แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 5 2 กระโจมทปี ระทบั ของฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี \"ฝ่าบาท กระหมอ่ มเนียเถยี นชงิ ขอเขา้ เฝ้า\" \"เขา้ มา\" ดา้ นในกระโจมกลนิ ยาสบู ฟุ้งไปทวั ซนุ กงกงกาํ ลงั บบี นวด พระพาหาของฮ่องเตท้ เี อนตวั อยบู่ นตงั \"ฝ่าบาท กองกาํ ลงั ดา้ นนอกประตูเมอื งถกู จดั การ เรยี บรอ้ ยแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ \" การลอบสงั หารฮอ่ งเต้เป็นแคแ่ ผน สว่ นหนึง หากฮอ่ งเตบ้ าดเจบ็ หรอื ตาย โจวอ๋องจะพา ทหารของตวั เองเขา้ มาควบคมุ ราชสาํ นัก ทหารพวกนนั ถกู เรยี กมารออยใู่ นป่านอกเมอื งถงเยยี นเพอื เตรยี มรอ สญั ญาบกุ เนียเถยี นชงิ ทราบขา่ วแผนการนีเพราะสาํ นักของเขามคี น แฝงตวั สอดแนมพวกเชอื พระวงศอ์ ยแู่ ลว้ ดงั นนั จงึ รายงาน 'เรอื งบงั เอญิ ' ทมี คี นหาของป่าไปพบเหน็ กอง กาํ ลงั ทแี อบซ่อนตวั อยใู่ นป่านอกเมอื ง จากนนั ฮอ่ งเตก้ ท็ รงใชค้ นสบื หาทมี าของกองกาํ ลงั ดงั กลา่ ว จงึ รวู้ า่ เป็นฝ่ายไหน และเนืองจากไมต่ อ้ งการ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 3 แพรง่ พรายออกไป อกี ทงั เนียเถยี นชงิ เป็นคนเรมิ รายงาน เรอื งบงั เอญิ นี ฮอ่ งเตจ้ งึ ใหเ้ ขาและหวั หน้ากองกาํ ลงั พทิ กั ษน์ คราออกไปจดั การกบั กองกําลงั ในป่านนั เนียเถยี นชงิ ชํานาญการใชพ้ ษิ กบั ใชส้ มอง แตเ่ ขาไม่ ชาํ นาญการใชก้ าํ ลงั ดงั นนั เขาจงึ กลายเป็นคนชเี ป้าให้ พวกทหารของฮอ่ งเต้เขา้ ควบคมุ กลุม่ คนพวกนัน กอ่ นจะ เป็นคนเจรจาใหป้ ลดอาวธุ กวา่ ทกุ อยา่ งจะสะสางเสรจ็ กพ็ ระจนั ทรก์ แ็ ขวนตวั ขนึ สงู \"เนียเถยี นชงิ ครงั นีเจา้ สรา้ งผลงานใหญ่อกี ครงั \" ฮ่องเต้ สรวลในลาํ คอพลางตรสั ชนื ชม \"หามไิ ด้ ความจรงิ เป็นผลงานของกองกาํ ลงั พทิ กั ษ์นครา กระหมอ่ มไมไ่ ดท้ าํ งานหนกั เลยแมแ้ ต่น้อย\" \"ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งถ่อมตวั ต่อหน้าเรา ถา้ เจา้ ไมม่ ใี จชา่ งสงั เกต ไมม่ หี วั คดิ ดี เรอื งในวนั นีคงไมจ่ บลงงา่ ยๆ ไมแ่ น่ว่าจะมี คนอกี มากมายเท่าไหรต่ อ้ งลม้ ตายเพราะกบฎ หลงั จาก กลบั วงั เราจะใหร้ างวลั เจา้ อยา่ งงาม\" \"เป็นพระมหากรณุ าธคิ ุณ\" เนยี เถยี นชงิ ประคองมอื กลา่ ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 4 คาํ เยนิ ยอฮอ่ งเตอ้ กี เลก็ น้อย กอ่ นทฮี ่องเตอ้ เู่ หอตจี ะใหเ้ ขา ออกไปพกั ซุนกงกงมองความโปรดปรานของฮ่องเตท้ มี ตี ่อใตเ้ ทา้ เนีย แลว้ แอบจดจาํ ไวใ้ นใจ ดแู ลว้ วนั หน้าตาํ แหน่งราช เลขาธกิ ารผนู้ ําสภาขนุ นางคงไมพ่ น้ มอื ชายหนุ่มผนู้ ี เขา คดิ จะเตอื นพวกขนั ทรี บั ใชท้ งั หลายอกี ครงั หากพบใต้เทา้ เนียอยา่ ไดล้ ่วงเกนิ เป็นอนั ขาด เนียเถยี นชงิ ออกจากกระโจมทปี ระทบั ของฮ่องเต้ กไ็ ด้ เหน็ องคห์ ญงิ เหมยเจยี วเพงิ เสดจ็ ออกจากกระโจมที ประทบั ของฮองเฮาซงึ อยไู่ มห่ า่ งกนั นกั นางกาํ นัลถอื รม่ ใหน้ าง พอสงั เกตเหน็ เขานางกห็ ยดุ ทกั \"ใตเ้ ทา้ เนียมาเขา้ เฝ้าเสดจ็ พ่อหรอื ?\" เนียเถยี นชงิ ผนู้ ี นบั ตงั แตส่ อบไดจ้ ว้ งหยวนฝ่าบาทกท็ รงโปรดเรยี กใชง้ าน ทงั ยงั มผี ลงานโดดเดน่ มาตลอด หากไดเ้ ขามาเป็นพวก น่าจะเป็นอกี แรงสาํ คญั ในการหนุนองคช์ ายสี \"พ่ะยะ่ คะ่ องคห์ ญงิ ใหญ่ไปเขา้ เฝ้าฮองเฮามาหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ \" เนียเถยี นชงิ กม้ หน้าเอ่ยถามนาง \"คนื นีเกดิ เรอื งวนุ่ วาย ขา้ กลวั เสดจ็ แมจ่ ะตกใจจงึ มาดใู ห้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 5 แน่ใจสกั หน่อย\" \"ฮองเฮาทรงเกษมสาํ ราญดหี รอื ไมพ่ ะ่ ยะ่ คะ่ ?\" \"เพยี งแตต่ กใจเลก็ น้อยเทานัน ดที เี สดจ็ พอ่ ไมไ่ ดร้ บั บาดเจบ็ \" \"ขอองคห์ ญงิ ทรงถวายพระพรฮองเฮาแทนกระหมอ่ ม ดว้ ย\" องคห์ ญงิ เหมยเจยี วคลยี มิ มองเขา \"ขา้ คดิ ว่าเสดจ็ แมค่ ง ยนิ ดกี วา่ หากใตเ้ ทา้ หาเวลาไปถวายพระพรเองได\"้ เนียเถยี นชงิ มองอกี ฝ่ายแลว้ เอย่ เรยี บๆ \"ดกึ มากแลว้ องค์ หญงิ เสดจ็ ไปพกั ผอ่ นเถดิ พะ่ ยะ่ คะ่ \" องคห์ ญงิ ใหญแ่ คน่ เสยี งในลาํ คอเลก็ น้อย เมอื ถกู เนียเถยี นชงิ เปลยี นเรอื ง ดูแลว้ การจะชกั ชวนคนผนู้ มี าอยฝู่ ัง ตนเองคงไมง่ า่ ยนกั \"ใตเ้ ทา้ เนียเองกเ็ ดนิ ดๆี คนื นีเกดิ เรอื งขนึ มากเหลอื เกนิ ทา่ นตอ้ งระวงั ตวั \" \"พ่ะยะ่ คะ่ องคห์ ญงิ \" เนยี เถยี นชงิ คอ้ มกายสง่ นาง เขาเมนิ เฉยวาจานุ่มซอ่ นเขม็ ขององคห์ ญงิ เหมยเจยี วทขี ม่ ขตู่ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 6 องคห์ ญงิ ผนู้ คี ดิ การใหญ่แต่ฝีมอื หยาบกระดา้ ง ใจรอ้ น และไมม่ คี วามแยบยล หากนางไมใ่ ชอ่ งคห์ ญงิ ทฝี ่าบาท ทรงโปรด หรอื มพี ระมารดาเป็นฮองเฮา อํานาจในมอื นาง ไมม่ ที างเพมิ พนู ขนึ อยา่ งทุกวนั นีดว้ ยอาศยั เพยี งอุปนิสยั ใจคอนางแน่ เนียเถยี นชงิ ไมถ่ อื สาสตรี เขามงุ่ หน้ากลบั ไปทกี ระโจมพกั ของตน * ในกระโจมของคนตระกลู เฉนิ เฉนิ หรเู หยยี นมสี หี น้า ยุง่ ยากไมแ่ พต้ ูเ้ สยี วเสยี นทนี งั องั เทา้ อยบู่ นเตา \"ลอบสงั หารไมส่ าํ เรจ็ ทงั ยงั จะเอาชวี ติ ไมร่ อด แบบนี เรยี กวา่ นอกจากจะขโมยไกไ่ มไ่ ดย้ งั เสยี ขา้ วสารอกี ...ฝ่า บาทกท็ รงใจกลา้ ยงิ นกั กลา้ ทําเชน่ นนั ต่อหน้าออ๋ ง ทงั หลาย ไมร่ พู้ วกขนุ นางทดั ทานจะว่าอยา่ งไรบา้ ง\" ตู้ เสยี วเสยี นบ่นงมึ งาํ ไมห่ ยุด \"ยามนีราวกบั วา่ ฮ่องเตถ้ ูกศตั รหู อ้ มลอ้ ม เรอื งราชทตู ยงั ไมค่ ลคี ลาย เรอื งโจวอ๋องกเ็ ขา้ มาแทรก หากพวกทตู ฉวย โอกาสนีลงมาจบั ปลานําขนุ่ ตา้ ถงของเราคงไมอ่ าจรบั มอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 7 ได\"้ \"จรงิ หรอื ไมท่ นี กั สขู้ องซอื ฟังทชี นะขาดเมอื เยน็ คอื ไทจ่ อื ฮู เจยี เลอ่ \" ราชครเู ฉนิ หรเู หยยี นถามอยา่ งหนกั ใจ \"ทา่ นแมท่ พั วา่ เชน่ นนั \" \"แลว้ เหตใุ ดเขาถงึ ตอ้ งแฝงมากบั คณะทตู ไมม่ าอยา่ ง ถูกตอ้ งตามธรรมเนยี ม ทาํ การเชน่ นีน่าสงสยั ว่าไมไ่ ดม้ า ด\"ี เฉนิ หรเู หยยี นวา่ \"สาํ คญั ดว้ ยรวึ ่าจะมาเชน่ ไร ยามนีทสี าํ คญั ทสี ดุ คอื ฮูเจยี เลอ่ มาเหยยี บถงึ ถงเยยี นแลว้ แต่ราชสาํ นกั เรากาํ ลงั ระสาํ ระสายไมเ่ ป็นปึกแผน่ รอโจวอ๋องไปถงึ วงั หลวง ไมร่ ู้ ว่าหยางไทเฮาจะคลมุ้ คลงั สกั แคไ่ หน นีเป็นการเปิด โอกาสใหค้ นนอกชดั ๆ\" \"แผนการหน้ากากนนั กลบั กลายเป็นเรอื งสญู เปลา่ เสยี เวลาเฉนิ เฟยฉไี ปตงั นานแตส่ ุดทา้ ยเพยี งแต่ควา้ นําเหลว อกี ทงั ศตั รไู ลต่ ามมาเหยยี บถงึ บนหลงั แลว้ \" \"ขา้ วา่ ตระกลู เฉนิ ของพวกทา่ นกค็ วรเตรยี มทางหนีทไี ลใ่ ห้ ดี หลงั จากนีเหตุการณ์ทุกอยา่ งจะไมแ่ น่ไมน่ อนอกี ตอ่ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 8 ... ฮอ่ งเตก้ ลา้ ลงมอื กบั พระอนุชาตอ่ หนา้ คนมากมาย พวกตระกลู ขนุ นางจะยงั อยใู่ นสายพระเนตรไดอ้ ยา่ งไร...\" ตูเ้ สยี วเสยี นเอ่ยเตอื น ราชครเู ฉนิ หรเู หยยี นจงึ มสี หี น้า คลาํ ลงไปอกี หากฝ่าบาทตอ้ งการปราบปรามอาํ นาจตระกลู ขนุ นาง ใน รายชอื เหลา่ นนั ตระกลู เฉนิ ไมม่ ที างหนีพน้ ดอู ยา่ งคราว กองทพั เอยี นเหอ การกลนั แกลง้ ทโี จง่ แจง้ ชดั เจนเช่นนนั ก็ ทาํ ใหเ้ หน็ ไดแ้ ลว้ วา่ คนสกลุ อมู่ องคนสกลุ เฉนิ เชน่ ไร ยามมปี ระโยชน์กต็ อ้ งเป็นววั เป็นมา้ รบั ใช้ แตย่ ามหมด ประโยชน์กเ็ ป็นหอกขา้ งแคร่ เป็นศตั รูทตี อ้ งถกู กดดนั กาํ จดั * ในขณะทที า่ มกลางทุง่ หญ้าผูค้ นในแตล่ ะกระโจมกาํ ลงั แตกหน่อความคดิ หาชอ่ งทางของตนเอง ในเมอื งถงเยยี น การจดั การของตระกลู เจนิ กบั ตระกลู ป๋ ายกลบั เป็นไปอยา่ ง รวดเรว็ เจนิ จงิ ยนิ หยา่ จากจากป๋ ายซอู งิ และสง่ นางกลบั สกลุ ป๋ าย แต่เท่านนั ยงั ไมพ่ อ ยงั กดดนั ใหส้ กลุ ป๋ ายสง่ ป๋ ายซู่องิ ไปอยู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 9 อารามตลอดชวี ติ หวงั ใหโ้ ทษทณั ฑท์ งั หมดกอ่ เกดิ จากการ ยวั ยวนของสตรเี พยี งฝ่ายเดยี ว ในขณะนนั เองคณุ ชายใหญส่ กลุ กวนกลบั ไดร้ บั จดหมายที ไมล่ งนามฉบบั หนึง แตแ่ มไ้ มล่ งนามเขากจ็ ดจาํ ลายมอื ได้ เป็นอยา่ งดี หลงั จากอา่ นเนือในจดหมายจบชายหนุ่มกม็ สี ี หน้าเครง่ เครยี ดอยา่ งยงิ \"นายทา่ นเกดิ อะไรขนึ หรอื ขอรบั ?\" บา่ วคนสนิทของเขา อดไมไ่ ดท้ จี ะถามอยา่ งกงั วล \"คนสกุลเจนิ ตอ้ งการใหข้ า้ กาํ จดั ป๋ ายซู่องิ \" ชายหนุ่มชดั สี หน้าราวกบั ดมื ยาขม \"กาํ จดั หรอื ขอรบั !?\" \"พรุง่ นปี ๋ ายซูอ่ งิ จะถกู สง่ ออกจากถงเยยี น พวกสกลุ เจนิ ตอ้ งการใหข้ า้ สงั พวกโจรใหไ้ ปดกั รอทชี ายป่าใกลจ้ นิ หยาง แลว้ ทาํ ทเี ป็นปลน้ ฆา่ รถมา้ ของนางเสยี \" \"นายทา่ นหากทาํ เชน่ นัน ถา้ ทางสกุลป๋ ายรูเ้ ขา้ พวกเขา จะไมเ่ อาเรอื งพวกเราหรอื ?\" \"แลว้ เราจะทาํ อะไรได\"้ คุณชายใหญ่ตบโต๊ะดงั ปัง \"ยามนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 0 สกุลเจนิ กบั ป๋ ายไมส่ มคั รสมานเหมอื นแตก่ อ่ นอกี แลว้ สกุลกวนเราพงึ พงิ ทงั คมู่ าตลอด แต่วนั นีคงตอ้ งเลอื กขา้ ง เสยี ที ฝังสกุลเจนิ แมค้ ราวนีจะเจบ็ หนกั แต่เจนิ ไหก่ งั เป็น เสนาบดมี ากปี ี เสน้ สายอํานาจเขามลี น้ ฟ้า ลกู ชายกย็ งั อยู่ ในราชสาํ นกั แตฝ่ ังสกลุ ป๋ าย พวกเขามแี ตข่ นุ นางระดบั ลา่ ง หากสกุลกวนของเราคดิ จะยนื หยดั ในถงเยยี นเจา้ ว่า เราจะเขา้ ฝ่ายไหนไดเ้ ลา่ !?\" \"นายทา่ น...\" \"ป๋ ายซ่อู งิ ยามนีถอื เป็นตวั อปั มงคล ชอื เสยี งของนางเลว ทรามอยา่ งยงิ อกี ทงั เวลาคนกลา่ วถงึ นางกจ็ ะนึกถงึ ว่า นางกบั เจนิ ไหก่ งั ทาํ บาปชนิดใดเอาไว้ พวกสกลุ เจนิ อยาก กาํ จดั นางกไ็ มแ่ ปลก เพยี งแต่เรอื งนีจะใหส้ กลุ ป๋ ายรูไ้ มไ่ ด\"้ เขาขบคดิ อยา่ งหนกั กอ่ นจะพน่ ลมหายใจยาว สุดทา้ ยกดั ฟันตดั สนิ ใจสงั \"ตดิ ตอ่ หวั หน้าโจรเฒา่ ใหพ้ วกมนั เตรยี มตวั เรอื งนีหา้ ม พลาดเดด็ ขาด\" \"บา่ วทราบแลว้ ขอรบั \" * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 1 ฮหู ยนิ ใหญส่ กลุ ป๋ ายทงั อดั อนั ทงั เจบ็ ใจ บตุ รสาวคนเดยี วที นางเฝ้าทะนุถนอมมาเป็นอยา่ งดกี ลบั จะตอ้ งรบั คําครหา ทงั ยงั ไปใชช้ วี ติ ลาํ บากลาํ บนในอารามหา่ งไกล \"ลกู ขา้ ทงั ทไี มใ่ ชค่ วามผดิ ของเจา้ เลย แต่เจา้ กลบั ตอ้ งมา รบั โทษเช่นนี ชา่ งอาภพั ยงิ นกั \" ฮหู ยนิ ใหญ่สกลุ ป๋ ายก อดป๋ ายซอู่ งิ ราํ ไหอ้ ยนู่ าน แตเ่ พราะไมอ่ าจขดั สามแี ละฝัง สกุลเจนิ ไดจ้ งึ ตอ้ งจาํ ใจยอมใหป้ ๋ ายซอู่ งิ เดนิ ทางออก จากถงเยยี น \"เจา้ ทนลาํ บากสกั หน่อย อกี ไมน่ านแมจ่ ะเกลยี กล่อมบดิ า เจา้ ใหเ้ จา้ ไปอยทู่ คี ฤหาสน์บนภเู ขาหา่ งไกลผคู้ นแทน\" \"ทา่ นแม่ ขา้ ไมอ่ ยากอยใู่ นอาราม ลกู ขา้ กย็ งั เลก็ นกั ขา้ ไม่ อยากจากเขา\" ป๋ ายซ่อู งิ เสยี ใจมากทตี อ้ งพรากจากลูก คน สกลุ เจนิ ไมย่ อมใหน้ างเจอลกู ก่อนจะถกู ขบั ออกมาดว้ ยซํา \"แมจ่ ะหาทางดแู ลลกู เจา้ เอง สว่ นเจา้ ใหด้ แู ลตวั เองดๆี ทน ลาํ บากสกั หน่อย รอเรอื งทางนีดขี นึ แมจ่ ะตอ้ งชว่ ยเจา้ กลบั มาแน่\" นางโกหกบุตรสาว ป๋ ายฮูหยนิ รดู้ วี า่ เพราะ เรอื งทเี กดิ ขนึ ป๋ ายซู่องิ ไมม่ ที างเชดิ หน้าชตู าไดอ้ กี ตลอด ชวี ติ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 2 \"ทา่ นแมข่ า้ ไมอ่ ยากไปเลย ขา้ กลวั \" \"แมร่ ู้ แมข่ อโทษ...\" ฟ้าสาง ป๋ ายซูอ่ งิ อดตี ฮูหยนิ ใหญต่ ระกลู เจนิ ถกู จบั ให้ ชาํ ระกาย นุ่งขาวหม่ ขาว แลว้ สง่ ขนึ รถมา้ ออกจากประตู เมอื งถงเยยี นมงุ่ หน้าผา่ นทางจนิ หยางเพอื ลงใต้... * ซา่ “ว๊าย!” หลวิ ชา่ งองิ รอ้ งพรอ้ มกบั ยกแขนขนึ ปิดหน้า เมอื หลวิ จา้ วอวเี ตะนําในถงั นําลา้ งเทา้ ใสน่ างจนเปียกโชก “แค่ลา้ งเทา้ ยงั ทาํ ไดไ้ มด่ ี ยงั คดิ จะเสนอหน้ามารบั ใช้ ขา้ !” หลวิ จา้ วอวตี ะโกนดา่ ชว่ งทผี า่ นนางมแี ตเ่ รอื งใหค้ ดิ หนกั และไรท้ รี ะบาย ดงั นันจงึ มกั หาเรอื งทรมานหลวิ ชา่ ง องิ เพอื ระบายความโกรธในใจ “พสี าวขา้ ผดิ ไปแลว้ ” หลวิ ชา่ งองิ กม้ หน้าซ่อนสายตาไม่ พอใจเอาไวแ้ ลว้ เอย่ ขอโทษ “ใครเป็นพสี าวของเจา้ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 3 “ขออภยั พระชายา ขา้ ผดิ ไปแลว้ เพคะ” หลวิ ชา่ งองิ สดู หายใจลกึ ดว้ ยความอดกลนั “ขา้ จะไปยกนํามาใหใ้ หมน่ ะ เจา้ คะ” “ไปใหพ้ น้ หน้าขา้ ” หลวิ จา้ วอวตี ระโกนขม่ อยา่ งถอื ดี หลวิ ชา่ งองิ อมุ้ อ่างลา้ งเทา้ ออกจากหอ้ งพรอ้ มเสอื ทมี รี อย นําเกาะพราว หญงิ สาวหยุดยนื ทหี น้าเรอื นแลว้ สดู หายใจ ลกึ ปรายตามองไปทางทศิ ทหี ลวิ จา้ วอวอี ยดู่ า้ นใน นึก รงั เกยี จความหยงิ ผยองของญาตสิ าวผนู้ ีเหลอื เกนิ “พระชายาอยา่ งโกรธไปเลยเพคะ โกรธมากๆ จะไมด่ กี บั รา่ งกายนะเพคะ” เสยี วชงิ พยายามกลอ่ มหลวิ จา้ วอวที ี หลายวนั นเี อาแตโ่ กรธเคอื งไมห่ ยดุ “เจา้ ไดข้ า่ วหรอื ยงั วา่ ทา่ นอ๋องจะกลบั มาเมอื ไหร?่ ” ตงั แต่ วนั แต่งงานทเี กดิ เรอื งราวมากมายนางกไ็ มไ่ ดเ้ หน็ หน้าอนั อ๋องอกี เลย นานวนั หลวิ จา้ วอวกี ย็ งิ รอ้ นใจ “เรอื งนียงั ไมร่ เู้ ลยเพคะ” “ไรป้ ระโยชน์! พวกเจา้ แตล่ ะคนมนั ไมม่ ปี ระโยชน์สกั คน!” หลวิ จา้ วอวผี ลกั เสยี วชงิ จนเซ “ถา้ นงั หลวนซอี ยคู่ งดี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 อยา่ งน้อยมนั กม็ สี มองมากกวา่ พวกโงไ่ รค้ า่ อยา่ งพวกเจา้ \" “พระชายาใจเยน็ ๆ ก่อน ยามนฮี อ่ งเตจ้ ดั งานล่าสตั ว์ ตอ้ นรบั ราชทตู ทา่ นออ๋ งถงึ จาํ เป็นตอ้ งไปรว่ มงาน ไมอ่ ยา่ งนนั ตอ้ งมาพบพระชายาแลว้ แน่นอน” สหี น้าหลวิ จา้ วอวไี มด่ ขี นึ เลย นางคดิ ไปถงึ หลานไฉ่ซนิ ที สรา้ งปัญหาจนทาํ ใหน้ างขายหน้าในวนั แต่งงานของ ตวั เอง แถมนางยงั ไมอ่ าจออกไปสหู้ น้าคนอนื ไดอ้ กี งานลา่ สตั วข์ องราชวงศ!์ นางในฐานะสมาชกิ ราชวงศผ์ หู้ นึงควรจะไดไ้ ปรว่ มงาน ไมใ่ ชต่ อ้ งเกบ็ ตวั อยใู่ นตาํ หนกั ราวกบั หนโี รคระบาดเชน่ นี หลวิ จา้ วอวที บุ กําปันกบั เตยี ง รสู้ กึ ว่าโชคชะตาไมเ่ ขา้ ขา้ ง นางเลย ตงั แตพ่ บนงั หลวิ จา้ วเวย่ ทวี งั หลงิ ซาน นบั ตงั แตท่ นี างกนิ เนือมนุษย.์ .. ชวี ติ กม็ แี ต่หายนะ มแี ต่ความวุน่ วาย และโชครา้ ยไมจ่ บ ไมส่ นิ คดิ มาถงึ ตรงนีหลวิ จา้ วอวกี ช็ ะงกั แววตานางทอประกาย วาบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 “เสยี วชงิ เจา้ รจู้ กั นักพรตทมี วี ชิ าอาคมหรอื ไม?่ ” “อาคมหรอื เพคะ?” “ใช่ พวกทสี ามารถขบั ไลโ่ ชครา้ ย วญิ ญาณรา้ ย หรอื ปัด เป่าเภทภยั ได”้ บางทอี าจจะเป็นวญิ ญาณหลวนซที ี ตอ้ งการชําระแคน้ กบั คนทกี นิ เนือนาง ไมอ่ ยา่ งนนั ทาํ ไมมี แต่นาง ทา่ นแมแ่ ละทา่ นยาย ทเี จอเรอื งแยๆ่ ตดิ ๆ กนั นางตอ้ งหาคนมาจดั การเรอื งนี อยา่ งน้อยกเ็ พอื ใหใ้ จนาง สงบลงบา้ ง “บา่ วไมแ่ น่ใจเรอื งพวกนี แตบ่ า่ วจะลองออกไปหาดเู พคะ” “อยา่ ใหค้ นอนื รู้ จดั การเรอื งนีเงยี บๆ” “เพคะ พระชายา” เสยี วชงิ รบั คาํ หนกั แน่น สองนายบ่าว เรมิ ปรกึ ษากนั วา่ จะตอ้ งใหพ้ วกนกั พรตทําอะไรบา้ งเพอื แกไ้ ขโชคชะตาของนาง ...หลวิ ชา่ งองิ ทเี พงิ ยกอ่างนําลา้ งเทา้ กลบั มายนื นิงอยหู่ น้า ประตู นางฟังหลวิ จา้ วอวสี งั ใหต้ ามหานกั พรตทมี วี ชิ าดว้ ย ความรสู้ กึ ตนื เตน้ นางกม้ มองตวั เองดคู ราบนําลา้ งเทา้ บน เสอื หญงิ สาวอดไมไ่ ดท้ จี ะเผยยมิ หยนั ออกมา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 * ปานเก๋อหวั นําจอมยทุ ธห์ ลายคนทตี ดิ ตอ่ ไดม้ าซุ่มดกั อยทู่ ี ชายป่าใกลป้ ระตเู มอื งจนิ หยาง คุณหนูวางแผนใหเ้ ขา เตรยี มสุมไฟอยทู่ นี ี เวลาผา่ นไปหลายชวั ยามชาวยทุ ธท์ งั หมดทแี ฝงตวั อยบู่ น ตน้ ไมก้ ร็ สู้ กึ ถงึ ความเคลอื นไหว มคี นเขา้ มาในพนื ทเี ยอะ กวา่ เดมิ มาก แตก่ ลบั ไมเ่ หน็ ตวั ทกุ คนรทู้ นั ทวี า่ นนั คอื พวกโจรทกี าํ ลงั มาดกั รออยใู่ กลๆ้ พวกมนั ชาํ นาญการอาํ พรางตวั ในป่า หากไมใ่ ช่เพราะเป็นผฝู้ ึกยทุ ธม์ ฝี ีมอื อาจจะสมั ผสั ไมไ่ ดถ้ งึ ความเคลอื นไหวของพวกมนั ปานเก๋อหวั เรมิ เกรง็ ตวั ขณะจอ้ งลงไปดา้ นลา่ ง พวกโจรเขา้ มาในพนื ที นีหมายความวา่ จดหมายปลอมที คณุ หนูสงั ใหส้ ง่ ถงึ คนสกลุ กวนใชง้ านไดจ้ รงิ ชายหนุ่มยมิ เยน็ เขาทอดสายตามองหนทางคดเคยี ว เฝ้า รอเวลาทรี ถมา้ ของสกลุ ป๋ ายจะมาถงึ ป๋ ายซอู่ งิ รูส้ กึ ซมึ มาตลอดทาง ทงั รอ้ งไหเ้ สยี ใจ ทงั เหนือย กบั เสน้ ทางขรขุ ระทแี มแ้ ต่นงั เฉยๆ บนรถมา้ ยงั ทําใหล้ า้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 ไปทงั ตวั นางคดิ ถงึ ลูกและหวาดกลวั อนาคต รถมา้ แล่น เขา้ ใกลจ้ นิ หยางจๆู่ มา้ กร็ อ้ งเสยี งดงั ก่อนจะหยดุ กระทนั หนั ทาํ ใหร้ ถมา้ เกอื บเสยี หลกั “เกดิ อะไรขนึ !?” ป๋ ายซอู่ งิ หวั โขกกบั ผนงั นางเปิดมา่ น ออกไปกอ่ นจะเหน็ ธนูพุง่ สวนเขา้ มาในรถ “กรดี !” “โจรป่า! รบี หนเี รว็ เขา้ ” คนคุม้ กนั ตะโกนกอ่ นจะมมี อื มา ดงึ ป๋ ายซอู่ งิ ออกจากรถมา้ นางเหน็ คนบงั คบั รถมา้ ถูกปาด คอจนเลอื ดกระฉูด หญงิ สาวมอื สนั ขาสนั กา้ วเทา้ แทบไม่ ออก ทาํ ไมถงึ มโี จรทนี ี... ในฐานะอดตี เจนิ ฮหู ยนิ นางรดู้ วี า่ โจรแถบนีมคี วามสมั พนั ธ์ กบั สกลุ กวน คนสกุลป๋ ายกบั เจนิ ใหส้ กลุ กวนเป็นคนออก หน้าจดั การ เลยี งพวกโจรเอาไวใ้ ช้ แลว้ ทาํ ไม... สกลุ ป๋ ายไมม่ ที างสงั ใหฆ้ า่ นางแน่ ป๋ ายซอู่ งิ เหลยี วไปมองพวกโจรทวี งิ ตามมาพรอ้ มอาวุธ ไอ สงั หารแจม่ ชดั เจตนาฆา่ ในดวงตาไมอ่ าจกลบได้ นางกดั ฟันแน่น ในใจนึกรูว้ า่ นตี อ้ งเป็นคาํ สงั พวกสกลุ เจนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 พวกหมาป่าตาขาวอกตญั !ู ขา้ มแมน่ ําแลว้ รอื สะพาน! ขงั นางไวใ้ นหอ้ งเกบ็ ฟืน หยา่ นาง สง่ นางไปอยอู่ าราม หา้ มนางเจอลกู นียงั ไมพ่ อ ยงั ต้องลงมอื ฆา่ นางใหส้ นิ ซาก พวกสารเลว! ป๋ ายซอู่ งิ ดวงตาแดงฉานดว้ ยความโกรธ นางพยายาม ตะโกนขอความชว่ ยเหลอื อยา่ งสนิ หวงั คนคมุ้ กนั ทพี านาง หนถี ูกฟันกลางลาํ ตวั ลม้ ลง หญงิ สาวพยายามลากตวั เขา้ ไปในป่า แตเ่ พราะพนื ถูกใบไมท้ บั ถมทาํ ใหไ้ มเ่ หน็ ขอ่ ง หลมุ ขอ้ เทา้ นางพลกิ กอ่ นจะลม้ ควาํ “อยา่ ฆา่ ขา้ เลย อยากไดอ้ ะไรกเ็ อาไป แตไ่ วช้ วี ติ ขา้ เถอะ” นางรอ้ งขอชวี ติ ทงั นําตา “ชว่ ยไมไ่ ด้ ถา้ จะโทษกโ็ ทษทเี จา้ ขวางทางคนอนื ” โจรคน หนงึ ตอบกลบั พรอ้ มยา่ งสามขมุ ถอื ดาบเขา้ มาหานาง ป๋ ายซอู่ งิ มองดาบทสี ะทอ้ นกบั แสงแดดทลี อดลงมาจาก แผงใบไมห้ นาทบึ นางหลบั ตาลงอยา่ งสนิ หวงั ในใจนกึ สาปแชง่ พวกสกลุ เจนิ อยา่ งโกรธแคน้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 9 ปานเกอ๋ หนั เฝ้าดเู หตุการณ์มาจนถงึ ตอนนีกห็ นั ไปสบตา กบั สหายชาวยุทธข์ องตน เขายกมอื เป็นสญั ญาณ คนนบั สบิ กพ็ ากนั ทงิ ตวั ลงจากตน้ ไม.้ .. * ฮเู จยี เล่อลา่ เสอื โครง่ ตวั ใหญ่ได้ ราชทตู ฝังซอื ฟังยนิ ดกี นั มาก สว่ นชาวตา้ ถงแตล่ ะคนมคี วามยนิ ดบี นใบหน้า แต่ใน ใจกลบั ไมใ่ คร่ใสใ่ จนกั ยามนแี ตล่ ะคนลว้ นจดจอ่ เรอื งของ โจวอ๋องมากกวา่ คนป่าเถอื นพวกนี แต่เพราะฮ่องเต้ดสู งบ มาก ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นจะเสดจ็ กลบั วงั ทงั ยงั สงั ใหพ้ ระราชทาน ของและงานเลยี งฉลองการลา่ สตั วเ์ ป็นคนื สดุ ทา้ ย เมอื ลา่ สตั ว์ใหญ่ได้ การแขง่ ขนั กจ็ บลง หลายคนถอน หายใจโลง่ อกทตี นจะไดก้ ลบั บา้ นเสยี ที แต่กอ่ นทจี ะแยก ยา้ ยเดนิ ทางกลบั ทุกคนทมี ารว่ มงานตอ้ งเขา้ รว่ มงานเลยี ง ฉลองครงั สดุ ทา้ ย หลวิ จา้ วเว่ยนงั มองใบหน้าตนเองในกระจก เนือหนังทรี าว กบั ถูกสวรรคป์ ันแต่ง ไรต้ ําหนิ ไมม่ จี ุดดา่ งพรอ้ ย ทวา่ ใน ใจนางกลบั เหน็ แตค่ วามสกปรก ราวกบั มคี ราบสแี ปด เปือนเหมน็ โฉ่ไปทงั รา่ ง ดวงตาของนางวา่ งเปล่าจนเกอื บ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 0 เลอื นลอย ครหู่ นึงโฉมสะคราญไดก้ ลนิ ดอกบวั ทคี นุ้ เคย นางจําไดว้ ่า กลนิ ชนดิ นมี กั จะมาพรอ้ มกบั จดหมายของฮ่องเต้อูเ่ หอตี หลวิ จา้ วเวย่ จงึ รบี ปักปินระยา้ บนหวั แลว้ โบกมอื สงั ใหส้ าว ใชอ้ อกไปรอดา้ นนอก เพยี งอดึ ใจสงิ ทนี างคดิ กเ็ ป็นจรงิ “ฝ่าบาท” ฮอ่ งเต้อ่เู หอตอี ยใู่ นกระโจมของนาง หญงิ สาว มองเขาผา่ นกระจกแลว้ ทําทา่ จะลกุ ขนึ เพอื ทาํ ความ เคารพ “ไมต่ อ้ งลุก ไหนเจา้ ทําอะไรอย?ู่ ” ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตตี รสั ดว้ ยสุ รเสยี งออ่ นโยนกอ่ นจะยอ่ ลงประทบั ซอ้ นดา้ นหลงั หญงิ สาว “ฝ่าบาททรงมาทนี ีอาจจะมคี นเหน็ เขา้ นะเพคะ” “งานเลยี งกาํ ลงั จะเรมิ คนกม็ งุ่ หน้าไปทปี ะรําทงั นนั ไมม่ ี ใครมาสนใจเราหรอก” เขาดงึ นางใหเ้ อนกายมาพงิ อกตน หลวิ จา้ วเว่ยชอ้ นตาขนึ มองสาํ รวจเขา “ฝ่าบาทไมไ่ ดร้ บั บาดเจบ็ ใชไ่ หมเพคะ หมอ่ มฉนั ไดย้ นิ ขา่ วแลว้ ตกใจยงิ นกั ” “เราไมไ่ ดบ้ าดเจบ็ ตรงไหน เจา้ อยา่ หว่ งไปเลย” เขาลบู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 1 ไหลน่ างปลอบใจ “คนรา้ ยกช็ า่ งอุกอาจจรงิ ๆ ทหารอยเู่ ตม็ ไปหมดกย็ งั กลา้ บุกเขา้ มา ชา่ งไมม่ ตี าเอาซะเลย” ฮอ่ งเตท้ รงสรวลเมอื ไดย้ นิ นางบน่ “ใช่ พวกไมม่ ตี าอยา่ ง เจา้ วา่ อยา่ ไปสนใจเรอื งนนั เลย เราไมไ่ ดเ้ จอเจา้ ตงั นาน คดิ ถงึ กนั หรอื ไม?่ ” หลวิ จา้ วเวย่ กม้ หน้าหลบุ ตาดขู วยอาย “ฝ่าบาทคดิ ถงึ หมอ่ มฉนั หรอื ไมเ่ ลา่ เพคะ?” “ถา้ เราบอกวา่ ไมค่ ดิ ถงึ ...” หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ยเสยี งสะบดั อยา่ งไมเ่ กรงกลวั “เชน่ นนั ก็ เชญิ เสดจ็ เถอะเพคะ เดนิ ดๆี หมอ่ มฉนั ไมส่ ง่ นะเพคะ” “ฮ่าๆ ดูเจา้ ตวั นอ้ ยเอาแต่ใจนีสิ ถ้าเราไมค่ ดิ ถงึ เราจะมา หาเจา้ ทาํ ไมฮ?ึ ” ไมพ่ ูดเปล่า ทรงกอดนางอยา่ งเอาใจ “ใครจะรเู้ ล่าเพคะ ในวงั มสี าวงามนับพนั ไมร่ แู้ ตล่ ะวนั จะมี สกั กคี นทฝี ่าบาททรงคดิ ถงึ ” “เจา้ คา้ งคาวนีบงั อาจจรงิ ๆ” แมแ้ ต่ฮองเฮายงั ไมม่ สี ทิ ธมิ า คาดเดากะเกณฑน์ ําพระทยั ดงั นนั คาํ พดู นีของหลวิ จา้ วเว่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 2 ยจงึ ถอื วา่ จาบจว้ งเบอื งสงู แต่ฮ่องเตก้ ลบั สรวลอยา่ ง อารมณ์ดเี มอื ไดย้ นิ “จะทรงลงโทษอยา่ งไรเลา่ เพคะ?\" เขาใชน้ ิวเคาะหน้าผากนางเบาๆ อยา่ งเอน็ ดู “เรอื งลงโทษ คงตอ้ งเอาไวก้ อ่ น วนั นีเรามเี วลาไมม่ าก” “ป่านนีทปี ะรําพธิ คี นคงมากนั พรอ้ มแลว้ ฝ่าบาทควรจะรบี เสดจ็ นะเพคะ” ฮ่องเตอ้ ู่เหอตดี งึ นางใหก้ นั มาสบตาแลว้ กมุ มอื นางไว้ “เจา้ ไมต่ อ้ งกงั วลไป ไมน่ านเราจะรบั เจา้ เขา้ วงั ใหส้ มฐานะ แค่ อดทนรออกี ไมก่ วี นั เทา่ นนั ” นยั น์ตาหญงิ สาวทอประกายวบู “ทรงสญั ญาแลว้ นะเพคะ” “เจา้ ทาํ ตวั ดๆี รอใหเ้ ราจดั การทกุ อยา่ งใหเ้ รยี บรอ้ ยกพ็ อ” “หมอ่ มฉนั จะรอเพคะ” หลวิ จา้ วเว่ยยมิ กวา้ งดสู ดใสอยา่ ง ยงิ ทวา่ ในใจกลบั แหง้ แลง้ เสยี ยงิ กวา่ ทะเลทราย * โฉมสะคราญหมนุ จอกเหลา้ ในมอื เงยี บๆ ขณะทฟี ังขนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 3 ประกาศมอบรางวลั ใหผ้ ชู้ นะ ผชู้ ายชาวซอื ฟังคนนนั ยนื อยกู่ ลางลาน หลวิ จา้ วเว่ย เหลอื บตาขนึ มองมนั ไมน่ านกก็ ม้ ลงมาจดจ่อกบั จอกเหลา้ ในใจของนางยงั สนั ดว้ ยความหวาดกลวั ทไี มร่ ทู้ มี า แต่ วนั นีนางยงั ควบคมุ ตวั เองไดด้ ี ยงั คงกดตวั เองใหน้ งั อยู่ และอดทนมองเหน็ สวะนนั ไดน้ านขนึ กวา่ เมอื วาน ฟ้าดา้ นบนคํารามอกี ครงั แต่ยงั ไมม่ ฝี น วนั นีนางเหน็ เนียเถยี นชงิ นังอยขู่ า้ งท่านราชเลขาธกิ าร เขาสวมชดุ สเี ทาสุภาพ อกี คนทนี างรจู้ กั คอื เฉนิ หรงปัว แม่ ทพั ใหญน่ งั คลา้ ยกบั เป็นรปู ปันหนิ สหี น้าไรอ้ ารมณ์มแี ค่ ลกู ตาทขี ยบั หลวิ จา้ วเวย่ ดมื เหลา้ ระงบั อาการสนั นางไมอ่ ยาก หวาดกลวั จนควบคุมตวั เองไมไ่ ดท้ ําใหเ้ สยี โอกาสอนั ดไี ป ดงั นนั นางจงึ อดทนสกู้ บั อาการทางกาย ขม่ ใจนงั อยทู่ นี นั มองชายชาวซอื ฟังผนู้ นั แสดงทา่ ทางผยองตอ่ หน้าฮอ่ งเต้ หญงิ สาวกม้ ลงจอ้ งเหลา้ ในจอกทหี มุนควา้ งอยอู่ กี ครงั ทาํ ใหไ้ มท่ นั เหน็ ว่าดวงตาภายใต้หน้ากากสที องมองตรงมาที นาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 4 * “ฝ่าบาทจะเสดจ็ กลบั วงั คนื นีเลย” “ทางมดื เชน่ นี อาจจะมอี นั ตราย” “ฝ่าบาททรงเป็นหว่ งพระอนุชา จงึ พระทยั รอ้ นอยากรบี กลบั ไปดูอาการ” พูดคาํ นีไปมใี ครสกั กคี นทเี ชอื แต่จะพดู เป็นอยา่ งอนื ได้ หรอื ผคู้ นพรอ้ มใจกนั สง่ เสดจ็ ฮ่องเตพ้ รอ้ มกล่าวยกยอ ความหว่ งใยทฮี ่องเตอ้ เู่ หอตมี ตี ่อโจวอ๋องอกี ขนานใหญ่ ราวกบั ทอ่ งจาํ มาอยา่ งขนึ ใจ เมอื ฮอ่ งเตอ้ อกจากท่งุ หญา้ ผคู้ นกเ็ รมิ ผอ่ นคลายตวั เอง แยกยา้ ยกลบั กระโจม บา้ งเกบ็ ขา้ วของ บา้ งไปพกั ผอ่ น พรบิ ตาดา้ นนอกกระโจมทคี นเคยพลงุ่ พลา่ นกลบั เงยี บ สนทิ หลวิ จา้ วเวย่ ดมื เหลา้ ไปไมน่ ้อย ดวงตาของนางเรมิ แดง ดว้ ยความมนึ เมา นางนงั มองผคู้ นแยกยา้ ยกนั ไป จนเหน็ วา่ กลุ่มชาวซอื ฟังกาํ ลงั ลุกออกจากทนี งั หญงิ สาวคลาํ ผมตวั เอง ปลดปินอนั หนึงมากาํ ไวใ้ นมอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 5 กอ่ นจะลกุ ขนึ นางจงใจเดนิ ตามชายชาวซอื ฟังผนู้ นั ไปหา่ งๆ อยา่ ง บา้ บนิ ไมม่ แี ผนการ ไมร่ อบคอบ ไมส่ มกบั ทนี างมกั ใชส้ ตปิ ัญญา วางแผนซบั ซอ้ นเพอื เลน่ งานศตั รู สงิ ทนี างทาํ อยนู่ คี อื การ กระทาํ ทซี อื ตรงอยา่ งทสี ดุ เจตนาเดยี วทผี ุดขนึ มาในหวั คอื การ ฆา่ ฆา่ อยา่ งไมล่ ะเวน้ ! หญงิ สาวเดนิ ตามเขาเงยี บๆ เชน่ เดยี วกบั ทไี ทจ่ อื จากซอื ฟังทราบว่ามคี นเดนิ ตามตนมาอยา่ งจงใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 6 แสนชงั # 54. สญั ชาตญาณ ลมในทุ่งแรงมากขนึ เรอื ยๆ ชดุ ของหลวิ จา้ วเวย่ ปลวิ ลูไ่ ปตามแรงลม นางเดมิ ตามชายหน้ากากทองนนั ออกจากเขต ตงั กระโจมเงยี บๆ โดยหญงิ สาวรดู้ วี า่ อกี ฝ่ายเป็นผฝู้ ึก ยทุ ธไ์ มม่ ที างจะไมร่ ตู้ วั วา่ ถูกนางตามอยู่ แต่หลวิ จา้ วเว่ยก ลบั ไมก่ ลวั ตาย ไมค่ ดิ จะหยดุ เทา้ เลยแมแ้ ตน่ ้อย ระหวา่ ง ทางนางคอ่ ยๆ หมนุ ถอดปลอกดา้ มของปินซงึ เขม็ ยาว ดา้ นในเคลอื บยาพษิ เอาไว้ “คุณหนูหลวิ เจา้ จะเดนิ ตามขา้ ไปถงึ เมอื ไหร”่ ชายผูน้ นั หยุดฝีเทา้ แลว้ เอ่ยขนึ หลวิ จา้ วเวย่ เหยยี ดปากอยา่ งรงั เกยี จ “ดู เหมอื นวา่ เจา้ จะพดู ภาษาตา้ ถงได้ อกี ทงั ยงั รจู้ กั ขา้ ดว้ ย” “ใช่ ขา้ พูดภาษาตา้ ถงได้ และรจู้ กั เจา้ ” ฮเู จยี เล่อ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 7 หนั กลบั มาเผชญิ หน้ากบั นาง “เป็นโชครา้ ยจรงิ ๆ ทถี ูกคนอยา่ งเจา้ รจู้ กั ” นาง หวั เราะเยาะตวั เองระรอกหนึง ทาํ ใหฮ้ เู จยี เลอ่ อดรสู้ กึ ผดิ ไมไ่ ดท้ ไี ดย้ นิ คาํ นี “เจา้ รจู้ กั ขา้ แลว้ รูห้ รอื ไมว่ า่ ทาํ ไมขา้ ถงึ เดนิ ตาม เจา้ มา” ฮเู จยี เล่อกม้ หน้าลง “บางทเี จา้ อาจตอ้ งการทวง หนสี นิ ทขี า้ ตดิ คา้ งไว”้ หลวิ จา้ วเวย่ ตาโต ตะลงึ งนั ไปวูบหนึง “ดเู หมอื น เจา้ เองกไ็ ดก้ ลบั มาสนิ ะ ...ทําไมเศษสวะอยา่ งเจา้ ถงึ ได้ กลบั มา หรอื นรกเหน็ ใจถงึ ความเลวทรามทเี จา้ เคยทาํ เอาไวเ้ ลยใหเ้ จา้ กลบั มาทาํ มนั อกี งนั หรอื ” “หลวิ จา้ วเวย่ ” “แตก่ ด็ ี เพราะตอนแรกขา้ คดิ ว่าถ้าขา้ ทาํ อะไรลง ไป เจา้ จะไมร่ ตู้ วั ว่าทาํ ไมขา้ ถงึ ไดล้ งมอื ทาํ แตพ่ อรวู้ า่ เจา้ เองกก็ ลบั มาทาํ ใหข้ า้ โลง่ ใจจรงิ ๆ และรสู้ กึ สบายใจขนึ มาก โขทจี ะไดช้ าํ ระแคน้ ถูกทงั คนทงั จติ วญิ ญาณ” ดวงตาของ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 8 นางแดงฉานจอ้ งมองอกี ฝ่ายไมว่ าง “หลวิ จา้ วเวย่ เรอื งคราวนนั ขา้ ทาํ ผดิ ตอ่ เจา้ จรงิ ๆ ขา้ ขอโทษ ขา้ ไมไ่ ดต้ งั ใจใหเ้ กดิ ขนึ ” “ถุย! แคพ่ ูดว่าไมไ่ ดต้ งั ใจ แคพ่ ูดวา่ ขอโทษ เจา้ กจ็ ะชาํ ระกายกลายเป็นคนบรสิ ทุ ธแิ ลว้ งนั รึ สวรรค!์ ไมว่ า่ เจา้ จะโดนใครจา้ งมาหรอื เจา้ จะใชร้ อ้ ยพนั เหตุผลอะไรใน การทาํ รา้ ยขา้ ความจรงิ เรอื งเดยี วทไี มเ่ คยเปลยี นกค็ อื เจา้ ทํารา้ ยขา้ ! ทาํ รา้ ยอยา่ งแสนสาหสั ทาํ รา้ ยอยา่ งทตี ่อ ใหเ้ จา้ ชดใชไ้ ปอกี รอ้ ยชาตพิ นั ชาตขิ า้ กจ็ ะไมล่ มื ไมล่ มื แมแ้ ตเ่ สยี วลมหายใจเดยี ว” ปึก! หลวิ จา้ วเวย่ ยกปินขนึ แทงอกี ฝ่าย ฮเู จยี เลอ่ ดู คลา้ ยไมค่ ดิ ต่อสเู้ พยี งแตเ่ บยี งกายหหลบจุดสาํ คญั ปินเลย แทงลงมาชว่ งไหลข่ องเขา หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะเมอื เหน็ เชน่ นนั “คาํ ขอโทษ ของเจา้ ไมจ่ รงิ ใจเลยสกั นิด เหน็ อยวู่ า่ เจา้ ยงั กลวั ตายอยดู่ ี หากว่าจรงิ ใจ เหตุใดไมใ่ หข้ า้ ชาํ ระแคน้ ใหส้ าสมเลา่ ... ผชู้ ายอกสามศอก แตด่ แี คป่ ากกบั รงั แกผหู้ ญงิ คาํ พูด เชอื ถอื ไมไ่ ดแ้ มแ้ ต่ครงึ คาํ ตําเสยี ยงิ กว่าพวกเดรจั ฉาน!” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 9 องครกั ษเ์ งาหลายคนของฮเู จยี เลอ่ เขา้ มาลอ้ ม พวกเขาเอาไว้ หลวิ จา้ วเวย่ เหลยี วมองคนพวกนันดว้ ยทา ทางเยน็ ชา ฮเู จยี เลอ่ ยกมอื ขนึ หา้ มพวกองครกั ษเ์ งา แต่ ทนั ทที ขี ยบั ตวั เขาถงึ รวู้ า่ มพี ษิ เขา้ สรู่ า่ งกายแลว้ ชายหนุ่ม คกุ เขา่ เพราะวรยทุ ธถ์ ูกตรงึ พวกองครกั ษม์ งุ่ เขา้ มาคุมตวั นางอกี “ไม!่ อยา่ แตะตอ้ งนาง” หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดซ้ าบซงึ กบั การปกป้องเของ เขา นางมองดา้ มปินทชี ุม่ เลอื ดแลว้ คดิ วา่ ควรจะซําอกี สกั แผลใหแ้ น่ใจ องครกั ษ์เงาเขา้ ไปพยงุ ฮูเจยี เลอ่ แตถ่ กู เขา สลดั “เรอื งนีพวกเจา้ อยา่ เขา้ มายงุ่ ” หญงิ สาวยมิ เหยี ม กวาดตามองกลมุ่ ชายฉกรรจ์ ทจี อ้ งตนราวกบั จะกนิ เลอื ดกนิ เนอื “ไดย้ นิ แลว้ ไมใ่ ชร่ ึ มนั บอกไมใ่ หพ้ วกเจา้ เขา้ มายุง่ ” ฮเู จยี เหงอื แตกพลกั ตาม เสน้ เลอื ดของเขาปรากฎรอยสดี ําเรมิ ขยายไลไ่ ปทวั รา่ งกายดนู ่ากลวั เป็นอยา่ งมาก ลําคอของเขาเรมิ แหง้ ผาด เสยี งเปลง่ ออกมาแทบไมไ่ ด้ นางลดกายลงตรงหน้าเขา ก่อนจะปลดหน้ากากสี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 ทองออกดว้ ยมอื ตวั เอง ใบหน้าอยใู่ นระดบั เดยี วกบั อกี ฝ่าย นางกวาดไลส่ ายตาดหู น้าของศตั รอู ยา่ งละเอยี ด “ใน ทสี ุดวนั นีขา้ กไ็ ดเ้ หน็ วา่ หน้าตาสตั วน์ รกเป็นเชน่ ไร ดูแลว้ คลา้ ยคนเราจรงิ ๆ ไมแ่ ปลกทสี ามารถปะปนกบั คนได”้ พวกองครกั ษก์ าํ หมดั แน่นอยากเขา้ ไปกระชาก นาง แต่เพราะสาํ หรบั พวกเขาคาํ สงั ของฮเู จยี เลอ่ ถอื เป็น คาํ ขาดจงึ ไดแ้ ตย่ นื อยนู่ ิงๆ “เจบ็ ปวดหรอื ไม่ พษิ นียงั ถอื ว่าออกฤทธชิ า้ นัก ขา้ ชว่ ยซําอกี แผลใหพ้ ษิ กระจายเรว็ ขนึ ดหี รอื ไม”่ ฮูเจยี เลอ่ เปลง่ เสยี งไมอ่ อก เขาจบั ลาํ คอตวั เอง อยา่ งอดึ อดั ไมส่ ามารถเอ่ยคาํ ใดออกไปได้ “ขา้ อยากมองเจา้ ทรมาน ทรมานใหม้ ากกว่านี อกี ...ใหส้ าสมกบั ทขี า้ กลายเป็นมารศาสนา ถกู คน สาปแชง่ แมแ้ ต่ตายกไ็ มไ่ ดต้ ายด”ี นําตาของนางเอ่อคลอ เมอื นึกถงึ ไฟทโี หมลุกไหมเ้ หนืออาราม “ใหส้ าสมกบั ทคี น มากมายตอ้ งตายเพราะเดก็ ในทอ้ งคนนนั ใหส้ าสมทขี า้ รงั เกยี จเนือหนงั นีทกุ ครงั ทนี กึ ว่าเจา้ ถกู แตะตอ้ งอยา่ งไร ...ความรูส้ กึ วา่ ตวั เองโสโครกตลอดเวลาเจา้ เคยรจู้ กั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 หรอื ไม?่ ” นางมองปลายปินอกี ครงั กอ่ นจะมองอกของเขา นางนิงอยนู่ านราวกบั จมลกึ ลงไปในความทรงจําเกา่ กอ่ น จะแสยะยมิ นางตงั ใจจะเลง็ ใหป้ ินปักลงลกึ ในดวงใจทดี าํ ทมฬิ ของมนั แต่มอื ของนางกลบั ถกู รงั เอาไวก้ ะทนั หนั “เจา้ หยดุ เดยี วนีนะ!” หญงิ สาวเงยหน้าขนึ มองกเ็ หน็ ว่าเป็นเฉนิ หรงปัว “ปลอ่ ยขา้ ขา้ จะฆา่ มนั !” “หยุดเดยี วนี กลบั ไปทกี ระโจมเจา้ ซะอยา่ กอ่ เรอื งทนี ี” “ขา้ บอกใหป้ ลอ่ ย!” หลวิ จา้ วเว่ยจะกระชากมอื กลบั แต่เฉนิ หรงปัวปลดปินในมอื นางแลว้ โยนทงิ ไป “หยดุ บา้ ไดแ้ ลว้ !” เขาเขยา่ ตวั นางเพอื เรยี กสติ ...สายฝนเรมิ ตกลงมาทวั ทงั ทงุ่ หญา้ หลวิ จา้ วเว่ยมองหน้าเฉนิ รงปัวชะงกั งนั นางรวู้ า่ ถา้ พลาดโอกาสนี ดว้ ยกําลงั ของนางคนเดยี วไมม่ ที างที มอื จะยดื ยาวไปถงึ ซอื ฟัง ไมม่ ที างทจี ะแกแ้ คน้ ผชู้ ายคนนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 ไดอ้ กี นางถงึ ตอ้ งยอมลงมอื โดยไมม่ แี ผน เพราะนางไม่ อาจพลาดโอกาสนีไดอ้ กี แลว้ “ถา้ ขา้ บอกวา่ มนั กบั ขา้ มหี นีเลอื ดทตี อ้ งสะสาง ทา่ นจะปลอ่ ยหรอื ไม่ ถ้าขา้ บอกวา่ มนั ผนู้ เี คยตดิ คา้ งหลาย ชวี ติ กบั ขา้ ทา่ นยงั จะหา้ มขา้ หรอื ไม!่ ” นางตะโกนแขง่ กบั เสยี งฝนพรอ้ มกบั ชไี ปทฮี ูเจยี เลอ่ อยา่ งเกลยี ดชงั “อนั ที จรงิ ในฐานะสหายทเี คยชว่ ยเหลอื กนั มา ทา่ นน่าจะชว่ ยขา้ ฆา่ มนั เสยี ดว้ ยซํา” “เขาตายทนี ไี มไ่ ด”้ เฉนิ หรงปัวลดเสยี งลงเพอื ปลอบนาง “เขาตายบนแผน่ ดนิ ตา้ ถงไมไ่ ด้ เจา้ เขา้ ใจ หรอื ไม”่ “ทาํ ไม?” “...เพราะเขาเป็นรชั ทายาทของซอื ฟัง” เฉนิ หรงปัวตดั สนิ ใจบอกเพอื ใหน้ างสงบใจแลว้ เหน็ แก่ บา้ นเมอื ง หากฮเู จยี เลอ่ ตายทนี ีแผน่ ดนิ ตอ้ งลกุ เป็นไฟ ซอื ฟังจะใชเ้ รอื งนีเป็นขอ้ อา้ งในการยกทพั มาแกแ้ คน้ แน่นอน “รชั ทายาท” หลวิ จา้ วเวย่ เหลอื บไปมองฮูเจยี เล่อ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 อยา่ งชา้ ๆ ตอนทเี หน็ องครกั ษเ์ งานางไมไ่ ดค้ ดิ ใหก้ ระจา่ ง ตอนนีถงึ รสู้ กึ ว่าสมเหตุสมผล แต่ทไี มเ่ ขา้ ใจคอื ทาํ ไมรชั ทายาทของซอื ฟัง ผชู้ ายทมี อี ํานาจทสี ุดในซอื ฟังถงึ ทาํ เช่นนนั กบั นาง ตลอดชวี ติ นางไมเ่ คยมสี งิ เกยี วขอ้ งกบั ซอื ฟังสกั ครงั “ถา้ มนั ตายทนี ีไมไ่ ด้ แลว้ ขา้ จะฆา่ มนั ได้ เมอื ไหร?่ ” หลวิ จา้ วเว่ยเอยี งหน้าปรายตากลบั มามองเฉนิ หรงปัวทที าํ หน้ากระอกั กระอว่ น เหน็ ไดช้ ดั วา่ เขาตอบ ไมไ่ ด้ “ทา่ นไมร่ หู้ รอื ว่าชวั ชวี ติ นีขา้ ไมม่ สี ทิ ธฆิ า่ มนั ” “หลวิ จา้ วเว่ย” เฉนิ หรงปัวไมร่ จู้ ะพดู อะไรดใี น เวลานี ฝนตกลงมาแรงขนึ หญงิ สาวเปียกโชกไปทงั ตวั แต่แววตาของนางกลบั ไมไ่ ดส้ งบลงพรอ้ มความเยก็ ยะ เยอื กของหยาดฝน “เพราะมนั เป็นเชอื พระวงศ์ เป็น ไทจ่ อื ผทู้ รงอํานาจ มนั จะทาํ ผดิ กบั ใครกไ็ ด้ จะเหยยี บขยี ใครดงั มดปลวกกไ็ ด้ แต่คนทเี ป็นเหยอื แมแ้ ต่ตอนจะลา้ ง แคน้ ยงั ตอ้ งกลวั วา่ จะทําใหแ้ ผน่ ดนิ เดอื นรอ้ น จะทาํ ให้ ชวี ติ ใครตอ่ ใครพนิ าศ แลว้ แบบนีจะบอกวา่ สวรรค์ ยตุ ธิ รรมไดอ้ ยา่ งไร!?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 “ขา้ จะชดใชแ้ ทนเอง แต่ตอนนเี จา้ ตอ้ งไปจาก ทนี ีกอ่ นทจี ะมคี นอนื มาเหน็ ” เฉนิ หรงปัวอดรสู้ กึ เจบ็ ปวด กบั สหี น้าทรมานลาํ ลกึ ของนางไมไ่ ด้ เขาไมร่ จู้ ะชว่ ยได้ อยา่ งไร แตใ่ นวนั นีฮเู จยี เลอ่ ไมอ่ าจตายอยทู่ นี ี “จา้ วเวย่ ขา้ จะใชช้ วี ติ นีชดใชใ้ หเ้ จา้ แทน แต่ครงั นีขา้ คงตอ้ งขอใหเ้ จา้ หยุด ไมอ่ ยา่ งนนั หากมคี นมาพบเจา้ อาจจะถกู ลงโทษ สถานหนกั ” หลวิ จา้ วเว่ยไมแ่ น่ใจวา่ สงิ ทเี ปือนอยบู่ นหน้า เป็นนําตาหรอื ฝน นางหนั ไปมองฮูเจยี เล่อทคี กุ เขา่ อยบู่ น พนื แลว้ หนั มามองเฉนิ หรงปัวอกี ครงั ความแคน้ ในแววตา แปรเปลยี นเป็นความว่างเปล่าชดื ชาราวกบั ไมค่ าดหวงั สงิ ใดอกี แลว้ นางตดั สนิ ใจกา้ วออกไป แตไ่ มก่ กี า้ วกห็ ยุด กอ่ นจะเอ่ยดว้ ยเสยี งอดกลนั “เจา้ กบั มนั ไมไ่ ดต้ ่างกนั เลย” รา่ งเลก็ เดนิ ฝ่าสายฝนตามลาํ พงั ทงั รา่ งเปียก โชก ผวิ กายหนาวสะทา้ น แตแ่ ผน่ หลงั ของนางตรงอยา่ ง ทระนง แต่ไมว่ า่ ใครมองกจ็ ะเหน็ ถงึ ความโดดเดยี ว เป็น ความโดดเดยี วทอี า้ งวา้ งเกนิ กว่าทใี ครจะฉุดนางขนึ มา จากหลุมลกึ ของความอาฆาต ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 ...เนียเถยี นชงิ ยนื อยไู่ กลจากกลมุ่ คน เขามอง แผน่ หลงั ของสตรนี างนนั เดนิ จากไปอยา่ งเงยี บเชยี บ เขา ไมเ่ ขา้ ไปแทรกแซงเหตุการณ์หรอื หา้ มปรามสงิ ใด เพยี งแต่เฝ้าดทู ุกอยา่ งดงั ทเี คยทํามาตลอด... * บนทอ้ งฟ้ามแี สงปลาบแปลบราวกบั กาํ ลงั ขู่ คาํ รามใหค้ นหวาดกลวั บนราชรถสที องทวี งิ อยา่ งไมห่ ยุด พกั แล่นผา่ นประตวู งั ตรงสูต่ าํ หนกั เฉยี นชงิ โดยไมค่ ดิ จะ แวะไปเยอื นตําหนักของหยางไทเฮาแต่อยา่ งใด ผบู้ ญั ชาการกองทหารพทิ กั ษน์ ครารอนายเหนือ หวั อยตู่ รงบนั ไดตาํ หนกั “ฝ่าบาท” ฮอ่ งเตเ้ สดจ็ ผา่ นเขา เขา้ ไปดา้ นใน ทหารหนุ่มกค็ อ้ มกายเดนิ ตามไปดว้ ย “ฝังซอื ฟังวา่ อยา่ งไร?” “ทางราชทตู ซอื ฟังมที า่ ทางรบั คาํ ขอขมาดมี าก และดไู มม่ เี จตนาเรอื งการเปิดศกึ เลยพะ่ ยะ่ คะ่ ” ฮ่องเตท้ กี าํ ลงั ใหข้ นั ทถี อดฉลองพระองคใ์ ห้ ขมวดควิ ทนั ทที ไี ดย้ นิ หลงั จากเฉนิ หรงปัวกลบั มารายงาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 พรอ้ มอาการบาดเจบ็ เขาไมไ่ ดล้ งโทษหรอื ตรสั อะไร มากมายเพราะตอ้ งการดทู ่าทขี องซอื ฟัง อกี ทงั รสู้ กึ หวาด เกรงเรอื งความสมั พนั ธอ์ ยบู่ า้ งจงึ สงั ใหม้ กี ารจดั ทตู ลบั ไป ขอขมาราชทตู ซอื ฟัง โดยเขารวู้ า่ แมไ้ ทจ่ อื ฮเู จยี เลอ่ จะไม่ ยอมเปิดเผยตวั แบบเป็นทางการ แต่เขาตอ้ งรบั รกู้ ารขอ ขมาแน่ หากมที า่ ทอี ยา่ งไรทางตา้ ถงจะไดเ้ ตรยี มรบั มอื ได้ “ฝ่าบาทตอนทคี นของกระหมอ่ มไปขอขมา นกั สหู้ น้ากากทองคนนนั กอ็ ยดู่ ว้ ย เหน็ ว่าทางนนั ทาํ ทา่ สงสยั เสยี ดว้ ยซําว่าตา้ ถงเรามาขอขมาเรอื งอนั ใด” “เจา้ จะบอกพวกเขาไมร่ เู้ รอื งทเี ราสง่ คนเขา้ ไป ในซอื ฟังหรอื ?” “หามไิ ด้ แต่ทางซอื ฟังไมม่ คี วามจาํ เป็นตอ้ ง ปกปิดนะพะ่ ยะ่ คะ่ กําลงั ของพวกมนั สงู กว่าตา้ ถงมากทงั ยงั สามารถใชเ้ รอื งนีในการกดดนั เรยี กรอ้ งขา้ วของชดเชย จากเราอกี แตเ่ ท่าทเี หน็ ราวกบั วา่ พวกเรารเู้ รอื งอยฝู่ ่าย เดยี ว ไมเ่ หมอื นคาํ พดู ของทา่ นแมท่ พั ” เสยี งฟ้าคํารามดงั สนันดงั เจาะลกึ ลงไปในพระทยั ฮอ่ งเต้ “เจา้ จะบอกวา่ ทผี า่ นมาเฉนิ หรงปัวโกหกเรางนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 7 หรอื ?” “กระหมอ่ มยนื ยนั ไมไ่ ด้ แต่ตงั แตต่ น้ เรอื งภารกจิ ในซอื ฟังนีทา่ นแมท่ พั ลว้ นรอู้ ยคู่ นเดยี ว รบั ผดิ ชอบอยคู่ น เดยี ว ยามนีสายลบั ทสี วมหน้ากากนนั กต็ ายแลว้ หา หลกั ฐานอะไรไมไ่ ด้ ทุกอยา่ งลว้ นแตฟ่ ังผา่ นทา่ นแมท่ พั คนเดยี วทงั สนิ กระหมอ่ มไมอ่ าจไมส่ งสยั ” “ถา้ ไมม่ ปี ัญหากบั ซอื ฟังจรงิ ๆ อยา่ งทเี จา้ พดู แลว้ เฉนิ หรงปัวจะปลกุ ปันปัญหาขนึ มาทาํ ไมกนั ” “ฝ่าบาท แตก่ อ่ นเฉนิ หรงปัวคมุ ทหารเรอื นแสน อยทู่ เี อยี นเหอ ฐานะไมต่ ่างจากราชาทนี นั แต่นบั ตงั แต่ฝ่า บาทสลายกองทหารใหไ้ ปเสรมิ เรอื งการเกษตรกบั การคา้ อํานาจของเฉนิ หรงปัวกล็ ดฮวบ อกี ทงั ยงั ถกู ดงึ ตวั ใหอ้ ยู่ ในถงเยยี นไมใ่ หก้ ลบั คนื ถนิ ไปเป็นราชาทเี อยี นเหอ แบบเดมิ หากต้าถงกบั ซอื ฟังมปี ัญหากนั จรงิ ๆ สงิ ทเี ขาจะ ได้ ไมใ่ ช่การไดค้ นื อํานาจในการคมุ กองทพั ใหญ่ทงั หมด หรอื พะ่ ยะ่ คะ่ หากเราเอาแตเ่ ชอื เฉนิ หรงปัว กระหมอ่ ม กลบั ไมแ่ น่ใจว่าเมอื เขาไดค้ ุมตราพยคั ฆอ์ กี ครงั เขาจะเปิด ศกึ กบั ซอื ฟัง หรอื ยกกองทพั เขา้ ถงเยยี นกนั แน่” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 8 “บงั อาจ!” “พระอาญามพิ น้ เกลา้ ฯ ขอฝ่าบาททรงไตรต่ รอง ดว้ ย” ฮ่องเตอ้ ู่เหอตที รงทรุดลงประทบั บนตงั ทงั ใบหน้าเคยี ดขงึ เกดิ ความรูส้ กึ หวาดระแวงผุดขนึ ใน พระทยั นานหลายอดึ ใจกวา่ จะโบกมอื ไลค่ นออกไปจาก หอ้ ง ทรงดาํ รทิ บทวนเรอื งราวตา่ งๆ ไปมาอยนู่ าน สุดทา้ ยไมอ่ าจหาขอ้ สรุปไดจ้ งึ ไดแ้ ต่เกบ็ เอาไว้ “โจวอ๋องตายรยึ งั ?” ทรงตรสั ถามกบั ขนั ทที เี ฝ้า อยใู่ นหอ้ งบรรทม “ยงั ยอื เอาไวไ้ ดอ้ ยพู่ ะ่ ยะ่ ค่ะ แตไ่ มไ่ ดส้ ตเิ ลย ตงั แต่มาถงึ ” พระพกั ตรฮ์ อ่ งเต้แสดงความดดุ นั วูบหนึงกอ่ น จะตรสั สงั อยา่ งไมม่ เี ยอื ใย “ดบั ไฟ” “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” * หลานไฉ่ซนิ ฉกี กระดาษทรี าชครหู ลานสง่ ใหจ้ นไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 9 เหลอื ชนิ ดี “พวกสกุลเหลยี วสารเลว คดิ จะสง่ ขา้ เขา้ ไป เป็นสายในตาํ หนกั อนั ออ๋ งงนั หรอื กลา้ ดยี งั ไง! กลา้ ดยี งั ไง จะใหข้ า้ ไปแตง่ กบั ไอโ้ งน่ นั ” นางโกรธจนอยากจะปา ทาํ ลายขา้ วของในหอ้ งยงั มสี ตมิ ากพอ “พวกมนั คดิ วา่ ตราบใดทขี า้ แตง่ เขา้ ตาํ หนกั ออ๋ ง ก็ จะไมข่ วางทางพวกมนั งนั สิ อาศยั เอาความเป็นญาตฝิ ่าย ฮองเฮามาจกิ หวั สงั คนอยา่ งขา้ ” “คณุ หนูถา้ ท่านไมย่ อมแตง่ แลว้ จะทาํ เชน่ ไร คน สกลุ เหลยี วตอ้ งสรา้ งปัญหาใหน้ ายทา่ นแน่\" สาวใชค้ น สนทิ ของหลานไฉ่ซนิ อดรสู้ กึ หวนั ใจไมไ่ ด้ “ฝ่าบาทเพงิ กลบั มาจากพธิ ลี า่ สตั ว์ไมใ่ ชห่ รอื ? กอ่ นหน้านีอนั ออ๋ งเคยมาเกลยี กลอ่ มบดิ าขา้ เพอื ขอใหข้ า้ ยอมเขา้ ตําหนกั ทงั ยงั จะพาเขา้ เฝ้าฮ่องเต้ เชน่ นนั กด็ ี ... พวกมนั เกลยี ดขา้ แลว้ ยงั คดิ จะหาผลประโยชน์บนหวั ขา้ คอยดูขา้ นีแหละจะทาํ ใหพ้ วกสกลุ เหลยี วอยไู่ มส่ ุขสกั คน” * ในตําหนักทมี ดื สลวั หยางไทเฮาตรสั กบั โจวอ๋อง ดว้ ยนําเสยี งอาดรู “ลกู ขา้ เจา้ รบี ฟืนขนึ มาเถอะ อยา่ ทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 0 แบบนีแมจ่ ะขาดใจอยแู่ ลว้ ” หยางไทเฮานังอยขู่ า้ งเตยี ง ของโจวอ๋องทสี ลบไมไ่ ดส้ ตพิ ลางราํ ไห้ “ลกู แม่ เจา้ จะตาย ไมไ่ ด้ เจา้ จะทงิ แมไ่ วค้ นเดยี วไมไ่ ด”้ “ฮ่องเตเ้ สดจ็ ” เสยี งขนั ทดี า้ นหน้าตาํ หนกั ประกาศ ทาํ ใหแ้ ผน่ หลงั ของหยางไทเฮาแขง็ ทอื ดวงตาของนางมี แววกรา้ วพาดผา่ นกอ่ นจะหายใจในชวั พรบิ ตา “เสดจ็ แมล่ กู อกตญั ไู มอ่ าจดแู ลน้องชายใหด้ ”ี ฮ่องเตถ้ วายบงั คมแลว้ คุกเขา่ ลง หยางไทเฮาสดู หายใจลกึ กอ่ นจะหนั ไปมองฮอ่ งเต้ ทคี กุ เขา่ อยู่ นางกดั ฟันเอย่ โดยกลาํ กลนื ความขมขนื ลง คอ “ฝ่าบาทรบี ลุกขนึ เถอะ เรอื งนีจะโทษกต็ อ้ งโทษพวก กบฎ จะโทษฝ่าบาทไดอ้ ยา่ งไร” “น้องชายมคี วามกลา้ หาญ ทเี ขาเจบ็ หนกั ครงั นี เพราะเอาตวั มาบงั ดาบใหล้ กู นําใจครงั นีของเขาลกู จดจํา เอาไวแ้ ลว้ จะพระราชทานเพมิ ศกั ดนิ าและของดใี หเ้ ขา อยา่ งสมเกยี รต”ิ หยางไทเฮารสู้ กึ เกลยี ดคาํ พดู ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตยี งิ นกั มใี ครบา้ งไมร่ วู้ า่ เขาเป็นคนลากลูกชายของนางไปบงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 1 ตวั เอง แตย่ งั เสแสรง้ พดู ออกมาหน้าตาเฉย ศกั ดนิ า เหลา่ นนั สาํ คญั อะไรถา้ โจวอ๋องไมอ่ าจมชี วี ติ อยไู่ ด้ อกี “อยา่ งอนื คงไมจ่ าํ เป็น ทสี าํ คญั ทสี ุดในเวลานีคอื รกั ษา น้องชายของเจา้ ใหห้ าย ...ฝ่าบาท แมอ้ า้ ยเจยี จะมใิ ชแ่ ม่ ผใู้ หก้ าํ เนิด แต่ถอื วา่ เป็นแมข่ องพระองคม์ าตลอดหลาย สบิ ปีนี อา้ ยเจยี มโี จวอ๋องเป็นเลอื ดเนือเชอื ไขเพยี งคน เดยี ว ขอรอ้ งฝ่าบาททรงพระเมตตาช่วยหาทางรกั ษาเขา ดว้ ย ชวี ติ นีขา้ ไมห่ วงั อะไรอกี แลว้ ” ฮ่องเตอ้ ่เู หอตแี ค่นเสยี งหยนั ในลาํ คอเมอื ไดย้ นิ ห ยางไทเฮาเรมิ ลาํ เลกิ บญุ คุณกบั ตน แตต่ า้ ถงถอื หลกั เรอื ง ความกตญั เู หนือหลกั การอนื ใด ตอ่ ใหฆ้ า่ คนแตถ่ า้ เป็น การฆา่ เพอื ลา้ งแคน้ ใหบ้ ดิ ามารดากย็ งั นบั วา่ ถกู กฎหมาย ดงั นนั ในฐานะฮอ่ งเต้ แมจ้ ะเกลยี ดหยางไทเฮาแคไ่ หน แต่ ตราบใดทเี ขา้ ไมม่ หี ลกั ฐานเรอื งทหี ยางไทเฮาสงั ฆา่ พระ มารดาของเขา เขากต็ อ้ งอดทนและแสดงความกตญั ไู ด้ เพยี งอยา่ งเดยี วเทา่ นนั “เรอื งนีเสดจ็ แมไ่ มจ่ าํ เป็นตอ้ งหว่ ง กระหมอ่ ม กาํ ชบั หมอหลวงเอาไวแ้ ลว้ แมแ้ ตย่ าหายาก หรอื โสมพนั ปีหากจาํ เป็นตอ้ งใชก้ ส็ ามารถเบกิ จากคลงั หลวงไดเ้ ลย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 2 กระหมอ่ มเองกห็ วงั อยา่ งยงิ วา่ น้องชายจะมชี วี ติ รอด ไม่ อยากนนั กระหมอ่ มคงรสู้ กึ ตดิ คา้ งไปชวั ชวี ติ ” มอื ทซี อ่ นอยใู่ ตผ้ า้ หม่ ของหยางไทเฮากําแน่น อยา่ งอดกลนั “เป็นโชคดขี องโจวอ๋องแลว้ ทไี ดถ้ วายความ จงรกั ภกั ดตี ่อฮอ่ งเต้ เรอื งนีเขาฟืนขนึ มาต้องภมู ใิ จแน่” “ลกู กค็ ดิ เชน่ นนั ” ฮ่องเตย้ มิ หยนั เลก็ น้อยก่อนจะ กวาดชายชดุ มงั กรลกุ ขนึ “ลกู ยงั มฎี กี าทตี อ้ งจดั การ หาก เสดจ็ แมต่ อ้ งการสงิ ใดสามารถสงั พวกบา่ วไดเ้ ลย ถา้ น้องชายฟืนแลว้ ใหส้ ง่ คนรบี ไปบอกลกู ” “ฮอ่ งเตม้ รี าชกจิ รดั ตวั อยา่ เสยี เวลาอยทู่ นี ีเลย รบี ไปเถอะ” “พ่ะยะ่ คะ่ เสดจ็ แม”่ หยางไทเฮามองฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตเี ดนิ ออกไปดว้ ย สายตาชงิ ชงั หมาป่าตาขาว! ไดค้ รองบลั ลงั กก์ เ็ พราะนาง สง่ เสรมิ แทๆ้ แตก่ ลบั แวง้ กดั สรา้ งความทรมานใหล้ กู ชาย นางมากมายแลว้ ยงั คดิ จะฆา่ เขาอกี ลูกพวกชนั ตํากย็ งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 3 เป็นพวกชนั ตําอยวู่ นั ยนั คาํ ! หญงิ ชรารสู้ กึ ทงั เคยี ดแคน้ ทงั ทดทอ้ เมอื มองดูโจว อ๋องทไี มม่ วี แี ววจะดขี นึ “ลกู แม่ เจา้ ตอ้ งฟืนขนึ มา หาก สวรรคต์ อ้ งการชวี ติ ใครกใ็ หเ้ ป็นแมเ่ ถอะ เจา้ ตอ้ งรบี ฟืน ขนึ มา...” “ไทเฮาเพคะ ทรงพกั ผอ่ นสกั หน่อยเถอะเพคะ ทรงเฝ้าทา่ นอ๋องมาสองวนั แลว้ เดยี วจะป่วยไปอกี คนนะ เพคะ” จงิ มามากราบทลู ไทเฮา “ไม่ จนกวา่ ลูกขา้ จะฟืนขา้ จะไมไ่ ปไหนทงั นนั ” “ไทเฮา...” หยางไทเฮามนี ําตาเอ่อ นางจอ้ งพระโอรสอยา่ ง แน่วแน่กอ่ นจะลดเสยี งลงตรสั กบั จงิ มามา “ฮอ่ งเต้ไมม่ ี ทางยอมใหโ้ จวอ๋องมชี วี ติ รอดแน่ แตข่ า้ จะยอมเป็นคนหวั หงอกสง่ ศพคนหวั ดําไดอ้ ยา่ งไร... ลกู ขา้ ครงึ ชวี ติ ตอ้ งไป อาศยั อยทู่ เี มอื งทุรกนั ดาร แลว้ ยงั ตอ้ งมาตายแบบนี ทงั ที เขาควรจะไดเ้ ป็นคนทยี งิ ใหญท่ สี ุดในใตห้ ลา้ ... ทาํ ไม สวรรคถ์ งึ ไมเ่ คยเมตตาเขา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 4 “ไทเฮาเพคะ” จงิ มามานกึ กลวั ว่าจะมคี นของ ฮ่องเตม้ าไดย้ นิ เขา้ “กลวั เขารึ ฮึ ตอ้ งกลวั สนิ ะ” ไทเฮายมิ หยนั ความ พา่ ยแพข้ องตน “แต่หากไมม่ โี จวอ๋องขา้ กไ็ มม่ สี งิ ใดจะตอ้ ง กลวั อกี แลว้ ... เสยี วจงิ ไมว่ า่ วนั หน้าจะเกดิ อะไรขนึ จาํ เอาไวว้ า่ เจา้ ตอ้ งชว่ ยลกู ขา้ ใหถ้ งึ ทสี ุด ขา้ ไมม่ ใี ครทไี วใ้ จได้ นอกจากเจา้ แลว้ ถอื วา่ ขา้ ขอรอ้ งเจา้ จะตอ้ งปกป้องเขา แทนขา้ ” “ไทเฮาเหตุใดถงึ ตรสั เชน่ นนั เลา่ เพคะ” “รบั ปากขา้ ” “ไทเฮาเพคะ ชวี ติ ของขา้ นบั ตงั แตท่ พี ระองคซ์ อื มา จากพอ่ คา้ ทาส กถ็ วายแกพ่ ระองคไ์ ปแลว้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ ง ใหพ้ ระองคข์ อรอ้ งขา้ หากตอ้ งตายแทนท่านอ๋องขา้ กย็ นิ ดี เพคะ” จงิ มามาจบั มอื หยางไทเฮาแลว้ รอ้ งไห้ นางรถู้ งึ ความทกุ ขร์ ะทมของผเู้ ป็นนายดี นบั ตงั แตท่ ถี กู คดั เลอื ก เขา้ วงั นบั ตงั แตท่ พี บวา่ พระสวามไี มไ่ ดม้ พี ระทยั เดยี วกบั พระองค์ นบั ตงั แตท่ ตี อ้ งอดทนกบั นางสนมมากมาย ไหน จะลกู ของพวกนางสนมทมี กั กอ่ ปัญหาไมว่ ายเวน้ ตอ้ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 5 สญู เสยี พระสวามที งั ทยี งั ตงั ครรภอ์ ยู่ พอโจวอ๋องโตขนึ มา ไดก้ ถ็ ูกสง่ ไปไกลนบั สบิ ปีไมไ่ ดพ้ บหน้า ไมม่ ชี ว่ งชวี ติ ใดที นางไดม้ คี วามสุขสงบเลยแมแ้ ต่น้อย “ไมใ่ ชเ่ จา้ หรอก” ถา้ มใี ครสกั คนตอ้ งตาย... หยางไทเฮารดู้ ี ฮ่องเตไ้ มม่ ที างปลอ่ ยโจวอ๋องไป แน่ แตน่ างจะทาํ ใหเ้ ขาปลอ่ ยใหไ้ ด้ ไมว่ า่ จะแลกดว้ ยอะไร กต็ าม... * หลวิ จา้ วเวย่ ใชเ้ วลาตลอดทงั คนื เพอื ขม่ ความบา้ คลงั และสงบจติ ใจของตน แมจ้ ะรสู้ กึ ทุกขท์ รมานดว้ ความ อาฆาตพยาบาทกบั จติ สงั หารทไี มอ่ าจระบายแคน้ แตน่ าง กต็ อ้ งกดพวกมนั เอาไว้ ดงึ หน้ากากแหง่ ความสงบและ ดา้ นชากลบั มาสวมไวบ้ นหน้าเพราะนางไมอ่ าจกลบั เขา้ ถงเยยี นดว้ ยทา่ ทางอยา่ งคนทจี นตรอก โฉมสะคราญออกเดนิ ทางกลบั จวนตงั แต่เชา้ หญงิ สาวงบี หลบั บนรถมา้ อยคู่ รหู่ นึงใหส้ หี น้าดขี นึ มาบา้ ง แต่ บรรยากาศรอบกายของนางกดดนั จนพวกสาวใชไ้ มม่ ใี คร กลา้ สง่ เสยี งอะไรเกนิ ความจาํ เป็นกระทงั ถงึ จวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 6 คนแรกทหี ลวิ จา้ วเว่ยไดพ้ บเมอื กลบั ถงึ จวนสกลุ หลวิ กลบั กลายเป็นอนุเสวยี น นางมาดกั รอหลวิ จา้ วเวย่ อยู่ ทปี ระตชู นั ใน พอเหน็ นางกร็ บี ปรเี ขา้ มาทกั ทาย “ทา่ นหญงิ ” “อนุเสวยี นมธี ุระอะไรกบั ขา้ หรอื ?” หลวิ จา้ วเวย่ แปลกใจไมน่ ้อยทเี หน็ นาง “พอดขี า้ มขี า่ วบางอยา่ งอยากจะพดู แตย่ ามนฮี ู หยนิ ใหญ่กพ็ บไมไ่ ด้ ครนั จะไปพบฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กก็ ลวั จะ เป็นการรบกวนผอู้ าวุโส ” อนุเสวยี นกวาดสายตาไป รอบๆ ราวกบั มเี รอื งลบั ลมใน หลวิ จา้ วเวย่ เหน็ ทา่ ทางนางแลว้ กแ็ สรง้ ถอน หายใจ “ขา้ เพงิ กลบั มาถงึ จวนรสู้ กึ ลา้ อยมู่ าก หากอนุ เสวยี นมเี รอื งอะไรอยากจะพดู กต็ ามไปทเี รอื นขา้ เถอะ” “ดเี จา้ ค่ะ” อนุเสวยี นยมิ ยนิ ดี รบี เดนิ ตามพวกของ หลวิ จา้ วเวย่ ไปทเี รอื นจวิ ฮวาทนั ที “พวกเจา้ ไปเอานําชามาใหอ้ นุเสวยี นเถอะ” “เจา้ คะ่ คณุ หนู” พวกบ่าวพากนั ออกไปจากหอ้ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 7 หลวิ จา้ วเว่ยกอ็ อ้ มเดนิ ไปนังเกา้ ออี กี ตวั “ทา่ นหญงิ มวี าสนาจรงิ ๆไดไ้ ปรว่ มลา่ สตั วข์ องเชอื พระวงศน์ บั เป็นโชค ชาตนิ ีทงั ชาตขิ า้ คงไมไ่ ดเ้ หน็ ” อนุ เสวยี นเปิดฉากยกยอหลวิ จา้ วเว่ยทนั ที แต่หญงิ สาว เหนือยเกนิ กวา่ จะพดู คุยออ้ มคอ้ มกบั นาง “มเี รอื งสาํ คญั อนั ใดกพ็ ดู มาเถอะ” อนุเสวยี นเหน็ สหี น้าเยน็ ชาของหลวิ จา้ วกห็ บุ ปาก ทเี ตรยี มจะหวา่ นคาํ หวานอกี มากมาย “เมอื วานนีชา่ งองิ ไดก้ ลบั มาเยยี มขา้ แตน่ างมเี รอื งทกุ ขใ์ จทปี รบั ทุกขก์ บั ใคร ไมไ่ ด้ เพราะกลวั คนจะครหาจงึ มาปรกึ ษา ขา้ เหน็ วา่ เรอื ง นีไมอ่ าจนงิ ดดู ายจงึ มาหาทา่ นหญงิ นีแหละเจา้ ค่ะ” “น้องสาวเพงิ ไปอยทู่ จี วนอ๋องไมก่ วี นั เหตุใดจงึ ประสบเรอื งทกุ ขใ์ จเสยี แลว้ หรอื อนั อ๋องตอ้ นรบั ขบั สนู้ าง ไมด่ ”ี “ไมใ่ ชเ่ รอื งความเป็นอยหู่ รอกเจา้ คะ่ ทา่ นหญงิ ชา่ ง องิ ลกู สาวขา้ ทงั ขยนั ขนั แขง็ ทงั จติ ใจดจี ะมปี ัญหาเช่นนีได้ อยา่ งไร แตป่ ัญหาคอื พระชายาอนั อ๋องทาํ ตวั ประหลาด ต่างหากเลา่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 8 “ทาํ ตวั ประหลาดงนั ร?ึ ” “เจา้ คะ่ ชา่ งองิ บอกวา่ พระชายาเรมิ ใหค้ นตามหา นกั พรตหวงั จะเอามาแกด้ วงชะตาของนาง นางคดิ ว่าชว่ ง ทผี า่ นมาดวงชะตาของนางตกตาํ เกนิ ไปอาจเพราะมสี งิ ไม่ ดมี าทาํ ใหส้ ง่ ผล” หลวิ จา้ วเวย่ ระบายยมิ จางๆ อยา่ งไมใ่ ครใ่ ส่ใจ “แค่ พบนักพรต แกด้ วงชะตามคี นไมน่ ้อยไมใ่ ชห่ รอื ทมี กั จะหา คนทาํ นายสงิ เหลา่ นี จะนบั วา่ ประหลาดอยา่ งไร” อนุเสวยี นหน้าชามอื เหน็ วา่ เรอื งทขี า่ วตนคดิ ว่า ขายได้ หลวิ จา้ วเว่ยกลบั ไมเ่ หน็ คา่ นบั ตงั แต่เจนิ ฮุย่ เหมยถกู ขงั เงนิ ทผี า่ นมอื อนุ เสวยี นกน็ ้อยลงมาก ในจวนมพี ่อบา้ นทดี แู ลบญั ชอี ยา่ ง เขม้ งวด ทาํ ใหน้ างทนไมไ่ ด้ อยา่ งคาํ คนทวี า่ คนจนแลว้ รวยนนั ปรบั ตวั ไมย่ าก แต่คนเคยรวยแลว้ ยากจนนนั ปรบั ตวั ลาํ บากเหลอื เกนิ ชว่ งทผี า่ นมานางมกี นิ มเี งนิ ใชจ้ น มอื เตบิ ยามนที าํ ใหร้ อ้ นใจยงิ นกั พอหลวิ ชา่ งองิ กลบั มา พบนางดว้ ยความคบั แคน้ ทถี กู หลวิ จา้ วอวรี งั แก นางกน็ ึก ถงึ หลวิ จา้ วเว่ยทไี มถ่ กู กบั หลวิ จา้ วอวจี นแทบจะฆา่ ฟันกนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 9 หากนางเอาขา่ วในจวนอ๋องมาบอกหลวิ จา้ วเวย่ นาง อาจจะไดร้ างวลั อกี ทงั หลวิ จา้ วเวย่ น่าจะลงมอื ทาํ อะไร บางอยา่ งถอื เป็นการระบายแคน้ ใหห้ ลวิ ช่างองิ ดว้ ย “อะไรกนั เจา้ คะท่านหญงิ เรอื งนีนบั วา่ สาํ คญั นกั ยามนีคณุ หนูรองไดด้ บิ ไดด้ เี ป็นถงึ พระชายาอ๋อง นบั วา่ เป็นหน้าเป็นตาของจวนสกลุ หลวิ เรา แต่ฮหู ยนิ ใหญย่ งั มี เรอื งใชค้ ุณไสยมนต์ดาํ ทาํ เรอื งสกปรก หากใหค้ นอนื รวู้ า่ พระชายาเขา้ ตําหนกั ไปไดไ้ มก่ วี นั กร็ บี หาตวั นกั พรตมา ทาํ พธิ ี ผคู้ นจะไมค่ ลางแคลงใจวา่ นางสบื ทอดเรอื งนีมา จากฮูหยนิ ใหญ่ แลว้ หมกมนุ่ ในเรอื งสกปรกหรอื เจา้ คะ แบบนีสตรคี นอนื ในสกลุ หลวิ จะยงั รกั ษาชอื เสยี งกนั เอาไว้ ไดอ้ ยา่ งไร” อนุเสวยี นแทบจะกรดี รอ้ งออกมาราวกบั คบั ขอ้ งเสยี เตม็ ประดา “อนุเสวยี นชา่ งเป็นหว่ งเป็นใยสกุลหลวิ ของเรา จรงิ ๆ” หลวิ จา้ วเว่ยกลา่ วเสยี งเนือย “ใชส่ เิ จา้ คะ่ อกี อยา่ งหากพระชายาทาํ อยา่ งปกตกิ ็ แลว้ ไปเถอะ แตน่ ีกลบั ทาํ ลบั ๆ ล่อๆ เหน็ ชา่ งองิ บอกวา่ นางกําชบั นกั หนาใหห้ านกั พรตมาอยา่ งลบั ๆ ดูแลว้ บางที อาจจะมเี รอื งซอ่ นเรน้ มากกวา่ การแกไ้ ขดวงชะตา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 0 “ขา้ รแู้ ลว้ ละ่ ลาํ บากอนุเสวยี นตอ้ งมาบอกขา้ แลว้ ” “ทา่ นหญงิ ทา่ นคดิ จะทาํ อยา่ งไรกบั เรอื งนีหรอื เจา้ คะ” หลวิ จา้ วเว่ยเลกิ ควิ หนั ไปมองนาง “ขา้ ตอ้ งทําอนั ใดดว้ ยหรอื เรอื งในจวนอ๋อง คนสกุลหลวิ เราจะมอื ยดื ยาว ไปถงึ ไดอ้ ยา่ งไร ลกู สาวแต่งงานแลว้ กเ็ หมอื นนําสาดออก หากหลวิ จา้ วอวกี อ่ เรอื งอะไรคนทตี ํานกั อ๋องยอ่ มจดั การ กนั เอง เจา้ อยา่ ไปกงั วลสงิ ทไี มไ่ ดเ้ กยี วขอ้ งกบั ตวั เจา้ นัก เลย” อนุเสวยี นยมิ เจอื นเมอื ถกู หลวิ จา้ วเวย่ ตดั รอน “ทา่ นหญงิ ” “อนุเสวยี นขา้ วา่ หลวิ เหยาเหยาอายุใกลถ้ งึ เวลา แตง่ งานแลว้ เจา้ กบั ทา่ นอาไดเ้ รมิ เตรยี มสนิ เจา้ สาวให้ นางแลว้ หรอื ไม่ อยา่ งไรกเ็ ป็นบุตรสาวภรรยาเอก หากแต่ งออกอยา่ ใหเ้ สยี ชอื สกุลหลวิ ” อนุเสวยี นสะดุง้ นางขโมยไกไ่ มไ่ ดย้ งั จะตอ้ งมาเสยี ขา้ วสาร คนโลภอยา่ งนางมหี รอื จะยอมยกของดๆี ให้ ลกู เลยี ง “ยงั มเี วลาอกี มาก ขา้ จะคอ่ ยๆ เตรยี มใหน้ าง” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 1 “ออ้ เช่นนนั กด็ ี อนุเสวยี นมนี ําใจจรงิ ๆ” อนุเสวยี นกดั ฟันรบั คําชม กอ่ นจะรบี ขอตวั ออก จากเรอื นจวิ ฮวา นึกชงั หลวิ จา้ วเว่ยทคี ดิ จะฉกเงนิ ใน กระเป๋ านางใหห้ ลวิ เหยาเหยา นงั เดก็ ไรป้ ระโยชน์นนั หลวิ จา้ วเวย่ มองอนุเสวยี นรบี ระเหจ็ ออกจากเรอื น นางอยา่ งละเหยี ใจ นางดูออกวา่ อนุเสวยี นคดิ จะยมื มอื ตน จดั การศตั รใู หห้ ลวิ ชา่ งองิ แตใ่ นเมอื นางไมไ่ ดป้ ระโยชน์ อะไรกบั การลงมอื กบั หลวิ จา้ วอวใี นยามนี ดงั นนั นางจะไม่ ทาํ สงิ ทเี สยี แรงเปลา่ อาเจนิ สวนกบั อนุเสวยี นเขา้ มาหาหญงิ สาว นางไดย้ นิ สงิ ที อนุเสวยี นพดู แลว้ ดงั นนั จงึ คดิ วา่ หลวิ จา้ วเว่ยจะใชเ้ รอื งนี ใหเ้ ป็นประโยชน์ได้ “สาํ หรบั ตาํ หนกั อ๋อง ขา้ ลงมอื เอาไวน้ านแลว้ เพยี งแตผ่ ลลพั ธน์ นั ตอ้ งรอเวลาทสี ุกงอม ไมม่ อี ะไรตอ้ ง หว่ ง อกี ทงั ไมต่ อ้ งลงมอื ซําซากใหค้ นจบั พริ ธุ ได”้ หลวิ จา้ ว เว่ยยกจอกชาขนึ ละเลยี ดจบิ บางๆ ตําหนกั ออ๋ งเป็นเป้าหมายแรกเรมิ ของนางสาํ หรบั การแกแ้ คน้ ดงั นนั หลงั จากใชเ้ วลาในเมอื งจนิ หยาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น