จารใจรัก 2

เจบ็ ขาจึงดึงเขาลุกขึน้ มา เขาเองกก็ ล่าวออกมาว่า ‘ท่านแม่ ข้า เจบ็ ’ เช่นกนั บดั นี้ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้อีกครงั้ หวั ใจของนางราวกบั ถกู เขม็ ท่ิมแทงอย่างไรอย่างนัน้ 700

49-4 สญั ญา “แยกพวกเขาออก!” อิงชินอ๋องออกคาสัง่ ด้วยความ โกรธ “หยุดนะ! ใครกล้าเข้าไป ระวงั หวั ของพวกเจ้าไว้ให้ดี!” พระชายาอิงชินอ๋องผดุ ยืนขึน้ ใบหน้าท่ีเปื้ อนหยาดน้าตาแสดง ความโกรธออกมาชัดเจน นางหันไปกล่าวกับอิงชินอ๋องว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่เหน็ หรือว่าเจิงเอ๋อรบ์ อกว่าเจบ็ ยงั จะให้คน อ่ืนเข้าไปแยกอีกหรอื ท่านอยากให้เขาตายใช่หรอื ไม่” “เจ้าพูดอะไร ข้าจะอยากให้ลูกชายของตัวเองตายได้ อย่างไร” อิงชินอ๋องโกรธจนตวั แขง็ “หลายปี แล้ว ท่านคิดแค่ว่าเขาไม่เช่ือฟัง ไม่เฉลียวฉลาด ไม่กตญั ญู ไม่เคารพส่ิงท่ีพ่อสอน แต่กลบั ไม่คิดเคยเลยว่าก่ีครงั้ แล้วที่เขาต้องหนีเอาชีวิตรอดจนเกือบตาย กี่ครงั้ แล้วที่ท่าน เกือบจะเสียลกู ชายไป” พระชายาอิงชินอ๋องหวั เราะเสียงเยน็ “เจา้ กาลงั พดู ถงึ อะไร” อิงชินอ๋องสีหน้าดดุ นั “ข้ากาลังพูดถึงส่ิ งใดน่ ะหรือ ข้ากาลังพูดถึงท่านอยู่ อย่างไรล่ะ! บดั นี้กาลงั รอให้หมอหลวงมาถึง แต่ท่านกลบั ไม่ได้ 701

สนใจเจิงเอ๋อร์ คิดแต่จะลงโทษคนอื่น ในใจของท่านเคยมีลูก ชายคนนี้บ้างหรือไม่” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวถ้อยคารนุ แรง “แปดปี ก่อน เจิงเอ๋อรห์ ายไปสองวนั ข้าส่งคนออกไปตามหาถึง สองวนั แต่สองวนั นัน้ ท่านอยู่ที่ใด ท่านอยู่ชุ่ยหงโหลว! เมา ไม่ได้สติอยู่ในห้องของหญิงคณิกา! ห้าปี ก่อน เจิงเอ๋อรถ์ กู หมา ที่ชานเมืองกดั จนเกือบจะเสียขาไปข้างหนึ่ง ท่านอยู่ท่ีใด ท่าน กาลงั ว่นุ กบั การตามหมอหลวงมารกั ษาลูกชายคนโตของท่าน สามปี ก่อน วนั ตงั้ โลงพระศพของเต๋อฉือไทเฮา เจิงเอ๋อรค์ อย เฝ้าอยู่ถึงสามวนั สามคืนจนป่ วยและหมดสติบนถนนขณะส่ง พระศพ เวลานัน้ ท่านทาส่ิงใด ท่านบอกว่าเขาอ่อนแอ ไทเฮารกั เขาขนาดนัน้ ถนนส่งพระศพสนั้ ขนาดนี้ยงั อดทนไม่ได้ ตลอด หลายปี มานี้ ท่านนอกจากจะเอาแต่ตาหนิ เขา ท่านเคยทาส่ิงใด อีกบา้ ง” อิงชินอ๋องถอยหลงั ไปก้าวหน่ึง สีหน้าซีดเผอื ด “ในใจของท่านมีแต่ลูกชายคนโต มีแต่เขาเท่านัน้ ที่เป็ น ลูกของท่าน เจิงเอ๋อรข์ องข้าไม่ได้เรอ่ื ง หากท่านเหน็ เขาแล้วขดั ตา จะหย่ากนั ไปกไ็ ด้ ไล่เราสองแม่ลกู ออกจากตระกลู ตาแหน่ง ของท่านใครอยากได้นักกเ็ อาไป!” พระชายาอิงชินอ๋องมองเขา ด้วยแววตาเยน็ ชาและสิ้นหวงั 702

“จ่ือชิง เจ้ากาลงั พูดเหลวไหลอะไรอยู่ หยุดพูดเด๋ียวนี้!” อิงชินอ๋องโกรธและรบั ไม่ได้กบั คาพูดของนาง “ข้าไม่เคยเหน็ เขาเป็ นลูกชายตัง้ แต่เม่ือใด เพราะรักมากจึงจาเป็ นต้อง เข้มงวดกบั เขา เจ้าไมเ่ ข้าใจ!” พระชายาอิงชินอ๋องสะบดั หน้าหนีอย่างรุนแรง นางไม่ มองหน้าของอิงชินออ๋ งอีก รา่ งกายกส็ นั่ เบาๆ ไมห่ ยดุ บรรดาคนรบั ใช้ต่างตกใจกลวั ทงั้ หมดคุกเข่าลงกบั พื้น แล้วก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมา ทุกคนแทบจะอุดหเู อาไว้คล้าย ไม่ได้ยินสิ่งใดทงั้ สิ้น ทงั้ ยงั อยากอุดปากเอาไว้ไม่ให้ลมหายใจ เลด็ ลอดออกมา หลายปี มานี้ ถึงแม้จะเป็ นคนเก่าแก่ที่รบั ใช้ใน จวนอิงชินอ๋องมากว่าสิบปี ตงั้ แต่พระชายาอิงชินอ๋องเข้ามาใน ตระกลู จนถึงบดั นี้กไ็ ม่เคยเหน็ พระชายาอิงชินอ๋องระเบิดโทสะ เช่นนี้ออกมาต่ออิงชินอ๋องมาก่อน แม้นางจะเอาแต่ปกป้ อง คุณชายรองเจิง และทาสีหน้าไม่ค่อยดีใส่ท่านอ๋อง ไม่ยอมให้ เขาเข้าห้อง เวลาต่อมากลบั ยงั คงยิ้ม หวั เราะ ปฏิบตั ิต่อคนใช้ อย่างนุ่มนวลอ่อนโยน ไม่มีผ้ใู ดเคยได้เหน็ โทสะของพระชายา อิงชินออ๋ งเลย 703

บดั นี้ได้เห็นโทสะของพระชายาอิงชินอ๋องระเบิดออก มาแล้ว พวกเขาจึงแทบอยากจะควกั ลูกตาออกมาราวกบั ไม่ เคยมองเหน็ มาก่อน “พระชายา ท่านอย่าโมโหเลยเพคะ หมอหลวงมาถึงแล้ว รีบให้เขาดอู าการของคณุ ชายรองสาคญั กว่านะเพคะ” ชุนหลนั เข้ามาประคองพระชายาอิงชินอ๋องทัง้ ท่ีดวงตายงั แดงก่ายงั เล็กน้อย ตลอดหลายปี นี้นางรบั รู้ถึงความเจ็บปวดของพระ ชายา ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องปฏิบตั ิต่อพระชายาไมด่ ี แต่กลบั รสู้ ึกราว กบั ขาดสิ่งใดไปสกั อย่าง เดิมทีพระชายาเองกไ็ ม่เคยเรียกร้อง ขอส่ิงใด แต่คณุ ชายรองกลบั เป็นจดุ อ่อนของพระชายา พระชายาอิงชินอ๋องได้ยินแล้วจึงรีบพยกั หน้า นางมอง ไปยงั หมอหลวงซุนท่ีมีผู้คุ้มกนั ช่วยประคองเข้ามาตรงหน้า ประตูแล้วรีบกล่าว “หมอหลวงซุน ท่านรีบหน่อย รีบช่วยเจิง เอ๋อรข์ องข้าด้วย” อิงชินอ๋องกเ็ รง่ หมอหลวงซุนผา่ นทางสายตาเช่นกนั “ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านอย่างเพ่ิงรีบร้อน ข้าต้อง ช่วยดอู าการของคณุ ชายรองอยู่แล้ว” หมอหลวงซนุ ถกู ผคู้ มุ กนั จวนอิงชินอ๋องประกบตวั มาจนท้องไส้ปัน่ ป่ วน แม้ในใจจะแค้น 704

เคือง แต่กร็ ้วู ่านี่เป็ นเร่ืองเก่ียวกบั ความเป็ นความตาย เมื่อเท้า สมั ผสั กบั พื้น ร่างของเขาก็สนั่ ขึ้นมา เขาพยายามควบคุมให้ มนั่ คงแล้วรีบเดินไปหาฉินเจิง เซ่ียฟางหวาก่นด่าฉิ นเจิงในใจไปแล้วหลายร้อยหลาย พนั ครงั้ อาการบาดเจบ็ ที่เหน็ ได้อย่างชดั เจนมีเพียงแค่รอยบวม บริเวณศีรษะเท่านัน้ ตอนเดก็ ใครบ้างจะไม่เคยหกล้ม ถึงกบั เจบ็ ปวดเช่นนี้ หรอื ต้องการยแุ หย่ให้พ่อแม่ทะเลาะกนั เฉยๆ บดั นี้ฉิ นเจิงไม่ส่งเสียงร้องเลยสกั แอะ ไม่ร้วู ่าเป็ นเพราะ การทะเลาะกนั ของบิดามารดาทาให้เขาชะงกั ไปหรอื เป็นเพราะ เหตผุ ลอ่ืน “คณุ ชายรอง ส่งมอื ของท่านมาให้ข้า” หมอหลวงซุนเหน็ ว่ามือทงั้ สองข้างของฉิ นเจิงยงั กอดเซ่ียฟางหวาเอาไว้ เขาไม่ สามารถถือวิสาสะแตะตวั ของเดก็ ผ้หู ญิงได้ จึงได้แต่กล่าวกบั เขาอย่างนุ่มนวล ฉินเจิงกลบั ไม่ขยบั ตวั เลยแม้แต่ศีรษะ 705

“เจิงเอ๋อรเ์ ดก็ ดี เจ้าปล่อยทิงอินก่อนเถอะ หมอหลวงซุน จะได้ตรวจชีพจรให้เจ้า!” พระชายาอิงชินอ๋องเข้าไปใกล้แล้ว กล่าวหลอกล่อฉิ นเจิงด้วยน้าเสียงอ่อนโยน ฉินเจิงแสรง้ เป็นไม่ได้ยิน ทงั้ ยงั ไมป่ ล่อยมือ “เจิงเออ๋ ร?์ ฟังแม!่ ” พระชายาอิงชินออ๋ งจบั มือเขา “ท่านแม่ ตอนข้าชอบเต๋อฉือไทเฮา ไทเฮากต็ ายจากไป พอขา้ ชอบหมา หมากต็ ายจากไปอีก” จ่ๆู ฉินเจิงกก็ ล่าวออกมา พระชายาอิงชินอ๋องชะงกั มือแล้วเม้มปากแน่น เม่ือมอง ไปยงั ทงั้ สองคนที่กาลงั กอดกนั อยู่กก็ ล่าวด้วยความโกรธ “เจ้า วางใจเถอะ มีแม่อยู่ทงั้ คน แม่จะดูแลทิงอินเอง ไม่ว่าใครกไ็ ม่ สามารถพาตวั นางไปได้แม้แต่สวรรค!์ อีกทงั้ จะไม่ยอมให้ใคร มารงั แกนางหรือแย่งนางไปจากเจ้า ต่อไปไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร หรอื สิ่งใด แมจ้ ะต้องแลกด้วยชีวิตแมก่ จ็ ะปกป้องให้เจา้ ” ฉิ นเจิงเงียบ “เจิงเอ๋อร์ แม่รบั ปากเจ้าแล้ว เจ้าก็ให้หมอหลวงซุนดู อาการให้ดีหรือไม่” พระชายาอิงชินอ๋องหลอกล่ออีกครงั้ 706

“ท่านรบั ปากแล้ว แต่ท่านพ่อยงั ไม่ได้รบั ปาก” ฉิ นเจิง กล่าวเบาๆ พระชายาอิงชินอ๋องหนั ไปมองอิงชินออ๋ งอย่างรวดเรว็ แม้ในใจอิงชินอ๋องจะมีแต่ความโกรธและร้สู ึกว่าเรื่องใน วนั นี้ทาให้ตนรู้สึกอึดอดั ใจ แต่ถึงอย่างไรฉิ นเจิงกเ็ ป็ นลูกชาย ของเขา เขาเองกร็ ้อนใจอยู่มิน้อยเช่นกนั ในเม่ือเร่ืองมาถึงขนั้ นี้เขาก็ไม่ระบายโทสะออกมาเพ่ิมอีก ได้แต่สูดลมหายใจเข้า ลึกๆ แล้วรบั ปาก “ขา้ เองกร็ บั ปากเจ้าเช่นกนั ” “ท่านรบั ปากส่ิงใดหรอื ” ฉิ นเจิงหนั หน้ามาเอ่ยถามอิงชิน อ๋องอย่างฉับพลนั อิงชินอ๋องมองหน้าเขา “แม่เจ้ารบั ปากส่ิงใด ข้ากร็ บั ปาก ส่ิงนัน้ จะไม่พาตวั ทิงอินออกไป” “เพียงเท่านี้ไม่ได้” ฉินเจิงก้มหน้าลงแล้วกล่าวด้วยความ เจบ็ ปวด “วนั นี้ข้าชอบทิงอิน ถ้าหากวนั พร่งุ นี้ชอบผ้อู ่ืนแทนล่ะ ทิงอินยงั อย่แู ต่ถา้ ท่านพาคนอื่นไปล่ะ” อิงชินออ๋ งขมวดคิ้ว 707

“ท่านรีบรบั ปากเขาเถอะ!” พระชายาอิงชินออ๋ งเรง่ อิงชินอ๋องสดู หายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วทาหน้าขรึม “กไ็ ด้ จะเร่อื งอะไรข้ากร็ บั ปากเจา้ ทงั้ นัน้ ” “ไม่ว่าข้าจะแต่งงานกบั ใครกต็ ้องฟังข้า ถึงเวลานัน้ ท่าน จะไม่ยินยอมไม่ได้ แล้วก็ไม่อนุญาตให้ท่านรงั แกภรรยาของ ขา้ ” ฉินเจิงกล่าวอีก อิงชิ นอ๋องเส้นเลือดกระตุกอย่างห้ามไม่อยู่ “ตัง้ แต่ โบราณหากจะแต่งงานต้องให้พ่อแม่หรือแม่สื่อเป็ นผ้เู อ่ยปาก ภรรยาที่เจ้าจะแต่งงานด้วยกต็ ้องเชิดหน้าชูตาให้แก่จวนอิงชิน ออ๋ ง ด้วยเหตนุ ี้จะตามใจเจา้ ได้อย่างไร” “ท่านแม่ ท่านพ่อไม่รกั ข้า ไม่เหมือนกับท่านท่ีโปรด ปรานข้า ตามใจข้าทุกอย่าง” ฉิ นเจิงกล่าวอย่างน้อยใจกบั พระ ชายาอิงชินอ๋อง พระชายาอิงชินอ๋องขมวดคิ้วพลางมองไปยงั อิงชินอ๋อง “ท่านอ๋อง ลกู ชายของข้ามีเกียรติสูงศกั ด์ิทงั้ ยงั มีพรสวรรค์ เหตุ ใดจึงไม่สามารถทาส่ิงใดด้วยความชอบของตนได้ ถ้าหากเขาผู้ เป็ นสายเลือดแท้เพียงหนึ่งเดียวในจวนอ๋องแม้แต่จะแต่งงาน 708

กบั คนที่ชอบกย็ งั ทาไม่ได้ ข้าว่าเราสองแม่ลูกกไ็ ม่จาเป็ นต้อง อย่ทู ่ีจวนแห่งนี้ บดั นี้ท่านกอ็ อกหนังสือหย่าร้างเถอะ หม่อมฉัน จะรีบพาลกู ออกไป จะได้ไม่รบกวนท่านเวลาเอน็ ดผู อู้ ื่นอีก!” ไฟแห่งโทสะของอิงชินอ๋องแทบปะทุออกมา เขาถลึงตา มองพระชายาอิงชินออ๋ งอย่างเงียบๆ “ท่านอ๋อง ท่านรีบรบั ปากเถอะเพคะ! วนั นี้พระชายามวั แต่จดั การเรื่องงานแต่งงานของคณุ ชายใหญ่ทงั้ วนั ยงั ไม่ได้ด่ืม น้าเลยสกั คา บดั นี้คณุ ชายรองยงั ล้มลงจนกลายเป็ นเช่นนี้ ควร รีบให้หมอหลวงซุนดูอาการน่าจะเป็ นเร่ืองท่ีสาคญั ที่สุด หาก กระทบกระเทือนถึงสมองจริงๆ คงเป็ นเร่ืองใหญ่ มวั ชกั ช้าอยู่ ไม่ได้เพคะ ข้าเองก็ไม่เคยเห็นคุณชายรองมีท่าทางเช่นนี้มา ก่อน” ชนุ หลนั กล่าวแนะนา “กไ็ ด้ แล้วแต่เจ้า!” อิงชินอ๋องยอมแพ้ พระชายาอิงชินอ๋องหันกลบั มามองฉิ นเจิง ทัง้ ใบหน้า และน้าเสียงอ่อนโยนในทนั ที “เจิงเอ๋อร์ พ่อเจ้ารบั ปากแล้ว เจ้า กร็ ีบให้หมอหลวงซุนดอู าการเถอะ!” 709

“จริงหรือ ท่านพ่อรบั ปากแล้ว?” ฉิ นเจิงหนั กลบั มาแล้ว มองอิงชินออ๋ งอย่างจริงจงั คิ ดไม่ถึงว่าเซ่ี ยฟางหวาจะเห็นความไร้เดี ยงสาดุจเดก็ น้อยในดวงตาคู่นัน้ จึงอดไม่ได้ที่จะถ่มน้าลาย ทงั้ หมดนี้เป็ น เขาฉวยโอกาสข่บู งั คบั นี่? คนเลว! “อืม ขา้ รบั ปากเจา้ !” อิงชินออ๋ งยืนยนั “ต้องเขียนหนังสือเป็ นหลกั ฐานส่งให้ทิงอินเกบ็ ไว้ด้วย หากท่านกลบั คาไม่ยอมรบั จะทาอย่างไร” ฉินเจิงกล่าวอีก “เจ้า…” ไฟแห่งโทสะของอิงชินอ๋องปะทุขึ้นอีกครงั้ “ข้า ว่าเจ้าไมไ่ ด้ล้มจนกระเทือนถงึ สมองจริงๆ แล้ว!” “ท่านแม่ ข้าเจบ็ ” ฉินเจิงหนั กลบั มาแล้วส่งเสียงร้องด้วย ความน้อยใจ หวั ใจของพระชายาอิงชินอ๋องเปล่ียนเป็ นเจบ็ ปวดแทน แล้ว กล่าวอย่างโมโหว่า “ท่านอ๋องกร็ บั ปากแล้ว ยงั จะต้องกลวั เขียนหนังสือเป็นหลกั ฐานอีกหรือไร?” 710

“ถงึ แม้จะไม่ได้เขียนออกมา พวกเจ้ากเ็ ป็นภรรยาและลูก ชายของข้า ข้าเองกเ็ ป็ นลูกผ้ชู ายพอ มีหรือจะกลบั ค าพดู ” อิง ชินออ๋ งตาหนิ พระชายาอิงชินอ๋องไม่เหน็ ด้วยพลางแค่นเสียงเยน็ “นัน่ กไ็ มแ่ น่ ท่านกไ็ ม่ได้มีภรรยาและลกู ชายเพียงคนเดียว” อิงชินอ๋องโกรธจนตวั สนั่ จากนัน้ กก็ ล่าวด้วยความโมโห “ใครกไ็ ด้ ไปเอากระดาษกบั พ่กู นั มา!” มีคนรีบว่ิงไปหยิบกระดาษกบั พ่กู นั มาทนั ที มือของฉิ นเจิงที่โอบรอบร่างของเซี่ยฟางหวากแ็ น่นขึ้น ทงั้ ยงั ไมส่ ่งเสียงใด เซี่ยฟางหวาอาศยั จงั หวะที่ไม่มีใครสงั เกตหยิกเข้าที่ใต้ ซ่ีโครงของเขาอย่างแรง เม่ือฉิ นเจิงส่งเสียงร้องออกมาด้วย ความเจบ็ ปวดนางจงึ รีบหยดุ มอื “เจิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าว่นุ วาย ให้หมอหลวงซุนดอู าการก่อน เรว็ เข้า” เม่ือพระชายาอิงชินอ๋องได้ยินเสียงกเ็ ป็ นห่วงขึ้นมาอีก ครงั้ 711

“ท่านพ่อยงั ไม่เขียนสญั ญาเป็ นลายลกั ษณ์อกั ษรเลย” ฉินเจิงส่ายศีรษะอย่างดือ้ รนั้ พระชายาอิงชินอ๋องเงียบ อิงชินอ๋องโกรธจนปวดไปถึงตบั แต่เมื่อเหน็ ท่าทางเช่นนี้ ของฉิ นเจิงเขากส็ บายใจขึ้นกว่าเท่าตวั หากสมองของฉิ นเจิง กระทบกระเทือนจริงๆ จะสามารถบงั คบั ให้เขาเขียนกระดาษ สญั ญาเช่นนี้ได้หรือ คงมีแต่แม่ของฉิ นเจิงท่ียงั ไม่รู้ความจริง หรอื ไมก่ ร็ แู้ ล้วแต่กย็ งั ยอมให้เขาก่อเรอื่ งต่อ ไมน่ าน คนรบั ใช้คนหน่ึงกน็ ากระดาษกบั พ่กู นั มา อิงชินอ๋องแค่นเสียงในลาคอแล้วรบั กระดาษกบั พ่กู นั มา คนรบั ใช้คนนัน้ รีบโค้งหลงั ตรงหน้าเขาอย่างรงู้ าน อิงชินอ๋องคลี่ กระดาษออกแล้วถือพ่กู นั ไว้ ก่อนจะค่อยๆ เขียนลงบนหลงั ของ คนรบั ใช้ เซี่ยฟางหวามองดูอิ งชิ นอ๋อง แม้ฟ้ าจะมืด แต่ก็ยัง มองเหน็ ว่าตวั อกั ษรของเขางดงาม ลายเส้นที่เขียนออกมาเป็ น อกั ษรทรงพลงั จนทะลถุ ึงหลงั กระดาษ 712

เขาก็เป็ นอ๋องท่ีมีความสามารถผู้หน่ึงเช่นกนั ถ้าหาก ไม่ใช่เพราะอาการป่ วยท่ีขาตงั้ แต่ก าเนิ ด ราชบลั ลงั กใ์ นบดั นี้ก็ คงเป็ นของเขา ไม่นานอิงชินอ๋องก็เขียนเสรจ็ จากนัน้ ก็โยนให้ฉิ นเจิง “เอาไป!” ฉิ นเจิงไม่รบั ทงั้ ยงั ผินหน้ามองแล้วกล่าวเสียงเบา “ยงั ไม่ ประทบั ตราประทบั ส่วนตวั ของท่านเลย!” ความโกรธของอิงชินอ๋องแผซ่ ่านแต่กต็ ้องอดกลนั้ เอาไว้ มีคนเกบ็ กระดาษขึ้นมาส่งให้ เขาหยิบตราประทบั ข้างเอวออก มาแล้วประทบั ลงบนกระดาษจากนัน้ กโ็ ยนให้เขาอีกครงั้ “ครงั้ นี้ได้แล้วใช่หรอื ไม่!” “ได้แล้ว!” ฉิ นเจิงปล่อยเซี่ยฟางหวาแล้วรบั กระดาษ สญั ญามา มองดูแวบหน่ึงแล้วย่ืนให้นาง จากนัน้ กก็ าชบั อย่าง เคร่งขรึม “ทิงอิน เจ้าต้องเกบ็ ไว้ให้ดี นี่เป็ นของสาคญั เท่าชีวิต ของข้า ห้ามทาหาย” 713

เซี่ยฟางหวาอยากจะสะบดั มือใส่เขาอีกครงั้ แต่เพราะมี คนมากมายกาลงั มองอยู่ นางจึงได้แต่รบั กระดาษมาแล้วเกบ็ เข้าอกเสื้ออย่างเงียบๆ 714

49-5 สญั ญา “หมอหลวงซุน รีบตรวจชีพจรให้เขาเถอะ!” พระชายาอิง ชินอ๋องรอมานานมากแล้ว เหน็ เช่นนี้จงึ เอ่ยเรง่ เซี่ยฟางหวาลุกขึ้นหลีกทางให้ จากนัน้ กข็ ยบั แขนกบั ขา ที่เกิดอาการชาเพราะฉิ นเจิงกอดไว้เป็ นเวลานาน หมอหลวงซุนตรงเข้าไปจบั มือของฉินเจิง ครงั้ นี้ฉินเจิงกน็ ัง่ ก้มหน้าอย่บู นพืน้ อย่างว่างา่ ย หมอหลวงซุนตรวจชีพจรมือซ้าย จากนัน้ กส็ ลับเปล่ียน เป็ นมือขวา หลงั จากนัน้ พกั หนึ่งก็ปล่อยมือแล้วเล่ือนไปคลา ศีรษะของเขาด้วยสีหน้ากดดนั แทน “หมอหลวงซุน…เจิงเอ๋อร…์ เขา…” พระชายาอิงชินอ๋อง ไมอ่ ยากเอ่ยประโยคไม่ดีออกมา “ใช่แล้วหมอหลวงซุน เจ้าพูดมาตามตรง!” อิงชินอ๋อง เอ่ยเรง่ 715

หมอหลวงซุนเงยหน้ามองฉินเจิงแวบหนึ่ง ฉินเจิงกะพริบ ตามองเบาๆ เขาลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลงั ไปหน่ึงก้าว จากนัน้ ก็ กล่าวอย่างไตร่ตรองกบั อิงชินอ๋องและพระชายาอิงชินอ๋อง “เรียนท่านอ๋องและพระชายา คุณชายรองเจิงล้มลงไม่เบา ศีรษะ…” “เป็ นอย่างไรบ้าง” พระชายาอิงชินอ๋องเกือบจะยืนไม่ ไหว ชนุ หลนั จงึ คอยประคอง หมอหลวงซุนมองพระชายาอิ งชิ นอ๋องแวบหน่ึ งจากนัน้ กถ็ อนหายใจกล่าว “ไมไ่ ด้กระทบกระเทือนถึงสติปัญญา เพียงแต่เกรงว่าอาจจะมีเลือดคงั่ อยู่เลก็ น้อย ด้วยเหตุนี้ จึงจาเป็ นต้องนอนพักสามถึงห้าวนั ข้าจะเขียนใบสัง่ ยาให้ คุณชายรองทาน ระหว่างนี้ ห้ามด่ืมเหล้าแล้วก็งดตากลม มิฉะนัน้ จะไมเ่ ป็นการดีต่อรา่ งกาย” “ได้ แค่ไม่กระทบกระเทือนถึงสติปัญญากด็ ีแล้ว ท่านรีบ เขียนใบสงั่ ยามา!” พระชายาอิงชินอ๋องถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วพยกั หน้า 716

“ตามข้าไปเขียนท่ีห้องโถงด้านหน้าเถอะ!” อิงชินอ๋อง กล่าวกบั หมอหลวงซุน หมอหลวงซุนขานรบั “ชุนหลนั เจ้าตามท่านอ๋องกบั หมอหลวงซุนไปเอาใบสงั่ ยามา แล้วจดั เตรียมของตอบแทนให้กบั หมอหลวงซุนด้วย” พระชายาอิงชิ นอ๋องสงั ่ “เพคะ พระชายา!” ชนุ หลนั รีบพยกั หน้า เดิมทีอิงชินอ๋องเดินนาออกไปแล้ว เมื่อได้ยินจึงหัน กลบั มามองพระชายาอิงชินอ๋องแวบหนึ่ง แต่นางไม่ได้มองเขา สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ทงั้ ฝี เท้าท่ีก้าวออกไปกห็ นัก แน่น “ทิงอิน เจ้ามาประคองคณุ ชายรอง ข้าจะตามพวกเจ้าไป ยงั เรอื นลวั่ เหมย” พระชายาอิงชินอ๋องกวกั มอื เรียกเซ่ียฟางหวา เซ่ียฟางหวาพยกั หน้ าแล้วตรงเข้าไปประคองฉิ นเจิง ขนึ้ มา 717

ฉิ นเจิงย่ืนมือออกไปจบั มือของนางเอาไว้แล้วค่อยๆ ลุก ขึ้นอย่างช้าๆ เขาไม่ได้ตะโกนว่าเจบ็ แล้วกไ็ ม่ได้พยายามท่ีจะ กอดเซ่ียฟางหวาอีก บทจะว่าเงียบกเ็ งียบ บทจะว่าง่ายกว็ ่างา่ ย ชุ่ยเหอตรงเข้ามาประคองพระชายาอิงชินอ๋อง นางกวาด สายตามองรอบๆ แล้วเอ่ยด้วยน้าเสียงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วย ความจริงจงั “พวกเจ้าทุกคนปิ ดปากเรื่องที่เกิดขึ้นในวนั นี้ให้ สนิ ท อย่าให้เลด็ ลอดออกไปแม้แต่คาเดียว! หากข้าได้ยินข่าว ลือมาจากข้างนอกแม้แต่นิ ดเดียว และร้วู ่าผ้ใู ดกล้านาออกไป พดู จะต้องถกู โบยจนตาย!” “ขอรบั พระชายา!” เหล่าคนใช้ที่รวมตวั กนั มุมหน่ึงรีบ ขานรบั พระชายาอิงชินอ๋องมองไปยงั หวั หน้าพ่อบ้านสี่ซุ่นแวบ หนึ่ง หวั หน้าพ่อบ้านส่ีซุ่นเข้าใจดี วนั นี้เขากด็ ่ืมเหล้าอยู่ท่ีจวน จงหย่วโหวเช่นกนั แต่กไ็ ม่กล้าด่ืมเยอะ บดั นี้จึงยงั มีสติอย่แู ละรู้ ว่าเรอ่ื งที่ท่านออ๋ งกบั พระชายาทะเลาะกนั ในวนั นี้ ห้ามแพร่งพรายออกไปเป็ นอนั ขาด เขาที่เป็ นหัวหน้า พ่อบ้านจาเป็ นต้องสัง่ สอนคนกลุ่มนี้ใหม่อีกครงั้ ด้วยความ เด็ดขาดนี้ จึงทาให้เขาเป็ นหัวหน้ าพ่อบ้านมาได้กว่ายี่สิบปี 718

พระชายาอิงชินอ๋องพึงพอใจ จากนัน้ ก็ชี้ไปยงั หญิงรบั ใช้ข้าง กายสองสามคนให้ตามฉิ นเจิงกบั เซ่ียฟางหวาไปยงั เรือนลวั่ เหมย ระหว่างทาง ฉิ นเจิงเดินอย่างเชื่องช้าและไม่ส่งเสียงใด ออกมา เซี่ยฟางหวาแอบด่าคนชวั่ ผ้นู ี้ในใจ พระชายาอิงชินอ๋อง เป็ นคนฉลาด คาพูดอนั คลุมเครือไม่กี่ประโยคของหมอหลวง ซุนหากนางไม่เข้าใจคงจะแปลกประหลาด แน่นอนว่านางร้วู ่า เขาเพียงแค่มีรอยบวมเท่านัน้ ไม่ได้นักหนาอะไรที่ต้องเขียน ใบสงั่ ยานัน้ กเ็ ป็นเพียงการไว้หน้าฉินเจิงเท่านัน้ เม่ือกลบั มาถึงเรือนลวั่ เหมย พระชายาอิงชินอ๋องกใ็ ห้ช่ยุ เหอกบั ช่ยุ เหลียนรอข้างนอกประตู ส่วนตนกเ็ ดินเข้าไปในห้อง เซ่ียฟางหวาประคองฉิ นเจิงข้างกายเข้าไปในห้อง เข้ามาในห้องเพียงครเู่ ดียว พระชายาอิงชินอ๋องนัง่ ลงบน เก้าแล้วกล่าวกบั ฉินเจิงอย่างมีน้าโห “คกุ เข่าลง!” 719

เซี่ยฟางหวาพลางคิดว่าตนเดาไว้มิผิด พระชายาอิงชิน อ๋องจะจดั การฉิ นเจิง นางจึงรีบปล่อยมือแล้วถอยหลงั ไปสอง ก้าว ฉิ นเจิงเงยหน้ามองพระชายาอิงชินอ๋องแวบหน่ึงก่อนจะ ค่อยๆ คกุ เข่าลงบนพืน้ “ด่ืมเหล้าแล้วแกล้งเสียสติ ฉวยโอกาสขู่บงั คบั เอะอะ โวยวายอย่างไร้อย่างอาย ทงั้ ยงั ก่อเรื่องว่นุ วาย เจ้าร้ใู ช่หรือไม่ ว่ามนั ผิด” ใบหน้าเปื้ อนยิ้มอ่อนโยนเม่ือคร่ขู องพระชายาอิงชิน อ๋องพลนั เปล่ียนเป็นเยือกเยน็ ทนั ที ฉินเจิงแววตาไหววบู พลางเรียกเสียงเบา “ท่านแม่!” “ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าแม่!” พระชายาอิ งชิ นอ๋องย่ิง โมโห ฉินเจิงมองนาง ดทู ่าทางจะโกรธไม่น้อย เขาฉีกยิ้มส้แู ล้ว บ่นพึมพา “หากข้าไม่เรียกท่านว่าแม่ หรือจะให้เรียกสตรีทาง เรอื นตะวนั ตกว่าแม่” “เจ้ากล้าหรือ!” พระชายาอิงชินออ๋ งตบโตะ๊ ความรนุ แรง 720

ฉินเจิงพลนั หวั เราะ นัยน์ตาสุกใสมองนางแล้วระบายยิ้ม อ่อนโยนจากนัน้ กเ็ อ่ยถาม “ท่านแม่ วนั นี้ท่านพาลโมโหใส่ท่าน พ่อ หลงั อดั อนั้ เอาไว้หลายปี ภายในใจรสู้ ึกโล่งขึน้ บา้ งหรอื ไม่” พระชายาอิงชินออ๋ งถลึงตามองเขาอย่างโมโหทนั ที ฉิ นเจิงเลิกคิ้วใส่นางอย่างชอบใจ “หากตอนนัน้ เขาออก หนังสือหย่าร้างขึน้ มาจริงๆ แล้วไล่เราสองแม่ลูกออกไป ถึงแม้ ตอนนี้ท่านจะเสียใจกไ็ มม่ ีประโยชน์แล้ว มนั สายเกินไป” “เขาไมท่ าหรอก!” พระชายาอิงชินออ๋ งแค่นเสียงเยน็ โดย ฉับพลนั “เหตุใดท่านจึงมนั่ ใจว่าเขาจะไม่ทา ถ้าหากเขาทาล่ะ” ฉิ นเจิงเลิกคิ้วถาม “ข้าอยู่กบั เขามาย่ีสิบปี นิ สยั ของบิดาเจ้าเป็ นเช่นไรมี หรอื ข้าจะไมร่ !ู้ ถ้าหากข้าไม่มนั่ ใจข้าจะกล้ากล่าวออกมาหรือ” “ใช่แล้ว หากไม่มนั่ ใจท่านจะกล้ากล่าวออกมาได้อย่างไร แล้วเรือ่ งท่ีไม่มนั่ ใจ ลกู จะกล้าทาได้อย่างไร” ฉิ นเจิงพลนั ผดุ ยิ้ม ออกมา “เขาดือ้ ด้านมาตลอดหลายปี ข้ากแ็ ค่ช่วยท่านแม่แก้ไข ให้ถกู ต้องเท่านัน้ แล้วยงั มีส่ิงใดไม่ดีอีกหรือ จะปล่อยให้เขาดือ้ 721

ด้านเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ มิฉะนัน้ คนอื่นจะฉวยโอกาสใช้ประโยชน์ จากเขาในวนั แต่งงานของข้าเพื่อซ้าเติมเอาได้ ถึงเวลานัน้ ข้า ไม่ได้แต่งงานกบั ภรรยาท่ีปรารถนา ก็คงจะขาดทุนครงั้ ใหญ่ แล้ว” “ดงั นัน้ เจ้ากเ็ ลยฉวยโอกาสนี้ข่บู งั คบั ? เจา้ น่ีช่างเป็นลกู ที่ ดีของข้าจริงๆ!” พระชายาอิงชินอ๋องอยากตีเขา แต่กลวั จะโดน รอยบวมบนศีรษะของเขาจึงได้แต่เคาะโต๊ะ \"วนั นี้ข้าทาให้พ่อ ของเจ้าต้องเสียหน้าต่อหน้าคนมากมายในจวน ในใจเขาไม่แน่ ว่าคงโกรธข้าอย่ไู มน่ ้อย! หลงั จากนี้เจ้าจะให้ข้าทาอย่างไร” “ท่านแม่กลวั ส่ิงใด ตลอดหลายปี มานี้เขาทาให้ท่านกบั ข้าผิดหวงั มามาก ไม่ใช่ท่านที่ควรทาอย่างไร คนที่ควรคิดน่าจะ เป็นเขามากกว่า?” ฉินเจิงมองนางอย่างไม่ได้รสู้ ึกผิด “พดู เหลวไหล!” พระชายาอิงชินอ๋องตาหนิ “บดั นี้ท่านพ่อกาลงั โกรธ รอจนเขาหายโกรธแล้วกร็ ้เู อง ว่าควรทาส่ิงใด ว่าแต่เหตุใดท่านจึงโมโหใส่เขาเช่นนี้ แถมยงั กล่าวถ้อยคารุนแรง? ความโกรธแค้นนี้ไม่ได้สะสมเพียงวนั หรือสองวัน เขาต้องทาให้ท่านผิดหวังมานานมากแล้วใช่ หรือไม่” ฉินเจิงยิ้ม สายตาดสู บายๆ “ปี นัน้ ข้าหายตวั ไปสองวนั 722

ท่านกป็ ิ ดบงั เรื่องนี้เอาไว้ แน่นอนว่าเขาไม่เคยร้มู าก่อนเพ่ิงจะ มารู้เอาวนั นี้ ห้าปี ก่อนท่ีข้าโดนหมากดั ตอนที่เขามาถึง หมอ หลวงกพ็ นั แผลให้เรียบร้อยแล้ว เขาจึงไม่เหน็ แผล สามปี ก่อนท่ี เต๋อฉือไทเฮาจากไป พระนางเป็ นแม่แท้ๆ ของเขา แน่นอนว่า เขาต้องเสียใจมากกว่าใครจึงไม่ได้สนใจข้า หากไม่รู้ว่าข้า คุกเข่ามาถึงสามวนั สามคืนกส็ มควรแล้ว จะโกรธที่ข้าหมดสติ บนถนนส่งพระศพกส็ มควรแล้วเช่นกนั ตลอดหลายปี มานี้เขา ไม่เคยรู้ว่าตัวเองทาส่ิงใดผิด บดั นี้ กลับถูกท่านเปิ ดโปง ถึง อย่างไรเขากต็ ้องใช้เวลาไตรต่ รองหลายวนั ” “กบั ส่ิงท่ีเจ้าก่อเรอื่ งในวนั นี้กท็ าถกู แลว้ ? ไม่ได้ทาผิดรึ?” ความโกรธของพระชายาอิงชินออ๋ งพลนั คลายลงเลก็ น้อย ฉินเจิงกะพริบตาปริบๆ ทนั ใดนัน้ กเ็ อ่ยด้วยความน้อยใจ “ทิงอินผลกั ข้า” พระชายาอิงชินอ๋องราวกบั เพ่ิงนึกถึงสาเหตขุ องเรื่องราว ทัง้ หมดได้จึงมองไปยังเซี่ยฟางหวาท่ียืนก้มหน้ าก้มตาอยู่ ด้านข้าง นางคุยกบั ฉิ นเจิงมานานแล้ว แต่เซ่ียฟางหวาก็ยงั เงียบราวกบั ไม่ได้อยู่ตรงนี้ ทนั ใดนัน้ จึงเอ่ยถาม “เหตุใดนาง ต้องผลกั เจา้ ” 723

“ข้าจบั มือของนาง นางไม่ยอม!” ฉิ นเจิงบอกตามความ จริง “กส็ มควรแลว้ !” พระชายาอิงชินออ๋ งด่า ฉินเจิงก้มหน้าราวกบั โศกเศรา้ นักหนา “ช่างเถอะ เจ้าลุกขึ้นมาเถอะ!” พระชายาอิงชินอ๋องโบก มอื ราวกบั ครา้ นจะโกรธเขาแล้ว ฉินเจิงย่นื มือไปหาเซ่ียฟางหวา “ทิงอิน พยงุ ข้าหน่อย” เซี่ยฟางหวากลบั ไม่เข้าไปช่วยพยุงทงั้ ยงั แอบคิดว่าพระ ชายาอิงชินอ๋องรกั ลูกเกินไปแล้ว เขาก่อเรื่องว่นุ วายเช่นนี้ นาง กลบั ตาหนิ เขาแค่สองประโยคกจ็ บแล้ว นางยงั ได้ชมและฟังไม่ พอ ทางท่ีดีที่คือควรให้เขาไปคกุ เข่าหน้าศาลบรรพชนหลายๆ วนั “ลกุ ขึน้ มาเอง!” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าว “เหน็บกินขาข้าแล้ว” ฉินเจิงมองพระชายาอิงชินอ๋อง 724

“ยงั เสแสร้งอีกหรือ ใครจะไปเช่ือเจ้าอีก!” พระชายาอิง ชินอ๋องถลึงตามอง ฉินเจิงถอนหายใจอย่างจาใจก่อนจะนวดหน้าผาก “ท่าน แม่ ครงั้ นี้ข้าไม่ได้เสแสร้ง ขาข้าเป็ นเหน็บชาจริงๆ ท่านกร็ ้วู ่า ดื่มเหล้ามากแล้วมกั จะควบคมุ รา่ งกายไม่ค่อยได้” พระชายาอิงชิ นอ๋องมองท่าทางยากลาบากของเขา ทนั ใดนัน้ กท็ งั้ โกรธทงั้ ขาแล้วสงั่ เซี่ยฟางหวา “ทิงอิน เจ้าดึงเขา ขนึ้ มา” เซ่ียฟางหวากไ็ ด้แต่ตรงเข้าไปยื่นมือไปดึงเขาขึน้ มา ครงั้ นี้รา่ งกายของเขาหนักกว่าที่เคยดึงขึน้ มาเม่ือสองครงั้ ก่อนหน้า แสดงให้เหน็ ว่าเขาเป็นเหน็บชาจริงๆ นางประคองเขาไปนัง่ บน เก้าอี้ ขณะที่กาลงั จะเดินออกไป ฉิ นเจิงกร็ งั้ นางเอาไว้แล้วชี้ไป ที่ขาของตน “นวดให้ข้าด้วย!” แม้หลายวนั นี้เซ่ียฟางหวาจะ ทางานบา้ นทุกอย่างเช่น รินชา เทน้ า ทาความสะอาดห้อง เกบ็ ของ ทาอาหาร ซกั ผ้า แต่กไ็ ม่เคยปรนนิ บตั ิรบั ใช้ข้างกายเขา เช่นนวดขามาก่อน จึงไม่ยอมรบั แล้วผละออกจากเขา ฉิ นเจิง ราวกบั จนปัญญากบั นาง จึงได้แต่ลงมือนวดเอง พระชายาอิง ชินอ๋องมองทงั้ สองพลนั ยิ้มออกมา “เจ้าเอาแต่แกล้งทิงอิน นาง เลยไมฟ่ ังเจ้าแล้ว” 725

49-6 สญั ญา “ท่านแม่ ข้าเป็นลูกชายของท่าน ส่วนนางเป็นหญิงรบั ใช้ ข้างกายข้า ในเมื่อนางผลกั ข้า ไม่สนว่าข้าจะทาถกู หรอื ไม่ ท่าน กค็ วรท่ีจะเข้าข้างข้าแล้วลงโทษนางมิใช่หรือ ลูกชายของท่าน เป็นคนที่ผ้ใู ดคิดจะดึงมือกด็ ึง คิดจะพยุงกพ็ ยุงได้หรือ นางน่ีไม่ รจู้ กั รกั ดีเลยจริงๆ” ฉินเจิงพดู พลางนวดขาพลาง เซี่ยฟางหวากลอกตา พระชายาอิ งชิ นอ๋องเองก็กลอกตาอย่างเบ่ือหน่ าย เช่นกนั ก่อนจะด่าเขา “หากเข้าข้างเจ้า เจ้ากจ็ ะยิ่งกาเริบเสิบ สาน! สตรีเราต่างกห็ น้าบาง หากเจ้ายงั เหลวไหลเช่นนี้ต่อไป ดู สิว่าผใู้ ดยงั จะกล้าแต่งงานกบั เจ้าอีก” ทนั ใดนัน้ ฉิ นเจิงกน็ ึกขึน้ มาได้จึงเอ่ยกบั เซี่ยฟางหวา “ทิง อิน กระดาษสญั ญาท่ีพ่อข้าเขียนล่ะ” เซี่ยฟางหวามองเขาแวบหนึ่ งก่อนจะหยิบกระดาษ สญั ญาออกมาจากอกเสื้อแล้วยืน่ ให้เขา ฉิ นเจิงรบั มาแล้วอ่านโดยละเอียดรอบหน่ึง แล้วยกั คิ้ว หลิ่วตาด้วยสีหน้าพึงพอใจ “แม้พ่อข้าจะไม่เก่งเรอื่ งคน แต่กลบั 726

เขียนหนังสือได้ดีมาก โดยเฉพาะประโยคที่ว่าเร่ืองแต่งงานให้ ข้าเป็นผตู้ ดั สินใจเองนัน้ เขียนได้ดีย่ิง ตราประทบั ส่วนตวั อนั นัน้ น้อยครงั้ จะหยิบออกมา บดั นี้ประทบั ไว้บนกระดาษแผ่นนี้ ดู แล้วรสู้ ึกสบายตายิ่งนัก” เซี่ยฟางหวาเบอื นหน้าหนีด้วยความเบอ่ื หน่าย พระชายาอิ งชิ นอ๋องกลับดึงกระดาษไปอ่านดูอย่าง ละเอียดแล้วจึงพยกั หน้าคล้อยตามฉิ นเจิง “แน่นอนตวั อกั ษร ของพ่อเจ้านับว่ามีช่ือเสียงท่ีสดุ ในราชสานักหนานฉิน ส่วนตรา ประทบั อนั นี้เป็นของหมนั้ ตอนมอบสินสอด เขาให้หินหยกม่วง โซ่วซุนหายากแก่ข้า ข้าจึงร่างแบบแล้วให้คนไปทาตราประทบั ให้เขา หลงั จากเขาได้รบั มนั แล้วกใ็ ห้ผ้เู ช่ียวชาญมาแกะสลกั อกั ษร นับแต่นัน้ กก็ ลายมาเป็ นตราประทบั ส่วนตวั ของเขาและ ใช้มาจนถึงบดั นี้” “หากกล่าวเช่นนี้ภายในใจของเขากม็ ีแต่ท่าน?” ฉิ นเจิง เลิกคิ้วถาม พระชายาอิงชินอ๋องพลนั ใบหน้ าแดงระเร่ือจากนั้นก็ ตาหนิ “แน่นอน มิฉะนัน้ เจ้าคิดว่าเขาจะยอมเจ้าเพ่ือให้ขา้ พอใจ หรือ เพียงแต่ฐานะของเขาคืออ๋อง คนธรรมดามีลูกหลาน 727

มากมายทงั้ ยงั มีภรรยาสามอนุส่ี จะนับประสาอะไรกบั ท่านอ๋อง แท้ๆ เล่า ข้าเองก็จาเป็ นต้องคานึงถึงทายาทของจวนอ๋อง เช่นกนั จะให้มีเพียงภรรยาเอกเพียงหนึ่งเดียวได้อย่างไร ท่ีเขา ให้ เกี ยรติ ข้าและไม่ยอมให้ ชายารองหรืออนุภรรยาคนอื่นๆ เหนือกว่า เร่ืองในจวนอ๋องกใ็ ห้ข้าเป็ นผ้ตู ดั สินขาดกถ็ ือว่าดียิ่ง แล้ว” ฉิ นเจิงเบะปากอย่างเหยียดหยาม “ท่านพอใจง่าย จริงๆ” “แล้วอย่างไร” พระชายาอิงชินอ๋องมองเขาด้วยความไม่ พอใจ “รอเจา้ สืบทอดต าแหน่งกลายเป็นอ๋อง เจ้ากจ็ ะเข้าใจเอง ว่าจะมีเร่ืองใดที่ทาให้พอใจได้อีก? วันข้างหน้ าเจ้าต้องให้ เกียรติภรรยาให้มากเช่นพ่อของเจ้า ภรรยาของเจ้ากจ็ ะพอใจ และมีความสขุ แล้ว” “นัน่ กไ็ ม่แน่” ฉินเจิงกล่าว พระชายาอิงชินออ๋ งแค่นเสียง “จะไมแ่ น่ได้อย่างไร” ฉิ นเจิงเหลือบตาไปมองเซ่ียฟางหวาท่ีกาลังไปเติ ม เชื้อเพลิงในเตาผิงแล้วกล่าวออกมา “ภรรยาท่ีข้าจะแต่งงาน 728

ด้วยไม่แน่ว่าจะใจกว้างเหมือนท่าน และข้ากไ็ ม่แน่ว่าแต่งนาง เพียงคนเดียวแล้วจะยงั ไม่ร้จู กั พอ คิดจะรบั ชายารอง อนุภรรยา หญิงรบั ใช้อะไรพวกนัน้ เข้ามาอีก ในวนั ข้างหน้าลูกชายของข้า กไ็ ม่แน่ว่าจะต้องแย่งชิงพ่อคนเดียวกนั สรปุ กค็ ือไมแ่ น่นอน” พระชายาอิงชินอ๋องหวั เราะเยาะแล้วโยกศีรษะของเขา “เจ้าเดก็ น่ี ไม่ปวดหวั แล้วหรอื ” “ปวดเลก็ น้อย!” ฉินเจิงกล่าว พระชายาอิงชินอ๋องย่ืนกระดาษสญั ญาในมือให้เขา “การ บาดเจบ็ ครงั้ นี้นับว่ามีค่ามาก เจ้าเกบ็ ส่ิงนี้ไว้ให้ดีเถอะ!” “ท่านจะไมช่ ่วยขา้ เกบ็ ไว้หรอื ” ฉินเจิงมองนาง “ไม่ว่าเจ้าจะคิดส่ิงใด แต่วนั ข้างหน้ากต็ ้องแต่งงาน จะ แต่งงานกบั คนแบบใดกเ็ ป็ นเร่ืองของเจ้า แถมยงั เป็ นคนท่ีเจ้า จะต้องอยู่ด้วยตลอดชีวิต เจ้าคงไม่ทาร้ายตวั เองอยู่แล้ว ข้าจะ ช่วยเจา้ เกบ็ รกั ษาไปทาไม” พระชายาอิงชินออ๋ งตวดั ตามอง “ท่านแม่ ท่านดีจริงๆ ลูกไม่ร้วู ่าสะสมบุญมาตงั้ แต่ชาติ ใดจึงได้มาเกิดในท้องของท่าน” ฉินเจิงยิ้ม 729

“ข้ากไ็ ม่ร้วู ่าโชคร้ายตงั้ แต่ชาติใด หรือติดหนี้เจ้าไว้ ชาติ นี้เจ้าจึงเกิดมาเป็ นลูกชายข้า” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวติด ตลกแล้วลุกขึ้นยืนพลางหาวออกมาวอดหน่ึงแล้วกล่าว “ข้าได้ ยินเสียงชนุ หลนั จากข้างนอก เจ้าเองกร็ ีบให้ทิงเหยียนไปต้มยา เถอะ แม้เจ้าจะไม่ได้ล้มแรง แต่ก็ต้องฟังส่ิงที่หมอหลวงซุน กล่าว พกั รกั ษาตวั อย่ทู ี่บา้ นห้าวนั ! ห้าวนั นี้ไมอ่ นุญาตให้ออกไป ไหน พรุ่งนี้ เช้าข้าจะส่งทิ งเหยียนไปขอลาพักให้เจ้าท่ีห้อง หนังสือ” ฉินเจิงพยกั หน้าแล้วขานรบั อย่างว่างา่ ย “พระชายา! เอาใบสงั่ ยามาแล้วเพคะ! เมื่อส่งหมอหลวง ซุนกลบั ไปแล้วข้าจึงรีบมา ท่านอ๋องกบั หมอหลวงซุนไม่ได้คยุ อะไรกนั หลงั จากสงั่ ยาเสรจ็ แล้ว ท่านอ๋องก็ให้คนไปส่งหมอ หลวงซุนกลบั จวน” ชนุ หลนั มาถงึ หน้าประตแู ล้วกล่าวรายงาน พระชายาอิงชินอ๋องขานรบั แล้วเดินมาหน้าประตู เมื่อ เลิกม่านออกชุนหลนั กร็ ีบย่ืนใบสงั่ ยาให้นาง นางอ่านดคู ร่หู นึ่ง ก่อนจะส่งให้กบั ทิงเหยียนท่ีเฝ้าอย่หู น้าประตู ทิงเหยียนรบั ใบสัง่ ยามาแล้วรีบวิ่งไปยงั ห้องครวั เล็ก ภายในใจกแ็ อบคิดว่าวนั นี้ตนล าบากมากจริงๆ คณุ ชายพาทิง 730

อินไปด่ืมเหล้าที่จวนจงหย่งโหว แต่เขาต้องเฝ้าห้องครวั เลก็ แล้วต้มยาอยู่ครึ่งวนั เพิ่งจะต้มยาทัง้ หมดเสร็จคิดว่าจะได้ พกั ผอ่ น กลบั ต้องมาต้มยาให้กบั คณุ ชายแทน ชนุ หลนั มาประคองพระชายาอิงชินออ๋ ง “ท่านออ๋ งล่ะ ตอนนี้อย่ทู ี่ใด” พระชายาอิงชินออ๋ งถาม “ท่านอ๋องไปห้องหนังสือแล้วเพคะ!” ชุนหลนั ตอบเสียง เบา “วนั นี้เกรงว่าจะพกั ท่ีนัน่ ตอนข้าออกมา สีหน้าของท่าน อ๋องไม่ค่อยดีเท่าใดนัก หลายปี ที่ผ่านมาพระชายาไม่เคยทา เช่นนี้กบั ท่านออ๋ งมาก่อน ท่านออ๋ งคงจะไมใ่ ช่ว่าเพราะเหตนุ ี้ถกู แทงใจดาเขา้ ? ท่านกบั คณุ ชายรอง…” “อายุปนู นี้แล้ว ยงั ต้องเอาใจเขาอีกทาไม แทงใจบ้างกด็ ี แล้ว เม่ือได้สติกลบั มาไม่ลาเอียงรกั แค่ฉิ นห้าวอีกกพ็ อ มีสิ่งใด อีกบ้างที่ข้ายงั ปลงไม่ตก ไปเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว เรากลบั ไป พกั ผอ่ นกนั ดีกว่า!” พระชายาอิงชินออ๋ งกล่าวอย่างไม่สนใจ ชุนหลนั พยกั หน้าแล้วประคองนางออกไปข้างนอกเรือน เซ่ียฟางหวามองฉิ นเจิงแวบหนึ่งเหมือนเคย ก่อนจะส่ง พระชายาอิงชินออ๋ งถงึ หน้าประตเู รอื นลวั่ เหมย 731

เวลานี้ฟ้ ามืดสนิ ท แม้หิมะจะไม่ตกแล้ว แต่ลมแห่งฤดู หนาวกเ็ ยือกเยน็ ราวคมดาบ พระชายาอิงชินอ๋องหยุดชะงกั เม่ือมาถึงประตู จากนัน้ ก็ หนั ไปกล่าวกบั เซ่ียฟางหวา “ทิงอิน ข้าส่งคนไปสืบประวตั ิของ เจา้ มาแล้ว” เซี่ยฟางหวาชะงกั ก่อนจะเงยหน้ามอง นางรู้อยู่แล้วว่า พระชายาอิงชินอ๋องต้องตรวจสอบนาง พระชายาอิงชินออ๋ งเป็น คนฉลาด ในเม่ือรกั ลูกชายมากเช่นนี้ มีหรือจะไม่ตรวจสอบ ประวตั ิของหญิงรบั ใช้ข้างกายลกู ชายอย่างละเอียด “ประมาณเดือนก่อน เจ้าถกู หวั หน้าคณะเฉียนซื้อกลบั ไปเป็นหญิงรบั ใช้ของเสี่ยวเฟิ่ งเสียงจากตลาดมดื เขาเหน็ ว่าเจ้า เป็ นใบ้แถมยงั กาพร้า จึงวางใจที่จะให้เจ้ารบั ใช้ข้างกายเสี่ยว เฟิ่ งเสียง” พระชายาอิ งชิ นอ๋องมองนาง “แต่หลังจากข้า ตรวจสอบไปยงั ตลาดมืด ความเป็ นมาทงั้ หมดก่อนหน้านี้ของ เจ้าก็ถกู ลบออกไปจนหมดราวกบั ปิ ดบงั เอาไว้ ไม่เจอแม้แต่ เบาะแสใดทงั้ สิ้น เจ้าถกู คนส่งมาค้าขายที่ตลาดมืดได้อย่างไร เติบโตมาถงึ ขนาดนี้ ได้อย่างไร เมื่อก่อนเคยอาศยั อย่ทู ี่ใด นิ สยั เป็ นอย่างไรกลบั ว่างเปล่าไม่มีที่มาแม้แต่น้อย ไม่ว่าใครกร็ ้สู ึก ว่าไมใ่ ช่เรอ่ื งธรรมดา” 732

เซ่ียฟางหวาก้มหน้าแล้วฟังอย่างเงียบๆ “ข้าใช้ทงั้ สายลบั ของจวนอ๋องและอานาจของตระกลู ชุย แห่งชิงเหอแต่กไ็ ม่เจอส่ิงใด” พระชายาอิงชินอ๋องจ้องมองนาง “จากอากปั กริยาของเจ้า ทงั้ ความสามารถในศิลปะทงั้ ส่ีอย่าง งานเย็บปักถักร้อยต่างๆ ก็มองออกแล้วว่าเจ้าต้องมีชาติ ตระกลู ดีมากแน่นอน ส่ิงเหล่านี้เจ้ารู้ดีว่าจะทาให้คนสงสยั ใน ชาติกาเนิดของเจ้า แต่เจ้ากไ็ ม่เคยปิ ดบงั ข้าสงั เกตเจ้ามาหลาย วนั แล้ว แต่กค็ ล้ายจะไม่ได้เป็นอนั ตรายต่อเจิงเอ๋อร์ จึงทาให้ข้า วางใจในตวั เจ้าในที่สดุ ” เซี่ยฟางหวาแอบคล่ียิ้มเงียบๆ “แม้แต่สายลบั ของจวนอิงชินอ๋องกบั อานาจของตระกลู ชุยแห่งชิงเหอยงั สืบหาไม่ได้ แน่นอนว่าต้องมีอานาจไม่น้อย กว่าสองตระกลู ปิ ดบงั ร่องรอยเอาไว้จึงสืบหาไม่เจอ ดงั นัน้ ภมู ิ หลงั ของเจ้าต้องไม่ธรรมดาแน่นอน” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าว ด้วยความหนักแน่น เซ่ียฟางหวามองปลายเท้าพลางรอให้นางกล่าวต่อ นาง จะไล่ตนออกไปหรอื จะทาอย่างไรกบั ตน 733

“ลูกชายข้าเป็ นอย่างไรข้าย่อมรู้ดี นิ สัยของเจ้าเป็ น อย่างไรข้ากพ็ อเข้าใจบ้างเลก็ น้อย” พระชายาอิงชินอ๋องกลบั เปลี่ยนคาพูด “ดงั นั้น ท่ีมาของเจ้า เหตุใดจึงมาอยู่กบั คณะ ตระกลู เฉียน ทงั้ ยงั เข้ามาอยู่ข้างกายเจิงเอ๋อร์ ข้าจะไม่ถามอีก ต่อไปแล้ว เพียงแต่อยากให้เจ้ารับปากข้าเร่ืองหน่ึ ง แล้ว หลงั จากวนั พรุ่งนี้เป็ นต้นไปข้ากจ็ ะยงั ปฏิบตั ิต่อเจ้าเช่นท่ีผ่าน มา” เซ่ียฟางหวาเงยหน้ามองนาง “เจ้าแค่รบั ปากกับข้าว่าจะไม่ทาร้ายเจิงเอ๋อร์ ไม่ว่า เม่ือใดกต็ าม!” พระชายาอิงชินอ๋องจ้องนางพลางกล่าวทีละคา ชดั ๆ นัยน์ตาของเซ่ียฟางหวาสนั่ ไหวเลก็ น้อยก่อนจะเงยหน้า มองท้องฟ้าซึ่งปกคลุมไปด้วยสีดาสนิ ท จากนัน้ กค็ ่อยๆ เล่ือน ต่าลงมองพื้นดินซ่ึงมืดดาเหมือนกันอีกครงั้ ช่างคล้ายกับ นัยน์ตาสีดาสนิ ทของคนท่ีอยู่ห้องเวลามองหานางในบางครงั้ ทนั ใดนัน้ นางกย็ ิ้มออกมาแล้วพยกั หน้าให้พระชายาอิงชินออ๋ ง พระชายาอิงชินอ๋องถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รอช้าก็ เดินไปยงั เรอื นหลกั โดยมีชนุ หลนั ประคองออกไป 734

50-1 ปกปิ ด เซี่ยฟางหวายืนส่งพระชายาอิงชินอ๋องเดินจากไปจนไม่ เหน็ เงาตรงหน้าประตูเรือนลวั่ เหมย จากนัน้ ถึงค่อยละสายตา ออกมา นางอดจะยอมรบั ไม่ได้ว่าตงั้ แต่เข้ามาอยู่ในจวนอิงชิน อ๋อง ภายในใจของนางกอ็ ิจฉาฉิ นเจิงมาก อิจฉาที่เขามีแม่ท่ีดีท่ี พร้อมจะทาให้ความปรารถนาของเขาเป็ นจริงและพร้อมจะยก โทษให้เขาทุกครงั้ ทงั้ สองชาตินางเกิดมาเป็ นคุณหนูสายตรงของตระกลู โหวที่รา่ รวยและมีเกียรติ แต่กลบั กาพรา้ พ่อและแม่ ชีวิตทงั้ สองชาติของนางได้ลิขิตเอาไว้แล้วว่าจะไม่ได้รบั ความรกั จากพ่อแม่ น า ง ก้ ม ศี ร ษ ะ ล ง ม อ ง ป ล า ย เ ท้ า ท่ า ม ก ล า ง ล ม ห น า ว หากแต่ไม่ได้รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้รีบร้อนที่จะ เดินกลบั เข้าไปในห้อง “ทิงอิน วนั นี้อากาศหนาว เจ้ายงั มวั แต่ยืนทาส่ิงใดอยู่ ตรงนี้ ไม่รีบกลบั เข้าห้องหรือ” ทิงเหยียนวิ่งออกมาแล้วเอ่ยเร่ง 735

นาง “พระชายาเดินไปไกลแล้ว เจ้าไม่ต้องยืนส่งนานขนาดนี้ก็ ได้” เซ่ียฟางหวาหนั มาเหลือบมองเขาแวบหน่ึง เดก็ หนุ่มผมู้ ี อายุห่างจากนางไม่มากกล่าวด้วยเนื้อตวั สนั่ เทิ้มเพราะความ หนาว ทนั ใดนัน้ นางกน็ ึกขึ้นมาได้ว่าเขาเกิดมาในตระกลู ชุย แห่งชิงเหอ ทัง้ ยงั เป็ นคนท่ีพระชายาอิงชินอ๋องพามาเพราะ อยากให้มาเรียนหนังสือเป็ นเพื่อนฉิ นเจิง แต่กลบั กลายเป็ น ทาสรบั ใช้ผสู้ งู ศกั ด์ิคอยปรนนิบตั ิรบั ใช้เขามานานหลายปี แม้จะเป็นคนรบั ใช้จากตระกลู ชุยแห่งชิงเหอกย็ งั มีฐานะ สูงกว่าคณุ ชายตระกลู ทวั่ ไปหนึ่งขนั้ ย่ิงไปกว่านัน้ คราก่อนเขา เรียกพระชายาอิงชินอ๋อง ว่าท่านอาเลก็ เหน็ ได้ชดั ว่าไม่ได้เป็ น แค่คนรบั ใช้ของตระกลู ชุยแห่งชิงเหอ ทงั้ ยงั สามารถยิ้มและทา หน้าบูดบึง้ ต่อหน้านางได้แสดงว่าคงจะเป็ นคณุ ชายผ้หู นึ่ง ถึงมี คณุ สมบตั ิท่ีจะเรียกพระชายาว่าท่านอาเลก็ ได้ จากคาพดู ของพระชายาอิงชินอ๋อง เขาเองกน็ ่าจะมีพ่อ แมเ่ ช่นกนั ทงั้ เวลานัน้ พ่อแมข่ องเขากค็ งไมย่ ินยอมจึงได้ตวั เขา มาด้วยความยากลาบาก 736

เขาจากพ่อแมม่ าตงั้ แต่เดก็ จะเคยคิดถึงบา้ นบา้ งหรอื ไม่ “เอ๋ เหตุใดเจ้าจึงใช้สายตาเช่นนี้ จ้องมองข้า แปลก พิกล” ทิงเหยียนถอยหลงั ไปก้าวหนึ่งแล้วกล่าวด้วยความขี้ ขลาด เซี่ยฟางหวาเบนสายตามองไปยงั ท้องฟ้าแทน ทิงเหยียนเงยหน้ามองท้องฟ้าอนั มืดสนิ ทตามนางด้วย ความอึดอดั จากนัน้ กล็ ะสายตากลบั มามองนางที่ยงั คงมองอยู่ ก่อนจะกล่าวด้วยความไม่เข้าใจ “ท้องฟ้ามืดสนิ ทมองไม่เหน็ แม้แต่ดาวสกั ดวง เจ้ากาลงั มองสิ่งใดอยู่ มีอะไรน่าดหู รอื ” เซ่ียฟางหวาไม่สนใจเขาพลางมองต่อไป “น่ีไม่ใช่ว่าเจ้ากลวั ท่ีทาให้คณุ ชายล้มบาดเจบ็ จนไม่กล้า กลบั ไปนะ! คุณชายเอน็ ดูเจ้ามาก จะลงโทษเจ้าได้อย่างไร เจ้า รีบกลบั ไปเถอะ! หากเจา้ ยงั มวั ตากลมหนาวเช่นนี้จนป่ วยขึน้ มา ข้าต้องปรนนิ บตั ิพวกเจ้าทงั้ สองคนคงเหนื่อยแย่” ทิงเหยียน กล่าวโน้มน้าว เซี่ยฟางหวาคิดไม่ตกว่าคนอย่างฉิ นเจิงเลี้ยงดูทิงเห ยียนให้โตมามีนิ สยั เช่นนี้ได้อย่างไร ไม่ว่าจะคิดอย่างไรกแ็ สดง 737

ออกมาทางสีหน้าทงั้ สิ้น มีความสุขกย็ ิ้ม ถกู ตาหนิ กท็ าหน้าจะ ร้องไห้ แต่ละวนั ล้วนว่ิงว่นุ จดั การเร่อื งต่างๆ อย่างไม่ร้จู กั เหน็ด เหนื่อยเหมือนกบั ผงึ้ เกรงว่าตอนนี้หากฉิ นเจิงจะไล่เขาออกไป เขากค็ งไม่อยากกลบั ไปตระกลู ชยุ แห่งชิงเหอแล้ว จะมีความคิด ท่ีจะคิดถึงพ่อแมไ่ ด้อย่างไร “ไปเถอะ หากคุณชายเห็นว่าเจ้าอยู่นานเกิ นไปจะ ออกมาตาม” ทิงเหยียนถฝู ่ ามือเรง่ เซ่ียฟางหวาพยกั หน้าก่อนจะหนั หลงั เดินกลบั ไป ทิงเหยียนกลบั เข้าไปเฝ้าหม้อยาต้มอีกครงั้ ในห้องครวั เลก็ เซ่ียฟางหวากลบั เข้ามาในห้องกพ็ บว่าฉิ นเจิงหลบั ตา พลางตะแคงตวั นอนบนเก้าอี้พร้อมกบั ลมหายใจเข้าออกอย่าง สมา่ เสมอ คิดไม่ถึงว่าจะนอนหลบั เช่นนี้ได้ ในมือของเขายงั ถือ กระดาษสัญญาที่อิงชินอ๋องเขียนให้แผ่นนั้นอยู่แล้วหลบั ไป อย่างเงียบๆ ท่าทางดไู มน่ ่าจะสบายตวั แต่เขากลบั นอนหลบั ได้ อย่างสบายที่สดุ นางยืนอยู่เงียบๆ ครหู่ นึ่งก่อนจะเดินเข้าไปดึง กระดาษออกมาจากมอื เขา 738

ฉินเจิงลืมตาทนั ที เซี่ยฟางหวาตกใจ ฉิ นเจิงปล่อยมือแล้วหลบั ตาลงอีกครงั้ ก่อนจะกล่าว อย่างเฉยเมย “แมข่ ้าคยุ ส่ิงใดกบั เจา้ ” เซ่ียฟางหวาไม่ตอบ “ไม่ว่านางจะกล่าวสิ่งใด เจ้ากต็ ้องจาไว้ให้ดี” น้าเสียง ของฉิ นเจิงแม้ฟังดแู ล้วไม่ใส่ใจ แต่ภายในกลบั ปิ ดบงั ความร้สู ึก บางอย่างเอาไว้ จากนั้นก็กล่าวหนักแน่ น “ข้าให้เจ้าเก็บ กระดาษสญั ญานี้ไว้ เจ้ากต็ ้องเกบ็ ไว้ให้ดี ห้ามทาหาย หากถึง เวลาที่ข้าจะแต่งงานต้องมีกระดาษแผน่ นี้ เข้าใจหรอื ไม่” เซ่ียฟางหวากะพริบตาแล้วพยกั หน้ า วันนี้ เขาได้รบั กระดาษสญั ญาอนั ยิ่งใหญ่แผ่นนี้ นางต้องเกบ็ รกั ษาไว้ให้เขา อย่างดีท่ีสดุ เผอ่ื ว่าเมอื่ เวลานัน้ มาถงึ เวลาที่เขาจะต้องแต่งงาน จะได้มอบให้เขาเป็นของขวญั อวยพร ฉินเจิงไมก่ ล่าวสิ่งใดอีกแล้วต้องการนอนต่อ 739

เซ่ียฟางหวาสะกิดเขาจนลืมตาขึ้นใหม่ นางชี้ไปยงั ห้อง ในสดุ แต่เขากห็ ลบั ตาลงอีกครงั้ “ขีเ้ กียจลุก” เซ่ียฟางหวามองเขาอยู่นานก่อนจะยื่นมือไปดึงเขาให้ ลุกขึน้ มา ฉิ นเจิงกไ็ ม่ได้ต่อต้าน น้าหนักคร่ึงหนึ่งของร่างกายพิง เอาไว้กบั รา่ งของนาง เซี่ยฟางหวาแอบขบฟันพลางก่ึงพยงุ กึ่งลากเขาเข้าไปส่ง ในห้องอย่างยากลาบาก เม่ือสัมผสั กับเตียง เขาก็แทบจะ กระโจนลงไปบนเตียง นางรีบพยุงเขาเอาไว้ก่อน บดั นี้บนศีรษะ มีรอยบวมอยู่แล้วรอยหนึ่ง หากวนั พรุ่งนี้เพิ่มมาอีกหน่ึงรอย พระชายาอิงชินอ๋องไมเ่ อ่ยถามคงแปลก เซี่ยฟางหวาพยุงฉิ นเจิงให้นัง่ ลงบนขอบเตียง เขาลืมตา เพียงครงึ่ หน่ึงพลางยิ้ม “ทิงอิน เจ้ามีความปรารถนาใดหรอื ไม่” เซี่ยฟางหวาชะงกั นัยน์ตาสนั่ ไหวมองเขาแวบหน่ึงแล้ว เม้มปาก แน่นอนว่านางมีความปรารถนา ความปรารถนาท่ีว่า คือการปกป้องจวนจงหย่งโหวเอาไว้ได้ในชาตินี้ ถึงแม้ราชวงศ์ 740

หนานฉิ นจะต้องล่มสลาย แต่จวนจงหย่งโหวกจ็ ะต้องอยู่รอด ปลอดภยั “ดเู หมือนว่าเจ้าเองกม็ ีความปรารถนา!” ฉิ นเจิงก้มหน้า ลง หบุ ยิ้มแล้วกล่าวเสียงเบา “ข้ากเ็ ช่นกนั ” เซี่ยฟางหวาเลิกคิ้ว คุณชายรองเจิงอยากได้สิ่งใดแล้ว ไม่ได้? ทงั้ ยงั ไม่สามารถทาความปรารถนาให้บรรลุได้อย่างนัน้ หรือ แต่กม็ ีความเป็ นไปได้ จากการได้ใช้ชีวิตมาแล้วชาติหน่ึง สิ่งที่ทาให้พอใจยากที่สุดคือจิตใจ การจะพอใจในสิ่งที่ตวั เองมี นัน้ เป็นเรอ่ื งยาก เม่ือความปรารถนาหน่ึงสาเรจ็ แล้วกย็ ่อมมีอีก ความปรารถนาหน่ึงไม่จบสิ้น “รินน้ามาให้ข้า!” ฉินเจิงกล่าว เซ่ียฟางหวาหนั หลงั เดินกลบั มาท่ีโต๊ะแล้วรินน้าเปล่า แก้วหน่ึงให้เขา ฉิ นเจิงรบั ไปด่ืมก่อนจะส่งแก้วเปล่าคืนให้นาง จากนัน้ ก็ กล่าวทงั้ กลิ่นเหล้าคลุ้ง “ง่วงจะตายอยู่แล้ว ข้านอนล่ะ” กล่าว จบกล็ ้มตวั ลงนอนบนเตียงช้าๆ ก่อนจะหลบั ตาลง 741

เซี่ยฟางหวาเหน็ ว่าเขาขีเ้ กียจแม้กระทงั่ ถอดเสื้อคลุมตวั นอก แต่นางกไ็ ม่ได้เอื้อมมือไปถอดให้เขา เพียงแค่ปล่อยม่าน ลงให้ ควา่ แก้วเอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง โคมไฟในห้องครวั เลก็ ยงั สว่างอยู่ ทิงเหยียนคงกาลงั ยุ่ง อย่ขู ้างใน เซี่ยฟางหวาเดินไปยงั ห้องครวั เลก็ แล้วพบว่าทิงเหยียน หาวแล้วหาวอีกอยู่ด้านข้างเตาไฟ ยาที่กาลงั ต้มอยู่มีไอลอย ขึ้นมาอย่างกาลงั เดือดได้ที่ บนโต๊ะข้างๆ กนั ก็มีไหยาขนาด ใหญ่ท่ีต้มเสรจ็ แล้ววางเอาไว้ ทงั้ หมดนี้คือยาต้มที่นางต้องดื่ม ให้หมด ในฤดหู นาวเช่นนี้ หากต้มยาแล้วตงั้ พกั เอาไว้สองสาม วนั เวลาดื่มกค็ ่อยอุ่นสกั หน่อยกใ็ ช้ได้แล้ว วนั นี้เขาคงยุ่งกบั การทาตามคาสงั่ ของฉินเจิงทงั้ วนั จนไม่มีเวลาว่าง “ทิงอิน เจ้ามาที่น่ีทาไม คุณชายอยากกินมื้อดึกหรือ” ทิงเหยียนเอ่ยถามเมื่อเหน็ เซ่ียฟางหวาเขา้ มา เซ่ียฟางหวาส่ายหน้า แล้วใช้มอื แสดงท่าทาง “เจ้าอยากให้ข้ากลบั ไปนอนพกั ที่ห้อง?” ทิงเหยียนถาม อย่างอึดอดั 742

เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า “ไม่ได้!” ทิ งเหยียนโบกมือ “ข้ายังไม่ได้ต้มยาของ คณุ ชายเลย ต้องให้คณุ ชายได้กินยาก่อนครงั้ หนึ่ง” เซ่ียฟางหวาชี้เขา้ หาตวั เอง “เจ้าจะช่วยข้าต้มยา?” ดวงตาของทิงเหยียนลุกวาว ในทนั ที เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า บดั นี้นางยงั ไม่ง่วง ถึงจะช่วยเขา ต้มยาจนเสรจ็ กไ็ ม่เป็นไร “ไม่เป็ นไร ยาพวกนี้กล่ินแรงนัก เจ้าต้องดื่มยาทุกวนั ก็ ลาบากพอแล้วยงั จะต้องมานัง่ เฝ้ายาต้มอีก ข้าจะทาแทนเอง ขา้ ทนได้!” ทิงเหยียนส่ายหน้า เซ่ียฟางหวายิ้มออกมาแล้วเอื้อมมอื ผลกั เขาออกไปข้าง นอก หลงั จากนัน้ กป็ ิ ดประตใู ส่ ทิงเหยียนยืนเรียกข้างนอกประตคู รหู่ นึ่ง หลงั จากนัน้ กถ็ ู ฝ่ ามืออย่างอารมณ์ดี “ทิงอิน เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ ขอบใจเจ้า 743

มาก ในเม่ือเจ้าอยากช่วยข้า ถ้าอย่างนัน้ ข้ากจ็ ะไม่เกรงใจแล้ว กนั ข้าไปนอนก่อนล่ะ” เซ่ียฟางหวาเงียบ ทิงเหยียนรีบว่ิงกลบั ไปยงั ห้องของตน เซี่ยฟางหวาคกุ เข่าลงนัง่ หน้าเตาไฟพลางจ้องมองยาต้ม เงียบๆ ทงั้ เรอื นลวั่ เหมย แมก้ ระทงั่ ทวั่ ทงั้ จวนอิงชินออ๋ งกค็ ่อยๆ เข้าส่คู วามเงียบสงบ เม่ือต้มยาชุดแรกเสรจ็ เซี่ยฟางหวากย็ งั ไม่ง่วง ด้วยเหตุ นี้จงึ นายาชุดที่สองไปล้างให้สะอาดแล้วนาไปต้มอีกครงั้ ในเม่ือบงั คบั ให้นางด่ืมยาต้มรสชาติขมเฝ่ื อนมานาน เช่นนี้ ฉินเจิงเองกต็ ้องลองกินยาขมๆ ดบู า้ งเช่นกนั 744

50-2 ปกปิ ด ตกดึก จ่ๆู ข้างนอกกเ็ กิดเสียงลมข่คู าราม ลมพดั แรงจน ประตหู น้าต่างตีกนั จนเกิดเสียงดงั เซ่ียฟางหวาหันไปมองข้างนอกแวบหน่ึ งแล้วจึงละ สายตากลบั มา จากนัน้ กพ็ ิงหลงั กบั แท่นวางเตาแล้วหลบั ตาลง ไมน่ านนักกเ็ กิดเสียงผลกั ประตเู ข้ามาจากข้างนอก เซี่ยฟางหวาลมื ตาทนั ที “เปิ ดประตใู ห้ข้า!” เสียงของฉินเจิงดงั ลอดเข้ามา เซ่ียฟางหวาย่นคิ้วพลางคิดว่าคนผนู้ ี้มาทาอะไรที่นี่ เหตุ ใดจึงไม่หลบั นอน นางลกุ ขึน้ แล้วเดินไปเปิ ดประตู ฉิ นเจิงยินพิงกรอบประตู ลมหนาวพดั วูบมาจนทาให้ เส้นผมของเขาสยาย เสื้อผ้ากป็ ลิวสะบดั ร่างกายท่ีถกู ความมืด ปกคลุมจนบรรยายความรู้สึกไม่ได้ เม่ือเห็นนางเปิ ดประตูก็ จ้องนางเขมง็ เซ่ียฟางหวามนึ งงครหู่ น่ึงก่อนจะเลิกคิ้วมอง 745

ฉิ นเจิงจ้องมองนางอยู่พกั หน่ึงก่อนจะหลุบตาลงแล้ว เอ่ยถาม “ต้มยาเสรจ็ แล้วใช่หรอื ไม”่ เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า “ขา้ มาดื่มยา!” ฉินเจิงกล่าว เซี่ยฟางหวากลอกตาแล้วเบ่ียงตวั หลบให้เขาเขา้ มา ฉิ นเจิงเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กแล้วทรุดลงนัง่ บน ตาแหน่งท่ีเซ่ียฟางหวาเคยนัง่ จากนัน้ กย็ ื่นมือไปหานาง เซ่ียฟางหวาเทยาที่ต้มเสรจ็ แล้วก่อนหน้านี้ลงในถ้วยใบ ใหญ่ให้เขา เรียกได้ว่าเขามาได้ตรงเวลาพอดี บดั นี้ยาไม่ร้อน และไม่เยน็ เกินไปจึงเหมาะอย่างยิ่งที่จะดื่ม เดิมทีนางคิดว่าใน เมื่อเขานอนหลบั กเ็ พียงพอแล้ว ถึงอย่างไรรอยบวมจากการ กระแทกบนศีรษะกไ็ ม่ใช่เร่ืองใหญ่อะไร จะด่ืมยาพร่งุ นี้กย็ งั ไม่ สาย ถึงไม่ด่ืมกไ็ ม่ถึงกบั ตาย แต่ในเม่ือเขาตามมาถึงห้องครวั ก็ ต้องทาให้เขาพอใจ ฉิ นเจิงมองถ้วยยาขนาดใหญ่ท่ียื่นมาตรงหน้าพลนั มือ แขง็ ท่ือ 746

เซี่ยฟางหวาย่ืนถว้ ยยาเข้าไปใกล้อีกนิด ฉิ นเจิงคล้ายกบั หดมือกลบั ไปแล้วแขง็ ท่ืออีกครงั้ อย่าง รวดเรว็ เซ่ียฟางหวามองเขาพลางคิดว่า คราก่อนเขาเคยกล่าว ว่าเขาไม่เคยด่ืมยาเลยตงั้ แต่เดก็ ครงั้ นี้สามารถตรวจสอบได้ว่า เป็นเรอ่ื งจริงหรอื หลอกกนั แน่ “ช่างมนั ไม่ดื่มแล้ว ข้าจะกลบั ไปนอน” ฉิ นเจิงชกั มือ หลบแล้วลกุ ขึน้ ยืน เซี่ยฟางหวารีบสาวเท้าเข้าไปขวางเขาเอาไว้ บงั อาจมา รบกวนความเงียบสงบของนางแล้วจะกลบั ไปง่ายๆ เช่นนี้? ฝัน ไปเถอะ! “เจ้าจะให้ข้าดื่มมนั จริงๆ หรอื ” ฉินเจิงมองนาง เซ่ียฟางหวาทงั้ ไม่ได้ส่ายหน้าหรือพยกั หน้า เขาอยาก มาด่ืมยาถึงที่นี่เอง จะมาโทษนางได้อย่างไร “เจา้ ด่ืมยาของวนั นี้หรือยงั ” ฉินเจิงเอ่ยถาม 747

พลนั เซ่ียฟางหวานัยน์ตาสนั่ ไหว นางยงั ไม่ได้ด่ืม “ในเมื่อเจ้ายงั ไม่ดื่ม กม็ าด่ืมพร้อมข้า ข้าถึงจะยอมด่ืม มนั ” ฉินเจิงกล่าว เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า ยัด ถ้ ว ย ย า ใ ส่ มื อ ข อ ง เ ข า ทัน ที ท่ี ฟั ง จ บ หลงั จากนัน้ กห็ นั ไปเทยาให้ตวั เองถ้วยหนึ่งแล้วนาไปอ่นุ ให้ร้อน บนเตาไฟ ฉิ นเจิงมองนางแล้วเหลือบมองถ้วยยาในมือตวั เอง มุม ปากพลนั ปรากฏอารมณ์ท่ียากจะรบั ได้ เซ่ียฟางหวาแสร้งเป็ นไม่เหน็ ไม่นานกอ็ ่นุ ยาเสรจ็ นาง ยกถ้วยขึ้นมาแล้วด่ืมเข้าไปจนหมดในคาเดียว หลงั จากนัน้ ก็ เลิกคิ้วให้ฉิ นเจิง ฉิ นเจิงยกถ้วยยามาจ่อท่ีริมฝี ปาก หลงั จากนัน้ กเ็ บือน หน้าหนีอย่างรงั เกียจ เนื้อตวั แขง็ ไปแล้วเลก็ น้อย เขาราวกบั อยากโยนถ้วยยาทิ้งไปให้ไกล แต่เพราะเห็นว่าเซ่ียฟางหวา กาลงั มองมาด้วยใบหน้าขบขนั จึงอดกลนั้ เอาไว้ จากนัน้ กด็ ื่มยา เข้าไปอย่างรวดเรว็ 748

ลูกกระเดื อกขยับขึ้นลงอย่างนั้นเป็ นเวลานาน จนกระทงั่ กลืนยาลงไปจนหมด เซี่ยฟางหวามองเขา ภายใต้แสงสว่างจากเตาไฟสะท้อน ให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเดี๋ยวมืดเด๋ียวสว่าง ทนั ใดนัน้ เขาก็ โยนถ้วยทิ้งพลันกระโดดกอดเซี่ยฟางหวา สีหน้ าของนาง เปล่ียนไปทนั ที เขาติดการกอดเป็นนิสยั แล้วใช่หรือไม่? ขณะท่ี นางจะตีเขา เขาก็ชิงกุมมือของนางไว้ก่อนแล้วกล่าวอย่าง พะอืดพะอม “ถ้าจะไม่อยากให้ข้าอ้วกรดเจ้า ทางท่ีดีเจ้ากอ็ ย่า ขยบั ดีกว่า” เซ่ียฟางหวายืนน่ิ ง ฉิ นเจิงโอบนางไว้แล้วหายใจเข้าออกลึกๆ ซา้ ไปซ้ามา อย่างไมเ่ ป็นธรรมชาติ ใบหน้าของเซ่ียฟางหวาคลา้ แล้วแดง แดงแล้วคลา้ ไม่ นานกเ็ ปลี่ยนเป็ นสีม่วงเพราะความโมโห เม่ือนึกถึงเหตุการณ์ ตรงหน้าประตูจวนอิงชินอ๋องเม่ือตอนพลบคา่ ก็รู้สึกได้ว่าทัง้ เลือดและความโกรธจะประทอุ อกมาอีกครงั้ 749