จารใจรัก 2

“ท่ีแท้การด่ืมยาอนั ขมเฝื่ อนเช่นนี้กไ็ ม่ได้ยากอย่างท่ีข้า คิด ถ้าเป็นเช่นนัน้ หากข้าอยากจะทาอะไรบางอย่างกค็ งไปยาก เกินไปใช่หรือไม่” ฉิ นเจิงผละมือออกปล่อยนาง แล้วนัง่ ลงบน มา้ นัง่ เตี้ยข้างๆ เตาไฟ สีหน้าไมไ่ ด้ปรากฏความพะอืดพะอมอีก เซ่ียฟางหวาสงบอารมณ์ของตวั เอง นางคร้านจะมอง เขาอีกจงึ คกุ เข่าลงเค่ียวยา ฉินเจิงเหลือบมองนางแล้วยิ้มออกมา จากนัน้ กก็ ล่าวยา้ “ต้องไม่ยากเกินไปแน่!” เซ่ียฟางหวาไม่สนใจว่าเขาจะคิดอย่างไร เพียงคิดว่า หรือนางควรฟั งคาแนะนาของท่านพี่ว่าไม่ควรอยู่ท่ี นี่ นานไป กว่านี้ มิฉะนัน้ หากฉิ นเจิงนึกอยากจะกอดกก็ อด นางกค็ งได้ แต่ปล่อยให้เขากอดตามใจชอบครงั้ แล้วครงั้ เล่าใช่หรอื ไม่ หากวนั ข้างหน้าฐานะเช่นนี้ของนางถกู แพรอ่ อกไป… แม้นางจะตดั สินใจแล้วว่าชาตินี้จะไม่แต่งงาน แต่กไ็ ม่ อยากทาให้ชื่อเสียงของคุณหนูแห่งจวนจงหย่วโหวของตน เสียหาย 750

“เจ้ากาลงั คิดส่ิงใดอยู่” จู่ๆ ฉิ นเจิงก็ขยบั เข้ามาใกล้ พลางจ้องตานางแล้วเอ่ยถาม เซ่ียฟางหวาหลบุ ตาลงแล้วส่ายหน้า ฉิ นเจิงแค่นเสียงในลาคอเบาๆ เซี่ยฟางหวาชี้ไปท่ีประตูเพ่ือส่ือว่าเขาควรกลบั ไปนอน ได้แล้ว นางไม่รู้จริงๆ ว่าคนท่ีดื่มเหล้าจนเมา เดิมทีก็ง่วงจน หลบั ไปทงั้ ท่ียงั นัง่ อยู่บนเก้าอี้ เพียงแต่ผ่านไปคร่หู น่ึงเหตุใดจึง ไมน่ อนแล้ว ทงั้ ยงั ดมู ีชีวิตชีวาขึน้ มาก “ข้าไมง่ ่วงแล้ว รอเจ้าก่อนแล้วกนั ” ฉินเจิงส่ายหน้า เซ่ียฟางหวาเมิน ห้องครวั เลก็ เงียบลงเพราะไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดอีก ทงั้ ลม ข้างนอกย่ิงพดั แรงขึน้ ครึ่งชวั่ ยามต่อมา เซ่ียฟางหวาก็ต้มยาชุดที่สองเสรจ็ แล้ว นางเกบ็ กวาดให้เรียบร้อยแล้วดบั ไฟบนเตา จากนัน้ กห็ นั มามองฉิ นเจิง 751

ฉิ นเจิงลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วเดิ นนาออกไปจาก ห้องครวั เลก็ เซ่ียฟางหวาปิ ดประตู จากนัน้ ทงั้ สองกก็ ลบั ไปท่ีห้อง “พวกเรามาฝึ กกระบ่ีสกั หน่อยเป็ นอย่างไร” เม่ือมาถึง ประตู ฉินเจิงกเ็ สนอความคิดออกมากะทนั หนั ไม่อย่างไร! เซ่ียฟางหวาแสรง้ เป็นไม่ได้ยืนแล้วข้ามธรณี ประตเู ขา้ ไป ฉิ นเจิงได้แต่เดินตามเข้าไปในห้องแล้วกล่าวอีก “เล่น หมากรกุ เถอะ!” เซ่ียฟางหวาตรงเข้าไปในห้องของตวั เอง ฉิ นเจิงก็เดินตามเข้ามาอีก เมื่อเห็นว่านางยืนสางผม ตรงหน้ากระจกจงึ เดินเข้าไปใกล้ “หรอื ไม่อย่างนัน้ เรา…” เซี่ยฟางหวาถลึงตามองเขาอย่างรวดเรว็ 752

ฉิ นเจิงถอยไปก้าวหน่ึงก่อนจะกล่าวด้วยความหงุดหงิด “นอนก็นอน! ข้าจะไม่ทาส่ิ งใดแล้ว! แค่นอนก็พอแล้วใช่ หรอื ไม่” พดู จบกห็ นั หลงั เดินเข้าไปในห้องจองตนเอง ม่านไข่มกุ ส่ายตามหลงั เขาจนเกิดเสียงไพเราะน่าฟัง เซ่ียฟางหวาหนั กลบั มาแล้วสยายผม จากนัน้ กเ็ ดินไปที่ เตียงแล้วปล่อยม่านลงพรอ้ มเอนตวั นอน ขณะท่ีนางเอนตัวลงนอนนั้น ทันใดนั้นฉิ นเจิงก็เดิน ออกมาจากในห้องแล้วตรงมายงั เตียงของนาง เซี่ยฟางหวาพลนั ลุกขึ้นแล้วคว้าม่านมาจบั เอาไว้แน่น นางมองเขาด้วยแววตาดดุ นั ฉิ นเจิงหยุดฝี เท้าลงหน้ าเตียงแล้วเงียบไปครู่หน่ึ ง จากนัน้ กเ็ อ่ยถาม “เจ้าเกบ็ กระดาษสญั ญาแผ่นนัน้ ไว้ดีแล้วใช่ หรอื ไม”่ เซี่ยฟางหวาโมโหจึงไม่ส่งเสียง “ข้าแค่อยากมายืนยนั ให้แน่ใจอีกครงั้ กลวั ว่าเจ้าจะเกบ็ ไว้ลวกๆ อย่างไม่ใส่ใจ ใครจะรวู้ ่าเจา้ จะนอนไวขนาดนี้” ฉินเจิง 753

บน่ พึมพา ก่อนจะเอ่ยปลอบ “เจ้านอนเถอะ! ข้าไม่รบกวนแล้ว” พดู จบกเ็ ดินกลบั เข้าไปในห้องอีกครงั้ เซี่ยฟางหวารอจนได้ยินการเคล่ือนไหวว่าเขาขึ้นเตียง แล้วจึงปล่อยผา้ ม่านแล้วค่อยๆ เอนตวั ลงนอน ฉิ นเจิงผ้นู ี้ เขาไม่เพียงแต่มีปัญหาเยอะ ทงั้ บางครงั้ ยงั เสียสติด้วย จากท่ีนางเหน็ เขาต่างหากที่มีอาการเสียสติกาเริบ ในบางครงั้ ! ขณะท่ีนางกาลงั คิด เสียงหายใจอย่างสม่าเสมอก็ดงั ออกมาจากห้องข้างใน เซ่ียฟางหวาหลบั ตา ในใจพลางแอบก่นด่าเขา ไม่ใช่ว่า เขาไม่ง่วงหรือ ไม่ใช่ว่าตาสว่างหรือ ไม่ใช่ว่ายงั จะอยากฝึ ก กระบ่ีหรอื เล่นหมากรกุ หรอื เหตใุ ดเพียงพริบตากห็ ลบั แล้ว เป็น คนบา้ จริงๆ! นางหายใจเข้าออกอย่างสงบ ไม่นานกเ็ ข้าสู่ห้วงนิ ทรา ตามไป บดั นี้อิงชินอ๋องพกั อยู่ท่ีห้องหนังสือและยงั ไม่ได้นอน หลบั เขากาลงั ครุ่นคิดถึงเร่ืองราวที่ผ่านมาตลอดหลายปี นี้ 754

อย่างละเอียด พอคิดได้เช่นนี้ จึงรู้สึกว่าหลายปี นี้ เขาเองก็ ประมาทไปในหลายๆ เรื่อง มีเร่ืองราวมากมายท่ีเดิมทีกค็ วรจะ เป็ นเรื่องที่สะสางไปเรียบร้อยแล้ว กลบั ไม่ทนั ระวงั ว่าเขาเอง อาจมองข้ามไป เขาทะนงตวั ว่าเป็นสามีที่ดีและเป็ นบิดาท่ีดี แต่บดั นี้เขา กลบั ไมใ่ ช่ทงั้ สามีที่ดีและบิดาท่ีดี แสงไฟในห้องหนังสือของอิงชินออ๋ งสว่างตลอดทงั้ คืน ขณะเดียวกนั แสงไฟในเรือนตะวนั ตกซ่ึงเป็ นท่ีพกั ของ ชายารองหลิวกย็ งั คงสว่างอย่เู ช่นกนั ฉิ นห้าวออกไปเยี่ยมเสนาบดีฝ่ ายซ้ายท่ีจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายหลงั หิมะตกหนักผา่ นไป ในเมื่อเร่ืองนี้ได้รบั การตดั สิน เดด็ ขาดแล้ว ถึงแมค้ ณุ หนูหลเู สว่ียอิ๋งแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย จะไม่พอใจ แต่ฮองเฮากม็ ีพระราชเสาวนียล์ งมาแล้ว ฮ่องเต้เอง ก็ทรงเห็นด้วยกบั เร่ืองนี้ นอกเสียจากฉิ นห้าวจะตายจากไป โชคชะตาที่นางต้องแต่งงานกบั เขากไ็ ม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ฉิ นห้าวจะตายง่ายขนาดนัน้ หรือ? ไม่อย่างแน่นอน อิงชิน อ๋องรกั ลูกชายคนโตผ้นู ี้มากกว่าทายาทสายตรง ทงั้ ยงั อปุ ถมั ภ์ คา้ ชูด้วยความลาบากมาหลายปี จะยอมให้ผใู้ ดย่ืนมือเข้ามาทา 755

รา้ ยเขาได้อย่างไร ตลอดหลายปี มานี้แม้แต่พระชายาอิงชินอ๋อง เองก็ไม่เคยลงมือกับเขาเลยแม้แต่น้ อย ดังนั้น นางจึง จาเป็นต้องแต่งงาน ไมอ่ ยากแต่งกต็ ้องแต่ง 756

50-3 ปกปิ ด หลเู สวี่ยอิ๋งขงั ตวั เองเอาไว้ในห้องไม่ยอมออกมา เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ฮูหยินของเขากเ็ ข้าใจในเรื่องนี้ดี ดงั นัน้ เมื่อฉิ นห้าวมาเยี่ยมถึงบา้ น เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ฮหู ยินก็ สงั่ ให้ทุกคนในจวนทาความสะอาดเพื่อต้อนรบั เขา ปฏิบตั ิต่อ เขาเย่ียงลกู เขยอย่างแท้จริง ฉิ นห้าวสุภาพและมีมารยาท บนใบหน้ามกั จะประดบั รอยยิ้มไว้เสมอ ทงั้ ยงั อ่อนโยนต่อผ้อู ื่นและพูดจาไพเราะ แม้ฮู หยินของเสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะไม่พอใจกบั ฐานะของเขา แต่เมื่อ เหน็ เช่นนี้กช็ ่ืนชอบเขาขึน้ มาบา้ ง อย่างน้อยภายในใจกม็ ีความ คิดเหน็ อย่างหน่ึง ไม่ใช่เป็ นเพราะเขาเป็ นลูกชายคนโตของชา ยองรองจึงร้สู ึกต้อยตา่ แต่บดั นี้ดารงตาแหน่งกรมการคลงั ได้ ยินว่าใกล้จะได้เลื่อนตาแหน่ง ทงั้ ยงั มีอิงชินอ๋องคอยประคอง อย่เู บอื้ งหลงั หากเสนาบดีฝ่ ายซ้ายช่วยเหลืออีกแรง เขาจะต้อง มีอนาคตอนั ยาวไกลแน่นอน หากเป็นเช่นนี้ ถึงจะเป็นลูกชายที่ เกิดจากภรรยารองแล้วอย่างไร ถึงแม้ฉิ นเจิงผ้นู ัน้ จะสืบทอด ตาแหน่งของจวนอิงชินอ๋อง แต่ถ้าหากไม่สนใจ ไม่อดทน และ ไม่มีความรู้ความสามารถมากพอ ก็สามารถถกู เขาควบคุม เอาไว้ได้เช่นกนั 757

เม่ือคิดได้เช่นนี้ ฮูหยินเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกส็ บายใจขึ้น และรสู้ ึกว่าฉินห้าวเหมาะสมกว่าฉินเจิงท่ีหลเู สวี่ยอ๋ิงชอบ นอกจากหลูเสวี่ยอิ๋งท่ีไม่ได้ปรากฏตวั จวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายกร็ บั แขกได้อย่างคึกคกั มาก จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายชวนให้ฉิ นห้าวอยู่ทานอาหาร เที่ยงและเยน็ จนถึงดึกด่ืน ฉิ นห้าวถึงได้กลบั มาถึงจวนอิงชิน ออ๋ งด้วยเนื้อตวั ที่เตม็ ไปด้วยกลิ่นเหล้า คนเฝ้าประตูเปิ ดประตูให้ฉิ นห้าวเข้ามา เขาเห็นแสง สว่างออกมาจากห้องหนังสือของอิงชินอ๋องจึงเอ่ยถาม “ท่าน พ่อยงั ไมน่ อนหรอื ” “วนั นี้ท่านอ๋องจะพกั ที่ห้องหนังสือขอรบั ” คนเฝ้าประตู ส่ายศีรษะพลางกล่าวเสียงเบา ฉิ นห้าวมึนงงพลางถามอีก “พระชายาทาให้ท่านพ่อ โกรธอีกแล้วหรือ? เพ่ือน้องรอง?” คนเฝ้ าประตูมองเข้าไปข้างในแวบหนึ่ งก่อนจะค่อยๆ พยกั หน้า 758

ฉินห้าวแค่นเสียงในลาคอเลก็ น้อยด้วยความเยน็ ชา แต่ เพราะเสียงของเขาเบาเกินไปจึงถกู ลมพดั พาไปโดยปริยายจน คนเฝ้าประตไู มไ่ ด้ยิน จากนัน้ เขากเ็ ดินไปยงั ห้องหนังสือ “ท่านพ่อ!” เมื่อมาถึงหน้าประตู เขากเ็ อ่ยเรียกคนข้าง ในเสียงดงั “ฉินห้าว?” อิงชินออ๋ งรีบตอบรบั “ขา้ เองขอรบั !” ฉินห้าวตอบ “ครึ่งค่อนคืนแล้วเจ้ายงั ไม่นอนอีก มาทาอะไรท่ีน่ี” อิง ชินอ๋องเอ่ยถาม “ลูกเพิ่งกลบั มาจากจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย เสนาบดีฝ่ าย ซ้ายให้ข้าอยู่ทานอาหารและดื่มเหล้าจนดึกดื่นขอรบั ” ฉิ นห้าว ตอบอย่างมีมารยาท อิงชินอ๋องเงียบไปพกั หนึ่งก่อนจะเอ่ยคาสงั่ “ในเมื่อเพ่ิง กลบั มากร็ ีบกลบั ไปนอนเถอะ!” ฉิ นห้าวเหน็ ว่าอิงชินอ๋องไม่ได้อยากพบตนจึงพยกั หน้า ขานรบั แล้วเดินกลบั ไปยงั เรือนของตนเอง ขณะเดินไปได้ครึ่ง 759

ทาง จ่ๆู กร็ ้สู ึกว่าไม่ถกู ต้องจึงหนั กลบั ไปอย่างรวดเรว็ แสงไฟ ในห้องหนังสือของอิงชินอ๋องยงั สว่างอยู่ แม้บทสนทนาเมื่อครู่ จะสนั้ แต่เขาอยู่ข้างกายอิงชินอ๋องมานานย่อมแยกออกว่ามี บางสิ่งผิดปกติไป หากเป็ นเม่ือก่อน แม้จะดึกดื่นเพียงใด อิงชินอ๋องก็ มกั จะเรียกเขาเข้าไปถามว่าวนั นี้ทาส่ิงใดท่ีจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายไปบ้าง เสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้พูดอะไรกบั เขาหรือไม่ เขา แสดงออกอย่างไร ตอบคาถามอย่างไร หากแต่วนั นี้กลบั ไม่เอ่ย ถามเลยสกั ประโยค ดงั นัน้ จึงสามารถเข้าใจได้ในทนั ทีว่าพระชายาทาให้เขา โกรธอีกแล้วจงึ อารมณ์ไม่ดี แต่เขากลบั รู้สึกว่าไม่ใช่แค่นัน้ จะต้องมีบางอย่างไม่ ถกู ต้อง โดยเฉพาะน้าเสียงกบั อารมณ์ไม่ค่อยดีท่ีอิงชินอ๋องพดู กบั เขา คิดได้ดงั นัน้ เขาจึงสะดุ้งตกใจในทันที ทงั้ ยงั สร่างเมา แล้วคร่ึงหน่ึง เม่อื มองออกไปและเหน็ ว่าเรือนตะวนั ตกยงั สว่าง อยู่ เขาจงึ รีบเดินไปที่นัน่ ทนั ที 760

เขาเคาะประตเู ม่ือมาถงึ “คุณชายใหญ่?” หญิงรบั ใช้เฝ้ ายามตอนกลางคืนรีบ ออกมาเปิ ดประตูให้ เมื่อเห็นว่าเป็ นเขาที่โผล่มากลางดึกจึง แปลกใจ “แมข่ ้าหลบั แล้วหรอื ” ฉินห้าวพยกั หน้า “พระชายารองยงั ไม่หลบั เพคะ!” หญิงรบั ใช้รีบคลายสี หน้าแปลกใจ หากเป็ นเม่ือก่อน ดึกด่ืนขนาดนี้ คณุ ชายใหญ่จะ ไม่ปรากฏตวั ขึน้ ท่ีนี่ แต่เม่ือคิดได้ว่าวนั นี้คณุ ชายใหญ่ส่งคนมา บอกว่าจะไม่กลบั มาทานอาหารเท่ียงและเยน็ ท่ีจวน เพราะอย่ทู ี่ จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย แสดงว่าคงมีเร่ืองต้องปรึกษากบั พระ ชายารองจึงรีบเข้าไปรายงานในห้อง เดิมทีชายารองหลิวก็นอนไม่หลับ หญิงรบั ใช้ท่ีคอย ปรนนิ บตั ินางจึงอยู่พดู คยุ เป็ นเพื่อน บดั นี้ได้ยินว่าฉิ นห้าวกลบั มาแล้ว แถมยงั มาหานางถึงท่ีนี่จึงรีบสงั่ “รีบเชิญคุณชายใหญ่ เข้ามา!” ฉินห้าวเดินเข้ามาในห้องทนั ที 761

เมื่อชายารองหลิวมองเขา สีหน้ากด็ ีขึน้ เลก็ น้อย ลกู ชาย ของนางแม้จะไม่ได้หล่อเหลาเท่าฉิ นเจิง แต่กม็ ีความสามารถ หากเอ่ยถึงความสามารถท่ามกลางกลุ่มชนร่นุ หลงั ผ้สู ูงศกั ด์ิใน เมืองหลวงหนานฉิ น ลูกชายของนางนับว่าจดั อยู่ในแถวหน้า เชิดหน้าชตู าให้ผเู้ ป็นแมเ่ ช่นนางไมน่ ้อย “สีหน้าของท่านแม่ไม่ค่อยดี ดึกขนาดนี้เหตุใดจึงยงั ไม่ นอน” ฉินห้าวนัง่ ลง ถอดเสื้อกนั ลมออกแล้วเอ่ยถาม ชายารองหลิวข่มความโกรธเอาไว้แล้วกล่าว “เพราะคน แห่งเรอื นหลกั ผนู้ ัน้ กบั เดก็ จากเรอื นลวั่ เหมยนัน่ ก่อเรอ่ื งน่ะสิ” “พวกเขาก่อเรอื่ งอนั ใดอีกแล้ว” ฉินห้าวถาม ชายารองหลิวร้วู ่าวนั นี้ฉิ นห้าวไม่ได้อยู่ท่ีจวน อีกทงั้ ใน จวนต่างปิ ดข่าวเงียบสนิ ท จึงยงั ไม่รู้เร่ืองการทะเลาะกนั หน้า ประตูจวนอิ งชิ นอ๋อง นางเล่าให้ฟังรอบหนึ่ ง โดยเฉพาะ จดุ สาคญั ท่ีฉินเจิงข่บู งั คบั ให้อิงชินอ๋องเขียนกระดาษสญั ญา ฉินห้าวฟังจบแล้วจึงเงียบไป สีหน้าไมน่ ่ามองเลก็ น้อย สี หน้ าของชายารองหลิ วไม่น่ ามองย่ิ งกว่าพลางกล่าว อย่างอึดอดั “ตวั เขาเองไม่ต้องการหลูเสวี่ยอ๋ิงจึงผลกั ไสมาให้ 762

เจ้า เขาร้ดู ีว่าฮ่องเต้กบั ท่านอ๋องแห่งจวนเราต้องไม่ละเลยเรือ่ ง งานแต่งงานของเขา ซา้ ยงั มกั ถามถึงอย่บู อ่ ยๆ แต่บดั นี้กลบั คิด ไม่ถึงว่าจะบงั คบั ให้ท่านอ๋องเขียนกระดาษสญั ญาให้ เขาคิดจะ ทาส่ิงใดกนั แน่” “ในใจของต้องมีคนที่ชอบอยู่แล้วแน่นอน อีกทงั้ ยงั เป็ น คนท่ีฮ่องเต้และท่านพ่อไม่อนุญาตให้แต่งงานด้วย” ฉิ นห้าว ครนุ่ คิดก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “เขาน่ะหรือ” ชายารองหลิวมึนงงแล้วหลุดปากถาม “แม้แต่คุณหนูสายตรงแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายยงั ไม่สนใจ เขาจะชอบใครได้” ฉิ นห้าวหวั เราะเยาะ เขาไม่ได้เหน็ ว่าจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายจะน่าเคารพนบนอบจึงกล่าวเยาะเย้ย “คุณหนูแห่งจวน เสนาบดีฝ่ ายซ้ายไม่ได้เป็ นสตรีท่ีดีที่สุด เขาจะไม่สนใจกไ็ ม่ใช่ เรอื่ งแปลก” ชายารองหลิวมึนงงอีกครงั้ ฉิ นห้าวเก็บสีหน้ าพลางกล่าวอย่างเย็นชา “หาก พิจารณาตามฐานะของตระกลู จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายไม่ได้มี 763

เกียรติสูงศกั ด์ิเท่าจวนเสนาบดีฝ่ ายขวา ไม่ได้มีตาแหน่งสูงเท่า จวนหย่งคงั โหว ไม่ได้มีความซ่ือสตั ยเ์ ท่าจวนผทู้ รงคณุ วฒุ ิแห่ง สานักฮนั่ หลิน ไม่ได้เป็นท่ีโปรดปรานเท่าจวนผตู้ รวจการณ์ราช สานัก และไมไ่ ด้รา่ รวยมีเกียรติเท่าจวนจงหย่งโหว” ชายารองหลิวได้สติแล้วถอนหายใจ “แน่นอนว่าเทียบ กบั จวนอ่ืนๆ ไม่ได้ แต่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกม็ ีตาแหน่งเท่า เทียมกบั จวนอ่ืนๆ เช่นกนั เจา้ แต่งงานกบั หลเู สวี่ยอิ๋งได้กน็ ับว่า ไม่เลว” “ข้าเกือบจะได้แต่งงานกบั คุณหนูแห่งจวนจงหย่งโหว” ฉิ นห้าวกล่าว ชายารองหลิวไม่พอใจในทนั ที “ฐานะของจวนจงหย่ง โหวสงู ส่งและมีรากฐานท่ีมนั่ คง แม้แต่ต้นกาเนิ ดของราชสานัก หนานฉิ นยงั เทียบไม่ได้กบั ตระกลู เซ่ีย แต่คุณหนูแห่งจวนจง หย่งโหวกป็ ่ วยรา้ ยแรง แต่งเข้ามาจะไม่เป็นความโชครา้ ยหรือ? ฐานะของตระกลู ดีแล้วจะมีประโยชน์อะไรในเม่ือแบกรบั ภาระ สิ่งใดไม่ได้ หยิบจบั ส่ิงใดกไ็ ม่ได้ ไหนเลยจะเทียบกบั คณุ หนูแห่ง จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้ นางเก่งทงั้ บแู๊ ละบนุ๋ ” 764

“ท่านแม่ไม่เคยพบคณุ หนูแห่งจวนจงหย่วโหว มีแต่ข่าว ลือแพร่ออกมาว่านางป่ วยและอ่อนแอ ความจริงเป็ นอย่างไรก็ ไม่ทราบ จึงไม่อาจพดู ได้” ฉิ นห้าวมองชายารองหลิวแวบหนึ่ง แล้วค่อยๆ กล่าว ทนั ใดนัน้ ชายารองหลิวกแ็ ปลกใจ “เจ้าจะบอกว่ามีส่ิงใด ปกปิ ดอย่หู รอื ” “มีหรอื ไม่ข้าเองกไ็ มท่ ราบ แต่ถงึ อย่างไรกไ็ มม่ ีร่องรอย” ถึงอย่างไรฉิ นห้าวกถ็ กู อบรมเลี้ยงดขู ้างกายอิงชินอ๋องมาหลาย ปี แน่นอนว่าต้องไม่คล้อยตามผอู้ ่ืน เขาต้องพิจารณาก่อนไม่ว่า เรื่องอะไรกต็ าม “หรือคณุ หนูแห่งจวนจงหย่งโหวจะป่ วยจนไม่ มีใครเคยพบเหน็ เลยสกั คนจริงๆ? แต่นางเกิดมาและเติบโตถึง ขนาดนี้กไ็ ม่เคยได้ยินว่านางมีโรคอะไรร้ายแรงไม่ใช่หรือ วนั เกิดปี นัน้ ของจงหย่งโหว นางเคยออกมาให้พบครงั้ หนึ่ง เวลา นัน้ ลกู กม็ องเหน็ นางจากที่ไกลๆ” “พอเจ้าพดู เช่นนี้กด็ มู ีเหตุผลขึ้นมาบ้าง” ชายารองหลิว พยกั หน้า “น่าเสียดาย ข่าวเร่ืองเขาไรน้ ามถกู ทาลายลงแพร่ขยาย เป็ นวงกว้างในเมืองหลวง ฮ่องเต้จึงเรียกพบขนุ นางเพ่ือหารือ 765

ตาแหน่งของข้ายงั ตา่ เกินไปจึงถกู ขดั ขวางเอาไว้ข้างนอก ด้วย เหตุนี้จึงทาให้ฮองเฮาฉวยโอกาสไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย เรอื่ งแบบนี้มีแต่น้องรองเท่านัน้ ท่ีทาได้” ฉินห้าวกล่าว “เรอ่ื งมาถงึ ขนาดนี้แล้วกอ็ ย่ามวั คิดมากอย่เู ลย วนั นี้เจา้ ไปจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมามิใช่หรือถึงเพ่ิงกลบั มาเอาป่ านนี้ เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ฮูหยินของเขาปฏิบตั ิต่อเจ้าอย่างไรบ้าง” ชายารองหลิวกงั วลเร่อื งนี้เป็นที่สดุ แม้ฉิ นเจิงจะหาเรือ่ งผลกั ไส หลูเสว่ียอ๋ิ งให้กับลูกชายของนาง แต่นางก็พอใจกับเรื่อง แต่งงานครงั้ นี้ หากไม่ใช่เช่นนี้ ในสายตาของหลูเสวี่ยอ๋ิงกเ็ อา แต่มองหาฉิ นเจิง ไม่สนใจลูกชายของนาง เช่นนั้นแล้วจะ ตะกายขึน้ ไปแต่งงานจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้อย่างไร “ปฏิบตั ิต่อข้าดีมาก!” ฉินห้าวตอบ “ดีอย่างไร มีประโยชน์ต่อเส้นทางขุนนางของเจ้า หรอื ไม่” ชายารองหลิวรีบถามต่อ ฉินห้าวพยกั หน้า “เรอื่ งนี้ถกู ตดั สินไว้อย่างเดด็ ขาดแล้ว เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ฮหู ยินเข้าใจดี พวกเราแค่ถกู ผกู เอาไว้บน เส้นด้ายเท่านัน้ ถึงแม้ฮ่องเต้ตงั้ ใจจะเล่ือนตาแหน่งให้ข้า แต่ บดั นี้เร่ืองท่ีฉิ นอวี้ยงั อยู่ในกองทพั ม่อเป่ ยกก็ าลงั รอให้ฝ่ าบาท 766

ทรงตดั สินพระทยั อยู่ อีกทงั้ หิมะยงั ตกหนัก หลายแห่งเกิดดภยั พิบตั ิจากหิมะ ฎีกากองสูงท่วมราวกบั เกลด็ หิมะหนา เกรงว่า ก่อนปี ใหม่กค็ งยงั ไม่ถึงเร่ืองเล่ือนขนั้ ของข้า แต่เสนาบดีฝ่ าย ซ้ายเข้าใจแจ่มแจ้ง หลงั ปี ใหม่แน่ นอนว่าจะถวายฎีกาเรื่อง เล่ือนตาแหน่งให้ข้าก่อน” “ยังเหลืออีกครึ่งเดือนกว่าจะถึงปี ใหม่แต่ก็เร็วอยู่ เช่นกนั ” ชายารองหลิวถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉินห้าวพยกั หน้า สิ่งที่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายปฏิบตั ิต่อฉิ นห้าวทาให้ชายา รองหลิวสบายใจขึน้ ทงั้ ยงั เอ่ยถาม “แล้วหลเู สวี่ยอ๋ิงล่ะ” “ไมย่ อมออกมาพบหน้า!” ฉินห้าวกล่าวอย่างเยน็ ชา “นางเตรียมตวั เป็ นสตรีท่ีกาลงั จะแต่งงาน ไม่สมควร ออกมาพบเจา้ กถ็ กู ต้องแล้ว” ชายารองหลิวกล่าว “นางไม่อยากแต่งงานกบั ข้า!” ฉินห้าวหวั เราะเสียงเยน็ “ถึงนางจะไม่ยอมรบั เร่ืองนี้แต่กไ็ ม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! มนั ไม่ได้ขึน้ อย่กู บั นาง” ชายารองหลิวมองฉิ นห้าวก่อนจะกล่าว 767

คลายกงั วล “เจ้าอย่ากงั วลไปเลย ผ้หู ญิงกเ็ ป็ นเช่นนี้ล่ะ ไม่ได้ เป็นเรื่องใหญ่อะไร รอจนกว่านางจะแต่งเข้ามาในตระกลู ไม่ว่า บา้ นฝ่ ายหญิงจะมีเกียรติเพียงใด แต่เม่ือแต่งเข้ามาในบา้ นฝ่ าย ชายกต็ ้องยึดถือสามีเป็นผนื ฟ้า ถึงเวลานัน้ ไม่ว่าเจ้าจะพดู อะไร นางกต็ ้องฟังเจ้า” ฉิ นห้าวไม่ได้สนใจแล้วลุกขึ้นยืน “ท่านแม่รีบพกั ผ่อน เถอะ ข้าจะกลบั แล้ว” ชายารองหลิ วมองท้องฟ้ าแล้วพบว่าเลยเที่ยงคืนมาแล้ว นางไม่อยากให้เขากลบั ไปท่ีเรือนของตวั เองและอยากให้เขา พกั อยู่ในห้องข้างๆ นาง แต่นึกขึ้นได้ว่าแม้แต่เขาจะเรียกนาง ว่าแม่ยงั ต้องเรียกเป็ นการส่วนตวั เม่ืออยู่ต่อหน้าผ้อู ่ืนกต็ ้อง เรียกนางว่าชายารอง พระชายาหรือเสดจ็ แม่ ดึกดื่นแล้วยงั อยู่ ที่น่ี แม้จะเป็ นแม่ลูกกัน แต่ก็ไม่เหมาะสม หากแพร่งพราย ออกมาจะไม่เป็ นการดีต่อเส้นทางขนุ นางของเขา ด้วยเหตุนี้จึง ได้แต่กาชบั ให้เขาเดินระวงั ๆ ฉิ นห้าวออกมาจากเรือนตะวนั ตกแล้วกลบั ไปท่ีเรือน ของตวั เอง เม่ือเดินออกมาเขากห็ นั กลบั ไปมองแวบหน่ึง เหน็ ชายารองหลิวพิงประตูยืนส่งพลนั สายตาของเขากอ็ บอ่นุ ขึน้ มา เม่ือก่อนเขาเอาแต่คิดว่าเหตุใดจึงไม่มีวาสนาได้เกิดมาในท้อง 768

ของพระชายาบ้าง บดั นี้เขาไม่ได้คิดเช่นนัน้ อีกแล้ว แม้ไม่มี วาสนาแล้วยังต้องกลวั ส่ิงใดอีก ในเม่ือเขาก็ได้ในสิ่งท่ีเขา ต้องการทุกอย่างเช่นกนั 769

50-4 ปกปิ ด เซ่ียฟางหวากาลงั หลบั ลึก จู่ๆ กม็ ีเสียงการเคลื่อนไหว ข้างนอกหน้าต่างดงั ขึน้ ดวงตาที่กาลงั ปิ ดพลนั ลืมตาขึน้ ในทนั ที “คณุ ชาย!” เงาดายืนอย่นู อกหน้าต่างพลางส่งเสียงเรียก เบาๆ ฉินเจิงส่งเสียง ‘อืม’ ตอบรบั เลก็ น้อยจากในห้อง เซี่ยฟางหวามองไปยงั ห้องข้างในแวบหน่ึง ที่แท้ฉินเจิงก็ ต่ืนตวั อยู่เสมอเหมือนกบั นาง กลางดึกเช่นนี้ คนข้างนอกเข้า มาอย่างเงียบเชียบ เหน็ ได้ชดั ว่าวิชากลนั้ ลมหายใจไม่ได้ด้อย ไปกว่าเหยียนเฉิน ดเู หมอื นว่าเขามีเรอื่ งต้องรายงาน “คณุ ชายใหญ่ไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายยามอู่ เสนาบดี ฝ่ ายซ้ายกบั ฮหู ยินเชื้อเชิญให้ทานอาหารเที่ยงและเยน็ ด้วยกนั หลงั อาหารเยน็ เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกพ็ ดู คยุ กบั คณุ ชายใหญ่ท่ีห้อง หนังสือ ก่อนหน้านี้คร่ึงชวั่ ยามคุณชายใหญ่เพิ่งจะกลบั ถึงจวน เขาไปพบท่านอ๋องที่ห้องหนังสือก่อนแต่ท่านอ๋องไม่ให้เข้าพบ เขาจึงไปยงั เรือนตะวนั ตกเพื่อพูดคุยกบั ชายารองหลิวอีกคร่ึง 770

ชวั่ ยาม บดั นี้กลบั ไปยงั เรือนของตวั เองแล้วขอรบั ” คนข้างนอก กล่าวรายงานด้วยเสียงที่เบามาก ฉินเจิงส่งเสียง ‘อืม’ ในลาคออีกครงั้ “วันนี้ หลังจากพระชายากลับไปก็สัง่ ให้สายลับถอน กาลงั ออกจากตลาดมืด ในเวลาเดียวกนั กส็ ่งคนไปส่งข่าวให้กบั ฝัง่ ของตระกลู ชยุ แห่งชิงเหอด้วย มีคาสงั่ ว่าไม่จาเป็นต้องสืบหา แล้วขอรบั ” คนข้างนอกกล่าวอีก ฉินเจิงส่งเสียง ‘อืม’ ในลาคออีกครงั้ “นอกจากพระชายาแล้ว ยงั มีอีกหลายกลุ่มท่ีอยู่ท่ีตลาด มืด ข้าน้อยพบว่าในนัน้ มีสองกลุ่มที่มาจากวงั หลวง” คนข้าง นอกกล่าวถึงตรงนี้กห็ นั มามองทางห้องของเซี่ยฟางหวาราวกบั ลงั เลท่ีจะกล่าว “ไม่เป็ นไร พูดต่อ!” น้าเสียงของฉิ นเจิงเยน็ ชา เพราะ เพ่ิงตื่นจึงมีเสียงตา่ เลก็ น้อย “ข้าน้อยร้สู ึกว่าน่าจะมาจากฮ่องเต้และฮองเฮาขอรบั ” คนข้างนอกกล่าว “แต่คล้ายกบั จะไม่เจอเบาะแสใดเหมือนกบั พระชายาและพวกเรา ฮ่องเต้กลวั ว่าในใจของแม่นางทิงอิน 771

อาจจะมีความคิดแอบแฝงบางอย่าง ฮองเฮาเองก็ทรงก็คิด เช่นนัน้ ” เซ่ียฟางหวากะพริบตา นางคิดไม่ถงึ ว่าแม้แต่ฮ่องเต้และ ฮองเฮากส็ ืบหาประวตั ินางที่เป็ นเพียงหญิงรบั ใช้ข้างกายของ ฉิ นเจิง ฉิ นเจิงเงียบไปสกั พกั จากนัน้ กอ็ อกคาสงั่ “เจ้าคิดหาวิธี ให้มีข่าวรวั่ ไหลออกไปถึงหูของฝัง่ วงั หลวงว่านางเป็ นคนของ ค่ายองครักษ์ของข้าท่ีถูกฝึ กฝนมาตัง้ แต่เด็ก แต่ที่ข้าฉวย โอกาสมอบตาแหน่งไว้ข้างกายให้กเ็ พราะเพื่อขดั ขวางที่ผ้อู ่ืน มกั ส่งสตรีมาให้ข้าไม่หยดุ หย่อน” “คณุ ชาย?” คนข้างนอกตกใจ เซี่ยฟางหวาเองก็ตกใจเช่นกนั ฉิ นเจิงกาลงั ช่วยนาง ปิ ดบงั ตวั ตนโดยการจดั ฐานะของนางให้อยู่ในค่ายของตวั เอง? ไม่ให้ฮ่องเต้สนใจนางอีก? หากกล่าวว่านางเป็ นคนของค่าย องครกั ษ์ของฉิ นเจิงกส็ ามารถอธิบายถึงความว่างเปล่าท่ีผ่าน มาของนางได้ 772

ส่วนเร่ืองการกาจดั ฐานะของนางท่ีตลาดมืดออกไป น่าจะเป็นเหยียนเฉินท่ีเป็นผจู้ ดั การให้หลงั จากนางถกู ฉินเจิงชิง ตวั ไปท่ีจวนอิงชินอ๋อง เพราะนางต้องอยู่ข้างกายของฉิ นเจิง สายตาโดยรอบกม็ ารวมอยู่ท่ีนางในพริบตา ฐานะหญิงใบ้ของ นางไม่ใช่แค่ดึงดดู ความสนใจของผ้คู นเท่านัน้ เบอื้ งหลงั ความ เป็นมาของนางกถ็ กู คนสืบหาเช่นกนั หากไม่อยากให้ถกู คนพบ รอ่ งรอยเข้า กไ็ ด้แต่กาจดั มนั ออกไปให้หมด ถงึ แม้จะทาให้ผคู้ น สงสยั แต่ก็เป็ นวิธีท่ีได้ผลมากที่สุด เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่า แม้แต่ฮ่องเต้และฮองเฮากส็ ่งคนมาสืบหาประวตั ิของนาง ถึงอย่างไรฐานะของฉินเจิงกส็ าคญั เกินไป ยงั มีเรอ่ื งของ หลูเสว่ียอ๋ิงที่ถูกฉิ นเจิงผลกั ไสให้แต่งงานกับฉิ นห้าวเพราะ ความโกรธจึงทาให้ฮ่องเต้นึกสงสยั ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด แต่ การได้รบั ความสนใจจากฮ่องเต้นัน้ ไมใ่ ช่เรอื่ งดี “ฮ่องเต้จะเชื่อหรอื ขอรบั ” คนข้างนอกถามอีก “จวนอิ งชิ นอ๋องมีองครักษ์ ลูกชายสายตรงมีค่าย องครกั ษ์และสามารถควบคมุ ดแู ลเป็ นการส่วนตวั ได้ ทิงอินแค่ กีดขวางข้า ไม่ได้ขดั ขวางอานาจฮ่องเต้ เหตุใดเสดจ็ อาถึงต้อง ไม่เช่ือด้วย” น้าเสียงของฉิ นเจิงราบเรียบ “ถึงแม้เขาจะไม่เชื่อ วนั ข้างหน้าเขากไ็ ม่มีเวลาจะไปสืบหาความจริงที่ลึกกว่านี้ได้ 773

เขายงั มีเรอื่ งสาคญั กว่าต้องทา เช่นเร่อื งของฉินอวี้หรือภยั พิบตั ิ จากหิมะ” คนข้างนอกพยกั หน้า “ประเด๋ียวข้าน้อยจะปล่อยข่าว ออกไปขอรบั ” ฉินเจิงตอบรบั ในลาคอ คนข้างนอกไม่มีเรื่องอ่ืนให้รายงานอีก เม่ือเห็นว่าฉิ น เจิงไม่ได้ออกคาสงั่ เพ่ิม เขาจึงถอยออกไป ฉิ นเจิงลุกขึ้นนัง่ แล้วรินน้าให้ตนเอง หลงั ดื่มเสรจ็ แล้วก็ เอนตวั ลงนอนบนเตียงอีกครงั้ เซี่ยฟางหวาลืมตาจ้องมองหลงั คา ฉิ นเจิงน่าจะเดาออก ว่านางต่ืนขึน้ มาแล้ว แมท้ งั้ สองจะพดู คยุ ด้วยเสียงท่ีเบามาก แต่ กท็ าให้นางท่ีมีวรยุทธ์ได้ยินอยู่ดี แต่เขากไ็ ม่ได้หลีกเลี่ยงนาง ชวั่ เวลาหน่ึงกม็ ีความรสู้ ึกแปลกบางอย่างอดั อนั้ อย่ใู นใจ ไม่นานฉินเจิงกห็ ลบั ไปอีกครงั้ เสียงลมหายใจสมา่ เสมอ ดงั ลอดออกมา 774

เซ่ียฟางหวานอนไม่หลบั จนกระทงั่ ฟ้าใกล้สว่าง นางจึง ค่อยหลบั ไป ตอนท่ีเซี่ยฟางหวาตื่นขึ้นมาอีกครงั้ ฟ้ากส็ ว่างแล้ว ลม หนาวท่ีพดั อย่างรนุ แรงเม่ือคืนกส็ งบลงแล้ว ภายในห้องจดุ เตา ผิงเอาไว้จนเกิดความอบอุ่นไปทวั่ นางลุกขึ้นนัง่ แล้วเลิกม่าน ออกไปมองแวบหน่ึง เวลานี้กลวั ว่าแม้แต่เวลาอาหารเช้ากค็ ง ผา่ นไปเสียแล้ว นางแต่งตวั ให้เรียบร้อยก่อนจะลงจากเตียง หวีผมเสรจ็ แล้วถึงเดินออกมาจากห้อง ประจวบเหมาะกบั ท่ีฉิ นเจิงและทิง เหยียนถือกระบี่เข้ามาพอดี ฉิ นเจิงยงั คงเปล่งประกาย หาก แต่ทิงเหยียนนัน้ มีเหง่ือเกาะเต็มหน้าผาก นางเลิกคิ้วมองทงั้ สองคน “ต่ืนแล้วหรอื ” ฉินเจิงเอ่ยถาม เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า ไม่รู้ว่าเขาออกมาจากห้องได้ อย่างไรถงึ ไมไ่ ด้เกิดเสียงรบกวนนางแมแ้ ต่น้อย “ทิงอิน เจ้าตื่นก็ดีแล้ว คุณชายบอกข้าว่าเมื่อวานเจ้า ช่วยข้าต้มยาจนดึกด่ืน วนั นี้จึงหลบั ลึก เขาไม่อยากรบกวนการ 775

นอนของเจ้าจึงออกมาจากทางหน้าต่างแล้วลากข้าออกไปฝึ ก กระบี่ ข้าไม่ได้ฝึ กกระบ่ีเป็ นเพื่อนคุณชายตัง้ หลายวนั บดั นี้ แม้แต่แขนเหน็ ทีจะยกไม่ไหวแล้ว” ทิงเหยียนกอดกระบี่เอาไว้ พลางระบายความทุกขใ์ จกบั เซ่ียฟางหวา เซ่ียฟางหวามองทิงเหยียนที่คล้ายกบั ไปวิ่งวุ่นบนถนน แล้วเพิ่งกลับมาก็นึ กสงสารเล็กน้ อย นางอดไม่ได้ท่ีจะยิ้ม ออกมา “คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะยิ้มออกมา?” ทิงเหยียนกล่าวด้วย ความไมพ่ อใจ “วรยทุ ธเ์ จา้ รา่ เรียนมาจากที่ใด ข้าล่ะสงสยั จริงๆ ข้าโตมาพรอ้ มกบั คณุ ชายตงั้ แต่เดก็ ทงั้ ยงั ฝึ กซ้อมเป็นเพือ่ นเขา ทุกวนั แต่ฝี มือข้ากย็ งั ด้อยกว่าคณุ ชายมากนัก ทุกครงั้ ท่ีได้ประ มือกบั เขา เพียงไม่กี่กระบวนท่ากแ็ พ้แล้ว แต่เจ้านัน้ ต่างออกไป คิดไม่ถึงว่าจะสามารถต่อส้กู บั คณุ ชายได้ แถมยงั สามารถเก่ียว หยกห้อยของคณุ ชายจนตกลงมา…” “ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเจ้าเป็ นใบ้!” ฉิ นเจิงสะบดั มือ ใส่ทิงเหยียน ทิงเหยียนรีบหดคอหนี จากนัน้ กล็ ากขาอนั เหนื่อยล้า กลบั ไปยงั ห้องของตวั เองอย่างรวดเรว็ 776

“ในเมื่อเจ้าตื่นแล้วก็ไปทาอาหารเถอะ หลงั เลิกเรียน ตอนเช้าพวกเยี่ยนถิงจะมาท่ีน่ี วนั นี้จาเป็ นต้องให้พวกเขาอยู่ กินข้าวท่ีน่ีด้วย” ฉิ นเจิงเข้าไปในห้อง วางกระบ่ีลงแล้วหนั มา สงั่ เซี่ยฟางหวา เซี่ยฟางหวามองเขา พวกเย่ียนถิงมาอีกแล้ว? มาทา อะไร? “แม่ข้าส่งคนไปลาเรียนให้ข้าที่ห้องหนังสือ พวกเขาต้อง อยากมาเยี่ยมข้าแน่นอน” ฉินเจิงกล่าว เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า จากนัน้ กไ็ ปล้างหน้าล้างตาแล้ว ออกไปยงั ห้องครวั ฉิ นเจิงล้างหน้าล้างตาโดยไม่บอกกล่าว เสรจ็ แล้วกห็ วี ผมด้วยตวั เอง หลงั จากนัน้ กม็ าช่วยนางก่อไฟที่ห้องครวั เช่นกนั ไม่ผิดไปจากท่ีฉิ นเจิงคาดเดาเอาไว้ ครึ่งชวั่ ยามต่อมา เยี่ยนถิง หลี่มู่ชิง เซี่ยม่อหาน เฉิ งหมิง ซ่งฟาง และเดก็ หนุ่มอีก สามคนที่เซ่ียฟางหวาไม่เคยพบมาก่อนกม็ าถึงเรอื นลวั่ เหมย ทิงเหยียนได้ยินเสียงจงึ รีบออกไปต้อนรบั ทุกท่าน 777

“พี่ฉิ นเจิงศีรษะกระแทกจนลุกออกจากเตียงไม่ได้จริง หรือ” เย่ียนถิงไม่เช่ือว่าฉินเจิงจะหกล้มจนบาดเจบ็ ได้ “ไม่ใช่ขอรบั คุณชายอยู่ที่ห้องครวั เลก็ ” ทิงเหยียนรีบ ตอบ “หืม?” เย่ียนถิงเกิดความสนใจพลางกวาดตามองไปยงั ห้องครวั เลก็ ท่ีมีควนั ลอยออกมา ทงั้ ยงั มีกลิ่นหอมของอาหาร โชยมาเลก็ น้อยจึงรีบเปลี่ยนทิศทางการเดิน “คุณชายเลก็ เยี่ยน พวกท่านเข้าไปรอคุณชายในห้อง ดีกว่าขอรบั ! อีกประเดี๋ยวคุณชายกก็ ลบั มาแล้ว” ทิงเหยียนไม่ อยากให้พวกเขาเห็นสภาพของคุณชายกาลงั ก่อไฟเพราะจะ เป็นการทาลายภาพลกั ษณ์จึงรีบเอ่ยห้าม “ข้าจะไปดวู ่าเขาทาอะไรอยู่ในห้องครวั เจ้ามีอะไรกไ็ ป ทาเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกเรา” เย่ียนถิงไล่เขา ทิงเหยียนยบั ยงั้ ไว้ไม่ได้จงึ ได้แต่ยอมให้พวกเขาไป หลี่มู่ชิงกบั เซ่ียม่อหานมองหน้ากนั แวบหน่ึงแล้วตาม เย่ียนถิงไปยงั ห้องครวั เลก็ 778

เซ่ียฟางหวาได้ยินเสียงเอะอะดงั มาจากข้างนอกจึงร้วู ่า เย่ียนถิงและคนอ่ืนๆ มาถึงแล้วแต่นางกาลงั ทาอาหารอยู่ นาง เหลือบมองฉิ นเจิงแวบหนึ่งแต่เขากลบั ทาเป็นไม่ได้ยินเสียงนัน้ ทงั้ ยงั คงคกุ เข่าลงข้างเตาและก่อไฟอย่างตงั้ ใจ ในเม่ือเขาไม่ได้ สนใจว่าคนอื่นจะเข้ามา นางกไ็ ม่จาเป็นต้องถือสาจงึ ไม่ได้สนใจ อีก “เอ๋? พี่ฉินเจิง เป็นไปไม่ได้น่า? ท่าน…ท่านน่ะหรอื กาลงั ก่อไฟ?” เย่ียนถิงมาถึงหน้าประตูแล้วมองเข้าไป จากนั้นก็ ตะโกนเสียงดงั พลางมองฉินเจิงอย่างไม่เช่ือสายตา หล่ีมู่ชิ ง เซ่ียม่อหานและคนอ่ืนๆ มาถึง เม่ือเห็น สถานการณ์ภายในห้องครวั ต่างตกตะลึงไปตามๆ กนั ฉิ นเจิงเงยหน้ ามองพวกเขาแวบหนึ่ งแล้วโบกมือไล่ อย่างทุกครงั้ “หากพวกเจ้ายงั อยากอย่กู ินข้าวที่น่ีกเ็ ข้าไปรอใน ห้อง ถา้ หากไมอ่ ยากรอกเ็ ข้ามาช่วยข้าก่อไฟได้” เยี่ยนถิงโบกมือปัดในทนั ที “ข้าก่อไฟไม่เป็ น!” พดู จบก็ หนั ไปเอ่ยถามคนอ่ืนๆ “พวกเจ้าก่อเป็นหรอื ไม่” “ไม่เป็น!” ทกุ คนส่ายหน้าอย่างพรอ้ มเพียง 779

“สมกับเป็ นพี่ฉิ นเจิง มีคาพูดกล่าวว่าคุณชายไม่ยุ่ง เกี่ยวกบั ห้องครวั แท้จริงแล้วท่านอาจจะไม่ใช่คุณชาย!” เย่ีย นถิงกล่าว ฉิ นเจิงแค่นเสียงในลาคอ เหยียดหยามคาพดู ท่ีกล่าวถึง คณุ ชายอย่างเหน็ ได้ชดั “กลิ่นหอมดีมาก ไม่ร้วู ่ารสชาติจะเป็นอย่างไร” เย่ียนถิง สดู หายใจดมกลิ่นหอมพลางมองเซี่ยฟางหวาแล้วกล่าว ฉิ นเจิงเหลือบตามองเขาแวบเงียบๆ “ลาภปากพวกเจ้าสามคนแล้ว เมื่อหลายวนั ก่อนเหน็ ว่า พวกเจ้าไม่ว่างจึงให้ตามพวกเรามาในวนั นี้ คิดไม่ถึงว่าจะได้กิน อาหารฝี มือของแม่นางทิงอินด้วย” เยี่ยนถิงหนั ไปกล่าวกบั เดก็ หนุ่มสามคนที่เซ่ียฟางหวาไมเ่ คยพบมาก่อน “นางคือแม่นางทิงอินผ้นู ัน้ หรือ” เดก็ หนุ่มไม่คุ้นหน้าผู้ หนึ่งมองเซ่ียฟางหวาอย่างอยากรอู้ ยากเหน็ “ใช่แล้ว! นางคือแม่นางทิงอิน วนั นี้พวกเขาไม่ได้มาแค่ เพื่อเยี่ยมพ่ีฉินเจิงเท่านัน้ แต่มาเพราะอยากเหน็ เจ้าด้วย เจ้าหนั หน้ามาให้พวกเขาดสู กั หน่อยเถอะ ข้าบอกว่าเจ้ากห็ น้าตางนั้ ๆ 780

แต่พวกเขาทงั้ สามไม่เชื่อแล้วบอกว่า ในเม่ือหน้าตาธรรมดา เหตุใดคนภายนอกจึงบอกว่าเจ้าเหมือนกบั เทพธิดาได้ ทงั้ ยงั บอกว่าเป็ นหากหญิงรบั ใช้ท่ีพ่ีฉิ นเจิงสนใจจะมีหน้าตาธรรมดา ได้อย่างไร? ต้องงดงามมากแน่นอน” เย่ียนถิงกล่าวกบั เซี่ยฟาง หวา เซี่ยฟางหวาแสร้งทาเป็ นไม่ได้ยิน ทงั้ ยงั ไม่แม้แต่จะหนั ไปมอง ทงั้ สามรอให้นางหนั กลบั มาอยู่นาน แต่นางกไ็ ม่หนั มา จึงเหน็ เพียงแผ่นหลงั เท่านัน้ แต่กส็ มั ผสั ได้ว่าร่างกายบอบบาง เป็นอย่างยิ่ง แม้จะสวมชุดผา้ แพรต่วนทาอาหาร แต่กไ็ ม่รสู้ ึกว่า กาลงั คลกุ ฝ่ นุ ควนั จงึ อดไมไ่ ด้ท่ีอยากรมู้ ากขึน้ ไปอีก “นี่ แม่นางทิงอิน เจ้าไว้หน้าข้าหน่อยเถอะ!” เย่ียนถิง กล่าวอย่างไมพ่ อใจ “อยากมีหน้ามีตาก็กลบั ไปท่ีบ้านเจ้า!” ฉิ นเจิงถลึงตา มอง ทนั ใดนัน้ เยี่ยนถิงกย็ ิ้มแห้งๆ แล้วหนั ไปกล่าวกบั ทงั้ สาม “เหน็ หรือยงั ! ข้าพูดไว้มิผิด เจ้านายเป็ นแบบใดกย็ ่อมหาหญิง 781

รบั ใช้แบบนัน้ มา แม่นางทิงอินผ้นู ี้อารมณ์ร้ายเหมือนกบั พ่ีฉิ น เจิงมิผิด ดวงตามองเหนือกว่าเสมอ อยากสนใจผ้ใู ดกม็ อง ไม่ อยากสนใจผใู้ ดกไ็ ม่เหลียวแล” ทงั้ สามไม่ตอบ แต่ในใจกร็ สู้ ึกเหน็ ด้วยกบั เย่ียนถิง “ไปเถอะ! พวกเจ้าไม่เหน็ หรือว่าแม่นางทิงอินกบั น้อง ฉิ นเจิงกาลงั ยุ่งอยู่กบั การทาอาหาร? อย่าวุ่นวายอยู่เลย พวก เราเข้าไปรอในห้องดีกว่า!” เซ่ียม่อหานกล่าว เขาไม่อยากให้ น้องสาวถกู คนอื่นเชยชม แต่เพราะฐานะของนางในตอนนี้จึง ทาอะไรไมไ่ ด้ “ใช่ พวกเราก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เข้าห้องเถอะ!” หลี่ม่ชู ิงกล่าว ทงั้ หมดต่างพยกั หน้าแล้วพากนั เดินออกไป 782

50-5 ปกปิ ด เย่ียนถิงกลบั ยืนนิ่ งตรงหน้าประตูพลางมองมา แล้ว กล่าวกบั ฉิ นเจิง “เม่ือเช้าราชสานักตดั สินเรื่องของฉิ นอวี้แล้ว ฮ่องเต้กล่าวถึงความเดิมว่าได้เนรเทศฉิ นอวี้ออกไปจากเมือง เพ่ือให้เขาไปเผชิญหน้ากบั คกุ จิ่วถงั แห่งเขาไร้นามก่อนจึงค่อย กลบั มาฟื้ นคืนฐานะของตนเอง แต่บดั นี้เขาไรน้ ามถกู ทาลายลง ไปแล้ว เขากไ็ ม่มีคกุ ใดให้ไปเผชิญอีก นับว่าต้องรบั ชะตากรรม จากเขาไรน้ ามไว้คร่ึงหน่ึง และต้องรบั โทษจากความผิดท่ีก่ออีก ครึ่งหนึ่ง จึงจะฟื้ นคืนฐานะองค์ชายสี่กลบั มาได้ แต่บดั นี้ต้อง เกณฑท์ หารอย่ใู นกองทพั ม่อเป่ ยแทน” ฉิ นเจิงพยักหน้ า เขาคาดการณ์ไว้ก่อนแล้วจึงไม่ได้ แปลกใจ “เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ขนุ นางกลุ่มหนึ่งต่างเหน็ ด้วยกบั การตดั สินใจของฮ่องเต้ พระราชโองการกอ็ อกมาแล้ว ฮ่องเต้ ส่งคนสนิ ทข้างกายให้นาพระราชโองการไปยงั ม่อเป่ ยโดยการขี่ มา้ เรว็ เดินทางทงั้ วนั ทงั้ คืน ปี ใหม่คงถงึ กองทพั ป้องกนั พรมแดน ม่อเป่ ยพอดี” เย่ียนถิงกล่าวอีก “ครงั้ นี้ไม่ร้วู ่าเขาจะได้กลบั มา เมืองหลวงอีกเมื่อใด ฮ่องเต้ไม่ได้กาหนดวนั เอาไว้ อาจจะหนึ่ง ปี สองปี หรอื สาม ห้า เจด็ แปดปี กเ็ ป็นได้” 783

“ทางท่ีดีกไ็ ม่ต้องกลบั มาเลยตลอดชีวิต!” ฉิ นเจิงแค่น เสียงในลาคอ “ไม่ใช่ว่าท่านยงั จาเรื่องที่เจ้าอาวาสวดั ฝ่ าฝอซ่ือทานาย ดวงชะตาให้พวกท่านได้นะ?” เยี่ยนถิงมองกลางถามอย่าง ประหลาดใจ “จาได้!” ฉินเจิงมองเขา “ครงั้ นี้ฉิ นอวี้โชคร้ายจริงๆ ยงั มีท่านคอยภาวนาให้เขา ตายอีก ไม่ร้วู ่าอีกก่ีปี ก่ีเดือนเขาจึงจะได้กลบั มา!” เยี่ยนถิงตบ หน้าผากอย่างเวทนา ฉินเจิงโยนฟื นแห้งลงไปในเตาไฟเงียบๆ “นี่ แม่นางทิ งอิ น เจ้ารู้จักทัง้ สามคนท่ีเพ่ิ งมาวันนี้ หรือไม่” เยี่ยนถิงไม่คยุ กบั ฉิ นเจิง กลบั คุยกบั เซี่ยฟางหวาแทน “ฐานะของพวกเขาสามคนกไ็ ม่ได้ตา่ ต้อยเลย ดสู ิ ชื่อเสียงของ เจ้าโด่งดงั ไปทวั่ แล้ว พวกเขาทงั้ สามยงั อดไม่ได้ท่ีจะมาดเู จ้าให้ เหน็ กบั ตา” เซี่ยฟางหวาไมส่ นใจเย่ียนถิง 784

เยี่ยนถิงค้นุ ชินกบั ท่าทางของนางแล้วจึงไม่ได้ถือสาแล้ว กล่าวต่อ “ถึงอย่างไรเจ้ากพ็ ดู ไม่ได้ จึงพดู ว่าอยากร้ตู ่อข้าไม่ได้ แต่ในใจต้องอยากร้แู น่นอนใช่หรือไม่ ข้าใจดีจึงจะบอกเจ้าให้! พวกเขาสามคนคือหวางอู๋ ลูกชายคนท่ีสองของผ้ทู รงคุณวุฒิ แห่งสานักฮนั่ หลิน เจิ้งอี้ ลูกชายคนโตของผ้ตู รวจการณ์ราช สานักเจิ้ง และองคช์ ายแปดฉินชิงท่ีไท่เฟยรบั ไปเลีย้ งด”ู เซี่ยฟางหวาชะงกั มือที่กาลงั ทาอาหาร คิดไม่ถึงว่าภมู ิ หลงั ของทงั้ สามจะยิ่งใหญ่ไม่แพก้ นั ในราชสานักมีการแบง่ พรรคแบง่ ฝ่ ายมาตงั้ แต่สมยั ก่อน มากมาย มีกลุ่มเสนาบดีฝ่ ายซ้ ายที่ ยังไม่มัน่ คงแต่ ก็แสดง ความสามารถออกมาจนหมดเปลือก กลุ่มเสนาบดีฝ่ ายขวาที่ เป็นกลางไม่ฝักฝ่ ายใด ยงั มีกล่มุ จวนจงหย่งโหวและจวนหย่งคงั โหวท่ีมีตาแหน่ งสูงศักด์ิในตระกูลทัง้ ยังมีความระมดั ระวงั รอบคอบ ยงั มีกลุ่มของอิงชินอ๋องที่จงรกั ภกั ดีจนได้รบั ความ ไว้วางใจจากราชสานัก และยงั มีกลุ่มของสานักตรวจสอบ ผ้ตู รวจการณ์ราชสานัก สานักฮนั่ หลิน ศาลต้าหลี่ท่ีมีทงั้ อานาจ และความซื่อสตั ย์ 785

ยิ่งมีกลุ่มมาก ฮ่องเต้กย็ ่ิงมีความสุข ฮ่องเต้ไม่อยากให้ ขนุ นางของเขาเป็นเสียงเสียงหนึ่งหรอื เพียงท่วงทานอง ดงั นัน้ เมื่อองคห์ ญิงและองคช์ ายบรรลุนิ ติภาวะ ฮ่องเต้ นับวนั ย่ิงชราลง ขุนนางจากจวนต่างๆ กบั ขุนนางทงั้ หมดใน ราชสานักกเ็ พ่ิงรสู้ ึกตวั โดยเฉพาะท่ีองค์ชายส่ีฉิ นอวี้ถกู เนรเทศออกจากเมือง หลวง ทาให้แม่น้าในเมอื งข่นุ ขึน้ ตาแหน่งของบรรดาขุนนางกต็ ดั สินจากการไปมาหาสู่ ของบรรดาลูกหลานในจวน แต่ตงั้ แต่ก่อตงั้ เมืองหลวงหนานฉิ นมา มีเพียงตระกลู เดียวเท่านัน้ กไ็ ม่กลวั การไปมาหาสู่กบั จวนขนุ นางอ่ืนๆ นัน่ คือ จวนอิงชินออ๋ ง แม้จะเป็นฮ่องเต้ หรือท่านอ๋อง จวิ้นจ่แู ละตาแหน่งอ่ืนๆ ในราชสานัก แมก้ ระทงั่ ลูกหลานขนุ นางคนอื่นๆ ในราชสานักก็ เช่นกนั อิ งชิ นอ๋องได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ จึงไม่ จาเป็ นต้องคอยพะวงเรื่องการไปมาหาสู่กบั ผ้อู ื่น แม้ฮองเฮาจะ 786

อยากคบด้วยกย็ งั ไม่สามารถ รวมไปถึงสนมคนอ่ืนแห่งวงั หลงั ด้วย ผใู้ ห้กาเนิดองคช์ ายสามคือหล่ิวเฟยแห่งตาหนักอี่ช่ยุ ส่วน ผใู้ ห้กาเนิดองคช์ ายห้าคือเฉิ นเฟยแห่งตาหนักอวี้ฝู ทงั้ สองท่าน นี้คือสนมท่ีฮ่องเต้ปันความรกั จากฮองเฮามาให้พวกนาง อีกทงั้ ลูกชายของทัง้ สองก็เติ บโตมาข้างกายของฮ่องเต้ ดังนั้น หลงั จากองคช์ ายส่ีออกไปจากเมือง กน็ ับว่าพวกนางชนะแล้ว แต่เวลานี้กลบั ไม่ได้ยินข่าวคราวจากทงั้ สองตาหนักและองค์ ชายทงั้ สอง คงจะหาจงั หวะรอจดั การอย่างเงียบๆ นอกจากองค์ชายสามกบั องค์ชายห้า ฮ่องเต้ยงั มีองค์ ชายน้อยอีกสามท่าน คือ องค์ชายแปด องค์ชายสิบเอ็ด และ องคช์ ายสิบสาม องคช์ ายแปดเพิ่งจะอายุสิบสี่ ส่วนองคช์ ายสิบ เอด็ กบั องคช์ ายสิบสามอายแุ ปดและเจด็ ขวบตามลาดบั ฐานะของมารดาองคช์ ายแปดนัน้ แม้จะเป็ นก้ยุ เฟย แต่ ตระกลู ฝ่ ายแมน่ ัน้ ไม่มีภมู ิหลงั ย่ิงใหญ่ เพียงแค่เลือกมาจากสตรี สามญั ชนทวั่ ไปเท่านัน้ บางทีอาจเป็ นเพราะใบหน้างดงามจึง ได้รบั ความเอน็ ดูเป็ นพิเศษ จึงสามารถไต่ขึ้นมาเป็ นก้ยุ เฟยได้ แม้จะเป็ นเพียงสตรีสามญั ชน ด้วยเหตุนี้ทาให้บรรดาสนมคน อื่นอิจฉา ดงั นัน้ หลงั ให้กาเนิ ดองค์ชายแปดจึงถกู คนลอบทา ร้ายจนตาย หลินไท่เฟยสงสารองค์ชายแปดเลยรบั มาเลี้ยงดู ข้างกายจงึ จะสามารถเติบโตมาได้อย่างปลอดภยั 787

องค์ชายสิบเอ็ดกบั องค์ชายสิบสามล้วนเกิดจากสนม ทัง้ หมด บดั นี้ มารดายังคงมีชีวิตอยู่ แต่มีฐานะต่าต้อยกว่า เลก็ น้อยและไม่มีใครคอยให้การสนับสนุน บดั นี้ภายในวงั ยงั ไม่มีไทเฮา หลินไท่เฟยอาวโุ สท่ีสุด แม้ จะเลี้ยงดอู งคช์ ายแปดมาแต่กม็ ีเกียรติสูงศกั ด์ิ แต่เพราะเขาไม่ มีภมู ิหลงั ฝ่ ายแม่ ทงั้ หลินไท่เฟยเองกไ็ ม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวระหว่าง ศึกแย่งชิงของสนมวงั หลงั กบั เรื่องราวของราชสานัก เขาจึงไม่ ถกู สายตาของฮองเฮา หล่ิวเฟย และเฉินเฟยจบั จ้อง ดงั นัน้ เขาสามารถมาเย่ียมฉิ นเจิงที่นี่พร้อมกบั ลูกชาย ค น โ ต ข อ ง ผู้ต ร ว จ ก า ร ณ์ ร า ช ส า นั ก กับ ลู ก ช า ย ค น ร อ ง ข อ ง ผทู้ รงคณุ วฒุ ิแห่งสานักฮนั่ หลินได้จึงไม่ใช่เรอื่ งแปลก เ ข า ไ ม่ เ ห มื อ น กับ อ ง ค์ ช า ย ส า ม แ ล ะ อ ง ค์ ช า ย ห้ า ท่ี มี จุดประสงค์แอบแฝง จึงไม่กล้ารวมกลุ่มหรือคบหากบั ใครต่อ หน้า โดยเฉพาะจวนอิงชินอ๋องท่ีผ้อู ่ืนไม่สามารถไปมาหาสู่โดย ไม่ระวงั ได้ สาหรบั พวกเขากลบั ต้องระวงั มากเป็นเท่าตวั แม้แต่ ประตกู เ็ ข้ามาไมง่ ่าย “น่ี พี่ฉิ นเจิง ทิงอินของท่านโดดเด่นจริงๆ นางรู้ฐานะ ของทงั้ สามแล้วกย็ งั ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาเลย” เย่ียนถิง 788

เดินเข้าไปในห้องครวั เลก็ แล้วยืนข้างๆ เซี่ยฟางหวา จากนัน้ ก็ เอียงหน้ามองนางอย่นู านสองนานก่อนจะเอ่ยชม ฉินเจิงหยิบฟื นแห้งท่อนหนึ่งตีเขา เยี่ยนถิงรีบถอยหลงั หลบไปสองก้าวแล้วหนั ไปหาฉินเจิง “ท่านตีข้าทาไม” “ยืนให้ห่างจากนาง” สีหน้าของฉินเจิงไมน่ ่าชม เย่ียนถิงเข้าใจในทนั ทีจึงหวั เราะแหะๆ ออกมา สีหน้า ปรากฏเขา้ ใจปรากฏบนใบหน้า “ท่านวางใจเถอะ ข้าไมส่ นใจทิง อินของท่าน นางคาดเดายาก หากท่านชอบนาง ข้ากจ็ ะไม่ชอบ นางหรอก” “จาคาพดู ของเจ้าไว้!” สีหน้าแห่งความโกรธของฉิ นเจิง ค่อยๆ คลายง “จาได้แน่นอน! ข้าเคยไม่รกั ษาคาพดู หรอื ” เยี่ยนถิงเลิก คิ้วพลางเดินเข้าไปใกล้ฉิ นเจิงพร้อมกล่าวด้วยความอยากลอง “ไหน ให้ข้าลองเผาดบู า้ ง! ข้าอยากลองเรียนดู วนั ข้างหน้าต้อง แต่งงาน ข้าก็อยากให้นางทาอาหาร ส่วนข้าจะช่วยก่อไฟให้ นาง” 789

ฉิ นเจิงรีบหลีกทางให้ เยี่ยนถิงไม่คิดว่าฉินเจิงจะว่าง่ายเช่นนี้จึงตบไหล่เขา “พ่ี น้องที่ดี ท่าช่างไว้หน้าข้าจริงๆ” พดู จบ เขากโ็ ยนท่อนฟื นลงไป ในเตาไฟ คร่หู นึ่งเปลวไฟกม็ อดลง เขาเบิกตาค้างทนั ทีแล้วเอ่ย ถามฉินเจิง “ทาอย่างไร” “เจา้ ใส่ฟื นมากเกินไป หยิบออกมา!” ฉินเจิงกล่าว เยี่ยนถิงรีบหยิบฟื นออกมาสองสามท่อน แต่เปลวไฟก็ ยงั ไมล่ กุ โชนขึน้ มา เขาจงึ หนั ไปมองฉินเจิงอีกครงั้ “ใช้ปากเป่ า” ฉินเจิงกล่าว เย่ียนถิงรีบย่อตวั ลงพลางย่ืนศีรษะเข้าไปใกล้ๆ เตา เขา สดู ลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยออกมาสดุ แรง ทนั ใดนัน้ ภายในเตากเ็ กิดเสียงแตกเปรี๊ยะ จากนัน้ เปลว ไฟกล็ กุ โชนขึน้ มา เยี่ยนถิงส่งเสียง ‘อ๊า’ ออกมา เขาปิ ดตาเอาไว้แล้วกลิ้ง หลบไปไกล 790

เซี่ยฟางหวาเอียงหน้ ามองตามจึงเห็นว่าเขากลิ้งไป จนถึงข้างโอ่งน้า คร่หู น่ึงจึงปล่อยมือท่ีปิ ดตาเอาไว้ออก แม้จะ หลบได้อย่างรวดเรว็ แต่ผมที่หน้าผากกถ็ กู ไฟเผาไหม้ไปปอย หนึ่ง แม้มือทงั้ สองข้างเตม็ ไปด้วยขี้เถ้า เขากย็ งั เอาไปเชด็ บน ใบหน้ า ทันใดนั้นใบหน้ าที่เคยสะอาดก็เปื้ อนเป็ นหย่อมๆ ภายในใจนางนึกขบขนั ก่อนจะละสายตาออกมาแล้วมองฉิ น เจิง ฉิ นเจิงกลบั ไม่แม้แต่จะกระตุกยิ้ม เหน็ ได้ชดั ว่าเย่ียนถิง แย่แล้ว เขาอารมณ์ไม่ดีแล้ว เซ่ียฟางหวาพลางคิดว่าเขาต้องจงใจอย่างแน่นอน! จง ใจแกล้งเยี่ยนถิง! เยี่ยนถิงได้รบั การชี้นาเช่นนี้ เกรงว่าตลอดชีวิตนี้คงไม่ กล้าย่างกรายเข้าไปในห้องครวั อีก จะก่อไฟกไ็ ม่ต้องคิดถงึ แล้ว! เจ้าคนเลวน่ี! “พ่ีฉิ นเจิง ท่านมีน้าใจจริงๆ หรือกลนั้ แกล้งไม่ให้ข้าก่อ ไฟได้กนั แน่” เยี่ยนถิงได้สติกลบั คืนมา 791

ฉิ นเจิงมองเขาอย่างผู้บริสุทธ์ิ “ครงั้ แรกที่ข้าก่อไฟก็ เหมอื นเจ้า” “ใช่หรอื ” เยี่ยนถิงมองเขาอย่างสงสยั ฉินเจิงพยกั หน้าพลางกล่าวอย่างไรค้ วามรสู้ ึก “ทาส่ิงใด กไ็ ม่ได้งา่ ยขนาดนัน้ เจา้ คิดว่าก่อไฟทาอาหารงา่ ยหรอื ? ถา้ หาก คิดเช่นนี้ เจ้าคิดผิดแล้ว! น่ีเป็นส่ิงที่ยากที่สดุ !” เ ย่ี ย น ถิ ง ถ อ น ห า ย ใ จ อ อ ก ม า พ ล า ง ดึ ง ผ ม ที่ ถูก เ ผ า จ น เกรียม จากนัน้ กล็ กุ ขึน้ ไปชะโงกหน้าส่องกบั น้าในโอ่ง “จริง มนั ไมง่ ่ายเลยจริงๆ!” “ดงั นัน้ ต่อไปเวลากินข้าวอย่าเลือกกินอีก! ต้องฝึ กให้ เป็นนิสยั ” ฉินเจิงกล่าว เยี่ยนถิงพยกั หน้าเหน็ ด้วย “ทิงเหยียน!” ฉินเจิงสงั่ สอนเสรจ็ กต็ ะโกนเรียก “คณุ ชาย” เดิมทีทิงเหยียนกาลงั ปรนนิ บตั ิรบั ใช้แขกอยู่ ในห้องกลาง เมอ่ื ได้ยินกร็ ีบว่ิงมาที่ห้องครวั เลก็ ทนั ที 792

“พาคณุ ชายเลก็ เย่ียนไปล้างหน้าล้างตา เสื้อผ้าของเขา ใส่ไม่ได้แล้ว นาเสื้อผา้ ใหมข่ องข้าให้เขาเปล่ียนด้วย” ฉินเจิงสงั่ “ขอรบั !” ทิงเหยียนมองเยี่ยนถิงก่อนจะแอบหวั เราะต่อ ท่าทางอนั จนตรอกของเขาในใจ จากนัน้ กร็ ีบแสดงท่าทางเชื้อ เชิญให้เขาเดินนาไป เยี่ยนถิงออกไปจากห้องครวั เลก็ ด้วยหน้าตามอมแมม เขาเดินพลางตบขี้เถ้าบนตวั พลาง 793

50-6 ปกปิ ด หลงั เย่ียนถิงออกไป ฉิ นเจิงก็ค่อยๆ หยิบฟื นออกมา จากนัน้ กใ็ ส่เข้าไปในเตาใหม่อย่างเช่ืองช้า เปลวไฟข้างในเผา ไหม้จนมีควันลอยออกมา เขาใช้ไม้เข่ียขี้เถ้าออกจนถ่าน ปรากฏสีแดงๆ ขึน้ มา จากนัน้ ฟื นกเ็ ผาจนเกิดเปลวไฟลกุ โชน เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า พ ล า ง คิ ด ว่ า ห า ก ไ ม่ นั บ ค น แ ล ะ ไ ม่ ไ ด้ อยู่ ภายใต้อาณัติของฉิ นเจิงกค็ วรยกนิ้ วชมเชยเขาให้กบั วิธีกลนั่ แกล้งผอู้ ่ืนจนหาจดุ บกพรอ่ งไม่ได้ ผใู้ ดคิดจะเป็นศตั รกู บั เขานัน้ ช่างน่าโชครา้ ยเหลือเกิน ไม่นานก็ทาอาหารจานสุดท้ายเสรจ็ เซ่ียฟางหวาวาง จานลงบนถาดแล้วเดินไปล้างมือ ฉิ นเจิงเก็บกวาดขี้เถ้าให้กองรวมกันไว้ในเตาอย่าง คล่องแคล่ว จากนัน้ กล็ กุ ขึน้ เดินไปล้างมือ ทงั้ สองยกถาดอาหารขึ้นมา ข้างในวางอาหารเอาไว้สี่ อย่าง จากนัน้ กต็ รงไปยงั ห้องกลาง ทิงเหยียนได้ยินเสียงเดินจงึ รีบมาเลิกม่านให้ 794

“กล่ินหอมมาก!” หลี่ม่ชู ิงเอ่ยชม “ต้องกินก่อนจึงจะร้วู ่าอร่อยหรือไม่ แค่กล่ินหอมอย่าง เดียวไม่ช่วยอะไร” เซ่ียม่อหานพลางแอบคิด น้องสาวเขาจาก เมืองหลวงไปถงึ แปดปี เขายงั กงั วลใจว่าหลงั นางกลบั มาแล้วจะ ไม่เหมาะกบั การใช้ชีวิตเย่ียงสตรีอื่นในเมืองหลวง ดเู หมือนว่า บดั นี้จะไม่ต้องกงั วลใจแล้ว ไม่เสียแรงที่เติบโตมาในจวนจงหย่ง โหว ฉิ นเจิงเองกอ็ บรมมาอย่างดี ราวกบั หญิงรบั ใช้ผ้หู น่ึงเป็ น คณุ หนูผสู้ งู ส่งที่หาไม่ได้อีกในหนานฉิน เฉิงหมิงกบั ซ่งฟางกพ็ ยกั หน้าเหน็ ด้วย เยี่ยนถิงเปล่ียนเสื้อผ้าเสรจ็ เรียบร้อยแล้ว เขาเตี้ยกว่า ฉิ นเจิงเลก็ น้อย เพราะฉะนัน้ เสื้อผ้าของฉิ นเจิงบนร่างของเขา จงึ ค่อนข้างยาวอย่างเหน็ ได้ชดั เขามองไปยงั ฉิ นเจิงท่ียกอาหาร เข้ามาด้วยความไม่พอใจ “ทาไมถึงสูงไวขนาดนี้ ข้าจาได้ว่า ตอนเดก็ ข้าสงู กว่าท่าน” “เพราะหลายปี มานี้เจ้าเอาแต่เลือกกิน” ฉิ นเจิงวาง อาหารลงบนโตะ๊ เยี่ยนถิงพดู ไมอ่ อกในทนั ที เพราะเขาเลือกกินจริงๆ 795

เดิมทีองค์ชายแปด หวางอู๋ และเจิ้งอี้ ทัง้ สามต่างรู้ว่า การท่ีฉินเจิงจะลงมือก่อไฟทาอาหารนัน้ เป็นเรื่องยาก บดั นี้เหน็ เขายกอาหารเข้ามาด้วยตวั เองกย็ ิ่งเบิกตากว้างกว่าเดิม เม่ือ เห็นเซี่ยฟางหวาท่ีเดินตามหลงั เขาเข้ามา ดวงตาทัง้ สามคู่ก็ ชะงกั ในทนั ที บางครัง้ ส่วนพิ เศษบนร่างกายก็เป็ นสิ่ งท่ีปกคลุม รปู ลกั ษณ์ภายนอกเอาไว้ ด้วยเหตนุ ี้จึงมองข้ามใบหน้าของนาง ไปได้ ทิงอินเป็นสตรีแบบนัน้ ! ทาให้ผคู้ นที่พบเหน็ นางอดท่ีจะไม่กล่าวว่านางไม่งดงาม ไม่ได้ ความงามของนางไม่ได้อยู่ที่ใบหน้า แต่เป็ นอากปั กริยา ต่างหาก ทงั้ สามคลา้ ยจะแปลกใจและไม่แปลกใจกบั นาง “พวกเจ้าสามคนระวงั หน่อย อย่าแสดงท่าทางน่ิ งค้าง เช่นนี้ราวกบั ไม่เคยพบสตรีที่ใดมาก่อน ระวงั พี่ฉิ นเจิงจะโมโห เอา เขาปกป้องทิงอินของเขาราวกบั เป็ นของลา้ ค่า ผ้ใู ดกไ็ ม่ สามารถจ้องมองอย่างไม่วางตาได้” เย่ียนถิงเตือน 796

หวางอ๋ไู อโขลกออกมา ก่อนจะละสายตาไปเป็นคนแรก เจิ้งอี้มึนงงพลางคล่ียิ้ม จากนั้นก็ละสายตาตามไป เช่นกนั ฉิ นชิงไม่ได้รีบร้อนที่จะละสายตาออกมา แต่กลบั จ้อง มองนางต่ออีกคร่หู นึ่งก่อนจะหนั ไปกล่าวกบั ฉิ นเจิง “พ่ีเจิง ข้า ได้ยินว่านางขว้างกระบี่ออกไปจึงล่าจิ้งจอกขาวมาได้? เป็ น เรอื่ งจริงหรอื ” ฉินเจิงนัง่ ลงแล้วส่งเสียง ‘อืม’ “จิ้งจอกขาวตวั นัน้ ล่ะ” ฉินชิงเอ่ยถาม “วิ่งเล่นกบั เตียวม่วงอยู่ข้างนอก” น้าเสียงของฉิ นเจิงท่ี กล่าวกบั ฉินชิงนัน้ อ่อนโยนกว่ามาก “เมื่อคร่ขู ้าไม่เหน็ มนั เลย?” ฉิ นชิงรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดิน ไปท่ีประตู ดวงตาคู่นัน้ กวาดมองรอบๆ ลาน ก่อนจะเอ่ยถาม กบั ทิงเหยียนท่ียืนอย่ตู รงประตู “อย่ทู ่ีใด” “น่าจะวิ่งไปเล่นที่ลานข้างหลงั แล้วขอรบั ท่ีนัน่ ยงั ไม่ได้ กวาดหิมะออกไป” ทิงเหยียนตอบ 797

“ไปกนั เจ้าพาข้าไปหาพวกมนั หน่อย” ฉิ นชิงรีบออก คาสงั่ กบั ทิงเหยียน ทิงเหยียนหนั ไปมองฉินเจิง ฉิ นเจิงมองฉิ นชิงแวบหนึ่ง “กินข้าวก่อน หลงั กินเสรจ็ แล้วค่อยไปด!ู ” “ไมเ่ อาหรอก พี่เจิง ท่านกร็ วู้ ่าข้าชอบจิ้งจอกขาวและคิด อยากจะเลี้ยงมาโดยตลอด” ท่าทางของฉิ นชิงอยากรีบไปดู เหลือเกิน ฉิ นเจิงย่นคิ้วเล็กน้ อย หลังจากนั้นก็ตวัดตามองไป ยงั เซ่ียฟางหวาที่กาลงั เดินไปรินน้าแล้วสงั่ ว่า “ทิงอิง เจ้าไม่ต้อง คอยรบั ใช้อย่ทู ี่น่ีแล้ว ให้ทิงเหยียนมารบั ใช้แทน เจ้าพาองคช์ าย แปดไปหาจิ้งจอกขาวเถอะ!” เซ่ียฟางหวาวางน้าลงแล้วพยักหน้ า จากนั้นก็เดิ น ออกไปจากประตู ฉินชิงถกู ใจเป็นอย่างย่ิงแล้วรีบตามหลงั นางออกไป 798

เยี่ยนถิงเบิกตากว้างพลางมองฉิ นเจิงอย่างไม่อยากเชื่อ สายตา “พี่ฉินเจิง เมื่อก่อนท่านคอยจบั ตามองไม่ให้ห่าง เหตุใด วนั นี้จึงยอมปล่อยให้นางออกไปเป็ นเพื่อนฉิ นชิงโดยลาพงั ได้? ท่านไมก่ ลวั ว่าเดก็ คนนัน้ จะชอบนางหรอื ” “เจ้าคิดว่าทุกคนต้องเป็ นเหมือนเจ้าหรือ แค่เหน็ ผ้หู ญิง กช็ อบแล้ว?” ฉินเจิงแค่นเสียงเบาๆ เยี่ยนถิงอึ้งพลนั โมโหในทันที “ข้าไปเห็นผ้หู ญิงแล้วก็ ชอบขึ้นมาทนั ทีตงั้ แต่เมื่อใด ไม่ใช่ว่าข้าชอบเพียงแค่…” เขา เกือบจะหลุดปากออกมา สายตาเหลือบไปเหน็ ว่าเซ่ียม่อหาน กาลงั ขมวดคิ้วมองมาจึงรีบกลืนคาพดู กลบั ลงคอไปทนั ที “ขอบใจพวกเจ้ามากท่ีอตุ ส่าหม์ าเยี่ยมข้า! ทิงเหยียน ไป เอาเหล้าดีมาสองไห!” ฉินเจิงสงั่ ทิงเหยียนรีบขานรบั แล้วออกไปทนั ที “ยงั จะดื่มเหล้าอีกหรือ ข้าได้ยินว่าเม่ือวานท่านดื่มจน เมาท่ีจวนจงหย่งโหว เม่ือกลบั มาถึงประตูจวนกล็ ้มลงจนศีรษะ กระแทก ดื่มเหล้าจนศีรษะบาดเจบ็ ท่านยงั ไม่กลวั ? วนั นี้ยงั จะ ดื่มอีก?” หล่ีมชู่ ิงมองฉินเจิงพลางยิ้มกล่าว 799