จารใจรัก 2

48-1 เยี่ยมเยียน พระชายาอิงชินอ๋องแค่นเสียงในลาคอ และไม่ได้เอ่ยไล่ ฉิ นเจิงอีก ชนุ หลนั เหน็ เช่นนี้ จงึ ยิ้มกล่าวอย่างรงู้ าน “ความจริงแล้ว หม่อมฉันเองกอ็ ยากพกั ผ่อนสกั หนึ่งวนั เช่นกนั เพคะ เรื่องพระ ชายาต้องขอมอบให้คุณชายรองช่วยดูแลแล้ว ท่านต้องดูแล พระชายาให้ดีนะเจา้ คะ” “ป้าหลนั วางใจเถอะ!” ฉินเจิงยืดอกรบั ปาก ชุนหลนั ยิ้มพลางออกจากเรอื นลวั่ เหมย “เรามาคดั เลือกหนังสตั วก์ ่อนเถอะ แม้หนังสตั วจ์ ะเป็ น ประเภทเดียวกนั แต่ความละเอียดไม่เหมือนกนั หนังสตั วท์ ี่มี ความใกล้เคียงกนั จะมีสีสนั และความมนั วาวคล้ายกนั เม่ือ รวมเข้าด้วยกนั แล้วถึงจะดดู ี” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าวกบั เซี่ย ฟางหวา เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า 600

ด้วยเหตุนี้ทงั้ สองจึงคดั เลือกหนังสตั วท์ ่ีกองรวมกนั เตม็ กลางห้อง พระชายาอิงชินอ๋องเชี่ยวชาญในด้านนี้มากอย่างเหน็ ได้ ชดั เซี่ยฟางหวาเพียงแค่ลงมอื ทาตามท่ีนางจดั การไว้เท่านัน้ ใช้เวลาประมาณหนึ่ งชัว่ ยาม ทัง้ สองก็แบ่งหนังสัตว์ ภายในห้องตามระดบั และประเภท “เมื่อวานท่ีให้เจ้าวาดแบบ เจ้าได้วาดหรือยงั ” พระชายา อิงชินออ๋ งใช้ผา้ เชด็ หน้าซบั เหงือ่ แล้วกเ็ อ่ยถามเซ่ียฟางหวา เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า “เอาออกมาดสู ิ!” พระชายาอิงชินออ๋ งสงั่ เซี่ยฟางหวาเข้าไปในห้องแล้วหยิบกระดาษท่ีวาดเอาไว้ เมื่อคืนก่อนเข้านอนออกมายื่นให้กบั พระชายาอิงชินอ๋อง เมื่อพระชายาอิงชินอ๋องรบั ไปพิจารณาดรู อบหน่ึงแล้วจึง ยิ้มพลางกล่าวชม “มิน่าล่ะอาจารยผ์ ้สู อนศิลปะทงั้ สี่ถึงเอ่ยชม เจ้าบ่อยๆ เพียงแค่มองลายเส้นเรียบง่ายเหล่านี้ ก็เห็นถึง ความสามารถในการวาดภาพแล้ว มิใช่ว่าใครกส็ ามารถทาได้” 601

พูดจบนางกร็ ีบเอ่ยถาม “ทิงอิน ชาติก้าเนิ ดของเจ้าต้องดีมาก แน่นอนใช่หรือไม่ มิฉะนัน้ ลูกสาวของครอบครวั ทวั่ ไปคงไม่ สามารถเรียนร้สู ิ่งต่างๆ ได้มากมายขนาดนี้ น่ีเป็ นสิ่งท่ีจาเป็ น ต้องฝึ กฝนซา้ ไปซา้ มาตงั้ แต่เดก็ ” นัยน์ตาของเซ่ียฟางหวาเพียงวบู ไหว นางมิได้พยกั หน้า และกม็ ิได้ส่ายหน้า “ท่านแม่ ด่ืมชาหรอื ไม่ ” ฉินเจิงเอ่ยถามกะทนั หนั พระชายาอิงชินอ๋องยื่นมอื ไปหาเขา ฉิ นเจิงยื่นถ้วยชาให้พระชายาอิงชินอ๋อง จากนัน้ ก็ถือ โอกาสเอากระดาษภาพวาดในมือของนางฉวยมาไว้ในมือของ ตนเอง เม่ือดแู ล้วจึงกล่าว “นี่เป็ นทกั ษะการวาดของฮว่าเซียน จือ่ ท่ีมีชื่อเสียงในราชวงศก์ ่อน” “เป็ นทักษะนี้จริง” พระชายาอิงชินอ๋องพยกั หน้าแล้ว ทอดถอนใจ “ทกั ษะการวาดภาพของฮว่าเซียนจ่ือเรียกได้ว่า บรรลุถึงขนั้ อัจฉริยะ ผู้ใดมิอาจทัดเทียมได้น่ าเสียดายท่ีไม่ หลงเหลือไว้ให้คนรุ่นหลังได้เชยชม มีผลงานเพียงสองชิ้น เท่านัน้ ท่ีหลงเหลือไว้ ภาพหนึ่งเป็ นภาพวาดเมฆหมอกสีคราม 602

ปกคลุมภเู ขาที่แขวนเอาไว้ในห้องเจ้า ยงั มีอีกภาพหน่ึงคือภาพ หอหยกกลางทะเลหมอก ภาพวาดเหล่านี้ของทิงอินแมจ้ ะมีเส้น วาดน้อยมาก แต่กแ็ อบมีรปู แบบของฮว่าเซียนจ่ือแฝงอย่ใู นนัน้ ด้วย” เซ่ียฟางหวาก้มหน้าลงเล็กน้อย นางซ่อนเอาไว้อย่าง ระมดั ระวงั แล้ว คิดไม่ถึงว่าจะยงั มีผ้ใู ดมองออก กล่าวได้ว่าทงั้ สองมีสายตาอนั แหลมคมยิ่ง “เจ้าครอบครองภาพวาดเมฆหมอกสีครามปกคลมุ ภเู ขา เอาไว้ ส่วนภาพหอหยกกลางทะเลหมอกกลบั ไร้ร่องรอยมา จนถึงทุกวนั นี้ มิทราบว่าผ้ใู ดเกบ็ รกั ษาเอาไว้” พระชายาอิงชิน อ๋องทอดถอนใจ “ว่ากันว่าภาพหอหยกกลางทะเลหมอกมี ทกั ษะการวาดดีกว่าภาพวาดเมฆหมอกสีครามปกคลุมภเู ขา เลก็ น้อย ลายเส้นกง็ า่ ยและลื่นไหล ทงั้ ยงั มีแนวคิดอนั ลึกซึ้งกว่า เช่นกนั ” “อย่ทู ่ีจวนจงหย่งโหว!” ฉินเจิงกล่าวอย่างเฉ่ือยชา “จริงหรอื ” พระชายาอิงชินออ๋ งมึนงง 603

“จริงแท้แน่นอน ลูกชายท่านเคยเห็นมาแล้วครงั้ หนึ่ง” ฉินเจิงพยกั หน้า พระชายาอิ งชิ นอ๋องมองพลางเห็นว่าเขามิ ได้มีที ท่ าว่า พูดเล่นจึงยิ้มกล่าว “ดูเหมือนจะเป็ นข้าเองท่ีเลอะเลือน ตระกลู เซี่ยสืบทอดมาอย่างยาวนานมากกว่าราชส้านักของเรา ครนั้ สมยั ราชวงศ์ก่อนก็เป็ นครอบครวั ขุนนางชัน้ แนวหน้ า รา่ รวยทงั้ เกียรติและเงินทอง มีกินมีใช้ตลอดกาล เมื่อพิจารณา จากส่ิงเหล่านี้จึงมิมีครอบครวั ใดเทียบได้ ภาพหอหยกกลาง ทะเลหมอกของฮว่าเซียนจื่อกเ็ ช่นกนั เกบ็ รกั ษาไว้ที่จวนจงหย่ง โหวกม็ ิถอื เป็นเรอื่ งแปลก” “ถกู โยนทิ้งไว้ในห้องเกบ็ ของเลก็ แห่งสวนไห่ถงั จนฝ่ นุ จบั หนานิ้วหนึ่งต่างหาก” ฉินเจิงแค่นเสียงเลก็ น้อย เซ่ียฟางหวานัยน์ตาสนั่ ไหว อดมิได้ที่จะเงยหน้าเหลือบ มองฉิ นเจิงแวบหนึ่ง เขาร้ไู ด้อย่างไรว่าภาพหอหยกกลางทะเล หมอกภาพนัน้ มีฝ่ นุ เกาะอย่ใู นห้องเกบ็ ของของห้องนาง เขาเคย เข้าไปในห้องนอนของนางอย่างนั้นหรือ ท่านป่ ูกับท่านพ่ี อนุญาตให้บรุ ษุ แปลกหน้าเขา้ ไปในห้องนางหรือ 604

พระชายาอิงชินอ๋องก็มองฉิ นเจิงพลางเอ่ยถามด้วย ความแปลกใจ “ข้าได้ยินว่าสวนไห่ถงั แห่งจวนจงหย่งโหวเป็ น สถานท่ีที่คุณหนูของตระกลู อาศยั อยู่ เหตุใดเจ้าจึงรู้ได้อย่าง ชดั เจนเช่นนี้ เคยเข้าไปที่นัน่ ตงั้ แต่เมอ่ื ใด” “ลูกชายท่านเม่ืออยากไปที่ใดแล้วจะไปมิได้หรือ ย่ิงไป กว่านัน้ กส็ ารวจทุกซอกมุมของสวนไห่ถงั แห่งจวนจงหย่งโหว แล้ว” ฉินเจิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ก่อเรื่องวุ่นวาย! ห้องนอนของสตรีไม่ใช่สถานที่ที่เจ้า กล่าวว่าอยากเข้าไปกเ็ ข้าไปได้! แม้เจ้าจะมีนิสยั ไรเ้ หตผุ ล เท่ียว ก่อกวนไปทวั่ แต่กค็ วรจะรขู้ ้อห้ามระหว่างบรุ ษุ และสตรี ทงั้ ควร มีมารยาทและให้เกียรติด้วย แม้จวนอิงชินอ๋องของเราจะต้อง แบกรบั ชื่อเสียงของราชนิ กลุ แต่ราชส้านักกส็ ืบทอดประเพณี มาอย่างยาวนานเช่นกนั เรื่องที่เจ้าแอบเข้าไปในห้องนอนของ สตรีครอบครวั อ่ืน หากแพรอ่ อกไปจะทาอย่างไร!” พระชายาอิง ชินอ๋องขมวดคิ้วในทนั ที ฉิ นเจิงกระแอมออกมาพลางสลดั สีหน้าไม่ใส่ใจเมื่อครู่ ทิ้งไปแล้วกล่าวเสียงเบา “ท่านแม่ น่ีมิใช่ว่ามิมีผ้ใู ดรู้มิใช่หรือ หากท่านยงั คงตะโกนเสียงดงั เช่นนี้ต่อไป คงรู้กนั ทัว่ ทงั้ จวน แล้ว” 605

พระชายาอิงชินออ๋ งถลึงตามองเขาด้วยความโกรธ “ส่ิงนี้ก็โทษลูกไม่ได้เช่นกนั ได้แต่โทษต้นไห่ถงั ท่ีปลูก เอาไว้ในลานของนาง ข้าจึงอยากไปเปรียบเทียบสกั หน่อยว่า ที่สุดแล้วลวั่ เหมยของข้าหรือไห่ถงั ของนางงดงามกว่ากนั ” ฉิ น เจิงยิ้ม พระชายาอิงชินอ๋องได้ยินกโ็ มโหอีก “ดงั นัน้ เจ้าเลยแอบ เข้าไปชมอย่างนัน้ หรือ ในเม่ือเป็ นเช่นนี้ แค่ชมดอกไห่ถงั ก็ เพียงพอแล้ว เหตใุ ดยงั จะเข้าไปในห้องเกบ็ ของอีก” ฉิ นเจิงกะพริบตามองอย่างผ้บู ริสุทธ์ิ “เวลานัน้ พี่จื่อกยุ บงั เอิญมาชมดอกไห่ถงั พอดี ข้าไม่สามารถหลบซ่อนได้ ทงั้ ยงั ไม่สามารถเข้าไปหลบในห้องนอนของผ้อู ่ืนอย่างจริงจงั จึงได้ แต่เช้าไปหลบในห้องหนึ่ง ไหนเลยจะรู้ว่าหลงั เข้าไปแล้วจึง พบว่าเป็นห้องเกบ็ ของ” เหลวไหลทงั้ เพ! เซี่ยฟางหวาแอบขบฟัน ถึงแม้นางจะ ไม่ได้อยู่ในห้องหลายปี กร็ ้วู ่าห้องเกบ็ ของเลก็ ของนางลงกลอน เอาไว้ หากเขาไม่งดั ออกมีหรอื จะสามารถเข้าไปข้างในได้อย่าง งา่ ยดาย 606

“เร่ืองนี้เกิดขึ้นเม่ือใด” พระชายาอิงชินอ๋องกน็ ึกขึ้นได้ เช่นกนั จึงมองฉินเจิงพลางเค้นถามเชิงตาหนิ “หลายปี ก่อนกระมงั ! ลืมไปแล้ว” ฉินเจิงตอบ “เจ้าเดก็ ไม่รกั ดี !” พระชายาอิงชินอ๋องดึงภาพวาดในมือ เขากลบั มา “วนั นี้เจา้ ไมต่ ้องกินข้าวเที่ยง ทนหิวไป!” “ท่านแม่ ฝี มือของทิงอินจาเป็ นต้องมีข้าคอยกากบั อยู่ ข้างกาย แม้สีสนั หน้าตาจะยงั ดูไม่ค่อยได้ แต่รสชาติกน็ ับว่า พฒั นาขึ้นแล้ว เท่ียงวนั นี้ท่านอยากอยู่ทานอาหารที่น่ีหรือไม่” ฉิ นเจิงเอ่ยถาม “อืม ข้าเองกอ็ ยากลองชิมฝี มือของทิงอินดู” พระชายา อิงชินออ๋ งพยกั หน้า “ดงั นัน้ ท่านกท็ านกบั ทิงอิน ส่วนลูกยืนมองอยู่ด้านข้าง ท่านจะแขง็ ใจได้หรอื ” ฉินเจิงย้อนถาม พระชายาอิงชินอ๋องยกมือขึ้นตีศีรษะของเขาครงั้ หนึ่งทงั้ ยงั เอ่ยด่าอีกประโยคถึงจะยอมปล่อยเขาไป จากนัน้ กห็ นั มาสงั่ ให้เซี่ยฟางหวาหยิบเขม็ กบั ด้ายมา 607

เซ่ียฟางหวาหนั กายไปหยิบเขม็ กบั ด้ายทงั้ ที่ยงั มีความ โมโหหลงเหลืออยู่ภายในจิตใจ ห้องเกบ็ ของเลก็ ของนางเกบ็ สิ่งของไว้มากมายหลายอย่าง เกรงว่าเขาจะเห็นมนั หมดแล้ว ด้วยฐานะของฉิ นเจิงไม่ถึงขนาดว่าจะหยิบฉวยติดมือไป แต่คง หยิบมาพลิกดอู ย่างแน่นอน เม่ือหยิบเขม็ กบั ด้ายมาแล้ว พระชายาอิงชินอ๋องกบั เซี่ย ฟางหวากล็ งมือเยบ็ หนังสตั วต์ ิดกนั ฉิ นเจิงนัง่ มองทัง้ สองอยู่ด้านข้างพลางด่ืมชาและทาน อาหารว่าง สายตาทอดบนร่างของพระชายาอิงชินอ๋องคร่หู น่ึง จากนั้นก็ทอดบนร่างของเซี่ยฟางหวาอย่างยากจะคาดเดา อารมณ์ได้ ยามเท่ียง พระชายาอิ งชิ นอ๋องพักผ่อนอยู่ในห้อง ส่วนเซ่ียฟางหวางลงมือท้าอาหาร โดยมีฉิ นเจิงก่อไฟและทิง เหยียนคอยต้มยา หลงั จากทานอาหารเท่ียงเสรจ็ แล้วพระชายาอิงชินอ๋องก็ พกั ผ่อนอีกครู่หน่ึง จากนัน้ กด็ ึงเซ่ียฟางหวามาเยบ็ เสื้อผ้าต่อ อย่างกระตือรอื รน้ 608

ฉิ นเจิ งเอ่ยถามถึงสถานการณ์ ท่ี ทิ งเหยียนไปหา ครอบครวั หกแห่งตระกลู เซ่ีย “ตอนท่ีข้าไปถึง แม่เฒ่าของครอบครวั หกแห่งตระกูล เซ่ียกไ็ ด้สติแล้วและถามถึงคุณชาย ข้าจึงกล่าวออกไปตามที่ คณุ ชายได้ก้าชบั เอาไว้ แม่เฒ่าครอบครวั หกกล่าวขอบคุณ ทงั้ บอกว่าหากวนั หน้าคณุ ชายมีเวลาว่าง กใ็ ห้มานัง่ เล่นพดู คยุ กบั ซ่ือจอ่ื ตระกลู เซี่ยบา้ งขอรบั ” ทิงเหยียนรีบตอบ ฉินเจิงพยกั หน้า “ยงั มีอีกหรอื ไม”่ ทิงเหยียนคร่นุ คิดคร่หู น่ึงก่อนจะกล่าวว่า “ตอนที่ข้าไป ถึงที่พกั ของครอบครวั หก บงั เอิญพบกบั คนของวงั หลวงที่หลิน ไท่เฟยส่งมาเยี่ยมไข้ด้วยขอรบั ” ฉินเจิงส่งเสียง ‘โอ้’ ออกมา “หลินไท่เฟยส่งคนไปเยี่ยมแม่เฒ่าของครอบครวั หกแห่ง ตระกลู เซี่ยมิใช่เรอ่ื งแปลก ทงั้ สองเคยสนิทสนมกนั หลินไท่เฟย แต่งเข้าวงั หลวงมาเป็ นพระสนมของอดีตฮ่องเต้ ส่วนแม่เฒ่า ของครอบครวั หกแต่งงานกบั น้องชายสายเลือดเดียวกนั ของจง หย่งโหวและเข้ามาในจวนจงหย่งโหว เชื้อพระวงศแ์ ละจวนจง 609

โหย่วโหวมีแต่ไรมากม็ ีความสมั พนั ธ์ที่ซบั ซ้อนอยู่แล้ว ทงั้ ยงั เกี่ยวพนั ไปถึงวงั หลังและครอบครวั แต่ก็ล้วนเป็ นคนฉลาด ดังนั้นทัง้ คู่จึงหยุดการไปมาหาสู่กัน จนกระทัง่ อดีตฮ่องเต้ สวรรคต นายท่านผ้เู ฒ่าแห่งครอบครวั หกกป็ ่ วยตาย แม่เฒ่า ของครอบครวั หกจึงออกจากจวนจงหย่งโหวและสละท่ีพกั อาศยั ของครอบครวั หก ทงั้ สองจึงค่อยๆ กลบั มาติดต่อกนั อีก ครงั้ แต่ก็เป็ นการส่วนตัว ปี นี้จึงสนิ ทสนมใกล้ชิดขึ้นอีกนิ ด ตลอดมาเจ้าไม่เคยสนใจเรื่องครอบครวั หกแห่งตระกลู เซี่ยจึง ไม่ร”ู้ พระชายาอิงชินออ๋ งเอ่ยขึน้ จากด้านข้าง ฉินเจิงพยกั หน้า ที่แท้กเ็ ป็นเช่นนี้! “บดั นี้เหตุใดเจ้าถึงสนใจแม่เฒ่าของครอบครวั หกแห่ง ตระกลู เซ่ียขึ้นมาแล้ว เรื่องดีมาดีไปเหล่านี้มิใช่ว่าตลอดมาเจ้า ไม่เคยสนใจใยดีหรือ ทุกปี อยากให้เจ้าไปเย่ียมเยียนราชนิ กลุ และจวนต่างๆ ท่ีมีความสัมพนั ธ์อันดีด้วยกันกับข้าในงาน เทศกาลปี ใหม่เจ้ากไ็ ม่ยอมไป บดั นี้เหตุใดจึงเปล่ียนนิ สยั แล้ว” พระชายาอิงชินออ๋ งสงสยั “บดั นี้มิใช่ว่าว่างจนจิตใจไม่สงบหรือ” ฉิ นเจิงตอบอย่าง เอ้อระเหย 610

“ไม่รู้ว่าเจ้าก้าลังคิดอะไรอยู่! แต่เจ้าต้องระวงั ตัวสัก เลก็ น้อย อย่าทาเร่ืองเกิดขอบเขตอีก มิฉะนัน้ หากเจ้ายงั คงก่อ เร่อื งว่นุ วายเช่นนี้ต่อไป สตรีใดในเมืองหลวงจะยงั กล้าแต่งงาน กบั เจา้ ” พระชายาอิงชินอ๋องมองเขาด้วยความไมพ่ อใจ “ดงั นัน้ จึงกล่าวได้ว่า เพื่อที่จะแต่งภรรยา วนั ข้างหน้าข้า จึงต้องไปมาหาสู่กับคนของจวนใหญ่ๆ ในเมืองหลวงให้ มากกว่านี้ จะได้พยายามกอบก้คู ะแนนกลบั มา” ฉิ นเจิงกล่าว “ไม่แน่ว่าเวลาแต่งงานกบั ผ้ใู ดแล้วเกิดความลาบากใจ จะได้มี คนช่วยพดู ให้ข้า” พระชายาอิงชินอ๋องได้ยินกห็ วั เราะเยาะและไม่สนใจเขา อีก บดั นี้เซี่ยฟางหวาแม้แต่จะเหลือบมองฉิ นเจิงกค็ ร้านจะ เหลือบมองแล้ว คนชวั่ ช้าเช่นนี้ ควรครองตัวเป็ นโสดตลอด ชีวิตจงึ จะดีท่ีสดุ คงมิมีผใู้ ดยินยอมแต่งงานกบั เขา! 611

48-2 เยี่ยมเยียน หน่ึงวนั ผา่ นไปอย่างรวดเรว็ โดยไมม่ ีเรอ่ื งใดเกิดขึน้ วนั ที่สอง หิมะยงั คงตกไม่หยุด ทิงเหยียนกวาดลานไป แล้วรอบหน่ึง แต่หิมะกต็ กลงมาปกคลุมกลางลานอีกครงั้ เขา โมโหจนโยนไม้กวาดทิ้งแล้วกลบั เข้าไปผิงไฟฟังพระชายาอิงชิน อ๋องพดู คยุ กบั เซ่ียฟางหวา ฉิ นเจิง และชุนหลนั แทนแล้วไมย่ อม ออกไปอีกเลย วนั ที่สามยามเท่ียง ในท่ีสดุ หิมะกห็ ยดุ ตก พระชายาอิ งชิ นอ๋องถอนหายใจพลางมองไปนอก หน้าต่าง “จะสิ้นปี แล้ว คานวณแล้วเหลือเพียงสิบเก้าวนั เท่านัน้ หิมะคราวนี้ตกถึงสามวนั เกรงว่าบนถนนคงจะถกู กองหิมะปิ ด ทางหลายวนั พ่อค้าต่างถิ่นและประชาชนที่เดินทางกลบั บา้ นคง จะล่าช้ากว่าก้าหนด ที่ร้ายแรงไปกว่านัน้ น่ากลวั ว่าไม่ร้จู ะมีคน ไรบ้ า้ นอีกกี่ชีวิตต้องหนาวตาย” “ท่านแมม่ ีจิตใจเมตตากรณุ า!” ฉินเจิงกล่าว 612

“หาได้มีจิตใจเมตตากรณุ าไม่ ข้าเพียงอายุมากแล้ว จึง อยากอยู่ร่วมกนั พร้อมหน้าพร้อมตากบั ครอบครวั ” พระชายา อิงชินอ๋องตอบ ฉินเจิงไมไ่ ด้ออกความเหน็ ใดๆ ระหว่างท่ีกาลงั พดู คยุ ชุ่ยเหอ หญิงรบั ใช้ร่นุ ใหญ่ข้างกาย พระชายาอิงชินออ๋ งกเ็ ข้ามาในเรอื นลวั่ เหมย “ต้องเป็ นตาแก่มาตามหาตัวท่านแน่ ” ฉิ นเจิงมอง ออกไปข้างนอกแวบหน่ึงก่อนกล่าวออกมา “พ่อของเจ้ายังไม่ได้แก่ขนาดนั้น ยังเรียกว่าตาแก่ ไม่ได้!” พระชายาอิงชินอ๋องไม่ชอบใจจึงตกั เตือน เมื่อเห็นว่า ฉิ นเจิงไม่กล่าวอะไรแล้วนางจึงกล่าวกบั ข้างนอก “ชุ่ยเหอ มี เรอื่ งอะไรหรอื ท่านอ๋องตามหาข้าหรอื ?” “เรียนพระชายา เป็ นท่านอ๋องตามหาตวั ท่านจริงเพคะ” ช่ยุ เหอยืนอย่หู น้าประตพู ลางตอบ “ได้กล่าวหรอื ไม่ว่ามีเรื่องอะไร” พระชายาอิงชินอ๋องเอ่ย ถาม 613

ชุ่ยเหอค่อยๆ ลดเสียงลง “ไม่ได้บอกอะไรเพคะ! แต่ หม่อมฉันบงั อาจเดาว่า น่าจะเป็นเรอื่ งงานแต่งงานของคณุ ชาย ใหญ่ ฮองเฮามีพระราชเสาวนีย์ลงมาท่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย แต่ไม่ได้มาถึงจวนของเรา พระชายา วนั นั้นท่านพาบรรดา ฮูหยินมุ่งหน้าไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมือเปล่า บดั นี้หิมะ หยุดตกแล้ว ท่านอ๋องจึงอยากให้ท่านไปจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย อีกครงั้ หน่ึงเพ่ือมอบสินสอดทองหมนั้ ” “เกรงว่าจะไม่ใช่แค่ท่านพ่อเพียงผ้เู ดียวที่เรียกหาท่าน แม่ ชายารองหลิวกต็ ามไปด้วยสินะ” ฉินเจิงแค่นเสียงในลาคอ “คณุ ชายรองกล่าวได้ถกู ต้อง!” ช่ยุ เหอกล่าวเสียงเบา “ให้พวกเขารอก่อน!” ฉินเจิงตีหน้าขรมึ พระชายาอิงชินอ๋องกลบั ลุกขึ้นยืน “ช่างเถอะ ข้าควร กลบั ไป! มุมของเสื้อคลุมทงั้ สองตวั ที่เหลืออยู่นี้ส่งต่อให้ทิงอิน เยบ็ กแ็ ล้วกนั ! ส่วนเร่ืองงานแต่งงานของพ่ีชายเจ้า ในเมื่อพวก เราเป็นคนเริ่มกต็ ้องทาให้เตม็ ท่ี อย่าทาเกินไปนัก” “กล่าวว่าท่านมีจิตใจเมตตากรุณา ท่านยงั มิยอมรบั !” ฉินเจิงหวั เราะเยาะก่อนจะโบกมอื 614

พระชายาอิงชินอ๋องออกจากเรือนลวั่ เหมยโดยมีชนุ หลนั ช่วยประคอง เมื่อพระชา ยาอิ งชิ นอ๋องก้ าวเท้ าออกไปจากเรือนลวั ่ เหมย เซ่ียฟางหวากส็ ะบดั เขม็ กบั ด้ายในมือทิ้งทนั ที “ไมท่ าแล้ว?” ฉินเจิงหนั ไปมองนาง เซ่ียฟางหวาถลึงตามองฉิ นเจิงแวบหนึ่ งด้วยความ โหดเหี้ยม ก่อนจะสะบดั หน้าเข้าไปในห้องของตนเอง ถอด รองเท้าออกแล้วเอนกายลงพกั ผอ่ นบนเก้าอี้คนงาม หากกล่าวถึงในชาติก่อนนางช่ืนชอบศิลปะทงั้ ส่ีอนั มีหน้า มีตาเหล่านี้มาก ทงั้ ยงั ตงั้ ใจรา่ เรียนงานเยบ็ ปักถกั ร้อยเพือ่ จะได้ ตดั เสื้อผ้างดงามไว้ใส่เอง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็ นรสชาติของชีวิต สตรี แต่ในชาตินี้นางไม่ได้มีความสนใจอีกแล้ว เม่ือไม่มีคน คอยกากบั จอ้ งมองอย่ดู ้านข้าง นางกไ็ มไ่ ด้สนใจที่จะทา ฉิ นเจิงเดินตามเข้ามาจากห้องข้างนอกแล้วจ้องมองนาง อยู่นานสองนาน “ยงั เหลือมุมที่ต้องเกบ็ อีกหน่อยเดียว รีบไป ทาให้เสรจ็ ” 615

เซี่ยฟางหวาหลบั ตาสนิทไม่สนใจเขา คนที่อยากทาไม่ใช่ นางนี่ ฉินเจิงรอสกั พกั หนึ่งก่อนจะกล่าวอีกว่า “เม่ือถึงช่วงหิมะ ตกทุกปี ร่างกายของพี่จื่อกยุ ต้องทนรบั ความหนาวเหน็บ ไม่รู้ ว่าหิมะที่ตกหนักเช่นนี้จะเป็ นเหตุท้าให้ร่างกายที่แขง็ แรงขึ้น ของเขาทรุดลงหรือไม่ หากเจ้ารีบเย็บมุมผ้าคลุมทัง้ สองตัว เสรจ็ เรียบร้อย หลงั กินอาหารเสรจ็ ข้าจะพาเจ้าไปจวนจงหย่ง โหว” เซี่ยฟางหวาลืมตามองฉิ นเจิง “ว่ากนั ว่าสวนไห่ถงั แห่งจวนจงหย่งโหวยิ่งเป็ นวนั หิมะ ตกหนักมาก ดอกไห่ถงั ก็จะย่ิงออกดอกสีสนั สวยงาม เพราะ เป็ นดอกไห่ถงั ท่ีมีสายพนั ธ์ุอยู่น้อยมากจึงจ้าเป็ นต้องเลี้ยงดู อย่างดีทกุ วนั อยากไปชมหรอื ไม่\" ฉินเจิงเลิกคิ้วถาม เซี่ยฟางหวาไม่อยากถกู เขาล่อลวงให้ติดกบั แต่บงั เอิญ ว่าเหย่ือที่ใช้ล่อนัน้ มีขนาดใหญ่เกินไปจึงได้แต่ลุกขึ้นนัง่ หลงั ตรง ฉินเจิงกระตกุ ยิ้มแล้วหนั หลงั ออกไปจากห้อง 616

เซ่ียฟางหวาสวมรองเท้า ปลายเท้าบดลงบนพื้นอย่าง รนุ แรงแล้วออกไปจากห้อง จากนัน้ กห็ ยิบเขม็ กบั ด้ายขึน้ มาเยบ็ เสื้อผา้ ใหมอ่ ีกครงั้ หนึ่งชวั่ ยามต่อมา มุมผ้าคลุมทงั้ สองตวั กเ็ กบ็ ปลายเสรจ็ แล้ว เซ่ียฟางหวาโยนเขม็ กบั ด้าย จากนัน้ กโ็ ยนเสื้อคลุมให้กบั ฉินเจิงท่ีอย่เู ป็นเพื่อนนางตลอดไมไ่ กล ฉิ นเจิงรบั เสื้อคลุมมาพินิ จดูซ้ายแลขวา ตวั หน่ึงมีหนัง เตียวม่วงผสม อีกตัวหน่ึ งมีหนังจิ้งจอกขาวผสม รอยเย็บ รวมกนั อย่างหนาแน่นไร้ซ่ึงตาหนิ เมื่อรวมกนั แล้วคล้ายกบั ทา จากหนังสตั วเ์ พียงชิ้นเดียว โดยเฉพาะตรงปกเสื้อที่ท้าแถบลาย เอาไว้ตงั้ ตรงเลก็ น้อย แลคล้ายกบั ช่อดอกโบตนั ๋ ช่างสวยงาม เป็นอย่างยิ่ง เขาพิจารณาอยู่นานสองนานก่อนจะเลือกผ้าคลุม สีขาวย่นื ให้เซี่ยฟางหวา “เจ้าลองสวมให้ขา้ ด!ู ” เซ่ียฟางหวานัง่ น่ิงไมข่ ยบั “เรว็ เข้า!” ฉิ นเจิงเร่งนาง “พอเจ้าลองสวมเสรจ็ แล้ว เรา จะได้รีบไปที่จวนจงหย่งโหว” 617

เซ่ียฟางหวาจึงได้แต่ลุกขึน้ ยืนแล้วรบั เสื้อคลุมมาพาดไว้ บนรา่ งกายก่อนจะรวบมดั เป็นปมตามใจชอบ ฉินเจิงราวกบั ไม่ค้นุ ชินกบั การกระทาอนั เอ้อระเหยไม่ได้ ดงั่ ใจของนางจึงลุกขึน้ ยืนแล้วดึงนางเข้ามาหา จากนัน้ กแ็ ก้ปม ที่นางผกู เอาไว้ เขายืนอยู่เบื้องหน้านางและช่วยกลดั กระดุม ใหมใ่ ห้ เบื้องหน้ามีเงาหน่ึงเลื่อนมาบงั เอาไว้ เซ่ียฟางหวาก้ม หน้างุด ไมม่ องเขา ไม่นานฉิ นเจิงก็ปล่อยมือแล้วใช้สายตามองนางอย่าง พิจารณา พริบตาเดียวกเ็ ปลี่ยนความคิด “ช่างเถอะ วนั นี้ไมต่ ้อง ท้าอาหารแล้ว พวกเราไปกินที่จวนจงหย่งโหวเถอะ พ่อครวั ของ ท่ีนัน่ ฝี มือไม่เลว” ชะงกั ไปก่อนกล่าวต่อว่า “เจ้าสวมเสื้อคลุม ตวั นี้ออกไปเถอะ! เดิมทีกท็ ามาให้เจ้าอย่แู ล้ว” เซี่ ยฟางหวาไม่ฟั งสิ่ งท่ี เขากล่าวพลางย่ืนมือหมายจะ ถอดเสื้อคลมุ ออก “หากเจ้าไม่สวม เช่ือหรือไม่ว่าข้าจะไม่ไปแล้ว” ฉิ นเจิง หนั ไปมองนาง 618

เซี่ยฟางหวาชะงกั มือ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป จะพูดกลบั ไป กลบั มาเพ่ือส่ิงใด! ฉินเจิงพลนั เผยรอยยิ้มก่อนจะกล่าวด้วยน้าเสียงท่ีอบอ่นุ กว่าเดิม “เพื่อเจ้า ข้าจึงพาลใส่หลูเสวี่ยอ๋ิง นัน่ กม็ ีเหตุผลมิใช่ หรอื ข้าไม่อยากให้ผอู้ ื่นกล่าวว่าสายตาของข้ายา่ แย่ เม่ือพาเจ้า ออกไปแล้วกต็ ้องเหนือกว่าหลูเสว่ียอิ๋งร้อยเท่า ข้าจึงจะพอมี หน้ามีตามิใช่หรอื ” เซ่ียฟางหวาเบอื นหน้าหนี “ไปเถอะ ถือเสื้อคลุมสีม่วงตัวนี้ไปมอบให้กบั ท่านแม่ ของข้าให้ชายารองหลิวอิจฉาเล่นด้วย” ฉิ นเจิงคว้าเสื้อคลุมขน เตียวม่วงตวั นัน้ ขึน้ มาแล้วเดินออกไป เซ่ียฟางหวารู้สึกว่าบางคราเขากเ็ หมือนกบั เดก็ ท่ียงั ไม่ โตอย่างไรอย่างนัน้ ส่ิงที่ท้าให้ชายารองหลิวอิจฉาท่ีสุดมิใช่เสื้อ คลุมขนเตียวม่วง แต่เป็ นตาแหน่งพระชายาของอินชินอ๋อง ต่างหากเล่า! ไม่นานทงั้ สองกอ็ อกไปจากห้อง 619

“คณุ ชาย ท่านพาทิงอินออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือ แล้ว ข้าล่ะ” ทิงเหยียนว่ิงออกมาจากห้องครวั เลก็ เนื้อตวั เตม็ ไปด้วย กลิ่นยา “เจ้าอย่ตู ้มยาท่ีน่ี” ฉินเจิงทิ้งประโยคนี้เอาไว้ ทิงเหยียนกะพริบตาปริบแล้วถอนหายใจออกมา จากนัน้ กถ็ อยกลบั ไปยงั ห้องครวั เลก็ อย่างน่าสงสาร พริบตาเดียวกโ็ ผล่ ศีรษะออกมาเอ่ยชมเซี่ยฟางหวา “ทิงอิน เจ้าสวมเสื้อคลุมตวั นี้ แล้วสวยมากจริงๆ” ฉิ นเจิงท่ีเดินอยู่เบื้องหน้าพลนั ชะงกั เท้าแล้วออกคาสงั่ “เจา้ ต้มยาทงั้ หมดให้เสรจ็ ในวนั นี้” ทันใดนั้นทิ งเหยียนก็เบิกตากว้าง “คุณชาย ยังมียา เหลืออยู่อีกหลายห่อคงต้มไม่หมดในวนั นี้แน่ เหตุใดจึงรีบ เช่นนี้ขอรบั ” ฉิ นเจิงไม่ตอบแถมยงั ไม่สนใจเขา จากนัน้ กเ็ ดินออกไป จากลาน 620

เซี่ยฟางหวามองทิงเหยียนแวบหน่ึงก่อนจะตามฉิ นเจิง ออกไปจากเรือนลวั่ เหมย พลางคิดว่าต้องติดตามเจ้านายที่เอา แน่เอานอนไม่ได้เช่นนี้ช่างโชครา้ ยยิ่งนัก ทิงเหยียนหยิบห่อยาทงั้ หมดออกมาอย่างอ่อนแรง พลาง กล้มุ ใจว่าตนท้าสิ่งใดให้ฉินเจิงไมพ่ อใจอีกแล้ว หลงั หิมะตกหนักสิ้นสุดลง แม้อากาศจะยงั ไม่ปลอดโปร่ง ในทนั ที แต่กม็ ีลมพดั สดชื่นแจ่มใส อากาศหลงั หิมะตกสะอาด สดช่ืน เม่ือลมหนาวพดั โชยมา ลมหายใจที่ปล่อยออกมาก็ กลายสภาพเป็ นควนั สีขาวลอยละล่อง ไม่นานความแขง็ ตวั ใน อากาศกก็ ลายเป็นน้าค้างแขง็ อนั โปรง่ ใสส่องประกายแวววาว หิมะหนาครงั้ นี้ทาให้อณุ หภมู ิลดลงจนแขง็ ตวั บ่าวรบั ใช้ทงั้ หมดที่มีของจวนอิงชินอ๋องเกือบจะออกมา ท้ าความสะอาดลานท่ี เต็มไปด้วยหิ มะโดยเฉพาะทางท่ี ตรง มายงั เรือนลวั่ เหมยนัน้ มีคนมากวาดออกไปจนสะอาดก่อนแล้ว ไรซ้ ึ่งหิมะสะสมอีก 621

เม่ือบรรดาบา่ วรบั ใช้เหน็ ฉิ นเจิงต่างกแ็ สดงความเคารพ อย่างนอบน้อม เม่ือเหน็ เซี่ยฟางหวากต็ กใจพลางเรียกกล่าวว่า แมน่ างทิงอิน ระหว่างทางบงั เอิญพบหวั หน้าคณะเฉียนผ้มู ีหนวดเครา และผมเผ้าสีขาว นัยน์ตาของเขาหยุดลงบนร่างของเซี่ยฟาง หวาพลนั เบิกตากว้างอย่างไมอ่ ยากเชื่อสายตา เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าน้อยๆ ให้กบั หวั หน้าคณะเฉียน บดั นี้คณะตระกลู เฉียนยงั คงถกู ฉินเจิงกกั ตวั เอาไว้ในจวนอิงชิน อ๋อง และอาศัยอยู่ในเรือนอันเงียบสงบสองหลังทางทิ ศ ตะวนั ตกเฉียงเหนือ ตัง้ แต่คืนนัน้ พระชายาอิงชินอ๋องก็ไม่มี เวลาดูงิ้วอีก ฉิ นเจิงก็ไม่ปล่อยให้คณะตระกลู เฉียนออกจาก จวน อีกทงั้ ยงั ออกคาสงั่ ว่าห้ามคนในจวนเข้าไปรบกวนหากเขา ไม่อนุญาต ดงั นัน้ คณะตระกลู เฉียนจึงคล้ายถกู ขงั เอาไว้โดย ปริยาย หวั หน้าคณะเฉียนยงั คงเหมือนเดิม เหน็ ได้ชดั ว่าจวนอิง ชินอ๋องไม่ได้ปฏิบตั ิต่อคณะตระกลู เฉียนอย่างไม่ยุติธรรมกลบั ให้การต้อนรบั อย่างดี คนที่อยากดูงิ้วช่วงปลายปี มีน้อย ต้อง ผ่านปี ใหม่ไปก่อนแต่ละครอบครวั ถึงจะเชิญคณะงิ้ ว เข้ามาทา การแสดง เหตุผลท่ีคณะตระกลู เฉียนรีบเข้าเมืองหลวงมาก่อน 622

ปี ใหม่ ก็เป็ นเพราะอยากยึดผ้วู ่าจ้างเอาไว้ก่อน จะได้ไม่ต้อง รอนแรมหาท่ีพกั หากมิใช่ฉิ นเจิงเชิญพวกเขามาท่ีจวนโดยตรง คณะตระกูลเฉี ยนก็ต้องเสียค่าเช่าท่ีพักสาหรบั คนในคณะ ตระกลู เฉียนทงั้ หมด ดงั นัน้ บดั นี้ไม่ต้องควกั เงินตวั เองจา่ ยเป็น ค่าปากท้องของคนในคณะ แน่นอนว่าเขาต้องพอใจเป็ นอย่าง มาก หลายวนั มานี้เขากย็ งั คิดไม่ออกว่าเหตุใดเดก็ ใบท้ ่ีเกบ็ มา อย่างไม่ได้ตงั้ ใจในตอนนัน้ ไปทาอย่างไรจึงเข้าตาคณุ ชายรอง เจิงจนถึงกบั รบั เข้าไปคอยปรนนิ บตั ิข้างกายได้ แต่ละวนั ล้วน ได้ยินคนในจวนคุยกนั ว่าคุณชายรองเจิงเอ็นดูเด็กใบ้คนนี้ อย่างมาก นัน่ จึงทาให้เขาย่ิงอยากร้มู ากขึ้นไปอีก แต่หลายวนั ก่อนเขาไม่สามารถเดินไปมาในจวนได้อย่างอิสระ และไม่ สามารถเข้าไปในเรือนลวั่ เหมยได้ ดงั นัน้ จึงมองไม่เหน็ เม่ือได้ พบในวนั นี้กเ็ กิดความไม่แน่ใจคิดว่าตนเองตาลายไป เด็กสาวใบ้ที่ เคยสวมชุดกระโปรงผ้าหยาบ ใบหน้ า เหลืองซีด มีผิวหยาบกระด้าง สีหน้าไร้ซึ่งประกายสดใส ดทู ่ึมๆ และซื่อๆ หากอย่รู วมกบั ผคู้ นกเ็ กือบจะหาไม่เจอ บดั นี้หญิงใบผ้ นู้ ัน้ กลบั สวมชุดแพรต่วนงดงามมีเสื้อคลุม ขนจิ้งจอกหิมะชนั้ ดีพาดเอาไว้บนไหล่ บนศีรษะปักด้วยป่ิ นมุก 623

มรกต ท่าทางการเดินอ่อนแอ้นอรชรทงั้ ยงั วางท่าทีเยน็ ชาหนัก แน่น แม้จะยงั มีรปู ลกั ษณ์ภายนอกดงั เดิม แต่ผิวกายกลบั นุ่ม ชุ่มชื้นขึ้นแถมยงั มีใบหน้าสดใสอิ่มเอิบ เม่ือลมหนาวพดั มาก็ เกือบจะพดั ร่างของนางให้แหลกสลายไปด้วย จะเป็ นเดก็ ใบ้ผู้ นัน้ ได้อย่างไร แต่บงั เอิญว่านางเป็นคนคนนัน้ ! เขายืนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาอยู่นานก่อน จะลองเรียกดู “หญิงใบ?้ ” “หวั หน้าคณะเฉียนคงจะหลงลืมไปแล้วใช่หรือไม่ เจ้าก็ มองเห็นชดั เจนว่านางคือทิงอินของข้า มิใช่หญิงใบ้อะไรนัน่ ! อีกไมน่ านคอของนางกจ็ ะหายแล้ว” ฉินเจิงเลิกคิ้วก่อนจะกล่าว อย่างไม่ใจดี หวั หน้าคณะเฉียนก็ได้สติกลบั คืนมาในทนั ที จึงรีบก้ม หน้ายอมรบั ผิด “ใช่ ใช่แล้ว คุณชายรองเจิงกล่าวถกู ต้องแล้ว เป็ นคนแก่อย่างข้าเองกห็ ลงลืมไป นางมิใช่หญิงใบ้ แต่เป็ นทิง อินของท่าน ข้ามีตาหามีแววไม่” “พอแล้ว! ครงั้ นี้ข้าจะผอ่ นผนั ให้!” ฉินเจิงโบกมืออย่างไม่ ใส่ใจ 624

“ขอรบั !” หวั หน้าคณะเฉียนเหน็ ฉินเจิงไม่ได้กล่าวโทษจึง ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เจ้ากาลงั จะไปที่ใด” ฉินเจิงมองตรงไปพลางเอ่ยถาม “ไปพบพระชายาขอรบั !” หวั หน้าคณะเฉียนก้มหน้าตอบ ด้วยความเคารพ “ท่านแม่เรียกเจ้าเข้าพบ? นางอยากดูงิ้วหรือ” ฉิ นเจิง เลิกคิ้ว หวั หน้าคณะเฉียนส่ายศีรษะ ไตร่ตรองครู่หนึ่งก่อนจะ กล่าวเสียงเบา “ว่ากนั ว่าวนั นี้หลงั เสรจ็ จากการเข้าเฝ้าช่วงเช้า เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกล่าวว่าฮูหยินของเขาอยากดูงิ้วของคณะ ตระกลู เฉียน ได้ยินว่าคณะตระกลู เฉียนพกั อยู่ที่จวนอิงชินอ๋อง จึงได้กล่าวกบั ท่านอ๋องเอาไว้ เมื่อท่านอ๋องกลบั มาจึงคยุ เรื่องนี้ กบั พระชายา พระชายาจึงเรียกข้าไปสอบถามว่ายินยอมจะไป จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายหรอื ไม่” ฉินเจิงหร่ีตามอง “เจา้ ตอบไปว่าอย่างไร” หวั หน้าคณะเฉียนเงยหน้ามองฉิ นเจิงแวบหน่ึงก่อนจะ รีบก้มศีรษะแล้วตอบอย่างระมดั ระวงั “ข้าตอบไปว่าท่านเป็ นผู้ 625

เชิญคณะตระกลู เฉียนมา ดงั นัน้ ข้าจึงไม่สามารถตดั สินใจเอง ได้ หากท่านตกลง ข้ากจ็ ะไปจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย” “ในเมืองหลวงแห่งนี้มีเร่อื งใดท่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมิรู้ บา้ ง? ข้าเป็นคนสกดั คณะตระกลู เฉียนไว้ให้มาท่ีจวนอิงชินออ๋ ง วนั นัน้ ที่ข้ากบั ซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหวแย่งชิงคณะตระกูล เฉียนกนั กอ็ ึกทึกครึกโครมไปทวั่ เมืองไม่น้อย มีหรือเขาจะไม่รู้ วนั นี้ยงั คิดยืมตวั คณะตระกลู เฉียนไปอีก” ฉินเจิงหวั เราะเยาะ หวั หน้าคณะเฉียนได้ยินกย็ ่ิงก้มหน้าตา่ ลงไปอีก เขาเป็น เพียงคณะตระกลู เฉียนผ้ตู ้อยต่า แท้จริงเป็ นแค่จอกแหนใน ทะเลอนั กว้างใหญ่ มิกล้าท้าให้บรรดาผ้สู ูงศกั ด์ิคนใดในจวน ใหญ่แห่งเมืองหลวงไม่พอใจ โดยเฉพาะเป็ นคณุ ชายรองเจิงกบั เสนาบดีฝ่ ายซ้าย แต่บดั นี้เขากบั คณะตระกลู เฉียนล้วนอยู่ท่ี จวนอิงชินอ๋อง จึงจ้าเป็ นต้องให้การตดั สินใจหลกั อยู่ที่คณุ ชาย รองเจิง “ตอนนี้ เจ้าไปเกบ็ ข้าวของ ประเด๋ียวคณะตระกลู เฉียน ทงั้ หมดตามข้าไปท่ีจวนจงหย่งโหว!” ฉิ นเจิงโบกมือไล่หวั หน้า คณะเฉียน 626

หัวหน้ าคณะเฉี ยนมึนงงครู่หนึ่ งก่อนจะรีบขานรับ 627

48-3 เยี่ยมเยียน ฉิ นเจิงเลิ กสนใจเขาแล้วมุ่งตรงไปยังห้องโถงใหญ่ ใบหน้าแฝงไปด้วยความเยน็ ชาเลก็ น้อย เซี่ยฟางหวาพลางคิดว่าฉิ นเจิงไม่เห็นด้วยกับความ ต้องการของเสนาบดีฝ่ ายซ้าย จึงนาคณะตระกลู เฉียนไปส่งยงั จวนจงหย่งโหวแทน น่ีเป็ นการหกั หน้าเสนาบดีฝ่ ายซ้ายอย่าง ชดั เจน แต่การท่ี เขาหกั หน้าเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกม็ ิใช่แค่ครงั้ สอง ครงั้ แล้วยงั มีส่ิงใดสาคญั อีก ย่ิงไปกว่านัน้ คณุ หนูหลูแห่งจวน เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั คุณชายใหญ่แห่งจวนอิงชินอ๋องได้ตกลง หมนั้ หมายกนั แล้ว และคงปรึกษาเร่ืองฤกษ์งานแต่งในเรว็ วนั นี้ ไม่ว่าจะกล่าวจากท่ีใด ต่างกเ็ ป็ นด้านท่ีทงั้ สองฝ่ ายปฏิปักษ์ต่อ กนั เขาจะหกั หน้าเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกเ็ ป็นเรอื่ งอนั สมควรแล้ว เมื่อมาถึงห้องโถงของสวนโยวหลนั ฉิ นเจิงกส็ าวเท้าเข้า ไปในห้องทนั ที ผ้ทู ี่นัง่ อยู่ในห้องคืออิงชินอ๋อง พระชายาอิงชินอ๋อง และ แม่ส่ืออีกสองท่าน ยงั มีสตรีอีกท่านหน่ึงท่ีเซี่ยฟางหวาไม่เคย พบมาก่อน แม้จะมีอายุไล่เล่ียกบั พระชายาอิงชินอ๋อง แต่กด็ ู 628

ออดอ้อนฉอเลาะมากกว่านาง แม้จะอายุราวส่ีสิบกว่าปี แต่ก็ ยงั คงทาให้ผทู้ ่ีพบเหน็ รสู้ ึกเหน็ ใจได้มากย่ิงขึน้ มิต้องคาดเดาก็รู้ว่าต้องเป็ นชายารองหลิวผ้ใู ห้กาเนิ ด คณุ ชายใหญ่ฉินห้าวอย่างแน่นอน สิ่งที่แตกต่างกนั ระหว่างภรรยาเอกกบั อนุภรรยาก็คือ ภรรยาเอกจะสวยเพียบพร้อมและอ่อนโยน เป็ นหน้าเป็ นตา ให้กบั ครอบครวั ของฝ่ ายชาย ส่วนอนุภรรยานัน้ เป็ นเพียงแค่ ของเล่นของฝ่ ายชายเท่านั้น และชายารองก็เป็ นอนุภรรยา ดงั นัน้ จึงต้องใช้ความออดอ้อนฉอเลาะเพ่ือให้เป็ นท่ีช่ืนชอบ นานวนั เข้ากก็ ลายเป็นความค้นุ ชินไป “เจิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้อย่างไร” พระชายาอิงชินอ๋องเอ่ย ถามฉิ นเจิงด้วยความแปลกใจ ฉิ นเจิงทาความเคารพต่อบิดามารดาอย่างขอไปที หลงั จากนัน้ กช็ ี้ไปข้างหลงั “เสื้อคลุมเสรจ็ แล้วจึงนามาส่งให้ ท่าน” “เร็วขนาดนี้ เชียว?” พระชายาอิงชิ นอ๋องตกใจ เมื่อ มองเซ่ียฟางหวากเ็ ผยสีหน้าประหลาดใจออกมา “ทิงอินสวม 629

แล้วเหมาะย่ิงนัก วยั ที่งดงามเปล่งประกายสวมสิ่งใดกด็ ดู ีทงั้ นัน้ จริงๆ” “ท่านแม่สวมกง็ ดงามเช่นกนั !” ฉินเจิงเลิกคิ้ว เซ่ียฟางหวามาเดินมาตรงหน้าพระชายาอิงชินอ๋องแล้ว ย่ืนเสื้อคลมุ ขนเตียวมว่ งให้นาง “น่ีคงเป็ นทิงอิน หญิงรบั ใช้ข้างกายคุณชายรองคนใหม่ ใช่หรอื ไม่” ชายารองหลิวจ้องเซี่ยฟางหวาพลางเอ่ยปาก ฉินเจิงไมส่ นใจนาง เซ่ียฟางหวากไ็ มส่ นใจนาง พระชายาอิงชินอ๋องกไ็ ม่สนใจนางเช่นกนั อีกทงั้ ยงั รบั เสื้อคลุมที่ เซ่ียฟางหวายื่นมาให้พิจารณาดู จากนัน้ กพ็ ยกั หน้า อย่างชื่นชอบแล้วออกคาสัง่ กบั ชุนหลนั “เอาไปเก็บไว้ก่อน เถอะ!” “ท่านแม่ไม่ลองตอนนี้ หรือ” ฉิ นเจิ งมองนางพลาง เสนอแนะ 630

พระชายาอิงชินอ๋องโบกมือ แล้วกวาดตามองใบหน้าอนั แขง็ ท่ือของชายารองหลิวแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มกล่าว “ไม่ลอง แล้ว ของที่ข้าทาเองกบั มอื ข้าจะไมร่ ไู้ ด้อย่างไร” ใบหน้าของชายารองหลิวเด๋ียวขาวเด๋ียวแดงพกั หนึ่ง ก่อนจะเบอื นหน้าหนี พลางมองอิงชินออ๋ งด้วยความอึดอดั “คาพูดที่คุณหนูหลูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกล่าว เอาไว้กม็ ิได้ผิดไปทงั้ หมด! มีฐานะเพียงแค่หญิงรบั ใช้ผ้หู น่ึงแต่ กลบั สวมเสื้อผา้ แบบเดียวกบั แม่ เจ้านี่เป็ นการลดฐานะของแม่ เจ้าลงมาและเป็นการท้าให้นางมีหน้ามีตา” อิงชินอ๋องมองเสื้อ คลมุ บนรา่ งของเซี่ยฟางหวาจากนัน้ กก็ ล่าวด้วยความไมพ่ อใจ เซี่ยฟางหวาเงยหน้าเหลือบมองอิงชินออ๋ งแวบหนึ่ง ทนั ใดนัน้ ฉิ นเจิงกห็ นั หน้ากลบั ไปแล้วกล่าวกบั อิงชินอ๋อง อย่างไม่พอใจเช่นกนั “ท่านพ่อกล่าวผิดไปแล้วหรือไม่ ทุกวนั นี้ ตระกลู ของจวนอิงชินอ๋องเจริญรุ่งเรืองกจ็ ริง แต่หลายร้อยปี ก่อน คนของจวนอิงชินอ๋องกย็ งั เป็ นแค่ชนชนั้ ล่าง ฐานะของ บรรพบุรษุ มากมายล้วนตา่ ต้อย หรือจะกล่าวว่าพวกเราที่เป็ น ลูกหลานมีเกียรติยศแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงไม่ให้ความเคารพต่อ บรรพบรุ ษุ แล้ว? ไม่เซ่นไหว้บชู าป้ายบรรพบรุ ษุ แล้ว?” 631

“น่ีมนั คนละเร่ืองกนั !” อิงชินอ๋องราวกบั โดนตอกหน้า หงายแล้วกล่าวอย่างโมโห ฉิ นเจิงหวั เราะเยาะอย่างไม่เกรงใจราวกบั คร้านจะสนใจ เขา จากนัน้ กก็ ล่าวกบั พระชายาอิงชินออ๋ ง “ท่านแม่ ข้าจะพาทิง อินไปที่จวนจงหย่งโหว” พดู จบกห็ นั หน้าหมายจะออกไป “รอก่อน!” พระชายาอิงชินอ๋องเรียกรงั้ เขาไว้ “ตอนนี้ก็ เที่ยงแล้ว ถึงเวลาทานอาหารพอดี พวกเจ้าทานแล้วหรอื ” “ยงั เราจะไปทานที่จวนจงหย่งโหว” ฉินเจิงตอบ พระชายาอิงชินอ๋องไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากกาชบั ว่า “ถนนล่ืน อย่านัง่ รถหรือข่ีม้าออกไปเลย กลบั กนั จวนจงหย่ง โหวกอ็ ยู่ไม่ไกลเพียงแค่ถนนเส้นสองเส้นเท่านัน้ หากพวกเจ้า จะไปกเ็ ดินไปแทนเถอะ เจ้าแต่งกายบางควรสวมเสื้อผ้าหนา กว่านี้สกั หน่อย ข้ามีเสื้อคลุมตวั ยาวที่ให้ช่างเยบ็ ปักตดั เยบ็ ใหม่ ให้เจ้าอย่ทู ี่น่ี” “ไม่หนาว!” ฉินเจิงส่ายหน้า 632

“รอก่อน!” อิงชินอ๋องนึ กขึ้นมาได้จึงตะโกนหยุดเขา “ฮูหยินของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายอยากดูงิ้วของคณะตระกลู เฉียน เจา้ …” “ให้นางต่อแถว!” ฉินเจิงตอบโดยไมแ่ ม้แต่จะหนั กลบั ไป “เจา้ เดก็ บดั ซบ!” อิงชินออ๋ งโมโห ฉิ นเจิงชะงกั เท้าหยุดยืนตรงหน้ าประตูพลางหันหลงั ชาเลืองมองอิงชินอ๋องอย่างโอหงั จากนัน้ กก็ ล่าวด้วยความเมิน เฉยว่า “ตอนท่ีคณะตระกลู เฉียนเข้าเมืองมาเดิมทีเป็ นซ่ือจื่อ แห่งจวนจงหย่งโหวที่ ต้ องการเชื้อเชิ ญไปให้เหล่าแม่เฒ่ าของ ครอบครวั แห่งตระกลู เซ่ียชม แต่กลบั ถกู ลกู ชายของท่านแย่งชิง กลางคนั เพ่ือนามาแสดงความเคารพกตญั ญตู ่อท่านแม่ บดั นี้ พวกเขากอ็ าศยั ที่จวนของเรารว่ มสิบกว่าวนั แล้ว ควรจะส่งกลบั ไปให้จวนจงหย่งโหวแล้วมิใช่หรือ จะให้เสนาบดีฝ่ ายซ้ายมาลดั แถวได้อย่างไร แม้แต่เร่ืองมาก่อนหลงั ท่านพ่อกม็ ิเข้าใจแล้ว หรือ” “เจ้ากแ็ ย่งชิงพวกเขามาจากคนอ่ืนเช่นกนั จะยงั มีหน้า มากล่าวว่าข้าไม่ร้จู กั มาก่อนมาหลงั ได้อย่างไร” ใบหน้าของอิง ชินออ๋ งฉายดนู ่าเกลียดเลก็ น้อย 633

“พี่จ่ือกุยกบั ข้ามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ข้าแย่งชิง มาแล้วกแ็ ล้วกนั ไป แต่เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ข้ามิได้สนิ ทชิดเชื้อ กนั เขาจะเอาเหตุผลใดมาอ้าง” ฉิ นเจิงมองเขาคล้ายกบั มอง ท่อนไมอ้ ย่างไรอย่างนัน้ อิงชินอ๋องอึ้งจนพดู ไม่ออก ทนั ใดนัน้ ชายารองหลิวก็เอ่ยออกมา “คุณชายรองเจิง กล่าวผิดแล้ว บดั นี้คุณชายใหญ่จะต้องแต่งงานกบั คณุ หนูแห่ง จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ตงั้ แต่บดั นี้เป็ นต้นไปจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายกบั จวนอิงชินอ๋องของเรากม็ ีความสมั พนั ธฉ์ ันญาติมิตรกนั แล้ว จะไมส่ นิทชิดเชื้อกนั ได้อย่างไร” “ชายารองหลิวมิใช่หรอื ที่กล่าวผิด หากจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ า ย จ ะ มี ค ว า ม สัม พัน ธ์ กับ จ ว น อิ ง ชิ น อ๋ อ ง นั่น ก็เ ป็ น ความสมั พนั ธ์กบั พ่ีใหญ่ ไม่ได้เก่ียวข้องอะไรกบั ข้า!” ฉิ นเจิง แค่นเสียงแล้วหนั หลงั ก้าวออกจากประตู ใบหน้าของชายารองหลิวแดงจดั ในพริบตาพลางอึ้งจน พดู อะไรไมอ่ อก 634

เซ่ียฟางหวาเดินตามฉิ นเจิงออกมา ม่านมู่ล่ีท่ีประตูส่าย จนเกิดเสียงดงั เพราะการเคล่ือนไหวของทงั้ คู่ “ดสู ิ ดลู กู ชายบงั เกิดเกล้าท่ีเจ้าสงั่ สอน!” ความโกรธของ อิงชินอ๋องยงั ไม่ได้ระบายออกมาจึงหนั ไปพาลใส่พระชายาอิง ชินอ๋อง “ท่านอ๋อง ลูกชายหม่อมฉันมิได้กล่าวอะไรผิดไป มีอะไร มิถกู ต้องหรือ” พระชายาอิงชินอ๋องมองอิงชินอ๋องด้วยความ สขุ มุ หนักแน่น “เจ้า…เจ้าดเู ขาพดู จากบั ข้า เหน็ ข้าเป็นตวั อะไร!” อิงชิน ออ๋ งโกรธจนตวั แขง็ แล้วถลึงตากล่าว “แม้เขาจะชอบเที่ยวเล่นและก่อเรือ่ งว่นุ วายไปทวั่ แต่กม็ ิ เคยกลนั่ แกล้งหรือต่อว่าผ้ตู ่าต้อยกว่าในจวนเลย แม้เขาจะมี นิ สยั ไร้เหตุผล แต่กเ็ ข้ากบั บรรดาคุณชายของจวนใหญ่ๆ ใน เมืองหลวงได้ดี แม้บางคราเขาจะมิได้ทาตามกฎ แต่กไ็ ม่เหน็ จะ เป็ นอะไร กล่าวว่าตอนท่ีท่านอ๋องยงั หนุ่มกท็ าตามกฎระเบียบ หรอื ตอนที่หม่อมฉันยงั มิได้แต่งงานเข้าจวนมา ท่านกม็ ีลกู สาว แล้วหน่ึงคน เจิงเอ๋อรข์ องหม่อมฉันบดั นี้ใกล้จะสิบเจด็ แล้วยงั 635

ไม่มีแม้แต่สาวใช้อ่นุ เตียงสกั คน ถึงแม้จะมีทิงอินแล้ว กม็ ิได้รีบ รอ้ นลากนางขึน้ เตียง” พระชายาอิงชินออ๋ งกล่าวอย่างใจเยน็ อิงชินอ๋องหน้าดาหน้าแดงและไม่ได้กล่าววาจาปะทะอีก กลบั กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทน “เรากาลงั พดู ถึงเขาอยู่ เจ้าจะ ลากข้าไปเกี่ยวด้วยทาไม” พระชายาอิงชินอ๋องมองเขาดงั่ ผบู้ ริสทุ ธ์ิ “ท่านออ๋ งตาหนิ ว่าหม่อมฉันสงั่ สอนลูกชายไม่ดี แต่ว่าลกู กม็ ีครึ่งหน่ึงท่ีเป็ นของ ท่านเช่นกนั ขอแค่ท่านจะสงั่ สอนเขา หม่อมฉันกม็ ิเคยขดั ขวาง เหตใุ ดบดั นี้จึงตาหนิหมอ่ มฉันขึน้ มาได้” อิงชินอ๋องไรซ้ ่ึงคาพดู อีกครงั้ “เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่กล่าวอะไรเลย” พระชายาอิงชิน อ๋องมองเขาอย่างเค้นหาเหตผุ ล “พอแล้วๆ ข้าผิดเอง ไม่ควรตาหนิ เจ้า” อิงชินอ๋องขอ โทษ “พวกเรารีบหารือเร่ืองงานแต่งงานของห้าวเอ๋อรเ์ ถอะ! ใกล้เท่ียงแล้วคงจะไปวนั นี้ไม่ได้แล้ว วนั นี้กพ็ ยายามกาหนด รายการของหมนั้ ให้เสรจ็ พรงุ่ นี้จะได้ไปมอบสินสอดทองหมนั้ ” 636

พระชายาอิงชินอ๋องสะบดั ผ้าเช็ดหน้ าอย่างไม่พอใจ “เรื่องนี้ ให้ท่านอ๋องกับชายารองหลิวตัดสินใจเองแล้วกัน หม่อมฉันไม่ทาแล้ว เล่ียงเมื่อถึงเวลานัน้ หากทาแล้วไม่ถกู ใจจะ ถกู ต้าหนิ เอา” พูดจบก็หันไปกล่าวกบั ชุนหลนั “ชุนหลนั ไป เถอะ พวกเราไปเยี่ยมจวนเสนาบดีฝ่ ายขวากนั ” “เพคะ พระชายา!” ชุนหลนั ตรงเข้าไปประคองพระชายา อิงชินออ๋ ง ชายารองหลิวเผยสีหน้าร้อนรนออกมาทนั ที พระชายา อิงชินอ๋องเป็นใหญ่ อานาจควบคมุ ทุกอย่างในจวนอย่ภู ายใต้กา มือของนาง หากนางไม่จดั การเรื่องนี้ ลาพงั แค่ตาแหน่งชายา รองจะยื่นมอื ไปหยิบจบั ส่ิงของต่างๆ ในคลงั เกบ็ ของได้อย่างไร มิฉะนัน้ วนั นี้กค็ งไม่จ้าเป็ นต้องเรียกอิงชินอ๋องมา มิใช่เพราะ เพื่อให้ของหมนั้ ของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายดดู ีขึน้ มาสกั เลก็ น้อย หรือ เม่ือคิดได้เช่นนัน้ จึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มกล่าว “เร่ืองของ คุณชายใหญ่ต้องพ่ึงพาพระชายาให้ไปสู่ขอ งานแต่งงานถึงจะ ลุล่วงไปได้ด้วยดี พระชายาทางานละเอียดรอบคอบ แม้จะมี ส่วนใดไม่เหมาะสม ผ้ใู ดจะกล้าตาหนิ ท่าน เร่ืองนี้ไม่มีท่านได้ อย่างไร หม่อมฉันทาเรอ่ื งนี้แทนพระชายาไมไ่ ด้แน่” พระชายาอิงชินออ๋ งทาหน้านิ่งขรมึ ไมก่ ล่าวอะไร 637

อิงชินอ๋องกลืนความโกรธเม่ือครลู่ งไปในอก จาต้องยอม ต่อพระชายาอิงชินอ๋องอีกครา เมื่อก่อนขอเพียงแค่เขาสงั่ สอน ลูกชาย ภรรยาของเขาแม้จะไม่ได้ขดั ขวางต่อหน้า แต่กไ็ ม่เคย แสดงสีหน้าดีๆ ต่อเขาเลยสกั ครงั้ มกั กล่าววาจาจะทิ่มแทงเขา เสมอ ท่ีร้ายแรงกว่านัน้ ยงั เคยห้ามมิให้เขาเข้าไปในห้องของ นางถึงสิบวนั หรือคร่ึงเดือน นานวนั เข้า เจ้าเด็กคนนั้นก็ไม่ แม้แต่จะเกรงกลวั เขาแล้ว แต่เขากย็ งั ไม่สามารถกล่าวว่านาง ผิดได้ เพราะนางไม่เคยกีดกนั เขาเวลาสงั่ สอนฉิ นเจิงเลยสกั ครงั้ “ท่านอ๋อง ท่านรีบกล่าวอะไรสกั อย่างเถิด! รีบท้าให้พระ ชายาหายโกรธ” ชายารองหลิวยื่นมือไปดนั อิงชินอ๋อง อิงชินอ๋องจ้าใจลุกขึ้นแล้วตรงไปดึงมือของพระชายาอิง ชินอ๋องเอาไว้พลางกล่าวอย่างนุ่มนวล “ข้าผิดเอง ข้ากข็ อโทษ เจา้ แล้ว เจา้ อย่าโกรธเลยนะ” เงียบไปครหู่ นึ่งก่อนจะหนั ซ้ายแล ขวาแล้วกล่าวเสียงเบาอย่างเสียหน้าอย่บู า้ ง “คนมากมายกาลงั มองอย่นู ะ!” พระชายาอิงชินอ๋องเกบ็ สีหน้าพลางจ้องมองเขา จากนัน้ ก็ทรุดตัวลงนัง่ อย่างสง่างาม “ต่อไปท่านอ๋องห้ามตาหนิ ว่า หม่อมฉันไม่สัง่ สอนเจิงเอ๋อร์ให้ดีอีก หากท่านปฏิบตั ิต่อเจิง 638

เอ๋อรอ์ ย่างท่ีปฏิบตั ิต่อคุณชายใหญ่บ้าง เขากค็ งไม่ทาให้ท่าน โมโหทุกวนั เช่นนี้” “ได้ ต่อไปข้าจะพดู จาดีๆ กบั เขา” อิงชินอ๋องกล่าวอย่าง ยอมจานน พระชายาอิงชินอ๋องจึงยิ้มออกมาได้ ภายในใจของชายารองหลิวกลดั กลุ้มเม่ือเหน็ อิงชินอ๋อง เคารพนบนอบต่อพระชายาเหมือนที่นางเคารพนบนอบต่อ หน้าอิงชินอ๋อง แต่เม่ือคิดได้ว่าแท้จริงฉิ นเจิงไม่ได้รบั การดแู ล เอาใจใส่อย่างดีเท่าท่ีฉิ นห้าวได้รบั กห็ ายกลดั กลุ้มเป็ นปลิดทิ้ง แล้วเกิดเป็ นความโอหงั แทนที่แม้ฐานะของนางจะเทียบไม่ได้ กบั พระชายาอิงชินอ๋อง แต่ฉิ นห้าวลูกชายของนางกแ็ ขง็ แกร่ง กว่าฉิ นเจิงมาก ด้วยเหตนุ ี้ ทงั้ สามกห็ ารือเรือ่ งของหมนั้ และงานแต่งงาน ของฉิ นห้าวต่อ 639

48-4 เยี่ยมเยียน เวลานี้ ฉิ นเจิงออกมาถึงมุมประตูของจวนอิงชินอ๋อง กบั เซี่ยฟางหวาแล้ว เขาฟังส่ิงท่ีพระชายาอิงชินอ๋องกล่าว นัน่ คือเดินเท้าไปจวนจงหย่งโหว ผ้คู นอาจจะเหลือทนกบั การท่ีหิมะตกติดต่อกนั ถึงสาม วนั หลงั หิมะหยุดแล้วจึงออกมาเดินบนขวกั ไขว่ถนน ถนนหน้า จวนอิงชินอ๋องมีทหารของทางการมาทาความสะอาดแล้ว แต่ เพิ่งทาความสะอาดไปได้ครงึ่ ทาง แน่นอนว่าเดินทางด้วยรถม้า คงลาบาก ฉินเจิงเดินช้าๆ ราวกบั ก้าลงั เดินเล่น เซ่ียฟางหวาเดินตามอยู่ข้างหลงั คร่ึงก้าว ฝี เท้ากเ็ ช่ืองช้า พอกนั แม้จะได้กลบั ไปจวนจงหย่งโหว แต่ภายในใจกลบั รู้สึก สงบ เห็นได้ชดั ว่าประชาชนบนถนนรู้จกั ฉิ นเจิง เม่ือเหน็ เขา จึงยิ้มพลางโค้งตวั ทกั ทาย ดแู ล้วระมดั ระวงั ตวั น้อยกว่าคนของ กลุ่มลูกหลานชนร่นุ หลงั ผ้สู ูงศกั ด์ิทาความเคารพเวลาพบฉิ น เจิง 640

ฉิ นเจิงกด็ อู ารมณ์ดีมาก ตลอดทางล้วนมีรอยยิ้มประดบั บนใบหน้า บางครงั้ ยงั เอ่ยทกั ทายบ้าง ไม่ได้มีท่าทีอวดดีแต่ กลบั ดเู ข้าถงึ ได้งา่ ย เซี่ยฟางหวาแอบครุ่นคิดในใจ ท่ีสุดแล้วคนผ้นู ี้มีนิ สยั หรือหน้ากากมากน้อยเพียงใด ด้านไหนกนั แน่ที่เป็ นด้านที่ แท้จริง ด้านไหนกนั แน่ที่หลอกหลวง? “กาลงั คิดสิ่งใดอยู่” ฉิ นเจิงหนั กลบั มามองเซ่ียฟางหวา ฉับพลนั เซี่ยฟางหวาเก็บสีหน้ า นางจ้าเป็ นต้องมีสติ รับมือ ตลอดเวลาเมื่ออยู่ข้างกายเขา มิฉะนัน้ หากไม่ทนั ระวงั จะถกู เขาอ่านความคิดเอาได้ นางเงยหน้าขึ้นเลียนแบบท่านิ้ วดอก กล้วยไม้* ซ่ึงเป็ นท่าทางในการร้องงิ้วที่เสี่ยวเฟ่ิ งเสียงมกั จะ แสดงให้เห็นอยู่บ่อยๆ คล้ายจะสื่อความว่าเขาลืมไปแล้วใช่ หรอื ไม่ว่าต้องพาคณะตระกลู เฉียนออกมาด้วย ฉิ นเจิงเข้าใจแจ่มแจ้ง อธิบายว่า “ประเดี๋ยวจะมีคนพา คณะตระกลู เฉียนไปส่งยงั จวนจงหย่งโหว” เซ่ียฟางหวาพยกั หน้า 641

“เจ้าแปลกใจใช่หรือไม่ว่าเหตุใดประชาชนเหล่านี้ ถึงไม่ กลวั ขา้ ” ฉินเจิงจ้องนางพลางเอ่ยถาม เซ่ียฟางหวามองเขาแวบหนึ่ งก่อนจะพยักหน้ า ถึง อย่างไรนางกค็ ิดเช่นนี้จริงๆ ฉินเจิงเลิกคิ้วอย่างตามใจชอบจากนัน้ กก็ ล่าวอย่างไม่ใส่ ใจ “คนของกลุ่มชนรุ่นหลงั ผ้สู ูงศกั ด์ิคอยปกป้องข้าเพราะข้า เป็ นทายาทสายตรงของจวนอิงชินอ๋อง วนั หน้าต้องสืบทอด จวนอิงชินอ๋องต่อ แน่ นอนว่าต้องไว้หน้ าข้า ส่วนสหายท่ีมี ความสมั พนั ธ์อนั ดี เช่นพ่ีจื่อกยุ เยี่ยนถิง หล่ีมู่ชิงเป็ นต้น นัน่ เป็ นเพราะมีฐานะที่ไม่ต่างกันมาก ทัง้ ยังมีนิ สัยเข้ากันได้ เรียกว่าสนิ ทกันฉันท์พ่ีน้ องก็ว่าได้ ส่วนคนใช้ในร้านค้า โรงเตี๊ยม เรือหรู รวมไปถึงวงั หลวงกบั จวนต่างๆ ในเมืองหลวง หรือขุนนางชัน้ ธรรมดาล้วนกลัวข้า โมโหข้า อดทนต่อข้า รวมถึงคอยเอาใจข้า นัน่ เป็ นเพราะมีผลประโยชน์เข้ามา เก่ียวข้องกบั ฐานะพวกเขา พวกเขารวู้ ่าหากทาให้ข้าไม่พอใจจะ ไม่เป็นประโยชน์แก่ตวั พวกเขา ส่วนพวกประชาชนทวั่ ไป ฐานะ ของพวกเขาต่าเกิ นไปจนเกือบกลายเป็ นฝ่ ุนผง ไม่มีผล ประโยชน์ใดมาเกี่ยวข้อง ข้ากไ็ ม่จาเป็ นต้องดดุ ่าพวกเขาอย่าง ไม่ชอบธรรม ฉะนัน้ แล้วกไ็ ม่มีเหตุผลใดท่ีพวกเขาจะต้องกลวั ขา้ ” 642

เซี่ยซูหวั พยกั หน้าด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ น่ีเป็ น ครงั้ แรกท่ีชื่นชมคนชวั่ ผนู้ ี้ เป็นเร่ืองยากท่ีจะมองตนเองและคน ข้างกายออกอย่างทะลุปรโุ ปร่ง แม้แต่นางเองจนถึงบดั นี้กย็ งั มี เรอ่ื งท่ีไมเ่ ข้าใจอย่บู า้ ง เขาเพ่ิงจะอายยุ งั ไม่สิบเจด็ เตม็ กลบั มอง ออกเช่นนี้ไม่งา่ ยเลยแม้แต่น้อย หลงั ฉินเจิงกล่าวถ้อยคายาวเหยียดออกมากไ็ ม่เอ่ยอะไร อีก เดิมทีเซี่ยฟางหวากไ็ มอ่ ยากพดู มากความ เพียงแค่อยาก เดินตามเขาเงียบๆ กเ็ ท่านัน้ ผู้คนบนถนนใหญ่นอกจากจะทักทายฉิ นเจิ งตาม มารยาทแล้ว ย่ิงไปกว่านัน้ กท็ อดสายตาจรดลงบนร่างของนาง พวกเขาพิจารณาหญิงรบั ใช้ที่ถกู ฉินเจิงรบั มาไว้ข้างกายผนู้ ี้ด้วย ความอยากร้อู ยากเหน็ ปนอิจฉา ในสายตาของประชาชนทวั่ ไป นางดจุ เทพธิดากม็ ิปาน แม้จะเป็ นถนนสนั้ ๆ แต่ฉิ นเจิงกลบั ใช้เวลาเดินทางกว่า ครง่ึ ชวั่ ยามจึงมาถงึ จวนจงหย่งโหวในที่สดุ 643

เซี่ยม่อหานทราบข่าวตัง้ แต่ตอนที่ฉิ นเจิงออกมาจาก จวนอิงชินอ๋องแล้ว และได้ร้วู ่าเซี่ยฟางหวากต็ ามกลบั มาท่ีจวน ด้วยเช่นกนั จึงรีบไปพบจงหย่งโหวท่ีห้องโถงหรงฝทู นั ที เม่ือจง หย่งโหวทราบข่าวกเ็ อ่ยกาชบั ให้เขาสงบสติอารมณ์เอาไว้ อย่า เพ่ิงเผยพิรธุ ออกมา ถึงจะไม่ร้วู ่าฉิ นเจิงกาลงั คิดอะไรอยู่ ถึงจะ ร้สู ึกว่าเร่ืองท่ีเกิดขึ้นช่วงนี้มนั น่าประหลาดใจเกินไป แต่กต็ ้อง สงบเสง่ียมเข้าไว้ ใช้เวลาอยู่นานกว่าเซ่ียม่อหานจะซ่อนความต่ืนเต้น กงั วลได้ แม้เขากบั ฉิ นเจิงจะมีความสมั พนั ธ์อนั ดีมาหลายปี แต่ กลับย่ิงมองเขาไม่ออก หากไม่ลากน้ องสาวของเขาเข้ามา เกี่ยวข้อง เขากค็ งไมค่ ิดเรอ่ื งของฉินเจิงมากขนาดนี้ แต่บดั นี้ใน เม่ือลากน้ องสาวเข้ามาเกี่ยวข้องแล้วจึงไม่สามารถทาตัว ตามเดิมได้อีก น้องสาวของเขายงั ไม่ได้กลบั จวน เขาจะสงบ จิตใจลงได้อย่างไร “คอยดูท่าทีไปก่อนเถอะ! เจ้าเดก็ ฉิ นเจิงคนนี้แขง็ แกร่ง กว่าผเู้ ป็นพ่อมาก ทงั้ ยงั แขง็ กว่าว่าฉิ นห้าวท่ีภายนอกดแู ขง็ แรง แต่ความจริงแล้วอ่อนแอราวกากเต้าห้เู ยอะมาก” จงหย่งโหว วิจารณ์ 644

เซ่ียม่อหานพยกั หน้า “ความจริงแล้วนางสามารถกลบั จวนได้ แต่จนถงึ ตอนนี้ยงั ไม่กลบั มาไม่รวู้ ่ากาลงั คิดอะไรอย่”ู “เดก็ คนนัน้ มีความคิดเป็ นของตวั เอง ให้นางจดั การเอง เถอะ! นางมีวิธีท่ีจะจบเรื่องราวอยู่แล้ว” จงหย่งโหวกล่าวอย่าง ใจกว้าง เซี่ ยม่อหานพยกั หน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา “พวก เขาน่าจะใกล้มาถึงแล้ว ข้าจะออกไปต้อนรบั ” จงหย่งโหวโบกมือ เซี่ยม่อหานออกมาจากห้องโถงหรงฝูก่อนจะกาชบั กบั ท่านป้าฝใู ห้ทาอาหารเพิ่ม ท่านป้าฝรู ีบขานรบั ทนั ที จากนัน้ เขา พาซื่อซูตรงไปยงั ประตู เมอ่ื มาถึง ฉินเจิงกบั เซ่ียฟางหวากม็ าถึง พอดี “ในเม่ือเจ้าจะมาก็ควรส่งคนมาแจ้งข้าให้ทราบก่อน” เซ่ียม่อหานกล่าวกบั ฉินเจิง “ข้าไมไ่ ด้นาของขวญั ติดตวั มาด้วย แค่แวะมาเย่ียมเยียน เท่านัน้ และนาคณะตระกลู เฉียนท่ีชิงตัวไปมาคืนให้กบั ท่าน แล้วถือโอกาสกินอาหารฝี มือของพ่อครวั ในจวนท่านด้วย เช่นนี้ 645

แล้วจะแจ้งท่านล่วงหน้ าเพ่ือส่ิงใด ไม่ถือเป็ นคนอื่นคนไกล เกินไปหรอื ” ฉินเจิงเลิกคิ้วถาม “นัน่ สินะ!” เซี่ยม่อหานยิ้มพลางพยกั หน้า จากนัน้ กถ็ ือ โอกาสนี้มองเซ่ียฟางหวาแวบหน่ึง “ดูเหมือนว่าใบสัง่ ยาท่ี ส่งมาจากกองทัพป้ องกัน พรมแดนม่อเป่ ยจะใช้ได้ผลจริงๆ หิมะตกหนักขนาดนี้ท่านกไ็ ม่ ป่ วย แถมสีหน้ากด็ ีขึ้นเยอะมาก บดั นี้ยงั สามารถออกมารบั ข้า ได้ด้วย” ฉินเจิงสารวจสีหน้าของเซ่ียม่อหาน “ต้องขอบคณุ ท่านลุงแล้ว” เซี่ยม่อหานคลี่ยิ้ม จากนัน้ ก็ ต้อนรบั ฉินเจิงกบั เซี่ยฟางหวาเข้าไปในจวน ทงั้ สองพดู คยุ ตลอดทางจนมาถึงห้องโถงหรงฝู กล่ินหอมของอาหารและเหล้าคละคล้งุ ไปทวั่ ห้องโถง ฉิ นเจิงทาจมูกฟุดฟิ ดพลนั ออกอาการดีใจ “การต้อนรบั อันล้าค่านี้ ต้องขอขอบคุณนายท่านผู้เฒ่ามากที่ให้ความ กรณุ า” 646

จงหย่งโหวแค่นเสียงในลาคอจากในห้อง “เจ้าเดก็ น้อย เจิง เหล้าดีๆ ของข้าไม่ได้ดื่มง่ายขนาดนัน้ หลงั ดื่มแล้วเจ้าต้อง มีของมาแลกเปล่ียนสกั หน่อยแล้ว” “กล่าวได้ดี!” ฉิ นเจิงกไ็ ม่ได้ปฏิเสธทัง้ ยงั ก้าวเข้าไปใน ห้อง เซ่ียมอ่ หานตามมาข้างหลงั ถือโอกาสแลกเปล่ียนสายตา กบั เซ่ียฟางหวาแวบหนึ่ง จากนัน้ ทงั้ สองกเ็ ข้าไปในห้องพร้อม กนั จงหย่งโหวนัง่ อยู่ก่อนแล้ว ฉิ นเจิงสะบดั เสื้อคลุมตวั นอก แล้วนัง่ ลงข้างจงหย่งโหวอย่างไม่เกรงใจ “แม่นางทิงอินกน็ ัง่ ลงเถอะ!” เซี่ยม่อหานเล่ือนเก้าอี้มา ให้แล้วกวกั มือเรียกนาง เซี่ยฟางหวาหนั ไปมองฉินเจิง ฉิ นเจิงเลิกคิ้ว “บอกแล้วมิใช่หรือว่าจะพาเจ้ามากินข้าว นัง่ ลงเถอะ! นายท่านผ้เู ฒ่ากบั พ่ีจ่ือกยุ มิใช่คนท่ีมีทศั นวิสยั คบั แคบ เจ้าเองกเ็ ป็ นคนของข้า ถึงอย่างไรกเ็ ป็ นแขกสาหรบั พวก เขาเช่นกนั ” 647

นัยน์ตาของเซี่ยฟางหวาวบู ไหว เซี่ยมอ่ หานเคยถกู ประโยค ‘ทิงอินของข้า’ ท่ีฉินเจิงกล่าว ทาให้เกิดความไม่พอใจมาก่อนแล้วครงั้ หน่ึง เมื่อได้ยินอีกครงั้ จึงได้แต่หนั ไปมองเขาแวบหน่ึงเท่านัน้ แต่จงหย่งโหวกลบั ได้ยินเป็นครงั้ แรก เมื่อได้ยินดงั นัน้ จงึ ถลึงตามอง “เจ้าเดก็ น้อยเจิง หญิงรบั ใช้ของเจ้ากค็ ือหญิงรบั ใช้ ของเจา้ จะเป็นคนของเจ้าได้อย่างไร พดู จาเหลวไหล!” ฉินเจิงยิ้มบางและไมไ่ ด้โต้แย้ง “นัง่ เถอะ!” จงหย่งโหวโบกมือให้เซ่ียฟางหวาราวกบั ไม่ได้ถือสาท่ีจะนัง่ กินข้าวรว่ มกนั กบั คนท่ีมีฐานะเป็นเพียงหญิง รบั ใช้เช่นนาง เซ่ียฟางหวาค่อยๆ นัง่ ลง เวลานี้ซื่อซูก็รายงานจากข้างนอกว่า “ซื่อจ่ือ หัวหน้า พ่อบ้านส่ี ซุ่นแห่ งจวนอิ งชิ นอ๋องนาผู้คุ้ม กันพาคณะต ระกูล เฉียนมาส่งท่ีจวนของเราด้วยตวั เอง ท่านคิดว่าควรจะให้พวก เขาพกั ที่ใดขอรบั ” 648

“ให้พกั ท่ีเรือนทิศเหนือแล้วกนั !” เซี่ยม่อหานคิดคร่หู นึ่ง ก่อนจะตอบ “ขอรบั !” ซื่อซูขานรบั ก่อนจะออกไป เซ่ียม่อหานหนั กลบั มาฉิ นเจิงพลางกล่าว “ข้าได้ยินว่า วนั นี้หลงั จากเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเสรจ็ จากเข้าเฝ้าท่ีท้องพระโรง ตอนเช้าแล้วจึงขอตวั คณะตระกลู เฉียนกบั อิงชินอ๋อง? บดั นี้เจา้ นาคณะตระกลู เฉียนมาส่งให้ข้า…” “จวนจงหย่งโหวยงั จะต้องกลวั เสนาบดีฝ่ ายซ้ายด้วย หรอื ” ฉินเจิงมองตอบ จงหย่งโหวแค่นเสียงในล้าคอด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “คงไม่ถึงขนั้ กลวั หรอก แต่ถ้ามีปัญหาน้อยลงหน่อยกย็ ่ิง ดีมิใช่หรือ ผ้ใู ดบ้างจะไม่ชอบให้มีปัญหาน้อยๆ” เซี่ยม่อหาน หวั เราะ “วางใจเถอะ หากเขาจะมาหาเร่ืองกค็ งจะไปหาเรื่องข้า ก่อน ข้าทาให้เขาเสียหน้า เขาจะต้องไม่ยอมเลิกราแต่โดยดีแน่ ย่ิงไปกว่านัน้ บดั นี้เขากย็ งั ไม่มีเวลาว่างท่ีจะมาหาเร่อื งข้า มวั แต่ ย่งุ อย่กู บั เรอ่ื งท่ีลกู สาวจะแต่งงาน” ฉินเจิงตบไหล่ของเขาเบาๆ 649