แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 4 0 2 ยาวนานนบั แสนปีเพยี งเพอื นางคนเดยี ว อกี อยา่ งในภพ มนุษยน์ ี เขาไมอ่ ยากลงมอื ชว่ งชงิ นางมา แมจ้ ะอยากพดู ทกุ อยา่ งเพอื ใหน้ างเหน็ ใจ สดุ ทา้ ยกเ็ ลอื กจะเงยี บ และ ปล่อยใหน้ างเลอื กโดยไมม่ ภี าระกดดนั ในจติ ใจ “แมแ้ ตใ่ นฝันของขา้ ทา่ นกย็ งั เมนิ ขา้ อกี หรอื ?” นางยมิ ดู ไรเ้ ดยี งสาแตกต่างจากยามปกติ “ขา้ รวู้ า่ วนั นนั ทา่ นเหน็ ขา้ กบั ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี หลงั จากนนั ทา่ นกไ็ มย่ อมทกั ทายขา้ ไมม่ องหน้าขา้ เราเป็นพนั ธมติ รกนั อยไู่ มใ่ ชร่ ึ เหตุใดทา่ น จงึ หมางเมนิ ขา้ เชน่ นีเล่า หรอื เพราะวา่ ทา่ นกาํ ลงั จะได้ เลอื นตําแหน่งอกี ครงั เลยคดิ จะสลดั พนั ธมติ รตําตอ้ ย อยา่ งขา้ ทงิ ไป” “เจา้ ทนไมไ่ ดท้ ขี า้ เมนิ เจา้ งนั หรอื ?” เขายกยมิ แลว้ จอ้ งมอง นางทา่ มกลางแสงสลวั “ขา้ เพยี งแตร่ อ้ นใจเทา่ นัน” นางหวั เราะเบาๆ “ขา้ มนี ิสยั ชนื ชอบความงามเป็นพเิ ศษ เหน็ คนงามอยา่ งทา่ นไมย่ อม มองหน้ากนั แลว้ อด---ออื ” นางกําลงั คดิ จะพล่ามแกต้ วั แต่ กถ็ กู เนียเถยี นชงิ ดงึ ไปจบู ปิดปากเสยี กอ่ น เขาประทบั รอยอุน่ บนรมิ ฝีปากอมิ อยา่ งนุ่มนวลแลว้ ถอนออกไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 3 หลวิ จา้ วเวย่ ทยี งั ไมต่ นื เตม็ ตานิงคา้ งไปทนั ทรี าวกบั วา่ ตามเหตกุ ารณ์ไมท่ นั นางหยดุ ชะงกั ดงั รปู ปันกอ่ นจะชอ้ น ตาขนึ มองเขาแลว้ บอก “ทาํ อกี ครงั ส”ิ เนียเถยี นชงิ หวั เราะเลก็ น้อยกอ่ นจะจมุ พติ ลงบนมมุ ปาก นางเบาๆ เช่นนีเองหลวิ จา้ วเว่ยถงึ ไดแ้ น่ใจว่าเกดิ อะไรขนึ “รา่ งกายของเจา้ ไมด่ นี กั ตอ้ งพกั ผอ่ นใหม้ าก” เนียเถยี นชงิ ไมร่ อใหน้ างพูดกเ็ อย่ ขนึ “เรอื งอนื เจา้ อยา่ ไดก้ งั วล เกนิ ไป หากมอี ะไรทเี จา้ ตอ้ งการกแ็ คบ่ อกขา้ กพ็ อ... ขา้ ขอ โทษทเี จา้ ตอ้ งแบกรบั ฝันรา้ ยเชน่ นีเอาไว้ แตเ่ มอื เจา้ ผา่ น มนั ไปได้ มนั จะไมม่ วี นั เกดิ ขนึ อกี ” ขอแคน่ างอดทนแบก จติ มารเอาไวจ้ นถงึ ขนั สามารถหลอมวญิ ญาณกบั จติ มาร ได้ นางกจ็ ะสามารถกลบั ไปบาํ เพญ็ เพยี รไดอ้ กี ครงั คราว นีไมว่ า่ ใครเขากจ็ ะไมใ่ หม้ าขวางทางนางอกี “ทา่ นจะอยดู่ ว้ ยไหม?” นางมองเขาอยา่ งไรเ้ ดยี งสา “เมอื วนั นนั มาถงึ ” เขามอบรอยจบู อุ่นๆ ลงบนหน้าผากนางอยา่ งอ่อนโยน และถอนไปอยา่ งออ้ ยองิ “...ขา้ จะอยเู่ สมอ” นางจอ้ งเขานิงงนั นานจนดวงตามว้ นกลบั เขา้ สหู่ ว้ งนิทรา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 4 ลกึ อกี ครงั กระทงั ฟ้าสาง หลวิ จา้ วเวย่ ลมื ตาตนื ขนึ มาบน เตยี ง เหนือกวา่ ความอ่อนเพลยี และความกระหายนํา หลงั จากเจบ็ ป่วย สงิ ทตี ดิ ตามมาหลงั จากฝันขา้ มภพขา้ ม ชาตกิ ค็ อื กล่องความพยาบาททถี กู ทบุ ออกจนไมเ่ หลอื ชนิ ดี คาํ สาปแชง่ ของออี ี ตระกลู เฉนิ ตระกลู อู่ เฉนิ ซอื จงิ มหู่ รงเฉงิ เฉิ นจิง... อ่เู หอตี * “นางไมส่ บายหรอื ?” ฮอ่ งเตก้ ําลงั เปลยี นฉลองพระองค์ เพอื เตรยี มออกว่าราชการ ซุนกงกงกเ็ ขา้ มารายงานเรอื ง ทคี นจากจวนสกลุ หลวิ มาเชญิ หมอหลวงไปตรวจทา่ น หญงิ ซนิ หลงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 5 “ไดย้ นิ วา่ ป่วยอยสู่ องสามวนั แลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” ซุนกงกงคอ้ ม กายรายงาน “เป็นเราทลี ะเลยนางเกนิ ไป” เขาถอนหายใจเฮอื ก “ตงั แต่ วุน่ วายเรอื งหยางไทเฮา เรากไ็ มไ่ ดด้ แู ลนางเลย ไมร่ วู้ า่ นางคดิ อยา่ งไรกบั เรอื งนี บางทอี าจจะไมพ่ อใจเรา” “ขอเพยี งฝ่าบาทมใี จอธบิ าย ท่านหญงิ ยอ่ มเขา้ ใจแน่พะ่ ยะ่ คะ่ ” ซุนกงกงเอ่ยในแงด่ ี “ใหห้ มอหลวงชนั หนึงไปตรวจนาง ยาสามารถเบกิ ไดท้ กุ ชนิด ไดค้ วามอยา่ งไรใหม้ ารายงานเราดว้ ย” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” ซุนกงกงมองฮอ่ งเตท้ เี พงิ สวมฉลอง พระองคม์ งั กรเสรจ็ แลว้ หลุบตาลงตําคลา้ ยไมก่ ลา้ ดบู ารมี ของนายเหนือหวั ใหเ้ ตม็ ตา เขาเชอื อยา่ งสดุ ใจว่าฮ่องเตอ้ ู่ เหอตเี ป็นโอรสสวรรคท์ แี ทจ้ รงิ เป็นผทู้ มี ชี ะตาครอง บลั ลงั กย์ งิ กว่าฮ่องเตอ้ งคใ์ ดทเี ขาเคยเหน็ อํานาจบารมี ลกึ ลบั เชน่ นี ไมใ่ ชจ่ ะมไี ดท้ ุกคน “ฝ่าบาท ซเู่ ฟยทรงสง่ นําแกงบาํ รงุ มาใหพ้ ะ่ ยะ่ ค่ะ” ซุนกง กงเอ่ยเมอื นกึ ขนึ ไดฮ้ อ่ งเตเ้ หลอื บมองนําแกงบนโต๊ะอยา่ ง เยน็ ชา “นางคงมใิ ช่จะขอความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 6 เมตตาใหซ้ ่งซอื อ๋องอกี กระมงั ” ชว่ งทผี า่ นมามกี ารเลอื ก ฝ่ายกลมุ่ อาํ นาจใหมอ่ ยา่ งเขม้ ขน้ แมแ้ ต่ซ่งซอื อ๋องทถี กู สงั ขงั ไวใ้ นจวนยงั ไดร้ บั การตดิ ต่อ ซู่เฟยผเู้ ป็นมารดาบญุ ธรรมของเขาทเี งยี บสงบมานาน ดเู หมอื นจะมองเหน็ ความหวงั ครงั ใหม่ ซุงกงกงไมอ่ อกความเหน็ เพยี งแตโ่ บกมอื สงั ใหข้ นั ทมี ายก นําแกงออกไป เขาเหน็ ฮ่องเตถ้ อนปัสสาสะยาวเมอื นึกถงึ พระโอรส “เสยี ดายปีนนั องคช์ ายหา้ เสยี ตงั แตเ่ ดก็ ไมอ่ ยา่ งนนั ป่านนคี งสกั สบิ หา้ สบิ หก ถอื ว่าใชก้ ารไดแ้ ลว้ ” พระโอรสทเี กดิ จากเสยี นเฟยตายตงั แตอ่ ายยุ งั น้อย เขา คดิ ไปแลว้ กน็ กึ เสยี ดาย หากวา่ เลยี งรอดมาได้ วนั นยี งั สามารถใชเ้ ดก็ คนนนั คานกบั อนั อ๋องไมใ่ หอ้ กี ฝ่ายหลง ละเลงิ เกนิ ไป ยามนีพระโอรสองคอ์ นื อายนุ ้อยเกนิ ไป แม้ เขาเรมิ ใหค้ วามสาํ คญั แตร่ ากฐานยงั ไมม่ นั คงเท่าอนั อ๋อง ยงิ ไมม่ อี งคช์ ายสี อนั ออ๋ งกท็ ําตวั ราวกบั ไดร้ บั ตําแหน่งรชั ทายาทแลว้ พอนกึ ไปถงึ หลวิ จา้ วเว่ยทกี าํ ลงั ป่วย เขากค็ ดิ วา่ หากเขามลี กู กบั หลวิ จา้ วเว่ย เดก็ คนนนั อาจจะมวี าสนา พอ เขาจะตงั เดก็ คนนนั เป็นรชั ทายาท และวนั หน้าหลวิ จา้ วเว่ยจะกลายเป็นไทเฮาของแผน่ ดนิ จะไมม่ ใี ครในใต้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 7 หลา้ กดขม่ นางไดอ้ กี แต่เพราะหยางไทเฮาทที าํ ใหท้ ุกอยา่ งพงั พนิ าศ เขาไม่ อาจรบั นางเขา้ วงั ไมอ่ าจแตะตอ้ งนาง และไมอ่ าจตดิ ตอ่ นางใหเ้ ป็นพริ ธุ คดิ แลว้ กช็ า่ งน่าโมโหจรงิ ๆ ! ฮอ่ งเตท้ าํ ทา่ จะทุบกาํ ปันลงบนโตะ๊ แตจ่ ๆู่ รา่ งเขากซ็ วนเซ กอ่ นจะลม้ ตงึ ซุนกงกงตกใจจนลนลานรบี เขา้ ไปรบั “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! เรยี กหมอหลวง ตามหมอหลวงมา เดยี วนี!” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 8 61 writer.dek-d.com แสนชงั [ ทยอยปิ ดตอนเล่ม 1 ] - _____แสน ชงั _____#61. ทบั ซ้อน 100% 29-37 นาที หลวิ จา้ วเวย่ หายป่วยแลว้ แต่ทา่ ทางของนางเปลยี นไป จากปกตทิ มี กั จะหมกมนุ่ อยกู่ บั ตวั เองมากอยแู่ ลว้ ยามนี นางเกบ็ ตวั มากขนึ แมแ้ ต่พวกบา่ วคนสนิทหากไมม่ ธี รุ ะก็ จะไมใ่ หร้ ออยใู่ นหอ้ ง นางมกั จะใชเ้ วลาจมอยกู่ บั ความคดิ เงยี บๆ นานๆ คลา้ ยคนเหมอ่ ลอย หลวิ หานกงั วลเรอื งนี แตเ่ พราะวา่ นางเพงิ หายป่วยจงึ คดิ วา่ พสี าวอาจจะยงั รสู้ กึ ไมด่ นี กั เพยี งแตก่ าํ ชบั บา่ วไพรใ่ หจ้ บั ตาดพู สี าวไวใ้ หด้ ี หลวิ จา้ วเว่ยมองกองจดหมายกบั ดอกบวั ทฮี อ่ งเต้อ่เู หอตี สง่ มาใหน้ าง นกึ ถงึ ศาลารมิ นํา ดอกบวั พนั สาย เสยี ง หวั เราะ สหี น้าตกตะลงึ ยามทเี ขาเหน็ นางในงาน บวงสรวง คาํ พดู ตอนทนี างลนลานรอ้ งขอชวี ติ และรอย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 9 จบู นางเพ่งมองดอกบวั ทเี หยี วเฉาไปแลว้ แตใ่ นใจกลบั รสู้ กึ หมน่ หมองจนยากจะลดทอนอารมณ์เชน่ นีได้ พอนกึ ทบทวนทกุ อยา่ งกร็ สู้ กึ เขา้ เคา้ เฉนิ จงิ มดี วงชะตา ของโอรสสวรรค์ ไมอ่ ยา่ งนนั เขาไมม่ ที างรวบรวมแผน่ ดนิ ได้ เพยี งแตใ่ นชาตนิ นั ถูกสกลุ อ่เู ปลยี นแปลงชะตา ไมม่ ี โชคของนางเกอื หนุน และเขาเลอื กจะหนั หลงั ใหบ้ ลั ลงั ก์ เอง ดงั นันเมอื ดวงวญิ ญาณวนเวยี นกลบั มา ไมแ่ ปลกที เขาจะไดค้ รองราชยจ์ รงิ ๆ แตไ่ มร่ วู้ า่ ฮ่องเตอ้ ่เู หอตจี ะยนิ ดี หรอื เสยี ใจเมอื รวู้ า่ ทจี รงิ ตนเป็นบรรพบรุ ุษสกุลเฉนิ แลว้ เขากก็ ลนั แกลง้ กดขม่ สกุลเฉนิ ดว้ ยมอื ตวั เองครงั แลว้ ครงั เลา่ ชาตขิ องหลวิ จา้ วเวย่ ทกุ อยา่ งเป็นไปตามคาํ สาปเลอื ด นางไมเ่ คยไดพ้ บฮ่องเตจ้ รงิ ๆ แตเ่ พราะดวงชะตายงั สง่ ผล ตอ่ กนั ทาํ ใหท้ ุกการกระทาํ ของเขามผี ลต่อนางเสมอ และ ในชาตนิ ี ความมนั ใจอยา่ งไมร่ ทู้ มี าทวี ่าเขาจะไมส่ ามารถ หานางพบหากนางไมอ่ ยากพบ นางนกึ ถงึ ตอนไปเขา้ เฝ้า ลกี ยุ้ เฟย ใกลถ้ งึ เพยี งนันแตเ่ พราะนางตงั ใจไมอ่ ยากให้ เขาพบ เหยยี วตวั นนั กโ็ ฉบลงมาขวางเรยี กความสนใจเขา ไมใ่ หเ้ หน็ นาง ราวกบั วา่ ฟ้าดนิ ฟังคาํ รอ้ งของออี ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 0 นางคอื วหิ คทใี กลต้ าย คอื ออี ี คอื หลวิ จา้ วเวย่ และคอื ใคร บางคนในอกี หลายภพชาตทิ ตี อ้ งตายอยา่ งอนาถไมร่ จู้ บ บางชาตนิ างไมไ่ ดพ้ บกบั เนือคอู่ ยา่ งเฉนิ จงิ เพราะเวลา ของการเวยี นว่ายไมส่ มพงศก์ นั บางครงั นางเกดิ กอ่ น กวา่ เขาจะมาเกดิ นางกพ็ บหายนะถกู จบั ถ่วงนํา บางชาติ นางถกู ฝังทงั เป็นสว่ นเขาไมร่ จู้ กั ชอื นางดว้ ยซํา เวลาที คลาดเคลอื นเหลา่ นพี ดั พาใหค้ าํ อธษิ ฐานของออี ลี ากยาว มาถงึ ชาตนิ ี เมอื ในชาตภิ พปกตนิ างไมอ่ าจแกแ้ คน้ ไดเ้ ลย แต่พอหลวิ จา้ วเวย่ ตาย ฟ้าดนิ กลบั เปิดทางใหน้ างไดม้ โี อกาสอกี ครงั และในชาตนิ เี วลาของทุกคนตรงกนั โดยเฉพาะฮอ่ งเตอ้ ู่ เหอตี คนทเี ป็นคเู่ วรคกู่ รรมทนี างรอเวลาการสะสางมานับ สบิ ชาติ หากกลา่ วถงึ เพยี งเรอื งราวความแคน้ ของหลวิ จา้ วเวย่ หวั ของศพทฮี เู จยี เล่อสง่ มา นบั เป็นชนวนสาํ คญั ทที าํ ให้ เกราะความโงเ่ ขลาของนางแตกเป็นเสยี งๆ เรอื งราว มากมายทชี กั นํานางไปสหู่ ายนะซงึ นางไมร่ มู้ าก่อนแมจ้ ะ ตายไปแลว้ ชาตหิ นึง ทงั ทนี างถงึ ขนั คดิ จะเวน้ เสน้ ทางรอด สกั สายใหฮ้ อ่ งเตอ้ เู่ หอตอี ยแู่ ลว้ เมอื รอู้ ยา่ งนที าํ ใหห้ ลวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 1 จา้ วเวย่ สญู เสยี ความมนั ใจในตวั เองอยา่ งมาก แผนการ ซบั ซอ้ น การเสยี ง การลงทุนมากมาย สดุ ทา้ ยเหมอื นนาง แคเ่ ต้นอยบู่ นฝ่ามอื ของศตั รู นางมองไมเ่ หน็ ดว้ ยซําวา่ ใคร ทเี ป็นคนกาํ หนดชวี ติ นางซําแลว้ ซําเลา่ ความมนั ใจหายไป ความหวาดระแวงเขา้ มาแทนที ความ กลา้ ไดก้ ลา้ เสยี กอ่ นหน้านี ทรี สู้ กึ ว่าสามารถควบคมุ ทกุ อยา่ งเอาไวไ้ ด้ แตย่ ามนีนางกลบั รสู้ กึ ว่านางยงั พยายาม ไมม่ ากพอ คลา้ ยทกุ สงิ ทพี ยายามกอ่ ขนึ มาดว้ ยมอื เปล่า พงั ครนื ไปพรอ้ มกบั หน้ากากหนงั มนุษย์ นางเลอื นสายตา จากกลบี ดอกบวั เหยี วเฉาไปมองใบหน้าทถี ูกสรา้ งโดยมี ตวั เองเป็นแบบ ราวกลบั คมทถี ูกลบเหลยี มจนทอ่ ยา่ ง กะทนั หนั นางหวั ของเซยี โหลวปลุกใหต้ นื และทาํ ลาย ความมนั ใจจนเกอื บยอ่ ยยบั นางสงสยั จรงิ ๆ วา่ เหตุใดสวรรคจ์ งึ กาํ หนดใหน้ างมเี นือคู่ ทจี ะสง่ มอบความตายใหต้ นไมว่ า่ ชาตไิ หนๆ ทงั ทกี อ่ น หน้านนั สรา้ งเสน้ ทางใหร้ กั กนั ลาํ ลกึ แตส่ ดุ ทา้ ยกลบั มอบ ดาบทลี กึ ทสี ุดเสยี บลงกลางใจกนั “คณุ หนู ทา่ นเอาแตเ่ กบ็ ตวั แบบนีมาหลายวนั แลว้ ออกไป เดนิ เลน่ บา้ งดหี รอื ไมเ่ จา้ คะ” อาเจนิ ออกหน้าเขา้ มาถามผู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 2 เป็นนายดว้ ยความเป็นหว่ ง กอ่ นนีคุณหนูของนางนิงมาก กจ็ รงิ แต่ในความนิงนางมองเหน็ ความแน่วแน่และมนั คง ทวา่ ยามนีนางเหน็ วา่ ความมนั คงนนั หายไป ความแน่วแน่ กลบั กลายเป็นหมน่ หมอง คลา้ ยนางถกู ทาํ รา้ ยจติ ใจอยา่ ง รุนแรง อาเจนิ คดิ ว่าอาจจะเกยี วกบั หน้ากากหนกั มนุษยท์ ี ทาํ ใหค้ ุณหนูโกรธจนกระอกั เลอื ด หลวิ จา้ วเว่ยปรายตามองอาเจนิ แตไ่ มไ่ ดต้ อบอาเจนิ เลย พดู ตอ่ “คณุ ชายหกเป็นหว่ งคุณหนูมากนะเจา้ คะ เทยี วให้ คนมาถามเรอื งคุณหนูตลอด คุณชายหกใกลส้ อบแลว้ แต่ ยงั มใี จกงั วลแบบนจี ะไมด่ นี ะเจา้ คะ่ คณุ หนู...” อาเจนิ คดิ จะพดู อะไรอกี สกั คํา แตเ่ หน็ ทา่ ทางเยน็ ชาของ หลวิ จา้ วเว่ยแลว้ กไ็ ดแ้ ต่ยอมถอยออกไป ไมน่ านปานเกอ๋ หวั กเ็ ขา้ มา “ตอนทขี า้ ป่วยดา้ นนอกเกดิ อะไรขนึ บา้ ง?” “พระชายาหลวิ ตงั ครรภแ์ ลว้ ขอรบั ” ปานเกอ๋ หวั เอย่ พลาง ลอบดสู หี น้าหลวิ จา้ วเวย่ ไปดว้ ย หญงิ สาวยน่ ควิ เลก็ น้อย “ทอ้ งแลว้ ร?ึ หลานไฉ่ซนิ เลา่ ?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 3 “ไดย้ นิ วา่ นางผา่ นคนื วสนั ตก์ บั อนั อ๋องแลว้ ขอรบั ” “น้องรองไมว่ า่ อะไรรึ นางปักใจว่าอนั อ๋องรกั ตนถงึ เพยี ง นนั ” หลวิ จา้ วเว่ยถามแต่ปานเก๋อหวั เงยี บไมต่ อบนางจงึ เปลยี นเรอื ง “ในวงั เลา่ ?” “นอกจากลกี ยุ้ เฟยถกู กกั บรเิ วณไมก่ วี นั มานีฮ่องเตไ้ มอ่ อก ว่าราชการขอรบั ” “เรอื งนีไมแ่ น่ชดั ตาํ หนักเฉยี นชงิ ถูกคุม้ กนั แน่นหนาขา้ ...” แมป้ านเกอ๋ หวั มวี รยทุ ธส์ งู แตเ่ ขาทาํ งานตวั คนเดยี ว ไมอ่ าจสยู้ อดฝีมอื มากมายทคี อยคุม้ กนั ฮอ่ งเตจ้ รงิ ๆ “เรอื งคดพี วกสกลุ เจนิ เลา่ ป่านนีแลว้ กรมอาญายงั ไม่ เคลอื นไหวอกี ร?ึ ” “ยงั เงยี บเหมอื นเดมิ ขอรบั ” หลวิ จา้ วเวย่ คดิ อยคู่ รหู่ นึงกเ็ อ่ยปาก “เจา้ คดิ ว่ายามนี เหลยี วฮองเฮากาํ ลงั ทาํ อะไร?” “ฮองเฮาหรอื ขอรบั ?” ปานเก๋อหวั ทวนอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ “หยางไทเฮาตายแลว้ ยามนีหากฮอ่ งเตป้ ระชวนจนวา่ ราชการไมไ่ หวในวงั เหลยี วฮองเฮาถอื วา่ มอี ํานาจจดั การ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 4 สงู สดุ นางทเี สยี ลกู ไปแลว้ ... เจา้ คดิ วา่ นางจะทาํ อะไร?” “แกแ้ คน้ ” ปานเกอ๋ หวั ตอบทนั ควนั หากเขามอี ํานาจ ควบคุมทกุ อยา่ งและไมม่ คี นขวางทางอกี ตอ่ ไป แน่นอนวา่ เขาจะแกแ้ คน้ พวกทเี คยสรา้ งปัญหาใหเ้ ขาจนราบเป็น หน้ากลอง “รอดอู กี สองสามวนั หากฮ่องเตย้ งั ไมอ่ อกวา่ ราชการ ให้ เจา้ หาทางสง่ ขา่ วเรอื งคดขี องสกลุ เจนิ ใหถ้ งึ ตําหนกั คนุ ห นงิ ” “แตฮ่ องเฮาไมไ่ ดม้ คี วามแคน้ กบั พวกสกุลเจนิ ” “แตน่ างมคี วามแคน้ กบั สกุลหย”ู หลวิ จา้ วเวย่ เอย่ อยา่ ง เหยอื กเยน็ “สกุลป๋ ายสรา้ งหลกั ฐานเทจ็ มากมายเพอื โยน ความผดิ ใหส้ กุลเจนิ ฝ่ายเดยี ว แลว้ ทําไมจะทําใหม้ นั เกยี วขอ้ งกบั สกุลหยไู มไ่ ด้ แคส่ ง่ ขา่ วไปใหถ้ งึ นางกพ็ อ หากนางเกบ็ ความแคน้ เอาไวจ้ รงิ ๆ ไมม่ ที างจะละทงิ โอกาสนีแน่” “อกี เรอื ง... ไตเ้ ทา้ เนียไดเ้ ลอื นขนั แลว้ ใชไ่ หม?” “เลอื นเป็นรองราชเลขาแลว้ ขอรบั พอพวกราชทตู ออก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 5 จากเมอื งไป ฮอ่ งเตก้ ใ็ หข้ นั ทไี ปประกาศราชโองการ ทนั ท”ี “เรอื งน่ายนิ ดี ขา้ ควรสง่ ของขวญั ใหเ้ ขา” หลวิ จา้ วเวย่ พมึ พํากบั ตวั เองแลว้ โบกมอื ไลป่ านเก๋อหวั ออกไป นางรสู้ กึ เพลยี กบั ความทรงจาํ หนกั องึ ดงั นนั จงึ เอนกายนอนปิดตา ลงเงยี บๆ อกี ครงั “ฮอ่ งเตอ้ อกวา่ ราชการไมไ่ ด้ แต่ราชสาํ นกั มสี ภาขนุ นาง อยู่ ทาํ ใหข้ า้ หมดหว่ งไดบ้ า้ ง” เหลยี วฮองเฮายมิ จางๆ ขณะทตี รสั กบั เนียเถยี นชงิ ทยี กฎกี าประจาํ วนั มาถวายที ตําหนกั เฉยี นชงิ เรอื งฮอ่ งเตป้ ระชวรเป็นความลบั มเี พยี งขนุ นางระดบั สงู ที ทราบ สภาขนุ นางจงึ เป็นผดู้ ูแลราชสาํ นกั ทงั หมด ตามปกตเิ ป็นหน้าทขี องราชเลขาธกิ ารในการทลู ถวาย ฎกี าสาํ คญั ในแต่ละวนั แต่เพราะรา่ งกายของราชเลขา ออ่ นแอตลอดชว่ งทผี า่ นมา ในฐานะรองราชเลขาเนยี เถยี นชงิ จงึ รบั หนา้ ทแี ทน มขี นุ นางหลายคนไมพ่ อใจการเลอื นขนั แบบกา้ วกระโดด ของเขา และบทบาทในสภาขนุ นาง ทถี อื วา่ ขา้ มหวั พวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 6 หวั หงอกหลายคนทปี ีนป่ายมาครงึ ชวี ติ บางคนมกั จะเอย่ ปากกระทบกระเทยี บเขาอยา่ งออ้ มๆ แต่เนียเถยี นชงิ ไม่ ใสใ่ จ ยามนีเขามงุ่ มนั ทจี ะควบคุมสภาขนุ นางไวใ้ นมอื อยา่ งเบด็ เสรจ็ และเงยี บเชยี บ การมปี ัญหากบั พวกขนุ นาง เฒา่ ไมก่ อ่ ประโยชน์ “พระอาการฝ่าบาทเป็นอยา่ งไรบา้ งพ่ะยะ่ คะ่ ” เขาทูลถาม ฮองเฮาอยา่ งนอบน้อม นบั ตงั แตฝ่ ่าบาทประชวร ฮองเฮาเป็นคนเดยี วทมี สี ทิ ธเิ ขา้ ออกตําหนักเฉยี นชงิ สนมหรอื ขนุ นางอนื หากไมไ่ ดร้ บั คาํ อนุญาตจากนางลว้ นไมม่ สี ทิ ธเิ สนอหน้าเขา้ มาทนี ี “หมอหลวงกาํ ลงั ดแู ลเตม็ ที พระวรกายมงั กรสงู คา่ อกี ไม่ นานกค็ งหายประชวร” ปลอกนิวสที องของนางครดู กบั จอกชาทําใหเ้ กดิ เสยี งทา่ มกลางความเงยี บชวนใหร้ สู้ กึ กดดนั “สภาขนุ นางคงตอ้ งทาํ งานหนกั ชว่ งนี ฝาก ขอบคุณแทนขา้ ดว้ ย” “ลว้ นเป็นขนุ นางรบั ใชแ้ ผน่ ดนิ การดูแลบา้ นเมอื งลว้ นเป็น หน้าทพี ะ่ ยะ่ คะ่ ” เขาตอบตามมารยาท “ใตเ้ ทา้ เนียมลี กั ษณะไมธ่ รรมดาจรงิ ๆ เคยไดย้ นิ ว่าทา่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 7 ชว่ ยฝ่าบาทแกป้ ัญหายากๆ หลายครงั ฝ่าบาทจงึ ทรง โปรดใตเ้ ทา้ มาก เสยี ดายทเี ราไมเ่ คยไดพ้ ดู จา” “เป็นวาสนาของกระหมอ่ มทไี ดร้ บั ใชฝ้ ่าบาท แต่เรอื งชว่ ย แกป้ ัญหานคี งไมอ่ าจเทยี บกบั หงสค์ บู่ ลั ลงั กอ์ ยา่ งพระองค์ ทรงครองคกู่ บั ฝ่าบาทมานานถงึ เพยี งนี น่าชนื ชมยงิ นกั พ่ะยะ่ คะ่ ” ไดย้ นิ คาํ พดู เนยี เถยี นชงิ นัยน์ตาเหลยี วฮองเฮา กม็ ดื มนวูบหนงึ “ชว่ งนีในราชสาํ นกั มขี า่ วลอื หนาหู เกยี วกบั องคช์ ายสี ฮองเฮาทรงไดย้ นิ บา้ งหรอื ไมพ่ ่ะยะ่ คะ่ ” เหลยี วฮองเฮากลนื ชาอยา่ งไมร่ รู้ สกอ่ นจะตอบกลบั เขา “ยอ่ มไดย้ นิ มาบา้ ง” “ชว่ งนีฝ่าบาทไมอ่ อกว่าราชการ ขุนนางหลายคนเรมิ สงสยั วา่ ทรงพระประชวร เรอื งนีคงปิดไดอ้ กี ไมน่ าน ยงิ ไม่ มคี นไดเ้ หน็ องคช์ ายสมี านานแลว้ ยงิ ทําใหข้ า่ วลอื แปลกๆ แพรส่ ะพดั ทาํ ใหร้ าชสาํ นกั ไมม่ นั คง” “เชน่ นนั ใตเ้ ทา้ เนียคดิ ว่าจะจดั การอยา่ งไรด?ี ” เนียเถยี นชงิ หลุบตาลงคดิ วูบหนึงแลว้ ทลู ตอบ “เรอื งนีคง ตอ้ งขนึ อยกู่ บั พระองคแ์ ลว้ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 8 เหลยี วฮองเฮามองแววตาเฉลยี วฉลาดของเขาแลว้ หวั เราะรว่ น “หากขา้ ไมเ่ คยไดค้ ยุ กบั คนของหยางไทเฮา คงมองเจา้ ไมอ่ อกจรงิ ๆ” “คนของหยางไทเฮาหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ?” ชายหนุ่มเลกิ ควิ แปลกใจ แตไ่ มม่ คี วามหวาดกลวั ในสหี น้า “ใช่ เจา้ คดิ วา่ ระหวา่ งทขี า้ ครองคกู่ บั ฮอ่ งเตม้ านานถงึ เพยี งนี ขา้ ใชเ้ วลาไปกบั การทาํ อะไร เพยี งแคแ่ ยง่ ชงิ ความโปรดปรานงนั หรอื ?” “คงไมต่ นื เขนิ ถงึ เพยี งนนั ใชไ่ หมพ่ะยะ่ คะ่ ” เหลยี วฮองเฮาแสยะยมิ แตเ่ อ่ยขา้ มประเดน็ “ขา้ ไดย้ นิ ขา่ ว มาว่ากอ่ นหยางไทเฮาจะตาย นางเรยี กเจา้ มาพบ... สกุล เนียกบั สกลุ หยางนบั วา่ ความสมั พนั ธห์ า่ งไกลกนั มาก ตวั เจา้ เองกไ็ มเ่ คยมคี วามเกยี วพนั กบั ไทเฮามากอ่ น เหตุใด ปบุ ปับกอ่ นตายนางถงึ อยากพบขนุ นางหนุ่มแปลกหน้า อยา่ งเจา้ ” “แลว้ คนทสี ง่ ขา่ วใหพ้ ระองคไ์ ดบ้ อกเหตุผลหรอื ไมพ่ ะ่ ยะ่ คะ่ ” เนียเถยี นชงิ เป่าควนั บนชาพลางถามนาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 9 เหลยี วฮองเฮาจอ้ งหนา้ เขาแลว้ กระตุกยมิ รา้ ยกาจ “บอก ส”ิ “แลว้ ทรงเหน็ ว่าอยา่ งไรพ่ะยะ่ คะ่ ” “นนั เป็นเรอื งทขี า้ กาํ ลงั พจิ ารณาอยู่ เพราะยงั เหน็ ไมช่ ดั ว่า เจา้ จะเป็นมติ รหรอื ศตั ร”ู เนียเถยี นชงิ ยมิ บางๆ “มติ รหรอื ศตั รกู ล็ ว้ นตอ้ งมสี าเหตุ ทมี า กระหมอ่ มกบั พระองคย์ งั ไมม่ สี าเหตุใหต้ อ้ งตดั สนิ ” “แลว้ ไทเฮาเล่า นางตายแบบนนั เป็นมติ รหรอื ศตั รขู อง เจา้ ” “ไทเฮาเปียมดว้ ยพระเมตตาบารมยี อ่ มเป็นมติ รอยแู่ ลว้ พ่ะ ยะ่ คะ่ ” “มติ รงนั หรอื ?” นางเหน็ ศพไทเฮาแลว้ นางอยากรวู้ า่ ห ยางไทเฮาเป็นมติ รประเภทไหน ทหี ลงั จากพบกบั เขาแลว้ นางกร็ บี มุง่ หน้าสคู่ วามตาย “นางตกลงอะไรกบั เจา้ ?” “ทรงอยากทราบจรงิ ๆ หรอื พ่ะยะ่ คะ่ ” ฮองเฮาลงั เลวบู หนึงกอ่ นจะสา่ ยหน้า “ไมจ่ าํ เป็น คนตาย ไปแลว้ รตู้ อนนีกไ็ มม่ ปี ระโยชน์” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 0 “ทจี รงิ ไมใ่ ชเ่ รอื งสาํ คญั อะไรพะ่ ยะ่ คะ่ เพยี งแตไ่ ทเฮาฝาก ใหห้ มอ่ มฉนั รกั ษาของรกั ของนางเท่านนั ” เหลยี วฮองเฮา ฟังเขาแลว้ ไตรต่ รองครหู่ นึงดวงตากว็ าวโรจน์ขนึ “โจวอ๋อง... เจา้ ...” เนียเถยี นชงิ ทาํ หทู วนลมคลา้ ยไมไ่ ดย้ นิ ชอื นนั แต่ดู เหมอื นฮองเฮาจะตระหนกไปแลว้ “เจา้ ชว่ ยชวี ติ เขาไดง้ นั ร?ึ ” นางนึกถงึ อาการขององคช์ ายสี ถา้ หากโจว อ๋องรอดชวี ติ ได้ ถา้ ... “ทรงยกยอ่ งเกนิ ไปแลว้ พ่ะยะ่ คะ่ หมอ่ มฉนั แค่ช่วยสง่ คน เทา่ นนั เรอื งการรกั ษาเป็นเรอื งของคนอนื ” เนียเถยี นชงิ ไมอ่ ยากใหฮ้ องเฮาฟุ้งซ่านคดิ ว่าเขาไมย่ นื มอื ชว่ ยเหลอื องคช์ ายสี “เชน่ นีเอง” นีหมายถงึ ว่าเนยี เถยี นชงิ ยอมรบั เรอื งการ ขโมยรา่ งโจวอ๋องออกจากวงั “เจา้ พดู กบั ขา้ แบบนี ไมก่ ลวั วา่ ขา้ จะสงั ลงโทษเจา้ หรอื เอาไปทลู ฝ่าบาทหรอื ?” “จะลงโทษหรอื ไมล่ ว้ นเป็นสทิ ธขิ องพระองค์ ส่วนเรอื งจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 1 ทลู ฝ่าบาท” เนียเถยี นชงิ แสยะยมิ เหยี ม “ทรงลงมอื มาถงึ ขนาดนีแลว้ จะทรงใหโ้ อกาสฝ่าบาทฟืนขนึ มาเพอื ฟังเรอื ง กระหมอ่ มจรงิ ๆ หรอื พะ่ ยะ่ ค่ะ” “เจา้ !” เหลยี วฮองเฮาเบกิ ตาโพลง นางคดิ วา่ นางลงมอื อยา่ งรดั กุมหมดจดแลว้ แมแ้ ตซ่ ุนกงกงยงั ไมส่ งั เกตเหน็ หรอื องครกั ษล์ บั ยงั ไมอ่ าจหาเบาะแสเชอื มโยงกบั นาง ทาํ ใหไ้ มม่ ใี ครกลา้ กนั นางออกจากตําหนกั เฉยี นชงิ แตค่ นผนู้ ี กลบั ... “อยา่ ทรงกงั วลพระทยั ไปเลยพะ่ ยะ่ คะ่ กระหมอ่ มไมส่ นใจ เรอื งในวงั ” “แลว้ เจา้ สนใจอะไร?” เหลยี วฮองเฮาถามรวดเรว็ คลา้ ย รอ้ นใจ “สภาขนุ นาง” เนียเถยี นชงิ เอ่ยชดั เจน “ตราบใดทพี ระองค์ ไมย่ นื พระหตั ถม์ ายุม่ ยา่ มเรอื งในสภาขนุ นาง จะทรงเล่น อะไรในวงั แหง่ นี กระหมอ่ มลว้ นไมใ่ สใ่ จ” “เจา้ ---ดี ดจี รงิ ๆ” ฮองเฮารสู้ กึ พูดไมอ่ อก ไดแ้ ต่ยาํ คาํ ว่าดี หลายรอบ จากนางจะขม่ ขเู่ ขากลบั กลายเป็นเขาขม่ ขนู่ าง เสยี แลว้ “แต่ขา้ ต้องการจดั การศตั รหู ลายคน หากไมม่ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 2 อาํ นาจจากสภาขนุ นางขา้ จะทาํ มนั ไมไ่ ด”้ สกลุ เหลยี ว อ่อนแอเกนิ ไป แมย้ ามนีนางจะมอี ํานาจสทิ ธขิ าดในวงั แต่ หากนางลงมอื ทาํ อะไรในวงั ขนึ มา ขนุ นางทมี รี ากฐาน แขง็ แกร่งทงั หมดจะรวมหวั กนั กล่าวโทษนาง อกี อยา่ ง นางอยากทาํ มนั ดว้ ยตวั เอง ไมต่ อ้ งการลากสกุลเหลยี ว หรอื องคห์ ญงิ เหมยเจยี วมาเกยี วขอ้ งกบั เรอื งนี “ในเมอื กลา้ เสยี งแลว้ เหตุใดไมก่ ลา้ ขนึ อกี สกั หน่อยเลา่ พ่ะ ยะ่ คะ่ ” “เจา้ หมายถงึ อะไร?” “ตรากเิ ลนทฮี อ่ งเตท้ รงใชส้ าํ หรบั ออกราชโองการ ในเวลา ฉุกเฉนิ ผทู้ ถี อื ตรากเิ ลนจะสามารถควบคุมกองทหาร พทิ กั ษเ์ มอื งได้ เพยี งแคจ่ ดั การคนไมก่ คี น ไมไ่ ดย้ า้ ย ทหารทงั เมอื ง พวกขนุ นางคงไมส่ นใจเรอื งนี หากพระองค์ คดิ ว่าทนรบั คาํ ครหาได้ กใ็ ชม้ นั ใหเ้ ป็นประโยชน์เถอะพะ่ ยะ่ คะ่ ทรงจดั การเองอยา่ งเรอื งสว่ นตวั ไมต่ อ้ งผา่ นราช สาํ นกั ไมต่ อ้ งผา่ นสภาขนุ นาง เทา่ นีกไ็ มม่ ใี ครตอ้ งไป เสยี งแบกรบั ความผดิ กบั พระองค์ หากพระองคค์ ดิ วา่ สามารถแบกรบั คนเดยี วไหวจรงิ ๆ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 3 “ขา้ มาถงึ วนั นีแลว้ เจา้ คดิ ว่าขา้ กลา้ แบกรบั หรอื ไมเ่ ลา่ ?” ฮองเฮาหวั เราะเยน็ ชา ความแคน้ ตลอดชวี ติ การแตง่ งาน ของนาง ชวี ติ ของลกู ชายนาง ความอดทนอดกลนั และ การถูกเหยยี บยาํ ครงั แลว้ ครงั เลา่ ผลกั ดนั นางกบั ฮอ่ งเต้ มาถงึ วนั นี วนั ทนี างจะไมย่ อมใหเ้ ขาชเี ป็นชตี ายตวั เองอกี ต่อไป และเขาต้องไดร้ บั ผลตอบแทนอยา่ งสาสม “เช่นนนั นบั วา่ เราเป็นมติ รกนั แลว้ ขา้ จงึ ขอทลู เตอื นสกั อยา่ ง พษิ ทที า่ นใชอ้ กี ไมก่ วี นั จะแสดงอาการของพษิ ออกมา หากหมอหลวงตรวจจะตอ้ งพบสาเหตุแน่นอน” “เจา้ ...” ฮองเฮาชะงกั เมอื ไดย้ นิ คาํ เตอื น “จะดกี ว่าหากทรงใสพ่ า่ นสยุ่ เหลยี งผสมในยา เพอื ชะลอ ไมใ่ หพ้ ษิ แสดงอาการ โรคกจ็ ะหาสาเหตุไมพ่ บต่อไป” “ขา้ เขา้ ใจแลว้ วา่ เหตุใดฮ่องเตท้ รงโปรดเจา้ ” ฮองเฮาเอ่ย หยนั “หยางไทเฮากท็ รงโปรดกระหมอ่ มไมน่ ้อยพะ่ ยะ่ คะ่ ” เนีย เถยี นชงิ เตอื นนาง “พระองคจ์ ะทรงโปรดกระหมอ่ มอกี คน กจ็ ะเป็นวาสนาของกระหมอ่ ม” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 4 ไมว่ า่ ใครโปรดปรานเขาลว้ นพบแตห่ ายนะ หากนางโปรด ปรานเขาอกี คนคงไมเ่ หลอื แมแ้ ตเ่ ถา้ กระดกู เนียเถยี นชงิ ลุกขนึ ถวายบงั คมตามมารยาท “ฎกี านีฝาก ฮองเฮาชว่ ยทลู ถวายฝ่าบาท แลว้ พรงุ่ นีกระหมอ่ มจะมา รบั วนั นกี ระหมอ่ มทูลลา” เหลยี วฮองเฮานังนิงอยอู่ ยา่ งนนั แมเ้ นียเถยี นชงิ จะออก จากหอ้ งไปนานแลว้ นางมองถาดฎกี าอยนู่ านกอ่ นจะยก มนั เอาไวแ้ ลว้ เดนิ เขา้ ไปดา้ นใน กวา่ จะถงึ หอ้ งบรรทมมี ขนั ทแี ละนางกาํ นัลคาํ นบั นางไปตลอดทาง “ฮองเฮา” ซุนกงกงรบี คอ้ มกายทาํ ความเคารพนาง “ออกไป” “แตว่ า่ ...” “ขา้ จะอา่ นฎกี าถวายฝ่าบาท ขนั ทไี มค่ วรยงุ่ เกยี วกบั การเมอื ง ออกไปใหพ้ น้ !” ซุนกงกงทคี ดิ จะทว้ งมองถาดฎกี าในมอื เหลยี วฮองเฮา แลว้ กม้ หน้าลงสดุ ทา้ ยกย็ อมพาพวกถอยออกไปจากหอ้ ง บรรทม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 5 ยามนีฮ่องเตอ้ ่เู หอตยี งั บรรทมนิงอยบู่ นเตยี ง บนใบหน้ามี เหงอื กาฬผุดเป็นเมด็ ๆ ตวั กร็ อ้ นผา่ ว เหลยี วฮองเฮาขนึ ไปนงั บนเตยี งแลว้ หยบิ ผา้ มาซบั พระพกั ตรใ์ หเ้ ขา จากเบา จนเรมิ แรง แรงจนสดุ ทา้ ยนางปาผา้ ผนื นันใสห่ น้าฮอ่ งเตอ้ ู่ เหอตี กอ่ นจะกม้ ลงจอ้ งมองหน้าเขาจนเกอื บชดิ นางไลส่ ายตามองเครอื งหน้าทงั หมดของฮ่องเตก้ อ่ นจะใช้ นิวลบู เบาๆ นางใชป้ ลอกเลบ็ เกลยี ไปบนหนา้ ผากของเขา อยา่ งออ้ ยองิ คลา้ ยกําลงั ชนื ชมความงามทสี วรรคส์ รา้ ง แต่ ดวงตาของนางมแี ตค่ วามชดื ชาราวกบั ศพ ความเงยี บครอบคลุมอยนู่ านในทสี ุดเหลยี วฮองเฮากย็ ก ตวั ขนึ นางคอ่ ยๆ คลฎี กี าออกอา่ นแมจ้ ะรวู้ า่ ฮอ่ งเต้จะไม่ รบั รู้ แต่นีเป็นเพยี งธรรมเนยี มทที าํ ใหข้ นุ นางดเู ท่านนั ที จรงิ ฎกี าเหลา่ นีถวายมาใหค้ นทมี หี น้าทดี แู ลงานราชการ แทนฮอ่ งเตล้ งนาม ซงึ ไมไ่ ดม้ นี ยั สาํ คญั อะไรเพราะสภาขนุ นางเป็นผวู้ นิ จิ ฉยั ทงั หมดแลว้ เพยี งแตใ่ ชอ้ า้ งอาํ นาจโอรส สวรรคต์ ามธรรมเนยี ม ในทนี ีกค็ อื การสง่ มาถวายเหลยี ว ฮองเฮาใหล้ งนามแทนนันเอง “พระชายาแพท้ อ้ งหนกั เหลอื เกนิ ” เสยี วชงิ เอย่ อยา่ ง เหนือยๆ “ทา่ นอ๋องมาเยยี มทไี รนางกห็ ลบั อยตู่ ลอด เชน่ นี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 6 จะดหี รอื เจา้ คะ?” “ช่วยไมไ่ ดล้ ะ่ นะ คนป่วยไขห้ า้ มปรามไดท้ ไี หน” หลวิ ชา่ ง องิ ถอนหายใจ “แตพ่ อมาเรอื นนไี มไ่ ดก้ ไ็ ปทเี รอื นพระชายาหลานตลอด ชว่ งนีทรงคา้ งทนี นั ทุกคนื ” เสยี วชงิ รสู้ กึ ว่าอารมณ์ของอนั อ๋องมกี ารเปลยี นแปลงอยบู่ า้ ง แมจ้ ะยงั ดรู กั ใคร่เมตตา หลวิ จา้ วอวแี ละใสใ่ จนาง แตด่ แู ลว้ เขาคงหนีจากเสน่หข์ อง หลานไฉ่ซนิ ไมพ่ น้ “อยา่ เพงิ หว่ งเรอื งนนั เลย ตราบใดทพี ระชายาคลอดลกู ชายออกมาได้ ฐานะของนางกจ็ ะมนั คง ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง พงึ พาความเรอื งโปรดปรานเลยดว้ ยซาํ ” แมไ้ ดย้ นิ แบบนนั แตเ่ สยี วชงิ กย็ งั รสู้ กึ ไมส่ บายใจ นางลอบ หมายมาดอยเู่ งยี บๆ วา่ จะแอบออกไปขอยนั ตน์ ําโชคจาก นกั พรตผนู้ นั มาใหห้ ลวิ จา้ วอวอี กี ครงั “พระชายาตนื แลว้ พวกทา่ นเขา้ ไปเถอะ” บา่ วผหู้ นึงเดนิ ออกมาเรยี ก หลวิ ชา่ งองิ กบั เสยี วชงิ จงึ เขา้ ไป คราวนีเหน็ ว่าหลวิ จา้ วอวเี พงิ อาเจยี นเสรจ็ หน้านางซดี และรา่ งกาย ดผู อมมเี พยี งหน้าทอ้ งทนี ูนออกมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 7 “พระชายา” “ขา้ อยากเจอทา่ นแม”่ จๆู่ หลวิ จา้ วอวกี พ็ ดู ขนึ “ขา้ ฝันไมด่ ี นกั ขา้ อยากเจอนาง” พวกบา่ วมองหน้ากนั อยา่ งลาํ บากใจ เจนิ ฮยุ่ เหมยถกู ขงั อยใู่ นตระกลู หลวิ พวกนางจะไปเชญิ มาไดอ้ ยา่ งไร “ถา้ จะเชญิ ฮหู ยนิ มาคงไมง่ า่ ย” หลวิ ชา่ งองิ เอ่ยไมเ่ ตม็ เสยี ง “พามาไมไ่ ดข้ า้ กจ็ ะไปพบนางเอง” หลวิ จา้ วอวเี ชด็ ปาก แลว้ พดู “จะว่าไปขา้ กไ็ มไ่ ดก้ ลบั จวนหลวิ นานแลว้ ยามนี ขา้ ตงั ครรภพ์ นี ้องทงั หลายควรจะไดอ้ วยพรใหข้ า้ ” นางพูด แลว้ กน็ กึ อยากเหน็ สหี น้าหลวิ จา้ วเวย่ ยามนีนางตงั ครรภ์ ลกู อนั อ๋องแลว้ คนชนั ตําอยา่ งมนั ไมม่ ที างทาํ อะไรนางได้ อกี ต่อไป “ยามนีครรภย์ งั ไมแ่ ขง็ แรง หากออกจากตาํ หนกั เวลานี อาจจะไมเ่ หมาะนะเพคะ” “เจา้ เป็นนายหรอื ขา้ เป็นนาย! ขา้ บอกวา่ ขา้ จะไปใครหน้า ไหนกลา้ มาขวาง” หลวิ จา้ วอวตี วาดทนั ที ตงั แตต่ งั ครรภ์ นางกอ็ ารมณ์รอ้ นขนึ อกี เป็นเทา่ ตวั ทําใหพ้ วกบา่ วไพรไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 8 แต่หวั หดกนั เป็นแถว “แต่งตวั ใหข้ า้ วนั นีขา้ จะพบทา่ นแม”่ บางทคี นสกลุ หลวิ อาจจะเหน็ แก่เดก็ ในทอ้ งของนาง อาจจะยอมปลอ่ ยทา่ น แมอ่ อกมาพวกบ่าวไมก่ ลา้ แยง้ อะไรอกี จงึ ทาํ ตามคาํ สงั นาง แตเ่ สยี วชงิ รอบคอบใหค้ นไปเชญิ หมอในตําหนกั ตดิ ตามไปดว้ ย การมาถงึ ของหลวิ จา้ วอวสี รา้ งความประหลาดใจใหค้ น สกลุ หลวิ แมแ้ ตฮ่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ กท็ าํ หน้าไมถ่ ูก เพราะตอนสง่ นางออกไปนนั มชี อื เสยี งอปั ยศวงิ ตามเป็นพรวน แต่ยามนี นางกลบั มาพรอ้ มเลอื ดเนือเชอื ไขราชวงศ์ แมจ้ ะเป็นเรอื ง น่ายนิ ดแี ตก่ ลบั ชวนใหก้ ระอกั กระอ่วนไมน่ ้อย หลวิ จา้ วอวไี ปพบฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กอ่ นเพอื ขออนุญาตแลว้ ไป พบมารดาของตนทถี ูกขงั อยใู่ นเรอื น หลวิ ชา่ งองิ ปลกี ตวั ออกมาเพอื พดู คุยกบั อนุเสวยี นทไี มไ่ ด้ เจอลกู มาพกั ใหญ่ “ยามนีในตาํ หนกั อนั อ๋องเป็นอยา่ งไรบา้ ง” “ตงั แต่หลวิ จา้ วอวตี งั ครรภ์ อนั ออ๋ งกไ็ ปนอนกบั หลานไฉ่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 9 ซนิ ทุกคนื ลกู กลวั เหลอื เกนิ ว่าทางหลานไฉ่ซนิ จะตงั ครรภ์ อกี คน” อนุเสวยี นสหี น้าไมด่ ี “ถา้ พวกนางคลอดลกู ชายทงั คจู่ ะทํา อยา่ งไร เจา้ คดิ วา่ อนั ออ๋ งจะโปรดปรานใครมากกวา่ กนั ” “ทา่ นแมก่ ไ็ ดย้ นิ ชอื เสยี งหลวิ จา้ วอวี ตอ่ ใหอ้ นั อ๋องโปรด นางมากกวา่ แลว้ อยา่ งไร ฝ่าบาทถงึ ขนั เอย่ ปากวา่ จะให้ ตาํ หนกั ออ๋ งชดเชยใหห้ ลานไฉ่ซนิ ยงั ไงลกู ของหลานไฉ่ ซนิ กค็ งมโี ชคมากกวา่ ” ไดย้ นิ แลว้ อนุเสวยี นกก็ ดั ฟัน นาง เป็นหว่ งอนาคตลกู สาวตวั เองมากกวา่ หลวิ จา้ วอวี “แมว่ า่ เจา้ ควรรบี ลาออกจากตาํ หนกั ซะ กอ่ นทสี องฝ่ายจะเรมิ ลง มอื กนั ชว่ งชงิ ความโปรดปรานน่ะไมเ่ ทา่ ไหร่ แตห่ ากมี เรอื งทายาทมาเกยี วขอ้ ง ลว้ นลงมอื กนั หนกั หน่วงทงั สนิ แมจ่ ะรบี มองหาคนทเี หมาะสมใหเ้ จา้ เจา้ จะไดอ้ อกมา แตง่ งาน” “ชว่ งนีอารมณ์หลวิ จา้ วอวขี นึ ๆ ลงๆ ลกู ไมแ่ น่ใจว่าจะ ออกมาไดท้ นั ทหี ากเอย่ ปากขอนาง” “หากไมใ่ หเ้ จา้ ออกมาแลว้ นางจะทาํ อยา่ งไร จะขงั เจา้ ไว้ ร?ึ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 0 “ตอ่ ใหข้ งั ไมไ่ ด้ แตย่ ามนีนางเป็นพระชายา ยอ่ มสง่ คนมา กลนั แกลง้ ขา้ ได้ ทา่ นแมใ่ จเยน็ ๆ ขา้ จะลองหาโอกาส เหมาะสมแลว้ จดั การเรอื งนีเอง” อนุเสวยี นไมอ่ ยากยอมรบั แต่ไมม่ ที างแกไ้ ขจงึ จําใจ “เอา อยา่ งนนั กไ็ ด้ เจา้ ดผู อมลง นังจา้ วอวรี งั แกเจา้ หรอื ไม?่ ” “ขา้ สบายดที า่ นแมอ่ ยา่ หว่ งเลย” สองแมล่ ูกเรมิ ถามถงึ ความเป็นอยกู่ นั และกนั หลวิ หวา่ นอี ทยี นื ฟังอยนู่ านแลว้ นยั น์ตามรี อ่ งรอยของความพอใจ ถา้ นงั หลานไฉ่ซนิ ทอ้ งอกี คน ตําหนกั อ๋องคงกลายเป็น สนามรบ... แค่คดิ นางกย็ นิ ดขี นึ มาแลว้ ขอเพยี งนงั หลวิ จา้ วอวไี มม่ คี วามสขุ นางกพ็ อใจทงั นนั เนืองจากเกบ็ ตวั อยหู่ ลายวนั จนพวกบา่ วไพรเ่ ป็นกงั วล เมอื หลวิ จา้ วเวย่ รสู้ กึ ว่าตนสามารถตกตะกอนความคดิ และปรบั อารมณ์ทผี นั ผวนเพราะการรบั รเู้ รอื งราวทงั หมด ได้ วนั นีนางจงึ คดิ จะออกไปไหวพ้ ระทวี ดั หยง่ เหอ ตาม กจิ วตั รปกตขิ องตน แตไ่ มค่ ดิ ว่าแคก่ า้ วออกจากเรอื นฤกษ์ กไ็ มด่ เี สยี แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 1 “ไมพ่ บกนั นานพสี าว” เสยี งแหลมของหลวิ จา้ วอวรี งั นาง เอาไวอ้ ยา่ งจงใจ หลวิ จา้ วเวย่ หยุดเทา้ แลว้ หนั ไปมองนาง หลวิ จา้ วอวอี ยใู่ นชดุ สฟี ้าอ่อน นางประคองหน้าทอ้ งตวั เอง ทงั ทที อ้ งยงั ไมใ่ หญร่ าวกบั ตอ้ งการประกาศใหท้ ุกคนที เหน็ นางรวู้ า่ นางกาํ ลงั ตงั ครรภ์ “พระชายา” ยามนีหลวิ จา้ วอวนี บั วา่ มบี รรดาศกั ดสิ งู กว่า นาง แตใ่ นฐานะพสี าวนางไมจ่ าํ เป็นตอ้ งคาํ นบั เตม็ พธิ กี าร เพยี งคอ้ มกายเลก็ น้อยใหอ้ กี ฝ่าย แตแ่ คน่ นั กด็ เู หมอื นจะ ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวลี าํ พองไดแ้ ลว้ “ขา้ ไดย้ นิ จากทา่ นยา่ วา่ พสี าวไมส่ บาย ดขี นึ แลว้ หรอื เจา้ คะ?” นางเอย่ ถามเสยี งหวานแตแ่ ฝงแววเยย้ หยนั “หายดแี ลว้ พระชายาตงั ครรภอ์ ยเู่ หตใุ ดถงึ มาทนี ีได”้ ใคร บา้ งเลน่ ละครไมเ่ ป็น หลวิ จา้ วเว่ยยมิ กรมิ มองทอ้ งอกี ฝ่าย แลว้ ถาม “ขา้ ฝันถงึ ทา่ นแม่ ทาํ ใหค้ ดิ ถงึ จบั ใจจนตอ้ งมาเยยี มใหเ้ หน็ หน้าถงึ จะสบายใจ” นางหลุบตาลงพลางลบู หน้าทอ้ ง ตนเอง “อาจเพราะยามนีขา้ กาํ ลงั จะเป็นแมค่ นแลว้ เลย นึกถงึ ความรสู้ กึ ของทา่ นแมข่ นึ มากกวา่ ปกติ ทา่ นแมด่ แู ล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 2 ขา้ อยา่ งดมี าตลอด ขา้ คดิ วา่ ทกุ คนกเ็ ขา้ ใจขอ้ นีดี จงึ อยาก ปรกึ ษาเรอื งทา่ นแม่ จะปลอ่ ยใหน้ างถกู ขงั อยใู่ นสภาพ แบบนันตอ่ ไป ขา้ กลวั จะเป็นบาปในใจ” หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ เยน็ ชา “เช่นนนั หรอื แตข่ า้ รสู้ กึ ว่าพระ ชายาทาํ เชน่ นีออกจะบมุ่ บ่ามไปสกั หน่อย อยา่ ลมื วา่ ใน พระครรภน์ นั เป็นเชอื สายราชวงศ์ สว่ นมารดาของเจา้ ทาํ ผดิ เรอื งการใชค้ ุณไสยของสกปรก เจา้ พาเดก็ ในทอ้ งเขา้ มาใกลช้ ดิ สงิ ไมส่ ะอาดเชน่ นี อนั อ๋องอาจจะไมพ่ อใจ” “สามหาว!” หลวิ จา้ วอวตี วาดทนั ที แต่หลวิ จา้ วเว่ยกลบั กระตุกยมิ ไมส่ นใจสหี น้าโกรธเกรยี วของอกี ฝ่าย “เป็นแมค่ นแลว้ กค็ วรคดิ ใหม้ าก รอบคอบใหม้ าก นกึ ถงึ เดก็ ก่อนตวั เอง ไมใ่ ชห่ นุ หนั พลนั แลน่ ไปเสยี ทกุ อยา่ ง ยาม นีอายคุ รรภเ์ จา้ ยงั น้อย ครรภย์ งั ไมม่ นั คง แต่เจา้ กลบั กลา้ นงั รถมา้ กลบั มาพบมารดาวปิ รติ ของเจา้ ถา้ ลกี ุย้ เฟยรู้ เรอื งนี ไมร่ นู้ างจะทาํ หน้าอยา่ งไร” หลวิ จา้ วเวย่ พดู แลว้ ก็ แค่นหวั เราะดแู คลน หลวิ จา้ วอวโี กรธจนตวั สนั นางคดิ จะไดม้ าเหน็ สหี น้า หมองหมน่ ของหลวิ จา้ วเวย่ เมอื รวู้ า่ ตนสนู้ างไมไ่ ด้ ไมใ่ ช่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 3 มาเพอื ใหถ้ กู หลวิ จา้ วเวย่ สงั สอน “เจา้ เจา้ !” “ขา้ เตอื นพระชายาในฐานะพสี าว หวงั วา่ พระชายาจะไม่ ถอื สา” หลวิ จา้ วเว่ยราํ คาญทา่ ทางจองหองราวกบั วา่ ตน เป็นผชู้ นะเพยี งเพราะในครรภม์ มี ารหวั ขนตวั หนึง นางยก มอื ใหอ้ าเจนิ มาประคองตนแลว้ มุง่ หน้าออกจากจวนทนั ที “นังจา้ วเวย่ ! นัง---” “พระชายา” เสยี งทมุ้ ตํากดดนั ของหลวิ เฉยี นดงั ขนึ ดา้ นหลงั ทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วอวที คี ดิ จะตะโกนดา่ หลวิ จา้ วเว่ย เงยี บลงทนั ที นางตงั ใจจะกลอ่ มบดิ าใหป้ ลอ่ ยมารดาของ ตน ดงั นนั จะทาํ ใหเ้ ขาไมพ่ อใจไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด หญงิ สาวสดู หายใจลกึ จนหน้าแดงเพอื อดกลนั นางตวดั สายตาคาด โทษพวกบา่ วเป็นการระบายอารมณ์แทน * “ยามนีฮองเฮานบั วา่ คมุ วงั หลงั เอาไวอ้ ยา่ งเบด็ เสรจ็ นาง จะไมเ่ ป็นปัญหาหรอื ขอรบั นายทา่ น” “ถา้ ไมม่ นี างกต็ อ้ งหาคนอนื มาควบคมุ เป็นนางสะดวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 4 ทสี ดุ มนี างจบั ตาฮอ่ งเตใ้ หเ้ รา ยงั ไงกส็ ะดวกกว่า” เนีย เถยี นชงิ อา่ นจดหมายในมอื พลางตอบหวงั เซยี ว “เรอื ง มหาเสนาบดเี จา้ จดั การไปถงึ ไหนแลว้ ” “พวกเขามแี ผลมากมายตลอดการรบั ราชการ มแี ผลมาก เสยี จนบา่ วแปลกใจทเี ดยี ว คดิ วา่ เป็นถงึ เสนาบดจี ะปกปิด ไดด้ กี ว่านี” “ไมใ่ ช่พวกเขาปกปิดไมด่ ี แตไ่ มไ่ ดจ้ รงิ จงั กบั มนั เลย ตา่ งหาก คนทมี อี าํ นาจสงู ถงึ ขนาดนนั แลว้ พวกเขามองวา่ ตนจะทาํ อะไรกไ็ ดล้ ว้ นสามารถควบคมุ ใหอ้ ยบู่ นฝ่ามอื ตน ไดท้ งั นนั พวกเขาไมก่ ลวั การถกู คน้ พบ แปลว่าหลกั ฐาน พวกนนั ไมม่ อี ทิ ธพิ ลกบั เขา” “เชน่ นีเราจะทาํ เชน่ ไรดขี อรบั ?” “ถา้ ใชห้ ลกั ฐานไมไ่ ด้ กใ็ ชก้ พู่ ษิ ” เนียเถยี นชงิ เอ่ยอยา่ งไร้ อารมณ์ “ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งใชก้ บั เขา ใหใ้ ชก้ บั คนทเี ขารกั และ ใสใ่ จ สองมหาเสนาบดเี ฒา่ แกจ่ นไมส่ นเรอื งอายขุ ยั ตวั เอง แลว้ แต่พวกเขาดนิ รนหาทที างใหล้ กู หลานในราชสาํ นัก เสมอ ดงั นนั หากจะควบคุมเขา กต็ อ้ งใชล้ ูกหลานเขาเป็น เครอื งมอื ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 5 “นอกจากนขี า้ ตอ้ งการเรอื งซ่อนเรน้ ในจวนของสมาชกิ สภาขนุ นางทุกคนและพวกขนุ นางทมี อี ทิ ธพิ ลในราช สาํ นกั ยงิ หาไดม้ ากเทา่ ไหรก่ ย็ งิ ดี ฮอ่ งเตอ้ อกว่าราชการ ไมไ่ ดอ้ กี ไมน่ านพวกขนุ นางคงไมอ่ ยเู่ ฉย ขา้ ตอ้ งหาทาง ควบคุมทศิ ทางในราชสาํ นกั ใหไ้ ดโ้ ดยเรว็ ” “หากฮอ่ งเต.้ .. นายทา่ นคดิ ว่าจะใหใ้ ครขนึ เป็นโอรสสวรรค์ คนต่อไป” “ยงั เรว็ เกนิ ไปทจี ะตดั สนิ ใจ อู่เหอตมี ลี กู ชายอยไู่ มน่ ้อย ดงั นนั ยงั ไมต่ อ้ งกงั วลเรอื งนี” “แลว้ นายทา่ นไมค่ ดิ จะขนึ เองหรอื ขอรบั ” หวงั เซยี วถาม อยา่ งอาจหาญ เขาเหน็ การลงทุนลงแรงของเนียเถยี นชงิ แลว้ รสู้ กึ กงั ขาจรงิ ๆ หากนายของเขาตอ้ งการเป็นโอรส สวรรคก์ ค็ งไมม่ ใี ครกลา้ ขวาง แมแ้ ตส่ วรรคก์ ค็ งไมก่ ลา้ แทรกแซง “ไมจ่ าํ เป็น ตราบใดทอี าํ นาจอยใู่ นมอื ขา้ จะมชี ดุ มงั กร หรอื ไมล่ ว้ นไมส่ าํ คญั ” เนียเถยี นชงิ กล่าวดว้ ยท่าทไี มย่ หี ระ “ระยะนีดเู หมอื นจะมคี นแปลกหน้าเขา้ มาในหอรอ้ ยบปุ ผา กบั หอพนั ราตรเี ยอะผดิ ปกต”ิ เขามองบญั ชที ถี ูกสง่ มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 6 อยา่ งลบั ๆ แลว้ มนุ่ ควิ “คนของใคร?” “ไมท่ ราบทมี า แตว่ ชิ าทฝี ึกบ่าวเดาวา่ เป็นพวกซอื ฟัง” “ฮูเจยี เล่อ? เขาระแคะระคายสาํ นกั เราแลว้ งนั หรอื ?” “อาจจะเพราะของขวญั ทที า่ นมอบใหร้ าชทตู พวกนนั พวก เขาเลยต้องการสบื หาทมี า” “ดเู หมอื นรชั ทายาทผนู้ จี ะมคี วามคดิ ไมน่ ้อย ใชเ้ วลาไม่ นานกค็ ลาํ มาถงึ หอเหลา่ นีได”้ เนียเถยี นชงิ เอ่ยหยนั “เตอื นคนของเราใหเ้ ขม้ งวด หากมปี ัญหาใหถ้ อนตวั ได้ ทนั ที เราสามารถละทงิ ทุกหอแลว้ สรา้ งใหมไ่ ด้ ไม่ จาํ เป็นตอ้ งเสยี ดาย สาํ คญั ใหร้ กั ษาชวี ติ กบั ความลบั เอาไว้ ใหด้ ”ี “ขอรบั นายทา่ น” “อกี อยา่ ง ใหค้ นจบั ตาดเู หลยี วฮองเฮา หากนางลงมอื ทาํ อะไรอกี ใหม้ ารายงานขา้ ” “บา่ วจะไปเดยี วนี” หวงั เซยี วออกไปจากหอ้ งหนงั สอื เนียเถยี นชงิ กลบั วาง กระดาษลงแลว้ ถอื หยกลายดอกบวั เอาไวใ้ นมอื ขณะใช้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 7 ความคดิ ช่วงนีเขาวนุ่ วายตงั แต่เชา้ จนคาํ ราชเลขาธกิ าร กแ็ ทบจะทาํ งานไมไ่ หวแลว้ เขาในฐานะทมี ตี าํ แหน่งสงู ทสี ดุ ในสาํ นักราชเลขากลายเป็นผรู้ บั ภาระทงั หมด ดงั นนั จงึ แทบไมม่ เี วลาแมแ้ ต่นังเงยี บๆ เลยดว้ ยซํา ชายหนุ่ม เอนกายพงิ พนกั แลว้ ปิดตาลงดว้ ยความเหนอื ยลา้ จากคราวกอ่ นทบี งั เอญิ พบฮ่องเตอ้ ู่เหอตตี อนทไี ปเดนิ เลน่ แถวสระเสยี งทาย วนั นหี ลวิ จา้ วเวย่ ไหวพ้ ระเสรจ็ แลว้ ก็ ตงั ใจมงุ่ หน้ากลบั บา้ นเลย พวกบา่ วไพรอ่ ยใู่ นรถมา้ รว่ มกบั นางกาํ ลงั ชวนคุยสพั เพเหระ มฝี ่กู าํ ลงั รอ้ งเพลง ชนิดหนึงใหน้ างฟังยามทรี ถมา้ หยดุ ชะงกั “เกดิ อะไรขนึ ?” เสยี งถามไมท่ นั ขาดคาํ รถมา้ กถ็ ูกกระแทก ตงึ คนบงั คบั รถมา้ ถกู โยนออกไป สว่ นคนคุม้ กนั ของสกุล หลวิ กพ็ า่ ยแพอ้ ยา่ งรวดเรว็ สามสาวใชต้ ่างกต็ ระหนก “พวกเจา้ อุกอาจนกั ทอ้ งฟ้ายงั สว่างผคู้ นยงั เตม็ สองขา้ ง ทาง แต่กลบั กลา้ ทาํ เรอื งเชน่ นี” มฝี ่ถู กแขนเสอื คดิ จะ ออกไปถว่ งเวลากลุม่ คนชุดดาํ แต่กลบั ไดเ้ หน็ คนคุน้ ตาที ปะปนมากบั ชายชุดดาํ “ตา้ ขง เจา้ ! เจา้ คอื ต้าขงใชห่ รอื ไม่ เจา้ หมาป่าตาขาว! เจา้ คดิ วา่ เจา้ ทาํ บา้ อะไรอยฮู่ ะ!” มฝี ่ ู โกรธมาก ไมน่ กึ วา่ หายนะครงั นีจะเกดิ ขนึ เพราะอดตี คน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 8 ใกลต้ วั “อยา่ มาพดู มาก สง่ ตวั เจา้ นายของเจา้ มาซะ” ต้าขงตะโกน กลบั มา เขารบั เงนิ คนพวกนีเพอื พามาชเี ป้าจบั ตวั หลวิ จา้ วเวย่ นับตงั แต่ถูกทงิ เอาไวใ้ นตรอกคนื นัน เขากแ็ คน้ ใจ มาตลอด และมกั จะแอบตามดคู วามเคลอื นไหวของมฝี ่ ู และขา่ วคราวของสกลุ หลวิ เป็นระยะ ทาํ ใหพ้ อจะรเู้ สน้ ทาง ทพี วกมฝี ่ชู อบใชเ้ ป็นประจาํ มฝี ่มู องชายชุดดาํ ทปี ิดหน้าตาดเู ป็นมอื อาชพี แลว้ หนั มา มองตา้ ขงทแี มจ้ ะทาํ ใจดสี เู้ สอื แต่เหน็ อยชู่ ดั ๆ วา่ เขาตาม คนพวกนีไมท่ นั “คนสารเลว วนั นีขา้ ขอสตู้ ายกบั เจา้ ” มฝี ่ ู พุง่ เขา้ ไปหาต้าขง ใชเ้ ลบ็ จกิ เนือเขาไมย่ อมปลอ่ ย ไมว่ า่ อกี ฝ่ายจะสลดั อยา่ งไร อาเจนิ ตอ้ งการพาหลวิ จา้ วเวย่ ออกจากรถมา้ ลอบไปอกี ทาง แต่กลบั ถูกประชดิ ตวั “อยา่ มายงุ่ กบั ทา่ นหญงิ นะ” เพยี ะ! อกี ฝ่ายตบนางจนหน้าหนั เลอื ดกบปาก นางพยายามยอื สแู้ ต่ถกู บบี คอเอาไว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 9 หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ ทา่ ไมด่ ี คนพวกนกี ลา้ ลงมอื ตอนกลางวนั ทา่ มกลางสายตาคนทงั เมอื ง ยอ่ มมที งั ฝีมอื และความ มนั ใจ อาหนิงทาํ ท่าจะออกไปขวางนางแต่หลวิ จา้ วเวย่ หยดุ นางไว้ “ปลอ่ ยคนของขา้ เอาตวั ขา้ ไป” นางเอ่ยอยา่ งใจเยน็ “ไมน่ ะคุณหนู พวกมนั เป็นใครกไ็ มร่ ู้ อกึ !” อาเจนิ ถูกต่อย ทที อ้ งจนทรดุ ตวั ลงไปนอน แมใ้ นใจจะกงั วลแตห่ ลวิ จา้ วเว่ยยงั คงรกั ษาทา่ ที คนชดุ ดาํ เปิดมา่ นรถมา้ แลว้ ใชถ้ ุงคลมุ หวั นางกอ่ นจะอมุ้ ออกไปใส่ ไวใ้ นรถมา้ อกี หลงั พวกเขาจดั การอยา่ งรวดเรว็ แมแ้ ต่ ตอนจะออกไปยงั หนั กลบั มาฟันฉบั ทคี อตา้ ขง “ตา้ ขง ตา้ ขง!” มฝี ่ตู กตะลงึ กบั การฆา่ คนทงิ เมอื เสรจ็ งาน ตา้ ขงเองกน็ ึกไมถ่ งึ เขานกึ แคน้ หลวิ จา้ วเวย่ ทไี มย่ อม จา่ ยเงนิ ชว่ ยเหลอื เขาจงึ ยอมรบั เป็นคนชเี ป้า พาพวกชาย ชุดดาํ มาดกั รอนาง แตส่ ดุ ทา้ ยกลบั ถูกฟันคอทนี ี “ไมน่ ะ ตา้ ขง บอกขา้ มาวา่ พวกนันเป็นใคร บอกขา้ ! พวกมนั เป็น ใคร!?” รถมา้ ทลี กั พาตวั หลวิ จา้ วเวย่ ออกไปแลว้ มฝี ่รู บี เขยา่ ตวั อดตี คหู่ มนั เพอื ให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 0 เขาบอกเบาะแส แต่ตา้ ขงกลบั ตายเสยี แลว้ “พสี าวเราจะทําอยา่ งไรด?ี ” อาหนงิ ออกมาประคองอาเจนิ ทกี มุ ทอ้ งเจบ็ ปวด อาเจนิ กดั ฟันยนื ขนึ นางมองไปรอบๆ เหน็ พวกชาวบา้ นทตี อนเกดิ เรอื งพากนั ปิดประตูบา้ นหนี พอพวกคนรา้ ยไปกช็ ะโงกหน้าออกมาสอดสอ่ ง “ชอื เสยี งคุณหนู” อาเจนิ กดั ฟันอยา่ งแคน้ ใจ คราวกอ่ นถูก โจรดกั ฉุดในป่า ยงั พอกลบเกลอื นไปไดเ้ พราะไมม่ พี ยานรู้ เหน็ แต่คราวนีคนครงึ เมอื งเหน็ แลว้ ว่าพวกมนั พาตวั คุณหนูไป ต่อใหน้ างกลบั มาชอื เสยี งนางกจ็ ะไม่ เหมอื นเดมิ อกี แลว้ อาเจนิ แคน้ ใจจนทุบอกตวั เอง แต่นางกก็ ดั ฟันสงั “เจา้ ไป ทกี รมอาญา คนรเู้ รอื งนีกนั แลว้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งปิดบงั รบี ไป แจง้ ใหท้ หารออกชว่ ยเหลอื ” นางสงั อาหนิงทมี สี ภาพดี ทสี ดุ “ขา้ จะกลบั ไปเรยี นนายทา่ นกบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ใหพ้ าคน ออกตามหาคุณหนู มฝี ่เู จา้ ไปทปี ระตูเมอื ง ขอใหท้ หาร ชว่ ยตรวจสอบคนเขา้ ออกกอ่ น” “เราจะไปเดยี วนี” หญงิ สาวทงั สามแยกยา้ ยกนั ไปตาม หน้าที แต่กอ่ นไปมฝี ่มู วิ ายนงั ลงคน้ ตวั ตา้ ขง เพราะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 1 ตอ้ งการหาเบาะแสระบุตวั พวกกล่มุ คนรา้ ย แตพ่ บเพยี ง เงนิ กอ้ นหนึง นางถยุ นําลายใสศ่ พแลว้ เหยยี บซําทหี นึง กอ่ นจะมงุ่ หน้าไปทางประตูเมอื ง ครงึ ชวั ยามต่อมา ขา่ วเทพธดิ าหลวิ จา้ วเวย่ ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ ถูกลกั พาตวั กลางวนั แสกๆ กก็ ระจายไปทวั ทงั เมอื ง กรมอาญาสง่ ทหารออกตรวจตรา สกุลหลวิ สง่ คน ออกคน้ หาทุกทศิ ทาง แตท่ างประตูเมอื งดเู หมอื นจะชา้ เกนิ ไป พวกมนั ปลอมตวั พาคนออกไปไดก้ อ่ นแลว้ และยงั เปลยี นรถมา้ อกี สองทอดเพอื กลบเกลอื น การหายไปของหลวิ จา้ วเว่ยทาํ ใหผ้ คู้ นสนใจและพูดกนั ไป ต่างๆ นานา เฉนิ หรงปัวรบั หน้าทสี ง่ ทตู ออกจากเมอื ง แตเ่ ขากลบั เขา้ ถงเยยี นลา่ ชา้ กวา่ ทคี ดิ หลายวนั เพราะรสู้ กึ เหนือย หน่ายและไมพ่ รอ้ มจะเผชญิ หน้ากบั ทงั สกลุ เฉนิ และเชอื พระวงศ์ เขารสู้ กึ ผดิ ต่อเฉนิ ซุย่ และทา่ นอา รสู้ กึ วา่ ตน ออ่ นแอและไรเ้ กยี รติ หลงั จากแยกยา้ ยจากคณะทตู เขา จงึ ไมไ่ ดเ้ รง่ เดนิ ทางกลบั จงึ ใชเ้ วลามากกวา่ ปกติ แต่วนั นตี อนทฟี ้าใกลม้ ดื เขามาถงึ ประตเู มอื งถงเยยี นทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 2 ใหไ้ ดเ้ หน็ การคดั กรองของทหาร ชายหนุ่มจงึ ลดั แถว ขนึ มาถามวา่ เกดิ อะไรขนึ มฝี ่อู ยทู่ นี นั นางจาํ ไดว้ า่ แมท่ พั ผนู้ ีเคยชว่ ยเหลอื นางเอาไว้ กร็ สู้ กึ เหมอื นพบพระโพธสิ ตั ว์ มาโปรด “ทา่ นแมท่ พั มคี นจบั ตวั ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ ไปเจา้ คะ่ ทา่ น แมท่ พั โปรดชว่ ยทา่ นหญงิ ดว้ ย ขา้ ขอรอ้ ง” มฝี ่ตู ะโกนบอก ทงั นําตา เฉนิ หรงปัวไดย้ นิ แลว้ กร็ สู้ กึ ตวั ชาไมเ่ ชอื หู “จบั ตวั หลวิ จา้ วเว่ยงนั รึ เกดิ ขนึ ไดย้ งั ไง?” “วนั นีระหวา่ งคณุ หนูกลบั จากอารามหยง่ เหอ มคี นรา้ ย ลอ้ มรถมา้ ของพวกเราทาํ รา้ ยคนแลว้ ลกั พาตวั คณุ หนูไป ทา่ นแมท่ พั โปรดชว่ ยเหลอื คณุ หนูดว้ ย พวกมนั อกุ อาจ กลา้ กอ่ เรอื งกลางวนั แสกๆ ทําราวกบั ไมเ่ กรงกลวั อาญา แผน่ ดนิ ทา่ นแมท่ พั บา่ วขอรอ้ ง ช่วยคณุ หนูดว้ ยเจา้ ค่ะ” มฝี ่รู สู้ กึ ผดิ นัก คดิ วา่ ตนมสี ว่ นทาํ ใหค้ ณุ หนูถกู ปองรา้ ย “รหู้ รอื ไมว่ า่ พวกมนั เป็นใคร” “คนของกรมอาญาสบื อยู่ พวกมนั สวมชุดดําปกปิดหน้าตา ทาํ กนั รวดเรว็ เหมอื นถูกฝึกซอ้ มมาอยา่ งดเี จา้ ค่ะ” ฟังคํามี ฝ่ ู เฉนิ หรงปัวกลบั นึกไปถงึ สายตาของฮเู จยี เลอ่ ทมี องหลวิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 3 จา้ วเวย่ ไหนจะเรอื งเซยี โหลวทใี ชห้ น้ากากหนังมนุษยน์ นั หากใหเ้ ขาคาดเดา ถา้ มสี กั คนทตี อ้ งการตวั นางและมี ความบา้ บนิ พอจะลงมอื เชน่ นีคงมแี ต่ไทจ่ อื แหง่ ซอื ฟังผนู้ นั มฝี ่คู ุกเขา่ ลงออ้ นวอนเขา “ทา่ นแมท่ พั ไดโ้ ปรดชว่ ยท่าน หญงิ ดว้ ย ขอเพยี งใหน้ างกลบั มาอยา่ งปลอดภยั ขา้ ยนิ ดี ทาํ ทกุ อยา่ ง” นางโขกหวั ลงกบั พนื ดนิ เฉนิ หรงปัวไมไ่ ด้ ตอบแต่ดงึ บงั เหยี นมา้ ควบหมนุ กลบั ไปทางออกจากเมอื ง จนฝ่นุ ตลบ ทางดา้ นหวงั เซยี วเขาไดร้ บั รายงานเรอื งหลวิ จา้ วเว่ยแลว้ แตไ่ มก่ ลา้ ลงมอื ทาํ อะไร เพยี งแต่สงั ใหค้ นในสาํ นักออก ตามหานางอยา่ งลบั ๆ ระหวา่ งรอเนียเถยี นชงิ มาจดั การ ยามนีเนียเถยี นชงิ ประชุมอยกู่ บั เสนาบดที งั หก การ ประชมุ ของสภาขนุ นางแมแ้ ตฮ่ อ่ งเตก้ ห็ า้ มเขา้ ไป ดงั นนั พวกบา่ วไพรอ่ ยา่ งพวกเขาไมม่ สี ทิ ธเิ ขา้ ไปเหยยี บดา้ นใน ยกเวน้ มคี าํ สงั เรยี ก เนียเถยี นชงิ อยดู่ า้ นในมาครงึ วนั แลว้ และไมแ่ น่ว่าจะออกมาตอนไหน หวงั เซยี วคดิ หนกั จนผม แทบรว่ ง หากเขาแจง้ เรอื งนีชา้ เจา้ นายอาจจะฆา่ เขาใน ดาบเดยี ว แต่หากเขา้ ไปยามนี สภาขนุ นางตอ้ งเลน่ งาน เขาและผเู้ ป็นนายแน่นอน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 4 ชายหนุ่มเดนิ ทงึ หวั ตวั เองอยทู่ ตี นี บนั ได รอเวลาจนพระ อาทติ ยแ์ ขวนตวั ลงตาํ กย็ งั ไมเ่ หน็ เงาเนียเถยี นชงิ หลวิ จา้ วเว่ยสลบไปนาน นางรสู้ กึ ตวั อกี ทที ุกอยา่ งกม็ ดื มดิ เพราะมถี ุงสวมหวั ตนอยู่ หญงิ สาวนอนแนบอยกู่ บั พนื ไม้ เยน็ ๆ ทกี าํ ลงั เคลอื นที หลวิ จา้ วเวย่ นิวหน้า นางไมไ่ ด้ ขยบั ตวั ทนั ทเี พราะไมแ่ น่ใจวา่ มคี นรา้ ยอยใู่ กลต้ นหรอื ไม่ นางคอ่ ยๆ ลดเสยี งหายใจของตนและเงยี หฟู ังเสยี งรอบ ขา้ ง เสยี งลอ้ รถบดกบั ดนิ แขง็ และหนิ เป็นระยะ ดเู หมอื นรถมา้ คนั นีกาํ ลงั ทะยานออกไปอยา่ งรวดเรว็ หญงิ สาวกดั ฟัน นางพยายามขยบั มอื ทถี ูกมดั ไพล่หลงั อยกู่ พ็ บว่าเป็นไป ไมไ่ ดท้ จี ะแกะออก พวกมนั มดั ทงั มอื และเทา้ นางอยา่ ง แน่นหนา หลวิ จา้ วเวย่ สดู หายใจลกึ นางลองขยบั ตวั เบาๆ เมอื ไมไ่ ด้ เสยี งความเคลอื นไหวจากดา้ นในกค็ ดิ วา่ ในรถมา้ คงไมม่ ี ใครอยนู่ อกจากนาง หญงิ สาวเลยพยายามปรบั ทา่ นอนให้ สบายกวา่ เดมิ และเรมิ ไตรต่ รองวธิ เี อาตวั รอด แตเ่ พราะ ไมส่ ามารถมองเหน็ ทวิ ทศั น์หรอื ลกั ษณะของศตั รทู ําใหแ้ ม้ จะมแี ผนการมากมายแต่กย็ งั มชี อ่ งโหว่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 5 หญงิ สาวตดั สนิ ใจไมผ่ ลผี ลามหาทางลงจากรถมา้ ทวี งิ อยา่ งบา้ คลงั นี นางทงิ ตวั ลงรอเวลาใหร้ ถมา้ หยุดอยา่ ง ยอมรบั ชะตากรรม เนียเถยี นชงิ ออกจากทปี ระชุมดว้ ยความออ่ นลา้ เขานวด ลาํ คอไปตลอดทางจนกลบั ถงึ จวน หวงั เซยี วรอเขาอยู่ หน้าจวน พอเขาลงจากรถกร็ บี วงิ ตามหลงั “นายท่านเกดิ เรอื งกบั ทา่ นหญงิ ซนิ หลงิ แลว้ ขอรบั ” เสยี งนนั ทาํ ใหฝ้ ีเทา้ ของเนียเถยี นชงิ ชะงกั หวงั เซยี วรบี กม้ ลงดว้ ยความรสู้ กึ กดดนั “เกดิ อะไรขนึ ?” “มคี นลกั พาตวั นางระหว่างทางกลบั จากอาราม ตอนนีคน ทงั ถงเยยี นพูดกนั ไปทวั แลว้ ... บา่ วสงั ใหค้ นในสาํ นกั ออก ตดิ ตามหานางแลว้ แต่ไมก่ ลา้ เขา้ ไปรายงานทา่ น” เนียเถยี นชงิ แผไ่ อสงั หารออกมาทนั ที เขาหนั ขวบั มาจอ้ ง หวงั เซยี วคลา้ ยจะกลา่ วโทษแตส่ ดุ ทา้ ยกเ็ ลอื กจะสดู หายใจลกึ แลว้ เดนิ เขา้ ไปในจวนตอ่ เหมอื นจะทงิ เรอื งนีไว้ ไมส่ นใจ แตเ่ ดนิ ไปไดแ้ คส่ ามกา้ วกห็ ยุดอกี ครงั เขาเงย หน้ามองทอ้ งฟ้าดว้ ยสายตาละเหยี ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 6 “นายทา่ น” “ฮ่า ขา้ ประเมนิ ตวั เองสงู เกนิ ไปจรงิ ๆ” เนียเถยี นชงิ หวั เราะเหยี มๆ ก่อนจะเอย่ ออกมา แตห่ วงั เซยี วรวู้ า่ ผเู้ ป็น นายไมไ่ ดค้ ยุ กบั ตน “ขา้ คดิ วา่ ขา้ สามารถรอนางได้ ตอ่ ให้ ชาตนิ ีนางเลอื กคนอนื ขา้ กจ็ ะเฝ้ามองต่อไปได้ รอใหน้ าง กลบั สอู่ อ้ มกอดของขา้ หลงั จากหมดอายขุ ยั แตค่ วามจรงิ ...” เขาทนไมไ่ ด!้ เขาไมต่ อ้ งการใหน้ างรกั หรอื เลอื กใคร ทงั นนั ! กอ่ นหน้านีเพราะอยใู่ ตพ้ นั ธะฟ้าดนิ ความรสู้ กึ ทมี ตี ่อนาง ถกู ขจดั อยา่ งสนิ เชงิ ทาํ ใหเ้ ขาเฝ้ามองนางดว้ ยความวา่ ง เปลา่ ชาตแิ ลว้ ชาตเิ ลา่ แตใ่ นชาตนิ ี เมอื ความทรงจาํ ทกุ อยา่ งคนื มา เขานกึ วา่ เขาจะอดทนใหม้ นั ผ่านไปไดอ้ กี สกั ชาติ แต่แคช่ าตเิ ดยี วเขากย็ อมไมไ่ ด!้ กอ่ นหน้านีหากเขาไมถ่ ูก พนั ธะฟ้าดนิ ลงโทษ เขากค็ งไมย่ อมเหมอื นกนั เขาถอื กาํ เนิดมาพรอ้ มกบั สญั ชาตญาณทาํ ลายลา้ ง แมจ้ ะ ถูกขงั ใหห้ ลบั ใหลยาวนานหลายแสนปี และพยายาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 7 ปกปิดสญั ชาตญาณดบิ ของตวั เองแค่ไหน แต่เพอื สงิ เดยี ว ทเี ขายดึ มนั ทาํ ไมเขาตอ้ งปลอ่ ยไป ไมว่ า่ จะเป็นมนุษย์ เทพ ปีศาจ มาร หรอื ฟ้าดนิ เขาไม่ ยอมใหน้ างเลอื กคนอนื ไมว่ า่ ใครหนา้ ไปทงั นนั เพราะถา้ ตรงนเี ป็นนาง นางกค็ งไมย่ อมปลอ่ ยเขาเช่นกนั เนียเถยี นชงิ รูว้ า่ ตนพา่ ยแพใ้ หก้ บั ความตงั ใจเดมิ ทจี ะ ยอมรบั การตดั สนิ ใจของหลวิ จา้ วเว่ยผนู้ ีอยา่ งเงยี บๆ และ อดทนรอเวลาใหห้ มดชว่ งชวี ติ มนุษยแ์ ตส่ ดุ ทา้ ยเขากแ็ พ้ ใหก้ บั ใจตวั เอง เขาปลอ่ ยนางไปไมไ่ ด้ หากเขายนิ ดปี ล่อยนาง เขาจะโดดลงสวู่ ฏั สงสารเพอื อะไร ไมใ่ ชเ่ พราะความยดึ ตดิ หรอกรทึ พี าเขามาถงึ วนั นี จากทจี ะเดนิ กลบั เขา้ จวน ชายหนุ่มพรอ้ มไอสงั หารมงุ่ หน้าออกจากจวนอยา่ งขงึ ขงั เขาควา้ เอามา้ จากมอื บา่ ว แลว้ กระโดดขนึ ควบออกไปอยา่ งรวดเรว็ ทงิ ภาพทอ้ งฟ้า คาํ รามและหวงั เซยี วตามไมท่ นั เอาไวด้ า้ นหลงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 8 62 writer.dek-d.com แสนชงั [ ทยอยปิ ดตอนเล่ม 2 ] - _____แสน ชงั _____#62. ไม่ต่างกนั 100% 27-34 นาที ซุนกงกงเชด็ เหงอื บนหน้าผากลวกๆ ขณะเดนิ เลาะผา่ น หอ้ งทเี รยี งรายตลอดทางเดนิ ในตําหนกั เฉยี นชงิ เขาไปถงึ หอ้ งในสดุ แลว้ ลอบมองซา้ ยขวาใหแ้ น่ใจว่าไมม่ ใี ครเหน็ กอ่ นจะเปิดประตเู ขา้ ไป ดา้ นในมชี ายหนุ่มสวมชดุ สดี าํ ยนื รอเขาอยู่ “กงกง” อกี ฝ่ายประสานมอื คาํ นับ ซนุ กงกงกค็ าํ นบั ตอบ อยา่ งรบี รอ้ น “หมอหลวงมาตรวจหลายครงั แลว้ กลบั ไมพ่ บสาเหตุของ อาการประชวร ไมม่ ที งั พษิ ทงั รากของโรค คลา้ ยวา่ ทรง นอนหลบั ไปเฉยๆ” ซนุ กงกงปรกึ ษาเขา ชายผนู้ คี อื หวั หน้าองครกั ษเ์ งาของฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตี นบั วา่ เป็นผู้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 9 จงรกั ภกั ดที ไี วใ้ จไดม้ ากทสี ดุ ขา้ งตวั ฮอ่ งเต้ “ไมม่ ที างรกั ษาจรงิ ๆ หรอื ขอรบั ” “หมอหลวงยงั ไมพ่ บหนทาง” ซุนกงกงเอ่ยอยา่ งรอ้ นใจ “หากเป็นฝีมอื คน กงกงคดิ ว่าใครน่าสงสยั ทสี ดุ ” “เรอื งนีขา้ ไมอ่ ยากปรกั ปราํ ใคร” “แลว้ ฮองเฮาเลา่ ?” พอฝ่าบาทประชวรอาํ นาจกต็ กไปอยู่ ในมอื ฮองเฮา ดแู ลว้ นางน่าสงสยั ทสี ุด “ขา้ ใหค้ นตรวจสอบดแู ลว้ ไมม่ อี ะไรเชอื มโยงกบั นาง อกี อยา่ งหากฝ่าบาทสวรรคตฮองเฮาจะไดอ้ ะไร ยามนีองค์ ชายส.ี ..” ซุนกงกงละคาํ ว่าตายเอาไว้ เขาถอนหายใจ เฮอื ก “ถา้ ฝ่าบาทสวรรคตยามนี อนั อ๋องจะเป็นคนทไี ด้ ประโยชน์มากทสี ุด ต่อใหน้ างไดข้ นึ เป็นไทเฮา กไ็ มแ่ น่ว่า จะมชี วี ติ รอดไปไดส้ กั กนี ํา กลบั กนั ทพี งึ เดยี วตอนนีของ นางคอื ฝ่าบาท หากไรฝ้ ่าบาทตําแหน่งของนางกจ็ ะไม่ มนั คง ไหนจะสกลุ เหลยี ว...” “แลว้ คนอนื เลา่ พวกในราชสาํ นกั หรอื พวกบา้ นเดมิ ของ สนมทมี อี งคช์ าย” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 0 “เรอื งนีคงตอ้ งพงึ เจา้ ตรวจสอบ ขา้ มดื แปดดา้ นจรงิ ๆ” ซุน กงกงถอนหายใจ “พดู ถงึ การตรวจสอบ กอ่ นหน้านีฝ่าบาทใหข้ า้ ตรวจสอบ องครกั ษ์เงาทงั หมด ยามนนั ขา้ รสู้ กึ แปลกๆ แตไ่ มพ่ บ หลกั ฐานมดั ตวั ...หรอื เรอื งนีจะเกยี วขอ้ งกบั อาการ ประชวร” หวั หน้าองครกั ษ์วา่ “ถา้ นีเป็นฝีมอื คนจรงิ ๆ เจา้ ตอ้ งหาคนรา้ ยใหไ้ ด้ อกี อยา่ ง ยามนีสาํ คญั คอื รจู้ กั โรคของฝ่าบาท ในเมอื หมอหลวงจน ปัญญา ขา้ ขอเจา้ ไปเชญิ หมอเทวดาดา้ นนอกมา ...พามา อยา่ งลบั ๆ อยา่ ใหใ้ ครเหน็ เดด็ ขาด แมแ้ ตฮ่ องเฮา” แมเ้ ขา จะคดิ วา่ ไมเ่ กยี วขอ้ งกบั ฮองเฮา แต่ซนุ กงกงไมใ่ ชต่ ะเกยี ง ทไี รน้ ํามนั ดงั นนั เขาจะไมว่ างใจใครอยา่ งหมดจด “ขา้ จะจดั การให”้ “ดี หากมอี ะไรคบื หน้าใหม้ าพบขา้ ทนี ี” “ฮองเฮาเรอื งนี...” เจา้ กรมอาญามสี หี น้าลาํ บากใจเมอื ได้ ยนิ รบั สงั ของเหลยี วฮองเฮา “ขา้ เรยี กทา่ นมาเพอื จะแจง้ เตอื นเอาไวก้ อ่ น หลงั จากนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 1 อะไรๆ จะไดง้ า่ ย” “แตส่ กุลหย.ู ..” “ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ พวกเขามสี ว่ นเกยี วขอ้ งกบั เหมอื งทหี ลนุ เมงิ ทงั ยงั มเี ครอื ขา่ ยเชอื มโยงกบั พวกฉาวโฉ่สกุลเจนิ สกลุ ป๋ าย ไหนจะพ่อคา้ สกุลกวน เรอื งใหญเ่ ชน่ นีเราไม่ ควรนิงเฉย ทา่ นเจา้ กรมคงเขา้ ใจดี คนทกี ลา้ ละเมดิ ผลประโยชน์ของแผน่ ดนิ มโี ทษไมต่ า่ งจากกบฏ ดงั นนั สกลุ หยจู ะรอดไปไมไ่ ด”้ “พระอาญาไมพ่ น้ เกลา้ แต่เรอื งนีไมม่ รี บั สงั ของฝ่าบาท กระหมอ่ มไมก่ ลา้ จดั การโดยพลการ” สกุลหยเู ป็นสกลุ ของ ลกี ยุ้ เฟย ไหนจะหยเู ยวฟ่ างทเี ป็นเสนาบดใี นสภาขนุ นาง ยงั ไมร่ วมอนั ออ๋ งทใี กลจ้ ะไดต้ าํ แหน่งรชั ทายาทมาวางไว้ ในมอื การแตะตอ้ งสกุลหยไู มเ่ ทา่ กบั รนหาทตี ายใหต้ วั เอง หรอกรึ เขาเหน็ อยชู่ ดั ๆ วา่ ฮองเฮาใชอ้ าํ นาจแกแ้ คน้ สว่ นตวั “เจา้ เหน็ ตรากเิ ลนนีหรอื ไม?่ ” เหลยี วฮองเฮายมิ เยน็ ขณะทหี มุนตรากเิ ลนอยใู่ นมอื “ผทู้ ถี อื ตรากเิ ลนมอี าํ นาจ สงั การทหารรกั ษาเมอื งได้ ทา่ นเจา้ กรมรเู้ รอื งนีหรอื ไม?่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น