จารใจรัก 2

“เด็กคนนี้ตรงไปตรงมาแถมยงั มีความอดทน หลาย วนั นี้เหอเยี่ยนมาสอนทาอาหารให้ ทุกๆ วนั ล้วนมีแผลลวกบน มือ แต่นางกอ็ ดทนไม่แม้แต่จะตาแดงสกั นิ ด” พระชายาอิงชิน อ๋องเอ่ยชม จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงฝี เท้าถลนั เข้ามาจากข้างนอก จึงอดไม่ได้ที่จะหนั ไปมองพลางถามด้วยความสงสยั ว่า “เจ้า เดก็ พวกนี้เหตุใดจึงรีบร้อนเข้ามาราวกบั ถกู ใครไล่ล่าตามหลงั มากไ็ ม่ปาน มีเรอื่ งใหญ่อะไรเกิดขึน้ หรอื ” 450

44 ช่วยแต่งภรรยา ฉินเจิงเหลือบมองข้างนอกแวบหน่ึงและไมไ่ ด้ส่งเสียงใด ใด เย่ียนถิง หล่ีมชู่ ิง เซ่ียมอ่ หานและคนอื่นๆ เข้ามาในสวน โยวหลนั เม่ือเหน็ ว่าข้างในมีคนอย่มู ากมายจึงลงั เลคร่หู น่ึงแล้ว มองหน้ากนั เยี่ยนถิงกล่าวขึ้นมาว่า ‘กลวั อะไรกนั ’ จากนัน้ ก็ เดินนาเข้าไปข้างใน คนที่เหลือจึงได้แต่เดินตามเข้าไป ชนุ หลนั เลิกมา่ นม่ลู ่ีให้ทงั้ หมดเข้าไปในห้อง เยี่ยนถิงตรงเข้าไปในห้องและมองเหน็ แม่ของตนก่อน จึงแสยะยิ้มมุมปาก “ทาความเคารพพระชายาและฮูหยินทุก ท่าน!” พดู จบกม็ องแม่ของตน “ท่านแม่ ท่านกอ็ ย่ดู ้วยหรอื !” “บุ่มบ่ามพรวดพราดเข้ามาเช่นนี้ ได้อย่างไร!” ฮู หยินหย่งคงั โหวว่ากล่าว เย่ียนถิงเกาศีรษะจากนัน้ กห็ นั ขา้ งเพ่ือให้คนขา้ งหลงั เข้า มาในห้อง 451

หลี่มู่ชิงกบั เซี่ยม่อหานเข้ามาก็แสดงความเคารพต่อ พระชายาอิงชินออ๋ งและฮหู ยินท่านอื่นโดยพรอ้ มเพียง ฮหู ยินเสนาบดีฝ่ ายขวาเหน็ หน้าผากของหลี่มู่ชิงเตม็ ไป ด้วยเหงื่อจึงอดไม่ได้ที่จะตาหนิ “ตอนก่อนจะออกไปข้าบอก เจ้าว่าอย่างไร ดสู ิตอนนี้เหง่ือเตม็ หน้าไปหมด ทาเป็นหทู วนลม กบั สิ่งท่ีข้าพดู หรอื ” หลี่มู่ชิงยิ้มอ่อนโยน “เหง่ือออกแล้วร้สู ึกว่าร่างกายสด ชื่นขึน้ ท่านแม่โปรดวางใจ ลกู หาได้ไมเ่ ชื่อฟังไม่” “อย่าให้เห็นว่าไปรบกวนหมอหลวงล่ะ!” ต่อหน้าผ้คู น มากมายเช่นนี้ฮหู ยินเสนาบดีฝ่ ายขวากไ็ ม่ได้ตาหนิ ลูกชายเกิน ความจาเป็ น เม่ือกล่าวถ้อยคาไม่พอใจออกมาประโยคหนึ่งก็ ปล่อยเขาแล้ว “ม่อหานล่ะ ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ เหตุใดจึงออกไปก่อ เรื่องว่นุ วายกบั พวกเขาได้” พระชายาอิงชินอ๋องมกั จะเป็ นห่วง เซ่ียม่อหานเสมอ เน่ืองจากเขาเป็ นลูกชายของเพื่อนสนิ ทนาง น่าสงสารที่เขาต้องสญู เสียพ่อแม่ไปตงั้ แต่ยงั เดก็ อีกทงั้ รา่ งกาย กไ็ มแ่ ขง็ แรงมกั จะป่ วยอย่บู อ่ ยๆ 452

“เทียบยาท่ีท่านลุงที่ม่อเป่ ยให้คนนามาได้ผลชะงดั นัก กินไปไม่ก่ีวนั กด็ ีขึน้ เยอะเลยขอรบั ” เซ่ียม่อหานยิ้มพลางตอบ “เจ้าแข็งแรงขึ้นก็เป็ นเร่ืองท่ีน่ ายินดี แม่เจ้าที่อยู่บน สวรรคจ์ ะได้สบายใจ” พระชายาอิงชินอ๋องพยกั หน้าอย่างทอด ถอนใจ เซี่ยม่อหานก้มหน้ าลงเล็กน้ อย ทุกครัง้ ที่ได้ยินคน กล่าวถึงท่านแม่ เขามกั จะเศรา้ สลดลงอย่างเลี่ยงไมไ่ ด้ เซ่ียฟางหวาสงั เกตสีหน้าของพระชายาอิงชินอ๋อง พลาง คิดว่าแม่ของนางจากไปหลายปี แล้วแต่ยงั ได้รบั ความคิดถึง จากพระชายาอิงชินอ๋องอยู่เสมอ ความสมั พนั ธ์ในสมยั ก่อน ต้องสนิ ทกนั ย่ิงนัก มิฉะนัน้ กค็ งไม่เรียกว่าเป็ นคนสนิ ท ญาติพ่ี น้องห่างๆ ของตระกลู เซี่ยทุกครอบครวั แม้คิดแต่จะแย่งชิง ตาแหน่งบรรดาศกั ด์ิของจวนจงหย่งโหวโดยคิดทาลายเซ่ีย ม่อหานผ้เู ป็ นสายเลือดที่แท้จริงเพียงหน่ึงเดียวอยู่ตลอดเวลา แต่เพราะจงหย่งโหวคอยปกป้ องอย่างแน่นหนา ทงั้ ยงั มีนาง ช่วยดูแลเป็ นครงั้ คราว พวกเขาจึงพะว้าพะวงไม่กล้าลงมือ โจ่งแจง้ 453

ฮหู ยินหมิ่นแห่งครอบครวั บุตรคนโตของตรงกลู เซี่ยได้ ฟังแล้วนัยน์ตาก็สัน่ ไหว ฮูหยินหมิงแห่งครอบครวั หกของ ตระกลู เซี่ยรสู้ ึกใจคอห่อเ**้่ยวเลก็ น้อย ฉิ นเจิงกวาดตามองเซี่ยฟางหวาแวบหน่ึ ง จากนั้นก็ กล่าวกบั พระชายาอิงชินออ๋ งว่า “ท่านแม่ ลกู มาท่ีน่ีเพราะมีเรอ่ื ง อยากปรกึ ษาท่าน” “หืม? เรอ่ื งอะไร” พระชายาอิงชินออ๋ งหนั มามองเขา พระชายาเหรินจวิ้นอ๋องกบั ฮหู ยินเสนาบดีฝ่ ายขวาและ ท่านอ่ืนได้ยินกไ็ ม่ร้วู ่าควรบอกลาดีหรือไม่ ทงั้ หมดมองหน้ากนั และรสู้ ึกว่าควรจะออกไปดีกว่า “ฮูหยินทุกท่านนัง่ ลงเถิด ไม่จาเป็ นต้องออกไป เร่ืองที่ ข้าจะพดู ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่แน่ว่าอาจต้องให้ฮหู ยินทุกท่านช่วย ออกความคิดเห็นให้กับท่านแม่” ฉิ นเจิงมองทุกท่าน เพียง ประโยคเดียวกส็ ามารถยบั ยงั้ ได้สาเรจ็ เม่ือฮหู ยินทุกท่านได้ยินแล้วจึงนัง่ ต่อ ทงั้ อยากร้วู ่าเร่ือง อะไรจงึ ทาให้คณุ ชายรองเจิงเอาจริงเอาจงั ได้ถึงเพียงนี้ 454

ฉิ นเจิงกระตุกมุมปากจากนัน้ กก็ ล่าวอย่างดีใจว่า “วนั นี้ ไปล่าสตั ว์ บงั เอิญพบคณุ หนูหลแู ห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเข้า” พระชายาอิงชินอ๋องและฮหู ยินต่างมึนงง เรื่องท่ีหลูเสวี่ ยอ๋ิงชอบฉิ นเจิงพวกนางต่างทราบดีจึงอดไม่ได้ท่ีจะมองเขา พลางคาดเดา ฉิ นเจิงกล่าวต่อ “เดิมทีคณุ หนูหลูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายเล่ือมใสศรทั ธาในตวั พี่ใหญ่มานานแล้ว ท่านแม่ ท่านคงยงั ไม่รู้ วนั นี้นางวางมาดเป็ นพ่ีสะใภ้ออกปากสงั่ สอนข้าท่ีลานล่า สตั ว์ ข้าร้สู ึกว่านางยงั ไม่มีฐานะท่ีจะมาสงั่ สอนข้า คาพูดคาจา ต้องเหมาะสมกบั ฐานะของตนเองไม่อย่างนัน้ เหตผุ ลกฟ็ ังไมข่ ึน้ ป ร ะ จ ว บ เ ห ม า ะ ก ับ ท่ี พี่ ใ ห ญ่ เ ห มื อ น จ ะ ชื่ น ช อ บ คุณ ห นู ห ลู อ ยู่ เช่นกนั น่ีคือค่ทู ี่เหมาะสมราวกบั สวรรคส์ ร้าง ไม่สู้ท่านแม่ช่วย ทาให้เรอื่ งนี้สาเรจ็ มิดีกว่าหรอื ” พระชายาอิงชินอ๋องนิ่ งค้าง ฮูหยินท่านอ่ืนก็งงงนั ไป เช่นกนั เซี่ยฟางหวาเบี่ยงหน้าหลบ พลางคิดว่าคาพูดและการ กระทาเช่นนี้ของฉิ นเจิงเกรงว่าจะกลายเป็ นเรื่องสะเทือนขวญั แม้ตายกช็ ดใช้ไม่ได้เสียแล้ว 455

เยี่ยนถิงและคนอื่นที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินแล้วกอ็ ดไม่ได้ ที่จะแอบถอนหายใจ ฉิ นเจิงมีความสามารถในการกลบั ถกู เป็น ผิด เกรงว่าจะไม่มีใครเทียบได้อีกแล้ว! เป็ นเวลานานกว่าพระชายาอิงชินอ๋องจะได้สติกลบั คืน มา นางมองฉิ นเจิงแล้วถามด้วยความสงสัย “พูดเช่นนี้ ได้ อย่างไร มิใช่ว่านาง…” นางคิดจะพูดบางอย่าง แต่เพราะมีคน อย่มู ากจึงยงั้ เอาไว้ “ท่านแม่ท่านลองคิดดู พี่ใหญ่อายุสิบเก้าแล้ว ปี หน้าก็ อายุย่ีสิบ มีแม่สื่อเหยียบธรณีประตูของจวนเราแทบจะทุกวนั เหตใุ ดเขาจึงไมเ่ คยตอบรบั เลย” ฉินเจิงถามกลบั “นัน่ เป็ นเพราะพ่อเจ้าอยากให้เขาตัง้ ตัวได้ก่อนแล้ว ค่อยแต่งงาน จะได้ไม่มีเรื่องของสตรีมาทาให้เขาเดือดร้อน” พระชายาอิงชินอ๋องพดู ถึงเรื่องนี้กโ็ มโหขึ้นมา อิงชินอ๋องเอาใจ ใส่และคอยอ้มุ ชูลกู ชายคนโตของอนุผนู้ ี้มากเกินไป จงึ ทาให้ทุก วนั นี้เขามีความสามารถทงั้ ด้านบุน๋ บู๊ ซึ่งเป็ นการคกุ คามต่อฉิ น เจิงมาก “แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่กไ็ ม่ได้เป็ นเหตุผลทงั้ หมด ท่าน พ่อแค่รงั เกียจฐานะวงศต์ ระกลู อนั ตา่ ต้อยของคนท่ีมาส่ขู อก่อน 456

หน้านี้” ฉินเจิงนัง่ บนเก้าอี้ด้วยความเฉยเมยและวิเคราะหอ์ ย่าง ไม่ใส่ใจให้ทุกคนฟัง “ตงั้ ตวั ได้แล้วอย่างไร แท้จริงต้องการให้ เขายืนหยดั ในราชสานักได้ อีกทงั้ ยงั อยากให้หน้าที่การงาน ราบร่ืน หลงั ทาทุกอย่างสาเรจ็ ภรรยาที่แต่งเข้ามากไ็ ม่สามารถ เป็นคนจากตระกลู เลก็ ๆ ได้อีกแล้ว อธิบายให้เข้าใจได้ว่า ท่าน พ่อไม่ได้สนใจคนพวกนัน้ ที่มาสู่ขอ แต่คิดท่ีจดั หาคนดีท่ีค่คู วร ให้พ่ีใหญ่” พระชายาอิงชินอ๋องตะลึงไปชวั่ ขณะหนึ่ง “ส่ิงท่ีเจ้าพูด มากม็ ีเหตผุ ล” “ฐานะวงศต์ ระกลู ของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเป็นอย่างไร สูงพอหรือไม่ ภูมิ หลังยังมีตระกูลหลูแห่งฟ่ านหยางคอย สนับสนุน เหมาะสมกบั พ่ีใหญ่อย่างมาก” ฉินเจิงกล่าว พระชายาอิงชินอ๋องขมวดคิ้ว “พ่ีใหญ่เจ้าแม้จะเป็ นลูก คนโตของจวนอิงชินอ๋อง แต่กเ็ ป็นลกู ของอนุ หากจบั ค่ใู ห้กบั ลกู สาวของเสนาบดีฝ่ ายซ้ายซึ่งมีฐานะสูงกว่า เสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะ เหน็ ด้วยหรือ” นางกล่าวอย่างหาข้ออ้าง หากเป็ นลูกชายของ นางคงไม่เป็ นไร เสนาบดีฝ่ ายซ้ายต้องยินยอมแน่ แต่ลูกชาย คนโตของอนุนัน้ ด้อยกว่าเล็กน้อย เสนาบดีฝ่ ายซ้ายต้องไม่ สนใจแน่ 457

“เสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะไม่ตกลงได้อย่างไร พี่ใหญ่ของข้ามี พร้อมทัง้ ความสามารถและรูปโฉม ตอนนี้ดารงตาแหน่งใน กรมการคลงั แถมยงั ทาผลงานได้ดี เสดจ็ อายงั เอ่ยชมอยู่เสมอ ไม่นานกค็ งจะได้เล่ือนขนั้ แถมยงั มีท่านพ่อช่วยเหลือ ภายหน้า จะต้องเป็ นใหญ่เป็ นโตแน่” ฉิ นเจิงเอ่ยชมฉิ นห้าวอย่างเต็มท่ี “จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมีเพียงลูกสาวที่ใช้การได้ บรรดาลูกชาย ของเขาต่างไร้ประโยชน์ทงั้ นัน้ คา้ จนุ ตระกลู ไม่ได้ ในภายภาค หน้าท่านพ่อคงต้องพ่ึงพาลกู สาวลกู เขยให้มาก” สีหน้าของพระชายาอิงชินอ๋องไม่ค่อยพอใจนัก ได้ยิน คนอ่ืนกล่าวชมว่าฉิ นห้าวฉลาดมีอนาคตกเ็ พียงพอแล้ว บดั นี้ กลบั ได้ยินลูกชายเอ่ยชมเขาอีกจึงอดกลนั้ ความเจบ็ ปวดไว้ ไม่ได้ จึงกล่าวออกมาด้วยความโมโห “เขาจะได้เป็ นใหญ่อะไร กนั หากมีจริงจะเป็นเพียงแค่ลูกชายคนโตของอนุแห่งจวนอ๋อง หรอื คงต้องใหญ่โตกว่าองคช์ ายองคห์ ญิงไปแล้ว!” ฮูหยิ นท่ านอ่ืนรู้ว่าพระชายาอิ งชิ นอ๋องโกรธจึงไม่กล้า กล่าวเอ่ยเตือน ถึงอย่างไรน่ีกเ็ ป็ นเร่ืองภายในของจวนอิงชิน อ๋อง แต่ไหนแต่ไรอนุภรรยากเ็ ป็นข้อห้าม จะครอบครวั ไหนต่าง กม็ ีเรื่องยากจะจดั การทงั้ นัน้ พวกนางเป็ นฮหู ยินเอก ถึงจะเป็ น ฮหู ยินเอกของสายรอง แต่กเ็ ข้าใจอย่างลึกซึ้ง 458

“ท่านแม่ ท่านโมโหอะไร พ่ีใหญ่มีความสามารถกเ็ ป็ น ความภาคภมู ิใจของจวนอิงชินอ๋องเช่นกนั เขามีเกียรติกเ็ ป็ น เกียรติแก่วงศต์ ระกลู ของเราไม่ใช่ท่ีอื่น เขาไม่ได้ใหญ่โตไปกว่า องค์ชายหรือองค์หญิงแน่นอน แต่เขากเ็ ป็ นลูกหลานของราช สานัก เขามีอนาคตกเ็ ป็ นหน้าเป็ นตาให้เสดจ็ อาและท่านพ่อ” ฉิ นเจิงยิ้มอย่างไม่สนใจ “ท่านออกหน้าไปสู่ขอคณุ หนูหลูให้พี่ ใหญ่ด้วยตัวเอง อย่าว่าแต่พ่ีใหญ่ต้องขอบคุณท่านเลย พอ คุณหนูหลูแต่งเข้ามาก็จะเคารพเช่ือฟังท่าน” เขาหยุดไปครู่ หน่ึงและกล่าวต่อว่า “อีกทงั้ หลงั จากนี้ ในเมืองหลวงจะได้ไม่มี ใครคิดว่าลกู กบั พ่ีใหญ่ไม่ลงรอยกนั อีก ท่านดสู ิ แมแ้ ต่ภรรยาข้า กเ็ ป็นคนช่วยเขา” พระชายาอิ งชิ นอ๋องคลายความโมโหลงเพราะถ้อยคา เมื่อครู่ เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายกห็ วั เราะขึน้ จมูก จากนัน้ กย็ ื่น มือไปเคาะหน้ าผากของฉิ นเจิงเบาๆ และกล่าวกับฮูหยิน ทงั้ หลายว่า “พวกเจ้าดสู ิ เขาช่วยให้พ่ีใหญ่ได้แต่งงาน หากเรือ่ ง นี้ถกู แพรอ่ อกไปจะเป็นอย่างไร” บรรดาฮูหยิ นต่างยิ้ มตอบอย่างไม่รู้ว่าควรแสดง ความเหน็ กบั เรอ่ื งนี้อย่างไรดี 459

“แล้วพวกเจ้ารีบร้อนมาถึงน่ีเพราะเรอื่ งอะไร” พระชายา อิงชินอ๋องมองไปยงั เยี่ยนถิง หล่ีมู่ชิงและคนอื่นจากนัน้ กถ็ าม ด้วยความสงสยั “มิใช่ว่ากเ็ ป็นเพราะเรอื่ งนี้ด้วยหรอกนะ” เยี่ยนถิงไอแห้งๆ ออกมา เม่ือเหน็ สายตาของฉิ นเจิงท่ี มองมาจึงรีบแสดงท่าทางยิ้มแย้ม “ใช่แล้ว พวกเราเองกม็ าเป็ น พยานให้เรื่องนี้ คุณหนูหลูชอบคุณชายใหญ่ฉิ นห้าวอย่าง แน่นอน พระชายารีบเชิญแม่ส่ือไปสู่ขอนางที่จวนเสนาบดีฝ่ าย ซ้ายเถอะ!” 460

45 ส่ขู อ เมื่อเย่ียนถิงกล่าวออกมา สีหน้าของฮูหยินทงั้ หลายก็ เปล่ียนไปในทนั ที พระชายาอิงชินอ๋องมองเย่ียนถิง จากนั้นก็มองเซ่ีย ม่อหาน หล่ีมู่ชิงและคนอ่ืนๆ นางเห็นว่าใบหน้าของทงั้ ส่ีต่าง ปรากฏสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกพ็ ลนั ยิ้มออกมา “คณุ หนู หลูชอบคุณชายใหญ่ขนาดนัน้ จริงเหรอ พวกเจ้าถึงกบั มาเป็ น พยานต่อหน้าข้าเพ่ือขอให้ช่วยแต่งภรรยา” “แน่ นอนว่าชอบมากเป็ นอย่างยิ่ง!” เย่ียนถิงโพล่ง ออกไป ท่ีหน้าทางเข้าลานล่าสตั วห์ ลูเสวี่ยอิ๋งได้ยวั่ โมโหฉิ นเจิง เข้าจริงๆ แล้ว หากเวลานี้เขาไม่พยายามสนับสนุน หลงั จากนี้ ไม่แน่ว่าจะต้องถกู ฉิ นเจิงจดั การ “เกรงว่าคณุ หนูหลจู ะชอบ คณุ ชายใหญ่อย่างแน่นอน เร่ืองการแต่งงานนี้ เดิมทีต้องให้พ่อ แม่หรือแม่ส่ือเป็ นผ้อู อกปาก ไม่ควรเป็ นผ้เู ยาว์อย่างพวกเรา จนถงึ ผอู้ าวโุ สสอดมือเข้ามาย่งุ แต่…” เซี่ยม่อหานค่อยๆ กล่าว ไตร่ตรองอย่างคลุมเครือ “เพ่ืองานแต่งงานของคุณชายรอง งานแต่ งงานของคุณชายใหญ่ควรจะกาหนดให้ เร็วหน่ อยก็ น่าจะดี” 461

พระชายาอิงชินอ๋องใช้ความคิดครหู่ นึ่ง เดิมทีคิดว่าวนั นี้ พวกฉิ นเจิงต้องมาก่อเรื่องว่นุ วายอย่างแน่นอน แต่บดั นี้เม่ือได้ ยินถอ้ ยคาเมอื่ ครกู่ อ็ ดครนุ่ คิดขึน้ มาไม่ได้ แม้นางจะไม่รู้ว่าเหตุใดวนั นี้ฉิ นเจิงถึงที่มาถึงที่น่ีอย่าง กะทนั หนั แต่นางกไ็ ม่ได้สงสยั เลยแม้แต่น้อย ลูกชายของนาง จะต้องรังเกียจคุณหนูหลูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายอย่าง แน่นอน ดงั นัน้ จึงต้องการให้นางแต่งงานกบั พี่ใหญ่ท่ีไม่ลงรอย กบั เขา หลายปี มานี้ความสามารถท่ีเสนาบดีฝ่ ายซ้ายแสดง ออกมาค่อนข้างโดดเด่น นางไม่ชอบเป็ นอย่างยิ่ง แม้เขาจะ ไม่ได้มีองค์ชายองค์ใดเป็ นพวก แต่กลับยุแยงอย่างสุด ความสามารถเพื่อท่ีจะเนรเทศองค์ชายส่ีไปยงั ม่อเป่ ย จิตใจเจ้า เล่หก์ ลิ้งกลอก รบั มือด้วยไม่ง่ายนัก อิงชินอ๋องเองกไ็ ม่ชอบการ กระทาของเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเช่นกนั บอกว่าเขาเป็นคนตา่ ทราม ท่ีแท้จริง ถึงแม้อิงชินอ๋องจะเลือกคู่ครองให้กบั ฉิ นห้าวกจ็ ะต้อง เป็ นคนท่ีมีตาแหน่งบรรดาศกั ด์ิสูงสกั หน่อย ซึ่งแน่นอนว่าเขา จะไม่เลือกจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายแน่นอน 462

เพราะจวนอิ งชิ นอ๋องมีฮ่องเต้คอยให้ความสาคัญ ลูกหลานในสามร่นุ จึงไม่จาเป็ นต้องกงั วลว่าฐานะครอบครวั จะ ล่มสลาย ดงั นัน้ อิงชินอ๋องจึงไม่จาเป็ นจะต้องประจบสอพลอ หรือเชื่อมไมตรีกบั ใคร และไม่มีความจาเป็นท่ีจะต้องเก่ียวดอง กบั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายด้วย ความจริงแล้วจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายสถานการณ์ไม่ค่อย มนั่ คงนัก หากมองจากการกระทาอนั เฉียบแหลมของเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายกอ็ าจจะทาให้จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเจริญร่งุ เรืองและมี อานาจขึ้นไปเร่ือยๆ แต่ตาแหน่งท่ีสูงส่งนี้ บางทีอาจจะมีวนั หน่ึงที่ต้องพงั ทลายลงมา ไม่อาจย้อนคืนกลบั มาได้ น่ีกเ็ ป็นส่ิงที่ ไมแ่ น่นอน ตลอดเวลาท่ีผ่านมาราชสานักกับการปกครองเป็ น ประเดน็ ที่อ่อนไหวมาโดยตลอด อิงชินอ๋องโปรดปรานฉิ นห้าวและคอยอุปถมั ภค์ า้ ชูเขา จึงไม่มีความคิดที่จะให้เขาแต่งงานกบั ลูกสาวของจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายอย่างเดด็ ขาด ถึงแม้จะเป็ นลูกชายที่เกิดจากอนุแต่ก็ นับว่ามีฐานะสงู ส่งกว่า 463

“ท่านแม่ ท่านคิดอะไรอยู่ เร่ืองนี้มีอะไรยากหรือ” ฉิ น เจิงเรง่ อย่างราคาญ พระชายาอิงชินออ๋ งมองฉินเจิง ลกู ชายของนางมีใบหน้า หล่อเหลา คิ้วเข้มรบั กบั ริมฝี ปากบาง คาพดู เยน็ ชาราวกบั จะทา ให้คนฟังถกู แช่แขง็ ตามไปด้วย เขามกั จะมองอย่างถากถางด้วย หางตา ไม่ควรค่าแก่การสบตาด้วย อีกทงั้ ยงั โมโหร้าย เหน็ ได้ ชดั ว่าพยายามดื้อดึงท่ีจะเอาชนะเรื่องนี้ให้ได้ พระชายาอิงชิน อ๋องคล่ียิ้มออกมาแล้วกล่าวอย่างยินดีว่า “หายากนักท่ีเจ้าจะมี น้าใจคิดเร่ืองการแต่งงานเพื่อพ่ีใหญ่ แม่จะบอกปัดเจ้าได้ อย่างไร” พูดจบกต็ วดั ตามองเย่ียนถิง “ในเม่ือพวกเจ้ากต็ งั้ ใจ มาท่ีนี่เพื่อเป็นพยานกบั เรอื่ งนี้ ข้าเองกไ็ ม่มีความคิดเหน็ ใดใด” “ในเมื่อไม่มีความคิดเหน็ กร็ ีบส่งแม่สื่อไปจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายเถอะ!” ฉินเจิงกล่าว “คิดจะส่งแม่ส่ือไปก็ส่งไปเลยได้ที่ไหน อย่างไรก็ต้อง เตรียมตวั สกั หน่อยจะได้ผ่านประตูจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายได้” พระชายาอิงชินอ๋องกล่าว “ถึงอย่างไรจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกม็ ี เกียรติสงู ศกั ด์ิ ไมค่ วรเรียกใช้แมส่ ื่อธรรมดาทวั่ ไป” 464

“จู้จี้จุกจิก!” ฉิ นเจิงตาหนิ ออกมา นัยน์ตากวาดมอง บรรดาฮหู ยินท่ีกาลงั นัง่ อยู่จึงคิดอะไรขึน้ มาได้ จากนัน้ กย็ ิ้มและ กล่าวว่า “ท่านแม่ ในเม่ือจะไปสู่ขอลูกสาวของจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายให้พ่ีใหญ่ รบกวนแม่ส่ือก็คงไม่งาม สู้ท่านไปด้วย ตวั เองมิดีกว่าหรอื จะได้แสดงความบริสทุ ธ์ิใจด้วย” พระชายาอิงชินอ๋องย่นคิ้ว การแต่งงานของลูกชายตน นางยงั ไม่ได้จดั การ นับประสาอะไรถึงต้องไปจดั การเร่ืองการ แต่งงานของลูกชายอนุด้วยตัวเอง เช่นนั้นจะเป็ นการเพิ่ม เกียรติให้เขามากเกินไป! “ลูกสะใภ้แต่งงานเข้ามากต็ ้องเคารพท่านนะ!” นัยน์ตา ฉิ นเจิงสนั่ ไหว “ตามความเหน็ ลูก ในเม่ือวนั นี้ฮูหยินทุกท่านมี เวลามาชมดอกไม้กบั ท่านในจวนพวกเรา ไม่ส้ถู อื โอกาสท่ีฟ้ายงั สว่างให้ท่านเชิญฮูหยินทุกท่านเป็ นแม่สื่อไปยงั จวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายด้วยกนั เพื่อช่วยพี่ใหญ่มิดีกว่าหรอื ” ฮหู ยินทกุ ท่านได้ยินแล้วกต็ กใจ พระชายาอิงชินอ๋องตกตะลึง เดิมทีนางไม่ได้คิดอะไร พริบตาก็เข้าใจความหมายของฉิ นเจิง หากนางมีฮูหยินผู้มี เกียรติสูงศกั ด์ิไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเพื่อเป็ นแม่ส่ือให้ฉิ น 465

ห้าวด้วยกนั เสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั ฮหู ยินแม้จะไม่ยินยอม แต่กม็ ิ อาจมิไว้หน้าพวกนางได้ ส่วนวนั นี้อิงชินอ๋องไม่อย่ทู ่ีจวน เขาไป หารือข้อราชการกบั ฮ่องเต้ท่ีวงั หลวงและคงไม่กลบั มาในครึ่ง ชวั่ ยามนี้แน่ แม้ถึงเวลานัน้ จะร้เู รื่องแล้วโมโหโกรธา กไ็ ม่กล้า ทาอะไรนางแน่นอน ให้ใครมองต่างกเ็ หน็ ว่าลูกชายคนโตของ อนุแห่งจวนอิงชินอ๋องแต่งงานสร้างความสมั พนั ธ์กบั คุณหนู แห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายนั้นช่างเหมาะสมแล้ว นางไม่ได้ ปฏิบตั ิอย่างไม่ยุติธรรมกบั ลูกชายคนโตของอนุ เพ่ือให้ลูกชาย มีความสุข ถึงแม้จะทาให้สามีไม่สบายใจ ไม่ว่าอะไรนางกย็ ินดี ท่ีจะทา เม่ือคิดได้เช่นนี้ นางจึงรีบหนั ไปมองฮูหยินทัง้ หลาย พลางยิ้มกล่าวว่า “ไม่ทราบว่าฮหู ยินทุกท่านจะไปจวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายด้วยกนั กบั ข้าได้หรอื ไม่” บรรดาฮูหยิ นมองหน้ ากัน พวกนางต่างเห็นการ ปรกึ ษาหารือเร่อื งการแต่งงานในครงั้ นี้กบั ตามาตงั้ แต่ต้น บดั นี้ กลบั พดู อะไรไม่ออกเลยสกั คา “ท่านแม่ยงั ต้องถามอีกหรือ ในเม่ือเราทาเรื่องท่ีดี ฮหู ยิ นทกุ ท่านต้องตกลงแน่นอน” ฉินเจิงกล่าวอย่างเฉยเมย 466

“แน่นอน นี่เป็นเรอ่ื งมงคล พวกเราต้องตกลงอย่แู ล้ว” ฮู หยินใหญ่แห่งครอบครวั บุตรคนโตของตระกูลเซี่ยยิ้มพลาง คล้อยตาม ฮูหยินท่านอ่ืนแม้จะรู้สึกตงิดใจกบั เร่ืองนี้ แต่คิดว่าใน เม่ือมีพระชายาอิงชินอ๋องเป็นผนู้ า พวกนางกแ็ ค่ช่วยเป็นแม่ส่ือ ให้เท่านัน้ แม้จะทาให้ใครโมโหเข้า กไ็ ม่ใช่เร่ืองของคนคนเดียว เช่นกนั ในเม่ือคิดเช่นนี้จึงตอบรบั อย่างสบายใจ “ถา้ อย่างนัน้ เราไปกนั เถอะ!” พระชายาอิงชินอ๋องลกุ ขึน้ ฮหู ยินทุกท่านกล็ กุ ขึน้ อย่างพรอ้ มเพียงเช่นกนั ทุกคนเดินไปคุยไป ไม่นานก็ออกจากจวนอิงชินอ๋อง ด้วยรถม้าและเกี้ยวไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย “สมกบั เป็ นท่าน เป็ นแม่ส่ือให้ราชนิ กลุ เกรงว่าจะยงั ไม่ ใหญ่โตเช่นนี้ แต่ส่ิงท่ีท่านทาให้พี่ใหญ่นัน้ ใหญ่โตมากพอแล้ว” เยี่ยนถิงตบบ่าฉิ นเจิงเบาๆ จากนัน้ กถ็ อนหายใจอย่างไม่ยินดี ยินร้ายกบั ความโชคร้ายของฉิ นห้าว “บรรดาฮูหยินไปด้วย ตวั เอง เรอื่ งนี้กส็ าเรจ็ ไปครง่ึ ทางแล้ว” 467

ฉิ นเจิงกล่าวเสียงเยน็ “ต่อให้ย่ิงใหญ่เท่าฟ้า ฐานะของ เขากไ็ ม่เปล่ียน” “ใช่แล้ว!” เย่ียนถิงพยกั หน้าอย่างเหน็ ด้วย ก่อนจะทรดุ ตวั ลงนัง่ ช้าๆ “พวกเจ้าแพ้พนัน ตอนนี้กก็ ลบั จวนไปเอาของมาให้ข้า ได้แล้ว ท่ีนี่ ไม่มีละครอะไรอีก หากพวกเจ้าอยากดู ไม่สู้ถือ โอกาสไปดทู ่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมิดีกว่าหรือ” ฉิ นเจิงโบกมือ ไล่ เยี่ยนถิงยงั ไม่ทนั จะหย่อนสะโพกลงนัง่ ดี ฉิ นเจิงกเ็ อ่ย ปากไล่จึงถลึงตามอง “ยงั ไงกใ็ ห้ท่านอย่างแน่นอน เหตุใดจึงรีบ รอ้ นเช่นนี้” “วนั นี้แม่ของพวกเจ้าไม่อย่ทู ี่จวน นี่เป็นโอกาสอนั ดีท่ีจะ เอาของสิ่งนัน้ มา มิฉะนัน้ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเอาหนังที่นางเกบ็ รกั ษาไว้มาได้” ฉินเจิงถาม เยี่ยนถิงอึ้งจากนัน้ กต็ บหน้าผากแล้วรีบลุกขึน้ “จริงด้วย ข้าต้องรีบกลบั ไปแล้ว ฉวยโอกาสท่ีท่านแม่ไม่อยู่แล้วนามาใช้ 468

หนี้พนันให้ท่าน” พดู จบกห็ นั ไปถามคนที่เหลือว่า “พวกเจ้าจะ ไปด้วยหรอื ไม่” “ไปสิ! เรื่องในวนั นี้ไม่นานทุกๆ จวนต้องทราบข่าวแน่ คาดว่าท่านแม่คงไม่มีเวลาว่างมาสนใจข้า คงเท่ียวสอบถามว่า เกิดอะไรขึ้นอย่างสงสยั ใคร่ร้แู น่นอน ข้าต้องรีบลงมือก่อนแล้ว ค่อยบอกนางทีหลงั ” เฉิงหมิงรีบตอบ หลี่มชู่ ิงกบั ซ่งฟางกย็ ิ้มพลางพยกั หน้าเช่นกนั เซี่ยม่อหานมองเซ่ียฟางหวาแวบหน่ึง วนั นี้ฉิ นเจิงคอย จบั ตามองอยู่ตลอด เขาจึงไม่มีโอกาสได้พดู กบั กบั นาง แต่เมื่อ เหน็ ว่านางได้รบั ความชื่นชมจากพระชายาอิงชินอ๋อง แถมฉิ น เจิงยงั ปกป้ องนางในจวนแห่งนี้เขาก็สบายใจขึ้น ครนั้ แล้วก็ พยกั หน้า ทัง้ หมดพูดพลางเดิ นพลางไปด้วยกัน ไม่นานนักก็ ออกไปจากสวนโยวหลนั แล้วออกจากจวนอิงชินอ๋อง สวนโยวหลนั ที่คึกคกั เมื่อครกู่ ส็ งบลงในพริบตา 469

ฉิ นเจิงเตะรองเท้าห้มุ ส้นออกแล้วกเ็ อนกายผิงไฟเพื่อ เพิ่มความอบอ่นุ จากนัน้ กต็ บท่ีว่างข้างกายเรียกเซี่ยฟางหวาว่า “เจ้ากม็ าผิงไฟด้วยสิ!” 470

46-1 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา เซี่ยฟางหวาเหลือบมองฉิ นเจิงแวบหน่ึ งแล้วยืนน่ิ ง ฉิ นเจิงมองนาง ดวงตาวูบไหวเด๋ียวเป็ นประกาย เด๋ียว หม่นหมองเป็นเช่นนี้อย่นู านสองนานจากนัน้ กห็ ลบั ตาลง “เตียงคงั่ ของท่านแม่ เวลาก่อไฟในฤดหู นาวจะอ่นุ ไปทวั่ ทงั้ เตียงดีกว่าเตียงของเราท่ีเรือนลวั่ เหมยมาก วนั นี้พวกเรา ออกไปตากลมหนาวตงั้ นาน บดั นี้หากเอนกายพกั ผ่อนตรงนี้ก็ จะสามารถขบั ไล่ความหนาวเยน็ ออกไปจากรา่ งกายได้” เซี่ยฟางหวาเบือนหน้าหนี นางอยู่ท่ีม่อเป่ ยถึงแปดปี ลม ที่นัน่ พดั ทงั้ สี่ฤดูตลอดปี ดงั นัน้ ลมหนาวเพียงเลก็ น้อยท่ีน่ีนาง จึงไมก่ ลวั อีกทัง้ ที่นี่ เป็ นห้องของพระชายาอิ งชิ นอ๋อง ฉิ นเจิง สามารถนอนตรงนี้ ได้อย่างตามใจชอบ ส่วนนางจะนอน ด้วยกนั กบั เขาได้อย่างไร ถึงแม้ชุนหลนั จะตามพระชายาอิงชิน อ๋องออกไปแล้ว หวั หน้าหญิงรบั ใช้ที่คอยปรนนิ บตั ิข้างกายพระ ชายาอิงชินอ๋องกต็ ามนางไปยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเช่นกนั ส่วนเดก็ รบั ใช้ที่คอยปัดกวาดเชด็ ถรู ะดบั ล่างกไ็ ม่กล้าข้ามธรณี 471

ประตูเข้ามา ภายในห้องนอกจากฉิ นเจิงกไ็ ม่มีใครแล้ว แต่นาง กไ็ ม่สามารถลงไปนอนได้เช่นกนั ฉิ นเจิงรออยู่นานแต่กไ็ ม่เหน็ การเคล่ือนไหวของนาง เขาจงึ ลืมตามองแล้วหวั เราะออกมา เซี่ยฟางหวามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ท่านแม่ชมว่าเจ้าเฉลียวฉลาดมาโดยตลอด คนท่ีพบเจ้า ทุกคนต่างพูดเป็ นเสียงเดียวกันว่าเจ้าเรียบร้อยมีมารยาท บางครงั้ ที่ข้ามองดเู จ้ากเ็ กือบจะคิดเหมือนพวกเขาเช่นกนั ” ฉิ น เจิงมองนาง “วนั นี้ที่เจ้าขว้างกระบี่เล่มนัน้ ออกไป อย่าว่าแต่ล่า สตั วเ์ ลย หากหมายจะฆ่าคนกย็ ่อมทาได้” เซ่ียฟางหวาขยบั ลูกตาพลางคิดว่าถ้อยคาที่จ่ๆู เขากพ็ ดู ออกมาเมื่อครหู่ มายความว่าอย่างไร ฉิ นเจิงหลบั ตาลงไปอีกครงั้ “ในเมื่อเจ้าไม่กลวั ฟ้ ากลวั ดิน หรอื จะกลวั เตียงคงั่ หลงั นี้ นอนแล้วมนั จะเป็นอย่างไร” เซี่ยฟางหวาหนั หลงั กลบั และไมส่ นใจเขาอีก “หรอื เจา้ จะกลวั ข้า” ฉินเจิงกล่าวอีก 472

เซี่ยฟางหวาร้สู ึกว่าดูเหมือนวนั นี้เขาจะโดนหลูเสว่ียอิ๋ง กระต้นุ มากเกินไป แค่ยวั่ ยทุ ่านแมใ่ ห้พาบรรดาฮหู ยินไปส่ขู อให้ ลูกชายคนโตของสนมที่จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายยงั ไม่เพียงพอ บดั นี้ไฟแห่งความโกรธยงั ปลดปล่อยออกมาไม่หมดถึงได้มุ่ง เป้ามาท่ีนางแทน แม้นางจะเป็ นหญิงรบั ใช้ข้างกายเขา แต่กไ็ ม่ จาเป็ นต้องมารองรบั ความโกรธที่เหลืออยู่ของเขา ด้วยเหตุนี้ จึ ง หัน ไ ป อุ้ม จิ้ ง จ อ ก ข า ว กับ เ ตี ย ว ม่ ว ง บ น พื้น ขึ้น ม า แ ล้ ว เ ดิ น ออกไป ฉิ นเจิ งเอนกายนอนบนเตียง ถึงได้ยิ นเสียงฝี เท้า ของนางจากไปแล้วกไ็ ม่ได้กล่าวห้าม เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า อ อ ก ม า จ า ก ส ว น โ ย ว ห ลัน บัง เ อิ ญ ประจนั หน้ากบั ฉิ นห้าวท่ีรีบเดินมาพอดี หากไม่ใช่เพราะเซี่ย ฟางหวาขยบั ตวั หลบอย่างรวดเรว็ เกรงว่าทงั้ สองอาจจะชนกนั แล้ว ฉินห้าวชะงกั เท้าอย่างรวดเรว็ แล้วมองไปยงั เซี่ยฟางหวาท่ี หลบไปด้านขา้ ง ดวงตาที่เหมือนกบั อิงชินอ๋องราวกบั ถอดมาจากพิมพ์ เดียวกนั ค่นู ัน้ ดดุ นั ในพริบตา 473

สี หน้ าของเซ่ี ยฟางหวาเรียบเฉยพลางเหลือบมองเขา อย่างสงบ จากนัน้ กค็ ่อยๆ ย่อตวั ลงทาความเคารพ ฉิ นห้าวจ้องมองนางคร่ใู หญ่ราวกบั เพิ่งนึกฐานะของนาง ออก แววตาดุดันคู่นั้นพลนั ค่อยๆ คลายลงแล้วกล่าวด้วย รอยยิ้มอ่อนโยนว่า “ที่แท้กเ็ ป็ นแม่นางทิงอิน! ท่ีเจ้าอุ้มอยู่นัน่ เป็นจิ้งจอกขาวกบั เตียวมว่ งท่ีล่ามาได้ใช่หรอื ไม่” เซี่ยฟางหวาพยกั หน้า “ข้าเองก็มีหญิงรบั ใช้ข้างกายคนหน่ึง นางช่ือว่าอีเมิ่ง หากแม่นางทิงอินมีเวลาว่างกไ็ ปนัง่ เล่นกบั นางได้ท่ีเรอื นของข้า นางนิ สยั ดี พวกเจ้าต้องเข้ากนั ได้แน่” ฉิ นห้าวหยิบหยกสาหรบั ใช้ห้อยชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อยื่นให้เซ่ียฟางหวา “ให้เจา้ ” เซ่ียฟางหวาเบี่ยงตวั หลบมือของเขา ตามประเพณีกล่าว ไว้ว่าผดู้ ีควรระมดั ระวงั กิริยาและคาพดู ของตวั เอง หยกชิ้นนี้แค่ มองกร็ ้แู ล้วว่ามีค่าไม่น้อย ฉิ นห้าวมีเหตุผลอะไรถึงปฏิบตั ิต่อ นางอย่างเกินเหตุเช่นนี้ อย่าว่าแต่นางไม่สนใจหยกชิ้นนี้เลย ถงึ แม้จะสนใจแต่กร็ บั ไว้ไม่ได้เช่นกนั “หืม เหตใุ ดจงึ ไม่รบั ไปล่ะ” ฉินห้าวมองนาง 474

เซ่ียฟางหวาส่ายศีรษะก่อนจะหนั หลงั จากไป ฉิ นห้าวรีบเข้ามาขวางเอาไว้ในทันทีพลางจ้องมอง ใบหน้าเยน็ ชาของนาง จากนัน้ กก็ ล่าวด้วยน้าเสียงท่ีอ่อนโยน กว่าเม่ือครู่ “เจ้ากลวั ว่าน้องรองจะลงโทษหรือ ไม่ต้องกลวั แค่ หยกชิ้นเดียว หากเจ้าไม่พดู เขากไ็ มร่ ”ู้ เซี่ยฟางหวาถอยหลงั ไปก้าวหน่ึง หากวนั นี้รบั หยกของ เขามาแล้ว วนั หน้าต้องช่วยเขาทาเรอื่ งบางอย่างใช่หรอื ไม่ “รงั เกียจน้าใจท่ีข้าให้เจ้าอย่างนัน้ หรือ” ฉิ นห้าวจ้องมอง ตานาง ดวงตาของนางลา้ ลึกราวกบั ทะเลสาบ เขาเองกม็ องไม่ ออกว่าภายในร้สู ึกอย่างไร เขาขยบั เข้าไปใกล้อีกก้าวและกล่าว เสียงตา่ ว่า “นี่เป็ นหยกม่วงท่ีท่านพ่อมอบให้ตอนข้าเกิด มูลค่า ของมนั ราวห้าพนั สองรอ้ ยทองคา” เซ่ียฟางหวาย่นคิ้วและถอยหลงั ไปอีกก้าว “น้องรองทาให้เจ้ากลวั เช่นนี้เลยหรือ แม้แต่ของที่ข้าให้ กไ็ ม่กล้ารบั ” ฉินห้าวพลนั คลี่ยิ้ม 475

“พี่ใหญ่ ท่านคิดว่าการเป็ นหญิงรบั ใช้ข้างกายข้ามีค่า เพียงห้าพนั สองร้อยทองคาหรือ” ทนั ใดนัน้ เสียงของฉิ นเจิงดงั ออกมาจากข้างใน ฉิ นห้าวตกใจรีบเงยหน้ า เซี่ยฟางหวาหนั ไปมองเช่นกนั ไม่ร้วู ่าฉิ นเจิงออกมาจาก ในห้องตัง้ แต่เม่ือใด เขากาลงั กอดอกพิงวงกบประตูมองมา อย่างเฉยเมย เมอื่ เหน็ ท่าทางเช่นนัน้ กร็ ไู้ ด้ทนั ทีว่ามองมาสกั พกั แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าเขาจะอดทนจนไม่แม้แต่จะเคล่ือนไหว รบกวน สีหน้าของฉิ นห้าวเปลี่ยนไป จากนัน้ กร็ ีบเกบ็ หยกชิ้นนัน้ เข้าอกเสื้อทนั ทีแล้วยิ้มอ่อนโยนว่า “น้องรอง เจ้าน่ีตามีแววย่ิง นัก หญิงรบั ใช้ท่ีเลือกมาแม้แต่หยกมลู ค่าห้าพนั สองรอ้ ยทองคา ก็ไม่สนใจ หากเป็ นคนในเรือนของข้า แค่เห็นเงินก็ตาเป็ น ประกายแล้ว” ฉิ นเจิงเลิกคิ้วแล้วเย็นด้วยความเย็นชา “ดูเหมือนว่า ท่านพ่อจะยงั ไมไ่ ด้นาคาพดู ของข้าไปบอกให้ท่านทราบ” “คาพดู อะไร” ฉินห้าวถามด้วยรอยยิ้ม 476

“ต่อไปหากพ่ีใหญ่ยงั มาก่อกวนทิงอินของข้าอีก ถ้าท่าน เสียแขนขาไปกอ็ ย่าหาว่าข้าไม่เตือน” ฉิ นเจิงปล่อยแขนที่กอด เอาไว้ท่ีอกแล้วจดั จีบเสื้อที่ถกู กดเอาไว้ให้เป็นระเบียบจากนัน้ ก็ เดินไปยงั ประตู ฉิ นห้าวคิ้วตงั้ ตรง เขาไม่ได้ใส่ใจกบั คาเตือนของฉิ นเจิง จากนัน้ กย็ ิ้มกล่าวว่า “อยู่ในจวนเดียวกนั จะเลี่ยงไม่ให้พบเจอ กนั ได้อย่างไร น้องรองมุ่งเป้ามาที่พ่ีกเ็ ท่านัน้ เอง แม้แต่หญิงรบั ใช้ผหู้ น่ึงเพราะพ่ีบดั นี้กแ็ หย่เล่นไมไ่ ด้หรอื ” “นางเป็ นใบ้แถมยงั อารมณ์แปรปรวน รงั แต่จะทาให้คน ที่ไมร่ คู้ ิดว่านางเสียสติ” ฉินเจิงเดินมาตรงหน้าฉินห้าว ขยบั เข้า ไปใกล้แล้วกล่าวด้วยท่าทางราวปี ศาจว่า “หากอาการนาง กาเริบ บาดเจบ็ ขึ้นมาคงยากจะพิจารณา” เขาหยุดคร่หู น่ึงแล้ว กล่าวต่อ “ข้าทาเพ่ือพี่ใหญ่ ท่านไม่ซาบซึ้งในบญุ คณุ กแ็ ล้วแต่” ฉิ นห้าวมองเขาแล้วกวาดตามองเซี่ยฟางหวาแวบหน่ึง อย่างไม่อยากเชื่อ “ทิงอิน อาละวาดให้คุณชายใหญ่ดูสิ” ฉิ นเจิงถอยออก มาแล้วออกคาสงั่ กบั เซี่ยฟางหวา 477

เซ่ียฟางหวากลอกตาในใจ พวกเขาสองพี่น้องจะประลอง ฝี มือกนั แล้วนางเกี่ยวอะไรด้วย นางคร้านจะเข้าใจจึงหนั หลงั เดินออกไป ฉินห้าวเลิกคิ้วแล้วมองไปยงั ฉินเจิง ฉิ นเจิงคล่ียิ้มบาง สายตาเย็นชาคู่นัน้ เป็ นสาเหตุของ รอยยิ้มบางของเขา เขากล่าวกบั ฉิ นห้าวว่า “พี่ใหญ่เหน็ ชดั เจน แล้วนะ! นางไม่ใช่คนที่ท่านจะยวั่ แหย่ได้ ท่านลองพิจารณา ความน่าเชื่อถือของตวั เองดสู กั นิ ด อย่าให้ลูกสะใภ้คนใหม่ท่ียงั ไม่ทนั ได้เข้าจวนมาถกู ท่านปลดเอาเสียเล่า ถึงเวลานัน้ ท่านพ่อ กบั อี๋เหนียงจะรอ้ งไห้เสียงดงั เพียงใดกส็ ายไปแล้ว” สีหน้าของฉินห้าวเยน็ ลงในฉับพลนั ฉิ นเจิงหวั เราะถากถาง จากนัน้ กต็ ามเซ่ียฟางหวาไปยงั เรอื นลวั่ เหมย ทงั้ สองเดินนาหน้าตามหลงั กนั ไป ไม่นานกถ็ กู ระเบียง บดบงั จนมองไมเ่ หน็ เงาอีก ฉิ นห้าวกาหมดั แน่นภายใต้แขนเสื้อ เม่ือลมหนาววูบ หนึ่งพดั ผ่าน ป่ิ นหยกท่ีเป็ นเคร่ืองประดบั บนศีรษะกถ็ กู ลมพดั 478

ตกลงมา ผมท่ีเคยเป็ นระเบียบเรียบร้อยนัน้ ถกู ปล่อยจนยุ่ง เหยิงแต่เขากไ็ ม่ได้สนใจ ยงั คงยืนอย่ตู รงนัน้ ด้วยใบหน้าล่มุ ลึก “คณุ ชายใหญ่ ท่าน…ผมของท่านหลุดแล้วขอรบั ” คนที่ ท่าทางเป็นเดก็ รบั ใช้รีบวิ่งมา เมื่อเหน็ ท่าทางของเขากต็ กใจ ฉินห้าวหนั ไปมองเขา เดก็ รบั ใช้คนนัน้ ถกู สีหน้าอนั อึมครึมของเขาทาให้ตกใจ กลวั จึงรีบถอยหลงั อย่างรวดเรว็ จากนัน้ กก็ ้มศีรษะแล้วกล่าว เสียงเบาว่า “ท่านอย่ามวั โมโหคณุ ชายรองอยู่ท่ีนี่เลยขอรบั รีบ คิดหาวิธีเถอะ! พระชายาร่วมกนั กบั ลูกสะใภ้ขององคห์ ญิงใหญ่ ฮูหยินจวนหย่งคงั โหว ฮหู ยินเสนาบดีฝ่ ายขวา ยงั มีฮูหยินสอง ท่านจากตระกลู เซ่ียไปถึงจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายแล้ว หากไม่ทา อะไรสักอย่าง ท่านก็จาต้องแต่งงานกับคุณหนูหลูผู้นั้นนะ ขอรบั ” “แต่งแล้วจะเป็นอย่างไร” เสียงของฉินห้าวเยือกเยน็ เด็กรบั ใช้เงยหน้ ามองเขาแล้วกล่าวอย่างรีบร้อน “ใน เมืองหลวงแห่งนี้มีผ้ใู ดไม่รู้บ้างว่าคุณหนูหลูชอบคุณชายรอง ตลอดมา แต่วนั นี้นางยวั่ โมโหคุณชายรอง เขาเลยทาให้นาง 479

ต้องแต่งงานกบั ท่าน หากท่านแต่งกบั นาง ต่อจากนี้ในเมือง หลวงจะมีกี่คนกนั ที่หวั เราะเยาะท่าน” เม่ือฉิ นห้าวได้ยินสีหน้ากย็ ิ่งเยน็ ชามากขึ้นไปอีก “ม้าที่ เขาขี่ออกไปวนั นี้คือหลิวอว๋ินจวีกบั หงจงจิน คนท่ีข้าส่งไปสอด แนมเพ่ิงจะกลบั มารายงานหลงั เขากลบั มาถึงจวนแล้วครึ่งชวั่ ยาม ถึงแม้วนั นี้ข้าจะเข้าวงั ไปหาท่านพ่อ กก็ ลบั มาขดั ขวางพระ ชายาไม่ทนั อย่ดู ี จะมีวิธีใดอีก” พดู จบเขากโ็ มโหว่า “หลเู สว่ียอ๋ิง สตรีผโู้ งเ่ ขลาคนนี้ทาเรอ่ื งโงเ่ งา่ เองจนพวั พนั มาถึงข้า” เดก็ รบั ใช้รีบตอบ “แม้ท่านอ๋องไม่สามารถห้ามได้ ท่านก็ รีบไปรายงานให้ท่านทราบเถอะขอรบั ไม่แน่ว่าอาจจะห้ามได้” ฉิ นห้าวข่มความโกรธเอาไว้จากนัน้ กย็ ่อตวั ลงหมายจะ เกบ็ ปิ่ นหยกบนพืน้ เดก็ รบั ใช้คนนัน้ เห็นการกระทาทาของเขาก็รีบก้าวไป แย่งเกบ็ ป่ิ นหยกขึน้ มาแล้วยื่นให้เขา ฉิ นห้าวรบั ปิ่ นหยกมา ก่อนจะรวบผมที่กระจดั กระจาย แล้วใช้ปิ่ นยึดเอาไว้อย่างช้าๆ จนไม่เหน็ ท่าทีไม่เรียบร้อยเมื่อ คร่อู ีก ในเวลาอนั สนั้ กก็ ลายเป็นคนที่ดสู ะอาดสะอ้านเรียบร้อย 480

อีกครงั้ หลงั จากนัน้ เขากก็ วาดตามองสวนโยวหลนั ของพระ ชายาอิงชินอ๋องก่อนจะฉีกยิ้มเยือกเยน็ แล้วหนั หลงั จากไป “คณุ ชายใหญ่ ท่านจะไปไหนขอรบั ” เดก็ รบั ใช้คนนัน้ รีบ ตามเขาไป “เข้าวงั เฝ้าฮ่องเต้!” ฉินห้าวตอบ เดก็ รบั ใช้ตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นความดีใจ ถึงเรอ่ื งนี้อิง ชินอ๋องห้ามไมไ่ ด้กย็ งั มีฮ่องเต้ที่สามารถหยุดยงั้ ได้ เจ้านายกบั บ่าวรบั ใช้ออกไปจากจวนอิงชินอ๋องอย่าง รวดเรว็ 481

46-2 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา ฉิ นห้าวพาเดก็ รบั ใช้ออกจากจวนอิงชินอ๋อง เดก็ รบั ใช้ เฝ้าประตกู ใ็ ห้คนนาเรอื่ งนี้ไปรายงานต่อหน้าฉินเจิง ฉินเจิงกบั เซ่ียฟางหวาเพ่ิงจะกลบั มาถึงเรือนลวั่ เหมย ยงั ไม่ทนั ได้เข้าไปกช็ ะงกั ฝี เท้าทนั ทีเม่ือได้ยินข่าว นัยน์ตาดาขลบั ราวกบั มีความรสู้ ึกบางอย่างพรงั่ พรอู อกมา เซี่ยฟางหวาหนั ไปมองเขาแวบหน่ึง ฉิ นเจิงมีแผนการ รา้ ยกาจ ส่วนฉิ นห้าวกม็ ีแผนตอบโต้ เขาให้พระชายาอิงชินออ๋ ง พาบรรดาฮหู ยินที่มีฐานะสูงส่งไปสู่ขอยงั จวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ส่วนฉิ นห้าวกเ็ ข้าวงั ไปขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ หมากกระดานนี้ ใคร จะแพ้ ใครจะชนะยากจะคาดเดาได้ หากฮ่องเต้ไม่ทรงเหน็ ด้วยกบั การแต่งงานครงั้ นี้ เมื่อฉิ น ห้าวไปขอร้อง บางทีอาจจะทรงรบั ปากที่จะปฏิเสธให้เขาอย่าง ราบรื่น ถึงอย่างไรก็เป็ นลูกสาวของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ขนุ นางแห่งราชสานักสามารถแต่งงานกนั ได้แต่ต้องอยู่ภายใต้ ข้อตกลงท่ีจะไม่ทาให้ระบอบบา้ นเมืองเกิดความว่นุ วาย 482

ขอเพียงฮ่องเต้เอ่ยปาก พระชายาอิงชินอ๋องกต็ ้องยอม เลิกรา การแต่งงานครงั้ นี้กจ็ ะไมเ่ กิดขึน้ “มองอะไร เจ้าคิดว่าไปหาฮ่องเต้แล้วจะได้ผลหรือ” ฉิ น เจิงมองเซ่ียฟางหวาแวบหน่ึงแล้วกล่าวเสียงเยน็ เซี่ยฟางหวาไม่ชอบนิ สัยอวดดีบ้าระห่าเช่นนี้ของเขา ฮ่องแต่ทรงย่ิงใหญ่ในใต้หล้า หากเป็ นพระองคแ์ ล้วยงั ไม่ได้ผล ยงั จะมีใครอีก “ฮ่องเต้ไม่ได้ยิ่งใหญ่ท่ีสุด เหนือแผ่นดินฮ่องเต้ไม่ใช่ว่า ยงั มีสวรรค์หรือ ใต้แผ่นดินฮ่องเต้ไม่ใช่ว่ายงั มีพญายมหรือ” ฉิ นเจิงก้าวผ่านประตูแล้วหักกิ่ งดอกเหมยที่เย็นเล็กน้ อย ออกมากิ่งหนึ่งจากนัน้ กเ็ ดด็ ดอกไม้ออกมาอย่างไม่เบามือ ราว กบั ไม่เสียดายต้นเหมยท่ีมีมลู ค่านับพนั ตาลึงทอง เซี่ยฟางหวาขยบั หวั คิ้ว ประโยคเมื่อครู่นับว่าเป็ นการ เนรคุณอย่างย่ิง แต่ในเม่ือมนั ออกมาจากปากของฉิ นเจิงกไ็ ม่ ถือเป็ นคาพูดอ้อมค้อม แต่สวรรค์จะมาสนใจเร่ืองของมนุษย์ หรือ หรือพญายมจะว่างจนขึ้นมาจากปรโลกเพื่อจดั การเรื่องนี้ หรอื ? 483

“คุณชาย ทิงอิน พวกท่านกลบั มาก็ดีแล้ว ยาท่ีเปล่ียน ใหม่ต้มเสรจ็ แล้ว ทิงอินด่ืมตอนนี้เลยจะดีมาก” ทิงเหยียนโผล่ ศีรษะออกมาจาห้องครวั เลก็ เม่ือเหน็ ทงั้ สองกด็ ีใจ ฉิ นเจิงย่ืนก่ิงดอกเหมยที่หกั มาในมือให้กบั เซ่ียฟางหวา “ถอื มนั เอาไว้ขณะด่ืมยาจะไม่รสู้ ึกขม” เซ่ียฟางหวาหลบแล้วเดินเข้าไปในห้องครวั เลก็ ฉินเจิงยกมือโยนออกไปเบาๆ ก่ิงเหมยปักเข้ากบั ปกเสื้อ ด้านหลงั ของเซ่ียฟางหวาอย่างแม่นยา เขากล่าวอย่างเอาแต่ใจ ว่า “ของท่ีผอู้ ่ืนให้เจ้าไม่รบั ได้ แต่ของท่ีข้าให้ต้องรบั ไว้” เซี่ยฟางหวาเอื้อมมือไปดึงกิ่งเหมยออกมาถือไว้ในมือ แล้วหนั กลบั ไปจ้องมองเขา ฉิ นเจิงพลนั อารมณ์ดีจากนัน้ ก็กวกั มือเรียกทิงเหยียน “เจา้ มาน่ี!” ทิ งเหยียนตกใจจึงรีบย่ืนถ้วยยาให้กับเซี่ยฟางหวา จากนัน้ กว็ ิ่งมาตรงหน้าฉินจนเกือบหวั คะมา 484

ฉินเจิงเอามือไพล่หลงั สงั่ เขาอย่างสบายอกสบายใจ “เจา้ ปล่อยข่าวออกไปว่า คุณหนูหลูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายกบั คณุ ชายใหญ่ฉิ นห้าวแห่งจวนอิงชินอ๋องมีความร้สู ึกต่อกนั อย่าง ลึกซึ้งจึงแอบหมนั้ หมายกนั โดยที่ครอบครวั ไม่ได้อนุญาต พระ ชายาอิงชินอ๋องสงั เกตเห็นเข้าและไม่อยากให้อิงชินอ๋องกบั เสนาบดีฝ่ ายซ้ายต้องขายหน้า จึงมุ่งหน้าไปยงั จวนเสนาบดี ฝ่ ายซ้ายเพื่อส่ขู ออย่างเป็นเรอื่ งเป็นราว” ทิ งเหยียนน่ิ งชะงกั ฉิ นเจิงหนั หลงั คว้าก่ิงของต้นเหมยเอาไว้แล้วเขย่งเท้า เบาๆ พริบตาเดียวกก็ ระโดดขึ้นไปนัง่ ไขว่ห้างบนลาต้นอย่าง มนั่ คงและสัง่ ต่อว่า “แล้วก็ไปบอกแม่นมอนั ที่รบั ใช้ข้างกาย ฮองเฮาว่า แม้เขาไร้นามจะถกู ทาลายไปแล้ว แต่หากคิดจะให้ ฉินอวีก้ ลบั มาอย่างราบรน่ื นัน้ คงยาก พวกเสนาดีฝ่ ายซ้ายคงไม่ ยอมเลิกรา หากอยากควบคมุ เสนาบดีฝ่ ายซ้ายต้องจบั ให้ถกู จดุ หากหาความผิดบนเส้นทางขุนนางไม่ได้ ไม่สู้ลงมือจากใน ครอบครวั มิดีกว่าหรอื ” ทิงเหยียนชะงกั ยิ่งกว่าเดิม 485

ฉิ นเจิงดึงช่อดอกเหมยมาตีหัวของทิ งเหยียนพลาง ตกั เตือนว่า “ท่าทางแขง็ ท่ือเช่นนี้ เจ้าสามารถมีชีวิตรอดมาได้ ตงั้ หลายปี โดยท่ีไมโ่ ดนฆ่าได้อย่างไร ยงั ไม่รีบไปอีก!” “ขอรับ ข้าจะไปเด๋ียวนี้ !” ทิ งเหยียนได้สติ กลับคืน มาแล้วรีบว่ิงออกไปจากเรอื นลวั่ เหมย ฉินเจิงนัง่ พิงบนลาต้นอย่างสบายอารมณ์ ท่ามกลางดอก เหมยที่บานสะพรงั่ ร่างของเขากบั ดอกเหมยแจกจ่ายความ งดงามไปทวั่ อาณาบริเวณ เซี่ยฟางหวายืนหนั หลงั ให้พลางขมวดคิ้ว หลงั จากดื่ม ยาจนหมดถ้วยและเช็ดริมฝี ปากเสรจ็ เรียบร้อยจึงหนั กลบั มา เมื่อเหน็ ฉินเจิงด้วยท่าทางเช่นนัน้ ภายในสมองกม็ ีประโยคหน่ึง ผดุ ขึน้ มา บทกวี ภาพวาดอนั ลา้ เลิศ ทาให้ต้นหลิวเคลิบเคลิ้มมึน เมา ใบหน้างดงามแห่งยคุ ทาให้ดอกไม้บานสะพรงั่ ทวั่ ทงั้ เรอื น รปู ลกั ษณ์กบั ใบหน้าของฉิ นเจิงงดงามอย่างไม่ต้องสงสยั หากจะกล่าวว่าในเมืองหลวงแห่งนี้ จะยังมีผู้ใดสามารถ เปรียบเทียบกับเขาได้ เกรงว่าคงจะเป็ นองค์ชายสี่ฉิ นอวี้ผู้ 486

เติ บโตมาอย่างงดงามในราชสานักที่ มีเสี ยงวิ พากษ์วิ จารณ์ ว่า ถกู ลดขนั้ และเนรเทศไปยงั ม่อเป่ ยเพราะเผาวงั เมื่อหลายเดือน ก่อน “หรือทิวทศั น์ในเรือนของข้าเหมาะที่จะเลี้ยงคนโง่เซ่อ ซ่า” ฉินเจิงมองเซ่ียฟางหวาท่ีกาลงั เลิกคิ้วด้วยท่าทางมนึ งง เซ่ียฟางหวาละสายตาออกมาแล้วเดินไปยงั ในห้อง “เจ้าก็ควรไปดูต้นเซียนเค่อไหลทงั้ สองกระถางนัน้ สกั หน่อย คลาดสายตาแค่วนั เดียว ไม่ระวงั จะตายเอา” ฉิ นเจิง กล่าว เซ่ียฟางหวารีบเร่งฝี เท้า ไม่นานกเ็ ข้ามาในห้อง เมื่อเหน็ ว่าต้นเซียนเค่อไหลทงั้ สองยงั วางไว้ริมหน้าต่างอย่างดีและมนั ยงั ไม่ตายจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก มิฉะนัน้ หากพรุ่งนี้พระ ชายาอิงชินอ๋องมาเหน็ เข้าคงจะเจบ็ ปวดใจมาก แต่กไ็ ม่คงไม่ ทาอะไรตนหรอก แต่หากว่าเพราะการสงสารดอกไม้แล้วพระ ชายาจะมาสอนนางให้ดูแลมนั ขึ้นมา นางคงต้องใช้ชีวิตอย่าง ลาบากแน่ อย่างสองวนั ก่อนเป็นเพราะมีใบเหี่ยวเฉา พระชายา อิงชินอ๋องกพ็ ูดฉอดๆ เพียงฝ่ ายเดียวกบั นางประมาณครึ่งชวั่ ยาม สุดท้ายเมื่อเหน็ ว่านางต้องเข้านอนจึงยอมปล่อยนางไป 487

ฉิ นเจิงที่อยู่ข้างนอกเอียงหน้ายิ้มเม่ือเหน็ ท่าทางของนางท่ีถอน หายใจออกมาริมหน้าต่างอย่างชดั เจน เซี่ยฟางหวาย้ายรา่ งกายไปจดุ เตาผิงแล้วนากาน้าไปต้ม ในเวลาเดียวกนั นัน้ เสียงฝี เท้ากลุ่มหน่ึงกด็ งั ออกมาจาก ข้างนอก เซี่ยฟางหวาหนั ไปมอง หวั หน้าพ่อบ้านส่ีซุ่นพาเดก็ รบั ใช้ ซึ่งแต่งองค์ทรงเคร่ืองสามคนเข้ามาในเรือนลวั่ เหมย เคร่ือง แต่งกายของทงั้ สามล้วนเป็ นผ้าต่วนชนั้ ดีดงู ดงามกว่าที่เดก็ รบั ใช้ธรรมดาสวมใส่ ในมอื ต่างอ้มุ ห่อผา้ ที่มดั ไว้อย่างแน่นหนาจน มองไม่ออกว่าข้างในบรรจสุ ิ่งใด ไว้ ท่าทางดูระมดั ระวงั ราวกบั กลวั ว่ามนั จะเสียหายจึง คาดว่าน่าจะเป็นของลา้ ค่า “ทิงเหยียน?” สี่ซุ่มเดินเข้ามาภายในลานแต่ไม่มีผู้ใด ออกมาต้อนรบั จงึ ตะโกนเรยี กอีกครงั้ ทิงเหยียนไม่อย่จู ึงไม่สามารถขานรบั ได้ 488

ส่ีซุ่นตะโกนเรียกอีกครงั้ แต่กย็ งั ไม่พบผ้ใู ด จึงเปลี่ยนมา เรียกหานางแทน “แมน่ างทิงอิน?” เซี่ยฟางหวาเหน็ ว่าส่ีซุ่นไม่เหน็ ว่าฉิ นเจิงกาลงั นัง่ อยู่บน ต้นไม้อย่างสบายใจจนไม่ร้วู ่ากาลงั ทาอะไรอยู่ ส่วนฉิ นเจิงได้ ยินอย่างชดั เจนแต่ไม่มีทีท่าว่าจะลงมา อีกทงั้ ยงั ไม่ส่งเสียงใด ใด นางจึงได้แต่เลิกม่านประตอู อกไป “อ้าว แม่นางทิงอินเจ้าอยู่ที่น่ีหรอกหรือ คณุ ชายรองล่ะ พาทิงเหยียนออกไปข้างนอกหรอื ” ส่ีซุ่นดีใจก่อนจะถามคาถาม ออกมาไม่หยดุ เซ่ียฟางหวาไม่ได้ส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้พยกั หน้าเช่นกนั เพียงแต่ส่งยิ้มให้ เขาเป็ นหวั หน้าพ่อบ้านของจวนแห่งนี้และมี ชุนหลนั เป็ นภรรยา แค่การพูดคุยทวั่ ไปตามประสาคนอยู่จวน เดี ยวกัน นางจึงไม่จาเป็ นต้ องทา สี หน้ าเย็นชาใส่ เขา ส่ีซุ่นถามจบราวกบั เพิ่งนึกขึ้นได้ว่านางพูดไม่ได้ จึงตบ หน้าผากเบาๆ ครงั้ หนึ่ง “เจ้าดูสิ ความจาข้านับวนั ย่ิงแย่ลง มกั จะหลงลืมไปว่าเจ้าพดู ไม่ได้” พดู จบกผ็ ายมอื ไปข้างหลงั แล้ว แนะนา “สามคนนี้เป็ นเดก็ รบั ใช้ของคุณชายทงั้ สามท่านจาก 489

จวนหย่งคงั โหว จวนเสนาบดีกรมคลงั และจวนเสนาบดีกรมพิธี การมาเพื่อส่งของให้กบั คณุ ชายรอง” เซ่ียฟางหวาเข้าใจในทนั ที ท่ีแท้ของในห่อผ้านัน้ คือหนัง สตั วท์ ่ีฉินเจิงชนะพนันมาได้ “ถึงคุณชายรองไม่อยู่ แต่เจ้าอยู่ก็เหมือนกนั รีบรบั ไป เถอะ!” ส่ีซุ่นเรง่ เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าแล้วย่ืนมือไปรบั ทงั้ สามรีบยื่นห่อ ผา้ ท่ีแนบอกไว้ให้นางทนั ที ห่อผา้ ทงั้ สามหนักเป็นอย่างมากเมื่อ วางรวมกนั ตามความเข้าใจท่ีนางมีต่อหนังจิ้งจอกขาวและ เตียวม่วง ข้างในห่อผ้าแต่ละห่อจะต้องมีไม่น้อยกว่าสองผืน บางห่อเกรงว่าจะมีถึงสามผนื “ข้าน้ อยเป็ นบ่าวรบั ใช้ข้างกายคุณชายเล็กแห่งจวน หย่งคงั โหว คุณชายของเรามอบหนังสตั ว์ให้คุณชายรองเจิง ทงั้ หมดส่ีผืน เป็ นหนังจิ้งจอกขาวสองผืนและหนังเตียวม่วงอีก สองผนื ” เดก็ รบั ใช้คนหน่ึงแจกแจงอย่างเคารพ “ข้าน้อยเป็ นคนของจวนเสนาบดีกรมคลงั ทางานข้าง กายคุณชายเฉิ งหมิง คุณชายของเรามอบหนังจิ้งจอกขาวสอง 490

ผืนกบั หนังเตียวม่วงหน่ึงผืนให้กบั คุณชายรองเจิง” เดก็ รบั ใช้ อีกคนกแ็ จกแจงอย่างเคารพเช่นกนั “ข้าน้อยเป็นคนของจวนเสนาบดีกรมพิธีการ คอยรบั ใช้ ข้างกายคุณชายซ่งฟาง คุณชายของเรามอบหนังจิ้งจอกขาว หนึ่งผืนกบั หนังเตียวม่วงสองผืนให้กบั คณุ ชายรองเจิง” เดก็ รบั ใช้คนสดุ ท้ายกล่าว เซี่ยฟางหวาพยกั หน้าให้กบั ทงั้ สาม บรรดาคุณชายของ ทุกคนแม้จะร่ารวยเอาแต่เท่ียวเล่นไม่เป็ นการเป็ นงาน แต่ สาหรบั กลุ่มนี้นัน้ สามารถกล่าวได้ว่ารกั ษาคาพูดมาก เม่ือแพ้ พนันแล้ว ของท่ีนามาให้กม็ ีไมน่ ้อย ส่ีซุ่นค้นุ ชินกบั การท่ีเซ่ียฟางหวาไม่ได้มีสีหน้าแห่งความ ดีใจปรากฏบนใบหน้าเมอื่ เหน็ ของงามลา้ ค่า เมื่ออยู่ต่อหน้าคน อ่ืน นางไม่ได้ประจบประแจงคุณชายรองจนเกินความจาเป็ น ถึงอย่างไรภายในจวนของคณุ ชายผแู้ พ้พนันเหล่านี้กม็ ีหนังสตั ว์ ดีๆ เก็บเอาไว้ เม่ือทัง้ สามพูดในสิ่งที่ควรพูด อีกทัง้ ยังเอ่ย ทกั ทายเซี่ยฟางหวาอีกสองสามประโยคเสรจ็ เรียบร้อยแล้วก็ กลบั ไป 491

ตงั้ แต่ต้นจนจบ เขากบั สามคนนัน้ กย็ งั ไม่รู้ว่าฉิ นเจิงนัง่ อย่บู นต้นไม้ท่ีไมไ่ กลจากพวกเขา เซ่ียฟางหวาอ้มุ ห่อผา้ กลบั เข้าไปวางไว้ในห้อง ฉินเจิงกาลงั เอียงหน้าคิดอะไรบางอย่างอยู่บนต้นไม้และ ยงั คงไมข่ ยบั ตวั อีกทงั้ ยงั ไม่มีทีท่าว่าจะลงมา เซ่ียฟางหวากลบั เข้ามาในห้องแล้ววางห่อผ้าทงั้ สาม ลง บนโตะ๊ จากนัน้ กน็ ัง่ ลงแล้วรินชาด่ืม เม่ือดื่มชาหมดหน่ึงถ้วย สี่ซุ่นกม็ าที่เรือนลวั่ เหมยอีกครงั้ ครงั้ นี้ด้านหลงั ตามมาด้วยคนอีกห้าหกคน ในมอื ทุกคนล้วนอ้มุ ห่อผา้ ชิ้นใหญ่ เซ่ียฟางหวาเหน็ ซื่อซูในห้าหกคนนัน้ แต่ยงั นัง่ นิ่งไม่ขยบั “แมน่ างทิงอิน เจา้ ออกมาอีกรอบเถอะ ซ่ือจอ่ื แห่งจวนจง หย่งโหวส่งคนมาส่งของพนัน ออกมารบั อีกครงั้ เถอะ” ส่ีซุ่นเดิน ม า ถึ ง ป ร ะ ตู แ ต่ ไ ม่ เ ห็น เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า อ อ ก ม า จึ ง ยื น เ รี ย ก อ ยู่ ขา้ งหน้า 492

เซี่ยฟางหวาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยงั ประตู เลิกผ้าม่าน ออกแล้วผายมือให้เขา้ มา สี่ซุ่นลงั เลคร่หู นึ่งแล้วกล่าวกบั คนข้างหลงั ว่า “ท่ีน่ีมีคน รบั ใช้น้อย รบกวนทุกท่านตามข้าเข้าไปวางของในห้องเถอะ! ของท่ีซ่ือจ่ือเซี่ยส่งมาค่อนข้างเยอะ ลาพงั แค่แม่นางทิงอินคง รบั ไว้ไม่หมด” ซ่ือซูพยกั หน้า ส่ีซุ่นนาทุกคนเดินเข้าไปในห้อง สี่ซุ่นเดินนาหน้า ซื่อซูเดินตามอยู่ข้างหลงั เม่ือผ่านเข้า ประตูมาเขาก็ยกชายแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้ าผาก อาศยั จงั หวะที่ช่องว่างระหว่างม่านไข่มุกแกว่งไหวส่งกระดาษ ใส่มือของเซี่ยฟางหวาท่ียืนอย่หู น้าประตู เซ่ียฟางหวาอาศยั จงั วะที่คนข้างหลงั ทยอยเดินเข้าไป ข้างในก้มศี รษะเห ลื อบอ่ านบนกระดาษเขี ยนข้ อความที่ เพิ่ ง เผยแพร่จากวงั ว่า ฮ่องเต้บอกกบั ท่านป่ วู ่าปี นี้จาเป็นต้องให้นาง เข้ารว่ มงานเลี้ยงในวงั 493

นางเงยหน้ าขึ้นแล้วกามือแน่ นทันทีเม่ือเห็นฉิ นเจิง กระโดดลงมาจากต้นไม้ กระดาษสภาพดีกลายเป็ นขี้เถ้าใน พริบตา นางปล่อยมือออก ขี้เถ้าจานวนไม่มากก็ปลิวลอยไป ตามลมท่ีพดั เข้ามาจนกระจดั กระจายไปในพริบตาเดียว 494

46-3 พระราชเสาวนียข์ องฮองเฮา “ซ่ือซู ซ่ือจื่อของจวนเจ้านาหนังสตั วท์ งั้ หมดท่ีเกบ็ ไว้ใน จวนมาให้ข้าหมดเลยหรือ” ฉิ นเจิงปัดกลีบดอกเหมยท่ีติดตาม ตวั ออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง ส่ีซุ่นได้ยินจึงหันกลบั มาทันทีแล้วกล่าวเสียงดังด้วย ความตกใจ “คณุ ชายรอง?” ซื่อซูเองกต็ กใจเช่นกนั พลางคิดว่าตอนที่มาถึงจวนแห่ง นี้เขาได้ลองสอบถามกบั หวั หน้าพ่อบา้ นแห่งจวนอิงชินอ๋องแล้ว ได้ความว่าฉิ นเจิงไม่อยู่ แต่ขณะท่ีส่งกระดาษแผ่นนัน้ ให้กบั คุณหนูก็ระมดั ระวงั มาก ไม่แน่ ใจว่าคุณชายรองเจิงจะเห็น หรือไม่ แผ่นหลงั เขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ถึงอย่างไรเขากเ็ ติบโต มาข้างกายของเซ่ียม่อหานตงั้ แต่เดก็ จึงรีบตอบกลบั ด้วยความ สงบ “เรียนคณุ ชายรอง เพราะหลายปี มานี้นายท่านที่ม่อเป่ ยส่ง หนังสตั ว์ดีๆ หลายผืนมาให้ทุกปี ไม่เคยขาด ดงั นัน้ ห้องเกบ็ ของในจวนของเราจึงมีหนังสตั ว์เกบ็ ไว้มากมาย ที่นามาส่งนี้ เป็นเพียงแค่หนึ่งในสามเท่านัน้ ” 495

“ท่านลุงแห่งม่อเป่ ยน่ีดีจริงๆ ข้าต้องขอขอบคุณแทน ซื่อจ่ือของจวนเจ้าแล้ว” ฉิ นเจิงเข้าไปในห้องพลางกล่าวอย่าง ไม่เกรงใจ ซ่ือซูพยกั หน้า “มีหนังสตั ว์หลากชนิ ด ทั้ งจิ้งจอกขาว จิ้งจอกแดง เตียวขาว เตียวมว่ ง เสือดาวหิมะ ยงั มีหนังแพะหิมะ ท่ีเป็นสินค้าท้องถิ่นแห่งม่อเป่ ยด้วย แต่ละชนิ ดมีหลายผืน รวม ทงั้ หมดประมาณห้าสิบผนื ขอรบั ” ฉิ นเจิ งพยักหน้ าพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “หลายปี ข้างหน้าทิงอินของเราคงใช้ไมห่ มด” เซี่ยฟางหวาถอยมาจากประตู น้าท่ีต้มเอาไว้บนเตาผิง เดือดแล้ว นางเดินไปหยิบมาแล้วเทน้าร้อนลงไปในกา ซื่อซูไม่กล้ามองเซ่ียฟางหวาอีก เม่ือเหน็ ว่าคนที่ติดตาม เขามาวางหนังเสรจ็ เรียบรอ้ ยแล้วจงึ บอกลาฉินเจิง ฉิ นเจิงหยิบพระพุทธรูปหยกองค์เลก็ เนื้องามประณีตท่ี วางไว้ในตู้เกบ็ ของออกมาย่ืนให้เขา “นี่เป็ นพระพุทธรปู ท่ีเจ้า อาวาสวดั ฝ่ าฝอซ่ือได้ทาพิธีเบิกเนตรให้แล้ว เอากลบั ไปให้ ซ่ือจอื่ จวนเจ้าเถอะ!” 496

“ข้าน้อยขอขอบคณุ คณุ ชายรองเจิงแทนซ่ือจื่อ” ซ่ือซูรีบ รบั มาอย่างระวงั เจ้าอาวาสวดั ฝ่ าฝอซื่อมีอภินิ หารสูงล้า แม้จะบาเพ็ญ เพียรในวดั ฝ่ าฝอซ่ือท่ีห่างไกลจากเมืองหลวงเพียงสิบลี้ แต่ก็ ยากท่ีจะให้ท่านเบิกเนตรวัตถุด้วยตัวเอง นายท่านผู้เฒ่า เชื่อมนั่ ในศาลบรรพบุรษุ มากกว่าหลกั ศาสนา ส่วนซ่ือจื่อของ ตระกลู กไ็ ม่ได้เข้าวดั ไปแสวงหา ว่ากนั ว่าถึงแม้คนที่มีฐานะสูง ศกั ด์ิไปแสวงหา กต็ ้องให้ความสาคญั กบั ความเช่ือมาก ไม่ได้ ได้มาง่ายๆ บดั นี้คุณชายรองเจิงมอบสิ่งนี้ให้กส็ ามารถปกปัก รกั ษาซื่อจ่ือให้มีแต่ความสงบสุขกน็ ับว่าดีมาก แม้นายท่านผู้ เฒ่าเหน็ แล้วจะไมช่ อบ แต่กค็ งไม่ว่าอะไร “สิ่งนี้มอบให้เจ้าไว้ชมเล่นแล้วกนั !” ฉิ นเจิงย่ืนมือไป หยิบพดั หยกขนาดเลก็ ออกมาส่งให้ซื่อซูอีกครงั้ ซื่อซูลงั เลคร่หู นึ่งจึงค่อยรบั มาด้วยความเคารพ แต่ไหน แต่ไรคณุ ชายรองเจิงมกั จะทาสิ่งใดโดยอาศยั ความช่ืนชอบของ ตัวเอง เวลามีความสุขมกั จะใจกว้าง หยิบยื่นส่ิงของมอบให้ ผ้อู ื่น หากตอนโมโหกจ็ ะเดด็ หวั ของคนผ้นู ัน้ ออก บดั นี้ให้ของ สองสิ่งกบั เขาเหน็ ได้ชดั ว่ากาลงั มีความสุข แสดงว่าไม่ได้เห็น 497

วินาทีที่เขาแอบส่งกระดาษให้กบั คณุ หนู ด้วยเหตุนี้จึงผ่อนลม หายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนัน้ กล่าวลาด้วยรอยยิ้ม ฉินเจิงโบกมอื ให้เขาออกไปได้ ส่ีซุ่นปลงกบั ความใจกว้างของซื่อจ่ือแห่งจวนจงหย่งโหว หนังสัตว์ชัน้ ดีกว่าห้าสิ บฝื นที่มอบให้กับคุณชายรองเป็ น ของเดิมพนั ง่ายๆ เช่นนี้มีมูลค่าไม่ตา่ กว่าหนึ่งแสนตาลึง ส่วน คุณชายรองกไ็ ม่หวาดหวนั่ มอบพระพทุ ธรปู หยกองคเ์ ลก็ ท่ีทา พิธีเบิกเนตรโดยเจา้ อาวาสวดั ฝ่ าฝอซ่ือเป็นการตอบแทน เดิมทีแค่พระพทุ ธรปู หยกอาจจะไม่มีมูลค่ามากมาย แต่ หากเป็นพระพทุ ธรปู หยกที่ทาพิธีเบิกเนตรโดยเจ้าอาวาสวดั ฝ่ า ฝอซ่ือกต็ ่างออกไป บดั นี้เจ้าอาวาสรปู นัน้ ได้มุ่งมนั่ ในการสวด มนต์ไหว้พระ และละทางโลกไปแล้ว พระพทุ ธรปู หยกองคน์ ี้จึง ยิ่งเป็นท่ีต้องการมากขึน้ ไปอีกและหายากในท้องตลาด “ดูเหมือนว่าข้าจะมาช้าสินะ” เสียงของหล่ีมู่ชิงควบคู่ เสียงฝี เท้าดงั มาจากขา้ งนอกลาน ฉินเจิงหนั ไปมองข้างนอก 498

เซ่ียฟางหวากม็ องออกไปผ่านทางหน้าต่างเช่นกนั หล่ีมู่ ชิงเดินนาหน้าและมีอีกสามคนเดินตามหลงั มา ในสองคนนัน้ อุ้มหีบห่อ อีกคนหนึ่งอุ้มถาดรอง เดก็ รบั ใช้สองคนต้องใช้แรง อย่างมากในการถือเนื่องจากหีบห่อมีขนาดใหญ่ อีกทงั้ ถาดรอง กไ็ ม่ได้เลก็ ทงั้ ยงั บรรจุส่ิงของเอาไว้เต็มไปหมดและใช้ผ้าไหม ปิ ดคลมุ เอาไว้ ส่ีซุ่นยงั ไม่ออกไปจงึ อดไมไ่ ด้ท่ีจะเบิกตากว้างกว่าเก่า “ยงั ไม่สายเกินไป เจ้าว่างมากหรือถึงได้มาด้วยตวั เอง” ฉิ นเจิงย้อนถาม หลี่มู่ชิงเลิกม่านเข้าไปในห้องแล้วกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “วนั นี้ไม่มีธุระอ่ืน สู้มาด้วยตวั เองน่าจะดีกว่า” พดู พลางมองดู สิ่งของท่ีวางกองพะเนิ นเกือบคร่ึงห้องแล้วยิ้มออกมา “พวกเรา เทียบกบั พี่จ่ือกยุ ไม่ได้ ม่อเป่ ยอยู่ใกล้กบั ภเู ขาหิมะ แน่นอนว่า ต้องมีสินค้าหนังเยอะกว่าอยู่แล้ว” หยุดครู่หน่ึงแล้วกล่าวต่อ “หนังสตั วเ์ ยอะขนาดนี้ แม้จะทาเสื้อคลุมสกั สิบตวั กย็ งั เพียงพอ แต่จะทาอย่างไรจึงจะใส่หมด” “นายพลอู่เว่ยมีน้องสาวเพียงคนเดียวแต่กลบั ด่วนจาก ไปเสียก่อน ดงั นัน้ การดแู ลหลานสาวให้ดีกเ็ ป็ นสิ่งท่ีควรจะทา” 499