จารใจรัก 2

เป็นเพราะอะไรกนั ถึงอย่างไรจวนจงหย่งโหวกแ็ ตกต่างกบั จวน อิงชินออ๋ ง 550

47-2 เลือกคู่ “ทิงอิน เจ้าแปลกใจใช่หรือไม่ว่าเหตุใดคุณชายจึงไม่ ต้องการคนรบั ใช้และยงั ดึงดนั ท่ีจะรบั ความลาบากด้วยตวั เอง” ทิงเหยียนถามขึน้ เซ่ียฟางหวาเกบ็ สีหน้าแล้วพยกั หน้า ทิงเหยียนเหลือบมองฉิ นเจิงก่อนจะถอนหายใจออกมา “หลายปี มานี้ข้าเองกไ็ ม่เข้าใจ เจ้าเพิ่งมาไม่กี่วนั แน่นอนว่าต้อง ไม่เข้าใจอยู่แล้ว ฐานะของคณุ ชาย หากว่ากนั ตามเหตุผลแล้ว คนท่ีจะมารบั ใช้ได้นัน้ ต้องเหนือว่าคนที่รบั ใช้ข้างกายพระชายา แม้แต่ข้าท่ีเป็นเพียงเดก็ รบั ใช้ ตามหลกั แล้วข้างกายกค็ วรมีคน ท่ีคอยดแู ลจดั การเรื่องจุกจิกของข้าอีกสองคน แต่ว่าเจ้ากเ็ หน็ แล้วว่าคณุ ชายไม่ต้องการ ข้าจึงได้แต่ยอมลาบากตามไปด้วย” “เหมือนเจ้าจะคบั แค้นใจมาก? ไม่ชอบท่ีตอนนี้ได้ใช้ ชีวิตในแต่ละวนั อย่างสะดวกสบายอย่างนัน้ หรือ” ฉิ นเจิงหนั ไป ทางทิงเหยียน “ถ้าไม่อย่างนัน้ พร่งุ นี้ข้าจะจดั คนมารบั ใช้เจ้าสกั สองคนดีหรอื ไม่” 551

ทิงเหยียนตกใจจนรีบขอร้องให้เขายกโทษให้ “ข้ากแ็ ค่ พูดกบั ทิงอินเท่านัน้ เอง คุณชายโปรดอย่าคิดจริงจงั เลยขอรบั ข้าคบั แค้นใจที่ไหนกนั ! แรกเร่ิมอาจจะลาบากหน่อย แต่ต่อมา ภายในเรือนนี้ก็มีแค่ท่านกบั ข้า ไม่มีผ้อู ื่นอีกแล้วจึงไม่มีเร่ือง ว่นุ วายเกิดขึน้ อยากทาอะไรกไ็ ด้ สบายกว่าตงั้ เยอะ” ฉินเจิงแค่นเสียงเลก็ น้อย ทนั ใดนัน้ เซ่ียฟางหวากน็ ึกขึ้นมาได้ฉับพลนั ดเู หมือนว่า สาเหตุจะอยู่ตรงนี้ จวนอิงชินอ๋องเจริญร่งุ เรืองเป็ นอนั ดบั ต้นๆ แค่จวนทงั้ หมดกค็ รอบคลุมพื้นที่กว่าสิบหมู่ คนภายในจวนก็ เยอะจนถึงหลกั พนั โดยเฉพาะอย่างย่ิงฉิ นเจิงผ้เู ป็ นสายเลือดแท้เพียงหน่ึง เดียวในจวนแห่งนี้ สายตาที่จบั จ้องมองมาที่เขาจะน้ อยได้ อย่างไร คนท่ีคิดจะแทรกเข้ามาอยู่ข้างกายเขาคงมีไม่น้อย แค่ มีคนรบั ใช้ข้างกายเขาคนเดียวกอ็ าจมีปัญหาและอนั ตรายรอบ กายได้ เขาจึงไม่ต้องการใครทัง้ นัน้ มีเพียงเด็กรบั ใช้แค่คน เดียวคอยติดตามข้างกาย เท่านี้กเ็ ป็ นการปิ ดกนั้ ช่องทางคนท่ี คิดจะลงมือกบั เขาได้โดยปริยาย ยิ่งไปกว่านัน้ ใครเป็นผสู้ อนเขาต่อส้ลู ่ะ 552

ทาสิ่งใดเป็ นการส่วนตวั จะสามารถหลบๆ ซ่อนๆ ได้ อย่างสะดวกหรอื สิ่งท่ีทาให้นางแปลกใจกค็ ือฐานะของทิงเหยียน คิดไม่ถึง ว่าเดก็ รบั ใช้เช่นเขาท่ีดไู ม่เข้าตาผ้นู ี้จะเกิดมาในตระกลู ชุยแห่ง ชิงเหอ มิน่าล่ะจึงเรียกแทนตวั เองต่อหน้าฉิ นเจิงว่าข้าอย่างนัน้ ข้าอย่างโน้นมาโดยตลอด ท่ีแท้กไ็ ม่ใช่เดก็ รบั ใช้ฐานะต่ าต้อย หรือทาสที่เคยรบั ใช้ใคร แต่เป็ นลูกชายของตระกลู ชุยแห่งชิง เหอ ถึงแม้จะเกิดจากอนุภรรยา แต่ก็มีฐานะทัดเทียมกับ คณุ ชายสายตรงของตระกลู ใหญ่ “เอ๋ เวลานี้แล้วพระชายามาได้อย่างไร” เดิมทีทิงเหยียน ต้องการจะพูดต่อ แต่บงั เอิญเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยไม่ได้ตงั้ ใจ จากนัน้ กร็ ีบลกุ ขึน้ ออกไปต้อนรบั ฉิ นเจิงก็งุนงงเช่นกนั จึงมองออกไปข้างนอก ชุนหลนั กาลงั กางร่มกระดาษน้ามนั กนั เกลด็ หิมะ ส่วนพระชายาอิงชิน อ๋องกถ็ ือเตาทองเหลืองให้ความอบอ่นุ ขนาดเลก็ พลางเดินเข้า มาภายในลาน เขารีบลุกขึน้ ยนื แล้วออกไปต้อนรบั ทนั ที เซี่ยฟางหวาให้ความเคารพต่อพระชายาอิงชินอ๋องมาก แม่ที่ทุ่มเททัง้ กายและใจเพื่อลูกชายเช่นนี้ แม้นางจะใช้ชีวิต 553

มาถึงสองชาติแต่กลบั ไม่มีวาสนาได้รบั ความรกั จากแม่ จากนัน้ กร็ ีบลกุ ขึน้ ยืนแล้วตามฉินเจิงออกไปต้อนรบั “พระชายา หิ มะตกหนักขนาดนี้ ท่านมาได้อย่างไร ขอรบั ” ทิงเหยียนถามพระชายาอิงชินออ๋ งด้วยรอยยิ้มแป้น พระชายาอิงชินอ๋องปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “เดิมที เม่ือก่อนตอนเห็นเจ้าท่ีชิงเหอนัน้ กด็ ูเป็ นเดก็ เฉลียวฉลาดน่า เอน็ ดูคนหนึ่ง ข้าเสียแรงไปมากกว่าจะนาเจ้าจากมือพี่รองมา จนถึงที่น่ีได้ ใครจะไปรวู้ ่าหลายปี ผา่ นไป คิดไม่ถึงว่ายิ่งโตจะย่ิง มีนิสยั บิดเบยี้ วเช่นนี้” ทิงเหยียนลูบศีรษะก่อนจะกล่าวเอาใจว่า “ท่านอาเลก็ นิสยั ของข้าเรียนรมู้ าจากคณุ ชายขอรบั ” “ไม่ได้เร่ือง! เจ้าเอามารยาทของบรรพบุรุษไปทิ้งไว้ที่ ไหนแล้ว” พระชายาอิงชินอ๋องตีศีรษะเขาอย่างแรง ทิงเหยียนไม่กล้าหลบจึงยอมโดนตีแต่โดยดี ในใจพลาง คิดว่าวนั นี้ศีรษะของเขาช่างโชคร้ายจริงๆ โดนตีไม่รกู้ ี่ครงั้ ต่อก่ี ครงั้ แล้ว 554

“ท่านแม่ !” ฉิ นเจิงออกมาจากประตูแล้วตะโกนเรียน พระชายาอิงชินอ๋อง ขณะนัน้ กเ็ อือ้ มมอื ไปประคองแขนของนาง แทนชนุ หลนั ด้วย “ข้าไม่ใช่แม่เจ้า อย่ามาเรียกข้า” พระชายาอิงชินอ๋อง สะบดั แขนหลบแล้วตีหน้าขรมึ ในใจทิงเหยียนรู้สึกว่ายุติธรรมแล้ว ท่ีแท้ไม่ใช่แค่เขา เพียงคนเดียวท่ีโดนรงั เกียจ แต่คณุ ชายกเ็ ช่นกนั เซี่ยฟางหวาทาความเคารพพระชายาอิงชินอ๋องเงียบๆ แมพ้ ระชายาอิงชินอ๋องจะตีหน้าขรมึ แต่กย็ งั พยกั หน้ารบั ให้นาง ฉิ นเจิงคล่ียิ้มพลางจบั แขนพระชายาอิงชินอ๋องไม่ยอม ปล่อย จากนัน้ กป็ ระคองนางเข้าไปในห้องอย่างเชื่องช้าพลาง กล่าวอย่างลาพองใจ “เรื่องที่ลูกทาในวนั นี้เป็ นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อข้าโกรธจริงๆ ใช่หรอื ไม่ ในใจท่านไมแ่ น่ว่าอาจจะสบาย ใจขึน้ มาบา้ งแล้ว เหตใุ ดบดั นี้ถงึ ยงั ตีหน้าขรมึ ใส่ข้าอีกเล่า” พระชายาอิงชินอ๋องหลุดยิ้มแล้วปรายตามอง จากนัน้ ก็ ยกมือตีหน้าผากเขา “ครงั้ นี้เกรงว่าเจ้าจะทาให้เรือนตะวนั ตก 555

เกลียดชังเข้าจริงๆ เสียแล้ว หลงั จากนี้เจ้าจะรบั มือกบั เขา อย่างไร” “หากเขายื่นมือเข้ามาก้าวก่าย ลูกกม็ ีวิธีรบั มืออยู่แล้ว” ฉิ นเจิงไม่ใส่ใจ “ถึงแม้ข้าจะไม่ได้ทาเร่ืองนี้ เขาจะไม่เกลียดชงั ข้าหรอื นี่ไมใ่ ช่ความผิดของข้าที่เกิดมา” พระชายาอิงชินอ๋องพยกั หน้า ถกู ต้องแล้ว แม้ฉิ นเจิง ไม่ได้ท าอะไร เขาก็จะยงั ลงมือตามเดิม ตอนที่เจิงเอ๋อรอ์ ายุ แปดขวบไม่ใช่ว่าเกือบจะโดนเขา… เวลานัน้ เขาอายุเพียงสิบ เอด็ ปี กลบั มีความคิดโหดเหี้ยมถึงเพียงนัน้ แล้ว แค่นางนึกถึงสี หน้ากเ็ ยือกเยน็ ขึน้ ฉับพลนั “เจา้ พดู ถกู แล้ว!” ฉิ นเจิงราวกบั นึกอะไรขึ้นมาได้เช่นกนั แต่ไม่ได้มีทีท่าว่า จะโกรธ จากนัน้ กเ็ อียงหน้ามองเซ่ียฟางหวาแวบหนึ่ง เซ่ียฟางหวาเลิกม่านให้ทงั้ สองเขา้ ไป ฉิ นเจิงประคองพระชายาอิงชินอ๋องเข้าไปในห้อง ส่วน ชนุ หลนั ทิงเหยียนเดินตามเข้ามาในภายหลงั “กล่ินพุทราแดงหอมจริงๆ ยงั มีกลิ่นขิงอีกด้วย” พระ ชายาอิงชินอ๋องทาจมูกฟุดฟิ ดพลางกล่าว “ทิงอินกาลงั ต้มชา 556

โดยการใส่พทุ ราแดงกบั ขิงสดลงไปด้วยขอรบั ” ทิงเหยียนคลาน เข่ามารายงาน พระชายาอิงชินอ๋องคลายความโมโหลงในฉับพลนั ก่อน จะเผยรอยยิ้มออกมาแล้วกล่าวกบั เซ่ียฟางหวาว่า “ทิงอินเป็ น เด็กฉลาด หวั ไว เรียนอะไรเพียงเลก็ น้อยก็ทาเป็ นแล้วจึงไม่ ต้องเสียเวลามาก อาจารยผ์ ้สู อนศิลปะทงั้ สี่ต่างชื่นชมนางเป็ น เสียงเดียวกนั ข้าเองกย็ ่ิงชอบนางมากขึน้ เรอ่ื ยๆ” เซ่ียฟางหวาก้มหน้ าไม่กล้าน้ อมรับคาชม หากไม่มี พืน้ ฐานมาก่อน นางกค็ งจะไม่เรียนรไู้ ด้รวดเรว็ เช่นนี้ “นางฉลาดเป็ นกรด มิ ฉะนั้นลูกจะเลือกนางมาได้ อย่างไร” ฉินเจิงกล่าวอย่างลาพองใจ พระชายาอิงชินออ๋ งถลึงตามองฉินเจิง จากนัน้ กน็ ัง่ ลงบน เตียงนุ่มแล้วกล่าวว่า “วนั นี้หิมะตกหนักเกินไป ข้าเป็ นห่วงก็ เลยแวะมาดูสกั หน่อยโดยให้ชุนหลนั มาเป็ นเพื่อน ตงั้ แต่มีทิง อิน ที่นี่กไ็ ม่เหมอื นกบั เมอ่ื ก่อนอีกแล้วข้ากไ็ มต่ ้องกงั วลใจอีก” เซี่ยฟางหวารินชาที่ต้มเสรจ็ แล้วให้กบั พระชายาอิงชิน ออ๋ งและชนุ หลนั 557

ชุนหลนั ชิมอึกหนึ่งพลนั ปรากฏรอยยิ้ม “รสชาติดีเลย ทีเดียว ทงั้ ยงั สามารถขบั ไล่ความหนาวเยน็ ได้ แม่นางทิงอินมี ไหวพริบฝี มือดีจริงๆ” พระชายาอิงชินอ๋องจึงลองจิบอึกหนึ่งบา้ ง จากนัน้ กพ็ ยกั หน้าเห็นด้วยพลางกล่าวกบั ชุนหลนั “คราวหน้าเราก็ต้มชา เช่นนี้ด่ืมบา้ งเถอะ” “ท่านอ๋องไมช่ อบรสขิงนี่เพคะ” ชนุ หลนั กล่าว “ต้องสนใจเขาหรือ เขาไม่ชอบกไ็ ม่จาเป็ นต้องดื่ม หาก ไม่อยากได้กล่ินก็ไปเรือนอ่ืนได้ มิใช่ว่าเขาจะไม่มีที่ให้ไปนี่” พระชายาอิงชินออ๋ งแค่นเสียงเบาๆ ชนุ หลนุ กไ็ ม่กล่าวอะไรอีก ฉิ นเจิงมองพระชายาอิงชินอ๋องอย่างเฉ่ือยชา “ท่านพ่อ ไมไ่ ด้ไปรอรบั ท่านท่ีหน้าประตจู วนหรอื ” “รบั สิ!” พระชายาอิงชินอ๋องมองเขา “เจ้าทาให้เขาโกรธ อีกแล้วใช่หรอื ไม่” 558

“เขามาโมโหถงึ ท่ีนี่ด้วยตวั เอง จะมาโทษลกู ไมไ่ ด้” ฉิงเจิง พลิกชมถ้วยชาในมือพลางถามกลบั “ตอนนี้เขาคงไปปลอบใจ ชายารองหลิวแล้วสินะ” “เปล่า ฉิ นห้าวต้องแต่งงานกบั คณุ หนูแห่งจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้าย น่ีเป็ นเร่ืองมงคลสาหรบั เขาท่ีเป็ นเพียงลูกคนโตของ อนุ ชายารองหลิวจะไม่ชอบได้อย่างไรจึงไม่จาเป็ นต้องให้พ่อ เจ้าไปปลอบใจนาง เขาไปท่ีห้องหนังสือแล้ว” พระชายาอิงชิน อ๋องตอบด้วยน้าเสียงเยน็ ชา “ท่ีแท้กไ็ ปปลอบใจพี่ใหญ่” ฉินเจิงเข้าใจถอ่ งแท้ สีหน้ าของพระชายาอิงชินอ๋องเยือกเย็นขึ้นเล็กน้ อย “หลายปี มานี้ เรอ่ื งของราชสานักเขาเข้าใจได้อย่างทะลุปรโุ ปรง่ กว่าใคร แต่เรื่องในบ้านกลบั ดื้อรนั้ ไม่ยอมเปิ ดใจรบั ฟัง ตงั้ แต่ เดก็ เจ้ามกั ทาให้เขาโมโห แต่ฉิ นห้าวกลบั ใช้เล่หเ์ หล่ียมต่อหน้า เขาตัง้ แต่เด็ก เจ้าไม่ต้องการให้เขามาควบคุม ส่วนฉิ นห้าว มกั จะเอาแต่ถามเขาก่อนในทุกๆ เรอื่ ง น่ีจงึ มีส่วนทาให้ทกุ วนั นี้ เขาจึงโปรดปรานและคอยอุปถมั ภอ์ ุ้มชูฉิ นห้าว แต่ทงั้ หมดนี้ก็ ตาหนิเขาไม่ได้ ถึงอย่างไรเขากย็ งั ดแู ลเจา้ อย่บู า้ ง” “ท่านแม่จะพดู เรอื่ งพวกนี้ออกมาท าไม” ฉินเจิงยิ้ม 559

พระชายาอิงชินอ๋องถอนหายใจ “แน่นอนว่าพดู ตอนนี้ก็ คงไม่มีประโยชน์แล้ว” พูดจบกก็ ล่าวด้วยความยโสว่า “ถึงแม้ เขาจะโปรดปรานฉิ นห้าวแล้วทาไม อุปถมั ภ์เขาแล้วอย่างไร แม้แต่เรือ่ งแต่งงานของตวั เองฉินห้าวกย็ งั ทาไม่ได้ กลบั ต้องฟัง ส่ิงที่ลกู ชายข้าจดั การไว้” ฉิ นเจิงไม่ออกความเหน็ พระชายาอิงชินอ๋องมองเขา ทันใดนัน้ ก็กล่าวออกมา “เจ้าบอกแม่มาซิ วนั นี้มนั เกิดอะไรขึ้นกนั แน่ หลูเสว่ียอิ๋งยวั่ โมโหเจ้าหรอื อย่างไร เม่อื ก่อนเจ้ากไ็ มเ่ คยเหน็ นางในสายตา ไม่ แม้แต่จะสนใจใยดีด้วยซา้ เหตุใดวนั นี้จงึ ระงบั ความโกรธเอาไว้ ไมไ่ ด้” ฉินเจิงขยบั คิ้วแต่ไมก่ ล่าวอะไร “กบั แม่กบ็ อกไมไ่ ด้หรอื ” พระชายาอิงชินอ๋องคาดคนั้ ฉิ น เ จิ ง ก้ ม ห น้ า จิ บ ช า เ ล็ก น้ อ ย แ ม้ สี ห น้ า จ ะ ไ ม่ เปลี่ยนแปลง แต่แววตาเยือกเยน็ ขึน้ พระชายาอิงชินอ๋องหนั ไปมองทิงเหยียน 560

ทิงเหยียนรีบโบกมือ “วนั นี้ข้าไม่ได้ไปลานล่าสัตว์กบั คุณชายขอรบั ” พูดจบก็ชี้ไปทางเซี่ยฟางหวา “แต่ ทิงอินไป ด้วย” พระชายาอิงชินอ๋องหนั ไปมองเซี่ยฟางหวา เซี่ยฟางหวาแสดงสีหน้าอย่างผบู้ ริสทุ ธ์ิให้นางเหน็ “น่าเสียดายท่ีเจ้าพูดไม่ได้ ข้าได้ยินว่าหมอหลวงซุน เปลี่ยนใบสงั่ ยาให้ใหม่หรือ หวงั ว่าครงั้ นี้จะสามารถรกั ษาคอ ของเจ้าให้หายได้ ในเม่ือไม่ได้เป็ นใบ้มาแต่กาเนิ ด ย่อมมีวิธี รกั ษา” พระชายาอิงชินอ๋องเหลือบมองเซ่ียฟางหวาด้วยความ สงสาร ก่อนจะหนั ไปโมโหใส่ฉิ นเจิงต่อ “รีบพดู ออกมา! ถ้าหาก แมแ้ ต่แม่กป็ ิ ดบงั ล่ะก็ ข้าคงเจบ็ ปวดมาก!” ฉิ นเจิงเงยหน้ามองพลนั ยิ้มออกมา จากนัน้ กเ็ ล่าเรื่องที่ หลูเสวี่ยอิ๋งพดู ข้างนอกลานล่าสตั วใ์ นวนั นี้ให้นางฟังอย่างหมด เปลือกโดยไมต่ กหล่นเลยแมแ้ ต่คาเดียว 561

47-3 เลือกคู่ พระชายาอิงชินอ๋องฟังจบกน็ ่ิงเงียบไม่พดู ไม่จา เซ่ี ยฟางหวาลอบมองสี หน้ าของพระชายาอิ งชิ นอ๋องแต่ กลบั ไมป่ รากฏอารมณ์ใดๆ นางรู้ว่าความอ่อนโยนของพระชายาอิงชินอ๋องนัน้ ไม่ เหมือนกบั ท่ีเห็นภายนอก นางเกิดมาเป็ นทายาทสายตรงใน ตระกลู ชุยแห่งชิงเหอ ลูกหลานของตระกลู ชุยมีเกียรติสูงศกั ด์ิ ตลอดมา หากไม่เป็ นฮองเฮาก็เป็ นพระชายาท่านอ๋อง อย่าง น้อยท่ีสุดกเ็ ป็ นภรรยาที่ถกู ต้องในตระกลู ใหญ่ ทงั้ ยงั มีแม่นม จากวงั หลวงคอยอบรมสงั่ สอนมาตงั้ แต่เดก็ เรียนร้กู ารใช้เล่ห์ เพทุบายและการวางแผนมากกว่าคณุ หนูแห่งจวนสูงศกั ด์ิต้อง เรียน มิฉะนัน้ หลายปี มานี้นางจะสามารถครองตาแหน่งพระ ชายาอิงชินอ๋องอย่างมนั่ คง ไมส่ นั่ คลอนได้อย่างไร แถมยงั คอย ควบคมุ ดแู ลความเป็ นอยู่ท่ีมากมายเช่นนี้ในจวนอิงชินอ๋องได้ อย่างไร ทัง้ ยังให้กาเนิ ดและเลี้ยงดูฉิ นเจิงผู้เป็ นลูกชายท่ี สามารถเดินในเมืองหลวงหนานฉิ นอย่างลาพองใจได้อย่างไร เรื่องในวนั นี้ ด้วยความสตั ยจ์ ริง ฉิ นเจิงทาไปเพ่ือปกป้อง นาง ณ ลานล่าสัตว์ในตอนั้นไม่ได้มีเพียงแค่เย่ียนถิงและ 562

คณุ ชายแห่งจวนชนรนุ่ หลงั ผสู้ ูงศกั ด์ิเท่านัน้ ยงั มีเยี่ยนหลนั และ คณุ หนูตระกลู ใหญ่อยู่ที่นัน่ ด้วย อีกไม่นาน เร่ืองที่ว่าฉิ นเจิงทา ลงไปเพราะปกป้องนางคงจะแพรก่ ระจายออกไป แม้ตัง้ แต่ที่นางมาอยู่ข้างกายฉิ นเจิงก็มีสายตานับไม่ ถ้วนคอยสอดแนม แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้วคาดว่าคงทาให้คน ประหลาดใจเพิ่มมากขึน้ โดยเฉพาะในวงั หลวง เพราะเรอื่ งนี้ถึง อย่างไรกม็ ีสาเหตุมากจากนางที่เป็ นหญิงรบั ใช้ตา่ ต้อยผ้หู น่ึง เท่านัน้ แต่กลบั ส่งผลกระทบไปถึงคณุ หนูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายได้ และพวั พนั ไปถึงลูกชายคนโตของชายารองแห่งจวนอิง ชินอ๋องอีก เกี่ยวข้องไปถึงการท่ีฮองเฮามีพระราชเสาวนี ย์ พระราชทานสมรส อีกทงั้ ฮ่องเต้เองกท็ รงถามถึงเรอื่ งนี้ ต่อไปสายตาท่ีจบั จ้องมาบนร่างของนางคงจะเพ่ิมมาก ขึน้ เกรงว่าจะทาให้เกิดปัญหาตามมา ปัญหาท่ีมาจากท่ีอ่ืนๆ ยงั พอท่ีจะจดั การได้ แต่หากเป็ น วงั หลวง… คา พูดของห ลูเสวี่ ยอิ๋ งก็ไม่ได้ ไร้เหตุผลไปเสี ยที เดี ยว อย่างน้ อยถ้อยคาที่ว่าฉิ นเจิงต้องแต่งงานในวันข้างหน้ าก็ ถกู ต้อง 563

“ท่านแม่กาลงั คิดอะไรอยู่” ฉินเจิงรออยู่นานแต่กไ็ ม่เหน็ ว่าพระชายาอิงชินอ๋องจะเอ่ยอะไรจึงเลิกคิ้วถาม พระชายาอิงชินอ๋องวางถ้วยชาลง ทันใดนัน้ แววตาก็ เคร่งขรึมขึ้นพลางกล่าวอย่างเข้มงวดว่า “เจิงเอ๋อร์ เจ้าเองก็ ไม่ใช่เดก็ ๆ แล้ว ปี นี้อายุสิบหก ปี หน้ากส็ ิบเจด็ แล้ว วนั นี้พ่ีใหญ่ ของเจ้าได้รบั พระราชเสาวนียพ์ ระราชทานสมรส ต่อไปกถ็ ึงตา ของเจ้าแล้ว ถึงแม้แม่จะไม่ได้วุ่นวายเพราะอยากให้เจ้าได้ เตรียมตวั เตรียมใจสกั สองปี แต่กค็ งห้ามมิให้ฮ่องเต้ ฮองเฮา และไท่เฟยแห่งวงั หลวงถามถึงเรื่องนี้ไม่ได้ แม้พ่อเจ้าจะโมโห เจ้าอยู่บ่อยๆ แต่ภายในใจกร็ กั เจ้าไม่น้อยไปกว่าฉิ นห้าว งาน แต่งงานของเจ้าเป็นเร่ืองใหญ่ ถึงอย่างไรเขากต็ ้องถามถึงอย่าง แน่นอน เจา้ มีความเหน็ อย่างไร” “ไมม่ ีความเหน็ อะไรทงั้ นัน้ !” ฉินเจิงตอบอย่างเยน็ ชา พระชายาอิงชินอ๋องทาเสียงในลาคอ “เจ้าอย่าตบตาข้า ข้าเป็นคนให้กาเนิดเจ้ามา เจา้ คิดอะไรคิดว่าข้าไม่รหู้ รอื ” ฉินเจิงคล่ียิ้มพลางมองพระชายาอิงชินอ๋อง “เกรงว่าท่าน แมจ่ ะมีคนในใจอย่แู ล้วสินะ” 564

พระชายาอิ งชิ นอ๋องมองเขาอย่างคาดคัน้ “ในเม่ือ ฮองเฮามีพระราชเสาวนีย์พระราชทานสมรสแล้ว ถึงแม้หลู เสว่ียอ๋ิงแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะไม่ได้สมคั รใจ ก็จาเป็ น ต้องแต่งเข้าจวนอิงชินอ๋องอยู่ดี นอกเสียจากฉิ นห้าวจะตาย จากไป ฉะนัน้ ตอนมีชีวิตอยู่นางกจ็ ะเป็ นคนของจวนอิงชินอ๋อง ตายไปแล้วกจ็ ะเป็นผีของจวนอิงชินอ๋อง นางควรเลิกเพ้อฝันใน สิ่งท่ีเป็นไปไมไ่ ด้เกี่ยวกบั เจา้ ได้แล้ว” ฉินเจิงได้ยินกไ็ ม่ได้ใส่ใจ มุมปากไม่แม้แต่จะขยบั เลยสกั นิ ด “ตดั นางออกไป สตรีของจวนตระกลู ใหญ่ในเมืองหลวง ที่มีอายุเหมาะสมมีถึงห้าสิบกว่าคน แต่ที่เหมาะสมกบั ตระกลู ของเรามีเพียงห้าคนเท่านัน้ ” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวช้าๆ “คุณหนูหล่ีหรูปี้ แห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายขวา คุณหนูเยี่ยนหลนั แห่งจวนหย่งคงั โหว หวางเหยียน ลูกสาวเพียงคนเดียวของ สานักวิชาชัน้ สูงฮัน่ หลิน เจิ้งอิน ลูกสาวคนรองของผู้ตรวจ การณ์ราชสานัก ยงั มีคณุ หนูเซี่ยฟางหวาแห่งจวนจงหย่งโหว” เซี่ยฟางหวาชะงกั มือ ถ้วยชาในมือเอียงเลก็ น้อยจนน้า ชากระฉอกโดนปลายนิ้ วของนางสองหยด 565

ฉินเจิงกวาดตามองนางแวบหน่ึง นัยน์ตาค่นู ัน้ มนั่ คงและ ไม่ได้พดู อะไร พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวราวกบั กาลงั พดู คยุ เร่ืองทวั่ ไป “ในความคิดของแม่ เพียงเจา้ เหน็ ด้วยและเป็นคนที่ถกู อกถกู ใจ เม่ือแต่งเข้าจวนมา แม่กจ็ ะปฏิบตั ิต่อนางราวกบั เป็ นลูกสาวท่ี ให้กาเนิ ดมาด้วยตวั เอง ทงั้ ห้าตระกลู นี้ล้วนเป็ นตระกลู ที่มงั่ คงั่ เหมือนกบั เรา น้อยที่สุดกเ็ ป็ นตระกลู ท่ีมีเกียรติกว่าหน่ึงร้อยปี มีการอบรมสงั่ สอนเข้มงวด เพราะฉะนัน้ สตรีท่ีเติบโตมาล้วน เพียบพร้อมย่ิงกว่าจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายท่ีแขง็ แกรง่ แห่งนัน้ แม้ เยี่ยนหลันจะด้อยกว่าเล็กน้ อย แต่ก็เป็ นเด็กท่ีรู้จักลาดับ ความสาคญั ได้ดี” ฉินเจิงไม่ตอบ “ส่ีคนท่ีกล่าวไปหากเจ้าต้องการแต่งงานด้วยกค็ งไม่มี ปัญหาอะไรมากนัก มีเพียงคณุ หนูแห่งจวนจงหย่งโหวเท่านัน้ ที่ ต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วนรอบคอบเพราะเกรงว่าน่ าจะลาบาก ที่สดุ ” พระชายาอิงชินออ๋ งใช้น้าเสียงจริงจงั “ลาบากอย่างไร” ฉินเจิงเลิกคิ้วถาม พระชายาอิงชินอ๋องลังเลครู่หนึ่ งก่อนจะถอนหายใจ ออกมา “หลงั จากคณุ หนูแห่งจวนจงหย่งโหวป่ วยหนักตอนเจด็ 566

ขวบ ตงั้ แต่นัน้ เป็ นต้นมากม็ กั จะล้มหมอนนอนเส่ืออยู่ตลอด ทุกวนั นี้ไม่พบคนนอก ไม่เพียงแต่ไม่ได้ร่วมงานเลี้ยงในกลุ่ม ของฮูหยินและคุณหนูจวนต่างๆ แต่งานเลี้ยงในวงั หลวงกถ็ กู จงหย่งโหวปฏิเสธให้ทงั้ สิ้น ว่ากนั ว่าแม้แต่คนของจวนจงหย่ง โหวกไ็ ม่เคยเหน็ หน้านาง ร่างกายอ่อนแอถึงเพียงนี้ น่าเป็นห่วง นัก ดงั นัน้ จึงไม่ใช่ตวั เลือกที่ดีที่จะมาเป็นลกู สะใภ”้ ฉินเจิงหวั เราะอย่างไมใ่ ส่ใจ พระชายาอิงชินอ๋องมองเขาหวั เราะ “เม่ือก่อนแม่สนิ ท กบั แม่ของนาง ถึงนางจะชะตาชีวิตสนั้ ด่วนจากไปก่อน แต่แม่ก็ ไม่เคยลืมมิตรภาพระหว่างเราและยงั คงคิดถงึ นางมาโดยตลอด ในอดีตพวกเราเคยสญั ญาปากเปล่าเรอ่ื งการหมนั้ หมายกนั แต่ กไ็ ม่ได้ทาเป็ นลายลกั ษณ์อกั ษร และไม่เคยแลกสิ่งของไว้เพื่อ เป็นการยืนยนั ดงั นัน้ จึงไม่ถอื ว่าเป็นการผิดสญั ญา” ฉินเจิงไมไ่ ด้กล่าวอะไร “ถ้าหากนางป่ วยหนักจนออกจากห้องไม่ได้ ถึงแม้แม่จะ ชอบนาง แต่กไ็ ม่สามารถให้เจ้าแต่งงานกบั นางได้ ถึงอย่างไร วนั ข้างหน้าเจ้ากต็ ้องสืบทอดตาแหน่งตระกลู จวนอิงชินอ๋อง ภรรยาของเจ้าถึงอย่างไรก็ต้องช่วยเจ้าประคบั ประคองและ 567

ดแู ลความเป็นอยู่ภายในจวน ไม่สามารถเอาแต่ปลูกดอกไม้อยู่ ในห้องอบอ่นุ ไม่โดนลมโดนฝนได้” พระชายาอิงชินออ๋ งกล่าว เซี่ยฟางหวาดื่มชาขิงกล่ินพุทราแดง เม่ือได้ยินแล้วก็ ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ “อาการป่ วยของนางเป็ นเหตุผลหน่ึง เหตุผลต่อมาคือ ตระกลู ของจวนจงหย่งโหวเป็ นหนามแหลมคมภายในใจของ ฮ่องเต้มาตัง้ แต่ต้น รากฐานของตระกูลเซ่ียมีมากเกิ นไป ตระกลู บุญหนักศกั ด์ิใหญ่ของหนานฉิ นรวมเข้าด้วยกนั รวมถึง ตระกลู ชุยแห่งชิงเหอที่ข้าเกิดมา เกรงว่าจะยงั เทียบไม่ได้กบั ตระกลู เซ่ียเพียงตระกลู เดียว ถ้าหากยงั คงสืบทอดต่อไปเช่นนี้ วนั หน่ึงคงรกั ษาไว้ไม่ไหว หนานฉิ นคงเปลี่ยนราชวงศแ์ ละยุค สมยั เป็ นสกลุ เซ่ียเสียแล้ว” พระชายาอิงชินอ๋องใช้น้าเสียงท่ี ค่อนข้างตา่ “ท่านแม่ เรื่องแบบนี้ท่านกล่าวออกมาได้หรือโชคดีท่ี ข้างนอกหิมะตกหนัก” ฉินเจิงเคาะพืน้ ยโตะ๊ จนเกิดเสียงดงั เซ่ียฟางหวาหลุบตาตา่ ลง ในที่สุดกห็ าสาเหตุท่ีแท้จริงที่ จวนจงหย่งโหวในชาติก่อนถกู ฆ่าทงั้ ครอบครวั เจอแล้ว ที่แท้ สาเหตุกอ็ ยู่ตรงนี้ หลายปี มานี้นางยงั คงไม่เข้าใจว่าจวนจงหย่ง 568

โหวซื่อสตั ยแ์ ละจงรกั ภกั ดีต่อราชสานักเช่นนี้ จะเป็ นพนั ธมิตร กบั ท่านป้าท่ีแต่งงานออกไปยงั เป่ ยฉีเพื่อสมร้รู ่วมคิดขายชาติ บ้านเมืองได้อย่างไร ในตอนนัน้ ฮ่องเต้ทรงพิโรธเป็ นฟื นเป็นไฟ และสงั่ ประหารชีวิตทงั้ ตระกลู บรรพบุรษุ เก้าโคตรล้วนถกู ลาก ไปฝังในสสุ านอย่างสะเปะสะปะ… ตลอดมานางคิดออกเพียงแค่เป็ นการฆ่าทิ้งเม่ือหมด ประโยชน์แล้วเท่านัน้ คิดว่าการท่ีจวนจงหย่งโหวเจริญร่งุ เรือง มากเกินไปจนประสบกบั เรอื่ งต้องห้ามของฮ่องเต้ แต่ท่ีแท้เป็ นเพราะรากของตระกลู เซี่ยใหญ่มากเกินไป คนในตระกลู กม็ ีมากเกินไป จึงเป็ นการคุกคามต่อข้อห้ามทงั้ ปวงของฮ่องเตอ้ย่างแท้จริง ภายในใจของท่านป่ ทู ราบดีใช่หรอื ไม่ แม้แต่พระชายาอิงชินอ๋องเป็ นเพียงสตรียงั ทราบเร่ืองนี้ เกรงว่าท่านป่ จู ะรแู้ จง้ ย่ิงกว่า! ตลอดหลายปี มานี้ การท่ีท่านป่ ูต้องรบั ผิดชอบตระกลู เซ่ียท่ีอยู่ในจวนจงหย่งโหวที่ร่งุ เรืองท่ีสุดนี้เป็ นเร่ืองง่ายท่ีไหน แล้วครอบครวั อื่นของตระกลู เซ่ียกบั คนในตระกูลอีกล่ะ พวก 569

เขาเอาแต่อิจฉายศถาบรรดาศกั ด์ิของจวนจงหย่งโหวโดยไม่ คานึงพี่น้องสายเลือดเดียวกนั ล้วนมีแซ่เซี่ยเหมือนกนั มิใช่หรือ เหตุใดจึงคิดแต่จะแย่งชิงตาแหน่งผ้สู ืบทอด ประจบสอพลอผู้ มีอ านาจแล้วถีบหวั ส่งผทู้ ่ีตา่ ต้อยกว่าให้พ้นทางโดยไม่เข้าใจถึง อนั ตรายที่แฝงมากบั ราชสานักเลย ทนั ใดนัน้ ความเศร้าโศกกแ็ ล่นเข้ามาภายในจิตใจของ นาง น่ีเป็นความเศร้าโศกท่ีได้รบั การสืบทอดมาเป็นเวลาหลาย รอ้ ยปี นับตงั้ แต่ตระกลู เซ่ียได้เกิดขึน้ เมอื่ พนั ปี ก่อน ทุกคนล้วนอยากเป็นผนู้ า แต่กลบั ไม่เคยรวู้ ่าคนที่จะเป็น ผนู้ านัน้ ได้ถกู แย่งชิงไปก่อนแล้ว “ถึงแม้ข้าจะไม่พดู ออกมา แต่คนที่มีความตงั้ ใจกร็ วู้ ่าเขา เป็นขนุ นางท่ีซื่อสตั ย”์ พระชายาอิงชินอ๋องยิ้ม “จวนจงหย่งโหว ซื่อสตั ย์และจงรกั ภกั ดีรุ่นสู่รุ่น สมยั จงหย่งโหวยงั หนุ่มก็เคย รักษาพรมแดนไว้ได้ ลูกชายกับลูกสะใภ้เพียงหนึ่ งเดียวก็ ประสบอุบัติ เหตุด่วนจากไปก่อน ลูกสาวเพียงคนเดียวก็ แต่งงานไปยงั เป่ ยฉีแทนองค์หญิงใหญ่ หากถามถึงความเห็น ของข้า จวนจงหย่งโหวไม่มีทางคิดต่อต้านอย่างแน่นอน แต่ ฮ่องเต้ผู้นั่ งอยู่บนบลั ลังก์สูงส่งไม่ได้คิดเช่นนี้ ห้ามให้ผู้ใด รุกรานเข้ามาในเขตที่ตนได้รบั ผลประโยชน์เป็ นข้อห้ามของ 570

ฮ่องเต้ที่มีมาแต่สมยั โบราณ ดงั นัน้ ตระกลู เซี่ยกบั จวนจงหย่ง โหวจงึ ฝ่ าฝื นขอ้ ห้ามนี้” ฉิ นเจิงไม่ออกเสียง มือเรียวยาวท่ีกุมถ้วยชาไว้สัน่ เลก็ น้อยจนน้าชาข้างในสนั่ ตาม “จวนจงหย่งโหวเข้ามาในราชสานักรนุ่ สู่ร่นุ เพ่ือความอยู่ รอด สายเลือดตระกลู เซี่ยคนอื่นที่ใกล้ชิดหน่อยกพ็ ยายามคิด หาวิธี เข้าสู่เส้นทางขนุ นางได้กเ็ ป็ นขนุ นาง หากทาไม่ได้กท็ า การค้าขายแทน หากทาการค้าขายไม่ได้อีกก็จัดซื้อแปลง เกษตรกรรม อาชีพใดในใต้หล้าที่ได้รบั กาไรล้วนแต่เป็ นคน ของจวนเซี่ยทงั้ สิ้น” พระชายาอิงชินอ๋องเอ่ยชม “ตระกลู เซี่ย เช่นนี้ ไหนเลยจะไม่ฝ่ าฝื นข้อห้ามของฮ่องเต้ได้” เซ่ียฟางหวากมุ ถ้วยชาพลางฟังเงียบๆ ตระกลู เซี่ยใหญ่ เพียงใด คนในตระกลู มีเท่าไหร่ นางชาติก่อนท่ีถกู ลากเข้าไป พวั พนั กบั การล้างตระกลู กเ็ ข้าใจแล้ว เวลานัน้ มีประโยคหน่ึงพดู ต่อกนั ว่า ‘หากหนานฉิ นกาจดั ตระกลู เซี่ยออกไป บ้านเมือง ครงึ่ หนึ่งกล็ ้มลงมาราบเป็นหน้ากลอง’ 571

คาว่าเซ่ียในท่ีนี้ไม่ได้หมายถึงแค่คนเท่านัน้ และกไ็ ม่ใช่ แค่ผมู้ ีความสามารถในราชสานัก ยงั มีข้าราชการ เกษตรกรรม และการค้าขายที่อย่เู บอื้ งหลงั ของตระกลู เซ่ียด้วย หากคนของตระกลู เซ่ียทงั้ หมดรวมกนั ขึน้ มาจะมีเมด็ เงิน ในเส้นทางเศรษฐกิจมากเพียงใด นางไม่สามารถคานวณได้ แต่ เกรงว่าจะมีเมด็ เงินมากกว่าท้องพระคลงั ไมน่ ้อย เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลงั จากนางผ่านประสบการณ์ในชาติ ก่อนมาและได้มีชีวิตใหม่มาจนถึงบดั นี้ หากไม่ใช่เป็ นเพราะ วนั นี้พระชายาอิงชินอ๋องได้กล่าวออกมา ความคิดที่จะปกป้อง จวนจงหย่งโหวของนางคงจะธรรมดากว่านี้ ไม่ได้ร้แู น่ชดั ว่าภมู ิ หลงั ของจวนจงหย่งโหวจะมีเบอื้ งหลงั อนั ย่ิงใหญ่เช่นนี้ เซี่ยฟางหวากุมถ้วยชาแน่ นพลางเม้มปาก ข่มความ เยือกเยน็ ในแววตาเอาไว้ ถึงแม้จะยากเยน็ เพียงใด นางกต็ ้อง ปกป้องจวนจงหย่งโหวเอาไว้ ปกป้องบ้านและญาติพ่ีน้องให้มี แต่ความสงบสขุ มิฉะนัน้ คงจะสญู เปล่าไปอีกชาติเป็นแน่ 572

47-4 เลือกคู่ “พดู ถึงตระกลู ชุยแห่งชิงเหอเองกไ็ ม่ได้มีจานวนน้อยไป กว่าคนในตระกูลตระกูลเซี่ยเท่าใด” ฉิ นเจิงกล่าวออกมา กะทนั หนั “ตระกลู ชุยแห่งชิงเหอยึดมนั่ ในมรดกตกทอดรุ่นสู่รุ่น อนั มีเกียรติของปัญญาชน เอาแต่คุยโวโอ้อวดกนั ถึงทรพั ยส์ ิน เงินทองและหนทางส่ขู นุ นางอนั เป็นสิ่งที่ม่งุ หวงั แต่ผลประโยชน์ และอานาจซึ่งเป็ นสิ่งที่ไม่สมควร แต่จาเป็ นต้องวางตนต่อโลก ภายนอกว่าตนเป็นบวั ที่ไม่เปื้ อนโคลน” พระชายาอิงชินอ๋องพดู ถึงคนในตระกลู ของตระกลู ตวั เองอย่างเยน็ ชา “แท้จริงคนใน โลกนี้ มีผใู้ ดที่จะมีจิตใจอนั เข้มแขง็ อย่างแท้จริงและไมถ่ กู ความ โลภเข้าครอบงา ในเม่ือคนกต็ ้องดารงชีวิตอยู่ต่อไปจึงจาเป็ น ต้องมีเงินทองไม่น้อย หากตระกลู ชุยแห่งชิงเหอบริสุทธ์ิ อย่าง แท้จริงแล้วดอกเหมยที่ออกดอกเตม็ ลานของเจ้าจะมาจากไหน กนั ” ฉิ นเจิงเลิกคิ้ว “แรกเร่ิมมีการกล่าวกนั ว่ามีไว้เพียงประดบั ตกแต่งเรือน เท่านัน้ ทงั้ ยงั เพ่ือเป็นการลดความหวาดระแวงขององคฮ์ ่องเต้ 573

นานๆ เข้าแต่ละร่นุ กส็ ืบทอดต่อๆ กนั ไปจนลูกหลานทายาทมี ประเพณีสืบต่อกนั อย่างจริงจงั ผ้คู นมากมายไม่ยินดีที่จะเป็ น ขนุ นางและทาการค้าขาย ไม่ว่าจะเป็นทางราชการหรือเส้นทาง เศรษฐกิจกค็ ่อยๆ ลดน้อยลงไป มีหรือท่ีฮ่องเต้จะไม่ยินดี” พระ ชายาอิงชินอ๋องอธิบายอย่างใจเยน็ “ดงั นัน้ น่ีจึงเป็ นเหตุผลท่ี ตระกลู ชุยแห่งชิงเหอยงั คงดารงอยู่ ได้นับร้อยปี แต่ตระกลู เซ่ีย ค่อนข้างอนั ตราย” ฉิ นเจิงเงียบ เซ่ียฟางหวามิอาจไมย่ อมรบั ว่าส่ิงที่พระชายา อิงชินอ๋องกล่าวเป็ นเรื่องจริง นางคู่ควรท่ีจะเกิดมาเป็ น ลูกสาวของตระกลู ชุยแห่งชิงเหอ ไม่เพียงแต่เข้าใจในอานาจ ของราชสานักหนานฉิ นทะลุปรุโปร่ง เข้าใจจิตใจของมนุษย์ และเข้าใจคนในตระกลู ของตวั เองอย่างลึกซึ้ง จึงสามารถให้ กาเนิ ดฉิ นเจิงผู้ไม่สนใจโลก ดูถกู เหยียดหยามผู้อื่นอย่างไม่ ย่ีหระ ไม่คานึงถึงประเพณีที่ปฏิบตั ิกนั ทัว่ ไป อวดดีอย่างบ้า ระหา่ ไม่มีอะไรน่าเอาเป็ นเยี่ยงอย่างเลยแม้แต่น้อย ทงั้ ยงั เป็ น บตุ รชายท่ีคาดเดาได้ยากอีกด้วย 574

“ดงั นัน้ ก็คาดเดาได้เลยว่าหากเจ้าแต่งงานกบั คุณหนู แห่งจวนจงหย่งโหว ฮ่องเต้จะทรงยินดีหรือ พ่อของเจ้าจะยอม หรือ” พระชายาอิงชินอ๋องสรปุ “แม้พ่อเจ้าจะไม่อยากเกี่ยวข้อง กบั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย แต่ตระกลู หลูแห่งฟ่ านหยางกย็ งั เป็ น แค่ตระกลู ผ้มู ีการศึกษาธรรมดา หนึ่งร้อยปี ข้างหน้ากไ็ ล่ตาม ตระกลู เซ่ียไม่ทนั ถึงเสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะมีเล่หเ์ หลี่ยมเพียงใดก็ หนีอ้งุ มือฮ่องเต้ไม่พ้น ฉิ นห้าวกเ็ ป็นเพียงลกู ของอนุ แต่สาหรบั จวนจงหย่งโหวนัน้ พดู ยาก จวนอิงชินออ๋ งของเราจะไม่ล่มสลาย ในหน่ึงรอ้ ยปี นี้กจ็ ริง แต่เจ้ากเ็ ป็นทายาทสายตรง ฮ่องเต้จะทรง ยอมให้เจ้าแต่งงานกบั เซ่ียฟางหวาได้อย่างไร” ใบหน้ าของฉิ นเจิงยากจะคาดเดาได้ “ช่างเถอะ วนั นี้แม่พูดมากพอแล้ว ข้าแค่อยากเตือนให้ เจ้าร้สู ถานการณ์อย่างชดั เจนเท่านัน้ ส่วนเร่ืองเลือกค่คู รองคิด ไว้บ้างก็ดี” พระชายาอิงชินอ๋องวางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นยืน จากนัน้ กห็ นั ลูบมือของเซี่ยฟางหวาเบาๆ พลางคล่ียิ้มอ่อนโยน “ทิงอิน แม้เร่ืองที่เกิดขึ้นวนั นี้จะเป็ นเพราะเจ้า แต่เจ้ากไ็ ม่ต้อง กลวั ไป น่ีไม่ใช่เร่ืองใหญ่อะไร เจ้าเป็ นคนข้างกายของคุณชาย ตระกลู เรา ถกู คณุ หนูหลูพูดจาเช่นนัน้ รงั แกเจ้า กค็ ือรงั แกเขา หากเขาจะไม่โกรธ คนอ่ืนจะร้สู ึกประหลาดใจเอาได้ เป็นแบบนี้ กด็ ีเหมอื นกนั ” 575

เซี่ยฟางหวาเกบ็ สีหน้าอารมณ์แล้วพยกั หน้า พระชายาอิงชินอ๋องลูบศีรษะของนาง “เจ้าเป็ นเดก็ ที่มี ความสุขมุ มนั่ คง หากมีเจ้าอยู่ข้างกายเจิงเอ๋อรไ์ ปตลอด ข้าก็ ยินดี ไม่ว่าวนั ข้างหน้าเขาจะแต่งงานกบั ใคร ข้ากจ็ ะยงั ปฏิบตั ิ ต่อเจ้า…” “ท่านแม่ อย่ามวั จู้จี้จุกจิกอยู่เลย รีบไปเถอะ! หิมะตก หนักกว่าเดิมแล้ว ลูกจะไปส่งท่านกลบั เอง!” ฉิ นเจิงเอ่ยขดั พระ ชายาอิงชินอ๋องแล้วลกุ ขึน้ “เจา้ เดก็ บา้ นี่!” พระชายาอิงชินอ๋องหนั ไปด่าเขา สุดท้าย ประโยคข้างหลงั กไ็ มไ่ ด้พดู ต่อ ชนุ หลนั รีบคลมุ ผา้ คลมุ บนไหล่ให้กบั พระชายาอิงชินออ๋ ง เซ่ียฟางหวาย่ืนเตาอ่นุ มือให้กบั พระชายาอิงชินออ๋ ง “ข้าได้ยินว่าวนั นี้เจ้าชนะคุณชายคนอ่ืนๆ และได้หนัง สตั ว์ดีๆ มาหรือ” พระชายาอิงชินอ๋องกวาดตามองรอบห้อง ก่อนจะหนั ไปถามฉิ นเจิงท่ีกาลงั ยืนรอนาง “เจ้าจะทาอะไรกบั มนั ” 576

“ทาเสื้อผา้ ให้ท่านกบั ทิงอิน” ฉินเจิงกล่าวจริงจงั “ดีจริงๆ!” พระชายาอิงชินอ๋องคลี่ยิ้มกว้าง “หนังสตั วท์ ี่ ลูกชายข้าชนะมาได้ สวมใส่ออกไปต้องมีหน้ามีตาแน่” พดู จบก็ หนั ไปกาชบั กบั เซ่ียฟางหวาด้วยความสนใจ “เจ้าลองวาดแบบ ชดุ ออกมา วนั พรงุ่ นี้ข้ามาถึงพวกเราจะได้ทาด้วยกนั ” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า พระชายาอิงชินอ๋องออกไปโดยมีฉิ นเจิ งประคองและ กางรม่ ให้ ชนุ หลนั กางรม่ เดินฝ่ าหิมะล่วงหน้าไปก่อนเพียงลาพงั “ทิงอิน ข้ายงั ดื่มชาขิงกล่ินพุทราแดงไม่พอ เจ้าอย่าด่ืม หมดคนเดียวล่ะ เหลือเอาไว้ให้ข้าด้วย” ทิงเหยียนเอ่ยทิ้งท้าย กบั เซ่ียฟางหวาเอาไว้แล้วรีบหยิบร่มอีกคนั หน่ึงตามออกไป ฉิน เจิงไปส่งพระชายาอิงชินอ๋อง ขากลบั ต้องกลบั มาเพียงลาพงั เขาจึงต้องตามไปด้วย ไมน่ านทงั้ ส่ีคนกอ็ อกไปจากเรอื นลวั่ เหมย 577

เซ่ียฟางหวายืนอยู่ริมหน้าต่างพลางมองออกไปข้างนอก หิมะยิ่งโปรยปรายหนักขึ้น ทวั่ ทงั้ เรือนลวั่ เหมยถกู หิมะปกคลุม จนขาวโพลน เห็นเพียงก่ิงแห้งๆ ของต้นเหมย ส่วนกลีบดอก เหมยนัน้ โดนปกคลมุ ด้วยหิมะหนาไปหมดแล้ว สภาพจิตใจของนางในตอนนี้เยือกเยน็ ราวกบั หิมะขาว โพลนท่ีอย่เู บอื้ งหน้า กลางลานปรากฏเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยดงั ออกมา ฉับพลนั ทันใดนัน้ เสียงกระซิบประโยคหน่ึงก็แล่นเข้าสู่โสต ประสาท เซี่ยฟางหวาตกใจพลางรีบหนั ไปมองที่มาของเสียงนัน้ อย่างรวดเรว็ แต่เห็นเพียงเงาน้าค้างแข็งท่ีตกลงมาจากกิ่ง เหมยแห้งต้นหนึ่งทางมุมตะวนั ออกเฉียงใต้ปะปนเข้ากบั หิมะ ขาวจนมองไม่เหน็ ดวงตาของนางสนั่ ไหว พริบตาเดียวกผ็ ละ ออกห่างจากหน้าต่างแล้วออกมาจากประตู เพียงคร่เู ดียวกม็ าถึงใต้ต้นไม้มุมตะวนั ออกเฉียงใต้ก่อน จะเงยหน้ าขึ้นไปมองแล้วกล่าวเสียงเบาว่า “เจ้ามาท่ีน่ี ได้ อย่างไร” 578

เหยียนเฉิ นกวาดตามองนางตงั้ แต่หวั จรดเท้า ดวงตาคู่ นัน้ ท่ีโผล่พ้นออกมาจากผ้าแพรไหมสีขาวบ้างๆ สนั่ ไหวก่อน ตอบว่า “มาดูเจ้าสกั หน่อย เจ้าอยากหนีไปไม่ใช่หรือ วนั นี้มี โอกาสแล้ว ข้าจะช่วยเจ้ากลบั จวนจงหย่งโหว” เซี่ยฟางหวาขบคิดครู่หน่ึงก่อนจะส่ายหน้า “หากข้าจะ หนีนัน้ เป็นเรอื่ งงา่ ยมาก ฉินเจิงไม่ได้ขงั ข้าไว้ แต่เป็นข้าเองท่ีไม่ อยากหนีไป” เหยียนเฉิ นหรี่ตามอง “เจ้ามาได้ไม่กี่วนั กต็ ดั ใจไปจาก ที่นี่ไมไ่ ด้แล้วหรอื แมแ้ ต่บา้ นกไ็ มย่ อมกลบั ?” เซ่ียฟางหวาแค่นหวั เราะ “มีอะไรให้ตดั ใจไม่ได้ด้วยหรือ อยู่ท่ีนี่ได้ใช้ชีวิตหรหู รา ข้ากลบั ไปจวนจงหย่งโหวกเ็ หมือนกนั เพียงแต่กลบั ไปถึงท่ีนัน่ แล้วกไ็ ม่ต่างอะไรกบั ถกู ขงั เอาไว้เย่ียง นกในกรง ฐานะของคณุ หนูผกู ติดอยู่กบั ห้อง แต่หากอยู่ที่น่ี ข้า คือหญิงรบั ใช้ของฉิ นเจิง สามารถติดตามเขาออกไปข้างนอก ได้ตามใจชอบ ย่ิงไปกว่านัน้ สามารถสืบข่าวที่จวนจงหย่งโหว ไม่สามารถสืบได้มากมาย แถมยงั ได้ทาความเข้าใจในเรื่อง ต่างๆ อีกด้วย” 579

สายตาจบั ผิดของเหยียนเฉินค่อยๆ คลายลง “ว่ากนั ว่าปี นี้เจ้าจาเป็นต้องเข้ารว่ มงานเลี้ยงตรษุ จีนในวงั ” “ถงึ เวลานัน้ ข้าจะหาวิธีไปเอง!” เซี่ยฟางหวาตอบ เหยียนเฉิ นพยักหน้ า “เจ้าได้ยินอะไรมา ไม่ยอมหนี ออกไปเช่นนี้ต้องได้อะไรมาบา้ งแล้วใช่หรอื ไม”่ เซ่ียฟางหวาตอบรบั ในลาคอ ดวงตาก็หนักแน่ นขึ้น “เกรงว่าต้องเปลี่ยนแผนของเราสกั หน่อย” เหยียนเฉิ นส่งเสียงออกมาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะ ถามอย่างสนใจว่า “เปลี่ยนอย่างไร” “ท่ีแท้ความหวาดระแวงของฮ่องเต้ไม่ใช่มีเพียงแค่จวน จงหย่งโหว ยงั มีตระกลู เซี่ยทัง้ หมดด้วย” เซี่ยฟางหวากล่าว เสียงตา่ “ยงั เหลือเวลาอีกย่ีสิบวนั กว่าจะถึงงานเลี้ยงตรษุ จีนใน วัง เจ้าอาศัยจังหวะนี้ ตรวจสอบทรัพย์สมบัติ ทัง้ หมดของ ตระกลู เซ่ียและท่ีเก่ียวขอ้ งทงั้ หมดให้ละเอียด” มอื ท่ีจบั กิ่งต้นเหมยของเหยียนเฉินขยบั เลก็ น้อยจนหิมะ ที่เกาะอย่รู ว่ งลงมาพลางขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะ…” 580

ท่ามกลางหิ มะโปรยปรายใบหน้ าของเซ่ียฟางหวาเยือก เยน็ “ก่อนตระกลู เซ่ียจะถกู ลากไปเก่ียวข้องอย่างเต็มตวั มิสู้ ครงั้ นี้ข้าชิงเคล่ือนไหวก่อน” เหยียนเฉินเข้าใจในทนั ที “เข้าใจแล้ว!” “นอกจากนั้น เรื่องเขาไร้นามถูกทาลายลงได้แพร่ กระจายออกไปแล้ว บดั นี้องคช์ ายสี่ฉิ นอวี้พกั อยู่ในกองทพั ของ ท่านลุง ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ วนั ข้างหน้าเขาจะต้องอยู่ใน กองทพั ป้องกนั พรมแดนม่อเป่ ยระยะหนึ่งแน่ ในเมื่อมีเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายคอยขดั ขวาง ฮ่องเต้จึงไม่สามารถเรียกเขากลบั มาได้ อย่างราบรื่น นอกจากนี้อาจยงั โยนความผิดท่ีเขาไร้นามให้เขา ด้วย กล่าวว่าเขาเป็ นผ้ทู าลายเขาไร้นาม ทงั้ ท่ีในความจริงนัน้ เหลวไหลทงั้ เพ ดงั นัน้ ข้อสงสยั นี้ยงั ไม่แน่นอน ฮ่องเต้คงจะมี พระราชโองการให้เขาฝึ กฝนในกองทัพแทน น่ีเป็ นสองทางที่ อาจเกิดขึน้ ได้” เซี่ยฟางหวากล่าวต่อ “ดงั นัน้ ?” เหยียนเฉินมองนาง “ในนามของข้าฝากบอกท่านลุงว่า ให้เขาปฏิบตั ิต่อฉิ น อวี้อย่างโอบอ้อมอารี นอกจากนี้ เจ้าส่งคนไปแอบติดต่อกบั 581

ฉิ นอวี้เพียงลาพงั เป็ นพนั ธมิตรกบั เขา อย่าให้ท่านลุงรู้” เซ่ีย ฟางหวากล่าวหนักแน่น “ฮ่องเต้คือมงั กร วนั หน้าฉิ นอวี้กอ็ าจจะเป็ นมงั กรอีกตวั หนึ่งกไ็ ด้ บดั นี้เขาเพียงอบั จนหนทาง ไมม่ ีทางตอบโต้ราชสานัก แน่” เหยียนเฉินเงียบไปพกั หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม “เจ้าแน่ใจหรือ ว่าจะเป็นพนั ธมิตรกบั เขา” “ถึงแม้ฉิ นอวี้จะเป็ นมงั กร แต่ก็ยงั เป็ นเพียงลูกมงั กร” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าพลางเอ่ยเสียงเยน็ “ถึงแม้ฮ่องเต้จะหา โอกาสลงมือกบั จวนจงหย่งโหวและตระกลู เซี่ยมาโดยตลอด ข้า กต็ ้องหาหนทางในขณะท่ีเขายงั ไม่ลงมือ และทางที่ดีท่ีสุดคือ อานาจทดแทนฮ่องเต้ หากผ้มู ารบั ช่วงต่อต่อสู้กนั จนตายไป ข้าง เขากอ็ าจจะจดั การกบั จวนจงหย่งโหวและตระกลู เซ่ียได้ช้า ลง? หรือจะกาจดั หรือทาให้ข้ามี เวลามากพอที่จะวางแผน ขดั ขวางกไ็ ม่แน่” เหยียนเฉินพยกั หน้า “มีเหตผุ ล” “ท่ีน่ีไม่ใช่ท่ีที่ควรจะอยู่นาน เจ้ารีบออกไปเถอะ! แม้หิมะ จะตกหนักเช่นนี้ ผ้คู ุ้มกนั จวนอิงชินอ๋องอาจจะเกียจคร้านไป บ้าง แต่ก็เพียงชวั่ พริบตาเท่านัน้ เจ้าไม่ควรท่ีจะถกู เปิ ดเผย 582

ฐานะ วนั นี้มาถึงท่ีนี่กเ็ สี่ยงพอแล้ว อย่าอยู่นานเลย” เซี่ยฟาง หวาเรง่ เหยียนเฉิ นพยกั หน้าแล้วมองนางแวบหน่ึง ไม่รอช้าก็ กระโดดขา้ มกาแพงออกจากเรอื นลวั่ เหมยอย่างเงียบเชียบ หิมะหนาบนกาแพงไม่ได้ถกู ทาให้ขยบั เลยแม้แต่น้อย มี เพียงต้นไม้ต้นนี้ท่ีเขานัง่ เท่านัน้ ท่ีมีหิมะรว่ งลงมา เพียงเซ่ียฟางหวาตวดั มือก็เกิดลมหิมะพดั ขึ้นมา หิมะ ครึ่งลานถกู พดั แยกออกชนั้ หน่ึงสะเทือนไปถงึ หิมะที่เกาะอย่บู น ต้นเหมยจนร่วงลงมามากมาย อาพรางร่องรอยของคนชุดขาว ท่ีเคยอย่บู นต้นไม้จนไมเ่ หลือ นางปัดมือแล้วกลบั เข้าไปในห้อง เมื่อกลบั มาถึงห้องได้ไม่นาน ฉิ นเจิงกบั ทิงเหยียนกเ็ ดิน นาหน้าตามหลงั กลบั มาถึงเรอื นลวั่ เหมย 583

47-5 เลือกคู่ “เฮ้อ หิมะตกหนักจริงๆ ถ้าหากตกเช่นนี้ติดต่อกนั สาม ถึงห้าวนั ถนนทางการกบั ถนนบนภเู ขานอกเมืองเกรงว่าจะถกู ปิ ดสกั สิบวนั หรืออาจจะถึงครึ่งเดือนกว็ ่าได้” ทิงเหยียนเดินเข้า มาในห้อง วางร่มลงแล้วไปนัง่ ผิงไฟข้างเตาผิง เมื่อเหน็ ชาท่ีต้ม ใหม่บนเตาผิงกด็ ีใจว่า “ทิงอิน เจ้าช่างมีน้าใจเสียจริง ถึงกบั ต้ม ชาใหมเ่ พ่ือให้ข้าด่ืม ขอบใจมาก” เซี่ยฟางหวายิ้มพลางพยกั หน้า ฉิ นเจิงมองเซี่ยฟางหวาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยถาม “มีคนมา หรือ” เซ่ียฟางหวาส่ายศีรษะโดยไม่เปล่ียนสีหน้าแมแ้ ต่น้อย ฉิ นเจิงหนั หลงั เดินเข้าไปในห้องก่อนจะถอดเสื้อคลุมตวั นอกที่โดนหิมะจนเปี ยกออก เปล่ียนเป็ นเสื้อคลุมตวั ยาวเนื้อ นุ่มสะอาดตัวหน่ึงแล้วเดินออกมานัง่ ดื่มชาข้างเตาผิงกบั ทิง เหยียน “หิมะตกหนักขนาดนี้มีแต่จะพกั ผ่อนอยู่ในห้อง คณุ ชาย ไม่เหน็ หรือว่าในจวนนี้นอกจากพวกเรากไ็ ม่เหน็ เงาของคนอื่น 584

เลยสักคน จะมีใครมาหรือขอรบั ” ทิงเหยียนถูฝ่ ามือไปมา “หนาวจริงๆ ข้าอดตวั แขง็ ไมไ่ ด้” ฉินเจิงปรายตามองทิงเหยียนแวบหน่ึงแต่ไม่ได้พดู ะไร เซ่ียฟางหวานัง่ ลงเงียบๆ พลางหมุนของท่ีต้มอยู่ข้างใน กาเป็นบางครงั้ บางคราว ใบหน้ามองไมเ่ หน็ รอ่ งรอยอะไร พลบคา่ ทิงเหยียนกลบั ไปยงั ห้องของตวั เอง ฉิ นเจิงกก็ ลบั เข้าไปในห้องในสุด เซ่ียฟางหวาใส่ฟื นที่ดู แขง็ แรงสองท่อนลงไปกองในเตาผิงจากนัน้ กเ็ ข้านอน ตกดึก ไม่ใช่แค่เรือนลวั่ เหมยกบั จวนอิงชินอ๋องเท่านัน้ ที่ เงียบสงบ แต่ทวั่ ทงั้ เมอื งล้วนตกอย่ใู นความเงียบ วันต่อมา เมื่อตื่นขึ้นมายามเช้าตรู่ หิ มะก็อุดประตู หน้าต่างเอาไว้แล้ว เซี่ยฟางหวามองนาฬิกาทรายในห้องซึ่งเป็ นเวลาที่ฉิ น เจิงต้องตื่นขึน้ มาฝึ กกระบี่ทุกวนั แต่ในภายห้องกลบั เงียบเชียบ 585

หิ มะหนาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคนข้างในจะหยุดพักสักวัน หรอื ไม่ ขณะที่นางก้าลงั คิด ภายในห้องกเ็ กิดการเคล่ือนไหวของ การแต่งกาย เมื่อเซี่ยฟางหวาได้ยินเสียงกร็ ้วู ่าตวั เองไม่สามารถนอน อดุ อ้ตู ่อได้จงึ ลกุ ขึน้ มาแต่งตวั พอนางแต่งตวั เสรจ็ เรียบรอ้ ย ฉิน เจิงกเ็ ดินออกมาจากข้างในพอดี เขาเหลือบมองมาพลางกล่าว “ฝึ กกระบต่ี ามเดิม!” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า ฉิ นเจิงมาถึงห้องนอกสุดพลางยื่นมือไปผลกั ประตู แต่ มนั กลบั ไม่ขยบั เขาลองออกแรงผลกั ประตูกลบั แค่ส่งเสียง เอี๊ยดอา๊ ดและมีหิมะหล่นลงมาเป็ นหย่อมๆ ตามรอยแยก เขา มองออกไปข้างนอก หิมะกองรวมกนั อยู่ตรงประตูจนเกือบจะ สูงเท่าชายคาห้อง ประตูทุกบานถกู หิมะอุดเอาไว้ จู่ๆ เขาด่า ออกมา “หิมะอุดประตูเอาไว้ ปิ ดเขาห้ามเข้าอย่างไรกนั ทิง เหยียนไอ้ปากอปั มงคล!” 586

เซ่ียฟางหวารวบผมข้นึ แล้วเดินออกมาจากห้องกลาง จึง เหน็ ว่าฉิ นเจิงดึงกระบี่ออกมาฟันหิมะ นางกลอกตามองอย่าง เหน่ือยหน่าย ฉิ นเจิงฟันไปสองครงั้ หิมะท่ีกองอยู่ตรงประตูได้แต่แยก เป็ นรอยทางสองรอย เขาหนั กลบั มาเหน็ ว่าเซ่ียฟางหวากาลงั เบะปากจงึ ถลึงตาใส่ “เจ้ามีวิธีอ่ืนหรอื ” เซี่ยฟางหวาส่ายศีรษะ ถึงแม้นางจะไม่มีวิธีอื่น แต่กค็ ง ไม่โงใ่ ช้กระบีฟ่ ันมนั แน่ เสียแรงเปล่า! “ถ้าอย่างนัน้ ก็ไม่สมควรที่จะมาหวั เราะเยาะว่าข้าโง่!” ฉิ นเจิงกล่าว เซี่ยฟางหวาสะบดั หน้าหนี “คณุ ชาย คณุ ชายรีบมาช่วยข้าด้วยขอรบั ข้าออกไปจาก ห้องไมไ่ ด้” เสียงของทิงเหยียนดงั ออกมาจากข้างนอก ฉิ นเจิงโยนกระบ่ีทิ้งแล้วตะโกนกลบั ไปอย่างอารมณ์เสีย “ข้าออกไปได้แล้วหรืออย่างไร ตะโกนเรียกอะไร หาทางเอาเอง สิ!” 587

ทิงเหยียนไมต่ ะโกนอะไรออกมาอีก เซ่ียฟางหวาร้สู ึกตลกในใจ หิมะหนาขนาดนี้แล้วทุกคน ต่างถกู ขงั เอาไว้ในห้อง ช่างหาได้ยากจริงๆ ฉิ นเจิงขมวดคิ้วมองหิมะตรงประตู ทันใดนั้นก็กล่าว กบั เซ่ียฟางหวาว่า “พวกเรารือ้ ประตูออกเถอะแล้วร่วมแรงกนั ใช้ประตูดนั หิมะออกไป เจ้าว่าเป็ นอย่างไร ข้าไม่เช่ือว่าจะผลกั กองหิมะนี้ออกไปไมไ่ ด้” เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า น่ีเป็นวิธีที่ท่ีเป็นไปได้ เมื่อฉิ นเจิงได้รบั การสนับสนุนจากนางแล้วกไ็ ม่รอช้ารีบ รื้อประตูออกทนั ที หลงั จากนัน้ ตวั เองกจ็ บั มุมด้านหนึ่งไว้ และ ย่ืนอีกด้านให้นาง “พอข้าตะโกนว่าเร่ิม พวกเรากอ็ อกแรงผลกั พรอ้ มกนั !” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าแล้วจบั มมุ ประตไู ม้เอาไว้ เม่ือฉิ นเจิงตะโกนค้าว่าเริ่ม ทงั้ สองกอ็ อกแรงพร้อมกนั ถึงอย่างไรทงั้ คู่กเ็ รียนต่อสู้มาตงั้ แต่เดก็ แม้กองหิมะจะกดทบั เอาไว้อย่างแน่นหนา แต่กท็ นรบั แรงของทงั้ สองไว้ไม่ได้ ไมน่ าน 588

กด็ นั หิมะที่กองอย่หู น้าประตอู อกไปได้สองจงั้ ทงั้ สองจึงออกมา จากห้องได้โดยพรอ้ มกนั เพราะใต้ชายคาห้องมีเอาไว้บงั ลมจึงเหมาะท่ีจะกกั หิมะ เอาไว้ ดงั นัน้ หิมะท่ีกองหน้าประตูจึงหนาและเยอะเป็ นพิเศษ ส่วนหิมะตรงกลางลานกโ็ ดนลมพดั ออกไปบา้ งส่วนหนึ่ง ดงั นัน้ หิมะสะสมกเ็ ลยหนาเพียงสามนิ้ วจนถึงคร่ึงหนึ่งของต้นเหมย เท่านัน้ แต่กไ็ มไ่ ด้รา้ ยแรงจนเกินไป บนท้องฟ้ายงั คงมีหิมะโปรยปรายอย่แู ต่ไมไ่ ด้หนักเท่ากบั เม่ือวาน เกลด็ หิมะชิ้นเลก็ ๆ ตกลงมาโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ตกในเรว็ ๆ นี้ ฉิ นเจิงปัดหิมะบนมือแล้วกล่าวกบั เซ่ียฟางหวาว่า “ดนั ต่อไปจนถงึ ทางเข้า จะได้มีทางเดินเข้าออกได้” เซ่ียฟางหวาพยกั หน้าแล้วดนั ไปข้างหน้าต่อ ครงั้ นี้ง่าย กว่ามาก ไม่นาน ทงั้ สองกท็ ้าทางเดินมายงั เรอื นลวั่ เหมยได้ทาง หนึ่ง 589

“คณุ ชาย ทิงอิน พวกท่านออกมาได้แล้วใช่หรอื ไม่ รีบมา ช่วยข้าหน่อย!” ทิงเหยียนตะโกนออกมาจากในห้องทางทิศ ตะวนั ตก “เจ้าหาวิธีเอาเอง! หากพวกข้ากลบั มาจากฝึ กกระบี่แล้ว ยงั ไม่เห็นว่าเจ้าออกมาได้ ข้าค่อยช่วยเจ้า” ฉิ นเจิงเดินไปยงั สขุ า “ไม่ได้นะขอรบั คุณชาย ข้าปวดฉ่ี ” ทิงเหยียนตะโกน เสียงดงั “ในห้องเจ้าไม่มีกระโถนหรือ หากไม่มีกอ็ นั้ เอาไว้!” ฉิ น เจิงไมส่ นใจ “ท่านกไ็ ม่มีกระโถน ข้าจะมีได้อย่างไรขอรบั กลางดึก ไม่ใช่ว่าต้องออกไปเข้าห้องส้วมข้างนอกหรือ หากท่านไม่ช่วย ข้า ข้ากจ็ ะฉ่ีในห้องน่ีแหละ” ทิงเหยียนกล่าวอย่างทรมาน “ยิ่ง ไปกว่านัน้ หากท่านไม่ช่วยข้าออกไป ข้าจะต้มยาให้ทิงอินได้ อย่างไร ข้ายงั ต้องทาความสะอาดลานอีก” ฉิ นเจิ งชะงักเท้า ไม่ได้ส่งเสี ยงอะไรแล้วเดิ นเข้า ไปในห้องส้วม 590

“คุณชายขอรบั คนจะตายอยู่ตรงหน้าท่านอย่าเมินเฉย เลยขอรบั ” ทิงเหยียนคลา้ ยกบั ใกล้จะรอ้ งไห้ออกมาเตม็ ที เซี่ยฟางหวาตลกเลก็ น้อย ไม่นานนักฉิ นเจิงกเ็ ดินกลบั มาแล้วหยิบบานประตูใหม่ อีกครงั้ ก่อนจะกล่าวกบั เซ่ียฟางหวาว่า “ช่วยเขา!” เซี่ยฟางหวาพลางคิด อยู่ที่น่ีมาหลายวนั แล้ว กลบั ไม่เคย เหน็ ฉินเจิงออกไปข้างนอกเวลากลางคืนเลย หรอื เขาจะไม่มีได้ นิสยั ลกุ ขึน้ มาปัสสาวะกลางดึก? “คิดอะไรอยู่” ฉิ นเจิงตีศีรษะของเซ่ียฟางหวาแรงๆ อย่างกะทนั หนั เซี่ยฟางหวาหน้าแดง ฉินเจิงส่งเสียงในล้าคอ “ข้าไม่อยากต่ืนขึน้ มาเหน็ เจา้ ถีบ ผา้ ห่มกลางดึก! ตอนค่า้ จึงไมก่ ล้าดื่มน้าเยอะ” เซี่ยฟางหวาถอยหลงั ไปก้าวหนึ่งแล้วส่งเสียงในลาคอ เช่นเดียวกนั นางไม่ได้มีนิ สยั การนอนท่ีไม่ดี คนที่ถีบผ้าห่ม 591

เกรงว่าจะเป็ นเขาเสียมากกว่า คิดว่าทุกคนจะเป็ นเหมือนเขา หรอื “ข้าได้ยินทิงอินทา เสียงในลาคออีกแล้ว คุณชาย คอ ของนางดีขึน้ ไม่ใช่แค่ความดีความชอบของหมอหลวงซุนเพียง ผเู้ ดียว แต่ยงั มีความดีความชอบของข้าด้วยเช่นกนั ” ทิงเหยียน รีบกล่าว “จาความดีของเจ้าไว้ รอคอนางหายดีเม่ือใด ข้าจะให้ นางร้องเพลงให้เจ้าฟัง” ฉิ นเจิงหยิบบานประตูมาถึงประตูห้อง ของทิงเหยียน ทิงเหยียนกาลงั ดีใจใหญ่อย่ใู นห้อง “ได้เลยขอรบั !” เซ่ียฟางหวานวดหน้าผากพลางคิดว่าตนอยู่กบั ทงั้ สอง คนนี้นานวนั เข้า นิสยั ของนางที่กดเอาไว้ที่เขาไร้นามราวกบั จะ สัน่ คลอนเล็กน้ อย เพราะถูกพวกเขากระตุ้นจนอารมณ์ แปรปรวนได้ง่ายเป็ นบางครงั้ บางคราว ถ้าเป็ นเช่นนี้ต่อไปไม่ น่าจะเป็นเรอ่ื งดี “ยงั ไม่รีบมาอีก ยืนบื้ออะไรอยู่” ฉิ นเจิงหนั มามองเซ่ีย ฟางหวา 592

เซี่ยฟางหวารีบเดินไปจบั มุมประตูอีกข้างเอาไว้แล้วตกั หิมะออกพรอ้ มกบั ฉินเจิง ไม่นาน กองหิมะหน้าประตูห้องของทิงเหยียนกถ็ กู ตกั ออกจนหมด ทิงเหยียนเปิ ดประตอู อกมาได้แล้วกก็ ล่าวขอบคณุ ทงั้ ค่กู ่อนจะรีบวิ่งไปยงั ห้องส้วมด้วยความรวดเรว็ ฉิ นเจิงทิ้งบานประตู หยิบกระบี่ออกมาแล้วเดินออกไป ข้างนอก เซ่ี ยฟางหวาก็หยิ บกระบ่ีท่ี เขาให้ ออกมาแล้วเดิ นตาม ออกไป หน่ึงชวั่ ยามต่อมา ทงั้ สองกก็ ลบั มาถึงเรือนลวั่ เหมยโดย ที่มีเหงอ่ื เกาะหน้าผากเพียงเลก็ น้อย ทิงเหยียนเข้ามาตอนรบั ด้วยรอยยิ้มร่า “คณุ ชาย เมื่อครู่ วงั หลวงส่งคนมาบอกว่าวนั นี้หิมะหนาเกินไป อากาศหนาว แถมถนนกล็ ื่นจงึ ขอยกเลิกการเรียนที่ห้องหนังสือเป็นเวลาสาม วนั วนั นี้ท่านไมต่ ้องไปเข้าเรียนตอนเช้าขอรบั ” ฉินเจิงตอบรบั ในลาคอแล้วออกค้าสงั่ กบั เขาว่า “เจ้ากไ็ ป ส่งข่าวบอกอาจารยท์ ุกท่านท่ีสอนทิงอินด้วยเช่นกนั บอกพวก 593

นางว่าไมต่ ้องมาสอนเป็นเวลาสามวนั เหอเยี่ยนเองกไ็ ม่ต้องมา ในสามวนั นี้” ทิ งเหยียนขานรับแล้วพาดเสื้อกันหนาวไว้บนไหล่ จากนัน้ กว็ ิ่งออกไปจากเรอื นลวั่ เหมย “ไปเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าท้าอาหารเช้า” ฉิ นเจิงกล่าว กบั เซ่ียฟางหวา เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า ทงั้ สองเขา้ ไปในห้องครวั เลก็ ไม่นานทิงเหยียนกก็ ลบั มาแล้วกล่าวอย่างอารมณ์ดีว่า “คณุ ชาย วนั นี้ไม่เหน็ แม้แต่เงาของประชาชนบนถนนเลยขอรบั มีแต่เดก็ รบั ใช้ว่ิงทางานของจวนต่างๆ รถมา้ กไ็ มม่ ีสกั คนั ครงั้ นี้ หิมะตกหนักจริงๆ ข้าบงั เอิญพบกบั ซื่อซูแห่งจวนจงหย่งโหว ด้วย เขาบอกว่าประตูของจวนจงหย่งโหวก็ถกู หิมะหนาอุด เอาไว้เช่นกนั มีประตนู ้อยมากท่ีไม่ถกู หิมะหนาอดุ เอาไว้” ฉินเจิงพยกั หน้าแล้วเอ่ยถาม “เหตใุ ดซื่อซูจงึ ออกมาจาก จวนแต่เช้า” 594

“กล่าวว่าเนื่องจากหิมะตกหนักอย่างกะทนั หนั สุขภาพ รา่ งกายของท่านยายครอบครวั หกแห่งตระกลู เซ่ียปรบั สภาพไม่ ทนั เม่ือวานกต็ ากลมหนาวเกินไปจึงตวั ร้อนและไม่ได้สติ จวน จงหย่งโหวทราบข่าวเม่ือเช้า ซื่อซูจึงได้รบั ค้าสงั่ จากซ่ือจ่ือตระ กลู เซี่ยให้นายาและหมอไปเย่ียม” ทิงเหยียนกล่าว ฉิ นเจิงเลิกคิ้ว “เป็นท่านยายหม้ายของคณุ ชายหกท่ีเป็ น พี่น้องสายเลือดเดียวกนั กบั จงหย่งโหวหรอื ” “ใช่ขอรบั !” ทิงเหยียนพยกั หน้า “เป็ นท่านยายของฮู หยินหมิงของครอบครวั หกแห่งตระกลู เซี่ยท่ีเป็ นแขกมาเย่ียม จวนของเราเม่อื วาน” “ท่านยายท่านนี้อยากมีหน้ามีตา หลงั คุณชายหกแห่ง ตระกลู เซ่ียจากไปกย็ ้ายเข้ามาในจวนจงหย่งโหว นอกจากนี้ยงั สละท่ีพกั มาอยู่กบั ลูกหลาน ตลอดหลายปี มานี้ไม่ได้ใช้ชีวิตได้ แย่ไปว่าญาติพี่น้ องตระกูลเซ่ียอื่นๆ ความสัมพนั ธ์กับจวน ต่างๆ ก็ดีมาก เพียงแค่ไม่มีลูกหลานเท่านัน้ ” ฉิ นเจิงวิจารณ์ ด้วยน้าเสียงท่ีไมแ่ สดงถึงอารมณ์ใดๆ ทิงเหยียนรีบหยกั หน้า 595

“เจ้าไปเลือกสรรหยูกยาและอาหารบารุงที่มีสรรพคุณ ช่วยขจดั ความหนาวเยน็ ท่ีห้องเกบ็ ของเลก็ ส่งไปให้ครอบครวั หกแห่งตระกลู เซี่ย” ฉิ นเจิงกาชบั “หากคนของครอบครวั หก แห่งตระกูลเซี่ยถามถึงเหตุผลก็บอกไปตามตรงว่าวนั นี้เจ้า บงั เอิญพบซ่ือซู จึงทราบว่าท่านยายหกป่ วย และบอกไปว่าข้ามี ความสนั พนั ธ์อนั ดีกบั ซื่อจ่ือตระกลู เซี่ย ท่านยายหกกบั ซ่ือจื่อ ตระกลู เซ่ียก็ เป็นสายเลือดท่ีใกล้ชิดกนั ในเมือ่ ข้ารเู้ ร่ืองนี้แล้วก็ เป็ นธรรมดาที่จะส่งคนไปเยี่ยม” ทิงเหยียนแปลกใจเลก็ น้อยและย่ิงประหลาดใจ “คณุ ชาย ท่านกบั ซื่อจื่อตระกลู เซี่ยก็สนิ ทสนมกนั มาหลายปี ท่านยาย แห่งครอบครวั หกผนู้ ัน้ กไ็ ม่ได้ป่ วยแค่วนั นี้ เหตุใดเมื่อก่อนท่าน จงึ ไมไ่ ด้คิดที่จะส่งข้าไปเยี่ยมล่ะขอรบั ” “ตอนนี้สถานการณ์เปล่ียนไปแล้ว เจา้ ทาตามที่ข้าบอกก็ พอ ไมต่ ้องพดู มาก!” ฉินเจิงถลึงตามอง ทิงเหยียนหดคอหนีแล้วไม่กล้าเอ่ยถามอีก หลงั ทานอาหารเสรจ็ ทิงเหยียนกท็ าตามท่ีฉินเจิงสงั่ ทนั ที เ มื่ อ เ ลื อ ก ห ยู ก ย า แ ล ะ อ า ห า ร บ้ า รุง ไ ด้ แ ล้ ว ก็ไ ป ย ัง ที่ พ ัก ข อ ง ครอบครวั หกแห่งตระกลู เซี่ย 596

เซ่ียฟางหวาแอบคาดคะเนถึงเจตนาของการกระทาใน ครงั้ นี้ของฉิ นเจิง สิ่งเดียวท่ีพอจะอธิบายได้กค็ ือ เขาไม่ได้กล่าว ว่าเห็นแก่ความสมั พนั ธ์ของฮูหยินหมิงกบั แม่ของเขาท่ีเป็ นพ่ี น้องมาจากตระกลู เดียวกนั ในทางสายเลือดกเ็ รียกฮหู ยินหมิง ว่าท่านป้าได้ แต่เขากลบั พดู ถงึ เซี่ยม่อหาน ชดั เจนว่าเขาให้การ สนับสนุนพี่ชายนางผเู้ ป็นซื่อจ่ือแห่งจวนจงหย่งโหว การกระทาเช่นนี้อย่าว่าแต่จะแพร่กระจายแค่ครอบครวั หกแห่งตระกลู เซี่ยเลย แต่ทุกครอบครวั ของตระกลู เซ่ียเกรงว่า จะต้องตกอกตกใจไปตามๆ กนั ถึงอย่างไรพวกเขากว็ างแผนท่ีจะก้าจดั ท่านพี่ไปให้พ้น ทาง ตระกลู ของจวนจงหย่งโหวจะได้เปล่ียนผ้สู ืบทอด ย่ิงไป กว่านัน้ ปี นี้ท่านพ่ีก็บรรลุนิ ติภาวะแล้ว อีกทัง้ ท่านป่ ูก็แก่มาก แล้ว เม่ือเขาสละต้าแหน่งเมื่อใด ท่านพ่ีก็จะรบั ช่วงต่อทันที หากพวกเขาไมค่ ว้าโอกาสนี้ไว้กจ็ ะไมม่ ีโอกาสอีกแล้ว เดิมทีจงหย่งโหวปกป้องหลานทงั้ สองเอาไว้ พระชายาอิง ชินอ๋องกใ็ ห้การดแู ลเพราะความสนิ ทสนมกบั แม่ของนาง หาก เพิ่มฉิ นเจิงเข้าไปอีก ครอบครวั อื่นของตระกูลเซ่ียคงต้อง พิจารณาให้ถี่ถ้วนอีกครงั้ ก่อนจะแอบขดั ขาท่านพี่ให้ล้มลงแล้ว 597

ถึงอย่างไรตลอดเวลาที่ผ่านมากไ็ ม่มีผ้ใู ดกล้ายุแหย่ฉิ นเจิงอยู่ แล้ว กระทงั่ หลูเสว่ียอ๋ิงที่ท้าให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ แค่บอก ว่าจะให้นางแต่งงานกับพี่ชายของเขาก็มีพระราชเสาวนี ย์ พระราชทานสมรสลงมาแล้ว ฉินเจิงท่ีเป็นเช่นนี้ ผใู้ ดจะยงั กล้ายวั่ โมโห “ดูเหมือนว่าวนั นี้เจ้าจะไม่ได้พกั ผ่อนแล้ว” ฉิ นเจิงมอง ออกไปนอกหน้าต่างพลางกล่าว เซี่ยฟางหวาหนั ไปมองนอกหน้าต่างทนั ทีท่ีได้ยิน พระ ชายาอิงชินอ๋องก้าลงั เดินเข้ามาในเรือนลวั่ เหมยโดยมีชุนหลนั ประคอง ทันใดนั้นก็นึ กขึ้นมาได้ว่าเม่ือตอนท่ีนางกาลังจะ กลบั ไปนัน้ ได้กล่าวไว้ว่าจะมาเยบ็ ชุดด้วยกนั ในวนั นี้ คาดว่าคง ทราบข่าวว่าอาจารยท์ ่านอื่นไม่ได้มาสอนจึงรีบมาตงั้ แต่หวั วนั เช่นนี้ นางคงไม่ได้พกั ผอ่ นจริงๆ ได้แต่ออกไปต้อนรบั พระชายาอิงชินอ๋องเข้ามาในห้องแล้วออกปากไล่ฉิ นเจิง “แม้วันนี้ เจ้าจะไม่ต้องไปห้องหนังสือ แต่เจ้าก็ไปทบทวน บทเรียนท่ีห้องหนังสือเลก็ เถอะ” 598

ฉินเจิงเบะปาก “ลกู ชายท่านฉลาดแล้ว ไม่ต้องทบทวนก็ ได้ ข้าจะอย่เู ยบ็ ชดุ เป็นเพ่ือนพวกท่าน” “งานเยบ็ ปักถกั ร้อยเป็ นงานของสตรี เจ้าเป็ นผ้ชู ายจะ เข้ามาย่งุ ว่นุ วายท้าไม ยงั ไม่รีบไปอีก!” พระชายาอิงชินอ๋องไล่ ฉินเจิงนัง่ น่ิ ง “พวกท่านคงย่งุ ๆ จนลาบาก ต้องมีคนคอย รินชาให้ดื่มสกั คนไม่ใช่หรอื ” “มีชนุ หลนั อย่ดู ้วย ไม่จาเป็นต้องใช้เจ้า” พระชายาอิงชิน ออ๋ งปฏิเสธ “ป้าหลนั ต้องล้าบากคอยรบั ใช้ข้างกายท่านทุกวนั วนั นี้ ให้นางพกั ผ่อนสกั วนั เถอะ ลูกจะอยู่เป็ นเพื่อนท่านเอง” ฉิ นเจิง กล่าว พระชายาอิงชินอ๋องตวดั ตามองด้วยความไม่พอใจ “ข้า ว่าคนท่ีเจ้าอยากอย่เู ป็นเพื่อนไมใ่ ช่ข้า แต่เป็นทิงอินต่างหาก!” ฉิ นเจิงผดุ รอยยิ้มพลางมองเซี่ยฟางหวาแวบหน่ึง “ท่าน แม่ ท่านฉลาดจริงๆ!” 599