมาว่า “ทิงอิน เจ้ามาอยู่ข้างกายคณุ ชายกด็ ีแล้ว เวลาหิมะ ตกเรือนลวั่ เหมยของเราจะได้ไม่หนาวอีกต่อไป เจ้าคงไม่รู้ หลายปี ก่อนข้าก็ทาให้เตาร้อนเช่นกนั แต่กลบั ไม่รู้สึกอบอุ่น 543

เลยสกั นิ ด ข้ากบั คุณชายได้แต่นัง่ มองหน้ากนั พลางคิดว่าไม่ สนุกเลยแม้แต่น้อย” เซ่ียฟางหวาไมก่ ล่าวอะไร ฉินเจิงกเ็ ช่นกนั ทิงเหยียนยงั คงปลงต่อไป “ข้ามารบั ใช้ข้างกายคุณชาย ตอนอายุหกขวบ เวลานัน้ คุณชายอายุแปดขวบและดนั ไล่คน รบั ใช้อาวุโสออกไปพอดี พระชายาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่ ตามใจเขา ดงั นัน้ เราทงั้ สองคนจึงเรียนรู้เร่ืองที่ควรทาด้วย ตวั เอง คณุ ชายมกั จะใส่เสื้อผา้ กลบั หน้ากลบั หลงั ส่วนข้ากแ็ ยก รองเท้าข้างซ้ายข้างขวาไม่ออก พระชายาพาข้าออกมาจาก ตระกลู เดิมทีกเ็ พื่อให้ข้าได้มาเรียนเป็ นเพ่ือนคณุ ชาย ตอนนัน้ ข้าเพียงร้สู ึกว่าแค่ติดตามคณุ ชายกพ็ อแล้ว ดงั นัน้ ไหนเลยจะ เข้าใจงานบ้านหรือเร่ืองจุกจิกพวกนี้ หลงั มาถึงแล้วจึงได้ร้วู ่า มนั ไมไ่ ด้เป็นอย่างที่คิด” เซี่ยฟางหวาเลิกคิ้วพลางชาเลืองมองฉิ นเจิง แปดขวบ แล้วแต่ยงั สวมเสื้อผา้ ผิดด้าน? โง่พอควร! 544

ฉิ นเจิงด่ืมชาและไม่ได้เอ่ยห้ามทิงเหยียนที่บ่นเร่ืองไม่ สาคญั อะไรออกมา ราวกบั ไม่รู้สึกว่าแปดขวบแล้วแต่ยงั สวม เสื้อผา้ ไม่ได้ไม่ใช่เรอ่ื งน่าขายหน้า ทิ งเหยียนเห็นว่าฉิ นเจิงไม่ได้โต้แย้งก็ย่ิงปริปากบ่น ออกมาตามประสาคนช่างพดู “ด้วยเหตุนี้เราทงั้ ค่จู ึงจาเป็นต้อง เรียนรู้ ยามเช้าตร่ตู ้องไปเข้าเรียนท่ีห้องหนังสือนัน้ กม็ กั จะต่ืน สายอยู่บ่อยๆ คุณชายจึงถกู อาจารย์ลงโทษ อาจารย์ท่ีสอน หนังสือท่ีห้องหนังสือในเวลานัน้ บดั นี้กลายเป็ นอาจารย์ของ ฮ่องเต้ เขาเข้มงวดมากเพราะฉะนัน้ จะไม่กล่าวถึงแล้ว แม้แต่ บรรดาองคห์ ญิงองคช์ ายยงั เช่ือฟังเขา หากไม่ตงั้ ใจฟัง มาสาย หรอื หนีกลบั ก่อนกจ็ ะถกู ตาหนิ คณุ ชายเป็นคนฉลาด บทเรียนเหล่านัน้ จงึ ไม่ยากสาหรบั เขา แต่การไมต่ ื่นนอน ในตอนเช้าเป็ นเร่ืองใหญ่ คร่ึงปี แรกท่ีเริ่มเข้าเรียนมกั จะถกู ตี เพราะเร่ืองนี้ทุกวนั หลงั จากกลบั ถึงจวนกต็ ้องซ่อนมือไว้ไม่ให้ พระชายาเหน็ เพราะถกู ตีจนบวม” เซี่ยฟางหวาฟังเงียบๆ คนทุกชนชนั้ ในแผน่ ดินหนานฉิน ล้วนขยนั เรียนหนังสือและการต่อสู้ นี่เป็ นกฎเกณฑ์ท่ีสืบทอด ต่อกนั มาตงั้ แต่ก่อตงั้ ราชวงศ์ และกลายเป็ นค่านิ ยมรูปแบบ หนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคณุ ชายของชนรนุ่ หลงั ผสู้ งู ส่งจากตระกลู ใหญ่ 545

อนั สูงศกั ด์ิ หรือชายหนุ่มของสามญั ชนทวั่ ไปล้วนต้องร้หู นังสือ และการต่อสู้สักเล็กน้ อยตัง้ แต่เด็ก ด้วยเหตุนี้ เองจึงทาให้ หนานฉิ นแขง็ แกร่งมาจนถึงบดั นี้ ฉิ นเจิงต่ืนแต่เช้าตร่ไู ปเรียน ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่กลบั ยอมทนรบั ความลาบากด้วยตวั เอง ทงั้ ๆ ท่ีมีคนคอยรบั ใช้ต่างหากที่แปลก “หลงั จากนัน้ มีครงั้ หน่ึง อาจารยต์ ีแรงมากทาให้มือของ คณุ ชายแม้แต่จะกินข้าวยงั ทาไม่ได้ พระชายาจึงรู้ เรื่องและต่อ ว่าว่าข้าทาหน้าที่บกพร่องแถมยงั ต้องการจะตีข้า แต่คุณชาย ปกป้องข้าเอาไว้ ข้าจึงไม่ถกู ตี ตงั้ แต่นัน้ กไ็ ม่กล้าเอาแต่นอน หลบั ไม่ยอมลุกมาปลุกคุณชายอีก แต่ว่าทาเช่นนี้ได้เพียงสอง วนั ข้าก็ตื่นไม่ไหว จึงคิดหาทางออกโดยการไปจบั ไก่ตัวผ้ตู วั ใหญ่จากในเล้าภายในจวนมา ไก่ตวั ผตู้ วั นัน้ ขนั ตงั้ แต่เช้าตรู่ ข้า กบั คุณชายจึงตื่นโดยพร้อมเพรียง” ทิงเหยียนกล่าวอย่างมี ความสขุ ฉิ นเจิงปรายตามองเขาแล้วเอ่ยออกมา “ไก่ตวั ผ้ตู วั นัน้ เป็นหวั โจกของไก่ทงั้ หมด เจ้าไปจบั มนั มา ไก่ตวั อ่ืนจึงไม่อยู่ใน เล้าไก่แล้ว พวกมนั ถกู ชกั นามาที่เรือนลวั่ เหมย เม่อื มนั ขนั ตอน เช้าครงั้ หน่ึง ไก่ท่ีอยู่ข้างนอกจึงพากนั ส่งเสียงรอ้ งพรอ้ มกนั จาก ด้านนอกกาแพง พวกเราจะไม่ต่ืนได้อย่างไร” 546

เซี่ ยฟางหวาเหยี ยดมุมปาก ฝูง ไก่ ขันตอนเช้ า? เป็นเรอื่ งแปลกใหม่เท่าที่เคยได้ยิน “ต่อมาเล้าไก่กย็ ้ายมาที่มุมทิศตะวนั ตกเฉียงใต้ข้างนอก เรือนลวั่ เหมยของเรา ถึงแม้ในฤดูร้อนกล่ินขี้ไก่จะพดั โชยเข้า มาในเรือนลวั่ เหมย แต่ข้ากับคุณชายก็ไม่รู้สึกว่ามนั เหม็น เพราะว่าตงั้ แต่นัน้ คุณชายกไ็ ปเรียนตอนเช้าทุกวนั และไปถึง ห้องหนังสือก่อนเป็ นคนแรก ไม่เพียงแต่จะไม่โดนอาจารยต์ ีอีก กลบั ได้รบั คาชื่นชมจากอาจารย์กลบั มาด้วย” ทิงเหยียนยิ้ม จากนัน้ กถ็ ามเซี่ยฟางหวาว่า “เจ้าร้หู รือไม่เหตุใดจึงปลูกดอก เหมยไวท้ วั่ ลานของเรอื นลวั่ เหมย” เซ่ียฟางหวาเลิกคิ้ว ทิงเหยียนอธิบายให้นางฟัง “นัน่ เป็ นเพราะกลิ่นขี้ไก่ เหม็นเกินไป พระชายาจึงจะส่งคนมาปลุกคุณชายแทนแต่ คณุ ชายปฏิเสธ บอกว่าไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาในเรือนของเขา กล่ินขี้ไก่จึงไม่เป็ นไร พระชายาสงสารคุณชายและเพราะรู้ว่า คณุ ชายชอบดอกเหมยมาก จึงกลบั ไปยงั ชิงเหอด้วยตวั เองเพื่อ นาต้นลวั่ เหมยที่สืบทอดต่อกนั มาหลายร้อยปี ของบรรพบุรุษ ตระกลู ชยุ มาให้คณุ ชาย บรรพบุรษุ ตระกลู ชุยนึกถึงบญุ คณุ ของ พระชายาท่ีบริจาคสถานศึกษากว่าสิบแห่งให้ท่ีนัน่ ตลอดมา จึง 547

มอบดอกเหมยซ่ึงรกั ษาทะนุถนอมไว้อย่างดีให้กบั พระชายา ด้วยความที่กลวั ว่านางกลบั ถงึ จวนแล้วจะดแู ลไม่ได้ จึงตงั้ ใจส่ง ผเู้ ช่ียวชาญต้นเหมยของสวนต้นเหมยตระกลู ชยุ ตามพระชายา กลบั มาด้วย ผ่านมาหลายปี จึงกลายเป็ นเรือนลวั่ เหมยเช่นทุก วนั นี้” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าพลางมองไปนอกหน้าต่าง ท่ีแท้ ดอกเหมยเหล่านี้กม็ าจากบรรพบุรษุ ของตระกลู ชุยแห่งชิงเหอ สิ่งที่พระชายาอิงชินอ๋องทาเพ่ือลกู ชาย เรียกได้ว่าลาบากมาก “หลงั จากนัน้ หนึ่งปี ข้ากบั คณุ ชายกไ็ ม่ต้องใช้ไก่ปลกุ แล้ว เพราะตื่นตรงตามเวลา เล้าไก่จึงย้ายกลบั ไปยงั ที่เดิม” ทิง เหยียนถอนหายใจ “จุดเตาผิง ต้มน้าร้อน กวาดลานบ้าน แต่งตวั สวมรองเท้า ปูที่นอนเกบ็ ผ้าห่ม เกบ็ กวาดห้องล้วนเป็ น ส่ิงท่ีข้าเรียนรู้มาจากตอนนัน้ พริบตาเดียวก็ผ่านมาหลายปี แล้ว” เซี่ยฟางหวานึกถึงตวั เองหลงั จากมีชีวิตใหม่กเ็ ร่ิมเรียนรู้ ท่ีจะทาเร่ืองต่างๆ ด้วยตัวเองแล้ว เพ่ือท่ีวันหนึ่งจะสามารถ ออกจากจวนไปแสวงหาความสามารถกลบั มาได้ ดงั นัน้ จึงร้วู ่า แม้จะเป็ นเรื่องที่ดูง่ายๆ แต่เม่ือเร่ิมลงมือทากลบั รู้สึกว่ามนั ยากเหลือเกิน ลูกหลานของครอบครวั ที่รา่ รวยมีเกียรติ เมื่อ 548

เกิดมากม็ ีคนคอยรบั ใช้ล้อมหน้าล้อมหลงั จึงทาให้เกียจคร้าน จนติดเป็ นนิ สยั เอาแต่คุยโวโอ้อวด ไปทาธุระส่วนตวั ในห้อง ส้วมก็ยังมีคนคอยเช็ดก้นให้ ดังนั้นหากไม่สามารถจดั การ เรอื่ งราวต่างๆ ด้วยตวั เองได้กเ็ ป็นเรอื่ งปกติ นางมีความตงั้ ใจว่าวนั หน่ึงจะไม่ถกู ควบคมุ และไม่ทาให้ ตระกลู จวนจงหย่งโหวต้องล่มสลายจึงตดั สินใจอย่างเดด็ เดี่ยว ว่าจะยินยอมรบั ความยากลาบากด้วยตวั เอง แต่ฉินเจิงล่ะ เขามีแผนอะไร ฮ่องเต้ให้ความสาคญั กบั จวนอิงชินอ๋อง ภายในสามร่นุ ก็ ไม่มีทางท่ีจะล่มสลายลงง่ายๆ อีกทงั้ เขายงั ะเป็ นลูกชายที่ เป็ น สายเลือดแท้เพียงหนึ่งเดียว เหตุใดจึงจาเป็ นต้องทนต่อความ ลาบากด้วยตวั เองด้วย ยิ่งไปกว่านัน้ นางเป็ นคนท่ีเกิดใหม่และได้ใช้ชีวิตอีกครงั้ ในชาตินี้ นางไมใ่ ช่เดก็ แล้ว ไมว่ ่าเรอ่ื งอะไรกเ็ ข้าใจชดั เจน แต่เขาล่ะ ทิงเหยียนบอกว่าตอนนั้นเขาแค่แปดขวบ แปดขวบกย็ อมท่ีจะลาบากแล้ว อีกทงั้ ยงั ไล่คนรบั ใช้ออกไปอีก 549