แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 1 5 2 แลว้ คลา้ ยวา่ บดิ ารงั เกยี จจะอยใู่ กลพ้ สี าวของเขา ดงั นนั เมอื พสี าวของเขามาถงึ บดิ ากบ็ อกใหเ้ ขาพกั แลว้ อา้ งว่ามี งานตอ้ งไปทาํ แลว้ ออกจากเรอื นหายไปทนั ที เหน็ ความเยน็ ชาระหว่างพ่อลกู แลว้ หลวิ หานกไ็ มพ่ ดู อะไร พ่อของเขาไมด่ กี บั พสี าวของเขาจรงิ ๆ ทงั ยงั ไมส่ นิทสนม กบั นาง แต่กบั เขาไมเ่ หมอื นกนั บดิ าเอาใจใสเ่ ขามาก แม้ จะเขม้ งวดจนน่าอดึ อดั แต่ความรกั อยา่ งลาํ เอยี งนันเขา ชดั เจนดี ดงั นนั เขาไมอ่ าจคา้ นทพี สี าวเกลยี ดบดิ าบงั เกดิ เกลา้ แตต่ วั เขากไ็ มอ่ าจผสมโรงกบั นาง หลวิ จา้ วเวย่ จงใจยกขนมมาใหน้ ้องชายเองเพราะอยากให้ เขาไดห้ ยดุ พกั จากการคราํ เครง่ อ่านหนงั สอื นางรอหลวิ หานชมิ ขนมพลางมองการตกแต่งในหอ้ งของน้องชาย เงยี บๆ “วนั นีทา่ นพแี ตง่ ตวั งดงาม จะออกไปขา้ งนอกหรอื ?” หลวิ หานสงั เกตเหน็ ว่าหลวิ จา้ วเว่ยแตง่ ตวั มากกวา่ เวลาปกติ “ใช่ น้องชายจะสอบเขา้ สาํ นกั ศกึ ษาหลวงทงั ที ขา้ ตงั ใจจะ ไปไหวพ้ ระแลว้ กข็ อยนั ตม์ งคลมาใหเ้ จา้ ” “ลาํ บากพสี าวแลว้ ” หลวิ หานถอนหายใจ รดู้ วี า่ ทพี ดู มานนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 3 เป็นขอ้ อา้ ง นางหาเรอื งจะออกจากจวนมากกว่า “ชว่ งที ผา่ นมาชอื เสยี งจวนเราไมค่ อ่ ยดี ทา่ นพอี อกไปดา้ นนอก ระวงั จะพบคาํ พูดระคายห”ู เดก็ ชายเตอื นนางดว้ ยทา่ ทาง จรงิ จงั แต่หลวิ จา้ วเวย่ กลบั ยมิ ลอ้ เลยี นเขาทนั ที “เดก็ น้อยคนนรี จู้ กั หว่ งพสี าวของเขาแลว้ พสี าวซงึ ใจ เหลอื เกนิ ” นางเออื มมอื จะบบี แกม้ หลวิ หานแต่เดก็ ชายทงั โยกตวั หนีทงั ปัดมอื นางทงิ “ทา่ น!” “ฮ่าๆ ทําหน้าแบบนีคอ่ ยสมกบั เป็นเดก็ หน่อย” “ชายหญงิ ไมค่ วรใกลช้ ดิ ” หลวิ หานเอด็ นาง “เจา้ เป็นน้องชายขา้ ธรรมเนียมเชน่ นีเอามานับดว้ ยได้ อยา่ งไร” “ทา่ นนีมนั ...” “เอาเถอะๆ เจา้ คอ่ ยๆ กนิ แลว้ จะไดไ้ ปอ่านหนังสอื ตอ่ เดยี วถา้ ท่านยา่ หรอื ทา่ นพอ่ มาเหน็ ว่าเจา้ นงั เออ้ ระเหยอยู่ จะมาโทษวา่ ขา้ พาเจา้ เหลวไหล” “ทา่ นจะรบี ออกไปเตรข่ า้ งนอกกพ็ ดู เถอะ” หลวิ หานเอ่ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 4 อยา่ งรทู้ นั หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะเตม็ เสยี งไมป่ กปิดแตไ่ ม่ ตอบอะไร หญงิ สาวออกจากเรอื นของน้องชายกอ็ อกจากจวนไปที อารามหยง่ เหอเชน่ เคย ภาพลกั ษณ์ของนางยงั คงต้อง รกั ษา ถงึ แมช้ อื เจนิ ฮ่ยุ เหมยกบั หลวิ จา้ วอวจี ะทาํ สกลุ หลวิ เน่าเฟะเสยี จนคนนนิ ทาไปทงั เมอื ง หญงิ สาวเขา้ ไปกราบ พระดา้ นในแลว้ ออกมาเดนิ ซอื ของมงคล คดิ ว่าเอาไปเป็น เครอื งรางอวยพรใหห้ ลวิ หาน “ทาํ ไมวนั นีอารามเงยี บกวา่ ปกตนิ ะ” หญงิ สาวเพงิ สงั เกต เมอื เหน็ วา่ โดยรอบมคี นอยไู่ มก่ คี น จากปกตทิ คี นจอแจ จนหาความสงบแทบไมไ่ ด้ หญงิ สาวมองแลว้ กถ็ อนหายใจ นางหยบิ ถงุ หอมสงบใจ ชนิ หนึงทขี ายอยทู่ างเขา้ วดั แลว้ ใหอ้ าเจนิ จา่ ยเงนิ แต่พอ เหลอื บเหน็ เหรยี ญในมอื อาเจนิ หญงิ สาวกไ็ พลน่ กึ ถงึ สระ เสยี งทายทตี นเคยโยนเหรยี ญกบั เนียเถยี นชงิ นึกไปวา่ ฮเู จยี เล่อชาตชิ วั นนั ไดย้ อ้ นกลบั แลว้ เนียเถยี นชงิ เล่า เขาดถี งึ เพยี งนัน ทรมานถงึ เพยี งนัน ...ชาตนิ ีทกุ อยา่ งก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 5 เปลยี นไปดว้ ย เขาไมไ่ ดบ้ วชตลอดชวี ติ แตก่ ลบั เขา้ เมอื ง มาสอบจว้ งหยวน ไหนจะเสน้ ทางลบั ใต้ดนิ ทนี างเคยเหน็ อกี แลว้ เรอื งพษิ ... ดเู หมอื นเบอื งหลงั เนียเถยี นชงิ จะลง มอื ทําสงิ ต่างๆ มากมายผดิ กบั ชาตทิ แี ลว้ เชน่ นี หมายความวา่ เขาเองกก็ ลบั มาหรอื ไมน่ ะ ใจหนึงนางอยากใหเ้ นยี เถยี นชงิ กลบั มา เพราะอยากให้ เขาไดช้ าํ ระหนีแคน้ และไมอ่ ยากเหน็ เขาทนลาํ บากแบบ ในชาตกิ อ่ น แต่อกี ใจนางกไ็ มอ่ ยากใหเ้ ขากลบั มา เพราะ ถงึ จะมชี วี ติ ใหมแ่ ต่จติ วญิ ญาณกลบั ตอ้ งทุกขท์ รมานจม ทะเลแคน้ นางไมอ่ ยากใหเ้ ขาเป็นเหมอื นนาง หญงิ สาวจมอยใู่ นภวงั คค์ วามคดิ รตู้ วั อกี ทตี นกเ็ ดนิ มาถงึ สระเสยี งทายอยา่ งลมื ตวั ตากลมทอดมองผนื นํากน็ ึกถงึ เหรยี ญทเี คยโยนเสยี งทายในวนั นนั หรอื ว่าเหรยี ญนนั จะไมศ่ กั ดสิ ทิ ธจิ รงิ นะ... “ทา่ นหญงิ ” เสยี งเรยี กทําใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ สะดงุ้ ก่อนจะรูส้ กึ ดใี จเพราะนึกว่าเขาเป็นคนทกี าํ ลงั นกึ ถงึ นางยมิ กวา้ งหนั กลบั ไปมองแตก่ ต็ อ้ งแปลกใจเมอื ชายทยี นื อยตู่ รงหน้า กลกั ลายเป็นฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 6 “ฝะ.. ฝ่าบาท” หลวิ จา้ วเวย่ รบี หนั ไปมองรอบกาย เหน็ วา่ อาเจนิ โดนพวกขนั ทกี นั ออกไปไกลแลว้ “บงั เอญิ จรงิ ๆ” ฮ่องเตต้ รสั ยมิ ๆ เมอื เหน็ สหี น้าตกใจของ นาง “เหตุใดวนั นีฝ่าบาทถงึ เสดจ็ มาทอี ารามหยง่ เหอไดเ้ ล่าเพ คะ” หลวิ จา้ วเวย่ ตงั สตแิ ลว้ ทลู ถาม “เรามเี รอื งสนทนากบั ทา่ นเจา้ อาวาสจงึ ไดอ้ อกจากวงั มา เงยี บๆ ไมน่ ึกวา่ เจา้ จะมใี จตรงกนั ” หญงิ สาวซ่อนรอยยมิ เอยี งอาย “นบั เป็นวาสนาของหมอ่ ม ฉนั แลว้ ทไี ดม้ พี ระทยั ตรงกบั ฝ่าบาท” ฮอ่ งเตรสู้ กึ ผอ่ นคลายจากความตรงึ เครยี ดลงบา้ งเมอื ได้ มองใบหน้างดงามเป็นเลศิ ของนาง ราวกบั ลมื เรอื งวุน่ วาย ทงั หมดในราชสาํ นักไปชวั ขณะ เขายมิ แลว้ เออื มมอื ไปจบั มอื นาง “ไปเดนิ เลน่ กบั เรา” “ฝ่าบาท อาจจะมคี นมาเหน็ เขา้ ” “เราใหท้ หารกนั คนออกไปหมดแลว้ ไมม่ ใี ครมาแถวนี หรอก” ฮ่องเตอ้ เู่ หอตตี รสั อยา่ งออ่ นโยนขณะจงู มอื พานาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 7 เดนิ ไปบนทางเดนิ อฐิ “ชว่ งนีไดย้ นิ วา่ ราชสาํ นกั วุน่ วายเหลอื เกนิ ฝ่าบาทคงทรง งานหนกั อยา่ ทรงหกั โหมจนลมื ดูแลพระวรกายนะเพคะ” “มเี จา้ หว่ งใยเช่นนี เราจะลมื ไดอ้ ยา่ งไร” “ไมใ่ ชแ่ คห่ มอ่ มฉนั ทหี ว่ งใย ยงั มรี าษฎรทงั แผน่ ดนิ ทตี า้ ถง ทหี ว่ งใยฝ่าบาท อยากใหว้ รกายพระองคส์ มบรู ณ์แขง็ แรง อยเู่ ป็นมงิ ขวญั ของพวกเราไปอกี หมนื ๆ ปี” ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตมี นี ําเสยี งผอ่ นคลาย “หากมเี จา้ อยเู่ คยี งขา้ ง จะใหเ้ ราเป็นฮ่องเตอ้ กี กรี อ้ ยปีกย็ อ่ มได”้ เขาหยดุ เดนิ แลว้ หนั มาสบตานาง มอื ใหญ่คอ่ ยๆ เกลยี เสน้ ผมของหญงิ สาว ไปทดั หอู ยา่ งทะนุถนอม หลวิ จา้ วเวย่ มองดวงตาลาํ ลกึ ยากจะหยงั ของฮ่องเตแ้ ลว้ รสู้ กึ เหมอื นหบุ เหวทไี มม่ ใี ครไป ถงึ นางมองเขากอ่ นจะเลอื นสายตามองผ่านไหลเ่ ขา ออกไป สงิ ทเี หน็ ทาํ ใหน้ างชะงกั หลวิ จา้ วเวย่ มองเหน็ เนียเถยี นชงิ ยนื อยตู่ รงปลายทาง เขากําลงั มองมาทตี นกบั ฮ่องเต้ เงยี บๆ หญงิ สาวรสู้ กึ อดึ อดั ใจ นางไมก่ ลา้ มองว่าเนียเถยี นชงิ มสี หี น้าเชน่ ไร ประจวบกบั ฮ่องเตด้ งึ ตวั นางไปกอด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 8 กดหวั นางใหพ้ งิ กบั ไหลก่ วา้ ง หลวิ จา้ วเวย่ อดขนื ตวั เอาไว้ ไมไ่ ด้ นางรูส้ กึ รอ้ นใจเมอื คดิ วา่ เนยี เถยี นชงิ กาํ ลงั ดภู าพเหล่านี อยู่ แตข่ ณะเดยี วกนั นางกไ็ มอ่ าจทาํ พริ ธุ ใหฮ้ อ่ งเต้สงสยั สุดทา้ ยจงึ ไดก้ ดั ฟันนิงอยใู่ นออ้ มแขนของฮ่องเต้อเู่ หอตี “เราใหค้ นดฤู กษเ์ อาไวแ้ ลว้ หลงั จากปีใหม่ เราจะใหก้ รม พธิ กี ารรบั เจา้ ของวงั ” หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ฝาดขมในลาํ คอ นางนิงไปครหู่ นึงกอ่ นจะ ทลู ตอบเสยี งหวาน “การไดร้ บั ใชพ้ ระองคน์ บั เป็นวาสนา สงู สุดของหมอ่ มฉนั ” “ชว่ งนีราชสาํ นกั วนุ่ วาย เราอาจไมม่ เี วลาตดิ ตอ่ เจา้ รอเรา จดั การทกุ อยา่ งใหเ้ รยี บรอ้ ย อยา่ ฟุ้งซา่ น” “ฝ่าบาทกลวั หมอ่ มฉนั จะคดิ ถงึ พระองคจ์ นไมเ่ ป็นอนั ทาํ อะไรหรอื เพคะ” “หรอื ไมจ่ รงิ เลา่ ?” ฮอ่ งเตท้ รงสรวล หลวิ จา้ วเว่ยยมิ รบั น่า เอน็ ดู นางลอบมองผา่ นไหลฮ่ ่องเตอ้ กี ครงั เหน็ ดา้ นหลงั เนียเถยี นชงิ ทกี าํ ลงั เดนิ จากไป มอื ใตแ้ ขนเสอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 9 ของนางกาํ แน่นขนึ แตส่ หี น้าของนางไมเ่ ปลยี น หญงิ สาว หนั มากราบทูลออดออ้ น “หมอ่ มฉนั ออกมานานแลว้ ทา่ น ยา่ คงเป็นหว่ ง” “เชน่ นนั เจา้ กก็ ลบั ไปกอ่ นเถอะ เราจะใหท้ หารตามไปสง่ ” “ขอบพระทยั เพคะฝ่าบาท” หญงิ สาวถอนสายบวั อยา่ ง ออ่ นชอ้ ยแลว้ หนั หลงั จากไปในทางทตี นเพงิ เดนิ ผา่ นมา ฮอ่ งเตม้ องตามนางในดวงใจเดนิ หา่ งออกไปแลว้ เรยี ก องครกั ษข์ องตนเขา้ มา “เมอื ครใู่ ครเขา้ มาทนี ี” เขาเป็นผฝู้ ึกยทุ ธ์ ยอ่ มรสู้ กึ อยแู่ ลว้ เมอื มคี นเขา้ มาใกล้ “เป็นใตเ้ ทา้ เนียเถยี นชงิ พะ่ ยะ่ คะ่ ” พระเนตรเยน็ เยอื กลงวูบหนึง \"หลวิ จา้ วเวย่ กบั เนียเถยี นชงิ รูจ้ กั กนั มาก่อนหรอื ไม?่ ” “คดิ ว่ารจู้ กั กนั พะ่ ยะ่ คะ่ เพราะใตเ้ ทา้ เนยี เคยช่วยเหลอื นางตอนเกดิ เหตุทจี ดุ พกั มา้ ทางไปจนิ หยาง” “แลว้ หลงั จากนนั ละ่ ” “อาจจะเคยพบกนั หลงั กลบั ถงเยยี น แตก่ ระหมอ่ มไมแ่ น่ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 0 พ่ะยะ่ คะ่ ” “ทาํ ไมไมเ่ คยมใี ครรายงานเรอื งนีกบั เรา” พวกองครกั ษเ์ งยี บกรบิ ฮอ่ งเตม้ องพวกเขาอยา่ งสงสยั หากไมม่ อี ะไรกค็ งไมแ่ ปลกทพี วกองครกั ษไ์ มร่ ู้ แต่ถา้ หาก มอี ะไรเลา่ ... เขาสง่ องครกั ษ์เงาตดิ ตามหลวิ จา้ วเว่ย แต่ รายงานทไี ดแ้ ต่ละครงั ไมเ่ คยพูดถงึ เนียเถยี นชงิ สกั ครงั เช่นนีตอ้ งนบั วา่ แปลกมาก “ตรวจสอบคนของเราทงั หมด” “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” * “นายทา่ น” หวงั เซยี วเหน็ สหี น้าเนียเถยี นชงิ ไมด่ กี ไ็ มก่ ลา้ พดู อะไรมาก เขารบี สงั ใหค้ นบงั คบั รถมา้ ออกรถ “ฮอ่ งเตม้ าทนี ีไดอ้ ยา่ งไร?” “เหน็ วา่ มาสนทนาธรรมกบั เจา้ อาวาสขอรบั ” “คนอยา่ งนันน่ะหรอื จะมาพูดเรอื งธรรมะ” เนียเถยี นชงิ แค่นเสยี งเหอะในลําคอ ภาพทหี ลวิ จา้ วเว่ยอยใู่ นออ้ มกอด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 1 ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตยี งั ตดิ ตา แมจ้ ะเตอื นตวั เองใหแ้ คม่ องและ หา้ มเขา้ ไปแทรกแซงแผนการของนาง แต่จะหา้ มไมใ่ ห้ เขาไมร่ สู้ กึ ได้ ...ไมใ่ หถ้ อื สาอยา่ งไร สหี น้าเนียเถยี นชงิ ไมด่ มี าก หวงั เซยี วลอบคดิ วา่ คงเพราะ หงึ หวงแน่ เขาจงึ สงบปากสงบคาํ ไมพ่ ดู อะไรอกี รถแลน่ ไปไดร้ ะยะหนึงผเู้ ป็นนายกเ็ อ่ยขนึ เสยี งเยน็ “หยางไทเฮา สง่ คนมาเชญิ ขา้ ทาํ ไม?” “บ่าวใหค้ นไปสบื แลว้ คดิ วา่ เกยี วกบั หมอเทวดาฉ”ี “ขา้ ไมร่ จู้ กั เขา” “แน่นอนอยแู่ ลว้ ขอรบั แตห่ มอเทวดาฉรี จู้ กั กบั ทา่ นป่ขู อง นายทา่ น หลงั จากท่านป่ขู องทา่ นยกสาํ นกั ใหบ้ ดิ าทา่ น ดแู ล กก็ ลบั ไปตระเวนรกั ษาคนอกี ตอนนนั หมอเทวดาฉี ยงั เป็นแคห่ มอหนุ่มฝึกหดั บงั เอญิ ไดพ้ บอดตี เจา้ สาํ นกั เลยขอตดิ ตามเขาอยชู่ ว่ งหนึงกอ่ นจะแยกยา้ ยกนั คาดวา่ หมอเทวดาฉจี ะรวู้ ่าตระกลู เนียเกยี วขอ้ งกบั สาํ นกั เรา ... หยางไทเฮาคงอยากใหส้ าํ นกั เราชว่ ยรกั ษาโจวอ๋อง” “สภาพอยา่ งนนั ยงั คดิ จะรอดอกี หรอื ?” เนียเถยี นชงิ ไดร้ บั ถา่ ยทอดเรอื งการใชพ้ ษิ จรงิ แต่การรกั ษาโรคพสิ ดารพวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 2 นนั เขาไมไ่ ดส้ นใจ ตงั แต่ทาํ ลายสาํ นกั คุม้ ภยั เดมิ เมอื สามปี กอ่ นลง เขากไ็ มเ่ คยเปิดผลกึ ตาํ ราแพทยข์ องป่ขู นึ มาอกี เลย ดงั นันต่อใหอ้ ยากจะชว่ ยกค็ งชว่ ยไมไ่ ด้ “นายทา่ นจะลองไปพบหรอื ไม?่ ” เนียเถยี นชงิ นิงเงยี บอยพู่ กั หนึงกอ่ นจะพยกั หน้า “ถา้ แคม่ ี ลมหายอยแู่ ลว้ ถอื วา่ รอดชวี ติ ขา้ กส็ ามารถแลกเปลยี น ได”้ ในใตห้ ลา้ นนี อกจากหลวิ จา้ วเวย่ เขากไ็ มม่ คี วาม เมตตาใหใ้ ครทงั สนิ คนื นนั มรี ถมา้ มารบั เนียเถยี นชงิ ออกจากจวนแลว้ สง่ เขา ลงทปี ระตูดา้ นใต้ของวงั มนี างกาํ นลั มารบั เขาแลว้ พาเขา้ วงั ไปอยา่ งลบั ๆ ล่อๆ ใชเ้ สน้ ทางคดเคยี วเกอื บหนึงเค่อถงึ ไปโผลท่ เี รอื นปีกในตาํ หนกั เป่ยหยวน หยางไทเฮาอยทู่ นี นั แลว้ ตอนทเี ขาไปถงึ เนยี เถยี นชงิ คาํ นบั นางตามมารยาท เสรจ็ สรรพนางกส็ งั ใหเ้ ขานังบน เกา้ อี “บอกอยา่ งไมอ่ อ้ มคอ้ ม หมอฉบี อกกบั อา้ ยเจยี ว่าเจา้ พอจะมชี อ่ งทางตดิ ต่อสาํ นกั ลบั ทมี ฝี ีมอื ทางการแพทย์ ... นนั อาจจะชว่ ยชวี ติ โจวอ๋องได้ หากเจา้ ยนิ ดชี ว่ ย อ้ายเจยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 3 จะจดจาํ เรอื งนีไวเ้ ป็นบุญคณุ ชวั ชวี ติ ” หยางไทเฮากล่าว อยา่ งรวบรดั ดว้ ยเคยชนิ ทที ุกคนตอ้ งเกรงใจและยอมลงให้ นางเสมอ นางเหน็ วา่ เนียเถยี นชงิ เป็นแค่ขนุ นางหนุ่มผู้ หนงึ ไรภ้ ูมหิ ลงั และคงมใี จทะเยอทะยานตอ้ งรูจ้ กั เอนไหว ตามแรงลม เนียเถยี นชงิ ยกชาขนึ เปิดฝาจอก คอ่ ยๆ ไลค่ วนั อยา่ งใจ เยน็ นานหลายอดึ ใจกไ็ มไ่ ดต้ อบกลบั หยางไทเฮาแตอ่ ยา่ ง ใด “ใตเ้ ทา้ เนีย ไทเฮาทรงตรสั กบั ท่านอยนู่ ะ” จงิ มามาอด ไมไ่ ดท้ จี ะเตอื น เนียเถยี นชงิ จบิ ชาแลว้ วางลงทโี ตะ๊ ขา้ ง “ไทเฮาอาจจะไมร่ ู้ นิสยั กระหมอ่ ม ถา้ สงิ ใดไมม่ ขี อ้ แลกเปลยี นทสี มนําสมเนอื ไมม่ ที างทกี ระหมอ่ มจะแลกเปลยี นดว้ ยอยแู่ ลว้ พูดกนั ตรงๆ ดว้ ยฐานะของพระองคย์ ามนี ฝ่าบาททรง หวาดระแวงและจบั ตามองพระองคอ์ ยทู่ กุ ฝีกา้ ว บุญคณุ ที พระองคพ์ ดู นนั ไมแ่ น่วา่ จะสามารถตอบแทนกระหมอ่ ม ได”้ “นีเจา้ !” จงิ มามาตะคอกขนึ แต่หยางไทเฮาตดั บทนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 4 “ออกไปขา้ งนอก ขา้ จะคุยกบั เขาเอง” “แต่ไทเฮาเพคะ” “ออกไป” ไทเฮาตรสั เดด็ ขาด จงิ มามาเลยเดนิ คอตก ออกไปจากหอ้ ง เนียเถยี นชงิ มองภาพตรงหน้าอยา่ งเยน็ ชา ไมเ่ หมอื นการ เล่นละครเมอื เขาอยใู่ นราชสาํ นกั หรอื เขา้ เฝ้าฮอ่ งเต้ ไทเฮา มองออกวา่ ชายหนุ่มคนนีไมไ่ ดม้ คี วามกลวั หรอื กงั วลเลย แมแ้ ตน่ ้อย “แลว้ เจา้ คดิ ว่าการแลกเปลยี นชนดิ ไหนถงึ จะ สมนําสมเนอื ” “เป็นสงิ ทเี หน็ ประจกั ษ์ไดท้ นั ทแี ละไดป้ ระโยชน์ทงั สอง ฝ่าย” เนียเถยี นชงิ กลา่ ว “พระองคอ์ ยากไดห้ นึงชวี ติ ก็ ตอ้ งแลกดว้ ยหนึงชวี ติ ” “เจา้ ... ถา้ หากขา้ ไมแ่ ลก แตเ่ อาเรอื งทเี จา้ ขอ้ งเกยี วกบั สาํ นกั ลบั ไปบอกฮอ่ งเตเ้ ลา่ ” “เช่นนนั คนทเี สยี ประโยชน์กค็ งมแี ตพ่ ระองค”์ เขาแสยะ ยมิ “นบั ตงั แตท่ กี ระหมอ่ มกลา้ ทจี ะกา้ วเขา้ มาสอบต่อหน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 5 พระพกั ตร์ กไ็ มเ่ คยหวาดกลวั จะถูกเปิดเผยความสมั พนั ธ์ สายนี กลบั กนั ไมแ่ น่วา่ ฮ่องเต้จะลงโทษกระหมอ่ ม บางที อาจจะเลง็ เหน็ ประโยชน์ และใชง้ านกระหมอ่ มมากขนึ เสยี ดว้ ยซํา” ไทเฮารูส้ กึ พดู ไมอ่ อกเมอื เหน็ สหี น้ามนั ใจของเนียเถยี นชงิ “มนั กไ็ มแ่ น่ไมใ่ ชห่ รอื ฮอ่ งเตเ้ ป็นสตั วร์ า้ ยทพี รอ้ มจะ ฆา่ ทุกคนทที าํ ใหเ้ ขารสู้ กึ ไมป่ ลอดภยั บางทเี ขาอาจจะฆา่ เจา้ กอ่ นถามเสยี อกี ” “ตอ่ ใหเ้ ป็นเช่นนัน แลว้ พระองคจ์ ะไดป้ ระโยชน์อะไรจาก เรอื งนี หากกระหมอ่ มตาย ไมเ่ ทา่ กบั ปิดประตูสุดทา้ ยของ โจวอ๋องไปดว้ ยหรอื ?” หยางไทเฮามอื สนั นางรสู้ กึ วา่ รอ้ นจนตอ้ งถอดปลอกเลบ็ ออกอยา่ งลวกๆ “เจา้ มนั ใจแคไ่ หนวา่ จะชว่ ยลูกขา้ ได”้ “เรอื งนนั กระหมอ่ มค่อนขา้ งแน่ใจวา่ สาํ นักลบั จะชว่ ยให้ โจวอ๋องมลี มหายใจอยไู่ ด”้ หยางไทเฮาฟังแลว้ กเ็ งยี บลง จนถงึ ตอนนีมเี พยี งเนียเถยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 6 นชงิ เป็นคนเดยี วทกี ลา้ รบั รองกบั นางวา่ รกั ษาชวี ติ โจว อ๋องได้ “ถา้ ขา้ ยนิ ดแี ลก เจา้ จะคดิ ราคาอยา่ งไร?” เนียเถยี นชงิ ยมิ เขาไดย้ นิ ทอ้ งฟ้าดา้ นนอกคาํ รามสนนั เปลวไฟในตะเกยี งไหววบู เพราะแรงลม คลา้ ยว่าพายฝุ น กาํ ลงั จะตงั เคา้ อกี ครงั ชายหนุ่มมองพระพกั ตรก์ งั วลของห ยางไทเฮาแลว้ คอ่ ยๆ เอย่ เสยี งเยน็ ยะเยอื ก “กระหมอ่ มต้องการใหฮ้ อ่ งเตไ้ มอ่ าจแตง่ สนมใหมไ่ ดอ้ กี เลยในสามปีนี หากไทเฮาจดั การเรอื งนีได้ เรอื งโจวอ๋องก็ ไมใ่ ชป่ ัญหา” “สนมงนั หรอื ฮอ่ งเตไ้ มใ่ หข้ า้ สอดมอื เรอื งฝ่ายในแลว้ ขา้ จะ หา้ ---” เสยี งของหยางไทเฮาสะดดุ ลงเมอื นึกวธิ บี างอยา่ ง ได้ ดวงตาของนางเบกิ โพลงหนั ไปมองหน้าเนียเถยี นชงิ อยา่ งตนื ตระหนก “นีเจา้ ...นีเจา้ ...” เนียเถยี นชงิ หวั เราะในลาํ คอมองนาง “หนงึ ชวี ติ แลกหนึง ชวี ติ อยา่ งไรเลา่ พ่ะยะ่ คะ่ ” “เจา้ มนั อํามหติ ยงิ นกั !” หยางไทเฮาโกรธจนตวั สนั “สาํ นกั เราไมใ่ ชส่ าํ นกั ฝ่ายธรรมะ มไิ ดท้ าํ ทุกสงิ เพอื การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 7 กุศล เราหากนิ บนเลอื ดและซากศพของคนมากมาย ขอ้ ตกลงทกุ ครงั จะตอ้ งไมเ่ สยี เปรยี บ จะมาเรยี กรอ้ งหา นําใจจากเรางนั หรอื ?... ไทเฮาทรงไตรต่ รองดูเถอะพะ่ ยะ่ คะ่ ทรงจะเลอื กชวี ติ ของใคร” “ออกไปซะ! ออกไปเดยี วนี!” เนียเถยี นชงิ ลบู ชดุ ของเขาพลางลุกขนึ สหี น้ากลบั มาเป็น เฉยเมยไรอ้ ารมณ์ ดวงตาคมปรายมองหยางไทเฮาทโี กรธ จนตาแทบถลนออกมาอยา่ งไมย่ หี ระ “ทรงไตรต่ รองใหด้ ี ไมว่ า่ จะทรงตกลงหรอื ไม่ สญั ญานนี บั ว่าเทา่ เทยี มทงั สอง ฝ่าย ไมม่ ใี ครตดิ คา้ งกบั ใคร” “ออกไป!” นางตะเบง็ เสยี งไลแ่ ขง่ กบั เสยี งฝนดา้ นนอก เนียเถยี นชงิ ถวายคาํ นบั ตามมารยาทแลว้ เดนิ ออกจาก หอ้ งนนั โดยไมค่ ดิ เหลยี วหลงั ... ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 8 แสนชงั # 56. คืนดี คนสกุลกวนถกู จบั ขอ้ หาเลยี งโจรป่า พวกเขาอุกอาจถงึ ขนาดเผาจวนทาํ ลายหลกั ฐานแลว้ คดิ จะหลบหนีไป กรม อาญาทาํ งานอยา่ งขมขี มนั รบี ถวายฎกี าแกส่ ภาขนุ นาง ฮ่องเตร้ เู้ รอื งนีกท็ รงกําชบั ใหก้ รมอาญาทํางานอยา่ ง เดด็ ขาด ทงั ยงั มพี ระประสงคเ์ บยี งเบนความสนใจจาก สถานการณ์ในราชสาํ นกั จงึ ใหป้ ระกาศเรอื งของสกุลกวน จนชาวบา้ นรกู้ นั ทวั พอสกลุ กวนโดนจบั ปากหนกั กนั อยไู่ มถ่ งึ ครงึ ชวั ยาม เทา่ นนั กล็ ากสกลุ ป๋ ายมาดว้ ย แตก่ รมอาญาเพยี งแต่เรยี ก ตวั คนสกุลป๋ ายมาสอบสวนแตย่ งั ไมไ่ ดจ้ บั เขา้ คกุ เพราะยงั ไมม่ หี ลกั ฐานเป็นชนิ เป็นอนั แตม่ กี ารสงั ใหท้ หารเฝ้าที หน้าจวนสกุลป๋ าย หา้ มใหค้ นหลบหนีแมแ้ ตค่ นเดยี ว คนสกุลป๋ ายกอ่ นหน้านีเหน็ ป๋ ายซ่อู งิ ไดร้ บั บาดเจบ็ กลบั บมากท็ งั โกรธทงั เดอื ดดาลกนั อยแู่ ลว้ แต่เพราะไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 9 กลา้ ลงมอื ทาํ อะไรสกลุ เจนิ จงึ เกบ็ ความแคน้ นีไวเ้ งยี บๆ แต่ไมน่ ึกว่าสกุลกวนจะโดนจบั แลว้ ซดั ทอดมาถงึ พวกเขา โดยตรง คนสกุลป๋ ายโกรธมาก แมจ้ ะยงั ไมถ่ กู ขงั คุก แต่ ทกุ คนรวู้ า่ อกี ไมน่ านคงไมร่ อดไปได้ ยามนีจะหนกี ไ็ มท่ นั การณ์แลว้ นายทา่ นสกลุ ป๋ ายคดิ อา่ นอยนู่ านกต็ งั ใจแกไ้ ข บญั ชแี ละหลกั ฐานหลายอยา่ งในมอื เพอื เตรยี มจะโยนนํา สกปรกใหพ้ วกสกลุ เจนิ รบั แทน ฝังสามตระกลู ทพี วั พนั กบั การชุบเลยี งโจรป่าตา่ งกว็ า้ วนุ่ ใจไปตามๆ กนั สว่ นหลวิ จา้ วเวย่ นางเอย่ ชนื ชมปานเก๋อ หวั ทที าํ การรอบคอบจนเรอื งใกลจ้ ะลลุ ว่ ง เพยี งแตร่ อเวลา ดบู ทลงโทษของพวกมนั เท่านนั นางใหป้ านเก๋อหวั ไปพกั ได้ สว่ นตวั เองเอาแต่นิงเงยี บอยใู่ นหอ้ ง นานหลายชวั ยาม กเ็ อาแตน่ งั อยรู่ มิ หน้าตา่ งไมข่ ยบั เขยอื น ดเู หมอ่ ลอย ผดิ ปกตจิ นพวกสาวใชแ้ อบกงั วล “พสี าว เมอื วานไปทอี ารามเกดิ เรอื งอะไรขนึ หรอื ไม่ เหตุ ใดวนั นีคุณหนูดใู จลอยนกั ” มฝี ่แู อบกระซบิ ถามอาเจนิ เบาๆ อาเจนิ มองหลวิ จา้ วเวย่ แลว้ นึกถงึ ทนี ายสาวเจอกบั ฮ่องเตเ้ มอื วานกส็ า่ ยหวั พรดื เรอื งนีใหผ้ อู้ นื รไู้ มไ่ ดเ้ ดด็ ขาด “คุณหนูคงมเี รอื งคดิ ไมต่ ก พวกเจา้ อยา่ หว่ งเลย” อาเจนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 0 ว่า หลวิ จา้ วเว่ยไมส่ นใจพวกสาวใช้ นางกําปินหยดนําคา้ งไว้ ในมอื แลว้ นึกถงึ แผน่ หลงั ของเนยี เถยี นชงิ ทเี ดนิ จากไป ภาพนนั ตดิ ตานางราวกบั วา่ นางทาํ สงิ ใดพลาด จนเป็น ความรสู้ กึ ผดิ ตดิ ตวั หญงิ สาวอยากจะหยดุ คดิ แตก่ ห็ ยดุ ไมไ่ ด้ นางกงั วล... นางกงั วลวา่ ตวั เองในสายตาของเนียเถยี นชงิ กลายเป็นคนยงั ไง ถงึ นางจะไมไ่ ดห้ ว่ งเนือหนงั มงั สาของ ตนเอง แตน่ างไมอ่ ยากใหเ้ ขารงั เกยี จนาง คนๆ เดยี วใน ใตห้ ลา้ ทนี างไมอ่ ยากใหเ้ ขามองนางดว้ ยสายตาผดิ หวงั หลวิ จา้ วเว่ยไมค่ ดิ ว่าตนทําสงิ ใดผดิ การเขา้ ใกลฮ้ อ่ งเต้ เป็นแผนทนี างตอ้ งเสยี สละ พยคั ฆร์ า้ ยทคี ราํ หวอดอยใู่ น ราชสาํ นกั อยา่ งฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตี เขาสามารถแยกแยะได้ แน่นอนอยแู่ ลว้ วา่ สงิ ใดจรงิ สงิ ใดปลอม หากคดิ จะหลอก คนระดบั นนั แต่ไมก่ ลา้ ทุม่ เท กเ็ หมอื นพาตวั เองไปตาย เทา่ นนั กอ่ นหน้านีเนยี เถยี นชงิ เคยแสดงทที า่ เรอื งนีอยู่ บา้ งแตน่ างไมไ่ ดเ้ กบ็ มาคดิ จรงิ จงั แตค่ รงั นีเขามองนางทาํ เรอื งแบบนีกบั ตา แมจ้ ะไมไ่ ดต้ ่อวา่ อะไรสกั คําแตห่ ลวิ จา้ วเว่ยกลบั รสู้ กึ เหมอื นตนทาํ เรอื งผดิ พลาดครงั ใหญ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 1 ทาํ ไมถงึ รสู้ กึ เช่นนีนะ ทาํ ไม... * ฮเู จยี เลอ่ ตอ้ งพกั รกั ษาตวั ไมอ่ าจจะตระเวนไป ไหนได้ เฉนิ หรงปัวจงึ สงั ใหค้ นคอยจบั ตาดู สว่ นเขา กลบั มาอยทู่ จี วนสกลุ เฉนิ ในถงเยยี น คนในจวนทดี จู ะยนิ ดี ทสี ดุ คงเป็นเฉนิ ซุ่ย เขาคะยนั คะยอใหพ้ ชี ายประลองฝีมอื กบั ตนทุกวนั ทงั ฝึกดาบ ฝึกยงิ ธนู วนั ทงั วนั มแี ตเ่ หงอื โซม กาย เฉนิ หรงปัวไมถ่ อื สาความกระตอื รอื รน้ ของเฉนิ ซุย่ ทงั ยงั ชว่ ยฝึกเขาอกี ขนานใหญ่ แต่เวลาพกั แมท่ พั หนุ่มกอ็ ด เหมอ่ ลอยไมไ่ ด้ เขาเอาแตค่ ดิ วนเวยี นเรอื งฮูหยนิ สกลุ เฉนิ ผนู้ นั กบั หลวิ จา้ วเว่ย ยงิ นานยงิ คดิ เป็นกจิ วตั ร เฉนิ ซุ่ยคอย สงั เกตทา่ ทางของพชี ายอยตู่ ลอด เขาสงสยั วา่ เฉนิ เฟยฉี กาํ ลงั ตกอยใู่ นหว้ งรกั วนั นีสบโอกาสเขาจงึ แกลง้ แหยถ่ ามผเู้ ป็น พี “พชี ายทา่ นอายุตงั ยสี บิ แปดแลว้ เหตใุ ดขา้ ยงั ไมไ่ ดเ้ หน็ หน้าพสี ะใภส้ กั ท”ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 2 เฉนิ หรงปัวชะงกั องึ เลก็ น้อยก่อนจะถอน หายใจ “ไมใ่ ชเ่ รอื งของเดก็ ” “ไมใ่ ชเ่ รอื งของเดก็ อะไรกนั ว่ากนั วา่ ในวยั เยาว์ นีแหละทคี วามรกั งอกงามผลบิ านทสี ดุ ” เฉนิ ซยุ่ พา รา่ งกายเกง้ กา้ งเดนิ ออ้ มมาทรดุ นงั ขา้ งเฉนิ หรงปัว “วา่ กนั วา่ ชวี ติ ชายชาตทิ หารนนั ไมแ่ น่นอน วนั ทงั วนั เสยี ง อนั ตรายนบั ไมถ่ ว้ น หากรบี มที ายาทไดก้ ค็ วรรบี มี ปล่อย ไวน้ านเขา้ เกดิ เหตุไมค่ าดฝัน จะเป็นบาปตดิ ตวั ทไี ร้ ทายาทสบื สกุล” “เจา้ นีพูดจาเหมอื นคนแก”่ เฉนิ หรงปัวหวั เราะ เหอๆ ไมใ่ สใ่ จเขา “ขา้ พดู จรงิ ๆ นะ ถอื โอกาสชว่ งทที า่ นอยถู่ ง เยยี นหากสนใจสตรคี นใดกต็ บแตง่ เสยี เถอะ หรอื ไมก่ ็ เกยี วพาพวกนางเสยี ไมอ่ ยา่ งนนั พอ่ ขา้ คงเลอื กแทนทา่ น” “เจา้ หมายความว่ายงั ไง?” “กอ่ นทที า่ นจะหายไปครงั ลา่ สดุ ขา้ ไดย้ นิ วา่ พวกสกุลจางมาเรยี บๆ เคยี งๆ เรอื งการแตง่ งานของทา่ น ไดย้ นิ วา่ คณุ หนูรองสกลุ จางอยใู่ นวยั เหมาะสมจะออก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 3 เรอื น ...ตา้ ถงเราบ๊แู ตง่ กบั บู๊ บุน๋ แต่งกบั บุ๋น พวกสกลุ จาง คงเหน็ ว่าท่านพเี หมาะสมทสี ุดในหมชู่ ายโสดฝ่ายบแู๊ ลว้ ละ่ ”เฉนิ ซุย่ พดู พลา่ มไมห่ ยดุ เฉนิ หรงปัวรสู้ กึ แปลกใจอยู่ บา้ งเมอื ไดย้ นิ เรอื งนี เฉนิ ซุย่ ลอบสงั เกตสหี น้าพชี ายกน็ กึ สงสารสกุล จางทฝี ันสลาย “หรอื ทา่ นมสี ตรใี ดทสี นใจอยหู่ รอื ไม่ ใหพ้ อ่ ขา้ ไปทาบทามใหเ้ ถอะ คนอนื จะไดไ้ มต่ อ้ งมาฝันเฟืองคดิ จะเกาะสกุลเฉนิ เราปีนขนึ ทสี งู อกี ” ฟังแลว้ เฉนิ หรงปัวก็ เงยี บไปนาน ใบหน้าทเี ขาคดิ ถงึ เมอื นกึ ถงึ การแตง่ งานมี แต่หลวิ จา้ วเว่ย แตส่ ตรผี นู้ นั ไมแ่ น่วา่ จะเตม็ ใจแตง่ กบั เขา “พดู น่ะงา่ ย แต่ไมแ่ น่วา่ ไปสขู่ อแลว้ จะสาํ เรจ็ เสมอไป” บา้ นนางเป็นขนุ นางฝ่ายบ๋นุ อกี ทงั หลวิ เฉยี นมกั จะแสดงตวั อยฝู่ ่ายฮอ่ งเต้ เขาต้องหาทางกนั ตวั เองจาก พวกฝ่ายบ๊จู นหมดจดแน่ “ขอแค่สตรมี ใี จทบี า้ นนางยนิ ยอมหรอื ไมก่ ง็ า่ ย นดิ เดยี ว” เฉนิ ซุ่ยยดื อกราวกบั ว่าเขาชาํ ชองเรอื งนีเป็น อยา่ งดี “ท่านหาทางไปตกลงกบั นางในดวงใจเสยี พวก สตรชี อบของสวยๆ งามๆ ชอบคาํ พดู หวานเอาใจ ทา่ น รจู้ กั ทาํ ใหน้ างพอใจ หลงั จากนนั กก็ ลอ่ มนางใหห้ นตี าม--- ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 4 โอ๊ย อยา่ ตขี า้ ” “หนตี ามอะไรกนั เจา้ เดก็ นี” เฉนิ หรูเหยยี นตลี กู ตวั เองไปเตม็ มอื “ขา้ พดู จรงิ นีทา่ นพ่อ หากบา้ นฝังนนั ไมย่ อม ทา่ นกพ็ าหนีตาม หรอื ตกลงกบั นางในดวงใจ ทาํ อะไรผดิ ธรรมเนียมสกั หน่อย คราวนีไมแ่ ตง่ กต็ อ้ งแตง่ ไมด่ ี ตรงไหน” “เจา้ เดก็ นีพูดจาเพอ้ เจอ้ เจา้ อยา่ ไปฟังเขา” ราช ครเู ฉนิ รสู้ กึ ปวดดหวั กบั ลกู ชายยงิ นกั “สาํ คญั คอื ผหู้ ญงิ ตอ้ งเตม็ ใจ ตราบใดทนี างมใี จ ใหท้ ่าน นางกย็ นิ ดหี าทางใหไ้ ดแ้ ต่งกบั ทา่ นทงั นนั แหละ” เฉนิ ซุย่ ตบบ่าเฉนิ หรงปัวปุๆ “อยา่ งทขี า้ บอก เอา ใจนางใหด้ ี นางตกลงเมอื ไหรก่ ฉ็ ุดเลย” “วนั นีถา้ ไมโ่ ดนตเี จา้ เดก็ นคี งนอนไมห่ ลบั จรงิ ” “ไมน่ ะทา่ นพอ่ ไมน่ ะ!” * ตาํ หนกั อนั ออ๋ งมงี านเลยี งอกี ครงั แมจ้ ะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 5 ฉุกละหกุ วนุ่ วายกว่าคราวทแี ลว้ แตบ่ รรยากาศดูมเี กยี รติ กวา่ คราวทแี ลว้ มาก เพราะฮอ่ งเตก้ บั ฮองเฮาต่าง พระราชทานของมคี า่ มาใหห้ น้าเจา้ สาวมากหมาย อกี ทงั ลกี ุย้ เฟยยงั กลาํ กลนื ความโมโห สง่ ของขวญั มาอวยพรอกี ดว้ ย หลวิ จา้ วอวขี งั ตวั เองอยใู่ นหอ้ ง นางรอ้ งไหจ้ น หยุดแลว้ รอ้ งใหมไ่ มร่ กู้ รี อบ เสยี วชงิ ยอมแพท้ จี ะปลอบใจ ผเู้ ป็นนายแลว้ สว่ นหลวิ ชา่ งองิ นางออกไปสอดสา่ ย สายตาหวงั จะสบื ขา่ วจะเรอื นพระชายาคนใหม่ กระทงั เชา้ อกี วนั นางไดย้ นิ พวกบา่ วบอกว่าอนั อ๋องไมไ่ ดข้ า้ หอกบั หลานไฉ่ซนิ นางกร็ บี กลบั มาทเี รอื น ของหลวิ จา้ วอวี “พระชายา พระชายาเจา้ คะ่ ” “นงั สารเลวนียงั มหี น้ากลบั มาอกี รึ ขา้ นึกว่าเจา้ ตามไปรบั ใชน้ ังหลานไฉ่ซนิ ทเี รอื นนู้นแลว้ ” หลวิ จา้ วอวี เอด็ นางทนั ทที เี หน็ หน้า หลวิ ช่าวองิ ไมถ่ อื สานางรบี ยมิ ประจบ “พระชายาขา้ มขี า่ วดมี าบอกเจา้ คะ่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 6 “ขา่ วดอี ะไร ขา้ ไมม่ อี ารมณ์ฟังทงั นนั ” “แต่เรอื งนีทา่ นน่าจะฟังสกั หน่อยนะเจา้ คะ่ ” หลวิ ชา่ งองิ เอย่ เยา้ “ขา้ ไดย้ นิ บา่ วทเี รอื นพระชายาหลานบอก วา่ เมอื คนื ทา่ นอ๋องไมไ่ ดไ้ ปเขา้ หอดว้ ยซําเจา้ คะ่ ” หลวิ จา้ วอวที กี าํ ลงั รสู้ กึ เบอื โลกรสู้ กึ ดงั ถูกปลกุ ขนึ มา นางหยดั ตวั ขนึ นงั ตรงแลว้ ถามยาํ “เจา้ วา่ อะไรนะ ทา่ นอ๋องไมไ่ ดเ้ ขา้ หอกบั นงั หลานไฉ่ซนิ งนั หรอื ?” “ใชเ่ พคะ พระชายาในฐานนะญาตกิ นั ขา้ ขอ บงั อาจเตอื นทา่ นสกั หน่อยเถดิ เอาแต่โกรธกบั รอ้ งไหม้ แี ต่ จะทาํ ใหค้ วามงามโรยรา ยงิ ยามนีมศี ตั รเู ขา้ มาอยรู่ ว่ มจวน ทา่ นจะยอมแพต้ งั แตเ่ รมิ เลยหรอื เพคะ” หลวิ ชา่ งองิ ไมร่ อ ใหห้ ลวิ จา้ วอวเี ปิดปากกพ็ ดู ตอ่ “ขา้ คดิ วา่ ทา่ นอ๋องกบั พระ ชายาหลานแต่เดมิ กไ็ มไ่ ดม้ ใี จรกั ใครเ่ สน่หาตอ่ กนั ทแี ต่ง เขา้ มากเ็ ป็นเพราะพระประสงคข์ องฮ่องเตเ้ ทา่ นนั เมอื คนื พวกเขาไมย่ อมรว่ มหอกเ็ หน็ ไดช้ ดั เจนวา่ ตา่ งคนต่างไม่ สนทิ ใจ นีถอื เป็นโอกาสดขี องทา่ น หากทา่ นมวั แต่จมทกุ ข์ ปลอ่ ยเวลาผา่ นเลย อนั อ๋องกบั พระชายาหลานจากหา่ ง เหนิ เรมิ กลายเป็นใกลช้ ดิ เรมิ เหน็ ใจกนั ขนึ มาคนทลี าํ บาก มใิ ชท่ า่ นหรอื เพคะ พระชายามดี ที งี ดงามสดใสดงั ดอกไม้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 7 แรกแยม้ ฉวยโอกาสทฝี ่ายนนั ยงั ไวต้ วั รบี ผกู มดั ใจทา่ น อ๋องไว้ วนั หน้าจะไดไ้ มเ่ สยี ดายทหี ลงั ไมด่ กี วา่ หรอื เพคะ” “อยา่ มาพูดเหมอื นเจา้ หวงั ดกี บั ขา้ หน่อยเลย” หลวิ จา้ วอวี แมจ้ ะคลอ้ ยตามแต่กค็ ลางแคลงใจอยู่ “พระชายา ขา้ ตามทา่ นมารบั ใชใ้ นตําหนกั อ๋อง เพราะวนั หน้าต้องการใหต้ าํ หนกั อ๋องหนุนหลงั ถา้ ไดแ้ ต่งออก แต่ถา้ ทา่ นทเี ป็นญาตขิ า้ กลบั ไมม่ นั คงอยใู่ นตาํ หนกั อ๋อง ขา้ จะ ไดป้ ระโยชน์อนั ใดกนั กลบั กนั ถา้ ทา่ นกลายเป็นคนกุม อํานาจในตําหนกั อ๋อง ขา้ ทไี ดช้ อื วา่ รบั ใชใ้ กลช้ ดิ ทา่ นมา ใครจะกลา้ ล่วงเกนิ ท่าน เราสองคนอาจจะไมไ่ ดส้ มคั ร สมานกนั นกั แตเ่ มอื คดิ ถงึ ผลประโยชน์คงไมม่ ใี ครอยาก ใหท้ ่านไดด้ ไี ปกวา่ ขา้ แน่” หลวิ ชา่ งองิ ทบทวนดแู ลว้ ถา้ หลวิ จา้ อวเี สยี สทิ ธกิ ารดแู ลจวนใหห้ ลานไฉ่ซนิ นางจะตอ้ ง ตกตํายงิ กวา่ นี แตถ่ า้ หลวิ จา้ วอวเี ป็นทโี ปรดปราน นางก็ จะกลายเป็นไกท่ ตี ามนายขนึ สวรรค์ ถงึ ตอนนนั จะสละ หลวิ จา้ วอวที งิ กย็ งั ไมส่ าย “พระชายาขา้ ว่าทคี ุณหนูหลวิ พดู มากกม็ เี หตุนะเพคะ ทา่ นเอารปู โฉมไปใชม้ ดั ใจท่านอ๋องยงั ดกี วา่ อมทุกขอ์ ยู่ อยา่ งนี อกี อยา่ งถา้ ท่านอ๋องไมไ่ ดเ้ ขาหอกบั พระชายาใหม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 8 จรงิ นีอาจจะเพราะในใจมที า่ นอยนู่ ะเพคะ” เสยี วชงิ เอ่ย เสรมิ ขนึ มาเมอื เรมิ เหน็ ความหวงั “ผชู้ ายชอบผหู้ ญงิ ทอี อ่ นโยน ใจกวา้ ง รกู้ าลเทศะ ยามนี ทา่ นอ๋องมเี รอื งหนกั ใจมากมาย ทา่ นผเู้ ป็นพระชายาคู่ พระทยั ควรทจี ะแสดงนําใจแบง่ เบาความทุกข์ แลว้ กอ็ ยา่ เพงิ สรา้ งความขนุ่ เคอื ง ในใจทา่ นอ๋องมที า่ นอยู่ ขอเพยี ง พระชายาอดทนสกั หน่อย ทา่ นอ๋องตอ้ งเหน็ ใจท่านแน่” หลวิ จา้ วอวนี งิ เงยี บอยนู่ าน นางเหลยี วไปมองใบหน้าใน กระจกแลว้ มองใบหน้าซดี เซยี วกบั ดวงตาบวมของตวั เอง แลว้ คดิ ตามคาํ พดู ทเี พงิ ไดย้ นิ ยามนีนางกา้ วเขา้ มาในตําหนกั อ๋องแลว้ มแี ต่ตอ้ งเดนิ ต่อ ไมม่ สี ทิ ธถิ อย หากนางไมส่ ามารถควา้ ความโปรดปราน จากอนั อ๋องไวไ้ ด้ ชะตากรรมของนางคงเปลยี นไปอยใู่ น มอื หลานไฉ่ซนิ “อุ่นนําแกงโสมสง่ ไปใหอ้ นั อ๋องทหี อ้ งหนงั สอื แลว้ กส็ ง่ ผา้ ทอลายเมฆาคลอ้ ยไปใหห้ ลานไฉ่ซนิ ” หลวิ ชา่ งองิ ไดย้ นิ หลวิ จา้ วอวสี งั เช่นนนั กย็ มิ ยนิ ดี ในทสี ุด นางกม็ สี ตเิ สยี ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 9 * อนั อ๋องเพงิ พูดคุยกบั คนสกลุ หยเู สรจ็ ขนั ทกี ย็ กถว้ ยนํา แกงเขา้ มาในหอ้ ง “ทา่ นอ๋องพระชายาหลวิ ใหค้ นสง่ นําแกงมาถวายพะ่ ยะ่ คะ่ ” อนั อ๋องแปลกใจทเี ป็นหลวิ จา้ วอวี เพราะเขาไดย้ นิ ว่า วนั กอ่ นนางเพงิ อาละวาดตอนรวู้ า่ หลานไฉ่ซนิ จะยา้ ยเขา้ มา ก่อนหน้านีเขารสู้ กึ เหนือยใจ แตก่ ารรบั หลานไฉ่ซนิ เขา้ ตําหนกั ทาํ ใหเ้ ขารสู้ กึ ผดิ และไมก่ ลา้ สูห้ น้านางจงึ เลยี ง กนั มาถงึ ตอนนี “นางไดพ้ ดู อะไรหรอื ไม?่ ” “ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรพะ่ ยะ่ คะ่ ” ขนั ทกี ม้ ลงเงยี บไปครหู่ นึงกอ่ น จะรายงาน “พระชายาหลวิ ใหค้ นสง่ ผา้ ไปทเี รอื นพระชายา หลานดว้ ยพะ่ ยะ่ คะ่ ” “เชน่ นนั หรอื นางรจู้ กั วางตวั บา้ งแลว้ สนิ ะ” ในสายตาเขา หลวิ จา้ วอวเี ป็นเดก็ ไรเ้ ดยี งสาทซี อื ตรง ดงั นนั หากนางจะ อาละวาดโวยวายหรอื รอ้ งไหเ้ ขากไ็ มแ่ ปลกใจและเขา้ ใจ นสิ ยั ใจคอเช่นนีของนาง แตพ่ อไดย้ นิ วา่ นางทาํ ใจกวา้ ง เชน่ นี เขากลบั รสู้ กึ เหน็ ใจนางมากกว่าทผี า่ นมา เปลยี นให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 0 คนเอาแตใ่ จมาทาํ ตวั มนี ําใจ รจู้ กั วางตวั ใหเ้ หมาะสม ในใจ ไมร่ นู้ างจะทกุ ขส์ กั แคไ่ หน แต่นางกอ็ ดทนเพอื เขา “ไปบอกพระชายาหลวิ วา่ ขา้ ขอบคุณมาก บอกนางใหด้ แู ล สุขภาพดๆี ” “พ่ะยะ่ คะ่ ท่านอ๋อง” ขนั ทมี าแจง้ กบั หลวิ จา้ วอวตี ามทอี นั อ๋องสงั สหี น้าหลวิ จา้ วอวจี งึ ดขี นึ มาบา้ ง หลวิ ชา่ งองิ จงึ ใชโ้ อกาสนีกลอ่ มนาง “พระชายา ทา่ นเองกก็ นิ อาหารใหเ้ ยอะหน่อยนะเพคะ หลายวนั นที า่ นซูบลงไปมาก ควรจะบาํ รงุ ใหด้ ”ี หลวิ จา้ วอวยี งั ไมห่ มดความกงั ขาในตวั หลวิ ชา่ งองิ แต่ เพราะเหน็ ว่าคาํ แนะนําของหลวิ ช่างองิ ใชไ้ ดผ้ ลอยบู่ า้ งจงึ พยกั หน้ารบั ตามคาํ พดู นาง วนั นนี างสงบสตแิ ลว้ อารมณ์ก็ ดขี นึ จากคําขอบคณุ ของอนั อ๋อง จงึ สามารถกนิ ไดม้ ากกว่า วนั ทผี า่ นๆ มา หลวิ ชา่ งองิ รอหลวิ จา้ วอวกี นิ เสรจ็ กช็ ว่ ยเกบ็ สาํ รบั ออกไป แลว้ กาํ ชบั ใหน้ างพกั ผอ่ น พวกบ่าวถกู กนั ออกไปจากหอ้ ง หลวิ จา้ วอวเี กอื บจะงบี หลบั จนไดย้ นิ เสยี วชงิ แอบเขา้ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 1 เรยี กนาง “พระชายาเพคะ” หลวิ จา้ วอวลี ดเสยี งลง “เจา้ มอี ะไร?” “เรอื งนกั พรตทพี ระชายาใหบ้ ่าวสง่ คนไปหา ลา่ สดุ บ่าวพบ นกั พรตผหู้ นึงทอี ารามรา้ งทางใต้ ทา่ ทางน่าเชอื ถอื แต่ เพราะยงั ไมแ่ น่ใจจงึ ไมไ่ ดพ้ ามาพบพระชายา แต่บา่ วได้ ลองไปคุยกบั เขาดูแลว้ นกั พรตผนู้ ดี ไู มม่ คี วามโลภโมโท สนั อกี ทงั กรยิ ามมี ารยาทมาก บ่าวลองเลา่ เรอื งทกุ ขใ์ จ ของพระชายาใหเ้ ขาฟังออ้ มๆ เขากบ็ อกวา่ สามารถชว่ ย พระชายาได้ แตบ่ ่าวไมก่ ลา้ รบี รอ้ นตดั สนิ ใจ เขาจงึ มอบ ถุงหอมนีมาให้ บอกวา่ ดา้ นในเป็นเครอื งลางนําโชค ไมว่ า่ จะดา้ นโชคลาภ ความรกั หรอื ทายาท กด็ ที งั นนั ” เสยี ว ชงิ ลว้ งเอาถงุ หอมสแี ดงมายนื ใหห้ ลวิ จา้ วอวี “บา่ วลองดู ดา้ นในแลว้ ไมม่ ขี องอนั ตรายจงึ นํามาใหพ้ ระชายาดเู พคะ” หลวิ จา้ วอวมี องถงุ หอมสแี ดงนิง “ของแบบนจี ะชว่ ยขา้ ได้ จรงิ ๆ น่ะเหรอ” “ลองพกไวส้ กั วนั สองวนั กไ็ มเ่ สยี หายนีเพคะ หากไมไ่ ดผ้ ล กแ็ ปลว่านักพรตนนั ใชก้ ารไมไ่ ด้ แต่หากไดผ้ ล...” เสยี วชงิ นยั น์ตาเป็นประกาย นางไดพ้ ดู คยุ กบั นกั พรตผนู้ นั แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 2 นอกจากคุณสมบตั ทิ บี อกหลวิ จา้ วอวไี ป อกี อยา่ งทนี าง ไมไ่ ดบ้ อกคอื นกั พรตผนู้ นั หลอ่ เหลามาก เป็นความหลอ่ เหลาประเภททสี าวใชอ้ ยา่ งนางรสู้ กึ จบั ตอ้ งได้ ทา่ ทางการ พูดคยุ ของเขากส็ ภุ าพและใหเ้ กยี รติ เสยี วชงิ ไมเ่ คยถกู ผชู้ ายทไี หนพดู จาอยา่ งใหเ้ กยี รตริ าวกบั วา่ นางเป็น คุณหนูคนหนึงมากอ่ น ดงั นนั จงึ ประทบั ใจเขามาก “กไ็ ด้ ขา้ จะลองเกบ็ ไว”้ หลวิ จา้ วอวเี หน็ ว่าไมเ่ สยี หายจงึ ยอมรบั มา เสยี วชงิ ยมิ กวา้ งแอบภาวนาใหเ้ ครอื งรางใชไ้ ด้ จรงิ วนั หน้าจะไดต้ ดิ ต่อกบั เขาบ่อยๆ * หลานไฉ่ซนิ มองผา้ ทหี ลวิ จา้ วอวสี ง่ มาใหแ้ ลว้ โยนลง พนื “เอามนั ไปเกบ็ ไวไ้ กลๆ” “คณุ หนู อ๊ะ พระชายาเพคะ พระชายาหลวิ สง่ ผา้ มาแบบนี หมายถงึ อะไร ขา้ ไดย้ นิ วา่ กอ่ นเราจะมานางอาละวาดเสยี ตําหนกั แทบแตก” ปีเสวยี นบา่ วคนสนิทของนางเอ่ยถาม “นางแคท่ าํ ใหค้ นอนื ดเู ท่านนั ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งใสใ่ จ” เรอื ง เลห่ ก์ ลของสตรเี ช่นนีไมไ่ ดอ้ ยใู่ นสายตาหลานไฉ่ซนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 3 “แต่วา่ ตอนนีลอื กนั ไปทงั ตาํ หนกั แลว้ เรอื งทเี มอื คนื ทา่ น อ๋อง...” “เรอื งทเี ขาไมเ่ ขา้ หอ ไมใ่ ช่แค่เขาตดั สนิ ฝ่ายเดยี ว ตอ่ ให้ เขามาขา้ กจ็ ะไลเ่ ขาออกไป ใครบา้ งไมร่ วู้ า่ ขา้ กบั อนั อ๋อง ไมไ่ ดม้ ใี จใหก้ นั หากขา้ แต่งเขา้ มาแลว้ พะเน้าพะนอเอา ใจเขาตา่ งหากทคี วรจะแปลก” “ทาํ เชน่ นจี ะดหี รอื เพคะ ผหู้ ญงิ เราจะมนั คงไดก้ ต็ อ้ งไดร้ บั ความเมตตาจากสามที งั สนิ ” “ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งรบี รอ้ น เรอื งเขา้ หอเมอื ถงึ เวลาตอ้ งเขา้ ยอ่ มเขา้ แน่ เรอื งลกู กเ็ ช่นกนั วนั หน้าไมแ่ น่อนั อ๋องอาจจะ โชคด.ี .. ถงึ ยามนันขา้ จะตอ้ งเป็นคนทอี ยสู่ งู ทสี ุดอยู่ แลว้ ” นางยอมแต่งกบั อนั อ๋องยอ่ มพจิ ารณาผลไดผ้ ลเสยี มาแลว้ เมอื ตอ้ งสละรกั ทฝี ังใจมานานนางกต็ อ้ งกอบโกย ใหค้ มุ้ กบั ทเี สยี ไป ตาํ แหน่งสงู สดุ ในฝ่ายในทนี างหมายตา นางจะตอ้ งควา้ เอาในมอื ขอแคม่ เี งนิ ยงั สามารถจา้ งผโี ม่ แป้งได้ กบั แคเ่ ขา้ หอและมลี กู เพอื มอี าํ นาจเหนือสตรที งั ปวง เหตุใดคนใจเดด็ อยา่ งนางจะไมก่ ลา้ ไมแ่ น่ถงึ เวลานนั ลกู ของนางกจ็ ะกลายเป็นรชั ทายาทของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 4 แผน่ ดนิ นี “แต่พระชายาหลวิ คงจดั การไดไ้ มง่ า่ ย” “นงั หลวิ จา้ วอวนี ิสยั เหลาะแหละเอาแน่เอานอนไมไ่ ด้ ไมม่ ี ความคดิ เป็นของตวั เอง ถ้าไมม่ คี นคอยบอกคอยสอนคน อยา่ งนนั ไมม่ ที างไปไดไ้ กล ยามนีแมข่ องนางสนิ อํานาจ สกุลเจนิ กล็ ม้ ไมเ่ ป็นทา่ มนั ยงั เหลอื อะไรทคี คู่ วรจะมาแขง่ กบั ขา้ อกี ” “แต่สกลุ หลวิ จะไมช่ ว่ ยหนุนหลงั นางหรอื เจา้ คะ” “สกลุ หลวิ ... ตราบใดทมี ที งั หลวิ จา้ วเวย่ ทงั หลวิ หวา่ นอี ก็ ยากทจี ะออกหน้ามาแทนนาง ยงิ หลวิ จา้ วเว่ยโดดเดน่ มี อาํ นาจในจวนมากแคไ่ หน คนในจวนกย็ งิ จะทาํ มองไม่ เหน็ หลวิ จา้ วอวี เพราะรกู้ นั ดวี า่ สองพนี ้องนีรงั เกยี จกนั เพยี งใด” หลานไฉ่ซนิ ไลเ่ ลยี ง “อนั ทจี รงิ บางทขี า้ น่าจะ ชว่ ยสนบั สนุนหลวิ จา้ วเว่ยอกี แรง เผอื ถา้ นางสามารถกาํ จวนหลวิ ไวใ้ นมอื ได้ เรากไ็ มจ่ ําเป็นตอ้ งกงั วลกบั หลวิ จา้ วอวอี กี เลย” “บ่าวยงั จาํ ได้ ตอนทพี ระชายากบั ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ เคยตบ ตกี นั ทตี ลาด ยามนนั นางยงั ดใู จรอ้ นววู่ ามทงั ยงั เถรตรงยงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 5 นกั แต่พกั หลงั ทไี ดเ้ หน็ ทา่ นหญงิ ผนู้ นั กลบั ดลู กึ ลบั วา่ แต่ กอ่ นท่าทางไมเ่ ถรตรงดงั เดมิ ดนู ่ากลวั ขนึ กวา่ ตอนนันอกี นะเพคะ” “คนทกุ คนกต็ อ้ งโตขนึ ทงั นนั โดยเฉพาะคนทมี ศี ตั รู รอบตวั ไมว่ า่ จะนางหรอื ขา้ หากมวั แตใ่ จรอ้ นววู่ าม แสดงออกเถรตรงต่อไป สดุ ทา้ ยอาจจะตอ้ งตายอยา่ งไรท้ ี ฝัง ในหมชู่ นชนั สงู ไมม่ ที สี าํ หรบั คนคนไรเ้ ดยี งสาหรอก นะ” หลานไฉ่ซนิ เงยหน้ามองโคมไฟรอบเรอื นทยี งั คง ประดบั ดว้ ยสแี ดงจากงานมงคล “หากไมเ่ หยยี บคนอนื ขนึ ไปกต็ อ้ งใหค้ นอนื เหยยี บ กต็ อ้ งเลอื กเอา”ยามนีนางถูก ฮองเฮากบั องคห์ ญงิ เหมยเจยี วใชเ้ หยยี บ คดิ จะใหน้ าง เป็นหนิ ปทู างใหอ้ งคช์ ายสี แต่หลานไฉ่ซนิ ไมไ่ ดโ้ ง่ ชวี ติ สตรผี กู ตดิ กบั สามี หากอนั อ๋องลม่ จม นางในฐานะพระ ชายาจะยงั รอดอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร แลว้ ทาํ ไมนางตอ้ งทาํ ลายที พงึ ตวั เองเพอื ใหพ้ วกสกลุ เหลยี วไดด้ ี นีมนั เป็นเรอื งน่าขาํ ทสี ดุ ทนี งั เหมยเจยี วคดิ ว่านางจะยอมตายเพอื ใหพ้ วกมนั ไดป้ ีนขนึ ฟ้า “สงั ทุกคนในเรอื นนีใหเ้ กบ็ ตวั เงยี บๆ อยา่ ออกไปมเี รอื งมี ราวโดยเฉพาะกบั คนของนงั หลวิ จา้ วอว”ี สงิ ทนี างตอ้ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 6 ไดม้ ายามนีไมใ่ ชค่ วามเสน่หาหรอื ความโปรดปราน แต่ นางตอ้ งการความไวเ้ นือเชอื ใจจากอนั อ๋อง ดงั นนั จงึ ไมม่ ี ความจาํ เป็นจะตอ้ งต่อสกู้ บั ขยะอยา่ งนงั จา้ วอวใี นเวลา เชน่ นี นงั จา้ วอวสี ง่ ผา้ มาแสดงความใจกวา้ งกบั นางได้ นางเองก็ จะแสดงความใจกวา้ งมหาศาลใหอ้ นั อ๋องเหน็ เช่นกนั ! * “นายทา่ น ทา่ นบอกไทเฮาเชน่ นนั จะไมม่ ปี ัญหาหรอื ขอรบั ” หวงั เซยี วแอบตดิ ตามเนียเถยี นชงิ อยแู่ ลว้ ดงั นนั เขาจงึ รถู้ งึ บทสนทนาในหอ้ งนนั “ขา้ แคใ่ หท้ างเลอื กกบั นาง นางจะเลอื กเชน่ ไรกส็ ดุ แลว้ แต่ นาง” เนียเถยี นชงิ มองหยกรปู ดอกบวั ในมอื ตน “เจา้ อยา่ ลมื วา่ โจวอ๋องเพงิ ซอ่ งสมุ กาํ ลงั ก่อกบฏ ฮ่องเตใ้ หข้ า้ เป็น คนไปจดั การกบั กองกาํ ลงั นนั ดว้ ยตวั เอง การช่วยโจวอ๋อง นบั เป็นขอ้ เรยี กรอ้ งทสี งู เกนิ ไป หากอเู่ หอตรี ะแคะระคาย เรอื งนี ไมใ่ ช่นางทตี ายกเ็ ป็นขา้ ทเี ขาตอ้ งกาํ จดั ...ขอ้ หา กอ่ กบฏ เหตุใดขา้ จะตอ้ งเอาตวั เองไปแบกรบั ความผดิ กบั โจวอ๋องทงั ทไี มไ่ ดป้ ระโยชน์อะไร” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 7 “แลว้ ถา้ นางทาํ ไดจ้ รงิ ๆเลา่ ขอรบั ” “ถา้ จะชว่ ยโจวอ๋องจรงิ ไมใ่ ช่แคพ่ าเขาหนีออกมาแลว้ รกั ษากจ็ บ แตต่ อ้ งควบคุมอํานาจฮอ่ งเตใ้ หไ้ ดด้ ว้ ย หยาง ไทเฮาคดิ งา่ ยเกนิ ไป คาดหวงั แต่เรอื งเฉพาะหน้า แตข่ า้ ไมค่ ดิ เชน่ นนั ตราบใดทฮี ่องเตก้ ุมอาํ นาจทงั หมดในราช สาํ นกั ไวใ้ นมอื ต่อใหม้ กี รี อ้ ยหมอเทวดาโจวอ๋องกไ็ มม่ ที าง รอด ยามนีฝ่าบาทระงบั คดกี อ่ กบฎเอาไว้ เจา้ คดิ วา่ เพราะ อะไร ...นนั จะเป็นดาบทสี องทจี ะแทงทะลุอกโจวอ๋องหาก เขามชี วี ติ รอดอยา่ งไรเล่า ทงั ยงั จะเป็นดาบทจี ะบนั คอขนุ นางฝังโจวอ๋องทุกคนทอี ุตรอิ อกมาถอื หางเขาในระหว่างนี ฮ่องเตผ้ นู้ ไี มใ่ ชค่ นโง่ เขาอดทนรบั ฎกี าทดั ทานมากมาย ทาํ ไม หากเขาเพยี งแตโ่ ยนหลกั ฐานเรอื งการกอ่ กบฏของ โจวอ๋องกไ็ มม่ ใี ครครหาทเี ขาจะฆา่ นอ้ งชายแลว้ แต่จน ทุกวนั นีเขายงั นงิ กเ็ พราะอยากดูว่าเสน้ สายดา้ นหลงั ห ยางไทเฮาทเี หลอื อยมู่ ใี ครบา้ ง ถงึ ตอนนนั ถา้ ตอ้ งกําจดั ก็ จะไดก้ าํ จดั อยา่ งสนิ ซาก คดิ จะใหข้ า้ ตดิ รา่ งแหโทษฐาน กบฏไปกบั โจวอ๋อง นีไมเ่ ทา่ กบั นางตอ้ งการใหข้ า้ ถวาย ชวี ติ ใหโ้ จวอ๋องร”ึ หวงั เซยี วเคยคดิ เหน็ ใจผเู้ ป็นมารดาทอี อ้ นวอนรกั ษาชวี ติ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 8 ลกู ชาย แตเ่ มอื ไดย้ นิ ความรา้ ยแรงทงั หมดนจี ากปากเนีย เถยี นชงิ ความเหน็ ใจนนั กห็ ายวบั คนพวกนนั คดิ ว่าตวั เองเป็นใคร ถงึ คดิ จะชใี หใ้ ครไปตาย แทนตนกไ็ ด้ จะใหใ้ ครเสยี งแทนตนกถ็ อื เป็นวาสนางนั หรอื นีมนั เรอื งน่าขนั “นีไมใ่ ชแ่ ค่เรอื งของขา้ แต่เป็นเรอื งของสาํ นกั ดว้ ย ถา้ ขา้ ชว่ ยโจวอ๋องกเ็ ทา่ กบั ประกาศจุดยนื ของสาํ นกั เจา้ คดิ ว่า ฮอ่ งเตผ้ นู้ นั จะดวงตามดื บอดไปไดน้ านแคไ่ หน อกี ไมน่ าน เขา้ จะตอ้ งพบบางอยา่ งแน่ แลว้ ถา้ เหน็ วา่ สาํ นกั ของเราให้ ความชว่ ยเหลอื โจวอ๋อง อกี กชี วี ติ ทตี อ้ งสงั เวยเพราะเรอื ง นี สงิ ทนี างเรยี กรอ้ งนนั สงู เกนิ ตวั นางมากเกนิ ไป” โอรสสวรรคม์ สี งิ หนึงทตี ่างจากคนธรรมดาคอื ดวงชะตาที แขง็ แกรง่ มาก ในพนื พภิ พผทู้ ถี ูกสววรคเ์ ลอื กใหอ้ ยเู่ หนือ ผคู้ น ไมใ่ ชส่ งิ ทคี นธรรมดาจะขม่ เขาลงไดง้ า่ ยๆ แลว้ นบั ประสาอะไรกบั อูเ่ หอตี ทนี อกจากมดี วงชะตาเกอื หนุน กาํ หนดใหน้ งั บลั ลงั ก์ เขายงั มคี วามคดิ และความสามารถ สงู หากชาตทิ แี ลว้ ไมใ่ ชเ่ พราะสงครามเกนิ กาํ ลงั จะรบั มอื กไ็ มแ่ น่วา่ เขาจะเป็นฝ่ายแพฮ้ ูเจยี เล่อ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 9 เนียเถยี นชงิ ใชเ้ วลาสามปีเปลยี นสาํ นักใหก้ ลายเป็นสาํ นัก ทลี กึ ลบั ทสี ุด ซ่อนตวั ลกึ ทสี ดุ และเขา้ มาสอบขนุ นางกเ็ พอื ตอ้ งการจบั ตาอเู่ หอตอี ยา่ งใกลช้ ดิ คนๆนีมอี ทิ ธพิ ลตอ่ ชวี ติ ของหลวิ จา้ วเว่ยมากทสี ดุ และยากจะรบั มอื หากใชว้ ธิ ี เชน่ มนุษยธ์ รรมดา ดงั นนั แมจ้ ะตอ้ งเสยี งเขากต็ อ้ งวางตวั ใหเ้ ป็นทไี วว้ างพระทยั แตต่ อนนีหยางไทเฮากบั โจวอ๋องไดป้ ลกุ เสอื หลบั ขนึ มาแลว้ หากไมร่ บี ดงึ อํานาจรงั อู่เหอตไี วว้ นั หน้าอะไรๆ อาจจะไมเ่ ป็นไปตามแผน “คงตอ้ งเรง่ มอื กวา่ นี เรมิ จดั การพวกมหาเสนาบดกี ่อนทอี ู่ เหอตจี ะรตู้ วั พวกเขาเป็นคนกาํ หนดทศิ ทางความเหน็ ใน ราชสาํ นกั ตราบใดทพี วกเขาฟังขา้ เรอื งอนื กจ็ ะงา่ ยขนึ ” “ขอรบั นายทา่ น” * คนทคี าดเดาวา่ หลานไฉ่ซนิ กบั หลวิ จา้ วอวมี าอยรู่ ว่ มจวน กนั แลว้ จะตอ้ งพนิ าศกนั ไปขา้ งกลบั ตอ้ งผดิ กวงั เพราะ สองสามวนั มานีพวกนางไมข่ อ้ งแวะกนั เลย แมแ้ ตพ่ วก บ่าวเวลาเจอหน้ายงั เลยี งกนั ไปคนละทาง อนั ออ๋ งทเี ป็น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 0 กงั วลมาหลายวนั กค็ ลายใจลงบา้ งเมอื เหน็ หลวิ จา้ วอวรี จู้ กั สงบเสงยี มและหลานไฉ่ซนิ ไมส่ รา้ งปัญหาใหเ้ ขา หลวิ จา้ วอวบี าํ รงุ ดแู ลตวั เองตลอดหลายวนั มานีทาํ ใหส้ ลดั สภาพซูบซดี โศกเศรา้ หายไป ใบหน้าสดใสดจุ นําคา้ งยาม เชา้ ของนางกลบั มาอกี ครงั วนั นีนางสวมชุดสชี มพูดอ่อน ไมล่ มื แขวนถุงหอมเครอื งรางจากนกั พรต นางปักปินดอก อวหี ลสี อี ่อนและแต่งหน้าบางๆ ดเู ผนิ ๆ ราวกบั วา่ นางเป็น หญงิ สาววยั แรกรนุ่ ทยี งั ไมอ่ อกเรอื น ตอนกลางวนั มฝี นตกพราํ ๆ พอบ่ายคลอ้ ยอากาศจงึ ไมไ่ ด้ รอ้ นอบอา้ ว หลวิ จา้ วอวใี หเ้ สยี วชงิ พาออกไปเดนิ เลน่ นาง นงั อยทู่ ศี าลาชมดอกไม้ พกั หนึงหลวิ จา้ วอวถี อื ตระกรา้ เกบ็ ดอกไมด้ ว้ ยทา่ ทางชดชอ้ ยออ่ นโยน อนั อ๋องเพงิ กลบั มาถงึ จวนเดนิ ผา่ นสวนดอกไมไ้ ดเ้ หน็ ภาพนีกย็ นื นงิ มอง ภาพตรงหน้าคลา้ ยกบั ภาพวาดแสน วจิ ติ ร พระอาทติ ยท์ กี าํ ลงั ทอสที องกาํ ลงั เลอื นลงตํา หญงิ งามท่ามกลางสวนดอกไม้ เขานกึ ไปถงึ เมอื แรกทตี กหลุมรกั นาง ความออ่ นโยนทะนุ ถนอมและความกระหายทอี ยากไดน้ างมาไวใ้ ตป้ ีกของตน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 1 ความรกั นันยงั แจ่มชดั อยใู่ นความทรงจาํ ไมไ่ ดจ้ างหาย เพยี งแตช่ ว่ งทผี า่ นมา ชวี ติ เขาวุน่ วายเกนิ ไปและชอื เสยี ง ของนางกก็ ลายเป็นปัญหาทําใหล้ ะเลยกนั เพราะความ เหน็ดเหนือย “ทา่ นอ๋อง” หลวิ จา้ วอวแี สรง้ ตกใจเมอื เหน็ อนั อ๋องมองนาง อยู่ เสยี วชงิ รบี หลบไปอยา่ งรหู้ น้าที “ทาํ อะไรอยหู่ รอื ?” อนั อ๋องยมิ จางๆ ถามนางดว้ ยนําเสยี ง อ่อนโยน “ขา้ ไมม่ อี ะไรทาํ จงึ ชวนบา่ วมาเกบ็ ดอกไมค้ ดิ จะเอาไปอบ ทาํ ถุงหอม ทา่ นอ๋องเพงิ กลบั มาหรอื เพคะ” นางถามเสยี ง หวานทา่ ทางถ่อมเนือถอ่ มตวั ไมม่ รี อ่ งรอยความเอาแต่ใจ คลา้ ยถกู ถอดเขยี วเลบ็ ไปพรอ้ มความผดิ หวงั อนั อ๋องมอง แลว้ อดรสู้ กึ ผดิ กบั บนางไมไ่ ด้ “ขา้ เพงิ กลบั มา” หลวิ จา้ วอวกี ม้ ลงหลบตาเขา \"งานราชการคงเหน็ดเหนือย ไมน่ ้อย เชน่ นนั ขา้ ไมร่ บกวนทา่ นอ๋องแลว้ ... ” นางทําทา่ จะจากไปแต่หยดุ เทา้ ไวพ้ รอ้ มกบั เอ่ย “ทา่ นอ๋องตอ้ งเสวย ใหม้ ากแลว้ กด็ แู ลว้ สขุ ภาพดว้ ยนะเพคะ ทรงผอมลง...” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 2 นางเอ่ยอยา่ งเป็นหว่ งเป็นใย แต่ทา่ ทางเจยี มตวั ไมก่ ลา้ เจา้ กเี จา้ การกบั เขา เสรจ็ สรรพกก็ า้ วไปตามทางของตน อนั อ๋องลงั เลอยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะเดนิ ไปดงึ หลวิ จา้ วอวไี ว้ นางไมท่ นั ตงั ตวั จนเซเขา้ สูอ่ อ้ มกอดเขา กลนิ หอมรนั จวญ ใจจากกายสาวทาํ ใหอ้ นั อ๋องพอพระทยั มาก “ทา่ นอ๋อง” “ไปเถอะ วนั นีขา้ จะกนิ ขา้ วพรอ้ มกบั เจา้ ” เขากมุ มอื นาง แลว้ จบั จงู ไปทเี รอื นพระชายา หลวิ จา้ วอวหี น้าแดงเอยี ง อาย แต่ในใจรสู้ กึ ถงึ ความสาํ เรจ็ หลวิ ชา่ งองิ ลอบมองความเป็นไปของชายหญงิ คนู่ นั แลว้ ถอนหายใจโล่ง ในทสี ุดนังโงจ่ า้ วอวกี ค็ วา้ ใจอนั อ๋องมาได้ อกี ครงั อยา่ งน้อยชวี ติ นางคงไมต่ กตาํ ไปมากกวา่ นี เยน็ นนั อนั ออ๋ งเสวยอาหารเยน็ ทเี รอื นหลวิ จา้ วอวี พรอ้ ม ทงั เขา้ หอครงั แรกกบั นางในคนื นนั เรอื งนีทาํ ใหพ้ วกบา่ ว ของหลวิ จา้ วอวตี า่ งกย็ นิ ดกี นั ถว้ นหน้า และคนของเรอื น หลานไฉ่ซนิ กร็ เู้ รอื งเชน่ กนั หลานไฉ่ซนิ กาํ ลงั แกะเมลด็ แตงกนิ เลน่ นางไมไ่ ดรสู้ กึ รูส้ า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 3 อะไรกบั เรอื งนีนกั จนพวกบา่ วรอ้ นใจแทน “พระชายาจะปลอ่ ยไปเชน่ นีหรอื เพคะ?” “แลว้ พวกเจา้ จะใหข้ า้ ทําอะไร ไมส่ .ิ .. ไปเอากระดาษกบั พกู่ นั มา ขา้ จะเขยี นรายงานฮองเฮาเสยี หน่อย” ฮองเฮา ตอ้ งการใหน้ างเป็นสายในตาํ หนกั อ๋อง คอยรายงานความ เคลอื นไหวในตาํ หนกั อ๋องไมใ่ ชห่ รอื เช่นนนั กเ็ อาเรอื งไร้ สาระเชน่ นีไปแลว้ กนั อนั อ๋องคา้ งกบั หลวิ จา้ วอวกี คี นื อนั อ๋องกนิ ขา้ วทเี รอื นไหน กนิ อะไรบา้ ง นางจะเขยี นให้ ละเอยี ดทเี ดยี ว! * “พระอาการโจวอ๋องทรุดลงอกี แลว้ ไมร่ จู้ ะทนอยไู่ ดอ้ กี สกั กวี นั ” เสยี งของขนั ทใี นตาํ หนกั หยางไทเฮากระซบิ กนั ดา้ นในพวกหมอหลวงกาํ ลงั วงิ วนุ่ ไมห่ ยุด อาการของโจว อ๋องหนกั ขนึ เรอื ยๆ พวกหมอเรมิ ปรกึ ษากนั วา่ อาจจะพยงุ ไวไ้ ดไ้ มพ่ น้ คนื นี หยางไทเฮามสี หี น้าเหนือยลา้ นางอยใู่ นหอ้ งขา้ งกบั จงิ มา มา นยั น์ตานางวา่ งเปลา่ เสยี จนน่าสงสาร เสยี งพวกหมอ ในอกี หอ้ งทําใหบ้ รรยากาศในตําหนกั ยงิ ดหู ดหลู่ งถงึ ขดี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 4 สุด “ไทเฮาเพคะ” “ถา้ จะใหฮ้ อ่ งเตไ้ มร่ บั สนมสามปี แคช่ วี ติ เดยี วคงไมพ่ อ” นางจนตรอกสนิ หนทางแลว้ ตอนแรกหวงั พงึ พวกหมอ คนอนื ปัดเรอื งเนียเถยี นชงิ ทงิ ไป แต่พอเหน็ โจวอ๋องทรุด หนกั ทงั ยงั ดทู รมานเชน่ นนั นางกลบั วกมาคดิ ถงึ ขอ้ เสนอ นนั อกี ครงั “ไทเฮาไมไ่ ดน้ ะเพคะ!” “มอี ะไรไมไ่ ดอ้ กี ลกู ขา้ กําลงั จะตาย ถา้ หมดโจวอ๋อง ขา้ ก็ ไมเ่ หลอื อะไรแลว้ ” “แตถ่ า้ ทา่ นออ๋ งไมม่ พี ระองค์ กท็ รงไมเ่ หลอื อะไรแลว้ เช่นกนั นะเพคะ” หยางไทเฮานิงเงยี บไปเมอื ไดย้ นิ หากนางตายลูกชาย นางกเ็ หมอื นมชี วี ติ อยบู่ นปากเหว ยามนฮี อ่ งเตไ้ มแ่ ตะ ตอ้ งเขาเพราะไมแ่ น่ใจอาํ นาจดา้ นหลงั ของนาง แตถ่ า้ นาง ใหโ้ จวอ๋องตาย ทกุ สงิ ทนี างทาํ มาตลอดกส็ ญู เปลา่ เชน่ กนั “ไทเฮาชวี ติ ของพระองคม์ คี า่ มากนะเพคะ...” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 5 นกึ ถงึ ราคาทเี นียเถยี นชงิ เสนอหยางไทเฮากร็ สู้ กึ เหมอื น ตอ้ งการกระอกั เลอื ด เพราะสงิ ทนี างตอ้ งการราคาสงู เกนิ ไป ดงั นนั จงึ ตอ้ งจา่ ยใหค้ ุม้ แลว้ ความคมุ้ คา่ ของการ ชว่ ยโจวอ๋องคอื อะไร เพยี งความตายของนาง... สงิ นีไมค่ ุม้ คา่ เพราะนางไมใ่ ช่ มารดาแทๆ้ ของฮ่องเต้ กฎมณเฑยี รบาลมขี อ้ ละเวน้ สาํ หรบั ฮอ่ งเตอ้ ยแู่ ลว้ การเพมิ เชอื สายราชวงศถ์ อื เป็น หน้าทสี าํ คญั ประการหนึง ดงั นนั ฮอ่ งเตไ้ วอ้ าลยั ใหน้ างสกั หกเดอื นหรอื หนึงปีกถ็ อื วา่ กตญั มู ากแลว้ ถงึ เวลานนั พวกขนุ นางกจ็ ะเรมิ ยยุ งใหฮ้ อ่ งเตม้ ลี กู เพมิ อกี การไว้ อาลยั สามปีมไี วส้ าํ หรบั ชาวบา้ นทวั ไปเทา่ นนั นีไมน่ บั วา่ เขายงั สามารถเรยี กใชน้ างสนมในวงั ไดต้ ลอดแมจ้ ะอยู่ ในชว่ งไวอ้ าลยั ดงั นนั การจะใหฮ้ อ่ งเตไ้ มร่ บั สนมสามปี เรอื งนีไมใ่ ชแ่ ค่ ความตายของใครสกั คนจะแกไ้ ขได้ ตอ้ งมอี ะไรทมี ากกวา่ นนั อดึ ใจหนึงหยางไทเฮากห็ วั เราะแหง้ ๆ ออกมา “เดก็ นนั ฉลาดจรงิ ๆ ฉลาดสมกบั ทไี ดต้ ําแหน่งจว้ งหยวน” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 6 “คนโหดเหยี มเชน่ นนั จะฉลาดไดอ้ ยา่ งไรเพคะ เขาอยาก ใหพ้ ระองคต์ าย อยา่ งไรหมอ่ มฉนั กไ็ มย่ อม” ไทเฮาหวั เราะเฝือนๆ พลางอธบิ าย “เจา้ คดิ วา่ แคข่ า้ ตายก็ จะหยุดฮอ่ งเตไ้ ดง้ นั รึ เปล่าเลย... สงิ ทจี ะหยุดเขาไดม้ แี ต่ สายตาของผูค้ นทงั ตา้ ถง มแี ตก่ ฎของความกตญั เู ทา่ นนั ถา้ ขา้ ตายไปเปล่าๆ คนคงโศกเศรา้ อยไู่ มก่ วี นั แต่ถา้ ขา้ ถกู สงั หารเล่า...” “ไทเฮา” “เดก็ นนั ไมใ่ ชแ่ คย่ นื ทางตายใหข้ า้ แตย่ งั ยนื ทางรอดให้ โจวอ๋องดว้ ย หากทกุ สารทศิ จบั ตามองฮอ่ งเต้ หากทกุ คน พากนั พูดวา่ ขา้ ถกู ฮ่องเตฆ้ า่ ตาย ทกุ คนกจ็ ะจบั ตามองโจว อ๋องดว้ ย หากลกู ขา้ ตายขนึ มากเ็ หมอื นสมุ ไฟ ประกาศวา่ ฮอ่ งเตไ้ มใ่ ชค่ นกตญั แู ละไมม่ คี ณุ ธรรม คราวนีคนที ตอ้ งการทาํ ใหโ้ จวอ๋องรอดทสี ุดจะไมใ่ ช่ขา้ และไมใ่ ชเ่ นีย เถยี นชงิ แต่เป็นอู่เหอต”ี หยางไทเฮานึกนบั ถอื ในความ รอบคอบแตโ่ หดเหยี มของเนียเถยี นชงิ แมว้ ธิ กี ารจะ เลอื ดเยน็ แตก่ ลบั เปิดทางรอดใหค้ นดา้ นหลงั ไมว่ า่ โจว อ๋องหรอื คนทยี นื มอื มาชว่ ยเขาหลงั จากนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 7 เมอื สงิ ทตี อ้ งการมรี าคาสูงเกนิ ไป จงึ จาํ เป็นตอ้ งจา่ ยอยา่ ง เท่าเทยี ม “เสยี วจงิ นําจดหมายของขา้ ออกไปใหค้ นของเรา ชวี ติ โจวอ๋องหลงั จากนี ตอ้ งพงึ เจา้ ดแู ลแลว้ ” “ไทเฮาเพคะ ทรงทบทวนดว้ ยเพคะ” จงิ มามารอ้ งไหไ้ มม่ ี นําตา “เรยี กเนียเถยี นชงิ เขา้ มา ขา้ อยากใหเ้ ขาสาบานต่อสวรรค์ ว่าจะรกั ษาชวี ติ ลกู ขา้ จรงิ ๆ” “ไทเฮา...” * วนั นีอาการโจวอ๋องทรดุ หนกั จนแทบยอื ชวี ติ เอาไวไ้ มไ่ หว ไทเฮาโศกเศรา้ มาก ทรงปลกี ตวั ไปสวดมนตท์ อี ารามใกล้ ตาํ หนกั ดารา ทเี คยทาํ พธิ สี วดมนตส์ สี บิ เกา้ วนั กอ่ นหน้านี ในฐานะพระโอรส ฮอ่ งเตจ้ าํ เป็นตอ้ งแสดงความหว่ งใย ดงั นนั เมอื เสรจ็ ราชกจิ จงึ เสดจ็ ไปไหวพ้ ระทอี ารามหลวง และตงั ใจจะปลอบโยนหยางไทเฮาสกั สองสามคาํ ดา้ นในอารามหรหู ราเหลอื เพยี งไทเฮาทนี งั สวดมนตต์ าม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 8 ลาํ พงั ฟ้าดา้ นนอกมดื ลงและเรมิ มลี มแรง เสยี งระฆงั ที แขวนอยตู่ ามชายคาดงั กระทบต่อเนืองไมห่ ยดุ ฮ่องเต้ เสดจ็ เขา้ ไปดา้ นในตามลาํ พงั เขากม้ ลงกราบพระแลว้ ตรสั เรยี กหยางไทเฮา “เสดจ็ แมค่ าํ แลว้ ทรงเสดจ็ กลบั ไปพกั เถอะพะ่ ยะ่ คะ่ ” หยางไทเฮาลมื ตาขนึ ชา้ ๆ แตป่ ากยงั ไมห่ ยุดสวด นางมอง ตรงไปยงั พระพทุ ธรปู ตรงหน้านิงๆ “เสดจ็ ทรงดแู ลพระวรกายดว้ ย หากพระองคเ์ ป็นอะไรไป อกี คน เราจะทาํ อยา่ งไร...” เสยี งระฆงั ดงั แทรกเขา้ มาหยางไทเฮาหยุดสวด แผน่ หลงั ของนางตงั ตรงอยา่ งทระนง “ไมใ่ ช่วา่ เจา้ ฝันอยทู่ ุกคนื ให้ ขา้ กบั โจวอ๋องตายหรอื ?” “เสดจ็ แม!่ ทรงเลอะเลอื นไปแลว้ หรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ” ฮ่องเต้อู่ เหอตตี วาดเสยี งดงั แมเ้ ขากบั หยางไทเฮาจะเกลยี ดกนั แต่ ภายนอกยงั คงรกั ษาหน้ากากของแมล่ กู เอาไวเ้ สมอ เพอื ไมใ่ หเ้ กดิ คําครหา หยางไทเฮายมิ หยนั นางหนั กลบั มาจอ้ งหน้าฮ่องเต้อยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 9 ไมห่ วนั เกรง “ขา้ เลอะเลอื นมานานแลว้ หากไมใ่ ชเ่ พราะ เลอะเลอื น คงไมย่ อมใหล้ กู ของนงั แพศยาอยา่ งเจา้ ได้ ครองบลั ลงั ก์ อยา่ งน้อยยามนนั ยกใหห้ มหู มาตวั อนื ขนึ มา มนั ยงั จะกตญั กู บั ขา้ มากกว่าหมาป่าตาขาวทจี อ้ งจะฆา่ ลกู ชายขา้ ตลอดเวลา!” “ทรงเลอะเลอื นมากไปแลว้ จรงิ ๆ” ฮอ่ งเตท้ าํ ทา่ จะลกุ ขนึ เดนิ หนแี ตห่ ยางไทเฮาไมห่ ยุด “ทาํ ไม เจา้ รบั ความจรงิ ไมไ่ ดห้ รอื ว่าแมเ่ จา้ เป็นแคส่ ตรชี นั ตาํ เลอื ดในกายเจา้ กม็ าจากทตี าํ เหมอื นกนั คนแพศยา อยา่ งนางสมควรแลว้ ทตี อ้ งตายอยา่ งโดดเดยี ว” “เจา้ หบุ ปากเดยี วนี!” ฮอ่ งเตห้ นั กลบั มาชหี น้านาง “เจา้ มนั กโ็ สโครกไมต่ า่ งจากมารดาของเจา้ เป็นแคป่ ีศาจ จองหอง โหดเหยี ม ไรห้ วั ใจ” “หยดุ พดู ถงึ เสดจ็ แมข่ องขา้ ” เรอื งเดยี วทฮี ่องเตอ้ ูเ่ หอตไี ม่ เคยสงบใจไดค้ อื การตายของมารดาแทๆ้ ของเขา “คน อยา่ งเจา้ ไมม่ สี ทิ ธจิ ะเอย่ ถงึ นางดว้ ยซํา” หยางไทเฮาตะเบง็ เสยี งหวั เราะดงั ลนั “ฮา่ ๆ ทาํ ไมขา้ จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 0 พดู ถงึ นางแพศยานนั ไมไ่ ด้ แมแ้ ต่ทําใหม้ นั ตายแทบเทา้ ขา้ ยงั ทาํ มาแลว้ กบั แคส่ าปแช่งมนั จะไปเป็นไรไป แมแ้ ต่ผี มนั ถา้ ขา้ เจอขา้ กจ็ ะฉกี มนั เป็นชนิ ๆ ใหส้ มกบั ความ สกปรกโสโครก และทมี นั ใหก้ าํ เนิดลกู ชนั ตําอยา่ งเจา้ ” “หยางไทเฮา!” ฮองเตอ้ ู่เหอตโี กรธจนตวั สนั “เจา้ ฆา่ เสดจ็ แมข่ า้ จรงิ ๆ ในทสี ดุ วนั นีขา้ กไ็ ดย้ นิ กบั ห”ู “เจา้ ฆา่ ลกู ชายขา้ พรากเขาจากขา้ ทรมานเราสองแมล่ กู มากปี ี มนั ต่างอะไรกนั เลา่ คดิ ว่าเจา้ วเิ ศษวโิ สกว่าขา้ แค่ เพราะขา้ กาํ จดั นงั แพศยานนั ทงิ หรอื ?” ฮ่องเตอ้ เู่ หอตตี รงเขา้ ไปกระชากผมนางจนหน้าหงาย “อยา่ มาพดู ดหี น่อยเลย ตอนนนั ทเี จา้ ใหข้ า้ เป็นฮอ่ งเตก้ ็ เพราะตอ้ งการใชข้ า้ เป็นหุน่ เชดิ เพอื รกั ษาบลั ลงั กใ์ หเ้ ดก็ ใน ทอ้ งเจา้ อยา่ มาพดู เหมอื นเมตตาขา้ เสยี เตม็ ประดา อยา่ ลมื วา่ ทเี จา้ กบั โจวอ๋องยงั มชี วี ติ อยมู่ าถงึ ทกุ วนั นีเพราะขา้ อนุญาตใหอ้ ยู่ แต่คนทเี ลยี งไมเ่ ชอื ง คดิ แต่จะฆา่ ขา้ ตลอดเวลา ทาํ ไมขา้ จะกําจดั มนั ไมไ่ ด”้ ถุย! หยางไทเฮาถม่ นําลายใสเ่ ขา นัยน์ตานางไมม่ แี วว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 1 หวาดกลวั แมแ้ ต่น้อย “ในเมอื เราตา่ งกค็ าดหวงั ใหต้ ายกนั ไปขา้ ง จะยงั แสรง้ เล่น งวิ รกั ใครป่ รองดองใหใ้ ครดู วนั นีเจา้ ทาํ ใหล้ กู ขา้ กลายเป็น แบบนีแลว้ เจา้ กบั ขา้ กอ็ ยา่ ไดใ้ สห่ น้ากากอยอู่ กี เลย แค่ ตอ้ งเหน็ หน้าเจา้ ขา้ กร็ สู้ กึ สกปรกเหมอื นตอนทเี จอนงั แพศยานนั ไมม่ ผี ดิ คดิ ถูกจรงิ ๆ ทสี ง่ มนั ไปตายทตี าํ หนกั หลงิ ซาน ศพมนั จะไดไ้ มแ่ ปดเปือนวงั หลวงของขา้ ” “คดิ ว่ายวั ยขุ า้ แลว้ ขา้ จะหลงกลนังแกม่ ากเลห่ อ์ ยา่ งเจา้ งนั หรอื ” ฮอ่ งเตผ้ ลกั นางจนเซแลว้ ยนื ตวั ลกุ ขนึ “คดิ วา่ ถา้ ขา้ ทาํ รา้ ยเจา้ จะใหเ้ รอื งนเี รยี กรอ้ งอะไรไดง้ นั สิ ฝันไปเถอะ ยงั ไงลกู ชายสดุ ทรี กั ของเจา้ กต็ อ้ งตาย” ฮอ่ งเต้หนั หลงั จะ กา้ วออกไป หยางไทเฮาตาแดงไปดว้ ยความแคน้ นางแคน่ เสยี ง หวั เราะในลาํ คอ “รไู้ หมว่าคาํ พูดสดุ ทา้ ยทนี งั แพศยานันพดู คอื อะไร” เทา้ ของฮ่องเตอ้ ู่เหอตชี ะงกั เมอื ไดย้ นิ ประโยคนี เขายนื นิงรอ ฟัง “นงั นนั กอดเทา้ ของขา้ ออ้ นวอนใหไ้ วช้ วี ติ ลกู ของมนั มนั บอกวา่ มนั ยอมตาย แตข่ อใหข้ า้ รบั ปากไวช้ วี ติ ลูกของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น