แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 1 0 2 ทงั หมดเพอื จนิ ตนาการว่าตนควรจะกาํ จดั ตาํ หนกั ออ๋ ง อยา่ งไร จากจนิ ตนาการนบั พนั นบั หมนื ครงั แผนการของ นางจงึ วางทกุ อยา่ งอยา่ งรดั กุมและแยบยลในระยะพสิ ยั ไกล ไมใ่ ช่การลงมอื บมุ่ บา่ ม ตอ้ งคอยแกป้ ัญหาเฉพาะ หน้าเหมอื นพวกสกลุ เจนิ กบั สกุลป๋ าย ยามนีนางสง่ หลวิ จา้ วอวเี ขา้ ตําหนกั ออ๋ งไดแ้ ลว้ สงิ ทนี างตอ้ งการคอื ปล่อยให้ อนั อ๋องกบั หลวิ จา้ วอวมี เี วลาทจี ะพลอดรกั กนั สกั ระยะ ดงั นนั นางจะไมล่ งมอื ทาํ สงิ ใดเพอื ขดั ขวางพวกเขาในยาม นี “เช่นนีคณุ หนูจะปล่อยเรอื งนีไปหรอื เจา้ คะ ขา่ วนี บ่าววา่ น่าจะพอสรา้ งปัญหาใหค้ ุณหนูรองไดไ้ มน่ ้อย” “หากเจา้ เหน็ วา่ อยา่ งนนั กใ็ หผ้ อู้ นื ลงมอื แทน เถอะ” หลวิ จา้ วเว่ยเอย่ อยา่ งมเี ลศนยั “น้องหา้ ของขา้ คน นนั ดเู หมอื นจะรอโอกาสแบบนีอย”ู่ อาเจนิ ตาลกุ วาวทนั ทที ไี ดย้ นิ หลวิ จา้ วเว่ยพูด นาง เขา้ ใจทนั นีวา่ หลวิ หว่านอเี องกม็ กั จะหาทางแกแ้ คน้ หลวิ จา้ วอวอี ยู่ อาเจนิ รบี รอ้ งรบั คาํ เสยี งตนื เตน้ “บา่ วจะจดั การ เรอื งนีเองเจา้ คะ่ จะไมม่ ใี ครรแู้ น่นอนวา่ ขา่ วมาจากเรา!” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 3 * แมจ้ ะสงสยั วา่ ฮูเจยี เล่อทาํ ผดิ ต่อจา้ วเว่ยอยา่ งไร แต่ สญั ชาตญาณของเฉนิ หรงปัวคอ่ นขา้ งแน่ใจวา่ เป็นเรอื งที เกยี วกบั หน้ากากหนงั มนุษยแ์ น่ เฉนิ เฟยฉเี ลอื กทจี ะไมถ่ ามเพราะไมต่ อ้ งการใหห้ ตู า โดยรอบมารบั รเู้ รอื งนี เขาและพวกองครกั ษเ์ งาจากซอื ฟัง พาฮเู จยี เล่อไปสง่ ทกี ระโจม หลงั จากนนั แมท่ พั หนุ่มกถ็ กู ราชทตู ของซอื ฟังขบั ไลอ่ อกมาทนั ที แมจ้ ะกงั วลเกยี วกบั อาการของฮูเจยี เลอ่ แตพ่ วกซอื ฟังไมม่ ี ทางบอกอาการทแี ทจ้ รงิ กบั คนนอกแน่ ดงั นนั เขาจงึ กลบั ไปทกี ระโจมของสกลุ เฉนิ เฉนิ หรเู หยยี นกาํ ลงั อา่ นหนงั สอื อยู่ เมอื เฉนิ หรงปัวมาเขา ตงั ใจจะปรบั ทา่ ลุกขนึ แตม่ ว้ นภาพทวี างอยบู่ นกองหนงั สอื กลบั กลงิ ตกลงพนื เฉนิ หรงปัวเดนิ เขา้ ไปชว่ ยอาของตนเกบ็ จงึ พบวา่ สว่ นของ ภาพทเี ปิดออกมานนั คุน้ ๆ เขาดงึ ภาพนนั ขนึ ใหม้ ว้ นมนั คลตี วั ออก จงึ เหน็ ว่านเี ป็นภาพเหมอื นของสตรที เี ขาเพงิ พบเมอื ครู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 4 \"นีมนั ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ ?\" \"ไมใ่ ช\"่ เฉนิ หรเู หยยี นยมิ แหย กลวั หลานชายเขา้ ใจผดิ วา่ ตนหลงใหลสตรรี นุ่ ลกู ถงึ ขนาดเกบ็ ภาพไวด้ ตู า่ งหน้า \"ภาพนนั อายุนบั รอ้ ยปีแลว้ เจา้ ดชู อื ประทบั ดา้ นหลงั นนั ส\"ิ เฉนิ หรงปัวพลกิ ดแู ลว้ อา่ นอยา่ งฉงน \"จงิ ?... เฉนิ จงิ ?\" \"ใชแ่ ลว้ ตน้ ตระกลู ของเรา\" \"แตท่ าํ ไม... นีมนั เรอื งอะไรกนั ขอรบั ผหู้ ญงิ คนนที าํ ไม นางถงึ เหมอื นหลวิ จา้ วเวย่ นกั เป็นเรอื งบงั เอญิ หรอื ?\" \"ขา้ กอ็ ยากใหเ้ ป็นเรอื งบงั เอญิ ... ทจี รงิ ขา้ เหน็ สายตาเจา้ ในงานเลยี ง คอยจบั จอ้ งนางอยเู่ นอื งๆ บอกตรงๆ นะ หลานชาย ขา้ คดิ วา่ เจา้ ควรจะอยหู่ า่ งจากนางดกี วา่ \" \"ทา่ นอา ทา่ นหมายความว่าอยา่ งไร?\" เฉนิ หรงปัวขมวด ควิ ฉบั เฉนิ หรเู หยยี นถอนหายใจยาวเหยยี ดกอ่ นจะชไี ปทรี ปู \"เจา้ คดิ วา่ บรรพบุรษุ เรายา้ ยไปเอยี นเหอแคเ่ พราะเรอื ง ความรกั จรงิ ๆ หรอื สตรผี นู้ ี... สตรผี นู้ ตี า่ งหากทที าํ ให้ สกุลเฉนิ ของเราตอ้ งคอยกม้ หน้ารบั ใชบ้ า้ นเมอื งอยจู่ นชวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 5 ลกู ชวั หลาน\" \"นีมนั เรอื งอะไรกนั ขอรบั ?\" เฉนิ หรเู หยยี นพบั หนงั สอื ในมอื แลว้ กลา่ วเสยี งเบา \"ตาม บนั ทกึ ตระกลู นางคอื ฮหู ยนิ ของเฉนิ จงิ นางถูกสง่ ไปเป็น ตวั ประกนั ทสี กลุ อู่ เพอื ใหก้ องทพั ของเฉนิ จงิ มเี สบยี งกบั ยุโธปกรณ์หลอ่ เลยี ง\" \"สตรคี นเดยี วเหตุใดถงึ สามารถแลกไดถ้ งึ เพยี งนัน\" \"กน็ นั น่ะส.ิ .. ตอนแรกเฉนิ จงิ คดิ วา่ สกุลอูแ่ คต่ อ้ งการ หลกั ประกนั จงึ ทาํ ใจแขง็ สง่ ภรรยาตวั เองทกี าํ ลงั ทอ้ งไป อยทู่ จี วนสกลุ อู่ แตค่ วามจรงิ ทสี กุลอู่ตอ้ งการตวั นางไมใ่ ช่ เพราะนางเป็นภรรยาของเฉนิ จงิ ... แต่เพราะเวลาตกฟาก ของนาง ตรงกบั คําทาํ นายของนักพรต ทจี ะสง่ เสรมิ ดวง ชะตาของคนสกลุ อู่ใหร้ งุ่ โรจน์ดงั มงั กร\" เฉนิ หรเู หยยี นมสี ี หน้าละอายไมน่ ้อยเมอื เลา่ มาถงึ ตรงนี \"เจา้ กน็ ่าจะรเู้ รอื งสตรนี ําโชค... ต้นกาํ เนดิ ทที าํ ใหผ้ หู้ ญงิ มากมายถูกฉุดครา่ จากครอบครวั เพราะความเชอื เรอื ง การสง่ เสรมิ ดวง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 6 \"เฉนิ จงิ เขายอมร!ึ ? เขายอมใหเ้ มยี ตวั เอง...\" เมอื นึกว่า ผหู้ ญงิ ทถี กู เรยี กวา่ สตรนี ําโชคพวกนนั ตอ้ งรบั ใชผ้ ชู้ ายใน ตระกลู และถูกเลยี งเอาไวร้ าวกบั สตั ว์ในกรง ความ ภาคภมู ใิ จในตวั บรรพบุรษุ ของเฉนิ เฟยฉกี ล็ ดฮวบ \"เฉนิ จงิ จมอยกู่ บั ความทะเยอทะยาน เขาทาํ สงคราม รวบรวมเมอื ง ใชช้ วี ติ อยใู่ นสนามรบตลอดสบิ ปีไมเ่ คย หวนกลบั แมแ้ ต่วนั เดยี ว\" \"สบิ ปี\" เฉนิ หรงปัวเกอื บไมเ่ ชอื หู “ตอนทเี ขากลบั มาฉลองชยั ชนะทเี มอื งหลวง นาง กแ็ ขวนคอตวั เอง พรอ้ มกบั ทงิ จดหมายเลอื ดเอาไว”้ เฉนิ หรเู หยยี นรสู้ กึ สะทอ้ นใจ แต่ในฐานะทเี ฉนิ หรงปัวถอื เป็น หวั หน้าตระกลู เฉนิ ในยามนี เขาควรจะไดร้ เู้ รอื ง “ขา้ ไม่ แน่ใจขอ้ ความในจดหมายนนั นกั แตน่ างใชเ้ ลอื ดตวั เอง เพอื สาปแชง่ ตระกลู เฉนิ ทเี กยี วกบั เราคงเป็นเรอื งทใี ห้ ลกู หลานสกุลเฉนิ วนเวยี นตายในสนามรบ รบั ใชแ้ ผน่ ดนิ ชวั ลกู ชวั หลาน ไมไ่ ดล้ มื ตาอา้ ปาก ต้องกม้ หน้ารบั ใช้ ทรราชยอ์ ยา่ งไมม่ ขี อ้ แม.้ .. ตอนทลี กู ของนางตาย เฉนิ จงิ ไมย่ อมกลบั ไปดูหน้า ดงั นนั นางจงึ ตอ้ งการใหเ้ ขากบั คน สกลุ เฉนิ อยใู่ นสนามรบไปชวั ชวี ติ ใหพ้ รากจากครอบครวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 7 ...” “...นางตงั ใจสาปแชง่ เฉนิ จงิ ?” “ใช่ แต่เฉนิ จงิ เองกร็ ดู้ งั นนั เขาจงึ ไมเ่ คยแตง่ งาน ใหม่ ไมเ่ คยมลี กู ตวั เขาเองตายในสนามรบ คาํ สาปพวกนี จงึ ดเู หมอื นจะไมไ่ ดส้ ง่ ผลอะไรตอ่ คนอนื แตส่ กุลเฉนิ ต่อๆ มา เรากย็ งั ตอ้ งทาํ งานเป็นววั เป็นมา้ รบั ใชส้ กลุ อู่ ตายใน สนามรบกนั ไมร่ กู้ ศี พ โดนกลนั แกลง้ รงั แกครงั แลว้ ครงั เลา่ แบบนีถอื วา่ คําสาปแช่งของนางเป็นผลหรอื ไม?่ ” “ผหู้ ญงิ คนนันตอ้ งมแี คน้ มาจรงิ ๆ” พดู แลว้ เขากน็ ึก ถงึ สายตาของหลวิ จา้ วเวย่ เมอื ครู่ สตรที เี ตม็ ไปดว้ ยความ พยาบาทและเลอื ดเยน็ แมแ้ ต่กบั ตวั เองคงมลี กั ษณะ เชน่ นนั “จรงิ ๆ ในจดหมายเลอื ดนันมขี อ้ ความมากกวา่ นนั แต่บนั ทกึ หลายอยา่ งหายไปตอนขนยา้ ยจากเอยี นเหอ สว่ นตน้ ฉบบั เฉนิ จงิ กเ็ อาลงไปในโรงศพกบั เขาแลว้ ขา้ เลย ไมร่ วู้ ่ามเี นือหาอนื อกี หรอื ไม”่ เฉนิ หรูเหยยี นมสี หี น้าไม่ สบายใจ “บอกตรงๆ ตอนทเี หน็ ภาพนีขา้ รสู้ กึ ขนลุกแลว้ ก็ กลวั อยา่ งประหลาด เมอื นึกถงึ เรอื งของฮูหยนิ ผนู้ นั ...ถ้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 8 หากนางกบั หลวิ จา้ วเวย่ เป็นคนเดยี วกนั จะเป็นไปได้ หรอื ไมว่ ่านางกําลงั จะกลบั มาแกแ้ คน้ เอาคนื กบั สกุลเฉนิ ของเรา นางถงึ กบั ใชจ้ ดหมายเลอื ดทคี าํ สาปแชง่ จะมผี ล รนุ แรงทสี ุด หากนางมชี วี ติ อยคู่ งตอ้ งการทาํ ลายสกลุ เฉนิ แน่” “หรอื อาจต้องการใหเ้ ราชดใช”้ เฉนิ หรงปัวมอง ภาพในมอื แลว้ พน่ ลมหายใจยาว “สกุลเฉนิ เราดเู หมอื นจะ ตดิ คา้ งฮูหยนิ ผนู้ มี ากจรงิ ๆ... สว่ นขา้ กต็ ดิ คา้ งนาง มาก” เขาควรจะปกป้องหลวิ จา้ วเวย่ ใหด้ ี และทาํ ใหช้ วี ติ นางสุขสงบปลอดภยั หลงั จากทใี ชใ้ บหน้าของนางไปเสยี ง หากนางทงั สองเป็นคนเดยี วกนั กส็ มควรแลว้ ทเี ขาตอ้ ง รบั ผดิ ชอบนาง “หลานชาย เจา้ คดิ ดใู หด้ ๆี อารูส้ กึ ไมด่ นี กั ถา้ เจา้ ใกลช้ ดิ กบั คุณหนูหลวิ ผนู้ นั ” “เรอื งนีทา่ นอาอยา่ เป็นหว่ งเลย” เฉนิ เฟยฉตี ดั บท “รปู นขี า้ ขอเกบ็ ไว.้ .. ดกึ แลว้ รบี เขา้ นอนเถอะขอรบั ” เฉนิ หรเู หยยี นเหน็ ท่าทางไมอ่ ยากตอ่ บทสนทนา ของหลานชายกไ็ ดแ้ ต่ถอนหายใจ วรี บุรษุ ไมอ่ าจผา่ นดา่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 9 สาวงามไดจ้ รงิ ๆ * เนียเถยี นชงิ มาสง่ ราชเลขาธกิ ารทจี วนแลว้ ตนเอง กก็ ลบั ขนึ รถมา้ เพอื มงุ่ หน้ากลบั สกลุ เนีย หวงั เซยี วนงั อยดู่ า้ นในรถมา้ กบั ผเู้ ป็นนาย อดไมไ่ ดท้ จี ะ ออกปากเมอื เหน็ สภาพของราชเลขาธกิ าร “ดเู หมอื น สขุ ภาพของทา่ นราชเลขาจะแยล่ งอกี แลว้ นะขอรบั ” “เขาแกแ่ ลว้ ” เนียเถยี นชงิ เอย่ อยา่ งเยน็ ชา ไมค่ ลา้ ยชายที อ่อนโยนมนี ําใจต่อหน้าราชเลขาเมอื ครู่ “เช่นนีถา้ ต่อไปเขาทาํ งานไมไ่ ด้ ฝ่าบาทจะตงั คนอนื ขนึ มา หรอื ไมข่ อรบั ?” “สาํ นักราชเลขาไมง่ า่ ยทจี ะใหค้ นนอกเขา้ มา” นอกจาก จะตอ้ งทาํ งานรบั ใชใ้ กลช้ ดิ ฝ่าบาท ยงั หมายถงึ การเป็น หวั หน้าของสภาขนุ นาง ถา้ ฮอ่ งเตว้ ่าราชการไมไ่ ด้ ตําแหน่งนีไมต่ ่างจากผสู้ าํ เรจ็ ราชการ ดงั นนั ฮอ่ งเตต้ อ้ ง วางคนทไี วเ้ นือเชอื ใจไดจ้ รงิ ๆ “แบบนีกน็ บั วา่ เป็นโอกาสของทา่ น” หวงั เซยี วเอ่ยยมิ ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 0 แต่พอเหน็ สหี น้าไรอ้ ารมณ์ของเนียเถยี นชงิ กแ็ อบหดคอ กลบั ไป “อายรุ าชการขา้ น้อยเกนิ กว่าทจี ะขนึ เป็นราชเลขาธกิ ารได้ พวกตาแกใ่ นสภาขนุ นางไมม่ ที างยอม” เนียเถยี นชงิ อธบิ ายหวงั เซยี วกพ็ ยกั หน้ารบั ความรสู้ กึ เสยี ดายไมท่ นั ปรากฏกไ็ ดย้ นิ ผเู้ ป็นนายเอย่ “แตถ่ า้ เป็นรองราช เลขาธกิ ารกไ็ มแ่ น่” ตา้ ถงมกั ชนื ชมคนหนุ่มทมี คี วามสามารถ แต่สาํ หรบั การ เลอื นตาํ แหน่งกาํ แพงของอายุและลาํ ดบั อาวุโสยงั คง แขง็ แกร่ง ไมใ่ ชแ่ คใ่ นหมขู่ นุ นางในราชสาํ นกั แมแ้ ต่ฝ่าย ใน พวกสนมทเี ขา้ ไปใหมก่ ไ็ มม่ สี ทิ ธไิ ดร้ บั การแตง่ ตงั อยา่ ง พรวดพราด ดงั นนั นอกจากผลงาน ความคดิ รอบคอบ ยงั ตอ้ งมคี วามอดทน พวกเสนาบดใี นสภาขนุ นางแตล่ ะคน ถงึ มแี ตเ่ ขยี วเลบ็ รอบตวั “ถา้ นายทา่ นมคี าํ สงั อะไร โปรดสงั มาไดเ้ ลยขอรบั ” “ไมจ่ าํ เป็น ยามนเี รากดดนั ตา้ ถงมากพอแลว้ ” เขาใหค้ น ในสาํ นกั เป็นคนขายขา่ วภายในของต้าถงใหก้ บั ชาวไป๋ ห ลนั และชาวฮุย การมาถงึ ของราชทตู ในครงั นกี เ็ ป็นสงิ ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 1 เขาตอ้ งการเพอื จะสรา้ งผลงานชนิ ใหญ่ต่อหนา้ ฮอ่ งเต้ ตอ่ ไป “ตอนนีรอใหร้ าชสาํ นกั จนตรอกจนไมอ่ าจกา้ วตอ่ ไปได้ ถงึ ตอนนนั ขา้ จะเสนอตวั เป็นคนเจรจาขอ้ ตกลงใหมเ่ อง” “นายทา่ นไมต่ อ้ งหว่ ง คนของเรากุมความลบั ของพวก ราชทตู เอาไวท้ กุ คน หรอื แมแ้ ตค่ วามลบั ภายในแควน้ พวก มนั ต่อใหพ้ วกมนั ไมอ่ ยากเจรจากต็ อ้ งยอมเจรจา ถงึ เวลา นนั คนทงั ตา้ ถงจะตอ้ งรสู้ กึ เหมอื นทา่ นเป็นพระโพธสิ ตั วผ์ ู้ มาโปรด ทาํ ใหแ้ ผน่ ดนิ รอดพน้ จากการถกู ขดู รดี ไปอกี รอ้ ย ปี” หวงั เซยี วหวั เราะฮ่าๆ เมอื เรมิ เขา้ ใจวา่ เนยี เถยี นชงิ วางแผนสงิ ใดไว้ คณุ งามความดรี ะดบั นี ฮ่องเตต้ อ้ งโปรดเขามาก การเลอื น ตําแหน่งจะตอ้ งมาถงึ แน่ “แต่พวกคนสกลุ อูไ่ มช่ อบใหข้ นุ นางมชี อื เสยี งโดง่ ดงั นัก อยา่ งป่เู ลก็ ของท่านทถี กู เลน่ งานจนตระกลู เนียเกอื บสนิ ชอื ... หากนายทา่ นไดเ้ ลอื นตาํ แหน่งขนึ อกี ตอ้ งระวงั ตวั ใหม้ ากนะขอรบั ” “ขา้ รู้ แตถ่ งึ ตอนนนั กย็ งั ไมแ่ น่วา่ ใครจะเล่นงานใคร”เนีย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 2 เถยี นชงิ นกึ ถงึ ถนั ฮวาอจั ฉรยิ ะจากสกลุ เนีย ทสี ุดทา้ ย กลายเป็นเรอื งโศกนาฎกรรมการฆา่ ลา้ งกนั เองในตระกลู ของเขา ชายหนุ่มกเ็ ผยรอยยมิ เยย้ หยนั โชคชะตาของ มนุษยพ์ วั พนั หมนุ เป็นเกลยี วแน่นขนดั จนแยกไมข่ าด แมแ้ ต่สายเลอื ดตระกลู เนียยงั หลบไมพ่ น้ ดา้ ยวาสนา เหลา่ นนั ไมร่ วู้ า่ เทพชะตาไดส้ นิ บนอะไรจากพวกเทพสวรรค์ เขา ถงึ ไดก้ าํ หนดโชควาสนาผคู้ นในพนื พภิ พไดบ้ รรเจดิ ขนาด นี แมแ้ ตเ่ นียเถยี นชงิ ทฝี ่ายนนั ตอ้ งรแู้ น่วา่ เขาถูกพนั ธะฟ้า ดนิ ขงั เอาไวใ้ นรา่ งนี ยงั ถูกกาํ หนดใหม้ ชี ะตากรรมอาภพั มาตงั แต่รนุ่ ปู่ ไมต่ อ้ งนกึ ถงึ หลวิ จา้ วเวย่ ทเี ป็นเป้าหมาย ของการลา้ งแคน้ ... * หลวิ จา้ วเวย่ นงั อยรู่ มิ หน้าต่างเพอื มองพระจนั ทร์ เพราะ เมอื วานนางใชพ้ ลงั มากเกนิ ไปทําใหร้ สู้ กึ ลา้ ทงั ใจทงั กาย หลงั จากอนุเสวยี นจากไปนางกน็ อนพกั ยาวจนถงึ หวั คาํ ทาํ ใหก้ ลางดกึ กลบั ยงั ไมง่ ว่ ง หญงิ สาวคดิ ทบทวนเรอื งทเี กดิ ขนึ ทลี านลา่ สตั ว์ นางคดิ ถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 3 ปินทถี กู เฉนิ หรงปัวโยนทงิ นึกเสยี ดายทปี ินเลม่ นนั ไมไ่ ด้ เคลอื บพษิ รา้ ยแรงทอี อกฤทธริ วดเรว็ หากฮเู จยี เลอ่ ไปหา หมอทนั ในแปดชวั ยามกค็ งมชี วี ติ รอด แมจ้ ะตอ้ งรกั ษาตวั ไปอกี สกั พกั แต่มนั คงยงั มชี วี ติ อยู่ หลวิ จา้ วเว่ยนกึ ถงึ ความใจกลา้ บา้ บนิ และความววู่ ามของ ตนเองแลว้ ถอนหายใจ เมอื ทราบฐานะของฮเู จยี เลอ่ นาง กอ็ ดสงสยั ไมไ่ ดว้ า่ เรอื งทเี กดิ ขนึ นีจะมเี บอื งหลงั ทนี างไม่ ทราบหรอื ไม่ มนั จะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไรทหี ญงิ สาวธรรมดาผู้ เดนิ หลงป่า จะไปพบกบั รชั ทายาทผสู้ งู สง่ เขา้ นีไมใ่ ช่ นิยายประโลมโลก ความบงั เอญิ เชน่ นันดจู ะเป็นเรอื งเพอ้ เจอ้ เกนิ จรงิ แตใ่ นชาตทิ แี ลว้ นางไมม่ คี วามเกยี วพนั อะไรกบั ซอื ฟังเลย ดงั นนั ขา่ วคราวของฮูเจยี เล่อจงึ ไกลตวั นางมาก อกี อยา่ ง คอื มนั ไดก้ ลบั มาเกดิ ใหม.่ .. ทาํ ไมฮเู จยี เลอ่ ถงึ ไดก้ ลบั มา เกดิ ใหม่ หรอื มคี วามทรงจาํ ในชาตกิ อ่ น? อยา่ งนางหลวิ จา้ วเวย่ เชอื วา่ แรงแคน้ ทาํ ใหน้ างไดร้ บั โอกาสอกี ครงั แลว้ ฮเู จยี เล่อเลา่ เขามคี วามแคน้ แบบไหน ทไี มอ่ าจชําระไดด้ ว้ ยการพากองทพั ไปเยยี บอกี ฝ่ายให้ เป็นฝ่นุ ผง อยา่ งนอ้ ยนางกเ็ คยไดข้ า่ วถงึ ความโหดรา้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 4 ของกองทพั ซอื ฟังและรวู้ า่ ผกู้ มุ อาํ นาจทาการเมอื งภายใน ซอื ฟังคอื ไท่จอื พระองคน์ ี หากจะพดู ถงึ ความแคน้ ทไี มไ่ ด้ สะสางจนไดม้ าเกดิ ใหม่ หลวิ จา้ วเวย่ กลบั จนิ ตนาการไม่ ออกเลยว่ามคี วามแคน้ ประเภทไหนทเี ขาไมอ่ าจจดั การได้ ดว้ ยทกุ สงิ ทเี ขามี เพราะถา้ นางอยใู่ นฐานะอยา่ งนนั นางคงเสยี บประจาน หลวิ จา้ วอวกี บั อนั ออ๋ ง แขวนเอาไวบ้ นกาํ แพงเมอื ง ค่อยๆ มองเลอื ดมนั ไหลทลี ะหยดวนั แลว้ วนั เลา่ จนกวา่ พวกมนั จะ แหง้ ตาย ถา้ นางมอี าํ นาจเชน่ นนั นางคงสามารถแกแ้ คน้ ไดอ้ ยา่ งตรงไปตรงมา ไมต่ อ้ งแบกทกุ อยา่ งทซี บั ซอ้ น ตามลาํ พงั และตอ้ งรดั กุมเชน่ นี “คุณหนู” เสยี งของมฝี ่ใู หห้ ลวิ จา้ วเวย่ ทจี มอยใู่ นภวงั ค์ สะดุง้ มฝี ่เู หน็ แบบนนั จงึ รบี ขอโทษ “ขอโทษเจา้ ค่ะคุณหนู ปานเกอ๋ หวั มาขอพบเจา้ คะ่ ” “ไมเ่ ป็นไร ใหเ้ ขาเขา้ มา สว่ นพวกเจา้ ออกไปรอดา้ นนอก กอ่ น” “เจา้ คะ่ คุณหนู” พวกสาวใชร้ บั คาํ แลว้ พากนั ออกไป รา่ งสงู ปานเกอ๋ หวั กต็ รงเขา้ มาคุกเขา่ ตอ่ หน้านาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 5 “เรอื งทางจนิ หยางเป็นอยา่ งไรบา้ ง?” “แผนเป็นไปดว้ ยดขี อรบั ทา่ นผเู้ ฒา่ สกุลเถาไดร้ บั จดหมายจากคุณหนูแลว้ ไปขอความชว่ ยเหลอื จากท่าน เจา้ เมอื ง ทาํ ใหพ้ วกเราสามารถบุกตามไปทลายรงั โจรได้ คราวนีเรยี กวา่ จดั การไดส้ นิ ซาก อกี ทงั พวกมนั หลายคนก็ รบี สารภาพซดั ทอดถงึ สกลุ กวนทนั ท”ี หลวิ จา้ วเวย่ พยกั หน้าพอใจ พวกโจรทกี ลา้ ลงมอื กบั นางยามนีถูกจบั ก็ นบั วา่ ไดช้ าํ ระแคน้ แลว้ “ป่ายซอู่ งิ ละ่ ?” “ตามทคี ุณหนูสอน ขา้ ชว่ ยชวี ติ นางไวจ้ ากพวกโจร นาง เขา้ ใจวา่ พวกสกุลเจนิ เป็นคนสงั ฆา่ นาง ทาํ ใหน้ างแคน้ มาก ทพี วกทหารไปทาํ ลายรงั โจรไดไ้ วสว่ นหนึงกเ็ พราะ ป๋ ายซอู่ งิ ใหเ้ บาะแสดว้ ยขอรบั ” “รกั มากกเ็ กลยี ดมากสนิ ะ นางเคยสนิทสนมกลมเกลยี ว กบั พวกสกลุ เจนิ ทสี ุด ยามนีคดิ ว่าตวั เองถกู หกั หลงั นาง คงไมย่ อมตายไปคนเดยี วแน่” “กอ่ นทขี า้ จะจากมา นางไดจ้ า้ งคนคุม้ กนั กลบั ไปสกลุ ป๋ าย ทา่ นคดิ วา่ หากทางสกลุ ป๋ ายรเู้ รอื งจะชว่ ยนางลา้ งแคน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 6 หรอื ไม?่ ” “สาํ คญั ดว้ ยหรอื ว่าสกลุ ป๋ ายจะชว่ ยหรอื ไม่ ยามนีป๋ ายซอู่ งิ เผารงั โจรทงิ สกลุ กวนคงลุกฮอื ขอแคบ่ บี สกลุ กวนได้ พวกมนั ถงึ กบั กลา้ ฆา่ พนี ้องชงิ สมบตั ิ เหน็ ไดว้ า่ ไมใ่ ชค่ นที ภกั ดมี คี ุณธรรมอะไร ถ้าจวนตวั พวกมนั ตอ้ งโยนความผดิ ใหส้ กลุ ป๋ ายแทนแน่ ถงึ ตอนนนั กไ็ มร่ วู้ ่าสกุลป๋ ายจะยอม ตายไปตามลาํ พงั หรอื จะลากสกุลเจนิ ไปดว้ ย” “มปี ๋ ายซู่องิ อยนู่ างคงไมม่ ที างปลอ่ ยใหส้ กุลเจนิ รอดไปได้ แน่” หลวิ จา้ วเว่ยระบายยมิ “พวกทหารจะจดั การกบั สกุลกวน อยา่ งไร?” “เจา้ เมอื งจนิ หยางมที า่ ทางอดิ ออดอยบู่ า้ ง อา้ งวา่ จะต้อง รวบรวมหลกั ฐานใหแ้ น่นหนาก่อนถงึ จะแจง้ มาทางเมอื ง หลวงได”้ ปานเก๋อหวั เอย่ ดว้ ยนําเสยี งราํ คาญใจ “แลว้ เจา้ ทําอยา่ งไร?” “ขา้ ใหค้ นปล่อยขา่ วคาํ สารภาพของพวกโจรไปทวั เมอื ง จนิ หยาง” หลวิ จา้ วเว่ยไดย้ นิ หวั เราะชนื ชมไหวพรบิ ของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 7 ปานเก๋อหวั “ดี จนิ หยางกบั ถงเยยี นมคี นไปมาอยตู่ ลอด หากเจา้ เมอื ง อดิ ออดไมส่ งั การถา้ ขา่ วมาถงึ ถงเยยี นกอ่ น ถงึ ตอนนนั เขา จะเอาหน้าไปไวท้ ไี หน คราวนีไมอ่ ยากลงมอื กต็ อ้ ง ทาํ ” หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ อารมณ์ดขี นึ มาบา้ งเมอื ไดย้ นิ ความสาํ เรจ็ ของฝังปานเก๋อหวั “จากนีจบั ตามองพวกสกลุ กวนเอาไว้ หลายปีทผี า่ นมาพวกมนั คงสะสมเสน้ สายไว้ ไมน่ ้อย ป่านนีอาจจะรขู้ า่ วแลว้ เตรยี มหนีออกจากเมอื ง อยา่ ใหพ้ วกมนั หนีไปได”้ “เรอื งนนั บา่ วถอื วสิ าสะใหพ้ วกชาวยทุ ธท์ จี า้ งมาคอยจบั ตา ดจู วนสกุลกวนไวแ้ ลว้ ” หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ มองเหน็ ความมงุ่ มนั ของปานเก๋อหวั ทจี ะ จดั การกบั สกลุ กวน นางอดนับถอื เขาไมไ่ ด้ “หลงั จากจบ เรอื งสกุลกวน ขา้ จะใหเ้ จา้ เป็นอสิ ระ เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งอยู่ รบั ใชข้ า้ อกี ต่อไป” ปานเกอ๋ หวั สา่ ยหนา้ ทนั ที “ขอแคส่ ามารถเหน็ พวกสกุล กวนพงั พนิ าศกบั ตา ขา้ ยนิ ดจี ะตดิ ตามรบั ใชท้ า่ นไปตลอด ชวี ติ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 8 หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะในลาํ คอ มองความมงุ่ มนั ของปานเกอ๋ หวั แลว้ รสู้ กึ ออ่ นใจ “เรอื งนีเอาไวค้ ุยทหี ลงั เจา้ มอี ะไรจะ ไปทาํ กไ็ ปทาํ เถอะ” “ขอรบั คณุ หนู” ปานเก๋อหวั ออกไป อาหนงิ กบั มฝี ่กู เ็ ขา้ มาในหอ้ งแทน “ดกึ มากแลว้ คณุ หนูยงั ไมง่ ว่ งหรอื เจา้ คะ?” “เมอื กลางวนั นอนมากเกนิ ไป กลางคนื ถงึ ยงั ตาสว่าง ถา้ พวกเจา้ งว่ งแลว้ กไ็ ปนอนเถอะ” “บา่ วยงั ไมง่ ว่ งหรอกเจา้ คะ่ เพยี งแต่เป็นหว่ งคณุ หนู เมอื วานกต็ วั เปียกฝนตงั นาน นียงิ ดกึ ยงิ นําคา้ งลง เปิด หน้าต่างไวเ้ ชน่ นกี ลวั คุณหนูจะไมส่ บายเอา” “ขา้ ไมไ่ ดอ้ ่อนแอถงึ เพยี งนัน พวกเจา้ อยา่ หว่ งเลย” อาหนิงยมิ ซอื นางเอ่ยเล่าขา่ วทตี นไดย้ นิ มา “ชว่ งบ่าย บา่ วไดย้ นิ มาวา่ นายทา่ นกําลงั จะใหค้ ณุ ชายหกไปสอบเขา้ สาํ นกั ศกึ ษาหลวงแลว้ นะเจา้ คะ” มอื หลวิ จา้ วเว่ยทกี าํ ลงั ยนื ไปรบั ชาจากมฝี ่ชู ะงกั เมอื ไดย้ นิ เช่นนนั “จะใหไ้ ปสอบแลว้ หรอื ?” นีเรว็ กวา่ ชาตทิ แี ลว้ เสยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 9 อกี “พวกบา่ วทอี ยเู่ ฝ้าเรอื นบอกวา่ ช่วงทคี ณุ หนูไมอ่ ยู่ นาย ทา่ นไปควบคุมการเรยี นของคุณชายหกดว้ ยตวั เอง ทา่ ทางเขม้ งวดมากเจา้ คะ่ คงหวงั จะใหค้ ุณชายหกสอบให้ ไดจ้ รงิ ๆ” หลวิ จา้ วเวย่ ยกมมุ ปาก “บดิ าคงคดิ จะใชน้ ้องชายกชู้ อื สกลุ หลวิ ใหห้ ลุดพน้ จากขา่ วเน่าเฟะกอ่ นหน้านี” หากหลวิ หาน สอบได้ เขาจะกลายเป็นศษิ ยส์ าํ นกั ศกึ ษาหลวงทอี ายนุ ้อย ทสี ุดในประวตั ศิ าสตร์ ถอื เป็นหน้าเป็นตาใหส้ กลุ หลวิ ไป อกี หลายชวั คน ตอนแรกทหี ลวิ จา้ วเวย่ กลบั มาทจี วนสกุลหลวิ นางเคยคดิ จะทาํ ลายทนี ีไมต่ ่างจากพวกสกลุ เจนิ หรอื ตาํ หนกั อ๋อง แต่ เพราะหลวิ หานทาํ ใหน้ างยงั ยงั มอื มาจนทกุ วนั นี นางไมไ่ ด้ ลงมอื ทาํ สงิ ใดรุนแรงต่อหลวิ เฉยี นกเ็ พราะไมต่ อ้ งการใหม้ ี ผลกระทบต่ออนาคตนอ้ งชายของนาง แต่ถา้ หลวิ หานไปอยสู่ าํ นกั ศกึ ษาหลวงเรว็ ขนึ กด็ ี ทุกสงิ ที จะเกดิ ขนึ ในโลกภายนอกจะไดไ้ มก่ ระทบกบั เขา “พรงุ่ นีทาํ ขนมดอกมสู่ ง่ ไปใหท้ เี รอื นคณุ ชายหก” เจา้ เดก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 0 นนั ควรจะไดพ้ กั ผอ่ นบา้ ง จะไดไ้ มม่ าดา่ นางวา่ ไมส่ นใจ น้องชายตวั เองอกี “เจา้ คะ่ คุณหนู” * หยางไทเฮาใหค้ นเชญิ หมอเทวดามาจากทวั ทุกสารทศิ นางสละสมนุ ไพรลาํ ค่ามากมายเพอื พยงุ ลมหายใจของโจว อ๋อง หญงิ ชราไมว่ างใจคนอนื ใหด้ แู ลพระโอรสเพราะกลวั จะเป็นคนทฮี ่องเตส้ ง่ มา ดงั นันนางจงึ เป็นคอยเฝ้าดแู ล โจวอ๋องดว้ ยตวั เอง ทงั ยงั กนิ นอนในหอ้ งนีดว้ ย ยามนีหมอชราสกลุ ฉที ปี กตใิ ชช้ วี ติ อยใู่ นป่าและตระเวน รกั ษาใหก้ บั ชาวบา้ นยากไร้ ถกู เชญิ เขา้ มาในวงั กลางดกึ “ทา่ นหมอวา่ อยา่ งไร มที างรกั ษาหายหรอื ไม?่ ” “ทลู ไทเฮาตามตรง อาการทา่ นอ๋องยามนีสาหสั มาก ไม่ สามารถคาดเดาไดว้ ่าจะทรุดลงตอนไหน...หากทงิ ไว้ เชน่ นีกระหมอ่ มคงตอ้ งทลู ว่าใหเ้ ตรยี มใจ” “ไม!่ เจา้ เป็นถงึ หมอเทวดา อา้ ยเจยี ไมไ่ ดใ้ หเ้ จา้ แอบเขา้ วงั มาเพราะตอ้ งการฟังคาํ นี” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 1 ชายชราถอนหายใจยาว มองไปทางชายหนุ่มทนี อนอยู่ บนเตยี ง เป็นตายดไู มต่ ่างกนั แมแ้ ตน่ ้อย “หากแคต่ อ้ งการ ใหม้ ชี วี ติ อยตู่ อ่ ได้ กระหมอ่ มอาจพอมหี นทางอย”ู่ หยางไทเฮาตาโตรบี เรง่ เขา “หนทางอะไรรบี พดู มา” “แต่หนทางนีเสยี งมาก อกี ทงั ต่อใหม้ ชี วี ติ อยตู่ อ่ กไ็ มแ่ น่ว่า จะกลบั มาเป็นปกตไิ ดอ้ กี ชวั ชวี ติ ” “ขอแค่ใหล้ กู ขา้ มชี วี ติ รอด เรอื งอนื ขา้ ไมส่ น เจา้ บอกมา เถอะ” หมอชราหนกั ใจจรงิ ๆ เขาเงยี บไปครใู่ หญก่ อ่ นจะลว้ งยา เมด็ หนึงออกมาจากถงุ ขา้ งกาย “นีเรยี กว่ายาปลุก วญิ ญาณ ถอื วา่ เป็นยาแรงมาก ถา้ คนปกตกิ นิ จะทาํ ให้ ใจเตน้ เรว็ จนรา่ งกายรบั ไมไ่ หวถงึ ตายไดใ้ นหนึงชวั ยาม แตส่ าํ หรบั คนป่วยหนักเชน่ ทา่ นออ๋ งทชี พี จรอ่อน ยานีจะ ชว่ ยพยงุ ชพี จรใหอ้ ยไู่ ดอ้ กี อยา่ งน้อยสบิ สองชวั ยาม” “แค่สบิ สองชวั ยามจะมปี ระโยชน์อะไร?” “ไทเฮาสงิ ทจี ะกระหม่อมจะพดู คอื ไมใ่ ชใ่ หใ้ ชย้ านีรกั ษา ทา่ นออ๋ ง แต่ใหใ้ ชย้ านเี พอื ชว่ ยยามตอ้ งยา้ ยทา่ นออ๋ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 2 ออกไปจากวงั การขนยา้ ยคนเจบ็ สาหสั เชน่ นี แค่ถงึ ประตู วงั กอ็ าจจะสนิ ใจได้ ขา้ ถงึ ตอ้ งเสยี งมอบยาแรงเชน่ นีให้ เพอื พาทา่ นออ๋ งไปรกั ษาดา้ นนอก” “ยา้ ยไปรกั ษาทอี นื หรอื ?” “ขา้ เคยรูจ้ กั สาํ นักลบั แหง่ หนึง เจา้ สาํ นกั รุน่ กอ่ นเชยี วชาญ เรอื งพษิ และเขายงั ศกึ ษาการแพทยพ์ สิ ดาร ขา้ เคยเหน็ เขาบนั ทกึ เกยี วกบั การผา่ คนเป็นๆ” “บงั อาจ!” ไทเฮาตะเบง็ เสยี งขนึ มาทนั ทแี ตช่ ายชราไมไ่ ด้ หวาดกลวั “บาดแผลของทา่ นออ๋ ง กระหมอ่ มดูแลว้ มแี ต่ตอ้ งใชว้ ธิ เี ยบ็ ใหแ้ ผลปิดถงึ จะมโี อกาสรอด แต่กระหมอ่ มทูลตามตรง เป็นวา่ นีเรอื งยาก แมจ้ ะมบี นั ทกึ เรอื งการเยบ็ ผวิ หนงั คน อายนุ บั รอ้ ยปี แต่ชว่ งทรี วมแควน้ ของพวกนนั ถกู มองว่า ป่าเถอื นและถกู ทาํ ลายทงิ ไปเกอื บหมด คนๆ เดยี วทขี า้ รจู้ กั และพอจะทาํ เรอื งนีไดก้ ม็ แี ตเ่ จา้ สาํ นกั ลบั ผนู้ นั เพยี ง แต.่ .. เขาตายไปหลายปีแลว้ ” “เจา้ กาํ ลงั ลอ้ เลน่ อะไร! จะใหค้ นตายมารกั ษาลกู ขา้ งนั ร!ึ ?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 3 “มใิ ชเ่ ชน่ นนั เพยี งแต่แมส้ งิ ทเี ขาทาํ จะโหดรา้ ยมากแต่ ความรเู้ ชน่ นนั เขาคงสง่ ตอ่ ใหท้ ายาทแน่ ตอ่ ใหไ้ มร่ วู้ ธิ เี ยบ็ หนงั มนุษย์ อยา่ งน้อยวธิ ใี ชพ้ ษิ นบั พนั นนั กน็ ่าจะมสี กั ชนิด ทชี ว่ ยชวี ติ ทา่ นอ๋องได้ เสยี ดายทขี า้ ไมไ่ ดร้ จู้ กั กบั เจา้ สาํ นกั รุน่ ปัจจบุ นั จงึ ไมแ่ น่ใจวา่ เขาจะยอมรบั คาํ ขอรอ้ ง” “สาํ นกั นนั อยไู่ หน ขา้ จะไปเอง ขา้ จะไปขอรอ้ งเขาเอง” เมอื เหน็ ว่าพระโอรสมที างรอด แมโ้ อกาสจะรบิ หรแี ค่ ไหนหยางไทเฮากย็ นิ ดที ํา “เดมิ พวกเขาตงั สาํ นกั คมุ้ ภยั บงั หน้าแต่ถกู ทาํ ลายไปเมอื สามปีกอ่ น ไดย้ นิ ว่าพวกเขาเปลยี นมาอยอู่ ยา่ งไรต้ วั ตน แฝงตวั อยไู่ ปทวั บอกตรงๆ วา่ กระหมอ่ มกไ็ มร่ ทู้ ตี งั ของ พวกเขา เพยี งแตใ่ นอดตี ตอนทพี บกบั หมอพเนจรผนู้ นั ขา้ เคยไดย้ นิ บางอยา่ ง... ทอี าจจะชไี ปถงึ คนทนี ่าจะตดิ ต่อ กบั สาํ นกั นีได”้ “...คนทสี ามารถตดิ ตอ่ ไดห้ รอื ?” “พะ่ ยะ่ คะ่ ...เจา้ สาํ นกั คนชว่ งบนั ปลายเขายกสาํ นักให้ บุตรชายแลว้ ออกตระเวนรกั ษาชาวบา้ นเหมอื นเมอื ครงั ยงั หนุ่ม ขา้ เคยไดย้ นิ เขาพูดถงึ ตระกลู เนียในถงเยยี นคดิ วา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 4 น่าจะมคี วามสมั พนั ธบ์ างอยา่ งกบั ตระกลู นี มทิ ราบไทเฮา จะใหค้ นตามหาไดห้ รอื ไม”่ “ตระกลู เนีย” จงิ มามาทนี งั ฟังอยยู่ กมอื ทาบอก นางรบี หนั ไปมองหยางไทเฮา “จว้ งหยวนปีลา่ สดุ มาจากตระกลู เนีย นีเพคะ” “จว้ งหยวนร?ึ ” หยางไทเฮาตาเป็นประกาย “ใชเ่ พคะ ไดย้ นิ วา่ ฝ่าบาททรงโปรดใหท้ าํ งานในสาํ นกั ราช เลขา” “สาํ นักราชเลขา” ไดย้ นิ ถงึ ตรงนีความหวงั ในตาของหยาง ไทเฮากเ็ หมอื นจะมอดลง ใครกร็ วู้ า่ คนในสาํ นกั ราชเลขา เป็นคนของฮอ่ งเต้ นางจะขอใหเ้ ขาชว่ ยไดอ้ ยา่ งไร “ใหค้ นพาท่านหมอไปพกั กอ่ น ไดเ้ รอื งอยา่ งไรขา้ จะใหค้ น ไปแจง้ ” หยางไทเฮาใหค้ นสง่ หมอชราออกไปแลว้ หนั มา หาจงิ มามา “ใหค้ นไปเชญิ จว้ งหยวนสกุลเนียผนู้ นั มาพบ ขา้ อยา่ งลบั ๆ” “ไทเฮาทาํ เชน่ นีจะดหี รอื เพคะ เขาอาจจะเป็นคนของ...” “หมอฉบี อกวา่ สาํ นกั นนั เป็นสาํ นกั ลบั ไมใ่ ชห่ รอื นสิ ยั ของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 5 ฮอ่ งเตเ้ ป็นพวกขรี ะแวง ถงึ หลายปีมานีจะหยอ่ นยานไป บา้ งแต่หากเขารวู้ า่ คนสกลุ เนียมคี วามสมั พนั ธก์ บั สาํ นกั ลบั ทแี ฝงตวั ไปทวั เขาไมม่ ที างเกบ็ คนๆ นีไวแ้ น่ ใหข้ า้ เดา ดู ฮอ่ งเตค้ งยงั ไมร่ เู้ รอื งนี หากเราใชส้ งิ นีต่อรองกบั จว้ ง หยวนนนั อาจจะทาํ ใหเ้ ขาชว่ ยเราตดิ ต่อกบั สาํ นักลบั ได้ สกั ครงั ” “ไทเฮาเพคะ แลว้ ถา้ เนียจว้ งหยวนไมอ่ าจตดิ ต่อสาํ นกั ลบั ไดอ้ ยา่ งทคี ดิ เล่าเพคะ” “เจา้ ไมเ่ หน็ หรอื วา่ หมอกคี นทเี ขา้ มาแลว้ ทาํ หน้าเหมอื นว่า ลกู ขา้ จะตอ้ งตายวนั ตายพรุง่ จนถงึ วนั นีมเี พยี งหมอฉีคน เดยี วทสี ามารถใหค้ วามหวงั กบั เขาได้ ตอ่ ใหเ้ ป็น ความหวงั ทเี ลก็ แค่ไหน ขา้ กจ็ ะควา้ เอาไว”้ “ไทเฮา..” “อยา่ ใหเ้ รอื งทหี มอฉพี ดู แพรง่ พรายออกไปเดด็ ขาด ถา้ ฮ่องเตร้ วู้ า่ โจวอ๋องมที างรอดเขาตอ้ งหาทางฆา่ ลกู ขา้ แน่” “หมอ่ มฉนั จะไปจดั การทกุ อยา่ งใหเ้ รยี บรอ้ ยเพคะ” จงิ มา มารบั คําหนกั แน่นแลว้ ถอยออกจากหอ้ งพลางภาวนา ขอใหค้ วามหวงั ของหยางไทเฮาเป็นจรงิ สกั ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 6 ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 7 แสนชงั # 55. สญั ญาเลอื ด หลวิ หว่านอไี ดย้ นิ สาวใชเ้ ลา่ เกยี วกบั การทหี ลวิ จา้ วอวี ตอ้ งการตามหานกั พรตมาแกโ้ ชคชะตา นางกห็ วั เราะ รว่ น “กส็ มควรทนี างคดิ อยากจะแกด้ วงชะตา ยามนี ชอื เสยี งนางเกอื บจะกลายเป็นปีศาจกนิ คนอยแู่ ลว้ พวก ชาวบา้ นทมี ลี กู เลก็ ยงั เอาชอื นงั จา้ วอวไี ปขวู่ า่ จะถูกนงั นนั กนิ เดก็ จะไดห้ ยดุ รอ้ ง” หลวิ หว่านอกี รดี พดั พลางหวั เราะ ชอบใจ “เสยี ดายกแ็ ต่นงั หลานไฉ่ซนิ โงพ่ ลาดทา่ กบั อนั ออ๋ ง ทงั ที วางแผนเสยี ดบิ ดวี า่ จะประเคนสาวใชเ้ ป็นกบั ดกั แตก่ ลบั เอาตวั เองไปตดิ กบั แทน โงน่ ัก ดที ไี มโ่ ยงมาถงึ ขา้ ไมอ่ ยา่ งนนั จะตามไปกรดี หน้านางใหย้ บั เชยี ว” หลวิ หว่านอนี กึ ถงึ แลว้ อดหงดุ หงดิ ไมไ่ ด้ ชว่ งกอ่ นงานแตง่ ของหลวิ จา้ วอวี นางปรกึ ษากบั หลานไฉ่ซนิ คดิ หาวธิ ที าํ ให้ หลวิ จา้ วอวเี สยี หน้า สรปุ คอื ตอ้ งการใหอ้ นั ออ๋ งทาํ เรอื ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 8 ลว่ งเกนิ สาวใชใ้ นคนื เขา้ หอ เสรจ็ สรรพหลานไฉ่ซนิ จะ ฟ้องรอ้ งโพทะนาใหเ้ ป็นเรอื งใหญ่ ถอื วา่ ไดฉ้ กี หน้าเจา้ สาว ใหมจ่ งั ๆ แตไ่ มร่ วู้ า่ หลานไฉ่ซนิ ไปพลาดทา่ อยา่ งไร กลายเป็นนางทถี กู ล่วงเกนิ หลวิ หวา่ นอตี ระหนกอยหู่ ลาย วนั กลวั หลานไฉ่ซนิ จะสารภาพความจรงิ แลว้ ลากชอื นาง ไปดว้ ย “คณุ หนูจะทาํ เชน่ ไรกบั เรอื งนีเจา้ คะ?” “ยามนีขา้ ยงั ไมอ่ ยากลงมอื อะไรใหเ้ ป็นเรอื งใหญ่ แต่ขา้ ไม่ ปล่อยเรอื งนีไปเปลา่ ๆ หรอก ขา้ จาํ ไดว้ ่าทอี ารามของสกุล ไป๋ เคยมนี กั พรตพเนจรผหู้ นึง เขาพดู จาฉะฉานทา่ ทาง น่าเชอื ถอื ”สกลุ ไป๋ เป็นตระกลู พ่อคา้ ใหญ่ การมอี าราม ประจาํ ตระกลู จงึ เป็นเรอื งปกติ หลวิ หว่านอเี คยกลบั ไป เยยี มตระกลู ไป๋ พรอ้ มกบั มารดาและไดไ้ มไ่ หวพ้ ระทนี นั มา หลายครงั “คุณหนู! แตน่ กั พรตนนั เป็นพวกตม้ ตุ๋นมใิ ชห่ รอื เจา้ คะ เจา้ อาวาสเคยตเี ขาเกอื บตายเพราะเขาเอาชอื อารามไป หลอกรบั บรจิ าคจากชาวบา้ น” “แต่กย็ งั เลยี งเอาไวอ้ ยู่ ไมใ่ ชเ่ พราะเหน็ ว่าคนๆ นมี ฝี ีปาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 9 ฝีมอื หรอกหรอื ?” พ่อคา้ มวี สิ ยั ทศั น์เรอื งกาํ ไร แมน้ กั พรต นนั จะเป็นนักตม้ ตุ๋น แต่ลกั ษณะกบั คาํ พูดของมนั สามารถ เปิดชอ่ งสรา้ งประโยชน์ได้ คนสกุลไป๋ ถงึ ไดเ้ ลยี งมนั เอาไว้ บางครงั กใ็ ชใ้ หน้ กั พรตไปเกลยี กล่อมพวกคคู่ า้ ทเี จรจา ยาก ใหเ้ อ่ยคาํ ทาํ นายทายทกั เขา้ ขา้ งสกลุ ไป๋ ผลของ การคา้ จะไดล้ ลุ ่วง “ขา้ คงต้องปรกึ ษาทา่ นแมส่ กั หน่อย ชว่ งนีแคส่ ง่ คนเขา้ ไป ทาํ ใหน้ งั จา้ วอววี างใจ วนั หน้าปะเหมาะเคราะหด์ อี าจถงึ คราวทมี นั จะตอ้ งเสยี โฉมยงิ กว่าขา้ ” หลวิ หว่านอมี อง ใบหน้าตนในกระจกทตี อ้ งพอกแป้งหนากวา่ ปกตมิ ากถงึ จะกลบร่องรอยแผลเป็นจากฝีหนอง แมจ้ ะไดร้ บั การรกั ษา เป็นอยา่ งดจี นรอยจางลงไปมาก แต่สาํ หรบั หลวิ หว่านอี รอยเหล่านียงั เป็นสงิ บาดตาบาดใจ หากยงั เหน็ หน้านงั จา้ วอวผี อ่ งใสอยนู่ างกไ็ มม่ วี นั ลมื ความแคน้ นีแน่ * หลวิ จา้ วอวไี มไ่ ดพ้ บหน้าอนั ออ๋ งเลย แมแ้ ต่หลงั จากพธิ ลี า่ สตั วน์ างกไ็ มไ่ ดเ้ หน็ แมแ้ ต่เงาของเขา เหน็ ไดช้ ดั ววา่ เขา ตงั ใจหลบเลยี งตน “เขาจะแตง่ กบั ขา้ ทาํ ไมถา้ คดิ จะหลบ หน้าขา้ เหมอื นผรี า้ ยเชน่ นี” หญงิ สาวเอย่ ตดั พอ้ ดวงตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 0 ของนางแดงกาํ จวนจะหลงั นําตา “ชว่ งนีพวกราชทตู ยงั อยใู่ นถงเยยี น บ่าวว่าทา่ นอ๋องน่าจะ มงี านรดั ตวั พระชายาอยา่ คดิ มาเลยนะเพคะ” เสยี วชงิ พยายามปลอบผเู้ ป็นนาย “งานรดั ตวั จนไมม่ เี วลาแมแ้ ต่จะมาพบหน้าขา้ เชยี วหรอื สะใภร้ าชวงศค์ นอนื หลงั แตง่ ตอ้ งไดเ้ ขา้ เฝ้าฝ่ายาท แต่ขา้ แมแ้ ตล่ กี ยุ้ เฟยกไ็ มไ่ ดเ้ หน็ หน้า วนั กลบั บา้ นกไ็ มก่ ลา้ กลบั ไปใหน้ งั พวกนนั หวั เราะเยาะ กอ่ นแต่งเขารกั ขา้ อยา่ งไร ทะนุถนอมขา้ อยา่ งไร ดยู ามนี ทาํ ไมขา้ รสู้ กึ เหมอื นตนแต่งงานกบั ทอ่ นไมไ้ รค้ วามรสู้ กึ ” “พระชายาอยา่ พดู อยา่ งนนั เลยเพคะ ถา้ ใครมาไดย้ นิ เขา้ จะเป็นเรอื งเอานะเพคะ” “ใครจะมาสนใจคาํ พดู ขา้ แมแ้ ตเ่ จา้ ของตาํ หนกั ยงั ไมเ่ หน็ หวั ขา้ ” หลวิ จา้ วอวตี ดั พอ้ อยา่ งน้อยใจ นางคดิ ว่าไดแ้ ตง่ กบั อนั อ๋องแลว้ ตนจะไดม้ คี วามสุข มหี น้ามตี า แตจ่ นถงึ วนั นีนางยงั ไมอ่ าจสมั ผสั ไดถ้ งึ เศษเสยี วความรูส้ กึ นนั เสยี วชงิ คดิ อยากจะปลอบใจหลวิ จา้ วอวอี กี สกั หลายคาํ แต่ เสยี งพวกบา่ วไพรด่ า้ นนอกดงั ขดั ขนึ มาก่อน หลวิ จา้ วอวี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 1 สะบดั หน้าอยา่ งหงดุ หงดิ “เจา้ ออกไปดสู วิ า่ พวกขา้ งนอก ทาํ อะไรกนั เสยี งดงั ขนาดนี” “เจา้ คะ่ คุณหนู” เสยี วชงิ ออกมาชะเงอ้ คอดา้ นหน้าเรอื น หลวิ ชา่ งองิ เองกก็ าํ ลงั ยนื มองพวกบ่าวของตาํ หนกั อ๋องขน ของอยู่ “คุณหนูชา่ งองิ ทราบหรอื ไมว่ า่ พวกบ่าวทาํ อะไร กนั ?” “ขา้ เพงิ มาถงึ กเ็ หน็ ขนของกนั นีแหละ” หลวิ ช่างองิ เองก็ สงสยั เสยี วชงิ สอดสายตาหาคนทจี ะถามไดแ้ ลว้ กเ็ หน็ เจาฉุนเซ วยี ยนื อยไู่ มไ่ กลจงึ เดนิ ไปหาเขา “ทา่ นเหมนิ เคอ่ พระ ชายาใหม้ าถามวา่ ดา้ นนอกทาํ อะไรกนั ถงึ ไดเ้ สยี งดงั เช่นนี” เจาฉุนเซวยี ยมิ จางเอย่ ตอบนางดว้ ยทาทางสภุ าพ “พวก ขนั ทกี าํ ลงั เตรยี มเรอื นรบั พระชายาใหมน่ ่ะ” “พระชายาใหมห่ รอื !?” หลวิ จา้ วอวที ที นรอไมไ่ หวเดนิ ตาม ออกมาไดย้ นิ เชน่ นนั กต็ ะโกนขนึ เจาฉุนเซวยี มองสหี น้า ซดี เผอื ดของนางแลว้ อมยมิ ตอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 2 “ฮ่องเตพ้ ระราชทานสมรสใหเ้ อง ทงั ยงั ใหค้ ุณหนูหลานนงั เกยี วหงสเ์ ทยี บชนั องคห์ ญงิ ดแู ลว้ คงตงั ใจรบั ผดิ ชอบเรอื ง กอ่ นหน้านี นอกจากนฮี องเฮายงั พระราชทานของให้ เจา้ สาวมากมาย คนทนี ีเลยตอ้ งเตรยี มเรอื นสาํ หรบั พระ ชายา” “นงั หลานไฉ่ซนิ จะเขา้ ตาํ นกั อ๋องงนั ร?ึ ” หลวิ จา้ วอวรี สู้ กึ ราวกบั ฟ้าจะถลม่ “พ่ะยะ่ คะ่ ฮอ่ งเตแ้ ต่งตงั นางเป็นพระชายาเอก ถอื ว่ามี ศกั ดฐิ านะเสมอกบั พระชายาทกุ ประการ” “กรดี !” หลวิ จา้ วอวกี รดี รอ้ งดงั ลนั นางทาํ ทา่ จะพุง่ เขา้ ไป ทาํ ลายขา้ วของทพี วกขนั ทกี าํ ลงั ขน แต่เสยี วชงิ กบั หลวิ ชา่ งองิ รบี ดงึ นางไว้ “พระชายา พระชายาเพคะ!” “นังสารเลว” หลวิ จา้ อวกี รดี น้องไมห่ ยดุ พวกบา่ วตอ้ งรบี ลากนางกลบั เขา้ ไปในเรอื เพราะกลวั จะกลายเป็นเรอื ง ใหญ่ หลวิ จา้ วอวนี ําตานองหน้า นางรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื ราวกบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 3 ฝันสลาย “ไหนบอกว่ารกั ขา้ จะดแู ลขา้ เป็นอยา่ งดี นีขา้ แตง่ เขา้ มาไมก่ วี นั กจ็ ะมคี นแต่งเขา้ มาเสมอขา้ แลว้ ตอ่ ไป ขา้ จะอยไู่ ดย้ งั ไง” หญงิ สาวคราํ ครวญ ใบหน้าน่ารกั ผุด ผาดกลบั กลายเป็นเหยเกอปั ลกั ษณ์ไมน่ ่ามอง เสยี วชงิ พยายามปลอบนางแตห่ ลวิ ชา่ งองิ กลบั กาํ ลงั คดิ ถงึ อนาคตตวั เอง ในฐานะน้องสาวทตี ามมารบั ใชด้ แู ล อนั ที จรงิ วนั หน้าหากนางไดแ้ ต่งออกจะตอ้ งมหี น้ามตี า บา้ น สามตี อ้ งเกรงใจเพราะถอื ว่านางมคี วามสนทิ ชดิ เชอื กบั ตําหนกั ออ๋ ง แตด่ วยสภาพหลวิ จา้ วอวเี ชน่ นี บางทกี าร แตง่ ออกของนางจะยากกว่าเดมิ เสยี อกี นางจะจมอยแู่ บบ นีตอ่ ไปไมไ่ ด้ * “ไฉ่ซนิ หากเจา้ ไมเ่ ตม็ กไ็ มต่ อ้ งทําเชน่ นี” ราชครหู ลาน สงสารบุตรสาวของตวั เองมาก เพราะรแู้ กใ่ จวา่ นางไมเ่ คย รกั อนั ออ๋ งทงั ยงั รงั เกยี จเสยี ดว้ ยซํา “ถา้ ขา้ ไมต่ กลงเอง ฮอ่ งเตก้ จ็ ะบงั คบั พระราชทานราช โองการ ใหข้ า้ เป็นคนตกลงเองอยา่ งน้อยฝ่าบาทกจ็ ะไม่ มองพวกเรากระดา้ งกระเดอื ง อกี อยา่ งฮองเฮากค็ อย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 4 กราบทลู สนบั สนุน ตอ่ ใหข้ า้ อยากเลยี งอยา่ งไรจะเลยี งพน้ รึ พวกมนั อยากหาคนเขา้ ไปเป็นหเู ป็นตาในตําหนักออ๋ ง เหน็ ว่าสกลุ หลานของเราเป็นญาตกิ นั กค็ ดิ จะฉวยโอกาสนี ใชข้ า้ ทา่ นพอ่ คดิ ว่าขา้ มองไมอ่ อกหรอื ?” หลานไฉ่ซนิ ไมใ่ ชค่ นโง่ แมน้ างจะใจรอ้ นววู่ าม แต่กบั คนทคี ดิ จะหา ผลประโยชน์จากตน นางไมเ่ คยมองพลาด “เป็นเพราะพอ่ ไรค้ วามสามารถไมอ่ าจปกป้องเจา้ ได”้ “ไมเ่ ป็นไรเจา้ คะ่ อนั ออ๋ งทําผดิ ตอ่ ขา้ เรอื งนคี นทงั เมอื งรู้ ฝ่าบาทกบั ฮองเฮาจะตอ้ งพยายามชดเชยใหข้ า้ เพอื กหู้ น้า ราชวงศแ์ น่ อยา่ งนีขา้ มแี ต่ไดก้ บั ได้ สว่ นเรอื งอนื ขา้ จะทาํ หรอื ไมท่ าํ อะไรผอู้ นื ลว้ นไมม่ สี ทิ ธมิ าบงั คบั ขา้ ทงั สนิ ทา่ น พ่อไมต่ อ้ งหว่ ง ลกู สาวของท่านมใิ ช่คนออ่ นแอทจี ะใหใ้ คร มารงั แกไดง้ า่ ยๆ” “วนั นีอนั อ๋องจะมาพาเจา้ ไปเขา้ เฝ้า เจา้ ตอ้ งระวงั มารยาท ใหด้ ี ฮ่องเต้ไมใ่ ชค่ นทจี ะลว่ งเกนิ ได”้ ราชครหู ลานทงั หว่ ง ทงั กงั วล เขาไมอ่ ยากใหห้ ลานไฉ่ซนิ เขา้ ตําหนกั อ๋อง แต่ ฝังตระกลู เหลยี วกดดนั เขา้ มาครงั แลว้ ครงั เล่า คดิ จะให้ หลานไฉ่ซนิ เป็นสาย จะปฎเิ สธบญุ คณุ ความสมั พนั ธ์ ยาวนานกค็ าํ คอ สงิ ใดกไ็ มอ่ าจพูดออกมาไดเ้ ตม็ ปาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 5 “ขอแคไ่ ดเ้ ขา้ เฝ้าฝ่าบาท ขา้ กพ็ อใจแลว้ ” * “ทา่ นหมออาการไทจ่ อื เป็นเชน่ ไรบา้ ง?” ราชทตู จากซอื ฟัง แทบจะหน้าเขยี วคลําเมอื เหน็ สภาพของฮูเจยี เล่อ หากฮู เจยี เล่อเป็นอะไรขนึ มา เขามรี อ้ ยชวี ติ กค็ งไมพ่ อชดใช้ “ถอนพษิ ออกแลว้ นบั วา่ ไมม่ อี นั ตรายถงึ ชวี ติ แตร่ า่ งกาย นนั ถา้ จะใหก้ ลบั เป็นเหมอื นเดมิ กต็ อ้ งใชเ้ วลาฟืนฟูสกั เดอื นสองเดอื น ชว่ งนตี อ้ งพกั ผอ่ นใหม้ าก อยา่ ทาํ อะไรหกั โหม โดยเฉพาะอยา่ รบี เรง่ เดนิ ลมปราณฝึกวรยทุ ธ”์ พอไดย้ นิ หมอทตี ดิ ตามคณะทตู พูดแบบนนั หวั หน้า ราชทตู กร็ าวกบั พน้ โทษประหาร เขาถอนหายใจอยา่ งโล่ งอก “ปลอดภยั กด็ แี ลว้ ปลอดภยั กด็ แี ลว้ บอกทกุ คนอยา่ ใหเ้ รอื งนีหลดุ ออกไปเดด็ ขาด” พวกองคช์ ายใหญก่ บั องค์ ชายรองแมจ้ ะถกู ปราบปรามอยา่ งสาหสั แต่กย็ งั มเี ขยี ว เลบ็ เหลอื อยู่ หากรวู้ า่ ตอนนีไทจ่ อื อ่อนแอ ไมร่ จู้ ะ เคลอื นไหวอะไรอกี “วนั นีพวกตา้ ถงมกี าํ หนดการอะไร?” ตา้ ถงตอ้ งการยอื เวลาการเจรจา จงึ ใหก้ รมพธิ กี ารพาพวกราชทูตออกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 6 เทยี วชมเมอื งบา้ ง ไปดทู วิ ทศั น์บนภเู ขาบา้ ง “วนั นีจะไปบอ่ นําพรุ อ้ นขอรบั ไดย้ นิ วา่ จะพาไปคา้ งคนื ที นนั สองสามวนั ” “ไรส้ าระจรงิ ๆ พวกมนั จะยอื เวลาไปอกี นานแคไ่ หน ใน เมอื อยา่ งไรกไ็ มม่ ที างชนะ” “ทา่ นหวั หน้า ขา้ ว่าอยใู่ นตา้ ถงอกี สกั พกั กด็ นี ะขอรบั ” รอง ราชทตู กระซบิ เสยี งตํา “ดอี ยา่ งไรร?ึ ” “ไดย้ นิ วา่ โจวอ๋องเจบ็ หนกั ในราชสาํ นกั กาํ ลงั ปันป่วน มี ขนุ นางทดั ทานยนื ฎกี ากลา่ วโทษฮอ่ งเต้เป็นจาํ นวนมาก ขนึ เรอื ยๆ ขา้ วา่ เราอยดู่ สู ถานการณ์ อาจหาโอกาสตชี งิ ตามไฟได”้ “เจา้ คดิ จะใหซ้ อื ฟังแทรกแซงราชสาํ นกั ตา้ ถงหรอื ?” “หากทาํ เรอื งนนั ได้ จะดกี ว่าทาํ ขอ้ ตกลงสง่ บรรณาการเสยี อกี ” “แลว้ พวกเจา้ ว่าควรจะสนบั สนุนฝังไหนเลา่ ?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 7 “ยามนีคนทสี ทิ ธใิ นราชบลั ลงั กม์ ากทสี ดุ กค็ อื องคช์ ายสี อนั อ๋อง แลว้ กโ็ จวอ๋อง องคช์ ายสเี ป็นลกู ฮองเฮา ถอื ว่ามี ฐานะสงู ทสี ดุ อนั อ๋องเป็นลกู นางสนม แต่เขามตี าเป็น เสนาบดถี อื ว่ามอี ํานาจในราชสาํ นักมากกวา่ คนอนื โจว อ๋องเป็นน้องชายของฮอ่ งเต้ ตามจรงิ ดว้ ยฐานะของเขา ควรจะไดเ้ ป็นฮอ่ งเตเ้ สยี ดว้ ยซํา มขี นุ นางเกา่ จาํ นวนไม่ น้อยทสี นบั สนุนการสบื เชอื สายผา่ นลกู สายตรง ดงั นนั ตอ่ ใหห้ ลายปีมานีจะไมไ่ ดเ้ คลอื นไหว แตห่ ยางไทเฮายงั นบั วา่ มเี สน้ สายอยู่ หากเราเลอื กฝังถูกและสามารถเลอื ก ฮอ่ งเตค้ นต่อไปของตา้ ถงได้ ซอื ฟังของเรากไ็ ม่ จาํ เป็นตอ้ งรบแตส่ ามารถถอื ตา้ ถงไวบ้ นฝ่ามอื ทา่ นวา่ เรอื งนีไมด่ หี รอื ?” รองราชทตู เอย่ อธบิ ายออกมารวดเดยี ว หวั หน้าราชทตู ครนุ่ คดิ แลว้ รสู้ กึ วา่ เรอื งนีน่าสนใจไมน่ ้อย แตเ่ ขาไมอ่ าจตดั สนิ ใจเองได้ “เรอื งนีรอไทจ่ อื ดขี นึ เราจะปรกึ ษาพระองคอ์ กี ท”ี “ควรจะรบี หน่อย เพราะถา้ เราคดิ ได้ พวกไป๋ หลนั ฮุย หรอื แมแ้ ต่หมาป่าอยา่ งซยงหนูกต็ อ้ งคดิ ไดเ้ หมอื นกนั ” * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 8 “ตอนอยตู่ อ่ หน้าเสดจ็ พอ่ ใหร้ วู้ ่าสงิ ใดควรพดู ไมค่ วร พูด” อนั อ๋องเอ่ยกาํ ชบั หลานไฉ่ซนิ สหี น้าไมม่ คี วามสุข พวกเขานงั รถมา้ มาดว้ ยกนั กจ็ รงิ แตต่ ่างคนนงั กนั คนละ ฟากแมแ้ ตห่ น้ากไ็ มเ่ หลยี วมองกนั ไมม่ ที า่ ทางอยา่ งคนที จะแตง่ งานกนั แมแ้ ต่นอ้ ย อนั อ๋องยงั รูส้ กึ มนึ หวั จากหลวิ จา้ วเว่ยมาเป็นหลวิ จา้ วอวี แลว้ ตอนนีมาเป็นหลานไฉ่ซนิ เขายงั รสู้ กึ ตงั ตวั ไมถ่ ูก จาํ ไมไ่ ดด้ ว้ ยซําวา่ เหตกุ ารณ์เป็นมาอยา่ งไร ทาํ ไมเขามาถงึ จดุ นีได้ พวกเขามงุ่ หน้าไปตําหนกั เฉยี นชงิ ดว้ ยกนั อนั อ๋องเดนิ นํา โดยไมร่ อหญงิ สาวแมแ้ ต่น้อย พอไปถงึ หน้าหอ้ งทรงพระ อกั ษรกถ็ ูกขนั ทหี ยุดเอาไวก้ อ่ น ซุนกงกงอยดู่ า้ นในกาํ ลงั กราบทลู ฮอ่ งเตเ้ รอื งพระอาการ ของโจวอ๋อง “ไทเฮาทรงสง่ คนไปเชญิ หมอชอื ดงั มากมาย แมแ้ ตห่ มอเทวดาฉที ปี กตปิ ลกี วเิ วกตวั เองอยใู่ นป่ากแ็ อบ เชญิ เขา้ วงั มากลางดกึ พ่ะยะ่ คะ่ ” “มาแลว้ รกั ษาไดห้ รอื ไม?่ ” ฮอ่ งเตไ้ มส่ นใจพวกหมอนกั เพราะเขาเหน็ ดาบนนั แทงอกโจวอ๋องกบั ตาหากบอกวา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 9 รกั ษาไดใ้ ครจะเชอื “เทา่ ทที ราบเพยี งแต่สงั ยาเพมิ บางขนานเทา่ นนั พะ่ ยะ่ คะ่ กระหมอ่ มคดิ วา่ แมแ้ ต่หมอเทวดากอ็ บั จนหนทาง เช่นกนั ” ซุนกงกงเหลอื บไปมองกองฎกี าทพี วกขนุ นางกบั บณั ฑติ ลงชอื ทดั ทานกลา่ วโทษฮ่องเตแ้ ลว้ กม้ หน้าลง “พวกราชทตู เลา่ เป็นอยา่ งไร” “ตอนนีกรมพธิ กี ารจดั พาคณะทตู ไปท่องเทยี วทบี ่อนําพุ รอ้ น น่าจะยอื เวลาไดอ้ กี สกั สองสามวนั ” “พวกสภาขนุ นางยงั คดิ วธิ แี กป้ ัญหาไมอ่ อกอกี หรอื หรอื จะใหต้ า้ ถงยอมรบั ขอ้ ตกลงขดู เลอื ดขดู เนอื พวกนนั ” “ฝ่าบาทพูดถงึ เรอื งนี ทา่ นราชเลขาธกิ ารดเู หมอื นจะป่วย หนกั ขนึ เรอื ยๆนะพะ่ ยะ่ คะ่ เวลาประชมุ ทสี าํ นกั ฮนั หลนิ ก็ ทนนงั อยไู่ ดไ้ มน่ าน ยงิ เรอื งราชทตู ยงิ หกั โหม กระหมอ่ ม กลวั วา่ สขุ ภาพทา่ นราชเลขาจะไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป” “เวลาสาํ คญั เช่นนีทาํ ไมถงึ มแี ต่อุปสรรคนกั นะ” ฮ่องเตช้ กั พระพกั ตรอ์ ยา่ งราํ คาญพระทยั “หลงั จากนสี งั ใหเ้ นียเถยี นชงิ ร่วมประชุมกบั พวกสภาขนุ นางดว้ ย” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 0 “ฝ่าบาทแบบนนั จะเหมาะสมหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ” “เจา้ กพ็ ูดอยวู่ า่ ราชเลขาทาํ งานไมค่ อ่ ยได้ สาํ นักราชเลขา ไมม่ ขี นุ นางอาวุโสอนื ใหเ้ ขาเป็นตวั แทนเขา้ ไปร่วม ฟัง แตห่ ากจะตดั สนิ ใจอะไรกใ็ หป้ รกึ ษาราชเลขาธกิ าร เราไมไ่ ดใ้ หเ้ ขาตดั สนิ ใจเองตามอําเภอใจเสยี หน่อย หาก ไมท่ าํ เชน่ นีงานจะเดนิ ตอ่ ไปอยา่ งไรสภาขนุ นางตอ้ งมเี จด็ คน ยามนีขาดเสนาบดเี กษตรไปคนหนึงแลว้ กล่มุ นนั กลมุ่ นีกเ็ อาแต่จะผลกั ดนั คนของตวั เองจนเราตอ้ งยบั ยงั ไว้ หากขาดราชเลขาธกิ ารอกี คน จะยงั มสี ภาขนุ นางไปอกี ทาํ ไม” หลงั จากเจนิ ไหก่ งั ลาออก เสนาบดเี กษตรกย็ งั ไมม่ ี ใครไดร้ บั แตง่ ตงั ขนึ มาแทน ฮ่องเตใ้ หร้ องเสนาบดฝี ่าย ซา้ ยรกั ษาการณ์แทนไปกอ่ น เพราะกลมุ่ อาํ นาจต่างๆ ใน ราชสาํ นกั เถยี งกนั ไมเ่ ลกิ คนทรงเบอื หน่ายจะฟัง “กระหมอ่ มจะใหค้ นไปแจง้ ใตเ้ ทา้ เนีย” “ออกไป แลว้ ใหค้ นทรี อขา้ งนอกเขา้ มา” “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” ไมน่ านอนั อ๋องกบั หลานไฉ่ซนิ กเ็ ขา้ มาดา้ นใน หลานไฉ่ ซนิ ตนื เตน้ จนมอื สนั คนทนี างใฝ่ฝันถงึ มานาน และหา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 1 โอกาสทจี ะไดพ้ บพระพกั ตรม์ าตลอด ในทสี ดุ กป็ รากฏตวั ตรงหน้า ในใจนางรสู้ กึ ตนื เตน้ และหวานลาํ ทงั สองถวาย บงั คมแลว้ หลานไฉ่ซนิ กล็ อบเงยหน้าขนึ มองพระพกั ตร์ ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี ทรงรปู งามเสยี ยงิ กวา่ ตอนทเี หน็ จากทไี กลๆ แมจ้ ะอายุ เกอื บจะสสี บิ ปีแลว้ กย็ งั สงา่ งามเป็นเลศิ สมกบั ทคี นชนื ชม วา่ เขาเป็นบุรษุ ทรี ปู งามทสี ดุ ในใตห้ ลา้ หวั ใจของหลานไฉ่ ซนิ เตน้ ระทกึ ลกึ ๆ ในใจของนางรูส้ กึ วา่ ชายตรงหน้าควร จะเป็นของตน ควรจะรกั ตน ควรจะยกยอ่ งตนเหนอื ใคร แต่ผดิ ทนี งั เหมยเจยี วทมี าขวางแผนการของนาง ทาํ ให้ นางไมอ่ าจเขา้ วงั หลงั ได้ ไมอ่ ยา่ งนนั นางมนั ใจว่าจะทาํ ให้ เขาหลงรกั นางจนโงหวั ไมข่ นึ “คณุ หนูหลานเราไดย้ นิ เรอื งเจา้ มาไมน่ ้อยทเี ดยี ว” ฮอ่ งเต้ ตรสั เสยี งทมุ้ สุม้ เสยี งดูออ่ นโยนมนี ําพระทยั หลานไฉ่ซนิ รสู้ กึ วา่ หวั ใจของตนยวบไหวเมอื ไดย้ นิ “เป็นวาสนาของหมอ่ มฉนั ทไี ดเ้ ขา้ เฝ้าฮ่องเตผ้ สู้ งู สง่ เพ คะ” นางเอ่ยเสยี งหวานพรอ้ มทงั ยกยอเขา พยายามไม่ แสดงทา่ ทแี มใ้ นใจตนจะจนิ ตนาการไปไกลเหลอื เกนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 2 “เรอื งทตี าํ หนกั อนั อ๋อง เราทราบแลว้ และคดิ วา่ เจา้ ไมไ่ ด้ รบั ความยตุ ธิ รรมจรงิ ๆ แต่ปัญหานีไมค่ วรคลคี ลายดว้ ยวธิ ี รนุ แรง ฮองเฮามาปรกึ ษาเราเหน็ ว่าเรอื งนีอาจจะเกดิ ขนึ เพราะวาสนา เจา้ กบั อนั ออ๋ งมวี าสนาต่อกนั ดงั นนั ฮองเฮา จงึ เสนอวา่ ควรใหเ้ ราชว่ ยเชอื มวาสนาใหเ้ จา้ ทงั สอง” ได้ ฟังคํานนั นยั น์ตาหลานไฉ่ซนิ กฉ็ ายแววรงั เกยี จ นงั ฮองเฮาเจา้ เลห่ ์ คดิ จะตดั ทางนาง แลว้ ยงั คดิ จะใชน้ างเป็น หมาก น่าขยะแขยง “เรากบั ฮองเฮาจะไมท่ าํ ใหเ้ จา้ น้อยเนอื ตําใจแน่ อนั ออ๋ งทํา การสงิ ใดววู่ ามอยบู่ า้ ง แต่เหตุทเี กดิ เป็นเพราะพลงั พลาด ไมต่ งั ใจ วนั หนา้ พวกเจา้ จะตอ้ งแต่งงานกนั ควรจะปรบั ความเขา้ ใจกนั เสยี ” “หมอ่ มฉนั ทราบแลว้ เพคะ” “เสดจ็ พ่อกระหมอ่ มจะดแู ลนางใหด้ ”ี “ไดเ้ ช่นนนั กด็ ี คุณหนูหลานงดงามเพยี บพรอ้ ม นสิ ยั ใจคอ เหมาะสม เราจะใหเ้ จา้ แต่งเป็นพระชายาอนั ออ๋ ง ถอื ว่า เป็นพระชายาเอกเสมอกนั ไมไ่ ดต้ าํ ต้อยกวา่ ใครใน ตําหนกั อ๋อง นอกจากนีเรากบั ฮองเฮาจะเพมิ สนิ เจา้ สาวให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 3 เจา้ ถอื ว่าเป็นคาํ ขอโทษจากใจจรงิ แทนอนั อ๋อง” “ทรงพระเมตตา” “สงิ เดยี วทอี าจจะทําใหพ้ วกเจา้ ขนุ่ ขอ้ งอยบู่ า้ ง กค็ อื โจว อ๋องกาํ ลงั บาดเจบ็ หนกั พดู ไปกเ็ หมอื นกําลงั สาปแชง่ แต่ จะไมพ่ ดู กไ็ มเ่ หมาะ เราจะใหฝ้ ่ายพธิ กี ารรบี จดั งานให้ พวกเจา้ เสยี กอ่ นทรี าชวงศอ์ าจจะต้องจดั งานไว้ อาลยั ” ฮ่องเตพ้ ดู ถงึ ความจําเป็น หากโจวออ๋ งตาย หลานชายอยา่ งอนั ออ๋ งอยา่ งน้อยกต็ อ้ งไวอ้ าลยั หนึงเดอื น ถงึ จะเหมาะสม แตเ่ รอื งคดขี องอนั ออ๋ งกบั หลานไฉ่ซนิ เป็นทโี จษจนั ทแ์ ละพวกเจา้ หน้าทฝี ่ายจารตี หลายคนไม่ พอใจมาก ฮอ่ งเตจ้ งึ อยากเรง่ รดั จดั การเพอื ปิดปากคน พวกนนั “เรอื งนีตอ้ งลาํ บากเจา้ แลว้ ทตี อ้ งรบี รอ้ น แตเ่ รา จะใหฝ้ ่ายพธิ กี ารเตรยี มเกยี วหงสเ์ ช่นองคห์ ญงิ ขนั สองให้ จะไมม่ ใี ครวา่ กลา่ วดถู กู เจา้ ได”้ “ขอบพระทยั ฝ่าบาททที รงพระเมตตาเพคะ” ดว้ ยทกุ อยา่ ง ทนี างได้ เหน็ ไดช้ ดั ว่าไดร้ บั การยกยอ่ งมากกว่าพระชายา ทแี ตง่ เขา้ มาแกเ้ คลด็ อยา่ งหลวิ จา้ วอวี หลานไฉ่ซนิ ลอบ สะใจอยลู่ กึ ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 4 “เจา้ อยากไดอ้ ะไรเป็นการชดเชยอกี หรอื ไม่ บอกเรามาได้ ตามตรง หากใหไ้ ดเ้ ราจะใหแ้ น่นอน” “หมอ่ มฉนั ไมม่ คี วามปรารถนาใดแลว้ เพคะ เพยี งแต่หาก หมอ่ มฉนั รบี รอ้ นแตง่ ออกกเ็ ป็นหว่ งแตบ่ ดิ าของหมอ่ มฉนั เท่านนั บดิ ามหี มอ่ มฉนั เป็นลกู คนเดยี ว แกเ่ ฒา่ ไปคง ลาํ บากเพราะไมม่ ใี ครดแู ล” “เรอื งนนั เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง เราจะดแู ลพอ่ เจา้ เป็นอยา่ งดี นอกจากนนั อนั อ๋องกจ็ ะไมท่ าํ กบั เจา้ อยา่ งแลง้ นําใจ เรา อนุญาตใหเ้ จา้ สามารถกลบั ไปเยยี มบดิ าไดบ้ อ่ ยเท่าที ตอ้ งการ” “เป็นพระมหากรณุ าธคิ ุณเหลอื เกนิ เพคะฝ่าบาท” ฮ่องเตต้ รสั อกี ไมก่ คี าํ กใ็ หข้ นั ทสี ง่ ทงั สองออกจากตําหนกั พอพน้ ตาํ หนกั เฉยี นชงิ บรรยากาศสมานฉนั ทเ์ มอื ครกู่ ห็ าย วบั ต่างคนต่างเดนิ ราวกบั คนแปลกหน้า พอขนึ มาบนรถ มา้ อนั อ๋องกก็ ลา่ วกาํ ชบั กบั นาง “ฝ่ายพธิ กี ารจะจดั เตรยี มพธิ ใี ห้ ถงึ เวลาเจา้ กท็ ําในสงิ ที ควรทาํ ” อนั อ๋องบอกนางอยา่ งเยน็ ชา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 5 “คนทตี อ้ งรหู้ น้าทวี ่าตอ้ งทาํ อะไรคอื ทา่ นอ๋องมากกว่า กระมงั ” หลานไฉ่ซนิ ไมก่ ลวั ผูช้ ายตรงหน้าเลย ยงิ หลงั จากพบฮอ่ งเตท้ นี ่าเกรงขามถงึ เพยี งนนั อนั อ๋องราว กบั เป็นเดก็ น้อยไรบ้ ารมใี นสายตานาง “เจา้ !” “ทา่ นอ๋องควรจะรไู้ ว้ ขา้ ไมใ่ ชห่ ลวิ จา้ วอวี หากทา่ นสง่ ขนั ที มารบั ขา้ กอ็ ยา่ หวงั วา่ ขา้ จะขนึ เกยี วเขา้ ตําหนักทา่ น” “อยา่ ใหม้ นั มากเกนิ ไป” “ขา้ ทาํ ไดม้ ากกวา่ นีอกี ทา่ นไมร่ หู้ รอื วา่ ทาํ ไมฮองเฮาถงึ อยากใหข้ า้ แตง่ เขา้ ตําหนกั อ๋องนกั หนา” อนั อ๋องชะงกั เมอื ไดย้ นิ คําพูดหลานไฉ่ซนิ นางเหน็ สหี น้า เขากห็ วั เราะเยาะเขาพลางกลา่ ว “ทา่ นคงไมค่ ดิ วา่ ขา้ นึกพิ สวาสท่านจนเปลยี นใจแตง่ เขา้ ตําหนกั ออ๋ งแทนการ ฟ้องรอ้ งใชห่ รอื ไม่ ทขี า้ ตอ้ งเปลยี นใจเพราะไดร้ บั คาํ สงั มา หรอก” “ถา้ จรงิ แลว้ เจา้ มาบอกขา้ ทําไม?” “ขา้ หลานไฉ่ซนิ ไมเ่ คยกม้ หวั ใหใ้ คร แลว้ กไ็ มย่ อมเป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 6 หมากใหใ้ ครดว้ ย พวกนางอยากใหข้ า้ เป็นสาย แลว้ ขา้ จะตอ้ งยอมงนั ร?ึ ” อนั อ๋องมองนางนิงนานกอ่ นจะเอย่ ถาม “แลว้ เจา้ ตอ้ งการ อะไร?” “สงิ ทขี า้ ตอ้ งการเป็นประโยชน์กบั ท่านแน่ หลงั จากนขี า้ ตอ้ งแตง่ กบั ทา่ น ชวี ติ ตอ้ งผกู อยกู่ บั ทา่ น หากทา่ นตกตํา ขา้ จะมปี ระโยชน์อะไร กลบั กนั หากทา่ นยงิ สงู สง่ ตา่ งหาก ขา้ จะยงิ มชี วี ติ ทดี ”ี “แลว้ สกุลหลานของเจา้ เล่า” “ตราบใดทขี า้ มชี วี ติ ทดี ี ใครจะกลา้ แตะตอ้ งทา่ นพอ่ ของ ขา้ ” หลานไฉ่ซนิ หวั เราะอยา่ งไมร่ กั ษามารยาท “ทา่ นอ๋อง พดู กนั อยา่ งตรงไปตรงมา ทา่ นกบั ขา้ ไมม่ คี วามรกั ใครต่ ่อ กนั แมแ้ ตน่ ้อย แตเ่ ราไมจ่ าํ เป็นตอ้ งเป็นศตั รู ยามนีขา้ เขา้ ตําหนกั ออ๋ งแลว้ ขา้ ว่าเรามาเป็นพนั ธมติ รจะมปี ระโยชน์ มากกว่า” “ทาํ ไมขา้ ตอ้ งเชอื เจา้ ” อนั อ๋องหยงั เชงิ “เพราะเรามศี ตั รคู นเดยี วกนั อยา่ งไรเลา่ ” หลานไฉ่ซนิ กาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 7 พดั แลว้ เดนิ โยกสะโพกจากไป กอ่ นหน้านีนางสพู้ วกสกุล เหลยี วไมไ่ ด้ แตย่ ามนีนางสามารถหลอกใชอ้ นั ออ๋ งเพอื จดั การนงั เหมยเจยี วกบั นงั ฮองเฮาอสรพษิ ไดแ้ ลว้ มี เหตุผลอะไรทนี างจะไมย่ อม * กลางดกึ ในสกุลกวนมแี ตเ่ สยี งราํ ไห้ นายทา่ นใหญ่สกลุ กวนฟังแลว้ หงดุ หงดิ ใจยงิ นกั “รอ้ ง รอ้ ง รอ้ ง เอาแตร่ อ้ ง น่าราํ คาญจรงิ ๆ” “กท็ าํ ไมขา้ จะรอ้ งไมไ่ ด้ ชวี ติ เราสุขสบายอยแู่ ลว้ แทๆ้ แต่นี ไมร่ หู้ นอี อกไปแลว้ ตอ้ งเจออะไรบา้ ง ไหนจะลกู ไหนจะ พวกบา่ ว” ฮูหยนิ ของเขากลา่ วทงั นําตานองหน้า “กอ่ นจะสนใจพวกบา่ วเอาชวี ติ ตวั เองใหร้ อดกอ่ น รบี ไป ขนึ รถมา้ แลว้ อยา่ สง่ เสยี ง” ไมใ่ ชแ่ ค่ครอบครวั เขา แมแ้ ต่ พวกน้องสาวน้องชายคนอนื พรอ้ มทงั ลกู ๆ กร็ บี เรง่ แอบ ออกจากจวนกนั อตุ ลดุ พวกผหู้ ญงิ สหี น้ายาํ แยย่ งิ มาก เพราะเคยชนิ กบั ชวี ติ สขุ สบายมาตลอดหลายปี ไมม่ ใี คร อยากสละจวนอนั โอ่อา่ ออกไประหกระเหนิ นายทา่ นใหญ่อุม้ ลกู ยดั เขา้ ไปดา้ นในเก๋งแลว้ หนั ไปมองฮู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 8 หยนิ ทที าํ ทา่ อดิ ออดจะขนึ รถ เขารบี ดงึ นางยดั เขา้ ไปขา้ ง ในอกี คนกอ่ นจะสงั ใหบ้ า่ วรบี ออกรถทนั ที บรรยากาศของ การหนีมแี ต่ความหวาดระแวง คนตระกลู กวนตดิ สนิ บนคนเฝ้าประตูเมอื งเอาไวแ้ ลว้ ดงั นนั จงึ รบี มงุ่ หน้าออกไปทางประตูเมอื งทางทศิ ตะวนั ตก หวงั จะออกไปใหห้ า่ งจากถงเยยี นกอ่ นฟ้าสาง ปานเกอ๋ หวั เฝ้ามองคนสกุลกวนหนีหวั ซุกหวั ซุนดว้ ย สายตาเยน็ ชา เขามองจวนขนาดใหญ่สุดหรหู ราของสกุล กวนดว้ ยความรงั เกยี จ สงิ เหลา่ นีแลกมาดว้ ยเลอื ดเนือ และชวี ติ คนรกั ของเขา แคเ่ หน็ เขากร็ สู้ กึ สะอดิ สะเอยี ด ปานเก๋อหวั โยนคบเพลงิ ลงไปทปี ระตูเรอื นของนายทา่ น ชายใหญ่ ใชเ้ วลาไมน่ านไฟกล็ ามไต่ไปทวั พวกบ่าวไพร่ ในจวนพากนั ตะโกนใหด้ บั ไฟ บา้ งกห็ นีอกจากจวน เสยี ง เอะอะทาํ ใหค้ นทงั ระแวกตนื ขนึ มาดู และไมน่ านทุกคนก็ จะเหน็ วา่ นอกจากพวกบา่ วแลว้ ไมเ่ หลอื คนสกุลกวนอยู่ ในจวนสกั คนเดยี ว คนสกุลกวนยงั รสู้ กึ ปลอดภยั อยบู่ า้ ง พวกเขาคดิ วา่ เสน้ ทางหลบหนถี ูกเตรยี มการเอาไวห้ มดแลว้ ทงั ยงั มเี สน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 9 สายในกรมอาญาทชี ว่ ยพวกเขา แมจ้ ะรสู้ กึ รอ้ นใจและไม่ ยอมรบั อยเู่ ลก็ น้อย แตไ่ มไ่ ดค้ ดิ ภาพจุดจบทเี ลวรา้ ยนกั พวกเขามาถงึ ประตเู มอื งดว้ ยความหวงั แตป่ ระตูบาน ใหญก่ ลบั ปิดสนิท รถมา้ ทงั หมดตอ้ งหยดุ กนั เป็นแถว “อะไรกนั นดั กนั เอาไวแ้ ลว้ ไมใ่ ช่ร?ึ ” นายทา่ นใหญส่ กลุ กวนบน่ เขาโบกมอื ใหพ้ ่อบา้ นคนสนทิ ของตนลงไปดู ชาย ในชดุ สดี ํากา้ วลงจากรถมา้ เขาพยายามมองหาทหารยาม ทนี ดั หมายกนั ไว้ แต่ปรากฏวา่ ไมพ่ บ ไมเ่ พยี งไมพ่ บทหาร ยามผนู้ นั ยงั ไมเ่ หน็ ทหารยามเลยแมแ้ ตค่ นเดยี ว “นีมนั ...” “พวกกบฏคดิ จะหนี จบั พวกมนั มาใหห้ มด!” เสยี งตะโกน สงั ทาํ ใหค้ นสกลุ กวนสะดุง้ พวกเขาเพงิ รตู้ วั วา่ สถานการณ์เลวรา้ ยกวา่ ทคี ดิ มาก มที หารถอื หอกมา ลอ้ มรอบรถมา้ เสยี งตะโกนขสู่ งั ใหท้ กุ คนลงจากรถมา้ แลว้ หมอบลงกบั พนื พวกเดก็ รอ้ งไหจ้ า้ “กบฎหรอื กบฏอะไรกนั ?” ฮูหยนิ ทงั หลายแตกตนื พวก นางถูกกดตวั ลงคลกุ กบั ฝ่นุ ดว้ ยอารามตนื ตระหนก หวั หน้านายทหารเอ่ยเสยี งดงั “ซอ่ งสมุ กาํ ลงั เลยี งโจร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 0 ป่า ผดิ กฎหมายบา้ นเมอื ง ไมเ่ รยี กว่าเป็นกบฎจะเรยี ก อะไร” คนสกุลกวนเบกิ ตาโพลง รบี หนั ไปมองนายทา่ น ใหญ่ “พวกเราไมไ่ ดท้ ํานะ นายทา่ น ทา่ นพดู อะไรสกั อยา่ งสิ พวกเราไมไ่ ดท้ ํา อยา่ มาพดู พลอ่ ยๆ นะ” “จบั พวกมนั ไปขงั คุก สอบสวนมาใหไ้ ดว้ า่ ใครใหค้ วามกลา้ พวกมนั ถงึ ไดเ้ หมิ เกรมิ ขนาดนี” การเลยี งโจรเป็นเรอื งที พวกชนชนั สงู มกั จะทาํ แตเ่ ป็นไปอยา่ งลบั ๆ พวกกรม อาญาจะลมื ตาขา้ งปิดตาขา้ งทาํ เป็นมองไมเ่ หน็ แต่เรอื งนี ทกุ อยา่ งแผอ่ ยตู่ รงหน้า หากพวกเขาไมล่ งมอื รอเรอื งไป ถงึ พระเนตรพระกรรณ หน้าทกี ารงานกค็ งไมต่ อ้ งทาํ ตอ่ แลว้ อกี อยา่ งยามนีพวกคนทเี คยหนุนหลงั สกลุ กวนต่าง สนิ อํานาจ กรมอาญาจงึ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งเกรงใจ “ใสร่ า้ ย ใสร่ า้ ย! พวกขา้ บรสิ ทุ ธิ อยา่ มาแตะตวั ขา้ นะ พวก ขา้ บรสิ ุทธ”ิ ฮหู ยนิ ใหญต่ ะโกนไมห่ ยุด แต่ทหารของกรม อาญาไมม่ ที า่ ทางปราณี พวกเขาตรงเขา้ จบั คน เอาเชอื ก มดั มอื ไพลห่ ลงั แลว้ โยนขนึ เกวยี นววั ทงั เดก็ ทงั ผใู้ หญเ่ รมิ รอ้ งไหแ้ ขง่ กนั “ทา่ นพที า่ นทําอะไรสกั อยา่ งสิ ท่านพ”ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 1 “หุบปาก!” นายทา่ นใหญ่ขมวดควิ อยา่ งเครง่ เครยี ด นกึ ราํ คาญเสยี งคราํ ครวญของคนรอบตวั “หบุ ปากๆ พวกมนั จะเอาเราไปฆา่ อยแู่ ลว้ เจา้ ยงั จะใหข้ า้ หบุ ปากอกี รึ ...ใตเ้ ทา้ พวกเราโดนใสร่ า้ ย ใตเ้ ทา้ สกุลกวน ของขา้ แคพ่ อ่ คา้ เลก็ ๆ เทา่ นนั พวก... พวกสกลุ ป๋ ายต่าง หาก พวกมนั ทาํ แลว้ ใสร่ า้ ยเรา พวกทา่ นไปจบั พวกมนั สิ มาจบั เราทาํ ไม” “เจา้ พดู อะไร!? หยดุ เดยี วนะ” นายทา่ นใหญถ่ ลงึ ตารบี หา้ มภรรยาตวั เอง “ทาํ ไมขา้ จะพูดไมไ่ ด้ ขา้ ไมย่ อมตายในคุกหรอกนะ ใตเ้ ทา้ ทา่ นไปจบั พวกมนั แลว้ ปลอ่ ยขา้ ไป ขา้ มหี ลกั ฐาน พวก สกลุ ป๋ ายต่างหากทเี ลยี งโจร สกลุ กวนของเราเป็นแคแ่ พะ รบั บาป ใตเ้ ทา้ ใตเ้ ทา้ ฟังขา้ ก่อน!” * หลวิ หานถกู เคยี วเขญ็ ใหเ้ รยี นหนังสอื อยา่ งหนกั ตลอด หลายวนั นอกจากตอนนอนกบั กนิ ขา้ วเขากแ็ ทบจะอยกู่ บั หนงั สอื ตลอดเวลา แตต่ อนนีเขาไดเ้ วลาพกั เพมิ มาอกี ครงั กต็ อนทหี ลวิ จา้ วเว่ยยกขนมมาใหเ้ ขา หลวิ หานสงั เกตดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น