แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 3 0 2 “ตอ้ งรบกวนทา่ นหมอแลว้ ” ราชครเู ฉนิ มองไปทางทหารที เฝ้าอยหู่ น้าประตูหอ้ งลกู ชายกต็ ดั สนิ ใจไมพ่ ดู อะไร ต่อ “ฝากทา่ นหมอดเู ฉนิ ซุ่ยดว้ ย” “เป็นหน้าทขี า้ ” เฉนิ หรเู หยยี นมองบุตรชายทนี อนนิงอยบู่ นเตยี งแลว้ ตดั สนิ ใจเลยี งออกไป ประตจู วนทกุ ดา้ นมที หารเมอื งเฝ้า อยู่ ดงั นนั หมายถงึ คนดา้ นในจะออก ไปขา้ งนอกไมไ่ ด้ เขาเดนิ วนไปทหี อ้ งหนงั สอื กพ็ บตูเ้ สยี ว เสยี นทนี นั “กุนซอื ตู้ เราจะชว่ ยเฟยฉีอยา่ งไรด?ี ” เฉนิ หรเู หยยี นรสู้ กึ อบั จนจรงิ ๆ “ทา่ นราชครอู ยา่ ไดร้ อ้ นใจไป เวลานีราชทตู ยงั อยใู่ นถง เยยี น ฮ่องเตไ้ มม่ ที างสงั ลงโทษอะไรรนุ แรงกบั แมท่ พั แน่” “แต่เขาไมค่ วรตอ้ งอยใู่ นคกุ ” “ยามนีราชสาํ นกั ไมส่ งบ ฝ่าบาทรสู้ กึ ไมม่ นั คง การควบคุม ฝ่ายทหารสว่ นหนึงอาจเพราะกลวั ท่านแมท่ พั เลอื กขา้ ง แลว้ รว่ มกดดนั เขา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 3 “เราตอ้ งชว่ ยเฟยฉอี อกมา” “ทา่ นราชครยู งั สามารถตดิ ตอ่ กบั สายลบั ของเราได้ หรอื ไม?่ ” ตูเ้ สยี วเสยี น ถาม ราชครเู ฉนิ พยกั หน้าเบาๆ “เช่นนนั กใ็ หพ้ วกเขาไป สบื หาคนรา้ ยตวั จรงิ เถอะ ตราบใดทมี หี ลกั ฐานในมอื อะไรๆ กค็ งงา่ ยกวา่ นี” “แตจ่ ะไปหาหลกั ฐานจากไหน แมแ้ ตพ่ วกทหารเมอื งปิด เมอื งคน้ ยงั หาไมพ่ บ” “ไมต่ อ้ งวงิ ไปทงั เมอื งอยา่ งพวกเขา เพยี งแตม่ งุ่ หน้าไป ไมก่ ที เี ทา่ นนั ” ตูเ้ สยี วเสยี นเพ่งสายตานิง “ใครทจี ะได้ ประโยชน์จากความตายขององคช์ ายสบี า้ ง ทา่ นลองคดิ ดู เถอะ” เฉนิ หรเู หยยี นสบตากบั ตูเ้ สยี วเสยี นเงยี บๆ สุดทา้ ยกผ็ ุด ลุกออกไปสงั การ “เนียเถยี นชงิ ผนู้ นั กอ่ นหน้านบี วชอยทู่ อี ารามในเมอื งเจงิ ตู เขาบวชตงั แต่เดก็ ประวตั เิ รยี บงา่ ยมาก จนเมอื สามปีกอ่ น เขาสกึ ออกมาแลว้ กลบั ไปทจี วนตระกลู เนีย เขาเรมิ เขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 4 สอบระดบั เมอื งแลว้ กส็ อบผา่ นมาเรอื ยๆ จนในปีทแี ลว้ เขา ไดส้ อบต่อหน้าพระทนี งั แลว้ กไ็ ดเ้ ป็นจว้ งหยวน เขามี ผลงานแปลกใหมแ่ ละเป็นประโยชน์มาก ฮ่องเตโ้ ปรด ปรานเรยี กเขาใหท้ าํ งานสาํ คญั หลายครงั ชอื เสยี งในหมู่ ประชาชนกด็ มี าก” “มแี คน่ นั หรอื ?” ฮเู จยี เลอ่ ถามเสยี งตํา เขาไมค่ ดิ ว่าผชู้ ายที กมุ ความลบั ของสามแควน้ ไวใ้ นมอื ไดอ้ ยา่ งเนียเถยี นชงิ จะ มปี ระวตั เิ รยี บงา่ ยขนาดนี “คนของเราสบื ไดแ้ คน่ ขี อรบั ...” องครกั ษร์ สู้ กึ หนาวเยอื ก ไปทงั แผน่ หลงั “สามปีกอ่ น...” ชายหนุ่มเคาะนิวบนโตะ๊ พลางใช้ ความคดิ “สามปีกอ่ นมอี ะไรสาํ คญั บา้ ง?” “หากในซอื ฟัง ดูเหมอื นจะไมม่ อี ะไรพเิ ศษ... เอ่อ ดู เหมอื นวา่ หอรอ้ ยบปุ ผาจะตงั ขนึ เมอื สามปีกอ่ น” “หอรอ้ ยบุปผา? หอนางโลมในฉางซา?” “พะ่ ยะ่ คะ่ ” “รอ้ ยบุปผา...” ฮูเจยี เล่อหรตี าลง “ในถงเยยี นมหี อนางโลม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 5 ทมี ชี อื เสยี งหรอื ไม?่ ” “มพี ะ่ ยะ่ คะ่ ชอื ว่าหอพนั ราตร”ี “ตงั มานานแคไ่ หนแลว้ ?” “เรอื งนี...” “ออกไปหาขา่ วมา นอกจากนยี งั มเี มอื งหลวงของไป๋ หลนิ กบั พวกหยุ ถามพวกเขาวา่ มกี จิ การทเี พงิ ตงั ขนึ มาเมอื สามปีกอ่ นในเมอื งหลวงหรอื ไม”่ “พ่ะยะ่ คะ่ ” องครกั ษร์ บั คาํ แลว้ ออกจากหอ้ งไป ฮูเจยี เล่อ ยกจอกเหลา้ ขนึ จบิ เงยี บๆ ในตามแี ววของการครนุ่ คดิ หวาดระแวงไมว่ าง “นนั อะไร?” ซุนกงกงทเี พงิ สง่ ฮ่องเตเ้ ขา้ บรรทมถามพวก ทหารหน้าตาํ หนกั เฉยี นชงิ ทกี าํ ลงั ยกหบี เดนิ ออกไป “เรยี นกงกง พวกนีเป็นขา้ วของทยี ดึ มาจากสกุลเฉนิ ขอรบั ” “มอี ะไรน่าสงสยั หรอื ไม?่ ” “มอี ยชู่ นิ หนึง ดเู หมอื นจะเป็นอาวุธแบบใหม”่ พวกเขาวาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 6 หบี ลงตงั ใจจะหยบิ ของขนึ มาใหซ้ นุ กงกงดู แต่กลบั ทาํ ให้ มว้ นภาพในหบี ตกลงมา “นนั อะไร?” “เป็นมว้ นภาพขอรบั สงสยั จะตดิ มาตอนทขี นของ” “เอามาใหข้ า้ ดซู ”ิ ซุนกงกงนึกสนใจ เขาหยบิ มว้ นภาพนนั มาคลอี อกกต็ กใจ “นีมนั ...” ซุนกงกงรบี หนั ไปมองทางที ทอดไปยงั หอ้ งบรรทมดว้ ยสญั ชาตญาณ ทาํ ไมในสกุลเฉนิ ถงึ มรี ปู ของหลวิ จา้ วเวย่ ? หรอื นางจะแอบมคี วามสมั พนั ธก์ บั คนสกลุ เฉนิ ... แต่นาง กบั ฝ่าบาท... “ดูเหมอื นจะเป็นรปู เกา่ นะขอรบั ดา้ นหลงั มตี ราประทบั แบบเกา่ อย”ู่ ซุนกงกงไดย้ นิ เช่นนนั กพ็ ลกิ ดู เหน็ ชอื เฉนิ จงิ ถกู วางเอาไวข้ า้ งตราสกุลเฉนิ “เฉนิ จงิ ? ใครกนั ” เขาพมึ พาํ กอ่ นจะมว้ นภาพนนั เอาไว้ “พวกเจา้ ไปเถอะ แต่รปู นีขา้ จะเกบ็ ไวก้ ่อน” “ขอรบั ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 7 ซุนกงกงหนั กลบั ไปเขา้ เวรหน้าหอ้ งบรรทม แต่ในใจยงั พจิ ารณาอยวู่ ่าควรเอาภาพนีถวายใหฮ้ อ่ งเต้ ทอดพระเนตรหรอื ไม่ เชา้ นตี ําหนกั อนั อ๋องออื องึ ไปดว้ ยขา่ วดี แทนทจี ะมขี า่ ว รา้ ยประเภททพี ระชายาสองพระองคต์ บตกี นั เพราะหลาน ไฉ่ซนิ เขา้ หอกบั อนั อ๋องเมอื คนื แตห่ ลวิ จา้ วอวที คี ดิ จะ อาละวาดแตก่ ลบั เป็นลมลม้ พบั ไปกอ่ นนนั กลบั เป็นขา่ วดี “พระชายาหลวิ ตงั ครรภไ์ ดห้ นึงเดอื นแลว้ พ่ะยะ่ คะ่ ” “เจา้ แน่ใจนะ” อนั ออ๋ งถามยาํ “แน่ใจพ่ะยะ่ คะ่ ยนิ ดกี บั ทา่ นอ๋องจะทรงมอี ๋องน้อยแลว้ ” “นีเป็นขา่ วด”ี อนั อ๋องปรบมอื ลกู คนนีมาพรอ้ มโชค จรงิ ๆ “ใหร้ างวลั คนทงั จวน หลงั จากนีพวกเจา้ ตอ้ งดูแล พระชายาหลวิ ใหด้ ี นีเป็นลกู คนแรกของขา้ จะผดิ พลาด ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด” เขากลา่ วดว้ ยนําเสยี งยนิ ดี “พ่ะยะ่ คะ่ ทา่ นอ๋อง” อนั อ๋องกา้ วเขา้ ไปในหอ้ งดว้ ยรอยยมิ “จา้ วอวเี จา้ ไดย้ นิ หรอื ไม่ เจา้ กาํ ลงั ตงั ครรภล์ กู ของเรา” เขาเอย่ พรอ้ มจบั มอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 8 ของหลวิ จา้ วอวี หญงิ สาวยงั รสู้ กึ มนึ งงอยู่ แตเ่ หน็ สหี น้าดใี จของอนั อ๋อง แลว้ กฝ็ ืนยมิ รบั แมใ้ นใจจะขนุ่ เคอื งเรอื งของเขากบั นัง หลานไฉ่ซนิ แตย่ ามนไี ดร้ บั ขา่ วมงคลนางไมค่ วรเอย่ หา เรอื งเพอื ทาํ ลายบรรยากาศ หลวิ ชา่ งองิ กบั เสยี วชงิ กก็ ลวั เหลอื เกนิ วา่ หลวิ จา้ วอวจี ะใช้ อารมณ์จนทาํ เสยี บรรยากาศ แตพ่ อเหน็ ว่าหลวิ จา้ วอวดี ู อ่อนลงกห็ ายใจโลง่ นบั ว่าหลวิ จา้ วอวไี มไ่ ดโ้ งจ่ นเกนิ เยยี วยา “หลงั จากนีเจา้ ตอ้ งดูแลตวั เองใหด้ ๆี นีเป็นลกู คนแรกของ เรา เจา้ ตอ้ งบํารงุ เขาใหด้ ”ี “เพคะทา่ นอ๋อง” “นีเป็นขา่ วดมี าก เสยี ดายทยี งั อยใู่ นชว่ งไวท้ กุ ข์ ไมเ่ ชน่ นนั ขา้ จะจดั งานเลยี งฉลอง” “อยา่ เพงิ ทรงเหอ่ ลกู สเิ พคะ ลูกยงั ไมท่ นั เกดิ ถา้ พระองค์ จดั งานเลยี งแค่เพราะหมอ่ มฉนั ทอ้ ง คนจะครหาเอานะเพ คะ” แมป้ ากจะคดั คา้ นแต่หวั ใจหลวิ จา้ วอวพี องโตกบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 9 คาํ พดู อนั ออ๋ ง นีหมายความว่าเขาคาดหวงั กบั เดก็ คนนี มาก “กข็ า้ ดใี จ เรอื งนีน่ายนิ ดี ขา้ คงต้องเขา้ วงั สกั รอบเพอื ไป ทลู แจง้ ขา่ วกบั เสดจ็ แม”่ อนั อ๋องตบหลงั มอื นางเบาๆ “เจา้ พกั ผอ่ น อยาก ไดอ้ ะไรกบ็ อกพวกบา่ วใหห้ ามาให”้ “เพคะทา่ นอ๋อง” อนั อ๋องรูส้ กึ ว่าระยะนีเป็นชว่ งเวลาทตี นดวงขนึ อเู่ หวนิ เจา ถูกกาํ จดั แลว้ ยงั ไดล้ ูกคนนีมา สวรรคด์ เู ป็นใจเปิดทางให้ เขาจรงิ ๆ ดา้ นหลานไฉ่ซนิ มแี ต่พวกบา่ วทรี อ้ นใจกบั ขา่ วการ ตงั ครรภข์ องหลวิ จา้ วอวี สว่ นตวั นางกวา่ จะตนื ขนึ มาไดก้ ต็ ะวนั สาย โดง่ “เตรยี มนําใหข้ า้ เหนียวตวั เหลอื เกนิ ” นางมองไป รอบหอ้ งแลว้ ถามหาอนั อ๋อง “ทา่ นอ๋องออกไปเมอื ไหร?่ ” “เมอื เชา้ มบี า่ วมารายงานว่าพระชายาหลวิ ไมส่ บายทา่ น อ๋องจงึ รบี ออกไปเพคะ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 0 “นางคงไมข่ าดใจตายแคเ่ พราะขา้ เขา้ หอกบั อนั อ๋อง กระมงั ” หลาน ไฉ่ซนิ รบั ผา้ เชด็ หน้าจากบา่ วพลางหาวหวอด “ไดย้ นิ วา่ เพราะตงั ครรภเ์ พคะ” “ตงั ครรภ?์ ” หลานไฉ่ซนิ เลกิ ควิ อยา่ งแปลกใจ “นงั จา้ วอวี นีวาสนาดเี หลอื เกนิ ทงั ทขี า้ งนอกชอื เสยี งยอ่ ยยบั ถงึ ขนาดนนั แต่กไ็ มจ่ มหายเสยี ที วนั นตี งั ครรภไ์ ดอ้ กี คง รสู้ กึ ราวกบั โผบนิ ทเี ดยี ว” “เรอื งนีจะไมด่ กี บั เราหรอื ไมเ่ จา้ คะ?” ปีเสวยี นสงสยั “ไมต่ อ้ งไปสนใจนาง นางไมใ่ ชส่ ตรคี นเดยี วในใตห้ ลา้ ที ตงั ครรภไ์ ดเ้ สยี หน่อย ขา้ เองกท็ ําได”้ หลานไฉ่ซนิ ยกั ไหล่ อยา่ งไมย่ หี ระ นางตดั สนิ ใจเขา้ หอกบั อนั ออ๋ งแลว้ ในเมอื อู่ เหวนิ เจารอ่ แรใ่ กลต้ าย บลั ลงั กก์ แ็ ทบจะวางอยบู่ นมอื อนั อ๋อง นางตอ้ งมองการณ์ไกล ตอ้ งไดใ้ หค้ มุ้ เสยี “นํา พรอ้ มหรอื ยงั ? ทา่ นออ๋ งทาํ ขา้ เหนียวตวั ไปหมด” หญงิ สาวบน่ พวกบ่าวอดหน้าแดงไมไ่ ดเ้ มอื ไดย้ นิ ผเู้ ป็นนายเอ่ยอยา่ งเปิดเผย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 1 “เชญิ พระชายาสรงเพคะ” เพราะนอนไมห่ ลบั มาหลายวนั วนั นีฮ่องเตอ้ เู่ หอตจี งึ นอน นานกว่าปกติ ในฝันเขาเหน็ ภาพสบั สนวุน่ วาย บรรยากาศของสงคราม คนตาย และเลอื ดเจงิ นอง พอตนื ขนึ มาจงึ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นอารมณ์ทดี นี กั ชายในชดุ คลมุ มงั กรดงึ เอาปินเงนิ ทเี กบ็ ไวอ้ อกมาพศิ มอง นึกถงึ หญงิ สาวทเี ขาสญั ญาวา่ จะแตง่ นางใหส้ มศกั ดศิ รี ยามนีเขาประกาศไวอ้ าลยั สามปีอยา่ งไมม่ ที างเลอื ก ใจ หนงึ กล็ งั เลเพราะไมอ่ ยากตดั สวาทจากนาง “ฝ่าบาท” ซุนกงกงเหน็ ฮ่องเตม้ องปินเงนิ นนั อยนู่ านแลว้ จงึ ทลู เตอื น “เราผดิ สญั ญากบั นางเสยี แลว้ หากรอสามปี อายุนางกจ็ ะ เกนิ วยั ทเี หมาะสม” ซุนกงกงรวู้ า่ ฮ่องเต้หมายถงึ หลวิ จา้ วเว่ย เขาชงั ใจอยคู่ รู่ หนงึ กอ่ นทลู ปลอบ “ฝ่าบาทเป็นมงั กรบนพนื พภิ พ มสี ตรี ใดทจี ะมองขา้ มพระองคไ์ ด้ เพยี งสามปี ไมน่ านสาํ หรบั การรอใหไ้ ดร้ บั ใชพ้ ระองค”์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 2 “เจา้ ว่านางยนิ ดจี ะรอเราหรอื ไม?่ ” “ชายหญงิ มใี จรกั มนั ผกู พนั อปุ สรรคยอ่ มมอิ าจพรากพะ่ ยะ่ คะ่ ” ซุนกงกง ตอบอยา่ งอ้อมคอ้ ม “นนั สนิ ะ... นางรกั เราถงึ เพยี งนัน ยอ่ มยนิ ดจี ะรอเราแน่” ซุนกงกงกม้ หน้าลงไมอ่ อกความเหน็ คดิ ถงึ ภาพทไี ดม้ า จากสกุลเฉนิ ยงั ทาํ ใหเ้ ขารูส้ กึ คลางแคลงใจอยู่ แตย่ งั ไม่ กลา้ จะถวายฮอ่ งเตใ้ หท้ อดพระเนตรกอ่ นจะรเู้ รอื งมากกวา่ นี “หลงั การไวท้ กุ ขท์ งั แผน่ ดนิ จบ ใหก้ รมพธิ กี ารจดั งานเลยี ง สง่ พวกทตู พวกมนั ควรไปใหพ้ น้ ไดแ้ ลว้ ” “ฝ่าบาท... แลว้ ทา่ นแมท่ พั เฉนิ ” “ใหเ้ ขาอยใู่ นคุกไปก่อน” “พ่ะยะ่ คะ่ ” “ดา้ นเฉนิ ซุย่ ละ่ เขาสารภาพหรอื ยงั ?” “ตงั แต่เมอื วานกย็ งั ไมฟ่ ืนเลยพ่ะยะ่ คะ่ ” ฮ่องเตฟ้ ังแลว้ แค่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 3 พยกั หน้า ไมไ่ ดร้ สู้ กึ สงสารเหน็ ใจอะไร “เจาเอ๋อรเ์ ล่า?” “ยงั ไมม่ อี ะไรคบื หน้าพะ่ ยะ่ คะ่ เพยี งแต่ฮองเฮากบั องค์ หญงิ ใหญเ่ ฝ้าอยทู่ งั คนื ” “สง่ นําแกงบาํ รุงไปใหฮ้ องเฮา กําชบั นางว่าใหพ้ กั ผอ่ น ดว้ ย” ฮ่องเตต้ รสั ตามนสิ ยั การดแู ลเอาใจใสส่ ตรใี นวงั บา้ ง ถอื เป็นหน้าทหี นงึ ของเขา “ตรวจตราดใู หด้ ี นอกจากคาํ วา่ บาดเจบ็ เราไมต่ อ้ งการใหค้ นพดู ถงึ อาการขององคช์ าย สเี ป็นอนื จนกวา่ พวกทตู จะออกจากตา้ ถง” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” “ยงั กลา้ มาพบขา้ อกี ร?ึ ” ลกี ยุ้ เฟยมองพระโอรสอยา่ งไม่ พอพระทยั “ลูกมขี า่ วดจี งึ อยากจะทลู เสดจ็ แมใ่ หร้ กู้ อ่ น” “แลว้ เรอื งอนื เจา้ ไมต่ อ้ งบอกขา้ หรอื ?” ลกี ยุ้ เฟยยงั โกรธที เขากลา้ ลงมอื กบั อูเ่ หวนิ เจาโดยไมป่ รกึ ษานาง อนั อ๋องไมส่ นใจทา่ ทขี องลกี ยุ้ เฟย เขายกชาขนึ จบิ แลว้ ทาํ เมนิ เอย่ เรอื งของตนเองตอ่ “ยามนีจา้ วอวตี งั ครรภไ์ ดห้ นึง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 4 เดอื นแลว้ เสดจ็ แมก่ าํ ลงั จะไดเ้ ป็นยา่ แลว้ นะพ่ะยะ่ คะ่ ” ลกี ุย้ เฟยสดู หายใจลกึ “ขา้ จะสง่ มามาทถี นดั เรอื งนีไปชว่ ย ดแู ลนาง” “นางกาํ ลงั ตงั ครรภเ์ สดจ็ แมต่ อ้ งใจดกี บั นางหน่อยนะพะ่ ยะ่ คะ่ ” “เรอื งพวกนีเจา้ ยงั ตอ้ งบอกขา้ ดว้ ยร?ึ ” ลกี ยุ้ เฟยแคน่ เสยี ง หยนั “จา้ วอวที รงเกรงใจเสดจ็ แมเ่ ป็นพเิ ศษ เพราะรวู้ า่ เสดจ็ แม่ ไมช่ อบนาง แตอ่ ยา่ งไรยามนีนางกต็ งั ครรภล์ กู คนแรก ของขา้ ขา้ ไมอ่ ยากใหน้ างลาํ บากใจ เสดจ็ แมเ่ องกจ็ ะไดม้ ี หลานสมใจอยา่ งไรพะ่ ยะ่ คะ่ ” “รกั หลงกนั ดจี รงิ ๆ เป็นนางดว้ ยหรอื ไมท่ ชี แี นะใหเ้ จา้ ทํา เรอื งโงๆ่ ” อนั อ๋องชะงกั “เสดจ็ แม”่ “เจา้ รหู้ รอื ไมถ่ า้ เรอื งนนั เกดิ ผดิ พลาดขนึ มา ไมใ่ ชแ่ คเ่ จา้ แตข่ า้ สกุล หยู หรอื แมแ้ ต่พวกขนุ นางทอี ยฝู่ ่ายเจา้ ทงั หมดกจ็ ะถูก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 5 ลากลงนรกไปดว้ ย” “หากไมก่ ลา้ ไดก้ ลา้ เสยี กต็ อ้ งทนอดึ อดั อยเู่ หมอื นเดมิ เสดจ็ แมเ่ อาแตบ่ อกใหล้ กู อดทนแตไ่ มเ่ หน็ ลงมอื ทาํ อะไร ได้ ทลี กู เหน็ กม็ แี ต่ฮองเฮาทปี ราบเสดจ็ แมไ่ ดค้ รงั แลว้ ครงั เลา่ ” “อูเ่ หวนิ ซวน!” ลกี ยุ้ เฟยถกู ตอกยาํ ความพา่ ยแพน้ างก็ ตวาดขนึ “เสดจ็ แมอ่ าจยอมแพไ้ ดไ้ มม่ จี าํ กดั แตล่ กู ไมไ่ ดม้ คี วาม อดทนเชน่ นนั ลูกไมไ่ ดใ้ จกวา้ งอยา่ งเสดจ็ แม่ อกี อยา่ ง บรุ ุษควรมคี วามเดด็ ขาด หากมวั แต่ลงั เล หวาดกลวั ไป หมดอยา่ งเสดจ็ แม่ เราจะมวี นั นีหรอื ?” “ดี ดจี รงิ ๆ” ลกี ุย้ เฟยโกรธจนพูดไมอ่ อก “ดเู หมอื นวนั นีเสดจ็ แมจ่ ะอารมณ์ไมด่ ี ลกู มาแจง้ ขา่ วแลว้ ก็ จะกลบั ก่อน” อนั ออ๋ งไมอ่ ยากตอ่ ปากตอ่ คาํ กบั ลกี ุย้ เฟยอกี เขาพูดแลว้ กเ็ ดนิ ออกจากตาํ หนกั ไปทนั ที ลกี ุย้ เฟยโกรธจนหน้าแดง นางชนี วิ ตามหลงั เขาแตไ่ มท่ นั บรภิ าษอะไรออกไปอนั อ๋องกห็ ายไปแลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 6 “พระสนมเพคะ” “ดูเขา! ดเู ขา นีขนาดยงั ไมไ่ ดบ้ ลั ลงั กย์ งั ไมเ่ หน็ หวั ขา้ แลว้ วนั หน้าขา้ ยงั จะควบคมุ เขาไดอ้ กี ร?ึ ” “พระสนมอยา่ ทรงโกรธเกนิ ไปเลยเพคะ ท่านอ๋องโตแลว้ ยอ่ มมคี วามคดิ เป็นของตวั เอง มวี รี บรุ ุษคนใดไมอ่ ยาก พสิ จู น์ตวั เองบา้ ง” “เฮอะ” ลกี ุย้ เฟยแค่นเสยี งเหยยี ดหยาม “เสยี ดายถา้ ปีนนั ขา้ ไมแ่ ทง้ ...” ไมแ่ น่นางอาจจะไดม้ ตี วั เลอื กว่าจะผลกั ดนั ลกู คนไหน ไมใ่ ช่จาํ เป็นแตต่ อ้ งดนั ลกู โงไ่ รค้ วามคดิ คนนี “พระสนมปกป้องอนั ออ๋ งมาตลอด ยามนีทรงคดิ ทาํ การ ดว้ ยตวั เอง หมอ่ มฉนั วา่ อกี ไมน่ านพอไดพ้ บกบั ความ ลาํ บากกต็ อ้ งทรงระลกึ ถงึ ความดขี องพระสนมแน่เพคะ อยา่ ทรงโกรธไปเลยนะเพคะ” ลกี ุย้ เฟยสดู หายใจลกึ เพอื สงบอารมณ์ “รอู้ าการองคช์ ายสี หรอื ยงั ?” “ทางตาํ หนกั องคช์ ายปิดตวั เงยี บ แมแ้ ต่หนูสกั ตวั กไ็ มย่ อม ใหล้ อดออกมา... หมอ่ มฉนั รแู้ คว่ ่าฮองเฮาไมไ่ ดอ้ อกมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 7 เลยตงั แตเ่ มอื วาน” “แลว้ เรอื งสกุลเฉนิ ละ่ ?” “ฝ่าบาทสงั โบยเฉนิ ซุ่ยแลว้ กส็ งั ขงั ทา่ นแมท่ พั แตจ่ นถงึ ตอนนกี ย็ งั ไมม่ อี ะไรคบื หน้า” ลกี ุย้ เฟยตบทพี กั แขน “ไมค่ บื หน้ากต็ อ้ งทาํ ใหค้ บื หน้า จะ ใหพ้ วกมนั หาหลกั ฐานสาวมาถงึ เราไมไ่ ด้ หาทางโยน ความผดิ ใหค้ นสกลุ เฉนิ ไปใหห้ มด ในเมอื ฮอ่ งเตเ้ กลยี ด พวกมนั อยแู่ ลว้ กใ็ หพ้ วกมนั รบั กรรมแทนไปเสยี ” “เพคะพระสนม” “ไปสบื หาอาการองคช์ ายสมี าใหไ้ ด้ ถา้ ไมส่ าหสั ปางตาย ขา้ จะไดท้ าํ ใหม้ นั ตายใหส้ นิ ซาก!” “ทาํ ไมอาการเขาถงึ ทรดุ หนกั กว่าเดมิ ?” ฮองเฮาถามหมอ หลวงอยา่ งตระหนก ยามนีรอบลาํ คอองคช์ ายสี เปลยี นเป็นสคี ลาํ ปากเขาซดี จนไรส้ เี ลอื ด ใบหน้าก็ เกอื บจะเหมอื นคนตายเขา้ ไปทุกที “ฮอง- กระหมอ่ มไรค้ วามสามารถ” หมอหลวงคุกเขา่ ลง โขกหวั ทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 8 “เจา้ หมายความว่าอะไร?” “ทลู ฮองเฮา ดูเหมอื นวา่ พษิ แลน่ เขา้ สหู่ วั ใจแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” ฮองเฮาอา้ ปากคา้ ง นางไมเ่ ชอื หู “เจา้ พดู อะไรนะ?” “ทลู ฮองเฮา ยามนพี ษิ แลน่ เขา้ สหู่ วั ใจทา่ นออ๋ งแลว้ คาด วา่ จะทรงมพี ระชนมช์ พี อยไู่ ดอ้ กี ไมเ่ กนิ สบิ สองชวั ยาม” “พวกเจา้ ลอ้ ขา้ เลน่ ใชไ่ หม!?” นางตะโกน พวกหมอหลวง กม้ ลงโขกหวั ตวั สนั “จะเป็นไปไดอ้ ยา่ งไร ลกู ขา้ จะตายได้ อยา่ งไร มอี กี ตงั สบิ สองชวั ยาม พวกเจา้ ตอ้ งทาํ ใหเ้ ขารอด ส”ิ “กระหมอ่ มไรค้ วามสามารถ พวกเราไมม่ วี ธิ รี กั ษาจรงิ ๆ พะ่ ยะ่ คะ่ ” “ลกู ขา้ จะไรท้ างเยยี วยาไดอ้ ยา่ งไร?” “เสดจ็ แม”่ องคห์ ญงิ เหมยเจยี วปาดนําตา นางมองสหี น้า ลอ่ งลอยทกุ ขท์ นของพระมารดาแลว้ สงสารจบั ใจ “ลูกขา้ ... ขา้ จะดเู ขาตายไดอ้ ยา่ งไร!?” นางทรดุ ลงรอ้ งไห้ เสยี งดงั ครหู่ นึงกผ็ ดุ ลกุ ขนึ คลา้ ยคลมุ้ คลงั “ไปทลู ฝ่าบาท ตอ้ งทลู ฝ่าบาท ต้องมที างช่วยลกู เราแน่ ไป! ไปทลู ฝ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 9 บาท” “เสดจ็ แม่ เสดจ็ แม!่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 0 แสนชงั # 59. อยตุ ิธรรม เนียเถยี นชงิ ทาํ ตามทรี บั ปากหยางไทเฮา พอคนสกลุ ห ยางขโมยตวั โจวอ๋องออกมานอกวงั ได้ เขากใ็ หค้ นของ สาํ นกั ไปรบั โดยพาเขา้ ไปทหี อพนั ราตรี ดงั นนั ทหารทอี อก ตามหาโจวอ๋องคงคดิ ไมถ่ งึ ว่าชายทปี ่วยหนกั เชน่ นนั จะถูก สง่ เขา้ ไปในหอนางโลมแทนทจี ะหนอี อกจากเมอื ง เนียเถยี นชงิ ไมไ่ ดร้ วู้ ธิ เี ยบ็ ผวิ หนัง แต่เขาตดั สนิ ใจใช้ หนอนกกู่ บั พษิ เพอื ยอื ชวี ติ โจวอ๋อง หนอนกจู่ ะกนิ เนือเน่า จากบาดแผลเป็นอาหารและกนิ สงิ สกปรกในรา่ งกาย ทงั หมด พษิ จะช่วยขบั เลอื ดเสยี และควบคุมชพี จร แม้ ผลขา้ งเคยี งคอื ความทุกขท์ รมานแสนสาหสั แต่เพอื รกั ษา ชวี ติ โจวอ๋องเอาไวเ้ นียเถยี นชงิ กไ็ มไ่ ดม้ เี มตตาพอจะสนใจ ความทรมานของเขา “นายทา่ น” “มอี ะไร?” เนียเถยี นชงิ เชด็ เลอื ดทมี อื แลว้ ถามเสยี งเยน็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 1 “อูเ่ หวนิ เจาดเู หมอื นจะไมไ่ หวแลว้ ขอรบั ” “ฝังสกุลเฉนิ ละ่ ?” “พวกเขาใหค้ นออกหาหลกั ฐานเพอื แกต้ ่างใหเ้ ฉนิ ซุ่ย กบั เฉนิ หรงปัว อยขู่ อรบั ” “เชน่ นนั กโ็ ยนอาหารใหพ้ วกเขา” “จะดหี รอื ขอรบั ?” เนียเถยี นชงิ มองมอื ตวั เอง ตอบเสยี งไมย่ หี ระ “ดสี ิ ขา้ อยากรวู้ า่ อ่เู หอตี จะทาํ อยา่ งไร” “ขอรบั นายทา่ น” “เรอื งพวกมหาเสนาบดไี ปถงึ ไหนแลว้ ” “รวบรวมความผดิ ของคนในตระกลู พวกเขาแลว้ แลว้ กใ็ ห้ พวกเขากลนื หนอนกไู่ ปแลว้ ขอรบั รอใหพ้ วกมนั หลอมจน โตพอเท่านนั ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 2 “ทาํ ใหแ้ น่ใจวา่ จะพรอ้ มใชง้ านเมอื ถงึ เวลา” “ขอรบั ” “ประหารพวกมนั ถา้ ลกู ขา้ ตอ้ งตายกป็ ระหารพวกมนั ให้ ตายไปดว้ ยใหห้ มด” ฮองเฮากรดี รอ้ ง “ใครทมี นั ทาํ แบบนี กบั เจาเอ๋อร์ ตอ้ งทรงประหารพวกมนั ใหห้ มอ่ มฉนั ” “ฮองเฮา” “ทาํ ไม ทรงทาํ ไมไ่ ดห้ รอื ?” นางเหลอื บตาขนึ มอง ฮ่องเต้ “มคี นฆา่ ลกู เรานะเพคะ” “การสบื สวนยงั ไปไมถ่ งึ ไหน เราจะประหารคนผดิ ไมไ่ ด”้ ฮอ่ งเตต้ รสั อยา่ งเยน็ ชา ฮองเฮาจอ้ งเขานิงนาน นางสดู หายใจลกึ “แลว้ อกี นานแคไ่ หนจะหาคนผดิ ไดเ้ พคะ” ฮอ่ งเตม้ องหน้าเหลยี วฮองเฮาอยา่ งอดึ อดั “เรอื งนีตอ้ งใช้ เวลา” เหลยี วฮองเฮาเบนหนา้ หนีไปลอบปาดนําตา องคช์ ายสี หายใจเบาลงทกุ ขณะ นําตาของนางพรงั พรอู อกมาไม่ ขาดสาย นางจบั มอื ลกู ขนึ มาแนบใบหน้าแลว้ กจ็ ูบครงั แลว้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 3 ครงั เล่า การตอ้ งทนมองลกู ตายโดยชว่ ยอะไรไมไ่ ดท้ าํ ให้ ทรมานเหลอื เกนิ ฮองเฮาพยายามกลนั เสยี งสะอนื เพราะ กลวั จะรบกวนองคช์ ายสี กลวั เขาจะจากไปอยา่ งไมส่ งบ แตน่ างไมอ่ าจหยดุ นําตาทไี หลออกมาหยดแลว้ หยดเลา่ “ไดเ้ รอื งแลว้ หรอื ?” ตเู้ สยี วเสยี นถามเมอื เหน็ ราชครเู ฉนิ เดนิ มาทเี รอื นเขา “ใช่ ดเู หมอื นคนลงมอื จะเป็นคนของอนั อ๋อง” “คดิ ไวแ้ ลว้ ไมม่ ผี ดิ ” ตเู้ สยี วเสยี นตบเขา่ ฉาด “เรารบี กราบทลู ฮอ่ งเตด้ หี รอื ไม?่ ” “ไมไ่ ดน้ ะขอรบั ” ตูเ้ สยี วเสยี นรบี ยบั ยงั “ถา้ เราสบื หาได้ ฝ่า บาทกต็ อ้ งสบื ไดแ้ น่ ทา่ นคดิ วา่ ทาํ ไมทรงเกบ็ เงยี บเอาไว้ เลา่ ดูแลว้ ทรงจงใจชว่ ยอนั อ๋องเสยี มากกวา่ ... อกี อยา่ ง หากหลกั ฐานมาจากสกลุ เฉนิ มแี ตค่ นจะคดิ ว่าพวกเรา สรา้ งหลกั ฐานปลอมเพอื หาทางพน้ ผดิ ของเหลา่ นีจะไม่ น่าเชอื ถอื ” “เช่นนนั เราจะทาํ อยา่ งไร?” “ขา้ วา่ เรามอบหลกั ฐานใหค้ นทรี อ้ นใจกวา่ เราเถอะขอรบั ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 4 “เจา้ หมายถงึ ใคร?” ราชครเู ฉนิ เหลอื บมองเขาอยา่ งกงั ขา “คนสกุลเหลยี วหรอื ไมก่ เ็ หลยี วฮองเฮา พวกนันคงอยาก ลงโทษคนผดิ มากกวา่ เราหลายเท่า” “ดี ขา้ จะจดั การเรอื งนี” ราชครเู ฉินเหน็ ดว้ ยทนั ที เขารบี ออกไปจากหอ้ งพรอ้ มสายตามคี วามหวงั “อูเ่ หวนิ ซวนงนั หรอื ?” ฮ่องเตฟ้ ังรายงานแลว้ หลบั ตานิง อยา่ งขม่ อารมณ์ “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท คนลงมอื เคยขนึ ทะเบยี นเป็นทาสของ ตาํ หนกั อ๋องเมอื สองปีกอ่ นแลว้ หายตวั ไป แตด่ แู ลว้ คงเป็น มอื สงั หารทอี นั อ๋องเลยี งไวอ้ ยา่ งลบั ๆ” “เจา้ ลกู โง!่ ” ทรงตบโต๊ะอยา่ งแรง “เราเตอื นเขาแลว้ ว่าอยา่ ทาํ อะไรโงๆ่ กย็ งั สรา้ งปัญหามาใหไ้ มห่ ยุด” “ฝ่าบาททรงมรี บั สงั ดว้ ยพ่ะยะ่ คะ่ ” “เฮอะ ปิดปากมอื สงั หารนนั ซะ ทาํ ลายหลกั ฐานใหห้ มด” “ฝ่าบาท...” ซุนกงกงตกใจ นีฝ่าบาทเลอื กจะกลบเกลอื น ชว่ ยอนั อ๋องหรอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 5 “จะใหใ้ ครรไู้ มไ่ ดว้ า่ คนในราชวงศเ์ ลอื กฆา่ กนั เองในเวลา นี” เรอื งของเขากบั หยางไทเฮายงั ไมท่ นั แกไ้ ข หากเรอื งที อนั อ๋องทาํ แพรอ่ อกไป คนคงตราหน้าเชอื พระวงศท์ งั หมด ว่าเป็นเลอื ดชวั สบื ทอดบาปตอ่ กนั ในอดตี แมแ้ ต่จะกอ่ กบฏฆา่ ญาตพิ นี ้องยงั ตอ้ งมขี อ้ อา้ งทฟี ังขนึ แต่ในครงั นีอนั อ๋องลอบฆา่ น้องชายทงั ทอี ู่เหวนิ เจาไมเ่ คยทาํ ผดิ จนเป็นที ประจกั ษ์ เขาจะมเี หตุผลอะไรมาแกต้ ่าง ราชวงศไ์ มอ่ าจแปดเปือนได!้ “พวกราชทตู ยงั อยใู่ นตา้ ถง จะปลอ่ ยใหม้ นั ใชเ้ รอื งภายใน ของเรามาเป็นขอ้ อา้ งแทรกแซงอกี ไมไ่ ด้ จดั การตามทเี รา สงั ” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” องครกั ษ์รบั คาํ แลว้ ถอยออกไป ซุนกงกงรสู้ กึ หนกั ใจแตเ่ ขาเลอื กจะไมค่ า้ นการตดั สนิ ใจ ของฮอ่ งเต้ “ฝ่าบาท ฝ่าบาทเพคะ” นางกํานัลผหู้ นึงวงิ เขา้ มา “มอี ะไร!?” “ฮองเฮาเพคะ ฮองเฮาไปอาละวาดทตี ําหนกั หยงเยวเ่ พ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 6 คะ!” นางละลาํ ละลกั พูดกอ่ นจะหอบหายใจแรง ฮ่องเตห้ นั ไปมององครกั ษท์ เี พงิ ถอยออกไป พระเนตร พลนั สวา่ งวาบ “ไมน่ ะ” ฮ่องเตร้ บี เสดจ็ ออกไปทนั ที พวก ขนั ทแี ละนางกาํ นลั วงิ ตามกนั จนตวั ปลวิ ในตําหนักหยงเยวย่ ามนีทุกอยา่ งเละเทะวุน่ วาย ลกี ุย้ เฟย พยายามจะหนแี ตถ่ กู คนของฮองเฮาจบั กดไวบ้ นพนื “บา้ ไปแลว้ รึ กลา้ ดยี งั ไงมาอาละวาดทตี ําหนกั ขา้ !” ลกี ุย้ เฟยตะโกนดา่ พรอ้ มพยายามดนิ รน “ปล่อยขา้ ไปเดยี วนี ปลอ่ ย!” เพยี ะ! “เจา้ !” นางตาโตเมอื เหลยี วฮองเฮาตบหนา้ นางตรงๆ ฟาดฟันต่อสกู้ นั มาหลายปีแต่ไมเ่ คยทจี ะแตะตอ้ งตวั อกี ฝ่ายตรงๆ สกั ครงั แตย่ ามนีเหลยี วฮองเฮากลบั ถอดเกราะ ธรรมเนยี มมารยาททุกอยา่ งออก ดวงตานางแดงกาํ บน ใบหน้ามแี ววของความชงิ ชงั ลาํ ลกึ “ตบนีสาํ หรบั ทนี งั แพศยาอยา่ งเจา้ คลอดลกู ชวั ๆ ออกมา” ฮองเฮาบบี คางลกี ุย้ เฟยใหเ้ งยหน้าขนึ สบตาตน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 7 ปลอกเลบ็ ของนางขดู ไปกบั ผวิ หน้าของหยซู นิ ซนิ โดยไม่ ถนอม “เจา้ ... เจา้ ” หยซู นิ ซนิ ไมก่ ลา้ ถามวา่ อกี ฝ่ายรูเ้ รอื งทอี นั อ๋องทาํ หรอื ไม่ ในตาํ หนกั มคี นมากเกนิ ไป เพยี ะ! เพยี ะ! “นีสาํ หรบั ความอปั ยศตลอดหลายปีมานี” ฮองเฮามองนาง นิง “เจา้ ทาํ แบบนีไมไ่ ด้ ฝ่าบาทจะลงโทษเจา้ ” ลกี ยุ้ เฟย ตะโกน คนของนางถกู กนั อยทู่ าํ ใหเ้ ขา้ มาชว่ ยไมไ่ ด้ “เจา้ คดิ วา่ มบี ทลงโทษไหนทรี นุ แรงกวา่ ทเี จาเอ๋อรถ์ กู ทาํ แบบนันอกี ร?ึ ” ฮองเฮาบบี คอนางอยา่ งแรง “ลกู เป็นเกลด็ ยอ้ นชนิดเดยี วของขา้ แต่พวกเจา้ กลบั กลา้ แตะตอ้ งมนั คดิ วา่ ขา้ จะกลวั อะไรอกี ” “ใสร่ า้ ย!” ลกี ยุ้ เฟยตะโกน “เจา้ จะมาใสร่ า้ ยกนั แบบนี ไมไ่ ด”้ “คนเราทาํ สงิ ใดยอ่ มรดู้ แี กใ่ จ พวกเจา้ ทําอะไรกบั เจาเอ๋อร์ ไว้ ขา้ จะตอบแทนเป็นพนั ทบ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 8 ลกี ยุ้ เฟยกดั ฟันเงยหนา้ มองเหลยี วฮองเฮาอยา่ ง อํามหติ “งนั รึ ก่อนอนื ทาํ ใหฝ้ ่าบาทเชอื เรอื งทเี จา้ พดู เสยี กอ่ น” “นงั สารเลว ตบปากมนั ตบจนกว่าขา้ จะสงั ใหห้ ยุด” “เพคะฮองเฮา” นางกํานัลทแี รงดเี ขา้ มารบั หน้าทตี บลกี ุย้ เฟย สองแกม้ ของนางแดงเถอื ก ในปากมเี ลอื ดออก นางกรดี รอ้ งเสยี ง ดงั กระทงั ฮอ่ งเตเ้ สดจ็ มาถงึ “พวกเจา้ ทาํ บา้ อะไร!?” “ฝ่าบาท! ฝ่าบาทชว่ ยหมอ่ มฉนั ดว้ ย” ลกี ุย้ เฟยรบี สลดั จาก การจบั กมุ นางพุง่ เขา้ ไปกอดขาฮอ่ งเตท้ นั ที “คนพวกนีบา้ ไปแลว้ ” “พาพระสนมออกไป ตามหมอหลวงมาดนู าง” “ฝ่าบาทจะปลอ่ ยนางไปเชน่ นีไมไ่ ด!้ ” เหลยี วฮองเฮา รอ้ ง “หมอ่ มฉนั มหี ลกั ฐาน ลกี ุย้ เฟยกบั อนั อ๋องเป็นคนอยู่ เบอื งหลงั การลอบสงั หารเจาเอ๋อร.์ .. ทรงรบั ปากแลว้ ว่าจะ เอาคนผดิ มาลงโทษ จะปลอ่ ยพวกนางไปแบบนีไมไ่ ด”้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 9 ฮองเฮาคกุ เขา่ ลงพรอ้ มโขกหวั เสยี งดงั “ตลอดหลายปีที แต่งใหฝ้ ่าบาท หมอ่ มฉนั ไมเ่ คยขอรอ้ งอะไรเลย แตค่ รงั นี... แค่ครงั นี หมอ่ มฉนั ขอใหฝ้ ่าบาทเอาตวั คนผดิ มาลงโทษ เจาเอ๋อร์ ทกุ ขท์ รมานมาก คนทที าํ กค็ วรจะไดร้ บั ทุกขแ์ สนสาหสั เช่นกนั !” “ใสร่ า้ ย ฮองเฮาเกลยี ดเราแมล่ กู ถงึ ไดก้ ุเรอื งมาใสร่ า้ ยพวก เรา ฮอ่ งเตก้ ส็ บื สวนแลว้ วา่ เรอื งเกยี วขอ้ งกบั สกลุ เฉนิ แต่ พอออกจากปากฮองเฮากลบั กลายเป็นคนตําหนกั หยง เยวท่ ผี ดิ คราวนีเรอื งรา้ ยแรงถงึ ตาย หมอ่ มฉนั ไมข่ อ ยอมรบั ทรงโหดรา้ ยกบั ขา้ และอนั อ๋องเกนิ ไปแลว้ ” ลกี ยุ้ เฟยฟังแลว้ รบี เอย่ สวนทนั ที “ขา้ มที งั พยานทงั หลกั ฐาน นงั อสรพษิ อยา่ งเจา้ หยุดมา เล่นลนิ ต่อหน้าขา้ เสยี ท!ี ” “ทรงจงใจเพราะอยากใหเ้ ราสองแมล่ ูกตายมากกวา่ ฮองเฮาสตฟิ ันเฟือนไปแลว้ ” “นงั ชวั !” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 0 “หยดุ ! หยดุ ใหห้ มดทกุ คน!” ฮ่องเตต้ วาดเสยี งดงั “ทนี ีไมม่ ี อะไรเกดิ ขนึ ทงั นนั แยกยา้ ยกนั ไปไดแ้ ลว้ ” “ฝ่าบาท!” ฮองเฮาตะลงึ “ฝ่าบาทโปรดทรงมอบความ ยตุ ธิ รรมใหล้ กู เราดว้ ยเพคะ” “เราบอกใหแ้ ยกยา้ ยกนั ไปไง” ฮ่องเตย้ าํ พวกนางกาํ นลั รบี เขา้ มาประคองลกี ุย้ เฟยทกี าํ ลงั ซอ่ นรอยยมิ ลกึ นาง ยอบกายลงทลู ขอบพระทยั เสยี งหวาน ในขณะทเี หลยี ว ฮองเฮานงิ องึ อยา่ งไมเ่ ชอื สายตา “ขอบพระทยั ฝ่าบาททที รงยุตธิ รรมกบั หมอ่ มฉนั เพคะ” “ฝ่าบาท” เหลยี วฮองเฮาเรยี กเสยี งแหบ “กลบั ไปทตี าํ หนกั ของเจา้ แลว้ หยดุ พูดเรอื งไรส้ าระใหค้ น อนื เขา้ ใจผดิ ไดแ้ ลว้ ” ฮองเฮารสู้ กึ ชาไปทงั ตวั ยงิ มองเหน็ รอยยมิ อยา่ งผชู้ นะ ของหยซู นิ ซนิ นางกโ็ กรธจนตวั สนั “ใช่ คนตระกลู อ่ขู องขา้ จะฆา่ กนั เองไดอ้ ยา่ งไร สายเลอื ด ของโอรสสวรรคจ์ ะไมม่ วั หมองเพราะเรอื งนี เจา้ ควรรวู้ า่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 1 ควรพดู อะไรหรอื ไมค่ วรพดู อะไร” เหลยี วฮองเฮามองฮอ่ งเตน้ ิงราวกบั ถูกสาป ...นีเขาใหน้ าง หยุดเพอื รกั ษาชอื เสยี งตวั เองงนั หรอื ? ชอื เสยี งฮ่องเต้ ชอื เสยี งราชวงศ์ แมแ้ ต่ลกู แทๆ้ ถกู ฆา่ ตาย เขากย็ งั ... เหลยี วฮองเฮานิงงนั อยา่ งทาํ อะไรไมถ่ ูก เพราะไมค่ ดิ วา่ ตนจะตอ้ งผดิ หวงั ในตวั ฮอ่ งเตม้ ากถงึ เพยี งนี “ฝ่าบาท ฮองเฮา องคช์ าย องคช์ าย---” ขนั ทปี ระจาํ ตาํ หนกั องคช์ ายสวี งิ เทา้ เปล่าพรวดเขา้ มา สหี น้าท่าทาง ของเขาทาํ ใหใ้ จผเู้ ป็นแมร่ ว่ งลงไปกองกบั พนื เหลยี ว ฮองเฮาไมส่ นใครอกี นางรบี ตรงกลบั ตําหนกั องคช์ ายสี ทนั ที ฮอ่ งเตก้ วาดสายตามองสภาพตําหนกั หยงเยว่แลว้ ตรสั สงั “ปิดปากใหห้ มด เรอื งในวนั นีหา้ มแพรง่ พรายออกไป” ลกี ยุ้ เฟยตกใจ “ฝ่าบาทจะประหารคนของหมอ่ มฉนั ไมไ่ ด้ นะเพคะ” “เราไมไ่ ดข้ อความเหน็ เจา้ ” ทรงตอบอยา่ งเยน็ ชาทําให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 2 ลกี ุย้ เฟยไมก่ ลา้ เดนิ ตามเขา “ลกี ุย้ เฟยป่วยหนกั ตอ้ งการพกั ผอ่ น หา้ มใครเขา้ ออก ตําหนกั จนกวา่ เราจะอนุญาต” นีมนั คาํ สงั กกั บรเิ วณงนั รึ หยซู นิ ซนิ ไมท่ นั ประมวลความคดิ ฮอ่ งเตก้ เ็ สดจ็ ออกไป ทนั ทไี ดแ้ ตต่ ะโกนตามหลงั “ฝ่าบาท ฝ่าบาท!” * องคห์ ญงิ เหมยเจยี วใชผ้ า้ เชด็ หน้าเชด็ นําตาตวั เองไมห่ ยุด ฮ่องเตม้ ององคช์ ายสนี งิ ทงั หอ้ งเงยี บกรบิ มแี ต่เสยี ง เชด็ หน้ากลนั สะอนื เทา่ นนั องคช์ ายสหี ายใจเบาลงอกี และ หายใจตดิ ขดั สหี น้าสดุ ทา้ ยของเขามแี ต่ควิ ขมวดมนุ่ “เจาเอ๋อร.์ .. ลกู แม่ เจา้ เจบ็ มากหรอื ไม?่ ” ฮองเฮาลบู แขน องคช์ ายสดี ว้ ยความสงสาร นําตาไหลลงอาบแกม้ นาง เมอื เหน็ ทา่ ทางออ่ นแรงขององคช์ ายสแี ลว้ กไ็ ดแ้ ตก่ ลนั ใจ “หากเจา้ เจบ็ ... กะ... กไ็ ปเถอะนะ แมอ่ ยไู่ ด้ เจา้ ไมต่ อ้ ง หว่ ง แมอ่ ยไู่ ด”้ ฮองเฮากก็ ลนั ใจเอย่ ออกมา แมน้ างจะไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 3 แน่ใจวา่ ตนจะอยไู่ ดห้ ากเหน็ ลกู ตายต่อหน้า แตน่ างไม่ อาจทนมองเขาทรมานอยแู่ บบนี ลูกทนี างประคบ ประหงมมาตลอดชวี ติ นางจะทนเหน็ เขาทรมานแบบนไี ด้ อยา่ งไร นางรูว้ า่ ลกู หว่ งนางมากกวา่ คนอนื ถงึ ยงั สอู้ ยู่ แต่ บาดแผลทุกอยา่ งไมอ่ าํ นวยใหเ้ ขาอกี ตอ่ ไปแลว้ เสยี งของนางสนั พรา่ “แมอ่ ยไู่ ดเ้ จา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง” นางรสู้ กึ ไดถ้ งึ แรงบบี ทมี อื แต่ชวั ครไู่ มท่ นั ทนี างจะดใี จทุกอยา่ งกห็ ายวบั ไป รวมทงั ลมหายใจของอู่ เหวนิ เจาพระโอรสคนเดยี วของนาง ทกุ อยา่ งคลา้ ยหยุด นิงไปชวั ขณะ เมอื หน้าอกขององคช์ ายสไี มก่ ระเพอื มอกี ต่อไป ฮองเฮานงิ องึ นางจอ้ งองคช์ ายสเี งยี บๆ อยนู่ านราวกบั ไม่ รวู้ ่ากาํ ลงั เผชญิ กบั เรอื งอะไรอยู่ นานจนไดย้ นิ เสยี งรอ้ งไห้ ขององคห์ ญงิ เหมยเจยี วนางถงึ เขา้ ใจว่าลกู ชายของนางไม่ อยอู่ กี ต่อไปแลว้ เหลยี วเจากวั รอ้ งไหอ้ อกมาอกี ครงั คราว นีเสยี งกรดี รอ้ งของนางบาดลกึ ลงไปในใจทุกคน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 4 ฮอ่ งเตม้ องศพของพระโอรส นัยน์ตาสอ่ แววขมขนื กอ่ นจะ ลบั หายไปอยา่ งรวดเรว็ “พาคนมาจดั การศพซะ” ซุนกงกงรบี คอ้ มกายรบั เขาลอบปาดนําตาเงยี บๆ เขา เหน็ องคช์ ายสมี าตงั แตเ่ ดก็ องคช์ ายผนู้ ีนิสยั ดกี วา่ พนี ้อง คนอนื เป็นคนมนี ําใจทงั ยงั อ่อนโยนมาก แมจ้ ะหวั ชา้ ไป บา้ งแตน่ ันทาํ ใหม้ คี นในวงั ไมน่ ้อยทรี กั เอน็ ดเู ขา ยามนีเดก็ ทเี หน็ มาตงั แต่เลก็ จนโตตายลงตรงหน้า เขาอดไมไ่ ดท้ จี ะ เสยี ใจ “ตายงนั ร?ึ ” หลวิ จา้ วเว่ยวางจอกชาลงหนั ไปมองปานเก๋อ หวั ทเี พงิ มารายงาน “ขอรบั ตายแลว้ จรงิ ๆ” “ถา้ ตายแลว้ เหตุใดยงั ไมม่ ปี ระกาศออกมาอกี ?” หากว่าที รชั ทายาทอยา่ งองคช์ ายสตี าย ป่านนพี วกตระกลู ขนุ นาง ควรจะรขู้ า่ วหมดแลว้ “เรอื งนีบา่ วกไ็ มแ่ น่ใจเชน่ กนั ฮ่องเตส้ งั ใหค้ มุ้ กนั ตาํ หนกั องคช์ าย แน่นหนามาก โชคดที ที หารพวกนนั มวี รยทุ ธด์ อ้ ยกว่าบา่ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 5 อยบู่ า้ งถงึ ลอบเขา้ ไปได้ แต่หลงั จากบ่าวออกมา ดูเหมอื น ฮ่องเตจ้ ะสงั ใหล้ อ้ มตาํ หนกั เพมิ ” “เขาคดิ จะทาํ อะไร?” หลวิ จา้ วเว่ยคดิ ว่าตนเองคาดเดานํา พระทยั ไมถ่ กู ทาํ ไมถงึ ไมป่ ระกาศการตาย ทําไมไมเ่ รง่ จดั พธิ ศี พ การทาํ ศพในตา้ ถงเครง่ ครดั มาก ยกเวน้ ศพทหารกบั คนยากไรท้ ี จะฝังอยา่ งลวกๆ ในชนชนั สงู หากมกี ารตาย ต่อใหฐ้ านะ ในจวนยาํ แยแ่ คไ่ หนกต็ อ้ งเชญิ คนมาทาํ พธิ ี แลว้ ถา้ คนผู้ นนั เป็นทรี กั มากๆ คนรอบตวั มแี ตจ่ ะรบี ทาํ พธิ บี รรจศุ พ เขาแลว้ ตงั ศพใหค้ นมาเคารพ ถอื ว่าเป็นสว่ นหนึงของการ สง่ ผตู้ ายขนึ สวรรค์ การทงิ รา้ งศพถอื ว่าเป็นบาปมหนั ตข์ อ้ หนงึ จะทาํ ใหค้ นตายไมอ่ าจไปสปู่ ระตปู รโลกไดอ้ ยา่ ง ราบรนื และทาํ ใหบ้ า้ นนนั มแี ตไ่ ออปั มงคล “อกี ไมก่ วี นั จะมงี านเลยี งสง่ ราชทตู ” ปานเก๋อหวั คาดเดา “ระยาํ ” หญงิ สาวสบถออกมา ผชู้ ายคนนีถงึ กบั ไมย่ อมจดั งานศพใหล้ กู ตวั เองเพราะกลวั จะเสยี อาํ นาจ นางรสู้ กึ รงั เกยี จเหลอื เกนิ ความรงั เกยี จขยะแขยงพุง่ สงู จากวบู หนงึ ทคี ดิ จะสงสารทเี ขาเสยี ลกู ยามนนี างกลบั สมเพช ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 6 หญงิ สาวโบกมอื ไลป่ านเกอ๋ หวั แลว้ นงิ เงยี บอยนู่ าน “ช่างเถดิ ” หลวิ จา้ วเวย่ ลบู อกตวั เองปรบั ลมหายใจใหส้ งบ ดวงตานางแดงกาํ หญงิ สาวเอยี งคอพลางกลา่ วราวกบั ตก อยใู่ นภวงั ค์ “ชาตกิ อ่ นเจา้ ทาํ ใหข้ า้ เสยี ลกู ชาตนิ ีเจา้ ตอ้ ง เสยี ลกู ชาตกิ อ่ นเจา้ ใชข้ า้ เป็นหมากเพอื ปกป้องอํานาจ ชาตนิ ีเจา้ ถูกรมุ ทงึ แยง่ ชงิ อาํ นาจจากทุกทศิ ทกุ ทาง ตอ้ ง หวาดระแวงตลอดเวลา แมแ้ ต่ครอบครวั ทเี จา้ เคยใชข้ า้ สงั เวยเพอื รกั ษาเมยี กบั ลกู ชาตนิ ีเจา้ ถงึ กบั ทาํ รา้ ยลูก ตวั เองจนพกิ ารเพอื ขา้ ดจี รงิ ๆ” นางหวั เราะเสยี งใส ออกมา แต่พวกบา่ วทเี ฝ้าอยดู่ า้ นหน้าหอ้ งไดย้ นิ เสยี งแวว่ เชน่ นีกลบั รสู้ กึ ขนลกุ ซู่ “ใครอยขู่ า้ งนอกเอาเหลา้ มาใหข้ า้ ” หลวิ จา้ วเว่ยตะโกนสงั นางอยากดมื ฉลองใหก้ บั ชะตากรรมของอเู่ หอตี “นบั จากนีถอื วา่ เจา้ กบั ขา้ ไมม่ เี รอื งตดิ คา้ งต่อกนั อกี ” นาง สนิ อาฆาตตอ่ มา้ ทไี รค้ า่ อยา่ งอเู่ หอตแี ลว้ หลงั จากนชี ะตา กรรมเขาจะเป็นอยา่ งไร ลว้ นไมเ่ กยี วขอ้ งกบั นาง หญงิ สาวเอนกายนอนลงบนเตยี ง รสู้ กึ ราวกบั เพงิ ยกภเู ขา ลกู หนึงทกี ดทบั อยบู่ นหลงั ออกไป ตงั แต่นางเกดิ ใหมน่ าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 7 แบกมนั เอาไว้ ...ภเู ขาลกู แลว้ ลกู เล่า แตต่ อนนีเขาทใี หญ่ ทสี ดุ ลบั หายไปแลว้ ...ดวงตาหงสป์ ิดลงเงยี บๆ ดวงตาของเหลยี วฮองเฮาเบกิ โพลง นางตวาดเสยี งดงั “บงั อาจ! เจา้ เป็นตวั อะไร ถงึ กลา้ มาขวางทางพระศพองค์ ชาย!” ยามนีเหลยี วฮองเฮามี สหี น้าอดิ โรย แตน่ างกแ็ ขง็ ใจเพอื จดั การทุกอยา่ งใหด้ ที สี ุด สาํ หรบั องคช์ ายสี แตท่ กุ อยา่ งกลบั ไมเ่ ป็นดงั ใจ “พระอาญามพิ น้ เกลา้ ฯ พระศพองคช์ ายจะออกจาก ตําหนกั ไมไ่ ด้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” นายทหารคุกเขา่ ลงแลว้ ทลู ตอบ “กลา้ ดยี งั ไง พวกเจา้ กลา้ ดยี งั ไงมาดหู มนิ ลกู ขา้ หากไมต่ งั ศพทาํ พธิ แี ลว้ เขาจะไปปรโลกอยา่ งราบรนื ไดอ้ ยา่ งไร!? พวกเจา้ คดิ จะทาํ อะไร คดิ จะสาปแชง่ ดวงวญิ ญาณลูกขา้ ไมย่ อมใหเ้ ขาตายอยา่ งสงบงนั ร”ึ “ทลู ฮองเฮา พวกเรากไ็ มไ่ ดต้ อ้ งการทาํ เชน่ นี แต่เป็น รบั สงั ของฝ่าบาท” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 8 “ฝ่าบาท?” นางแทบไมเ่ ชอื หู “พะ่ ยะ่ คะ่ ทรงมรี าชโองการใหล้ อ้ มตําหนกั หา้ มคนเขา้ ออก รวมถงึ พระศพดว้ ยพะ่ ยะ่ คะ่ ” เหลยี วฮองเฮาอา้ ปากคดิ จะพูดอะไรบางอยา่ งแต่กลบั พดู ไมอ่ อก นางมองพวกทหารทคี กุ เขา่ อยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะ ตดั สนิ ใจเอย่ กอ่ นจะกลบั เขา้ ไปดา้ นใน “ไปทลู ฝ่าบาทว่า ขา้ อยากเขา้ เฝ้า” นางรสู้ กึ เหนือยจนแทบหมดแรง ทยี งั ยนื อยไู่ ดก้ เ็ พราะ ตอ้ งการสง่ ลูกครงั สุดทา้ ยใหด้ ที สี ดุ แตน่ างไมร่ วู้ า่ ฮ่องเต้ คดิ อะไรอยู่ เมอื เหลยี วฮองเฮากา้ วเขา้ มาในหอ้ งดา้ นในตวั นางทรดุ ลง กบั พนื อยา่ งหมดเรยี วแรง แมแ้ ต่นําตากไ็ มม่ ไี หล “ฮองเฮาเพคะ” ผงิ มามารูส้ กึ สงสารผเู้ ป็นนายจบั ใจ นาง คอ่ ยๆ จบั มอื ฮองเฮาเบาๆ เหลยี วฮองเฮาคอ่ ยๆ หนั มา มองนาง แตส่ ายตาราวกบั วา่ มองทะลุไปไกลอยา่ งเลอื น ลอย “ขา้ เป็นใครกนั แน่” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 9 “ทรงเป็นฮองเฮาของแผน่ ดนิ ตา้ ถงอยา่ งไรเล่าเพคะ” “จรงิ ร?ึ ” เหลยี วฮองเฮานิงงนั นางมองไปยงั ประตูอกี หอ้ ง ทมี รี า่ งไรว้ ญิ ญาณขององคช์ ายสนี อนอยู่ “ตําแหน่งสงู สง่ เหลอื เกนิ ” “ฮองเฮาเพคะ” เหน็ อาการใจสลายของผูเ้ ป็นนายแลว้ บ่าวอยา่ งนางกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี ะรอ้ งไหอ้ อกมาดว้ ยความ สงสารจบั ใจ ฝ่าบาทสงั ปิดตําหนกั องคช์ ายสี หา้ มคนเขา้ ออก และไม่ เคยเสดจ็ ไปทนี นั อกี แมฮ้ องเฮาจะส่งคนมาทลู ขอเขา้ เฝ้า หลายครงั กต็ าม ระหว่างนนั มขี า่ วลอื ออกมาเป็นระลอก บา้ งเดาว่าองคช์ ายสบี าดเจบ็ หนักจนใกลต้ ายแลว้ บา้ ง บอกว่าองคช์ ายสเี สยี โฉมจนไมก่ ลา้ ออกมาพบผคู้ น บา้ ง บอกวา่ องคช์ ายสกี าํ ลงั เกบ็ ตวั ฝึกวชิ า บา้ งบอกวา่ องคช์ าย สหี ายดแี ลว้ ขา่ วลอื กนั ไปทกุ รปู แบบ แตไ่ มม่ ใี ครรูค้ วาม จรงิ และไมม่ ใี ครคาดเดาว่าองคช์ ายสจี ะตายแลว้ เพราะ นึกถงึ ธรรมเนยี มการทาํ ศพทเี ครง่ ครดั ยอ่ มไมม่ ใี ครคดิ วา่ จะมี คนฝ่ าฝืนธรรมเนียม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 0 แน่นอนไมม่ ใี ครคาดเดาไดถ้ งึ หวั ใจลาํ ลกึ ของฮอ่ งเตไ้ ด้ จรงิ ๆ ... “กรมพธิ กี ารไดถ้ วายกาํ หนดการแลว้ กร็ ายการอาหารใน งานเลยี งมา แลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” ซุนกงกงวางเทยี บไวบ้ นโตะ๊ ทรงพระอกั ษร “พระกระยาหารของ ฝ่าบาทจะเป็นอาหารเจทงั หมด” เพราะฮอ่ งเตป้ ระกาศไว้ อาลยั แมจ้ ะเขา้ รว่ ม งานเลยี งแต่เขาไมส่ ามารถดมื กนิ อยา่ งรนื เรงิ ได้ อกี อยา่ ง ฮ่องเตจ้ ะประทบั อยแู่ คค่ รเู่ ดยี วเทา่ นัน “จดั คนออกไปสง่ ราชทตู ออกจากถงเยยี น” “ฝ่าบาททรงเหน็ วา่ ใครเหมาะสมพ่ะยะ่ คะ่ หากเป็น หวั หน้ากองพทิ กั ษ์ นครา...” “เฉนิ หรงปัวยงั อยใู่ นคุกหรอื ไม?่ ” ฮอ่ งเตก้ วาดสายตาอา่ น ฎกี าในมอื ขณะทรงตรสั ถาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 1 “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” “เชน่ นนั ใหเ้ ขาเป็นคนไปสง่ ราชทตู ออกจากเมอื ง คนื พรุง่ นีเขาตอ้ งเขา้ รว่ มงานเลยี งดว้ ย” งานเลยี งสง่ ราชทตู หากแมท่ พั ใหญ่ไมอ่ ยทู่ นี นั จะเป็นทสี งั เกตได้ “กระหมอ่ มจะใหค้ นไปจดั การพะ่ ยะ่ คะ่ ” “เดยี ว” ฮอ่ งเตเ้ งยพระพกั ตรข์ นึ “เตอื นฮองเฮาดว้ ยวา่ คนื พรงุ่ นีนางตอ้ งอยแู่ ทนเรารว่ มงานเลยี ง” ฮอ่ งเต้ยงั ไวอ้ าลยั ใหไ้ ทเฮา ดงั นนั เขาจะอยใู่ นงานเลยี งไมน่ าน แต่ทเี หลอื จะ เป็นหน้าทขี องฮองเฮาแทนตามธรรมเนยี ม “ฝ่าบาท...” ซนุ กงกงหนกั ใจ เขาหลุบตาลง “ฝ่าบาท ทงั เดอื นนีฮองเฮา ไมไ่ ดอ้ อกจากตาํ หนกั องคช์ ายเลย คดิ วา่ อาจจะไมเ่ หมาะ” “ไมม่ อี ะไรไมเ่ หมาะ นางเป็นฮองเฮา มหี น้าทตี อ้ ง รบั ผดิ ชอบ ใหค้ นไปจดั การซะ” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” ซนุ กงกงรบั คํา แตเ่ ขารูว้ า่ เรอื งนีไมง่ า่ ย อยา่ งทฮี ่องเตต้ รสั พวกขนั ทที เี ขาสง่ ใหไ้ ปดูแลทนี นั ต่างบอกเป็นเสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 2 เดยี วกนั วา่ ฮองเฮาเสยี จรติ ไปแลว้ วนั ๆ นางเอาแต่นงั เหมอ่ มองโลงศพองคช์ ายสี ช่วงทมี สี ตกิ จ็ ะคอยเฝ้าจดุ ธปู เคารพศพไมย่ อมใหธ้ ปู ดบั ขาดแมส้ กั ชว่ ง บางวนั ละเมอ เพอ้ มากๆ เขา้ กเ็ ปิดฝาโลงศพเพอื เชด็ ตวั ใหอ้ งคช์ ายสี แมแ้ ต่องคห์ ญงิ เหมยเจยี วกห็ า้ มไมไ่ ด้ ซุนกงกงเดนิ หนักใจออกจากตาํ หนักเฉยี นชงิ เขามงุ่ หน้า ไปทตี ําหนกั องคช์ ายทยี ามนียงั มที หารลอ้ มอยอู่ ยา่ งแน่น หนา พอกา้ วเขา้ ไปดา้ นในกไ็ ดก้ ลนิ เหมน็ อบั หน้าต่างทุก บานในตําหนกั ถกู สงั ปิด ดงั นนั ดา้ นในจงึ แทบไมม่ แี สง ลอดเขา้ มา เขากา้ วเขา้ ไปยงั หอ้ งทใี ชเ้ กบ็ ศพองคช์ ายสี หญงิ สาววยั กลางคน ผหู้ นึงนงั อยดู่ า้ นหน้าโลงศพ นางจอ้ งธปู ทกี าํ ลงั เผาไหม้ อยเู่ งยี บๆ การแตง่ กายของนางไมถ่ ูกตอ้ งตามธรรมเนยี ม แมแ้ ต่ผมกป็ ลอ่ ยสยายยุง่ เหยงิ ใบหน้าของนางขาวซดี ดวงตาไรว้ ญิ ญาณ “ถวายบงั คมฮองเฮาพะ่ ยะ่ ค่ะ” ซุนกงกงเอ่ยขนึ เพอื เตอื น นางวา่ เขาเขา้ มา แต่นางยงั คงนงั นิง ดวงตายงั จบั จอ้ งอยู่ ทกี า้ นธปู เชน่ เดมิ “ฮองเฮา ฝ่าบาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 3 ทรงมรี บั สงั มา... พรงุ่ นีในวงั จะมงี านเลยี งสง่ ราชทตู ฝ่า บาทตอ้ งการใหพ้ ระองคเ์ ขา้ รว่ มแลว้ กป็ ระทบั แทน พระองค”์ เหลยี วฮองเฮาหนั หน้ามามองเขาชา้ ๆ ราวกบั เหน็ ผี “ให้ ขา้ ไปรว่ มงานเลยี งงนั ร?ึ ” ซุนกงกงรบี คกุ เขา่ ลง “พะ่ ยะ่ คะ่ ” “ลกู ขา้ ยงั อยทู่ นี ี แตเ่ ขาจะใหข้ า้ ไปกนิ ดมื สรา้ งความ สาํ ราญใหพ้ วกทตู งนั ร?ึ ” นางชนี ิวเปลา่ เปลอื ยไปทโี ลงศพ สดี าํ สนทิ “ฝ่าบาท... ฝ่าบาท...” ซนุ กงกงเหน็ ใจนาง หากแต่เขาก็ ไมอ่ าจขดั ราชโองการ “อํามหติ จรงิ ๆ เจาเอ๋อรก์ เ็ ป็นลกู เขานะ เขาไมม่ หี วั ใจเลย หรอื ไร!?” “ฮองเฮาขอทรงสาํ รวมวาจาดว้ ยพะ่ ยะ่ คะ่ ” เหลยี วฮองเฮาแคน่ หวั เราะหยนั “สาํ รวมรึ สาํ รวมอยา่ งไร ขา้ ตอ้ งขอบพระทยั ทที รงคดิ จะสง่ ขา้ ไปรว่ มงานเลยี งทงั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 4 ลกู ขา้ เพงิ ตายงนั ร!ึ แมแ้ ต่โอกาสจะไวอ้ าลยั ใหเ้ ขาขา้ ยงั ทาํ ไมไ่ ด้ แต่จะใหข้ า้ ไปดมื ฉลองงนั รึ พวกเจา้ ยงั เป็นคนอยู่ หรอื ไม!่ ” “ฮองเฮา...” “ออกไปใหห้ มด” เสยี งเหยี มของคนทกี า้ วเขา้ มาดา้ นหลงั ทาํ ใหซ้ ุนกงกง สะดงุ้ เขารบี กม้ หน้าลงอยา่ งหวนั ใจกบั คาํ พดู เมอื ครขู่ อง ฮองเฮา พวกขนั ทกี บั นางกาํ นัลรบี คลานออกจากหอ้ ง กอ่ นจะปิดประตลู งทนั ที ฮองเฮาเงยหน้ามองใบหน้างดงามของสวามแี ลว้ กะพรบิ ตาถเี พอื ไลน่ ําตา นางกดั ฟันเอ่ยกบั เขาเตม็ พธิ กี าร “ทรง พระเจรญิ หมนื ปีเพคะ” “เสยี วซุนคงบอกเจา้ แลว้ เรอื งงานเลยี ง เตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ ม เสยี จะใหค้ นในงานเหน็ สภาพเชน่ นขี องเจา้ ไมไ่ ด”้ ฮอ่ งเต้ อเู่ หอตปี รายตามองนางแลว้ ถอนหายใจ “สภาพหมอ่ มฉนั เป็นแบบไหนหรอื เพคะ” นางตวดั สายตา มองเขา “ทรงไมร่ หู้ รอื เพคะวา่ นีเป็นสภาพปกตขิ องแมท่ ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 5 ลกู เพงิ ตายไป หมอ่ มฉนั วา่ มนั ไมไ่ ดผ้ ดิ ตรงไหน” “เจา้ ตงั สตเิ สยี ที อยา่ ลมื วา่ เจา้ เป็นฮองเฮาของเรา!” ฮ่องเตอ้ ู่เหอตคี วา้ แขนพระนาง เหลยี วฮองเฮากระชากแขนหนีแลว้ ตวาดลนั “จะใหห้ มอ่ ม ฉนั ตงั สตอิ กี แคไ่ หนเพคะ คนทฆี า่ ลกู หมอ่ มฉนั ยงั ลอยนวล สว่ นลูกหมอ่ มฉนั แมแ้ ต่จะสง่ เขาไปปรโลกยงั ทํา ไมไ่ ด้ ทรงหมนิ เกยี รตขิ องหมอ่ มฉนั กบั ลกู ถงึ เพยี งนี หมอ่ มฉนั ยงั ตอ้ งมสี ตอิ กี แคไ่ หน!” นางตะโกนแลว้ ซบหน้า ลงรอ้ งไหก้ บั ฝ่ามอื อยา่ งเหลอื อด “แมแ้ ตค่ วามยตุ ธิ รรมให้ ลกู หมอ่ มฉนั กเ็ อามาไมไ่ ด้ แมแ้ ต่งานศพลกู หมอ่ มฉนั กจ็ ดั ไมไ่ ด้ ฮองเฮาของฝ่าบาทงนั รึ เป็นฮองเฮาของฝ่าบาท แลว้ มดี อี ะไรกนั !” “เหลยี วเจากวั !” ฮอ่ งเตก้ ระชากตวั นางอยา่ งแรง ทรงบบี ไหลส่ องขา้ งของนางอยา่ งแรง “หยดุ ทาํ ตวั น่าสมเพช เรอื งทเี จา้ พดู มาทงั หมดขอแคท่ กุ อยา่ งผา่ นไปเราจะ ชดเชยใหแ้ น่ แตต่ อนนีเราต้องการใหเ้ จา้ อยขู่ า้ งเรา” “อยขู่ า้ งฝ่าบาทงนั ร?ึ ” นางแสยะยมิ ทงั นําตา ครงึ ชวี ติ ของ นางไมใ่ ชน่ างอยขู่ า้ งเขาหรอกหรอื แตค่ วามเจบ็ ปวด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 6 ตลอดชวี ติ ของนางกล็ ว้ นมาจากเขาทงั สนิ ชดเชยงนั ร?ึ เขาสามารถชดเชยครงึ ชวี ติ ของนางไดห้ รอื ไม่ ชดเชยชวี ติ ลกู นางไดห้ รอื ไม?่ หากเขาพบวา่ ลกี ุย้ เฟยหรอื อนั อ๋องยงั มปี ระโยชน์ต่ออาํ นาจของเขา เขาจะใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั นางจรงิ ๆ หรอื ไม่ ไม.่ .. นางรจู้ กั เขาดเี กนิ และรวู้ า่ เขาจะไมม่ อบสงิ ทเี ป็น ประโยชน์กบั เขาออกมา ไมว่ า่ นนั จะเป็นการใหค้ วาม ยตุ ธิ รรมสาํ หรบั ลกู อกี คน เขากจ็ ะไมท่ าํ ศรทั ธาสดุ ทา้ ยทนี างวางไวใ้ นมอื เขาดว้ ยความสนิ หวงั ปริ แตกตงั แต่ทตี ําหนกั ลกี ุย้ เฟย แลว้ สลายอยา่ งแทจ้ รงิ เมอื นางทาํ ไดแ้ คเ่ ฝ้าธปู หน้าศพของลูกตามลาํ พงั นางไมร่ วู้ า่ นางทาํ อะไรอยตู่ ลอดชวี ติ ทผี า่ นมา นางแตง่ งานใหต้ วั อะไร ...นางรวู้ า่ ฮอ่ งเต้ต้องมคี วาม เดด็ ขาดโหดเหยี ม แต่แมแ้ ต่ลกู ตวั เองเขากย็ งั ทาํ ลายได้ นางรสู้ กึ เหมอื นตวั เองอยขู่ า้ งปีศาจมาตลอด และวนั นี ความขมขนื ทงั หมดกป็ ระจกั ษ์ชดั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 7 ผชู้ ายอํามหติ คนนียงั คดิ จะใชน้ างเพอื เลน่ ละครต่อไป ทงั ๆ ทเี ขากเ็ หน็ วา่ จติ ใจของนางแตกสลายแคไ่ หน เขาไมม่ คี วามเหน็ ใจใหน้ างเลยดว้ ยซาํ ไมม่ คี วามรกั ไมม่ แี มแ้ ตค่ วามเหน็ ใจในฐานะแมข่ องลูก เขา มแี ต่สตรที แี ต่งเขา้ มารบั ใชเ้ ขา ดูแลหกตําหนกั ใหเ้ ขา จดั การสนมใหเ้ ขา อดทนกบั ลกู ของเขา มแี ต่สตรที เี ขาจะ ชนี ิวใหไ้ ปทางไหนกไ็ ป ไมม่ สี ทิ ธริ สู้ กึ รสู้ าอะไรทงั สนิ สงิ ทนี อกเหนือจากความตอ้ งการของเขา คอื เรอื งน่าราํ คาญและรบั ไมไ่ ด้ ฮองเฮาของเขาเป็นแบบนนั ... แววตาเหลยี วฮองเฮาออ่ นลง แต่มอื ทอี ยใู่ ตแ้ ขนเสอื กาํ แน่นจนเลบ็ จกิ เขา้ ไปในเนือ นางหลุบสายตาลงสดู หายใจ ลกึ เรยี กท่าทางสงบและสงา่ คลา้ ยทุกครงั ทนี างตอ้ งนงั อยู่ บนบลั ลงั กห์ งสข์ า้ งเขา “เจา้ เป็นฮองเฮาของแผน่ ดนิ มภี าระหน้าทตี อ่ บา้ นเมอื ง อยา่ ใหเ้ รอื งพวกนีมาสรา้ งปัญหา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 8 “หมอ่ มฉนั ทราบแลว้ เพคะ” ฮ่องเตม้ องภาษากายที เปลยี นไปของเหลยี ว ฮองเฮากพ็ อใจทนี างไดส้ ตเิ สยี ที “ดี เรารวู้ ่าเจา้ ฉลาด” “ขอบพระทยั เพคะฝ่าบาท” นางกม้ ลงโขกศรี ษะขอบ พระทยั ฮอ่ งเตไ้ มร่ อใหน้ างเงยหน้ากเ็ ดนิ ออกไปจากหอ้ ง เหลยี วฮองเฮาไมไ่ ดเ้ งยหน้าขนึ นางหยดุ นงิ วางหน้าผาก กบั พนื เชน่ นนั พรอ้ มมอื ทกี าํ แน่นจนสนั เทาไปทงั ตวั ดวงตาแดงกาํ ทอแววขมขนื และความแคน้ ลาํ ลกึ นางบดฟันจนกรามขนึ เป็นสนั นําตาหยดลงเป็น สาย ทวา่ ไมใ่ ชน่ ําตาแหง่ ความโศกเศรา้ อกี ตอ่ ไป นีเป็น นําตาแหง่ ความโกรธและความอดั อนั ภายในทงั หมด ตลอดหลายปีทผี า่ นมา นางเสยี ลกู ไปแลว้ นางไมก่ ลวั จะตอ้ งเสยี อะไรอกี ต่อไป... * ในวนั นีหลวิ จา้ วเวย่ อยใู่ นชุดสเี ขยี ว คนสกลุ หลวิ เลกิ หน้า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 9 บางแลว้ ดงั นนั งานเลยี งในวงั คนื นีจงึ มหี ลวิ เฉยี น หลวิ จา้ ว เวย่ หลวิ หาน เขา้ รว่ มดว้ ย หลวิ หานไปนงั รถมา้ กบั บดิ า ดงั นนั หลวิ จา้ วเว่ยทเี ป็นสตรคี นเดยี วจงึ นังรถมา้ กบั บ่าว สตรขี องนาง พวกเขามาถงึ งานเลยี งในเวลาทเี หมาะสม พอเขา้ ไปนงั ดา้ นในตําหนัก หลวิ เฉยี นกพ็ าหลวิ หานไปแนะนําตวั กบั ขนุ นางอกี หลาย คน น้องชายของนางใกลจ้ ะสอบเขา้ สาํ นกั ศกึ ษาหลวงแลว้ การรจู้ กั กบั พวกขนุ นางเอาไวน้ บั ว่าเป็นเรอื งดี หลวิ จา้ วเวย่ ทกั ทายพวกเจา้ นายสตรหี ลายคนกอ่ นจะไป นงั เงยี บๆ ทตี าํ แหน่งตวั เอง ยงิ ใกลเ้ วลาทฮี ่องเต้จะเสดจ็ มากเทา่ ไหรค่ นกย็ งิ มากขนึ เรอื ยๆ พวกราชทตู มากนั แลว้ ตอนทนี างไดย้ นิ วา่ ราชทตู จากซอื ฟังมาถงึ แลว้ มอื ของ หญงิ สาวไมส่ นั และนางไมช่ ะงกั อกี ตอ่ ไป แมจ้ ติ สงั หารจะไมอ่ าจกําจดั แตน่ างควบคมุ ตวั เองไดด้ ขี นึ ไมว่ วู่ ามใจรอ้ นและความแคน้ บงั ตาจนเสยี สติ ดงั นันตราบ ใดทฮี ูเจยี เล่อไมเ่ ขา้ มาใกลน้ าง เขากจ็ ะไมม่ อี ทิ ธพิ ลอะไร กบั นางอกี แต่นันไมไ่ ดห้ มายถงึ วา่ หากนางมโี อกาส ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 0 แน่นอนวา่ นางจะแทงเขาอกี ครงั และครงั นีจะไมใ่ ชป่ ินแต่ เป็นดาบ พธิ กี ารใกลจ้ ะเรมิ หลวิ หานกบั หลวิ เฉยี นกลบั มานงั ดา้ นขา้ งนาง หญงิ สาวเลอื นอาหารทคี ดิ วา่ รสชาตดิ ไี ป ตรงหน้าน้องชายสว่ นตวั เองจบิ ชาอยเู่ งยี บๆ หลวิ หาน มองท่าทางเป็นธรรมชาตขิ องพสี าวแลว้ ลอบยมิ จาง หลวิ จา้ วเวย่ กวาดสายตาไปทวั สงิ ทแี ปลกตาคอื องคช์ าย เกา้ ปกตใิ นงานเลยี งเชน่ นีจะมพี ระโอรสพระธดิ ามารว่ ม เฉพาะคนทที รงมรี บั สงั เชญิ ครงั นีองคช์ ายรนุ่ เยาวม์ ารว่ ม อยสู่ องสามคน องคช์ ายเกา้ กเ็ ป็นหนึงในนัน เดก็ ชายดู อว้ นขนึ เลก็ น้อย หลวิ จา้ วเว่ยคดิ วา่ ชว่ งทผี า่ นมาเขาคงทํา ตวั ใหฮ้ ่องเตพ้ อใจอยบู่ า้ งถงึ มโี อกาสออกงานเชน่ นี องคช์ ายเกา้ อู่เหวนิ ป๋ อคลา้ ยรวู้ า่ ถูกมอง เขาเงยหน้าขนึ มา เมอื เหน็ วา่ เป็นหลวิ จา้ วเว่ยทมี องตนอยเู่ ขากฉ็ กี ยมิ กวา้ ง อยา่ งไรเ้ ดยี งสา เกอื บจะยกมอื โบกทกั ทายแลว้ แตย่ งั ลอบ มององคช์ ายคนขา้ งๆ กอ่ นจะรบี เกบ็ มอื ลงไป แต่ยงั คง มองนางพลางหวั เราะอยา่ งกระตอื รอื รน้ หลวิ จา้ วเวย่ มอง เขาแลว้ ยมิ เอน็ ดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 1 ไมน่ านอนั อ๋องกเ็ ขา้ มาในงาน วนั นีเขามาตามลาํ พงั ทาํ ให้ หลวิ จา้ วเว่ย แปลกใจเลก็ น้อย ในเมอื เขามพี ระชายาเอกถงึ สองคน หลวิ จา้ วเว่ยมองอนั อ๋องพลางนึกว่าตงั แตห่ ลานไฉ่ซนิ แตง่ เขา้ ตําหนกั ออ๋ งนางกไ็ มเ่ คยเขา้ รว่ มพธิ ใี ดๆ กบั อนั ออ๋ ง เลย แมแ้ ตต่ อนฝังศพหยางไทเฮา มแี ตห่ ลวิ จา้ วอวเี ทา่ นนั ทมี กั จะแสดงตวั กลบั กนั หลานไฉ่ซนิ กลบั ทาํ เหมอื นนาง ไมม่ ตี วั ตน ไมใ่ ชพ่ ระชายาเอกของตาํ หนกั อ๋อง นางจงใจทาํ เรอื งนีหรอื ไมน่ ะ? หลวิ จา้ วเว่ยไมท่ นั คดิ ตอ่ เสยี งขนั ทกี ข็ านประกาศว่า ฮ่องเตก้ บั ฮองเฮามาถงึ แลว้ คนโดยรอบลุกจากทนี งั แลว้ ถวายบงั คม หลวิ จา้ วเว่ยทาํ ตามมารยาทกอ่ นจะลอบมองคนทงั คู่ ฮ่องเตส้ วมชดุ สดี าํ เรยี บทงั ชุดสาํ หรบั ไวอ้ าลยั แต่ทบี าด ตาจนหลายคนตกใจคอื ชุดสที องของเหลยี วฮองเฮา วนั นี นางแตง่ มาอยา่ งหรหู ราแวววาว แสงสะทอ้ นจากชดุ ทาํ เอาคนทนี งั ใกลๆ้ เกอื บจะตาบอด เมอื เทยี บระหวา่ งชุด ราบเรยี บของฮ่องเต้ เหลยี ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น