แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 2 5 2 อกี อยา่ งหากฮเู จยี เลอ่ คดิ จะเอาผดิ พวกเขา... “เจรจาใหมก่ บั พวกเขา ...ลดขอ้ เรยี กรอ้ งลง ยงั ไงซอื ฟัง กบั ตา้ ถงกเ็ ป็นพนั ธมติ รมายาวนาน ยามนีตา้ ถงลําบาก เรากค็ งตอ้ งเหน็ ใจบา้ ง” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” พวกราชทตู ตา่ งกพ็ ยกั หน้าเหน็ ดว้ ย ทนั ที เพราะรวู้ า่ ถา้ กา้ วต่อไปยงั บบี คนั ตา้ ถงอยู่ จะเป็น พวกเขาเองทเี ดอื ดรอ้ น เมอื ชาวซอื ฟังออกมาจากหอ้ ง กพ็ บกบั ทูตอกี สองแควน้ ที สหี น้าทา่ ทางไมไ่ ดต้ ่างกนั ดแู ลว้ สงิ ทพี วกเขาไดค้ งเป็น ของชนิดเดยี วกนั นนั คอื ความลบั ดาํ มดื ในชวี ติ และใน แควน้ พวกเขา เนียเถยี นชงิ สงั ขนุ นางหน้าประตใู หร้ าชทตู เขา้ ไปเจรจาที ละแควน้ คราวนีพวกเขาทเี ขา้ ไปไมก่ ลา้ เบ่งอํานาจต่อ หน้าชายหนุ่มชุดขาวผนู้ นั อกี เลย ฮเู จยี เล่อไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปรว่ มเจรจาเพราะไมไ่ ดม้ ชี อื ระบเุ อาไว้ เขาจงึ ไดแ้ ตน่ งั รออยขู่ า้ งนอก พลางขบคดิ ถงึ ความสามารถในการลว้ งความลบั ของตา้ ถง ความลบั ระดบั นดี จู ะสงู กวา่ ความสามารถในการสบื ของตา้ ถงมาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 3 เพราะแมแ้ ต่แมท่ พั ใหญข่ องตา้ ถงยงั เคยพลาดทา่ ในซอื ฟัง แลว้ ใครทมี มี อื ยดื ยาวไดข้ นาดนี ไมส่ ิ เขากวาดสายตามองราชทตู ของไป๋ หลนั และฮุย ...นีไมใ่ ช่ แคม่ มี อื ทยี าวไปถงึ ซอื ฟัง นียงั ยาวไปถงึ ไป๋ หลนั และฮยุ คนแบบไหนทจี ะมคี วามสามารถเชน่ นี ความลบั ทถี กู ฝัง กลบมาหลายสบิ ปีกถ็ กู ขดุ ขนึ มาได้ ดเู หมอื นทเี ขาใชเ้ วลาตงั นานในการกวาดลา้ งกลมุ่ อํานาจ และปกป้องวงั หลวงจะยงั ไมพ่ อทจี ะตดั มอื นีออกไปดว้ ย ซํา ฮเู จยี เล่อรสู้ กึ ไมด่ นี กั เขาเพงิ คน้ พบศตั รทู จี บั ไมไ่ ดแ้ มแ้ ต่ เงา นีทาํ ใหค้ วามรสู้ กึ มนั คงถกู สนั คลอนอยา่ งรนุ แรง ชาย หนุ่มพยายามทจี ะเพง่ มองเนียเถยี นชงิ ทนี งั อยใู่ นหอ้ งอกี ครงั ตอนแรกทพี บ เขาคนุ้ หน้าผชู้ ายคนนีมาก คนุ้ เหมอื นกบั คนทเี ขาเคยพบก่อนทจี ะตายในชาตทิ แี ลว้ ... แตต่ อนนีทเี ขาตอ้ งการเพ่งมองอกี ฝ่ายใหช้ ดั ขนึ เพราะ หวงั จะมองทะลุไปถงึ มอื ใหญ่ทอี ยดู่ า้ นหลงั เขานนั เอง * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 4 “เนียเถยี นชงิ ทาํ ไดจ้ รงิ ๆ หรอื ?” “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท เขาใชเ้ สน้ ทางนําทเี พงิ ทําการบกุ เบกิ มา ต่อรองสญั ญา โดยใหท้ งั สามแควน้ สามารถเขา้ มา แลกเปลยี นสนิ คา้ ไดอ้ ยา่ งปลอดภาษเี ป็นเวลาหา้ ปี และ ทาํ สญั ญาเกยี วกบั การสง่ ธญั พชื และสตั วห์ ลายชนิดเป็น บรรณาการ รายละเอยี ดจะทลู เกลา้ ถวายต่อไปพ่ะยะ่ คะ่ ” ซุนกงกงรายงานดว้ ยสหี น้ายนิ ดี แตฮ่ อ่ งเตก้ ลบั ไมย่ มิ เลย เขาฟังดแู ลว้ เงอื นไขเหล่านีธรรมดาเกนิ ไป ธรรมดาเกนิ กวา่ พวกหมาป่าสามแควน้ นนั จะยนิ ยอมลงนามงา่ ยๆ “ดเู หมอื นวา่ เราจะดถู ูกคนสกุลเนียเกนิ ไป” เพราะคดิ วา่ เป็นแคค่ นหนุ่มตวั คนเดยี วทรี กั ความกา้ วหน้า จงึ ไมไ่ ด้ หวาดระแวงแต่แรก แตม่ องดผู ลงานมากมายในชว่ งที ผา่ นมา และความสามารถในการจดั การราชทตู ทอี นั ตราย พวกนนั ไดใ้ นวนั นี ถา้ บอกว่าเนียเถยี นชงิ ผนู้ ีไมม่ รี ากฐาน ไมม่ ภี ูมหิ ลงั เขากโ็ งเ่ ตม็ ทน ฮอ่ งเตห้ วั เราะขนื ๆ ยามนรี แู้ ลว้ อยา่ งไร ตอนนีเนียเถยี นชงิ ช่วยเขาจดั การปัญหา และไมไ่ ดป้ ิดบงั วา่ ตนใชว้ ธิ กี าร พเิ ศษเพอื จดั การกบั พวกทตู เชน่ นีกเ็ หน็ ไดว้ า่ อกี ฝ่าย มนั ใจทจี ะเปิดเผยตนเอง ฮ่องเต้รกั อาํ นาจทสี ดุ ในยามนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 5 เนียเถยี นชงิ กลายเป็นขมุ อาํ นาจสาํ คญั ทสี ามารถควบคุม พวกราชทตู ได้ ดงั นนั ถา้ ฮอ่ งเตห้ วาดระแวงและรอ้ นรนรบี สงั เกบ็ กวาดเนียเถยี นชงิ นีกลบั จะกลายเป็นการผลกั หมากทมี คี า่ ทสี ดุ ในตอนนีออกไปจากตวั นอกจากจะ ไมไ่ ดป้ ระโยชน์อาจจะโดนยอ้ นศร ดงั นนั รตู้ วั ตอนนีกแ็ ทบ ไมม่ คี า่ อะไรเลย เพราะสถานการณ์ทกุ อยา่ งทาํ ใหเ้ ขา ผลกั เนียเถยี นชงิ ออกไปไมไ่ ด้ อกี ทงั ตอ้ งรกั ษาเอาไวใ้ หด้ ี ดว้ ย “ใตเ้ ทา้ เนียสรา้ งความชอบใหญ่หลวง ชว่ ยรกั ษา ผลประโยชน์ของบา้ นเมอื ง สง่ ของพระราชทานไปใหเ้ ขา แลว้ กใ็ หก้ รมขุนนางจดั การ หลงั ฝังพระศพไทเฮาใหเ้ ลอื น ของเป็นรองราชเลขาธกิ าร ขนุ นางขนั สี ตามทขี า้ สญั ญา ไว”้ “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” * ฮ่องเตท้ รงไดร้ บั ความสะเทอื นพระทยั มาก ทาํ ใหฮ้ องเฮา ตอ้ งทาํ งานหนกั ทงั ดแู ลพธิ ศี พและคอยเสดจ็ มาดูแล ฮ่องเตท้ ตี าํ หนกั เฉยี นชงิ เป็นระยะ ตลอดหลายวนั ฮ่องเตอ้ ู่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 6 เหอตเี ลน่ ละครอยา่ งสมบทบาท เขาออกประกาศลดภาษี และใหอ้ ภยั โทษทวั แควน้ เพอื เป็นกุศลแกห่ ยางไทเฮา แต่ ฝังตระกลู หยางไมไ่ ดล้ า่ ถอย พวกเขายงั คงประทว้ งอยา่ ง ไมล่ ดละ “นายทา่ น เรอื งนีอยา่ งไรเรากไ็ มอ่ าจชนะ ไม่มที างทเี ราจะ ปลดอู่เหอตไี ด”้ บณั ทติ ทตี ดิ ตามนายทา่ นสกลุ หยางมา นานเอย่ เตอื น “ตงั แตเ่ รมิ ขา้ กร็ แู้ ลว้ วา่ เราปลดเขาออกไมไ่ ด้ และสงิ ทขี า้ กบั ไทเฮาตอ้ งการกไ็ มใ่ ชก่ ารเปลยี นฮอ่ งเตด้ ว้ ย” ในฐานะ พชี ายของหยางไทเฮา เขาเป็นกาํ ลงั สาํ คญั ของนางเสมอ มา หยางไทเฮาฝากฝังโจวอ๋องไวก้ บั เขา ดงั นนั เขาจะไม่ ทาํ ใหน้ างผดิ หวงั “สงิ ทนี างตอ้ งการคอื บนั ทอนอํานาจ ฮอ่ งเตแ้ ละบบี เขาใหใ้ ชท้ กุ อยา่ งเพอื ชดใชใ้ หน้ างและโจว อ๋อง ...หลายสบิ ปีทผี า่ น นีกลบั เป็นโอกาสดที สี ุดทกี ลมุ่ อทิ ธพิ ลอนื จะดงึ อํานาจจากฮ่องเตไ้ ด้ เสยี ดายทเี รอื งดๆี เช่นนีกลบั ต้องแลกดว้ ยชวี ติ น้องสาวขา้ ” “แลว้ ตระกลู หยางเลา่ ” “ตระกลู หยางพอแลว้ หลายสบิ ปีมานีพวกขา้ พวั พนั กบั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 7 เชอื พระวงศม์ ากพอแลว้ วนั นีตอ้ งเสยี น้องสาวขา้ ไปอกี คน ถา้ ปีนนั ขา้ ไมย่ อมใหน้ างแต่งเขา้ วงั ...” นายทา่ น สกลุ หยางทอดถอนหายใจ “ตอนนีปลอ่ ยใหฝ้ งู อแี รง้ พวก นนั รมุ ทงึ ฮ่องเตไ้ ปเถอะ สกุลหยางของขา้ แคจ่ ะชว่ ยฉกี เนือแจกจ่ายเท่านนั สาํ คญั ทสี ุดคอื ความปลอดภยั ของโจว อ๋อง รอถงึ เวลาทเี หมาะสม ขา้ จะพาเขาออกจากถงเยยี น” “ขอรบั นายทา่ น” * บรรยากาศดา้ นนอกวงั ไมด่ ขี นึ ในราชสาํ นกั กเ็ ช่นกนั กลมุ่ อาํ นาจตา่ งๆ ลว้ นฉวยจงั หวะนีหวงั ลดทอนอาํ นาจ เบด็ เสรจ็ ทอี ยใู่ นมอื ฮอ่ งเตม้ านานหลายสบิ ปี ในการเปิด ประชุมขนุ นางทุกครงั มแี ต่การหยบิ ยกฎกี ากลา่ วโทษ ขนึ มาถกกนั จนไมม่ ขี อ้ สรุป แมย้ ามนพี วกราชทตู จะสงบ ลง แต่พวกขนุ นางตา้ ถงยงั คงลงมอื อยา่ งแขง็ ขนั เพอื เรยี กรอ้ งใหฮ้ อ่ งเตใ้ หค้ วามกระจ่างกบั การตายของหยาง ไทเฮา ฮองเฮาเป็นผรู้ บั บทหนักทสี ุดในชว่ งนี พระนางตอ้ งคอย กาํ กบั ดูแลพธิ ศี พและคอยมาดฮู อ่ งเต้ทที รง ‘สะเทอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 8 พระทยั มากเกนิ ไป’ ทรงคอยเอาใจใสเ่ รอื งอาหารการกนิ ของฮอ่ งเตเ้ พอื บาํ รงุ พระวรกาย ดงั นนั ภาพทฮี องเฮาเดนิ ไปมาระหว่างตําหนกั เฉยี นชงิ ตาํ หนงั คนุ หนงิ และโถงตงั ศพจงึ กลายเป็นทชี นิ ตา ในทสี ุดวนั เคลอื นพระศพมากม็ าถงึ ฮอ่ งเตแ้ ตง่ ตวั ตงั แต่ ฟ้ายงั ไมส่ ว่าง เขาเป็นผนู้ ําพธิ ที งั หมดดว้ ยตวั เองโดยไม่ เกรงความยากลาํ บาก ทา่ มกลางสายตาไมพ่ อใจของคน สกลุ หยางทแี มไ้ มอ่ ยากอดทนกต็ อ้ งอดทนเอาไว้ การเคลอื นขบวนพระศพนบั วา่ เป็นการรวมตวั ของขมุ อํานาจทงั หลายในตา้ ถง เชอื พระวงศท์ งั ในและนอกถง เยยี นลว้ นมารวมตวั อยใู่ นขบวน พวกราชทตู ทแี มอ้ ยากจะ เผ่นกลบั แควน้ แต่กไ็ มว่ ายคดิ จะอยตู่ อ่ เพอื สบื เรอื งภายใน ของตา้ ถง หลวิ จา้ วเว่ยในฐานะผไู้ ดร้ บั พระราชทานบรรดาศกั ดิ นาง ไปยนื รวมกบั พวกสตรชี นั สงู ทยี งั ไมอ่ อกเรอื นเพอื รอเวลา เคลอื นขบวน ผคู้ นมดื ฟ้ามวั ดนิ แถวตามขบวนศพยาวจน สดุ ลกู หลู กู ตา ดเู บยี ดเสยี ดตงั แตย่ งั ไมเ่ รมิ เคลอื น “ฮองเฮาเสดจ็ ” เสยี งประกาศทาํ ใหแ้ ถวแหวกออก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 9 ฮองเฮาเสดจ็ มาพรอ้ มกบั องคห์ ญงิ เหมยเจยี วทปี ระคอง แขนนางอยู่ นางกําลงั จะผา่ นเพอื ไปทางหวั สุดของขบวน แตพ่ อมาถงึ หลวิ จา้ วเว่ยฮองเฮาหยุดชะงกั แลว้ มองนาง เลก็ น้อย นางจาํ ได้ สตรผี นู้ ีเป็นอดตี คูห่ มนั ของอนั อ๋อง แลว้ กเ็ ป็นชู้ รกั ทฮี อ่ งเตแ้ อบเกบ็ เอาไวล้ บั ๆ “ทา่ นหญงิ ” “ฮองเฮา” หลวิ จา้ วเว่ยยอบกายลงเคารพนางแตฮ่ องเฮา ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ู นางเดนิ ไปคลา้ ยวา่ เป็นการทกั ทายตามปกติ เทา่ นนั แต่เหลยี วฮองเฮาทกี าํ ลงั เดนิ จากไปนันในใจนกึ ว่า โชคดไี มน่ ้อยทหี ยางไทเฮาตายตอนนี หากหลวิ จา้ วเว่ย เขา้ วงั ความงามเหมอื นปีศาจเชน่ นนั อาจจะเอาชนะ แมแ้ ตล่ กี ยุ้ เฟย จะกลายเป็นปัญหาใหน้ างได้ หลวิ จา้ วเวย่ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ฮองเฮาหยดุ ทกั นางทําไม แต่ถา้ ใหเ้ ดาคดิ ว่าคนทมี หี มู ตี าไปทวั อยา่ งฮองเฮาอาจระแคะ ระคายเรอื งของนางกบั ฮ่องเต้ หญงิ สาวไมไ่ ดม้ เี วลาคดิ ทบทวนใหด้ คี นของกรมพธิ กี ารก็ เรยี กใหท้ กุ คนยนื ตามตาํ แหน่งของตน ดา้ นหน้าสุดเป็นผู้ ทรงศลี ทงั หลาย เชอื พระวงศ์ รถเชญิ พระศพ และพระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 0 ญาติ ต่อดว้ ยพวกราชทตู ผมู้ บี รรดาศกั ดิ ขนุ นางชนั สงู ตามลําดบั ดงั นนั พวกราชทตู จงึ มายนื อยดู่ า้ นหน้าพวกเขา เลยี ง ไมไ่ ดท้ หี ลวิ จา้ วเว่ยจะเหน็ คณะทูตของซอื ฟังอยไู่ มไ่ กล หลวิ จา้ วเวย่ ไมต่ อ้ งการทดสอบความอดทนของตวั เอง ดงั นนั นางจงึ เลยี งทจี ะมองไปทางฝังซอื ฟัง หญงิ สาวกวาด สายไปดา้ นหลงั ถดั ไปในหมขู่ นุ นางใหมเ่ นียเถยี นชงิ กาํ ลงั คยุ กบั ขนุ นางผหู้ นงึ ดว้ ยทา่ ทางสาํ รวม นีเป็นครงั แรกตงั แตท่ อี ารามทนี างไดเ้ หน็ หน้าเขา หลวิ จา้ วเว่ยมอง ชายหนุ่มอยคู่ รหู่ นึงกถ็ อนหายใจ “ทา่ นหญงิ ” เสยี งเรยี กทําใหน้ างหลุดจากภวงั ค์ “ทา่ นปัว” ดว้ ยบรรดาศกั ดปิ ัวทาํ ใหเ้ ฉนิ เฟยฉถี ูกจดั ใหอ้ ยู่ ในกลุ่มของผมู้ บี รรดาศกั ดิ แถวของเขาถดั จากนางไปแค่ สามแถวเทา่ นนั “ไมต่ อ้ งอารกั ขาขบวนหรอื เจา้ คะ” “ทนี ีเมอื งหลวง มที หารพทิ กั ษน์ คราอยแู่ ลว้ ” นนั หมายถงึ เขาไมจ่ าํ เป็นตอ้ งรบั หน้าทหี นกั ในงานพธิ กี ารเชน่ นี หลวิ จา้ วเว่ยพยกั หน้ารบั รแู้ ต่ไมไ่ ดต้ ่อบทสนทนาเพราะจะ กลายเป็นทสี งสยั ได้ เฉนิ หรงปัวเดนิ ไปประจาํ ตําแหน่งตน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 1 เสยี งแตรและเสยี งกลองสญั ญาณจากดา้ นหน้ากด็ งั ขนึ คนในขบวนจงึ อยใู่ นทา่ ทางสาํ รวมเตรยี มจะกา้ วเดนิ สง่ พระศพหยางไทเฮาตามพธิ กี าร แตห่ ลายคนมคิ าด ฮอ่ งเตแ้ สดงความกตญั อู ยา่ งยงิ ใหญ่ เขาคุกเขา่ โขกหวั ทุกสามกา้ วตลอดเสน้ ทาง แมจ้ ะมขี นั ที หรอื เชอื พระวงศอ์ าวโุ สแสรง้ เขา้ ไปหา้ มเขากไ็ มล่ ดทา่ ที แน่วแน่ลง แต่การแสดงความกตญั แู บบนีของฮ่องเตท้ าํ ใหพ้ วกเชอื พระวงศล์ าํ บากไมน่ ้อย เมอื ฮ่องเตท้ าํ แลว้ ผอู้ นื จะนิงเฉยไดอ้ ยา่ งไร โดยเฉพาะ พวกเชอื พระวงศช์ าย พวกเขาตอ้ งคกุ เขา่ ตามฮอ่ งเต้ไป ตลอดทาง สว่ นเชอื พระวงศฝ์ ่ายหญงิ แสรง้ ทาํ อยสู่ องสาม ครงั กใ็ หค้ นพยงุ ไปขนึ รถมา้ เพราะรา่ งกายออ่ นแอยากจะ ทนความลําบากกนั ทงั สนิ เพราะตอ้ งโขกศรี ษะไปตลอดทางทาํ ใหข้ บวนศพเคลอื น ชา้ กว่าปกติ แตไ่ มม่ ใี ครกลา้ บน่ ออกมา มชี าวบา้ นตาม สองขา้ งทางเหน็ ฮอ่ งเตท้ าํ เชน่ นีแลว้ รูส้ กึ ซาบซงึ ในความ กตญั ขู องเขาไมน่ ้อย สว่ นหลวิ จา้ วเวย่ นนั นึกนับถอื ใน การแสดงแบบทรมานสงั ขารของฮอ่ งเต้ กวา่ จะไปถงึ สสุ านหลวงนนั ไมง่ า่ ยเลย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 2 สุสานหลวงอนุญาตใหเ้ ชอื พระวงศข์ นึ ไปเทา่ นนั คนใน ขบวนอนื ๆ จงึ ตอ้ งรออยดู่ า้ นลา่ งขณะทฮี อ่ งเตต้ ามหลวง จนี และนกั พรตเขา้ ไปทาํ พธิ ดี า้ นใน สุสานเป็นวงั ศลิ าที สรา้ งไวใ้ หป้ ิดตาย หลงั จากทกุ คนออกมาแลว้ เมอื ลงสลกั หนิ ครงั นีประตจู ะไมถ่ กู เปิดขนึ อกี ตลอดกาล ฮ่องเตป้ ิดประตูศลิ าและจดุ ธปู เคารพฟ้าดนิ เขาสาดเหลา้ ลงพนื กอ่ นจะประกาศดว้ ยเสยี งแน่วแน่ “การสญู เสยี หยาง ไทเฮาครงั นีเป็นการสญู เสยี ครงั สาํ คญั ทที วั ทงั แผน่ ดนิ ตา้ ถงลว้ นโศกเศรา้ กบั การจากไปของนาง เราในฐานะ พระโอรสรสู้ กึ สะเทอื นใจและตงั ตวั ไมท่ นั ชว่ งทผี า่ นมเี รอื ง เกดิ ขนึ มากมายจนเราสบั สนไปชวั ขณะ มาวนั นีเราขอ ประกาศต่อเจา้ ทกุ คนว่าการสญู เสยี เสดจ็ แมไ่ ป เราเอง เจบ็ ปวดไมแ่ พใ้ คร ขอใหพ้ วกเจา้ ทงั หลายอยา่ ซําเตมิ เรา ดว้ ยเรอื งเทจ็ ทไี มเ่ ป็นจรงิ และสรา้ งความเขา้ ใจผดิ เพอื แสดงความอาลยั แกเ่ สดจ็ แม่ เราจะประกาศใหท้ าํ นุบาํ รงุ ศาสนาพทุ ธทวั ทงั แควน้ เพอื สบื สานสงิ ทเี สดจ็ แมท่ รง ศรทั ธามาทงั ชวี ติ นอกจากนี...” ฮอ่ งเตส้ ดู หายใจลกึ ยาม นีในใจเขานึกเสยี ดายจรงิ ๆ ทนี งั แกน่ นั ตายไว และตาย โดยทเี ขายงั ไมไ่ ดแ้ กแ้ คน้ ใหส้ าสม หากมนั ยงั ไมต่ ายเขา สาบานจะสบั มนั เป็นพนั ๆ ชนิ ในใจกลา่ วอยา่ งพยาบาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 3 แต่สงิ ทตี รสั กลบั ตรงขา้ ม “เพอื แสดงความกตญั ตู อ่ เสดจ็ แมท่ ที รงมพี ระเมตตาตอ่ เรามาตลอดชวี ติ เราขอประกาศ ว่าเราจะไวอ้ าลยั สามปี นบั จากนี” “ฝ่าบาททรงไตรต่ รองดว้ ย ฝ่าบาท...” เสยี งขนุ นางงมึ งาํ คดั คา้ นดงั ระงม เพอื แสดงทา่ ทหี ว่ งพระพลานามยั ของ ฮ่องเต้ และใหฮ้ ่องเตไ้ ดเ้ ลน่ บทยนื หยดั เดด็ เดยี ว “เรา ตดั สนิ ใจแลว้ พวกเจา้ อยา่ พดู อะไรอกี เลย เราเองกไ็ มใ่ ช่ เดก็ ๆ ส่วนเรอื งพระโอรสเชอื สายราชวงศก์ ม็ มี ากพอ” เรอื งนีถอื เป็นขา่ วดสี าํ หรบั พวกพระโอรสและสนมทมี ลี กู เพราะนนั หมายความวา่ ในสามปีนีจะไมม่ คี แู่ ขง่ เพมิ ขนึ ขนุ นางเอย่ ทดั ทานตามมารยาทอกี สองสามคาํ กอ่ นจะเอ่ย สรรเสรญิ ฮ่องเตท้ งั ขบวน “ฝ่าบาททรงกตญั เู ป็น แบบอยา่ งของไพรฟ่ ้าทวั ทงั ตา้ ถง ของทรงพระเจรญิ หมนื ปี” คนในขบวนคกุ เขา่ ลงถวายบงั คมเขารวมถงึ หลวิ จา้ ว เวย่ ดว้ ย ฮ่องเตป้ ระกาศไวท้ กุ ขส์ ามปีเหมอื นกบั ในชาตทิ แี ลว้ แต่ ไมร่ วู้ า่ ในชาตนิ เี ขาจะลม้ เหลวกลางคนั เหมอื นชาตกิ อ่ น หรอื ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 4 ฮอ่ งเตก้ บั ฮองเฮาขนึ ราชรถสที องเพอื ตรงกลบั วงั หลวง คนในขบวนกถ็ งึ เวลาแยกยา้ ย หลวิ จา้ วเว่ยเองกเ็ ตรยี มตวั จะกลบั จวน นางเหลยี วไปมองทางตาํ แหน่งของเนียเถยี นชงิ เลก็ น้อยแต่ไมเ่ หน็ เขาอยทู่ นี นั แลว้ หญงิ สาวถอน หายใจแลว้ เตรยี มจะเดนิ กลบั ไปหารถมา้ ของจวนสกุล หลวิ หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดส้ งั เกตว่าชายใตห้ น้ากากสที องเฝ้ามอง นางอยตู่ ลอด ควิ ของเขาขมวดมนุ่ เมอื เลอื นไปเหน็ ว่าเฉนิ หรงปัวเองกก็ าํ ลงั มองนางอยเู่ ช่นกนั ความวุน่ วายของฝงู ชนเกดิ ขนึ ชวั ขณะ แต่ไมม่ ใี ครนกึ วา่ จๆู่ จะมลี กู ธนูพงุ่ ตรงเขา้ มาปักทอ้ งขององคช์ ายสที เี พงิ โยนตวั เองขนึ ควบมา้ เขาตะลงึ อยวู่ ูบหนึงกอ่ นจะพลกิ ตก หลงั มา้ ทนั ที “มคี นรา้ ย มคี นรา้ ย!” เสยี งตะโกนทาํ ใหผ้ คู้ นแตกฮอื หลวิ จา้ วเว่ยยนื นิงคา้ ง นางเหน็ องคช์ ายสตี กจากหลงั มา้ อยา่ งแรง เลอื ดของเขา กระจายจนน่ากลวั ดแู ลว้ คงบาดเจบ็ สาหสั พวกทหารวงิ กนั คนละทศิ ละทางตามหนา้ ที พวกเชอื พระ วงศแ์ ละขนั ทรี บี แบกองคช์ ายสขี นึ รถมา้ ทงั ทตี วั เขาอาบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 5 เลอื ด ธนูดอกนนั ยงั ปักอยบู่ นทอ้ ง หลวิ จา้ วเว่ยหนั ไปมองหาอนั อ๋องตามสญั ชาตญาณ อนั อ๋องยนื อยอู่ กี ฝังหนึง ดา้ นขา้ งเป็นหลวิ จา้ วอวที ยี นื ซบั นําตาอยดู่ ว้ ยทา่ ทางราวกบั จะเป็นลมลม้ พบั ไปไดท้ ุกเมอื อนั อ๋องมที า่ ทางตกใจและมสี หี น้าเดอื ดรอ้ นเมอื เหน็ วา่ องคช์ ายสถี ูกทาํ รา้ ย แตเ่ ขาประคองหลวิ จา้ วอวอี ยทู่ เี ดมิ ไมไ่ ดเ้ ดนิ เขา้ ไปชว่ ยเหลอื ในวงนนั แต่อยา่ งใด หลวิ จา้ วเว่ยเหยยี ดรมิ ฝีปาก นางสามารถพนนั ดว้ ยชวี ติ เรอื งนีตอ้ งเกยี วกบั เขาแน่! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 6 แสนชงั # 58. ความยตุ ิธรรม ในขณะทเี หลา่ เชอื พระวงศแ์ ละคนทงั เมอื งกาํ ลงั งว่ นอยกู่ บั การเคลอื นพระศพหยางไทเฮา คนสกุลหยางก็ สงั ใหค้ นเขา้ มาวงั มาเพอื ยา้ ยโจวอ๋องออกจากวงั เพอื พา ไปซ่อนกอ่ นทฮี ่องเตจ้ ะกชู้ อื ไดแ้ ละกอ่ นทชี าวบา้ นจะเลกิ จบั ตาเรอื งนี พวกเขาทาํ งานวอ่ งไว และอา้ งรบั สงั ทาํ ใหไ้ ม่ มใี ครกลา้ ขวางพวกเขา ทนั ทที ฮี ่องเตก้ ลบั เขา้ วงั เขาไมไ่ ดเ้ รง่ รบี ใหห้ มอ หลวงมารกั ษาแผลทหี น้าผากหรอื เขา่ แต่ตรงไปดโู จวอ๋อง กอ่ น เมอื พบวา่ วา่ งเปลา่ ไรเ้ งาคน เขากค็ วาํ แจกนั ลาย ครามทงิ จนแตกเป็นเสยี งๆ “ใครอนุญาตใหโ้ จวอ๋องออกจากวงั หลวง!” “ฝะ---ฝ่าบาท คนพวกนนั บอกว่าเป็นรบั สงั ของ ฝ่ าบาท” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 7 “ถงึ กบั กลา้ อา้ งรบั สงั เรางนั หรอื พวกไมร่ จู้ กั ฟ้า สงู แผ่นดนิ ตํา สารเลว!” ฮ่องเตโ้ กรธจดั ทกุ อยา่ งทเี ขาทาํ ไปวนั นีทาํ ใหเ้ ขาอดั อนั และอดึ อดั จนยากจะระบายออก เขาตอ้ งการโจวอ๋องเพอื ระบายอารมณ์ เมอื แกแ้ คน้ กบั ห ยางไทเฮาไมไ่ ด้ เขากอ็ ยากเหน็ ลกู ของนางทรมานเพอื ชดใชใ้ หก้ บั ความอปั ยศในวนั นีของเขา “ใหค้ นไปตามหาเขา หา้ มโจวอ๋องออกจากถง เยยี นเดด็ ขาด” “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” “กลบั ---” “ฝ่าบาท! ฝ่าบาทเกดิ เรอื งใหญแ่ ลว้ พ่ะยะ่ คะ่ ” ขนั ทผี หู้ นึงวงิ หน้าตงั เขา้ มา ซุนกงกงกลวั เหลอื เกนิ ว่าเขาจะถูกลงโทษทเี สยี มารยาทจงึ ชงิ ถาม “เรอื งใหญ่อะไรของเจา้ ?” “ฝ่าบาท องคช์ ายสถี กู ลอบสงั หาร ยามนีอาหาร สาหสั พ่ะยะ่ คะ่ ” “เจา้ ว่าอะไรนะ?” ฮ่องเตน้ งิ คา้ งคลา้ ยไมเ่ ชอื หู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 8 “เมอื ครกู อ่ นจะกลบั เขา้ วงั องคช์ ายสถี กู ธนูยงิ เขา้ ทที อ้ งจนตกจากหลงั มา้ ยามนี...” “เหวนิ เจาอยทู่ ไี หน?” “เออ่ ---” “เราถามวา่ องคช์ ายสอี ยทู่ ไี หน!” “ตําหนกั องคช์ ายพะ่ ยะ่ ค่ะ” ฟังไมท่ นั จบฮอ่ งเตก้ เ็ สดจ็ ออกไปทนั ที พวก ขนั ทแี ละนางกาํ นัลตอ้ งวงิ ตามเขาอยา่ งรอ้ นใจ * ฮองเฮาตวั สนั ไมร่ วู้ า่ โกรธหรอื กลวั นางลุกยนื แลว้ ไมน่ งั อกี เลย นางเดนิ วนอยตู่ รงโถงหน้าหอ้ งบรรทม ขององคช์ ายสรี าวกบั หนูตดิ จนั องคห์ ญงิ เหมยเจยี วกร็ สู้ กึ ราวกบั ถูกไฟรน นางรอ้ นใจจนระงบั ไมอ่ ยู่ “ฝ่าบาท” เหลยี วฮองเฮาเหน็ ฮอ่ งเตเ้ สดจ็ มากร็ บี เขา้ ไป ฮ่องเตอ้ ู่เหอตรี บี ประคองนางไว้ “ลกู เป็นยงั ไงบา้ ง?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 9 พอไดย้ นิ เขาถามฮองเฮาทอี ดทนมาตลอดก็ นําตาไหลออกมาทนั ที “ยงั ไมร่ วู้ า่ เป็นหรอื ตาย ..เลอื ด... เลอื ดเลอะไปหมดเลยเพคะ ฝ่าบาททรงชว่ ยลกู ดว้ ย ทรง ชว่ ยลูกดว้ ยนะเพคะ อยา่ ใหล้ ูกเป็นอะไร” นางราํ ไห้ ออกมาอยา่ งน่างสาร ฮ่องเตโ้ อบนางไวแ้ ลว้ ลูบหลงั ปลอบ สหี น้าเขาไมด่ เี ชน่ กนั “เจา้ อยา่ เพงิ นกึ ในแงร่ า้ ยไปกอ่ น เรอื งอาจจะไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยอยา่ งทเี จา้ คดิ ” เขาปลอบฮองเฮา แตใ่ นใจกลบั เรมิ คาํ นวณผลไดผ้ ลเสยี ยามนีในหมอู่ งคช์ ายกลุ่มใหญ่ๆ คอื ฝังอนั อ๋อง กบั ฝังองคช์ ายสี หากองคช์ ายสเี ป็นอะไรขนึ มาตอนนี พวกทสี วามภิ กั ดกิ บั ฝังสกุลเหลยี วตอ้ งเรมิ เปลยี นขา้ ง ที สาํ คญั คอื พวกราชทตู หากทงั สามแควน้ เทกาํ ลงั หนุนไป ทางอนั อ๋องพรอ้ มกนั หมด นีจะทาํ ใหด้ ุลอํานาจในราช สาํ นกั ไมส่ มดลุ ยงิ กวา่ นนั จะเป็นการตดิ ปีกใหพ้ วกสกลุ หยู ก่อนหน้านีแมเ้ ขาจะอุม้ สกลุ หยแู ต่กก็ ดใหอ้ ยใู่ นกรอบ ทเี ขาควบคมุ ได้ อยา่ งเชน่ เรอื งการแตง่ ตงั พระชายาอนั อ๋อง เขาใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ หมนั กบั อนั อ๋องกเ็ พอื ขวางไมใ่ ห้ อนั อ๋องแตง่ กบั สตรสี กุลหยเู พอื เพมิ ความผกู พนั กบั ราชวงศแ์ ละสรา้ งฐานอาํ นาจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 0 แตห่ ากไมม่ คี แู่ ขง่ ทสี มนําสมเนืออยา่ งสกุล เหลยี วแลว้ พวกสกลุ หยคู งเหมอื นเสอื ตดิ ปีก “ฝ่าบาท” หวั หน้าหมอหลวงทเี สอื เปือนไปดว้ ย เลอื ดคอ้ มกายออกมา “เหวนิ เจาเป็นยงั ไงบา้ ง?” “องคช์ าย---องคช์ าย ฝ่าบาทกระหมอ่ มไร้ ความสามารถ ธนูนันมพี ษิ รา้ ยแรงเคลอื บอยู่ ทงั ยงั ปักลกึ ลงไปถงึ ทอ้ งดา้ นใน กระหมอ่ มไรค้ วามสามารถ” “เจา้ หมายความวา่ อะไร พูดออกมาใหช้ ดั ๆ” ฮองเฮาแหวขนึ เสยี งดงั หมอหลวงเฒา่ คกุ เขา่ ดงั ตงึ แลว้ รบี รายงาน “อาการองคช์ ายสสี าหสั มาก มเี ลอื ดออกภายในมาก เกนิ ไป หากเราเอาธนูออกอาจทําใหอ้ งคส์ ายสเี ลอื ดออก จนตาย แตถ่ า้ คาธนูไวแ้ บบนนั พษิ กจ็ ะขยายวงกดั กนิ เนือ จนเน่ามากขนึ ” “ลกู ขา้ !” ฮองเฮาทรุดลงฮวบเมอื ไดย้ นิ องค์ หญงิ เหมยเจยี วรบี โผเขา้ มาประคองนางทคี ราํ ครวญอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 1 หนกั “ลกู ขา้ ลูกขา้ ” “ไมม่ ที างทรี กั ษาไดแ้ ลว้ หรอื ?” ฮอ่ งเตถ้ ามเสยี ง ตาํ “ยามนีเราใหย้ าเพอื บรรเทาความเจบ็ ปวด เท่านนั สว่ นวธิ รี กั ษากระหมอ่ มไรค้ วามสามารถจรงิ ๆ...” หมอหลวงกม้ ลงตําอยา่ งลุแกโ่ ทษ “ฝ่าบาท ทรงใหค้ วามยุตธิ รรมกบั เจาเอ๋อรด์ ว้ ย ใครทมี นั ทําแบบนี ทรงใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั ลกู เราดว้ ย” ฮองเฮาขยบั มากอดชายชดุ คลุมมงั กร นางตะโกนดว้ ย ความแคน้ ใจ ฮอ่ งเตไ้ ดย้ นิ กโ็ บกมอื ใหห้ วั หน้าหน่วยพทิ กั ษ์ นคราเขา้ มารายงาน “ไดเ้ รอื งอะไรบา้ ง?” “ฝ่าบาท ลกู ธนูทปี ักอยบู่ นตวั องคช์ ายสเี ป็นของ สกลุ เฉนิ พะ่ ยะ่ คะ่ ” เขารายงานตามตรง สหี น้าฮ่องเตเ้ ขม้ ขนึ อกี “เจา้ หมายความวา่ อะไร?” “กระหมอ่ มทลู ตามจรงิ ลูกธนูนันมสี ญั ลกั ษณ์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 2 ของตระกลู เฉนิ อยทู่ งั ยงั มลี กั ษณะของอาวุธชนั ดี ทหาร ระดบั ล่างไมม่ ที างไดใ้ ชข้ องดเี ชน่ นี หากสบื จากลกู ธนูนี คนยงิ ตอ้ งเป็นเจา้ นายในตระกลู เฉนิ ” ฮองเฮายงั จบั ตน้ ชนปลายไมถ่ กู นางคดิ อยใู่ นใจ ว่าลกี ุย้ เฟยจะตอ้ งอยเู่ บอื งหลงั เรอื งนี แต่คาํ พูดของ นายทหารคนนีกลบั ชไี ปทางสกุลเฉนิ “ทาํ ไมสกลุ เฉนิ ...” “เจา้ จะบอกว่าเป็นเฉนิ หรงปัวทลี งมอื งนั ร?ึ ” เสยี งของฮอ่ งเตน้ ่ากลวั มา คนแถวนนั ลว้ นหดคอลงไมด่ ู ไมฟ่ ังทําตวั เป็นธาตุอากาศ “ทา่ นปัวอยใู่ นขบวน มหี ลายคนเหน็ วา่ เขา บรสิ ทุ ธ”ิ หวั หน้าหน่วยพทิ กั ษน์ คราวา่ “แตเ่ จา้ นายในสกลุ เฉนิ ไมไ่ ดม้ คี นเดยี ว” “สง่ คนไปคน้ สกลุ เฉนิ เราตอ้ งรใู้ หไ้ ดว้ า่ ลกู ธนู นนั เป็นของใคร แลว้ จบั ตวั คนสกลุ เฉนิ มาสอบสวนใหห้ มด วนั นีตอ้ งไดเ้ รอื ง หา้ มใหค้ นรา้ ยรอดไปได”้ “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” ฮองเตก้ วาดสายตามองไปทวั แลว้ สงั เสยี งเหยี ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 3 “ปิดตําหนกั องคช์ าย ทุกคนทรี อู้ าการของเขาหา้ มกา้ ว ออกจากตาํ หนกั แมแ้ ต่กา้ วเดยี ว หา้ มไมใ่ หค้ นนอกยกเวน้ หมอหลวงเขา้ ออก สงั ทหารใหค้ อยควบคมุ หมอและคนที เขา้ มาสง่ เสบยี งอาหารดว้ ย แมแ้ ต่แมลงวนั เรากไ็ ม่ ตอ้ งการใหล้ อดออกไปได”้ “เสดจ็ พ่อ...” องคห์ ญงิ เหมยเจยี วตกใจกบั รบั สงั ของพระบดิ า “เจา้ ดแู ลพระมารดาเจา้ ใหด้ ”ี เขากาํ ชบั แลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไปจากตาํ หนกั ยามนีเขาตอ้ งระงบั ขา่ วเรอื งอาการของอเู่ หวนิ เจา อยา่ งน้อยกจ็ นกวา่ พวกราชทตู จะกลบั แควน้ ยามนีมี ไทเฮาทตี ายไปแลว้ คนหนึง โจวอ๋องทหี ายไป หากยงั มตี วั เตง็ รชั ทายาทตายอกี คน เขาคงไมเ่ หลอื กาํ ลงั ทจี ะกุมราช สาํ นกั ตา้ ถงไวใ้ นมอื อกี ตอ่ ไป * บรรยากาศทคี ลา้ ยจะคลคี ลายเมอื ฮอ่ งเตย้ อมลง แรงแสดงความกตญั อู ยา่ งเปียมลน้ ต่อหยางไทเฮาเพอื แกค้ วามเขา้ ใจผดิ กลบั หายวบั ทนั ทที อี งคช์ ายสถี กู ลอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 4 สงั หาร พวกขนุ นางรบี กลบั จวนและปิดประตเู งยี บ ทหาร เมอื งหลวงวงิ พลา่ นไปทวั ทกุ หวั มมุ เพอื ตามหาคนรา้ ย คนตาดเี หน็ วา่ มที หารกลมุ่ ใหญม่ งุ่ หน้าไปทาง จวนสกลุ เฉนิ ฮูหยนิ สกุลเฉนิ กรดี รอ้ งดว้ ยความตกใจเมอื จวนของนางถกู รอื ขา้ วของ ราชครเู ฉนิ หรเู หยยี นหน้าซดี เผอื ดรบี ไปดกั คน “นีมนั อะไรกนั ทาํ ไมถงึ มาทนี ี รหู้ รอื ไม่ วา่ ทนี ที ไี หน” “ทา่ นราชครอู ยา่ ขวางเลย นีเป็นราชโองการ” เฉนิ หรเู หยยี นตะลงึ “ราชโองการ จะเป็นไปได้ อยา่ งไร?” “หวั หน้า ขา้ พบบางอยา่ งทนี ี” มคี นตะโกนมา จากทางลานฝึกยทุ ธ์ หวั หน้ากองจงึ มงุ่ หน้าไปทางนนั เขา เหน็ นายทหารชไี ปทแี ป้นยงิ ธนู “นนั เป็นธนูแบบเดยี วกนั ขอรบั ” หวั หน้าหน่วยเดนิ ไปดงึ ลกู ธนูออกจากเป้าแลว้ หนั มามองเฉนิ หรเู หยยี นทตี ามมาตดิ ๆ “ใครเป็นเจา้ ของ ลกู ธนูนี” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 5 เฉนิ หรเู หยยี นมองลกู ธนูในมอื เขากร็ ู้ นีเป็นของ เฉนิ ซุย่ ในจวนนีมแี คเ่ ฉนิ ซุย่ คนเดยี วทใี ชล้ กู ธนูแบบนี เพราะเฉนิ หรงปัวทาํ งานราชการลบั บ่อยครงั เขาจงึ เลกิ ใช้ ลกู ธนูทสี ลกั บอกตวั ตนไปนานแลว้ มแี ต่เจา้ ลกู ชายที ภาคภูมใิ จในกองทพั สกุลเฉนิ ผนู้ นั ท.ี .. “ขา้ ไมร่ ”ู้ เฉินหรูเหยยี นมลี างสงั หรณไ์ มด่ ี หวั หน้ากองทหารหรตี าลงไมช่ อบใจ “ทา่ น ราชครนู ีไมใ่ ชเ่ รอื งลอ้ เล่น ฮอ่ งเตใ้ หข้ า้ มาหาตวั คนรา้ ยที ทาํ รา้ ยองคช์ ายสี หากทา่ นรอู้ ะไรแต่ปิดบงั อาจจะ กลายเป็นเรอื งใหญใ่ นภายหลงั ” “คนรา้ ยอะไรกนั ” เฉนิ หรเู หยยี นอา้ ปากคา้ ง “คนสกุลเฉนิ จะไปทํารา้ ยองคช์ ายสที าํ ไมกนั ” “หลกั ฐานทเี รามี เป็นธนูแบบเดยี วกบั ในมอื ขา้ นี ทา่ นบอกขา้ มาเถอะวา่ ใครบา้ งทใี ชล้ กู ธนูแบบน”ี เฉนิ หรู เหยยี นรสู้ กึ นําท่วมปาก นายทหารเหน็ เขาลงั เลจงึ เอย่ สงั “คุมตวั คนสกุลเฉนิ มาใหห้ มด โบยพวกมนั จนกว่าจะมคี น พดู ความจรงิ ” “สาวหาว! นีเป็นจวนแมท่ พั ใหญ่ พวกเจา้ สทิ ธิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 6 อะไรมายุม่ ยา่ มทนี ี” เฉนิ หรเู หยยี นพยายามขวาง “สทิ ธทิ ฝี ่าบาทเป็นคนมรี าชโองการมา หาก ทา่ นไมพ่ อใจใหข้ า้ จดั การคนทนี ี ขา้ ไมล่ าํ บากใจทจี ะคุม ตวั ทุกคนไปทคี ุกเมอื ง” เขาเอ่ยเสยี งเดด็ ขาดไมค่ ดิ ไวห้ น้า “ฝ่าบาทมรี บั สงั ใหจ้ บั คนรา้ ยใหไ้ ดใ้ นวนั นี พวกขา้ ไมม่ ี ทางเลอื ก” เฉนิ หรเู หยยี นพยายามจะขวางแตพ่ วกทหาร เมอื งไมไ่ วห้ น้ากนั เลย ทงั ยงั ทาํ ทกุ อยา่ งอยา่ งรวบรดั “นนั พวกนางเป็นผหู้ ญงิ นะ พวกเจา้ ...” เขา้ ชพี วกบ่าวสตรที ี ถูกลากมาโยนทกี ลางลานบา้ น เฉนิ ฮหู ยนิ วงิ เขา้ มาจบั สามไี ว้ “ทา่ นพที า่ นทาํ อะไรสกั อยา่ งส”ิ “เฉนิ เฟยฉอี ยทู่ ไี หน ใหค้ นไปตามเขาเดยี วนี” เขารบี สงั พอ่ บา้ น แตท่ กี ลางลานพวกทหารเรมิ โบยคน แลว้ เฉนิ ฮหู ยนิ ตกใจจนหน้าถอดสี พวกทหารไมอ่ อมแรง เลย โบยจนไดเ้ ลอื ดหลงั แตก พวกบ่าวเกา่ แกส่ ว่ นใหญ่ ปากหนกั โดนโบยจนทนไมไ่ หวสลบคากระดานไมก้ ย็ งั ไม่ ปรปิ าก พวกทหารจงึ เปลยี นวธิ ี เลอื กเอาเดก็ อายนุ ้อยๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 7 มานอนควาํ บนกระดานแทน “ถา้ ใครรอู้ ะไรกพ็ ดู ตงั แตต่ อนนี ถา้ ขา้ เรมิ โบย แลว้ จะไมห่ ยดุ ” พวกเดก็ ทนี อนเรยี งอยอู่ ายุไมถ่ งึ สบิ ขวบ ดว้ ยซํา ต่างกเ็ ป็นลกู หลานบา่ วทโี ตมาในจวน “ไมไ่ ดน้ ะ อยา่ ทาํ พวกเขานะ” เฉนิ ฮหู ยนิ ทนดู ไมไ่ ด้ “จบั เฉนิ ฮหู ยนิ ไว้ อยา่ ใหน้ างเขา้ มายุง่ ” นายทหารสงั เสยี งเยน็ ชา “โบย” “ลกู ธนูนนั เป็นของขา้ !” เฉนิ ซุย่ ทแี อบดอู ยนู่ าน แลว้ ทนไมไ่ หว เขาไมอ่ าจใหเ้ ดก็ เลก็ ๆ พวกนันมารบั เคราะหแ์ ทนตน “ขา้ เป็นเจา้ ของลูกธนูนนั เอง” “อาซุย่ เจา้ พูดเหลวไหลอะไร” เฉนิ หรเู หยยี น พยายามจะกลบเกลอื น “แน่ใจนะวา่ เป็นของทา่ น” หวั หน้ากองเดนิ เขา้ มาหาเฉนิ ซุ่ย เดก็ หนุ่มมองพอดว้ ยสายตาขอโทษกอ่ นจะ พยกั หน้าเบาๆ “จบั เขา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 8 “ไมน่ ะ อยา่ แตะตอ้ งเขานะ อยา่ นะ!” เฉนิ ฮู หยนิ กรดี รอ้ งทนั ที แตพ่ วกทหารรบี รวบตวั เฉนิ ซุ่ยเอวไว้ แลว้ ลากออกไปจากจวน “อยา่ เอาลกู ขา้ ไป ใสค่ วาม! ใส่ ความแลว้ ลกู ขา้ บรสิ ทุ ธิ อยา่ เอาเขาไป” ไมม่ ใี ครฟังเสยี งคา้ นของผเู้ ป็นมารดา พวก ทหารโยนเฉนิ ซุย่ ขนึ หลงั มา้ แลว้ พาตวั เขามงุ่ หน้าเขา้ วงั ทนั ที นอกจากนีพวกทหารยงั หยบิ จบั เอาของน่าสงสยั หลายชนิ ในจวนสกุลเฉนิ ขนไปดว้ ย “ไมน่ ะ ทา่ นพี ทา่ นพรี บี ไปชว่ ยลูกเรว็ เขา้ ” เฉนิ ฮหู ยนิ ลนลานมองพวกทหารทถี อนกาํ ลงั ออกไป ตอน นนั เองทเี ฉนิ หรงปัวควบมา้ กลบั มาถงึ จวน “เกดิ อะไรขนึ ?” เขามองเฉนิ ฮหู ยนิ ทนี งั รอ้ งไห้ อยบู่ นพนื อยา่ งสบั สน “เฟยฉเี จา้ รบี ไป ฮอ่ งเตใ้ หค้ นจบั เฉนิ ซุย่ ไปแลว้ ” “จบั เฉนิ ซุย่ !? จบั เขาไปทําไมกนั ?” “ไดย้ นิ วา่ ลกู ธนูทใี ชล้ อบสงั หารองคช์ ายสี เหมอื นกนั ทเี ฉนิ ซุ่ยใช้ ฮอ่ งเตเ้ ลยใหค้ นมาคน้ จวนแลว้ ก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 9 จบั เฉนิ ซุ่ยไป เจา้ ชว่ ยน้องเจา้ ดว้ ย” เฉนิ หรงปัวองึ เขามองประตูจวนสกลุ เฉนิ ทแี สน น่าเกรงขามดว้ ยความไมเ่ ชอื ฮอ่ งเตถ้ งึ ขนั กลา้ ใหค้ นมา บุกจวนของสกลุ เฉนิ โดยไมไ่ วห้ น้าถงึ เพยี งนี “ยา๊ !” ชายหนุ่มดงึ บงั เหยี นบงั คบั มา้ เรง่ มงุ่ หน้า ไปวงั หลวงทนั ที ทหารรกั ษาเมอื งพาเฉนิ ซุ่ยเขา้ ไปทตี าํ หนกั จนิ หลวน ฮอ่ งเตป้ ระทบั ทนี นั พรอ้ มทา่ นราชเลขาธกิ าร เนียเถยี นชงิ และมหาเสนาบดที งั สอง ทหารเอาธนูทพี บในจวนสกลุ เฉนิ มาถวาย ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี พรอ้ มรายงานว่าเป็นของเฉนิ ซุ่ย เนียเถยี นชงิ มองธนูในมอื ฮอ่ งเตแ้ ลว้ เหลอื บมองเฉนิ ซยุ่ ในวยั เพยี ง สบิ หา้ เดก็ หนุ่มมสี องแขนขาเกง้ กา้ ง ดผู อม แตท่ า่ ทาง คลอ่ งแคลว่ ทะมดั ทะแมง คงไดร้ บั การฝึกรา่ งกายมาไม่ น้อย ฮอ่ งเตโ้ ยนลกู ธนูลงตรงหน้าเฉนิ ซุย่ ทาํ ใหเ้ ดก็ หนุ่มรสู้ กึ กลวั จนกระถดหนี “เจา้ อธบิ ายมาสวิ า่ ทาํ ไมลกู ธนูทเี จา้ ใชถ้ งึ ถูกนํามาใชส้ งั หารองคช์ ายส”ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 0 “ขอฝ่าบาททรงพระเมตตา เรอื งนีมคี นจงใจใส่ ความ กระหมอ่ ม... กระหมอ่ มจะทาํ เชน่ นนั ทาํ ไม” เฉนิ ซุ่ย ยงั เดก็ เกนิ กวา่ จะสงบใจกบั โทษทณั ฑร์ นุ แรงเชน่ นี “นนั สิ เรากอ็ ยากรวู้ ่าเจา้ ทําแบบนีทาํ ไม” “ฝ่าบาทกระหมอ่ มไมไ่ ดท้ าํ กระหมอ่ มบรสิ ทุ ธิ ขอพระองคท์ รงไตรต่ รองดว้ ย” “เชน่ นนั ตอนทอี งคช์ ายสเี กดิ เรอื งเจา้ อยทู่ ี ไหน?” เฉนิ ซุ่ยลงั เลจะตอบ “กระหมอ่ มนอนอยใู่ นหอ้ ง” “ในวนั ฝังศพไทเฮาเชน่ นีเจา้ บอกกลบั นอนหลบั อยใู่ นหอ้ ง...” “ฝ่าบาทเป็นเรอื งจรงิ นะพะ่ ยะ่ คะ่ เมอื เชา้ กระหมอ่ มรสู้ กึ ปวดเมอื ยตามตวั มากเลยนอนมากกว่า ปกต”ิ “มใี ครเป็นพยานใหเ้ จา้ ไดบ้ า้ งวา่ ตอนทอี งคช์ าย สบี าดเจบ็ เจา้ อยใู่ นหอ้ งจรงิ ๆ” “เรอื งนนั ... กระหมอ่ มอยใู่ นหอ้ งคนเดยี ว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 1 จนกระทงั ทหารมา” ฮอ่ งเตต้ วดั ดวงตามองเฉนิ ซุย่ อยา่ งดแู คลน “เจา้ จะบอกเราวา่ เจา้ ไมร่ ไู้ มเ่ หน็ ไมร่ แู้ มก้ ระมงั ลูกธนูทลี งชอื สกุลเฉนิ หลดุ ออกไปอยา่ งไรดว้ ยอยา่ งนนั ร?ึ ” “ฝ่ าบาทขอทรงพระเมตตา” “โบยเขาจนกวา่ จะสารภาพ” “ฝ่าบาท!” สองมหาเสนาบดรี อ้ งคา้ น “ฝ่าบาท เรอื งนียงั ไมแ่ น่ชดั ...” “ตอ้ งรอจนเจาเออ๋ รต์ ายกอ่ นขา้ ถงึ จะลงโทษ พวกมนั ไดร้ ึ บนลกู ธนูมพี ษิ ไมว่ ่าใครทาํ ขา้ กต็ อ้ งรดี เอายา ถอนพษิ มาใหไ้ ด้ จบั มนั ไปโบย ถ้ายงั ปากแขง็ ไมย่ อมพูด ความจรงิ กใ็ ชน้ ําเกลอื สาด” “ฝ่าบาทกระหมอ่ มทลู ความจรงิ ทุกอยา่ ง ฝ่า บาทขอทรงพระเมตตาดว้ ย ฝ่าบาท” เฉนิ ซุย่ ถกู ทหารหวิ ปีกลากออกไปทางดา้ นหน้าตาํ หนกั พอดกี บั เฉนิ หรงปัว มาถงึ “นีมนั อะไรกนั ฝ่าบาท ขอทรงไตรต่ รองดว้ ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 2 เฉนิ ซุ่ยยงั เดก็ แต่ไมใ่ ชค่ นมเี จตนารา้ ย ไมม่ ที างทาํ รา้ ย องคช์ ายสแี น่พะ่ ยะ่ คะ่ ” “เช่นนนั เจา้ ตอบเรามาวา่ ลกู ธนูนนั มาจากไหน” ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตตี รสั เสยี งเยน็ ชา “อยา่ ไดพ้ ดู วา่ ถูกขโมย เชยี ว จวนสกลุ เฉนิ ของเจา้ มคี นตรวจตราหนาแน่นแค่ ไหนอยา่ คดิ วา่ เราไมร่ ู้ อยา่ ว่าแตล่ กู ธนู แมแ้ ตห่ นูสกั ตวั ยงั ไมม่ ที างลอดออกกาํ แพงมาได”้ “ฝ่าบาทเรอื งนี---” “พาตวั มนั ไปโบยจนกวา่ จะสารภาพ” “ฝ่าบาท” เฉนิ หรงปัวไมย่ อม ฮอ่ งเตพ้ ระพกั ตรแ์ ขง็ ขวาง เขาจอ้ งเฉนิ หรงปัวทคี กุ เขา่ อยู่ อยา่ งราวกบั มองขยะ “เจา้ จะขดั ราชโองการร?ึ ” เฉนิ หรงปัวกาํ มอื แน่นขนึ แต่กม้ หน้าลงอยา่ ง อดทน “ขอทรงไตรต่ รองดว้ ย” ฮอ่ งเตไ้ มส่ นใจฟังเขาดว้ ยซํา “พามนั ออกไป” “พชี าย” เฉนิ ซุย่ รบี เรยี กเฉนิ หรงปัวอยา่ งรอ้ นใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 3 “ฝ่าบาท!” เฉนิ หรงปัวตะเบง็ เสยี งอยา่ งเหลอื อด “ทาํ ไม? เจา้ จะกระดา้ งกระเดอื งกบั เราหรอื ?” ฮอ่ งเตเ้ หยยี ดพระโอษฐอ์ ยา่ งทา้ ทาย “อยากจะกอ่ กบฏ? หรอื จะฆา่ เรา?” ฮ่องเตอ้ ่เู หอตเี ดนิ ไปหยดุ ตรงหน้าเฉนิ หรงปัว เขาชนี ิวสงั ทหารทจี บั เฉนิ ซุย่ อยู่ “พามนั ออกไป” “ขอฝ่าบาททรงทบทวนอกี ครงั กระหมอ่ มขอ อาสาสบื หาคนรา้ ยเอง จะจบั ตวั มาใหเ้ รว็ ทสี ดุ ” เฉนิ หรงปัวโขกศรี ษะเสยี งดงั เพอื ขอความเมตตา รา่ งกาย อยา่ งเฉนิ ซุ่ยไมม่ ที างยอมรบั การโบยได้ ยงิ เป็นราช โองการฮอ่ งเต้ พวกเจา้ หน้าทไี มม่ ที างออมมอื แน่ ฮอ่ งเตแ้ คน่ เสยี งหยนั คนรา้ ยจรงิ ๆ มหี รอื จะหนี พน้ ลกี ุย้ เฟย หยเู ยว่ฟาง หรอื อนั อ๋อง ใครสกั คนหรอื ทงั หมดนนั รวมหวั กนั แตย่ ามนีองคช์ ายสอี ยทู่ ปี ากประตู ปรโลก เขาไมอ่ าจเสยี อนั อ๋องไปอกี คน ไมเ่ ชน่ นนั กลมุ่ อาํ นาจตา่ งๆ จะแตกกระจายเป็นเสยี งๆ คราวนีไมร่ วู้ า่ ใครไปเขา้ กบั ใคร การควบคมุ กย็ ากขนึ ไปอกี หลายเทา่ บลั ลงั กท์ เี ขานงั มแี ตจ่ ะถกู เขยา่ รนุ แรงขนึ “โบย” ทรงโยนรบั สงั นนั ราวกบั เป็นคาํ ตดั สนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 4 ประหารเฉนิ ซุ่ย เฉนิ หรงปัวเงยหน้ามองฮอ่ งเตอ้ ยา่ งไม่ เชอื สายตา หน้าเขาซดี เผอื ดเมอื เหน็ เดก็ ชายถกู ลาก ออกไป เฉนิ ซุ่ยรอ้ งตะโกนดว้ ยความกลวั ตลอดทาง ฮอ่ งเตเ้ ดนิ กลบั ไปประทบั บนบลั ลงั กม์ งั กร ราช เลขาและเหลา่ ขนุ นางตา่ งทาํ หน้าไมถ่ กู มบี างคนอยากจะ เอย่ คา้ นแตด่ สู พี ระพกั ตรฮ์ อ่ งเตแ้ ลว้ กไ็ มม่ ใี ครกลา้ เสยี งกบั โทสะของฝ่ าบาทในยามนี เฉนิ หรงปัวรสู้ กึ ไรห้ นทาง เขามองไปทาง บลั ลงั กส์ ลบั กบั เสยี งเฉนิ ซุ่ยทรี อ้ งอยดู่ า้ นหน้าตาํ หนกั ใน ใจเขาสบั สนยงิ นกั ผลตอบแทนของการรบั ใชบ้ า้ นเมอื ง ของเขา แมแ้ ต่น้องชายคนเดยี วกไ็ มอ่ าจปกป้องเอาไวไ้ ด้ อยา่ งนนั หรอื เชน่ นนั เขาจะทมุ่ เทไปเพอื อะไร เนียเถยี นชงิ มองใบหน้าซดี เผอื ดของเฉนิ หรงปัว แลว้ หลุบตาลงตํา ยามนีฮ่องเตก้ าํ ลงั หาทรี ะบาย กลายเป็นคนสกุลเฉนิ ถกู ดงึ มารบั กรรมนี ดูเหมอื นฟ้าดนิ จะมคี วามยุตธิ รรมอยไู่ มน่ ้อย ทกุ ตระกลู ทเี คยก่อกรรม รว่ มกนั ลว้ นถูกผกู ชะตาชกั ยอื กนั อยใู่ นวงกลม ไมม่ ใี คร หลดุ ออกไปไดส้ กั คน มแี ต่จะพวั พนั แน่นขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 5 แน่นจนหายใจไมอ่ อก เฉนิ หรงปัวหนุ หนั ลุกขนึ วงิ ออกไปดา้ นหน้าตาํ หนกั เฉนิ ซุ่ ยถกู โบยไปเกอื บรอ้ ยไมจ้ นไมม่ แี รงจะรอ้ งออกมาแลว้ เลอื ดชมุ่ เสอื เขาไปหมด “หยดุ ! พอไดแ้ ลว้ ฝ่าบาททรง พระเมตาดว้ ย ฝ่าบาท!” “พชี าย...” เฉนิ ซุ่ยเรยี กเขาแต่เลอื ดกลบั กระอกั ออกมาแทน เฉนิ หรงปัวทนดไู มไ่ ด้ เขาเขา้ ไปผลกั ทหารที ถอื ไมโ้ บยอยแู่ ลว้ กอดน้องชายเอาไว้ “ทรงพระเมตตาดว้ ย ขอทรงพระเมตตาดว้ ย!” ฮอ่ งเตไ้ ดย้ นิ แต่ไมม่ รี บั สงั ตอบ พวกทหารจงึ โบยต่อไป เฉนิ หรงปัวใชต้ วั บงั น้องชายรบั ไมท้ ฟี าดลงมาแทน เขา เหน็ นําตาไหลลงทหี างตาทงั สองขา้ งของเฉนิ ซยุ่ เดก็ ชาย ดหู วาดกลวั ราวกบั นกน้อยทถี ูกลา่ เฉนิ หรเู หยยี นมาถงึ ตําหนกั จนิ หลวนกไ็ ดเ้ หน็ ภาพนนั เขาหวั ใจรว่ งลงไปอยแู่ ทบเทา้ ราชครเู ฉนิ รบี คุกเขา่ ลงขอความเมตตา “ฝ่าบาทของทรงเมตตาสกั ครงั เถดิ ฝ่าบาท” หลงั ของแมท่ พั หนุ่มขนึ รวิ เลอื ดตามแรงฟาด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 6 เฉนิ หรเู หยยี นสงสารทงั ลกู ทงั หลาน เขาโขกหวั ไมห่ ยุด “ฝ่าบาทขอทรงไตรต่ รองดว้ ย” “ฝ่าบาท” มหาเสนาบดเี ฝิงเอย่ เตอื นเขา ฮอ่ งเต้ เหลอื บมองชายชราเลก็ น้อยอยา่ งราํ คาญใจ “เป็นมนั งนั ร?ึ ” เสยี งหวดี รอ้ งของสตรแี ทรกขนึ เมอื ทุกคน หนั ไปกเ็ หน็ วา่ เหลยี วฮองเฮายนื ตวั สนั มองเฉนิ ซุ่ยอ ยู่ “เป็นมนั ทลี อบสงั หารลกู ขา้ งนั ร?ึ สมควรตาย!” พวกขนุ นางทคี ดิ วา่ จะกล่อมฮอ่ งเตใ้ หห้ ยดุ ไดต้ ่างกห็ น้า ถอนสี พวกเขาไดย้ นิ ฮองเฮาประกาศ “โบยมนั ใหต้ าย! กลา้ ทาํ ลกู ขา้ โบยมนั ใหต้ ายเดยี วนี!” “ฮองเฮาขอทรง---เพยี ะ!” ไมท่ นั ทเี ฉนิ หรงปัวจะรอ้ งขอ พระเมตตา ใบหน้าของเขากส็ ะบดั ไปพรอ้ มแรงตบของ เหลยี วฮองเฮา ยามนนี างไมส่ นใจขนุ นางบบู๊ ุ๋น ไมส่ นใจ ฐานะฐานนันดรสงิ ใดทงั สนิ มแี ต่อยากเหน็ คนทที าํ ลกู นาง เจบ็ ปวดใหเ้ หมอื นกบั เขา เสยี งตบกอ้ ง ตําหนกั จนิ หลวนเงยี บจนเขม็ หลน่ ยงั ไดย้ นิ ดวกขนุ นางอยากหายตวั ไปจรงิ ๆ นนั คอื เฉนิ หรงปัว แม่ ทพั ใหญ่ของตา้ ถง แมฮ้ ่องเตจ้ ะหาเรอื งกดเขาครงั แลว้ ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 7 เลา่ แตย่ งั ไมถ่ งึ คราวทศี กั ดศิ รขี องแมท่ พั ใหญ่จะถกู ลบู คม เช่นนี พวกขนุ นางพูดไมอ่ อกไดแ้ ตห่ ลบั ตาราวกบั มองไม่ เหน็ ฮองเฮาตวั สนั ดว้ ยโทสะทที ว่ มทน้ เฉนิ หรงปัวนิงเหมอื น ถกู สาปไปชวั ขณะ ในทสี ดุ ฮอ่ งเตก้ ต็ รสั สงั “เฉนิ หรงปัวขดั ราชโองการจบั เขา ไปขงั คกุ ไว้ สว่ นเฉนิ ซุย่ ใหพ้ ากลบั ไปรกั ษาทจี วนสกลุ เฉนิ แตใ่ หท้ หารเฝ้าไวต้ ลอดเวลา ถา้ เขาฟืนแลว้ ใหส้ บื สวนต่อ ทนั ท”ี “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” “คกุ หรอื ไมน่ ะ...” เฉนิ หรเู หยยี นตกใจ แต่เฉนิ เฟยฉกี ลบั นิงเงยี บ เขากวกั มอื เรยี กคนมาชว่ ยแบกเฉนิ ซุย่ ทแี ผน่ หลงั มแี ตเ่ ลอื ดออกไป ผเู้ ป็นอารบี ดงึ เขาไว้ “เจา้ จะเขา้ คุกไดอ้ ยา่ งไร?” “ฝ่าบาท...” เหลยี วฮองเฮาไมพ่ อใจคาํ ตดั สนิ นนั องคห์ ญงิ เหมยเจยี วรบี เขา้ ไปประคองนางไว้ กลวั วา่ นางจะทาํ อะไร สนิ คดิ อกี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 8 “ยามนีเจา้ ควรอยดู่ แู ลเจาเอ๋อรใ์ หด้ ี เรอื งทางนเี ราจะ จดั การเอง” ฮอ่ งเตต้ รสั กบั “จะทรงจดั การหรอื เพคะ?” นางทวนถาม “ใช”่ “จะเอาคนรา้ ยมาลงโทษใหไ้ ดใ้ ชไ่ หมเพคะ” นางจอ้ ง ฮ่องเตอ้ ู่เหอตนี ิง “เจา้ ไมต่ อ้ งหว่ ง” “เชน่ นนั หมอ่ มฉนั จะรอดู ฝ่าบาทต้องใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั ลกู เรานะเพคะ” นยั น์ตาของนางแน่วนิง การลอบสงั หารนี ไมร่ วู้ ่ามมี อื มดื มากมายแคไ่ หนทชี กั โยงอยดู่ า้ นหลงั เรอื ง นีเกยี วโยงกบั ตาํ แหน่งรชั ทายาทและอาํ นาจในตา้ ถง ไมม่ ี ทางทคี นเบอื งหลงั จะเรยี บงา่ ย ฮ่องเตจ้ ะกลา้ ทาํ เชน่ นนั หรอื ไม?่ ลกึ ๆ เหลยี วฮองเฮามคี าํ ตอบในใจ แตใ่ นหว้ งทสี นิ หวงั ทสี ุดเชน่ นี นางอยากลองวางความไวใ้ จไวใ้ นมอื เขาอกี สกั ครงั “เจา้ อยา่ หว่ งเลย” ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตโี บกมอื สงั ใหค้ นพา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 9 ฮองเฮาออกไป ดา้ นนอกเฉนิ หรงปัวกาํ ลงั พดู กบั เฉนิ หรเู หยยี น “ทา่ นอาไมต่ อ้ งเป็นหว่ งขา้ ตอนนีสาํ คญั คอื ดแู ลน้องชาย ใหด้ ี ร่ายกายเขาไมพ่ รอ้ มจะรบั โทษเชน่ นี หากรกั ษาไมด่ ี อนาคตอาจจะ... ไปซะ รบี ออกจากวงั ไป” “หลานชาย” เฉนิ หรเู หยยี นยงั กงั วลแต่เฉนิ หรงปัวถูกมดั มอื ไพลห่ ลงั คุมออกไปแลว้ ราชครเู ฉนิ จงึ หนั มาเรง่ พาบุตรชายกลบั จวนดว้ ยความปวดใจ ฮอ่ งเตม้ องพวกเขาดว้ ยสายตาเยน็ ชา แมไ้ ด้ ทรมานคนระบายอารมณ์แตก่ ลบั ไมด่ ขี นึ เลย * หลวิ จา้ วเวย่ เรยี กปานเกอ๋ หวั มาพบเมอื กลบั มาถงึ จวน “ยามนีเรอื งพวกสกุลเจนิ คงไมค่ บื หน้าจนกวา่ เรอื งของพวกในวงั จะเรยี บรอ้ ย เจา้ สามารถลอบเขา้ วงั ได้ หรอื ไม่ ถา้ ทาํ ไดก้ ไ็ ปสกั รอบ ขา้ ตอ้ งการรอู้ าการองคช์ าย สแี ละอยากรทู้ า่ ทขี องพวกเชอื พระวงศ”์ “ถา้ ลอบเขา้ วงั อาจจะพอได้ แตห่ ากใหเ้ ขา้ ใกล้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 0 ฮอ่ งเตค้ งจะยาก” ปานเก๋อหวั มสี หี น้าหนกั ใจ “ทาํ เท่าทไี ด้ หากมอี นั ตรายกใ็ หร้ บี ออกมา ขา้ แคอ่ ยากรขู้ า่ วเทา่ นนั ไมไ่ ดอ้ ยากใหเ้ จา้ ทงิ ชวี ติ ไวท้ นี นั ” “บา่ วทราบแลว้ ” ปานเก๋อหวั รบั คาํ แลว้ เดนิ ออกไปเงยี บๆ * หลวิ จา้ วอวเี หนือยมากกบั พธิ ฝี ังศพหยางไทเฮา นางรูส้ กึ จะเป็นลมอยตู่ ลอดเวลา นางจงึ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จเรอื ง องคช์ ายสี เมอื กลบั ถงึ ตําหนกั อนั อ๋องกก็ าํ ชบั ใหน้ างไปพกั กอ่ นสว่ นตวั เขาแยกไปทหี อ้ งหนงั สอื “เจา้ มาทาํ ไมอกี ?” เขาเขา้ หอ้ งหนงั สอื มาไดไ้ ม่ นานหลานไฉ่ซนิ กต็ ามมาพรอ้ มขวดเหลา้ ในมอื “มาฉลองชยั ชนะใหท้ า่ นอ๋องอยา่ งไรเลา่ ” หญงิ สาวยกยมิ มเี ลศนยั “ทา่ นอ๋องจะรว่ มดมื ฉลองกบั ขา้ สกั ครงั ไดห้ รอื ไม?่ ” อนั อ๋องอารมณ์ดอี ยแู่ ลว้ จงึ พยกั หน้า “เพราะ คาํ แนะนําของเจา้ ทาํ ใหอ้ ะไรๆ รวดเรว็ กวา่ ทคี ดิ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 1 “เกดิ เรอื งเชน่ นีเสดจ็ แมข่ องทา่ นอ๋องจะว่าอะไร หรอื ไม?่ ” นางรนิ เหลา้ แลว้ สง่ ใหเ้ ขา “เสดจ็ แมจ่ ะวา่ อะไรได้ ในเมอื เรอื งกเ็ กดิ ขนึ แลว้ ” “แต่อยา่ งไรทา่ นอ๋องกอ็ ยา่ ลมื กาํ ชบั พระสนม ดว้ ยนะเพคะ อยา่ งไรฮอ่ งเตก้ ท็ รงโปรดปรานเสดจ็ แมข่ อง พระองคทื สี ดุ หากเรอื งนีมปี ัญหา ถา้ เสดจ็ แมอ่ อกหน้า อะไรๆ กจ็ ะงา่ ยขนึ แน่นอน” อนั อ๋องยกเหลา้ ขนึ ดมื แลว้ เอย่ “ไมต่ อ้ งใหเ้ จา้ บอกขา้ กร็ ”ู้ “เอาล่ะ วนั นหี มอ่ มฉนั ใหค้ นทาํ อาหารป่าสตู ร พเิ ศษเอาไวเ้ พอื ฉลองงานของเราโดยเฉพาะ หมอ่ มฉนั จะ เรยี กใหค้ นเอาเขา้ มานะเพคะ” นางหยดั กายลุกขนึ อนั อ๋องกวาดสายตามองทรวดทรงทเี ดน่ ชดั ตระการตาของ หลานไฉ่ซนิ เงยี บๆ ในลาํ คออดรสู้ กึ แหง้ ผาดไมไ่ ด้ “ทา่ นอ๋องตอ้ งลองชมิ ดู สตู รนีบดิ าของหมอ่ มฉนั ชอบมาก” นางใหส้ าวใชย้ กกบั แกลม้ เขา้ มาวางเตม็ โตะ๊ หญงิ สาวคอ่ ยๆ กม้ ลงคบี อาหารถวาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 2 อนั อ๋องมองลกึ ลงไปในรอ่ งเสอื ขณะทหี ลานไฉ่ ซนิ โน้มกายลงมาจดั การอาหารใหเ้ ขา พอตะเกยี บมาถงึ ปากเขากอ็ า้ ปากรบั อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ ชายหนุ่มเพงิ ได้ พจิ ารณาพระชายาองคน์ อี ยา่ งจรงิ จงั นางไมไ่ ดด้ นู ่ารกั น่า ถนอมอยา่ งหลวิ จา้ วอวี และไมไ่ ดโ้ ดดเดน่ ฉูดฉาดแบบ หลวิ จา้ วเว่ย แต่ไมว่ ่าจะลกุ นงั ยนื หรอื แมแ้ ตย่ ามพดู ทา่ ทางของนางกลบั ดยู วั ยวนใจคนโดยไมต่ งั ใจ ทาํ ใหล้ ะ สายตาไมไ่ ดเ้ ลย “อรอ่ ย ตกรางวลั ใหพ้ ่อครวั ส”ิ อนั ออ๋ งเคยี วไป ครหู่ นึงกเ็ อย่ ชม “ถา้ ทรงชอบกเ็ สวยเยอะๆ เลยเพคะ” หลานไฉ่ ซนิ ยมิ ยนิ ดี นางกบั เขานงั ลงดมื เหลา้ ดว้ ยกนั พอเรมิ เมา หลานไฉ่ซนิ กอ็ าสาจะดดี ฉนิ ใหเ้ ขาฟัง นางแกม้ แดงนงั ลง ดดี ฉนิ เพลงแลว้ เพลงเหลา้ ในขณะทอี นั อ๋องดมื ไปพลาง มองไปพลางอยา่ งอารมณ์ดี วนั นีเป็นวนั ทนี ่ารนื รมจรงิ ๆ แมจ้ ะเป็นวนั ของ การฝังหยางไทเฮา แตม่ สี กั กคี นทโี ศกเศรา้ ยงิ ไปกว่านนั ศตั รคู นสาํ คญั อยา่ งอูเ่ หวนิ เจายงั ถูกธนูยงิ จนรว่ งเลอื ด อาบ อนั อ๋องไมร่ สู้ กึ สบายอกสบายใจเหมอื นยกภเู ขาออก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 3 จากอกเชน่ นีมานานแลว้ ดงั นนั จงึ ยนิ ดมี วั เมาไปพรอ้ ม การเฉลมิ ฉลองอยา่ งเป็นสว่ นตวั นี ยงิ ดกึ สองหนุ่มสาวยงิ เมามาย ตา่ งฝ่ายตา่ งขยบั เขา้ ใกลก้ นั อยา่ งหา้ มใจไมอ่ ยู่ ทา้ ยทสี ุดอนั อ๋องปลอดเสอื ชนั นอกของนาง สว่ นนางกป็ ลดผา้ คาดเอวของเขา แต่ หลานไฉ่ซนิ กลบั กระซบิ อยา่ งแปลกใจขนึ มา “แขนของ ทา่ น...” เขากดั ฟันเอ่ยเสยี งพรา่ “แค่อยา่ โดนมนั กพ็ อ” เอย่ แลว้ กพ็ ลกิ นางลงไปนอนกบั โต๊ะยาว แยกเรยี วขาของ นางออกกอ่ นจะแทรกตวั เขา้ หา เขากดนางลงกบั โต๊ะ ไม่ อ่อนโยน แต่ดเู หมอื นหลานไฉ่ซนิ กไ็ มไ่ ดถ้ วลิ หาความ ออ่ นโยน นางกระชากเสอื เขา กดั ลงบนไหลเ่ ขาอยา่ งอุก อาจเพอื ระบายความเจบ็ และความซ่านกระสนั ต์ ราวกบั นกั รบทพี บคมู่ อื ทสี สู กี นั ในขณะทใี นวงั มี เสยี งราํ ไหข้ องฮองเฮา ในตําหนักแหง่ นีกม็ เี สยี งครวญ ครางของสองหนุ่มสาวดงั เป็นระรอกอยคู่ รงึ คนื ... หลวิ จา้ วอวเี หนือยจากการสง่ พระศพ นางนอน ทนั ทที กี ลบั มาถงึ เรอื น สะดุง้ ตนื ขนึ มาอกี ทกี ลางดกึ เพราะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 4 ฝันรา้ ย หญงิ สาวเหงอื โทรมกายผุดลกุ ขนึ กลางฟูกนอน เสยี วชงิ ทเี ฝ้าอยคู่ นื นีรบี เขา้ มาเมอื ไดย้ นิ เสยี ง “พระชายาตอ้ งการอะไรหรอื ไมเ่ จา้ คะ?” หลวิ จา้ วอวลี บู แขนชนื เหงอื ของตวั เองแลว้ มอง ไปทวั หอ้ ง “ทา่ นอ๋องละ่ ทรงคา้ งทเี รอื นใหญ่ หรอื ?” เสยี วชงิ หลบุ ตาลงเลก็ น้อย ยามนีคนทงั ตํา หนกรั แู้ ลว้ วา่ อนั อ๋องกบั หลานไฉ่ซนิ ... สองคนนนั เลน่ กนั รุนแรงเสยี งดงั แค่เดนิ ผา่ นหอ้ งหนงั สอื กร็ แู้ ลว้ วา่ ใครทาํ อะไรขา้ งใน “เรอื งนี...” “ไปทูลทา่ นออ๋ งวา่ ขา้ ฝันรา้ ย” เวลาเชน่ นีอนั อ๋อง ควรมาปลอบใจนาง เสยี วชงิ ไดย้ นิ แลว้ สะดุง้ ยามนอี นั อ๋องอยกู่ บั พระชายาหลาน นางจะกลา้ ไปไดอ้ ยา่ ไงไร? “ทาํ ไมเจา้ ยงั ไมไ่ ปอกี ?” หลวิ จา้ วอวเี ชด็ หน้า ตวั เองแลว้ หนั กลบั มามองเสยี วชงิ อยา่ งสงสยั “พระชายา เวลานที า่ นอ๋องคงจะนอนแลว้ ” “กป็ ลกุ เขาสิ เขาไมว่ า่ อะไรขา้ หรอก” นางเอ่ย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 5 อยา่ งมนั เพราะคดิ วา่ อนั ออ๋ งรกั ตนจนใหอ้ ภยั ไดท้ กุ อยา่ ง “พระชายา อกี ไมน่ านกเ็ ชา้ แลว้ เอาไวพ้ รุง่ นีเชา้ ไมด่ กี วา่ หรอื เพคะ” “เอ๊ะ นงั นี ขา้ บอกใหไ้ ปตามกไ็ ปตาม ไมม่ ที า่ น อ๋องขา้ นอนไมห่ ลบั ” นางเอด็ ขนึ หลวิ ชา่ งองิ ทอี ยดู่ า้ นนอก จงึ เขา้ มาแทรก “เกดิ อะไรขนึ ?” “เจา้ ไปตามอนั อ๋อง บอกวา่ ขา้ นอนฝันรา้ ย” หลวิ จา้ วอวชี นี ิวสงั หลวิ ชา่ งองิ หลงิ ชา่ งองิ สบตากบั เสยี วชงิ ก็ เขา้ ใจ “เวลานีคงไมไ่ ด้ พระชายาบรรถมตอ่ เถอะเพคะ” “ทาํ ไมจะไม่ได”้ หลวิ จา้ วอวขี ดั ใจ นางมองสี หน้ากระอกั กระอ่วนของคนรอบตวั แลว้ คดิ ถงึ อะไร บางอยา่ ง “ทา่ นอ๋องกบั ใคร?” “พระชายา...” “ขา้ ถามว่ากบั ใคร!?” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 6 “พระชายาหลานเพคะ” เสยี วชงิ กลนั ใจตอบ หลวิ จา้ วอวเี บกิ ตาโพลง “เจา้ ว่าอะไรนะ” นางไมอ่ ยากเชอื หู “ทา่ นอ๋องอยกู่ บั พระชายาหลานเพคะ พระชายา อยา่ ไปรบกวนเลยเพคะ” “บดั ซบ!” หลวิ จา้ วอวตี วดั ผา้ หม่ ออกจากตวั ดว้ ย ความโมโห “สารเลว นงั สารเลว!ขา้ จะฆา่ นาง ขา้ จะฆา่ นาง!” หลวิ จา้ วอวแี ผดเสยี งพลางตะกายลงจากเตยี ง แต่ คลา้ ยจู่ๆ นางกส็ นิ เรยี วแรง เป็นลมลม้ พบั ไปทนั ที “พระชายา!” “พระชายาเป็นลม ตามหมอเรว็ เขา้ !” * ราวกบั เป็นสงิ ทเี กดิ ขนึ มาก่อน องคช์ ายสอี ู่เหวนิ เจา อาการรอ่ แร่ มชี วี ติ อยดู่ ว้ ยการทหี มอใหย้ าพยงุ ชพี จร เอาไว้ ไมว่ ่าหมอหลวงคนไหนๆ กส็ า่ ยหน้า เรอื งนีคลา้ ย กบั สงิ ทโี จวอ๋องเพงิ เผชญิ ยงิ นกั คนใจกลา้ บางคนกระซบิ กระซาบว่าเวรกรรมตามทนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 7 ฮอ่ งเต้ เขาทําใหโ้ จวอ๋องกลายเป็นเชน่ นนั ยามนี พระโอรสของเขากไ็ มต่ ่างกนั แถมยงั ทุกขท์ รมานยงิ กวา่ ฮองเฮาเฝ้าอยขู่ า้ งเตยี งองคช์ ายสี นางรสู้ กึ เหมอื นใจจะ ขาดรอนๆ ยามเหน็ สหี น้าซดี เซยี วทุกขท์ รมานของ พระโอรส ในใจนางมแี ต่ความแคน้ ทไี รท้ างระบายออก ยงิ เหน็ ลกู เจบ็ ปวดนางกย็ งิ อยากสบั ทงั คนสกุลเฉนิ คนสกุลห ยเู ป็นพนั ๆ ชนิ ถา้ ทาํ ไดน้ างจะพลกิ แผน่ ดนิ ตา้ ถงตามหา คนทลี งมอื ตอ่ ใหต้ อ้ งฆา่ ผดิ ตวั นบั พนั เพอื จบั ตวั มนั นางก็ ยนิ ดที าํ เหลยี วฮองเฮารอ้ งไหจ้ นไมม่ นี ําตา ยงิ เหน็ พระโอรส เจบ็ ปวดเทา่ ไหรใ่ นใจนางกย็ งิ มไี ฟสุมกองสงู ขนึ ทุกขณะ “เจาเอ๋อร!์ ” ฮองเฮาตกใจเมอื เหน็ วา่ องคช์ ายสกี ระอกั เลอื ดออกมาอกี “หมอ! หมอ!” “เสดจ็ แมอ่ อกไปรอดา้ นนอกกอ่ นเถอะเพคะ” องคห์ ญงิ เหมยเจยี วเขา้ มาประคองนาง เหลยี วฮองเฮาดวงตาแดง เถอื ก นางมององคช์ ายสดี ว้ ยความสงสาร “เจาเอ๋อร.์ ..” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 8 “ฮองเฮาเพคะ ดา้ นนอกมพี วกสนมมารอเขา้ เฝ้า บอกวา่ ตอ้ งการมาเยยี มดูอาการองคช์ ายส”ี นางกาํ นลั คนหนึงเขา้ มารายงาน “พวกมนั จะมาดวู า่ ลกู ขา้ ตายหรอื ไมต่ ่างหาก!” ฮองเฮา ตวาด “บอกพวกมนั ใหก้ ลบั ไปใหห้ มด อยา่ ใหค้ วาม อปั มงคลจากตวั นงั สารเลวพวกนี แปดเปือนลกู ขา้ ” “เสดจ็ แม.่ ..” “ไป! ขา้ ไมต่ อ้ งการพบใครทงั นนั ” “ชา่ งเถอะ เจา้ ออกไปบอกพระสนมพวกนนั ใหก้ ลบั ไปซะ เสดจ็ พอ่ ทรงตรสั ไวว้ า่ ไมใ่ หค้ นอนื เขา้ มา เสดจ็ แมไ่ ปพกั ที หอ้ งขา้ งกนั กอ่ นนะเพคะ ตอนนีพวกหมอกาํ ลงั ดนู ้องชาย เราอยทู่ นี ีกเ็ กะกะหมอเปลา่ ๆ” “แมอ่ ยากอยกู่ บั เจาเอ๋อร”์ “เสดจ็ แมก่ ต็ อ้ งพกั บา้ งนะเพคะ เมอื เชา้ กย็ งุ่ กบั พธิ ี จนถงึ ตอนนียงั ไมไ่ ดเ้ สวยอะไรเลย หากเสดจ็ แมเ่ ป็นอะไรไปอกี คน ลกู จะอยอู่ ยา่ งไรเพคะ?” องคห์ ญงิ เหมยเจยี วตดั พอ้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 9 เหลยี วฮองเฮาหนั มามองพระธดิ าอยา่ งชงั ใจ สดุ ทา้ ยก็ ยอมตามนางไปพกั ทหี อ้ งดา้ นขา้ ง “พวกเจา้ ใหค้ นไปตม้ โจก๊ มาใหเ้ สดจ็ แม่ สว่ นคนอนื ออกไป” “เพคะองคห์ ญงิ ” “เสดจ็ แมท่ รงงบี พกั สกั หน่อยนะเพคะ เดยี วโจก๊ มาแลว้ ลกู จะปลกุ ” “แต่...” “นะเพคะ” นางไมพ่ ดู เปลา่ ยงั ประคองเหลยี วฮองเฮาให้ นอนพงิ ลงบนเตยี ง จดั ทนี อนเสรจ็ สรรพจงึ ออกไปเพราะ หวงั จะใหฮ้ องเฮาใหห้ ลบั ดา้ นนอกฟ้ามดื ฮอ่ งเตส้ งั โบยเฉนิ ซุ่ยจนอาการรอ่ แรป่ าง ตาย แตจ่ นตอนนีกย็ งั คน้ หาคนลงมอื ไมพ่ บ องคห์ ญงิ เหมยเจยี วรสู้ กึ ว่าไมใ่ ช่แคฟ่ ้าทมี ดื ลง แตห่ นทางดา้ นหน้า ของนางกม็ ดื ลงเชน่ กนั หากขาดน้องชายทเี ป็นกาํ ลงั สาํ คญั สกั คน ชวี ติ ของนางกบั ฮองเฮากค็ ลา้ ยไตอ่ ยบู่ น เสน้ ดา้ ย ต้องคาดเดาอารมณ์ของฮ่องเตอ้ งคต์ อ่ ไปว่าจะมี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 0 พระเมตตาต่อนางหรอื ไม่ แตถ่ า้ อนั ออ๋ งเป็นฮอ่ งเต้ นางกบั เขาทมี หี นแี คน้ กนั อยู่ ... คนเชน่ นนั ไมย่ อมหลกี ทางใหน้ างแน่ จวนสกุลเฉนิ บรรยากาศยาํ แยอ่ ยา่ งมาก ศกั ดศิ รขี อง ตระกลู ทหารถกู ทาํ ลายลงวนั นี พวกทหารเมอื งถงึ กบั กลา้ มาคน้ จวน โบยตคี นในจวน แลว้ ยงั จบั คุณชายของจวนไป ตลอดหลายชวั อายคุ นของตระกลู เฉนิ แมจ้ ะถกู พวก เชอื พระวงศก์ ดขม่ ครงั แลว้ ครงั เลา่ แต่คนพวกนนั ยงั เกรงใจป้ายตระกลู เฉนิ ไดแ้ ตใ่ ชว้ ธิ อี อ้ มคอ้ มเพอื บบี คนั แตท่ มี าเหยยี บถงึ ประตเู ช่นนีเพงิ เคยมี ราชครเู ฉนิ รสู้ กึ ราวกบั วา่ ตนทาํ ใหบ้ รรพบุรษุ ผดิ หวงั เขา นงั ทมึ อยหู่ น้าหอ้ งนอนของบุตรชาย นิงเงยี บอยนู่ าน อกี ดา้ นมฮี ูหยนิ ของเขาทรี อ้ งไหไ้ มห่ ยุดเพราะความตกใจและ เป็นหว่ งลูก “ทา่ นหมอลกู ขา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง?” “ทา่ นราชครู บาดแผลภายนอกยงั สามารถรกั ษาได้ แต่ ตอ้ งรอเขาฟืนขนึ มากอ่ นถงึ จะรวู้ า่ ดา้ นใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 1 กระทบกระเทอื นแค่ไหน ฝ่าบาทลงมอื ครงั นีรนุ แรงนกั คณุ ชายเฉนิ พนื ฐานรา่ งกายยงั ไมแ่ ขง็ แรงเทา่ พวกทหาร ในตระกลู ตอ้ งรบั ไมก้ วา่ รอ้ ยไม้ ขา้ กลวั วา่ ตอ่ ไปเขา อาจจะบาดเจบ็ เรอื รงั ” หมอผนู้ เี ป็นหมอประจาํ ตระกลู เฉนิ ทรี บั ใชต้ ระกลู และกองทพั มานาน “เจบ็ เรอื รงั หรอื ?” เฉนิ ฮหู ยนิ พมึ พาํ “ฮหู ยนิ ... เดก็ ทกี าํ ลงั โตนนั ถอื เป็นชว่ งของการสรา้ ง รากฐาน ทา่ นคงเคยไดย้ นิ ว่าพวกเดก็ เลก็ ๆ ทปี ่วยหนกั แมจ้ ะรอดไดแ้ ต่ทาํ ใหโ้ ตมาแลว้ รา่ งกายออ่ นแอป่วย กระเสาะกระแสะตลอด ชว่ งนีคณุ ชายเฉนิ กเ็ ชน่ กนั รา่ งกายเขากาํ ลงั เปลยี นไปเป็นผใู้ หญ่ แตต่ อ้ งมาเจบ็ หนัก เช่นนี...” มารดาของเฉนิ ซุย่ ไดย้ นิ แลว้ หน้ามดื จนเกอื บลม้ “ฮูหยนิ ! ฮหู ยนิ รบี มาพาฮหู ยนิ ไปพกั ” เฉนิ หรูเหยยี น ตะโกนสงั อยา่ งรอ้ นใจ “ขา้ แคค่ าดการณ์ไวเ้ ทา่ นนั อยา่ งไรกต็ อ้ งรอคณุ ชายฟืน กอ่ นถงึ จะรวู้ า่ มอี ะไรผดิ ปกตหิ รอื ไม”่ หมอเอ่ยปลอบใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น