จารใจรัก 2

“แท้จริงแล้วเสนาบดีฝ่ ายซ้ายก็ไม่ได้เสียหน้า เขาคิด อยากให้ลูกสาวแต่งงานกบั เจ้ามาตลอดอยู่แล้วจะได้เป็ นญาติ กบั จวนอิงชินออ๋ ง บดั นี้แมจ้ ะไม่ได้แต่งงานกบั เจา้ แต่กแ็ ต่งงาน กบั พ่ีชายของเจา้ อย่างไรกม็ ีความสมั พนั ธก์ นั กบั จวนอิงชินอ๋อง อยู่ดี แม้จะผิดพลาดไปสักหน่ อย แต่ก็พอถูไถไปได้” เซี่ย มอ่ หานกล่าวอย่างใช้ความคิด “นัน่ กเ็ พราะเขาต้องการช่วยลกู เขยแย่งชิงอานาจของข้า ถึงจะถกู มิฉะนัน้ เขาคงไม่สามารถกมุ อานาจจวนอิงชินอ๋องได้” ฉิ นเจิงเบะปาก เซ่ียม่อหานพยกั หน้า เซี่ยฟางหวานัง่ กินข้าวอย่างเงียบๆ มาโดยตลอด สาหรบั เรื่องเสนาบดีฝ่ ายซ้าย นางในชาติก่อนไม่เคยสนใจเร่อื งภายใน ราชสานักจึงรนู้ ้อยมาก แต่จากความเข้าใจในชาตินี้นางกพ็ อจะ กระจ่างแจ้งเลก็ น้อย หากเสนาบดีฝ่ ายซ้ายไม่มีความสามารถ ก็คงไม่สามารถดารงตาแหน่งเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้ ทัง้ ยงั ไม่ สามารถดึงขนุ นางชนั้ ผ้ใู หญ่ส่วนหน่ึงมาเป็ นพวกเขาได้ ย่ิงไป กว่านัน้ กค็ งไม่สามารถมีอานาจก้าวข้ามต้าแหน่งเสนาดีฝ่ าย ขวาครงั้ แล้วครงั้ เล่าได้จนฉิ นอวี้ต้องโดนเนรเทศออกไปจาก 650

เมืองหลวงภายใต้การยุแยงของเขา เขาเกลียดฉิ นเจิงนัน่ เป็ น เรอื่ งท่ีแน่นอนท่ีสดุ เมื่อระลึกถึงจวนจงหย่งโหว เม่ือชาติก่อนเขานาคนมา ยึดทรพั ย…์ เซ่ียฟางหวาคิดถงึ เรอ่ื งนี้ สายตาพลนั เยน็ เยือกขึน้ มา *นิ้วโป้งกบั นิ้วกลางชิดติดกนั 651

48-5 เยี่ยมเยียน “เสนาบดีฝ่ ายซ้ายเป็ นเพียงสุนัขจิ้งจอก ไม่เพียงเท่านัน้ ยงั เป็นคนตา่ ทรามอีกด้วย” จงหย่งโหวมองเซ่ียม่อหานและฉิ น เจิง “พวกเจ้ายงั อ่อนหดั นัก อย่าดถู กู เขา เขาเพียงแค่ให้ลูกสาว แต่งงานกบั ลูกชายคนโตของชายารองเท่านัน้ ไม่นับว่าเป็ น ความเสียหายที่แท้จริง แค่เพียงทาให้เขาเสียหน้าเล็กน้อย ไม่ได้มีผลกระทบอะไร เร่ืองเลก็ น้อยเช่นนี้เขาไม่โต้ตอบกลบั อย่างแน่นอน แต่หากโต้ตอบ พวกเจา้ กต็ ้องระวงั ตวั ” เซี่ยม่อหานพยกั หน้า ฉินเจิงราวกบั ไมไ่ ด้ใส่ใจ “เจ้าเดก็ น้อยเจิง เจ้าอย่าทาเป็ นไม่อยากฟังเลย แล้วก็ อย่าคิดว่าตัวเองมีความสามารถ ข้าจะบอกให้หากเจ้าเปิ ด โอกาสให้เขาเมื่อใด เขาจะทาให้เจ้าตายอย่างไรกม็ ิอาจทราบ ได้ ยงั หนุ่มยงั แน่นจึงหยิ่งยโสบ้างกไ็ ม่เป็ นไร แต่หลกั การท่ีว่า อะไรท่ีมากเกินไปกจ็ ะหกั โค่นลงได้ง่ายๆ เจ้าต้องเข้าใจอย่าง ชดั เจน บดั นี้เหตุใดเจ้าถึงสามารถยืนอยู่ในเมืองหลวงหนาน ฉิ นได้โดยไร้คนขวางกนั้ นัน่ เป็ นเพราะฐานะของเจ้า หากเจ้า เกิดมาเป็ นคนธรรมดาไร้ฐานะ หรือไม่ได้รบั ความเอ็นดูจาก 652

ฮ่องเต้ ถ้าอย่างนัน้ เจ้าลองคิดดู เจ้าจะสามารถยืนหยดั ได้โดย ไรค้ นขวางกนั้ ได้หรอื ไม่” จงหย่งโหวกล่าวกบั ฉินเจิง ฉิ นเจิงสลดั ท่าทางอนั ไม่ใส่ใจเมื่อคร่กู ่อนจะแสดงสีหน้า เคารพ “นายท่านผเู้ ฒ่าสงั่ สอนได้ถกู ต้อง” “เจ้ารบั ฟังกด็ ีแล้ว ตระกลู หลูแห่งฟ่ านหยางสามารถเข้ า มาในตระกลู บญุ หนักศกั ด์ิใหญ่ได้ในระยะเวลาอนั สนั้ เพียงสอง ร้อยปี ไม่ได้เป็ นเพราะโชคชะตา แต่เป็ นเพราะสมองและเล่ห์ เหล่ียม” จงหย่งโหวกล่าว “แม้ตระกลู หลูจะเป็นขนุ นางฝ่ ายบุน๋ แต่กส็ ามารถทาให้ขนุ นางฝ่ ายบสู๊ ่วนหนึ่งท่ีมีความสามารถรอบ ด้านมาเป็ นพวกของเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้ สถานการณ์ในราช สานักไม่ทนั ไรกเ็ ปลี่ยนแปลงแล้ว แต่เขาสามารถยืนหยดั อยู่ได้ ถึงยี่สิบปี โดยไม่ล้มลง มิได้ได้มาโดยการประจบสอพลอฮ่องเต้ อย่างแน่นอน” ฉินเจิงวางตะเกียบลงแล้วฟังอย่างตงั้ ใจ ถึงอย่างไรจงหย่งโหวกอ็ ุทิศตวั เป็ นทหารกว่าคร่ึงชีวิต ทงั้ ยงั มนั่ คงในราชสานัก ถ้อยค้าที่เอ่ยออกมาจากปากเขาจึง เป็นคาแนะนาอนั ลา้ เลิศ 653

“พอแล้ว จะมวั แต่พดู ถึงคนตา่ ทรามพรรคน์ ัน้ เพื่อสิ่งใด กินข้าวเถอะ!” จงหย่งโหวโบกมือแล้วหยุดพดู จากนัน้ กย็ งั แก้ว เหล้าขึน้ มาหมายจะชนกบั ฉินเจิงและเซ่ียม่อหาน พลนั ฉิ นเจิงกค็ ล่ียิ้มออกมาจนตาปิ ด “แม้จงหย่งโหวจะ กล่าวเพียงสองสามประโยค แต่กเ็ ป็ นประโยชน์กบั ข้ามาก แม้ ในใจจะชดั เจนกบั เรื่องนี้ แต่ไม่สนใจเรื่องนี้กเ็ ป็ นอีกเรื่อง หรือ ถกู คนอื่นอ่านออกทะลปุ รโุ ปรง่ กเ็ ป็นอีกเรอ่ื ง” เซี่ยม่อหานมองฉิ นเจิงแวบหนึ่งแล้วยิ้มพลางพยกั หน้า เขาช่ืนชมฉินเจิงในส่วนนี้ที่มีนิสยั ใจกว้าง จงหย่งโหวกล่าวว่าจะไม่พูดถึงเสนาบดีฝ่ ายซ้ายอีกกไ็ ม่ พูดถึงจริงๆ ฉิ นเจิงกบั เซ่ียม่อหานก็ไม่พูดถึง กลบั ดื่มเหล้า พลางเอ่ยถึงเรื่องเหล้าชนั้ ดีพลาง ผ้อู าวโุ สและเดก็ หนุ่มทงั้ สาม แม้จะมีความต่างระหว่างวัยขวางกัน้ แต่คิ ดไม่ถึงว่าจะมี ความคิดที่เข้ากนั ได้ ฉิ นเจิงไม่ได้ระมดั ระวงั ตวั มากเกินไปราวกบั กาลงั อยู่ใน บา้ นของตวั เอง ซา้ ยงั สบายใจกว่าอย่บู า้ นตวั เองอีกด้วย เซ่ียฟางหวารสู้ ึกไม่ค้นุ ตา แต่กจ็ นปัญญา 654

เมื่อกล่าวถึงเหล้าชนั้ ดี เซ่ียม่อหานพลนั เอ่ยถามฉิ นเจิง ขึ้น “ไหเหล้าสีเขียวอมเทาท่ีเป็ นเครื่องราชบรรณาการใบนัน้ ของเจา้ ล่ะ” ฉิ นเจิงท่ีกาาลงั ดื่มเหล้าพลนั สาลกั ออกมาเลก็ น้อยตอบ ว่า “โยนทิ้งไปแล้ว!” “โยนทิ้งไปแล้ว?” เซ่ียม่อหานมนึ งง ฉิ นเจิงส่งเสียง ‘อืม’ ในลาคอจากนัน้ กผ็ ินหน้ามองเซ่ีย ฟางหวาพลางเอ่ยถาม “ทิ้งไปแล้วจริงๆ ใช่หรอื ไม่” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า เม่ือกล่าวถึงนิ สยั ของคนผ้นู ี้ทาให้ นางอยากจะถ่มน้าลายทุกครงั้ วนั นัน้ เขาพูดเอาไว้เสียดิบดีว่า จะต้มเหล้ากบั ดอกเหมย แต่ต่อมาคิดไม่ถึงว่าเขาจะกลบั คา แล้วสงั่ ให้ทิงเหยียนเอาเหล้าไปทิ้ง “น่าเสียดาย!” เซ่ียม่อหานไม่ได้ถามถึงสาเหตุแล้วถอน หายใจออกมา “เจ้าเดก็ บ้า เสียดายเหล้าดีๆ! ครงั้ หน้าหากมีเหล้าดีๆ อีกกน็ ามนั มาให้ข้าท่ีน่ี จะมากน้อยเพียงใดข้าจะช่วยเจ้าดื่มเอง เสียดายของ!” จงหย่งโหวตาหนิ 655

“กไ็ ด้ หากได้เหล้าดีมาอีกข้าจะน้ามาแสดงความกตญั ญู ต่อท่าน” ฉินเจิงยนั หน้าผากกล่าว จงหย่งโหวพยกั หน้า ไม่ได้รู้สึกว่าคาว่ากตัญญูนั้นไม่ ถกู ต้อง เซี่ยม่อหานกลบั มองฉิ นเจิงแวบหน่ึงพลนั กล่าวออกมา “ข้าสงั่ ให้ท่านป้าฝทู าอาหารมาเพ่ิม เหตุใดบดั นี้จึงยงั ไม่มาอีก ขา้ จะไปดทู ่ีห้องครวั สกั หน่อย” จงหย่งโหวโบกมือ เซ่ียม่อหานยืนขึน้ แล้วกล่าวอีก “ไม่สู้ให้แม่นางทิงอินไป กบั ข้าด้วยเถอะ! จวนจงหย่งโหวมีแค่ท่านป่ กู บั ข้า ดงั นัน้ จึงมีคน รบั ใช้น้อย ย่ิงเพราะท่านป่ ูกบั ข้านัน้ ล้วนรกั ความสงบจึงมีคน ติดตามน้อยมาก ซ่ือซูไปจดั แจงท่ีพกั ให้กบั คณะตระกลู เฉียน เกรงว่าท่านป้าฝเู พียงคนเดียวคงยุ่งว่นุ วายมากแน่ๆ เจ้าไปกบั ข้าเถอะ ขอยืมแรงมาช่วยข้ายกอาหารสกั ประเด๋ียว” เซี่ยฟางหวาฟังจบกร็ ้ใู นทนั ทีว่าท่านพี่ต้องการพดู คยุ กบั นางเพียงลาพงั จงึ หนั ไปมองฉินเจิงอย่างขออนุญาต 656

ฉิ นเจิงหนั ไปมองพลางยกแก้วเหล้าขึ้นกล่าว “ไม่สู้พี่จื่อ กยุ เรียกข้าไปมิดีกว่าหรอื ” “เจ้าจะไปทาไม อยู่ด่ืมเหล้าเป็ นเพื่อนข้าสิ!” จงหย่งโหว ตบโต๊ะ “หากพวกเจ้าไปกนั หมดแล้วทิ้งข้าให้นัง่ ด่ืมเหล้าเพียง คนเดียวจะไปสนุกอะไร เจ้าเดก็ น้อยเจิงอยู่ท่ีนี่แหละ พวกเจ้า ไปเถอะ!” “กไ็ ด้!” ฉิ นเจิงวางแก้วแล้วเตือนเซ่ียม่อหาน“ท่านต้อง ดแู ลทิงอินของข้าให้ดี อย่าทานางหายล่ะ หากนางหายไป ข้าก็ จะไปทวงคนจากท่าน หากท่านหาไม่เจอ ข้ากจ็ ะอยู่ท่ีนี่ ไม่กลบั แน่” เซี่ยมอ่ หานได้ยินกห็ วั เราะไม่ออก “น้องฉินเจิง ข้าแค่ยืม ตวั แม่นางทิงอินไปยกอาหาร คงไม่ทานางหายไปหรอก วางใจ เถอะ!” “ถ้าอย่างนัน้ กไ็ ปเถอะ!” สุดท้ายฉิ นเจิงกโ็ บกมือปล่อย พวกเขาไป เซี่ยม่อหานหนั หลงั เดินออกไปจากห้อง เซ่ียฟางหวาเดิน ตามออกไป ไมน่ านทงั้ สองกอ็ อกไปจากห้องโถงหรงฝู 657

ฉิ นเจิงหนั หน้าออกไปมองข้างนอกจนกระทงั่ ไม่เหน็ เงา ของทงั้ สองจึงหนั กลบั มา บงั เอิญสบกบั สายตาแก่ชราของจง หย่วโหวที่มองมาพอดี เขากะพริบตาปริบๆ และไม่ได้กล่าวส่ิง ใด จ ง ห ย่ ว โ ห ว แ ค่ น เ สี ย ง ใ น ล า ค อ แ ล ะ ไ ม่ ไ ด้ ก ล่ า ว อ ะ ไ ร เช่นกนั ทงั้ สองจงึ ด่ืมเหล้าต่อ เซี่ ยม่อหานเดิ นอยู่เบื้องหน้ าส่วนเซี่ ยฟางหวาเดิ นตาม อยู่ข้างหลงั เม่ือคนรบั ใช้ของจวนจงหย่วโหวเห็นทงั้ สองต่าง แสดงความเคารพต่อเซี่ยม่อหานอย่างพรอ้ มเพียงกนั ทงั้ ยงั รวู้ ่า วนั นี้ฉิ นเจิงพาแม่นางทิงอินมาท่ีน่ีจึงพากนั สารวจเซี่ยฟางหวา ด้วยความอยากรอู้ ยากเหน็ หลงั เดินไปอีกระยะหนึ่งรอบข้างกไ็ ร้ผคู้ น เซ่ียม่อหานจึง หนั มามองเซี่ยฟางหวาพลางเอ่ยเรียก “น้องพ่ี!” เซ่ียฟางหวาคล่ียิ้มกว้างพลางเอ่ยเรียกเช่นกนั “ท่านพ่ี!” เซ่ียม่อหานมองรอยยิ้มของนางพลางถอนหายใจออกมา แล้วกล่าวด้วยความกลดั กลุ้มว่า “เดิมทีกจ็ ากไปถึงแปดปี ใน 658

ที่สุดเจ้ากจ็ ะได้กลบั เมืองหลวงแล้วจึงควรกลบั มาท่ีบ้านถึงจะ ถกู แต่กลบั บงั เอิญโดนฉิ นเจิงชิงตวั เจ้าไปเสียได้ บดั นี้เขาพา คณะตระกลู เฉียนมาคืน เจ้ากลบั ต้องอยู่ท่ีจวนอิงชินอ๋อง นี่ช่าง เป็ น…มิร้วู ่าเวลานัน้ หากเจ้าไม่ตามคณะตระกลู เฉียนเข้าเมือง หลวงมาอาจจะยงั ดีกว่า” เซี่ยฟางหวาหวั เราะกลบั ไม่ได้คิดจะออกจากจวนอิงชิน ออ๋ ง “บดั นี้อย่ทู ี่จวนอิงชินออ๋ งกไ็ ม่เหน็ จะเป็นไร ถึงอย่างไรข้าก็ กลบั มาถึงเมืองหลวงแล้ว จวนอิงชินอ๋องสาหรบั ราชสานัก หนานฉิ นนัน้ มีสถานะพิเศษ สามารถสืบข่าวที่จวนจงหย่วโหว สืบไม่ได้มากมาย ท่านพ่ีอย่ากงั วลใจกบั เรอื่ งนี้เลย” “ข้าไม่ได้กงั วลใจกบั เรื่องนี้ แต่เป็ นความคิดท่ีแอบแฝง ของฉินเจิงต่างหาก” เซ่ียม่อหานกล่าว เซ่ียฟางหวาเงียบลง เซี่ยม่อหานจ้องมองเซี่ยฟางหวา “น้องพี่ เจ้าบอกกบั ข้า มาตามตรง เจ้าเองกร็ ู้สึกใช่หรือไม่ว่าฉิ นเจิงมีเจตนาอ่ืนแอบ แฝงอยู่? หากกล่าวว่าเขาจะฉวยโอกาสในตอนนี้เพื่อทาลาย จวนจงหย่วโหว ในฐานะท่ีข้าร้จู กั เขามาหลายปี กล้ารบั รองว่า เขาต้องไม่ทาอย่างแน่นอน แต่กลบั บงั เอิญมาชิงตวั เจ้าไปเช่นนี้ 659

นับตงั้ แต่เจ้าใช้ฐานะของหวางอิ๋นกลบั เข้า เมืองหลวงจนถึง บดั นี้กเ็ ป็นเวลานานแล้ว ทงั้ ๆ ท่ีไม่ได้เก่ียวข้องอะไรกบั เขา เจ้า ว่าเขาไมม่ ีจดุ มงุ่ หมายอ่ืนจริงหรอื ” เซ่ียฟางหวาราวกบั ไมร่ วู้ ่าจะกล่าวอย่างไรดี เซี่ยม่อหานมองและพิจารณาสีหน้าของนาง น้องสาวผนู้ ี้ มีใบหน้ าสุขุมหนักแน่ นทัง้ ยังซ่อนความคิดเอาไว้ได้อย่าง แนบเนียน มองแล้วดสู งบใจเยน็ ยิ่งนัก เขาจึงไมส่ ามารถอ่านได้ ว่าในใจนางกาลงั คิดส่ิงใดอยู่ แม้แต่ต่อหน้าเขาผ้เู ป็ นพ่ีชายก็ เป็ นเช่นนี้ แล้วต่อหน้าผ้อู ื่นล่ะ นางไม่ร้หู รือว่านางท่ีเป็ นเช่นนี้ นัน้ พิเศษ หรืออาจจะเป็ นเหตุผลนี้ท่ีทาให้ฉิ นเจิงรู้สึกถูกอก ถกู ใจนาง? “เจ้าคิดอย่างไร กว่าจะได้พบกนั นัน้ ช่างยากเยน็ ฉะนัน้ เจ้าต้องพูดกับข้า ข้าจะได้รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร” เซี่ย ม่อหานใช้น้าเสียงอ่อนโยน “ท่านพ่อกบั ท่านแม่ก็ไม่อยู่แล้ว ท่านป่ กู แ็ ก่มากแล้ว ข้าปกป้องตระกลู และจวนจงหย่งโหวเพียง ผ้เู ดียวไม่ได้ จึงต้องให้เจ้าออกไปทนรบั ความยากลาบากนาน หลายปี พ่ียงั ไมไ่ ด้เป็นคนไรป้ ระโยชน์ ฉะนัน้ เจา้ กไ็ ม่จาเป็นต้อง แบกรบั ทุกส่ิงทุกอย่างไว้คนเดียว ถ้าเป็ นเช่นนัน้ ข้าคงรู้สึกว่า ตวั เองไรป้ ระโยชน์เข้าแล้วจริงๆ” 660

เซี่ยฟางหวาฟังจบกอ็ ดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ท่านพ่ีอย่า คิดมากเลย ข้าเพียงแค่ไม่รวู้ ่าจะพดู อย่างไร” “อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ เจ้าอยู่ข้างกายเขา หลายวนั แล้ว ด้วยความฉลาดของเจ้าต้องสามารถเดาได้แน่ว่า เขาคิดอะไรอย่”ู เซี่ยม่อหานเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจงั เซ่ียฟางหวาเม้มปาก จากนัน้ กเ็ ล่าเร่ืองท่ีฉิ นเจิงเคยเข้า ไปในห้องเกบ็ ของเลก็ ของสวนไห่ถงั ให้เขาฟังด้วยน้าเสียงบาง เบา ทนั ใดนัน้ สีหน้าของเซ่ียมอ่ หานกเ็ ปลี่ยนไปเลก็ น้อย “ท่านพี่ ท่านจา้ ได้หรอื ไมว่ ่าเข้าไปในสวนไห่ถงั เม่ือใด ได้ สงั เกตหรือไม่ว่ามีคนเข้าไปในห้องเกบ็ ของเลก็ ” เซ่ียฟางหวา เอ่ยถาม เซี่ยม่อหานคร่นุ คิดอย่างละเอียดคร่หู น่ึงก่อนจะค่อยๆ ส่ายหน้า “เจ้าไม่อยู่บา้ นนานหลายปี ข้ากเ็ ข้าไปที่สวนไห่ถงั ทุก เดือน สาเหตุเป็ นเพราะอยากให้คนในจวนร้สู ึกว่าเจ้ายงั อยู่ที่ สวนไห่ถงั ส่วนเหตุผลอีกประการเป็ นเพราะข้าคิดถึงเจ้า ด้วย เหตุนี้เร่ืองท่ีฉิ นเจิงเคยเจ้าไปในสวนไห่ถงั ข้าจึงไม่เคยทราบ 661

เลยแม้แต่น้อย ห้องเกบ็ ของเลก็ ของเจ้าอยู่ในทางเดินข้างหลงั ข้ากไ็ ม่เคยเข้าไปตรวจสอบจึงไม่เคยรเู้ ลย” เซี่ ยฟางหวานวดหน้ าผากพลางคิ ดว่าการกระทาเย่ียง ขโมยของฉินเจิงนัน้ ช่างลา้ เลิศจริงๆ “มิน่าล่ะทุกครงั้ ท่ีพวกเย่ียนถิงกล่าวถึงสวนดอกไม้ของ จวนต่างๆ มกั จะมุ่งตรงมาท่ีสวนไห่ถงั ของจวนเรา แต่เขากลบั ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเลยแม้แต่น้อย ที่แท้กเ็ คยเหน็ มาแล้วน่ีเอง แม้แต่ห้องเกบ็ ของเลก็ ของเจ้ากเ็ ข้าไปแล้ว” เซี่ยม่อหานโกรธ เลก็ น้อย “เม่ือก่อนข้าคิดมาตลอดว่าถึงแม้พฤติกรรมของเขา จะไม่ค่อยเคารพกฎเกณฑ์ แต่ก็น่ าจะรู้เร่ืองข้อห้ามของ ห้องนอนสตรี ผใู้ ดจะไปรวู้ ่าเขา…” “ท่านพี่อย่าโกรธเลย ท่านคิดถึงจดุ นี้ดีกว่าว่าเป็ นเพราะ เขาอยากเห็นต้นไห่ถังจริงๆ เลยเข้าไปในห้องของข้าใช่ หรือไม่” เซี่ยฟางหวามองเซ่ียม่อหาน เขาแสดงออกชดั เจนว่า โกรธ แน่นอนว่าย่อมไม่มีพี่ชายคนใดอยากได้ยินว่ามีบุรษุ หน้า ไหนกไ็ ม่ร้แู อบเข้าไปในห้องน้องสาวของตวั เองตามใจชอบโดย ท่ีเขาไมร่ เู้ รอื่ ง เซี่ยมอ่ หานคลายความโมโหลง “เจา้ จะบอกว่า…” 662

“ยงั ไม่แน่ใจเท่าใดนักว่าเขารู้สิ่งใด” เซ่ียฟางหวาถอน หายใจ สีหน้าของเซ่ียม่อหานเปลี่ยนไปเลก็ น้อยก่อนจะกล่าว ด้วยความหนักแน่น “หากเขาร้วู ่าเจ้าไม่ได้อยู่ในจวน เกรงว่า ฐานะของเจ้าในตอนนี้เขากค็ งรแู้ ล้ว หากเป็นเช่นนี้กค็ งอธิบาย เหตกุ ารณ์ที่ผา่ นมาได้” เซ่ียฟางหวาเงียบลงอีกครงั้ “เขากาลงั คิดจะทาส่ิงใดอยู่กนั แน่” เซ่ียม่อหานร้อนรน “หากเขารู้อยู่แล้ว ท่ีขังเจ้าเอาไว้ในจวนอิงชินอ๋องเช่นนี้ มี จุดประสงคใ์ ดกนั แน่ ไม่อยากให้เจ้ากลบั จวนได้? หลงั จากนัน้ ล่ะ? เขาคิดจะทาส่ิงใด” “หากข้าจะกลบั จวนนัน้ เป็ นเร่ืองง่ายมาก เขาไม่ได้ขงั ข้า เอาไว้” เซี่ยฟางหวาตอบ เซ่ียม่อหานควบคมุ ลมหายใจให้คงที่ เม่ือนึกถึงส่ิงนี้กย็ งั มีบางอย่างท่ีไม่เข้าใจ แม้เซ่ียฟางหวาจะไม่ได้โอ้อวดว่าตนฉลาด แต่นางกใ็ ช้ ชีวิตมาถึงสองชาติแล้วเช่นกนั แต่สาหรบั เร่ืองฉิ นเจิง นาน 663

ขนาดนี้แล้วกย็ งั ไม่เข้าใจการกระท้าของเขาอยู่ดี นางเห็นว่า เซ่ียม่อหานกค็ ิดไม่ตกเช่นกนั จึงเอ่ยขดั “ท่านพ่ี ไม่ต้องคิดถึง เรื่องของข้าก่อน เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อข้า รอดทู ีท่าไปก่อน เถอะ ส่ิงที่สาคญั กว่านัน้ ท่ีท่านต้องรู้คือ สิ่งท่ีฮ่องเต้ต้องการ จัดการไม่ใช่แค่เพียงจวนจงหย่งโหว แต่เป็ นตระกูลเซ่ีย ทงั้ หมด” เซี่ยม่อหานตกใจ เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าให้เขาแล้วกล่าวยืนยนั อีกครงั้ ว่า “เดิมทีข้ากไ็ ม่เคยคิดถึง เพียงร้สู ึกว่าฝ่ าบาทมีใจจะจดั การจวน จงหย่วโหวเท่านัน้ แต่เมื่อสองวนั ก่อนพระชายาอิงชินอ๋องกลบั กล่าวออกมาประโยคหน่ึง ทาให้ข้าร้ตู วั ว่าส่ิงที่ข้าคิดนัน้ ยงั ง่าย เกินไป” “พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวว่าอย่างไร” ถึงอย่างใจเซี่ย ม่อหานก็เป็ นซื่อจ่ือแห่งจวนจงหย่วโหว จึงปรบั อารมณ์คืนสู่ สภาพปกติอย่างรวดเรว็ “นางกล่าวว่า ตระกลู บุญหนักศกั ด์ิใหญ่ของหนานฉิ น รวมเข้าด้วยกนั รวมถึงตระกลู ชุยแห่งชิงเหอที่นางเกิดมา เกรง ว่าจะยงั เทียบไม่ได้กบั ตระกูลเซี่ยเพียงตระกูลเดียว ถ้าหาก 664

ยงั คงสืบทอดต่อไปเช่นนี้ วนั หนึ่งคงรกั ษาไว้ไม่ไหว หนานฉิ น คงเปล่ียนราชวงศแ์ ละยคุ สมยั เป็นสกลุ เซ่ียเสียแล้ว ตระกลู เซี่ย เช่นนี้ ไหนเลยจะไม่ขดั ต่อข้อห้ามของราชสานัก” เซี่ยฟางหวา กล่าว เซ่ียมอ่ หานหน้าซีดเผอื ดไปชวั่ ขณะหน่ึง “ท่านป่ ูน่าจะรู้เร่ืองนี้ดี เพียงแต่หากฝ่ าบาทไม่กระชาก หน้ากากออกมา เขากจ็ ะไม่เปิ ดโปงสิ่งใดเช่นกนั ” เซี่ยฟางหวา กล่าว เซี่ยม่อหานเม้มปากพลางพยกั หน้า “ใช่แล้ว ท่านป่ ูคง กลวั ว่าข้าจะกงั วลใจและคิดมากเกินไปทาให้รา่ งกายอ่อนล้า จงึ ไม่เคยปริปากบอกข้าเลยแม้แต่น้อย ตงั้ แต่เจา้ จากไป แปดปี มา นี้ท่านป่ ูกไ็ ม่ได้ดูแลตระกลู เซี่ยอีก ราวกบั ต้องการตดั ขาดการ ไปมาหาส่รู ะหว่างตระกลู เซ่ียทุกครอบครวั ” “แต่ถึงแม้จวนจงหย่งโหวจะตดั ขาดกบั ตระกลู เซี่ยทุก ครอบครวั ตระกลู เซ่ียกย็ งั คงย่ิงใหญ่” เซ่ียฟางหวาว่า 665

เซ่ียม่อหานถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกล่าว “ตระกลู เซ่ียสืบทอดมาหลายร้อยหลายพนั ปี ลูกหลานที่รา่ รวยกม็ ีมาก ที่แท้การที่ลกู หลานมีกินมีใช้นัน้ กเ็ ป็นเรอ่ื งผิด” เซี่ยฟางหวาหวั เราะเสียงเยน็ “ดงั นัน้ ในเม่ือเลี่ยงไม่ได้ เหตใุ ดจงึ ต้องเล่ียงด้วย” “เจ้าหมายถงึ ?” เซ่ียม่อหานมองนาง เซ่ียฟางหวากล่าวทีละประโยคอย่างชดั ๆ “รวบรวมสาย สมั พนั ธ์ทงั้ หมดของตระกลู เซ่ียเข้าด้วยกนั เชือกทงั้ หมดกจ็ ะ บีบเข้าหากนั เอง แน่นอนว่าเชือกเพียงเส้นเดียวตัดง่าย ถ้า อย่างนัน้ หากเป็ นเชือกหลายพนั หลายหม่ืนเส้นล่ะ ต้องตดั ยาก กว่าใช่หรอื ไม่” “แม้จะกล่าวเช่นนี้ ราชสานักจะไม่ย่ิงหวาดกลวั จวนของ เราหรือ ยิ่งไปกว่านัน้ ความสมั พนั ธ์ของตระกลู เซี่ยนัน้ ไม่ต้อง พดู ถึง พวกเขาปรารถนาที่จะให้จวนจงหย่งโหวของเราล่มสลาย อย่างแรงกล้า จะให้สามคั คีกนั ได้อย่างไร” เซ่ียม่อหานส่ายหน้า อย่างท้อใจ 666

“ถึงอย่างไรกเ็ ป็ นตระกลู เซี่ยเหมือนกนั หากพวกเขารู้ ว่าบนศีรษะของตวั เองมีดาบจ่ออยู่ จะยงั มวั แต่แย่งชิงอานาจ กนั อีกหรือไม่ ควรที่จะนาดาบเล่มนี้แกว่งคืนกลบั ไปก่อนมิใช่ หรือ” เซ่ียฟางหวาถามกลบั เม่ือเหน็ ว่าเซ่ียม่อหานไม่กล่าวสิ่ง ใด นางกก็ ล่าวด้วยน้าเสียงราบเรียบแต่เตม็ ไปด้วยความเยือก เยน็ และจิตสงั หาร “ผ้ทู ี่ไม่ปฏิบตั ิตามกไ็ ม่มีประโยชน์อะไรต่อ ตระกลู เซี่ย เช่นนัน้ จะเก็บไว้เพ่ือสิ่งใดอีก สู้พวกเราลงมือฆ่า ก่อนเป็นการลบั มีดมิดีกว่าหรอื !” 667

49-1 สญั ญา ให้ฆ่าคนในครอบครวั เดียวกนั ? เขาไม่เคยคิดถึงเร่ืองนี้ มาก่อน เซี่ยมอ่ หานชะงกั ทนั ทีเมื่อฟังจบ เซี่ยฟางหวามองเซี่ยม่อหานทงั้ ที่ภายในดวงตายงั แฝงไป ด้วยจิตสงั หารและความเยือกเยน็ นางก้าวออกไปก้าวหน่ึงแล้ว กมุ มือของเขาไว้พลางกล่าวเสียงตา่ ว่า “ท่านพ่ี เราจะแพ้ไม่ได้! หากเราพ่ายแพ้ บางทีแม้แต่สุสานของท่านพ่อกบั ท่านแม่คงจะ โดนขุดออกมา ถึงพวกเขาจะกลายเป็ นเพียงกระดูกแล้วก็ยงั ยากท่ีจะหลุดพน้ จากจดุ จบในป่ าอนั รกร้างได้” สีหน้ าของเซี่ยม่อหานขาวซีดในพริ บตาแล้วโพล่ง ออกมา “น้องพ่ี!” “ท่านพ่ีมิเช่ือหรือ” เซ่ียฟางหวายิ้มด้วยใบหน้านิ่ งสงบ “ข้าเองกเ็ คยมิเช่ือเช่นกนั แต่สรรพส่ิงบนโลกใบนี้ จะมีส่ิงใดมา ยืนยนั ได้ว่ามนั จะไม่เกิดขึน้ อย่างแน่นอน ถ้าหากมนั เกิดขึน้ มา ล่ะ ถึงเวลานัน้ คงสายเกินไป” เซี่ยมอ่ หานกระตกุ มมุ ปากและไม่ได้กล่าวส่ิงใด 668

“บนโลกนี้ไม่มียารกั ษาโรคเสียใจภายหลงั หากจิตใจ เมตตามากเกินไป จะถกู รงั แกเอาได้ เช่นนัน้ หากไม่อยากถกู รงั แก เรากท็ ้าได้แค่เพียงต้องชิงลงมือก่อน” เซ่ียฟางหวามอง ไปยงั ท้องฟ้า “แปดปี ก่อนข้าจากไปยงั เขาไรน้ าม ท่านน่าจะรวู้ ่า ลูกหลานจากตระกลู สูงศกั ด์ิในกลุ่มนัน้ ไม่ได้มีแค่ข้าผ้เู ดียว? ขอเพียงท่านได้รู้จกั ชื่อแซ่ของลูกหลานจากตระกูลสูงศกั ด์ิ เหล่านัน้ ล้วนมีทายาทของพวกเขาไมน่ ้อยเลย” “เพราะเหตุใด หรือพวกเขาเองกม็ ีจุดประสงค์เดียวกบั เจ้า หรือเป็ นเพราะถกู ครอบครวั บงการ” เซี่ยม่อหานราวมิ อยากเช่ือ “องครกั ษ์เงาของราชส้านักนัน้ ต้องคดั เลือก ตระกลู ใด จะกล้าบงการให้ทายาทของตนแฝงเข้าไปท่ีนัน่ โดยไม่คิดถึง ชีวิต” เซ่ียฟางหวายิ้มเยน็ “ถา้ อย่างนัน้ พวกเขา…” เซ่ียม่อหานมองนาง “หากไม่ใช่ถกู คนในครอบครวั บีบบงั คบั ให้เชื้อสายสูง ศักด์ิต้องไปแทนเด็กก้าพร้า ก็ถูกบรรดาแม่เลี้ยง อี๋เหนี ยง อนุภรรยาและพ่ีน้องบีบบงั คบั จนหมดหนทางทาให้ต้องเลือก เส้นทางนี้” สายตาของเซ่ียฟางหวาพลนั น่ากลวั “ในบรรดาคน 669

เหล่านี้ใครบ้างไม่ใช่คนในครอบครวั ไม่ใช่ญาติพ่ีน้อง ไม่ใช่ สายเลือด แต่แล้วอย่างไรล่ะ คนท่ีมกั จะลงมือกบั ท่านล้วนแต่ เป็นคนกนั เองด้วยกนั ทงั้ สิ้น” เซี่ยม่อหานตกใจจนกล่าวไม่ออกทนั ที “ปี นัน้ ในผถู้ กู เลือกห้าพนั คนมีลกู หลานของชนรนุ่ หลงั ผู้ สูงศกั ด์ิที่ข้าร้ทู งั้ หมดมีประมาณหนึ่งร้อยกว่าคน” เซี่ยฟางหวา กล่าวอย่างใจเยน็ “หลงั มาถึงเขาไร้นาม ในบรรดาคนเหล่านี้ รอบแรกคนที่ฝึ กซ้อมจนตายมีมากกว่าคร่ึง รอบสองกล็ ดลงอีก ครึ่งหนึ่ง รอบที่สามก็ยังคงลดลงอย่างต่อเน่ื อง… หลงั จาก ออกไปเผชิญกบั นรกเก้าชนั้ กเ็ หลืออย่แู ค่สิบกว่าคนเท่านัน้ ” เซ่ียม่อหานตวั แขง็ ท่ือ “ปี ที่สามหรือก็คือห้าปี ก่อน เขาไร้นามเคยเกิดความ วุ่นวายภายในขึ้น เวลานัน้ มีผ้คู นบาดเจบ็ และล้มตายไปจนไม่ สามารถคานวณได้” เซี่ยฟางหวาอธิบายอย่างใจเยน็ “เดิมที บางคนกไ็ ด้กลายเป็นองครกั ษ์เงาที่ผา่ นเกณฑแ์ ล้วและกาลงั รอ ที่จะได้รบั การปลดปล่อยออกไปจากหบุ เขาแห่งนี้ ถึงจะต้อง กลายเป็นดาบครา่ ชีวิตของราชสานัก แต่กย็ งั สามารถมีชีวิตอยู่ ต่อไปได้เช่นกัน แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไปจากที่นัน่ ก็เกิ ด 670

สงครามภายในขึน้ และไมม่ ีโอกาสได้ออกไปจากหบุ เขาแห่งนัน้ อีกเลย” “มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินมา ก่อน” เซี่ยม่อหานยงั ตกตะลึงไม่หาย “ท่ านพี่ เร่ืองสงครามภายในของเขาไร้นามนั้น ปรมาจารยส์ ามท่านกบั พวกหวั หน้าจะรายงานให้ฮ่องเต้ทราบ ได้อย่างไร ย่ิงไปกว่านัน้ ระยะทางจากม่อเป่ ยกไ็ กลมากจึงไม่ สามารถรายงานทุกเรื่องให้ฮ่องเต้ทราบได้ หากรงั ลบั ของ องครกั ษ์แห่งราชสานักเข้มงวดมากขนาดนัน้ จริงๆ ล่ะก็ ข้าจะ แฝงเข้าไปได้อย่างไร ผ้อู ่ืนท่ีมีฐานะไม่ได้ตา่ ต้อยเหมือนกนั กบั ข้าจะถกู บีบบงั คบั ให้ต้องเข้าไปได้อย่างไร” เซ่ียฟางหวาหวั เราะ เซ่ียม่อหานกลบั ยิ้มไม่ออกแล้วถามต่อ “หลงั จากนัน้ ล่ะ” “หลงั จากนัน้ องครกั ษ์เงาครึ่งหน่ึงของเขาไร้นามบ้างก็ ตาย บาดเจบ็ ท่ีหนีหนีไป ทัง้ ยงั บาดเจบ็ ภายในอย่างสาหสั ” เซ่ียฟางหวากล่าวหนักแน่น “มิฉะนัน้ ท่านคิดว่าต่อให้น้องสาว ของท่านมีความสามารถย่ิงใหญ่เทียมฟ้า แต่จะสามารถทาให้ ฟ้าผา่ ลงมาท่ีเขาไรน้ ามจนวายวอดได้ด้วยตวั ตนเดียวหรอื ” 671

เซี่ยมอ่ หานเมม้ ปากแน่น “ท่านพี่ โลกใบนี้พร้อมจะเปล่ียนแปลงเสมอ แม้ว่าท่าน จะไม่อยากให้มนั เปล่ียน” เซ่ียฟางหวามองเขาแล้วกล่าวอย่าง ตงั้ อกตงั้ ใจ “ท่านเหน็ ทุกคนในตระกลู เซี่ยเป็ นญาติพี่น้อง แต่ พวกเขากลบั เหน็ ท่านเป็ นเพียงซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหว ก่ีคน ท่ีคิดจะแย่งชิงต้าแหน่งภายภาคหน้าในมือท่านมา ทงั้ ยงั อยาก ให้ท่านตาย อาการป่ วยของท่านไม่ใช่โรคที่มีมาแต่ก้าเนิ ด นี่ เป็นสิ่งที่ท่านไมส่ ามารถลืมได้ตลอดชีวิต” เซี่ยม่อหานมองนางแล้วหลบั ตาลง ครู่หนึ่งกล็ ืมตาขึ้น ค ว า ม รู้ สึ ก ห ล า ก ห ล า ย ภ า ย ใ น ด ว ง ต า คู่ นั้ น พ ลัน ห า ย ไ ป หลงเหลือไว้เพียงความเข้มแขง็ “น้องพ่ีกล่าวถกู ต้องแล้ว เป็ น ข้าท่ีมองโลกแคบเกินไป” เซ่ียฟางหวายิ้มปลอบใจ เร่ืองบางเร่ืองไม่ใช่ว่าท่านพ่ีไม่ เข้าใจ เพียงแต่ไมเ่ ดด็ ขาดเท่านัน้ เอง “ในเม่ือพวกเราจะลงมือก่อน เจ้าคิดไว้ดีแล้วหรือยงั ว่า จะทาอย่างไร” เซี่ยมอ่ หานเอ่ยถามเสียงเบา 672

“ข้าได้สัง่ ให้คนไปตรวจสอบทัง้ คนและทรพั ย์สินของ ตระกลู เซี่ยทงั้ หมดแล้ว ก่อนคืนส่งท้ายปี เก่าน่าจะทราบผล ถึง เวลานัน้ ค่อยดสู ถานการณ์แล้วตดั สินใจอีกที” เซ่ียฟางหวาได้ ยินเสียงฝี เท้าสองคู่ดงั มาจากหวั มุมและก้าลงั เดินมาทางนี้จึง ตอบกลบั เสียงเบา เซี่ยม่อหานพยกั หน้าแล้วไม่ได้ถามต่อ กลบั ตรงไปดูท่ี หวั มมุ ไม่นานซื่อซูกเ็ ดินน้าหวั หน้าพ่อบ้านสี่ซุ่นแห่งจวนอิงชิน อ๋องมาทางนี้ เม่ือเหน็ ทงั้ สอง หวั หน้าพ่อบ้านส่ีซุ่นกง็ ุนงงแล้ว เผลอเรียกนางออกมา “แมน่ างทิงอิน?” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าให้เขาเลก็ น้อย ส่ีซุ่นมองนางด้วยความแปลกใจแล้วก็หันไปมองเซ่ีย มอ่ หานด้วยความสงสยั “ท่านป่ ยู ึดตวั คณุ ชายรองเจิงไว้เพ่ือดื่มเหล้า ข้ากาชบั กบั ห้องครวั ไว้แล้วว่าให้ทาอาหารมาเพิ่มแต่กลบั ยงั ไม่ยกมาเสียที จึงจะไปดูสกั หน่อย คุณชายรองเจิงจึงสงั่ ให้แม่นางทิงอินมา ช่วยข้ายกอาหาร” เซ่ียม่อหานยิ้ม 673

หวั หน้าพ่อบ้านสี่ซุนพลนั กระจ่างแจ้ง สีหน้าแห่งความ สงสยั หายไปในทนั ทีแล้วโค้งตวั ทาความเคารพเซี่ยมอ่ หาน เซี่ยม่อหานโบกมือพลางถาม “ลุงสี่ซุ่นทานอาหารเที่ยง หรอื ยงั ” “ฟ้ ายงั สว่างอยู่ ท่ีจวนกเ็ ตรียมอาหารไว้แล้ว เสรจ็ จาก ที่นี่ข้าจะกลบั ไปกินท่ีจวนกย็ งั ไม่สาย” สี่ซุ่นรีบตอบ “ท้องฟ้าค่อนไปทางบา่ ยแล้ว ลุงสี่ซุ่นทานอาหารท่ีน่ีแล้ว ค่อยกลบั เถอะ!” เซ่ียม่อหานหนั ไปกล่าวกบั ซื่อซู “เจ้าพาลุงสี่ ซุ่นไปทานอาหารที่สวนจือหลนั ของพวกเราเถอะ! ประเดี๋ยวข้า ไปห้องครวั แล้วจะสงั่ ให้ป้าฝนู ้าอาหารไปให้พวกเจ้า” “ไม่รบกวนเซ่ียซื่อจ่ือดีกว่า” หวั หน้าพ่อบา้ นส่ีซุ่นรีบส่าย หน้าปฏิเสธ “ไม่ได้รบกวนเลย ลุงสี่ซุ่นไม่ต้องเกรงใจไป คณุ ชายรอง เจิงของเจ้ามีความสมั พนั ธอ์ นั ดีกบั ข้ามานานหลายปี วนั นี้เขาก็ อยู่ที่นี่ด้วย ท่านลาบากมาส่งคนของคณะตระกลู เฉียนให้ข้า แล้วกต็ ้องเลี้ยงอาหารเป็นธรรมดา” เซ่ียมอ่ หานยิ้ม “น่ี…” หวั หน้าพ่อบา้ นส่ีซุ่นลงั เล 674

“ท่านอย่าลงั เลยเลย ในเรือนของซื่อจื่อตระกูลเรามี เหล้าไผเ่ ขียวอยู่ ข้าอยากด่ืมมานานแล้ว ท่านช่วยให้โอกาสกบั ผ้เู ยาวท์ ีเถอะ เพราะเวลาทวั่ ไปซ่ือจื่อไม่ยอมให้ข้าหยิบมาดื่ม” ซื่อซูย่ืนมือไปดึงตวั หวั หน้าพ่อบา้ นสี่ซุ่น “วนั นี้ข้าอนุญาตให้เจ้าดื่มได้ ไปเถอะ!” เซ่ียม่อหาน หวั เราะ ซื่อซูดีใจใหญ่ หัวหน้ าพ่อบ้านส่ีซุ่นเห็นว่าปฏิ เสธไม่ได้จึงเดินไปยงั สวนจอื หลนั อย่างไมค่ ่อยสบายใจโดยมีซ่ือซูพาตวั ไป เซี่ยม่อหานกบั เซี่ยฟางหวาเหน็ ว่าทงั้ สองจากไปไกลแล้ว จึงมองหน้ากันและไม่ได้กล่าวส่ิงใดอีก จากนั้นก็เดินไปยัง ห้องครวั เม่ือมาถึงประตูห้องครวั ป้าฝกู ย็ กถาดรองจานสองถาด ออกมาพอดี เม่ือเหน็ ทงั้ คู่กต็ กใจ หลงั จากนัน้ กม็ อง เซี่ ยฟาง หวาแล้วลองเอ่ยเรี ยกนางเสียงเบา “คณุ หนู?” “ป้าฝ!ู ” เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า 675

“คณุ หนูกลบั มาแล้ว หลายวนั นี้นายท่านผ้เู ฒ่ากบั ซื่อจ่ือ ต่างไมเ่ คยนอนหลบั สนิทเลย” ป้าฝพู ลนั ยิ้ม เซี่ยม่อหานรบั จานในมือของนางมา จานหน่ึงถือไว้เอง ส่ ว น อี ก จ า น ก็ส่ ง ใ ห้ เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า พ ล า ง ก ล่ า ว อ ย่ า ง อ่ อ น โ ย น “บดั นี้น้องสาวยงั คงเป็นแม่นางทิงอินที่อยู่ข้างกายคณุ ชายรอง เจิง และจะยงั ไม่กลบั มาท่ีจวนชวั่ คราว” พูดจบก็เห็นว่าป้าฝู มองเซี่ยฟางหวาอย่างร้อนใจ จึงสงั่ ว่า “รบกวนท่านทาอาหาร อีกสองสามจานไปส่งให้กับซื่อซูท่ีสวนจือหลันด้วย ข้าให้ หวั หน้าพ่อบา้ นส่ีซุ่นแห่งจวนอิงชินอ๋องอย่ทู านอาหารที่นี่” “เจ้าค่ะ ข้าจะไปท้าเดี๋ยวนี้!” ป้ าฝูเองก็ไม่ได้ถามมาก ความจากนัน้ กห็ นั กลบั ไปยงั ห้องครวั เซี่ยม่อหานกบั เซี่ยฟางหวาก็ยกอาหารกลบั ไปยงั ห้อง โถงหรงฝู ท่ามกลางความเงียบสงบไร้ผ้คู น เซ่ียม่อหานกน็ ึกขึ้นได้ ว่าอีกคร่ึงเดือนกป็ ี ใหม่แล้วและปี นี้เซ่ียฟางหวาจาเป็ นต้องไป ร่วมงานเลี้ยงในวงั ด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยถาม “ก่อนจะถึงงานเลี้ยง เจ้าต้องหาวิธีท่ีจะปลีกตวั ออกมา” 676

“ท่านพี่วางใจเถอะ! วนั นัน้ ข้าจะต้องกลบั จวนและไป รว่ มงานเลีย้ งกบั ท่าน” เซ่ียฟางหวากล่าว เซี่ยมอ่ หานพยกั หน้าแล้วไมไ่ ด้กล่าวส่ิงใดอีก 677

49-2 สญั ญา ทงั้ สองกลบั มาถึงห้องโถงหรงฝู ขณะกาลงั จะข้ามธรณี ประตูเข้าไป เสียงของฉินเจิงกด็ งั ลอดออกมาก่อน “พ่ีจอื่ กยุ ใน ที่สุดท่านกพ็ าทิงอินกลบั มาคืนข้าโดยไม่บุบสลาย แม้จะช้าไป สกั หน่อย แต่ข้าให้อภยั ท่าน” เซ่ียม่อหานเข้ามาในห้องพลางยิ้มกล่าว “ดเู หมือนว่าไม่ มีอาหารจะไม่สนุก ท่านป่ กู บั น้องฉินเจิงจึงดื่มไปน้อยมาก!” “รอท่านอย่อู ย่างไรล่ะ” ฉินเจิงกล่าว “เดก็ คนนี้นัง่ ไม่ติดคล้ายกบั มีเขม็ ทิ่มแทงบนเก้าอี้ หาก ข้าไม่ขวางเอาไว้ คงรีบไปตามหาพวกเจ้าตงั้ นานแล้ว ดูเอา เถอะ หญิงรบั ใช้เพียงคนเดียวยงั กลวั ว่าจะหนีไป” จงหย่งโหว แค่นเสียงกล่าว ฉินเจิงไม่ได้รสู้ ึกว่าเกินไปพลางมองเซี่ยฟางหวาท่ีเข้ามา ในห้องแล้วกล่าวด้วยท่าทางสมเหตุสมผลว่า “ทิ งอินเป็ น ของล้าค่าที่ข้าเก็บได้ แน่ นอนว่าต้องดูแลให้ดีไม่ให้หายไป มิฉะนัน้ ถึงเวลานัน้ ที่ข้างกายข้าไม่มีผ้ใู ดเหลืออยู่แล้ว จะไป ร้องไห้กบั ใครได้” 678

จงหย่งโหวอึ้งแล้วถลึงตามองเขา “ในเมื่อคนก็กลับ มาแล้ว อาหารกม็ าแล้ว ครงั้ นี้เจ้าควรสงบจิตใจลงแล้วด่ืมเหล้า ได้แล้วใช่หรอื ไม่” “แน่นอน!” ฉินเจิงพยกั หน้าแล้วขยิบตาใส่เซ่ียฟางหวา เซี่ ยฟางหวาเหลือบมองเขาแวบหนึ่ งก่อนจะวางอาหาร ลงแล้วยกกาเหล้าขึน้ มารินให้เขาจนเตม็ แก้ว นัยน์ตาของฉิ นเจิงพลนั วูบไหวเลก็ น้อย แล้วยกมือยนั หน้าผาก “ทิงอิน เจ้าไม่ควรซ่ือเช่นนี้ พี่จื่อกยุ กบั นายท่านผเู้ ฒ่า กล่าวส่ิงใดเจ้ากเ็ ช่ือส่ิงนัน้ ข้าด่ืมเหล้าไปห้าถึงหกแก้วแล้ว หาก ดื่มต่อไป เกรงว่าวนั นี้คงต้องอยู่ท่ีจวนจงหย่งโหวเพราะเดิน กลบั ไมไ่ หวแล้ว” “เดินไม่ไหวกอ็ ย่ทู ี่นี่!” จงหย่วโหวกล่าว “นัน่ สิ! หายากนักท่ีเจ้าจะมาทานอาหารท่ีน่ี ไม่ใช่ตระกลู ใดก็ได้รบั การให้เกียรติเช่นนี้ จากคุณชายรองเจิงนะ” เซ่ีย มอ่ หานกล่าวติดตลก ฉินเจิงกลอกตาแล้วกล่าวกบั เซ่ียมอ่ หานว่า “ท่านหายไป นานขนาดนี้ต้องด่ืมสามแก้ว!” 679

“ได้!” เซ่ียม่อหานไมป่ ฏิเสธ เซี่ยฟางหวานัง่ ลงแล้วทานอาหารอย่างช้าๆ ผ้เู ฒ่าและเดก็ หนุ่มสามคนต่างชนแก้วพลางพูดคุยกนั อย่างเข้ากนั ได้ดี ทงั้ ยงั ด่ืมอย่างมีความสขุ หลงั ทานอาหารเสรจ็ จงหย่งโหวกด็ ่ืมจนเมา แม้วาจาจะ ไม่คล่องแคล่วเช่นเดิม แต่คิดไม่ถึงว่าจะยงั เอ่ยไล่อย่างมีสติได้ “แก่แล้ว แค่เหล้าไม่ก่ีแก้วกเ็ มาเสียแล้ว คิดถึงตอนสมยั หนุ่มๆ เหลือเกิน แม้จะดื่มเหล้าขาวจากไซ่เป่ ยห้าชงั่ กย็ งั สามารถข่ีม้า ไปส้รู บได้ บดั นี้กลบั ทาเช่นนัน้ ไม่ได้แล้ว พวกเจ้าอยากทาสิ่งใด กไ็ ปทาเถอะ ขา้ จะกลบั ไปนอนแล้ว” “วนั นี้น้องฉิ นเจิงเองกไ็ ม่ต้องกลบั จวนแล้วพกั ที่สวนจือ หลนั ของขา้ เถอะ!” เซี่ยมอ่ หานหนั ไปมองฉินเจิง ฉินเจิงค่อยๆ ลุกขึน้ ยืนพลางโบกมือ แล้วกล่าวด้วยท่าที เมามายเลก็ น้อย “ไม่ต้อง แม้ข้าจะดื่มไปมาก แต่ทิงอินไม่ได้ ดื่มเลยแมแ้ ต่น้อย พวกเราจะกลบั จวน แมส้ วนจือหลนั ของท่าน จะงดงาม แต่กส็ ้เู ตียงท่ีนอนหลบั อย่างสบายของข้าไม่ได้” “ถงึ อย่างไรกจ็ ะกลบั ให้ได้หรอื ?” เซี่ยมอ่ หานมองท้องฟ้า 680

ฉินเจิงส่งเสียง ‘อืม’ ออกมา “ถ้าอย่างนัน้ ข้าจะจดั รถไปส่งเจา้ ! ” เซี่ยม่อหานกล่าว “ไม่ต้อง! แค่ถนนไม่กี่สายเท่านัน้ เอง” ฉิ นเจิงปัดมือแล้ว เดินออกไปจากห้องโถงหรงฝู เซ่ียม่อหานเหน็ ว่าแม้ฉิ นเจิงจะเมา แต่กย็ งั มีท่วงท่าการ เดินท่ีมนั่ คง ไม่โซซัดโซเซ จึงไม่ดึงดนั ไปมากกว่านี้ เขาจึง ออกมาส่งฉินเจิงกบั เซี่ยฟางหวาออกจากจวน เม่ือมาถึงประตูจวนจงหย่วโหว ฉิ นเจิงก็แสดงท่าทาง บอกให้เซ่ียม่อหานหยดุ แล้วพาเซี่ยฟางหวากลบั ไป เซี่ยม่อหานยืนตรงประตูมองสองทงั้ สองจนเดินจากไป ไกล จากนัน้ จงึ ละสายตาออกมาแล้วกลบั เขา้ จวน หลงั เดินไปได้เพียงถนนเส้นเดียว จู่ๆ ฉิ นเจิงกห็ ยุดเดิน แล้วกล่าวกบั เซี่ยฟางหวา “ข้าเดินไม่ไหวแล้ว” เซ่ียฟางหวาถลึงตามองเขา เมื่อคร่ทู ่านพี่บอกว่าจะจดั รถมาส่งเขากไ็ ม่ยอม บดั นี้กลบั กล่าวกบั นางว่าเดินไม่ไหว? มนั สายเกินไปแล้ว! 681

“เจ้าพยงุ ข้าหน่อย” ฉินเจิงเอ่ยขอ เซ่ียฟางหวาเบอื นหน้าหนีอย่างไม่สนใจ ทันใดนัน้ ฉิ นเจิงก็ทิ้งตวั ลงนัง่ บนพื้นแล้วกล่าวว่า “ข้า เดิ นไม่ไหวจริ งๆ ถ้าเจ้าไม่พยุงข้า ข้าก็จะนัง่ อยู่ท่ีนี่ ล่ะ” เซี่ยฟางหวาไม่คิดว่าคณุ ชายแห่งจวนอิงชินอ๋องผสู้ ง่าผ่า เผยจะนัง่ ลงบนพื้นถนนอย่างท่ีกล่าวเอาไว้ กลางวันในฤดู หนาวนัน้ แสนสนั้ แม้จะอยู่ที่จวนจงหย่งโหวเพียงประมาณสอง ชวั่ ยาม บดั นี้พลบคา่ กใ็ กล้มาถึงแล้ว แม้ผ้คู นบนถนนจะน้อย มากแต่เขากไ็ ม่ได้ค้านึงถงึ ฐานะของตนเลยแมแ้ ต่น้อย ทงั้ ยงั ไม่ กลวั ว่าหากมีคนนาไปพดู ต่อจะถกู หวั เราะเยาะ ฉิ นเจิงมองนางตาปริบๆ เซี่ยฟางหวาจ้องมองเขาอย่นู าน เหน็ ว่าเขาตดั สินใจแน่ว แน่ว่าจะนัง่ บนพืน้ ไม่ยอมลุกขึน้ นัยน์ตาที่เตม็ ไปด้วยความเมา มายพร่ามวั หากไม่ใช่เพราะดื่มจนเมาแล้วจะเป็ นสิ่งใดไปได้ นางรู้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่มักจะด่ืมเหล้าจนขาดสติ แต่ด้วย 682

ลกั ษณะเช่นนี้ของเขาแม้จะไมข่ าดสติ แต่กท็ าให้นางหมดคาจะ กล่าว ผ้คู นที่ผ่านมามองมายงั ทงั้ สองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเม่ือเหน็ ว่าเป็นฉิ นเจิง แต่กไ็ ม่ได้เข้ามาเอ่ย ซกั ถาม เซ่ียฟางหวาไม่อยากอยู่ท่ีน่ี นานไปกว่านี้ เพ่ือให้คนมอง จึงได้แต่ยื่นมอื ไปหาเขา ฉิ นเจิงย่ืนมือไปจบั ด้วยความดีใจแล้วลุกขึ้นยืนอย่าง คล่องแคล่วจากนัน้ ก็ยิ้มกว้าง “ข้ารู้ว่าเจ้าทาเป็ นไม่สนใจข้า ไมไ่ ด้” เซ่ียฟางหวามองหน้าเขาหมายจะชกั มืออกแต่กลบั ถกู เขากมุ ไว้แน่น นั บตั้งแต่ ก่ อตั้งราชวงศ์หนานฉิ นมาและค่ อย ๆ เจริญร่งุ เรืองขึ้นมาจนถึงบดั นี้ ประเพณีพื้นบ้านและบ้านเมือง เกิดขึ้นเพื่อสร้างขวญั ก้าลงั ใจให้กบั ทหารและการสร้างผลงาน อนั ล้าเลิศ แม้ครอบครวั ขนุ นางและตระกลู ต้าแหน่งสูงศกั ด์ิจะ สงั่ สอนเรอ่ื งชายหญิงไม่ควรโดนมือกนั แต่กไ็ ม่ได้เข้มงวดขนาด 683

นัน้ ยิ่งไปกว่านัน้ คณุ ชายของกลุ่มชนร่นุ หลงั ผ้สู ูงศกั ด์ิมกั จะโอ้ อวดและใช้ชีวิตตามใจตวั เองทงั้ ในเรอื นและบนถนน และมกั จะ มีเร่ืองไร้สาระกระจายออกมา อย่างเช่นเร่ืองท่ีหลูเสว่ียอ๋ิงแห่ง จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายชอบฉิ นเจิง ไม่ว่าฉิ นเจิงจะปรากฏตวั ขึ้น ท่ีใด กม็ กั จะเหน็ นางอยู่ตรงนัน้ ด้วยเสมอ เพียงแต่ฉิ นเจิงไม่ได้ ชอบนางจึงก่อให้เกิดผลตามมาท่ีว่าเขาผลกั ไสนางให้แต่งงาน กบั ผู้อ่ืน แต่ถ้าหากฉิ นเจิงชอบ ผลลพั ธ์ก็จะแตกต่างออกไป เรียกว่าเป็นเรอื่ งประโลมโลกกว็ ่าได้ บดั นี้ ฉินเจิงรอ้ งขอเช่นนี้ สาหรบั เซี่ยฟางหวาแล้วรสู้ ึกว่า เกินไป แต่เป็ นเพราะเขาเมา อีกทงั้ นางกใ็ ช้ชีวิตท่ีเขาไร้นาม มาถึงแปดปี นางไม่ได้เป็ นคุณหนูแห่งจวนจงหย่งโหวผู้มี มารยาทสตรีและไม่คบค้าสมาคมกบั ใครในสมยั นัน้ อีกต่อไป แล้ว ดงั นัน้ จึงไม่ได้ร้สู ึกว่าการท่ีกมุ มือกบั ใครจะทาให้เกิดเรื่อง เสียหายอีก ผคู้ นท่ีผา่ นมาต่างยิ้มอย่างเข้าใจและไม่ได้รสู้ ึกประหลาด ใจอีก ถึงอย่างไรเรื่องที่คณุ ชายรองเจิงโปรดปรานหญิงรบั ใช้ทิง อินกร็ โู้ ดยทวั่ กนั นานแล้ว บดั นี้จะเดินจงู มอื บนถนนเช่นนี้กเ็ ป็น เพียงแค่เรอ่ื งรกั ๆ ใครๆ่ ที่ไมจ่ ริงจงั ของชายหญิงเท่านัน้ 684

ทงั้ สองจูงมือกนั อย่างนัน้ จนในท่ีสุดก็มาถึงจวนอิงชิน อ๋อง หากแต่บงั เอิญพบอิงชินอ๋องท่ีกลบั มาถึงจวนพอดี เมื่อ เขาเหน็ มือของทงั้ สองท่ีกาลงั กอบกมุ กนั กต็ ีหน้าขรึมทนั ทีแล้ว ตาหนิออกมา “ฉินเจิง ดสู ภาพของเจ้าซิว่าเหมอื นอะไรกนั !” “ท่านพ่อ!” ฉินเจิงตะโกนเรียกอย่างเช่ืองช้า “เจ้าไปดื่มเหล้าท่ีใดมาอีกแล้ว” อิงชินอ๋องได้กล่ินเหล้า คล้งุ ออกมาจากตวั ของเขาจงึ เอ่ยถามอย่างไม่ใจดี “จวนจงหย่งโหว!” ดูเหมือนฉิ นเจิงจะด่ืมจนเมาจริงๆ เม่ืออิงชินออ๋ งเอ่ยถามเขากต็ อบอย่างตงั้ ใจ “ทีหลงั ไปจวนจงหย่งโหวให้น้อยลง!” อิงชินอ๋องกล่าว ฉินเจิงยกั คิ้วพลางสะบดั มือออกจากมือของเซี่ยฟางหวา จากนัน้ กก็ ้าวออกไปข้างหน้าแล้ววางแขนลงบนไหล่ของอิงชิน อ๋อง เขาย่ืนหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบ “ท่านพ่อ ข้าร้คู วามลบั ของท่าน” 685

“เจ้าพดู สิ่งใด” รา่ งของอิงชินอ๋องนิ่ งค้างราวกบั นานแล้ว หรอื ไม่เคยเลยสกั ครงั้ ท่ีฉินเจิงจะเข้ามาใกล้เช่นนี้ “ขา้ บอกว่าข้ารคู้ วามลบั ของท่าน” ฉินเจิงกล่าวอีกครงั้ อิงชินอ๋องผินหน้ามองเขา “ในเมอื่ เมาแล้วกร็ ีบกลบั ไปท่ี เรอื นของเจ้า อย่ามาพดู จาเหลวไหลเช่นนี้” ฉิ นเจิงยิ้มบางแล้วกล่าวเสียงเบา “คนท่ีท่านชอบไม่ใช่ แม่ของข้า ทงั้ ยงั ไมใ่ ช่ชายารองหรอื อนุภรรยาคนใด แท้จริงแล้ว เป็ น…” “หบุ ปาก!” อิงชินอ๋องย่ืนมือไปปิ ดปากของเขาเอาไว้ด้วย สีหน้ายา่ แย่ ฉินเจิงกะพริบตาปริบๆ ยอมเงียบปากไป “เจา้ ไปส่งเขา!” อิงชินอ๋องหนั มามองเซี่ยฟางหวา เซี่ยฟางหวานวดข้อมือพลางพยกั หน้า เดิมทีหากไม่ได้ เป็ นเพราะบงั เอิญพบเขาผ้เู ป็ นบิดา นางกต็ ้องพาฉิ นเจิงไปส่ง อย่แู ล้ว 686

“ถ้าแม่เจ้าร้เู ร่ืองเหลวไหลเช่นนี้ เกรงว่าข้าจะถลกหนัง ของเจ้าออกมา ดูสิว่าในจวนแห่งนี้จะยงั มีผ้ใู ดปกป้องเจ้าอีก” อิงชินอ๋องเตือน เมื่อเหน็ ว่าฉิ นเจิงมองมาราวกบั ผ้บู ริสุทธ์ิและ แน่ใจว่าเขาจะไม่กล่าวไร้สาระอีกจึงปล่อยมือ จากนัน้ กก็ ล่าว กบั เซี่ยฟางหวา “ในเม่ือพระชายากบั คณุ ชายรองล้วนชอบเจ้า และเชื่อว่าเจ้าจะดูแลคุณชายรองได้ดี ข้ากจ็ ะไม่สืบหาประวตั ิ ของเจ้า ขอเพียงเจ้าไม่ได้ทาความผิดกส็ ามารถอยู่ที่จวนแห่งนี้ ต่อไปได้ หากไมท่ าตามกจ็ งระวงั ตวั ไว้ให้ดี” เซ่ียฟางหวาก้มหน้าอย่างสงบ ดแู ล้วมีมารยาทอย่างย่ิง “ดูแลเขาให้ดี สิ่งที่เขากล่าวเมื่อครู่ ห้ามหลุดออกไป แมแ้ ต่ค้าเดียว” อิงชินออ๋ งกล่าวอีก เซี่ยฟางหวามองเขาอย่างไรเ้ ดียงสาราวกบั ไม่เข้าใจส่ิงท่ี เขากล่าว อิงชินอ๋องเพิ่งนึ กขึ้นได้ว่านางพูดไม่ได้ จากนั้นก็จัด เสื้อผ้าตรงไหล่ท่ีถกู ฉิ นเจิงวางแขนกดไว้ให้เรียบร้อยแล้วเดิน ไปยงั ห้องโถง 687

สายตาของฉิ นเจิงจบั จ้องบนแผ่นหลงั ของอิงชินอ๋อง ตลอดเวลา จงั หวะการเดินของเขาเรว็ ขึ้นเลก็ น้อยแม้ขาจะไม่ มนั่ คง ฉิ นเจิงมองอยู่อย่างนัน้ จนกระทงั่ ไม่เห็นเงาของอิงชิน ออ๋ งแล้ว เซ่ียฟางหวากม็ องเขาอยู่เช่นกนั พลางคิดว่าฉิ นเจิงเมา จริงๆ หรอื ไมไ่ ด้เมามาตงั้ แต่แรกกนั แน่ ขณะที่นางกาลงั คิดฉิ นเจิงพลนั หนั กลบั มาแล้วกุมมือ นางเอาไว้ จากนัน้ กก็ ล่าวอย่างไม่มีเรี่ยวแรงว่า “เดินต่อเถอะ!” เซ่ียฟางหวาสะบดั มอื ออกจากเขาอย่างรนุ แรง ฉินเจิงโซเซราวกบั ยืนอย่างไม่มนั่ คง ทนั ใดนัน้ กล็ ้มลงไป กบั พืน้ จนเกิดเสียง ‘โครม!’ เซ่ียฟางหวาชะงกั ไปทนั ที คนเฝ้ าประตูตกใจจนหน้ าถอดสีแล้ววิ่ งกรูเข้ามาอย่าง ตื่นตระหนก “คณุ ชายรอง?” 688

49-3 สญั ญา ฉิ นเจิงนอนกุมศีรษะอยู่บนพื้น จากนั้นก็ครวญคราง ออกมาด้วยความเจบ็ ปวด “เจบ็ จงั !” “คุณชายรอง ท่านเจบ็ ท่ีใดขอรบั ” คนหน่ึงรีบประคอง เขาขึน้ มาพลางถามอย่างเครง่ เครียด “หวั ข้าเจบ็ !” ฉินเจิงกล่าว “แย่แล้ว ศีรษะของคุณชายรองเกิดรอยนูนขึ้นมา” คน เดิมยื่นมอื ไปลบู ศีรษะของฉินเจิงแล้วตกใจจนหน้าซีดในทนั ที “จะทาอย่างไรดี” อีกคนหน่ึงเอ่ยถาม “จะทาอย่างไรได้ รีบไปรายงานพระชายาเรว็ เข้า แล้วก็ รีบไปตามหมอหลวงมาดอู าการคณุ ชายรอง!” คนเดิมรีบกล่าว ทนั ใดนัน้ คนหนึ่งกร็ ีบว่ิงไปยงั ห้องโถง ส่วนอีกคนกร็ ีบ ออกจากจวนอิงชินออ๋ งเพ่ือไปตามหมอหลวงทนั ที ฉินเจิงหลบั ตาแล้วขมวดคิ้วเข้าหากนั ท่าทางราวกบั เจบ็ นักหนา 689

เซ่ียฟางหวามองดูอยู่คร่หู น่ึง นางร้ตู วั ว่าตนออกแรงไป มากเพียงใด ถึงแม้ฉิ นเจิงจะล้มลงไป แต่กไ็ ม่ถึงขนาดกบั เกิด บาดแผลได้ แต่เม่ือเหน็ ท่าทางของเขา อีกทงั้ สีหน้าของทุกคน ราวกบั เกิดเร่ืองใหญ่ นางจึงได้แต่เดินเข้าไปแล้วดึงคนที่ล้อม ฉินเจิงออกจากนัน้ กท็ รดุ ตวั ลงลบู ศีรษะของเขา ฉิ นเจิงส่งเสียงร้องออกมาเมื่อเซี่ยฟางหวาสมั ผสั โดน ศีรษะของตน เซี่ยฟางหวามนั่ ใจว่าสมั ผสั โดนรอยบวมขนาดใหญ่บน ศีรษะ พอนางกด ฉินเจิงกส็ ่งเสียงรอ้ งออกมา นางขมวดคิ้วแล้ว คว้ามือของเขามาตรวจชีพจรดู เม่ือเหน็ ว่าชีพจรปกติ ไม่มีสิ่ง ใดประหลาดจึงปล่อยมอื เขา ทนั ใดนัน้ ฉินเจิงกล็ ืมตามองนาง เซ่ียฟางหวาสบตาเขา แม้เป็นเพียงชวั่ พริบตาแต่นัยน์ตา ของฉิ นเจิงกส็ ุกสว่างเป็ นประกาย จากนัน้ เขากห็ ลบั ตาลงไป ใหม่อีกครงั้ แล้วดึงร่างกายของนางเข้ามากอดเอาไว้ พลางบ่น พมึ พาอย่างเจบ็ ปวด “ท่านแม่ ข้าเจบ็ ” เซี่ยฟางหวาหน้าดาทะมึนในทนั ที 690

สายตาของคนเฝ้าประตพู ลนั นิ่งชะงกั ไป ขณะเดียวกนั เสียงแห่งความวิตกกงั วลทงั้ หมดตรงหน้า ประตพู ลนั เงียบลง เซี่ยฟางหวายื่นมือไปผลกั ของเขาออกด้วยความโกรธ แต่เขากลบั กอดเอาไว้แน่น ไม่มีการขยบั เลยแม้น้อย นางโมโห จึงออกแรงมากกว่าเดิม ครงั้ นี้ ศีรษะของฉิ นเจิงก็วางลงบนไหล่ของนางแทน จากนัน้ ก็กล่าวขอร้องเสียงต่ า “ท่านแม่ อย่าผลกั ข้า ข้าเจบ็ จริงๆ” สีหน้าของเซี่ยฟางหวาเปล่ียนจากดาเป็นเขียวในทนั ที คนเฝ้าประตูนิ่ งค้างไม่ขยบั แม้แต่น้อยจนคล้ายกลาย เป็นขอนไมไ้ ปแล้ว เซ่ียฟางหวาชะงกั มือไปชวั่ ขณะ ไฟแห่งความโกรธในอก ราวกับปะทุออกมา แน่ นอนว่าคนท่ีด่ืมเหล้าจนเมาย่อม ไร้เหตุผลจนแม้แต่แม่กต็ ะโกนเรียกออกมาได้ หากให้นางเป็ น แม่ของเขาล่ะก็ รอชาติหน้าเถอะ! เซ่ียฟางหวาดึงดนั ท่ีจะยื่นมือ ไปผลกั เขาออกด้วยความโกรธ 691

“แม่นางทิงอิน เจ้าอย่าผลกั อีกเลย เกรงว่าคุณชายรอง จะสมองกลบั ไปแล้ว หากเจ้าผลกั ต่อไปอาจจะยิ่งร้ายแรงกว่านี้ กเ็ ป็นได้” คนหนึ่งรีบกล่าวห้ามเซี่ยฟางหวา “ใช่แล้ว เจ้าอย่าเพ่ิงว่วู าม รอให้พระชายากบั หมอหลวง มาก่อนเถอะ!” อีกคนหนึ่งกร็ ีบกล่าวสมทบ “ดูเหมือนคุณชายรองจะเจ็บมากจริงๆ ถ้าหากสมอง กลบั ขึน้ มาจริงๆ จะทาอย่างไร” อีกคนกก็ ล่าวเช่นกนั บดั นี้กม็ ีอีกหลายคนรีบกล่าวสมทบต่อกนั เซี่ยฟางหวาได้ยินคาแนะนาตามความคิดของคนเหล่านี้ จนไม่ได้ออกแรงผลกั เขาอีก ฉิ นเจิงแสร้งทาเป็ นไม่ร้สู ึกตวั มือทงั้ สองข้างกก็ อดเอว ของนางไว้ตลอด ส่วนศีรษะกห็ นุนไว้บนไหล่ของนางพลางบ่น พมึ พาว่าเจบ็ สถานการณ์เปล่ียนเป็นแขง็ ค้างในทนั ที ขณะที่เซี่ยฟางหวาไม่ได้ผลักฉิ นเจิงออกไปอีกพลัน ร่างกายกร็ ู้สึกต่ืนตวั ขึ้นมา เขาหายใจรดใส่นางจนลมหายใจ 692

แทรกไปทวั่ ทุกอณูบนรา่ งกายจนทาให้เดิมทีใบหน้าท่ีเขียวคลา้ เพราะความโกรธของนางนัน้ ค่อยๆ กลายเป็ นสีแดงระเรื่อ แม้ ท้องฟ้าจะมืดสลวั ลงแล้ว ทงั้ คนโดยรอบล้วนกลดั กลุ้มจนไม่ได้ สงั เกตเหน็ แต่นางกร็ ้สู ึกได้ว่าใบหขู องตนร้อนผ่าวจนคล้ายกบั เปลวไฟลกุ ไหม้อย่างนัน้ “เจิงเอ๋อร?์ ” น้าเสียงร้อนใจของพระชายาอิงชินอ๋องดงั แว่วมาจากที่ไกลๆ รา่ งของเซี่ยฟางหวาพลนั แขง็ ทื่อ เสียงรอ้ งของฉินเจิงที่ตะโกนว่าเจบ็ กล็ ดลงในทนั ที “พระชายา ช้าหน่อยเพคะ ระวงั หกล้ม” เสียงของชุน หลนั กฟ็ ังดแู ล้วรอ้ นใจเช่นกนั “จะมวั ช้าอยู่ได้อย่างไร เรว็ กว่านี้อีก!” พระชายาอิงชิน อ๋องกล่าว ฝี เท้ากร็ าวกบั เพิ่มความเรว็ มากขึน้ “เม่ือคร่ยู งั ดีอยู่เลย เหตุใดจึงล้มลงได้” เสียงของอิงชิน ออ๋ งกเ็ จือความรอ้ นใจเช่นกนั 693

“จะอะไรก็ช่าง ส่ิงท่ีสาคญั ที่สุดคือต้องไปดูอาการเขา ก่อน ไปตามหมอหลวงหรือยงั รีบไปตามหมอหลวงมา!” พระ ชายาอิงชินออ๋ งเรง่ “เรียนพระชายา มีคนไปตามแล้วขอรบั !” คนหนึ่งตอบ เซ่ียฟางหวาฟังเสียงฝี เท้าอนั ร้อนรนค่อยๆ ดงั เข้ามา ใกล้ ดแู ล้วน่าจะมีประมาณสองสามคนคือ อิงชินอ๋อง พระชายา อิงชินอ๋อง และคนคอยปรนนิ บตั ิรบั ใช้ข้างกายอีกสองคน หา กน ามามากกว่านี้เกรงว่าจะวุ่นวายเกินไป ทนั ใดนัน้ นางร้สู ึก ปวดหวั ขึน้ มาฉับพลนั ฉิ นเจิงกลับยังเหมือนเดิม เขากอดนางเอาไว้พลาง ตะโกนว่าเจบ็ อย่อู ย่างนัน้ เสียงดงั บา้ งเบาบา้ งต่อเนื่องกนั คล้าย น้ อยใจเป็ นอย่างย่ิง เซี่ยฟางหวาคิดอยากตีเขาให้ตาย ย่ิงฝี เท้าย่ิงเข้ามาใกล้ นางกไ็ ม่มวั พะว้าพะวง รีบออกแรงผลกั เขาออกไปอีก เพียงฝ่ ามือสัมผัสโดนเขา เขาก็ร้อง ‘โอ๊ย’ เสียงดัง ออกมา 694

“เจิงเอ๋อร์ เจ้าเป็ นอย่างไรบา้ ง อย่าทาให้แม่ตกใจ!” พระ ชายาอิงชินออ๋ งเดินเข้ามาใกล้แล้วโผเข้าหาทนั ที มือของเซี่ยฟางหวาชะงกั ค้างอีกครงั้ “เจบ็ ท่ีใด รีบให้แม่ดเู รว็ !” พระชายาอิงชินอ๋องทรดุ ตวั ลง มองฉิ นเจิง เพราะฟ้ ามืดจึงมองได้ไม่ชดั เจน เห็นเพียงแค่คน สองคนกาลงั กอดกนั อยู่ นางแยกออกว่าคนหนึ่งเป็ นลูกชาย ของนาง ส่วนอีกคนคือเซ่ียฟางหวาแต่กไ็ ม่ได้สนใจที่จะถามทงั้ คู่ว่าเหตุใดจึงอยู่ในสภาพนี้ ได้แต่จ้องมองฉิ นเจิงพลางถาม อย่างรอ้ นใจ “ปวด…หวั …” ฉิ นเจิงตอบอย่างน้อยใจ หากแต่ศีรษะ ยงั คงไม่ขยบั เขยือ้ นไปไหน “ล้มหัวกระแทกรึ?” พระชายาอิงชินอ๋องย่ืนมือไปลูบ ศีรษะของเขา “อ่ึก…เจบ็ ” ฉิ นเจิงร้องออกมาทนั ทีท่ีมือของพระชายา อิงชินอ๋องสมั ผสั โดน 695

“คิดไม่ถึงว่าจะล้มลงจนเกิดรอยบวมใหญ่ขนาดนี้ นี่มนั เกิดส่ิงใดขึ้นกนั แน่!” พระชายาอิงชินอ๋องตวั สนั่ เทิ้มพลางเอ่ย ถามเสียงสนั่ “ปวดอย่างไร คล้ายกบั แตกรา้ วหรอื ไม่” ฉินเจิงส่งเสียงรอ้ งออกมาแทนคาตอบ พระชายาอิงชินอ๋องพลนั ตกตะลึงจนน้าตาไหลอาบแก้ม จากนัน้ กร็ ีบกล่าวต่อ “หมอหลวงล่ะ เหตุใดหมอหลวงถึงยงั ไม่ มาอีก! ท่านออ๋ ง เรว็ เข้า รีบส่งคนไปตามหมอหลวงมา!” “รีบไปตามหมอหลวงอีกครงั้ !” อิงชินอ๋องได้ยินกร็ ้อน รนขึน้ มาเช่นกนั แล้วรีบออกคาสงั่ เรง่ ด่วน ผู้คุ้มกนั หลายคนวิ่งออกไปยงั บ้านของหมอหลวงอีก ครงั้ “นี่มนั เกิดส่ิงใดขึน้ กนั แน่ ใครกไ็ ด้บอกข้าสิ!” อิงชินอ๋อง มองพระชายาผกู้ าลงั ร้องห่มร้องไห้ จากนัน้ กม็ องไปยงั ฉิ นเจิงที่ กาลงั กอดเซี่ยฟางหวาพลางตะโกนว่าเจบ็ อย่ตู ลอดเวลา ในใจก็ ยิ่งรสู้ ึกสบั สนจงึ เอ่ยถามอย่างโมโห อิงชินออ๋ งทาให้ผคู้ นโดยรอบตกใจกลวั จนไมก่ ล้าปริปาก 696

“บอกมา! มี ใครร้บู า้ งหรือไม่ คณุ ชายรองล้มลงตรงหน้า ประตไู ด้อย่างไร” อิงชินอ๋องกล่าวอีกครงั้ ด้วยความโกรธ คนเฝ้าประตตู ่างคกุ เข่าลงกบั พืน้ โดยพร้อมเพียงกนั หนึ่ง ในนัน้ รวบรวมความกล้าแล้วตอบอย่างตวั สนั่ “หลงั ท่านอ๋อง จากไป คุณชายรองเจิงกต็ ้องการจบั มือแม่นางทิงอินหมายจะ ประคองเพื่อกลบั ไปยงั เรือน ไม่ร้วู ่าเกิดขึ้นได้อย่างไร อาจเป็ น เพราะคว้าพลาด คณุ ชายรองจึงล้มลงไปกบั พืน้ …จนกลายเป็ น เช่นนี้ขอรบั ” “คว้าพลาด?” อิงชินออ๋ งขมวดคิ้ว “ฟ้ามืดเกินไป ข้าน้อยเองกม็ องไม่ชดั …” คนนัน้ กล่าว “ใครมองเห็นชดั เจน บอกมา!” ใบหน้าของอิงชินอ๋อง เยน็ ชา “ข้า…ข้าน้อยเหน็ ชดั เจนขอรบั คณุ ชายรองเจิงจบั มือทิง อิน ทิงอินสะบดั มอื ออกจากคณุ ชายรองจนยืนไม่มนั่ คง จากนัน้ กล็ ้มลง…” คนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างติดอ่าง “จริงหรอื ” อิงชินออ๋ งเอ่ยถามด้วยความโกรธ 697

“ข้าน้อยมนั่ ใจว่าเหน็ ชดั เจนขอรบั ไม่กล้าโกหก” คนนัน้ ตอบอย่างตวั สนั่ “ใครกไ็ ด้ คมุ ตวั ทิงอินไปโบย!” อิงชินอ๋องระเบิดโทสะ คนหนึ่งได้รบั คาสงั่ กม็ ุ่งตรงเข้ามาหมายจะลากตวั เซ่ีย ฟางหวาไป “อย่าลากท่านแม่ไป!” ฉินเจิงกล่าวเสียงดงั คนที่ตรงเข้ามากห็ ยดุ ชะงกั อย่างรวดเรว็ อิงชินอ๋องก็นิ่ งชะงกั ส่วนพระชายาอิงชินอ๋องที่กาลงั รอ้ งไห้กน็ ่ิงชะงกั ยิ่งกว่า ชุนหลนั ตกใจแต่ได้สติขึ้นก่อนจึงรีบกล่าว “คณุ ชายรอง คนท่ีท่านกอดอยู่คือแม่นางทิงอิน พระชายาอยู่ข้างกายท่านนะ เพคะ!” ฉิ นเจิงแค่นเสียงในลาคอพลางตะโกนว่าเจ็บ ทัง้ ยัง กอดเซี่ยฟางหวาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 698

ชุนหลนั เห็นเช่นนี้จึงหนั ไปมองอิงชินอ๋อง อิงชินอ๋องก็ คาดไม่ถงึ กบั เหตกุ ารณ์นี้จึงหนั ไปมองพระชายาอิงชินอ๋อง พระชายาอิงชินอ๋องน่ิ งชะงกั หลงั จากนัน้ พกั หน่ึงจึงได้ สติกลบั มาแล้วย่ืนมือไปดึงฉินเจิง “เจิงเอ๋อร์ แม่อย่นู ี่” ศีรษะของฉิ นเจิงยงั คงวางบนไหล่ของเซ่ียฟางหวา ปาก กค็ อยกระซิบ “เจบ็ …อย่าจบั ข้า…ท่านแม่” พระชายาอิงชินอ๋องพลนั หยุดมือ หัวใจคล้ายจะแตก สลาย นางนึกถึงเมื่อแปดปี ก่อนตอนท่ีฉิ นเจิงหายตวั ไปสองวนั เมื่อกลบั มาเนื้อตวั กถ็ ลอกปอกเปิ กเตม็ ไปหมดจนแทบมองไม่ ออกว่าเป็ นเขา หลงั จากเหน็ นางแล้วกห็ มดสติ มีไข้สูงแล้วพรา่ เพ้อออกมาว่า ‘ท่านแม่ ข้าเจบ็ ’ เมื่อห้าปี ก่อนเขาโดนหมาบ้าตวั หน่ึงกดั ที่แถบชานเมือง เวลานัน้ บริเวณน่องถกู กดั จนเหวอะ หวะ เขากก็ อดนางเช่นนี้ แล้วรอ้ งออกมาว่า ‘ท่านแม่ ข้าเจบ็ ’ เช่นกนั และเมื่อสามปี ก่อน วนั ตัง้ โลงศพของเต๋อฉื อไทเฮาที่ โปรดปรานเขากเ็ ป็ นฤดูหนาวเช่นวนั นี้ เขาคุกเข่าบนพื้นหิมะ ขา้ งโลงศพของไทเฮาถึงสามวนั สามคืน ต่อมานางกลวั ว่าเขาจะ 699